เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

### ทม่ี าของ ... ณ ทใ่ี ดดวงใจไมไหวหวัน่ ### Page 1 of 2 :: ทมี่ าของ \"ณ ท่ีใดดวงใจไมไ หวหวน่ั \" :: รจู กั กบั ”รพนิ ทรนาถ ฐากูร” ปรัชญาเมธีผูมีอทิ ธิพลตองานเขยี นของ “พนมเทียน” ทุกทานคงจะจาํ บทกลอนท่ีเปดถึงแกนแทแหงจติ ใจอันสิ้นหวงั และสมหวังในขณะเดยี วกนั ของคุณชายอนชุ าแหงเพชรพระอมุ ากนั ไดน ะ ครบั กลอนท่เี ขยี นดวยถา นลงบนแผน ดินที่จุดพักแรมหนง่ึ บรเิ วณเขาหวั แรง ของนายชดกับหนานอิน ความวา ๏ ณ ทใี่ ดดวงใจไมไหวหวน่ั ขอฝา ฟน อุปสรรคแ ละขวากหนาม ถึงส้ินชาตวิ าสนาชะตาทราม จะเอย นามโลกใหรกู ูก็ชาย! ๏ ณ ทนี่ ้ไี รญาตแิ ละขาดมิตร ยังกแ็ ตบ าวสนทิ พศิ มยั เสมอเพอ่ื นเสมอื นญาตไิ มค ลาดไกล เปน เพอ่ื นตายเคยี งกคู ชู ีวา ที่มาของกลอนบทนี้คณุ ลงุ ไดความประทบั ใจมาจากกลอนบทหน่ึงของทา นรพนิ ทรนาถ ฐากูร ปรชั ญาเมธชี าวอินเดีย เจาของรางวลั โนเบล สาขาวรรณกรรม เร่อื ง \"คตี าญชลี\" (การบชู าดว ยเพลง) ซงึ่ กลอนบทนปี้ ระพันธเ ปนภาษาอังกฤษ ชอื่ วา \"Where the mind is without fear\" Where the mind is without fear and the head is held high, Where knowledge is free; Where the world has not been broken up into fragments by narrow domestic walls; Where words come out from the depth of truth; Where tireless striving stretches its arms towards perfection; Where the clear stream of reason has not lost its way into the dreary desert sand of dead habit; Where the mind is led forward by thee into even-widening thought and action - into that http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/naduangjai.html 25/2/2004

### ทม่ี าของ ... ณ ที่ใดดวงใจไมไหวหวั่น ### Page 2 of 2 heaven of freedom, เรยี บเรยี งโดย รพินทร My Father , let my country awake. Rabindranath Tagore กลอนบทน้ไี ดร บั การถอดความเปน ภาษาไทยโดย เรอื งอไุ ร กุศลาสยั ความวา ณ ที่ใดดวงใจมิไหวหวัน่ ๏ ณ ที่ใดดวงใจมิไหวหวั่น ไมพ รึงพร่นั หว่นั ระแวงแหนงฉงาย ณ ท่ีใดอยไู ดดวยเกียรตพิ ราย มิตอ งคอมเศยี รถวายผูใ ดเลย ๏ ณ ทีใ่ ดไรซ ่งึ อวชิ า ลว นวาจาสอ สัตยจ ดั เฉลย ณ ที่ใดโลกหลา พาเสบย ไมเ ฉยเมยเกี่ยงวิรุธประทุษฐกัน ๏ ณ ทีใ่ ดมีความพยายามยง่ิ อุตสาหะเพ่ือสิ่งสมบูรณม ั่น ณ ที่ใดธารใสแหง เหตุน้ัน ไมเหอื ดแหง ไปพลนั ดว ยชาชนิ ๏ ณ ทใี่ ดดวงใจจรดล สูสถลแหงกรรมกระทําส้นิ อีกพลังจิตตาเปน อาจณิ ขอสวรรคโ ปรดยินดลบนั ดาล ๏ มาตภุ ูมิขาไซรไดสัญจร สนู ครอนั บําราศเร่อื งราวฉาน ณ ทนี่ ้นั ขอพระโปรดประทาน ใหสัมฤทธิ์กิจการสมใจ เทอญฯ http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/naduangjai.html 25/2/2004

### อทิ ธิพลของมหาภารตยทุ ธทีม่ ีตอ เพชรพระอุมา ### Page 1 of 2 :: อทิ ธพิ ลของมหาภารตยทุ ธท่ีมตี อ เพชรพระอมุ า :: ... เม่ือไดอ านมหาภารตยุทธหลายรอบแลว จงึ ไดทราบถงึ อิทธพิ ลของมหากาพยนี้ท่ีมีตอเพชรพระอมุ ามากมายหลายประการ ดงั จะสงั เกต ไดจากมรกตนคร นิทรานคร เมืองในจินตนาการโบราณอนั ไกลแสนไกลจากท้งั ภาค 1 และภาค 2 โดยเฉพาะในภาค 2 น้ันมบี ทบาทอยา ง มากเกี่ยวกบั รายละเอียดของนครตางๆ รวมไปถึงการตัง้ ชื่อตวั ละคร จึงขอรวบรวมมาไว ณ ท่นี ค้ี รบั ประเดน็ ท่ี 1. \"จิตรางคนางค\" สาํ หรับเจาหญิงจิตรางคนางคน้ี เปน อดีตชาติของคุณหญิงดารนิ อยางทนี่ ักอานทราบกนั ดอี ยแู ลว สาํ หรับนามนี้นั้น เปน นามของเจาหญงิ จติ รางคทา พระธิดาของทาวจติ รวาหนะ ผคู รองนครมณีปรุ ะ จติ รางคทาผูนีอ้ าภัพดว ยรปู โฉม คือนางมีเรอื นรา งแข็งแรงบกึ บนึ ใบหนาข้ีรว้ิ และ น้ําเสียงแหบหาว ซา้ํ รายพระบดิ าทรงเลีย้ งดูนางในแบบของชายมาต้ังแตเลก็ แตงต้ังเจา หญงิ เปน รชั ทายาทคุมกองทพั ตอสูกบั อรริ าชศัตรู ไพรฟา ขา แผน ดนิ ตางยกยอ งเจาหญงิ จติ รางคทาในแงข องยอดนกั รบ เหตนุ ีจ้ ึงไมม ใี ครเคยคดิ ทีจ่ ะขอเธอแตง งานเลยแมแตค นเดียว วนั หนง่ึ จิตรางคทาไปลาสตั วใ นปา ไดพ บกบั อรชนุ ซ่งึ แตงตัวอยา งพรานปา นอนหลบั อยรู มิ ทางท่จี ะผานไป (ตอนนเ้ี ปน ตอนทอี่ รชุนเนรเทศ ตวั เองมาอยูปา 12 ปตามขอตกลงระหวา งพนี่ อ งปาณฑพทวี่ า หากใครอยูต ามลําพังในหอ งนอนกบั นางเทราปที หรือนางกฤษณา แลวคน อืน่ จะเขาไปไมได แตอ รชุนผดิ ขอตกลงนเี้ น่อื งจากวิ่งเขาไปเอาอาวุธในหอ งเพ่อื ชวยเหลอื พราหมณผูหนงึ่ ) เมื่อเจาหญิงเขา ไปดูใกลๆ และปลกุ อรชนุ ขึ้น อรชนุ ที่สะดุง ตนื่ เมอ่ื เหน็ วาเปน หญงิ กไ็ มม ีทีทา วาจะสนใจ อีกทั้งยังทาํ สายตาเหยียดหยาม นางวา เปนแคหญิง แมจะเปนนกั รบกไ็ มคูควรแกการสนใจ และหายเขาปาไป ทําใหเจา หญิงจิตรางคทาพิโรธมาก แมอ รชนุ จะเปนบคุ คลท่ี นางบูชาดวยเล่ือมใสในชอ่ื เสียงการรบมาตลอดกต็ าม จากความพโิ รธแปรเปล่ียนเปน ความอาย นอ ยใจ แคน อปั ยศอดสู พราํ่ รําพนั ถงึ ความเจบ็ ช้าํ ทีถ่ กู อรชุนเหยยี ดหยาม ไสรินธรซี ่ึงเปน พระ ญาติมาพบเขากก็ ลาววา จิตรางคทารกั อรชนุ และกังวลในรปู โฉมของตนนะสิ จงไปสวดออ นวอนขอพระกามเทพเถิด แมหัวใจชายจะแกรง ปานใด ยงั ไมอาจตานทานอาํ นาจของพระกามเทพได ดงั นี้ เมื่อพระกามเทพไดร บั คําสวดออนวอนของเจาหญงิ แลว จึงประทานพรใหน างกลายเปนหญิงผูง ามเหยยี บสามโลก มเี สนหล กึ ซง้ึ อนั เปนผลจากเทวมายา อรชุนจะหลงรกั จนลมื ทกุ สง่ิ แตจ ะเปน ไปเพยี งหนงึ่ ปเ ทา นน้ั เวลาท่กี ําหนดไวน ี้ พระกามเทพต้ังใจจะใหเจา หญิงไดร ู รสรกั ลึกซง้ึ วาเปนฉันใด ทงั้ ยังสอนใหนางเขาใจวานไี่ มอ าจอยูในความฝน ไดตลอดไป ตองเผชิญโลกแหง ความเปนจรงิ ความงามทพ่ี ระ กามเทพประทานมานจ้ี งึ คงอยูเพียงแคป เดียวเทานั้น เมือ่ จิตรางคทาซึง่ กลายเปนหญิงงามไปแลวไปหาอรชุนในรางของนางชยา อรชุนกห็ ลงรกั ท้งั สองอยกู นิ ดวยกันจนครบเวลา 1 ป ตลอด เวลาน้ี จติ รางคทาหารไู มวาโลกภายนอกเดือดรอนวุนวายจากการหายตัวไปของนาง แควน มณปี รุ ะถูกรุกรานจากขา ศึกภายนอก ชุกชุมดว ย โจรผรู าย ทุกคนเรียกหาจิตรางคทาแตก็ไมม พี บเหน็ วันหน่งึ ซ่งึ เปนวนั ครบรอบ 1 ปต ามสญั ญากับพระกามเทพ มีชาวบา นกลมุ หนงึ่ เดินผา นอาศรมของอรชุนพรอ มเรยี กหา จิตรางคทา พรา่ํ ราํ พันถึงความทุกขย ากอันมีเหตมุ าแตทีน่ างหายไป จิตรางคทาจึงไดก ลบั คืนสรู า งเดมิ ทแี่ ข็งแกรง ดังชายและกลา วกับอรชนุ วา \"หมอ มฉนั รูปรางหนา ตาอัปลกั ษณ ชยานั้นเปน เพียงมนตจ ากพระกามเทพเทาน้ัน แตจ ติ รางคทาน้ันคอื ตัวจรงิ ของหมอมฉนั พระองคจะทรง ดา วาอยา งไรกไ็ ด แตจ ะทรงตาํ หนิความรักทีแ่ ทจรงิ ทหี่ มอ มฉันมีตอ พระองคห าไดไ ม\" อรชนุ ตอบวา \"เจาชา งเปน หญงิ ที่ประเสรฐิ แท ขา ไมร ังเกยี จเจาเลย แมใบหนาทีแ่ ทจ รงิ จะขี้ริ้วเพยี งใด หญิงแตล ะนางยอมมีความเปน หญิงในหลายๆ รปู แบบ ขา รักเทราปที อยางนางแกว ผูซอื่ สตั ย รักสุภัทราเพราะความงามอนั ซือ่ บริสทุ ธิ์ ขารกั นางนาคอุลูป เพราะความงามอันลกึ ลับ และขา รักเจา จติ รางคทา เพราะเจาเปนผมู ีนา้ํ ใจงามประเสรฐิ ไมมีหญงิ ใดกลาหาญ เสียสละและจริงใจเทา กับเจาแลว บัดนข้ี าไมไดเ ห็นวาเจาขรี้ วิ้ เลย กลบั เหน็ วาเจา มีความสวยงาม เพราะความรักที่แทจ ริงเปนสง่ิ ท่สี วยงาม เปน อมตะ เมือ่ ขา รกั เจา ดวยหัวใจจรงิ ทกุ ส่ิงในโลกนีก้ ็สวยงาม ไปหมด มนั จะยงั่ ยนื ตราบช่วั ชีวิต\" อรชนุ และจิตรางคทาไดร ว มรบขบั ไลข าศกึ ศตั รจู นแตกพายไป จากน้นั ไดล าเจาหญงิ จิตรางคทาเพื่อผจญภัยเดินดงตอไปตามพันธะสญั ญา เนรเทศตนเอง สว นจิตรางคทานั้นมพี ระโอรสกบั อรชนุ คือ พภรวู าหนะ สําหรับเรือ่ งน้ีทานรพินทรนาถ ฐากรู ไดต ดั ตอนมาประพันธใหมเ ปน บทละครเรอื่ ง \"จิตรา\" ซ่งึ มคี วามตางจากนไ้ี ปเลก็ นอ ย กลาวคอื จากมัน http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata1.html 25/2/2004

### อิทธิพลของมหาภารตยทุ ธที่มตี อเพชรพระอมุ า ### Page 2 of 2 ทนเทพ (พระกามเทพ) ที่ชวยบันดาลใหจ ติ รางามล้ําแลว ยังมวี สันตเทพดวยอกี องคห นึง่ (สององคน ี้เปนเพือ่ นรักกัน) ซง่ึ บทละครนีม้ ีความ งดงามแฝงไวดว ยปรชั ญา ธรรมชาติ โดยเฉพาะแสดงจิตวิทยาเก่ยี วกับผูหญิงไวไดอยางลกึ ซึ้ง อทิ ธพิ ลท่ีมีตอ เพชรพระอุมา ผมเคยสอบถามกับคุณลุงแลว ทราบวา ทา นซงึ่ นยิ มชมชอบผลงานของทา นรพินทรนาถ ฐากูรมาก โดยเฉพาะบทละครเร่อื ง จิตรา นี้ จึงไดวางคาแรคเตอรอ ดีตชาติของดารินไวอยางจติ รางคทา โดยเปล่ียนชือ่ เลก็ นอยเพอื่ ใหไดเสยี งทีไ่ พเราะขนึ้ ความ เหมือนกันของตัวละครทัง้ สองนี้ นอกจากจะมีอุปนิสยั เยอ หย่งิ ด้อื รัน้ แลว ยงั มฝี ม ือการรบทเ่ี กง ฉกาจเหมอื นกัน สว นรปู โฉม น้นั ใหเ ปนไปตามเนื้อความในบทละครเรอ่ื ง จติ รา คอื มีความงามมาแตแ รก และไดเปน มกุฏราชกุมารีเหมือนกัน สําหรบั พระเจา มหทิ ธิเดชะกบั พระเจาจิตรวาหนะนัน้ ลกั ษณะนิสยั คอ นขางจะแตกตา งกัน เพราะพระเจาจิตรวาหนะน้ันยนิ ดีในตวั อรชนุ มิได รงั เกียจแตอยางไร ในขณะนพ้ี ระเจา มหิทธิเดชะ ไมเ คยประสงคดีตอ อัคนรี ุทรอ ยแู ลว ความเหมอื นของอรชนุ กบั อัคนีรทุ ร อยทู ี่ฝม ือในการรบและฝมอื ในเชิงธนู ซง่ึ จดั วา เปน เลศิ อยางย่ิง สว นลกั ษณะนิสัยกค็ ลาย คลึงกันในบางประการ (อยา งเชน ตอนแรกท่ปี ระเมินฝมือผหู ญิงตาํ่ ไปเหมอื นๆ กนั ) อทิ ธพิ ลของมหาภารตยทุ ธทม่ี ตี อ เพชรพระอุมา z ประเด็นท่ี 1 จิตรางคนางค z ประเด็นท่ี 2 ยทุ ธกรฑี า z ประเด็นที่ 3 ขนบธรรมเนียมประเพณี z ประเด็นท่ี 4 ช่อื ตวั ละครและอืน่ ๆ z ประเด็นที่ 5 คณุ ธรรมและจรยิ ธรรม z สรุป เรยี บเรียงโดย รพนิ ทร http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata1.html 25/2/2004

### อทิ ธพิ ลของมหาภารตยุทธทีม่ ีตอ เพชรพระอุมา ### Page 1 of 2 :: อทิ ธพิ ลของมหาภารตยุทธทม่ี ีตอเพชรพระอมุ า :: ประเดน็ ที่ 2 \"ยทุ ธกรีฑา\" สาํ หรับเร่ืองยุทธกรฑี านัน้ ในเพชรพระอุมาอาจจะไมไ ดก ลา วถึงมากนัก มแี ตเฉพาะตอนทจ่ี ิตรางคนางคเทา ความไปถึงเหตุการณตอนที่ อัคนีรุทรช ว ยชวี ิต และเหตกุ ารณป ะทะกนั เลก็ ๆ นอยๆ ดว ยฝม ือเชงิ รบของทง้ั คู ในมหาภารตยุทธ จะเห็นลกั ษณะการประลองฝมือในเชงิ รบดงั น้ีไดสองคร้งั ครง้ั แรกคอื การจัดการประลองของโทรณาจารยท ่ีใหศษิ ยท ้ัง ฝา ยเการพและฝายปาณฑพประลองกนั ตอ หนาพระทน่ี ั่งของพระเจา ธฤตราษฎร ในตอนนี้กลาวถึงการประลองกนั ดวยคทา (กระบองหัวกลม ใหญๆ ถาดหู นงั อินเดยี โบรารคงนึกภาพออกนะครับ) ระหวา งทรุ โยธนก บั ภมี เสน สวนอรชนุ นัน้ ไดรับมอบหมายใหแสดงฝม อื ในการยิงธนู ครง้ั ท่ีสองเปนการประลองเลือกคูของนางเทราปที ธิดาของทาวทรปุ ท แหงแควนปญจาล (ออิ ิ อันน้คี นุ ๆ ม้ยั ครับ) ทา วทรปุ ทอยากไดอรชุน มาเปนลกู เขย เลยทําเปา ซะยาก คอื เปา จะเปน ปลาจาํ ลองอยูบนยอดเสาสูง ทพ่ี ้ืนดนิ ใตเสามนี า้ํ ขังอยูในอางใหญ เงาปลาบนยอดเสาจะ สะทอ นลงในอาง เวลายิงใหย ิงโดยอาศยั ดูเงาจากในอา งนาํ้ ใหถูกตัวปลา สวนคันธนนู น้ั เลากม็ หมึ าหนกั แสนหนัก (ตรงนี้ผมนกึ ถึงธนูของ พระรามแงซายของเราแฮะ) ซึ่งการประลองครั้งนอ้ี รชุนกย็ ิงถกู จรงิ ๆ จงึ ไดต วั นางเทราปทไี ป สําหรับในเร่อื งเพชรพระอุมานั้นผมคดิ วา ความตอนชวงยทุ ธกรฑี าไมแ จม ชัดนกั เพราะวาโดยตวั เนือ้ เรอ่ื งเองกไ็ มไดกลา วถึงโดยตรงเปน แต เพียงภาพนมิ ติ ฝน ทรี่ พินทรฝ นไปถึงอดีตชาตขิ องตนเองเทา นน้ั ถา จะอานใหเ ขา ใจมากขึ้นแนะนาํ ใหไปอานเรอื่ ง \"ศิวาราตรี\" ของคณุ ลุงมาอา นนะครับ เพราะจะกลา วถึงฉากยทุ ธกรฑี าไดค อนขา งชัดเจน มาก คือพดู ถงึ ในตอนจดั ยทุ ธกรฑี าทเี่ จาชายทษุ ยันตเขารว มดว ย แลว เวชยนั ตป ลอมตัวเขาไปเพอ่ื ชงิ ตัวสุโณ จารบุรุษของศิลาวดที ี่ถกู ขงั อยใู นคุก อทิ ธิพลของมหาภารตยุทธทม่ี ตี อเพชรพระอมุ า z ประเดน็ ท่ี 1 จิตรางคนางค z ประเด็นที่ 2 ยทุ ธกรฑี า z ประเด็นที่ 3 ขนบธรรมเนียมประเพณี z ประเด็นที่ 4 ชือ่ ตวั ละครและอ่ืนๆ http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata2.html 25/2/2004

### อทิ ธิพลของมหาภารตยทุ ธทีม่ ตี อ เพชรพระอุมา ### Page 2 of 2 z ประเดน็ ท่ี 5 คุณธรรมและจริยธรรม เรยี บเรยี งโดย รพินทร z สรุป http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata2.html 25/2/2004

### อทิ ธพิ ลของมหาภารตยุทธทีม่ ีตอ เพชรพระอุมา ### Page 1 of 1 :: อิทธิพลของมหาภารตยุทธท่มี ตี อ เพชรพระอุมา :: ประเด็นท่ี 3 \"ขนบธรรมเนยี มประเพณี\" ในเร่อื งเพชรพระอุมานน้ั จะสงั เกตเหน็ ลักษณะขนบธรรมเนยี มประเพณี ตลอดจนศิลปะตางๆ อันเปนลกั ษณะของวัฒนธรรมอนิ เดียไดใน ตอนทก่ี ลาวถึง นทิ รานคร และมรกตนคร โดยจะสงั เกตเหน็ ไดช ัดในภาค 2 แมวาจะปะปนไปกบั ลกั ษณะของวฒั นธรรมอื่นบา งตามทใ่ี นเรื่อง ไดบ รรยายไววา เหมอื นกบั เปน การผสมผสานของหลายๆ วฒั นธรรม ตอนท่ีเราไดอานกัน อาจจะนกึ ถงึ ทัง้ อนิ เดีย อยี ปิ ต ไทย เขมร ฯลฯ ไปพรอ มๆ กัน การกลา วถงึ เทพเจา ตา งๆ นั้นลวนองิ อยูก ับเทพเจา ของฮินดเู สียเปน สว นใหญ ซ่งึ นับเปน การเชอ่ื มโยงกนั ระหวา งมหาภารตยุทธและเพชร พระอุมาอีกขอหน่งึ ซึ่งผมเองคดิ วาในขอน้ีไมใชแคมหาภรตยทุ ธเทา นั้น แตย ังหมายถึงสรรพความรเู กยี่ วกับดนิ แดนชมพทู วีปนเี้ ทา ท่ีคณุ ลงุ ไดศึกษามา อนั รวมเรยี กวา อินโดโลยี่ หรือภารตวทิ ยานั่นเอง ตัวอยา งท่จี ะขอยกมาจากเพชรพระอุมากค็ อื - การนับถือ พระศิวะ พระแมอ ุมาเทวี พระแมก าลี ฯลฯ - มีเทวาลัยในการบวงสรวงเทพเจา - การศกึ ที่ใชช าง มา และรถศกึ - ลกั ษณะสถาปตยกรรมของนิทรานครและมรกตนคร - ปโุ รหติ ตามวฒั นธรรมอนิ เดยี สมยั โบราณทุกครอบครัว ทุกหมูบาน จะมีปโุ รหติ อันหมายถงึ พราหมณทจี่ ะกระทําพธิ ีกรรมใหแ กกลมุ ชน นนั้ เพราะถือวา พราหมณเปน บคุ คลชนชั้นเดียวทีจ่ ะสามารถตดิ ตอ ไปถงึ เทพเจาตา งๆ บนสรวงสวรรคไ ด - เสอ้ื ผา เคร่อื งแตง กาย ตามลักษณะทบี่ รรยายไวในเรอื่ งคอนขางจะคลา ยคลึงกับเสอื้ ผา ของชาวภารตะโบราณมากทีเดยี ว ฯลฯ อันนีเ้ ปน แคต วั อยางนะครับ ท่ยี กมาครา วๆ อทิ ธพิ ลของมหาภารตยทุ ธทม่ี ีตอเพชรพระอุมา z ประเดน็ ท่ี 1 จิตรางคนางค z ประเด็นท่ี 2 ยทุ ธกรฑี า z ประเดน็ ที่ 3 ขนบธรรมเนยี มประเพณี z ประเดน็ ท่ี 4 ชือ่ ตัวละครและอื่นๆ z ประเด็นที่ 5 คณุ ธรรมและจรยิ ธรรม z สรปุ เรยี บเรียงโดย รพนิ ทร http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata3.html 25/2/2004

