เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ในวดั หงซาน ท่ีอยไู่ กลนบั พนั ล้ีดว้ ยตนเอง แต่แทจ้ ริงแลว้ เป็น เพราะตอ้ งการหลบมาคลอดลูก หากเวลาน้ีถูกจีหมิงหนั จบั พิรุธได้ เรื่องของเซ่ียจิ้นอ๋องกบั หลินโหรวเจียกจ็ ะถูกเปิ ดเผย คนท่ีตอ้ งตาย ไม่ใช่แค่เขากบั หลินโหรวเจีย ยงั มีลูกที่ไร้ความผดิ ดว้ ย สาหรับลูก ที่ยงั ไม่เกิดมา เซี่ยจิ้นอ๋องไดต้ ้งั ความหวงั เอาไวส้ ูงนกั เพื่อปกป้อง หลินโหรวเจีย ปกป้องลกู คนน้ี เซ่ียจิ้นอ๋องยอมสละทุกอยา่ งได้ ไม้ เวน้ แมแ้ ต่จีหมิงหนั

บทท่ี 361 เขาหลอกลวงสหาย เซี่ยจิ้นอ๋องจึงบอกกบั จีหมิงหนั วา่ ตนเองหาหลกั ฐานของ ฆาตกรได้ นบั เป็นเร่ืองใหญ่หลวงมาก แต่ตอนน้ีตวั เขาเองยงั อยทู่ ่ีวดั หงซานจึงตอ้ งเชิญจีหมิงหนั มาพบ ขณะเดียวกนั เซ่ียจิ้นอ๋องกส็ ง่ั ให้ พลธนูนบั ร้อยซุ่มอยรู่ ิมทาง นอกจากน้ี เพอ่ื ป้องกนั ความผดิ พลาด ลูกธนูยงั อาบไวด้ ว้ ยยาพิษจากเมืองม่อหลนั กลางดึกในฤดูใบไมผ้ ลิท่ีเหน็บหนาว จนถึงตอนน้ี เซี่ยจิ้นอ๋อง กย็ งั หาคาตอบไม่ได้ วา่ เหตุใดสายลมในฤดูใบไมผ้ ลิถึงไดห้ นาว เหน็บเพยี งน้นั ความหนาวคลา้ ยดงั่ บาดลึกจนถึงกระดูกดา ราวกบั วา่ แค่ชว่ั พริบตาแมน่ ้ากส็ ามารถจบั ตวั เป็นน้าแขง็ ได้ จีหมิงหนั ใหค้ วาม ไวว้ างใจเขามาโดยตลอด ไม่เคยนึกหวาดระแวง กระทงั่ เดินเขา้ สู่กบั ดกั ในที่สุด

กเ็ หมือนกบั ท่ีนกั แสดงบนเวทีกาลงั ร้องวา่ “นายทหารจานวน มากในค่ายชาวฮนั่ ขา้ คนเดียวต่อสู้กบั ศตั รูนบั ร้อย ยากนกั จะ เอาชนะ” ละคร ‘ลอบซุ่มอยรู่ อบดา้ น’ ฉากน้ี พวกทหารในค่ายกเ็ คยได้ ยนิ มาบา้ ง และต่างรู้วา่ มิอาจเลียนแบบท่านอ๋องในเร่ืองได้ ดว้ ย สถานการณ์จริง ไม่สามารถพดู วา่ ‘แพช้ นะเป็นเร่ืองธรรมดาของ ชายชาติทหาร’ เพราะไม่มีชีวติ ที่สองใหฟ้ ้ื นคืนได้ ชนะกค็ ือชนะ แพ้ กค็ ือแพ้ เซ่ียจิ้นอ๋องมองจีหมิงหนั บุกฝ่ าการซุ่มโจมตีไปต่อหนา้ ต่อตา เขาคนเดียวสู้กบั ศตั รูนบั ร้อย แมไ้ มอ่ าจทานไหว แตก่ ย็ งั แสดงความ กลา้ หาญออกมาอยา่ งคาดไม่ถึง จีหมิงหนั ฉลาดมาก เม่ือเขาพบวา่ ตนเองตกอยใู่ นกบั ดกั กต็ ้งั มนั่ ท่ีจะถอนตวั กลบั เซี่ยจิ้นอ๋องยนื อยบู่ นเนินสูง มองอีกฝ่ ายพยายามถอยออกมา จากวงลอ้ ม แลว้ ยงิ ธนูดอกสาคญั ออกไป ธนูดอกน้นั ปักเขา้ ที่แผน่ หลงั ของจีหมิงหนั เซ่ียจิ้นอ๋องกาลงั จะไล่ตาม จู่ๆ ในลานกวา้ งใหญ่

แห่งน้นั กม็ ีเสียงอื่นดงั แทรกเขา้ มา ทาใหเ้ ขาจาตอ้ งหยดุ ฝีเทา้ เขาไม่ สามารถลงมือไดอ้ ยา่ งโจ่งแจง้ มิเช่นน้นั อาจมีคนพบความผดิ ปกติ ในวดั หงซานหากมีใครเห็นสภาพของหลินโหรวเจียในตอนน้ีจะยงุ่ ไปกนั ใหญ่ แต่เขาเช่ือมนั่ วา่ จีหมิงหนั จะอยไู่ มพ่ น้ คืนน้ี เพราะยาพษิ ท่ีอยบู่ นลูกธนูน้นั ร้ายแรงมาก ในเมื่อยงิ โดนจีหมิงหนั แลว้ อีกฝ่ าย จะตอ้ งตายอยา่ งแน่นอน ดว้ ยเหตุน้ี เซี่ยจิ้นอ๋องจึงสงั่ ใหล้ ูกนอ้ งไป ตามหาศพของจีหมิงหนั ทวา่ จีหมิงหนั กลบั หายสาบสูญ หลงั จากน้นั เซี่ยจิ้นอ๋องกค็ อยสืบหาเบาะแสของจีหมิงหนั ไป ทวั่ เขาถึงข้นั คิดหาวธิ ีการสืบถามคนในบา้ นตระกลู จี แต่กไ็ ม่ไดข้ า่ ว คราวราวกบั จีหมิงหนั ไดห้ ายสาบสูญไปจากโลกใบน้ี จีเหิงเติบโต ข้ึนในจวนกวั๋ กง หากจีหมิงหนั ยงั มีชีวติ อยู่ กค็ วรมาพบลูกชาย ของอวห๋ี งเยบ่ า้ ง แต่น่ีกลบั ไม่เห็นแมเ้ งา เขาคงตายอยทู่ ี่ไหนสกั แห่ง

เซ่ียจิ้นอ๋องเสียใจนกั หลงั จากน้นั หลินโหรวเจียกใ็ หก้ าเนิดลูกชาย เขาเอาลูกชายของ นางสลบั ตวั กบั ลูกชายท่ีเกิดจากฮูหยนิ ของตนแลว้ กาจดั ฮูหยนิ กบั ลูก ของนางเสีย และเพือ่ ขจดั ขอ้ สงสยั ของอดีตฮ่องเต้ จึงไดแ้ ต่งงานมี ลูกอีกคร้ัง แลว้ ออกจากเมืองเยย่ี นจิงไปอยทู่ ี่อวน๋ิ จง เล้ียงดูอินจือหลี จนเติบใหญ่ หลายปี ผา่ นไป คนื วนั เสมือนดาเนินไปอยา่ งสุขสงบ ออกจาก สถานที่อนั คุน้ เคย ทุกชีวติ ลว้ นแต่เป็นคนแปลกหนา้ เซี่ยจิ้นอ๋องไม่ เคยลืมวา่ ตอนน้นั เขาทาเพ่ือหลินโหรวเจียอยา่ งบา้ คลง่ั จนสองมือ เตม็ ไปดว้ ยกลิ่นคาวเลือด นี่ไม่เหมือนกบั เลือดท่ีนองท่วมสนามรบ ในสงครามน้นั เขาทาเพื่อปกป้องราษฎรและบา้ นเมือง บดั น้ี...เขา หลอกลวงสหาย สงั หารคนในบา้ นไดไ้ ม่เวน้ แมก้ ระทง่ั บุตรชายของ ตน ซ้ายงั ทรยศตอ่ พนี่ อ้ ง

เสียใจหรือไม่ลว้ นแต่ไร้ความหมาย เส้นทางน้ีตดั สินใจเดิน แลว้ มิอาจหวนกลบั ไม่เช่นน้นั นอกจากคนที่เขาทาร้าย แมแ้ ต่ชีวติ ของคนที่เขาใหค้ วามสาคญั เหนือใคร กอ็ าจรักษาไวไ้ ม่ได้ เซี่ยจิ้นอ๋องเคยมีความฝันท่ีสวยงามวา่ รอยด่างพร้อยในอดีตจะ ตายไปพร้อมกบั จีหมิงหนั และอวห๋ี งเย่ ไม่มีใครจบั ได้ เขาสามารถ เร่ิมตน้ วางแผนการของตนเองอยา่ งราบรื่น เร่ิมตน้ ท่ีเขา แลว้ กจ็ บลง ท่ีตวั เขาเองเช่นกนั ส่ิงที่เกบ็ ไวใ้ หก้ บั อินจือหลีกค็ ือผนื แผน่ ดินท่ี สะอาดบริสุทธ์ิ ทวา่ เม่ือเขากลบั มา นบั แต่คร้ังแรกท่ีไดพ้ บกบั จีเหิง เซ่ียจิ้นอ๋อง กร็ ู้วา่ ความฝันท่ีสวยงามน้ีถูกทาลายลงไปเสียแลว้ จีหมิงหนั กบั อวห๋ี งเยไ่ ม่เคยจากไปไหน จีเหิงรับรู้เร่ืองราวทุกอยา่ ง ไม่ต่างจากเขา ที่วางแผนอยใู่ นอวนิ๋ จง จีเหิงเองกซ็ ุ่มรออยทู่ ี่เมืองเยย่ี นจิงมาโดย ตลอดเช่นกนั พวกเขาเป็นคู่ต่อสูท้ ี่สูสี ต่างฝ่ ายต่างไม่มีใครยอมใคร ท่ีสาคญั จีเหิงยงั เป็นหนุ่มฉกรรจ์ อยใู่ นช่วงเวลาที่เหมาะสม แต่เขา กลบั แก่ตวั ลงไปมาก

