แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 3 0 2 กงั วลใจนกั คุณหนูของนางคดิ จะงดั ขอ้ กบั เชอื พระวงศ์ หากเป็นเชอื พระวงศท์ ไี รอ้ าํ นาจกแ็ ลว้ ไป นีเป็นเชอื พระ วงศฝ์ ่ายชายทมี สี ทิ ธใิ นบลั ลงั กม์ ากทสี ดุ ผหู้ นึง ดูอยา่ งไรก็ อนั ตรายเหลอื เกนิ \"บา่ วรวู้ า่ ไมเ่ หมาะจะพดู แตเ่ รอื งนีอนั ตรายนกั \" เหน็ อาเจนิ สหี น้าไมส่ ดู้ หี ลวิ จา้ วเวย่ จงึ ยมิ อบอุ่นปลอบโยน นางวางจอกชาลงเบาๆ แลว้ เอ่ยปาก\"เจา้ กงั วลอนั ใด ขา้ ไมใ่ ชค่ นแรกทจี ะใชด้ าบแทงเขา ก่อนหน้าขา้ ยงั มผี อู้ นื ที จะลงมอื กบั เขาอกี \" \"คุณหนูหมายความว่าอยา่ งไรหรอื เจา้ คะ?\" \"หมายความวา่ เจา้ ไมต่ อ้ งกงั วลเกนิ ไป เพราะขา้ รตู้ วั ว่า เพยี งลาํ พงั ตวั ขา้ ไมม่ อี าํ นาจอะไรจะไปสนั คลอนเขา ดงั นนั จงึ ตอ้ งยมื มอื ผอู้ นื ทเี ลน่ งานเขาไดเ้ สยี กอ่ น... กวา่ ที ขา้ จะลงดาบดว้ ยตวั เอง ตวั เขากจ็ ะมแี ผลสาหสั เหวอะหวะ อยแู่ ลว้ \" \"ถา้ เป็นเชน่ นนั กด็ เี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" \"คนทจี วนไดส้ ง่ ขา่ วอะไรมาหรอื ไม?่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 3 \"ไมม่ นี ะเจา้ คะ่ \" \"อมื อยา่ งนันกช็ า่ งเถอะ อกี ไมก่ วี นั กต็ อ้ งกลบั ไปรว่ มพธิ ี ไหวบ้ รรพชน ถงึ ตอนนันมอี ะไรคอ่ ยพูดคยุ กนั กไ็ ม่ เสยี หาย\" \"หว่ งกแ็ ต่คณุ ชายหก ไมร่ วู้ า่ คนพวกนันจะฉวยโอกาสคดิ ชาํ ระความกนั เขาตอนทคี ุณหนูไมอ่ ยหู่ รอื ไม\"่ \"ต่อใหม้ คี นอยากทาํ กม็ ใิ ชเ่ รอื งงา่ ย บดิ าขา้ หลวิ เฉยี นเขา ไมใ่ ชห่ วั หลกั หวั ตอ ปีนป่ายมาอยใู่ นกรมอากรไดฝ้ ีมอื เขา ไมใ่ ชน่ ้อยๆ จะแตะลกู ชายหวั แกว้ หวั แหวนของเขา ไม่ เท่ากบั ควกั ดวงใจเขาออกมาหรอื อกี อยา่ งยามนีขา้ เขา้ วงั สถานการณ์ไมแ่ น่ชดั ถา้ พวกเขาบุ่มบา่ มเลน่ งานหลวิ หาน หากราชวงศใ์ หค้ วามสาํ คญั กบั ขา้ จรงิ พวกเขายอ่ ม กงั วลจะถูกขา้ เลน่ งานคนื หลงั ออกไป\" \"แบบนีแปลว่าคณุ ชายหกจะปลอดภยั ใชไ่ หมเจา้ คะ\" \"ยามนีไมน่ บั วา่ น่าหว่ ง\" หลวิ จา้ วเว่ยเชด็ มุมปากตวั เอง อยา่ งประณีต \"ระหวา่ งทรี อขา้ รว่ มสวดมนตเ์ จา้ คงเบอื หน่ายไมน่ ้อย แตว่ งั หลวงนไี มใ่ ชท่ ๆี เจา้ เหมาะจะออกไป เพ่นพา่ น อยา่ งไรตอ้ งระวงั ตวั ไวใ้ หด้ \"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 4 \"เรอื งนนั บ่าวทราบดเี จา้ คะ่ อกี อยา่ งวงั หลวงกวา้ งใหญ่จน บ่าวกลวั ถงึ เบอื หน่ายอยา่ งไรกไ็ มก่ ลา้ ออกไหนหรอกเจา้ คะ่ บา่ วกลวั หลง\" \"อดทนเอาหน่อย รอออกจากวงั ขา้ จะใหเ้ จา้ ไปเทยี วใหท้ วั เมอื ง\" อาเจนิ หวั เราะคกิ รบี เอ่ยประจบ \"ไมต่ อ้ งเทยี วทวั เมอื ง หรอกเจา้ คะ่ แค่ขออาหารอรอ่ ยๆ กพ็ อแลว้ \" \"ได้ รอออกจากวงั แลว้ ไปกนิ ทเี หลาอาหารกนั ทงั เจา้ แลว้ กบ็ า่ วคนอนื \" ชาตนิ คี วามสขุ ของนางคงมไี ดแ้ ค่การกนิ อยู่ ใหส้ ขุ สบายตามอําเภอใจ ดงั นนั การตามใจปากและเลยี ง ดบู า่ วไพรข่ า้ งกายใหอ้ มิ หนําจงึ เป็นเรอื งหรรษาทสี ุดแลว้ สาํ หรบั นาง \"ดเี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" \"เอาล่ะเตรยี มชว่ ยขา้ แต่งตวั ตอ้ งเขา้ อารามแลว้ \" \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" * ในตําหนกั บูรพาของแควน้ ซอื ฟัง องคร์ ชั ทายาทฮูเจยี เลอ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 5 เพงิ เสดจ็ กลบั เจา้ มาในตาํ หนกั หน้ากากสที องถกู ถอด ออกเผยใบหน้าคมเขม้ หน้าเกรงขาม ดวงตาดดุ นั กวาด มองนางเหล่ากาํ นัลทยี กอา่ งนํากบั ผา้ ซบั พระพกั ตรเ์ ขา้ มา รอตอ้ นรบั \"ฝ่าบาท ผา้ ซบั พระพกั ตรเ์ พคะ\" ตาเหยยี วตวดั มองใบหน้าเกลยี งเกลาของนางกาํ นลั ทยี นื เรยี งกนั จนมาหยดุ อยบู่ นใบหน้าพลิ าสลาํ เกนิ ใครของสตรี ผหู้ นึงในแถว เขาชนี ิวทนี าง \"เจา้ มาเชด็ หน้าใหข้ า้ \" \"เพคะฝ่าบาท\" หญงิ สาวกม้ หน้าซอ่ นอมยมิ เลก็ น้อยกอ่ น จะขยบั มาหยบิ ผา้ ชบุ นําหมาดๆ แลว้ เขา้ ใกลอ้ งคช์ ายฮู เจยี เล่อ \"จาํ ไดว้ า่ ขา้ พาเจา้ มาเมอื ไมน่ านมาน\"ี \"เป็นพระเมตตาขององคร์ ชั ทายาททชี ว่ ยเหลอื หมอ่ มฉนั จากเหตุรา้ ยและใหเ้ ขา้ มารบั ใชใ้ นตําหนักบูรพาเพคะ\" นางทลู ตอบเสยี งหวาน องคช์ ายนักรบใชน้ วิ เชยคางของ นางใหเ้ งยหน้าขนึ เขาพศิ มองใบหน้างดงามนนั อยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 6 ละเอยี ด \"ความงามโดดเดน่ แปลกตา เจา้ ทาํ ใหน้ างกาํ นลั ดา้ นหลงั ดมู วั หมองยงิ นกั \" หญงิ สาวตกใจรบี คอ้ มกายถอยหนีราวกบั มคี วามผดิ \"หมอ่ มฉนั มบิ งั อาจ\" \"มบิ งั อาจอะไรกนั ขา้ ชมเจา้ กค็ วรขอบคณุ \" \"ขอบพระทยั เพคะองคร์ ชั ทายาท\" \"เจา้ ชอื อะไร?\" \"หมอ่ มฉนั ชอื เซยี โหลวเพคะ\" \"เซยี โหลวงนั รึ ...ดี วนั นีรอ้ นเกนิ ไป เจา้ มาชว่ ยขา้ อาบนํา\" \"เพคะ?\" \"ไมไ่ ดย้ นิ ทขี า้ สงั หรอื \" ฮเู จยี เล่อปรายตามองนางอยา่ งไม่ พอพระทยั \"ไดย้ นิ เพคะ รบั ดว้ ยเกลา้ เพคะ\" หญงิ สาวสะดุง้ รบี คอ้ ม กายรบั คําทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 7 รชั ทายาทฮเู จยี เล่อโบกมอื ใหค้ นหลกี ทางก่อนจะเดนิ นําเขา้ ไปดา้ นใน เซยี โหลวลงั เลใจเลก็ น้อยสุดทา้ ยกย็ อม เดนิ ตามเขา้ ไปดา้ นใน นางกาํ นัลชว่ ยถอดฉลองพระองคอ์ อก รา่ งกายสงู ใหญ่ กาํ ยาํ ทเี ตม็ ไปดว้ ยรอ่ งรอยบาดแผลปรากฎใหเ้ หน็ เหลา่ หญงิ สาวในหอ้ งต่างกห็ น้าขนึ สแี ดงเรอื กบั เรอื นกายดบิ เถอื นขององคช์ ายทหาร องคช์ ายฮเู จยี เล่อกา้ วลงไปในสระสรงทนี ําถกู เตรยี ม เอาไวแ้ ลว้ เขากวกั มอื ใหเ้ ซยี โหลวเขา้ มาปรนนิบตั ิ เซยี โหลวกา้ วเขา้ ไปนงั ลงทขี อบสระดา้ นหลงั องคร์ ชั ทายาท \"หมอ่ มฉนั จะขดั พระวรกายถวายนะเพคะ\" \"อมื \" หญงิ สาวคอ่ ยๆ บรรจงปรนนิบตั จิ นครบทกุ ขนั ตอน องค์ ชายหลบั พระเนตรนิงปล่อยใหน้ างจดั การไปตามใจ กระทงั นางหยดุ มอื เขาจงึ ควา้ แขนนางดงึ ลงมาในนํา \"ว๊าย!\" หญงิ สาวตกใจและเอยี งอายจนใบหน้าแดงซา่ น องคร์ ชั ทายาทกม้ ลงใกลใ้ บหน้านางแลว้ สดู กลนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 8 \"ตวั เจา้ หอมเหมอื นกลนิ ดอกไม\"้ \"กลนิ นีรบกวนฝ่าบาทหรอื ไมเ่ พคะ\" \"ไม่ ขา้ ชอบ\" \"หมอ่ มฉนั ทราบแลว้ เพคะ\" \"ใบหน้าของเจา้ นชี วนใหบ้ รุ ุษหวนั ไหวจรงิ ๆ\" เขาลูบ ใบหน้างดงามของนางอยา่ งออ้ ยองิ \"ชวนตะลงึ มอง เทา่ ไหรก่ ไ็ มพ่ อ ใครเหน็ กค็ งนกึ รกั ไดไ้ มย่ าก\" \"ฝ่ าบาท...