เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

จบคา แมแ้ ต่ตวั เขาเองกย็ งั ตกตะลึง เยซ่ ื่อเจ๋ียไม่เขา้ ใจวา่ เหตุ ใดตนเองถึงไดถ้ ามอะไรงี่เง่าเช่นน้ี แต่ในใจลึกๆ เขากลบั มี ความรู้สึกวา่ อยา่ งไรกต็ อ้ งถามออกไป “ถูกตอ้ ง” เจียงหลีตอบอยา่ งตรงไปตรงมา “ก่อนหนา้ น้ีขา้ ฝัน เห็นเขา พอต่ืนข้ึนมาจากความฝัน ถึงไดร้ ู้สึกวา่ ไม่ควรต่ืนข้ึนมาเลย ท่านคงคิดวา่ ขา้ ทาตวั เหมือนเดก็ แน่ๆ แคค่ วามฝันกถ็ ึงกบั ร้องไห้ มี แต่เดก็ เลก็ ๆ เท่าน้นั ท่ีจะทาเช่นน้ี” แลว้ อยา่ งไรเล่า เยซ่ ื่อเจ๋ียคิดในใจเงียบๆ นี่แสดงใหเ้ ห็นวา่ ยาม ที่เจียงหลีอยตู่ ่อหนา้ จีเหิง นางสามารถแสดงอารมณ์ทุกอยา่ งของ ตนเองออกมาโดยไม่ตอ้ งหวาดระแวง ตอนที่นางอยตู่ ่อหนา้ คนอื่น น้นั ดูเป็นคนเจา้ ความคิดเหมือนผใู้ หญ่ ทวา่ เมื่ออยตู่ ่อหนา้ จีเหิง กลบั กลายเป็นเดก็ สาวที่เอาแต่ใจ น่ีเป็นสิ่งที่ใครต่อใครไม่เคยเห็น มีเพียงจีเหิงเท่าน้นั ที่ไดส้ มั ผสั

ในใจของเขา จู่ๆ กเ็ กิดความรู้สึกอิจฉาข้ึนมา ความอิจฉาน้ี รุนแรงนกั เยซ่ ื่อเจ๋ียพลนั กล่าว “ญาติผนู้ อ้ ง ซู่กวั๋ กงจะไม่กลบั มาแลว้ หากเจา้ อยากอยอู่ ยา่ งปกติสุข ทางที่ดีกค็ วรลืมเขาเสีย” เจียงหลีไดฟ้ ังกม็ องเยซ่ ่ือเจี๋ยดว้ ยความประหลาดใจ คลา้ ยกบั คาดไม่ถึงวา่ เยซ่ ่ือเจ๋ียจะกล่าวเช่นน้ี เยซ่ ื่อเจ๋ียถูกสายตาของนางทา ใหร้ ู้สึกร้อนวบู วาบไปท้งั ใบหนา้ อินจือหลีมีใจใหน้ าง อยา่ งนอ้ ยกย็ งั พยายามที่จะไขวค่ วา้ แต่ เขาชอบเจียงหลี กลบั ไม่กลา้ แมก้ ระทงั่ จะเอ่ยออกมา เยซ่ ื่อเจี๋ยเองก็ มีความหยงิ่ ทะนงในตวั เองเช่นกนั เขาไม่ไดร้ ู้สึกวา่ ตนเองเกิดมาใน ตระกลู คา้ ขายเลยไม่เหมาะสมกบั บุตรสาวอามาตยแ์ ห่งจวนตระกลู เจียง ยงิ่ ตอนน้ีเจียงหยวนปั๋วไม่ใช่อามาตยอ์ ีกตอ่ ไป ส่วนตวั เขาเอง น้นั หนา้ ที่การงานกเ็ จริญรุ่งเรืองข้ึนเป็นลาดบั แต่สาเหตุที่เยซ่ ื่อเจ๋ีย ไม่อาจพดู ออกมาได้ กเ็ ป็นเพราะเขารู้ดีวา่ ในสายตาของเจียงหลีมี

เพยี งจีเหิงเท่าน้นั ในสายตาของนาง ตวั เขาเองกเ็ ป็นไดแ้ ค่ญาติผพู้ ่ี เป็นพีช่ ายท่ีไม่มีความรู้สึกเชิงชูส้ าว พอรู้วา่ จีเหิงไม่อาจกลบั มาไดอ้ ีก เยซ่ ื่อเจี๋ยยงั รู้สึกกงั วลต่อ อนาคตของเจียงหลี แต่ในขณะเดียวกนั เขากถ็ ามตวั เองวา่ หรือนี่ จะเป็นโอกาสที่สวรรคม์ อบใหเ้ ขา บางทีเขาอาจไดด้ ูแลเจียงหลี ตลอดไป คงมีสกั วนั ท่ีความสมั พนั ธ์ระหวา่ งพวกเขาจะเป็นไปได้ แต่ใครต่อใครกค็ งคิดไม่ถึง ไม่รอใหค้ นอ่ืนตอ้ งเอ่ยปาก เจียง หลีกต็ ดั สินใจปิ ดเส้นทางท้งั หมดของตน สาบานวา่ จะไม่แต่งงาน ไปตลอดชีวติ ดงั น้นั ความหวงั สุดทา้ ยเพียงนอ้ ยนิดของเยซ่ ่ือเจี๋ยจึง ดบั วบู ลงเช่นกนั เขารู้วา่ ตนเองไมม่ ีโอกาสอีกต่อไป ตลอดชีวติ น้ี คงเป็นไดแ้ ค่พช่ี ายท่ีแสนดีของเจียงหลีเท่าน้นั แต่เขากย็ งั คงไม่เขา้ ใจ เหตุใดเจียงหลีถึงไดป้ ักใจมนั่ ต่อจีเหิง ถึงเพยี งน้ี เพราะความหล่อเหลาของจีเหิงอยา่ งน้นั หรือ ทวา่ บุรุษ

หนา้ ตาดีบนโลกน้ีมีอยนู่ บั ไม่ถว้ น อีกท้งั เจียงหลีเองกไ็ ม่ใช่สตรีท่ี จะคบคนแค่เปลือกนอก หรือเป็นเพราะฐานะอนั สูงส่งของจีเหิง แต่ยศศกั ด์ิของตระกลู อินในตอนน้นั กม็ ิดอ้ ยไปกวา่ กนั หากเป็น เรื่องนิสยั ใจคอ จีเหิงกย็ ง่ิ ยา่ แยน่ กั เยซ่ ื่อเจ๋ียจึงมน่ั ใจวา่ ระหวา่ งเจียง หลีกบั จีเหิงจะตอ้ งมีความทรงจาร่วมกนั ในอดีต และเป็นเพราะ ความทรงจาแต่หนหลงั น้ีเอง ที่ทาใหใ้ จของเจียงหลียดึ มน่ั ไม่ผนั แปร ท่ีเขากล่าวเช่นน้ีกบั นาง แมจ้ ะมาจากความปรารถนาดีอยา่ ง จริงใจ แต่กย็ งั แฝงไวด้ ว้ ยความเห็นแก่ตวั เช่นกนั เมื่อเขามอง นยั นต์ าของเจียงหลี เยซ่ ื่อเจ๋ียพลนั รู้สึกวา่ ความคิดเช่นน้ีของเขาถูก เจียงหลีอ่านจนทะลุปรุโปร่งมาต้งั แต่ตน้ “ญาติผพู้ ่ี ท่านเองกค็ ิดวา่ จีเหิงจะไม่กลบั มาเหมือนกนั หรือ” เจียงหลีถามเสียงเบา

เยซ่ ื่อเจี๋ยนิ่งงนั ความเงียบงนั เป็นคาตอบของเขา “แต่ขา้ ยงั คงรู้สึกวา่ เขาจะตอ้ งกลบั มา เพยี งแต่ระหวา่ งทางอาจ ใชเ้ วลามากสกั หน่อย” เจียงหลียมิ้ บางๆ “ถึงแมก้ ารรอคอยจะ ยาวนาน แต่จนกวา่ เขาจะบอกใหห้ ยดุ ขา้ กจ็ ะรอจีเหิงต่อไป ส่วน อนาคตจะยากลาบากหรือไม่น้นั ขา้ รู้เพียงวา่ หากลืมเขาไปจะไม่ อาจอยอู่ ยา่ งมีความสุขไดส้ กั วนั ” เยซ่ ื่อเจ๋ียถอนหายใจเบาๆ ความด้ือร้ันของเจียงหลี พวกเขา ท้งั หลายต่างกเ็ คยไดส้ มั ผสั เขาควรรู้ต้งั แต่แรกแลว้ วา่ จะเป็นแบบน้ี ทุกคนลว้ นเคยเกล้ียกล่อม ถึงกระน้นั เจียงหลีกลบั ไม่คลอ้ ยตาม ตอ่ ใหค้ ร้ังน้ีเขาเป็นฝ่ ายโนม้ นา้ วใจ ผลลพั ธ์ที่ไดจ้ ะมีอะไร เปล่ียนแปลงหรือ ยอ่ มไม่แตกต่างอยา่ งแน่นอน “ตอนน้ีญาติผพู้ ่ียงั ไม่พบกบั คนผนู้ ้นั ” เจียงหลีกล่าวกล้วั หวั เราะ

“วนั ใดที่ท่านไดพ้ บสตรีที่มีความสาคญั เหนือใคร กจ็ ะเขา้ ใจ ไดว้ า่ บางคร้ังการรอคอยชว่ั ชีวติ แทจ้ ริงกเ็ ป็นสิ่งท่ีงดงามมาก” เยซ่ ่ือเจ๋ียมองเจียงหลีดว้ ยสายตาอนั ซบั ซอ้ น ส่วนหญิงสาว มองเขาพร้อมรอยยมิ้ นยั นต์ าของนางกลบั มาฉายแววสุขมุ และมี ไมตรีเหมือนเช่นในยามปกติอีกคร้ัง ไม่ปรากฏความอ่อนแอแบบ เม่ือสกั ครู่อีกแลว้ นางเหมือนกบั เมื่อยามแรกพบไม่เคย เปลี่ยนแปลง ทวา่ แววตาของเขาจากคร้ังแรกท่ีเหยยี ดหยาม กลบั กลายเป็นความรักมีใจใหน้ างต้งั แต่เมื่อไรเขาเองกต็ อบไม่ได้ เช่นกนั อาจเป็นตอนที่นางช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมใหก้ บั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นท่ีถงเซียง หรือไม่กอ็ าจเป็นตอนที่นางหวั เราะ อยา่ งเบิกบานเวลาอยตู่ ่อหนา้ เยห่ มิงอว้ี หรืออาจจะเป็นก่อนหนา้ น้นั ต้งั แต่คร้ังที่เขาถูกหาเร่ืองบนทอ้ งถนน หญิงสาวแปลกหนา้ เดินฝ่ าฝงู ชนออกมายนื ตรงหนา้ อยา่ งไม่รีบร้อน ช่วยเขาใหเ้ อาตวั รอดจากสถานการณ์อนั ยากลาบากดว้ ยความมน่ั ใจ เขาจึงเห็นนาง อยใู่ นสายตา

