ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นตัวร้าย

   “​...นั น้..เออ่..”      ฉั นจาํไมไ่ดว้า่เคยไดย้นิ....อะไรแบบนั น้!? ​ตอนท่ีทา่นพอ่พาไคทม์าครั ง้แรก  ฉั นฟุ้งซา้นกับความคดิตัวเองเกินกวา่จะไดย้นิท่ีคนอ่ืนพูด      “​หนูกโ็ทษคะ่ทา่นพอ่ ตอนนั น้หนูไมไ่ดย้นิท่ีทา่นพอ่พูดเลย”     “น​ั น้ส ิพอ่คดิแลว้วา่ตอ้งเป็นแบบน้ี”     ทา่นพอ่ย้มินิดนึง สว่นทา่นแมท่่ีอยูด่า้นหลั งกาํลั งตกใจ     “พ​อ่ไมเ่คยเลา่เร่ืองน้ีให้ลูกฟั งมากอ่น....เม่ือกอ่นท่ีท่ี ไคท์  อาศัยอยูก่อ่นหน้าน้ีเวทมนตข์องเขาหลุดการควบคุมและทาํให้ลูกพ่ีลูกน้องไดร้ั บบาดเจบ็  ไคทเ์ขา้ใจดีวา่เวทมนตข์องเขาน่ากลั วแคไ่หน  ดังนั น้พอ่กเ็ลยประหลาดใจมากท่ีไดย้นิวา่เขาใชเ้วทมนตอ์ีกครั ง้”     ฉั นจาํไดว้า่ ตอนท่ีฉั นเวทมนตข์องเขาถึงแมว้า่ฉั นจะต่ืนเตน้แคไ่หน   แตเ่ม่ือมองไปท่ีใบหน้าของเขากร็ู้สกึถึงความกั งวลและความลั งเลท่ีจะใชเ้วทมนตจ์ากเขาพอส มควร     “ง​ั น้ท่ี ไคทบ์อกวา่  ‘ผ​มทาํผิดสั ญญาและใชเ้วทมนตต์ามอาํเภอใจจนทาํให้พ่ีบาดเจบ็  ทุกอยา่งเป็นความผิดของผมคนเดียว กรุณาลงโทษผมเถอะครั บ’ ”     “ท​่ีพูดมานั น้! ?​ ไคทไ์มไ่ดท้าํอะไรผิดเลยคะ่! ม​ันเป็นเพราะหนูบังคับให้เขาใชเ้วทมนตเ์อง!  นอกจากน้ี........ ”     อะไรสั กอยา่งท่ี ไคท์  บอกฉั นขณะท่ีฉั นกาํลังวงิ่ไปหาโกเลม็ยักนั น้......ฉั นไมไ่ดส้นใจฟั งเลยเพราะกาํลังตกอยูใ่นค วามต่ืนเตน้     แน่นอนวา่เขาตอ้งบอกวา่ “ ​พ่ีครั บ!! ​อยา่เขา้ไปใกลน้ะครั บมันอันตราย!!”     “​นอกจากน้ี ไคท ์ ยั งเตือนหนูให้อยูห่า่งๆจากโกเลม็เพราะมั นอั นตราย...หนูรู้สกึต่ืนเตน้มากไปท่ีไดเ้หน็เวทมนต์ ของเขาทาํให้ไปไดย้นิท่ีเขาบอก ไคทไ์มไ่ดเ้ป็นคนผิดแน่นอนคะ่  ฉั นเป็นความผิดของหนูคนเดียว หนูขอโทษจริงๆคะ่”    

ขณะท่ีพูดฉั นกม้หัวลงขอโทษ ทา่นพอ่ ทา่นแมแ่ละแอนน่ี ท่ีทาํให้คุณคนเป็นหว่ง     “ถ​า้จะลงโทษอะไร หนูขอยอมรั บผิดคนเดียวคะ่!”     ฉั นบอกและเงยหน้าไปมองท่ีทา่นพอ่     “ข​อบคุณนะสาํหรั บท่ีลูกพูดออกมาตรงๆ เย่ืยมมาก คาตาริน่า ทัง้ ลูกและไคท ์ตา่งกย็อมรั บผิด  พอ่ไมม่ีความตอ้งการท่ีจะลงโทษพวกเธอหรอกนะ   แตแ่น่นอนลูกตอ้งพั กผอ่ยจนกวา่อาการบาดเจบ็จากนิสั ยลิงโลดของลูกซะกอ่นนะ  เขา้ใจไหม?”     ทา่นพอ่กลา่วขณะตบท่ีหัวฉั นเบาๆ เหมือนฉั นจะไดย้นิเสยีงทา่นแมท่่ีอยูข่า้งหลังพูดวา่อีกวา่  “เ​ป็นยัยลิงท่ีน่ารั กจริงๆ”     “ห​นูตอ้งไปขอโทษ ไคท”์     “​ไดส้ ิคาตาริน่า แตต่อนน้ีกด็ึกมากแลว้เอาไวว้ั นพรุ่งน้ีดีกวา่นะ”     เม่ือมองไปท่ีหน้าตา่งกพ็บวา่ขา้งนอกมืดแบบพ่ีทา่นพอ่บอกจริงๆ  เม่ือตอนกลางวันฉั นออกไปท่ีสวนกับไคทจ์นถึงตอนน้ี  ดูเหมือนวา่ฉั นจะหลับไปคร่ึงวันเลยทีเดียวคะ่     “​ถา้อยา่งนั น้หนูจะไปขอโทษเขาพรุ่งน้ีคะ่”     “อ​ืมดีแลว้ละ่ ถา้อยา่งนั น้ตอนน้ีกพ็ักผอ่นซะนะ”     หลังจากลูบหัวของฉั น ทา่นพอ่กับทา่นแมก่อ็อกไปจากห้อง     ฉั นขอให้แอนน่ีพาฉั นกลับไปพักผอ่นและกลับไปนอน     เม่ือฉั นหลับตาลงกเ็หน็ภาพใบหน้าของไคทท์กาํลังกังวลอยูต่รงหน้า     แมจ้ะไมไ่ดย้นิเร่ืองน้ีจากทา่นพอ่ แตฉ่ั นกร็ู้มากอ่นแลว้จากในเกม  ไคทท์่ีทาํให้ลูกพ่ีลูกน้องไดร้ั บบาดเจบ็เพราะเวทมนตก์อ่นท่ีจะมาอยูท่่ีคฤหาสน์น้ี  และกอ่นท่ีฉั นจะหมดสติฉั นกไ็ดย้นิเสยีงของไคทท์่ีท่ีร้องเรียกฉั นราวกาํหมดหวังซาํ้ไปซาํ้มาเสยีงเรียกท่ีเตม็ไปดว้ยควา มเจบ็ปวด.....     จากความน่ารั กของเขาไดก้ลายเป็นความเศร้าสร้อย  พรุ่งน้ีตอนเชา้อยา่งแรกฉั นตอ้งไปขอโทษเขา ฉั นสัญญากับตัวเองกอ่นจะหลับ 

   แตถ่ึงอยา่งนั น้ ฉั นกไ็มอ่าจทาํตามสัญญาน้ีได ้เพราะไคทอ์อกมาจากห้องของเขาอีกเลย     ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­            

ตอนท่ี 8 – น้องชายของฉั นกลายเป็นพวกฮิคโิคโมริไปซะแลว้     พอตอนเชา้ฉั นกท็าํตามเป้าหมายท่ีตัง้ใจไว้  คือการเดินไปหาคีธท่ีห้องนอนตอนเชา้เพ่ือขอโทษ  ฉั นเคาะประตูห้องอยูห่ลายครั ง้กไ็มไ่ดย้นิเสยีงขานรั บกลับมา  เลยคดิวา่เขาคงยั งนอนอยู ่เลยไมค่ดิท่ีจะอยูก่วนตอ่  เพราะเด๋ียวคงไดเ้จอกั นในตอนทานขา้วอยูด่ี           ...คีธไมไ่ดม้ารั บทานอาหารเชา้     ตัง้แตเ่ชา้คีธนั น้ขังตัวเองไวใ้นห้อง ทาํให้พอ่กับแมก่ั งวลใจมาก      แมถ่ามฉั นดว้ยนํา้เสยีงความสงสัยวา่     “คาตาริน่า ลูกไปทาํอะไรน้องเม่ือเชา้น้ีรึเปลา่?”     หยาบคายมาก! ฉั นยังไมไ่ดท้าํอะไรสักหน่อย!!     แตก่น็ั น้แหละ ฉั นเองกเ็ป็นหว่งคีธเลยเดินไปยังห้องของคีธอีกครั ง้  หลั งจากกินขา้วเรียบร้อยแลว้ แลว้กเ็หมือนเดิมกั บตอนชว่งเชา้วั นน้ี  ไมว่า่ฉั นจะเคาะประตูแคไ่หนคีธกไ็มข่านรั บออกมาจากในห้องเลย     “คีธน่ีพ่ีเองนะ คาตาริน่า เม่ือเชา้ไมไ่ปทานขา้วเป็นอะไรรึเปลา่?”     แลว้กม็ีเสยีงดั งข้ึนเบาๆ จากภายในห้อง นํา้เสยีงท่ีดูออ่นแรง    

“……พ่ีสาว?”     “ใช ่พ่ีเอง เป็นอะไรรึเปลา่ คีธ? ปวดทอ้งรึเปลา่? ไมเ่ป็นไรนะ?”     “ไมม่ีอะไรทัง้นั น้แหละฮะ ท่ีสาํคัญพ่ีหายเจบ็รึยังฮะ?”     “อือ พ่ีสบายดี แคเ่จบ็หัวนิดเดียวเทา่นั น้  แลว้คีธพ่ีมีเร่ืองอยากพูดดว้ย ขอเขา้ไปขา้งในไดไ้หม?”     ฉั นจะตอ้งขอโทษเขาเก่ียวกับเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนเม่ือวานน้ี  ไมว่า่จะให้ทาํอะไรกต็าม……     “ผมขอโทษนะฮะ แตผ่มให้พ่ีเขา้มาไมไ่ด”้     ฉั นถูกปฏิเสธจากคาํตอบของเขา     “อะ…อะไรนะ?”     “ผมอยูก่ั บพ่ีสาวไมไ่ดอ้ีกแลว้ฮะ”     คีธไมย่อมพูดอะไรหลังจากนั น้อีกเลย จริงๆ ฉั นไมรู่้วา่เกิดอะไรข้ึน   รึวา่คีธกลียดฉั นแลว้     เน่ืองจากฉั นไมส่ามารถทาํอะไรไดเ้ลย  ฉั นตอนน้ีพยายามเปิดประตูเขา้ไปในห้องของเขา  แตลู่กบดิประตูเปิดไมไ่ดดู้เหมือนวา่มันจะถูกลอ็คจากดา้นใน   พอถามคีธเขากไ็มย่อมพูดอะไรเลย    

ฉั นควรทาํยังไงดี?  ถา้คีธกลายเป็นพวกปิดกัน้สังคม แลว้เริ่มเกลียดฉั นละ่...     คีธเริ่มเกบ็ตัว →  ​ คีธเริ่มรู้สกึโดดเด่ียว→  เขาเขา้ไปโรงเรียนทัง้อยา่งนั น้→  พบกั บนางเอกซ่ึงเยียวยาความเหงาของเขา  →  คีธตกหลุมรั กกับนางเอก→​ คาตาริน่ากลับเขา้สูเ่สน้ทางเดิม→  คาตาริน่าถูกเนรเทศหรือไมก่ถ็ูกฆา่ดว้ยเวทมนตร์     ไมน่ะ! โครตตะระน่ากลั วเลย!   น่ีมั นเป็นเสน้ทางมุง่ตรงเขา้สูท่างธงแหง่หายนะชั ดๆ     และขณะท่ีฉั นกาํลังพยายามอยา่งคดิท่ีจะเปิดประตูเปิดดว้ยพละกาํ ลังทัง้หมดท่ีมีฉั นกไ็ดย้นิเสยีงของแอนน่ี     “คุณหนู กาํลั งทาํอะไรอยูห่รือคะ?”     “...คีธลอ็คประตูจากขา้งในห้อง ฉั นเขา้ไปไมไ่ด”้     “หมายความวา่ทา่นคีธไมอ่ยากให้คุณหนูเขา้ไปในห้องหรือคะ?”      แอนน่ีแสดงความคดิเหน็ดว้ยทา่ทางเหน็อกเหน็ใจฉั น     “อุก๊ อาจจะเป็นอยา่งนั น้ ... แตฉ่ั นคดิวา่คีธแปลกไป”     ฉั นยังอยูใ่นภาวะท่ีคอ่นขา้งสน้ิหวัง     “คุณหนูไมล่องไปเอากุญแจสาํรองมาจากห้องพอ่บา้นละ่คะ?” 

