แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 4 0 2 กลายเป็นทรี กั ของสวรรค์ ทาํ ใหด้ วงชะตาเดมิ คลาดเคลอื น ทเี คยแลกเทยี บเพอื หมนั หมายนนั นบั ว่าใช้ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ยามนีถา้ ยงั ดนั ทรุ งั จะแต่งต่อไป วนั หน้าอาจจะ มฝี ่ายใดฝ่ายหนึงตกตายทเี ดยี ว\" \"ไอห้ ยาาา โชครา้ ยจรงิ ๆ\" \"แมน่ างหลวิ ผนู้ นั พวกนกั พรตบอกว่าถา้ จะแต่งกต็ อ้ งแต่ง ใหค้ นทมี ชี ะตาอ่อนกวา่ สกั หน่อย จะสง่ เสรมิ ใหส้ ามี รงุ่ โรจน์ มที งั เกยี รตยิ ศชอื เสยี งเงนิ ทอง เรยี กไดว้ ่าจะทาํ ใหส้ ามเี รยี กลมเรยี กฝนไดท้ เี ดยี ว หรอื ไมก่ ต็ อ้ งแตง่ ใหค้ น ทชี ะตาแขง็ กว่านางมาก แต่ในใตห้ ลา้ นแี มแ้ ต่ทา่ นอ๋อง ชะตายงั ขม่ นางไมล่ ง หากจะใหค้ นทมี ชี ะตาดกี วา่ นีกค็ ง ตอ้ งเป็น...\" \"ไอห้ ยาๆๆ อยา่ มาพูดพลอ่ ยๆ ทนี นี ะ\" \"ขา้ มเรอื งนีไป ดูแลว้ ใครทไี ดข้ นึ ราํ บวงสรวงคงเป็นคนที สวรรคค์ ดั เลอื กจรงิ ๆ\" \"พวกเจา้ จาํ ไมไ่ ดห้ รอื วนั บวงสรวงชว่ งทนี างขนึ ราํ จๆู่ กม็ ี ฝนตกไปทวั ทงั ถงเยยี น ในรอ้ ยปีจะมเี ชน่ นีสกั คนหนึง จะ ไมใ่ หด้ วงชะตาของนางดเี ลศิ ไดอ้ ยา่ งไร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 3 \"แลว้ เชน่ นีฝ่าบาทจะยงั ใหน้ างแตง่ กบั อนั อ๋องอยรู่ ึ ไมเ่ ชอื กอ็ ยา่ ลบหลนู่ า... อนั ออ๋ งปางตางไปแลว้ ทนี งึ หากยงั ดนั ทุ รงั ละก.็ ..\" * \"มขี า่ วลอื เชน่ นจี รงิ ร?ึ \" หลวิ จา้ วอวตี าโตเมอื ไดย้ นิ เสยี วชงิ รายงาน นางกระแทกหวหี ยกลงขา้ งตวั กอ่ นจะหนั ไปมอง หน้าบา่ วคนสนิท \"จรงิ เจา้ คะ่ คณุ หนู ยามนีคนในเมอื งลอื กนั ไปทวั บ่าวได้ ยนิ วา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สง่ คนไปยบั ยงั แตก่ ไ็ มท่ นั แลว้ \" \"ด!ี ดเี หลอื เกนิ นงั จา้ วเวย่ ถงึ คราวเป็นขปี ากชาวบา้ นเสยี บา้ ง ดสู คิ ราวนีมนั ยงั จะมหี น้าชคู อต่อหน้าขา้ อกี ไหม\" หลวิ จา้ วอวหี วั เราะออกมาจนสาแกใ่ จ \"หากวา่ ฝ่าบาทเชอื ขา่ วลอื นีจรงิ อกี ไมน่ านการถอนหมนั ตอ้ งมาถงึ แน่ สตรที ี ถกู ถอนหมนั นงั จา้ วเวย่ จะยงั แต่งออกไดอ้ กี รึ ชวั ชวี ติ นีไม่ แน่นางอาจต้องไปอยใู่ นอารามแลว้ \" \"แบบนีจะเป็นโอกาสของคุณหนูหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" เสยี วชงิ ถามขนึ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวชี ะงกั ใช่ ...เวลานนี บั เป็นโอกาสทนี างจะไดแ้ ต่งเขา้ ตาํ หนกั อ๋อง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 4 แทนหลวิ จา้ วเว่ย คดิ ไดเ้ ชน่ นนั หลวิ จา้ วอวกี ห็ น้าตนื รบี เรง่ เสยี วชงิ \"เรว็ เขา้ ขา้ จะไปเยยี มทา่ นยายทจี วนสกุลเจนิ เจา้ ไปสงั ใหค้ น เตรยี มรถมา้ เดยี วนี\" \"เจา้ ค่ะคณุ หนู\" * \"เจา้ จะทาํ หน้างออยา่ งนนั ไปทาํ ไมกนั \" หลวิ จา้ วเว่ยที นงั เลน่ หมากกบั ตวั เองอยเู่ หลอื บตามองใบหน้างองาํ ของ อาเจนิ แลว้ ถอนหายใจ \"กบ็ า่ วไมช่ อบใจนีเจา้ ค่ะ คนขา้ งนอกนันไมร่ อู้ ะไรสกั อยา่ ง กลบั พดู ถงึ คณุ หนูเสยี ๆ หายๆ บางคนถงึ ขนั บอกวา่ คุณหนูเป็นผหู้ ญงิ กนิ ผวั คุณหนูยงั ไมท่ นั แต่งออกเสยี หน่อย จะกนิ ผวั อะไรกนั \" หลวิ จา้ วเวย่ หวั เราะ หมนุ กระดานหมากแลว้ เดนิ ตอ่ ไป อยา่ งไมย่ หี ระ \"ขา้ ชอบคนถงเยยี นกเ็ พราะแบบนี\" รมิ ฝีปากอมิ เหยยี ดยมิ หยนั ความหมายของคาํ พดู ตรงขา้ ม กบั ใจ... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 5 ฝีปากคนในเมอื งนเี ป็นเชน่ ไรนางนบั วา่ รซู้ งึ ดที สี ดุ \"ชอบอะไรกนั เจา้ คะ่ คณุ หนู อา้ ปากกพ็ น่ แตน่ ําสกปรกใส่ คนอนื น่ารงั เกยี จยงิ นกั \" \"เจา้ ฟังอยา่ งเดยี วไมต่ อ้ งไปตอบโต้ เรอื งนปี ล่อยไวจ้ ะดี กบั เรามากกว่า\" \"บ่าวทราบเจา้ คะ่ แตไ่ ดย้ นิ แลว้ ยงั อดหงดุ หงดิ ไมไ่ ด้ อกี ไมก่ วี นั คุณหนูกจ็ ะกลบั จวนแลว้ หากขา้ งนอกยงั ลอื กนั เสยี ๆ หายๆ คนอนื จะมองคณุ หนูยงั ไง\" อาเจนิ เบะปาก ไมพ่ อใจ \"เอาล่ะๆ เจา้ ไปนอนพกั เถอะ\" \"คุณหนูจะยงั ไมน่ อนหรอื เจา้ คะ\" \"ขา้ จะเลน่ หมากกระดานนีใหจ้ บกอ่ น ทนี ีไมม่ อี ะไรใหเ้ จา้ ตอ้ งรบั ใชแ้ ลว้ ไปพกั เสยี พรงุ่ นีจะไดอ้ ารมณ์ดหี น่อย\" \"โธ่ คุณหนูก\"็ \"ไปๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยไลค่ นแบบไมจ่ รงิ จงั นัก อาเจนิ ยกผา้ ที ตอ้ งจดั การออกไปจากหอ้ งตามคําสงั เจา้ นาย ในหอ้ งนอน ของหญงิ สาวถงึ ไดเ้ งยี บสงบลงอกี ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 6 โฉมสะคราญเลน่ หมากกบั ตวั เองอยพู่ กั ใหญถ่ งึ รสู้ กึ ว่ามี ลมประหลาดพดั เขา้ มาในหอ้ ง เปลวเทยี นไหววูบไมป่ กติ หลวิ จา้ วเวย่ ความรสู้ กึ ไว นางมองเปลวไฟลลู่ มอยคู่ รหู่ นึง จงึ ตดั สนิ ใจเดนิ ไปเปิดหน้าตา่ ง \"คุณชายเนีย\" นางถอยหา่ งออกมาเมอื เหน็ เนียเถยี นชงิ ยนื รออยู่ เขาดนั ตวั ปีนขา้ มขอบหน้าตา่ งเขา้ มาดา้ นใน เสรจ็ สรรพหญงิ สาวจงึ จดั การปิดบานหน้าตา่ งลง \"ไมพ่ บกนั นาน\" ชายหนุ่มเดนิ ไปบนเกา้ อโี ดยไมร่ อใหอ้ กี ฝ่ ายเชญิ \"เจา้ ค่ะ ไมพ่ บกนั นาน ไดย้ นิ วา่ คณุ ชายไดเ้ ลอื นตําแหน่ง แถมยงั มชี อื เสยี งโด่งดงั ไปทวั จา้ วเวย่ ตอ้ งขอแสดงความ ยนิ ดดี ว้ ย\" นางรนิ นําชาใหเ้ ขาจอกหนึง แลว้ ยกจอกชา ของตวั เองเป็นการคารวะ \"เจา้ เองชว่ งนีกม็ ชี อื เสยี งไมน่ ้อย\" เนียเถยี นชงิ เอย่ ปาก ลอ้ เลยี น \"เป็นฝีมอื ฮอ่ งเตร้ ?ึ \" \"ถกู ตอ้ ง เขาเป็นคนจดั การเรอื งเหลา่ นนั \" \"แบบนีอกี ไมน่ านเจา้ คงถอนหมนั ไดแ้ ลว้ \" เนยี เถยี นชงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 7 พยกั หน้าเขา้ ใจ \"คณุ ชายเนียมาครงั นีเพราะเรอื งอนั อ๋องกระมงั \" นางถาม ขณะมองมอื ขาวสะอาดของเขาลูบบนจอกชา \"ใช่ เขากลายเป็นอ๋องพกิ ารไปแลว้ \" \"พกิ ารแลว้ หรอื เจา้ คะ ไหนบอกวา่ เพยี งแคเ่ จบ็ หนกั ตอ้ ง พกั แขนนานสกั หน่อย\" \"แขนซา้ ยใชก้ ารไมไ่ ดแ้ ลว้ ต่อใหพ้ กั ทงั ชาตกิ ไ็ มอ่ าจใช้ การไดอ้ กี \" เนียเถยี นชงิ กล่าว \"ยาทเี จา้ ตอ้ งการใหเ้ ขากนิ กเ็ รยี บรอ้ ยหมดแลว้ \" \"นีถอื เป็นขา่ วดี ตอ้ งขอบคณุ คุณชายเนยี ทเี ป็นธุระจดั การ ใหข้ า้ \" \"แตน่ บั ว่าเรามโี ชคไมน่ ้อย บงั เอญิ องคห์ ญงิ เหมยเจยี วลง มอื กบั อนั อ๋อง แต่คนของนางถูกจบั ได้ ตอนนีทางตําหนกั อ๋องหมายหวั ทางตําหนกั คุนหนิงแลว้ \" \"มคี นมากมายทคี ดิ จะฉวยโอกาสลงมอื กบั อนั ออ๋ ง แต่กลบั มแี คค่ นขององคห์ ญงิ ทถี ูกจบั ได้ นบั วา่ เป็นเคราะหข์ อง ฮองเฮาแลว้ โบราณว่าศตั รเู กง่ กาจยงั ไมน่ ่ากลวั เทา่ มมี ติ ร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 8 โงเ่ ขลา คนทอี ยใู่ นฝังตนเองทาํ เรอื งโงๆ่ เชน่ นีชา่ งน่า เวทนานัก\" จา้ วเวย้ สา่ ยหน้าละเหยี ใจ \"องคห์ ญงิ ใหญ่นางทะนงตนเกนิ ไป ทผี า่ นมานางลงมอื แต่ กบั คนทตี าํ กวา่ จงึ คดิ ว่าตนมฝี ีมอื สงู ส่ง กลา้ บา้ บนิ ถงึ ขนั สง่ คนเขา้ ตําหนกั อ๋อง ขา้ ไดย้ นิ วา่ เรอื งนฮี องเฮาไมไ่ ดพ้ ยกั หน้า คดิ ว่านางลงมอื ของนางเอง\" \"ลงมอื ไปแลว้ โดนจบั ไดไ้ ปแลว้ ตอนนีตอ่ ใหอ้ งคช์ ายสกี บั ฮองเฮาโดดลงแมน่ ําสายไหนกไ็ มอ่ าจชาํ ระคราบสกปรก ได้ แตก่ ด็ เี หมอื นกนั พวกตาํ หนกั อ๋องมงุ่ หน้าไปเพง่ เลง็ ตาํ หนกั คนุ หนงิ งานของขา้ จะไดง้ า่ ยขนึ \" หลวิ จา้ วเว่ยเอ่ย เรยี บๆ กอ่ นจะชอ้ นตาขนึ มองใบหน้านิงสงบของเนียเถยี นชงิ \"ความชอบใหญห่ ลวงของทา่ นครงั นที าํ ใหข้ า้ แปลก ใจไมน่ ้อย ขา้ ขอถามไดห้ รอื ไมว่ า่ เหตุใดคุณชายถงึ รบี รอ้ น ลุกขนึ มาทําความชอบตอ่ หน้าฮอ่ งเตเ้ ชน่ นี\" เทา่ ทนี างทราบเนียเถยี นชงิ เป็นคนใจเยน็ วางแผนแยบ ยลและรจู้ กั รอ แต่การทาํ ความชอบใหญ่โตเป็นทโี จษจนั จนเรยี กสายตาผคู้ นมากมายขนึ มาในชว่ งนดี ไู มใ่ ช่วธิ กี าร ของเขานกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 9 \"ทา่ นราชเลขาธกิ ารป่วยหนกั ขา้ ดแู ลว้ อกี ไมน่ านเขาคง จะทรดุ จนลุกไมข่ นึ ขา้ ไมต่ อ้ งการใหส้ าํ นกั ราชเลขาตกอยู่ ในมอื ผอู้ นื ในตอนนนั จงึ ตอ้ งหาทางจบั ไวใ้ หม้ นั \" \"เป็นเชน่ นี\" หญงิ สาวพยกั หน้าเขา้ ใจ \"ตงั แต่โบราณเพอื ปกป้องอทิ ธพิ ลของญาตฝิ ่ายมารดา ตอ่ ใหฮ้ อ่ งเต้ไม่ สามารถออกวา่ ราชการ สภาขนุ นางกจ็ ะเป็นคนดแู ลงาน ราชการทกุ อยา่ งแทน ไมว่ ่าฮองเฮา ไทเฮา หรอื สนมคน ไหนกไ็ มม่ สี ทิ ธกิ า้ วกา่ ย ราชเลขาธกิ ารถอื เป็นผนู้ ําสภา ขนุ นาง หากไรฮ้ อ่ งเตแ้ ลว้ กเ็ ปรยี บเป็นผสู้ าํ เรจ็ ราชการ ทเี ดยี ว ขอเพยี งคุณชายเนียสามารถควบคุมสาํ นกั ราช เลขาไวใ้ นมอื งานอะไรในอนาคตคงไมใ่ ชเ่ รอื งยากอกี ตอ่ ไป\" \"อกี ไมก่ วี นั การสวดมนตจ์ ะจบลง ถงึ เวลานนั เจา้ คงต้อง กลบั จวนสกลุ หลวิ เจา้ จะทาํ อะไรตอ่ ไป?\" \"ขา้ ตอ้ งไดร้ าชโองการถอนหมนั กอ่ นถงึ จะเดนิ แผนต่อไป\" \"เจา้ มนั ใจวา่ ฮอ่ งเตจ้ ะมอบมนั ใหเ้ จา้ \" \"ดว้ ยนิสยั ของเขา เขายอ่ มมอบมนั ใหข้ า้ แน่\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 0 \"เชน่ นนั กด็ หี ากมอี ะไรใหข้ า้ ชว่ ยกเ็ อย่ ปากมาไดเ้ ลย\" \"ทผี า่ นมารบกวนคุณชายเนียมาไมน่ ้อย ตอ้ งขอบคุณทา่ น มาก\" หญงิ สาวกลา่ วโดยไมส่ บตาเขา ชา่ ยหนุ่มมองทา่ ทางหา่ งเหนิ ของนางอยอู่ ดึ ใจหนึงแลว้ ถอนหายใจ \"ขา้ เตม็ ใจ\" ทงั สองนงั จบิ ชาอยใู่ นความเงยี บอกี ครหู่ นึง ต่างฝ่ายตา่ ง ไมย่ อมเอ่ยปาก สุดทา้ ยเนียเถยี นชงิ ตดั สนิ ใจจะกลบั เสยี ที \"คุณชายคงไดเ้ ทยี บเชญิ งานเลยี งทจี วนสกลุ ป๋ ายกระมงั \" หลวิ จา้ วเว่ยถามกอ่ นทอี กี ฝ่ายจะลุกขนึ \"ใช\"่ \"เชน่ นนั เราคงไดพ้ บกนั ในงาน\" โฉมสะคราญคลยี มิ ออ่ นโยน นางลุกขนึ สง่ เขาออกทางหน้าต่างดงั เดมิ เมอื บานหน้าตา่ งปิดลงร่างระหงหนั กลบั เขา้ มาดา้ นใน หลวิ จา้ วเว่ยคดิ จะดบั ตะเกยี งเพอื เขา้ นอนแตก่ ลบั พบ บางอยา่ งถูกวางไวบ้ นโต๊ะเมอื ครู่ หญงิ สาวหยบิ หอ่ ขนึ มา แกะออกถงึ เหน็ ว่าเป็นชดุ ปินทดี า้ นทา้ ยประดบั เป็น ลวดลายนกยงู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 1 หญงิ สาวมองไปทางหน้าตา่ งทชี ายหนุ่มเพงิ จากไป รมิ ฝีปากอมิ เมม้ แน่น นางมองปินเหลา่ นนั ในมอื อยนู่ าน ทา้ ยทสี ดุ นางรวบเกบ็ มนั เอาไวด้ า้ นในสดุ ของหบี เครอื งประดบั ใหว้ างลงเคยี งขา้ งปินหยดนําคา้ งทเี ขาเคย มอบใหก้ อ่ นหน้าน.ี .. * \"พรงุ่ นีเจา้ ตอ้ งกลบั จวนแลว้ สนิ ะ\" ฮอ่ งอู่เหอตกี ม้ ลงวาง คางบนไหลข่ องหลวิ จา้ วเว่ย ขณะทรี า่ งเลก็ นังอยบู่ นชงิ ชา้ ใตร้ ม่ เงาไมท้ พี ระองคส์ งั ทาํ ขนึ เป็นพเิ ศษ หญงิ สาวเอยี งหวั แนบแกม้ กบั เขา \"หากหมอ่ มฉนั กลบั บา้ นแลว้ ฝ่าบาทจะนึกถงึ หมอ่ มฉนั ไหมเพคะ\" \"คดิ ส\"ิ เขายมิ รวบตวั นางลุกขนึ แลว้ ใหน้ งั ลงบนตกั ตน \"ขา้ ตอ้ งคดิ ถงึ เจา้ จนปวดใจทเี ดยี ว\" โฉมสะคราญแยม้ ยมิ นางเออื มมอื ไปวางตรงอกซา้ ยของ โอรสสวรรค์ \"ลาํ บากพระองคต์ อ้ งปวดใจเพอื หมอ่ มฉนั แลว้ \" \"ไมเ่ ป็นไร อกี ไมน่ านรอเจา้ เขา้ วงั เรากไ็ มจ่ าํ เป็นตอ้ งปวด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 2 ใจอกี \" เขาลบู ไหลป่ ลอบนางอยา่ งออ่ นโยน \"วนั นีพวกขนุ นางเสนอใหเ้ ราจดั พธิ ลี า่ สตั วข์ องราชวงศ์ ถงึ ตอนนันเจา้ ควรไปดว้ ย\" \"หมอ่ มฉนั ไปกค็ งทาํ ไดแ้ คต่ ามไปดูคนอนื สนุกกนั ฝ่าบาท จะใหห้ มอ่ มฉนั ไปทาํ ไมเพคะ\" \"เจา้ ไมอ่ ยากเหน็ เราลา่ สตั วห์ รอื ? เจา้ จะไดด้ วู ่าเรายงิ ใหญ่ และกลา้ หาญแค่ไหนอยา่ งไรเล่า\" \"เรอื งความยงิ ใหญ่กลา้ หาญของฝ่าบาทนนั หมอ่ มฉนั ประจกั ษ์ดอี ยแู่ ลว้ ใหไ้ ปดฝู ่าบาทออกลา่ สตั ว์ หมอ่ มฉนั มี แต่จะเป็นหว่ งกงั วลมากกวา่ \" \"เจา้ คา้ งคาวขขี ลาด\" ฮ่องเตอ้ ู่เหอตเี คาะหน้าผากนางแลว้ สรวลชอบใจ \"นกึ ถงึ ตอนเจอเจา้ ทวี งั ฤดรู อ้ น มใิ ชเ่ จา้ กลา้ หาญถงึ ขนาดชนี ิวสงั ใหเ้ ราไปตกั นํา หรอื แมแ้ ตผ่ ลกั เราลง พมุ่ ไมห้ รอกหรอื เหตุใดยามนีขขี ลาดไดข้ นาดนีหอื ?\" \"กต็ อนนนั ฝ่าบาทเป็นใตเ้ ทา้ เสยี วมาวของหมอ่ มฉนั หาใช่ โอรสสวรรค์ หากหมอ่ มฉนั รแู้ ต่แรก ตอ่ ใหม้ ขี วญั อกี ลา้ น ดวงกไ็ มก่ ลา้ หรอกเพคะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 3 \"คา้ งคาวโง\"่ ฝ่าบาทสรวลแลว้ จมุ พติ ลงบนหวั นางอยา่ ง เอน็ ดู หลวิ จา้ วเว่ยชะงกั คา้ ง ราวกบั เรอื งราวในฝันทลี มื ไปแลว้ ถกู ฉายขนึ มาอกี ครงั บรุ ษุ ในฝันผนู้ นั กจ็ บู หวั นางเชน่ นีใชห่ รอื ไม่ หญงิ สาวรสู้ กึ ตกใจไมน่ ้อย นางอดชอ้ นตาขนึ มองพระ พกั ตรข์ องฮ่องเตอ้ ู่เหอตไี มไ่ ด้ หรอื ว่าเขาจะเกยี วขอ้ งกบั ภาพในฝันของนาง หลวิ จา้ วเว่ยมกั ลมื เลอื นความฝันของตวั เองหลงั จากตนื นางจงึ ไมค่ อ่ ยใสใ่ จเกบ็ มาคดิ ถงึ มากนกั แตต่ อนนพี อถกู ความรสู้ กึ คนุ้ เคยอยา่ งประหลาดปลุกใหน้ ึกถงึ ความฝันที เลอื นลางเหลา่ นนั กลบั ตระหนกั ขนึ มา หากสงิ เหลา่ นนั ไมใ่ ชค่ วามฝันเหลา่ ... หากมนั เคยเกดิ ขนึ จรงิ ๆ... หลวิ จา้ วเว่ยไมเ่ คยนึกหาสาเหตุวา่ ทาํ ไมตนถงึ ไดก้ ลบั มา มชี วี ติ อกี ครงั มากอ่ น จนกระทงั ตอนนีทรี สู้ กึ วา่ มบี างอยา่ ง ทมี ากเกนิ กวา่ ทนี างจะคาดเดาได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 4 \"เจา้ มองเราแบบนนั ทาํ ไม?