ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้าย

ถา้หากพวกเขาไมร่ั กกันนะ...     ยงิ่ถา้เกิดวา่จาเร็ดรั กกั บมาเรียจัง  คนท่ีเป็นตั วเกะกะกค็ือคาตาริน่า คลาเอส  และนั น้จะยงิ่นําไปสูเ่สน้ทางแหง่หายนะ...     หมายความวา่ฉั นทาํดีแลว้นะ! ใชแ่ลว้~!  ฉั นปิดเสน้ทางแหง่หายนะไดแ้ลว้     พอคดิแบบนั น้กส็บายใจแลว้ละ่     เอาละ่~! ฉั นจะตัง้ใจทาํงานตอ่ละ่นะ  ฉั นเริ่มโรยปุ๋ยท่ีคุณทอมสง่มาให้ฉั น     แตห่ลังจากนั น้ฉั นกต็อ้งนั่งฟั งแอนน์ดุและชุดทาํส วนของฉั นกโ็ดนยึดไปหน่ึงวัน               

ตอนท่ี 25 ฉั นขโมยรูทอีกแลว้...       ไมก่่ีวันหลังจากท่ีฉั นขโมยรูทของจาเร็ดไปแลว้นั น้  ฉั นรู้สกึไดว้า่มาเรียจังนั น้ดีกับฉั นมากเลยทีเดียว  และเธอกม็ั กจะทาํขนมมาให้ทานเสมอ     “ทา่นคลาเอสคะ ฉั นเอาขนมมาให้ลองทานคะ่”     เธอมั กจะนําขนมมาให้ดว้ยใบหน้าย้มิแยม้  และหลังจากนั น้เทา้ของฉั นมักจะเดินไปห้องสภานั กเรียนเ สมอ     ท่ีโตะ๊ของฉั นจะมีขนมของฝีมือของมาเรียจัง  กับนํา้ชาท่ีประธานนั กเรียนชงให้  และฉั นกใ็ชเ้วลาอยูใ่นห้วงของความฝั นน้ีทุกวันๆ     ไมรู่้วา่นั กเรียนคนอ่ืนจะสาปแชง่ฉั นรึเปลา่นะ  ถา้พวกเขารู้วา่...     ขนมของฝีมือของมาเรียจังกับนํา้ชาท่ีประธานนั กเรียน ชงนั น้อร่อยมากๆ 

ไมน่่าเช่ือวา่ฝีมือการตม้ชาของประธานนั กเรียนจะดีขนาดน้ี !!     ดูเหมือนวา่ประธานนั กเรียนจะรู้จักกับนิโคลตัง้แตเ่ดก็ ๆ ดว้ย ทาํไมเขาถึงทนกั บคนอยา่งนิโคลไดน้ะ...      ในตอนน้ีสมาชิกสภาคนอ่ืนๆ เริ่มเป็นเพ่ือนกับฉั นแลว้  ถึงแมว้า่ถา้อยูน่อกห้องฉั นจะไมไ่ดคุ้ยกับทุกคนกเ็ถอะ     ฉั นกับประธานนั กเรียนนั น้อยูร่ะดับชัน้ท่ีแตกตา่งกัน  แตก่ับมาเรียนั น้อยูช่ัน้ปีเดียวกับฉั นทาํให้ฉั นกับเธอเขา้กัน ไดด้ีกวา่  แตภ่ายนอกห้องสภานั กเรียนนั น้พวกเรากย็ังคงมีระยะหา่ง กั นอยูด่ี     สมาชิกในสภานั กเรียนนั น้ตา่งมาจากชนชัน้สูงทัง้นั น้  แต.่..มาเรียจังนั น้ไมใ่ช ่เธอเป็นสามัญชนธรรมดาๆ  ทาํให้มีพวกท่ีกั นไมใ่ห้เธอเขา้ใกลเ้รา     ในเกมนั น้  มาเรียไดใ้กลช้ิดกับตัวละครท่ีจีบไดแ้คน่อกห้องสภานั กเรีย นเทา่นั น้ นั น้เป็นการจับเป้าหมาย  โดยการใชเ้วลากับพวกเขาขา้งนอกสภานั กเรียน 

   แตต่อนน้ีดูเหมือนวา่ไมม่ีตั วละครท่ีจีบไดค้นไหนจะมี ทีทา่พยายามท่ีจะเขา้ใกลม้าเรียเลยสั กคน  ทุกคนกม็ีความสั มพั นธแ์บบเพ่ือนธรรมดาๆ   ไมไ่ดเ้ฉียดท่ีจะหลงใหลหรือคลั ่งไคลเ้ธอเลยสั กคน  นอกจาก...     ฉั นท่ีกาํลังปลาบปล้ืมกับขนมฝีมือของมาเรียจัง  ถา้หากมีขีดคะแนนความรั กละ่กค็ะแนนความรั กของฉั นกับ มาเรียจั งคงเตม็ไปแลว้        ทวา่...     เม่ืออยูน่อกห้องสภานั กเรียนมาเรียจังกย็ังอยูต่ัวคนเดี ยวเหมือนเดิม     แลว้ดูเหมือนวา่จะมีบรรดาทา่นหญงิท่ีมากลั ่นแกลง้เธ อแบบคาตาริน่าในเกมดว้ย     ฉั นตอ้งทาํอะไรสักอยา่ง    

พอฉั นคดิวธิีไมอ่อก  เลยเอาเร่ืองน้ีไปปรึกษากับน้องชายท่ีแสนน่ารั กของฉั น  และเขากต็อบเพียงวา่กอ็ยูก่ับเธอบอ่ยๆ สคิรั บ     ถา้เธออยูก่ั บพวกเราบอ่ยๆ  พวกคนท่ีชอบแกลง้เธอกจ็ะไมม่ายุง่วุน่วายกั บมาเรียจั งอยา่ งท่ีน้องชายของฉั นบอกไว ้    มีครั ง้หน่ึงตอนท่ีฉั นกาํลังนั่งกังวลอยูใ่นสภาเพราะลืม ทาํการบา้นมา มาเรียจังกน็ําสมุดจดของเธอมาให้ฉั นยืม  และชว่ยอธิบายบางขอ้ท่ีฉั นไมเ่ขา้ใจอยา่งใจเยน็  และเธอมักจะย้มิรั บเสมอ เม่ือฉั นบอกเธอวา่  “ขนมของมาเรียจั งอร่อยมากๆ เลย”  แลว้เธอกจ็ะเอาขนมมาให้ฉั นเพิม่มากข้ึน     ไมท่ันรู้ตัวฉั นกไ็ดก้ลายเป็นเพ่ือนรั กของนางเอก  ท่ีเดิมทีในเกมคาตาริน่าเป็นศั ตรูดว้ยไปเสยีแลว้...      น่ีเป็นสาเหตุท่ีทาํให้ฉั นไมส่ามารถเมินเธอไดเ้ลย     เอาละ่!!  ฉั นจะไมร่อเจา้เป้าหมายของมาเรียจังอีกตอ่ไปแลว้  เพราะเจา้พวกนั น้ชักชา้เสยีเลยเกิน! 

ฉั นจะอยูก่ับมาเรียจัง  และไปเท่ียวกับเธอนอกจากห้องสภานั กเรียนแทนให้กแ็ลว้ กั น~!     ไมก่่ีวันหลังจากนั น้     ฉั นกต็ัดสนิใจจะชวนมาเรียจังไปทานขา้วกับฉั น   โดยจะพูดกั บเธอวา่ “มาเรียจั งไปทานขา้วกั นนะ!”  และในตอนน้ีฉั นกาํลังมองหาเธออยู ่    เพราะเพ่ือนๆ  ของฉั นนั น้มักจะมาทานอาหารท่ีโรงอาหารดว้ยกันเสมอ  แตฉ่ั นไมเ่หน็มาเรียจังเลย     ถา้จาํไมผ่ิด  ในเกมเธอนั น้ถูกพวกลูกขุนนางคนอ่ืนกลั่นแกลง้กเ็ลยทาํข้ าวกลอ่งมาทานเองและหาท่ีทานขา้วคนเดียว     จากขอ้มูลนั น้ทาํให้ฉั นมองหามาเรียจังท่ีน่าจะนั่งทานข้ าวอยูท่่ีไหนสั กแหง่  และฉั นกพ็บเธอนั่งทานขา้วตรงบริเวณหน่ึงของสวนภายใ นโรงเรียน    