   พอแอนน่ีพูดข้ึนอยา่งนั น้  ฉั นกเ็ลยรีบวงิ่ไปยังห้องพอ่บา้นเร็วท่ีสุดเทา่ท่ีจะทาํได้              ทวา่…  เหมือนวา่กุญแจสาํรองอีกดอกนึงนั น้น่าจะถูกคีธเอาไปซอ่นไว้  ...น้องชายของฉั นน่ีชา่งฉลาดจริงๆ     แตน่่ีมั นกพ็อจะยืนไดว้า่คีธเริ่มกลายเป็นพวกเกบ็ตั วโดยสมบูรณ์แ ลว้     น่ีมันเป็นปั ญหาท่ีอันตรายระดับร้ายแรงมากเลยน๊า ~     ในตอนน้ีฉั นไมม่ีทางเลือกมากนั กท่ีจะใชว้ธิีการสุดทา้ย  แลว้วงิ่ไปยั งสถานท่ีแหง่หน่ึงทั นท ี             ฉั นหาของบางอยา่งเจอ แลว้รีบมุง่หน้ากลับไปยังห้องของคีธอีกครั ง้     “อา่...คุณหนูคะ หากุญแจสาํรอง...? คุณหนูคะ  น่ีกาํลั งตั ง้ใจจะทาํอะไรหรือคะนั ่น!?”    

แอนน่ีท่ียั งคงอยูท่่ีหน้าของห้องของคีธ  เธอท่ีสังเกตเหน็ฉั นและพูดข้ึนดว้ยนํา้เสยีงและสหีน้าประหลาดใจเม่ือเธ อเหน็สงิ่ท่ีอยูใ่นมือของฉั น     ขณะท่ีฉั นนั น้ตอบสนองตอ่แอนน่ีดว้ยการถอนหายใจกอ่นท่ีจะพูด ตอบไปวา่     “ฉั นจะเปิดประตู ถา้คีธหลบอยูใ่นน้ีตอ่ไปจะแยน่่ะส!ิ”     “คุณหนูตัง้ใจจะเปิดประตู!? จะเปิดดว้ยวธิีนั น้หรือคะ!?  คุณหนูไมไ่ดต้ัง้ใจจะทาํลายประตูใชไ่หมคะ?…ตะ...ตอนน้ีรีบวางสงิ่นั น้ ลงเถอะนะคะ คุณหนู!”     แอนน่ีหมดพยายามเกล้ียกลอ่มฉั น แตฉ่ั นไมส่นใจเธอ  ฉั นในตอนน้ีฉั นพยายามอยา่งหนั กเพ่ือท่ีจะหลีกเล่ียงเสน้ทางธงแหง่หาย นะ     “คีธ ถา้น้องนั ่งอยูใ่กลป้ระตูละ่ก ็ออกหา่งจากประตูซะ!”     ฉั นพูดตอ่ไปให้คีธท่ีอยูใ่นห้องไดย้นิ     และ...ฉั นกระแทกขวานท่ีนํามาจากไร่ลงท่ีประตูอยา่งแรง     “คุณหนูขา~~~!!”     เสยีงประทุของประตูท่ีแตกผสมกั บเสยีงกร๊ีดร้องของแอนน่ี       

         หลังจากท่ีพังประตู ฉั นบุกเขา้ไปในห้อง  แลว้กพ็บคีธท่ีนอนอยูบ่นเตียง ดูเหมือนวา่เขาจะตกใจกั บสงิ่ท่ีเกิดข้ึน  และแอนทท์่ีมองอยูข่า้งหลังนั น้กาํลังไปตามคนมาดูสงิ่ท่ีคุณหนูอยา่งฉั น ทาํ  นั น้ทาํให้ฉั นมีเวลาสาํหรั บการขอโทษคีธ     “……พ่ี...สาว”     ฉั นเขา้ไปหาคีธใกลๆ้  มองเขาท่ีกาํลังอา้ปากคา้งราวกับตะลึงกับการกระทาํของฉั น     “เม่ือวานน้ีพ่ีขอโทษนะ!!”     ฉั นคุกเขา่ลงบนพ้ืนและกม้หัวของฉั น จนติดกับพ้ืนห้องของเขา  น่ีเป็นการขอโทษท่ีจริงใจท่ีสุดในชีวติของฉั นเชียวนะ     \"ขอโทษท่ีขอให้ใชเ้วทมนตร์ท่ีไมส่ามารถควบคุมได้  พ่ีขอโทษจริงๆ !!  นอกจากไมฟ่ั งคาํเตือนของเธอแลว้ยังพยายามท่ีจะสัมผัสมันอีกดว้ย...ขอ โทษท่ีทาํให้กั งวลนะ !! \"     ฉั นกม้หน้าลงอยูอ่ยา่งนั น้ กอ่นท่ีฉั นจะรู้วา่มันคีธไดคุ้กเขา่ลงขา้งๆ  ฉั น     \"...ทาํไมตอ้งขอโทษดว้ยละ่พ่ีฮะ... มั นเป็นความผิดของผม... \"    

\"คีธพูดอะไรน่ะ? มั นตอ้งเป็นความผิดของพ่ีส!ิ  เพราะพ่ีขออะไรท่ีไมส่มควรไป\"     ฉั นมองไปท่ีคีธท่ีกม้หน้าลง หัวจมลงไปอยูต่รงหัวเขา่  เขาเปลง่เสยีงเหมือนกั บวา่เขากาํลั งแทบจะเคน้ออกมา     “…พ่ีไมก่ลั วผมเหรอฮะ?”     “กลั ว?”     หมายความวา่ยั งไง? อืม...  ถา้คีธยั งคงปิดกั น้ตั วเองแบบน้ี  กจ็ะน่ากลัวมากถา้เขาตกอยูใ่นความรั กกับนางเอกและเสน้ทางธงหายนะ นั น้กม็าจะลงท่ีฉั น กก็ลัว     หรือดว้ยเหตุผลอ่ืนท่ีเขากเ็ริ่มเกลียดฉั นและตอ้งการท่ีจะกาํจัดฉั น. ..เสน้ทางของธงแหง่หายนะกจ็ะเปิดออกมาอยูด่ี?     “...ในบา้นท่ีผมเคยอาศัยอยูก่อ่นหน้าน้ีนั น้  พ่ีชายบาดเจบ็เพราะเวทมนตร์ของผมเอง แลว้ตอนน้ีพ่ีสาวกด็ว้ย  เป็นเพราะผมควบคุมมั นไมไ่ด.้..”     ฉั นกลัน้หายใจเพราะคาํพูดของคีธ...เขาอาจจะเกลียดฉั นกไ็ด้  เพราะฉั นดันทุรั งขอให้เขาใชเ้วทมนตร์  ...นั น้คือธงแหง่หายนะท่ีจะเกิดข้ึน? เร่ืองแบบนั น้  มั นจะเป็นไปไดไ้หมนะ...?     “…เพราะผมควบคุมมั นไมไ่ด ้เลยไดแ้ตท่าํร้ายคนอ่ืน   …พ่ีสาวไมไ่ดก้ลั วผมใชไ่หมฮะ?”  

   “…หืม?”     ฉั นออกเสยีงตลกๆ ไปโดยไมไ่ดต้ัง้ใจ  ดูเหมือนวา่จะไมม่ีเหตุการณ์หายนะนั ่นตอ่นะ     “……โอะ๊ อยา่งนั น้เองเหรอ~~”     ฉั นโลง่ใจและถอนหายใจของฉั นออกมา  ในขณะท่ีคีธกเ็งยหน้าของเขาข้ึนมา  นั ยน์ตาของเขาเหมือนมีดอกไอริสสฟี้าท่ีสวยงามเปลง่ประกายอยูภ่ายใน นั น้ดว้ย     “ถา้น้องไมส่ามารถควบคุมเวทมนตร์ไดใ้นตอนน้ี  ตอ่ไปกต็อ้งพยายามอยา่งหนั กเพ่ือท่ีจะควบคุมมันส”ิ     ในความเป็นจริงในเกมคีธ  สามารถควบคุมอาํนาจเวทมนตร์ของเขาได ้ คีธในตอนน้ีเป็นเพียงแคเ่ดก็อายุแปดขวบ  จากน้ีไปถา้เขาฝึกอยา่งถูกตอ้งเขากจ็ะสามารถท่ีจะควบคุมเวทมนตร์ของ เขากอ่นท่ีจะเขา้เรียนในโรงเรียน      “เด๋ียวจะมีครูมาสอนเวทมนตร์เร็วๆน้ี  ถึงตอนนั น้เรามาพยายามดว้ยกันนะ?”     พอสบายใจแลว้ฉั นกพ็ูดกับคีธดว้ยใบหน้าย้มิแยม้  คีธท่ีนั่งฟั งเงียบๆ กพ็ูดข้ึนสวนมาวา่    

“…พ่ีสาวจะอยูก่ั บผมดว้ยเหรอ?”     “แน่นอนส!ิ! หรือวา่คีธเกลียดพ่ีสาวคนน้ีแลว้ละ่?”     คีธสา่ยหน้าอยา่งแรงไปมา ดูเหมือนวา่เขาจะไมไ่ดโ้กรธฉั นนะ...  นั่นทาํให้ฉั นรู้สกึดีใจมาก     “แลว้ในอนาคตน้องจะไมซ่อ่นตั วเองอยูใ่นห้องอีก...อ๊ะ...เป็นอะไร ไปน่ะ คีธ!?”     ขณะท่ีฉั นมองคีธดว้ยทา่ทีท่ีโลง่ใจ  หยาดหยดนํา้ตากลมใสกไ็หลออกมาจากนั ยน์ตาคูส่วยคูน่ั น้     “คีธ! เป็นอะไร เจบ็ตรงไหนเหรอ?”     ฉั นเริ่มต่ืนตระหนก ขณะท่ีคีธเริ่มร้องไห ้ ทัง้ท่ีตะก้ียังพูดคุยปกติกันอยูเ่ลย! น่ี...ฉั นฉั นทาํอะไรผิดเน้ีย!?  ถึงฉั นจะพยายามลูบหลังเลก็ๆ ของเขา  แตน่ํา้ตาของเขากไ็หลออกมาไมห่ยุด จนฉั นไมรู่้จะทาํยังไงดี     “…คาตาริน่า นั ่นลูกกาํลั งทาํอะไรอยู?่”     เสยีงเยน็ๆ  ท่ีสามารถทาํให้พลั งงานในตั วตกตา่ํลงท่ีไดย้นิจากทางเขา้ประตูห้องของ คีธดังข้ึนมา ฉั นหันไปมองดา้นหลังชา้ๆ และพบวา่แมข่องฉั นกาํลังยืนย้มิ  ทวา่ฉั นกลับรู้สกึเหมือนเหน็วา่เป็นใบหน้าของปีศาจ    