\" ฮอ่ งเตเ้ หน็ หญงิ สาวนิงเงยี บ เอาแต่จอ้ งหน้าตนจงึ ตรสั ถาม หลวิ จา้ วเว่ยสา่ ยหน้า แมจ้ ะนึกกลวั อยกู่ ข็ ม่ ใจเกบ็ สหี น้า ตระหนกเอาไว้ \"เปล่าเพคะ เพยี งแตข่ า้ กาํ ลงั จะไปแลว้ จงึ อยากมองพระพกั ตรข์ องฝ่าบาทใหน้ านอกี หน่อย\" \"เชน่ นนั กม็ องจนกวา่ เจา้ จะพอใจเถอะ\" \"หากวนั หน้าหมอ่ มฉนั อยากจะสง่ จดหมายกลบั ถงึ ฝ่าบาท หมอ่ มฉนั จะฝากองครกั ษ์มาสง่ ใหพ้ ระองคไ์ ดห้ รอื ไมเ่ พ คะ\" \"ได้ คราวหน้าเราจะสงั เขาใหร้ อรบั จดหมายเจา้ กอ่ น กลบั มา เจา้ จะไดไ้ มต่ อ้ งคดิ ถงึ เราจนปวดใจ\" \"ขอบพระทยั เพคะฝ่าบาท\" หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะอยา่ ง อารมณ์ดขี ณะทสี วมกอดอกี ฝ่ายดว้ ยทา่ ทางออดออ้ น * วนั ทหี ลวิ จา้ วเว่ยกลบั จวนสกุลหลวิ รอ้ นระอุกวา่ ปกตมิ าก พอนางกลบั ไปถงึ กม็ รี าชโองการประกาศเกยี รตคิ ุณและ ของพระราชทานตามหลงั มาใหอ้ กี ไมน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 5 ถอื ว่าการรว่ มสวมมนตข์ อพรใหบ้ า้ นเมอื งนนั สรา้ ง ชอื เสยี งดงี ามใหน้ างอยา่ งยงิ แมต้ อนนีจะมคี นนินทาไป ทวั เรอื งทนี างดวงไมส่ มพงศก์ บั อนั อ๋อง จนฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สกุลหลวิ หน้าคลาํ อยหู่ ลายวนั แตพ่ อเหน็ ว่านางไดร้ บั ของ พระราชทานกอ็ ดเลอื มใสชนื ชมไมไ่ ด้ แมจ้ ะไมอ่ าจลา้ งขา่ วลอื ไมเ่ ป็นมงคลไปไดจ้ นหมด แต่กท็ าํ ใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ มสี หี น้าดขี นึ มาก \"หลายวนั มานีหลานไมไ่ ดอ้ ยคู่ อยดแู ลทา่ นยา่ หลาน อกตั แู ลว้ \" \"อกตญั อู ะไรกนั เจา้ เป็นตวั แทนชาวบา้ นไปขอพรเพอื บา้ นเมอื ง นนี บั วา่ เป็นความกตญั ใู หญ่หลวงทสี ดุ ...อยู่ ในวงั ลําบากหรอื ไม\"่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เหน็ ของพระราชทาน แลว้ กอ็ ารมณ์ดี คดิ ไถถ่ ามสารทกุ ขส์ กุ ดบิ ของหลวิ จา้ วเว่ย ใหเ้ หมาะสม \"ไมน่ ับวา่ ลาํ บากอะไรเจา้ คะ่ เพยี งแตเ่ หนือยหน่อย เท่านนั \" \"นนั สนิ ะ ตอ้ งสวดมนตต์ งั แต่เชา้ จนเยน็ คงตอ้ งเหนือยอยู่ แลว้ กลบั มาบา้ นกพ็ กั ใหด้ ๆี อกี ไมก่ วี นั จะมงี านเลยี งที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 6 จวนสกลุ ป๋ ายเจา้ คงรแู้ ลว้ ส\"ิ \"หลานทราบมาบา้ งแลว้ เจา้ คะ่ \" \"เจา้ เกบ็ ตวั สวดมนต์นาน ควรไปรว่ มงานเลยี งใหค้ นเหน็ หน้าเหน็ ตาไวบ้ า้ ง พวกน้องๆ ของเจา้ กต็ อ้ งไปดว้ ย เจา้ เป็นพคี นโตตอ้ งชว่ ยดแู ลพวกนางอกี แรง\" \"หลานทราบแลว้ \" \"เชน่ นนั กไ็ ปพกั ผอ่ นเถอะ คงไมไ่ ดน้ อนดๆี มานาน กระมงั \" \"หลานขอบคุณทที า่ นยา่ เป็นหว่ ง หลานตอ้ งขอตวั กอ่ น\" หลวิ จา้ วเว่ยคารวะฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แลว้ ออกออกจากเรอื นอกี ฝ่ าย นางกาํ ลงั จะกลบั เรอื นจวิ ฮวาแต่กลบั เหน็ หลวิ เฉยี นเดนิ อยู่ ตรงเฉลยี งตรงไปยงั โถงรบั แขกดเู รง่ รบี ไมน่ ้อย \"มแี ขกมาร?ึ แขกทไี หนกนั ?\" พวกบา่ วขา้ งตวั นางมอง สบตากนั อยา่ งไมแ่ น่ใจ กอ่ นทอี าเจนิ จะปลกี ตวั ออกจาก กลมุ่ เพอื ไปสบื ดู หลวิ จา้ วเวย่ กลบั มาทเี รอื นจวิ ฮวาไดค้ รหู่ นึงอาเจนิ กร็ บี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 7 กลบั มารายงาน \"คนทมี าเป็นทา่ นเสนาบดเี จนิ ไหก่ งั เจา้ คะ่ \" \"เจนิ ไหก่ งั ?\" หลวิ จา้ วเวย่ ขมวดควิ ฉบั ในฐานะพอ่ ตากบั ลกู เขย ปกตแิ ลว้ หากต้องการพบหน้า เจนิ ไหก่ งั คงเรยี กหลวิ เฉยี นไปพบทจี วน ยงิ ยามนี สถานการณ์ทางสกุลเจนิ กลบั มาเขา้ ทเี ขา้ ทางแลว้ หลวิ เฉยี นกไ็ มไ่ ดเ้ วน้ ระยะหา่ งกบั เขาอยา่ งช่วงทมี คี ดคี วาม ดงั นนั จงึ คอ่ นขา้ งแปลกทพี วกเขามาหาบดิ านางทนี ี นอกจากจะมธี รุ ะเรง่ ด่วนสาํ คญั จนไมอ่ าจรงั รอได.้ .. \"รหู้ รอื ไมว่ า่ พวกเขาคยุ อะไรกนั ?\" \"บ่าวไมแ่ น่ใจเจา้ คะ่ แต่กอ่ นทบี ่าวจะกลบั มาคลา้ ยว่านาย ทา่ นใหค้ นไปตามฮูหยนิ มาพบดว้ ย\" หลวิ จา้ วเวย่ เคาะนิวกบั โต๊ะอยา่ งใชค้ วามคดิ \"หากเป็น เรอื งในราชสาํ นกั ไมม่ ที างเรยี กเจนิ ฮุย่ เหมยไปคุยดว้ ยแน่\" \"หรอื นายทา่ นกบั ฮหู ยนิ จะทะเลาะกนั เจา้ คะ่ พอ่ ตาถงึ ตามมาไกล่เกลยี ถงึ บา้ น?\" อาเจนิ เสนอความเหน็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 8 หญงิ สาวสา่ ยหน้า เจนิ ฮุย่ เหมยไมใ่ ชค่ นประเภททจี ะแขง็ ขอ้ ตอ่ สามจี นมเี รอื งมรี าวขนาดทตี อ้ งเชญิ เจนิ ไหก่ งั มา ไกลเ่ กลยี นางยอมถอยใหห้ ลวิ เฉยี นครงั แลว้ ครงั เลา่ ไม่ ว่าเรอื งอะไรลว้ นลมื ตาขา้ งปิดตาขา้ งถงึ ยงั สามารถนังอยู่ ในตําแหน่งฮหู ยนิ ไดอ้ ยา่ งมนั คง \"ไปตามปานเกอ๋ หวั มา\" อยา่ งน้อยนางกค็ วรรใู้ หไ้ ดว้ า่ คน เหลา่ นนั วางแผนอะไรกนั อยู่ * นําแขง็ ละลายรวดเรว็ จนนางกาํ นลั ในตําหนกั คุนหนิงตอ้ ง คอยผลดั เปลยี นเพอื เตมิ นําแขง็ ใหมอ่ ยหู่ ลายรอบ เหลยี วฮองเฮากาํ ลงั ปักถุงหอมลายกงิ ไผใ่ หอ้ งคช์ ายสดี ว้ ย ความอดทน ดแู ลว้ ใจจดใจจ่อราวกบั วา่ อากาศไมใ่ ช่ อุปสรรคสาํ หรบั นางแมแ้ ตน่ ้อย \"ฮองเฮาจะรบั ตม้ ถวั เขยี วดบั รอ้ นหน่อยหรอื ไมเ่ พคะ?\" มา มาคนสนิททูลถามนาง \"ไมล่ ะ อากาศรอ้ นขา้ กนิ อะไรไมล่ ง\" \"ฤดฝู นยงั รอ้ นถงึ เพยี งนี ไมร่ ฤู้ ดรู อ้ นปีนีจะรอ้ นแคไ่ หน\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 9 \"มามาเตรยี มเครอื งหอมไวใ้ หพ้ อใชด้ ว้ ยละ่ รอ้ นมากก็ กลนิ ตวั มาก ตอ้ งดแู ลตวั เองกนั ใหด้ ี อยา่ ปลอ่ ยใหค้ นใน ตําหนกั ขา้ ถูกนินทาได\"้ เหลยี วฮองเฮาปักผา้ ไปพดู ไป โดยไมเ่ งยหน้าขนึ แมแ้ ต่น้อยกระทงั มนี างกาํ นัลผหู้ นึงเขา้ มากระซบิ รายงานบางอยา่ งกอ่ นจะลา่ ถอยออกไป \"นางออกจากวงั ไปแลว้ หรอื ?\" เหลยี วฮองเฮาเลกิ ควิ แปลกใจ นางครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นึงกอ่ นหนั ไปยกจอกนําชา ขนึ มาจบิ \"หยซู นิ ซนิ มวั แตว่ งิ พลา่ นไปทวั เพราะอนั อ๋อง แตก่ ลบั ไมร่ เู้ ลยวา่ วา่ ทลี กู สะใภต้ วั เองทาํ อะไรอยใู่ นวงั \" เหลยี วฮองเฮาเหยยี ดปากเอย่ หยนั \"หมอ่ มฉนั ไดข้ า่ วจากขา้ งนอก ดเู หมอื นว่าดวงชะตาของ คณุ หนูผนู้ จี ะไมถ่ ูกกบั อนั อ๋องเสยี แลว้ เพคะ\" \"จะถูกไดห้ รอื หากคนผนู้ นั ไมย่ อมใหถ้ กู เสยี อยา่ ง\" ดวงตาหงสต์ วดั ขนึ คดิ ภาพฮอ่ งเตท้ เี กลอื กกลวั อยกู่ บั วา่ ที ลกู สะใภต้ นเองเองไดโ้ ดยไมส่ นดชี วั เอานางเขา้ วงั มาโดย ใชข้ อ้ อา้ งเรอื งสวดมนตข์ อพร แค่คดิ เหลยี วฮองเฮากร็ สู้ กึ อยากสาํ รอก เหลา่ นางกํานัลตา่ งกม้ หน้าลงตําเมอื ไดย้ นิ สงิ ทไี มค่ วรได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 0 ยนิ เหลยี วฮองเฮาไมส่ นใจเพราะนางกํานัลเหลา่ นีลว้ นถกู คดั เลอื กมาอยา่ งดี ไมม่ ที างปรปิ ากความลบั ใดๆ ออกไป แน่นอน \"จะว่าไปหยซู นิ ซนิ อาจยงั ไมร่ เู้ รอื งขา่ วลอื ...สง่ ไปใหถ้ งึ หู นางสกั หน่อย นงั สารเลวนนั คงไมอ่ ยเู่ ฉยแน่ถา้ รวู้ า่ ลกู ชาย ตวั เองจะตอ้ งแตง่ งานกบั ตวั หายนะ คนอยา่ งนางจะไม่ โวยวายไดห้ รอื ?\" \"ฮองเฮาเพคะ... ถา้ หากลกี ุย้ เฟยไปโวยวายเรอื งนีกบั ฝ่า บาท แลว้ ฝ่าบาทยอมใหถ้ อนหมนั เรอื งนีเราจะไดอ้ ะไร หรอื เพคะ\" มามานกึ กงั วลอยบู่ า้ ง \"ไดส้ ะใจอยา่ งไรเลา่ หากนงั โงน่ นั วงิ ไปโวยวายกบั ฝ่าบาท จรงิ แลว้ ไดถ้ อนหมนั เจา้ คดิ ดวู ่าสหี น้าของนางตอนทเี หน็ อดตี คหู่ มนั ลกู ชายเลอื นมาเป็นน้องสาวรว่ มใชส้ ามกี บั นาง นางจะไมก่ ระอกั เลอื ดไปเลยร?