เขาไม่สามารถองอาจกลา้ หาญเหมือนในอดีต แต่ยงั มีบางอยา่ ง ที่เขาพอจะทาได้ อีกท้งั ยงั สกปรกยงิ่ กวา่ ที่เคยทามาในอดีตเสียดว้ ย ซ้า “ไม่นึกวา่ เซี่ยจิ้นอ๋องกเ็ ป็นพวกที่ชอบเล่นสกปรกคนหน่ึง” จีเหิงยมิ้ พลางดื่มสุราในจอกจนหมด “หลายปี มาน้ี เร่ืองสกปรก ท้งั หลายขา้ กท็ ามาไม่นอ้ ย” เขาจบั จอ้ งเขา้ ไปในดวงตาของ เซี่ยจิ้นอ๋อง พลางกล่าวชา้ ๆ “จะลองเทียบกนั ดูหรือไม่ วา่ ใคร สกปรกกวา่ กนั ” เซ่ียจิ้นอ๋องพลนั ชะงกั ชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีแดงผนู้ ้ีพดู จาหยอกเยา้ ทวา่ น้าเสียงกลบั ปกปิ ดจิตสงั หารไวไ้ มอ่ ยู่ เหมือนกบั อวหี๋ งเยใ่ นตอนน้นั ไม่สิ เขาโหดร้ายกวา่ อวห๋ี งเยม่ าก ซ้ายงั เฉลียวฉลาดยงิ่ กวา่ เขามาเพื่อ ทวงหน้ีแคน้ หน้ีที่ติดคา้ งไวเ้ ม่ือยสี่ ิบกวา่ ปี ก่อน

เซ่ียจิ้นอ๋องไม่ไดเ้ อ่ยวาจาใดๆ เพยี งอุม้ ไหสุราเดินซวนเซมา คานบั จีเหิง ก่อนจะเงยหนา้ ดื่มสุราจนหมด จีเหิงยมิ้ พลางชูจอกข้ึนด่ืม อากปั กิริยาสุภาพสง่างาม แตกต่าง จากเซี่ยจิ้นอ๋องท่ีดูหยาบคายอยา่ งสิ้นเชิง “อินจือหลีคงจะเตรียมเคลื่อนพลแลว้ สินะ” ดื่มรวดเดียวหมด จอกแลว้ จีเหิงจึงวางลง ก่อนจะเอ่ยถามข้ึนอยา่ งไม่ยห่ี ระ “ขอขา้ ลอง คิดทบทวนสกั หน่อย คืนน้ีนอกจากเจา้ กบั ขา้ ในวงั ยงั มีไทเฮาและ ฮ่องเตผ้ เู้ ปรียบเสมือนเสือท่ีถูกถอดเข้ียวเลบ็ จนตอ้ งทาตามท่ีเจา้ ชกั เชิด อินจือหลีเคล่ือนพลจากชิงโจวโดยใชแ้ ม่น้าฉางเหอเป็นปราการ ต่อใหไ้ ม่สามารถบุกเขา้ เมืองเยยี่ นจิงไดท้ นั ที กย็ งั สามารถก่อต้งั แควน้ เยย่ี นตอนใตข้ ้ึนมาได้ เพียงแต่ยงั ไม่รู้ชื่อรัชสมยั เพราะไม่แน่ วา่ จะมีเซี่ยจิ้นอ๋องหรืออินจือหลีเป็นฮ่องเตก้ นั แน่” เซี่ยจิ้นอ๋องหนา้ ไม่เปล่ียนสี เขาหวั เราะพลางกล่าว “หากขา้ ยงั มี ชีวติ อยู่ ขา้ เป็นฮ่องเต้ หากวา่ ขา้ ตาย ลูกชายของขา้ กจ็ ะได้ ครองราชย”์

“ถา้ เช่นน้นั ลองเดาสิวา่ คืนน้ีเจา้ จะอยหู่ รือตาย” หางเสียงของเขายงั คงอ่อนโยน ในบรรยากาศท่ีกดดนั จนน่า ต่ืนตระหนกน้ี มีเพียงจีเหิงท่ีสงบนิ่ง เซี่ยจิ้นอ๋องพลนั กล่าว “ซู่กวั๋ กง เขา้ ใจวา่ อยา่ งไร” “ก่อนออกเดินทาง ขา้ ไดท้ านายดวงชะตาไวแ้ ลว้ วา่ หากไม่ตาย กจ็ ะไดเ้ สพสุข” จีเหิงกล่าวเรียบๆ “อยา่ งนอ้ ยคืนน้ีขา้ กไ็ ม่ตาย” เซ่ียจิ้นอ๋องหวั เราะลน่ั “ซู่กว๋ั กงช่างมนั่ ใจในตวั เองเสีย เหลือเกิน” คืนน้ีในหอหงโหลวเตม็ ไปดว้ ยกลิ่นอายแห่งการเข่นฆ่า ไม่รู้วา่ จะมีทหารดกั ซุ่มอยมู่ ากมายแคไ่ หน แต่ถึงแมจ้ ะรู้วา่ เป็นกบั ดกั ท้งั สองต่างกย็ นิ ดีปรากฏตวั เพราะมีเพยี งแต่เอาตวั เองเขา้ เสี่ยง เป็น เหยอื่ ล่อฝ่ ายตรงขา้ มเท่าน้นั จึงจะสามารถเขา้ ใกลศ้ ตั รูได้ โดย จุดมุ่งหมายมีเพียงอยา่ งเดียว นนั่ กค็ ือเอาชีวติ ฝ่ ายตรงขา้ ม มิเช่นน้นั จะไม่มีใครไดอ้ ยอู่ ยา่ งสบายใจ

เหมือนกา้ งที่ตาคอ ตอ้ งดึงออกใหห้ มดเท่าน้นั หากทาไม่สาเร็จ แลว้ ตอ้ งจบชีวิตลงท่ีน่ี กย็ งั ถือวา่ เป็นการตายอยา่ งคุม้ ค่า เลวร้าย ท่ีสุดกค็ ือบาดเจบ็ สาหสั ท้งั สองฝ่ าย แลว้ ตายตกไปตามกนั ฮูจีเดินออกมานอกม่านเวทีสีแดง พลางแหงนเงยข้ึนป่ าวร้อง “เห็นท่านอ๋องนอนหลบั อยใู่ นหอ้ ง ขา้ จึงออกมาเดินเล่นเพอื่ คลาย ความกลดั กลุม้ ฝีเทา้ เช่ืองชา้ มุ่งหนา้ สู่ทุ่งกวา้ งอยา่ งมน่ั คง เงยหนา้ เห็นทอ้ งฟ้าสวา่ งอาไพ ดูสิ เมฆหมอกเลือนหาย จนั ทราปรากฏ เป็น ภาพท่ีงดงามของฤดูใบไมร้ ่วง” จีเหิงยกจอกสุราข้ึนมาเพง่ พนิ ิจ พลางกล่าวเรียบๆ “หากขา้ ไม่ ตาย คืนน้ีขา้ คิดจะสงั หารเซ่ียจิ้นอ๋องก่อนแลว้ ใชช้ ีวติ ของไทเฮาขม่ ขู่ อินจือหลี รอใหอ้ ินจือหลีติดกบั แลว้ คอ่ ยลงมือปลิดชีวติ ส่วนทหาร ของตระกลู อิน คนท่ียอมจะยงั อยู่ ส่วนคนท่ีคดั คา้ นตอ้ งตาย” “ซู่กวั๋ กงยงั อ่อนหดั นกั คิดอ่านง่ายดายเกินไป ขา้ ใชช้ ีวติ ตวั เอง เปิ ดทางใหก้ บั ลูกชาย... ลูกชายของขา้ จะตอ้ งไมต่ ิดกบั ดกั เพราะ ไทเฮาแน่ อีกอยา่ ง เจา้ อยา่ ไดด้ ูถูกโหรวเจียนกั ” เขาทอดถอนใจเบาๆ

ราวกบั ผอู้ าวโุ สท่ีมีเมตตาไดฟ้ ังวาจาไม่ประสีประสาของเดก็ นอ้ ย ท้งั รู้สึกขนั และอยากอบรมสงั่ สอน “ส่วนทหารของตระกลู อิน คนที่ ยอมศิโรราบคงไม่มีสกั ชีวติ ” “ถา้ อยา่ งน้นั กย็ งิ่ เป็นเรื่องง่าย” จีเหิงหวั เราะเบาๆ “ฆ่าเจา้ ก่อน แลว้ คอ่ ยตามมาดว้ ยไทเฮาและอินจือหลี สุดทา้ ยจึงกาจดั ทหารนบั แสนของตระกลู อิน” “ซู่กว๋ั กงโปรดระวงั บาปน้นั หนกั หนานกั ” จีเหิงเลิกคิ้วถาม “จะเป็นไรไปเล่า คนอยา่ งขา้ ดวงแขง็ อยแู่ ลว้ ” จบคาต่างกเ็ งียบงนั เซ่ียจิ้นอ๋องเปิ ดสุราอีกไห แลว้ เงยหนา้ ด่ืม ขณะน้นั ฮูจีพลนั ขบั ขาน “ขา้ ครุ่นคิดตรึกตรองเพียงลาพงั ได้ ยนิ เสียงเพลงของแควน้ ฉู่ดงั ในคา่ ยทหารฝ่ ายศตั รู ชา้ ก่อน เหตุใด

ค่ายศตั รูถึงมีเสียงเพลงของแควน้ ฉู่เล่า ขา้ คิดวา่ เรื่องน้ีจะตอ้ งมี เงื่อนงา เขา้ ไปรายงานต่อท่านอ๋องดีกวา่ ” จีเหิงพลนั ดีดนิ้ว โดยไม่ตอ้ งมอง ไข่มุกบนพดั กล็ อยลงมาจาก ช้นั สอง หล่นลงในถว้ ยหยกเขียวใบน้นั อยา่ งต่อเนื่อง ไขม่ ุกรับกบั หยกสีเขียว ส่องประกายระยบิ ระยบั เซ่ียจิ้นอ๋องหวั เราะอยา่ งผอ่ นคลาย “ไม่ขอพดู ใหม้ ากความ ด่ืม” จีเหิงยกจอกสุราข้ึน

บทท่ี 362 อาวุธนีช้ ่างร้ายกาจจริงๆ คนหน่ึงสุภาพ อีกคนหยาบกระดา้ ง คนหน่ึงสุขมุ อีกคนใช้ อารมณ์ เป็นภาพท่ีดูดีไปอีกแบบ แขกเหรื่อต่างนงั่ นิ่งราวกบั จู่ๆ โลก น้ีกป็ ราศจากสุ้มเสียง มีเพียงพวกนกั แสดงบนเวทีที่ส่ือสารอารมณ์ ต่างๆ อยา่ งไม่รู้จกั เหน็ดเหนื่อย นี่เป็นการลอบสงั หารที่รู้กนั อยแู่ ก่ใจ ต่างฝ่ ายต่างรู้วา่ อีกคนมี แผนสารอง เพียงแต่ไม่แน่ใจวา่ จะเริ่มและจบลงเม่ือใด เซี่ยจิ้นอ๋องดื่มสุราไหสุดทา้ ย เขายกไหดว้ ยมือเดียว รอยยมิ้ เบิก บานมีเสน่ห์ เฉกเช่นเซี่ยจิ้นอ๋องที่กลา้ หาญปราศจากความหวนั่ เกรง ใดๆ ในชว่ั พริบตาน้นั เอง... เซ่ียจิ้นอ๋องพลนั ทะยานเขา้ ใส่จีเหิง จีเหิงราวกบั รู้ตวั ล่วงหนา้ มือยงั คงโบกพดั เช่นในยามปกติ ทวา่ คนและเกา้ อ้ีกลบั ถอยไปขา้ งหลงั หลบดาบของเซ่ียจิ้นอ๋องไดพ้ อดี

