เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

จีเหิงไม่ไดม้ ีท่าทีโกรธข้ึง เขาจดั รอยยบั บนเส้ือผา้ ใหเ้ รียบร้อย ดว้ ยกิริยาผอ่ นคลาย แลว้ จึงพนิ ิจพิจารณาการตกแต่งภายในหอ้ ง ชา้ ๆ ก่อนจะราพงึ ออกมา “หล่ีเอ๋อ หอ้ งนอนของเจา้ ไม่เหมือนกบั หอ้ งนอนของสตรีเอาเสียเลย” ถึงแมเ้ จียงหลีจะไม่ใช่บุตรสาวนายทหารที่ชอบเลน่ มีดเล่น ดาบ แตพ่ วกอุปกรณ์เยบ็ ปักถกั ร้อย หรือของเล่นประดิดประดอยที่ เดก็ ผหู้ ญิงทวั่ ไปชอบกลบั ไม่มีสกั ชิ้น ใช่วา่ เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจะไม่ ซ้ือใหน้ าง แต่เมื่อเทียบกนั แลว้ เจียงหลีชอบใหเ้ ซวยี เจาพาไปดูของ แปลกใหม่มากกวา่ เอาของสวยงามมาทาบวางตามตวั ไม่ใช่ ลกั ษณะนิสยั ของนาง จุดน้ีเจียงหลีแตกต่างจากจีเหิง “อยา่ เปลี่ยนเรื่อง” เจียงหลีกล่าวอยา่ งขนุ่ เคือง นางนง่ั ลงท่ีโตะ๊ ไม่รินแมก้ ระทง่ั น้าชาใหก้ บั จีเหิง แต่ตรงเขา้ ประเดน็ ทนั ที “ท่ีผา่ น มาท่านยงั ไม่ตายแลว้ เหตุใดถึงไมป่ รากฏตวั ช่วงเวลาท่ีผา่ นมาท่าน ไปอยเู่ สียท่ีไหน ต่อใหท้ ่านไม่อาจเผยตวั อยา่ งนอ้ ยกค็ วรใหค้ นมา

บอกขา้ สกั คา ท่านเงียบหายไปเฉยๆ เช่นน้ี ทุกคนต่างกค็ ิดวา่ ทา่ น ตายจากไปแลว้ ขา้ ...” นางพดู ตอ่ ไปอีกไม่ไหว ภายนอกนางแสดงออกอยา่ งสุขมุ เยอื กเยน็ ทวา่ ความ หวาดกลวั ในใจกลบั ไม่มีวนั หมดสิ้น ท้งั ๆ ท่ียงั มีหวงั แต่ความหวงั น้นั กลบั ดูเลือนราง จนไม่กลา้ คาดหวงั วา่ จะเป็นจริงข้ึนมาได้ วนั เวลาเหล่าน้นั ผา่ นไปอยา่ งทุกขท์ รมาน “ขา้ ขอโทษ หลี่เอ๋อ” เขายนื่ มือออกไปปาดน้าตาท่ีปลายหาง ตาของนาง ในตอนน้นั เจียงหลีถึงไดร้ ู้วา่ น้าตาของนางไหลออกมา อยา่ งไม่รู้ตวั ดว้ ยรู้สึกโศกเศร้าอยา่ งลึกซ้ึง ถึงตอนน้ีคนท่ีสามารถ ทาใหน้ างหลงั่ น้าตาไดง้ ่ายดายกม็ ีแต่จีเหิงเท่าน้นั ท่ีน่าโมโหกค็ ือ เขามิไดท้ าเร่ืองที่น่ารังเกียจเหมือนเสิ่นอว้หี ยง ทวา่ กลบั ทาใหน้ าง โกรธจนพดู ไม่ออก และยง่ิ รู้สึกเจบ็ ช้าข้ึนมา

“ขา้ ไม่ไดต้ ้งั ใจปิ ดบงั เจา้ หลงั จากขา้ ฟ้ื นข้ึนมากค็ ิดหาทาง กลบั เมืองเยย่ี นจิง ตอนแรกกต็ ้งั ใจวา่ จะแวะไปหาเจา้ ก่อน เพียง แต่...” เขาน่ิงงนั แลว้ เอ่ยต่อไป “ฮ่องเตใ้ ชเ้ จา้ เดิมพนั กบั ขา้ ... ขา้ ไม่ อยากใหเ้ จา้ ตอ้ งพา่ ยแพ้ ดงั น้นั จึงไดแ้ ต่แยกจากเจา้ เป็นการ ชวั่ คราว” เจียงหลีพลนั สงสยั “ฮ่องเตร้ ึ” จีเหิงลูบผมนาง พลางกล่าว “ถูกตอ้ ง” แรกเร่ิมเดิมที บนเขาชีจ๋าในตอนน้นั บาดแผลเก่าของจีเหิง กาเริบข้ึนมาจริงๆ ก่อนหนา้ น้ีตอนที่ถูกยงิ จากลูกธนูของอินจือหลี น้นั บาดแผลกล็ ึกมาก จีเหิงไดแ้ ต่กล้ากลืนฝืนทน ทวา่ วนั น้นั กลบั

ไม่อาจตา้ นทาน จึงถูกรองแม่ทพั ของฝ่ ายตรงขา้ มใชแ้ ผนเล่นงาน จนตกจากหลงั มา้ เขาถูกไล่ล่า กระทง่ั หลงเขา้ ไปติดกบั ดกั ของ นายพราน ใชก้ าลงั เฮือกสุดทา้ ยฆ่าหมาป่ าท่ีจอ้ งจะรุมท้ึงอยนู่ อก กบั ดกั จนหมดสติไป ช่วงเวลาน้นั จีเหิงคิดวา่ คราวน้ีตวั เขาเองคงไม่อาจมีชีวติ กลบั ไปได้ ในใจเตม็ ไปดว้ ยความห่วงหาอาลยั ไม่ใช่แค่ความอาลยั ต่อโลกใบน้ี แต่ยงั อาวรณ์สตรีของเขา หากเจียงหลีรู้วา่ เขาตายจาก ไป จะตอ้ งเสียใจมากเป็นแน่ เป็นเพราะความผกู พนั เหล่าน้นั จีเหิงจึงพยายามสุดกาลงั เพื่อใหต้ นเองมีชีวติ รอด กระทง่ั นายพรานที่ข้ึนมาล่าสตั วบ์ นเขามา พบเขา้ นายพรานผนู้ ้ีเป็นคนทอ้ งถ่ินของเมืองชีจ๋า ปกติจะอาศยั อยู่ บนเขา ใชช้ ีวติ อยา่ งสนั โดษ เป็นชายวยั กลางคนท่ีไม่ค่อยมีใครรู้จกั

ตอนที่เขาเห็นจีเหิงน้นั กต็ กใจเช่นกนั ลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง สุดทา้ ยจึง แบกจีเหิงกลบั ไป ท้งั ยงั ช่วยหาสมุนไพรมาสมานแผลบนร่างของ จีเหิง นายพรานผนู้ ้ีไม่ใช่หมอ ไม่รู้แมก้ ระทง่ั เร่ืองที่กองทพั สอง ฝ่ ายกาลงั รบรากนั อยบู่ นเขาชีจ๋า เป็นคนที่ไม่ขอ้ งเก่ียวกบั โลก ภายนอกคร้ังน้ีท่ีจีเหิงรอดมาได้ เขาอาศยั ท้งั ความอดทนและโชค ช่วย อยา่ งไรกต็ าม ในถ้ากลางฤดูหนาวปี น้นั หลงั จากท่ีเขาสลบไป หลายวนั เม่ือฟ้ื นข้ึนมากพ็ บวา่ ตนเองตาบอดเสียแลว้ จีเหิงมองอะไรไม่เห็น มองไม่เห็นคนที่ช่วยเหลือเขา ไม่รู้วา่ สถานการณ์ภายนอกเป็นอยา่ งไร นายพรานไม่เคยพดู คุยอะไรกบั เขา ไม่รู้วา่ เพราะเป็นใบม้ าแต่กาเนิดหรืออยบู่ นเขาคนเดียวนาน เกินไปถึงไดก้ ลายเป็นแบบน้ี จีเหิงค่อยๆ คลาไปรอบๆ ดวงตาของ

เขาเป็นเช่นน้ีจึงไม่กลา้ เชื่อใจนายพรานง่ายๆ และไมอ่ าจจะเดินไป ไหนมาไหน หากเผลอลว่ งล้าเขา้ ไปในฐานท่ีมน่ั ของทหารตระกลู อินท่ีเหลืออยู่ จะยงิ่ เดือดร้อนเขา้ ไปใหญ่ เขาจึงทาไดแ้ คอ่ ยใู่ นถ้าไปก่อนชว่ั คราว ตวั ถ้าน้นั ซ่อนอยมู่ ิดชิดมาก ลู่จีส่งคนออกตามหาหลายคร้ังก็ ไม่พบ เน่ืองจากสถานท่ีแห่งน้ีเตม็ ไปดว้ ยอนั ตราย คนอ่ืนๆ จึงไม่ คิดวา่ ที่น่ียงั จะมีคนอยู่ ดว้ ยเหตุน้ี กวา่ จีเหิงจะคลาทางออกมาดว้ ย ตวั เองได้ สงครามระหวา่ งกองกาลงั จินอู่กบั ทหารตระกลู อินก็ สิ้นสุดลงไปแลว้

