เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

“ไม่ เป็นไปไมไ่ ด.้ ..” รบั รูใ้ นเหตผุ ลวา่ น่ีคือความจรงิ แต่ในทาง ความรูส้ กึ นนั้ อยา่ งไรอนิ จอื หลกี ็ยงั ไมอ่ าจยอมรบั ใจของเขามี เพยี งความคดิ เดียวคอื ตนเป็นลกู ทถ่ี กู ปกปิด สถานะท่นี ่า สะอิดสะเอียนนีจ้ ะตดิ ตามเขาไปตลอดชีวิต เซ่ียจิน้ อ๋องมองเขา เหมือนในอดีตท่เี คยผา่ นมาแลว้ นบั ครงั้ ไม่ ถว้ น ราวกบั กาลงั อบรมส่งั สอน “เจา้ รูว้ า่ ขา้ ไมโ่ กหก” ทนั ใดนนั้ อินจือหลพี ลนั กระจา่ ง เรอ่ื งราวท่เี ม่อื ก่อนไมเ่ คยเขา้ ใจ ดเู หมือนวา่ จๆู่ ก็มีเหตมุ ีผล ขนึ้ มา ยกตวั อย่างเช่นมารดาแทๆ้ ของเขา เหตใุ ดจงึ แทบจะไมม่ ี ใครในเรอื นพดู ถึงนาง พอถาม เซ่ียจิน้ ออ๋ งก็เหมอื นไมส่ นใจและไม่ เคยพดู ถึง

บทท่ี 352 อยา่ ไดก้ ลวั คาคน สว่ นอินฮหู ยินตอนนี้ เซ่ยี จิน้ ออ๋ งก็ไมไ่ ดม้ ที า่ ทชี ่ืนชมสกั เทา่ ไร บางครงั้ เขายงั รูส้ กึ วา่ ในใจของบดิ าอาจมคี นอ่ืนจบั จอง แตค่ นผนู้ นั้ ไมเ่ คยแสดงตวั ตอนนีเ้ ขาเขา้ ใจแลว้ ท่แี ทห้ ญิงผนู้ นั้ ก็คือไทเฮาองค์ ปัจจบุ นั จากอว๋ินจงถึงเย่ยี นจิง จากเฉิงออ๋ งถึงตระกลู เจยี ง เขาไม่ เขา้ ใจวา่ เหตใุ ดเซ่ียจิน้ อ๋องตอ้ งทาเชน่ นี้ เซ่ยี จิน้ อ๋องก็ไมเ่ คยท่ีจะให้ ความกระจา่ งแก่เขา ตอนนีค้ าตอบตา่ งๆ ปรากฏขนึ้ มาอย่างมเี หตมุ ี ผล กลบั ทาใหอ้ ินจือหลีไมอ่ าจยอมรบั ได้ “ทา่ นอยากใหล้ กู ทาอะไร” อนิ จอื หลียิม้ เย็นชาพลางกลา่ ว “ท่ี อยากเก่ียวดองกบั ตระกลู เจยี ง ก็เพราะความมกั ใหญ่ใฝ่สงู ของทา่ น สนิ ะ ขา้ เป็นลกู ของไทเฮาแลว้ อยา่ งไร หรอื วา่ ฮอ่ งเตอ้ งคป์ ัจจบุ นั ไมใ่ ชล่ กู ชายแทๆ้ ของนาง ดงั นนั้ ไทเฮาจงึ หวงั จะใหข้ า้ ไดส้ บื ทอด

ราชบลั ลงั ก์ พวกทา่ นอยากโคน่ อานาจอย่างนนั้ หรอื ถงึ ทาเรอ่ื งแบบ นีอ้ อกมาได้ ทาไมพวกทา่ นถึงกลา้ นกั ขา้ ไมม่ แี มแ่ บบนนั้ ” จบคาก็ตามมาดว้ ยเสยี ง “เพียะ” จากฝ่ามอื ของเซย่ี จิน้ ออ๋ ง ที่ ตบลงบนหนา้ อินจือหลเี ตม็ แรง เขากลา่ วเสยี งทมุ้ “ขา้ ไมอ่ นญุ าตใหเ้ จา้ ดถู กู นาง” อินจือหลตี าแดงก่าขณะตอบโต้ “ในเม่อื ทาลงไปแลว้ กอ็ ย่าได้ กลวั คาคน” “ตอนท่ขี า้ กบั นางรูจ้ กั กนั นางยงั เป็นเพยี งคณุ หนตู ระกลู หลิน พวกเราสองคนรกั ใครช่ อบพอ ขา้ เตรยี มการจะไปสขู่ อนางอยแู่ ลว้ แตต่ ระกลู หลินโลภมาก หวงั ในยศศกั ดิ์ นางจงึ ถกู สบั เปลย่ี นใหไ้ ป แตง่ งานกบั ทา่ นพ่แี ทน ทวา่ ทา่ นพ่ไี ดต้ วั นางไปแลว้ กลบั ไม่ ทะนถุ นอม นางตอ้ งตายทงั้ เป็นอยใู่ นวงั หลวง หากไมใ่ ช่เพราะขา้ ไป พบนางในเวลาตอ่ มา เกรงวา่ นางคงตายอย่ใู นวงั แลว้ อินจอื หล.ี ..”

เขาเรยี กช่ือเตม็ ของบตุ รชาย ราวกบั กาลงั โกรธเกรยี้ ว “เพราะ ขา้ บงั คบั นาง แมข่ องเจา้ ไรค้ วามผดิ เดมิ ทนี างไมจ่ าเป็นตอ้ งให้ กาเนิดเจา้ ไม่ตอ้ งเอาตวั เองไปเส่ียงวา่ จะถกู จบั ได้ และไมต่ อ้ งกลวั อนั ตรายท่จี ะตามมา แตน่ างก็ยงั คงใหก้ าเนิดเจา้ เพราะวา่ นางทงิ้ เจา้ ไมล่ ง เจา้ สามารถแคน้ เคอื งขา้ ไดแ้ ตไ่ มอ่ าจโทษแมข่ องเจา้ นางไมไ่ ดท้ าผิดต่อเจา้ เขา้ ใจหรอื ไม่” เพยี งครู่ นา้ ตาของอินจือหลกี ็ไหลพรากลงมา ลกู ผชู้ ายไมค่ วร เสียนา้ ตาง่ายๆ แตใ่ นตอนนี้ เขาไมร่ ูว้ า่ ควรทาอย่างไรแลว้ จรงิ ๆ เขา ไมอ่ าจกลา่ วโทษไทเฮาได้ เพราะนางเส่ยี งตายใหก้ าเนิดเขาออกมา แลว้ เขาก็ไมส่ ามารถแคน้ เคอื งเซ่ียจนิ้ อ๋องไดเ้ ชน่ กนั เพราะ เซ่ียจิน้ อ๋องใหก้ ารเลยี้ งดสู ่งั สอนมานานหลายปีดว้ ยความเอาใจใส่ ถา้ เช่นนนั้ เขาจะกลา่ วโทษใครไดเ้ ลา่ เขาสามารถกลา่ วโทษใครได้ บา้ ง อนิ จอื หลสี ง่ เสยี งครา่ ครวญอยา่ งเจบ็ ปวดในลาคอ

เซ่ียจิน้ ออ๋ งทนดเู หตกุ ารณต์ รงหนา้ ไมไ่ ด้ เขาเขา้ ใจวา่ สาหรบั อินจอื หลแี ลว้ ความจรงิ นีโ้ หดรา้ ยเกินไป แตเ่ ขารูจ้ กั นิสยั ของลกู ชายคนนีด้ ี อนิ จอื หลีใจออ่ นเกินไป พดู ใหไ้ พเราะก็คอื ดีเกินไป แต่ หากพดู ใหถ้ งึ แก่นแท้ ลกู ชายคนนีอ้ ่อนแอและไมเ่ ขม้ แขง็ เอา เสียเลย ในเม่อื อนิ จือหลพี ดู เช่นนี้ ก็หมายความวา่ ไมอ่ าจทาใจแขง็ ต่อไทเฮาได้ เซ่ียจิน้ อ๋องไมส่ นใจวา่ อินจือหลจี ะโกรธแคน้ ตนเองหรอื ไม่ เขา กงั วลเพยี งวา่ อินจือหลจี ะไมย่ อมรบั หลนิ โหรวเจียเทา่ นนั้ “ในตวั เจา้ มีสายเลอื ดของเชือ้ พระวงศอ์ ย่”ู เซย่ี จิน้ อ๋องกลา่ ว สนั้ ๆ ทวา่ หนกั แนน่ นกั “ฟังใหด้ ี ต่อไปขา้ จะก่อการบางอยา่ ง เรอ่ื งนี้ อนั ตรายมาก บางทีขา้ อาจไม่ไดก้ ลบั มา หากเป็นเช่นนนั้ ทกุ อย่าง ในบา้ นตระกลู อนิ ลว้ นตอ้ งอาศยั เจา้ แลว้ ไทเฮาเองก็จะไดร้ บั ผลกระทบเช่นกนั จงรบั ปากขา้ วา่ จะปกปอ้ งแมข่ องเจา้ ”

อินจือหลรี ่าไหอ้ ยพู่ กั ใหญ่ ในท่สี ดุ ก็หนั มองเซยี่ จิน้ อ๋อง เขา เขา้ ใจไดถ้ งึ ความนยั บางอยา่ ง “ทา่ นจะทาอะไร” “บญุ คณุ ความแคน้ ในอดตี ถงึ เวลาท่จี ะตอ้ งสะสางเสียที” เซ่ียจิน้ อ๋องกลา่ ว “ขา้ ไมก่ ลวั ผลลพั ธท์ ่จี ะตามมา เพยี งแตต่ ดั ใจจาก พวกเจา้ สองแม่ลกู ไมไ่ ด”้ อนิ จอื หลพี ลนั สา่ ยหนา้ “ไม่ ทา่ นพอ่ อยา่ ทาแบบนนั้ ” “ไม่มีทางยอ้ นกลบั ไปไดอ้ กี แลว้ ” จๆู่ เซ่ียจิน้ อ๋องก็ระเบิด หวั เราะ รอยยิม้ ของเขาเบกิ บานเหมอื นท่ผี ่านมา เพยี งแตใ่ นแววตา มคี วามมงุ่ ม่นั “นบั แตท่ ่ไี ดพ้ บกบั แมข่ องเจา้ ชีวติ ขา้ ก็ถกู ลขิ ติ เอาไว้ แลว้ ช่วั ชีวติ นีข้ องขา้ ไมข่ ออยเู่ พ่ือใคร แตม่ ไี วใ้ หน้ างคนเดียว จือหลี เจา้ ก็เหมือนกนั ชวี ติ นีข้ องเจา้ ขา้ จะช่วยสะสางอปุ สรรคท่ขี วางหนา้ ให้ แตส่ ว่ นท่เี หลอื เจา้ จะตอ้ งเป็นคนจดั การดว้ ยตวั เอง เจา้ จะทาให้ เสยี เรอ่ื งไมไ่ ด้ ทกุ คนในตระกลู อิน ยงั มที หารของขา้ วนั ขา้ งหนา้ ลว้ นตอ้ งมอบใหเ้ จา้ ดแู ล”

