เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

กรีดร้อง ในที่สุด อินจือฉิงท่ีอยอู่ ีกดา้ นกฉ็ วยโอกาสพงุ่ ตวั ออกมา ตอนท่ีไม่มีใครสนใจ นางตะโกนวา่ “พใ่ี หญ่ ไดโ้ ปรดปล่อยตวั ซู่กวั๋ กงดว้ ย” “อินจือฉิง” อินจือหลีตะคอกเสียงดงั ลน่ั “กลบั ไป” แต่ไหนแต่ไร เขากไ็ ม่เคยพดู จาเช่นน้ีกบั อินจือฉิงมาก่อน นาง จึงไม่ยาเกรง ไดแ้ ต่มองจีเหิงดว้ ยความตื่นตระหนก “พีใ่ หญ่ ท่าน ปล่อยเขาไปเถอะ” “อินจือฉิง เจา้ อยา่ ลืมวา่ ตวั เองเป็นคนตระกลู อิน แมแ้ ต่เจา้ ก็ เขา้ ขา้ งเขารึ” อินจือหลีกลา่ ว “เจา้ บา้ ไปแลว้ ” “คนท่ีบา้ ไปแลว้ คือท่าน” อินจือฉิงไม่ยอมลดละ “ท่านรู้ตวั หรือไม่วา่ กาลงั ทาอะไรอยู่ ท่านจะตอ้ งเสียใจ หากท่านฆา่ เจียงหลี ท่านจะตอ้ งเสียใจ”

“หากนางไม่ใช่ของขา้ การที่ขา้ สงั หารนางแลว้ จะเป็นไรไปเล่า ขา้ ไม่มีทางเสียใจ เพราะเจา้ กบั ขา้ ไมเ่ หมือนกนั ” น้าเสียงของเขาฉาย แววคลุม้ คลงั่ ชว่ั ขณะน้นั จู่ๆ ในใจของอินจือหลีกน็ ึกอยากสงั หารเจียงหลี ข้ึนมาจริงๆ เขาพงึ พอใจในตวั นาง ต้งั แต่ตอนท่ีเขายงั ไม่เคยเห็นหนา้ แคไ่ ดย้ นิ เสียงเล่าขานเกี่ยวกบั นาง เขากช็ อบเจียงหลีแลว้ ในชีวติ น้ี ของเขา น่ีเป็นคร้ังแรกที่หลงรักหญิงสาวอยา่ งหวั ปักหวั ปา ทวา่ ใน สายตาของนางกลบั ไม่มีเขาอยแู่ มแ้ ต่นอ้ ย ไม่วา่ เขาจะใชว้ ธิ ีการใด หวั ใจของนางกแ็ ขง็ ดง่ั หินผาท่ีไร้ ความเปล่ียนแปลง อินจือหลีครุ่นคิด ในเม่ือเขาไม่สามารถขดั ขวาง ความรู้สึกท่ีเจียงหลีมีต่อจีเหิงได้ ถา้ อยา่ งน้นั เขากจ็ ะทาลายเจียงหลี อยา่ งนอ้ ยสิ่งที่เขาไม่มี จีเหิงกไ็ ม่สามารถครอบครองไดเ้ ช่นกนั ใน เวลาน้ี จู่ๆ อินจือหลีกพ็ บวา่ ในตวั ของเขามีสายเลือดแบบ เดียวกบั เซี่ยจิ้นอ๋องและไทเฮาหมุนเวยี นอยจู่ ริงๆ พวกเขาเห็นแก่ตวั

และไร้หวั ใจไม่ตา่ งกนั ยอมใหต้ วั เองทาผดิ ต่อคนอื่น แตไ่ ม่อาจ ปลอ่ ยใหใ้ ครมาทาผดิ ตอ่ ตวั เองได้ ความชวั่ ร้ายและเคียดแคน้ เหล่าน้นั ซ่อนอยใู่ นกระดูกดาของ เขา ความสดใสเบิกบานและใจกวา้ งท่ีแสดงออกมา แทจ้ ริงแลว้ ไม่มี คุณค่าพอจะหยบิ ยกข้ึนกล่าวถึงเสียดว้ ยซ้า ยกตวั อยา่ งเช่น ชะตา กรรมที่บีบบงั คบั เขาอยนู่ ้ี หากพดู ใหถ้ ึงแก่นแท้ เขาไม่มีสิทธ์ิเลือก จริงรึ ต่อใหเ้ ซี่ยจิ้นอ๋องหรือชะตาชีวติ บีบบงั คบั หากเขายอมสละ ทุกอยา่ งกค็ งไม่ตอ้ งเดินมาจนสุดทางเช่นน้ี เพยี งแคค่ วามรู้สึกถมไม่เตม็ ในใจของเขาเท่าน้นั เพราะไม่อาจ ทาใจยอมรับ เขาถึงตอ้ งมีจุดจบเช่นน้ี เขารู้วา่ เส้นทางที่เลือกเดินอาจ ทาใหช้ ื่อเสียงยอ่ ยยบั แต่ในเวลาเดียวกนั เขากอ็ าจใชส้ ่ิงน้ีเพื่อใหไ้ ด้ ทุกอยา่ งท่ีตอ้ งการ ไดท้ ้งั แผน่ ดิน แลว้ ยงั สามารถครอบครองเจียงหลี เจียงหลีมิไดส้ นใจวา่ อินจือหลีจะคดิ อยา่ งไร นางจบั จอ้ งเพยี ง ชายบนหลงั มา้ ที่ขยบั ใกลเ้ ขา้ มาทุกขณะ กระบ่ีคูใ่ จยาวสามศอกของ เขาส่องประกายวาววบั ราวกบั วา่ สามารถฟาดฟันทุกอยา่ งใหด้ บั ดิ้น

เขาพงุ่ ทะยานมาจากลานหิมะอนั กวา้ งใหญ่ คลา้ ยลูกไฟดวงหน่ึงที่ ลอยใกลเ้ ขา้ มามากข้ึนทุกที เจียงหลีออกแรงสุดกาลงั พยายามดิ้นรน ใหร้ อดพน้ จากเง้ือมมือของทหารพวกน้นั ในเวลาถดั มา นางกเ็ ห็น กระบี่ของจีเหิงพาดลงบนลาคอของทหารฝ่ ายตรงขา้ ม แลว้ ยน่ื มือ จากหลงั มา้ ลงมาหานาง อาชาแกร่งกลา้ จวนจะบุกทะลวงเขา้ สู่ กระโจมอยแู่ ลว้ เจียงหลีพยายามยน่ื มือออกไปหาเขาเตม็ แรง ใน ท่ีสุดเขากค็ วา้ มือของนางเอาไวไ้ ด้ จีเหิงฉุดเจียงหลีข้ึนบนหลงั มา้ ขณะเดียวกนั น้ี ขา้ งหูของนางกไ็ ดย้ นิ เสียงกรีดร้องของอินจือฉิง “อยา่ !” “จือฉิง” ท่ีตามมาคือเสียงคร่าครวญของอินฮูหยนิ มา้ ยงั คงทะยานต่อไปอยา่ งไม่หยดุ ย้งั เจียงหลีหนั มองใน ฉบั พลนั ทนั ไดเ้ ห็นดาบในมือของอินจือหลีแทงทะลุเขา้ กลางอก ของอินจือฉิง สีหนา้ ของเขาดูตื่นตกใจ คงคิดไม่ถึงวา่ จะเป็นเช่นน้ี

มิน่าเม่ือสกั ครู่ตอนท่ีจีเหิงบุกข้ึนมา อินจือหลีกลบั มิไดข้ ดั ขวาง ท่ีแทก้ ต็ อ้ งการจะแทงเขาจากดา้ นหลงั แต่นึกไม่ถึงวา่ อินจือฉิงจะเขา้ มารับดาบแทนจีเหิง เจียงหลีอดหนั กลบั ไปมองไมไ่ ด้ พลนั รู้สึกโศกเศร้าในใจ ข้ึนมา นางไม่กลา้ เอ่ยอะไรในตอนน้ีเพราะกลวั วา่ จีเหิงจะเสียสมาธิ ทวา่ กต็ ดั ใจจากอินจือฉิงมิไดเ้ ช่นกนั ไม่รู้วา่ บาดแผลของอินจือฉิง จะเป็นอยา่ งไรบา้ ง อินจือฉิงชอบจีเหิงจากใจจริง หากตอ้ งตายไป แบบน้ี... เจียงหลีพดู ไมอ่ อกวา่ รู้สึกอยา่ งไร อินฮูหยนิ ร้องคร่าครวญพลางรีบรุดเขา้ ไป อินจือหลีคลายมือ ออกดว้ ยอาการตกตะลึง เขาถอยหลงั ไปกา้ วหน่ึง ริมฝีปากของ อินจือฉิงยามน้ีมีโลหิตทะลกั ออกมาไม่หยดุ นางหายใจอยา่ งเหน่ือย หอบ เอ่ยปากเสียงเบา “พ่ีใหญ่ ท่าน... ปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะ... ปลดปลอ่ ยตวั พ่เี องดว้ ย...” “ทาไม” อินจือหลีถามดว้ ยความเฉยชา

“ขา้ ...ขา้ ไม่อยากใหเ้ ขา...ไดร้ ับบาดเจบ็ ...” อินจือฉิงพน่ เลือด สดๆ ออกมาคาโต ลมหายใจของนางค่อยๆ ขาดหว้ ง จนกระทง่ั น่ิง สนิทหยดุ หายใจในที่สุด ดวงตาท้งั สองยงั คงเบิกกวา้ ง แต่ศีรษะกลบั เอียงไปดา้ นหน่ึง หยดุ การเคล่ือนไหวลงแต่เพยี งเท่าน้ี หญิงสาวที่งดงามดุจแสงไฟ นอนทอดกายท่ามกลางหิมะ ไร้ ชีวติ ชีวา ไม่สดใสเหมือนในกาลก่อน เกลด็ หิมะตกลงมาไม่ขาดสาย ในไม่ชา้ กบ็ ดบงั ใบหนา้ ของนาง ร่างกายราวกบั เยน็ ชืดลงอยา่ ง รวดเร็ว นบั แต่เกิดจนตายจาก คลา้ ยดง่ั ผา่ นไปชว่ั ครู่ เสียงร้องไหค้ ร่าครวญของอินฮูหยนิ ดงั กึกกอ้ ง จู่ๆ อินจือหลีก็ ระเบิดหวั เราะออกมา สายตาของเขาเยน็ ยะเยอื ก ชายหนุ่มหมุนตวั กลบั แลว้ เลง็ ไปที่เจียงหลีอีกคร้ัง เขาคอ่ ยๆ ดึงคนั ธนู เจียงหลีถูกจีเหิงอุม้ เอาไว้ ตอนน้ีชายหนุ่มจึงนง่ั อยดู่ า้ นหลงั ของนาง มา้ ควบทะยานดว้ ยความรวดเร็ว นางเห็นเพียงลูกธนูท่ีถูก

