ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้าย

และเพราะเธอเป็นแบบนั น้ทาํให้มีสาวรั บใชล้าออกไปหลาย คน     แตฉ่ั นไมไ่ดล้าออกเหมือนกับคนอ่ืนๆ  ฉั นหมายถึงผูห้ญงิคนอ่ืนอาจจะกลับบา้นของพวกเธอได ้ ทวา่ฉั นไมม่ีบา้นให้ฉั นกลับไปอีกแลว้  ถา้ฉั นถูกไลอ่อกไปจากท่ีน่ีกไ็มรู่้วา่จะไปอยูท่่ีไหน     ฉั นท่ีเช่ือฟั งแมใ่ห้เช่ือฟั งคาํพูดของทา่นบารอนเสมอ  เลยสามารถเช่ือฟั งคาํของทา่นคาตาริน่าท่ีไมว่า่เธอตอ้งการอ ะไรฉั นกจ็ะทาํตามคาํสัง่นั น้  เพ่ือตอบสนองความตอ้งการของเธอ...     หากฉั นรั บใชเ้ธอจนกลายเป็นสาวใชค้นโปรดได้  ชีวติของฉั นคงจะราบร่ืน  และใชช้ีวติอยูต่อ่ไปแบบไมม่ีปั ญหาใดๆ อีกตอ่ไป   ฉั นเลือกท่ีจะอยูท่่ีน่ีแลว้ ไมม่ีสงิ่ใดเปล่ียนแปลงฉั นได้     คงจะดีถา้ฉั นคุน้เคยกับการเป็นเคร่ืองมืออีกครั ง้     ทวา่... ตั ง้แตท่่ีทา่นคาตาริน่าไมส่บายเธอกเ็ปล่ียนไป     

จากเดก็หญงิท่ีนิสัยเสยี เหน็แกต่ัวหายไป   ราวกั บวา่เธอกลายเป็นคนละคนไปเสยีแลว้     กลับกลายเป็นวา่ทา่นคาตาริน่ากลายเป็นเดก็ท่ีมีปั ญญ ายงิ่กวา่เกา่แทน...มีลูกขุนนางท่ีไหนบา้งจะปีนตน้ไมแ้ละอ ยากทาํสวนแบบเธอ  แลว้ฉั นท่ีอยากจะกลายเป็นคนโปรดของเธอนั น้จะวางตัวอ ยา่งไร     จนถึงตอนน้ีฉั นยังคดิท่ีจะพยายามอยูเ่พ่ือคนอ่ืนอยู่  เลยไมรู่้จั กชีวติท่ีอยูเ่พ่ือตั วของตั วเอง         ตอนนั น้ฉั นสับสนมากท่ีตอ้งรั บใชเ้ธอ ทวา่...  กอ่นท่ีจะไดรู้้ตัวฉั นกก็ลายเป็นคนท่ีมีความคดิเป็นของตัวเ องไปเสยีแลว้     ฉั นไมต่อ้งประจบประแจงชมทา่นคาตาริน่าเหมือนตอ นท่ีทา่นคาตาริน่าจะเปล่ียนไป...   ทา่นคาตาริน่าคนใหมใ่นตอนน้ีเธอปฏิบัติตอ่ฉั นอยา่ง ดี... แตล่ึกๆ แลว้ฉั นคงปรารถนาสงิ่น้ีมาโดยตลอด    

ฉั นไดร้ั บของขวัญวันเกิดจากเธอเป็นครั ง้แรก  มั นคือตั ๋วทุบไหล ่ท่ีเขียนดว้ยตั วอั กษรเบ้ียวๆ  และหลังจากนั น้ทุกปีเธอกจ็ะให้ของขวัญแกฉ่ั นเป็นสัตวข์อ งเลน่ไมท้่ีฉั นไมรู่้จักช่ือ  ทวา่ฉั นของพวกน้ีและเกบ็รั กษามันอยา่งดี     ไมน่่าเช่ือวา่การดูแลทา่นคาตาริน่าจะกลายเป็นสงิ่หน่ึง ในชีวติประจาํวันของฉั นไปเสยีแลว้  เม่ือเปรียบเทียบกับสบิห้าปีกอ่นท่ีฉั นอยูอ่ยา่งโดดเด่ียวแลว้  ฉั นในตอนน้ีรู้สกึสนุกสนานทุกวัน     การไดม้าอยูข่า้งๆ  ทา่นคาตาริน่าทาํให้ฉั นเริ่มคดิอยา่งนั น้           หลังจากนั น้หลายปีถัดมาจดหมายของบารอนเชอร่ีท่ีไม่ เคยติดตอ่มาเลยไดส้ง่มาถึงท่ีคฤหาสน์คลาเอส     ในจดหมายกลา่วถึงแตเ่ร่ือง “การแตง่งาน”  ทางการเมืองไดถู้กกาํหนดข้ึนแลว้ และขอให้ฉั นกลับบา้น     

ราวกับวา่เลือดในกายของฉั นถูกสูบฉีดให้เลือนหายไป หมด  ...การแตง่งานสาํหรั บฉั นแลว้มันคือเคร่ืองมือทางการเมือง ดีๆ น่ีเอง  ...แมว้า่ฉั นถูกทอดท้งิหลังจากท่ีมีแผลเป็นขนาดใหญบ่นแ ผน่หลั งกต็ามที....     ถา้เป็นเม่ือกอ่นหน้าน้ีฉั นคงจะรีบกลับคฤหาสน์ทันทีท่ี ไดร้ั บจดหมายฉบับน้ี ฉั นท่ีเป็นแคเ่คร่ืองมือ...  และฉั นในตอนนั น้ไมส่ามารถฝืนหลักการของฉั นได้     แตฉ่ั นไมไ่ดเ้ป็นแบบนั น้อีกแลว้ ฉั นอยากจะอยูท่่ีน่ี     น่ีเป็นเหตุผลท่ีฉั นพยายามไมส่นใจจดหมาย     แมว้า่ไมก่่ีสั ปดาหข์า้งหน้าบารอนเชอร่ีจะมาเยือนท่ีคฤ หาสน์ดยุคคลาเอสกต็ามที        เม่ือฉั นถูกเรียกให้เขา้ไปพบบารอนเชอร่ี  เขาท่ีอยูไ่มเ่ปล่ียนแปลงไปจากเมืองกอ่นเลย    

“ฉั นเจอบุคคลทา่นน้ีท่ีไมใ่สใ่จเร่ืองรอยแผลเป็นแลว้  เหน็วา่ลูกยังไมก่ลับไปเลยมารั บเอง”     เขาบอกฉั นเก่ียวกับการแตง่งานทางการเมืองข้ึน  กั บผูช้ายท่ีมีขา่วลือในสั งคมไมค่อ่ยดี  เขาเป็นไวทเ์คาวส์ูงอายุท่ีเมียน้อยมากจนนั บไมถ่ว้น     ขอ้เสนอในการแตง่งานครั ง้น้ี  บารอนเชอร่ีไดร้ั บเงนิมาคอ่นขา้งมาก  แต.่..ฉั นคงจะไมม่ีความสุขไปตลอดชีวติ  เป็นครั ง้แรกท่ีฉั นเริ่มสงสัยวา่น่ีมันไมถู่กตอ้ง...  ฉั นไมอ่ยากเป็นเพียงเคร่ืองมือ  ฉั นอยากท่ีจะพบความสุขของฉั นเอง     “ฉั นคุยกับทา่นดยุคคลาเอสเรียบร้อยแลว้  เตรียมตั วกลั บบา้นไดแ้ลว้!”      เพราะฉั นเอาแตน่ิ่งเงียบ  บารอนเชอร่ีเลยเริ่มหมดความอดทนกับฉั น        อา่...ถา้ฉั นอยูท่่ีน่ีฉั นคงจะมีความสุขมากกวา่การท่ีฉั น กลับไปเป็นเคร่ืองมือทางการเมืองอีกครั ง้.... 

ฉั นอยากจะอยูท่่ีน่ีตอ่อีกหน่อย...  อยากจะดูแลทา่นคาตาริน่า และอยากท่ีจะ...     ขณะท่ีกาํลังคดิอยูน่ั น้     “ขอโทษนะคะ!”     หลั งจากท่ีเคาะประตูแลว้  เสยีงของใครคนหน่ึงกด็ั งข้ึนมา   เป็นเสยีงของทา่นคาตาริน่า...        “คุณคือพอ่ของแอนน์ใชไ่หม?”     “เออ่.. ใชค่รั บ”     ทา่นคาตาริน่าถามขณะท่ีมองไปทางบารอนเชอร่ีดว้ยส ายตาจริงจั ง  ทันใดนั น้หญงิสาวกก็ม้หัวให้กับบารอนแลว้เริ่มขอร้อง     “ขอร้องละ่!  รบกวนชว่ยพิจารณาการแตง่งานของแอนน์ใหมด่ว้ยเถอะ!”    