แตม่าเรียจั งไมไ่ดอ้ยูค่นเดียว   แตม่ีกลุม่พวกทา่นหญงิอยูร่อบๆ เธอดว้ย  และเพราะระยะหา่งของฉั นกับมาเรียจังอยูไ่มห่า่งกันมากนั ก  ฉั นจึงไดย้นิเสยีงของพวกหลอ่นดว้ย     “เป็นแคส่ามั ญชนแตก่ลั บมีเวทแสง  ถึงเธอจะไดเ้ขา้ไปอยูใ่นสภา  แตก่อ็ยา่คดิวา่นั ่นเป็นท่ีท่ีของเธอ!”     “มีพลั งท่ีชว่ยอะไรไมเ่หน็ไดเ้ลย เฮอะ!   น่าสงสารสภานั กเรียนท่ีมีพวกมีพลังแตใ่ชป้ระโยชน์ไมไ่ดอ้ ยูด่ว้ย!”     “ใชแ่ลว้! พวกเรามาทดสอบพลั งกั นดีกวา่  วา่เธอมีเวทมนตร์พิเศษยั งไง?”      บรรดาทา่นหญงิ รอบๆ  ตัวมาเรียจังนั น้ตา่งพูดจาดูถูกมาเรียจังไปเร่ือยๆ     ขณะท่ีทุกคนกาํลังพูดจาถากถางอยูน่ั น้  ทา่นหญงิคนหน่ึงในกลุม่กค็อ่ยๆ   ยกมือท่ีมีเปลวไฟสแีดงฉานข้ึนมา    

นั ่นคือ เวทไฟ!!     เดก็สาวคนนั น้กาํลังจะปาเวทไฟใสม่าเรียจัง!     ฉั นรีบวงิ่ไปตรงนั น้เร็วท่ีสุดเทา่ท่ีฉั นจะเร็วได ้ เพ่ือปกป้องมาเรียจั งจากเปลวไฟท่ีอยูใ่นมือของเดก็สาวคน นั น้ มาเรียจังท่ีตกอยูใ่นอันตราย!     แตฉ่ั นอยูห่า่งจากเธอมากเกินไป...        ถา้แบบน้ีละ่...     “ออกมา เอิร์ล ธั ด!!”     ฉั นตระโกนออกไป กเ็กิดกอ้นดินสูงประมาณ 10  เซนติเมตร ตรงหน้าทา่นหญงิคนนั น้และมาเรียจัง  ทา่นหญงิคนนั น้กา้วไปเหยียบกอ้นดินนั่นเขา้จนหงายสะดุ ดลม้กน้จาํ้เบา้    เยส!!  เสยีงชัยชนะดังข้ึนในใจของฉั น   เหน็ผลการฝึกเวทมนตร์ของฉั นบา้งรึยังละ่? 

   ขณะท่ีทา่นหญงิเหลา่นั น้กาํลังตกใจ  ฉั นกว็งิ่มาหยุดอยูด่า้นหน้าของมาเรียจัง  กัน้กลางระหวา่งเธอกับพวกทา่นหญงิกลุม่นั น้  และจอ้งมองพวกเธอดว้ยใบหน้าชั่วร้ายของฉั น     “พวกเธอทาํอะไร?  จะบอกวา่ทาํไปเพ่ือทดสอบพลั งงั น้หรือ?  เพราะเธอมีพลั งเวทแสง  แตน่ั น้กไ็มไ่ดห้มายความวา่พวกเธอจะมาเหยียดหยามได!้  โรงเรียนน้ีไมไ่ดใ้ห้แบง่ชนชั น้คนอ่ืนเสยีหน่อย!!”     ถา้มีการแบง่ชนชั น้เป็นกลุม่ๆ จริง  ลูกสาวคนเดียวของตระกูลคลาเอสคงมีอิทธิพลสูงมากทีเดีย ว...     “และรู้ไวน้ะวา่มาเรียจั งน่ะพยายามมากๆ  ท่ีมาเรียจังไดค้ะแนนสูงนั น้เป็นผลพว่งมาจากความพยายา มนั น้ยังไงละ่!!”     ถึงนางเอกในเกมจะดูเหมือนเป็นอั จฉริยะกจ็ริงอยู่  แตท่่ีๆฉั นเหน็อยูค่ือมาเรียจังท่ีพยายามเรียนอยา่งขยันขันแ ขง็ 

   เธอมักจะให้ฉั นยืมสมุดจดของเธอตอนท่ีฉั นลืมทาํการ บา้นมา ทัง้ยังนําตาํราเทา่ภูเขามาสอนฉั นดว้ย  ถือวา่เธอขยั นมากจริงๆ นะ     ไมเ่พียงเทา่นั น้  มาเรียจั งยั งถือวา่เป็นสุดยอดคนขยั นเลยละ่!     “แลว้สภานั กเรียนทุกคนนั น้ไมไ่ดเ้หน็วา่เพราะมาเรียจั งเป็นคนท่ีมีพลั งเวทแสง! แตเ่พราะมาเรียจั งคือมาเรียจั ง  เธอเป็นคนท่ีมีความพยายาม ขยั นท่ีสุด  พวกเราจึงชอบเธอมาก  นั ่นคือเหตุผลท่ีทาํให้พวกเราอยูด่ว้ยกั น!”     ฉั นจอ้งมองบรรดาทา่นหญงิพวกนั น้พร้อมกับย้มิมาดร้ าย ท่ีฉั นคดิวา่ดูชั่วชา้ท่ีสุด     “ถา้พวกเธอยั งไมห่ยุดแกลง้มาเรียจั ง  กเ็ตรียมรอรั บจุดจบท่ีเลวร้ายไดเ้ลย”     เหมือนกั บคาตาริน่า คลาเอสในเกม~     

และกข็อบคุณใบหน้าท่ีแสนชั ่วชา้น้ีท่ีทาํให้บรรดาทา่น หญงิพวกนั น้แตกกลุม่กระเจิงคนละทศิคนละทางอีกครั ง้~     เฮอ้...  ชา่งข้ีขลาด ทาํไมทา่นหญงิ  พวกน้ีนั น้ถึงไดช้อบการกลั่นแกลง้แบบน้ีนะ  แลว้กด็ั นนิสั ยเหมือนกั บทา่นคาตาริน่า คลาเอสในเกมอีก!      เม่ือฉั นไลพ่วกสาวๆ ออกไปหมดแลว้  ฉั นกห็ันกลับมาหามาเรียจัง     ไมรู่้วา่เพราะอะไร... ทาํไมเธอถึงร้องไห้ไดก้ไ็มรู่้!     “มะ..มาเรียจั ง!”     ฉั นรีบเดินเขา้ไปใกลเ้ธอ  และดึงตั วของเธอท่ีกาํลั งสั น่มาโอบเอาไว ้    สงสัยวา่เพราะตะก้ีท่ีฉั นตะโกนกับใชเ้วทมนตร์ตรงหน้ าเธอ...ทาํให้เธอกลั วกไ็ด้  ฉั นใชม้ือสัมผัสเสน้ผมและแผน่หลังของมาเรียจังไปมาราว กั บจะปลอบใจเธอ   และมาเรียจั งกพ็ึมพาํอะไรบางอยา่งตอบกลั บมา 

   “...ทะทา่นคลาเอส...ช่ือของฉั น”     หืม? ช่ือ? อะไรเหรอ? แลว้ฉั นกค็ดิไดว้า่  ...ฉั นเผลอเรียกเธอวา่มาเรียจังโดยไมไ่ดต้ัง้ใจ   ช่ือเลน่ท่ีฉั นเรียกในใจของฉั นเทา่นั น้  เพราะปกติฉั นจะเรียกเธอวา่ “คุณแคมป์เบลล”์ เทา่นั น้     “เออ่...ขอโทษทีนะคะ  ท่ีดิฉั นสยีมารยาทเรียกช่ือของคุณแบบนั น้ออกไป...”     มาเรียจังสา่ยหัวไปมา ยงิ่ทาํให้ฉั นวติกกังวลเขา้ไปอีก     “ไม.่..ไมคะ่ ดิฉั น...ดิฉั นคดิวา่ทา่นไมต่อ้งเติม ‘จัง’  ลงไปทา้ยช่ือกไ็ด.้.. แค ่‘มาเรีย’ กพ็อแลว้ละ่คะ่”     ถึงคาํเรียกวา่ ‘มาเรียจัง’ จะดูน่ารั กกเ็ถอะ   แตเ่ธอท่ีบอกฉั นแบบนั น้ทาํให้ฉั นรู้สกึดีกวา่  และฉั นกเ็รียกเธอทันทีวา่     “ขอบคุณนะ มาเรีย”  ตอนน้ีฉั นคดิวา่ความใกลช้ิดของเราสองคนเพิม่มากข้ึ นแลว้ละ่~ 

   มาเรียตอนน้ีกาํลั งย้มิอยา่งมีความสุข  แลว้แกม้ของเธอกเ็ปล่ียนเป็นสแีดงกลา่ํ     “เออ่...ถา้หากวา่ไมเ่ป็นไร...ทา่น...เออ่”     ดูเหมือนวา่มาเรียจะอยากพูดอะไรตอ่อีก  ฉั นเลยไดแ้คเ่อียงคอจอ้งมองเธอ  “เออ่...ถา้หากทา่นไมว่า่อะไร  ดิฉั นขอเรียกทา่นวา่ทา่นคาตาริน่าเหมือนกับคนอ่ืนๆ  ไดไ้หมคะ?”     พอเธอพูดแบบนั น้ หัวสมองขอฉั นกว็า่งโพลนทันที  นึกวา่จะพูดเร่ืองอะไรท่ีสาํคั ญกวา่น้ีเสยีอีก แตแ่คน่้ี     “ไดส้!ิ มาเรียเรียกช่ือดิฉั นตามใจชอบไดเ้ลย  ยั งไงพวกเรากเ็ป็นเพ่ือนกั นน่ีคะ?”  ฉั นย้มิให้กับมาเรีย  ไมรู่้วา่เพราะอะไรทั ง้ท่ีนํา้ตามาเรียหยุดไหลไปแลว้  ตอนน้ีนั ยน์ตาของเธอกลับคลอไปดว้ยนํา้ตาอีกรอบ  และไหลลงมาจนฉั นไมรู่้จะทาํยังไง...    