ยงิ ออกมาเหมือนห่าฝน ลูกธนูเหล่าน้นั ร่วงหล่นอยบู่ นพ้นื ที่มีหิมะ ปกคลุมทวั่ ทิศ หน่วยกลา้ ตายท่ีจีเหิงพามามีบางส่วนที่สละชีพไป แต่ที่ลม้ ตายมากกวา่ กค็ ือพลธนู มีศพนอนระเนระนาดอยบู่ นลาน โล่ง หิมะใตร้ ่างค่อยๆ ถูกอาบยอ้ มจนเป็นสีแดง ท้งั ๆ ท่ีลานแห่งน้ีไม่ใช่สนามรบ ทวา่ การต่อสูก้ ลบั ดุเดือดยงิ่ กวา่ ความสามารถที่แตกต่างกนั ทาใหส้ งครามคร้ังน้ีตอ้ งสงั เวยดว้ ย ชีวติ ท่าทีของจีเหิงยงั คงผอ่ นคลาย เขาเผชิญหนา้ กบั อินจือหลีอยา่ ง ไม่ยห่ี ระ มีเพยี งเจียงหลีท่ีอยขู่ า้ งกายจีเหิงเท่าน้นั ถึงจะสามารถ สมั ผสั ไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ เขาทุ่มเทกายใจท้งั หมดเพอ่ื ปกป้องนางให้ อยรู่ อด แทจ้ ริงแลว้ จีเหิงเองกไ็ ม่มน่ั ใจเช่นกนั วา่ จะสามารถหนีไปได้ อยา่ งปลอดภยั แต่เขากาลงั พยายามจะไมท่ าใหเ้ จียงหลีไดร้ ับ บาดเจบ็ ในชว่ั ขณะน้นั จๆู่ นางกร็ ู้สึกวา่ จีเหิงท่ีอยดู่ า้ นหลงั ดนั ตวั ข้ึนมา ขา้ งหนา้ อยา่ งแรง ราวกบั มีอะไรบางอยา่ งกระแทกเขา้ ท่ีแผน่ หลงั

ของเขา เจียงหลีสน่ั สะทา้ นจบั ข้วั หวั ใจ กาลงั จะหนั ไปมองกไ็ ดย้ นิ เสียงจีเหิงดงั ข้ึนที่ขา้ งหู เขาเอ่ยอยา่ งอ่อนโยน ท้งั ยงั แฝงรอยยมิ้ ท่ี ปลอบประโลมใจ“ไม่ตอ้ งหนั มา” “จี...” เสียงของเจียงหลีสน่ั เครือ “หือ” เขาเอ่ยพร้อมรอยยมิ้ “ไม่เป็นไร พวกเราออกมาพน้ แลว้ ” มา้ ของเขากระโดดขา้ มคมอาวธุ ที่พลธนูเหล่าน้นั ยงิ เขา้ มาหน่วยกลา้ ตายท่ีอยดู่ า้ นหลงั ไม่คิดจะสูต้ ่อ คลา้ ยกบั วา่ การบุกโจมตีในคร้ังน้ี เข่นฆ่าจนหมดเส้ียนหนาม เผาคลงั เสบียงแลว้ จึงจากไปอยา่ งสบาย อารมณ์ แต่สิ่งท่ีไม่เหมือนกนั กค็ ือ การบุกโจมตีควรฉวยโอกาสตอน ศตั รูเผลอ แต่สาหรับพวกเขา รู้ท้งั รู้วา่ ฝ่ ายตรงขา้ มวางกบั ดกั แต่กย็ งั พาตวั เขา้ สู่อนั ตราย ทาแบบน้ีไดอ้ ยา่ งไร เบ้ืองหนา้ คือแนวป่ าที่ถูกหิมะปกคลุมจนเป็นสีขาว มา้ ของ จีเหิงบุกผา่ เขา้ ไป ดา้ นหลงั ดูเหมือนยงั มีคนไล่ติดตาม ใจของเจียง

หลีพลนั เตน้ รัว นางไม่กลา้ เอ่ยวาจาใดๆ ในเวลาน้ี ดว้ ยกลวั วา่ จะทา ใหจ้ ีเหิงเสียสมาธิจนสร้างเร่ืองยงุ่ ยากใหก้ บั เขา เจียงหลีรู้สึกเจบ็ ใจที่ ตนเองไร้ความสามารถ เรื่องอะไรนางกท็ าไม่สาเร็จ แลว้ ยงั ส่งผลใหค้ นใกลช้ ิดตอ้ ง เดือดร้อน จู่ๆ หญิงสาวกร็ ู้สึกเหมือนถูกเคาะหวั ราวกบั วา่ เขาสามารถ อ่านความในใจของนางได้ จีเหิงกล่าวกล้วั หวั เราะ “อยา่ คิดมาก เจา้ ไม่ไดท้ าอะไรผดิ ต่อขา้ ” เจียงหลีฝืนยมิ้ “พวกเรา...หลุดพน้ จากคนเหล่าน้นั แลว้ หรือยงั ” “ตอนน้ียงั ” จีเหิงหวั เราะเบาๆ “เจา้ หนุ่มอินจือหลีคนน้ีมิได้ เห้ียมโหดเท่าบิดา ทวา่ เขามีสมองมากกวา่ เซ่ียจิ้นอ๋อง เพ่อื ไม่ใหเ้ กิด ความผดิ พลาด ยงั คงตอ้ งตรงไปอีก รอใหเ้ หวนิ จ้ีติดต่อขา้ ได้ กจ็ ะ ปลอดภยั แลว้ ”

เจียงหลีไม่ไดซ้ กั ถามอะไรใหม้ ากความ ส่วนอีกดา้ น อินจือหลีมองภาพเบ้ืองหนา้ หน่วยกลา้ ตาย บางส่วนถอยกลบั ไปไมท่ นั จึงถูกพลธนูยงิ เขา้ ท่ีลาตวั บางคนถูก ลอ้ มจบั เอาไวไ้ ด้ ส่วนคนของเขาถูกสงั หารไปกม็ าก บางส่วนกลบั หนีเอาตวั รอดไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว คนของเขาไม่เคยร่วมสงคราม ไม่ สามารถเรียกไดว้ า่ ชายชาติทหาร เป็นเพยี งเครื่องมือในการเขน่ ฆ่า ผคู้ นเท่าน้นั อีกท้งั ฝ่ ายตรงขา้ มยงั ลงมืออยา่ งเห้ียมโหด มิหนาซ้า วธิ ีการยงั เตม็ ไปดว้ ยเล่ห์เหลี่ยม เขาเคยไดย้ นิ เร่ืองเล่าเกี่ยวกบั ทหาร มา้ มงั กรเหินเจด็ สิบสองนายของแมท่ พั จินอู่มาก่อน ทวา่ ทหารมา้ มงั กรเหินเจด็ สิบสองนายถูกฆ่าตายในเหตุการณ์ลอ้ มสงั หารท่ีวดั หง ซานไปนานแลว้ จีเหิงกลบั สร้างกาลงั พลชุดน้ีข้ึนมาอีกคร้ัง ทหารมา้ มงั กรเหินชุดน้ีมิไดห้ า้ วหาญเหมือนในอดีต แต่เห้ียมโหดกวา่ มาก

บทที่ 371 ประสบกบั หายนะ พวกเขาท้งั หมดมีกนั ไม่ถึงสี่สิบชีวติ ทวา่ สามารถทาใหค้ น หลายร้อยตอ้ งประสบกบั หายนะ จนร่างไร้วญิ ญาณกอง ระเนระนาดอยบู่ นพ้ืน ส่วนเขากไ็ ดแ้ ต่มองจีเหิงพาเจียงหลีหนีหาย เขา้ ไปในป่ าทึบ ก่อนตายเซี่ยจิ้นอ๋องคาดการณ์ไวอ้ ยา่ งถ่ีถว้ น แต่คง นึกไม่ถึงวา่ ในมือของจีเหิงจะมีทหารที่น่ากลวั ชุดน้ีอยู่ และส่ิงท่ียงิ่ คิดไม่ถึงกค็ ือกองกาลงั จินอู่ยงั ไม่สูญสิ้น ป้ายสง่ั การกม็ ิไดห้ ายไป เช่นกนั จีเหิงควบคุมกองกาลงั ไวใ้ นกามือกเ็ พอื่ วนั น้ี หมากกระดานน้ี แทจ้ ริงแลว้ ใครที่มีความอดทนมากกวา่ ฝ่ าย ไหนกนั แน่ที่จะเป็นนกจิกตก๊ั แตน อินจือหลียกมือส่งสญั ญาณใหค้ นส่วนหน่ึงไลล่ ่า เขาอยาก ตามไปดว้ ยตวั เองเช่นกนั แตถ่ ูกคาสง่ั ของเซี่ยจิ้นอ๋องเหนี่ยวร้ังไว้ หากเขาไล่ตามไปแลว้ ติดกบั ดกั ของจีเหิง ทหารตระกลู อินกจ็ ะไร้ ซ่ึงผนู้ า

เพอ่ื ส่วนรวม เขาจาเป็นตอ้ งปลอ่ ยผา่ น อินจือหลีถอยกลบั ไปยนื ขา้ งกระโจม สายตาของเขาจบั จอ้ ง อยบู่ นพ้นื ท่ีนน่ั มีเครื่องประดบั และป่ิ นปักผมหล่นอยู่ แลว้ ยงั มี คราบเลือดสดๆ ของอินจือฉิง นางอยทู่ ่ีน่ี ถูกดาบของเขาแทงทะลุ หวั ใจ อินจือหลีมองคราบเลือดบนพ้นื น่ิง ความบา้ คลงั่ ในแววตา คอ่ ยๆ หายไป ราวกบั ในท่ีสุดกเ็ ขา้ ใจแลว้ วา่ แทจ้ ริงตนเองทาอะไร ลงไป ชายหนุ่มซวนเซถอยหลงั ไปสองกา้ ว อินฮูหยนิ อุม้ ศพของอินจือฉิงกลบั เขา้ กระโจมไปแลว้ อากาศ ขา้ งนอกหนาวเหน็บนกั นางกลวั วา่ จะทาใหบ้ ุตรสาวของตนป่ วย ไข้ อินจือหลียนื อยนู่ อกกระโจม กลบั ไม่กลา้ ท่ีจะเดินเขา้ ไปแมแ้ ต่ กา้ วเดียว เขาฆ่านอ้ งสาวตวั เอง ไม่วา่ ระหวา่ งเขากบั อินจือฉิง แทจ้ ริงจะมีสายเลือดเดียวกนั หรือไม่ แต่พวกเขากเ็ ติบโตมา ดว้ ยกนั ในบา้ นตระกลู อิน เล่นสนุกมาดว้ ยกนั ... ตอนน้ีเขาสงั หาร นางดว้ ยมือของตวั เอง แมจ้ ะไม่ไดต้ ้งั ใจกต็ าม

