เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

อ่ืนใหก้ บั เจา้ เป็นการตอบแทน พดู มาถึงตอนน้ีแลว้ ขา้ ขอสรุปวา่ เจา้ มนั เป็นหญิงท่ีเห็นแก่ตวั ” ไทเฮากรีดร้องเสียงแหลม “หุบปาก เหลวไหลสิ้นดี เซี่ยจิ้ นอ๋องรักขา้ เจา้ จะรู้อะไร เขารักขา้ ” เจียงหลีเผยอมุมปาก สีหนา้ และแววตาของนางกด็ ูคลา้ ยกบั จี เหิงในอดีตมาก “เจา้ รู้หรือไม่วา่ เหตุใดเซี่ยจิ้นอ๋องถึงไม่เหมือนจีห มิงหนั เหตุใดเซ่ียจิ้นอ๋องถึงไม่แต่งกบั เจา้ ” ไทเฮาสะดุง้ พลางเอ่ยถาม “ทาไม” สายตาที่นางใชม้ องเจียง หลีน้นั เตม็ ไปดว้ ยความต่ืนตระหนก คลา้ ยดงั่ ใหค้ วามสาคญั กบั คาตอบน้ีมาก ใช่แลว้ ตลอดระยะเวลาหลายสิบปี คาถามน้ีรุมเร้า นางมาโดยตลอด แต่เพราะความเยอ่ หยงิ่ ทะนงตนของนาง ทาให้ หลินโหรวเจียไม่ยอมถามเซ่ียจิ้นอ๋อง ส่วนคนรอบตวั นางกไ็ ม่มี ใครกลา้ ตอบคาถามถึงเร่ืองน้ี

“เพราะวา่ เจา้ ไม่คูค่ วร” เจียงหลีกล่าวชา้ ๆ ชดั ๆ ทีละถอ้ ยคา “อวหี๋ งเยเ่ ป็นสาวงามประจาเมือง ฉลาดรอบรู้ ถึงแมต้ กอบั ไป อยใู่ นหอนางโลมแต่กด็ ารงตนอยา่ งบริสุทธ์ิผดุ ผอ่ ง ส่วนเจา้ มีดี อะไร เป็นแค่หญิงน่าเบ่ือ ใจแคบ เห็นแก่ตวั ท้งั ยงั อามหิตและ อ่อนแอ โกรธแลว้ กพ็ าลเกลียดชงั ใครต่อใคร เจา้ นึกวา่ เซ่ียจิ้นอ๋อง ไม่รู้เท่าทนั อยา่ งน้นั หรือ ตอนที่เจา้ วางแผนฆ่าอวหี๋ งเย่ เจา้ คิดวา่ เซ่ีย จิ้นอ๋องไม่รู้เบ้ืองลึกเบ้ืองหลงั จริงรึ ตามความเห็นของขา้ เซี่ยจิ้ นอ๋องอาจจะรู้สาเหตุที่แทจ้ ริงอยแู่ ลว้ กเ็ ป็นได้ หลายปี ท่ีผา่ นมา เขา ถึงไม่เคยคิดจะพาเจา้ หนีไป กลบั ปล่อยใหอ้ ยใู่ นวงั หลวงที่เยย่ี นจิง เพยี งลาพงั ” ร่างของไทเฮาสนั่ เทิ้มอยา่ งรุนแรง ริมฝีปากของนางเริ่มขาว ซีด สีหนา้ ยา่ แยน่ กั

เจียงหลีรู้วา่ ตอนน้นั หลินโหรวเจียเลือกท่ีจะยมื มือฆ่าคน โดย ไม่พดู ตรงๆ กบั เซี่ยจิ้นอ๋องวา่ ตอ้ งการใหเ้ ขาสงั หารอวห๋ี งเย่ เห็นได้ ชดั วา่ นางยงั คงใส่ใจภาพพจนข์ องตนในสายตาเซ่ียจิ้นอ๋อง แมจ้ ะ ไม่รู้วา่ อดีตของไทเฮาและเซี่ยจิ้นอ๋องเป็นอยา่ งไร แต่กส็ ามารถเดา ไดว้ า่ ตลอดชีวติ น้ีของไทเฮา สิ่งท่ีนางผกู ใจต้งั มน่ั เหนืออื่นใดกค็ ือ เซ่ียจิ้นอ๋อง แมแ้ ต่อินจือหลีท่ีเป็นบุตรชาย กย็ งั ไม่สาคญั เทียบเท่า กบั เซ่ียจิ้นอ๋อง เพือ่ จีเหิงแลว้ เจียงหลีกไ็ ม่อาจปลอ่ ยไทเฮาใหอ้ ยอู่ ยา่ งสบาย ใจไดเ้ ช่นกนั อีกฝ่ ายจะตอ้ งมีชีวติ อยทู่ ่ามกลางความเจบ็ ปวดทุกข์ ทรมาน จนกวา่ จะตายตกไปตามกนั ต่อใหน้ างตอ้ งสร้างเรื่องโกหก กจ็ ะบีบค้นั และทาลายความถือดีคดิ วา่ สิ่งท่ีตนเองทาน้นั ถูกตอ้ ง ของไทเฮาลงใหจ้ งได้ “ไม่วา่ อยา่ งไร ในอดีตเซ่ียจิ้นอ๋องกถ็ ือวา่ เป็นวรี บุรุษ วาง ตวั อยา่ งเปิ ดเผยชดั เจนตลอดมา แต่พอเป็นเร่ืองของเจา้ ดูเถิดวา่ เขา

ทาอะไรลงไปบา้ ง เข่นฆ่าครอบครัวสหายรัก สงั หารลูกเมียของ ตวั เอง ถูกผคู้ นครหา ก่นด่า ตายไปพร้อมกบั เสียงสาปแช่ง เจา้ คิดวา่ หลายปี ที่ผา่ นมาน้ีเขาจะเคยนึกเสียใจบา้ งไหม เสียใจที่ตนเองตอ้ ง มารู้จกั เจา้ หากสามารถเร่ิมตน้ ใหม่อีกคร้ัง เขาคงไม่อยากพบกบั เจา้ อีกเป็ นแน่” สายตาของไทเฮาฉายแววต่ืนตระหนก ขณะพมึ พาวา่ “เป็นไป ไม่ได้ เขารักขา้ ... เขารักขา้ ...” “ตื่นไดแ้ ลว้ ” เจียงหลีกล่าวเสียงเขม้ “ลองดูตวั เองในคนั ฉ่องสิ เจา้ มนั กแ็ คห่ ญิงชราคนหน่ึง อดีตท่ีผา่ นมารึกไ็ ร้ซ่ึงคุณความดีใดๆ ใหค้ ู่ควรแก่การคิดถึง เจา้ นึกวา่ ฆ่าอวห๋ี งเยแ่ ลว้ ตวั เองจะไดร้ ับชยั ชนะหรือ เปล่าเลย อวหี๋ งเยย่ งั คงงดงามตราบชวั่ นิรันดร์ แมก้ ระทง่ั ล่วงลบั ไปแลว้ กย็ งั เป็นที่รักของจีหมิงหนั และอยใู่ นความทรงจา ของบุตรชาย แต่สาหรับเจา้ ... เจา้ เหลืออะไรบา้ ง เป็นเพราะเจา้ อินจือหลีถึงตอ้ งกลายเป็นลูกขนุ นางกบฏ ไดร้ ับความอบั อาย

เพราะชาติกาเนิดน้ี ก่อนท่ีเซี่ยจิ้นอ๋องจะตายเขาคงไม่ทิ้งคาสง่ั เสีย ใดๆ มาถึงเจา้ สินะ นน่ั เพราะสาเหตุใดเล่า อาจเพราะวา่ ในท่ีสุดเขา กไ็ ดร้ ับการปลดปล่อยเสียที ตอนน้ีเขาสามารถตดั ขาดจากเจา้ ไม่มี วนั ไดพ้ บกนั อีกตลอดไป” “ไม่...” หลินโหรวเจียกรีดร้องดว้ ยน้าเสียงอนั เจบ็ ปวด ขณะ หนั ไปมองคนั ฉ่องตรงหนา้ ผหู้ ญิงในน้นั มีผมหงอกขาว หางตา ปรากฏริ้วรอยเหี่ยวยน่ บางๆ ใบหนา้ ของนางมิไดง้ ดงามเยาวว์ ยั เหมือนในอดีต ไม่ใช่สตรีที่เขินอายจนหนา้ แดงไดง้ ่ายๆ เหมือน วนั วาน ราวกบั เป็นคนละคนกบั คุณหนูหลินที่พบกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง บนทางข้ึนเขานางน้นั เซ่ียจิ้นอ๋องนึกเสียใจหรือ ในใจของหลินโหรวเจียเกิด ความรู้สึกหวาดกลวั และอบั จนหนทาง ตลอดมานางอาศยั ความรัก ของเซ่ียจิ้นอ๋องหล่อเล้ียงใหม้ ีชีวติ อยไู่ ด้ ต่อใหเ้ ซ่ียจิ้นอ๋องตายจาก

นางกย็ ดึ มน่ั แต่เพยี งวา่ ลมหายใจสุดทา้ ยเขากย็ งั คงรักนาง ตลอด ชีวติ ของนางจึงนบั วา่ ไม่สูญเปล่าแลว้ แต่เจียงหลีกลบั ฉีกความฝันอนั สวยหรูของนางไปอยา่ ง หนา้ ตาเฉย ทาใหน้ างกลายเป็นตวั ตลก ไร้ซ่ึงศกั ด์ิศรี เหมือนสตรีท่ี ถูกเซี่ยจิ้นอ๋องทอดทิ้ง เซี่ยจิ้นอ๋องไม่รักนางแลว้ จริงหรือ เม่ือหลายปี ก่อนเขาไม่รัก นางเพราะความโหดเห้ียม เห็นแก่ตวั คิดเข่นฆ่าอวห๋ี งเยจ่ นตาย ดงั น้นั เซ่ียจิ้นอ๋องจึงไม่ยอมพานางหนีไป แต่ทิ้งใหแ้ ก่ชราอยใู่ นวงั หลวง นางเสียเวลาไปอยา่ งสูญเปล่า ตอ้ งอยทู่ ่ีนี่ไปจนชว่ั ชีวติ ไทเฮาหยบิ ถว้ ยชาท่ีอยบู่ นโต๊ะข้ึนมาดว้ ยความสิ้นหวงั แลว้ ขวา้ งใส่คนั ฉ่องตรงหนา้ สุดแรง ถว้ ยชาแตกกระจายเตม็ พ้ืน เงา ของหญิงในคนั ฉ่องบิดเบ้ียว เศษกระเบ้ืองบาดมือนาง ทวา่