ทา่นคาตาริน่ากลา่วขณะท่ีจับแขนของฉั นไปดว้ย     “ฉั นอยากจะอยูก่ับแอนน์! ฉั นอยากให้เธออยูข่า้งๆ  ฉั น! ดังนั น้ไดโ้ปรดอยา่พาเธอไปเลย!”     ทา่นคาตาริน่ามาขอร้องทาํเอาทา่นบารอนเชอร่ีถึงกั บอ้ึ งจนชอ็คไป ยงิ่เธอมากม้หั วดว้ยอีก     ฉั นมองชายสองคนตรงหน้าท่ีดูเหมือนจะชอ็คจนหลุดโ ลกไปเสยีแลว้     ทวา่มือของทา่นคาตาริน่าท่ีจับแขนของฉั นเอาไวน้ั น้อ บอุน่มากทีเดียว     ฉั นท่ีเคยอยูเ่ป็นเพียงแคเ่คร่ืองมือของใครสักคน  ในตอนน้ีท่ีตระกูลคลาเอส...  ทา่นคาตาริน่าไดส้อนให้ฉั นไดรู้้จักคดิดว้ยตัวเองเป็นครั ง้แ รก และฉั นกไ็มไ่ดเ้ป็นเพียงแคเ่คร่ืองมือของใครๆ อีกตอ่ไป     ฉั นไมใ่ชเ่คร่ืองมือ ฉั นคือแอนน์ เชอร่ี...  ฉั นท่ีไมรู่้วา่จะตอ้งทาํยังไง...แตเ่ธอบอกวา่อยากให้ฉั นอยูเ่ คียงขา้งเธอ    

ฉั นรู้สกึวา่ร่างของฉั นอบอุน่ข้ึนมาอยา่งฉั บพลันราวกับ เลือดของฉั นเริ่มหมุนเวียนอีกครั ง้นึง  จนกระทัง้นํา้ตาของฉั นเออลน้ออกมา     เพราะทา่นคาตาริน่าเขา้มายุง่กั บเร่ืองน้ีดว้ย   ขอเสนอการแตง่งานของฉั นเลยถูกยกเลิกไป  แต.่..เม่ือทา่นดยุคคลาเอสไดย้นิเร่ืองของฉั น  เขากเ็ลยเลิกติดตอ่กั บทา่นบารอนเชอร่ีไปเลย     ฉั นเป็นหน้ีบุญคุณดยุคคลาเอสมาก  ขอขอบคุณจริงๆ คะ่ ทา่นดยุคคลาเอส     แตท่า่นดยุคคลาเอสยังกังวลเร่ืองการแตง่งานของฉั น  เขากลา่วกับฉั นวา่  “แอนน์ เชอร่ี ถา้เจา้ตอ้งการแตง่งาน  ฉั นจะหาคูแ่ตง่งานท่ีเหมาะสมให้นะ”        ในตอนน้ีฉั นปรารถนาเพียงแคอ่ยูร่ั บใชท้า่นคาตาริน่าเ ทา่นั น้     ดังนั น้ฉั นเลยทาํงานรั บใชต้ระกูลคลาเอส  รั บใชท้า่นคาตาริน่าตอ่ไป  

      ไมม่ีลูกสาวขุนนางคนไหนท่ีเป็นแบบเธออีกแลว้  ทา่นคาตาริน่าท่ีชอบแหวกกฎอยูเ่สมอ  ทา่นคาตาริน่าท่ีมีเสน่หด์ึงดูดทุกผูค้นคนน้ี     ...ไมแ่ปลกใจเลยวา่ทาํไมทุกคนถึงหลงรั กเธอ...     ถึงฉั นจะเคยเป็นเคร่ืองมือทางการเมืองจนกระทั่งไดม้ี ความคดิท่ีเป็นตั วของตั วเอง เป็นมนุษยค์นหน่ึงท่ีช่ือวา่  แอนน์ เชอร่ี     ฉั นกจ็ะไมล่ืมเลือนความอบอุน่ของมือเธอท่ีเอ้ือมมาจับ แขนของฉั นเอาไวเ้ลย        ดังนั น้ฉั นจะไปโรงเรียนเวทมนตร์กับทา่นคาตาริน่าดว้ ย ถึงทา่นคาตาริน่าจะพูดวา่  “ฉั นจะพยายามอยูด่ว้ยตัวเองให้ได!้” กต็ามที  แต.่..เธอท่ีแตง่ตัวให้ตัวเองไมไ่ดน้ั น้  ถา้ปลอ่ยให้อยูค่นเดียว  ฉั นคดิวา่แมแ้ตผ่มของเธอเธอกค็งไมห่วีแน่นอน...    

“ดิฉั นจะไปโรงเรียนเวทมนตร์กับคุณหนูคะ่”  ฉั นบอกกับเธอพลางมองใบหน้าของเธอดว้ยรอยย้มิ     “แตแ่อนน์ถึงวั ยแตง่งานแลว้น่ีนา  ฉั นไมอ่ยากบังคับให้แอนน์ไปกับฉั นไดห้รอกนะ...”     ดูเหมือนวา่เธอจะกังวลกับเร่ืองการแตง่งานของฉั น  ทาํให้ฉั นหัวเราะออกมากับทา่ทางใสซ่ือตรงไปตรงมา     การแตง่งานหน่ะ ชา่งมั นไปเถอะ   สงิ่ท่ีฉั นสนใจมีเพียงเร่ืองเดียวเทา่นั น้...     “ถา้ดิฉั นไมอ่ยูใ่ครจะดูแลคุณหนูละ่คะ  ดิฉั นจะไปโรงเรียนพร้อมกับคุณหนูดว้ยคะ่”     เม่ือฉั นพูดแบบนั น้ออกไป  ใบหน้าของทา่นคาตาริน่ากเ็ตม็ไปดว้ยรอยย้มิของความสุข. ..     จากน้ีไมว่า่ทา่นคาตาริน่าจะไปเป็นเจา้สาวของเจา้ชายจ าเร็ดหรือไม ่หรือถา้ทา่นแมร่ีพาเธอหนีไปได้  ฉั นกจ็ะตามคุณหนูของฉั นไปทุกท่ีท่ีเธอไป     

หลั งจากน้ี...   สถานท่ีของฉั นท่ีทาํให้ฉั นมีความสุขมากท่ีสุด  กค็ือทา่น  ...ทา่นคาตาริน่า        ความปรารถนาเพียงขอ้เดียวของฉั น...  คือการไดอ้ยูเ่คียงขา้งทา่นคาตาริน่าเทา่นั น้...     

ตอนท่ี 22 มาอยูด่ว้ยกันอีกครั ง้     ช่ือของฉั นคือ ซาซากิ อาสโึกะ อายุสบิสามปี  ฉั นเพิง่เขา้เรียนชัน้ม.ตน้ ท่ีโรงเรียนใกลๆ้  บา้นเม่ือไมก่่ีวั นกอ่น     เวลาวา่งฉั นมักจะอา่นหนั งสอือยูต่รงท่ีนั่งของฉั นดา้น หลั งห้องเป็นสว่นใหญ ่ ถึงแมว้า่บรรยากาศภายในห้องจะไมส่งบกต็าม     พวกเดก็สาวท่ีเพิง่ยา้ยมาอยูท่่ีน่ีเหมือนฉั นดูเหมือนจะ หากลุม่เพ่ือนใหมไ่ดอ้ยา่งรวดเร็ว     เดิมท่ีฉั นน่าจะไปรวมอยูใ่นกลุม่นั น้ดว้ย  และพูดคุยตามประสาเดก็มั ธยมทั ่วไป  แต.่..ฉั นนั น้ไมถ่นั ดเร่ืองแบบนั น้เลย...  ฉั นคดิวา่ฉั นไร้ตัวตนแบบน้ีกด็ีแลว้ละ่...     ตอนท่ีเรียนอยูช่ั น้ประถม   ไมรู่้วา่ทาํไมถึงมีแตฉ่ั นท่ีไมม่ีกลุม่อยูค่นเดียว  และนั น้ทาํให้ฉั นมักจะอยูต่ัวคนเดียวเสมอ    

ฉั นถูกกีดกันออกจากวง หรือถูกทาํเหมือนไมม่ีตัวตน  บางทีพวกเขากแ็กลง้ฉั น หรือไมก่เ็อาของของฉั นไปซอ่น     ฉั นเลยเริ่มกลัวกับการเขา้หาคนอ่ืน กลัวการพูดคุย  และกลายเป็นวา่ฉั นไมพู่ดอะไรกับคนในห้องเลย     การมาเรียนในโรงเรียนมั ธยมตน้ท่ีมีสภาพแวดลอ้มให มน่้ี ...กไ็มไ่ดท้าํให้ตัวฉั นเปล่ียนแปลงแตอ่ยา่งใด  ฉั นยังไมเ่ขา้ใกลค้นอ่ืนเหมือนเคย     ฉั นนั น้มีงานอดิเรกคืออา่นหนั งสอืการ์ตูนกับนิยาย     พอไดอ้า่นหนั งสอื  ความรู้สกึเหงาหงอยในใจของฉั นกจ็างหายไป      ฉั นมักจะจมอยูก่ับหนั งสอื  และมักจะคดิวา่ตัวเองนั น้เป็นตัวเอกในนิยาย อนิเมะ หรือ  มั งงะ เลม่ใดเลม่หน่ึงท่ีอา่นเสมอ     ในวันน้ีกเ็ชน่กัน ฉั นเปิดหนั งสอืข้ึนมาอา่นตามปกติ  เพ่ือหลีกหนีความเหงาในใจของฉั น...    