อินจือหลียนื อยนู่ อกกระโจมพกั ใหญ่ ในที่สุดกแ็ หวกม่าน เดินเขา้ ไปดา้ นใน ในกระโจมถูกปิ ดก้นั จากพายหุ ิมะ ทวา่ กลบั ไม่รู้สึกอบอุ่นข้นึ สกั เท่าไร เตาไฟมอดดบั นานแลว้ มีแต่เถา้ ถ่านที่เยน็ ชืด อินจือฉิง นอนอยกู่ บั พ้นื มีอินฮูหยนิ หมอบอยขู่ า้ งกาย ดูเหมือนนางจะ ร้องไหฟ้ มู ฟายดว้ ยความโศกเศร้าจนหมดสติไป อินจือหลีเดินเขา้ ไปหาพลางร้องเรียกดว้ ยน้าเสียงสน่ั เครือ “ท่านแม่” อินฮูหยนิ มิไดเ้ อ่ยตอบ อินจือหลีจึงคุกเข่าลง มือของเขาสน่ั ระริกข้ึนมาในฉบั พลนั ขณะส่งเสียงร้องครวญครางอยา่ งเจบ็ ปวด เขายนื่ มือไปพลิกร่างอินฮูหยนิ ออกมาจากร่างของอินจือฉิง ใบหนา้ ของอินฮูหยนิ ยงั หลงเหลือคราบน้าตา ร่างของนาง ยงั คงมีไออุ่น ส่วนลาคอกลบั มีรอยเลือดสดๆ ที่ยงั ไมแ่ หง้ กรัง ดาบ

เล่มน้นั ปักอยบู่ นพ้ืน อินฮูหยนิ ฆ่าตวั ตายอยขู่ า้ งกายบุตรสาวดว้ ย ดาบเล่มน้นั ดาบท่ีอินจือหลีใชส้ งั หารอินจือฉิง “ไม่...” อินจือหลีร้องออกมาดว้ ยความสิ้นหวงั เซี่ยจิ้นอ๋องตายแลว้ อินฮูหยนิ ยงั จะสามารถทาอะไรไดอ้ ีก สามีของนางตายจากไป แมว้ า่ ในอดีตเขาจะไม่สนใจไยดี แต่ สุดทา้ ยกย็ งั เป็นเสาหลกั ใหน้ างได้ แมแ้ ต่ตอนท่ีจบชีวติ ลงนางก็ ยงั คงเขา้ ใจวา่ ทุกอยา่ งเป็นความผดิ ของตน เซี่ยจิ้นอ๋องถึงไดเ้ ยน็ ชา ต่อนางเช่นน้นั ตอนน้ีบุตรสาวของนางตายไปตอ่ หนา้ ต่อตาอยา่ ง น่าสมเพช นางไม่อาจฆ่าอินจือหลีเพอื่ แกแ้ คน้ ได้ เพราะอินจือหลี เองกไ็ ม่ไดต้ ้งั ใจเช่นกนั อีกท้งั อินจือหลียงั เป็นความหวงั ของ ครอบครัว ทวา่ นางกไ็ ม่อาจทาใจยอมรับกบั เหตุการณ์ที่เกิดข้ึน ดงั น้นั นางจึงเลือกที่จะฆ่าตวั ตาย ใชว้ ธิ ีการอนั เดด็ ขาด ถ่ายทอด ความรู้สึกกราดเกร้ียวและโศกเศร้าของตนออกมา อินจือหลีร้องไหอ้ ยา่ งเจบ็ ปวดใจ

เขาพล้งั มือสงั หารนอ้ งสาวของตวั เอง เป็นความผดิ ของเขา ตอนน้ีอินฮูหยนิ กฆ็ ่าตวั ตายไปแลว้ เม่ือก่อนตอนอยทู่ ่ีอวนิ๋ จง เขา เขา้ ใจวา่ ตนเองกบั ครอบครัวอื่นๆ น้นั ไม่แตกต่างกนั แต่ระยะเวลา เพยี งชว่ั ขา้ มคืน เร่ืองราวทุกอยา่ งกลบั เปล่ียนแปลงไป คนรอบกาย ของเขาจากไปทีละคน ราวกบั ถึงเวลาท่ีจะตอ้ งชดใชห้ น้ีกรรมจาก ชาติปางก่อน คร้ันหนั หนา้ กลบั มาอีกคร้ัง ครอบครัวตระกลู อินก็ เหลือเขาเพียงคนเดียวเสียแลว้ จีเหิงยงั มีเจียงหลี แลว้ เขาเล่า เขากลบั ไม่เหลืออะไร อินจือหลี เกบ็ ดาบที่อยบู่ นพ้นื ข้ึนมา วางพาดไวท้ ี่คอของตนเอง ทนั ใดน้นั สี หนา้ กลบั ฉายแววลงั เลใจ เพยี งครู่เดียวกจ็ ะสามารถหลุดพน้ จากชะตาชีวติ อนั น่าสมเพช ภาระมากมายที่จาตอ้ งแบกรับ ทุกอยา่ งจะหายไปในพริบตา อินจือหลีหลบั ตาลง ลมจากพายหุ ิมะดา้ นนอกราวกบั เสียงร่าไห้ คร่าครวญ ดงั อ้ืออึงเขา้ มาไม่ขาด เหมือนมีปี ศาจร้ายโอบลอ้ ม กลุม้

รุมจนเขาตกลงไปในวงั วนแห่งความมืดมิด ชวั่ ชีวติ ไม่อาจพบเจอ แสงสวา่ ง จู่ๆ กม็ ีเสียงดงั “เพลง้ ” ดาบในมือเขาร่วงลงไปอยทู่ ี่ปลายเทา้ อินจือหลีลืมตาข้ึนมาอีกคร้ัง ไม่หรอก ไม่เหมือนกนั ในเม่ือสงั เวยชีวติ ไปมากมายเช่นน้ี หากไม่สามารถเอาคืนสกั คร้ัง กด็ ูจะข้ีขลาดเกินไป เพราะจีเหิงมีเจียงหลี ต่อแตน่ ้ีจึงนบั วา่ อีก ฝ่ ายมีจุดอ่อน ตรงกนั ขา้ มกบั ตวั เขา อินจือหลีสูญเสียทุกอยา่ งไป หมดสิ้น การตายของอินจือฉิงกบั อินฮูหยนิ ทาใหค้ วามอ่อนแอ สุดทา้ ยในใจของเขามลายหายไปเช่นกนั นบั แต่น้ีจิตใจของเขาจะ แขง็ แกร่งดุจเหลก็ กลา้ กลายเป็นคนตระกลู อินอยา่ งแทจ้ ริง นี่อาจเป็นส่ิงท่ีเซ่ียจิ้นอ๋องตอ้ งการ ทุกอยา่ งเป็นไปตามท่ีเซ่ียจิ้นอ๋องปรารถนาแลว้ อินจือหลี คอ่ ยๆ ลุกข้ึนยนื ไม่เหลียวมองศพท้งั สองอีก สีหนา้ ของเขา

เปลี่ยนเป็นเยน็ ชาและบ้ึงตึง อินจือหลีจะทวงคืนสิ่งที่ควรเป็นของ เขากลบั มาในทุกวถิ ีทาง ยกเวน้ เสียแต่วา่ ความตายจะมาพรากจาก มิเช่นน้นั เขาไม่มีวนั หนั หลงั กลบั ทอ้ งฟ้าคอ่ ยๆ มืดลง ภายในป่ ายากจะมองเห็นเส้นทางได้ ชดั เจน จีเหิงและเจียงหลีหยดุ อยทู่ ่ีหนา้ ถ้าแห่งหน่ึง “พวกเราพกั ตรงน้ีกนั ก่อนเถอะ” เจียงหลีกล่าวเสียงเบา “ดู เหมือนวา่ คนพวกน้นั จะถอยกลบั ไปแลว้ อวน๋ิ จงเป็นดินแดนแห่ง ทะเลทราย อินจือหลีตอ้ งไม่คนุ้ เคยกบั เส้นทางในป่ าแบบน้ีแน่ พวกเขาคงไม่กลา้ บุกเขา้ มาหรอก พวกเราพกั กนั ก่อนเถิด รอฟังข่าว จากเหวนิ จ้ีอยทู่ ี่น่ี” เงียบไปนานกไ็ มไ่ ดย้ นิ เสียงตอบรับจากจีเหิง เจียงหลีจึงหนั กลบั ไปมอง พลนั รู้สึกไดถ้ ึงน้าหนกั ของศีรษะที่พิงอยบู่ นไหล่ มือ ของเขายงั คงกมุ มือของนางแน่น แต่จีเหิงกลบั หมดสติไปเสียแลว้

“จีเหิง” หวั ใจของนางพลนั บีบรัด เจียงหลีไม่สนใจสิ่งใดอีก แลว้ นางดึงบงั เหียนใหม้ า้ หยดุ น่ิง แลว้ แกะมือจีเหิงออกเพอ่ื จะลง จากหลงั มา้ มาดูอาการของจีเหิง ทวา่ จีเหิงกามือแน่นมาก เจียงหลี พยายามอยนู่ านถึงสามารถดึงมือออกมาได้ แต่นนั่ กลบั ทาใหจ้ ีเหิง ร่วงลงมาจากหลงั มา้ เจียงหลีตกใจนกั ที่แผน่ หลงั ของจีเหิงมีลูกธนูสีดาดอกหน่ึงปักคาอยู่ โลหิตจบั ตวั กนั จนเกือบแหง้ กรังแลว้ ลูกธนูฝังลึกลงไปคร่ึงดอก ดูน่ากลวั นกั ยงั มีคราบเลือดไหลเป็นแนว ตลอดทางเขาไม่แสดงอาการ ออกมาแมแ้ ต่นอ้ ย กลบั ยมิ้ แยม้ พดู คุยกบั นาง ที่แทเ้ ขากฝ็ ืนตวั เอง ลูกธนูน้ีคือดอกท่ีอินจือหลียงิ ออกมาเป็นคร้ังสุดทา้ ย ในตอน ที่จีเหิงพาเจียงหลีหลบหนี ทีแรกเขาตอ้ งการเลง็ มาที่นาง ทวา่

ความคิดในช่วงเวลาสุดทา้ ยกลบั ทาไม่ลง แต่กย็ งั คงเลง็ ธนูไปที่ จีเหิง เหตุการณ์ในวดั หงซานเม่ือยสี่ ิบสามปี ก่อนกลบั มาโลดแลน่ อีกคร้ัง เป็นกองกาลงั จินอูท่ ี่บกุ เขา้ มา และมีการซุ่มโจมตีไม่ต่างกนั หากจะมีอะไรที่แตกต่าง กค็ งเป็นตอนท่ีจีหมิงหนั บุกเขา้ มาน้นั อวห๋ี งเยไ่ ดต้ ายไปแลว้ ทวา่ สาหรับจีเหิง เจียงหลียงั มีชีวติ อยู่ อาจ เป็นเพราะหญิงที่รักยงั มีลมหายใจ เขาถึงยดึ มนั่ ในปณิธานท่ีจะ ปกป้องนาง จนฝืนทนมาไดน้ านถึงเพยี งน้ี ร่างของเจียงหลีผอมบางกจ็ ริง แต่ดว้ ยจิตใจท่ีร้อนรุ่มดง่ั ไฟสุม ขอน จึงดึงเรี่ยวแรงท้งั หมดที่มีออกมาใชไ้ ดอ้ ยา่ งง่ายดาย นางผกู มา้ ไวก้ บั กอ้ นหินแลว้ ลากจีเหิงเขา้ ไปในถ้า ก่อนจะควานหาน้าและ ฟื นมาก่อไฟทา่ มกลางความมืดมิด ในที่สุดกส็ ามารถก่อไฟตม้ น้า เพอื่ ทาแผลใหก้ บั จีเหิงไดส้ าเร็จ ยงั โชคดีที่ในชุดเกราะสาหรับมา้ ของจีเหิง ยงั มีชนวนไฟติด มาดว้ ย เจียงหลีหาผงยาในตวั ของจีเหิงได้ คิดวา่ คงจะเป็นยาที่