โชคชะตาเล่นตลกหรือไร ในที่สุดกย็ งั คงพา่ ยแพใ้ หแ้ ก่เวลา เจียงหลีเขา้ ใจถึงความคิดทุกอยา่ งของเขาดี คาพดู เม่ือสกั ครู่น้ี กเ็ ป็น การปฏิเสธอยา่ งออ้ มคอ้ ม ท้งั ยงั หวงั วา่ เขาจะไขวค่ วา้ ความสุขของ ตน เพียงแต่... เยซ่ ่ือเจ๋ียคิดอยา่ งเจบ็ ช้า หากเจียงหลีใชเ้ วลาท้งั ชีวติ เพอื่ รอคอยจีเหิงได้ เขาเองกส็ ามารถรอคอยนางอยา่ งไร้ความหวงั ไปจนชว่ั ชีวติ ไดเ้ ช่นกนั มิใช่หรือ กเ็ หมือนกบั ที่เจียงหลีกล่าว นี่เป็น แคค่ วามงมงายในรักของคนหนุ่มเทา่ น้นั รอใหส้ กั วนั เขาไดพ้ บกบั สตรีที่ชอบพออยา่ งแทจ้ ริง สิ่งเหล่าน้ีอาจกลายเป็นความหลงั ไม่ ควรค่าท่ีจะหยบิ ยกข้ึนมาเอ่ยถึง หรือไม่หากปลอ่ ยเวลาใหผ้ า่ นเลย ไป ความงมงายในรักกอ็ าจแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมน่ั ดงั เช่นเจียง หลี ที่ชวั่ ชีวติ น้ีจะเฝ้าคอยคนที่ไม่มีวนั กลบั มา เร่ืองน้ีไม่มีใครล่วงรู้ ไม่มีใครสามารถคาดเดาอนาคตได้ เขากบั เจียงหลีเองกเ็ ช่นกนั เท่าน้ีกพ็ อแลว้ คอ่ ยๆ ดูกนั ต่อไป อยา่ งนอ้ ยเขากค็ วรจะพอใจท่ียงั มี โอกาสไดเ้ ห็นความมีชีวติ ชีวาของเจียงหลีแบบในค่าคืนน้ี ท้งั ยงั ได้ พดู คุยกบั นางท่ีน่ี

“ญาติผพู้ ่รี ีบกลบั ไปพกั ผอ่ นเถิด” เจียงหลียมิ้ บางๆ พลางกล่าว “นี่กล็ ว่ งเขา้ สู่วนั ปี ใหม่แลว้ ” “นนั่ สินะ” เยซ่ ่ือเจ๋ียเหม่อมองออกไป ก่อนจะราพึงวา่ “น่ีเป็น วนั ปี ใหม่แลว้ จริงๆ” ทุกอยา่ งยงั มีหวงั เชา้ วนั รุ่งข้ึน เจียงหลีตื่นสายกวา่ ปกติเลก็ นอ้ ย เม่ือคืน เนื่องจากบงั เอิญพบกบั เยซ่ ่ือเจี๋ย และพดู คุยกนั อยขู่ า้ ง นอกพกั ใหญ่ ในตอนท่ีเจียงหลีเขา้ นอนจึงดึกมากแลว้ แต่เพราะนี่ เป็นวนั ปี ใหม่ ไป๋ เสวยี่ กบั ถงเอ๋อจึงไม่ไดป้ ลุกนาง วนั ปี ใหม่ ทุกอยา่ งยอ่ มสามารถผอ่ นปรนได้

เจียงหลีกินอะไรนิดหน่อยแลว้ กก็ า้ วออกจากหอ้ ง เม่ือคืน หิมะตกหนกั ในช่วงกลางดึก เชา้ น้ีเม่ือเดินออกไปนอกสวน หิมะ จึงท่วมแทบจะมิดหวั เขา่ เจียงหลีไดย้ นิ เสียงดงั มาจากสวนดอกไม้ จึงเดินตรงไปยงั ทิศทางดงั กลา่ ว เพ่ิงเดินเขา้ ไปใกลพ้ ลนั หยดุ ชะงกั เห็นเพยี งจา้ วเคอ กบั เหวนิ จ้ีท่ียนื อยตู่ รงน้นั กาลงั พดู คุยอะไรบางอยา่ งกบั ซือถูจ่ิวเย่ เพราะซือถูจ่ิวเยห่ นั หลงั ใหก้ บั เจียงหลี จา้ วเคอจึงเป็นคนท่ี สงั เกตเห็นนางก่อนใคร ชายหนุ่มรีบเอ่ยทกั “คุณหนูรอง” เจียงหลีมิไดต้ อบเขา สายตาเอาแต่จบั จอ้ งไปยงั สวนดอกไม้ ดว้ ยความอ้ึงงนั หิมะที่ตกหนกั ต้งั แต่เมื่อคืนทาใหด้ อกไมต้ ายไปเกือบท้งั สวน บางส่วนถูกหิมะกลบฝัง ท่ีโผล่ออกมาไดก้ ม็ ีสภาพโยไ้ ปเยม้ า ทาท่า จะยนื ตน้ ตายเสียใหไ้ ด้ ดูแลว้ น่าเศร้าใจนกั

บทที่ 393 ไม่มีทางรอดแล้วหรือ ดอกไมใ้ นจวนกวั๋ กงนบั วา่ เป็นดอกไมพ้ ษิ ท่ีหายาก เดิมทีกส็ ูง คา่ พออยแู่ ลว้ คร้ันถูกจีเหิงนามาจากแดนไกลเพือ่ ปลูกไวใ้ นจวน กว๋ั กง ท้งั ยงั ใหค้ นดูแลรักษาเป็นอยา่ งดี จึงเติบโตจนบานสะพรั่ง น่าชื่นชม ดอกไมใ้ นสวนเพิม่ ข้ึนทกุ ปี ดว้ ยสาเหตุน้ี ซือถูจ่ิวเย่ จึง สามารถหาวตั ถุดิบในการปรุงยาพษิ ไดจ้ ากท่ีนี่ กองกาลงั จินอู่กลบั สู่ราชสานกั ส่วนจีเหิงน้นั ตายอยใู่ นสนาม รบ เลยยกจวนกวั๋ กงใหน้ างตามคาสง่ั เสียของเขา เจียงหลีจึงมี หนา้ ท่ีดูแลสวนดอกไมแ้ ห่งน้ีต่อไป แต่เจียงหลีไม่ใช่คนสวน แม้ เม่ือก่อนตอนอยถู่ งเซียงจะเคยปลูกตน้ ไมด้ อกไมม้ าบา้ ง แต่กเ็ ป็น แคด่ อกไมธ้ รรมดาเท่าน้นั ส่วนดอกไมพ้ ษิ เหล่าน้ีมีวธิ ีดูแลอยา่ งไร เจียงหลีไม่เคยรู้มาก่อน โชคดีท่ีคนเก่าคนแก่ซ่ึงมีหนา้ ท่ีดูแลสวน ยงั อยู่ เจียงหลีจึงมาคอยเป็นลูกมือบ่อยคร้ัง ราวกบั วา่ ทาเช่นน้ีแลว้ จะสามารถลบความหม่นหมองภายในจิตใจของนางได้

ทวา่ ฤดูหนาวของเมืองเยย่ี นจิงปี น้ีรุนแรงเป็นพิเศษ หิมะตก หนกั กวา่ ที่เคย กลางดึกของคืนวาน พายหุ ิมะโหมกระหน่า ไม่มี ใครคาดคิดวา่ ดอกไมจ้ ะถูกฝังไปแทบท้งั สวนเช่นน้ี ซือถูจ่ิวเยผ่ า่ น มาเห็นต้งั แต่เชา้ ตรู่ จึงรีบสง่ั ใหค้ นมาโกยหิมะออกไป ทวา่ ต่อให้ ทาเช่นน้นั กย็ งั ยากจะฟ้ื นคนื ทาไดเ้ พียงมองสถานท่ีซ่ึงเคยสวยงาม กลบั รกร้างไปต่อหนา้ ต่อตา เจียงหลีค่อยๆ นง่ั ลง ยน่ื มือออกไปเกบ็ ดอกไมบ้ นพ้ืนข้ึนมา หน่ึงดอก บนกลีบดอกไมย้ งั มีเศษหิมะเกาะอยู่ มนั ถูกทบั จนดูไม่ เป็นรูปเป็นร่าง หลงเหลือใหเ้ ห็นเพยี งสีแดงท่ียงั คงงดงาม เจียงหลี หยบิ กลีบดอกไมม้ าวางไวใ้ นอุง้ มือ ก่อนจะเงยหนา้ มองซือถูจิ่วเย่ “พวกน้ี...ไม่มีทางรอดแลว้ หรือ” ซือถูจิ่วเยส่ ่ายหนา้ “สมุนไพรเหล่าน้ีลว้ นหายาก สภาพแวดลอ้ มท่ีเหมาะสมก็ ตอ้ งจดั เตรียมเป็นพเิ ศษ เดิมทีสภาพอากาศของเมืองเยย่ี นจิงกไ็ ม่

