เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

“นายทา่ นไม่เคยคิดเช่นน้นั ” จา้ วเคอกล่าว “สาหรับนายท่าน แลว้ คุณหนูรองเจียงสาคญั เหนืออ่ืนใด ท่านอยา่ ไดท้ รมานตวั เอง เป็นอนั ขาด” พวกเขาติดตามจีเหิงมาหลายปี หากจะเรียกเป็นนายบ่าว มิสู้ กล่าววา่ เป็นพ่ีนอ้ งท่ีคอยดูแลซ่ึงกนั และกนั จะเหมาะสมกวา่ สาหรับการจากไปของจีเหิง พวกเขาเองกเ็ จบ็ ปวดเช่นกนั แต่จะ กล่าวโทษเจียงหลีกไ็ ม่ถูก พดู ไปแลว้ เป็นเพราะสวรรคก์ ลน่ั แกลง้ ทาใหแ้ ผลเก่าของจีเหิงกาเริบข้ึนมาในเวลาน้นั “ก่อนที่นายท่านจะเดินทางข้ึนเขาเคยกล่าววา่ หากคราวน้ีเขา ไม่อาจกลบั มา... วนั ขา้ งหนา้ จวนกว๋ั กงขอมอบใหค้ ุณหนูรองเป็น คนดูแล อยากขายหรือจะเกบ็ ไวเ้ พอื่ ทาอะไรกส็ ุดแทแ้ ต่คุณหนูรอง จะเห็นสมควร ในเมืองเยย่ี นจิง นายท่านไม่มีญาติพนี่ อ้ ง ทุกสิ่งที่ เขาครอบครอง ขอมอบใหก้ บั คุณหนูรองแต่เพียงผเู้ ดียว”

เจียงหลีหวั เราะดว้ ยความเจบ็ ช้า น่ีมนั อะไรกนั ก่อนตายยงั วางแผนแจกแจงทรัพยส์ ินไวแ้ ลว้ หรือ นางควรชื่นชมท่ีเขามอง การณ์ไกล ทาส่ิงใดอยา่ งมีระเบียบแบบแผนหรือไร ผคู้ นท้งั หลาย ในเมืองเยย่ี นจิงคงจะเร่ิมอิจฉานางข้ึนมาเสียแลว้ กระมงั จีเหิงตาย จากไป ยงั อุตส่าห์ทิ้งเงินทองจานวนมากมายไวใ้ หน้ างเช่นน้ี แต่สวรรคร์ ู้ดีวา่ เจียงหลียนิ ดีใชท้ รัพยส์ มบตั ิท้งั หมดที่มีแลก กบั จีเหิง นางอยากใหก้ ารวางแผนเรื่องทรัพยส์ ินเงินทองของจีเหิง ไม่มีวนั สาเร็จ นน่ั กห็ มายความวา่ นางยงั มีโอกาสท่ีจะรอจีเหิง กลบั มา เขาตอ้ งกลบั มาทาตามสญั ญาท่ีใหไ้ ว้ “คุณหนูรอง ตอ่ ไปทา่ นคิดจะทาอยา่ งไร” จา้ วเคอถามเสียง เบา “นายท่านเคยกล่าวไวว้ า่ หากเขาไม่อยแู่ ลว้ คุณหนูรองกค็ ือ นายของพวกเรา”

เจียงหลีสงบสติอารมณ์ ความเจบ็ ปวดภายในจิตใจทาให้ นางแทบจะลม้ ลงไปเสียเด๋ียวน้ี แต่นางกร็ ู้ดีวา่ ไม่ใช่เวลาจะมา โศกเศร้า ยงั มีธุระมากมายใหต้ อ้ งสะสาง ศตั รูพวกน้นั ของจีเหิง จะฉวยโอกาสน้ีกลืนกินจวนกวั๋ กงจนไม่เหลือซาก สาหรับ ยศถาบรรดาศกั ด์ิและเรื่องอื่นๆ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวอาจรับสง่ั ใหค้ งไว้ เพราะเห็นแก่ความจงรักภกั ดีของจีเหิง ทวา่ ความไวว้ างใจของ กษตั ริย์ สุดทา้ ยจะคงอยไู่ ปถึงเมื่อไรกไ็ ม่มีใครตอบได้ แต่ส่ิงสาคญั ท่ีสุดกค็ ือ ศตั รูเหล่าน้นั จะทาทุกวถิ ีทาง เพ่อื ใหบ้ รรลุถึงจุดมุ่งหมาย ซ่ึงอาจรวมไปถึงสาเหตุการตายของจีเหิง นางไม่สามารถช่วยเหลือจีเหิงในสนามรบไดก้ จ็ ริง ทวา่ ใน เมืองเยยี่ นจิงแห่งน้ี เจียงหลีจะพยายามรักษาจวนกว๋ั กงไวอ้ ยา่ งสุด ความสามารถ จีเหิงอาศยั อยทู่ ่ีนี่มาต้งั แต่เลก็ จนโต เจียงหลีไม่อาจ ปลอ่ ยใหใ้ ครมาแยง่ ชิงไปต่อหนา้ ตอ่ ตา

“ขา้ ไม่คิดจะจากไปไหน ส่ิงท่ีพวกเจา้ กงั วลไม่มีวนั เกิดข้ึน” เจียงหลีกาหมดั แน่น มีเพยี งวธิ ีน้ีเท่าน้นั นางถึงจะสามารถกล้ากลืน น้าตาไม่ใหไ้ หลริน หญิงสาวกล่าว “ขา้ จะจดั งานแตง่ ใหเ้ รียบร้อย ถึงแมต้ อ้ งเขา้ พธิ ีเพยี งลาพงั กต็ าม ขา้ จะอยตู่ ่อเพอ่ื ดูแลจวนกว๋ั กง แห่งน้ี ขอใหพ้ วกเจา้ ยนื หยดั ไปพร้อมกบั ขา้ รักษาบา้ นของจีเหิง ไว”้ นางกล่าวดว้ ยความหนกั แน่น “เขามีแคบ่ า้ นหลงั น้ีเท่าน้นั ”

บทที่ 388 ไม่มีทางใจอ่อนอยู่แล้ว เหวนิ จ้ีกบั จา้ วเคอมองตากนั ก่อนจะคุกเข่าลงหน่ึงขา้ ง เป็น การทาความเคารพเจียงหลี น่ีคือการแสดงความนอบนอ้ มระหวา่ ง นายบ่าว พวกเขากล่าวดว้ ยน้าเสียงเคารพยาเกรง “ขอรับ คุณหนู” ในวงั หลวง ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเสดจ็ มาถึงตาหนกั ร้างที่ไทเฮา อาศยั อยอู่ ากาศหนาวเหน็บ ที่น่ีไมม่ ีแมก้ ระทง่ั เตาผงิ พอเดินเขา้ ไป ท้งั เน้ือท้งั ตวั พลนั รู้สึกราวกบั ถูกแช่อยใู่ นน้าแขง็ บริเวณสวนรก ร้างขาดชีวติ ชีวา ใตช้ ายคาทอดยาวมีแสงสวา่ งเลือนรางเลด็ ลอดเขา้ มาไดเ้ พียงเลก็ นอ้ ย เดินอยทู่ ี่นี่กไ็ มต่ ่างจากเรือนจา เดิมทีท่ีนี่กค็ ือคุกหลวง ซูกงกงยนื อยอู่ ีกดา้ น พลางสง่ั ใหท้ หารองครักษไ์ ปยกหีบไมส้ ี แดงเขา้ มา ก่อนจะเปิ ดประตูใหฮ้ ่องเตห้ งเซ่ียว แลว้ ยกหีบไมต้ าม เขา้ ไป

ในหอ้ งมีกลิ่นเหมน็ โชยออกมาเป็นพกั ๆ ซูกงกงฝืนทนโดย ไม่อุดจมูก ฮ่องเตห้ งเซ่ียวรับสงั่ ใหค้ นจุดตะเกียง หอ้ งน้ีมืดสนิท ดว้ ยผา้ ม่านถูกปิ ดไวอ้ ยา่ งมิดชิดจนมองอะไรไม่เห็น เม่ือแสง ตะเกียงริบหร่ีถูกจุดข้ึน คนท้งั หลายถึงมองเห็นสภาพภายในได้ อยา่ งชดั เจน มีคนขดตวั นง่ั อยขู่ า้ งเตียง นางใชผ้ า้ ห่มคลุมร่าง บนพ้นื เตม็ ไป ดว้ ยคราบสกปรกซ่ึงอาจจะเป็นรอยเลือด ดูเหมือนนางจะ หวาดกลวั แสงสวา่ ง จึงรีบซุกหนา้ ลงไป จนกระทง่ั ฮ่องเตห้ งเซ่ียว ตรัสเรียก“หลินโหรวเจีย” หลินโหรวเจียพลนั เงยหนา้ มองเขาดว้ ยสายตาเล่ือนลอย ใน ใจของฮ่องเตห้ งเซ่ียวหวนั่ วติ กข้ึนมาเลก็ นอ้ ย เขารู้วา่ หญิงผนู้ ้ีเป็นคนโหดเห้ียมและมุ่งมนั่ ตอนสงั่ ใหน้ างมา อยทู่ ่ีนี่ หลินโหรวเจียกลบั ไม่เคยแสดงอาการหวาดหวน่ั ยงั คงรักษา

ท่าทีของไทเฮาผสู้ ูงศกั ด์ิ มิหนาซ้ายงั แต่งเน้ือแต่งตวั อยา่ งไม่ยหี่ ระ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวนึกโกรธเคืองท่ีเป็นเช่นน้นั ถึงข้นั ครุ่นคิดวา่ จะใชว้ ธิ ี ใดมาทรมานไทเฮา หากรอใหน้ างเกิดความรู้สึกเจบ็ ปวดโศกเศร้า และละอายแก่ใจดว้ ยตนเอง เกรงวา่ ชาติน้ีท้งั ชาติกค็ งจะเป็นไป ไม่ได้ เพราะนางเห็นแก่ตวั เกินไป ทวา่ นบั แต่เจียงหลีเขา้ วงั มาพบกบั หลินโหรวเจียคราวน้นั ทุก อยา่ งกเ็ กิดการเปล่ียนแปลง ทหารเฝ้าประตกู ราบทูลวา่ จู่ๆ ไทเฮาก็ คลุม้ คลง่ั หลายคร้ังยงั คิดจะฆ่าตวั ตายดว้ ยเศษกระเบ้ือง ฮ่องเตห้ ง เซ่ียวมีรับสง่ั ใหจ้ บั ตาดูไทเฮาไว้ อยา่ ปลอ่ ยใหน้ างตายไปง่ายๆ ทหารเหล่าน้นั รายงานวา่ ตอนน้ีไทเฮาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ราว กบั ความเชื่อท่ียดึ มน่ั มาตลอดชีวติ ไดม้ ลายหายไปอยา่ งไรอยา่ งน้นั จึงไม่มีแรงท่ีจะยนื หยดั อีกต่อไป แต่ละวนั ดูเหมือนคนท่ีใชช้ ีวติ อยา่ งเจบ็ ปวดนกั เวลาท่ีนางมีสติกค็ ิดจะทาอยเู่ พยี งเร่ืองเดียวคือฆ่า ตวั ตาย