วันเวลาผา่นไปกลายสัปดาหห์ลังจากท่ีฉั นเขา้โรงเรียน น้ี     หลังจากเลิกเรียน ฉั นมักจะไปห้องสมุดเพ่ือยืมหนั งสอื  เป็นกิจวัตรประจาํวันของฉั นไปแลว้     หลั งจากท่ีเปล่ียนรองเทา้ในตูเ้กบ็รองเทา้แลว้  ฉั นเดินผา่นทางไปชมรมตา่งๆ  เพ่ือมุง่หน้าตรงไปท่ีประตูโรงเรียน     ฉั นนั น้ไมไ่ดเ้ขา้ชมรมไหนเลย  ...บางทีถา้ฉั นมีความกลา้สักหน่อยฉั นคงจะไดเ้พ่ือนไปแลว้  ทวา่น่าเสยีดายท่ีฉั นไมม่ีความกลา้หาญแบบนั น้     ฉั นคดิวา่เป็นเร่ืองท่ีสนุกนะ ท่ีเหน็พวกเดก็สาวคนอ่ืนๆ  จับกลุม่คุยกันอยูต่รงสวนของโรงเรียนในชว่งเวลาน้ี...      “อา๊ก ​~~~~!”     ฉั นไดย้นิเสยีงร้องจากทางดา้นหลังของฉั น  กอ่นท่ีจะไดห้ั นไปยืนยั นกั บสงิ่ท่ีเกิดข้ึน   อะไรบางอยา่งกม็ากระแทกหน้าของฉั น  เป็นผลให้ฉั นลม้ลงหมดสติทันท ี

      “ฮือ...ฉั นขอโทษจริงๆ นะ”     ฉั นต่ืนข้ึนมาแลว้ไดย้นิเสยีงของใครสักคนกาํลังร้องไห้  ทาํให้ฉั นคอ่ยๆ  ปรือตาข้ึนมองเดก็สาวท่ีมีนํา้ตาคลอบนใบหน้า   และนํา้มูกกไ็หลยอ้ยลงมาจากจมูกดว้ย  ดูเหมือนวา่ฉั นจะทาํให้เธอร้องไห้...     “อะ้! พ้ืนแลว้เหรอ! อาจารยค์ะ เธอพ้ืนแลว้คะ่!”     เม่ือเธอเหน็ฉั นลืมตาข้ึน  เธอกห็ั นไปทางดา้นอ่ืนแลว้เล่ือนผา้มา่นสขีาวออก     ฉั นยังคงงุนงงกับเหตุการณ์อยู ่ ทาํไมฉั นถึงนอนหลับไปได?้ ฉั นมองไปรอบๆ ชา้ๆ  เพดานสขีาว ผา้มา่นสขีาว และเตียงนอนสขีาว     และดูเหมือนวา่ท่ีน่ีจะเป็นท่ีไหนสั กท่ีในโรงเรียนน้ี  เพราะเพดานเหมือนกั น    

อืมม...  ฉั นนึกออกไดแ้คฉ่ั นกาํลังเดินตัดสวนเพ่ือออกจากโรงเรีย น...     แลว้ผูห้ญงิวั ยกลางคนในชุดคลุมสขีาวกเ็ลิกผา้มา่นเตี ยงสขีาวเขา้มาปรากฏตรงหน้าของฉั น     “รู้สกึยังไงบา้ง? รู้สกึมึนหัวไหม?   หรือเจบ็ตรงไหนบา้งรึเปลา่?”     เธอถามฉั นหลายคาํถามจนฉั นตอ้งรีบสาํรวจร่างกายข องตั วเอง ไมม่ีอะไรผิดปกต ิ    “...หนู...หนูไมเ่ป็นไรคะ่”     ผูห้ญงิวัยกลางคนคนนั น้ย้มิให้ฉั นเบาๆ  เม่ือฉั นตอบเธอ     “ถึงจะไมม่ีอะไรผิดปกต ิ แตเ่พ่ือความมั ่นใจหลั งจากน้ีไปตรวจท่ีโรงพยาบาล  และแจง้พอ่กั บแมด่ว้ยละ่”     “เอ.๋..? โรงพยาบาล?” 

   ฉั นงงงวย  มองใบหน้าของหญงิวั ยกลางคนดว้ยความสั บสน     “ใชแ่ลว้ ครูรู้วา่มั นกะทั นหั นไปหน่อย   แตน่่ีคือห้องพยาบาลของโรงเรียน  มีคนพาเธอมาเพราะเธอเป็นลม”     “เป็นลม?”     อา่... เป็นครั ง้แรกท่ีฉั นไดเ้ขา้มาในห้องพยาบาล  นั น้หมายความวา่ผูห้ญงิตรงหน้าฉั นคนน้ีคือครูห้องพยาบา ล ฉั นกไ็มไ่ดเ้จบ็ป่วยอะไรสักหน่อย ทาํไมถึงเป็นลมได.้..  ฉั นท่ียังงงอยู ่ครูห้องพยาบาลเลยย้มิให้อยา่งใจดี  แลว้พูดวา่     “หรือไมก่ารเป็นลมของเธออาจจะเป็นเพราะเดก็คนน้ีเ ป็นตน้เหตุกไ็ดน้ะ”     ครูห้องพยาบาลพูดพลางเหลือบมองไปยั งเดก็สาวท่ียืน อยูข่า้งๆ เธอ เธอคือเดก็สาวคนตะก้ีท่ีเหน็ตอนฉั นพ้ืนข้ึนมา  และ...ใบหน้าของเธอตอนน้ีกย็ั งคลอไปดว้ยนํา้ตาพว่งดว้ย นํา้ใสๆ ท่ีไหลยอ้ยออกมาจากรูจมูก 

   “ขอโทษนะ!”     เธอพูดข้ึนพร้อมกับกม้หัวลงมาทางฉั น     “เพราะฉั นทนเสน่หข์องตน้ไมท้่ีกวักมือเรียกฉั นไวไ้มไ่ ด.้.. กเ็ลยปีนข้ึนไปนิดหน่อย...   ทวา่เทา้ของฉั นพลาดไปหน่อย  ...ตัวฉั นกเ็ลยตกใสห่ัวของเธอน่ะ... ขอโทษจริงๆ นะ”     ฉั นจาํไดว้า่กอ่นท่ีจะสลบไปฉั นไดย้นิเสยีงร้องแปลกๆ  จริงๆ นั น้แหละ... และเธอคนน้ีตกมาใสต่ัวฉั น     แตว่า่นะ  เธอหน่ะเรียนอยูช่ัน้มัธยมไมใ่ชเ่ดก็ประถมแลว้ไมใ่ชห่รือไง   .... แลว้ไอท้่ีวา่  “ฉั นทนเสน่หข์องตน้ไมท้่ีกวักมือเรียกฉั นไวไ้มไ่ด”้ หน่ะ  มั นคืออะไร??     ฉั นมองเดก็สาวท่ียืนมีนํา้ตาคลออยูเ่ตม็ใบหน้า     พอสั งเกตดูดีๆ เคร่ืองแบบของเดก็สาวคนน้ี  ก.็..เออ่...กระโปรงเปรอะเป้ือนไปดว้ยดินทั ง้ยั งยั บยูย่่ี 

อาจจะเพราะวา่เธอปีนตน้ไมล้ะ่มั ง้ ...แตเ่ด๋ียวกอ่นนะ  เธอปีนข้ึนตน้ไมท้ั ง้ๆ ท่ีใสก่ระโปรงเน้ียนะ!?      ชา่งเป็นคนท่ีแปลกจริงๆ...     ฉั นไมอ่ยากให้เธอกม้หัวให้ฉั น  เลยบอกเธอไปวา่ไมเ่ป็นไร     “...แต.่.”     เธอยั งคงทาํสหีน้าสาํนึกผิด และยั งกม้หั วตอ่ไป      “ฉั นไมเ่ป็นไรจริงๆ อยา่คดิมากเลย”     ถา้ใครโดนคนตกใสห่ัวแบบฉั นกน็่าจะโกรธอยูห่รอก  ฉั นเองกโ็กรธนะ  แตเ่หน็ทา่ทางสาํนึกผิดของเธอแลว้ก.็..เพียงพอแลว้ละ่     และฉั นคงโกรธคนท่ีมีใบหน้าน่าสงสารแบบน้ีไมไ่หวห รอก     “ฉั นกไ็มไ่ดเ้ป็นอะไรดว้ย  แลว้เธอละ่บาดเจบ็ตรงไหนรึเปลา่?” 