ซือถูจิ่วเยเ่ ตรียมไวใ้ หก้ ่อนออกเดินทาง เจียงหลีจุดไฟตม้ น้า นาง ถอดเส้ือนอกออกมาปูพ้นื ถ้าแลว้ ใหจ้ ีเหิงนอนทบั อยดู่ า้ นบน ดวงตาท้งั สองของจีเหิงปิ ดสนิทราวกบั ไร้ความรู้สึก ชว่ั ขณะน้นั น้าตาของเจียงหลีกพ็ ลนั ไหลริน มือของนางกาลงั สนั่ ระริก เจียงหลีพยายามสงบใจ ไดแ้ ต่ ปฏิบตั ิตามข้นั ตอนท่ีเคยเห็นพวกหมอทากนั มา เริ่มจากลา้ งทา ความสะอาดกระบ่ีคูใ่ จของจีเหิง ถอดเส้ือเกราะของเขาออก ใช้ กระบี่เฉือนเส้ือท่ีติดอยกู่ บั บาดแผล เมื่อเปิ ดเส้ือออก บาดแผลอ่ืนๆ บนลาตวั เขากป็ รากฏแก่สายตา วนั น้ีเขาควบมา้ อยา่ งองอาจอยู่ ท่ามกลางห่าธนู แมจ้ ะมีโล่กาบงั แต่กไ็ ดร้ ับบาดเจบ็ อยหู่ ลายแห่ง เช่นกนั ยงั มีบาดแผลจากดาบและกระบี่ทว่ั ร่างกาย ท่ีจริงผวิ ของเขา ขาวกระจ่าง รูปร่างกย็ อดเยยี่ มดุจเสือดาวท่ีเตม็ ไปดว้ ยพละกาลงั ในเวลาน้ี บาดแผลและเลือดสดๆ เหล่าน้นั เสมือนรอยร้าวรอบ แจกนั ที่ขาวสะอาด ทาใหผ้ พู้ บเห็นอดน้าตาไหลดว้ ยความสงสาร เห็นใจไม่ได้ เจียงหลีตอ้ งดึงลูกธนูดอกน้ีออกมา

นางจบั ปลายธนูเอาไวม้ น่ั จู่ๆ คาพดู ของเหวนิ เหรินเหยาที่เคยกล่าวไวก้ ่อนหนา้ น้ีกแ็ วบ เขา้ มาในสมอง เขาบอกวา่ เคยทานายดวงชะตาของจีเหิงไวต้ อนที่ จีเหิงยงั เยาว์ คาทานายกล่าววา่ อีกสิบปี ใหห้ ลงั จีเหิงจะรับเคราะห์ เพราะสตรี ศพอยกู่ ลางทุ่ง อินทรีจิกกิน... ตอนน้ีมาคิดๆ ดูแลว้ นาง กน็ าภยั มาสู่จีเหิงจริงๆ หากไม่ใช่เพ่อื ช่วยนาง จีเหิงกค็ งปลอดภยั ไม่ตอ้ งมีบาดแผลเตม็ ร่าง ไดร้ ับอนั ตรายถึงชีวติ

บทที่ 372 ท่านไม่ควรทาเช่นนี้ นางดึงธนูดอกน้นั ออกมา ร่างท่ีอยตู่ รงหนา้ กระตุกอยา่ งแรงครู่หน่ึง ไดย้ นิ จีเหิงส่งเสียง ครางดว้ ยความเจบ็ ปวด เจียงหลีรีบหนั ไปมองสีหนา้ ของเขา จีเหิง ขมวดคิ้วมุ่น ดูเหมือนวา่ จะเจบ็ ปวดมาก นางลองขานเรียกเบาๆ ทวา่ เขากลบั ไม่ขยบั เขย้อื น ท้งั ยงั ไมไ่ ดส้ ่งเสียงตอบเช่นกนั เจียงหลีกล้นั น้าตา ฉีกชายกระโปรงมาจุ่มน้าร้อน ค่อยๆ ทา ความสะอาดบาดแผลใหก้ บั เขา ก่อนจะนายาผงพวกน้นั ออกมาใช้ ในเวลาน้ีเองที่เจียงหลีไดพ้ บวา่ บนร่างกายของจีเหิงยงั มีแผลเป็น อีกมากมาย ไม่ใช่แคบ่ าดแผลจากธนู ดูแลว้ ชวนใหน้ ึกถึงที่มาอนั หลากหลาย บาดแผลเก่าใหม่เตม็ ตวั แทบจะทนมองไม่ได้ เขาเคยผา่ นความเป็นความตายมาแลว้ หลายคร้ัง ลาพงั แคเ่ ห็น บาดแผลน่ากลวั เหล่าน้ี กส็ ามารถจินตนาการถึงภาพในอดีตได้ วา่ เขาเคยเผชิญอนั ตรายมามากเพียงใด มีชีวติ รอดมาถึงตอนน้ี นบั วา่

ดวงแขง็ นกั ทวา่ เบ้ืองหลงั ความโชคดีน้นั จีเหิงไดท้ ุ่มเทไปมากกวา่ ท่ีคนธรรมดาจะสามารถรับได้ เวลาน้ีเขาเพ่งิ มีอายไุ ดย้ สี่ ิบกวา่ ปี เท่ากบั วา่ เขาคุน้ เคยกบั การใชช้ ีวติ ท่ีมีแต่คมดาบและคราบโลหิตมา ต้งั แต่อายเุ ท่าไรกนั หนอ ยส่ี ิบปี สิบส่ีปี หรือวา่ ก่อนหนา้ น้นั เจียงหลีไม่อาจคาดเดาต่อได้ ในหวั ใจของนางคลา้ ยดงั่ มีสาลี มาอดั ไวแ้ น่นจนหายใจแทบไมอ่ อก ในสมองหวนคิดถึงเหตุการณ์ ที่นอกกระโจมวนั น้ี ท่ามกลางพายหุ ิมะ ณ ลานกวา้ ง อาภรณ์สีแดง มุ่งตรงเขา้ มาหานางอยา่ งไม่ลดละ เดิมทีจีเหิงเป็นคนที่รักษา ภาพลกั ษณ์ผหู้ น่ึง ไม่วา่ เรื่องใดกม็ กั จะทาอยา่ งไม่รีบไม่ร้อน อากปั กิริยาเพียบพร้อมสง่างาม ทวา่ ในตอนน้นั เพียงเพราะตอ้ งการ เขา้ ถึงตวั นาง กลบั ทาใหเ้ ขาร้อนรนจนรอชา้ ไมไ่ ด้ นางควรคา่ พอใหเ้ ขาทาเช่นน้ีหรือ เจียงหลีครุ่นคิด นางไม่ได้ ทาอะไรเพอ่ื จีเหิงนกั ความสามารถของนางรึกน็ อ้ ยนิดมาก แมแ้ ต่ ในยามคบั ขนั เช่นน้ี นางกลบั กลายเป็นตวั ถ่วงของเขา ทวา่ จีเหิงยงั มอบสิ่งล้าคา่ ท่ีสุดใหก้ บั นาง นนั่ คือความจริงใจจากเขา

เจียงหลีครุ่นคิด ชว่ั ชีวติ น้ีของนาง เกรงวา่ จะไม่สามารถมีคน อ่ืน ท้งั ยงั ไม่อาจรักใครไดอ้ ีก บางคร้ัง เรื่องราวชวั่ ครู่กลบั จดจาไป ตลอดกาล ไม่วา่ วนั ขา้ งหนา้ จะเกิดอะไรข้ึน ทุกอยา่ งในตอนน้ีจะ ไม่มีทางลบเลือน เจียงหลีเช็ดบาดแผลใหจ้ ีเหิงอยา่ งระมดั ระวงั จดั การพนั แผล ทุกแห่งบนร่างกายเขา ยามน้ียงั คงไม่มีขา่ วคราวของเหวนิ จ้ี เจียง หลีกลวั วา่ หากฟื นไฟถูกใชจ้ นหมดแลว้ ตกดึกมีสตั วร์ ้ายเขา้ มาจะ เป็นอนั ตราย จึงถือคบเพลิงออกไปนอกถ้าอีกคร้ังเพื่อหาฟื นมาเพมิ่ แลว้ ทากบั ดกั ไว้ บางทีอาจสามารถจบั กระตา่ ยป่ าท่ีพลดั หลงเขา้ มา ไดบ้ า้ งสกั ตวั สองตวั ตอนน้ีจีเหิงบาดเจบ็ สาหสั ส่วนเหวนิ จ้ีกย็ งั มา ไม่ถึง ถา้ จีเหิงตื่นข้ึนมากจ็ าเป็นตอ้ งไดก้ ินอะไรสกั หน่อย มิเช่นน้นั หากร่างกายออ่ นแอจะยงิ่ ฟ้ื นตวั ไดย้ าก ในเวลาน้ี นางจึงนาความกลา้ หาญและเดด็ เด่ียวท้งั หมดที่มี ออกมา รู้ดีวา่ ลาพงั นงั่ ร้องไหอ้ ยขู่ า้ งกายจีเหิงน้นั ไม่มีประโยชน์ ควรตอ้ งหาวธิ ีทาอะไรสกั อยา่ ง นางเคยวางกบั ดกั ล่อสตั วต์ อนอยู่

ในป่ ากบั เซวยี เจามาแลว้ ผา่ นไปหลายปี ลงมือทาอีกคร้ังกน็ บั วา่ ไม่ ยาก นางวง่ิ กลบั ไปกลบั มาอยา่ งน้ีอยหู่ ลายรอบ แต่ไม่กลา้ เดินห่าง ออกไปไกลนกั คร้ันเห็นวา่ ในถ้ามีฟื นที่หามาไดเ้ พียงพอสาหรับ หน่ึงคืน ซ้ายงั จบั กระต่ายป่ ามาไดอ้ ีกตวั หน่ึงนางกด็ ีใจมาก รีบลง มือใชก้ ระบ่ีคู่ใจของจีเหิงชาแหละกระต่ายป่ าอยา่ งดี เสร็จเรียบร้อย กน็ าไปฝังไวใ้ ตห้ ิมะ เมื่อไรที่จีเหิงต่ืนข้ึนมาแลว้ คอ่ ยยา่ งใหเ้ ขากิน นางทาทุกอยา่ งตามสมควรแลว้ แต่กย็ งั อยากจะทาใหม้ ากข้ึน ราวกบั วา่ หางานเพิ่มอีกสกั หน่อยจะไดร้ ู้สึกสบายใจ กระทงั่ ไม่มี อะไรใหท้ าอีก นางจึงเอาเส้ือตวั นอกมาห่มร่างของจีเหิง ส่วน ตนเองน้นั สวมเพยี งเส้ือบางๆ แลว้ กอดจีเหิงไว้ พลางเฝ้าดูเขาอยู่ ตลอดเวลา กองไฟท่ีจุดไวข้ า้ งๆ ลกุ โชนอยา่ งเงียบงนั จู่ๆ เจียงหลีก็ รู้สึกวา่ ทุกอยา่ งเหมือนภาพฝัน ราวกบั วา่ วนั เวลาที่เงียบสงบเช่นน้ี ไดผ้ า่ นเลยมาแลว้ ชาติหน่ึง ต่อใหไ้ ม่มีอะไรกต็ าม ไม่ตอ้ งกินดีอยดู่ ี ขอเพยี งมีคนผนู้ ้ีอยขู่ า้ งกายนาง ชวั่ ชีวติ น้ีกไ็ ม่ตอ้ งการสิ่งใดอีก

