เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ท้งั สองหนั หนา้ มองไปตามเสียงน้นั ที่บนั ไดโรงเต๊ียม เหวนิ เหรินเหยาพาหลินเหยาเดินลงมา กา้ วเทา้ ไปพลางหาวหวอด ก่อน จะมาหยดุ อยขู่ า้ งๆ เจียงหลี แลว้ ทาท่าช้ีมือช้ีไมไ้ ปยงั ห่อขนมท่ีนาง ถือไว้ ปากกบ็ ่นพมึ พา “พีส่ ะใภ้ เหตุใดถึงรู้วา่ ขา้ หิวแลว้ ขอบคุณ มาก ขอบคุณมาก” จีเหิงเขม่นมองเขาแวบหน่ึง จึงเอ่ยปราม “เหวนิ เหรินเหยา” เหวนิ เหรินเหยาเขา้ ใจความหมาย มือที่กาลงั ยนื่ ออกไปพลนั ชะงกั ก่อนจะยนื ดว้ ยอากปั กิริยาสงบเสงี่ยม แลว้ ฝืนยมิ้ แหง้ ๆ ออกมา “ทาไมรึ อาเหิง” เขาชอบแกลง้ ทาเป็นไม่รู้ไม่ช้ี เจียงหลีหวั เราะพลางส่ายหนา้ แลว้ หยบิ ขนมถวั่ แดงยดั ใส่มือของหลินเหยา เดก็ นอ้ ยพลนั เอ่ยปาก อยา่ งมีมารยาท “ขอบคุณพีส่ าว”

“คุณชายเหวนิ เหริน” เจียงหลีมองเหวนิ เหรินเหยา “จากที่นี่ ไปถึงเขาหูหยงั ตอ้ งใชเ้ วลาอีกนานเท่าใด” เหวนิ เหรินเหยาจบั จอ้ งขนมที่อยใู่ นมือของหลินเหยาดว้ ย ความหิวโหย พอไดย้ นิ คาพดู ของเจียงหลีจึงชกั สายตากลบั อยา่ งสุด แสนเสียดาย “จวนแลว้ พวกเราเดินทางต่อกนั อีกวนั พรุ่งน้ีก่อน เที่ยงกจ็ ะถึงเขาหูหยงั แลว้ ” “จะถึงสกั ที” เจียงหลีพมึ พา ท่ีผา่ นมานางกบั จีเหิงจะตระเวนท่องเที่ยวไปยงั สถานท่ีใหม่ๆ สาหรับฤดูหนาวปี น้ี จุดมุ่งหมายกค็ ือเขาหูหยงั ของเมืองติ้งเอวย่ี น ส่วนเหตุใดตอ้ งเป็นเขาหูหยงั กเ็ พราะเหวนิ เหรินเหยาตอ้ งกลบั ไป ใส่ช่ือของหลินเหยาเขา้ สานกั พอดี เขาหูหยงั กค็ ือที่ต้งั ของพรรค เทพเซียนซ่ึงเหวนิ เหรินเหยาไม่ไดก้ ลบั มานานแลว้ เช่นกนั

พรรคของเหวนิ เหรินเหยา เจียงหลียงั ไม่ถึงกบั ตอ้ งไปกราบ ไหว้ อีกท้งั สถานที่สวยงามบนโลกน้ียงั มีอีกนบั ไม่ถว้ น ตระเวน อยา่ งไรกเ็ ที่ยวชมไม่หมด ไหนเลยจะมีเวลาวา่ งไปเยอื นถ่ินท่ี เหวนิ เหรินเหยาเคยอาศยั เม่ือคร้ังเยาวว์ ยั แต่ท่ีเลือกเป็นจุดมุ่งหมาย กเ็ พราะเหวนิ เหรินเหยากล่าววา่ ตอนเดก็ ๆ จีเหิงเคยอาศยั อยใู่ น พรรคเทพเซียนมาระยะหน่ึง ดว้ ยคาพดู ประโยคน้ี เจียงหลีจึงอยาก ไปดูใหเ้ ห็นกบั ตา สาหรับอดีตของจีเหิงน้นั ยงั มีเรื่องที่นางไม่รู้อยู่ อีกมาก กเ็ หมือนกบั ท่ีจีเหิงอธิบายใหฟ้ ัง นางเองกอ็ ยากทาความ เขา้ ใจเขาใหม้ ากข้ึน เติมเตม็ ช่วงเวลาตอนท่ีนางยงั ไม่ปรากฏตวั ช่วงเวลาท่ีจีเหิงอยตู่ วั คนเดียว “บรรดาอาจารยใ์ นพรรคของพวกขา้ กไ็ ม่ไดพ้ บหนา้ อาเหิงมา นานหลายปี แลว้ เช่นกนั ” เหวนิ เหรินเหยากล่าว “พีส่ ะใภไ้ ม่รู้อะไร ตอนน้นั อาเหิงหนา้ ตาดีมาก อาจารยข์ องขา้ ลว้ นชื่นชมจนแทบจะ

รับเขาเป็นศิษย์ แต่อาเหิงคนน้ีไม่เช่ือในเรื่องดวงชะตา จึงไม่เหมาะ กบั พรรคเทพเซียนของพวกเรา ไม่อยา่ งน้นั อาจตอ้ งรับไหวฝ้ ากตวั เป็นศิษยก์ นั จริงๆ เสียแลว้ และถา้ พบกนั ตอนน้ี ขา้ ยงั ตอ้ งเรียกเขา วา่ ศิษยพ์ อ่ี ีกดว้ ย” เหวนิ เหรินเหยายอ้ นนึกถึงเรื่องในอดีต

บทท่ี 401 ดเู หมือนเจ้าจะว่างจริงๆ “หน้าตาดีจึงรับเป็ นศิษย”์ เจียงหลีหยอกเยา้ “แค่จุดน้ี เหล่า อาจารย์ของเจ้าก็เหมือนกับจีเหิงจริงๆ” ล้วนหลงใหลในของ สวยงาม ชิงชงั ส่ิงที่ไม่น่าร่ืนรมย์ “นน่ั สินะ” เหวนิ เหรินเหยากล่าว “เพราะพวกอาจารยล์ าเอียง ใหก้ บั คนนอก ปฏิบตั ิกบั ศิษยข์ องตวั เองดอ้ ยกวา่ อาเหิง บรรดาศิษย์ พศี่ ิษยน์ อ้ งของขา้ ลว้ นไม่พอใจในจุดน้ี ดงั น้นั จึงหาเร่ืองเดือดร้อน ใหอ้ าเหิงอยบู่ ่อยคร้ัง มีอยหู่ นหน่ึง...” “เหวนิ เหรินเหยา” จีเหิงตดั บทคาพดู ของอีกฝ่ าย “ดูเหมือนเจา้ จะวา่ งจริงๆ สินะ”

เหวนิ เหรินเหยารีบหุบปากฉบั ไดแ้ ต่กะพริบตาปริบๆ “แหะๆ ที่จริงขา้ กไ็ ม่ไดว้ า่ งมากนกั หรอก เส่ียวเหยาไปกนั เถอะ ตาม อาจารยไ์ ปเกบ็ ขา้ วของ อีกสกั ครู่พวกเราตอ้ งออกเดินทางแลว้ ” เขาจะมีขา้ วของอะไรใหเ้ กบ็ กนั เล่า เพยี งแต่หาขอ้ อา้ งหนีเอา ตวั รอดกเ็ ท่าน้นั เจียงหลีมองจีเหิง อีกฝ่ ายยกั คิ้วกล่าว “ทาไมยงั ไม่ กินขนมถว่ั แดงอีก” เจียงหลียกขนมถว่ั แดงข้ึนมากดั คาหน่ึง สมั ผสั ไดถ้ ึงรสหวาน ล้า นางป้อนใหถ้ ึงปากจีเหิง เขากดั เขา้ ท่ีปลายนิ้วของนาง ออ้ ยอิ่ง จนแทบจะไลเ้ ลียนิ้วเรียวของนางเสียแลว้ ถงเอ๋อกบั ไป๋ เสวยี่ เขินจน หนา้ แดงก่า กระทงั่ ตอ้ งหนั ไปอีกทาง เจียงหลีจึงถลึงตาใหเ้ ขาแวบ หน่ึง ดูเหมือนเขาจะไม่ยห่ี ระแต่อยา่ งใด ยงั มีแก่ใจหยอกลอ้ นางตอ่ แต่เจียงหลียงั ไม่ลืมวา่ เม่ือครู่จีเหิงตดั บทคาพดู ของเหวนิ เหรินเหยา

ไดแ้ ต่สงสยั วา่ น่ีมนั เร่ืองอะไร มีส่ิงใดท่ีเขาอยากปิ ดบงั นางอยา่ งน้นั หรือ ชว่ั ขณะน้นั เห็นไดช้ ดั วา่ จีเหิงเกิดความวติ กกงั วล เขาไมอ่ ยาก ใหค้ นอื่นรู้เรื่องในอดีตรึ เจียงหลีตกอยใู่ นภวงั ค์ หลงั จากกินอาหารเชา้ ทุกคนจึงออกเดินทางมุ่งหนา้ สู่เขาหู หยงั พร้อมกนั เส้นทางไปยงั เขาหูหยงั น้นั คอ่ นขา้ งยากลาบาก รถมา้ เคล่ือน ตวั ไดช้ า้ เป็นพเิ ศษ เจียงหลีนงั่ อยดู่ า้ นใน ฟังเหวนิ เหรินเหยาเล่า เรื่องตลกภายในพรรคสมยั ท่ียงั เป็นเดก็ ใหร้ ู้สึกมีชีวติ ชีวาข้ึนมา บา้ ง เพยี งแตน่ างสงั เกตเห็นวา่ เรื่องที่เหวนิ เหรินเหยาเล่าแทบจะไม่ กล่าวถึงจีเหิงแมแ้ ต่นอ้ ย วา่ กนั ตามหลกั แลว้ จีเหิงกเ็ คยอาศยั อยทู่ ี่ นนั่ มานาน ท้งั ยงั เป็นเดก็ รุ่นราวคราวเดียวกนั อยา่ งไรกต็ อ้ งมีเร่ือง ของจีเหิงบา้ ง เจียงหลีไม่รู้วา่ เหวนิ เหรินเหยาลืมเล่า หรือวา่ เป็น เพราะสาเหตุอื่นใด จึงเอ่ยถาม

