ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้าย

   ฉั นจอ้งมองทา่นคาตาริน่า  ทา่ทางท่ีสงา่งามงดงามนั น้ทาํให้ฉั นรู้สกึงุนงงสัยสน  แตก่ย็ั งมองทา่นคาตาริน่าตอ่ไปเร่ือยๆ      “แลว้สภานั กเรียนทุกคนนั น้ไมไ่ดเ้หน็วา่เพราะมาเรียจั งเป็นคนท่ีมีพลั งเวทแสง! แตเ่พราะมาเรียจั งคือมาเรียจั ง  เธอเป็นคนท่ีมีความพยายาม ขยั นท่ีสุด  พวกเราจึงชอบเธอมาก  นั ่นคือเหตุผลท่ีทาํให้พวกเราอยูด่ว้ยกั น!”     คาํพูดเหลา่นั น้ทาํให้ขอบตาของฉั นร้อนเผา่และนํา้ตาเ ริ่มไหลคลอออกมาจากนั ยน์ตาจนกระทัง้ถึงคาง...     นั บแตว่ันท่ีฉั นใชเ้วทมนตร์ได้  ทุกคนเอาแตเ่รียกฉั นวา่ ‘สาวเวทแสง’ ‘สาวพิเศษ’  จนฉั นแปลกแยกจากคนอ่ืนๆ     ไมว่า่ฉั นจะทาํยังไง  กม็ีแตค่นพูดวา่เป็นเพราะพลั งเวทมนตร์...  หรือเธอตอ้งมีการโกงแน่ๆ เสมอ    

ทุกคนเหน็ฉั นเป็นเพียงแค ่‘สาวเวทแสง’  ...ไมม่ีใครเลยท่ีเหน็ฉั นเป็นแค ่มาเรีย แคมป์เบลล.์...     แตท่า่นคาตาริน่า.... เธอสังเกตเหน็ฉั น...  เธอบอกวา่อยูก่ับฉั นเพราะฉั นคือฉั น ฉั นคือ มาเรีย  แคมป์เบลล ์ไมใ่ช ่สาวเวทแสง... เธอบอกวา่จะอยูก่ับฉั น...     เหมือนกับนั ยน์ตาของฉั นไดก้ลายเป็นเข่ือนไปเสยีแลว้  ฉั นหยุดนํา้ตาไมใ่ห้ไหลลงมาไมไ่ดเ้ลย...     ทา่นคาตาริน่าเขา้มาใกลฉ้ั น  พร้อมกับลูบหลังและลูบเสน้ผมของฉั นเบาๆ  ราวกั บจะปลอบใจ   ความอบอุน่จากมือของเธอนั น้ออ่นโยนมาก  กวาดขอ้สงสัยในใจของฉั นไปจนหมดสน้ิ     “เออ่...ทา่นคลาเอส...ช่ือของฉั น...”     ทา่นคาตาริน่าเรียกฉั นวา่ ‘คุณแคมป์เบลล’์ เสมอ  แตต่ะก้ีน้ีนั น้เธอเรียกฉั นวา่ มาเรียจัง      “เออ่...ขอโทษทีนะคะ  ท่ีดิฉั นสยีมารยาทเรียกช่ือของคุณแบบนั น้ออกไป...” 

   ขณะท่ีทา่นคาตาริน่ากาํลังตกใจฉั นกส็า่ยหัวอยา่งรวดเ ร็ว     “ไม.่..ไมคะ่ ดิฉั น...ดิฉั นคดิวา่ทา่นไมต่อ้งเติม ‘จัง’  ลงไปทา้ยช่ือกไ็ด.้.. แค ่‘มาเรีย’ กพ็อแลว้ละ่คะ่”     แลว้ฉั นกบ็อกกับทา่นคาตาริน่าท่ีออ่นโยน  และเธอกเ็รียกฉั นดว้ยรอยย้มิ     “ขอบคุณนะ มาเรีย”     พอไดย้นิทา่นคาตาริน่าท่ีเรียกช่ือของฉั นดว้ยนํา้เสยีงท่ี สงา่งามแลว้นั น้ กเ็รียกความกลา้จากใจของฉั นข้ึนมา  “เออ่...ถา้หากวา่ไมเ่ป็นไร...ทา่น...  เออ่...ถา้หากทา่นไมว่า่อะไร  ดิฉั นขอเรียกทา่นวา่ทา่นคาตาริน่าเหมือนกับคนอ่ืนๆ  ไดไ้หมคะ?”     เม่ือฉั นพูดออกไป  ทา่นคาตาริน่ากม็ีสหีน้าวา่งเปลา่แวบหน่ึงกอ่นท่ีจะตอบวา่    

“ไดส้!ิ มาเรียเรียกช่ือดิฉั นตามใจชอบไดเ้ลย  ยั งไงพวกเรากเ็ป็นเพ่ือนกั นน่ีคะ?”  และย้มิให้ฉั นดว้ยรอยย้มิท่ีออ่นโยน     เธอบอกวา่เธอจะเป็นเพ่ือนของฉั นแมว้า่ฉั นจะเป็นสามั ญชนธรรมดาๆ และสถานะของพวกเราจะตา่งกั นกต็าม...  นํา้ตาของฉั นกไ็หลพรากอีกครั ง้     ทุกอยา่งจะไมเ่ป็นไร.... ฉั นสบายดี  เพราะงัน้...ใครสักคน... แคใ่ครสักคน...มองมาท่ีฉั นส.ิ..  มองมาท่ีฉั น... เพียงแคม่องมาท่ีฉั นท่ีเป็นเพียง มาเรีย  แคมป์เบลล.์...     ฉั นท่ีพยายามอยา่งมาก...  ในการเขา้มาในโรงเรียนเวทมนตร์...  ฝั นท่ีฉั นราถนามาตลอดไดถู้กทาํลายลง...  จนฉั นคดิวา่ความปราถนาของฉั นคงไมม่ีทางเป็นจริงอีกแล้ ว...     ขณะท่ีทา่นคาตาริน่าเอามือลูบหลังของฉั นอีกครั ง้หน่ึง  นํา้ตาของฉั นกไ็หลลงมาอีก    

หลังจากท่ีฉั นสงบสติอารมณ์ไดแ้ลว้  ทา่นคีธกม็ารั บทา่นคาตาริน่า  และเราสามคนกไ็ปโรงอาหารดว้ยกั น     ฉั นจับมือของทา่นคาตาริน่าไปตลอดทาง  และใบหน้าของฉั นกเ็ริ่มแดงกลา่ํโดยไมต่ัง้ใจ  จนทา่นคีธพูดข้ึนวา่  “อีกแลว้เหรอ...ไมค่ดิวา่จะมีคนมาเพิม่ในฮาเร็มอีก...”  ทา่นคีธเอาแตพ่ึมพาํกั บตั วเอง  แลว้ถอนหายใจอยา่งหน่ายใจ  จนฉั นไดแ้ตงุ่นงงกับคาํพูดของเขา     จากวันนั น้แมว้า่จะอยูน่อกห้องสภานั กเรียน  ฉั นกย็ังไดใ้กลช้ิดกับทา่นคาตาริน่า และเพ่ือนๆ  ของเธอดว้ย     วั นน้ีกเ็ชน่กั นท่ีเราจะทาํการบา้นพร้อมๆกั บไปท่ีห้องส ภานั กเรียน     ทา่นคาตาริน่าชอบขนมของฉั น  และฉั นกม็ีความสุขมากเชน่กันท่ีเหน็เธอทานขนมอยา่งเอร็ ดอร่อย    

เม่ือฉั นมองไปรอบ กเ็หน็วา่รอบตัวๆ  ของทา่นคาตาริน่านั น้ สมาชิกสภาคนอ่ืนๆ  นั น้กม็องทา่นคาตาริน่าไปดว้ยสายตาท่ีเป่ียมไปดว้ยความรั กและหั วเราะอยา่งมีความสุข     และน่ีรวมไปถึงเจา้ชายจาเร็ด  และแมก้ระทั ่งทา่นนิโคลท่ีถึงแมจ้ะไมไ่ดเ้ปล่ียนแปลงทา่ทา งการแสดงออกของเขาเลยกต็ามท ี    ฉั นเริ่มตรวจสอบสมาชิกสภานั กเรียน ....หืม?....     ความรู้สกึถึงลางร้ายน้ีคืออะไรกั นนะ...  ฉั นมองไปท่ีคนคนนั น้อีกครั ง้...     จากนั น้คนคนนั น้กย็้มิให้เหมือนปกต ิ    ....ฉั นคงจะคดิไปเอง...     ตะก้ีเหมือนฉั นรู้สกึไดถ้ึงสายตาท่ีเยน็ชาจอ้งมองไปท่ีท่ านคาตาริน่า...     แตเ่ม่ือฉั นหันไปมองอีกครั ง้  คนคนนั น้กอ็อ่นโยนเหมือนปกติ... 