เขาพดู อย่างแน่วแน่ ราวกบั รูว้ า่ การจากไปของตนในครงั้ นีจ้ ะ ไมส่ ามารถกลบั มาไดอ้ ีก จๆู่ ในใจของอินจือหลีกถ็ กู ความโศกเศรา้ เขา้ มาปะทะ เขาสา่ ยหนา้ ปฏิเสธ “อยา่ ทา่ นจะทาแบบนนั้ ไมไ่ ด”้ ไม่ รูว้ า่ กาลงั ปฏเิ สธชะตาชีวิตท่ถี กู บบี บงั คบั หรอื วา่ ปฏเิ สธอนาคตท่ี เหนือการคาดเดาและไม่ใช่ส่ิงท่เี ขาตอ้ งการกนั แน่ แตข่ ณะเดยี วกนั เขาก็เขา้ ใจวา่ หลายปีก่อนหนา้ นี้ เซ่ียจิน้ ออ๋ ง ก็เรม่ิ เตรยี มการไวเ้ ป็นท่เี รยี บรอ้ ย ทา่ นพอ่ สอนวธิ ีรบทพั จบั ศกึ ใหก้ บั เขา แลว้ ยงั ถ่ายทอดวิชาการปกครองคนใตอ้ าณตั ิ ตอนนี้ เม่อื คดิ ทบทวนใหด้ ี เกรงวา่ คงจะเรม่ิ วางแผนไวน้ านแลว้ อาจ เรม่ิ ตอนท่ีเขาเกิดมาหรอื ตงั้ แตต่ อนท่เี ขายงั อย่ใู นทอ้ งของไทเฮาก็ เป็นได้ เซย่ี จนิ้ ออ๋ งกบั ไทเฮาตระเตรยี มเสน้ ทางสายนีใ้ หก้ บั เขา อนาคตอนั เลิศเลออย่างหาท่สี ดุ ไมไ่ ดใ้ นสายตาของทงั้ สอง น่นั ก็คอื การขนึ้ ครองราชย์ “ทา่ นกาลงั โกหกลกู อยใู่ ชห่ รอื ไม่ ทา่ นพอ่ ” อินจอื หลีเอย่ ดว้ ย ความรูส้ กึ เควง้ ควา้ ง ขณะมองเซย่ี จนิ้ อ๋องอยา่ งจรงิ ใจ “ขา้ ไมไ่ ดเ้ ป็น

ลกู ชายของไทเฮา ทา่ นเพยี งตอ้ งการจะใหล้ กู ทาตามคาส่งั ถึงได้ โกหกลกู ใชห่ รอื ไม”่ คณุ ชายสงู ศกั ดิท์ ่หี ลอ่ เหลาออ่ นโยนผนู้ ี้ เป็นคนทด่ี พี รอ้ มใน สายตาของใครตอ่ ใคร จะเคยรูส้ กึ ตอ้ ยต่าดอ้ ยคา่ ถึงเพยี งนีห้ รอื เซ่ียจิน้ ออ๋ งไดแ้ ตแ่ ข็งใจกลา่ ว “ขา้ ไมไ่ ดโ้ กหกเจา้ ปีนนั้ ท่โี หรวเจีย ใหก้ าเนิดเจา้ หลวิ ซเู ฟยถกู ใหร้ า้ ย เพ่ือเป็นการแสดงความบรสิ ทุ ธิ์ นางจงึ ไปบาเพ็ญภาวนาท่วี ดั หงซานและใหก้ าเนิดเจา้ ท่นี ่นั ...” ครนั้ กลา่ วถึงอดีตก็ราวกบั มภี าพหนหลงั ลอยขนึ้ มาตรงหนา้ เซ่ียจิน้ อ๋อง ตอนนนั้ เป็นช่วงเวลาท่ตี อ้ งระมดั ระวงั ทกุ ฝีกา้ ว ตอ้ ง จดั การไมใ่ หค้ นในวดั หงซานแพรง่ พรายความลบั ออกไป ปัจจบุ นั วนั เวลาท่นี า่ พร่นั พรงึ เหลา่ นนั้ ผา่ นพน้ ไป ทว่าอนาคตกลบั เหมือน ทกุ อย่างกาลงั เดนิ เขา้ สทู่ างตนั น่ีอาจเป็นชะตาชีวติ ของเขา เซย่ี จนิ้ อ๋องไม่มที างเลอื กอ่ืน

ในท่สี ดุ รา่ งของอินจือหลีก็ส่นั สะทา้ นขนึ้ มา เขาไมเ่ คยรูส้ กึ ไรท้ ่พี ง่ึ แบบนีม้ าก่อน เซ่ียจิน้ ออ๋ งกลา่ ว “จือหลี ขา้ ไมส่ นวา่ ตอนนีเ้ จา้ จะคดิ อยา่ งไร แตไ่ ม่มีเวลาแลว้ ขา้ จาเป็นตอ้ งบอกเจา้ เจา้ ตอ้ งฟังใหด้ ี...” ในเรอื นของเซย่ี จนิ้ ออ๋ ง เงียบสงบไรส้ รรพสาเนียง ในหอ้ งหน่ึง ซง่ึ อย่นู อกเรอื น อินจอื ฉิงน่งั อยขู่ า้ งกายอนิ ฮหู ยิน พลางเอย่ ถาม ดว้ ยความกงั วล “พ่ใี หญ่ก่อเรอ่ื งอีกใชไ่ หมเจา้ คะ เม่อื ครูล่ กู เหน็ สี หนา้ ของทา่ นพอ่ น่ากลวั จรงิ ๆ” “ไม่หรอก” อินฮหู ยินเอย่ ปลอบอยา่ งอ่อนโยน “แตไ่ หนแตไ่ ร พอ่ ของเจา้ ก็รกั จือหลมี าก ตอ่ ใหจ้ อื หลที าความผิดจรงิ ก็จะไม่ กลา่ วโทษเขาจนเกินควรหรอก”

อินจือฉิงคิดตามก็รูส้ กึ วา่ ท่อี นิ ฮหู ยินกลา่ วมามีเหตผุ ล จงึ วางใจลงได้ “แตว่ า่ พวกเขาเขา้ ไปคยุ กนั อย่นู านสองนานก็ยงั ไม่ออกมา นา่ กงั วลจรงิ ๆ” อนิ จอื ฉิงกลา่ ว “กอ่ นหนา้ นี้ เพราะเรอ่ื งของคณุ หนรู อง เจียง ทาใหพ้ ่ใี หญ่เสียใจอย่รู ะยะหนง่ึ แลว้ น่ียงั ตอ้ งถกู ทา่ นพอ่ ดดุ า่ จะไม่ย่ิงไปกนั ใหญ่หรอื ” อินฮหู ยินมองอินจือฉิงแลว้ ทอดถอนใจ ปากกบ็ อกว่าอินจอื หลีเสยี ใจเพราะเรอ่ื งของเจียงหลี แลว้ ตวั เองเลา่ ไมโ่ ศกเศรา้ หรอื เดก็ นอ้ ยคนนี้ ตนเองก็ผ่ายผอมลงไปไม่รูเ้ ทา่ ไรยงั มวั แต่หว่ งใยคน อ่ืนอีก ช่างไมต่ า่ งจากนางเลยจรงิ ๆ เสยี ดายท่เี กิดมามหี นา้ ตา สะสวย ทว่าโชคกลบั ไม่เขา้ ขา้ งไปกวา่ คนอ่ืนๆ อนิ ฮหู ยินรูส้ กึ ปวดใจ ขนึ้ มา เวลาลว่ งผา่ นไปเน่ินนาน กวา่ เซ่ยี จิน้ ออ๋ งจะเดนิ ออกมาจาก เรอื นดว้ ยสายตาเยน็ ชาและสหี นา้ เครง่ ขรมึ บรรดาขา้ รบั ใชไ้ มม่ ใี คร

กลา้ เสนอหนา้ อินจือฉิงกบั อินฮหู ยินเองก็ไม่อาจหาญจะเอย่ วาจา กระท่งั เซีย่ จิน้ อ๋องเดินตรงออกจากประตใู หญ่จวนตระกลู อินไปใน ท่สี ดุ ดกึ ด่นื ป่ านนีย้ งั มธี รุ ะอะไรอีก อินจอื ฉิงบอกกลา่ วมารดา “ทา่ นแม่ ลกู จะไปดพู ่ใี หญ่สกั หน่อย” เม่อื อินฮหู ยินพยกั หนา้ รบั อินจือฉิงก็รบี ว่งิ เขา้ ไปในเรอื นของ เซ่ียจิน้ ออ๋ ง เม่อื อนิ จือฉิงผลกั ประตหู อ้ งหนงั สอื เขา้ ไป กลบั ไม่เหน็ แมเ้ งาของอินจอื หลี หญิงสาวประหลาดใจนกั ขณะท่กี าลงั จะหนั หลงั กา้ วออกจากหอ้ ง ก็ตอ้ งหยดุ ชะงกั ลง อินจือหลีหลบอยหู่ ลงั ประตู เขา ‘หลบ’ อยทู่ ่หี ลงั ประตจู รงิ ๆ อนิ จือหลีขดตวั จนกลมดกิ พลางกมุ ศรี ษะของตน อินจือฉิงเหน็ เชน่ นนั้ ก็ตกใจ รบี ว่งิ เขา้ ไปหา “พ่ใี หญ่”

เม่อื อินจือหลีเงยหนา้ ถอ้ ยคาทงั้ หลายท่อี ินจือฉิงคดิ เอาไว้ ใน เวลานีก้ ลบั พดู ไมอ่ อกเสยี แลว้ นางจาไดว้ า่ ไมเ่ คยเหน็ อนิ จือหลรี อ้ งไหม้ าก่อน แตเ่ ลก็ จนโต อินจอื หลมี ีบคุ ลกิ ท่ดี ผู ่อนคลาย แตไ่ หนแตไ่ รก็ปรากฏรอยยิม้ อยบู่ น ใบหนา้ เสมอ ตอ่ ใหร้ ะหว่างประลองยทุ ธถ์ กู คตู่ อ่ สผู้ ลกั ตกจากหลงั มา้ ก็ยงั สามารถยมิ้ ปลอบใจคนอ่ืนได้ ตอนนี้ เม่อื มอี ินจือหลที ่ี ออ่ นแอปรากฏอยตู่ รงหนา้ อินจอื ฉิงจงึ ยากจะทาใจยอมรบั หญิงสาวกลา่ วเสยี งเบา “ทา่ นเป็นอะไรกนั แน่ ทา่ นพอ่ พดู อะไรกบั ทา่ นอย่างนนั้ หรอื ” สายตาเฉยชาของอินจือหลที าใหน้ างตกใจ “พ่ใี หญ่” อินจอื ฉิงเขยา่ ตวั เขาอย่างแรง “อย่าทาใหข้ า้ ตกใจสิ เจา้ คะ”

