เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

บุตรชายของนางตอ้ งเผชิญกบั ฮ่องเตท้ ี่น่ากลวั เช่นน้ี จะมีโอกาสชนะ สกั กี่มากนอ้ ย นางไม่อาจทาใหอ้ ินจือหลีตอ้ งพา่ ยแพ้ เร่ืองแบบน้ีจะเกิดข้ึน ไม่ได้ ดงั น้นั นางจะตอ้ งขจดั ทุกอุปสรรคแทนเขา รวมถึงฮ่องเตท้ ี่อยู่ ตรงหนา้ นางเพียงคนเดียวยอ่ มไม่สามารถทาได้ ยงั ดีท่ีมีเซ่ียจิ้นอ๋อง ไม่วา่ นางจะพบกบั ปัญหาใด ขอเพยี งผชู้ ายคนน้ียนื หยดั เคียงขา้ ง นางกจ็ ะแกไ้ ขปัญหายงุ่ ยากทุกอยา่ งได้ “ขา้ มาวนั น้ีเพราะยงั มีเรื่องหน่ึงตอ้ งบอกเสดจ็ แม่” ฮ่องเต้ หงเซ่ียวยกถว้ ยน้าชาบนโตะ๊ ข้ึนมาจิบชา้ ๆ แลว้ จึงตรัสเรียบๆ “เซี่ยจิ้นอ๋องตายแลว้ ” เดิมทีไทเฮายงั ยมิ้ แยม้ พลางหยบิ ถว้ ยน้าชา ทวา่ พอไดฟ้ ัง เช่นน้นั กพ็ ลนั หยดุ ชะงกั จนน้าชากระเซ็น เหมยเซียงรีบนาผา้ มาเช็ด คราบน้าชาบนโตะ๊ รอยยมิ้ ของไทเฮาแขง็ กระดา้ ง “ฝ่ าบาทกาลงั รับสง่ั เหลวไหลอะไรอยู่ จู่ๆ เซ่ียจิ้นอ๋องจะตายไดอ้ ยา่ งไร”

“เป็นความจริง” ฮ่องเตห้ งเซี่ยวยนื กราน “บนหอหงโหลวที่ เมืองชิงโจว แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีแห่งจวนกว๋ั กงเป็นคนสงั หารเซี่ยจิ้นอ๋อง เซี่ยจิ้นอ๋องเองกป็ ลิดชีวติ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีดว้ ยเช่นกนั น่าเสียดาย” คาวา่ น่าเสียดายที่ ‘แผว่ เบา’ น้นั ฟังความนยั ใดๆ ไม่ออก ทาให้ ไม่อาจคาดเดาความคิดของฮ่องเตอ้ งคน์ ้ีได้ และไม่รู้วา่ พระองค์ หมายความวา่ อยา่ งไร เหมยเซียงที่ยนื อยดู่ า้ นหลงั ของไทเฮาพลนั หนา้ เปล่ียนสี คร้ันมองดา้ นหลงั ของฮ่องเตห้ งเซ่ียว กเ็ ห็นองครักษ์ สองนายยนื ถือดาบมน่ั ดุจหินผา ราวกบั ล่วงรู้ความคิดของนาง ท้งั หมด “เป็นไปไดอ้ ยา่ งไร” ไทเฮาหวั เราะออกมา นางมิไดม้ องฮ่องเต้ เพยี งจบั จอ้ งอยทู่ ี่ปลอกเลบ็ บนนิ้วของตน ราวกบั ตอ้ งการ ประเมินอญั มณีท่ีฝังอยบู่ นปลอกเลบ็ อยา่ งถี่ถว้ น นางกล่าว “แม่ทพั ผู้ เฒ่าจีจะสงั หารเซ่ียจิ้นอ๋องไดอ้ ยา่ งไร แลว้ เซี่ยจิ้นอ๋องจะสงั หารแม่ ทพั ผเู้ ฒ่าจีไดร้ ึ แม่อายมุ ากแลว้ ฝ่ าบาทอยา่ ไดเ้ อาเร่ืองพวกน้ีมา ลอ้ เล่นเลย แม่ไม่เช่ือ”

“ขา้ เองกไ็ ม่มีแก่ใจจะนาเรื่องพวกน้ีมาลอ้ เล่น” ฮ่องเตร้ ับสง่ั อยา่ งจริงจงั “เสดจ็ แม่ไม่เชื่อกช็ ่างเถิด อีกไม่นาน ศพของแม่ทพั ผู้ เฒ่าจีและเซี่ยจิ้นอ๋องกค็ งจะถูกส่งกลบั มาฝังท่ีเมืองเยยี่ นจิง” ในที่สุดใบหนา้ ของไทเฮากเ็ กิดความเปล่ียนแปลง นางชอ้ นตา มองอีกฝ่ าย ฮ่องเตท้ ่ีเติบโตข้ึนในความดูแลของนางผนู้ ้ี ในที่สุดก็ แสดงแววตาดุดนั เหมือนสัตวร์ ้ายออกมาจนได้ ในยามน้ีไทเฮากร็ ู้ ทนั ทีวา่ เป็นไปไม่ไดท้ ี่เขาจะไม่รู้อะไรมาก่อน ฮ่องเตต้ อ้ งรู้ดีแก่ใจ แน่ ถึงกระน้นั นางยงั ดิ้นรนอีกคร้ัง ราวกบั วา่ ทาแบบน้ีแลว้ จะ สามารถผา่ นพน้ ไปได้ ไทเฮาหวั เราะออกมา “ขา้ ไม่เขา้ ใจ ฝ่ าบาทดู สบายพระทยั เช่นน้ี ทรงไม่คิดจะต้งั ขอ้ หาเอาผดิ หรือเพคะ” “ต้งั ขอ้ หารึ มีบางสิ่งท่ีเสดจ็ แม่ยงั ไม่รู้ เร่ืองน้ีตอ้ งเทา้ ความ กลบั ไปถึงอดีตท่ีผา่ นเลยมานานมาก จะวา่ ไป ขา้ กเ็ พงิ่ รู้ความจริงเมื่อ ไม่นานมาน้ีเช่นกนั ” ฮ่องเตย้ มิ้ บางๆ “หลายปี ก่อน แม่ทพั จินอู่ บิดา ของซู่กว๋ั กงหายตวั ไป แทจ้ ริงแลว้ เป็นเพราะถกู เซ่ียจิ้นอ๋องวางแผน

ลอบปองร้ายจนตาย การที่บิดาถกู ฆ่าตายนบั เป็นหน้ีแคน้ อนั ใหญ่ หลวง จีเหิงจึงตอ้ งการสงั หารเซี่ยจิ้นอ๋อง ซ่ึงกน็ บั เป็นเร่ืองธรรมดา ทวา่ ท่านแม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีเอน็ ดูหลานชายจึงช่วยจีเหิงจดั การเรื่องน้ี เสดจ็ แม่ ฆ่าคนตอ้ งชดใชด้ ว้ ยชีวติ เป็นเร่ืองถูกตอ้ ง แมแ้ ต่ขา้ กไ็ ม่ สามารถวา่ กล่าวอะไรได้ หรือวา่ เสดจ็ แม่อยากใหข้ า้ ลาเอียงเขา้ ขา้ ง ผใู้ ดเล่า” ไทเฮามองฮ่องเตห้ งเซ่ียวอยนู่ าน สุดทา้ ยกม็ ิไดเ้ อ่ยวาจา ฮ่องเตห้ งเซ่ียวหวั เราะออกมาอีกคร้ัง “ขา้ เกือบลืมไปเสียสนิท เมื่อตอนลอบสงั หารแม่ทพั จินอู่น้นั เสดจ็ แม่กอ็ ยใู่ นเหตุการณ์ดว้ ย เช่นกนั ยอ่ มเขา้ ขา้ งเซี่ยจิ้นอ๋องอยแู่ ลว้ ” มาถึงตอนน้ี ไทเฮากลบั สงบเยอื กเยน็ นกั นางมองฮ่องเตห้ ง เซ่ียวพลางยกยมิ้ เลก็ นอ้ ย “ฝ่ าบาท หลายปี มาน้ีหม่อมฉนั ใหค้ ุณแก่ พระองคไ์ มน่ อ้ ย หากพระองคป์ ระสงคใ์ หห้ ม่อมฉนั ตาย กไ็ ม่ จาเป็นตอ้ งใชว้ ธิ ีการเช่นน้ี ฝ่ าบาทกล่าวหาหม่อมฉนั มีหลกั ฐาน หรือไม่”

“หลกั ฐาน” ฮ่องเตห้ งเซี่ยวหวั เราะลน่ั รับสง่ั เนน้ ย้าทีละคาวา่ “อินจือหลีกค็ ือหลกั ฐาน” เหมยเซียงกาชายกระโปรงแน่นดว้ ยความตื่นตระหนก ใบหนา้ ของไทเฮาพลนั เปลี่ยนสี น่ีเป็นจุดอ่อนท่ีสาคญั ท่ีสุดของนาง หาก ฮ่องเตห้ งเซี่ยวใชอ้ ินจือหลีมาขม่ ขู่ นางกไ็ ม่มีทางเอาชนะได้ “เพง่ิ ผา่ นไปไม่นาน เสดจ็ แม่กล็ ืมเสียแลว้ เม่ือไมน่ านมาน้ี ก่อนที่เซ่ียจิ้นอ๋องจะออกจากเยยี่ นจิงเพอื่ ไปเมืองชิงโจว กย็ งั แวะมา หาเสดจ็ แม่มิใช่หรือ” เขารู้นานแลว้ ไทเฮาอดใจสนั่ ข้ึนมาไม่ได้ นางมองฮ่องเตห้ ง เซี่ยวเหมือนเห็นสตั วป์ ระหลาด นางเคยคิดอยหู่ ลายคร้ังหลายหนวา่ คงมีสกั วนั ท่ีความจริงตอ้ งถูกเปิ ดเผย แต่ไม่เคยนึกวา่ จะอยใู่ นสภาพ แบบน้ี นางไม่มีหมากในมือสกั ตวั ท้งั ยงั ไม่มีเซ่ียจิ้นอ๋องอยขู่ า้ งกาย นางเหมือนกบั เน้ือปลาชิ้นหน่ึง ที่คนอื่นสามารถชาแหละไดต้ าม ชอบใจ ไม่วา่ จะเป็นนางหรือเซี่ยจิ้นอ๋อง ต่างกป็ ระเมินฮ่องเตผ้ นู้ ้ีต่า เกินไป

บทท่ี 366 จบั ตาดไู ว้ดๆี “เสดจ็ แม่วางแผนควบคุมขา้ ไวใ้ นวงั หลวง โดยใหเ้ ซ่ียจิ้นอ๋อง ควบคุมซู่กว๋ั กงอยทู่ ่ีชิงโจว ส่วนอินจือหลีกใ็ หพ้ ากาลงั ทหารบุกข้ึน จากตอนใตข้ องแม่น้าฉางเหอ ขา้ ตอ้ งช่ืนชมในความอดทนของ เซ่ียจิ้นอ๋อง หลายปี ท่ีผา่ นมา เขาเงียบหายไปนานเพ่อื คิดแผนการ มากมายขนาดน้ี” ฮ่องเตห้ งเซี่ยวหวั เราะพลางรับสง่ั วา่ “ทุ่มเทกายใจ เพือ่ อินจือหลีจริงๆ” ไทเฮาเอ่ยออกมาในท่ีสุด “ฝ่ าบาทคิดจะสงั หารหม่อมฉนั ใช่ หรือไม่” “ผดิ แลว้ ” ฮ่องเตห้ งเซ่ียวหวั เราะร่วน “อินจือหลียงั มีชีวติ อยู่ มิใช่หรือ” “พระองคค์ ิดจะใชห้ ม่อมฉนั ข่มขอู่ ินจือหลีรึ” ไทเฮาหวั เราะ เยอื กเยน็

