เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ลูกหลานรุ่นหลงั อยา่ งเจียงจิ่งรุ่ยกบั เจียงจิ่งโยว่ ใหด้ ี กใ็ ช่วา่ ตระกลู เจียงจะไม่มีโอกาสเจริญรุ่งเรืองข้ึนมาไดอ้ ีกคร้ัง อยทู่ ี่ตอ้ งประเมินวา่ จะเลือกหนทางใดเท่าน้นั “หลีเอ๋อ” เจียงหยวนป๋ัวกล่าว “หลงั จากที่ขา้ ลาออก เจา้ กจ็ ะ ไม่ใช่บุตรีของอามาตยอ์ ีกตอ่ ไป เร่ืองการแต่งงานกบั จีเหิง...” “ฝ่ าบาทมีราชโองการออกมาแลว้ มิอาจคืนคาได”้ เจียงหลีเอ่ย ตดั บท เจียงหยวนป๋ัวจบั จอ้ งนาง ฉบั พลนั ราวกบั สามารถเขา้ ใจ ความคิดอ่านของเจียงหลีได้ เขาค่อยๆ เอ่ยออกมา “ดูเหมือนเจา้ จะ ชอบเขามาก”

“ไม่ผดิ เจา้ ค่ะ” เจียงหลีตอบอยา่ งเปิ ดเผย “ลูกชอบเขามาก” “หากเขาตายในสนามรบเล่า” เจียงหยวนปั๋วขมวดคิ้วกล่าว “เขาไม่เคยออกรบมาก่อน ส่วนอินจือหลีเป็นถึงลูกชายของ เซี่ยจิ้นอ๋อง ไดเ้ รียนรู้วธิ ีการเอาชนะขา้ ศึกมาต้งั แต่เยาวว์ ยั หากเขา พา่ ยแพ้ สมรสพระราชทานของฮ่องเตก้ จ็ ะเป็นโมฆะไป” “ท่านพอ่ พดู ผดิ เสียแลว้ ” เจียงหลีเงยหนา้ มองอีกฝ่ าย ชว่ั พริบตา เจียงหยวนป๋ัวกร็ ู้สึกราวกบั ไดเ้ ห็นเจียงหลีเมื่อหน่ึงปี ก่อน ตอนที่เพิ่งถูกรับตวั กลบั มาจากเขาชิงเฉิงซาน หลายปี ผา่ นไป สายตาของนางท่ีฉายชดั อยตู่ รงหนา้ เขาทาใหเ้ จียงหยวนป๋ัวตกใจ ดวงตามุ่งมนั่ ของบุตรสาวคนน้ี ในความอ่อนโยนแฝงไวด้ ว้ ยความ ด้ือร้ัน น้าเสียงของเจียงหลีเป็นดงั่ คามน่ั สญั ญา หนกั แน่น ไม่ เปล่ียนแปลง

นางกล่าว “จีเหิงตายไดแ้ ต่จะไม่แพ้ เขาจะมีชีวติ กลบั มา แต่งงานกบั ลูก หากเขาไม่กลบั มา ลูกสญั ญาวา่ จะครองตวั เป็นม่าย เพ่อื เขาไปชวั่ ชีวติ แต่วา่ ...” ริมฝีปากของนางคอ่ ยๆ เผยอข้ึน เลก็ นอ้ ย คลา้ ยจะหวั เราะออกมา ทนั ใดน้นั เจียงหยวนปั๋วกลบั ตาลายจนรู้สึกวา่ รอยยมิ้ ของเจียงหลีในตอนน้ีคลา้ ยกบั รอยยมิ้ ของ จีเหิงมาก นางกล่าว “เขารับปากลกู เอาไวแ้ ลว้ จะตอ้ งกลบั มาแน่” ช่วงเวลาที่อยใู่ นเมืองเยยี่ นจิงน้นั ถือวา่ ผา่ นไปอยา่ งสงบ การระดมพลก่อกบฏของเซี่ยจิ้นอ๋อง กลายเป็นคล่ืนระลอก ใหญใ่ นเมืองเยย่ี นจิง ผคู้ นต่างสงสยั วา่ แม่ทพั ที่องอาจกลา้ หาญผนู้ ้ี เหตุใดถึงกลายเป็นขนุ นางท่ีคิดคดต่อบา้ นเมืองได้ ถึงกระน้นั ก็ เพยี งแต่ทอดถอนใจ พดู คุยกนั อยไู่ ม่กี่วนั เร่ืองน้ีกซ็ าลง คนที่ฉลาด หน่อยกลบั เป็นกงั วลนกั ดว้ ยไม่รู้วา่ สงครามจะสิ้นสุดเมื่อใด ทวา่ คนส่วนมากกลบั ไม่เดือดร้อน เมืองชิงโจวอยหู่ ่างไกลจากเมือง เยย่ี นจิงถึงเพียงน้นั ไดย้ นิ วา่ หลกั ๆ แลว้ อินจือหลีระดมทหารบุก

ทางตอนใตข้ องเมืองชิงโจว แตเ่ มืองเยยี่ นจิงอยหู่ ่างออกมาทาง ตอนเหนือ ในใจของพวกชาวบา้ นจึงไม่รู้สึกหวาดหวน่ั ถึงข้นั คิด วา่ อนั ตรายจากตระกลู อินไม่น่ากลวั เท่าคราวของเฉิงอ๋อง ส่วนคนที่เขา้ ใจสถานการณ์จะรู้ดีวา่ แทจ้ ริงแลว้ ไม่ไดเ้ ป็น เช่นน้นั เพ่อื การน้ี เซี่ยจิ้นอ๋องวางแผนมานานหลายปี กล่าวอีกนยั หน่ึงกค็ ือ เขายงั มีขอ้ เดิมพนั ท่ีสูงกวา่ เฉิงอ๋องมาก หลายปี มาน้ีทหาร ของเขาไม่เคยไดร้ ับการผอ่ นปรนเลยสกั วนั พอเขา้ สู่สนามรบ จึง เหมือนดง่ั สตั วร์ ้ายท่ีหลุดออกจากกรง ไม่อาจยบั ย้งั ส่วนอินจือหลี น้นั ไดร้ ับการฝึกฝนมาต้งั แต่เยาวว์ ยั เวลาที่เขาสุขมุ อ่อนโยนจะดู เหมือนคุณชายผสู้ ง่างามไร้ซ่ึงพิษภยั แต่ในยามที่เขากลายเป็นแม่ ทพั ดว้ ยกลศึกท่ียอดเยยี่ ม กอปรกบั มนั สมองอนั ชาญฉลาด จึงเริ่ม ลอ้ มจากทางตอนใตอ้ ยา่ งเมืองชิงโจว ชาวบา้ นที่นนั่ อยกู่ นั ดว้ ย ความสงบสุขมานานหลายปี ไม่คุน้ เคยกบั การรบราฆา่ ฟัน คร้ันถูก อินจือหลียดึ ครองพ้นื ที่บางส่วนไดก้ ย็ อมแพไ้ ปอยา่ งง่ายดาย เม่ือ อินจือหลีเขา้ เมืองมาแลว้ กลบั มิไดส้ ง่ั ใหท้ หารไล่เขน่ ฆ่าทาร้าย ราษฎร แต่กระทาการอยา่ งมีหลกั เกณฑ์ แลว้ ยงั แสดงท่าทีอนั เปี่ ยม

ดว้ ยเมตตา ดงั น้นั ราษฎรในเมืองท่ีถูกเขายดึ ครองได้ จึงไม่มีใคร ตอบโตอ้ ยา่ งรุนแรง หากฮ่องเตห้ งเซี่ยวเป็นนกั ปกครองที่ใชแ้ ต่กาลงั เกรงวา่ ฉาก ละครตอนท่ีชาวบา้ นเปิ ดประตูเมืองตอ้ นรับทหารกบฏคงปรากฏ ออกมาแลว้ ยงั ดีที่ฮ่องเตห้ งเซ่ียวนบั วา่ เป็นกษตั ริยผ์ ชู้ าญฉลาด มิ เช่นน้นั อาศยั กลศึกของอินจือหลี ไม่ตอ้ งลงแรงออกรบ กอ็ าจ เอาชนะไดเ้ ช่นกนั ตอนใตข้ องเมืองชิงโจวเปล่ียนผปู้ กครองแลว้ ทวา่ บรรดา ชาวบา้ นยงั ไม่คอ่ ยรู้เร่ืองน้ี มีแต่ขนุ นางท้งั ในและนอกราชการท่ี เขา้ ใจสถานการณ์เป็นอยา่ งดี ท้งั น้ีพวกขนุ นางมากมายกลบั มีใจคิด เป็นอื่น ถึงแมฮ้ ่องเตห้ นุ่มพระองคน์ ้ีจะไดร้ ับชยั ชนะในการชิง บลั ลงั กก์ บั เฉิงอ๋อง แต่อินจือหลีน้นั แตกตา่ งจากเฉิงอ๋อง กาลงั สาคญั ของอินจือหลีคือทหารตระกลู อินที่ไม่เคยพา่ ยแพ้ ส่วนกาลงั พลของฮ่องเตห้ งเซี่ยวน้นั ผนู้ าทพั คนใหม่ยงั อ่อนหดั นกั จะมีกแ็ ต่

กองกาลงั จินอู่ท่ีไม่ไดอ้ อกรบมานานหลายปี อีกท้งั แม่ทพั จินอู่ก็ ตายไปแลว้ แมซ้ ู่กวั๋ กงจะเป็นคนนาทพั ดว้ ยตนเอง แต่เขาไม่เคย ออกรบมาก่อน โอกาสชนะจะมีมากนอ้ ยเพียงใด ยอ่ มมิอาจ ประเมินได้ บรรดาขนุ นางในราชสานกั เองกว็ างตวั ลาบากเช่นกนั แต่ไหน แต่ไร การเปล่ียนผปู้ กครองยอ่ มนามาซ่ึงการเปลี่ยนตวั ขนุ นาง ไม่ วา่ ใครกไ็ ม่อยากกลายเป็นเครื่องสงั เวย เรื่องของเฉิงอ๋องเพงิ่ ผา่ นไป กลบั มีอินจือหลีแทรกเขา้ มา ทาใหส้ ถานการณ์วนุ่ วายไม่หยดุ หยอ่ น เยซ่ ่ือเจี๋ยนาเร่ืองในราชสานกั มาเล่าใหเ้ จียงหลีฟัง ช่วงเวลา สาคญั เช่นน้ี เหมาะแก่การพสิ ูจนใ์ จคน ขนุ นางท่ีไม่ฝักใฝ่ ฝ่ ายใด บางส่วนเลือกท่ีจะปกป้องตวั เอง ต่างน่ิงฟังแต่ไม่กลา้ ออกหนา้ มี เพียงเยซ่ ่ือเจี๋ยที่เป็นคนหนุ่มไฟแรง เขาพดู จาอยา่ งตรงไปตรงมา ยง่ิ ทาใหฮ้ ่องเตห้ งเซี่ยวทรงเห็นความสาคญั แน่นอนวา่ การที่เขาไดร้ ับ

