ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้าย

“พ่ีคงจะเหงาแน่ๆ เลยถา้ตอ้งมาคนเดียว  เพราะวา่พ่ีจาํหน้าผูค้นไมค่อ่ยเกง่  แตว่า่พอคีธมาดว้ยกร็ู้สกึอุน่ใจมากๆ เลยละ่จ๊ะ”     เธอวา่อยา่งนั น้ พร้อมกับใชน้ั ยน์ตาสฟี้าออ่นจอ้งตรงมาท่ีผม     “คีธ ขอบคุณมากนะท่ีเขา้มาอยูใ่นครอบครั วคลาเอส  พ่ีดีใจมากท่ีไดเ้ป็นพ่ีน้องกั บเธอ”     คาํพูดท่ีเอย่โดยไมไ่ดต้ั ง้ใจของเธอทาํให้ผมแทบจะร้องไห้ออ กมา ความรู้สกึอบอุน่ใจ  ต้ืนตั นใจทะลั กเขา้มาในอกแทนท่ีความรู้สกึเจบ็ปวด... ทั ง้ๆ  ท่ีผมรู้สกึเจบ็ปวดเพราะความฝั นกอ่นหน้าน้ีแทๆ้     คาตาริน่า คลาเอส  แมว้า่จะเป็นเดก็ผูห้ญงิประหลาดสั กหน่อย  แตว่า่เธอมั กจะเอย่คาํพูดท่ีผมอยากไดย้นิเสมอมา      “...ผมกเ็หมือนกันครั บ การไดม้าอยูใ่นครอบครั วคลาเอส  ไดพ้บกั บพ่ีสาวเป็นสงิ่ท่ีทาํให้ผมรู้สกึมีความสุขมาก มากจริงๆ”     เม่ือผมกลา่วออกไปแบบนั น้  คาตาริน่ากส็ง่ย้มิออ่นโยนมาให้ผมอีกครั ง้ ผมรู้สกึดีใจมากๆ  ท่ีไดพ้บคนท่ีผมคดิวา่สาํคั ญท่ีสุดจากกน้บ้งึของหั วใจของผมแลว้. .. 

      ~แมร่ี ฮั นส~์        หลั งจากท่ีไดพ้บกั บทา่นคาตาริน่า  ฉั นกต็ัดสนิใจวา่จะตอ้งเป็นผูห้ญงิท่ีสงา่งามพอท่ีจะยืนเคียงขา้งเธ อให้จงได้  หลายเดือนผา่นมาน้ีฉั นพยายามมากทีเดียวท่ีจะทาํให้ดีในเร่ืองกา รเตน้ราํและเร่ืองมารยาท     เม่ือกอ่นน้ีฉั นไมม่ีความสามารถใดๆ เลย  ฉั นมักจะทาํอะไรชา้กวา่คนอ่ืนๆ เสมอ  และคอ่นขา้งเฉ่ือยชาไปดว้ยซาํ้ไป  น่ีเป็นเหตุผลท่ีทาํให้ฉั นตอ้งพยายามมากกวา่ผูอ้่ืน  และพยายามเรียนรู้ให้เร็วท่ีสุดเทา่ท่ีจะทาํได้     สาํหรั บเร่ืองการเรียนเอง  ฉั นกม็ักจะถามอาจารยท์่ีสอนท่ีบา้นทุกครั ง้เม่ือมีบางอยา่งท่ีฉั นไม่ เขา้ใจ และบางครั ง้ฉั นกเ็รียนหรือฝึกเตน้ราํดว้ยตัวเองจนดึกด่ืน  และในเร่ืองบทเรียนมารยาทฉั นกพ็ยายามฝึกซาํ้แลว้ซาํ้เลา่  จนฉั นชาํนาญ  แตส่าํหรั บเร่ืองการเตน้ราํนั น้ฉั นยังเตน้ไมค่อ่ยดีเทา่ไหร ่ ฉั นใชเ้วลาในการฝึกซอ้มเตน้เสยีจนเลือดออกท่ีเทา้  เพราะรองเทา้กั ด... 

   พวกพ่ีสาวท่ีเหน็ฉั นซอ้มจนหนั กนั น้ หัวเราะเยาะฉั น     “น่าเสยีดายนะ ไมว่า่จะฝึกแคไ่หน  แตค่นท่ีไมม่ีความสามารถ กย็ั งไมม่ีความสามารถตอ่ไป...”     “ทั ง้ๆ ท่ีมีเช้ือสายลูกผูด้ีแทๆ้ น่าอั บอายขายหน้าเสยีจริง”     “เพราะสายเลือดปนเป้ือนของชนชั น้ตา่ํทาํให้คนชั น้ตา่ํอยา่งเ ธอไร้พรสวรรคย์ั งไงละ่”     คาํพูดไร้ความปราณีเหลา่นั น้ทมิ่แทงหัวใจของฉั นจนฉั นเจบ็ ท่ีหน้าอก     ถึงแมว้า่ฉั นจะอยูก่ับทา่นคาตาริน่า  แตค่วามรู้สกึเจบ็ปวดกไ็มล่งลงเลยแมแ้ตน่้อย จนกระทั ่งวั นหน่ึง     “........”     “เกิดอะไรข้ึน แมร่ี? ไมเ่ป็นไรใชไ่หม?”     เพราะฉั นหยุดตัวลงแลว้ทรุดตัวลงนั่งยองๆ  แลว้กถ็ูกคาตาริน่าเหน็เขา้  เธอมองมาท่ีฉั นดว้ยสายตาท่ีเตม็ไปดว้ยความกังวล  วันน้ีฉั นไดม้าเลน่ท่ีบา้นท่ีบา้นของคาตาริน่า 

และเรากาํลั งจะเดินผา่นไปท่ีสวนบา้นของเธอ  ฉั นรู้สกึปวดท่ีขอ้เทา้ของฉั น  และพอมองลงไปกพ็บวา่เลือดไหลออกมาดว้ย      “อา๋..! แมร่ีบาดเจบ็เหรอ? ไปชนอะไรเขา้หน่ะ?”  คาตาริน่าดูลนลานจนฉั นตอ้งรีบตอบเธอ     “...ดิฉั นสบายดีคะ่  คงเป็นเพราะวา่เม่ือวานน้ีดิฉั นฝึกซอ้มเตน้ราํหนั กไปหน่อยน่ะคะ่”     “เตน้ราํ?”     “ใชแ่ลว้คะ่ เพราะวา่ดิฉั นยังเตน้ราํไมค่อ่ยดีนั ก  เลยตอ้งพยายามฝึกหนั กกวา่คนอ่ืนเป็นสองเทา่...”     หลังจากท่ีพูดออกไปแลว้ฉั นกไ็มรู่้จะพูดอะไรตอ่  เพราะเร่ืองเตน้ราํเป็นเร่ืองท่ีฉั นพยายามมากท่ีสุด  แตอ่ีกเด๋ียวทา่นคาตาริน่ากค็งหัวเราะเยาะฉั นดว้ยกระมัง้...  เม่ือฉั นลองมองเธอ  กพ็บวา่นั ยน์ตาสฟี้าออ่นของเธอกาํลังจอ้งมองมาอยา่งกังวลเชน่เ ดิม ใบหน้าของเธอไมเ่หมือนกับพวกพ่ีสาวของฉั นเลยแมแ้ตน่้อย     “การพยายามกเ็ป็นเร่ืองท่ีดีนะ แมร่ ี ฉั นดีใจท่ีเธอพยายามเพ่ือจะเอาชนะจุดออ่น 

ฉั นอยากจะเอาแบบแมร่ีบา้งเหมือนกัน  แตว่า่กต็อ้งพยายามอยา่งพอดีดว้ยส!ิ”     ไมว่า่จะยากแคไ่หน.. ฉั นกม็ักจะถูกคาํพูดท่ี “โหดร้าย”  ทาํให้รู้สกึสน้ิหวังเสมอ และพวกเขามักจะหัวเราะเยาะฉั น...     แตฉ่ั นในตอนน้ีไมค่ดิมากแลว้ เพราะหลังจากท่ีฉั นไดม้าท่ีน่ี  กม็ีคนบอกวา่ฉั นนั น้ดีเย่ียม ทัง้ยังยอมรั บตัวตนของฉั นอีกดว้ย     และคาตาริน่ากย็่ืนมือมาและพูดวา่ “กลั บเขา้ขา้งในคฤหาสน์  และทาํแผลกั นเถอะนะ แมร่ี”  สงิ่ท่ีเธอพูดน้ีทาํให้หัวใจของฉั นรู้สกึสัน่ไหวอยา่งรุนแรง...     ฉั นดีใจมากท่ีไดพ้บกับคาตาริน่า คลาเอส...            