“คาตาริน่า ไหนลูกสั ญญากั บแมว่า่จะไปพั กผอ่นจนกวา่จะหายดี...  แลว้น่ีมั นอะไร? นอกจากจะพั งประตู ยั งทาํให้น้องร้องไห้ดว้ย  น่ีลูกคดิจะทาํอะไรกั นแน่ หืม?”     “อา่...มะ...แม…่ น่ี...มั นเออ่...”     เหมือนกั บวา่เลือดในร่างกายของฉั นถูกสูบฉีดออกไป  แลว้ฉั นถูกโยนเขา้ไปในกรงกับสงิโต     “คาตาริน่า เด๋ียวมาท่ีห้องของแมด่ว้ย”     “…อา่...”     “คีธลูกไมต่อ้งกลัวนะ แมจ่ะพาพ่ีสาวลูกไปแลว้ ดังนั น้ไมเ่ป็นไรนะ”     แมท่่ีควา้คอเส้อืของฉั นหันไปสบตาและพูดกับคีธอยา่งออ่นโยน     “…คะ..คุณ..มะ­แม ่ไมใ่ชอ่ยา่งท่ี……”     คีธเงยหน้าข้ึนมามองเหมือนอยากจะพูดอะไรสั กอยา่ง  แตไ่มส่ามารถทาํได ้เพราะกาํลั งร้องไห้     ไมรู่้วา่พวกคนรั บใชม้ายืนอออยูต่รงหน้าห้องนั น้มากมายเทา่ไหร่  ยังไงกเ็ถอะ ตอนน้ีฉั นกาํลังถูกนําตัวไปยังห้องของทแม.่..     หลังจากนั น้ฉั นกถ็ูกแมต่อ่วา่ถึงความไมเ่ป็นกุลสตรีเป็นเวลาหลาย ชั ่วโมง    

               หลังจากท่ีถูกปลอ่ยออกมาจากห้องของแมฉ่ั นกก็ลับไปท่ีห้องของฉั น แลว้เจอกั บแอนน่ีท่ียกนํา้ชามาให้ฉั น ทาํให้ฉั นรู้สกึอบอุน่ข้ึนมาบา้ง  หลังจากท่ีฉั นด่ืมชาแลว้ผอ่นคลายลงนิดหน่อย  กถ็ามแอนน่ีวา่คีธเป็นอะไรมากไหม หลังจากท่ีอยูด่ีๆ กร็้องไห้จา้ข้ึนมา      \"พอคุณหนูไปแลว้ ทา่นคีธกส็งบลงคะ่\"     \"ดีจั ง แตท่าํไมคีธถึงร้องไห้ไดน้ะ?\"     “...คุณหนูคะ ลองคุณหนูลอ็คประตูห้อง แลว้จูๆ่  กม็ีคนถือขวานมาพั งห้องตั วเองตอ่หน้าตอ่ตาจะรู้สกึยั งไงบา้งคะ?”     “…อา่…คือ...”     \"ถา้เกิดข้ึนกั บดิฉั นละ่ก ็ ดิฉั นคงกร๊ีดร้องแลว้กร็้องไห้ตอ่ดว้ยความหวาดกลัวเลยละ่คะ่\"     \"...ฉั นจะไปขอโทษคีธท่ีหลังแลว้กั น\"     \"นั น้เป็นเร่ืองท่ีตอ้งทาํอยูแ่ลว้คะ่  แตไ่มแ่น่วา่...ทา่นคีธอาจจะตกใจกลั วแลว้ร้องไห้อีกกไ็ดน้ะคะ คุณหนู\"     “…” 

   แอนน่ียั งคงวเิคราะหต์อ่ไป  ซ่ึงมันไมไ่ดท้าํให้ฉั นดีข้ึนเลยแมแ้ตน่้อย  ฉั นเหลือบมองไปท่ีประตูอยา่งสงบ น่ีฉั นคงจะใจร้อนเกินไป  เพราะกลั วเร่ืองเสน้ทางธงแหง่หายนะ  ครั ง้หน้าฉั นจะใชว้ธิีสอดเสน้ลวดลงไปท่ีประตูแทน     แตฉ่ั นยอ้นเวลากลับไปทาํแบบนั น้ไมไ่ดแ้ลว้  คดิวา่คีธคงจะกลัวฉั นอยู่  ฉั นจะลองพยายามกูค้วามสัมพันธร์ะหวา่งฉั นกับเขาให้ไดเ้ลย     เหนือความคาดหมาย คีธเดินมาหาฉั นดว้ยใบหน้าเป้ือนย้มิ  และพูดกลา่วคาํพูดบางอยา่ง     “พ่ีฮะ ไมว่า่จากน้ีไปจะเกิดอะไรข้ึน  พ่ีสาวกจ็ะยังอยูก่ั บผมใชไ่หมฮะ”  คีธพูดกับฉั นดว้ยสหีน้าและคาํพูดท่ีน่ารั กมากๆ  ยงิ่ไปกวา่นั น้ตอนน้ีแมย่ังปกป้องเขาจากฉั นมากกวา่ปกติ     ดูเหมือนกวา่การงดอาหารม้ือคา่ํของฉั นจะถูกยกเลิกไป     น้องชายของฉั นไมเ่พียงแตน่่ารั ก แตย่ังน่ารั กมากๆ อีกดว้ย  คีธเป็นน้องชายท่ีเย่ียมไปเลย!        และฉั นกผ็า่นเร่ืองท่ีคีธจะตอ้งกลายเป็นพวกฮิคโิคโมริไดแ้ลว้  จากน้ีไปฉั นจะทาํให้คีธไมเ่หงา ฉั นจะเอน็ดูเขาอยา่งดีเลย    

...แตจ่ากเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนมา  แมต่ัดสนิใจฝึกอบรมฉั นเร่ืองมารยาทของกุลสตรีของฉั นอีกครั ง้ดว้ยสหี น้าท่ีจริงจั ง     ฉั นสามารถหลีกเล่ียงเหตุการณ์เสน้ทางธงแหง่หายนะ  แตต่อ้งเผชิญหน้ากั บอยา่งอ่ืนท่ีน่ากลั วกวา่แทน  คือบทเรียนมารยาทของปีศาจร้าย              ...ซ่ึงกค็ือแมฉ่ั นเอง      

ตอนท่ี 9  –กอ่นท่ีผมจะมาเป็น คีธ คลาเอส           ในชว่งฤดูใบไมผ้ลิ  ตอนท่ีผมอายุไดแ้ปดขวบกอ่นท่ีผมจะไดก้ลายมาเป็น คีธ คลาเอส นั น้  ผมจาํไดว้า่ตอ้งเปล่ียนแปลงนามสกุลของผมถึงสองครั ง้  แตว่า่ครั ง้แรกนั น้  เพราะวา่ผมยังเลก็เกินไปเลยจาํมันไมค่อ่ยไดเ้ทา่ไหร่นั ก      ตัวผมในตอนนั น้กาํลังนั่งเกบ็ตัวเงียบๆ อยูภ่ายในห้องเลก็ๆ  ห้องท่ีให้ความรู้สกึสงบเงียบ  แลว้ในวั นหน่ึงกม็ีคนท่ีผมไมเ่คยเหน็หน้ามากอ่นมาพบผมเขา้  เขาพาผมไปยั งคฤหาสน์ท่ีสวยงามแหง่หน่ึง     และท่ีนั ่น ผมไดพ้บกั บคนท่ีเรียกแทนตั วเองวา่ ‘พอ่’  แลว้กย็ั งมีคนท่ีจะมาเป็นแมเ่ล้ียงของผม กั บพ่ีชายอีกสองคนดว้ย  สายตาท่ีทุกคนมองผมนั น้ดูเยน็ชามาก     จนผมท่ีเป็นเดก็ยั งรู้วา่ ‘ผมไมเ่ป็นท่ีตอ้งการ’  ตอ่มจากคาํพูดซุบซิบของคนรั บใชท้าํให้ผมรู้วา่แมข่องผมนั น้เป็นโสเภณี     ในครอบครั วใหมน่้ีผมไมไ่ดร้ั บอนุญาตให้เรียกพอ่หรือแมไ่ด้  รวมไปถึงการเรียกพ่ีชายแบบสนิทสนมดว้ยเชน่กั น  ผมบอกกั บตัวเองเสมอวา่ตอ้งพูดสุภาพกับพวกเขา ตัง้แตว่ันแรกท่ีมา  ถา้ผมไมไ่ดใ้ชค้าํสุภาพกจ็ะถูกลงโทษ  ทัง้ยังไมไ่ดร้ั บอนุญาตให้ทานอาหารร่วมโตะ๊กับครอบครั ว  ผมเลยตอ้งนั ่งกินอาหารอยูค่นเดียวภายในห้องของผม 

   ทา่นพอ่และทา่นแมเ่ล้ียงนั น้ทาํเหมือนผมไมม่ีตัวตน  แตก่ับพ่ีชายนั น้ตา่งออกไป เม่ือพวกเขาเหน็ผม กม็ักจะมากลั่นแกลง้ผม  พวกเขามั กจะเตะหรือตอ่ยผมอยูเ่สมอ  มีอยูค่รั ง้หน่ึงท่ีผมโดนพวกเขาเอาตัวไปขังไวใ้นโรงนา     เพ่ือหลีกเล่ียงการพบพวกพ่ีชายของผม  ผมเลยขั งตั วเองไวภ้ายในห้องให้มากท่ีสุด     แต.่.. เร่ืองกเ็กิดข้ึนจนได้     วันนั น้ เป็นวันท่ีอากาศดีวันหน่ึงเลยทีเดียว  ผมเหน็นกท่ีมาทาํรั งใกลๆ้ กั บตน้ไม้  ซ่ึงมองเหน็ไดอ้ยา่งชั ดเจนภายในห้องของผม  ผมมองพวกมั นดว้ยความรู้สกึอบอุน่  และคดิวา่นกท่ีกาํลังทาํรั งนั น้น่ารั กดี     ผมคอ่ยๆ เดินเบาๆ ออกจากห้องของผม ไปยังตน้ไมต้น้นั น้  แตผ่มกลั บพบกั บพวกพ่ีชายของผมกอ่นท่ีจะไปถึงท่ีหมาย  พวกเขาเขา้มาลอ้มรอบตั วผมและเตะผมซาํ้ไปซาํ้มา ขณะท่ีเรียกผมวา่  “ลูกโสเภณี”     ผมขดตั วเป็นลูกบอลเหมือนเชน่เคย และรอให้พวกเขาเบ่ือไปเอง   อยูๆ่ หน่ึงในพ่ีชายของผมกส็ั งเกตเหน็นกท่ีอยูบ่นตน้ไม้     “เฮย้ มีนกดว้ย!”    

“จริงดว้ย มันกาํลังทาํรั งน่ี ลองเอาหินปาตน้ไมส้!ิ”  พวกพ่ีน้องของผมเริ่มปากอ้นหินใสน่กและรั งนก  จนรั งท่ีพวกนกพยายามสร้างข้ึนมานั น้กาํลังถูกทาํลายลง  เม่ือหินกระเดน็ไปโดนตั วนก  พวกมั นกร็้องดว้ยความเจบ็ปวดและหวาดกลั ว     “……หยุดนะ!!”       ผมตะโกน  และผมกเ็ริ่มรู้สกึวา่มีบางอยา่งร้อนรุ่มจากภายในตั วของผม    ในตอนนั น้มีบางอยา่งหลน่มาจากบนฟากฟ้า  กอ่นท่ีผมจะสังเกตวา่พวกพ่ีชายของผมนั น้ไดข้ดตัวลง หมอบอยูใ่กลๆ้  ผม  รอบๆ ตั วเขามีกอ้นดินกระจั ดกระจายอยูเ่ตม็ไปหมด  ดูเหมือนวา่มั นจะตกมาจากบนฟากฟ้า   แตก่ม็ีสว่นของพ้ืนดินบางสว่นท่ีกลายเป็นหลุมบอ่  ดูเหมือนวา่พ่ีชายของผมนั น้ไดร้ั บบาดเจบ็ ซ่ึงตัวผมไดแ้ตย่ืนตกตะลึง     หลังจากนั น้พวกพ่ีชายของผมกว็งิ่กลับบา้น  พวกคนรั บใชร้ีบไปตามแพทยม์าทันที  แลว้กพ็บวา่นอกจากรอยฟกชาํ้ทั ่วร่างกายแลว้กระดูกยั งหั กไปหลายสว่น อีกดว้ย     และนั่นทาํให้ผมเรียนรู้เร่ืองเวทมนตร์เป็นครั ง้แรก  หลั งจากทาํให้พวกเขาบาดเจบ็    