ความชื่นชมในเวลารวดเร็วเช่นน้ี เป็นเพราะเซวยี ฮว๋ายหยว่ นใหค้ า ช้ีแนะอยเู่ บ้ืองหลงั นนั่ เอง เยซ่ ื่อเจ๋ียบอกกบั เจียงหลีวา่ “บิดาของเจา้ ...ช่วยแนะนาขา้ ใหก้ บั ขนุ นางที่มีความใกลช้ ิดสนิทสนมกนั ดูจากท่าที ราวกบั เขา จะถอนตวั ออกไปอยา่ งไรอยา่ งน้นั ” เจียงหลียมิ้ บางๆ “สถานการณ์เช่นน้ีสาหรับตระกลู เจียงแลว้ สามารถถอนตวั ออกมาได้ นบั วา่ เป็นทางเลือกที่ดีท่ีสุด” เยซ่ ่ือเจ๋ียไดฟ้ ังกพ็ ยกั หนา้ เห็นชอบ “เจา้ พดู ถูก” นบั แต่เจียงหยวนปั๋วบอกกบั เจียงหลีวา่ คิดจะลาออกจาก ตาแหน่งในคราวน้นั เขากเ็ ตรียมตวั เพ่ือจะวางมือจริงดงั ปากวา่ เพียงแต่ขนุ นางที่สนิทสนมกบั เขาน้นั มีไม่นอ้ ย ลาพงั แค่ลูกศิษยล์ ูก หาในราชสานกั กม็ ากมายหลายรุ่น เรื่องที่ตอ้ งสะสางจึงมีอยไู่ ม่

นอ้ ย เจียงหลีเขา้ ใจความคิดของเจียงหยวนป๋ัว เขาตอ้ งการ แนะนาเยซ่ ื่อเจ๋ียใหเ้ ป็นที่รู้จกั รอจนพวกเขาสองพนี่ อ้ งของตระกลู เจียงลาออกจากราชการไป หลงั จากน้นั อีกหลายปี เยซ่ ่ือเจ๋ียอาจ สามารถยนื ในราชสานกั ไดอ้ ยา่ งมน่ั คง ไม่นานหลงั จากน้นั เม่ือลูก ชายตระกลู เจียงกลบั เขา้ สู่แวดวงราชการอีกคร้ัง อาจไดร้ ับการดูแล จากเยซ่ ื่อเจี๋ยบา้ ง บรรพชนปลูกตน้ ไมไ้ วใ้ หค้ นรุ่นหลงั ไดอ้ าศยั ร่มเงา เจียง หยวนป๋ัวทาสิ่งเหล่าน้ี ไม่ใช่เพราะนิยมชมชอบเยซ่ ่ือเจ๋ีย แต่ทาเพอ่ื วางรากฐานในวนั ขา้ งหนา้ ใหก้ บั ตระกลู เจียง แต่สาหรับเยซ่ ื่อเจ๋ีย แลว้ ทุกอยา่ งลว้ นเหมาะสม “หากบิดาของเจา้ ลาออกจากราชการ...” เยซ่ ่ือเจ๋ียกล่าว “ตระกลู เจียงคงไม่สามารถอยใู่ นเมืองเยย่ี นจิงได้ พวกเจา้ คิด จะไปอยทู่ ี่ไหนรึ”

เจียงหยวนป๋ัวเป็นอามาตยอ์ ยนู่ านหลายปี กีดขวางเสน้ ทาง ของใครต่อใครมากไ็ ม่นอ้ ย หลงั จากลาออกแลว้ หากยงั อยใู่ นเมือง เยย่ี นจิงต่อไปคงไม่ดีนกั เจียงหลีพลนั ส่ายหนา้ “ทา่ นพอ่ ไม่ไดบ้ อก แผนการเหล่าน้นั กบั ขา้ ” “ความหมายของเจา้ กค็ ือ...” เยซ่ ื่อเจี๋ยมองเจียงหลี “เจา้ ไม่คิด จะโยกยา้ ยอยา่ งน้นั หรือ” “ฝ่ าบาทพระราชทานงานแต่งใหข้ า้ แลว้ ” เจียงหลียมิ้ บางๆ “ไม่ชา้ กเ็ ร็วขา้ ยอ่ มกลายเป็นคนของท่านกวั๋ กง ยงั จะสามารถ ไปไหนไดอ้ ีกเล่า” เยซ่ ื่อเจ๋ียจอ้ งมองเจียงหลี “เจา้ ไม่เคยคิดถึงทางเลือกอ่ืนเลย หรือ”

“ขา้ ไม่เคยคิดเผอื่ ใจ” เจียงหลีกล่าว เยซ่ ื่อเจี๋ยหวั เราะเบาๆ กล่าววา่ “บางคร้ัง ขา้ กอ็ ดอิจฉาเขา ไม่ได”้

บทที่ 380 เจ้าจะไปกไ็ ป เสียงที่เขาเอ่ยออกมาน้นั แผว่ เบาเกินไป เจียงหลีจึงฟังไม่ถนดั นกั เมื่อนางเอ่ยถามเขาอีกคร้ัง เยซ่ ื่อเจ๋ียกเ็ ปล่ียนเรื่องไปเสียแลว้ คุย กบั เยซ่ ื่อเจี๋ยอยคู่ รู่หน่ึง เจียงหลีจึงขอตวั กลบั เจา้ แดงยนื เอียงคอ มองนางอยใู่ นกรง จีเหิงไม่อยู่ เจา้ นกขนุ ทองปากมากตวั น้ีกด็ ูเซื่อง ซึมลงไปไมน่ อ้ ย ภาพเหตุการณ์ยา่ งเน้ือกวางกบั พวกแม่ทพั ผเู้ ฒ่า และเหวนิ เหรินเหยายงั คงกระจ่างชดั ราวกบั เพิ่งเกิดข้ึนเมื่อวาน วนั น้ีทกุ อยา่ งคงเดิมทวา่ คนกลบั เปล่ียนไป คืนตอ้ นรับปี ใหม่หนน้ี คงจะไม่ครึกคร้ืนเหมือนในอดีต เซวยี เจาพดู คุยอยกู่ บั ซือถูจิ่วเยใ่ นสวนดอกไม้ ตอนท่ีเจียงหลีผา่ นไปเห็นเซวยี เจากบั ซือถูจ่ิวเยน่ ้นั ขณะที่ กาลงั คิดจะเขา้ ไปทกั ทายพวกเขาสกั หน่อย พลนั ไดย้ นิ เสียงของ

เซวยี เจาเอ่ยปาก “หมอซือถู เจา้ คิดวา่ ...พ่เี ขยที่อยเู่ มืองชิงโจวจะมี อนั ตรายหรือไม่” เสียงของซือถูจ่ิวเยเ่ รียบเร่ือยไร้ความรู้สึก “ไม่มีพ้นื ท่ีไหนใน สนามรบท่ีปลอดภยั ” “ขา้ เป็นห่วงนกั ” น้าเสียงของเซวยี เจาขนุ่ มวั “หากขาของขา้ ไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ กค็ งดี จะไดต้ ิดตามไปที่เมืองชิงโจวดว้ ยคน” “เจา้ อยากไปอยา่ งน้นั รึ” ซือถูจิ่วเยถ่ าม “ศตั รูในสนามรบ ไม่ใช่แค่คนสองคน เจา้ ตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ขา้ ศึกเรือนหมื่นเรือน แสน หากไม่ใช่เพราะสภาพการณ์บีบบงั คบั คงไม่มีใครยอมออก รบหรอก” เซวยี เจามองอีกฝ่ ายแลว้ เอ่ยวา่ “หมอซือถู ตอนท่ีม่อหลนั เกิด ความไม่สงบ สงครามคงจะโหดร้ายแบบน้ีสินะ”

ซือถูจิ่วเยอ่ ้ึงงนั ผา่ นไปพกั ใหญ่จึงตอบวา่ “ถูกตอ้ ง ถึงขนาดท่ี เจา้ ไม่อาจจินตนาการได”้ “ถา้ เช่นน้นั เจา้ ...ไม่เคยคิดท่ีจะแกแ้ คน้ เลยหรือ” เซวยี เจาถาม “ไม่คิดไดอ้ ยา่ งไร” เสียงของซือถูจ่ิวเยเ่ ปลี่ยนเป็นเยน็ ชา นาง กล่าว “ตอ้ งมีสกั วนั ที่ขา้ จะกลบั ไปม่อหลนั ทวงคืนส่ิงท่ีเป็นของขา้ เพยี งแต่ตอนน้ีกาลงั ของขา้ ยงั นอ้ ยเกินไป อีกท้งั ยงั ตอ้ งพ่งึ พาคนอ่ืน ทวา่ อีกสิบปี ยสี่ ิบปี หรือแมแ้ ต่สามสิบปี ขา้ กอ็ ดทนได้ ขอเพยี งยงั ไม่ตาย เรื่องแกแ้ คน้ กจ็ ะไม่มีวนั ดบั สูญ ตอนน้นั ท่ีขา้ มายงั จวนกว๋ั กง รับปากช่วยเหลือจีเหิงกเ็ ป็นเพราะเขากบั ขา้ มีขอ้ แลกเปล่ียน ระหวา่ งกนั รอใหเ้ รื่องท้งั หมดเสร็จสิ้น ถึงจะช่วยขา้ กลบั ไปลา้ ง แคน้ ที่มอ่ หลนั ”