เหวนิ เหรินเหยายกมือปัด “ตอนน้นั อาเหิงไม่รวมกลุ่มกบั ใคร นอกจากขา้ ในบรรดาศิษยพ์ ศ่ี ิษยน์ อ้ งกไ็ ม่มีสกั คนท่ีเขาสนใจ พวก ศิษยห์ ญิงลว้ นชื่นชมเขา แต่อาเหิงกไ็ ม่เคยทาดีกบั ผใู้ ด นานวนั เขา้ ทุกคนจึงไมพ่ ดู คยุ กบั เขาอีก” เป็นเช่นน้ีเองหรือ เจียงหลีรู้สึกถึงความผดิ ปกติ แต่กบ็ อกไม่ ถูกวา่ เพราะอะไร ดูเหมือนจีเหิงจะไม่คอ่ ยสนใจเร่ืองราวในวยั เดก็ ถึงไม่ร่วมพดู คุยกบั เหวนิ เหรินเหยา แต่เสเปล่ียนเร่ือง เจียงหลีเขา้ ใจความตอ้ งการของเขา ในเมื่อจีเหิงไม่อยากพดู ถึง นางจึงไม่เอ่ย ถาม วนั ต่อมา เป็ นเหมือนที่เหวินเหรินเหยาไดก้ ล่าวไว้ ก่อนเท่ียง พวกนางกเ็ ดินทางมาถึง ‘พรรคเทพเซียน’ บนเขาหูหยงั ในที่สุด ดูๆ ไปแลว้ พรรคเทพเซียนน้นั มีลกั ษณะสมกบั เป็นท่ีพานกั ของผมู้ ี ฌานลึกล้า โดดเด่นเป็นเอกลกั ษณ์อยบู่ นยอดเขา และเพราะต้งั อยู่ บนที่สูง ทาใหถ้ ูกรายลอ้ มไปดว้ ยเมฆหมอกหนาทึบ ราวกบั อยใู่ น

สรวงสวรรค์ เม่ือคณะของเจียงหลีมาถึง กพ็ บวา่ ท่ีหนา้ ประตูมีเดก็ นอ้ ยสองคนกาลงั กวาดพ้ืนอยู่ เหวนิ เหรินเหยาเดินข้ึนหนา้ เม่ือเดก็ นอ้ ยท้งั สองเห็นเขา้ กห็ ยดุ ชะงกั แลว้ เอ่ยถาม “พวกท่านคือใคร” เหวนิ เหรินเหยาหวั เราะเบาๆ เอาเชือกท่ีคลอ้ งอยตู่ รงบ้นั เอว ออกมาแสดง เป็นสัญลกั ษณ์ประจาพรรคของพวกเขา เดก็ นอ้ ยเห็น เช่นน้นั กป็ ่ าวร้อง “อาจารยป์ ่ ู อาจารยป์ ่ ู อาจารยอ์ ากลบั มาแลว้ ” อาจารยอ์ า... เป็นคร้ังแรกที่ไดย้ นิ นามเรียกขานน้ีของ เหวนิ เหรินเหยา เจียงหลีจึงรู้สึกไม่คอ่ ยคุน้ ชินนกั ไมน่ าน เดก็ นอ้ ย ท้งั สองกพ็ ยงุ ชายชราที่มีผมขาวโพลนไปท้งั ศีรษะคนหน่ึงเดิน ออกมา ผอู้ าวโุ สทา่ นน้ีมีหนา้ ตาโอบออ้ มอารีอนั เป็นลกั ษณะของ นกั พรต คร้ันเห็นเหวนิ เหรินเหยากน็ ิ่งงนั ชว่ั ครู่ ก่อนจะเอ่ยปาก “อาเหยา เป็นเจา้ จริงๆ เจา้ กลบั มาแลว้ ”

“ใช่แลว้ ขอรับ” เหวนิ เหรินเหยากล่าวอยา่ งภาคภูมิ “ศิษยต์ ้งั ใจ กลบั มาเยยี่ มท่านโดยเฉพาะ อาจารย์ ขา้ ยงั รับศิษยม์ าดว้ ยคนหน่ึง นี่ กค็ ือหลินเหยา ขา้ พาเขากลบั มาคราวน้ีกเ็ พอื่ บนั ทึกช่ือเขาไวใ้ น บญั ชีศิษยพ์ รรค... ยงั ไม่เขา้ ไปคารวะอาจารยป์ ่ ูอีก” หลินเหยาเดินข้ึนหนา้ เขา้ ไปใกล้ มองผอู้ าวโุ สแลว้ เอ่ยเรียก “อาจารยป์ ่ ู” ชายชราลูบหวั หลินเหยา หวั เราะเบาๆ กล่าววา่ “ดีๆ วา่ นอน สอนง่าย” เขาประเมินมองหลินเหยาอยคู่ รู่หน่ึง แลว้ กวาดสายตามา ทางเจียงหลีกบั จีเหิง เม่ือเห็นชดั เจนวา่ เป็นจีเหิง สายตากพ็ ลนั หยดุ ชะงกั “อาจารย์ คร้ังน้ีอาเหิงกก็ ลบั มาดว้ ย ท่านคงยงั ไม่รู้ ตอนน้ีอา เหิงแต่งงานแลว้ น่ีคือภรรยาของอาเหิงนามวา่ เจียงหลี เดิมทีกเ็ ป็น

คุณหนูรองแห่งตระกลู เจียงของท่านอามาตย.์ .. พสี่ ะใภ้ น่ีคือ อาจารยข์ องขา้ นามวา่ จิ้งเสียน” เจียงหลีเดินข้ึนหน้าไปยอบกายคานับ “อาจารยจ์ ิ้งเสียน” ผอู้ าวโุ สมองนางดว้ ยความต่ืนเตน้ “วเิ ศษ วเิ ศษมาก” เขาเบนสายตา มาจบั จอ้ งจีเหิงอยนู่ าน ก่อนจะกล่าววา่ “อาเหิง ผา่ นไปหลายปี เจา้ โตข้ึนมาก” “พี่สะใภ้ ก่อนหนา้ น้ีที่ขา้ เคยเล่าใหเ้ จา้ ฟังวา่ มีอาจารยท์ ี่เห็น อาเหิงหนา้ ตาดีจนอยากรับเขา้ เป็นศิษย์ คนผนู้ ้นั กค็ ืออาจารยใ์ หญ่ ของขา้ ตอนน้นั อาจารยใ์ หค้ วามสาคญั กบั อาเหิงมาก เรื่องอะไรก็ คอยปกป้องเขาเสมอ อาเหิงกบั อาจารยร์ ักใคร่ผกู พนั เพราะเหตุน้ี เอง ตอนน้นั ขา้ จึงเกือบหนีไป เพราะคิดวา่ เขาจะแยง่ ความรักของ อาจารยไ์ ปจากขา้ ท้งั ยงั ไม่อยากคบคา้ สมาคมกบั อาเหิงอีก”

เจียงหลีสงั เกตเห็นวา่ สีหนา้ ของจีเหิงยามมองอาจารยจ์ ิ้งเสียน น้นั ออ่ นโยนลงมาก เป็นอยา่ งที่เหวนิ เหรินเหยากล่าวจริงๆ ตอนท่ีจี เหิงอยใู่ นพรรคเทพเซียน เขาไดร้ ับการดูแลเอาใจใส่จากอาจารยจ์ ิ้ง เสียน ถึงไดใ้ กลช้ ิดสนิทสนมกวา่ คนอ่ืนๆ “อืม อาจารย์ พวกเราเดินทางรอนแรมมานาน รู้สึกหิวมาก ท่านยงั มีของกินเหลืออยหู่ รือไม่ พวกเราคุยไปกินไปทา่ จะดีกวา่ ” เหวนิ เหรินเหยาพูดเองเออเอง เดิมทีเขากช็ อบทาตวั เป็นเดก็ พอมา อยตู่ ่อหนา้ อาจารยจ์ ิ้งเสียนเช่นน้ี กย็ ง่ิ เหมือนเดก็ เลก็ ๆ เขา้ ไปใหญ่ อาจารยจ์ ิ้งเสียนเองกเ็ อาอกเอาใจคนรุ่นใหม่ เขาหวั เราะชอบ ใจพลางเอ่ยรับ “ได้ พวกเรากก็ าลงั จะกินขา้ วกนั อยพู่ อดี อาเหิง คุณหนูรองเจียง พวกเจา้ เขา้ มาดว้ ยกนั เถิด อาหารการกินเรียบง่าย โปรดอยา่ ไดถ้ ือสา” เจียงหลีกล่าวเพียงวา่ “ไม่เป็นไรเจา้ ค่ะ”