บทที่ 353 พดู ไม่รู้จกั คดิ อนิ จอื หลคี อ่ ยๆ เบนสายตามามองอินจือฉิง จงั หวะนนั้ เขา พลนั เขา้ ใจเรอ่ื งบางอย่าง มนิ ่าเซย่ี จิน้ อ๋องแตง่ ภรรยาคนถดั มาดว้ ย ทา่ ทางรกั ใครป่ านจะกลนื ทวา่ หลงั จากอินจอื ฉิงคลอด บิดาของเขา ก็เรม่ิ เยน็ ชาต่ออินฮหู ยินราวกบั เป็นคนละคน เม่อื กอ่ นอนิ จอื หลี เขา้ ใจวา่ เป็นเพราะเซ่ียจิน้ ออ๋ งกลวั เขาจะคดิ มาก เรอ่ื งท่แี มเ่ ลยี้ งกบั บตุ รสาวคนใหมจ่ ะมาแยง่ ความรกั จากบิดา ถงึ ไดจ้ งใจทาเช่นนี้ อนิ จือหลียงั นกึ เสยี ใจตอ่ อินฮหู ยินสองแมล่ กู ทงั้ ยงั เขา้ ใจว่าทงั้ หมด เป็นเพราะบิดารกั ตนมาก จงึ ทาทกุ อย่างเพ่อื เขา ทว่าตอนนีม้ าคดิ ๆ ดแู ลว้ ทงั้ หมดกลายเป็นเรอ่ื งท่คี ดิ ไปเอง จนน่าขนั ทเ่ี ซ่ยี จิน้ ออ๋ งทาทกุ อยา่ งก็เพยี งเพราะตอ้ งการปกปิด ความลบั เขาแตง่ งานกบั ภรรยาคนถดั มาจนมลี กู ดว้ ยกนั เพ่อื ให้ ฮ่องเตไ้ วว้ างพระทยั และไมใ่ หใ้ ครต่อใครเช่ือมโยงความสมั พนั ธ์ ระหว่างเขากบั หลนิ โหรวเจีย แมล่ กู ตระกลู อนิ คนู่ ีเ้ ป็นเพยี งขอ้ อา้ ง เทา่ นนั้ อินจือหลีไมร่ ูว้ า่ ควรรูส้ กึ ผิดตอ่ สองแมล่ กู ตระกลู อิน หรอื ควร

รูส้ กึ สะอิดสะเอียนตอ่ ความรกั ท่เี หน็ แก่ตวั ของเซย่ี จนิ้ อ๋องกบั หลนิ โหรวเจีย อินจอื ฉิงขมวดควิ้ มนุ่ นางไมช่ อบสายตาท่อี นิ จอื หลมี องนาง ราวกบั สงสารเหน็ ใจเชน่ นี้ “ทา่ นเป็นอะไรกนั แน่ ทาความผิดอะไรไว้ รึ ทา่ นพอ่ ถงึ ไดก้ ลา่ วโทษจนอย่ใู นสภาพนี”้ อินจือหลีชกั สายตากลบั แลว้ ผดุ ลกุ ขนึ้ อย่างฉบั พลนั ไม่รูว้ า่ เป็นเพราะขดตวั นานเกินไปหรอื อย่างไร ทงั้ รา่ งจงึ ไรเ้ รย่ี วแรงจน แทบจะหกลม้ ยงั ดีท่อี นิ จือฉิงชว่ ยประคองเอาไว้ เม่อื เขายืนไดม้ ่นั คงแลว้ จงึ ค่อยๆ หนั มามองอินจอื ฉิง กลา่ ววา่ “จือฉิง เจา้ กบั ทา่ นแมก่ ลบั ไปท่อี ว๋นิ จงเถิด” “อะไรนะ” อินจือฉิงองึ้ งนั จบั จอ้ งพลางเอย่ ถามอย่างไม่ อยากจะเช่อื “เพราะเหตใุ ด แลว้ ทา่ นกบั ทา่ นพอ่ เลา่ พวกทา่ นจะ กลบั อว๋ินจงดว้ ยกนั หรอื ไม่”

“พวกขา้ อาจไมไ่ ดก้ ลบั ไปอีกแลว้ ” อินจอื หลสี ง่ ยิม้ ใหน้ าง เพยี งแตอ่ นิ จือฉิงรูส้ กึ วา่ รอยยิม้ ของเขาดยู ่าแยเ่ สียย่งิ กวา่ รอ้ งไห้ “เจา้ พาทา่ นแมก่ ลบั ไปอว๋นิ จง ย่ิงเรว็ เทา่ ไรก็ย่ิงดี เรอ่ื งอ่ืนขา้ จะ จดั การเอง” พดู ประโยคนีจ้ บลง เขากเ็ ดนิ ซวนเซออกไป ไมส่ นใจ คาถามท่ไี ลห่ ลงั มาของอินจอื ฉิง ยามค่าคืนในจวนก๋วั กง แมจ้ ะเป็นฤดหู นาว พรรณไมก้ ็ยงั คง ออกดอกบานสะพร่งั รมิ สวนดอกไม้ มคี นยืนเอามือไพลห่ ลงั อย่ขู า้ งกลา้ ไมต้ น้ หน่งึ กลา้ ไมต้ น้ นีย้ งั ไม่ทนั ไดเ้ ติบโตก็ตอ้ งพบกบั ฤดหู นาวแรกเสยี แลว้ มนั หย่งั รากอยตู่ รงนี้ ลาตน้ เหยียดตรงด่งั พกู่ นั รูปทรงใหค้ วามรูส้ กึ ทะนงนกั ทาใหใ้ นสมองของจีเหงิ คดิ ถงึ ใครคนหนง่ึ ขนึ้ มา เขายกยิม้ มมุ ปาก

“ในท่สี ดุ ดอกไมเ้ หลา่ นีก้ ็บานอีกครงั้ ” ซือถจู ่ิวเย่ซง่ึ ยนื อยขู่ า้ ง กายเขาเป็นคนเอย่ ปาก ซือถจู ่ิวเยส่ วมชดุ สีดาตลอดรา่ ง ตามตวั ศรี ษะ จรดขอ้ มือ ลว้ นมีกระด่งิ หอ้ ยอยจู่ นเตม็ แตไ่ หนแตไ่ รนางก็เป็นคนเยน็ ชา ทว่า วนั นีก้ ลบั ดแู ปลกไป “ช่วงท่ขี า้ ไมอ่ ยู่ คงตอ้ งวานใหเ้ จา้ ชว่ ยดแู ล” จีเหงิ กลา่ ว “ยอ่ มได”้ ซือถจู ่ิวเยต่ อบรบั “ขา้ จะดแู ลพวกมนั ใหด้ ี หากเจา้ กลบั มาไมไ่ ด้ ดอกไมเ้ หลา่ นีก้ ็จะตกเป็นของขา้ ทงั้ หมด” “ซอื ถู คาพดู คาจาของเจา้ ไมน่ ่าฟังเอาเสยี เลย” เหวนิ เหรนิ เหยาท่อี ยอู่ ีกดา้ นกลา่ วอย่างไมพ่ อใจ “อปั มงคลจรงิ ๆ พดู ไมร่ ูจ้ กั คิด”

จวนก๋วั กงในค่าคืนนีค้ กึ คกั กวา่ ชว่ งท่ผี า่ นมา ลจู่ ีกบั ขง่ ลิว่ ก็ยนื อยอู่ ีกดา้ น เพียงแตม่ ไิ ดผ้ อ่ นคลายเหมือนกบั ครงั้ ก่อนๆ แตล่ ะคนสี หนา้ เครง่ ขรมึ ราวกบั วา่ กาลงั จะมเี รอ่ื งสาคญั บางอย่างเกิดขนึ้ แมแ้ ตเ่ จา้ แดงก็ยงั รบั รูว้ า่ บรรยากาศผิดแผกไป มนั เกาะอยบู่ น ก่ิงไม้ แลว้ เอียงคอมองคนเหลา่ นี้ ปกตมิ นั มกั จะพดู เจือ้ ยแจว้ ทวา่ วนั นีก้ ลบั หบุ ปากเงียบ ลจู่ ีกลา่ ว “นายทา่ นเตรยี มตวั เดนิ ทางเม่อื ไรหรอื ขอรบั ” “พรุง่ นี”้ “ก่อนไป จะไมบ่ อกกลา่ วคณุ หนรู องเจียงสกั หนอ่ ยร”ึ ข่งล่ิว ถามขนึ้ ดว้ ยความลงั เล “อย่างไรเสยี ตอนนีพ้ วกเจา้ กห็ มนั้ หมายกนั แลว้ นางคือวา่ ท่ภี รรยาของเจา้ เรอ่ื งแบบนีค้ วรบอกกบั นางสกั หน่อยถงึ จะดี” “ไมจ่ าเป็น” จีเหงิ ตอบ “หากนางรูแ้ ลว้ จะกงั วลเปลา่ ๆ”

คนทงั้ หมดพลนั เงียบงนั สถานการณค์ ราวนีอ้ นั ตรายเพยี งใด ไม่มีใครรู้ ระหวา่ งจีเหิงกบั เซ่ยี จนิ้ อ๋อง ถกู ลิขิตไวแ้ ลว้ ว่าจะตอ้ ง หา้ ห่นั จนตายกนั ไปขา้ ง ระหว่างพวกเขา ต่างฝ่ายต่างวางแผนสรา้ ง กบั ดกั หลอกลอ่ ทงั้ คลู่ ว้ นมแี ผนสารอง ดว้ ยหมายจะเป็นผชู้ นะคน สดุ ทา้ ย ไม่มใี ครยอมเลิกราโดยงา่ ย แตก่ ารตอ่ สคู้ รงั้ นี้ ใครจะเป็น ฝ่ายชนะยงั ไม่สามารถตอบไดแ้ นช่ ดั จีเหิงวางแผนมากวา่ สิบปี แลว้ เซ่ียจิน้ อ๋องจะไม่เตรยี มการรบั มอื ไดอ้ ยา่ งไร บางที แตม้ ตอ่ เพยี งแค่เลก็ นอ้ ยระหวา่ งพวกเขาทงั้ สอง คงตอ้ ง อาศยั ความลาเอยี งจากสวรรค์ วา่ จะใหใ้ ครโชคดมี ากกวา่ กนั “ขา้ เตรยี มทกุ อย่างไวพ้ รอ้ มแลว้ ” ขง่ ล่วิ กลา่ ว “ทางดา้ นเมือง เย่ียนจิงนี้ ลว้ นจดั การเสรจ็ เรยี บรอ้ ย” “ดี” จีเหิงเอย่ ปาก “ลจู่ ี เจา้ ประจาอย่ทู ่เี มืองเย่ียนจิงก็แลว้ กนั ”

“นายทา่ น” ลจู่ ีขมวดคิว้ “ครงั้ นีท้ า่ นไปคนเดียว เกรงวา่ จะเกิด อนั ตรายใหญ่หลวง เวลาสาคญั เชน่ นี้ จะใหเ้ กิดเรอ่ื งไมไ่ ดเ้ ป็นอนั ขาดเอาตวั เขา้ เสย่ี งไมใ่ ชว่ ธิ ีท่ดี นี กั ” “ทหารของเซ่ียจิน้ อ๋องซมุ่ อยตู่ ามจดุ ตา่ งๆ ในแควน้ เย่ยี น แต่ ขา้ จะไมย่ อมตกหลมุ พรางแน่ ขา้ จะลอ่ เขาใหอ้ อกมา แนน่ อนว่าไม่ อาจใชท้ หารเขา้ โอบลอ้ มได้ แต่ถงึ กระนนั้ ก็ใชว่ ่าจะไมม่ ีทางเอา เสยี เลย” จีเหงิ หวั เราะเสียงเรยี บ “ครงั้ นี้ ขา้ จะตอ้ งเอาชีวิตเขาใหจ้ ง ได”้ จีเหงิ พดู ไปพลางลบู ก่ิงกา้ นของตน้ ไมต้ รงหนา้ แลว้ หวั เราะ ออกมา “เขาเองกค็ งคดิ เหมอื นกนั ” เรอ่ื งในสวนดอกไมท้ ่จี วนก๋วั กง ดเู หมอื นจะไมม่ ีผใู้ ดลว่ งรู้ ในหอ้ งหนงั สอื ของแมท่ พั ผเู้ ฒา่ จียามนี้ กลบั มแี สงไฟสอ่ งสวา่ ง ถงึ เขาจะรา่ งกายแขง็ แรง มกี าลงั วงั ชา แตก่ ็ไม่สามารถเทียบกบั แม่ ทพั หน่มุ ๆ ได้ เฉกเชน่ ชดุ เกราะสนมิ เขรอะทแ่ี ขวนไวเ้ ตม็ หอ้ งซง่ึ ลว้ น