เหมาะสมกบั การเจริญเติบโตของพวกมนั นกั แต่เป็นเพราะหลายปี มาน้ีจีเหิงยอมทุ่มเงินมากมายเพ่อื สร้างสภาพแวดลอ้ มให้ ทวา่ ปี น้ี คงไม่รอดจริงๆ เมืองเยยี่ นจิงหนาวข้ึนทุกปี สมุนไพรเหล่าน้ีคงทน ไม่ไหว รากของมนั น่าจะขาดไปหมดแลว้ ” มีความเสียดายเจืออยู่ ในน้าเสียงของซือถูจิ่วเย่ แมห้ ลงั จากท่ีจีหมิงหนั ตาย สวนดอกไมแ้ ห่งน้ีกห็ มด ความหมาย ทวา่ สวนดอกไมก้ ท็ าใหก้ ารปรุงยาพษิ ของซือถูจิ่วเย่ สะดวกข้ึน อีกท้งั หากมองในแง่มุมอ่ืน สวนดอกไมก้ ช็ ่วยเติมสีสนั ใหก้ บั จวนกวั๋ กงไม่นอ้ ย ทาใหจ้ วนแห่งน้ีมีมนตเ์ สน่ห์จนใครหลาย คนอยากมาเห็นดว้ ยตา ทวา่ พายหุ ิมะที่พดั ผา่ นมาเม่ือคืน ราวกบั ปลุกใหน้ างตื่นข้นึ จากฝัน หลงเหลือไวเ้ พียงความจริงตรงหนา้ สาหรับคนช่างฝัน น่ีเป็นความจริงอนั โหดร้าย เจียงหลีพดู อะไรไม่ออก ราวกบั วา่ พอจีเหิงจากไป ความมี ชีวติ ชีวาของท่ีน่ีกค็ ่อยๆ เลือนรางจางลง ถึงแมค้ นตระกลู เยก่ บั พวก

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจะยา้ ยเขา้ มาส่งเสียงครึกคร้ืนกนั อยทู่ กุ เม่ือเช่ือวนั จนบรรยากาศคลา้ ยจะสดใส แต่ถึงกระน้นั กย็ งั รู้สึกเหมือนขาด อะไรไปอยดู่ ี ราวกบั จวนแห่งน้ีรับรู้ไดว้ า่ ผเู้ ป็นนายของมนั จะไม่มี วนั กลบั มาอีกแลว้ จึงคอ่ ยๆ ทรุดโทรมอยา่ งที่เห็น นางมองสภาพสวนดอกไมอ้ นั น่าอนาถ รู้สึกเพยี งวา่ นี่เป็นลาง ร้าย ก่อนจะลุกข้นึ ยนื กล่าว “ถา้ อยา่ งน้นั กฝ็ ังกลบดอกไมพ้ วกน้ี รอ ใหถ้ ึงฤดูใบไมผ้ ลิค่อยปลูกข้ึนมาใหม่” ซือถูจิ่วเยม่ องนางดว้ ยความต่ืนตระหนก “ปลูกใหม่รึ” “จีเหิงมีงานอดิเรกอยเู่ พียงสองอยา่ ง” เจียงหลีกล่าวชา้ ๆ “อยา่ งแรกกค็ ือชมดอกไม้ ส่วนอยา่ งที่สองกค็ ือชมละคร เขา มอบจวนกวั๋ กงใหข้ า้ ดูแล ถา้ ปล่อยใหท้ ่ีนี่รกร้าง จีเหิงซ่ึงเป็นคน

จุกจิกกลบั มาเห็นเขา้ จะตอ้ งไม่ชอบใจแน่ อีกอยา่ ง ปลูกใหจ้ วนมี สีสนั ข้ึนมากด็ ีเหมือนกนั ” ซือถูจ่ิวเยไ่ ดฟ้ ังกไ็ ม่กล่าวอะไรต่อ ตอนน้ีจวนกวั๋ กงเป็นของ เจียงหลี นางอยากทาอะไรกส็ ามารถทาไดอ้ ยแู่ ลว้ “แต่วา่ ...” ซือถูจิ่วเยช่ ้ีไปอีกดา้ น “ดอกไมเ้ หล่าน้ีลม้ ตาย แต่ ตน้ ไมต้ น้ น้นั ยงั อย”ู่ เจียงหลีมองตามมือของซือถจู ิ่วเยจ่ ึงเห็นวา่ ในสวนดอกไม้ แห่งน้ียงั มีพนั ธุ์ไมเ้ ลก็ ๆ ตน้ หน่ึงหยง่ั รากอยู่ นี่คือตน้ หลี คืนน้นั นาง ออกจากจวนตระกลู เจียงมายงั จวนกวั๋ กง ยนื มองจีเหิงปลูกกลา้ ไม้ ตน้ น้ี ก่อนจะอาสาช่วยเขาปลูกดว้ ยกนั

เจียงหลีเดินมาหยดุ อยขู่ า้ งตน้ ไมต้ น้ น้นั ลาตน้ ของมนั สูงข้ึน มาก จากกลา้ ไมก้ ่ิงกา้ นบอบบาง กแ็ ตกยอดเติบโตจนสูงโปร่ง หยง่ั รากตระหง่าน ไม่นานคงจะสูงข้ึนอีก พอถึงฤดูร้อน ใบและก่ิงกา้ น ของมนั อาจแตกแขนงจนกลายเป็นสีเขียวไปท้งั ตน้ พอถึงฤดูใบไม้ ผลิปี หนา้ กจ็ ะออกดอกสีขาวบานสะพร่ัง มนั จะค่อยๆ เติบใหญ่อยู่ ในจวนกว๋ั กง หยงั่ รากยนื ตน้ ต้งั แต่ตอนที่จีเหิงยงั มีชีวติ อยู่ และ ต่อไปตราบนานแสนนาน เจียงหลียน่ื มือออกไปลูบก่ิงกา้ นท่ีมีหิมะเกาะอยจู่ นเตม็ ทาให้ ตน้ ไมเ้ อนไปดา้ นขา้ งเลก็ นอ้ ย เจียงหลีปัดหิมะออก ราวกบั มนั ไดร้ ับอิสระ จึงดีดตวั สูงข้ึนอีกเลก็ นอ้ ย ในตอนน้นั มือของเจียงหลี พลนั ลูบคลาไปเจออะไรบางอยา่ งท่ีใหส้ มั ผสั ท้งั ส่วนนูนและส่วน เวา้ นางรู้สึกเหมือนวา่ มีใครเอาอะไรมาสลกั ไว้ จึงเพง่ มองดว้ ย ความสงสยั พอเห็นชดั เจน ดวงตากแ็ ดงก่าข้ึนมา น้าใสๆ เอ่อคลอ จนแทบจะหลงั่ ริน

ตวั อกั ษรน้นั คุน้ เคยนกั เป็นลายมือของจีเหิง เขาคงจะใชป้ ลาย กระบี่สลกั ไว้ ‘แควน้ เยยี่ นปี ที่ยส่ี ิบแปด เดือนสาม ฤดูใบไมผ้ ลิ ปลูกกบั หลี่เอ๋อ’ จากขอ้ ความน้ี นางรู้สึกราวกบั มองเห็นชายหนุ่มในอาภรณ์สี แดงคุกเขา่ อยกู่ บั พ้ืน กาลงั ใชป้ ลายกระบี่สลกั อกั ษรทีละตวั ดว้ ยสี หนา้ จริงจงั นยั นต์ าสีน้าตาลถูกแสงจนั ทร์ส่องกระทบ ริมฝีปาก แฝงรอยยมิ้ เป็นภาพท่ีงดงามยง่ิ นกั สาหรับเจียงหลีแลว้ ช่วงเวลาน้นั เป็นแคเ่ หตุการณ์เลก็ นอ้ ย เรื่องหน่ึงเท่าน้นั แต่เขากลบั ใหค้ วามใส่ใจถึงเพยี งน้ี ถึงกบั จารึกไว้ ราวกบั วา่ ในชวั่ ชีวติ ของเขา น่ีเป็นเหตุการณ์สาคญั ท่ีควรคา่ แก่การ จดจา

เหตุใด... เขาถึงทาเช่นน้ี เจียงหลีหนั หลงั กลบั น้าตาพลนั หลงั่ ริน น้าตาหยดซึมลงสู่ผนื ดิน กิ่งกา้ นของตน้ ไมข้ ยบั ไหวตามสายลมแผว่ พลิ้ว ใหค้ วามรู้สึก อ่อนโยนระคนสบั สน ในใจของนางกล้ากลืนฝืนทนอยา่ งบอกไม่ ถูก พยายามสงบอารมณ์อยนู่ านก่อนจะเดินออกไป เจียงหลีคิดวา่ น่ี อาจเป็นสิ่งของท่ีจีเหิงเกบ็ รักษาไวใ้ หน้ างเช่นกนั ตน้ ไมท้ ี่พวกเขา ช่วยกนั ปลูกข้ึนมาจะเป็นตวั แทนของจีเหิง คอยอยเู่ คียงขา้ งนางไป อีกนานหลายปี เจียงหลีเดินออกมาแลว้ ถึงไดเ้ ห็นบิดายนื รออยนู่ อกสวน เซวยี ฮว๋ายหยว่ นพนิ ิจพิจารณาสีหนา้ ของนาง คลา้ ยกบั มีถอ้ ยคาท่ี อยากเอ้ือนเอ่ย เจียงหลีอ้ึงงนั ก่อนจะถามวา่ “ท่านพอ่ เกิดเร่ือง อะไรข้ึนหรือเจา้ คะ” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นรีบโบกมือปัด “ไม่มีอะไร แค่มีเรื่องอยาก ปรึกษาเจา้ เท่าน้นั ”

“เชิญท่านพอ่ พดู มาเถิด” เจียงหลีกล่าว เซวยี ฮว๋ายหยว่ นดึงเจียงหลีใหน้ ง่ั ลงที่โตะ๊ หินขา้ งสวน “พอ่ คิดวา่ ปี ใหม่กผ็ า่ นพน้ ไปแลว้ ในเม่ือวนั ขา้ งหนา้ เจา้ เองกค็ งจะอยทู่ ่ี เมืองเยย่ี นจิงต่อ อยา่ งไรพวกเรากก็ ลบั ถงเซียงสกั คร้ัง จดั การเรื่อง บา้ นที่ถงเซียงใหเ้ รียบร้อย แลว้ ร่าลาใหช้ าวบา้ นรับรู้ วนั ขา้ งหนา้ จะ ไดไ้ ม่ตอ้ งกลบั ไปอีก เจา้ คิดวา่ ...” เขาพดู พลางประเมินมองสีหนา้ ของเจียงหลี หญิงสาวมิไดแ้ สดงอาการต่ืนตระหนก ก่อนหนา้ น้ีเซวยี ฮว๋าย หยว่ นกเ็ คยเกริ่นถึงความคิดน้ีใหน้ างฟังมาแลว้ เจียงหลีเองกเ็ ห็น ดว้ ยเช่นกนั ยงั คิดอยวู่ า่ เม่ือกลบั ไปถงเซียงแลว้ นางจะไปเยอื นชีจ๋า สกั คร้ัง อยา่ งไรเสีย หากเดินทางไปชีจ๋ากต็ อ้ งผา่ นถงเซียงอยแู่ ลว้ จึงรีบตอบรับ “ดีเหมือนกนั เจา้ คะ่ ”

