เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ดงั น้นั ความรักจึงเป็นส่ิงโง่เขลาที่สุดของมนุษย์ ชอบคนคน หน่ึงจนยอมทาทุกอยา่ งสุดหวั ใจเพอ่ื ผอู้ ่ืน ส่วนตวั เองกลบั ไมไ่ ดส้ ่ิง ใดตอบแทน จะไปมีความหมายอะไร มิสูเ้ ป็นเพยี งผชู้ ม ดูละครที่ ตวั เองรู้จกั แลว้ หวั เราะเฮฮาอยอู่ ีกดา้ นจะดีกวา่ ‘คุณหนูอยากนงั่ ชิงชา้ หรือเจา้ คะ’ สาวใชถ้ าม เซวยี ฟังเฟยท่ีอยอู่ ีกฟากหน่ึงของกาแพงยมิ้ พลางทอดถอนใจ ‘ขา้ รอมานานแลว้ ตอนที่พวกเขาไม่อยเู่ รือน ขา้ กส็ ามารถทาตวั เป็นอิสระไดม้ ากสกั หน่อย’ ดูเหมือนวา่ นางกาลงั นงั่ อยบู่ นชิงชา้ แลว้ คอ่ ยๆ แกวง่ ไกว ราวกบั สามารถมองทะลุกาแพงน้ีไป เห็นสาวงามท่ีมีสีหนา้ เบิกบานนงั่ อยบู่ นชิงชา้ ใบหนา้ เกลื่อนไปดว้ ยรอยยมิ้ ท่าทางอรชร ออ้ นแอน้ นี่เป็นภาพที่สวยงามเสียยงิ่ กวา่ แสงตะวนั ในฤดูใบไมผ้ ลิ จีเหิงสามารถกระโดดขา้ มกาแพงข้ึนไปชมความสวยงามน้ีได้ ทวา่ เขากลบั ไมท่ าเช่นน้นั ชายหนุ่มยงั คงเอนกายพงิ กาแพง มุมปากยก ยมิ้ อยา่ งเยย้ หยนั

ท้งั เฉลียวฉลาด งดงามและเก่งกาจปานน้ี กลบั ไดแ้ ตซ่ ุกตวั อยู่ ในบา้ นอนั ซอมซ่อ ถึงข้นั ที่การนงั่ ชิงชา้ ในสวนยงั กลายเป็นเรื่อง น่าตื่นตาต่ืนใจข้ึนมาได้ ในโลกใบน้ียงั มีอะไรน่าเศร้าไปกวา่ น้ีอีก หรือ จีเหิงรู้สึกวา่ ฮูหยนิ นอ้ ยเสิ่นผนู้ ้ีช่างน่าสงสารนกั ตวั นางเองก็ โง่เขลาเสียจนดูน่าเอน็ ดู วนั เวลาที่ไร้ความหวงั และตอ้ ยต่าเช่นน้ี นางกย็ งั สามารถมีความสุขได.้ .. น่ีคอื ความสุขง่ายๆ ของผทู้ ่ีโง่เขลา อยา่ งน้นั หรือ อยา่ งนอ้ ย ในสายตาของจีเหิงที่เคยไดพ้ บกบั เส่ินอว้หี ยงเพยี ง ไม่กี่คร้ัง กย็ งั รู้วา่ เสิ่นอว้หี ยงไม่ใช่คนที่ฝักใฝ่ ในคุณธรรม ความ ทะเยอทะยานและมกั ใหญ่ใฝ่ สูงในดวงตาของอีกฝ่ ายโชติช่วงเสีย ยงิ่ กวา่ ความสามารถที่เสิ่นอว้หี ยงมี เสิ่นอว้หี ยงกบั หญิงสาวผนู้ ้ี ไม่ใช่คนแบบเดียวกนั แน่ คนท่ีแตกต่างยอ่ มอยรู่ ่วมกนั ไดไ้ ม่นาน ความสุขเป่ี ยมลน้ ท่ีเซวยี ฟังเฟยเขา้ ใจ คงตอ้ งถกู ทาลายเขา้ สกั วนั ท่ี เซวยี ฟังเฟยยงั ไม่รู้ตวั กเ็ พราะวา่ นางเป็นหน่ึงในผแู้ สดง แต่ผชู้ ม อยา่ งเขาสามารถมองออกอยา่ งทะลุปรุโปร่ง

บทที่ 375 ถุงย่ามน้อย ‘พวกเรามาอยทู่ ่ีเมืองเยย่ี นจิงกน็ านหลายปี แลว้ แค่ไปเดินดู งานวดั สกั คร้ังยงั ทาไม่ได’้ สาวใชย้ งั คงบ่นอุบ ‘ฮูหยนิ บอกวา่ เป็น เพราะคุณหนูสวยเกินไป กลวั วา่ จะถูกชายเจา้ ชูม้ าพบเขา้ น่ีมนั หา ขอ้ อา้ งชดั ๆ มีอยา่ งที่ไหน ถา้ เป็นแบบน้นั งานวดั ในโลกน้ีกม็ ีแต่ คนอปั ลกั ษณ์น่ะสิ’ เซวยี ฟังเฟยที่อยใู่ นสวนหวั เราะพลางกล่าว ‘ไห่ถาง ทาไมเจา้ ถึงคิดเลก็ คิดนอ้ ยเช่นน้ี กแ็ คง่ านวดั เท่าน้นั มิใช่หรือ แต่ก่อนตอนท่ี อยถู่ งเซียง เจา้ เที่ยวนอ้ ยไปรึ’ ‘เป็นเพราะตอนที่อยถู่ งเซียงเคยเที่ยวมามาก แต่พอมาถึงเมือง เยย่ี นจิงกลบั ไม่ไดอ้ อกไปเลยสกั คร้ัง สูต้ อนท่ีอยถู่ งเซียงกไ็ ม่ได้ ตวั บ่าวน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่คุณหนูน่ะสิเจา้ คะ งานวดั ในเมืองเยยี่ นจิงคึกคกั กวา่ ท่ีถงเซียงมาก คุณชายเซวยี เขียนจดหมายมาถามแต่ ละคร้ัง คุณหนูกต็ อ้ งลาบากเล่าเร่ืองโกหกอยรู่ ่าไป’

เซวยี ฟังเฟยหวั เราะพลางกล่าว ‘เดก็ โง่อยา่ งอาเจา ขา้ พดู อะไร กเ็ ช่ือท้งั น้นั ตอนน้ีคงรู้สึกตื่นเตน้ ไปอีกพกั ใหญ่ รอใหว้ นั หลงั เขา ไดท้ ่องยทุ ธภพจริงๆ ไหนเลยจะสนใจงานวดั เลก็ ๆ อีก ถึงเวลาน้นั กจ็ ะกลายเป็นขา้ ที่ตอ้ งเขียนจดหมายไปถามวา่ เขาพบเจออะไร แปลกใหม่บา้ ง เลา่ ใหพ้ ี่สาวคนน้ีฟังไดห้ รือไม่’ ดูเหมือนนางจะไม่โกรธเคืองแมแ้ ต่นอ้ ย ถึงตอ้ งแบกรับขอ้ เรียกร้องท่ีไม่ยตุ ิธรรมเช่นน้ีกต็ าม กบั ความไร้น้าใจของแม่และนอ้ งสาวสามี นางกย็ งั ไม่เกบ็ มา คิดมาก ส่ิงที่กล่าวมาท้งั หมดมีแต่ทาใหค้ นอื่นดีใจ รอยยมิ้ เยย้ หยนั ที่ มุมปากของจีเหิงยง่ิ เด่นชดั ไม่น่าเช่ือวา่ ในโลกยงั มีสตรีท่ีโง่เขลา เพยี งน้ี มิน่ายามท่ีผชู้ ายมากมายกล่าวถึงภรรยาท่านจอหงวน สีหนา้ จึงมกั จะแสดงความปรารถนาอยากไดม้ าครอบครอง ผหู้ ญิงที่ หนา้ ตาสะสวยมีมากมาย ผหู้ ญิงที่เกิดมาโง่เขลากม็ ีมากมาย ทวา่ ผหู้ ญิงที่เกิดมาสะสวยแต่โง่เขลาน้นั หายาก โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ

ผหู้ ญิงคนน้ี นางมิไดโ้ ง่เขลาแต่แกลง้ วางเฉย นางแกลง้ โง่มานาน หลายปี เช่นน้ี กาลงั หลอกตวั เองอยู่ หรือคิดวา่ เป็นแบบน้ีกด็ ีมาก แลว้ กนั แน่ จีเหิงไม่ใช่สตรี เขาไม่เขา้ ใจความคิดของเพศตรงขา้ ม และไม่ ตอ้ งการจะรู้ดว้ ยเช่นกนั ทวา่ ยามไดฟ้ ังผหู้ ญิงคนน้ีเอ่ยวาจา กลบั รู้สึกวา่ น่าขนั นกั จริง สิ บนโลกใบน้ีใช่วา่ จะมีเขาเพยี งคนเดียวท่ีอยอู่ ยา่ งไร้ความสุข ผคู้ นมากมายกม็ ีอดีตที่น่าสงสาร ฮูหยนิ นอ้ ยเสิ่น สาวงามอนั ดบั หน่ึงแห่งเมืองเยยี่ นจิงคนน้ี มีความเป็นอยทู่ ี่น่าเวทนาท้งั ยงั ตอ้ ง แกลง้ โง่เขลา เทียบกบั เขาท่ีอยอู่ ยา่ งมีสติแต่ตอ้ งเผชิญหนา้ กบั อนาคตท่ีดามืด ไม่รู้วา่ ใครจะน่าสมเพชกวา่ กนั ‘คุณหนูไม่นอ้ ยใจสกั นิดเลยหรือเจา้ คะ’ สาวใชเ้ อ่ยปากถาม ‘คุณหนูไม่ยอมเขยี นจดหมายกลบั ไปเล่าใหน้ ายท่านทราบถึง เรื่องพวกน้ี หากนายท่านกบั คุณชายรู้เขา้ จะตอ้ งออกหนา้ แทน คุณหนูแน่ เมื่อก่อนคุณหนูเคยตอ้ งอดสูเช่นน้ีเสียเม่ือไหร่’