   ดังนั น้ฉั นจึงคดิวา่ฉั นคงคดิมากไปเอง...     ฉั นคดิวา่คนท่ีอยูท่่ีน่ีไมน่่าจะมีคนท่ีจอ้งมองทา่นคาตา ริน่าอยา่งเยน็ชาได.้..เป็นไปไมไ่ดห้รอก..      “มาเรีย ขนมอร่อยมากเลย!”     ขณะท่ีกาํลั งสงสั ย เสยีงของทา่นคาตาริน่ากด็ั งข้ึน   เม่ือฉั นหันไปกพ็บรอยย้มิบนใบหน้าของเธอ     อีกครั ง้ท่ีฉั นรู้สกึมีความสุขมากท่ีสุด...  ความคดิดา้นลบท่ีเคยมีจางหายไปหมดแลว้...      เพ่ือท่ีจะไดเ้หน็รอยย้มิน้ีอีกครั ง้  ฉั นจะพัฒนาทักษะการทาํขนมของฉั นให้มากข้ึนไปอีก     สบิปีกอ่นหลั งจากท่ีพยายามอยา่งมาก  ในท่ีสุดความปราถนาของฉั นกส็ง่ผลให้ฉั นไดร้ั บความ สุขแลว้ในวั นน้ี...   

Side story 1 การทาํงานเป็นหั วหน้าคนสวนของตระกูลคลาเอส        ฉั น ‘ทอม เวสลีย’์  หั วหน้าคนสวนท่ีอยูใ่ตอ้าํนาจของตระกูลคลาเอสมานาน     ฉั นนั น้เกิดและเติบโตในหมูบ่า้นท่ียากจนในชนบทแหง่หน่ึง  เม่ือเริ่มโตฉั นกเ็ริ่มออกทาํงานไปเร่ือยๆ ในแตล่ะเมือง  เดินทางไปตามสถานท่ีตา่งๆ     ฉั นนั น้เป็นคนท่ีไมค่อ่ยพูด  แลว้ใบหน้าของฉั นกม็ักจะเรียบเฉยจนเกือบจะเป็นปกติ  ผมเป็นคนท่ีเขา้กั บคนอ่ืนยากเลยทาํให้การทาํงานเป็นเร่ืองท่ียากตามไปด้ วย     ฉั นเลยพยายามทาํตัวให้เงียบท่ีสุด     เม่ือเขา้สูว่ั ยรุ่น  และรู้ตัววา่ตัวเองนั น้มีความสามารถเพาะปลูกพืชไดด้ี หรือมีคาํเรียกสัน้ๆ  วา่ ‘กรีนธั ม’ กอ่นท่ีฉั นจะมาทาํงานเป็นคนสวนนั น้  ฉั นทาํงานในร้านคา้แหง่หน่ึงท่ีพวกขุนนางเขา้ออกมากหน้าหลายตา     ถึงฉั นจะทาํงานสวนไดด้ีมากแคไ่หนแตก่ย็ังถูกพวกเพ่ือนร่วมงานเ อาเปรียบ บางทีกเ็ขา้มาหาเร่ือง หรือบางทีกต็ัดเงนิเดือนของฉั นไป  ซ่ึงฉั นไมส่ามารถทาํอะไรกั บมันไดเ้ลย     ในตอนนั น้มีคนคนหน่ึงปรากฏตัวข้ึนดา้นหน้าของฉั น    

“คุณเป็นคนดูแลสวนท่ีน่ีใชไ่หม?”     ขณะท่ีฉั นทาํงานท่ีสวนของบา้นขุนนางเสร็จเรียบร้อยแลว้  กไ็ดย้นิเสยีงหน่ึงดั งข้ึนมา  จากชายหนุ่มรูปหลอ่ท่ีน่าจะอายุหา่งจากฉั นหลายรอบปี  จากเคร่ืองแตง่กายท่ีเรียบงา่ยทวา่สงา่งาม ฉั นรีบทาํความเคารพเขาทันที     “ไมเ่ป็นไร น่ีคุณดูแลสวนน้ีเองหรือ?”     “...ใชค่รั บ”     ฉั นกลา่วโตต้อบกลับไปดว้ยความจริงจังและสุภาพ เขาพยักหน้าให ้ ขณะท่ีตัวฉั นนั น้กังวลใจวา่เขาอาจจะไมพ่อใจ  ทวา่นั ยน์ตาสฟี้าของเขากาํลังทอประกาย     “ทุกๆ ครั ง้ท่ีฉั นแวะมาท่ีน่ี  ตอนท่ีเหน็สวนท่ีหมดทางเยียวยาน้ีรู้สกึเศร้ามาก ทวา่จูๆ่  มั นกเ็ปล่ียนแปลงไปมากทีเดียว คุณน่ีมีความสามารถมากเลยนะ!”     “ขะ..ขอบคุณมากครั บ...”     เขาท่ีมองมาท่ีฉั นตรงๆ ขณะท่ีฉั นนั น้เริ่มรู้สกึสับสน...     “คุณเป็นคนสวนของตระกูลน้ีเหรอ?”     “ไมค่รั บ... ผมเพิง่ไดร้ั บการจา้งวาน”     “แลว้ตอนน้ีทาํงานท่ีไหน?” 

   “...ไมม่ีแลว้”      เพราะฉั นเขา้กั บคนอ่ืนๆยาก กเ็ลยทาํมาหากินลาํบากไปดว้ย  ฉั นเองกเ็ลยไมส่ามารถอยูท่่ีไหนไดน้านๆ เลย  ตอ้งเปล่ียนงานอยูบ่อ่ยครั ง้     “งั น้ผมขอจา้งคุณให้ทาํสวนท่ีบา้นของผมกแ็ลว้กั น”      นั ยน์ตาของเขาทอประกายวบิวับขณะท่ีกลา่วนั น้กด็ึงตัวฉั นกลับคฤ หาสน์เขาไปดว้ย  ดูเหมือนวา่ทา่นผูน้้ีจะเป็นดยุคคลาเอสท่ีเป็นคนกอ่นหน้าดยุคคลาเอสใน ปั จจุบัน     ถึงฉั นจะถูกดึงตัวให้มาทาํงานท่ีน่ีระหวา่งท่ีทาํงานอย ู่ แลว้ฉั นกพ็บวา่คฤหาสน์คลาเอสนั น้เป็นสถานท่ีท่ีเหมาะในการทาํงานมา กทีเดียว     คนรั บใชทุ้กคนดูมีความสุข และฉั นยังมีงานท่ีมั่นคง  มีวันหยุดพักผอ่น และทา่นดยุคคลาเอสท่ีบังคับฉั นมาเป็นคนท่ีร่าเริง  เขา้ถึงไดง้า่น      เขาเป็นท่ีช่ืนชอบของใครๆ หลายคน พวกขุนนาง ชาวบา้น   หรือแมก้ระทัง้คนรั บใช ้รวมถึงตัวฉั นเองท่ีเขา้กับคนอ่ืนไดย้าก  ยั งรู้สกึสบายใจเม่ืออยูใ่กลเ้ขา  เขามักจะเรียกให้ฉั นนั น้ออกไปเดินเลน่ในเมืองดว้ยบอ่ยๆ  โดยปิดบั งตั วตนของตั วเองเอาไว ้   

ครั ง้หน่ึงฉั นเคยออกไปเดินเลน่กับเขาในเมือง  แลว้ตอ่มาเรากก็ลายเป็นเพ่ือนท่ีดีตอ่กั น  เรามั กจะเขา้เมืองดว้ยกั นซาํ้แลว้ซาํ้เลา่     ดังนั น้ถึงจะรู้วา่เขาเป็นถึงดยุคคลาเอสและฉั นเป็นแคค่นรั บใช้  แตเ่ขาเรียกฉั นวา่ “เพ่ือน” ตอนแรกนั น้ฉั นคอ่นขา้งประหมา่  ทวา่พอเหน็ใบหน้าซึมเศร้าของเขา  ทาํให้ฉั นเริ่มเป็นเพ่ือนท่ีดีกั บเขาไปโดยปริยาย     ตัง้แตเ่ม่ือกอ่นแลว้ท่ีฉั นนั น้เขา้กั บคนอ่ืนๆ ไมไ่ด้  ทวา่เขาเป็นคนแรกท่ีมองมาท่ีฉั นอยา่งจริงจัง     เขาเป็นคนแรกท่ีฉั นเรียกวา่ “เพ่ือน” ไดอ้ยา่งสนิทใจ     ฉั นอาศัยอยูท่่ีคฤหาสน์ตระกูลคลาเอส เป็นเพ่ือนกับเขา  และออกไปขา้งนอกดว้ยกั น กวา่จะรู้ตั ว  ฉั นกก็ลายเป็นหัวหน้าคนสวนไปเสยีแลว้     และ...  เพ่ือนเพียงคนเดียวของฉั นกล็ว่งลับไปเพราะอาการเจบ็ป่วย           หลังจากวันนั น้ฉั นใชเ้วลาผา่นไปอยา่งเกียจคร้าน  เพ่ือนของฉั นท่ีชอบมาพูดกับฉั นเสมอวา่ “สวนน่ียอดเย่ียมเลยน้า”  ไมไ่ดม้าท่ีน่ีอีกแลว้ และพวกเรากค็งไมไ่ดเ้ขา้เมืองอีกแลว้    