บทที่ 397 คาว่าต่อไป... ระยะทางจากชีจ๋ามาถึงเมืองเยยี่ นจิงน้นั ยาวไกลนกั จีเหิงท่ีตา บอดกไ็ ม่ตา่ งจากคนทวั่ ไป ใครต่อใครต่างเขา้ ใจวา่ เขาตายไปแลว้ จีเหิงไม่อาจเปิ ดเผยฐานะของตน ภายใตส้ ถานการณ์ท่ีไม่สามารถ ปกป้องตวั เอง หากแสดงตวั วา่ เป็นกวั๋ กง กเ็ ท่ากบั เป็นการร้องเรียก ศตั รูใหม้ ารุมท้ึง จีเหิงเดินทางจากชีจ๋ากลบั เขา้ เมืองเยย่ี นจิง แค่คิดกร็ ู้วา่ ตลอด ทางเขาตอ้ งลาบากแค่ไหน จีเหิงถึงกบั เรียนรู้วธิ ีใชช้ ีวติ ใหด้ ูเหมือน คนทว่ั ไปที่ไม่ไดต้ าบอด จนสามารถหยบิ จบั ขา้ วของไดอ้ ยา่ งเป็น ปกติ รวมถึงพดู คยุ กบั ใครต่อใครไดอ้ ยา่ งไม่มีพิรุธ ละครฉากน้ีไม่ ง่ายเลยหลงั จากจีเหิงเติบใหญ่ นอ้ ยคร้ังจะไดป้ ระสบกบั สภาพท่ีดู ไม่ไดเ้ ช่นน้ี แต่เขากย็ งั คงสวมบทบาทเช่นน้นั อยตู่ ลอดเวลา ต่อให้ อนั ตรายแค่ไหนกต็ อ้ งแสดงต่อ เพราะเขาตอ้ งกลบั ไปอยขู่ า้ งกาย เจียงหลีอยา่ งปลอดภยั ใหจ้ งได้

พอเขากลบั มาถึงเมืองเยยี่ นจิง กองกาลงั จินอู่กก็ ลบั เขา้ ราช สานกั ไปนานแลว้ องครักษเ์ งาในเมืองเยยี่ นจิงของฮ่องเตห้ งเซ่ียว พบตวั เขา จึงพาจีเหิงไปเขา้ เฝ้าฮ่องเตห้ งเซ่ียวในวงั หลวง ความผกู พนั ระหวา่ งฮ่องเตห้ งเซี่ยวกบั จีเหิงน้นั เป็นอะไรที่ ซบั ซอ้ นมาก ดา้ นหน่ึง สิ่งท่ีฮ่องเตน้ อ้ ยไดพ้ บเจอในอดีตทาให้ พระองคห์ วาดระแวงในตวั ผคู้ น แมแ้ ต่ขนุ นางท่ีทรงใหค้ วามไวว้ าง พระทยั กไ็ ม่เวน้ ส่วนอีกดา้ น ฮ่องเตห้ งเซี่ยวกร็ ู้สึกวา่ จีเหิงมีสภาพ ไม่ต่างจากพระองค์ ท้งั ยงั มีศตั รูร่วมกนั จึงมีความจริงใจใหก้ บั จีเหิงมากกวา่ ขนุ นางที่จงรักภกั ดีคนอ่ืนๆ ความซบั ซอ้ นและสบั สนเช่นน้ี ทาใหจ้ ีเหิงรู้ซ้ึงมานานแลว้ วา่ เม่ือความแคน้ ใหญห่ ลวงไดร้ ับการสะสาง เขาเองกจ็ ะไม่สามารถ อยใู่ นราชสานกั ไดอ้ ีกต่อไป แน่นอนวา่ ขอเพยี งเขามีใจที่จะอยใู่ น ตาแหน่งต่อ กย็ งั สามารถทาได้ ใช่วา่ จีเหิงจะไม่เคยมีความคิดน้นั แต่มาถึงตอนน้ี หลงั จากที่มีเจียงหลี เร่ืองพวกน้นั จึงไม่มี

ความหมายสาหรับเขา เจียงหลีไม่ชอบความเป็นอยภู่ ายในวงั หลวง จีเหิงจึงละทิ้งความคิดพวกน้นั ไปนานแลว้ ฮ่องเตห้ งเซ่ียวรับสง่ั กบั จีเหิงวา่ จะใหค้ นไปควานหาหมอมา รักษาดวงตาของเขา แต่จีเหิงจะเปิ ดเผยความจริงวา่ ตนเองยงั มีชีวติ อยไู่ ม่ได้ โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ กบั เจียงหลี “เพราะเหตุใด” นางฟังถึงตรงน้ี กอ็ ดต้งั คาถามไมไ่ ด้ “หากขา้ ตาย พวกกบฏท่ีเหลืออยกู่ จ็ ะคิดวา่ ฮ่องเตส้ ูญเสียกาลงั สนบั สนุนแลว้ ระดมพลกนั ออกมาอีกคร้ัง สาหรับฝ่ าบาท นี่เป็น โอกาสดีที่จะไดเ้ ห็นชดั เจนวา่ ใครมีใจคิดก่อกบฏ แลว้ ยงั สามารถ ใชโ้ อกาสน้ี กวาดลา้ งพวกคิดไม่ซ่ือในราชสานกั กาจดั คนที่แปร พกั ตร์ออกไป รับคนที่ใจซ่ือมือสะอาดเขา้ มา”

คาอธิบายน้ีเจียงหลีเขา้ ใจได้ ‘จีเหิงตายแลว้ ’ แคป่ ระโยคน้ีก็ ล่อใหพ้ วกคดิ ไม่ซื่อท่ีซ่อนตวั อยใู่ นมุมมืดดาหนา้ กนั ออกมาแลว้ ไม่ตอ้ งพดู ถึงเรื่องอ่ืน แคต่ อนท่ีบางคนฉวยโอกาสเสนอใหเ้ รียกคืน ตาแหน่งกวั๋ กง เจียงหลีกเ็ คยรับมือมาแลว้ “แต่เพราะเหตุใดถึงบอกขา้ ไม่ไดเ้ ลา่ ” เจียงหลีถาม “ขา้ ไม่นา ความลบั ไปแพร่งพรายแน่ ดูจากความคิดของฮ่องเต้ เหมือนจะ ไม่ใช่เพราะหวาดระแวงขา้ แต่ทรงต้งั ใจใหเ้ ป็นเช่นน้ี ใช่หรือไม่” จีเหิงหวั เราะแลว้ กล่าวเสียงเรียบ “พระองคอ์ าจไมไ่ วใ้ จขา้ ” ตอนน้นั ฮ่องเตห้ งเซ่ียวตรัสกบั จีเหิงวา่ ไม่ใหน้ าเรื่องน้ีไปบอก เจียงหลี เพราะวา่ ต้งั แต่ตน้ จนจบนางรู้มากเกินไป นางรู้เรื่อง เก่ียวกบั หลินโหรวเจียและเซี่ยจิ้นอ๋อง รู้เรื่องราวฉาวโฉ่ของเช้ือ พระวงศ์ ท้งั ยงั รู้สาเหตุการตายท่ีแทจ้ ริงของอวห๋ี งเยก่ บั จีหมิงหนั ฮ่องเตห้ งเซ่ียวกลวั วา่ เจียงหลีจะกลายเป็นหลินโหรวเจียคนที่สอง

โฉมสะคราญงามนกั มกั เป็นภยั ทรงไม่ไวใ้ จเจียงหลี ถึงข้นั ท่ีคร้ัง หน่ึงเคยมีความคิดอยากสงั หารนางข้ึนมา ‘ขา้ ขอเดิมพนั กบั เจา้ ตอ้ งไม่บอกเจียงหลีวา่ เจา้ ยงั มีชีวติ อยู่ ดู วา่ นางจะสามารถรอคอยเจา้ ไดห้ รือไม่ หากเจา้ ชนะ ขา้ รับปากวา่ นบั แตน่ ้ีไปจะไม่ยงุ่ เก่ียวกบั เร่ืองของเจา้ อีก แต่ถา้ เจา้ แพ้ ขา้ จะเอา ชีวติ ของนาง เจา้ จงถือเสียวา่ ไม่เคยมีหญิงผนู้ ้ีอย’ู่ รับสงั่ ของฮ่องเต้ หงเซี่ยว ดงั ข้ึนที่ขา้ งหูจีเหิงอีกคร้ัง “ฝ่ าบาทไม่ไวใ้ จขา้ รึ ทรงคิดวา่ ขา้ จะแต่งงานใหม่ แลว้ นา ความลบั เหล่าน้ีไปแพร่งพรายใหส้ ามีในอนาคตรู้อยา่ งน้นั หรือ” เจียงหลีตกตะลึง “แต่ขา้ เคยยนื กรานแลว้ วา่ จะไม่แตง่ งานไปตลอด ชีวติ ”

“นน่ั เป็นแคค่ าสญั ญาลมปาก” จีเหิงมีรอยยมิ้ “บนโลกน้ีมี ผคู้ นมากมายที่จาไม่ไดว้ า่ ตวั เองเคยพดู อะไรออกมา ฮ่องเตค้ ิดวา่ เจา้ เองกค็ งไม่ต่างกนั ” “ขา้ ไมอ่ ยากรับเดิมพนั น้ีของพระองค์ เพราะนี่เป็นการ เสียเวลาเปล่า ขา้ รู้ผลลพั ธอ์ ยแู่ ลว้ เจา้ เป็นคนตรงไปตรงมา ซ้ายงั โง่ เขลา จะทาเร่ืองพลิกลิ้นยากๆ แบบน้นั ไดร้ ึ” จีเหิงกล่าวกล้วั หวั เราะ “แต่วา่ ขา้ จาตอ้ งรับปากฮ่องเต้ เพราะมีแต่ทาเช่นน้ีวนั ขา้ งหนา้ ถึงจะ หมดปัญหา พระองคจ์ ะไดไ้ ม่ถามถึงเรื่องน้ีอีก แค่ตอ้ งอดทนไปสกั พกั เท่าน้นั ” เจียงหลีน่ิงงนั ที่แทค้ วามจริงกเ็ ป็นเช่นน้ี นางหาเหตุผลท่ีจะ กล่าวโทษจีเหิงไม่ได้ เขาสามารถขดั ราชโองการ แต่เม่ือเป็น เช่นน้นั อาจนามาซ่ึงความเดือดร้อนใหก้ บั ตระกลู เซวยี ตระกลู เย่ ไปจนถึงตวั นางเอง ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเป็นกษตั ริยต์ รัสแลว้ ไม่คนื คา