หลินโหรวเจียกลบั ไม่รู้สึกเจบ็ แมแ้ ต่นอ้ ย ปากยงั คงพึมพาวา่ “เป็นไปไมไ่ ด้ เขารักขา้ ... เขารักขา้ ...” ซูกงกงที่อยดู่ า้ นนอกไดย้ นิ เสียงกร็ ีบเอ่ยเรียก “คุณหนูรอง เจียง” เจียงหลีพลนั กล่าว “ไม่เป็นไร ท่านกงกง” นางมองหลิน โหรวเจีย สายตาของอีกฝ่ ายสบั สนวา้ วนุ่ มิไดจ้ บั จอ้ งมาท่ีเจียงหลี แต่ลงไปนงั่ กมุ หวั ตวั เองอยบู่ นพ้นื ท่าทีหยง่ิ ยโสที่มีมาต้งั แต่ตน้ หายไปจนหมดสิ้น ราวกบั ส่ิงที่หล่อเล้ียงใหน้ างหยงิ่ ทะนงไดแ้ ตก สลายในพริบตา ใบหนา้ แสดงความรู้สึกปวดร้าวแสนสาหสั

บทท่ี 384 น่ีเป็ นกำรกระทำท่โี หดร้ำย เจียงหลีมองอีกฝ่ ายดว้ ยสายตาเยน็ ชา ก่อนจะหนั หลงั เดินออก จากประตูไป นางไม่จาเป็นตอ้ งพดู อะไรใหม้ ากความอีก หลิน โหรวเจียยงั คงถูกขงั อยทู่ ี่นี่ ลาพงั แคค่ วามอ่อนแอและทุกขท์ รมาน ใจกเ็ พียงพอจะทาลายตวั ตนของนางใหส้ ูญสิ้นแลว้ ตลอดชีวติ น้ี ของหลินโหรวเจีย ดารงอยเู่ พ่อื ใหไ้ ดม้ าซ่ึงความรักท่ีสมบูรณ์ ไม่ วา่ ความรักน้ีจะบิดเบ้ียวไปแลว้ กต็ าม... เมื่อมีใครสกั คนมาบอก นางวา่ ความรักคร้ังน้ีเป็นส่ิงจอมปลอม ความเห้ียมโหดของนางทา ใหค้ วามรักสลายไปนานแลว้ หลินโหรวเจียจึงต่ืนข้ึนมาจากภาพ ฝันอนั สวยงามที่ตวั เองจินตนาการไว้ เจียงหลีไม่สามารถทาใหฮ้ ่องเตห้ งเซ่ียวสง่ั ประหารไทเฮาได้ แต่สาหรับหลินโหรวเจียแลว้ ความตายดูจะง่ายดายเกินไปจริงๆ บางคร้ัง จมอยกู่ บั จิตใจที่ทุกขท์ รมานยงั เจบ็ ปวดกวา่ บาดแผลทาง

ร่างกายนบั หม่ืนเท่า ใหน้ างอยทู่ ่ีน่ี คอ่ ยๆ ชดใชค้ วามผดิ ท่ีตนไดก้ ่อ ไวใ้ นอดีตกแ็ ลว้ กนั ซูกงกงที่อยหู่ นา้ ประตูกล่าวพร้อมรอยยมิ้ “คุณหนูรองเจียง เสร็จธุระแลว้ หรือ” เบ้ืองหลงั มีเสียงร้องครวญครางดว้ ยความเจบ็ ปวดของหลิน โหรวเจียดงั แวว่ มา เจียงหลีรู้วา่ หลงั จากที่นางกลบั ไป ซูกงกงจะนา เรื่องท้งั หมดท่ีเกิดข้ึนไปกราบทูลฮ่องเตห้ งเซ่ียว ส่วนฮ่องเต้ หงเซี่ยวจะคิดอยา่ งไรน้นั นางไม่ไยดีแมแ้ ต่นอ้ ย เจียงหลีไม่อยากเห็นหลินโหรวเจียอยอู่ ยา่ งสุขสบาย นางเจบ็ แคน้ แทนจีเหิง ความเจบ็ ปวดท่ีจีเหิงในวยั เยาวต์ อ้ งทนรับ กค็ วรจะ ใหห้ ลินโหรวเจียไดล้ ิ้มรสเสียบา้ ง หลินโหรวเจียทาลายสิ่งล้าค่า ของจีเหิง เจียงหลีกจ็ ะทาลายความรักที่เป็นส่ิงล้าคา่ ของหลินโหรว เจียเหมือนกนั

น่ีเป็นการกระทาที่โหดร้ายหรือ เจียงหลีไม่รู้สึกเช่นน้นั นาง แค่ตอ้ งการทวงความยตุ ิธรรมกลบั คืนมา นบั แต่คร้ังก่อนท่ีเจียงหลีไดพ้ บกบั ไทเฮาในวงั หลวง วนั เวลา กผ็ า่ นไปอยา่ งเช่ืองชา้ ฮ่องเตห้ งเซ่ียวมิไดร้ ับสง่ั ถามวา่ แทจ้ ริงแลว้ นางพดู อะไรกบั ไทเฮา เจียงหลีเองกไ็ ม่ไดก้ ล่าวถึงเช่นกนั ส่วนเจียงหยวนป๋ัวกไ็ ม่มี เวลาซกั ไซไ้ ล่เลียง ทางดา้ นฮูหยนิ ผเู้ ฒ่า พอไดย้ นิ วา่ ที่หยง่ โจวมี หมอเทวดา สามารถรักษาอาการทางประสาทได้ กต็ ้งั ใจวา่ หลงั จาก ท่ีเจียงหยวนปั๋วลาออกแลว้ จะพาเจียงโยว่ เหยาไปที่นนั่ เพือ่ ดูวา่ จะ สามารถรักษาเจียงโยว่ เหยาใหฟ้ ้ื นฟสู ติกลบั มาไดห้ รือไม่ สาหรับเร่ืองลาออกจากตาแหน่งน้นั ท่าทีที่คนตระกลู เจียง แสดงออกกลบั สงบเสงี่ยมกวา่ ที่คิด มีรุ่งเรืองกต็ อ้ งมีตกอบั ถึง ตอนน้ีตระกลู เจียงยงั สามารถรักษาตวั รอดไดน้ บั วา่ ไม่ง่ายเลย เมื่อ

ไม่มีลาภยศสรรเสริญใหฝ้ ักใฝ่ คนเรากม็ กั จะใหค้ วามสาคญั กบั ญาติมิตรข้ึนมา ดงั น้นั เร่ืองของเจียงโยว่ เหยาจึงกลายเป็นประเดน็ สาคญั สาหรับตระกลู เจียงทนั ที เจียงหยวนปั๋วกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเคยถามเจียงหลีอยา่ งออ้ มคอ้ ม วา่ นางอยากเดินทางไปท่ีหยง่ โจวหรือไม่ เมืองหยง่ โจวอยทู่ างตอน เหนือของชิงโจว ยอ่ มปลอดภยั มากเช่นกนั เจียงหลีสามารถไปอยทู่ ี่ หยง่ โจวสกั ระยะ รอใหจ้ ีเหิงเขา้ เมืองหลวงเมื่อไรคอ่ ยกลบั เยย่ี นจิง แต่กถ็ ูกเจียงหลีปฏิเสธ นางแสดงเจตจานงวา่ อยา่ งไรกจ็ ะอยทู่ ่ีเมือง เยย่ี นจิงเพื่อรอการกลบั มาของจีเหิง ท่าทีของนางหนกั แน่นนกั ต่อมาเจียงหยวนป๋ัวกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่า จึงไม่ถามอะไรอีก ในช่วงน้ีเจียงหยวนปั๋วสะสางธุระต่างๆ ได้ พอสมควร หนงั สือลาออกกท็ ูลเกลา้ ฯ ข้ึนไปแลว้ เช่นกนั ฮ่องเตห้ ง เซี่ยวมิไดท้ รงขดั ขวางจริงดงั คาด แมแ้ ต่หวา่ นลอ้ มใหด้ ารง ตาแหน่งต่อไปสกั นิดกไ็ ม่มี ทวา่ กลบั ทรงอนุมตั ิอยา่ งรวดเร็ว

ดงั น้นั ภายใตค้ วามโชคดีน้ี เจียงหยวนปั๋วกบั เจียงหยวนผงิ สองพ่ี นอ้ งยงั อดเหง่ือตกไม่ได้ ความรู้สึกเสียใจที่มีแต่เดิมหายวบั ไปใน พริบตา ฤดูใบไมผ้ ลิผา่ นพน้ ไปเช่นน้ี ฤดูร้อนมาเยอื นอีกคร้ัง ท่ามกลางอากาศอนั อบอา้ วในช่วงฤดูร้อน กม็ ีข่าวด่วนจากเมืองชิง โจวส่งมาอยบู่ ่อยคร้ัง กองกาลงั จินอูท่ ี่จีเหิงเป็นผนู้ าทพั ยดึ พ้นื ที่ กลบั คืนมาไดใ้ นหลายหมู่บา้ น อินจือหลีถอยร่นไปทางตอนใต้ เพราะสงครามยดื เยอ้ื มาเป็นเวลานาน ทหารของท้งั สองฝ่ ายต่างก็ อ่อนลา้ อินจือหลีเนน้ หนกั ไปทางดา้ นกลศึก ส่วนกองกาลงั จินอู่ข องจีเหิงกไ็ ม่ต่างจากทหารมา้ มงั กรเหินในตอนน้นั คล่องแคล่ว วอ่ งไว ขวญั และกาลงั ใจเตม็ เป่ี ยม ภายใตส้ ถานการณ์เช่นน้ี จีเหิง เป็นฝ่ ายไดเ้ ปรียบ เทียบกบั การศึกอนั ยดื เยอ้ื ก่อนหนา้ สงครามกาลงั พลิกโฉมไปในอีกรูปแบบ