“ไม่หรอก” ฮ่องเตห้ งเซี่ยวรับสง่ั ดว้ ยน้าเสียงอ่อนโยน “เสดจ็ แม่กร็ ู้ ขา้ ไม่ชอบทาเรื่องแบบน้ี เหมือนกบั ที่เฉิงอ๋องไม่ยอมเสี่ยง อนั ตรายเพอ่ื ช่วยหลิวไท่เฟย อินจือหลีเองกจ็ ะไม่ยอมเส่ียงตายเพ่ือ เสดจ็ แม่เช่นกนั ” ถอ้ ยคาของเขาบาดลึก ไทเฮาจบั จอ้ งฮ่องเตห้ งเซี่ยวอยนู่ าน จูๆ่ กพ็ ลนั หวั เราะพลางส่ายหนา้ น้าหูน้าตาแทบไหลริน “เจา้ สาม ที่แทข้ า้ กป็ ระเมินเจา้ ต่าเกินไป ยงั เคยคิดวา่ เหตุใดลูกชายของ เซี่ยหล่ิว หลนั ถึงเป็นเช่นน้ี ท่ีแทใ้ ช่วา่ เจา้ ไม่มีดี แต่ผดิ ท่ีขา้ มีตาแต่ ไร้แวว” เซี่ยหล่ิวหลนั คือช่ือของเซ่ียกยุ้ เฟย ฮ่องเตห้ งเซี่ยวไดย้ นิ ช่ือน้ีก็ ชะงกั งนั ก่อนจะรับสงั่ พร้อมรอยยมิ้ “การตายของมารดาขา้ เกี่ยวขอ้ งกบั เจา้ สินะ” หลงั จากเซ่ียกยุ้ เฟยใหก้ าเนิดฮ่องเตห้ งเซี่ยวไดไ้ ม่นานกต็ ายจาก ไป ใครต่อใครต่างบอกวา่ เป็นเพราะลม้ ป่ วย ฮ่องเตห้ งเซี่ยว ตรวจสอบอยหู่ ลายปี สอบถามจากคนเก่าคนแก่ของวงั หลวงในสมยั

น้นั ซ้าแลว้ ซ้าเล่า พวกเขากลบั กล่าววา่ ก่อนหนา้ น้ีเซี่ยกยุ้ เฟยร่างกาย แขง็ แรง ไม่มีโรคภยั ไขเ้ จบ็ ใดๆ “ฮึ สถานท่ีอยา่ งวงั หลวงน้ี คนท่ีอยากใหเ้ ซ่ียหลิ่วหลนั ตายมีอยู่ นบั ไมถ่ ว้ น แต่ไมใ่ ช่การกระทาของขา้ ” ไทเฮาปฏิเสธ ใบหนา้ ของฮ่องเตห้ งเซ่ียวพลนั ซีดขาว คลา้ ยจะไม่เชื่อกบั คาตอบน้ี แตป่ ระโยคถดั มาของไทเฮาทาใหฮ้ ่องเตเ้ กร้ียวกราดทนั ที “แต่จะวา่ ไปแลว้ หลงั จากเซี่ยหล่ิวหลนั ใหก้ าเนิดเจา้ ขา้ กไ็ ม่พอใจ จริงๆ ในวงั หลวงแห่งน้ี หากอยากปลิดชีวติ ใครสกั คน บางคร้ังกไ็ ม่ จาเป็นตอ้ งลงมือดว้ ยตนเอง แค่ขา้ พดู ออกมาประโยคเดียว ฝ่ าบาทก็ ยอมแต่งต้งั เจา้ เป็นรัชทายาท มีคนมากมายท่ียอมทาเร่ืองน้ีใหก้ บั ขา้ ” “เจา้ !” ฮ่องเตห้ งเซ่ียวโกรธกริ้วนกั ความเทจ็ เพียงประโยคเดียว ทาใหเ้ ซ่ียกยุ้ เฟยตอ้ งกลายเป็นเป้าท่ีโดดเด่นในวงั หลวง น่าสงสาร เซี่ยกยุ้ เฟยในตอนน้นั เพิ่งจะคลอดลูกไดไ้ ม่นาน ในใจมีแต่จะกล่อม เกล้ียงเล้ียงดูลูกนอ้ ย ไหนเลยจะระแวดระวงั เรื่องอื่น

“ขา้ เพียงแต่แคน้ ใจท่ีคนพวกน้นั ไมส่ งั หารเจา้ ใหต้ ายตกไป ตามกนั แต่เกบ็ ไวใ้ หเ้ ป็นหอกขา้ งแคร่” สายตาของไทเฮาเตม็ ไปดว้ ย ความเคียดแคน้ “หากรู้แต่แรกวา่ จะมีวนั น้ี ต่อใหข้ า้ ตอ้ งลงมือดว้ ย ตวั เอง กต็ อ้ งกาจดั เจา้ ใหห้ ายไปจากโลกน้ีใหจ้ งได”้ “เสียดายท่ีเจา้ ไม่มีโอกาสน้นั อีกแลว้ ” ฮ่องเตห้ งเซ่ียวสงบสติ อารมณ์อีกคร้ัง “ถึงแมเ้ จา้ จะไม่ไดล้ งมือสงั หารมารดาของขา้ ดว้ ย ตวั เอง แต่นางกต็ ายเพราะเจา้ แคน้ น้ีขา้ จะช่วยเจา้ ราลึก ขา้ เคยบอก แต่แรกแลว้ วา่ ติดหน้ีตอ้ งชดใช้ ชีวติ แลกดว้ ยชีวติ เจา้ ก่อเร่ืองชว่ั ชา้ ร่วมกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง สวรรคย์ อ่ มลงโทษ ตอนน้ีเซ่ียจิ้นอ๋องถูกฆ่าตาย แลว้ ถดั ไปกถ็ ึงคราวของอินจือหลี รอใหอ้ ินจือหลีตายเสียก่อน ขา้ จะส่งเจา้ สู่ปรโลกดว้ ยตวั เอง ไม่... ขา้ เปลี่ยนใจแลว้ ขา้ จะไม่ใหเ้ จา้ ตาย เจา้ ตอ้ งมีชีวติ อยู่ ขา้ จะขงั เจา้ ใหอ้ ยแู่ ต่ในวงั หลวงแห่งน้ี ใหเ้ จา้ ไดด้ ูผคู้ นรอบกายตายไปทีละคนๆ มีชีวติ อยอู่ ยา่ งสิ้นหวงั ไปจนชวั่ ชีวติ น่ีถึงจะเป็นวธิ ีลงโทษที่สาสมสาหรับเจา้ ขา้ จะนาเรื่องฉาวโฉ่ที่ เจา้ กบั เซี่ยจิ้นอ๋องทาออกมาเปิ ดโปงใหค้ นท้งั โลกไดร้ ับรู้ ทาให้ อินจือหลีเหมือนหนูท่ีน่าขยะแขยง ใครเห็นเป็นตอ้ งไล่ทุบตี ต่อให้

เขาก่อกบฏ คนท่ีติดตามเขากต็ อ้ งอบั อาย ต่อใหเ้ ขาตาย กไ็ ม่อาจลบ ลา้ งรอยด่างพร้อยน้ีได้ ตายแลว้ กย็ งั มีแต่คนสาปแช่ง” “ไม่...” ไทเฮาร้องคร่าครวญ นางทาท่าเหมือนจะตรงเขา้ มาจบั ตอ้ งใบหนา้ ของพระองค์ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเบ่ียงตวั หลบ องครักษข์ า้ ง กายรีบชกั กระบี่ปกป้องฮ่องเตใ้ นฉบั พลนั พวกเขาผลกั นางกระเดน็ ออกไป ไทเฮาลม้ ลงแทบพ้ืน ผมเผา้ ยงุ่ เหยงิ “ไม่...” นางร้องพมึ พา ฮ่องเตห้ งเซี่ยวมองนางดว้ ยสายตาเยน็ ชา แลว้ หมุนตวั เดิน ออกไป “ทหาร จบั นางไปขงั ไว้ ไม่มีคาสง่ั ของขา้ ใครกเ็ ขา้ พบนาง ไม่ได้ ยงั มีอีก” เขาหวั เราะเสียงเยน็ “จบั ตาดูไวด้ ีๆ อยา่ ใหน้ างตาย” ไทเฮาหมอบลงกบั พ้ืน เหมยเซียงตรงเขา้ มาประคอง แต่ไทเฮา กลบั ยนื่ มือออกมาหา้ ม นางมองเหมยเซียงแลว้ เอ่ยถาม “เขาโกหกขา้ เซ่ียจิ้นอ๋องยงั ไม่ตาย ไม่ตาย” น้าตาของไทเฮาไหลริน

เมืองชิงโจว หอหงโหลวท่ีริมฝ่ังน้าถูกเผาจนวอดวายภายใน คืนเดียว แม่เลา้ ประจาหอหงโหลวและบรรดาสาวงามเหล่าน้นั หาย สาบสูญ ราวกบั ไม่เคยมีตวั ตนมาก่อน แขกที่แวะเวยี นไปยงั หอหง โหลวหวนคิดถึงเรื่องคืนน้นั จาไดว้ า่ มีชายหนา้ ตาดีในอาภรณ์สีแดง คนหน่ึง เขาหล่อเหลาจนน่าตกใจ จนผคู้ นสงสยั วา่ เป็นปี ศาจรูปงาม ท่ีเดินออกมาจากป่ าลึกเพอ่ื เท่ียวเล่นในโลกมนุษย์ แลว้ กลวั วา่ จะถูก ผคู้ นพบเห็นร่องรอย จึงเผาหอหงโหลวจนวอดวาย เสียงลือเสียงเล่าอา้ งทาใหเ้ หตุการณ์ไฟไหมค้ ร้ังน้ีดูลึกลบั ข้ึนมา ส่ิงก่อสร้างอนั สวยงามถูกเผาทาลายสิ้น ความรักความแคน้ มอดไหม้ ไม่มีใครรู้วา่ คืนน้นั มีการแสดงประเภทใด เคยมีฉากไหน ในการจากลา กลางดึกท่ีประตเู มืองชิงโจว มีคนยนื มองรถมา้ บรรจุ หีบศพเคล่ือนตวั ห่างออกไป “นายทา่ น” เหวนิ จ้ีเอ่ยปาก “ท่านจะไปพบอินจือหลีจริงหรือ ขอรับ”

แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีกบั เซ่ียจิ้นอ๋องลว้ นล่วงลบั จีเหิงตอ้ งพาแม่ทพั ผู้ เฒ่าจีกลบั เมืองเยยี่ นจิง แต่ไมอ่ าจนอ้ มส่งดว้ ยตนเอง เพราะวา่ เจียง หลียงั อยใู่ นมือศตั รู ซือถูจ่ิวเยส่ ่งขา่ วมาจากเมืองเยย่ี นจิง เขาถึงไดร้ ู้ สถานการณ์ท่ีผา่ นมาท้งั หมด อินจือหลีไมไ่ ดท้ าร้ายซือถูจิ่วเยด่ งั คาด นอกจากไห่ถางที่ถูกตดั นิ้วกอ้ ยตามคาสงั่ ของเซี่ยจิ้นอ๋องแลว้ คนอื่นๆ ลว้ นปลอดภยั อนั ท่ี จริงเซี่ยจิ้นอ๋องยงั กาชบั อีกวา่ ใหเ้ กบ็ เจียงหลีไวแ้ ลว้ สงั หารคน ตระกลู เยเ่ สีย จะไดห้ มดกงั วล แตอ่ ินจือหลีคดั คา้ นสุดกาลงั ท้งั ยงั ใช้ ชีวติ ของตนมาต่อรอง ในที่สุดจึงสามารถส่งคนตระกลู เยก่ ลบั ไปได้ และในเวลาน้ีเองท่ีจีเหิงเขา้ ใจวา่ เพราะเหตุใดตอนตายใบหนา้ ของ เซี่ยจิ้นอ๋องถึงไดม้ ีรอยยมิ้ อยา่ งน่าสงสยั ที่แทเ้ ซ่ียจิ้นอ๋องกป็ ูทาง ใหก้ บั บุตรชายไวน้ านแลว้ ไม่วา่ เขาจะตายอยใู่ นหอหงโหลวหรือไม่ อินจือหลีกย็ งั สามารถใชช้ ีวติ ของเจียงหลีมาขม่ ข่เู ขา

“นายท่าน เจา้ คนชวั่ อินจือหลีนน่ั จะตอ้ งวางกบั ดกั หมายเอา ชีวติ ท่านไวแ้ น่ ดว้ ยรู้วา่ อยา่ งไรท่านกจ็ ะตอ้ งไปช่วยคุณหนูรองเจียง โปรดอยา่ ไดป้ ระมาท” จา้ วเคอกล่าว “ระหวา่ งขา้ กบั อินจือหลี จะตอ้ งปะทะกนั สกั วนั ” จีเหิงหวั เราะ ออกมา “ในเม่ือขา้ รับปากกบั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นแลว้ กต็ อ้ งปกป้อง หลี่เอ๋อใหด้ ี” “แตอ่ ินจือหลีต้งั ค่ายอยกู่ ลางทุ่งกวางนอกเมืองห่างออกไปร้อย ล้ี ในคา่ ยแห่งน้นั ยงั มีคนอีกหลายร้อย พวกเรามีกนั แคไ่ ม่กี่ชีวติ จะตี แตกไดอ้ ยา่ งไร ตอนน้ีพวกทหารของตระกลู อินกไ็ ม่รู้วา่ ไปอยกู่ นั เสียที่ไหน เกรงวา่ จะมีแผนรอใหน้ ายท่านเขา้ ไปติดกบั ” จา้ วเคอ ยงั คงไม่เห็นดว้ ย “เขามีทหารตระกลู อินแลว้ อยา่ งไร หลายปี ที่ผา่ นมา ทหารของ จินอู่กไ็ ม่ไดต้ ายไปเสียท้งั หมด” จีเหิงกล่าวเรียบๆ เขาทอดสายตา มองไกลออกไป เบ้ืองหนา้ เงาร่างของทหารท้งั หลายหายไป

หมดแลว้ ท่านป่ ูของเขาจากลาในวนั อนั หนาวเหน็บ นบั แต่น้ี ผทู้ ่ีมี ความเก่ียวพนั ทางสายเลือดกบั เขากไ็ ม่เหลือสกั คนเดียว เขาจะยอมสูญเสียเจียงหลีไปไดอ้ ยา่ งไร ตลอดชีวติ ของเขา เขา ยงั ไม่สามารถปกป้องใครไวไ้ ดเ้ ลย ชายหนุ่มหนั หลงั กลบั อาภรณ์สีแดงราวกบั โลหิตสดๆ ท่ามกลางลมหิมะ ยงิ่ หิมะมีสีขาวมากเท่าไร ชุดของเขากย็ ง่ิ แดงฉาน รับกบั ฟันขาวและริมฝีปากสีชมพู ดูงดงามนกั จีเหิงกล่าว “ไปกนั เถิด” จา้ วเคอกบั เหวนิ จ้ีไม่พดู อะไรอีก ท่าทีของจีเหิงแน่วแน่เช่นน้ี พวกเขาคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ในฐานะที่เป็นผนู้ อ้ ยกค็ วร ตอ้ งกา้ วเดินไปพร้อมๆ กบั เจา้ นาย เจียงหลีไม่ใช่ฮูจี จีเหิงเองกไ็ ม่ใช่วรี บุรุษเช่นกนั ละครเร่ืองสาว งามฮูจีตายจากวรี บุรุษน้นั ค่อนขา้ งจะโศกเศร้าเกินไปสกั หน่อย

จีเหิงชมละครเศร้ามาจนหมดแลว้ ยงั ไม่เคยปรารถนาเช่นน้ีสกั คร้ัง เขาอยากใหน้ างอยรู่ ่วมชมละครกบั เขาจนถึงฉากสุดทา้ ย และใน ตอนจบ ตวั ละครกต็ อ้ งมีความสุขกนั อยา่ งพร้อมหนา้ พายหุ ิมะกลบรอยเทา้ ของเขาจนสิ้น ณ ทุ่งกวาง ดา้ นนอกกระโจม อินจือฉิงกาลงั มีสีหนา้ ตื่นตระหนก ดวงตาเออ่ คลอไปดว้ ย หยาดน้าใสๆ เหมือนกบั ไดร้ ับความกระทบกระเทือนใจเป็นอยา่ ง มาก นางเดินไปเดินมาอยหู่ นา้ กระโจมโดยที่ทหารเหล่าน้นั ไม่มีใคร กลา้ ขดั ขวาง กระทง่ั นางหาตวั อินจือหลีท่ีด่ืมเหลา้ เมามายจนพบ เขา ซ่อนตวั อยขู่ า้ งกองไฟดา้ นหลงั กระโจม “พใ่ี หญ”่ อินจือฉิงเรียกชื่อเขาดว้ ยน้าเสียงสนั่ เครือ “พวกเขา... พวกเขาบอกวา่ ท่านพอ่ ตายแลว้ น่ีมนั เรื่องอะไรกนั แน่”

อินจือหลีปรือตามองนาง ในมือยงั อุม้ ไหสุราไว้ รอบกายอวล ไปดว้ ยกลิ่นเหลา้ คละคลุง้ ปกติเขาไม่ชอบด่ืมสุรา แต่เซ่ียจิ้นอ๋องมกั บอกใหเ้ ขาหดั ด่ืมเสียบา้ ง เกิดเป็นลูกผชู้ ายจะไม่ด่ืมไดอ้ ยา่ งไร อินจือหลีกย็ งั ไม่ชอบอยดู่ ี แต่ตอนน้ีเซ่ียจิ้นอ๋องตายแลว้ เขากลบั ทา ตามความปรารถนาของบิดา อุม้ ไหดื่มเหลา้ จนเมาหวั ราน้า แต่น่า เสียดายที่เซ่ียจิ้นอ๋องไม่มีทางไดเ้ ห็น

บทที่ 367 เพราะ... เพราะเหตุใด “ท่านพอ่ ตายแลว้ ” เขาเผยรอยยมิ้ อนั ชวนพศิ วงต่อหนา้ อินจือฉิง แลว้ กลา่ วเสียงเบา “ท่านพอ่ ถูกจีเหิงฆ่าตายในดาบเดียว...” เขาช้ีไปท่ีลาคอของตวั เอง “แทงทะลุเขา้ ตรงน้ี” “เป็นไปไมไ่ ด”้ อินจือฉิงควา้ คอเส้ือของผเู้ ป็นพีช่ าย “ท้งั หมด เป็นเร่ืองโกหก พวกเขาพดู จาเหลวไหลใช่หรือไม่ เหตุใดซู่กวั๋ กง ตอ้ งสงั หารท่านพอ่ เล่า แมแ้ ต่พวกเรากย็ งั ไม่มีโอกาสไดล้ า...” “ท่านพอ่ ตายไปแลว้ ” อินจือหลียกไหสุราข้ึนด่ืมอีกอึกใหญ่ๆ “ลูกนอ้ งของท่านพอ่ หลายคนเห็นมากบั ตา อีกไม่นานกค็ งจะรู้กนั ไปทวั่ เมืองเยย่ี นจิง” “เพราะ... เพราะเหตุใด”

“เพราะท่านพอ่ สงั หารพอ่ แม่ของจีเหิง ดงั น้นั จีเหิงถึงไดแ้ ก้ แคน้ แทนพอ่ แม่ของเขา ฮ่าๆๆ มีแคน้ กต็ อ้ งชาระ... จือฉิง เจา้ จงจาคา น้ีไวใ้ หด้ ี” อินจือหลีกล่าวกล้วั หวั เราะ ท่าทางของอินจือหลีดูคลุม้ คลง่ั สุราหกรดเส้ือผา้ จนเปี ยกไป เกือบคร่ึงตวั ส่วนเขาเองกย็ งั ไม่มีสติ ใจหน่ึงอินจือฉิงรู้สึกเจบ็ ช้า ส่วนอีกใจกโ็ มโหที่อินจือหลีทาตวั เช่นน้ี นางกลา่ ว “พใ่ี หญ่ แทจ้ ริง แลว้ เกิดอะไรข้ึนกบั ท่านกนั แน่ นบั แต่วนั น้นั ท่ีถกู ท่านพอ่ เรียกตวั เขา้ พบ ท่านกเ็ ปลี่ยนไป ไหนจะเรื่องท่ีบอกใหข้ า้ กลบั อวน๋ิ จงอะไร นน่ั ท่ีแทท้ ่านพอ่ พดู อะไรกบั ท่านกนั แน่ บา้ นของพวกเรากบั ท่าน กว๋ั กงมีความแคน้ ใดต่อกนั ท่านบอกขา้ มาเถิด” วนั น้นั อินจือหลีสงั่ ใหค้ นส่งตวั อินจือฉิงกบั อินฮูหยนิ กลบั อว๋ิ นจง ทวา่ ทาอยา่ งไรอินจือฉิงกไ็ ม่ยอม ตอ่ มาวนั หน่ึง จู่ๆ อินจือหลีจึง พาพวกนางเดินทางออกจากเมืองไปอยา่ งรีบร้อนราวกบั กาลงั ล้ีภยั อยา่ งไรอยา่ งน้นั อินจือฉิงยงั นึกวา่ พวกเขาจะกลบั อวน๋ิ จง ไมน่ ึกวา่ จะเลยมาถึงชิงโจว