คนท้งั หมดเดินเขา้ ไปในพรรคเทพเซียน สถานท่ีแห่งน้ีดูๆ ไป แลว้ กเ็ หมือนวดั เต๋าแห่งหน่ึง ในตาหนกั มีรูปป้ันเทพเซียนต้งั เรียง ราย ใหค้ วามรู้สึกเงียบสงบ ที่หนา้ ประตูมีควายสีดานอนอยู่ มนั เหลือบตามองผคู้ นท้งั หลายแวบหน่ึงพลางสะบดั หางอยา่ งผอ่ น คลายโดยไม่กระดิกตวั นอกเหนือจากเดก็ นอ้ ยสองคนท่ีปัดกวาด ลานหนา้ ประตู ดา้ นในกลบั ไม่มีใครอ่ืน เจียงหลีพลนั เอ่ยถาม “อาจารยจ์ ิ้งเสียน คนอ่ืนๆ ในพรรคเทพ เซียนไปไหนกนั หมดหรือเจา้ คะ” “คนอื่นๆ” อาจารยจ์ ิ้งเสียนอ้ึงงนั จากน้นั จึงหวั เราะออกมา “ไม่มีใครอ่ืน เจินอีกบั สุ่ยอิงคือสองคนสุดทา้ ยที่ขา้ รับเป็นศิษย์ พรรคเทพเซียนใกลจ้ ะถึงวนั สิ้นสูญ บรรดาศิษยข์ องขา้ บา้ งกล็ ม้ หายตายจาก บา้ งกล็ งเขาไปหมดแลว้ ตอนน้ีจะมีกแ็ ต่พวกเราสาม คน” เขามองสีหนา้ ของเจียงหลี หวั เราะเบาๆ แลว้ อธิบายต่อ “คุณหนูรองเจียงอยา่ ไดเ้ ศร้าใจแทนขา้ มีรุ่งเรืองกต็ อ้ งมีร่วงโรย นี่

เป็นสจั ธรรมแต่กาลก่อน พรรคเทพเซียนเคยมีช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ แลว้ โรยราเมื่อมาถึงมือขา้ กเ็ ป็นเรื่องธรรมดา อนาคตต่อไปมีอา เหยาช่วยสานต่อ ตอ้ งมีสกั วนั ที่กลบั มารุ่งเรืองไดเ้ หมือนในอดีต นี่ เป็นวฏั ฏะ” อาจารยค์ นน้ีปลงตกแลว้ จริงๆ เจียงหลีรู้สึกยกยอ่ งจากใจ เม่ือ คนท้งั หมดมาถึงโรงอาหารกเ็ ห็นวา่ อาหารท้งั หมดลว้ นแต่เป็น จาพวกผดั ผกั ไดย้ นิ วา่ อาจารยจ์ ิ้งเสียนกบั ศิษยน์ อ้ ยท้งั สองปลูกผกั กนั ดว้ ยตวั เอง ระหวา่ งท่ีกินขา้ ว ท่านอาจารยจ์ ิง้ เสียนกถ็ ามไถ่ เร่ืองราวท่ีเกิดข้ึนกบั จีเหิงและเหวนิ เหรินเหยาในตลอดช่วงหลายปี ท่ีผา่ นมา เหวนิ เหรินเหยายงั ดี ทุกสามปี หา้ ปี เขาจะกลบั มาที่น่ีสกั คร้ัง แต่จีเหิงน้นั หลงั จากลงเขาไปเมื่อหลายปี ก่อน กไ็ ม่ไดพ้ บกนั อีกเลย คร้ันรู้วา่ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีล่วงลบั อาจารยจ์ ิ้งเสียนกถ็ อนหายใจ ทอดยาว

“ช่วงเวลาท่ีป่ ูของเจา้ นาเจา้ มาฝากไวก้ บั ขา้ ราวกบั เพิ่งเกิดข้ึน เมื่อวาน ตอนน้ีคนเดิมๆ ลว้ นจากไป” อาจารยจ์ ิ้งเสียนทอดถอนใจ “วนั น้ีพบหน้า แต่ไม่รู้ว่าชาติน้ียงั จะมีโอกาสได้พบกับเจ้าอีก หรือไม่” “อาจารย์ กินขา้ วเถิด อยา่ ไดพ้ ดู จาไม่เป็นมงคลอยเู่ ลย” เหวนิ เหรินเหยากล่าวอยา่ งไม่พอใจ “คนท่ีไม่รู้ ยงั จะนึกวา่ ท่าน สาปแช่งอาเหิง” “ไอศ้ ิษยค์ นน้ีน่ี” อาจารยจ์ ิ้งเสียนแสร้งทาเป็นโกรธข้ึง “วนั ๆ เจา้ ไดแ้ ตพ่ ดู จาเหลวไหล จะเป็นอาจารยใ์ หใ้ ครเขาได”้ “ฮึ ลูกศิษยข์ องขา้ ยงั เคารพเชื่อฟังกวา่ ลกู ศิษยข์ องท่านนกั ” เหวนิ เหรินเหยาคุยโวอยา่ งไดใ้ จ

จีเหิงเห็นภาพพวกเขาทะเลาะเบาะแวง้ กนั ตรงหนา้ กไ็ ดแ้ ต่ยมิ้ บางๆ เจียงหลีดูออกวา่ เขามีความสุขมากกวา่ ที่ผา่ นมา ในท่ีสุดก็ วางใจลงได้ พดู คุยกนั อีกพกั ใหญ่ เหวนิ เหรินเหยากพ็ าหลินเหยาไปลง นามเป็นศิษยพ์ รรค อาจารยจ์ ิ้งเสียนจึงบอกใหจ้ ีเหิงพาเจียงหลีไป เดินเล่น

บทที่ 402 จะว่าอย่างน้ันกไ็ ด้ เจียงหลีติดตามจีเหิงออกมา บนยอดเขาหูหยงั เป็นท่ีต้งั ของ พรรคเทพเซียนเท่าน้นั ทว่ั ท้งั หุบเขาไม่มีผใู้ ดอีก เน่ืองจากมีคน อาศยั อยนู่ อ้ ยมาก ทิวทศั น์จึงสวยงามเป็นพิเศษ ป่ าเขาลาเนาไพร ธรรมชาติลว้ นงามตา เจียงหลีเดินถามนู่นถามน่ีมาตลอดทาง ส่วนจี เหิงเองกต็ อบทุกคาถาม ตอนน้นั พวกอาจารยน์ อ้ ยของพรรคเทพ เซียนกม็ าร่าเรียนวชิ ากนั ท่ีนี่ วชิ าท่ีวา่ กค็ ือการทานายดวงชะตา อีก ท้งั กลยทุ ธ์การใชอ้ าวธุ ลบั รวมถึงวชิ าแพทยต์ ่างๆ ลว้ นโดดเด่นกนั ไปในแตล่ ะดา้ น เม่ือตอนท่ีจีเหิงอายรุ าวส่ีถึงหา้ ขวบ แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจีพาเขามา ฝากไวท้ ี่นี่ จีเหิงอยบู่ นเขาแห่งน้ีตลอดสามปี เตม็ ตอนน้นั เป็นช่วงที่ หลินโหรวเจียเศร้าโศกเสียใจอยา่ งสุดซ้ึง เพ่อื เป็นการป้องกนั ไม่ให้ อีกฝ่ ายลงมือกบั จีเหิง แม่ทพั ผเู้ ฒ่าจึงพาจีเหิงมาซ่อนไวท้ ่ีน่ี เชิงเขา

หูหยงั มีสภาพเป็นเขาวงกต คนธรรมดาที่คิดจะข้ึนเขามาเป็นตอ้ ง หลงทางกนั ทุกราย จึงไม่มีใครหาร่องรอยของจีเหิงพบ “ถา้ อยา่ งน้นั ตอนท่านอยทู่ ี่น่ีร่าเรียนวชิ าอะไรรึ” เจียงหลีถาม “ขา้ เรียนการปกครอง และการเลือกใชค้ น” จีเหิงตอบ เจียงหลีคิดตามแลว้ กเ็ ขา้ ใจได้ ต่อมาจีเหิงกน็ าความรู้มาใชใ้ น การชกั ใยอยเู่ บ้ืองหลงั รักษาข้วั อานาจท้งั สามฝ่ ายอนั ไดแ้ ก่เฉิงอ๋อง ตระกลู เจียง และฮ่องเตห้ งเซี่ยวใหส้ มดุล เขาทาไดด้ ีมากมาโดย ตลอด ท่ีแทก้ เ็ ป็นเพราะเร่ิมเรียนรู้สิ่งเหล่าน้ีมาต้งั แต่เยาวว์ ยั เจียงหลีเดินไปถึงริมทะเลสาบท่ียามน้ีกลายเป็นน้าแขง็ ไป หมดแลว้ เกิดเป็นทศั นียภาพสีขาวไปทว่ั ท้งั บริเวณ บางคร้ังจะมีนก สีขาวโผมาเกาะอยบู่ นพมุ่ ไมร้ ิมฝ่ัง ส่งเสียงร้องดงั แวว่ มา เจียงหลี

เอ่ยปาก “ตอนที่ขา้ เพ่ิงฟ้ื น กเ็ ป็นเพราะคุณหนูรองเจียงรู้วา่ ถูกชิง งานแต่งไป จึงตดั สินใจกระโดดทะเลสาบฆ่าตวั ตาย ตอนน้ีมาคิดๆ ดูแลว้ เหมือนกบั ความฝันจริงๆ” เพราะคุณหนูรองเจียงกระโดดทะเลสาบฆ่าตวั ตาย ไม่รู้วา่ วญิ ญาณล่องลอยไปอยแู่ ห่งหนใด และดว้ ยความบงั เอิญ ทาใหเ้ จียง หลีกลายมาเป็ นคุณหนูรองเจียง “เมื่อตอนที่ขา้ ยงั เดก็ กเ็ คยเกือบตายอยใู่ นทะเลสาบ” จีเหิง กล่าว “จะวา่ ไปแลว้ ชีวติ พวกเราคลา้ ยกนั จริงๆ” เจียงหลีอ้ึงงัน “ท่านเองก็ไม่ต้ังใจจะกระโดดลงไปใน ทะเลสาบเหมือนกนั รึ”