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นถอนหายใจ ลงั เลอยคู่ รู่หน่ึงจึงเอ่ยปาก “หล่ีเอ๋อพอ่ รู้วา่ ในใจของเจา้ กาลงั คิดอะไร คาพดู ท่ีคนอื่นๆ เคย เกล้ียกล่อมเจา้ พอ่ จะไม่พดู ซ้า เจา้ ยอ่ มคิดไดด้ ว้ ยตวั เอง แต่เจา้ อยทู่ ี่ ไหนพอ่ กบั อาเจากจ็ ะไปท่ีนน่ั วนั ขา้ งหนา้ พวกเราท้งั ครอบครัวจะ ไม่แยกจากกนั อีก ไม่วา่ ในอนาคตเจา้ จะอยทู่ ่ีเมืองเยยี่ นจิงไปตลอด ชีวติ หรือยา้ ยไปแห่งหนตาบลใดพอ่ จะไมป่ ล่อยเจา้ ไวต้ ามลาพงั ดงั น้นั เจา้ คิดจะทาอะไรกจ็ งลงมือเถิด ไม่ตอ้ งสนใจสายตาหรือ คาพดู ของผใู้ ด พอ่ กบั อาเจาเขา้ ใจเสมอ” เจียงหลีพลนั หวั เราะ “ลูกทราบแลว้ ” “ถา้ เช่นน้นั พวกเราวางแผนกนั สกั หน่อยดีไหม ออกเดินทาง เม่ือไรดี” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นถาม “อยา่ มวั ชกั ชา้ พวกเรารีบไปรีบกลบั ดีกวา่ ”

“ท่านพอ่ ” เจียงหลีกล่าวตดั บทคาพดู ของเซวยี ฮว๋ายหยว่ น “ลูกกม็ ีเรื่องหน่ึงอยากปรึกษาท่านพอ่ เช่นกนั ” “มีอะไรรึ” “รอใหเ้ สร็จธุระท่ีถงเซียงแลว้ ลูกยงั ไม่อยากกลบั เมืองเยยี่ นจิงในทนั ที แต่จะไปท่ีชีจ๋าสกั คร้ัง” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นไดฟ้ ังกน็ ่ิงเงียบอยนู่ าน “ท่านพอ่ หากใหร้ ออยทู่ ี่เมืองเยย่ี นจิงตลอดไปกใ็ ช่วา่ ลูกจะทา ไม่ได้ เพียงแต่ลูกรู้สึกวา่ ยงั มีส่ิงท่ีสามารถทาได้ มีแต่ตอ้ งลงมือทา จนหมดหวงั ลูกถึงจะยอมถอดใจ ไม่เช่นน้นั ชวั่ ชีวติ ของลูกจะตอ้ ง จมอยกู่ บั ความผดิ หวงั เป็นคนควรอยอู่ ยา่ งมีกาลงั ใจ นี่เป็นสิ่งที่ ท่านสอนลูกกบั อาเจามิใช่หรือ”

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นหวั เราะก่อนจะทอดถอนใจ เขาส่ายหนา้ กล่าว “ก่อนหนา้ น้ีอาเจาบอกกบั พอ่ วา่ เจา้ จะตอ้ งไปชีจ๋าเขา้ สกั วนั ตอนแรกพอ่ กย็ งั ไม่อยากจะเชื่อ แตต่ อนน้ีดูๆ ไปแลว้ เจา้ ลูกคนน้นั เขา้ ใจเจา้ ไดด้ ียง่ิ นกั หล่ีเอ๋อพอ่ บอกแลว้ วา่ เจา้ อยากทาอะไรกจ็ ะไม่ ขดั ขวาง พอ่ กบั อาเจาจะตอ้ งไปกบั เจา้ ดว้ ย” “แต่สุขภาพของพวกท่าน...”

บทที่ 394 จะเดนิ ทางไปไหนรึ “สุขภาพของพวกเราอ่อนแอ หรือวา่ ผหู้ ญิงบอบบางอยา่ งเจา้ จะแขง็ แรงกวา่ กนั เล่า? ตกลงตามน้ี หลี่เอ๋อ... จีเหิงเป็นแรงใจของ เจา้ ส่วนเจา้ กเ็ ป็นแรงใจของพอ่ พอ่ เคยสูญเสียเจา้ ไปแลว้ คร้ังหน่ึง ไม่อยากพรากจากกนั อีกเป็นคร้ังที่สอง” เจียงหลีมองเห็นความเอน็ ดูในสายตาของเซวยี ฮว๋ายหยว่ นได้ อยา่ งชดั เจน ฉบั พลนั นางกร็ ู้สึกวา่ ตนเองเห็นแก่ตวั นกั นบั แต่จีเหิง เกิดเร่ือง นางกจ็ มปลกั อยกู่ บั ความทุกขใ์ จ จนลืมไปแลว้ วา่ สภาพ เช่นน้ีของตน ทาใหค้ นในครอบครัวร้อนรนเพยี งใด คร้ังก่อนบิดารู้ วา่ นางตายจากไป เขายอ่ มไม่อาจจะรับความเจบ็ ปวดแบบน้นั ได้ เป็ นคร้ ังที่สอง เจียงหลีพยกั หนา้ รับ “เจา้ ค่ะท่านพอ่ พวกเราใหท้ หารอารักขา ติดตามไปมากหน่อย แลว้ เดินทางไปชีจ๋าดว้ ยกนั ”

ไดฟ้ ัง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจึงวางใจลงได้ หลงั จากน้นั ท้งั สองก็ พดู คุยกนั ถึงเรื่องการเดินทาง วา่ จะตอ้ งเตรียมการอะไรไปบา้ ง เยห่ มิงอว้เี ดินมาจากอีกดา้ น พอไดฟ้ ังกต็ กตะลึง “พวกเจา้ คุยอะไร กนั จะเดินทางไปไหนรึ” เจียงหลีพลนั หนั หนา้ มอง เยห่ มิงอว้แี บกดาบเล่มใหญข่ องเขา เดินเขา้ มา ดูเหมือนเพิ่งกลบั มาจากขา้ งนอกพอดี เจียงหลีรีบตอบวา่ “พวกเราคิดจะกลบั ถงเซียงสกั คร้ังเจา้ ค่ะ” “กลบั ถงเซียง” เยห่ มิงอว้มี องเซวยี ฮว๋ายหยว่ น “ทาไมรึ อาจารยเ์ ซวยี อยากกลบั บา้ นเดิมหรือ” “หาไดเ้ ป็นเช่นน้นั ” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นอธิบาย “คร้ังน้ีกลบั ถง เซียงกเ็ พื่อจดั การธุระเก่ียวกบั บา้ นหลงั เก่าที่ถงเซียง แลว้ บอกลา พวกชาวบา้ นใหเ้ รียบร้อย หลงั จากน้นั กจ็ ะไม่กลบั ไปที่นนั่ อีก แต่ จะอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงเป็นเพื่อนหลี่เอ๋อ”

“แบบน้ีนี่เอง” เยห่ มิงอว้กี ล่าวตามตรง “ถา้ อยา่ งน้นั พวกเราก็ ไปดว้ ยกนั เสียเลย ขา้ เองกอ็ ยากกลบั เซียงหยางสกั คร้ังเหมือนกนั ” ตอนน้ีถึงคราวเจียงหลีเป็นฝ่ ายตื่นตระหนก หญิงสาวพลนั เอ่ย ถาม “ท่านลุงอยากกลบั เซียงหยางหรือ” “ใช่แลว้ เม่ือคนื ไดร้ ับจดหมายจากพใี่ หญ่ บอกวา่ ตอนน้ี ผา้ ลายเกลียวคลื่นขายดีมาก หนา้ ที่การงานของซ่ือเจ๋ียในแวดวง ราชการกไ็ ปไดส้ วย ท่านแม่อยากจะมาเยยี่ มเขาแต่กท็ าไมไ่ ด้ จะให้ แยกกนั อยสู่ องที่ตลอดไปกค็ งไม่ดีนกั เมื่อหลายปี ก่อน ตระกลู เยก่ ็ เคยอาศยั อยใู่ นเมืองเยย่ี นจิง ตอนน้ีจึงอยากยา้ ยจากเซียงหยาง กลบั มาอยเู่ มืองเยยี่ นจิงอีกคร้ัง ขา้ กลบั ไปคราวน้ีกเ็ พือ่ จะรับท่าน แม่และคนอื่นๆ มาอยทู่ ี่นี่”เยห่ มิงอว้หี วั เราะร่วน “หลีเอ๋อ รอให้ พวกพี่ๆ นอ้ งๆ มาถึง เจา้ กไ็ ม่ตอ้ งอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงอยา่ งหงอย เหงาอีกแลว้ ไม่แน่วา่ เรื่องในร้านรวงของตระกลู เย่ อาจยงั ตอ้ งให้ เจา้ ช่วยเหลืออีกมาก”

นี่เป็นส่ิงท่ีอยนู่ อกเหนือความคาดหมายของเจียงหลี แต่นางก็ ดีใจนกั นางไมไ่ ดพ้ บกบั พวกฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยม่ านานมากแลว้ “แบบ น้นั กว็ เิ ศษยงิ่ ” “ดงั น้นั พวกเจา้ จะออกเดินทางเม่ือไรคอ่ ยบอกขา้ กแ็ ลว้ กนั ” เยห่ มิงอว้กี ล่าว “มีขา้ ไปดว้ ยท้งั คน โจรผรู้ ้ายรายทางเป็นตอ้ งหนี กระเจิงหมดแน่ ปลอดภยั หายห่วง พวกเราเดินทางกนั อยา่ งราบรื่น รับรองวา่ จะตอ้ งไปถึงท่ีหมายรวดเร็วกวา่ ท่ีเจา้ คิดไว”้ เจียงหลีกบั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นมองตากนั ก่อนที่เจียงหลีจะรีบ เอ่ยวา่ “ถา้ เช่นน้นั ตอ้ งขอเชิญท่านลุงออกเดินทางไปพร้อมกบั พวก เราเสียแลว้ ” “ยอ่ มได”้ เยห่ มิงอว้รี ับคาอยา่ งรวดเร็ว

