แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 3 5 2 \"ไทเฮามา คงมคี นตามมาไมน่ ้อย วนั นีเจา้ ระวงั อยา่ ง ออกไปเพ่นพา่ นทไี หนชว่ งทขี า้ สวดมนต\"์ \"บ่าวรแู้ ลว้ เจา้ คะ่ ...อกี ไมก่ วี นั กจ็ ะถงึ กาํ หนดทคี ุณหนู กลบั ไปรว่ มพธิ ที สี กลุ หลวิ ยามนญี าตทิ กุ สายคงมากนั ลน้ จวนแลว้ \" อาเจนิ เอย่ เสยี งออู้ ี \"เจา้ จะพูดอะไร?\" \"กเ็ รอื งอนั อ๋องน่ะสเิ จา้ คะ่ \" อาเจนิ วา่ อยา่ งหงดุ หงดิ \"ตอ้ งมี พวกทรี อดสู หี น้าคณุ หนูแน่ มตี งั กคี นทสี ะใจกบั หายนะ ของคนอนื หากวนั ทที า่ นออกไปอนั อ๋องยงั ไมม่ ขี า่ วดี คน พวกนนั คงหวั เราะทา่ นลบั หลงั \" \"ฮอ่ งเตไ้ มก่ งั วลแตข่ นั ทกี ลบั กงั วลเสยี แลว้ เจา้ จะสนใจคน พวกนนั ไมใ่ ย ทา้ ยทสี ดุ ใครจะไดห้ วั เราะใครกย็ งั ไมแ่ น่ หรอก\" \"คุณหนู หรอื คุณหนูมแี ผนอยแู่ ลว้ เจา้ คะ?\" \"ยามนีเราต้องอดทนอดั กลนั ใครวา่ อะไรไมต่ อ้ งไปใสใ่ จ ใครเยย้ หยนั กเ็ พยี งแต่จําหน้าพวกมนั เอาไว้ จงั หวะของ เรานนั กาํ ลงั จะมาถงึ แต่ตอ้ งรจู้ กั อดทนรอคอย เจา้ เขา้ ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 3 หรอื ไม?่ \" \"บ่าวจาํ ไวแ้ ลว้ เจา้ ค่ะ\" \"ด\"ี * \"ทา่ นพอ่ นะทา่ นพอ่ ขา้ ตนื แตไ่ กโ่ หม่ าลงบญั ชเี ป็นสบิ วนั แลว้ ยงั ไมพ่ รอ่ งลงไปสกั นิด ในหอ้ งนีเหตุใดเหมอื นวา่ ของมนั ยงิ เพมิ ขนึ ทุกวนั ทจี รงิ ท่านพ่อแกลง้ ขา้ ใช่ หรอื ไม?่ \" เฉนิ ซุ่ยรอ้ งขณะบดิ ขเี กยี จ เขาถกู กกั บรเิ วณอยู่ ในหอ้ งบนั ทกึ ตระกลู มาหลายวนั แลว้ ขา้ วเชา้ ขา้ วเทยี ง ขา้ วเยน็ ลว้ นกนิ อยทู่ นี ี ยกเวน้ แตเ่ วลา นอนทไี ดก้ ลบั ไปนอนทเี รอื นเขา ยงั ดที บี ดิ าใหบ้ า่ วเขามา คนหนึงเพอื ใหช้ ว่ ยจดั เรยี งของเขา้ ที แตเ่ ฉนิ ซยุ่ รสู้ กึ เหมอื นวา่ บา่ วนีถกู สง่ มาเฝ้าเขามากกวา่ บน่ ไปแลว้ แต่พวกบา่ วกลบั ไมข่ านรบั เพราะกลวั จะ ลว่ งเกนิ ทา่ นราชครู เฉนิ ซุย่ กส็ า่ ยหน้าอยา่ งราํ คาญใจ กอ่ นจะเปลยี นเรอื งเพอื ทาํ ลายความเงยี บ \"ตระกลู เฉนิ นี ไดข้ องดมี าไมน่ ้อยเลย ของเลน่ จากต่างบา้ นตา่ งเมอื ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 4 แมแ้ ตจ่ ากดนิ แดนหา่ งไกลอยา่ งเกาหล[ู 1]ยงั ไดม้ าตงั แต่ ชว่ งกลยี คุ บรรพบุรษุ ของขา้ สายตาชา่ งยาวไกลจรงิ ๆ\" ในยคุ นีการเดนิ เรอื สะดวกกวา่ แต่กอ่ น การเหน็ พวกยกั ษ์ ผวิ ขาวผวิ ดาํ มาตดิ ตอ่ คา้ ขายตามแควน้ แถบนีนนั ไม่ แปลก แต่ยอ้ นไปช่วงกลยี คุ การเดนิ ทางยากลาํ บาก ไฟ สงครามปะทุทุกยอ่ มหญา้ แต่คนสกุลเฉนิ ยงั เคยเจอกบั คนพวกนีได้ แถมยงั ตดิ ตอ่ แลกเปลยี นสงิ ของกนั มาไม่ น้อย นนี บั ว่าบรรพบุรษุ ของเขามคี วามกลา้ หาญน่า เลอื มใสจรงิ ๆ เฉนิ ซุย่ ลกุ ขนึ ยดื เสน้ ยดื สาย เรอื งเลอื มใสกเ็ ลอื มใสอยู่ หรอก แตพ่ อตอ้ งนบั ขา้ วของทุกชนิ ในหอ้ งนี กท็ าํ ให้ ราํ คาญใจจนครา้ นจะเลอื มใสไดเ้ หมอื นกนั เขาเดนิ วนไปวนมาทวั เพอื แกเ้ บอื เฉนิ ซุย่ เป็นคนไมย่ อม อยเู่ ฉยๆ พอถูกบงั คบั ใหจ้ ดจอ่ อยแู่ ต่ในหอ้ งกร็ สู้ กึ คนั ไป ทงั รา่ งตอ้ งหาทที างขยบั แขนขยบั ขา โครม! หบี เก่าทถี งึ วางซอ้ นกนั อยถู่ กู ซดั จนรว่ งลงมา ฝามนั เหวยี งเปิดออก ของดา้ นในจงึ ถกู เทกระจาดลงเตม็ พนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 5 บ่าวหลบั ตาปี หวาดเสยี วว่าหากมอี ะไรแตกหกั จะถูก เฆยี นไปพรอ้ มกบั เฉนิ ซุย่ สว่ นคนทาํ นนั หน้าตาเหลอหลา รบี เรง่ กวาดทกุ อยา่ งเขาหบี อกี รอบ กระทงั ไปถงึ มว้ นภาพ ทมี นั คลอี อกกวา่ ครงึ เฉนิ ซุย่ สะดุดตาเพราะลายเสน้ บนภาพวาดไมค่ ลา้ ยแบบที ชาวตา้ ถงนยิ ม เขาหยบิ มนั ขนึ มาดงึ ออก \"ภาพนีแปลกนกั ขา้ วา่ คนวาดต้องเป็นชาวหยุ [2] หรอื ไมก่ พ็ วกเกาละ...\" เดก็ หนุ่มพดู ไมท่ นั จบกอ็ า้ ปากคา้ งเมอื เหน็ ภาพนนั ชดั เจน \"นีมนั นีมนั !\" เฉนิ ซุย่ ชะโงกหน้าออกไปดา้ นนอกเพอื ให้ แน่ใจวา่ มคี นผา่ น ก่อนจะหลบุ หวั เขา้ มาพศิ มองภาพอกี ครงั \"หรอื บดิ าขา้ จะแอบปักใจรกั นางขนึ มาจรงิ ๆ!\" \"คณุ ชายภาพนนั ดแู ลว้ เกา่ มากแลว้ นะขอรบั \" บา่ วทนี งั อยู่ ในหอ้ งเอ่ยปาก เขากม้ ดดู า้ นหลงั ภาพวาด ชนดิ กระดาษ กบั ผา้ ทใี ชน้ นั เป็นแบบเกา่ ทงั ยงั มตี ราประทบั ดงั เดมิ ของ สกุลเฉนิ อยู่ \"จงิ ร?ึ \" เฉนิ ซุ่ยขมวดควิ มองตวั อกั ษรบนตราประทบั \"ชอื คุน้ ๆ\" \"มใิ ชน่ ามทา่ นเอยี นกวั กงหรอื ขอรบั ?\" บา่ วทมี าชว่ ยเฉนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 6 ซุย่ นีมใิ ชบ่ า่ วชนั ตํา เขาราํ เรยี นมาไมน่ ้อย เกดิ และเตบิ โต ในสกลุ เฉนิ ถกู วางตวั เป็นพ่อบา้ นรนุ่ ตอ่ ไป ดงั นนั ยอ่ มรู้ ประวตั สิ กลุ เฉนิ เป็นอยา่ งดี \"เอยี นกวั กง!\" เฉนิ ซุ่ยเบงิ ตาโพลง เอยี นกวั กงเป็นใคร!? นามของเขาคอื เฉนิ จงิ เขาเป็นตน้ ตระกลู เฉนิ เป็นแมท่ พั ใหญ่ทนี ําทพั สกุลเฉนิ ชนะในชว่ ง กลยี ุค เป็นผยู้ งิ ใหญท่ สี ดุ ในเจด็ ตระกลู ของตา้ ถงในยาม นนั กว็ า่ ได้ ทว่าทงั ทบี ลั ลงั กอ์ ยแู่ คเ่ ออื ม แต่เขากลบั หนั หลงั หนีถง เยยี น ยา้ ยตระกลู ไปดแู ลชายแดนเอยี นเหอ ภายหลงั ฮอ่ งเตเ้ ลยตงั เขาเป็นเอยี นกวั กง ตอ่ มาเขาตายในสนาม รบ ไมม่ ที ายาท น้องชายของเขาถงึ สบื ทอดบรรดาศกั ดิ แทน \"แต่ทาํ ไมบรรพบรุ ษุ ทตี ายไปเป็นรอ้ ยปีของขา้ ถงึ รจู้ กั เทพธดิ าของถงเยยี นในเวลานีไดเ้ ลา่ ?\" เฉนิ ซุย่ ตะลงึ พรงึ เพรดิ ดว้ ยลายเสน้ ทไี มเ่ หมอื นอยา่ งทตี า้ ถงนิยม ทาํ ให้ ใบหน้าท่าทางของคนในรปู นีชดั เจนเหมอื นดงั เป็นคน จรงิ ๆ ดงั นนั เขาไมม่ ที างจาํ ผดิ แน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 7 ใบหน้านเี หมอื นกนั เกนิ ไป... ชายหนุ่มยงั คดิ ไมต่ ก แตไ่ ดย้ นิ ฝีเทา้ คนใกลเ้ ขา้ มาจงึ รบี มว้ นภาพนนั กอ่ นจะแอบยดั ไวใ้ นอกเสอื ตงั ใจจะเอาภาพประหลาดนีออกไปเล่าใหเ้ พอื นเขาฟัง เรอื งชวนฉงนเช่นนีตอ้ งทําใหค้ นพวกนนั ตะลงึ เป็นแน่! * อาการของอนั อ๋องไมด่ ขี นึ เลย เขานอนซมอยหู่ ลายวนั ก็ ไมไ่ ดส้ ติ ลกี ยุ้ เฟยรอ้ นใจจนสงั โบยลงโทษทงั บา่ วไพรแ่ ละ หมอทรี กั ษาไมท่ นั ใจไปหลายคน จวนอ๋องยามนีราวกบั กลายเป็นนรก ขนั ทรี บั ใชต้ อ้ งเบา เสยี งฝีเทา้ ตวั เองลงอกี หลายส่วนเพราะกลวั จะทาํ ใหพ้ ระ สนมราํ คาญใจจนโดนโบยไปอกี ราย \"พวกเจา้ รกั ษายงั ไง แผลทไี หลแ่ คน่ ีเหตุใดลกู ขา้ ยงั ไมฟ่ ืน ขนึ มาอกี !\" ลกี ยุ้ เฟยรสู้ กึ เหมอื นแกล่ งไปสบิ ปีเพยี งขา้ มคนื \"ตอ่ ใหบ้ าดแผลสาหสั อยา่ งไร อยา่ งน้อยเขากค็ วรไดส้ ติ ขนึ มาแลว้ นีมนั กวี นั แลว้ พวกเจา้ มฝี ีมอื กนั หรอื ไม่ หา!?\" \"ทลู พระสนม พวกเรารกั ษาท่านอ๋องสดุ กาํ ลงั แลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 8 แตเ่ หตุใดทา่ นอ๋องยงั ไมฟ่ ืนนนั พวกเราเองกไ็ มแ่ น่ชดั นกั \" \"ไมแ่ น่ ไมแ่ น่ ไมแ่ น่! มอี ะไรแน่สกั เรอื งหรอื ไม!