ตอนท่ี 32 ท่ีน่ีคือโลกของฉั น        “จะนอนกินบา้นกินเมืองไปถึงไหนกัน!   เจา้เดก็ข้ีเกียจน่ี~!”     ตอนท่ีไดย้นิเสยีงตะโกน  ผา้หม่ท่ีปกคลุมร่างของฉั นอยูก่ถ็ูกปลิวจากตัวของฉั น  แลว้ฉั นก.็..     “...เอ.๋.เอะ๊ อะไรกั นน่ะ?”     น่ีมั นเกิดอะไรข้ึน   นั ยน์ตาของฉั นเบกิกวา้งอยา่งแปลกใจ เม่ือจูๆ่  ผา้หม่ของฉั นกถ็ูกโยนไปคนละทศิละทาง  และกม็ีคนคนหน่ึงกาํลังจอ้งมองมาท่ีฉั น     “...อา๋...คะ...คุณแม.่..?”     “คุณแม?่ ...ยัยเดก็น่ียังหลับไมต่่ืนอีกหรือไง?”      “..เอะ๊..? อะ..อรุณสวั สดิ ์แม”่    

ฉั นเงยหน้ามองแมท่่ียืนมองฉั นดว้ยความแปลกใจ  ใบหน้าและนั ยน์ตาของเธอท่ีดูเหมือนแรคคูน     แลว้...     “ลูกข้ึนชั น้มั ธยมปลายแลว้นะ  หั ดแตง่ตั วและหวีผมเองบา้งส ิน่ีเส้อืผา้ของลูก”  เม่ือฉั นมองดูตัวเองในกระจกกพ็บวา่มันสะทอ้นร่างของเด็ กสาวหน้าตาธรรมดาๆ คนหน่ึง  ใบหน้าท่ีคลา้ยกับแมข่องฉั น     อะไรกั น?  ฉั นรู้สกึวา่เหมือนหน้าของฉั นจะแตกตา่งไปจากเดิม  ใบหน้าของฉั นไมน่่าจะเป็นแบบน้ี มันควรจะ...     นึก..นึกไมอ่อก... แตม่ันไมใ่ชแ่บบน้ีน่ีนา....   ใบหน้าของฉั นนั น้...     “มั วเหมอ่อะไรอยูห่ะ๊? ถา้ไมร่ีบจะสายแลว้นะ!”     ฉั นเงยหน้ามองนาฬิกา...  และพบวา่มั นใกลจ้ะสายแลว้เลยรีบกระโดดออกจากเตียงอ ยา่งรวดเร็ว เตรียมตั วไปโรงเรียน  

   ฉั นถอดชุดนอนและสวมใสชุ่ดเคร่ืองแบบนั กเรียนอยา่ งรวดเร็ว และใชม้ือสาดนํา้บนใบหน้าเพ่ือลา้งหน้า  แลว้รีบเชด็หน้ากั บผา้ท่ีแขวนอยูใ่กลๆ้     แมย่ังบอกกับฉั นวา่ “หวีผมดว้ย!”  เหมือนเธอจะพูดอยา่งน้ีเสมอ  แตไ่มว่า่ยังไงฉั นกไ็มค่อ่ยสนใจกับผมของฉั นเองอยูแ่ลว้ละ่     ในตอนน้ีมั นกด็ีข้ึนหน่อยท่ีมีแอนน์มาชว่ยหวีผมและดู แลการแตง่กายของฉั นทุกเชา้  แต ่...เอะ๊? ผมของฉั นตอนน้ีเหรอ?  แอนน์คอยดูแล? แลว้แอนน์เป็นใครละ่?     อีกครั ง้ท่ีฉั นรู้สกึถึงความผิดปกติ... บางอยา่ง...  บางอยา่งท่ีฉั นลืมไป     อา๋! ฉั นจะสายแลว้ ตอ้งรีบไปแลว้น่ีนา!     สงิ่ท่ีสงสั ยอยูใ่นหั วสมองพลั นจางหายไปทั นที  ตอนน้ีฉั นไมม่ีเวลามานั่งคดิเร่ืองไร้สาระแลว้    

ฉั นรีบลงไปท่ีห้องนั่งเลน่  มองพ่ีชายของฉั นท่ีตอนน้ีเป็นนั กศกึษามหาวทิยาลัยกาํลังท านขา้วเชา้อยา่งไมเ่ร่งรีบ  พ่ีชายอีกคนหน่ึงของฉั นกน็่าจะออกไปทาํงานแลว้  เหมือนกับพอ่ของฉั นท่ีน่าจะออกไปดว้ยเชน่กัน     “อรุณสวั สดิ ์ดีน้า  ท่ีน้องไมต่่ืนข้ึนมาแลว้ลากผา้หม่มาดว้ยเหมือนวั นกอ่น”   พ่ีชายของฉั นพูดข้ึนดว้ยรอยย้มิท่ีบดิเบ้ียวบนใบหน้า  และแมก่ห็ยบิขา้วกลอ่งสาํหรั บทานตอนกลางวันมาให้ฉั น     “ขอบคุณคะ่!”  ฉั นบอกขอบคุณแม ่ และเสยีงทอ้งร้องของฉั นกด็ังข้ึนมา     ตอนน้ีฉั นรู้สกึทอ้งวา่งมาก  มีม้ือเชา้ท่ีแสนอร่อยวางเรียงรายอยูบ่นโตะ๊อาหาร  แตฉ่ั นไมม่ีเวลาท่ีจะนั่งทานแบบสบายๆ     ฉั นมองหาอาหารท่ีสามารถกินไปดว้ย  เคล่ือนไหวไปดว้ยได้  แตก่ไ็มม่ีอะไรสามารถเอาไปกินดว้ยไดเ้ลย  เพราะฉั นตอ้งขับจักรยาน 

ดังนั น้ฉั นเลยตอ้งไปหาของกินในตูเ้ยน็  หยบิอะไรบางอยา่งมายั ดใสไ่วใ้นปากแทน     “ไปกอ่นนะคะ!”     ฉั นบอกพร้อมกับเดินไปท่ีประตู  และหั นไปมองเหน็ใบหน้าของแมท่่ีดูตกใจ   และพ่ีชายของฉั นท่ีระเบดิเสยีงหัวเราะดังออกมาเพราะอะไร กไ็มรู่้     “เด๋ียวนะ! ทาํไมลูกถึงไดท้าํตั วแบบน้ี...”      แมพู่ดอะไรสักอยา่ง แตฉ่ั นไมม่ีเวลาอยูฟ่ั งเธอ  ฉั นออกจากบา้นพร้อมกับข่ีจักรยานไปดว้ย  และดูเหมือนฉั นจะไดย้นิเสยีงตะโกนดังมาจากดา้นหลังแว่ วๆ วา่     “อยา่งน้อยกเ็ลือกขนมปั งไปกินส!ิ  ทาํไมตอ้งหยบิแตงกวาคาบใสป่ากไปดว้ย!!”      ขณะท่ีข่ีจักรยานไป ปากของฉั นกเ็ค้ียวแตงกวาไปดว้ย  เสมือนกับมันเป็นอาหารเชา้ของฉั น  แตงกวาท่ีทั ง้สดและแสนอร่อย 

แตก่ย็ั งมีขอ้เสยีตรงท่ีตอ้งกินมั นดิบๆ แบบน้ี  และฉั นกไ็มไ่ดท้านมิโซะดว้ย...     ขณะท่ีกาํลังเค้ียวแตงกวา และถูกสุนั ขแถวบา้นเหา่ไล ่ ฉั นกไ็ปถึงโรงเรียนไดอ้ยา่งปลอดภั ย   พอดิบพอดีกั บระฆั งท่ีดั งบง่บอกถึงการเริ่มเขา้ชั น้เรียน     ฉั นรีบเดินข้ึนไปท่ีห้องเรียนท่ียังคงมีเสยีงเอะอะอยู่  ดูเหมือนวา่ครูประจาํชั น้จะยั งไมม่า      “เกือบแยซ่ะแลว้ส.ิ..”  ฉั นพูดพร้อมกับมองไปดา้นหลังเม่ือเหน็เงาร่างของใค รยืนทาบอยู ่    “น่าเสยีดายนะ เด๋ียวตอนกลางวั นมาพบครูดว้ย!”   ครูประจาํชัน้มองฉั นอยา่งเยน็ชา     จากนั น้ฉั นกโ็ดนหักคะแนนเร่ืองมาสาย  ซ่ึงเป็นสถิติใหมข่องฉั นไปเสยีแลว้...  ในชว่งพักกย็ังถูกครูประจาํชัน้เรียกไปดุอีกดว้ย      เวลาพักกลางวันเหลือแคค่ร่ึงเดียวเทา่นั น้  ฉั นเลยตอ้งรีบกลับไปท่ีห้องเรียนเพ่ือหา A จัง 

   เธอเป็นเพ่ือนท่ีแสนดีท่ีสุดของฉั นตัง้แตโ่รงเรียนมัธย มตน้ เธอเป็นโอตาคุเชน่เดียวกับฉั น  แตเ่ราถูกแยกห้องเรียนกั นในชว่งปีสองของม.ปลาย  มีแคช่ว่งพักกลางวันเทา่นั น้ท่ี  Aจังกับฉั นจะสามารถคุยกันเร่ืองโอตาคุได้  ขณะท่ีกาํลั งทานขา้วไปดว้ย   ซ่ึงเป็นกิจวั ตรประจาํวั นของพวกเราไปเสยีแลว้     พอเหน็ฉั นเดินเขา้มา A จังกพ็ูดข้ึนวา่     “สายอีกแลว้เหรอ? น่ีเธออยูม่.ปลายแลว้นะ  เม่ือไหร่จะมาโรงเรียนตรงเวลา หืม?”  ดูเหมือนเธอจะรู้เร่ืองท่ีฉั นมาสายในวันน้ี  และถูกครูเรียกไปดุดว้ย      “เม่ือคืนน้ีฉั นเลน่เกมหนั กไปหน่อย  กเ็ลยต่ืนเชา้ไมไ่หวน่ะ...”  ฉั นบอกกับA จังท่ีทาํสหีน้าประหลาดใจมากข้ึน     “เลน่เกมทั ง้คืนอีกแลว้?  อยา่งน้อยกป็รั บเวลาให้เหมาะสมหน่อยส.ิ..”    