\" \"ไปเปลยี นชดุ เถอะ เจา้ เปียกหมดแลว้ เดยี วจะไมส่ บาย เอาได\"้ เซยี โหลวลงั เลทจี ะตอบรบั องคช์ ายตรสั ชมนางทุกถอ้ ยคาํ แต่สายตากลบั ไมห่ วานจบั ใจเหมอื นคาํ พดู มองลกึ ลงไป แลว้ กลบั ทาํ ใหน้ างหวนั ใจ \"ไปส\"ิ \"เพคะฝ่าบาท\" นางคอ้ มกายรบั คาํ แลว้ ขนึ จากสระ เมอื หอ้ งสรงเหลอื เพยี งชายหนุ่มตามลาํ พงั แววตาทขี ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 9 ซอ่ นไวข้ องฮูเจยี เล่อกแ็ ปรเปลยี นไปเป็นความเยอื กเยน็ ที ชวนใหค้ นมองหนาวเหน็บถงึ กระดกู เขากม้ มองมอื ทเี พงิ สมั ผสั ใบหน้างดงามพลิ าสของหญงิ สาว \"เซยี โหลว... เซยี โหลว ฮา่ ๆ\" เขาพมึ พาํ แลว้ หวั เราะ อยา่ งบา้ คลงั กอ่ นจะหยุดกะทนั หนั ทงั ยงั แผไ่ อสงั หาร ออกมาจนกดดนั ผคู้ นดา้ นนอก ในหว้ งความคํานึงมคี วามทรงจาํ ทเี วยี นวนไกลกวา่ หนงึ ชาตภิ พ ชายหนุ่มเหมอ่ ลอยไปครหู่ นึง \"จา้ วเวย่ ... ชาตนิ ีขา้ จะชดใชใ้ หเ้ จา้ เอง\" * การทหี ลวิ จา้ วเวย่ ไมอ่ ยใู่ นจวนทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ปลอดโปรง่ มาก นางกบั มารดาเลง็ เหน็ วา่ นีเป็นโอกาสดี หากหลวิ จา้ วเว่ยออกมาจากวงั ตอ้ งมชี อื เสยี งดงี ามเพมิ ขนึ ไปอกี พวกนางจงึ ไมอ่ าจอยเู่ ฉยๆ หลงั จากวนั บวงสรวงชอื เสยี งของหลวิ จา้ วอวไี มด่ นี ัก แต่ ผา่ นมานานเขา้ เรอื งเรมิ ซาลง คราวนีสองแมล่ กู จงึ คดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 0 หาทางสรา้ งชอื ใหห้ ลวิ จา้ วอวอี กี ครงั ประจวบกบั ใกล้ เคารพบรรพชน เจนิ ฮุย่ เหมยเลยใหห้ ลวิ จา้ วอวเี สนอเรอื ง ทาํ บญุ กบั คนยากไรต้ อ่ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เพอื สรา้ งกศุ ลแด่ บรรพบุรษุ หลวิ จา้ วอวอี อกไปบรจิ าคอาหารและเสอื ผา้ เครอื งนุ่งหม่ ที โรงทานอยหู่ ลายวนั กอ่ นจะเกดิ เรอื งมรี ถมา้ ชนคนใน ตลาดนางจงึ รบี ลงไปชว่ ยขอทานทโี ดนชนตอ่ หน้าผคู้ น มากมาย พาขอทานผนู้ นั ไปหาหมอทงั ยงั มอบอาหารกบั ยาให้ เป็นทชี นื ชมของชาวบา้ นมาก ไมเ่ พยี งเทา่ นนั หลวิ จา้ วอวไี ดเ้ อาทรพั ยส์ นิ สว่ นตวั รว่ ม บรจิ าคเพอื บูรณะอารามเกา่ แลว้ ใหค้ นออกไปประโคมถงึ ความใจดอี ่อนโยนของนาง ทาํ ใหท้ วั ทงั เมอื งมแี ต่เสยี งชนื ชม \"เจา้ บอกวา่ ทา่ นอ๋องปราบปีศาจเซยี จอื ไดแ้ ลว้ กาํ ลงั จะ กลบั มางนั หรอื ?\" หลวิ จา้ วอวตี าโต หนั ไปจอ้ งเสยี วชงิ ที เขา้ มารายงานดว้ ยความตนื เตน้ \"เจา้ คะ่ คุณหนู ตอนนขี า่ วกระจายไปทงั เมอื งแลว้ \" \"ดจี รงิ ๆ โชคดที ที า่ นแมใ่ หข้ า้ สรา้ งชอื อกี ครงั ...\" หญงิ สาว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 1 พมึ พําอยา่ งพอใจ การจะไปถงึ ตําแหน่งพระชายาไดอ้ ยา่ ง น้อยนางจะตอ้ งไมม่ ชี อื เสยี งเสยี หายเป็นทรี งั เกยี จ ยงิ ถา้ มี ชอื ในดา้ นดยี งิ เป็นหน้าเป็นตาใหร้ าชวงศไ์ ดค้ นกจ็ ะยงิ เหน็ วา่ เหมาะสม ยามนีหลวิ จา้ วอวกี ลายเป็นชอื ของสตรผี นู้ ่ารกั อ่อนโยนทงั ยงั ใจบุญกบั คนยากไร้ ถอื ว่ามชี อื เสยี งดา้ นดไี มน่ ้อย ยงิ ผสมโรงโดยใหค้ นโหมกระพอื ขา่ ว นางจงึ กลบั มาเป็นดวง จนั ทรข์ าวผบู้ รสิ ทุ ธกิ ลางใจของใครต่อใครไดอ้ กี ครงั * เจาฉุนเซวยี ทยี ามนีขาขวาเป๋ จนทา่ เดนิ ดนู ่าสมเพชกาํ ลงั นงั กม้ หน้าอยใู่ นกระโจมพกั ของอนั อ๋อง \"อยา่ งไรกต็ อ้ งฉลอง ขา้ มเี หลา้ ดอี ยู่ เสดจ็ พอี ยา่ ปฎเิ สธ เลย\" องคช์ ายสอี ่เู หวนิ เจาทเี พงิ บกุ เขา้ มาในกระโจมของ พระเชษฐาตรสั อยา่ งรา่ เรงิ ไมร่ บั รสู้ ายตาดแู คลนของอนั อ๋องเลยแมแ้ ต่น้อย \"ยามนีสาํ คญั คอื กลบั ไปถวายรายงานเสดจ็ พอ่ จะมวั มา ฉลองอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร\" อนั อ๋องราํ คาญองคช์ ายสที ดี ู สถานการณ์ไมอ่ อก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 2 \"เสดจ็ พอี ยา่ เครง่ ครดั นกั เลย ลาํ บากเหนือยยากกนั มา หลายวนั ยามนีภารกจิ ถอื วา่ ลลุ ว่ งแลว้ ใหค้ นไดพ้ กั กนิ ดมื กนั สกั หน่อย นบั วา่ เป็นการแสดงพระเมตตานะพะ่ ยะ่ คะ่ \" อนั อ๋องมององคช์ ายสอี ยา่ งชงั ใจ \"เชน่ นนั กจ็ ดั เลยี งพวก ทหารตามใจเจา้ แต่พรุง่ นีเราจะออกเดนิ ทางกนั แตเ่ ชา้ อยา่ ใหเ้ สยี ฤกษ์\" \"เสดจ็ พที รงมพี ระเมตตายงิ นกั \" องคช์ ายสยี มิ รา่ ประสาน มอื คาํ นบั พชี าย \"เจา้ จะดมื กไ็ ปดมื กบั คนสนทิ ขา้ ลา้ แลว้ คดิ จะนอนพกั เอา แรงสกั หน่อย\" \"เสดจ็ พจี ะไมด่ มื กบั ขา้ หรอื ... เชน่ นีขา้ ขอตวั ก่อนนะพะ่ ยะ่ คะ่ \" \"ไปเถอะ\" อนั อ๋องมองตามหลงั องคช์ ายสที อี อกจากกระโจมไปแลว้ ชกั สหี น้า \"ไอเ้ ดก็ ปากไมส่ นิ กลนิ นํานม\" เจาฉุนเซวยี กม้ หน้างดุ ทําเป็นไมร่ บั รคู้ วามชงิ ชงั ระหว่าง สองพนี ้อง \"ฝ่าบาท นกพริ าบสอื สารจากสกุลหยสู ง่ ขา่ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 3 มาแลว้ ยามนีทางนนั กาํ ลงั จะกดดนั เรอื งตงั รชั ทายาทอกี ครงั \" \"ด\"ี อนั ออ๋ งกระชบั เสอื คลมุ ของตน \"อยา่ งนีตอนกลบั เขา้ ถงเยยี นยงิ ตอ้ งทาํ ใหผ้ คู้ นตะลงึ \" \"กระหมอ่ มทราบแลว้ \" เจาฉุนเซวยี รบั คาํ \"เจา้ ออกไปเถอะ\" \"พะ่ ยะ่ คะ่ \" เจาฉุนเซวยี ลุกขนึ คอ้ มหลงั กอ่ นจะลากขาขวา ทเี ป๋ หกั และยงั เจบ็ ทุกครงั ทเี ดนิ ออกจากกระโจม เมอื พน้ ออกมาดวงตานิงสงบกพ็ ลนั เปลยี นเป็นแววตาลาํ ลกึ เขาหยดุ ยนื อยหู่ น้ากระโจมพกั ของอนั อ๋องกอ่ นจะมอง ไปทางกลุ่มทหารทกี าํ ลงั เลยี งฉลองกนั เสยี งดงั เฮฮา ชายหนุ่มคดิ จะกลบั ไปทกี ระโจมตวั เองแตก่ ลบั ปะทะเขา้ กบั กลนิ แปลกชนิดหนงึ หากไมท่ นั สงั เกตคงไมม่ ใี ครใสใ่ จ เพราะกลนิ นนั คลา้ ยดอกไมป้ ่า แต่เจาฉุนเซวยี ไมใ่ ชม่ า เป็นเหมนิ เคอ่ ของอนั ออ๋ งไดเ้ พราะโชคชว่ ย ความรขู้ อง เขามคี วามกวา้ งไกลครอบคลมุ หลายแขนง ดงั นนั ทนั ทที ี ไดก้ ลนิ กร็ วู้ า่ เป็นพษิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 4 พษิ ชนดิ นที าํ ใหค้ นมอี าการมนึ เมาเหมอื นดมื เหลา้ และ นอนหลบั สบาย หากใชใ้ นทางทดี สี ามารถชว่ ยอาการนอน ไมห่ ลบั ได้ แตใ่ นคา่ ยพกั เชน่ นี การนํามนั มาใชย้ อ่ มไมใ่ ช่ เรอื งดแี น่ มใี ครบางคนคดิ ลอบกดั กนั เสยี แลว้ ... วบู หนึงเจาฉุนเซวยี คดิ อยากจะกลบั เขา้ ไปเรยี นอนั อ๋อง แตพ่ อกม้ ลงมองขาทเี ป๋ ของตนแววตากพ็ าดความอาฆาต เขาจอ้ งประตูกระโจมแลว้ ตดั ใจเดนิ กลบั ไปทางทพี กั ของ ตน โดยไมเ่ อ่ยปากเตอื นใครทงั สนิ * หลงั ยามเซนิ นักบวชและชที งั หมดเสรจ็ สนิ การสวดมนต์ ของวนั นันต่างทยอยกนั ออกจากอารามเหลา่ ลกู ศษิ ยจ์ ะ เขา้ มาประคองนกั บวชอาวุโสออกไปดว้ ยทา่ ทางสาํ รวม ชว่ งเวลาจากนีเป็นช่วงทนี างจะไดพ้ บกบั ฮ่องเต้ เขามกั จะ พดู คุยพลอดรกั ชอบกอดหอมหรอื จบู นาง ใกลช้ ดิ กนั อยู่ ครใู่ หญก่ อ่ นจะปล่อยใหน้ างกลบั มาทเี รอื นพกั แต่การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 5 แอบนัดพบกบั หลวิ จา้ วเว่ยทกุ เยน็ นีไมไ่ ดเ้ กยี