ึ \" แคค่ ดิ เหลยี วฮองเฮาก็ อยากหวั เราะใหก้ อ้ งตําหนกั แลว้ \"แต่แรกนางกไ็ มพ่ อใจทคี หู่ มนั อนั อ๋องไมใ่ ชส่ กลุ หยู ยามนี หากนางรขู้ า่ วคงคดิ ว่าเป็นโอกาสอนั ดที จี ะไดเ้ ปิดทางให้ ญาตขิ องนาง ไหนเลยจะรวู้ า่ กาํ จดั ลกู สะใภไ้ ปหนึง แต่จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 1 ไดน้ ้องสาวเพมิ แทน\" \"หมอ่ มฉนั จะไปจดั การเดยี วนีเพคะ\" มามารบี รบั คาํ กอ่ น จะถอยออกไปดว้ ยใบหน้าแตม้ ยมิ * ลกี ุย้ เฟยไดร้ บั ราชโองการเป็นพเิ ศษใหอ้ อกจากวงั ไปดู อาการอนั อ๋องไดจ้ นกวา่ อนั อ๋องจะหายดี เรอื งนีทาํ ใหน้ าง สนมทงั หลายลว้ นอจิ ฉาตารอ้ นในความโปรดปรานทนี าง ไดร้ บั ระยะนีบาดแผลตามรา่ งกายอนั ออ๋ งดขี นึ มาก แตต่ วั เขายงั คดิ ไมต่ กเพราะมอื ขา้ งนนั ทาํ ใหอ้ ารมณ์ขนึ ๆ ลงๆ ควบคุม ไมค่ อ่ ยได้ ตอ้ งคอยใหค้ นประกบตดิ ตามเสมอ ลกี ุย้ เฟยใชโ้ อกาสทปี ระทบั อยทู่ จี วนอ๋องเรยี กคนสกุลหยู รวมไปถงึ ขนุ นางฝ่ายอนั อ๋องเขา้ มาพบเพอื วางแผน เตรยี มการตอ่ ไป อาการบาดเจบ็ ของอนั ออ๋ งทาํ ใหน้ างเรมิ นงั ไมต่ ดิ คดิ วา่ ควรควา้ ตาํ แหน่งรชั ทายาทมาใหไ้ วทสี ุด อนั อ๋องถงึ จะมนั คงได้ ไหนจะตอ้ งหาฐานอํานาจเพอื ชว่ ยเหลอื อนั ออ๋ งอกี ทกุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 2 อยา่ งดบู บี บงั คบั นางเขา้ มาจนจวนตวั กระทงั นางไดย้ นิ ขา่ วลอื เกยี วกบั หลวิ จา้ วเวย่ \"เป็นเพราะดวงชะตาของนาง ทาํ ใหล้ กู ขา้ ตอ้ งบาดเจบ็ งนั ร!ึ ?\" ลกี ุย้ เฟยแทบจะกรดี รอ้ งออกมาดว้ ยความเดอื ดดาล แมใ้ นใจนางจะรวู้ า่ นีเป็นการป้ายสที ไี รน้ ําหนกั แตก่ าร บาดเจบ็ สาหสั ถงึ ขนั พกิ ารของโอรสกลบั จบั มอื ใครดม ไมไ่ ด้ สว่ นฝ่ายองคห์ ญงิ เหมยเจยี วนางกไ็ มอ่ าจปบุ ปับ หาทางระบายแคน้ ยามนีมเี รอื งหลวิ จา้ วเว่ยนางถงึ ไดโ้ ยน ความผดิ ใหค้ หู่ มนั ของลกู ชายเพอื ระบายความคบั ขอ้ งใจ \"โชคชะตาสงู สง่ อะไรกนั นีมนั กาลกณิ ชี ดั ๆ ตอ้ งเป็น เพราะนางลูกขา้ ถงึ ตอ้ งซวยขนาดนี!\" ลกี ยุ้ เฟยเดนิ วนไป มาขณะทถี ูกกําปันกบั ฝ่ามอื คาํ พดู เกรยี วโกรธแตใ่ นใจ กลบั นกึ ยนิ ดี ชว่ งนีหยผู งิ เหยยี นเกบ็ ตวั ราํ เรยี นมารยาทอยใู่ นจวนถอื วา่ กา้ วหน้ากวา่ แต่กอ่ นไมน่ ้อย เรอื งความผดิ เกา่ กล็ บเลอื น ไปตามกาลเวลา ขอแค่นางฉวยโอกาสนีกาํ จดั สญั ญาหมนั ของอนั อ๋อง ตําแหน่งหวางเฟยจะตอ้ งกลายเป็นของ สกลุ หยแู น่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 3 นีนบั เป็นโชคดใี นเคราะหร์ า้ ย ลกี ุย้ เฟยวางแผนอกี อยา่ ง แต่อนั ออ๋ งกลบั ตาสวา่ งวาบเมอื ไดย้ นิ เรอื งนี เขาเองกค็ ดิ อยากเปลยี นพระชายา \"เสดจ็ แม่ ตอ้ งใหเ้ สดจ็ พอ่ ถอนหมนั ใหล้ กู ใหไ้ ด้ ลกู ไมย่ อมแต่งกบั ตวั หายนะอยา่ งนางแน่ๆ ไมร่ แู้ ตง่ ไปลกู จะตายวนั ตายพรงุ่ \" \"แน่นอน แน่นอน! แมไ่ มม่ ที างยอมใหเ้ จา้ แต่งสตรเี ช่นนี แน่ๆ รออกี สกั วนั สองวนั แมจ่ ะไปเขา้ เฝ้าเสดจ็ พอ่ เจา้ ... พวกเจา้ สง่ คนออกไปป่าวประกาศขา่ วลอื นใี หท้ วั ใหโ้ ดง่ ดงั ไปถงึ ในวงั ดว้ ย\" ต้องใหเ้ รอื งนีเป็นทโี จษจนั ออกไป แลว้ นางคอ่ ยตบอกรอ้ งไหก้ บั ฮอ่ งเต้ ยามนนั คนจะมองวา่ เป็นความคบั ขอ้ งใจของผเู้ ป็นมารดา ฮ่องเตก้ จ็ ะไมม่ องว่า นางฉวยโอกาสกบั เรอื งนี \"พะ่ ยะ่ คะ่ พระสนม\" \"นอกจากถอนหมนั แลว้ น่าจะใชโ้ อกาสทเี จา้ เจบ็ ป่วยเรง่ การแตง่ งานเพอื สะเดาะเคราะห์ สรา้ งสริ มิ งคลใหต้ ําหนกั อ๋องเสยี เรอื งนีไมน่ บั ว่ามากเกนิ ไป\" ลกี ยุ้ เฟยยงั พดู ไมจ่ บ อนั อ๋องกเ็ อย่ ขดั ขนึ \"เสดจ็ แม.่ .. ลกู อยากแต่งกบั จา้ วอว\"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 4 ลกี ยุ้ เฟยอา้ ปากคา้ ง นางตวดั ตามองพระโอรสทดี หู มด อาลยั ตายอยากอยา่ งยงิ \"เสดจ็ แมจ่ ะยอมตามใจลกู ไดห้ รอื ไม่ ยามนีลกู เสยี แขนไป ขา้ งหนึงแลว้ เพยี งแตอ่ ยากแตง่ กบั คนในดวงใจ...เสดจ็ แม่ ไดโ้ ปรดเถอะ\" \"เจา้ แน่ใจหรอื ว่านางยงั อยากแต่งกบั เจา้ \" ลกี ยุ้ เฟยรอ้ น ผา่ วในอก นางกวาดตามองแขนพกิ ารของบตุ รชายแลว้ เอย่ ประชด \"หากนางรวู้ า่ พกิ ารไปแลว้ ไมแ่ น่อาจจะไมค่ ดิ อยากเขา้ ตําหนกั ออ๋ งอกี เลยกไ็ ด\"้ \"นางไมใ่ ชค่ นแบบนนั ... ลูกตอ้ งการแต่งกบั นาง หาก ไมไ่ ดแ้ ตง่ กบั นางลกู จะไมแ่ ตง่ กบั ใครทงั นนั \" \"อเู่ หวนิ ซวน!\" \"เสดจ็ แมร่ ดู้ วี า่ ตอนนลี กู เป็นยงั ไง ลูกตอ้ งการนาง\" ลกี ยุ้ เฟยอยากจะกรดี รอ้ งนกั แตค่ ดิ ว่าตอนนอี ารมณ์ของ อนั อ๋องไมป่ กติ หากผลผี ลามปฎเิ สธอาจจะกลายเป็น ความบาดหมางระหว่างแมล่ ูก นางยงั สามารถอา้ งรบั สงั ฮอ่ งเต้ หากฝ่าบาทเลอื กใหอ้ นั อ๋องแต่งกบั คนอนื นางกไ็ ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 5 นบั วา่ ผดิ คาํ พดู กบั ลกู \"ได้ แมจ่ ะจดั การเรอื งนี\" \"ขอบพระทยั เสดจ็ แม่ หากเสดจ็ แมไ่ ดใ้ กลช้ ดิ นางจะต้อง เอน็ ดนู างแน่ นางทงั น่ารกั ออ่ นโยน และเป็นคนดมี าก\" \"อมื \" ลกี ุย้ เฟยขบกรามพยกั หน้ารบั แตใ่ นใจกลบั นึกดู แคลน สตรที ยี วั ยวนแมแ้ ตค่ หู่ มนั ของพสี าวน่ะหรอื จะใสซอื เป็น คนดี มแี ตบ่ ุตรชายตาบอดของนางกระมงั ทคี ดิ เชน่ นนั ลกี ุย้ เฟยทนมองอนั อ๋องอยไู่ ดไ้ มน่ างกเ็ บอื นหน้าหนีดว้ ย ความขดั ใจ * หลวิ จา้ วเว่ยเตรยี มจะนอนแลว้ ตอนทปี านเกอ๋ หวั กลบั มา รายงานเรอื งทใี หไ้ ปสบื นางปลอ่ ยสยายผมเตม็ แผน่ หลงั ไมไ่ ดค้ ดิ จะสาํ รวมต่อหน้าเขา ในหอ้ งจดุ ตะเกยี งไวแ้ ค่อนั เดยี วโดยรอบจงึ คอ่ นขา้ งสลวั ปานเกอ๋ หวั นงั กม้ หน้าอยบู่ นพนื ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะปรายตามอง หญงิ สาวในชุดนอน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 6 \"เปลยี นตวั คู่หมนั งนั หรอื ?\" \"ขอรบั เพราะขา่ วลอื เรอื งคณุ หนูกบั อนั อ๋องชะตาเปลยี น เจนิ ซอื จงึ คดิ จะฉวยโอกาสนีใหน้ ายทา่ นทลู เสนอ เปลยี นตวั คหู่ มนั จากคณุ หนูไปเป็นคุณหนูรอง... แต่เรอื ง นีนางคงไมก่ ลา้ พดู เองถงึ ไดใ้ หฝ้ ังสกุลเจนิ เป็นคนมาเกลยี กลอ่ ม\" หลวิ จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ นึกไปถงึ ชาตกิ อ่ นตอนชอื เสยี ง นางเหลวแหลกบดิ ากเ็ สนอเปลยี นตวั นางกบั หลวิ จา้ วอวี เชน่ กนั แตไ่ มน่ กึ วา่ ชาตนิ ีจะเกดิ เรว็ ขนึ แมน้ างจะมี ชอื เสยี งดถี งึ เพยี งนี แต่เพยี งมจี ุดดา่ งพรอ้ ยเลก็ น้อย คน พวกนนั กเ็ รมิ วางแผนเล่นงานนางแลว้ \"สกุลเจนิ บอกวา่ เพราะขา่ วลอื นอี กี ไมน่ านตอ้ งมกี ารถอน หมนั แน่ แตห่ ากถอนหมนั สกลุ หลวิ มแี ต่จะเสยี ผลประโยชน์ จะดกี วา่ ถา้ ทา่ นเจา้ กรมไปทลู ขอรบั ผดิ แลว้ เสนอใหเ้ ปลยี นตวั เจา้ สาวแทน เช่นนีสกลุ หลวิ จะยงั รกั ษา ผลประโยชน์ไวไ้ ด้ อกี ทงั สกลุ เจนิ กจ็ ะไดป้ ระโยชน์ไป ดว้ ย\" \"แต่หากทาํ อยา่ งนนั หลวิ เฉยี นจะถอื วา่ เขา้ ฝ่ายอนั อ๋องเตม็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 7 ตวั \" การพยายามจะประเคนลกู สาวคนแลว้ คนเล่าใหแ้ ต่ง กบั อนั อ๋องใหไ้ ด้ ถอื ว่าเป็นการลําเสน้ ฮอ่ งเตแ้ น่นอน คลา้ ยเป็นการประกาศเลอื กฝ่ายแลว้ ไมเ่ หมอื นกบั ชาติ กอ่ นทสี ถาณการณ์บงั คบั ชาตนิ หี ลวิ จา้ วเวย่ ไมใ่ ชค่ นที ใครจะดถู ูกได้ ถา้ บดิ านางตดั สนิ ใจเชน่ นนั นบั วา่ เขาสละ ฝ่ายฮอ่ งเตอ้ ยา่ งชดั เจน \"คุณหนูทา่ นคดิ วา่ บดิ าท่านจะยอมหรอื ไม?