   ฉั นถามเธอพลางย้มิ     “ฉั นโอเค ขอบคุณมากนะซาซากิซังท่ียกโทษให้ฉั น”     ในท่ีสุดเดก็สาวคนน้ีกย็้มิเสยีที     เด๋ียวนะ...     “ทาํไมเธอถึงรู้ช่ือฉั นละ่?”     เธอรู้จักช่ือฉั นไดย้ังไง หรือวา่เธอร้ือกระเป๋าของฉั น     “พูดอะไรหน่ะ?  ฉั นตอ้งรู้สกิเ็ราเรียนห้องเดียวกันน่ีนา!~”     “....!?”     ฉั นรู้สกึหัวสมองขาวโพลนทันทีท่ีไดย้นิอยา่งนั น้  ทาํไมฉั นถึงไมเ่คยสังเกตเหน็เธอมากอ่นเลยนะ  ไมส่.ิ..มาคดิดูกเ็หมือนจะเคยเหน็เหมือนกั น...    

....ไมส่ ิ สว่นใหญพ่อวา่งจากการเรียนฉั นกม็ักจะจมอยูก่ับกองหนั ง สอืตลอดเวลา เลยจาํช่ือหรือหน้าใครแทบไมไ่ดเ้ลย     “ขอโทษนะ ฉั นจาํช่ือกับหน้าใครไมไ่ดเ้ลย”     ถึงฉั นจะจาํหน้าของเธอไมไ่ด้  แตเ่ธอกไ็มไ่ดท้าํสหีน้าแปลกๆ แตอ่ยา่งใด  เธอกลั บยกย้มิกวา้งข้ึน     “งัน้ฉั นแนะนําตัวอีกครั ง้นะ ฉั นปีหน่ึงห้องสาม ช่ือ...”     เดก็สาวคนนั น้ย่ืนมือของเธอออกมาขณะท่ีแนะนําตัว  แลว้ฉั นกย็กมือของตัวเองข้ึนจับมือของเธอเอาไว ้ และเธอกย็้มิให้ฉั นอีกครั ง้     “ฝากเน้ือฝากตั วดว้ยนะ!”     มือของเธอท่ีจับฉั นไวน้ั น้ อบอุน่มากเลยทีเดียว     หลังจากวันนั น้  ท่ีฉั นไดรู้้จักกับเดก็สาวท่ีตกลงมาจากตน้ไม้  ตั ง้แตเ่ธอพูดวา่ “ฝากเน้ือฝากตั วดว้ย” 

ในวันนั น้จนถึงตอนน้ีเธอไดก้ลายเป็นเพ่ือนคนแรกของฉั นไปเสยีแลว้     และ...     “Aจัง~~ ชว่ยฉั นดว้ย~~”     เพ่ือนคนท่ีวา่นั น้กอดฉั นจากดา้นหลังพลางงึมงาํดว้ย นํา้เสยีงท่ีน่าสงสาร     “...มีอะไรเหรอ?”     ฉั นถามพลางพยายามฟั งเธออยา่งใจเยน็     “วันน้ีฉั นตอ้งแปลภาษาอังกฤษละ่ แตว่า่ฉั นลืม  คดิวา่เป็นวันอ่ืน...แลว้ฉั นดันลืมมันรอบท่ีสองแลว้  ครูกเ็ลยบอกฉั นวา่ ถา้ลืมอีกฉั นจะตอ้งถูกลงโทษอะ่~”     ฉั นรู้สกึแปลกใจกับสหีน้าทุกขใ์จของเพ่ือนสาวมาก  พลางถอนหายใจออกมา     “เธอข้ีลืมเกินไปแลว้...”     

ฉั นพูดพลางหยบิสมุดจดวชิาภาษาอังกฤษข้ึนมาสง่ให้เ พ่ือนของฉั นท่ีกาํลังซึมเศร้า  พอเธอเหน็ฉั นเอาสมุดให้รอยย้มิกป็รากฏข้ึนบนใบหน้าขอ งเธอ     “เอามาคืนหลั งจบคาบดว้ยนะ!”     “ทา่นAจั ง~ ขอบคุณมากน๊า~!”     หลั งจากท่ีให้เธอยืมสมุดไปจดไปแลว้เธอกก็ลั บไปนั ่งท่ี ของเธอแลว้เริ่มลอกเน้ือหาจากสมุดของฉั น     “ซาซากิซั ง เธอกาํลั งดูแลลิงอยูเ่หรอ?”     เพ่ือนผูห้ญงิท่ีนั่งอยูใ่กลก้ับฉั นพูดข้ึนดว้ยรอยย้มิแปล กๆ     “ลิง...?”     “ใช ่ลิง...  มั นเป็นฉายาของเธอตอนเรียนอยูช่ั น้ประถมน่ะ  พอดีฉั นเรียนท่ีเดียวกับเธอ”    

เธอตอบคาํถามฉั นพร้อมกับย้มิให้อีกหน     “เธอชอบปีนตน้ไมม้าก  พอถึงชว่งปิดภาคเรียนเธอมั กจะไปเลน่ในภูเขาท่ีอยูใ่กลเ้คี ยง จนมีขา่วลือวา่ ‘มีลิงตั วใหญอ่ยูบ่นภูเขา’ ดว้ย”      “...จะ...จริงเหรอ”     อั นท่ีจริง  ถา้เธอเป็นเดก็ประถมละ่กก็ารปีนตน้ไมข้้ึนไปถึงแมจ้ะใสก่ร ะโปรงอยูก่ค็งไมเ่ป็นไร แตน่่ี...เธออยูม่ั ธยมแลว้น้า!      “เธอมั กจะลืมทาํการบา้นจนครูทุกคนโกรธเธอเสมอเล ย  แต.่..เธอมั กจะลืมทุกอยา่งในวั นถั ดไป...หรือไมก่ล็ืมเอามา ”     “อา่...จริงๆดว้ย”     ฉั นคดิเม่ือมองเพ่ือนสาวท่ีดูมีความสุขหลังจากถูกดุ  วั นรุ่งข้ึนเธอกจ็ะลืมเร่ืองราวทั ง้หมดอีกอยูด่ี    

แตเ่ธอน่าอิจฉาตรงท่ีเธอสามารถลืมทุกๆ  อยา่งไดห้ลังจากท่ีเธอถูกดุไปแลว้ในวันรุ่งข้ึน ชา่งดีจริงๆ   นะ....     เม่ือฉั นพูดวา่ “เธอคงทาํให้คนอ่ืนปวดหัวบอ่ยๆ  สนิะ...” เธอกแ็สดงสหีน้าซ้ึงใจแทน     “แตว่า่นะ...  ไมรู่้วา่ทาํไมรอบตั วเธอถึงไดม้ีแตค่วามสนุกสนานกไ็มรู่้ละ่”      เพ่ือนขา้งโตะ๊ของฉั นย้มิและหัวเราะขณะท่ีพูด  รอยย้มิของเธอดูสนุกสนาน     หลังจากนั น้เธอกเ็ลา่ตาํนานมากมายในโรงเรียนประถ มให้ฟั ง โดยท่ี...เพ่ือนสาวของฉั นเป็นตน้เหตุ        กอ่นท่ีฉั นจะรู้ตัว ฉั นกไ็ดเ้ป็นเพ่ือนของเพ่ือนลิง  และคนอ่ืนๆ แลว้     หลังจากนั น้  ลิงตัวนั น้กไ็มค่ดิท่ีจะไปเลน่ในภูเขาหรือท่ีไร่อีก  เธอกลั บมาสนใจอนิเมะกั บมั งงะแทน  