เจียงหลีพลนั สะดุง้ คราวน้ีนางเขา้ ใจความสมั พนั ธร์ ะหวา่ ง ซือถูจ่ิวเยก่ บั จีเหิงเสียที แต่เจียงหลีกย็ งั คงรู้สึกวา่ ท่ีจีเหิงยอมรับ ปากกบั ซือถูจิ่วเย่ ไม่ใช่เพียงเพราะตอ้ งการอาศยั ความสามารถดา้ น การใชพ้ ิษของซือถูจ่ิวเยเ่ ท่าน้นั แต่เขามองเห็นเงาของตนเองใน ตวั ซือถูจิ่วเย่ คลา้ ยกบั ท้งั สองเป็นคนประเภทเดียวกนั จีเหิงผนู้ ้ีมี หวั ใจแต่เหมือนไร้ความรู้สึก เขาเหมือนคนไม่มีหวั ใจ แต่ใน บางคร้ังกลบั ยอมยนื่ มือช่วยเหลือผอู้ ื่น “เหตุใดเจา้ ถึงทาหนา้ แบบน้นั เลา่ ” ขณะท่ีเจียงหลียงั คง ครุ่นคิด เสียงของซือถูจ่ิวเยก่ ด็ งั ข้ึนมา “เจา้ รู้สึกวา่ ขา้ เป็นคน โหดเห้ียม หรือคิดวา่ ขา้ มวั แต่หมกมุ่นอยกู่ บั การแกแ้ คน้ เลยนึกดู แคลนอยา่ งน้นั หรือ” “จะคิดแบบน้นั ไดอ้ ยา่ งไร” เซวยี เจาเอ่ยปาก “หากมีคนทาร้าย ขา้ ทาร้ายคนรอบตวั ของขา้ ขา้ เองกจ็ ะทาทกุ วถิ ีทางเพอ่ื ลา้ งแคน้ ใหก้ บั พวกเขา หากขา้ เป็นหมอซือถู กต็ อ้ งทาแบบน้ีเช่นกนั หมอ

ซือถูวเิ คราะห์จุดแขง็ จุดดอ้ ยไดอ้ ยา่ งชดั เจน ท้งั ยงั ประเมิน เหตุการณ์ดว้ ยความรอบคอบ ยอมอดทนรอเวลา ไม่ลงมืออยา่ งไร้ ความหมาย คิดก่อนแลว้ ค่อยลงมือทา ในจุดน้ีขา้ ชื่นชมมาก รอให้ ถึงวนั ที่หมอซือถูกลบั ไปลา้ งแคน้ ท่ีม่อหลนั คิดวา่ วชิ าฟาดแสข้ อง ขา้ คงจะไม่เลวนกั สามารถช่วยหมอซือถูลา้ งแคน้ ได”้ “เจา้ ” ซือถูจิ่วเยห่ วั เราะหยนั “ความแคน้ ของครอบครัวขา้ ไม่ เก่ียวขอ้ งอะไรกบั เจา้ จะหาเร่ืองเดือดร้อนไปทาไม” “หมอซือถูเป็นสหายของขา้ ” เซวยี เจากล่าวอยา่ งจริงจงั “เพ่อื นตอ้ งการความช่วยเหลือ ขา้ ยอ่ มยน่ื มือเขา้ ช่วย” ผา่ นไปครู่หน่ึง เสียงของซือถูจ่ิวเยก่ ด็ งั ข้ึน “เจา้ ดูแลตวั เองให้ ดีเสียก่อนเถิด ขา้ ไม่อยากพาเจา้ ไปดว้ ยหรอกนะ ไหนจะตอ้ งกงั วล วา่ เจา้ อาจไดร้ ับอนั ตรายหรือเปล่า”

แมจ้ ะมองไม่เห็นหนา้ ของซือถูจิ่วเย่ แต่ฟังจากน้าเสียงก็ สามารถรับรู้ไดว้ า่ อีกฝ่ ายมีรอยยมิ้ เจียงหลีหนั หลงั กลบั พลางยมิ้ บางๆ ออกมา ไมว่ า่ จะอยา่ งไร ช่วงเวลาแบบน้ีในจวนกว๋ั กงกย็ งั คง มีเร่ืองราวดีๆ เกิดข้ึนมิใช่หรือ เป็นลูกผหู้ ญิงเหมือนกนั นางรู้ซ้ึงถึง จิตใจของซือถูจิ่วเยด่ ี เพียงแต่ไมร่ ู้วา่ เซวยี เจาคนซ่ือจะรู้ตวั เม่ือไร แต่นน่ั กช็ ่างเถิด แมว้ า่ การรู้ความในใจจะตอ้ งใชเ้ วลานาน แต่วนั ขา้ งหนา้ หากคน้ พบ กจ็ ะกลายเป็นความทรงจาอนั น่าระลึกถึง ช่วงหน่ึง ปลอ่ ยใหพ้ วกเขาคอ่ ยๆ คน้ หาดว้ ยตวั เองดีกวา่ เจียงหลีหมุนตวั เดินจากไป สงครามคร้ังน้ีต่อเนื่องยาวนาน ผา่ นไปหน่ึงเดือนกแ็ ลว้ สอง เดือนกแ็ ลว้ วนั ส่งทา้ ยปี เก่าผา่ นไปแลว้ เช่นกนั กระทง่ั เทศกาลฤดูใบไม้ ผลิใกลจ้ ะผา่ นพน้ ในที่สุดราษฎรแควน้ เยยี่ นกร็ ู้สึกไดถ้ ึงความ

ผดิ ปกติ ราวกบั เพง่ิ เห็นความสามารถที่แทจ้ ริงของเซี่ยจิ้นอ๋อง ทาง ตอนใตข้ องเมืองชิงโจวเสียพ้นื ท่ีไปแลว้ หลายหมู่บา้ น อินจือหลีต้งั ตนเป็นอ๋องอยทู่ ี่นนั่ โดยใหใ้ ครต่อใครเรียกขานวา่ เซ่ียจิ้นอ๋อง ทหารตระกลู อินน้นั องอาจหา้ วหาญ แต่ถึงอยา่ งไร สุดทา้ ยกไ็ ม่ สามารถขา้ มเขตแม่น้าหยง่ ติ้งของเมืองชิงโจวไปยงั อีกฝั่งได้ เพราะ ที่นน่ั มีกองกาลงั จินอู่อนั เขม้ แขง็ ไม่แพก้ นั ส่ิงที่จีเหิงร่าเรียนมาคือวธิ ีการปกครอง มิใช่กลยทุ ธ์การทา สงคราม แต่เขากส็ ามารถนากองกาลงั จินอู่สูศ้ ึกไดไ้ มเ่ ลวเลยทีเดียว แตกต่างจากทหารตระกลู อินที่มีระเบียบ ไดย้ นิ วา่ ในอดีตกองกาลงั จินอู่แตล่ ะคนลว้ นเปี่ ยมดว้ ยความมุ่งมน่ั ทวา่ เวลาผา่ นไปนาน หลายปี ทหารหนุ่มในตอนน้นั กล็ ่วงเขา้ สู่วยั กลางคนแลว้ ทหารฝึก ใหม่ยากที่จะมีความมุ่งมนั่ หา้ วหาญไดใ้ นระยะเวลาอนั ส้นั พดู ตาม หลกั การแลว้ กองกาลงั จินอู่ในตอนน้ี เป็นไปไดว้ า่ จะมีดีเพยี งช่ือ แต่ไม่แขง็ แกร่งเหมือนในอดีต ภายใตเ้ ง่ือนไขท่ีเสียเปรียบเหล่าน้นั จีเหิงยงั สามารถตา้ นทาน จนทหารตระกลู อินไม่สามารถจะล่วงล้า เขา้ มาไดแ้ มแ้ ต่กา้ วเดียว นบั วา่ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

แต่เพราะสาเหตุน้ี การจะใหก้ องกาลงั จินอูร่ ุกคืบเขา้ ปราบปรามทหารตระกลู อินใหร้ าบคาบ จึงเป็นเรื่องยากเช่นกนั ทุกวนั จะมีคนส่งรายงานจากแนวหนา้ มามอบใหถ้ ึงมือเจียง หลี บางคร้ังทหารตระกลู อินไดร้ ับชยั ชนะ บางคราวกเ็ ป็นฝ่ ายของ จีเหิงท่ีกาชยั ผลการสู้รบถูกรายงานมาดว้ ยประโยคส้นั ๆ เพียงไม่ก่ี บรรทดั จากอกั ษรไม่กี่ตวั น้ีเจียงหลีมิอาจรู้วา่ จีเหิงตกอยใู่ น สถานการณ์เช่นไร ไดแ้ ต่คิดคาดเดาเท่าน้นั บางคร้ังกเ็ ห็นภาพจีเหิง ต่ืนนอนกาลงั เดินไปเดินมา บางครากเ็ ป็นภาพท่ีเขากาลงั นงั่ ดื่มชา อยใู่ นกระโจม แต่ละวนั ผา่ นไปเช่นน้ี ส่วนเจียงหยวนปั๋วกจ็ ดั การ เร่ืองมากมายในราชสานกั จนลุล่วง คิดวา่ อีกไมก่ ี่วนั กจ็ ะสามารถ ลาออกได้ วนั ที่เจียงหยวนปั๋วลาออกจากราชการ เจียงหลีขอร้องใหเ้ ขา พานางเขา้ วงั ดว้ ย

“เจา้ จะเขา้ วงั ไปทาไม” เจียงหยวนปั๋วขมวดคิ้วถาม เจียงหลี ไม่ใช่สตรีที่ชอบเขา้ วงั หลวง ตอนน้ีนางเองกไ็ ม่รู้จกั มกั คุน้ กบั ใคร “ลูกอยากเขา้ เฝ้าฝ่ าบาท” เจียงหลีตอบ “เจา้ ...” “ท่านพอ่ อยา่ ไดก้ งั วล ที่ลูกเขา้ เฝ้าฝ่ าบาทไม่ใช่เพราะตระกลู เจียง แต่เป็นเร่ืองของจวนกวั๋ กง ตอนน้นั จีเหิงเคยกาชบั เรื่องหน่ึงไว้ ใหล้ ูกไปกราบทูลฝ่ าบาทดว้ ยตนเอง ตอนน้ีลูกเห็นวา่ สมควรแก่ เวลาแลว้ ...ท่านพอ่ ลูกจะไม่หาเร่ืองเดือดร้อนมาสู่ตระกลู เจียง” เจียงหยวนป๋ัวมองเจียงหลีครู่หน่ึงดว้ ยความรู้สึกท่ีไม่อาจ ตา้ นทานได้ เขาเป็นอามาตยท์ ่ีกาลงั จะลาออกอยรู่ อมร่อ แต่จีเหิง กลบั เป็นขนุ นางท่ีฮ่องเตห้ งเซ่ียวไวว้ างใจ หรือวา่ สมรส พระราชทานจะเป็นคาเตือนที่ฮ่องเตห้ งเซ่ียวประทานใหเ้ ขาอยา่ ง