ฮ่องเตห้ งเซ่ียวรับสง่ั ใหน้ าสิ่งของที่ไทเฮาสามารถใชเ้ ป็น อาวธุ ปลิดชีพตวั เองออกไปจากหอ้ งจนหมด เม่ือเป็นเช่นน้ี นางจึง เหมือนตายท้งั เป็นไปแลว้ จริงๆ “ฮ่อง...” หลินโหรวเจียพมึ พา นางแยกใบหนา้ ของฮ่องเตไ้ ม่ ออก ภายใตแ้ สงตะเกียงริบหรี่ ฮ่องเตท้ ่ีในอดีตเคยวยั เยาวแ์ ละ อ่อนแอ ซ้ายงั ตอ้ งประจบประแจงนาง บดั น้ีเติบใหญ่ข้ึนจนยากจะ คาดเดา ตอ้ งใจแขง็ มาก ถึงสามารถกกั ขงั นางใหอ้ ยทู่ ่ีน่ีได้ คนท่ีสามารถนงั่ อยใู่ นตาแหน่งน้ี ไม่มีทางใจอ่อนอยแู่ ลว้ หลินโหรวเจียมีสติข้ึนมาชวั่ คราว ไม่วา่ อยา่ งไร เวลาท่ีอยตู่ อ่ หนา้ พระพกั ตร์ของฮ่องเตห้ งเซี่ยว นางจะไม่ยอมดอ้ ยกวา่ ขณะที่ กาลงั อยากกล่าวเยย้ หยนั สายตาพลนั เหลือบไปเห็นหีบไมส้ ีแดง ขนาดใหญไ่ ม่รู้วา่ เพราะเหตุใด สายตาของนางถึงถูกดึงดูดเอาไว้ กบั หีบใบน้นั ทาอยา่ งไรกไ็ ม่อาจเบนสายตาหนี

ฮ่องเตห้ งเซ่ียวมองตามสายตาของนาง แลว้ กห็ วั เราะออกมา “ขา้ มาวนั น้ี กเ็ พ่ือมอบของกานลั ใหแ้ ก่เจา้ ” ทรงโบกพระหตั ถ์ พร้อมกล่าว “ทหาร เปิ ดหีบ” ทหารองครักษส์ องนายเดินเขา้ มาผลกั หีบไปใหห้ ลินโหรว เจียคร้ันนางกม้ มองของที่อยดู่ า้ นในกพ็ บวา่ ในหีบไมส้ ีแดงถูกปไู ว้ ดว้ ยผา้ ไหมสีเหลืองทองสาหรับใส่ของกานลั ช้นั ดี บนผา้ ไหมสี เหลืองทองน้นั มีศีรษะของคนสองคนวางเรียงกนั อยู่ ท่ีคอยงั มีรอย เลือด ทวา่ ใบหนา้ ถูกเช็ดจนสะอาดแลว้ สามารถแยกแยะไดอ้ ยา่ ง ชดั เจน คนหน่ึงคือเซ่ียจิ้นอ๋อง ส่วนอีกคนกค็ ืออินจือหลี หลงั จากท่ีไทเฮามองศีรษะของคนท้งั สองใหช้ ดั กก็ รีดร้อง “ไม่...” นางรี่เขา้ ไปยกศีรษะออกมากอดไวแ้ นบอก หวั กบั ตวั แยก ออกจากกนั ไม่อาจฟ้ื นคืน แต่ดูเหมือนนางยงั มีความหวงั วา่ จะ สามารถทาใหท้ ้งั สองฟ้ื นข้ึนมาได้ เพยี งครู่กร็ ้องไหค้ ร่าครวญ “อินจาน จือหลี”

แต่น่าเสียดาย ไม่วา่ จะเป็นเซ่ียจิ้นอ๋องหรืออินจือหลี ดวงตา ของท้งั สองลว้ นปิ ดสนิท ไม่สามารถตอบรับเสียงร่าไหข้ องนาง “ทหารตระกลู อินพา่ ยแพ้ กองกาลงั จินอู่กลบั ราชสานกั น่ีคือ ผลลพั ธ์ของสงครามคร้ังน้ี ขา้ คิดวา่ ในเมื่อเจา้ เคยเป็นไทเฮา เรื่องราวที่น่ายนิ ดีของบา้ นเมืองกค็ วรนามาบอกใหเ้ จา้ ร่วมฉลองชยั ขา้ จึงต้งั ใจเอามาใหเ้ จา้ ชื่นชม เป็นอยา่ งไรเล่า” ฮ่องเตห้ งเซ่ียว หวั เราะพลางเข่นเข้ียวเค้ียวฟันกล่าว ในที่สุดพระองคก์ ม็ ีโอกาสไดเ้ ห็นไทเฮาหลง่ั น้าตาดว้ ยความ โศกเศร้า หญิงผนู้ ้ีใจแขง็ ดุจเหลก็ กลา้ ไม่วา่ จะมีอะไรเกิดข้ึน กม็ กั ตอบกลบั มาดว้ ยท่าทีเยน็ ชาเสมอ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวก็เป็นคนธรรมดา ที่มีใจคิดแกแ้ คน้ เช่นกนั ตอนน้นั ไทเฮาทาร้ายเซี่ยกยุ้ เฟยจนตายไป ต้งั แต่ยงั สาว ทาใหว้ ยั เยาวข์ องพระองคเ์ ตม็ ไปดว้ ยหมอกควนั ทรง หวงั วา่ จะสามารถทาใหไ้ ทเฮาไดล้ ิ้มรสความเจบ็ ปวดดูบา้ ง

หลินโหรวเจียคงจะรักเซ่ียจิ้นอ๋องอยา่ งแทจ้ ริง นางมิได้ รังเกียจกลิ่นเน่าเหมน็ หรือรู้สึกหวาดกลวั แมแ้ ต่นอ้ ย ทาเพยี งกอด ศีรษะของเซี่ยจิ้นอ๋องแน่นไวแ้ นบอก ดว้ ยเกรงวา่ จะมีคนมาแยง่ ไป นางยงั จูบเขา้ ที่ริมฝีปากเยน็ ชืดน้นั ร่าไหพ้ ลางกล่าว “อินจาน... อินจาน... อยา่ ทิ้งขา้ ไว.้ ..” คนอ่ืนๆ ไดเ้ ห็นภาพท่ีน่าหวาดกลวั เช่นน้ี ต่างกร็ ู้สึกเวทนา หลินโหรวเจียร้องไหอ้ ยนู่ าน จู่ๆ กก็ ล่าววา่ “ฮ่องเต้ เจา้ ประหารขา้ เถอะ” “โอ”้ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเลิกคิว้ ถาม “เหตุใดขา้ ตอ้ งสังหารเจา้ ดว้ ย” “ตอนน้นั เป็นขา้ ท่ีทาร้ายมารดาของเจา้ ขา้ ยงั ทาใหอ้ วหี๋ งเยก่ บั จีหมิงหนั ตอ้ งตาย ขา้ เป็นคนที่พวกเจา้ ควรจะโกรธแคน้ กวา่ ใคร ขา้ ขอร้อง โปรดใหข้ า้ ตายดว้ ยเถิด” ไทเฮาร้องไหฟ้ ูมฟาย ไม่มีทา่ ที ที่น่าเกรงขามอีกตอ่ ไป จิตใจของนางเหมือนตายไปแลว้ จริงๆ

เซี่ยจิ้นอ๋องสิ้นใจ อินจือหลีกไ็ ม่อยแู่ ลว้ ในโลกใบน้ี คนเดียวท่ีนาง รัก สองคนท่ีนางผกู พนั ลว้ นตายจาก นางอยตู่ ่อไปจะมีประโยชน์ อนั ใด ไม่มีวนั จะพลิกสถานการณ์ไดอ้ ีก เหลือเพยี งคุกที่มืดมิดไร้ กาลเวลา ทรมานอยกู่ บั ความทุกขท์ นไปวนั ๆ นางจะแยกจากเซี่ยจิ้นอ๋องไดอ้ ยา่ งไร ใหต้ ายกไ็ ม่มีวนั ไทเฮาโขกศีรษะใหก้ บั ฮ่องเต้ ในช่วงหลายปี ท่ีผา่ นมาน้ี เป็นเรื่องที่ ไม่วา่ อยา่ งไรกไ็ ม่มีทางเกิดข้ึน นางท่ีมีฐานะสูงส่ง เฝ้าแต่ใชว้ าจา ถากถางท่ิมแทงฮ่องเตน้ อ้ ย ฮ่องเตห้ งเซ่ียวมองนางดว้ ยสายตาเยน็ ชา ก่อนจะตรัสออกมา อยา่ งฉบั พลนั “คุณหนูรองเจียงเองกไ็ หวว้ านใหข้ า้ ส่งมอบของ กานลั มาใหเ้ จา้ ” ซูกงกงหยบิ ของสิ่งหน่ึงออกมาจากอกเส้ือแลว้ เดินไปหยดุ อยู่ ตรงหนา้ หลินโหรวเจีย ก่อนจะเอาสิ่งของที่อยใู่ นมือวางลง

ตรงหนา้ นางหลินโหรวเจียตกตะลึงชวั่ ครู่แลว้ กรีดร้องดว้ ยเสียงอนั ดงั สลบั กบั หวั เราะอยา่ งคลุม้ คลง่ั สุดทา้ ยจึงร่าไหอ้ อกมา ในมือของซูกงกงคือคนั ฉ่องทองเหลืองบานหน่ึง คนั ฉ่อง ทองเหลืองบานน้นั ส่องใหเ้ ห็นสภาพอนั อปั ลกั ษณ์ของหลินโหรว เจียในตอนน้ีไดอ้ ยา่ งชดั เจน ฮ่องเตห้ งเซ่ียวตรัสเสียงเรียบ “หลินโหรวเจียเจา้ อปั ลกั ษณ์เช่นน้ี ลงนรกไปเซี่ยจิ้นอ๋องจะยอม พบเจา้ หรือ ขา้ คดิ วา่ เจา้ มีชีวติ อยใู่ หด้ ี แลว้ ปล่อยเขาไปเถิด” ถอ้ ยคาเยย้ หยนั น้ีโหดร้ายเหลือทน จู่ๆ หลินโหรวเจียกย็ นื่ มือ ออกมาขว่ นใบหนา้ ของตนเอง ช่วงเวลาท่ีผา่ นมาไม่มีใครตดั เลบ็ ให้ เลบ็ ของนางจึงท้งั ยาวและแหลมคม พอข่วนลงไปเช่นน้ีกม็ ี เลือดผดุ ซึมข้ึนในทนั ใด แต่นางยงั คงไม่รู้สึกตวั แมแ้ ต่นอ้ ย เหมือน ไม่รู้จกั เจบ็ ปวด สุดทา้ ยจึงกลายเป็นแผลเหวอะหวะอยา่ งรวดเร็ว