หลงั จากน้นั เรื่องราวกเ็ ปลี่ยนแปลงไปจนทาใหอ้ ินจือฉิงไม่ อาจเขา้ ใจ เมื่อก่อนพวกเขาสองคนพีน่ อ้ งพดู คุยกนั ไดท้ กุ เร่ือง ทวา่ ตอนน้ีทาอยา่ งไรอินจือหลีกไ็ ม่ยอมพดู ส่ิงท่ีเขาทาน้นั ไร้คาอธิบาย รวมถึงการจบั ตวั เจียงหลีมาที่น่ี ก่อนหนา้ น้ีอินจือฉิงเองยงั ไม่ระแคะ ระคายสกั นิด อินจือหลีมองสีหนา้ วติ กกงั วลของอินจือฉิง แลว้ จู่ๆ กห็ วั เราะ ออกมา “จือฉิง เจา้ อยา่ เรียกขา้ วา่ พชี่ ายอีกเลย ใครจะรู้วา่ พวกเรามี สายเลือดเดียวกนั หรือไม่” พอเขาเอ่ยคาพดู น้ีออกมา อินจือฉิงกห็ นา้ เปลี่ยนสี “ท่าน...ท่าน หมายความวา่ อยา่ งไร” “ท่านพอ่ ทาเพอื่ คนในวงั ผนู้ ้นั จนแมแ้ ต่ภรรยากบั ลูกชายแทๆ้ ของตวั เองยงั สามารถปลิดชีวติ ได้ หลายปี มาน้ีกไ็ ม่เคยถามไถ่ สารทุกขส์ ุกดิบของท่านแม่ ไมแ่ น่วา่ เจา้ อาจจะไม่ใช่บุตรสาวของ ท่านพอ่ กเ็ ป็นได”้ อินจือหลีกล่าว

“อินจือหลี” เสียงของอินจือฉิงทาเอาเหล่าทหารที่อยหู่ ่าง ออกไป ต่างมองมาเป็นตาเดียว นางร้อนใจนกั พลนั กล่าว “เหตุใด ท่านถึงพดู แบบน้ี ท่านเหยยี ดหยามขา้ กบั ท่านแม่ ท่านเลวมาก” “เจา้ อยากจะเป็นบุตรสาวของท่านพอ่ ขนาดน้นั เลยหรือ” อินจือหลีนอนแผร่ าวกบั ดินโคลนท่ีไร้รูปร่าง พลางกล่าวเสียงออ้ แอ้ “เป็นลูกชายของท่านพอ่ แลว้ ดีอยา่ งไร เจา้ ดูขา้ สิ ตอนน้ีจะวา่ คนกไ็ ม่ใช่ จะวา่ ผกี ไ็ ม่เชิง ถูกบงั คบั ใหต้ กอยใู่ นชะตากรรมท่ียากจะ ยอมรับ ชะตากรรมบดั ซบ” เขาต่ืนตวั ข้ึนมา น้าเสียงเปล่ียนเป็น เหยยี ดหยนั “เจา้ อยากรู้วา่ แทจ้ ริงขา้ คิดจะทาอะไรใช่หรือไม่ ขา้ บอกกบั เจา้ กไ็ ด้ ขา้ ตอ้ งการสงั หารจีเหิง รวบรวมกาลงั พลก่อกบฏ ใชแ้ ม่น้าฉาง เหอเป็นพรมแดนแลว้ ต้งั ตนเป็นใหญ่ ครอบครองแผน่ ดินสกั คร่ึงหน่ึงกย็ งั ดี หรือไม่กบ็ ุกเขา้ ชิงบลั ลงั ก์ ท้งั หมดคือสิ่งที่ขา้

จาเป็นตอ้ งทาเพราะขา้ คือลูกชายของเซ่ียจิ้นอ๋อง และมารดาแทๆ้ คือ คนท่ีอยใู่ นวงั หลวงผนู้ ้นั ” เขาพดู ออกมารวดเดียวจบ อินจือฉิงอา้ ปากคา้ ง สุดทา้ ยกห็ ลง่ั น้าตาออกมาอยา่ งลืมตวั นางถามเสียงสน่ั เครือ “ท่านบอกวา่ ...” “ขา้ คือลูกชายของไทเฮา” อินจือหลีกล่าวกล้วั หวั เราะ “ตอนน้ีเจา้ กร็ ู้แลว้ วา่ เหตุใดท่านพอ่ ถึงตอ้ งกลบั มาเมืองเยยี่ นจิง เพอื่ ทาเร่ืองพวกน้ีเขาคิดเตรียมการไวน้ านแลว้ ตาแหน่งท่ีสูงส่งนน่ั จะตอ้ งเป็นของตระกลู อิน จือฉิง เจา้ เป็นลกู สาวของคนธรรมดาๆ คง ดีกวา่ มาก ไม่เหมือนตอนน้ี แค่เป็นคนตระกลู อิน เจา้ กต็ อ้ งแบกรับ ความผดิ ดว้ ยขอ้ หาไร้คุณธรรม และความผดิ น้ี...ไม่มีวนั ลบลา้ งให้ สะอาดได”้ อินจือฉิงเอามือปิ ดปาก นางนึกไปถึงวนั น้นั ที่เจียงหลีพดู กบั นาง อีกฝ่ ายบอกวา่ ตระกลู อินกบั ซู่กว๋ั กงมีความแคน้ ถึงข้นั ตอ้ งตาย กนั ไปขา้ ง นางยงั เขา้ ใจวา่ เจียงหลีตอ้ งการลา้ งแคน้ ถึงไดโ้ กหกพก

ลม แต่ตอนน้ีมาใคร่ครวญดูแลว้ ท่ีเจียงหลีพดู มาน้นั เป็นความจริง... ทวา่ ความจริงน้ียากจะยอมรับ นางไม่รู้วา่ จะพดู อยา่ งไร และไมอ่ าจทนมองหนา้ อินจือหลีได้ จึงหนั หลงั วง่ิ จากไป อินจือหลีมิไดม้ องนาง เขาเอาแต่ต้งั หนา้ ต้งั ตาด่ืมเหลา้ อยอู่ ยา่ ง น้นั ขณะท่ีอินจือฉิงวง่ิ ไปพลางร้องไหไ้ ปพลางกค็ ิดถึงมารดาของ ตนข้ึนมา จะใหอ้ ินฮูหยนิ เห็นนางในสภาพน้ีไม่ไดเ้ ป็นอนั ขาด หาก อินฮูหยนิ รู้เรื่องท้งั หมดจะตอ้ งเสียใจมาก หลายปี มาน้ี อินฮูหยนิ นา ความเยน็ ชาที่เซี่ยจิ้นอ๋องมีให้ มาโทษวา่ เป็นเพราะตวั เองบกพร่อง แต่หารู้ไม่วา่ เรื่องน้ีมิไดเ้ ก่ียวขอ้ งกบั นาง อินฮูหยนิ เป็นแค่ฉากบงั หนา้ ท่ีเซี่ยจิ้นอ๋องหามาเพ่ืออาพรางจิตใจที่มกั ใหญ่ใฝ่ สูงของเขา เท่าน้นั รวมถึงตวั นางเองดว้ ยเช่นกนั ... นางกเ็ ป็นเพียงหมากตวั หน่ึง ที่ถูกใชป้ ระโยชน์ จิตใจของอินจือฉิงเจบ็ ช้ายบั เยนิ นางเดินไปทางกระโจมของ เจียงหลีอยา่ งไม่รู้ตวั

ในกระโจมมีเงาคนนง่ั อยอู่ ยา่ งสงบ อินจือฉิงเดินเขา้ ไปโดยที่ ทหารดา้ นนอกมิไดข้ ดั ขวาง เจียงหลีนงั่ อยใู่ นกระโจม ตะเกียงบนโต๊ะสวา่ งไสว นางเทา้ คาง พลางคิดอะไรบางอยา่ ง พอไดย้ นิ เสียงกห็ นั มามอง สายตาจบั จอ้ งอยู่ ที่ใบหนา้ ของอินจือฉิงนิ่ง ใบหนา้ ของอินจือฉิงยามน้ีเตม็ ไปดว้ ยคราบน้าตา เจียงหลีขมวดคิว้ ถาม “ท่านหญิงผงิ หยงั เป็นอะไรไปรึ” เพยี งเอ่ยอยา่ งเรียบง่ายแค่ประโยคเดียว ความรู้สึกต่ืนกลวั และ หวาดระแวงในช่วงหลายวนั มาน้ีกพ็ ลนั ปะทุ อินจือฉิงแสดง ความรู้สึกนอ้ ยเน้ือต่าใจและโกรธข้ึง นางเดินตรงไปขา้ งหนา้ อยา่ ง รวดเร็ว จบั จอ้ งเจียงหลีพลางกล่าว “เจา้ รู้เร่ืองนานแลว้ ใช่ไหม” “รู้เร่ืองอะไร” เจียงหลีมองนางอยา่ งงุนงง

จู่ๆ ในใจของอินจือฉิงกพ็ ลนั โศกเศร้าเสียใจอยา่ งใหญ่หลวง นางพร่ังพรูออกมา “รู้วา่ ทา่ นพอ่ สงั หารพอ่ แม่แทๆ้ ของซู่กว๋ั กง ตอนน้ีถึงคราวท่ีซู่กว๋ั กงจะมาลา้ งแคน้ ใหก้ บั พอ่ แม่ของเขา” เจียงหลีประหลาดใจนกั “เจา้ รู้ไดอ้ ยา่ งไร” “พใ่ี หญ่บอกขา้ หมดแลว้ ” อินจือฉิงทิ้งตวั นงั่ ลงบนเกา้ อ้ี ราวกบั สิ้นเรี่ยวแรง “เหตุใดอินจือหลีตอ้ งบอกเร่ืองน้ีแก่เจา้ ” เจียงหลีถาม “หรือวา่ เพราะเซ่ียจิ้นอ๋อง...” อินจือฉิงร้องไหโ้ ฮ เจียงหลีเห็นนางเป็นเช่นน้ีกร็ ู้วา่ คงไม่ผดิ จากท่ีตนเองคาดการณ์ไว้ เซี่ยจิ้นอ๋องตายเสียแลว้ หรือ นน่ั ก็ หมายความวา่ จีเหิงปลอดภยั ใจที่เคยเควง้ ควา้ งมาโดยตลอดคอ่ ย สงบลงได้ หลายวนั มาน้ีนางถูกขงั ไวท้ ่ีนี่ มิอาจรู้ขา่ วคราวภายนอก อินจือฉิงนาเร่ืองน้ีมาบอกกน็ บั วา่ เป็นข่าวดี

แต่สาหรับอินจือฉิงแลว้ ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบน้นั นางร้องไห้ ปานจะขาดใจ พลางถามพมึ พาอยตู่ ลอดเวลา “ทาไม...ทาไมถึง กลายเป็ นเช่นน้ี” จะวา่ ไปแลว้ น่ีกไ็ ม่ใช่ความผดิ ของอินจือฉิง การตดั สินใจคร้ัง น้ีของเซี่ยจิ้นอ๋องทาลายท้งั อินจือหลีและอินจือฉิง ดูจากท่าทาง พวก เขาคงมิไดร้ ู้เห็นเป็นใจดว้ ย เป็นเพราะความกาเริบเสิบสานของ เซี่ยจิ้นอ๋องแต่เพยี งผเู้ ดียว พวกเขาจึงตอ้ งแบกรับความเจบ็ ปวดอนั แสนสาหสั น้ี เจียงหลีกล่าวเสียงเบา “น่ีไม่ใช่ความผดิ ของเจา้ อยา่ กล่าวโทษ ตวั เองเลย” อินจือฉิงยงั ไม่หยดุ ร่าไห้ เจียงหลีจึงเอ่ยปาก “เจา้ สามารถช่วย ขา้ หนีไปจากที่นี่ไดห้ รือไม่” จู่ๆ เสียงคร่าครวญของอินจือฉิงกเ็ งียบไป นางหนั มาจบั จอ้ ง เจียงหลีเขมง็