ฉั นอยากไดย้นิเสยีงของเขาเรียกช่ือฉั นอีกครั ง้...  อยากท่ีจะไปหาเพ่ือนคนน้ีให้เร็วท่ีสุด     อา่... ฉั นอยากเจอเขาจังเลย     ฉั นใชเ้วลาคดิอยา่งน้ีเกือบทุกวัน จนกระทั่ง  เดก็ผูห้ญงิคนหน่ึงปรากฏตั วข้ึนมา           “ฉั นอยากจะทาํสวน!~”  เธอพูดข้ึนดว้ยนั ยน์ตาสฟี้าออ่นเปลง่ประกายสดใส  เหมือนกับวันท่ีฉั นไดเ้จอเพ่ือนของฉั นครั ง้แรก     แลว้เดก็หญงิคนนั น้กม็าหาฉั นทุกวัน~     “คุณทอม~ หนูมาแลว้นะคะ~”  พอมาสั งเกตดูดีๆ  ฉั นรู้สกึวา่รอยย้มิของเดก็หญงิคนน้ีเหมือนเพ่ือนของฉั นมาก  ถึงทุกครั ง้ท่ีกา้วเขา้เมืองฉั นจะรู้สกึไมด่ีเพราะความทรงจาํตา่งๆ  ในตอนท่ีเพ่ือนของฉั นยังมีชีวติอยูจ่ะวนเวียนให้เหน็  ทวา่ฉั นกย็ังบังคับตัวเองให้เขา้เมืองไปเพ่ือซ้ือวัสดุท่ีจาํเป็นในการชว่ยเห ลือเธอสร้างงูของเลน่  และกลายเป็นวา่การเขา้เมืองเป็นเร่ืองธรรมดาไปเสยีแลว้     ฉั นใชเ้วลากับเดก็หญงิคนนั น้ทดแทนภาพความรู้สกึของเพ่ือนท่ีจา กฉั นไป...    

“เพ่ือนของฉั น ขอโทษนะ  ดูเหมือนวา่นายจะตอ้งรอฉั นอีกสักหน่อยแลว้ละ่~  เพ่ือเป็นการแลกเปล่ียน  ฉั นจะนําเร่ืองของหลานสาวนายไปเลา่ให้ฟั งนะ~”   

Side story  2 การทาํงานเป็นแมบ่า้นตระกูลคลาเอส         ฉั นเป็นลูกสาวคนท่ีสามในตระกูลพอ่คา้  ฉั นนั น้เริ่มทาํงานท่ีตระกูลคลาเอสเม่ือฉั นอายุไดส้บิหกปี     พ่ีสาวคนโตทัง้สองคนของฉั นมีบุคลิกดีและพวกเธอนั น้น่ารั กมาก  จนมีผูช้ายมาขอแตง่งานมากมาย  ในท่ีสุดพ่ีสาวคนโตของฉั นกไ็ดแ้ตง่งาน  และหลังจากนั น้พ่ีสาวคนท่ีสองของฉั นกไ็ดแ้ตง่ตามไปดว้ยเชน่กัน  เม่ือเปรียบเทียบฉั นกั บพ่ีสาวของฉั นแลว้  ฉั นแทบจะไมม่ีความน่าสนใจใดๆ เลย โดยสน้ิเชิง     เพราะฉั นเป็นคนท่ีพูดตรงไปตรงมา  แลว้การพูดคุยกับคนอ่ืนกเ็ป็นเร่ืองยากสาํหรั บฉั น  ทาํให้ฉั นมีเพ่ือนน้อยมาก     ฉั นจบการศกึษาจากโรงเรียนโดยไร้เพ่ือนฝูง   แลว้ฉั นยังอยูบ่า้นโดยยังไมไ่ดแ้ตง่งานเหมือนกับพวกพ่ีสาวของฉั น  และถา้ขืนฉั นยังจมปลักอยูแ่ตบ่า้นตอ่ไปน้ีตอ่ไปคงมีปั ญหาแน่     ดังนั น้ฉั นเลยเขา้ไปทาํงานเป็นคนรั บใชต้ระกูลคลาเอส  ซ่ึงไดม้ีการซ้ือขายกับครอบครั วของเรามานาน        ฉั นคดิไวน้านมากแลว้  วา่ฉั นคงไมเ่หมาะสมท่ีจะแตง่งานเหมือนกับผูห้ญงิคนอ่ืนๆ  ดังนั น้การทาํงานให้มากเทา่ท่ีจะทาํได ้เป็นเร่ืองท่ีดีท่ีสุด 

   ดังนั น้ฉั นเลยทาํงานอยา่งจริงจังมากกวา่คนอ่ืนเป็นเวลาสบิปี  กวา่จะรู้ตัวฉั นกก็ลายมาเป็นหัวหน้าแมบ่า้นไปแลว้  เพราะหั วหน้าแมบ่า้นคนกอ่นหน้าน้ีเพิง่เกษียณอายุไป  ฉั นเลยไดร้ั บคาํแหน่งน้ีโดยไมค่าดคดิ     หลังจากท่ีฉั นกลายมาเป็นหัวหน้าแมบ่า้นแลว้  เน่ืองจากฉั นยังเดก็มากจึงทุม่เททาํงานให้หนั กข้ึน     ฉั นทาํงานหนั ก  และพยายามรั กษาคุณสมบัติความซ่ือตรงของฉั นเอาไว ้ เพราะฉั นไมค่อ่ยมีมนุษยสัมพันธก์ับคนอ่ืนสักเทา่ไหร่ และยงิ่ฉั นเขม้งวด  ผูค้นกจ็ะไมม่องดูฉั นท่ีอายุ กลับกลายเป็นวา่คนรั บใชค้นอ่ืนๆ  หลีกเล่ียงฉั นซะงัน้....     แตฉ่ั นกย็ังเอาแต ่“ทุม่เทกับงานของตัวเอง”  ให้มากข้ึนกวา่แตก่อ่นซะอีก     งานอดิเรกของฉั นคือ ฉั นชอบของน่ารั กๆ อยา่งพวก ขนมหวาน  ชุดน่ารั กๆ ตุก๊ตา นิทานเทพนิยายท่ีเก่ียวกั บพวกเจา้หญงิ  เป็นสงิ่ท่ีฉั นรั กมากท่ีสุด~     แตเ่น่ืองจากงานอดิเรกของฉั นไมค่อ่ยเหมาะกั บตัวฉั นภายนอกสักเ ทา่ไหร่ และฉั นกโ็ดนกลั่นแกลง้เร่ืองพวกน้ีตัง้แตเ่ดก็  ทาํให้ฉั นเกบ็ซอ่นงานอดิเรกของตัวเองเอาไว ้   

นั บตัง้แตน่ั น้จะไมม่ีใครไดเ้หน็ฉั นทานขนมหวานร่วมกับคนอ่ืนๆ  บางครั ง้ฉั นถูกชวนให้ทานดว้ย แตฉ่ั นจะตอบกลับไปวา่  “ฉั นไมช่อบทานของหวาน”     แลว้ฉั นจะกินขนมพวกนั น้ตอนท่ีงานฉั นไมยุ่ง่มากนั ก...              สองสามปีผา่นไป ฉั นยังคงเป็นแมบ่า้นท่ีมักนั่งในมุมหน่ึงของสวน   แอบทานขนมหวานระหวา่งทาํงานไปดว้ย     ไมก่่ีวันถัดมาเพ่ือนของฉั นท่ีเป็นสาวใชใ้นคฤหาสน์คลาเอสไดม้ีโอ กาสแตง่งาน และตอ้งยา้ยออกไปจากท่ีน่ี  เธอร่วมงานกับฉั นมานานและหลังจากท่ีเธอออกไปแลว้ฉั นกเ็อาแตน่ั่งเห มอ่มองพุม้ไมด้า้นหน้าของฉั น  ฉั นเองกร็ู้ดีวา่ตัวฉั นนั น้ไมไ่ดส้งา่งามพอท่ีใครจะมาชอบ  การแตง่งานเป็นเร่ืองท่ีเป็นไปไมไ่ดส้าํหรั บตัวฉั น แต.่...  ถึงอยา่งนั น้...ฉั นกร็ู้สกึอิจฉาเพ่ือนร่วมงานท่ีดูมีความสุขของฉั นคนนั น้เห ลือเกิน...     ในเทพนิยายท่ีฉั นเคยอา่นเม่ือตอนเป็นเดก็นั น้  มีจอมเวทมนตร์มาปรากฏตัวตรงพุม่ไมด้า้นหน้าของฉั น  และแปลงโฉมให้ฉั นกลายเป็นผูห้ญงิท่ีสงา่สาม  คงจะดีมากถา้ชีวติฉั นดาํเนินตอ่ไปโดยจบลงท่ีเจอเจา้ชาย...  ขณะท่ีฉั นกาํลังจินตนาการตอนท่ีฉั นยังเป็นเดก็อีกครั ง้    