### อิทธพิ ลของมหาภารตยุทธทีม่ ีตอ เพชรพระอมุ า ### Page 1 of 2 :: อิทธพิ ลของมหาภารตยุทธทม่ี ตี อเพชรพระอุมา :: ประเด็นท่ี 4 \"ชื่อตัวละครและอน่ื ๆ\" จากการสังเกตและลองเปดดูในวรรณกรรมสองเร่อื งน้ี เมอ่ื นาํ มาเปรียบเทียบกนั จะเหน็ ไดว ามชี อื่ ตวั ละครในเพชรพระอมุ าหลายตวั ทมี่ าจาก มหาภารตยทุ ธ ซึง่ มที ้ังตวั ละครที่ตั้งช่ือตามนยั ยะแฝง และรวมถึงชอ่ื ทไี่ มไดม ีนัยยะใดแฝงอยู จติ รางคนางค - จิตรางคทา และ จิตรางคทะ จิตรางคนางคเ ปน อดตี ชาตขิ องม.ร.ว.หญิง ดาริน วราฤทธิ์ เปนมกุฏราชกุมารขี องมหาอาณาจักรนทิ รานคร สว นม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กน็ างเอก คุณหมอนกั มนุษยวิทยาทร่ี ักของพวกเรานั่นเอง อนง่ึ ชื่อจติ รางคทาในมหาภารตยทุ ธยังมีอีกคนครับชือ่ เหมอื นกันเลย แตอีกคนนเี้ ปนผูชายครบั ซึ่งกค็ ือ เจาชายจติ รางคทะโอรสของพระ เจา ศานตนุกบั นางสัตยวดี ยุษฐิท - ยธุ ิษฐิระ (ยุษฐิเธยี ร) คนแรกเปนผบู ังคับกองทหารมาที่ 1 แหง มรกตนคร สว นคนหลังเปนนามของพใ่ี หญก ลุมปาณฑพ ซง่ึ เกดิ จากพระธรรมเทพกบั นางกุนตี จิตเสน - จติ รเสน จติ เสนเปน แมทพั คนสนิทคนหนึง่ ของรหสั ยะ เปน คนเดยี วกับทีค่ ณะเดินทางใชเปนสอ่ื ตดิ ตอ เจรจากบั สิงหรา สวนจติ รเสนนั้นเปนหนึ่งในนกั รบฝม อื เอกของฝา ยเการพ (พูดงายๆ ก็คอื ตวั รา ยนั่นแหละ นา จะกลาวไดว า จิตเสนและจิตรเสนมีความหมายถึงหนึ่งในแมท ัพฝา ยตวั รา ย เหมือนๆ กนั ) ผูเฒา อรชุน - อรชนุ สําหรับคูน ี้ เปน คเู หมอื นแตเพียงชอื่ แตด านวยั นั้นไกลกนั ลบิ ผเู ฒา อรชุนเปนผกู อ ต้งั กองทัพประชาชนเพ่ือรอคอยการกลบั มาของจกั รราช สวนอรชุนนัน้ หนมุ แนนกวา เปนนองคนทส่ี ามของกลุมปาณฑพ มีบทบาทสําคญั ในมหาภารตยุทธอยา งมาก เปนโอรสของพระอินทรก บั นาง กุนตี พยหุ เทพและสหพรหม - สหเทพ ชอื่ พยุหเทพกับสหพรหมไมร ูวา จะจาํ กนั ไดร ึเปลานะครับ เปนสองขุนพลแหง ปญจาลคูพระทับพระเจา สงิ หลกะและตอมาก็ถึงรนุ ของอคั นี รุทรดวย ผมเขา ใจวา ช่อื นนี้ าจะไดม าจากการแปลงคาํ นิดหนอ ยจากชอื่ สหเทพ ซึ่งเปนหนึ่งในโอรสฝาแฝดของพระอัศวนิ กับนางกนุ ตี โดยมี ฝาแฝดอีกองคห นง่ึ พระนามวา นกุล คแู ฝดนี้เปน โอรสองคที่ 4 และ 5 ของกลมุ ปาณฑพ สัตยาวัน - สตั ยวดี ชื่อสตั ยาวนั น่ใี นเพชรพระอุมาท้ังเรือ่ งรูสกึ จะเอยถงึ แคค รัง้ เดียวเทา นั้นนะครับ เปน นามของกษัตริยแหง ไพศาลี (ถา ผมจําไมผดิ นะ ชอบจํา สลบั กบั ปารเมศวรแหงเวลาสปี ระจํา) ซ่งึ เปนพระบดิ าของเจาหญิงรัตนาวดีท่เี ปนคูห มั้นของอัคนรี ุทร และเปนคนเดียวกนั ท่พี ระเจามหิทธิ เดชะอา งวา กอการกบฏแลวใหอ คั นรี ุทรไ ปปราบแตปรากฏวาเปน กลลวงนะ ครับ ซึง่ ชื่อสตั ยาวนั นผี้ มคิด(เอาเอง) วา นาจะแผลงมาจาก สตั ย วดี ซึ่งเปน มารดาของฤาษวี ยาสท่ีผูใหก าํ เนิดเร่ืองมหาภารตยุทธ และเจา ชายจิตรางคทะ เจาชายวิจิตรวรี ยะ สุกรี - พญานาควาสุกรี ไมร ูวาเกยี่ วกันรึเปลา แตก็ลองยกข้นึ มาใหสังเกตเทาน้ันเองครับ ผมอาจจะคดิ มากไป สําหรบั สกุ รีคงจํากันไดว าเปน หนงึ่ ในเจ็ดกบฏ (กอนท่ี วายจุ ะถกู ฆา) ท่ถี ูกจับไดและถูกพาเขามรกตนครพรอ มคณะเดินทาง และตอมาก็ทาํ งานกอบกูบัลลังกชว ยเหลือคณะเดินทางทตี่ กลงชว ย จกั รราชเปน อยา งดี สาํ หรบั พญานาควาสุกรี เปน เจา บาดาลที่ภีมเสนซ่ึงถูกพวกเการพวางยาพิษจนจมนาํ้ พลัดหลงเขา ไป และพญานาคผนู ี้ เองท่ไี ดมอบน้ําอมฤตใหภีมเสนดม่ื กินตามใจชอบจนกลายเปน จอมพลังไปโดยปริยาย ไชยยนั ต - ชยนั ต คูช ่ือนี้แอบคิดเอาเองอีกแลว ครบั วา นาจะเกยี่ วเนื่องกนั สําหรับไชยยันตท กุ ทานคงทราบความเปนมาเปนไปของนายทหารปน ใหญจ อม กะลอนผนู ี้ดีอยูแลว สว นชยนั ต เปนนามของ ภมี เสน ท่ีเปนชอ่ื รหสั ใชเ รียกกันในระหวา งกลุมพ่ีนองปาณฑพเมื่อคราวปลอมตัวไปเปนขา รบั ใชของทาววริ าฏแหง แควนมตั สยะ คาํ วา ชยนั ตผมไมแ นใจวา แปลวา อะไร แตส าํ หรับไชยยันตน น้ั นา จะแปลวา ความยงั่ ยนื อนั ประเสรฐิ นะครับ อัศวามิศวร และ วามิส - ฤาษวี ศิ วามศิ วร ดๆู ไปแลว กไ็ มนาเกี่ยวของกนั แตผมกล็ ากใหมาเก่ยี วจนได ^ ^' แหะๆ อัศวามศิ วรเปน ผูบงั คับกองทหารมารกั ษาพระองคข องจติ รา งคนางคทีส่ ดุ ทายก็ทรยศไปเขากบั ชัยสรุ ิยา สว นวามสิ เปน ชอ่ื ของแมท พั มา มีอาํ นาจรองจากกตุ ะมะอีกทีหน่ึง และเปนหวั หนาโดยตรงของ ยุษฐทิ วิกรม พรหมเมศวร พราหุต ท่ีผมคดิ วา สามช่ือนเ้ี กย่ี วของกนั ก็คงเพราะชอื่ ดคู ลายๆ กนั มงั ครบั แหะๆ ยงิ่ เขียนเหตผุ ลยงิ่ ออ นแฮะ แควน ปญจาล - แควนปญ จาละ สดุ ทายแลวครบั อันนเี้ ปนช่ือเมืองครบั แควนปญ จาลหรอื วิสุทธิปญจาลกค็ ือเมืองของอคั นรี ทุ รนน่ั เองซึง่ ต้ังอยบู นเขาสงู ทามกลางปาใหญ สวนแควน ปญจาละในมหาภารตยุทธหมายถึง แควนของพระเจา ทรุปท พระบิดาของนางเทราปที น่นั เอง http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata4.html 25/2/2004

### อทิ ธิพลของมหาภารตยทุ ธที่มตี อเพชรพระอมุ า ### Page 2 of 2 อทิ ธพิ ลของมหาภารตยทุ ธที่มีตอเพชรพระอุมา เรียบเรยี งโดย รพินทร z ประเด็นที่ 1 จติ รางคนางค z ประเดน็ ท่ี 2 ยทุ ธกรฑี า z ประเด็นท่ี 3 ขนบธรรมเนยี มประเพณี z ประเดน็ ที่ 4 ชื่อตวั ละครและอนื่ ๆ z ประเด็นท่ี 5 คณุ ธรรมและจริยธรรม z สรุป http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata4.html 25/2/2004

### อิทธิพลของมหาภารตยุทธที่มตี อเพชรพระอมุ า ### Page 1 of 3 :: อิทธพิ ลของมหาภารตยุทธที่มตี อเพชรพระอุมา :: ประเด็นท่ี 5 \"คณุ ธรรมและจรยิ ธรรม\" สําหรับขอนีอ้ าจจะมองยากสักหนอย เพราะพดู ถงึ คุณธรรมและจรยิ ธรรมแลว วรรณกรรมหลายๆ ชนิ้ ก็มีเหมอื นกนั ไมเ ฉพาะแตม หาภารต ยทุ ธ แตส ําหรับตวั ผมแลวเมื่อไดอานมหาภารตยุทธแลวก็เชอ่ื ในคาํ กลา วทว่ี า มหากาพยน ีเ้ ปน ท่รี วมของหลกั ธรรม ปรัชญา ขอ คดิ คตเิ ตอื น ใจทีแ่ ฝงอยูท ่ัวไป มีคาํ กลาวของชาวชมพทู วีปวา \"ส่ิงใดทมี่ ีอยใู นมหาภารตะ สง่ิ นั้นจะมใี หเหน็ ในท่ีอน่ื ดวย แตส ิง่ ใดทไ่ี มม ใี นมหาภารตะ สิง่ นัน้ ยอมจะไมมีใหเ หน็ ในที่อืน่ ใดเลย\" คณุ ธรรม จริยธรรมจากมหาภารตยทุ ธ ท่มี อี ยูในเพชรพระอมุ าดว ย (แมว า ผูเขียนอาจจะไมไดต งั้ ใจใหมีเหมอื นกนั ก็ตาม) ผมก็ขอยกตัวอยาง มา ณ ทน่ี คี้ รบั วรรณะ ในอินเดยี สมยั โบราณยึดถอื เรือ่ งวรรณะกนั อยา งมาก ทงั้ น้ีเริม่ มาจากพวกอารยนั ท่บี กุ เขายดึ ครองชมพทู วปี แทนเจาของเดมิ อยา งพวก มิลกั ขะ จงึ มกี ารกดใหพ วกมิลักขะลงไปเปน ทาส เปนการตัดกําลัง ตดั โอกาสท่จี ะไมใ หแข็งขอ กชู าติคืนได จงึ ไดแ บง วรรณะ ออกเปน 4 วรรณะ คือ พราหมณ กษตั รยิ  แพศย และศูทร โดยพวกมิลักขะมีโอกาสเปนไดเ พยี งศทู ร ผใู ชแ รงงานเทา นนั้ แตในมหาภารตยทุ ธมีตอน หนึ่งในวนบรรพ กลา วถึงตอนทงี่ นู หษุ ะซึง่ กาํ ลังจับภมี เสนเตรียมจะกนิ อยู ไดถามปญ หาแกยธุ ษิ ฐริ ะ วาเร่อื งของวรรณะ ซ่งึ ยุธษิ ฐริ ะ ไดแ ยง วา คนเราแมจ ะมชี าติกาํ เนดิ ตอตอย แตกม็ ีความสําคัญเทา กบั คนในสกลุ สงู ความดีความชัว่ ของมนษุ ยไ มไ ดว ดั จากวรรณะ แตมาจากจติ ใจ และการกระทํา สวนนี้ผมนึกถงึ ความคิดของ เชษฐา ดารนิ สองพน่ี อ งน้ีมีศักด์ิฐานะสงู กวาคนอน่ื ๆ ในคณะเดินทางคอ นขางมาก แตไ มเ คยถือตัววามีชาติ ตระกลู สงู กวา แตป ระการใด สะทอ นถงึ ความคดิ ของผูเขียนทีส่ อ่ื ผา นตวั ละครออกมาวา ไมนยิ มการแบงแยกชนชั้น หรอื แมแตตวั รพนิ ทรเอง ก็ยงั เคยกลาวกบั มาเรียไวว า คนทุกคนมคี ุณคา เสมอกัน ไมม ใี ครตํ่าไปกวาใคร ทุกอยา งอยทู ่ีวา ผนู ั้นจะแสดงคุณคา ของตนออกมาเมอ่ื ไหร ความเมตตา อาจจะมีบางคนเถียงผมขน้ึ มาก็ไดวา ตัวละครเอกในเพชรพระอมุ าไมเห็นจะมคี วามเมตตากันตรงไหน ลาสตั วเ อาชีวติ กันอยูโ ครมๆ ไหนจะ สางเขียวท่ียงิ กันถลมปา ถอนรากถอนโคน อนั นน้ั เปน ไงกช็ างเถิดครับ หนั มาดูตัวอยางคณุ ธรรมที่ตวั ละครในเรื่องทีผ่ มจะยกมาดกี วา ครับ ในมหาภารตยุทธไดกลาวถงึ ตอนหนงึ่ ใน วนบรรพ ตอนทีย่ ธุ ิษฐะ ไปตามหมอ ไมอรณีคืนมาจากกวางแปลง กวางตวั นน้ั ถามวา \"อะไรที่สูงกวา ธรรมะในโลกนี้ ธรรมะชนดิ ไหนที่สามารถอํานวยผลไดตลอดกาล การเอาชนะส่ิงไหนไดจ ึงจะทาํ ใหม นษุ ยไ มเกดิ ความทกุ ข การผูกมติ รกบั ใครจงึ จะไมรเู ส่อื ม\" ยธุ ษิ ฐริ ะ ตอบวา \"ความเมตตากรณุ าสงู กวา ธรรมะในโลกน้ี เวทกิ ธรรมสามารถอาํ นวยผลไดต ลอดกาล การเอาชนะใจตนเองไดจะทําใหม นุษยไมเกิดทกุ ข การผูกมติ รกับคนดีนน่ั แลจึงจะไมร เู สื่อม\" จากตรงน้เี มือ่ มองยอนกลับไปทเ่ี พชรพระอุมา จะสังเกตคณุ ธรรมขอนี้เดนชัดไดในตัวของม.ร.ว.หญิงดาริน มากท่ีสดุ โดยเนอ้ื แทแลว บุคคลผนู ี้เปน ผมู คี วามเมตตากรุณาสงู เยีย่ มยง่ิ กวาใคร ๆ และยึดถือความเมตตาน้ไี วเ ปนสรณะปกปอ งตนเองจากภยันตรายตางๆ โดยเฉพาะ ในภาค 2 ท่ดี ารินแทบจะไมยิงสตั วใ ดๆ เลยดว ยยดึ ถอื เปน สัจจะท่จี ะพาตวั เองใหต ามหารพนิ ทรพ บในทีส่ ดุ การไมย ิงกวางพอ แมล กู ในตอน ทีต่ วั เองหลงปาเพราะพวกมนั ตรยั พังทํานบกน้ั นํ้า สดุ ทา ยกวางน้นั ก็นําไปพบผลไมป า , ความเมตตาอันเปน ทต่ี ้ังท่ีทาํ ใหกลุม เสอื ภูเขาไมทํา รา ย จนแมแ ตอนุชายังตกตะลงึ ,ความเมตตาทม่ี อบใหแ กเจาดว นชา งปาเกเร จนมนั จงรกั ภกั ดีคอยชวยเหลืออยตู ลอดเวลา เหลานีเ้ ปนอาทิ นอกจากนี้รพินทรหรอื เชษฐาเองก็เชนกนั จะไมยงิ สตั วโดยไมจ ําเปน มเี มตตาตอบกบั ทกุ ๆ คน เพียงแตวา คณุ สมบตั ขิ อ น้อี าจจะเห็นไดไม เดนชัดมากนักไมเหมอื นดารนิ หนา ท่ี ในมหาภารตยทุ ธเอย ถงึ ตอนทยี่ ุธษิ ฐระตองรบกับภษี มะซง่ึ เปน ปขู องตนเพราะอยูก ันคนละฝา ย ยธุ ษิ ฐิระไดก ลาวขออภยั และขออนญุ าตใน การท่ีจะตอ งรบกนั ภษี มะกลา ววา \"ปูขออวยพรใหเ ธอเปน ฝา ยชนะ เธอไดป ฏิบัตหิ นาท่ีสมกับทไี่ ดถอื กําเนดิ มาในตระกูลกษตั รยิ แลว ปูเ องก็จาํ ตอ งกระทาํ ตามหนา ทแ่ี ละ พนั ธกรณเี ชน เดยี วกัน\" หรือในตอนทีอ่ รชนุ ทอดอาลัยกับการทจี่ ะตอ งรบกับญาตมิ ิตรของตน แลว พระกฤษณะซ่งึ เปน นายสารถีไดป ลอบโยมและประทานอนศุ าสน ภควทั คีตาใหแ กอ รชนุ เพ่ือใหคํานึงถึงหนา ที่เปนหลักใหญ สําหรบั ในเพชรพระอุมา บุคคลท่ีสมควรกลา วถงึ ในคุณธรรมอนั ไดแ กรหู นา ทขี่ องตนคอื รพนิ ทร กับแงซาย รพินทรน น้ั มีหนา ทส่ี าํ คญั ในเรอ่ื งคือ ตองเปนพรานนําทางใหแ กคณะเดนิ ทางเพ่อื คน หาตัวคุณชายอนชุ าใหพ บ บุคคลผูน ไี้ ดพ ิสจู นตนเอง ตลอดระยะเวลาการเดนิ ทางวา รกั ษาหนา ท่ีเปน อยางยงิ่ แมชีวติ กย็ อมสละใหได แตจะไมยอมบกพรองตอ หนา ที่ของตนเปน อนั ขาด http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata5.html 25/2/2004

### อิทธพิ ลของมหาภารตยุทธทีม่ ีตอเพชรพระอุมา ### Page 2 of 3 คนท่ีสองคือแงซาย ตลอดเวลาน้นั แงซายระลกึ ถึงหนาทกี่ ษัตริยข องตนเสมอวา จะตองกลบั ไปกอบกูบา นเมอื ง ปลดแอกอาณาประชา ราษฎรจ ากทรราชยสิงหรา ซ่ึงนับวา นา ยกยองสาํ หรับคนคนหนง่ึ ซง่ึ จากบานเมอื งรอนแรมไกลต้ังแตเ ด็ก เตบิ โตอยูในถ่นิ อืน่ แตก็ยึดถือภาระ หนา ท่ีนี้ไวทุกขณะจิต จนสดุ ทา ยฝาฟน ภยนั ตรายตา งๆ กลบั ไปจนถงึ ถน่ิ เกิดได อกี ตอนหน่งึ ท่คี วรกลา วถงึ คอื ตอนที่กลมุ เสนาธิการท้ังหลายเสนอใหระเบดิ หนิ บรเิ วณชอ งเขาใหถลม ลงมาฝง ทหารของสิงหรา จกั ราชอดิ เอื้อนเนอ่ื งจากอยา งไร ก็เปน เลอื ดเนื้อชาวมรกตนครดวยกัน แตเ ชษฐาและไชยยนั ตไ ดเตือนใหคิดถงึ ภาระหนา ที่และความจาํ เปน ทต่ี อ งกระทาํ จักราชจึงตดั สนิ ใจยอมตามขอ เสนอ ความกตญั ู บคุ คลท่ีสมควรยกยอ งเรือ่ งความกตญั ูทีส่ ดุ ในเรือ่ งมหาภารตยทุ ธคอื กรรณะ ซ่งึ เปน พ่นี องเดียวกันกับอรชนุ หากแตเ ปน ศตั รูกนั อยางไมมี ทางทจี่ ะญาตดิ ีกนั ได กรรณะ เกดิ จากสูรยะเทพกับนางกุนตี ดว ยมนตวเิ ศษทนี่ างกุนตีไดร บั มาเพอื่ อญั เชิญเทพเจามาประทานบตุ รใหได ตอนแรกนางกนุ ตีก็หวน่ั วติ กเกรงกลวั จนตอ งเอาบุตรนั้นไปท้ิง ตอมาสารถีของทา วธฤตราษฎรไ ปเกบ็ มาเลีย้ ง ซง่ึ ตอมากค็ อื กรรณะ น่นั เอง ซึง่ ไปเขา กบั พวกเการพ แมภ ายหลัง นางกนุ ตีจะแถลงความจรงิ ใหฟง เพอื่ ไมใ หบุตรทัง้ สองคือ กรรณะและอรชนุ ฆากันเอง แตก รรณะ หายอมไม โดยกลา ววา \"ความจริงจะเปนประการใดกต็ ามที ตั้งแตเกิดมา ขา ก็เห็นแคน ายสารถีและภรรยาผเู ลยี้ งดขู า ครัน้ เตบิ ใหญ ขาไดดิบไดดีกเ็ พราะราชวงศ เการพ โดยเฉพาะทูลกระหมอมธฤตราษฎรแ ละองคทุรโยธนนน้ั มีพระคุณตอขามาก จะใหขา ลมื ขาวแดงแกงรอ นไดอ ยา งไร\" ในเรอื่ งเพชรพระอุมานนั้ บุคคลทมี่ ีความกตัญเู ปน เยี่ยมก็มอี ยหู ลายคน ทง้ั รพินทรท่ีรกั และเปน หวงนางราํ เพยผเู ปนแมมาก แตทเี่ ดนๆ กม็ ี สองคนคอื แงซายกับกตุ ะมะ แงซายน้ันไดหนานอินเปนผูเ ลีย้ งดู ชว ยชวี ติ ตง้ั แตย ังเล็กๆ กอ นจะฝากใหพ ระธดุ งคเ ลีย้ งในภายหลัง อันคุณความดคี ร้ังน้ี แงซายจดจาํ ข้ึน ใจ จนเวลาตอ มาก็ไดท ดแทนคณุ หลายครงั้ สําหรบั กุตะมะนน้ั ยดึ ถือความกตญั มู ากกวา ความจงรกั ภักดี แตก ย็ ังนาใหอ ภัย เมื่อตอนที่สงิ หราซ่ึงเปน เพียงอํามาตยค นหนึ่งกอการกบฏ และจบั ตัวบดิ ามารดาของกตุ ะมะเปน ตวั ประกนั เพือ่ ใหชว ยควาํ่ บลั ลงั กน้นั แมก ตุ ะมะจะจงรักภกั ดตี อราชวงศเ ทพเพยี งใด แตก ็ไมอาจเหนือ กวา ความกตัญูไปได สาํ หรับคนอยา งกตุ ะมะแลว นาลําบากใจย่งิ นักท่ีตองเลอื กส่งิ ใดสิง่ หนงึ่ แตสดุ ทายเราก็เลือกกตญั ูซง่ึ กลายเปน ตราบาปของคนทรยศไปช่ัวชีวติ จนเมอ่ื ไดแ กตวั ดว ยการชว ยเหลือจกั ราชใหก ลบั มาครองบัลลังกน ่นั แหละถงึ ไดตายตาหลบั สัจจะ ในมหาภารตะยุทธ ตอนท่ภี ษี มะซึ่งถกู ลกู ศรของอรชุนเสียบรา งไวแตย ังไมต ายน้ัน ยงั มีชีวิตอยูจนสงครามจบลง แลวจงึ ไดเ รยี กยธุ ษิ ฐริ ะเขา ไปใหโ อวาทครง้ั สุดทาย ใหข อคิดเกีย่ วกับการครองราชย ภษี มะกลาววา \"สจั จะหรอื ความจริงเปนสงิ่ สาํ คัญอยา งยิ่งยวดในราชธรรม พระราชาจะตอ งมีสัจจะและจะตอ งเคารพสัจจะเสมอ พระราชาจะตองไมกระทํา การใดๆ โดยปราศจากสัจจะ สจั จะนาํ ความรงุ เรืองมาสูพระราชาเสมอ\" ในเพชรพระอมุ า บุคคลทีร่ กั ษาสจั จะมากท่สี ุด ก็คือรพินทร สจั จะของรพนิ ทรมีดว ยกันหลายประการ แตที่สําคญั คือสัจจะในชวี ติ ของพรานปา ทตี่ องทําบาปอยตู ลอดเวลา ซ่ึงรพินทรยึดถอื สจั จะนม้ี าก จนถึงกับเคยกลาววา \"หากไมส ามารถรักษาสตั ยไวไ ด ก็ไมอาจมีชวี ิตพรานตอ ไปได\" หรือในภาค 2 สัจจะท่ใี หไ วกบั นาคเทวีนัน้ เมือ่ ถกู ละเมิด หรอื สจั จะที่จะไมข อ งเก่ียวกับหญงิ อ่นื เมอื่ ถกู เบลขม ขนื กท็ ําใหถ ึงแกอ นั ตราย ตา งๆ ซ่งึ รพินทรถือในเร่ืองนม้ี าก และไมป รากฏวา จะผดิ สัจจะใดๆ อกี เลย ความพอใจในสง่ิ ทตี่ นมีอยู กอนภีษมะจะตายไดม อบอนศุ าสนข อหนึ่งแตย ุธิษฐริ ะวา \"ความโลภเปนบอ เกดิ แหงบาปทง้ั ปวง ผทู จี่ ะชนะตนเองไดต องเอาชนะความโลกของตนเสยี กอน\" ในเพชรพระอุมา หลายครง้ั ท่ีคณะเดินทางไดพ บกับขุมทรัพยต า งๆ ทัง้ เขาเพชรพลอยทโ่ี ขมดดงเขาไปซอนตัว , หลมุ อกุ าบาตท่ีเปนสาย แรท องคํายกั ษ หรือ ขุมเพชรพระอมุ าทใี่ นทีส่ ดุ ก็ไดเ ขาไปเห็น ทั้งหมดนี้ หากแมคณะละโมบโลภมาก เขา หยบิ ฉวยเอาติดตวั ไป แมแ ตช ีวติ กค็ งไมไดกลบั คนื ออกมา เพราะทุกคนลว นแลว แตพ อใจใน อตั ภาพของตน ดังคําพดู ของดารินท่วี า \"แมแ ตน ้าํ สักอึกยงั มีคามากกวา ของไรค าเหลา น\"้ี นบั เปนคุณสมบัตทิ ีด่ ีอีกขอ ทีท่ ําใหชาวคณะรอดพน ภยนั ตรายตา งๆ ออกมาได อิทธพิ ลของมหาภารตยทุ ธท่มี ตี อเพชรพระอุมา z ประเด็นท่ี 1 จิตรางคนางค z ประเด็นที่ 2 ยุทธกรฑี า http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata5.html 25/2/2004