ฮ่องเตห้ งเซ่ียวหนั หลงั กลบั ไป ไม่อยากมองนางอีก ก่อนจะ รับสง่ั ดว้ ยน้าเสียงที่แสดงความเกลียดชงั “ดูนางไว้ อยา่ ปลอ่ ยให้ ตายเป็นอนั ขาด” จบคากเ็ สดจ็ ออกจากประตูไป ซูกงกงรีบกา้ วตาม ประตูหอ้ งถูกปิ ดลง มีเสียงร้องโอดครวญ อยา่ งบา้ คลงั่ สลบั กบั เสียงหวั เราะของสตรีดงั แวว่ มาจากดา้ นหลงั กระทง่ั เดินห่างออกมาไกลถึงอุทยาน เสียงที่ดงั อยเู่ บ้ืองหลงั จึงเบา ลง จนเงียบสงบในท่ีสุด ฮ่องเตห้ งเซี่ยวมองออกไป แลว้ ถอน หายใจเบาๆ ปมในใจของพระองคใ์ นท่ีสุดกค็ ลายลงแลว้ คนเป็นฮ่องเตท้ า เช่นน้ี ดูเหมือนจะใจแคบเกินไปสกั หน่อย แตป่ มที่ก่อตวั ข้ึนต้งั แต่ วยั เยาว์ หากไม่สะสางกค็ งรุมเร้าจิตใจไปตลอดชีวติ นบั แต่น้ีเป็น ตน้ ไป พระองคจ์ ะสามารถนง่ั อยเู่ หนือบลั ลงั กม์ งั กรแห่งแควน้ เยย่ี นไดอ้ ยา่ งสบายใจ สาหรับวยั เยาวท์ ่ีแสนอ่อนแอ ตอ้ งประจบ

สอพลอใครต่อใครในอดีตน้นั กจ็ ะหายจากความทรงจา ไม่ปรากฏ ข้ึนมาอีก ซูกงกงยนื่ เตาอุ่นมือใหก้ บั ฮ่องเต้ เม่ือมือไดร้ ับความอบอุ่น ฮ่องเตห้ งเซ่ียวจึงนึกถึงถอ้ ยคาท่ีเจียงหลีไหวว้ านเยซ่ ื่อเจี๋ยใหเ้ ขา้ วงั มากราบทูล น่าขนั นกั ผคู้ นต่างบอกวา่ คุณหนูรองแห่งตระกลู เจียง เป็นคนออ่ นโยนมีเมตตา ใครจะรู้วา่ เวลาอยตู่ ่อหนา้ ศตั รูของตน นางกลบั ไม่ใจออ่ นเลยสกั นิด นางรู้จุดออ่ นของหลินโหรวเจียดี ถึง ไดก้ ระแทกไปยงั จุดซ่ึงเจบ็ ปวดท่ีสุดของหลินโหรวเจีย คนั ฉ่อง บานน้นั กลายเป็นหญา้ ฟ่ อนสุดทา้ ยท่ีทบั อูฐตาย หลินโหรวเจียไม่ อาจหลดุ พน้ จากความเจบ็ ปวดน้ีไดอ้ ีกต่อไป คิดถึงเจียงหลี ฮ่องเตห้ งเซ่ียวกน็ ึกถึงจีเหิงข้ึนมา พระองคไ์ ด้ แต่ทอดถอนใจ สายตาแสดงความเสียดายอยลู่ ึกๆ

บทท่ี 389 ไปกนั เถดิ สงครามคร้ังน้ีแมจ้ ะยากลาบาก แต่กไ็ ดร้ ับชยั ชนะอยา่ ง สวยงาม จีเหิงนาทพั เป็นคร้ังแรกกม็ ีผลงานเช่นน้ี ไมท่ าใหบ้ ิดาของ ตนตอ้ งเสียช่ือ แควน้ เยยี่ นผา่ นเรื่องของเฉิงอ๋อง แลว้ กม็ าเผชิญกบั เรื่องของเซ่ียจิ้นอ๋อง คนในราชสานกั ต่างหวาดหวน่ั เร่ืองน้ี พระองคส์ ามารถหาวธิ ีสร้างขวญั และกาลงั ใจได้ แต่ถา้ มีจีเหิงอยู่ ยอ่ มดีกวา่ ตอนน้ีคนที่ทรงเช่ือใจที่สุดกย็ งั คงเป็นจีเหิง แต่จีเหิงกลบั มาไม่ไดเ้ สียแลว้ สายลมหนาวพดั ผา่ นเขา้ มาในอุทยาน เบ้ืองหนา้ ไม่มีภาพ ดอกไมบ้ านสะพร่ังเช่นฤดูใบไมผ้ ลิ มีเบ่งบานกต็ อ้ งมีเห่ียวเฉา ทุก คนต่างรู้ถึงสจั ธรรมขอ้ น้ี แต่เม่ือตอ้ งเผชิญหนา้ ข้ึนมาจริงๆ เหตุใด จึงยากเยน็ แสนเขญ็ ถึงเพยี งน้ี

ซูกงกงนาผา้ มาคลุมไหล่ใหก้ บั ฮ่องเตห้ งเซี่ยว แลว้ กราบทลู เสียง เบา “ขา้ งนอกลมแรง ฝ่ าบาทตอ้ งทรงรักษาพระวรกายดว้ ยนะ พะ่ ยะ่ ค่ะ” ชีวติ คนเรามีข้ึนมีลง สาหรับจีเหิงแลว้ ขาข้ึนของเขาช่าง ลาบากยากเขญ็ นกั ขาลงกด็ ่ิงวบู อยา่ งน่าสงสารเสียจนรู้สึกเวทนา ยงิ่ ในสายตาของฮ่องเตห้ งเซี่ยวเจือความโศกเศร้า ทวา่ หนทางของ กษตั ริย์ แตไ่ หนแต่ไรกต็ อ้ งโดดเดี่ยวเพียงลาพงั ต่อใหไ้ ม่ใช่ตอนน้ี กเ็ ป็นวนั ขา้ งหนา้ พระองคต์ อ้ งเผชิญกบั สภาพอนั โหดร้ายที่จะ เกิดข้ึนต่อไปเพยี งลาพงั ตอ้ งควบคุมสถานการณ์ทุกอยา่ งใหจ้ งได้ ไม่เช่นน้นั จะเป็นการทรยศตอ่ ส่ิงที่ทามาท้งั หมดเพอ่ื ใหม้ ีวนั น้ี ฮ่องเตห้ งเซี่ยวหนั หลงั กลบั รับสง่ั วา่ “ไปกนั เถิด” ร่างของคนท้งั สองค่อยๆ หายไปท่ามกลางแมกไมใ้ นอุทยาน เรื่องที่จีเหิงตายในสนามรบ คนใตห้ ลา้ ต่างรับรู้

ถึงกระน้นั กย็ งั ไม่ไดต้ ้งั หลุมศพ เพราะจนถึงตอนน้ีกลบั ไม่มี ใครพบร่างของเขา ส่วนเร่ืองที่จะใหฝ้ ังสมบตั ิส่วนตวั แทนศพ ผตู้ าย อยา่ งไรเจียงหลีกไ็ ม่ยนิ ยอม ราวกบั วา่ แบบน้นั จะเป็นการ ทาลายความหวงั สุดทา้ ย แม่ทพั จินอู่--จีหมิงหนั หายตวั ไปหลายปี ทวา่ ความจริงแลว้ ไดเ้ สียชีวติ อยใู่ นจวนกว๋ั กงไปเมื่อสามปี ก่อน ดูเหมือนจีเหิงจะเดิน ตามรอยของบิดา มีชะตาชีวติ ท่ีคลา้ ยคลึงกนั ผดิ เสียแต่ไม่มีใครรู้วา่ เขายงั มีชีวติ อยหู่ รือไม่ เจียงหลีรู้ดี ความหวงั ที่จีเหิงจะมีชีวติ รอด น้นั ริบหรี่นกั คนท้งั หมดต่างบอกใหน้ างยอมรับความจริงขอ้ น้ี พวกลู่จีกบั เหวนิ เหรินเหยาเองกห็ วงั วา่ จีเหิงจะยงั มีชีวติ อยู่ พวกเขาออกตามหาในชีจ๋าอยหู่ ลายต่อหลายคร้ัง ทวา่ นอกจากจ้ีรูป ผเี ส้ือท่ีแตกหกั ชิ้นน้นั กไ็ ม่พบอยา่ งอื่นอีก

จีเหิงเหมือนเดินออกมาจากความมืด เดิมทีเป็ นอสูรร้ายท่ี ไม่ไดอ้ ยบู่ นผนื โลก บดั น้ีจึงกลบั คืนสู่ความวา่ งเปล่า เหลือเพียงเงา ท่ีงดงามในความทรงจาของคนท่ีเคยพบเห็น ทาใหเ้ ขาเหล่าน้นั ต่าง สงสยั วา่ ตนเองแคฝ่ ันไป ในช่วงฤดูหนาว กองกาลงั จินอู่กลบั สู่ราชสานกั พร้อมกบั ชยั ชนะคร้ังใหญ่ ขณะที่ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเร่ิมลา้ งบางขนุ นางในราช สานกั ตระกลู เจียงกค็ ิดจะออกจากเมืองเยย่ี นจิงแลว้ ในเมื่อพี่นอ้ งตระกลู เจียงลาออกจากราชการเป็นที่เรียบร้อย จะอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงต่อไปกไ็ ม่มีประโยชน์ กลบั ยง่ิ ทาใหฮ้ ่องเต้ หนุ่มคลางแคลงใจ เจียงหยวนป๋ัวเองกไ็ ม่ติดขดั เขาไหวว้ านใหค้ น ไปซ้ือบา้ นท่ีเมืองหยง่ โจวไวน้ านแลว้ จึงคิดจะยา้ ยครอบครัวไปอยู่ ท่ีนนั่ เมืองหยง่ โจวมีหมอเทวดาเช่นกนั สามารถรักษาอาการของ เจียงโยว่ เหยาได้