“จะวา่ อยา่ งน้นั กไ็ ด”้ เขายกยมิ้ มุมปาก พลางกล่าว “เป็น ทะเลสาบแห่งน้ี” “ทาไมถึง ‘จะวา่ อยา่ งน้นั กไ็ ด’้ เลา่ ” เจียงหลีขมวดคิว้ ถาม “ใช่ กค็ ือใช่ ไม่ใช่กค็ ือไม่ใช่” “สาหรับขา้ แลว้ ไม่ใช่ แต่สาหรับคนอื่นๆ แลว้ คอื ใช่” จีเหิง ตอบ “ดงั น้นั จึงเป็น ‘จะวา่ อยา่ งน้นั กไ็ ด’้ ...” เจียงหลีครุ่นคิดถึงความหมายในคาพดู ของจีเหิงอยา่ งละเอียด ทนั ใดน้นั กก็ ล่าววา่ “ท่านถูกทาร้ายหรือ มีคนผลกั ท่านตกลงไปใน ทะเลสาบ แต่ไมม่ ีใครยอมรับผดิ กลบั บอกวา่ ทา่ นกระโดดลงไป ในทะเลสาบดว้ ยตวั เองรึ” จีเหิงหวั เราะออกมา “ฉลาดมาก แม่นางนอ้ ย”

หลงั จากแต่งงาน เขายงั คงเรียกเจียงหลีวา่ ‘แม่นางนอ้ ย’ ซ่ึง แสดงถึงความรักใคร่เอน็ ดูเป็นพเิ ศษ เจียงหลีไดฟ้ ัง กลบั ไม่ไดม้ ีท่าทีผอ่ นคลายเหมือนจีเหิง แต่ กล่าวดว้ ยความโกรธข้ึง “ใครกนั ท่ีทาเช่นน้ี เกินไปแลว้ จริงๆ” จีเหิงพลนั หวั เราะ “ไม่เป็นไร เร่ืองมนั ผา่ นไปแลว้ ” เจียงหลีขมวดคิว้ มุ่น นางนึกไปถึงคาพดู ท่ีเหวนิ เหรินเหยา บอกเลา่ เหล่าน้นั แลว้ จึงเอ่ยถามดว้ ยความลงั เล “คงไม่ใช่ศิษยพ์ ี่ ศิษยน์ อ้ งพวกน้นั กระมงั ” จีเหิงไม่ไดป้ ฏิเสธ วยั เดก็ เป็นช่วงท่ีไร้เดียงสานกั ดงั น้นั เมื่อพวกเขามีความคิด ไม่ถูกไม่ควรข้ึนมา จึงน่ากลวั ที่สุดเช่นกนั เพราะในหลายๆ คร้ัง

พวกเขาไม่รู้วา่ ตนเองกาลงั ทาอะไร สร้างความเดือดร้อนใหค้ นอื่น แค่ไหน เจียงหลีจบั มือจีเหิงไว้ ชายหนุ่มยกั คิ้วกล่าว “ไม่เป็นไร หรอกหล่ีเอ๋อ” เขากลบั เป็นคนปลอบใจนาง เจียงหลีทนเอ่ยถามถึง รายละเอียดพวกน้นั จากเขาไม่ได้ ดว้ ยเกรงวา่ จะทาใหจ้ ีเหิงหวน คิดถึงความเจบ็ ปวดในอดีต “ถือเสียวา่ พวกเขาอิจฉาขา้ กแ็ ลว้ กนั อยา่ งนอ้ ย พวกเขากข็ ้ีริ้ว ข้ีเหร่จริงๆ” จีเหิงกล่าวเนิบๆ “คดิ แบบน้ีแลว้ เจา้ รู้สึกดีข้ึนบา้ ง หรือไม่” แคน่ ้ีเองรึ เจียงหลีไม่คิดเช่นน้นั ยามท่ีเหวนิ เหรินเหยาเล่า เรื่องราวในอดีต จีเหิงจะแสดงออกวา่ ไมอ่ ยากใหเ้ อ่ยถึง ราวกบั ไม่ ตอ้ งการหวนคิดถึงความหลงั เกรงวา่ เหตุการณ์เหล่าน้นั คงจะมี

ผลกระทบกบั จีเหิงมาก ยง่ิ กวา่ ทา่ ทีท่ีเขาแสดงออกอยา่ งผอ่ นคลาย เช่นในตอนน้ี ไม่รู้วา่ เพราะเหตุใด บรรดาศิษยพ์ ี่ศิษยน์ อ้ งเหล่าน้นั ถึงตอ้ ง รังแกจีเหิง อาจเป็นเพราะการกระทาอนั เลวร้ายของพวกเขาท่ีส่งผล ถึงลกั ษณะนิสยั ของจีเหิงในเวลาต่อมา ทาใหจ้ ีเหิงกลายเป็นคน โหดเห้ียมไร้หวั ใจ นานทีปี หน เหวนิ เหรินเหยาจะกลบั มาเยอื น พรรคเทพเซียนบา้ ง แต่จีเหิงไม่เป็นเช่นน้นั เกรงวา่ นอกจากจะไม่ อยากพบหนา้ บรรดาศิษยพ์ ศ่ี ิษยน์ อ้ ง เขายงั ไม่อยากเห็นตวั ตนใน อดีต เดก็ นอ้ ยอ่อนแอท่ียอมใหค้ นอื่นๆ กลนั่ แกลง้ รังแกผนู้ ้นั เจียงหลีไม่รู้วา่ ควรจะพดู อะไรต่อ จึงกอดแขนจีเหิง แลว้ เอ่ย วา่ “ถา้ ตอนน้นั ขา้ อยใู่ นเหตุการณ์ จะตอ้ งปกป้องท่านแน่นอน” จีเหิงหวั เราะอยา่ งลืมตวั “เจา้ อยใู่ นเหตุการณ์รึ หลี่เอ๋อ ตอน น้นั เจา้ คงเป็นแค่เดก็ ตวั เลก็ ๆ ท่ียงั เดินไม่ได”้

เจียงหลีคิดถึงตวั เองในตอนน้นั แลว้ กน็ ึกไดว้ า่ พดู แบบน้ี ออกมาช่างน่าขนั จริงๆ แต่นางกย็ งั คงดึงดนั กล่าว “หากสามารถ ยอ้ นเวลาได้ ขา้ จะช่วยทา่ นขบั ไล่พวกเขาไปแน่ ใหท้ ่านเดิน ตามหลงั ขา้ จะไดไ้ ม่มีใครกลา้ ทาร้ายท่านอีก” นางรู้วา่ นี่กเ็ ป็นเพยี งการพดู จาหยอกเยา้ เรื่องแบบน้ีไม่มีทาง เกิดข้ึนได้ แต่นางกท็ าเหมือนวา่ พดู ออกไปเช่นน้ีแลว้ ในใจจะรู้สึก ดีข้ึนมาบา้ ง จีเหิงพลนั เอ่ย “ยอ่ มได้ กล่าวกนั วา่ บนเขาหูหยงั มีเทพ เซียนท่ีสามารถขอใหส้ มปรารถนา ไม่แน่วา่ อาจไดย้ นิ คาขอน้ีของ เจา้ แลว้ ช่วยยอ้ นเวลากลบั ไปในตอนที่ขา้ ยงั เดก็ ใหเ้ จา้ ไดช้ ่วยขา้ จดั การกบั คนพวกน้นั สมดง่ั ที่ต้งั ใจ” เจียงหลียกหมดั ข้ึนมา “ขา้ จะเอาหนงั ยางของอาเจาดีดใหพ้ วก เขาหนีกระเจิงไปเลย”

จีเหิงหวั เราะพลางลูบผมนางเบาๆ “โอโ้ ฮ เป็นผหู้ ญิงที่น่ากลวั มากจริงๆ” เห็นจีเหิงพดู คุยเหมือนหลุดพน้ จากอารมณ์ท่ีขนุ่ มวั เหล่าน้นั ได้ เจียงหลีกโ็ ล่งใจข้ึนมาบา้ ง แตก่ ย็ งั คงไม่สบายใจนกั ราวกบั มี กอ้ นอะไรบางอยา่ งมาจุกอกไว้ กระทงั่ ถึงเวลาเขา้ นอนพร้อมกบั จีเหิง กย็ งั ครุ่นคิดถึงเรื่องน้ี เขาหูหยงั สูงตระหง่าน ตกกลางคืนจึงมีอากาศหนาวเป็นพิเศษ เจียงหลีหลบั ไปไดค้ ร่ึงคืนกง็ วั เงียข้ึนมา ไม่รู้วา่ เป็นยามใด ไดย้ นิ เพยี งเสียงหวั เราะของพวกเดก็ ๆ ดงั แวว่ มา ในเสียงเหล่าน้นั ดู เหมือนจะมีถอ้ ยคาด่าทอปะปนอยู่ เจียงหลีลืมตาพลางดีดตวั ข้ึนหนั มองขา้ งกาย ไม่เห็นแมเ้ งาของจีเหิง ดา้ นขา้ งมีผา้ ห่มวางไวอ้ ยา่ ง เป็นระเบียบ ราวกบั วา่ ในหอ้ งน้ีมีนางเพยี งคนเดียว