่ \" ปานเกอ๋ หวั รสู้ กึ กงั ขา \"หากเจนิ ไหก่ งั ใหใ้ นสงิ ทเี ขาตอ้ งการจรงิ ๆ ไมม่ อี ะไรที เป็นไปไมไ่ ด\"้ \"สงิ ทเี ขาตอ้ งการจรงิ ๆ หรอื ขอรบั ?\" \"ตาํ แหน่งเสนาบดอี ยา่ งไรเล่า\" หากเจนิ ไหก่ งั สามารถชว่ ย เขาใหไ้ ดต้ าํ แหน่งนนั มา ตอ่ ใหป้ ระเคนหลวิ จา้ วอวใี หอ้ นั อ๋อง หรอื แมแ้ ต่ลกู สาวอกี หา้ คนเขา้ ตาํ หนกั อ๋อง บดิ าของ นางผนู้ ตี อ้ งพยกั หน้าแบบไมค่ ดิ แน่นอน หลวิ จา้ วเว่ยถอนหายใจ นางโบกมอื ไลป่ านเก๋อหวั \"เจา้ ออกไปพกั เถอะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 8 \"ขอรบั คุณหนู\" ปานเก๋อหวั ออกจากหอ้ งหลวิ จา้ วเว่ยดว้ ยฝีเทา้ แผว่ เบา เขาคดิ จะกลบั ไปนอนทหี อ้ งพกั แตก่ ต็ อ้ งชะงกั ฝีเทา้ เมอื เหน็ คนทา่ ทางแปลกๆ เดนิ หอ่ ตวั ออกมาจากเรอื นพกั ของ พวกบา่ ว อกี ฝ่ายเป็นสตรี คลุมหวั ดว้ ยผา้ คลา้ ยตอ้ งการปิดบงั ใบหน้า นางถอื โคมเลก็ ๆ ไวข้ ณะเดนิ ดว้ ยทา่ ทางรบี รอ้ น หวาดระแวงออกไปทางดา้ นหลงั จวน ดว้ ยสญั ชาตญาณปานเกอ๋ หวั ใหว้ ชิ าตวั เบาตามอกี ฝ่ายไป เงยี บๆ เฝ้ามองทา่ ทางมพี ริ ธุ ของนางจนเดนิ เลยี วออก จากซอยดา้ นหลงั จวนเขากไ็ ดเ้ หน็ วา่ มชี ายผหู้ นึงยนื รอ นางอยู่ ชายผนู้ นั ดลู กุ ลลี ุกลน ดรู บี รอ้ นไมค่ ลา้ ยคนหนีมา พลอดรกั กนั ชายหนุ่มยน่ ควิ มองสองคนนนั ทะเลาะกนั กอ่ นจะตดั สนิ ใจ กระโดดขนึ ไปบนดจู ากบนหลงั คา วูบหนึงลมกรรโชกมาแรง ผา้ ทบี า่ วหญงิ ผนู้ นั โพกไวป้ ลวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 9 จนเปิดออก แมน้ างจะรบี เรง่ ควา้ ปิดมนั เอาไวแ้ ตก่ ไ็ มท่ นั สายตาเหยยี วของปานเกอ๋ หวั ทา่ มกลางคาํ คนื ทรี อ้ นอบอ้าว ชายหนุ่มบนหลงั คาพมึ พํา ออกมาเสยี งเบาจนแทบไมไ่ ดย้ นิ \"...มฝี ่\"ู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 0 แสนชงั # 45. งานเลยี งสกลุ ป๋ าย มฝี ่รู สู้ กึ ไมค่ อ่ ยดนี ักเมอื ตา้ ขงสง่ จดหมายมาเรยี กนาง ออกไปอกี ครงั กอ่ นหน้านีนางยงั ขม่ ใจเงยี บเอาไวเ้ พราะ เหน็ ว่ายงั ไมเ่ กดิ เรอื งและตนยงั ไมไ่ ดส้ รา้ งปัญหาใหผ้ เู้ ป็น นาย แตก่ ารไปพบกบั คหู่ มนั ครงั นีดคู ลา้ ยจะกลายเป็น เรอื งใหญ่ นางจาํ ตอ้ งลอบออกจากจวนในตอนดกึ แมจ้ ะรสู้ กึ ขนื ขม เกนิ ทน \"นีอะไร?\" บาดแผลบนตวั ชายหนุ่มทาํ ใหม้ ฝี ่กู ลนื นําลาย ฝืดคอ \"เจา้ มาแลว้ ... เจา้ มาแลว้ \" เขาพราํ พูดพลางพยายามลว้ ง เอาขวดบางอยา่ งออกจากกระเป๋ า แลว้ ยดั ใสม่ อื มฝี ่ ู \"คน พวกนนั ใหข้ า้ สง่ สงิ นีใหเ้ จา้ \" มฝี ่มู องขวดในมอื กร็ วู้ า่ นีไมใ่ ชข่ องดอี ะไร \"พวกมนั จะให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 1 ขา้ วางยาคณุ หนูงนั หรอื ?\" \"แคย่ าทาํ ใหอ้ ่อนเพลยี เท่านนั \" ตา้ ขงรูว้ า่ คนรกั รสู้ กึ ไมด่ จี งึ พยายามเกลยี กล่อม \"เจา้ แคใ่ หน้ างกนิ สงิ นใี นงานเลยี งก็ พอแลว้ \" \"แลว้ จะใหค้ ณุ หนูออ่ นเพลยี ไปทาํ ไมถา้ พวกมนั ไมค่ ดิ ทาํ อะไร หากเกดิ เรอื งกบั คณุ หนูจะเป็นอยา่ งไร?\" มฝี ่พู ดู เสยี งแขง็ \"คุณหนูของเจา้ มที งั เงนิ ทงั มอี าํ นาจ ต่อใหเ้ กดิ เรอื งนางก็ เอาตวั รอดไดไ้ มต่ ายหรอก มแี ต่คนจนๆ อยา่ งเรา ต่างหากทจี ะตาย\" ตา้ ขงลูบแผลบนหน้าตวั เอง \"หากเจา้ ไมท่ าํ พวกมนั ต้องฆา่ ขา้ แน่\" มฝี ่นู ิงเงยี บ ชายผนู้ โี ตขนึ มาพรอ้ มกบั นาง สนิทสนมกนั มาตงั แตเ่ ลก็ สองครอบครวั ถงึ เหน็ ดเี หน็ งามใหห้ มนั หมาย กนั เอาไว้ ไมว่ า่ จะดว้ ยความสมั พนั ธช์ วั ชวี ติ หรอื ในฐานะ คหู่ มนั นางกค็ วรจะชว่ ยเหลอื เขา แต่หญงิ สาวรสู้ กึ ไมช่ อบใจจนอยากตะโกนใสอ่ กี ฝ่าย \"เจา้ จะใหข้ า้ ทาํ รา้ ยคุณหนู... เจา้ รหู้ รอื ไมว่ า่ หากไมม่ นี างขา้ ก็ คงไมไ่ ดม้ ายนื ตรงนีแลว้ นางทงั ชว่ ยขา้ ไมใ่ หต้ อ้ งเป็นอนุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 2 ชว่ ยพาขา้ มาถงเยยี น ชว่ ยไมใ่ หข้ า้ ตายเพราะโรคภยั เจา้ ...\" \"ขา้ เองกไ็ มต่ อ้ งการใหเ้ ป็นแบบนี แต่พวกเรามที างเลอื ก งนั รึ หากเจา้ ไมท่ าํ ขา้ ตอ้ งตายแน่ๆ\" ตา้ ขงรบี ควา้ มอื ของ นางเอาไว้ เขารูว้ า่ นางรกั เขามาก ไมว่ า่ เรอื งอะไรกย็ อมใจ อ่อนใหเ้ ขาเสมอ แลว้ เรอื งนีเกยี วพนั ถงึ ชวี ติ เขา ไมม่ ที าง ทนี างจะเมนิ เฉยแน่ \"มฝี ่ขู า้ สญั ญาตอ่ ไปจะดกี บั เจา้ ให้ มากๆ จะไมท่ าํ ใหเ้ จา้ น้อยเนือตาํ ใจแมแ้ ตน่ ้อย ขอแคค่ รงั นีเจา้ ชว่ ยขา้ เถอะนะ\" มฝี ่นู ิงงนั นางมองมอื ทถี กู ตา้ ขงจบั พรอ้ มขวดทกี าํ อยู่ ใน ใจรสู้ กึ หนกั องึ เหลอื เกนิ เนินนานกวา่ จะเอ่ยออกมาไดค้ าํ หนงึ \"ขา้ รแู้ ลว้ \" \"ดๆี ขอแคค่ รงั นีครงั เดยี วเท่านัน เจา้ จะไมต่ อ้ งทาํ อะไร แบบนีอกี \" ตา้ ขงสญั ญา หญงิ สาวมองเขาแลว้ พยกั หน้ารบั นางกระชบั ผา้ คลุมหวั แลว้ วกเดนิ กลบั เขา้ จวนไปเงยี บๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 3 * ในตอนเชา้ ตําหนกั จนิ หลวนยงั คงมกี ารวา่ ราชการ ดงั นนั เหลา่ ขนุ นางจงึ ต้องเขา้ รว่ ม ป๋ ายซูอ่ งิ ตนื เชา้ เพอื รบั ใช้ เปลยี นชดุ ใหส้ ามแี ละออกไปสง่ เขากอ่ นจะไปรบั สาํ รบั เชา้ พรอ้ มกบั แมส่ ามี ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ พอเหน็ วา่ สะใภใ้ หญ่มาถงึ กส็ งั ใหค้ น ตงั สาํ รบั แลว้ ไลพ่ วกบา่ วไพรอ่ อกไปจากหอ้ ง ป๋ ายซูอ่ งิ คอยปรนนิบตั นิ างระหว่างกนิ ไปดว้ ยจนกระทงั เรยี บรอ้ ย แมผ่ วั ลกู สะใภจ้ งึ เรมิ คยุ กนั ถงึ งานเยน็ นี \"เจา้ บอกทางสกลุ ป๋ ายของเจา้ ใหช้ ดั เจนแลว้ หรอื ไม?่ \" สกลุ ป๋ ายถอื วา่ สนิทสนมกบั สกลุ เจนิ มาหลายต่อหลายรนุ่ ไมใ่ ชแ่ ค่ความสมั พนั ธท์ างเครอื ญาติ แต่มผี ลประโยชน์ที พวั พนั กนั จนแยกไมอ่ อก ดงั นนั สองตระกลู จงึ นับเป็น พนั ธมติ รทเี หนียวแน่นมาก \"เรอื งนนั ไมต่ อ้ งหว่ งเจา้ ค่ะ มารดาของขา้ รบั ปากแลว้ ว่าจะ ใหค้ นช่วยเราอกี แรง\" \"เชน่ นนั กด็ \"ี ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ พยกั หน้าพอใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 4 \"แตท่ า่ นแม่ ฝ่ายสตรนี นั คงไมม่ ปี ัญหาอะไร แต่ทางฝัง คณุ ชายเนียผนู้ นั จะจดั การไดแ้ น่หรอื เจา้ คะ?\" ป๋ ายซู่องิ มองวา่ หลวิ จา้ วเว่ยยงั เดก็ แถมยงั เป็นสตรตี วั คนเดยี ว ไมไ่ ดม้ ฝี ีมอื สงู อะไร แต่ขนุ นางอยา่ งเนียเถยี นชงิ กลบั ไม่ งา่ ยดายทจี ะจดั ฉากเขา \"เรอื งนนั เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งหว่ ง งานเลยี งคนื นีมแี ขกสาํ คญั มากมาย อยา่ งไรเขากต็ อ้ งคารวะเหลา้ ขนุ นางหลายตอ่ หลายคน ใครจะรวู้ า่ เหลา้ จอกไหนวางยาอะไรไว\"้ \"แต่ทาํ ไมตอ้ งเป็นคณุ ชายผนู้ ีดว้ ยเลา่ เจา้ คะ?