หลังจากวันนั น้ ผมกต็กอยูส่ถานการณ์ท่ีแยล่งกวา่เดิม  หากไมม่ีความจาํเป็นใดๆ ผมกถ็ูกห้ามไมใ่ห้ออกมาจากห้อง      พวกพ่ีชายไมเ่ขา้มาใกลผ้มอีกเลย หากเจอกั บผม  พวกเขาจะตะโกนวา่ “  เจา้สัตวป์ระหลาด”  และวงิ่หนีไปดว้ยสหีน้าท่ีหวาดกลัว ไมเ่พียงแตพ่วกพ่ีชายเทา่นั น้  พอ่กับแมแ่ละบรรดาคนรั บใชเ้องกเ็ชน่กันท่ีหลีกเล่ียงการเจอกับผม  ถึงแมว้า่จะไมช่ั ดเจน  ทวา่สายตาท่ีหวาดกลั วของพวกเขากเ็ป็นเคร่ืองยืนยั นไดเ้ป็นอยา่งดี  ผมเลยใชเ้วลาในทุกๆ วั นอยูแ่ตใ่นห้องของผม      ผมใชช้ีวติแบบนั น้อยูห่ลายปี วันหน่ึง  ผมไดพ้บกั บผูช้ายท่ีไมรู่้จั กท่ีเดินเขา้มาหาผม     “หลั งจากท่ีไดย้นิเร่ืองการใชเ้วทมนตร์ของเธอ  ทา่นดยุคคลาเอสกต็ัดสนิใจรั บเธอเป็นลูกชาย”     และดว้ยเหตุผลนั น้ทาํให้ผมถูกนําตัวไปสง่ท่ีครอบครั วใหมด่ว้ยรถ มา้อีกครั ง้ แมว้า่ผมจะอยูใ่นคฤหาสน์หลังนั น้เป็นเวลา 5 ปี  แตก่ไ็มม่ีใครออกมาสง่ผมเลย     การตกแตง่ท่ีดูหรูหราเม่ือเปรียบเทียบกั บคฤหาสน์ท่ีผมเพิง่ออกมา ทาํให้ชา่งรู้สกึแตกตา่ง  เหมือนกับวา่คฤหาสน์ท่ีผมเคยอยูน่ั น้ดูเหมือนบา้นเลก็ๆเทา่นั น้  ทุกสงิ่ทุกอยา่งอยา่งพวกหมอ้ หรือพ้ืนพรมดูไฮโซมีระดั บมากทีเดียว      ผูช้ายท่ีจะมาเป็นพอ่บุญธรรมของผม ทัง้ยังเป็นหัวหน้าครอบครั วน้ี  มีช่ือวา่  ดยุคคลาเอส 

   “สวัสดี เธอคงคือคีธสนิะ ยนิดีตอ้นรั บสูค่รอบครั วคลาเอสนะ”     ดยุคคลาเอสนั น้  กลา่วทั กทายผมดว้ยรอยย้มิกวา้งบนใบหน้าใจดีของเขา  ผมรู้สกึอายเลก็น้อย เพราะไมเ่คยคดิวา่จะไดร้ั บการตอ้นรั บแบบน้ี  เขาพาผมไปแนะนําตัวกั บสมาชิกในบา้นทันที     ดั ชเชลคลาเอสดูเหมือนจะเป็นผูห้ญงิท่ีคอ่นขา้งเยน็ชา  ไมน่่าเขา้ใกล ้    เขามีเพียงลูกสาวเพียงคนเดียว คือ คาตาริน่า คลาเอส  และเพราะผมเคยถูกรั งแกจากพ่ีชายมากอ่น กเ็ลยกลัวการมีพ่ีน้อง  และไมค่อ่ยอยากจะยุง่กับพ่ีสาวคนใหมน่้ีเทา่ไหร่นั ก     ในวันท่ีผมไดม้าท่ีครอบครั วของคาตาริน่า   ผมไดพ้ั กผอ่นทั นทีหลั งจากท่ีทั กทายทุกคนเรียบร้อยแลว้  ตั ง้แตท่่ีถูกพามาท่ีคฤหาสน์หลั งน้ีผมรู้สกึเหน่ือยมาก  และถึงแมว้า่จะไมคุ่น้เคยกั บเตียงใหมน่้ี  แตผ่มกผ็ลอ็ยหลั บไปอยา่งรวดเร็ว     ในเชา้วันรุ่งข้ึน ผมไดท้านขา้วเชา้พร้อมกับดยุคและครอบครั ว  เป็นครั ง้แรกท่ีรู้สกึวา่อาหารอร่อยมากข้ึนกวา่ทุกทีท่ีผมเคยไดท้าน     ผมเดินกลั บไปท่ีห้องพั กดว้ยความรู้สกึอบอุน่ท่ีหน้าอก  เพราะอะไรกไ็มรู่้ คาตาริน่าเดินมาเจอกั บผม  ถา้เป็นไปไดผ้มไมค่อ่ยอยากจะยุง่กั บเธอเทา่ไหร่  และเธอกเ็ดินมาหยุดอยูต่รงหน้าผมแลว้ดว้ย 

   เธอกลา่วกับผมวา่ “ฉั นจะพาไปชมสวนนะ” เม่ือไดย้นิแบบนั น้  ผมเลยตอบกลับไปวา่ “ขอบคุณมากครั บ  ทา่นคาตาริน่า”พอผมพูดออกไป  สหีน้าของเธอกแ็ปรเปล่ียนเป็นบูดบ้งึทั นที  เพราะผมดั นใชภ้าษาสุภาพกั บเธอ      “คีธ เราเป็นพ่ีน้องกันแลว้นะ เพราะงัน้เรียกฉั นแค ่ พ่ีสาวกพ็อแลว้ละ่จ๊ะ” พอไดย้นิแบบนั น้ผมตกใจมาก  เพราะครอบครั วกอ่นหน้าน้ีผมไมไ่ดร้ั บอนุญาตให้เรียกแบบนั น้  เพราะมั นไมเ่หมาะสม     เธอยั งพูดขอร้องผมตอ่อีกวา่  “น่ีเป็นความฝั นของฉั นท่ีจะมีใครมาเรียกฉั นวา่พ่ีสาว  ไดโ้ปรดเรียกฉั นวา่ ‘พ่ีสาว’ ที!” ผมเลยตอบไปวา่ “ฝากตัวดว้ยนะฮะ  พ่ีสาว” หลังจากนั น้ผมกไ็ดเ้หน็คาตาริน่าหัวเราะออกมาอยา่งมีความสุข     และหลังจากนั น้พวกเราสองคนกไ็ปท่ีสวนดว้ยกัน  คาตาริน่าแนะนําสวนรอบๆ ดว้ยสหีน้าท่ีมีความสุข     หลังจากท่ีไดพู้ดคุยกั บคาตาริน่า  ผมกเ็ริ่มตระหนั กไดว้า่คาตาริน่านั น้แตกตา่งจากพววลูกสาวขุนนางคนอ่ื นๆ     “ฉั นตกปลาเกง่นะ ไวเ้รามาลองตกดว้ยกันนะ!” เธอชวนผม  ทัง้ยังอธิบายเก่ียวกั บสงิ่ท่ีเธอหลงไหล  เพราะวา่ผมมั กจะเกบ็ตั วอยูใ่นห้อง  ดังนั น้เลยไมม่ีประสบการณ์เก่ียวกั บการตกปลาหรือทาํสวนเลย 

แตพ่วกพ่ีชายไมไ่ดม้ีงานอดิเรกพวกน้ี  แลว้ผมกค็ดิวา่พวกลูกขุนนางคนอ่ืนๆ  ไมน่่าจะมีงานอดิเรกท่ีอะไรแบบท่ีเธอทาํอยูน่้ีดว้ย     คาตาริน่าทาํให้ผมประหลาดใจมากทีเดียว      “คีธ  เด๋ียวฉั นจะพาไปยังสถานท่ีท่ีฉั นชอบมากท่ีสุดนะ!”เธอพูดอยา่งนั น้  กอ่นท่ีจะควา้แขนของผมลากให้ไปดว้ยกั นอยา่งรวดเร็ว  และเธอกพ็าผมไปยั งตน้ไมท่่ีสูงท่ีสุดในสวน      “เธอจะรู้สกึดีท่ีสุด ถา้หากปีนตน้ไมข้้ึนไปขา้งบนสุด”     เธอกลา่วดว้ยแววตาท่ีสอ่งประกายระยบิระยั บ  แลว้หั นมาถามผมวา่ผมปีนตน้ไมเ้ป็นไหม แตผ่มบอกกั บเธอวา่  ‘ผมปีนตน้ไมไ้มไ่ด’้     “งัน้เด๋ียวฉั นสอนเอง ลองมองดูฉั นปีนกอ่นนะ”     คาตาริน่าพูดขณะท่ีถอดรองเทา้ของเธอออกแลว้พั บชุดกระโปรงขอ งเธอข้ึนกอ่นท่ีจะเริ่มปีนตน้ไม ้    ผมมองคาตาริน่าอยา่งตกตะลึง เธอปีนตน้ไมไ้ดอ้ยา่งราบร่ืน  เม่ือมองเธอจากดา้นลา่งทาํให้ผมเหน็ชุดชั น้ในขา้งใตชุ้ดกระโปรงของเธอ …     ทัง้คาตาริน่าดูเหมือนวา่จะไมไ่ดส้นใจ เธอยังคงปีนตน้ไมต้อ่ไป   จนถึงชว่งกลางของตน้ไมใ้หญ่ 

คาตาริน่าถึงหยุดปีนแลว้หั นกลั บมามองผมดว้ยใบหน้าเป้ือนย้มิ  ในเวลานั น้อยูๆ่ ร่างกายของเธอกส็ัน่     ระวั ง! ผมคดิกอ่นท่ีคาตาริน่าจะหลน่ลงมา      คาตาริน่าหลน่มาทับอยูบ่นตัวของผมดังปั ง!  เพราะการกระแทกนั น้ทาํให้ผมหมดสติไปชั่วครู่     แลว้หลังจากนั น้ผมกร็ู้สกึตัวในออ้มแขนของคาตาริน่า     “คีธอยา่ตายนา๊~~” เธอร้องไห้อยา่งไมส่นใจใคร   แมก้ระทั ่งผมท่ีพยายามดึงความสนใจเธอ จนผมตอ้งสง่เสยีงออกไป  และเธอถึงไดรู้้วา่ผมไมไ่ดเ้ป็นอะไร       “คีธ?! น้องยั งมีชีวติอยู?่!”  แวเธอกก็อดผมแน่นมาก  ทาํให้ผมตัวแขง็อยา่งไมต่ัง้ใจ เป็นครั ง้แรกท่ีมีคนมาโอบกอดผมแบบน้ี     “อะ๊ โอ ้คีธ บาดเจบ็น่ี??”     คาตาริน่าจอ้งมองมาท่ีผมอยา่งจริงจัง ทาํให้ผมตัวแขง็ท่ืออีกครั ง้  น่ีกเ็ป็นครั ง้แรกท่ีมีคนกังวลเก่ียวกับตัวผม ทาํให้รู้สกึอายเลก็น้อย  ผมไมรู่้จริงๆ วา่ควรจะทาํตั วอยา่งไรตอนท่ีมีคนเป็นหว่งผม     เม่ือคาตาริน่าเธอเหน็วา่ผมหน้าแดงเพราะความอาย  ทาํให้เธอเขา้ใจผิดคดิวา่ผมไดร้ั บบาดเจบ็หนั ก  เลยตั ง้ใจจะพาผมกลั บไปท่ีคฤหาสน์       