นบั แต่เจียงหลีไดก้ ลบั มามีชีวติ ใหม่ น่ีเป็นคร้ังท่ีสองท่ีได้ เดินทางจากเมืองเยยี่ นจิงไปถงเซียง คราวท่ีแลว้ ขา้ งกายนางไม่มีผใู้ ด ทวา่ ตอนน้ีมีเซวยี เจากบั เซ วยี ฮว๋ายหยว่ นเพม่ิ ข้ึนมา เหมือนเป็นความเมตตาจากสวรรค์ แต่ สวรรคก์ ลบั ไม่ยอมมอบชีวติ ท่ีสมบรู ณ์ให้ จึงพรากของรักไปจาก นาง เจียงหลีออกเดินทางในอีกสิบวนั ใหห้ ลงั นบั จากวนั ข้ึนปี ใหม่ เมืองเยย่ี นจิงไม่มีใครรู้ล่วงหนา้ ส่วนจวนกวั๋ กงกใ็ หค้ นดูแลเป็น การชวั่ คราว จา้ วเคอกบั เหวนิ จ้ีติดตามนางมาดว้ ย ซือถูจิ่วเยเ่ องก็ เช่นกนั อีกฝ่ ายบอกวา่ อยากลองเสาะหาสมุนไพรแปลกๆ ระหวา่ ง ทาง ตลอดทางเป็นเช่นท่ีเยห่ มิงอว้ใี หส้ ญั ญาไว้ ไม่มีโจรผรู้ ้ายใดๆ แผว้ พาน อาจเป็นเพราะพวกเขามีคนร่วมทางมาเป็นจานวนมาก

อีกท้งั หน่วยกา้ นของทหารอารักขากด็ ูดุดนั หากมีโจรผรู้ ้ายจริงกค็ ง หลีกหนีกนั ไปนานแลว้ กล่าวโดยสรุปกค็ อื เดินทางมาถึงเมืองเซียงหยางอยา่ ง ปลอดภยั ไร้กงั วล คนท้งั หลายแวะมาที่เมืองเซียงหยางเป็นอนั ดบั แรก เพือ่ พบ กบั คนตระกลู เยท่ ่ีเมืองเซียงหยาง คร้ันฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยไ่ ดฟ้ ังเรื่องท่ี เกิดข้ึนกบั เจียงหลีกจ็ บั มือนางไว้ น้าตาพลนั ร่วงหล่นดว้ ยความเห็น ใจสงสาร เจียงหลีอายยุ งั นอ้ ย วนั ขา้ งหนา้ กลบั ไม่อาจไดแ้ ต่งงาน อีกแลว้ อยา่ งไรกร็ ู้สึกวา่ โชคชะตาช่างอาภพั คนอ่ืนๆ ในตระกลู เย่ กร็ ู้สึกเศร้าใจแทนเจียงหลีเช่นกนั เยเ่ จียเอ๋อยง่ิ รู้สึกเจบ็ ช้าแทนเจียง หลีท่ีสามีในอนาคตตอ้ งมาตายกลางสนามรบ ดว้ ยสาเหตุน้ี คน ตระกลู เยจ่ ึงปฏิบตั ิต่อนางอยา่ งดี ดว้ ยหวงั วา่ ช่วงท่ีเจียงหลีอยใู่ น เมืองเซียงหยางน้ี จะผอ่ นคลายสบายใจข้ึนมาบา้ ง เผอ่ื จะลืมเร่ือง ทุกขโ์ ศกเหล่าน้นั ไปชวั่ คราว

เน่ืองดว้ ยสุขภาพของฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยไ่ ม่แขง็ แรงนกั ตระกลู เย่ จึงตอ้ งรอใหอ้ ากาศอบอุ่นข้ึนกวา่ น้ีถึงจะออกเดินทางได้ ใน ขณะเดียวกนั กต็ อ้ งการเวลาจดั การกบั ร้านรวงและบา้ นในเมือง เซียงหยางใหเ้ รียบร้อย คร้ังน้ีตระกลู เยต่ ้งั ใจจะยา้ ยบา้ นไปอยทู่ ่ี เมืองเยย่ี นจิง โดยไม่กลบั มาเซียงหยางอีก เจียงหลีจึงอยทู่ ่ีบา้ นตระกลู เยก่ ่อนชวั่ คราว ผา่ นไปอีกสิบกวา่ วนั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกบั เซวยี เจากเ็ ตรียมเดินทางกลบั ถงเซียง เจียงหลีจึงหาโอกาสบอกกล่าวฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยว่ า่ “หลานอยากไปถง เซียงอีกคร้ัง คราวท่ีแลว้ มวั แต่จดั การเร่ืองของฝงอว้ถี าง ทาใหไ้ ม่มี เวลาเที่ยวชมถงเซียงอยา่ งจริงจงั ” ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ากลวั วา่ เจียงหลีจะคิดฟ้งุ ซ่าน เวลาน้ีขอเพยี งแค่ นางพอใจ อยากทาอะไรกไ็ ดท้ ้งั น้นั ผอู้ าวโุ สจึงเอ่ยปากอนุญาต โดยเร็ว เพยี งแต่นางกงั วลวา่ เจียงหลีเป็นลูกผหู้ ญิงตวั คนเดียว ติดตามไปเพียงลาพงั จะเบ่ือเอาได้ จึงสง่ั ใหเ้ ยเ่ จียเอ๋อกบั เยห่ ยฟู งติด

ตามไปดว้ ย คนท้งั หมดพร้อมท้งั พวกของเซวยี ฮว๋ายหยว่ นและซือ ถูจ่ิวเยจ่ ึงเดินทางกลบั ถงเซียงไปพร้อมกนั ถงเซียงยงั คงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน หลงั จากฝงอว้ถี างหมด อานาจไป กม็ ีนายอาเภอคนใหม่เขา้ มาแทนท่ี นายอาเภอคนน้ีอายุ ไม่ถึงสามสิบปี ยงั หนุ่มแน่นและดูมีความสามารถ ไดม้ ีโอกาส พพิ ากษาคดีสาคญั ๆ ของถงเซียงไวม้ ากมาย ทุกคนต่างพอใจในตวั นายอาเภอคนน้ีเป็นอยา่ งมาก พอพวกชาวบา้ นไดย้ นิ วา่ เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกลบั มา กพ็ ากนั แห่ แหนมารออยทู่ ่ีประตูบา้ นตระกลู เซวยี ยงั นาไข่ไก่และอาหาร มากมายติดไมต้ ิดมือมาตอ้ นรับ ตอนท่ีเจียงหลีช่วยเซวยี ฮว๋ายหยว่ นออกมาจากเง้ือมมือของ ฝงอว้ถี าง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกไ็ ดก้ ลายเป็นคนสติวปิ ลาสไป แลว้ พวกชาวบา้ นต่างรู้เร่ืองน้ีและรู้สึกเสียดายนกั คร้ันตอนน้ี

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นหายเป็นปกติและมายนื อยตู่ รงหนา้ ท้งั ยงั พดู จา ฉะฉาน นอกจากใบหนา้ ท่ีดูแก่ชราลงไปกวา่ เม่ือก่อน อยา่ งอ่ืนกด็ ู เหมือนเดิมไม่มีผดิ พวกชาวบา้ นจึงรู้สึกซาบซ้ึงในความเมตตาจาก สวรรค์ คนขายเน้ือแซ่จางพลนั เอย่ ปาก “ขา้ รู้อยแู่ ลว้ วา่ ผอู้ าวโุ สเซ วยี จะตอ้ งหายดี บนโลกน้ียงั มีคนดีท่ีไดร้ ับส่ิงดีๆ ตอบแทนอย”ู่ พวกชาวบา้ นพากนั หวั เราะเฮฮา ชาวบา้ นเหลา่ น้นั เมื่อเห็น เจียงหลีอีกคร้ัง ต่างคุกเข่าโขกศีรษะเพอื่ เป็นการขอบคุณ ตอนน้นั หากไม่ใช่เพราะนางพาพวกเขาเขา้ เมืองเยยี่ นจิงเพื่อตีกลองร้อง ทุกข์ เอาผดิ ฝงอว้ถี าง ขนุ นางชวั่ คนน้นั กค็ งยงั สร้างเร่ืองเดือดร้อน อยใู่ นถงเซียงต่อไป ส่วนพวกเขากไ็ ม่รู้วา่ จะตอ้ งทรมานไปถึง เมื่อไร เจียงหลีไหนเลยจะกลา้ รับการคุกเขา่ จากพวกเขาเช่นน้นั หญิง สาวรีบเบ่ียงกายหลบ แลว้ พยงุ ชาวบา้ นใหล้ ุกข้ึนมา ก่อนจะกล่าว

เพียงวา่ ไม่เป็นไร คนเหล่าน้นั เห็นเซวยี เจาที่นง่ั อยบู่ นเกา้ อ้ีเขน็ ต่าง กเ็ สียใจแทนเขา ส่งพวกชาวบา้ นท่ีมาตอ้ นรับอยา่ งเป็นกนั เองกลบั ไปจนหมด พวกเขากป็ ัดกวาดเช็ดถูเรือนใหส้ ะอาดเพอื่ พกั อาศยั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นออกปากกบั เยเ่ จียเอ๋อ “บา้ นเก่าและโทรมไป หน่อย ขอแมน่ างเยอ่ ยา่ ถือสา” “ไม่เป็นไรหรอกท่านลุงเซวยี ” เยเ่ จียเอ๋อหวั เราะพลางกล่าว “ตระกลู เซวยี อยทู่ ่ีถงเซียง ไดร้ ับความนบั ถือมาก” เซวยี ฮว๋ายหยว่ นไดแ้ ต่หวั เราะโดยไม่กล่าวอะไร กค็ งจะเป็น เช่นน้นั การกลบั มาคราวน้ีเตม็ ไปดว้ ยความรู้สึกมากมาย ที่หอ้ งวาง ป้ายบรรพชนตระกลู เซวยี ป้ายชื่อของเซวยี ฮูหยนิ มีฝ่ นุ จบั ตวั หนา