น้นั หรือ เจียงหยวนป๋ัวไม่สามารถขดั ขวางการแต่งงานของเจียงหลี ได้ และไม่อาจบงั คบั นาง ในบางแง่มุมยงั สามารถกล่าวไดว้ า่ ตอนน้ีเจียงหลีเป็นคนของจวนกว๋ั กงแลว้ แมแ้ ต่คนตระกลู เยก่ ย็ งั เขา้ ไปอยทู่ ่ีจวนกว๋ั กง ตวั เขาเองยงั จะมีหนทางใดใหห้ ลบเลี่ยง เขา ไม่อาจยนื่ มือเขา้ แทรก ท้งั ยงั ไม่กลา้ ยงุ่ เกี่ยวกบั เร่ืองภายในของ จวนกว๋ั กงเช่นกนั ดว้ ยเหตุน้ี เจียงหยวนป๋ัวจึงโบกมือกล่าวอยา่ งยอมจานน “เอา เถิด เจา้ จะไปกไ็ ป” เจียงหลีคล่ียมิ้ “ขอบคุณเจา้ คะ่ ” ทนั ทีท่ีไดเ้ ห็นรอยยมิ้ ของนาง เจียงหยวนปั๋วกถ็ ึงกบั อ้ึงงนั เขา อดพดู หยง่ั เชิงไม่ได้ “หลีเอ๋อ หลงั จากท่ีขา้ ลาออก พวกเราตอ้ ง โยกยา้ ยจากเมืองเยย่ี นจิง...”

“ท่านพอ่ ถา้ อยา่ งน้นั กใ็ หล้ ูกอยเู่ ฝ้าบา้ นตระกลู เจียงเถิด” เจียง หลีตอบ ดวงตาของนางยงั คงสุกสกาว เจียงหยวนป๋ัวมองเห็นการ ตดั สินใจอนั เดด็ เด่ียวของบุตรสาวจากคาพดู ประโยคน้ี เขาเงียบไป ชว่ั ครู่ ก่อนจะเอ่ยเตือน “เจา้ ตอ้ งคิดใหร้ อบคอบ” “ลูกตดั สินใจนานแลว้ เจา้ คะ่ ” เจียงหยวนปั๋วมองเจียงหลีน่ิง พลนั รู้สึกสบั สนข้ึนมา มีอยู่ ชวั่ วบู หน่ึงท่ีอปุ นิสยั เช่นน้ีของเจียงหลีทาใหเ้ ขานึกถึงเยเ่ จินเจินผู้ ล่วงลบั ตอนน้นั เยเ่ จินเจินตายจากไปอยา่ งรวดเร็ว ต่อมาเขาก็ แต่งงานกบั จ้ีซูหรัน คิดไปเองวา่ ตนมีความสุขและสมบูรณ์พร้อม นอ้ ยคร้ังท่ีจะนึกถึงเยเ่ จินเจิน แต่เม่ือไดเ้ ห็นท่าทีของเจียงหลี เขา กลบั นึกไดว้ า่ เม่ือหลายปี ก่อนเยเ่ จินเจินกด็ ้ือร้ันเช่นน้ี

ตอนน้นั ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าไปเจรจาเร่ืองการแต่งงานถึงบา้ นตระกลู เย่ แมต้ ระกลู เจียงจะเป็นครอบครัวขนุ นาง ทวา่ แรกทีเดียวตระกลู เย่ กลบั ไม่อยากจะยอมรับ ดว้ ยเกรงวา่ พวกตนเป็นคนคา้ ขาย หากเย่ เจินเจินแต่งงานไปอาจรู้สึกอึดอดั ใจได้ ทวา่ ระหวา่ งที่อยใู่ นสวน น้นั เยเ่ จินเจินไดเ้ ห็นเจียงหยวนปั๋วเขา้ โดยบงั เอิญ สุดทา้ ยกลบั เป็น นางที่บอกใหฮ้ ูหยนิ ผเู้ ฒ่าเยต่ อบรับการแต่งงานในคราวน้นั

บทที่ 381 ทำตำมทเ่ี จ้ำต้งั ใจกแ็ ล้วกนั หลงั จากเยเ่ จินเจินแต่งเขา้ มา นางถึงเล่าเร่ืองน้ีใหเ้ ขาฟัง ตอน น้นั เจียงหยวนปั๋วยงั รู้สึกขบขนั ในความไร้เดียงสาของนาง บนโลก น้ี สตรีท้งั หลายลว้ นสงวนท่าที ดว้ ยเกรงวา่ คนอื่นๆ จะมองวา่ ตน ดอ้ ยราคา หากมอบใจใหช้ ายสกั คนจนหมดสิ้น อยา่ งมากกจ็ ะกล่าว ออกมาไมถ่ ึงคร่ึง แต่เยเ่ จินเจินกลบั ไม่เคยปิ ดบงั นางบอกกบั เจียง หยวนป๋ัวตามตรงวา่ ชอบเขามากจริงๆ เจียงหลีไม่เหมือนกบั เยเ่ จินเจินแมแ้ ต่นอ้ ย นางมีเหตุมีผล มากกวา่ เยเ่ จินเจิน ท้งั ยงั เจา้ เล่ห์แสนกลนกั ทวา่ นางในตอนน้ีกลบั คลา้ ยเยเ่ จินเจินเช่นกนั เจียงหลีแสดงออกอยา่ งตรงไปตรงมา ไม่ ปิ ดบงั ความรู้สึกแมแ้ ต่นอ้ ย

น่ีถือวา่ เป็นเรื่องดีหรือไม่หนอ เจียงหยวนป๋ัวครุ่นคิดดว้ ย ความสบั สน ท่ีเยเ่ จินเจินจากไปอยา่ งไม่ดีนกั กเ็ พราะถูกจ้ีซูหรันทา ร้าย แต่จะวา่ ไปแลว้ กเ็ ป็นเพราะตวั เขา แทจ้ ริงแลว้ เจียงหยวนป๋ัว ตอ้ งยอมรับวา่ เพราะเยเ่ จินเจินไม่ปิ ดบงั ความรู้สึกชอบพอที่มีต่อ เขาแมแ้ ต่นอ้ ย ทาใหใ้ นส่วนลึกเขาเองกน็ ึกดูแคลนนางเช่นกนั แลว้ จีเหิงเล่า หากจีเหิงเห็นเจียงหลีแสดงความรู้สึกในใจอยา่ ง ตรงไปตรงมาเช่นน้ี อีกฝ่ ายจะคิดอยา่ งไร จีเหิงจะเหมือนกบั เขา หรือไม่ดว้ ยเหตุน้ี จีเหิงจะดูแคลนจนถึงข้นั ทาร้ายจิตใจของนาง หรือไม่ เจียงหยวนปั๋วมองบุตรสาวที่อยตู่ รงหนา้ หญิงสาวหยดั กาย ตรง ดูออ่ นโยนน่ารักใคร่ ช่างเถิด เจียงหยวนปั๋วถอนหายใจยาวๆ นี่เป็นชะตากรรม ชีวติ ถูกลิขิตไวแ้ บบไหน คนธรรมดาอยา่ งเขาจะรู้ล่วงหนา้ หรือ

หลงั ของเขาคอ้ มลงเลก็ นอ้ ย “ถา้ เช่นน้นั ทาตามที่เจา้ ต้งั ใจกแ็ ลว้ กนั ” เจียงหลียมิ้ บางๆ “ขอบคุณเจา้ คะ่ ” สองวนั ถดั มา เจียงหยวนป๋ัวกพ็ าเจียงหลีเขา้ วงั หลวง เดิมทีที่เจียงหลีคิดไวก้ ค็ อื รอใหเ้ จียงหยวนป๋ัวกราบทูลฮ่องเต้ เร่ืองขอลาออกจากตาแหน่งแลว้ คอ่ ยพดู ธุระของตน ทวา่ เจียง หยวนป๋ัวกลบั ดึงดนั ใหน้ างจดั การธุระที่เก่ียวขอ้ งกบั จวนกวั๋ กง เสียก่อน เจียงหลีไม่รู้วา่ เจียงหยวนป๋ัวคิดอยา่ งไร และกราบทูล อะไรกบั ฮ่องเตห้ งเซี่ยว เม่ือกา้ วออกจากจวน เจียงหยวนปั๋วกบ็ อก นางเพยี งวา่ ซูกงกงจะพานางไปเขา้ เฝ้าฮ่องเตห้ งเซี่ยว ส่วนเม่ือพบ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวแลว้ จะพดู หรือทาอะไรกเ็ ป็นเร่ืองของนาง

ตลอดทาง เจียงหยวนป๋ัวสงบนิ่งเอามากๆ เจียงหลีเองกไ็ ม่ได้ เอ่ยถอ้ ยคาใดๆ ในใจของนางคิดถึงแต่วา่ จะกราบทูลฮ่องเตห้ งเซ่ียว อยา่ งไร สุดทา้ ยกเ็ ริ่มวติ กกงั วล ที่นางบอกกบั เจียงหยวนปั๋ววา่ มี ธุระเกี่ยวกบั จวนกวั๋ กงน้นั เป็นความจริง ทวา่ ไม่ใช่เพราะไดร้ ับการ ไหวว้ านจากจีเหิง แต่เนื่องมาจากตวั นางเองมีคาถามท่ียงั คิดไม่ตก ช่วงเวลาท่ีจีเหิงไม่อยใู่ นเมืองเยยี่ นจิงน้นั นางมกั จะครุ่นคิดถึง เรื่องราวท่ีผา่ นมาของจีเหิง หวงั วา่ จะสามารถเขา้ ใจอดีตของเขาได้ บา้ ง นางรู้ภูมิหลงั ของจีเหิงจากคาบอกเล่าของซือถจู ่ิวเยแ่ ละเหวนิ เหรินเหยา บางคร้ังยงั คิดถึงเรื่องน่าเศร้าของอวหี๋ งเยก่ บั จีหมิงหนั ข้ึนมา ใคร่ครวญแลว้ กร็ ู้สึกวา่ มีบางอยา่ งผดิ ปกติ น่ีเป็นเรื่องส่วนตวั ในจวนกว๋ั กง นางไม่สามารถบอกคนอ่ืนได้ อีกท้งั จีเหิงเองกไ็ ม่อยทู่ ี่นี่ เจียงหลีจึงจาตอ้ งหาคาตอบดว้ ยตนเอง ทวา่ ในระหวา่ งที่คน้ หาคาตอบน้ี จะตอ้ งไดร้ ับความเห็นชอบจาก ฮ่องเตเ้ สียก่อน เจียงหลีรู้วา่ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวทรงมีวจิ ารณญาณ และ ยงั เป็นกษตั ริยท์ ี่มีจิตใจหา้ วหาญ จึงไม่กลา้ ทาอะไรโดยพลการ

