เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ซือถูจิ่วเยถ่ ามดว้ ยความร้อนใจ “เป็นอยา่ งไรบา้ ง” เจียงหลีไดแ้ ต่ส่ายหนา้ “อยา่ ต้งั ความหวงั วา่ ทางการจะ ตรวจสอบอะไรพบเลย ในเมื่อพวกเขากลา้ ทาเช่นน้ี เกรงวา่ คง เตรียมตวั มาดีแลว้ คนที่สามารถปะทะกบั จีเหิงไดย้ อ่ มไม่ธรรมดา เช่นกนั ขา้ เพียงแต่สงสยั วา่ ...” นางมองหนา้ ซือถจู ิ่วเยพ่ ลางถาม “ฝ่ ายตรงขา้ มเป็นคนตระกลู อินใช่หรือไม่” “ขา้ ไม่แน่ใจ แต่...” ซือถูจ่ิวเยต่ อบ “ขา้ รู้เพียงวา่ ศตั รูของจีเหิง กค็ ือคนตระกลู อิน บางทีเจา้ อาจเดาถูกกไ็ ด”้ ไดย้ นิ เช่นน้นั เจียงหลีกลบั ไม่รู้สึกโล่งใจนกั นางรู้ดีวา่ หาก ฝ่ ายตรงขา้ มคือเซี่ยจิ้นอ๋อง เรื่องน้ีจะยง่ิ ยากข้ึนไปอีก เซ่ียจิ้นอ๋อง เป็นศตั รูคนสาคญั ของจีเหิง หากฝ่ ายตรงขา้ มจะใชน้ างขม่ ขเู่ ขา จีเหิงกจ็ ะตกที่นงั่ ลาบาก แต่จะใหน้ างทาเพอื่ จีเหิง โดยไม่สนใจ หลายชีวติ ในตระกลู เยไ่ ดอ้ ยา่ งไร

“ตอนน้ีคงไดแ้ ต่รอใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มส่งข่าวมา” เจียงหลีเปรย “หวงั วา่ ยงั สามารถคิดหาทางออกได”้ ซือถูจ่ิวเยพ่ ยกั หนา้ รับ วนั น้ีของพวกนางสองคนผา่ นไปอยา่ งยากลาบาก แทบจะ เรียกไดว้ า่ หน่ึงวนั เหมือนหน่ึงปี เจียงหลีกานกหวดี ในมือไว้ ตลอดเวลาถึงข้นั ลองเป่ ากแ็ ลว้ แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลบั มา เห็นไดช้ ดั วา่ จีเหิงพาคนสนิทของเขาออกจากเมืองเยย่ี นจิงไปแลว้ ใจหน่ึงเจียงหลีกเ็ ป็นห่วงจีเหิง ส่วนอีกใจน้นั กงั วลถึงญาติพน่ี อ้ ง ในบา้ นตระกลู เย่ ความรู้สึกยามน้ี เสมือนนง่ั อยใู่ นกองไฟกไ็ ม่ปาน ถงเอ๋อกบั ไป๋ เสวยี่ ต่างกด็ ูออกถึงความไม่สบายใจของเจียงหลี แต่กไ็ ม่กลา้ เอ่ยถอ้ ยคาใดๆ กระทง่ั เวลาล่วงผา่ นเขา้ สู่ยามราตรี ซือถูจ่ิวเยก่ บั เจียงหลีกย็ งั ไม่เขา้ นอน รอจนถึงกลางดึก ขณะที่กาลงั สะลึมสะลือ เจียงหลีเพง่ิ จะหลบั ตาลงไดไ้ มน่ าน กพ็ ลนั ไดย้ นิ เสียง ขตู่ ะคอกของซือถูจ่ิวเย่ “ใคร”

เจียงหลีลืมตาข้ึนอยา่ งรวดเร็ว โคมไฟบนโตะ๊ มอดดบั แลว้ ใน หอ้ งมืดสนิท มองไม่เห็นส่ิงใด ซือถูจิ่วเยร่ ีบจุดตะเกียง ภายใตแ้ สง ไฟวบู ไหว ที่บานหนา้ ต่างมีลูกดอกสีแดงปักอยู่ ใตล้ ูกดอกน้นั เป็น จดหมายฉบบั หน่ึงมาแลว้ เจียงหลีสะดุง้ ในใจ ซือถูจิ่วเยเ่ ดิน ตามหลงั นางมา ในมือบีบวตั ถุกลมๆ เมด็ หน่ึง คิดวา่ คงเป็นยาพษิ นางกลวั วา่ จะมีกบั ดกั จึงจบั จอ้ งไปรอบๆ อยา่ งระมดั ระวงั ส่วน เจียงหลีกร็ ีบเปิ ดจดหมายยงั ไม่ทนั ไดอ้ ่านเน้ือหา กม็ ีวตั ถุบางอยา่ ง ร่วงลงมาจากดา้ นใน เจียงหลีกบั ซือถูจ่ิวเยม่ องตามของท่ีกลิ้งไปบนพ้นื ก่อนที่เจียง หลีจะร้องอุทานเสียงเบา นนั่ เป็นนิ้วมือของคนผหู้ น่ึง ซือถูจิ่วเยก่ ม้ ตวั ลงไปเกบ็ ข้ึนมา พจิ ารณาพลางขมวดคิว้ กล่าว “เป็นนิ้วของผหู้ ญิง เจา้ รู้จกั หรือไม่” เจียงหลีข่มความตื่นตระหนก สงั เกตนิ้วมือน้นั แลว้ เอ่ยพมึ พา ออกมา “เป็นนิ้วของไห่ถาง...”

บนนิ้วมือของไห่ถางมีไฝสีแดงอยสู่ ามเมด็ เม่ือก่อนเซวยี ฟังเฟยยงั เคยหวั เราะพลางชมวา่ นางเป็นคนพิเศษ ซ่ึงนิ้วมืออาบ เลือดน้ีกม็ ีไฝในตาแหน่งเดียวกนั เจียงหลีจาไม่ผดิ แน่ นางต้งั สติแลว้ เปิ ดจดหมายออกอ่านอยา่ งรวดเร็ว ก่อนจะยน่ื ใหซ้ ือถูจิ่วเย่ ในจดหมายกล่าววา่ คืนน้ีใหเ้ จียงหลีคิดหาวธิ ีออกจากเมืองมุ่ง หนา้ ไปทางทิศตะวนั ออกยส่ี ิบล้ี จะพบหมูบ่ า้ นหน่ึง ที่นน่ั จะมีคน มารอรับนาง หากวา่ เจียงหลีไม่ปรากฏตวั พรุ่งน้ีเชา้ กเ็ ตรียมรับศพ ของไห่ถางได้ ส่วนวนั ถดั ไปกจ็ ะเป็นศพของเซวยี เจาตามลาดบั กระทงั่ สงั หารทุกคนจนหมด หา้ มเจียงหลีคิดแจง้ ทางการหรือพา คนอื่นๆ ติดตามมาดว้ ย เพราะพวกเขามีสายลบั อยใู่ นเยยี่ นจิง หาก เจียงหลีแอบใหใ้ ครติดตามมาดว้ ย คนจากตระกลู เยท่ ้งั หา้ ชีวติ กจ็ ะ หายสาบสูญไปในชว่ั พริบตา

ที่ปรากฏบนจดหมายคืออกั ษรโลหิตซ่ึงดูเหมือนวา่ จะเขียนมา จากเลือดมนุษย์ พจิ ารณาจากตวั อกั ษรกส็ มั ผสั ไดถ้ ึงความบา้ ระห่า ซือถูจ่ิวเยอ่ ่านจดหมายจบกส็ บถอยา่ งเคียดแคน้ “ชวั่ ชา้ นกั ” เจียงหลีมองนิ้วมือท่ีอยบู่ นโตะ๊ หนงั สือดว้ ยแววตาปวดร้าวน่ี เป็นปัญหายากสาหรับนาง หากออกจากเมืองไป นางกจ็ ะกลายเป็น ตวั ประกนั ท่ีฝ่ ายตรงขา้ มใชข้ ่มขจู่ ีเหิง แต่ถา้ ดึงดนั ไม่ทาตาม ฝ่ าย ตรงขา้ มกจ็ ะยง่ิ คลุม้ คลงั่ ถึงข้นั ไประบายโทสะเอากบั คนจากบา้ น ตระกลู เย่ เจียงหลีกดั ฟันแน่น “ขา้ จะออกไป” “เจียงหลี” ซือถูจิ่วเยก่ ล่าวเสียงเบา “น่ีเป็นกบั ดกั ของศตั รู” “พวกเราไม่มีทางอื่น แม่นางซือถู หรือวา่ เจา้ สามารถทนดูเซ วยี เจาตายไปต่อหนา้ ต่อตาได”้

ซือถูจิ่วเยพ่ ดู ไม่ออก ฝ่ ายตรงขา้ มตดั นิ้วมือของไห่ถางเพอ่ื เป็ นการข่มขู่ “จะวา่ ไปแลว้ ท่ีพวกเขาเดือดร้อนกเ็ พราะขา้ ” เจียงหลีตอบ “ขา้ จะคิดหาวธิ ี ใชต้ วั เองเรียกพวกเขาออกมา หากพวกน้นั ใชข้ า้ กดดนั จีเหิง เจา้ จงบอกกบั เขาวา่ อยา่ ไดใ้ ส่ใจ ใหด้ าเนินการไปตาม แผน” “ถา้ พวกเขาจบั ตวั เจา้ ไว้ แลว้ ไม่ปล่อยคนบา้ นตระกลู เยเ่ ล่า จะ ทาอยา่ งไร” “ขา้ จะอมยาพษิ ไวใ้ นปาก หากพวกเขาไม่ปลอ่ ยตวั ขา้ จะกลืน ยาพษิ ฆ่าตวั ตาย พวกเขาคิดจะใชข้ า้ ข่มขจู่ ีเหิง ยอ่ มตอ้ งการตวั ขา้ ตอนท่ียงั มีชีวติ อยู่ หากขา้ ตายกจ็ ะไร้ประโยชน์ กลบั ยงิ่ จะทาใหจ้ ี เหิงเคียดแคน้ พวกเขาสามารถใชค้ นในบา้ นตระกลู เยม่ าข่มข่ขู า้ ขา้ กส็ ามารถใชต้ วั เองข่มข่พู วกเขาไดเ้ ช่นกนั ”