“อ้ือ... ฉั นจะพยายาม...”  หลังจากท่ีข้ึนชัน้มัธยมปลาย ฉั นเริ่มติดเกมโอโตเมะ  ท่ีไดร้ั บมาจากAจัง  และเม่ือไหร่ท่ีเลน่เกมน้ีฉั นมักจะลืมเวลาไปเลย     “เธอน่ีบา้เกมเกินไปแลว้  ขนาดท่ีถึงกั บเลน่จนลืมวั นลืมคืนน่ีมั น…… แลว้ไง เลน่  'Fortune Lover’ ไปถึงไหนแลว้?”     Fortune Loves  เป็นเกมโอโตเมะท่ีฉั นเพิง่ซ้ือมาเม่ือเร็วๆ น้ี  และฉั นเสยีเวลานอนไปกับมันมากท่ีสุดดว้ย     “อา๋ ตอนน้ีฉั นกาํลังเลน่รูทเจา้ชายอลันละ่”     หน่ึงในอิเคแมนท่ีจีบไดใ้น Fortune Loves   อลั นเป็นเจา้ชายท่ีคอ่นขา้งมีความสาํคั ญทีเดียว     แตถ่ึงแมว้า่เขาจะหยงิ่... แตเ่ขากเ็ป็นเพ่ือนท่ีดีมาก  และเขากไ็มไ่ดจ้องหองเหมือนในเกมดว้ย     ...หืม?... ในเกมอะไร?...  ทวา่จะเป็นยั งไงนะ ถา้ตั วละครในเกมมีอยูจ่ริงๆ  

   “เป็นอะไรไปเหรอ?”     ฉั นถูกขัดจังหวะโดยAจังท่ีจอ้งมองฉั นดว้ยสายตาท่ีกัง วล     “อา่...อืมม...ไมม่ีอะไร ฉั นแคต่อ้งกินขา้วให้เร็วข้ึนน่ะ”     เพราะเวลาพั กหายไปคร่ึงนึงแลว้  ฉั นจะตอ้งกินขา้วกลางวันให้หมดอยา่งรวดเร็ว  ยงิ่ทอ้งฉั นวา่งเพราะไมไ่ดก้ินขา้วเชา้ดว้ยแลว้  และฉั นกเ็ปิดขา้วกลอ่งของแม ่    ขณะท่ีกาํลังกินขา้วฉั นกพ็ูดคุยเร่ืองเกมกับ  Aจั งเหมือนปกติ     ต่ืนข้ึนมาตอนเชา้ไปโรงเรียน มีขา้วกลอ่งของแม่  และมีความสุขกับการคุยเลน่กับเพ่ือนของฉั น     ชีวติประจาํวั นท่ีไมแ่ตกตา่งไปจากปกติ...   ไมรู่้ทาํไมฉั นถึงไดรู้้สกึถึงอะไรบางอยา่งท่ีขาดหายไป      จะดีเหรอ? ถา้หากวา่ฉั นยังอยูแ่บบน้ี? 

ทาํไมฉั นถึงคดิแบบน้ีข้ึนมาไดน้ะ?     จากนั น้ไมก่่ีวันตอ่มา  ในเกมโอโตเมะในตอนน้ีกาํลังดาํเนินการไปอยา่งราบร่ืน   ฉั นกาํลังเลน่อยูใ่นรูทของเจา้ชายจอมซาดิสต ์เจาเร็ด  สจว็ต...     แต.่..ฉั นรู้สกึเหมือนมีบางอยา่งแปลกๆ  ...เม่ือไหร่ท่ีฉั นเริ่มเลน่ Fortune Loves  ฉั นกลับรู้สกึคดิถึงอะไรบางอยา่ง     บางอยา่งท่ีฉั นลืมไปแลว้ บางอยา่งท่ีสาํคัญมากๆ ..  จนความรู้สกึประหลาดแบบน้ีกอ่ตั วข้ึนมา      แตว่า่...ฉั นกลับจาํอะไรไมไ่ดเ้ลย     ดังนั น้ฉั นเลยนั่งเหมอ่คดิแบบนั น้จนถึงชว่งพักกลางวั น ฉั นกินขา้วกับAจังตามปกต ิ    “เลน่เกม Fortune Lovesไปถึงไหนแลว้”     “ตอนน้ีกาํลั งอยูใ่นรูทเจา้ชายจาเร็ดน่ะ”  ฉั นตอบAจังท่ีกาํลังทาํหน้าแปลกๆ 

   เหมือนในวันน้ีAจังจะแตกตา่งไปจากวันอ่ืนๆ   ซ่ึงฉั นรู้สกึวา่ดูเหมือนเธอจะเป็นผูใ้หญข่้ึนมากเลย     “อยูท่่ีโรงเรียนน้ีมั นสนุกเหรอ?”     “เอ๊ะ? อา่... อ้ือ”     อีกครั ง้ท่ีAจังถามแปลกๆ  และการมองของAจั งกแ็ตกตา่งไปจากเดิมดว้ย      น่ีคือใบหน้าของAจังท่ีฉั นเคยเหน็บอ่ยๆ  ตั ง้แตต่อนเรียนม.ตน้... แตน่่ีมั น...     “เอ?๋??”  ฉั นอุทานออกมาโดยไมต่ัง้ใจ     อะไรเน้ีย?     ตอนน้ีฉั นกลับเหน็เธอเป็นสาวสวยท่ีมีเสน้ผมสขีาว  และนั ยน์ตาสแีดงสดแทน     ไมน่่าเช่ือ...ฉั นมองหน้าเพ่ือนของฉั นซาํ้แลว้ซาํ้อีก 

จากนั น้กเ็หน็ใบหน้าท่ีฉั นคุน้เคย     วันน้ีฉั นเป็นอะไรไปนะ  หรือตะก้ีจะเป็นเพียงแคจ่ินตนาการของฉั น     ฉั นจอ้งมองเพ่ือนของฉั นอยา่งแขง็ท่ือ  ขณะท่ีเธอสง่ย้มิท่ีเหมือนกั บผูใ้หญม่องเดก็กลั บมาให้     “ฉั นหน่ะนะ รู้สกึสนุกๆ มากตัง้แตไ่ดพ้บเธอ  และตอนน้ีกไ็ดพ้บเธออีกครั ง้ ไดใ้ชเ้วลาสนุกๆ ดว้ยกัน  แต.่..น่ีไมใ่ชโ่ลกของเธอหรอกนะ”     “....?”  น่ีไมใ่ชโ่ลกของฉั น? อะไรคือโลกท่ีAจังพูดถึง...     “เธอมีโลกของเธอเองแลว้นะ  โลกท่ีมีผูค้นอีกมากมายกาํลั งรอเธออยู”่     “...Aจั ง...พูดอะไรน่ะ?”  ฉั นมองAจังดว้ยความสับสน แตเ่ธอกลับสง่ย้มิมาให ้    “ลองฟั งเสยีงท่ีเรียกเธอดูส”ิ    

“เอ?๋?”  หลังจากนั น้ฉั นกไ็ดย้นิเสยีงท่ีดังแวว่ข้ึนมา     “คาตาริน่า ต่ืนข้ึนมาส ิ ผมไมอ่ยากใชช้ีวติอยูโ่ดยขาดเธอไปนะ!”      “ต่ืนข้ึนมาส ิพ่ีสาว!  พ่ีสั ญญาไวแ้ลว้วา่จะอยูก่ั บผมตลอดไปน่ีนา!”      “ทา่นคาตาริน่า! ต่ืนข้ึนมาเถิดคะ่!  ฉั นไมอ่ยากตอ้งพยายามโดยไมม่ีทา่นเป็นจุดมุง่หมาย!”     “ต่ืนเซ!่ อยา่มามั วแตน่อนนะ! ยั ยง่ีเงา่!”     “...คาตาริน่า ต่ืนข้ึนมาเถอะนะ...ไดโ้ปรดเถอะ”     “ขอร้องละ่ ทา่นคาตาริน่า ลืมตาเถอะ...”     ทุกเสยีงท่ีเจือไปดว้ยความเศร้า...   เป็นเสยีงท่ีฉั นคุน้เคย    

ฉั นรู้สกึไดว้า่หมอกหนาๆ  ท่ีกันความทรงจาํของฉั นเริ่มจางหายไป  และความทรงจาํของฉั นกค็อ่ยๆ กลับข้ึนมาอยา่งรวดเร็ว     เสยีง...นั น้  คือเสยีงของน้องชายและพวกเพ่ือนๆ ของฉั น... ทุกๆ  คนท่ีสาํคัญของฉั น...  ทาํไมฉั นถึงไดล้ืมคนสาํคัญของฉั นไปได.้..     ความทรงจาํของฉั นเริ่มแจม่ชัด  และฉั นกจ็าํทุกอยา่งไดแ้ลว้     เหมือนกั บท่ีAจั งบอก  ครอบครั วท่ีจูจ้้ีและแสนออ่นโยน เพ่ือนสาวโอตาคุท่ีแสนดี  และเกมโอโตเมะท่ีฉั นชอบ โลกท่ีมีแตค่วามสะดวกสบาย...  แตดู่เหมือนวา่...  โลกใบนั น้ไมใ่ชโ่ลกของฉั นอีกตอ่ไปแลว้...!      ฉั นมีโลกใบใหมแ่ลว้ ครอบครั วใหม ่และเพ่ือนๆ ...   มีผูค้นมากมายท่ีฉั นให้ความสาํคัญมากรวมอยู่     และทุกคนกาํลังรอฉั นกลับไป    

“ฉั นจะตอ้งกลับไปท่ีนั่น  มีผูค้นมากมายกาํลังรอฉั นอยู”่ ฉั นพูดข้ึน  ขณะเดียวกั นกไ็ดย้นิเสยีงแปลกๆ ในห้องเรียนเรียน      เม่ือฉั นมองไปรอบๆ ฉั นกป็ระหลาดใจมากเม่ือเพ่ือนๆ  ของฉั นหายไป     มีเพียงAจังและฉั นท่ียืนอยูใ่นห้องเรียน  พ้ืนท่ีกาํลั งยืนอยู ่แตกกระจายสลายไป  จากนั น้กก็ลายเป็นแสงท่ีสวา่งไสว     อา่...  ถา้ฉั นไปตอนน้ีฉั นจะยังสามารถกลับไปท่ีโลกของฉั นได้     “ใชแ่ลว้ Aจัง! ฉั นจะตอ้งกลับไปท่ีโลกของฉั น  ฉั นตอ้งไปชว่ยมาเรีย!  แลว้เอจังพอจะรู้ไหมวา่มาเรียอยูท่่ีไหน บอกฉั นทีส!ิ”     เพราะเธอเลน่เกมจบหมดแลว้ เพราะงั น้เธอตอ้งรู้แน่ๆ     “รู้ส ิมาเรียอยูใ่นโรงเรียน   มีห้องลั บซอ่นอยูใ่นโรงเรียน ตรงท่ี...”    