เพียงครู่ แขกเหร่ือต่างตบโตะ๊ ลุกข้ึนกนั อยา่ งพร้อมเพรียง ต่างคน ต่างพงุ่ เขา้ ตะลุมบอน ตรงกลางคือเซ่ียจิ้นอ๋องกบั จีเหิง คนหน่ึงสวม ชุดเกราะแกร่งกลา้ ส่วนอีกคนสวมชุดสีแดงอนั คล่องแคล่ว ไม่มีใคร ดอ้ ยกวา่ ใคร อาวธุ ของเซี่ยจิ้นอ๋องคือดาบที่ดูแลว้ มีน้าหนกั ไมน่ อ้ ย ที่ดา้ ม ดาบแกะสลกั เป็นรูปหวั หมาป่ าน่าเกรงขาม ทวา่ ยามกวดั แกวง่ กลบั รู้สึกเหมือนเบาราวขนนก เขามองแถบพดั สีทองเล่มน้นั ของจีเหิงไม่ ออก จึงกล่าวกล้วั หวั เราะเสียงลนั่ “หลานชาย อาวธุ ของเจา้ ปวกเปี ยกจนเกินไป” จีเหิงหวั เราะเบาๆ “ใชไ้ ดด้ ีกพ็ อแลว้ ” จงั หวะท่ีพดั คลี่และหุบ ลงพลางวาดผา่ นลาตวั ของเซ่ียจิ้นอ๋องไป ใบหนา้ ของเซ่ียจิ้นอ๋อง พลนั มีโลหิตผดุ ซึม เขาเชด็ เลือดท่ีบาดแผลน้นั อยา่ งไม่แยแส “อาวธุ น้ีช่างร้ายกาจ จริงๆ”

“วธิ ีการสกปรกของท่านอา พอ่ กบั แม่ของหลานลิ้มลองกนั มา หมดแลว้ หลานจึงไม่กลา้ ชะล่าใจ” จีเหิงตอบสบายๆ ปลายดาบเหมือนหิมะสีเงิน รับกบั หวั หมาป่ าดูทรงพลงั คงเป็น เพราะดาบน้ีเคยติดตามเซี่ยจิ้นอ๋องเขา้ สู่สนามรบมาหลายคร้ัง จึงมี วญิ ญาณนบั ไม่ถว้ นสิ้นใจใตค้ มดาบเล่มน้ี ดาบกเ็ ป็นอาวธุ ที่ เห้ียมโหดเช่นกนั แต่อาวธุ ท่ีใชป้ ะทะฟาดฟันกลบั เป็นพดั เล่มงาม คมดาบสามารถทาร้ายคนได้ พดั เองกเ็ ช่นกนั โรมรันอยหู่ ลาย กระบวนท่า ร่างของคนท้งั สองต่างกม็ ีบาดแผล นกั แสดงบนเวทีกาลงั ขบั ขานวา่ “เมียรัก เจา้ เองกร็ ู้ วรี บุรุษแต่ ละแควน้ ต่างทาสงครามกนั กเ็ พือ่ ตนเอง ขา้ สามารถการาบแควน้ หน่ึง กย็ ดึ ครองไดอ้ ีกหน่ึงแควน้ ทวา่ ตอนน้ีทหารทุกฝ่ ายพร้อมใจรุก ไล่ พลทหารเหลือนอ้ ยเสบียงถดถอยจนหมด ไม่อาจรับมือไดอ้ ีก แม้ ทหารแปดพนั นายกลา้ หาญชาญชยั แต่จะไม่หวาดกลวั ไดห้ รือ คราว น้ีขา้ ตอ้ งออกรบกบั ศตั รู แพช้ นะยากตอบได้ เฮอ้ เมียรัก ดูจาก สถานการณ์ ถึงวนั ท่ีเจา้ กบั ขา้ ตอ้ งแยกจากกนั เสียแลว้ ”

ไข่มุกร่วงลงในถว้ ยหยกสีเขียว ทองคากอ้ นร่วงลงสู่ถาดเงิน เซ่ียจิ้นอ๋องโห่ร้องเสียงดงั ณ ช้นั บนของหอหงโหลว หลงั ม่านไข่มุก มีทหารในชุดเกราะหลายสิบนายพงุ่ ออกมาพร้อมกนั จีเหิงพลนั หวั เราะ “วธิ ีการสกปรกของทา่ นอา ทาอะไรขา้ ไม่ไดห้ รอก” “คลื่นลกู ใหม่กลบคล่ืนลกู เก่า” เซี่ยจิ้นอ๋องกเ็ อ่ยเช่นกนั “แต่ ทหารอยา่ งขา้ ยอ่ มไม่กลวั การออกรบ รับมือ” จีเหิงหวั เราะคลา้ ยดง่ั เยย้ หยนั หลงั ม่านไข่มุกของหอช้นั บน มี ชายหนุ่มในชุดหรูหราปรากฏตวั ข้นึ อยา่ งพร้อมเพรียง อีกฝ่ ายมีแผนร้าย แลว้ เขาจะไม่มีแผนรับมือไดอ้ ยา่ งไร ใบหนา้ ของเซี่ยจิ้นอ๋อง ไม่ไดม้ ีอาการต่ืนตระหนกแมแ้ ต่นอ้ ย ราวกบั คาดการณ์ไวก้ ่อนแลว้ พวกเขาท้งั สองต่างรู้ดีอยแู่ ก่ใจถึง เป้าหมายของฝ่ ายตรงขา้ ม แค่วดั ดวงวา่ ใครจะโชคดีกวา่ กเ็ ท่าน้นั จี เหิงโหดเห้ียม เซ่ียจิ้นอ๋องเองกเ็ ช่นเดียวกนั สามารถจดั การกบั

เลือดเน้ือเช้ือไขของตนไดล้ งคอ หกั หลงั แมก้ ระทงั่ พนี่ อ้ ง เขาไม่ใช่ คนใจอ่อนแมแ้ ตน่ อ้ ย บนหอหงโหลว เพยี งชวั่ ครู่กเ็ ตม็ ไปดว้ ยเสียงดาบฟาดฟัน เซ็งแซ่ เทียนดอกชบาท่ีเบ่งบานเหล่าน้นั หลน่ กระจายอยบู่ นพ้นื พรมขนแกะสีขาวเตม็ ไปดว้ ยคราบเลือด ศพนอนระเกะระกะรอบ คนท้งั สองที่อยตู่ รงกลาง แต่ละกระบวนท่าสามารถปลิดชีวติ ได้ ต่าง ห้าหนั่ ใหต้ ายกนั ไปขา้ ง “อยา่ งไรเสีย เจา้ กอ็ ายนุ อ้ ยกวา่ ขา้ หลายสิบปี ” เซ่ียจิ้นอ๋อง หวั เราะกล่าว “แมจ้ ะฉลาดหลกั แหลม แต่สุดทา้ ยกย็ งั คงใจอ่อนอยู่ ดี” จีเหิงหวั เราะเบาๆ “เทียบกบั ขา้ แลว้ ดูเหมือนวา่ จุดอ่อนของเจา้ จะมากกวา่ เสียอีก” รอยยมิ้ ของเซ่ียจิ้นอ๋องพลนั กระดา้ ง จุดอ่อนของเขา... หลิน โหรวเจียเป็นจุดอ่อนของเขา อินจือหลีกเ็ ป็นจุดอ่อนของเขาเช่นกนั

จุดออ่ นของเขานอ้ ยจริงๆ แต่เทียบกนั แลว้ จีเหิงไร้หวั ใจ ไร้คน ใกลช้ ิด แมแ้ ตป่ ่ ูเพยี งคนเดียวเขากม็ ิไดส้ นิทสนมนกั ตอนน้ีอาจมี เจียงหลีเพมิ่ ข้ึนมาอีกหน่ึงคน แตน่ ่ีเป็นการเดิมพนั ไม่มีใครรู้วา่ เจียง หลีจะมีค่าแคไ่ หน เขาหวงั วา่ จะสามารถสงั หารจีเหิงได้ การมีชีวติ อยขู่ องอีกฝ่ าย ส่งผลกระทบต่ออินจือหลีมากเกินไป ฆ่าจีเหิงแลว้ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวก็ ไม่มีอะไรน่ากลวั อีก ใตห้ ลา้ ยอ่ มอยใู่ นกามือเขา แต่วนั น้ีเม่ือเห็นจี เหิงแลว้ เซี่ยจิ้นอ๋องกร็ ู้วา่ เขาไม่สามารถมีชีวติ อยตู่ ่อไปได้ เดก็ คนน้ี ซุ่มเตรียมการมาหลายสิบปี ความอดทนอดกล้นั เช่นน้ีแมแ้ ต่ภูตผยี งั ตอ้ งหวาดผวา และการทวงหน้ีที่จีเหิงตอ้ งการ เขาเองกไ็ ม่อาจ หลบเลี่ยง ทวา่ ถึงตาย เซี่ยจิ้นอ๋องกย็ งั เตรียมหนทางใหก้ บั หลินโหรวเจีย และอินจือหลี เขาจะตอ้ งพาจีเหิงลงนรกไปพร้อมกนั ใหจ้ งได้ น้าเสียงอนั อ่อนโยนบนเวทีของฮูจีพลนั ขบั ขาน “ขอใหท้ ่านพ่ี ดื่มสุราเคลา้ เสียงดนตรี ชมการร่ายราเพ่ือดบั กลุม้ แควน้ ฉินแผน่ ดิน

แตก วรี บุรุษรอบดา้ นลกุ ข้ึนมาจบั อาวธุ คาโบราณกลา่ วไวไ้ ม่ผดิ แพ้ ชนะกเ็ พียงชวั่ ขณะ ด่ืมสุราใหใ้ จเยน็ เสียก่อน” เซี่ยจิ้นอ๋องท่ีกาลงั ต่อสูก้ บั จีเหิงเผยรอยยมิ้ พลิ ึกพลิ นั่ พลนั ตะโกนเสียงดงั วา่ “เผา” คบเพลิงที่เคยใชส้ าหรับจุดเพอื่ ความสวยงาม ทาข้ึนเป็นรูป สตั วห์ นา้ ตาแปลกประหลาดอยา่ งประณีต กลบั ถูกโยนใส่ผา้ ม่านสี แดงที่แขวนไว้ แลว้ ลุกโชนข้ึนเป็นเปลวไฟกองใหญ่ หอแห่งน้ีสร้าง มาจากไม้ ช้นั สองจึงกลายเป็นทะเลเพลิงในพริบตา “เจา้ ไม่คิดจะมีชีวติ รอดกลบั ไปจริงๆ สินะ” จีเหิงยมิ้ ร่ืน “แมแ้ ต่ ทางหนีทีไล่ของตวั เองกย็ งั เผาทิ้ง” “ขอเพยี งสามารถฆ่าเจา้ ได”้ เซี่ยจิ้นอ๋องตอบ “ตอ่ ใหต้ อ้ งตายก็ คุม้ คา่ แลว้ ” ดาบของเขาพงุ่ ตรงไปหาจีเหิง ลูกนอ้ งท่ีกาลงั โรมรัน เหล่าน้นั สามารถหนีไปได้