เจียงหลีตกใจอยคู่ รู่หน่ึง เดิมทีคิดวา่ ควรจะออกตามหาจีเหิง ก่อน แต่ไม่รู้วา่ เพราะสาเหตุใด พอไดย้ นิ เสียงเอะอะดา้ นนอกกลบั รู้สึกเหมือนถูกมนตส์ ะกด รีบกระชบั ผา้ คลุมไหล่แลว้ เดินออกจาก หอ้ งไปทนั ที แสงจนั ทร์ดา้ นนอกสาดส่องเหมือนกระแสธาร ทวา่ หิมะหนา ที่ปกคลุมอยเู่ ม่ือตอนกลางวนั กลบั หายไปจนหมดสิ้น บรรยากาศ คลา้ ยกบั ช่วงคาบเกี่ยวระหวา่ งปลายฤดูใบไมร้ ่วงกบั ตน้ ฤดูหนาว เสียมากกวา่ อากาศเริ่มเยน็ ข้ึน แต่ยงั ไม่ถึงกบั หนาวจนเป็นน้าแขง็ รอบกายเงียบสงดั มีเพียงสายลมพดั ผา่ น ถึงกระน้นั เสียงหวั เราะ ของพวกเดก็ ๆ กย็ งั แวว่ มาใหไ้ ดย้ นิ อยา่ งชดั เจน เจียงหลีมุ่งหน้าไปตามท่ีมาของเสียงเหล่าน้ันโดยไม่ลงั เล มิไดร้ ู้สึกหวาดกลวั แมแ้ ต่น้อย ราวกบั มีใครบางคนฉุดดึงให้นาง กา้ วเทา้ ต่อไป เดินไปเรื่อยๆ ก็คลบั คลา้ ยคลบั คลาวา่ เส้นทางน้ีช่าง

คุ้นเคยนัก ดูเหมือนจะเป็ นเส้นทางท่ีนางกับจีเหิงใช้เม่ือตอน กลางวนั ไม่รู้วา่ เดินมานานเท่าไร ในท่ีสุดกเ็ ห็นทะเลสาบขนาดใหญ่ แห่งหน่ึง น้าในทะเลสาบกระเพอ่ื มเป็นระลอก อากาศมีความ หนาวเยน็ แต่ไม่ถึงกบั เป็นน้าแขง็ เหมือนเม่ือตอนกลางวนั ริม ทะเลสาบมีเดก็ กลมุ่ หน่ึงยนื อยู่ ดูจากท่าทาง เดก็ เหล่าน้ีน่าจะมีอายรุ าวๆ หกถึงเจด็ ขวบ ที่โตก วา่ ใครกค็ งมีอายไุ ม่เกินสิบปี ตา่ งสวมชุดสีขาวและมดั ผมดว้ ยผา้ สี เขียวเหมือนกนั ท้งั หมด จากการแต่งตวั ดูเหมือนจะเป็นคนจาก พรรคเดียวกนั ท่ามกลางพวกเขาเหล่าน้นั มีเดก็ ชายอายปุ ระมาณหา้ ถึงหกขวบยนื อยู่ หนา้ ตาของเขาดูน่ารักน่าชงั นกั ฟันขาว ริมฝีปาก สีชมพู ไม่เหมือนกบั เดก็ ผชู้ ายคนอื่นๆ เขาไม่ไดแ้ ต่งกายดว้ ยเส้ือผา้ สีขาว แต่สวมชุดสีแดง ขบั เนน้ ผวิ พรรณขาวสะอาดของเขาใหส้ ุก สกาวใตแ้ สงจนั ทร์ ราวกบั เซียนนอ้ ยที่หนีลงมาเท่ียวเล่นยงั โลก

มนุษย์ ท้งั ยงั คลา้ ยกบั ดอกไมท้ ี่สาเร็จมรรคผลจนกาเนิดเป็นเซียน บปุ ผาท่ีงดงาม เดก็ คนที่เป็นหวั หนา้ ป่ าวร้อง “แมข่ องเขาเป็นผหู้ ญิงที่อยใู่ น หอนางโลม นางไม่ใช่คนดี เขาเองกไ็ ม่ใช่คนดีเช่นกนั จีเหิง ออกไปจากพรรคเทพเซียนเดี๋ยวน้ี” จีเหิงอยา่ งน้นั หรือ ในใจของเจียงหลีพลนั ตระหนก จะเป็น จีเหิงไปไดอ้ ยา่ งไร นางพนิ ิจมองใบหนา้ ของเดก็ ชายที่สวมอาภรณ์ สีแดงอยา่ งละเอียด นยั นต์ าสีน้าตาลของเขาแมก้ ระทง่ั ตอนน้ีก็ ยงั คงงดงาม ไฝสีแดงที่หางตายงั คงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน น่ีคือจีเหิง จริงๆ แต่ในตอนน้ี ดูเหมือนวา่ เขาจะมีอายรุ าวหา้ ถึงหกขวบ นางมาพบกบั จีเหิงในวยั เยาวไ์ ดอ้ ยา่ งไร เจียงหลีพลนั ตะโกน เรียกจีเหิง ทวา่ เขากลบั ไม่ขานตอบ เดก็ ผชู้ ายเหล่าน้นั กด็ ูเหมือนจะ มองไม่เห็นนางเช่นกนั

ในขณะน้นั จีเหิงตวั นอ้ ยกห็ วั เราะเสียงเยน็ ชา เขายนื นิ่งพลาง กล่าว “ท่านแม่ของขา้ ไม่ใช่คนเลว พวกเจา้ ต่างหากที่เป็นคนเลว อยากใหข้ า้ ออกไปจากท่ีนี่กไ็ ปพดู กบั อาจารยจ์ ิ้งเสียนโน่น ขา้ เองก็ ไม่อยากอยทู่ ี่น่ีเหมือนกนั มีแตพ่ วกเศษมนุษย”์

บทที่ 403 เจ้าเข้ามาได้อย่างไร เขาอายยุ งั นอ้ ย ทวา่ กลบั มีสีหนา้ เยอื กเยน็ หยดั กายตรงราวกบั พกู่ นั แต่เจียงหลีสามารถมองทะลนุ ยั น์ตาที่แขง็ กระดา้ งของเขา เขา้ ไปเห็นความเจบ็ ช้าที่ซ่อนอยใู่ นส่วนลึกของจิตใจ เขาเป็นแค่เดก็ คนหน่ึง แต่ท่าทางเหมือนคุน้ เคยกบั เร่ืองพวกน้ี ไปเสียแลว้ คงเผชิญสถานการณ์ตรงหนา้ มาหลายต่อหลายคร้ัง ไม่ ว่าจะเป็ นเพราะสาเหตุใดท่ีทาให้ศิษยพ์ ่ีศิษยน์ ้องเหล่าน้ีไม่พอใจ จีเหิง แต่พฤติกรรมที่แอบหนีอาจารยอ์ อกมากลน่ั แกลง้ คนอ่ืนน้นั ช่างน่ารังเกียจนกั ทุกคนไดฟ้ ังต่างกโ็ กรธข้ึง ในกลุ่มมีเดก็ หนุ่มคนหน่ึงที่ดู เหมือนจะอายมุ ากกวา่ คนอ่ืนๆ เขาเดินออกมาขา้ งหนา้ หน่ึงกา้ ว แลว้ ผลกั จีเหิงอยา่ งแรง จีเหิงนอ้ ยยงั เดก็ นกั จึงไม่อาจตา้ นแรงได้ พลนั เกิดเสียงดงั “ตูม” เดก็ นอ้ ยตกลงไปในทะเลสาบ

เดก็ ผชู้ ายเหล่าน้นั หวั เราะลนั่ อยรู่ ิมฝั่ง ยนื มองจีเหิงนอ้ ยทุรน ทุรายอยใู่ นน้า เจียงหลีทาอะไรไม่ถูก รีบวง่ิ ไปที่ทะเลสาบดว้ ย ความร้อนใจ นางยน่ื มือออกไปสมั ผสั ผวิ น้า กระแสธารเยน็ เยยี บ ไปถึงกระดูก จีเหิงดิ้นรนพยายามท่ีจะกลบั ข้ึนฝ่ัง ดว้ ยความร้อนใจ เจียงหลีพลนั ยนื่ มือออกไปหมายจะฉุดดึงเขา ในขณะน้นั จู่ๆ นาง รู้สึกวา่ ตนเองสามารถควา้ ตวั จีเหิงเอาไวไ้ ด้ จึงจบั แขนเส้ือของ จีเหิงไว้ แลว้ ดึงเขาข้ึนมาดว้ ยความดีใจ จีเหิงน้อยข้ึนมาบนฝั่งได้ในที่สุด เน้ือตวั ของเขาเปี ยกปอน หนาวจนเน้ือตัวส่ันสะท้าน ถึงกระน้ันก็ยังคงมองนางอย่าง ระแวดระวงั พลางเอ่ยถาม “เจา้ เป็นใคร เจา้ เขา้ มาไดอ้ ยา่ งไร” “ขา้ ...” เจียงหลีพดู ไม่ออก นางไมค่ ิดวา่ จีเหิงจะมองเห็นนาง ตวั นางเองกส็ บั สนวา่ แทจ้ ริงแลว้ น่ีมนั เรื่องอะไรกนั แน่ จีเหิงใน เวลาน้ีไม่รู้จกั นาง เจียงหลียงั ไม่ทนั เอ่ยปากกไ็ ดย้ นิ จีเหิงถามซ้า “เจา้ เป็นคนที่เหวนิ เหรินเหยาส่งมาใช่หรือไม่”

เจียงหลีแปลกใจนกั ก่อนจะนึกข้นึ มาได้ ในบรรดาเดก็ ชาย เหล่าน้นั ไม่เห็นแมเ้ งาของเหวนิ เหรินเหยา เดาวา่ ในเวลาปกติคงมี แต่เหวนิ เหรินเหยาท่ีดูแลจีเหิง คราวน้ีเขาถึงนึกวา่ นางเป็นคนท่ี เหวนิ เหรินเหยาส่งมา “ใช่” เจียงหลีกล่าว “เขาใหข้ า้ มาดูแลเจา้ เจา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง” พดู จบ นางกถ็ อดเส้ือนอกของตนออกมาคลุมร่างจีเหิงไว้จีเหิงนอ้ ย ตวั แขง็ ทื่อ เขามองนางดว้ ยความสงสยั แกมประหลาดใจ “น่ีมนั เรื่องอะไรกนั ” เจียงหลีถามอยา่ งอ่อนโยน “เหตุใดคน พวกน้นั ถึงทากบั เจา้ เช่นน้ี” จีเหิงสะบดั เสียงตอบ “กแ็ คพ่ วกหนา้ โง่เท่าน้นั ”