\" \"พอ่ สามเี จา้ เป็นคนสงั คุณชายผูน้ ีถอื วา่ ลาํ เสน้ สกุลเจนิ ของเรา หากจะโทษกต็ อ้ งโทษทเี ขารนหาที หาเรอื งผดิ คน\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สกุลเจนิ เป็นคนอาํ มหติ นางพูดถงึ เรอื งนี อยา่ งเยน็ ชาโดยไมเ่ ปลยี นสหี น้าแมแ้ ต่น้อย ป๋ ายซูอ่ งิ ไดย้ นิ แลว้ กไ็ มต่ อ่ ความอะไร นางเคยชนิ กบั อุบายเหลา่ นีของสกลุ เจนิ ตวั นางเองกเ็ คยยนื มอื เขา้ ไป ชว่ ยเหลอื รบั รไู้ มน่ ้อย อยา่ งเรอื งของหลวิ จา้ วเว่ยนนั คราวทขี โมยของหมา่ ผนิ ทตี ําหนกั ฤดรู อ้ น การตดิ ต่อพวก โจรใหไ้ ลล่ า่ หลวิ จา้ วเวย่ ตอนทกี ลบั จนิ หยาง นางลว้ นมี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 5 สว่ นทงั สนิ เพอื เอาใจครอบครวั สามปี ๋ ายซูอ่ งิ ไมค่ ดิ จะทาํ ตวั แปลกแยก กลบั กนั ยงิ ตอ้ งชว่ ยเหลอื สรา้ งผลงาน เพอื ใหค้ นสกลุ เจนิ พอใจ นึกไปถงึ พวกโจรป่านนั ทจี รงิ เป็นพ่อคา้ สกุลกวนตดิ ตอ่ เลยี งดูเอาไว้ แต่สกลุ กวนพงึ พงิ สกุลป๋ ายและสกุลเจนิ อกี ทอด เงนิ ทลี อ่ เลยี งรงั โจรเหลา่ นนั กถ็ อื วา่ มาจากสกุลป๋ าย และสกลุ เจนิ ดงั นนั เมอื ตอ้ งการเรยี กใชก้ แ็ คส่ งั ความนาย ทา่ นใหญ่สกุลกวนลงไป เพยี งเทา่ นีสกุลป๋ ายกบั เจนิ ก็ ลอยตวั แลว้ ต่อใหพ้ วกมนั ถูกจบั กไ็ มม่ หี ลกั ฐานซดั ทอด มาถงึ พวกเขาแน่นอน จะมขี นุ นางจวนไหนทไี มค่ ดิ หาทางเกบ็ เกยี วผลประโยชน์ ใหต้ วั เองบา้ ง แมแ้ ต่เชอื พระวงศอ์ ยา่ งองคห์ ญงิ ใหญ่ นาง ยงั แอบเปิดบอ่ นมอมเมาผคู้ นในเจยี งหนานทํากาํ ไรได้ มหาศาล หรอื โตว้ อ๋องทภี กั ดกี บั ฮอ่ งเตเ้ หลอื เกนิ ทวา่ เบอื งหลงั กลบั แอบรบิ เอาเงนิ เยยี วยาชาวบา้ นชว่ งทนี ํา ทว่ มปีกอ่ นเขา้ กระเป๋ า ยงั ไมน่ บั โจวอ๋องทเี ลยี งทหารไว้ เตรยี มกอ่ กบฎ แต่เพราะยงั ไมก่ ลา้ แตกหกั กบั ฝ่าบาทถงึ ยงั ตอ้ งกม้ หวั อยอู่ ยา่ งเดมิ การทสี กุลป๋ ายกบั สกุลเจนิ ใชเ้ สน้ สายเออื ประโยชน์ใหส้ กุล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 6 กวนทําการคา้ กําไรแลว้ หลอ่ เลยี งชมุ โจรเอาไวใ้ ช้ นบั วา่ เป็นเรอื งธรรมดามาก \"เจา้ เตรยี มของขวญั พรอ้ มแลว้ หรอื ไม?่ \" \"ทจี รงิ มารดาของขา้ บอกว่าไมอ่ ยากใหท้ างสกุลเจนิ เรา ตอ้ งสนิ เปลอื ง ไมจ่ ําเป็นตอ้ งเอาของดมี ากมายอะไรไป มอบให้ ขอเพยี งพวกเราไปรว่ มงานกพ็ อแลว้ เจา้ คะ่ \" ป๋ าย ซูองิ ยมิ ประจบ \"จะไดอ้ ยา่ งไร ยงิ สนทิ สนมยงิ ตอ้ งรกั ษาไมตรไี วใ้ หด้ ี ไมใ่ ชแ่ คข่ องดแี ต่ตอ้ งมคี า่ ดว้ ย มารยาทตอ้ งเครง่ ครดั ให้ มาก แมม้ ารดาเจา้ จะมนี ําใจกลวั จวนสกลุ เจนิ จะสนิ เปลอื ง แต่เจา้ อยา่ ไดฟ้ ังนางเชยี ว\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แสรง้ เอด็ \"สะใภท้ ราบแลว้ เจา้ คะ่ \" \"ดี เชน่ นันกต็ รวจสอบใหเ้ รยี บรอ้ ย ขา้ จะไปพกั กอ่ น\" \"เจา้ คะ่ ทา่ นแม\"่ * หลวิ จา้ วเว่ยตนื สายวนั นี เพราะตอนอยใู่ นวงั ตอ้ งตนื เชา้ ทุกวนั พอกลบั มาจวนนางจงึ ปลอ่ ยตวั เกยี จครา้ นนอนจน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 7 พอใจ ในเยน็ วนั นีคนสกลุ หลวิ จะไปรว่ มงานเลยี ง ดงั นนั ฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ จงึ งดเวน้ ยกนําชาตอนเชา้ เพอื ใหท้ ุกคนเตรยี ม ตวั กนั หลวิ จา้ วเวย่ ทานอาหารไปขณะทใี หส้ าวใชก้ างชดุ ทคี ดิ วา่ เหมาะสมสวมไปรว่ มงานออกมาใหด้ ู \"ไมเ่ อา นนั กไ็ มเ่ อา\" นางชชี ุดในมอื มฝี ่กู บั อาเจนิ \"ไปเอา ชุดอนื มาดู\" สองคนหมนุ ตวั ไปเปิดหบี สลบั กนั อยหู่ ลาย รอบ สุดทา้ ยหญงิ สาวไดช้ ดุ สมี ว่ งอ่อนชดุ หนึงทปี ระดบั เลอื มเงนิ ดงู ดงามไมน่ ้อย พอเลอื กชดุ ไดพ้ วกบา่ วกก็ างหบี เครอื งประดบั คดิ จะวาง ใหเ้ ขา้ คเู่ พอื เตรยี มชดุ ใหพ้ รอ้ ม สามสาวหยบิ จบั อะไร ออกมากค็ อยชมวา่ สวยไปหมด เหมาะกบั จา้ วเว่ยไปหมด จนโฉมสะคราญหวั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อก \"ปินหยดนําคา้ งชดุ นีงดงามนกั คุณหนูใชช้ ุดนีดหี รอื ไม่ เจา้ คะ?\" อาหนิงลว้ งไปจนถงึ กน้ หบี แลว้ พบชดุ ปินทถี ูก หอ่ เกบ็ เอาไวก้ ย็ กออกมาใหน้ าง หญงิ สาวลมหายใจสะดดุ เหลอื บมองมนั นนั ดว้ ยท่าทาง ลงั เล ปินชุดนีงดงามและดเู หมาะสมกบั เสอื ผา้ จรงิ ๆ แต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 8 ปัญหาคอื เนียเถยี นชงิ เป็นคนมอบใหน้ าง หากนางใชม้ นั แลว้ เนียเถยี นชงิ เหน็ เขา้ อาจจะถูกอกี ฝ่ายตคี วามเสยี ๆ หายๆ ได้ \"ปินนกยงู อนั นกี ง็ ามนกั เสยี ดายทไี มเ่ ขา้ กบั ชุด\" มฝี ่ลู บู ปินนกยงู อยา่ งอาวรณ์กอ่ นจะยา้ ยไปจบั ปินเงนิ สลกั ทหี ลวิ จา้ วเวย่ เคยสงั ทาํ พเิ ศษ \"คุณหนูบ่าวว่าทา่ นใชป้ ินหยด นําคา้ งอนั นนั กบั ปินเงนิ นเี ถอะ ดแู ลว้ งดงามมาก คนทงั งานตอ้ งตะลงึ แน่ๆ\" \"ขา้ ไมใ่ ช่เจา้ ภาพงานเสยี หน่อย จะทาํ ใหค้ นตะลงึ ไปทําไม กนั \" \"ตอ่ ใหค้ ณุ หนูไมแ่ ต่งเลยคนกจ็ บั จอ้ งความงามคุณหนูอยดู่ ี มสิ แู้ ต่งใหง้ ามไปเลยเถอะเจา้ คะ่ \" อาเจนิ เขา้ มาบบี ขาผู้ เป็นนายเอ่ยฉอเลาะ \"เจา้ นีรจู้ กั พดู \" หลวิ จา้ วเว่ยชมอยา่ งอารมณ์ดี นางโบกมอื สงั สง่ ๆ \"พวกเจา้ เหน็ วา่ ชนิ ไหนเหมาะสมกใ็ ชช้ นิ นนั เถอะ ขอแค่ถูกมารยาทกพ็ อ\" \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" มฝี ่กู บั อาหนิงรบั คาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 9 หลวิ จา้ วเวย่ มองพวกบ่าวเตรยี มขา้ วของแลว้ นกึ ถงึ ลกู พลี กู น้อง \"วนั นีหลวิ ชา่ งองิ กบั หลวิ เหยาเหยาตอ้ งไป ดว้ ยกระมงั \" นางเอย่ แลว้ ถอนหายใจ \"หลวิ เหยาเหยานนั ไมร่ วู้ า่ มชี ดุ มเี ครอื งประดบั ใชห้ รอื ไม่ ตวั นางกช็ อบเกบ็ งาํ ความคดิ ไมพ่ ดู ไมจ่ า แมห้ ลวิ ชา่ งองิ จะเป็นลกู อนุแถมยงั มี มารดาไรม้ ารยาทขนาดนนั นางรูย้ งั รจู้ กั เอาตวั รอดเอาใจ คน\" ความประทบั ใจแรกทหี ลวิ จา้ วเว่ยมตี ่อหลวิ ชา่ งองิ ไมด่ นี กั เป็นเพราะอนุเสวยี น แต่ตอ่ มาดูการวางตวั และนิสยั ใจคอ ของนางแลว้ ไมน่ บั วา่ น่ารงั เกยี จ ยงิ นางรจู้ กั เขา้ หาคน ถงึ ขนั สนิทสนมกบั หลวิ หว่านอไี ดก้ น็ บั วา่ เป็นคนมฝี ีมอื หลวิ จา้ วเวย่ ชอบคนมหี วั คดิ คนอยา่ งหลวิ เหยาเหยาทาํ ใหค้ นมองสงสารอยบู่ า้ ง แตก่ ารทนี างไมส่ เู้ พอื ตวั เองเลย กลบั ทาํ ใหน้ กึ ระอาได้ แตใ่ นฐานะเจา้ บา้ นจะไมด่ แู ลเลยกไ็ มเ่ หมาะสม \"เจา้ เอา ปินหยกสองอนั นนั ไปมอบใหห้ ลวิ เหยาเหยากบั หลวิ ชา่ ง องิ คนละอนั \" หากนางมอบใหแ้ ค่หลวิ เหยาเหยา อนุ เสวยี นอาจไปก่อเรอื งใหล้ กู เลยี ง ดงั นนั ถา้ มอบใหท้ งั คู่ อยา่ งน้อยวนั นีหลวิ เหยาเหยากน็ ่าจะมเี ครอื งประดบั ดๆี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 0 ตดิ ตวั ไมใ่ หข้ ายหน้าบา้ ง \"บา่ วจะไปเดยี วนีเจา้ คะ่ \" อาหนิงเป็นคนรบั หน้าทไี ปสง่ ของ หลวิ จา้ วเวย่ ไมส่ นใจนกั คดิ ว่าทงั สองคงแคฝ่ ากคํา ขอบคณุ มา ไมน่ กึ ว่าหลวิ ชา่ งองิ จะตามอาหนงิ กลบั มา ดว้ ย \"พสี าว ขา้ ขอโทษทมี ารบกวนนะเจา้ คะ\" \"ไมเ่ ป็นไร เจา้ เขา้ มาขา้ งในกอ่ น พวกเจา้ ไปยกชากบั ของ ว่างมาใหค้ ุณหนูชา่ งองิ ส\"ิ หลวิ ชา่ งองิ นังลงเมอื เหน็ ว่าบา่ วของหลวิ จา้ วเว่ยออกไป จากหอ้ งจนหมดกห็ นั มาหานาง \"พสี าวเรอื งทที า่ นเคย ถามขา้ ยงั จาํ ไดห้ รอื ไม?