บนช้นั สอง เซ่ียจิ้นอ๋องสกดั จีเหิงไวไ้ ม่ใหห้ นีออกไป หรืออาจ กล่าวไดว้ า่ จีเหิงเองกไ็ ม่คิดหลบหนี พดั ของเขาท่ีอยทู่ ่ามกลางทะเล เพลิงกวดั แกวง่ เป็นเสน้ โคง้ งดงาม คลา้ ยท่าฟ้อนราของหญิงสาว ท้งั ยงั เหมือนอาวธุ ท่ีใชส้ าหรับสงั หารฮ่องเตต้ ามคาเล่าขาน เวลาน้ีรอ เพยี งบทสรุปเท่าน้นั นกั แสดงบนเวทีไม่ไดร้ ู้สึกรู้สา ราวกบั มองไม่เห็นกองเพลิงที่ โชติช่วงตรงหนา้ หรือสะเกด็ ไฟท่ีร่วงหล่นลงมาจากช้นั สอง ต่าง แสดงละครฉากสาคญั ฮูจีพลนั กลา่ ว “ท่านพ่ี นอ้ งเป็นตวั ถ่วงของ ท่าน ออกรบคราวน้ีหากพลาดพล้งั ถอยกลบั ไปยงั เจียงตง แลว้ ค่อย ก่อการอีกคร้ัง ส่วนนอ้ งขอตายดว้ ยคมดาบของท่าน จะไดไ้ ม่ตอ้ ง กงั วลในตวั นอ้ งอีก” วรี บุรุษกล่าวอยา่ งทุกขท์ รมาน “เจา้ ... เมียรัก...จะคิดส้นั ไม่ได”้ “ท่านพ่ี ทหารฮนั่ บุกเขา้ มาแลว้ รอบดา้ นมีแต่เสียงเพลงของ ชาวฉู่ ท่านพีไ่ ม่อยแู่ ลว้ นอ้ งจะอยเู่ พื่อใคร”

รอบดา้ นมีเพยี งเสียงเพลงของชาวฉู่ ทางเดินลงสู่ช้นั ล่างถูกเผา จนหมดแลว้ จุดที่พวกเขาท้งั สองยนื อยนู่ ้ี ใตเ้ ทา้ ลกุ เป็นไฟ สูก้ นั อยา่ งเอาเป็นเอาตายกลางทะเลเพลิง ลูกนอ้ งที่เหลือต่างกต็ ่อสูต้ ิดพนั ไม่อาจเขา้ มาช่วยเหลือได้ ท้งั สองคนต่างมีบาดแผล แต่ดูเหมือนวา่ จะไม่รู้สึกเจบ็ ปวดแมแ้ ต่นอ้ ย ยงั คงสูร้ บกนั ต่อไปอยา่ งไม่เหน็ด เหน่ือย จนกระทง่ั ท้งั หอหงโหลวกลายเป็นเถา้ ถา่ น ในตอนน้นั เอง จ่ๆู กม็ ีคนผหู้ น่ึงบกุ เขา้ มาจากดา้ นนอกของหอ หงโหลว คนผนู้ ้ีมีหิมะติดตามเน้ือตวั เรือนผมขาวโพลนไปท้งั ศีรษะ ไม่รู้วา่ เป็นเพราะหิมะเกาะจนผมกลายเป็นสีขาว หรือวา่ อายมุ ากกนั แน่ ในมือของเขาถือกระบี่คู่ใจยาวสามศอก ขณะพงุ่ ตรงไปยงั ช้นั สอง อากปั กิริยาของเขาไม่คล่องแคล่วเหมือนพวกทหารท่ียงั หนุ่ม แน่น แต่กด็ ูเขม้ แขง็ มาก ราวกบั มองไม่เห็นแสงไฟที่กาลงั ลุกโชติ ช่วง อากปั กิริยาม่งุ มนั่ ปราศจากความลงั เล ท่ามกลางทะเลเพลิง พดั ของจีเหิงฟันไปท่ีลาคอของเซี่ยจิ้นอ๋อง เลือดสดๆ ไหลทะลกั ดาบของเซ่ียจิ้นอ๋องเองกฟ็ ันลงมาท่ีแผน่ หลงั

ของเขา เส้ือสีแดงเปี ยกชุ่ม ต่างฝ่ ายต่างไม่มีใครยอมใคร เซี่ยจิ้นอ๋อง กล่าวอยา่ งน่าพร่ันพรึง “หลานชายคนดี เจา้ กบั ขา้ ตอ้ งตายกนั ไปขา้ ง ลงนรกไปพร้อมกนั ไม่ดีกวา่ หรือ แผน่ ดินของแควน้ เยย่ี น เกบ็ ไวใ้ ห้ ลูกชายของขา้ เถิด” เขาในเวลาน้ี ถูกพดั ของจีเหิงแทงเขา้ ท่ีกลางอก พอดี ยงั ไม่ทนั ไดช้ กั ออกมาเสียดว้ ยซ้า ทวา่ เซ่ียจิ้นอ๋องกลบั ไม่สนใจ แมแ้ ต่นอ้ ย เขาฉวยโอกาสขณะท่ีพดั ยงั ปักคาอยนู่ ้นั ใชด้ าบแทงเขา้ ท่ี ดา้ นหลงั ของจีเหิง แต่เหตุการณ์ไม่เป็นอยา่ งท่ีคิด ชว่ั ขณะน้นั มีเงาร่างของคนผหู้ น่ึงกาลงั ตรงไปที่ช้นั สอง เขา อายมุ ากแลว้ แมย้ ามปกติจะดูคล่องแคล่วแต่สุดทา้ ยกย็ งั เหนื่อยง่าย อยดู่ ี ลาพงั พยายามบุกฝ่ ากองไฟกเ็ ป็นเรื่องยาก เม่ือเห็นสถานการณ์ เป็นเช่นน้ี จึงไดแ้ ต่ผลกั จีเหิงออกไป แลว้ ใชก้ ระบ่ีคูใ่ จแทงฝ่ ายตรง ขา้ ม ดาบของเซ่ียจิ้นอ๋องเองกแ็ ทงเขา้ ที่กลางอกของเขา ส่วนกระบี่ คูใ่ จของเขากแ็ ทงทะลลุ าคอของเซี่ยจิ้นอ๋อง

เซ่ียจิ้นอ๋องลม้ ลงกบั พ้นื “ท่านป่ !ู ” จีเหิงร้องเสียงหลง

บทท่ี 363 รีบมาประคองข้าเร็วเข้า ฮูจีบนเวทีแสดงบทฆ่าตวั ตายแลว้ ถึงคราวของท่านอ๋องที่ เดินทางมาถึงริมฝ่ังแม่น้าในฉากสุดทา้ ย วรี บุรุษเลื่องช่ือร้องวา่ “ขา้ พา่ ยแพร้ าบคาบ จะมีหนา้ ไปพบกบั ท่านพอ่ ไดอ้ ยา่ งไร จึงปลอ่ ยมา้ ศึกขา้ มแม่น้าไปใหเ้ ป็นอิสระ” แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีลม้ ลงกบั พ้ืน มุมปากของเซ่ียจิ้นอ๋องมีเลือดไหล ทะลกั ไดแ้ ต่ส่งเสียง “อกั๊ ...อก๊ั ...” แลว้ คอพบั ลงสิ้นใจทนั ที บน ใบหนา้ ยงั คงมีรอยยมิ้ อนั แปลกประหลาด จีเหิงอุม้ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีลงมายงั ช้นั ล่างที่เตม็ ไปดว้ ยร่องรอยการ ฆ่าฟัน มีศพคนตายเกล่ือนพ้ืน เขาอุม้ แม่ทพั ผเู้ ฒ่ามาวางลงบนพรม หนงั แกะท่ีเป้ื อนไปดว้ ยคราบเลือด ปากกต็ ะโกนเรียก “ท่านป่ ู” จีเหิงตกใจจนน้าตาไหลอยา่ งไม่รู้ตวั

เลือดของแมท่ พั ผเู้ ฒ่าทะลกั ออกมาจากบาดแผลไม่หยดุ พรมสี ขาวถูกโลหิตเหลา่ น้นั อาบยอ้ มจนเป็นสีแดง เม่ือตอนที่เขายงั หนุ่ม ยามที่เขา้ สู่สนามรบ กเ็ คยไดร้ ับบาดเจบ็ มานบั คร้ังไม่ถว้ น เคยเยยี่ ม ผา่ นยมบาลอยหู่ ลายคร้ังแลว้ กก็ ลบั มาไดท้ ุกที เขามกั จะร่าเริงสดใส ต่อใหต้ ระกลู จีประสบเรื่องเลวร้ายเหล่าน้นั ต่อใหบ้ ้นั ปลายชีวติ ตอ้ ง เฝ้าจวนกวั๋ กงอนั เปล่ียวเหงา เขากไ็ ม่เกบ็ เอามาใส่ใจ ท่านผเู้ ฒ่าควรตะโกนใส่ใครต่อใครวา่ ‘รีบมาประคองขา้ เร็ว เขา้ ’ ใหเ้ หมือนวา่ เขาจะไม่ยอมตาย ขอเพียงไดห้ มอมาดูอาการ เขา จะตอ้ งลกุ ข้ึนยนื ไดใ้ นไม่ชา้ สามารถกลบั ไปเป็นผเู้ ฒ่าท่ีพลิ ึกพลิ น่ั ของจวนกว๋ั กงคนน้นั อีกคร้ัง ทวา่ บาดแผลของเขาลึกจนน่าตกใจ คลา้ ยดง่ั เลือดท้งั ร่างจะ ไหลทะลกั ออกมาจนหมด คนที่เซ่ียจิ้นอ๋องอยากใหต้ ายตกไปตาม กนั กค็ ือจีเหิง จึงไม่ไดเ้ หลือทางรอดอื่นไวใ้ ห้ เซ่ียจิ้นอ๋องทุ่มเทกาย ใจเพือ่ ดาบน้ีโดยใชช้ ีวติ ของตวั เองเขา้ แลก บาดแผลน้ีจึงไม่อาจ รักษาได้