รับสงั่ แลว้ ไมอ่ าจเปลี่ยนแปลงได้ การตดั สินใจคร้ังน้ีของจีเหิงเป็น ทางออกท่ีเหมาะสมยงิ่ “ต่อมาหมอหลวงกร็ ักษาดวงตาของขา้ จนสามารถกลบั มา มองเห็นไดอ้ ีกคร้ัง” จีเหิงกล่าว “อนั ที่จริง ขา้ คอยติดตามเจา้ อยา่ ง ลบั ๆ มาโดยตลอด เพราะกลวั วา่ เจา้ จะโศกเศร้าเกินไปจนเกิดเร่ือง ในคืนวนั ข้ึนปี ใหม่ขา้ แอบอยทู่ ่ีหนา้ ประตูหอ้ งของเจา้ จนเกือบถูก จบั ได”้ วนั ปี ใหม่รึ เจียงหลีนึกข้ึนได้ คืนน้นั นางรู้สึกเหมือนไดย้ นิ เสียงเคาะประตู แต่พอออกไปดูกลบั มีเพียงความวา่ งเปล่า ขณะที่ คุกเข่าร้องไหอ้ ยกู่ บั พ้ืนอยา่ งเสียอกเสียใจน้นั กบ็ งั เอิญพบกบั เยซ่ ื่อ เจ๋ีย ตอนแรกนึกวา่ ตวั เองคิดถึงจีเหิงมากเกินไปจนหูแวว่ ท่ีแทก้ ลบั ไม่เป็นเช่นน้นั จีเหิงปรากฏตวั ข้ึนมาจริงๆ

แกม้ ของเจียงหลีพลนั แดงก่า ในใจมีแต่ความโกรธข้ึง จึง กล่าวอยา่ งกระฟัดกระเฟี ยด “ท่านกอ็ ยตู่ รงน้นั มองขา้ ร้องไห้ ท่าน นี่ช่างเก่งกาจจริงๆ” จีเหิงเลิกคิว้ “เจา้ กบั เจา้ หนุ่มเยซ่ ื่อเจี๋ยนน่ั ใกลช้ ิดกนั มาก ขา้ ยงั ไม่วา่ อะไร เหตุใดเจา้ กลบั เป็นฝ่ ายหาเรื่องข้ึนมาก่อน” ดูเหมือนเขา กไ็ ม่ค่อยพอใจนกั “แม่นางนอ้ ยของขา้ มีคนปรารถนาจะไดไ้ ป ครอบครองไม่นอ้ ยเลยจริงๆ จากไปคนหน่ึงกย็ งั เพม่ิ ข้ึนมาอีกคน เจา้ นี่ชกั จะเก่งเกินไปแลว้ ” เขาบีบคางของเจียงหลีดว้ ยท่าทีดุดนั ทวา่ แรงบีบน้นั กลบั อ่อนโยนยงิ่ “ท่านพดู จาเหลวไหลอะไรกนั ” เจียงหลีกล่าว “เร่ืองน้ีเก่ียว อะไรกบั ญาติผพู้ ด่ี ว้ ยเล่า” “ขา้ ไม่สนวา่ จะเป็นพีช่ ายอะไรท้งั น้นั ” จีเหิงสบถออกมา “เจา้ คิดจะทิ้งขา้ สวรรคก์ ไ็ ม่เห็นดว้ ยหรอก”

เจียงหลีนึกขากบั ท่าทีของเขา ไม่เคยเห็นจีเหิงพดู จาเหมือน เดก็ ๆ เช่นน้ีมาก่อน หญิงสาวพลนั เอ่ยถาม “ถา้ เช่นน้นั เรื่องของอา เจากบั ญาติผนู้ อ้ งของขา้ มีความเป็นมาอยา่ งไร” นบั แตไ่ ดพ้ บกบั จีเหิง จู่ๆ เยห่ ยฟู งกห็ ายไปพร้อมกบั เยเ่ จียเอ๋อ ส่วนเซวยี เจาและซือถูจ่ิวเยก่ ป็ รากฏตวั ข้ึนมา เจียงหลีถึงไดเ้ ขา้ ใจวา่ เรื่องน้ีมีแต่นางคนเดียวที่ถูกปิ ดบงั ส่วนคนอ่ืนๆ น้นั รู้กนั นานแลว้ “คาสญั ญาที่ขา้ กบั ฮ่องเตใ้ หไ้ วต้ ่อกนั สิ้นสุดไปแลว้ พอรู้วา่ พวกเจา้ คิดจะกลบั ถงเซียง ตลอดทางจึงลอบติดตามมา คืนน้นั ตอน แรกขา้ อยากจะออกมาพบเจา้ แต่ถกู เซวยี เจาจบั ไดเ้ สียก่อน” จีเหิง พดู มาถึงตรงน้ีกเ็ ริ่มกระอกั กระอ่วนใจ เขาระมดั ระวงั ตวั อยู่ ตลอดเวลา ทวา่ กลบั ถูกเซวยี เจาจบั ได้ ชดั เจนวา่ ตอนน้นั เขาคง เผอเรอไปจริงๆ

หลงั จากไดพ้ บจีเหิง ตอนแรกเซวยี เจายงั แปลกใจท่ีเขายงั มี ชีวติ อยู่ ท้งั ยงั ต่ืนเตน้ ยนิ ดีนกั จีเหิงยนื กรานจะไปหาเจียงหลีเพ่อื บอกวา่ เขายงั มีชีวติ อยู่ แต่ถูกเซวยี เจาร้ังเอาไว้ เสนอวา่ อยา่ งไรเสีย วนั พรุ่งน้ีกจ็ ะมีงานเทศกาลโคมไฟ มาช่วยกนั สร้างสถานการณ์ให้ เจียงหลีต่ืนเตน้ ดีใจสกั คร้ังดีกวา่ ในที่สุดจีเหิงจึงแสร้งชมละคร ให้ เยห่ ยฟู งเขา้ มามีเรื่องทะเลาะววิ าทกบั จีเหิง แลว้ ค่อยใหเ้ ยเ่ จียเอ๋อไป ตามเจียงหลี เมื่อทราบความเป็นมาท้งั หมด เจียงหลีกไ็ ม่รู้จะพดู อยา่ งไร สุดทา้ ยจึงเอ่ยวา่ “ความคิดเลอะเทอะของอาเจา ท่านยงั เห็นดว้ ยอีก รึ” “ขา้ คิดวา่ เขาเป็นนอ้ งชายของเจา้ ตอ้ งเขา้ ใจเจา้ ดีอยแู่ ลว้ เซวยี เจาบอกวา่ หากขา้ ปรากฏตวั ออกมาตรงๆ เจา้ คงโกรธมาก ตอ้ งทาตามท่ีเขาบอกมา เจา้ จึงจะไม่โกรธ แต่วา่ ตอนน้ีดูๆ ไปแลว้

...” จีเหิงบ่นอุบ “ถา้ รู้วา่ อยา่ งไรเจา้ กโ็ กรธอยดู่ ี ขา้ คงจะออกมาพบ ต้งั แต่เม่ือคืน ไมต่ อ้ งรอใหถ้ ึงคืนน้ีหรอก” เจียงหลีพดู ไม่ออก เซวยี เจาเองกซ็ ุกซนนกั ท้งั ยงั ใจกลา้ สร้าง เร่ืองหยอกลอ้ จีเหิงเช่นน้ี “ดงั น้นั ทา่ นกเ็ ลยทาตามรึ ท่านพอ่ กร็ ู้ก่อนล่วงหนา้ แลว้ ใช่ ไหม” เจียงหลียงั คงไม่ลดละ “ท่านจงใจปิ ดบงั ขา้ เพยี งคนเดียวรึ” “ขอโทษ” เขาค่อยๆ ขยบั กายแนบชิด แลว้ จบั จอ้ งริมฝีปาก ของเจียงหลี “ต่อไป มีอะไรขา้ จะไม่ปิ ดบงั เจา้ จวนกวั๋ กงเป็นของ เจา้ ส่วนขา้ ...” เขาหวั เราะอยา่ งยว่ั เยา้ “กเ็ ป็นของเจา้ ดว้ ยเช่นกนั ” “คาวา่ ตอ่ ไป...” เจียงหลีเลิกคิว้ กล่าว “เป็นคาท่ีกล่าวถึงเรื่อง ในอนาคต เป็นสิ่งท่ีใครกค็ าดเดาไม่ได”้

บทที่ 398 ได้ข้าแล้วอย่าทอดทงิ้ กนั เชียว “เจา้ อยากทาอะไรหรือ” “ท่านทาอยา่ งไรกบั ขา้ ... ขา้ กจ็ ะทาอยา่ งน้นั กบั ท่าน” เจียงหลี จงใจยวั่ โมโห “ขา้ ไปที่ไหน ท่านอยา่ ตามมากแ็ ลว้ กนั ” “เจียงหลี” เขาเรียกชื่อนางพลางกม้ ลงจูบประทบั “ไดข้ า้ แลว้ อยา่ ทอดทิ้งกนั เชียวนะ” ถงเซียงในเดือนส่ี เจียงหลีไดพ้ บกบั จีเหิงอีกคร้ัง เซวยี เจากบั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นรู้จกั กบั จีเหิงมานาน จึงไม่ตอ้ งพดู อะไรใหม้ ากความ แต่คนตระกลู เยเ่ พ่งิ เคยไดเ้ จอเป็นคร้ังแรก พวก เขาตกใจกบั ความหล่อเหลาและความสามารถของจีเหิง ท้งั ยงั รู้วา่ เขาเป็นผนู้ ากองกาลงั จินอปู่ ราบปรามทหารตระกลู อิน อุปนิสยั