### อทิ ธิพลของมหาภารตยุทธทีม่ ีตอเพชรพระอุมา ### Page 3 of 3 z ประเด็นท่ี 3 ขนบธรรมเนยี มประเพณี เรียบเรียงโดย รพินทร z ประเดน็ ที่ 4 ชื่อตัวละครและอน่ื ๆ z ประเดน็ ที่ 5 คุณธรรมและจรยิ ธรรม z สรปุ http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparata5.html 25/2/2004

### อิทธิพลของมหาภารตยทุ ธที่มีตอ เพชรพระอมุ า ### Page 1 of 1 :: อทิ ธพิ ลของมหาภารตยุทธที่มีตอ เพชรพระอุมา :: สรุป ... กลาวโดยสรุปไดวา มหาภารตยุทธมีอิทธพิ ลตอ งานเขยี นเร่ืองเพชรพระอมุ า ของพนมเทียนในระดับหนง่ึ การอา นมหาภารตยทุ ธชวยเพ่ิม อรรถรสในการอา นเพชรพระอมุ าไดบา ง และมหาภารตยุทธทําใหเ ราเขา ใจเพชรพระอุมา (บางสว น) ไดมากขนึ้ อยา งไรกต็ าม หากไมไดอานมหาภารตยุทธกไ็ มถึงกบั นาเสยี ดายมากมายนัก แตส ําหรับตวั ผมน้ัน การทีจ่ ะศึกษางานของผเู ขียนใหละเอียด ลึกซง้ึ จาํ ตอ งศึกษาถึงรากฐานทมี่ ีอิทธพิ ลตอ บคุ คลผูน น้ั จงึ จะสามารถวเิ คราะหค วามคิด ปรชั ญา ทัศนคติ ของผเู ขียนไดอ ยางลกึ ซ้งึ มากย่งิ ขนึ้ ลองอานเถอะครบั มหาภารตยทุ ธ อยา งนอยนอกจากจะทาํ ใหอา นเพชรพระอุมาสนกุ ขึน้ อีกนิดแลว ถาคุณอาน ศวิ าราตรี , ปฐพเี พลงิ และ จุฬาตรคี ณู คณุ จะยิง่ สนุกสนานไดอรรถรสมากเปนทวีคณู เชียวครับ ปล. บทความนเี้ ขียนข้ึนจากความเขา ใจ (เอาเอง) ของผม โดยมีมหาภารตยทุ ธสํานวนไทยเปน คูม อื ในการจิม้ ดีดครง้ั น้ี หากผดิ พลาดแต ประการใด โปรดอภยั ใหด ว ยเถอะนะครับ นึกซะวา อา นงานวชิ าการของเด็กหกั เขียนสักคนหนง่ึ เถอะครบั หนังสอื อางอิง - \"ภารตนยิ าย\" เรยี บเรยี งโดย ดร.ศักดิศ์ รี แยมนดั ดา สนพ.แมคําผาง,2544 - \"รวมนพิ นธ รพินทรนาถ\" โดย คณะกรรมการฉลองรอยปตากอร จดั พมิ พป  2504 - \"มหาภารตยทุ ธ\" แปลและเรียบเรยี งโดย กรณุ า-เรืองอไุ ร กศุ ลาสัย สนพ.ศยาม,2541 อิทธิพลของมหาภารตยทุ ธท่ีมตี อ เพชรพระอุมา z ประเด็นท่ี 1 จติ รางคนางค z ประเดน็ ที่ 2 ยทุ ธกรฑี า z ประเดน็ ที่ 3 ขนบธรรมเนยี มประเพณี z ประเด็นที่ 4 ชอ่ื ตวั ละครและอ่นื ๆ z ประเดน็ ท่ี 5 คณุ ธรรมและจรยิ ธรรม z สรปุ เรียบเรยี งโดย รพนิ ทร http://www.petchprauma.com/petchprauma/etcs/mahaparataz.html 25/2/2004

### ชุมชนคนรกั เพชรพระอุมา ### Page 1 of 1 7:05:12 [ AM ] หนา หลกั เพชรพระอุ พนมเทียน ภาพยนตร สมาชกิ เกรด็ จาก กระดานขาว เกมส สมดุ เยีย่ ม มา เรอื่ ง ...สวสั ดตี อนเชาคะ ... วันพฤหสั บดที ่ี 19 กุมภาพันธ 2547 :: พนมเทียน :: :: พนมเทียน :: คําประกาศเกียรตคิ ณุ ประวัติ ผลงาน ตามรอยพนมเทยี น ขอ เขียนจากพนมเทยี น พนมเทียน นามปากกา รพินทร ใชเ ขียนเฉพาะนวนยิ ายทกุ ประเภท ใชเขียนเรื่องเก่ียวกบั ศาสตรล ลี้ บั ของฮนิ ดู กอ ง สรุ กานต ใชเ ขียนตอบปญ หาท่ัวไป ฉตั รชยั วเิ ศษ ใชเ ขยี นเรอ่ื งเกย่ี วกับตาํ ราอาวุธปน สวุ รรณภมู ิ Copyright © 2003 PetchPraUma. All rights reserved. For more information or any comment. Any suggestions please contact : PPUTEAM. Best viewed in 800 x 600 resolution using microsoft internet explorer 5.5 or higher. Web designer and web developer by Tammarat. Flash animation by Anuchit. http://petchprauma.com/panomtaien.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรักเพชรพระอุมา ### Page 1 of 1 7:06:03 [ AM ] หนา หลัก เพชรพระอุ พนมเทยี น ภาพยนตร สมาชกิ เกร็ดจาก กระดานขาว เกมส สมุดเยีย่ ม มา เร่ือง ...สวัสดีตอนเชา คะ ... วันพฤหัสบดที ี่ 19 กุมภาพันธ 2547 :: พนมเทียน :: :: คําประกาศเกยี รตคิ ุณ :: คาํ ประกาศเกยี รตคิ ุณ ประวัติ ...นายฉัตรชยั วิเศษสุวรรณภมู ิ นามปากกา 'พนมเทยี น' ปจจุบันอายุ 66 ป เกดิ เมือ่ วนั ที่ 23 ผลงาน พฤศจิกายน พ.ศ.2474 ทีจ่ ังหวัดปต ตานี เปนนักเขยี นผสู รา งผลงานทางวรรณศลิ ป ที่ทรง ตามรอยพนมเทยี น คุณคา ไวอยางมากมาย และตอเนื่องมาเกือบ 5 ทศวรรษ ผลงานของเขา ปรากฏ แพร ขอเขยี นจากพนมเทยี น หลายและเปน ที่นิยม ของผอู า นตลอดมา โดนเฉพาะนวนยิ าย ซ่งึ มจี ํานวนถึง 38 เรอื่ ง หลายเร่ืองเชน จฬุ าตรีคูณ เลบ็ ครุฑ เพชรพระอุมา และศวิ าราตรี มคี วามโดดเดน เฉพาะตัว อยางทจ่ี ะหานกั เขียนอ่ืน ในแนวเดียวกนั มาเทยี บเคียงไดยาก ...'พนมเทยี น' เปน นกั ฝน เขาถึงสามารถใชจินตนาการสรา งสรรคผลงาน โดยมีความรอบรู และประสบการณ อันหลากหลายเปนพ้ืนฐาน งานเขียนของเขาจงึ มหี ลายประเภท หลาย แนว คือ มีทั้งประเภทจนิ ตนิยาย อาชญานิยาย นวนยิ ายแนวสืบสวนสอบสวน แนวผจญภยั แนวพาฝน ตลอดจนสาระนยิ าย คณุ ลักษณะเดนอีกประการหนึง่ ของเขาคอื การใชภ าษา ดว ยลีลาอนั งดงามและใหภาพ ทค่ี มชดั งานของเขาจงึ สงผลสบื เนื่องไปถึง การสรางงาน ศิลปะแขนงอื่น เชนละครวิทยุ ละครเวที ตลอดจนเพลงประกอบละคร เวที โดยเฉพาะเร่อื ง จุฬาตรคี ูณ นนั้ เปนทนี่ ยิ มกันมาตลอด 5 ทศวรรษ นอกจากเรื่อง จฬุ าตรคี ณู จินตนิยาย เรอ่ื ง ศิวาราตรี ของ 'พนมเทยี น' ยงั เปนแรงบนั ดาลใจให 'สกลวรรณ' นาํ ศิวาราตรี มาเขยี นเปน รอยกรองยาวกวา 30,000 คาํ กลอน โดยอาศยั ความงาม แหงภาษารอยแกวของ 'พนม เทียน' เปน พ้ืนฐาน ...งานเขยี นของ 'พนมเทียน' มไิ ดเปน เพยี งแตพ าผอู า นเขา ไปสโู ลกแหงจนิ ตนาการ ที่มแี ต ความบันเทิงใจ หากอา นอยา งพินิจพเิ คราะห จะเห็นไดว า ผเู ขียนยึดถือหลักการ มนษุ ยธรรม อยา งมั่นคง เขาเหน็ วาโลกและชีวิตดํารงอยดู ว ยมนุษยธรรม สันตภิ าพและภราดรภาพ อนั เปน อุดมการณข องมนุษยชาติ ผลงานของเขาจึงใหท ง้ั ความสาํ เรงิ อารมณ และคุณคา ประทบั ใจผูอา นตา งรนุ ตางวัย ตางสถานภาพ มาเปน เวลายาวนานเกือบครึ่งศตวรรษ ...นายฉัตรชัย วิเศษสวุ รรณภมู ิ จึงไดร บั การยกยอ งเชิดชเู กียรตเิ ปน ศลิ ปน แหง ชาตสิ าขา วรรณศิลป ประจําปพทุ ธศักราช 2540 Copyright © 2003 PetchPraUma. All rights reserved. For more information or any comment. Any suggestions please contact : PPUTEAM. Best viewed in 800 x 600 resolution using microsoft internet explorer 5.5 or higher. Web designer and web developer by Tammarat. Flash animation by Anuchit. http://petchprauma.com/authors/author01.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรกั เพชรพระอมุ า ### Page 1 of 2 7:06:45 [ AM ] หนา หลกั เพชรพระอุ พนมเทียน ภาพยนตร สมาชกิ เกร็ดจาก กระดานขาว เกมส สมดุ เย่ียม มา เรือ่ ง ...สวัสดีตอนเชาคะ... วนั พฤหัสบดีที่ 19 กุมภาพันธ 2547 :: พนมเทียน :: :: ประวัติ :: คาํ ประกาศเกียรตคิ ุณ ประวัติ ผลงาน ตามรอยพนมเทยี น ขอเขยี นจากพนมเทียน ...พนมเทยี น เปนนามปากกาของ นายฉัตรชยั วเิ ศษสวุ รรณภูมิ เกิดเม่ือวนั ท่ี 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2474 ทบ่ี านตระกูลวเิ ศษสวุ รรณภูมิ ถนนปากนา้ํ ตาํ บลตะลุบัน อําเภอ สายบุรี จังหวดั ปตตานี เปนบตุ รของขนุ วเิ ศษสุวรรณภมู ิ และนางสะอาด สมรสกบั นางสมุ ิตรา วิเศษสวุ รรณภมู ิ(มณีรัตนาสมุ ิตรา เดวี) มบี ุตร 5 คน คือ 1. นายจกั รรนิ ทร วิเศษสุวรรณภูมิ 2. นายชินวร วิเศษสวุ รรณภมู ิ 3. นางละอองดาว ปนแกว 4. น.ส. สกาวเดอื น วเิ ศษสวุ รรณภูมิ (เสยี ชวี ิต) 5. นายวิษณฉุ ัตร วเิ ศษสุวรรณภมู ิ ...พนมเทียน เริ่มเรยี นหนังสือเมอ่ื อายุ 5 ขวบทโ่ี รงเรียนเขมะสิริอนสุ สรณ จากนน้ั ยายไป เรียนท่ีโรงเรยี นประสานอกั ษร และโรงเรยี นวนั รับสนิ จบช้ันประถมศกึ ษาช้นั ปที่ 4 เม่อื พ.ศ. 2484 และเขา เรียนตอท่ีโรงเรียนวัดสทุ ธวิ นาราม จบชัน้ มัธยมปท่ี 6 เมื่อ พ.ศ. 2489 เขา เรยี นตอ ในชน้ั เตรยี มอักษรศาสตรทีโ่ รงเรยี นสวนกุกลาบวิทยาลยั จบการศกึ ษาป พ.ศ. 2492 และเขา เรยี นตอ ทีโ่ รงเรยี นพลตาํ รวจระยะหนง่ึ จากนั้นเขา ทาํ งานเปนเลขานุการที่ บรษิ ทั อินเตอรเ นช่ันแนลแอสชวั รรนั ซ จนถงึ พ.ศ. 2494 ลาออก แลว ดนิ ทางไปศกึ ษาวิชา สนั สกฤต ท่คี ณะอกั ษรศาสตร มหาวทิ ยาลัยบอมเบย ประเทศอินเดีย จบการศกึ ษาเม่อื ป พ. ศ. 2498 ...พนมเทยี นเริม่ อา นหนงั สอื มาต้ังแตอายุ 7 ขวบ และเม่อื อายุ 12 ขวบตองหนีภียจาก สงครามโลกคร้งั ที่สองไปพกั อาศยั ณ บานตนตระกูลวิเศษสุวรรณภมู ิ ซึง่ สะสมหนังสอื ไว มากมาย ทาํ ใหไดเ ริ่มอานหนังสือวรรณคดขี องไทย รามเกียรติ์ พระอภยั มณี ฯลฯ อานจน กระทั่งเกดิ ความอยากเขียนหนงั สอื ของตนเองบา ง ...เม่ืออายไุ ด 16 ปขณะเรียนอยูช นั้ มธั ยมปที่ 6 โรงเรยี นวดั สทุ ธิวนาราม พนมเทยี นเร่ิมเขยี นนวนยิ ายเร่ืองแรก คือ เหา ดง โดย เขียนตน ฉบับบไวใ นสมดุ จดวชิ าประวตั ิศาสตรใหเ พือ่ น ๆ ไดอานกนั เลน ตอ มาอีกหน่งึ ปก็ เรม่ิ เขียนนวนยิ าย จุฬาตรคี ณู ...พนมเทยี นไดน าํ ตนฉบับนวนยิ ายเรื่อง จฬุ าตรคี ณู ไปเสนอขายตามสํานกั พมิ พตา ง ๆ แต เน่อื งจากเปนนักเขยี นหนาใหมทย่ี งั ไมเ ปนที่รจู ัก สํานกั พมิ พจงึ ปฎิเสธ บรรณาธกิ ารหนังสอื บางฉบับไดแนะนาํ ใหเขยี นเรอื่ งสั้นไปใหพ จิ ารณา แตเม่ือพนมเทยี นเขียนเร่อื งสัน้ ไปให พิจารณาก็ ถูกปฎเิ สธอกี ครงั้ แตก ็ไมท าํ ใหเ ขาทอแท กลบั มมุ านะเขียนเรื่องสงไปยงั สาํ นกั พมิ พอน่ื ๆ อยูส ม่ําเสมอ จนวันหนึ่งพนมเทียนไดน าํ ตนฉบบั นวนยิ ายเร่ือง จฬุ าตรีคณู ไป เสนอครแู กว อัจฉรยิ ะกลุ หรอื \"แกว ฟา\" ราชาละครวทิ ยุในขณะนัน้ เมอื่ ครูแกว ไดอา นแลว ชอบใจจงึ ทาํ เปน ละครวทิ ยุ ใหค รเู อ้อื สนุ ทรสนาน จากคณะสนุ ทราภรณช ว ยแตง เพลง ประกอบเรอ่ื ง ทําเปน ละครวิทยุ ทาํ ใหจฬุ าตรีคูณเปน ทีร่ จู กั ของผูฟ ง จํานวนมาก และในป 2492 ครแู กว ไดน ํานวนยิ ายเร่อื งจุฬาตรีคณู มาทําเปน ละครเวที แสดงทศ่ี าลาเฉลิมไทย โดยคณะลกู ไทย ทาํ ใหช อื่ แกวฟา -พนมเทยี นมชี อ่ื เสยี งขนึ้ มา (ละครเวทจี ฬุ าตรีคูณ ใชชือ่ แกวฟา-พนมเทียนเพราะ แกว ฟา นํามาทําเปน บทละคร สวนพนมเทยี นเปน ผปู ระพนั ธ) แต คนทวั่ ไปกย็ ังไมรจู กั พนมเทียนมากนักจนกระท่ังปฐพเี พลงิ ไดตพี มิ พเ ผยแพรในหนังสอื พิมพเพลนิ จติ ต ทาํ ใหพนมเทียนเปน ที่รจู กั ผลงานเรอ่ื งแรกทีเ่ ขียนไวคือเหาดง จึงไดรับ การพมิ พเ ผยแพรใ นหนังสอื พมิ พเ พลนิ จิตตรายวนั จากนน้ั จากน้ันกม็ ผี ลงานอ่ืน ๆ ตพี มิ พ เผยแพรในหนงั สือพิมพและนติ ยสารตา ง ๆ เปน จาํ นวนมาก เชน เพลินจติ ต เดลเิ มล สยาม สมยั นพเกา สายฝน ศรสี ยาม จักรวาล บางกอก สกลุ ไทย สตรีสาร ฯลฯ ...นวนยิ ายของพนมเทยี น ไดรับการกลา วถึงและวิพากษวจิ ารณอ ยเู สมอ เรื่องที่ถกู วิพากษ วิจารณ เลบ็ ครฑุ ศวิ าราตรี และเพชรพระอุมา สําหรับคาํ วิจารณ ไมว า จะเปนการชมหรือการ http://petchprauma.com/authors/author02.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรกั เพชรพระอุมา ### Page 2 of 2 ตําหนกิ ็ตาม พนมเทยี นไดถอื วาคาํ วิจารณท ้งั หมดคอื ครทู ่ดี ีและเปน เหมอื นกระจกสองให เห็น จุดตา ง ๆ ในผลงานของตน และเปนสิ่งชใี้ หเ หน็ วา เจาของบทประพันธเร่อื งทถ่ี กู วจิ ารณ น้นั ไดรบั ความสําเรจ็ ในการเขียนหนงั สือ เมื่อใดก็ตาม ทน่ี วนยิ ายไมไดร ับการกลาวขวญั เลย นนั้ ยอมหมายถงึ งานท่ไี มแ พรหลายและไมมใี ครรจู กั แตสาํ หรบั คาํ วิจารณ ทเ่ี ขาไมถ งึ แกน แทของเนื้อหา กแ็ สดงใหเ หน็ ถึงระดบั ภูมปิ ญญาของผูวิจารณแ ตละคนเอง ...ในดา นสว นตวั พนมเทยี นชอบอา นหนังสือ ประเภทผจญภัยที่ใหสาระความรแู ละความสนุก เพลิดเพลินไปในตัว และหนงั สอื ปรชั ญาที่ตรงกบั อุดมคตขิ องตวั เอง นอกจากนน้ั กช็ อบอาน หนังสอื สารคดีที่เกี่ยวกบั วิชาความรูต าง ๆ นกั เขียนท่ชี อบมากที่สุดไดแ ก พระบาทสมเด็จ พระมงกุฎเกลา เจาอยูหวั (ซึ่งพนมเทยี นเคารพบูชาทานมากจนถงึ กบั ไดสรา งอนุสาวรีย ประทบั ไวท่ีบานพักอาศัยในปจ จุบนั ) สนุ ทรภู ชิต บรุ ทัต ทรง สาลติ ลุ มรว. คกึ ฤทธิ์ ปราโมช Copyright © 2003 PetchPraUma. All rights reserved. For more information or any comment. Any suggestions please contact : PPUTEAM. Best viewed in 800 x 600 resolution using microsoft internet explorer 5.5 or higher. Web designer and web developer by Tammarat. Flash animation by Anuchit. http://petchprauma.com/authors/author02.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรักเพชรพระอมุ า ### Page 1 of 2 7:08:05 [ AM ] หนาหลกั เพชรพระอุ พนมเทียน ภาพยนตร สมาชิก เกร็ดจาก กระดานขาว เกมส สมุดเยย่ี ม มา เรื่อง ...สวสั ดตี อนเชา คะ ... วนั พฤหสั บดีที่ 19 กุมภาพันธ 2547 :: พนมเทียน :: :: ผลงาน :: คาํ ประกาศเกยี รติคุณ ประวัติ นวนยิ าย ผลงาน ตามรอยพนมเทียน z กงกรรม ขอเขยี นจากพนมเทียน z กวา ชวี ิตน้จี ะสิ้น z กอ นอุษาสาง z กัลปงหา z คมิ หันตสวรรคหาย z ฆาตกรในเส้ือกาวน z จุฬาตรคี ณู z ชัว่ ฟา ดินดบั z ดาวประดับใจ z เด็กเสเพล z ทางเสือผา น z ทิวาถวิล z ทตู นรก { ตอน มคิ สญั ญี { ตอน ธรณีแดเดือด { ตอน จอมสลัด จาวทะเล z นวนิยายพาฝน z นางสิงห z บาปสวาท z ปฐพีเพลิง z ผลาญพระยม z พรานทรชน z พรายพฆิ าต z เพชรพระอมุ า { ตอน ไพรมหากาฬ { ตอน ดงมรณะ { ตอน จอมผีดบิ มันตรยั { ตอน อาถรรพณน ทิ รานคร { ตอน ปา โลกลา นป { ตอน แงซายจอมจกั รา { ตอน จอมพราน { ตอน ไอง าดาํ { ตอน นาคเทวี { ตอน แตปางบรรพ { ตอน มงกุฎไพร z ภูตสิ ชี มพู z มัจจรุ าชสรี งุ (เดมิ ใชช่อื วา กหุ ลาบไฟ) { ตอน สิงหส าวแหงสาละวนิ { ตอน ธิดาพญายม { ตอน มฤตยผู ูโสภณิ { ตอน นรกแตก z มัสยา z ไมมีเสยี งเรียกจากสวรรค z รัตติกลั ยา (รตั ตกิ าลยอดรัก ภาค 2) z รัตติกาลยอดรกั z รัศมีแข (สกาวเดอื น ภาค 2) z ละอองดาว z ลาฆาตกร z ลาพระกาฬ z เลบ็ ครุฑ { ตอน พยัคฆร าย 666 { ตอน นรกจางซูเหลียง z แววมยุรา z ศิวา-ราตรี z สกาวเดือน z สิงหส่งั ปา http://petchprauma.com/authors/author03.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรักเพชรพระอุมา ### Page 2 of 2 z เหา ดง z ไอด ํามหากาฬ เรื่องส้ัน z เลขานกุ ารณิ ี z ลอ็ ตตะร่ี z บาปผดิ z นางนั้นช่ือเทวนิ า z รอไปกอนมนษุ ยธรรม z โอ กรงุ เทพเมอื งฟา อมร z เรอื่ งหมา ๆ z จากหลาย ๆ มุม z คุณรูไหมครบั วา เขาสรา งหนงั ไทยกนั อยา งไร z จบั โปย พบเซียน z เขาใชหน้คี รัง้ สดุ ทา ย z หลมุ ระเบิด ประเภทสารคดี z ชุดจับตาย { เสอื ดาํ ทมี่ ายอ { เม่ือคุณหมอหลงปา { ไอลายแหง บางลาง { ชอ งหมู z เหล็กไหล z โลกียสูตร z เพศคู z คมู อื การใชอาวธุ ปน z สารพนั ปญ หาปน z รายงานทดสอบปน ดวยภาพ z ศิลปะการตอ สดู ว ยมอื เปลา z ผาปน Copyright © 2003 PetchPraUma. All rights reserved. For more information or any comment. Any suggestions please contact : PPUTEAM. Best viewed in 800 x 600 resolution using microsoft internet explorer 5.5 or higher. Web designer and web developer by Tammarat. Flash animation by Anuchit. http://petchprauma.com/authors/author03.html 19/2/2004