ขา่ วด่วนท่ีส่งมา ทาใหค้ วามกงั วลใจเกี่ยวกบั ภยั สงครามของ ชาวเมืองเยย่ี นจิงคลายลง เมืองหลวงยงั คงสงบสุข เม่ือเยซ่ ื่อเจี๋ยพดู ถึงเร่ืองน้ีกบั เจียงหลี ยงั กล่าววา่ แมท้ หารตระกลู อินจะเก่งกาจ แต่ อินจือหลีกย็ งั เป็นคนหนุ่มอายนุ อ้ ย การกระทาหลายคร้ังจึงไร้ความ เดด็ ขาดไม่สมกบั ที่เป็นผนู้ า เมื่อเทียบกนั แลว้ กองกาลงั จินอกู่ ลบั ดู พร้อมบุกตะลุยมากกวา่ อีกท้งั จีเหิงกย็ งิ่ เดด็ เด่ียวกลา้ หาญ ลาพงั แค่ ตวั เขากต็ ดั หวั ทหารคนสาคญั ของฝ่ ายตรงขา้ มไดห้ ลายนาย หวั ที่ ตดั ไดย้ งั นาไปแขวนไวก้ บั หางมา้ เพอื่ เป็นสญั ลกั ษณ์แห่งชยั ชนะ เยซ่ ่ือเจ๋ียรู้สึกแปลกใจนกั อินจือหลีกบั จีเหิงอายไุ ล่เลี่ยกนั แต่ ความดุดนั ในตวั จีเหิงน้นั อยา่ งไรอินจือหลีกไ็ ม่อาจเลียนแบบได้ ท้งั ๆ ท่ีอินจือหลีเคยไดร้ ับการฝึกฝนอยใู่ นอวนิ๋ จงมาต้งั แต่เยาวว์ ยั เหตุใดคนเราจึงแตกต่างกนั มากถึงเพยี งน้ี เจียงหลีไดฟ้ ังกย็ มิ้ รับแลว้ ไม่กล่าวอะไร แต่ลึกๆ กลบั เศร้าใจ แทนจีเหิง แมอ้ ินจือหลีจะมีเซ่ียจิ้นอ๋องคอยถ่ายทอดกลยทุ ธท์ าง

การทหารดว้ ยตวั เอง แต่อินจือหลีกไ็ ม่ไดร้ ู้ความจริงหนหลงั เขายงั สามารถผา่ นชีวติ ในวยั เยาวไ์ ปไดอ้ ยา่ งสุขสบาย สภาพความเป็นอยู่ ในอดีตของเขาปราศจากเงามืด ไม่ตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ความเป็นจริง อนั โหดร้าย ทวา่ จีเหิงไม่เหมือนกนั ต้งั แต่เกิดจนถึงตอนน้ี ไม่มีวนั ไหนที่จีเหิงจะไดอ้ ยอู่ ยา่ งสุขสบายเหมือนอินจือหลี ดงั น้นั แมว้ า่ พวกเขาท้งั สองจะอายไุ ล่เล่ียกนั แต่อปุ นิสยั กลบั แตกต่างกนั โดยสิ้นเชิง หากสามารถยอ้ นกลบั ไปเม่ือคร้ังท่ีจีเหิงยงั เป็นเดก็ ได้ เจียงหลีกอ็ ยากจะอุม้ จีเหิงนอ้ ยท่ีน่าสงสารคนน้นั สกั คร้ัง แลว้ บอกกบั เขาวา่ เจา้ ทาไดด้ ีมากแลว้ เมืองเยยี่ นจิงอยหู่ ่างจากชิงโจวนบั พนั ล้ี จีเหิงยงุ่ อยกู่ บั การศึก ไม่อาจเขียนจดหมายกลบั มาหาเจียงหลีได้ นบั วนั สงครามมีแต่จะ ยง่ิ ดุเดือดข้ึน จนกระทงั่ ล่วงเขา้ สู่กลางฤดูใบไมร้ ่วง จีเหิงถึงยดึ พ้นื ท่ีกลบั คืนมาจากทหารตระกลู อินไดท้ ้งั หมด ท้งั สองฝ่ ายต่าง บาดเจบ็ ลม้ ตาย แต่ทหารตระกลู อินน้นั สูญเสียมากกวา่ จีเหิงบีบให้

พวกเขาหนีเขา้ ป่ าไปที่เมืองชีจ๋า ทหารเรือนแสน สุดทา้ ยจึงเหลืออยู่ ไม่ถึงหมื่นนาย อินจือหลีต้งั ตนเป็นเซี่ยจิ้นอ๋อง สุดทา้ ยกไ็ ม่อาจครอบครอง ตาแหน่งดงั กลา่ วไดน้ านนกั วนั น้ีต่ืนข้นึ มา เจียงหลีกร็ ู้สึกวา่ หนงั ตาซา้ ยกระตุกไม่หยดุ ต้งั แต่เชา้ ตรู่ ราวกบั กาลงั จะมีเร่ืองบางอยา่ งเกิดข้ึน เม่ือไป๋ เสวยี่ นา อาหารเชา้ เขา้ มาให้ เจียงหลีจึงกินไม่ค่อยลง ถงเอ๋อสงั เกตเห็นความผดิ ปกติของนาง พลนั เอ่ยถาม “คุณหนู ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าเจา้ คะ วนั น้ีสีหนา้ ไม่สูด้ ีเอาเสียเลย” เจียงหลีลูบคลาใบหนา้ ของตน ก่อนจะพบวา่ มือของนางเยน็ ชืดจนน่าประหลาดใจ ท้งั ยงั หนาวสะทา้ นไปท้งั ร่าง ถงเอ๋อเห็น

เช่นน้นั กร็ ีบเอ่ยปาก “คุณหนูเป็นหวดั หรือเจา้ คะ อากาศเริ่มเยน็ แลว้ ควรจะตม้ น้าทบั ทิมดื่มเสียหน่อย บ่าวจะไปหยบิ ผา้ คลุมไหล่ มาใหน้ ะเจา้ คะ” เจียงหลีไดผ้ า้ คลุมไหล่แลว้ กไ็ ม่รู้สึกอบอุ่นข้ึนสกั เท่าไร ในใจ กลบั ยงิ่ วา้ วนุ่ โดยที่นางเองกไ็ ม่รู้วา่ เป็นเพราะสาเหตุใด คอยแต่จะ คิดถึงจีเหิงข้ึนมาเสียใหไ้ ด้ เจียงหลีบอกกบั ตนเองวา่ อยา่ คิดฟุ้งซ่าน ตอนน้ีจีเหิงอยทู่ ี่ชีจ๋า สถานการณ์สงบราบร่ืน ขอเพยี งปราบปราม ทหารชุดสุดทา้ ยของอินจือหลีได้ สงครามคร้ังน้ีกจ็ ะเสร็จสิ้น เมื่อจี เหิงเดินทางกลบั เมืองหลวง ทุกอยา่ งกจ็ ะเป็นไปตามที่พวกเขาเคย ใหส้ ญั ญาต่อกนั “ช่างเถิด พวกเราไปจวนกว๋ั กงกนั ดีกวา่ ” เจียงหลีลุกข้ึนยนื นางไม่สามารถควบคุมความคิดแปลกประหลาดในใจของตนให้ สงบลงได้ จึงคิดจะไปท่ีจวนกวั๋ กงเพือ่ เยยี่ มเยอื นพวกเซวยี เจา เผอ่ื จะสบายใจข้ึน

ไป๋ เสวย่ี พลนั เอ่ยปาก “ท่ีแทค้ ุณหนูกค็ ิดถึงซู่กว๋ั กงน่ีเอง” เจียงหลีหวั เราะเบาๆ ไม่ไดต้ อบรับหรือปฏิเสธ เพยี งบอกให้ ไป๋ เสวยี่ ไปแจง้ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่า แลว้ ท้งั สามจึงข้ึนรถมา้ ออกจากจวน ตระกลู เจียงไป กลางฤดูใบไมร้ ่วง บรรยากาศกลบั ยงั คงซบเซา เจียงหลีแหวก ผา้ ม่านข้ึนมองออกไป ราวกบั วา่ จะสามารถมองเห็นชายหนุ่มรูป งามในอาภรณ์สีแดงนงั่ ยมิ้ ดูละครอยบู่ นช้นั สองของเหลาสุราได้ ทวา่ ในความเป็นจริง กลบั มีเพยี งความวา่ งเปล่า ตอนยงั อยไู่ ม่เคยรู้สึก แต่พอจากไปถึงไดเ้ ขา้ ใจวา่ เป็นเพราะมี เขาอยู่ เมืองเยย่ี นจิงถึงดูมีชีวติ ชีวาข้ึนมาได้ ช่วงท่ีจีเหิงจากไปเมือง หลวงท่ียงั คงรุ่งเรืองกลบั ดูหงอยเหงา ทุกอยา่ งใหค้ วามรู้สึกที่ไม่ คุน้ เคยข้ึนมาอยา่ งน่าประหลาด

เมื่อมาถึงหนา้ ประตูจวนกวั๋ กงรถมา้ กห็ ยดุ น่ิง ไป๋ เสวย่ี พยงุ เจียงหลีกระโดดลงจากรถมา้ ทหารที่ประจาอยหู่ นา้ ประตูประสาน มือคานบั แลว้ เอ่ยทกั “คณุ หนูรอง” จบคากเ็ ปิ ดประตูใหพ้ วกเจียง หลีเดินเขา้ ไป เขา้ จวนมากไ็ ดย้ นิ เสียงฝีเทา้ มา้ เจียงหลีพลนั หนั มองไปตาม เสียงน้นั เป็นหลินเหยาท่ีนง่ั อยบู่ นหลงั เจา้ น้าเงิน โดยมีเหวนิ เหริน เหยาคอยสง่ั การเขาอยอู่ ีกฟาก เจียงหลีตกใจนกั เจา้ น้าเงินมีนิสยั พยศด้ือดึง เกรงวา่ หลินเหยาจะไม่อาจควบคุมได้ การกระทาเช่นน้ี อนั ตรายเกินไป หญิงสาวรีบเอ่ยเรียก “คุณชายเหวนิ เหริน” เหวนิ เหรินเหยา หนั หนา้ มอง หลินเหยาเห็นนางกร็ ้องตะโกนดว้ ยความดีใจ “พีส่ าว” เหวนิ เหรินเหยาอุม้ หลินเหยาลงมาจากหลงั มา้