อยตู่ ่อหนา้ พระพกั ตร์กไ็ ม่ต่างกบั อยตู่ ่อหนา้ เสือ อีกท้งั เรื่องราวที่ผา่ นมาของอวหี๋ งเยก่ บั จีหมิงหนั ยงั พวั พนั ถึงเหตุการณ์ ฉาวโฉ่ของเช้ือพระวงศ์ เจียงหลีไม่รู้วา่ สาหรับเร่ืองน้ีฮ่องเตห้ ง เซี่ยวทรงมีความคิดเห็นอยา่ งไร ดงั น้นั นางจะตอ้ งเขา้ เฝ้าฝ่ าบาท ดว้ ยตนเอง เพอ่ื ใหม้ นั่ ใจวา่ จะกา้ วต่อไปในทิศทางไหน เม่ือเขา้ วงั หลวงแลว้ กพ็ บคนนาทางที่ซูกงกงส่งมา เจียงหยวน ปั๋วไม่คิดจะตามเขา้ ไป ส่วนเจียงหลีเองกไ็ ม่รอชา้ รีบเดินตามคน ของซูกงกงแต่โดยดี ซูกงกงแสดงออกต่อนางอยา่ งนอบนอ้ ม เจียงหลีเองกไ็ ม่กลา้ เสียมารยาทเช่นกนั ซูกงกงยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตูตาหนกั แลว้ เอ่ยปาก “คุณหนูรองเจียง ฮ่องเตป้ ระทบั อยใู่ นตาหนกั เชิญทา่ นเขา้ ไป เถิด” ขนั ทีนอ้ ยดา้ นนอกล่วงหนา้ ไปกราบทลู แลว้ ซูกงกงพาเจียง หลีเดินเขา้ ไปในตาหนกั ฮ่องเตห้ งเซี่ยวกาลงั นงั่ อยทู่ ่ีหนา้ โต๊ะทรง

พระอกั ษรคร้ันเจียงหลีเดินเขา้ ไปดูใกลๆ้ กพ็ บวา่ พระองคก์ าลงั คดั อกั ษรอยู่ ตวั อกั ษรเหล่าน้นั ทรงพลงั สมกบั ตาแหน่งฮ่องเต้ ทะเยอทะยานไร้ขอบเขต ราวกบั การเกบ็ งาตวั ตนในช่วงหลายปี ท่ี ผา่ นมาไดส้ ิ้นสุดลงแลว้ พระองคส์ ามารถแสดงความองอาจของ ฮ่องเตใ้ หป้ รากฏออกมาในที่สุด “ฝ่ าบาททรงพระเจริญ” เจียงหลีถวายการคานบั ฮ่องเตห้ งเซ่ียววางพกู่ นั รับสงั่ พลางมองเจียงหลี “ลุกข้ึนได”้ เจียงหลีลุกข้ึนยนื แลว้ มองไปยงั โอรสสวรรค์ สีหนา้ ของนางสงบน่ิงอ่อนโยนเหมือนท่ีผา่ นมา ทาใหฮ้ ่องเต้ นึกถึงการสอบใหญ่ของสานกั บณั ฑิตหญิงหมิงอ้ีถาง ตอนน้นั เจียง หลีทาคะแนนไดเ้ ป็นอนั ดบั หน่ึง พระองคเ์ ป็นคนมอบรางวลั ให้ นางดว้ ยตนเอง เวลาผา่ นไปหน่ึงปี กวา่ ๆ ดูเหมือนนางจะไม่ เปลี่ยนแปลงไปแมแ้ ต่นอ้ ย

พระองคร์ ู้มาตลอดวา่ เจียงหลีมีความกลา้ หาญ เร่ืองน้ีสามารถ ดูไดจ้ ากตอนท่ีนางพาชาวถงเซียงมาตีกลองร้องทุกขท์ ่ีหนา้ ประตู ฉางอนั มิน่าจีเหิงถึงช่ืนชมนาง ฮ่องเตห้ งเซ่ียวคิดถึงเรื่องแม่เล้ียง ของเจียงหลีข้ึนมา สุดทา้ ยสายตาท่ีใชม้ องนางพลนั อ่อนโยน “ท่านอามาตยบ์ อกวา่ เจา้ อยากพบขา้ ดว้ ยเร่ืองที่เก่ียวขอ้ งกบั จวนกวั๋ กง เจา้ มีเร่ืองอะไรจะบอกขา้ กพ็ ดู มาไดเ้ ลย” “ทูลฝ่ าบาท ที่หม่อมฉนั มาในวนั น้ี เพราะมีธุระเก่ียวขอ้ งกบั จวนกวั๋ กงจริง หม่อมฉนั อยากขอร้องฝ่ าบาท โปรดประทาน อนุญาตใหห้ ม่อมฉนั ไดพ้ บกบั ไทเฮาสกั คร้ังเพคะ” สีหนา้ ของฮ่องเตห้ งเซ่ียวเปล่ียนไปเลก็ นอ้ ย พินิจมองเจียงหลี อยา่ งถี่ถว้ น แลว้ รับสงั่ วา่ “แมแ้ ต่เร่ืองน้ี เขากบ็ อกกบั เจา้ หรือ”

เจียงหลีน่ิงงนั เหตุการณ์ในถ้าวนั น้นั จีเหิงเล่าเรื่องราว ความแคน้ ระหวา่ งตระกลู จีกบั ตระกลู อินตลอดช่วงหลายปี ที่ผา่ น มา แน่นอนวา่ เขาเปิ ดเผยฐานะของไทเฮาใหน้ างรับรู้ดว้ ยเช่นกนั จีเหิงเคยกล่าววา่ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวคงจะกกั ขงั ไทเฮาไว้ สาหรับไทเฮา แลว้ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวไม่มีทางละเวน้ นางแน่ เจียงหลีรู้ดีวา่ เรื่องน้ีเก่ียวพนั ถึงเช้ือพระวงศ์ ตวั นางเองไม่ เหมือนกบั จีเหิง อยา่ งไรเสีย ฮ่องเตห้ งเซ่ียวกย็ งั คงตอ้ งการใช้ ประโยชนจ์ ากเขา แต่นางเป็นแค่ผหู้ ญิงคนหน่ึง สาหรับฮ่องเตห้ ง เซ่ียวแลว้ จะมีหรือไม่มีนางกไ็ ดท้ ้งั น้นั หากพระองคร์ ู้สึกวา่ นาง กาลงั ขม่ ขู่ ยอ่ มกาจดั ทิ้งอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั วธิ ีการท่ีดีท่ีสุดคือแสร้ง ทาเป็นไม่มีส่วนรู้เห็น ยงิ่ แสดงออกมาวา่ รู้มากเท่าไร กจ็ ะยงิ่ อนั ตรายข้ึนเท่าน้นั “หม่อมฉนั เป็นคนของท่านกว๋ั กง” เจียงหลีตอบ “จะ จงรักภกั ดีต่อท่านกว๋ั กงไปชว่ั นิรันดร์”

นางเกรงวา่ ฮ่องเตห้ งเซ่ียวจะทรงหวาดระแวง ดว้ ยความท่ี พระองคเ์ ป็นฮ่องเตท้ ่ีเติบโตข้ึนมาเช่นน้ี จึงระแวดระวงั ผคู้ นรอบ ขา้ งอยตู่ ลอดเวลา ไม่เชื่อถือคาพดู ของใครง่ายๆ ในสายตาของ ฮ่องเตห้ งเซ่ียว การกระทาของจีเหิงดูเหมือนลุ่มหลงสตรีจนน่าขนั พระองคย์ อ่ มไม่เห็นดว้ ยอยา่ งแน่นอน แลว้ กเ็ ป็นไปตามคาด ฮ่องเตห้ งเซี่ยวไดฟ้ ังกท็ รงยอ้ นถาม เพียงวา่ “ชว่ั นิรันดร์รึ ถา้ เช่นน้นั ขา้ ขอถาม หากจีเหิงไปชิงโจวคราว น้ีแลว้ ไม่กลบั มา เจา้ จะทาอยา่ งไร จะไวอ้ าลยั ใหก้ บั ป้ายชื่อของเขา ไปตลอดชีวติ รึ เจียงหลี เจา้ คงประเมินตวั เองสูงไปหน่อยกระมงั ” “เป็นเพราะฝ่ าบาทประเมินหมอ่ มฉนั ต่าเกินไปต่างหาก” เจียง หลีตอบอยา่ งมีบรรทดั ฐาน “หากทา่ นกวั๋ กงไปชิงโจวคร้ังน้ีแลว้ ไม่ กลบั มา หม่อมฉนั กจ็ ะอยใู่ นเมืองเยยี่ นจิงเพ่ือรอเขา หากเขาตาย หม่อมฉนั ยนิ ดีแตง่ งานเขา้ จวนตามลาพงั เป็นม่ายไปตลอดชีวติ