“อา... อาเหิง...” แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีเรียกช่ือจีเหิง จีเหิงจบั มือของเขาเอาไวแ้ น่น “ขา้ รู้วา่ เจา้ กล่าวโทษขา้ ... เม่ือตอนยงั หนุ่ม ท้งั ๆ ท่ีขา้ รู้วา่ เรื่องน้ี เกี่ยวขอ้ งกบั ผใู้ ด ท้งั ๆ ท่ีรู้วา่ คนท่ีฆา่ หมิงหนั กบั หงเยค่ ือใคร แต่กไ็ ม่ กลา้ ลา้ งแคน้ ใหก้ บั พวกเขา เจา้ เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกลู จี ขา้ ไม่อาจปล่อยใหเ้ จา้ เป็นอนั ตรายได้ ขา้ อดทนมากวา่ ยสี่ ิบปี อดทน จนเจา้ เติบใหญ่ เซี่ยจิ้นอ๋องกลบั มาคร้ังน้ี ในที่สุด...ในท่ีสุดขา้ ก็ สามารถแกแ้ คน้ แทนลูกชายได”้ เลือดสดๆ ทะลกั ออกจากปากแม่ ทพั ผเู้ ฒ่า จีเหิงมองเขา น้าตาหยดหน่ึงไหลลงบนใบหนา้ ของชายชรา ไม่มีใครเคยเห็นน้าตาของจีเหิง เดก็ คนน้ีราวกบั ต้งั แต่เกิดมากไ็ ม่ รู้จกั ความทุกขห์ รือหวาดกลวั ท้งั ยงั เสียน้าตาไม่เป็น “ร้องไหท้ าไม...” แม่ทพั ผเู้ ฒ่าหวั เราะออกมา “ไม่เป็นลูกผชู้ าย เอาเสียเลย”

หลงั จากอวห๋ี งเยต่ ายจากไป แม่ทพั ผเู้ ฒ่ากเ็ คยสืบหาความจริง อยรู่ ะยะหน่ึง ที่เขาไม่ใหจ้ ีหมิงหนั สืบสาวต่อไป กเ็ พราะรู้เพียงวา่ หลงั จากอวหี๋ งเยเ่ ขา้ วงั ไปคราวน้นั กก็ ลายเป็นศพมาปรากฏอยทู่ ่ี หนา้ ประตูจวนกว๋ั กงอยา่ งน่าประหลาด จะตอ้ งเป็นการกระทาของ คนในวงั หลวงแน่ เขาเกรงวา่ จีหมิงหนั จะใจร้อนจนไปขดั แขง้ ขดั ขา ใครเขา้ แต่คิดไม่ถึงวา่ จีหมิงหนั ไม่อาจทนเห็นภรรยาถูกคนอื่นข่ม เหงแลว้ ฆ่า ถึงข้นั ยอมตดั สมั พนั ธ์กบั คนท้งั บา้ นเพอื่ ตามหาฆาตกร ตวั จริง คืนน้นั ท่ีวดั หงซาน นอกจากจีหมิงหนั แลว้ เขายงั พาผกู้ ลา้ ไปอีกเจด็ สิบสองชีวติ พลธนูของเซ่ียจิ้นอ๋องดกั ซุ่มอยู่ ผกู้ ลา้ ท้งั เจด็ สิบเอด็ คนไม่อาจหนีเอาชีวติ รอด มีเพยี งคนสุดทา้ ยท่ีแบกร่าง จีหมิงหนั กลบั ไปซ่อนตวั ไวไ้ ดท้ นั หลงั จากน้นั หน่ึงปี จึงคิดหาวธิ ี ติดต่อกบั แมท่ พั ผเู้ ฒ่า หลงั จากบอกความจริงกบั แมท่ พั ผเู้ ฒ่าแลว้ คน ผนู้ ้นั กเ็ สียชีวติ เน่ืองจากพษิ กาเริบ คนผนู้ ้นั กค็ ือบิดาของเหวนิ จ้ี

แม่ทพั ผเู้ ฒ่ารู้ความจริงทุกอยา่ ง แตเ่ ขากลบั ทาอะไรไม่ได้ เรื่อง หลินโหรวเจียใหก้ าเนิดบุตรชายเขาไม่มีหลกั ฐาน ท่ีสาคญั จีเหิงยงั เยาวน์ กั หากหลินโหรวเจียรู้ตวั อาจจะชิงลงมือทาร้ายจีเหิงได้ วนั ขา้ งหนา้ ตระกลู จีของพวกเขากจ็ ะเหลือจีเหิงเพียงลาพงั เขาไม่อาจ ปลอ่ ยใหห้ ลานคนน้ีตกอยใู่ นอนั ตราย จีเหิงเติบโตข้ึนทุกวนั เขาฉลาดกวา่ ที่แมท่ พั ผเู้ ฒ่าคิดเอาไวม้ าก หลงั จากที่เขารู้วา่ พอ่ และแม่ของตนหายสาบสูญไปอยา่ งน่า ประหลาด เขากเ็ ร่ิมเปล่ียนไป แม่ทพั ผเู้ ฒ่าท่ีเฝ้าจบั ตาดูหลานชายคน น้ีมาโดยตลอดรู้สึกไดว้ า่ เขาตอ้ งหาอะไรบางอยา่ งพบแลว้ เป็นแน่ หลงั จากน้นั จีเหิงกเ็ ปล่ียนไปกลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ชอบ สุงสิงพดู คุยกบั ผใู้ ด ซ้ายงั อารมณ์แปรปรวนง่าย ต้งั แต่เลก็ จนโต เขา ไม่เคยใหค้ วามสนิทสนมกบั ใคร ส่ิงที่ช่ืนชอบตอ้ งไดม้ าครอบครอง แต่พอครอบครองแลว้ กลบั ไม่รักษา เห็นชีวติ คนเหมือนผกั ปลา ราว กบั ไม่ยห่ี ระแมแ้ ต่นอ้ ย ทวา่ ในความเป็นจริงน้นั จีเหิงรู้ดีกวา่ ใคร

“เจา้ โทษขา้ เถิด...อาเหิง ขอโทษ...” แมท่ พั ผเู้ ฒ่ากล่าว หาก ไม่ใช่เพราะเขา จีเหิงกค็ งไม่รู้ความจริงรวดเร็วเกินไป เขาใชว้ ธิ ีการ อนั โหดร้ายทาใหจ้ ีเหิงเดินเขา้ สู่ขมุ นรก เขาเป็นคนเปล่ียนชะตาของ เดก็ คนน้ี “หลานไม่โทษท่าน” จีเหิงกล่าวเสียงเบา “หากเป็นหลาน กค็ ง ทาเช่นเดียวกนั ” แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีมองจีเหิงอยนู่ าน แต่ไหนแต่ไรเขากไ็ ม่เคยเห็น หลานชายอ่อนโยนเช่นน้ีมาก่อน ไม่ต้งั แง่เขา้ ใส่ แต่มองเขาดว้ ย สายตาท่ีใหอ้ ภยั สาหรับทุกสิ่ง “กระบี่เล่มน้ี...” เขาพยายามลูบคลากระบี่ขา้ งกาย “ชิงหมิง น่ี เป็นกระบี่ของขา้ ... และกเ็ ป็นกระบี่ของบิดาเจา้ จงรักษาไวใ้ หด้ ี” ลูกนอ้ งของเซ่ียจิ้นอ๋องลว้ นถูกกาจดั ไปจนหมดสิ้น บรรดา คุณชายในเคร่ืองแต่งกายหรูหราเหล่าน้นั ท่ีไม่อาจฟ้ื นคืนมากม็ ีอยู่ ไม่นอ้ ย จา้ วเคอกบั เหวนิ จ้ียนื อยขู่ า้ งกายจีเหิง พวกเขาเองต่างมี

บาดแผลเตม็ ตวั แต่กย็ งั น่ิงเงียบไม่เอ่ยวาจา ไดแ้ ต่จอ้ งมองแมท่ พั ผู้ เฒ่าจีดว้ ยความโศกเศร้า แม่ทพั ผเู้ ฒ่ากาลงั จะสิ้นใจ จีเหิงกากระบี่เล่มน้นั แน่น ขณะเอ่ยเสียงเบาราวกบั กลวั วา่ จะทา ใหเ้ ขาตกใจ “ขอรับ ทา่ นป่ ู” “ละครฉากน้ี...ยอดเยยี่ ม ยอดเยย่ี ม” แม่ทพั ผเู้ ฒ่าพดู ไปเร่ือยๆ โดยที่สายตาเหม่อมองไปยงั ทอ้ งฟ้า ทาเหมือนวา่ ตรงน้นั มีอะไร บางอยา่ ง เขายนื่ มือออกไปสุดแรง ช้ีชวนใหม้ องทอ้ งฟ้าอนั ห่างไกล ยมิ้ บางๆ พลางกล่าว “หมิงหนั หงเย่ ฮูหยนิ พวกเจา้ ...พวกเจา้ มารับ ขา้ แลว้ ...” จบคา มือขา้ งน้นั กพ็ ลนั ร่วงหล่น เปลือกตาของแม่ทพั ผเู้ ฒ่าปิ ด ลงมุมปากของเขายงั คงมีรอยยมิ้ สีหนา้ สงบสุขยง่ิ นกั คลา้ ยดง่ั กาลงั ดี ใจอยา่ งไรอยา่ งน้นั เหมือนสามารถวางภาระอนั หนกั อ้ึงท่ีแบกมา นานหลายปี ไดเ้ สียที

จีเหิงคุกเขา่ อยบู่ นพ้นื แลว้ โขกศีรษะต่อหนา้ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจี เขา มิไดล้ ุกข้ึนยนื ทวา่ หมอบลงกบั พ้นื นิ่งอยนู่ านสองนาน ไม่รู้วา่ เป็น เพราะกาลงั ร่าไห้ หรือวา่ โศกเศร้าจนส่งเสียงไม่ออก เซี่ยงอวยี่ งั คงแสดงต่อ “โอ้ ทา่ นแมท่ พั ทหารแปดพนั นายตาย เกลื่อน แม่น้ามีเรือแต่ขา้ ไมอ่ าจล่อง จะพบหนา้ บิดาท่ีรออยไู่ ด้ อยา่ งไร มิสูต้ ายไปเสียดีกวา่ ” เขาฆ่าตวั ตายอยทู่ ี่ริมฝั่ง นบั แต่น้นั กไ็ ม่มีวรี บุรุษผนู้ ้ีอีกตอ่ ไป คนท่ีควา้ ชยั พลนั ป่ าวร้อง “ชนะแลว้ ” ไม่มีผชู้ มคนใดดีใจไปกบั ชยั ชนะในคร้ังน้ี ไม่มีเสียงปรบมือโห่ร้อง ท้งั เวทีตกอยใู่ นความเงียบ สงดั ละครฉากน้ีจบลงแลว้ ที่โตะ๊ แถวแรก ในถาดเงินมีทองคากอ้ นวางเรียงรายกนั อยา่ ง เป็นระเบียบจนเตม็ ถาดพอดี ในถว้ ยหยกยงั มีไขม่ ุกสีขาวอยหู่ น่ึง ถว้ ยเป็นรางวลั สาหรับละครฉากน้ี