่ ?... ไป ไป ทจี วนสกุลหยู บอกใหบ้ ดิ าขา้ สง่ หมอมา รบี ไป\" ลกี ุย้ เฟย ตะโกนสงั คน ในจวนตระกลู ใหญ่มากมายลว้ นเลยี งผมู้ คี วามรใู้ น สาขาวชิ าต่างๆ เอาไว้ ในจวนตระกลู หยนู นั มแี พทย์ ประหลาดผหู้ นึง ทบี งั เอญิ เคยชว่ ยเหลอื พชี ายนางเมอื หลายปีกอ่ น ตระกลู หยเู ลยเลยี งดูเขาไวเ้ ป็นหมอประจาํ จวน ว่ากนั ว่าเขาถนดั การรกั ษาดว้ ยวธิ ที ไี มเ่ หมอื นใคร ครงึ ชวั ยามต่อมาคนของตระกลู หยกู ม็ าถงึ ลกี ุย้ เฟยโบก มอื ใหเ้ ขารบี ไปตรวจอนั อ๋องทนั ที นานทเี ดยี วหมอประหลาดผนู้ นั กค็ อ้ มกายเดนิ ออกมาดว้ ย สหี น้าคลาํ \"ทลู พระสนม แผลทแี ขนนนั หมอหลวงทกุ ทา่ น รกั ษาเตม็ ทแี ลว้ จรงิ ๆ พะ่ ยะ่ คะ่ เพยี งแต่ทที า่ นอ๋องยงั ไม่ ฟืนนนั เกดิ จากสาเหตุอนื \" \"สาเหตุอนื หมายความว่าอะไร!?\" \"เมอื ครกู่ ระหมอ่ มไดต้ รวจดแู ลว้ พบวา่ จดุ เฟิงฉอื ตรงทา้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 9 ทอยทา่ นอ๋องมเี ลอื ดคงั ทงั ยงั บอบชาํ คาดว่าอาจจะถกู กระทบ เรอื งนีไมแ่ น่ตอนทเี คลอื นยา้ ยรา่ งกายทา่ นอ๋อง อาจเกดิ อุบตั เิ หตุ---\" เพลง้ ! ลกี ุย้ เฟยปาแจกนั ใกลม้ อื ลงพนื โดยไมร่ อฟังใหจ้ บ \"จดุ เฟิง ฉอื หรอื !? ตอนทลี กู ขา้ กลบั มาถงึ จวน ขา้ ใหห้ มอหลวง ตรวจรา่ งกายเขา้ อยา่ งละเอยี ดทุกกระเบยี ดนิว หมอหลวง ต่างยนื ยนั ว่าไมม่ บี าดแผลจุดอนื แตต่ อนนเี จา้ บอกขา้ ว่า เขาถกู กระแทกจดุ เฟิงฉอื งนั ร!ึ ?\" นนั หมายความวา่ เหตทุ ที าํ ใหอ้ นั ออ๋ งยงั ไมฟ่ ืนนีไมใ่ ช่ เพราะบาดแผลจากมอื สงั หาร แต่เป็นแผลทเี กดิ ขนึ ในจวน นีเอง! \"จบั บา่ วไพรท่ งั หมดมาสอบสวน ขา้ อยากรนู้ กั ว่าเป็นไออ้ ี คนไหนทคี ดิ ลอบฉวยโอกาสซําเตมิ ลกู ขา้ ถา้ ไมย่ อมคาย ออกมากต็ ายกนั ไปใหห้ มด!\" ลกี ุย้ เฟยตาแดงกาํ อก กระเพอื มขนึ ลงดว้ ยความโกรธจนถงึ ขดี สดุ นางสูดหายใจ ลกึ กอ่ นจะหนั กลบั มาคยุ กบั หมออกี ครงั \"ทา่ นหมอ ทา่ นมวี ธิ รี กั ษาหรอื ไม\"่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 0 \"ยามนีรสู้ าเหตุแลว้ ทางรกั ษายอ่ มมี เพยี งแตม่ อี กี เรอื ง ไมร่ หู้ มอหลวงทลู พระสนมหรอื ยงั ...\" เขาลอบสบตากบั หมอหลวงทคี กุ เขา่ อยดู่ ว้ ยสหี น้ากระอกั กระอ่วน \"ทา่ นหมอหมายถงึ อะไร?\" \"พระสนม... แขนซา้ ยของท่านอ๋องนัน คงไมอ่ าจใชก้ ารได้ อกี แลว้ \" !!!!!!! * \"บา่ วไดย้ นิ ว่าอนั อ๋องฟืนแลว้ เจา้ คะ่ เช่นนีกด็ เี หมอื นกนั คนอนื จะไดไ้ มฉ่ วยโอกาสเยย้ หยนั คณุ หนูของบา่ ว\" เมอื การสวดมนตใ์ นรอบวนั นนั จบ อาเจนิ กร็ บี มารายงานขา่ ว กบั นาง \"ฟืนแลว้ อาการคงไมส่ าหสั กระมงั \" \"ไดย้ นิ ว่าไมส่ าหสั เจา้ คะ่ เพยี งแตแ่ ขนซา้ ยไดร้ บั บาดเจบ็ หมอหลวงแนะนําใหไ้ มอ่ อกแรงแขนซา้ ยไปอกี พกั ใหญ่ถงึ จะหายด\"ี \"คาํ นีกป็ ระกาศออกมาดว้ ยหรอื ?\" หลวิ จา้ วเวย่ เลกิ ควิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 1 แปลกใจ ดเู หมอื นตําหนักอ๋องจะกลวั คนลอื เรอื งอาการ ของอนั อ๋องจนบอกแมก้ ระทงั รายละเอยี ดออกมา \"แต่ทแี น่ๆ ไดย้ นิ วา่ ทา่ นอ๋องสงั ประหารขา้ รบั ใชไ้ ปเกอื บ ครงึ ตาํ หนกั ไมร่ วู้ า่ เพราะเหตุใด\" อาเจนิ สนั ไหล่ รูส้ กึ ไมด่ ี ทคี นเป็นบา่ วเหมอื นกนั ถูกฆา่ ตายไปงา่ ยๆ \"อนั อ๋องเจบ็ หนกั คราวนดี จู ะเป็นเรอื งใหญ่จรงิ ๆ พรุง่ นี กลบั จวนสกุลหลวิ ตอ้ งสํารวมวาจาใหม้ ากหน่อย อาจมคี น คดิ จะสบื ขา่ วจากเรา\" \"บา่ วจะไมพ่ ูดอะไรเลยเจา้ คะ่ \" \"ปานเก๋อหวั ไมไ่ ดส้ ง่ ขา่ วอะไรมาใชไ่ หม?\" \"ไมม่ เี จา้ คะ่ \" \"ไมม่ ขี า่ วกค็ งนับวา่ เป็นขา่ วด\"ี หลวิ จา้ วเวย่ ใหอ้ าเจนิ รบั ใชอ้ าบนําเปลยี นชดุ กอ่ นจะ ออกไปรว่ มโต๊ะเสวยอยา่ งลบั ๆ กบั ฮอ่ งเต้ทตี าํ หนกั เฉยี นชงิ อกี ครงั * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 2 จวนสกุลหลวิ ยามนีมคี นจาํ นวนมาก ทงั คนในตระกลู ทุก สายและผอู้ าวุโสทเี คารพนบั ถอื กนั ต่างกม็ ารว่ มพธิ เี คารพ บรรพชน ซนุ กงกงไดส้ งั ใหค้ นเตรยี มรถมา้ รบั สง่ หลวิ จา้ วเว่ยอยแู่ ลว้ ดงั นนั นางจงึ ออกจากวงั หลวงแตเ่ ชา้ เพอื กลบั มาทจี วน ในจวนคกึ คกั คนมากมายจนหลวิ จา้ วเว่ยเองกจ็ ําแทบ ไมไ่ ดว้ า่ มญี าตฝิ ่ายไหนบา้ ง พอพน้ ลานดา้ นหน้านางกพ็ บ คนคนุ้ ตา \"จา้ วเวย่ คาราวะทา่ นอารอง\" \"หลานสาว ไมพ่ บกนั นาน\" หลวิ จวิ หงยมิ รบั เอ่ยทกั ทาย นางดว้ ยสหี น้าอบอุ่นใจดี ทา่ นอาผนู้ ีเป็นน้องชายของบดิ า นางแต่เกดิ จากอนุ รบั ราชการเป็นถงึ รองเจา้ เมอื งแลว้ งานวนั นฮี หู ยนิ ผเู้ ฒา่ กบั บดิ านางใหเ้ ขามายนื รว่ มรบั แขก คงคดิ ช่วยปูทางใหอ้ ารองคนนีกอ่ นจะดงึ เขามาทาํ งาน ในถงเยยี นแน่ๆ \"อารองสบายดหี รอื เจา้ คะ\" \"สบายดี ไดย้ นิ จากทา่ นแมว่ า่ เจา้ เป็นตวั แทนราษฎรรว่ ม สวดมนตเ์ สรมิ ดวงชะตาเมอื ง เรอื งนีตอ้ งลาํ บากเจา้ แลว้ \" \"ไมน่ บั วา่ ลาํ บากอะไร ไปสวดมนตค์ รงั นีดเี สยี อกี ไดพ้ บ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 3 กบั นกั บวชชอื ดงั มากมาย บางทขี า้ อาจจะไดซ้ มึ ซบั กลนิ อายโชคลาภจากทา่ นผทู้ รงศลี มาบา้ ง\" นางพดู แลว้ หวั เราะ \"เช่นนนั กด็ ี น้องๆ เจา้ อยดู่ า้ นใน เดก็ พวกนนั ไดย้ นิ วา่ เจา้ เป็นเทพธดิ าของถงเยยี นกล็ ว้ นตนื เตน้ หากตอนเจอหน้า เดก็ ซนพวกนนั มาวนุ่ วายกบั เจา้ กท็ นราํ คาญเอาหน่อยนะ หลานสาว\" \"น้องๆ กําลงั โต นานๆ ไดพ้ บกนั สนใจกนั เอาไวย้ งิ เป็น การดี อยา่ งไรหลานขอตวั เขา้ ดา้ นในกอ่ นนะเจา้ คะ\" \"ไปเถอะๆ\" พน้ จากหลวิ จวิ หงนางกเ็ หน็ บ่าวของเรอื นตน ออกมารอรบั \"คุณหนู ทา่ นกลบั มาเสยี ทบี า่ วคดิ ถงึ เหลอื เกนิ เจา้ ค่ะ\" อา หนิงรบี พูดอยา่ งตนื เตน้ มฝี ่ยู นื อยขู่ า้ งนางดว้ ยท่าทาง สาํ รวม หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ ความสดใสของอาหนงิ กย็ มิ กวา้ ง \"คดิ ถงึ อะไรกนั เดยี วเสรจ็ พธิ ขี า้ กต็ อ้ งกลบั เขา้ วงั อกี ... อยใู่ นจวน คงไมถ่ กู ใครรงั แกกระมงั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 4 \"ไมม่ เี รอื งแบบนันหรอกเจา้ ค่ะ พวกบา่ วเรอื นอนื เจอพวก เรามแี ต่จะหนีหา่ งไปใหไ้ กล\" อาหนิงตบอกหนกั แน่น \"เช่นนนั กด็ ี แลว้ หลวิ หานเลา่ ขา้ ใหเ้ จา้ ไปรบั ใชเ้ ขา พวก บา้ นสายรองคงไมห่ าเรอื งเขาใชไ่ หม?