ซ่ึงเกิดจากอิทธิพลของฉั นเอง  พอ่แมข่องเธอยังขอบคุณฉั นอีกดว้ยท่ีสามารถทาํให ้ ‘ลิงกลายเป็นมนุษย’์ ได ้    ในท่ีสุดฉั นกม็ีเพ่ือนบา้อนิเมะและมังงะดว้ยกันเสยีท ี    ฉั นและเพ่ือนคนนั น้ไดก้ลายมาเป็นเพ่ือนโอตาคุไปเสี ยแลว้...        สามปีท่ีเราสองคนอยูด่ว้ยกั นในโรงเรียนมั ธยมตน้ดว้ ยกันนั น้เป็นชว่งเวลาท่ีดีมาก  ฉั นคดิวา่ฉั นและเพ่ือนของฉั นคงจะไดเ้รียนตอ่ท่ีโรงเรียนมั ธยมปลายใกลๆ้ บา้นน้ี ทวา่...     “Aจั ง...  ฉั นคงทาํไมไ่ดแ้ลว้ละ่...ฉั นคงไมไ่ดอ้ยูก่ับAจังอีกแลว้ละ่~”     ในฐานะท่ีฉั นเป็นเพ่ือนท่ีดี พอเธอพูดมาอยา่งนั น้  ฉั นเลยเอาหนั งสอืตีหัวเธอดัง ‘ปั ๊ก’     “พูดอะไรน่ะ...  น่ีไมใ่ชค่รั ง้แรกท่ีเธอไดแ้ค1่0คะแนนสักหน่อย... 

แตถ่า้เป็นแบบน้ีตอ่ไป  เธอจะสอบเขา้โรงเรียนมั ธยมปลายไมไ่ดน้ะ...รู้ใชไ่หม!”     “ฮึก...  กพ็อฉั นหยบิหนั งสอืเรียนมาอา่นฉั นกร็ู้สกึงว่งจนหลับไปเล ย ...หนั งสอืคงสาปฉั นแน่ๆ!”     ฉั นถอนหายใจพลางมองเพ่ือนของฉั นสลับกับใบคะแ นนท่ีเขียนวา่สบิคะแนนในการทดสอบเพ่ือเรียนตอ่...     เพ่ือนคนน้ีของฉั นนั น้คะแนนกีฬาเดน่  แตค่ะแนนเรียนแยถ่ึงขั น้วกิฤตมาก   ฉั นไมไ่ดค้ดิวา่เธอไมฉ่ลาด ทวา่เธอคงไมส่นใจมันเทา่นั น้     ฉั นคดิวา่ฉั นคงตอ้งหารางวัลลอ่ตาลอ่ใจในการแลกเป ล่ียนสาํหรั บการทดสอบครั ง้ตอ่ไป  ...และฉั นคดิวา่เธอคงสอบเขา้โรงเรียนมัธยมปลายไมไ่ดแ้น่  ถา้ฉั นไมช่ว่ยเธอ     ฉั นควรจะทาํยังไงดีนะ...  ถา้เราไมไ่ดเ้รียนม.ปลายดว้ยกันแลว้บางทีท่ีแยก่วา่นั น้เธอ อาจจะไมไ่ดเ้รียนเลยกไ็ด.้.. ฉั นคงตอ้งหาวธิีชว่ยเธอ!    

“โอเค! ถา้เธอผา่นการทดสอบได้  ฉั นจะให้เลน่เกมท่ีฉั นสะสมเอาไว ้โอโตเมะเกมท่ีช่ือ  ‘ฟอร์จูนเลิฟ’!”     “อา่.. เกมโอโตเมะ?...?”     ฉั นซ้ือเกมโอโตเมะมาดว้ยเงนิปีใหมข่องฉั น  มันเกมท่ีคอ่นขา้งแปลกใหมจ่นฉั นติดงอมแงม  ความจริงฉั นกอ็ยากจะเลน่กับเพ่ือนของฉั นคนน้ีดว้ย  เราจะไดคุ้ยกั นเร่ืองน้ีได ้ทวา่...     เพ่ือนของฉั นเป็นคนท่ีถา้อยากซ้ืออะไรกซ็้ือ...  และมั นกจ็ะเสยีเงนิไปโดยเปลา่ประโยชน์  ดังนั น้พอ่กับแมข่องเธอเลยไมไ่ดใ้ห้เงนิปีใหมก่ับเธอ  พวกเขาเอาไปฝากธนาคารแทน  แลว้สาํหรั บเธอนั น้จะไดส้มุดเงนิออมมาแทน...  ดว้ยเหตุน้ีทาํให้เพ่ือนรั กของฉั นไมส่ามารถซ้ือของราค าแพงๆ ได ้ทั ง้เธอเองกไ็มม่ีเคร่ืองเลน่วีดีโอเกมดว้ย     แตฉ่ั นไมไ่ดม้ีเงนิมากมายขนาดท่ีจะซ้ือเคร่ืองเลน่วีดีโ อเกมให้เธอได.้..  เพ่ือนรั กของฉั นมักจอ้งมองมาอยา่งอิจฉาฉั นในเร่ืองน้ีเสม อ ฉั นกร็ู้สกึเศร้ากับเร่ืองน้ีเหมือนกันนะ... 

   “แต.่..ฉั นไมม่ีเคร่ืองเลน่วีดีโอนะ Aจัง”     ในฐานะท่ีฉั นเป็นเพ่ือนรั กของเธอ  ฉั นเลยสง่ย้มิให้เธอพร้อมกับพูดวา่     “เราจะไปเชา่มา! ถา้เธอสอบผา่นละ่ก็  พวกเราจะไปเชา่เคร่ืองเกมกั น ดีไหม?”     “ทะ...ทา่นAจั ง...”     เพ่ือนของฉั นจอ้งมองฉั นดว้ยแววตาท่ีเปลง่ประกาย     “ขอบคุณนะAจั ง! ถา้เพ่ือเกมโอโตเมะ   ฉั นจะสอบให้ผา่นเขา้ม.ปลายให้ได!้\"     เธอพูดดว้ยนํา้เสยีงท่ีดั งกึกกอ้งไปทั ่ว...     ถึงจะมีแรงฮึดสูท้่ีไมป่กติเทา่ไหร่กเ็ถอะนะ...  แตเ่พ่ือให้เพ่ือนของฉั นสอบเขา้ไดแ้ลว้  ฉั นจะตอ้งพยายามทุกวถิีทางเพ่ือให้เธอสอบเขา้โรงเรียนมัธ ยมปลายระดับสูงเหมือนกับฉั น    

โชคดีมากท่ีเพ่ือนรั กของฉั นสอบผา่นแบบเฉียดฉิว  พอ่แมข่องเธอเลยฉลองกั นใหญ ่ ทั ง้ยั งซ้ือวีดีโอเกมให้เธออีกดว้ย   และฉั นกใ็ห้เธอยืมเกมโอโตเมะของฉั นไป     ในโรงเรียนม.ปลายนั น้  พวกเรารู้จั กกลุม่เพ่ือนท่ีเป็นโอตาคุเพิม่ข้ึน   ฉั นซ้ือมังงะและเกมอ่ืนมากมาย  แลว้ใชเ้วลาทัง้หมดนั น้กับเพ่ือนรั กของฉั น  ฉั นจะชว่ยเธอในตอนท่ีเธอลืมทาํการบา้น  หรือแมแ้ตบ่อกสูตรเกม  และวันเวลาท่ีผา่นไปกเ็ตม็ไปดว้ยชีวติชีวา      ฉั นท่ีตอนนั น้เคยเอาแตน่ั่งอา่นหนั งสอือยูมุ่มห้องเงียบ ๆ คนนั น้ ในตอนน้ีมีเพ่ือนมากข้ึน  ดูราวกั บเป็นเร่ืองโกหก...      ทุกวั นมีแตค่วามสนุกสนาน   ถึงเพ่ือนรั กของฉั นจะมีปั ญหาไปบา้ง  แตฉ่ั นกช็อบเธอท่ีสุดเลย  ฉั นคดิและเช่ือวา่เราจะเป็นเชน่น้ีตอ่ไปเร่ือยๆ     นั น้คือสงิ่ท่ีฉั นคดิ... 