‘เร่ืองพวกน้ีไม่เป็นไรหรอก’ เสียงของเซวยี ฟังเฟยดงั ข้ึนมา จากอีกฟาก นางกล่าว ‘เป็นเพราะอว้หี ยงขา้ ถึงไดเ้ ตม็ ใจท่ีจะทา ส่ิง ที่ตวั ขา้ เลือกแลว้ ไม่มีอะไรใหต้ อ้ งเสียใจภายหลงั ขา้ จะกดั ฟัน เดินหนา้ ต่อไป หากทนไม่ไดข้ ้ึนมาค่อยคิดหาทางออกอ่ืนอีกที แต่ ตอนน้ียงั ไมถ่ ึงเวลาน้นั จึงไม่จาเป็นตอ้ งเกบ็ มาคดิ ’ สิ่งท่ีตวั เองเลือก ไม่มีอะไรใหต้ อ้ งเสียใจในภายหลงั รึ จีเหิง เลิกคิว้ คาพดู น้ีของเซวยี ฟังเฟยนบั วา่ เดด็ เดี่ยว นางมีความกลา้ ที่จะ เผชิญหนา้ กบั ทุกสิ่ง คิดแลว้ กจ็ ริงตามน้นั เกรงวา่ ความทุกขห์ ลงั แต่งงานเป็นส่ิงที่นางไม่เคยคิดถึงมาก่อน แตกต่างจากจีเหิง หลายปี ที่ผา่ นมาเขากค็ อ่ ยๆ ยอมรับความจริงท่ีวา่ สกั วนั หน่ึงจีหมิงหนั จะตอ้ งตาย แลว้ เผชิญหนา้ กบั ความเปล่ียนแปลงของชีวติ ท่ีแทเ้ ขายงั ทาไดไ้ ม่ดีเท่ากบั ผหู้ ญิงโง่งมคนหน่ึง สาวใชท้ ี่กระฉบั กระเฉงคนน้นั เอ่ยปาก ‘ไดย้ นิ วา่ ท่ีงานวดั คืน น้ียงั มีคณะละครมาเปิ ดการแสดงดว้ ย พวกเรามาถึงเมืองเยยี่ นจิงได้ หลายปี แลว้ บ่าวไม่ไดด้ ูละครอีกเลย คิดแลว้ กเ็ สียดายจริงๆ’

เสียงของเซวยี ฟังเฟยอ่อนโยนนกั นางกล่าว ‘จะมีอะไร น่าสนใจเล่า เพลงละครขา้ กร็ ้องได้ ถึงจะไม่เลิศเลอนกั เจา้ กถ็ ือวา่ ขา้ เป็นนางละครกแ็ ลว้ กนั ขา้ จะร้องเพลง ‘ถุงยา่ มนอ้ ย’ ใหเ้ จา้ ฟังดี หรือไม่’ คราวน้ี จีเหิงที่อยดู่ า้ นหลงั กาแพงถึงกบั ตกตะลึง เขาไม่เคยได้ ยนิ วา่ คุณหนูของบา้ นไหนจะอาสาร้องเพลงละครใหส้ าวใชฟ้ ังมา ก่อน แสดงละครเป็นอาชีพช้นั ต่า พวกคุณหนูและฮูหยนิ ท้งั หลาย ชมเพอ่ื ความเพลิดเพลินเท่าน้นั แต่ไม่อาสาเป็นคนขบั ร้อง ส่วนที่ เขาร้องเพลงละครเม่ือตอนเยาวว์ ยั กเ็ ป็นเพราะความนึกสนุกของ ท่านอาจารย์ ตอนน้นั เขายงั เดก็ ไม่รู้ประสีประสา จึงถูกหลอกให้ ไปเรียนการแสดง แต่กไ็ ม่ไดร้ ้องเพลงละครมานานมากแลว้ ไม่นึก วา่ ฮูหยนิ นอ้ ยเสิ่นที่ดูโอบออ้ มอารีผนู้ ้ี จะร้องเพลงละครเป็นกบั เขา เช่นกนั แลว้ เพลงละครที่นางร้องยงั เป็น ‘ถงุ ยา่ มนอ้ ย’ อีกดว้ ย

คุณหนูตระกลู ใหญ่ในละครเรื่อง ‘ถุงยา่ มนอ้ ย’ กแ็ ซ่เซวยี เหมือนกนั พอดี เซวยี เซียงหลิงในละครแต่งงานออกไปอยแู่ ดน ไกล ตอ่ มาเน่ืองจากเกิดอทุ กภยั ระหวา่ งอพยพทาใหพ้ ลดั พรากจาก คนในครอบครัว นางถูกน้าซดั จนหลงทิศไปเพียงลาพงั ชะตาชีวติ ที่หกั เห ทาใหเ้ กิดความเปลี่ยนแปลงคร้ังใหญ่ น้าเสียงของเซวยี ฟังเฟยใสกงั วาน ไดฟ้ ังในยามค่าคืนกย็ งิ่ ชวนใหห้ ลงใหล นางขบั ขานถึงตอนท่ีคุณหนูตระกลู ใหญ่แต่งงาน ไปแลว้ ‘หลงั แต่งงานใหม่ๆ ไม่รู้สึกวา่ วนั เวลาผา่ นไปคลา้ ยดงั่ ธนู ความหนุ่มสาวท่ีดารงอยยู่ งั คงงดงามเฉิดฉาย พาโฉมสะคราญนง่ั รถมา้ เที่ยวชมจนทวั่ ไดย้ นิ เสียงร่าไหค้ ร่าครวญกอ้ งฟ้า’ เน้ือเพลงแสนเศร้าท่ีถูกนางขบั ขานออกมากลบั ไม่รู้สึกโศก สลดนกั กลายเป็นมีชีวติ ชีวา กระฉบั กระเฉง ไม่เหมือนกบั หญิง สาวท่ีแต่งงานแลว้ มีแต่ความกงั วลใจ กลบั เหมือนสาวนอ้ ยท่ีออก ท่องยทุ ธภพเป็นคร้ังแรก เตม็ ไปดว้ ยความอยากรู้อยากเห็น ระคน

ต่ืนเตน้ ยนิ ดี สิ่งเดียวท่ีไม่แสดงออกมากค็ ือความนอ้ ยเน้ือต่าใจใน สภาพอนั น่าเวทนาของตน นางไม่เหมือนคนที่มีความเป็นอยอู่ ตั คดั เลยสกั นิด ‘หิวจนไส้กิ่ว สามีหรือกไ็ ม่อยู่ เหตุใดดินแดนอนั กนั ดารถึงไม่ มีศาลาใหพ้ กั พิง หรือวา่ เกิดอุทกภยั ข้ึนแลว้ จริงๆ ชวั่ ขณะท่ีสบั สน ลงเรือไปพร้อมกบั ผคู้ นท้งั หลาย ไม่แน่วา่ มารดาจะเคราะห์ร้าย ประสบภยั จมไปในสายน้า เจา้ เห็นสามีและมารดาของขา้ หรือไม่ เจา้ กลบั บา้ นเกิดพร้อมขา้ เพอื่ ตามหาศพหรือ’ เดิมทีจีเหิงเป็นคนท่ีจุกจิก ใครต่อใครบอกวา่ เขาชอบดูละครก็ เพียงเพราะอยากเห็นตวั ละครจมปลกั อยใู่ นสถานการณ์ท่ีไมอ่ าจ ถอนตวั ข้ึนมาได้ ทวา่ เซวยี ฟังเฟยกลบั ขบั ขานอยา่ งขอไปที นาง มิไดด้ าดิ่งเขา้ ไปในละคร บทร้องท่ีโศกเศร้ากไ็ ม่สะทอ้ นความชอก ช้า กลบั ถูกนางขบั ร้องอยา่ งสนุกสนานเสียน่ี ตวั นางเองกไ็ ม่ใช่ นกั แสดงอยแู่ ลว้ ฝีมือการขบั ร้องกม็ ิไดด้ ีเลิศ จึงน่าแปลกที่จีเหิง กลบั ไม่รู้สึกขดั ใจ

เขานง่ั ฟังเงียบๆ อยอู่ ีกฟากหน่ึงของกาแพง เสียงน้นั นามาซ่ึง ความอบอุ่น ทาใหเ้ ขาที่เคยเยน็ ชาจนคลา้ ยกบั วา่ ถา้ ลว้ งหวั ใจ ออกมาคงกลายเป็นน้าแขง็ กลบั รู้สึกสงบและออ่ นโยนข้ึนมาได้ นางกาลงั ขบั ขาน ‘เพียงครู่ อารมณ์ความรู้สึกท่ีมีกเ็ ลือนหาย น้าตาแห่งความ พลดั พรากเปี ยกชุ่มคอเส้ือ’ ‘คิดวา่ ยากดีมีจนฟ้าลิขิต ใครจะรู้วา่ ชีวติ คนพลิกผนั ดงั่ เล่น ตลก เม่ือก่อนขา้ เคยเอาแต่ใจ ถึงบดั น้ียงั ไม่เช่ือในโชคชะตา’ ‘น่ีเป็นคาเตือนจากสวรรค์ สวรรคส์ งั่ สอนขา้ ละทิ้งความ อาฆาตแคน้ อยา่ ไดค้ ิดกล่าวโทษ เร่ิมปรับปรุงตวั เสียใหม่ แกไ้ ข นิสยั เดิมๆ หยดุ หวนคิดถึงอดีต หลุดพน้ จากหว้ งทะเลแห่งความ ทุกข์ มองสรรพสิ่งใหก้ ระจ่างแจง้ ’ คุณหนูตระกลู เซวยี ในละครชีวติ พลิกผนั คร้ังใหญ่ จึงจาตอ้ ง ไปเป็นสาวใชใ้ หก้ บั คนตระกลู อ่ืน ขณะกาลงั ขบั ขานน้นั พลนั เกิด

ความรู้สึกร่วมไปกบั ละคร เมื่อเซวยี ฟังเฟยร้องมาถึงตรงน้ีกร็ ู้สึก เควง้ ควา้ งข้ึนมาเลก็ นอ้ ย เป็นความรู้สึกอา้ งวา้ งท่ีบางเบายงิ่ ถึง กระน้นั กย็ งั ถูกจีเหิงสมั ผสั ได้ ฮูหยนิ อ่อนเยาวท์ ่ีงดงามผนู้ ้ีคงจะใช้ ชีวติ อยา่ งไม่มีความสุขนกั เพยี งแต่ความอึดอดั ใจของนางคง แตกต่างจากเซวยี เซียงหลิงในละคร เนื่องจากเซวยี เซียงหลิงเกิด ความเปล่ียนแปลงทางสถานะ จากร่ารวยเป็นยากจน แต่ เซวยี ฟังเฟยมีความเป็นอยทู่ ่ีดี ทวา่ กลบั ไร้อิสระ เพราะความรู้สึกอดั อ้นั น้ี ทาใหจ้ ีเหิงเขา้ ใจไดว้ า่ หญิงสาวคน น้ีมิไดโ้ ง่เขลา นางรู้ทุกอยา่ ง เพยี งแต่ยอมรับโดยดุษณี ฤดูใบไมผ้ ลิที่แสนอบอุ่นในเมืองเยยี่ นจิง ค่าคืนท่ีมีเพียงเสียง ร้องราทาเพลง ภายใตค้ วามดามืดมีขอ้ แลกเปล่ียนท่ีสกปรกซุก ซ่อนอยไู่ ม่มากกน็ อ้ ย แต่เสียงขบั ขานบทเพลงของนางกลบั คลา้ ย ดงั่ แสงสวา่ ง ทาใหค้ วามมืดดาตรงหนา้ ใสกระจ่างข้ึนมาชวั่ ครู่ แสดงใหเ้ ห็นถึงตวั ตนที่แทจ้ ริง