“คีธรออยูท่่ีน่ีกอ่นนะ เด๋ียวพ่ีจะวงิ่ไปดูท่ีคฤหาสน์วา่มีใครอยูไ่หม   จะไดม้าพาเธอกลั บไป”     หลังจากพูดอยา่งนั น้ คาตาริน่ากเ็ริ่มวงิ่ไปท่ีคฤหาสน์ทัง้ๆ  ท่ีเทา้เปลา่  และกระโปรงของเธอกย็ังคงพับข้ึนไวบ้นเอวแบบเดียวกั นกอ่นท่ีจะปีนข้ึน ไปบนตน้ไม ้       ผมมองดูร่างของเธอท่ีคอ่ยๆ เลก็ลงเร่ือยๆ  ภายในใจเกิดความรู้สกึอบอุน่ข้ึนมาเหมือนกั บตอนทานอาหารเชา้วั นน้ี        คืนนั น้เกิดเร่ืองใหญข่้ึนมา เม่ือจูๆ่  ดั ชเชสคลาเอสกร็้องหยา่จากดยุคคลาเอส     แตเ่ร่ืองเขา้ใจผิดเหลา่นั น้กถ็ูกแกไ้ขอยา่งรวดเร็ว     หลั งจากเกิดความเขา้ใจผิดบางอยา่งเก่ียวกั บตั วผมออกไป  ดัชเชสคลาเอสกม็ารั กษาแผลให้ทัง้ยังดูแลผมอยา่งดี  แน่นอนวา่ดยุคคลาเอสเองกด็ว้ย        จากนั น้พ่ีสาวของผม คาตาริน่ากส็อนสงิ่ตา่งๆให้กับผม  อยา่งแรกคือวธิีการตกปลา นอกจากน้ีเธอยั งสอนผมปีนตน้ไม ้แลว้พูดวา่  “เกบ็ไวเ้ป็นความลับจากแมน่ะ ตกลงนะ”   และเม่ือผมไดร้ั บคาํชมเชยจากครูสอนดาบ  เธอกด็ูมีความสุขไปดว้ยราวกั บเธอเป็นคนท่ีถูกยกยอ่งซะเอง  

   ทุกๆ วั นเป็นวั นท่ีน่าต่ืนเตน้ สนุกสนาน แลว้กม็ีความสุข  จนทาํให้ผมลืมไปเร่ืองหน่ึง     ผมสั ตวป์ระหลาดท่ีไมส่ามารถควบคุมเวทมนตร์ได…้           วันหน่ึง หลังจากการเรียนดาบจบลง ผมกั บคาตาริน่ากไ็ปท่ีสวน  คาตาริน่าดูมีความสุขมากเม่ือเหน็วา่พืชท่ีเธอปลูกเติบโตข้ึน     เม่ือเร่ืองราวของทุง่นาไดเ้ปล่ียนเป็นเร่ืองราวของเวทมนตร์  ซ่ึงเธอพูดเหมือนกั บเป็นเร่ืองความเป็นความตายของโลกใบน้ี     “ฉั นอยากจะเกง่พอท่ีจะสามารถสร้างโกเลม็ได!้”     โกเลม็ – หุน่ท่ีถูกสร้างข้ึนมาจากดินดว้ยพลั งของเวทมนตร ์ มั นสามารถยา้ยสงิ่ตา่งๆไดอ้ยา่งอิสระ  มันเป็นเร่ืองบังเอิญในตอนท่ีผมปั ้นตุ๊กตาดินเหนียวภายในห้องจองผม  ตัง้แตต่อนท่ีผมไมไ่ดต้ิดตอ่กับครอบครั วกอ่นหน้าน้ีของผม  ผมเลยทาํตุก๊ตากินเหนียวให้เป็นเพ่ือนระหวา่งท่ีผมกินขา้ว     มั นเป็นความรู้สกึท่ีแปลกประหลาด  แตผ่มไดส้ัญญากั บดยุคคลาเอสแลว้วา่จะสร้างเวทมนตร์ท่ีมีประสทิธิภาพ  แตใ่นตอนน้ีผมยังควบคุมมันไดไ้มด่ีเทา่ไหร่นั ก  แลว้ผมยังเคยทาํร้ายครอบครั วของผมดว้ยเวทมนตร์ของผมเองกอ่นหน้า น้ีดว้ย จนกวา่ผมจะสามารถควบคุมไดอ้ยา่งแมน่ยาํ  ผมจะตอ้งพยายามไมใ่ชม้ั นสุม่ส่สีุม่ห้า 

   แตต่อนท่ีไดเ้หน็สหีน้าของคาตาริน่าท่ีจอ้งมองมาทางผมอยา่งมีควา มหวัง ผมเลยตัดสนิใจใชเ้วทมนตร์เคล่ือนยา้ยเลก็น้อย   มองคาตาริน่าท่ีดูมีความสุขเม่ือไดเ้หน็มั น  เธอเลยขอร้องให้ผมใชเ้วทใหญข่้ึนเร่ือยๆ      และเม่ือโกเลม็มีขนาดใหญเ่กินไปหน่อย  เพราะอยากให้คาตาริน่าดีใจ แตเ่พราะเธอดันไปอยูใ่กลก้ับโกเลม็เกินไป   แลว้ผมไมส่ามารถควบคุมมันไดเ้ลยทาํให้เธอถูกมันปั ดไปไกล     ร่างของคาตาริน่าลอยอยูใ่นอากาศ   โดยท่ีไมไ่ดช้ะลอตั วลงมาเลยแมแ้ตน่้อย  ทาํให้คาตาริน่าหั วกระแทกพ้ืนอยา่งแรง           หลังจากท่ีคนรั บใชไ้ปตามแพทยม์าตรวจคาตาริน่าแลว้  ดูเหมือนวา่เธอจะแคเ่ป็นลมธรรมดาเทา่นั น้ ไมไ่ดบ้าดเจบ็สาหัส     นั่นคือสงิ่ท่ีดยุคคลาเอสบอกกับผมท่ีเฝ้ารอฟั งขา่วของคาตาริน่าดว้ย ความกั งวล     “ผมใชเ้วทมนตร์โดยพลการ ทั ง้ท่ีสั ญญาไวแ้ลว้วา่จะไมใ่ชม้ั น  เลยทาํให้พ่ีสาวบาดเจบ็ ไดโ้ปรดลงโทษผมดว้ย ผมขอโทษ  แลว้ผมกไ็มข่ัดขอ้งถา้หากทา่นจะไลผ่มไปจากครอบครั วน้ี”     ดยุคคลาเอสยั งคงมองผมดว้ยสายตาท่ีออ่นโยนเหมือนเดิม     

“รอจนกวา่คาตาริน่าพ้ืนข้ึนมาบอกเร่ืองน้ี  แลว้พอ่จะคดิดูวา่จะลงโทษยังไง คีธหน้าของลูกดูซีดมาก   ตอนน้ีคาตาริน่าไมเ่ป็นไรแลว้ ลูกไปพั กผอ่นกอ่นเถอะ”     ดยุคแคลสก์ลา่วและบอกให้ผมกลั บไปท่ีห้องของผม     คืนนั น้ผมรู้สกึโลง่ใจมาก เม่ือไดย้นิวา่คาตาริน่าพ้ืนข้ึนมาแลว้  ถึงผมอยากจะเขา้ไปพบเธอทั นที ทวา่ผมทาํไมไ่ด…้…  ผมรู้สกึกลั วมาก……           เม่ือเชา้วั นรุ่งข้ึนมาถึง แตผ่มไมส่ามารถลุกออกจากห้องได้  เป็นครั ง้แรกท่ีผมพลาดม้ือเชา้ตัง้แตม่าท่ีน่ี     ดูเหมือนวา่เวลาอาหารเชา้หมดไปแลว้     “คีธ น่ีพ่ีเองนะ คาตาริน่า ทาํไมไมม่าทานขา้วเชา้ละ่  หรือวา่รู้สกึไมด่ีตรงไหน?”      คาตาริน่ามาอยูท่่ีหน้าห้องของผม     “……พ่ีสาว”     ผมตอบดว้ยเสยีงอั นเหน่ือยลา้     “ใช ่พ่ีเอง เป็นอะไรรึเปลา่ คีธ? ปวดทอ้งรึเปลา่? ไมเ่ป็นไรนะ?”    

แมว้า่เธอจะไดร้ั บบาดเจบ็เพราะผม แตเ่ธอกย็ังเป็นหว่งผม     “ไมม่ีอะไรทัง้นั น้แหละฮะ ท่ีสาํคัญกวา่นั น้พ่ีหายเจบ็รึยังฮะ?”     “อือ พ่ีสบายดี แคเ่จบ็หัวนิดเดียวเทา่นั น้ ยังไงกเ็ถอะ  คีธพ่ีมีอะไรจะพูดดว้ย ขอเขา้ไปขา้งในไดไ้หม?”     ผมโลง่ใจท่ีไดย้นิเสยีงท่ีมีพลังของคาตาริน่า   ความจริงแลว้ผมอยากจะเหน็หน้าของเธอ แตท่วา่...     “ผมขอโทษ แตผ่มให้พ่ีเขา้มาไมไ่ด”้     “อะ...อะไรนะ”     “ผมอยูก่ั บพ่ีสาวไมไ่ดอ้ีกแลว้ฮะ”     ผมอยากเหน็หน้าของเธอ ครั ง้สุดทา้ยท่ีไดเ้หน็คือใบหน้าท่ีหมดสติ  และร่างกายท่ีออ่นปวกเปียกของเธอ  ผม...อยากจะเหน็ตอนท่ีเธอแขง็แรงอีกครั ง้     แต.่.. ผมไมส่ามารถอยูเ่คียงขา้งเธอไดอ้ีกตอ่ไปแลว้     ถา้หากสั ตวป์ระหลาดท่ีไมส่ามารถควบคุมเวทมนตร์อยา่งผมอยูใ่ก ลเ้ธอ บางทีผมอาจจะเผลอทาํร้ายคาตาริน่าอีกกไ็ด ้ผมไมอ่ยากทาํร้ายเธอ  เพราะเธอเป็นคนท่ีสอนหลายสงิ่หลายอยา่งให้กั บผม     คาตาริน่ากลา่วอะไรบางอยา่งอยูห่น้าห้องตอ่ไปเร่ือยๆ  ในขณะท่ีผมขดตั วเป็นลูกบอลอยูบ่นเตียง 

   ผมอยากอยูค่นเดียวในห้องของผม  เพ่ือท่ีวา่ผมจะไมต่อ้งทาํร้ายคนสาํคั ญของผมอีกตอ่ไป        หลังจากนั น้สักพักใหญผ่มกไ็มไ่ดย้นิเสยีงของคาตาริน่าอีก     เธออาจจะทอ้ใจในการท่ีผมไมย่อมตอบโตใ้ดๆ   แลว้กลั บไปท่ีห้องพั กของเธอแลว้     ขณะท่ีผมกาํลั งนั ่งคดิอยา่งเหมอ่ลอย...        “คีธ ถา้น้องอยูใ่กลป้ระตูละ่ก ็ถอยหา่งจากประตูเด๋ียวน้ี!”     ผมไดย้นิเสยีงของคาตาริน่าอีกครั ง้ หลังจากท่ีผมคดิวา่เธอไปแลว้     ประตูท่ีถูกลอ็คอยูน่ั น้แตกกระจายเป็นเส่ยีงๆ เพราะอะไรบางอยา่ง  ผมเหน็ใบหน้าของคาตาริน่าท่ียืนอยูห่น้าประตูดว้ยสหีน้าเหมือนจะร้องไ ห้ ขณะท่ีในมือของเธอถือขวาน  ผมไดแ้ตม่องเธอท่ีเดินเขา้มาภายในห้องอยา่งตกตะลึง     “เม่ือวานน้ีพ่ีขอโทษนะ!!”     คาตาริน่าคุกเขา่ลงตรงหน้าเตียงของผม  แลว้กม้ศรีษะของเธอจนติดพ้ืน    

\"ขอโทษท่ีขอให้ใชเ้วทมนตร์ท่ีไมส่ามารถควบคุมได้  พ่ีขอโทษจริงๆ !!  นอกจากไมฟ่ั งคาํเตือนของเธอแลว้ยังพยายามท่ีจะสัมผัสมันอีกดว้ย  ...... ขอโทษท่ีทาํให้กั งวลนะ !! \"     ผมลุกออกจากเตียงแลว้ไปนั ่งอยูต่รงหน้าคาตาริน่าท่ีกาํลั งกม้หน้าอ ยู ่    \"...... ทาํไมตอ้งขอโทษดว้ยละ่พ่ีฮะ...... มั นเป็นความผิดของผม  ...... \"     \"คีธพูดอะไรน่ะ? มั นตอ้งเป็นความผิดของพ่ีส!ิ  เพราะพ่ีขออะไรท่ีไมส่มควรไป\"     ทาํไม... ทาํไมเธอถึงไดเ้ขา้มาใกลผ้ม?  ทาํไมเธอถึงพูดเหมือนเป็นเร่ืองธรรมดา? เธอควรจะกลัวผมไมใ่ชเ่หรอ   ท่ีทาํให้เธอบาดเจบ็ แลว้กย็ั ง...     “……พ่ีสาวไมก่ลั วผมเหรอ?”     “กลั ว?”     “...ในบา้นท่ีผมเคยอาศัยอยูก่อ่นหน้าน้ีนั น้  พ่ีชายบาดเจบ็เพราะเวทมนตร์ของผมเอง แลว้ตอนน้ีพ่ีสาวกด็ว้ย  เป็นเพราะผมควบคุมมั นไมไ่ด.้..”     “……เพราะผมควบคุมมั นไมไ่ด ้เลยไดแ้ตท่าํร้ายคนอ่ืน   ……พ่ีสาวไมไ่ดก้ลั วผมใชไ่หมฮะ?”  

   ผมบอกเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนในอดีตกั บคาตาริน่า  ซ่ึงเธอไมค่วรอยูใ่กลก้ั บผมอีกตอ่ไป     ผมกลั ว... กลั ววา่จะทาํร้ายคาตาริน่า   ยงิ่ไปกวา่นั น้ถา้หากนั ยน์ตาของคาตาริน่าเตม็ไปดว้ยความหวาดกลัวเหมื อนกับคนในครอบครั วกอ่นหน้านั น้  เกลียดผมท่ีเป็นสั ตวป์ระหลาดละ่ก.็.. นั ่นเป็นสงิ่ท่ีผมกลั วมากท่ีสุด      จากนั น้ผมกเ็งยหน้ามองนั ยน์ตาของคาตาริน่า  แตน่ั ยน์ตาของเธอไมไ่ดม้ีความหวาดกลัวใดๆ อยูเ่ลย      ผมรอคอยคาํตอบของคาตาริน่า  รู้สกึวา่ลมหายใจของตั วผมเริ่มติดขั ดเพราะความกั งวล     “……โอ อยา่งนั น้เองเหรอ~~”     คาํตอบท่ีไมค่าดคดิทาํให้ผมเงยหน้ามองคาตาริน่าอีกครั ง้  แลว้กพ็บกับนั ยน์ตาสฟี้าออ่นท่ีจอ้งมองมาท่ีผมตรงๆ     “ถา้น้องไมส่ามารถควบคุมเวทมนตร์ไดใ้นตอนน้ี  ตอ่ไปกต็อ้งพยายามอยา่งหนั กเพ่ือท่ีจะควบคุมมันส ิ เด๋ียวจะมีครูมาสอนเวทมนตร์เร็วๆน้ี  ถึงตอนนั น้เรามาพยายามดว้ยกันนะ”     คาตาริน่ากลา่วไวอ้ยา่งนั น้  ไมไ่ดม้ีความหวาดกลั วอยูบ่นใบหน้าของเธอเลย  มีแตร่อยย้มิและนั ยน์ตาท่ีออ่นโยนกาํลังจอ้งมองผมเทา่นั น้ 

   “……พ่ีสาวจะอยูก่ั บผมดว้ยเหรอ?”     “แน่นอนส!ิ! หรือวา่คีธเกลียดพ่ีสาวคนน้ีแลว้ละ่?”     การอยูค่นเดียวทั ง้เศร้าทั ง้เจบ็ปวด...  ผมตอ้งการให้ใครสั กคนอยูเ่คียงขา้งผม แตไ่มม่ีใครท่ีกลา้เขา้ใกลผ้ม  เรียกช่ือผมเลย นอกจากจะเรียกวา่ “ลูกโสเภณี” และ  “เจา้สั ตวป์ระหลาด” ผมคดิวา่จะไมม่ีใครอยูข่า้งผมแลว้...  แตผ่มกไ็ดเ้จอแลว้     ผูห้ญงิท่ีอยูต่รงหน้าผม  ท่ีกาํลั งมองและกลา่วกั บผมดว้ยรอยย้มิท่ีวา่เธอจะอยูข่า้งผมตลอดไป     “แลว้ในอนาคตน้องจะไมซ่อ่นตั วเองอยูใ่นห้องอีก...อะ๊...เป็นอะไร ไปน่ะ คีธ!?”     “คีธ! เป็นอะไร เจบ็ตรงไหนเหรอ?”        คาตาริน่าสง่เสยีงร้องอยา่งตกใจ  ดูเหมือนวา่เธอจะกั งวลกั บใบหน้าของผม   เม่ือผมสั มผั สใบหน้าของตั วเอง กพ็บวา่มั นเปียกไปหมด   คงเป็นเพราะนํา้ตาท่ีไหลออกมาจากนั ยน์ตา อา่...ผมร้องไห้     กอ่นหน้าน้ีผมมั กจะร้องไห้เงียบๆ คนเดียวภายในห้องของผม  เพราะความเหงากั บความเจบ็ปวด ร้องจนใบหน้าของผมเริ่มเจบ็ไปดว้ย    

   ทวา่ นํา้ตาท่ีไหลออกมาน้ีกลั บทาํให้ผมรู้สกึโลง่ใจท่ีไดร้้องออกมา  เป็นครั ง้แรกท่ีทาํให้รู้สกึวา่ผมมีความสุขท่ีไดร้้องไห้...    คาตาริน่าลูบหลั งของผมดว้ยความกั งวลใจ   มือของเธอนั น้อบอุน่แลว้กอ็อ่นโยนมาก     ขณะเดียวกั นความรู้สกึจากมือของเธอทาํให้ผมอบอุน่มาก  ผมอยากจะอยูเ่คียงขา้ง คาตาริน่า คลาเอส ตราบเทา่ท่ีเธอจะอนุญาต     ผมจะพยายามฝึกเวทมนตร์ และเรียนรู้วธิีการควบคุมอยา่งถูกตอ้ง  เพ่ือท่ีวา่สั กวั นผมจะสามารถปกป้องเธอได้         

บทท่ี 10 ­ ฉั นไดร้ั บเชิญไปงานเล้ียงนํา้ชา        ฤดูกาลเริ่มเปล่ียนแปลงไปตามกาลเวลา  แปปเดียวกก็ลายมาเป็นฤดูร้อนซะแลว้     ฉั น คาตาริน่า คลาเอส อายุเกา้ขวบแลว้นะคะ     สาํหรั บของขวัญวันเกิด คุณพอ่ให้ชุดเดรสน่ารั กๆ  ไคทใ์ห้ชอ่ดอกไม้  แลว้ก.็..แมข่องฉั นให้หนั งสอืเก่ียวกั บกฎระเบียบเร่ืองมารยาทของกุลสต รีกองโตเทา่ภูเขา...         เจา้ชายจาเร็ดมอบสร้อยท่ีดูราคาคอ่นขา้งแพงมาให้กับฉั น  แต.่..มันดูแพงมากฉั นเลยปฏิเสธท่ีจะรั บสร้อยเสน้นั น้  ถึงอยา่งนั น้เจา้ชายยังยืนยันท่ีจะให้บางอยา่งกั บฉั น  ฉั นเลยขอเมลด็แตงโมไป อน่ึงฉั นตอ้งการปลูกผลไมใ้นไร่ของฉั น      ตอนท่ีฉั นบอกเร่ืองเมลด็แตงโมกับเจา้ชายจาเร็ด     เจา้ชายจาเร็ดผูเ้ยือกเยน็สามารถรั บมือไดทุ้กสถานการณ์  ในตอนน้ีเขาแปรเปล่ียนเป็นกอ้นนํา้แขง็ไปเลยทั นทีท่ีไดย้นิ     ทวา่วั นตอ่มาเขากส็ง่เมลด็มาให้ แลว้มั นกเ็ป็นสายพั นธุด์ีเสยีดว้ย  ฉั นรีบไปปลูกมันไวท้่ีไร่ทันที ถา้หากวา่แตงโมโตข้ึนมาเม่ือไหร่  ฉั นจะเอาไปแบง่ให้กับจาเร็ดดว้ย    

ทวา่พอ่ของฉั นตอ้งการท่ีจะจัดงานฉลองวันเกิดท่ียงิ่ใหญใ่ห้กั บฉั น  แตฉ่ั นไมช่อบความคดิน้ี เลย ทัง้แมย่ังพูดกับพอ่วา่     “ไดโ้ปรดเปล่ียนความคดิเถอะคะ่ หากคุณไมอ่ยากอั บอายขายหน้า”     แน่นอนวา่การเปิดตั วเขา้สูว่งสั งคมตอนอายุสบิห้าปีเป็นสงิ่ท่ีหลีกเล่ี ยงไมไ่ด ้โดยเฉพาะตระกูลดยุคท่ีอยูใ่นวงสั งคมชนชั น้สูง      “ดิฉั นคดิไวแ้ลว้ละ่คะ่ วา่จะเตรียมการอยา่งไร”  แมท่่ีพูดออกมาดว้ยความกระตือรือร้นนั น้  ทาํให้ฉั นคดิวา่บทเรียนมารยาทของฉั นในอนาคตตอ้งน่ากลัวข้ึนเร่ือยๆ... แหง              เป็นชว่งเวลาท่ียาวนานมากสาํหรั บการฝึกฝนเวทมนตร์  ครูฝึกเวทมนตร์ของฉั นนั น้บอกวา่  “การใชเ้วทมนตร์นั น้ร่างกายตอ้งมีปฏิสัมพันธก์ับแหลง่พลังงานนั น้ดว้ยจิ ตใจของตัวเอง ไมไ่ดข้้ึนอยูก่ับปั จจัยภายนอก”  เหน็ไดช้ั ดวา่การทาํสวนไมไ่ดช้ว่ยเสริมพลั งเวทมนตร์  แตเ่พราะเป็นงานอดิเรกของฉั น ฉั นเลยยังทาํสวนตอ่ไป         ไมก่่ีเดือนหลั งจากท่ีเริ่มตน้เรียนเวทมนตร ์ ไคทก์ส็ามารถควบคุมเวทมนตร์ตา่งๆไดแ้ลว้  เขาชา่งเป็นน้องชายท่ีฉลาดจริงๆ นะ    

สาํหรั บฉั น...  อา่... ฉั นสามารถ ใช ้Earth Thud ได ้จากสองถึงสาม  เซนติเมตร  ไปจนถึงเจด็ถึงแปดเซนติเมตรไดแ้ลว้  ฉั นคอ่นขา้งจะเรียรรู้อะไรไดเ้ร็ว  แลว้ฉั นกค็ดิวา่คงจะความคุมเวทมนตร์ไดอ้ยา่งอิสระเหมือนกับไคทใ์นอี กไมน่าน        ถึงแมว้า่ฉั นจะไมส่ามารถพูดไดว้า่ชีวติในตอนน้ีราบร่ืนดี  ฉั นเองกใ็ชช้ีวติประจาํวันตามแบบฉบับของฉั น เพียงแต…่              “…หืม น่ีมั นอะไรกั นเน้ีย!?”     ฉั นถอนหายใจพลางทรุดตัวลงนั่ง     แลว้เสยีงของไคทน์้องชายท่ีน่ารั กของฉั นกับเจา้ชายจาเร็ดท่ีมาหาว่ าท่ีคูห่มั น้ของเขาทุกๆ สามวั นดั งข้ึน     “มีอะไรหรือฮะ? พ่ี”     “เกิดอะไรข้ึน? คาตาริน่า”     ไคทแ์ละเจา้ชายจาเร็ดพูดข้ึนพร้อมกั น     ฉั นเหน็พวกเขาอยูต่รงมุมหน่ึงของสวน 