\" \"เรอื งนีคณุ หนูไมต่ อ้ งกงั วลเลยเจา้ คะ่ หลงั คณุ หนูไปนาย ทา่ นกเ็ ชญิ นายทา่ นหลวิ หลไี ปดมื ชาในหอ้ งหนังสอื คยุ กนั อยนู่ านสองนานนายทา่ นหลวิ หลกี ห็ น้าคลําเดนิ ตงึ ตงั ออกมาจากหอ้ ง บา่ วไดย้ นิ วา่ บดิ าของคุณหนูคงขม่ พวก บา้ นสายรองไปไมน่ ้อย หลงั จากนนั กไ็ มม่ ใี ครพดู วา่ คุณชายหลวิ หานผลกั คุณชายหลวิ จงิ เทยี นบาดเจบ็ อกี สว่ นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กม็ อบของดไี มน่ ้อยใหค้ นบา้ นสายรอง เป็นการชดเชย\" ฟังแลว้ หลวิ จา้ วเวย่ กพ็ ยกั หน้ารบั หลวิ เฉยี นรกั หลวิ หาน มากนนั เป็นเรอื งทนี างคาดเดาได้ เขาไมม่ ที างปลอ่ ยให้ อะไรกต็ ามมาฉุดรงั อนาคตบุตรชายคนโปรด ไมแ่ น่ต่อให้ หลวิ หานลงมอื กบั ญาตผิ นู้ ้องจรงิ ๆ หลวิ เฉยี นกค็ งหาทาง ปกป้องเขาอยดู่ ี \"อกี อยา่ งฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ไดส้ งั เปลยี นบา่ วรบั ใชใ้ นเรอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 5 คณุ ชายหกทงั หมดแลว้ บา่ วเลยวา่ งงานกลบั มาช่วยพมี ฝี ่ ู เฝ้าเรอื นจวิ ฮวาเฉยๆ เจา้ คะ่ \" \"พวกเจา้ ทาํ ดแี ลว้ ละ่ พวกเจา้ คงไดย้ นิ ขา่ วดา้ นนอกกนั อยู่ บา้ ง วนั นใี นจวนมคี นมาก พวกเจา้ ตอ้ งสาํ รวมวาจาใหด้ \"ี \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" \"เชน่ นนั กไ็ ปกนั เถอะ\" พธิ จี ดั ขนึ ดา้ นหน้าศาลบรรพชน ผคู้ นจงึ ไปรวมตวั กนั ที นนั พอจา้ วเว่ยเดนิ เขา้ ไป หลายสายตาโดยเฉพาะทางฝัง ของสตรกี ห็ นั มาจบั จอ้ งนาง หญงิ สาวไมส่ นใจคนเหลา่ นนั เดนิ ไปหยุดในตาํ แหน่งของตนดา้ นขา้ งเงยี บๆ แถวดา้ นหน้านางเป็นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เหล่าไทไ่ ท่ และผู้ อาวโุ สฝ่ายหญงิ ดา้ นหน้าสุดเป็นโต๊ะพธิ แี ละนกั พรตผทู้ าํ พธิ กี าร หนงึ เคอ่ หลงั หลวิ จา้ วเวย่ มาถงึ พธิ กี เ็ รมิ ขนึ เสยี งสวดและ กระพรวนเงนิ ดงั ไปทวั จวนสกุลหลวิ ... เสรจ็ จากพธิ เี ชา้ ในจวนมกี ารจดั เลยี งอาหารใหญ้ าตมิ ติ รผู้ รว่ มพธิ ที ุกคน แบ่งแยกโต๊ะฝังสตรแี ละฝังบุรุษ โดยนงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 6 เรยี งกนั ไปตามวยั ในชว่ งเวลานีระเบยี บไมไ่ ดเ้ ครง่ ครดั นกั ดงั นนั ในรุน่ เดก็ ๆ หากอยากนงั กบั ใครกน็ งั ขอแค่ไมท่ าํ ตวั เสยี มารยาทกพ็ อ ดา้ นขา้ งหลวิ จา้ วเว่ยเป็นหลวิ หวา่ นอกี บั หลวิ ชา่ งองิ \"พรี องนกี เ็ หลอื เกนิ กลวั คนไมร่ วู้ า่ ทา่ นยายของนางมา รว่ มงาน ตอ้ งคอยไปพะเน้าพะนออยไู่ ด\"้ หลวิ หว่านอมี อง หลวิ จา้ วอวที แี ยกจากกลมุ่ คนรนุ่ เยาวไ์ ปรว่ มโต๊ะกบั ผู้ อาวุโสแลว้ รสู้ กึ รําคาญใจนกั หลวิ จา้ วเว่ยปรายตามองฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกุลเจนิ นกึ ไปถงึ วา่ บญั ชแี คน้ ของนางยงั ไมไ่ ดช้ าํ ระ คราวกอ่ นอกี ฝ่ายถงึ ขนั ใชแ้ ผนใหโ้ จรลกั พาตวั หลวิ จา้ วเว่ยเพอื ใหน้ างอบั อายจน ไมม่ หี น้ากลบั มาถงเยยี น บญั ชหี นีเหลา่ นนี างยงั จาํ ไดข้ นึ ใจ หญงิ สาวกดปากลงแตเ่ อ่ยอยา่ งเป็นกลาง \"แขกสาํ คญั มา จวน น้องรองชว่ ยรบั แขกนับว่าชว่ ยเหลอื ตระกลู หลวิ เจา้ อยา่ ไปวา่ นางเลย\" \"เหอะ\" หลวิ หวา่ นอมี หี รอื จะฟังไมอ่ อกวา่ หลวิ จา้ วเวย่ เส แสรง้ ยงิ มองไปทางหลวิ จา้ วอวที ที าํ ตวั ราวกบั วา่ แคย่ าย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 7 ของนางอยทู่ นี ีกไ็ มม่ ใี ครแตะตอ้ งนางไดแ้ ลว้ ยงิ ขดั ใจ \"เวลาไมเ่ ชา้ แลว้ ขา้ ตอ้ งขอตวั ไปพกั สกั หน่อย ชว่ งบา่ ยจะ ไดม้ แี รงเฝ้าศาลบรรพชน\" \"เจา้ ไปเถอะ\" หลวิ จา้ วเวย่ ละเลยี ดชมิ ผลไมบ้ นโต๊ะเงยี บๆ ไมร่ บี รอ้ นจะหลบฉากแตอ่ ยา่ งใด คนเรมิ แยกยา้ ยกนั ไปพกั หรอื ออกไปยดื เสน้ ยดื สายยอ่ ย อาหาร ทโี ตะ๊ ใกลๆ้ จงึ เหลอื แคน่ างกบั หลวิ ชา่ งองิ ทยี งั นงั อยู่ \"พสี าว ขา้ ไมร่ เู้ รอื งนีควรถามดหี รอื ไม?่ \" หลวิ ชา่ งองิ มี ทา่ ทางลงั เลใจขณะเอย่ ปาก \"เจา้ จะถามอะไรลองพดู มาเถอะ\" \"ชว่ งทผี า่ นมาขา้ ไดย้ นิ ขา่ วว่าทา่ นอ๋อง... คหู่ มนั ของพสี าว บาดเจบ็ สาหสั ขา้ เป็นกงั วลถงึ ทา่ นยงิ นกั บางคนปากไมม่ ี หรู ดู พากนั พดู จาไมเ่ ป็นมงคล\" \"ตอ้ งขอบใจเจา้ ทเี ป็นกงั วลแลว้ แต่ยามนีตําหนกั อ๋องแจง้ ออกมาแลว้ วา่ ทา่ นอ๋องพน้ ขดี อนั ตราย เพยี งแต่หลงั จากนี คอยบาํ รงุ ใหด้ กี จ็ ะหายเป็นปกต.ิ .. ทา่ นอ๋องเป็นเชอื สาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 8 มงั กร บารมสี งู สง่ ฝ่าบาทกใ็ หค้ วามสาํ คญั อยู่ เขาไมม่ ี ทางเป็นอะไรงา่ ยๆ แน่\" หลวิ จา้ วเวย่ พดู แลว้ กล็ อบมองสี หน้าหลวิ ช่างองิ อยา่ งละเอยี ด \"เป็นวาสนาของพสี าวแลว้ จรงิ ๆ ทจี ะไดแ้ ตง่ ใหบ้ รุ ษุ ทมี ี บารมสี งู สง่ เชน่ น\"ี หลวิ ช่างองิ หลบุ ตานกึ อจิ ฉาโชคของ หลวิ จา้ วเว่ย นางเป็นบุตรอี นุ หากบดิ าเอาการเอางาน บา้ นเดมิ มอี าํ นาจแขง็ แกรง่ ในมอื การแต่งเป็นภรรยาเอก กไ็ มใ่ ชเ่ รอื งยากอะไร แตบ่ ดิ านางไมไ่ ดเ้ รอื ง บา้ นเดมิ หาก ไมพ่ ดู ถงึ ตระกลู หลวิ สายหลกั สายของบา้ นนางกไ็ มม่ คี า่ อะไรเลยดว้ ยซํา หลวิ จา้ วเว่ยลอบยมิ เมอื เหน็ แววตาไมย่ นิ ยอมของหลวิ ชา่ งองิ \"พดู ถงึ เรอื งแต่งงาน การแตง่ เขา้ ราชวงศน์ นั ไม่ งา่ ย ขา้ แตง่ เป็นหวางเฟย ตามจรงิ ควรตอ้ งมคี นแต่งคเู่ ขา้ ตําหนกั ไปดว้ ย แต่จนถงึ ตอนนียงั ไมร่ วู้ า่ จะเลอื กใคร\" ธรรมเนียนการแตง่ คนู่ สี ว่ นใหญใ่ ชก้ บั สตรที ตี อ้ งแตง่ ให้ บุรษุ ทสี งู ศกั ดกิ ว่า เชน่ สตรสี ามญั ชนตอ้ งแต่งใหเ้ ชอื พระ วงศ์ หรอื องคห์ ญงิ ตอ้ งแต่งใหเ้ จา้ แควน้ อนื เนืองจาก ความกงั วลวา่ สตรที แี ตง่ เขา้ มาอาจรบั ใชไ้ ดไ้ มเ่ พยี งพอ เพราะพวกนางลว้ นถกู สงั สอนมาเป็นอยา่ งดี ในแงข่ อง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 9 เรอื งโลกยี ว์ สิ ยั อาจไมส่ ามารถรบั ใชส้ ามไี ดอ้ ยา่ งเตม็ ทนี กั ดงั นนั จงึ จะใหส้ ตรที รี ปู โฉมใชไ้ ด้ นสิ ยั ใจคอเหมาะสม แต่ง คเู่ ขา้ มาพรอ้ มกนั ในเวลาปกตสิ ตรเี หลา่ นีจะชว่ ยรบั ใชใ้ กลช้ ดิ ผเู้ ป็นนาย หญงิ มฐี านะไมต่ ่างจากบา่ วแตส่ งู กว่าเลก็ น้อย แต่ หลงั จากไดถ้ วายตวั อาจจะไดร้ บั การยกฐานะ ถา้ มลี กู ก็ อาจจะไดร้ บั การแต่งตงั การแต่งคู่นใี นยคุ หลงั ไมไ่ ดบ้ งั คบั เขม้ งวดเช่นแต่กอ่ น จะมี หรอื ไมม่ กี ไ็ ด้ แลว้ แตธ่ รรมเนียมและนิสยั ใจคอของผูเ้ ป็น นายหญงิ ซงึ ถา้ นายหญงิ อยากแสดงความใจกวา้ งเพอื เอาใจสามกี อ็ าจจะเตรยี มการไว้ ในจวนขนุ นางทวั ไปอาจจะไมม่ ธี รรมเนยี มการแตง่ คอู่ ยา่ ง ชดั เจน แตป่ รบั เป็นการยกบ่าวรบั ใชท้ ไี วใ้ จใหส้ ามตี วั เอง แทน เพอื ทผี เู้ ป็นนายหญงิ จะไดค้ วบคมุ เรอื นหลงั ของจวน ไดง้ า่ ย เรอื งเช่นนีเหน็ อยไู่ ดท้ วั ไป \"พสี าวจะใหค้ นแตง่ คู่เขา้ ไปหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ ชา่ งองิ ตาโต ไมน่ ึกว่าหลวิ จา้ วเว่ยจะใจกวา้ งขนาดนนั การไดแ้ ต่งคเู่ ขา้ ตําหนกั อ๋อง แมต้ อนแรกจะเป็นแคบ่ า่ ว ไมม่ หี น้ามหี น้ามี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 0 ตา แตถ่ า้ ไดถ้ วายรบั ใชฐ้ านะยอ่ มไมม่ ใี ครดแู คลนไดอ้ กี แลว้ ถา้ เกดิ มลี กู ... หากทา้ ยทสี ุดอนั อ๋องไดค้ รองราชย์ ตอ่ ใหต้ ําต้อยอยา่ งไร สตรที เี คยถวายตวั แลว้ กต็ อ้ งกลายเป็นสนมในวงั วาสนา สงู สง่ เชน่ นีทาํ ใหห้ ลวิ ช่าวองิ รสู้ กึ โลภขนึ มา \"ใช่ แลว้ \" \"พสี าวทา่ นใคร่ครวญดแี ลว้ หรอื หากใหค้ นแต่งคู่เขา้ ตาํ หนกั ทา่ นจะไมห่ งึ หวงหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ นางพูดเชน่ นนั กห็ วั เราะแลว้ สา่ ยหน้า \"ขา้ หมนั กบั ทา่ นอ๋องตงั แตอ่ ายแุ ปดปี รตู้ วั ว่าสกั วนั ตน ตอ้ งแตง่ เขา้ เป็นหวางเฟย คนทแี ตง่ ใหเ้ ชอื พระวงศน์ นั ไม่ อาจมจี ติ ใจคบั แคบ การหงึ หวงรงั แตจ่ ะถว่ งแขง้ ถ่วงขา ถว่ งความเจรญิ ทงั ของขา้ และของทา่ นอ๋อง ไมส่ ขู้ า้ เตรยี ม หาคนทไี วใ้ จคอยชว่ ยรบั ใชท้ า่ นอ๋องเสยี ตวั ขา้ กจ็ ะไดใ้ สใ่ จ ดแู ลตาํ หนักไดอ้ ยา่ งสบายใจอยา่ งไรเลา่ \" \"พสี าวใจคอกวา้ งขวางมองการณ์ไกล ขา้ มอิ าจสไู้ ดจ้ รงิ ๆ\" \"เจา้ เองกอ็ ายุเหมาะสมทจี ะพดู เรอื งตบแตง่ แลว้ มารดา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 1 ของเจา้ ไดม้ องใครไวบ้ า้ งหรอื ยงั ?