วอะไรกบั การพลกิ ป้ายของเขา ทกุ คนื เขายงั ไปคา้ งกบั เหลา่ สนมในวงั หลงั เพอื ไมใ่ หใ้ คร ผดิ สงั เกต หลวิ จา้ วเวย่ ไมส่ นใจเรอื งเหลา่ นนั เพยี งแต่ ชว่ งเวลาทอี ยกู่ บั เขาไดพ้ ยายามทจี ะทาํ ใหเ้ ขาหลงใหล ผกู พนั กบั ตนใหม้ ากทสี ดุ เทา่ ทจี ะทาํ ไดก้ พ็ อ แมจ้ ะ คลนื เหยี นรงั เกยี จแคไ่ หนนางกอ็ ดกลนั แสดงออกมาได้ อยา่ งแนบเนยี น ทว่าคนื นนี างนอนไมห่ ลบั อาเจนิ นอนไปแลว้ แต่หลวิ จา้ วเวย่ กลบั ยงั ไมง่ ว่ ง อาจเพราะกจิ วตั รซําๆ ซากๆ คอ่ นขา้ งน่าเบอื หน่ายและไมไ่ ดอ้ อกแรงทาํ สงิ ใดมากนกั ในวงั แหง่ นี ดงั นนั นางจงึ เลอื กจะออกจากเรอื นมายนื ดู พระจนั ทรเ์ งยี บๆ มองพระจนั ทรจ์ ากวงั หลวงดูแลว้ ดวงเลก็ ยงิ นัก เทยี บกบั ตอนทอี ยอู่ ารามท่ามกลางป่าเขา ทนี นั พระจนั ทรด์ วงใหญ่ ราวกบั ว่ามนั อยใู่ กลจ้ นสามารถจบั เอาไวใ้ นมอื หญงิ สาวยนื นิงรบั สายลมเยน็ ๆ รสู้ กึ ผอ่ นคลายไมน่ ้อยเมอื อยตู่ ามลําพงั นางเดนิ วนอยบู่ นถนนหน้าเรอื นพกั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 6 เชอื มต่อกบั อารามเทยี นเซยี น \"พรบึ !\" เสยี งนกโผบนิ ทําใหห้ ญงิ สาวหนั ไปมอง เหน็ นก ตวั สเี ทาบนิ พุง่ ออกจากอารามมงุ่ หน้าตรงมาผา่ นหวั นาง ไป หลวิ จา้ วเว่ยยน่ ควิ นางหรตี ามองประตูอารามทแี งม้ ออก เลก็ น้อย คลา้ ยเหน็ แสงเทยี นดา้ นในสอ่ งประกายไหววบู อยู่ หญงิ สาวแปลกใจ นางยกตะเกยี งในมอื ขนึ คอ่ ยๆ เดนิ ดว้ ยระมดั ระวงั อารามในยามวกิ าลเช่นนี ไมเ่ หมาะทจี ะมี คนดา้ นในแน่ เหตุใดประตูจงึ ปิดไมส่ นิท หญงิ สาวคอ่ ยๆ แงม้ ประตูเปิด ประตอู ารามบนบานใหญ่ และหนกั เสยี งของมนั ยามคอ่ ยๆ เคลอื นทาํ ใหจ้ า้ วเว่ย รสู้ กึ วงั เวง นางเปิดแคพ่ อใหต้ นเองเขา้ ไปได้ ก่อนจะยก ตะเกยี งขนึ นําหน้า คอ่ ยๆ มองสาํ รวจไปทวั ยามนีในอารามมเี ทยี นมากมายทถี ูกจุดเอาไวต้ ลอดทงั คนื ถอื เป็นการสรา้ งกศุ ลชนิดหนึง ดงั นนั ภายในจงึ ไมไ่ ดม้ ดื สนิท นางหนั มองไปทวั แลว้ ไมพ่ บอะไรจงึ ทาํ ทา่ จะวางใจ กลบั ออกไป พรบึ ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 7 เป็นนกอกี ครงั ! คราวนีเป็นเหยยี วสนี ําตาล หลงั คาของ อารามนนั สงู มาก เจา้ เหยยี วจงึ บนิ วนอยไู่ ดอ้ ยา่ งอสิ ระ หลวิ จา้ วเว่ยตกใจจนผงะ กลวั สตั วน์ กั ลา่ จะโฉบลงมาจกิ นาง ตะเกยี งในมอื หลดุ หล่นลงพนื นางกา้ วถอยขณะที สายตายงั จอ้ งเจา้ เหยยี วทบี นิ วนอยบู่ นหวั นางคลา้ ยจะ หยงั เชงิ \"กร-ี -- อุ๊บ!\" หญงิ สาวกรดี ลนั เมอื ถอยหลงั ชนเขา้ กบั ใคร บางคน แถมฝ่ายนนั ยงั เออื มมาปิดปากนางไมใ่ หส้ ง่ เสยี ง \"ขา้ เองๆ ขา้ เอง\" หญงิ สาวกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เรยี กสติ ตนเองกอ่ นจะเหน็ วา่ คนตรงหน้าคอื เนียเถยี นชงิ เขากอด นางเอาไวใ้ นออ้ มแขนพลางลบู หวั ปลอบใจ \"ทา่ น!\" นางตกใจกลวั แลว้ จรงิ ๆ อดไมไ่ ดท้ จี ะสง่ คอ้ นให้ เขาวงใหญ่ \"เพงิ รวู้ ่าเจา้ รจู้ กั กลวั เหมอื นกนั \" เขาเอ่ยปากลอ้ เลยี น หลวิ จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ เพอื สงบสตกิ อ่ นจะขนื ตวั ออก จากออ้ มแขนของเขา เนียเถยี นชงิ ชกั สหี น้าวบู กบั ทา่ ทาง หา่ งเหนิ อยา่ งจงใจของนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 8 \"ทา่ นมาอยทู่ นี ีไดอ้ ยา่ งไร?\" \"ดา้ นหลงั พระประธานมกี ลไกนําไปสเู่ สน้ ทางลบั ใต้ดนิ \" เขาตอบอยา่ งไมป่ ิดบงั หลวิ จา้ วเว่ยจําไดว้ ่าเขาเคยพดู ถงึ เรอื งเสน้ ทางลบั อยบู่ า้ งจงึ ไมต่ ดิ ใจสงสยั อะไร \"แลว้ เหตุใดถงึ มาทนี ี?\" \"ขา้ มขี า่ วทเี จา้ รอ เลยคดิ จะมาแจง้ เจา้ \" \"ขา่ วอะไรหรอื เจา้ คะ?\" \"จะใหข้ า้ บอกทนี ีหรอื ไมแ่ ลง้ นําใจไปหน่อยหรอื ?\" หลวิ จา้ วเว่ยชะงกั นางเพงิ ตดั สนิ ใจวา่ ตนควรจะวางตวั สงวนทา่ ทแี ละหา่ งเหนิ กบั เขาใหม้ ากขนึ ดงั นนั จงึ ไมอ่ ยาก อยกู่ บั เขาตามลาํ พงั นานๆ แต่ดแู ลว้ กว่าแผนการจะบรรลุ คงไมอ่ าจหลกี เลยี ง \"จะมที หารเดนิ ยามผา่ นมาทกุ ครงึ ชวั ยาม อกี ไมถ่ งึ หนึง เคอ่ กค็ งมาถงึ พูดจากนั ทนี ีคงไมเ่ หมาะ อยา่ งไรเชญิ คณุ ชายตามขา้ ไปทเี รอื นพกั กอ่ นเถดิ \" \"ดว้ ยความเตม็ ใจยงิ \" เขายมิ กรมิ เอามอื ไพลห่ ลงั กา้ วตาม นางอยา่ งพอใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 9 หญงิ สาวแอบพาคนเขา้ มาในเรอื นพกั ไดแ้ ลว้ กล็ ากเขา ตรงไปทหี อ้ งนอนตนเอง กอ่ นจะชะโงกหน้าไปดนู อกหอ้ ง อยา่ งระแวดระวงั ใหแ้ น่ใจวา่ ไมม่ ใี ครเหน็ \"เจา้ ตอ้ งระแวงถงึ เพยี งนันเลยหรอื ?\" \"ขา้ ไมร่ วู้ า่ ฮอ่ งเตส้ งั ใหค้ นจบั ตาดขู า้ หรอื ไม\"่ \"ไมม่ หี รอก หรอื ต่อใหม้ ยี ามนีกไ็ มม่ แี ลว้ \" เขาถอื วสิ าสะนงั ลงบนเกา้ อแี ลว้ จดั การรนิ ชาใหต้ วั เองอยา่ งสบายใจ หลวิ จา้ วเวย่ มองคนพูดอยอู่ ดึ ใจหนึงกเ็ ขา้ ใจว่าอกี ฝ่ายจะ สอื อะไร เนียเถยี นชงิ กม้ มองกระดานหมากทเี ล่นคา้ งไวบ้ นโต๊ะแลว้ ถาม \"เจา้ เลน่ หมากดว้ ยหรอื ?\" \"ทนี นี ่าเบอื นกั จงึ เลน่ ฆา่ เวลาไปอยา่ งนนั ... ทา่ นรบี พดู ธุระของทา่ นมาเถดิ \" \"จะใจรอ้ นไปใย เลน่ ไปคุยไปกไ็ ด\"้ เขาว่าแลว้ เทกระดาน หมากเดมิ ทงิ กอ่ นจะผายมอื ใหน้ าง \"เจา้ กอ่ นเลย\" หลวิ จา้ วเวย่ จอ้ งเขาอยา่ งไมพ่ อใจ แตอ่ กี ฝ่ายไมห่ ยรี ะ ถา้ นางไมเ่ รมิ วางหมากกด็ วู า่ วนั นีเขาคงไมย่ อมเอย่ ปาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 0 หญงิ สาวจงึ หยบิ หมากดาํ มาเรมิ วาง เนยี เถยี นชงิ เองกเ็ รมิ เดนิ หมากของตวั เอง \"อยา่ งทเี จา้ เดาไวค้ ราวกอ่ น ขบวนเสดข็ องสององคช์ าย เกดิ เรอื งจรงิ ๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ แลว้ ชะงกั เลก็ น้อย \"มใิ ชว่ า่ ปราบปีศาจ เสรจ็ สนิ เตรยี มเดนิ ทางกลบั แลว้ หรอื ?\" \"ใช่ แตเ่ รอื งเพงิ เกดิ เมอื ชว่ งคาํ นีเอง\" \"มใี ครไดร้ บั บาดเจบ็ บา้ ง\" \"องคช์ ายสไี ดร้ บั บาดเจบ็ เลก็ น้อย สว่ นอนั ออ๋ ง... ดเู หมอื น จะถกู ฟันเขา้ ทแี ขน สาหสั ไมน่ ้อยเลย\" \"เป็นฝีมอื คนในตําหนกั เฉยี นชงิ หรอื ไม?่ \" หากเป็นฝีมอื ฮ่องเตเ้ รอื งนียอ่ มเป็นไปตามทนี างคดิ เนียเถยี นชงิ วางหมากแลว้ พยกั หน้า ฮอ่ งเตส้ ง่ คนไปเลน่ งานขบวนเสดจ็ จรงิ ๆ หลวิ จา้ วเว่ยดวงตาวาวโรจน์ \"ดยี งิ \" \"พรุง่ นีเชา้ นีคงเป็นขา่ วใหญไ่ ปทงั เมอื ง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 1 \"นนั ยงิ ด\"ี หญงิ สาวยมิ กวา้ ง \"ตามทขี า้ ขอใหท้ า่ นหาทาง วางยาในตาํ หนักอ๋องนนั จะเรยี บรอ้ ยใช่หรอื ไม?่ \" \"เจา้ คดิ จะซําแผลเขางนั หรอื ?