แตกต่างจากใบหนา้ อยา่ งสิ้นเชิง แมว้ า่ เยห่ มิงฮุยกบั เยห่ มิงเซียนจะ เขา้ ใจวา่ ความเป็นมาของจีเหิงคอ่ นขา้ งซบั ซอ้ น แต่ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเย่ กลบั พึงพอใจในตวั เขามาก เมื่อตอนที่เจียงหลีกลบั เมืองเซียงหยาง ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยด่ ูออกวา่ ถึงแมภ้ ายนอกเจียงหลีจะดูปกติ แต่ส่วนลึก กลบั เสียใจเป็นอยา่ งมาก ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยก่ ราบไหวบ้ รรพชนตระกลู เยอ่ ยหู่ ลายต่อหลายคร้ัง ภาวนาใหม้ ีปาฏิหาริย์ บางทีจีเหิงอาจยงั มี ชีวติ อยู่ และคงมีสกั วนั ท่ีเขาจะปรากฏตวั ใหห้ ลานสาวของนางอยู่ อยา่ งมีความสุขตลอดไป บดั น้ีสมความปรารถนาแลว้ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยม่ องอยา่ งไรกเ็ ห็น วา่ จีเหิงดีไปเสียหมด อีกท้งั จีเหิงกไ็ ม่ใช่คนช่างประจบสอพลอ แค่ ยนื อมยมิ้ อยตู่ รงน้นั กท็ าใหค้ นอ่ืนๆ จบั จอ้ งมาที่เขาอยา่ งไม่รู้สึกตวั หนา้ ตาดีมกั มีชยั ใครต่อใครต่างไม่ถือสาหาความเขา

ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยจ่ บั มือเจียงหลีพลางมองจีเหิง “อาเหิง พวกเจา้ ยงั มีสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ ตอนน้ีเจา้ กลบั มาแลว้ เคยคิดบา้ ง หรือไม่วา่ จะแต่งงานเม่ือไร” เจียงหลีอ้ึงงนั ใบหนา้ แดงซ่านข้ึนมาเลก็ นอ้ ย “หากหล่ีเอ๋อยอม” จีเหิงกล่าว “จะเป็นเม่ือไรกย็ อ่ มได้ เพียงแต่ ขา้ ไม่อยากปลอ่ ยใหห้ ล่ีเอ๋อตอ้ งคอยนาน ดงั น้นั รอใหก้ ลบั ถึงเมือง เยยี่ นจิงแลว้ ขา้ จะรีบนาขบวนไปสู่ขอ ไม่รู้วา่ หลี่เอ๋อจะเห็นดีดว้ ย หรือไม่” เขาจงใจสอบถามนางต่อหนา้ คนอื่นๆ ในสายตามีแต่รอยยมิ้ เจียงหลีเบือนหนา้ หนี พลนั เหลือบเห็นเซวยี เจากาลงั แอบหวั เราะ อยอู่ ีกดา้ น นางถลึงตาใส่นอ้ งชาย พลางกล่าว “จะถามขา้ ไปไย”

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจึงเอ่ยปาก “ไม่เป็นไร ทาตามที่อาเหิงวา่ ก็ แลว้ กนั ช่วงน้ีอากาศดีเสียดว้ ย ตอ้ งเขียนจดหมายไปบอกกล่าวนาย ท่านเจียงเสียหน่อยแลว้ ” ตอนน้ีเจียงหยวนปั๋วเดินทางถึงเมืองหยง่ โจวและปักหลกั อยู่ ท่ีนน่ั เป็นที่เรียบร้อย หากเจียงหลีจะแต่งงานจริง ตระกลู เจียงอาจ กลบั มาร่วมงาน พวกเขาคงคิดไม่ถึงเช่นกนั วา่ จีเหิงจะยงั มีชีวติ อยู่ “หากนายท่านเจียงมาไม่ไดก้ ไ็ ม่เป็นไร” เซวยี เจากลา่ ว “ขา้ กบั ท่าน พอ่ กเ็ ป็นคนในครอบครัวของพสี่ าว แลว้ ยงั มีฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยแ่ ละนาย ท่านตระกลู เย่ ถึงแมว้ า่ พี่สาวจะไม่ใช่บุตรสาวของบา้ นเจียงอีก แลว้ แต่กเ็ ป็นบุตรสาวที่ทุกคนประคบประหงมดูแล พ่เี ขย ท่านวา่ จริงหรือไม่” เซวยี เจาขานเรียกจีเหิงดว้ ยความสนิทสนม “แน่นอน” จีเหิงเอ่ยรับ

รู้วา่ พวกเขาลอ้ นางเล่น เจียงหลีจึงไม่พดู อะไรต่อ จีเหิงจะได้ ไม่มีเรื่องมาหยอกเยา้ ไดอ้ ีก คนผนู้ ้ีชกั จะทะเลน้ ใหญแ่ ลว้ เกรงวา่ จะ ไม่กลวั อะไรเอาเสียเลย อาศยั ใบหนา้ อนั หล่อเหลา จะทาทะล่ึงตึง ตงั อยา่ งไรกไ็ ม่มีใครวา่ พอตกกลางคืน จีเหิงกม็ าดื่มน้าชาอยใู่ นหอ้ งของเจียงหลี นาง จึงซกั ถามถึงเรื่องท่ีพดู คุยกนั ไปเมื่อตอนกลางวนั “ท่ีท่านบอกท่าน ยายไปวนั น้ี วา่ ถึงเมืองเยยี่ นจิงเมื่อไรกจ็ ะแต่งงานทนั ที เรื่องน้ีจริง เทจ็ แค่ไหน” “ขา้ เคยโกหกเจา้ รึ” จีเหิงกล่าวกล้วั หวั เราะ “วา่ อยา่ งไร เจา้ กลวั วา่ ขา้ จะไม่ยอมแต่งงานกบั เจา้ หรือ” เจียงหลีแสยะยมิ้ ตอบโต้ “ใครกลวั โลกน้ีใช่วา่ จะเหลือท่าน เป็นผชู้ ายเพียงคนเดียวเสียเมื่อไหร่”

นางกช็ ่างทา้ ทายไม่เบา จีเหิงเขม่นมองครู่หน่ึง แลว้ จึงรวบตวั นางเขา้ มาอุม้ ไวบ้ นตกั เจียงหลีขดตวั อยใู่ นออ้ มกอดของจีเหิง ท่าทางเช่นน้ีดูจะใกลช้ ิดสนิทสนมเกินไปสกั หน่อย หญิงสาวดิ้น รนอยสู่ องหนจีเหิงพลนั ส่งเสียง “ชู่” พลางกระซิบขา้ งหูดว้ ย น้าเสียงหวานหยดยอ้ ย“หลี่เอ๋อคนดี อยา่ ดิ้น” เจียงหลีสัมผสั ถึงอะไรบางอย่างได้ จึงไม่กล้าขยบั เขย้ือน จีเหิ งย่ืนมือออกมาลูบเรื อนผมยาวสลวยของนางอย่างพึงพอใจ แลว้ กล่าวเสียงเนิบ “เจา้ เป็ นแบบน้ี ขา้ ยง่ิ อยากแต่งเจา้ เขา้ จวนเร็ว ข้ึน” “ต่อใหก้ ลบั ไปถึงเมืองเยยี่ นจิง ก็ยงั มีส่ิงที่ตอ้ งตระเตรียมอีก มาก” เจียงหลีกล่าว “ชุดแต่งงานของขา้ กย็ งั ไม่ไดต้ ดั สินสอดทอง หม้นั กย็ งั ไม่ไดเ้ ตรียม อะไรกย็ งั ไม่พร้อมสกั อยา่ ง จะกลบั ไปแต่ง ทนั ทีไดอ้ ยา่ งไร”

ตอนท่ีจีเหิงจากไปรบ ไม่มีใครรู้วา่ ผลจะออกมาเป็นเช่นไร จนกระทงั่ เสร็จศึกแลว้ กม็ ีขา่ ววา่ จีเหิงตายในสนามรบ อยา่ วา่ แต่ แต่งงานเลย ยงั ไม่รู้วา่ งานแต่งคร้ังน้ีจะสามารถรอไปถึงเม่ือไร เจียง หลีจึงมิไดจ้ ดั เตรียมอะไรท้งั น้นั ในชวั่ ระยะเวลาอนั ส้นั จะเขา้ พิธี แต่งงานกบั เขาไดอ้ ยา่ งไร “ไม่ตอ้ งกงั วล” น้าเสียงของจีเหิงอ่อนโยนนกั “ขา้ เตรียมการ ไวน้ านแลว้ ” เจียงหลีมองเขาดว้ ยความประหลาดใจ นยั น์ตาสีน้าตาลของ จีเหิงหวานหยาดเยมิ้ ราวกบั คนท่ีดื่มสุราจนเมามายท้งั ๆ ที่เขายงั คง มีสติครบถว้ น “ก่อนหนา้ น้ีเจา้ เป็นคนเรียกร้องเองวา่ รอใหข้ า้ กลบั เมืองเยยี่ นจิงแลว้ ใหไ้ ปสู่ขอ ขา้ เองกค็ ิดเช่นน้นั ก่อนออกรบจึง เตรียมการไวห้ มดแลว้ ”

เจียงหลีเลิกคิว้ ดว้ ยความแปลกใจ พวกเขาท้งั สองจูบลากนั ท่ี ชิงโจว เจียงหลีเคยกล่าวไวจ้ ริงๆ วา่ หลงั จากท่ีจีเหิงกลบั เมืองหลวง แลว้ จะตอ้ งแต่งงานรับนางเขา้ บา้ น แต่ก่อนท่ีจะจากกนั ... เขาก็ จดั แจงเรื่องต่างๆ ไวจ้ นเสร็จเรียบร้อยแลว้ อยา่ งน้นั หรือ “ชุดเจา้ สาว ขา้ วของเคร่ืองใชห้ ลงั แต่งงาน รวมถึงสินสอด ของเจา้ งานแต่งคร้ังน้ี ขา้ จดั เตรียมทุกอยา่ งไวพ้ ร้อมแลว้ ยงั ขาดก็ แต่เจา้ สาว ขา้ ยนิ ดีรับเจา้ เขา้ จวนทุกเวลาและจะอยปู่ รนนิบตั ิเจา้ ตลอดไป” น้าเสียงของเขานุ่มทุม้ ชวนวาบหวาม “เจา้ อยากไดอ้ ะไร ขา้ กจ็ ะหามาให้ ดีอยา่ งน้ีแลว้ เจา้ หนีจากเง้ือมมือขา้ ไปไม่พน้ หรอก” เจียงหลียมิ้ หยอกเยา้ “หากขา้ ไม่แต่งเล่า ที่ท่านเตรียมการไว้ มากมายกเ็ สียเปล่าน่ะสิ”