หลั งจากท่ีมาเรียสงบลงแลว้  คีธท่ีมาตามหาฉั นกพ็าเรากลับโรงอาหาร  และเริ่มทานขา้วกลางวั นดว้ยกั นแถมมาเรียยั งแบง่ขา้วกลอ่ งให้ฉั นทานดว้ย  และขา้วกลอ่งของมาเรียกอ็ร่อยเหมือนกั บขนมของเธอเลย ละ่     ฉั นท่ีไปชว่ยมาเรียจากเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึน  ตอนน้ีฉั นกไ็ดใ้ชเ้วลากับมาเรียนอกจากห้องสภานั กเรียนแ ลว้     แตพ่อลองคดิดู  ถา้ฉั นไมส่ามารถหยุดเดก็สาวท่ีกาํลังกลั่นแกลง้มาเรียไดน้ั ้ น มาเรียคงไดร้ั บบาดเจบ็     การใชเ้วทมนตร์โจมตีคนอ่ืนนั น้  มีขอ้หาร้ายแรงอาจจะทาํให้ถูกเนรเทศออกนอกประเทศ  เชน่เดียวกั บคาตาริน่า  คลาเอสในเกมท่ีไดร้ั บโทษทัณฑน์้ีจากความผิดของเธอ      มาคดิๆ ดู  เหตุการณ์ของทา่นหญงิคนนั น้เหมือนกับคาตาริน่าเลย...    

พอเริ่มกังวลฉั นกเ็ลยลุกจากเตียงเดินไปหยบิสมุดบัน ทึกความทรงจาํชาติกอ่นข้ึนมาเปิดออกดู     วั นหน่ึงชว่งพั กกลางวั น  คาตาริน่าและลูกสมุนของเธอเขา้มาแกลง้มาเรียตามปกติ  เธอลอ้มรอบมาเรียและตะโกนถากถาง  แลว้หน่ึงในลูกสมุนกต็ัดสนิใจทาํร้ายมาเรียดว้ยพลังเวทไฟ      ชั่ววูบหน่ึงกอ่นท่ีลูกไฟนั น้จะโดนตัวมาเรีย  พลั นกม็ีอะไรบางอยา่งหมุนปกป้องรอบๆ ตั วของเธอ   เธอถูกโลด่ินขนาดใหญป่กป้องอยู!่     พลังเวทมนตร์นั น้คือของคีธ  ท่ีเรียกเวทดินออกมาเพ่ือปกป้องมาเรีย     และคีธไมไ่ดป้รากฏตั วออกมา  เพราะหัวหน้าของลูกสมุนนั น้คือพ่ีสาวของเขา คาตาริน่า  และเขาคงเจอปั ญหาใหญแ่น่  หากเขาปรากฏตั วตอ่หน้าทุกคน...      ดังนั น้หลังจากท่ีคาตาริน่าจากไปแลว้  คีธถึงออกมาและโอบกอดมาเรียท่ีตั วสั น่เทาดว้ยความกลั ว 

เพราะการถูกโจมตีดว้ยเวทไฟ  และคีธกก็อดเธอเพ่ือปลอบโยน....     แลว้คีธในตอนนั น้รู้สกึลาํบากใจมาก  เพราะเขาเป็นเพลย์บอย เขาไมเ่คยทาํแบบน้ีกั บใครมากอ่น  ทาํให้น่ีเป็นฉากท่ีน่าดูมาก!     ...นะน่ีหมายความวา่...     ฉั นขโมยเหตุการณ์อีกแลว้...     ตอ่จากจาเร็ดกค็ีธงั น้เรอะ!     น่ีมัน...ทัง้ๆท่ีตัง้ใจเอาไวแ้ลว้วา่จะไมยุ่ง่กับความรั กขอ งคีธ แตฉ่ั นกด็ันไปขโมยเหตุการณ์ความรั กของคีธเสยีได.้..  น้องชายท่ีน่ารั กของฉั น.... พ่ีสาวคนน้ีขอโทษจริงๆนะ     ....ความรั กของคีธกับมาเรียคงไมม่ีความคืบหน้าอีกแล้ วสนิะ... ฉั นทาํอะไรลงไปเน้ีย?!     ...ขอโทษนะ...  เออะ...! ถา้พวกเขาไมร่ั กกันอาจจะดีกไ็ดน้่ีนา!    

ถา้คีธรั กกับมาเรียจัง คาตาริน่ากจ็ะกลายเป็นตัวเกะกะ  และสุดทา้ยมันกจ็ะพุง่เป้ามาทาํลายฉั นสนิะ     งัน้ฉั นกท็าํไดด้ีแลว้ส!ิ โอ ้ดีใจจัง!     หลั งจากท่ีขโมยรูทของจาเร็ด  ฉั นไมรู่้เลยวา่ไดป้ิดธงทาํลายของตัวเองไปแลว้ ยอดไปเลย   วธิีน้ีกย็อดไปเลย!!     แลว้ฉั นกย็นิดีกับตัวเองซาํ้ไปซาํ้มาอยา่งอารมณ์ดี     การไดส้นิทกั บนางเอกขอ้ดีเป็นอยา่งน้ีน่ีเอง  ฉั นจะไดดู้วา่ความรั กของเธอกับตัวละครท่ีจีบไดเ้ป็นยังไงบ้ างแลว้~     หลั งจากท่ีทุกคนเป็นเพ่ือนกั น  พวกเราทุกคนกจ็ะอยูด่ว้ยกั นตลอด  และเพราะพวกเราเป็นผูห้ญงิ การถามวา่  “เธอชอบใครอยูเ่หรอ” ไดง้า่ยมาก     แตค่าํตอบของมาเรียนั น้  เป็นสงิ่ท่ีผิดคาดจากท่ีฉั นคดิไวม้าก    

เพราะตอนท่ีฉั นถามมาเรียวา่ “น่ี~  มาเรียมีคนท่ีชอบอยูไ่หมคะ?” เธอกลั บตอบวา่     “ดิฉั นชอบทา่นคาตาริน่าไงคะ่”  แลว้แกม้ของเธอตอนท่ีตอบนั น้กแ็ดงกลา่ํทีเดียว...     ฉั นกด็ีใจนะท่ีเธอชอบฉั น ทวา่  นั น้ไมไ่ดห้มายถึงแบบนั น้ส.ิ..  เม่ือฉั นลองถามแมร่ีกับโซเฟียดว้ยคาํถามเดียวกับมาเรี ยแลว้ก.็..     “ดิฉั น...ดิฉั นเองกช็อบทา่นคาตาริน่าเหมือนกัน  ชอบมากกวา่คนอ่ืนดว้ย!”  “ทา่นมาเรีย ทา่นแมร่ีไมยุ่ติธรรมน่ี!  ดิฉั นเองกช็อบทา่นคาตาริน่าเหมือนกันนะ!”     ถึงบทสนทนาจะน่ารั กกเ็ถอะ  แตน่่ีเหมือนกับเป็นการแขง่กันช่ืนชมฉั นยังไงไมรู่้...     รู้สกึวา่คงไมม่ีโอกาสไดย้ืนยั นความคืบหน้าเร่ืองความ รั กแหง...     แตพ่อไดส้นิทกับมาเรียฉั นกเ็ริ่มรู้เสน่หข์องเธอมากข้ึน 

   อยา่งเชน่ขนมของเธอนั น้อร่อยมากราวกับทาํมาเพ่ือให้ ฉั น และเธอมีนํา้ใจมาก เพราะเธอให้สมุดจดฉั นลอก  และเม่ือใดท่ีเราสบตากัน ฉั นกไ็ดร้อยย้มิน่ารั กๆ  ท่ีปรากฏบนใบหน้าของเธอท่ีเจือแววเขิลอายเลก็น้อย     ถา้เกิดฉั นเป็นผูช้ายฉั นคงหลงเสน่หไ์ปเตม็ๆ แน่     หลั งจากท่ีขโมยสองรูทไปดว้ยความบั งเอิญ   ฉั นกจ็มอยูก่ับเสน่หข์องมาเรียท่ีไมม่ีใครสามารถตา้นทานไ ด้  ถา้เปล่ียนฉั นเป็นตัวละครท่ีเลือกจีบไดพ้วกเขาคงจะเป่ียมไ ปดว้ยความรั กแลว้...     ฉั นท่ีตัดสนิใจเป็นเพ่ือนกับมาเรียแลว้  รู้สกึไดถ้ึงอันตรายในเสน่หข์องเธอ เลยตัดสนิใจวา่...      “ยังไงดีละ่...? มันไมเ่ป็นธรรมชาติยังไงไมรู่้”   พอไดย้นิฉั นพึมพาํแอนน์กข็มวดค้วิ     “...เออ่ คุณหนูหมายถึงอะไรคะ อะไรท่ีควรจะเป็น....”    