   “ดูน่ีส!ิ”     ฉั นช้ีไปท่ีผักท่ีเห่ียวเฉา ถึงจะเป็นชว่งเวลาในการเกบ็เก่ียว  แตดู่เหมือนวา่การเพาะปลูกรอบน้ีจะไมส่าํเร็จ     “ผักท่ีฉั นเฝ้าดูแลมาอยา่งดี...”     ฉั นรู้สกึหดหู ่ทาํไมนะ…  ทุกครั ง้ท่ีฉั นปลูกและดูแลพวกมันจะตอ้ง…     ในชาติกอ่น ฉั นกด็ูแลพวกตน้ไมไ้มค่อ่ยเกง่  อยา่งดอกผั กบุง้ท่ีทุกคนในโรงเรียนตอ้งดูแล  มีแตต่น้ท่ีฉั นดูแลอยูเ่ทา่นั น้ท่ีเห่ียวเฉา...     แตพ่อไดม้าเกิดใหมน่้ี ฉั นตัง้ใจวา่จะดูแลพวกมันให้ดี  แตดู่เหมือนวา่มั นจะไมด่ีข้ึนเลยสั กนิดเดียว  สงิ่ท่ีฉั นไดค้ือพืชผักท่ีเห่ียวเฉา     “พ่ีสาวคงเหน่ือยกั บการดูแลมากเกินไป  ผมคดิวา่พวกเราควรไปพั กสั กหน่อย”      “ใชแ่ลว้ คาตาริน่า เธอตอ้งพั กผอ่นบา้งนะ”     ฉั นกม้หน้าลงหลังจากท่ีไดย้นิคาํปลอบโยนของไคทแ์ละเจา้ชายจาเ ร็ด พวกเขาทัง้สองคนย่ืนมือมาให้ฉั น  ทวา่ทั ง้สองคนมองไปทางอ่ืนขณะท่ีสง่มือมา    

“เจา้ชายจาเร็ด กระผมจะดูแลพ่ีสาวเอง  ทา่นไมจ่าํเป็นตอ้งมาเย่ียมเธอตลอดเวลากไ็ดน้ะครั บ”     “คาตาริน่าเป็นคูห่มัน้ของฉั น ฉั นจะดูแลเธอเอง  ไคทน์ายเองกไ็มจ่าํเป็นตอ้งอยูใ่กลเ้ธอตลอดเวลากไ็ด”้     คนทั ง้สองคนท่ีไมเ่คยพูดคุยกั นในเกม ตอนน้ีไดม้าอยูด่ว้ยกั น  ภาพของทัง้สองคนท่ีหัวเราะอยูน่ั น้  เหมือนจะมีความสนุกสนานในขณะท่ีพูด     ดังนั น้หลังจากท่ีมองพวกเขาแบบผา่นๆ  ฉั นกห็ันกลับไปจอ้งมองผักท่ีเห่ียวเฉาพร้อมกับถอนหายใจอีกครั ง้              ★★★★★★★★★★★                 “คาตาริน่า ลูกไดร้ั บเชิญเขา้ร่วมงานเล้ียงนํา้ชา  อยากจะลองไปดูไหม?”     “งานเล้ียงนํา้ชา?”    

ฉั นฟั งพอ่ของฉั นพูดในขณะท่ีกาํลังเค้ียวขนมปั งอยูเ่ตม็ปาก  ...และเม่ือเหน็สายตาของแมท่่ีจอ้งมองอยู ่ ทาํให้ฉั นรีบกลืนมันลงคออยา่งรวดเร็ว     “ใชแ่ลว้ งานเล้ียงนํา้ชา ลูกกอ็ายุเกา้ขวบแลว้ สามารถเขา้ร่วมได”้     ดูเหมือนวา่งานเล้ียงนํา้ชาของท่ีน่ีนั น้เป็นเร่ืองธรรมดาท่ีเดก็หญงิอา ยุเกา้ถึงสบิขวบสามารถเขา้ร่วมได้  เพ่ือเตรียมความพร้อมเขา้สูส่ั งคมชนชั น้สูงตอนอายุครบสบิห้าปี  แตจุ่ดมุง่หมายของมั นจริงๆ  คือเพ่ือให้บรรดาลูกขุนนางไดรู้้จักกันเทา่นั น้เอง     “อา่…”     “ไมไ่ดน้ะคะคุณ! คาตาริน่าไปตอนน้ีไดท้าํขายหน้าตายแน่ๆ”     แมพู่ดข้ึนขัดจังหวะฉั นในตอนท่ีฉั นกาํลังจะตอบ     “…หากวา่ไดป้ฏิบั ติจริงๆ  อาจเป็นประโยชน์ในการเรียนรู้ของคาตาริน่ากไ็ด้  แลว้ครั ง้น้ีกเ็ป็นงานของญาติเราท่ีเชิญไปเป็นตัวแทนตระกูลสาขาท่ีไปไม่ ไดด้ว้ย ไมค่ดิวา่เป็นเร่ืองดีหรือ?”      พอ่เหลือบมองฉั นเพียงชั่วครู่ หืม? ตะก้ีพอ่พูดวา่อะไรนะ  ทาํไมถึงไดม้องฉั นแบบนั น้ละ่?     “…จริงๆ แลว้  ถา้คาตาริน่าไดเ้รียนรู้จากประสบการณ์จริงกน็่าจะไดอ้ยูห่รอก…”  

   แมห่ันมามองทางฉั นดว้ยสายตาท่ีเตม็ไปดว้ยความวา่งเปลา่  ทาํไมแมถ่ึงมองหนูอยา่งนั น้ละ่คะ?     “อืม... แลว้ถา้ให้ไคทไ์ปดว้ยละ่  ถา้มีไคทไ์ปดว้ยละ่กค็งวางใจไดน้ะ”      “ใชแ่ลว้! ถา้ไคทไ์ปกับคาตาริน่าดว้ย ดิฉั นกส็บายใจคะ่”     แมเ่หน็ดว้ยกั บความคดิของพอ่     กใ็นเม่ือตั ง้แตไ่คทม์าอยูบ่า้นหลั งน้ี  ผลการประเมินเร่ืองมารยาทของเขายอดเย่ียมมาก  ซ่ึงแตกตา่งกั นราวฟ้ากับเหว เม่ือเทียบกับ...พ่ีสาวของเขา     “ไคท ์ลูกอยากไปงานเล้ียงนํา้ชาพร้อมกั บพ่ีสาวของลูก  คาตาริน่าไหม?”     “ครั บ ผมอยากไปกับพ่ีฮะ”     เม่ือถูกพอ่ถาม ไคทก์ต็อบดว้ยรอยย้มิบนใบหน้า     หืม? ฉั นน่ะมีศักดิเ์ป็นถึงพ่ีสาวนะ  ทวา่ทาํไมฉั นรู้สกึเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวสร้างภาระให้กับน้องชายไปเ สยีแลว้ละ่?     ถึงจะไมค่อ่ยอยากจะไป  แตน่่ีเป็นครั ง้แรกท่ีจะไดอ้อกไปงานเล้ียงนํา้ชาร่วมกับไคท์ 

               ★★★★★★★★★★★                 หลังจากไดร้ั บการฝึกอบรมมารยาทแบบเขม้งวดจากแมท่่ีจูจ้้ีมากเป็ นพิเศษ ในท่ีสุดกถ็ึงวั นงานเล้ียงนํา้ชา      พอ่ไดส้ังตัดชุดพิเศษให้ฉั นกับไคทใ์หมส่าํหรั บงานเล้ียงนํา้ชาน่ี  เม่ือฉั นและไคทม์าถึงสถานท่ีจัดงานเล้ียง ตระกูลมาร์ควสิฮันส ์    “ทา่นคาตาริน่า ทา่นไคท์  ทางเราขอขอบคุณมากท่ีทา่นไดใ้ห้เกียรติมาร่วมงานเล้ียงนํา้ชาของครอบ ครั วเราในวันน้ี”     บุคคลท่ีทาํหน้าท่ีตอ้นรั บการมาเยือนของพวกเราคือลูกสาวโตของต ระกูล ‘เลด้ีลิเลีย ฮั นส’์ เธอท่ีอายุสบิส่ปีี มีเสน้ผมสนีํา้ตาลนํา้ผ้ึง  นั ยน์ตากเ็ป็นสเีดียวกัน  และปีหน้าคงจะเป็นปีท่ีเธอตอ้งเปิดตั วเขา้สูว่งสั งคมชนชั น้สูง    

มีเดก็สาวอีกสามคนท่ียืนอยูข่า้งหลั งเลด้ีลิเลีย  พวกเขาน่าจะเป็นน้องสาวของเลด้ีลิเลีย  ตามขอ้มูลท่ีฉั นไดร้ั บมาตระกูลฮันสม์ีลูกสาวส่คีนรวมไปถึงเลด้ีลิเลียดว้ย     น้องสาวทั ง้สองคนของลิเลียทั กทายเราตอ่จากเลด้ีลิเลียดว้ยรอยย้มิ  ทัง้สองคนนั น้ดูคลา้ยกันมาก รวมไปถึงเสน้ผมและนั ยน์ตาสนีํา้ตาลนํา้ผ้ึง  ฉั นทักทายพวกหลอ่นกลับไปดว้ยทวงทา่ท่ีสงา่งาม  เป็นผลงานจากบทเรียนของแมฉ่ั นเอง        หลั งจากท่ีทั กทายทั ง้สองคนเสร็จแลว้  เบ้ืองหลังของเดก็สาวสองคนนั น้เดก็สาวคนหน่ึงกเ็ดินออกมาดว้ยสหีน้า กระวนกระวายระคนต่ืนเตน้     “…ยะ..ยนิดีท่ีไดพ้บพวกทา่นทั ง้สอง  ดิฉั นน้องสาวคนสุดทอ้งของครอบครั ว มะ..แมร่ี ฮันส”์     เธอกลา่วทั กทายดว้ยเสยีงท่ีเบาราวกั บเสยีงกระซิบจนแทบจะไมไ่ด้ ยนิ  น่าแปลกท่ีเสน้ผมของเธอเป็นสนีํา้ตาลแดงไมเ่หมือนกั บพ่ีสาวทั ง้สามคน ของเธอ     แตด่วงตาท่ีกลมโต  ริมฝีปากท่ีเป็นสชีมพูระเร่ือสุขภาพดีทาํให้เธอดูงดงามและน่ารั กมาก  ขณะท่ีฉั นตอบรั บการทักทายเธอดว้ยวธิีเดียวกั นกับการทักทายคนอ่ืนๆ  เทา่ท่ีฉั นจาํทา่ทางได ้พอกลา่วทักทายเสร็จสน้ิ  แมร่ีกถ็อยหลั งหมุนตั วกลั บ วงิ่หายไปแทบจะทั นท ี   

ฉั นคดิวา่เธออาจจะกลัวใบหน้าเสแสร้งของฉั นกไ็ด?้  แตฉ่ั นคดิวา่ใบหน้าน้ีกไ็มไ่ด ้‘ไมด่ี’ มากนั กน่ีน่า     ในขณะท่ีกาํลั งคดิอะไรเลก็ๆ น้อยๆ  ฉั นกห็ันไปมองพวกเดก็สาวท่ีกาํลังกลา่วทักทายแขกตอ่ไป        ยั งไงกเ็ถอะ วธิีการอยูใ่นงานเล้ียงนํา้ชาน่ีมั นชา่ง...     ฉั นท่ีสัญญากั บแมเ่อาไวว้า่จะพูดให้น้อยท่ีสุดเทา่ท่ีจะทาํได้  แมบ่อกให้เพียงแคย่้มิตอบรั บไปเทา่นั น้  ห้ามแสดงกิริยาแบบปกติท่ีเคยทาํ     แลว้ฉั นกย็ังไมไ่ดร้ั บอนุญาตให้ทานขนมแบบปกติ ให้คอ่ยๆ  ทานทีละน้อย นํา้ชากต็อ้งคอ่ยๆ ละเลียดละไมจิบทีละนิด  ชุดกระโปรงห้ามมว้นหรือพั บข้ึนไปจนถึงเอว      ...แมพู่ดแบบนั น้  ดว้ยใบหน้าของเธอแนบติดเกือบชิดกับใบหูของฉั นราวกับปลาหมึก     ดว้ยเหตุน้ีทาํให้ฉั นทาํไดเ้พียงแคย่้มิดว้ยทวงทา่ท่ีสงา่งาม(จากการ ฝึก) แลว้คอ่ยๆ ยกนํา้ชาข้ึนจิบ      รูปแบบงานเล้ียงนํา้ชาแบบบุปเฟ่หน์้ี  คลา้ยกั บการลอกเลียนแบบมาจากงานเตน้ราํในสั งคมชั น้สูงชั ดๆ     พวกเดก็สาวของตระกูลฮั นสต์า่งกาํลั งทั กทายบรรดาลูกขุนนางอยา่ งตอ่เน่ือง โดยท่ีไมม่ีเวลาท่ีจะนั ่งพั กด่ืมชาเลย 