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเรียกใหเ้ จียงหลีเขา้ มาจุดธูปใหก้ บั เซวยี ฮูหยนิ พลางบอกกล่าวกนั อยคู่ รู่หน่ึง ตกกลางคืน เจียงหลีกเ็ ขา้ ไปพานกั อยใู่ นเรือนหลงั เดิมของตน เม่ือคร้ังท่ีนางยงั ไม่ไดแ้ ต่งงาน นางนอนอยบู่ นเตียงหลงั เก่า ตอน น้นั ฝงอว้ถี างปิ ดบา้ นตระกลู เซวยี ไปแลว้ แต่เน่ืองจากบา้ น ตระกลู เซวยี คอ่ นขา้ งอตั คดั ขา้ วของในบา้ นจึงไม่คอ่ ยมีราคาคา่ งวด ใดๆ ดงั น้นั ของใชใ้ นบา้ นจึงไม่มีใครแตะตอ้ ง เจียงหลีนงั่ อยบู่ น เตียงดว้ ยความรู้สึกท่ีไมอ่ าจทาใหส้ งบลงได้ ท้งั หมดลว้ นเป็นเพียง ภาพฝันของนาง หรือวา่ เป็นเพราะคนดูละครไมท่ นั ระวงั จนพลาด พล้งั กลายเป็นนกั แสดงเสียเอง ถึงข้นั แยกไมอ่ อกวา่ เป็นฉากใน ละครหรือความจริงกนั แน่

ทวา่ ทา้ ยท่ีสุด วนั เวลากค็ อ่ ยๆ ผา่ นไปเช่นน้ี เจียงหลีลูบจ้ีรูป ผเี ส้ือท่ีลาคอ พลนั รู้สึกอบอุ่นใจ คลา้ ยกบั โลหิตท่ีกาลงั ไหลเวยี น สีสนั อนั โดดเด่น ทาใหค้ วามทรงจาของนางไม่มีทางลบเลือน หญิงสาวหลบั ตาลง ถือเสียวา่ ... พาจีเหิงกลบั มาเยอื นบา้ นเกิดดว้ ยกแ็ ลว้ กนั

บทที่ 395 เกดิ อะไรขนึ้ อย่างน้ันหรือ วนั ท่ีหน่ึงเดือนสี่ ตรงกบั เทศกาลโคมไฟในฤดูใบไมผ้ ลิ ถงเซียงมีแม่น้าทอดยาวสายหน่ึง พอถึงวนั เทศกาลโคมไฟใน ฤดูใบไมผ้ ลิทีไร ผหู้ ญิงส่วนใหญก่ ม็ กั จะมาลอยกระทงทามือกนั ที่ ริมแม่น้า ในกระทงจะมีเทียนไขปักอยู่ มองจากท่ีไกลๆ จึงเห็นวา่ มี กระทงลอยอยเู่ ตม็ ผวิ น้า แสงเทียนส่องกระทบกระแสธารเห็นเป็น ระลอกคล่ืน ราวกบั ถ้าพญามงั กร ตกกลางคืน คนหนุ่มคนสาวลว้ นอยากออกมาเที่ยวชม เทศกาลโคมไฟท่ีแสนครึกคร้ืน แขง้ ขาของเซวยี ฮว๋ายหยว่ นไม่คอ่ ย มีแรง จึงไม่ไดอ้ อกมาเที่ยวดว้ ยกนั ปลอ่ ยใหท้ หารตามอารักขาคน อื่นๆออกจากบา้ นไป

นอกจากเซวยี เจากบั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นแลว้ คนที่เหลือต่างเคย เห็นบรรยากาศเช่นน้ีเป็นคร้ังแรก ถงเซียงไม่เจริญเท่ากบั เมืองเยย่ี นจิง แต่ใหค้ วามสาคญั กบั ประเพณีพ้นื บา้ น คงเป็นเพราะวา่ เทศกาลโคมไฟในฤดูใบไมผ้ ลิน้ีมีความสาคญั มากสาหรับพวกเขา บรรยากาศจึงครึกคร้ืนรื่นเริงเหมือนกบั งานวดั ในเมืองหลวง บน ทอ้ งถนนมีผคู้ นออกมาเดินเท่ียวกนั อยา่ งเนืองแน่น ยงั มีคุณหนู คุณชาย และหนุ่มสาวชาวบา้ นธรรมดาๆ อีกท้งั เดก็ เลก็ ๆ ที่ชอบเล่น ซุกซน บนทอ้ งถนนมีคนสวมหนา้ กากอยไู่ มน่ อ้ ย มีท้งั หนา้ กากท่ี วาดเป็นรูปใบหนา้ ของเทพเจา้ หลากหลายสีสนั มองไปแลว้ ให้ ความรู้สึกคลา้ ยกบั กาลงั ชมการแสดง ท่ีเป็นเช่นน้ีกเ็ พราะชาว ถงเซียงเชื่อกนั วา่ เทศกาลโคมไฟเช่นน้ีเทพเซียนบนสวรรคจ์ ะลง มาเล่นสนุกบนผนื โลก เทพเซียนไปถึงแห่งหนตาบลใด ท่ีนน่ั กจ็ ะ ไดร้ ับความคุม้ ครองใหม้ ีฝนตกตอ้ งตามฤดูกาล มีผลผลิตงอกงาม ใหเ้ กบ็ เกี่ยว ดงั น้นั ชาวถงเซียงจึงเคยชินกบั การสวมหนา้ กากเทพ เซียนออกมาเที่ยวเล่นในเทศกาลโคมไฟ

ซือถูจิ่วเยซ่ ้ือหนา้ กากรูปเทวดาหนา้ ดา ส่วนเยเ่ จียเอ๋อซ้ือรูป พระโพธิสตั วท์ ่ียมิ้ จนตาปิ ดเหลือแคแ่ ถบเดียว หนา้ กากท่ีเยห่ ยฟู ง สวมน้นั เป็นใบหนา้ ที่กาลงั โกรธจนตาถลน ดูน่ากลวั นกั เซวยี เจา กบั เจียงหลีซ้ือหนา้ กากรูปเซียนนอ้ ยคู่หน่ึง ทุกหนแห่งเตม็ ไปดว้ ยโคมไฟ มีเสียงคนโห่ร้องกนั อยา่ ง สนุกสนาน ช่างป้ันตุก๊ ตามีใหเ้ ห็นอยทู่ วั่ ไป ยงั มีคนเอาผลไมเ้ คลือบ น้าตาลมายดั ใส่มือซือถูจิ่วเย่ นอกจากน้ีกม็ ีนกั กายกรรมและช่าง เป่ าน้าตาลใหเ้ ป็นขนมรูปร่างแปลกตา เทศกาลร่ืนเริงของถงเซีย งแตกต่างจากเมืองหลวงอยา่ งสิ้นเชิง ดูแลว้ ครึกคร้ืนกวา่ มาก ราว กบั สวรรคบ์ นดินท่ีถูกจารึกไวใ้ นหนงั สือประวตั ิศาสตร์ มองไป ทางไหนกม็ ีแต่ความสุข เป็นคร้ังแรกที่ซือถูจ่ิวเยไ่ ดม้ าเยอื นถงเซียง บนสีหนา้ จึงมีแต่ ความต่ืนตาตื่นใจ เซวยี เจาอธิบายใหน้ างฟังเกี่ยวกบั เร่ืองต่างๆ พวก เขาสองคนถูกทิ้งห่างไวด้ า้ นหลงั อยา่ งไม่รู้ตวั เจียงหลีเห็นเช่นน้นั ก็

ไม่เร่งร้อน ปล่อยใหช้ ายหญิงท้งั สองอยดู่ ว้ ยกนั ตามลาพงั บา้ งกด็ ี เหมือนกนั ไม่บ่อยนกั ที่ซือถูจิ่วเยจ่ ะไดผ้ อ่ นคลายเช่นน้ี เมื่อเจียง หลีหนั กลบั ไปมองอีกคร้ัง ยงั ไดเ้ ห็นรอยยมิ้ ที่ปรากฏอยบู่ นใบหนา้ ของซือถูจ่ิวเย่ นางดูมีความสุขมาก เจียงหลีเองกด็ ีใจแทนนางเช่นกนั ในเวลาน้ีเยเ่ จียเอ๋อกบั เย่ หยฟู งหยดุ ฝีเทา้ อยตู่ รงหนา้ นกั กายกรรม นกั กายกรรมคนน้นั ใชม้ ือ หน่ึงถือถาดกองพะเนิน บนศีรษะยงั มีถาดซอ้ นกนั เสียจนสูงลิบ แต่ ทาอยา่ งไรกไ็ ม่หล่นลงมา ในกลุ่มคนมีเสียงโห่ฮาข้ึนเป็นพกั ๆ พวก เยเ่ จียเอ๋อยนื ดูอยา่ งเพลิดเพลิน ส่วนเจียงหลีกร็ ออยา่ งใจเยน็ อยอู่ ีก ดา้ น ขณะน้นั เจียงหลีกห็ นั มองไปยงั ตาแหน่งหน่ึงโดยบงั เอิญ สายตาพลนั หยดุ ชะงกั อยกู่ บั ท่ี ดูเหมือนนางจะเห็นเงาร่างอนั แสน คุน้ เคยอยใู่ นฝงู ชน เป็นสีแดงท่ีโดดเด่นสะดุดตา ทาใหส้ ีสนั อนั