ซือถูจ่ิวเยค่ ิดทบทวน “ไม่ได้ ขา้ จะตามเจา้ ไปดว้ ย” เจียงหลีกล่าว “แม่นางซือถู...” “อยา่ ลืมสิ คนอ่ืนๆ เรียกขา้ วา่ เจา้ แห่งพิษ ขา้ ตอ้ งมีวธิ ีรับมือ แน่ หากสามารถช่วยคนตระกลู เยแ่ ลว้ ยงั หนีกลบั มาไดโ้ ดยไม่ตอ้ ง เอาตวั เขา้ แลก จะไม่ดีกวา่ หรือ” สายตาของนางมุ่งมน่ั เจียงหลีมองซือถูจ่ิวเยอ่ ยนู่ าน ก่อนจะ พยกั หนา้ รับ “กไ็ ด้ แต่ถา้ มีอนั ตราย จาไวว้ า่ เจา้ ตอ้ งหนีเอาตวั รอด คนพวกน้นั ตอ้ งการตวั ขา้ ที่ยงั มีลมหายใจ แต่ไม่แน่วา่ จะใจออ่ นกบั เจา้ ” หากไม่ไดค้ วามช่วยเหลือจากซือถูจ่ิวเยก่ อ็ าจทาไม่สาเร็จ อีก ฝ่ ายไม่ใหน้ างแจง้ ทางการ ท้งั ยงั ไม่ใหพ้ าคนติดตามไปดว้ ย แต่ ซือถูจิ่วเยเ่ ป็นแค่ผหู้ ญิงคนหน่ึง คงจะไม่เป็นไรกระมงั ซือถูจิ่วเยน่ ายาหลากหลายขวดออกมาจากตวั ยงั มีอาวธุ ลบั ซ่ึง ซ่อนไวท้ ่ีซอกนิ้ว เป็นยาพษิ ที่เจียงหลีตอ้ งการ นางสอนวธิ ีใช้ ใหก้ บั เจียงหลีอยา่ งละเอียด จนกระทงั่ วางใจลงในท่ีสุด

บทที่ 357 เจ้าแห่งพษิ ตอนท่ีเจียงหลีออกเดินทาง นางใหซ้ ือถูจิ่วเยว่ างยาสลบไป๋ เสวยี่ กบั ถงเอ๋อ ยาสลบมีฤทธ์ิถึงช่วงบ่ายของวนั พรุ่งน้ี ไม่เช่นน้นั หากคนตระกลู เจียงพบวา่ นางหายไป อาจกล่าวโทษสาวใชท้ ้งั สอง ไดเ้ จียงหลีใหว้ างยาสลบเช่นน้ี กเ็ พือ่ ไม่ใหส้ าวใชท้ ้งั สองถูกทา โทษ สิ่งท่ีทาใหเ้ จียงหลีรู้สึกประหลาดใจกค็ ือ เดิมทีนางคิดวา่ ซือถูจ่ิวเยไ่ ม่มีวรยทุ ธ จึงเกรงวา่ จะออกจากบา้ นตระกลู เจียงดว้ ย ความยากลาบาก เพราะอยา่ งไรเสียกไ็ ม่มีจา้ วเคอคอยช่วย แต่นึกไม่ ถึงวา่ ซือถูจิ่วเยก่ ลบั พานางออกไปไดอ้ ยา่ งราบรื่นยง่ิ กวา่ จา้ วเคอ เสียอีกเพราะนางวางยาสลบคนเฝ้าประตู ตอนที่เจียงหลีหลบ ออกไปทางดา้ นหลงั จวนจึงใชเ้ วลาไม่ถึงหน่ึงกา้ นธูป ยามน้นั เจียงหลีพลนั รู้สึกวา่ สมญานาม ‘เจา้ แห่งพษิ ’ กไ็ ม่ เลวเหมือนกนั

ซือถูจ่ิวเยข่ โมยรถมา้ มาไดค้ นั หน่ึง ท้งั สองจึงออกเดินทาง โดยรถมา้ นางยงั ใหเ้ จียงหลีสวมหนา้ กากบางๆ ท่ีแนบไปกบั ผวิ หนงั คร้ันส่องคนั ฉ่องอีกคร้ังกพ็ บวา่ ใบหนา้ ของเจียงหลี กลายเป็นผหู้ ญิงธรรมดาๆคนหน่ึง ซือถูจิ่วเยเ่ ร่งรถมา้ นางเองกเ็ ปล่ียนแปลงโฉมหนา้ ของตน เช่นกนั กลายเป็นหญิงหลงั คอ่ ม ทหารรักษาการณ์เมืองหลวงเห็น คนออกนอกเมืองในยามวกิ าล เดิมทีกน็ ึกแปลกใจอยบู่ า้ ง แต่เม่ือ ซือถูจ่ิวเยน่ าป้ายอนุญาตผา่ นทางออกมาแสดง พร้อมท้งั อา้ งวา่ ฮูหยนิ ของตนลม้ ป่ วยลงกลางดึก จึงตอ้ งออกนอกเมืองเพอื่ ไปหา หมอพวกทหารเปิ ดดูรถมา้ กพ็ บเจียงหลีท่ีอยดู่ า้ นใน แต่เน่ืองจาก เป็นช่วงกลางดึก จึงมองอะไรไม่ชดั เจนนกั คร้ันเห็นวา่ เจียงหลีเป็น หญิงสาวที่ป่ วยออดๆ แอดๆ คนหน่ึง จึงไม่นึกสงสยั กอปรกบั ป้าย ผา่ นทางกเ็ ป็นของจริง จึงยอมปล่อยไป ออกจากเมืองมาแลว้ เจียงหลีจึงวางใจ

มุ่งหนา้ ไปทางทิศตะวนั ออกยส่ี ิบล้ี ราวๆ คร่ึงชว่ั ยาม เจียงหลี ที่นงั่ อยใู่ นรถมา้ ไม่ไดร้ ีบดึงเอาหนา้ กากออกไป แต่คิดทบทวนถึง วธิ ีการใชอ้ าวธุ ลบั และยาพษิ เหล่าน้นั ที่ซือถูจ่ิวเยส่ อนนางอยา่ งถี่ ถว้ นอีกคร้ังไม่วา่ จะกล่าวอยา่ งไร ตอนน้ีพวกนางท้งั สองกเ็ ป็น เพียงสตรี ยงั ไม่พดู ถึงเรื่องท่ีหมู่บา้ นปลายทางจะปลอดภยั หรือไม่ ลาพงั แคร่ ะหวา่ งทางอาจเจอโจรป่ ากน็ ่ากลวั แลว้ โชคดีท่ีคราวน้ีพวกนางมิไดอ้ บั โชค ตลอดทางจึงไม่พบกบั อนั ตราย เม่ือเจียงหลีและซือถูจิ่วเยม่ าถึงปากทางเขา้ หมู่บา้ น ดงั กล่าว กลบั ไม่พบผใู้ ด ซือถูจ่ิวเยข่ มวดคิว้ ถาม “ทาไมถึงไม่มีคนเล่า พวกเขาไม่กลา้ ออกมา หรือวา่ จดหมายฉบบั น้นั จะเป็นของปลอม” “คงไม่ใช่จดหมายปลอมหรอก” เจียงหลีกล่าว “พวกเขาอาจ มาถึงแลว้ แต่ที่ไม่ปรากฏตวั กเ็ พราะตอ้ งการดูวา่ ขา้ จะมีลูกไมอ้ ะไร เดินทางมาคนเดียวหรือไม่”

ซือถูจ่ิวเยไ่ ดฟ้ ังกเ็ บาใจ “รอบคอบจริงๆ” “ไม่วา่ จะอยา่ งไรพวกเรากม็ าถึงแลว้ รออยตู่ รงน้ีเงียบๆ เถิด คิดวา่ ไม่นานพวกเขากค็ งปรากฏตวั ” ซือถูจ่ิวเยเ่ อ่ย “ยอ่ มได้ ขา้ อยขู่ า้ งนอก มีความเคลื่อนไหวอะไร เจา้ ตอ้ งเตรียมตวั ใหด้ ี” เจียงหลีพยกั หนา้ รับ เนื่องจากดึกมากแลว้ ขา้ งนอกจึงมืด สนิท จนแมแ้ ต่รถมา้ กถ็ ูกกลืนไปกบั ความมืด ไม่รู้วา่ ที่น่ีเป็น หมู่บา้ นร้างหรืออยา่ งไร ถึงไดไ้ ร้ร่องรอยผคู้ น เงียบเหงาวงั เวงจน น่ากลวั ราวกบั ท้งั โลกน้ีมีเพยี งนางกบั ซือถูจิ่วเยอ่ ยา่ งไรอยา่ งน้นั เจียงหลีไดย้ นิ เสียงหวั ใจของตวั เองเตน้ อยา่ งชดั เจน ตุบๆ ตุบๆ รัว แรงและเป็นจงั หวะ นางไม่รู้เลยวา่ ถดั ไปจะเกิดอะไรข้ึน และไม่รู้ วา่ ผา่ นไปนานแคไ่ หน ดา้ นนอกยงั คงไร้สรรพสาเนียง เจียงหลี พลนั เอ่ยถาม “แมน่ างซือถู เจา้ พบพริ ุธหรือไม่”

เงียบเกินไปจริงๆ หากฝ่ ายตรงขา้ มอยากจบั ตาดู กไ็ ม่ จาเป็นตอ้ งรอนานเช่นน้ี คาตอบที่ไดร้ ับกลบั มาคือความเงียบสงดั ดา้ นนอกไร้เสียง ของซือถูจ่ิวเย่ หวั ใจเจียงหลีเตน้ รัว ก่อนจะคอ่ ยๆ สงบลง นาง ตื่นเตน้ จนกาขวดยาพิษแน่น สูดหายใจลึกๆ แลว้ แหวกผา้ ม่านข้ึน ชวั่ พริบตา นางกม็ องเห็นแสงไฟส่องสวา่ งกลางทุ่งโล่งกวา้ ง ไม่รู้วา่ คนมากมายเหล่าน้ีมายนื อยตู่ ้งั แต่เม่ือไร ซือถูจ่ิวเยท่ ี่เคยนง่ั อยใู่ นตาแหน่งคนขบั รถมา้ กลบั ไร้ร่องรอย ฝ่ ายตรงขา้ มต่างจบั จอ้ ง นาง ดาบที่คาดอยขู่ า้ งเอวสะดุดตานกั เจียงหลีกระโดดลงจากรถมา้ ทนั ใดน้นั กม็ ีมือหน่ึงยนื มาตบ ไหล่นางเบาๆ จากดา้ นหลงั ทาเหมือนสหายท่ีคุน้ เคย คร้ันเจียงหลี หนั กลบั ไป กร็ ู้สึกหนา้ มืดในฉบั พลนั

นางถูกมดั ใส่กระสอบในอึดใจต่อมา ก่อนจะถูกโยนเขา้ ไปใน รถมา้ อีกคร้ัง มีคนนงั่ ประจาตาแหน่งคนขบั แลว้ รถมา้ กเ็ คลื่อน ออกไป ทุกอยา่ งเงียบสงดั ลงอีกคร้ัง วนั ต่อมาอากาศแจ่มใส แสงตะวนั สาดส่องลงบนพ้นื ท่ีเตม็ ไปดว้ ยหิมะขาว เกิดเป็น ประกายระยบิ ระยบั กระทงั่ พ้นื หิมะถูกอาบยอ้ มจนกลายเป็นสีทอง ทวา่ อากาศยงั คงหนาวเหน็บจนน่าประหลาดใจ หมิงเยก่ บั ชิงฟงออกมาเกบ็ กวาดหิมะที่กองอยบู่ นพ้นื ต้งั แต่ เชา้ ตรู่ เมื่อเสร็จงานแลว้ ฟ้ากส็ วา่ งพอดี ตามปกติ เวลาน้ีไป๋ เสวยี่ กบั ถงเอ๋อจะตื่นข้ึนมาจดั เตรียมอาหารเชา้ ใหแ้ ก่เจียงหลีแลว้ แต่ วนั น้ีกลบั ไม่เห็นแมเ้ งา หมิงเยพ่ ลนั กล่าว “พีไ่ ป๋ เสวยี่ กบั พถี่ งเอ๋อยงั ไม่ตื่นอีกรึทาไมป่ านน้ียงั ไม่เห็นหนา้ ”