แลว้อยูๆ่  ฉั นกไ็ดย้นิเสยีงท่ีดังกรอบแกรบมาจากพุม่ไมแ้ลว้เดก็ผูห้ญงิคนหน่ึงกป็ร ากฏตั วข้ึนมา ...ลูกสาวตั วน้อยของดยุคคลาเอส  เธอจอ้งมองขนมท่ีฉั นกาํลังกินอย ู่ แลว้กระเพาะของเธอกร็้องเสยีงโครกคราก     “...เออ่จะทานไหมคะ?”     พอถูกเธอจอ้งมองแบบนั น้ ฉั นกเ็ลยสนองความตอ้งการของเธอ     “จะดีเหรอ?”     คุณหนูกระโดดออกมาจากพุม่ไมด้ว้ยสหีน้ายนิดี     ไมรู่้วา่ทาํไมเม่ือคุณหนูทานขนมท่ีไดจ้ากฉั นแลว้  ...เหมือนเธอคอ่นขา้งติดใจในรสชาติขนมของฉั น   ท่ีทาํขนมเป็นงานอดิเรกเลก็ๆ น้อยๆ เทา่นั น้  แลว้เธอมักจะมาหาฉั นเพ่ือขอขนมทานบอ่ยๆ     เพ่ือนๆ ของฉั นนั น้มักจะหลีกเล่ียงฉั น ทวา่คุณหนูแตกตา่งไป  เธอใชเ้วลาร่วมกั บฉั น เม่ือไหร่กต็ามท่ีฉั นอยูก่ับเธอ ฉั นรู้สกึสงบ      คุณหนูใกลจ้ะอายุครบสบิห้าปีแลว้...  และเธอจะไดเ้ขา้ไปเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์  และแมบ่า้นสว่นตัวของเธอแอนน่ีน่าจะไปกั บเธอดว้ย    

ใจจริงฉั นอยากจะให้คุณหนูพาฉั นไปดว้ยเหลือเกิน  แตฉ่ั นท่ีเป็นหัวหน้าแมบ่า้นของท่ีน่ี  ดังนั น้ฉั นตอ้งทนกั บความรู้สกึโดดเด่ียวน้ี และสง่คุณหนูดว้ยรอยย้มิ        และไมก่่ีวั นหลั งจากท่ีคุณหนูไดเ้ขา้ไปเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์แ ลว้        “เออ่.. ขอโทษนะครั บ”     ฉั นนั น้มาแอบทานขนมตรงมุมหน่ึงของสวนตามปกติ  จนถึงตอนน้ีมีเพียงคุณหนูคนเดียวเทา่นั น้ท่ีจะมาท่ีน่ี  แตคุ่ณหนูไปโรงเรียนแลว้ ...แลว้ใครกั นละ่?     เม่ือฉั นเงยหน้าข้ึนมองกต็อ้งประหลาดใจเม่ือเหน็ชายหนุ่มคนหน่ึง  เขาเป็นคนสวนท่ีทาํงานในตระกูลคลาเอสมานานหลายปี  เขาเป็นคนท่ีสงา่ ตั วสูง และดูเอาจริงเอาจั ง  แน่นอนวา่เขาเป็นท่ีนิยมในหมูส่าวๆ คนรั บใชด้ว้ยกัน   ท่ีมั กจะพูดถึงแตเ่ขา  ...สาํหรั บฉั นนั น้ไมไ่ดม้ีสว่นร่วมนินทาดว้ยแตอ่ยา่งใด     “คะ...?”     ฉั นขานตอบดว้ยใจท่ีรู้สกึสัน่คลอ     “เออ่... จริงๆ แลว้ผมชอบขนมน่ะ  และเออ่...คุณหนูชอบแบง่ขนมของคุณให้ผมทานหลายครั ง้ดว้ย... 

ผมเลยเป็นแฟนคลับขนมของคุณ ...ถา้ไมร่ั งเกียจ  ตอ่จากน้ีคุณชว่ยแบง่ขนมให้ผมบา้งไดไ้หมครั บ?”          “นะ..แน่นอนคะ่”     เม่ือเหน็ใบหน้าของเขามีสแีดงกลา่ํ  ฉั นกร็ู้สกึวา่ใบหน้าของฉั นกเ็ริ่มออกสแีดงเชน่กัน ฉั นพยักหน้าให้เขา  และนั น้แหละ...ฉั นให้ลูกอมแกเ่ขา  และเขากห็ั วเราะออกมาอยา่งมีความสุข        ตอ่จากเหตุการณ์ในครั ง้นั น้  ฉั นเริ่มคดิถึงภาพตัวเองท่ีสามารถแตง่งานและมีครอบครั วของตัวเอง  แตน่ั น้ยังอีกนานนั ก...     ฉั นคดิวา่ฉั นเริ่มเช่ือเร่ืองราวในเทพนิยายนั น้แลว้...   วันนั น้คุณหนูท่ีโผลอ่อกมาจากพุม่ไมน้ั น้ ....        แทจ้ริงแลว้คงจะเป็นจอมเวทท่ีทาํให้ฉั นมีความสุขกเ็ป็นได.้..            

ตอนพิเศษ 3 งานเล้ียงนํา้ชาของเหลา่ภรรรยาขุนนาง           ฉั น มิล่ี ไดอาน่า คลาเอส  สงิ่ท่ีสร้างความปวดหัวให้ฉั นท่ีสุดในชีวติคือลูกสาวขอ งฉั น คาตาริน่า  ท่ีตอนน้ีไปเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์เม่ือตน้ฤดูใบไมผ้ลิท่ี ผา่นมา     และคฤหาสน์ท่ีอยูใ่นตอนน้ีเงียบสงบมาก    เร่ืองน่ายนิดีกค็ือ  รอยยน่บนหน้าผากระหวา่งค้วิของฉั นเริ่มจางหายไป     ฉั นนั น้สง่เจา้เดก็มีปั ญหาไปโรงเรียน  โดยไมเ่อย่เตือนอะไรทั ง้สน้ิ  เพราะจะไดเ้ป็นการให้ลูกสาวคนน้ีเรียนรู้การเป็นผูใ้ห ญ ่เลก็ๆ น้อยๆ จากการไปโรงเรียนเสยีบาง     และเม่ือลูกสาวเจา้ปั ญหาคนนั น้กลับมาในฤดูร้อน  เธอกย็ั งเป็นเหมือนเดิม 

ลูกสาวของฉั นสวมใสเ่ส้อืผา้ทาํงานคนสวน  และฝึกปาอะไรสั กอยา่งท่ีไมรู่้วา่ทาํไปทาํไม...     ฉั นไมเ่ขา้ใจเจา้เดก็มีปั ญหาน่ีเลยจริงๆ....    แตดู่เหมือนวา่เธอจะไมไ่ดม้ีปั ญหาใดๆ ท่ีโรงเรียน  ฉั นเลยเมินพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอท่ีบา้นไป     นั น้คือสงิ่ท่ีฉั นคดิ...  แตดู่เหมือนวา่ฉั นจะคดิสัน้ไปหน่อย...  ...นั่นคือสงิ่ท่ีเสยีงในจิตใตส้าํนึกของฉั นดังกอ้งออกมา        บรรดาภรรยาขุนนางทัง้หลายนั น้จะมารวมตัวกันเดือน ละครั ง้ เพ่ือพบปะแลกเปล่ียนความคดิเหน็กัน  วั นน้ีเป็นวั นท่ีงานเล้ียงนํา้ชาไดถู้กกาํหนดเอาไว้    บรรดาทา่นหญงิมากมายท่ีมีลูกเรียนอยูใ่นโรงเรียนเว ทมนตร์ และพวกเดก็ๆ นั น้  ตา่งกไ็ดก้ลับมาอยูท่่ีบา้นในฤดูร้อนนั น้ดว้ย  ทาํให้การชุมนุมในวั นน้ีคงไมพ่น้เร่ืองท่ีเดก็ๆ   ไปเจอมาตอนอยูใ่นโรงเรียน     