ความจริง นิรันดรกไ็ ม่ไดย้ าวนานถึงเพียงน้นั หลบั ตาครู่หน่ึงกผ็ า่ น ไปแลว้ ” ราวกบั นางกาลงั พดู ถึงประเดน็ เลก็ นอ้ ยมากๆ เร่ืองหน่ึง ทาให้ ฮ่องเตห้ งเซ่ียวถึงกบั ตอ้ งเงยหนา้ มอง คลา้ ยอยากจะประเมินสีหนา้ ของเจียงหลีใหช้ ดั เจน วา่ นางกาลงั กล่าวเทจ็ หรือไม่ สายตาของเจียงหลีแน่วแน่จนทาใหร้ ู้สึกวา่ การสงสยั ใน ความเดด็ เดี่ยวของนางถือเป็นเรื่องท่ีไม่น่าใหอ้ ภยั ฮ่องเตห้ งเซี่ยวรับสงั่ ออกมา “เจา้ คารมนกั ” เจียงหลีกลบั หวั เราะเบาๆ จากคาพดู ประโยคน้ีของฮ่องเต้ นาง มองออกวา่ พระองคไ์ ม่เพยี งแต่เก่ียวขอ้ งกบั จีเหิงในฐานะกษตั ริย์ กบั ขนุ นางเท่าน้นั ยงั มีความผกู พนั ท่ีจริงใจอีกเลก็ นอ้ ยเจืออยู่

เพราะทรงกงั วลแทนจีเหิง ฮ่องเตห้ งเซ่ียวถึงไดร้ ะแวดระวงั นาง เช่นน้ี สถานการณ์ตรงหนา้ ดีกวา่ ท่ีนางคิดไวม้ าก “กล่าวเช่นน้ี เจา้ ตอ้ งการพบกบั ไทเฮาใหไ้ ดส้ ินะ” ฮ่องเตห้ ง เซ่ียวถาม “ขอฝ่ าบาททรงอนุญาตดว้ ยเถิดเพคะ” “ขา้ สามารถรับปากเจา้ ได้ เพราะก่อนท่ีจีเหิงจะออกเดินทาง เขาไดข้ อร้องใหข้ า้ ดูแลเจา้ ไม่นึกวา่ ยงั ไม่ทนั ไดท้ าตามคาฝากฝัง เจา้ กม็ าหาขา้ ดว้ ยตวั เอง ในเม่ือเป็นเรื่องของจวนกวั๋ กงขา้ กจ็ ะไม่ เขา้ ไปยงุ่ เกี่ยว เจา้ ตอ้ งการคาตอบอะไรจากไทเฮากไ็ ปถามกนั เอา เองเถิด แต่มีขอ้ หน่ึงท่ีขา้ ตอ้ งเตือนสติเจา้ ไทเฮาเป็นพวกลุแก่โทสะ

หากทาใหน้ างโกรธ จะสามารถรับมือไดห้ รือไม่ นนั่ กข็ ้ึนอยกู่ บั ตวั เจา้ เอง” เจียงหลีไดฟ้ ังกห็ วั เราะเบาๆ และยอบกายลงดว้ ยความนอบ นอ้ ม “ขอบพระทยั ฝ่ าบาท” เจียงหลีคิดวา่ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวเองกค็ งจะรู้เรื่องราวความแคน้ ระหวา่ งตระกลู จีกบั ไทเฮาเช่นกนั ไมอ่ ยา่ งน้นั พระองคก์ ค็ งไม่ ปลอ่ ยผา่ นไปง่ายๆ แต่เม่ือเป็นเช่นน้ี กย็ งิ่ ทาใหเ้ รื่องของนางสะดวก ข้ึน ฮ่องเตห้ งเซ่ียวยงั ทรงกาชบั ซูกงกง ใหเ้ ขารีบพาเจียงหลีไปพบ ไทเฮาโดยเร็ว ทุกอยา่ งราบรื่นกวา่ ท่ีเจียงหลีคิดเอาไวม้ าก ซูกงกงเอ่ยปาก “คุณหนูรองเจียง โปรดตามขา้ นอ้ ยมา”

บทที่ 382 ข้ำมำเพื่อสอบถำม เจียงหลีถอยออกจากตาหนกั แลว้ ติดตามซูกงกงไป ทิศทาง ท่ีซูกงกงนาทางน้นั ดูเหมือนจะไม่ไดม้ ีจุดมุ่งหมายอยทู่ ่ีตาหนกั ฉือหนิง แต่เป็นตาหนกั ร้าง ตลอดทางไร้ผคู้ น เจียงหลีสาวเทา้ พลาง ครุ่นคิด สุดทา้ ยกเ็ ขา้ ใจข้ึนมาบา้ ง เกรงวา่ คงจะเหมือนกบั ที่จีเหิง คาดเดาไว้ ฮ่องเตท้ รงสง่ั ขงั ไทเฮาแลว้ เซ่ียจิ้นอ๋องตายจากไป อินจือหลีก่อกบฏ ฮ่องเตห้ งเซี่ยวคาดการณ์ไวแ้ ลว้ วา่ วนั น้ีจะตอ้ ง มาถึง ท้งั ยงั เป็นไปไดว้ า่ พระองคอ์ าจจะรู้ความผดิ ที่ไทเฮาก่อเอาไว้ นานแลว้ ถึงตอนน้ีจึงมิไดเ้ สแสร้งทาตวั เป็นแม่ลกู ที่รักใคร่กลม เกลียวอีกตอ่ ไป ซูกงกงพาเจียงหลีเดินมาถึงตาหนกั ร้าง ดา้ นนอกไม่มี แมก้ ระทง่ั นางกานลั คอยปัดกวาดเช็ดถู ในสวนท้งั แคบและรกร้าง บนพ้นื เตม็ ไปดว้ ยฝ่ นุ ท่ีจบั ตวั หนา ราวกบั ไม่มีคนทาความสะอาด มานานมากแลว้

ซูกงกงเดินมาถึงหนา้ ประตูหอ้ งท่ีอยลู่ ึกเขา้ ไปดา้ นในสุด แลว้ กล่าวเสียงเบา “คณุ หนูรองเจียง เชิญเขา้ ไปได้ ขา้ นอ้ ยจะรออยขู่ า้ ง นอก หากท่านคุยธุระเสร็จแลว้ หรือมีเรื่องอะไรจะไหวว้ าน ขา้ นอ้ ย ค่อยตามเขา้ ไป” เจียงหลีขอบคุณซูกงกง ก่อนจะผลกั ประตูเดินเขา้ ไป เสียงประตูดงั แอดๆ ราวกบั ผา่ นไปเน่ินนาน ในท่ีสุดกม็ ีคน ผลกั ประตูใหเ้ ปิ ดออก เกิดเป็นเสียงแหลมลากยาวจนเขด็ ฟัน ประตู ถูกผลกั เช่นน้ี ทาใหฝ้ ่ นุ ละอองลอยฟ้งุ อยใู่ นอากาศ ท้งั ๆ ที่เป็นเวลา กลางวนั ทวา่ ภายในหอ้ งกลบั ไม่ต่างจากกลางคืน ทุกอยา่ งมืดสนิท ในความมืดน้นั เหมือนมีเสียงอะไรบางอยา่ ง “ใคร” เป็นเสียงดุดนั ของสตรีผหู้ น่ึง

เจียงหลีนิ่งงนั แลว้ เอ่ยเรียก “ไทเฮา” นางพดู พลางแหวกม่าน ทนั ใดน้นั ในหอ้ งกส็ วา่ งข้ึนทนั ตา หนา้ โต๊ะเครื่องแป้งมีผหู้ ญิงคนหน่ึงนงั่ อยู่ นางถกู แสงสาด ส่องเช่นน้ี จึงหรี่ตาลงเพอ่ื ป้องกนั แสง ในตอนน้นั เจียงหลีจึงเห็นวา่ เส้ือผา้ บนร่างของหญิงผนู้ ้ีไม่ไดซ้ กั ทาความสะอาดมานานมากแลว้ เส้ือตวั กลางท่ีเคยเป็นสีขาวยามน้ีสกปรกมอมแมม ผมของนางก็ มนั เยมิ้ ท้งั ยงั มิไดส้ วมเคร่ืองประดบั ใดๆ เหลือไวเ้ พียงป่ิ นปักผม งดงามเล่มหน่ึง แต่กลบั ทาใหผ้ มของนางดูสกปรกยงิ่ ข้ึน หญิงผนู้ ้นั หนั มามองเจียงหลี พินิจพิจารณาดว้ ยสายตาเกร้ียวกราด เป็น ใบหนา้ ที่ท้งั แก่ชราและเหนื่อยลา้ ยงิ่ ถึงกระน้นั กย็ งั คงความเคร่ง ขรึมไว้ ราวกบั ตอ้ งการกลืนกินเจียงหลีอยา่ งไรอยา่ งน้นั “เจา้ เป็นใคร มาทาอะไรท่ีน่ี” นางถามอีกคร้ัง

นี่กค็ ือหลินโหรวเจีย ไทเฮาองคป์ ัจจุบนั นบั แตถ่ ูกฮ่องเต้ หงเซ่ียวส่งตวั มากกั ขงั ไว้ กก็ ลายสภาพเป็นเช่นน้ี ฮ่องเตห้ งเซ่ียว มิไดใ้ หก้ ารดูแลนางดีนกั โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ เม่ือรู้วา่ หน่ึงในบรรดา คนท่ีทาร้ายเซี่ยกยุ้ เฟยจนตายกค็ ือหลินโหรวเจีย แมว้ า่ ฮ่องเตห้ ง เซ่ียวไม่ไดใ้ ชก้ าลงั ลงโทษไทเฮา แต่อยใู่ นสภาพน้ี กลบั ยงิ่ ยา่ แยก่ วา่ ผหู้ ญิงที่ตรากตราทางานหนกั เสียอีก ไม่ตอ้ งสงสยั เลยวา่ ไทเฮาคง อยากตายเสียดีกวา่ อยู่ ไทเฮาใชช้ ีวติ สุขสบายมีคนคอยรับใชใ้ กลช้ ิดมานานหลายปี ต่อใหเ้ ป็นช่วงเวลาที่ล้ีภยั ไปอยใู่ นวดั หงซาน กย็ งั มีเซ่ียจิ้นอ๋องคอย อยดู่ ูแลไม่ห่าง ปกป้องนางชนิดท่ียงุ ไม่ใหไ้ ต่ไรไม่ใหต้ อม ไหนเลย จะเคยตกอยใู่ นสภาพน้ี แตถ่ ึงอยา่ งน้นั นางกย็ งั รักษาท่าทางสูงศกั ด์ิ ของไทเฮาไว้ เจียงหลีไม่อยากทาใหอ้ ีกฝ่ ายทะนงตวั ยง่ิ ข้ึน ดว้ ยรู้วา่ หญิง ตรงหนา้ โหดร้ายแค่ไหน นางฆ่าอวห๋ี งเยก่ บั จีหมิงหนั จนตาย ทาให้