มีฝ่นุ เกาะหนา แมว้ า่ เขาจะเช็ดถเู ป็นประจา ไมต่ า่ งจากวรี บรุ ุษใน วยั ชรา ใหร้ ูส้ กึ เสยี ดายนกั เขาคอ่ ยๆ เดินผ่านอาวธุ เหลา่ นนั้ ย่ืนมอื ไปลบู คลาชดุ เกราะสี ทอง ชดุ เกราะอนั แขง็ แกรง่ หอกยาวท่นี ่าเกรงขาม ดาบใหญ่ชวน หว่นั เกรง... เม่อื เดนิ ผ่านอาวธุ แตล่ ะชิน้ เขาก็จะหยดุ ยืนน่ิงๆ ครูห่ น่งึ เหมอื นวา่ กาลงั หวนคิดถงึ วนั เวลาเก่าๆ กอ่ นท่เี ขาจะแสดงสีหนา้ ราวกบั ถวิลหาอดตี สดุ ทา้ ยก็เดินมาอยตู่ รงหนา้ กระบ่ีคใู่ จ บนฝักกระบ่ปี ระดบั อญั มณีสีแดงพราวแสงระยบั แกะสลกั เป็นรูปดอกไม้ ตวั กระบ่มี สี ีขาวราวหิมะ กระบ่เี รยี วมีนา้ หนกั เบา เม่อื ชกั ออกมาจากฝัก กลบั ดงึ ดดู จนไมอ่ าจละสายตา กล่ินอายแหง่ ความตายท่นี ่าพร่นั พรงึ พวยพงุ่ ออกมาตรงหนา้ น่ีเป็นกระบ่คี ใู่ จท่เี คยเขา้ สสู่ นามรบ ช่ือของมนั ก็คอื ‘ชิงหมิง’ เรม่ิ ตน้ เป็นของเขา จนกระท่งั มาจบลงท่ีจีหมงิ หนั สว่ นจีเหงิ ไม่ยอม ใชก้ ระบ่เี ป็นอาวธุ ปกตเิ ขาจะใชพ้ ดั เท่านนั้ แมท่ พั ผเู้ ฒา่ เคยเตือน

หลายครงั้ วา่ ไมใ่ หเ้ ขาใชส้ ่งิ ของท่มี ลี กู เลน่ มากมายแบบนี้ แตจ่ ีเหงิ กลบั ไม่ฟัง ยงั คงดอื้ ดงึ เอาแต่ใจ ชายหนมุ่ ชอบของท่สี ามารถปลิดชวี ติ คนไดภ้ ายในพรบิ ตา ทงั้ ยงั มลี กั ษณะสวยงาม แมท่ พั ผเู้ ฒา่ จีหยิบเอา ‘ชิงหมิง’ ลงมาจากผนงั เขาเดนิ ไป หยดุ ท่หี นา้ โตะ๊ แลว้ หาผา้ ชิน้ หนง่ึ มาบรรจงเช็ดทาความสะอาด บรเิ วณท่ใี ชผ้ า้ ถู กระบ่กี ็จะย่ิงเจิดจา้ ยามถือไวใ้ นมอื ใหค้ วามรูส้ กึ เหมอื นวา่ กระบก่ี าลงั เคล่อื นไหว แลว้ สง่ เสียงออกมา “เพ่อื นรกั ” แมท่ พั ผเู้ ฒา่ เชด็ อย่างทะนถุ นอม แลว้ จบั มนั ไวใ้ น มือ เหมอื นเป็นสหายท่ไี ม่ไดพ้ บหนา้ กนั มานาน และยงั เป็นเหมอื นพ่ี นอ้ งทเ่ี คยรว่ มสนามรบกนั เม่อื หลายปีก่อน “ขา้ แก่แลว้ แตเ่ จา้ ยงั คง ดดู ดุ นั เหมอื นเดิม” กระบ่ถี กู ถือไวใ้ นมอื ของแมท่ พั ผเู้ ฒา่ ราวกบั วา่ สามารถ มองเหน็ ภาพในอดตี แมท่ พั หน่มุ ควงกระบ่ีคใู่ จ บกุ สศู้ กึ เป็นนกั รบผู้

ไมเ่ คยหว่นั เกรง และแลว้ เวลาก็ผา่ นไปอยา่ งรวดเรว็ ของอย่ผู คู้ นจร จาก กระบ่ยี งั คงเป็นเลม่ เดมิ แตค่ นกลบั เปล่ยี นไป เขาถือกระบ่นี ่งิ เผลอน่งั เหมอ่ ลอยอย่พู กั ใหญ่ หากใครมาเห็น เขา้ คงตอ้ งแปลกใจวา่ ทา่ นแมท่ พั ผเู้ ฒา่ ท่แี จม่ ใสเบกิ บานตลอดมา เหตใุ ดจงึ โศกเศรา้ ถงึ เพยี งนี้ เม่อื เชด็ กระบ่ีถ่ีถว้ นก็เก็บเขา้ ฝัก แลว้ นามาวางลงบนโต๊ะ แสง ตะเกียงลกุ โชติช่วงอย่างเงียบงนั สอ่ งกระทบดวงตาของแมท่ พั ผู้ เฒา่ จี สะทอ้ นใหเ้ หน็ นา้ ใสๆ ท่ีเอ่อคลอ “หมิงหนั ” เขาบน่ พมึ พา “ลว่ งเลยมาย่ีสิบกวา่ ปีแลว้ พวกเรา สองพ่อลกู ควรจะไดพ้ บกนั เสยี ที” ในท่สี ดุ เย่ียนจิงก็ดาเนินมาถงึ วนั ท่หี นาวท่สี ดุ เกลด็ หมิ ะปลดิ ปลวิ ลงมา จากขนาดเท่าเมด็ เกลือก็กลายเป็นเทา่ ขนเป็ด ตงั้ แต่ หวั ถนนจนถึงทา้ ยถนน บนพนื้ กลบั กลายเป็นสขี าว หากบา้ นไหน

ไม่ไดผ้ กู หมาไวใ้ หด้ ี พอมนั ว่งิ ผ่านไปบนพนื้ หมิ ะ ก็จะทงิ้ รอยเทา้ รูป ดอกเหมยไว้ เจียงหลยี ืนอย่ใู นสวน เกลด็ นา้ แข็งท่เี กาะตวั อยบู่ นหลงั คาทอ ประกายคลา้ ยผา้ มา่ นในหอ้ งนอนของสาวงามในวงั หลวง ตอนท่ตี ่นื ขนึ้ มา หิมะยงั ตกลงมาไมห่ ยดุ เจียงหลีใสเ่ สอื้ คลมุ ไหลส่ ีขาวราวกบั จะรวมเป็นหนง่ึ เดยี วกบั สขี องหมิ ะอยา่ งไรอย่างนนั้ “อากาศหนาวเกินไปแลว้ ” ถงเออ๋ กวาดหมิ ะอยใู่ นสวนตงั้ แต่ เชา้ เจียงหลีมองไปท่สี ดุ ขอบฟา้ ดว้ ยความรูส้ กึ กงั วลใจ ถงึ ฤดู หนาวแลว้ สวนในจวนตระกลู เจียงไม่มีดอกไมช้ นิดไหนเบง่ บานอกี จนไมเ่ ห็นแมเ้ งาของคนสวน ถึงกระนนั้ เจียงหลีก็รูว้ า่ จา้ วเคอ ตดิ ตามจีเหิงไปทางานแลว้ งานชิน้ นีเ้ จียงหลีไมร่ ูว้ า่ มนั คืออะไร

ตอนท่จี ีเหงิ ออกจากเมืองเย่ียนจิงไปก็ไมไ่ ดบ้ อกกลา่ วกบั นาง เชน่ กนั กลายเป็นจา้ วเคอเสียอกี ท่มี าเตือนสตเิ จียงหลกี ่อนท่เี ขาจะ ออกจากจวนตระกลู เจยี ง บอกวา่ ชว่ งเวลาท่เี ขาไมอ่ ยใู่ นจวนแหง่ นี้ นางตอ้ งระวงั ตวั ใหม้ าก

บทท่ี 354 เขาตายไปแลว้ ท่จี ีเหงิ ไมบ่ อกนาง หากมใิ ช่เพราะเป็นเรอ่ื งเลก็ นอ้ ยจนไมต่ อ้ ง พดู ถึง ก็คงเป็นเพราะเรอ่ื งนีส้ าคญั มาก จนไมอ่ ยากใหเ้ จียงหลีวติ ก กงั วล แมจ้ ะเป็นไปไดว้ า่ สาหรบั จีเหงิ แลว้ เรอ่ื งราวใดๆ บนโลกใบนี้ ลว้ นไรค้ วามสาคญั ไม่จาเป็นตอ้ งเอย่ ถึง แตเ่ จียงหลีกลบั สมั ผสั ได้ จากสีหนา้ ทา่ ทางของจา้ วเคอวา่ ครงั้ นีต้ า่ งออกไป เรอ่ื งนีอ้ าจสาคญั กวา่ ท่นี างคดิ อีกทงั้ ผ่านไปสิบกวา่ วนั แลว้ จา้ วเคอก็ยงั ไมก่ ลบั มาปรากฏตวั ท่จี วนตระกลู เจียงเสียที ทงั้ ยงั ไรซ้ ่ึง ข่าวคราวของจีเหงิ ในใจเจยี งหลีรูส้ กึ ไมเ่ ป็นสขุ เอาเสยี เลย นางครุน่ คิดแลว้ จงึ ตดั สินใจวา่ จะไปเยือนจวนก๋วั กงสกั ครงั้ อยา่ งนอ้ ย แมท่ พั ผเู้ ฒา่ จีก็ ยงั อยใู่ หน้ างไดถ้ ามไถ่ หากไมไ่ ดค้ วามจรงิ ๆ บางทซี อื ถจู ่ิวเย่ เหวนิ เหรนิ เหยา หรอื ลจู่ อี าจจะพอรูบ้ า้ ง แมเ้ พยี งเลก็ นอ้ ยก็ยงั ดี