\" หลวิ ชา่ งองิ กม้ หน้างดุ เอยี งอาย \"เรอื งนีมารดาขา้ มองไป ทวั แลว้ แต่ยงั ไมพ่ บคนทเี หมาะสม ขา้ คดิ วา่ ชาตนิ อี าจจะ ไมม่ วี าสนาไดแ้ ตง่ ออกแลว้ เจา้ คะ่ \" \"ไมม่ วี าสนาอะไรกนั หน้าตาเจา้ กง็ ดงามถงึ เพยี ง หาก ดแู ลผวิ พรรณดๆี แต่งตวั ดๆี เสยี หน่อย น้องรองทคี นชม นางวา่ น่ารกั นกั หนากอ็ าจจะสเู้ จา้ ไมไ่ ด\"้ โฉมสะคราญ กระซบิ หยอกลอ้ \"พสี าวอยา่ พดู เชน่ นนั สเิ จา้ คะ เดยี วหลวิ จา้ วอวไี ดย้ นิ เขา้ ขา้ จะโดนนางเขมน่ เอา\" \"น้องรองนสิ ยั หนุ หนั พลนั แลน่ แมใ้ บหน้าจะน่ารกั ผดุ ผาด ดบู รสิ ทุ ธยิ งิ นกั แต่ขอแคใ่ หน้ างเปิดปากดา่ คน ความงาม เหลา่ นนั กก็ ระเจงิ ไปหมด\" หลวิ ชา่ งองิ พอจะมองความขดั แยง้ ของหลวิ จา้ วเว่ยกบั หลวิ จา้ วอวอี อก แตไ่ มอ่ ยากเลอื กฝังเรว็ จนเกนิ ไปเพราะ กลวั หลวิ จา้ วเว่ยจะคดิ วา่ ตนประจบประแจงหวงั ผล นาง จงึ พยกั หน้าคลอ้ ยตาม \"แตก่ อ่ นจา้ วอวใี จรอ้ นอยบู่ า้ ง จรงิ ๆ แตเ่ จอกนั หลงั ๆ มานีรสู้ กึ ว่านางโตขนึ ไมน่ ้อย รูจ้ กั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 2 เกบ็ งาํ อารมณ์บา้ งแลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยยกมมุ ปาก พศิ มองหลวิ ชา่ งองิ ใหถ้ ถี ว้ น ลกู พลี กู น้องของนางคนนนี บั วา่ มไี หวพรบิ รจู้ กั คดิ และ รจู้ กั วางตวั เสยี ดายกแ็ ต่ชาตกิ าํ เนดิ ตําตอ้ ย หากนางเป็น ทายาทบา้ นสายหลกั อาจจะปีนป่ายไปไดไ้ กลทเี ดยี ว แตม่ ฐี านทตี าํ กด็ ี เพราะคนประเภทนียอ่ มสสู้ ดุ ตวั เพอื ถบี ตวั เองใหส้ งู ขนึ \"เจา้ หน้าตาดี กรยิ ามารยาทกเ็ หมาะสม ทงั ยงั ชา่ งพูดชา่ ง จา ไดค้ ยุ กบั เจา้ ทาํ ใหข้ า้ สบายใจไมน่ ้อย ชว่ งนอี ยใู่ นวงั ไม่ คอ่ ยไดพ้ บคนรนุ่ ราวคราวเดยี วกนั ใจขา้ เหงาอยบู่ า้ ง\" \"หากพสี าวชอบ วนั หน้าจะมาคุยเลน่ กบั ท่านบ่อยๆ ดี หรอื ไมเ่ จา้ คะ\" \"เสยี แตว่ า่ อกี ไมก่ เี ดอื นขา้ กต็ อ้ งแตง่ ออก ...ชา่ งองิ อยา่ หา ว่าขา้ ใจรอ้ นเลยนะ แต่ขา้ คดิ ดูแลว้ หากใหค้ นทแี ตง่ คเู่ ป็น ญาตพิ นี ้องขา้ คงสบายใจกว่า หากเจา้ ไมต่ ดิ ขดั ว่าตอ้ งลด ฐานะมารบั ใชข้ า้ เจา้ ยนิ ดจี ะแตง่ ตามขา้ เขา้ จวนอ๋อง หรอื ไม\"่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 3 \"พสี าวเรอื งนีไมเ่ หมาะสม\" \"มอี นั ใดไมเ่ หมาะสม ขา้ แต่งเขา้ ตาํ หนกั กวา้ งใหญ่ลาํ พงั ในใจรสู้ กึ กงั วลไมน่ ้อย มพี นี ้องตามไปอยขู่ า้ งกายยอ่ ม ดกี วา่ มาก เสยี กแ็ ตบ่ า้ นสายหลกั นนั บดิ าขา้ ไมย่ นิ ยอมให้ บตุ รสี องคนแตง่ เขา้ ตาํ หนกั อ๋องทงั คแู่ น่ ขา้ ถงึ ตอ้ งมองหา คนอนื ... แตค่ นอนื อยา่ งไรกค็ นละสายเลอื ด จะหวงั ดกี บั ขา้ ไดส้ กั แคไ่ หน อยา่ หาวา่ ขา้ เสยี มารยาททเี อย่ ปาก แต่ หากขา้ จะเลอื กคนเองกต็ อ้ งรบี หน่อย ไมเ่ ชน่ นันมารดา เลยี งของขา้ อาจจะเลอื กใหญ้ าตฝิ ่ายสกลุ เจนิ ของนางมา แต่งรว่ มแทน\" \"อะไรนะเจา้ คะ!?\" \"เจา้ ว่ามนั น่าอดึ อดั หรอื ไมเ่ ลา่ ขา้ อยากไดค้ นทสี นทิ สนม และรใู้ จสกั หน่อยตดิ ตามเขา้ ตําหนกั อ๋อง แตถ่ า้ ชา้ ไปกวา่ นีเรอื งนีอาจจะถกู ทางฝ่ายนันควบคมุ เสยี แลว้ ... น้องสาว ขา้ ไมบ่ งั คบั เจา้ หากเจา้ มคี นในใจหรอื อยากแตง่ ออก ตามปกตขิ า้ กไ็ มว่ า่ อะไร ทงั ยงั จะเพมิ สนิ เจา้ สาวใหด้ ว้ ย เจา้ ลองตรองดเู ถอะ\" หลวิ ชา่ งองิ กดั รมิ ฝีปากดหู นกั ใจเลก็ น้อย \"พสี าว ขา้ นนั มี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 4 ฐานะตําตอ้ ยนกั บดิ าใชก้ ารไมไ่ ด้ มารดาเองกเ็ ป็นอยา่ งที ทา่ นเหน็ ตอนทเี รามาถงเยยี นพวกเราแทบไมม่ อี ะไรตดิ ตวั ทงั ยงั หวิ โซ สภาพเชน่ นีมแี ต่คนจะดถู กู วนั หน้าต่อให้ ไดแ้ ตง่ ออกกค็ งไมใ่ ชค่ รอบครวั ทดี อี ะไรนกั ...\" \"เจา้ ยงั ไมต่ อ้ งรบี ตดั สนิ ใจ เรอื งนีเกยี วพนั ถงึ ความสุขชวั ชวี ติ ของเจา้ อกี อยา่ งตําหนกั อ๋องไมใ่ ช่สถานทเี รยี บงา่ ย มี อนั ตรายทมี องไมเ่ หน็ อยไู่ มน่ ้อย เจา้ ลองปรกึ ษามารดา และทบทวนใหด้ ี ไมว่ า่ เจา้ ตกลงหรอื ไมข่ า้ ลว้ นยอมรบั ทงั สนิ \" \"ขอบคณุ พสี าว\" หลวิ ชา่ งองิ แทบจะขม่ รอยยมิ เอาไวไ้ มอ่ ยู่ \"เชน่ นนั ขา้ ขอตวั กอ่ น\" \"เจา้ ไปเถอะ\" หลวิ จา้ วเว่ยมองสง่ นางเงยี บๆ ชาตกิ อ่ นหลวิ ชา่ งองิ แตง่ ออกไปเป็นอนุในตระกลู คหบดี ใหญ่แหง่ หนึง นางมฝี ีมอื ไมน่ ้อย แค่ไมก่ เี ดอื นกล็ อ่ ลวงให้ คหบดผี นู้ นั ลุม่ หลงมฐี านะมนั คงจนตอ่ กรกบั เมยี แตง่ ได้ แตต่ อนทหี ลวิ จา้ วเว่ยถูกขงั เอาไวใ้ นจวน ไดย้ นิ วา่ หลวิ ชา่ งองิ โดนเมยี แตง่ บา้ นนนั วางยาจนตาย อนุเสวยี นผเู้ ป็น มารดาวงิ เตน้ ฟ้องรอ้ งใหญ่โต เรยี กรอ้ งเงนิ สนิ ไหมมาได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 5 ไมน่ ้อยทเี ดยี ว ดวงตากลมกวาดไปมองทโี ตะ๊ ของฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ กบั หลวิ จา้ วอวี จงึ ไดเ้ หน็ ว่าฝ่ายนนั กม็ องมาทนี างเหมอื นกนั หลวิ จา้ วอวมี สี หี น้านงิ เรยี บ สว่ นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ มี รอยยมิ แตม้ ใบหน้า ดมู เี มตตาอยา่ งยงิ หลวิ จา้ วเว่ยยมิ หวานจบั ใจสง่ กลบั ไปใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกุล เจนิ กอ่ นจะเกบ็ สายตากลบั มา นางกนิ องนุ่ ต่อไปเงยี บๆ ในหวั เรมิ คดิ วา่ ถา้ หลวิ จา้ วอวกี บั หลวิ ชา่ งองิ แตง่ เขา้ ตาํ หนกั อ๋องทงั คจู่ ะสนุกแคไ่ หนกนั นะ นางชกั อยากเหน็ แลว้ ส.