Aจังบอกสถานท่ีกับฉั น  ยงิ่เธอบอกรายละเอียดมากข้ึนเทา่ไหร่  สงิ่ของรอบกายของเรากพ็ลั นเริ่มสบายไป  และกาํลั งจะถูกดูดเขา้ไปในแสงสวา่ง     ไมม่ีเวลาแลว้... ถา้ฉั นจาํไดเ้ร็วกวา่น้ี...  ฉั นคงจะมีเวลาคุยกับเธอมากข้ึนกวา่น้ี     “ออ๋ แลว้ก ็ประธานนั กเรียนน่ะ...”     สาเหตุท่ีเขาเจบ็ปวดและร้องไห ้ เม่ือตอนท่ีฉั นถามคาํถามสุดทา้ย  ขาและเทา้ของฉั นกเ็ริ่มสลายไป     Aจังมองฉั นดว้ยสายตาท่ีออ่นโยน     “เธอจะไมเ่ป็นไรแน่นอน เพราะเธอเป็นเธอ  เลยไมเ่ป็นไร  เหมือนกับท่ีเธอชว่ยพวกเราให้รอดจากประธานนั น้แหละ  และช่ือจริงของเขาคือ...”     “เอ?๋?? ชว่ย?? ช่ือจริง?” 

ฉั นมองเธออยา่งสับสน ไมเ่ขา้ใจท่ีเธอบอก  แตแ่ลว้ร่างของฉั นกถ็ูกดูดเขา้ไปในแสงนั น้     ฉั นไมเ่หน็หน้าของAจังแลว้  แตฉ่ั นอยากจะบอกลาAจังดว้ย  เพ่ือนท่ีแสนดีของฉั นตัง้แตม่ัธยมตน้  ฉั นตอ้งขอบคุณเธอท่ีทาํให้ฉั นสอบเขา้ม.ปลายไดอ้ยา่งปลอ ดภั ย เธอชว่ยฉั นไวม้าก  และยัง...อุบัติเหตุนั น้ทาํให้ฉั นไมไ่ดบ้อกลาหรือขอบคุณเธ อเลย น่ีเป็นโอกาสสุดทา้ยแลว้..     “A...Aจัง ฉั นมีความสุขมากๆ เลยนะ  ท่ีไดเ้จอกันอีกครั ง้ ! และลากอ่นนะ  ขอบคุณสาํหรั บทุกอยา่ง!”  ฉั นตะโกนบอกกับAจัง แตไ่มรู่้วา่เธอจะไดย้นิไหม  เพราะฉั นไมเ่หน็หน้าของเธอ     “ฉั นกม็ีความสุขมากเหมือนกัน  ตอนน้ีฉั นกอ็ยูข่า้งเธอนะ ในตัวโซเฟียไง ลากอ่นนะ  ขอบคุณมากเพ่ือนท่ีแสนวเิศษของฉั น”     คาํพูดสุดทา้ยของเอจังสง่มาไมถ่ึงฉั น 

เม่ือฉั นลืมตาข้ึน ฉั นเหน็โซเฟียกาํลังนั่งร้องไห ้ และมองมาทางฉั น     ดา้นหลั งของเธอ จาเร็ด คีธ แมร่ี อลั น  และนิโคลยืนอยูต่รงนั น้ดว้ย ผูค้นท่ีสาํคัญมากสาํหรั บฉั น  โลกท่ีสาํคัญของฉั น     โซเฟียกอดฉั นเม่ือฉั นพ้ืนข้ึนมา และร้องไห้อีกครั ง้  แมร่ีนั น้ยังอยูใ่นอาการสงบ  แตน่ั ยน์ตาของเธอนั น้คลอไปดว้ยนํา้ตา  และเขา้มากอดฉั นอีกคน สว่นคนอ่ืนๆ  กม็องมาทางฉั นอยา่งโลง่อก     ฉั นเขา้ใจแลว้วา่ตอนน้ีทุกคนเป็นหว่งฉั นกันมากเลย     น่ีคือโลกของฉั น โลกท่ีมีแตค่นสาํคัญของฉั น  น่ีเป็นเหตุผลวา่ฉั นจะตอ้งปกป้องพวกเขาจากอันตารย     แน่นอนวา่ฉั นจะไมใ่ห้ใครมาทาํเร่ืองเลวร้ายไดเ้ดด็ขา ด! 

ตอนท่ี 33 ฉั นพูดบางสงิ่ท่ีเป็นไปไมไ่ด้     เม่ือฉั นฟ้ืนข้ึนมา  ฉั นกเ็ริ่มลุกข้ึนยืดเสน้ยืดสายร่างการของฉั น  หลังจากท่ีฉั นนอนหลับไปเป็นเวลาสองวันเตม็ๆ  ทาํให้ร่างกายของฉั นเคล่ือนไหวชา้ลงไปเลก็น้อย     หลังจากท่ีต่ืนข้ึนมาแลว้ฉั นกร็ีบออกไปตามหาประธาน สภานั กเรียน ซิเรียส เดรก แต.่..ฉั นหาเขาไมเ่จอ  ทัง้ในบริเวณรั ว้โรงเรียนหรือแมแ้ตใ่นหอพักนั กเรียน     ทุกๆ  คนบอกให้ฉั นรู้วา่หลังจากท่ีเขารู้วา่ฉั นพ้ืนข้ึนมาแลว้  เขากห็นีไปอยูท่่ีไหนสักแหง่ ทวา่...ฉั นไมค่ดิแบบนั น้     ซิเรียสจะตอ้งอยูท่่ีใดท่ีหน่ึงในโรงเรียนแน่ๆ   เพราะเขายั งจั บตั วของมาเรียไวอ้ยู่  ทาํไมฉั นถึงคดิอยา่งนั น้น่ะหรือ? กเ็พราะฉั นเช่ือวา่  เขาน่าจะอยูก่ับมาเรีย และมาเรียจะตอ้งปลอดภั ย     น่ีเป็นสาเหตุท่ีทาํให้ฉั นมุง่หน้าไปยังห้องแหง่ความลับ ท่ีเป็นท่ีซอ่นมาเรีย เพ่ือท่ีจะชว่ยเธอ    

“ซิเรียสเป็นคนท่ีทาํให้เธอเป็นแบบน้ีนะ คาตาริน่า  เขาอันตรายมาก พวกเราและคนรั บใชจ้ะไปหาตัวเขาเอง  และเธอตอ้งพักผอ่นอยูท่่ีน่ี” ทุกๆ คนบอกฉั นแบบน้ี  แตว่า่...     ตัง้แตต่อนท่ีมาเรียหายตัวไปนั น้  ฉั นอยากจะชว่ยเธอดว้ยตัวของฉั นเอง นอกจากน้ี...  ฉั นยังอยากจะคุยกับซิเรียส เดรก อีกสักครั ง้     กอ่นหน้าท่ีสติของฉั นจะจางหายไปนั น้  ดูเหมือนวา่ฉั นจะสร้างความเจบ็ปวดให้กับเขา  และซิเรียสกแ็สดงสหีน้าขมข่ืนและโศกเศร้า  เขาถึงกั บร้องไห้ออกมาโดยไร้ซ่ึงนํา้เสยีงใดๆ   แมว้า่เขาจะทาํเร่ืองเลวร้ายกับฉั น....  แตฉ่ั นยังกังวลเก่ียวกับทา่ทีของเขาอยูด่ี     นอกจากน้ีเอจั งยั งพูดไวใ้นตอนทา้ยเร่ืองช่ือท่ีแทจ้ริงข องเขา  แน่นอนวา่จะตอ้งมีอะไรไมช่อบมาพากลเก่ียวกั บซิเรียส  เดรก แน่ๆ     น่ีคือสาเหตุหลักท่ีฉั นตอ้งไป 