### ชุมชนคนรักเพชรพระอุมา ### Page 1 of 2 7:08:40 [ AM ] หนาหลัก เพชรพระอุ พนมเทียน ภาพยนตร สมาชิก เกร็ดจาก กระดานขาว เกมส สมดุ เย่ยี ม มา เรอ่ื ง :: พนมเทยี น :: ...สวัสดตี อนเชาคะ ... วันพฤหัสบดีท่ี 19 กุมภาพันธ 2547 คําประกาศเกียรตคิ ณุ ประวตั ิ :: ตามรอยพนมเทียน :: ผลงาน ตามรอยพนมเทียน เราๆทานๆ ทง้ั หลายก็คงรูกันบา งวา คุณพนมเทยี นนน้ั เปนคนใตโดยกําเนดิ เกิดและเตบิ โต ขอเขียนจากพนมเทียน ท่ีจงั หวดั ปตตานแี ละมาเรยี นหนงั สือตอทีก่ รงุ เทพมหานครจนจบชน้ั เตรียมอดุ มศึกษา(สาย เตรียมอกั ษรศาสตร )ในสมยั นนั้ ใดเ รยี นเตรียมตํารวจและไดไ ปศึกษาตอทปี่ ระเทศอินเดยี แตง งานมีครอบครัวแลว ผานงานมาหลายดา น เชน ขายประกนั เปนกองบรรณาธกิ าร นติ ยสาร เปน ตน แตเร่อื งที่มคี วามสามารถและถนัดท่ีสดุ มีเพยี งเรอ่ื งอาวธุ ปน และการแตง หนงั สอื ดังนัน้ ถา หนูดาเขยี นตามรอยฯโดยนาํ เสนอเร่อื งเหลานก้ี ็ออกจะเปน การนําเรือ่ งเกา มาเลา ใหม และอาจจะไดขอ มูลไมถกู ตองรอยเปอรเ ซน็ ตก ็เปน ได เพราะหนดู าก็อา นมาอกี ทีจริง แคไ หนก็ไมร ู เพราะฉะนนั้ ตามรอยฯของหนดู าจงึ ไมไ ดเปน เรื่องตามรอยชีวิตของคณุ พนม เทยี น หัวขอ ของเรือ่ งน้คี ือตามรอยพนมเทียน ฟงแลวใหความรสู ึกเหมอื นเดินตามรอยคุณพนม เทยี น เหมอื นกับวาจะใหบอกเลาและบรรยายสถานทีต่ า งๆท่คี ุณพนมเทียนเขยี นไวใน หนังสือเลม ตางๆ หนูดาวามนั ก็ออกจะเปน แนว UNSEEN THAILANDเกนิ ไป จะไปขอขอมูล การทอ งเท่ียวแหงประเทศไทยก็กระไรอยู ดงั นนั้ หนดู าจึงมาไดไอเดยี วา ตามรอยพนม เทียนนน้ั หนูดาจะตามรอยของคณุ พนมเทียนในดานตวั ละครของคุณพนมเทยี นละกนั นิยายของคณุ พนมเทยี นน้ันถาจะนับกันตามจาํ นวนเรือ่ งทแี่ ตง แลว ถอื วา นอ ยถาเทยี บกบั นัก เขียนในระดับเดียวกัน(นักเขียนระดบั ตนๆของประเทศ) แตถ า เทียบกนั ตามจํานวนเลม และ จํานวนคร้ังท่พี ิมพแ ลว หาไดนอยหนาใครไม ดว ยเหตุน้แี สดงใหเ หน็ วาผลงานของคุณพนม เทียนนน้ั ตองมีดใี นหลายๆดานแนนอน และดานหนง่ึ ทหี่ นูดาประทบั ใจเสมอมมาก็คือ เรอ่ื ง ของตัวละครแตล ะตัวที่คุณพนมเทยี นไดสรา งสรรคขน้ึ มาในนวนยิ ายแตล ะเรื่อง ดงั น้นั ตาม รอยพนมเทยี นน้ี หนดู าขอตามรอยตัวละครของคณุ พนมเทียนละกันนะคะ พราะถือวาตัว ละครแตละตวั ทีค่ ณุ พนมเทยี นคดิ รงั สรรคป น แตงขึน้ มานัน้ อยา งนอ ยถึงแมไ มใ ชเ ปนตวั คณุ พนมเทียนเองกจ็ รงิ แตทง้ั หมดก็ตองผานการกลัน่ กรองทางความคดิ มาจากคุณพนมเทยี น แนนอน อกี อยา งหนงึ่ ทหี่ นดู าอยากนําเสนอก็คอื นวนยิ ายของคุณพนมเทียนนัน้ ไมไดส นกุ แคเ พียง เรอ่ื งเพชรพระอมุ าเรอื่ งเดยี วแตเร่ืองอื่นๆก็สนุกเชน กนั เพียงแตเรือ่ งเพชรพระอุมาเปนที่รูจกั มากที่สุดเทา นน้ั ดังน้นั หนูดากอ็ ยากจะเผยแพรนวนิยายเรื่องอื่นๆของคุณพนมเทยี นใหเปน ทร่ี ูจักในวงกวางบาง เพราะจรงิ ๆแลว นวนิยายเรอื่ งอ่นื ของคณุ พนมเทยี นนนั้ กถ็ กู ซือ้ ไปสรา ง เปน หนังหรอื ละครมาแลวหลายตอหลายเรอื่ งและหลายตอ หลายเทยี่ วแตบ างคนก็ไมไ ด สนใจ ดงั น้นั เรามาทาํ ความรูจ ักกับตัวละครตางๆของคณุ พนมเทียนกนั ดีกวา เริ่มตนทกั ทาย ดว ยผูแสดงนําฝายชายกันกอนดกี วา ร.ต.อ. รพินทร ไพรวัลย รอยตาํ รวจเอก รพินทร ไพรวัลย คนน้ี เราๆทา นๆ ก็คงจะรจู ักกนั ดีประดจุ ดงั ญาติสนิทมติ ร สหายเลยทเี ดยี วก็วาได (หรอื ไมจรงิ ) เคา คนนี้อายเุ ทา ไหรก ็ไมร ู เกดิ วันไหนก็ไมรู รแู ตวา เคา เปนนายพรานและนาจะเปนกํานนั ดว ย บา นอยูท่ีหนองน้ําแหง แมชื่อราํ เพย พอเปน พราน มีอาจารยชอื่ หนานไพรที่ถกู กระทิงขวิดตาย สาํ เรจ็ การศึกษามา3ประเทศ เคยเปน ตาํ รวจตระเวนชายแดนรกั ษาการคา ยหมดี ํา(แตค ายกถ็ กู กระเหรยี่ งตีแตก) มีแฟนเปนหมอ ช่อื ดาริน แฟนเกาชอื่ แสงโสม มีเพอ่ื น(คกู ัด)เปนกษตั ริยประเทศมรกตนคร มีโรคไขจ ับส่ัน เปน โรคประจาํ ตวั ฯลฯ แลว ถามีขอมลู ของ ร.ต.อ. รพนิ ทร ไพรวัลย คนนมี้ าอัพเดทเพ่มิ เมอ่ื ไหรจ ะมาบอกเพม่ิ อกี ที ละกันนะคะ รูใชไ หมคะวา พอ รพินทรคนนมี้ าจากเรอ่ื งอะไร? เรียบเรียงโดย หนดู า Copyright © 2003 PetchPraUma. All rights reserved. For more information or any comment. Any suggestions please contact : PPUTEAM. Best viewed in 800 x 600 resolution using microsoft internet explorer 5.5 or higher. Web designer and web developer by Tammarat. Flash animation by Anuchit. http://petchprauma.com/authors/author04.html 19/2/2004

### ชมุ ชนคนรักเพชรพระอมุ า ### Page 2 of 2 http://petchprauma.com/authors/author04.html 19/2/2004

### ความในใจของผเู ขียน ### Page 1 of 1 :: ความในใจของผเู ขยี น :: คุณพนมเทยี นเขยี นไวเ มือ่ จบเพชรพระอมุ าภาค 1 ... ...ในทสี่ ุด ผมก็จบ เพชรพระอุมา ลงจนไดท า มกลางความหวั่นวิตกของทา นผอู านท้ังหลาย ซึง่ พากันเกรงไปวา นวนิยายเรือ่ งนีจ้ ะไมจ บ ผมเริ่มเขียนนวนิยายเรื่องน้ี เม่ือวันที่ 19 พฤศจกิ ายน 2507 และจบบทสุดทา ยลงในวัน ที่ 20 มนี าคม 2518 รวมเวลาเขียนทัง้ สน้ิ 10 ป 4 เดอื น กับ 1 วนั หนากระดาษตน ฉบับทง้ั ส้นิ ขนาดฟลู สแค ปไซส ตัวพมิ พด ดี 7339 หนา ซ่ึงตัวผเู ขยี นเองกอ็ อกจะงง ๆ อยเู หมอื นกนั วา เอาอะไรท่ีไหนมาเขียนเสียมาก มายกายกองเชนน้ี กเ็ ปนอนั วา รพนิ ทร ไพรวัลย จบปฏิบัติการชดุ บกุ ไพร ตอน \"เพชรพระอุมา\" ของเขาลงเพียง นกี้ อ นนะครับ ปฏิบัตกิ ารในเชิงพรานนาํ ทาง หรือมัคคเุ ทศกเดนิ ดงของเขา จะมีตอ ไปเชนไรอีกหรอื ไมใ นอนาคต ขา งหนา ผมเองกไ็ มอาจทราบไดเหมอื นกนั และขอขอบพระคุณอยางสูง ที่ทา นกรณุ าทนอา นมาไดจ นจบเรือ่ ง ราวในชุดน้ี \"พนมเทียน\" 20/3/18 http://petchprauma.com/authors/fr_author/writing01.html 19/2/2004

### คาํ นาํ จากสํานักพมิ พชวนะบตุ ร ### Page 1 of 2 :: คาํ นําจากสํานักพมิ พชวนะบตุ ร :: ทา นผอู านทร่ี ัก ... ในชีวติ การเขยี นนวนิยายของขาพเจา เรอ่ื งเพชรพระอมุ า ที่ทา นถืออยูในขณะนี้ นบั ไดว าเปน นวนยิ ายผจญ ภยั เรอื่ งที่มีความยาวทส่ี ดุ และอาจยาวทส่ี ุดของนวนยิ ายท้งั หลายในประเทศไทยเทาทเี่ คยเขียนกนั มาแลว ทง้ั ส้ิน (หมายถงึ อดีตมาจนถึงปจ จุบันนี้ แตอ นาคตขา งหนา กย็ งั เปน สิ่งไมแ น อาจจะมีเรอื่ งท่ียาวกวาลบสถติ ิเร่อื งนี้ ขึน้ มาบา งก็ได) ขา พเจา ใชเ วลาเขียนและนาํ มาลงตดิ ตอกันมาโดยไมขาดระยะ เริ่มจากหนังสือฉบบั กระเปา และ นาํ มาเขยี นสืบตอ ลงในนติ ยสารเปนตอน ๆ รวมเวลาท้งั ส้นิ แลว นานถงึ 10 ปเศษ ใชก ระดาษพมิ พขนาด มาตรฐานเกือบหนึ่งหมืน่ แผน และเม่ือพมิ พเปนเลมกม็ คี วามหนาทงั้ หมด ประมาณ ๑๒๐๐ ยก ... ๑๐ ปเศษของการเขียน และ ๑๐ ของการตดิ ตามจากสาธารณชนผูอาน ซึง่ แนล ะ ทง้ั ผูเขียน และผอู านมี ความอดทน พอ ๆ กนั ขาพเจา ถอื วา เปน ความสําเร็จผลในงานเขยี นอยา งภาคภมู ิใจทส่ี ดุ (ในความรสู ึกสวนตัว เอง) ทีไ่ ดเขยี นนวนยิ ายผจญภยั เรอื่ งยาวเหยียด เรอ่ื งนี้ออกมาตงั้ แตตนจนจบ โดยไดรับการสนับสนนุ จาก สาธารณชนผูอ านมาโดยตลอด จงึ จดั ไดว านวนิยายเร่ืองนี้ เปนนวนิยายยิง่ ใหญท่ีสดุ ในชีวติ การเขยี นของ ขา พเจา เหนือกวา นวนิยายทกุ เรือ่ งของตวั เองทเี่ คยปรากฎมาแลว ... ขา พเจา าขอสารภาพ ณ ท่นี ี้วา แตเดิมทมี ิไดตัง้ ใจจะเขยี นใหยาวมากมายถงึ เพยี งน้ี แตก ็สาบานไดเชนกนั วา ไมใช พอเห็นผูอา นติดเร่อื ง กย็ ดื เยอ้ื ขยายโครงเรื่องออกไป ทวา ขาพเจาเขยี นดวยความสขุ ใจของตวั เอง คือยิง่ เขยี นไปก็ยง่ิ บงั เกดิ ความสุขในหวั ใจคนเดยี วเงียบ ๆ ขาพเจารกั ตัวละครทุกตัวทข่ี า พเจาไดส รา งข้นึ หลบั ตาครัง้ ใดก็มองเห็นภาพบคุ ลิกของ \"เขา\" หรอื \"หลอ น\" เหลา นัน้ ปรากฎเดนชัดขึ้นในจินตนาการ ทุกคน(ในเรือ่ ง) ใกล ชิดกบั ขา พเจา เหลอื เกนิ เปน มโนภาพทแี่ จมชัดที่สุด สาเหตุนเี้ องทําใหข าพเจา ไมอ าจจะปลอย \"เขา\" และ \"หลอน\" เหลา นน้ั ใหผละจากมโนภาพของขา พเจารวดเร็วเกินไปนัก จงึ เปนแรงบันดาลใจใหเ ขยี นเร่ืองราว การ ผจญภัยของบคุ คลเหลานอี้ อกมาอยา งละเอยี ดถี่ถว น สว นเม่ือเขยี นออกมาแลว บังเอญิ โชคดไี ดร บั การตอบรบั จากทา นผูอา น อยา งอบอุนคับคั่ง น่ันขา พเจาถอื แตเพยี งวา \"เปน ผลพลอยได\" ทต่ี ิดตามมาภายหลังเทา น้ัน ... ๑๐ ปเ ศษนัน้ เปน ระยะเวลาของการเขียนและการติดตามอา น แตก าลเวลาแทจรงิ ของเหตุการณใ นเร่ืองอุบตั ิ ขน้ึ ภายในเวลาเพยี งไมเ กิน ๗-๘ เดือนเทา น้ัน นับจากเปด ฉากแรกจนปดฉากสุดทา ยของเรือ่ งน้ีลง! ... เคยมเี พื่อนนักเขียน และนกั อา นบางทา นถามขา พเจา อยูเสมอ ๆ วา ทําไมจงึ เขียนเรื่องนี้ยาวนักไมร จู กั จบสิ้น เสยี ทคี ือบางทานเหลา นั้น อาจรูสึกรําคาญแทน แตต วั ขาพเจา เองไมร สู ึกรําคาญเลย ขาพเจาเกดิ มาเขยี นกม็ ี หนา ทเี่ ขยี นไป ไมม กี ําหนดกฎเกณฑใ ด ๆ จะมาบังคบั หัวใจอสิ ระของขาพเจา ไดวาจะตอ งจบในเวลาเทา นัน้ หรือเทานี้ และหรอื วา จะตองเขยี นออกมาในรูปแบบฟอรมสูตรสาํ เรจ็ ใด ๆ เพราะถึงแมข า พเจาจะจบเร่ืองนี้ ขาพเจา กต็ องเขียนเร่อื งใหมอ ยูด ี (ตราบใดก็ตามทข่ี า พเจา ยงั มีอาชพี เขยี นหนงั สอื อย)ู แลวมันจะแปลกอะไรใน การทข่ี า พเจา เขียนเรือ่ งทต่ี นเองรักไปใหสะใจตวั เองมากที่สุด ชนดิ ไมห ว งวาจะตอ งจบเมอ่ื ไหร ถา มันจะจบกต็ อ เม่อื ถึงคราวท่ีจะตอ งจบเทา นนั้ ดงั นั้นการทมี่ ผี มู ักถามขา พเจา วา \"ทําไมไมรูจกั จบเรอ่ื งเพชรพระอมุ าเสยี ที ?\" ก็ เหมอื นกบั ถามขาพเจา นั่นเองวา \"เมอ่ื ไหรจะเลกิ งานเขียนหนงั สือเสียที ?\" นั่นเอง ... และการท่ใี ครจะมาหามไมใ หข า พเจาเขียนหนงั สอื กห็ ามไมไดเ สยี ดวยซิ ตอใหไ มม สี ํานักพิมพแ หง ใดรบั พมิ พแ หง ใดรบั พมิ พ หรือตอใหไ มมีผอู านคนใดสนใจอาน ขาพเจา กต็ อ งเขยี นมันออกมา เขยี นมนั ออกมาเหมอื น สมัยเริม่ ตน การกา วเขา สอู าชีพอันลอแหลมตอการอดอยากปากแหง ชนดิ นแ้ี หละ คอื เมื่อตองการเขียนก็เขยี นไป ใครจะไมรับพิมพหรอื ใครจะไมอ า น ขาพเจาไมส นใจ อดีตของขาพเจาเขียนเรือ่ งใหต ัวเองอานมาเสยี นกั ตอ นกั แลว ... ทานผูอานสว นมากอาจจะประหลาดใจ วา ขาพเจา เขยี นนวนิยายผจญภัยในปาลึกดงดิบเรอื่ งนอี้ อกมาไดเชน ไร เคยมปี ระสบการณกับตนเองหรือวาไปลอกเลียนใครมา? ขา พเจา ก็ขอเรียนใหทราบเสยี ตามตรงวา อดตี ไม นานมาน้ีนกั ขา พเปน คนรกั ปา , รกั ปน และรักการผจญภัยในปาสูงท่ีเต็มไปดวยอนั ตรายนานาชนิด แตข อปฏเิ สธ วาขา พเจาไมเ คยทําผิดกฎหมายเกย่ี วกับ พ.ร.บ. คมุ ครองและสงวนสัตวปา มากอนเลย ถา หากขาพเจาจาํ เปน ตอง \"ลา \" เมอ่ื ใด กแ็ ปลวา ขา พเจาปอ งกันชวี ิตตนเองหรอื ผอู นื่ หรือมิฉะนั้นก็เปนการปองกันปศสุ ัตวเลยี้ ง ,พชื ไร รวมไปจนกระท่ังการตามลา \"ฆาตกร\" ทเ่ี ปน สตั วร า ยอันมปี ระวัตสิ งั หารชวี ติ ของเพ่ือนมนษุ ย ชาวปา ชาวดอย มาแลว ขา พเจาชอบ เดิน ปา , ปน หรือไต เขาสูง แตไ มช อบน่ังรถเขาปา เพราะปาใดกต็ ามหากสามารถมีรถ ยนตเ ขา ไปวิ่งอยูได ขา พเจาไมถ ือวา สถานทน่ี ้นั เปนปา ... ตามปกตแิ ลว ในวยั เดก็ ขา พเจา เปน คอนขางขลาดกลัว รปู รา งเล็ก \"มปี มดอ ย\" ไปสารพดั การเดินปาอยา ง ลําบากยากแคน และบางขณะตองเผชิญหนา กับอันตรายนานาชนดิ ในพงไพร เปนสัญชาติญาณแหงการชดเชย \"ปมดอ ย\" ของขาพเจาเมือ่ สมัยเปนเด็ก ๆนั่นเอง ถึงปจ จุบันน้ขี าพเจา เปน คนทไี่ มป ระสงคจะสูรบปรบมอื กบั ใคร (ถา ไมว ่งิ หนีไปเจอกําแพงขวางหนา ) และผูชายรางใหญ ๆสกั คนอาจตอยขาพเจาทีเดยี วชกั หรือสลบไปเลย ขา พเจาคงสเู ขาไมไ ดแ น เพราะถาขา พเจาสูกย็ อมหมายถึงคุกตะรางที่จะมาถึงตวั แน แตสตั วป าดุรา ยนํ้าหนักตัว ประมาณอยา งต่าํ ๔ - ๕ ตันขึน้ ไป ท่ตี ัง้ ทา จะปรเี ขา ชารจขา พเจา ขา พเจา ก็จะยนื ปกหลกั ประจัญหนา กบั มันได ดวยความรูสกึ เฉย ๆ พรอมดว ยไรเฟลในมือซง่ึ ขนาดกไ็ มใหญโตอะไรนกั แตก็โชคดีมาตลอดเจา สตั วรา ยเหลา น้นั หาเคยพงุ เขา ใสถงึ ตวั ขาพเจา ไม (อาจเนือ่ งมาแตช าตกิ อนเราไมเคยมีเวรกรรมตอ กัน) ในวนิ าทีสุดทานเราจะ เสยี่ งแลกชวี ิตกันนั้น มนั เปนฝา ยเบนหัวผละหนไี ปเสียทกุ ครัง้ ขาพเจาก็สบายใจทไี่ มตองสรางเวรกรรมกับสตั ว ปาประเภททต่ี วั ใหญท ส่ี ดุ ในโลกปจ จบุ นั น้ี และขาพเจา กร็ กั สตั วปาทกุ ชนดิ ยิ่งกวา สัตวเมือง พรอมทัง้ ไวว างใจ มันมากกวา สตั วเ มือง เสียอกี เพราะสตั วปา นัน้ ถาไมถูกรังแกกอน ถาไมเ จบ็ กจ็ ะไมทําอันตรายตอบ นอกจากจะ หลบหลีกไปตามทางของมัน ท้ังนี้ยกเวนสตั วรา ยประเภทท่ชี ราภาพ พิการ หรอื เคยถูกสัตวมนษุ ย รงั แก มันบอบ ช้ํามากอ น จนมจี ติ ใจผูกอาฆาตเทานน้ั ... ประสบการณใ นชวี ิตบุกปา ฝา ดง อยางจงใจจะทรมานตัวเองของขา พเจา คือสว นประกอบอนั ละเอยี ดของ http://petchprauma.com/authors/fr_author/writing02.html 19/2/2004