่ \" \"จาํ ได้ เจา้ ปรกึ ษามารดาเจา้ แลว้ หรอื ?\" \"ปรกึ ษาแลว้ เจา้ คะ่ \" หลวิ ชา่ งองิ หลบตา ดูแลว้ มที ่าทาง กงั วล พอดกี บั มบี า่ วยกของเขา้ มา ทงั สองจงึ หยุดคาํ พดู เอาไว้ หลวิ จา้ วเว่ยรนิ ชาใหญ้ าตผิ นู้ อ้ งแลว้ กร็ นิ ใหต้ วั เอง อยา่ งไมร่ บี รอ้ น เสรจ็ สรรพถงึ เอ่ยถาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 1 \"เชน่ นนั เจา้ จะวา่ อยา่ งไร คดิ จะแต่งรว่ มเขา้ ตําหนกั อ๋อง หรอื ไม?่ \" \"ขา้ กบั มารดาปรกึ ษากนั แลว้ เหน็ วา่ ไมเ่ หมาะสมนกั มใิ ช่ วา่ ไมม่ ใี จชว่ ยเหลอื ท่านแตส่ ายของบดิ าขา้ นนั ฐานะไมส่ ดู้ ี อกี อยา่ งพวกเราไมเ่ ป็นทโี ปรดปรานของฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หากขา้ แต่งคู่เขา้ ไปพรอ้ มทา่ น ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ อาจคดิ วา่ ขา้ กบั มารดามกั ใหญใ่ ฝ่สงู ... พสี าวขา้ พูดตามตรง ฐานะของ ขา้ ลาํ บากยงิ นกั ยามนียงั นบั วา่ ไดพ้ งึ พงิ บา้ นสายหลกั มี กนิ มใี ช้ แตห่ ากขา้ ทาํ ใหฮ้ ูหยนิ ผเู้ ฒา่ กบั ฮหู ยนิ ใหญ่ไม่ พอใจขนึ มา ไมใ่ ชแ่ คต่ วั ขา้ ทลี าํ บาก มารดากบั น้องขา้ ก็ ตอ้ งลาํ บากไปดว้ ย\" หลวิ ชา่ งองิ เอย่ ออกมารวดเดยี ว หลวิ จา้ วเวย่ ใชน้ วิ ชเี คาะจอกชาไปดว้ ยขณะทฟี ังหลวิ ชา่ ง องิ อธบิ าย \"มารดาของขา้ เหน็ วา่ การแตง่ เขา้ ไปพรอ้ มทา่ นนันจะ อยา่ งไรกไ็ มเ่ หมาะสมนัก มารดาของขา้ ยงั หวงั ใหข้ า้ แตง่ ออกไปเป็นฮูหยนิ ใหญ่ของบา้ นอนื ... แต่ถา้ นานเขา้ แลว้ ทุกอยา่ งไมล่ ุลว่ ง ตอนนนั ฐานะของทา่ นในจวนอ๋องมนั คง จะใหข้ า้ ตามไปกย็ งั ไมส่ าย\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 2 หลวิ จา้ วเวย่ อดยมิ ไมไ่ ด้ อนุเสวยี นโลภมากเหลอื เกนิ นาง อา้ งฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แต่ความจรงิ คอื เกรงวา่ การใหห้ ลวิ ชา่ งองิ แตง่ คเู่ ขา้ ตําหนกั อ๋องจะเป็นการลว่ งเกนิ ทางฝังเจนิ ฮยุ่ เหมย กลวั จะใชช้ วี ติ ในจวนหลวิ ลาํ บาก อกี อยา่ งคอื กลวั วา่ หลวิ จา้ วเวย่ แตง่ เขา้ ตาํ หนกั ออ๋ งแต่ฐานะยงั ไมม่ นั คงจงึ ไมอ่ ยากใหบ้ ุตรสาวไปเสยี ง คดิ จะใชโ้ อกาสนีหาสามใี ห้ ลกู แต่กไ็ มอ่ ยากตดั เสน้ ทางรุง่ โรจน์ หากหาสามดี ๆี ให้ ลกู ไมไ่ ดก้ ย็ งั คดิ ใหน้ างรบั หลวิ ชา่ งองิ เขา้ ตําหนกั ทหี ลงั ถอื ว่าเกบ็ ขอ้ เสนอของหลวิ จา้ วเว่ยไวเ้ ป็นตวั เลอื ก น่านับถอื สองแมล่ กู นีจรงิ ๆ แมจ้ ะโลภมากจนน่ารําคาญ แต่เรอื งทเี ป็นผลประโยชน์ของตนกลบั รจู้ กั คาํ นวณใหค้ รบ ทกุ ทาง แตไ่ หนเลยชวี ติ จะมเี รอื งดมี ากมายถงึ เพยี งนัน ไมย่ อม แต่งรว่ มแต่คดิ เขา้ ตําหนกั ทหี ลงั รอดสู ถานการณ์กอ่ นวา่ จะเกาะบารมนี างไดห้ รอื ไม่ ไมย่ อมแตกหกั กบั หลวิ จา้ วอวี แต่กไ็ มเ่ ลอื กแตกหกั กบั นาง \"เชน่ นนั เจา้ กท็ ําเหมอื นไมเ่ คยไดย้ นิ เรอื งนีเถอะ อยา่ ได้ กงั วลเลย\" จา้ วเวย่ ตอบดว้ ยทา่ ทเี ยน็ ชาไมย่ หี ระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 3 \"พสี าวทา่ น...\" \"เยน็ นีเป็นงานเลยี งใหญค่ รงั แรกของเจา้ กบั เหยาเหยา ตอ้ งเตรยี มตวั ใหด้ ี เผอื บางทอี าจมชี ายหนุ่มต้องตาต้องใจ เจา้ ในวนั นี มารดาเจา้ ไปรว่ มงานคนื นไี มไ่ ดด้ งั นนั เจา้ สอง พนี ้องตอ้ งชว่ ยดแู ลกนั อยา่ ใหเ้ กดิ เรอื งเสยี มารยาท เดด็ ขาด หากทําใหส้ กุลหลวิ ขายหน้าทา่ นยา่ อาจจะเอา เรอื งทหี ลงั \" \"ขา้ ทราบแลว้ ... ปินหยกทที า่ นมอบให้ ขา้ ชอบมาก ขอบคุณพสี าวจรงิ ๆ\" \"เช่นนนั กก็ ลบั ไปเถอะ เอาไวเ้ จอกนั ตอนเยน็ \" \"เจา้ คะ่ พสี าว\" หลวิ ชา่ งองิ เหน็ หลวิ จา้ วเวย่ ตดั บทตนดว้ ย ทา่ ทางไมใ่ ยดกี ร็ บี ออกไปเพราะกลวั จะทาํ ใหน้ างขนุ่ เคอื ง หลวิ จา้ วเว่ยไมส่ นใจหลวิ ชา่ งองิ นกั เพยี งแต่คดิ วา่ ตนได้ คาํ ตอบแลว้ กค็ วรเขยี นจดหมายถงึ คนในวงั เสยี หน่อย นางไมเ่ รยี กสาวใชเ้ ขา้ มา เพยี งแต่ฝนหมกึ แลว้ เขยี น จดหมายกอ่ นจะประทบั ตราดว้ ยรอยรมิ ฝีปากทที าดว้ ย ชาดใหส้ มกบั เป็นจดหมายจากคนรกั ทสี ดุ แสนคะนงึ หากนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 4 ทุกขณะจติ รกึ ลกึ ซงึ สดุ หว้ งคาํ นงึ นางวางจดหมายไวร้ มิ หน้าตา่ งโดยใชแ้ จกนั ดอกบวั วาง ทบั เป็นสญั ลกั ษณ์ใหอ้ งครกั ษเ์ งาของฝ่าบาทรบั รู้ ไมเ่ กนิ หนงึ ชวั ยามจดหมายฉบบั นนั กห็ ายไป หลวิ จา้ วเว่ยกลบั มาเอนกายนอนบนเตยี งเพอื รอเวลาที ผา่ นอยา่ งเชอื งชา้ กระทงั พระอาทติ ยแ์ ขวนตวั ลงตําจนลบั ทวิ เขา... * เสนาบดเี จนิ ไหก่ งั กบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ นงั อยสู่ องคน ในรถมา้ ขณะมงุ่ หน้าไปยงั จวนสกุลป๋ าย \"ทา่ นพที า่ นไดค้ ุยกบั หลวิ เฉยี นหรอื ยงั ?\" ตอนนีดา้ นนอก มขี า่ วลอื เรอื งอนั ออ๋ งดวงไมส่ มพงศก์ บั คหู่ มนั ถอื เป็น โอกาสดที จี ะใหห้ ลวิ เฉียนลกู เขยของสกลุ เจนิ หาทาง เปลยี นตวั คหู่ มนั อนั อ๋องเป็นหลวิ จา้ วอวี \"เขายงั ทาํ ทา่ ลงั เล คดิ จะรอดทู า่ ทฝี ่าบาทกอ่ น\" \"อะไรกนั ถา้ ไมฉ่ วยโอกาสนีเปลยี น จะไปเปลยี นตอน ไหน\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ราํ คาญใจ \"หากสกลุ เจนิ มหี ลานในสตรี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 5 คงไมต่ อ้ งใหค้ นสกลุ หลวิ มาออกหน้าเชน่ นี เสยี ดาย จรงิ ๆ\" หลวิ จา้ วอวถี งึ อยา่ งไรกเ็ ป็นเพยี งหลานนอก ผลกั ดนั นาง ผลประโยชน์สว่ นใหญก่ ไ็ ปตกกบั สกุลหลวิ แตค่ นสกุลเจนิ ไมม่ ที างเลอื กเพราะหลานสาวของพวกตนสว่ นใหญย่ งั เดก็ มาก ไมม่ คี นทอี ายเุ หมาะสมพอจะแตง่ ออกได้ \"รอพน้ คนื นตี ่อใหล้ งั เลอยา่ งไรเขากต็ อ้ งเลอื กแลว้ ไมเ่ ช่นนนั จะไมเ่ หลอื อะไรเลย\" เจนิ ไหก่ งั เอ่ยเรยี บๆ \"ขา้ คยุ กบั สะใภใ้ หญแ่ ลว้ ทา่ นพไี มต่ อ้ งหว่ ง ไมว่ ่าใครเป็น เสยี นหนามของเรา เรากแ็ ค่จะกาํ จดั มนั ใหพ้ น้ ทาง\" \"อมื \" คยุ กนั ถงึ ตรงนีรถมา้ กเ็ คลอื นเขา้ ไปหยดุ ในลานของจวน สกลุ ป๋ าย เจนิ ไหก่ งั กา้ วลงจากรถมา้ ก่อนจะหนั ไปยนื มอื ประคองฮูหยนิ ของตนอยา่ งระมดั ระวงั ใกลก้ นั เป็นรถมา้ ของลกู หลานสกุลเจนิ ทมี ารว่ มงานพรอ้ มกบั พวกเขา บ่าวรบั ใชข้ องสกลุ ป๋ ายรบี ออกมารบั หนา้ พรอ้ มนําทาง แขกเขา้ ไปทางจวนดา้ นใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 6 แมจ้ ะอา้ งวา่ เป็นงานเลยี งครบเดอื นของทายาทสายตรง แตก่ ลบั จดั เสยี ยงิ ใหญก่ ว่างานอาบนําสามวนั ของพวก องคช์ ายเสยี