บทที่ 385 คำทำนำยน่ันน่ะหรือ หลินเหยาตวั สูงข้ึนมาก ลกั ษณะท่าทางคลา้ ยกบั ผใู้ หญ่ตวั นอ้ ยๆ เหตุการณ์ท่ีหวงโจวตอนน้นั เขาเห็นคนในครอบครัวถูกฆ่า ตายอยา่ งอนาถ เจียงหลีคิดวา่ เดก็ นอ้ ยคนน้ีจะกลายเป็นคนเงียบ ขรึมเสียอีก แต่ภายใตก้ ารดูแลของเหวนิ เหรินเหยา ดีที่เดก็ นอ้ ย คนน้ียงั คงร่าเริงแจ่มใส“คุณหนูรอง จู่ๆ เจา้ โผล่มาไดอ้ ยา่ งไร” เหวนิ เหรินเหยาถาม “มาหาซือถูรึ” ส่วนใหญ่เจียงหลีมาพบซือถูจิ่วเยเ่ พอ่ื ถามไถ่เร่ืองของจีเหิง สถานการณ์แนวหนา้ เป็นอยา่ งไร ซือถูจ่ิวเยท่ ่ีอยทู่ างน้ียอ่ มรับรู้ ก่อนเป็นอนั ดบั แรก เจียงหลียมิ้ บางๆ “ไม่ใช่ เพยี งแต่ในจวนไม่มีอะไรทา ขา้ เลย มาเที่ยวเล่นเท่าน้นั ”

“ออ้ ...จริงสินะ พวกขา้ ทางน้ีคอ่ นขา้ งคึกคกั อยสู่ กั หน่อย” เห วนิ เหรินเหยากล่าว “หลายวนั มาน้ีอาเหิงยงุ่ มาก แตว่ นั น้ีข่งลิ่วอาจ ส่งข่าวกลบั มาบอกบา้ ง ขา้ คิดวา่ สงครามคร้ังน้ีคงใกลจ้ ะสิ้นสุดลง แลว้ อินจือหลีคนน้นั ไม่โหดเห้ียมพอ มิอาจเทียบกบั อาเหิงของ พวกเราได”้ เขากล่าวอยา่ งช่ืนชมและภาคภูมิใจ คร้ันเจียงหลีไดฟ้ ัง ความวา้ วนุ่ ที่มีมาก่อนหนา้ น้ีกค็ ลายลงไป บา้ ง นางกลา่ ว “แต่ถึงอยา่ งไร ไดช้ ื่อวา่ สนามรบกย็ งั คงอนั ตรายอยู่ ดี เมื่อก่อนคุณชายเหวนิ เหรินเคยทานายดวงชะตาใหจ้ ีเหิงมิใช่หรือ บอกวา่ ชีวติ ของเขาจะประสบภยั ใช่ไหม” “คาทานายนน่ั น่ะหรือ” เหวนิ เหรินเหยาครุ่นคิดอยนู่ าน จึง กล่าววา่ “แทจ้ ริงแลว้ ขา้ บอกคาทานายแก่เจา้ ไปเพยี งคร่ึงเดียว เท่าน้นั ยงั มีอีกคร่ึงท่ีไม่ไดเ้ อ่ยออกไป” เจียงหลีตกตะลึง “ยงั มีอีกคร่ึงรึ...วา่ ไวอ้ ยา่ งไร”

“ถูกตอ้ ง ‘หากพน้ ภยั น้ี โชคดีมีสุข ราบร่ืนตลอดไป’…” คาทานายที่สมบูรณ์น้นั คือ ‘เกิดฤดูหนาว ชะตาผนู้ า สิบปี ให้ หลงั รับเคราะห์เพราะสตรี ศพอยกู่ ลางทุ่ง อินทรีจิกกิน หากพน้ ภยั น้ี โชคดีมีสุข ราบร่ืนตลอดไป’ “เป็นเช่นน้นั จริงหรือ” เจียงหลีโล่งใจนกั สีหนา้ กพ็ ลอยดีข้ึน เป็ นลาดบั “เป็นเช่นน้นั จริงๆ ถึงแมอ้ าจารยจ์ ะบอกวา่ ขา้ ทานายไดไ้ มด่ ี นกั แต่ตอนน้ีมาคิดๆ ดูแลว้ ขา้ กท็ านายไดไ้ ม่เลว มิหนาซ้าคา ทานายน้ียงั แม่นยามาก เจา้ ดูสิ ตอนน้นั ท่ีพวกเจา้ อยใู่ นชิงโจว ถูก อินจือหลีวางแผนใหม้ าติดกบั จนจีเหิงเกือบเอาชีวติ ไม่รอด นี่ ไม่ใช่ประสบเคราะห์หรอกรึ อินจือหลีจบั ตวั เจา้ เพอ่ื ขม่ ข่จู ีเหิง กถ็ ือ วา่ รับเคราะห์เพราะสตรีแลว้ ที่สาคญั ยงิ่ ไปกวา่ น้นั กค็ อื หากพน้ ภยั น้ี ต่อไปอาเหิงกจ็ ะมีแต่โชคลาภและความสุข ทุกอยา่ งสม

ปรารถนา ดงั น้นั ” เหวนิ เหรินเหยากล่าว “คุณหนูรองไม่ตอ้ งกงั วล แทนอาเหิง เขาตอ้ งกลบั มาอยา่ งปลอดภยั แน่ เอาเวลาไปเตรียมชุด แต่งงานใหต้ นเองดีกวา่ ขา้ เดาวา่ หลงั จากที่อาเหิงกลบั มา กส็ มควร แก่เวลาท่ีพวกเจา้ จะเขา้ พธิ ีววิ าห์เสียที” แต่งงาน... เขาพดู ล่วงหนา้ ไปไกลขนาดน้ี ในใจของเจียงหลี กม็ ีความหวงั ข้ึนมาอยา่ งไม่รู้ตวั หลินเหยาดึงแขนเส้ือของ เหวนิ เหรินเหยาพลางมองเขาตาปริบๆ เหวนิ เหรินเหยาจึงช้ีไมช้ ้ีมือ กล่าว “คุณหนูรอง พวกซือถอู ยดู่ า้ นใน เจา้ ไปพดู คุยกบั พวกเขา ก่อนเถิด ขา้ จะขี่มา้ กบั ศิษยน์ อ้ ยสกั หน่อยแลว้ คอ่ ยตามไป” เจียงหลีเห็นดีตามน้นั นางกาชบั เหวนิ เหรินเหยาใหด้ ูแลความ ปลอดภยั ของหลินเหยา คร้ันเหวนิ เหรินเหยารับคาแลว้ เจียงหลีถึง เดินเขา้ ไปในจวนกว๋ั กง

วนั น้ีเยห่ มิงอว้ไี ม่อยทู่ ี่จวน คงจะไปเตร็ดเตร่อยตู่ ามหอนาง โลมแลว้ ส่วนทางดา้ นเยซ่ ่ือเจ๋ีย ตอนน้ีเขาไดร้ ับความสาคญั จาก ฮ่องเตห้ งเซี่ยว หนา้ ท่ีการงานยอ่ มรัดตวั เป็นธรรมดา เม่ือเจียงหลี เดินเขา้ ไป กเ็ ห็นซือถูจิ่วเยเ่ ดด็ ดอกไมอ้ ยใู่ นสวนพลางพดู คุยกบั เซ วยี เจาท่ีเขน็ เกา้ อ้ีไปนงั่ อยอู่ ีกดา้ น เจียงหลียนื มองเงียบๆ อยไู่ กลออกไป จนกระทง่ั มีเสียงท่ี คุน้ เคยดงั ข้ึนมาจากดา้ นหลงั “หลี่เอ๋อ” เจียงหลีหนั มองพลางส่งใหย้ มิ้ “ท่านพอ่ ” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเดินเขา้ มา ต้งั แต่เห็นวา่ เป็นเจียงหลี เขากด็ ีใจ มากเช่นกนั “เหตุใดถึงไม่เขา้ ไปคุยกบั อาเจาเล่า”

“ลูกเห็นอาเจากาลงั ยงุ่ อย”ู่ เจียงหลีกะพริบตาปริบๆ เป็นเชิง หยอกลอ้ “อยา่ ไปรบกวนเขาเลยเจา้ คะ่ ” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นหวั เราะลนั่ มองไปทางสวนดอกไมด้ ว้ ย สายตาชื่นชม เจียงหลีฉุกคิดข้ึนได้ จึงเอ่ยถาม “ท่านพอ่ ... ดูเหมือน แม่นางซือถูจะชอบอาเจามาก อาเจาเองกช็ อบแม่นางซือถูมาก เช่นกนั ไม่พดู ถึงเร่ืองท่ีพวกเขารู้ความในใจของกนั และกนั หรือไม่ ท่านพอ่ คิดวา่ แม่นางซือถูเป็นอยา่ งไรบา้ งเจา้ คะ” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเป็นคนตรงไปตรงมา ทาแต่คุณงามความดี ทวา่ สาหรับซือถูจ่ิวเยน่ ้นั ไม่ตอ้ งเอ่ยถึงฐานะ ลาพงั หลายปี มาน้ีคน ท่ีตายดว้ ยฝีมือนางกม็ ีจานวนไม่นอ้ ย เจียงหลีถูกใจในตวั ซือถูจ่ิวเย่ มาก แต่กลวั วา่ เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจะมีความเห็นเป็นอ่ืน จึงอยากช่วย เลียบเคียงถามแทนนอ้ งชาย เซวยี เจาจะไดเ้ ตรียมตวั ไวแ้ ต่เน่ินๆ