ไปพูดคุยกับซิเรียสอีกครั ง้หน่ึง  และฉั นในตอนน้ีกาํลังมุง่หน้าไปยังห้องแหง่ความลับท่ีน่าจ ะเป็นท่ีอยูข่องเขา     เพ่ือนๆ  ของฉั นตา่งลังเลและกังวลในความเอาแตใ่นของฉั น  ถึงกระนั น้พวกเขากย็อมให้ฉั นไปไดใ้นท่ีสุด  แตม่ีขอ้แมค้ือพวกเขาตอ้งไปกับฉั นดว้ย     เพ่ือนๆ และน้องชายของฉั น  ตา่งมุง่หน้าไปหาซิเรียสและมาเรียทั นที     พวกเรากา้วขา้มผา่นป่าทึบท่ีติดกั บตั วโรงเรียน  สถานท่ีท่ีใกลก้ั บสภาวจิั ยเวทมนตร์  ซ่ึงนั น้เป็นโกดังเกบ็พวกเอกสาร ขา้วของเกา่ๆ  ท่ีไมค่อ่ยไดใ้ช้     พวกเราเปิดประตูท่ีสลั กตั วอั กษรแปลกตาและคอ่นขา้ง แขง็แรงเขา้มาภายใน  ซ่ึงภายในโกดั งน้ีเป็นโกดั งท่ีใหญพ่อๆ   กับห้องรั บรองแขกของคฤหาสน์ตระกูลคลาเอส  แตก่ถ็ูกพวกกองเอกสารและขา้วของตา่งๆ 

ทั บถมทาํให้มั นดูรกตามาก  บางช้ินฉั นกไ็มรู่้วา่มันเอาไปไวท้าํอะไร     ฉั นหลีกเล่ียงไมส่นใจความวุน่วายของขา้วของ  เดินตรงไปยั งดา้นหลั ง   แลว้หยุดตรงหน้าชัน้วางหนั งสอืขนาดใหญบ่นผนั งตรงขา้ม ประตูทางเขา้พอดิบพอดี  ชัน้หนั งสอืท่ีใหญเ่กินกวา่จะเคล่ือนยา้ยไดด้ว้ยตัวคนเดียว  แตก่เ็ดียวกันเอจังบอกฉั นวา่มีปุ่มซอ่นอยูบ่นดา้นขา้งของชั ้ นวางหนั งสอื ฉั นกดปุ่มนั น้  จากนั น้ชัน้หนั งสอืกเ็ล่ือนไปทางดา้นขวาโดยไร้สุม่เสยีงใดๆ  ออกมา     เม่ือชัน้วางหนั งสอืเคล่ือนหายไป  ฉั นกพ็บกับประตูสดีาํตรงหน้าแทน     “มีประตูลั บอยูต่รงน้ีจริงๆ ดว้ย!”  ทุกคนท่ีมาพร้อมกับฉั นอุทานข้ึนมาดว้ยสหีน้าประหลาดใจ  ฉั นไดแ้ตพู่ดวา่ “ในฝั นฉั นฝั นวา่เจอห้องลับท่ีซอ่นอยูท่่ีน่ี”     ปฏิกิริยาแรกท่ีพวกเขาพูดกับฉั นคือ  “พูดเร่ืองอะไรหน่ะ?”  และสายตาในการมองฉั น...แปลกไป... 

แตฉ่ั นคดิวา่ฉั นสามารถทาํให้ทุกคนเช่ือได.้..  ถึงพวกเขาจะมีทา่ทีสงสั ยกต็ามที     ฉั นวางมือของฉั นลงบนประต ู แตไ่มใ่ชเ่ร่ืองงา่ยเลยท่ีจะเปิดออกมา  แตเ่ม่ือลองคลาํในสว่นอ่ืน จูๆ่  ประตูกป็ลดลอ็คกลไกของมั นออก  ดา้นหลังประตูนั น้กลายเป็นห้องกวา้งขนาดพอๆ  กับห้องท่ีหอพักนั กเรียน     ฉั นกา้วเขา้ไปในห้องนั น้ ซ่ึงมีเพียงหน้าตา่งบานเลก็ๆ  ท่ีมีแสงเลด็ลอดเขา้มาเพียงเลก็น้อย ทาํให้ห้องน้ีดูมือสลั วๆ     ฉั นกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง  และฉั นกพ็บร่างของเดก็ผูห้ญงิคนหน่ึงกาํลังนั่งอยูใ่นมุมขอ งห้องน้ี ฉั นรีบวงิ่ไปทางเธอทันที     “มาเรีย!!”     “...ทา่นคาตาริน่า...?”     มีหว่งโซค่ลอ้งรอบๆ ขอ้เทา้ของเธอ  ซ่ึงมั นดูแน่นหนาและสามารถทาํให้บาดเจบ็ได้ 

ฉั นมองดูใบหน้าของมาเรียท่ีถูกจับตัวเอาไว ้ เม่ือฉั นลองตรวจสอบดูดูเหมือนวา่เธอจะไมม่ีอาการบาดเจ็ บใดๆ ร้ายแรง  แตส่หีน้าของเธอกไ็มไ่ดดู้ดีมากนั กในสายตาของฉั น     “ขอโทษนะมาเรีย ท่ีฉั นมาชว่ยชา้”  มาเรียกอดฉั นเอาไวแ้น่น ฉั นน่ีไร้ความสามารถจริงๆ  เลย     “...ดิฉั นตอ้งขอโทษดว้ยนะคะ  ท่ีทาํให้ทุกทา่นตอ้งเป็นหว่ง...”  ดูเหมือนวา่มาเรียจะออ่นแรงลงมากทีเดียว     “ไม ่มาเรียตอ่ไปน้ีไมต่อ้งทาํอะไรเพ่ือฉั นอีกแลว้นะ  เขา้ใจไหม?”  มาเรียทาํหน้าสงสั ย แตก่พ็ยั กหน้าลงเลก็น้อย  ดูเหมือนวา่วันท่ีเกิดเร่ืองวุน่วายกับฉั น  มาเรียจะสั งเกตเหน็อะไรบางอยา่งท่ีทาํให้ถูกเขาจั บตั วไว้     “ขอบคุณมากนะ มาเรีย”  เม่ือฉั นพูดขอบคุณเธอพร้อมกับย้มิให ้ มาเรียกย็้มิตอบกลั บมาพร้อมกั บใบหน้าท่ีข้ึนสเีลก็น้อย    

ฉั นรู้สกึโลง่ใจมากท่ีมาเรียปลอดภั ยจนถอนหายใจออ กมา แตว่ัตถุประสงคข์องฉั นยังไมห่มด     “น่ีมาเรีย... ซิเรียส เดรกอยูท่่ีน่ีใชไ่หม?”     “คะ่ เขาอยูท่่ีน่ีหลังประตูสดีาํนั น้”  ใบหน้าของมาเรียดูหวาดกลั วเลก็น้อย  ขณะท่ีช้ีไปท่ีประตูท่ีเจือจางจนยากท่ีจะสั งเกตเหน็  เพราะห้องท่ีมืดสลั วๆ และประตูยั งเป็นสดีาํทึบอีก  แตฉ่ั นกเ็ดินเขา้ไปใกลป้ระตูนั น้     “ทา่นคาตาริน่า  ทา่นรู้ใชไ่หมคะวา่ทา่นนั น้ถูกประธานทาํร้าย...”     “ใชแ่ลว้ละ่...ถึงจะพูดแบบนั น้  แต.่..ตัวฉั นเองกย็ังไมเ่ขา้ใจเทา่ไหร่เลย...”     ขอบคุณมากนะเอจังท่ีทาํให้ฉั นเจอห้องแหง่ความลับน้ี  แตเ่ขาทาํไดย้ั งไงนะ? เขาไปเอามนตด์าํมาจากไหน?   แลว้เขาจะทาํเร่ืองน่ากลัวแบบในเกมไหม? มีสงิ่ตา่งๆ   มากมายท่ีฉั นสับสนและไมแ่น่ใจ แต.่..    

“...ไมว่า่ยังไงตัวฉั นกม็องวา่เขาเป็นคนไมด่ีไมไ่ด.้..  น่ืคือสาเหตุท่ีทาํให้ฉั นอยากจะลองพูดคุยกับซิเรียสอีกครั ง้”     ทุกๆ คนตา่งกพ็ูดวา่ “เธอกร็ู้วา่มั นอั นตราย  และมั นกไ็มด่ีตอ่ตั วเธอเองนะ” ดว้ยสหีน้าท่ีเศร้าใจ แต.่..   ฉั นกลับคดิวา่     “...นั น้...คือวา่...นอกจากเขาแคล่อ็คขาของดิฉั นไวแ้ล้ ว  เขากไ็มไ่ดท้าํอะไรไมด่ีกับดิฉั นเลยนะคะ...และเขากย็ังเอาข้ าวมาให้ฉั น ทัง้เขากใ็ห้ฉั นมองไปรอบๆ  ห้องไดด้ว้ย...น่ี...เขาอาจจะไมใ่ชค่นไมด่ีกไ็ด.้..  แตเ่ขากด็ูเหมือนจะวางแผนอะไรบางอยา่งไวเ้หมือนกั นคะ่. ..”     เป็นดังท่ีฉั นและจาเร็ตคาดเอาไว ้ วา่มาเรียน่าจะสามารถรู้เร่ืองมนตด์าํ  เพราะเธอมีเวทมนตร์แสง     “มาเรียรู้อะไรบา้ง?”     “ไมค่ะ่ ทา่นคาตาริน่า รู้อะไรหรือคะ?”    