“เจา้ ยอมไมแ่ ต่งกบั ขา้ ไดห้ รือ” เขายกั คิ้วทา้ ทาย “ขา้ จาได้ ใคร บางคนเคยกล่าวไวว้ า่ ตอ่ ใหข้ า้ ตายกจ็ ะเป็นม่ายเพอ่ื ขา้ ไม่แต่งงาน ไปตลอดชีวติ ” เจียงหลีทาเป็นไมร่ ู้ไม่ช้ีกล่าว “ขา้ ไม่ไดเ้ ป็นคนพดู ท่านฟังผดิ ไปเอง อยา่ มากล่าวหาขา้ หน่อยเลย” จีเหิงไดแ้ ต่ยมิ้ โดยไม่พูดอะไรต่อ เพียงกอดเจียงหลีไว้ เขายงั จาได้ว่าเห็นสาวน้อยคนน้ีกล่าวประโยคเหล่าน้ันต่อหน้าฝูงชน เฝ้าดูนางอยู่ในจวนกั๋วกง ต่อสู้กับคนที่จิตใจชั่วช้าเพ่ือปกป้อง ทรัพยส์ ินของเขาอย่างสุดความสามารถ ขณะน้ันเขาก็เขา้ ใจได้ ทันทีว่า ความเจ็บปวดในอดีตล้วนคุ้มค่าเพราะเขาได้พบกับ เจียงหลี ความจริงใจเหล่าน้ีทาใหฮ้ ่องเตห้ งเซ่ียววางพระทยั ยงิ่ ไม่ตอ้ ง พดู ถึงจีเหิง เดิมทีเขาเป็นคนใจแขง็ ดุจเหลก็ กลา้ ท้งั ยงั เห็นแก่ตวั แต่

เขาถูกนางฉุดดึงออกมาจากความมืด จนไดร้ ับความอบอุ่นมี ชีวติ ชีวา นางปลดเปล้ืองชีวติ ของเขาใหเ้ ป็นอิสระ ดงั น้นั เขาจะไม่ ปล่อยมือจากไปเป็นอนั ขาด ไม่มีทาง “พวกเราอยดู่ ว้ ยกนั เถิดนะ หล่ีเอ๋อ” จีเหิงกล่าวเสียงเบา เจียงหลีน่ิงงนั ชวั่ ครู่ ก่อนจะมีรอยยมิ้ กวา้ ง “ยอ่ มได”้ ตอนไปเยอื นเซียงหยางยงั มีคนแค่จานวนหน่ึง แต่ขากลบั เขา้ เมืองเยยี่ นจิง รอบกายกลบั มีคนเพ่มิ ข้ึนมาไม่นอ้ ย คนตระกลู เยจ่ ดั การกบั กิจธุระในเมืองเซียงหยางเสร็จ เรียบร้อย ทวา่ ในทา้ ยท่ีสุด บา้ นตระกลู เซวยี กบั จวนตระกลู เยก่ ็

ไม่ไดถ้ ูกขายทิ้งไป อยา่ งไรพวกเขากเ็ คยอาศยั อยมู่ านานหลายปี จึง ตดั ใจขายไม่ลง ไดแ้ ต่เกบ็ ไวเ้ ป็นความทรงจา หากอยากกลบั มา เยย่ี มบา้ นเกิด จะไดไ้ ม่ถึงข้นั ไร้ที่นอน ทวา่ กลบั เมืองหลวงคราวน้ี คนท้งั หลายยงั มีเร่ืองใหต้ อ้ งทา เพ่ิมข้ึนอีกอยา่ ง นนั่ คือจดั เตรียมงานแต่งของเจียงหลี หลงั จากท่ีอยเู่ มืองเซียงหยางไดร้ ะยะหน่ึง ทุกคนกอ็ อก เดินทางกลบั เยย่ี นจิง ระหวา่ งทางน้นั ไม่ไดร้ ีบร้อน แต่ชมนกชมไม้ กนั ไปตลอดทางจนสาราญใจ สุขภาพของฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยด่ ีข้ึนไม่ นอ้ ย เวลาที่อยกู่ บั พวกเจียงหลีกด็ ูกระฉบั กระเฉงมาก เดินทางไป เท่ียวเล่นกนั ไปเช่นน้ี ตอนกลบั ถึงเมืองเยย่ี นจิง วนั เวลากล็ ่วงเขา้ สู่ เดือนแปดแลว้

คนท้งั หลายปรึกษากนั วา่ ฤกษง์ านแต่งควรกาหนดไวเ้ ป็น วนั ท่ีแปดเดือนเกา้ สายลมเยน็ สบาย อากาศกาลงั ดี แต่พอคานวณดู แลว้ กลบั เหลือเวลาใหเ้ จียงหลีไดเ้ ตรียมตวั ไม่ถึงหน่ึงเดือน คนในจวนกวั๋ กงไม่ร้อนรนสกั นิด เพราะไม่มีอะไรใหต้ อ้ ง จดั หา ดว้ ยแมท่ พั ผเู้ ฒ่าจีเตรียมทุกอยา่ งไวแ้ ต่เนิ่นๆ แลว้ กระทงั่ เคร่ืองประดบั ผม เจียงหลีกไ็ ม่ตอ้ งหาใหม่ แมว้ า่ บา้ นฝ่ ายหญิง มกั จะจดั เตรียมชุดเจา้ สาวดว้ ยตนเอง แต่เหตุผลของจีเหิงกค็ ือ เร่ือง เยบ็ ปักถกั ร้อยเป็นงานที่เหนื่อยแรง ดูจากท่าทางแลว้ เจียงหลีเองก็ ไม่ชอบเร่ืองพวกน้ี ปล่อยใหเ้ ขาเป็นคนจดั หาน่าจะดีที่สุด จวนตระกลู เจียงไม่มีแลว้ เจา้ สาวท่ียงั ไม่ผา่ นพิธีววิ าห์จะเขา้ มาอยใู่ นจวนกวั๋ กงไม่ได้ ช่วงน้ีเจียงหลีจึงไปอยทู่ ่ีจวนตระกลู เย่ วนั น้ีจา้ วเคอแวะมาหาต้งั แต่เชา้ ตรู่ ทาเอาขา้ รับใชใ้ นจวนตระกลู เย่ ตกใจไม่นอ้ ย เห็นเพียงวา่ ดา้ นหลงั ของจา้ วเคอมีขบวนรถมา้ บรรทุกหีบไมส้ ีแดงขนาดใหญ่ แต่ละใบดูท่าจะหนกั เอาการ

เยห่ มิงอว้เี ห็นแลว้ กร็ ีบเอ่ยถาม “นี่คือ...” “นี่เป็นสินเดิมเจา้ สาวและขา้ วของเครื่องใชใ้ นงานแต่งท่ีนาย ท่านจดั เตรียมไวใ้ หค้ ุณหนูรอง” ในมือของจา้ วเคอยงั ประคองของ สิ่งหน่ึงไว้ “สงั่ ใหข้ า้ นอ้ ยนามามอบใหถ้ ึงมือคุณหนูรองดว้ ย ตนเอง”

บทท่ี 399 ชอบกค็ ือชอบ เยห่ มิงอว้ไี ม่คอ่ ยพอใจนกั “หลีเอ๋อเป็นคุณหนูของบา้ นขา้ เหตุ ใดขา้ วของเครื่องใชใ้ นงานแต่งยงั ตอ้ งให้คนอ่ืนจดั เตรียมดว้ ยเล่า ไม่มีใครเขาทาเช่นน้ี นายท่านของพวกเจา้ คิดวา่ ตระกูลเยข่ องพวก ขา้ สิ้นไร้ไมต้ อกหรือไร ตระกลู เยก่ ม็ ง่ั มีไม่นอ้ ยหนา้ ใครหรอกนะ” จา้ วเคอไม่มีอะไรจะตอบโต้ ผา่ นไปครู่หน่ึงจึงกล่าวแต่เพยี ง วา่ “น่ีเป็นเจตนาดีของนายทา่ น นายท่านสามเยโ่ ปรดเชิญคุณหนู รองมาดูสกั หน่อยเถิดขอรับ” “ท่านอาสาม ใหญ้ าติผนู้ อ้ งมาดูดว้ ยตนเองเถิด ไมแ่ น่วา่ นาง อาจจะเห็นชอบกบั เร่ืองน้ีแลว้ ” เยเ่ จียเอ๋อช่วยพดู อีกแรง

เยห่ มิงอว้พี ลนั กล่าว “กไ็ ด้ อาซุ่น เจา้ ไปบอกคุณหนูรองวา่ ซู่กว๋ั กงมีของกานลั มาให”้ เม่ือเจียงหลีมาถึง หีบสีแดงเหล่าน้นั กถ็ ูกแบกเขา้ มาไวใ้ นสวน แลว้ เดิมทีสวนของจวนตระกลู เยก่ วา้ งขวางพอสมควร ยามน้ีกลบั ถูกขา้ วของกองเรียงรายจนเตม็ พ้ืนที่ ยงั มีบางส่วนที่ลน้ ออกมา จน ตอ้ งนาไปวางไวใ้ นหอ้ ง เจียงหลีหลุดปากถามดว้ ยความประหลาด ใจ “น่ีคือ...” จา้ วเคอนาบญั ชีขา้ วของที่อยใู่ นมือยนื่ ใหเ้ จียงหลี “นี่เป็นบญั ชี เคร่ืองใชต้ ่างๆ เชิญคุณหนูตรวจดูได”้ เจียงหลีเปิ ดออกดูดว้ ยความรู้สึกอดั อ้นั ลูกผหู้ ญิงคนหน่ึงออก เรือน ยงั ไม่เคยไดย้ นิ วา่ สินเดิมของเจา้ สาวยงั ตอ้ งใหฝ้ ่ ายชายเป็น คนตระเตรียม แต่จีเหิงทาเรื่องพวกน้ีไดอ้ ยา่ งเป็นธรรมชาตินกั ราว กบั วา่ ควรจะเป็นเช่นน้นั อยแู่ ลว้ นางเองกส็ บั สนเช่นกนั วา่ ควรจะ