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นมองเจียงหลีครู่หน่ึง แลว้ กล่าวอยา่ งเขา้ อก เขา้ ใจ “หล่ีเอ๋อ พอ่ แก่แลว้ เรื่องการแต่งงาน ไม่วา่ เจา้ หรืออาเจา พอ่ กจ็ ะไม่ขดั ขอ้ ง พอ่ เชื่อในสายตาของพวกเจา้ อาเจาไม่ใช่เดก็ ๆ แลว้ เรื่องที่เขามน่ั ใจกต็ อ้ งมีเหตุผลเป็นของตวั เอง แมน่ างซือถูเป็นเดก็ ดี คนหน่ึง หากมีวนั น้นั จริง พอ่ กจ็ ะปฏิบตั ิตอ่ นางเสมือนลกู สาวของ ตวั เอง” เจียงหลีหวั เราะพลางคลอ้ งแขนบิดา “ท่านพอ่ ยงั เป็นคนที่ เขา้ ใจอะไรไดด้ ีเหมือนเคย” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นพลนั นึกอะไรข้ึนมาได้ จึงเอ่ยกบั เจียงหลี “หลี่เอ๋อ เกือบลืมไปเร่ืองหน่ึง” เจียงหลีพลนั ถาม “มีอะไรหรือเจา้ คะ”

“ตอนน้ีทหารตระกลู อินถอยร่นเป็นลาดบั ดูแลว้ ศตั รูจะตอ้ ง พา่ ยแพแ้ น่ พอ่ คดิ วา่ รอใหส้ งครามเสร็จสิ้น จีเหิงกลบั เมืองหลวง เมื่อไร ค่อยหารือเรื่องพธิ ีแต่งงานของพวกเจา้ หลงั จากไดฤ้ กษง์ าม ยามดีแลว้ พอ่ อยากพาเจา้ กบั อาเจากลบั ไปถงเซียงสกั คร้ัง หล่ีเอ๋อ ...” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกล่าว “หลงั จากไปเยอื นถงเซียงคราวน้ี พวก เราจะไม่กลบั ไปท่ีนน่ั อีก พอ่ คิดไวแ้ ลว้ วา่ ไม่อาจปล่อยใหเ้ จา้ อยทู่ ่ี เมืองเยยี่ นจิงเพียงลาพงั พอ่ วางใจไม่ลงจริงๆ ถึงพอ่ จะไม่เหลือ อะไร ขอเพยี งไดอ้ ยใู่ กลๆ้ หากเจา้ นอ้ ยเน้ือต่าใจข้ึนมาเม่ือใด ตอ่ ให้ พอ่ ตอ้ งเอาชีวติ เขา้ แลก กจ็ ะช่วยเจา้ เรียกร้องความเป็นธรรมใหจ้ ง ได”้ เจียงหลีอ้ึงงนั ก่อนจะคิดข้ึนมาได้ เร่ืองของเส่ินอว้หี ยงผา่ น ไปแลว้ ทวา่ ความบอบช้าที่นามาสู่ตระกลู เซวยี ในตอนน้นั ยงั ไม่ จางหายไปเสียท้งั หมด เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเชื่อใจจีเหิง แต่กย็ งั กลวั วา่ เหตุการณ์ในอดีตจะยอ้ นกลบั มาอีกคร้ัง ดงั น้นั จึงต้งั ใจจะอยทู่ ่ีเมือง เยยี่ นจิงเป็นเพ่ือนเจียงหลี กลบั ถงเซียงคราวน้ีถือวา่ เป็นการบอกลา ไปจดั การเรื่องโฉนดท่ีดินในถงเซียงใหเ้ รียบร้อย

“วเิ ศษไปเลยเจา้ คะ่ ” นางหวั เราะพลางกล่าว “ไดอ้ ยกู่ บั ท่าน พอ่ ลูกเองกด็ ีใจนกั เอาไวว้ นั ขา้ งหนา้ พวกเราค่อยซ้ือบา้ นในเมือง เยย่ี นจิงสกั หลงั อาเจาอยากทาอะไรกส็ ุดแทแ้ ต่เขา ซ้ือตวั ขา้ รับใช้ มาคอยดูแลท่าน พวกเราลงหลกั ปักฐานท่ีน่ีกนั เสียเลย” ภาพท่ีวาดฝันน้นั สวยงามนกั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นยงั อดยมิ้ ออกมาไม่ได้ ขณะที่ท้งั สองคนกาลงั หวั เราะพดู คุยกนั อยนู่ ้นั ดา้ นนอกกม็ ี คนเดินเขา้ มา ซือถูจ่ิวเยท่ ่ีอยใู่ นสวนดอกไมร้ ีบลกุ ข้ึนยนื ทกั ทาย “ขง่ ล่ิว” ข่งล่ิวสาวเทา้ ยาวๆ เขา้ มา สีหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความร้อนรน กงั วลใจ เขาขมวดคิว้ แน่น ในขณะเดียวกนั กไ็ ม่ทนั สงั เกตเห็นเจียง หลี จึงเดินตรงไปท่ีซือถูจิ่วเย่ เจียงหลีไดย้ นิ ขง่ ล่ิวพดู กบั ซือถูจ่ิวเยอ่

ยา่ งกระท่อนกระแท่น ในประโยคพวกน้นั ดูเหมือนจะมีคาวา่ ‘นาย ท่าน’ รวมอยดู่ ว้ ย พอซือถูจิ่วเยไ่ ดฟ้ ัง สีหนา้ กพ็ ลนั เปล่ียนไป หวั ใจของเจียงหลีเตน้ รัวอยา่ งรวดเร็ว หญิงสาวรีบกล่าวกบั เซ วยี ฮว๋ายหยว่ นวา่ “ท่านพอ่ ลูกจะไปดูสกั หน่อยวา่ ใตเ้ ทา้ ขง่ มาดว้ ย เร่ืองอนั ใด” จบคากเ็ ดินไปท่ีสวนดอกไมท้ นั ที เมื่อมาถึงสวนดอกไม้ ยงั ไม่ทนั เดินเขา้ ไปใกล้ กไ็ ดย้ นิ เสียง ของข่งลิ่วกล่าววา่ “ตอนน้ียงั ไม่รู้เบาะแส” “ไม่รู้เบาะแสของใครหรือ” เจียงหลีถาม ทุกชีวติ ในสวนดอกไมไ้ ม่นึกวา่ จู่ๆ เจียงหลีจะปรากฏตวั ข้ึนมา ต่างกต็ กใจนกั เซวยี เจามองไปยงั เจียงหลี แลว้ ถามดว้ ยความ ตื่นตระหนก “พ่ีสาว ทา่ นมาไดอ้ ยา่ งไร”

เจียงหลีไม่มีแก่ใจจะตอบคาถามของเซวยี เจา นางรีบซกั ไซ้ “ความจริงแลว้ เกิดเรื่องอะไรกนั แน่ ใตเ้ ทา้ ข่ง ที่ท่านพดู มา เกี่ยวขอ้ งกบั จีเหิงใช่หรือไม่” ข่งล่ิวทาสีหนา้ ไมถ่ ูก เซวยี เจาเองกน็ ิ่งเงียบไป เจียงหลีมองซือ ถูจิ่วเยพ่ ลางเอ่ยถาม “แม่นางซือถู เกิดเรื่องกบั จีเหิงใช่หรือไม่” ไดย้ นิ เจียงหลีถามตนเองเช่นน้นั ซือถูจ่ิวเยพ่ ลนั กระสบั กระส่าย ทวา่ เจียงหลียงั คงมองนางตาไม่กะพริบ ซือถูจ่ิวเย่ จึงเป่ าลมออกจากปาก แลว้ กล่าววา่ “ไม่ชา้ กเ็ ร็ว เจา้ ยอ่ มรู้เรื่องน้ีอยู่ ดี ขา้ จะไม่ขอปิ ดบงั จีเหิงหายตวั ไป” “หายตวั ไป” เจียงหลีสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “เหตุใดจู่ๆ เขา ถึงหายไปไดเ้ ล่า”

ซือถูจ่ิวเยบ่ ุย้ ใบไ้ ปที่ข่งล่ิว “เร่ืองรายละเอียดต่างๆ ขา้ เองกไ็ ม่ คอ่ ยรู้อะไรมาก ขง่ ล่ิว เจา้ พดู เองกแ็ ลว้ กนั ” ขง่ ลิ่วเกาหวั แกรกๆ กล่าววา่ “รุ่งสางวนั น้ี ขา้ ไดร้ ับขา่ วจากลู่จี วา่ เม่ือสามวนั ก่อนอินจือหลีนาทหารตระกลู อินฝีมือฉกาจบุกเขา้ โจมตีในตอนกลางคืน ทีแรกกองกาลงั จินอกู่ ล็ อ้ มทหารตระกลู อิน ของอินจือหลีเอาไวไ้ ด้ จีเหิงฟันอานมา้ ของอินจือหลีจนขาดสะบ้นั แลว้ สงั หารอินจือหลีไดส้ าเร็จ แต่หลงั จากท่ีเขาฆ่าอินจือหลีแลว้ ก็ ตกลงมาจากหลงั มา้ รองแม่ทพั ของศตั รูไดท้ ีจึงฉวยโอกาสฟันเขา ในท่ีสุดทหารตระกลู อินกจ็ บั ตวั เขาเอาไวไ้ ด้ ทวา่ เขาต่อตา้ น สุดกาลงั พอพวกของลู่จีไปถึง เขา...เขากห็ ายตวั ไปแลว้ ”

บทท่ี 386 ไม่ตายง่ายๆ หรอก “เขาถูกทหารตระกลู อินจบั ตวั ไวห้ รือเปล่า” เจียงหลีซกั ไซ้ ดว้ ยความร้อนรน ต่อใหถ้ ูกจบั ได้ อยา่ งนอ้ ยกย็ งั มีชีวติ รอด “ไม่... ตอนน้นั ทหารตระกลู อินท่ีอยใู่ นเหตุการณ์ถูกสงั หาร สิ้น ส่วนพวกท่ีถูกจบั ตวั เอาไวไ้ ดต้ ่างกบ็ อกวา่ เขาหนีไปแลว้ ลู่จี กาลงั ใหค้ นออกตามหาร่องรอยของเขา แต่สภาพภมู ิประเทศของ เมืองชีจ๋าเป็นหุบเขาอนั สลบั ซบั ซอ้ น พบเห็นสตั วอ์ นั ตรายนานา ชนิดอยบู่ ่อยคร้ัง ทาใหก้ ารคน้ หาเป็นไปไดย้ าก... จนกระทงั่ ตอนน้ี กย็ งั คงหาไม่พบ...” เซวยี เจาเอ่ยออกมาในท่ีสุด “ไม่มีข่าวคราวยอ่ มนบั วา่ เป็น เรื่องดี อยา่ งนอ้ ยจนถึงตอนน้ีพเ่ี ขยกย็ งั มีชีวติ อยู่ พีส่ าว พีเ่ ขยจะตอ้ ง ปลอดภยั กลบั มาแน่”