“พวกเราไปจวนก๋วั กงกนั เถอะ” เจียงหลกี ลา่ ว ถงเออ๋ กบั ไป๋ เสว่ยี ไม่เขา้ ใจ คิดวา่ เจียงหลีมีเรอ่ื งตอ้ งการพบ จีเหิง ตอนนีเ้ จียงหลีและจีเหงิ ไดร้ บั พระราชทานงานแตง่ จากฮอ่ งเต้ การไปมาหาสเู่ ชน่ นีจ้ งึ ไม่ผิดธรรมเนียมแตอ่ ย่างใด เมืองเย่ียนจิงใน ปัจจบุ นั ไมเ่ หมอื นรชั สมยั เกา่ ท่หี ญิงสาวก่อนออกเรอื นจะไม่ สามารถพบหนา้ วา่ ท่สี ามีได้ ดงั นนั้ เจียงหลีทาเชน่ นีจ้ งึ ไมถ่ ือวา่ เกิน กวา่ เหตุ ฮหู ยินผเู้ ฒา่ รบั ทราบแลว้ ก็ไมไ่ ดว้ า่ กลา่ วใดๆ เพยี งแตใ่ ห้ เจียงหลีรบี ไปรบี กลบั เจียงหลีน่งั อยบู่ นรถมา้ มงุ่ หนา้ ไปจวนก๋วั กงพรอ้ มกบั ถงเออ๋ และไป๋ เสว่ยี บนทอ้ งถนน ทกุ หนแหง่ เตม็ ไปดว้ ยเด็กๆ เลน่ ซกุ ซนกนั อยา่ ง สนกุ สนาน ในฤดหู นาวแบบนี้ ดีใจกวา่ ใครก็คงจะเป็นพวกเดก็ ๆ ท่ี สามารถเกลือกกลงิ้ ไปบนหิมะ ไหนจะไดก้ ินผลไมช้ บุ นา้ ตาลสีแดง ฉ่าดฉู ดู ฉาดทา่ มกลางหมิ ะสขี าว

โคมไฟหนา้ ประตจู วนก๋วั กงยงั คงงดงามสดใส เดก็ รบั ใชห้ นา้ ประตเู หน็ เจียงหลมี าถงึ บนใบหนา้ ก็มรี อยยิม้ กวา้ งขนึ้ มาทนั ใด เจียงหลเี ดินเขา้ ไปโดยไม่ตอ้ งมีคนนาทาง นางเยอื้ งย่างมาถงึ หนา้ สวนของจีเหงิ ตามคาด สวนดา้ นนอกไมป่ รากฏแมเ้ งาของจีเหิง ทงั้ ยงั ไรว้ ่แี ววของจา้ วเคอและเหวนิ จีด้ ว้ ยเชน่ กนั พวกเขายงั ไมไ่ ดก้ ลบั เขา้ เมืองหลวงจรงิ ๆ เจียงหลคี รุน่ คดิ แลว้ จงึ เรยี กเดก็ รบั ใชห้ นา้ ประตหู อ้ งหนงั สอื คนหน่งึ มาสอบถาม “เวลานี้ ทา่ นแมท่ พั ผเู้ ฒา่ จีอย่ใู นจวนหรอื ไม่” เดก็ รบั ใชห้ นา้ ประตพู ลนั สา่ ยศรี ษะ ขณะกาลงั จะขยายความ เจียงหลกี ็ไดย้ ินเสยี งท่คี นุ้ เคยดงั ขนึ้ มาจากดา้ นหลงั “เขาหายตวั ไป แลว้ ” ครนั้ เจียงหลีหนั หนา้ มองก็พบว่าเป็นซอื ถจู ่ิวเยท่ ่ีเดนิ ออกมา จากดา้ นหลงั ในมือของนางยงั ถือตะกรา้ ไมไ้ ผ่สานใบหนง่ึ ดู เหมือนวา่ กาลงั จะไปเด็ดดอกไมใ้ นสวน เพราะเขา้ ฤดหู นาวแลว้

นางเลยสวมชดุ กระโปรงท่ที าจากหนงั หมาป่า ยงั คงเป็นสีดาตลอด รา่ ง ใสร่ องเทา้ หมุ้ ขอ้ หนงั แกะ ท่เี อวมหี นามดอกเหมยพนั อยู่ “แมน่ างซือถ”ู เจยี งหลถี าม “เม่อื ครูเ่ จา้ บอกวา่ ทา่ นแมท่ พั ผู้ เฒา่ จีหายตวั ไปอยา่ งนนั้ หรอื ” “ถกู ตอ้ ง” ซอื ถจู ่วิ เยก่ ลา่ ว “จีเหงิ ออกจากเมอื งเย่ียนจิงไปได้ สองวนั ทา่ นแมท่ พั ผเู้ ฒา่ ก็หายตวั ไป ขง่ ลว่ิ กบั ลจู่ สี ง่ คนออกตามหา ถงึ ตอนนีก้ ย็ งั ไม่พบเบาะแส” เจียงหลีรูส้ กึ หดหนู่ กั “ถกู คน...” “ไมใ่ ช่” ซือถจู ่ิวเยก่ ลา่ ว “เขาหยิบกระบ่ีในหอ้ งหนงั สอื ไปดว้ ย” ฟังแลว้ เจียงหลกี ลบั ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ โลง่ ใจ ในเม่อื แมท่ พั ผเู้ ฒา่ นา กระบ่ีตดิ ไปดว้ ย ก็ชดั เจนแลว้ วา่ จากไปดว้ ยตวั เอง แลว้ เหตใุ ดตอ้ ง พกกระบ่เี ลา่ คนอ่ืนๆ คงเดาว่าเป็นเพราะตอ้ งการลา้ งแคน้ แตแ่ ม่ ทพั ผเู้ ฒา่ จีอายปุ นู นีจ้ ะทาแบบนนั้ เพ่อื อะไร เจียงหลพี ลนั กลา่ ว

“แมน่ างซอื ถู เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ ครงั้ นีจ้ ีเหงิ ออกจากเมืองเย่ียนจิงเพ่อื ทา อะไรกนั แน่ แลว้ ทา่ นลกู่ บั ทา่ นขง่ ไมอ่ ย่รู ึ ไมแ่ นว่ ่าคณุ ชายเหวนิ เหรนิ อาจจะรูก้ ็เป็นได”้ “ขา้ ไมร่ ูว้ า่ แทจ้ รงิ แลว้ เขาคิดจะทาอะไรกนั แน่ เขาไม่ไดบ้ อกขา้ ไว้ บางทีเขาอาจจะบอกกบั ลจู่ ีและขง่ ล่วิ แตส่ องคนนนั้ ก็คงบอกเจา้ ไม่ได้ เพราะวา่ ตอนนีพ้ วกเขาก็ไมอ่ ย่ใู นจวนก๋วั กงเชน่ กนั ขา้ ไมร่ ูว้ า่ พวกเขาไปทาอะไรท่ไี หน รูเ้ พียงวา่ จีเหิงกาลงั ทาเรอ่ื งท่ีสาคญั และ อนั ตรายมาก ใหค้ นรูย้ ่ิงนอ้ ยย่งิ ดี” คนคนนีเ้ คยชินกบั การทาอะไรตามลาพงั แมจ้ ะสง่ ผลใหค้ นอ่ืน เขา้ ใจผิดก็ตาม เจียงหลลี อบถอนใจ ดจู ากสถานการณน์ างคงอบั จนหนทาง แลว้ ไมม่ ใี ครรูค้ วามเป็นไปของจีเหงิ สกั คน

ซอื ถจู ่ิวเยไ่ มไ่ ดพ้ ดู คยุ กบั เจยี งหลีตอ่ แตเ่ ดินเขา้ ไปในสวน แลว้ เรม่ิ ตน้ เด็ดดอกไม้ เจียงหลชี ่วยอะไรไม่ได้ นางไมร่ ูว้ า่ ซอื ถจู ่ิวเย่ ตอ้ งการดอกไมช้ นิดใด จงึ ไดแ้ ตย่ ืนดอู ยขู่ า้ งๆ มองเพลนิ ๆ กน็ กึ ถึง ขา่ วลือเก่ียวกบั จวนก๋วั กงขนึ้ มาได้ นางกลา่ ว “ตอนแรกเขา้ ใจวา่ เป็นเพราะจีเหิงชอบดอกไม้ ถงึ ไดเ้ ก็บสะสมดอกไมห้ ายากนานาชนิดไวใ้ นจวน แตต่ อนนีม้ าคิดๆ ดู แลว้ สาเหตทุ ่จี ีเหงิ ยอมเสยี เงนิ มากมายในการเก็บรวบรวมดอกไม้ แปลกๆ เหลา่ นี้ ก็เพ่อื อานวยความสะดวกใหแ้ มน่ างซอื ถสู กดั ยาพษิ หรอื ไม่ ดอกไมเ้ หลา่ นีล้ ว้ นเป็นของทแ่ี มน่ างซอื ถเู กบ็ รวบรวมไว้ เพยี งแตย่ ืมช่อื ของจีเหิงเทา่ นนั้ ” จีเหงิ มีส่ิงท่ชี ่ืนชอบเป็นพิเศษอยสู่ องอยา่ ง หน่งึ ก็คอื บปุ ผา นานาชนิด อกี อยา่ งคือการดลู ะคร คนท่ชี ่ืนชอบดอกไมจ้ รงิ ๆ ไหน เลยจะมีรสนิยมพิสดารแบบเขา เท่ียวควานหาดอกไมม้ พี ษิ ไปท่วั สารทิศ มสิ กู้ ลา่ ววา่ เขาตอ้ งการเก็บรวบรวมวตั ถดุ ิบในการปรุงยา พิษจากใตห้ ลา้ เสยี ยงั ดกี ว่า ทวา่ วตั ถดุ บิ พวกนีไ้ ม่ไดม้ ปี ระโยชนใ์ ดๆ

ต่อจีเหิง เขาปรุงยาพษิ ไม่เป็นสกั หนอ่ ย เหน็ ไดช้ ดั วา่ จดั เตรยี มไว้ ใหก้ บั ซือถจู ่ิวเย่ “ไม่ใช่ เหลา่ นีล้ ว้ นเป็นดอกไมท้ จ่ี ีเหงิ เก็บรวบรวมมา แต่ จดุ ประสงคก์ ็เพ่อื ใหข้ า้ ใชป้ รุงยาพษิ จรงิ เพราะเขาหวงั จะใหข้ า้ ปรุง ยาพษิ ชนิดพเิ ศษ เพ่อื ชว่ ยใหบ้ ดิ าของเขาฟื้นขนึ้ มา” เจียงหลเี บกิ ตากวา้ ง เรอ่ื งนี.้ .. น่ีเป็นครงั้ แรกท่ีนางเคยไดย้ ิน จากคาร่าลือ ตอนนนั้ จีหมิงหนั กลบั บา้ นมา พอรูข้ า่ วการตายของ อว๋หี งเย่ก็ออกจากเมอื งหลวงไป แลว้ ไมป่ รากฏตวั อีกเลย คน ทงั้ หลายต่างกลา่ วกนั ว่าเขาตายไปนานแลว้ แตถ่ า้ เป็นแบบท่ี ซอื ถู จ่ิวเยก่ ลา่ วมา น่นั ก็หมายความวา่ จีหมิงหนั นา่ จะยงั มีชีวติ อยู่ น่ีมนั เรอ่ื งอะไรกนั แน่ “เขา... ทา่ นแมท่ พั จินอยู่ งั มชี ีวติ อย่หู รอื ” เจียงหลถี าม