   แลว้วันหน่ึงฉั นดันลืมโทรศัพทม์ือถือของฉั นไวท้่ีบา้น  ซ่ึงเป็นวั นท่ีเราสองคนจะข้ึนชั น้ปีท่ีสองของระดั บม.ปลาย  ทวา่เพ่ือนของฉั นไมไ่ดม้าโรงเรียน     “เธอคงจะเลน่เกมจนต่ืนสายอีกละ่มั ง้เน้ีย...”  นั่นคือสงิ่ท่ีฉั นคดิไดใ้นตอนนั น้     และเม่ือหลังเลิกเรียนฉั นไดร้ั บรู้ขา่วของเธอ  และ...ฉั นเสยีเธอไปแลว้     ทุกๆ อยา่งไดจ้บลงไปอยา่งกะทันหัน         ....ในงานศพของเธอ ฉั นไมแ่มแ้ตจ่ะร้องไห้  ฉั นรู้สกึสับสนมากจนไมรู่้วา่จะทาํยังไงดี     ฉั นหมายถึง... เธอไมก่ลับมาอีกแลว้...     หลั งจากงานศพของเธอจบลง  ฉั นยังคงใชช้ีวติตอ่ไปตามปกติ แตต่อ่ไปน้ีไมว่า่จะทาํยังไง   รอแคไ่หน เพ่ือนของฉั นกไ็มก่ลับมาอีกแลว้    

   หลังจากนั น้ไมก่่ีวันฉั นกส็ังเกตเหน็วา่มีขอ้ความท่ีไมไ่ ดอ้า่นอยูใ่นมือถือของฉั น     ฉั นนั น้มัวแตยุ่ง่อยูก่ับการไวทุ้กขใ์ห้เธอ  เลยไมไ่ดส้นใจกั บอะไร     และเม่ือฉั นเปิดมันข้ึนมา กเ็หน็ช่ือท่ีคุน้ตา  เพ่ือนรั กของฉั น...     มั นถูกสง่มาในชว่งเชา้มืดกอ่นท่ีเธอจะเสยีชีวติ     “Aจั ง~  ฉั นมีปั ญหาเร่ืองรูปภาพในรูทเจา้ชายซาดิสต~์”     ขอ้ความมาถึงพร้อมดว้ยไอคอนแสดงอารมณ์  เป็นใบหน้ามีปั ญหาของเพ่ือนฉั น  ท่ีสน้ิหวั งกั บฉากจบเกมโอโตเมะ      ขอ้ความสุดทา้ยของเธอมั นชา่ง....  เฮอ้...แตฉ่ั นกช็อบเธอในแบบน้ีนะ     ฉั นเริ่มหัวเราะออกมา 

หั วเราะจนนํา้ตาไหล     และเออลน้ออกมาโดยไมต่อ้งพยายามซอ่นมั นไวอ้ีก   นํา้ตายั งคงไหลคลอลงมาเร่ือยๆ ไมห่ยุด   จนฉั นคดิวา่ตาของฉั นจะละลายไปเสยีแลว้...     แมว้า่เธอจะไมไ่ดอ้ยูท่่ีน่ีอีกแลว้  แตฉ่ั นกไ็มไ่ดอ้ยูเ่พียงลาํพัง  หลังจากท่ีเธอเปิดโลกกวา้งใบใหมใ่ห้ฉั น     ฉั นกาํมือถือท่ีมีขอ้ความสุดทา้ยของเธอแน่น     เพ่ือนรั กของฉั นไมก่ลับมาอีกแลว้.....  ฉั นจะตอ้งมีชีวติอยูแ่ทนเธอท่ีจากไป     ฉั นจะตอ้งอยูใ่นโลกใบน้ีท่ีเธอมอบให้กับฉั น     ดังนั น้....  ถา้...ถา้ไดเ้กิดใหมอ่ีกครั ง้ละ่ก็  ฉั นอยากจะเกิดในท่ีท่ีมีเธออยู่        ในตอนนั น้... 

   ฉั นอยากจะอยูก่ับเพ่ือนรั กของฉั นและเป็นเพ่ือนกันอี กครั ง้...     อีกครั ง้นึง  และฉั นอยากจะใชช้ีวติท่ีสนุกสนานกับเธอทุกวัน        ★★★★★★★★★★★       “ทา่นโซเฟีย ... ทา่นโซเฟีย”     เสยีงหน่ึงเรียกช่ือของฉั น ทาํให้ฉีนปรือตาข้ึนมา  เป็นคุณแมบ่า้นท่ีมองฉั นอยา่งกังวลใจอยูข่า้งๆ เตียงนั น้เอง  ดูเหมือนวา่จะเป็นเสยีงของเธอท่ีเรียกฉั น     “มีอะไรเหรอ..?”     ฉั นตอบทัง้ๆ ท่ียังงัวเงีย     “...ทา่นฝั นร้ายรึคะ?”    

“ฝั นร้าย?”     เม่ือฉั นเอ้ือมมือไปแตะท่ีแกม้ของฉั นกพ็บวา่มันมีแตค่ ราบหยาดนํา้ตาบนใบหน้า ฉั นคงจะร้องไห้...  แตร่้องเพราะอะไรกั นนะ?     “ฉั นฝั นถึงเร่ืองเศร้าๆ น่ะ แตม่ันไมใ่ชฝ่ั นร้ายหรอก”      “ฝั น?”     “ใชเ่ป็นฝั นท่ีเศร้ามากเลย...  แตพ่อต่ืนข้ึนมาฉั นกลับจาํความฝั นนั น้ไมไ่ด”้     ใชแ่ลว้... ความฝั นท่ีเศร้ามาก  แตน่่าเสยีดายท่ีฉั นนึกไมอ่อก     “เป็นฝั นท่ีเม่ือกอ่นกเ็คยฝั นมากอ่น...แต”่     “...เคยฝั นมากอ่น?”     คุณแมบ่า้นยังคงครุ่นคดิกับเร่ืองฝั นท่ีฉั นพูด    

หลังจากท่ีฉั นใชช้ีวติอยูเ่หมือนกับกรงนกมานานหลาย ปี เพราะถูกวา่ร้าย เพราะเร่ืองสผีมและใบหน้าของฉั น  แตเ่ป็นเร่ืองของเธอคนนั น้กอ่นท่ีจะเป็นตัวฉั น  เม่ือกอ่นหน้าน้ี     “ฉั นไมไ่ดห้มายถึงฉั นในตอนน้ี  ฉั นหมายถึงสงิ่ท่ีอยูไ่กลออกไปกวา่นั น้”     พอไดย้นิอยา่งนั น้ คุณแมบ่า้นกท็าํสหีน้าสงสัย     เป็นเร่ืองธรรมดาท่ีฉั นจะจาํตัวฉั นกอ่นท่ีฉั นจะจาํความ ได ้ในตอนท่ีเป็นผูใ้หญไ่มไ่ด ้ ตอนเป็นเดก็ตอ้งมีเร่ืองสั กสองเร่ืองท่ีลืมเลือนไป...      แมว้า่ฉั นจะไมค่อ่ยเขา้ใจ  แตฉ่ั นเองกจ็าํฝั นของฉั นไมไ่ดเ้หมือนกัน  นอกจากรู้วา่เศร้ามาก     แน่อนวา่ฉั นกย็ังเช่ือวา่เป็นสงิ่ท่ีเคยเกิดเม่ือนานมาแลว้     ดังนั น้ถึงฉั นจะจาํไมไ่ด ้ แตค่วามเจบ็ปวดและเสยีใจยั งคงติดตรึงอยูภ่ายในอก  ดังนั น้ฉั นเลยเศร้ามาก 

   ขณะท่ีกาํลังซึมนั น้ คุณแมบ่า้นกพ็ูดข้ึนมาวา่     “ทา่นโซเฟีย  วั นน้ีทา่นจะไปคฤหาสน์คลาเอสไมใ่ชห่รือคะ?”      พอไดย้นิ ความเจบ็ปวดในหน้าอกเริ่มหายไปเลก็น้อย      ใช.่.. วันน้ีฉั นจะไปเยือนคฤหาสน์คลาเอส  ไปหาทา่นคาตาริน่าเพ่ือพูดคุยเร่ืองนิยาย     ฉั นเลือกหนั งสอืนิยายท่ีจะแนะนําให้เธออา่น  แลว้คดิถึงใบหน้าของเธอท่ีย้มิอยา่งมีความสุขเม่ือไดอ้า่น  ขณะท่ีคดินั น้อารมณ์ของฉั นกค็อ่ยๆ ดีข้ึน     หลั งจากท่ีแตง่กายอยา่งเป็นทางการเรียบร้อย  และทานอาหารเชา้เรียบร้อยแลว้  ฉั นกน็ั่งรถมา้ไปท่ีคฤหาสน์คลาเอสพร้อมๆ  กับพ่ีชายของฉั นตามปกต ิ      