“ฉั นพูดวา่ฉั นจะตอ้งฝึกปางูออกมาให้เป็นธรรมชาติกว่ าน้ี”     พอฉั นอธิบายซาํ้  แอนน์กบ็อกวา่เหมือนฉั นเคยพูดกับเธอไวแ้ลว้กอ่นหน้าน้ี     “ใชค่ะ่...ดิฉั นเคยฟั งคุณหนูพูดเร่ืองน้ี  แตด่ิฉั นไมท่ราบวา่คุณหนูจะปาให้เป็นธรรมชาติไปทาํไม... ”     “กอ็ยา่งท่ีพูดนั น้แหละ เผ่ือฉุกเฉิน! เอาละ่  ดูนะวา่โยนเป็นธรรมชาติรึยั ง พร้อมน้า!”     ฉั นวา่ พลางโยนงูของเลน่อีกครั ง้     “ยังไงดีละ่คะ...แตด่ิฉั นไมค่ดิวา่การโยนงูของเลน่จาก กระเป๋าของคุณหนู ดูเป็นธรรมชาติตรงไหนเลยนะคะ....”     แอนน์ถอนหายใจอยา่งหนั กหน่วง  แตฉ่ั นไมไ่ดส้นใจเธอและพยายามฝึกขวา้งตอ่ไป    

เผ่ือไวใ้นกรณีท่ีฉั นจะไดไ้มถู่กพวกตัวละครท่ีจีบไดล้าํ ลายลงโดยท่ีเขาตกหลุมเสน่หข์องมาเรียเสยีกอ่น  ฉั นจะตอ้งฝึกขวา้งงูให้เป็นธรรมชาติ...     และตอ้งขยายเน้ือท่ีในการปลูกสวนดว้ย!      

ตอนท่ี 26 พวกเขาเรียกฉั นวา่ฉั นเป็นเดก็สาวพิเศษ        มาเรีย แคมป์เบลล ์เป็นช่ือของฉั น  แตม่ีน้อยคนนั กท่ีจะเรียกฉั นดว้ยช่ือจริง    สว่นมากพวกเขาเอาแตเ่รียกฉั นวา่ ‘สาวเวทแสง’     ฉั นเติบโตข้ึนมาจากเมืองท่ีอยูต่ิดกับชายแดน  อยูห่า่งไกลจากเมืองหลวง  และพลังเวทมนตร์ของฉั นนั น้เกิดข้ึนมาตอนท่ีฉั นนั น้อายุไ ดห้้าขวบ     ตอนท่ีฉั นกาํลังเลน่กับเพ่ือนของฉั น  แลว้เพ่ือนของฉั นเกิดสะดุดลม้ลงจนไดร้ั บบาดเจบ็ท่ีเทา้ของ เธอ มีเลือดออกและสหีน้าของเธอดูเจบ็ปวดมาก  จนฉั นอยากจะชว่ยให้เธอหายดี  ฉั นเริ่มสัมผัสบาดแผลของเธอ  ทันใดนั น้แสงสวา่งวาบกป็รากฏออกมาจากมือของฉั น  และแสงนั น้มันกเ็ริ่มชว่ยสมานบาดแผลของเพ่ือนฉั นจนหา ยไปอยา่งไร้ร่องรอย     

เวทมนตร์แสงสวา่งของฉั นชว่ยเยียวยารั กษาอาการบา ดเจบ็และความเจบ็ปวดทั ง้หมดของเธอ     แตใ่นตอนนั น้ฉั นไมรู่้วา่ฉั นทาํอะไรลงไป  ถา้หากฉั นเกิดมาในตระกูลขุนนางละ่กฉ็ั นคงจะไดเ้รียนรู้เร่ื องพลั งเวทมนตร์อยา่งกวา้งขวาง  ทวา่...ฉั นเกิดมาในครอบครั วของสามัญชน  และฉั นกไ็มไ่ดไ้ปโรงเรียน เลยไมรู่้วา่สงิ่ท่ีฉั นมีนั น้  พิเศษขนาดไหน...     นอกจากเพ่ือนของฉั นท่ีเหน็การกระทาํของฉั น  ท่ีมีแสงออกมาจากหลั งมือ หอ่หุ้มขอ้เทา้ของเธอ  แลว้บาดแผลกับความเจบ็ปวดกห็ายไปหมด...      เพ่ือนของฉั นรู้สกึตกอกตกใจมาก เธอกลัวจนกร๊ีดร้อง  ผลักฉั นลม้ลงแลว้วงิ่หนีไป     ขณะท่ีฉั นไดแ้ตน่ั่งนิ่งๆ อยูใ่นอาการสับสน  แมข่องฉั นท่ีเป็นหว่งวา่ฉั นหายไปไหนกม็าหาฉั น  แลว้พบวา่ฉั นตัวแขง็ท่ือไปแลว้...     หลังจากท่ีฉั นบอกแมข่องฉั นเก่ียวกับสงิ่ท่ีเกิดข้ึน  เธอกพ็าฉั นไปท่ีศาลากลางของเมืองทันที 

   หลังจากท่ีไดร้ั บการตรวจสอบจากเจา้หน้าท่ีวา่ฉั นนั น้มี  ‘พลั งเวทแสงสวา่ง’     ฉั นท่ีสามารถใชพ้ลังเวทไดน้ั น้ไมไ่ดเ้ป็นเดก็ธรรมดาๆ  อีกตอ่ไป  แมว้า่ครอบครั วของฉั นไมไ่ดร้่าํรวยมาก  แตพ่อ่ของฉั นนั น้เป็นคนร่าเริงและเช่ือถือได ้ และแมข่องฉั นนั น้เป็นคนออ่นโยนรั กการทาํขนมมาก  เคยมีคนพูดวา่แมข่องฉั นนั น้สวยท่ีสุดในเมือง  โชคดีมากท่ีพอ่ไดแ้ตง่งานกั บแม่     แต.่..หลังจากท่ีฉั นมีมีพลังเวทแสงทุกๆ  อยา่งกเ็ปล่ียนไป      ในประเทศน้ีสว่นใหญค่นท่ีพลังอาํนาจเวทมนตร์นั น้เ ป็นขุนนางหมดทั ง้สน้ิ  และแทบจะไมม่ีคนธรรมดาเลยท่ีมีพลั ง  แตฉ่ั นดันเกิดมาเป็นคนท่ีมีพลังเวทมนตร์ท่ีหายาก ทัง้ๆ  ท่ีมั นควรจะตกไปอยูใ่นหมูข่องคนท่ีมีความพร้อมท่ีจะเรียรู้เ ร่ืองของเวทมนตร์    

เพราะเม่ือฉั นมีพลังเวท... ทุกๆ  คนกเ็ริ่มสงสัยความสัมพันธข์องแมฉ่ั น  สว่นหน่ึงเป็นเพราะฉั นนั น้เกิดมาแทบไมม่ีสว่นไหนเหมือน พอ่เลย     โดยเฉพาะแมท่่ีเป็นผูห้ญงิท่ีสวยท่ีสุดในเมือง...  มีคนเอามาพูดวา่เธออาจจะไปนอนกั บพวกขุนนางท่ีแวะเวีย นมาทางแถบน้ี     แน่นอนวา่ขอ้มูลเหลา่น้ีเช่ือถือไมไ่ด.้..     ทวา่...     ในเมืองเลก็ๆ แบบน้ี  ขา่วลือไดแ้พร่กระจายไปอยา่งรวดเร็วอยูแ่ลว้  แลว้ความสัมพันธข์องครอบครั วของเรากก็ลายเป็นแขง็กระ ดา้ง...     หลังจากนั น้พอ่ท่ีมักจะรีบกลับบา้นดว้ยสหีน้ามีความสุ ขนั น้กลายเป็นวา่แทบไมเ่คยกลับมาท่ีบา้นเลย  และแมท่่ีชอบย้มิ  รอคอยการกลับมาของพอ่นั น้มักจะมีสหีน้าท่ีวา่งเปลา่ 

ถึงแมว้า่เธอจะชอบทาํขนมมาก  แตพ่อเกิดเร่ืองข้ึนเธอกแ็ทบไมท่าํขนมอีกตอ่ไป      ....ทัง้หมดเป็นเพราะฉั นมีพลังเวทมนตร์....     นอกจากครอบครั วของฉั นท่ีเปล่ียนแปลงไป  ทุกๆคนในหมูบ่า้นถึงแมว้า่จะมาให้ฉั นชว่ยรั กษา  แตฉ่ั นเพิง่มาตระหนั กไดว้า่พวกเขานั น้เมินเฉยกับฉั นมาก  อีกทัง้เพ่ือนของฉั นกไ็มย่อมมาเลน่กับฉั นอีกเลย...     พวกเขาเอาแตบ่อกฉั นวา่  ฉั นตอ้งเป็นลูกนอกสมรสของพวกขุนนาง  เพราะไมเ่คยมีเดก็สามั ญชนคนไหนท่ีมีพลั งเวทมนตร์     ...ฉั นไมอ่าจแกต้ัวเร่ืองน้ีได้  มั นไมใ่ชเ่ร่ืองงา่ยเลยท่ีจะใชช้ีวติสงบสุขในสถานการณ์ แบบน้ี        ดังนั น้ พอฉั นมีพลังเวท  ฉั นกก็ลายเป็นท่ีรั งเกียจของทุกคน  และฉั นกก็ลายเป็นคนท่ีเอาแตห่ลีกเล่ียงคนอ่ืนไป    