ชีวติ ของจีเหิงตอ้ งกลายเป็นเช่นน้ี ไม่วา่ อยา่ งไร เจียงหลีไม่เห็นใจ หลินโหรวเจียแมแ้ ต่นอ้ ย “ขา้ คือเจียงหลีแห่งจวนอามาตย์ เจา้ สามารถเรียกขา้ วา่ ...วา่ ท่ี ฮูหยนิ แห่งจวนกว๋ั กง” “กว๋ั กง...” ไทเฮาขมวดคิว้ มุ่น ครุ่นคิดอยนู่ านถึงเขา้ ใจวา่ แทจ้ ริงแลว้ เจียงหลีเป็นใคร ไทเฮามองหญิงสาวแลว้ กล่าววา่ “ที่แท้ กค็ ือเจา้ นี่เอง เจา้ มาที่นี่มีธุระอะไร” เจียงหลีแทบจะไม่มีเหตุผลใหต้ อ้ งมาหาไทเฮาอยา่ งนาง “ขา้ มาเพอื่ สอบถาม เกี่ยวกบั เรื่องที่เจา้ และเซี่ยจิ้นอ๋องสมคบ คิดกนั ฆ่าอวห๋ี งเย”่ เจียงหลีตอบ

พอไดฟ้ ัง ไทเฮากถ็ ึงกบั อ้ึงงนั ผา่ นไปพกั ใหญ่ จู่ๆ นางก็ หวั เราะเสียงเยน็ “นึกวา่ มีเร่ืองอะไร ท่ีแทก้ ม็ าทวงถามความจริง ใหก้ บั เจา้ มารหวั ขนนนั่ เจา้ มีสิทธ์ิอะไรมาถามเรื่องน้ีกบั ไทเฮา อยา่ งขา้ เจียงหยวนป๋ัวคนไร้ประโยชนน์ นั่ กไ็ ม่มีอะไรใหต้ อ้ งเอ่ย ถึง เจา้ คงไม่คิดวา่ จบั จีเหิงไดแ้ ลว้ จะสามารถอยอู่ ยา่ งสบายใจไร้ กงั วลจริงๆ กระมงั แมแ้ ต่จีหมิงหนั ขา้ ยงั สามารถสงั หารได้ สาหรับ จีเหิง... กต็ อ้ งตายดว้ ยน้ามือขา้ ในไม่ชา้ ” โทสะในใจของเจียงหลีพลนั ปะทุ ความเจบ็ แคน้ โกรธเคืองน้ี พงุ่ สูงกวา่ ตอนที่นางรู้วา่ เสิ่นอว้หี ยงกบั หยง่ หนิงสงั หารตนเสียอีก เหตุใดในโลกถึงมีคนไร้ยางอายไดข้ นาดน้ี ไม่เพยี งกระทาเร่ืองเลว ทรามต่าชา้ อยา่ งไม่รู้จกั ละอาย กลบั ยงั กาเริบเสิบสาน สายตาของ อีกฝ่ ายมีแต่ความชว่ั ร้ายเท่าน้นั เจียงหลีไม่อยากพดู กบั ไทเฮาใหม้ ากความ จึงไม่ออ้ มคอ้ มอีก ต่อไป “อยา่ ไดก้ ล่าวถึงเร่ืองอ่ืน ขา้ มาเพ่ือถามเจา้ เพียงขอ้ เดียว

เท่าน้นั ในอดีต เพราะจีฮูหยนิ รู้วา่ เจา้ กบั เซี่ยจิ้นอ๋องลอบพบกนั พวกเจา้ จึงวางแผนฆ่านาง แต่วงั หลวงมิใช่ทอ้ งถนนท่ีใครคิดจะ เดินไปไหนกไ็ ด้ เหตุใดจู่ๆ จีฮูหยนิ ถึงปรากฏตวั ข้ึนมา น่ีเป็นเรื่องท่ี เจา้ วางแผนเอาไวส้ ินะ เจา้ จงใจหลอกล่อใหจ้ ีฮูหยนิ เขา้ วงั แลว้ ยมื มือของเซ่ียจิ้นอ๋องสงั หารนางปิ ดปาก ใช่หรือไม่” เสียงหวั เราะของไทเฮาพลนั ชะงกั นางจบั จอ้ งเจียงหลีเหมือน สตั วป์ ่ าท่ีบา้ คลงั่ ตวั หน่ึง ส่วนในใจของเจียงหลีน้นั สงบเยอื กเยน็ นกั นางรู้สึกไดถ้ ึง ความผดิ ปกติมานานแลว้ เมื่อตอนที่จีเหิงเล่าถึงสาเหตุการตาย ของอวหี๋ งเย่ จีเหิงเป็นคนในเหตุการณ์ ยากที่จะมองอยา่ งทะลุ ปรุโปร่ง แต่นางเป็นคนนอกจึงสามารถจบั สงั เกตได้ จากคาเล่าลือ อวหี๋ งเยเ่ ฉลียวฉลาดเจา้ เล่ห์ รู้จกั ระวงั ตวั การลอบพบกนั ของ เซ่ียจิ้นอ๋องกบั ไทเฮา เกรงวา่ คงจะไม่ใชส้ ถานท่ีสุ่มสี่สุ่มหา้ เพอื่ พลอดรักแน่ อยา่ งนอ้ ยกต็ อ้ งมีคนคอยดูตน้ ทาง นางกานลั คนสนิท

ของไทเฮาจะไม่เอาไหนถึงขนาดขดั ขวางหญิงอ่อนแอคนหน่ึง ไม่ไดเ้ ชียวหรือ มิหนาซ้ายงั ปล่อยใหอ้ วหี๋ งเยม่ าพบเขา้ โดยบงั เอิญ เช่นน้นั อยา่ งไรกไ็ ม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย “เจา้ มาถามตอนน้ี กเ็ พราะอยากใหข้ า้ ยอมรับอยา่ งน้นั รึ” ไทเฮาลูบผมขา้ งหูของตน ท่าทางเช่นน้ีหากเป็นการกระทาของ สาวนอ้ ย คงรู้สึกชดชอ้ ยน่ารัก ทวา่ สาหรับนาง กลบั ทาใหข้ นลุก ชนั “คนกต็ ายไปแลว้ ขา้ จะยอมรับหรือไมแ่ ลว้ จะมีอะไรท่ี เปล่ียนไปเลา่ ... ไม่ผดิ ตอนน้นั เป็นเพราะขา้ จงใจชกั นาใหอ้ วหี๋ งเย่ เขา้ มาในสถานการณ์ กใ็ ครใชใ้ หน้ งั แพศยานน่ั ขวางหูขวางตาขา้ นกั เล่า เป็นแค่นางโลมคนหน่ึงของหอชิงโหลว มีอะไรคูค่ วรให้ ใครต่อใครทะนุถนอม เพราะเหตุใดขา้ ที่เกิดมาในบา้ นตระกลู ใหญ่ กลบั ไม่สามารถจดั การเลือกคูค่ รองของตวั เองได้ แต่หญิงช้นั ต่าแบ บอวหี๋ งเยก่ ลบั ไดอ้ ยอู่ ยา่ งมีความสุข ช่างไม่ยตุ ิธรรมเสียเลย” นาง

แผดเสียงสูง มุมปากเผยอราวกบั หวั เราะหยนั “ขา้ ถึงตอ้ งการให้ นางตายอยา่ งหมาจนตรอก ไร้ซ่ึงเกียรติยศ” ไทเฮากล่าวจบกเ็ หมือนจะดีใจนกั นางหวั เราะเสียงดงั ลน่ั ทวา่ สายตากลบั เลื่อนลอยคลา้ ยระลึกถึงอดีต เจียงหลีเดาไวไ้ มผ่ ดิ หลินโหรวเจียจงใจจริงๆ ตอนน้นั นางให้ มารดาของเหมยเซียง ซ่ึงเป็นแม่นมของนางมาลอ่ หลอกอวห๋ี งเยใ่ ห้ ไปลว่ งรู้ความสมั พนั ธ์ของนางกบั เซ่ียจิ้นอ๋อง ยมื มือเขาสงั หาร อวห๋ี งเย่ เหตุเพราะนางเคียดแคน้ อวหี๋ งเยอ่ ยา่ งมาก ทวา่ นางเป็นถึง ฮองเฮาอยใู่ นวงั หลวง ส่วนอวห๋ี งเยก่ เ็ ป็นถึงฮูหยนิ แม่ทพั หลินโหร วเจียหาวธิ ีกาจดั ไม่ได้ เลยยมื มือเซ่ียจิ้นอ๋องฆ่าคน สุดทา้ ยนางกท็ า สาเร็จ อวหี๋ งเยต่ ายไปแลว้ จริงๆ ท้งั ยงั ตายในสภาพท่ีน่าอนาถ เช่นน้นั ในใจของหลินโหรวเจียกลบั รู้สึกผอ่ นคลาย

คร้ันถามข้ึนมาวา่ เหตุใดนางถึงเคียดแคน้ อวหี๋ งเย่ ถึงข้นั ยอม เส่ียงเพือ่ สงั หารอวหี๋ งเยใ่ หจ้ งได้ ท้งั ๆ ที่ความจริงแลว้ ระหวา่ ง อวห๋ี งเยก่ บั หลินโหรวเจียกม็ ิไดม้ ีเร่ืองทะเลาะเบาะแวง้ ใดๆ ต่อกนั ก่อนหนา้ น้นั หลายปี ตอนที่หลินโหรวเจียยงั ไม่แต่งงาน เคยไดย้ นิ เร่ืองราวของตระกลู อวี๋ รู้วา่ สาวงามประจาเมืองคนน้นั ตอ้ งตกอบั ไปอยใู่ นหอนางโลมยงั รู้สึกเห็นใจ ในขณะเดียวกนั นางกด็ ีใจท่ี ตวั เองเกิดมาในตระกลู หลิน ไม่จาเป็นตอ้ งตกอยใู่ นสภาพน่า หวาดกลวั ถูกชะตากรรมเล่นตลกเหมือนอีกฝ่ าย ความรู้สึกเปลี่ยนไปต้งั แต่เม่ือใด หลินโหรวเจียเองกจ็ าไม่ได้ เสียดว้ ยซ้า ทวา่ นบั แต่นางจาตอ้ งแต่งงานตามราชโองการ จนกระทงั่ กลายเป็นพระชายา หลินโหรวเจียในอดีตกเ็ ร่ิมเลือน หายไป ตอ่ มานางตอ้ งอยใู่ นวงั หลวงกบั คนที่ตนไม่ไดร้ ัก และสามี คนน้นั กไ็ ม่รักนาง ในวงั เตม็ ไปดว้ ยการแก่งแยง่ ชิงดีเพือ่ ใหไ้ ดร้ ับ ความโปรดปราน หลินโหรวเจียใชช้ ีวติ อยอู่ ยา่ งไม่มีความสุข และ เร่ิมเจบ็ แคน้ ที่ตนเองเกิดมาเป็นคนตระกลู หลิน