\" เนียเถยี นชงิ มองหมากบน กระดานแลว้ ถามเรยี บๆ \"ทา่ นชว่ ยไดห้ รอื ไมเ่ ล่า\" \"เรอื งแผลนนั ขา้ ไมส่ งสยั แตย่ าอกี อยา่ งทเี จา้ อยากใหเ้ ขา กนิ นี เพอื อะไรกนั \" ยาบาํ รงุ สาํ หรบั การมลี กู ของบุรษุ นนั คอ่ นขา้ งเป็นสตู รลบั ในหมแู่ พทย์ เพราะบุรษุ สว่ นใหญ่มใี ครบา้ งอยากจะ ยอมรบั วา่ ตนไรว้ าสนาเรอื งเช่นนี แตส่ าํ หรบั ผชู้ ายทมี ลี กู ยากแลว้ คดิ จะพงึ พาแพทยย์ าเชน่ นีนบั ว่ามคี า่ มาก แต่ หลวิ จา้ วเว่ยจะใหอ้ นั ออ๋ งดมื ยาเพอื บาํ รุงเชอื พนั ธไุ์ ปทาํ ไม \"ตามทขี า้ เขา้ ใจ ยาสว่ นใหญ่ลว้ นมพี ษิ สามสว่ น หากรบั มากเกนิ ไปลว้ นไมใ่ ชผ่ ลด\"ี โฉมสะคราญระบายยมิ เหยี ม \"นนั กจ็ รงิ \" \"ขอแคท่ า่ นใหเ้ ขากนิ มนั ใหไ้ ดก้ พ็ อ ทเี หลอื จากนีขา้ จะเป็น คนจดั การเอง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 2 \"เช่นนนั กต็ ามใจเจา้ \" ทงั สองเงยี บลง ในหวั ของหญงิ สาวคลแี ผนการสารพดั อยา่ งทตี อ้ งจดั การหลงั จากนีออกมาทลี ะขอ้ ขณะทดี วงตา ยงั จบั จอ้ งกระดานหมากอยา่ งเหมอ่ ลอย นานทเี ดยี วกวา่ หญงิ สาวจะรสู้ กึ ว่าตนจวนจะแพส้ าํ หรบั หมากกระดานนี แลว้ ภายใตแ้ สงตะเกยี บทไี หววบู หลวิ จา้ วเวย่ มองบรุ ุษทงี าม สงา่ ราวกบั เทพเซยี นตรงหน้าแลว้ รสู้ กึ วา่ ตนควรจะทาํ ให้ บางเรอื งชดั เจนเสยี \"ว่ากนั วา่ วธิ กี ารเล่นหมากบอกนิสยั คนผนู้ นั ได\"้ หลวิ จา้ วเว่ยมองกระดานหมากตรงหน้าดว้ ยสายตาลาํ ลกึ หวั ใจของนางรสู้ กึ ว่าตนดาํ ดงิ ลงสหู่ ว้ งของความเหน็บ หนาวอยา่ งไมร่ ตู้ วั \"เช่นนนั เจา้ คดิ วา่ นิสยั ของขา้ เป็นเช่นไร?\" เนียเถยี นชงิ กระตุกมมุ ปาก วางหมากลงอกี เมด็ แลว้ ถามนาง \"ใจเยน็ ดอู ลุม่ อลว่ ยพรอ้ มรกุ พรอ้ มถอย แตท่ วา่ ความจรงิ กลบั เดด็ ขาด โหดเหยี ม และปิดทางรอดของศตั รเู อาไว้ ทุกทาง เป็นคนทมี คี วามมงุ่ มนั ตงั ใจดมี าก เหมาะสมจะทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 3 การใหญ\"่ \"ทาํ การใหญง่ นั ร?ึ \" หลวิ จา้ วเวย่ เหยยี ดรมิ ฝีปากก่อนจะวางหมากในฝังของ ตนเอง \"คุณชายเนียขา้ ขอถาม... ทา่ นสนใจจะรบั บลั ลงั กข์ อง แควน้ นีเอาไวห้ รอื ไม?่ \" ชายหนุ่มเงยหน้าขนึ มองนางอยหู่ ลายอดึ ใจ \"กอ่ นหน้านีขา้ เคยออ้ มคอ้ มถามทา่ นอยหู่ ลายครงั แต่ คราวนีคงตอ้ งพูดจาใหช้ ดั เจน อาจจะระคายหไู ปบา้ งขอ คณุ ชายโปรดอยา่ ถอื สา\" \"ดเู หมอื นเจา้ อยากใหข้ า้ รบั มนั ไว\"้ หลวิ จา้ วเวย่ หลุบสายตาลงตํา ในอกรสู้ กึ ขมฝาดและไม่ อยากเอย่ สงิ ใดต่อไป แตน่ างกลบั แขง็ ใจพดู ต่อ \"ในสายตา ขา้ ไมม่ ผี ใู้ ดสงู สง่ เหมาะสมกบั บลั ลงั กข์ องแผน่ ดนิ ไป มากกว่าทา่ น โหดเหยี มกด็ ี เมตตากด็ ี ทอดสายตาดทู วั เมอื งหลวง ในใจขา้ รสู้ กึ วา่ มที า่ นเท่านนั ทคี คู่ วร\" \"เจา้ วางขา้ ไวใ้ นตําแหน่งนนั สนิ ะ\" เนียเถยี นชงิ แค่นเสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 4 หยนั นางมองว่าเขาสงู สง่ ถงึ เพยี งนนั \"วางขา้ ไวบ้ น บลั ลงั กน์ นั ... หากขา้ รบั แลว้ อยา่ งไร ไมร่ บั แลว้ อยา่ งไร\" ฟังนําเสยี งขมขนื หา่ งเหนิ ของเขา หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ ราวกบั ขอบตารอ้ นผา่ วจนตอ้ งกะพรบิ ตาใหไ้ วอกี นดิ เพอื ไลน่ ําที เกอื บกอ่ ตวั \"หากทา่ นยนิ ดรี บั ขา้ กย็ นิ ดจี ะทาํ ทกุ อยา่ ง เพอื ใหม้ นั มาอยใู่ นมอื อยา่ งเหมาะสม ขา้ ยนิ ดจี ะเป็น สะพาน จะเป็นหนิ ปทู างใหท้ า่ นเหยยี บไปสบู่ ลั ลงั กท์ อง เพยี งขอใหท้ า่ นจดั การกบั พวกเชอื พระวงศท์ ตี าํ ทราม ทงั หมดอยา่ ใหเ้ หลอื รอดไปได\"้ นางสูดหายใจลกึ \"แตห่ าก ทา่ นไมค่ ดิ จะรบั ขา้ กค็ งตอ้ งมองหาคนอนื ... ขา้ เคยถาม ทา่ นแลว้ วา่ ทา่ นคดิ อยา่ งไรกบั พวกเชอื พระวงศส์ กุลอู่ ทา่ นยงั จาํ คาํ ตอบไดห้ รอื ไม\"่ \"ยอ่ มได\"้ \"ขา้ หวงั ใจอยา่ งยงิ วา่ คนทจี ะมาแทนทพี วกมนั จะเป็น ทา่ น\" หากเขาเป็นฮอ่ งเต้ ในวงั จะมสี าวงามสามพนั นาง เขาจะสามารถแผก่ งิ กา้ นสาขาของสกุลเนียออกไปได้ อยา่ งไมม่ ที สี นิ สุด นบั วา่ ไดก้ ตญั ตู อ่ บรรพบุรษุ อยา่ งที ตงั ใจแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 5 \"พูดตามตรงขา้ ไมเ่ คยสนใจเรอื งพวกนี\" นยั ต์ตาของเนีย เถยี นชงิ มแี ตค่ วามวา่ งเปลา่ เขาไรซ้ งึ ความกระหายอยาก ในอํานาจทหี ลวิ จา้ วเวย่ อยากจะประเคนให้ \"ของเลน่ ของ มนุษยเ์ หล่านีหาไดน้ ่าสนใจอนั ใดสาํ หรบั ขา้ \" \"ยงิ ทา่ นมองมนั ไรค้ า่ กย็ งิ แปลว่าท่านคคู่ วร\" คนทไี ม่ กระหายในอํานาจยอ่ มเหมาะสมในสายตานาง \"เจา้ อยากใหข้ า้ รบั ไวม้ ากเลยสนิ ะ\" เนียเถยี นชงิ มองตา นาง \"เพราะเหตุใดเลา่ เพราะเจา้ อยากชดเชยใหข้ า้ เพราะอยากใชข้ า้ ปีนป่ายขนึ ทสี งู ... หรอื เพราะตอ้ งการกนั ขา้ ออก\" เขาจอ้ งลกึ ลงไปในจติ ใจทยี ากจะหยงั ของโฉม สะคราญ \"เจา้ เตรยี มการวางเป้าหมายไวใ้ หข้ า้ เสรจ็ สรรพ วางขา้ เอาไวส้ งู เหนือใครในใตห้ ลา้ แลว้ ตวั เจา้ เลา่ ... เจา้ วางจดุ จบของตนเองเอาไวท้ ไี หน\" \"คณุ ชาย...\" \"ขา้ ไมส่ นเรอื งทเี จา้ พดู มาแมแ้ ต่น้อย เรอื งเดยี วทขี า้ สนก็ ... อกึ \" \"คุณชาย!\" หลวิ จา้ วเวย่ ตกใจเมอื จๆู่ เนียเถยี นชงิ กก็ ุมอก กระอกั เลอื ดออกมา นางผุดลุกรบี ไปถงึ ตวั เขา \"คุณชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 6 เนีย! คุณชายเนีย!\" นางโผเขา้ ไปประคองเขาทพี ่น เลอื ดออกมาไมห่ ยดุ ดว้ ยความตระหนก หญงิ สาวดงึ แขนของเขาเพอื รน่ แขนเสอื ดจู งึ เป็นเสน้ ทุก เสน้ ของเขาขนึ รวิ เป็นรอยสดี ําพวั พนั กนั ดูอนั ตรายมาก หวั ใจนางรว่ งลงพนื มอื ไมส้ นั ขณะทพี ยายามชว่ ยเขา \"ทา่ น ท่านอยา่ ทาํ ใหข้ า้ กลวั นะ\" นางลนลานรบี โอบเขาไป ทเี ตยี ง ใบหน้าซดี จนไรเ้ ลอื ดฝาดทงั คนป่วยทงั คนดู หญงิ สาวลุกเตรยี มจะออกจากหอ้ ง \"ทา่ นอยา่ เป็นอะไรนะ ขา้ จะออกไปตามหมอเดยี วนี\" \"อยา่ \" เนียเถยี นชงิ ดงึ นางไว้ \"แต่ทา่ น\" เนียเถยี นชงิ เคน้ เสยี งออกจากลําคอ \"ไมเ่ ป็นไร... อาการ เช่นนีเป็นเรอื งปกติ ขอขา้ พกั สกั ครงึ ชวั ยามกจ็ ะดขี นึ \" \"ปกตหิ รอื ? จะปกตไิ ดอ้ ยา่ งไร!?\" คนปกตทิ ไี หนกระอกั เลอื ดออกมาดว้ ยความทรมานเชน่ นีแลว้ ยงั บอกวา่ เป็น เรอื งปกติ นีมนั บา้ กนั ไปใหญ่แลว้ ! เขาจบั แขนนางไวไ้ มใ่ หล้ กุ \"เป็นเพราะฤทธขิ องหนอนกู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 7 ในตวั ขา้ \" \"ทา่ น...\" \"ในกายขา้ มพี ษิ กว่ารอ้ ยชนิด สงิ ทยี งั ทาํ ใหข้ า้ มชี วี ติ อยไู่ ด้ กเ็ พราะหนอนกทู่ ฝี ังเอาไว้ มนั กนิ พษิ เหลา่ นนั เป็นอาหาร และกดขม่ ฤทธขิ องพษิ ... เพยี งแต่ปีหนึงมนั จะตนื ขนึ มา สกั ครงั ปีนีดจู ะตนื เรว็ กวา่ ทกุ ที พลอยทาํ ใหเ้ จา้ ตกใจ\" \"ทาํ ไม... ทาํ ไมกนั ...