“คงอยา่ งน้นั กระมงั เมื่อคืนพวกนางยงุ่ กนั อยจู่ นดึก เราไป ปลุกพวกนางกนั เถิด คุณหนูยงั ตอ้ งกินอาหารเชา้ อีกนะ” ชิงฟง กล่าว พวกนางกบั ถงเอ๋อและไป๋ เสวย่ี พกั กนั อยคู่ นละที่ ถงเอ๋อและ ไป๋ เสวยี่ เป็นสาวใชค้ นสนิทของเจียงหลี ปกติจะอยใู่ กลต้ วั ผเู้ ป็น นาย ชิงฟงไปเคาะประตอู ยนู่ านกไ็ ม่มีคนตอบ หมิงเยเ่ ดินมาพลาง บ่นอุบอิบ “คงจะออกไปกนั ต้งั แต่เชา้ แลว้ กระมงั เพยี งแต่ไม่มีใคร เห็น” ชิงฟงลองผลกั ประตูเขา้ ไป นึกไม่ถึงวา่ ประตูไม่ไดล้ งกลอน ครู่เดียวประตูกเ็ ปิ ดกวา้ ง ชิงฟงเพ่งิ จะเดินเขา้ ไปกส็ ะดุดเขา้ กบั อะไรบางอยา่ งท่ีกองอยบู่ นพ้ืนจนเกือบหกลม้ พอดูใหด้ ีกเ็ ห็นวา่ เป็น ไป๋ เสวย่ี และถงเอ๋อนอนอยบู่ นพ้นื สาวใชท้ ้งั สองตกใจนกั หมิงเยร่ ีบคุกเข่าลงผลกั ตวั ไป๋ เสวยี่ แลว้ ตะโกนเรียก “พไ่ี ป๋ เสวย่ี พี่ไป๋ เสวย่ี ” เขยา่ อยนู่ านกไ็ ม่มีการตอบสนอง ชิงฟงนึกอะไรข้ึนได้ รีบวงิ่ ไปยงั หอ้ งของเจียงหลีที่อยฝู่ ั่งตรงขา้ ม ตอนแรกนางยงั เคาะประตู

แต่ในท่ีสุดกพ็ งุ่ ชนเขา้ ไป เพอื่ ที่จะไดเ้ ห็นวา่ ภายในหอ้ งน้นั วา่ ง เปล่าไร้ผคู้ น “แยแ่ ลว้ แยแ่ ลว้ ” ชิงฟงวงิ่ หนา้ ต้งั ไปท่ีเรือนหวนั่ ฟ่ งถาง ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ารู้ขา่ วน้ีกร็ ้อนใจจนเป็นลม เจียงหยวนปั๋วกบั เจียง หยวนผงิ สงั่ ใหค้ นออกตามหา การตามหาคร้ังน้ีไม่ง่ายเลย เม่ือคืนยามเฝ้าประตูของจวน ตระกลู เจียงและเหล่าทหารลว้ นถกู วางยาสลบ ลม้ ระเนระนาดไป กองกนั อยบู่ นพ้ืน จนถึงตอนน้ียงั ไม่ฟ้ื นข้ึนมา ไป๋ เสวยี่ กบั ถงเอ๋อเองกถ็ ูกวางยาสลบเช่นกนั เจียงหลีหายตวั ไป เจียงหยวนผงิ นึกถึงเร่ืองของบา้ นตระกลู เยใ่ นเมืองเยย่ี นจิงท่ี เพิ่งเกิดข้ึนเมื่อวานได้ “หลีเอ๋อหายตวั ไป หรือวา่ จะเก่ียวขอ้ งกบั การฆ่าปิ ดปากในบา้ นตระกลู เย”่

“ขา้ ไดย้ นิ วา่ ในหอ้ งของคุณหนูรองยงั มีสาวใชค้ นหน่ึง หายไปเช่นกนั รึ” เจียงหยวนปั๋วกลบั ร้ังตวั หมิงเยไ่ วส้ อบถาม “สาว ใชน้ างน้นั เป็นคนของจวนกว๋ั กงหรือ” “ใช่แลว้ เจา้ คะ่ ” หมิงเยต่ อบอยา่ งหวาดกลวั “คุณหนูบอกวา่ ซือถูแต่งผมไดด้ ี จึงพานางกลบั มาดว้ ย เชา้ วนั น้ีบา่ วยงั ไม่เห็นแม้ เงาของซือถูไม่รู้วา่ นางอยกู่ บั คุณหนูหรือเปล่า” พวั พนั กบั คนของจวนกว๋ั กง เรื่องน้ีชกั จะไม่ง่ายเสียแลว้ เจียง หยวนผงิ เอ่ยปาก “พี่ใหญ่ ใหค้ นไปสอบถามท่ีจวนกว๋ั กงสกั หน่อย ดีไหม วา่ สาวใชท้ ี่ชื่อซือถูผนู้ ้ีมีฐานะอะไรกนั แน่ เร่ืองน้ีจะ เก่ียวขอ้ งกบั ซู่กว๋ั กงหรือไม่ น่ากลวั ท่ีสุดคือ จู่ๆ ตระกลู เจียงของ พวกเรากเ็ ขา้ ไปพวั พนั โดยไม่รู้ตวั ไดอ้ ยา่ งไร” สีหนา้ ของเจียงหยวนป๋ัวพลนั เคร่งขรึม ขณะพยกั หนา้ รับ ตอนน้ียงั ไม่มีใครพดู ถึงเร่ืองที่เจียงหลีหายตวั ไป ท้งั ๆ ท่ีผา้ ห่มใน หอ้ งของนางยงั พบั ไวอ้ ยา่ งเรียบร้อย เห็นไดช้ ดั วา่ เมื่อคืนนางไม่ได้

นอนท่ีน่ี ในหอ้ งกไ็ ม่มีร่องรอยการต่อสู้ เป็นไปไมไ่ ดท้ ่ีจะมีคนเขา้ มาแลว้ ลกั พาตวั เจียงหลี ดูเหมือนนางจะหนีไปเองเสียดว้ ยซ้า คนท่ีไปสืบขา่ วท่ีจวนกว๋ั กงกลบั มารายงานอยา่ งรวดเร็วซู่กว๋ั กงจีเหิงไม่ไดอ้ ยใู่ นเมืองเยย่ี นจิง แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีกเ็ ช่นกนั จวนกวั๋ กง ยามน้ีไม่มีคนคอยสงั่ การ ไม่มีใครสามารถตอบคาถามของเจียง หยวนปั๋วได้ “พใ่ี หญ่ คราวน้ีคงแยแ่ ลว้ จริงๆ” เจียงหยวนผงิ กล่าว ในใจของเจียงหยวนป๋ัวพลนั บงั เกิดโทสะข้ึนมา จงั หวะ น้นั เองที่เขามนั่ ใจวา่ เรื่องท่ีขา้ รับใชใ้ นจวนตระกลู เยถ่ ูกฆ่าปิ ดปาก และเรื่องท่ีเจียงหลีหายตวั ไป ลว้ นเกี่ยวขอ้ งกบั จวนกวั๋ กงแน่ “ส่งคนออกไปตามหาตวั คุณหนูรอง” เจียงหยวนปั๋วกล่าว “อยา่ งไรกไ็ ม่อาจนง่ั รออยเู่ ฉยๆ ได”้

เจียงหยวนผงิ มองพ่ีชายแลว้ แอบทอดถอนใจ ใครต่อใครต่าง รู้วา่ คาสงั่ ของเจียงหยวนป๋ัวอาจจะไม่สมั ฤทธิผล ในเมื่อเรื่องน้ี ตระกลู เจียงมีความสาคญั นอ้ ยนิดนกั ทวา่ ... แทจ้ ริงแลว้ เจียงหลีอยทู่ ่ีไหนกนั แน่ เจียงหลีฟ้ื นข้ึนอีกคร้ังในช่วงเยน็ ยา่ ของวนั ต่อมา ความรู้สึกแรกตอนที่นางฟ้ื นกค็ ือในใจน้นั หนกั อ้ึงเหมือนถูก กดทบั ยาพิษท่ีอมไวใ้ นปากหายไปแลว้ เมื่อคลาดูตรงหนา้ อก ซ่ึงเคยซ่อนยาพษิ และอาวธุ ลบั ที่ซือถูจิ่วเยม่ อบไวใ้ หป้ ้องกนั ตวั ก็ พบวา่ ของพวกน้นั ไดห้ ายไปหมดแลว้ เช่นกนั หรือกล่าวให้ ถูกตอ้ งกค็ ือ เส้ือผา้ ของนางท้งั นอกและในถกู เปล่ียนใหม่จนหมด อีกท้งั หากนางไม่ไดค้ ิดไปเอง ยามน้ีเจียงหลีรู้สึกวา่ ร่างกายออ่ น ปวกเปี ยกไร้เร่ียวแรง นางเคยมีประสบการณ์ถูกคนของเฉิงอ๋องจบั ตวั มาก่อน จึงคุน้ เคยเป็นอยา่ งดีคราวน้ีกเ็ หมือนกบั ที่ผา่ นมา นาง ถูกคนวางยาเขา้ แลว้

บทท่ี 358 ใครข่มขู่เจ้า สมองยงั คงจดจาไดถ้ ึงช่วงเวลาก่อนที่ตนเองจะสลบไป นาง กา้ วลงมาจากรถมา้ ทวา่ ไม่เห็นแมเ้ งาของซือถูจิ่วเย่ แต่ดูจากท่าทาง ของคนชุดดาที่ลอ้ มรถมา้ ไวเ้ หล่าน้นั ชวั่ พริบตาเจียงหลีกร็ ู้วา่ ตน เดาไม่ผดิ ฝ่ ายตรงขา้ มคือคนของเซี่ยจิ้นอ๋อง ทหารกบั ชาวบา้ นไม่มี ทางเหมือนกนั ไปได้ คนเหล่าน้นั ลว้ นเป็นทหาร ใหม้ าจบั ตวั นาง กบั ซือถูจิ่วเยน่ บั เป็นเรื่องที่ง่ายดายนกั เจียงหลีนึกถึงซือถูจ่ิวเยข่ ้ึนมากร็ ีบลุกจากเตียง ในหอ้ ง ปราศจากผคู้ น มีโคมไฟอนั หน่ึงวางอยบู่ นเกา้ อ้ีขา้ งเตียง ส่องแสง สลวั ในความมืด นางอยากเดินไปท่ีขา้ งประตู เพิง่ เดินไดไ้ ม่ก่ีกา้ ว ดา้ นนอกกม็ ีเสียงฝีเทา้ คนดงั ข้ึน ก่อนท่ีประตูหอ้ งจะถูกเปิ ด ฝ่ ายตรงขา้ มคงนึกไม่ถึงวา่ เจียงหลีจะฟ้ื นข้ึนเร็วเช่นน้ี ต่างฝ่ าย ต่างตกใจ หลงั จากน้นั ครู่หน่ึง เจียงหลีจึงเอ่ยทกั “ท่านหญิงผงิ หยงั ”