จีเหิงยงั รู้อีกวา่ ผหู้ ญิงที่มีภาระหนา้ ท่ีและโอบออ้ มอารีเช่นน้ี ผหู้ ญิงที่เลือกเส้นทางเดินอยา่ งโง่เขลา ในไม่ชา้ กจ็ ะถูกฝังใหอ้ ยใู่ น ความมืดมน คนร่วมเรียงเคียงหมอนของนางมิไดต้ อ้ งการแสง สวา่ ง คนที่อยใู่ นความมืดมิดเช่นเดียวกนั กบั เขา จีเหิงรู้ดีวา่ อะไรคือ ส่ิงท่ีคนแบบน้นั ตอ้ งการ หากเส่ินอว้หี ยงตอ้ งสละชีวติ ของภรรยา เพอื่ แลกกบั ส่ิงที่ตนปรารถนา เขาจะไม่ลงั เลแมแ้ ต่นอ้ ย นางเองก็ เขา้ ใจถึงจุดน้ี แต่ความเช่ือใจทาลายความฉลาดเฉลียวของนางจน ไม่เหลือชิ้นดี ทาใหน้ างตอ้ งถูกหลอก

บทที่ 376 เป็ นอะไรไปรึ? จีเหิงลุกข้ึนยนื ชา้ ๆ ส่วนอีกดา้ น เซวยี ฟังเฟยกาลงั แกวง่ ชิงชา้ เสียงหวั เราะดงั แวว่ มาจากสวนดา้ นใน รอยยมิ้ ของโฉมสะคราญ ไม่รู้วา่ มีผคู้ นมากมาย เพียงใดอยากชื่นชม จีเหิงยนื อยขู่ า้ งกาแพงน้นั ฉบั พลนั กร็ ู้สึกวา่ เซ วยี ฟังเฟยอาจเป็นหญิงงามคนหน่ึงท่ีงดงามจากเน้ือในใช่ภายนอก ราวดอกไมป้ ่ าท่ียงั ไม่เบ่งบาน นางยงั ดูไม่แตกตา่ งจากดอกไมช้ นิดอื่น จนกวา่ จะถึงเวลาผลิ สะพรั่ง ไม่มีใครรู้วา่ นางจะมีสีสนั แบบใด น่าเสียดายท่ีนางถกู ปลูกอยใู่ นสวนของบา้ นตระกลู เสิ่น จึงไม่ รู้วา่ ชาติน้ีจะมีโอกาสไดอ้ วดโฉมหรือไม่

มุมปากของเขาเผยอข้ึนเลก็ นอ้ ย นยั นต์ าเตม็ ไปดว้ ยอารมณ์ ความรู้สึก เขาเดินไปตามแนวกาแพงจนมาถึงหนา้ ประตูบา้ น ตระกลู เส่ิน ประตูบานน้นั ทาข้ึนมาจากไมเ้ ก่าๆ ท่ีปิ ดไม่สนิทนกั จากช่องวา่ ง สามารถมองเห็นสวนดา้ นใน จีเหิงชาเลืองมอง เลก็ นอ้ ย ภายใตค้ วามมืดสลวั ในสวนแห่งน้นั มีหญิงสาวออ่ นเยาวน์ าง หน่ึงท่ีสวมเส้ือผา้ เรียบง่ายธรรมดาทวา่ ใบหนา้ ของนางกลบั งดงาม นกั หญิงสาวกาลงั นงั่ ชิงชา้ พร้อมกบั รอยยมิ้ ชวนหลงใหล ภายใตแ้ สงดาว รอยยมิ้ ของนางออ่ นโยนยงิ่ กวา่ สายลมในฤดู ใบไมผ้ ลิ นยั น์ตาเสมือนดวงดาราทอประกาย ราวกบั วา่ นางจะรู้สึก ถึงอีกคนท่ีมองอยู่ จึงหนั ไปทางประตู บนใบหนา้ ยงั มีรอยยมิ้ ภาพ ของนางในขณะน้นั งดงามเพียงพอจะทาใหค้ วามทรงจาของเขา หยดุ น่ิงอยใู่ นช่วงเวลาน้ีไปชวั่ ชีวติ เซวยี ฟังเฟยหยดุ แกวง่ ชิงชา้ ดว้ ยความสงสยั ไห่ถางพลนั เอ่ย ถาม ‘คุณหนู มีอะไรหรือเจา้ คะ’

หญิงสาวส่ายหนา้ นางเดินไปท่ีประตู คิดอยคู่ รู่หน่ึงจึงผลกั ออก ดา้ นนอกวา่ งเปล่า มีเพียงสายลมแผว่ เบาปะทะใบหนา้ เหมือน เป็นคาทกั ทายของคนคุน้ เคย นางกา้ วออกจากประตู ทอดสายตามองไปที่ปลายถนน คลา้ ย จะเห็นแสงสีแดง ราวกบั เป็นเงาร่างของปี ศาจ ก่อนจะหายลบั ไม่ เห็นแมเ้ งา เหลือเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆ จรุงไวท้ ี่ปลายนาสิก ค่าคืนที่มีพายหุ ิมะ กลบั ฝันหวานถึงคืนวนั ในฤดูใบไมผ้ ลิ ในความฝันท่ีดื่มด่าอยกู่ บั สายลมยามใบไมผ้ ลิน้นั เจียงหลีมองเห็น ตนเองตอนท่ียงั เป็น ‘ฮูหยนิ นอ้ ยเสิ่น’ ในเทศกาลตอ้ นรับฤดูใบไม้ ผลิปี น้นั นางถูกมารดาของเส่ินอว้หี ยงและเสิ่นหรูอวนิ๋ ทิ้งใหอ้ ยู่ บา้ นตามลาพงั นางเห็นชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีแดงคนน้นั เดิน มายงั อีกฟากหน่ึงของสวน ริมฝีปากยงั คงมีรอยยมิ้ บางๆ ฟังนางขบั ขานเพลง ‘ถุงยา่ มนอ้ ย’ จนจบ

ในฝัน ยงั ไดย้ นิ เสียงร้องเพลงท่ีค่อยๆ ลอยไกลออกไป สิ่งที่ นางรู้สึกแปลกใจกค็ ือ ความทรงจาหยดุ อยใู่ นชวั่ ขณะท่ีมีคนเดิน ผา่ นประตูไป เขาสบตากบั นางจากช่องวา่ งระหวา่ งประตูน้นั รอยยมิ้ ของนางยงั คงแต่งแตม้ ใบหนา้ ส่วนดวงตาของฝ่ ายตรงขา้ ม กม็ ีรอยยมิ้ เช่นกนั แคส่ บตาเพยี งคร้ังเดียว กเ็ หมือนห่างกนั ไม่รู้กี่ ร้อยก่ีพนั ปี กระทง่ั เจียงหลีตื่นข้ึนจากความฝัน เหวนิ จ้ีกบั จา้ วเคอมาถึงแลว้ พวกเขากาลงั เฝ้าอยทู่ ่ีหนา้ ถ้า ตอนที่เจียงหลีต่ืน จีเหิงกาลงั เดินเขา้ มาจากดา้ นนอก เขากล่าว พร้อมรอยยมิ้ “ต่ืนแลว้ หรือ” เจียงหลีมองหนา้ เขาชว่ั ครู่ กลบั อธิบายไมถ่ ูกวา่ รู้สึกแปลก หนา้ หรือคุน้ เคย นางเหม่อมองเขาน่ิงอยเู่ ช่นน้นั “เป็นอะไรไปรึ” เขาถามดว้ ยความขบขนั ระคนสงสัย

“จีเหิง...” เจียงหลีเอ่ยข้ึนมาอยา่ งลงั เล “กลางดึกคืนน้นั ในวนั ตอ้ นรับฤดูใบไมผ้ ลิเมื่อสามปี ก่อน ท่านเคยเดินผา่ นประตูบา้ น ตระกลู เสิ่นหรือไม่” เหตุการณ์ในความฝันชดั เจนถึงเพยี งน้ี กระทง่ั เจียงหลีรู้สึกวา่ ทุกอยา่ งเคยเกิดข้ึนมาก่อน วนั เวลาล่วงผา่ นไปนานมากแลว้ นาง ไม่รู้วา่ เป็นความจริงหรือความฝัน ทวา่ ทกุ อยา่ งท่ีเกิดข้ึนในคืนที่ ผา่ นมา นางยงั คงจดจาไดด้ ี จีเหิงร้องเพลง ‘ถุงยา่ มนอ้ ย’ ท่ีนางเองก็ เคยร้องเช่นกนั จีเหิงเลิกคิ้ว นง่ั ลงตรงหนา้ ของนางพลางกล่าว “ดูเหมือนเจา้ จะจาไดแ้ ลว้ ” “ท่าน... ขา้ ...” เจียงหลีพดู ไมอ่ อก เจียงหลีเคยคิดวา่ ระหวา่ งนางกบั จีเหิง สิ่งที่เคยเก่ียวขอ้ งกนั ใน อดีตชาติมีเพียงคาวา่ ‘สวยแต่เหมือนตอไมแ้ ขง็ ทื่อ’ ทวา่ นางไม่รู้