“ฉั นแคเ่คยฟั งมาน่ะ...  แต.่..ฉั นเองกไ็มค่อ่ยเขา้ใจหรอกนะ  ดูเหมือนวา่ผูท้่ีมีเวทมนตร์แสงจะสามารถรั บรู้วา่มีอะไรเกิด ข้ึนมาได ้และมาเรีย เธอรู้ใชไ่หม?”     เม่ือฉั นถามเธอ เธอกพ็ยักหน้าให้ฉั นอยา่งจริงจัง     “ใชค่ะ่  ตอนท่ีเกิดเหตุการณ์ความวุน่วายของทา่นหญงิกลุม่นั น้กับ ทา่นคาตาริน่า  ฉั นเหน็ประธานกาํลังควบคุมหมอกสดีาํท่ีลอยอยูร่อบๆ  ตัวของพวกทา่นหญงิ และ...ในตอนน้ีนั น้หมอกรอบๆ  ตัวของประธานดู...แขง็แกร่งข้ึนกวา่เม่ือตอนนั น้เสยีอีก...”     เอ๊ะ? แลว้ทาํไมเขาถึงไมใ่ชม้นตด์าํอีกครั ง้ละ่?  เม่ือไหร่?  เพ่ืออะไร? ขณะท่ีฉั นกาํลังสับสน  ดูเหมือนมาเรียกาํลั งเรียบเรียงคาํพูดออกมาอยา่งรอบคอบว่ า     “...มันแตกตา่งจากหมอกสดีาํท่ีดิฉั นเคยเหน็ในตอนแ รกนะคะ...”     “ตา่งกั น? ยั งไง?”  

   “คะ่  เม่ือกอ่นหน้าน้ีท่ีดิฉั นเคยเหน็มันมีเพียงเลก็น้อยเทา่นั น้  และมั นอยูแ่คร่อบนอกของตั วประธาน  แตห่มอกในตอนน้ีนั น้ ดูเหมือนจะหอ่หุ้มตัวประธาน...  ดูเหมือนหมอกกาํลังจะกลืนกินเขายังไงอยา่งนั น้ละ่คะ่”     หมายถึงอะไร? เขาควบคุมมนตด์าํของเขาไมไ่ดห้รือ?     ฉั นเอียงหัวอยา่งไมเ่ขา้ใจสงิ่ท่ีเกิดข้ึนเทา่ไหร่  และมาเรียเองกย็ั งทาํหน้าสหีน้าสงสั ย   เหมือนเธอเองกต็อบไมไ่ดเ้ชน่กั น     แตเ่รามาไกลเกินกวา่ท่ีจะพูดวา่ “มั นอั นตรายเกินไป   รีบออกไปเถอะ” แน่นอนวา่ฉั นไมพู่ดออกไปเดด็ขาด!      และพวกเพ่ือนๆ ของฉั นเองกเ็ขา้ใจฉั นเชน่กัน  พวกเขาเลยไมไ่ดพู้ดห้ามอะไรฉั น  แตพ่วกเขากไ็มค่อ่ยเตม็ใจเทา่ไหร่เหมือนกั นเพราะ  “บรรยากาศรอบๆดูไมค่อ่ยดี”  และพวกเรามาไกลกั นขนาดน้ีแลว้  คาํพูดของพวกเขานั น้กไ็ร้ประโยชน์!    

“...ดิฉั นจะไปกับทา่นคาตาริน่าดว้ย”  มาเรียมองมาท่ีฉั น     “แต.่..มาเรียถูกขั งไวน้านแลว้นะ...  เธอควรจะกลั บไปพั กผอ่นมากกวา่”     ถึงร่างกายของเธอจะดูเหมือนไมเ่ป็นอะไร  แตเ่ธอถูกขั งไวใ้นห้องมืดเป็นเวลานาน  ทาํให้ฉั นคดิวา่เธอควรท่ีจะรีบข้ึนไปตรวจสอบอาการร่างกา ยของเธอขา้งบน น่ีคือสงิ่ท่ีฉั นคดิไว ้แต.่..     “ไมค่ะ่ ดิฉั นจะไปกับทา่นคาตาริน่า!  และมีเพียงดิฉั นคนเดียวเทา่นั น้ท่ีมองเหน็มนตด์าํพวกนั น้  เพราะงัน้ไดโ้ปรดให้ดิฉั นไปกับทา่นนะคะ”   ใชแ่ลว้มาเรียเป็นเพียงคนเดียวท่ีมีความสามารถในกา รรั บรู้เร่ืองมนตด์าํ     “แมว้า่ทา่นจะห้ามดิฉั น ดิฉั นกจ็ะไปคะ่!”  ดูเหมือนเธอจะมีความตั ง้ใจอยา่งแรงกลา้มากทีเดียวใ นนั ยน์ตาของเธอนั น้มีแตค่วามมุง่มั่นอยา่งท่ีเธอกลา่วเอาไว ้ และมาเรียกร็่วมเปิดประตูสดีาํกั บทุกคนดว้ย    

เม่ือฉั นเปิดประตูห้องออกมา  และคาดวา่น่าจะมีอีกห้องหน่ึง  แตก่ลั บกลายเป็นเวลามั นมีบั นไดใตด้ินท่ีมีชอ่งวา่งให้แคค่ นเพียงคนเดียวลอดผา่นไปเทา่นั น้  และมั นยั งมืดอีกตา่งหาก จาเร็ตใชเ้วทมนตร์ไฟ  เพ่ือสร้างแสงสวา่งข้ึนมา  ท่ีดา้นลา่งนั น้ยังมีประตูสดีาํอีกประตูหน่ึง  จาเร็ตวางมือของเขาลงบนประตูสดีาํนั น้  และประตูกถ็ูกเปิดออกโดยไร้เสยีงใดๆ      มั นเป็นห้องท่ีให้บรรยากาศแปลกๆ และรู้สกึไมค่อ่ยดี  ขนาดห้องพอๆ กั บห้องท่ีมาเรียถูกขั งเอาไว ้ ...และมีหน้าตา่งท่ีไมม่ีแสงใดๆ ลอดเขา้มา  ในห้องน้ีมีเพียงแสงสวา่งจากดวงไฟในมือของจาเร็ต  และดูเหมือนจะมีตั วอั กษรสดีาํน่ากลั วเขียนอยูล่อ้มรอบไป หมด ทาํให้บรรยากาศท่ีน่ีดูน่ากลั วยงิ่กวา่เดิม      นอกจากน้ี เขา ซิเรียสยั งยืนอยูต่รงกลางของห้อง  ผิวของเขาสวา่งข้ึนจากดวงไฟท่ีเขาถืออยูใ่นมือ  และสหีน้าของเขาดูเลวร้ายกวา่ครั ง้สุดทา้ยท่ีฉั นไดเ้หน็เขาเ สยีอีก    

ดูเหมือนวา่ซิเรียสดูเหน่ือยมาก  และในตอนน้ีเขากาํลั งวางแผนอะไรบางอยา่ง  แตเ่ม่ือเขาหันมาสบตากับฉั นเขา้  นั ยน์ตาของเขากเ็บกิกวา้งอยา่งตกตะลึง     “...ทาํไมเธอถึงไดม้าอยูท่่ีน่ี?”      ดูเหมือนวา่เขาจะแปลกใจมาก?  ฉั นคดิวา่เขาจะรู้เร่ืองท่ีฉั นฟ้ืนข้ึนมาแลว้เสยีอีก  ถึงไดซ้อ่นตั วอยูใ่นน้ี แต.่..เขาไมรู่้หรือ?     “มนตด์าํถูกยกเลิกแลว้ละ่...”  หากเขาไมรู่้ ฉั นกเ็ลยบอกกับเขาไป     “ไมใ่ช!่ กใ็ช!่ มั นถูกยกเลิกไปแลว้?  ...แลว้ทาํไมเธอถึงมาปรากฏตัวตรงหน้าฉั นอีกครั ง้!”  สหีน้าของเขาดูน่ากลั วมากในตอนท่ีตะโกนออกมา      “อา่....หมายถึงอะไรเหรอ?”     ดูเหมือนวา่เขาจะคาดการณ์เอาไวแ้ลว้วา่พวกเพ่ือนๆ  ของฉั นจะตอ้งมาท่ีน่ี    

แต.่..สงิ่ท่ีไมค่าดคดิกค็ือตั วเขาเอง?     แน่นอนวา่ฉั นไมเ่ช่ือวา่เขาจะมีเจตนาท่ีจะใชม้นตด์าํกั บฉั น  และให้ฉั นนอนหลับไปจนกวา่เวลาจะหมดตามท่ีเขาวา่ไว ้ แต ่    ฉั นต่ืนข้ึนมาโดยปราศจากอันตรายใดๆ  และร่างกายของฉั นแคช่า้ลงเลก็น้อยเทา่นั น้เอง  เพราะนอนมากไป แตฉ่ั นคอ่นขา้งสดช่ืนเพราะนอนเตม็อิม่  น่ีคือความรู้สกึของฉั นหน่ะนะ     “ฉั นไมค่ดิวา่ประธานจะทาํอะไรน่ากลัวกับฉั นนะ?”     “…เธอไมเ่ขา้ใจสงิ่ท่ีผมทาํกั บเธอเลยหรือไง?”   อา่...ดูเหมือนวา่เขากาํลังมองฉั นเหมือนฉั นเป็นตัวโงง่ ม หรือตั วอะไรสั กอยา่ง ชา่งน่าเศร้าจริงๆ เลย...     “ไม ่ฉั นเขา้ใจนะ!  คุณใชม้นตด์าํให้ฉั นหลับไปถูกตอ้งไหม?”     “ใช ่ฉั นสาปให้เธอหลับไปเพ่ือเอาชีวติเธอ!”  ซิเรียสกลา่วดว้ยใบหน้าท่ีน่ากลั ว แตท่วา่... 