### คํานาํ จากสํานักพิมพชวนะบตุ ร ### Page 2 of 2 นวนิยายเพชรพระอมุ า โดยเฉพาะในตอนตน คอื ตอน ไพรมหากาฬ สวนตอนดงมรณะ, นทิ รานคร, ปาโลกลา นป และแงซายจอมจักรา เปนจนิ ตนาการแหง ความคิดฝนลว น ๆ ยกเวน รายละเอยี ดของขออางองิ บางประการ ซ่ึง มาจากสิง่ ทข่ี าพเจา เคยศึกษาเรยี นรมู าบา ง อาจผดิ หรอื ถูก ขา พเจาไมร ับรองเพราะถงึ อยา งไรกต็ าม เพชรพระอุ มา ก็คอื เรื่องอานเลน ... ถา หากทานจะถามวา ขาพเจามีจดุ มุงหมายอยา งใดในการเขียนนวนยิ ายเรอ่ื งนีข้ น้ึ มา ขา พเจากต็ อบวามิไดม ี จดุ มุงหมายใด ๆ เลยทัง้ สิน้ นอกจากจะเขียนเร่ือง อา นเลน ประเภทผจญภยั ใหท า นอา นเพ่ือการบันเทงิ เรงิ รมย เทานั้น โดยเอาประสบการณแ ละความรู (ถาหากขาพเจามอี ยูบา ง) มาเปน \"แกน\" ในการดาํ เนินเร่อื ง สําหรบั เคา ดครงเร่ืองไมต อ งพูดถึงมนั ก็คอื \"นิยาย\" แนนอน และดีไมดีอาจจะไปแอบ \"ลอก\" โครงเรื่องมาจากนวนยิ ายฝรงั่ บางกไ็ ด ... ในการพมิ พน วนิยายของขาพเจาเปนเลม ปกแข็งทกุ เรื่อง ขาพเจา ไมชอบเขียนคาํ นาํ หรอื อารัมภบทอะไรเพอื่ ใหรกลูกตา ของทา นผอู า นท้ังสิ้น แตสาํ หรบั เพชรพระอุมา ในการพิมพช ดุ ปกแข็งครง้ั ทส่ี องโดย สํานกั พมิ พ ชวนะบตุ ร นี้ ขา พเจา ถูกขอรอ งใหเขยี น และเม่อื จะเขียนกันแลว ก็ขอเขยี นอยา งเปดใจทส่ี ดุ เพื่อใหท า นผอู า น ไดทราบถึงเบ้ืองหลังความเปนมาของนวนิยายเรื่องนี้ รวมทง้ั ความรูส กึ ภายในของขาพเจาเองดว ย ... ขอขอบพระคุณอยา งสูงที่ทานซ้อื นวนิยายผจญภยั ชดุ นี้และทนอา นคํานาํ อนั ยืดยาวของขา พเจามาจนจบ \"พนมเทียน\" กมุ ภาพันธ ๒๕๑๘ http://petchprauma.com/authors/fr_author/writing02.html 19/2/2004

### ทาํ บญุ อุทศิ สวนกุศลใหร พินทร ไพรวลั ย ### Page 1 of 2 :: ทําบญุ อทุ ศิ สวนกศุ ลใหร พนิ ทร ไพรวลั ย :: ... เปน จดหมายจากทา นผอู าน เขยี นถงึ คุณลงุ พนมเทยี น ในสมยั ท่เี พชรพระอุมาตีพมิ พเปนตอนๆ ในนิตยสารรายสิบวนั ช่ือ จักรวาลปน คอลัมม พนมเทยี นตอบขอ ขอ งใจ กราบคณุ อาพนมเทยี นทร่ี ักยิ่ง ... หนูขอประทานโทษนะคะ ที่รบกวนเวลาของคณุ อา แตเ พราะความรักในผลงานและเคารพคณุ อายงิ่ จงึ กลาเขยี นมา หวงั วา คณุ คงตอบขอ ขอ งใจเล็ก ๆ นอย ๆ เหลา นบี้ า งนะคะในจักรวาลปน หนหู วงั ในนํา้ ใจของคณุ อาอยางยง่ิ คะ 1) หนูตดิ ตามเพชรพระอุมามานาน อานอยางละเอยี ดมาตลอดและทีค่ ุณอา “วางยา” เดก็ ชายไพรวลั ยไ วน น้ั กแ็ ลว แต คุณอาเถอะคะ แตม าเรียน้นั ทอ งปกวา แต ๆ เลย คณุ อาทวนดนู ะคะ เพราะไพรวัลยเ พิง่ เกดิ เม่ือวนั เกิดของดารินนีเ่ อง และก็กอนการตดิ ตามคนหาแค 2 วนั ซึ่งหนานอินกพ็ ดู แลววา พวกเจานายของแกทง้ิ การเดนิ ปามาต้ังปกวาแลว มาเรยี น้ันเรมิ่ ทองต้งั แตเ ริ่มปนเทอื กเขาพระศวิ ะแลวพกั ในมรกตนครก็ตงั้ นาน กลบั มายังไปเทยี่ วรอบโลกอีก 2) คุณอาเคยเปนคนผิดหวงั ในความรักมากอ นหรือเปลาคะ คุณอาพรรณนาความเจบ็ ปวดของการจากไดส ะเทือนใจคน อกหักไดเ ยย่ี มจรงิ ๆ แลวทาํ ไมตองใหดารนิ ฝากรพนิ ทรไ วก บั แมค ริสตินา ละคะ จะใหค ริสรกั ซอ นอีกคนก็เขยี นไปเถอะ อยา งง้ีเสยี น้ําใจคนเชียรด ารินหมดเลย 3) จากนวนิยายหลายเรอื่ งของคณุ อาทีเ่ คยอา น คณุ อาไมเ คยทิ้งบคุ คลสําคัญของเร่ืองไปเลย จึงทําใหค ิดวา จดุ จบของ เร่ืองน้ี คุณอาคงลากผา นเสน ทางเดมิ ถึงมรกตนคร เพื่อพบกับแงชายและเมยานีใชม ั้ยคะ 4) ขอ สดุ ทา ยคะ หนูเคยไปไหวพ ระพทุ ธรูปใหญท ่เี ชงิ เขาวัดซบั บอน ป 25 น่ีเอง หนูประหลาดใจอยางย่งิ และ แปลกใจมานานแลว หมอนหนามา สามเหลยี่ มในหอ งวิปส สนานนั้ รูส กึ จะปก วา อุทิศแดห รอื ถวายแดน ีแ่ หละ แตท่ีแน ๆ คอื รพนิ ทร ไพรวัลย แหงเพชรพระอุมา หนูของใจมาก แตไมกลา รบกวนถามพระทา น ก็เลยถาม คณุ อาแทนรพินทร ไพรวลั ย เปนสุภาพบุรษุ ไพรทีม่ ีชวี ติ จริงเหรอคะเพราะนามสกุลไพรวัลยนีร่ สู กึ จะเปน นาม สกุลจรงิ ของนักรอ งชาย (ยอดรกั สลักใจดวย) ... หวงั วา ในคาํ ตอบของคุณอยางย่ิงคะ ตอบในจกั รวาลปน นะคะ และภาค 3 น่ีพมิ พป กแข็งหรอื ยงั คะ ถาคณุ อาไมต อบ หนคู งเสยี ใจมากคะ กราบขอบพระคุณมากคะ รกั เคารพย่งิ ตอบ ... เม่ือมีเจตนาอยา งแรง ท่จี ะใหอาตอบ กย็ นิ ดตี อบหรือ “คยุ ” ดว ยเพราะอยางนอยหนกู ็เปนแฟนนกั อานแมอาจะไมมี เลขาฯ สาํ หรบั ทาํ หนา ท่ตี อบจดหมาย และงานลนมือก็ตามเพราะงานของอาจะไดรับการสนบั สนุนเพยี งไร กข็ ้ึนอยกู ับ สาธารณะชนผูอา นนัน่ แหละ 1) ยอมรบั วา หนูและทา นผูอ านสวนมากมักจะละเอยี ด และอานเร่อื งราวของนักประพันธทกุ คน (ท่ีตนชอบและสนใจ) ได ทะลปุ รุโปรง มากกวาคนแตงเองเสียอีก เพราะคนแตงในบางเวลาเรง รบี อาจหลงลมื พลัง้ เผลอไปบาง แตค นอา นมมี เี วลา ใครค รวญสอบทานจาํ ไดหมดทกุ คําพูด (ของตัวละคร) ทุกเหตุการณ ขอน้จี ึงยอมรบั ตามตรงวาอาจพลาดไป เก่ยี วกบั กาํ หนดการเดินทางครง้ั ใหมข องรพนิ ทรแ ละระยะเวลาการตง้ั ทอ งจนคลอดของมาเรีย ซึง่ ความจริงแลวคณะนยี้ ังไมควร จากกันเกนิ กวา 1 ป แตหนานอนิ กลับพูดวา เปน เวลานานตง้ั ปเ ศษแลว แตลองพจิ ารณาดูอกี ที หนานอินเปน คนปา คนดง วัน ๆ ก็คงไมไ ดดปู ฏิทิน ไมไดบนั ทึกเหตุการณไวท ุกระยะทกุ วนั เอา แตตะลอน ๆ ทองเทีย่ วไปตามประสาพรานปาพ้ืนเมือง ระยะเวลา สมมตุ ิวา หา งสัก 7-8 เดือน แกกอ็ าจเห็นวา นานมาก และหลงเขา ใจไปวา ตง้ั ปเ ศษแลวก็ไดนะ ยกความผดิ ขอ นใี้ หเ ปน ไปตามความรูสึกของหนานอินไปเสียเถอะ แตค วาม จรงิ นน้ั อาลืมเปรยี บเทียบในระยะเวลาดงั กลา วเอง และตลอดเวลาที่แตง เร่ืองนี้มา ก็ไดอ าศยั ผอู า นท่ีละเอยี ดยบิ อยางหนู น่ีแหละ เปนผคู อยแนะ คอยเตอื นตงิ มาเหมอื นรวมชวยแตอยดู ว ย เปนเชน นีต้ ลอดเวลา เขยี นอะไรคา นกับความเปน จรงิ (ตามเหตุผล) ในเรอื่ งไปนดิ เดียว (แตก็เปน จุดสําคญั ) นกั อา นบางคนโทรศพั ทม าทักทวงจากเหนือสุดจรดใตส ุด เตอื น ใหร วู า “พลาดอีกแลว ” หนูเปนคนหนง่ึ ในนกั อานที่ท้ังนา รักและนา กลวั ในเร่อื งน้ี มันพสิ ูจนใหเห็นวา ผูอ า นไมไ ดโงไ ป กวา ผูเ ขียนเลย เรือ่ งนก้ี ็เปน อุทาหรณใหนกั ประพันธท กุ คนถงึ ระวังไวดว ย เราเขียนอยูคนเดยี ว แตผูอา นมอี ยจู าํ นวนลาน ทวั่ ประเทศ เขาจบั ตาดเู ราอยทู ุกขณะ ถา เขาสนใจในงานของเราอยา งแทจรงิ อายนิ ดีทุกครงั้ ทใ่ี ครทักทว งมาโดยวาง รากฐานอยตู ามเหตผุ ลขอเท็จตงิ อนั เจือสมในทองเร่อื ง และถาผดิ จรงิ ก็ยอมรับ, แตถ า ผูท วง, ทวงมาเพราะความเขาใจ ผดิ ของตนเอง กจ็ ะอธบิ ายใหท ราบ และถาดา มาดวยอคตหิ รือเกลยี ดชงั สว นตวั กจ็ ะไมเสยี เวลาตอบโต ... ฉะนัน้ คําพูดของหนานดนิ ในตอนทีเ่ ปน สาเหตใุ หหนทู ว งมานี้ แทนทีจ่ ะพดู วา ตั้งปก วา ก็ควรเปลีย่ นเปน วา ตงั้ เกือบ ปแลว 2) ผดิ หวงั ในความรักหรอื ? อมื ม นึกไมอ อกแฮะ.. มนั กค็ งผิดม่ังถกู มั่งเหมอื นการยงิ ปนไปยังเปานนั่ แหละ จะใหถ กู ทกุ นัดยอมไมได แตส าํ คัญวา จะตองยงิ เปา หมายใหอ ยูห มัดกแ็ ลวกนั เมอ่ื เราคดิ จะยิงแลว นดั หนงึ่ พลาด นัดท่ีสองจะตอ ง หมอบ (มิฉะนั้นเราก็หมอบไปเอง) แตอ าเขา ใจถงึ ความผิดหวังของคนเราไดดี จงึ พอจะอายทอดออกมาใหผ อู านพลอย รสู ึกคลอ ยตามเหน็ จริงเห็นจังไปดว ยได ... สวนเรอ่ื งท่ดี ารนิ สง ใจไปฝากรพินทรไ วกับคริสนั้น หนคู ิดวา ในภาวะทด่ี ารนิ ยังตามรพินทรไ มพบ ดารนิ จะอะไรไดด ี http://petchprauma.com/authors/fr_author/reply01.html 19/2/2004

### ทําบญุ อุทศิ สวนกศุ ลใหร พินทร ไพรวัลย ### Page 2 of 2 ไปกวา นี้ สาํ หรับคนท่มี กี ารศึกษาสูงแลวเชนนน้ั สมมตหิ นูเปนดารนิ เอง รพนิ ทรต กอยูใ นสภาพทนี่ า หวงทสี่ ดุ จะเปน ตาย รายดีอยางไรไมทราบได โดยเฉพาะเกีย่ วกบั สุขภาพ ซึง่ หนูกร็ อู ยแู ลววา เขามีจุดออ น ไมแ ข็งแรงพรอ มหมดในทุกดาน และครสิ อยใู กลช ิดกวา สามารถที่จะชวยเหลือได ถา หนไู มค ิดฝากครสิ ไวก อ น แลวหนูจะเอายังไง “อยามาดูแลคนของ ปลอ ยใหเขาตายไป โดยไมต องมาแตะตอ ง” งน้ั หรือ? คนฉลาดอยางดารนิ ตองไมคิดอยา งนัน้ แน โดยแทจ ริง ดารนิ ก็ เปน ผูหญิงสามัญธรรมดา ท่ีมคี วามหว ง และหงึ เปน ทต่ี ้ังนน่ั แหละ แตต อนนยี้ ังไมรูเลยวายอดชายไปอยทู ่ไี หน ตกอยูใน ภาวะเชน ไร มวั แตโ ง เอาแตค ิดหวงหงึ โดยไรเหตุผลอยู ดารนิ ก็จะกลายเปนหญงิ อบั ปญ ญา และไมไดรักรพินทรอยา ง แทจ รงิ เพราะรกั แทน ั้น ตอ งยอมเสยี สละไดท กุ อยา ง เพือ่ ใหคนทีต่ นรกั ไดอยูรอดปลอดภัย ไมใ ชฉ ันรักแลว เธอตองเจบ็ ปวดทรมาน หรอื ลมหายตายจากไปเสียเลย คนอืน่ ดูแลไมไ ด ตอ งฉันดแู ลคนเดียว ซง่ึ ฉนั ก็ยงั ไมรูจะไปดูแลเขาไดท ่ี ไหน 3) แมจ ะเปน เพยี งนวนิยาย อาก็พยายามเขียนใหว างรากฐานอยบู นความสมจรงิ และเหตผุ ลเจือสมทุกบททกุ ตอน ดังนั้น ดงั ละครทุกตัวทเ่ี คยสรา งไวก อ นแลว และเคยมีความผูกพันกนั มากอ น ก็ยอมจะตอ งมีการสมั พันธตอ เนอ่ื งกนั เปนโยงใย โดยไมทง้ิ ใหขาดหายไปเสีย และขณะที่ดาํ เนินเรื่องมาถึงแคนี้แลว หนูและผูอา นทกุ คนกค็ งเดาไดวา เสนทางของ รพินทร ควรจะบายหนา ไปในทางใด จะพบมรกตนคร, แงซาย และเมยานีหรอื ไม 4) อาไมเ คยทราบมากอ นตามทีห่ นเู ลาใหฟงวา ไปพบหมอนสามเหลี่ยมในหองวิปส สนา มีคาํ ปก อุทศิ ไวว า “แดร พินทร ไพรวลั ย” ซึ่งเปนการทําบุญแกสงฆใ นบวรพทุ ธศาสนา และมกี ารจารึกคําอุทิศไวดวยก็เปน เรอ่ื งที่ แปลกดี เพราะรพนิ ทร ไพรวลั ย เปน ตวั ละครสมมตใิ นนวนิยายไมม ีชอ่ื จริง ไมม ตี ัวจรงิ นอกจากในเรอื่ ง นวนยิ ายเทา น้ัน จงึ เขาใจเปน สองนัยดงั นี้ ... นยั ทีห่ นึ่ง ผถู วายพระและจารกึ ไวด ว ยถอยคําเชนนัน้ มคี วามผกู พันกับตวั ละครมากจนถึงกบั คิดวา ควรจะ ทาํ กุศลอะไรสักอยางใหแกนามของบุคคลสมมติผนู ้ี ... นัยทสี่ อง ทาํ บุญประชดใหแ กผแู ตง คอื “พนมเทยี น” คือแตงเร่ืองนี้ยาวเหลือเกิน ยังไมจ บทนั ที กเ็ ลยทาํ บุญไปใหเสียเลย แบบกรวดนํา้ บงั สกุ ลุ ไปให ซึง่ อากย็ ินดนี อมรบั กศุ ลผลบญุ ทอี่ ุตสา หแผอทุ ิศมาใหน ัน้ ดูอีก แง แชง ใหต าย แตค วามจรงิ เทากบั เปนการตออายใุ ห ... นามสกุล “ไพรวัลย” นน้ั เทาที่ราบไมม ีสกุลของคนจรงิ แตน กั รอ งลูกทงุ หรือบุคคลท่ีพลอยเห็นดีเหน็ งาม ไปดวย อาจเอาไปตงั้ เปน ฉายาตอทายของตน หรือขอเปล่ียนขอต้งั เปนนามสกลุ ตวั เองภายหลงั ก็อาจเปนได นามตัวละครในนวนิยายของอาแทบทกุ เร่ือง ไดกลายเปนนามของคนจรงิ ตอไปภายหลังนับไมถ ว นมาแลว แม แตนามของสถานทสี่ มมติก็ตาม กย็ งั ถูกเอาไปตั้ง ก็ไมผ ดิ อะไร และอากไ็ มร ังเกยี จ อันทจี่ รงิ น้นั นามสกลุ ชนดิ น้ี จะเหมาะสมสาํ หรบั รพนิ ทรคนเดยี วเทา น้นั เพราะมันบงบอกถงึ ที่มาแหง อาชีพและชีวิตการเปน อยูของเขา “ไพร” กแ็ ปลตรง ๆ วา “ปา” อยแู ลว “วัลย” ก็พวกเถาวัลยหรือไมเลอื้ ย “ไพรวัลย” จงึ แปลวา “ปา พันธไุ ม เลื้อย” หรอื ปา ดงพงไพรนั่นแหละ ใครเอาไปเปน สกุล ความหมายมันก็ไมสจู ะไพเราะนัก เพราะหมายความชดั วา โคตรวงศเ ขามาจากปา ดงพงพี ... อยาวา แตช อ่ื ตวั ละครเลย ชือ่ นามปากกาของอา “พนมเทยี น” ยังถกู เอาไปตง้ั ทัง้ มา แขง (ซึง่ ว่ิงบว ยทุกที) และเอาไปตัง้ เปนชอ่ื นกั มวย (ตอยทไี รก็แพท กุ ทีเหมือนกัน) แตอาไมถ อื กลับถือวา เขามีความผกู พนั นิยมชม ชนื่ (คิดอยางนี้แลวสบายใจ) จึงไปตัง้ ชอื่ มาและนกั มวย ออ ! รูสกึ วา มรี านขายเครื่องอัฏฐะบรขิ ารท่เี ชยี งใหม ตัง้ ชื่อวา “พนมเทยี น” กม็ เี หมือนกนั แตไมทราบวาตอนนีย้ งั มรี า นช่อื น้ันตองขายอยูหรือเปลา กข็ ออวยพรให ยนื ยงคงอยู เจรญิ รุงเรอื งตอไป ... ภาค 3 กําลงั จะเร่มิ ทยอยพมิ พเปนปกแข็งในเรว็ วันน้ี แตจะไมพิมพไลม าใหใกลกบั ขอความที่กาํ ลงั นาํ ลงอยทู กุ ๆ 10 วนั ในจกั รวาลปนนัก เพราะกลัวคนจะทง้ิ จกั รวาลปนไปรอคอยปกแข็งกนั เสยี หมด พนมเทยี น http://petchprauma.com/authors/fr_author/reply01.html 19/2/2004