นางกอดจีเหิงไวต้ ลอดเวลา ไม่รู้วา่ ผา่ นไปนานเท่าไร กองไฟ ในถ้าค่อยๆ มอดลง เจียงหลีจึงลุกข้ึนไปเติมฟื น ขณะน้นั จีเหิงพลนั ขยบั ตวั หญิงสาวรีบรุดไปอยขู่ า้ งกายเขา พลางขานเรียกดว้ ยความ ต่ืนเตน้ ดีใจ “จีเหิง” ชายหนุ่มลืมตาข้ึน ดูเหมือนวา่ เขาอยากขยบั ตวั แต่ทว่ั ท้งั ร่างกายเตม็ ไปดว้ ยบาดแผล พอเคลื่อนไหว คิว้ กข็ มวดทนั ที เจียง หลีรีบเอ่ยหา้ ม “อยา่ ขยบั อยากด่ืมน้าใช่ไหม ขา้ จะไปหยบิ มาให”้ นางยกศีรษะของจีเหิงมาวางบนตกั ของตน แลว้ คอ่ ยๆ ป้อนน้าให้ เขาดื่ม พอริมฝีปากของจีเหิงไดร้ ับความชุ่มช้ืนกก็ ลบั มามีเลือดฝาด อีกคร้ัง พลนั เอ่ยปากถามเพยี งวา่ “ท่ีน่ีที่ไหน” “พวกเราเขา้ มาในป่ าลึก ขา้ เองกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ เป็นท่ีไหน ท่านหมดสติไป ขา้ เลยพาท่านมาหลบอยใู่ นถ้า ยาที่ท่านนาติดตวั มาดว้ ยถูกใชจ้ นหมดแลว้ บาดแผลกพ็ นั ผา้ เรียบร้อย ท่านหิว

หรือไม่ ขา้ จบั กระต่ายมาไดต้ วั หน่ึง เดี๋ยวจะยา่ งใหท้ ่านกิน” นาง กล่าวพมึ พา จีเหิงหวั เราะเบาๆ เขากมุ มือเจียงหลีแน่นแลว้ เอ่ยชื่นชม “ทา ไดด้ ีมาก แม่นางนอ้ ย” ทนั ใดน้นั น้าตาของเจียงหลีกไ็ หลพราก น้าตาของนางอุ่นร้อน ทาใหใ้ จคนแทบหลอมละลาย จีเหิงรีบ ปลอบโยน “อยา่ ร้องไหเ้ ลย หากพอ่ เจา้ มาเห็นเขา้ จะกล่าวโทษขา้ วา่ ทาใหเ้ จา้ เสียใจ” ตอนแรกๆ ท่ีเขาไดร้ ู้จกั เจียงหลี นางมกั จะมีรอยยมิ้ อยเู่ สมอ ความสงบนิ่งและอ่อนโยนเช่นน้นั กลบั มิไดก้ ลน่ั ออกมาจากกน้ บ้ึง ของหวั ใจ ถึงแมจ้ ะมีรอยยมิ้ กย็ งั รู้สึกวา่ ในใจของนางมีอะไร บางอยา่ งซุกซ่อนอยู่ ตอนน้นั เขาชว่ั ร้ายจนนึกอยากเห็นนางสิ้นท่า ไม่วา่ จะตื่นตระหนกกด็ ี หรือหวาดกลวั กช็ ่าง เขาเพียงตอ้ งการ กระชากใหเ้ ห็นสีหนา้ ที่แทจ้ ริงของนาง ทวา่ ตอนน้ีเม่ือเจียงหลี

เปิ ดเผยความรู้สึกของตนต่อหนา้ เขา แสดงความอ่อนแอที่สุด ออกมา จีเหิงกลบั ทนไม่ได้ เขาอยากเห็นนางมีความสุขไปตลอด ชีวติ เขายน่ื มือออกมา ค่อยๆ ปาดน้าตาใหเ้ จียงหลี “อยา่ ร้องไห้ หล่ี เอ๋อ” “ท่าน...ท่านไม่ควรทาเช่นน้ี” เจียงหลีกล่าวเสียงสะอ้ืน “ไม่วา่ อยา่ งไร ชีวติ ของท่านสาคญั ที่สุด” “เจา้ สิถึงจะสาคญั ที่สุด” เขาตอบเสียงทมุ้ เจียงหลีส่ายหนา้ “คุณชายเหวนิ เหรินทานายดวงชะตาใหท้ ่าน คราวน้นั หลงั จากที่ขา้ รู้ กห็ วาดกลวั ตลอดมาวา่ ตวั เองจะทาใหท้ ่าน ตาย จีเหิง หากท่านตอ้ งตายเพราะขา้ ชวั่ ชีวติ น้ีของขา้ คงไม่มีทาง เป็นสุขไดท้ ุกอยา่ งลว้ นไม่มีความหมายต่อขา้ อีกแลว้ ”

“เดก็ โง่” เขาลบู หวั เจียงหลีเบาๆ พร้อมรอยยมิ้ นางไม่เคยเห็น รอยยมิ้ ท่ีสุขสงบเช่นน้ีมาก่อน “เจา้ จะทาร้ายขา้ จนตายไดอ้ ยา่ งไร เป็นเจา้ ท่ีช่วยขา้ ไวต้ ่างหาก” เจียงหลีขมวดคิว้ มุ่น “คร้ังก่อนตอนท่ีขา้ ไม่สบายใจ เจา้ กร็ ้องเพลงใหข้ า้ ฟัง คราวน้ี เจา้ ร้องไห้ ขา้ จะร้องเพลงละครใหเ้ จา้ ฟัง ดีไหม” เขาเหมือนบรุ ุษที่ กาลงั ปลอบใจสตรีผเู้ ป็นท่ีรัก ท้งั ทะนุถนอม ออ่ นหวาน และเอาอก เอาใจ เจียงหลีมองจีเหิง ยงั ไม่ทนั ไดก้ ลา่ วอะไร เขากข็ ยบั เขา้ มา หนุนตกั นาง แลว้ คอ่ ยๆ ขบั ขาน “เพียงครู่ อารมณ์ความรู้สึกที่มีกเ็ ลือนหาย น้าตาแห่งความ พลดั พรากเปี ยกชุ่มคอเส้ือ”

เสียงของเขาอ่อนโยน ดงั กอ้ งอยใู่ นถ้า ไม่เหมือนกบั คณะ ละครบนเวที เขามิไดแ้ สดงอาการตื่นเตน้ ใดๆ กลบั ขบั กล่อมอยา่ ง ไพเราะอ่อนโยน เหมือนคนท่ีกาลงั เล่านิทาน เหมือนผชู้ มที่ดาดิ่ง เขา้ ไปในละครฉากสุดทา้ ย ความรู้สึกต่างๆ พรั่งพรูออกมาหมดสิ้น เจียงหลีอยากเห็นสีหนา้ และแววตาของจีเหิงวา่ เป็นอยา่ งไร แต่เขากลบั หลบั ตาลง จนไมอ่ าจแอบดูความในใจของเขาได้ ริม ฝีปากชายหนุ่มเผยอข้ึนเลก็ นอ้ ย น้าเสียงยงั แฝงความหวนอาลยั ใน ป่ ารกชฏั ภูผาสูงชนั ดงั่ ปี ศาจท่ีใชเ้ สียงเพลงล่อหลอกใหผ้ คู้ นตกลง ไปในเหวลึก “คิดวา่ ยากดีมีจนฟ้าลิขิต ใครจะรู้วา่ ชีวติ คนพลิกผนั ดงั่ เล่น ตลก เมื่อก่อนขา้ เคยเอาแต่ใจ ถึงบดั น้ียงั ไม่เชื่อในโชคชะตา” นยั นต์ าของเจียงหลีพลนั จบั จอ้ ง เหตุใดละครฉากน้ีถึงให้ ความรู้สึกคุน้ เคยนกั ราวกบั เคยไดย้ นิ ที่ไหนมาก่อน ในความทรง จา เหมือนมีคนคนหน่ึงเคยขบั ขานไว้ เป็นเสียงใสกงั วานของสตรี ที่มีรอยยมิ้ บนใบหนา้ ในค่าคืนหน่ึงของฤดูใบไมผ้ ลิ บนชิงชา้ ที่ริม

กาแพงสวน เสียงของหญิงผนู้ ้นั กบั เสียงของจีเหิงค่อยๆ กลืนเป็น หน่ึงเดียว “น่ีเป็นคาเตือนจากสวรรค์ สวรรคส์ งั่ สอนขา้ ละทิ้งความ อาฆาตแคน้ อยา่ ไดค้ ิดกล่าวโทษ เริ่มปรับปรุงตวั เสียใหม่ แกไ้ ข นิสยั เดิมๆ หยดุ หวนคิดถึงอดีต หลุดพน้ จากหว้ งทะเลแห่งความ ทุกข์ มองสรรพส่ิงใหก้ ระจ่างแจง้ ” ริมฝีปากของเจียงหลีคอ่ ยๆ ขยบั ตามริมฝีปากของจีเหิง น้าเสียงของนางกบั เขาสอดผสาน ท้งั อ่อนโยนและโศกเศร้า “สวรรคส์ ง่ั สอนขา้ ละทิ้งความอาฆาตแคน้ อยา่ ไดค้ ิด กล่าวโทษ เร่ิมปรับปรุงตวั เสียใหม่ แกไ้ ขนิสยั เดิมๆ หยดุ หวน คิดถึงอดีต หลุดพน้ จากหว้ งทะเลแห่งความทุกข์ มองสรรพส่ิงให้ กระจ่างแจง้ ” เน้ือร้องของบทละครเร่ือง ‘ถุงยา่ มนอ้ ย’ ท้งั เจบ็ ปวดท้งั เสียดสี ยามขบั ขานสามารถนึกภาพความเจบ็ ปวดของตวั ละครได้ จีเหิง

นอนหนุนตกั นาง ดวงตาคู่น้นั หลบั พริ้มราวกบั เขา้ สู่หว้ งนิทรา ใน ความทรงจาส่วนลึก ปรากฏภาพของค่าคืนหน่ึง เป็นช่วงท่ีตน้ ไม้ ดอกไมเ้ บ่งบานทว่ั เมือง คืนที่สายลมแห่งฤดูใบไมผ้ ลิพดั ผา่ น กลบั เหมือนภาพวาดที่พร่ามวั ดว้ ยฝ่ นุ ละออง ทนั ใดน้นั ฝ่ นุ ผงกถ็ ูกพดั พาออกไปชา้ ๆ จนกระทงั่ ฉายชดั ข้ึนต่อหนา้ เจียงหลี