“อินจือหลีคิดจะใชข้ า้ ขม่ ข่จู ีเหิง ตรงจุดน้ีเจา้ เองคงรู้ดี ขา้ รู้วา่ เจา้ ชอบจีเหิงและไม่ตอ้ งการใหเ้ ขาไดร้ ับบาดเจบ็ หากจีเหิงไดร้ ับ บาดเจบ็ เพราะขา้ เราท้งั คู่ต่างกต็ อ้ งเจบ็ ช้าเช่นกนั ใช่วา่ เจา้ จะไร้ ความรู้สึกขา้ รู้วา่ เจา้ อยทู่ ี่นี่อยา่ งไมม่ ีความสุข หากเจา้ ช่วยขา้ เรากจ็ ะ ออกจากท่ีน่ีไปพร้อมกนั ถึงตอนน้นั เจา้ จะไดไ้ ม่ตอ้ งทาตามชะตา ชีวติ ท่ีไม่ไดล้ ิขิตดว้ ยตวั เอง” อินจือฉิงมองเจียงหลีอยา่ งตกตะลึง เจียงหลีช้ีหนทางที่ แตกต่างออกไปอยา่ งสิ้นเชิงใหก้ บั นาง ช่วงเวลาที่หมอกควนั บดบงั ทุกอยา่ งวนุ่ วายอยตู่ รงหนา้ หนทางเส้นน้ีช่างสวา่ งไสวและชดั เจน นกั เป็นหนทางท่ีนางปรารถนา ทาใหน้ างแทบจะพยกั หนา้ รับแลว้ หนีออกไปกบั เจียงหลีในทนั ที ทวา่ นางไม่ตอบ ผา่ นไปนานมาก ในท่ีสุดอินจือฉิงจึงกล่าววา่ “ขา้ ทาไม่ได”้ เจียงหลีมองนางเงียบๆ

“ทหารเหล่าน้ีไม่ฟังคาสง่ั ของขา้ ถึงแมข้ า้ จะมีวรยทุ ธ แต่ใหส้ ู้ รบกบั คนมากมายขนาดน้ีคงไม่ไหวแน่ เจา้ ถูกจบั ตาดูเป็นพิเศษ ขา้ ไม่มีทางจะพาเจา้ หนีออกไปภายใตก้ ารเฝ้าระวงั ของพวกเขา อีกท้งั ยงั มีท่านแม่ ขา้ ไม่สามารถพาคนสองคนหนีไปในเวลาเดียวกนั ได้ หากขา้ หนีไปกบั เจา้ พวกเขาจะตอ้ งพาลโกรธไปถึงท่านแม่ของขา้ พใี่ หญอ่ าจจะไม่ทาอะไร แต่คนอ่ืนๆ คงนาความโกรธแคน้ ทุกอยา่ ง มาลงที่ทา่ นแม”่ นางกล่าวชดั ถอ้ ยชดั คา บนใบหนา้ มีคราบน้าตาที่ยงั ไม่เหือด แหง้ ทวา่ มิไดร้ ้องไหอ้ ีกตอ่ ไป กลบั คิดอะไรไดช้ ดั เจนข้ึน อินจือฉิง กล่าว “ที่สาคญั ขา้ ไม่อาจไปไหนได้ ขา้ เป็นคนตระกลู อิน อยา่ งไรก็ หนีโชคชะตาน้ีไม่พน้ เจา้ จะพาขา้ ไปไหนไดเ้ ลา่ นอกจากบา้ น ตระกลู อินแลว้ กค็ งไม่มีใครปกป้องขา้ อีก คนท้งั โลกมีแต่จะตรา หนา้ วา่ ขา้ เป็นลูกขนุ นางกบฏ ซ้ายงั อยากสงั หารขา้ ใหต้ ายไปเสีย” เจียงหลีทอดถอนใจเบาๆ แต่ละคนลว้ นมีจุดยนื ของตน ท่ี อินจือฉิงพดู มากถ็ กู เช่นกนั

บทที่ 368 ข้ากห็ วงั เช่นน้ัน ทวา่ ยงั มีอีกเร่ืองหน่ึงท่ีเจียงหลีไม่เขา้ ใจ หญิงสาวพลนั เอ่ยถาม “เจา้ รู้หรือไม่วา่ ความแคน้ ระหวา่ งจีเหิงกบั ตระกลู อินแทจ้ ริงคือ อะไร ตอนน้นั บิดาของเจา้ สงั หารพอ่ แม่ของจีเหิง แลว้ เหตุใดเขาถึง ไดท้ าเช่นน้นั เลา่ ” อินจือฉิงสูดหายใจลึกๆ แลว้ ส่ายหนา้ “ไม่รู้ ขา้ เองกไ็ ม่รู้ เหมือนกนั ” นางลุกข้ึนยนื มองเจียงหลีดว้ ยสีหนา้ โศกเศร้า กล่าววา่ “ขา้ เคยไดย้ นิ เร่ืองที่เจา้ ประสบมาบนเขาชิงเฉิงซาน รู้สึกเห็นใจอยา่ ง มาก ตอนน้ีคิดๆ ดูแลว้ เจา้ ยงั ดีกวา่ ขา้ นกั ความผดิ ที่เจา้ แบกรับน้นั ไม่ใช่เร่ืองจริง อยา่ งไรเสีย สกั วนั กส็ ามารถลบลา้ งใหส้ ะอาดได้ ไม่ มีอะไรตอ้ งละอายใจ แต่ขอ้ หาท่ีกล่าวโทษขา้ น้นั เป็นเรื่องจริง ไม่มี วนั ที่จะสลดั ทิ้งได”้ “เจา้ กค็ ือเจา้ เซี่ยจิ้นอ๋องกค็ ือเซ่ียจิ้นอ๋อง” เจียงหลีเตือนสติ

“หากทาได้ ขา้ กห็ วงั เช่นกนั วา่ ตนเองจะไม่ใช่คนตระกลู อิน ขอ โทษนะเจียงหลี” อินจือฉิงกล่าว “ขา้ ช่วยเจา้ ไม่ได้ มิอาจพาเจา้ ออกไปจากที่น่ี แต่เจา้ มนั่ ใจวา่ ซู่กวั๋ กงจะเขา้ มาช่วยเจา้ เพยี งลาพงั จริงหรือ ท่ีทุ่งแห่งน้ีเตม็ ไปดว้ ย ทหารของตระกลู อิน หากเขามาจะตอ้ งตายแน่ๆ” หวั ใจของเจียงหลีพลนั เตน้ รัว “หากความหวงั เป็นจริงได้ ขา้ ก็ ขอภาวนาใหเ้ ขาไม่มา” อินจือฉิงจอ้ งมองนางน่ิง หลงั จากผา่ นไปพกั ใหญจ่ ึงกล่าววา่ “ขา้ กห็ วงั เช่นน้นั ” เจียงหลีไม่รู้วา่ ‘ขา้ กห็ วงั เช่นน้นั ’ ของอีกฝ่ ายหมายความวา่ อยา่ งไร หวงั วา่ จีเหิงจะไม่ไดร้ ักใคร่ผกู พนั กบั นางจนถึงข้นั ยอมเอา ชีวติ เขา้ แลก หรือหวงั วา่ จีเหิงจะไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ กนั แน่

“ยงั มีอีกเรื่องหน่ึงที่ขา้ อยากขอร้องท่านหญิงผงิ หยงั ” เจียงหลี กล่าว “ขา้ ช่วยอะไรเจา้ ไม่ได”้ “ไม่ใช่ช่วยขา้ แต่เป็นจีเหิง” อินจือฉิงขมวดคิ้วถาม “หมายความวา่ อยา่ งไร” “ขา้ ไม่รู้วา่ พช่ี ายของเจา้ จะรับมือกบั จีเหิงอยา่ งไร แต่ขา้ คิดวา่ ลูกนอ้ งของเขาคงไม่ใจอ่อนแน่ เจา้ ชอบพอจีเหิง ยอ่ มไม่ปล่อยให้ เขาตาย หากทาได้ ถึงเวลาน้นั กข็ อใหเ้ จา้ ช่วยจีเหิงดว้ ย ส่วนตวั ขา้ เจา้ อยา่ ไดใ้ ส่ใจ อนั ที่จริง ขา้ จะอยหู่ รือตายกไ็ ม่ต่างกนั ความตายของขา้ คงไม่ทาใหใ้ ครเดือดร้อน แคน่ ้ีกพ็ อแลว้ ” อินจือฉิงครุ่นคิดอยคู่ รู่หน่ึง สุดทา้ ยจึงกล่าววา่ “ขา้ รู้แลว้ ” จบ คานางกเ็ ดินออกจากกระโจม

เจียงหลีไม่ไดต้ ามอีกฝ่ ายออกไป ในกระโจมราวกบั ยงั มีเสียง ร่าไหอ้ ยา่ งสิ้นหวงั ของอินจือฉิงดงั กอ้ ง เจียงหลีรู้วา่ ไม่มีเวลาแลว้ ใน เม่ือเซี่ยจิ้นอ๋องตาย อินจือหลีจะตอ้ งเริ่มแผนการข้นั ต่อไปทนั ที เขา จะใชน้ างเป็นเหยอื่ ล่อเพอื่ สงั หารจีเหิง เจียงหลีภาวนาอยใู่ นใจเงียบๆ ‘ท่านแม่ หากท่านกาลงั มองลูก สาวคนน้ีจากบนสวรรค์ ขอไดโ้ ปรดช่วยจีเหิง ใหเ้ ขาปลอดภยั ดว้ ย เถิด’ ค่าคืนน้ี พายหุ ิมะโหมกระหน่า จนกระทง่ั รุ่งสางของวนั ต่อมา กย็ งั ไม่หยดุ ตก หิมะท่ีตกเม่ือคืนวานยงั ไม่ทนั ละลาย หิมะระลอก ใหม่กก็ ลบทบั พอถูกเหยยี บ พ้นื หิมะกย็ บุ ลงไปจนถึงเขา่ ยามมอง ออกไปกจ็ ะเห็นแต่สีขาวโพลน เจียงหลียนื อยใู่ นกระโจม มีทหารเฝ้าจบั ตาอยทู่ ่ีหนา้ ประตู คร้ัน นางเหม่อมองออกไป กเ็ ห็นเพยี งทุง่ โล่งกวา้ งสุดสายตา และยงั มีป่ า ลึกที่กลายเป็ นสีขาวไปหมดแลว้