แลว้ ยงั มีอีกสองชีวติ เปลวเพลิงลุกโชติช่วงข้ึนสู่ฟากฟ้า ณ หอหงโหลวที่ถูกไฟเผา เหมือนมีหมู่เมฆนาทางไปสู่สวรรค์ พวกนกั แสดงต่างแยกยา้ ย ละคร ฉากน้ีเริ่มข้ึนอยา่ งมีสีสนั ทวา่ ที่อยฟู่ ังจนฉากสุดทา้ ย กลบั เหลือเพยี ง ไม่กี่คน แม่ทพั ในละครยงั อยทู่ ่ีริมฝ่ัง ส่วนแม่ทพั ในชีวติ จริงกลบั จบ ชีวติ ลง ณ หอหงโหลว ไม่มีใครจดจาอารมณ์และความรู้สึกในตอน น้นั ได้ แต่แม่ทพั ตายในสนามรบอยา่ งผา่ เผย นบั เป็นละครช้นั ดี สาวงามฆ่าตวั ตายดว้ ยใจภกั ด์ิ นบั เป็นละครช้นั ดี ผชู้ นะประกาศชยั แลว้ กลบั ราชสานกั กเ็ ป็นละครช้นั ดี ทวา่ ผชู้ ม... ชว่ั ชีวติ ท่ีเหลือกลบั มีเพยี งคนเดียว

หิมะท่ีชิงโจวตกติดต่อกนั มาสามวนั แลว้ เจียงหลีอยใู่ นหอ้ งที่ไม่คุน้ เคย เดินไปทางไหนกม็ ีแต่ คนติดตาม แมแ้ ต่ไปเขา้ หอ้ งน้ากย็ งั มีจอมยทุ ธ์หญิงคอยจบั ตาดู บริเวณโดยรอบสวนแต่ละช้นั มีทหารเฝ้ารักษาการณ์ นางจึงไม่ อาจหนีออกไปได้ นบั แต่พดู คุยกบั อินจือฉิงในคราวน้นั กไ็ ม่ไดพ้ บ กนั อีก ไม่รู้วา่ ขา้ งนอกเหตุการณ์เป็นอยา่ งไร และไม่รู้วา่ ตระกลู เย่ กบั ซือถูจิ่วเยต่ อนน้ีปลอดภยั ดีหรือเปล่า และยงั ไม่รู้อีกเช่นกนั วา่ ตอนน้ีจีเหิงอยทู่ ่ีไหน ตอ้ งประสบพบเจอกบั อะไรบา้ ง นางไดแ้ ตน่ ง่ั รออยา่ งหมดหวงั ในเวลาน้ีนางเปลี่ยนจากคนท่ีเคยสุภาพเรียบร้อย มาเร่ิมอดอาหารประทว้ ง บางช่วงกเ็ อะอะโวยวาย บา้ งกต็ ะโกนขม่ ขู่ ทวา่ ไม่มีประโยชนใ์ ดๆ นอกจากบรรดาทหารท่ีเอาแต่น่ิงเงียบ เหล่าน้นั นางกม็ องไม่เห็นคนอื่น เช่นเดียวกบั คืนน้ี

กลางดึก ดา้ นนอกไดย้ นิ เพยี งเสียงพายหุ ิมะ เจียงหลีนงั่ อยทู่ ี่ โตะ๊ ตะเกียงทาใหใ้ นหอ้ งมีแสงสลวั และเกิดเงาทอดยาวไปบนพ้นื เพราะเป็นช่วงฤดูหนาว ใบไมต้ ่างร่วงโรย ตน้ ไมด้ า้ นนอกเหลือเพียง ก่ิงกา้ นแหง้ เฉา ดว้ ยเหตุน้ี เงาคนที่เคลื่อนไหวจึงสะดุดตานกั เงาของคนผนู้ ้นั ทอดตวั อยบู่ นพ้ืน ไม่ขยบั เขย้อื น เจียงหลีจอ้ ง มองเงาน้นั อยนู่ าน ในที่สุดจึงเอ่ยทกั “คุณชายอิน ในเมื่อมาถึงแลว้ เหตุใดจึงไม่เขา้ มาเล่า” เสียงถอนหายใจพลนั ดงั ข้ึน ตามมาดว้ ยเสียงดงั ออดแอดของ ประตูที่ถูกผลกั เปิ ด มีคนเดินเขา้ มาจากดา้ นนอก กค็ ืออินจือหลี

บทท่ี 364 เจ้าวางใจเถดิ ไม่ไดเ้ จอเขามาสกั ระยะ ภายใตแ้ สงไฟ ใบหนา้ ชายหนุ่มดู หม่นหมองลงไปมาก ราวกบั เปล่ียนเป็นคนละคน อินจือหลียนื อยู่ ตรงหนา้ เจียงหลีพลางกล่าว “คุณหนูรองเจียง” สภาพของคุณชายที่เคยหล่อเหลาอ่อนโยนในกาลก่อนคนน้นั หายไปหมดสิ้น อินจือหลีที่อยตู่ รงหนา้ ดูไม่คุน้ ตาเอาเสียเลย เจียงหลีพลนั เอ่ย “คุณชายอิน เชิญนงั่ ” อินจือหลีนง่ั ลง “ตอ้ งการด่ืมชาสกั ถว้ ยไหม” นางยกกาน้าชาบนโตะ๊ ข้ึนมาริน ใหอ้ ินจือหลีถว้ ยหน่ึง แลว้ ยน่ื ไปตรงหนา้ ชายหนุ่ม อินจือหลีมอง ถว้ ยน้าชาน้นั แตไ่ ม่ไดย้ น่ื มือรับ เขาไม่อยากด่ืมแมแ้ ต่นอ้ ย จู่ๆ เจียงหลีกห็ วั เราะออกมา ก่อนจะกล่าวอยา่ งเสียดาย “ไม่ตก หลุมพรางจริงๆ เสียดว้ ย”

น้าชาท้งั หมดลว้ นมีตวั ยาท่ีทาใหร้ ่างกายอ่อนแรงผสมอยู่ คนท่ี กกั ขงั เจียงหลีไว้ คงจะรู้วา่ นางเฉลียวฉลาดจึงกลวั วา่ นางจะวางแผน หลบหนี เลยคิดวธิ ีเช่นน้ีออกมาได้ อีกฝ่ ายมองเจียงหลีพลางกล่าวเสียงเบา “ขอโทษ” ใบหนา้ ของอินจือหลีฉายแววสานึกผดิ เจียงหลีทอดถอนใจ “ขา้ แค่อยากถามทา่ นวา่ แมน่ างที่ออกมากบั ขา้ ในวนั น้นั ตอนน้ีอยทู่ ่ี ไหน แลว้ ยงั มีคนจากครอบครัวตระกลู เย่ อาจารยเ์ ซวยี ท่านจดั การ อยา่ งไร นิ้วของไห่ถาง...” “เจา้ วางใจเถิด” อินจือหลีตอบ “พวกเขาไม่เป็นอะไร ในเม่ือเจา้ มาถึงที่น่ี จะเกบ็ คนเหล่าน้นั ไวก้ ไ็ ม่มีประโยชน์ จึงส่งตวั กลบั ไป หมดแลว้ ส่วนนิ้วของไห่ถาง... ขอโทษดว้ ย...” “เป็นการกระทาของบิดาท่านสินะ” เจียงหลีมองตาเขาน่ิง

อินจือหลีเงียบงนั เรื่องน้ีเจียงหลีคาดเดาไดต้ ้งั แต่ตน้ ตวั ตนของ อินจือหลีไม่ใช่คนชว่ั ชา้ วธิ ีการอนั โหดร้ายเช่นน้นั มีแต่เซ่ียจิ้นอ๋อง ท่ีสามารถทาได้ เกรงวา่ ท้งั หมดจะเป็นเซ่ียจิ้นอ๋องที่ปูทางใหก้ บั อินจือหลี ไม่วา่ การปะทะกนั ระหวา่ งเซี่ยจิ้นอ๋องกบั จีเหิงจะมี ผลลพั ธอ์ ยา่ งไรอินจือหลีกส็ ามารถใชป้ ระโยชน์จากนางเพอ่ื หนีรอด “ตอนน้ีบิดาของทา่ นอยทู่ ี่ไหนเสียแลว้ เล่า” เจียงหลีถาม “ขา้ ไม่รู้” อินจือหลีตอบ “เขาไม่ไดบ้ อกขา้ ” อินจือหลีละอายใจที่กกั ขงั นางไว้ และเจียงหลีกร็ ู้ดีวา่ เขาไม่ อาจปล่อยนางไป หรืออาจกล่าวไดว้ า่ น่ีเป็นคาสงั่ ของเซี่ยจิ้นอ๋อง และคาสง่ั ของเซ่ียจิ้นอ๋องไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อินจือหลีเองก็ เป็นแคห่ มากตวั หน่ึงของเซี่ยจิ้นอ๋องเช่นกนั หมากกระดานน้ีเขา วางแผนล่วงหนา้ ไวห้ มดแลว้ “ที่น่ีคอื ที่ไหน” เจียงหลีถาม

“ห่างจากเมืองชิงโจวราวหน่ึงร้อยล้ี” “ท่านคิดจะขงั ขา้ ไวจ้ นถึงเม่ือไหร่กนั แน่” เจียงหลีซกั ไซ้ อินจือหลีพลนั เงยหนา้ สายตาของเจียงหลีสงบน่ิง มิได้ กล่าวโทษหรือโกรธเคืองเขาแมแ้ ต่นอ้ ย เป็นเช่นน้ี เขายงิ่ ไม่รู้วา่ จะสู้ หนา้ นางอยา่ งไรทุกอยา่ งลว้ นเป็นคาสง่ั ของเซ่ียจิ้นอ๋อง เขาในฐานะ ลูกชายกจ็ าตอ้ งทาตามคาสงั่ ผเู้ ป็นบิดา ร่างกายของเขายงั มีสายเลือด ของไทเฮาอยู่ ต่อใหป้ ฏิเสธอยา่ งไร กไ็ ม่อาจยอ้ นกลบั ไปได้ คนท่ี บิดาทิ้งไวบ้ อกกบั เขาวา่ หากเซี่ยจิ้นอ๋องรอดชีวติ ทุกอยา่ งกร็ อให้ เซ่ียจิ้นอ๋องกลบั มาแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อีกที แต่ถา้ เซ่ียจิ้นอ๋องจากไปอยา่ ง ไม่มีวนั กลบั กใ็ หพ้ าเจียงหลีเดินทพั ออกจากชิงโจว โดยใชแ้ ม่น้า ฉางเหอเป็นพรมแดน ทหารจากอวน๋ิ จงของเซี่ยจิ้นอ๋องอยใู่ นเมืองชิง โจวอีกนบั แสนนาย ไม่เพียงเท่าน้ี ถา้ เซี่ยจิ้นอ๋องกลบั มาไม่ได้ แต่ จีเหิงยงั มีชีวติ อยู่ กใ็ หใ้ ชเ้ จียงหลีเป็นเหยอื่ ล่อเพ่อื ฆ่าจีเหิง จึงจะ สามารถกาจดั ศตั รูตวั สาคญั ได้