เจียงหลีถามต่อ “แค่น้ีกห็ มดเรื่องแลว้ รึ เจา้ ไม่คิดจะนาเร่ืองน้ี ไปบอกอาจารยจ์ ิ้งเสียนหรือ” “ไม่จาเป็น” จีเหิงตดั บทคาพดู ของนาง “ขา้ ชินเสียแลว้ ” เขา ลุกข้ึนยนื โดยมีเจียงหลีช่วยประคอง ความรู้สึกตอนน้ีค่อนขา้ งจะ แปลกอยสู่ กั หน่อย บุรุษร่างสูงใหญ่กลบั กลายเป็นเดก็ ชายตวั นอ้ ยท่ี น่ารักคนหน่ึง จีเหิงในเวลาน้ีกบั จีเหิงในอนาคตช่างแตกต่างกนั อยา่ งสิ้นเชิง หากเป็นจีเหิงในปัจจบุ นั ถา้ ใครกลา้ ดูแคลนเขา คง ตอ้ งถูกเอาคืนเป็นร้อยเท่า แตจ่ ีเหิงนอ้ ยตรงหนา้ คิดถึงอาจารยข์ อง ตนเป็นสาคญั คงไม่อยากใหอ้ าจารยจ์ ิ้งเสียนตอ้ งลาบากใจ เขาอายยุ งั นอ้ ย แต่กลบั มีความคดิ ความอ่านนกั เจียงหลียากจะทาใจได้ พลนั ยนื่ มือออกไปจูงมือเขา มือของ จีเหิงนอ้ ยเยน็ ยะเยอื ก เขามองนางพลางเอ่ยถาม “ที่แท้ เจา้ เป็นใคร กนั แน่”

เดก็ คนน้ีช่างประหลาดจริงๆ เขาไม่เรียกนางวา่ พี่สาว แต่ เลือกใชค้ าวา่ ‘เจา้ ’ เจียงหลีพลนั ยอ้ นถาม “เจา้ คิดวา่ ขา้ เป็นใครเล่า” “เจา้ ไม่เหมือนคนท่ีเหวนิ เหรินเหยาส่งมา” จีเหิงนอ้ ยกล่าว “เจา้ เป็นเทพธิดารึ” คาถามน่ารักเช่นน้ี มีแต่จีเหิงในวยั เยาวเ์ ท่าน้นั ท่ีเอ่ยออกมาได้ เจียงหลีจึงตอบวา่ “ถูกตอ้ ง ขา้ คือเทพเซียนบนสวรรค์ เห็นวา่ มีคน กาลงั รังแกเจา้ จึงทนดูต่อไปไม่ไหว ถึงไดล้ งมาช่วย” จีเหิงนอ้ ยพลนั สะบดั หนา้ “ขา้ ไมต่ อ้ งการความช่วยเหลือจาก ใคร ขา้ มีแค่ตวั เองกพ็ อแลว้ ” “เจา้ ไม่ไดอ้ ยเู่ พียงลาพงั ขา้ งกายของเจา้ ยงั มีขา้ อยเู่ ช่นกนั ” น้าเสียงของเจียงหลียงิ่ อ่อนโยนนกั ราวกบั กาลงั ปลอบโยนเดก็

เลก็ ๆ“ยกตวั อยา่ งเช่นวนั น้ี เจา้ ถูกเดก็ พวกน้นั ทาร้าย แต่กลบั ปลอ่ ย พวกเขาไปเช่นน้ี ขา้ รู้สึกไม่พอใจมาก” จีเหิงหนั หนา้ กลบั มาเอ่ยถาม “ถา้ เช่นน้นั เจา้ คิดจะทาอยา่ งไร” “เน้ือตวั เจ้าเปี ยกไปหมดแล้ว พวกเราไปก่อไฟให้ร่างกาย อบอุ่นข้ึนก่อน ได้ยินว่าพรรคเทพเซียนของเจ้าจะเร่ิ มตรวจ การบา้ นแต่เชา้ ใครที่ทาไม่เสร็จจะตอ้ งถูกอาจารยล์ งโทษ... เจา้ ไม่ สามารถส่ังสอนพวกเขาได้ ก็ให้อาจารยล์ งมือแทน เราไปขโมย การบา้ นของพวกเขา แลว้ เอามาก่อไฟกนั ดีกวา่ ” จีเหิงนอ้ ยมองเจียงหลีพลางอา้ ปากคา้ ง เมื่อก่อนเซวยี เจามกั จะ ใชว้ ธิ ีการน้ีแกลง้ คนอยเู่ ป็นประจา ในช่วงหลายปี น้นั ไม่รู้วา่ เซวยี ฟังเฟยก่นด่าเขาไปกี่คร้ังก่ีหน ไม่คิดวา่ มาถึงตอนน้ีนางกลบั เป็นฝ่ ายทาเสียเอง เจียงหลีไม่รู้วา่ น่ีเป็นภาพฝันหรือวา่ ความจริงกนั แน่ แต่ไม่อาจดุด่าเดก็ ๆ เหล่าน้นั ได้ จะปล่อยใหพ้ วกเขายา่ มใจ ไม่

รู้จกั เกรงกลวั กนั เสียบา้ ง เจียงหลีกไ็ ม่อาจยอมได้ จึงใชว้ ธิ ีแบบ เดก็ ๆ เขา้ มาจดั การ เจียงหลีเห็นจีเหิงตกตะลึงจนตาคา้ งกห็ วั เราะออกมา “พวกเรา ไปกนั เถอะ” ดูเหมือนว่าจีเหิงน้อยจะถูกเจียงหลีชักนาเสียแล้ว ไม่รู้ว่า เพราะสาเหตุใด หลงั จากเหตุการณ์เม่ือสักครู่ บรรดาศิษยพ์ ี่ศิษย์ นอ้ งเหล่าน้นั กไ็ ม่ปรากฏตวั ใหเ้ ห็นอีกเลย เจียงหลีพาจีเหิงไปขโมย การบา้ นที่เด็กพวกน้นั เก็บไวใ้ นห้องหนงั สือออกมาจนหมด แลว้ ว่ิงไปท่ีหอ้ งของนาง ก่อนจะจุดไฟเผาจนวอด เจียงหลียงั ขดุ มนั มา ไดอ้ ีกสองหวั นางเอามาหมกไวใ้ นกองไฟจนสุกแลว้ ยนื่ ใหจ้ ีเหิง จีเหิงนอ้ ยมองเจียงหลีทาทุกอยา่ งดว้ ยอาการตกตะลึง ราวกบั ตกใจจนทาอะไรไม่ถูก เขาเงียบงนั อยนู่ าน นอกจากเหวนิ เหริน เหยา อาจารยจ์ ิ้งเสียน และบรรดาอาจารยท์ ้งั หลาย เขากไ็ ม่มีความ

ผกู พนั ใดๆ กบั คนอายรุ ุ่นราวคราวเดียวกนั มาก่อน พวกศิษยห์ ญิง เหล่าน้นั เขาไม่อยากจะไปยงุ่ เกี่ยวดว้ ย เดิมทีกเ็ หมือนอยคู่ นละโลก ทวา่ พอไดอ้ ยกู่ บั หญิงสาวแปลกหนา้ คนน้ี เขากลบั ไม่รู้สึกต่อตา้ น คลา้ ยดง่ั ตอ้ งมนต์ “เหตุใดเจา้ ถึงช่วยขา้ ” จีเหิงนอ้ ยรับมนั เผาร้อนๆ ที่เจียงหลียนื่ ให้ เขาไม่ไดก้ ินทนั ที แต่ถามข้ึนดว้ ยความสงสยั “ขา้ เป็นเทพธิดา และขา้ กช็ อบเจา้ ” เจียงหลีตอบ ใบหนา้ ของจีเหิงนอ้ ยพลนั แดงก่าข้ึนมา ดูเหมือนวา่ เขาจะพดู อะไรไม่ออก ผา่ นไปครู่หน่ึงจึงถามต่อ “เจา้ เป็นเทพธิดาจริงรึ ประเด๋ียวกต็ อ้ งกลบั ไปแลว้ ใช่หรือไม่”

เจียงหลีอ้ึงงนั ในแววตาท่ีจีเหิงมองนางน้นั มีความหวงั ซุก ซ่อนอย.ู่ .. จู่ๆ เจียงหลีกร็ ู้สึกวา่ ไม่อาจทาใจยอมรับได้ นางกล่าว ตอบอยา่ งอ่อนโยน “ขา้ ตอ้ งกลบั ไป” จีเหิงนอ้ ยแสดงความผดิ หวงั ออกมาทนั ที “แต่วา่ ไม่ตอ้ งกงั วล วนั ขา้ งหนา้ พวกเราจะไดพ้ บกนั อีกคร้ัง” เจียงหลีกล่าวเสียงเบา “หลงั จากไดพ้ บกนั แลว้ ขา้ กจ็ ะอยขู่ า้ งกาย เจา้ ตลอดไป” “วนั ขา้ งหนา้ รึ” จีเหิงนอ้ ยถาม “อีกนานแค่ไหน” “วนั ขา้ งหนา้ เจา้ จะไดเ้ ป็นขนุ นางใหญใ่ นราชสานกั ซ้ายงั หนา้ ตาหล่อเหลา เจา้ จะไดท้ าสงครามจนมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทวั่ แควน้ ผคู้ นเคารพศรัทธา ส่ิงที่เจา้ ปรารถนาลว้ นทาไดส้ าเร็จ คนที่ เจา้ อยากพบ กจ็ ะไดพ้ บในท่ีสุด” เจียงหลียมิ้ บางๆ พลางกล่าว