\" นางมองสหี น้าของเขาแลว้ นึกถงึ ชาตกิ อ่ น ยามทเี ขาถกู เฆยี นจนไรเ้ รยี วแรง ใบหน้าซดี เผอื ดราวกบั กระดาษเหมอื นกนั สภาพเชน่ นขี องเขาทาํ ให้ นางตกใจกลวั จนลนลานเสยี แลว้ \"อยา่ รอ้ ง เจา้ จะรอ้ งไปทาํ ไม ขา้ สบายด\"ี แมแ้ ต่หลวิ จา้ ว เวย่ กย็ งั ไมร่ ตู้ วั วา่ ตนนําตารว่ งลงมาเป็นสายแคม่ องเขา เจบ็ ป่วยต่อหน้านาง ชายหนุ่มยมิ จางยกมอื ขนึ เชด็ นําตา ใหน้ างอยา่ งออ่ นโยน \"อยา่ รอ้ งเลย นําตาเจา้ ขา้ เหน็ แลว้ ปวดใจนกั \" นางกุมมอื เขากอ่ นจะกม้ หน้าซบลงสะอนื รสู้ กึ หวาดกลวั จบั ใจ \"เชน่ นนั ทา่ นกอ็ ยา่ เจบ็ อยา่ ป่วย พษิ หนอน อะไรก็ ชา่ ง ทา่ นเอามนั ออกมาไดห้ รอื ไม่ ขา้ ไมอ่ ยากใหท้ ่านตอ้ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 8 ทรมานอยทู่ กุ ปีๆ ท่านบอกว่าไมเ่ ป็นไรแตข่ า้ รมู้ นั ตอ้ ง ทรมานมากแน่\" \"เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง ภายนอกเพยี งดเู หมอื นสาหสั แตค่ วาม จรงิ ไมถ่ งึ ขนาดนนั \" \"ขา้ ไมเ่ ชอื \" นางกลวั ... นางกลวั จะตอ้ งทนมองเขาตายตอ่ หน้านางอกี ตายโดยทนี างชว่ ยอะไรเขาไมไ่ ดเ้ ลยแมแ้ ต่น้อย \"เจา้ ตกใจเกนิ ไป... เรอื งนีเป็นสงิ ทขี า้ ตอ้ งจ่าย\" \"ทา่ นหมายถงึ อะไร?\" \"การทขี า้ จะกลบั ไปสบื ทอดสาํ นกั ไดไ้ มใ่ ช่เรอื งงา่ ย ขา้ เป็น คนทไี รว้ รยทุ ธ์ ไมไ่ ดม้ ฝี ีมอื สงู สง่ พอจะสยบนักฆา่ ในสาํ นกั ใครกนั จะยอมกม้ หวั ใหค้ นทอี อ่ นแอกวา่ \" ในเมอื เขา ตอ้ งการกมุ อาํ นาจไวใ้ นมอื เขากต็ อ้ งจา่ ยสงิ แลกเปลยี นที สมนําสมเนอื ไมว่ า่ จะเป็นการรบั พษิ กวา่ รอ้ ยชนดิ หรอื ฝัง กพู่ ษิ ลว้ นเป็นแคจ่ ดุ เรมิ ตน้ เทา่ นนั หากสงิ เหลา่ นีเขาทน รบั ไวไ้ มไ่ ด้ กไ็ มม่ ที างเลยทจี ะกมุ อาํ นาจของสาํ นักที โหดเหยี มทสี ดุ เอาไวใ้ นฝ่ามอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 9 มไี ดย้ อ่ มมเี สยี เพยี งแตเ่ ขาไมเ่ คยคดิ จะใหน้ างรบั รเู้ รอื งนี ดนั พลาดทา่ เพราะหนอนกใู่ นรา่ งตนื กอ่ นเวลาในปีนี ทาํ ใหน้ างต้อง ตกใจเสยี แลว้ นางอยากจะตะโกนว่านางไมส่ น นางอยากใหเ้ ขาลา้ งพษิ เหลา่ นนั เสยี แต่นางรวู้ า่ ตนไมไ่ ดอ้ ยใู่ นฐานะทจี ะคกุ คาม การตดั สนิ ใจของเขาได้ \"ทา่ นต้องดแู ลตวั เองใหด้ กี วา่ นี ขา้ ฟังทที า่ นพดู อยา่ งไรการใชพ้ ษิ นีกผ็ ดิ ธรรมดาไปมาก ทา่ น ท่าน...\" \"อยา่ หว่ งเลย\" เขายมิ ลบู หน้านางทเี ปรอะเปือนนําตา เบาๆ \"ขา้ ไมเ่ ป็นไร เจา้ อยา่ หว่ งเลย\" หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ใจสนั นางไมร่ วู้ า่ ความกลวั มากมายนีมา จากไหน สญั ชาตญาณทไี รท้ มี าทาํ ใหน้ างรอ้ งไหอ้ อกมา อยา่ งไมอ่ ายเพยี งเพราะเหน็ ความทุกขท์ รมานของเขา ความรสู้ กึ ทกี อ่ รวมเป็นมวลคลนื ยกั ษ์ใหญ่ทไี รท้ มี าทาํ ให้ นางกต็ งั ตวั ไมต่ ดิ ราวกบั วา่ มนั ไมใ่ ชแ่ คค่ วามรสู้ กึ ของนางคนเดยี ว มนั มหาศาลและถาโถมสบั สน แต่ทตี คี วามหมายไดช้ ดั เจนก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 0 คอื นางไมต่ อ้ งการใหเ้ ขาเจบ็ ปวดเลยแมแ้ ต่ปลายเลบ็ \"ทา่ นพกั เถอะ ขา้ จะใหอ้ าเจนิ ไปขอโจก๊ กบั นําแกงบํารุง มา\" นางใชแ้ ขนเชด็ หน้าตวั เองทยี งั เปรอะเปือนอยอู่ ยา่ ง ลวกๆ นางขยบั ผา้ หม่ ขนึ คลมุ ตวั เขาแลว้ จดั มมุ ให้ เรยี บรอ้ ยก่อนจะลกุ ขนึ ออกไปสงั สาวใช้ พอกลบั เขา้ มาในหอ้ งอกี ครงั เหน็ ใบหน้าหลอ่ เหลาทยี ามนี ไรส้ เี ลอื ดหลบั ตาอยนู่ างกไ็ ดแ้ ต่ยนื นิงจอ้ งเขา เหน็ ความเจบ็ ป่วยของเขาแลว้ หลวิ จา้ วเว่ยไมเ่ พยี ง ตระหนกและหวาดกลวั จบั ใจ แต่มนั กลบั ยงิ ทําใหน้ าง ตดั สนิ ใจเดด็ ขาด นางตอ้ งการใหเ้ ขามอี ํานาจ จะทาํ ใหเ้ ขา สงู สง่ กวา่ ใครในใต้หลา้ ใหส้ มกบั ความทรมานตลอดสอง ชาตภิ พของเขา ใครจะวา่ เลอื กทรี กั มกั ทชี งั กช็ า่ ง นางนบั รวมเขาเป็นความ รบั ผดิ ชอบของตวั เองไวแ้ ลว้ ดงั นนั ความสูงสง่ นบั จากนี ของเขา นางยนิ ดจี ะปทู างใหเ้ อง * ขบวนเสดจ็ ของสององคช์ ายถูกโจมต!ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 1 อนั อ๋องไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั ! ขา่ วนีแพรไ่ ปทวั ทงั เมอื ง อนั อ๋องจากทตี อ้ งนงั หลงั มา้ เขา้ ถงเยยี นกลบั ตอ้ งถูกหามเขา้ เมอื งแทน บรรยากาศคน ในขบวนนนั ยาํ แยอ่ ยา่ งยงิ ลกี ยุ้ เฟยไดข้ า่ วกร็ บี ทลู ขอออกไปดอู าการอนั อ๋องที ตําหนกั อ๋อง พอมาถงึ เหน็ บา่ วในตาํ หนกั อ๋องวนุ่ วายหาม ชามเลอื ดกเ็ กอื บเป็นลมลม้ พบั \"หลางเอ๋อร์ หลางเอ๋อรล์ กู แม\"่ อนั อ๋องนอนเปลอื ยท่อนบน อยู่ ไหลซ่ า้ ยมแี ผลเหวอะขนาดใหญ่ พษิ บาดแผลทาํ ใหต้ วั เขารอ้ นและสนั อยตู่ ลอดเวลา \"พวกเจา้ ทาํ อะไรอยู่ ทาํ ไมยงั ไมร่ บี ช่วยทา่ นอ๋องอกี !\" \"ทลู พระสนมบาดแผลท่านออ๋ งสาหสั หากคนื นพี ระองค์ ยงั ไมไ่ ดส้ ตอิ าจจะ...\" หมอหลวงรบี กม้ หวั \"เดรจั ฉาน!\" ลกี ุย้ เฟยหนั ไปหยนิ แจกนั ปาลงพนื \"พวกเจา้ ทงั หมดตอ้ งดูแลลูกขา้ ใหด้ ี จงอยทู่ นี ีหา้ มใครออกจาก ตําหนกั ทงั นนั ถา้ ลกู ขา้ เป็นอะไรไปขา้ จะใหพ้ วกเจา้ ลง นรกไปดว้ ย!\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 2 \"พระสนมเมตตาดว้ ย\" หมอหลวงเหงอื ชุม่ แผน่ หลงั \"ยามาแลว้ ขอรบั \" บ่าวทวี งิ ไปตม้ ยายกชามกลบั มาพอดี เหน็ บรรยากาศในหอ้ งแยก่ ว่าตอนทตี นออกไปกช็ ะงกั \"รออะไร รบี ช่วยใหท้ ่านอ๋องกนิ ยาเรว็ เขา้ !\" พวกบา่ วรบี เขา้ ประคองอนั อ๋อง ชว่ ยกนั กรอกยาชามนนั เขา้ ปากอนั อ๋องทลี ะนิดๆ จนหมดชาม ลกี ยุ้ เฟยเหน็ สภาพลกู แลว้ ปวดใจมาก นางยา้ ยหอ้ งแลว้ สงั ใหเ้ รยี กคนทตี ดิ ตามอนั อ๋องเขา้ มาหา คนอนื ไมก่ ลา้ ออกหน้าเพราะเกรงความพโิ รธของลกี ยุ้ เฟย จงึ มแี คเ่ จาฉุนเซวยี ทเี ดนิ ลากขามาถวายคาํ นบั \"เจา้ พดู มา มนั เกดิ อะไรขนึ ใครมนั บงั อาจมาแตะตอ้ งลูก ขา้ !\" เจาฉุนเซวยี ประสานมอื กม้ ตํา \"ทลู พระสนม เรอื งนีเป็น ความผดิ ของกระหมอ่ มทไี มเ่ ตอื นอนั อ๋องใหร้ ะวงั พระองค์ เพมิ ขนึ ขอพระสนมโปรดลงอาญาดว้ ย\" \"หบุ ปาก! ขา้ ถามอะไรกพ็ ูด\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 3 \"กระหมอ่ ม... กระหมอ่ มไมท่ ราบวา่ เป็นฝีมอื ผใู้ ด คนื นนั จๆู่ องคช์ ายสกี ม็ าชวนใหท้ า่ นอ๋องดมื ฉลอง แตท่ า่ นออ๋ ง ทรงปฎเิ สธ เลยอนุญาตใหพ้ วกทหารทตี ดิ ตามดมื ฉลอง กนั แทน\" \"ดมื เหลา้ งนั หรอื !?\" ดวงตาหงสต์ วดั วบู \"พอองคช์ ายสอี อกไป ทา่ นออ๋ งกใ็ หก้ ระหมอ่ มกลบั ไปพกั กระหมอ่ มกลบั ถงึ กระโจม ตอนแรกยงั คดิ จะดเู อกสารอกี สกั หน่อยแต่จๆู่ กลบั งว่ งมาก ....