อินจือฉิงถือตะกร้าอาหารไวใ้ นมือ นางยนื อยตู่ รงประตู มอง เจียงหลีดว้ ยสีหนา้ และแววตาสบั สน รีบหนั หลงั ไปลงกลอน ก่อน จะวางตะกร้าอาหารไวบ้ นโต๊ะ “หิวแลว้ สินะ ขา้ นาอาหารมาให้ เจา้ ” เจียงหลีมองนางเอาอาหารออกมาจากตะกร้า โดยไม่ไดเ้ ดิน เขา้ ไปใกล้ เพยี งเอ่ยวา่ “อาหารเหล่าน้ีคงจะวางยาไวแ้ ลว้ สินะ” ความเคลื่อนไหวของอินจือฉิงสะดุดไปเลก็ นอ้ ย “ขา้ ขอโทษ” สีหนา้ ของนางฉายแววละอายใจ เจียงหลีพลนั กลา่ ว “ขา้ ไม่ อาจทาใจกินได”้ รู้ท้งั รู้วา่ หากกินเขา้ ไปแลว้ จะถูกคนบงั คบั ควบคุม หากเป็นในช่วงเวลาปกติกย็ งั พอรับไหว แตถ่ า้ ตอ้ งกลายเป็น จุดอ่อนของจีเหิง นางจะยอมไดห้ รือ “หากเจา้ ไม่กิน พวกขา้ กม็ ีวธิ ีอยดู่ ี อยา่ งเช่นผสมน้าใหเ้ จา้ ด่ืม” พดู ถึงตรงน้ี อินจือฉิงกร็ ู้สึกวา่ ตนเองค่อนขา้ งทาเกินไปหน่อย นาง

น่ิงงนั ครู่หน่ึง แลว้ จึงกล่าวเสียงเบา “ขอโทษ ขา้ ไมไ่ ดต้ ้งั ใจจะทา กบั เจา้ แบบน้ี” เจียงหลีรู้วา่ อินจือฉิงไม่ใช่ตวั การที่อยเู่ บ้ืองหลงั นางอยาก ถามถึงสถานการณ์ของซือถูจ่ิวเยอ่ ยา่ งละเอียดโดยเร็ว จึงเอ่ยวา่ “แม่นางที่มากบั ขา้ ตอนน้ีไปไหนเสียแลว้ นางปลอดภยั หรือไม่” ปฏิกิริยาของอินจือฉิงทาใหเ้ จียงหลีหนกั ใจ นางมองเจียงหลี อยา่ งต่ืนตระหนก “ยงั มีอีกคนรึ ไม่มีนี่ ตอนท่ีขา้ มาถึง กร็ ู้แคว่ า่ มี เจา้ เพียงคนเดียว” เจียงหลีน่ิงงนั ตอนน้ีแทบจะไม่ไดข้ ่าวคราวที่เป็นประโยชน์ จากอีกฝ่ ายเลย อินจือฉิงมองนางอยา่ งลงั เลครู่หน่ึง แลว้ จึงกลา่ ววา่ “ไม่ตอ้ งกงั วล สหายของเจา้ คงจะไม่มีอนั ตราย” “เจา้ รู้หรือไม่วา่ เหตุใดขา้ ถึงมาอยทู่ ี่นี่” เจียงหลียอ้ นถาม

อินจือฉิงพลนั ส่ายหนา้ “พวกเขากล่าววา่ เจา้ อยทู่ ี่นี่จึงจะดี ที่สุด” เจียงหลีหวั เราะเยน็ ชา แต่ไหนแต่ไร เจียงหลีกม็ ีท่าทีออ่ นโยนกบั คนรอบขา้ ง ท่าทาง ท่ีเยน็ ชาเช่นน้ี ทาใหอ้ ินจือฉิงรู้สึกตื่นตระหนก เจียงหลีพลนั กล่าว “ดูเหมือนเจา้ จะไม่รู้อะไรเอาเสียเลย คนท่ีจบั ขา้ มากค็ ือเซ่ียจิ้นอ๋อง กระมงั ” “จะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไร” อินจือฉิงขมวดคิ้ว “ท่านพอ่ ของขา้ ไม่ไดอ้ ยทู่ ่ีน่ีสกั หน่อย” “ไม่ใช่ทา่ นพอ่ ของเจา้ แลว้ จะเป็นใครไปได้ แมแ้ ต่เร่ืองของ แม่นางซือถูเจา้ กย็ งั ไม่รู้ ถา้ อยา่ งน้นั กต็ อ้ งเป็นอินจือหลีกระมงั ” นอ้ ยนกั ที่น้าเสียงของเจียงหลีจะใหค้ วามรู้สึกกดดนั อินจือฉิง รับไม่ไดก้ บั ท่าทางแบบน้ี จึงกลา่ วเพียงวา่ “คงเป็นเพราะพใ่ี หญ่ไม่

พอใจเร่ืองท่ีเจา้ จะแต่งงานกบั ซู่กว๋ั กงถึงไดท้ าเช่นน้ี หรือไม่กม็ ี เหตุผลอ่ืน ไม่แน่อาจจะกาลงั ช่วยเจา้ อยกู่ เ็ ป็นได”้ “ช่วยขา้ รึ” เจียงหลีหวั เราะลน่ั “ฆ่าปิ ดปากขา้ รับใชใ้ นจวน ท่านลุงของขา้ จนหมด จบั ตวั ท่านลุง ญาติผพู้ ี่ของขา้ และพอ่ ลูก ตระกลู เซวยี ใชห้ า้ ชีวติ ข่มขใู่ หข้ า้ ตอ้ งมาติดกบั ทาร้ายสหายของขา้ ริบของติดตวั ที่ขา้ นามาเพอ่ื ป้องกนั ตนเอง นี่ดูเหมือนวธิ ีคุมตวั คนร้ายเสียมากกวา่ ท่านหญิงผงิ หยงั ขา้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยวา่ ทา ร้ายสหายและคนในครอบครัวผอู้ ื่นนบั เป็นความปรารถนาดี” อินจือฉิงอา้ ปากคา้ ง “เจา้ ... เจา้ พดู อะไร ใครข่มขเู่ จา้ เจา้ อยา่ พดู เหลวไหลเชียวนะ” “ไม่ใช่พชี่ ายคนดีของเจา้ หรอกรึ” เจียงหลีกล่าว “พ่ีใหญข่ องขา้ ไม่ใช่คนแบบน้นั ” อินจือฉิงลุกข้ึนยนื กล่าว ดว้ ยโทสะ “เดิมทีขา้ คิดวา่ เจา้ กเ็ ป็นคนเรียบง่าย อีกท้งั ยงั เป็น บุตรสาวของท่านอามาตย์ คงรู้จกั รักษามารยาทอยบู่ า้ ง ไม่นึกเลยวา่

เจา้ จะพดู จาใส่ร้ายคนอื่น บงั อาจนกั ” คิว้ ของนางเชิดข้ึน ดวงตา เบิกกวา้ ง แมก้ ระทง่ั ตอนโมโหกย็ งั งดงามหยาดเยมิ้ ทวา่ น่าเสียดาย ท่ีเวลาน้ีเจียงหลีไม่มีอารมณ์จะช่ืนชม ดูจากท่าทางแลว้ อินจือหลีคงไม่ไดบ้ อกอะไรแก่อินจือฉิง แมแ้ ต่นอ้ ย เจียงหลีเอ่ยอยา่ งเยอื กเยน็ “หากเจา้ ไม่เช่ือ กส็ ามารถไป ถามพี่ชายของเจา้ ดูไดว้ า่ จริงหรือไม่ แมแ้ ต่เร่ืองน่าอบั อายเช่นน้ีเขา ยงั ทาไดล้ งคอ เร่ืองท่ีกล่าวเทจ็ กบั เจา้ กย็ งิ่ ไม่ตอ้ งพดู ถึง” “เจา้ !” อินจือฉิงโกรธจดั พลนั สะบดั หนา้ เตรียมเดินจากไป เจียงหลีรีบเรียกนางไวแ้ ลว้ เอ่ยถาม “ท่านหญิงผงิ หยงั ที่นี่ไม่ใช่ เมืองเยย่ี นจิงกระมงั ” อินจือฉิงชะงกั ฝีเทา้ ครู่หน่ึง น้าเสียงยงั คงโกรธเกร้ียว “ไม่ใช่” เจียงหลียง่ิ มน่ั ใจอยเู่ ร่ืองหน่ึง เกรงวา่ นี่จะเป็นการกระทาของ เซี่ยจิ้นอ๋อง ดว้ ยวธิ ีการของคนแบบอินจือหลี ทาเร่ืองเช่นน้ีไม่ได้ แน่

ดา้ นหน่ึงเซี่ยจิ้นอ๋องต่อสู้พวั พนั กบั จีเหิง ส่วนอีกดา้ นกใ็ ห้ อินจือหลีจบั นางไว้ เพื่อใชบ้ ีบบงั คบั จีเหิง เป็นการเตรียมพร้อมไว้ ท้งั สองดา้ น เรียกวา่ วางแผนมาเป็นอยา่ งดี “ท่านหญิงผงิ หยงั เจา้ รู้หรือไม่วา่ เหตุใดบิดากบั พชี่ ายของเจา้ ถึงตอ้ งจบั ขา้ มาขงั ไวท้ ี่น่ี” อินจือฉิงตอบอยา่ งไม่สบอารมณ์ “ขา้ บอกเจา้ แลว้ วา่ ไม่รู้ เจา้ ยงั จะป้ายความผดิ อะไรอีกเล่า” “เพราะซู่กวั๋ กง” พอพดู ถึงชื่อของจีเหิง อินจือฉิงกห็ นั หนา้ กลบั มาในฉบั พลนั สายตาจบั จอ้ งเจียงหลีเขมง็ “เจา้ พดู อะไร” “เจา้ กร็ ู้วา่ ขา้ กบั จีเหิงหม้นั หมายกนั แลว้ วนั ขา้ งหนา้ กจ็ ะเป็น ฮูหยนิ ของท่านกวั๋ กง จบั ขา้ ไวก้ เ็ ทา่ กบั ไดต้ วั จีเหิง จึงคิดจะใชข้ า้ เพอ่ื บีบบงั คบั เขา”