“ตอนน้ีเจา้ ตอ้ งอยอู่ ยา่ งยากลาบาก ในใจเตม็ ไปดว้ ยความ โศกเศร้า แต่ไม่เป็นไร ในอนาคต ทุกอยา่ งจะดีข้ึนเอง ส่วนขา้ กจ็ ะ อยขู่ า้ งกายเจา้ เช่นกนั รอใหถ้ ึงวนั น้นั เจา้ จะพบวา่ ความทุกขย์ ากที่ ผา่ นมาลว้ นเป็นสิ่งคุม้ คา่ ขอใหเ้ จา้ อดทนรอคอย” ไม่รู้วา่ จีเหิงจะเขา้ ใจความหมายของนางหรือเปล่า เขามอง เจียงหลีดว้ ยความสบั สน สุดทา้ ยจึงเอ่ยถาม “วนั ขา้ งหนา้ จะดีข้ึนใช่ หรือไม่” เจียงหลีกล่าวรับ “ใช่ จะดีข้ึน” พดู จบประโยคน้ี หญิงสาวกร็ ู้สึกเบาสบาย ทุกๆ อยา่ ง ตรงหนา้ เลือนรางจางไป ร่างของจีเหิงนอ้ ยคอ่ ยๆ เลือนหาย นางได้ ยนิ จีเหิงนอ้ ยเอ่ยถาม เสียงของเดก็ นอ้ ยผสานกบั เสียงทุม้ ต่าของชาย หนุ่ม แยกไมอ่ อกวา่ เป็นความจริงหรือความฝัน “เจา้ ช่ืออะไร” “เจียงหลี” นางตอบ

เสียงไก่ขนั ดงั กอ้ งอยใู่ นโสตประสาท เจียงหลีลืมตาข้ึนอยา่ ง รวดเร็ว ทอ้ งฟ้าสวา่ งไสว ทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนในราตรีท่ีผา่ นมา เป็นแค่ ความฝันเท่าน้นั นางนอนอยใู่ นออ้ มกอดของจีเหิง เหลือบตามองกส็ ามารถ เห็นใบหนา้ ที่งดงามของเขาได้ เจียงหลียน่ื มือออกไปสมั ผสั คิว้ และ ดวงตาของสามี... จีเหิงเมื่อคร้ังเยาวว์ ยั ที่แทก้ ม็ ีหนา้ ตาแบบน้นั หรอกหรือ มือหน่ึงพลนั จบั นิ้วของนางไว้ ชายหนุ่มหวั เราะเบาๆ ก่อนจะ เอ่ยทกั “ต่ืนแลว้ หรือ”

เขาลืมตาข้ึนดว้ ยท่าทางสะลึมสะลือเหมือนคนเพงิ่ ต่ืนนอน เจียงหลีต้งั ท่าจะเล่าความฝันอนั แปลกประหลาดใหจ้ ีเหิงฟังอยา่ ง รีบร้อน “เมื่อคืนขา้ ฝันไป...” “เม่ือคืนขา้ ฝันวา่ ...” ท้งั สองคนพดู ออกมาพร้อมกนั แลว้ กพ็ ลนั หยดุ ชะงกั “ขา้ ฝันวา่ ไดพ้ บกบั ท่านในวยั เยาว.์ ..” จีเหิงอมยมิ้ กล่าว “เจา้ พาขา้ ไปทาเร่ืองไม่ดี หลี่เอ๋อ” พวกเขาฝันเรื่องเดียวกนั อยา่ งน้นั หรือ เจียงหลีตกใจจนพดู ไม่ ออก เงียบงนั อยนู่ านจึงเอ่ยปาก “น่ีมนั เรื่องอะไรกนั แน่”

“ขา้ บอกแลว้ ใช่หรือไม่” จีเหิงกล่าว “บนเขาหูหยงั มีเทพเซียน สิงสถิต ไม่แน่วา่ คาพดู เหล่าน้นั ท่ีเจา้ กล่าวไวเ้ มื่อวานจะไดร้ ับการ ตอบสนอง จึงเขา้ ฝันใหเ้ จา้ สมปรารถนา” ‘หากสามารถยอ้ นเวลาได้ ขา้ จะช่วยท่านขบั ไล่พวกเขาไปแน่ ใหท้ ่านเดินตามหลงั ขา้ จะไดไ้ ม่มีใครกลา้ ทาร้ายท่านอีก’ คาพดู เมื่อวานแวว่ เขา้ มาในโสตประสาท เจียงหลีอ้ึงงนั “แตว่ า่ ...ท่าน ไม่ไดไ้ ปกบั ขา้ ” “จะไม่ไปไดอ้ ยา่ งไร” จีเหิงกล่าว “ขา้ กอ็ ยกู่ บั เจา้ ตลอดมิใช่ หรือ”

บทท่ี 404 ไม่ใช่ฝี มือของกบฏ บางคร้ัง ในความคลุมเครือกเ็ ป็นเช่นน้ี เร่ิมจากฝันท่ีไม่แน่ใจ วา่ เป็นความจริงหรือภาพลวงตา นางปรากฏตวั เหมือนเทพธิดาจาก สวรรค์ ใหค้ วามอบอุ่นแก่เขาเพยี งชว่ั ครู่ชวั่ ยาม ทาใหเ้ ขาไดม้ ีวนั น้ี ภายใตก้ งลอ้ แห่งโชคชะตาท่ีขบั เคล่ือนไป คอ่ ยๆ เดินทีละยา่ งกา้ ว กระทงั่ วนั หน่ึง หมุนวนมาบรรจบอยตู่ รงหนา้ นาง ต้งั แต่ตอนน้นั ทุกอยา่ งกเ็ ริ่มดีข้ึนแลว้ ม่อหลนั เป็นเมืองที่เขียวชอุ่มเพยี งจุดเดียวกลางทะเลทราย สาหรับทะเลทรายท่ีกวา้ งสุดลูกหูลูกตาอยา่ งไร้ขีดจากดั แลว้ มีแค่ เมืองแห่งน้ีท่ีเจริญรุ่งเรือง เปรียบเสมือนไข่มุกทอประกายเจิดจา้ หลายร้อยหลายพนั ปี มาแลว้ ราษฎรม่อหลนั ต่างอาศยั อยทู่ ี่นี่กนั มา หลายชว่ั อายคุ น ชาวมอ่ หลนั ขยนั ขนั แขง็ และเป็นมิตร ท้งั ยงั มี ความกลา้ หาญ

เมื่อสิบกวา่ ปี ก่อน เมืองม่อหลนั เกิดความไม่สงบข้ึน ท่านอ๋อง และพระชายาแห่งเมืองม่อหลนั รวมท้งั องคห์ ญิงและองคช์ ายต่าง จบชีวติ ลงในเหตุการณ์อนั ไม่สงบ หลงั จากน้นั นอ้ งชายแทๆ้ ของ ท่านอ๋องกข็ ้ึนนง่ั บลั ลงั กต์ อ่ ท้งั ยงั เปลี่ยนแปลงทุกอยา่ ง ช่วยพลิก ฟ้ื นเมืองแห่งน้ีใหอ้ ยรู่ อดในยามคบั ขนั ชาวบา้ นต่างซาบซ้ึงใจ จึง เทิดทูนบูชาในตวั ของท่านอ๋องคนใหม่มาก เป็นเช่นน้ีมานานนบั สิบปี เม่ือสิบกวา่ ปี ก่อน สถานการณ์คืนสู่ความสงบ ทุกคนเริ่มลืม เลือนท่านอ๋องคนเก่าไป ต่อใหบ้ งั เอิญมีใครกล่าวถึงข้ึนมา ก็ เพียงแต่ทอดถอนใจวา่ เป็นเพราะสวรรคก์ ลน่ั แกลง้ เท่าน้นั สิบปี ต่อมา องคห์ ญิงแห่งม่อหลนั ที่หายสาบสูญไป จู่ๆ ก็นา กาลงั ทหารกลบั มาปรากฏตวั ที่เมืองม่อหลนั อีกคร้ัง ไม่เพียงเท่าน้ี นางยงั เปิ ดโปงแผนชั่วในอดีต ตอนที่ม่อหลนั เกิดความไม่สงบ แท้จริงแล้วไม่ใช่ฝี มือของกบฏ แต่เป็ นเพราะท่านอ๋องคนใหม่

ต้องการชิงบลั ลงั ก์ จึงสังหารพี่น้องของตน เข่นฆ่าท่านอ๋องคน ก่อนและพระชายา รวมถึงองคช์ ายที่ยงั เยาวว์ ยั ส่วนองค์หญิงตวั นอ้ ยโชคดีท่ีรอดชีวติ มาได้ ในช่วงหลายปี น้ี องคห์ ญิงตอ้ งอยอู่ ยา่ งหลบๆ ซ่อนๆ ไปไกล ถึงเมืองเยยี่ นจิง เพอื่ ใหพ้ น้ จากการตามล่าสงั หาร หมายรวบรวม กาลงั พลใหแ้ ขง็ แกร่งพอจะต่อกรกบั ศตั รู แลว้ กลบั มาลา้ งแคน้ อีก คร้ัง เปิ ดเผยความจริงใหท้ ุกคนไดร้ ับรู้ ความจริงแลว้ พอองคห์ ญิงกลบั ถึงม่อหลนั กถ็ ูกคนตามฆ่า ดว้ ยหลายปี มาน้ีอ๋องคนใหม่ยงั คงตามหาร่องรอยของนางมาโดย ตลอด คร้ันนางออกมาปรากฏตวั ถึงที่ ก่อนองคห์ ญิงจะไดย้ า่ งเทา้ เขา้ มาในเมืองม่อหลนั อ๋องคนใหม่กส็ ่งคนมาลอบสงั หารนางแลว้ ทวา่ คราวน้ี อ๋องคนใหม่มิเพียงแต่ทาไม่สาเร็จ ยงั ปล่อยใหอ้ งคห์ ญิง บกุ ตะลุยเขา้ เมือง นาความลบั ในอดีตออกมาป่ าวประกาศใหโ้ ลก ไดร้ ับรู้ ท้งั หมดน้ีกเ็ ป็นเพราะวา่ องคห์ ญิงไม่ไดก้ ลบั มาตวั คนเดียว