   “หืม..~โกหกรึเปลา่”     “โกหก? โกหกอะไร?”  การแสดงสหีน้าของซิเรียสขรึมลง  แตฉ่ั นไมส่นใจและพูดตอ่ไป     “ฉั นหมายถึงถา้ประธานตัง้ใจจะฆา่ฉั นจริงๆ ละ่ก ็ ประธานกท็าํไดง้า่ยมากตอนท่ีฉั นอยูต่รงนั น้  แตคุ่ณแคท่าํให้ฉั นหลับไปเทา่นั น้”     มีเพียงแคเ่ราสองคนท่ีอยูใ่นสวน ไมม่ีพยานคนอ่ืนๆ  อีก และมันงา่ยมากท่ีเขาจะฆา่ฉั น  ไมใ่ชใ่ชว้ธิีท่ียุง่ยากอยา่งให้ฉั นนอนหลับไปหรอก     แมว้า่ฉั นจะไมค่อ่ยฉลาดเทา่ไหร ่ แตฉ่ั นคดิวา่น่ีเป็นสงิ่ท่ีฉั นคดิถูกนะ     เขาไมไ่ดต้ัง้ใจจะฆา่ฉั น  คือสงิ่ท่ีฉั นไดข้อ้สรุปออกมาได้     “...” 

ในขณะท่ีซิเรียสเพียงแคย่ืนนิ่งอยูเ่งียบๆ ไร้คาํพูดใดๆ  ออกมา และฉั นยังคงพูดตอ่     “ฉั นมาท่ีน่ี เพราะอยากจะคุยกับประธานอีกครั ง้”     “...คุยรึ?”     “ใชแ่ลว้! กใ็นตอนนั น้  ประธานหน่ะ...มีสหีน้าท่ีเจบ็ปวดจนร้องไห้ออกมาน่ีนา...”     เอาจริงๆ  ในความทรงจาํของฉั นเองมันกค็อ่นขา้งเลือนรางไปเหมือน กัน แต.่..เพราะแบบน้ีทาํให้ฉั นนอนหลับลึกไปสองวันเตม็     ทวา่...ใบหน้าเศร้าๆ ของประธาน  และสหีน้าท่ีร้องไห้นั น้ฉั นไมส่ามารถลืมไดล้งเลย  ทาํไมเขาถึงเจบ็ปวดขนาดนั น้ ฉั นยังกังวลกับเร่ืองน้ีอยู่     “น่ีเป็นเหตุผลท่ีทาํให้ฉั นอยากจะไดฟ้ั งจากปากของปร ะธาน”  ฉั นกลา่วขณะท่ีมองสหีน้าบดิเบ้ียวของซิเรียส    

“...ยัยจอมเสแสร้ง...เธอจะบอกวา่อยากจะชว่นฉั น  เหมือนท่ีเธอชว่ยคนอ่ืนๆ หรือไง? ทา่นนั กบวชคาตาริน่า?”  เขากลา่วคาํพูดประชดออกมา     เสแสร้ง? ชว่ย? นั กบวช? เขาพูดบา้อะไรเน้ีย?  ไหนเอจังจะบอกวา่เหตุการณ์มันจะดีข้ึนในตอนทา้ยไง...   “เธอจะชว่ยประธานไดเ้หมือนกั น!”     แต.่..     “นั ่นเป็นไปไมไ่ดน้ะ!”  ฉั นมองซิเรียสอยา่งไมเ่หน็ดว้ย     “ใชแ่ลว้! กฉ็ั นมันไมใ่ชน่างเอกน่ี!  ฉั นเป็นไดแ้คต่ัวร้าย เป็นตัวละครคูแ่ขง่ของนางเอกเทา่นั น้  ฉั นไปชว่ยใครไมไ่ดห้รอกนะ!”     คาํพูดท่ีฉั นพูดออกมาอยา่งคาดไมถ่ึงน้ี  ทาํให้ซิเรียสถึงกั บนิ่งคา้ง ตั วแขง็ท่ือ พอๆ  กั บปากของเขาท่ีอา้คา้งไว ้อยา่งทาํอะไรไมถู่ก      ทุกคนท่ีอยูด่า้นหลังฉั นกพ็ึมพาํเบาๆ ประมาณวา่  “ตั วร้าย? ตั วละครคูแ่ขง่?” 

   ถึงฉั นจะโพลง่มันออกมา  แตทุ่กคนกด็ูงุนงงไมเ่ขา้ใจคาํพูดวา่ฉั นหมายถึงอะไรเหมือ นกั น  ดูเหมือนวา่พวกเขาจะคดิวา่ฉั นพูดอะไรแปลกประหลาด...     กม็ันจริงน่ีนา! กใ็นโลกของโอโตเมะเกมนั น้  ฉั นกเ็ป็นไดแ้คต่ัวละครคูแ่ขง่ของนางเอกสาว  เป็นคูแ่ขง่ท่ีชั ่วร้าย ท่ีร้ายมากกวา่ตั วละครคูแ่ขง่คนอ่ืนๆ  ทั ง้ยั งไมไ่ดง้ดงามเหมือนกั บแมร่ีหรือโซเฟียแลว้ยั งไมไ่ดฉ้ ลาดและมีเวทมนตร์แขง็แกร่งใดๆ เลย     ฉั นนั น้ไมไ่ดง้ดงามหรือสงา่งาม  เวทมนตร์ของฉั นกห็ว่ยแตก  กระทัง้ความรู้กแ็ยจ่นไมรู่้จะแยไ่ปถึงไหน   ชา่งเป็นตั วละครคูแ่ขง่ท่ีน่าเศร้าและไร้ความสามารถอะไรอ ยา่งน้ี     แลว้นั่นคือตัวฉั น คาตาริน่า คลาเอส ไงละ่…    และสาํหรั บฉั นเองกย็ังไมม่ีความสามารถในการรั กษา ความเจบ็ปวดของทุกคนเหมือนกั บนางเอกท่ีสามารถปลอบ

ประโลมเยียวยาหั วใจของคนอ่ืนๆ อีกดว้ย  เป็นไปไมไ่ดเ้ดด็ขาดละ่!     แตถ่า้มีสงิ่ใดสงิ่หน่ึงท่ีสามารถทาํได้  ฉั นกจ็ะพยายามทาํ!     “ถึงฉั นจะไมส่ามารถชว่ยประธานจากความทุกขข์องปร ะธานได ้แต.่..ฉั นจะอยูเ่คียงขา้งประธานเอง!”     ฉั นท่ีเป็นแคต่ัวละครคูแ่ขง่ไมม่ีอาํนาจท่ีจะชว่ยคนอ่ืน  แต.่..ท่ีทาํไดค้ืออยูเ่คียงขา้งเขาเทา่นั น้     “ถา้ฉั นอยูก่ับประธานได้  ไมว่า่ประธานจะเศร้าหรือมีชว่งเวลาท่ียุง่ยากใจ  ฉั นจะคอยรั บฟั งปั ญหานั น้  และจะอยูช่ว่ยประธานจนกวา่ประธานจะรู้สกึดีข้ึนอีกครั ง้  ดีไหม?”     ทุนใดนั น้ความทรงจาํของฉั นจากเม่ือชาติท่ีแลว้กโ็ถมเ ขา้มา  กอ่นท่ีฉั นจะเป็นเพียงแคต่ัวละครคูแ่ขง่นั น้ฉั นกพ็ยายามใน ทุกๆ วัน ฉั นกอ็ยูอ่ยา่งทุกขท์รมานเชน่กัน และพวกเพ่ือนๆ  ทุกคนกอ็ยูเ่คียงขา้งฉั น คอยรั บฟั ง 

คอยอยูเ่คียงขา้งฉั นจนฉั นรู้สกึดีข้ึนอีกครั ง้  น่ีเป็นเหตุผลท่ีทาํให้ฉั นพยายามจนถึงตอนน้ีไงละ่!     และเพ่ือนคอยอยูเ่คียงขา้งฉั นทาํให้ฉั นมีความมั่นใจใ นตั วเองและสามารถทาํอะไรหลายสงิ่หลายอยา่ง   คนอยา่งฉั นท่ีไมส่ามารถทาํอะไรให้กับพวกเพ่ือนๆ ไดเ้ลย  แตถ่า้เป็นเพ่ือนของฉั นละ่กฉ็ั นแน่ใจวา่จะตอ้งทาํอะไรสักอ ยา่งไดแ้น่ๆ     และถา้ฉั นไดใ้กลช้ิดกับซิเรียสอีกสักนิดละ่ก็     “นั น้เป็นเหตุผลท่ีทาํให้คุณไมร่้องไห้!”     นํา้ตากาํลังคลออยูใ่นนั ยน์ตาของซิเรียส  ซิเรียสท่ีกาํลั งร้องไห้อยา่งโศกเศร้า  ฉั นคดิวา่ถา้หากปลอ่ยให้เขาร้องไห้อยูค่นเดียวละ่ก็  มันกจ็ะยงิ่เพิม่ความเจบ็ปวดให้กับเขามากยงิ่ข้ึนเทา่นั น้     และเม่ือถึงขีดจาํกั ดของเขา  เขาอาจจะเริ่มทาํบางสงิ่บางอยา่งท่ีเลวร้ายยงิ่กวา่เดิมกเ็ป็นไ ด้     เพ่ือป้องกันไมใ่ห้สถานการณ์แบบนั น้เกิดข้ึนมา! 