“น่าขนั ” อินจือฉิงกล่าว “เหตุใดทา่ นพอ่ ของขา้ ตอ้ งบีบบงั คบั ซู่กว๋ั กงดว้ ย” “เพราะวา่ บิดาเจา้ เป็นศตั รูกบั จีเหิง ไม่ฝ่ ายหน่ึงฝ่ ายใดกต็ อ้ ง ตายกนั ไปขา้ ง” อากาศภายในหอ้ งราวกบั หยดุ นิ่ง แสงเทียนที่อยใู่ นโคมไฟวบู ไหว เสมือนจะดบั ลงไดท้ กุ เม่ือ เจียงหลียนื่ มือไปประคองโคมไฟ ในขณะท่ีอินจือฉิงดูเหมือน จะเพงิ่ ไดส้ ติกลบั มา นางกลา่ ว “นึกวา่ ขา้ จะเชื่อคาโกหกพกลมของ เจา้ รึ ตระกลู อินของพวกขา้ อาศยั อยทู่ ่ีอวนิ๋ จงมานานหลายปี จะเป็น ศตั รูกบั ซู่กวั๋ กงไดอ้ ยา่ งไร อินจือหลีจบั ตวั เจา้ มากเ็ ป็นความผดิ ของ เขา แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลที่เจา้ ใส่ร้ายเหยยี ดหยามตระกลู อิน” “ยงั จะมีเหตุผลอะไรอีก” เจียงหลีกล่าวเสียงเรียบ “ตระกลู อิน ออกจากเมืองเยย่ี นจิงกค็ ือเหตุผล คนตระกลู อินไม่คิดทาร้ายจีเหิง

หรือไม่เคยทาร้ายคนในครอบครัวของจีเหิงจริงรึ เกรงวา่ จะไม่ใช่ กระมงั ” อินจือฉิงโมโหจนตวั สน่ั อยากจะแกต้ ่างแทนตระกลู อินแต่ ไม่รู้วา่ ควรเร่ิมพดู จากตรงไหน ยง่ิ เห็นเจียงหลีกย็ งิ่ บาดตา ไม่รู้ เพราะเหตุใด จู่ๆ นางจึงหลุดปากออกมา “ต่อใหท้ ี่เจา้ พดู เป็นความ จริง กป็ ระเมินตวั เองสูงเกินไปหน่อยกระมงั บอกวา่ บิดาขา้ ใชเ้ จา้ เป็นตวั ประกนั เพอื่ ขม่ ข่ซู ู่กว๋ั กงรึ จะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไร คนท้งั โลก ต่างรู้วา่ ซู่กวั๋ กงเป็นคนไร้หวั ใจ ไม่ไยดีกบั เรื่องต่างๆ เจา้ กเ็ ป็นแค่ ภรรยาท่ีฮ่องเตพ้ ระราชทานงานแตง่ ให้ เป็นเพียงส่ิงแลกเปลี่ยน ของพวกผดู้ ีตระกลู ใหญ่ เหตุใดเขาตอ้ งเผชิญอนั ตรายเพื่อของ แลกเปลี่ยนดว้ ย เจา้ อยา่ ไดค้ าดหวงั ใหม้ ากนกั เลย วางใจเถิด เขาจะ ไม่ยอมถูกใครบงั คบั เพื่อเจา้ แน่ แลว้ กจ็ ะไม่ยอมเอาชีวติ เขา้ แลก เพื่อเจา้ เช่นกนั ” “อยา่ งน้นั หรือ” เจียงหลีกลบั หวั เราะออกมา “ทา่ นหญิงผงิ หยงั สิ่งที่เจา้ ไม่เคยเห็น ไม่ไดห้ มายความวา่ จะไม่มีอยบู่ นโลก

หรอกนะ สิ่งที่เจา้ ไม่อาจครอบครองได้ ใช่วา่ คนอื่นจะไม่สามารถ เป็นเจา้ ของ จีเหิงเป็นคนทูลขอสมรสพระราชทานจากฮ่องเตด้ ว้ ย ตวั เอง ต่อใหเ้ ป็นเพียงขอ้ แลกเปล่ียน ขา้ กย็ งั มีคุณค่า ไม่เหมือนกบั เจา้ ไม่เช่นน้นั เขากค็ งจะทูลขอฮ่องเตเ้ พ่อื แต่งงานกบั เจา้ ไปแลว้ ” “เจา้ ...” อินจือฉิงถลึงตาอา้ ปากคา้ ง คาพดู ของเจียงหลีราวกบั ระเบิดท่ีลนั่ เขา้ มาในสมองของนาง ความในใจท่ีอินจือฉิงเกบ็ งา ถูกผชู้ นะเอ่ยออกมาเช่นน้ี นางไม่อาจทนอยทู่ ี่นี่ไดอ้ ีก หญิงสาว ผลุนผลนั วงิ่ ชนประตูออกไป ช่วงเวลาท่ีนางผลกั ประตูออกไปน้นั เจียงหลีสงั เกตเห็นได้ อยา่ งชดั เจนวา่ รอบหอ้ งท้งั ส่ีดา้ นลว้ นมีทหารรักษาการณ์อยู่ ใช่ แลว้ เป็นทหารท่ีสวมชุดเกราะเสียดว้ ย เจียงหลีนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีอีกคร้ัง รู้วา่ เรื่องราวยา่ แยย่ งิ่ กวา่ ที่นาง คิด หากเรื่องน้ีถูกบงการโดยอินจือหลียงั พอรับมือได้ อินจือหลี โลเลไม่เดด็ ขาด ท้งั ยงั เป็นคนใจออ่ น เจียงหลีสามารถฉวยโอกาส ได้ แตด่ ูสถานการณ์แลว้ อินจือหลีแคย่ อมมีส่วนร่วมในเร่ืองน้ี ทวา่

คนที่วางแผนจริงๆ กค็ ือเซ่ียจิ้นอ๋อง มีแต่เซ่ียจิ้นอ๋องเท่าน้นั ถึง สามารถตดั นิ้วของไห่ถางเพือ่ ขม่ ข่เู จียงหลีไดอ้ ยา่ งไมล่ งั เล ทุกบท ทุกตอนลว้ นโหดเห้ียม เซ่ียจิ้นอ๋องจดั เตรียมทุกอยา่ งไวด้ ีแลว้ สิ่งท่ีเจียงหลีกงั วลกค็ ือ นางยงั ไม่ไดพ้ บกบั อินจือหลี ดว้ ยเหตุน้ี จึงไมส่ ามารถสืบหา เบาะแสของซือถจู ่ิวเยก่ บั พวกเยห่ มิงอว้ี แต่มีเร่ืองหน่ึงที่มน่ั ใจได้ ในเมื่อเป็นแผนของเซี่ยจิ้นอ๋อง สิ่งท่ี อินจือหลีกาลงั ทาอยนู่ ้ี กค็ ือทางรอดของเซ่ียจิ้นอ๋อง หากตอนน้ี เซี่ยจิ้นอ๋องกาลงั รับมือกบั จีเหิง กค็ งอยหู่ ่างจากท่ีนี่ไม่มากนกั พอรู้ ผลแพช้ นะ ในทา้ ยท่ีสุดแลว้ เซ่ียจิ้นอ๋องกย็ งั สามารถสง่ั การให้ อินจือหลีเตรียมแผนสารอง ใชน้ างเพ่ือขม่ ขจู่ ีเหิง เจียงหลีอดกาหมดั แน่นไม่ได้

บทท่ี 359 นักปราชญ์ชุดขาว ท้งั ๆ ท่ีรู้วา่ จีเหิงอยไู่ ม่ไกล แต่กไ็ ม่อาจระบุตาแหน่งท่ีแน่ชดั ตอนน้ีไม่วา่ สถานการณ์เป็นอยา่ งไร นางกลบั ทาอะไรไม่ได้ ส่ิง เดียวท่ีสามารถฝากความหวงั ไวก้ ค็ ือ อินจือหลีจะทาตามสัญญา แลว้ ปล่อยตวั พวกของเยห่ มิงอว้ี ไม่เช่นน้นั ... นางมองตะกร้าอาหารบนโต๊ะ เศษชามที่ตกแตก อยบู่ นพ้ืนน้นั คมกริบ อยรู่ อดบนโลกใบน้ีช่างไม่ง่ายเอาเสียเลย ทวา่ จากไปกลบั ง่ายดายนกั การแลกเปล่ียนคร้ังน้ี นางไมอ่ าจพา่ ยแพอ้ ยา่ งราบคาบ หิมะในเมืองชิงโจวตกลงมาอยา่ งหนกั ตอนเหนือของแมน่ ้าฉางเหอคือทิศเหนือ ตอนใตข้ องแม่น้า ฉางเหอคือทิศใต้ เมืองชิงโจวต้งั อยู่ ณ ริมฝ่ังของแม่น้าฉางเหอ ฤดู ใบไมผ้ ลิน้นั ไม่ต่างจากดินแดนทางตอนใต้ ตน้ ไมผ้ ลิดอกบาน

สะพร่ัง ส่วนฤดูหนาวน้นั กเ็ หมือนกบั ดินแดนทางตอนเหนือ ที่มี หิมะปกคลุมไปทว่ั ต่อใหเ้ ป็นฤดูกาลอนั หนาวเหน็บ ในหอหงโหลวกย็ งั คง อบอุ่น ยามกา้ วเทา้ ผา่ นเขา้ ไป ยงั นึกวา่ เป็นช่วงฤดูใบไมผ้ ลิเสียอีก บรรดาหญิงสาวแต่งกายดว้ ยชุดกระโปรงเน้ือบาง เทา้ เปล่ายา่ ลง บนพ้นื พรมท่ีขอ้ มือและขอ้ เทา้ ผกู กระด่ิงสีเงินลูกเลก็ ๆ แต่ละคน งดงามอ่อนชอ้ ยน่าหลงใหล เทียนไขถูกแกะเป็นรูปดอกชบา พอ ถูกจุดกจ็ ะเบ่งบานทีละช้นั หอ้ งถูกตกแต่งอยา่ งสวยงาม มีการขบั ขานร่ายรา คลงั สมบตั ิเกบ็ งาเพชรพลอยและอญั มณีมีคา่ แต่ท่ีน่ีซุก ซ่อนหญิงงามที่อญั มณีไม่อาจหาซ้ือได้ ยงั มีขา้ ราชการในชุดขนุ นาง นกั ปราชญช์ ุดขาว อีกท้งั ชาว ยทุ ธท์ ่ีพกกระบ่ี ตลอดไปจนถึงคุณชายเจา้ สาราญ อยทู่ ่ีน่ีหน่ึงคืน เพยี งเพือ่ เสาะหาการปลอบประโลมและความอบอุ่นในช่วงวนั อนั เหน็บหนาวสูงศกั ด์ิหรือต่าตอ้ ย ลว้ นไม่แตกต่าง

บนช้นั สอง แต่ละหอ้ งถูกก้นั ดว้ ยม่านไขม่ ุกท่ีส่องแสงแวว วาวใตแ้ สงไฟ เสมือนแกว้ มณีเรืองรองท่ีทอประกายระยบั ไปทว่ั ตาหนกั พญามงั กรในนิทานท่ีเล่าขานต่อๆ กนั มา ท้งั ยงั คลา้ ยหยด น้าท่ีจบั ตวั แขง็ อยตู่ ามตน้ ไมท้ ่ามกลางพ้ืนท่ีเตม็ ไปดว้ ยหิมะสีขาว ของวนั ในช่วงฤดูหนาวดา้ นนอก ทาใหค้ นมองเกิดความเสียดาย วา่ อีกไม่นานภาพที่งดงามน้ีจะละลายหายไป บนเวทคี ือการแสดงละคร ในอดีต หอหงโหลวไม่เคยจดั คณะละครข้ึนแสดงบนเวทีมา ก่อน จะมีกแ็ ต่เสียงขบั ขานเริงระบาของสตรี การแสดงละคร เป็นสิ่งท่ีบรรดาฮูหยนิ และคุณหนูสูงศกั ด์ิชื่นชอบ ทวา่ ท่ีน่ีทุกอยา่ ง ลว้ นจดั ข้นึ มาเพือ่ สนองบุรุษเพศ คณะละครในวนั น้ี กเ็ ป็น ความคิดของผชู้ ายเช่นเดียวกนั แขกผนู้ ้ีสามารถทาใหเ้ ถา้ แก่ของ หอหงโหลวเปล่ียนแปลงความคิด เห็นไดว้ า่ คงทุ่มเงินไปเป็น จานวนไม่นอ้ ย