ที่นางมีกาลงั มากพอจะต่อกรกบั ศตั รู กเ็ ป็นเพราะไดร้ ับการ สนบั สนุนจากฮ่องเตแ้ ห่งแควน้ เยย่ี น ที่ผา่ นมา เมืองม่อหลนั กบั แควน้ เยย่ี นไม่เคยกระทบกระทงั่ ต่างอยกู่ นั อยา่ งสงบมานานหลายปี ทวา่ หากจะกลา่ วถึงกาลงั ทหาร แลว้ ม่อหลนั อ่อนแอกวา่ แควน้ เยย่ี นนกั ในแต่ละปี ทตู สนั ถวไมตรี แห่งม่อหลนั ยงั คงตอ้ งส่งเคร่ืองบรรณาการไปใหแ้ ควน้ เยยี่ น การท่ี องคห์ ญิงมีฮ่องเตแ้ ควน้ เยยี่ นหนุนหลงั เช่นน้ี สามารถกล่าวไดว้ า่ แควน้ เยย่ี นเขา้ มายงุ่ เกี่ยวกบั เรื่องการเมืองของม่อหลนั และคนที่ ฮ่องเตแ้ ห่งแควน้ เยยี่ นเลือก กค็ ือองคห์ ญิง อ๋องคนใหม่ไม่ยอมแน่ หลายปี ท่ีสงั่ สมอานาจมา จะปลอ่ ยให้ ตวั เองไม่เหลืออะไร แลว้ มองคนอ่ืนไดด้ ิบไดด้ ีหรือ สุดทา้ ยจึงทา ไดเ้ พยี งกล่าวหาวา่ องคห์ ญิงท่ีปรากฏตวั ข้ึนมาในตอนน้ีเป็นตวั ปลอม แต่ฮ่องเตแ้ ห่งแควน้ เยย่ี นใช่วา่ จะดีแต่ปาก พระองคย์ งั ให้ องคห์ ญิงหยบิ ยมื กาลงั ทหารจานวนหน่ึงอีกดว้ ย กาลงั สนบั สนุนน้ี

องอาจกลา้ หาญ ฆ่าคนมาแลว้ นบั คร้ังไม่ถว้ น นามวา่ กองกาลงั จินอู่ ทหารของอ๋องคนใหม่ไม่อาจตา้ นทานได้ สุดทา้ ยจึงตอ้ งตกเป็น เชลย ส่วนองคห์ ญิงกแ็ สดงความเดด็ ขาดและโหดเห้ียม นางออก คาสงั่ ใหส้ ังหารทุกคนท่ีมีความเกี่ยวขอ้ งกบั อ๋องคนใหม่อยา่ งไม่ ลงั เล ต้งั แต่บุตรสาวท่ียงั เยาวว์ ยั ของเขา ขา้ รับใช้ ไปจนถึงพวกขนุ นางที่จงรักภกั ดี เมืองม่อหลนั เกิดการลา้ งไพข่ นานใหญจ่ นเลือด นองไปท้งั แผน่ ดิน เพราะเป็นราชโองการจากฮ่องเตแ้ ห่งแควน้ เยย่ี น ดงั น้นั องค์ หญิงยอ่ มเป็นตวั จริง แต่การกระทาลกั ษณะน้ีของนาง ทาใหเ้ กิด กระแสวพิ ากษว์ จิ ารณ์หนาหูในม่อหลนั ชาวบา้ นไม่พดู ออกมา ตรงๆ แต่ในใจกลบั รู้กนั ดี องคห์ ญิงจิตใจแขง็ กร้าวไร้ปรานี ถึงจะมี ความแคน้ ใหญ่หลวง แต่กส็ งั หารคนโดยไม่กะพริบตา อยา่ งนอ้ ย อ๋องคนใหม่ที่อยใู่ นตาแหน่งมานานหลายปี กย็ งั ไม่เคยทาเร่ือง

โหดร้ายเช่นน้ี ท้งั ยงั ชอบสร้างภาพ จึงไดร้ ับความเคารพรักจาก ผคู้ น ในใจของชาวม่อหลนั การเขน่ ฆ่าและความไม่สงบภายใน แวน่ แควน้ น้นั ไกลตวั มาก ต่อใหไ้ ดย้ นิ มากบั หู กย็ งั คงมีความรู้สึกที่ ห่างเหิน สาหรับพวกเขา อ๋องคนใหม่กเ็ ป็นกษตั ริยท์ ี่ไม่เลวนกั องค์ หญิงแปลกหนา้ คนน้ีกลบั ทาใหพ้ วกเขาเป็นกงั วลกบั อนาคตของ ตนเสียยงิ่ กวา่ ท้งั ยงั ไดย้ นิ วา่ องคห์ ญิงเช่ียวชาญในการใชพ้ ิษ และปกครอง คนในวงั อยา่ งเขม้ งวด ขอเพียงมีอะไรไม่ถูกใจกจ็ ะสงั หารพวกเขา ดว้ ยยาพษิ เพ่งิ เขา้ มาอยใู่ นวงั ไมถ่ ึงเดือน กลบั เขน่ ฆ่าผคู้ นไปแลว้ มากมาย ดงั น้นั สมญานาม ‘เจา้ แห่งพษิ ’ จึงถกู ร่าลือกนั ไปทว่ั เมือง “องคห์ ญิงเพคะ ผคู้ นขา้ งนอกพดู จาไม่เป็นความจริงกนั เสียเลย” ไห่ถางกล่าว

ไห่ถางติดตามซือถูจิ่วเยม่ าอยทู่ ี่ม่อหลนั เหตุผลประการแรกก็ คือ ช่วงก่อนหนา้ น้ีตอนที่อยใู่ นจวนกว๋ั กง ไห่ถางคอยติดตามซือถู จ่ิวเยจ่ นรู้วชิ าการใชพ้ ิษไปไม่นอ้ ย ซือถูจ่ิวเยเ่ ห็นวา่ นางมีพรสวรรค์ จึงยอมถ่ายทอดวิชาให้ ไห่ถางเองก็คิดว่าร่ าเรียนให้มาก วัน ขา้ งหน้าจะไดใ้ ชป้ ้องกนั ตวั และคุม้ ครองคนอ่ืนได้ หากใครจะมา ทาร้ายเซวียเจากบั เซวียฮว๋ายหยว่ น จะไดไ้ ม่ถึงกบั หมดทางสู้ อีก อย่างที่ม่อหลนั แห่งน้ีก็มีพิษมากมายท่ีไม่อาจพบเจอไดใ้ นแควน้ เยย่ี น ไห่ถางจึงติดตามซือถูจ่ิวเยก่ ลบั มาสกั คร้ัง หวงั จะไดเ้ รียนรู้ไป ในตวั และเนื่องจากติดตามอยขู่ า้ งกายซือถูจิ่วเยต่ ลอดมา ไห่ถางจึง เขา้ ใจสถานการณ์ของซือถูจิ่วเยไ่ ดอ้ ยา่ งกระจ่างแจง้ “ชาวบา้ นพวก น้นั ไม่รู้อะไร เห็นชดั ๆ วา่ คนในวงั คิดจะทาร้ายท่านแต่ถูกจบั ได้ ยงั มากล่าวหาวา่ ท่านเป็นคนใจดาอามหิต”

ซือถูจิ่วเยก่ ล่าวดว้ ยสายตาแน่วน่ิง “ท่านอาคนดีของขา้ ชอบ ใชว้ ธิ ีซ้ือใจคน หลายปี มาน้ีไดเ้ ล้ียงขา้ รับใชท้ ่ีจงรักภกั ดีไวใ้ นวงั หลวงไม่นอ้ ย ตอนน้ีเมื่อเขาตายไป พวกที่คิดอยากแกแ้ คน้ ใหค้ งมี จานวนไม่นอ้ ย ผคู้ นมากมายหมายจะเอาชีวติ ขา้ นี่เป็นเพยี ง จุดเร่ิมตน้ เท่าน้นั วนั ขา้ งหนา้ ยงั จะมีเร่ืองใหต้ อ้ งจดั การอีกมาก” ไห่ถางไดฟ้ ังกน็ ึกทอดถอนใจ เป็นเช่นน้นั จริงๆ ในวงั มีเรื่อง ลอบสงั หารไม่เวน้ แต่ละวนั ยงั ดีท่ีซือถูจ่ิวเยเ่ ฉลียวฉลาด อีก ท้งั หลายปี มาน้ียงั ออกเดินทางไปทวั่ สงั่ สมสญั ชาตญาณการเอาตวั รอดจากภยนั ตราย ยามมีภยั กส็ ามารถระแวดระวงั ไดท้ นั ท่วงที จึง รอดพน้ จากเหตุร้ายมาไดห้ ลายตอ่ หลายคร้ัง เพยี งแต่...อยา่ งไรเสียนางกไ็ ม่ไดอ้ ยใู่ นเมืองม่อหลนั มานาน ราษฎรชาวมอ่ หลนั จึงเตม็ ไปดว้ ยความรู้สึกเคลือบแคลงสงสยั ท้งั ยงั ไม่คุน้ เคยกบั องคห์ ญิงที่ปรากฏตวั ข้ึนมาอยา่ งกะทนั หนั ผนู้ ้ี ทา ใหห้ ลงเชื่อข่าวลือเลวร้ายเกี่ยวกบั ตวั นางไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว นี่กเ็ ป็น