แตย่ังไงฉั น...  ฉั นยังหวังวา่อยากให้พอ่ของฉั นกลับบา้น  อยากให้แมข่องฉั นย้มิอีกครั ง้หน่ึง ย้มิให้ฉั น ย้มิให้พอ่  และอยากให้เพ่ือนๆ กลับมาเลน่กับฉั น     น่ีเป็นเหตุผลท่ีทาํให้ฉั นพยายามาก  ในการชว่ยงานบา้นแบบไมป่ริปากบน่  หรือพูดเหน็แกต่ั วใดๆ     ตราบใดท่ีฉั นทาํงานหนั กและขยันขันแขง็  ฉั นเช่ือวา่ฉั นจะตอ้งไดก้ลับไปใชช้ีวติท่ีสงบสุขแบบเดิมอีกแ น่นอน     และนั น้เป็นกอ่นท่ีฉั นจะไดรู้้ตัววา่ฉั นกลายเป็น ‘มาเรีย  หญงิสาวผูว้เิศษ’ ไปเสยีแลว้....     สุดทา้ยฉั นกไ็ดร้ั บเลือกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียนใน เขตใกลเ้คียง  คุณครูยกยอ่งฉั นท่ีเป็นเดก็นั กเรียนท่ียอดเย่ียม     แตไ่มว่า่ยั งไง....พอ่กย็ั งไมก่ลั บมาบา้น...และแมก่ไ็มแ่ มแ้ตท่่ีจะมองมาทางฉั นอีกเลย...    

และเดก็คนอ่ืนๆ กไ็มม่ีใครมาเลน่กับฉั น  ถึงพวกเขาไมไ่ดม้ากลั่นแกลง้ฉั น  แตพ่วกเขาเลือกมองเมินฉั นเหมือนกับฉั นเป็นอากาศ...     ถึงฉั นจะพยายามอยา่งหนั กแคไ่หน...กย็ังมีแตค่นเรีย กฉั นวา่ ‘เดก็สาวพิเศษ’ ไมเ่ปล่ียนแปลง...     ในความเป็นจริงฉั นยังอยากจะหวังวา่  มีใครอีกคนมาปรากฏตัวตรงหน้าฉั น และบอกฉั นวา่  ‘เธอเป็นลูกลั บๆ ของขุนนาง  อีกเด๋ียวกค็งมีคนมารั บเธอไปแน่นอน’ หรือ  ‘สงิ่ท่ีเธอทาํนั น้ไมใ่ชเ่วทมนตร์’     ฉั นจะทาํอะไรได.้..ฉั นเคยคดิเหมือนกันนะ  แตแ่ลว้วันหน่ึงเพ่ือนร่วมชัน้ของฉั นนําขนมฝีมือเธอมาแบง่ ให้เพ่ือนๆ ท่ีโรงเรียน  และฉั นเหน็วา่พวกเขามีสหีน้าท่ีมีความสุขมากทีเดียว     ถา้ฉั นทาํขนม....แบบท่ีเพ่ือนร่วมชัน้ของฉั นทาํ  ฉั นสงสัยวา่ฉั นจะอยูก่ับทุกๆคนไดไ้หม...  กอ่นหน้าท่ีพลังของฉั นจะต่ืนตัว...ฉั นมักจะทาํขนมกับแมข่ องฉั นบอ่ยๆ และขนมของแมอ่ร่อยมาก...    

หลังจากวันนั น้ฉั นเริ่มทาํขนมดว้ยตัวเองครั ง้แรก  พยายามนําสงิ่ท่ีจดจาํจากแมอ่อกมาใช้  ขนมของฉั นนั น้อาจจะทาํไดไ้มด่ีเทา่กับท่ีเคยทาํกับแม ่ แตข่นมพวกน้ีมีรสชาติท่ีฉั นแสนคดิถึงติดอยูภ่ายในอกของ ฉั น     ดังนั น้ฉั นเลนพยายามทาํขนมเตม็ท ่ี และหอบขนมเหลา่นั น้ไปโรงเรียนดส้น     และเม่ือถึงเวลาพั กกลางวั น  ฉั นกว็างขนมบนโตะ๊ของทุกคน     แต.่..ไมม่ีใครแตะตอ้งขนมเหลา่นั น้เลย  เม่ือทานขา้วเสร็จทุกคนกก็ลั บไปท่ีโตะ๊  เหลือเพียงแตฉ่ั นท่ีรวบรวมขนมกลับมาไวใ้นกระเป๋าดังเดิม ...     หลังเลิกเรียนฉั นเป็นคนเดียวท่ีเอาขนมออกมาจากกร ะเป๋าอีกครั ง้  ขนมพวกน้ีเป็นขนมท่ีแสนอร่อยและทุกคนสามารถกินมั นไ ด.้..แลว้ฉั นกร็้องไห้...     ฉั นไมส่ามารถห้ามนํา้ตาไมใ่ห้ไหลออกมาไดเ้ลย... 

   ฉั นกินขนมของฉั นอยูค่นเดียวจนหมด  แลว้ถึงกลับมาท่ีบา้น ทันทีท่ีวางของลงบนเตียงของฉั น     ฉั นกบ็อกแมล่อดประตูห้องนอนวา่  “หนูไมท่านขา้วเยน็นะคะวั นน้ี”  นํา้เสยีงท่ีหา่งเหินเหมือนคนแปลกหน้า “หนูกินมาแลว้คะ่”  และแมก่ต็อบฉั นกลับมาวา่ “อา่... โอเค”  กอ่นท่ีเธอจะท้งิฉั นให้อยูค่นเดียว     ครูท่ีโรงเรียน ชาวบา้น  และครอบครั วของฉั นตา่งเรียกฉั นวา่ ‘เดก็สาวพิเศษ’     ท่ี ‘พิเศษ’ ยั งหมายถึง ‘แตกตา่ง’     ไมว่า่ฉั นจะพยายามขนาดไหน ฉั นกถ็ูกรั งเกียจ  เป็นท่ีหวาดกลั วของทุกคน...     ฉั นไมอ่ยากถูกเรียกวา่เป็น ‘เดก็สาวเวทแสง’     ฉั นไมไ่ดเ้ป็นลูกลับๆ ของขุนนาง...  ฉั นไมไ่ดอ้ยากไดพ้ลังน้ี... 

ฉั นพยายามอยา่งหนั ก...เพียงแคอ่ยากให้ใครสักคนยอมรั บ ฉั น...     ทุกอยา่งจะไมเ่ป็นไร.... ฉั นสบายดี  เพราะงัน้...ใครสักคน... แคใ่ครสักคน...มองมาท่ีฉั นส.ิ..  มองมาท่ีฉั น... เพียงแคม่องมาท่ีฉั นท่ีเป็นเพียง มาเรีย  แคมป์เบลล.์...        เม่ือฉั นอายุครบสบิห้าปี  ตามกฏหมายบังคับนั น้ผูท้่ีมีพลังเวทมนตร์จะตอ้งมาเขา้โรง เรียนน้ี     ถา้ฉั นไปท่ีนั น้... บางทีคนท่ีสามารถเป็นเพ่ือนฉั นได้  อาจจะปรากฏตั วข้ึน...     ฉั นแน่ใจ...     เม่ือฉั นเดินเขา้ไปในโรงเรียนเวทมนตร์ท่ีมีประวัติศาส ตร์อันยาวนาน ความหวังของฉั นกถ็ูกทาํลายลงทันที    

นั กเรียนทุกคนนั น้เป็นขุนนางกันหมด  ยกเวน้เพียงแตฉ่ั นท่ีเป็นคนธรรมดา  ซ่ึงมีชอ่งวา่งความแตกตา่งระหวา่งชนชั น้สูงมาก     นอกจากน้ีคนธรรมดาแบบฉั นยังไมม่ีความรู้เร่ืองเวทม นตร์เลยแมแ้ตน่้อย พลังเวทไฟท่ีคดิวา่หายากนั น้  กลั บกลายเป็นวา่มั นหาไมย่ากเลยในหมูผู่ใ้ชเ้วทมนตร์     เป็นผลให้ฉั นยงิ่แตกตา่งจากคนอ่ืนๆ เขา้ไปอีก  ฉั นไมม่ีเพ่ือน ทัง้ยังถูกกลั่นแกลง้  เหตุผลเพราะเป็นคนธรรมดาแตด่ั นมีพลั งเวทมนตร์...     ดังนั น้...ถึงแมว้า่ฉั นจะพยายามมากแคไ่หน...  ถา้ฉั นเป็นคนดี... ฉั นจะตอ้งตัง้ใจพยายามให้มากยงิ่ข้ึน     และไมก่่ีสัปดาหใ์ห้หลังจากท่ีฉั นเขา้เรียนในโรงเรียนเ วทมนตร์แหง่น้ี  มีการทดสอบความถนั ดของนั กเรียนในดา้นวชิาการและทา งดา้นเสทมนตร์ ฉั นเลยพยายามฝึกทัง้สองเร่ืองอยา่งหนั ก  เพ่ือให้ผลการเรียนท่ีดี     และผลลัพทก์ค็ือฉั นไดเ้ขา้ไปเป็นสมาชิกสภานั กเรียน. .. 