เลยวา่ ในค่าคืนน้นั คืนที่จีหมิงหนั ตาย เขาเคยอยทู่ ่ีนอกกาแพงบา้ น ตระกลู เส่ิน ฟังนางขบั ขานเพลง ‘ถงุ ยา่ มนอ้ ย’ จนจบ น่ีถือเป็นบุญหรือกรรมหนุนนากนั แน่ เจียงหลีเองกไ็ ม่เขา้ ใจ ทวา่ หากตอนน้ีนางสามารถยอ้ นเวลากลบั ไปในค่าคืนน้นั นางจะ ไม่ใหจ้ ีเหิงจากไป อยา่ งนอ้ ยในยามท่ีเขาสิ้นหวงั ที่สุด หากได้ พดู คุยกบั เขาบา้ งกย็ งั ดี “วนั หลงั ขา้ จะสอนเจา้ ร้องเพลงละคร” เขาลูบศีรษะนางพลาง กล่าว “เจา้ ร้องไม่เป็นทานองเอาเสียเลย” “...” เจียงหลีถึงกบั พดู ไม่ออก ทนั ใดน้นั นางกน็ ึกถึงเรื่องท่ีสาคญั กวา่ ข้ึนมาได้ จึงรีบหนั ไป มองจีเหิงแลว้ เอ่ยถาม “บาดแผลบนตวั ท่านเป็นอยา่ งไรบา้ ง” “ไม่เป็นไรแลว้ ยาของซือถูไดผ้ ลชะงดั ” จีเหิงกล่าว “บาดแผล เลก็ นอ้ ยเช่นน้ี ไมต่ อ้ งกงั วลไปหรอก”

“แต่บาดแผลของท่านสาหสั นกั ” “ไม่ถึงข้นั น้นั ” จีเหิงกล่าว “เจา้ สิ ไดร้ ับบาดเจบ็ หรือไม่” เจียงหลีส่ายหนา้ นางยงั คงอยากดูบาดแผลของเขาดว้ ยตา ตวั เอง แต่ถูกจีเหิงเบี่ยงกายหลบ เป็นจา้ วเคอที่รับรองกบั นางวา่ จี เหิงไม่เป็นอะไร เจียงหลีจึงถามถึงเร่ืองระหวา่ งเซี่ยจิ้นอ๋องกบั จีเหิง วา่ แทจ้ ริงแลว้ เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ เพราะนางรู้แค่เพียงวา่ เซ่ียจิ้นอ๋อง ตายไปแลว้ เท่าน้นั จีเหิงมองนาง รอยยมิ้ บางๆ พลนั เลือนหาย “เจา้ อยากรู้จริง หรือ” เจียงหลีพยกั หนา้ รับ จีเหิงจึงเอ่ยปาก “ได้ ขา้ จะเล่าใหเ้ จา้ ฟัง” เจียงหลีฟังเงียบๆ อยนู่ าน

จีเหิงเปิ ดเผยใหน้ างรู้ทุกเรื่องราว ต้งั แต่ความสมั พนั ธ์ ระหวา่ งอวหี๋ งเยแ่ ละจีหมิงหนั กบั เซี่ยจิ้นอ๋องและหลินโหรวเจีย ไป จนถึงเรื่องท่ีหลายปี มาน้ีเซ่ียจิ้นอ๋องทาอะไรลงไปบา้ งเพอ่ื หลินโหรวเจีย เขาเล่าเรื่องในอดีต ตอนท่ีตวั เองยงั เดก็ เร่ิมเสาะหา ความจริง ฝึกซอ้ มทหารมา้ มงั กรเหินอีกคร้ัง สง่ั การกองกาลงั จินอู่ การต่อสูท้ ่ีหอหงโหลว คาดเดาสถานการณ์ข้นั เลวร้ายที่สุดกค็ ือ เขา อาจจะตายไปพร้อมกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง ทวา่ สุดทา้ ยกลบั ทาใหแ้ ม่ทพั ผู้ เฒ่าจีตอ้ งสงั เวยดว้ ยชีวติ เจียงหลีฟังออกถึงความรู้สึกหม่นหมองในน้าเสียงยามที่จีเหิง พดู ออกมา แมส้ ีหนา้ ของเขาจะทาเหมือนไม่แยแส ทวา่ ในใจกลบั รู้สึกเจบ็ ปวดตอ่ การตายของแม่ทพั ผเู้ ฒ่า เขาพดู ถึงเรื่องในอดีต ดว้ ย น้าเสียงเรียบเร่ือย แต่เจียงหลีสามารถจินตนาการไดถ้ ึงช่วงเวลา หลายปี ที่ผา่ นมา จากเดก็ นอ้ ยเยาวว์ ยั กระทง่ั เติบโตข้ึนมาอยา่ งเจบ็ ช้า ในขณะท่ีคุณชายตระกลู ใหญ่บา้ นอื่นพยายามแสวงหา ความกา้ วหนา้ แต่เขากลบั จมปลกั อยทู่ ่ามกลางขมุ นรกอนั มืดมิด

เขาเพิกเฉยต่ออนาคตของตน เพอ่ื วางเดิมพนั ที่ไม่รู้ผลแพช้ นะเพียง หน่ึงคร้ัง เขาไม่เคยจริงใจต่อใคร เพราะคนอยา่ งเขา ความจริงใจ นบั เป็นความผดิ พลาด ยงิ่ เป็นคนท่ีอยใู่ นความมืดมิด กน้ บ้ึงในจิตใจจึงยง่ิ ไขวค่ วา้ หา แสงสวา่ ง ยง่ิ เขาโดดเดี่ยวมากเท่าไร กย็ งิ่ แต่งกายดว้ ยสีสนั อนั ฉูดฉาด ชมละครเพอื่ ความเพลิดเพลิน เดินผา่ นของสวยงาม ราวกบั ทาแบบน้นั จะไม่ถูกทอดทิ้ง ทวา่ ความจริงแลว้ ญาติสนิทของเขา จากไปทีละคน สุดทา้ ยกเ็ หลือแค่เขาที่โดดเดี่ยวเพียงลาพงั เขาเล่าเร่ืองราวมากมาย สุดทา้ ยจึงยมิ้ พลางมองเจียงหลี แลว้ กล่าวดว้ ยน้าเสียงอ่อนโยน “ตอนน้ีขา้ ไม่เหลืออะไรอีกแลว้ แม่นาง นอ้ ย เจา้ อยากจะเปล่ียนใจหรือไม่” เจียงหลีมองจีเหิง

สายตาของเขาอ่อนโยน ทวา่ เจียงหลีกลบั เศร้าใจนกั แผนการ ในช่วงหลายวนั มาน้ี เรื่องของเซ่ียจิ้นอ๋องกจ็ บลงไปแลว้ แต่กม็ ี อินจือหลีเพ่มิ ข้ึนมา ไหนจะทหารตระกลู อินที่เมืองชิงโจวเหล่าน้นั สงครามคร้ังน้ีไม่วา่ จะใชย้ ทุ ธวธิ ีใด จีเหิงกย็ งั ตอ้ งเหนื่อยอยดู่ ี เจียงหลีพลนั กล่าว “ใครบอกวา่ ท่านไม่เหลืออะไรอีกแลว้ ” ไม่รอใหจ้ ีเหิงตอบ นางกก็ ล่าวต่อ “ท่านยงั มีขา้ ไม่ใช่หรือ” เขาหวั เราะร่วน “เจา้ น่ีจริงๆ เลย... เหมือนเมื่อก่อนไม่ผดิ ” ค่าคืนในฤดูใบไมผ้ ลิเมื่อหลายปี ก่อน แคเ่ ขาไดฟ้ ังนางร้อง เพลงละคร กร็ ู้วา่ นางเป็นผหู้ ญิงโง่เขลาคนหน่ึง พอรักใครสกั คนก็ ไม่สนใจตนเอง เหมือนแมลงเม่าที่บินเขา้ กองไฟ นางผดิ พลาด มาแลว้ หน่ึงคร้ัง แต่กย็ งั กลา้ ท่ีจะมีความรักอีกหน กลา้ ท่ีจะมอบ ความจริงใจใหก้ บั เขา ความจริงใจของนางน้นั เรียบง่าย แต่กลบั ทาใหเ้ ขาถอนตวั ไม่ ข้ึน จีเหิงถลาลึกลงไป ยอมมอบทุกอยา่ งท่ีเป็นของเขาใหก้ บั นาง จากนายพรานผชู้ าญฉลาด กลบั กลายเป็นสตั วป์ ่ าท่ีอ่อนโยนเชื่อฟัง

“ก่อนหนา้ น้ีเป็นเพราะขา้ คาดไม่ถึง” จีเหิงกล่าว “ขา้ ใหค้ นไป เฝ้าอยแู่ ต่ท่ีจวนตระกลู เจียงเท่าน้นั ไม่นึกวา่ เซ่ียจิ้นอ๋องจะใชค้ น จากบา้ นตระกลู เยเ่ ป็นตวั ประกนั ขา้ สง่ั ใหข้ ง่ ลิ่วพาคนไปคุม้ กนั ที่ บา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ ต่อไปจะไม่ใหเ้ กิดเรื่องเช่นน้ีข้ึนอีก” เจียงหลีพลนั กล่าว “เรื่องน้ีไม่เกี่ยวกบั ท่าน เป็นเพราะ เซ่ียจิ้นอ๋องชว่ั ชา้ เกินไป” “ขา้ จะส่งเจา้ กลบั เมืองหลวงโดยเร็ว รอใหถ้ ึงเมืองหลวงแลว้ จะใหข้ ง่ ลิ่วส่งทหารมาคุม้ ครองความปลอดภยั อยขู่ า้ งกายเจา้ พยายามอยา่ ออกไปไหน ส่วนคนในตระกลู เย่ กใ็ หพ้ าเขา้ มาอยทู่ ่ี จวนกว๋ั กง”จีเหิงกล่าว “จวนกว๋ั กงปลอดภยั กวา่ ขา้ งนอก” เจียงหลีไดฟ้ ังกร็ ู้สึกไดถ้ ึงความผดิ ปกติ นางมองเขาแลว้ เอ่ย ถาม “ท่านจะไม่กลบั ไปพร้อมขา้ หรือ”

“อินจือหลีต้งั ฐานท่ีมน่ั อยใู่ นเมืองชิงโจว ทหารตระกลู อินมี จานวนไม่นอ้ ย เซ่ียจิ้นอ๋องวางแผนก่อกบฏมานานหลายปี ขา้ รับปากฮ่องเตไ้ วว้ า่ จะนากองกาลงั จินอู่ปราบปรามกบฏ ไม่ สามารถไปไหนได”้ จีเหิงกล่าวกล้วั หวั เราะ