กล่าวกนั วา่ เม่ือหลายร้อยปี ก่อน ทุ่งแห่งน้ีเคยเป็นป่ ารกชฏั เพราะอยใู่ กลแ้ หล่งน้าอยา่ งแม่น้าฉางเหอ จึงมีกวางขาวอาศยั อยเู่ ป็น จานวนมาก ดว้ ยเหตุน้ีจึงมีช่ือวา่ ‘ทุ่งกวาง’ ต่อมาอีกหลายร้อยปี ป่ า ไมท้ ี่อุดมสมบูรณ์กห็ ายไปกลายเป็นทุ่งโล่ง ไม่มีร่องรอยของกวาง ขาวเหล่าน้นั เหลือไวเ้ พยี งชื่อทุ่งกวาง แม่น้าฉางเหอห่างจากที่น่ีไม่ไกลนกั ลาน้าทอดยาวที่ยามปกติ จะมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ตอนน้ีถูกหิมะปกคลุมไวท้ ้งั หมด จน สามารถเดินเล่นอยดู่ า้ นบนไดโ้ ดยท่ีน้าแขง็ ไม่ปริแตก เกลด็ หิมะ ขนาดเท่าไขห่ ่านตกลงมาในทุ่งโลง่ แห่งน้ีไม่ขาดสาย ราวกบั วา่ โลก จะเหลือแคส่ ีขาวของหิมะและสีดาจากชุดเกราะ ขณะน้นั มีคนผหู้ น่ึงเดินตรงเขา้ มา บรรดาทหารต่างพร้อมใจ กนั เปิ ดทางให้ เจียงหลีจึงมองเห็นวา่ เป็นอินจือหลี อินจือหลีไม่เหมือนคนเดิม เมื่อก่อนเขามกั สวมชุดขาว ท่าทาง อ่อนโยนดงั่ หยกเน้ืองาม เฉกเช่นคุณชายตระกลู ผดู้ ี เจียงหลีไม่เคย

เห็นเขาสวมชุดเกราะเหมือนวนั น้ี ผมยาวถูกรวบข้ึน เขาเดินเขา้ มา ในกระโจมดว้ ยสีหนา้ แขง็ กร้าวเยน็ ชา “ขอแจง้ ข่าวดีแก่เจา้ จีเหิงสงั หารท่านพอ่ ของขา้ ตอนน้ีเขารอด มาได”้ เจียงหลีมิไดต้ ื่นเตน้ ยนิ ดีเพราะคาพดู เขา ซ่ึงอินจือหลีกไ็ ม่ได้ ใส่ใจ เพยี งกล่าววา่ “ท่านพอ่ ตายแลว้ เรื่องท่ีเขากาชบั ขา้ กจ็ าตอ้ ง สานต่อ เจา้ เขา้ ใจความหมายของขา้ หรือไม่ คุณหนูรองเจียง” “ขา้ เขา้ ใจ” เจียงหลีตอบ “เจา้ ตอ้ งการใชข้ า้ เพอื่ ลอบสงั หาร จีเหิง” มือที่อยขู่ า้ งลาตวั ของอินจือหลีค่อยๆ กาแน่น “เดิมทีขา้ คิดวา่ ขอเพียงท่านพอ่ ยงั อยู่ ใหจ้ ีเหิงเป็นฝ่ ายล่วงลบั กจ็ ะสามารถหลีกเล่ียง จุดจบเช่นน้ีได้ ถึงแมเ้ จา้ จะโกรธแคน้ ขา้ ทวา่ อยา่ งนอ้ ยๆ ขา้ กไ็ ม่ตอ้ ง สงั หารเขาต่อหนา้ เจา้ ดว้ ยมือตนเอง การหาประโยชน์จากเจา้ สาหรับขา้ แลว้ เป็นทางเลือกท่ีแยท่ ี่สุด แต่ตอนน้ีดูเหมือนวา่ สวรรค์

จะไม่เขา้ ขา้ ง ขา้ ยงั คงตอ้ งเดินบนเสน้ ทางสายน้ี ต่อใหด้ ิ้นรนเท่าไรก็ ไม่ดีข้ึนมา นี่เป็นจุดจบของขา้ กบั เจา้ ” เจียงหลีไม่ปริปาก ยามน้ีสีหนา้ ของอินจือหลีเตม็ ไปดว้ ยความ มุ่งมนั่ และแขง็ กร้าว “คนท้งั โลกต่างบอกวา่ ซู่กว๋ั กงเป็นคนอารมณ์แปรปรวน เฉลียวฉลาดและโหดเห้ียม บางทีเขาอาจจะไม่มาช่วยเจา้ หากเป็น เช่นน้นั แมว้ า่ การท่ีไม่สามารถกาจดั เขาไดจ้ ะเป็นเร่ืองน่าเสียดาย แต่ ถา้ ช่วยใหเ้ จา้ ไดเ้ ห็นธาตุแทข้ องเขากน็ บั วา่ เป็นเร่ืองดี ในเม่ือคุณหนู รองเจียงมองขา้ เป็นคนชว่ั ชา้ ไปเสียแลว้ ทางท่ีดีคอื ทาใหค้ ุณหนูรอง เจียงไดเ้ ห็นวา่ เขาเองกไ็ ม่ไดด้ ีไปกวา่ ขา้ สกั เท่าไร” “ทาไมเจา้ ถึงตอ้ งฆ่าจีเหิงใหจ้ งไดเ้ ล่า” เจียงหลีเอ่ยปาก “ในเม่ือ บุญคุณความแคน้ ของคนรุ่นเก่ากจ็ บลงไปแลว้ ” “ยงั ไม่จบ” อินจือหลีกล่าวตดั บทคาพดู ของเจียงหลี “ท่านพอ่ ของขา้ สงั หารบิดามารดาจีเหิง เขาตอ้ งกลบั มาสงั หารพอ่ แม่ของขา้

เพ่ือเป็นการลา้ งแคน้ ขา้ จึงตอ้ งกาจดั เขา ตระกลู อินกบั ตระกลู จีถูก ลิขิตใหเ้ ป็นศตั รูกนั หากขา้ ไม่ตาย เขากต็ อ้ งมอดมว้ ย ระหวา่ งเรา สองคนจะตอ้ งตายกนั ไปขา้ ง หากไม่มีคนขา้ งหลงั ไหนเลยท่านพอ่ จะมีภยั มาถึงตวั ได้ เพราะตอนท่ีสงั หารคนตระกลู จีน้นั เขาไดป้ ล่อย ใหม้ ีคนเหลือรอด ความผดิ เช่นน้ี จะไม่มีทางเกิดข้ึนกบั ขา้ เป็นคร้ังท่ี สอง” เจียงหลีมองอินจือหลีดว้ ยสายตาเยน็ ชา ความรู้สึกเห็นใจ สุดทา้ ยที่นางมีใหเ้ ขากพ็ ลอยเลือนหาย ความเคียดแคน้ บดบงั ดวงตา ท้งั สองจนกลายเป็นอีกคน เขาในตอนน้ีไม่เหมือนกบั อินจือหลีใน อดีตแมแ้ ต่นอ้ ย เขาตอ้ งการสงั หารจีเหิงแต่เพียงอยา่ งเดียว โดยไม่ สนใจวา่ ตอนน้นั เซ่ียจิ้นอ๋องจะเป็นฝ่ ายผดิ หรือไม่ ท้งั ยงั ไม่ไยดีวา่ หลงั จากเคล่ือนพลแลว้ จะมีคนจานวนเท่าไรที่ตอ้ งไดร้ ับความทุกข์ ยาก “เจา้ จะตอ้ งเสียใจ” เจียงหลีกล่าว

“ท่ีขา้ เสียใจกค็ ือไม่ไดส้ งั หารเขาเสียต้งั แต่แรก” อินจือหลีตอบ โต้ “ปลอ่ ยใหเ้ ขาขอสมรสพระราชทานจนไดต้ วั เจา้ ไป แต่วา่ ...” เขาหวั เราะข้ึนอีกคร้ัง “ขอแคเ่ ขาตาย เจา้ กจ็ ะเป็นของขา้ ” “แต่ขา้ จะไม่มีวนั รักเจา้ ” “ถา้ เช่นน้นั เหตุใดเจา้ จึงรักจีเหิงเล่า” รอยยมิ้ ของอินจือหลี พลนั เหือดหาย เขาจบั จอ้ งนางพลางเดินเขา้ หา “มีคนมากมายตอ้ งตายดว้ ยน้ามือเขา จีเหิงฆ่าคนเหมือนผกั ปลา เพียงเพราะเจา้ ชอบเขา ดงั น้นั ความผดิ ของเขาจึงไม่มีความหมายรึ เพียงเพราะเจา้ ไมช่ อบขา้ ดงั น้นั เจา้ จึงมองขา้ วา่ เป็นคนชวั่ ชา้ อยา่ ง น้นั หรือ ส่ิงท่ีขา้ กบั จีเหิงแตกต่างกนั มากท่ีสุดกค็ ือ พอ่ ของเขาไมไ่ ด้ สร้างความผดิ ใหจ้ ีเหิงตอ้ งแบกรับ แต่ขา้ เกิดในตระกลู อิน จึงถูกลิขิต วา่ จะตอ้ งตายเพื่อตระกลู อิน”

“ไม่ใช่แบบน้นั แมแ้ ต่นอ้ ย” เจียงหลีมองเขาอยา่ งเยน็ ชา “จีเหิง เป็นคนชว่ั ชา้ ที่ใครต่อใครต่างกห็ วาดกลวั ทวา่ เขาไม่เคยทาร้ายขา้ แต่เจา้ ที่ทุกๆ คนต่างช่ืนชมวา่ เป็นคนดี กลบั หาประโยชนจ์ ากขา้ เจา้ กบั เขาจึงแตกต่างกนั อยา่ งแน่นอน เร่ืองน้ีไม่เกี่ยวกบั พอ่ แม่ของพวก เจา้ ” อินจือหลีไมพ่ ดู ตอ่ เขาสะบดั หนา้ แลว้ เดินหนีไป ใน ขณะเดียวกนั กส็ บถเสียงดงั “ไม่วา่ เจา้ จะพดู อยา่ งไร หากจีเหิง ปรากฏตวั ในวนั น้ี เขากจ็ ะอยไู่ มพ่ น้ วนั น้ีแน่” “เจา้ จะทาอะไร” เจียงหลีถาม “กไ็ มท่ าอะไรหรอก” อินจือหลีกล่าวสบายๆ “ทุ่งกวางแห่งน้ี มี คนของขา้ อยเู่ ตม็ ไปหมด พลแม่นธนูขา้ งนอกกเ็ ตรียมการไวน้ าน แลว้ บนทุ่งกวางเป็นที่โล่ง ไม่มีจุดใหห้ ลบซ่อน ถา้ จีเหิงกลา้ เขา้ มา ก็ ตอ้ งเตรียมรับลูกธนูนบั พนั ท่ีจะพงุ่ ทะลุหวั ใจ แน่นอนวา่ เขาอาจนา กาลงั ทหารติดตามมาดว้ ย แคร่ ู้วา่ เจา้ อยใู่ นกามือขา้ เขากต็ อ้ ง ระแวดระวงั ไม่นอ้ ย ขา้ ไดย้ นิ วา่ เม่ือตอนท่ีท่านพอ่ ลอ้ มสงั หารจีหมิง