ฉั นฟั งเหลา่ทา่นหญงิอ่ืนๆ  นั น้เลา่เร่ืองราวท่ีพวกหลอ่นไดฟ้ั งจากเดก็ๆ  มาและมีบางเร่ืองเหมือนฉั นคุน้เคยเป็นอยา่งดีดว้ย     ดั งเชน่ตอนท่ีไดย้นิเร่ืองขา่วลือน้ี       “ดิฉั นไดฟ้ั งจากลูกสาวของดิฉั นวา่มีเดก็บางคนกาํลังส ร้างสวนในโรงเรียนเวทมนตร์!”      “เอ.๋..สวน? ..เออ่หรือวา่จะเป็นคนงานทาํใชไ่หมคะ?”     “น่าจะเป็นอยา่งนั น้นะคะ  แตจ่ากท่ีลูกสาวเลา่ให้ฟั งนั น้เธอเลา่วา่เป็นเดก็นั กเรียนท่ีมา เรียนดว้ยกั นนะคะ”     “วา้วว!!”     พวกทา่นหญงินั น้ตา่งแสดงความประหลาดใจเตม็ไปห มด ...ทวา่ฉั นกลับตอ้งซอ่นสหีน้าต่ืนตระหนกเอาไว ้ และแกลง้ปั ้นหน้าแปลกใจเหมือนกับคนอ่ืนๆ    

“แตน่ั กเรียนสว่นใหญก่เ็ป็นขุนนางทัง้นั น้เลยน่ีคะ  ดิฉั นไมค่ดิวา่น่าจะมีใครลงมาทาํสวนนะคะ...”     “ดิฉั นกค็ดิแบบนั น้นะคะ  แตด่ิฉั นไมแ่น่ใจวา่คนท่ีเอาเผยแพร่น้ีตอ้งการสร้างเร่ืองตล กขบขั นรึเปลา่”     “จะตอ้งเป็นเชน่นั น้แน่นอนเลยคะ่”     “กน็ั น้น่ะสคิะ~ คงเป็นเร่ืองตลกๆ จริงๆ”     ฉั นหัวเราะปะปนไปกับเหลา่ทา่นหญงิไปดว้ย  และพูดวา่ “ นั น้น่ะสคิะ~” แ  ตใ่นความเป็นจริงแลว้  เหง่ือของฉั นแตกพลั่กๆ อยูเ่ตม็แผน่หลัง     มีเพียงเดก็ท่ีเป็นลูกขุนนางเทา่นั น้ท่ีจะเขา้โรงเรียนเวท มนตร์ได ้และไมน่่าจะมีใครท่ีมีงานอดิเรกทาํสวน....     ...เดก็คนนั น้ในคาํถามของพวกหลอ่นทัง้หลายนั น้  ...มีส.ิ..    

แต.่..ตอนน้ีกาํลั งมีสวนแหง่ใหมท่่ีกาํลั งคืบคลานเขา้มา ในสว่นสวนท่ีไวใ้ชส้าํหรั บเดินเลน่และด่ืมนํา้ชาของตระกูล คลาเอสทีละนิด ทีละนิด...   และนั น้กเ็ป็นลูกสาวของฉั นเองท่ีสนุกสนานอยูก่ับการ ขุดดินในสวนและเป็นเพ่ือนกั บจอบ...     ความคดิท่ีวา่เธอคงเป็นผูใ้หญข่้ึน  ถา้เธอไดไ้ปโรงเรียน กระจัดกระจายหายไปแลว้...   ฉั นคงคดิน้อยไปจริงๆ     น่ีมั นเป็นสงิ่ท่ีผิดพลาดท่ีสุด     เจา้ลูกสาวตั วดีเตรียมตั วเตรียมใจเอาไวเ้ลย   เม่ือฉั นกลับไปถึงบา้น...     ฉั นกาํกาํปั ้นของฉั นแน่นไวใ้ตโ้ต๊ะ  ขณะท่ีใบหน้าของฉั นปั ้นหน้าย้มิแยม้ให้กับเหลา่ทา่นหญงิท่ านอ่ืนๆ...         

ตอนท่ี 27 แมก่ั บลูกสาว     ตอนน้ีเป็นชว่งฤดูร้อนแลว้  หลังจากท่ีฉั นไดเ้ขา้ไปเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์  ถึงแมว้ั นหยุดท่ีน่ีไมเ่หมือนการปิดภาคเรียนฤดูร้อนเม่ื อชาติกอ่นของฉั น  และโรงเรียนเวทมนตร์แหง่น้ีกเ็ชน่กั น  ทุกๆ ชว่งปิดภาคเรียนฤดูร้อน  นั กเรียนสว่นใหญจ่ะกลับไปท่ีบา้นแทนท่ีจะอยูใ่นหอพั ก     สาํหรั บฉั น คาตาริน่า คลาเอส  กก็ลั บไปบา้นเชน่กั น     เม่ือกลับถึงบา้นฉั นไดฝ้ึกซอ้มเพ่ือตอบโตเ้สน้ทาง ธงหายนะ โดยมีคุณทอมมาชว่ยปรั บแตง่งูของเลน่ให ้ แลว้ฉั นกอ็า่นหนั งสอืเพิม่เติมเก่ียวกับการทาํงานเกษต รเพ่ือท่ีฉั นจะไดก้ลายเป็นผูท้่ีเช่ียวชาญในการทาํสวน ทาํไร่ แตว่า่...     “ฉั นอยากจะเหน็ของจริงน่ี~” 

   ฉั นบอกกั บคีธท่ีมองฉั นดว้ยสายตาแปลกๆ     “....อะไรอีกละ่เน้ีย....”     “ขอ้มูล! พ่ีอยากจะเหน็สวนของจริง!”     “...สวน? ท่ีน่ีกม็ีแลว้น่ีฮะ...”     คีธพูดพลางช้ีไปยั งสวนท่ีตอนน้ีเริ่มจะบุกรุกพ้ืนท่ีส วนท่ีเป็นบริเวณใชเ้ดินเลน่และนั ่งจิบนํา้ชายามบา่ยขอ งตระกูลคลาเอส     คีธยังจอ้งมองฉั นอยา่งสงสัย  เม่ือฉั นยังโตเ้ถียงเขาอีกวา่ “ไมใ่ชอ่ันน้ี!”     “ฉั นอยากไปดูสวนท่ีอ่ืนจะไดเ้อามาเป็นตน้แบบใ นการทาํสวนของฉั นบา้งน่ะ  ถา้ให้ดีตอ้งเป็นของพวกชาวสวนโดนตรงดว้ย!”      “....อะไรนะฮะ?” 

   “ใชแ่ลว้! ฉั นจะตอ้งเป็นเกษตรท่ียอดเย่ียมให้ได!้”  ขณะท่ีฉั นตะโกนกอ้งอยา่งภาคภูมิใจ  คีธกส็า่ยศรีษะของเขาอยา่งหน่ายใจ     “...ผมไมรู่้จะทาํยังไงกั บเร่ืองน้ีดีแลว้...”  คีธพึมพาํเบาๆ     ฉั นยังยืนยันกั บคีธท่ีไมรู่้จะหาเหตุผลไหนมาห้ามฉั นท่ีอยากจะเหน็สวนของจริง  และในท่ีสุดคีธกอ็นุญาต...     และไมก่่ีวันหลังจากนั น้  ฉั นและคีธกไ็ปสังเกตการณ์สวนของเกษตรโดยปิดบัง ตั วตนท่ีเป็นลูกสาวดยุคคลาเอสเอาไว้  เพราะไมง่ั น้ทุกคนตอ้งตกใจมาก  แลว้แมก่ค็งโกรธฉั นมากทีเดียว...     เพ่ือไมใ่ห้ใครรู้วา่พวกเราคือลูกของทา่นดยุค  ฉั นและคีธเลยปลอมตัวเป็นลูกของพอ่คา้ 

มุง่ตรงไปดูบรรดาสวน ไร่  และพ้ืนนาของชาวเกษตรท่ีฉั นอยากจะเหน็มานาน     “สุดยอดเลย~ สวนของพวกมืออาชีพเน้ีย~~  ระดับเทียบกั นไมต่ิดเลย~”     หลังจากการตระเวนทัวร์ของฉั นหมดสน้ิลง...  ฉั นกเ็พลิดเพลินไปกั บทวิทัศน์ภายนอกรถมา้ท่ีเรายืมม าจากพวกพอ่คา้ ถึงท่ีนั ่งจะเป็นหลุมๆ กต็ามท ี จากทวิทัศน์ท่ีมีเพียงไร่นาขนาดใหญน่ั น้คอ่ยๆ  มีอาคารของผูค้นลอยมาให้เหน็แตไ่กล     “นั น้อะไรน่ะ?”     “ออ๋ เมืองไงฮะ”     คีธท่ียังคงมองออกไปนอกหน้าตา่งตอบคาํถามฉั น     “มีเมืองอยูแ่ถวน้ีดว้ยเหรอ?”    