ิ .. * พธิ ใี นชว่ งบา่ ยเป็นไปอยา่ งราบรนื จนถงึ ชว่ งสดุ ทา้ ยกก็ าร เฝ้าป้ายวญิ ญาณ พวกลูกหลานในตระกลู เรมิ จบั จองหาที นงั ใหต้ วั เองบนพนื ขณะทรี อใหน้ กั พรตสอื สารกบั สงิ ลลี บั อนั เชญิ ใหว้ ญิ ญาณมากนิ อาหารทเี ตรยี มไวจ้ นกวา่ จะพงึ พอใจ หลวิ จา้ วเวย่ นงั ดว้ ยทา่ ทางสาํ รวมนงิ สงบ นางเลน่ งวิ เขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 6 ไปไหวพ้ ระในวดั บอ่ ย ทงั เคยชนิ กบั การสวดมนตต์ ลอด หลายวนั นดี งั นนั การนงั เฝ้าป้ายวญิ ญาณจงึ ไมล่ าํ บากนัก แต่พวกเดก็ ๆ เรมิ ไมอ่ ยสู่ ขุ กนั สกั เทา่ ไหร่ เสยี ง กระจองอแงจงึ ดงั ขนึ เป็นระยะใหพ้ ่อแมเ่ ดก็ หน้าเสยี กนั เป็นระลอก \"อกี ไมน่ านจวนตระกลู ป๋ ายจะจดั งานเลยี งครบเดอื นของ หลานชายสายตรง ตระกลู หลวิ ของทา่ นคงไดร้ บั เทยี บ แลว้ ใชห่ รอื ไม\"่ ไทไ่ ทผ่ หู้ นึงเอ่ยปาก \"จวนเราไดร้ บั เทยี บเชญิ แลว้ ตอบรบั แลว้ วา่ จะไป\" ทา่ น ยา่ ของนางตอบกลบั อยา่ งสนิทสนม \"ดี เหน็ วา่ คนสกุลป๋ ายจรงิ จงั กบั งานนีมาก เชญิ คนเกอื บ ครงึ ถงเยยี น คงอยากใหห้ น้าหลานชายผนู้ ีมากจรงิ ๆ\" \"ทายาทคนสาํ คญั พวกเขายอ่ มรกั ใครเ่ อน็ ดเู ป็นธรรมดา\" หลวิ จา้ วเว่ยนิงฟังผใู้ หญ่คุยกนั เงยี บๆ แตไ่ มไ่ ดใ้ สใ่ จนกั เรอื งทสี กลุ ป๋ ายจะจดั งานเลยี งนนั นางรแู้ ลว้ ทจี รงิ สกุลป๋ ายเตรยี มงานเลยี งไวก้ อ่ นทเี ดก็ จะเกดิ เสยี อกี ว่ากนั วา่ เพราะลูกชายคนเลก็ ของนายทา่ นผเู้ ฒา่ สกุลป๋ าย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 7 เพงิ จะยา้ ยกลบั มารบั ราชการในถงเยยี น คนสกลุ ป๋ ายจงึ คดิ หาทางแนะนําเขากบั ขนุ นางในราชสาํ นัก แต่การจะ ตระเวนไปคาราวะกด็ จู ะโจง่ แจง้ เกนิ งาม สกลุ ป๋ ายจงึ หา ขอ้ อา้ งจดั งานเลยี ง สกลุ ป๋ ายเป็นบา้ นเดมิ ของป๋ ายซอู่ งิ ฮูหยนิ ใหญ่สกุลเจนิ หลวิ จา้ วเว่ยไมเ่ หน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ เอ่ยปากร่วมวง พูดถงึ เรอื งงานเลยี งทบี า้ นเดมิ ของลกู สะใภ้ นางรูส้ กึ แปลกใจเลก็ น้อย แต่กไ็ มไ่ ดเ้ กบ็ มาใสใ่ จอกี นกึ ถงึ วนั จดั งานนางคงกลบั มาอยทู่ จี วนแลว้ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ตอ้ งใหน้ างไปรว่ มงานแน่ แค่คดิ หลวิ จา้ วเว่ยกเ็ หนือย หน่ายใจยงิ นัก \"พมี ฝี ่พู เี ป็นอะไรรึ สหี น้าไมด่ เี ลย\" เสยี งอาเจนิ ทกั ขนึ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยหนั ไปมองมฝี ่ ู เหน็ ใบหน้านางซดี เผอื ดก็ ถามขนึ \"เหตุใดหน้าซดี ขนาดนัน หรอื เจา้ เจบ็ ป่วยตรงไหน?\" มฝี ่ตู กใจเมอื ถูกถาม นางรบี สา่ ยหน้ารวั \"บา่ วไมไ่ ดเ้ ป็น อะไรเจา้ คะ่ คุณหนู แคร่ สู้ กึ รอ้ นอบอา้ วเทา่ นนั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 8 \"อยา่ ฝืนตวั เองเกนิ ไป หากไมไ่ หวกอ็ อกไปพกั ขา้ งนอก หากเกดิ เป็นลมเป็นแลง้ ทนี ีจะถูกฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ วา่ เอาได\"้ \"บา่ วไมเ่ ป็นไรจรงิ ๆ เจา้ คะ่ คณุ หนู\" มฝี ่ยู นื ยนั หนกั แน่น หลวิ จา้ วเวย่ จงึ เลกิ สนใจ มฝี ่จู บั กระโปรงของตนไว้ ขณะทเี งยี หฟู ังคนพดู ถงึ งาน เลยี งทจี วนสกลุ ป๋ ายทกี าํ ลงั จะจดั นางใจเตน้ กระหนํา นกึ อยากจะกระชากเสอื ผเู้ ป็นนายใหห้ นั กลบั มาแลว้ พรงั พรู คาํ พดู นบั พนั แต่กไ็ ดแ้ ตก่ ดั ฟันกม้ หน้าเอาไว้ เพราะชวี ติ ของตา้ ขงอยใู่ นมอื พวกนนั มฝี ่ขู นื ขมในใจยงิ นัก นางอยากจะเตอื นคุณหนูไมใ่ หไ้ ปรว่ มงานเลยี งทจี วน สกลุ ป๋ าย แตถ่ า้ หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ปทนี นั ต้าขงคงตอ้ งตาย สถานเดยี ว! * หลงั เสรจ็ พธิ หี ลวิ จา้ วเว่ยกลบั เขา้ วงั อกี ครงั ตามกาํ หนด อาหนงิ ไมว่ างใจราวกบั กลวั ว่าอยใู่ นวงั หลวิ จา้ วเวย่ จะอด อยาก ดงั นนั นางจงึ หอ่ ขนมมงคลหลายอยา่ งใหอ้ าเจนิ เอา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 9 กลบั มาดว้ ย หลวิ จา้ วเว่ยกบั สาวใชค้ นสนทิ เดนิ มงุ่ หน้าไปทางอาราม ดว้ ยกนั เงยี บๆ กระทงั เหน็ ว่ามขี บวนเสดจ็ สวนมา หญงิ สาวพาอาเจนิ ไปยนื หลบดา้ นขา้ งดว้ ยทา่ ทสี าํ รวม นางเหลอื บมองแวบหนึงกท็ ราบว่าเป็นขบวนเกยี วของห ยางไทเฮา \"นีไมใ่ ชค่ นของฝ่ายในใชห่ รอื ไม?่ \" เสยี งแหบแหง้ เจอื โรคภยั ตรสั ขนึ ขณะทเี กยี วกาํ ลงั จะยกผา่ นหลวิ จา้ วเวย่ ไป ขบวนทงั ขบวนชะงกั หยดุ หลวิ จา้ วเว่ยถอนสายบวั คาราวะ \"หมอ่ มฉนั หลวิ จา้ วเวย่ ถ วายพระพรหยางไทเฮา\" \"หลวิ ... หลวิ อยา่ งหลวิ ชงเหนียนน่ะร?ึ \" \"เพคะ หลวิ ชงเหนียนเป็นป่ขู องหมอ่ มฉนั เองเพคะ\" \"ถงึ ว่าเหตุใดคนุ้ หน้าเจา้ วานนีเจา้ เองกร็ ว่ มสวดมนตใ์ น อารามใชห่ รอื ไม?่ \" \"เพคะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 0 \"แลว้ เหตุใดวนั นีถงึ ไมอ่ ยใู่ นอารามเสยี เลา่ \" \"วนั นีตระกลู หลวิ จดั พธิ เี ซ่นไหวบ้ รรพชน หมอ่ มไดร้ บั พระ เมตตาจากฝ่าบาทอนุญาตใหอ้ อกไปรว่ มงานไดเ้ พคะ\" \"ทแี ทเ้ ป็นเชน่ น\"ี หยางไทเฮาปรายตามองโฉมสะคราญที แมแ้ ตช่ ุดขาวบนรา่ งกม็ อิ าจปิดบงั ความงดงามใหเ้ จอื นลง แมแ้ ตน่ ้อย ชา่ งเป็นสตรปี ระเภททสี ตรดี ว้ ยกนั จะนกึ รษิ ยา จรงิ ๆ ความงามเชน่ นที าํ ใหน้ างนึกถงึ มารดาของฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตี สตรผี นู้ นั กเ็ คยไดช้ อื ว่าเป็นสตรที งี ดงามทสี ดุ ในถงเยยี น... แตส่ ดุ ทา้ ยนางกต็ อ้ งตายอยา่ งโดดเดยี ว \"สวดมนตค์ รงั นีตอ้ งลําบากเจา้ แลว้ \" \"หามไิ ด้ นบั เป็นวาสนาของหมอ่ มฉนั ทไี ดท้ าํ เพอื ชาวบา้ น\" \"หน้าตาสะสวย ช่างพดู ช่างจา วนั หน้าถา้ มวี าสนาคงได้ พบกนั บอ่ ยๆ... ไปเถอะ\" ในสายตาหยางไทเฮามแี วว เสยี ดายอยเู่ ลก็ น้อยก่อนจะโบกมอื ใหค้ นยกเกยี วเดนิ ตอ่ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 1 \"ขอบพระทยั เพคะไทเฮา\" คลอ้ ยหลงั ไปไมน่ าน มามาคนสนทิ ทเี ดนิ ประกบอยขู่ า้ ง เกยี วของหยางไทเฮากเ็ อ่ยปากขนึ \"ไทเฮาดสู นพระทยั แมน่ างผนู้ .ี ..\" \"นางหน้าตางดงาม ชาตติ ระกลู เหมาะสม ...จนปีนีโจว อ๋องกย็ งั ไมอ่ ภเิ ษก\" นางนึกถงึ บุตรชายเพยี งคนเดยี วแลว้ รสู้ กึ ปวดใจขนึ มาไมไ่ ด้ ยามนีฮอ่ งเตร้ ะแวดระวงั และ พยายามกดขม่ โจวอ๋องทกุ ทาง แมน้ างจะหาทางรงั ตวั โจว อ๋องเอาไวใ้ นถงเยยี นได้ แตฮ่ อ่ งเตท้ าํ ใหเ้ ขาแทบไมม่ สี ทิ ธิ ขยบั ตวั \"เป็นเชน่ นี\" \"เสยี ดาย ขา้ ไดย้ นิ วา่ บตุ รสี กลุ หลวิ หมนั หมายกบั อนั อ๋อง แลว้ กระมงั \" \"ใชแ่ ลว้ เพคะ ฝ่าบาททรงหมนั หมายอนั อ๋องกบั นางตงั แต่ ยงั เดก็ \" \"เช่นนนั กน็ บั วา่ ไรว้ าสนากนั ต่อใหว้ นั หน้านางไดแ้ ตง่ กบั อนั อ๋องหรอื ไม่ ลกู ขา้ กจ็ ะไมแ่ ต่งกบั สตรที เี คยพวั พนั ชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 2 อนื \" \"ทา่ นอ๋องมบี ารมสี งู สง่ ต้องหาพระชายาทดี พี รอ้ มไดอ้ ยา่ ง แน่นอนเพคะ\" มามาเอ่ยอยา่ งเอาใจผเู้ ป็นนาย หลวิ จา้ วเวย่ นนั ไมร่ เู้ ลยวา่ ตนเพงิ ถกู ตดั สนิ ใหไ้ รว้ าสนากบั บุรษุ ผหู้ นึงไปแลว้ นางมองสง่ ขบวนเสดจ็ ของหยางไทเฮา เงยี บๆ แลว้ เตรยี มจะเดนิ ต่อไป แตด่ วู า่ วนั นีถนนเสน้ นีอาจไมร่ าบรนื สาํ หรบั นางนัก เสยี ง รอ้ งทกั จงึ ดงั ขนึ อกี \"พสี าว!\" หลวิ จา้ วเวย่ หนั ไปมอง เหน็ องคช์ ายเกา้ ทวี งิ จนชายเสอื ปลวิ มงุ่ หน้ามาหานาง \"พสี าวเป็นทา่ นจรงิ ๆ\" องคช์ ายเกา้ ยมิ จนตาปิดรบี ควา้ มอื นางอยา่ งสนิทสนม หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดเ้ หน็ หน้าเขามานานแลว้ หลงั จากทเี ดนิ งานวดั ดว้ ยกนั มองดยู ามนีคลา้ ยวา่ เดก็ ชายจะสงู ขนึ ไม่ น้อย \"องคช์ ายเหตใุ ดพระองคถ์ งึ มาทนี ีไดเ้ พคะ\" \"ขา้ ไดย้ นิ ว่าทอี ารามเทยี นเซยี น เสดจ็ พอ่ เชญิ นกั บวช มากมายมาสวดมนต์ ในนนั มคี นทสี ามารถเดนิ บนผวิ นํา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 3 ได้ ขา้ อยากไปเจอเขา อยากใหเ้ ขาลองเดนิ บนนําใหข้ า้ ดู ใหเ้ หน็ กบั ตา\" \"แลว้ ขนั ทรี บั ใชข้ องพระองคอ์ ยไู่ หนเพคะ?