   สมาชิกในสภานั กเรียนนั น้นอกจากฉั นเป็นชนชัน้สูงกั นหมดทุกคน     และปกติฉั นท่ีแทบจะกลายเป็นธาตุอากาศของทุกคนนั ้ นกไ็ดใ้ชช้ีวติท่ีปกติ...ฉั นพูดคุยกับพวกเขา  และมีรุ่นพ่ีปีสองในสภานั กเรียนท่ีพูดคุยเขา้กับฉั นไดด้ว้ย     ตอนท่ีแนะนําตัวครั ง้แรกฉั นคอ่นขา้งออ่นแอและหวา ดกลั วมาก  เพราะพวกเขามีสถานะทางสังคมสูงกวา่ฉั นกันหมด  แตส่มาชิกสภานั กเรียนนั น้กลับเป็นมิตรกับฉั นมาก     โดยเฉพาะอยา่งยงิ่กั บทา่นหญงิท่ีไมไ่ดเ้ป็นคนในสภา นั กเรียน  แตไ่ดอ้ภิสทิธิ์พิเศษให้มาอยูใ่นห้องสภานั กเรียนได้  เธอ ลูกสาวของทา่นดยุค ทา่นคาตาริน่า คลาเอส  เธอปฏิบัติตัวกับฉั นเหมือนกับท่ีทาํกับบรรดาลูกขุนนางคน อ่ืนๆ เธอนั น้อบอุน่และเป็นกันเองมาก     ในโรงเรียน  สถานท่ีท่ีเดียวท่ีฉั นไดผ้อ่นคลายกค็ือห้องสภานั กเรียนแหง่ น้ี 

   “คุณแคมป์เบลล ์กท็าํขนมไดใ้ชไ่หมคะ?”     อยูๆ่ ทา่นคาตาริน่ากถ็ามคาํถามน้ีข้ึนมา  ทาํให้ฉั นตัวแขง็ไปเลย     “เออ่ ทาํไมถึงรู้วา่ฉั นทาํขนมเป็นละ่คะ?”     ฉั นนั น้ทาํขนมไดแ้น่นอนอยูแ่ลว้  ฉั นนั น้มักจะทาํขนมสูตรของแม ่ และการยาํ้เตือนตัวเองเร่ืองเก่ียวกับแมท่าํให้ฉั นรู้สกึดี     ตัง้แตท่่ีมาโรงเรียนน้ีฉั นถูกขม่เหง โดนรั งแก  จนฉั นตอ้งขอยืมห้องคหกรรมเพ่ือทาํขนมไวก้ินเผ่ือผอ่นค ลาย แน่นอนวา่น่ีน่าจะเป็นความลั บ  และฉั นแน่ใจวา่ไมเ่คยพูดออกไปในห้องสภานั กเรียนแน่  แตท่าํไมทา่นคาตาริน่าถึงไดรู้้เร่ืองน้ี  ฉั นจอ้งมองทางทา่นคาตาริน่าดว้ยความสงสัยและสับส น     “อา่~~ ดิฉั นไดย้นิจากพวกทา่นหญงิท่ีโรงอาหารหน่ะ”     นั น้คือคาํตอบท่ีฉั นได้ 

   อันท่ีจริงฉั นกไ็มไ่ดบ้อกกับพอ่ครั วและแมค่รั วเร่ืองท่ีจ ะให้เกบ็เป็นความลั บ  เพราะยั งไงกอ็าจจะเป็นหั วขอ้ขา่วลือไดอ้ยูแ่ลว้     “ตามท่ีทา่นไดย้นินั น้แหละคะ่ ทา่นคลาเอส  บางครั ง้ดิฉั นกเ็ขา้ห้องคหกรรม  ทาํขนมทานเองเป็นครั ง้คราว  แตว่า่ยั งฝีมือไมถ่ึงขั น้ท่ีจะทาํให้ทุกคนทานได.้..”      ฉั นจอ้งมองขนมท่ีถูกหอ่อยา่งหรูหราบนโตะ๊     ขนมของพวกชนชัน้สูงท่ีฉั นไมเ่คนแตะตอ้งมากอ่น...  การให้คนท่ีรั บประทานขนมแบบน้ีทุกวันมาทานขนมฝีมือฉั นน่ี... เป็นเร่ืองน่าเศร้าเกินไปแลว้...  แตท่า่นคาตาริน่ากลั บพูดวา่     “สาํหรั บดิฉั น  ถึงแมว้า่ดิฉั นจะชอบขนมท่ีตกแตง่หรูหรากต็าม  แตด่ิฉั นกช็อบขนมท่ีทาํเองดว้ยเหมือนกันนะ”     นั น้คือสงิ่ท่ีทา่นคาตาริน่าพูดออกมา    

“เอ ๋ทา่นคลาเอสชอบขนมท่ีทาํข้ึนเองหรือคะ?”     ฉั นรู้สกึประหลาดใจมาก  ฉั นเคยไดย้นิวา่พวกขุนนางสว่นใหญไ่มท่าํอาหารกินเอง  และพวกเขาจะกินขนมฝีมือมืออาชีพเทา่นั น้  ไมม่ีทางแตะตอ้งขนมของมือสมั ครเลน่เดด็ขาด     “ใช ่คุณหั วหน้าแมบ่า้น  กม็ีงานอดิเรกคลา้ยคุณน่ีแหละ  ดิฉั นยังชอบไปขอให้เธอทาํขนมให้ดิฉั นทานบอ่ยๆ  เลยละ่คะ่ หลั งจากท่ีมาอยูใ่นโรงเรียนแลว้  ดิฉั นกไ็มเ่คยทานขนมฝีมือคุณหัวหน้าแมบ่า้นอีกเลย  ถา้ไมร่บกวนจนเกินไป  คุณแคมป์เบลลช์ว่ยทาํขนมให้ดิฉั นทานไดห้รือไมค่ะ  หรือไมจ่ะให้ดิฉั นออกคา่อุปกรณ์ในการทาํขนมให้คุณดว้ย ดีไหมคะ?”     เธอบอกกับฉั นพร้อมกับสง่รอยย้มิท่ีแสนน่ารั กมาให้ฉั น     “ดิฉั นรั บเงนิไมไ่ดห้รอกคะ่! ฉั นเพียงแคใ่ชข้องเหลือๆ  จากห้องคหกรรมเทา่นั น้เอง!  ...และดิฉั นไมค่อ่ยมั่นใจวา่มันจะอร่อยไหม 

ถา้หากทา่นคาตาริน่า...เออ่ฉั นจะลองทาํขนมมาให้ทานดูน ะคะ”     ฉั นท่ีถูกกดดันดว้ยรอยย้มิแสนน่ารั ก  ถึงฉั นจะรู้ตัววา่ไมส่มควรแตก่ต็กปากรั บคาํของเธอไปเสยีแ ลว้     “ขอบคุณมากนะคะ!”     อีกครั ง้ท่ีทา่นคาตาริน่าสง่รอยย้มิมาให้ฉั น     บางทีทา่นคาตาริน่าอาจจะนึกสงสารฉั น  เธออาจไดย้นิขา่วลือเร่ืองสาวสามั ญชนท่ีทาํขนมทานในห้อ งครั ว และรั บทานอาหารท่ีทาํเอง...  เธออาจจะแคเ่หน็อกเหน็ใจฉั น     แตส่าํหรั บฉั นแลว้  ทา่นคาตาริน่าเป็นคนท่ียอดเย่ียมมาก...     ถึงเธอจะแคส่งสารฉั นกต็าม     แต.่..น่ีเป็นครั ง้แรก...  ท่ีมีใครสักคนมาพูดวา่อยากทานขนมฝีมือฉั น... 