ท่ีแสดงบนเวทีน้นั ไม่ใช่อื่นใด แต่เป็นละครเรื่อง ‘สาวงามฮูจี ตายจากวรี บุรุษ’ ท่ีฮูหยนิ มากมายช่ืนชอบ สาวงามตายจากวรี บุรุษ นบั แต่โบราณนานมากช็ วนใหร้ ู้สึกเวทนาสงสาร ผคู้ นท้งั หลายต่าง ทอดถอนใจแทนชายผเู้ ป็นวรี ชน ยงั มีคนที่เวทนาในความรักเดียว ใจเดียวของสาวงามฮูจี ยงั มีคนที่เขา้ ใจวา่ ผชู้ นะคือฝ่ ายถูกตอ้ ง และ ยงั มีคนที่เขา้ ใจวา่ ท้งั หมดน้ีเป็นเพยี งการพลดั พรากของตวั ละคร ชมการแสดงจบกล็ ืมเลือนไป ในหอ้ งโถงมีโฉมสะคราญ บนเวทีกม็ ีสาวงามหยดยอ้ ย หลงั ม่านไข่มุกยงั มีชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีแดงนง่ั อยู่ ชุดสีแดงของ เขาร้อนแรงดงั่ เปลวไฟที่ค่อยๆ ลามเลียออกมา บนปกเส้ือปักลาย อสรพิษสีดา เพิ่มความน่าเกรงขามใหก้ บั สีสนั อนั ฉูดฉาดน้ี ใบหนา้ ของเขาดูดียงิ่ กวา่ นกั แสดงท่ีแต่งหนา้ อยบู่ นเวที หรือสาวงามฮูจีที่ รูปโฉมล้าเลิศตามคาบอกเลา่ ดวงตาสีน้าตาลเรียวดง่ั หางหงส์ดู เคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากอมยมิ้ บางๆ แสงเทียนดอกชบาสะทอ้ นอยบู่ น ม่านไข่มุก สาดส่องลงมาท่ีขนตางอนยาว จรดสนั จมูกคม ไปจนถึง

ริมฝีปากสีชมพขู องเขา ในมือชายหนุ่มกมุ พดั เล่มสวย คอยโบกไป มาเป็นจงั หวะ ราวกบั วา่ ตอ้ งการจะปัดความร้อนรุ่มและความวนุ่ วายในหอ้ ง น้ีขา้ งกายเขายงั มีคนอ่ืนๆ นงั่ อยดู่ ว้ ย ต่างเป็นคนมีฐานะ คลา้ ยดงั่ คุณชายธรรมดาๆ คนหน่ึง ทวา่ บนใบหนา้ กลบั ไร้รอยยมิ้ ลว้ น กลายเป็นตวั ประกอบที่ไม่เคล่ือนไหว ท้งั หมดมีดว้ ยกนั หกคน ผทู้ ่ี นงั่ อยสู่ องฝ่ังท้งั ซา้ ยขวาของชายชุดแดง กค็ ือจา้ วเคอกบั เหวนิ จ้ี สีสนั หลงั ม่านไขม่ ุกน้ี น่าหลงใหลยง่ิ กวา่ บรรดาสาวงามใน หอหงโหลวเสียอีก ทวา่ กลบั ถูกม่านไขม่ ุกบดบงั ไว้ อาพรางสายตา จากคนภายนอกที่ลอบมองเขา้ มา น้าชาบนโต๊ะส่งกลิ่นหอมรวยริน ในกระถางธูปหอมดา้ นขา้ ง มีควนั พวยพงุ่ อบอวล นกั แสดงบนเวทีกาลงั ร้องวา่ “บงั อาจบุกถ้าเสือ หลอกล่อ มงั กรสู่ชายหาด ขนุ นางภกั ดีหล่ีจว่ั เชอขอเขา้ เฝ้าไตอ้ ๋อง ทรงพระ เจริญพนั ปี พนั พนั ปี ”

ทนั ใดน้นั คนในหอ้ งดา้ นขา้ งกส็ ่งเสียงดงั ลน่ั “ยอดเยย่ี ม” หลงั จากร้องช่ืนชมแลว้ จึงกลา่ ววา่ “ตกรางวลั ” ทองคากอ้ นหน่ึง ลอยออกมาจากหอ้ งหอ้ งหน่ึงบนช้นั สอง ผา่ นศีรษะนกั แสดงบน เวที แลว้ ร่วงหล่นลงในถาดเงินที่ใชว้ างกาน้าชาซ่ึงอยตู่ รงมุม ดา้ นซา้ ยของโต๊ะตวั หนา้ สุดพอดิบพอดี คนท่ีอยดู่ า้ นลา่ งเวทีต่างตกตะลึง พลนั ร้องโห่ฮาดงั ลนั่ พากนั มองข้ึนไปขา้ งบนโดยมิไดน้ ดั หมาย จีเหิงโบกพดั ในมือไม่หยดุ คอ่ ยๆ เอียงคอมองลอดมา่ นไข่มุก คลา้ ยดง่ั ตอ้ งการดูวา่ หอ้ งขา้ งๆ คือผใู้ ด นกั แสดงบนเวทีไม่ไดส้ นใจส่ิงเหล่าน้ี พวกเขายงั คงทาหนา้ ท่ี ต่อไป ผดู้ ีจะทาอะไรลว้ นไม่ใหค้ วามสาคญั ต่อใหจ้ ๆู่ มีใครข้ึนไป บนเวทีเพอ่ื เข่นฆ่าผคู้ น ขอเพียงไม่ถึงตาย กต็ อ้ งแสดงต่อจนจบ นกั แสดงกเ็ ป็นเช่นน้ี หากทาใหพ้ วกคนใหญ่คนโตโมโหจะ เคราะห์ร้าย

นกั แสดงส่งเสียงร้องราบนเวที คนท่ีอยหู่ อ้ งขา้ งๆ ซ่ึงถูกก้นั ดว้ ยม่านไขม่ ุกส่งเสียงช่ืนชม “ยอดเยยี่ ม” ไม่หยดุ ปาก ทองคากอ้ น แลว้ กอ้ นเล่าลอยลงไปที่ช้นั ล่าง ลว้ นหล่นลงบนถาดเงินอยา่ งเป็น ระเบียบเรียบร้อย ไม่มีแตกแถว เสียงร้องโห่ฮาท่ีช้นั ล่างยง่ิ ดงั ลน่ั พวกนกั แสดงออกท่าออกทางกนั อยา่ งเตม็ ท่ี ส่งเสียงร้องราสุด ความสามารถ กระทง่ั เส้นเอน็ ขา้ งลาคอตึงจนแทบขาด พอขบั ขานมาถึงตอนที่กล่าววา่ “ขา้ ตดั สินใจแลว้ อยา่ ได้ คดั คา้ น วนั น้ีขา้ ตอ้ งกาชยั กองทพั จะไดม้ ีกาลงั ใจต่อสูก้ บั ทหาร ฮน่ั ” จีเหิงพลนั หุบพดั ในมือแลว้ ลุกข้ึนยนื เขาแหวกม่านไขม่ ุก เดินออกไป คนอ่ืนๆ ที่อยใู่ นหอ้ งรีบติดตามไม่ห่าง เห็นชายหนุ่มใน อาภรณ์สีแดงเดินไปยงั หอ้ งขา้ งๆ ที่โยนทองคากอ้ นตกรางวลั อยา่ ง ไม่ขาดสายน้นั ใชพ้ ดั แหวกม่านเขา้ ไปโดยไม่ไดร้ ับเชิญ เป็นแขก กลุ่มหน่ึง

บนโตะ๊ มีสุราอาหารพร้อมมลู ท้งั เน้ือและสุราขาว ท่ีโตะ๊ มีอยู่ ดว้ ยกนั เจด็ คน ต่างแต่งกายธรรมดา สวมรองเทา้ หุม้ ขอ้ รูปร่าง กายาคลา้ ยทหาร ผทู้ ่ีเป็นหวั หนา้ คือชายวยั กลางคน ร่างกายสูงใหญ่ หล่อเหลาบึกบึน ในมือถือมีดส้นั ออกแรงหน่ั เน้ือววั ออกมาชิ้น หน่ึง แลว้ ส่งเขา้ ปากเค้ียวคาโต เขาเงยหนา้ ยกไหสุราข้ึนด่ืม ทาเอา คนมองพลอยหิวไปดว้ ยคนผนู้ ้ีไม่ใช่ใครอื่น กค็ ือเซ่ียจิ้นอ๋องอิน ทหารอารักขาหกนายที่อยดู่ า้ นหลงั จีเหิงพลนั เดินข้ึนหนา้ เซ่ียจิ้นอ๋องด่ืมเสร็จกส็ ะบดั ไหสุราแลว้ เช็ดปาก ก่อนจะสบถ ออกมาดว้ ยความสะใจ แลว้ จึงมองจีเหิงพลางหวั เราะลน่ั กล่าววา่ “ซู่กว๋ั กงกอ็ ยทู่ ่ีน่ีเหมือนกนั รึ เชิญๆ” จีเหิงไม่ปฏิเสธ เขานงั่ ลงอยา่ งผอ่ นคลาย หอ้ งน้ีกวา้ งขวางโอ่อ่า โตะ๊ ตวั ยาวตรงกลางมีคนของ เซ่ียจิ้นอ๋องนงั่ อยเู่ พยี งคร่ึง ราวกบั เวน้ ท่ีวา่ งอีกคร่ึงหน่ึงใหจ้ ีเหิง เหมือนรู้มาต้งั แตต่ น้ แลว้ วา่ จีเหิงจะปรากฏตวั พวกเขาท้งั สองนงั่

อยทู่ ี่หวั โต๊ะคนละฟากเซี่ยจิ้นอ๋องชูไหสุราใหเ้ ขา จีเหิงหวั เราะ เบาๆ รอเหวนิ จ้ีส่งสุราใหจ้ อกหน่ึง เขาจึงใชม้ ือค้าศีรษะ แลว้ เงย หนา้ ด่ืมสุรา ท่วงท่าสุขมุ สง่างาม รวดเดียวจนหมดจอก จีเหิงเผยอริมฝีปาก “เซ่ียจิ้นอ๋องตามหาตวั ยากจริงๆ” “แต่กย็ งั ถูกซู่กวั๋ กงหาพบจนได”้ เซี่ยจิ้นอ๋องหวั เราะอยา่ งไม่ แยแส “คล่ืนลกู ใหม่มกั โหมทบั คลื่นลูกเก่า” วา่ แลว้ กช็ ูไหข้ึน “เชิญ” เสียงของหญิงสาวดา้ นนอก เสียงหยอกลอ้ ของผชู้ าย เสียงร้อง โห่ฮาของผชู้ ม ในเวลาน้ีลว้ นจางหาย ยกเวน้ แขกที่อยบู่ นโต๊ะหลงั ม่านไขม่ ุก มีเพยี งคณะละครดา้ นนอกที่ส่งเสียงทาการแสดงไม่ หยดุ