ฉูดฉาดของบรรยากาศอนั ครึกคร้ืนตอ้ งหม่นหมอง หวั ใจของเจียง หลีกระตุกอยา่ งแรง ร่างกายวอ่ งไวกวา่ ความคิด นางออกวง่ิ โดยไม่ รู้ตวั ดว้ ยอยากจะดูใหช้ ดั ๆ วา่ แทจ้ ริงแลว้ คนผนู้ ้นั เป็นใครกนั แน่ รอบกายคลาคล่าไปดว้ ยฝงู ชน เจียงหลีเบียดเสียดกบั ผคู้ นมากมาย นางขอโทษขอโพยตลอดทางพลางคน้ หาต่อไป ทวา่ ทาอยา่ งไรก็ หาไม่พบ ดูเหมือนนางจะตาฝาดไปเอง หรือวา่ น่ีเป็นภาพใน จินตนาการที่สมจริงอยา่ งเหลือเช่ือ เจียงหลีไล่ตามคนชุดสีแดงที่ อยดู่ า้ นหนา้ เขายงั คงสวมหนา้ กาก ไดเ้ ห็นเช่นน้นั รอยยมิ้ ของนางก็ พลนั แขง็ กระดา้ ง เป็นชายแปลกหนา้ คนหน่ึง เขามองนางอยา่ ง สงสยั เจียงหลีกลืนน้าลาย แลว้ กล่าววา่ “ขอโทษ ขา้ จาคนผดิ ไป” เดิมทีชายผนู้ ้นั คงอยากจะต่อวา่ สกั หน่อย แตพ่ อเห็นนยั นต์ าท่ี แดงก่ากน็ ึกวา่ นางรู้สึกหวาดกลวั จึงรีบเอ่ยปลอบ “ไม่เป็นไร ไม่ เป็นไร จาคนผดิ กไ็ ม่เห็นตอ้ งร้องไหเ้ ลยนี่นา” จบคากเ็ ดินจากไป

เจียงหลียงั คงยนื อยกู่ บั ท่ี มีผคู้ นมากมายเดินผา่ นไปมา นางยนื อยทู่ ่ามกลางฝงู ชนท่ีเบียดเสียดยดั เยยี ด อยากตามหาคนในอาภรณ์ สีแดงผนู้ ้นั อีกคร้ัง แต่นอกจากโคมไฟท่ีไหวเอน นางกม็ องไม่เห็น อะไรท้งั น้นั ผคู้ นที่เดินขวกั ไขวล่ ว้ นสวมหนา้ กากนานาชนิด ทวา่ ภายใตห้ นา้ กากเหล่าน้นั กลบั ไม่มีใบหนา้ ท่ีนางอยากเห็น นางทาจีเหิงหายไป ต่อใหท้ าอยา่ งไรกห็ าไม่พบ สองฟากฝ่ังถนนของเมืองถงเซียงมีตน้ ทอ้ เรียงรายอยตู่ ลอด แนว บรรยากาศของฤดูใบไมผ้ ลิในปี น้ีคึกคกั เป็นพเิ ศษ ดอกไม้ นานาพนั ธุบ์ านสะพร่ัง เดิมทีกเ็ ป็นสีสนั งดงามท่ีพบเห็นไดย้ าก เมื่อ มาอยทู่ ่ามกลางความครึกคร้ืนเหล่าน้ี กย็ งิ่ ทาใหเ้ จียงหลีรู้สึก อา้ งวา้ งโศกเศร้า นางมองหารอบแลว้ รอบเล่า จนรู้สึกราวกบั เห็นภาพเดิมซ้าๆ ในท่ีสุดนางกเ็ หน่ือยลา้ จนตอ้ งหยดุ อยกู่ บั ท่ี

เพราะนางเดินออกมาดว้ ยความรีบร้อน ตอนน้ีจึงไม่เห็นแม้ เงาของเยเ่ จียเอ๋อกบั เยห่ ยฟู ง นางไม่ไดบ้ อกกล่าวสองพน่ี อ้ งคู่น้ี เอาไว้ พอยอ้ นกลบั ไปกไ็ ม่เห็นใครเสียแลว้ สายลมในเดือนส่ีใหค้ วามรู้สึกอบอุ่นยามพดั ผา่ นมาปะทะ ใบหนา้ เจียงหลีคอ่ ยๆ เดินไปตามชายฝ่ังแม่น้า ท่ีริมแม่น้ามีหญิง สาวมากมายกาลงั ลอยกระทง ผวิ น้าถูกแสงไฟสะทอ้ นจนสวา่ ง ไสว เหล่าคู่รักใชร้ ะลอกคลื่นส่งต่อความคะนึงหา บา้ งกร็ ้องเพลง เตน้ รา เจียงหลีคอ่ ยๆ เย้อื งยา่ งรู้สึกเหมือนไดย้ อ้ นกลบั ไปในคืนฤดู ใบไมผ้ ลิที่น่าหลงใหลเม่ือหลายปี ก่อน จีเหิงกเ็ ป็นเช่นน้ี ค่อยๆ เดิน อยา่ งเช่ืองชา้ ความคึกคกั รอบกายลว้ นไม่เก่ียวขอ้ งกบั ตวั เขา ราว กบั คนแปลกหนา้ ท่ีล่วงล้าเขา้ มาในดินแดนแห่งน้ี บางคนมองเจียงหลีดว้ ยความอยากรู้ สาวงามที่สีหนา้ เตม็ ไป ดว้ ยความหวาดกลวั ไม่รู้วา่ นางกาลงั คิดอะไรอยู่ ถึงไดก้ า้ วเดิน อยา่ งเช่ืองชา้ ราวกบั วา่ ชีวติ น้ีผา่ นไปอยา่ งอืดอาดนกั

แสงโคมไฟคลา้ ยดง่ั ไม่มีวนั มอดดบั เจียงหลีออกเดินอยนู่ าน จนสุดทางเดินริมแม่น้า ขณะน้นั พลนั ไดย้ นิ เสียงของเยเ่ จียเอ๋อ “ญาติผนู้ อ้ ง” เจียงหลีหนั หนา้ มอง เยเ่ จียเอ๋อวง่ิ กระหืดกระหอบเขา้ มาควา้ มือของเจียงหลีไว้ “ญาติผนู้ อ้ ง เจา้ ไปไหนมา ขา้ ตามหาแทบแย่ นึก วา่ เจา้ หายตวั ไป จนเกือบจะแจง้ ทางการอยแู่ ลว้ ” “ขา้ ไม่เป็นไร” เจียงหลีฝืนยมิ้ ใหก้ บั นาง คร้ันไม่เห็นเงาของ เยห่ ยฟู งจึงเอ่ยถาม “หยฟู งเล่า” ไดย้ นิ เช่นน้นั สีหนา้ ของเยเ่ จียเอ๋อกพ็ ลนั ยา่ แย่ เจียงหลีรีบ ซกั ไซ้ “เกิดอะไรข้ึนอยา่ งน้นั หรือ”

“ตอนแรกขา้ กบั หยฟู งไม่รู้วา่ เจา้ หายตวั ไป ดว้ ยเขา้ ใจวา่ เจา้ คง ยนื รอพวกของคุณชายเซวยี ดา้ นหนา้ มีเวทีละครต้งั อยไู่ ม่ไกล หยฟู งไม่เคยเห็นคนที่แสดงไดด้ ีเช่นน้ีมาก่อน แตด่ า้ นล่างเวทีมีคน จบั จองอยู่ ไม่รู้วา่ เป็นคุณชายผรู้ ่ารวยจากบา้ นไหน ถึงไดเ้ หมาที่นง่ั หนา้ เวทีจนมีเขานงั่ ชมแต่เพยี งผเู้ ดียว หยฟู งเป็นเดก็ หนุ่มใจร้อน เผลอไปทะเลาะกบั คุณชายท่านน้นั เขา้ ดว้ ยความววู่ าม จนกระทง่ั คุณชายเซวยี มาถึงกเ็ ขา้ ไปหา้ ม ตอนน้ีไม่รู้วา่ ไดเ้ ร่ืองอยา่ งไร” เจียงหลีขมวดคิว้ มุ่น “ทาไมถึงกลายเป็นแบบน้ีไปได”้ “ขา้ อยากเขา้ ไปหา้ ม แต่กท็ าอะไรไม่ได”้ เยเ่ จียเอ๋อเอ่ยดว้ ยสี หนา้ ร้อนรน “พ่สี าวอยา่ กงั วลไปเลย พาขา้ ไปดูหน่อยสิวา่ มนั เร่ืองอะไรกนั แน่ ในเมื่อมีอาเจาอยดู่ ว้ ย คิดวา่ คงไม่ปลอ่ ยใหเ้ กิดอะไรข้ึนกบั หยฟู งแน่”เจียงหลีพยายามปลอบโยน นางรู้จกั ชาวบา้ นในถงเซียง

เป็น อยา่ งดี หากมิใช่คนต่างถ่ิน คิดวา่ น่าจะไกล่เกล่ียได้ คงเป็นการ เขา้ ใจผดิ กนั เสียมากกวา่ เยเ่ จียเอ๋อพยกั หนา้ รับ “ขา้ จะพาเจา้ ไป” ท้งั สองรีบวง่ิ ไปยงั บริเวณที่เยเ่ จียเอ๋อเอ่ยถึง ช้นั ลา่ งของหอบวั เขียวบนถนนฝั่งตะวนั ออก ไดย้ นิ เสียงร้องเพลงละครดงั แวว่ มาดู เหมือนวา่ กาลงั เปิ ดการแสดงเร่ือง ‘ศาลาโบตน๋ั ’ “เสียงนกปลุกจากฝัน วนุ่ วายไปทว่ั หวั ระแหง แมอ้ ยใู่ นหอ้ งก็ ยงั คงมองเห็น ควนั ธูปลอยเอื่อย ราวเส้นดา้ ยโบกสะบดั ฤดูใบไม้ ผลิปี น้ีจะเหมือนปี ก่อนๆ หรือไม่” เสียงขบั ขานของนกั แสดงหญิงดงั มาแต่ไกล เพียงชว่ั ครู่แสง ตะวนั ยามฤดูใบไมผ้ ลิกพ็ ลนั สาดส่อง ผชู้ มโดยรอบไม่ไดเ้ ขา้ มา