เรื่องเหล่าน้ี อินจือหลีไม่มีสิทธ์ิคดั คา้ น เพราะทนั ทีที่เขารู้ข่าว เซี่ยจิ้นอ๋องกห็ ายตวั ไปเสียแลว้ ชีวติ ของคนตระกลู อินท้งั หมดลว้ น ตกอยใู่ นกามือเขาแต่เพยี งผเู้ ดียว หากอินจือหลีไม่ทาตาม คนตระกลู อิน อินจือฉิงและอินฮูหยนิ รวมถึงขา้ รับใชท้ ้งั หมด บรรดาท่านลุง ท่านอาที่เขารู้จกั เหล่าน้นั อีกท้งั อาจารยท์ ี่เคยถ่ายทอดวรยทุ ธให้ ยงั มี ทหารที่เคยร่วมสูศ้ ึกในสนามรบกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง กจ็ ะตอ้ งตายดว้ ยกนั ท้งั หมด หลายชีวติ ถูกผกู โยงไวก้ บั เขา อินจือหลีมิอาจคดั คา้ น เขาไม่ มีทางเลือก ผา่ นไปพกั ใหญ่ อินจือหลีจึงมองเจียงหลีพลางเอ่ยถามเสียงเบา “คุณหนูรองเจียงชอบซู่กวั๋ กงอยา่ งน้นั หรือ” เจียงหลีตอบส้นั ๆ “ถูกตอ้ ง” ไดฟ้ ังคาตอบของนาง หวั ใจอินจือหลีพลนั ปวดแปลบ ความรู้สึกหม่นหมองและอดั อ้นั แล่นข้ึนมาจุกอก พลนั เอ่ยถาม ต่อไป “แลว้ ซู่กว๋ั กงเล่า รู้สึกอยา่ งไรกบั คุณหนูรองเจียง”

“หากทา่ นคิดจะใชข้ า้ เป็นเหยอื่ ล่อเพอ่ื ขม่ ข่จู ีเหิง กต็ อ้ งขอบอก ใหล้ ม้ เลิกความคิดน้ีไปจะดีกวา่ ” เจียงหลีกล่าวเรียบๆ “อินจือหลี อยา่ ทาใหข้ า้ ตอ้ งดูแคลนท่านเลย” อินจือหลีไดฟ้ ังกห็ วั เราะเศร้าๆ กล่าววา่ “คุณหนูรองเจียงจะดู แคลนขา้ กช็ ่างเถิด เพราะแมแ้ ต่ขา้ กย็ งั นึกดูถูกตวั เอง จะสนใจสายตา ของคนอ่ืนไปทาไม” “ทวา่ ขา้ กห็ วงั เช่นเดียวกนั วา่ วนั น้นั จะไม่มาถึง... การท่ีขา้ สังหารคนท่ีเจา้ รักดว้ ยตวั เอง เจา้ จะตอ้ งโกรธแคน้ ขา้ ไปตลอดชีวติ แน่ ขา้ ไมอ่ ยากถูกเจา้ โกรธเกลียดเช่นน้นั ” เขากล่าว เจียงหลีน่ิงงนั หากวนั น้นั ไม่มาถึง นนั่ กห็ มายความวา่ จีเหิงตอ้ ง ตายไปก่อนแลว้ เขาพดู เช่นน้ีจึงมิไดท้ าใหเ้ จียงหลีดีใจแต่อยา่ งใด กลบั ยง่ิ ทาใหก้ ลดั กลุม้ “คุณชายอิน ท่านจะเอาอยา่ งไรกนั แน่” เจียงหลีถาม “ท่านจบั ขา้ มามดั ไวเ้ พอื่ ขม่ ขจู่ ีเหิง แต่พวกทหารขา้ งนอกเหล่าน้นั ดูแลว้ กลบั

ไม่ธรรมดา หรือท่านเองกค็ ิดเหมือนเฉิงอ๋อง ต้งั ใจระดมพลเพ่ือก่อ กบฏเพราะอยากเป็ นฮ่องเต”้ จู่ๆ อินจือหลีกเ็ กิดบนั ดาลโทสะ เขาปัดถว้ ยชาบนโต๊ะทิ้ง ระเนระนาด น้าชาร้อนๆ สาดลงบนพ้ืน เกิดเป็นไอลอยกรุ่นข้ึนมา เศษแกว้ แตกกระจาย บรรดาทหารดา้ นนอกไดย้ นิ กร็ ีบเขา้ หอ้ งมาดู ทวา่ อินจือหลีกลบั สงั่ ใหพ้ วกเขาออกไป อินจือหลีหวั เราะเยอื กเยน็ “ใครอยากจะเป็นฮ่องเต”้ “บิดาของทา่ น” เจียงหลีตอบ ดูจากท่าทางแลว้ อินจือหลีเองคงไม่คิดจะก่อกบฏ แต่ เซ่ียจิ้นอ๋องกลบั แน่วแน่ท่ีจะทาเช่นน้นั เร่ืองน้ีสร้างความสงสยั ใหก้ บั เจียงหลีนกั “ขา้ ยงั จาได้ คราวก่อนตอนเดินหมากกบั คุณชายอิน ท่านเคย กล่าววา่ สงครามจะทาใหช้ าวบา้ นเดือดร้อน ยอ่ มตระหนกั วา่ หาก

ทหารตระกลู อินของท่านก่อการ ผคู้ นอีกนบั ไม่ถว้ นจะตอ้ งบา้ นแตก สาแหรกขาด น่ีเป็นสิ่งท่ีท่านอยากเห็นเช่นน้นั หรือ” อินจือหลีเปล่งเสียงดว้ ยความเจบ็ ปวด พลนั กล่าว “ขา้ ไม่อยาก ...ขา้ เองกไ็ ม่อยาก... แต่ขา้ จนปัญญา” “ท่านมีวธิ ี” เจียงหลีเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ท่านเป็นลูกชายของเซี่ย จิ้นอ๋อง ตอนน้ียงั สามารถขดั ขวางได้ อยา่ ใหเ้ ร่ืองตอ้ งเลยเถิดถึงข้นั ที่ ไม่อาจยอ้ นกลบั แลว้ คอ่ ยคิดหาทางแก้ ตอนน้ียงั ทนั มิใช่หรือ” นางคิดจะเกล้ียกลอ่ มอีกฝ่ าย อินจือหลีอ้ึงไปครู่หน่ึง แลว้ ลกุ ข้ึน ยนื ในฉบั พลนั นยั นต์ าของเขาฉายแววมุ่งมน่ั ขณะมองเจียงหลีอยา่ ง เยน็ ชา ราวกบั ยอมรับในชะตาที่กาลงั จะเกิดข้ึน เขากล่าว “ไม่ตอ้ ง พดู อีกแลว้ คุณหนูรองเจียง เจา้ ไม่ใช่ขา้ ไม่รู้วา่ ขา้ ไร้หนทางอื่นใดให้ เดินต่อ นบั ต้งั แตท่ ี่ขา้ เกิดมาในตระกลู อิน กถ็ กู ลิขิตไวแ้ ลว้ วา่ ตอ้ งมี วนั น้ี น่ีเป็นโชคชะตา ขา้ ไม่คิดจะปฏิเสธ ดงั น้นั เจา้ กจ็ งยอมรับชะตา กรรมเสียเถิด” พดู จบ เขากห็ นั หลงั สะบดั แขนเส้ือจากไป

ประตูถกู ปิ ดลงอีกคร้ัง ในหอ้ งกลบั สู่ความเงียบสงดั มีเพยี งเศษ แกว้ บนพ้นื ที่แสดงใหเ้ ห็นวา่ เหตุการณ์เมื่อครู่น้ีไดเ้ กิดข้ึนจริงๆ เจียง หลีมองออกไปท่ีประตูแลว้ กไ็ ดแ้ ต่ทอดถอนใจ หนทางน้ีของอินจือหลีกเ็ ดินไดไ้ ม่สุดทางเช่นกนั ยงั ดีท่ีคน ตระกลู เยก่ บั ซือถจู ิ่วเยป่ ลอดภยั อีกฝ่ ายยงั ไม่ลงไมล้ งมือถึงข้นั กาจดั พวกเขา อินจือหลีคงเขา้ ใจวา่ สิ่งที่สามารถขม่ ข่จู ีเหิงไดม้ ีแต่นาง เท่าน้นั คนอ่ืนๆ เป็นไดแ้ ค่ภาระ จึงไม่ตอ้ งใส่ใจนกั แต่วา่ ... สาหรับ จีเหิงเล่า จากถอ้ ยคาของอินจือหลีจบั ความไดว้ า่ จนถึงเวลาน้ีเขากย็ งั ไม่ไดพ้ บกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง ไม่รู้วา่ สถานการณ์ดา้ นนอกเป็นอยา่ งไร บา้ ง เจียงหลีไดแ้ ต่เพยี งภาวนาเงียบๆ ในใจ หวงั วา่ จีเหิงจะปลอดภยั กลบั มาเมืองชิงโจวอยหู่ ่างจากเมืองเยย่ี นจิงมาก ที่นี่มีหิมะโปรยปรายเตม็ ฟากฟ้า ส่วนทอ้ งถนนในเมืองเยยี่ นจิง น้นั พอตกกลางคนื กลบั วา่ งเปล่าจนแทบจะร้างผคู้ น

วงั หลวงยงั คงต้งั ตระหง่านอยา่ งมน่ั คงอยทู่ ่ามกลางหิมะ ราว กบั วา่ ไม่มีวนั ที่จะสน่ั คลอนได้ ในตาหนกั ฉือหนิง แสงตะเกียงวบู ไหว ยาจีนถูกเผาจนแดงโร่ บทสวดมนตท์ ่ีวางอยบู่ นโตะ๊ ไม่มีคน คดั ลอกมานานแลว้ ในคืนอนั เงียบสงบเช่นน้ี มีเพยี งธูปในกระถางท่ี ยงั คงเผาไหม้ คลา้ ยดง่ั คาเล่าลือเกี่ยวกบั ดวงตาสีแดงก่าของสตั วเ์ ท วะขนาดเท่าฝ่ ามือสองตน ท่ีซุกซ่อนความโหดร้ายเอาไวภ้ ายใตท้ ่าที อ่อนโยน ไทเฮาเอนกายอยบู่ นเตียงนุ่ม กาลงั งีบหลบั ระยะน้ีนางมกั จะ เหม่อลอยบอ่ ยคร้ัง นึกอยากคดั ลอกบทสวดมนตด์ ว้ ยจิตต้งั มน่ั ทวา่ ทาอยา่ งไรกไ็ มอ่ าจสงบใจลงได้ จึงลม้ เลิก ไม่คดั ลอกบทสวดมนตก์ ็ ไม่มีเรื่องใดใหท้ า เมื่อก่อนตอนที่หลิวไท่เฟยมีชีวติ อยู่ ยงั ไดฟ้ ังนาง ก่อเรื่องวนุ่ วาย แต่หลงั จากหลิวไท่เฟยตายไปแลว้ ในวงั กย็ งิ่ เงียบ เหงา กลบั รู้สึกเศร้าใจที่สูญเสียสหายข้ึนมา บรรดาสนมของฮ่องเต้ หงเซ่ียวไม่ชอบแวะเวยี นมาท่ีนี่ ไทเฮาอยา่ งนางไม่สนใจโลก ภายนอกนานแลว้ ในวงั ท่ีมีแต่การแก่งแยง่ ชิงดี สนมเหล่าน้นั ต่างยงุ่