      “พวกเราไปดว้ยกันนะ ร  าฟาเอล”     ฉั นย่ืนมือของฉั นไปทางซิเรียสท่ีกาํลังร้องไห้โฮออกมา  หลังจากท่ีฉั นเรียกช่ือจริงของเขาตามท่ีเคยไดย้นิจากเอจัง  เม่ือฉั นเรียก ‘ช่ือ’ นั น้ ซิเรียส... ราฟาเอล  เบกิตากวา้งออกมา  แลว้นํา้ตากห็ลั ่งไหลออกมาราวกั บมีอะไรไปสะกิดใจของเข า     วา่กันตามตรง...ถึงฉั นจะไมค่อ่ยเขา้ใจความหมายช่ือท่ี แทจ้ริงของเขา แต.่..ดูเหมือนวา่เขาจะช่ือนั น้จริงๆ     ราฟาเอล ดูประหมา่มากในตอนท่ีเอ้ือมมือมาทางฉั น  และฉั นกเ็อ้ือมมือไปจับมือของเขาไวแ้น่น  เพราะมือของเขานั น้เยน็มาก  ดังนั น้ฉั นเลยกุมมือของเขาไวท้ัง้สองขา้งแน่น     “ไมเ่ป็นไรนะ”  ราฟาเอลร้องไห้ออกมาอีกครั ง้  เม่ือตอนท่ีเหน็ฉั นท่ีกาํลังย้มิปลอบใจเขาเพ่ือให้เขามีกาํลังใ

จมากข้ึน แลว้ฉั นกไ็มรู่้วา่เป็นเพราะใบหน้าของฉั น  หรือรอยย้มิของฉั นชั่วร้ายเกินไปรึเปลา่น๊า...     “หมอกสดีาํจางหายไปแลว้...”   ฉั นไมค่อ่ยเขา้ใจความหมายคาํพูดของมาเรียท่ีพึมพาํอ อกมาขา้งหลังฉั น     ทวา่...  เม่ือฉั นมองไปท่ีราฟาเอลท่ีกาํลังร้องไห ้ ใบหน้าของเขาแปรเปล่ียนเป็นออ่นโยนเหมือนท่ีฉั นเคยเห็ นแลว้...    

ตอนท่ี 34 เวทมนตร์ท่ีถูกยกเลิก     “เร่ืองเป็นอยา่งนั น้เองหรือ?”  ตัวผมถูกเดก็บา้นขา้งๆ รั งแก  แลว้ในตอนน้ีผมไดแ้ตซ่อ่นอยูใ่นบา้นของผม  กอดหั วเขา่และแอบร้องไห้ออกมา  เม่ือเริ่มไดย้นินํา้เสยีงท่ีนิ่งสงบดั งข้ึนมา      “....ไมเ่ป็นไรแลว้ ผมสบายดี...”  ผมไมอ่ยากให้คุณแมท่่ีผมรั กมากตอ้งมากังวลกับเร่ือง ของผม ดังนั น้ผมเลยโกหกและรีบเชด็นํา้ตาลวกๆ แตว่า่     “ถา้มาแอบร้องไห้แบบน้ีลูกกจ็ะยงิ่เจบ็ปวดนะ  แลว้ความรู้สกึน้ีกจ็ะไมห่ายไปแน่นอน  เวลาท่ีลูกอยากร้องไห้ละ่กแ็มจ่ะอยูเ่คียงขา้งลูก  คอยรั บฟั งสงิ่ท่ีลูกอยากระบายมันออกมา ดีไหม?”  คุณแมก่อดผมไวแ้น่น ในตอนท่ีพูดกั บผม        เม่ือผมโตมาอีกนิดหน่อย คุณแมก่ย็ั งอยูก่ั บผม  พวกเราสองคนยั งอยูด่ว้ยกั น    

คุณแมย่ั งคงโอบกอดผมเอาไว้  ขณะท่ีกาํลังทาํงานไปดว้ย แมว้า่จะงานหนั กแคไ่หน  แตแ่มก่ม็ั กจะมีรอยย้มิเสมอ  แมว้า่ชีวติความเป็นอยูข่องพวกเราจะไมไ่ดด้ีมากนั ก แต.่..  “ฉั นโชคดีจริงๆ ท่ีมีลูกชายท่ีแสนวเิศษแบบน้ี”  คาํพูดน้ีเป็นสงิ่ท่ีคุณแมข่องผมพูดไวเ้สมอตอนท่ีกอดผมเอา ไวแ้น่น แลว้บอกวา่รั กผมมากมาย  ทาํให้วั นคืนท่ีเงียบเหงาแปรเปล่ียนเป็นมีความสุข    ผมไมรู่้อะไรเก่ียวกั บคุณพอ่ของผมเลย  ไมว่า่จะเป็นช่ือของเขา หรือแมก้ระทั ่งวา่เขามีชีวติอยูห่รือไม ่ เพราะอยา่งนั น้ผมถึงไดถู้กเดก็คนอ่ืนรั งแก  คงเป็นเร่ืองท่ีโกหกแน่ๆ หากบอกวา่ผมไมรู่้สกึใดๆ   ในเร่ืองน้ี ...แตคุ่ณแมดู่ลั งเลในการท่ีจะเลา่เร่ืองน้ีมาก   ตอนท่ีจะพูดคุยเร่ืองของคุณพอ่  แมว้า่ผมจะเดก็มากแตก่ร็ู้สกึได้     อยา่งไรกต็าม ผมรู้สกึเสยีใจมาก  ตอนท่ีไดรู้้เร่ืองพอ่ของผม  ...และอาจจะมีการเปล่ียนแปลงเกิดข้ึนมากไ็ด้     และชีวติท่ีสงบสุขของผมและคุณแมก่จ็บสน้ิลงอยา่งกะ ทั นหั น 

เร่ืองมั นเริ่มข้ึนตอนท่ีฤดูใบไมผ้ลิตอนท่ีผมอายุเกา้ขว บ    เร่ืองทั ง้หมดมั นเกิดข้ึนมาตอนหั วคา่ํ  ชว่งท่ีผมกาํลั งจะกลั บบา้นกั บคุณแมข่องผม  และเหน็ใครบางคนท่ีไมเ่คยเหน็มากอ่น  ยืนอยูข่า้งหน้าเราสองคน  และฉั นกถ็ูกจับตัวเอาไวแ้ละถูกกดดว้ยผา้เชด็หน้าทาํให้ฉั น สูดดมกลิน่หอมลึกลั บเขา้ไป และผมกห็มดสติลง    เม่ือต่ืนข้ึนมาอีกครั ง้  ผมกม็าอยูใ่นห้องท่ีมีแสงไฟสลั วๆ   ไมม่ีแสงไฟจากธรรมชาติ มีเพียงแตแ่สงไฟจากตะเกียงโคม   ทาํให้ผมเหน็อั กขระแปลกตาอยูเ่ตม็ห้องไปหมด  มั นดูน่าขนลุกอยา่งบอกไมถู่ก     มีคนสบิคนหรือมากกวา่นั น้อยูใ่นห้องกับผมดว้ย    ผมนั น้นอนอยูต่รงกลางห้องและมีพวกเขายืนลอ้มรอบ ตั วของผมอยู ่ คนท่ีทาํร้ายผมกั บคุณแมก่น็่าจะอยูท่่ีน่ีเหมือนกั น  และเขาน่าจะเป็นคนเอาตั วผมมาท่ีน่ี   

ผมท่ีโดนมั ดพยายามท่ีจะขยั บตั ว  แตไ่มส่ามารถเคล่ือนท่ีได ้ แลว้ยั งมีผา้ปิดปากท่ีมั ดแน่นหนาจนทาํให้ผมไมส่ามารถสง่เ สยีงใดๆ ออกไปได้    คนท่ียืนอยูด่า้นหน้าของผมคือผูช้ายใสชุ่ดคลุมสดีาํสนิ ท เขา้กั บห้องมืดน้ีเป็นอยา่งดี  และผูห้ญงิผมสแีดงท่ีแตา่งกายดว้ยชุดสแีดงเปลง่ประกาย  และมีอั ญมณีลอ้มรอบคอของเธอ  แน่นอนวา่เป็นสแีดงเชน่เดียวกั น    “ปลุกเขาให้ต่ืน แลว้นําตัวลูกของฉั นมาท่ีน่ี”  ผูห้ญงิใสเ่ส้อืสแีดงกลา่ว  ขณะท่ีผูช้ายคนหน่ึงเดินออกมา  ภายในออ้มแขนของเขาอุม้เดก็ท่ีน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียว กั บผมมาดว้ย    เดก็คนนั น้ถูกวางลงขา้งๆ  ผมบนผา้ท่ีสะอาดตาอยา่งระมั ดระวั ง พอไดม้องใกลๆ้  ดูเหมือนวา่เดก็คนน้ีจะผอมไปสั กหน่อย   และผิวของเขากซ็ีดมาก  ดูเหมือนวา่เขาจะหายใจลาํบากมากดว้ย  บางที...เขาน่าจะป่วยอยู ่

  และน่าจะอาการหนั กมากเสยีดว้ย    อยา่งไรกต็ามคนไมด่ีพวกนั น้กม็ีผมสแีดงและนั ยน์ตา สเีทา ใบหน้าเหมือนกับเดก็ชายคนนั น้ดว้ย    ผมสงสั ยวา่เดก็คนน้ีคือใครกั น   พอกาํลังสังเกตผูห้ญงิชุดแดงกพ็ูดบางอยา่งข้ึนมาอีกครั ง้    “ตอนน้ีทุกอยา่งพร้อมแลว้ เตรียมพิธีบูชายั ญไดแ้ลว้”     เตรียมพร้อมอะไร? พวกเขาจะทาํอะไรในน้ี?  แลว้อะไรคือบูชายั ญ?  ผมเคยไดย้นิคาํคาํน้ีจากในเร่ืองท่ีแมข่องผมอา่นในฟั ง...แ ตก่ย็ั งสงสั ยวา่มั นคืออะไรอยูด่ี    ผมท่ียั งไมรู่้สถานการณ์ใดๆ  และกย็ั งคงสงสั ยอยูม่ากมาย     เดก็ท่ีอยูข่า้งๆ ผม แลว้กผ็ูช้ายท่ีเป็นคนพาผมมา    แลว้..คุณแมล่ะ่…