\" นางถาม อยา่ งรทู้ นั องคช์ ายเกา้ มยุ่ หน้า \"เรอื งนนั ...\" \"คงมใิ ชฝ่ ่าบาทหนพี วกขนั ทมี าเทยี วเลน่ อกี นะเพคะ\" \"พสี าว! ขา้ เรยี นเสรจ็ แลว้ ถงึ มา สว่ นพวกขนั ทวี งิ ตามขา้ มาไมท่ นั เอง... ไมค่ ยุ เรอื งนีแลว้ กลนิ อะไรหอมเหลอื เกนิ \" อู่เหวนิ ป๋ อยน่ จมกู สดู หายใจฟุดฟิดไปทางตระกรา้ ทอี าเจนิ ถอื อยู่ \"เป็นขนมมงคลจากบา้ นหมอ่ มฉนั องคช์ ายจะลองชมิ ดู ไหมเพคะ\" \"ดๆี ขา้ อยากชมิ \" อู่เหวนิ ป๋ อดวงตาพราวระยบั อยา่ ง คาดหวงั หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ระอาใจกบั ความไรเ้ ดยี งสาของ เขา แต่กเ็ ปิดผาคลมุ หยบิ ขนมส่งใหเ้ ขาลองชมิ องคช์ ายเกา้ กดั ไปคาํ โตขณะเดนิ รว่ มทางไปกบั สตรที งั สอง \"พสี าวทา่ นมาสวดมนต์ทอี ารามเทยี นเซยี นกบั พวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 4 นกั บวชหรอื ?\" \"ใชแ่ ลว้ เพคะ\" \"เหตุใดขา้ ไมร่ ขู้ า่ วนะ ถา้ รขู้ า้ จะมาเลน่ กบั ทา่ นตงั นาน แลว้ \" \"วนั ๆ หนึงองคช์ ายมสี งิ สาํ คญั ทตี อ้ งทําอยไู่ มน่ ้อย จะ เสยี เวลากบั หมอ่ มฉนั ทุกวนั ไดอ้ ยา่ งไร\" \"ทา่ นอยา่ พดู อยา่ งนัน ใหข้ า้ ทนอยกู่ บั ตาแก่พวกนนั ตลอดเวลาขา้ คงขาดใจตายสกั วนั \" \"องคช์ ายไมช่ อบเรยี นหนงั สอื หรอื เพคะ\" \"เรยี นๆ แตร่ าชครพู วกนนั สอนน่าเบอื อกี อยา่ งเขามกั พูด แตเ่ รอื งทขี า้ รอู้ ยแู่ ลว้ ขา้ ครา้ นจะฟัง\" \"หากราชครสู อนสงิ ทพี ระองคร์ อู้ ยแู่ ลว้ เหตใุ ดไมแ่ จง้ ให้ ราชครปู รบั เปลยี นการสอนเล่าเพคะ\" \"พสี าวทา่ นไมร่ อู้ ะไร ขา้ กบั พหี กแลว้ กพ็ หี ญงิ เพ่ยจูเรยี น ดว้ ยกนั หากขา้ บอกราชครวู ่าขา้ เขา้ ใจบทเรยี นเหลา่ นนั หมดแลว้ ขา้ คง...\" อ่เู หวนิ ป๋ อมสี หี น้าสลดลง หลวิ จา้ วเวย่ กเ็ ขา้ ใจวา่ เดก็ ชายคงถกู พนี ้องคนอนื กลนั แกลง้ แน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 5 มารดาองคช์ ายหกยามนมี ตี าํ แหน่งกุย้ เหรนิ นบั วา่ ไมต่ ํา ตอ้ ย เทยี บกบั องคช์ ายทไี รม้ ารดาอยา่ งองคช์ ายเกา้ แลว้ อยา่ งไรกด็ กี ว่ามาก การเป็นเดก็ ทไี รม้ ารดาคมุ้ หวั ในวงั แหง่ นีนนั มแี ตต่ อ้ งสงบเสงยี มและเกบ็ งาํ ประกายเพอื ไมใ่ ห้ เป็นทสี ะดดุ ตา หากฮ่องเตโ้ ปรดปรานเขากเ็ ป็นอกี เรอื ง แตน่ ีฮอ่ งเตเ้ อง นอกจากทดสอบการศกึ ษาของเหลา่ โอรสแลว้ กแ็ ทบไมไ่ ด้ ใสใ่ จพวกเขา ดงั นนั ฐานะของอูเ่ หวนิ ป๋ อยงิ ลาํ บาก ดงั นนั เมอื ตอ้ งเรยี นรว่ มกบั พๆี เขาถงึ ตอ้ งสงบปากสงบคาํ แม้ จะเขา้ ใจบทเรยี นดกี ต็ อ้ งแสรง้ ตอบผดิ แสรง้ โงเ่ ขลาเพอื ไมใ่ หอ้ งคช์ ายหกรสู้ กึ รษิ ยา \"หากเบอื หน่ายการเรยี นกบั ราชครู องคช์ ายกเ็ ขา้ ไปอา่ น หนงั สอื ในหอตาํ ราหลวงแทนเถดิ หมอ่ มฉนั ไดย้ นิ ทนี นั มี ตาํ ราอยนู่ บั หมนื น่าจะมสี กั เลม่ ทที าํ ใหพ้ ระองคส์ นใจได้ ...ดว้ ยวยั ขององคช์ ายเหมาะสมจะตกั ตวงความรใู้ หม้ าก วนั หน้าจะตอ้ งเป็นประโยชน์แน่\" หลวิ จา้ วเวย่ อดไมไ่ ดท้ ี จะเอย่ แนะนําเขา \"พสี าวทา่ นชอบคนมคี วามรูห้ รอื ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 6 \"แน่นอน อยา่ งน้องชายของหมอ่ มฉนั เขาเกง่ กาจเรอื ง เรยี นมาก เวลาทเี ขาตงั ใจจดจอ่ กบั ตํารานนั ดแู ลว้ น่ารกั น่า ชงั ในสายตาหมอ่ มฉนั ยงิ นกั \" \"น้องชายของทา่ นเรยี นเก่งสขู้ า้ ไมไ่ ดห้ รอก\" \"กไ็ มแ่ น่หรอกเพคะ หกเดอื นเรมิ พูดสองขวบเขากอ็ ่าน ตําราเป็นเลม่ ไดแ้ ลว้ อกี ทงั เขากาํ ลงั เตรยี มตวั เขา้ ศกึ ษา สาํ นกั ศกึ ษาหลวง นบั เป็นศษิ ยท์ อี ายนุ ้อยทสี ดุ ของสาํ นกั หากองคช์ ายจะเทยี บเรอื งเรยี นกบั เขาอาจจะ...\" \"ไมย่ อม ไมย่ อม ไมย่ อม ขา้ ไมย่ อม พสี าวขา้ ไมน่ ่ารกั น่า ชงั พอรึ เชน่ นนั ขา้ จะเรยี นใหม้ ากกว่านี ใหเ้ กง่ กว่าจว้ ง หยวนเสยี อกี ทา่ นจะไดเ้ หน็ ว่าขา้ น่ารกั กว่าน้องชายทา่ น คนนนั มาก\" หลวิ จา้ วเวย่ ไดย้ นิ คาํ พดู เอาแตใ่ จของเขากห็ วั เราะไมไ่ ด้ รอ้ งไหไ้ มอ่ อก \"หากองคช์ ายขยนั หมนั เพยี รยอ่ มดกี บั ตวั พระองคเ์ องเพคะ\" * หอ้ งนอนเดมิ ของอนั อ๋องมสี ภาพเละเทะ ไมว่ า่ สงิ ใดทพี งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 7 ไดล้ ว้ นพงั จนไมเ่ หลอื ชนิ ดี แมแ้ ตล่ กี ุย้ เฟยกไ็ มอ่ าจเหยยี บ ยา่ งเขา้ ไป แต่ยนื ปวดใจฟังเสยี งคํารามราวกบั สตั ว์ บาดเจบ็ ของอนั ออ๋ งอยขู่ า้ งนอก บุตรชายของนางพกิ ารเสยี แลว้ ! แขนซา้ ยของเขาจะใชก้ ารไมไ่ ดอ้ กี เรอื งนีมอิ าจใหค้ นนอก รไู้ ด้ บ่าวไพรล่ ว้ นถกู ปิดปากทงั หมด นางใหค้ นประกาศ ขา่ วลอื ว่าอนั ออ๋ งอาการดขี นึ เพยี งแต่แขนซา้ ยบาดเจบ็ หนกั อาจจะตอ้ งใชเ้ วลาพกั ฟืนนานเพอื จะซอื เวลา ทว่าความจรงิ แลว้ หมอทสี กลุ หยสู ง่ มาแจง้ กบั นางว่าเสน้ เอน็ แขนซา้ ยของอนั ออ๋ งถูกกรอ่ นดว้ ยพษิ ตอ่ ใหเ้ ป็นหมอ เทวดาหากจะฟืนฟูกค็ งทําไดเ้ พยี งต่อเสน้ เอน็ ใหม่ แต่ใน กรณที เี สน้ เอน็ เสอื มเชน่ นีไมม่ ที างฟืนฟูไดอ้ กี แลว้ อนั อ๋องราวกบั เป็นบา้ เขาทะเยอทะยานอยากนงั บลั ลงั ก์ เหยยี บใตห้ ลา้ ไวใ้ ตฝ้ ่า เทา้ แต่ถา้ เสดจ็ พอ่ รวู้ า่ เขาพกิ าร ไมม่ ที างเลยทพี ระองคจ์ ะ ยอมแตง่ ตงั เขา พวกขนุ นางกไ็ มม่ ที างยอมรบั คนไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 8 สมประกอบมานงั บลั ลงั ก์ แมจ้ ะเหลอื แขนขา้ งเดยี วทขี ยบั ได้ ชายหนุ่มกร็ ะบาย ความเคยี ดแคน้ จนหอ้ งทงั หอ้ งไมเ่ หลอื สภาพเดมิ อกี \"หลางเอ๋อร์ เจา้ ใจเยน็ ๆ หลางเอ๋อร์ เปิดประตูใหแ้ มเ่ ถอะ\" เจาซุนเซวยี ยนื อยดู่ า้ นหลงั ลกี ุย้ เฟย เขากม้ หน้าซอ่ น รอยยมิ เยย้ ลกี ุย้ เฟยทเี คาะประตูจนเสยี งแหบแหง้ เขากุม มอื ดว้ ยทา่ ทางสงบเสงยี ม เงยี หฟู ังเสยี งพงั ทาํ ลายขา้ ว ของดา้ นในหอ้ งนัน ในใจทเี กบ็ ซ่อนความความเจบ็ ปวด เอาไวพ้ ลนั รสู้ กึ สาแกใ่ จยงิ เขาเสยี ขาไป ยามนอี นั ออ๋ งกแ็ ขนพกิ ารแลว้ นับว่าฟ้ามตี า จรงิ ๆ ขณะทคี นในหอ้ งยงั อาละวาดไมห่ ยดุ ขนั ทผี หู้ นึงกค็ อ้ ม กายเขา้ มารายงาน \"พระสนมเรอื งทใี หไ้ ปสบื ไดค้ วามพ่ะ ยะ่ คะ่ \" \"รายงานมา\" \"มบี ่าวคนหนงึ นามวา่ อ๋เู สวยี ทถี กู สบั เปลยี น ตอนแรกไมม่ ี คนสงั เกตเพราะในจวนวุ่นวาย จนพอจบั มารวมกนั ถงึ ไดม้ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 9 คนทกั ขนึ ว่าเขาไมใ่ ชอ่ เู๋ สวยี ทงั ยงั มที า่ ทางเป็นพริ ธุ ต่อมาเจา้ ตวั ปลอมถูกโบยจนสารภาพวา่ ถูกสง่ มาเพอื ทาํ รา้ ยท่านอ๋อง รอยฝังเขม็ ทที า้ ยทอยทา่ นอ๋องนนั เป็นฝีมอื ของเขา\" \"บดั ซบ! มนั มขี วญั กดี วงถงึ ไดก้ ลา้ มาทาํ เรอื งเชน่ นีถงึ ใน จวนอ๋อง!