ส่วนเจียงจ่ิงโยว่ กไ็ ม่พดู มากอยแู่ ลว้ สาหรับเจียงจ่ิงรุ่ย เขาได้ ยนิ วา่ เมืองหยง่ โจวมีสถานท่ีใหเ้ ท่ียวเล่นมากมาย จึงอยากไปเยอื น มานานทุกชีวติ ในบา้ นตระกลู เจียง มีเพยี งคนเดียวท่ีไม่ปรารถนา จะติดตามไปเมืองหยง่ โจว นน่ั กค็ ือเจียงหลี ที่เรือนหวน่ั ฟ่ งถางยามน้ีมีเพยี งเจียงหยวนป๋ัวกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่า หญิงชรามองเจียงหลีท่ียงั คงนิ่งเงียบ ไม่รู้วา่ ผา่ นไปนานเท่าใดนาง จึงเอ่ยปาก “หลานรอง เจา้ จะอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงต่อไปจริงรึ” “เจา้ คะ่ ท่านยา่ ” “หลานรอง เม่ือก่อนเจา้ พดู แบบน้ีขา้ เองกไ็ ม่คิดจะคดั คา้ น ขอ เพียงซู่กว๋ั กงกลบั เมืองหลวง อยา่ งไรเจา้ กต็ อ้ งแต่งเขา้ จวนกว๋ั กงอยู่ แลว้ แต่มาถึงตอนน้ี ซู่กว๋ั กงคงไม่กลบั มา” นางมองเจียงหลีดว้ ย ความสงสารเวทนา “เจา้ มวั แต่งมงายอยเู่ ช่นน้ี อนาคตคนท่ีจะ เดือดร้อนกค็ ือตวั ของเจา้ เองนะ”

“ท่ีท่านยา่ กล่าววา่ เดือดร้อน หมายความวา่ อยา่ งไร” ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าถอนหายใจ “หากเจา้ อยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงต่อ เกรงวา่ ตลอดชีวติ น้ีอาจจะไม่ไดแ้ ต่งงานอีก ตอนน้ีเจา้ อายยุ งั นอ้ ย ไม่รู้สึก วา่ วนั เวลาผา่ นไปรวดเร็วแค่ไหน รอใหอ้ ายมุ ากข้ึนแลว้ เฝ้ามอง คุณหนูบา้ นอ่ืนต่างกอ็ อกเรือนไป ส่วนตวั เองยงั ตอ้ งเฝ้าจวนกว๋ั กง เพียงลาพงั เจา้ ถึงจะตระหนกั ได.้ .. เร่ืองพวกน้ีสาหรับลูกผหู้ ญิงเดิม ทีกล็ าบากมากพออยแู่ ลว้ หากเจา้ เลือกเสน้ ทางน้ี ตลอดชีวติ จะตอ้ ง อยอู่ ยา่ งยากลาบาก หลานรอง เจา้ เป็นลูกหลานตระกลู เจียงของขา้ ตอนน้ีตระกลู เจียงไม่เหลืออะไรใหต้ อ้ งกงั วลอีก ไม่ตอ้ งกลวั วา่ จะตอ้ งแบกรับความผดิ ขอ้ หาไร้คุณธรรม ขอเพยี งสามารถทาให้ เจา้ อยไู่ ดอ้ ยา่ งสุขสบายข้ึนสกั หน่อย พวกเรากย็ อมท้งั น้นั ” นบั แต่เจียงหลีกลบั จวนตระกลู เจียงมากเ็ ป็นเวลานานพอดู จึง รู้วา่ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเป็นคนเขม้ งวดกวดขนั เฉลียวฉลาด และยงั ให้ ความสาคญั กบั ช่ือเสียง ในบางแง่มุม นางมีลกั ษณะของนายท่าน

ผเู้ ฒ่าเจียง แต่ในบางดา้ นกเ็ หมือนกบั เจียงหยวนป๋ัว ทาแต่สิ่งท่ี ไดผ้ ลประโยชน์ หลีกเลี่ยงเรื่องที่ตนจะเป็นฝ่ ายเสีย คราวน้ีก็ เช่นกนั เจียงหลีรู้วา่ ที่ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ากล่าวเช่นน้ี เพราะตอ้ งการใหน้ าง ไดด้ ีจากใจจริง จวนกวั๋ กงไม่เหลือใคร วนั ขา้ งหนา้ ยอ่ มไม่มีผใู้ ด ปกป้องนางได้ สาหรับแกว้ แหวนเงินทองของจวนกวั๋ กง กเ็ หมือน เดก็ นอ้ ยซ่อนทองคา อาจถกู คนไม่ดีจบั ตามอง หากจะใชป้ ระโยชน์ ข้ึนมา เจียงหลีเพยี งคนเดียวอาจรักษาไวไ้ ดย้ าก ทวา่ เจียงหลีกท็ า เพยี งยมิ้ บางๆ กล่าววา่ “ส่ิงท่ีทา่ นยา่ พดู มาหลานเขา้ ใจดี แต่ระหวา่ ง หลานกบั ซู่กวั๋ กง เคยสญั ญากนั เอาไว้ หลานควรจะรอเขากลบั มา ถา้ เขาไม่อาจกลบั มา หลานกค็ วรจะรักษาทุกอยา่ งที่เป็นของเขา จะ ใหใ้ ครมาแยง่ ชิงไปไม่ได้ จีเหิงอยบู่ นโลกน้ีอยา่ งไร้ญาติขาดมิตร หากหลานไม่ช่วยเขาเกบ็ รักษา กไ็ มม่ ีใครทาใหเ้ ขาไดอ้ ีก หลานรู้วา่ ท่านยา่ เป็นห่วง แต่พดู กนั ตามหลกั การแลว้ ยามน้ีหลานเป็น ลูกหลานตระกลู เจียงกไ็ ม่ควรทาใหต้ ระกลู เจียงตอ้ งไดร้ ับความอบั อาย หากหลานทาในส่ิงท่ีไร้คุณธรรม วนั ขา้ งหนา้ หลานจะกลา้ พบ กบั บรรพบุรุษตระกลู เจียงในปรโลกไดอ้ ยา่ งไร ถา้ พดู กนั ดว้ ย

เหตุผลส่วนตวั หลานกไ็ ม่อาจผดิ ต่อความเช่ือมน่ั จริงใจของซู่กว๋ั กง” “อีกอยา่ ง” นางหนั หนา้ ไปทางเจียงหยวนปั๋ว “ความหมาย ของฮ่องเตใ้ นเร่ืองน้ี กค็ วรตอ้ งพจิ ารณาใหร้ อบคอบ” เจียงหยวนป๋ัวตกตะลึง “ฮ่องเตใ้ หค้ วามสาคญั กบั ซู่กว๋ั กง ตอนน้ีซู่กวั๋ กงไม่อาจ กลบั มาทาใหฮ้ ่องเตร้ ู้สึกเสียพระทยั นกั หากในเวลาเช่นน้ีตระกลู เจียงยงั ก่อเร่ือง เกรงวา่ ฮ่องเตจ้ ะไม่ทรงปลาบปล้ืม ท่านพอ่ ลาออก จากราชการทาใหต้ ระกลู เจียงอยรู่ อด ทวา่ หลายปี นบั จากน้ี ร้อยปี หลงั จากน้ีเล่า ลูกหลานตระกลู เจียงอาจตอ้ งกลบั เขา้ เมืองหลวงอีก ถึงตอนน้นั หากเป็นเพราะขา้ ท่ีทาใหค้ นรุ่นหลงั ตอ้ งรับเคราะห์ จะ เป็นผลเสียมากกวา่ ผลดี ลูกยอมเอาตวั เองแลกกบั หนทางอนั ราบร่ืนต่อไปในภายภาคหนา้ ของตระกลู เจียง สร้างชื่อเสียงท่ีดีงาม อยา่ งนอ้ ย เมื่อคนเมืองเยยี่ นจิงเอ่ยถึงตระกลู เจียงข้ึนมา กจ็ ะไม่มี

ใครกลา้ ดูแคลน ตระกลู เจียงยงั คงเป็นตระกลู ที่เปี่ ยมดว้ ยคุณธรรม มิใช่หรือ” เจียงหลีพดู เสียดิบดี แต่นางรู้ดีวา่ ขอ้ อา้ งท้งั หมดถูกหยบิ ยก ออกมาเพราะตนเองปรารถนาจะรอจีเหิง ชว่ั ชีวติ น้ียาวไกลนกั ยาวไกลจนสามารถพบปะกบั คน มากมาย แต่ชวั่ ชีวติ น้ีกแ็ สนส้นั เช่นกนั ส้นั เสียจนเม่ือนางไดพ้ บกบั จีเหิงแลว้ เจียงหลีกร็ ู้วา่ วนั ขา้ งหนา้ จะไม่สามารถชอบพอใคร เหมือนท่ีมีใจใหจ้ ีเหิงไดอ้ ีก นางไม่คิดฆ่าตวั ตาย ไม่วา่ จะเป็นเซวยี ฟังเฟยหรือเจียงหลี ก็ จะไม่คิดฆ่าตวั ตาย นางท่ีจีเหิงรู้จกั ไม่วา่ จะตกอยใู่ นสถานการณ์ เช่นใด ลว้ นแต่ไม่มีเหตุผลที่จะละทิ้งชีวติ นางจะอยทู่ ่ีน่ี เฝ้ารักษา ทุกสิ่งทุกอยา่ งของจวนกวั๋ กง ไม่มีวนั ยอมเป็นคนตระบดั สตั ย์

ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าไมพ่ ดู อะไรอีก ใช่วา่ นางจะถูกคาพดู ของเจียงหลี เตือนสติจนคิดได้ แต่ส่ิงสาคญั ท่ีสุดกค็ ือ เจียงหลีไม่ใช่คนชอบหา ขอ้ อา้ งเพอ่ื หนีปัญหา กเ็ หมือนกบั เร่ืองของอินจือหลีในคราน้นั ชอบหรือไม่ชอบกก็ ล่าวออกมาตามตรง ทวา่ วนั น้ี เพอ่ื ใหต้ นเอง สามารถอยทู่ ่ีเมืองเยย่ี นจิงต่อไป นางถึงกบั เอ่ยวาจามากมาย เห็นได้ ชดั วา่ เจียงหลีอยากอยทู่ ่ีเมืองเยยี่ นจิงต่อไป ไม่ใช่เพราะสถานการณ์ บีบบงั คบั “ช่างเถอะ” เจียงหยวนป๋ัวเอ่ยปาก “ในเมื่อเจา้ อยากอยทู่ ่ีเมือง เยย่ี นจิงต่อกต็ ามใจ เจา้ เป็นหญิงท่ีมีสติปัญญา คาพดู ที่ท่านยา่ กล่าว มา คิดวา่ เจา้ คงจะใคร่ครวญไวน้ านแลว้ ในอดีตขา้ เคยทาผดิ ไวก้ บั พวกเจา้ สองแม่ลกู ตอนน้ีเจา้ อยากจะทาอะไรกต็ ามใจเถิด แตว่ า่ หากวนั หน่ึงเจา้ เกิดเปล่ียนใจ สามารถไปที่เมืองหยง่ โจวได้ ตลอดเวลา เจา้ ยงั คงเป็นคุณหนูรองของบา้ นตระกลู เจียง เหมือนเดิม”