หนา้ เวที เพยี งแต่ชะเงอ้ มองอยดู่ า้ นนอก ดอกทอ้ บานสะพร่ังเตม็ สองฟากฝ่ังถนน เหมือนดงั่ สีสนั ของฤดูใบไมผ้ ลิที่แสดงในละคร ไม่ทนั ระวงั อาจเดินหลงเขา้ ไปราวกบั อยใู่ นความฝัน “เจา้ บอกวา่ แต่งกายใส่กระโปรงสีแดงเฉิดฉาย สวมสร้อยปัก ป่ิ นมณีทอประกาย ควรจะรู้วา่ ขา้ รักการแต่งกายสวยงาม แต่ยามฤดู ใบไมผ้ ลิที่เจิดจรัสเช่นน้ีกลบั ไร้คนช่ืนชม ตอ่ ใหส้ วยจนมจั ฉาจม วารี อินทรีตกนภา กลวั แต่วา่ ความงามจนจนั ทร์หลบโฉมสุดา มวล บปุ ผาละอายนางจะไร้ซ่ึงคนช่ืนชม” “ดอกไมผ้ ลิสะพร่ังงดงาม กลบั มีเพยี งกาแพงผพุ งั ไดย้ ล ทิวทศั นส์ วยสดไร้ซ่ึงคนชม ช่างน่าเสียดายสุดแสน เปรียบ เหมือนกบั ขา้ ยามน้ี อยใู่ นช่วงเวลาอนั งดงามของวยั สาว แต่ไร้ซ่ึง ชายผเู้ ป็นที่รัก สะคราญโฉมเพียงใดกไ็ ร้คา่ ”

บทที่ 396 แต่งงานเสียเลยไหม ท้งั ๆ ที่เจียงหลีรู้ว่าตนเองมาอยู่ท่ีน่ีเพราะสาเหตุใด ก็ยงั อด ตะลึงกบั การแสดงฉากน้ีไม่ได้ นางเย้อื งยา่ งไปขา้ งหนา้ ชา้ ๆ โดย ไม่รู้ตัวหน้าประตูหอบัวเขียว มีเวทีละครขนาดใหญ่ต้ังอยู่ นักแสดงบนเวทีกาลังขับขานการทอดอาลัยในรู ปโฉม ไม่ ปรารถนาใหค้ วามสวยงามตอ้ งเลือนหายไปตามกาลเวลา ดา้ นล่างเวทีมีเกา้ อ้ีเรียงเป็นแนว ทวา่ กลบั มีผชู้ มอยเู่ พียงคน เดียว เห็นเพียงเส้ือคลุมของเขาผนู้ ้นั เจียงหลีไม่เห็นแมเ้ งาของ เซวยี เจาและเยห่ ยฟู ง เมื่อหนั กลบั ไปมอง กเ็ ห็นแตฝ่ งู ชนคลาคล่า แมก้ ระทงั่ เยเ่ จียเอ๋อกไ็ ม่รู้ไปอยทู่ ่ีไหน นางตอบไม่ไดว้ า่ เป็นเพราะเหตุใด ท้งั ๆ ที่อยากกา้ วเดินไป ขา้ งหนา้ ทวา่ สองขากลบั นิ่งงนั

คนผนู้ ้นั หนั หลงั ให้ เจียงหลีจึงมองไม่เห็นใบหนา้ ถึงกระน้นั กย็ งั เห็นพดั ในมือของเขา พดั เล่มน้นั คอ่ ยๆ คล่ีออกชา้ ๆ ดอกโบตน๋ั ที่อยบู่ นน้นั ปักดว้ ย ดา้ ยสีทองอยา่ งประณีต เกิดเป็นภาพที่งดงามน่าหลงใหล เหมือน ในความทรงจาที่ไม่มีวนั เลือนหาย เจียงหลีลูบคลาท่ีกลางอกของ ตนโดยไม่รู้ตวั ตรงน้นั มีจ้ีรูปผเี ส้ือหอ้ ยอยู่ จู่ๆ ผเี ส้ือตวั น้นั กร็ าวกบั มีชีวติ ข้ึนมา คลา้ ยดงั่ ตอ้ งการจะขยบั ปี กโบยบิน เช่นเดียวกบั หวั ใจ ของนาง เหมือนกาลงั ล่องลอยอยเู่ หนือพ้นื โลกอยา่ งไรอยา่ งน้นั “ความงามของเจา้ ประดุจบุปผา วนั เวลาผนั ผา่ นกพ็ ลนั เห่ียว เฉา ตามหาคนรักไปทุกหนแห่ง สุดทา้ ยตอ้ งมานงั่ อยเู่ พียงลาพงั ท่ี ตรงมุมน้นั ขา้ งโขดหินที่ริมฝ่ัง” เสียงขบั ขานของนกั แสดงยงั คงดงั กอ้ ง เจียงหลีจบั จอ้ งอยทู่ ่ี ดา้ นหลงั ของคนผนู้ ้นั เขมง็ อยา่ งไรกไ็ ม่อาจปล่อยใหค้ ลาดสายตา

ดูเหมือนคนผนู้ ้นั จะรู้วา่ เจียงหลีเองกอ็ ยทู่ ่ีน่ีดว้ ยเช่นกนั มือที่โบก พดั เบาๆ พลนั หยดุ ชะงกั นิ้วเรียวยาวของเขารวบจบั ดา้ มพดั พลาง ลุกข้ึนยนื ปล่อยใหน้ กั แสดงขบั ร้องต่อไป ในขณะที่ตวั เขาคอ่ ยๆ หนั หนา้ กลบั มา แสงตะเกียงสงบน่ิง เวลาผา่ นไปเพยี งชวั่ พริบตา ชายหนุ่มรูป งามยงั คงหล่อเหลา เขายนื อยใู่ ตค้ ่าคืนในฤดูใบไมผ้ ลิ ดอกทอ้ แขง่ กนั เบ่งบานเพื่อเป็นการตอ้ นรับ ชายหนุ่มผนู้ ้นั สวมอาภรณ์สีแดง ในมือถือพดั เลม่ หน่ึง ฟันขาวสะอาดตดั กบั ริมฝีปากสีชมพู ดูหลอ่ เหลาจนยากจะตา้ นทาน นยั นต์ าสีน้าตาลคนู่ ้นั สะทอ้ นแสงไฟและ แสงดาวในยามค่าคืน ท่ามกลางผคู้ นมากมาย ยงั คงทอประกายให้ นางเห็นไดช้ ดั เจน มือของเจียงหลีคลายออก จ้ีรูปผเี ส้ือตกกระทบพ้นื เกิดเป็น เสียงดงั กงั วาน ก่อนจะเลือนหายไปในความอึกทึกรอบกายอยา่ ง

รวดเร็ว ทวา่ นางกลบั ไม่ใส่ใจ ไดแ้ ต่จบั จอ้ งชายหนุ่มในอาภรณ์สี แดงไม่ใหค้ ลาดสายตา ชายหนุ่มผนู้ ้นั เดินเขา้ มาหานางทีละกา้ ว ราวกบั ทุกสรรพสิ่งลว้ นเงียบงนั เหมือนยอ้ นกลบั สู่อดีตเมื่อ หลายปี ก่อน ตอนที่เขานงั่ อยอู่ ีกฝ่ังของกาแพง ส่วนนางน้นั ขบั ขาน บทเพลงบนชิงชา้ ที่อยอู่ ีกฟาก เหมือนบนหลงั คาวดั ตอนน้นั ในคืน ที่แสงจนั ทร์สาดส่อง นางถือเทียนไขพลางเงยหนา้ ไปสบตากบั ชาย หนุ่มท่ีหล่อเหลาเหนือผใู้ ดเขา้ โดยบงั เอิญ ความทุกขร์ ะทม โศกเศร้า ทอ้ แทแ้ ละผดิ หวงั เหล่าน้นั พลนั หายไปหมดสิ้น ท่ามกลางดอกทอ้ ผลิสะพรั่ง เขาคอ่ ยๆ เดินเขา้ มา หานาง ผคู้ นที่สญั จรขวกั ไขว่ ไม่มีใครหยดุ ฝีเทา้ ของเขาได้ นกนอ้ ย โบยบิน ความคิดหวนคานึง คนรักมีเพียงหน่ึงเดียว... กค็ ือเขา มีแต่ เขามิอาจผนั แปรเป็นอ่ืน

เขาเดินมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เจียงหลี กม้ ลงเกบ็ จ้ีรูปผเี ส้ือท่ีหลน่ อยปู่ ลายเทา้ ของนางข้ึนมา บนใบหนา้ ยงั คงมีสายตาท่ีดึงดูดใจผคู้ น ไม่เปลี่ยน เขายมิ้ กร่ิมขณะส่งจ้ีคืนใหก้ บั เจียงหลี “แม่นางนอ้ ย ดู เหมือนเจา้ จะเกบ็ ของของขา้ ได”้ เจียงหลีระบายยมิ้ ออกมา นางเคยคิดวา่ การพบกนั เป็นสิ่งสวยงาม แต่แทจ้ ริงแลว้ สิ่ง สวยงามท่ีเกิดข้ึนไดย้ ากยง่ิ กวา่ กค็ ือการไดก้ ลบั มาพบกนั อีกคร้ัง “ถา้ เช่นน้นั ทา่ นคิดจะตอบแทนขา้ อยา่ งไร” หญิงสาวเอียงคอ มองกลบั มา ในสายตาเป่ี ยมไปดว้ ยความปี ติยนิ ดี “แต่งงานเสียเลยไหม” คืนเทศกาลโคมไฟฤดูใบไมผ้ ลิ เจียงหลีอยทู่ ่ีหนา้ ประตูหอบวั เขียวในถงเซียง พบหนา้ จีเหิงที่รอคอยมานาน

ระยะเวลาหน่ึงปี เตม็ ผา่ นฤดูใบไมผ้ ลิ ฤดูใบไมร้ ่วง ฤดูหนาว และฤดูร้อน ในหน่ึงปี น้ีเคยหวั เราะ ร้องไห้ และชอกช้าใจ ตอนแรก คิดวา่ ชาติน้ีจะไมม่ ีโอกาสไดพ้ บกนั อีกแลว้ โชคดีท่ีสวรรคเ์ มตตา ใหโ้ อกาสแก่คนรักกนั อีกคร้ัง ‘สูญเสียแลว้ หวนคืน’ ประโยคน้ีแคไ่ ดฟ้ ัง ลึกๆ ยงั อดรู้สึกโชค ดีไม่ได้ เพยี งแต่หลงั จากความตื่นเตน้ ยนิ ดีที่มีในตอนแรกผา่ นพน้ ก็ มาถึงช่วงเวลาแห่งการชาระสะสาง ที่บา้ นตระกลู เซวยี ในหอ้ งนอนของเจียงหลี หญิงสาวไล่คน ท้งั หมดท่ีมามุงดูอยา่ งไม่เกรงใจ แลว้ ผลกั จีเหิงเขา้ ไปในหอ้ งของ ตน