งงหรือเปล่า ขา้ วของเงินทองท่ีอยใู่ นบญั ชีเหล่าน้ี ตระกลู เยเ่ ห็นแลว้ ยงั ตกตะลึง แต่มาคิดๆ ดูอีกทีกเ็ ขา้ ใจได้ ตอนท่ีจีเหิงกาลงั จะออก รบยงั สงั่ เหวนิ จ้ีเอาไวว้ า่ หากเขากลบั มาไมไ่ ด้ กใ็ หน้ าทรัพยส์ มบตั ิ ทุกอยา่ งไปมอบใหเ้ จียงหลีตอนน้ีเมื่อทบทวนดูแลว้ ถึงแมเ้ ขาจะ กลบั มา กย็ งั คงนาขา้ วของทุกอยา่ งท่ีมีมามอบใหน้ างเช่นกนั เจียงหลีเปิ ดหีบท่ีใส่ชุดแต่งงานอีกคร้ัง ในหีบใบน้ันมีชุด เจา้ สาวสีแดงสดวางอยู่ พร้อมท้งั เครื่องประดบั ต่างๆ ที่งดงามเกิน ห้ามใจจา้ วเคอพลนั กล่าว “จริงๆ แลว้ ตอนท่ีท่านแม่ทพั ผูเ้ ฒ่ายงั มี ชีวิตอยู่ ก็ไดเ้ ริ่มจดั เตรียมแพรพรรณและเคร่ืองประดบั เอาไวแ้ ลว้ ท่านแม่ทัพผูเ้ ฒ่าหวงั ว่าสักวนั หน่ึงนายท่านจะได้แต่งงานมีลูก เหมือนคนทวั่ ไป พอนายท่านทูลขอสมรสพระราชทาน เขาก็เร่ิม ส่ังให้คนตดั เยบ็ ชุดแต่งงานแลว้ ส่วนเคร่ืองประดบั เหล่าน้ี เขาทา ข้ึนมาเองกบั มือ” “ทาเองกบั มือ” เซวยี เจาตกตะลึง “เขาคนเดียวน่ะรึ”

จา้ วเคอเอ่ยรับ “ถกู ตอ้ ง” เจียงหลีบอกไม่ถูกวา่ รู้สึกอยา่ งไร คิดไม่ถึงวา่ คนอยา่ งแม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีจะสามารถนง่ั อยใู่ ตโ้ คมไฟ แลว้ ทาเครื่องประดบั เหลา่ น้ี ใหก้ บั นางได้ เจียงหลีไม่ใช่คนท่ีสนใจกบั เรื่องภายนอก ตอนท่ีเสิ่นอว้หี ยง มาสู่ขอนางน้นั สินเดิมติดตวั กม็ ีไม่มาก หลงั จากแต่งงานแลว้ ยงั ตอ้ งยา้ ยไปอยเู่ มืองเยย่ี นจิง ซ่ึงระยะทางกห็ ่างไกลนกั ตอนน้นั นาง ไม่รู้วา่ มีอะไรท่ีไม่เหมาะไม่ควร เม่ือคร้ังยงั เยาวเ์ คยเขา้ ใจวา่ ความ รักสามารถกดั กอ้ นเกลือกินได้ มาถึงตอนน้ี เจียงหลีกย็ งั คงคิด เช่นน้นั แต่ในสายตาของจีเหิง นน่ั เป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับ และ เป็นไปไม่ไดเ้ ดด็ ขาด เขาจะตอ้ งบอกใหค้ นท้งั โลกรู้วา่ เจียงหลีเป็น ภรรยาของเขา จีเหิงจะใชช้ ีวติ ของเขาปกป้องเจียงหลี

เซวยี ฮว๋ายหยว่ นมองเจียงหลีพร้อมรอยยมิ้ ไขม่ ุกในมือเขา ไดร้ ับความรักใคร่ ถูกใหค้ วามสาคญั ถึงเพียงน้ี เขาในฐานะที่เป็น บิดา ยงั จะมีอะไรไม่พอใจอีกเล่า เป็นแบบน้ี เจียงหลีกร็ อคอยวนั แต่งงานไดอ้ ยา่ งสบายใจแลว้ เน่ืองดว้ ยเวลากระช้นั ชิดมาก พวกของเจียงหยวนป๋ัวจึงไม่สามารถ กลบั มาเมืองเยย่ี นจิงไดท้ นั เวลา วนั แต่งงาน เจียงหยวนปั๋วไม่อาจ มาร่วมพธิ ีได้ แต่เยห่ มิงอว้ที ุบอกรับประกนั วา่ ตอ่ ใหเ้ จียงหยวนปั๋ว ไม่อยรู่ ่วมพิธี ทวา่ งานแต่งของเจียงหลีกจ็ ะไม่ถกู ดูแคลนเป็นอนั ขาด ตระกลู เยข่ องพวกเขาจะตอ้ งทาใหเ้ จียงหลีกลายเป็นหญิงสาว ตระกลู ใหญ่ ที่ออกเรือนอยา่ งมีหนา้ มีตากวา่ ใครในเมืองเยย่ี นจิง หน่ึงเดือนมาน้ี เจียงหลีแทบจะไม่มีอะไรใหต้ อ้ งทา ไดแ้ ต่พา เยเ่ จียเอ๋อกบั เยห่ ยฟู งเท่ียวเล่นในเมืองเยยี่ นจิงไปวนั ๆ เท่าน้นั สบาย กวา่ เมื่อก่อนมาก ตอนน้ีเม่ือนึกถึงเรื่องราวในสองชาติภพของนาง ไดจ้ ดั งานแต่งถึงสองคร้ัง คร้ังแรกแต่งงานกบั เสิ่นอว้หี ยง เป็นการ

แต่งงานท่ีเตม็ ไปดว้ ยความหวงั แต่ทุกอยา่ งกย็ งุ่ ยากนกั ฐานะทาง บา้ นของเส่ินอว้หี ยงค่อนขา้ งอตั คดั ตระกลู เซวยี เองกไ็ ม่ถือวา่ ร่ารวย เจียงหลียงั คงตอ้ งหาวธิ ีประหยดั อดออม มาในชาติน้ี นางก็ ไดแ้ ต่งงานกบั จีเหิง สามารถเชิดหนา้ ชูตาไดอ้ ยา่ งแตกต่างกนั โดย สิ้นเชิง นางไม่ตอ้ งกงั วลวา่ สินเดิมจะนอ้ ยไปจนถูกใครดูแคลน ท้งั ยงั ไม่ตอ้ งกงั วลวา่ สินสอดที่เยอะเกินไปจะทาใหบ้ า้ นฝ่ ายชายตอ้ ง ลาบาก ชอบกค็ อื ชอบ ไม่เกี่ยวขอ้ งกบั เรื่องอ่ืนใด เรื่องที่จีเหิงยงั มีชีวิตอยู่และกลับมาถึงเมืองเย่ียนจิงแล้ว กลายเป็ นข่าวครึกโครม ผูค้ นมากมายท่ีตอนแรกเคยมองเจียงหลี เป็ นตวั ตลก คิดว่าชีวิตน้ีของนางช่างน่าเวทนาย่ิงนกั คราวน้ีกลบั ริษยาข้ึนมา ขุนนางบางคนมีความคิดอยากใกลช้ ิดสนิทสนมกบั จีเหิง หมายจะให้บุตรสาวของตนเองเขา้ มาอยู่ในจวนกวั๋ กงดว้ ย สาหรับพวกเขา เดิมทีจีเหิงก็มีท้ังอานาจและยศถาบรรดาศักด์ิ ตอนน้ียงั ทาความชอบใหญ่หลวง การที่ฮ่องเตห้ งเซ่ียวนั่งอยบู่ น บลั ลงั กท์ ี่มน่ั คงเช่นน้ี ยอ่ มขาดความชอบของจีเหิงไปไม่ได้ บรรดา ขุนนางน้อยใหญ่ในเมืองเยีย่ นจิง คนที่หนุ่มแน่นและยงั มีอนาคต

อนั สดใสก็คือจีเหิงเพียงคนเดียว ต่อให้บุตรสาวของตนเองจะตอ้ ง แต่งเขา้ มาเป็นอนุภรรยา ขอเพียงสามารถเก่ียวขอ้ งกบั จวนกวั๋ กงได้ กน็ บั วา่ ไม่ขาดทุนแลว้ ตอนท่ีถงเอ๋อพดู กบั เจียงหลีถึงเร่ืองน้ี ยงั รู้สึกไม่ค่อยพอใจ “คนพวกน้นั หนา้ ไม่อายเอาเสียเลย เป็นขนุ นางประสาอะไร ก่อน หนา้ น้ี ตอนที่ไร้ขา่ วคราวของนายทา่ น แต่ละคนต่างเกล้ียกล่อมให้ คุณหนูตดั ใจ มาวนั น้ีกลบั ทาหนา้ ดา้ นหนา้ ทน จะมาขอยกลูกสาว ใหเ้ ป็นอนุเสียใหไ้ ด้ ไม่รู้จกั ส่องคนั ฉ่องมองตวั เองกนั บา้ งเลยวา่ หนา้ ตาเป็นอยา่ งไร” เจียงหลีไดแ้ ต่ส่ายหนา้ หัวเราะโดยไม่เอ่ยวาจาใดๆ อนั ที่จริง ยงั มีคาพูดที่น่ารังเกียจยงิ่ กวา่ น้ี เพียงแต่ถงเอ๋อไม่ไดเ้ ล่าใหเ้ จียงหลี ฟัง คนพวกน้นั เห็นว่าตอนน้ีเจียงหยวนป๋ัวมิใช่อามาตยอ์ ีกต่อไป เจียงหลีกไ็ ม่นบั วา่ เป็นลูกสาวผดู้ ีตระกลู ใหญ่เช่นกนั อยา่ งมากกแ็ ค่ มีญาติผูพ้ ่ีที่เป็ นขนุ นางอยใู่ นราชสานกั อีกท้งั พ้ืนเพของตระกูลเย่