หนั น้นั กไ็ ดพ้ ลแม่นธนูนบั ร้อยมาซุ่มยงิ จีหมิงหนั อยทู่ ี่วดั หงซาน ตอ่ ใหจ้ ีหมิงหนั ติดปี กยงั บินหนีไม่พน้ คุณหนูรองเจียง ขา้ ใหจ้ ีเหิงตาย ดว้ ยวธิ ีเดียวกบั บิดา เป็นการใหเ้ กียรติเขาอยา่ งท่ีสุดแลว้ ” เจียงหลีพลนั กล่าวดว้ ยโทสะ “วธิ ีสกปรก” “เขาเองกไ็ ม่ใช่คนท่ีใจซื่อถือคุณธรรมสกั หน่อย” ดูเหมือนวา่ อินจือหลีจะถูกคาพดู ของนางทิ่มแทงจนโกรธข้ึง “ขา้ กส็ ามารถใช้ วธิ ีสกปรกไดเ้ ช่นกนั ” เจียงหลีโมโหโกรธานกั อินจือหลีท่ีเป็นแบบน้ีราวกบั เสียสติ ไปแลว้ ไม่สามารถพดู จาดีๆ ได้ ขณะที่ยงั อยากจะย้อื ต่อไปอยนู่ ้นั พลนั ไดย้ นิ เสียงแตรรบดงั มาจากดา้ นนอก เสียงแตรน้นั ท้งั แหลม และสูง จงั หวะที่เร่งเร้าทาใหอ้ ินจือหลีอ้ึงงนั พลนั ควา้ ตวั เจียงหลี โยนไปอีกทาง แลว้ รุดหนา้ จากไป

บทที่ 369 พลธนู เตรียมตวั !! เจียงหลีเองกอ็ ยากตามออกไปเช่นกนั ทวา่ ถูกบรรดาทหาร ขวางทางไว้ ทาไดเ้ พยี งยนื อยหู่ นา้ กระโจมแลว้ ชะเงอ้ มองทุ่งโล่งสี ขาวเบ้ืองหนา้ ขณะน้นั ท่ามกลางสรรพส่ิงต่างๆ พลนั มีเงาร่างของ บุรุษในชุดสีแดงปรากฏตวั ข้ึนมา เขานง่ั อยบู่ นหลงั มา้ ศึกท่ีถูกคลุม ดว้ ยชุดเกราะสีแดง ท้งั คนและมา้ ฝ่ าพายหุ ิมะราวกบั คนรักท่ีหวนคืน มา แมก้ ระทงั่ หิมะกย็ งั บดบงั ความงามอนั โดดเด่นน้ีไวไ้ ม่มิด เบา้ ตาของเจียงหลีพลนั ร้อนผา่ ว น้าตาเกือบจะไหลรินขณะส่งเสียง เรียก “จีเหิง” อินจือหลีที่อยดู่ า้ นนอกชะงกั งนั ผา่ นไปพกั ใหญ่เขากร็ ะเบิด หวั เราะเสียงเยน็ “ดูๆ ไปแลว้ เขาช่างกลา้ ดีไม่นอ้ ย มิหนาซ้ายงั รักเจา้ มาก แต่น่าเสียดาย คนท่ีฉลาดเกินไป ใชค้ วามรู้สึกมากเกินไปลว้ น ตกอยใู่ นอนั ตราย” อินจือหลีตะโกนออกคาสง่ั “พลธนู เตรียมตวั ”

พลแมน่ ธนูในชุดเกราะต่างเลง็ ไปท่ีคนผนู้ ้นั อยา่ งพร้อมเพรียง เจียงหลีอยากจะกระโจนออกไป ทวา่ ทาอยา่ งไรกไ็ มส่ ามารถ ไดแ้ ต่ ยนื มองชายในอาภรณ์สีแดงอนั โดดเด่น มีแต่เขาคนเดียวเท่าน้นั มา้ หยดุ อยนู่ อกวถิ ีการยงิ ของพลแม่นธนู ไม่รู้วา่ บงั เอิญหรือจง ใจ คนบนหลงั มา้ สวมอาภรณ์สีแดง แขนเส้ือถูกพนั ไวอ้ ยา่ งแน่น หนา หากกล่าววา่ เป็นอาภรณ์สีแดงกค็ งไม่ถูกนกั มิสูบ้ อกวา่ เป็นชุด เกราะสีแดงตลอดร่างจะดีกวา่ เจียงหลีไม่เคยเห็นจีเหิงในรูปลกั ษณ์ น้ีมาก่อน เขาถอดเปลือกนอกที่ดูเหลาะแหละทิ้งไป จีเหิงในตอนน้ีมี บคุ ลิกของผนู้ าเตม็ เปี่ ยม เพยี งชวั่ ครู่ เจียงหลีจึงคิดถึงเรื่องเล่าเกี่ยวกบั จีหมิงหนั ข้ึนมาได้ ถึงใครต่อใครต่างบอกวา่ หนา้ ตาของจีเหิงมีส่วนคลา้ ยอวห๋ี งเย่ ไม่ เหมือนกบั จีหมิงหนั นกั แต่เวลาน้ีเจียงหลีกลบั มองเห็นเงาของแม่ ทพั จินอู่ในวยั หนุ่มจากตวั ของจีเหิง

ทะนงองอาจดุจเดียวกนั ราวกบั ไมม่ ีอะไรสามารถทาร้ายเขาได้ อินจือหลียนื อยบู่ นพ้นื หิมะ ชุดเกราะสีดาของเขาดูเยน็ ยะเยอื ก ทวา่ สายตากลบั ยงิ่ เยน็ ชากวา่ มาก เขาเอย่ ปาก “ซู่กวั๋ กงช่างใจกลา้ นกั ” “อยา่ งน้นั รึ” จีเหิงหวั เราะอยา่ งเยย้ หยนั “นี่เป็นส่ิงท่ีขา้ อยากพดู กบั เจา้ พอดี แมแ้ ต่ฮูหยนิ ของขา้ ยงั กลา้ จบั ตวั มา ดูเหมือนวา่ ทายาท เซ่ียจิ้นอ๋องจะไม่อยากมีชีวติ อยเู่ สียแลว้ ” “ฮูหยนิ ของเจา้ ” อินจือหลีถูกคาพดู น้ีท่ิมแทงจนโกรธข้ึง “เกรง วา่ เจา้ คงไม่มีโอกาสไดน้ างไปเป็นฮูหยนิ เสียแลว้ ” คาพดู เหล่าน้ีเตม็ ไปดว้ ยไอสงั หาร เจียงหลีที่อยใู่ นกระโจม พลนั ตะโกนป่ าวร้อง “จีเหิง อยา่ เขา้ มา รอบดา้ นมีพลธนูดกั ซุ่มอยู่ สิ่งที่พวกเขาตอ้ งการคือชีวติ ของท่าน อยา่ เขา้ มา รีบหนีไป อินจือหลี ไม่สงั หารขา้ แต่จะกาจดั ท่าน” อินจือหลีมิไดห้ า้ มปรามเจียงหลี กลบั มองจีเหิงพลางกล่าว “เจา้ คิด จะเขา้ มา หรือวา่ หนีดีเล่า”

หากเขา้ มา จีเหิงตอ้ งตายแน่ แต่ถา้ หนีไป จีเหิงกต็ อ้ งทิ้งนางไว้ เช่นกนั สาหรับจีเหิงแลว้ ท้งั สองอยา่ งลว้ นไม่ใช่ตวั เลือกที่ดีนกั ชาย หนุ่มบนหลงั มา้ พลนั หวั เราะ ในน้าเสียงฉายแววเยย้ หยนั “อินจือหลี เทียบกบั บิดาแลว้ เจา้ ยงั อ่อนหดั นกั หากบิดาของเจา้ อยทู่ ี่น่ี ไม่วา่ จะตอ้ งใชว้ ธิ ีการใด กไ็ ม่มีทางปล่อยใหข้ า้ รอดชีวติ กลบั ไปได”้ สีหนา้ ของอินจือหลีหม่นหมองลงในพริบตา ส่วนอีกดา้ น อินจือฉิงกาลงั พยายามจะพงุ่ ออกไป ทวา่ อินฮูหยิ นควา้ ขอ้ มือนางไว้ พลางเอ่ยร้ัง “จือฉิง อยา่ ” “ท่านแม่” อินจือฉิงร้อนรนจนนยั น์ตาแดงก่า ขอบตาของอินฮูหยนิ กไ็ ม่ต่างกนั “ตอนน้ีบิดาของเจา้ กจ็ ากไป แลว้ แม่เหลือแต่เจา้ เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว แม่รู้วา่ เจา้ มีใจให้ ซู่กวั๋ กง ทวา่ ตอนน้ีเขาเป็นศตั รูของพ่ชี ายเจา้ เขาตอ้ งการเอาชีวติ พ่ชี ายของเจา้ แม่จะปล่อยเจา้ ไปไดอ้ ยา่ งไร หากเจา้ ไปแลว้ จะทา อะไรได”้

“เพราะวา่ ลูกทาอะไรไมไ่ ด้ ถึงยง่ิ ตอ้ งไป” อินจือฉิงดึงมือออก จากการเกาะกมุ ของอินฮูหยนิ พลางกล่าว “ท่านแม่ ท่านไม่เขา้ ใจ” อินฮูหยนิ ไม่รู้เรื่องราวท่ีผา่ นมาระหวา่ งตระกลู จีและตระกลู อิน อินจือฉิงไม่ไดเ้ ปิ ดเผยเร่ืองในอดีตแก่นาง เพราะกลวั วา่ ถา้ อินฮูหยนิ รู้แลว้ จะตอ้ งทนไม่ได้ บางทีการไม่รู้ความจริง สาหรับ อินฮูหยนิ แลว้ กลบั เป็นการปลอ่ ยวางอยา่ งหน่ึง อินจือฉิงวงิ่ มาถึงนอกแนวกระโจมกถ็ ูกทหารสกดั ไว้ จึงไม่ อาจเขา้ ใกลไ้ ปมากกวา่ น้ี ไดแ้ ต่มองจีเหิงอยหู่ ่างๆ จงั หวะน้นั อินจือฉิงพลนั อิจฉาเจียงหลีข้ึนมาอีกคร้ัง ฝ่ ายตรง ขา้ มไดว้ า่ ที่สามีท่ีดีเลิศ ชายที่คนท้งั โลกต่างมองวา่ โหดเห้ียมไร้ หวั ใจ ทวา่ กลบั ยนิ ดีเสี่ยงอนั ตรายเพื่อนาง ไม่สนใจวา่ จะทาใหต้ วั เอง ตอ้ งตกท่ีนง่ั ลาบาก เหตุใดถึงมีคนแบบน้ีในโลก “ซู่กวั๋ กง” อินจือหลีกล่าว “ในเมื่อวนั น้ีท่านมาแลว้ กอ็ ยา่ ได้ กลบั ออกไปอีกเลย”