\" ลกี ุย้ เฟยสบถจบประตหู อ้ งทปี ิดตายมาพกั ใหญ่ กลบั เปิดพรวดออกมา อนั อ๋องในสภาพกระเซอะกระเซงิ ยาํ แยอ่ ยา่ งยงิ พุง่ เขา้ มาหาขนั ทผี นู้ นั \"บอกมาวา่ ใครทสี ง่ มนั มาทํารา้ ยขา้ ใครทมี นั คดิ จะเอา ชวี ติ ขา้ !!\" \"อะ...อเู๋ สวยี ตวั ปลอมไมย่ อมตอบทงั ยงั กดั ลนิ ตาย แต่ กระหมอ่ มใหค้ นสบื ตอ่ ถงึ รวู้ า่ สองสามปีกอ่ นเขาเคยรบั ใช้ อยใู่ นจวนองคห์ ญงิ เหมยเจยี ว\" \"เดรจั ฉาน!\" อนั อ๋องตวาดจนตาแดงกาํ \"ขา้ คดิ ไวแ้ ลว้ ... ขา้ คดิ ไวแ้ ลว้ !\" \"ตอ้ งเป็นนงั เหลยี วเจากวั ทบี งการเรอื งนี คดิ จะฉวย โอกาสซําเตมิ แผลใหเ้ จา้ ตายไปเพอื กาํ จดั เสยี นหนามให้ องคช์ ายส\"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 0 \"ตาํ ชา้ !\" อนั ออ๋ งกมุ แผลทไี หล่ ตวั สนั ไปดว้ ยความโกรธจน เกนิ ระงบั \"คดิ อยแู่ ลว้ เชยี วว่าตอ้ งเป็นฝีมอื พวกมนั พวก สวะ ขา้ ไมป่ ลอ่ ยพวกมนั ไวแ้ น่!\" อนั ออ๋ งทาํ ทา่ จะพงุ่ ออกไปจากตาํ หนกั แตถ่ กู ขวางไว้ \"ทา่ นอ๋องยามนีไมอ่ าจววู่ าม หากคดิ จะทาํ การใดควร ไตรต่ รองใหร้ อบคอบกอ่ น... อกี อยา่ งฮอ่ งเตท้ รงจบั ตาดู อยู่ เราไมอ่ าจผลผี ลามลา้ งแคน้ ไดน้ ะพะ่ ยะ่ คะ่ \" เจาฉุนเซ วยี กา้ วออกมาเตอื นสตอิ นั อ๋อง \"เรอื งนีไมต่ อ้ งใหค้ นชนั ตําอยา่ งเจา้ มาเตอื น\" อนั อ๋อง ตะคอกวา่ เจาฉุนเซวยี กอ่ นลดฝีเทา้ ลง ลกี ยุ้ เฟยขบกรามแน่น นางโมโหไมต่ ่างจากบุตรชายแต่ ยามนีตอ้ งมสี ตมิ ากกวา่ ลกู จงึ ขม่ ใจเอ่ย \"เหมนิ เค่อของเจา้ พดู ถกู เราตอ้ งวางแผนเรอื งนีใหร้ ดั กมุ อยา่ งไรแมก่ ็ จะตอ้ งใหพ้ วกตําหนกั คุนหนิงชดใชอ้ ยา่ งสาสม แตต่ อนนี เจา้ ตอ้ งรบี หายแลว้ ไปรบั รางวลั จากเสดจ็ พอ่ ของเจา้ กอ่ น\" \"เสดจ็ แมแ่ ต่แขนของขา้ ...\" \"ขอเพยี งมอี ํานาจพอ แขนจะใชก้ ารไดห้ รอื ไมใ่ ครจะสนใจ อกี ลองเจา้ กุมชะตาคนพวกนนั ปลาตายพวกมนั ยงั ชวี า่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 1 ปลาเป็นได้ ตอนนีอยา่ ว่วู ามคดิ มากไปกอ่ นเลย\" อนั อ๋องฟังคําพดู มารดาแลว้ ในใจรสู้ กึ เบาขนึ เลก็ น้อย จงึ ยอมใหล้ กี ยุ้ เฟยประคองตนกลบั ไปทหี อ้ งพกั ซงึ ถูกเตรยี ม ใหมเ่ อาไว้ กอ่ นจะนอนหลบั ไปดว้ ยฤทธยิ า อนั อ๋องยงั ดงึ แขนลกี ยุ้ เฟยไวเ้ พอื กลา่ ว \"เสดจ็ แมอ่ ู่เหวนิ เจาตอ้ งตาย...\" นยั น์ตาลกี ุย้ เฟยทอประกายเหยี ม มองบุตรชายทมี สี ภาพ น่าเวทนาดว้ ยความสงสารจบั ใจ \"แน่นอน เจา้ ไมต่ อ้ ง กงั วล\" ---------------- [1] เกาหลู = ดนิ แดนทางยโุ รปตะวนั ตก [2] ชาวหุย = จนี เปอรเ์ ซยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 2 แสนชงั # 44. ชะตาเปลียน เนียเถยี นชงิ เขา้ เฝ้าฮ่องเตใ้ นหอ้ งทรงพระอกั ษรดว้ ยสี หน้าแชม่ ชนื \"สงิ นีคอื อะไร?\" ฮ่องเตม้ องหนงั สตั ว์ทถี กู วาดลวดลาย ซบั ซอ้ นตรงหน้าอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจนัก \"ฝ่าบาทตอ้ งดเู ชน่ นีพะ่ ยะ่ คะ่ \" ชายหนุ่มคลกี ระดาษบางที วาดแผนทตี า้ ถงออกแลว้ วางทาบลงบนหนงั สตั วผ์ นื นนั ภาพตรงหน้าจงึ ดอู อกวา่ เป็นเสน้ ทางใหม่ \"นีมนั ...\" \"นีเป็นเสน้ ทางเดนิ เรอื ใหมพ่ ะ่ ยะ่ คะ่ \" เนียเถยี นชงิ ยมิ ดว้ ย ความภาคภมู ใิ จ ตา้ ถงยามนีใชก้ ารเสน้ ทางทางบกเป็น หลกั ทงั ถนนกไ็ มไ่ ดส้ ะดวกสบายนกั การเดนิ เรอื มเี พยี ง ชว่ งระยะสนั ๆ ในบางเมอื ง \"ทา่ นป่แู ละบดิ าของกระหมอ่ ม ออกเดนิ ทางไปทวั ทศิ ไดบ้ นั ทกึ ถงึ การเดนิ ทางเอาไวไ้ ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 3 น้อย สงิ นีกระหมอ่ มไดต้ รวจสอบวธิ เี ชอื มเสน้ ทางทางนํา แลว้ พบวา่ สะดวกกว่า อยา่ งเชน่ ในจดุ นี... หากทําตาม แผนที จากถงเยยี นสามารถเดนิ ทางไปเป่ยชงิ ไดใ้ นสาม วนั เท่านนั \" ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตมี องแผนทใี หมด่ ว้ ยความยนิ ดกี ่อนจะ หวั เราะออกมา \"ดี สมกบั เป็นจว้ งหยวนของแผน่ ดนิ ขา้ เลอื กคนไมผ่ ดิ จรงิ ๆ\" \"นอกจากใชข้ นสนิ คา้ ไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ ในแงข่ องทางทหาร เสน้ ทางเหลา่ นีจะเพมิ ความไดเ้ ปรยี บใหก้ บั ต้าถงของเรา\" หากการเดนิ ทางภายในแควน้ สะดวกรวดเรว็ ขนึ การ ขนสง่ เสบยี ง หรอื แมแ้ ตเ่ คลอื นทพั กจ็ ะฉบั ไวทนั การกว่า การเดนิ เทา้ นอกจากนนั ยงั สามารถดกั ซุ่มกองทพั ที พยายามเคลอื นพลทางนําเขา้ มาในตา้ ถงไดด้ ว้ ย \"สวรรค!์ เสน้ ทางเหลา่ นีสามารถสรา้ งไดจ้ รงิ ๆหรอื ไม?่ \" \"ตอ้ งมกี ารขดุ เพอื เชอื มตอ่ เสน้ ทางและขยายขนาดของ แมน่ ําสาํ หรบั การเดนิ เรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ดว้ ยบารมขี องฝ่าบาท หากสรา้ งอยา่ งเตม็ กาํ ลงั ภายในสองปีเสน้ ทางเหลา่ นียอ่ ม เป็นรปู เป็นรา่ งไดแ้ น่นอน\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 4 ฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตอี ารมณ์ดยี งิ แผนทที างนํานนี บั เป็นการ บกุ เบกิ ครงั ใหญ่ จะเป็นผลงานทที าํ ใหช้ อื ของเขาสามารถ ทงิ เอาไวใ้ นหน้าประวตั ศิ าสตร์ \"นอกจากแผนทนี ีแลว้ กระหมอ่ มยงั มขี องทอี ยากใหฝ้ ่า บาททอดพระเนตร\" \"เอามาใหข้ า้ ด\"ู เนียเถยี นชงิ ใหข้ นั ทชี ว่ ยยกหบี ขนึ วางบนโต๊ะกอ่ นจะเปิด ออก ดา้ นในเป็นแบบจาํ ลองเรอื กาํ ปันขนาดยอ่ สว่ น \"สวรรค!์ นีมนั ...\" \"เรอื กําปันนีหากสรา้ งตามปกตสิ ามารถจคุ นไดม้ ากกว่า หา้ สบิ คนบนเรอื แตห่ ากขยายขนึ อกี ยงั สามารถขนคน อยา่ งตําไดถ้ งึ สองรอ้ ยคน\" ฝ่าบาทยกเรอื จาํ ลองขนึ หมนุ ดรู อบทศิ กอ่ นจะราํ พงึ \"นี เป็นแบบจาํ ลองทสี มบรู ณ์ทสี ุดทขี า้ เคยเหน็ เจา้ ทํามนั เอง ร?ึ \" \"เป็นกระหมอ่ มต่อขนึ เองพะ่ ยะ่ คะ่ แตน่ บั ว่าไดค้ ําปรกึ ษา จากผเู้ ชยี วชาญทางเรอื หลายทา่ นกวา่ จะออกมาสาํ เรจ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 5 เรอื จาํ ลองลํานีสามารถลอยนําไดจ้ รงิ ดว้ ยนะพะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่า บาทสามารถเอามนั ลงนําได\"้ \"เยยี มจรงิ ๆ\" ฮ่องเตอ้ ารมณ์ดอี ยา่ งยงิ \"พรุง่ นตี อนว่า ราชการใหเ้ จา้ เสนอสงิ เหลา่ นีตอ่ หน้าขนุ นางทงั หลายอกี ครงั เราจะตกรางวลั ใหเ้ จา้ อยา่ งงาม\" \"เป็นพระมหากรณุ าธคิ ณุ พะ่ ยะ่ คะ่ \" เนียเถยี นชงิ สรา้ งความชอบครงั ใหญเ่ ชน่ นี หากฝ่าบาท โปรดปรานมากๆ อาจจะไดเ้ ลอื นขนั อยา่ งกา้ วกระโดด ซุนกงกงมองสง่ เนียเถยี นชงิ ออกไปจากหอ้ งทรงพระ อกั ษรแลว้ ยงั เหน็ ฝ่าบาทชนื ชมเรอื จําลองไมห่ ยดุ กอ็ ด กราบทลู ไมไ่ ด้ \"คณุ ชายเนียมคี วามสามารถสงู จรงิ ๆ เสยี ดายทอี าภพั ไรญ้ าตขิ าดมติ ร\" \"เขาเป็นคนมหี วั คดิ \" ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตคี ลยี มิ \"เขาไรท้ พี งึ ในถงเยยี น ทงั ยงั ใหมเ่ กนิ กวา่ จะเขา้ กบั กลุม่ อาํ นาจใด ดงั นนั เขาจงึ คดิ จะหาหลกั ยดึ เขาสรา้ งผลงานหลายครงั แตม่ กั กราบทลู เราเป็นการสว่ นตวั แทนทจี ะพดู ในทอ้ งพระ โรง นบั วา่ รจู้ กั วธิ รี บั ใชเ้ รา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 6 \"เชน่ นีนบั วา่ เขาเหน็ ฝ่าบาทเป็นทพี งึ กระมงั \" \"ถอื วา่ เราเลอื กถกู ทสี ง่ เนียเถยี นชงิ เขา้ สสู่ าํ นกั ราชเลขา คนเชน่ นีรจู้ กั ดสู หี น้าเรา สงิ ทคี นในสาํ นกั ราชเลขาสมควร ยดึ มนั ทสี ุดคอื ความตอ้ งการของเรา หาใชเ่ รอื งอนื \" คน มากมายทถี กู แนะนําเขา้ ไปในสาํ นกั ราชเลขาแต่กลบั ไม่ เจรญิ และไมเ่ ป็นทที รงโปรดเพราะสว่ นใหญ่เอาแต่ แสวงหาความกา้ วหนา้ วงิ พลา่ นไปทวั ทงั เมอื งเพอื เชอื ม สมั พนั ธก์ บั กลมุ่ อาํ นาจต่างๆ ในถงเยยี น คดิ ถงึ แต่วธิ กี าร ปีนป่ายยกตวั เองใหส้ งู แตก่ ลบั ลมื ไปว่าสาํ นกั ราชเลขาธกิ ารนนั เป็นกองงานที ขนึ ตรงกบั ฝ่าบาทโดยเฉพาะ แมแ้ ต่กรมขนุ นางกไ็ มอ่ าจ กา้ วกา่ ยการแต่งตงั และดว้ ยนิสยั ชอบหวาดระแวงของ ฮอ่ งเต้ เขายอ่ มไมเ่ อาคนประเภททเี ปลยี นสไี ปตาม แรงลมมารบั ใชใ้ กลช้ ดิ ตนเอง \"เช่นนนั ฝ่าบาทจะตกรางวลั ใหค้ ุณชายเนียเชน่ ไรหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ?\" \"ตําแหน่งผชู้ ว่ ยทา่ นราชเลขาว่างอยมู่ ใิ ชร่ ?ึ \" ฮอ่ งเตอ้ ู่ เหอตตี รสั โดยไมใ่ สพ่ ระทยั นัก แตซ่ ุนกงกงนกึ ตระหนกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 7 แลว้ * เนียเถยี นชงิ ถูกแต่งตงั ใหเ้ ป็นผชู้ ว่ ยราชเลขาธกิ าร ถอื วา่ เป็นขนุ นางขนั สเี ทยี บไดก้ บั ตําแหน่งรองเจา้ กรม ทงั ยาม นีในสาํ นกั ราชเลขาตาํ แหน่งรองราชเลขาธกิ ารทงั ซา้ ยขวา ลว้ นวา่ งเวน้ เพราะฝ่าบาทไมท่ รงโปรดแต่งตงั ผใู้ ด ดงั นนั แมจ้ ะเป็นแคผ่ ชู้ ว่ ย แตใ่ นสาํ นักเขาเป็นรองแคท่ า่ นราช เลขาธกิ ารเท่านนั ใครมตี ากล็ ว้ นดอู อกแลว้ ว่าฝ่าบาทวางเนียเถยี นชงิ เอาไว้ เพอื สบื ทอดตาํ แหน่งราชเลขาธกิ ารในอนาคต นอกจากตาํ แหน่งใหมแ่ ลว้ การบุกเบกิ เสน้ ทางเดนิ เรอื ของเขากลายเป็นทโี จษจนั แมแ้ ตใ่ นหมชู่ าวบา้ น นัก เดนิ ทางทงั หลายตา่ งถกขนึ ขอ้ ดขี อ้ เสยี ในโรงเตยี มใหญ่ๆ ทมี กั มคี นเดนิ ทางมาพกั ไมม่ ที ใี ดทไี มพ่ ูดถงึ เรอื งนี แมจ้ ะ ไมเ่ คยเหน็ แผนทกี บั ตา แตไ่ ดย้ นิ ว่าสามารถทาํ ใหเ้ ดนิ ทาง จากถงเยยี นถงึ เป่ยชงิ ในสามวนั หรอื เดนิ ทางไปหยางโจว ไดใ้ นสบิ หา้ วนั นถี อื เป็นเรอื งใหญม่ าก ต่างคนต่างคดิ คํานวณว่าจะสามารถลดตน้ ทนุ สาํ หรบั การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 8 เดนิ ทางไปไดเ้ ท่าไหร่ อกี ทงั ยงั จะกอ่ ใหเ้ กดิ อาชพี ใหมๆ่ อยา่ งเชน่ นกั เดนิ เรอื เชา่ เรอื นายทา่ ลว้ นแตเ่ ป็นหนทาง ทาํ เงนิ ทงั สนิ พวกพ่อคา้ หวั ใสเมอื ไดย้ นิ เรอื งเสน้ ทางเดนิ เรอื นนลี ว้ น พยายามสบื เสาะ ใชเ้ สน้ สายกบั ขนุ นางในราชสาํ นกั เพราะหวงั จะกวา้ นซอื ทดี นิ ใกลก้ บั ทา่ จอดเรอื เพอื สรา้ ง มลู คา่ ในอนาคต คนสว่ นใหญย่ นิ ดกี บั สงิ ใหมแ่ ละยนิ ดที คี นมคี วามสามารถ อยา่ งเนียเถยี นชงิ เจรญิ กา้ วหน้า แตบ่ างคนไมเ่ ป็นเช่นนนั เจนิ จงิ ยนิ นายท่านใหญ่ของจวนสกลุ เจนิ เป็นหนึงในนัน เจนิ ไหก่ งั เสนาบดเี กษตรบดิ าของเขาไดร้ บั ผลกระทบจาก เรอื งนําหลากในลวั หยางไมน่ ้อย ไหนจะญาตผิ นู้ ้องเจนิ เสยี วหนิงทถี ูกโบยปางตายทงั ยงั ถูกปลดเป็นสามญั ชน หา้ มรบั ราชการอกี ชวั ชวี ติ ทุกอยา่ งลว้ นเกยี วพนั กบั เนียเถยี นชงิ แต่ยามนีสกลุ เจนิ ไมอ่ าจเอาเรอื งเขา ทงั ยงั ตอ้ งทนมองอกี ฝ่ายกา้ วหน้าขนึ ไปอกี ป๋ ายซอู่ งิ เหน็ สหี น้าสามไี มด่ นี กั เมอื ไดข้ า่ วคนสกุลเนียจงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 9 ยมิ ประจบ \"นายทา่ นอยา่ ใสใ่ จเลยเจา้ คะ่ อกี ไมน่ านจะมี งานเลยี งทจี วนสกลุ ป๋ าย ขา้ ใหค้ นสง่ ขา่ วบอกมารดาแลว้ ทางนนั จะชว่ ยเราจดั การแน่นอน\" เจนิ จงิ ยนิ เหน็ วา่ ฮหู ยนิ เป็นหว่ งกใ็ จออ่ นยวบ จบู หน้าผาก นางแลว้ เอ่ยปลอบ \"ขา้ รู้ เพยี งแตข่ า้ ไมช่ อบใจเทา่ นนั \" \"ใครตดิ คา้ งเราเรากแ็ คจ่ ดั การผนู้ นั ขอแคท่ า่ นทาํ ใจให้ สบายเถดิ \" ป๋ ายซ่อู งิ กอดเอวสามดี ว้ ยความรกั ใคร่ \"ทา่ น พอ่ กบั ทา่ นแมข่ องทา่ นวางแผนเอาไวแ้ ลว้ เรอื งนีไมม่ ที าง ผดิ พลาด ต่อใหเ้ ป็นขนุ นางทรงโปรดแค่ไหน แต่ถา้ มเี รอื ง ฉาวโฉ่ พวกขนุ นางฝ่ายทดั ทานยอ่ มตอ้ งสง่ ฎกี ารอ้ งเรยี น แน่\" \"แต่ทาํ เชน่ นีจวนสกุลป๋ ายจะกลายเป็นอปั มงคลหรอื ไม\"่ \"เรอื งนนั ขา้ คยุ กบั ทา่ นแมแ่ ลว้ นายทา่ นไมต่ อ้ งหว่ ง หาก เกดิ เรอื งกผ็ ลกั ใหเ้ ป็นเรอื งของสนั ดานคนเสยี แถมคน สกุลป๋ ายจะไดเ้ รยี กค่าเสยี หายจากพวกนนั เพอื ชาํ ระสงิ อปั มงคลอยา่ งไรเล่า\" \"เชน่ นนั กต็ อ้ งขอบคณุ พอ่ แมเ่ จา้ ทชี ว่ ยเป็นธรุ ะแลว้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 0 \"ขอเพยี งชว่ ยแบ่งเบาภาระทา่ นได้ กม็ ใิ ชเ่ รอื งใหญอ่ นั ใด\" ป๋ ายซอู่ งิ ซบลงบนอกสามพี รอ้ มแยม้ ยมิ เป็นสขุ ยามนนี าง แต่งเขา้ จวนสกลุ เจนิ แลว้ เป็นทพี อใจของแมส่ ามี สามกี ็ รกั ใครล่ กึ ซงึ ขอเพยี งสกุลเจนิ ยงิ กา้ วหน้า นางกไ็ มม่ วี นั ตกตํา ดงั นนั นําสกปรกประเภทใดทนี างจะไมก่ ลา้ เดนิ ยาํ อกี วนั หน้านางจะขนึ เป็นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ของตระกลู เจนิ ถงึ ยาม นนั ของแคส่ ามเี ป็นเสนาบดตี ่อจากบดิ าของเขา บุตรชาย ไดเ้ ขา้ สรู่ าชสาํ นกั สตรจี วนอนื ในถงเยยี นจะมสี กั กคี นทไี ม่ รษิ ยาวาสนาสงู สง่ ของนางเลา่ แค่คดิ ป๋ ายซอู่ งิ กร็ สู้ กึ เหมอื นไดข้ นึ สวรรคแ์ ลว้ * \"ไดย้ นิ วา่ อาการเจบ็ ป่วยคราวนีของอนั ออ๋ งไมน่ ้อย ทเี ดยี ว\" \"ถอื เป็นเคราะหก์ รรมครงั ใหญ่ แต่มชี วี ติ รอดมาไดก้ ว็ า่ เป็นวาสนาแลว้ \" \"เพราะบารมขี องฝ่าบาท... แตท่ จี รงิ ขา้ ไดย้ นิ ขา่ วมาอกี อยา่ งหนึง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 1 \"ขา่ วอนั ใดร?ึ \" \"กน็ กั พรตในวงั น่ะสิ พดู กนั วา่ ทจี รงิ ทา่ นออ๋ งจะไมเ่ จบ็ หนกั ถงึ เพยี งนี แต่เพราะชะตาเปลยี นทาํ ใหต้ อ้ งพบ เคราะหก์ รรม\" \"ชะตาเปลยี น?\" \"หมายความวา่ ยงั ไงกนั ?\" \"ชวู่ วว เบาเสยี งพวกเจา้ ลงหน่อย ...ขา้ ไดย้ นิ พวกนกั พรต ในวงั พูดกนั วา่ กอ่ นหน้านีคุณหนูคนนนั น่ะ... ตระกลู หลวิ ใชห่ รอื ไมท่ เี ป็นคหู่ มนั อนั อ๋อง นางขนึ ราํ บวงสรวงฟ้าดนิ ทาํ ใหส้ วรรคเ์ มตตาสง่ เสรมิ ดวงชะตาของนางใหแ้ ขง็ แกรง่ ประจวบเหมาะกบั ทา่ นอ๋องไปปราบปีศาจเซยี จอื ได้ ใครๆ กร็ วู้ ่าคนทจี ะปราบปีศาจไดต้ อ้ งเป็นเชอื สายมงั กร บารมี สงู สง่ ในอดตี ลว้ นเป็นโอรสสวรรค.์ ..คราวนีทงั ฝ่ายหญงิ ฝ่ายชายลว้ นมดี วงชะตาสงู ลบิ กลายเป็นขม่ กนั ไมล่ งน่ะซ\"ี \"ขม่ กนั ไมล่ งร?ึ \" \"คนเคา้ เชอื กนั แตไ่ หนแต่ไร หากจะเป็นคผู่ วั ตวั เมยี ดวง ชะตาต้องหนุนสง่ กนั มอี อ่ นมแี ขง็ จะไดอ้ ยกู่ นั ยดื แถม สง่ เสรมิ โชคลาภกนั แต่อนั อ๋องกบั คุณหนูหลวิ คนนี ต่างก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น