เวลาที่คนเรามาถึงตอนจากลา อะไรกม็ กั จะดูเป็นเร่ืองเลก็ ยากนกั ท่ีเจียงหยวนป๋ัวจะเอ่ยถอ้ ยคาเช่นน้ีออกมาได้ เจียงหลียมิ้ รับ กล่าววา่ “ลูกทราบแลว้ หวงั วา่ ทุกเร่ืองท่ีเมืองหยง่ โจวของท่านพอ่ จะราบร่ืน ขอใหต้ ระกลู เจียงเจริญรุ่งเรือง”

บทท่ี 390 เวรกรรมมีจริง ใบหนา้ ของเจียงหยวนปั๋วไม่แสดงความยนิ ดีแมแ้ ต่นอ้ ย กลบั เหลือเพียงความโศกเศร้า เขามีลูกสาวสามคน ตอนน้ีตายไปแลว้ หน่ึง ตอ้ งจากกนั ไปอีกหน่ึง คนเดียวท่ีเหลืออยขู่ า้ งกายอยา่ งเจียง โยว่ เหยากย็ งั สติวปิ ลาส เขาเคยคิดวา่ ตนเองทาอะไรกส็ าเร็จสม ปรารถนา หนา้ ที่การงานกา้ วหนา้ มนั่ คง มีแต่ความรุ่งเรืองไปตลอด ชีวติ ทวา่ สุดทา้ ย กลบั ไม่มีส่ิงใดเหลือเลย มีบางเวลาที่เขาเชื่อวา่ ‘เวรกรรมมีจริง’ ตอนน้นั เขากระทาต่อ เยเ่ จินเจินและเจียงหลีอยา่ งไร ตอนน้ีกถ็ ึงคราวท่ีเขาตอ้ งไดร้ ับสิ่ง ตอบแทนเช่นน้นั บา้ ง ลว้ นเป็นผลกรรมท่ีเขาก่อข้ึนมา เจียงหยวนปั๋วกล่าว “หลงั จากน้ีคร่ึงเดือนพวกเราจะออก เดินทาง จวนตระกลู เจียงคงตอ้ งขายทิ้ง หากวา่ เจา้ ตอ้ งการจะยา้ ย ไปอยกู่ บั ตระกลู เยห่ รือจวนกวั๋ กง ช่วงน้ีกเ็ ร่ิมเตรียมตวั ไดแ้ ลว้ ”

เจียงหลีพยกั หนา้ รับ “เจา้ ค่ะ ท่านพอ่ ” นบั แต่เจียงหยวนปั๋วเอ่ยถึงเร่ืองยา้ ยถิ่นฐาน เจียงหลีกเ็ ริ่ม คิดถึงการ ‘ยา้ ยบา้ น’ ข้ึนมาอยา่ งจริงๆ จงั ๆ ไม่รักษาจวนหลงั น้ีไวก้ ช็ ่างเถิด แต่พอจะเกบ็ ขา้ วของข้ึน มาถึงไดพ้ บวา่ ทรัพยส์ ินท่ีนางครอบครองในบา้ นตระกลู เจียงช่าง นอ้ ยนิดจนน่าสงสาร นอกจากเครื่องประดบั กบั เส้ือผา้ กม็ ีแค่ หนงั สือ รวมกนั แลว้ บรรจุไดเ้ พียงไม่ก่ีหีบเท่าน้นั ไป๋ เสวยี่ ถงเอ๋อ ชิงฟงและหมิงเยจ่ ะติดตามนางไป นอกจากน้นั คนอื่นๆ ในจวน ตระกลู เจียงไม่มีใครยอมอยกู่ บั เจียงหลี ส่วนทางดา้ นเจียงหยวนป๋ัว นอกจากขา้ รับใชเ้ ก่าแก่ท่ีติดตามมานาน ส่วนใหญล่ ว้ นปล่อยให้ กลบั บา้ นเดิมไปเสีย เจียงจ่ิงรุ่ยรู้วา่ เจียงหลีไม่ตามไปดว้ ยกนั กร็ ู้สึก เสียดายอยพู่ กั ใหญ่ บอกกบั เจียงหลีดว้ ยความไมพ่ อใจวา่ สกั วนั หน่ึงนางจะตอ้ งเสียใจ ถึงเวลาน้นั อยา่ ไดร้ ้องไหจ้ มกู แดงไปหาพวก เขาที่หยง่ โจวกแ็ ลว้ กนั

เจียงหลีหวั เราะโดยไม่โตต้ อบอะไร เรื่องที่ตระกลู เจียงจะเดินทางออกจากเมืองหลวง ถกู โจษจนั ไปทวั่ เมืองเยย่ี นจิงตามคาด หลายคนอยากดูปฏิกิริยาของเจียงหลี หากนางติดตามตระกลู เจียงไป กเ็ ทา่ กบั เนรคุณ ไร้คณุ ธรรม แต่เมื่อ เจียงหลียงั อยทู่ ่ีเมืองเยย่ี นจิง คนบางส่วนกร็ ู้สึกวา่ เจียงหลีเป็นลูก สาวของตระกลู เจียงอยา่ งแทจ้ ริง มีความเดด็ เด่ียวกลา้ หาญ แต่คน บางส่วนกลบั คิดวา่ นางเสแสร้ง ทวา่ โดยรวมแลว้ คนส่วนใหญ่ กลบั เสียดายอนาคต และรู้สึกเห็นใจในโชคชะตาของเจียงหลี หาก เป็นคนปกติทวั่ ไป กย็ งั ตอ้ งกลา่ ววา่ อาภพั ไม่วา่ เจียงหลีจะเลือกอยา่ งไร กย็ งั คงมีคนปากมากพดู ถึงอยดู่ ี ทุกคร้ังที่ถงเอ๋อออกไปขา้ งนอกแลว้ ไดย้ นิ ข่าวลือพวกน้ี กเ็ ป็นตอ้ ง ถกเถียงกบั ใครต่อใครอยตู่ ลอดเวลา ตวั ของเจียงหลีเองกลบั ไม่ให้ ความสนใจ ในเม่ือไม่มีทางท่ีจะควบคุมคนอ่ืน กต็ อ้ งควบคุมตวั เอง ใหด้ ี

คร่ึงเดือนใหห้ ลงั บา้ นตระกลู เจียงกเ็ ดินทางจากไป รุ่งสาง เจียงหลีต่ืนนอนต้งั แต่เชา้ ตรู่ เพราะจะอยทู่ ่ีเมือง เยย่ี นจิงเป็นวนั สุดทา้ ย คนตระกลู เจียงจึงกินอาหารเชา้ กนั อยา่ ง พร้อมหนา้ พร้อมตา นบั แต่เจียงหลีกลบั มาอยทู่ ี่จวนตระกลู เจียง น่ี เป็นคร้ังแรกท่ีไดก้ ินอาหารเชา้ พร้อมกนั ท้งั ครอบครัว แม่นมให้ สาวใชพ้ าเจียงโยว่ เหยามานง่ั อยอู่ ีกดา้ นแลว้ ป้อนขา้ วใหน้ าง เจียง โยว่ เหยายงั คงมองไปขา้ งหนา้ อยา่ งเลื่อนลอย พลางเค้ียวขา้ วใน ปากดว้ ยความเช่ือฟัง ตอนน้ีดูๆ ไปแลว้ นางยงั น่ารักกวา่ เมื่อก่อน ตอนที่ชอบโออ้ วดหยง่ิ ผยองมาก อาหารม้ือสุดทา้ ยไดอ้ ยพู่ ร้อมหนา้ คนท้งั หมดต่างกินกนั อยา่ ง เงียบๆ สาหรับคนตระกลู เจียงแลว้ การจากไปคร้ังน้ีเท่ากบั เป็นการ จากลาบา้ นเกิด หากไม่ใช่เพราะเร่ืองวนุ่ วายมากมาย ใครจะยอม ยา้ ยถ่ินฐาน

อาหารเชา้ ม้ือน้ีผา่ นไปอยา่ งเชื่องชา้ แต่ละคนตา่ งค่อยๆ ละเลียดชิม แมแ้ ต่เจียงจิ่งรุ่ยที่มกั จะมูมมามกย็ งั สุภาพเรียบร้อย ข้ึนมา ราวกบั หวงั วา่ อาหารม้ือน้ีจะสามารถกินกนั ไปไดเ้ ร่ือยๆ แต่ไม่มีงานเล้ียงใดท่ีไม่เลิกรา อาหารม้ือน้ี ในท่ีสุดกถ็ ึงเวลา สิ้นสุด หลงั จากกินอาหารเชา้ แลว้ เจียงหลีกไ็ ปส่งคนตระกลู เจียงที่ ประตูเมือง บนรถมา้ จู่ๆ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ากเ็ อ่ยกบั เจียงหลีถึงเหตุการณ์ ในวยั เยาว์ แต่น่าเสียดายท่ีเจียงหลีในตอนน้ีมิใช่คุณหนูรองแห่ง ตระกลู เจียงผนู้ ้นั เรื่องราวในอดีตจึงไม่ใช่ของนาง เจียงหลีฟังแลว้ กเ็ พยี งรู้สึกทอดอาลยั หากคุณหนูรองเจียงอยทู่ ่ีน่ีกค็ งดี น่าเสียดาย คนท่ีล่วงลบั ไปไม่มีวนั จะกลบั มาไดอ้ ีก ดงั น้นั จึงควรทะนุถนอม คนที่อยตู่ รงหนา้ ไวใ้ หด้ ี พอถึงหนา้ ประตูเมือง เจียงหลีกล็ งมาจากรถมา้ เช่นเดียวกบั คนตระกลู เจียง เจียงจ่ิงรุ่ยมองเจียงหลีแลว้ กล่าวอยา่ งไม่ถอดใจ