### นามสกลุ ไพรวัลย ของจรงิ !!! ### Page 1 of 2 :: นามสกุลไพรวัลย ของจริง!!!:: ... เปนจดหมายจากทานผอู าน เขยี นถึงคุณลงุ พนมเทียน ในสมยั ท่ีเพชรพระอุมาตีพิมพเปน ตอนๆ ในนติ ยสารรายสบิ วนั ช่อื จักรวาลปน คอลัมม พนมเทยี นตอบขอ ของใจ ดสุ ิต กรงุ เทพ 10800 วันท่ี 27 กนั ยายน 2526 เรียน คุณฉตั รชัย ทราบ ตามท่คี ณุ ไดต อบ จ.ม ของผทู ี่ใชนามวา “ นงลักษณ ทิพยส ุรยิ  130 หมู 1 วานรนิวาส สกลนคร ลงในฉบบั ที่ 47 ปที่ 2 ประจาํ วนั ท่ี 15 กันยายน 2526” ในจกั รวาลปน ของคณุ เกยี่ วกบั รพินทร ไพรวลั ย และพดู ถึงนามสกุล “ไพรวัลย” ดว ย ผมอานแลวความรูสกึ ดานลบเกิดขึ้นกับคุณทนั ทีเลย ตามท่คี ณุ ออกตวั วา “ เทาท่ที ราบไมมีนามสกลุ ของคนจรงิ ” นัน้ ก็ ไมเทาไหรน กั เพราะคุณอาจจะไมทราบจริง เพราะนามสกุลของคนเรามนั มเี ยอะแยะไป แตทีค่ ณุ พดู (เขยี น) ตอมานะซิ มนั ไมส มควรอยางยงิ่ ที่คณุ วาแต “นกั รองลูกทงุ (ยอดรกั สลกั ใจ) หรือบคุ คลทพี่ ลอยเห็นดเี ห็นงามไปดว ย อาจเอาไปตั้ง ฉายาตอทา ยตน หรือขอเปลยี น ขอต้งั นามสกุลของคุณภายหลงั ” นั้น ไมเปนการยกยอตวั ของคุณเองไปหนอ ยหรอื การ ตอบจดหมายเกย่ี วกบั เรอื่ งนามสกุลนั้นเม่ือตอบลงในสือ่ มวลชนเชน น้ี โปรดใชถ อยคําใหดหี นอยครบั มันกระทบ กระเทอื นจิตใจกันมากเกนิ ไป “ถึงแมวานามสกุลจะแปลวา โคตรวงศมาจากปาดงพงพี กต็ าม” แตเ ราควรเคารพสิทธ์ิ ของผูอ ่นื ไมใชหรือ เถอะนา ถึงแมวานามสกลุ น้ีไมไดแปลวา ทองคาํ ทวี่ เิ ศษเลศิ เลอจากภพภมู ิอะไรกต็ าม แตนามสกลุ นี้ ก็มใี ชมาต้ังแตท างการเขาใหเ ร่มิ ใชน ามสกุลกันน่นั แหละ โดยไมไดเ หน็ ดีเหน็ งามหรือต้งั ตามอยางของคนอ่ืนเขา ตนตอ นามสกุลนมี้ าจากปูทวดท่ีชื่อ “วลั ย” มยี าช่อื “ไพร” ทานขนุ เชาวรกิจ เปนผูตงั้ ให โดยเอาช่อื ยา และปมู ารวมกัน จึงเปน ตน ตอของนามสกุล “ไพรวลั ย” มาจนกระท่ังทกุ วนั น้ี ไมแ นน ะ คุณอาจจะเขยี นเรอื่ ง “เพชรพระอุมา” มากอนทางการต้งั นามสกุลกไ็ ดจ ริงไหม? และในสมยั นน้ั เรอ่ื งของคณุ กโ็ ดง ดังมาก เผอิญทา นขุนเชาวรกจิ ทา นกไ็ ดอา นและปทู วดกเ็ ปน ผใู หญบ า นอยู เลยเอาชอ่ื ปูทวดยาทวดมาต้งั ตามคณุ กไ็ ด รึคุณวาไง ! และอกี อยา งท่ีคณุ จะเห็นวานามสกุลของผม ทาํ ไมถึงเขียนเปน “ไพรวรรณ” อันน้ีกข็ อเรยี นใหท ราบวา เน่ืองจากการเขยี นผิดเพ้ียนไปจากการบอกของคนพูดกับคน เขยี นเจา หนา ท่ใี นสมยั หนงึ่ จึงไดม ีผูใชน ามสกุล “ไพรวัลย” และ “ไพรวรรณ” เชน น้ี ความจริงแลวโคตรรเหงาเหลา กอก็ มาจากคนเดยี วกนั น่นั เอง และเหลา กอของผมก็เกิดทีล่ พบุรีน่ีเอง ซง่ึ ไมไกลจากบานของคณุ เทา ไรนัก ใชไ หม? และ พรอ มกนั นีผ้ มไดแนบใบถา ยรปู ของบตั รประจําตัวประชาชนมาดว ย ท่ีน้คี ณุ กค็ งจะพอเขาใจนะครับวา นามสกลุ น้ีมีใชม า อยา งไร ขอเถอะ ! ถา หากคณุ มเี รื่องสว นตวั อะไรกับยอดรกั กข็ อใหเปนเร่อื งสวนตัวอยาไดพดู ถงึ วงศต ระกลู อะไรเลย ใครๆที่เขาอานทคี่ ุณตอบจดหมายฉบับน้นั ก็ไมม ีใครเห็นดเี หน็ งามไปกับคณุ ดว ยหรอกนะ รบกวนคณุ มามากพอแลว ขอจบแคน น้ี ะ และผมหวังวา คณุ คงชแ้ี จงเรื่องนท้ี างหนังสือคณุ ดวย ขอบคณุ ขอแสดงความนับถอื นาย............ ไพรวรรณ ตอบ ขอบคณุ มาก สาํ หรับจดหมายของคุณ คิดวา ผมแยกตอบคุณเปนขอๆคงกระจา งดีกวานะ และขอตอบดงั นี้ 1) โดยสัตยจริง นกั ประพันธทุกคนพยายามต้งั ช่ือสกลุ ของตวั ละครในเร่ืองของเขาใหมนั แปลกพิสดารไปกวา คนจริงๆ เสมอ เพราะไมตองการเผชิญกบั ปญ หาวา ไปเอานามสกุลจริงเขามาใชเ ปนเรอื่ งสมมุติ เพราะถาตวั ละครประพฤติดี ก็ เสมอตัว ประพฤตชิ ว่ั คดโกง ดอกทอง นิสยั ไมด ี เจา ของนามสกุลกด็ าวามาวาทาํ ใหเกดิ เสยี หาย หรือบางทีอาจถูกฟอง รอ งทางศาลสงไปเลย ในบางสกลุ ท่สี ามารถพิสูจนไดว า คนรูจ กั กนั ทว่ั เมอื ง ดงั นน้ั นกั ประพนั ธจ งึ ไมประสงคจ ะต้ังนาม สกุลใหไ ปพองกับใคร เวนบังเอิญโดยไมต ้ังใจ ซึง่ ก็ยอมรบั วามอี ยบู อย เพราะคนไทยยุคน้ีมถี ึง 50 ลา นคนแลว นามสกลุ สมมตุ อิ าจไปพอ งนามสกลุ ของคนจรงิ เขาได และเมือ่ พอ งเขา และเจา ของนามสกลุ จรงิ ทว งมา ก็ตอ งขอโทษอยา งมาก 2) การท่ีผมเปรยี บเทียบถึง ชอ่ื ประกอบอาชีพ หรือชื่อสาํ รองนักรอ งลูกทงุ ไมไดหมายความวาผมไปดูถกู เหยียบยํ่า หรือ มอี คตใิ ดๆ กับนักรองลูกทงุ เหลา นน้ั ซํา้ ยังไมเ คยมีเรอื่ งกันดวย ผมเองก็ชอบพวกลกู ทงุ และใหเ กยี รติเขายิ่งกวานักกนิ เมือง บางคนเสียอีก เพราะเขาใชความสามารถของเขา ความมีอารมณศ ิลปนของเขา กลอมเกลาโลก เขามีเกยี รติ และ เปน ทรัพยากรสาํ คญั ของชาติยิ่งกวาพวกคอรัปช่ัน นกั กินเมืองโกงเมอื งโกงประชาชนทั้งหลายมากนกั และมนั กเ็ ปน สิทธิ ของเขาที่จะนึกพอใจช่อื ใดนามใด แลว เอามาเปนสรอยนามของเขากย็ อ มจะได ไมม อี ะไรที่จะตองรังเกยี จหรอื ขัดของ การยกยอ หรอื ยกยอ งตวั เอง ไมใชว ิสยั ของผม เพราะมนั ทง้ั โง เซอ บา ในการทาํ แบบนนั้ ตอนนผ้ี มอาจเพยี งโงเ ทา น้นั ที่ ไมรวู า มนี ามสกุล “ไพรวรรณ” หรอื “ไพรวลั ย” จรงิ แตยงั ไมถ ึงกัน “เซอ” หรอื “บา” และเมอื่ เปนสกุลของคณุ จริง ผมก็ พรอมเสมอท่ีจะ “ขออภยั ” ในความโง เพราะคดิ ไปไมถงึ 3) คุณแจง ความจรงิ มาใหผ มทราบทําใหผมรูสึกขอบคณุ แตค ุณ “แดกดนั ” มาน้ัน ผมเกรงวาคุณจะทําไมถูกตอ ง ขอ เตอื นมาในฐานะที่อาวโุ สกวาจากบตั รประจําตวั ของคุณ บอกเกิดป พ.ศ. 2493 ปท่คี ณุ “อุแว” เปนปแ รกของการเปน นัก ศึกษาอกั ษรศาสตรข องผม อายเุ ราคงหางกันรุน อานา กับหลาน ธรรมเนยี มไทยของเรา เราถืออาวโุ ส ท้ังวัยวุฒิ และ คุณวฒุ ิ รูจ ักกาลเทศะ รจู กั ท่ีต่าํ ทสี่ ูง รูจกั เด็ก รจู กั ผใู หญ มิฉะนั้นเราสญู ชาตไิ ปนานแลว แตไมเ ปนไร ขอ น้ผี มไมว าคณุ อยากจะดาผมกไ็ ด คา ท่ีเสอื กไมร วู า “ไพรวรรณ” เปน นามสกุลจรงิ ของคุณและผมกข็ อโทษแลว http://petchprauma.com/authors/fr_author/reply02.html 19/2/2004

### นามสกลุ ไพรวลั ย ของจริง!!! ### Page 2 of 2 4) นามสกุล “ไพรวรรณ” ของคุณ ตามทีเ่ ขียนน้ัน ในฐานะนักอกั ษรศาสตร ผมขอทว งวา มีความหมายไพเราะสู “ไพร วัลย” อันแปลวา “ปาเถาวลั ย” ไมไ ด เพราะ “วรรณ” หรือ “วรรณ\"” คํานี้ แปลวา สี, ผิว, ชนิด, ตวั อักษร, หนังสือ ซึง่ เมือ่ มาประกอบกบั คําวา “ไพร” ขางหนา ก็ลองพิจารณาดวู า มนั ควรจะแปลวาอยา งไร ซึ่งไมจาํ เปน จะตองใหผมแปลนะครับ ตามความเห็นของผม ซ่งึ สาบานวาดวยความปรารถนาดจี รงิ ๆ ควรจะใหเ ขาแกกลับคนื มาเปน “ไพรวลั ย” อยางเดิม โดย เขียนใหถกู เสียดีกวา นอกจากขอโทษตอ คณุ แลว ผมกต็ อ งขอโทษตอบรรพบุรุษของคุณและทา นผูตง้ั สกุลใหคุณ คือ ทา นขุนเชาวรกิจ ดวยและขอตําหนไิ ปถึงพนกั งานอําเภอทเ่ี สือกจดช่อื สกุลคุณเพีย้ นตัวอกั ษรไปผมเขียนเรือ่ งนเ้ี ม่อื ป 2507 ทีหลงั นามสกลุ ของคณุ ไดถูกตงั้ ขึน้ แลว ซึ่งเปน เร่อื งบงั เอญิ จริงๆ 5) คณุ พอจะทราบบางไหมครบั หมอนทีถ่ วายพระ และมคี นบอกผมวามีคาํ อทุ ิศ “แด รพินทร ไพรวับย” ตามทีม่ ผี ูบ อกมา นั้น ในวงญาตขิ องคณุ มผี ใู ดทีช่ อื่ รพนิ ทร ไพรวลั ย และเสยี ชีวติ ไปแลวบาง ? ถา ไมท ราบก็ควรจะสอบถามสืบสวนดูนะ เพราะญาตขิ องคุณแน ๆ ผมกจ็ ะไดอุทิศสว นกุศลไปใหทานผูนัน้ ดว ย ในฐานะทใี่ ชทั้งชอ่ื จรงิ และสกลุ จริง ของทา น มา เปน พระเอกในบทประพนั ธผมมานานโดยไมรูตวั 6) ผมเคารพในสทิ ธขิ์ องผอู ่ืนเสมอ เวน ไวแตไมรมู ากอนวา “สิทธิ”นน้ั เปนของใคร จงึ กระทาํ ลงไปโดยขาดเจตนา คณุ ทวงมาได แตไมค วรจะใชอารมณโดยไรเหตผุ ล ผมจะไปรไู ดอ ยางไรวามคี นนามสกุลจรงิ วา “ไพรวรรณ” ซึง่ เดิมเคยมปี ู ทวดช่ือ “วลั ย” มียาชอื่ “ไพร” ซ่ึงเม่ือไดร บั การช้ีแจงมา ก็เปน การดแี ลว และขอบคุณอีกคร้ัง รวมทัง้ แนะใหค ุณไปขอแก ใหถูกตองเสียดวย และควรจะดา คนที่เขยี นสกุลคณุ ผิด โดยใช “วรรณ” แทน “วัลย” ไดคน ๆ นั้นแหละท่มี นั หม่ินคณุ อยา งแรง และควรจะถกู เตะคณุ ไมโ กรธคนท่ีเขียนชอ่ื สกลุ คณุ ผดิ บางหรอื ทีบ่ งั อาจเปลี่ยนสกุลของคุณไปเสียเลย อนั ผิด ทั้งความหมายและตวั สะกด และทางตรงขาม คณุ ควรจะยนิ ดี ทีม่ าเปน สกลุ ของพระเอกในเร่อื งนวนยิ าย ซึ่งเปน ตวั ดเี สยี ดว ย ซ่อื สตั ย, สุจริต, จริงใจ, กลาหาญ, ไมทรยศคดโกงหักหลังใคร ซ่ึงหาไดยากในมนุษยย ุคนี้ 7) สดุ ทาย ขอขอบคณุ มาอกี ครั้งทช่ี แี้ จงบอกมาใหราบ ซ่งึ ชวยแความ “โง” ของผมอีกที ในเรื่องนามสกุลที่ผมคิดสมมุติ ขึ้น แลว เกิดไปพอ งกบั สกุลจริงเขา และขอความของผมท่เี ขยี นตอบจดหมายผอู านคนหน่ึงไปแลว ทานผูใดคิดวาจะไป กระทบกระเทอื นเขา ผมกข็ ออภัยไว ณ ทน่ี ีด้ วย เพราะไมไ ดม เี จตนาเลย ยิ่งนักรอง “ยอดรัก สลักใจ” ยงิ่ ไมม อี ะไรเลย ตรงขาม ผมเปนแฟนเพลงเขาอยางแรงเสียดวยซ้าํ . ขอไดร ับความปรารถนาดแี ละจรงิ ใจ จากผม “พนมเทยี น” http://petchprauma.com/authors/fr_author/reply02.html 19/2/2004

### ขอเขียนจากหออัครศลิ ปน ### Page 1 of 1 :: ขอเขยี นจากหออคั รศิลปน :: ขอเขียนของ 'พนมเทียน' ศิลปน แหง ชาติ สาขาวรรณศลิ ป จาก หออคั รศลิ ปน มมุ มองและแนวคิดในการสรางสรรควรรณกรรมของขาพเจา ขาพเจา ไดส รางสรรคงานวรรณกรรมออกมาในหลากหลายรูปแบบ หลากหลายแนวทาง และหลากหลาย ลีลาของเรอื่ ง ไมว า จะเปน แนวนิยายพาฝน นวนิยายต่นื เตน ผจญภยั โลดโผนแบบอาชญากรรม จารกรรม สืบสวน สอบสวน นวนิยายทางจิตวญิ ญาณ ตลอดจนเร่อื งชวี ิตหนกั ๆ และเรือ่ งทางประวตั ศิ าสตรจ นิ ตนิยายฯ แทบจะ เรียกไดว า ขาพเจาเขยี นปรากฏเปน ผลงานตีพมิ พออกมาแลวในทุกแบบทกุ แนวดงั ไดก ลา วมาแลว น้ี ไมว าจะเปนวรรณกรรมในรปู แบบใด แนวเรอ่ื งชนดิ ไหน ขา พเจามมี มุ มองแนวความคดิ และตระหนักเตือนใจ อยูเสมอวา ตวั ละครสาํ คญั ของขา พเจาในแตละเรื่องน้นั (ไมว าเร่ืองจะอยใู นแนวรา ยหรอื แนวดีเพยี งไร) จะตองมี พฤติกรรมของความเปน ผูมี 'มนษุ ยธรรม' เปน ส่ิงอนั ควรจะตอ งสรา งสรรคจ รรโลงไวในโลกของความเปน มนษุ ยชาติ โลกของเรานน้ั ถา ปราศจากเสียซงึ่ มนุษยธรรมลงเมื่อใด กจ็ ะเส่อื มโทรมสลายตัวลงสูค วามพนิ าศ ยอยยบั และสังคมของมนษุ ยก็จะหมดส้นิ ไป แตนา จะเปนโลกของสัตวชั้นตาํ่ เสียมากกวา ขา พเจา มีมุมมองอยเู สมอวา มนษุ ยธรรม ยอ มเปน อนั ดบั หนึ่งในสัญชาตญาณแหงความเปน มนษุ ย คนเรานนั้ เม่ือมีมนุษยธรรมเสยี อยา งเดยี ว มโนธรรม จรยิ ธรรม คุณธรรม ตลอดจนในที่สุดศีลธรรม ก็จะตดิ ตามมาเองเปน ลาํ ดับ แตกอ นอื่นขอใหม นุษยม ี 'ธรรม' ของการเปนมนุษยชาติเอาไวกอ นเทา น้ัน ขา พเจาถอื วา เร่อื งน้ีเปน เร่อื ง สาํ คญั ยงิ่ ใหญทีส่ ุดในชีวิต และไดพ ยายามทีจ่ ะสะทอ นออกมาในรูปแบบของงานวรรณกรรมทุกเรื่องทข่ี าพเจา เขยี น เพื่อกระตุน เตือนใหผอู า นของขาพเจา ไดม จี ิตสาํ นึกในเร่อื งดงั กลาวน้ี แมจะไมโ ดยทางตรงก็โดยทางออ ม เพราะฉนนั้ มมุ มอง และแนวความคิดในการสรางสรรคว รรณกรรมของขาพเจา กค็ ือ นอกเหนอื จากความ บันเทิง ความรู และอ่นื ๆ ทผี่ ูอา นควรจะไดร ับแลว สิ่งน้ันก็คือ สํานกึ ในความมมี นุษยธรรมนั้นเอง พนมเทียน (นายฉตั รชยั วิเศษสุวรรณภูมิ) ๒๔ สงิ หาคม ๒๕๔๔ http://petchprauma.com/authors/fr_author/writing03.html 19/2/2004

1 [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

2 1 จ๊ิปดอจดขนาดใหญหลายคนั เคล่อื นผา นประตเู หล็กมหมึ า ท่ีเปดกวา งออกหมดทัง้ ไวลด ไลฟเขา มาอยา งแชมชาเรียงกนั มาเปนขบวน เสยี งเครอื่ งยนตท กี่ ระหึ่มอยูในเกยี รต ่าํ ขณะทชี่ ะลอ ผา นชองประตเู ขามา เสยี งตะโกนทกั ทายและสรรพสาํ เนียงแหง การโกลาหลอลหมานวุนวาย อนั เปน ธรรมดาของทกุ คร้งั ทีก่ ารขนสตั วป า มาถึง ดังปะปนกันฟง ไมไดศพั ท พวกคนงานนับสบิ ภายใน สถานทน่ี น้ั วงิ่ กนั คึกคักออกมาตอนรบั เตรียมการลาํ เลียงขนถา ยสัตวป า นานาชนิดทีบ่ รรจุอยูในกรง หรือมิฉะนั้นก็หีบลงั ลงจากรถ มนั เปน สถานกี กั สัตว เพ่อื เตรียมตอออกนอกประเทศท่ใี หญโตและทันสมัยท่ีสดุ ต้ังอยู ในเนอ้ื ทไ่ี มต่าํ กวา 15 ไร ภายในกาํ แพงคอนกรีตแขง็ แรงกนั้ รอบ สถานที่ทาํ การของบรษิ ทั เปน อาคารทันสมัยตง้ั อยใู นใจกลางบริเวณซง่ึ แวดลอมไปดว ยกรงขังสตั วทกุ ชนดิ นบั ต้ังแตกรงนกเล็กๆ ขนึ้ ไปจนกระทัง่ เพนียดชา ง เกือบจะเปน สวนสตั วย อยๆ ต้ังอยูในระหวา งคร่ึงทางของอารยธรรม แหง เมืองหลวง และความเปลาเปลี่ยวปา เถอ่ื นของดงดิบ ชายในชดุ สีกากี ผนู ง่ั กึง่ โหนอยใู นตอนหนา ของรถบรรทุกคนั แรกซงึ่ ผานประตเู ขามา ทงิ้ ตวั ลงจากรถ เลย่ี งมายืนใตรม จามจุรใี หญใกลซมุ ประตู ถอดหมวกปก ใหญคาดแถบดวยหนงั เสือ ดาวออกตบกบั ขา ฝุนกระจายฟงุ ควกั บุหร่ีออกมาจุดสูบ ตาสีน้ําตาลหรีม่ องดูรถบรรทกุ ท่ีทยอยผา น ประตูเขา มาทลี ะคนั เหลา นนั้ นานๆ ทีกต็ ะโกนสงั่ งานกบั คนขบั สกั คํา ในหองรับแขกสดุ หรูหราบนตกึ ทีท่ ําการ อาํ พล พลากร ผอู าํ นวยการบริษัท ‘ไทยไวดด ไลฟ’ ผละจากการสนทนา เดนิ ไปดึงสายมูล่ีอลมู ิเนียมใหกระดกเปดขึ้น มองฝาหนา ตา งกระจกลง ไปแลว บยุ ปาก “นั่นไงครบั เขามาแลว ” ผเู ปน แขกทั้งสามคน สุภาพบรุ ุษวยั ฉกรรจส อง และสภุ าพสตรสี าวหนงึ่ ลกุ ข้ึนจากโซฟา ชดุ รับแขกโดยเรว็ เดนิ ไปที่หนา ตางบานน้นั พงุ สายตาจับไปยังเปาหมายเบื้องลาง ระยะหา ง ประมาณ 150 เมตรเปน ตาเดยี ว “ยนื อยูขา งประตูนั่นนะหรือครบั ?” ผเู อยถามเปน คนแรก เปน บุรุษรางสูงใหญ ผวิ ขาวคางเหลยี่ ม มเี สน หนวดกันเรยี วอยู เหนือริมฝป าก สงา งามเยอื กเย็น “ครบั ! น่นั แหละ คนท่คี ณุ ชายกาํ ลงั ตอ งการพบ” ผอู ํานวยการบรษิ ทั ‘ไทนไวลดไลฟ’ ตอบอยา งสุภาพ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