   หลังจากนั น้ฉั นกร็ีบกลับหอพักแลว้เดินไปท่ีครั วในเว ลากลางคืนเพ่ือท่ีจะทาํขนม  ในท่ีสุดวันท่ีฉั นจะไดท้าํขนมให้คนอ่ืนทานกม็าถึงแลว้  ตอ่ไปน้ีฉั นจะไมต่อ้งร้องไห้ตอนทานขนมของตัวเองอีกตอ่ ไปแลว้...     วันรุ่งข้ึนหลังจากท่ีเรียนเสร็จฉั นฉั นรีบเดินไปท่ีครั วก่ อนไปห้องสภานั กเรียน  เพ่ือดึงขนมท่ีอบไดท้่ีจากท่ีท้งิไวใ้นครั ว     ฉั นอยากให้ทา่นคาตาริน่าไดล้องชิมดู  ฉั นวางขนมท่ียังอุน่ๆ  ไวใ้นตะกร้าเตรียมมุง่หน้าไปห้องสภานั กเรียน        ขณะท่ีกาํลังเดินอยูน่ั น้ กเ็กิดเร่ืองข้ึน     จากหอพั กไปยั งโรงเรียน   เหลา่ทา่นหญงิกเ็รียกฉั นให้เดินเขา้ไปหา  พวกหลอ่นนั น้แตง่ชุดท่ีดูหรูหราบง่บอกถึงสถานะชัดเจน....     “พวกเรามีบางอยา่งท่ีตอ้งการจะพูดกั บเธอ” 

   และแลว้ฉั นกถ็ูกตอ้นไปท่ีป่าขา้งทาง  พวกทา่นหญงิพวกนั น้เริ่มถากถางฉั นดว้ยคาํพูดตา่งๆ นาๆ  ทัง้ยังเรียกฉั นวา่ ‘สามัญชน’ แบบนั น้     เร่ืองแบบน้ีเกิดกับฉั นหลายหน  ตัง้แตฉ่ั นไดเ้ขา้มาในโรงเรียนน้ี ฉั นยังคงเงียบ  รอให้พวกเธอหมดความอดทนไปเอง แตแ่ลว้...     “นั ่นอะไรหน่ะ?”     หน่ึงในทา่นหญงิคนหน่ึงสนใจตะกร้าของฉั น     “ขะ...ขนมท่ีดิฉั น...ทาํให้สภานั กเรียน...”     คาํถามท่ีไมค่าดคดิทาํให้ฉั นเผลอตอบออกไปอยา่งลืม ตัว... และฉั นกเ็สยีใจกับความประมาทของฉั นเอง     คาํตอบของฉั นทาํให้พวกทา่นหญงิมีสหีน้าเปล่ียนไป  ฉั นรู้สกึไดถ้ึงความโกรธ  ใบหน้าของพวกทา่นหญงินั น้แดงกลา่ํไปดว้ยความโกรธ  ตา่งจากกอ่นหน้าน้ี ฉั นน่ี...ทาํให้พวกหลอ่นโกรธจริงๆ  เสยีแลว้ 

   จากนั น้...     หน่ึงในทา่นหญงินั น้กด็ึงตะกร้าออกจากมือของฉั นแล ะปั ดมันตกลงไปบนพ้ืนหญา้ดัง “ตุ๊บ”  และขนมกเ็ริ่มกล้ิงออกจากตะกร้าไป...     “อยา่คดิวา่มีพลังเวทมนตร์เยอะแลว้ทาํตัวเหมือนชนชั ้ นสูง! เป็นแคส่ามัญชนแทๆ้ กลับไปอยูใ่นสภานั กเรียน!  ไมรู่้จั กสถานท่ีท่ีคนอยา่งเธอควรจะอยูบ่า้งรึไง!!”     ทา่นหญงิคนหน่ึงตะโกนใสฉ่ั น  พร้อมกั บยกขาขา้งหน่ึงของเธอเหยียบยา่ํลงไปบนขนม      ฉั นไมเ่คยรู้สกึโกรธใครแบบน้ีมากอ่น   พวกหลอ่นทาํให้ฉั นโกรธ... และกอ่นท่ีฉั นจะ...  ในตอนนั น้เอง     “หยุดนะ!”     นํา้เสยีงท่ีสงา่งามดั งกอ้งมา  ใครคนหน่ึงท่ีมีเสน้ผมสนีํา้ตาลออ่นยาวสลวย  นั ยน์ตาสฟี้าสดใส กาํลังตรงมาทางน้ีดว้ยทา่ทีท่ีสงา่ท่ีสุด 

   ทาํไมเธอถึงมาอยูท่่ีน่ีได้  เธอควรจะไปท่ีห้องสภานั กเรียนแลว้ไมใ่ชห่รือ...     “ทะ..ทา่นคาตาริน่า คลาเอส...”     ทา่นหญงิท่ีกาํลั งยา่ํขนมพึมพาํอยา่งไมน่่าเช่ือ  สหีน้าของเธอเตม็ไปดว้ยความวา่งเปลา่...     ฉั นรู้สกึประหลาดใจมาก แตท่า่นหญงิรอบๆ  ตัวฉั นดูเหมือนจะยงิ่น่าแปลกใจกวา่  พวกหลอ่นทุกคนนั น้มองไปทางทา่นคาตาริน่า  ทั ง้ๆท่ีตั วแขง็ไปแลว้...     “คดิวา่กาํลั งทาํอะไรกั นอยู!่!”     เม่ือทา่นคาตาริน่าสง่เสยีงอีกครั ง้  พวกทา่นหญงิเหลา่นั น้กห็น้าซีดลง     ทา่นคาตาริน่า  คลาเอสนั น้ไมไ่ดเ้ป็นเพียงแคลู่กสาวของทา่นดยุคเทา่นั น้  เธอยั งเป็นคูห่มั น้ของ เจา้ชายจาเร็ด  ท่ีเป็นเจา้ชายองคท์่ีสามของประเทศน้ีอีกดว้ย 

ทัง้เธอยังเป็นคนท่ีทุกคนในสภานั กเรียนรั กเธอมาก  ทั ง้ยั งมีผูค้นอีกมากมายท่ีตั ง้ตั วเป็นแฟนคลั บเธออยา่งลั บๆ  เพราะความน่ารั กสดใสของเธอ     ยงิ่ถา้มีใครทาํให้ทา่นคาตาริน่าไมพ่อใจละ่ก ็ เป็นไปไดว้า่อาจจะถูกเนรเทศออกไปนอกประเทศกเ็ป็นได.้ ..     ราวกั บเร่ืองโกหกท่ีบรรดาทา่นหญงิทั ง้หลายท่ีมีบรรยา กาศน่ากลัวเหลา่นั น้กลับกลายเป็นเช่ือฟั ง และ...     “พวกเราขออภั ยดว้ยคะ่!!”     พวกหลอ่นทัง้หมดโคง้ตัวให้ทา่นคาตาริน่า   และรีบวงิ่จากไปกระเจิงไปคนละทศิคนละทาง  ราวกั บเร่ืองประหลาด....     นั บแตเ่หตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนอยา่งกะทันหันนั น้  ทาํให้ฉั นยังคงยืนอยา่งตกตะลึง  ขณะท่ีคดิวา่...ฉั นกาํลังจะไปห้องสภานั กเรียน...     ฉั นท่ีสัญญาวา่จะเอาขนมไปให้คนท่ีสภา...  และฉั นกไ็มม่ีขนมมาเติมเพิม่แลว้... 

   ขนมของฉั นทัง้หมดกองอยูย่นพ้ืนหญา้  และฉั นไมม่ีทางเอาขนมแบบน้ีไปให้คนในสภาทานแน่...     ฉั นนึกยอ้นเหตุการณ์ในวันท่ีไมม่ีใครยอมกินขนมขอ งฉั นอีกครั ง้ ขนมของฉั นถูกท้งิไวบ้นโต๊ะ...  ไมม่ีใครกินขนมเหลา่นั น้เลย     ขณะท่ีฉั นไดแ้ตย่ืนนิ่งอยูน่ั น้  ทา่นคาตาริน่ากห็ยบิขนมหวานข้ึนมาใสไ่วใ้นตะกร้าเหมือน เดิม     และหลังจากนั น้ฉั นกต็กใจมาก  เม่ือคดิไดว้า่เกิดอะไรข้ึน  ทา่นคาตาริน่ากาํลั งเอาขนมกลั บเขา้ไปในตะกร้าอยู ่...  และเม่ือฉั นกาํลังจะพูดอะไรสักอยา่งทา่นคาตาริน่าก.็..     ทา่นคาตาริน่าหยบิขนมข้ึนมาจากพ้ืนแลว้นําเขา้ปากขอ งเธอ จากนั น้     “....อร่อย!”     เธอพูดดว้ยรอยย้มิสดใส 

   หลั งจากกินขนมท่ีตกพ้ืน     ทัง้ๆ ท่ีฉั นคดิวา่ฉั นคงจะตอ้งกินเองคนเดียว แต.่..     ทา่นคาตาริน่าย้มิ พร้อมกั บบอกวา่ขนมพวกน้ีอร่อย     ...มากเกินไปแลว้  น่ีมันมากเกินไปแลว้สาํหรั บฉั นท่ีกาํลังชอ็ค ฉั นเบกิตากวา้ง  จอ้งมองทา่นคาตาริน่า     หลังจากท่ีทา่นคาตาริน่ากินขนมเหลา่นั น้จนหมด..  ทา่นคาตาริน่ากเ็งยหน้าข้ึนมา  และนั ยน์ตาของเธอกเ็บกิกวา้งขณะจอ้งมองฉั น     “เออ่ ดิฉั นเผลอทานจนหมดเลย  ...ตอ้งขอโทษดว้ยนะคะ!”     ทันใดนั น้เธอกโ็คง้หัวของเธอลงให้ฉั น  และขอโทษฉั นดว้ยเหตุผลอะไรสักอยา่งเก่ียวกับ...  “ทานขนมพวกน้ีหมด” แบบนั น้    