“ขา้ สงสยั เพยี งแต่วา่ เหตุใดจู่ๆ จีเหิงถึงตกลงมาจากหลงั มา้ ได”้ ซือถูจิ่วเยถ่ าม “เป็นเพราะบาดแผลของเขา...” เจียงหลีกล่าวพมึ พา “ก่อน หนา้ น้ีพลธนูที่อินจือหลีส่งมาดกั ซุ่มโจมตียงิ ธนูใส่เขาจนไดร้ ับ บาดเจบ็ ... บาดแผลพวกน้นั สาหสั นกั ปากจีเหิงบอกไม่เป็นไร แต่ จะไม่เป็นอนั ตรายไดอ้ ยา่ งไรเล่า... แผลเก่าของเขาคงจะกาเริบ ข้ึนมาเป็นแน่ หรือไม่แผลเก่าอาจจะกาเริบข้ึนมานานแลว้ แต่จีเหิง ฝืนทนไว้ เขามกั จะเกบ็ งาความรู้สึก ตอนน้นั ... เขาคงปิ ดบงั ต่อไป อีกไมไ่ หวเป็นแน่” น้าตาของเจียงหลีพลนั ไหลริน ชว่ั ครู่ หวั ใจของนางกร็ าวกบั ถูกมีดกรีดเฉือน จีเหิงผนู้ ้ีด้ือดึง นกั บาดแผลภายใตเ้ ส้ือเกราะสีแดงน้นั ไม่มีใครไดเ้ ห็น เขามกั จะ เอาตวั เองเขา้ เสี่ยงเพยี งลาพงั ... สุดทา้ ยกย็ งั คงเป็นตวั เขาท่ีทาให้ ตนเองตอ้ งเดือดร้อน

จะทาอยา่ งไรดี เจียงหลีกล่าวออกมาในที่สุด “ขา้ อยากไปตาม หาเขา” ขง่ ลิ่วตกใจนกั “ไม่ไดเ้ ดด็ ขาด ถึงแมต้ อนน้ีอินจือหลีจะตาย ไปแลว้ ทหารตระกลู อินกลายเป็นมงั กรไร้หวั แต่กย็ งั มีพวกทหาร กลุ่มเลก็ กลุ่มนอ้ ยท่ีกวาดลา้ งไม่หมด ลจู่ ีใหค้ นออกตามหาร่องรอย ของจีเหิงแลว้ ถึงคุณหนูรองตามไปกช็ ่วยอะไรไม่ได้ มิสูร้ ออยทู่ ่ี เมืองเยยี่ นจิงจะดีกวา่ เมื่อเขากลบั เขา้ เมืองหลวงมา จะไดพ้ บกบั คุณหนูรองเป็ นคนแรก” “ถูกตอ้ ง” ซือถูจ่ิวเยก่ ล่าวปลอบอยา่ งแขง็ กร้าว “เจา้ วางใจเถิด จีเหิงไม่ตายง่ายๆ หรอก เขาดวงแขง็ นกั จะตอ้ งกลบั มาแน่” จะกลบั มาหรือไม่ เจียงหลีนึกถึงคาทานายท่ีเหวนิ เหรินเหยา บอกเอาไว้ พวกเขาต่างเขา้ ใจวา่ รับเคราะห์ในคาทานายน้นั

หมายถึงตอนท่ีอินจือหลีวางกบั ดกั เพอื่ สงั หารจีเหิง ดงั น้นั เคราะห์ ท่ีวา่ จึงผา่ นมาแลว้ แต่ถา้ พวกเขาคิดผดิ เล่า เคราะห์ดงั กล่าวยงั ไม่ผา่ นพน้ ทวา่ หมายถึงคร้ังน้ีท่ีจีเหิงหายตวั ไป ศพอยกู่ ลางทุ่ง อินทรีจิกกิน เจียงหลีหลบั ตาพลางกาหมดั แน่นช่างน่ากลวั ยงิ่ นกั เจียงหลีไม่รู้วา่ ตนเองกลบั มายงั จวนตระกลู เจียงไดอ้ ยา่ งไร ทุกคนต่างบอกใหน้ างวางใจ จีเหิงจะตอ้ งกลบั มาแน่ แต่ไม่รู้วา่ เพราะสาเหตุใด อยา่ งไรใจของนางกไ็ ม่อาจสงบลงได้ คนในตระกลู เจียงยงั ไม่รู้ข่าวน้ีของจีเหิง ต่างนึกวา่ ทุกอยา่ ง เป็นไปตามปกติ มีแต่ถงเอ๋อและไป๋ เสวย่ี ที่รู้ความเป็นไป ตอนท่ีส่ง

เจียงหลีกลบั มาน้นั เหวนิ เหรินเหยายงั กาชบั สาวใชท้ ้งั สองวา่ จะตอ้ งดูแลเจียงหลีใหด้ ี พดู คุยกบั นาง อยา่ ใหเ้ จียงหลีคิดฟ้งุ ซ่านอยู่ ตามลาพงั เป็นอนั ขาด ถงเอ๋อกบั ไป๋ เสวย่ี คอยดูแลเจียงหลีไม่ใหค้ ลาดสายตา พวก นางคิดวา่ เจียงหลีคงอยากร้องไหเ้ สียใจตามลาพงั แต่เม่ือกลบั มาถึง จวนตระกลู เจียง เจียงหลีกลบั เขม้ แขง็ นกั นางทาทุกอยา่ งตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึน อยา่ งนอ้ ย ดูจากภายนอกแลว้ กไ็ ม่แตกต่าง จากวนั อื่นๆ ทวา่ ความรู้สึกร้อนรนกงั วลใจกลบั ยง่ิ ด่ิงลึกเขา้ ไปทุกที หน่ึงวนั ผา่ นไป สองวนั ผา่ นไป สิบวนั ผา่ นไปกแ็ ลว้ ...หน่ึงเดือน ผา่ นไปกแ็ ลว้ ยง่ิ รอคอยกลบั ยงิ่ หมดหวงั ยงั คงไม่มีข่าวคราวของจี เหิง ตอนแรกข่งลิ่วเฝ้าคิดหาวธิ ีปลอบใจเจียงหลี ทวา่ พอนานวนั เขา้ ทุกคร้ังที่เจียงหลีไปจวนกว๋ั กงเพอื่ ถามขา่ วคราว ขง่ ลิ่วกลบั ไม่

กลา้ ท่ีจะมองหนา้ นาง เจียงหลีเห็นความอบั จนและโศกเศร้าใน ดวงตาของข่งลิ่ว ตอนแรกพวกซือถูจ่ิวเยเ่ องกเ็ ช่ือมน่ั เช่นกนั วา่ จีเหิงจะตอ้ ง กลบั มา ทวา่ เม่ือวนั เวลาผา่ นไป ฤดูหนาวในเมืองเยยี่ นจิงเร่ิมมีหิมะ ตกโปรยปรายลงมา กระทง่ั บนพ้ืนยงั มีแต่หิมะหนาเป็นช้นั ๆ จนถึง ตอนน้ีกย็ งั คงไม่มีขา่ วคราวของจีเหิง ซือถูจ่ิวเยจ่ ึงเร่ิมเงียบไป เจียงหลีเคยไดย้ นิ ซือถูจ่ิวเยก่ บั ข่งล่ิวพดู คุยกนั โดยบงั เอิญ ซือถูจิ่วเยก่ ล่าววา่ “ตอนน้ียงั ไม่มีขา่ วคราวของจีเหิง ความจริง เป็นอยา่ งไรกนั แน่ ลู่จีเสาะหาร่องรอยของเขาอยา่ งละเอียดแลว้ หรือ” “ยอ่ มเป็นเช่นน้นั ทางชีจ๋ากเ็ ขา้ ฤดูหนาวแลว้ เช่นกนั หิมะปก คลุมไปทว่ั หุบเขา สตั วร์ ้ายโผลอ่ อกมาใหเ้ ห็นบ่อยคร้ัง ช่วงเวลาท่ี ผา่ นมาน้ีลู่จีมิไดห้ ยดุ ตามหาเลยสกั วนั ...” เสียงของเขาเบาลง “ก่อน

หนา้ น้ีมีคุณหนูรองอยดู่ ว้ ย ขา้ เลยไม่กลา้ พดู บรรดาทหารตระกลู อินท่ีจบั ตวั มาไดต้ ่างพดู ตรงกนั วา่ ตอนที่เขาหนีไปน้นั บาดแผล ของเขาสาหสั นกั ต่อใหห้ นีไปไดก้ อ็ าจไม่รอดอยดู่ ี เดิมทีหุบเขาลึก เช่นน้นั จะควานหาตวั ใครสกั คนกล็ าบากอยแู่ ลว้ ถา้ เขายงั มีชีวติ อยู่ ยอ่ มคิดหาวธิ ีติดตอ่ กบั พวกลู่จี ผนื ป่ าที่ชีจ๋าไม่มีคนอาศยั อยู่ เขาไม่ อาจซ่อนตวั อยทู่ ี่นนั่ ไดน้ านแน่” ซือถูจ่ิวเยก่ ล่าวเสียงเยน็ “เจา้ หมายความวา่ อยา่ งไร จะบอกวา่ จีเหิงไม่น่ารอดอยา่ งน้นั รึ” “ขา้ ไม่อยากใหเ้ กิดเร่ืองเลวร้ายข้ึนกบั จีเหิง” ดูเหมือนขง่ ลิ่ว เองกโ็ มโหเช่นกนั “ตอนน้นั หากขา้ อยใู่ นหุบเขา ต่อใหต้ อ้ งแลก ดว้ ยชีวติ กจ็ ะปกป้องจีเหิงใหป้ ลอดภยั แต่ในเมื่อเร่ืองเป็นเช่นน้ี ขา้ กท็ าไดแ้ ค่บอกความน่าจะเป็นใหเ้ จา้ รู้เท่าน้นั ”