3 อกี บรุ ษุ หน่ึง ซงึ่ ยืนมองอยขู า งๆ ผวิ ปากหวือ ลักษณะของเขาเปนคนแจม ใส อารมณรืน่ เริงอยเู ปนนจิ ลาํ่ สนั แขง็ แรงตามแบบฉบบั ของชายชาตรคี นหน่งึ “พับผา ซิ ผมรูสึกจะชอบเขาเสยี แลว ทงั้ ๆ ท่เี หน็ ปบ เดยี วระยะไกลๆ อยา งน”ี้ หญิงสาวรางโปรง ประพมิ พประพายคลายบรุ ุษคนแรกแตท รงใบหนา รูปไข ตาใหญท ง้ั คู คมกริบ เปน ประกายแวววามอยเู ปน นจิ ในขณะนี้หลอนไมไดม องจบั ทภ่ี าพนน้ั ดว ยตาเปลาธรรมดา เหมือนคนอน่ื ๆ หากแตใ ชก ลอ งสอ งทางไกลอนั กะทดั รัดปรบั เลนสจ บั นิง่ อยูท ี่นน่ั หลอนยม้ิ ออกมา นิดๆ พรอมกบั ยักไหล เมอ่ื เลนสของกลองใหภาพท่แี จม ใสถนดั ขึ้นประหน่งึ วาเปาหมายยนื หา งอยู เบ้ืองหนา ในระยะแคเอ้อื ม “กติ ตศิ ัพทชือ่ เสียงของเขา ดจู ะคานกันมากกบั รูปรางลกั ษณะทเ่ี ห็นอยูในขณะน”ี้ หลอนพูดเสียงใส พรอมกบั หัวเราะออกมาเบาๆ “ฉันนึกหลบั ตาวาดภาพเปน คร้งั แรกวา เขาควรจะอยใู นวยั สัก 40 ขึน้ ไป รูปรา งสักขนาด 6 ฟตุ เปน อยา งนอ ย แตม ันตรงขา มไปหมด ตัวเขาเลก็ นิดเดยี ว สูงเหน็ จะไมเกนิ 5 ฟุต 7 นวิ้ เปน อยา งมาก ผอมเกรง็ ฉันไมช อบหนา เหย้ี มๆ ทไ่ี มมีรอยยมิ้ ของเขาเสยี เลย นีน่ ะเหรอ รพนิ ทร ไพร วลั ย จอมพรานช่อื กองท่ีเราจะกาํ ลงั จะตอ งพ่งึ เขา” “ตวั เขาเล็กกจ็ ริงครบั คณุ หญงิ แตไ มวา จะเปนฝมอื หรือนา้ํ ใจ บุรษุ นย้ี ง่ิ ใหญนกั ย่งิ กวา นั้น ยงั เปน สุภาพบรุ ุษเตม็ ตัว เขาเปน ลูกผูช ายจริงๆ ชนิดทจ่ี ะหาไดไมง ายนกั ผมจะใหค นไปเชญิ เขา ขึ้นมาเดยี๋ วน”ี้ รพนิ ทร ไพรวลั ย ดดี กน บหุ รีล่ งไปขย้ีดบั ดวยปลายรองเทา ท่หี นาทึบไปดวยฝุนของเขา เมื่อรถคันสุดทายผา นประตเู ขาหมดขบวน ควกั ผา ขนหนูข้นึ มาเชด็ เหงอื่ ตามลําคอ พรอ มกบั เปา ลม พรอู อกทางปากเหมือนจะขบั ไลค วามรอ นอบอาวของแดดบา ยกลางเดอื นมนี าคม นายประเสรฐิ ผูจดั การสถานกี ักสัตวก เ็ ดินฝากลมุ อันทํางานอยวู นุ วายของพวกคนงาน พ้ืนเมอื งเขามาอยางรีบรอ น สง เสียงรองทักยม้ิ แยมลวงหนา เขา มา กอ นท่ีจะถึงตัวอยางคนุ เคย รพินทรยิม้ และทักทายตอบ “มายนื อยูตรงนีเ้ องนะหรือครับ คุณรพนิ ทร ทา นผูอ าํ นวยการใหผมมาเชญิ คณุ ขน้ึ ไปบน บรษิ ัทหนอ ย” “ครบั เดยี๋ วผมจะขนึ้ ไป ผมเพงิ่ มาถึง มันรอนเหลอื เกนิ จะดคู นงานขนลําเลยี งเจาพวกนนั้ ลงหนอ ย อะไรก็ไมสําคญั เทากบั เจาแรดตัวนั้น เรากาํ ลังรบี การตอ กรงรูสึกวา จะบอบบางไปหนอย ถาลําเลียงไมด ี กรงมนั อาจแตก แลวมนั ก็จะวนุ วายกันใหญ” เขาพูดดว ยนํา้ เสียงเบาตํ่าอนั เปน นิสยั ตามองจบั ไปยงั การขนลําเลียงในขณะนี้ “เที่ยวนร้ี สู กึ วา จะคึกคกั มากนะครับ ตงั้ เจด็ คันรถ เปนไงไดค รบจํานวนตามออเดอรห รอื เปลา ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

4 ท้ังสองยืนพดู กันอยทู า มกลางเสยี งเอะอะเอกิ เกริกของคนงานพืน้ เมอื ง ซงึ่ กาํ ลงั ทํางานกนั อยู ระคนไปกบั เสียงรองคํารามของสงิ สาราสัตวร อบดาน “ขาดอยูอยา งเดียวคือลิง เทยี่ วนเ้ี ราไดมาเพยี งพนั สองรอ ยกวา ตัวเทา นั้น ยงั ขาดอยอู กี ต้งั คร่งึ ไมร ูมนั เปนยงั ไง แลง คราวน้ีมันยกฝงู ยายถิน่ กนั ไปหมด แตพ วกสตั วใ หญด เู หมอื นจะเกนิ กวา ทผ่ี มเอง หรอื คณุ อาํ พลคาดไวแตแ รกเสยี ดว ยซ้ํา นอกจากเจาแรดนาํ้ หนักตวั สองตนั กวา ท่เี ราฟลกุ ไดมาเหมือนฝน ผมยังมลี กู กระทิงมาฝากเปน ของขวัญคณุ อาํ พลอกี ตวั หน่งึ ลายพาดกลอน 2 เสือ ดาว 5 ไอดําอกี 3 โดยเฉพาะเสอื ดาํ ถา คุณกับคณุ อาํ พลเห็นแลว จะตกตะลงึ ทเี ดยี ว ผมก็ยอมรับวา ไม เคยเหน็ เสอื ดาํ ตวั ไหนใหญเ ทา ไอตวั นม้ี ากอ น นองๆ ไอลายทีเดียว มิหนาํ ซ้าํ ยังเปน เสืออายกุ าํ ลงั ฉกรรจเต็มที่ ไมมีรอยตาํ หนเิ สยี โฉมแมแตน ดิ เดยี ว สว นสัตวอน่ื ๆ ก็ตรงตามลสิ ตท ีผ่ มสง มาให ลวงหนาแลว ทกุ อยาง” “เที่ยวน้ีคุณเหน็ จะกระเปา หนักไปนาน” นายประเสริฐพูดปนหวั เราะ รพนิ ทร ไพรวลั ย ยักไหล “แตเที่ยวนผ้ี มลงทุนไปแยะ นอกจากเงนิ ทนุ คาใชจ า ย ความเหนอ่ื ยยากจนแทบจะเอาชีวติ ตนเองไมรอดแลว ผมยงั เสียพรานพน้ื เมืองมอื ดที ท่ี ํางานกับผมมาแตไ หนแตไ รไปอกี สองคน คน หน่งึ เหลวเละไปท้ังตวั เพราะเจา แรดตวั นน้ั สว นอกี คนหนงึ่ มีหวังพกิ ารไปตลอดชวี ติ คุณประเสรฐิ คดิ วาคมุ กนั เหรอสาํ หรับเงนิ ที่ผมจะไดร ับในครัง้ นี้ วา แต. ..คณุ อําพลกาํ ลงั ทําอะไรอย?ู ” “อยใู นหอ งรบั แขกสวนตัว บนตึกอาํ นวยการครับ มแี ขกอยดู วยสามคน มาดว ยรถ สว นตวั จากกรุงเทพ ถงึ ทีน่ ก่ี อนเทย่ี งเลก็ นอย รูสึกวาจะเปนพวกคนใหญค นโต และมีความสนิท สนมคนุ เคยกบั ผูอ ํานวยการมากอ นอยางดี ขณะนกี้ ําลงั สนทนากันอยู เปนชายหนมุ สองคน ผูห ญงิ สาวอกี คนหนงึ่ ผมเองกไ็ มเ คยเหน็ มากอ น พอคุณมาถึง ผอู ํานวยการใชใหผ มมาตามคณุ ขนึ้ ไปน่ี แหละครับ” เขาพยักหนาไมไดสนใจอะไรกบั คําบอกเลาของนายประเสริฐผจู ดั การนกั บอกวา “เอาละครับ คุณไปเรยี นคณุ อําพลเถอะวา อีกสกั ประเดยี๋ วผมจะขึน้ ไป จัดการอะไรทางนี้ ใหเ รยี บรอยเสยี กอ น” ผูจ ัดการผละไป รพินทรเดนิ แยกไปบงการควบคุมพวกคนงานทกี่ าํ ลงั ลําเลยี งกรงสตั วอยู อยางเกรยี วกราวเอิกเกริกในขณะนี้ สตั วใหญอ ันตราย ถูกลําเลยี งลงจากรถบรรทกุ อยางระมดั ระวงั ตามลําดับ บางชนดิ ก็ถกู ขนไปปลอ ยไวใ นกรงเหล็กของสถานกี ักสตั วอ นั เตรียมไวกอนแลว บางชนิดกค็ งใหอยใู นกรงไมท ี่ ใชบ รรจมุ าโดยพักไวช ว่ั คราวกอ น มนั เปน งานทไ่ี มใชท าํ กนั ไดอ ยางสะดวกงา ยดายนกั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

5 ขณะน้ี กรงไมข นาดใหญท ่ีตฝี าทึบลกั ษณะเหมอื นลัง อันบรรจเุ จา เสอื ดาํ ตวั เข่อื งท่สี ุด กาํ ลงั ถูกพวกคนงานส่หี าคนชว ยกันผลกั เลอื่ นมายงั บริเวณสวนบรรทกุ ตอนทายของรถ ซ่งึ มไี ม กระดานขนาดใหญสองแผน ทอดเปนสะพานสําหรบั ใชช ะลอเลื่อนลงมาทางนน้ั เสยี งเจา ปา แผด คํารามกอ งอยใู นกรงทบึ อยา งเกรีย้ วกราด ระคนไปกับเสยี งเฮละโลโหระพาของเจาพวกคนงาน พื้นเมอื ง ท่ชี วยกนั เขน็ เลอื่ นอยูในขณะนี้ ดเู ปนทีส่ นุกสนาน รพินทรข มวดค้วิ อยา งหงดุ หงดิ สาวเทาจากรถบรรทกุ อีกคนั หน่ึง เดนิ ตรงเขา มาโดยเร็ว พรอ มกับรอ งตะโกนเตอื นความสนกุ สนานคกึ คะนองของคนงานพ้ืนเมืองเหลานั้น การสงเสียง เอะอะเลนกนั ไปพลางของเจา พวกนน้ั เทา กบั ยวั่ ยใุ หเ จาปาบังเกดิ ความตื่นเตนดรุ า ย และสาํ แดงฤทธ์ิ ดิน้ รน พยายามจะแหกกรงออกมาใหไ ด แทนท่จี ะสงบลง เขาเดินกลบั มายงั ไมท นั จะถงึ ทนี่ นั้ พวกคนงานกผ็ ลกั กรงเสือดํามาถึงไมส องแผน ทท่ี อด เปน สะพาน แลวชวยกันพยงุ ยกลังขึ้นวางบนไม เพ่อื จะใหไหลเล่อื นลงไปยงั พนื้ เบ้อื งลาง จะเปน เพราะเจาพวกน้ันมวั แตร ะเริงเลนกนั เห็นเปน ของสนกุ หรือจะเปน เพราะความ สะเพราขาดระมัดระวังของคนงานอีกสามคน ทค่ี อยยนื รับอยูเบอ้ื งลางอยางใดอยา งหนง่ึ ไมท ราบได ปรากฏวาไมกระดานแผน หนึ่งทว่ี างคานอยูระหวา งทายรถกบั พน้ื ดิน ถูกไถลเล่อื นแตะตดิ กบั ขอบ ทายในตอนบรรทุกของรถอยูเพยี งหมิน่ เหมน ิดเดยี วเทานนั้ และสายตาของรพินทรก ็เหลอื บไปเห็น เขา พอดี “เฮย! ระวงั สะพานไมแผน นน้ั ” เขารองตะโกนออกมาสุดเสยี ง ชาไปเสียแลว เสยี งรอ งเตอื นของเขายังไมทนั จะขาดคาํ กรงใหญบรรจเุ สือดํา ซึ่งบัดนถ้ี ูก ยกขนึ้ มาวางอยบู นไมก ระดานทงั้ สองแผน เตรียมท่ีจะโรยเชอื กตาม เพอ่ื ใหคอยๆ เลอ่ื นลงไปสพู น้ื กพ็ ลันหลนวบู ลงมาอยางกะทนั หนั ทง้ั กรง เพราะไมกระดานแผน ที่วางอยูอยางหมิน่ เหมอันน้ัน รอดพน ออกจากการพาดตดิ อยูกับขอบรถ กรงท่ีประกอบขึน้ ดวยไมห ยาบๆ ตไี วไมแนน หนาอะไรนกั กระทบกับพ้ืนเบ้อื งลา งโดย แรงดังสนั่น สว นหนง่ึ แตกหกั ออกในทันทนี ้ัน พรอ มกบั เสยี งแผดคาํ รามกกึ กอ งของเจา ปา ทา มกลางความตะลงึ พรงึ เพรดิ ของคนงานทกุ คน เสอื ดําขนาดมหึมา ด้นิ รนตะกยุ ตะกายอยางดุรายเมือ่ เห็นชองแหงอสิ รภาพ และใน พรบิ ตา มนั ก็เผนพรวดออกมาได โจนเขา ใสคนงานที่ยนื ตะลงึ ขวางหนา อยูใกลท่ีสดุ ดว ย สัญชาตญาณตืน่ เตนหนภี ยั มากกวาทจี่ ะคดิ ทําราย ชายผนู ัน้ รอ งแหลมออกมาสดุ เสียง ลมครืนลงดน้ิ พราดอยูกับพนื้ ใบหนาถูกองุ เลบ็ ตะปบยับเยนิ ไปทั้งแถบ ลกู ตาหลุดหายไปขา งหนึง่ เลอื ดสาด เจา เสอื ดําพุงปราดเขาใสค นตอๆ ไป เทาทท่ี ศิ ทางแหง การเผน ทะยานของมนั จะผา นไป ได แตกกระจดั กระจายเลือดสาดไปตามๆ กัน ทามกลางเสียงรอ งโวยวายเอด็ องึ อยา งต่นื ตระหนก ของคนงานผูป ระสบเหตุทงั้ หลาย โกลาหลไปตลอดทงั้ บรเิ วณสถานกี กั สัตว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

6 ทกุ คนเผนหนหี ลบเขา หาทีซ่ อนอยา งไมคิดชีวติ พรอมท้ังตะโกนบอกกนั ไมไดศ พั ท “เฮย! เสือหลุด! ชิบหายใหญแ ลว ไอด ําหลดุ โวย ระวงั !!” รพนิ ทร ไพรวลั ย ไดสตใิ นพรบิ ตานั้น เจาปา พุง ลว่ิ ผา นคนงานทว่ี ่งิ หลบกันอยจู าละหว่ัน ในขณะน้ี มายงั เขาอยา งรวดเร็ว จอมพรานกระโจนวูบเขา หลบหนาหมอ ของรถบรรทุก มนั เผน ผาน หนา เขาไปอยา งหวดุ หวิด แลว วงิ่ เตลดิ สงเสียงคาํ รามตรงไปยงั บรเิ วณอันสลับซบั ซอนของกรงสตั ว อนื่ ๆ ซ่ึงบัดนีพ้ ากนั สง เสยี งรองคํารามกันขึ้นลัน่ ไปหมดเพราะความแตกตนื่ เขาหันไปตะโกนส่งั ยามหนา ประตู ใหรบี ปด ประตกู รงเหลก็ ลงโดยเรว็ ปอ งกนั ไมใ หเ จา เสือกรงแตกหลดุ ออกไปพนจากบริเวณได ในขณะเดยี วกนั กต็ ะโกนบอกใหคนงานทั้งหลายเรง หลบเขา ไปที่ตกึ อํานวยการ ทุกคนวง่ิ กนั วนุ ชุลมนุ ไปหมด หลายตอ หลายคนไดร ับบาดเจ็บจากเขย้ี วเลบ็ ของพยัคฆ ราย แตไมม ใี ครถึงกบั เสียชีวติ ในขณะน้ี เพราะมนั กาํ ลังตน่ื ไมไ ดมงุ ท่จี ะประหตั ประหารขยํ้าใคร โดยเฉพาะ นอกจากใครอยูใกลกดี ขวางหนากต็ บกนั ผานไปชว่ั ขณะเทา นน้ั หลายตอ หลายคนควาปนว่ิงกนั ออกมา และระดมยงิ กันสนน่ั ถูกทไ่ี มส ําคญั ไมส ามารถ จะหยดุ ย้งั มันไวได นอกจากจะเปน การยว่ั ยุ ทวีใหม นั เพมิ่ ความดรุ า ยขนึ้ อกี อยา งบอกไมถกู การยงิ ไมสามารถจะยิงไดถ นดั นัก เพราะกลุมคนงานเองท่ีวิ่งหนแี ตกตนื่ กระจัดกระจายอยใู นขณะนี้ รวมท้งั สตั วอนื่ ๆ ทอ่ี ยูในกรง อันอาจจะโดนลูกหลง เกิดความเสยี หายข้ึนได และปนท่ีคนงานใช เหลานั้นกล็ ว นเปน ปน ลูกซอง แตล ะคนกย็ ิงดว ยความตนื่ เตนตกใจไมไ ดส ติ รพนิ ทรย ืนโคลงหัว สบถสาบานพึมพาํ อยใู นลําคอ เขาไมร ทู ี่จะตัดสนิ ใจอยา งไรถูก จะ รอ งหา มพวกคนงานทกี่ ําลงั ถอื ปนกนั กะเลอ กะลา พวกนน้ั กด็ ูเหมอื นจะไมไ ดผ ลเสียแลว ทนั ใดนนั้ นายประเสริฐผจู ดั การ กว็ ่ิงกระหดื กระหอบออกมาจากตึกอํานวยการ รอง ตะโกนบอกพวกคนงานเสียงหลง “เฮย! หยดุ ยงิ ! ทุกคนไมต อ งยิง ประเดี๋ยวถกู กนั เองตายโหงไปเทา นน้ั พวกเอ็งหลบไปให หมด” พวกนน้ั จงึ พากันว่ิงหนี หลบเขา ไปท่ีตึกอาํ นวยการหมดสิ้น ผูจ ดั การกว็ งิ่ หนา เรดิ มาท่ีเขา ซึง่ ในขณะนด้ี เู หมือนจะเปน คนเดยี ว ทย่ี นื อยใู นท่ีโลงกลาง บริเวณสถานีกกั สตั วใกลก บั รถทจ่ี อดอยู รอ งบอกลําลํ่าลําลกั “คณุ รพินทรจดั การกบั ไอด ําน่นั เถิดครวั ชบิ หายใหญแลว ” “จะใหผ มจดั การยังไง?” เขาถามขรึมๆ “ผูอ าํ นวยการบอกใหคณุ ยงิ ทงิ้ เลยครบั เรว็ เขา เถอะ ประเดี๋ยวไมใ ครก็ใครกถ็ กู ขย้าํ ตาย บา งเทา นน้ั เลอื ดสาดกนั ไปเปน ระนาวแลว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

7 นายประเสริฐพดู ลนิ้ พันกันอยเู ชน นนั้ หนา ซดี ตาเหลือก จอมพรานหวั เราะหึๆ อยใู นลําคอ “คนงานของคุณน่ไี มไ หวเลยจริงๆ คณุ ประเสริฐ ขนาดผมคุมใหเขาทาํ งานอยอู ยาง ใกลช ิดแลว แทๆ ทาํ อะไรเปนเลน กันไปหมด อา ปากเตอื นยังไมท นั จะขาดคาํ เลย ก็เกดิ เรอ่ื งยงุ ขน้ึ เสยี แลว เสือดาํ ตัวนเ้ี ปน ตัวขนาดงามท่สี ดุ บอกตรงๆ ผมอยากจะจบั เปน ” “โอ! ไมไ ดห รอกครบั ชบิ หายแน ถาคุณขืนมัวแตค ิดจะจับเปน อยู ยงิ เถอะครับ ผูอํานวยการกส็ ั่งอยางน้ัน” “ผมไมร ับผดิ ชอบนะ สาํ หรบั ไอด ําตวั น้ี เพราะมนั มาหลดุ อยูในสถานีกกั สตั วของคุณ ยงิ กไ็ ด แตบอกเสียกอนวาจะมาหกั ราคาเอากบั ผมไมได” “แนนอนครบั ไมตอ งกังกลเลยในขอนน้ั ความผิดมนั อยทู ี่บรษิ ทั ของเราเอง” ผจู ดั การบอกเรว็ ปรื๋อ รพนิ ทร ไพรวัลย สนั่ ศีรษะชา ๆ อกี คร้งั ชะโงกเขาไปในรถ ควา 30-06 ออกมา แลว เหนยี่ วแขนผจู ดั การสถานกี ักสตั ว ผลักรุนใหเขาไปนัง่ อยใู นรถ “อยูในนนั้ แหละ อยาออกมา จนกวาจะเรียบรอย” วา แลว เขาก็ลวงมอื ลงไปในกระเปายา มของเส้อื ลาสัตวท่สี วมอยู หยบิ ลูกซลิ เวอรท ปิ ออกมา กระชากลูกเลื่อนออก ยดั ลกู ปน เขา ไปในรังเพลงิ นดั เดยี ว กระแทกลกู เล่ือนปดแลว เดนิ ดมุ ๆ ตามรอยของเจา ดาํ ซึ่งเหน็ มนั เผนหายไปทางกรงสัตวท ขี่ งั ไวเกา ๆ ดานซา ยของบรเิ วณ สายตาทั้งหมดจับนงิ่ มายงั รา งของจอมพรานเปน ตาเดยี ว ดวยใจอนั สนั่ ระทกึ รวมทั้ง ผูอ าํ นวยการบริษทั และผเู ปนแขกอกี สามคน ซึ่งมองเห็นเหตกุ ารณท ุกสงิ่ ทกุ อยางตง้ั แตต น ทาง หนา ตางกระจกบานนั้นดว ยความต่นื เตน สายตาอนั คมกรบิ เฉยี บไวของเขา เร่ิมกวาดอยา งระมดั ระวงั ไปรอบดา น เม่ือตนเองเดนิ ชา ๆ อยูใ นระหวางกรงนกเงือกภายใตเ งาของตนทองหลางใหญใกลซมุ ขอ ยทึบ แลว ชะงักน่ิง ประสาทต่ืนพรอมเม่ือไดย นิ เสยี งคาํ รนกองออกมาจากซมุ ขอ ยนั้น ฝงู นกเงอื กในกรงตาขา ยขนาด ใหญ พากันแตกตน่ื สง เสยี งรองและบนิ กนั พ่ึบพบ่ั มองลอดกรงตาขายทะลุไปยังซมุ ขอยตรงขา ม เห็นตาเขยี วปด ปากแดงฉานทอ่ี าแสยะ และกรงเขย้ี วขาว ไอดํานอนหมอบอยูทนี่ น่ั กําลงั เลยี แผล จากกระสนุ ลูกซองซ่งึ ฝง อยูท ีต่ ะโพก อนั เกดิ จากการยิงอยา งสงเดชของพวกคนงาน เขาตวดั ไรเฟล ขึน้ อยางใจเยน็ ตาจบั อยูที่เปา หมายอันมีระยะหา งประมาณไมเ กนิ 10 เมตร โดยมกี รงนกเงือกกั้นกลาง ไอดาํ เผนพรวดพราดขน้ึ โดยเรว็ กระโจนไตตะกยุ ตะกายขึ้นไปบนตน ฉาํ ฉา พอถึงคาคบ กห็ มอบตวั ทําหูลู อา ปากแสยะเขีย้ วมาทางเขา พรอมดวยดวงตาอนั ลุกจาดรุ า ย และพรบิ ตานน้ั เอง มนั ก็เผน พรวดสยายเล็บพุงลงมาใสอยา งดุเดอื ด โดยขามหลังกรงนก เงือกลงมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