ตนื มาอกี ทกี ไ็ ดย้ นิ เสยี ง คนสกู้ นั มอี งครกั ษ์เงาแคไ่ มก่ คี นทตี ดิ ตามท่านอ๋อง ออกมาสู้ สว่ นทหารคนอนื นนั เมามายสลบไสลกนั หมด... องคช์ ายสเี พลยี งพลาํ ถกู ศตั รตู จี นสลบ ทา่ นอ๋องคดิ จะชว่ ย แต่ถกู พวกมนั รุม พวกองครกั ษ์เงารบั มอื ไมไ่ หวจะพาทา่ น อ๋องถอยหนี แตค่ นขององคช์ ายสขี วางทางอยทู่ าํ ใหล้ า่ ชา้ ... สดุ ทา้ ยทรงถกู ฟันทไี หลซ่ า้ ย\" \"ตาํ ชา้ นัก!\" ลกี ุย้ เฟยโกรธจนใบหน้าแดงเถอื ก \"ควรเป็น ลกู นงั สารเลวเหลยี วเจากวั ทเี ป็นแบบนี ไมใ่ ชล่ ูกขา้ !\" เจาฉุนเซวยี กม้ ลงตําคลา้ ยหวาดเกรงเพอื ซอ่ นรอยยมิ สา แกใ่ จเอาไว้ ลกี ยุ้ เฟยกาํ หมดั แน่นกอ่ นจะฉุกคดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 4 \"อ่เู หวนิ เจาบาดเจบ็ ตรงไหน?\" \"องคช์ ายสสี ลบไปครงึ วนั แตห่ มอทตี ามขบวนเสดจ็ บอก วา่ ไมส่ าหสั เพยี งแตบ่ าํ รุงใหด้ กี ห็ ายแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ตอนที เขา้ ใกลถ้ งเยยี นองคช์ ายสกี ฟ็ ืนขนึ มาจรงิ ๆ ยงั ทรงมา้ เขา้ เมอื ง...\" เพลง้ ! ลกี ยุ้ เฟยปาจอกชาจนแตกกระจาย \"พวกเดรจั ฉาน!\" หากบอกวา่ เรอื งนีไมเ่ กยี วกบั องคช์ ายสี หรอื ฮองเฮา นางไมม่ ที างเชอื พวกสารเลวตาํ ชา้ นนั กลา้ แตะตอ้ งลกู ของนาง นางสาบานจะเอาคนื ใหถ้ งึ กระดกู \"ขา้ ลงมอื ชา้ ไป ทาํ ใหห้ ลางเอ๋อรต์ อ้ งทนทุกขท์ รมานแลว้ พวกชนั ตําตระกลู เหลยี ว พวกมนั จะไมไ่ ดต้ ายด\"ี เจาฉุนเซวยี รบี กระเถบิ หลบทางเมอื ลกี ยุ้ เฟยสะบดั กระโปรงเดนิ ออกไป เขามองตามแผน่ หลงั ของนาง ดวงตาสว่างวาบขนึ พรอ้ มกบั กระตุกยมิ คนื นนั เขารถู้ งึ พษิ ถงึ ไดร้ บี กลบั กระโจมไปนอน เขา้ ใจถกู อยแู่ ลว้ วา่ พวกทลี อบเขา้ มามเี ป้าหมายคอื พวกองคช์ าย ดงั นนั พวกเขาจงึ ปลอดภยั ในระดบั หนึง ขอแค่ไมเ่ ขา้ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 5 ขวางทางดาบกไ็ มเ่ สยี งตาย ดงั นนั ตอ่ ใหร้ บั รถู้ งึ การต่อสู้ เจาฉุนเซวยี กแ็ สรง้ นอนนงิ ฟัง ราวกบั มนั เป็นบทเพลงของ พงไพร ชายหนุ่มกม้ มองขาทเี สยี หายของตนกอ่ นจะแคน่ เสยี ง หวั เราะ การทเี ขายงั อยขู่ า้ งอนั ออ๋ งนี เพราะตอ้ งการใหอ้ กี ฝ่ายชดใชก้ บั สงิ ทที าํ ตอ่ เขา เขาเสยี ขาไปแลว้ คราวนีเขา กอ็ ยากจะเหน็ อนั ออ๋ งเสยี มอื เหมอื นกนั องคช์ ายทพี กิ าร สทิ ธใิ นการเป็นรชั ทายาทกจ็ ะน้อยลงไป อกี อยากจะเหน็ สภาพตอนมนั ตนื ขนึ มาเจอวา่ แขนขา้ งนนั ใช้ การไมไ่ ดแ้ ลว้ สายตาจะเยน็ ชาไมแ่ ยแสเหมอื นตอนทสี งั โบยเขาหรอื ไม!่ ? เจาฉุนเซวยี อยากเหน็ ยงิ นกั ! * ฮอ่ งเตท้ รงพโิ รธ สงั ใหค้ นออกสบื หาคนรา้ ยทโี จมตขี บวน เสดจ็ ของสององคช์ ายอยา่ งเอกิ เกรกิ ทรงพระราชทานยา และหมอหลวงจํานวนมากไปทตี าํ หนกั อนั อ๋องซงึ มขี า่ ววา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 6 อาการบาดเจบ็ ยงั คงสาหสั ป่านนียงั ไมฟ่ ืน ฮ่องเตท้ รงเป็นหว่ งพระโอรสจนรอ้ นรนพระทยั สงั ใหข้ นั ที คอยรายงานอาการของอนั อ๋องทุกครงึ ชวั ยาม แมท้ รงงาน อยกู่ ใ็ หเ้ ขา้ ไปรายงานไดเ้ ป็นกรณีพเิ ศษ ขนุ นางตา่ งสรรเสรญิ ว่าฝ่าบาทเป็นพระบดิ าทเี ปียมดว้ ย พระเมตตาอยา่ งยงิ ทว่ายามนีฮ่องเตท้ เี ปียมดว้ ยพระเมตตาตอ่ พระโอรสกลบั โอบโฉมสะคราญนงั อยใู่ นศาลารมิ สระบวั ใกลต้ าํ หนกั เฉยี นชงิ มอื หนึงโอบนางใหเ้ อนกายแนบชดิ พงิ อกตน ปากก็ คอยรบั องนุ่ ทหี ญงิ สาวหยบิ มาป้อน \"ฝ่าบาท ไมท่ ราบตอนนีอาการอนั อ๋องเป็นเชน่ ไรบา้ ง?\" หลวิ จา้ วเวย่ พงิ หวั กบั พระอุระกวา้ งของฮ่องเตอ้ เู่ หอตี ทอดสายตาไกลไปมองทวิ ทศั น์งามสงา่ ของตาํ หนกั เฉยี นชงิ \"ทาํ ไม เจา้ นึกหว่ งเขาขนึ มาหรอื ?\" สุรเสยี งของฮอ่ งเตน้ นั ชดั เจนวา่ ไมพ่ อใจ หลวิ จา้ เว่ยเงยหน้ามองเขาเลก็ น้อย กอ่ นจะวางแปะหวั ลงทเี ดมิ ทา่ ทางสนิทสนมเป็นกนั เอง อยา่ งยงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 7 \"ฝ่าบาททาํ ไหนําสม้ แตกแลว้ เพคะ\" \"หรอื ไมจ่ รงิ เลา่ เจา้ ยงั อาลยั อาวรณ์เขาอย\"ู่ \"ผดิ แลว้ เพยี งแต่ตอนนีหมอ่ มฉนั ยงั เป็นพระคหู่ มนั ของ อนั อ๋อง อยา่ งไรกต็ อ้ งถามไถถ่ งึ อาการของเขาบา้ งถงึ จะ ถกู คนทงั เมอื งคงคาดเดากนั ไปวา่ ยามนีหมอ่ มฉนั คงเป็น ทุกขอ์ ยา่ งแสนสาหสั \" นางดงึ มอื ทโี อบตนอยมู่ าจบั เลน่ พระหตั ถ์ของฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตนี นั งดงามมาก เรยี กไดว้ ่ามอื ของสตรใี นหอ้ งหอบางคนยงั ต้องอาย \"อกี อยา่ งเขาเจบ็ ตวั ครงั นีนบั ว่ามสี าเหตเุ กยี วพนั ถงึ หมอ่ ม ฉนั อยา่ งไรกค็ งตอ้ งอยากรบู้ า้ ง\" \"ไมถ่ งึ ตาย\" ฮอ่ งเตเ้ อย่ อยา่ งไมใ่ สพ่ ระทยั หลวิ จา้ ว เว่ยถอนหายใจเฮอื กกบั ท่าทางเยน็ ชาหา่ งเหนิ ทเี ขามตี ่อ พระโอรส \"แบบนนั หมอ่ มฉนั กส็ บายใจแลว้ \" โฉมสะคราญยมิ อยา่ ง เกยี จครา้ นกอ่ นจะหยบิ องนุ่ ป้อนเขา \"รอเขาอาการดขี นึ เราจะใหต้ ําหนกั ดาราประกาศว่าดวง ชะตาของเจา้ สองคนมกี ารเปลยี นแปลง ทําใหไ้ ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 8 เหมาะสมจะแต่งกนั อกี \" \"แบบนนั หมอ่ มฉนั จะไมถ่ ูกครหาหรอื เพคะ?\" \"ไม่ เพราะทงั เจา้ และอนั อ๋องลว้ นมชี ะตารงุ่ โรจน์ เจา้ เป็น เทพธดิ าของถงเยยี นแลว้ ทงั ยงั เป็นตวั แทนปวงประชา รว่ มสวดมนต์ ถอื ว่ามฐี านะและบารมสี งู สง่ อนั อ๋องเป็น เชอื สายมงั กรแตเ่ มอื ผา่ นความตายมาทาํ ใหช้ ะตาโผ ทะยาน สามภี รรยานนั หากชะตาดที งั คยู่ อ่ มเป็นมงคลยงิ แต่หากดพี อกนั ทงั คกู่ ลบั จะสรา้ งหายนะได้ ชะตาของพวก เจา้ ขม่ กนั ไมล่ ง ทาํ ใหอ้ าจจะพบเรอื งรา้ ยๆ ตอ่ ไป\" \"ฝ่ าบาท...\" \"รอลกี ุย้ เฟยไดข้ า่ วแลว้ มารอ้ งไหข้ อใหถ้ อนหมนั เจา้ ตอน นนั เราจะตอบรบั ออกราชโองการถอนหมนั ใหเ้ จา้ แลว้ ก็ จะแต่งตงั เจา้ เป็นทา่ นหญงิ ขนั หนึงแทน\" นางถูกถอน หมนั นบั เป็นเรอื งน่าอบั อายสําหรบั สตรี แต่เมอื ไดย้ ศมา ชดเชยถอื ว่าเป็นการเตอื นตอ่ ผอู้ นื ถงึ สถานะของนาง ทาํ ใหไ้ มม่ ใี ครกลา้ ครหานางซงึ หน้าทงั ยงั ตอ้ งเกรงใจนางเพมิ อกี สามสว่ น \"ฝ่าบาทใสพ่ ระทยั แลว้ \" หญงิ สาวเงยหน้ามองปลายคาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 9 ของฮอ่ งเต้ \"แลว้ หลงั ถอนหมนั ฝ่าบาทคดิ จะใหอ้ นั อ๋อง อภเิ ษกกบั ใครหรอื เพคะ?\" \"ทาํ ไม เจา้ หวงเขาจะแตง่ กบั สตรอี นื งนั หรอื ?\" \"ฝ่าบาททรงฟังหมอ่ มฉนั กอ่ นสเิ พคะ\" หลวิ จา้ วเว่ยไมก่ ลวั ฮ่องเตจ้ ะพโิ รธ นางหวั เราะกบั ท่าทางหาเรอื งของเขา \"บดิ าของหมอ่ มฉนั คาดหวงั กบั การแตง่ งานของหมอ่ มฉนั เอาไวม้ าก การไดเ้ กยี วดองกบั เชอื พระวงศถ์ อื เป็นวาสนา ของตระกลู หลวิ ทกุ รนุ่ หากฝ่าบาทถอนหมนั ใหห้ มอ่ มฉนั แลว้ ถงึ คนอนื จะไมพ่ ดู อะไรแต่บดิ าคงโทษหมอ่ มฉนั แน่ที สะบนั วาสนาของตระกลู หลวิ \" \"รอเจา้ เขา้ มาเป็นสนมของเราแลว้ บดิ าเจา้ จะพดู อะไรได\"้ \"แลว้ กอ่ นหน้านนั เลา่ เพคะ ...