เม่ือถึงคฤหาสน์คลาเอส  ทา่นคาตาริน่าคงยั งอยูใ่นสวนของเธอตามปกติ  และเหมือนเคยท่ีทา่นคีธกอ็ยูด่ว้ย     “คีธ เหด็น่ีน่าจะกินไดน้ะ!”     “อยา่นะ พ่ี! น่ีมั นเหด็อะไรกไ็มรู่้  ขืนกินมั นไปพ่ีตอ้งไมส่บายแน่!”      “ไมน่้า เหด็น่ีกินไดแ้น่ๆ  เพราะมั นมีกลิน่หอมคลา้ยเหด็หอมเลย~”     “หอม... อยา่นะฮะพ่ี มั นเป็นเหด็อะไรไมรู่้  เด๋ียวกป็วดทอ้งหรอก!”     “ถา้ไมล่องกไ็มรู่้น่า...อ๊ะ โซเฟีย!”     แลว้ทา่นคาตาริน่ากับทา่นคีธกส็ังเกตเหน็ฉั นแลว้     และเธอกส็ง่ย้มิให้ฉั นดว้ยใบหน้าท่ีเป่ียมไปดว้ยความ ยนิดี    

พอไดเ้หน็รอยย้มิทว้มหน้าของทา่นคาตาริน่า  ความรู้สกึเจบ็ปวดของฉั นกค็อ่ยๆ จางหายไป        ฉั นดีใจ  ท่ีตัดสนิใจไปงานเล้ียงนํา้ชาเม่ือหลายปีกอ่นนั น้  รู้สกึดีใจมากๆ จริงๆ ท่ีไดพ้บกั บทา่นคาตาริน่า คลาเอส   ในวันนั น้     “ทา่นคาตาริน่าคะ  ดิฉั นนําหนั งสอืนิยายเลม่ใหมม่าแนะนําคะ่”     “จริงเหรอ!? ขอบคุณมากน๊า โซเฟีย~”     ขณะท่ีพูดฉั นกห็ยบิหนั งสอืนิยายออกมาสง่ให้ทา่นคา ตาริน่าท่ีกระโดดไปมาดว้ยความสุข      ทุกๆ วันท่ีไดอ้ยูก่ับทา่นคาตาริน่า ฉั นมีความสุข  และรู้สกึสนุกสนานในทุกๆ วั น      ฉั นดีใจมากท่ีไดเ้ป็นเพ่ือนกับทา่นคาตาริน่า    

กอ่นท่ีฉั นจะรู้สกึตัว  ฉั นกล็ืมเลือนความเจบ็ปวดท่ีอยูภ่ายในอกของฉั นไปแลว้.. .      

ตอนท่ี 23 กา้วสูโ่รงเรียนเวทมนตร์     ฤดูใบไมป้ีน้ีฉั นไดล้งทะเบียนเขา้เรียนในโรงเรียนเวท มนตร์แลว้     โรงเรียนเวทมนตร์ท่ีมีการเรียนการสอนเหมือนกั บช่ือ โรงเรียนนั น้แหละ... และฉั นจะเรียนรู้เร่ืองเวทมนตร์ท่ีน่ี     พวกเดก็หนุ่มหรือเดก็สาวท่ีมีอายุครบสบิห้าปีและมีพลั งเวทมนตร์นั น้ จะตอ้งมารวมตัวท่ีน่ีทัง้ประเทศ  เพ่ือเขา้เรียนท่ีน่ีเป็นเวลาสองปี และทุกๆ  คนตอ้งพั กอยูใ่นหอพั กท่ีทางโรงเรียนจั ดไวใ้ห้อยา่งไมม่ีขอ้ ยกเวย้     โรงเรียนแหง่น้ีถูกกอ่ตัง้ข้ึนในประเทศท่ีฉั นอยู่  และเป็นท่ีท่ีมีช่ือเสยีงมากแหง่หน่ึง     ภายในเขตโรงเรียนนั น้มีเน้ือท่ีแสนกวา้งขวาง  ทัง้นอกเหนือจากตึกเรียนและหอพักนั กเรียนแลว้นั น้  ยั งมีสงิ่อาํนวยความสะดวกอ่ืนๆ อีก  เชน่พ้ืนท่ีทาํการวจิั ยเร่ืองเวทมนตร์เป็นตน้    

อีกประการหน่ึงประเทศแหง่น้ีให้ความสนั บสนุนเร่ืองเ วทมนตร์สูงมาก  ถึงไดม้ีสงิ่กอ่สร้างมากมายภายในรั ว้โรงเรียน...     นั น้เป็นเพราะประเทศน้ีถือวา่พวกกลุม่คนท่ีมีพลังอาํน าจวเิศษนั น้เป็นสมบัติท่ีสาํคัญของชาต ิ    สว่นประเทศอ่ืนนั น้กม็ีคนท่ีมีเวทมนตร์เชน่กัน  แตก่ม็ีน้อยมากจนเรียกไดว้า่หาผูท้่ีมีพลั งยากกวา่ประเทศน้ี     ถา้เปรียบเทียบกั บประเทศอ่ืน  ประเทศของเรานั น้มีผูค้นจาํนวนมากท่ีเกิดมาพร้อมกับพลัง เวทมนตร์  นั ่นเป็นเหตุผลท่ีทาํให้ประเทศน้ีตอ้งการพั ฒนาพลั งเวทมน ตร์     และเพ่ือดูวา่เป็นบุคคลท่ีมีสาํคั ญตอ่ประเทศหรือไม ่ เลยทาํให้โรงเรียนน้ีถูกตั ง้ข้ึนเพ่ือเฟ้นหาบุคลากรท่ีมีความส ามารถ     ถา้หากมีบุคคลไหนท่ีไดร้ั บการยอมรั บวา่มีพลังเวทท่ีแ ขง็แกร่ง  พวกเขาทัง้หลายจะไดร้ั บการยอมรั บจากกษั ตริยแ์ละจะไดร้ั

บตาํแหน่งภายในองคก์รท่ีมีประสทิธิภาพหรือเรียกวา่กระท รวงเวทมนตร์     ดังนั น้ทุกๆ ปีจะมีพวกมีพลังเวทรวมกันอยูท่่ีน่ี  ทวา่...เกือบทัง้หมดนั น้เป็นพวกขุนนาง     ในประเทศน้ีสว่นใหญพ่วกท่ีมีพลั งเวทมนตร์กม็ีแตพ่ว กขุนนางหรือไมก่พ็วกท่ีมีสถานะสังคมสูงเกือบทัง้นั น้     เพราะอยา่งนั น้แมว้า่จะมีพวกขุนนางท่ีไมม่ีพลังเวทมน ตร์ พวกเขาเหลา่นั น้กถ็ือวา่เป็นพวกชนชัน้สูงอยูด่ ี แลว้เม่ืออายุครบสบิห้าปี  กจ็ะตอ้งเขา้โรงเรียนพวกขุนนางเชน่กั น     แตท่วา่ขุนนางท่ีมีเวทมนตร์ชนิดพิเศษนั น้หายากมาก ทีเดียว  บางครั ง้คนท่ีมีพลังเวทกไ็ปเกิดในหมูข่องสามัญชนกม็ี  และกลุม่คนนั น้กต็อ้งเขา้มาเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์ดว้ย     แลว้ในหมูข่องสามัญชนนั น้ไมค่อ่ยมีคนท่ีเกิดมาพร้อม พลั งเวทมนตร์มาเป็นเวลาเกือบสบิปีแลว้       

และในตอนน้ีไดม้ีสามั ญชนเขา้มาลงทะเบียนในโรงเรี ยนเวทมนตร์...     มาเรีย แคมป์เบลล ์ เธอเป็นสามั ญชนคนธรรมดาท่ีดั นมีพลั งเวทมนตร์ท่ีหายาก ท่ีสุด นั น้กค็ือ พลังเวทแสง  ซ่ึงการท่ีมีคนเกิดและมีพลังเวทแสงนั น้จัดไดวา่เป็นหน่ึงใน ลา้นเลยทีเดียว     แลว้ตอนน้ีทุกสายตากห็ยุดอยูท่่ีเธอ... มาเรีย  แคมป์เบลล ์    หญงิสาวธรรมดาคนแรกในรอบสบิปีท่ีมีพลั งเวทแหง่แ สงสวา่ง     เม่ือฉั นเหลือบสายตามองไปบา้งกเ็หน็เธอ     มาเรีย แคมป์เบลล ์นั น้เป็นเดก็สาวท่ีงดงามมาก  ทัง้เสน้ผมสบีลอนดแ์ละนั ยน์ตาสฟี้าใสเป็นประกาย  นั บไดว้า่เป็นสาวสวยทีเดียว  ฉั นยังแอบประทับเธอภายในใจเงียบๆ เลย       