ยงั เป็ นแค่ตระกูลค้าขาย เจียงหลีเองก็ใช่ว่าจะสะสวยเป็ นโฉม สะคราญอนั ดบั หน่ึงของแผ่นดินเสียเม่ือไร จีเหิงคงจะเบ่ือหน่าย เขา้ สกั วนั อยา่ งไรเสียกย็ งั มีโอกาส “คุณหนูไม่กงั วลสกั นิดเลยหรือเจา้ คะ” ถงเอ๋อถาม เจียงหลีเลิกคิ้วกล่าว “กงั วลเร่ืองใดเล่า หากเขามีใจเป็นอ่ืน จริง ต่อใหข้ า้ ใชว้ ธิ ีอีกร้อยแปดพนั ประการกป็ ้องกนั ไม่ได”้ เรื่อง ของเส่ินอว้หี ยงในชาติก่อนสอนใหน้ างรู้วา่ ใจคนน้นั ผนั แปรง่าย เพยี งใด ชอบพอใครสกั คนกส็ ามารถทาทุกอยา่ งเพอื่ เขาได้ แต่ไม่ อาจจะสูญเสียความเป็นตวั เองไป ตอนน้ีจะใหน้ างหาเร่ืองให้ ตวั เองร้อนใจ เพอื่ อนาคตที่อาจจะมาไม่ถึง นางคงทาไม่ได้ ขณะท่ีพดู คุยกนั อยนู่ ้นั เซวยี เจากเ็ ขน็ เกา้ อ้ีเขา้ มา ถงเอ๋อจึงออก จากหอ้ งไป

“พี่สาว” เซวยี เจามองนางพลางกล่าว “วนั พรุ่งน้ีท่านกจ็ ะ แต่งงานแลว้ รู้สึกกลวั หรือไม่” เจียงหลีปฏิเสธ “มีอะไรใหต้ อ้ งกลวั กนั เล่า” “ดูๆ ไปแลว้ ท่านคงจะชอบเขามากเลยสินะ” เซวยี เจาออก ความเห็น หน่ึงเดือนท่ีผา่ น เจียงหลีไม่ไดพ้ บกบั จีเหิงเลยสกั คร้ัง พดู ถึง เรื่องน้ี จีเหิงที่ปราศจากความหวาดกลวั ใดๆ ต่อใหเ้ ป็นสถานการณ์ ประเภทไหนกไ็ ม่เคยนาพา กลบั เอาจริงเอาจงั ตอ่ ขนบธรรมเนียม ที่วา่ เจา้ บ่าวจะพบหนา้ เจา้ สาวก่อนแต่งงานไมไ่ ดเ้ ป็นอยา่ งมาก เซวยี เจาเคยถามจีเหิงเกี่ยวกบั เร่ืองน้ี แลว้ กไ็ ดค้ าตอบที่ไม่คาดคิด ตอนน้นั จีเหิงกล่าววา่ ขนบธรรมเนียมวา่ ไวเ้ ช่นน้ี หากผดิ พลาดไป แลว้ ทาใหช้ ีวติ แตง่ งานของพวกเขาไม่ราบร่ืนจะทาอยา่ งไร

ในเมื่อจีเหิงจริงจงั กบั การแต่งงานคร้ังน้ีมาก เซวยี เจาจึงวางใจ ไดจ้ ริงๆ เสียที เซวยี เจาไม่เหมือนกบั คนตระกลู เย่ เขาเชื่อใจจีเหิง นกั ดว้ ยรู้สึกวา่ คนแบบจีเหิงแตกต่างจากเส่ินอว้หี ยง จีเหิงปฏิบตั ิ ต่อผอู้ ื่นอยา่ งไม่ไวห้ นา้ แต่ถา้ ลองไดร้ ักใครกจ็ ะยดึ มนั่ ไปตลอด ชีวติ คอยคุม้ ครองไม่ใหภ้ ยนั ตรายแผว้ พาน ที่สาคญั เพราะวา่ คนท่ี เขาตอ้ งปกป้องน้นั มีอยนู่ อ้ ยมาก คนผนู้ ้นั จึงโชคดีเป็นพเิ ศษ ที่ ไดร้ ับความรักท้งั หมดจากจีเหิง “พ่ีสาว” เซวยี เจากล่าวอยา่ งจริงจงั “พวกเราจะอยขู่ า้ งกายท่าน ตลอดไป หวงั วา่ ท่านจะมีความสุข” “ขอบใจมาก” เจียงหลียมิ้ พลางมองนอ้ งชาย “ไม่รู้วา่ เมื่อไรจะ ไดย้ นิ ขา่ วดีของเจา้ บา้ ง”

“ของขา้ ” เซวยี เจาชะงกั งนั ชว่ั ครู่ ก่อนจะเกาหวั แกรกๆ “ขา้ คง ไม่รบกวนใหท้ ่านตอ้ งกงั วลหรอก รอไปอีกสิบปี กระมงั ” พดู จบ ไม่สนใจวา่ เจียงหลีจะทาสีหนา้ อยา่ งไรกเ็ ขน็ เกา้ อ้ีหนีไปเสียแลว้ เจียงหลีไดแ้ ต่ส่ายหนา้ วนั แต่งงาน นบั วา่ เป็นวนั หน่ึงในฤดูใบไมร้ ่วงท่ีอากาศปลอด โปร่ง พระอาทิตยก์ ลายเป็นสีทอง เจียงหลีนงั่ มองตวั เองอยหู่ นา้ คนั ฉ่อง หญิงสาวเยาวว์ ยั หนา้ ตา อ่อนหวาน ดวงตาใสกระจ่างดง่ั สายน้า แสดงใหเ้ ห็นความรู้สึกปี ติ ยนิ ดีที่อยภู่ ายใน ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยย่ นื อยขู่ า้ งหลงั เจียงหลี ใชห้ วไี ม้ คอ่ ยๆ สางผมใหก้ บั นาง เรือนผมยาวสลวยถูกมวยข้ึนใหอ้ ยใู่ นทรง เจา้ สาว ปักแซมดว้ ยเคร่ืองประดบั ทอประกาย นางทาปากสีชาด ดู งดงามบาดตา

ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยพ่ นิ ิจมองน้าตาร้ืน นึกถึงเยเ่ จินเจินท่ีมาด่วนตาย จากไป “หลีเอ๋อของพวกเราโตเป็นสาวแลว้ ”

บทที่ 400 การสู่ขอท่ียงิ่ ใหญ่ เยห่ ยฟู งโผล่ศีรษะเขา้ มาร้องทกั “ท่านยา่ เสร็จหรือยงั ขบวนสู่ ขอใกลจ้ ะมาถึงแลว้ ” ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยร่ ีบรับคาแลว้ เรียกใหแ้ ม่สื่อเขา้ มา ใส่ผา้ คลุม หนา้ ใหก้ บั เจียงหลีเสร็จกพ็ านางเดินออกไป ระหวา่ งที่เจียงหลีถูกพาออกไปกเ็ ดินชนนนั่ ชนน่ี เพราะมีผา้ คลุมหนา้ อยู่ นางจึงมองเห็นอะไรไม่ถนดั นกั ไดย้ นิ เพยี งเสียง ตะโกนโหวกเหวกจากดา้ นนอก ยงั มีเสียงหวั เราะที่คอ่ ยๆ ดงั ใกล้ เขา้ มา เจียงหลีจึงยนื อยดู่ ว้ ยความสงบสารวม ฟังเสียงกลองและ ฆอ้ งท่ีค่อยๆ ชดั เจนข้ึน

นี่คือการสู่ขอท่ียงิ่ ใหญ่ สมบูรณ์แบบ ยากจะลืมเลือน เจียงหลีไดย้ นิ เสียงคนดึงบงั เหียนมา้ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ก่อน จะมีคนเดินเขา้ มาหานาง หญิงสาวรู้สึกตื่นเตน้ อยา่ งประหลาด เสียงหวั เราะดว้ ยความยนิ ดีรอบดา้ นพลนั จางหาย ไดย้ นิ แต่เพยี ง เสียงหวั ใจของตนเตน้ รัวไม่เป็นจงั หวะ เหมือนกบั กวางนอ้ ยซุกซน ท่ีกระโดดโลดเตน้ ไม่หยดุ จนแทบจะหลุดออกมาจากอก มือของเจียงหลีมีเหง่ือผดุ ซึม ขณะที่นางกาลงั รู้สึกหวาดหวนั่ และพยายามสงบจิตใจอยนู่ ้นั พลนั มีคนดึงมือของนางเบาๆ นิ้วมือ ของเขาเรียวยาวและอบอุ่น สามารถกุมมือของนางไวไ้ ด้พอดิบ พอดี ต่อมา ผา้ คลุมหนา้ กถ็ ูกเปิ ดข้ึนอยา่ งรวดเร็ว นางมองเขา้ ไปใน ดวงตาเรียวยาวงดงามคู่น้นั เจียงหลีพลนั สงสัย อากปั กิริยาเช่นน้ี เขาสามารถแสดงออกอย่างเป็ นธรรมชาติ ท้ังอ่อนโยนและ อ่อนหวานไดอ้ ยา่ งไร

ชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีแดงยืนอยู่ต่อหน้าเจียงหลี มุม ปากของเขาแฝงรอยยิ้มอนั น่าประทับใจ ขณะเอ่ยคาสัญญาช่ัว นิรันดร์ “เดินไปกบั ขา้ เถิด แม่นางนอ้ ย” จบคานางกก็ า้ วเทา้ ติดตามเขาอยา่ งแน่วแน่ มนั่ คง ไม่ลงั เล “เจา้ ค่ะ” เมืองติ้งเอวยี่ นอยไู่ ม่ไกลจากม่อหลนั แตพ่ อถึงฤดูหนาว กลบั เยน็ ยะเยอื กอยา่ งน่าประหลาด รุ่งเชา้ ขณะที่เจียงหลีเดินออกจากโรงเต๊ียมยงั จามติดๆ กนั ถงเอ๋อรีบนาผา้ คลมุ ไหล่มาใหก้ บั นาง พลางกล่าว “ฮูหยนิ ระวงั อยา่ ใหเ้ ป็นหวดั เอาไดน้ ะเจา้ คะ ลม้ ป่ วยกลางทางน้นั ลาบากนกั ”

แม้จะแต่งงานมาร่ วมหน่ึ งปี แล้ว แต่ทุกคร้ังที่ได้ยิน ถงเอ๋อเรียกตนเองวา่ ‘ฮูหยนิ ’ เจียงหลีก็ยงั รู้สึกไม่คุน้ ชินเอาเสียเลย คงเป็ นเพราะความแตกต่างจากในชาติก่อน ตอนน้ี หลังจาก แต่งงานนางกไ็ ม่ไดท้ าหนา้ ท่ีของแม่ศรีเรือนเหมือนสตรีทว่ั ไป แต่ กลบั ใช้เวลาท่องโลกกวา้ ง ความใฝ่ ฝันเม่ือคร้ังเยาวว์ ยั ที่ยงั ทาไม่ สาเร็จ กลบั เป็ นจริงได้หลงั แต่งงาน ดงั น้ันนางจึงรู้สึกว่าตนเอง ยงั คงมีอิสระเหมือนสาวโสด ไม่คุน้ ชินกบั คาขานเรียกวา่ ‘ฮูหยนิ ’ “จีเหิงเล่า” เจียงหลีถาม ตอนท่ีนางต่ืนข้ึนมา จีเหิงก็ไม่อยู่ ในห้องเสียแล้ว ไป๋ เสว่ียเดินเข้ามาบอกกล่าว “นายท่านรู้ว่า ฮูหยินชอบขนมถว่ั แดงที่เมื่อวานน้ีพวกเราซ้ือมาระหว่างเดินทาง พอรุ่งสางเลยออกไปซ้ือมาใหเ้ จา้ ค่ะ ขนมถวั่ แดงของเหลาสุราหงฝู น้นั แต่ละวนั จะขายอยแู่ ค่สิบชิ้น นายท่านกลวั วา่ สายแลว้ จะหมด เสียก่อน วนั น้ีตอนบ่าวตื่น นายท่านกอ็ อกจากโรงเตี๊ยมไปแลว้ ”

ถงเอ๋อยมิ้ ละไม “ท่านนายช่างดีกบั ฮูหยนิ จริงๆ เลยนะเจา้ คะ” เจียงหลีพดู อะไรไม่ออก หากใครต่อใครรู้วา่ เพอื่ นางแลว้ จีเหิง ถึงกบั ต่ืนแต่เชา้ ตรู่เพ่อื ไปยนื ต่อแถวซ้ือขนมถว่ั แดงสกั ชิ้นกบั พวก ชาวบา้ น เกรงวา่ คงตอ้ งนึกวา่ นางโกหกเป็นแน่ แต่เจียงหลีกร็ ู้จกั จี เหิงดีเช่นกนั เดาวา่ เขาน่าจะซ้ือขนมถว่ั แดงมาทีเดียวสิบชิ้นเสีย มากกวา่ ท้งั หมดกเ็ พือ่ นาง อนั ท่ีจริง เร่ืองแบบน้ีใหข้ า้ รับใชท้ าแทน กไ็ ด้ แตจ่ ีเหิงกลบั ไปดว้ ยตวั เอง ในช่วงหลายปี ที่ผา่ นมา จีเหิงไม่ เคยไดล้ ิ้มรสชาติการดารงชีวติ อยา่ งสงบสุขเหมือนชาวบา้ นทวั่ ไป แบบน้ีมาก่อน ดงั น้นั หน่ึงปี มาน้ี เวลาท่ีพวกเขาอยใู่ นระหวา่ งการ เดินทาง จีเหิงจึงมกั จะลองทาส่ิงใหม่ๆ มากมาย เรื่องเลก็ นอ้ ยที่ แสนปกติธรรมดาในสายตาของคนทว่ั ไป จึงกลายเป็นเรื่องพิเศษ มากๆ สาหรับเขา เขาท่ีเป็ นเช่นน้ ีช่างดีนกั หลงั แต่งงาน มีอยคู่ ร้ังหน่ึงที่เจียงหลีพดู คุยกบั เซวยี เจา แลว้ บงั เอิญจีเหิงมาไดย้ นิ เขา้ พอดี ตอนน้นั เซวยี เจาพดู ถึงความฝันในวยั

เยาวข์ องเขาและนาง เซวยี เจาหวงั วา่ จะไดท้ ่องโลกกวา้ ง เป็นจอม ยทุ ธ์ผดุงคุณธรรม ส่วนเจียงหลีกห็ วงั วา่ จะไดต้ ิดตามเขาไปพบเจอ สิ่งแปลกใหม่ในชีวติ หลงั จากที่จีเหิงไดย้ นิ เช่นน้นั วนั ตอ่ มากต็ ดั สินใจพาเจียงหลี ออกไปทอ่ งเท่ียว ในสายตาคนอ่ืนมองวา่ ประหลาดนกั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยย่ งั นึกวา่ เจียงหลีติดตามเยห่ มิงอว้มี านาน ทาใหอ้ ุปนิสัยละมา้ ยคลา้ ยผเู้ ป็น ลุงไปเสียแลว้ จึงก่นด่าเยห่ มิงอว้เี สียจนกระเจิดกระเจิง ตอนน้นั เย่ หมิงอว้นี อ้ ยใจนกั เซวยี ฮว๋ายหยว่ นจึงออกมาช่วยอธิบาย วา่ น่ีเป็น ความคิดของเจียงหลีเอง เซวยี ฮว๋ายหยว่ นรับรู้ความฝันในวยั เยาวข์ องเจียงหลี ในยคุ สมยั น้ี หาไดย้ ากที่คนเป็นสามีจะช่วยสานฝันของภรรยาใหล้ ุล่วง แต่จีเหิงกลบั ทาได้ แมใ้ นสายตาของคนอ่ืนๆ การตดั สินใจของเขา

จะดูเหลวไหล แต่จีเหิงกลบั เห็นเป็นเรื่องธรรมดา สามีควร สนบั สนุนภรรยา ร่วมทาในสิ่งท่ีนางรักไปดว้ ยกนั เจียงหลีในอดีตชาติ เป็น ‘ผใู้ ห’้ มาโดยตลอด แต่นางใน ปัจจุบนั กลบั เป็นฝ่ าย ‘ไดร้ ับ’ เสมอบางคร้ังเจียงหลีตื่นข้ึนมา ยงั รู้สึกเหมือนวา่ นี่เป็นแคฝ่ ัน ในโลกแห่งความจริงไหนเลยจะมีคน ดีๆ เช่นน้ี ท้งั ยงั ส่งมาใหพ้ บกบั นาง พวกเขาเขา้ กนั ไดเ้ ป็นอยา่ งดี จีเหิงช่างเอาอกเอาใจราวกบั ไร้ที่สิ้นสุด ขณะที่กาลงั พดู คยุ อยนู่ ้นั ดา้ นนอกพลนั มีเสียงฝีเทา้ คนดงั ข้ึนมา คร้ันเจียงหลีเงยหนา้ มองกพ็ บวา่ ท่ามกลางพ้นื หิมะสีขาวน้นั อาภรณ์สีแดงของเขาโดดเด่นเป็นพเิ ศษ ชายหนุ่มเดินเขา้ มาจาก ดา้ นนอก บนเส้ือคลุมตวั นอกยงั มีเกลด็ หิมะเกาะอยู่ เขาลว้ งเอา ขนมห่อใหญ่ออกมาจากอกเส้ือ เดิมทีกค็ ิดวา่ สถานการณ์เช่นน้ีช่าง น่าขนั แตพ่ อถึงเวลา ในใจของเจียงหลียามน้ีกลบั มีเพียงความ

ซาบซ้ึง นางเขยง่ เทา้ ปัดเกลด็ หิมะที่อยบู่ นไหล่ของจีเหิง พลาง กล่าว “เหตุใดท่านถึงออกไปแต่เชา้ แลว้ ไม่รู้จกั พกร่มติดตวั ” “เจา้ ชอบ” เขาเอาห่อขนมมาจ่อใกลๆ้ แกม้ ของเจียงหลีจนนาง รู้สึกถึงไอร้อนท่ีลอยมากระทบใบหนา้ ยงั คงร้อนอยเู่ ช่นน้ี คิดวา่ จี เหิงคงจะเดินทางไปกลบั อยา่ งรีบร้อน เขาเกบ็ ขนมไวใ้ นอกเส้ือ เพราะกลวั วา่ กลบั มาถึงโรงเต๊ียมแลว้ ขนมถว่ั แดงจะเยน็ เสียก่อน “วนั หลงั ถา้ อยากกินขนมถวั่ แดงขา้ จะเป็นคนไปซ้ือเอง” เจียง หลีกล่าว “ท่านทาเช่นน้ี ขา้ ไม่กลา้ พดู วา่ ชอบกินอะไรอีกแลว้ ” จบคา กไ็ ดย้ นิ เสียงของคนผหู้ น่ึงร้องเอะอะข้ึนมาจากดา้ น นอก “ขนมถวั่ แดงรึ ขนมนน่ั อยทู่ ี่ไหน เส่ียวเหยา เจา้ อยากกินขนม ถว่ั แดงหรือไม่”