บทที่ 373 ข้าช่วยเขาไม่ได้ กลางวนั ในฤดูใบไมผ้ ลิ ดอกไมเ้ บ่งบาน สายลมโชยอ่อนพดั ผา่ นใบหนา้ ใหค้ วามรู้สึกเยน็ สบาย ค่าคืนของจวนกว๋ั กงกลบั เยน็ เยยี บ ในสวนไร้เสียงพดู คุยของผคู้ น ณ หอ้ งลบั มีคนนอนอยบู่ น เตียงดว้ ยสีหนา้ ซีดขาว ดวงตาท้งั สองปิ ดสนิท ยงั เห็นเคา้ ลางของ ใบหนา้ อนั หล่อเหลา แต่เนื่องจากร่างกายผา่ ยผอม ตอนน้ีจึงเหลือ แต่หนงั หุม้ กระดูก แกม้ ซูบตอบลงไปจนน่ากลวั ซือถูจ่ิวเยย่ นื อยขู่ า้ งเตียงพลางกล่าวเสียงเบา ‘ขอโทษ ขา้ ช่วย เขาไม่ได้ ยาที่ปรุงข้ึนมา...ใชก้ ารไมไ่ ด’้ ไดฟ้ ัง ฝีเทา้ ของแม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีกซ็ วนเซเลก็ นอ้ ย ยงั ดีท่ีซือถูจิ่วเย่ ประคองเขาเอาไว้ จึงไม่ลม้ พบั ลงกบั พ้ืน เขาช้ีไปยงั ผชู้ ายที่นอนอยู่ บนเตียง ในสายตาเตม็ ไปดว้ ยความชอกช้า ทวา่ ยงั ฝืนยมิ้ ออกมา

‘ก.็ .. กด็ ีสาหรับหมิงหนั แลว้ ถือวา่ เขาหลุดพน้ เสียที อาเหิง’ เขาตบ ไหล่ชายหนุ่มท่ียนื อยขู่ า้ งๆ พลางกล่าว ‘อยา่ เสียใจไปเลย นี่ไม่ใช่ ความผดิ ของเจา้ ’ คนท่ีนอนอยบู่ นเตียงกค็ ือแม่ทพั จินอู่--จีหมิงหนั เม่ือยส่ี ิบกวา่ ปี ก่อน นบั แต่บิดาของเหวนิ จ้ีเสี่ยงตายพาตวั จีหมิงหนั กลบั มา แม่ ทพั ผเู้ ฒ่ากต็ ามหาหมอเทวดาท่ีมีความสามารถในการแกพ้ ิษมาโดย ตลอด ต่อมาจีเหิงไดช้ ่วยเหลือองคห์ ญิงม่อหลนั ซือถูจิ่วเย่ ผมู้ ี สมญานามเจา้ แห่งพษิ ออกมาจากเมืองม่อหลนั นางชอบเสาะหา พิษแปลกประหลาดต่างๆ บนโลก ซือถจู ่ิวเยช่ านาญการใชพ้ ษิ แก้ พษิ สะกดไม่ใหพ้ ษิ กาเริบ ทวา่ ในวาระสุดทา้ ย หากไม่อยากนอน รอความตายกต็ อ้ งเดิมพนั กนั สกั ต้งั หนทางที่จีเหิงเลือกเดินกค็ ือการเดิมพนั แตน่ ่าเสียดาย สวรรค์ ไม่เมตตาตระกลู จี ยาพษิ ท่ีซือถจู ิ่วเยพ่ ยายามปรุงข้ึนมาอยา่ งสุด ความสามารถ กไ็ ม่อาจช่วยชีวติ จีหมิงหนั ได้ จีหมิงหนั จึงล่วงลบั ไปแบบน้นั นบั แต่จีเหิงเกิดจนถึงตอนน้ี จีเหิงกเ็ ห็นบิดาอยใู่ น สภาพที่คาบเก่ียวระหวา่ งความเป็นความตายมาโดยตลอด บดั น้ีจีห

มิงหนั หลุดพน้ แลว้ จริงๆ ทวา่ จนถึงลมหายใจสุดทา้ ย เขากย็ งั ไม่มี โอกาสไดล้ ืมตาข้ึนมามองหนา้ บุตรชายของตนสกั คร้ัง และยงั ไม่ เคยไดพ้ ดู คุยกบั จีเหิงสกั คา กลบั ตอ้ งจากไปอยา่ งไร้หวั ใจเช่นน้ี ชายหนุ่มในอาภรณ์สีแดงยนื อยทู่ ่ีหนา้ เตียง เขากม้ ศีรษะ มองเห็นใบหนา้ ดา้ นขา้ งอนั หล่อเหลา ทวา่ นยั น์ตาคนู่ ้นั กลบั ถูกซุก ซ่อน เขาอยทู่ ี่น่ีมานานหลายปี นบั แต่ยงั เป็นเดก็ ไมร่ ู้ความ คอ่ ยๆ เติบใหญ่จนกลายเป็นเดก็ หนุ่มท่ีมีเสน่ห์เหลือลน้ กระทงั่ โตเป็น ชายหนุ่มผหู้ ล่อเหลาเช่นตอนน้ี เขาเติบใหญข่ ้ึนทุกวนั ทวา่ จีหมิงหนั ที่อยบู่ นเตียงกลบั ไม่เคย ลืมตาข้ึนมามองเขาสกั คร้ัง จีเหิงนอ้ ยในวยั เยาวเ์ คยรู้สึกนอ้ ยเน้ือต่า ใจต่อเรื่องน้ี คิดวา่ เป็นเพราะตนเองทาอะไรผดิ พลาดไป บิดาถึงไม่ ยอมลืมตามองเขาสกั คร้ัง แต่เม่ือเขาคอ่ ยๆ โตข้ึน จีเหิงกไ็ ดส้ มั ผสั กบั ความมืดมิดดว้ ยตนเอง รู้จกั ความหวาดกลวั เกลียดชงั ไปจนถึง ความจริง เขาไม่รอคอยความหวงั อีกต่อไป แต่กา้ วเขา้ สู่ประตูนรก

ดว้ ยตนเอง ทาขอ้ แลกเปลี่ยนกบั ปี ศาจร้าย จึงจะสามารถแลกเอา หน่ึงชีวติ กลบั มาสู่จวนกว๋ั กง ทวา่ หน่ึงชีวติ ดงั กล่าว ตอนน้ีกลบั ถูกทาลายใหม้ อดดบั ไป ดว้ ยมือของเขา แม่ทพั ผเู้ ฒ่ากลวั วา่ เขาจะเสียใจและกล่าวโทษ ตนเอง ถึงแมล้ ึกๆ แลว้ จีเหิงจะเสียใจและสิ้นหวงั แต่กย็ งั ฝืนยมิ้ เบิก บาน จีเหิงเงยศีรษะ ทา่ มกลางบรรยากาศที่เงียบสงบเช่นน้ี ใบหนา้ อนั หม่นเศร้าของเขาดูงดงามไปอีกแบบ เขาเพยี งขยบั ยกมุมปาก ข้ึนดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย น้าเสียงน้นั ไม่สนั่ เครือแมแ้ ต่นอ้ ย ‘ถา้ เช่นน้นั กท็ าตามท่ีท่านพอ่ ปรารถนา นาเถา้ กระดูกของเขาไปฝังไว้ ที่หลุมศพของทา่ นแม่เถิด’ ตอนที่บิดาของเหวนิ จ้ีพาจีหมิงหนั หนีออกมาน้นั เขายงั รู้สึกตวั จึงไดท้ ิ้งคาสง่ั เสียไวก้ บั ลกู นอ้ ง บอกวา่ หากเขาตาย ใหน้ า ศพไปเผาจนเป็นเถา้ ถ่าน แลว้ นาไปฝังไวใ้ นที่เดียวกบั อวหี๋ งเย่ โดย ระวงั อยา่ ใหใ้ ครรู้เป็นอนั ขาด จีหมิงหนั รู้ดีวา่ ศตั รูของเขาคือฮองเฮา

กบั เซี่ยจิ้นอ๋องส่วนจวนกว๋ั กงตอนน้ีมีเพยี งบุตรชายที่ยงั เยาวก์ บั บิดาสูงวยั ของเขาเท่าน้นั หากฮองเฮาตอ้ งการฆ่าคนปิ ดปาก ก็ เป็นไปไดม้ ากวา่ จะไม่ละเวน้ แมก้ ระทงั่ ป่ ูหลานคูน่ ้ี ภายใต้ สถานการณ์ที่ไม่เอ้ืออานวย พวกเขาจึงไม่อาจทาอะไรได้ นอกจาก จะแสร้งทาเป็ นไม่รู้เท่าทนั เร่ืองแสร้งทาเป็นไม่รู้ความจริงน้ี แรกทีเดียวเป็นการตดั สินใจ ของตวั แม่ทพั ผเู้ ฒา่ ส่วนการตายของอวห๋ี งเยน่ ้นั แม่ทพั ผเู้ ฒ่าแกลง้ ปิ ดหูปิ ดตาตวั เอง แต่กลบั ทาใหล้ ูกชายของตนตอ้ งมาตกอยใู่ น สภาพเช่นน้ี หลงั จากน้นั แม่ทพั ผเู้ ฒ่ากจ็ าตอ้ งปิ ดบงั เรื่อยมา ตอน แรกเขาคิดวา่ จะรอใหจ้ ีเหิงโตข้ึนอีกสกั หน่อย ทวา่ ไม่รู้ต้งั แต่เมื่อไร ท่ีจีเหิงเริ่มเติบใหญแ่ ลว้ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จนบางคร้ังป่ ูอยา่ ง เขากย็ งั ไม่รู้วา่ จีเหิงกาลงั คิดอะไรอยู่ กระทง่ั จีเหิงในวยั หนุ่มได้ พาซือถูจิ่วเยก่ ลบั มาจากเมืองม่อหลนั ท้งั ยงั เอ่ยปากถามตอนท่ีอยู่ กบั เขาในหอ้ งหนงั สือวา่ ใครเป็นคนสงั หารอวห๋ี งเยก่ บั จีหมิงหนั ชว่ั ขณะน้นั แมท่ พั ผเู้ ฒ่าถึงเขา้ ใจกระจ่างแจง้ หลานชายคนน้ีเติบโต

ข้ึนอยา่ งรวดเร็วโดยท่ีเขาไม่รู้สึกตวั จีเหิงคน้ หาความจริงดว้ ยตวั เอง มานานแลว้ อีกท้งั ยงั เตรียมการท่ีจะแกแ้ คน้ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าไม่สามารถเปลี่ยนการตดั สินใจของจีเหิงได้ ถึง ข้นั ไม่รู้วา่ จีเหิงคิดจะทาอะไร จีเหิงปฏิเสธที่จะพดู เรื่องน้ีกบั เขา ยามแม่ทพั ผเู้ ฒ่าเอย่ ถาม จีเหิงกจ็ ะหวั เราะแลว้ เสเปลี่ยนเร่ืองไป แต่จีเหิงในคืนน้ีทาใหแ้ ม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีรู้สึกวา่ แมส้ ีหนา้ ของชายหนุ่ม จะมีรอยยมิ้ ทวา่ ในหวั ใจกลบั กาลงั หลงั่ น้าตา ถึงจีเหิงจะพดู คุย สรวลเสเฮฮาราวกบั ไม่เกบ็ มาคิด แตแ่ ม่ทพั ผเู้ ฒ่ากลบั นึกถึงจีเหิงใน วยั เยาวท์ ่ีเอาแต่ร้องไหพ้ ลางเขยา่ ตวั จีหมิงหนั ที่อยบู่ นเตียง ตอนน้นั เดก็ นอ้ ยร้องตะโกนดว้ ยความเสียใจ วา่ เหตุใดบิดาถึงไม่ต่ืนข้ึนมา มองเขาบา้ ง เวลาผา่ นไปหลายปี จีเหิงที่เป็นเดก็ นอ้ ยคนน้นั กบั จีเหิง ในตอนน้ีซอ้ นทบั กนั ทาใหแ้ ม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีเกิดความรู้สึกสบั สน ข้ึนมา