อกี ดกู ร็ วู้ า่ คนสกลุ ป๋ ายตงั ใจจะแนะนําทายาท ทเี พงิ กลบั มารบั ราชการในถงเยยี นแคไ่ หน พน้ ประตูชนั แรกเขา้ ไปนายทา่ นสกุลป๋ ายกร็ บี เขา้ มา คารวะเสนาบดเี จนิ ไหก่ งั เขายมิ รา่ รบี ประคองมอื กลา่ ว ทกั ทายอยา่ งสภุ าพและสนิทสนม พดู อยา่ งเกรงอกเกรงใจ กนั ครูห่ นึงแลว้ พาคนสกุลเจนิ ไปสง่ ถงึ ในงานเลยี งดว้ ย ตวั เอง หลงั จากนนั ไมน่ านรถมา้ ของสกุลหลวิ กม็ าถงึ งานเลยี ง ครงั นีมหี ลวิ เฉยี นกบั เจนิ ฮุยเหมยเป็นคนนํา ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ไมส่ ะดวกออกจากจวนเพยี งแตฝ่ ากของขวญั มาตาม มารยาท หลวิ จา้ วเว่ยเดนิ อยขู่ า้ งหลวิ หานดว้ ยทา่ ทางสงบ มอง พวกผใู้ หญ่พดู จาตอ้ นรบั กนั ก่อนจะถูกนําทางเขา้ ไปใน งานเลยี ง งานเลยี งแบ่งฝังหญงิ ชายและความอาวุโส พอเขา้ ไปดา้ น ในหลวิ หานกแ็ ยกไปหาสหายวยั เดยี วกนั หลวิ เฉยี นแยก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 7 ไปคารวะพวกขนุ นาง เจนิ ฮยุ่ เหมยจงู หลวิ จา้ วอวไี ปหาคน สกุลเจนิ หลวิ หวา่ นอพี าหลวิ ช่างองิ ไปแนะนําใหส้ หาย ของนางรจู้ กั หลวิ เหยาเหยามที ่าทางลงั เล สดุ ทา้ ยกห็ ลบ ฉากออกไป วนั นีหลวิ จา้ วเวย่ พาคนตดิ ตามมาเพยี งสามคน คอื อาเจนิ มฝี ่ ู กบั ปานเกอ๋ หวั ผเู้ ป็นนายเดนิ นําขณะทบี า่ วตาม แต่ไมน่ านหลวิ จา้ วเว่ยกเ็ หน็ ปานเก๋อหวั ชะงกั เขากําหมดั แน่นมองตรงไปทางคนสกลุ กวนทกี าํ ลงั ทกั ทายกบั ชาย สกลุ ป๋ ายอยอู่ ยา่ งมคี วามสุข ปานเกอ๋ หวั ยอมตดิ ตามนางกเ็ พอื หวงั จะไดล้ า้ งแคน้ คน สกุลกวนสกั วนั แต่จนถงึ วนั นียงั ไมค่ บื หน้าไปเทา่ ทคี วร เมอื ตอ้ งมาเหน็ คนสกลุ กวนหวั เราะอยตู่ รงหน้าทาํ ใหเ้ ขา ไมอ่ าจสยบไอสงั หารได้ \"ยงั ไมถ่ งึ เวลาทเี จา้ จะลงมอื ปลอ่ ยใหพ้ วกมนั หวั เราะไป อกี วนั เถอะ\" หลวิ จา้ วเวย่ ปรายตามองบา่ วของนางอยา่ ง รทู้ นั ปานเก๋อหวั กม้ หน้าลงตาํ เมอื ถูกเตอื น เขาพยายาม สงบสตอิ ารมณ์พรอ้ มกบั เกบ็ ปราณสงั หาร \"เจา้ ไมเ่ หมาะจะเขา้ ไปในงานเลยี ง ไปรอทรี ถมา้ ดกี วา่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 8 หลวิ จา้ วเวย่ สงั ชายหนุ่ม \"ขอรบั คุณหนู\" ปานเกอ๋ หวั ตอ้ งการเชน่ นนั พอดี จะใหเ้ ขา ทนดพู วกคนทรี ุมทงึ คนรกั ของเขาเสวยสขุ อยตู่ อ่ หน้าโดย ไมท่ าํ อะไรมนั ทรมานใจเกนิ ไป จา้ วเวย่ ถอนหายใจพลางคดิ วา่ นางควรไปทางไหนกถ็ ูก กระตุกมอื \"ไมพ่ บเจา้ เสยี นาน\" หญงิ สาวเลกิ ควิ มองอูถ๋ งิ ทแี ต่งตวั งดงามกวา่ ปกติ \"เจา้ ดู งดงามกวา่ ทุกที ดทู า่ จะสุขสบายดยี งิ \" หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ ก วา้ งเอ่ยทกั ทายสหายทมี กั รว่ มชะตากรรมในงานเลยี ง \"มใี ครงดงามไปกวา่ คุณหนูใหญห่ ลวิ อกี ร?ึ \" อถู๋ งิ หวั เราะ ดงึ นางไปอกี ทาง \"ไปหาทนี งั ดว้ ยกนั เถอะ\" อู๋ถงิ พานางไปนงั ทางฝังของสตรที ยี งั ไมไ่ ดแ้ ต่งงาน ซงึ ที นนั มคี นอยไู่ มน่ ้อย พอหลวิ จา้ วเวย่ มาถงึ มหี ลายสายตาที ลอบมองนาง ขา่ วลอื ทนี างดวงไมส่ มพงศก์ บั อนั อ๋องนัน แพรก่ ระจายไปทวั ดงั นนั มหี ลายคนทสี ง่ สายตาเวทนามา ให้ \"ไมพ่ บกนั นานคุณหนูหลวิ แปลกใจจรงิ ๆ ทพี บเจา้ ในงาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 9 วนั นี\" เสยี งทกั ดงั แหวกมาจากกลมุ่ หญงิ สาวทพี ูดคยุ กนั อยู่ หลวิ จา้ วเวย่ เงยหน้ามองกเ็ หน็ ว่าเป็นหลานไฉ่ซนิ \"ไมพ่ บคุณหนูหลานนานจรงิ ๆ ไดข้ า่ ววา่ ท่านบาดเจบ็ ยามนีหายดแี ลว้ หรอื ?\" หลวิ จา้ วเวย่ รนิ ชาใหต้ วั เองพลาง ถามอกี ฝ่าย หลานไฉ่ซนิ หนา้ เปลยี นสี เรอื งแผลเป็นของสตรนี นั ถอื เป็นความอปั มงคลยงิ งานนี เป็นงานมงคลหากใหส้ ตรมี แี ผลเป็นมารว่ มงานนับว่าไม่ เหมาะสม คนจะวา่ นางไมร่ มู้ ารยาททงั ยงั รงั เกยี จได้ เมอื หลวิ จา้ วเว่ยเอ่ยปากคาํ เดยี วกร็ อื ฟืนขนึ ทาํ ใหเ้ สยี งพดู คยุ ทกั ทายรอบๆ ตวั นางเงยี บลงทนั ที หลานไฉ่ซนิ กดั ฟันตอบ \"ขอบคุณคณุ หนูหลวิ ทหี ว่ งใย บดิ ารกั ถนอมขา้ มากจงึ เชญิ หมอหลวงฝีมอื ดมี ารกั ษา ยามนีแมแ้ ตร่ อยแผลเลก็ น้อยกไ็ มม่ เี หลอื อย.ู่ .. ไดย้ นิ วา่ คณุ หนูหลวิ มวี าสนาสงู สง่ รว่ มสวดมนต์ใหร้ าษฎรที เดอื ดรอ้ น ชา่ งเป็นคนทสี งั สมบญุ บารมมี าดจี รงิ ๆ สวรรค์ ตอ้ งรกั ใครเ่ จา้ มากแน่ๆ\" หลานไฉ่ซนิ เอย่ ประชดหลวิ จา้ วเวย่ ทําใหห้ ญงิ สาวทฟี ังอยู่ ต่างกป็ ิดปากหวั เราะ ใครบา้ งไมร่ วู้ า่ ชะตาสงู สง่ ของนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 0 อาจจะทาํ ใหน้ างชวดการแต่งงานครงั สาํ คญั อู๋ถงิ ยมิ ระอาขณะเอ่ยปาก \"คณุ หนูหลานใสใ่ จจา้ วเว่ยดี จรงิ ๆ คราวหน้าหากมสี วดมนตข์ อพรอกี เจา้ น่าจะชวน คณุ หนูหลานไปสวดชว่ ยอกี แรง\" \"เรอื งนีขา้ คงตอ้ งปฎเิ สธ หากเพยี งเขา้ วดั ทําบุญกพ็ อ เป็นไปได้ แต่หากใหบ้ าํ เพญ็ เพยี รดงั คณุ หนูหลวิ ขา้ คงไม่ กลา้ ชวี ติ ขา้ ยงั อยากแต่งงานมคี คู่ รองอย\"ู่ วา่ แลว้ สตรี เหลา่ นนั กพ็ ากนั หวั เราะอกี ยก หลวิ จา้ วเวย่ ยกควิ มองอกี ฝ่ายอยา่ งประหลาดใจ \"คณุ หนูหลานดแู ลว้ ใสใ่ จเรอื งการแตง่ งานของขา้ ดจี รงิ ๆ หรอื เจา้ เองกอ็ ยากกบั แตง่ เชอื พระวงศ-์ --\" \"อยา่ พดู พลอ่ ยๆ นะ!\" หลานไฉ่ซนิ รบี เอ่ยขดั คราวกอ่ น นางถูกองคห์ ญงิ ใหญ่เลน่ งาน เรอื งราวยงั ไมท่ นั คลคี ลายดี หากหลวิ จา้ วเวย่ รอื ฟืนอะไรแลว้ ไปถงึ หอู งคห์ ญงิ ใหญ่ ไม่ แน่อาจจะกลายเป็นเรอื งขนึ มาอกี \"ขา้ เหน็ เจา้ พดู ตงั มากมายกน็ กึ วา่ สนใจ เอาเถอะๆ วนั นี มาเป็นแขกงานเลยี ง ขา้ ไมอ่ ยากพูดกบั เจา้ ใหม้ ากความ\" หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ หยนั เอ่ยตดั บท หลานไฉ่ซนิ รวู้ า่ ตวั เองควร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 1 พอจงึ หนั กลบั ไปนงั ทตี น \"นางชอบหาเรอื งจรงิ ๆ พบเจา้ กคี รงั กต็ อ้ งคอยมาหาเรอื ง\" อู๋ถงิ มองหลานไฉ่ซนิ สะบดั หน้าหนไี ปแลว้ หนั มากระซบิ จา้ วเว่ย \"กไ็ มใ่ ชเ่ พราะปากแบบนนั ของนางรึ ขา้ ถงึ เคยตบหน้า กลางตลาด\" จา้ วเวย่ ยกจอกชาขนึ บงั ปากทกี าํ ลงั หวั เราะ พรอ้ มกบั อถู๋ งิ \"แทนทนี างจะหาเรอื งน้องรองของขา้ กลบั มาหาเรอื งขา้ เสยี ได้ ไมร่ วู้ า่ นางคดิ อะไรอยกู่ นั แน่\" \"เพราะน้องรองของเจา้ เอาแตเ่ กาะตดิ พวกผอู้ าวโุ สหรอก นนั ใชป่ ้าสะใภข้ องนางหรอื ไม่ ทแี ตง่ เขา้ สกุลเจนิ \" อ๋ถู งิ ม องไปทางหลวิ จา้ วอวที กี าํ ลงั พูดคุยอยกู่ บั ป๋ ายซู่องิ อยา่ ง สนิทสนม \"ใชล่ กู สาวของสกุลป๋ าย แตย่ ามนีแต่งใหน้ ายทา่ นใหญ่ สกุลเจนิ แลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยพยกั หน้าแลว้ อธบิ าย \"ดนู างสนิทสนมกบั บา้ นเดมิ ของมารดาจรงิ ๆ\" \"เลกิ พดู เรอื งของนาง ขา้ ไดย้ นิ ว่าบดิ าเจา้ เรมิ ตามตวั แม่ สอื \" หลวิ จา้ วเวย่ หนั มามองอถู๋ งิ ชาตกิ อ่ นสหายผนู้ ตี อ้ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น