ทวา่ ในขณะน้นั โชคชะตาของอวหี๋ งเยก่ ลบั เปลี่ยนแปลง จากบุตรสาวขนุ นางตอ้ งโทษท่ีโดนจบั ไปอยหู่ อนางโลม กลบั กลายเป็นภรรยาเอกของแมท่ พั จินอู่ไปได้ หลินโหรวเจียริษยาอวหี๋ งเยน่ กั เพอ่ื อวหี๋ งเย่ จีหมิงหนั ยอมทน ต่อเสียงคดั คา้ นของคนในตระกลู ท้งั ยงั ทูลขอฮ่องเตอ้ ยนู่ าน ใน ท่ีสุดจึงสามารถแต่งงานกบั อวหี๋ งเยไ่ ด้ เขาปกป้องอวห๋ี งเยเ่ ป็นอยา่ ง ดี จนใครหลายคนตอ้ งอิจฉา เจบ็ ใจที่คนอ่ืนไดแ้ ต่ตวั เองขาด หลินโหรวเจียมีท้งั เกียรติ และฐานะ เดิมทีอวหี๋ งเยไ่ ม่มีเหมือนนาง ทวา่ ตอนน้ีกลบั ข้ึนมา ทดั เทียมได้ ส่ิงท่ีหลินโหรวเจียขาดและไม่อาจครอบครองกค็ ือการ แต่งงานกบั คนท่ีตนรักอยา่ งออกหนา้ ออกตา แต่อวห๋ี งเยม่ ีส่ิงท่ีนาง ไม่อาจครอบครอง คนที่นางเคยดูแคลน คนที่นางเคยเห็นใจกลบั ไดร้ ับ ทกุ อยา่ ง เหมือนเป็นการฟาดฝ่ ามือลงมาบนใบหนา้

ของหลินโหรวเจียอยา่ งแรง ตบจนนางหวั หมุน รุนแรงจนนางร่วง หล่นลงไปในหุบเหว

บทท่ี 383 บังเอญิ พบ บางโอกาส จีหมิงหนั จะพาอวห๋ี งเยเ่ ขา้ วงั แต่ละคร้ังลว้ นมี รอยยมิ้ เปี่ ยมสุขแต่งแตม้ อยบู่ นใบหนา้ ของอวห๋ี งเย่ สิ่งน้นั ท่ิมแทง จิตใจของหลินโหรวเจียอยใู่ นส่วนลึก ถึงแมต้ ่อมานางจะมี เซี่ยจิ้นอ๋องคอยทะนุถนอม แต่กเ็ ปรียบเสมือนเร่ืองน่าอบั อาย คลา้ ย หนูท่ีไมอ่ าจปรากฏตวั ใหใ้ ครเห็น แต่อวห๋ี งเยก่ ลบั สามารถ ท้งั ๆ ท่ี จีหมิงหนั กบั เซ่ียจิ้นอ๋องกท็ ดั เทียมกนั ต่างกเ็ ป็นแม่ทพั ท่ีมีชื่อเสียง เลื่องลือเหมือนๆ กนั นางมีฐานะเป็นถึงคุณหนูตระกลู หลินท่ี อุปสรรคยงั นอ้ ยกวา่ บุตรสาวขนุ นางตอ้ งโทษในหอนางโลม แลว้ เหตุใดนางกลบั ไม่ไดร้ ับสิ่งใดตอบแทนเลยสกั อยา่ ง ใจของนางบิดเบ้ียวข้ึนมาอยา่ งไม่รู้ตวั ความไมพ่ อใจและ ริษยาน้ีพงุ่ ข้ึนถึงขีดสุดเม่ือรู้วา่ อวหี๋ งเยต่ ้งั ครรภ์

ตอนน้นั อดีตฮ่องเตม้ ีความสมั พนั ธอ์ นั ดีกบั จีหมิงหนั มกั จะ เรียกตวั เขาเขา้ วงั อยบู่ ่อยคร้ัง อวหี๋ งเยจ่ ึงติดตามมาดว้ ยเป็นธรรมดา หลินโหรวเจียจาเป็นตอ้ งพดู คุยทกั ทายกบั อวหี๋ งเยไ่ ปโดยปริยาย เห็นทอ้ งของอีกฝ่ ายค่อยๆ โตข้ึนทุกวนั แต่ละคร้ังหลินโหรวเจียอ ยากผลกั อวหี๋ งเยใ่ หล้ ม้ กลิ้ง อีกฝ่ ายจะไดล้ ิ้มรสชาติความเจบ็ ปวดที่ ตอ้ งสูญเสียลูกชายไปเสียบา้ ง เซี่ยจิ้นอ๋องไม่รู้ความลบั ที่ซ่อนอยสู่ ่วนลึกในจิตใจของหลิน โหรวเจีย เขามกั จะพดู ถึงเร่ืองมงคลของสหายสนิทอยบู่ ่อยคร้ัง ยง่ิ เซี่ยจิ้นอ๋องเป็นเช่นน้ี หลินโหรวเจียกย็ งิ่ ผดิ หวงั เขารู้สึกยนิ ดีท่ี สหายคนสนิทของตนจะมีลูก แต่เซี่ยจิ้นอ๋องเคยคิดบา้ งหรือไม่ วา่ ระหวา่ งนางกบั เขา กลบั ไม่อาจจะมีลูกดว้ ยกนั ไดอ้ ยา่ งออกหนา้ ออกตา หลงั จากอวหี๋ งเยใ่ หก้ าเนิดจีเหิงแลว้ ยงั เคยอุม้ ลูกนอ้ ยเขา้ วงั ใหอ้ ดีตฮ่องเตไ้ ดท้ อดพระเนตร หลินโหรวเจียนงั่ อยอู่ ีกดา้ น มอง

ใบหนา้ เลก็ ๆ สีชมพขู องทารกนอ้ ย ขณะน้นั แผนการร้ายกาจแยบ ยลกผ็ ดุ ข้ึนในสมองของนาง นางหลอกล่ออวหี๋ งเย่ จงใจใหอ้ ีกฝ่ าย ‘บงั เอิญพบ’ วา่ นาง กบั เซี่ยจิ้นอ๋องมีความสมั พนั ธ์ลึกซ้ึงต่อกนั หลอกใชเ้ ซี่ยจิ้นอ๋องเพ่อื กาจดั ขวากหนามตาตาไดส้ าเร็จ นบั แตน่ ้นั มา กไ็ ม่มีสิ่งที่ขวางหู ขวางตานางอีก ทุกอยา่ งราบรื่นนกั จนถึงตอนน้ีหลินโหรวเจียกย็ งั ไม่รู้สึกเสียใจในสิ่งท่ีตนเองทาลงไปแมแ้ ต่นอ้ ย หากถามถึงเรื่องน้ี ส่ิงเดียวที่นางเสียใจกค็ ือไม่ไดก้ าจดั จีเหิงไปเสียต้งั แต่ตอนน้นั ทิ้ง เมลด็ พนั ธุ์ร้ายกาจไว้ ทาใหต้ วั เองตอ้ งมาตกอยใู่ นสภาพเช่นน้ี ใบหนา้ ของนางไม่เหลือเคา้ ความออ่ นเยาวใ์ นอดีตอีกต่อไป หลินโหรวเจียนงั่ อยหู่ นา้ โตะ๊ เครื่องแป้งในมุมท่ีอบั แสง เจียงหลี มองนางอยา่ งเยน็ ชา “เจา้ ทาเรื่องเลวร้ายเอาไวม้ ากมายเช่นน้ี แต่ละ ถอ้ ยคาลว้ นกล่าววา่ เคียดแคน้ อวหี๋ งเย่ ไม่พอใจจีหมิงหนั หากพดู

กนั ใหถ้ ึงแก่นแท้ คนที่เจา้ เคียดแคน้ กวา่ ใครกค็ ือเซี่ยจิ้นอ๋องและตวั ของเจา้ เอง” ไทเฮาหนั หนา้ มองนางทนั ควนั “เจา้ พดู อะไร” เจียงหลีมิไดถ้ ูกสีหนา้ ท่ีดุร้ายของอีกฝ่ ายทาใหต้ กใจ เพียง กล่าวเสียงเยน็ ต่อไป “ท่ีเจา้ เคียดแคน้ กเ็ ป็นเพราะวา่ ท้งั ๆ ท่ี จีหมิงหนั กบั เซี่ยจิ้นอ๋องมีฐานะและยศศกั ด์ิเทา่ เทียมกนั ต่างกเ็ ป็น แม่ทพั เหมือนๆ กนั แต่จีหมิงหนั กลบั สามารถทาทุกอยา่ งเพือ่ อวหี๋ งเย่ ต่อใหต้ อ้ งขดั แยง้ กบั คนในตระกลู กย็ งั จะแต่งงานกบั นาง ใหไ้ ด้ แต่เซ่ียจิ้นอ๋องกลบั ไม่ยอมทาอะไรเพือ่ ใหไ้ ดแ้ ต่งงานกบั เจา้ ... เจา้ อิจฉาอวหี๋ งเย่ และยงิ่ ไปกวา่ น้นั กค็ ือเคียดแคน้ เซ่ียจิ้นอ๋อง เจา้ คิดวา่ เซ่ียจิ้นอ๋องไม่ไดร้ ักเจา้ เหมือนอยา่ งปากพดู เจา้ ก่อเร่ือง มากมายกเ็ พยี งตอ้ งการบีบใหเ้ ซ่ียจิ้นอ๋องรู้สึกละอายใจท่ีไม่อาจ แต่งงานอยา่ งถูกตอ้ งตามประเพณีกบั เจา้ ได้ จึงจาเป็นตอ้ งชดเชยส่ิง