ฉั นเริ่มต่ืนเตน้กั บสงิ่แปลกใหมท่่ีฉั นไมเ่คยสัมผัส มากอ่นเม่ือไดม้าอยูท่่ีน่ี  กค็ือความคึกคร้ืนของคนธรรมดาไงละ่!     “ครั บ ถา้ผมจาํไมผ่ิดรู้สกึวา่น่ีเป็นเมืองท่ีคุณมาเรีย  แคมป์เบลลอ์ยูน่ะ”     “!!”     น่ีเป็นเมืองท่ีมาเรียเติบโตข้ึนมางั น้เหรอ...  อันท่ีจริงฉั นกร็ู้แหละวา่เป็นเมืองแถบชายแดนเลก็ๆ  แตไ่มเ่คยคดิวา่จะเป็นท่ีน่ี     อยา่งน้ีน่ีเอง~ ถา้น่ีเป็นเมืองท่ีมาเกิด... ถา้งั น้~     “ไปหามาเรียกั น!  ฉั นเหมือนเคยไดย้นิเธอบอกวา่จะกลับบา้นตอนฤดูร้อ นเหมือนกั นน่ีนา”     “ถา้ไปหาเธอโดยไมบ่อกกลา่วกอ่น...ทา่นพ่ีไปไม.่ ..!” 

   “ฉั นอยากไปหามาเรีย!”     “....แตผ่มคดิวา่...”     ฉั นบังคับคีธ และบอกให้เขาพาฉั นไปท่ีเมืองนั น้  “ไปแคแ่ปปเดียวน่า” ถึงเขาจะยืนยั นวา่  “ทาํแบบน้ีไมด่ีนะฮะพ ่ี การไปไมบ่อกลว่งหน้าอาจทาํให้อีกฝ่ายลาํบากใจได.้.. ”     ฉั นเคยไดย้นิมาเรียบอกกฉั นวา่เธออยูแ่ถบชายแด นท่ีคอ่นขา้งหา่งไกลจากเมืองหลวงและเมืองท่ีเธออยูไ่ มไ่ดใ้หญโ่ตมากมาย     เพราะแบบนั น้...จึงเป็นเร่ืองท่ีดีเอามากๆ...กต็อน ท่ีตั ง้ใจจะหาบา้นของมาเรีย  เม่ือถามผูค้นท่ีอยูท่่ีน่ีกไ็ดร้ั บคาํตอบทันทีเลย     และคีธกั บฉั นกม็าถึงหน้าบา้นของมาเรียแลว้!    

      “คะ? พวกคุณเป็นใครหรือคะ?”     ผูห้ญงิท่ีปรากฏตั วตรงหน้าของพวกเราสองคนจั ดไ ดว้า่สวยทีเดียว  และลั กษณะเธอคลา้ยคลึงกั บมาเรียมากทีเดียว     “ดิฉั นช่ือคาตาริน่า คลาเอส  เป็นเพ่ือนกั บคุณมาเรีย คุณมาเรียอยูร่ึเปลา่คะ?”     แลว้ฉั นกไ็ดร้ั บการตอ้นรั บอยา่งเตม็ท่ีเทา่ท่ีเธอจะ ทาํได ้ดูเหมือนวา่เธอจะตกใจมากทีเดียว...     “ตอนน้ีเธอออกไปซ้ือของขา้งนอก...แตน่่าใกลก้ลั บมาแลว้...ถา้ไมร่ีบอะไรพวกคุณชว่ยรอเธอหน่อยไดไ้ หมคะ?”     และผูห้ญงิคนนั น้กช็วนฉั นกั บคีธเขา้ไปรอในบา้น     

ครอบครั วแคมป์เบลลอ์าศัยอยูใ่นบา้นท่ีธรรมดาๆ  มาก แตเ่ป็นบา้นท่ีจั ดไดดู้สะอาดตาน่าอยูม่ากทีเดียว     ผูห้ญงิคนนั น้แนะนําตัวกับฉั นวา่เธอเป็นแมข่องมา เรียตามท่ีฉั นคาดเอาไว ้ แตม่าเรียนั น้ดูงดงามและบอบบางกวา่จนฉั นไมส่ามาร ถเปรียบเทียบได้     แลว้แมข่องมาเรียกน็ําขนมและนํา้ชามาให้ฉั นบนโ ต๊ะท่ีน่าจะเป็นท่ีทานขา้วของพวกเธอ     “ขนมน่ีมาเรียเป็นคนทาํรึคะ?”     ตอนท่ีแมข่องเธอฟั งฉั นถามคาํถามน้ี  เธอมีสหีน้าแปลกใจมากอีกครั ง้     “...ไมค่ะ่ น่ีเป็นขนมท่ีฉั นซ้ือมาจากในเมือง...เออ่  เดก็คนนั น้ทาํขนมดว้ยหรือคะ?”     “ใชค่ะ่ คุณมาเรียมักจะเอาขนมมาให้ฉั นเสมอเลย  แลว้ฉั นกช็อบขอให้เธอทาํขนมให้ฉั นดว้ยคะ่!”  

   “คุณทานขนมท่ีมาเรียเป็นคนทาํเหรอคะ?”     “ใชค่ะ่ ขนมนั ่น อร่อยมากๆ เลย~”     เม่ือฉั นพูดออกไปแบบนั น้  สหีน้าของแมม่าเรียกอ็อ่นลง  และพึมพาํดว้ยนํา้เสยีงท่ีออ่นแรงวา่ “จริงดว้ยสนิะคะ”     และอยูๆ่  ประตูบา้นกเ็ปิดข้ึนมาพร้อมกั บมาเรียท่ีห้ิวถุงมาดว้ย     เม่ือเธอเหน็พวกเรานั ่งอยูต่รงโต๊ะอาหารเธอกท็าํสี หน้าประหลาดใจ แต.่..     “ดิฉั นไมค่ดิเลยวา่จะไดเ้จอทา่นคาตาริน่าในชว่งปิ ดเทอมฤดูร้อนดว้ย! ดิฉั นดีใจท่ีไดเ้จอทา่นนะคะ~”     มาเรียทาํสหีน้าดีใจสุดๆ ไปเลยละ่~    

พวกเราคุยกั นเพลินจนลืมเวลา  กวา่จะรู้ตั วดวงอาทติยก์ล็ั บขอบฟ้าไปแลว้  ฉั นเลยรีบออกจากบา้นของมาเรียอยา่งรีบร้อน     เน่ืองจากวั นน้ีเราไมไ่ดใ้ชร้ถมา้ของตระกูลคลาเอส  แตเ่ป็นรถมา้ของร้านคา้แทน  คดิวา่พวกเขาคงกาํลั งรอพวกเราอยูแ่น่ๆ     “ดิฉั นจะไปสง่ทา่นท่ีรถมา้นะคะ”  นั่นคือสงิ่ท่ีมาเรียกลา่วออกมา และฉั นตอบเธอไปวา่  “ไมเ่ป็นไรหรอกคะ่”  ถึงเวลาท่ีใกลจ้ะเตรียมอาหารเยน็แลว้  ฉั นคดิวา่ถา้ฉั นไมไ่ดม้า  มาเรียน่าจะเริ่มทาํอาหารเยน็สาํหรั บแมแ่ละเธอแลว้     “ทา่นคาตาริน่า ทา่นคีธ ขอบคุณมากนะคะ  ท่ีมาหาฉั นในสถานท่ีท่ีรั บรองไมพ่ร้อมแบบน้ี  ขอบคุณมากจริงๆ คะ่”     “อืมม  ดิฉั นเองกต็อ้งขอโทษดว้ยท่ีมาโดยไมบ่อกกลา่วนะ” 

   “ผมเองกต็อ้งขอโทษดว้ยเหมือนกั นท่ีมากะทันหัน  ครั ง้หน้าทางเราจะแจง้การมากอ่นแน่นอนครั บ”     หลังจากท่ีคีธพูดกดกันกั บฉั นวา่ “พ่ีครั บ  กลั บบา้นเถอะนะ”  แลว้คุณแมข่องมาเรียท่ีนิ่งเงียบอยูก่พ็ูดข้ึนวา่     “เออ่... ไดโ้ปรดดูแลลูกสาวของฉั นดว้ยนะคะ”     คุณแมข่องมาเรียโคง้ให้กั บฉั นขณะท่ีพูดออกมา     “แน่นอนคะ่ ฉั นจะดูแลเธออยา่งดีเลย”     ฉั นพูดพร้อมกั บโคง้ให้เธอเชน่กัน   จากนั น้ฉั นกั บคีธกร็ีบข้ึนรถมา้อยา่งรีบร้อน        ★★★★★★★★★★★      

ในเมืองเลก็ๆ ท่ีติดอยูก่ั บชายแดน  หา่งไกลจากเมืองหลวงท่ีน่ีเป็นท่ีท่ีฉั นเติบโตข้ึนมา  ฉั นเป็นผูห้ญงิท่ีสวยท่ีสุดในเมืองท่ีรายลอ้มไปดว้ยบุค คลท่ีฉั นรั ก     หลายปีตอ่มาฉั นไดแ้ตง่งานกั บผูช้ายคนหน่ึง  เขาท่ีมีชีวติชีวาและน่าเช่ือถือในคราวเดียวกั น  ผูช้ายคนนั น้ไดม้าแตง่งานกั บฉั น  และเรากลายเป็นครอบครั วแคมป์เบลล ์ ทุกคนยนิดีกั บการแตง่งานของเราทัง้ค ู่ ปีถัดมาพวกเราไดใ้ห้กาํเนิดลูกสาวท่ีแสนน่ารั ก  และฉั นตัง้ช่ือเธอวา่ มาเรีย     ฉั นมีสามีท่ีแสนพิเศษ มีลูกสาวท่ีน่ารั ก  จนทุกวันของฉั นเตม็ไปดว้ยความสุข     แตช่ีวติประจาํวันท่ีมีความสุขของฉั นกจ็บลงอยา่งก ะทั นหั น     เม่ือลูกสาวของฉั นมาเรียพลังเวทในตัวไดต้่ืนข้ึนม า... 