อีกฝ่ ายเงียบงนั อยนู่ าน ในท่ีสุดเสียงของซือถูจิ่วเยก่ ด็ งั ข้ึน “เป็นหรือตายกส็ ุดแทแ้ ต่โชคชะตา คนอยา่ งเจา้ กบั ขา้ เห็นความเป็น ความตายกนั จนเป็นเร่ืองธรรมดาไปเสียแลว้ ต่อใหจ้ ีเหิงจะ แขง็ แกร่งแคไ่ หน สุดทา้ ยกเ็ ป็นเพยี งคนธรรมดา แต่วา่ ...หากเขาไม่ อาจกลบั มาจริงๆ เจียงหลีจะทาอยา่ งไร” “คุณหนูรองเจียงรึ” “กใ็ ช่น่ะสิ นางต้งั ใจวา่ จะใชช้ ีวติ อยกู่ บั จีเหิง หากเขากลบั มา ไม่ไดแ้ ลว้ จริงๆ นางกค็ งรออยา่ งน้ีไปชวั่ ชีวติ สาหรับนางและจีเหิง แลว้ นี่ถึงจะเป็นบทสรุปอนั น่าเศร้า” เจียงหลียนื อยหู่ ลงั พมุ่ ไม้ ฟังถอ้ ยคาของซือถูจิ่วเยด่ ว้ ยใจอนั โศกสลด แมแ้ ตซ่ ือถูจิ่วเยก่ ย็ งั เขา้ ใจวา่ น่ีเป็นละครเศร้า การพบกนั ของนางกบั จีเหิง ถูกลิขิตไวใ้ หต้ อนจบไม่สมหวงั อยา่ งน้นั หรือ

จีเหิงจะไม่กลบั มาอีกแลว้ จริงรึ นางครุ่นคิดอยา่ งสงบ ขา่ วน้ีพงุ่ เขา้ ใส่โดยไม่ทนั ต้งั ตวั เหมือนกบั ภาพฝัน สิ่งที่นางหวนคิดถึงข้ึนมา กลบั เป็นจีเหิงในอากปั กิริยาต่างๆ จีเหิงท่ีอมยมิ้ ดูละครในเหลาสุรา จีเหิงที่พดู จาถากถาง จีเหิงที่แสดงความอบั จนต่อนาง จีเหิงที่ อ่อนโยน แลว้ ยงั มีเหตุการณ์ในฤดูใบไมผ้ ลิคืนน้นั ณ ริมกาแพง สถานท่ีซ่ึงนางไดพ้ บกบั เขาเป็นคร้ังแรก ชีวติ ของพวกเขาท้งั สองเช่ือมโยงกนั ในสองชาติภพ จนกระทงั่ ผกู พนั ลึกซ้ึง มาถึงตอนน้ี ในเวลาสาคญั กลบั ตอ้ งแยก จาก สายตาของเจียงหลีพลนั แน่วแน่ข้ึนมา นางไม่ยอม ตอ่ ใหเ้ หลือ แค่นางเพียงคนเดียว นางกจ็ ะรักษาสายสมั พนั ธข์ องพวกเขาท้งั คู่ เอาไว้ ในชีวติ ของเจียงหลีจะไม่มีจีเหิงคนท่ีสอง แมว้ า่ เขาจะไมอ่ ยู่ แลว้ แต่กไ็ ม่มีใครมาแทนที่จีเหิงได้ เจียงหลีเพยี งหมุนตวั กลบั นางไม่อาจทนฟังต่อไป

ฤดูหนาวของเมืองเยยี่ นจิงในปี น้ีอากาศหนาวเป็นพิเศษ สาย ลมพดั เขา้ มาจากทางหนา้ ต่าง ราวกบั วา่ สามารถบาดลึกเขา้ ไปใน กระดูกได้ หลงั จากทหารตระกลู อินต้งั รับมาระยะหน่ึง ทหารเหล่าน้นั ก็ ตา้ นทานต่อไปไมไ่ หว ต่างยอมศิโรราบในที่สุด อินจือหลีตายแลว้ คนที่เหลือกไ็ ม่เอาไหน กองกาลงั จินอู่ไดร้ ับชยั ชนะคร้ังใหญ่ ช่ือเสียงท่ีเคยห่างหายไปนานหลายปี กก็ ลบั มาเลื่องลืออีกคร้ัง ทวา่ สงครามคร้ังน้ี มิไดผ้ า่ นไปอยา่ งง่ายดายเหมือนที่ใครต่อ ใครคิดกนั มีแตค่ นที่อยใู่ นเหตุการณ์เท่าน้นั จึงจะรู้ซ้ึงถึงความ โหดร้ายจากภยั สงคราม ทหารตระกลู อินตกอยใู่ นสภาพน้ี ทหาร ในกองกาลงั จินอู่เองกไ็ ดร้ ับบาดเจบ็ สาหสั เช่นกนั ท่ีสาคญั จีเหิงที่ เป็นแม่ทพั กม็ ีความเป็นไปไดว้ า่ จะตายอยใู่ นสนามรบ

ชาวเมืองเยยี่ นจิงท่ีรู้ข่าวน้ีต่างกร็ ้องไหเ้ สียใจ คาครหาในอดีต ท่ีมีต่อซู่กว๋ั กง เพยี งพริบตาพลนั จางหายไปเพราะข่าวลือเร่ืองการ ตายของเขา ความหล่อเหลาและอุปนิสยั ท่ีเป็นเอกลกั ษณ์ กลายเป็น สีสนั ท่ีเขา้ มาเติมแต่งใหก้ บั ชีวประวตั ิของจีเหิง คนเล่านิทานใน เหลาสุราเร่ิมพดู ถึงเรื่องเล่าที่เก่ียวกบั ซู่กว๋ั กง จีเหิงที่อยใู่ นเร่ืองเล่า เหล่าน้นั เปลี่ยนจากชายหนุ่มท่ีดูอนั ตราย กลบั กลายเป็นวรี บุรุษผู้ กลา้ คนเรากเ็ ป็นเช่นน้ี รู้จกั สิ่งต่างๆ จากภาพที่สายตาของตน มองเห็น ในขณะท่ีทุกคนพากนั กล่าวขวญั ถึงจีเหิงน้นั เจียงหลีเองก็ ถูกนาไปพดู ถึงดว้ ยเช่นกนั ต่างบอกวา่ คุณหนูรองเจียงชะตาชีวติ ไม่ ราบรื่น เม่ือก่อนหม้นั หมายอยกู่ บั โจวเยย่ี นปังแห่งจวนหนิงหยว่ น โหว ทวา่ พอถึงตอนแต่งงานกลบั ถูกนอ้ งสาวควา้ ไปครอบครอง ตอนน้ีหม้นั หมายอยกู่ บั จีเหิง แต่เขากม็ าตายอยใู่ นสนามรบ บางคน

น้นั รู้สึกเห็นใจ บางคนกเ็ ยย้ หยนั แลว้ ยงั มีบางส่วนท่ีเล่าลือกนั ไป วา่ คงเป็นเพราะโชคชะตากาหนดใหค้ ุณหนูรองเจียงตอ้ งอยตู่ วั คน เดียว งานแต่งแต่ละคร้ังถึงไม่เกิดข้ึน หากนางมีดวงกินสามี กค็ วร รีบออกบวชเป็นชีเสียแต่เน่ินๆ อยา่ ไดท้ าใหค้ นอื่นๆ ตอ้ งเดือดร้อน

บทท่ี 387 จนกระทั่งอะไร คาพดู เหล่าน้ีแพร่สะพดั ไปทว่ั เมืองเยยี่ นจิง จนกระทงั่ มาถึงหู คนตระกลู เจียงในที่สุด จู่ๆ เจียงหยวนป๋ัวกม็ าสอบถามนางวา่ “หลี เอ๋อ เจา้ ไดย้ นิ ขา่ วลือพวกน้นั แลว้ หรือยงั หากอยทู่ ี่เยยี่ นจิงต่อ ช่ือเสียงของเจา้ กม็ ีแต่จะเส่ือมเสีย ตอนน้ีขา้ กบั อารองของเจา้ ลาออกแลว้ อีกไม่นานกจ็ ะพาโยว่ เหยาไปรักษาท่ีเมืองหยง่ โจว หากเจา้ ไม่อยากจะอยทู่ ่ีเมืองเยยี่ นจิงอีก พวกเรากร็ ีบเดินทาง ออกไปจากท่ีน่ีใหเ้ ร็วข้ึนเถิด” ถอ้ ยคาของเขาน้นั แฝงไปดว้ ยความห่วงใย “ขอบคุณท่านพอ่ เป็นอยา่ งมาก” เจียงหลีกล่าว “แต่ลูกไม่คิดที่ จะออกจากเมืองเยย่ี นจิง ลูกยงั อยากจะรอจีเหิงอยทู่ ี่นี่” เจียงหยวนป๋ัวขมวดคิว้ กลา่ ว “เขาตายไปแลว้ ”

“แต่วา่ ยงั ไม่พบศพของเขามิใช่หรือ” เจียงหลีเอ่ยดว้ ยน้าเสียง ราบเรียบ “เขาอาจจะยงั มีชีวติ อยกู่ เ็ ป็นได้ แมค้ นอ่ืนๆ ลว้ นถอดใจที่ จะตามหา แต่ลูกเช่ือวา่ เขายงั ไม่ตาย สิ่งที่จีเหิงรับปากกบั ลูกไว้ เขา ยงั ทาไม่สาเร็จ ลูกจะรอจีเหิงอยทู่ ี่น่ี จนกวา่ เขาจะทาตามสญั ญา” ในใจของเจียงหลีน้นั ต้งั แต่ตน้ จนถึงตอนน้ี จากท่ีจีเหิงดู เหมือนจะชว่ั ร้ายกก็ ลายเป็นอ่อนโยน ดว้ ยอุปนิสยั ของเขา มีสิ่ง หน่ึงท่ีไม่เคยเปล่ียนแปลง นน่ั กค็ ือเร่ืองท่ีเคยรับปากไว้ เขาจะตอ้ ง ทาตามสญั ญาแน่นางเชื่อวา่ คร้ังน้ีจีเหิงกจ็ ะสามารถกลบั มาได้ เช่นกนั เหมือนนิทานเร่ืองเหวย่ เซิงกอดเสาท่ีหลายๆ คนเคยไดฟ้ ัง ใครต่อใครต่างคิดวา่ นางโง่เขลา เคยจมปลกั มาแลว้ หน่ึงคร้ัง กย็ งั ยอมกระโดดลงไปเป็นคร้ังที่สอง ทวา่ ในมหาสมุทรแห่งรักน้นั เดิมทีกม็ ีเพยี งความขมขื่น เหวย่ เซิงเป็นคนโง่เขลา แต่ถึงตอน สุดทา้ ย เขากย็ งั ยอมทาเพอ่ื ความรักมิใช่หรือ นางเองกจ็ ะรอจีเหิงเช่นกนั