“เจา้ คิดดีแลว้ แน่หรือ ตอนน้ีจะเปล่ียนใจกย็ งั ทนั อยเู่ มือง เยย่ี นจิงคนเดียวไม่มีอะไรน่าสนุกหรอก” ดูเหมือนนางหลูซ่ือเองกม็ ีอะไรจะพดู แต่กไ็ มไ่ ดเ้ อ่ยออกมา คงอยากทดั ทานเจียงหลีสกั คร้ัง แต่เพราะก่อนหนา้ น้ีเจียงหยวนผงิ ไดก้ าชบั นางไวล้ ว่ งหนา้ แลว้ สุดทา้ ยจึงไม่ไดพ้ ดู อะไร “เจา้ อยทู่ ี่หยง่ โจวใหส้ นุกเถิด” เจียงหลียมิ้ ใหก้ บั เขา “หากวนั ขา้ งหนา้ มีโอกาส ขา้ จะไปเที่ยวที่หยง่ โจว ถึงตอนน้นั คงตอ้ งใหเ้ จา้ นาทางแลว้ ” เจียงจ่ิงรุ่ยร้องออกมา แลว้ กล่าวเสียงเบา “ด้ือจริงๆ” เจียงหลีไดแ้ ต่ยมิ้ แลว้ ไม่เอ่ยอะไรต่อ นางยงั จาไดว้ า่ คร้ังแรกท่ี พบกบั เจียงจ่ิงรุ่ยน้นั ในขณะท่ีคนท้งั ตระกลู เจียงต่างเยน็ ชาต่อ คุณหนูรอง ชายหนุ่มแสนมุทะลุคนน้ีกลบั ต่างออกไป เขามิไดใ้ ช้ สายตาแปลกประหลาดและระแวดระวงั เพอื่ มองนาง เจียงหลีเห็น

เจียงจ่ิงรุ่ยแลว้ กม็ กั จะคิดถึงเซวยี เจา คุณหนูรองเจียงอายรุ ุ่นราว คราวเดียวกบั เจียงจิ่งรุ่ย แต่เซวยี ฟังเฟยน้นั อายมุ ากกวา่ เขา เจียงหยวนป๋ัวจบั จอ้ งเจียงหลีดว้ ยสีหนา้ สบั สน สุดทา้ ยกไ็ ด้ แต่ตบไหล่ของนางเบาๆ กล่าววา่ “รักษาตวั เองใหด้ ี” “ท่านพอ่ กเ็ ช่นกนั ” เจียงหลีเอ่ยอยา่ งจริงใจ “อากาศหนาวแลว้ สวมเส้ือหนาๆ หน่อย อยา่ ใหเ้ ป็นหวดั ได”้ เจียงหยวนปั๋วน้นั ไม่ถือวา่ เป็นคนชว่ั ชา้ แต่สาหรับเร่ืองของ คุณหนูรองเจียง เขาโง่งมเกินไป หากไม่ใช่เพราะความไม่รู้จกั แยกแยะของเขา คุณหนูรองกค็ งไม่ตอ้ งตายไปต้งั แต่อายยุ งั นอ้ ย ดว้ ยเหตุน้ี กบั เจียงหยวนปั๋วแลว้ เจียงหลีจึงไม่อาจใกลช้ ิดสนิท สนมเหมือนคนตระกลู เย่ คลา้ ยกบั วา่ หากนางทาเช่นน้นั จะเป็นการ ผดิ ต่อเจียงหลีตวั จริงที่มาด่วนจากไป แต่เม่ือตอ้ งแยกยา้ ยอยา่ งใน

เวลาน้ี จู่ๆ กลบั รู้สึกวา่ ทุกอยา่ งในอดีตลว้ นผา่ นพน้ บุญคุณ ความแคน้ กห็ มดสิ้นดว้ ยเช่นกนั ทุกอยา่ งกเ็ ป็นแบบน้ี เจียงหยวนป๋ัวกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่ากลบั ข้ึนรถมา้ ไปอีกคร้ัง พวก นางหลูซ่ือท่ีอยบู่ นรถมา้ โบกมือร่าลาเจียงหลี หญิงสาวยนื อยหู่ นา้ ประตูเมือง มองรถมา้ ค่อยๆ วง่ิ ห่างออกไป ถงเอ๋อกบั ไป๋ เสวย่ี ยนื อยดู่ า้ นหลงั เจียงหลี สาวใชท้ ้งั สองต่าง รู้สึกเศร้าใจ ทนั ใดน้นั เจียงหลีกร็ ู้สึกวา้ เหวข่ ้ึนมา อยา่ งไรพวกเขาก็ ไดช้ ่ือวา่ เป็นญาติพี่นอ้ งของนาง ตอ้ งจากกนั ไป ไม่รู้วา่ จะยงั มี โอกาสไดพ้ บกนั อีกหรือไม่ การจากลาเหลือไวเ้ พียงความอาลยั ในช่วงเวลาเช่นน้ี ทาให้ นางเขา้ ใจความรู้สึกในวยั เยาวข์ องจีเหิง ส่งญาติพนี่ อ้ งทีละคนให้ จากไปต่อหนา้ ต่อตา จนทา้ ยที่สุดกเ็ หลือแต่เขาเพียงคนเดียว

ทนั ทีท่ีเจียงหลีหนั หลงั กลบั กต็ อ้ งตกตะลึง ท่ามกลางพายุ หิมะที่กาลงั ตกหนกั ห่างออกไปไม่ไกลนกั เซวยี ฮว๋ายหยว่ น และซือถูจ่ิวเยท่ ี่กาลงั เขน็ เกา้ อ้ีของเซวยี เจา ต่างกางร่มมองนางดว้ ย ความห่วงใยอยดู่ า้ นหลงั แคน่ างหนั หนา้ กลบั มากส็ ามารถมองเห็น ได้ เจียงหลีน่ิงอ้ึงไปชว่ั ครู่ แลว้ กค็ อ่ ยๆ ยมิ้ ออกมา นางอาจไม่ไดเ้ หลือตวั คนเดียว ความรู้สึกท่ีมีคนขา้ งหลงั รอ อยมู่ นั ดีอยา่ งน้ีน่ีเอง ดงั น้นั นางจะปลอ่ ยใหจ้ ีเหิงหนั กลบั มาแลว้ ไม่ เห็นใครไดอ้ ยา่ งไร นางจะเป็นคนผนู้ ้นั ท่ีรออยเู่ บ้ืองหลงั หลงั จากท่ีตระกลู เจียงยา้ ยออกจากเมืองเยย่ี นจิง เจียงหลีกเ็ ขา้ ไปอยทู่ ่ีจวนกว๋ั กงอยา่ งเป็นทางการ

ท่าทีของนางอยใู่ นสายตาชาวเมืองเยยี่ นจิงมากมาย หลาย เดือนมาน้ี ฮ่องเตห้ งเซ่ียวคอ่ ยๆ จดั การขนุ นางในราชสานกั ท่ีมีใจ ออกห่าง แลว้ เปล่ียนเอาคนใหม่ที่ทรงไวใ้ จข้ึนมาแทนท่ี คนในวงั เปลี่ยนแปลงไปจนสิ้น นบั วา่ แควน้ เยยี่ นไดพ้ ลิกโฉมหนา้ อยา่ ง แทจ้ ริง แต่ต่อใหเ้ ป็นเช่นน้นั กย็ งั คงอยใู่ นความคาดหมายของเจียง หลี การตายในสนามรบของจีเหิง ทาใหศ้ ตั รูแต่หนหลงั ของเขาเริ่ม ก่อเร่ืองวนุ่ วาย มาถึงตอนน้ี บางคนกเ็ ริ่มยา่ มใจ เตรียมจะลงมือกบั จวนกว๋ั กง เจียงหลีอยใู่ นจวนกวั๋ กง จึงคอยสอดส่องอยตู่ ลอดเวลา พวก ขนุ นางบางคนกราบทลู ต่อฮ่องเตห้ งเซ่ียวใหถ้ อดถอนตาแหน่งของ จีเหิง อา้ งวา่ ต่อไปหากเจียงหลีแตง่ งานกบั ชายอ่ืน ตาแหน่งกวั๋ กงก็ จะตกไปอยทู่ ี่คนผนู้ ้นั เจียงหลีจึงเขา้ วงั เพอ่ื ยนื ยนั วา่ ตนเองจะไม่

แต่งงานไปจนชว่ั ชีวติ ส่วนอีกดา้ น เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกช็ ้ีแนะ เยซ่ ื่อเจ๋ีย ใหเ้ ขาแสดงท่าทีในราชสานกั เพอ่ื ปกป้องจวนกวั๋ กง หลายเดือนมาน้ี ดูเหมือนพายฝุ นจะโหมกระหน่า ทวา่ สุดทา้ ย กส็ งบสุขปลอดภยั ต่อมาคนพวกน้นั กต็ ระหนกั วา่ เจียงหลีมีจิตใจ แน่วแน่นกั ส่วนเยซ่ ื่อเจ๋ียยงิ่ ขยบั ข้ึนสู่ตาแหน่งที่สูงข้ึน ยง่ิ ไปกวา่ น้นั กค็ ือ ท่าทีท่ีชดั เจนของฮ่องเตห้ งเซี่ยว ทรงแสดงออกวา่ ไม่คิดจะ ทวงคืนตาแหน่งกว๋ั กง ดงั น้นั พวกเขาจึงรามือไป แต่คนส่วนมาก กลบั มองดว้ ยความสนุกสนาน แมเ้ จียงหลีสาบานตนวา่ จะไม่ แต่งงานไปตลอดชีวติ อยา่ งไรเสีย สุดทา้ ยนางกเ็ ป็นแค่หญิงสาว เยาวว์ ยั คนหน่ึง ชีวติ ยงั อีกยาวไกล ตอนน้ีคิดอีกอยา่ ง รอใหเ้ วลา ผา่ นไปอีกหลายปี เกรงวา่ จะตอ้ งกลบั คา ไมแ่ น่วา่ อาจจะมีเรื่อง ชูส้ าวใหใ้ ครต่อใครเอาไปพดู กนั สนุกปาก

บทท่ี 391 สวสั ดปี ี ใหม่ เจียงหลีรู้ใจคนพวกน้นั ท่ีคอยจบั ตาดูดว้ ยความสนุกสนาน จึง ไม่สนใจแมแ้ ต่นอ้ ย ทุกๆ วนั นางมกั จะขลุกอยกู่ บั เซวยี เจา เพ่ือ ฝึกฝนวธิ ีการฟาดแส้ นางไม่มีพ้นื ฐานทางดา้ นวรยทุ ธเหมือนกบั นอ้ งชาย จึงต้งั หนา้ ต้งั ตาเรียนรู้วธิ ีอาบพษิ ในอาวธุ ลบั นานาชนิด ใช่วา่ เวลาน้ีเมืองเยย่ี นจิงจะสงบสุขเสียเมื่อไร อนั ตรายสามารถ เกิดข้ึนไดอ้ ยตู่ ลอดเวลา อีกท้งั ยงั ไม่มีจีเหิงปรากฏตวั ข้ึนมาช่วยนาง ไดอ้ ีก เจียงหลีจึงตอ้ งคิดหาวธิ ีปกป้องคนอ่ืนๆ ในใจของนางยงั มีอีกความคิดหน่ึง แต่ไม่รู้วา่ จะพดู กบั เซ วยี ฮว๋ายหยว่ นอยา่ งไร เจียงหลีต้งั ใจวา่ ทอดเวลาอีกสกั ระยะ จะ เดินทางไปท่ีชีจ๋าดว้ ยตนเองสกั คร้ัง ยามน้ีหิมะปกคลุมหุบเขา ทา ใหร้ อนแรมในป่ าลึกไมไ่ ด้ รอจนถึงฤดูใบไมผ้ ลิ กจ็ ะสามารถข้ึน เขาไดแ้ ลว้ ไม่วา่ อยา่ งไรนางกต็ อ้ งไปที่นนั่ สกั คร้ัง แมต้ อนน้ีจีเหิง จะตายจากไปโดยไม่มีใครพบศพ อีกท้งั หลายๆ คนยงั สนั นิษฐาน

วา่ ร่างของเขาถูกสตั วป์ ่ ากดั แทะ ทุกอยา่ งดูเหมือนจะเป็นไปตามคา ทานาย แต่เจียงหลีกลบั รู้สึกวา่ จีเหิงจะไม่ไร้หวั ใจเช่นน้นั ถึงแมเ้ ขา ไม่สามารถกลบั มาได้ นางกต็ อ้ งไปดูใหเ้ ห็นดว้ ยตาตวั เองสกั คร้ัง ไม่ใช่รอขา่ วอยแู่ ต่ในเมืองเยย่ี นจิงเช่นน้ี วนั เวลาดูเหมือนจะผา่ นไปอยา่ งเช่ืองชา้ ทวา่ เพยี งชว่ั พริบตาก็ มาถึงช่วงปลายปี แลว้ ปี น้ีกย็ งั คงเฉลิมฉลองกนั อยทู่ ี่เมืองเยยี่ นจิง ก่อนหนา้ น้ีเจียง หลีขอเซวยี ฮว๋ายหยว่ นมาเป็นพอ่ บุญธรรม โดยมีเยห่ มิงอว้เี ป็น พยาน หลงั จากน้นั จึงเรียกเซวยี ฮว๋ายหยว่ นวา่ พอ่ มาโดยตลอด เยห่ มิงอว้ไี ม่รู้สึกติดใจในจุดน้ี สาหรับเขา เซวยี ฮว๋ายหยว่ นยงั ดีกวา่ เจียงหยวนปั๋วมาก อยา่ งนอ้ ยตอนน้ีคนท่ีดูแลอยขู่ า้ งกายเจียงหลีก็ คือเซวยี ฮว๋ายหยว่ นกบั เซวยี เจา อีกท้งั เยห่ มิงอว้เี องกช็ ่ืนชอบใน ความมีคุณธรรมและเป็นกนั เองของเซวยี เจา หากไม่ใช่เพราะอายทุ ี่ ต่างกบั เซวยี เจามาก เขาคงจะสาบานเป็นพนี่ อ้ งกบั อีกฝ่ ายไปแลว้

ปี น้ีอยฉู่ ลองปี ใหม่ในจวนกวั๋ กง ขง่ ล่ิวกบั ลู่จีมิไดป้ รากฏตวั ข้ึนมาอีก นบั แต่กองกาลงั จินอู่กลบั ราชสานกั ไดย้ นิ วา่ ลู่จีเองกก็ ลบั บา้ นเกิดแลว้ เหวนิ เหรินเหยาเล่าวา่ ตอนท่ีลู่จีติดตามจีเหิงน้นั เป็น เพราะจีเหิงเห็นความสามารถในตวั เขา ครอบครัวของลู่จีถกู ศตั รู ฆ่าตายยกบา้ น เป็นจีเหิงท่ีพาลู่จีไปตามหาศตั รูพวกน้นั แลว้ ฆ่าลา้ ง แคน้ ครอบครัวศตั รูต่อหนา้ ลจู่ ี นบั แต่น้นั มา ลู่จีจึงตดั สินใจติดตาม จีเหิง เมื่อหลายปี ก่อนตอนที่ยงั เป็นเดก็ เขาเคยไดช้ ่ือวา่ เป็น ‘เดก็ อจั ฉริยะ’ คร้ันเติบใหญ่สติปัญญากไ็ ม่ไดล้ ดนอ้ ยถอยลง ตอนแรก ท่ีติดตามจีเหิงกเ็ พอ่ื ตอบแทนคุณเท่าน้นั ทวา่ ต่อมากลบั อยาก ติดตามจีเหิงดว้ ยใจ ตอนน้ีจีเหิงไม่อยแู่ ลว้ ลู่จีอยใู่ นเมืองเยยี่ นจิง ต่อไปกไ็ ม่มีประโยชน์ เขาไม่ปรารถนาจะเป็นขนุ นางเพือ่ ปกป้อง คนรุ่นหลงั จึงกลบั บา้ นเกิดไปทาไร่ไถนาเสียเลย ขง่ ลิ่วยงั คงอยใู่ นเมืองเยยี่ นจิง เพยี งแต่ช่วงปลายปี เช่นน้ีมีกิจ ธุระมากมาย ทาใหม้ าไม่ทนั ร่วมเล้ียงฉลอง ส่วนเหวนิ เหรินเหยา กบั ซือถูจิ่วเยย่ งั อยทู่ ่ีนี่ ซ่ึงนบั วา่ ดีท่ีเป็นแบบน้นั จวนกว๋ั กงจะไดม้ ี ชีวติ ชีวาข้ึนมาบา้ ง

ช่วงเทศกาลเช่นน้ี เจียงหลีเป็นตวั แทนจีเหิงไปกราบไหวห้ ลุม ศพของจีหมิงหนั และอวห๋ี งเย่ เมื่อคิดถึงเร่ืองท่ีคนท้งั สองเป็นผมู้ ี ความสามารถ ทวา่ ตอนน้ีกลบั ไม่อาจพบกนั ได้ ใหร้ ู้สึกเสียดายอยู่ บา้ ง เจียงหลีประกอบพิธีอยา่ งครบถว้ น ถึงวนั ฉลองปี ใหม่ ทุกชีวติ ต่างกินขา้ วอยใู่ นเรือนกนั พร้อม หนา้ คนครัวท่ีเยห่ มิงอว้จี า้ งมาน้นั มีฝีมือทางดา้ นการทาอาหาร ถึง กระน้นั เจียงหลีที่นง่ั อยขู่ า้ งโต๊ะกม็ กั จะคิดถึงเรื่องท่ีจีเหิงลงครัวไป ทาอาหารเองข้ึนมา คิดวา่ เหวนิ เหรินเหยากบั ซือถูจิ่วเยก่ ค็ ง เหมือนกนั สีหนา้ จึงเปล่ียนไปเลก็ นอ้ ย ทางดา้ นเยห่ มิงอว้ที ่ีไม่รู้ สาเหตุกบ็ ่นอยสู่ องสามคาวา่ บรรยากาศแปลกไป กระน้นั สุดทา้ ยก็ ตอ้ งปลอ่ ยเลยตามเลย ทวา่ เซวยี ฮว๋ายหยว่ นกลบั เดาออก เขามิได้ กล่าวอะไร เพยี งแต่สายตาที่ใชม้ องเจียงหลีน้นั แฝงไปดว้ ยความ กงั วล

เจา้ น้าเงินตวั โตข้ึนมาก กลายเป็นมา้ ช้นั ดีท่ีสง่างามตวั หน่ึง อุปนิสยั แสนพยศของมนั กย็ งิ่ ทวขี ้ึนตามไปดว้ ย ส่วนเจา้ แดงชอบ เกาะอยบู่ นหวั เจา้ น้าเงินแลว้ จิกขนท่ีแผงคอ ทาใหเ้ จา้ น้าเงินวงิ่ ชน คนอ่ืนๆ ที่อยใู่ นสวน... บางคร้ังเจียงหลีกน็ ึกสงสยั ไม่รู้วา่ เจา้ น้า เงินกบั เจา้ แดงจะคิดถึงเจา้ นายของพวกมนั บา้ งหรือเปล่า นางรู้สึก วา่ จวนกว๋ั กงท่ีปราศจากสีแดง กเ็ หมือนกบั ร่างที่ไร้วญิ ญาณ ไม่โดด เด่นสะดุดตาเช่นในอดีต ตกเยน็ ทุกชีวติ ต่างเฝ้ารอเวลาตอ้ นรับวนั ข้ึนปี ใหม่ จู่ๆ เหวนิ เหรินเหยาพลนั กล่าวข้ึนมาลอยๆ วา่ “คร้ังก่อนพวกเรากอ็ ยรู่ อ ตอ้ นรับปี ใหม่กบั คุณหนูรอง” ทุกคนต่างอ้ึงงนั เยห่ มิงอว้หี รี่ตาถาม “หมายความวา่ อยา่ งไร หลีเอ๋อจะอยรู่ อตอ้ นรับปี ใหม่กบั พวกเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร เจา้ ฝันไปหรือ เปล่า หรือวา่ เผลอหลบั จนสมองมึนงง”

เจียงหลีอดหวั เราะออกมาไม่ได้ คดิ ทบทวนดูแลว้ ตอนน้นั ก็ เป็นเวลาดึกมากจริงๆ จา้ วเคออารักขานางมาจากจวนตระกลู เจียง เพอ่ื ไปยา่ งเน้ือกวางใหก้ บั แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจี ทวา่ หวั เราะไปไดไ้ ม่นาน รอยยมิ้ กค็ อ่ ยๆ จางลง แทนท่ีดว้ ยความรู้สึกโศกเศร้า งานเล้ียงท่ีสนุกสนานเป็นกนั เอง กลายเป็นงานฉลองปี ใหม่ คร้ังแรกและคร้ังสุดทา้ ยของพวกเขา นางยงั คงจาภาพเหตุการณ์ ตอนน้นั ไดอ้ ยา่ งชดั เจน ตลอดจนทุกถอ้ ยคาที่แม่ทพั ผเู้ ฒ่าเอ่ยกบั จี เหิง ทวา่ คนพดู กลบั ไมอ่ ยเู่ สียแลว้ เดิมทีคิดวา่ นบั แต่น้ีไปยงั สามารถมีวนั เวลาแบบน้นั อีกนบั คร้ังไม่ถว้ น นึกไม่ถึงวา่ จู่ๆ จะ แตกต่างไปอยา่ งสิ้นเชิง ซือถูจิ่วเยท่ าตาโตใหก้ บั เหวนิ เหรินเหยา ส่วนเหวนิ เหรินเหยา เห็นสีหนา้ ของเจียงหลีแลว้ กเ็ หมือนจะรู้ตวั วา่ ตนเองพดู อะไรผดิ ไป จึงรีบกลบเกลื่อนดว้ ยการยกจอกสุราตรงหนา้ ข้ึนมา พลางกล่าว “พวกเรามาด่ืมกนั สกั จอกดีกวา่ ทุกๆ ท่าน สวสั ดีปี ใหม่”