   ‘เวทมนตร์’ เป็นสงิ่ท่ีหาไดย้ากในประเทศน้ี  ถึงพวกขุนนางจะมีพลังเวทมนตร์กั นทั่ว  แตท่วา่สาํหรั บสามัญชนธรรมดานั น้แทบไมม่ีเดก็ท่ีเกิด มาพร้อมพลั งเวทเลย  จนมีขา่วลือวา่ฉั นไดม้ีความสัมพันธล์ับๆ  กั บพวกขุนนาง     แน่นอนวา่ฉั นไมเ่คยทรยศตอ่สามีของฉั น  ไมม่ีทางท่ีมาเรียจะไมใ่ชลู่กของสามี ไมใ่ชเ่ลย...     แตข่า่วลือกไ็ดแ้พร่กระจายไปทั่ววา่ฉั นเป็นผูห้ญงิ ท่ีนอกใจสามีของฉั น ตอนแรกสามีของฉั นบอกวา่  “ไมเ่ป็นไร ผมเช่ือคุณ” แตเ่ม่ือมีขา่วลือมากยงิ่ข้ึน  จนกระทั ่งกวา่ท่ีจะรู้ตั วสามีกไ็มก่ลั บมาบา้นแลว้     ทุกคนในเมืองท่ีเคยดีกั บฉั นเสมอ  พวกเขาไดส้ร้างระยะหา่งจากฉั น     ในตอนน้ีฉั นไดก้ลายเป็นคนท่ีกลัวสายตาของคนอ่ื นและเดินกม้ตั วลงตา่ํ 

   แมว้า่ฉั นจะโชคดี...  แตท่าํไมเร่ืองแบบน้ีถึงเกิดข้ึนมาได ้    ถา้เดก็คนนั น้...ถา้เพียงแตเ่ดก็คนนั น้ไมม่ีเวทมนต ร์... ถา้ฉั นไมเ่คยคลอดเธอออกมา     กอ่นท่ีฉั นจะรู้สกึตัวฉั นกส็ร้างบาดแผลให้กั บลูกส าวของฉั นไปแลว้ ทัง้ๆ  ท่ีลูกสาวของฉั นไมไ่ดท้าํอะไรผิด...ถึงฉั นจะรู้...แตฉ่ั น กค็วบคุมตัวเองไมไ่ด.้..ฉั นหลีกเล่ียงลูกสาวของฉั นเอง ...     ถึงลูกสาวของฉั นจะไมไ่ดท้าํอะไรผิดกต็าม...  แตใ่นสถานะการณ์แบบนั น้  เธอกย็ั งชว่ยงานบา้นและทาํคะแนนไดด้ีท่ีโรงเรียนอีก ดว้ย     ทุกคนยกยอ่งวา่เธอเป็นสาวพิเศษ  แตล่ับหลังพวกเขาเรียกลูกสาวของฉั นวา่ลูกนอกสมรส ของพวกขุนนางหรือบอกวา่เธอโกงเร่ืองมีเวทมนตร์ 

   หลายตอ่หลายครั ง้ท่ีมีคนตอ้งการจะพาลูกสาวของ ฉั นไป ถา้เพียงแตฉ่ั นพยักหน้า และเซน็สัญญา...  ฉั นคดิวา่ทุกอยา่งคงจะดีข้ึน...  แตสุ่ดทา้ยฉั นกท็าํไมล่ง...     ถึงฉั นจะเป็นแมท่่ีทาํตัวแยแ่คไ่หน  ลูกสาวของฉั นกย็ังย้มิให้ ฉั นเป็นแมท่่ีโงม่าก...  ดังนั น้ฉั นเลยปลอ่ยลูกสาวของฉั นไปไมไ่ด.้..     ฉั นไดต้ระหนั กถึงความจริงท่ีวา่ลูกสาวของฉั นท่ีถู กยกยอ่งให้เป็นอัจฉริยะนั น้ มีความพยายามแคไ่หน...     เม่ือเหน็เธอท่ีเป็นแบบนั น้  ความไมพ่อใจในตัวฉั นกล็ดลง...แตฉ่ั นกย็ังหลีกเล่ียงเ ธออยูด่ี     ถา้ลูกสาวของฉั นไมย่กโทษให้แมค่นน้ี...   ฉั น...อยากจะมองดูนั ยน์ตาของเธอท่ีเตม็ไปดว้ยความเ กลียดชัง และดูหมิน่...คูน่ั น้    

สุดทา้ยแลว้..ฉั นกไ็มส่ามารถมองลูกสาวของฉั นไ ดเ้ตม็ตา...และเม่ือเธออายุครบสบิห้าปี  เธอกเ็ขา้ไปเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์     ลูกสาวของฉั นกลับมาท่ีบา้นอีกครั ง้ในชว่งวันหยุด ฤดูร้อน...  เธอมีสหีน้าสดใสกวา่ตอนท่ีออกเดินทางจากบา้น     อาจจะมีบางสงิ่บางอยา่งท่ีเปล่ียนแปลงตั วลูกสาวข องฉั น     ไมก่่ีวันถัดมาฉั นกพ็บสาเหตุท่ีวา่นั น้     “คะ? ไมท่ราบวา่มาหาใครคะ?”     ในวั นหน่ึงชว่งบา่ยมีเดก็หนุ่มและเดก็สาวท่ีอายุพอ ๆ กั บมาเรียมายืนเคาะประตูบา้นของฉั น  ถึงแมว้า่พวกเขาจะสวมชุดของพวกพอ่คา้  แตก่ม็ีทา่ทางท่ีสงา่งามมาก    

“เออ่... ดิฉั นช่ือคาตาริน่า คลาเอส  เป็นเพ่ือนกั บคุณมาเรียคะ่ คุณมาเรียอยูไ่หมคะ?”     เดก็สาวท่ีมีผมสนีํา้ตาลออ่นพูดข้ึน  ขณะท่ีเดก็หนุ่มขา้งๆ โคง้หั วให้เลก็น้อย     เพ่ือนของมาเรีย?  ...ฉั นตกใจมากเม่ือไดย้นิคาํพูดน้ี  น่ีเป็นเพราะวา่ตั ง้แตม่าเรียมีพลั งพิเศษ เดก็คนอ่ืนๆ  กไ็มย่อมเป็นเพอ่นกั บเธอเลย     เธอจึงไมม่ีเพ่ือน     “เออ่...ตอนน้ีเธอออกไปขา้งนอก...แตน่่าจะใกลก้ ลั บมาแลว้...ถา้ไมเ่ป็นไรละ่ก ็เชิญรอกอ่นไดไ้หมคะ?”        ฉั นคดินะวา่พวกเขาจะตอ้งมีสถานะท่ีสูงสง่แน่นอ น  และฉั นกล็ังเลใจมากเหมือนกั นท่ีจะตอ้งตอ้นรั บพวกเข าท่ีบา้นแบบน้ี 

แต.่..ฉั นคดิวา่จะพยายามทาํให้ดีท่ีสุดเทา่ท่ีจะทาํได ้ เพราะพวกเขาเป็นเพ่ือนของมาเรีย     เพราะบา้นของเราหลั งเลก็มาก  เลยไมไ่ดม้ีห้องรั บแขก  ฉั นจึงเชิญพวกเขานั่งท่ีโตะ๊อาหารและพวกเขากน็ั่งลงโ ดยไมไ่ดแ้สดงทา่ทางรั งเกียจใดๆ เลย  ฉั นเอานํา้ชาท่ีดีท่ีสุดในบา้น  และขนมหวานจากร้านท่ีดีท่ีสุดออกมา แลว้...     “ขนมน่ีมาเรียเป็นคนทาํใชไ่หมคะ?”  เดก็สาวเป็นคนถามคาํถามฉั นข้ึนมา     “...ไมค่ะ่  ดิฉั นซ้ือมาจากในเมือง...เออ่...เดก็คนนั น้ทาํขนมดว้ย หรือคะ?”     “ใชค่ะ่ คุณมาเรียมักจะเอาขนมมาให้ฉั นเสมอเลย  แลว้ฉั นกช็อบขอให้เธอทาํขนมให้ฉั นดว้ยคะ่!”      “คุณทานขนมท่ีมาเรียเป็นคนทาํเหรอคะ?” 