เจียงหยวนป๋ัวมองเจียงหลีอยนู่ าน ในท่ีสุดจึงถอนหายใจทอด ยาว ดูเหมือนเขาจะยอมแพ้ ไดแ้ ต่กล่าววา่ “ในเม่ือเป็นเช่นน้ี เจา้ ก็ อยทู่ ่ีเมืองเยย่ี นจิงต่อไปเถิด” เจียงหยวนปั๋วไม่รู้จะทาอยา่ งไรกบั เจียงหลี เขาจนปัญญาแลว้ จริงๆ วนั ท่ีสิบเดือนสิบสอง เป็นวนั ที่กองกาลงั จินอู่กลบั เขา้ เมือง หลวง ระหวา่ งทางท่ีกลบั เมืองหลวง พวกชาวบา้ นต่างออกมา ตอ้ นรับกนั อยา่ งแน่นขนดั เสียงโห่ร้องยนิ ดีดงั กึกกอ้ ง ทหารส่วน ใหญส่ ิ้นใจอยใู่ นสนามรบ ถูกดินกลบหนา้ ไปจนนิรันดร์ ส่วนคนท่ี รอดกลบั มากจ็ ะกลายเป็นวรี บุรุษ ไดร้ ับเกียรติยศตามสมควร เจียงหลียนื อยใู่ นกลุ่มชาวบา้ นท่ีมารายลอ้ ม มองขบวนทหาร ทอดยาวดว้ ยดวงใจเปี่ ยมความหวงั เผอื่ วา่ ที่ทา้ ยขบวนจะมีเงาร่าง ของชายในอาภรณ์สีแดงอนั คุน้ เคยปรากฏตวั ข้ึนมา ทวา่ นางเดิน ผา่ นต้งั แตท่ หารคนแรกไปจนถึงคนสุดทา้ ย กย็ งั ไม่เห็นแมเ้ งาของ

จีเหิง ในที่สุดแววตากค็ ่อยๆ หม่นหมอง ไม่มีปาฏหิ าริยเ์ กิดข้ึน จี เหิงไม่กลบั มาจริงๆ อยา่ งนอ้ ย ตอนน้ีเขากย็ งั ไม่กลบั มา ถงเอ๋อมองนางดว้ ยความกงั วลใจ ก่อนจะเอ่ยเรียก “คุณหนู” เจียงหลีพลนั ส่ายหนา้ “พวกเราไปที่จวนกว๋ั กงกนั เถิด” วนั น้ีลู่จีกก็ ลบั มาแลว้ เก่ียวกบั ขา่ วคราวของจีเหิง กม็ ีแต่ลู่จีที่รู้ ดีกวา่ ใคร เจียงหลีอยากพบเขา อยา่ งนอ้ ยจะไดร้ ู้วา่ วนั น้นั เกิดอะไร ข้ึน ถงเอ๋อกบั ไป๋ เสวยี่ มองตากนั พวกนางไม่อยากใหเ้ จียงหลีไปที่ จวนกวั๋ กงในเวลาน้ี เพราะกลวั วา่ เมื่อเห็นขา้ วของแลว้ จะทาให้ คิดถึงคนข้ึนมา ทวา่ ท่าทีของเจียงหลีน้นั มุ่งมนั่ นกั พวกนางจึงไม่ อาจขดั ขวาง ไดแ้ ต่ติดตามเจียงหลีไป

ถึงจวนกว๋ั กงแลว้ กลบั พบวา่ ที่หนา้ ประตูน้นั สงบเงียบ เจียง หลีกล่าวทกั ทายทหารเฝ้าประตูแลว้ กเ็ ดินเขา้ ไป มาถึงสวนกไ็ ดเ้ จอ กบั จา้ วเคอและเหวนิ จ้ีที่ไม่ไดเ้ ห็นหนา้ กนั นานแลว้ จา้ วเคอเห็นเจียงหลีกเ็ อ่ยทกั “คุณหนูรอง” เจียงหลีเดินเขา้ ไป ไม่ไดพ้ บกนั มาเกือบหน่ึงปี ใบหนา้ ของ เหวนิ จ้ียามน้ีมีรอยแผลเป็นเพ่ิมข้ึน เห็นไดช้ ดั วา่ การฟาดฟันใน สนามรบน้นั ดุเดือดเพยี งใด จา้ วเคอไม่กลา้ สบตาเจียงหลี ท้งั ยงั ไม่ เอ่ยวาจาใดๆ เจียงหลีจึงเป็นฝ่ ายเอ่ยถาม “จีเหิง...ไม่ไดก้ ลบั มาจริง หรือ” เหวนิ จ้ีส่ายหนา้ น้าเสียงแฝงความเศร้าเสียใจ “เป็นเพราะ ขา้ นอ้ ยไมไ่ ดป้ กป้องนายท่านใหด้ ี”

“แทจ้ ริงแลว้ วนั น้นั เกิดอะไรข้ึนกนั แน่” เจียงหลีซกั ไซ้ “ขา้ ได้ ยนิ จากปากของคนอ่ืน เกรงวา่ จะไม่ละเอียดนกั พวกเจา้ ไดม้ ีโอกาส ติดตามเขา คงจะรู้ดีท่ีสุด” “นายท่านตอ่ สูก้ บั อินจือหลี ทาใหแ้ ผลเก่ากาเริบ รองแม่ทพั ของฝ่ ายตรงขา้ มฉวยโอกาสฟันซ้าลงไปท่ีแผลเดิม นายท่านมิอาจ โตก้ ลบั ได้ ตอนน้นั นายท่านไล่ล่าอินจือหลีไปเพียงลาพงั พวกเรา ไม่สามารถล่วงรู้สถานการณ์ของนายท่าน ต่อมา... เม่ือพวกเราจบั ตวั ทหารฝ่ ายศตั รูไดถ้ ึงรู้วา่ นายท่านหนีไปแลว้ พวกน้นั ยงั บอกอีก วา่ นายท่านบาดเจบ็ สาหสั คงจะไปไดไ้ ม่ไกล พวกเราออกตามหา ในบริเวณน้นั อยนู่ าน แต่กไ็ มพ่ บ อาจารยล์ ู่ใหค้ นตระเวนคน้ หาไป ตามหุบเขา ทวา่ กไ็ ม่พบร่องรอย กระทง่ั ...จนกระทงั่ ...” เหวนิ จ้ีมิใช่คนขาดความมน่ั ใจ ทวา่ เขาในตอนน้ีกลบั พดู อะไร ไม่ออก ดูอ้าๆ อ้ึงๆ เสียจนหวั ใจของเจียงหลีรู้สึกเหมือนถกู บีบรัด ในท่ีสุดกอ็ ดซกั ไซไ้ ม่ได้ “จนกระทงั่ อะไร”

เหวนิ จ้ีมองเจียงหลีแวบหน่ึง ก่อนจะหยบิ ของบางอยา่ ง ออกมาจากแขนเส้ือ คร้ันแบมือ เจียงหลีกเ็ ห็นจ้ีรูปผเี ส้ือท่ีเหลืออยู่ เพียงคร่ึงเดียวคงถูกทาใหแ้ ตกไป ปี กผเี ส้ือส่วนน้นั ปรากฏรอยร้าว บนเน้ือหยกสีแดงอยา่ งชดั เจน เจียงหลียน่ื มืออนั สนั่ เทาออกไปรับเอาผเี ส้ือตวั น้นั มา ส่ิงที่ คุน้ เคยตอนน้ีกลบั ไม่สวยงามเหมือนในอดีต ไม่สามารถโบยบินอยู่ กบั พดั เล่มงามน้นั ไดอ้ ีกแลว้ “ในป่ าแห่งน้นั พวกเราพบของส่ิงน้ี อาจารยล์ ู่จาไดว้ า่ เป็นจ้ี ของนายท่าน จึงสงั่ ใหพ้ วกเราออกคน้ หาในบริเวณน้นั แลว้ พวกเรา กพ็ บ...พบ...” ลกู ผชู้ ายอกสามศอก คราวน้ีเสียงของเหวนิ จ้ีสะดุด ไป “พวกเราพบเส้ือผา้ และชุดเกราะของนายท่าน แลว้ ยงั มีคราบ เลือด... ตอนน้นั ผา่ นมาหลายวนั แลว้ พวกทหารกล่าววา่ นายทา่ น อาจจะ...ถูกหมาป่ ากดั แทะ”

เจียงหลีหนา้ มืดจนแทบจะเป็นลม ถงเอ๋อพลนั ร้องออกมาดว้ ย ความตกใจ รีบเขา้ ไปประคองคุณหนูของตน เบ้ืองหนา้ ของเจียง หลีปรากฏภาพป่ าลึกลอยข้ึนมา ชุดเกราะสีแดง คราบเลือดอนั น่า สยดสยองนองพ้นื คาทานายพวกน้นั เปรียบเหมือนคาสาปแช่งท่ีดงั กอ้ งอยขู่ า้ งหู ‘รับเคราะห์เพราะสตรี ศพอยกู่ ลางทุ่ง อินทรีจิกกิน’ ทุกอยา่ งเป็นไปตามคาทานาย เจียงหลีกล่าวพมึ พา “ขา้ เป็นคนทาร้ายเขา” ถงเอ๋อเอ่ยอยา่ งร้อนรน “คุณหนู น่ีไม่เก่ียวกบั ท่าน คุณหนู อยา่ ไดแ้ บกรับความผดิ ไวก้ บั ตวั เองเลยนะเจา้ คะ” “ไม่ เป็นความผดิ ของขา้ เป็นเพราะขา้ เขาถึงตอ้ งรับเคราะห์ หากวนั น้นั อินจือหลีไม่ใชข้ า้ ข่ใู หเ้ ขาออกมาติดกบั จีเหิงกค็ งไม่ได้ รับบาดเจบ็ ...ขา้ เป็นคนทาร้ายเขา” หญิงสาวหลบั ตาลงดว้ ยความ เจบ็ ปวดใจ น้าตาใสๆ พลนั ไหลริน