บทที่ 377 ข้าแค่กลวั ... “ท่าน...ท่านไม่เคยเขา้ สู่สนามรบมาก่อน” เจียงหลีทกั ทว้ ง อยา่ งร้อนใจ เขาหวั เราะเบาๆ “น่ีเจา้ ไม่เชื่อมน่ั ในตวั ขา้ หรือ หล่ีเอ๋อ” เขาเอ่ย ต่อไป “ขา้ ไม่เหลือทางเลือกอ่ืน มีแต่ตอ้ งฆ่าอินจือหลีดว้ ยตวั เอง เท่าน้นั ขา้ ถึงจะวางใจ สงครามคร้ังน้ีไม่รู้วา่ จะยดื เย้อื ไปถึงเมื่อไร ขา้ กลบั ไปแลว้ คอ่ ยไปสู่ขอเจา้ ” “จีเหิง...” “เจา้ จะแต่งงานกบั คนอื่นไม่ไดเ้ ชียวนะ” เขาดึงตวั เจียงหลีเขา้ มาใกลแ้ ลว้ จูบประทบั เบาๆ ท่ีริมฝีปาก

“ท่านตดั สินใจแลว้ หรือ” เจียงหลีเจบ็ แปลบไปท้งั หวั ใจ นาง ไม่อยากแยกจากจีเหิง อีกท้งั ยงั รู้วา่ แยกจากกนั คร้ังน้ี จีเหิงตอ้ งเสี่ยง อนั ตรายมาก แต่นางกย็ อมรับวา่ จีเหิงตดั สินใจแลว้ หากนางเป็นจี เหิง กต็ อ้ งชาระความระหวา่ งคนสองรุ่นใหจ้ บสิ้นไปดว้ ยมือตวั เอง เช่นกนั นางไม่มีเหตุผลอะไรท่ีจะขดั ขวางการตดั สินใจคร้ังน้ีของจี เหิง ชอบคนคนหน่ึง มิใช่เพื่อกกั ขงั เขาไวก้ บั ตวั นางเคารพในการ ตดั สินใจของจีเหิง “ตอ้ งแยกจากเจา้ อีกคร้ัง จะใหอ้ ภยั ขา้ หรือไม่” จีเหิงอมยมิ้ ถาม เจียงหลีหวั เราะพลางกล่าว “หากท่านรับปากขา้ วา่ จะกลบั มาสู่ ขอ ขา้ กพ็ อจะหายงอนได”้ ดวงตาของนางสุกสกาว ซื่อตรงและใสกระจ่าง จีเหิงน่ิงงนั รู้สึกไดถ้ ึงความอิ่มเอมและซาบซ้ึงจากเบ้ืองลึกของหวั ใจ นาง ยอมรับในความโหดร้ายและมืดมนท้งั หมดของเขาอยา่ งใจกวา้ ง

จีเหิงตอบดว้ ยความหนกั แน่น “เช่นน้นั กร็ ับปาก” นบั แตอ่ ดีตจนถึงปัจจุบนั เจียงหลีไม่ชอบการพลดั พรากเอา เสียเลย เมื่อก่อนตอนอยทู่ ี่ถงเซียงแลว้ ตอ้ งแต่งงานออกเรือน การ บอกลาบิดาและนอ้ งชายกท็ าใหน้ างเสียใจนกั ยามน้ีเจียงหลียงิ่ เสียใจกวา่ ในตอนน้นั เสียอีก เพราะนางเขา้ ใจถึงอนั ตรายของการ จากไปในคร้ังน้ีของจีเหิง เจียงหลีกล่าว “รออีกนิดแลว้ ค่อยไปไม่ไดห้ รือ” “อินจือหลีจะเร่ิมลงมือแลว้ ” จีเหิงเอ่ยกล้วั หวั เราะ “จะใหเ้ ขา ช่วงชิงโอกาสไปไม่ได”้ เจียงหลีน่ิงงนั อินจือหลีกลายเป็นคนละคนไปแลว้ การตาย ของเซ่ียจิ้นอ๋อง สถานะของเขา ตลอดจนเหตุการณ์ที่เกิดข้ึนกบั อินจือฉิง เรื่องเหล่าน้ีเกิดข้ึนตอ่ เนื่องกนั ทาใหเ้ ขาไดร้ ับความ

กระทบกระเทือนใจอยา่ งมาก ในสถานการณ์เช่นน้ี คนธรรมดาคง จะควบคุมสติอารมณ์ไวไ้ ม่อยู่ เจียงหลีเขา้ ใจวา่ อินจือหลีคงไม่ถึง ข้นั เสียสติ แต่เขาไม่ใช่อินจือหลีคนเดิมอีกตอ่ ไปแลว้ นางพลนั คิดถึงอินจือฉิงข้ึนมา อินจือฉิงรับดาบของอินจือหลี แทนจีเหิง ไม่รู้วา่ ตอนน้ียงั มีชีวติ อยหู่ รือไม่ เจียงหลีอยากให้ อินจือฉิงปลอดภยั อินจือฉิงไมไ่ ดท้ าอะไรผดิ จีเหิงสวมชุดเกราะเสร็จเรียบร้อยกต็ บไหล่เจียงหลีเบาๆ กล่าว วา่ “เจา้ ยงั มวั ใจลอยไปถึงไหน รีบออกเดินทางเถิด” ร่างกายของเขาราวกบั ฟ้ื นฟขู ้ึนมาอยา่ งสมบูรณ์แลว้ ทวา่ เม่ือ คืนตอนที่ดูแลจีเหิง เจียงหลีกร็ ู้ดีวา่ บาดแผลเหล่าน้นั ลึกมากจริงๆ เป็นไปไม่ไดท้ ่ีจะฟ้ื นฟูข้ึนมาภายในระยะเวลาอนั ส้นั

“หากทา่ นทนไมไ่ หวกอ็ ยา่ ฝืน” เจียงหลีกล่าวอยา่ งจริงจงั “จีเหิง ไม่มีอะไรสาคญั กวา่ การมีชีวติ อยู่ ขอเพียงมีลมหายใจ ทุก อยา่ งลว้ นเป็นไปได”้ “แม่นางนอ้ ย” เขาหร่ีตามอง “แต่ไหนแต่ไรเจา้ กเ็ ป็นคนทา เพ่ือส่วนรวมมิใช่หรือ เหตุใดวนั น้ีกลบั เห็นแก่ตวั ข้ึนมาเล่า” เจียงหลียนื่ มือไปโอบกอดเขา พลางกล่าวเสียงเบา “ขา้ แค่กลวั วา่ จะสูญเสียท่านไป” ชีวติ น้ีของนางเคยสูญเสียญาติสนิท โชคดีที่พรากจากแลว้ ยงั กลบั คืนมาได้ แต่สวรรคค์ งไม่ใจดีกบั นางเป็นคร้ังที่สองแน่ ผคู้ น มากมาย สูญเสียแลว้ กค็ ือสูญสิ้น ไม่มีทางหวนกลบั มาได้ ยกตวั อยา่ งเช่นจีหมิงหนั อวหี๋ งเย่ หรือแมแ้ ต่แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจี รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของจีเหิงพลนั จางไป ราวกบั รับรู้ไดถ้ ึงความวติ ก กงั วลของเจียงหลี เขาทอดถอนใจกล่าว “เช่ือขา้ หล่ีเอ๋อ”

เวลาน้นั จา้ วเคอท่ีอยนู่ อกถ้ากเ็ ดินเขา้ มารายงาน “นายท่าน รถมา้ เตรียมไวพ้ ร้อมแลว้ ” จีเหิงคลายมือลง “ออกเดินทางกนั เถอะ ขา้ จะไปส่งเจา้ ” จีเหิงจะร้ังอยทู่ ่ีชิงโจวต่อ ส่วนเจียงหลีน้นั ตอ้ งกลบั เมืองหลวง อินจือหลีสามารถจบั ตวั นางมาแลว้ คร้ังหน่ึง อะไรกเ็ กิดข้ึนไดเ้ ป็น คร้ังท่ีสอง ในสนามรบ จีเหิงไม่อาจจะปกป้องเจียงหลีได้ ตลอดเวลา อีกท้งั กระบี่ยงั ไร้ดวงตา นางไม่มีวรยทุ ธ หากวา่ ไดร้ ับ บาดเจบ็ กร็ ังแต่จะทาใหจ้ ีเหิงเดือดร้อน เจียงหลีเขา้ ใจในเงื่อนไขน้ีเป็นอยา่ งดี ถึงแมจ้ ะเป็นห่วงเขา มากเพยี งใด กย็ งั เห็นดว้ ยกบั การตดั สินใจของจีเหิง เขาคดั เลือก ทหารสิบนายเพอ่ื คุม้ กนั นางกลบั เมืองหลวง โดยใชว้ ธิ ีสญั จรทาง น้า เพือ่ ไม่ใหถ้ ูกจบั สงั เกตไดง้ ่าย

ระยะทางแห่งการร่าลาน้นั ส้นั นกั ราวกบั เดินกนั มาไม่นานก็ ถึงท่าเรือ เรือจอดอยทู่ ี่ริมฝ่ัง น้าในแม่น้าฉางเหอกลายเป็นน้าแขง็ แลว้ ทวา่ แมน่ ้าหยง่ ติ้งยงั คงไหลเชี่ยว มีเรือลอยลาอยเู่ หนือกระแสธาร ทอ้ งฟ้าและผนื แผน่ ดินราวกบั หลอมรวมเป็นหน่ึงเดียว โดยเฉพาะ อยา่ งยง่ิ ผนื ฟ้าอนั กวา้ งใหญ่ เจียงหลีเงยหนา้ ข้ึนมองจีเหิงภายใตเ้ ส้ือ คลุมท่ีเขามอบให้ อยา่ งไรเจียงหลีกไ็ ม่ยอมกา้ วลงเรือ จีเหิงมองนางจนหลุด หวั เราะออกมา “เหตุใดเม่ือก่อนขา้ ถึงไม่รู้วา่ เจา้ งอแงเพยี งน้ี” เขา เอ่ยดว้ ยน้าเสียงหยอกเยา้ ราวกบั กาลงั ลอ้ เลน่ ถึงกระน้นั เจียงหลีก็ ยงั หวั เราะไม่ออก นางเคยชินกบั การโปรยยมิ้ รื่นเพอ่ื กลบเกล่ือน ความรู้สึกนึกคิดอยบู่ ่อยคร้ัง ทวา่ ตอนน้ีทาอยา่ งไรกไ็ ม่อาจฝืนยมิ้ ได้ ทา้ ยที่สุดจึงปลอ่ ยเลยตามเลย หากไม่สามารถยมิ้ ออกมาได้ จริงๆ กช็ ่างมนั เถิด