“เปลา่ เขาตายไปแลว้ ” ซอื ถจู ่ิวเย่กาลงั เดด็ ดอกไมส้ ีนา้ เงิน ดอกหน่งึ กิรยิ าของนางดรู ะมดั ระวงั ย่ิง หญิงสาวคอ่ ยๆ ใชพ้ ล่วั ขดุ ดินรอบดอกไมต้ น้ นนั้ เวลาเดด็ จะไดไ้ มท่ ารา้ ยไปถึงโคนตน้ “แตเ่ ม่อื สกั ครูเ่ จา้ บอกเองวา่ ...” เจยี งหลยี ากจะอธิบาย “เป็นเพราะขา้ ปรุงยาพษิ ไมส่ าเรจ็ ดงั นนั้ บิดาของจีเหงิ จงึ ไม่ เพียงแตม่ ิอาจฟื้นขนึ้ มา กลบั ยงั ตอ้ งตายเพราะถกู พิษดว้ ย” กลา่ วถึงตรงนี้ มอื ของซือถจู ่ิวเย่กส็ ่นั เทาเลก็ นอ้ ย “แมน่ างซือถ”ู เจียงหลีพยายามเอย่ ถามดว้ ยความระมดั ระวงั “สามารถบอกขา้ ไดห้ รอื ไม่ วา่ เรอ่ื งมนั เป็นมาอยา่ งไร” ซอื ถจู ่ิวเย่หยดุ ชะงกั ครูห่ นง่ึ แลว้ จงึ กม้ หนา้ ขดุ หลมุ ตอ่ ไป พลางกลา่ ว “ใครตอ่ ใครตา่ งเขา้ ใจวา่ จีเหิงเก็บรวบรวมดอกไม้ แปลกๆ ความจรงิ เป็นเพราะวา่ ดอกไมพ้ ษิ บนโลกนี้สว่ นใหญ่มกั จะ สฉี ดู ฉาด รูปรา่ งสะดดุ ตา ส่งิ ท่จี ีเหงิ ตอ้ งการ หาใชด่ อกไม้

แปลกประหลาด แตเ่ ป็นพษิ หายาก เพยี งเพ่อื รกั ษาอาการป่วยของ บิดาเท่านนั้ ” “อาการป่ วยของบิดา...” เจียงหลกี ลา่ วเสียงเบา “ลอื กนั ว่า ทา่ นแมท่ พั จินอหู่ ายสาบสญู ไปเม่อื หลายปีก่อน” “ไมไ่ ดเ้ ป็นเช่นนนั้ ทา่ นแมท่ พั จียงั มชี ีวิตอยู่และไมไ่ ดห้ ายไป ไหน ขา้ ไมร่ ูว้ า่ แทจ้ รงิ แลว้ เกิดเรอ่ื งอะไรขนึ้ กนั แน่ ครงั้ แรกท่ีขา้ มาถงึ จวนก๋วั กง ทา่ นแมท่ พั จีก็อยใู่ นจวนแลว้ หลายปีนี้ จีเหิงอยขู่ า้ งกาย เขามาโดยตลอด แลว้ ยงั ช่วยขา้ หลบหลกี การตามล่าจากเมอื ง มอ่ หลนั อาจเป็นเพราะในใตห้ ลา้ มีเพียงขา้ ท่สี ามารถทาให้ ทา่ นแมท่ พั จีฟื้นขนึ้ มาได”้ “เกิดอะไรขนึ้ กบั ทา่ นแมท่ พั จีร”ึ “เขาไดร้ บั บาดเจ็บสาหสั ซา้ ยงั โดนพิษท่ไี มม่ ียารกั ษา ขา้ พยายามสดุ ความสามารถท่ีจะประคบั ประคองไมใ่ หพ้ ษิ ลกุ ลาม

พยายามใชว้ ิธีพิษลา้ งพษิ ในการตอ่ ชีวิตให้ หลายปีมานีเ้ ขาไมฟ่ ื้น ขนึ้ มาสกั ครงั้ และเม่อื สามปีกอ่ น พษิ รา้ ยไดแ้ พรก่ ระจายไปถึง ลาคอ ขา้ เองก็อบั จนหนทาง หากยงั เป็นเช่นนีต้ อ่ ไป อยา่ งมากเขาก็ สามารถมชี ีวติ อยไู่ ดอ้ ีกแคห่ นง่ึ ปี ตอนนนั้ ลกู นอ้ งของจีเหงิ พบหญา้ พิษชนิดหน่งึ ในทะเลทราย ขา้ นาหญา้ ชนิดนนั้ มาสกดั ยาพษิ แตไ่ ม่ อาจรูไ้ ดเ้ ลยวา่ ผลลพั ธอ์ อกมาจะเป็นอย่างไร ทา่ นแมท่ พั จีด่มื ยาพษิ แลว้ อาจฟื้นขนึ้ มา เพราะสามารถใชพ้ ิษลา้ งพษิ ได้ หรอื ไม.่ .. พษิ อาจกระจายตวั รวดเรว็ จนถงึ ขนั้ จบชีวิตลงทนั ที” “ทางเลอื กแรกยอื้ ชีวิตไดห้ นง่ึ ปี สว่ นอีกทางอาจฟื้นขนึ้ มาหรอื ตายจากไปอยา่ งฉบั พลนั ขา้ ไมส่ ามารถจะตดั สินใจแทนทา่ นแมท่ พั จี ทา่ นแมท่ พั ผเู้ ฒา่ มอบอานาจตดั สนิ ใจใหก้ บั จีเหงิ เขาจงึ เลอื กให้ บดิ าของตนด่มื ยา” เจียงหลีฟังถงึ ตรงนี้ หวั ใจก็รูส้ กึ เหมอื นถกู บีบรดั

“พวกเราทกุ คนตา่ งหวงั วา่ จะมีปาฏหิ ารยิ ์ จีเหิงท่ีไมเ่ คยเช่ือถือ โชคชะตา กอ่ นจะใหท้ า่ นแมท่ พั จีด่มื ยา ยงั ไปไหวม้ ารดาเพ่อื ขอพร แตน่ ่าเสียดาย ปาฏิหารยิ ไ์ มม่ จี รงิ พวกเราลม้ เหลว แมท่ พั จีจากไป” หมิ ะเกลด็ เลก็ ๆ โปรยปรายลงมาบนตวั ของซอื ถจู ่ิวเย่ ดเู หมือนนาง จะตกอยใู่ นภวงั ค์ จงึ ไม่ไดป้ ัดเกลด็ หิมะเหลา่ นนั้ ออกไป ทงั้ ยงั ไม่ กางรม่ ปลอ่ ยใหค้ วามเหนบ็ หนาวพรา่ งพรมลงบนรา่ งกาย เจียงหลี รูส้ กึ วา่ ซือถจู ่ิวเยก่ าลงั เนอื้ ตวั ส่นั เทา “น่ีไม่ใชค่ วามผิดของเจา้ ” เจียงหลกี ลา่ วเบาๆ “และน่ีก็ไมใ่ ช่ ความผิดของจเี หงิ เช่นกนั ” “ขา้ รู”้ ผ่านไปครูห่ นง่ึ ซอื ถจู ่ิวเยจ่ งึ เอย่ ปาก “หลงั จากท่แี มท่ พั จี ตาย ขา้ ก็ไปจากเมืองเย่ยี นจิง จนปีท่แี ลว้ ถงึ กลบั มา”

บทท่ี 355 ข้าไมช่ อบตดิ หนีใ้ คร ปีท่แี ลว้ ก็คอื ชว่ งท่จี ีเหงิ ไหวว้ านใหซ้ ือถจู ่ิวเยร่ กั ษาอาการของ เซวียฮวา๋ ยหย่วน “ขา้ ไมช่ อบตดิ หนีใ้ คร แตห่ ลงั จากเรอ่ื งนนั้ กลบั รูส้ กึ วา่ ตวั เองติดคา้ งจีเหงิ หากไมใ่ ชเ่ พราะจีเหงิ ตอ้ งการใหข้ า้ รกั ษา เซวียฮวา๋ ย หย่วน ชาตินีท้ งั้ ชาติ ขา้ คงไม่มที างกลบั มายงั เมืองเย่ยี นจิง ดงั นนั้ เม่อื มีโอกาสชดเชย ขา้ จงึ พยายามสดุ ความสามารถ หากถามวา่ เหตใุ ดขา้ ถึงยอมรกั ษาเซวยี ฮวา๋ ยหย่วนและเซวยี เจา ก็ เพราะเม่อื สามปีก่อนพิษของขา้ ทาใหบ้ ิดาของเขาถงึ แก่ความตาย” เจียงหลอี ดกลา่ วยา้ ไมไ่ ด้ “น่ีไม่ใชค่ วามผิดของเจา้ แมน่ าง ซือถเู จา้ ทาสดุ ความสามารถแลว้ ” “แตส่ ดุ ทา้ ยผลลพั ธก์ ็ยงั คงเหมอื นเดิม ขนาดขา้ ยงั เป็นแบบนี้ แลว้ ใจของจีเหงิ เลา่ ไม่ตอ้ งบอกก็พอจะเดาได”้ ซอื ถจู ่ิวเยก่ ลา่ ว

“ขา้ ไมเ่ คยเหน็ ใครเกิดมาเพ่อื จดุ ม่งุ หมายเพยี งหน่งึ เดียวแบบเขา นบั แตร่ ูจ้ กั กบั จีเหงิ เขาก็สรา้ งสวนดอกไมแ้ หง่ นีข้ นึ้ มาเพ่อื แกพ้ ิษ ใหก้ บั แมท่ พั จี ทวา่ นา่ เสยี ดาย หลายปีมานีเ้ ขาไดแ้ ตม่ องพิษรา้ ย คอ่ ยๆ แพรก่ ระจายโดยท่ไี ม่สามารถทาอะไรได้ จนในท่สี ดุ ยงั ตอ้ ง ทนดทู า่ นแมท่ พั ตายไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตา เพยี งเพราะเขาตดั สนิ ใจ พลาด” เจียงหลเี งียบงนั แคค่ ดิ นางก็สามารถเดาไดว้ า่ ขณะนนั้ จิตใจ ของจีเหงิ จะสนิ้ หวงั เพียงใด ซือถจู ่ิวเยเ่ ดด็ ดอกไมด้ อกสดุ ทา้ ยเสรจ็ แลว้ จงึ ลกุ ขนึ้ ยืนกลา่ ว “ตอนแรกขา้ คดิ วา่ หลงั จากบิดาลว่ งลบั เขาจะรอื้ สวนดอกไมแ้ หง่ นี้ เสยี อีก ไม่นกึ วา่ ยงั คงเก็บรกั ษาไว้ คาดว่าเขาอาจทาเพ่อื อาพราง ความเคล่อื นไหว หรอื ไม่ ก็อาจจะทาเพอ่ื เตรยี มการลว่ งหนา้ กระมงั ” เจียงหลถี าม “ถา้ เชน่ นนั้ ทา่ นแมท่ พั จีถกู ฝังไวท้ ่ใี ดหรอื ”

“ไมอ่ าจทาอยา่ งเอิกเกรกิ ดว้ ยเกรงวา่ คนอ่ืนจะจบั ได้ ทงั้ ยงั ทา ตามความปรารถนาสดุ ทา้ ยก่อนตายของทา่ นแมท่ พั จงึ ไดน้ าศพ ของเขาไปเผาจนเหลือเพยี งเถา้ แลว้ เอาไปฝังไวใ้ นหลมุ ศพมารดา ของจีเหงิ ” เจียงหลสี งั เกตเหน็ นยั แอบแฝงจากคาพดู ของซอื ถจู ่ิวเย่ “กลวั คนอ่ืนจบั ไดร้ ึ ท่ที า่ นแมท่ พั จีถกู พษิ เป็นความตงั้ ใจของใครบางคน หรอื ... คนผนู้ ีซ้ อ่ นอย่ใู นท่ลี บั และยงั คงอย่ใู นเมอื งหลวงร”ึ ซือถจู ่ิวเยม่ องเจียงหลี “ไมผ่ ิด ในเม่อื เจา้ เดาออกขา้ ก็ไม่ จาเป็นตอ้ งพดู อีก สว่ นเรอ่ื งทีน่ อกเหนือจากนี้ ขา้ เองก็ไม่รูเ้ ชน่ กนั จีเหงิ ไม่ใชค่ นท่เี ช่ือใจใครง่ายๆ แมเ้ จา้ อาจจะเป็นขอ้ ยกเวน้ แตเ่ พ่อื ปกปอ้ งเจา้ เขาคงไมเ่ ปิดเผยมากนกั ดงั นนั้ ความจรงิ อนั น่าเกลยี ด นา่ กลวั ท่สี ดุ อาจมีเพียงเขาเทา่ นนั้ ท่รี ู”้ จ่ๆู เจยี งหลกี ็เขา้ ใจไดว้ า่ เพราะเหตใุ ดจีเหิงจงึ มนี ิสยั เชน่ นี้ บรุ ุษท่วี ยั เยาวก์ ็ตอ้ งเรยี นรูแ้ ละเผชิญกบั ความโสมมเพยี งลาพงั คน