“เมฆาพรางแสงจนั ทร์ ยนิ เสียงกลองในลมหนาว อนาถใจ เหลือจะกล่าว จาเรื่องราวนบั แต่เขา้ สนามรบ ไม่รู้ผา่ นความลาบาก มากเพียงใด เมื่อไหร่จะกลบั บา้ นไดส้ มใจปรารถนา สงคราม ทาลายทกุ ทิวา...” ฮูจีหมุนตวั กลบั น้าเสียงน้นั โศกเศร้าน่าเวทนา “ฮูจีเป็นผหู้ ญิงของท่านอ๋องแควน้ ซีฉู่ บุตรสาวของชนช้นั สูง ช่าชองกระบ่ีและตารามาต้งั แต่เยาวว์ ยั หลงั จากติดตามท่านอ๋องมา เหนือจรดใตพ้ บพานเพียงความยากเขญ็ ไม่รู้จะสงบสุขเมื่อใด” “ฮูจี ฮูจี” เป็นคาท่ีเซี่ยจิ้นอ๋องเอ่ยออกมาจากริมฝีปาก สีหนา้ ของเขาหม่นหมอง ราวกบั คิดอะไรข้ึนได้ จนตอ้ งดื่มสุราอึกหน่ึง เพ่ือดบั ความกลดั กลุม้ จีเหิงมองฝ่ ายตรงขา้ ม ก่อนจะกล่าวราวกบั ยมิ้ เยาะ “ท่ี เซี่ยจิ้นอ๋องเอ่ยเช่นน้นั ไม่รู้วา่ คิดถึงหลินโหรวเจีย หรือวา่ อวหี๋ งเย่ มารดาของขา้ กนั แน่”

เซี่ยจิ้นอ๋องท่ีกาลงั ยกไหสุราพลนั ชะงกั ครู่หน่ึงจึงมองจีเหิง แลว้ หวั เราะเสียงดงั กงั วาน “หงเย่ ลูกชายที่หงเยใ่ หก้ าเนิด ช่าง ฉลาดเหมือนกบั นางเสียจริง” จีเหิงหยบิ กาสุรามารินใหต้ วั เองจอกหน่ึง เขาจิบเขา้ ไปหน่ึงคา แลว้ กล่าวกล้วั หวั เราะ “น่าเสียดาย ใหฉ้ ลาดอยา่ งไรกย็ งั ตอ้ งตาย ดว้ ยน้ามือของเซี่ยจิ้นอ๋อง” ประโยคน้ีชดั ถอ้ ยชดั คานกั แขกเหรื่อที่หวั เราะกนั อยา่ ง คร้ืนเครงในตอนแรกต่างเงียบกริบ ไม่วา่ จะเป็นบุรุษร่างกายา หรือ บรรดาคุณชายตระกลู ใหญ่ ลว้ นทาเหมือนกบั ไม่ไดย้ นิ ประโยค สนทนาเหล่าน้นั พวกเขายงั คงดื่มกินกนั ตอ่ ไป เพยี งแต่ไม่มีใครพดู อะไรออกมา

บทท่ี 360 ลูกผู้ชายต้องเหีย้ มโหด บรรยากาศบนโตะ๊ อาหารเงียบงนั จนน่าแปลก สถานการณ์อนั ผดิ ปกติน้ี ก่อใหเ้ กิดบรรยากาศที่ชวนโศกเศร้าเวทนา ละครดา้ นนอกยงั คงแสดงต่อไป กระทง่ั ดาเนินมาถึงตอนที่ หนั ซิ่น ผมู้ ีความดีความชอบสง่ั ทหารดกั ซุ่มไวร้ อบดา้ น ใหม้ า้ บุก ข้ึนเขา นกั รบท้งั แปดออกศึก หลี่จว่ั เชอพาเซี่ยงอวเี่ ขา้ สู่สนามรบ “เซี่ยจิ้นอ๋อง” จีเหิงกล่าวพร้อมรอยยมิ้ “สงั่ ใหท้ หารดกั ซุ่มอยู่ รอบดา้ น ละครฉากน้ีคุน้ ตาใช่หรือไม่ ชวนใหค้ ิดถึงอะไรๆ ท่ีผา่ น มา ตอ้ งใหข้ า้ ช่วยฟ้ื นความจาหรือเปล่า เมื่อยส่ี ิบสามปี ก่อนที่วดั หง ซาน เจา้ หลอกล่อพ่นี อ้ งของตน ซ่ึงกค็ ือทา่ นพอ่ ของขา้ เขา้ สู่ หลุมพรางท่ีเตม็ ไปดว้ ยพลธนูนบั ร้อย มิหนาซ้าลูกธนูยงั อาบดว้ ยยา พษิ ใตห้ ลา้ ต่างยกยอ่ งชื่นชมวา่ เซี่ยจิ้นอ๋องเป็นลูกผชู้ ายท่ีองอาจ กลา้ หาญ แต่คงลืมไปประโยคหน่ึง... ลูกผชู้ ายตอ้ งเห้ียมโหด ใช่ หรือไม่”

เซี่ยจิ้นอ๋องมองชายหนุ่มท่ีอยตู่ รงหนา้ เขาผนู้ ้ีหนา้ ตาหล่อ เหลา ต่อใหพ้ ดู ถึงเร่ืองน่าเวทนาของพอ่ แม่แทๆ้ กย็ งั สามารถเผย รอยยมิ้ เยน็ ชาออกมาใหเ้ ห็น เป็นรอยยมิ้ ที่โหดเห้ียมน่าเกรงขาม ราวกบั ตอ้ งการจะดื่มเลือดกลืนเน้ือ หากไม่ระวงั อาจตกลงไปใน หลุมพราง จนไมส่ ามารถคลานกลบั ข้ึนมาไดอ้ ีก ภาพของจีเหิงที่อยตู่ รงหนา้ พลนั เปลี่ยนเป็นพร่ามวั ราวกบั ได้ เห็นจีหมิงหนั สหายรักที่มกั จะหวั เราะเสียงดงั พลางตบไหล่เขาคน น้นั แลว้ ยงั รู้สึกเหมือนเห็นอวห๋ี งเยผ่ งู้ ดงามและฉลาดเฉลียว เม่ือยสี่ ิบสามปี ก่อน พวกตงเซ่ียบุกเขา้ มา ขณะน้นั แมท่ พั จินอู่ ที่อายยุ งั นอ้ ยไดน้ าทพั ออกรบ ทางดา้ นอวหี๋ งเยซ่ ่ึงรอจีหมิงหนั อยใู่ นเมืองเยยี่ นจิงน้นั สามียงั ไม่ทนั กลบั มากป็ ่ วยหนกั จนไม่มีทาง รักษา คนท้งั หลายต่างไม่รู้วา่ เร่ืองน้ีมีเง่ือนงาแอบแฝง เห็นเพียงวา่ ขา้ รับใชต้ ระกลู จีถูกเปลี่ยนใหม่ท้งั หมด นบั แต่น้นั กไ็ ม่มีเบาะแส ของจีหมิงหนั อีกเลย เหลือไวเ้ พียงจีเหิงกบั แม่ทพั ผเู้ ฒา่ จีแคส่ องคน

ความจริงเป็นอยา่ งไร กลบั ไม่มีใครสนใจหาคาตอบ เวลา คลา้ ยดงั่ วารี ท่วมทบั เหตุการณ์ท้งั หมดจนกลายเป็นซากปรักหกั พงั ท่ีจมอยใู่ ตน้ ้า สุดทา้ ยกไ็ ม่มีใครพดู ถึง แต่ใช่วา่ ทุกคนจะลืมเลือน ไปเสียหมด วา่ แทจ้ ริงแลว้ อวห๋ี งเยต่ ายอยา่ งไร เซี่ยจิ้นอ๋องนึกถึงเที่ยงวนั น้นั เมื่อยสี่ ิบกวา่ ปี ก่อน เขากบั ไทเฮา พะเนา้ พะนอกนั อยทู่ ่ีมุมหน่ึงของวงั หลวง คิดไม่ถึงวา่ อวห๋ี งเยจ่ ะ ปรากฏตวั ข้ึนในเวลาน้นั นางผา่ นมาพอดิบพอดี แมแ้ ต่คนดูตน้ ทาง กย็ งั ไม่เห็น จนถึงตอนน้ี เซ่ียจิ้นอ๋องยงั นึกหาเหตุผลไมไ่ ดว้ า่ เหตุ ใดอวหี๋ งเยถ่ ึงปรากฏตวั ข้ึนในเวลาน้นั แต่น่ีเป็นความผดิ ร้ายแรงในราชสานกั มีโทษถึงข้นั ประหาร ชีวติ เซี่ยจิ้นอ๋องยงั รู้สึกลงั เลอยบู่ า้ ง ทวา่ ไทเฮาเป็นฝ่ ายเรียกคน สนิทใหม้ าจบั ตวั อวห๋ี งเยไ่ ว้

อวหี๋ งเยใ่ หก้ าเนิดจีเหิงไดไ้ ม่ถึงหน่ึงปี เซี่ยจิ้นอ๋องจึงทาใจ กาจดั ไม่ลง บุตรสาวตระกลู อวคี๋ นน้ี แมจ้ ะเป็นแคล่ ูกอนุแต่กม็ ี ช่ือเสียงเลื่องลือ นบั เป็นโฉมสะคราญอนั ดบั หน่ึงและเป็นคนรัก ของจีหมิงหนั อีกท้งั ยงั เคยดีต่อกนั มาก่อน เขายงั คงจาไดถ้ ึง เร่ืองราวในอดีต ตอนท่ีไปพบอวห๋ี งเยเ่ ป็นเพือ่ นจีหมิงหนั ร่วมด่ืม สุรา ร้องราทาเพลงกนั อยา่ งสนุกสนาน วนั ช่ืนคืนสุขกลบั กลายเป็น ไล่เข่นฆ่า เขาจะลงมือสงั หารภรรยาของพ่ีนอ้ งที่แสนดีผนู้ ้นั ได้ อยา่ งไร หลินโหรวเจียมองเขาแลว้ กล่าวอยา่ งเยอื กเยน็ “เซ่ียจิ้นอ๋อง เจา้ อยากใหข้ า้ ตายใช่ไหม” ชว่ั ขณะน้นั เซี่ยจิ้นอ๋องพลนั ฉุกคิด จู่ๆ เขากก็ ระจ่างแจง้ เซี่ยจิ้นอ๋องไม่ลงั เลอีกต่อไป เขาสง่ั ใหล้ ูกนอ้ งขืนใจอวห๋ี งเยแ่ ลว้ ลง มือสงั หารนางเสีย ตกกลางคืนคอ่ ยนาศพไปโยนท่ีหนา้ ประตูบา้ น ตระกลู จี มีเพยี งวธิ ีการน้ี ตระกลู จีถึงจะไม่กลา้ ป่ าวร้องเพราะตอ้ ง รักษาชื่อเสียงของวงศต์ ระกลู