เจียงหลีเขยง่ เทา้ ใชส้ องมือโอบประคองใบหนา้ ของจีเหิง พลางหลบั ตา แลว้ ค่อยๆ จูบประทบั ท่ีริมฝีปากของเขา ต่อใหค้ นอ่ืนๆ จะวา่ นางไร้ยางอาย ไม่รักษาขนบธรรมเนียมก็ ช่างปะไร นางเพยี งแคไ่ ม่อยากใหต้ นเองตอ้ งเสียใจภายหลงั เท่าน้นั เจียงหลีคลายมือออก ทวา่ ในจงั หวะถดั มา จีเหิงกลบั ประคองศีรษะ ของเจียงหลีไว้ ดึงนางเขา้ มาหาแลว้ จูบอยา่ งลึกล้ายง่ิ ข้ึน หิมะโปรยปรายทว่ั ฟ้า ชายหนุ่มจมุ พติ หญิงสาวอรชร ท้งั ดูดด่ืมและร้อนแรง มุ่งมน่ั ทวา่ แฝงดว้ ยความอ่อนโยน ไม่ต่างจาก จิตใจท่ีกาลงั สบั สนของเขา มีท้งั ความรักและเชื่อมน่ั เจียงหลีเงย หนา้ รับจูบน้ี เพยี งเท่าน้นั พลนั รู้สึกวา่ กระบอกตาร้อนผา่ ว น้าตา แทบจะรินไหล บรรดาทหารองครักษเ์ สมองไปทางอ่ืน มิไดจ้ ดจอ่ อยทู่ ่ีการจูบ ลาน้ี เรือเพยี งลาเดียวในแม่น้าเทียบท่ารออยู่ ฉากการร่าลาที่ท่าเรือ

คลา้ ยดงั่ เคยเห็นผา่ นตาจากในละครมาก่อน ถึงกระน้นั กย็ งั เทียบ ไม่ไดก้ บั การเอ่ยปากบอกลาอยา่ งยากเยน็ ในคราน้ี ผา่ นไปพกั ใหญ่กวา่ จีเหิงจะคลายมือออก เจียงหลีไม่ไดม้ อง เขาอีก นางหมุนตวั ยกชายกระโปรงเดินลงเรือไป เหล่าทหารอารักขาติดตามไม่ห่าง จา้ วเคอกบั เหวนิ จ้ีอยขู่ า้ ง กายจีเหิง ท้งั สองเป็นคนสนิทซา้ ยและขวาของจีเหิง คราวน้ีตอ้ งเขา้ สู่สนามรบพร้อมกบั ผเู้ ป็นนาย เม่ือไดเ้ ห็นภาพฉากร่าลาเช่นน้ี ก็ รู้สึกเศร้าใจเช่นกนั ยง่ิ ไม่ตอ้ งเอ่ยถึงจีเหิง เรือค่อยๆ เคลื่อนออกไปโดยมีเจียงหลียนื อยทู่ ี่หวั เรือ จีเหิงยนื ตรงอยา่ งสง่างาม อาภรณ์สีแดงตวั น้นั เป็นสีสนั อนั ฉูดฉาด ท่ามกลางหิมะท่ีปกคลุมพ้ืนดินจนขาวโพลน ราวกบั ตอ้ งการ ประทบั อยใู่ นความทรงจาของนางเช่นน้ีไม่มีวนั ลบเลือน ทนั ใดน้นั เจียงหลีกน็ ึกถึงคืนฤดูใบไมผ้ ลิในความฝันข้ึนมา สายลมฤดูใบไม้

ผลิพดั ผา่ นฝงู ชนท่ีคลาคล่า แต่เขากลบั หยดุ ยนื อยทู่ ี่นอกกาแพง บา้ นของเซวยี ฟังเฟย นางเป็นภรรยาของคนอื่น ส่วนเขากเ็ พิ่งจะ หมดหวงั เพราะความตายของบิดา ยามน้นั เป็นเพยี งช่วงเวลาที่พลิก ผนั เกิดเป็นความผกู พนั ในคร้ังแรก ผา่ นบทเพลงท่ีขบั ขานบน ชิงชา้ สงครามคร้ังน้ีไม่รู้วา่ เมื่อใดจะสงบลงได้ เจียงหลีหวงั วา่ ยงั สามารถพบกบั เขาอีกคร้ังในคืนฤดูใบไมผ้ ลิ ฤดูใบไมผ้ ลิท่ีสรรพ ส่ิงถือกาเนิด เขาจะกลบั มาปรากฏตวั อีกคร้ัง เขียนตานานที่เร่ิมเล่า ขานไวต้ ่อใหจ้ บ เรือค่อยๆ ลอยห่างออกไป หิมะยงิ่ ตกหนกั มากข้ึนทุกขณะ สี แดงเจิดจา้ น้นั กลายเป็นเพียงจุดเลก็ ๆ อยา่ งรวดเร็ว เจียงหลีจบั จอ้ ง อยทู่ ่ีจุดน้นั ตาไม่กะพริบ กระทงั่ พายหุ ิมะบดบงั เงาร่างของเขาไป จนสิ้น เบ้ืองหนา้ ไม่เห็นร่างของจีเหิงอีก จะมีกแ็ ต่ผนื น้ากวา้ งใหญ่ ท่ีคอยย้าเตือนใหร้ ู้วา่ พวกเขาตอ้ งจากกนั เสียแลว้

ขอใหไ้ ดพ้ บกนั อีกคร้ังในไม่ชา้ ขอใหห้ วนคืนกลบั มาในเร็ว วนั จากชิงโจวถึงเมืองเยย่ี นจิง การสญั จรทางน้าตอ้ งใชเ้ วลากวา่ ยสี่ ิบวนั เม่ือเจียงหลีกลบั มาถึงเมืองเยย่ี นจิง จีเหิงกไ็ ดแ้ จง้ ขา่ วใหค้ น ในจวนกว๋ั กงรู้ลว่ งหนา้ แลว้ ตอนน้ีพวกของเยห่ มิงอว้ไี ม่ไดอ้ ยทู่ ่ี จวนตระกลู เย่ แต่ยา้ ยเขา้ ไปอยทู่ ่ีจวนกว๋ั กง ดงั น้นั ทนั ทีที่เจียงหลีก ลบั ถึงเมืองเยย่ี นจิง จึงตรงไปที่จวนกวั๋ กงก่อน ดา้ นนอกจวนกวั๋ กงแขวนโคมไฟสีขาว ช่วงเวลาที่เจียงหลีไม่ อยู่ ไดม้ ีการทาพธิ ีศพแมท่ พั ผเู้ ฒ่าจีแลว้ ในฐานะหลานชายเพยี งคน เดียวของจวนกว๋ั กง การที่จีเหิงไม่ไดไ้ วท้ ุกขใ์ นพธิ ีศพของแม่ทพั ผู้ เฒ่า ดว้ ยอุปนิสยั ที่ผา่ นมาของเขา หากเป็นเมื่อก่อน ผคู้ นในเมือง หลวงคงจะพดู กนั วา่ จีเหิงเป็นหลานอกตญั ญู แต่คร้ังน้ีกลบั ต่าง ออกไป เนื่องจากเซ่ียจิ้นอ๋องก่อกบฏข้ึนท่ีเมืองชิงโจว จีเหิงจึงนา

กองกาลงั จินอู่เขา้ ปราบปราม สาหรับวรี บุรุษน้นั ชาวบา้ นมกั จะให้ ความเอ้ืออารี เป็ นพิเศษ หลายปี ท่ีผา่ นมา จวนกวั๋ กงมีแต่จีเหิงกบั แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีแค่สอง คน อุปนิสยั ของจีเหิงเป็นคนอารมณ์แปรปรวนไดง้ ่าย ท้งั ยงั ไม่คบ คา้ สมาคมกบั คนอื่น แม่ทพั ผเู้ ฒ่าเองกไ็ ม่ไดเ้ ขา้ วงั มานาน ดงั น้นั จึง ถูกมองขา้ ม หลงั จากแม่ทพั คนก่อนถูกเพกิ เฉยไป ผทู้ ี่มาไวท้ ุกขใ์ ห้ จึงมีเพยี งไม่กี่คน เดิมทีคนในจวนกวั๋ กงกม็ ีอยนู่ อ้ ยนิด โคมไฟสี ขาวกบั คาไวอ้ าลยั ท่ีแขวนไวบ้ นประตู มีแต่จะทาใหร้ ู้สึกอา้ งวา้ ง เปล่าเปลี่ยวและเศร้าใจ

บทท่ี 378 ส่ังการอยู่เบื้องหลงั ตอนท่ีเจียงหลีกลบั มาถึงจวนกว๋ั กงน้นั ทุกๆ คนต่างตกใจกนั ถว้ นหนา้ จีเหิงใหค้ นในจวนตระกลู เยย่ า้ ยเขา้ มาอยทู่ ่ีจวนกว๋ั กงท้งั หมด จริงดงั วา่ คร้ันเจียงหลีเดินเขา้ ไปในสวน กเ็ ห็นเยห่ มิงอว้กี บั เจา้ แดง กาลงั ทะเลาะกนั เพราะวา่ มีผคู้ นมากมาย ทาใหค้ วามอา้ งวา้ งใน จวนกวั๋ กงถูกลดทอนลงไปบา้ ง เซวยี เจาเห็นเจียงหลีก่อนเป็นคน แรก พลนั ร้องตะโกนวา่ “พสี่ าว” ผคู้ นท้งั หลายถึงเห็นวา่ เจียงหลีกลบั มาแลว้ ซือถูจ่ิวเยเ่ ดินเขา้ มาหาท้งั ๆ ที่ถือสากโขลกยาไวใ้ นมือ ผคู้ น มากมายต่างหอ้ มลอ้ ม เซวยี เจาเอ่ยปาก “พี่สาว พีเ่ ขยเขียนจดหมาย