ท่เี ดนิ ออกมาจากความมดื มิด หากอยากปกปอ้ งส่งิ ใด อนั ดบั แรก คือตอ้ งเรยี นรูท้ ่จี ะอย่ใู นความมืดมิดนนั้ ใหไ้ ดเ้ สยี ก่อน จะใหเ้ ขาเป็น เหมอื นเซวยี เจาหรอื เซวยี ฮวา๋ ยหย่วนท่ซี ่ือตรงมีคณุ ธรรม คงไมม่ ี ทางเป็นไปได้ แบบนนั้ ในสายตาของจีเหิงคงรูส้ กึ วา่ น่าขนั นกั เจียงหลีพดู ไมอ่ อกวา่ รูส้ กึ อยา่ งไร ชดั เจนแคใ่ นใจของนาง ตอนนีเ้ หมอื นมกี อ้ นหินมากดทบั หนกั องึ้ จนแทบหายใจไมอ่ อก สวนท่เี ตม็ ไปดว้ ยบปุ ผาสีสดงดงามบาดตา แตล่ ะดอกลว้ นเรม่ิ มา จากความหวงั ในวยั เยาวข์ องจีเหิง ท่นี า่ เสยี ดายก็คือดอกไมย้ งั คง บานสะพร่งั ทวา่ ความหวงั กลบั วา่ งเปลา่ นางคดิ ถึงกลางดกึ คนื นนั้ ท่จี วนก๋วั กง จีเหงิ กาลงั ปลกู ตน้ ไมอ้ ยู่ ในสวน เขาลงมอื อย่างเช่อื งชา้ มองดอกไมท้ ่เี บง่ บานเตม็ พนื้ ท่ดี ว้ ย แววตาเปล่ียวเหงา ทนั ใดนนั้ นางก็ไม่อยากจะคิดอีกตอ่ ไป

ซือถจู ่ิวเยย่ กตะกรา้ ไมไ้ ผท่ ่เี ตม็ ไปดว้ ยดอกไม้ เดนิ เขา้ ไปใน หอ้ งปรุงยา นางไมไ่ ดล้ งมอื ทนั ที แตเ่ อาตะกรา้ ไมไ้ ผว่ างไว้ แลว้ เดิน ไปท่รี มิ สวน ทอดสายตามองหิมะบนพนื้ อยา่ งเหมอ่ ลอย ราวกบั คิดถึงเรอ่ื งของแมท่ พั จีในคราวนนั้ แมว้ า่ นา้ เสียงของนางเยน็ ชา เพยี งใด สหี นา้ จะเรยี บเฉยแคไ่ หน แตใ่ นหวั ใจกลบั เตน้ รวั อยา่ ง รุนแรง หญิงสาวสองคนยืนอย่ใู นสวน ผืนดนิ และทอ้ งฟา้ ขาวโพลนสดุ สายตา ตา่ งคนตา่ งครุน่ คิด รูส้ กึ วา่ แต่ละเรอ่ื งราวลว้ นไมแ่ นน่ อน ผคู้ นเปล่ยี นแปลงไปตลอดเวลา ความเจ็บปวดในใจนนั้ ยากจะ บรรยาย ผ่านไปนาน กระท่งั หมิ ะหยดุ ตกแลว้ นานจนเจา้ แดงในกรงต่นื ขนึ้ มา มนั ลืมตาท่เี หมอื นกบั เมลด็ ถ่วั ดา บินไปเกาะอยบู่ นหลงั คา แลว้ เอียงคอมองเจียงหลกี บั ซอื ถจู ่ิวเย่

เจียงหลพี ลนั กลา่ ว “แมน่ างซือถู ขา้ อยากไปเย่ียมทา่ นลงุ ท่ี จวนตระกลู เย่ เจา้ อยากไปดอู าการของอาเจาหรอื ไม่ คราวก่อนเจา้ รบั ปากกบั อาเจาวา่ จะอาบพษิ ท่แี สใ้ หเ้ ขา หากจดั เตรยี มไว้ เรยี บรอ้ ยแลว้ วนั นีก้ ็เอาไปใหอ้ าเจาดว้ ยกนั เถิด” เจียงหลรี ูส้ กึ อดึ อดั ใจอย่างนา่ ประหลาด จงึ อยากหาเรอ่ื งอ่ืน มาผอ่ นคลาย ไมเ่ ช่นนนั้ นางคงจะถกู ความรูส้ กึ รนั ทดหดหนู่ ีก้ ดั กิน นางอยากไปเย่ียมอาเจา ไปเย่ียมทา่ นพอ่ เยห่ มงิ อวีแ้ ละเยซ่ อ่ื เจ๋ีย เผ่ือจะทาใหใ้ จของนางสงบลงบา้ ง นางคดิ วา่ ซอื ถจู ่ิวเยก่ ็นา่ จะเหมอื นกนั หากไมม่ ีนาง ซือถจู ่ิวเย่ คนเดยี วคงไมย่ อมไปจวนตระกลู เย่แน่ ซอื ถจู ่ิวเยอ่ งึ้ งนั ครูห่ น่งึ กอ่ นจะมองเจยี งหลีดว้ ยความลงั เลใจ ครงั้ ก่อนตอนท่ีนางพบกบั เซวยี เจา ก็ไดร้ บั ปากเขาไวจ้ รงิ ๆ ไม่นกึ วา่ เจียงหลยี งั จาได้

“แมน่ างซือถู ไปดว้ ยกนั เถิด” เจียงหลีคะยนั้ คะยอ ซอื ถจู ่ิวเย่ไมป่ ฏิเสธ นางกลา่ ว “ย่อมได”้ พวกนางทงั้ สองออกจากจวนก๋วั กง ขนึ้ รถมา้ เดนิ ทางกนั อยา่ ง เรง่ รบี ราวกบั ตอ้ งการหลบหลกี ความรูส้ กึ บางอยา่ ง ถงเออ๋ กบั ไป๋ เสว่ยี มองหนา้ กนั ตา่ งไม่มใี ครรูว้ า่ เกิดเรอ่ื งอะไรขนึ้ ชดั เจนแต่ เพียงวา่ บรรยากาศระหวา่ งซอื ถจู ่วิ เยก่ บั เจียงหลนี นั้ ดแู ปลกชอบกล เตม็ ไปดว้ ยความเงียบงนั แทรกซมึ จนนา่ สงสยั รถมา้ คอ่ ยๆ ว่งิ มาหยดุ ลงตรงหนา้ ประตจู วนตระกลู เย่ เจยี งหลี กบั ซอื ถจู ่ิวเย่กระโดดลงจากรถมา้ ดเู หมอื นวา่ อากาศท่หี นาวจดั จะ ทาใหไ้ มม่ เี ดก็ รบั ใชย้ ืนเฝา้ อย่หู นา้ จวน ถงเออ๋ เดนิ ตรงไปโยกหว่ ง เคาะประตรู ูปหวั สิงหเ์ พ่อื สง่ สญั ญาณ ผ่านไปนานสองนานกลบั ไม่มคี นตอบ

เจียงหลรี ูส้ กึ ประหลาดใจนกั หรอื วา่ เย่หมงิ อวจี้ ะไมอ่ ย่บู า้ น แต่ ต่อใหเ้ ป็นเช่นนนั้ เดก็ รบั ใชใ้ นจวนตระกลู เย่ก็ตอ้ งอย่ใู นเรอื น เป็นไป ไม่ไดท้ ่จี วนหลงั ใหญ่ขนาดนีจ้ ะไมม่ ีคนอยเู่ ลยสกั ชีวติ เจียงหลคี ิด วา่ เย่หมงิ อวอี้ าจจะกาลงั ฝึกดาบอยใู่ นจวน นางเดินขนึ้ หนา้ ไปไมก่ ่ี กา้ ว กาลงั จะเคาะประตอู ีกครงั้ ทนั ใดนนั้ พลนั มบี างอยา่ งสะดดุ ตา จากประตจู วนตระกลู เย่ เม่อื มองลอดผา่ นช่องวา่ งระหวา่ งประตู จะ เหน็ ว่ามีคราบสีแดง รอยสีแดงนีเ้ ป็นจดุ เลก็ ๆ เม่อื กอปรกบั อากาศท่ี เยน็ จดั ทาใหส้ แี ดงท่ตี ิดอยบู่ รเิ วณประตจู บั ตวั แขง็ หากไม่ดใู หด้ ีๆ คงนกึ วา่ น่ีเป็นภาพลวงตา เจียงหลีจบั จอ้ งตาเขมง็ ซอื ถจู ่ิวเยส่ มั ผสั ไดถ้ ึงความผิดปกติ จงึ รบี เขา้ ไปดใู กลๆ้ แลว้ ก็ตอ้ งควิ้ ขมวด ไมพ่ ดู พร่าทาเพลงก็ผลกั ประตู เขา้ ไป ตามมาดว้ ยเสยี งดงั “ปัง”

พอประตถู กู เปิด สายลมก็พดั เอากล่นิ คาวเลือดลอยคลงุ้ มา ปะทะใบหนา้ หา่ งจากประตไู มไ่ กลนกั เดก็ รบั ใชห้ นา้ ประตทู ่มี กั จะ มีรอยยิม้ ตอ้ นรบั เสมอเวลาท่ีเหน็ เจียงหลีมาเยอื น ยามนีล้ ม้ ลงจม กองเลอื ด มอื หน่งึ ย่ืนไปทางประตู เหมอื นกบั กาลงั จะเอือ้ มเปิด หลงั จากนนั้ รา่ งของเขาก็แนน่ ่งิ ไปตลอดกาล ถงเออ๋ กรดี รอ้ งดว้ ยความตกใจ เจียงหลีรูส้ กึ กระวนกระวายนกั รบี ยกกระโปรงขนึ้ แลว้ ว่งิ เขา้ ไปขา้ งใน ตลอดทางพบรา่ งของเดก็ รบั ใชแ้ ละพวกผคู้ มุ้ กนั ในจวนตระกลู เย่เรยี งรายเกล่ือนพนื้ คนเหลา่ นี้ ลว้ นตายในดาบเดยี ว บาดแผลทะลจุ ากหนา้ อกจนถงึ ดา้ นหลงั เป็น ภาพท่นี ่าสยดสยองนกั เจียงหลีตะโกนเรยี กดว้ ยความอดั อนั้ “ทา่ น ลงุ อาจารยเ์ ซวีย ญาตผิ พู้ ่ี ไหถ่ าง” โดยมีซือถจู ่ิวเย่ตามมาตดิ ๆ ครนั้ ไมไ่ ดย้ ินเสียงตอบกลบั มา เจียงหลีก็ตกใจแทบสนิ้ สติ เย่ หมิงอวกี้ บั เย่ซื่อเจ๋ียปฏิบตั ิตอ่ นางเหมือนญาติสนิทอยา่ งไมต่ อ้ ง สงสยั เซวยี เจากบั เซวยี ฮวา๋ ยหย่วน ครอบครวั ของนางเพ่งิ ไดอ้ ย่กู นั