จีเหิงยกั คิว้ กล่าว “กต็ อ้ งดูวา่ เจา้ จะร้ังขา้ ไวไ้ ดห้ รือไม่” “ทหารตระกลู อินของขา้ ...” “ทหารตระกลู อินของเจา้ เวลาน้ีกาลงั สู้รบกบั กองกาลงั จินอู่ข องขา้ ” จีเหิงกล่าวเรียบๆ “ภายในไม่กี่ชวั่ ยามน้ี คงไม่อาจกลบั มา ที่นี่” อินจือหลีพลนั หนา้ ถอดสี “กองกาลงั จินอู่” ตามคาเล่าขาน ไม่มีใครพบเห็นกองกาลงั จินอู่มาเป็นเวลา หลายปี แลว้ นบั แต่แม่ทพั จินอู่--จีหมิงหนั หายสาบสูญไป ป้ายสง่ั การกองทพั ของทหารจินอู่กห็ ายไปเช่นกนั ทวั่ ท้งั ราชสานกั ทา เหมือนยอมรับวา่ เรื่องน้ีเป็นความจริง นน่ั กเ็ ท่ากบั วา่ บรรดาทหาร จากกองกาลงั จินอู่ต่างถอดเส้ือเกราะไปทาไร่ทานากนั นานแลว้ บน โลกน้ีไม่มีกองกาลงั จินอูอ่ ะไรนน่ั อีกต่อไป ขนาดเซี่ยจิ้นอ๋องท่ี สืบเสาะอยนู่ าน กย็ งั ยนื ยนั วา่ กองกาลงั จินอู่จะไม่สามารถปรากฏ

ข้ึนมาไดอ้ ีก ดงั น้นั เซี่ยจิ้นอ๋องถึงวางใจวา่ ขอเพยี งกาจดั จีเหิงไปไดก้ ็ จะปลอดภยั ไร้กงั วล ทหารอ้ีหลินท่ีอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงเหล่าน้นั เป็น ทหารแคใ่ นนาม แทจ้ ริงแลว้ อ่อนแอไร้ความสามารถ มิอาจสูร้ บกบั ลูกผชู้ ายอกสามศอกที่เคยผา่ นศึกสงครามของพวกเขาได้ หากเซ่ียจิ้นอ๋องรู้วา่ กองกาลงั จินอู่ยงั คงอยู่ จะตอ้ งไม่วางแผน เช่นน้ีแน่ ตอนน้ีเซี่ยจิ้นอ๋องกต็ ายไปแลว้ ทวา่ กองกาลงั จินอู่กลบั โผล่ ออกมา สาหรับอินจือหลีน้นั ยอ่ มเป็นแรงกระแทกที่ใหญห่ ลวง ตามคาด อินจือหลีมองจีเหิงดว้ ยสีหนา้ ต่ืนตระหนกและเจบ็ แคน้ “เจา้ หลอกขา้ ” “กลยทุ ธท์ างการทหาร” จีเหิงหวั เราะเบาๆ “วธิ ีการอนั โง่เขลา ท่ีสุดกค็ ือ ใชช้ ีวติ แลกดว้ ยชีวติ ” เขาต้งั ใจทาเช่นน้ี ผคู้ นท้งั หลายต่างบอกวา่ ซู่กวั๋ กงเป็นคน ฉลาดและโหดเห้ียม ไม่ไดเ้ ป็นแคค่ าเล่าลือ เขาวางแผนไวเ้ ป็นอยา่ ง ดี ต่อใหก้ ารปะทะกนั ท่ีหอหงโหลววนั น้นั จะดูเหมือนมีจีเหิงเพียง

คนเดียว ทวา่ แทจ้ ริงแลว้ ยงั มีแผนสารองอีก เขาชมละครมาแลว้ มากมาย ความสามารถในการแสดงกเ็ ป็นเลิศเช่นเดียวกนั หลอกคน ท้งั หมดใหห้ ลงเชื่อ ยอ่ มไม่ใชห้ มากตวั สาคญั ออกหนา้ แต่ลอ่ ลวงให้ มาติดกบั หลงั จากน้นั จึงค่อยๆ กลืนกินฝ่ ายตรงขา้ ม อินจือหลีหวั เราะลน่ั ไม่รู้วา่ เยย้ หยนั ตวั เองหรือเหยยี ดหยามอีก ฝ่ าย ในที่สุดเขากก็ ล่าววา่ “ท่านพอ่ ของขา้ ทุ่มเทกายใจท้งั หมด แต่ กลบั ตอ้ งพา่ ยแพใ้ หแ้ ก่เจา้ ดูแลว้ เจา้ กเ็ ป็นผทู้ ่ีมีความสามารถคนหน่ึง คู่ควรที่จะเป็นศตั รูกบั ขา้ วนั น้ีจะเป็นวนั ตายของเจา้ ” อินจือหลียก มือข้ึนส่งสญั ญาณใหพ้ ลธนูเลง็ ตรงไปท่ีจีเหิง ต่อใหก้ องกาลงั จินอู่จะสูร้ บอยกู่ บั ทหารตระกลู อิน ทวา่ เวลาน้ี ในทุ่งกวาง กย็ งั มีพลแมน่ ธนูและกาลงั ทหารนบั ร้อย แต่จีเหิงน้นั มา เพยี งลาพงั ตวั คนเดียวหรือจะสูก้ บั ทหารเหล่าน้ีได้ สองหมดั มิอาจสู้ กบั คนจานวนมากฉนั ใดกฉ็ นั น้นั เขาจะหนีพน้ ไดอ้ ยา่ งไร ไหน จะตอ้ งพาตวั เจียงหลีไปดว้ ย

ทางดา้ นเจียงหลีน้นั ร้อนใจเหมือนถูกไฟผลาญ จีเหิงพลนั หวั เราะอยา่ งเยอื กเยน็ ไดย้ นิ อินจือหลีกลา่ วเพยี งวา่ “ยงิ ” ทนั ใดน้นั ทอ้ งฟ้าสีครามกม็ ีลูกธนูพงุ่ ลงมาเหมือนห่าฝน ตรง เขา้ หาจีเหิงแต่เพียงผเู้ ดียว ทางดา้ นจีเหิงน้นั หมอบอยบู่ นหลงั มา้ เขา หยบิ โล่จากดา้ นหลงั มาบงั ธนูไวไ้ ดส้ ่วนหน่ึง ก่อนจะชกั กระบ่ีท่ี ขา้ งเอว นบั ต้งั แต่แรกพบ ไดท้ าความรู้จกั จนกระทงั่ คบหากนั เจียงหลี เคยเห็นเวลาท่ีจีเหิงฆ่าคนมาแลว้ แต่กใ็ ชเ้ พยี งพดั งามเล่มน้นั นี่เป็น คร้ังแรกท่ีนางไดเ้ ห็นจีเหิงใชก้ ระบี่ ยามน้ีกระบ่ีคูใ่ จส่องประกายสี เขียววาววาม ขณะท่ีชกั กระบ่ีออกมาจากฝักชา้ ๆ แมอ้ ยหู่ ่างกนั มากก็ ยงั สมั ผสั ไดถ้ ึงความรู้สึกหนาวยะเยอื กจากภายใน เขาใชม้ ือหน่ึงถือ โล่ ส่วนอีกมือกจ็ บั กระบ่ีไว้ ท่าทางราวกบั แมท่ พั หนุ่มผกู้ ลา้ หาญ ท่ี ไม่อาจมีใครขดั ขวางได้ เขากระโดดเขา้ ใส่ลูกธนูและคมดาบ บุกน้า ลุยไฟ เพอื่ จะไปใหถ้ ึงจุดหมาย

อินจือหลีขมวดคิว้ แน่น ราวกบั นึกไม่ถึงวา่ จีเหิงจะกลา้ หาญ เพียงน้ี ถึงข้นั ไม่สนใจห่าธนูที่ยงั คงพงุ่ ตรงเขา้ หา บนลานหิมะ มา้ กบั คนผนู้ ้นั ทะยานใกลเ้ ขา้ มาทุกขณะ ในเวลาน้ี พลนั ไดย้ นิ เสียงร้อง ของพลธนูคนหน่ึงท่ีดกั ซุ่มอยู่ เขาเอามือจบั คอตวั เองแลว้ ลม้ ลง ขา้ ง กายเขามีเงาร่างท่ีเหมือนกบั วญิ ญาณร้ายปรากฏข้ึนมา ร่างน้นั เคล่ือนไหวรวดเร็วมาก เพยี งชวั่ ครู่กเ็ คลื่อนไปอยขู่ า้ งกายพลธนูคน อ่ืนๆ “หน่วยกลา้ ตาย มีหน่วยกลา้ ตายแฝงเขา้ มา” คนผหู้ น่ึงป่ าวร้อง อินจือหลีพลนั กล่าว “ท่านพาคนอื่นมาดว้ ยรึ” “ไม่มาก” จีเหิงที่อยบู่ นหลงั มา้ ตอบสบายๆ “คราวน้นั ทหารมา้ มงั กรเหินท้งั เจด็ สิบสองนายของขา้ ตายไปจนหมด ตอนน้ีจึงสร้าง ทหารมา้ มงั กรเหินข้ึนมาใหม่ จานวนไม่ถึงคร่ึงของเมื่อก่อนเสียดว้ ย ซ้า ยงั ดีที่รบกบั เจา้ คราวน้ีนบั วา่ เหลือเฟื อ” จีเหิงเยย้ หยนั “เป็น อยา่ งไร คุณชายอิน”

เสียงหวั เราะน้ีของเขาราวกบั ทาใหห้ ิมะที่โปรยปรายจาก ฟากฟ้าดูมีชีวติ ชีวาข้ึนมาได้ นยั นต์ าสีน้าตาลคูน่ ้นั เหลือเพียงความ เยอื กเยน็ และเห้ียมโหด การปรากฏตวั ของทหารมา้ มงั กรเหินเหล่าน้ี เกิดข้ึนอยา่ งไม่รู้ทิศทาง มีดเพยี งเล่มเดียวกป็ าดคอพลธนูไดอ้ ยา่ ง ง่ายดาย

บทที่ 370 ปล่อยพวกเขาไปเถอะ เหล่าพลธนูพยายามรวบรวมสมาธิเพือ่ ปะทะกบั จีเหิงอีกคร้ัง ดงั น้นั แมค้ นจานวนมากจะลม้ ลงไป แต่จีเหิงตวั คนเดียวกย็ ากจะ รับมือกบั ลูกธนูมากมายน้ีเช่นกนั มีธนูบางดอกท่ีทาใหเ้ ขาไดร้ ับ บาดเจบ็ ทวา่ จีเหิงกลบั ไม่ใส่ใจ จนกระทง่ั ควบมา้ ใกลจ้ ะถึงกระโจม ของเจียงหลี สีหนา้ ของอินจือหลีกย็ งิ่ ขนุ่ ขอ้ ง แมแ้ ต่น้าเสียงยงั ฉาย แววกงั วลใจ เขาเร่งรัดสง่ั การ “ทุกคน ลงมือเดี๋ยวน้ี” อินจือหลีตอ้ งการใหจ้ ีเหิงตายอยตู่ รงหนา้ กระโจมของเจียงหลี ไดเ้ ห็นนางทวา่ กลบั ไม่สามารถพาหนีไปได้ ใหค้ รู่ ักท้งั สองอยกู่ นั คนละชาติภพ เพอื่ ที่จีเหิงจะไดต้ ายตาไม่หลบั ทนั ใดน้นั ลูกธนูกม็ ีจานวนมากข้ึนเป็นทบทวี แทบจะบดบงั ร่างของจีเหิงสิ้น ทาใหร้ ู้สึกเหมือนภาพลวงตา ไม่รู้วา่ ทอ้ งฟ้ามีหิมะ สีขาวโปรยปรายลงมา หรือวา่ เป็นห่าธนูสีดากนั แน่ ภายใต้ สภาพการณ์เช่นน้ี จีเหิงแทบไม่สามารถมีชีวติ รอด เจียงหลีไดแ้ ต่