มาบอกวา่ ท่านกาลงั เดินทางกลบั ในเร็ววนั ท่านกลบั มาอยา่ ง รวดเร็วจริงๆ เสียดว้ ย” เยห่ มิงอว้พี นิ ิจมองนางต้งั แต่หวั จรดเทา้ “เป็นอยา่ งไรบา้ ง หลี เอ๋อบาดเจบ็ หรือไม่” เจียงหลีไดแ้ ต่ส่ายหนา้ เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกล่าวเสียงเขม้ “หลี่เอ๋อคร้ังน้ีเจา้ ววู่ ามเกินไป เจา้ ไม่ควรเส่ียงใชต้ วั เองเขา้ แลกเพอื่ ช่วยพวกเรา หากเจา้ เป็นอะไรไป พวกเราจะทาอยา่ งไร” เมื่อไดย้ นิ อีกฝ่ ายเรียกนางวา่ ‘หล่ีเอ๋อ’ เยห่ มิงอว้กี ร็ ู้สึกแปลก ใจนกั ดว้ ยอยากรู้วา่ เหตุใดเซวยี ฮว๋ายหยว่ นกบั เจียงหลีถึงไดส้ นิท สนมกนั เพียงน้ี ทวา่ น่ีไม่ใช่เวลาจะมาคิดมาก อีกท้งั เซวยี ฮว๋าย หยว่ นเองกก็ ล่าวไดถ้ ูกตอ้ ง เขาจึงพยกั หนา้ รับแลว้ เอย่ วา่ “นน่ั สิ หลีเอ๋อ อินจือหลีคนน้นั คิดจะทาอะไร พวกเรากแ็ คไ่ ม่ขดั ขืน เจา้ เป็นผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆ จะใหเ้ จา้ มาช่วยพวกเราไดอ้ ยา่ งไร”

เจียงหลีพลนั กล่าว “อาจารยเ์ ซวยี อาเจา ท่านลุง ญาติผพู้ ่ี แม่ นางซือถู แลว้ ยงั มีไห่ถาง พวกท่านปลอดภยั ใช่หรือไม่ อินจือหลีทา ใหพ้ วกท่านตอ้ งลาบากหรือเปล่า... ขา้ รับใชต้ ระกลู เยถ่ ูกสงั หารสิ้น แลว้ ยงั มีนิ้วของไห่ถาง...” ไห่ถางซ่อนมือไปดา้ นหลงั พลางกลา่ วเสียงเบา “ไม่เป็นไรเจา้ ค่ะ เม่ือก่อนใบหนา้ ของบา่ วกเ็ คยถูกทาลายมาแลว้ สละแค่นิ้วเดียว ไม่เป็นไรหรอกเจา้ ค่ะ พวกเขารู้วา่ คุณหนูรองใจอ่อนถึงไดท้ า เช่นน้ี เขาตอ้ งการบีบใหท้ า่ นร้อนรนกงั วลใจ เป็นเพราะบ่าว ต่างหากท่ีทาใหท้ ่านเดือดร้อน” “กล่าวเช่นน้นั ไดอ้ ยา่ งไร หากไม่ใช่เพราะขา้ ตระกลู อินกค็ ง ไม่จบั ตวั ทุกคนไป” เจียงหลีตอบ ก่อนจะถามอีกวา่ “แทจ้ ริงแลว้ ตอนน้นั เกิดอะไรข้ึน ขา้ รู้เพยี งวา่ อินจือหลีจบั ตวั ทุกคนไป แต่ไม่รู้ วา่ พวกท่านตอ้ งพบเจอกบั อะไรบา้ ง”

เยห่ มิงอว้ถี อนหายใจกล่าว “ตอนน้นั เร่ืองเกิดข้ึนอยา่ ง กะทนั หนั พวกเราเองกค็ ิดไม่ถึงเช่นกนั ...” แทจ้ ริงแลว้ คืนก่อนหนา้ ที่เจียงหลีจะไปเยอื นบา้ นตระกลู เย่ น้นั มีคนแอบลอบเขา้ ไปในจวนตระกลู เย่ เพ่ือลกั พาตวั พวกของเย่ หมิงอว้ี คนเหล่าน้นั ไม่เหมือนกบั พวกนกั ฆ่าทว่ั ไปในยทุ ธภพ แต่ คลา้ ยกบั บรรดาทหารท่ีอยใู่ นกองทพั เยห่ มิงอว้ตี ิดกบั ดกั ของฝ่ าย ตรงขา้ ม เมื่อพวกเขาฟ้ื นข้ึนมา กพ็ บวา่ ไดอ้ อกนอกเมืองแลว้ ท้งั ยงั ไม่รู้วา่ ตวั เองอยทู่ ่ีใด แต่คิดวา่ คงไม่ไกลจากเมืองเยย่ี นจิงนกั พวก เขาไดย้ นิ คนเหล่าน้นั กลา่ วถึง ‘จิน้ อ๋อง’ จึงเดาออกวา่ เซ่ียจิ้นอ๋อง น่าจะสงั่ การอยเู่ บ้ืองหลงั และในช่วงน้นั เองที่ไห่ถางถูกลากตวั ไป ตดั นิ้ว เซวยี ฮว๋ายหยว่ นผชู้ าญฉลาดสามารถเดาออกไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว วา่ คนที่ลกั พาตวั พวกเขาน่าจะมีจุดมุ่งหมายเพื่อขม่ ข่ใู ครสกั คน

และผทู้ ี่มีความใกลช้ ิดผกู พนั กบั พอ่ ลูกตระกลู เซวยี และอาหลาน ตระกลู เย่ กม็ ีแต่เจียงหลีเท่าน้นั “อาจารยเ์ ซวยี เดาออกวา่ อีกฝ่ ายจะใชพ้ วกเราแลกกบั ตวั เจา้ เดิมทียงั คิดขดั ขืน แต่ผา่ นไปไม่นานพวกเรากถ็ ูกตีจนสลบ แลว้ นามาทิ้งไวท้ ี่หนา้ ประตูเมืองเยยี่ นจิง ใตเ้ ทา้ ข่งล่ิวแห่งกองทหารมา้ ผา่ นมาพบเขา้ จึงพาพวกเรากลบั มา” เยซ่ ่ือเจ๋ียอธิบาย เจียงหลีไดย้ นิ ชื่อข่งล่ิว กร็ ู้วา่ การปรากฏตวั ของเขาไม่ใช่เร่ือง บงั เอิญ แต่เป็นส่ิงท่ีจีเหิงเตรียมการไว้ เซวยี เจากล่าว “ตอ่ มาใต้ เทา้ ขง่ กแ็ จง้ วา่ พี่เขยเห็นวา่ ตอนน้ีจวนตระกลู เยไ่ ม่ปลอดภยั ให้ พวกเราเขา้ มาอยทู่ ่ีจวนกว๋ั กง พวกเราจึงไดร้ ู้วา่ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีถึงแก่ กรรมแลว้ ” น้าเสียงของเซวยี เจาพลนั หม่นหมอง เยซ่ ่ือเจ๋ียขมวดคิ้วถาม “ญาติผนู้ อ้ ง น่ีมนั เรื่องอะไร แทจ้ ริงแลว้ ซู่กว๋ั กงกบั เซี่ยจิ้นอ๋องมี

อะไรกนั หรือ เหตุใดจู่ๆ ตระกลู อินถึงก่อกบฏ เจา้ รู้เร่ืองเหล่าน้ีมา ก่อนแลว้ ใช่หรือไม่” เจียงหลีกบั จีเหิงมีความสมั พนั ธ์ท่ีไม่ธรรมดา หากบอกวา่ เจียง หลีไม่รู้ต้ืนลึกหนาบาง กเ็ กรงจะเป็นไปไม่ได้ แต่เจียงหลีไม่อยาก นาอดีตของจีเหิงออกมาเปิ ดเผยใหผ้ อู้ ่ืนไดร้ ับรู้ นนั่ เป็นการกระทา ท่ีโหดร้ายเกินไป นางไมอ่ ยากใหค้ นอื่นใชส้ ายตาเวทนาสงสาร มองจีเหิง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเหมือนจะเขา้ ใจความคิดของเจียงหลี จึงเอ่ย ปาก “อยา่ งไรเสียคุณหนูรองกเ็ ป็นเพียงสตรี เรื่องใหญเ่ ช่นน้ี รู้มาก จะยง่ิ อนั ตราย คิดวา่ เพือ่ เป็นการปกป้องนาง ซู่กวั๋ กงคงไม่บอก อะไรนกั ” เยซ่ ่ือเจี๋ยมองเจียงหลี เห็นนางไม่มีทีท่าจะพดู อะไรมากไป กวา่ น้ี กเ็ ขา้ ใจข้ึนมาไดบ้ า้ ง

“ขา้ วา่ พ่สี าวกลบั จวนไปพกั ผอ่ นก่อนจะดีกวา่ ” เซวยี เจากล่าว “หนทางขา้ งหนา้ ยงั อีกยาวไกล เอาไวค้ ุยกนั ทีหลงั กย็ งั ไม่ สาย” เซวยี เจาช่วยแกส้ ถานการณ์ใหน้ าง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นเองก็ กล่าวสาทบั “ถกู ตอ้ ง นายท่านเจียงกค็ งรอใหค้ ุณหนูรองกลบั จวน เช่นกนั เห็นเจา้ กลบั ไปแลว้ เขาถึงจะสบายใจ” แมว้ า่ เยห่ มิงอว้ยี งั มีเรื่องอีกมากมายตอ้ งการถามไถ่เจียงหลี แต่กงั วลที่สุดกย็ งั คงเป็นเร่ืองความปลอดภยั และสภาพร่างกายของ นาง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกบั เซวยี เจาต่างกล่าวเช่นน้ี เขาจึงเอ่ยวา่ “ก็ จริง...หลีเอ๋อถา้ อยา่ งน้นั เจา้ กก็ ลบั ไปพกั ผอ่ นเถิด วนั พรุ่งน้ีขา้ ค่อย ไปหาเจา้ ที่เรือน จวนกว๋ั กงมีทหารอารักขามากมาย เจา้ ไม่ตอ้ งเป็น ห่วงพวกเรา ถึงซู่กวั๋ กงคนน้ีจะ... เออ้ ... แต่กบั เจา้ แลว้ เขากไ็ ม่เลว นกั ขา้ ไม่พดู อะไรดีกวา่ ”