“อา่...ไมเ่ป็นไรหรอกคะ่  แต.่..ดิฉั นไมค่ดิวา่...เออ่มันเป็นของท่ีตกพ้ืนแลว้...”     ฉั นกาํลังสับสน  ขณะท่ีทา่นคาตาริน่ากลั บย้มิอยา่งเช่ือมั ่นอะไรบางอยา่งชา่ง น่าแปลกใจนั ก     “ตกแคบ่นพ้ืนหญา้ ไมเ่ป็นไร ไมส่กปรกหรอก~”     เธอกลา่วดว้ยรอยย้มิสดใส  ดว้ยความเช่ือมั่นนั น้ทาํให้ฉั นไมรู่้จะทาํยังไงนอกจากหัวเรา ะไปพร้อมกั บเธอดว้ย     “คือ...น่ีหน่ะ”     ฉั นไมเ่คยคาดคดิเลยวา่ทา่นคาตาริน่าจะชมฝีมือทาํขน มของฉั นเป็นครั ง้แรกท่ีฉั นไดร้ั บคาํชมอยา่งน้ี  ทาํให้ฉั นทัง้รู้สกึมีความสุขปนกับเขิลอายไปดว้ย     และเจา้ชายจาเร็ดท่ีเป็นหน่ึงในสภานั กเรียนกเ็ดินมาม องทางฉั นและทา่นคาตาริน่า  ดูเหมือนวา่เขามาตามหาฉั นท่ีไมไ่ดไ้ปเขา้ร่วมประชุม    

ทา่นคาตาริน่าท่ีถือตะกร้าของฉั นและนั่งอยูบ่นพ้ืนหญงิ  กับฉั นท่ียืนแกม้แดงกลา่ํ  ทาํให้เจา้ชายจาเร็ดมองมาอยา่งสงสั ย  จนฉั นตอ้งงรีบอธิบายวา่  “บังเอิญดิฉั นไดเ้จอกับทา่นคลาเอสท่ีน่ี  เลยเผลอคุยกั นเพลินน่ะคะ่”     ฉั นไมอ่ยากให้พวกเขามากังวลท่ีมาพบฉั นท่ีถูกรั งแก  และให้ความสนใจเร่ืองฉั นมากเกินไป  และทา่นคาตาริน่ากเ็หน็ดว้ย     แมว้า่จะเดินกลั บมาพร้อมกั นกั บเจา้ชายจาเร็ด  ใบหน้าของฉั นกย็ังแดงกลา่ํ     “เธอควรระวั งตั วไวน้ะ เพราะในฮาเร็มน่ากลั วมาก”  เจา้ชายจาเร็ดพูดพร้อมกั บย้มิพราว...  แตฉ่ั นไมค่อ่ยเขา้ใจสงิ่ท่ีเขาพูดสักเทา่ไหร ่    จากนั น้ฉั นกจ็ะนําขนมท่ีทาํสุดฝีมือมาให้สภานั กเรียน ทานทุกวั น  และทา่นคาตาริน่าท่ีมาทานดว้ยใบหน้าท่ีมีความสุขมากอยูเ่ สมอ    

ตัง้แตท่า่นคาตาริน่าไดป้กป้องฉั น  ทาํให้การรั งแกฉั นลดน้อยลงไป     แตแ่ลว้มั นกเ็กิดข้ึนอีกในชว่งพั กกลางวั นของวั นหน่ึง      เพราะพวกขุนนางจะไปทานอาหารท่ีโรงอาหารของโรง เรียนท่ีมีขนาดหรูหรา  ทัง้ยังมีพอ่ครั วแมค่รั วมืออาชีพอยูท่่ีนั น้อีกดว้ย     ฉั นนั น้ความจริงกส็ามารถไปกินขา้วท่ีโรงอาหารไดแ้ต่ ทวา่เพราะท่ีนั น้มีพวกขุนนางมากเกินไป  จนฉั นอายท่ีจะท่ีนั น้พร้อมกับกลอ่งขา้วกลางวันท่ีฉั นทาํมาเ องจากหอพั ก...     ทาํให้ฉั นไดแ้ตน่ั่งกินขา้วกลอ่งคนเดียวอยูใ่นสวนรอบ ๆ โรงเรียน     กอ่นท่ีทั นจะรู้ตั ว  ฉั นกถ็ูกห้อมลอ้มไปดว้ยบรรดาทา่นหญงิท่ีฉั นไมเ่คยเจอมา กอ่นเสยีแลว้    

“เป็นแคส่ามั ญชนแตก่ลั บมีเวทแสง  ถึงเธอจะไดเ้ขา้ไปอยูใ่นสภา  แตก่อ็ยา่คดิวา่นั ่นเป็นท่ีท่ีของเธอ!”     “มีพลั งท่ีชว่ยอะไรไมเ่หน็ไดเ้ลย เฮอะ!   น่าสงสารสภานั กเรียนท่ีมีพวกมีพลังแตใ่ชป้ระโยชน์ไมไ่ดอ้ ยูด่ว้ย!”     “ใชแ่ลว้! พวกเรามาทดสอบพลั งกั นดีกวา่  วา่เธอมีเวทมนตร์พิเศษยั งไง?”      ขณะท่ีพวกหลอ่นกาํลั งพูดถากถางอยา่งไมม่ีจุดสน้ิสุด. .. ฉั นเองกเ็งียบตามปกตินั น้ รอให้พวกเธอเงียบไปเอง...     คาํพูดของพวกเธอ  นั บตัง้แตท่่ีฉั นมาท่ีน่ี....ไมเ่คยเปล่ียนแปลงชีวติของฉั นไดเ้ ลย     “เพราะเธอมีเวทแสง”     รั บตัง้แตท่่ีพลังเวทในตัวของฉั นต่ืนข้ึนมา  ฉั นกโ็ดนคาํพูดพวกน้ีมาโดยตลอด    

ไมว่า่ฉั นจะพยายามแคไ่หน...ทุกคนกเ็อาแตบ่อกวา่  ‘เพราะฉั นมีพลังเวทแสง’....     ถา้เป็นไปไดฉ้ั นอยากจะอยูอ่ยา่งสงบสุขกับแมข่องฉั น. ..  ฉั นอยากมีความสุขแบบท่ีคนคนหน่ึงควรมี     ถึงแมว้า่ฉั นไมต่อ้งการอะไร... เพียงแค่     ขณะท่ีฉั นกาํลังถูกตอ่วา่ดว้ยคาํดูถูกเหยียดหยาม  กม็ีสงิ่หน่ึงเกิดข้ึน     ทา่นหญงิคนหน่ึงยกมือของเธอท่ีมีเปลวไฟสแีดงลอยอ ยูใ่นมือของเธอ     ถึงฉั นจะเคยโดนคบหรือโดนรั งแก...  แตน่่ีเป็นครั ง้แรกท่ีมีใครบางคนกาํลังใชเ้วทมนตร์กับฉั น...     และทา่นหญงิคนนั น้กเ็ดินเขา้มาใกลฉ้ั นเร่ือยๆ     ฉั นคดิวา่ฉั นไดย้นิเสยีงท่ีสงา่อีกครั ง้  และทา่นหญงิท่ีกาํลังถือเปลวไฟนั น้กส็ะดุดลม้ลง  กอ่นถึงตัวฉั น 

   กอ่นท่ีจะรู้ตั วใครบางคนท่ีสงา่งามกม็ายืนคั น้กลางระห วา่งฉั นกับพวกทา่นหญงิอีกครั ง้     “พวกเธอทาํอะไร?  จะบอกวา่ทาํไปเพ่ือทดสอบพลั งงั น้หรือ?  เพราะเธอมีพลั งเวทแสง  แตน่ั น้กไ็มไ่ดห้มายความวา่พวกเธอจะมาเหยียดหยามได!้  โรงเรียนน้ีไมไ่ดใ้ห้แบง่ชนชั น้คนอ่ืนเสยีหน่อย!!  และรู้ไวน้ะวา่มาเรียจั งน่ะพยายามมากๆ  ท่ีมาเรียจังไดค้ะแนนสูงนั น้เป็นผลพว่งมาจากความพยายา มนั น้ยังไงละ่!!”     ทา่นคาตาริน่ากลา่วเสยีงดั ง   ขณะท่ียืนอยูด่า้นหน้าของฉั น ราวกับจะปกป้องฉั น     ท่ีสาํคั ญทา่นคาตาริน่ามองเหน็...  มองเหน็สงิ่ท่ีฉั นกาํลังพยายาม  ฉั นท่ีไมเ่คยโกงการทดสอบ...  ฉั นท่ีพยายามตัง้ใจเตม็ท่ี...เทา่ท่ีจะทาํได ้    ไมเ่คยมีใครเหน็...ไมเ่คยมีใครเหน็เลย...จนกระทั ง้ทา่ น...คาตาริน่าสั งเกตเหน็....