อยา่ งไรในเมอื ฝ่าบาทจะให้ อนั อ๋องอภเิ ษกอยกู่ ่อนแลว้ หมอ่ มฉนั ขอบงั อาจทูลขอให้ ฝ่าบาทแตง่ น้องสาวของหมอ่ มฉนั เป็นพระชายาอนั ออ๋ งได้ หรอื ไมเ่ พคะ?\" \"น้องสาวของเจา้ ?\" \"ใชเ่ พคะ มารดานางเป็นคนสกลุ เจนิ ยามนถี อื ว่าเป็นบตุ รี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 0 ภรรยาเอกอกี คนของตระกลู หลวิ ชอื เสยี งนางกด็ ี เป็นคน ใจบุญสนุ ทาน ทนเหน็ คนตกทุกขไ์ ดย้ ากไมไ่ ด้ มกั จะคอย ชว่ ยเหลอื อยเู่ สมอ หน้าตากน็ ่ารกั น่ามองไปเสยี ทกุ สว่ น ฐานะนางนนั ไมถ่ อื วา่ ดอ้ ยกว่าหมอ่ มฉนั ถา้ หากฝ่าบาท ตอ้ งเปลยี นตวั เจา้ สาวกเ็ ปลยี นเป็นน้องสาวของหมอ่ มฉนั เสยี บดิ าจะไดไ้ มก่ ลา่ วโทษหมอ่ มฉนั ทกี ุดวาสนาตระกลู หลวิ \" \"เราจําไดว้ า่ เจา้ ไมไ่ ดร้ กั ใครพ่ นี อ้ งในจวนนกั วนั นีพดู คาํ นี ออกมา ขา้ ไมค่ ดิ วา่ เจา้ เจตนาดตี อ่ น้องสาวนกั หรอก\" ฮ่องเตเ้ ชยคางนางขนึ มามองอยา่ งจบั ผดิ \"ยงั ไมท่ นั เขา้ ฝ่ายในกค็ ดิ จะใชช้ อื เรารงั แกคนแลว้ หรอื ?\" \"แลว้ ไมไ่ ดห้ รอื เพคะ?\" หญงิ สาวไมไ่ ดก้ ลวั กลบั ทา้ ทาย สายตาเขา \"ในเมอื จะไดเ้ ป็นถงึ สนมของบรุ ุษทสี งู สง่ ทสี ุด ในใตห้ ลา้ หากหมอ่ มฉนั จะยมื บารมขี องฝ่าบาทกลนั แกลง้ คนทขี วางหขู วางตาเสยี บา้ งจะไมไ่ ดเ้ ชยี วหรอื ?\" ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตจี อ้ งนางนิงอยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะระเบดิ หวั เราะ ดว้ ยความชอบพระทยั \"ฮา่ ๆ เจา้ คา้ งคาวน้อยตวั นีชา่ ง กลา้ จรงิ ๆ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 1 \"ฝ่าบาทไมร่ อู้ ะไร น้องสาวของหมอ่ มฉนั คนนนั รกั ปักใจ ต่ออนั อ๋องอยา่ งยงิ ดงั นนั นางจงึ ไมพ่ อใจหมอ่ มฉนั มา ตลอด ยามนีหมอ่ มฉนั จะชว่ ยเชอื มวาสนาใหน้ างกบั อนั อ๋องเสยี นางจะไดเ้ ลกิ วนุ่ วายกบั หมอ่ ม\" \"เป็นบุตรภี รรยาเอก เป็นหลานนอกของสกลุ เจนิ ทงั ยงั มี เชอื สายเดยี วกบั เจา้ คณุ สมบตั เิ หลา่ นนี บั วา่ ใชไ้ ด้ เอาไว้ เราจะใหค้ นตรวจสอบประวตั นิ างดู ถา้ เหมาะสมจะใหน้ าง แตง่ แทนเจา้ กไ็ มม่ ปี ัญหา\" หลวิ จา้ วเวย่ ไดย้ นิ ฮ่องเตต้ รสั แลว้ กน็ ิงไปครหู่ นึงกอ่ นจะ หยดั ตวั ขนึ จบู ตรงปลายคางของเขา \"ขอบพระทยั เพคะ\" \"เจา้ จูบผดิ ทแี ลว้ \" ชายหนุ่มสรวลพลางรงั ทา้ ยทอยนาง เอาไว้ \"ควรจบู ใหถ้ กู ทเี สยี กอ่ น\" เขากม้ ลงจบู รมิ ฝีปาก นาง เมอื ครเู่ พงิ ทานองนุ่ ลกู ใหญ่ รสหวานลาํ ของมนั ยงั แจม่ ชดั อยทู่ ปี ลายลนิ สองหนุ่มสาวแลกเปลยี นรสชาติ หวานซ่านทซี มึ ลกึ ลงไปจนถงึ กลางอก หญงิ สาวขยมุ้ ชายชดุ คลมุ มงั กรเอาไวเ้ ป็นหลกั เมอื รสู้ กึ ราวกบั หมดแรงต้านทาน ชายหนุ่มพลกิ นางลงไปนอน หงายบนพนื ตงั กอ่ นจะยนั แขนครอ่ มนางเอาไว้ กดจูบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 2 ลกึ ซงึ บนหน้าผาก ไลล้ งมาทปี ลายจมกู จนถงึ รมิ ฝีปากอกี ครงั \"ฝ่าบาท...\" หลวิ จา้ วเวย่ ดนั อกของฮอ่ งเตเ้ อาไว้ \"ขา้ อยากกลนื เจา้ ลงไปทงั ตวั \" \"รอวนั หมอ่ มฉนั เขา้ ฝ่ายในแลว้ พระองคจ์ ะกลนื อยา่ งไรก็ ยอ่ มไดเ้ พคะ\" \"ชา่ งยวั นกั นะ\" เขาบบี จมกู นางแลว้ เอนตวั ลงนอนขา้ งกนั \"ทจี รงิ หากเจา้ จะทาํ ตวั เป็นหมาป่าแอบองิ บารมเี สอื กค็ วร จา่ ยคา่ ตอบแทนทสี มนําสมเนอื ใหเ้ รา\" \"เชน่ นนั แลว้ หมอ่ มฉนั จะรงั แกคนอยา่ งไรกไ็ ดห้ รอื เพคะ?\" หญงิ สาวพลกิ ตวั นอนควํามองใบหน้าหลอ่ เหลาของเขา \"เจา้ อยากทําอะไรอกี เล่า?\" เขาเลกิ ควิ มองหญงิ สาวทดี ู เหมอื นจะคดิ แผนรงั แกคนอยเู่ ตม็ หวั ใบหน้างามพลิ าสนนั ระบายยมิ ซุกซนออกมาทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 3 แสนชงั # 43. ใช้การไมไ่ ด้ \"ดแู ผลพวกนีสิ ปีศาจเซยี จอื ยงั ไมท่ าํ ใหเ้ จา้ ต้องเจบ็ ตวั เทา่ พวกมอื สงั หาร อนั ตรายจรงิ ๆ\" เหลยี วฮองเฮามองสภาพ องคช์ ายสดี ว้ ยความไมพ่ อใจ \"สบื รหู้ รอื ไมว่ ่าใครเป็นคน ลงมอื \" \"พวกมนั ไปมาไรร้ อ่ งรอย ฝีมอื สงู สง่ องครกั ษข์ องลูกตาม ไปไดแ้ ต่ครงึ ชวั ยามพวกมนั กห็ ายตวั ไปแลว้ \" \"ประมาทไมไ่ ดเ้ ลย\" ฮองเฮายน่ พระพกั ตรม์ องรอยชาํ บน ตวั พระโอรสดว้ ยความกงั วล \"ตอ้ งสบื หาดว้ ยหรอื เพคะ ลกู วา่ กเ็ ป็นฝีมอื พวกตําหนกั ห ยงเยวน่ นั แหละ เผลอๆ ทอี นั ออ๋ งเจบ็ หนกั ครงั นีเพราะคดิ จะใสค่ วามพวกเราเสยี ละมาก\" องคห์ ญงิ เหมยเจยี ววาง ถว้ ยชาแลว้ เอ่ยหยนั \"ดที นี ้องสดี วงแขง็ แตไ่ มร่ เู้ สดจ็ พอ่ จะวา่ อยา่ งไร?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 4 \"ฮ่องเตส้ ง่ หมอกบั ยาไปทตี าํ หนกั อ๋องมากมาย ดแู ลว้ ให้ ความสาํ คญั ไมน่ ้อย\" เหลยี วฮองเฮาเหยยี ดมมุ ปาก \"แต่ ถา้ อนั อ๋องเจบ็ หนกั จนตายไปเลยละก็ นีกลบั จะเป็นโชค ทองของเรา ไมต่ อ้ งลงมอื อะไรสวรรคก์ เ็ ขา้ ขา้ ง\" \"ภาวนาใหเ้ ป็นอยา่ งนนั ขอเพยี งกาํ จดั พวกมนั ได้ ตําแหน่งรชั ทายาทต้องเป็นของน้องชายแน่ ทอดสายตาดู ทวั วงั หลวง มอี งคช์ ายคนใดสงู สง่ เทยี บเคยี งบารมเี จา เอ๋อรไ์ ดอ้ กี ขอแค่สนิ ไรข้ วางหนามพวกนี บลั ลงั กก์ น็ บั วา่ เป็นของเจา้ แลว้ \" \"เสดจ็ พอี ยา่ พูดเลย\" องคช์ ายสนี ิวหน้า รสู้ กึ วา่ พสี าวตน นนั ปากเปราะ คดิ อะไรกพ็ ดู ออกมาเสยี หมด \"กลวั อนั ใดเลา่ ... ว่าแต่ไหนๆ ฝ่ายนนั กส็ าหสั เพยี งนี เรา จะไมย่ นื มอื เขา้ แทรกหน่อยหรอื ?\" องคห์ ญงิ เหมยเจยี ว มองเหน็ ว่านีเป็นโอกาสในการกําจดั ศตั รู หากแฝงตวั ส่ง คนไปซําเตมิ อนั ออ๋ งเสยี หน่อย ฝ่ายนนั อาจจะหายไป ตลอดกาลทเี ดยี ว \"ระวงั ปากของเจา้ \" เหลยี วฮองเฮาเอด็ \"ยามนีเราจะอยกู่ นั อยา่ งเงยี บๆ อยา่ ไดพ้ ลผี ลามทาํ อะไร รอดวู า่ ฝ่าบาทจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 5 จดั การเรอื งนีอยา่ งไรกอ่ น หากลงมอื ยามนอี าจกลายเป็น ชอ่ งโหวใ่ หค้ นสาวมาหาเราได\"้ \"ลกู กค็ ดิ อยา่ งนัน ชว่ งนีพวกเราเกบ็ ตวั กนั กอ่ นเถอะ\" \"กไ็ ดก้ ไ็ ด้ ขา้ รแู้ ลว้ \" องคห์ ญงิ เหมยเจยี วเบะปากรบั คํา ทงั ทใี นใจกลบั ไมย่ นิ ยอม แต่เหน็ วา่ มารดากบั น้องชายไม่ กลา้ ลงมอื จงึ ไมค่ ดิ จะชกั ชวนอกี คนอยา่ งนางไมม่ ที างปล่อยโอกาสดเี ชน่ นีไป รอออกจาก วงั นางจะใหค้ นจดั การเรอื งนีเอง ขอแคป่ ทู างใหอ้ งคช์ ายสี ขนึ เป็นฮ่องเต้ได้ ในฐานะเชษฐภคนิ ีรว่ มอุทร วนั หน้า ความรุง่ โรจน์จะไปทไี หนเสยี ลกู ชายกบั ลูกสาวของนางจะอยเู่ หนือคนนับหมนื ใตเ้ พยี ง คนผเู้ ดยี ว ประกายตาขององคห์ ญงิ ใหญ่สวา่ งวาบ แต่กลบั ตรสั ชวน สองแมล่ กู เอย่ เปลยี นเรอื ง * การสวดมนต์ยงั คงดาํ เนนิ ต่อไปทุกวนั อยา่ งเป็นระเบยี บ เช่นเดยี วกบั การเขา้ เฝ้าฮอ่ งเต้ หลวิ จา้ วเว่ยยงั คงเล่นงวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 6 ไดอ้ ยา่ งแนบเนียนผา่ นวนั แลว้ วนั เลา่ กระทงั คนื นที นี างฝันประหลาด คราแรกในฝันนางเหน็ ภาพในป่า นางรสู้ กึ เหมอื นตนนอน อยบู่ นพนื ดนิ กวาดมองไปรอบกายอยา่ งระแวดระวงั กอ่ นจะเหน็ นกยงู สที องตวั หนึงเขา้ มาใกล้ มนั เดนิ วนรอบ ตวั นางคลา้ ยตอ้ งการจะสาํ รวจ นกยงู นนั งามมาก ลวดลายปนหางของมนั ราวกบั ไมม่ อี ยู่ จรงิ นางไมเ่ คยเหน็ นกชนิดไหนงดงามเทา่ นมี ากก่อน จา้ วเว่ยคดิ จะยนื มอื ออกไปแตะตอ้ งมนั แตภ่ าพนนั กห็ าย วบั ไป กลายเป็นว่านางนงั อยเู่ กยี วทโี คลงไปมา ดา้ นนอก มเี สยี งโหร่ อ้ ง มเี สยี งดนตรี นางมผี า้ คลมุ หน้าปิดเอาไว้ สวมชดุ สแี ดงตลอดกาย นางเขา้ ใจวา่ เป็นพธิ แี ต่งงาน โฉมสะคราญรสู้ กึ ถงึ หวั ใจเตน้ แรง ทงั ตนื เตน้ ทงั ขวยเขนิ มชี าวบา้ นสองขา้ งทาง ตะโกนถามถงึ เจา้ สาวในเกยี ว บรรยากาศเป็นสุขมาก ไมน่ านนางกไ็ ดย้ นิ เสยี งตระโกน \"ถงึ จวนตระกูลเฉนิ แลว้ ! วางเกยี ว! เจา้ บา่ วรบั เจา้ สาวเขา้ จวน!\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 7 เกยี วถูกวางลง หญงิ สาวหน้ารอ้ นผา่ ว มา่ นหน้าเกยี วถกู เปิดออก มอื กรา้ นของชายหนุ่มสง่ มาตรงหน้านาง นาง เออื มมอื สนั ๆ ดว้ ยความตนื เตน้ ไปวางบนมอื เขา \"พจี งิ \" นางพมึ พาํ เกอื บไมม่ เี สยี ง \"ออี ไี มต่ อ้ งกลวั ขา้ จะดูแลเจา้ เอง\" ชายหนุ่มเอย่ ปากหนกั แน่นขณะประคองนางออกจากเกยี ว ก่อนจะพานางกา้ ว ขา้ มประตใู หญ่ไปหาแมส่ อื พรอ้ มกนั ภาพเปลยี นไปอกี ครงั นางลบู ทอ้ งตวั เองทโี ตขนึ กอ่ นจะ ไดย้ นิ เสยี งรายงานว่านายทา่ นมาถงึ แลว้ \"ทา่ นพ\"ี นางลกุ ขนึ ตอ้ นรบั เขา ยามนนั เองทเี หน็ วา่ รอบ กายมขี า้ วของทถี กู เกบ็ ลงหบี เรยี งอยู่ \"เจา้ กาํ ลงั ทอ้ งอยา่ ลาํ บากเลย\" เขาเอ่ยเสยี งอ่อนโยน จา้ ว เวย่ ไดย้ นิ เสยี ง เหน็ ตวั เขา แตก่ ลบั ไมเ่ หน็ หน้าชายคนนี \"ทา่ นพี ขา้ ไมไ่ ปไดห้ รอื ไม่ ขา้ อยากอยบู่ า้ น แปลกทแี ลว้ ขา้ ไมส่ บายใจ\" \"อยา่ ดอื เลย ขา้ ตอ้ งออกรบในทหี า่ งไกล หากเจา้ อยทู่ นี ี คนเดยี วขา้ จะหว่ งหน้าพะวงหลงั คนสกลุ อู่รบั ปากแลว้ ว่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 8 จะดแู ลเจา้ เป็นอยา่ งด\"ี นางกม้ หน้าลง เอย่ เสยี อ่อย \"อยา่ งไรกห็ าใชค่ นทสี นทิ สนมกนั ไมร่ นู้ สิ ยั ใจคอคนทนี นั เป็นอยา่ งไร\" \"พวกเขาจะดแู ลเจา้ เป็นอยา่ งดแี น่นอน\" เขาจบู ลงบนหวั นาง \"สงครามใหญ่ใกลเ้ ปิดศกึ แลว้ เมอื ไหรท่ สี งครามจบ ลง ขา้ สญั ญาวา่ เจา้ จะกลายเป็นสตรที สี งู สง่ ทสี ดุ ใน แผน่ ดนิ นี แตย่ ามนีตอ้ งขอใหเ้ จา้ อดทนเอาไวก้ อ่ น\" เขา กล่าวอยา่ งแน่วแน่ทะเยอทะยาน \"ทา่ นตอ้ งสญั ญาว่าจะรบี กลบั มาหาขา้ กบั ลกู \" \"แน่นอน ขา้ สญั ญา\" ภาพเปลยี นไปอกี ครงั คราวนีนางนงั อยบู่ นพนื หอ้ งทคี อ่ นขา้ งอบั บรรยากาศน่า อดึ อดั ความรูส้ กึ ในอกหนกั องึ จนหลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ หายใจ ไมอ่ อก ปลายนิวของนางมเี ลอื ดไหล หญงิ สาวเหน็ มดี ทอี ยขู่ า้ งๆ เขา้ ใจวา่ นางกรดี นิวตวั เอง สตรผี นู้ ีกาํ ลงั ใชเ้ ลอื ดเขยี นอะไรบางอยา่ งลงบนผนื ผา้ รอบกายนอกจากเสยี งฟ้าคาํ รามและฝนกไ็ มม่ เี สยี งอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 9 อนื อกี จา้ วเวย่ มองไมเ่ หน็ วา่ นางเขยี นอะไร แต่รสู้ กึ ถงึ ความทุกข์ ทรมาน คบั แคน้ ไรห้ นทางออก นางพยายามฝืนมองลงไป ทรี อยเลอื ดยงิ มองกย็ งิ รสู้ กึ เจบ็ ปวดจนตอ้ งกรดี รอ้ ง ออกมา เฮอื ก! หลวิ จา้ วเวย่ ผวาตนื เอยี วกายไปรอบๆ กเ็ หน็ วา่ ตนยงั อยู่ ทเี รอื นรบั รองในวงั หลวง ฟ้าดา้ นนอกกาํ ลงั สว่างพอดี \"คณุ หนูตนื แลว้ หรอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ ทรี ออยแู่ ลว้ ไดย้ นิ เสยี งนางจงึ เปิดประตเู ขา้ มา \"คณุ หนูทําไมเหงอื แตกแบบ นนั \" หญงิ สา่ ยสา่ ยหน้า \"ขา้ ฝันไมด่ เี ทา่ ไหร\"่ \"โบราณว่าฝันรา้ ยจะกลายเป็นดนี ะเจา้ คะ\" อาเจนิ พดู ปลอบพลางรบั ใชน้ างลา้ งหน้าจนเรยี บรอ้ ย พอลา้ งหน้าแลว้ หลวิ จา้ วเว่ยกร็ สู้ กึ ว่าลมื สงิ ทตี นฝันไปแลว้ ถงึ เจด็ แปดสว่ นจงึ เลกิ สนใจ \"ชา่ งเถอะ ใกลท้ าํ วตั รเชา้ แลว้ กระมงั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 0 \"คณุ หนูเมอื ครขู่ า้ ไปรบั สาํ รบั ไดย้ นิ วา่ วนั นีไทเฮาจะเสดจ็ มารว่ มสวดมนตด์ ว้ ยนะเจา้ คะ\" \"ไทเฮา?\" หลวิ จา้ วเวย่ เลกิ ควิ \"มใิ ชน่ างป่วยจนลุกไมข่ นึ หรอกหรอื ?\" เพราะอา้ งวา่ ป่วยจนใกลจ้ ะสนิ ใจถงึ ไดร้ งั ตวั โจวอ๋องเอาไว้ ในถงเยยี นไดม้ าจนทุกวนั นี ยามนีเกดิ ลกุ ขนึ มาเชน่ นีจะ ไมเ่ สยี แผนนางหรอื ไร \"อาการคงดขี นึ แลว้ แตไ่ หนแตไ่ รไทเฮากเ็ ลอื มใสพทุ ธ ศาสนา ทรงอุปถมั ภว์ ดั และนกั บวชมากมาย เป็นทเี คารพ ของชาวบา้ น ยามนนี กั บวชชอื ดงั หลายทา่ นมารว่ มสวด มนตข์ อพรใหแ้ ผน่ ดนิ ไทเฮาอาจจะอยากมารว่ มดว้ ยกไ็ ด้ เจา้ คะ่ \" อาเจนิ ตอบพาซอื เรอื งทไี ทเฮาเป็นชาวพุทธ ตวั อยา่ งนนั ชาวบา้ นทวั ทงั ตา้ ถงรดู้ ี เพราะพระนาง ประโคมขา่ วเช่นนีอยเู่ สมอ และเพราะหยางไทเฮาเป็นชาวพทุ ธตวั อยา่ งนีเองทที าํ ให้ ชาตทิ แี ลว้ จา้ วเวย่ ถูกตราหน้าว่าเป็นมารศาสนา ทาํ ให้ ศาสนาทไี ทเฮาทรงอปุ ถมั ภค์ าํ จนุ มาตลอดชวี ติ ตอ้ งแปด เปือน และเพอื ทฮี ่องเตจ้ ะไดแ้ สดงความกตญั เู พอื กลบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 1 ขา่ วความอกตญั ขู องตน จงึ ไดป้ ระกาศราชโองการ กล่าวโทษนางไปทวั หลา้ และโหมความเกลยี ดชงั ในหมู่ ราษฎรชาวพุทธ จนกระทงั คนในครอบครวั นางตอ้ ง 'รบั ผดิ ชอบ' ลงโทษนางเป็นตวั อยา่ งของการกําจดั มาร ศาสนา หลวิ จา้ วเว่ยดมื โจ๊กทอี าเจนิ ยกมาใหช้ า้ ๆ ขณะคดิ ทบทวน ถงึ หยางไทเฮา นางเป็นฮองเฮาของฮอ่ งเตพ้ ระองคก์ อ่ น แตไ่ มใ่ ชม่ ารดา แทๆ้ ของฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี ไมเ่ พยี งแตเ่ สแสรง้ เล่นบทแมล่ ูก ผกู พนั ธย์ ามเจอหน้า คดิ ว่าในใจกค็ ดิ ฆา่ ฟันกนั นบั ครงั ไม่ ถว้ น ชาตทิ แี ลว้ มขี า่ วลอื วา่ นางตายเพราะถกู ฮอ่ งเต้ฆา่ แพร่ สะพดั ไปทวั ทาํ ใหฮ้ อ่ งเตต้ อ้ งทาํ หน้าใหญ่ประกาศไว้ อาลยั สามปีเพอื ยนื ยนั ความกตญั ขู องตวั เอง แต่สุดทา้ ย กพ็ ลาดเพราะทอ้ งของหลานไฉ่ซนิ แต่ไมร่ ชู้ าตนิ ีหยางไทเฮาจะมจี ดุ จบเชน่ นนั หรอื ไม่ ยงิ ยาม นีโจวอ๋องอยใู่ นเมอื งหลวง บางอยา่ งอาจจะมกี าร เปลยี นแปลง... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น