จีเหิงไม่ไดม้ องคนท่ีอยบู่ นเตียงอีก แต่หนั หลงั เดินจากไป แม่ ทพั ผเู้ ฒ่าพยายามร้ังเขาเอาไว้ ‘เจา้ จะไปไหน’ ‘ออกไปเดินเล่นสกั หน่อย’ แม่ทพั ผเู้ ฒ่ายงั อยากจะกล่าวอะไรต่อ ทวา่ ซือถูจิ่วเยก่ ลบั ดึง แขนเส้ือของเขาไว้ ส่ายหนา้ พลางกล่าวเสียงเบา ‘ปลอ่ ยใหเ้ ขาอยู่ คนเดียวสกั ครู่เถิด’ เม่ือแม่ทพั ผเู้ ฒ่ามองไปที่หนา้ ประตอู ีกคร้ัง จีเหิงกจ็ ากไปแลว้ วนั น้ีเป็นวนั ตอ้ นรับฤดูใบไมผ้ ลิ ตกเยน็ ที่วดั กจ็ ดั งานกนั อยา่ ง ครึกคร้ืน มีกระทงลอยอยเู่ ตม็ ผวิ น้า พวกคุณหนูและฮูหยนิ ท้งั หลาย สวมใส่เส้ือผา้ ที่คดั สรรมาเป็นอยา่ งดี เพ่อื มาลอยกระทงที่ริม ทะเลสาบ ตามทอ้ งถนนมีฝงู ชนร้องราทาเพลง บา้ งส่งเสียงร้องโห่ ฮาข้ึนมาบ่อยคร้ัง ยงั มีช่างป้ันตุก๊ ตา ช่างเป่ าขนมน้าตาล เดก็ ๆ พา กนั ช้ีชวนพอ่ แม่ไปทางนูน้ ทีทางน้ีที ของเล่นในมือเยอะแยะจน แทบจะอุม้ ไม่ไหว ในเหลาสุรามีคนโตก้ ลอนกนั ไปมาเป็นระยะ

ต่างแสดงความสามารถอยา่ งเตม็ ที่ ทุกหนแห่งลว้ นแต่เป็น ทศั นียภาพอนั งดงาม จีเหิงคอ่ ยๆ เดินไปตามริมน้า มือของเขาถือพดั แถบทอง สวยงามเล่มหน่ึงไว้ ชุดสีแดงของเขายาวลากพ้นื อากปั กิริยาเช่นน้ี ตรงกนั ขา้ มกบั คากล่าวที่วา่ หนา้ ตาดีมกั มีภยั จีเหิงปรากฏกายข้ึน ท่ีนี่ ทุกชีวติ พากนั เหลือบมองมาที่เขา ท้งั รักท้งั ชงั ปะปน ต่างกลวั วา่ กว๋ั กงที่อารมณ์แปรปรวนท่านน้ีจะบนั ดาลโทสะจนเข่นฆ่าผคู้ น เป็นวา่ เล่น มีเพยี งคุณหนูไร้เดียงสาที่เพ่ิงออกมาเดินเที่ยวเป็นคร้ัง แรก ถึงจะกลา้ มองจีเหิงตรงๆ ทาเช่นน้นั แลว้ กถ็ ึงกบั เหม่อลอยไป กบั ความหล่อเหลาท่ีหาไดย้ าก ก่อนจะคอตกดว้ ยความอบั อายที่ ตนเองไม่คู่ควร ในศาลากลางทะเลสาบ มีเสียงคนขบั ขานดงั แวว่ มา ไม่ไกล นกั ยงั มีเวทีละครที่กาลงั ทาการแสดง ผชู้ มต่างยนื รายลอ้ มกนั อยู่ ดา้ นล่างจนเตม็ ไดย้ นิ เพยี งเสียงดนตรีอีๆ ออๆ ไม่รู้วา่ แสดงละคร เร่ืองอะไร ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความคร้ืนเครงน้ี เขาดู หรูหรายง่ิ กวา่ ความตระการตาใดๆ ช่างไม่เขา้ กบั ความรื่นเริงของ

ท่ีนี่เอาเสียเลย ราวกบั ปี ศาจที่แปลงกายเป็นชายหนุ่มรูปงาม เย้อื ง ยา่ งท่ามกลางความสาราญบนพ้นื พภิ พ เขาแทบจะไม่ชายตาแล มนุษยโ์ ลกแมแ้ ตน่ อ้ ย ราวกบั วา่ รอบกายเตม็ ไปดว้ ยเสียงเยย้ หยนั มุมปากของจีเหิงแฝงรอยยมิ้ นยั นต์ าสีน้าตาลฉายแววดูแคลน ใน วนั อนั อบอุน่ ของฤดูใบไมผ้ ลิเช่นน้ี หวั ใจของเขากลบั เยน็ ยะเยอื ก จนแทบกลายเป็ นน้ าแขง็ บิดาของเขาตายแลว้ หากไม่ใช่เพราะเขาใหซ้ ือถูจ่ิวเยล่ องใช้ พษิ ช่วยชีวติ บิดา จีหมิงหนั กจ็ ะสามารถอยตู่ ่อไปไดอ้ ีกหน่ึงปี ใน หน่ึงปี น้ี อาจยงั มีหนทางอื่น แต่เพราะเขาเลือกท่ีจะทดลอง ทาให้ บิดาจาตอ้ งแบกรับความเส่ียงน้ีไปกบั เขาดว้ ย จนกระทงั่ บิดาตาย จากไป ในค่าคืนที่รื่นเริงของฤดูใบไมผ้ ลิ เขากลบั ไม่มีน้าตาแมแ้ ต่ หยดเดียว เขาคงจะเป็นคนเยน็ ชาไร้หวั ใจเหมือนที่ใครตอ่ ใครพดู กนั เลยไม่โศกเศร้ากบั การตายของบิดา แต่จีเหิงกย็ งั รู้สึกวา่ หวั ใจของ

เขาถูกแหวกออกเป็นรูโหวข่ นาดใหญ่ สายลมกระโชกแรงจาก ภายนอกพดั เขา้ ไปถึงขา้ งใน แมแ้ ตต่ วั เขาเองยงั แทบปลิดปลิว ในจวนกวั๋ กง ดอกไมน้ านาพนั ธุ์บานสะพร่ัง นบั แต่เขาเริ่มจา ความได้ กร็ ู้สึกวา่ ที่น่ีเวงิ้ วา้ งจนเหมือนกบั สุสานงามแห่งหน่ึง เขา เติบโตอยทู่ ่ีจวนแห่งน้ี คลา้ ยดงั่ คนที่ปราศจากความบริสุทธ์ิไร้ เดียงสา เขาเติบโตข้ึนมาอยา่ งน่ากลวั ตอนน้ีเม่ือคิดทบทวน ดู เหมือนวา่ เขาเองไดเ้ ตรียมการแกแ้ คน้ ล่วงหนา้ มานานมากแลว้

บทที่ 374 อาจจะเร็วหรือช้า ที่เขาตอ้ งการแกแ้ คน้ คนหน่ึงคือฮองเฮาผสู้ ูงส่ง ซ่ึงตอนน้ีได้ กลายเป็นไทเฮาแลว้ ส่วนอีกคนคอื เซี่ยจิ้นอ๋องท่ีอยไู่ กลถึงอวน๋ิ จง ลูกนอ้ งของฝ่ ายตรงขา้ มคือทหารที่น่าเกรงขาม แลว้ จีเหิงเล่า เขามี เพยี งตาแหน่งกว๋ั กงซ่ึงมีอานาจแคเ่ ปลือกนอก กบั กองกาลงั จินอ่ทู ่ี ไม่เช่ือฟังคาสงั่ ของเขา จากขาดจนเริ่มมี เป็นเวลาท่ีเนิ่นนาน ในช่วงเวลาท่ีเนิ่นนานน้ี จีเหิงมิไดต้ ้งั ความหวงั แมแ้ ต่นอ้ ย การลา้ งแคน้ ไม่เหมือนกบั ความหวงั ในเรื่องอ่ืน หากอยากเป็นขนุ นาง ยงั สามารถต้งั หนา้ ต้งั ตาอ่านหนงั สือเพอื่ จะสอบเขา้ มีใจอยากร่ารวย ยงั สามารถขยนั ขนั แขง็ ใชส้ มองเพื่อทาการคา้ ขาย บา้ งอยากแตง่ งานเขา้ บา้ นผดู้ ี ตระกลู ใหญ่ บางคนอยากท่องเที่ยวไปจนทว่ั ทุกๆ คนมีความใฝ่ ฝัน เป็นของตวั เอง หลงั จากท่ีพวกเขาเหล่าน้นั ไดพ้ ยายาม ส่ิงท่ีคิดหวงั ยงั สามารถสมปรารถนาได้

แต่เขาไม่เหมือนกนั ต้งั แต่แรก จีเหิงกร็ ู้แลว้ วา่ การลา้ งแคน้ น้ีเป็นเพยี งหน้ีชีวติ ท่ีติด คา้ งไวเ้ มื่อหลายปี ก่อนเท่าน้นั แมแ้ ต่หน้ีที่ติดคา้ งยงั ไม่อาจใช้ วธิ ีการธรรมดาๆ มาทวงคืนได้ ความยตุ ิธรรมและคุณธรรมจาพวก น้นั เป็นแคส่ ายลมท่ีพดั ผา่ นไป บนโลกน้ีไหนเลยจะมีของแบบน้นั ได้ มิสู้อยทู่ ่ามกลางความมืด แลว้ คน้ หาเส้นทางจากความดามืดน้ี จะดีกวา่ เพราะเม่ือจีเหิงเดินมาจนสุดทาง เขากไ็ ม่อาจไดร้ ับส่ิงใด จีหมิงหนั กบั อวห๋ี งเยไ่ ม่สามารถกลบั มามีชีวติ ไดอ้ ีกคร้ัง สิ่งท่ีเขา สูญเสียกค็ ือวนั เวลาอนั สุขสงบเหมือนที่คุณชายบา้ นผดู้ ีตระกลู ใหญค่ วรจะเป็น เร่ืองน้ีไม่มีวนั ยอ้ นกลบั มาไดเ้ ช่นกนั ที่ปลายทางความมืดมิดกย็ งั คงดาทะมึน เหมือนกบั วา่ เขาไม่มี วนั ที่จะแสวงหาแสงสวา่ งได้ ในตอนท่ีจีหมิงหนั ยงั มีชีวติ อยู่ จีเหิง เคยต้งั ความหวงั อยา่ งไร้เดียงสา วา่ อาจมีสกั วนั ท่ีจีหมิงหนั จะฟ้ื น ข้ึนมามองเขา พลางกล่าวช่ืนชมดว้ ยความทะนงวา่ ลูกชายอยา่ งเขา เติบโตข้ึนและเขม้ แขง็ ถึงเพยี งน้ี