ตลอดมาเยห่ มิงอว้รี ู้สึกวา่ จีเหิงรูปงามเกินไป ซ่ึงไม่ใช่เร่ืองดี นกั อีกท้งั เร่ืองเล่าขานเก่ียวกบั ตวั เขากค็ ่อนไปทางเลวร้าย ทวา่ กม็ ี หลายคร้ังหลายคราท่ีจีเหิงเคยช่วยเหลือเจียงหลีไว้ อีกท้งั ยงั ให้ พอ่ คา้ อยา่ งเขาเขา้ มาอยใู่ นจวนของตน หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่เจียง หลี จีเหิงจะทาถึงเพยี งน้ีหรือ ในหมู่ลูกผชู้ ายยอ่ มเขา้ ใจหวั อกกนั ได้ ดี ที่จีเหิงทาเช่นน้ี เพราะรักเลยยอมรับได้ เขามีใจใหเ้ จียงหลี นน่ั ก็ ถือวา่ เป็นส่ิงท่ีมีคา่ แลว้ จากจวนกว๋ั กง กลบั มาถึงจวนตระกลู เจียง กเ็ ป็นเวลาพลบค่า เรื่องที่เจียงหลีกลบั เขา้ เมืองเยย่ี นจิงน้นั ไมไ่ ดบ้ อกกล่าวกบั คน อื่นๆ จนเมื่อทหารอารักขาของจีเหิงมาส่งนางถึงจวนตระกลู เจียง แลว้ พอเดก็ รับใชท้ ี่เฝ้าประตูเห็นวา่ เป็นเจียงหลีกต็ กใจนกั รีบเขา้ ไปรายงานนายท่านใหญก่ บั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่า ท่ีเรือนหวน่ั ฟ่ งถาง ชวั่ พริบตากแ็ น่นขนดั

นางหลูซื่อยงั คงเป็นกนั เองอยเู่ ช่นเดิม นางพนิ ิจพิจารณาเจียง หลีต้งั แต่ศีรษะจรดเทา้ กล่าววา่ “หลีเอ๋อ น่ีเจา้ ไปอยไู่ หนมา เจา้ ... กลบั มาจากที่ไหน” ดูจากท่าทางนางคงยงั ไม่เขา้ ใจสถานการณ์นกั เห็นไดช้ ดั วา่ เจียงหยวนผงิ ไม่ไดบ้ อกขา่ วคราวของเจียงหลีใหน้ าง ทราบ แต่ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ากลบั สงบน่ิง สาหรับการกลบั มาอยา่ ง กะทนั หนั ของเจียงหลีคร้ังน้ี นางแคแ่ สดงอาการตื่นเตน้ เพียง เลก็ นอ้ ยเท่าน้นั แลว้ กก็ ลบั เป็นปกติอยา่ งรวดเร็ว มิไดซ้ กั ไซอ้ ะไร เจียงหลีมากนกั แคถ่ ามไถ่เจียงหลีวา่ ไดร้ ับบาดเจบ็ หรือไม่ หลงั จากน้นั กไ็ ม่เอ่ยอะไรอีก เจียงหลีเดาวา่ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าคงจะรู้อะไร มาบา้ ง เจียงจิ่งรุ่ยยงั อยากซกั ไซ้ แต่กถ็ ูกเจียงหยวนป๋ัวตดั บทไป เสียก่อน เจียงหยวนปั๋วมองเจียงหลีแลว้ กล่าววา่ “ตามขา้ มา” ทุกๆ คร้ังเขาจะพดู ประโยคน้ี เจียงหลีเคยชินเสียแลว้ คร้ันนาง เดินตามเจียงหยวนปั๋วมาถึงหอ้ งหนงั สือ เจียงหยวนปั๋วกเ็ อ่ยถาม

“เจา้ รู้หรือไม่วา่ คราวน้ีตวั เองววู่ ามเกินไป เพอื่ บา้ นตระกลู เย่ เจา้ กลา้ เอาตวั เองเขา้ แลก เป็นแบบน้ีจะใหต้ ระกลู เจียงทาอยา่ งไร” “ขออภยั ท่านพอ่ ” เจียงหลีตอบ “เหตุการณ์ตอนน้นั คบั ขนั มาก ลูกไม่มีเวลาคิดใหถ้ ่ีถว้ น” “เกรงวา่ ต่อใหเ้ จา้ ทบทวนแลว้ กจ็ ะยงั คงทาเช่นน้ีอยดู่ ีกระมงั ” เจียงหยวนปั๋วสบถเสียงเยน็ ชา “แต่ไหนแต่ไรเจา้ กป็ ฏบิ ตั ิต่อ ตระกลู เยแ่ ละเซวยี ฮว๋ายหยว่ นสองพอ่ ลูกนน่ั อยา่ งสนิทสนม ยงิ่ กวา่ ตระกลู เจียงเสียอีก” เจียงหลีพดู ไม่ออก หากกล่าวกนั ตามจริงแลว้ ที่เจียงหยวนปั๋ว พดู มาน้นั ไม่ผดิ แต่จิตใจคนเราประกอบดว้ ยเลือดเน้ือ เยห่ มิงอว้ี ปฏิบตั ิตอ่ นางเหมือนเป็นบุตรสาวของตน ส่วนเซวยี ฮว๋ายหยว่ น เดิมทีกเ็ ป็นบิดาแทๆ้ คนเรามีความใกลช้ ิดและห่างเหิน แมว้ า่ เจียง หลีจะไม่ใช่คนเจา้ คิดเจา้ แคน้ แต่บางคร้ังในบางเหตุการณ์ ตระกลู

เจียงกท็ าใหน้ างเสียใจ นางไม่คิดจะทาร้ายตระกลู เจียง ถึงกระน้นั หากตอ้ งการใหว้ างตระกลู เจียงไวเ้ ป็นอนั ดบั หน่ึงสาหรับทุกเร่ือง เจียงหลีกค็ งทาไม่ได้ เจียงหยวนป๋ัวเห็นท่าทีเช่นน้ีของนาง กลบั พดู อะไรไม่ออก เจียงหลีรู้อยแู่ ลว้ วา่ เป็นความผดิ ของนาง แต่กลบั ไม่คิดจะแกไ้ ข นิสยั ด้ือดา้ นเช่นน้ี ไม่รู้วา่ เหมือนใครกนั แน่ ช่างแตกต่างจากเขา และยง่ิ ไม่เหมือนเยเ่ จินเจิน “ขา้ ขอถาม จีเหิงเคยบอกหรือไม่ วา่ ในอดีตตระกลู จีกบั ตระกลู อินมีความแคน้ อนั ใดต่อกนั ” เจียงหลีตกใจนกั แต่ยงั คงรักษาสีหนา้ ใหเ้ ป็นปกติ ก่อนจะ แสร้งทาคิว้ ตก แลว้ ตอบวา่ “เปล่าเจา้ ค่ะ” “จริงรึ” เจียงหยวนปั๋วมองนางดว้ ยความสงสยั

“จริงเจา้ คะ่ ” เจียงหยวนป๋ัวถอนหายใจ “ช่างเถิด เรื่องพวกน้นั ไม่สาคญั อีก แลว้ ” เจียงหลีจบั ความผดิ ปกติในน้าเสียงของเขาได้ จึงเอ่ยถาม “ท่านพอ่ เกิดเร่ืองอะไรข้ึนหรือเจา้ คะ”

บทที่ 379 ลูกชอบเขามาก “เซี่ยจิ้นอ๋องก่อกบฏคร้ังน้ี ไม่ผดิ อะไรกบั เอาขา้ ข้ึนไปยา่ งบน ตะแกรง ก่อนหนา้ น้ีเขาเคยพยายามตีสนิท เขา้ ออกบา้ นตระกลู เจียง หลายคร้ัง คิดวา่ ฝ่ าบาทกท็ รงรู้ดีแก่ใจ ทวา่ กลบั ปลอ่ ยใหเ้ รื่อง ดาเนินไปโดยไม่เตือนใหร้ ู้ เห็นไดช้ ดั วา่ ทรงเตรียมการที่จะลงมือ กบั ตระกลู เจียงไวน้ านแลว้ เช่นกนั ตอนน้ีมิไดร้ ับสงั่ ใหเ้ ดด็ ขาดก็ เพราะเห็นแก่ความสมั พนั ธ์ของขนุ นางท่ีรับใชร้ าชสานกั มาหลายปี ท้งั ยงั เป็นศิษยอ์ าจารยก์ นั มาก่อน ถึงไดไ้ วห้ นา้ ตระกลู เจียง หากขา้ ยงั แสร้งทาเป็นไม่รับรู้ ตอ่ ไปจะกลา่ วโทษฝ่ าบาทวา่ แลง้ น้าใจกค็ ง ไม่ได”้ เขาหนั กลบั มา “ตระกลู เจียง ไม่อาจอยใู่ นราชสานกั ไดอ้ ีก” เจียงหลีไม่ไดแ้ สดงความเห็นใดๆ เรื่องน้ีนางมองออกมา ต้งั แต่ตน้ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวไม่ตอ้ งการจะเกบ็ ตระกลู เจียงไวใ้ นราช สานกั นานแลว้ เม่ือก่อนตอนท่ีเฉิงอ๋องยงั อยู่ ตระกลู เจียงกม็ ีไวเ้ พ่ือ รักษาสมดุลเท่าน้นั ยามน้ีไม่มีเฉิงอ๋องแลว้ เกบ็ ตระกลู เจียงไวก้ ไ็ ร้

ประโยชน์ มิใช่เพราะเจียงหยวนปั๋วมีใจออกห่าง แต่สาเหตุมาจาก ขนุ นางส่วนใหญ่ในราชสานกั ตอนน้ี ลว้ นเคยเป็นศิษยข์ องเจียง หยวนปั๋วมาก่อน สาหรับฮ่องเตห้ งเซ่ียวน่ีไม่ใช่เรื่องท่ีดีนกั วถิ ีการปกครองของกษตั ริย์ ในอดีตเจียงหยวนปั๋วดารง ตาแหน่งราชครู คอยใหก้ ารอบรมสง่ั สอนฮ่องเตห้ งเซี่ยว เขาควรจะ เขา้ ใจถึงจุดน้ีไดด้ ีกวา่ ใคร แต่น่าเสียดายท่ีคนอยใู่ นเหตุการณ์ มกั จะ ถูกสภาพแวดลอ้ มตรงหนา้ ทาใหม้ วั เมา เจียงหยวนป๋ัวตาแหน่ง ใหญ่โตเกินไป น่ิงนอนใจเกินไป จาตอ้ งละวาง แต่กย็ งั ตดั ใจไม่ได้ เรื่องท่ีควรจบลงต้งั แต่หลายปี ก่อน กลบั ยอ้ื เวลามานานเช่นน้ี ความยนื หยดั กลา้ หาญของนายท่านผเู้ ฒ่าเจียงในอดีต มาถึง ยามน้ีตระกลู เจียงกลบั รักษาไวไ้ ม่ได้ ดงั น้นั คืนวนั อนั ร่วงโรยของ ตระกลู เจียงจึงเป็นเรื่องที่ตอ้ งเกิดข้นึ ไม่เร็วกช็ า้ ตอนน้ีเจียงหยวน ป๋ัวยงั พอแกไ้ ขสถานการณ์ได้ แมจ้ ะไม่ใช่หนทางที่ดีนกั สง่ั สอน