จีหมิงหนั พีน่ อ้ งคนสนิทของเขาท่ีรักอวห๋ี งเยถ่ ึงเพยี งน้นั ยอ่ ม ไม่ยอมใหอ้ วห๋ี งเยท่ ี่ตายจากไปตอ้ งถูกครหา ท้งั หมดลว้ นเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ จีเหิงพลนั สะบดั พดั ในมือ อาภรณ์สีแดงของเขาดูสะดุดตาอยู่ ท่ามกลางความครึกคร้ืน น้าเสียงยงั คงแฝงรอยยมิ้ ทวา่ เป็นรอยยมิ้ ที่เยน็ ยะเยอื กนกั ใหร้ ู้สึกหนาวสะทา้ นไปถึงกระดูกดา “ศพของ ท่านแม่ในตอนน้นั ขา้ เห็นเองกบั ตา” คาพดู ง่ายๆ เพยี งประโยคเดียว ทาใหเ้ ซ่ียจิ้นอ๋องเขา้ ใจความ นยั ของจีเหิงอยา่ งฉบั พลนั เดก็ อายหุ น่ึงขวบจะจดจาอะไรได้ แต่กอ็ าจมีบางคนท่ีฝังใจ กบั ภาพเหตุการณ์เช่นน้นั ไปแลว้ เป็นความมืดมิดแรกในชีวติ ที่เขา สมั ผสั ได้ วนั เวลาดงั กล่าวมาถึงรวดเร็วเกินไป ดงั น้นั จีเหิงท่ีตกลง สู่นรกต้งั แต่เยาวว์ ยั จึงทาขอ้ ตกลงแลกเปลี่ยนกบั มารร้ายต้งั แต่ ตอนน้นั

เซ่ียจิ้นอ๋องหวั เราะลน่ั พลางยกสุราข้ึนดื่มอึกใหญๆ่ ก่อนจะ กล่าวกบั จีเหิง “ถา้ เช่นน้นั ตอ้ งขอโทษดว้ ยจริงๆ” ทุกอยา่ งลว้ นเป็นไปตามความคาดหมายของเซี่ยจิ้นอ๋องกบั หลินโหรวเจีย อวหี๋ งเยเ่ ป็นบุตรีขนุ นางตอ้ งโทษท่ีมีชนกั ติดหลงั ซ้ายงั เป็นลูกอนุ ก่อนหนา้ น้ีนางถูกส่งใหไ้ ปอยทู่ ่ีหอนางโลม จีหมิง หนั ไม่สนใจคาทดั ทานของตระกลู ตอ้ งการแต่งงานกบั อวห๋ี งเยใ่ ห้ จงได้ จนทาใหค้ นในบา้ นโกรธข้ึง เมื่ออวหี๋ งเยต่ ายไปเช่นน้นั จึง สมใจคนตระกลู จี เมื่อจีหมิงหนั ท่ีกลบั มาจากสนามรบรู้วา่ เมียรักตายจาก แลว้ ตอ้ งการเรียกร้องความเป็นธรรมใหก้ บั นาง จึงถูกผหู้ ลกั ผใู้ หญใ่ น ตระกลู ยบั ย้งั ไว้ พวกเขากล่าววา่ เรื่องน่าอบั อายเช่นน้ีไม่อาจปล่อยใหแ้ พร่ง พรายเพราะไมต่ อ้ งการใหต้ ระกลู จีกลายเป็นตวั ตลกของคนนอก ดงั น้นั การฝังศพนางโดยใชข้ อ้ อา้ งวา่ ป่ วยหนกั จนไม่มีทางรักษาจึง เป็นหนทางที่ดีแลว้ มิใช่หรือ... หรือเขาตอ้ งการใหค้ นท้งั โลกรู้วา่

ก่อนตายอวหี๋ งเยพ่ บเจอกบั อะไรมาบา้ ง อยากใหเ้ ป็นไปตามคา กล่าวที่วา่ ‘หญิงงามตายเพราะความงาม’ อยา่ งน้นั หรือ แมแ้ ต่ แม่ทพั ผเู้ ฒ่ายงั เกล้ียกล่อมจีหมิงหนั วา่ อยา่ ไดเ้ อะอะไป ใหย้ อมรับ สภาพเสีย จีหมิงหนั โกรธมาก ถึงข้นั ประกาศวา่ จะออกจากตระกลู จี ตดั สมั พนั ธ์และไม่เกี่ยวขอ้ งกนั อีก นบั แต่น้นั เขาจึงทิ้งจีเหิงไวข้ า้ งกาย แม่ทพั ผเู้ ฒ่า แลว้ ออกสืบหาร่องรอยฆาตกรตวั จริง นนั่ เป็นช่วงเวลาท่ีผา่ นไปอยา่ งยากลาบาก ความจริงเซ่ียจิ้นอ๋องไม่อยากฆ่าจีหมิงหนั ลูกผชู้ ายดีๆ ใตห้ ลา้ น้ียงั มีอีกนบั ไม่ถว้ น วรี บุรุษกย็ งั มีอีกมากมาย แต่ระหวา่ งเขากบั จีหมิงหนั ต่างฝ่ ายต่างช่ืนชมในกนั และกนั หวงั เพียงวา่ สกั วนั จะ สามารถเขา้ สู่สนามรบ ร่วมกนั ตา้ นขา้ ศึกศตั รู พวกเขาเคยพดู ถึง ดินแดนกลางทะเลทรายในทิศตะวนั ตก จนั ทร์เส้ียวเหนือภูเขาหิมะ เคยกล่าวถึงฝงู หมาป่ ากินเลือด บอ่ โคลนดูดที่เตม็ ไปดว้ ยฝงู อสรพษิ พวกเขาเคยแข่งกนั ด่ืมสุรา แลว้ ยงั เคยแขง่ ขี่มา้ ในสนามฝึก บางคน

อยดู่ ว้ ยกนั จนแก่เฒ่ายงั ไม่คุน้ เคย แต่บางคนพดู คุยกนั ไม่ก่ีประโยค กลบั สนิทสนมรู้ใจ เซ่ียจิ้นอ๋องรู้ดีวา่ สตรีที่ตนรักกวา่ ใครในโลกกค็ ือหลินโหรว เจีย ส่วนลูกผชู้ ายท่ีเขาชื่นชมยกยอ่ งกค็ ือจีหมิงหนั เคารพรักดุจพ่นี อ้ ง กลมเกลียวสมคั รสมาน เขาจะลงมือ จดั การจีหมิงหนั ลงคอไดอ้ ยา่ งไร ฮูจีกาลงั ทาการแสดง “นบั แตท่ ่ีขา้ ติดตามท่านอ๋องออกรบ เหนือจรดใต้ พบเจอความลาบากและทุกขย์ ากมาโดยตลอด จะ แคน้ กต็ อ้ งแคน้ พวกฉินท่ีไร้คุณธรรม จนชาวบา้ นเดือดร้อนไปทุก หยอ่ มหญา้ ” เซ่ียงอวกี่ ลบั ร้องวา่ “สู้รบกบั ทหารหลายคนในเขตทหารของ ชาวฮนั่ ผกู้ ลา้ จะป้องกนั พวกท่ีซุ่มทาร้ายไดอ้ ยา่ งไร”

จีเหิงยมิ้ บางๆ หยบิ ไข่มุกขนาดเทา่ หวั แม่มือออกมาเมด็ หน่ึง เพียงแคส่ ะบดั พดั ไข่มุกเมด็ น้นั กล็ อยออกไปนอกม่าน ไดย้ นิ เพยี ง เสียงดงั กงั วานของไขม่ ุกที่ตกกระทบลงในถว้ ยสีเขียวเลก็ ๆ ขา้ ง กอ้ นทองคาบนถาดเงินที่วางอยชู่ ้นั ล่าง “ฝีมือแม่นยานกั ” เซ่ียจิ้นอ๋องปรบมือชื่นชม “ฝีมือยงิ ธนูของเซี่ยจิ้นอ๋อง” จีเหิงกล่าวอยา่ งเคร่งขรึม “กย็ อด เยยี่ มเช่นกนั ” เซี่ยจิ้นอ๋องหวั เราะร่า แลว้ ไมไ่ ดก้ ลา่ วอะไรตอ่ หลงั จากอวห๋ี งเยต่ าย จีหมิงหนั กไ็ ม่ลดละท่ีจะตามหาฆาตกร ตวั จริง แมค้ นตระกลู จีไม่เห็นดว้ ย หรือต่อใหต้ อ้ งออกจากตระกลู ก็ ตาม จีหมิงหนั ยอมสละทุกอยา่ งเพอ่ื แกแ้ คน้ ใหก้ บั อวห๋ี งเย่ ตอนแรก เซี่ยจิ้นอ๋องกม็ ิไดใ้ ส่ใจ ทวา่ จีหมิงหนั กระทาการ อยา่ งรวดเร็ว... ผคู้ นต่างคิดวา่ คนเป็นแมท่ พั รู้จกั ทาสงครามแต่ไม่

ฉลาดวางแผน ทวา่ พวกเขาไม่รู้เลยวา่ แม่ทพั ผกู้ ลา้ อยา่ งจีหมิงหนั ยงั คิดอ่านวางแผนการไดอ้ ยา่ งแม่นยา เขาไม่ใช่คนโง่เขลาแมแ้ ต่นอ้ ย เขามีปัญญาล้าเลิศ ไม่นานกพ็ บร่องรอยเพ่ิมข้ึนทีละนิด เพยี งคนเดียวท่ีจีหมิงหนั ไม่ไดห้ วาดระแวงกค็ ือเซ่ียจิ้นอ๋อง เขาคงคิดไม่ถึงวา่ พ่นี อ้ งท่ีแสนดีจะมีเหตุผลอะไรใหต้ อ้ งมาฆ่าเมีย ของเขา จีหมิงหนั จึงนาร่องรอยท่ีสืบไดม้ าบอกกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง เซ่ียจิ้นอ๋องคอ่ ยๆ รับรู้ถึงอนั ตรายที่ใกลเ้ ขา้ มา แมว้ า่ หลกั ฐาน ท่ีไดม้ าจะยงั เชื่อมโยงไม่ถึงตวั เขากบั หลินโหรวเจีย แต่นานวนั เขา้ เขากบั หลินโหรวเจียกค็ งหนีความผดิ ไม่พน้ ตวั เขาเองยงั ไม่เท่าไร แต่หลินโหรวเจียน้นั จะตายไมไ่ ด้ นาง กาลงั ต้งั ครรภ์ ในวงั หลวง เน่ืองจากเหตุการณ์ใหร้ ้ายพระสนมคนโปรด เพอ่ื แสดงความบริสุทธ์ิของตน หลินโหรวเจียจึงออกมาบาเพญ็ เพยี รอยู่