ทวา่ สุดทา้ ยกลบั ไม่เหลืออะไรท้งั สิ้น ราวกบั สวรรคล์ งโทษ เขาไม่ควรมีความคิดท่ีไร้เดียงสาเช่นน้ี และแลว้ ความหวงั ท่ีไร้ เดียงสาน้ีกข็ าดสะบ้นั เขาตกอยใู่ นความมืดมิด ไม่สามารถเดิน ออกมาได้ แต่ช่างปะไร ใช่วา่ จะมีอะไรเลวร้าย คนเราเกิดมาบนโลกใบน้ี เดิมทีกต็ อ้ งเผชิญกบั ความทุกขด์ ว้ ยกนั ท้งั น้นั อาจจะเร็วหรือชา้ อยา่ งไรกต็ อ้ งมาถึงจนได้ ชายหนุ่มเงยหนา้ ปรากฏรอยยมิ้ ชวนหลงใหล เขาค่อยๆ เดินตามเสียงสรวลเสเฮฮาของฝงู ชนชา้ ๆ แสง ตะเกียงถูกละทิ้งไวเ้ บ้ืองหลงั เช่นเดียวกบั ความหรูหรา เขาเดินเขา้ สู่ถนนท่ีดูเหมือนจะเป็นยา่ นท่ีอยอู่ าศยั ของคนยากจน ตรอกยามค่า คืนเช่นน้ีไร้คนสญั จร เขากบั ความมืดหลอมรวมกนั เป็นหน่ึงเดียว สายลมเยน็ พดั มาจากที่ไกลๆ ค่าคืนในฤดูใบไมผ้ ลิ สายลม เยน็ เช่นน้ีทาใหผ้ คู้ นเคลิบเคลิ้ม จีเหิงเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า ดวงดารา

ทอแสงระยบั เหมือนกบั สายตาท่ีอ่อนโยน เขาพิงกายอยทู่ ่ีกาแพง แลว้ ค่อยๆ นงั่ ลง จีเหิงรู้สึกเหนื่อยลา้ ยง่ิ นกั หลายปี ท่ีผา่ นมา จีเหิงไม่เคยคิดวา่ ความอดทนจะหมดสิ้น เขา ยงั หนุ่มแน่น ท้งั ยงั เจา้ เล่ห์และเห้ียมโหด ทาทุกอยา่ งเพอื่ ใหไ้ ดม้ า และไม่มีสิ่งใดที่เขาทาไม่ได้ จีเหิงไม่กลวั ท่ีจะตอ้ งใชป้ ระโยชน์ จากใครหรือทาเรื่องใด ขอเพยี งสามารถบรรลุเป้าหมายได้ เขากจ็ ะ ทา แต่แลว้ จู่ๆ คืนน้ีความรู้สึกมุ่งมน่ั ท่ีมีกห็ มดไป การตายของ จีหมิงหนั ทาใหจ้ ิตใจของจีเหิงรู้สึกอ่อนลา้ ข้ึนมาจริงๆ เขาไม่ได้ หวาดกลวั เพยี งแค่วา้ วนุ่ ใจ เฝ้าถามกบั ตวั เองวา่ วนั เวลาเช่นน้ี จะตอ้ งผา่ นไปอีกนานแคไ่ หน และยงั ไม่รู้วา่ ทุกอยา่ งที่เขาทาไปจะ มีความหมายหรือเปล่าอวห๋ี งเยต่ ายไปหลายปี แลว้ ส่วนจีหมิงหนั ก็ ล่วงลบั เช่นกนั สิ่งที่เขาทามาท้งั หมด คนท้งั สองไม่มีวนั ไดเ้ ห็น ศตั รูอยดู่ ีมีสุข ส่วนเขาเล่าสามารถทาอะไรไดบ้ า้ ง

จีเหิงหมดหวงั จนอยากจะตายไปใหพ้ น้ ๆ ขณะน้นั ที่กาแพงอีกฟาก กม็ ีเสียงพดู คุยของหญิงสาวดงั แวว่ มา ‘คุณหนู พวกเขาออกไปกนั หมดแลว้ ทิ้งใหท้ ่านอยคู่ นเดียวใน เรือน ไม่เสียใจหรือเจา้ คะ’ ถดั มากไ็ ดย้ นิ น้าเสียงใสกงั วานแฝงรอยยมิ้ ตอบวา่ ‘มีอะไร ตอ้ งเสียใจเล่า’ ผพู้ ดู เป็นสตรี น้าเสียงอ่อนโยนนกั ท้งั ยงั ไม่ยหี่ ระต่อสิ่งใด เสียงของสาวใชด้ งั ข้ึนอีกวา่ ‘นายท่านเสิ่นสอบติดจอหงวน แลว้ ฮูหยนิ กบั นอ้ งสาวของเขายง่ิ ทากบั ท่านแยล่ งกวา่ เดิม’ ‘ไม่เป็นไร วนั น้ีเขาเพิ่งสอบได้ กต็ อ้ งมีงานเล้ียงมากมายเป็น ธรรมดา อว้หี ยงมีความจาเป็น เจา้ อยา่ ไดพ้ ดู จาเหลวไหล’

จอหงวนเส่ินอว้หี ยง จีเหิงไดย้ นิ ช่ือน้ีกเ็ ขา้ ใจทนั ที เขารู้จกั เสิ่นอว้หี ยง อีกฝ่ ายเป็นจอหงวนคนใหม่ ก่อนหนา้ น้ีฮ่องเตห้ งเซี่ยว ยงั บอกกบั เขาวา่ จะเตรียมพระราชทานจวนหลงั ใหญ่ใหเ้ สิ่นอว้ี หยง ไดย้ นิ วา่ จอหงวนเส่ินท่านน้ีเป็นชาวบา้ นธรรมดาๆ ท่ีมีฐานะ ทางบา้ นยากจน จริงดงั วา่ ท่ีน่ีกอ็ ยใู่ นยา่ นของคนยากจน จีเหิงไม่ชอบแอบฟังเร่ืองของชาวบา้ น ทวา่ วนั น้ีเขากลบั ไม่ ผละจากไป คงเป็นเพราะหมดอาลยั ตายอยาก จึงไม่คิดจะขยบั เขย้อื น เลยนง่ั อยทู่ ่ีมุมกาแพง ฟังคนดา้ นในพดู คุยกนั เงียบๆ ‘แต่วา่ วนั น้ีเป็นวนั ตอ้ นรับฤดูใบไมผ้ ลิ นายท่านเส่ินตอ้ งไป ร่วมงานเล้ียงรับรองกช็ ่างเถิด แต่ฮูหยนิ กบั นอ้ งสาวของเขาไปเที่ยว งานวดั แลว้ ปลอ่ ยใหค้ ุณหนูตอ้ งอยใู่ นเรือนตามลาพงั ถา้ ไม่ใช่ ตอ้ งการหาเร่ืองจะหมายความวา่ อยา่ งไร คุณหนูนิสยั ดีออกปานน้ี หากวา่ คุณชายเซวยี อยทู่ ่ีน่ี จะตอ้ งแกแ้ คน้ ใหก้ บั คุณหนูแน่’ ‘ไห่ถาง เจา้ พดู จาเหลวไหลอีกแลว้ ’ หญิงผนู้ ้นั ยงั คงไม่คลอ้ ย ตาม นางกล่าวดว้ ยน้าเสียงเจือรอยยมิ้ ‘พวกเขาออกไปขา้ งนอก ขา้

จะไดอ้ ยอู่ ยา่ งสงบบา้ ง ใครจะรู้วา่ ยามปกติขา้ ตอ้ งเสแสร้งแกลง้ ป้ัน หนา้ ขนาดไหน เสแสร้งมากกเ็ หน่ือยมากเช่นกนั ไดป้ ลดปล่อยบา้ ง สาหรับขา้ แลว้ นบั วา่ เป็นเร่ืองดี’ ‘ตระกลู เสิ่นของพวกเขามีกฎเกณฑเ์ ยอะเกินไป ไม่ใช่ผดู้ ี ตระกลู ใหญ่สกั หน่อย เม่ือก่อนตอนท่ีอยบู่ า้ นตระกลู เซวยี คุณหนู ไม่เห็นตอ้ งลาบากเช่นน้ี’ สาวใชค้ นน้นั ดูเหมือนจะไม่พอใจตระกลู เสิ่นมาก จีเหิงฟังไป ฟังมากค็ ิดข้ึนได้ ภรรยาของเส่ินอว้หี ยง ไม่แน่วา่ เขาเองกเ็ คยเห็น มาก่อน ผคู้ นในเมืองเยยี่ นจิงต่างรู้ดีวา่ เขาเป็นคนรักความสวยงาม ชิงชงั ความข้ีริ้วข้ีเหร่ท้งั หลาย หากเป็นสาวงาม ลว้ นตอ้ งผา่ น สายตาของเขามาแลว้ คลา้ ยกบั วา่ หากผา่ นการยอมรับจากเขาแลว้ ถึงจะสมเกียรติอยา่ งไรอยา่ งน้นั ไม่มีใครรู้วา่ เขามิไดม้ ีความชื่น ชอบเช่นน้ี ในสายตาของจีเหิง นอกจากอวหี๋ งเยแ่ ลว้ ผหู้ ญิงในโลก

ลว้ นแต่ธรรมดา ตอนท่ีอยบู่ นเหลาสุรา เหวนิ เหรินเหยาช้ีใหเ้ ขาดูเซ วยี ฟังเฟยจากท่ีไกลๆ ในใจของเขายงั เตม็ ไปดว้ ยความรู้สึกดูแคลน เซวยี ฟังเฟยผนู้ ้ีงดงามเป็นเลิศ เร่ืองการดีดพิณ เดินหมาก เขียนหนงั สือ หรือวาดภาพ ลว้ นเก่งกาจท้งั สิ้น แต่น่าเสียดาย ใน สายตาของจีเหิงนางกลบั ไร้คา่ เห็นท่าทางอ่อนโยนเอาใจที่นางมี ต่อแม่สามีและนอ้ งสาว ยอมเกบ็ งาความเป็นตวั เองเพ่ือตระกลู เส่ิน จีเหิงกย็ ง่ิ รู้สึกขดั ตา ตอนน้นั เขาจึงกล่าวเพยี งวา่ นางสวยแต่เหมือน ตอไมแ้ ขง็ ท่ือ จะเรียกวา่ เป็น ‘หญิงงามอนั ดบั หน่ึงของเมือง เยย่ี นจิง’ ไดอ้ ยา่ งไร ความทรงจาเกี่ยวกบั เซวยี ฟังเฟยกห็ ยดุ อยเู่ พยี งเท่าน้นั ไม่นึก วา่ วนั น้ี ในระยะท่ีห่างไปแค่หน่ึงกาแพงก้นั จะไดร้ ู้จกั กบั เซวยี ฟังเฟยที่แตกต่างออกไป ไม่เหมือนท่ีเห็นเม่ือตอนอยบู่ นเหลาสุรา นางไม่ใช่คนโง่เขลา ท้งั ยงั ไม่ใช่คนท่ีด้ือร้ัน อยา่ งนอ้ ยกร็ ู้วา่ อะไร คือความชอบของตน แต่เสียดาย นางรักเส่ินอว้หี ยงมากกวา่ ตวั เอง ถึงข้นั ยอมละทิ้งส่ิงที่ตวั เอง ‘ชอบ’ เพอื่ เส่ินอว้หี ยง