   “ใชค่ะ่ ขนมนั ่น อร่อยมากๆ เลย~”  เดก็สาวคนนั น้ยังคงย้มิและพูดตอ่ไป     หลายปีกอ่นลูกสาวของฉั นเคยฝึกทาํขนมคนเดียว และนําขนมเหลา่นั น้ไปโรงเรียนดว้ย  แลว้ในวันนั น้เธอกก็ลับมาพร้อมกั บนั ยน์ตาท่ีแดงกลา่ํ  หลังจากนั น้เธอกไ็มเ่คยทาํขนมเลยแมแ้ตค่รั ง้เดียว...     ลูกสาวของฉั นท่ีมักจะบังคับตัวเองให้ย้มิ  กลัน้นํา้ตาของเธอเอาไวข้า้งใน   และฉั นเป็นแมท่่ีไมไ่ดท้าํอะไรให้เธอเลย     สุดทา้ย  ลูกสาวของฉั นกไ็ดท้าํขนมให้เพ่ือนไดท้านไดส้าํเร็จจน ได้     เม่ือมาเรียกลับมาและเหน็วา่มีใครมารอเธออยูน่ั น้  เธอกย็้มิออกมาอยา่งมีความสุข  เป็นรอยย้มิท่ีฉั นไมเ่คยเหน็มานานหลายปี...    

   ในเวลาไมก่่ีเดือนลูกสาวของฉั นมีเพ่ือนท่ีทาํให้เธ อหั วเราะไดอ้ยา่งมีความสุขแลว้  ลูกสาวของฉั นกาํลังเปล่ียนแปลงไป     ฉั นไมม่ีคาํแกต้ัวใดๆ ทัง้นั น้     และคงอีกไมน่านท่ีลูกสาวของฉั นคงจะยา้ยออกไป จากท่ีน่ีและท้งิฉั น...     ฉั นคดิวา่เร่ืองน้ีมันยากเกินไป...     พั ่บ...  เม่ือพวกเดก็หนุ่มเดก็สาวเพ่ือนของมาเรียกาํลั งจะจากไ ป ฉั นกร็ีบกม้หัวพร้อมกั บพูดวา่     “เออ่... ไดโ้ปรดดูแลลูกสาวของฉั นดว้ยนะคะ”     ฉั นกม้หัวลงแลว้พูด  จากนั น้เดก็สาวกย็้มิแลว้พูดวา่    

“แน่นอนคะ่ ฉั นจะดูแลเธออยา่งดีเลย”  นอกจากน้ีเธอยังกม้หัวให้ฉั นตอบอีกดว้ย     หลั งจากท่ีรถมา้พวกเขาหายลั บไปแลว้  ฉั นกม็องไปท่ีลูกสาวของฉั น  ก่ีปีแลว้นะท่ีฉั นไมเ่คยมองหน้าเธอตรงๆ แบบน้ี     นั ยน์ตาลูกสาวของฉั น...  และนั ยน์ตาของฉั นในตอนน้ีกาํลังพร่ามัวไปดว้ยนํา้ตา      ฉั นไมเ่หน็ความเกลียดชังหรือดูถูกใดๆ  จากเธอเลย... มีเพียงความประหลาดใจ   และมีความสุขสะทอ้นกลับมาเทา่นั น้     น่ีอาจจะไมไ่ดก้ลั บไปใชช้ีวติแบบเกา่...แตถ่า้เวลา ผา่นไปสั กระยะ   ฉั นเช่ือวา่..ชีวติประจาํวันท่ีมีความสุขของฉั นจะกลับคื นมา     ฉั นเดินเขา้ไปหาลูกสาวของฉั นท่ียังคงยืนนํา้ตาคล อ ฉั นโอบกอดร่างของเธอท่ีสัน่ 

ร่างกายของลูกสาวฉั นท่ีเคยเลก็เหลือเกิน....  วันน้ีฉั นเพิง่รู้วา่เธอมีขนาดตัวเทา่ๆ กั บฉั นแลว้...        ★★★★★★★★★★★    ไมค่ดิเลยวา่ฉั นจะไดเ้จอกั บมาเรีย  แถมยังไดเ้จอแมข่องมาเรียท่ีงดงามเหมือนกั บมาเรียอี กดว้ย     เม่ือรถมา้มาถึงคฤหาสน์คลาเอสแลว้  ฉั นท่ีกาํลังอารมณ์นั น้วงิ่ตรงเขา้ไปตรงประตูดา้นหน้าทั นที แลว้คีธท่ีอยูด่า้นหลังของฉั นกพ็ูดข้ึนวา่ “พ่ีครั บ  ถา้พ่ีเขา้บา้นดว้ยสภาพแบบน้ี...”  ซ่ึงฉั นไมไ่ดย้นิคาํพูดของคีธเลยสักนิดเดียว     เม่ือเราผา่นประตูดา้นหน้าไปแลว้...  ท่ีประตูบา้น....ตรงนั น้มีเทพพิทักษ์ประตูยืนเฝ้าอยู่ ... 

ไมส่นิั น้มันแมข่องฉั น  แมข่องฉั นท่ีตอนน้ีมีสหีน้าเหมือนมารร้ายท่ีรอเวลาระเ บดิ...     “ เอ.๋..แม.่..”     “ยนิดีตอ้นรั บการกลับมานะจ๊ะ คาตาริน่า”     แมก่ลา่วพร้อมกั บย้มิรั บดว้ยรอยย้มิหวาน  ทวา่นั ยน์ตาของเธอกลับไมไ่ดย้้มิตามเลยแมแ้ตน่้อย     ทั ง้บรรยากาศท่ีเหมือนกั บองศาลดวูบลงกะทั นหั น จนหนาวน้ีมันอะไรกั น!     “ลูกสวมชุดไดน้่าสนใจดีน่ี”     “เออ่...ชะ...ชุดพวกน้ี...”     ฉั นเริ่มต่ืนตะหนก  เพราะทั ง้วงิ่มาทั ง้ยั งสวมชุดเส้อืผา้แบบพอ่คา้ธรรมดาๆ  ทวา่... 

   “อืม... แมจ่ะรั บฟั งเร่ืองน่าสนใจ  …อยา่งเร่ืองเส้อืผา้พวกนั น้ของลูกอยา่งละเอียดในภา ยหลั ง ....เออน่ีรู้ไหม คาตาริน่า  วั นน้ีแมไ่ดไ้ปงานเล้ียงนํา้ชาของพวกภรรยาตระกูลตา่ง ๆ มาดว้ยแน่ะ  ....น่าแปลกนะ...ท่ีแมไ่ดฟ้ั งขา่วลือเร่ืองสนุกๆ ดว้ย  บางทีลูกเองกอ็าจจะเคยไดย้นิเขา้หูมาบา้งกระมั ง้...”     “...ขะ...ขา่วลือสนุกๆ...”     “ใชแ่ลว้ละ่จะ๊ ขา่วลือสนุกมาก  เป็นเร่ืองเก่ียวกั บท่ีมีใครบางคนนั น้กาํลังสร้างสวนไวภ้ ายในรั ว้โรงเรียนเวทมนตร์”     “.........”     “น่ีกค็งจะไมเ่ป็นไรหรอกนะจะ๊  หากคดิจะทาํสวนในโรงเรียน   ทวา่ลูกรู้ไหมวา่เดก็ทุกคนท่ีอยูท่่ีนั น้ลว้นมาจากตระกูล ขุนนางทัง้นั น้เลย?” 

   “.........”     “ลูกไมค่ดิวา่มั นเป็นเร่ืองน่าตลกบา้งหรือ?  ตอนแรกท่ีแมไ่ดฟ้ั งเร่ืองน้ี แมแ่ทบไมอ่ยากจะเช่ือเลย  วา่ในตอนนั น้มีใบหน้าของเดก็คนหน่ึงลอยมาอยูใ่นคว ามคดิของแมพ่อดี ...คาตาริน่าเร่ืองสนุกๆ แบบน้ี  แมว่า่เราคงตอ้งมาคุยกั นตอ่ในห้องของแมเ่สยีแลว้ละ่.. .”     และแลว้ฉั นกถ็ูกลากเขา้ไปในห้องนอนของแม่  ฉั นไมส่ามารถเล่ียงบรรยากาศท่ีลดลงตา่ํอยา่งรุนแรงข องเธอไดเ้ป็นเวลาสามชั ่วโมงเตม็  ฉั นถึงไดร้ั บอนุญาตให้ออกจากห้อง   แลว้ฉั นยังโดนงดขนม และถูกห้ามไมใ่ห้ทาํสวนพักนึง      ชา่งเป็นการลงโทษท่ีโหดร้ายมาก!     ยังดีท่ีหลังจากนั น้คีธกม็าชว่ยฉั น…และทาํให้ฉั นยั งสามารถท่ีจะทาํสวนท่ีโรงเรียนไดต้อ่    

และวันหยุดฤดูร้อนของฉั นกจ็บลงทัง้ๆ แบบนั น้...