   พวกหลอ่นเดินทักทายผูค้นรอบๆ ซาํ้ๆ หลายตอ่หลายครั ง้  ฉั นคดิวา่กวา่งานเล้ียงสน้ิสุดลง คงเหน่ือยตายแหง  แลว้พวกหลอ่นคงไดแ้ตด่่ืมชาอยูภ่ายในห้อง     สาํหรั บฉั น  ฉั นพยายามทาํตัวให้ดีท่ีสุดในการควบคุมมือของฉั นให้ไมห่ยบิคุ๊กก้ีออก มาจนหมดจาน ก.็.โธ ่คุกก้ีน่ีมั นอร่อยจริงๆ น่ีน๊า  ฉั นจะหยบิเพิม่แคอ่ีกหน่ึง อะ๊!...มีมัฟฟินดว้ยน่ี ฉั นอยากจะไดส้ักช้ินจัง     สว่นมากแลว้พวกขนมมั กจะเหลือเยอะมาก  เน่ืองจากผูค้นท่ีมามักจะมาเพ่ือพูดคุยกั นมากกวา่  อีกทั ง้ปริมาณของขนมยั งไมล่ดลงเลย ถา้หากมีทั ปเปอร์แวร์  หรือถุงอะไรกไ็ด ้ฉั นคงจะเกบ็กลับบา้นบางสว่นไปแลว้  น่ีถา้ฉั นไปยืมทัปเปอร์แวร์จากตระกูลฮันสล์ะ่...     “พ่ีฮะ”     “…คะ...ไคท!์?”     ฉั นสะดุง้โหยงโดยไมท่ันตัง้ใจ เม่ือไคทโ์ผลอ่อกมาจากขา้งหลังฉั น   ขณะท่ีฉั นทักไคทท์่ีมาทาํให้ตกใจ      “น้องทาํให้พ่ีตกใจนะ  ไคทน์่ีน้องไปทั กทายทุกคนเสร็จเรียบร้อยแลว้หรือ?”     “ฮะ ผมทั กทายทุกคนเสร็จหมดเรียบร้อยแลว้  แลว้ทาํไมพ่ีสาวถึงมาอยูต่รงน้ีละ่ฮะ?” 

   “……อา่……”     “พ่ีสาว น่ีพ่ีคงไมค่ดิท่ีจะเอาขนมหอบกลับบา้นใชไ่หมครั บ?”     “!?”     ไคทน์่ีสุดยอดไปเลย เดก็คนน้ีน่ี ทาํไมถึงรู้สงิ่ท่ีฉั นคดิไดน้ะ     “สุดยอดเลย ไคทร์ู้ไดไ้งเน้ีย!”     “...ผมกต็อ้งรู้สคิรั บ อีกอยา่งพ่ีไมค่วรพูดออกมานะ  พ่ีตอ้งคดิถึงศั กดิศ์รีของตระกลูคลาเอสดิวยสฮิะ  ถา้หากพ่ีหอบขนมกลั บบา้น แมรู่้เขา้ละ่ก็  พ่ีคงไมม่ีทางไดท้านขนมอีกเลย...”     “…มาบอกเพ่ือห้ามกั นสนิะ”     เม่ือหลายวันกอ่น ปริมาณคุ๊กก้ีท่ีฉั นกินเริ่มลดลง     เม่ือหลายวันกอ่น ฉั นกินคุ๊กก้ีบนเตียง ในชว่งท่ีอบรมอย ู่ ซ่ึงมีกฏอยูส่องสามขอ้ ฉั นจะกินขนมไดส้ามวันตอ่สัปดาหเ์ป็นการลงโทษ  ถา้ฉั นขนขนมกลับบา้นดว้ย  ฉั นคดิวา่ฉั นคงโดนลงโทษให้กินขนมไดแ้คส่ามวันตอ่สัปดาห์  หรือไม.่..กไ็มไ่ดก้ินอีกเลย.... และฉั นกไ็มม่ีตัวชว่ยดว้ย    

เม่ือฉั นไมส่ามารถเอาขนมกลับบา้นได้  ฉั นจะตอ้งกินขนมพวกน้ีให้มากเทา่ท่ีจะทาํได ้ เพราะสั ญญากั บแมเ่อาไวแ้ลว้...     ไคทพ์ูดกับฉั นวา่ “พอไดแ้ลว้ครั บพ่ี”  และพยายามท่ีจะหยุดมือท่ีกาํลังหยบิขนมของฉั น “นิดเดียวน่า”  แลว้เกบ็ขนมไวท้าน     ฉั นหมายความตามท่ีพูดจริงๆ ขนมพวกน้ีอร่อยแทบทุกอยา่งแน่ะ!     โอ ้น่ีกอ็ร่อย! น่ีกด็ว้ย แลว้น่ีกอ็ีก...     ผลท่ีตามมา จากการกินขนมมากเกินไปคือ ฉั นปวดทอ้ง...     ฉั นบอกกั บไคทท์่ีเป็นหว่งกั บทา่ทางแปลกๆ ของฉั นวา่ไมเ่ป็นไร  แลว้พยายามเดินหาทางไปห้องนํา้ชา้ๆ           ฉั นถามกั บคนรั บใชเ้ก่ียวกั บห้องนํา้ ซ่ึงเขากลา่ววา่จะนําทางให้ฉั น  แตฉ่ั นปฏิเสธ แลว้วงิ่ไปห้องนํา้ดว้ยตัวเอง  ถา้จะให้ฉั นตอ้งเดินตามหลังดว้ยทา่ทา่งท่ีสงา่งามตลอดเวลา  ในขณธท่ีตั วเองกาํลั งอยากเขา้ห้องนํา้ …ยั งไงกไ็มม่ีทางทาํเดด็ขาด!           ฉั นไดแ้ตว่งิ่อยา่งหมดทา่ เพราะไมรู่้ทางกลับไปงานเล้ียงนํา้ชา  ขณะเดียวกั นคฤหาสน์ฮันสน์ั น้กไ็มไ่ดใ้หญโ่ตเทา่กับคฤหาสน์คลาเอส 

แตเ่พราะพวกเขาเป็นถึงตระกูลมาร์ควสิ  คฤหาสน์หลั งน้ีเลยงดงามทีเดียว     พูดให้เขา้ใจสัน้ๆ ดูเหมือนวา่ฉั นจะไมไ่ดก้ลับไปงานเล้ียงซะแลว้...  ถา้หากวา่ฉั นเจอคนรั บใชข้องท่ีน่ีกจ็ะรีบตรงดิ่งเขา้ไปถามทางกลับเขา้งา น...     ขณะท่ีฉั นเดินไปรอบๆ อยา่งใจลอย  ววิทัศน์ท่ีสวยงามกล็อยเขา้มาในสายตาของฉั น  เหลา่มวลดอกไมท้่ีบานสะพรั ่ง กระจั ดกระจายไปทั ่วบริเวณ  ดูเหมือนวา่ท่ีน่ีจะเป็นสวนดอกไม้     ดอกไมพ้วกน้ีสวยงามมาก ฉั นวงิ่เขา้ไปดว้ยความรู้สกึท่ีผอ่นคลาย  และท่ีนั่นฉั นไดพ้บเดก็ผูห้ญงิคนหน่ึงยืนอยูท่า่มกลางดอกไมด้ว้ยสหีน้าเ หงาหงอย     เม่ือไดย้นิเสยีงฝีเทา้ของฉั น  เธอกห็ันหน้ามามองและดูตกใจกับการท่ีฉั นมาปรากฏตัวในสถานท่ีแหง่ น้ี     “……ทะ..ทา่นคาตาริน่า ทาํไมมาอยูต่รงน้ีไดล้ะ่คะ?”     โอ.้..ใชแ่ลว้ เธอคือลูกสาวคนสุดทอ้งของตระกลูฮั นส.์..แมร่่ี     “…อา่ ดิฉั นหลงทางมาน่ะคะ่”    

ให้ตายยังไงฉั นกบ็อกเธอไปไมไ่ดว้า่ฉั นปวดทอ้งเพราะกินขนมมาก เกินไป ทั ง้ยั งหลงทางจนหาทางกลั บไมไ่ด้  แน่นอนวา่ฉั นมีวธิีโกหกดว้ยทา่ทางไรเดียงสาไดอ้ยา่งเหมาะสมนะ     “อา่..แลว้ทา่นแมร่ีมาทาํอะไรอยูท่่ีน่ีหรือคะ?”     เร่ืองการหายตัวของฉั นเพราะปวดทอ้งคงเป็นเร่ืองท่ีดูแยส่าํหรั บลูก สาวของผูท้่ีจั ดงานเล้ียงนํา้ชาน้ีข้ึน     “……ดิฉั น ไม ่..ไมเ่หมาะกับสถานท่ีท่ีร่ืนเริงเทา่ไหร่นั ก……”     แมร่่ีกลา่วดว้ยนํา้เสยีงท่ีต่ืนตระหนก  เชน่เดียวกับตอนท่ีเธอออกมาทักทายฉั น ศรีษะของเธอโคง้ลง  แมว้า่เธอจะเป็นเดก็สาวท่ีงดงาม ทวา่ดูเหมือนเธอจะไมค่ดิเชน่นั น้     ……หรือวา่เธอกลัวใบหน้าท่ีน่ากลัวน้ีของฉั น… ยังไงดีละ่...   ถา้ฉั นบอกกับเธอไปวา่ “ ฉั นไมแ่กลง้เธอหรอกน่า”  เธอคงจะตกใจกลั วจนถึงขั น้ชอ็กไปกไ็ด้  แลว้เธอจะยงิ่ดูน่าสงสารมากยงิ่ข้ึน  ตอนน้ีฉั นคงตอ้งทาํให้เธอรู้วา่ฉั นไมไ่ดม้ีเจตนาไมด่ีตอ่เธอ!     “ทะ...ท่ีสวนดอกไมน้้ี งดงามจริงๆ เลยนะคะ”     ในตอนท่ีเริ่มหาเร่ืองสนทนา  ฉั นพยายามท่ีจะไมย่้มิชั่วร้ายให้เธอรู้สกึต่ืนกลัว     แตส่งิ่ท่ีฉั นพูดนั น้เป็นสงิ่ท่ีฉั นพูดออกมาจากใจจริงของฉั นเอง    

สวนน้ีชา่งสวยงามกวา่ตระกูลคลาเอสมากทีเดียว  ทั ง้ดอกไมท้่ีกาํลั งเบง่บานอยูเ่ตม็ไปหมด  สวนของท่ีน่ีจะดียงิ่กวา่น้ีหากวา่ปลูกพืชลงไปดว้ยอีกนิดหน่อย     ……ใชแ่ลว้!! ฉั นไดค้วามคดิดีๆ แลว้  คนท่ีปลูกดอกไมต้น้ไมพ่วกน้ีจะตอ้งชว่ยพ้ืนฟูพวกพืชท่ีอยูใ่นสวนของฉั น ไดแ้น่ๆ     ฉั นรีบหันหน้าไปถามแมร่ีทันท ี    “น่ี ทา่นแมร่ีคะ  ชว่ยแนะนําคนดูแลสวนแหง่น้ีให้ดิฉั นไดห้รือไมค่ะ?”     “……เอะ๊……”     “เพ่ือสวนท่ีงดงามของดิฉั นจะสามารถปลูกตน้ไมด้อกไมใ้ห้งดงามดั่ งเชน่ท่ีน่ี ดิฉั นอยากจะขอคาํปรึกษาหน่อยน่ะคะ่”     ฉั นขอร้องแมร่ีท่ีกาํลังสับสนดว้ยวธิีท่ีนึกออก  จนกระทั่งไดย้นิเสยีงนุ่มๆ ของเธอข้ึนอีกครั ง้     “……คือดิฉั น”     “เอะ๊?”     “ดิฉั นเป็นคนดูแลสวนน้ี...”     อะไรนะ!? แมร่ีเป็นคนดูแลสวนพวกน้ีทั ง้หมดเองงั น้หรือ!?