มาเรีย แคมป์เบลล ์นั น้  เป็นสามั ญชนท่ีมีพลั งเวทมนตร์  ฉั นคดิวา่เร่ืองของเธอนั น้ถูกลือไปทั่วโรงเรียน  หรือแมก้ระทั ่งประเทศน้ีแน่     เธอคือตัวเอกของโอโตเมะเกม ‘ฟอร์จูนเลิฟ’ นั น้แหละ     แลว้น่ีเป็นการปรากฏตัวครั ง้แรกของนางเอกในเกมน้ี  นั บตัง้แตน่้ีไปจนถึงปีหน้า กจ็ะเป็นชว่งเวลาท่ี ‘คาตาริน่า  คลาเอส’ จะถูกปั กธงทาํลาย...     “ฉั นจะตอ้งไมถู่กทาํลายเดด็ขาด!” ฉั นกาํมือแน่น  สาบานกั บตั วเองในใจ และพยายามจดจอ่กั บพิธีเปิดตอ่     ...ทวา่     ไมก่่ีวันหลังจากนั น้ฉั นกถ็ูกเสน่หข์องนางเอกครอบงาํเ สยีแลว้     สาเหตุหลั กกค็ือ   เม่ือไมก่่ีวันกอ่นนั น้เธอกก็ลายเป็นสงิ่ท่ีสนใจสาํหรั บจาเร็ด และคีธเสยีแลว้    

“เม่ือวั นกอ่น ผมเพิง่ไดเ้จอสาวเวทแสงละ่”      จาเร็ดกลา่วขณะท่ีกาํลังนั่งด่ืมชากับคีธและฉั นในหอพั ก เพราะเขาหลอกลอ่ฉั นวา่มีขนมหายากดว้ย  ฉั นเลยตามคาํชวนของเขาไปท่ีนั น้  และฟั งคาํพูดนั น้ระหวา่งท่ีกาํลังด่ืมชาทาํเอาฉั นแทบพน่มัน ออกมาเลยทีเดียว     แตฉ่ั นกฝ็ืนกลืนมันลงคอโดยท่ีไมน่ํา้ชาไมห่กใสผ่า้ปูโ ตะ๊ และไมพ่น่ใสห่น้าเจา้ชายจาเร็ดท่ีอยูต่รงหน้าของฉั น     ทาํเอาฉั นโลง่ใจมาก  ทวา่คีธกลั บสนใจหั วขอ้สนทนาของจาเร็ด     “ออ๋  สาวสามัญชนท่ีโดง่ดังคนนั น้สนิะ...”     “ใชแ่ลว้ละ่ ผมบั งเอิญเจอตอนท่ีผมไปเดินเลน่รอบๆ   โรงเรียนน่ะ”     ใช.่.. เจา้ชายจาเร็ดไดพ้บกั บนางเอกแถวๆ  สวนของโรงเรียน  ...นั่นมันเหตุการณ์พบกันครั ง้แรกของจาเร็ดกับนางเอก!    

นางเอกท่ีอยากรู้อยากเหน็ กาํลั งสาํรวจรอบๆ โรงเรียน  แตเ่พราะโรงเรียนน้ีมีเน้ือท่ีกวา้งเกินไป   เธอเลยตั ดสนิใจปีนข้ึนตน้ไมเ้พ่ือมองรอบๆ   ถึงแมว้า่เธอจะสวมกระโปรงอยูใ่นตอนนั น้กต็าม  ขณะท่ีเจา้ชายผมสบีลอนด ์นั ยน์ตาสฟี้าเขม้เดินมาเจอพอดี     นางเอกท่ีหน้าแดงกลา่ํขณะท่ีถูกจาเร็ดจอ้งมองดว้ยคว ามสนใจ เพราะไมค่าดคดิวา่จะเจอเดก็สาวท่ีปีนตน้ไมท้ั ง้ๆ   ท่ีใสก่ระโปรง และชว่ยพาเธอไปสง่ท่ีหอพั ก     ....พอจาเร็ดเขา้สูส่ถานการณ์เดียวกันกับในเกมฉั นกเ็ ริ่มรู้สกึวา้วุน่ในใจเม่ือไดย้นิ     อา่... จาเร็ดเริ่มให้ความสนใจนางเอกแลว้สนิะ...  จากการพบกันครั ง้น้ี  ทาํให้เขาตอ้งรู้สกึตกหลุมรั กนางเอกแน่ๆ     “อืม... แปลกนะ  ผมไมค่ดิวา่จะมีผูห้ญงิคนไหนกลา้ปีนตน้ไมอ้ีก  นอกจากพ่ีสาวของผม...”     “น่ีเป็นครั ง้แรกเหมือนกันท่ีผมเหน็คนอ่ืนท่ีไมใ่ชค่าตา ริน่าปีนอยูบ่นตน้ไมด้ว้ยกระโปรง... พอดูดีๆ 

เธอกค็ลา้ยกั บคาตาริน่านะ แตเ่ธอกเ็หมือนจะอายจริงๆ   นั น้แหละ”     “อืม..คาตาริน่าไมธ่รรมดาน่ีนา  เพราะงัน้เธอเลยพิเศษท่ีสุด น่ี...คาตาริน่าฟั งอยูร่ึเปลา่?”     จาเร็ดจะตกหลุมรั กนางเอก  และคูห่มัน้อยา่งฉั นจะตอ้งเป็นตัวเกะกะ...  เพราะฉั นอยูใ่นสถานะน้ีเพ่ือกันสาวๆ ให้เขาเทา่นั น้  ฉั นจะกลายเป็นตัวเกะกะท่ีน่าราํคาญ...     ฉั นจะ... ฉั นจะกลายเป็นตัวน่าราํคาญ     “น่ีคาตาริน่ากาํลังฟั งอยูร่ึเปลา่?... อา่  ไมไ่ดฟ้ั งเลยสนิะ...”     “มั น...วธิี...”     อา่ เลวร้ายท่ีสุด... ถึงจะรู้อยูแ่ลว้กเ็ถอะ  แตน่่ีฉั นตอ้งเจอวกิฤตตัง้แตเ่ริ่มตน้เลยหรือ...    

ฉั นในตอนน้ีรู้สกึหวาดกลัวมาก  จมอยูก่ั บความคดิของตั วเอง  จนลืมตรวจสอบคนท่ีกาํลังถามคาํถามฉั น ...จาเร็ด...     พวกเขากาํลั งจะท่ีเริ่มพั ฒนาความสั มพั นธเ์ร่ืองความรั กแลว้สนิะ...     “อา่.. น่ีถึงเวลากลั บห้องของพวกเราแลว้ละ่...”     ฉั นท่ีกาํลังกังวลอยูน่ั น้  ถูกกระตุน้ข้ึนมาดว้ยคาํพูดของจาเร็ดและคีธวา่ถึงเวลาท่ีจะ ตอ้งกลั บห้องนอนแลว้...     และ... พวกเขาคงสังเกตเหน็ความผิดปกติของฉั น     “พ่ีฮะ... ท่ีน่ีไมใ่ชบ่า้นของเรานะฮะ  พ่ีคงไมไ่ดไ้ปเผลอทานอะไรแปลกๆ เขา้ใชไ่หม?”     “คาตาริน่า เธอกอ็ายุสบิห้าแลว้นะ  เลิกหยบิอะไรแปลกๆ มาทานเสยีทีส.ิ..”    

ดูเหมือนวา่พวกเขาจะเขา้ใจผิดคดิวา่ฉั นไป ‘หยบิ’  อะไรแปลกปลอมมาทานเขา้  เพราะฉั นเคยเผลอหยบิอะไรท่ีวา่นั น้มาตัง้หลายครั ง้     ทวา่... ฉั นอยากจะเถียงพวกเขาวา่ ฉั นไมไ่ดแ้ค ่‘หยบิ’  สงิ่ท่ีอยากจะกินสักหน่อย! ฉั น ‘เกบ็เก่ียว’  มาจากพืชผักผลไมท้่ีฉั นปลูกตา่งหากเลา่!  แลว้ฉั นกจ็ะไมก่ินสงิ่ท่ีฉั นไมไ่ด ้‘หยบิ’  ออกมาจากพ้ืนดินท่ีท่ีฉั นปลูกเดด็ขาด!  เม่ือทาํแบบน้ีไมต่า่ํกวา่สบิครั ง้ทาํให้ฉั นทอ้งเสยีไปสองครั ง้. ..        “ผมไดเ้จอผูห้ญงิท่ีมีเวทแสงท่ีเจา้ชายจาเร็ดพูดถึงดว้ย ละ่”     ไมก่่ีวันหลังจากท่ีจาเร็ดทาํให้ฉั นชอ็คไป  คราวน้ีกลายเป็นวา่น้องชายของฉั น  คีธกลายเป็นคนท่ีมาพูดเร่ืองน้ีอีกครั ง้     ครั ง้น้ีมันเกิดข้ึนในตอนเชา้ท่ีคีธมารั บฉั นไปโรงเรียน   เพราะเขาอยากไปโรงเรียนพร้อมกับฉั น