คนอ่ืนๆ พากนั ยกจอกข้ึนอวยชยั ไม่มีใครเห็นตอนที่เจียงหลี ยกจอกสุราข้ึนจรดกบั ริมฝีปาก แลว้ กลา่ วเสียงเบา “สวสั ดีปี ใหม่ จีเหิง” ช่วงเวลาตอ้ นรับวนั ข้ึนปี ใหม่ผา่ นพน้ ทกุ คนต่างรู้สึก อ่อนเพลีย จึงขอตวั แยกยา้ ยกลบั เขา้ หอ้ งนอน เจียงหลีเองกเ็ หน่ือย ลา้ เช่นกนั ทวา่ ในใจกลบั รู้สึกกระสบั กระส่าย ทาอยา่ งไรกน็ อนไม่ หลบั ยงิ่ เป็นเช่นน้ี นางกย็ งิ่ คิดถึงจีเหิง หากจีเหิงยงั มีชีวติ อยแู่ ละ กลบั มาที่นี่ อยา่ งนอ้ ยในคืนน้ีนางกค็ งไม่รู้สึกเหน็บหนาว เจียงหลีหยบิ เอาจ้ีชิ้นหน่ึงออกมาจากคอเส้ือดา้ นใน จ้ีรูปผเี ส้ือ ตวั น้นั ถูกนางซ่อมแซมจนสภาพดูไม่แตกตา่ งจากเดิมนกั นางเอา มาร้อยเขา้ กบั สร้อยแลว้ หอ้ ยคอติดตวั ไว้ เพอื่ ใหม้ นั ไดร้ ับความ อบอุ่นจากหวั ใจของนางท่ียงั เตน้ อยู่ ราวกบั วา่ ทาแบบน้ีแลว้ จีเหิง จะสามารถอยขู่ า้ งกายนางตลอดเวลา

ผเี ส้ือสีแดงภายใตแ้ สงไฟ สะทอ้ นใหเ้ ห็นสีสนั อนั สวยงาม เจียงหลีลูบจ้ีน้นั ขณะจบั จอ้ งอยา่ งเหม่อลอย ไม่รู้วา่ ผา่ นไปนานเท่าใด เสียงพายหุ ิมะขา้ งนอกดูเหมือนจะ เบาลงไปแลว้ ท่ามกลางความเงียบสงดั พลนั มีเสียง “ก๊อกๆ” ดงั ข้ึนมาจากทางประตู เสียงเคาะน้นั ไม่เร่งร้อน ราวกบั มีใครบางคน ยนื อมยมิ้ อยหู่ ลงั ประตูบานน้นั ใครบางคนที่ฝ่ าพายหุ ิมะ สวม อาภรณ์สีแดงงดงาม ยนื เคาะประตบู า้ นของคนคุน้ เคย เจียงหลีสะดุง้ สุดตวั ท่ีตามมาติดๆ คือความรู้สึกตื่นเตน้ ดีใจ นางถึงข้นั ไมท่ นั ไดส้ วมชุดคลุมตวั นอก แต่รีบเดินไปที่ประตูแลว้ เปิ ดออกทนั ที ทวา่ ดา้ นนอกกลบั วา่ งเปล่า ยากที่จะเชื่อ นางยงั คงเดินออกไปขา้ งนอกสองสามกา้ ว จวนกว๋ั กงใหญโ่ ตเพียงน้ี หญิงสาวกวาดตามองตามแนวสวน แลว้ สาวเทา้ ออกไปจนถึงระเบียงทางเดินดา้ นนอก โคมไฟถกู ลมพดั

กวดั แกวง่ ไปมาจนเปลวไฟใกลจ้ ะดบั บนพ้นื มีหิมะเกาะตวั หนา เป็นช้นั ส่วนบนฟากฟ้าไม่มีหิมะตกลงมาอีกแลว้ ไม่มีอะไรท้งั น้นั ดูเหมือนนางจะกลายเป็นตวั ละครที่สะดุง้ ต่ืนข้ึนมาเดินอยใู่ น สวน ทุกอยา่ งเป็นเพียงความฝัน เสียงเคาะประตูนนั่ กเ็ ป็นแค่เสียง ลมท่ีกาลงั ลอ้ เล่นกบั นางเท่าน้นั ภายใตค้ วามคิดถึงอยา่ งสุดซ้ึง นาง จึงหลงเช่ือวา่ เป็นความจริง เจียงหลีไม่อาจทนรับไหว นางคอ่ ยๆ คุกเขา่ ลง แลว้ ปิ ดหนา้ ร้องไห้ นางร่าไหด้ ว้ ยความเจบ็ ปวด เหมือนสัตวป์ ่ าตวั นอ้ ยหลงทาง ที่กาลงั ส่งเสียงสะอึกสะอ้ืน ช่วงท่ีผา่ นมา ต่อหนา้ คนท้งั หลายนาง จะยมิ้ แยม้ อยา่ งเป็นปกติจนดูเหมือนวา่ ถึงแมไ้ ม่มีจีเหิงกย็ งั สามารถกา้ วเดินตอ่ ไปได้ แต่ในคืนน้ี ความพยายามเหล่าน้นั ถูก ความฝันอนั โหดร้ายทาลายสิ้น นางเสแสร้งต่อไปอีกไม่ไหว ท่ีนี่ ลว้ นมีความทรงจาซ่อนอยู่ ทุกหนแห่งมีแต่เงาของจีเหิง นางจะยงั

เสแสร้งวา่ สบายดีอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร นางไม่ใช่เทพเซียน และไม่ใช่สตรี ท่ีมีจิตใจเขม้ แขง็ ดุจเหลก็ กลา้ เจียงหลีร่าไหอ้ ยนู่ าน นางไมช่ อบเสียน้าตาต่อหนา้ คนอื่น จึงมี เพียงไม่ก่ีคร้ังท่ีร้องไหอ้ อกมา และตอนน้นั กม็ ีจีเหิงอยดู่ ว้ ย ทวา่ ตอนน้ี ยามที่นางร่าไห้ ไม่วา่ จะเป็นจีเหิงท่ีนง่ั ดูอยขู่ า้ งๆ อยา่ งไม่ ไยดี หรือวา่ จะเป็นจีเหิงท่ีคอยเชด็ น้าตาให้ กลบั ไมป่ รากฏตวั ข้ึนมา อีกแลว้ กระทง่ั เสียงลมสงบลง เจียงหลีจึงเงยหนา้ เป็นตอนน้นั เองที่ สงั เกตเห็นวา่ ห่างออกไปไม่ไกลนกั เยซ่ ื่อเจี๋ยกาลงั ยนื มองนางดว้ ย สีหนา้ สบั สน

ไม่รู้วา่ เขายนื อยตู่ รงน้ีมานานเท่าใด มิหนาซ้าเจียงหลียงั ไม่รู้ วา่ ตวั เองร้องไหเ้ ช่นน้ีมานานแค่ไหน แต่ถึงอยา่ งไร เยซ่ ื่อเจ๋ียก็ ไม่ไดเ้ ขา้ มารบกวนนาง ทาเพยี งยนื มองเงียบๆ เหมือนท่ีเคยเป็นมา ในอดีต

บทที่ 392 ท่านมาอยู่ท่นี ่ีได้อย่างไร “ญาติผพู้ ่ี” เจียงหลีลุกข้ึนยนื นางนวดหวั เข่าที่เกิดอาการ เหน็บชา บนใบหนา้ ยงั มีร่องรอยแห่งความโศกเศร้า แต่แลว้ กพ็ ลนั ตื่นตระหนก “ท่านมาอยทู่ ่ีน่ีไดอ้ ยา่ งไร” เยซ่ ื่อเจ๋ียกล่าว “ขา้ นอนไม่หลบั เลยออกมาเดินดูอะไรรอบๆ จนมาพบเจา้ พอดี” “ญาติผพู้ ี่อยา่ ไดถ้ ือสา” เจียงหลีกล่าวเสียงเบา เยซ่ ื่อเจี๋ยเดินเขา้ มาใกล้ เขาจบั จอ้ งใบหนา้ นาง ดวงตาของเจียง หลีบวมช้าเลก็ นอ้ ย ทวา่ นยั น์ตายงั คงใสกระจ่างเหมือนท่ีผา่ นมา น่ี ทาใหเ้ ขานึกถึงตอนท่ีพบกนั คร้ังแรกในเมืองเยยี่ นจิง หลงั จากท่ี ต่างฝ่ ายต่างเติบโตเป็นผใู้ หญ่ จ่ๆู เจียงหลีกป็ รากฏตวั ข้ึนมา

ประกาศฐานะของตนกลางถนน มมุ ปากของนางอมยมิ้ เลก็ นอ้ ย ดู สุขมุ และเป็นมิตร ทวา่ ดวงตาน้นั ฉายแววทะนงตนและเยน็ ชาอยู่ ในที เจียงหลีในตอนน้ี ไม่มีความห่างเหินแบบน้นั อีกแลว้ นางดู เป็นมิตรมากข้ึน คลา้ ยกบั วา่ น่ีถึงจะเป็นอปุ นิสยั ที่แทจ้ ริงของนาง นอกจากน้ี นางยงั ไม่หวนั่ ไหวไปกบั สภาพแวดลอ้ ม ไม่วา่ จะเกิด อะไร เจียงหลีกย็ งั คงรักษาท่าทีสงบนิ่ง แต่แทจ้ ริงแลว้ อารมณ์ อ่อนไหวและความใกลช้ ิดสนิทสนมทุกอยา่ งของนาง ไดม้ อบ ใหก้ บั คนผหู้ น่ึงไปแลว้ “เจา้ ร้องไหท้ าไม” เยซ่ ื่อเจ๋ียไดย้ นิ เสียงของตนเองเอ่ยถาม “เพราะจีเหิงอยา่ งน้นั หรือ”