อยกู่ บั การช่วงชิงความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ไหนเลยจะมีเวลาวา่ ง มาทาดีต่อหญิงแก่อยา่ งนาง ไทเฮาจึงราลึกถึงคืนวนั ในกาลก่อน วนั เวลาในวงั หลวงเมื่อ คร้ังยงั สาว การชิงดีชิงเด่นกบั พวกหลิวซูเฟยและเซ่ียกยุ้ เฟย กลบั ดู น่าถวลิ หาข้ึนมา แน่นอนวา่ ส่ิงท่ีคิดถึงกวา่ อะไรท้งั หมด ยงั คงเป็น ช่วงเวลาที่ไดเ้ กี่ยวขอ้ งผกู พนั กบั เซ่ียจิ้นอ๋อง นางฝันเห็นภาพ เหตุการณ์เมื่อยามแรกพบอยหู่ ลายตอ่ หลายคร้ัง

บทท่ี 365 ทีแ่ ท้กฝ็ ันไป เซี่ยจิ้นอ๋องบนหลงั มา้ เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญห่ ล่อเหลา บนใบหนา้ มีรอยยมิ้ เบิกบาน เขาช่วยนางจากเง้ือมมือของคนร้าย นางจึงพนั แผลใหก้ บั เขา เซ่ียจิ้นอ๋องนง่ั อยบู่ นกอ้ นหิน มองนาง พร้อมรอยยมิ้ นางถูกจอ้ งมองจนหนา้ แดงก่า แต่ยงั คงรวบรวมความ กลา้ เอ่ยถามช่ือของเขา นางมวั เมาอยใู่ นความฝันน้ี แต่ละคร้ังท่ีลืมตาตื่น ทกุ อยา่ งกลบั เหมือนเป็นเพยี งภาพฝัน นางยงั คงเป็นคุณหนูของบา้ นตระกลู หลิน ไม่มีโอกาสที่จะเปล่ียนแปลงอนาคตได้ แต่ทา้ ยท่ีสุดกลบั วา่ งเปล่า วนั น้ีนางฝันถึงเซ่ียจิ้นอ๋องอีกคร้ัง ทวา่ เซี่ยจิ้นอ๋องในวนั น้ีกลบั ไม่ใช่เซี่ยจิ้นอ๋องเม่ือคร้ังแรกพบ นางอยู่ ท่ีวดั หงซาน พลธนูนบั ร้อยลอ้ มสงั หารจีหมิงหนั หลงั จากน้นั จีหมิง หนั กห็ ายสาบสูญไป นางกลบั เขา้ มาในหอ้ งและพบวา่ ร่างกายของ เซ่ียจิ้นอ๋องมีบาดแผลสาหสั เช่นกนั นางรู้วา่ เซี่ยจิ้นอ๋องฆ่าคนมามาก

กจ็ ริงแต่จีหมิงหนั เป็นเหมือนพน่ี อ้ งท่ีเขารักมากท่ีสุด เซ่ียจิ้นอ๋องจึง เอาแต่น่ิงเงียบไม่เอ่ยวาจา ตอนน้นั นางถามวา่ “ท่านโกรธแคน้ ขา้ หรือไม่” “ไม่” เซ่ียจิ้นอ๋องตอบ “ขา้ ไม่เคยโกรธแคน้ เจา้ เพยี งแต่เจบ็ ใจที่ ไม่ไดพ้ บเจา้ ต้งั แต่แรก” ต่อมา จู่ๆ ร่างของเซี่ยจิ้นอ๋องกถ็ ูกเปลวเพลิงแผดเผา สีหนา้ ของ เขาดูทกุ ขท์ รมานขณะร้องเรียกช่ือของนาง “โหรวเจีย...” ไทเฮาพลนั ลืมตาต่ืนข้ึนมาจากความฝันในสภาพเหง่ือไหล โซมกาย เหมยเซียงรุดเขา้ มาถามดว้ ยความกงั วล “ไทเฮา ไม่เป็น อะไรใช่ไหมเพคะ” “ขา้ ไม่เป็นไร” ไทเฮาหยบิ ผา้ เช็ดหนา้ มาซบั เหง่ือบนหนา้ ผาก พลางกลา่ ว “ท่ีแทก้ ฝ็ ันไป”

นางเพ่งิ พดู ประโยคน้ีจบลง กไ็ ดย้ นิ เสียงของชายผหู้ น่ึงดงั ข้ึน จากดา้ นนอก “เสดจ็ แม่ฝันวา่ อยา่ งไรหรือ ถึงไดต้ กใจเพียงน้ี” ไทเฮาเหลือบมอง เป็นฮ่องเตห้ งเซ่ียวซ่ึงปรากฏตวั อยทู่ ี่หนา้ ประตูตาหนกั ดา้ นหลงั คือขนั ทีและนางกานลั ท่ีคุกเขา่ กนั อยา่ งเนือง แน่น ตอนมาถึงพระองคส์ ง่ั หา้ มไม่ใหค้ นเขา้ มารายงาน ไทเฮาจึง ไม่ไดย้ นิ เสียงผดิ ปกติใดๆ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวหวั เราะพลางเดินเขา้ มา ไทเฮายดื ตวั ข้ึนกล่าวกล้วั หวั เราะ “เหตุใดวนั น้ีฮ่องเตถ้ ึงเสดจ็ มาได”้ หวั ใจของนางเตน้ เร็วนกั ไม่รู้วา่ เป็นเพราะตกใจกบั ความฝันที่ ยงั ไม่ทนั สงบอารมณ์ลงไดห้ รืออยา่ งไร รู้สึกแต่เพยี งวา่ ความฝันน้นั ไม่เป็นมงคลเอาเสียเลย รอยยมิ้ ตอนน้ีจึงดูฝืดฝืน “วนั น้ีขา้ งนอกมีพายหุ ิมะพดั แรง ลูกจึงต้งั ใจมาดูเสดจ็ แม่สกั หน่อย” ฮ่องเตห้ งเซ่ียวทามือส่งสญั ญาณใหข้ นั ทีคนสนิท ซูกงกง พลนั สง่ั ใหน้ างกานลั โดยรอบถอยออกไป

ไทเฮารู้สึกไดถ้ ึงความผดิ ปกติ แต่บอกไม่ถูกวา่ มีอะไรผดิ แปลกที่ตรงไหน ไดแ้ ต่สงั่ เหมยเซียงไปยกน้าชามาถวายฮ่องเตห้ ง เซี่ยว ส่วนตวั นางกเ็ ดินไปที่โตะ๊ น้าชา พลางเชิญฮ่องเตห้ งเซ่ียวมานง่ั ดว้ ยกนั ฮ่องเตห้ งเซี่ยวมองธูปสีแดงที่จุดอยใู่ นกระถาง แลว้ รับสงั่ ถาม กล้วั หวั เราะ “เสดจ็ แม่กาลงั ภาวนาใหใ้ ครอยหู่ รือพะ่ ยะ่ คะ่ ” ไทเฮาตอบเรียบๆ “ภาวนาใหก้ บั สตั วโ์ ลก แต่ละพ้ืนท่ีลว้ น ประสบภยั หนาว มีราษฎรหนาวตายไปเป็นจานวนไม่นอ้ ย แม่ทา อะไรไม่ได้ กเ็ ลยคดั บทสวดมนตแ์ ละภาวนาใหแ้ ก่พวกเขา” “จิตใจของเสดจ็ แม่ช่างยงิ่ ใหญจ่ ริงๆ” ฮ่องเตห้ งเซ่ียวช่ืนชม ไทเฮาเหลือบมองอีกฝ่ าย ไม่รู้วา่ ต้งั แต่เม่ือไรท่ีองคช์ ายซ่ึงเคย ทาใหน้ างรู้สึกขดั หูขดั ตาไดเ้ ติบโตข้ึนมาในรูปลกั ษณ์เช่นน้ี ไทเฮา ยงั จาได้ หลงั จากท่ีรัชทายาทตายไปไม่นาน เพอื่ รักษาตาแหน่งของ ตน นางจึงแสร้งทาตวั เป็นแม่ที่ดีขององคช์ ายผนู้ ้ี เม่ือตอนเป็นเดก็

ฮ่องเตห้ งเซี่ยวท้งั อ่อนแอและเช่ือฟังคาสงั่ สอนของนาง ดา้ นหน่ึง นางกร็ ู้สึกวางใจ ส่วนอีกดา้ นกลบั เกลียดชงั และดูแคลนนกั ทวา่ ทา้ ยท่ีสุด นางกป็ ระเมินองคช์ ายผนู้ ้ีต่าเกินไป ในตวั องคช์ ายแต่ละ คนลว้ นมีสายเลือดของอดีตฮ่องเต้ การแก่งแยง่ แข่งขนั และเสแสร้ง เป็นความสามารถที่ติดตวั พวกเขามาแต่กาเนิด ฮ่องเตห้ งเซ่ียวเองก็ เช่นกนั จากเร่ืองของเฉิงอ๋องน้นั สามารถดูออกไดว้ า่ ฮ่องเตห้ งเซ่ียว อ่านสถานการณ์ไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว เม่ือตอนท่ีเขายงั เดก็ กร็ ู้จกั ใชน้ าง เพื่อใหไ้ ดม้ าในส่ิงที่ตอ้ งการ เมื่อลองคิดทบทวนดูแลว้ กเ็ ห็นจริงตามน้นั วงั หลวงดง่ั ป่ าลึก สตั วด์ ุร้ายท่ีเติบโตข้ึนในพงไพรจะไม่กินคนหรือ ไทเฮาหวนนึกถึงอินจือหลี ชายหนุ่มที่นางไดพ้ บในงานเล้ียง ของวงั หลวงคนน้นั ผา่ นมากวา่ ยส่ี ิบปี น่ีเป็นคร้ังแรกที่นางไดพ้ บกบั บุตรชายของตนเอง ความมีสง่าราศีของอินจือหลีประดุจหยกเขียว เขาเป็นชาย หนุ่มท่ีนางภาคภูมิใจนกั ทวา่ บดั น้ี ไทเฮากลบั เป็นกงั วลวา่ หาก