พรอ้ มหนา้ ยงั ตอ้ งพบเจอกบั เร่อื งเลวรา้ ยอกี หรอื สวรรคต์ อ้ งการ กล่นั แกลง้ พวกนางใหไ้ ดห้ รอื ไร เจียงหลแี ทบจะคลมุ้ คล่งั นางคน้ หารอบแลว้ รอบเลา่ แตก่ ็ไม่ พบรา่ งของญาตพิ ่นี อ้ ง ไม่รูว้ า่ ท่เี ป็นแบบนีน้ บั วา่ ดหี รอื รา้ ย เวลา ต่อมานางก็ไดย้ ินเสียงรอ้ งของซอื ถจู ่ิวเย่ “เซวยี เจา” เจียงหลตี กใจนกั ไม่ทนั ไดค้ ิดอะไรก็ว่งิ เขา้ ไปหา ซอื ถจู ่ิวเย่ยืน น่ิงอย่ใู นสวนท่มี ีสภาพอนั น่าอเนจอนาถ ศพของบา่ วรบั ใชก้ องอยู่ เกล่ือนพนื้ เกา้ อเี้ ข็นของเซวยี เจาลม้ ไปดา้ นขา้ ง ใกลๆ้ มแี สท้ ่ขี าด เป็นสองทอ่ น ถกู หมิ ะกลบเอาไว้ ซือถจู ่ิวเย่หยิบแสเ้ สน้ นนั้ ขนึ้ มาดว้ ยมือท่ีส่นั ระรกิ คน้ หาจนท่วั จวนตระกลู เยแ่ ลว้ กลบั ไม่พบรา่ งของพวกเขา สว่ นคนท่เี หลือนนั้ ไมม่ ีใครรอดเลยสกั ชีวิต ท่นี ่ีราวกบั นรกของคน ตาย

“คณุ หนู ทาอย่างไรดีเจา้ คะ พวกเราไปแจง้ ทางการกนั ดี หรอื ไม่ ท่นี ่ีไมป่ ลอดภยั เอาเสยี เลย หากคนรา้ ยเหลา่ นนั้ ยงั ไมจ่ ากไป แลว้ ยอ้ นกลบั มาทาอนั ตรายคณุ หนจู ะทาอย่างไร” ไป๋ เสว่ยี เอย่ ดว้ ย ความหวาดกลวั เจียงหลีรบั แสม้ าจากมือของซือถจู ่วิ เย่ ไม่พบศพของพวกเซวยี เจาเชน่ นี้ ใจของนางจงึ คอ่ ยๆ สงบลงได้ จนสามารถคดิ ทบทวนให้ รอบคอบ กอ่ นจะสา่ ยหนา้ “ผรู้ า้ ยพวกนนั้ ไมไ่ ดอ้ ยทู่ ่นี ่ี” ซือถจู ่ิวเย่กบั สาวใชท้ งั้ สองมองนางเป็นตาเดียว “ขา้ รบั ใชภ้ ายในบา้ นตระกลู เย่ถกู ฆ่าตายหมดแลว้ สว่ นท่าน ลงุ กบั ญาติผพู้ ่กี ็ไรเ้ บาะแส หากเป็นการกระทาจากนา้ มือศตั รูของ พวกเขา เหตใุ ดตอ้ งพาอาจารยเ์ ซวยี กบั เซวยี เจาไปดว้ ย ยงั มไี ห่ถาง ท่เี ป็นเพียงสาวใช้ นางก็หายไปเชน่ กนั คนเหลา่ นีเ้ หน็ ไดช้ ดั วา่ ลว้ น ผกู พนั ใกลช้ ิดกบั ขา้ เกรงวา่ คนท่อี ย่เู บอื้ งหลงั จะไมไ่ ดต้ อ้ งการหา เรอ่ื งพวกเขา แตเ่ ป็นขา้ ”

บทที่ 356 เจ้า...จะทาอย่างไร ซือถูจิ่วเยพ่ ลนั เอ่ยถาม “หมายความวา่ อยา่ งไร” “คนร้ายไม่ไดฆ้ ่าอาจารยเ์ ซวยี กบั พวกของท่านลุง เพราะท่ีน่ี ไม่มีศพของพวกเขา หากพวกเขาตาย คนร้ายกส็ ามารถทิ้งศพไวท้ ี่น่ี ... แต่เห็นไดช้ ดั วา่ จุดประสงคไ์ ม่ใช่เพ่อื สงั หาร ทวา่ เป็นการจบั ตวั ไปเพอ่ื ใชข้ ม่ ข่ขู า้ ” “ข่มขคู่ ุณหนูหรือเจา้ คะ” ถงเอ๋อถาม “เหตุใดตอ้ งข่มข่คู ุณหนู ดว้ ยเล่า จะใหค้ ุณหนูทาอะไรแทนพวกเขาหรือเจา้ คะ” เจียงหลีพลนั เอ่ยเรียก “แม่นางซือถู เจา้ มาทางน้ีหน่อยเถิด” ซือถูจ่ิวเยเ่ ดินตามเจียงหลีไปอีกทาง นางขมวดคิ้วมองแลว้ เอ่ย ถาม “เจา้ คิดอะไรไดอ้ ยา่ งน้นั หรือ”

“หากมีคนตอ้ งการหาเร่ืองตระกลู เจียงกไ็ ม่จาเป็นตอ้ งลงมือ กบั ขา้ สาหรับบา้ นตระกลู เจียงแลว้ ขา้ ไม่มีประโยชน์ ไม่ใช่คน สาคญั จะเอาขา้ ไปขม่ ข่ทู ่านพอ่ เพ่ืออะไร ทา่ นพอ่ ของขา้ ไม่มีทาง ยอมแน่ ดงั น้นั ขา้ จึงคิดวา่ น่ีอาจไม่ใช่ปัญหาของบา้ นตระกลู เจียง แต่...” “เจา้ หมายถึงจีเหิง” ซือถูจิ่วเยค่ าดเดาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว เจียงหลีพยกั หนา้ รับ “ในเม่ือเจา้ บอกวา่ จีเหิงไปทาธุระที่ สาคญั มากๆ เร่ืองหน่ึง บางทีฝ่ ายตรงขา้ มกอ็ าจทาเช่นเดียวกนั ขา้ คิดวา่ จุดมุ่งหมายของพวกเขาคือตอ้ งการเอาชีวติ คนตระกลู เยม่ า ข่มขขู่ า้ แลว้ ค่อยใชข้ า้ ไปข่มข่จู ีเหิง” “เจา้ ...จะทาอยา่ งไร” ซือถูจ่ิวเยถ่ ามดว้ ยความสงสยั เจียงหลีกล่าว “คิดวา่ ในไม่ชา้ พวกเขาจะตอ้ งส่งขา่ วมาถึงขา้ แลว้ บอกวา่ ตอ้ งทาอยา่ งไร คงตอ้ งดูสถานการณ์ก่อน แลว้ ค่อยคิดกนั อีก ที”

เพราะตระกลู เยเ่ กิดคดีเลือด เจา้ บา้ นหายตวั ไป จึงตอ้ งแจง้ ทางการโดยด่วน คร้ันเจา้ หนา้ ท่ีมาถึงแลว้ พบวา่ เจียงหลีกอ็ ยทู่ ่ีนี่ ดว้ ยเช่นกนั จึงใหน้ างกลบั จวนไปก่อน เจียงหลีคิดวา่ เจียงหยวนป๋ัวคงจะรู้เรื่องน้ีในไม่ชา้ นางจึงรีบ กลบั จวน ขณะที่นางกาลงั บอกลาซือถูจ่ิวเยน่ ้นั จๆู่ ซือถูจิ่วเยก่ ็ กล่าววา่ “ขา้ จะกลบั ไปพร้อมเจา้ ” “แม่นางซือถู” เจียงหลีเอ่ยไดเ้ พียงเท่าน้ีกถ็ ูกขดั “ในเม่ือคนพวกน้นั ตอ้ งการตวั เจา้ ตอนน้ีจา้ วเคอกไ็ มอ่ ยทู่ ่ี จวนตระกลู เจียงแลว้ ถา้ ฝ่ ายตรงขา้ มสง่ั ใหเ้ จา้ ทาอะไร หากขา้ อยู่ ขา้ งกายอยา่ งนอ้ ยเจา้ กย็ งั มีคนใหป้ รึกษา” นางกลา่ วอีกวา่ “ตอนน้ี ถึงกลบั จวนกว๋ั กงไปกไ็ ม่มีใครอยดู่ ี จึงไม่มีประโยชนอ์ ะไร” เจียงหลีรู้วา่ ซือถูจิ่วเยก่ งั วลเก่ียวกบั เซวยี เจา นอกจากน้ี ในตวั ของซือถูจิ่วเยย่ งั มียาพษิ อยไู่ ม่นอ้ ย อาจไดน้ าออกมาใช้ นางจึงตอบ รับ

“ดี เจา้ กลบั ไปพร้อมกบั ขา้ ” ดว้ ยเหตุน้ี ซือถูจิ่วเยเ่ ลยกลบั จวนตระกลู เจียงไปพร้อมกบั เจียงหลี เจียงหลีอธิบายวา่ ซือถูจ่ิวเยเ่ ป็นสาวใชข้ องจวนกว๋ั กง พอ ไดย้ นิ วา่ เป็นคนของจวนกว๋ั กง คนตระกลู เจียงกไ็ ม่ซกั ไซใ้ หม้ าก ความ ใครจะกลา้ ยงุ่ เกี่ยวกบั คนของจีเหิงเล่า ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ารู้เรื่องท่ีเกิดกบั ตระกลู เย่ จึงเรียกเจียงหลีไป ซกั ถามท่ีเรือนหวนั่ ฟ่ งถาง แลว้ บอกกบั นางวา่ เจียงหยวนป๋ัวและ เจียงหยวนผงิ ไดช้ ่วยจดั การเร่ืองน้ีเป็นท่ีเรียบร้อย ส่วนนางกท็ าใจ ใหส้ บายเถิด ไม่พบศพถือวา่ เป็นเร่ืองดี ช่วงเวลาแบบน้ีกอ็ ยา่ ออก นอกจวน เพราะสถานการณ์ในเมืองเยย่ี นจิงยงั ไม่สงบนกั เจียงหลีคิดถึงเร่ืองของตระกลู เยแ่ ลว้ กร็ ับคาดว้ ยจิตใจที่ไม่อยู่ กบั เน้ือกบั ตวั เสร็จธุระจึงกลบั ไปท่ีเรือนฟังเฟย ไป๋ เสวย่ี พา ซือถูจ่ิวเยม่ ารอที่หอ้ งพกั นานแลว้ คร้ันเจียงหลีตามเขา้ มาแลว้ ปิ ด ประตู ในหอ้ งจึงเหลือเพียงนางกบั ซือถูจิ่วเยต่ ามลาพงั