8 รพนิ ทรว าดลาํ กลองปน ตาม ในขณะทมี่ นั ตะกายข้นึ ไปบนตน ฉาํ ฉา แลว มันกเ็ ผนเขาใส 30-06 กแ็ ผดระเบดิ กึกกองไปท่วั เปน การยงิ สวนในระยะเผาขน! รา งของเสอื ดาํ ขนาดใหญ ปะทะรา งของจอมพรานโดยแรง เขาลม กระแทกลงไป เบือ้ งหลัง ปนหลดุ จากมือกระเดน็ สวนเสือรา ยมว นตวั สน่ั ริกๆ อยูกบั ทต่ี รงน้นั มแี ตสวนหางยาว เทา นัน้ ทแี่ กวงวาดไปมาอยูส องสามครัง้ แลว ก็สงบนงิ่ ผูจดั การของสถานที่ และคนงานทง้ั หลาย พากนั วง่ิ พรูเขา มา เปน เวลาเดียวกบั ท่ีรพนิ ทร ลุกขึน้ ยืนชา ๆ เดินมายนื โคลงศีรษะอยา งสดุ เสียดาย อยทู ซ่ี ากของไอด าํ รา ยกาจตวั นนั้ กระสนุ 30-06 เจาะแสกหนา ของมนั ทะลุเลยออกตํ่ากวาตน คอเล็กนอย! บนหอ งผูอ าํ นวยการที่หนาตา งกระจก ทุกคนผอ นลมหายใจทส่ี ะกดกลั้นไวอ อกมาอยา ง โลงอก “จรงิ ของคุณอาํ พล” หนง่ึ ในสองของสภุ าพบุรษุ ผเู ปน แขกครางออกมา “ตัวเขาเล็กกจ็ ริง แตฝ ม ือและนํา้ ใจไมเล็กเลย ผมเองเคยยิงเสือมาสองครงั้ บอกตรงๆ วา ขณะทยี่ งิ มือสั่นเปนเจา เขา ท้ังๆ ที่ผมกบ็ อกกับตวั เองวา ในบรรดาคนกลา ทัง้ หลายแลว ผมเปน คน หนง่ึ ในจํานวนนน้ั เวลายงิ ก็เปนเวลาท่นี งั่ อยบู นหา ง แตถ าจะใหรางวลั ผมสักแสน ใหผ มเดินถือปน เขา ไปยงิ เสอื ซึง่ ๆ หนาอยางนล้ี ะก็ เหน็ จะไมร ับประทาน” “ผมชอบการยิงสวนในระยะประชิดของเขาจริงๆ” อีกชายหนึ่งพดู ตาจบั อยูท เี่ ปา หมายเดิมไมเปลีย่ น เปน ประกายสดใส “ทแี รกผมนกึ วาเขาจะยงิ ผานลูกกรงตาขา ยของนกเงือกเขาไปเสียอีก แตเขากลบั รอ จงั หวะใหม ันพงุ กระโจนลงมาใส และยงิ ในขณะนน้ั ผมก็อยากจะเช่ือตามคุณอาํ พลวา ในขอ ที่ รบั รองวา เขาเปน สุภาพบุรุษและนกั กฬี าคนหนึ่ง เพราะแมกระท่งั สตั วเขากย็ งั ใหโ อกาสกบั มนั ถา มือเขาไมดีจรงิ เม่ือกนี้ ้ีเขาอาจถงึ แกชวี ติ มันเปนการแลกกนั อยา งยตุ ิธรรมดีเหลอื เกนิ ” “เขานา จะไดรบั บาดเจบ็ บางนะคะ นอ ยเห็นเขาถกู เสือตวั น้ันกระโจนลงมาปะทะลมลง แมเขาจะยงิ มนั ตายกต็ าม แตทาํ ไมเห็นเขาลุกขนึ้ มาอยางปกตดิ ีทุกอยาง พวกนัน้ รุมมงุ กันใหญแ ลว ” หญิงสาวผใู ชก ลองสอ งทางไกลสาํ รวจเหตกุ ารณทุกระยะพดู ข้นึ ลักษณะท่ีหลอนพดู ดู เหมอื นจะเจตนาพูดกับผูเปน พชี่ าย แตผ อู ํานวยการของบริษทั ‘ไทยไวลดไลฟ’ ตอบแทนใหอ ยา ง สุภาพวา “กระสุนนัดนน้ั ของเขา จะตอ งตดั สมองสวนที่สาํ คญั ทสี่ ุดของมันครบั คุณหญงิ มนั ตาย คาทใ่ี นทนั ทีทก่ี ระโจนลงมากอนที่จะทาํ รายเขาได เขาถกู ปะทะลมลงจากแรงเหวยี่ งท่ีมันกระโจน ลงมาเทา น้นั รพินทรช อบยงิ สัตวในขณะท่ีมันชารจส วนเขามาอยา งนเี้ สมอ เมื่อปลายปท่แี ลว เขา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

9 จะตองไปนอนอยูในโรงพยาบาลกรงุ เทพเสยี สองเดอื นกวา เพราะยิงสวนกระทิงเจบ็ ตวั หน่งึ ซึ่ง พรานพนื้ เมืองของเขายิงไวก อ น กระสนุ ของเขาตัดสมองกระทิงตวั นน้ั อยางแมน ยาํ แตเ คราะหเ ขา รา ยไปหนอยเพราะเขายงิ มนั ในขณะทีช่ ารจ รเ่ี ขามา ในระยะไมเ กนิ สิบหาเมตร มันชนเขาดวยแรงท่ี วิง่ มากระเด็นลอยไปสลบอยกู บั พน้ื ซโี่ ครงหกั สวนตวั มนั เองกล็ ม ควํ่าอยูขางๆ รางของเขา ความ จรงิ เขาเกอื บตายเพราะอาชพี ของเขามาหลายคร้ังแลว ” “แนะ ! เขากาํ ลงั เดินมาโนนแลว เราคงจะไดพบเขาในไมก ่อี ดึ ใจนแ่ี หละครับ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

10 2 รพนิ ทร ไพรวลั ย เปด ประตหู องรับแขกของผอู าํ นวยการบริษทั ‘ไทยไวลดไลฟ’ ซงึ่ เปน บรษิ ัทท่ีมีสัญญาติดตอ ซ้อื ขายสัตวป าเปน ๆ กับเขามาเปน เวลานาน กาวเขาไปแลวหยดุ ชะงกั นิด หนง่ึ อาํ พล พลากร ยมิ้ รา อยูกอนแลว รองทกั พรอมกับตรงเขามาฉดุ แขนนําเดนิ ไปท่ีโตะรับแขก ซงึ่ ขณะนม้ี บี ุคคลที่เขาไมเคยรูจักสามคนพากนั จอ งมองมากอ นแลว เปนตาเดยี ว เขายงั ไมม ีโอกาสท่จี ะ สังเกตคนเหลาน้นั ไดถนดั นกั ในสายตาท่ีชาํ เลืองผานๆ เพราะกาํ ลงั พดู โตต อบทกั ทายอยูก บั ผูอาํ นวยการบรษิ ทั “ผมเสยี ใจทเ่ี กดิ อปุ ทวเหตุขนึ้ คนของคณุ เจ็บสาหัสไปคนหนึง่ เลอื ดตกยางออกกันไปอกี 4-5 คน เพราะความสะเพราของพวกเขาเองแทๆ” พรานใหญพดู อยางสาํ รวม นาํ้ เสียงของเขาเบาเรียบ อาํ พลหวั เราะอยา งหนกั หนว ง แลว โอบไหลไว “โอย! เร่ืองเล็ก ไมต องกงั วลไปหรอกคณุ รพินทร ขอบคณุ เหลอื เกนิ ทช่ี วยจดั การใหเ ปน ทเ่ี รยี บรอย ถา ไมม คี ณุ อยดู ว ยวนั นี้ ผมวากวา จะเอามนั อยพู วกเราคงจะวนุ กนั ไมใ ชน อ ย ดไี มด ีอาจมี ใครตายกไ็ ด มนั เปนความผดิ ของคนของผมเอง” “แตผมเสียดายมันเหลือเกิน มันเปน เสือดาํ ตวั งามที่สดุ เทา ทผี่ มเคยพบเห็นมา” “ชางมนั เถดิ ครบั ทําไงไดล ะ ถาเราไมฆา มนั มนั กต็ องฆา พวกเราคนใดคนหน่ึงแนๆ ลง หลดุ ออกมาแบบน้ีแลวก็ตองยิงทิ้งเทา นน้ั เร่อื งท่ีจะจบั เปน เหน็ จะไมต อ งหวัง ผมยนิ ดที ่ีจะชดใชใ ห คณุ ตามราคา วาแตน ี่แนะ เราอยา ไปสนใจอะไรเกยี่ วกบั เรอื่ งนอ้ี กี เลย ผมกําลงั รอพบคณุ อยูทเี ดยี ว” อาํ พลหยุดเวนระยะนดิ หนง่ึ หันมาทางบคุ คลท้งั สาม ทจี่ อ งมองกับการโผลเ ขา มาของ รพนิ ทร ไพรวลั ย อยางเงียบๆ ขณะนี้เขาและพรานใหญย นื อยเู บือ้ งหนาของคนเหลา นน้ั แลว ผูอ ํานวยการบริษทั ทีด่ าํ เนนิ กิจการสง สตั วป า ออกนอกประเทศโดยอภสิ ทิ ธิก์ ก็ ลาวตอ มาโดยเรว็ “คุณรพินทร ทงั้ สามทา นทนี่ งั่ อยนู ี่ มีธุระสําคัญยิ่งกับคณุ และไดเดนิ ทางจากกรงุ เทพมา ดักรอพบคณุ อยทู ี่น่ี กอ นหนาคุณจะมาถงึ สองชว่ั โมงเศษแลว ผมเปน คนตดิ ตอสง ขา วลว งหนา ไป ใหท ราบเองวา วนั นเี้ ปนวนั ทค่ี ณุ จะเดนิ ทางเขา มาสงสัตวตามกําหนดเวลา เลยนัดใหท า นมา” รพินทร ไพรวลั ย มีสหี นา ตน่ื งงเล็กนอ ย ตาสนี า้ํ ตาลเขม ของเขา กราดผา นใบหนาของ บุคคลท้งั สามผาดๆ อีกคร้ัง เหน็ แคเพยี งสองชายลุกขน้ึ ยนื และยมิ้ ให สวนหญงิ สาวคงนั่งไขวห างอยู ตามเดิม เพยี งแตจ อ งตาดาํ สนิทคมกรบิ น่งิ มา นายอําพล ผูอํานวยการอันเปนเจา ของสถานที่ ก็กลา วแนะนาํ วา “ทา นผูน ี้ คอื พันโทหมอมราชวงศเชษฐา วราฤทธิ์ อดีตทตู ทหารบก ประจาํ สหรัฐฯ แต ในขณะนนี้ อกราชการ ทา นผูน้คี อื พนั ตรไี ชยยนั ต อนนั ตรยั เพอ่ื นสนิท นอกราชการเหมือนกนั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

11 ทัง้ สองกลาวทกั ทายเขากอน พรอมทงั้ สงมอื มาใหจ ับ รพนิ ทรจับมือพรอ มทง้ั กม ศีรษะให ภายหลังจากทกั ทายคนท้ังสองเสรจ็ นายอําพลก็ผายมอื ไปทางหญงิ สาว หลอ นมองดทู เ่ี ขา ตลอดเวลาอยแู ลว “และสภุ าพสตรผี ูนีค้ ือ แพทยห ญงิ หมอ มราชวงศด าริน วราฤทธิ์ นอ งสาวของคณุ ชาย เชษฐา นกั ศึกษาที่กําลงั จะทาํ ปรญิ ญาเอกทางมานษุ ยวิทยา” เขากมศีรษะใหก บั หญงิ สาว ผถู กู แนะนําเปนคนสดุ ทา ยอีกครงั้ หลอนดเู หมือนจะยมิ้ ให นิดหน่ึง และกม ศีรษะตอบรบั อยางไวต วั “เชญิ นัง่ ซิครับคุณรพินทร ผมรูสกึ ยนิ ดีเหลอื เกินที่ไดพ บคณุ ตามที่เจตนาไว” เชษฐา วราฤทธิ์ นายพนั โทนอกราชการกลา วขึ้นดวยเสยี งทมุ ต่าํ สุภาพออนโยน พรอ ม กับยิ้ม ทั้งหมดนัง่ ลงตามเดิม รวมทงั้ รพนิ ทรผหู ยอ นตวั เปน คนสดุ ทา ยอยางงงๆ อยเู ชน เดมิ พนั ตรไี ชยยนั ต เปน คนรินบรนั่ ดใี หเขา พรานใหญไมอ าจเดาถกู วาคนทงั้ สามท่มี ารอพบเขาในขณะนี้ มวี ตั ถปุ ระสงคเ ชน ไร บอก กับตนเองตามความสังเกตเทา ทเี่ ห็นผาดๆ ในขณะนวี้ า ม.ร.ว.เชษฐา เปนชายหนมุ อายุประมาณ 35 ป ลักษณะสขุ ุม เยือกเยน็ ผวิ พรรณทวงทา บอกชัดวาเปน ราชสกุล แตกด็ เู ขมแขง็ บกึ บนึ อยา งชาย ชาตรีแท พันตรีไชยยนั ต คงอายไุ มเ กนิ 33 ป คุณลกั ษณะของเขาเปน ทั้งบุรุษเจาสําราญ และนัก เผชญิ โชคเผชิญภยั ปะปนกนั อยูช นดิ แยกกันไมอ อก สว น ‘หญิงสาวผนู น้ั ’ มอี ะไรท่สี ะดุดตาอยางมากมาย ไมว าจะเปน ใบหนา หรอื ทรวดทรง หลอ นซอนรา งโปรง ไดส วนสดั อยูในแสลค็ อนั เปน ยนี สข าวและเช๊ติ สปอรตสนี า้ํ เงินเขม ตัดผวิ สี มะปรางดูเดน มองเห็นความสมบูรณงามของสดั สว นไดอ ยา งถนดั เหน็ จะไมใ ชสาวนอยแรกผลิ หรอก ชําเลอื งดว ยหางตากพ็ อจะคาํ นวณไดวา อายุของหลอ นจะไมตา่ํ กวา 25-26 ป เขาไมสงสยั สักนิดเดียววา หลอนเปนนอ งสาวของ ม.ร.ว.เชษฐา เพราะประพิมพป ระพาย บนใบหนาใกลเคียงกนั อยู แตออกจะกงั ขาอยคู รามครันวาหมอมราชวงศห ญงิ คนสวยนนี่ ะหรือคือ แพทยห ญิง และนักศึกษามานษุ ยวทิ ยา ผกู าํ ลงั จะทําปรญิ ญาเอก หลอนนาจะเปน นางแบบแสดงแฟชนั่ จะเหมาะกวา อะไรไมส าํ คัญเทากบั วา ลักษณะของหลอ นเยอ หยิง่ ไวต วั เหลอื ประมาณ ดูจะผดิ ไปกบั พช่ี ายลิบลับ หมอ มราชวงศหญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ คนน!ี้ ! “เราไดยินช่อื เสยี งคณุ มานานแลว เพิ่งจะไดพ บตัวจรงิ วนั นี้เอง” ไชยยนั ตเอยขน้ึ บาง สงแกว บรั่นดีมาให [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

12 “ประทานโทษ มีอะไรทผ่ี มจะรับใชไดห รอื ครับ?” รพินทรถ ามข้นึ เบาๆ อยางสภุ าพ พรอมกบั มองต่ืนๆ ไปทางนายอาํ พล เสมอื นจะขอ คําตอบจากภาวะงงงนั จับตน ชนปลายเดาเร่ืองไมถ กู ในขณะน้ี “เชิญคุณชายเร่มิ พดู ธรุ ะไดเ ลยครับ วากันไปตามสบายเลยไมตองเปน หวง ระหวา งผมกบั คณุ รพินทรไ มม เี รอื่ งเรงรอนอะไรกนั นกั หรอก และถึงอยา งไรคณุ รพนิ ทรก จ็ ะตอ งพักอยูท ีต่ ําบลน้ี อยา งนอ ย 2-3 คืน กอ นทจี่ ะกลบั เขา ปา เวลาทีส่ นทนาหารอื กันมพี อเพยี งทีเดียว” ความเงยี บปกคลุมไปช่วั ขณะ อดีตทูตทหารบกเชอ้ื พระวงศค วักกลอ งออกมาบรรจสุ ูบ สีหนาของเขาดูจะขรมึ เครง ลง มี อะไรบางสิ่งบางอยา งสอ แววกังวลปรากฏชดั ออกมาในแววตา ขณะที่มองจับนิง่ มายงั พรานใหญ “คณุ รพนิ ทร” คร้นั แลว ม.ร.ว.เชษฐา กเ็ ร่ิมขึ้นดวยเสียงแผวตํ่า “เม่อื ปก ลายน้ี คณุ ทองเทยี่ วอยใู นดงแถบหน่ึง ที่ชาวบานปาเรียกวา ‘โปงกระทงิ ’ ทางทิศ เหนอื ของ ‘หนองนาํ้ แหง’ ใชไหมครับ?” จอมพรานขมวดคิ้วคดิ นิดหน่ึงแลวผงกศีรษะลง เตม็ ไปดวยความกงั ขาอยางไรพกิ ล ท่ี การเคล่ือนไหวของเขาอยใู นการรูเหน็ ของสภุ าพบรุ ษุ ผนู ้ี ชีวิตปา ปราศจากความสลกั สาํ คญั กับใคร ทง้ั สนิ้ ของเขา ไมนา จะเปนทสี่ นใจของใครเลย “ครบั ผมอยแู ถวๆ นั้น” “คุณไปตัง้ สถานีดักสัตวอยทู ่ีนนั่ ” ไชยยนั ตสอดมาโดยเรว็ “ถกู แลวครับ ผมไปตง้ั แคมปด กั สัตวอยูท่ีน่ัน และพักอยูจนกระทงั่ ไดสตั วค รบตาม จาํ นวนที่ตอ งการ” เชษฐาถอนหายใจหนกั หนว ง สายตาที่จองมองดเู ขาเต็มไปดว ยความรุมรอนเรน ลับ “คณุ เคยพบนกั ลาสตั วชาวพระนครคนหนงึ่ ใชช ื่อวา ‘ชด ประชากร’ ทน่ี ั่นบา งไหม?” รพนิ ทรนิง่ เหมอื นจะคดิ ทบทวนอยอู ดึ อดึ ใจเดยี ว ก็กมศรี ษะลงอกี คร้งั “ครบั ผมเคยพบ เขามาต้งั แคมปอยูขางๆ แคม ปข องผมประมาณ 2 อาทิตย เพื่อพกั ผอน กอ นท่จี ะเดนิ ทางตอไป เอะ! เรื่องนีด้ ูเหมือนผมจะไดร ับจดหมายจากทนายความคนหนึ่ง เมอื่ ประมาณสัก 3-4 เดือนท่ีแลว มา ขอสอบถามวา ผมทราบอะไรเกย่ี วกบั นกั ลาสัตวช าวพระนครทชี่ ือ่ ชดผนู บี้ า ง และผมก็ไดเ ขยี นจดหมายตอบทนายความคนนนั้ ไปแลว เทา ทผ่ี มทราบในขณะนัน้ ” เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ มองสบตากนั แลว ผานไปจบั อยทู ใ่ี บหนา เขาเปน ตาเดยี ว ตามเดมิ เชษฐากลาวตอ มาอยา งแชมชาระมัดระวงั “ทนายความทจี่ ดหมายตดิ ตอ สอบถามมายังคุณ เปน ทนายของผมเอง จดหมายของคณุ ได ถูกสง ตอ มาใหผ ม คุณบอกในจดหมายนน้ั วา สภุ าพบรุ ษุ ชาวพระนครคนหนึ่งช่อื ชด ประชากร ได [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

13 ออกเดนิ ทางจาก ‘โปง กระทงิ ’ เม่อื ตนเดอื นพฤษภาคม พรอ มดวยพรานพืน้ เมอื งคนหนึง่ ชือ่ ‘หนาน อนิ ’ แจง ความประสงควา เขาจะออกเดนิ ทางบกุ ปาไปยงั หมูบานกะเหรยี่ งไกลทสี่ ดุ คือหมบู า น ‘หลมชาง’ ซง่ึ เปนพรมแดนติดกบั พมา เขาบอกคุณวา เขาจะท้งิ เกวยี นและสัมภาระที่ไมจาํ เปน ของ เขาไวทนี่ นั่ และออกเดินทางไปยังหมูบ า น ‘หลม ชา ง’ ตามที่เขาบอกคุณไว เพราะคุณไดผานไปยัง หมบู านนนั้ ในโอกาสหนึ่ง และไดเ หน็ เกวียนตลอดจนสมั ภาระบางสว นของเขาเทาท่คี ุณจาํ ได ตก อยใู นการดแู ละของกะเหรยี่ งคนหนึ่ง ขาวท่ีคุณทราบกค็ อื ชดกบั คนใชอ นั เปน พรานพ้นื เมืองชอ่ื หนานอิน บกุ ปา ลกึ กนั เขาไปอยา งทเี่ ขาเคยไดบอกกบั คณุ ไวท กุ อยาง” “ครบั ผมเขียนเลาไปเชน น้นั ” พรานใหญร ับคาํ แลวตา งกน็ ง่ิ เงียบกันไปอกี ครู ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ที่นงั่ รวมอยู ดว ยอยางสงบโดยไมไ ดปริปากคําใดท้ังส้นิ มาแตแรก ขยับตัวอยางอึดอัด ชะโงกไปหยบิ บหุ ร่ีใน กลอ งกลางโตะ รพนิ ทรถ ือไลทเ ตอรเ ดาะเลน อยูในมือกอ นแลว เขาจดุ ข้ึนในทนั ทนี นั้ และยน่ื สงไป ให ตาคมกริบของหลอนเหลือบขึน้ สบเขาอกี แวบหนึ่ง กอ นจะจุดดารนิ กลาวขอบใจเบาๆ แลวพน ควนั ข้นึ สูง จะเปน แพทยหญงิ จะเปน นกั ศกึ ษาปริญญาเอกทางมานุษยวทิ ยา หรืออะไรตามท่นี ายอาํ พลกลา วแนะนําก็ตาม สําหรับสายตาของรพนิ ทรในขณะนี้ เขามองเหน็ หลอ นเปนเดก็ ทไี่ ดรับการ พะนอเอาอกเอาใจมาเสยี จนเคยตวั “คณุ รพนิ ทรค รับ” พ่ีชายเสยี อกี ทเ่ี ตม็ ไปดว ยความนมุ นวลออ นโยน ไดกลาวตอ มา “ผมคดิ วา คณุ คงจะไดร ะแคะระคาย หรือมฉิ ะนน้ั กอ็ าจเดาถงึ ตนเหตุของการเดินทางของ ชด ประชากร ไดถูก กรุณาใหความจรงิ แกผ มเถิดครบั วา เขาเดินทางฝาเขา ดงลกึ กนั ดารครงั้ นน้ั ดว ย ความประสงคอ ะไร?” “ผมเคยทราบมาบา ง ในบางอยางครบั ” รพินทร ไพรวัลย เอย ข้ึนอยา งใครค รวญระมัดระวัง แตแ ลว กห็ ยดุ ชะงกั น่งิ เสยี เหมอื นจะ เปล่ียนใจ ทาํ ใหเ ชษฐาและไชยยนั ตทวีความรอนรนกระสบั กระสายย่งิ ขึ้น รีบพูดมาวา “กอนอืน่ เพ่อื ตดั ปญ หา ตดั ความกงั ขาของคุณทุกชนดิ ผมอยากจะเปน ฝา ยเลา หรอื อธบิ ายอะไรใหค ณุ ไดฟง ใหแ จม แจง เสียกอ น” “ดีเหมือนกนั ” ไชยยนั ตเสรมิ มาโดยเรว็ หนั ไปมองดสู หายทีร่ วมคณะมาดวย “อยางนอ ยคณุ รพินทรจะไดห มดสงสยั เสยี ที เขายงั ไมรเู ร่อื งอะไรสกั อยา ง วาเรามาพบ เขาดวยจุดประสงคอะไร เปดศกั ราชแรกเร่ิม เรากต็ งั้ คําถามเอากับเขาทัง้ นนั้ ราวกบั จะมีการ สอบสวนอะไรกนั ขนึ้ โดยเขาก็ไมรูตวั ” “กน็ ัน่ นะ ซคิ ะ พใ่ี หญก็...ชกั ชาเสียเวลาอยไู ด” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

14 น่ันเปน ประโยคแรกของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ท่เี ขาไดยินเปน ครง้ั แรก หลอนโพลงออกมา อยา งรําคาญ ชะโงกตัวมาเขี่ยเถาบุหรแี่ รงๆ “กบ็ อกไปซคิ ะวา นายชด ประชากร อะไรนัน่ ทแี่ ทจ รงิ กค็ อื นองชายของพี่ใหญ และ พ่ีชายของนอ ยเอง เราตอ งการสบื เพ่อื ติดตามหาตัวบุคคลท่ใี ชชอ่ื ปลอมอยา งน้ี และถา เปน ไปไดเรา ตองการวาจา งนายพรานใหญอ ยา งเขาใหเ ปนคนนาํ ทาง” ระหวา งทรี่ พนิ ทรยิง่ งุนงงหนกั พ่ีชายหนั ไปมองดูนอ งสาวดว ยสายตาตาํ หนิ พึมพําบน อะไรออกมาเบาๆ หญิงสาวหัวเราะแปรง ๆ รูส ึกวาหลอ นจะรําคาญวงสนทนานเ้ี ตม็ ที ลุกข้นึ เดินสบู บหุ รไี่ ปยืนดวู วิ อยทู หี่ นา ตางเสยี ม.ร.ว.เชษฐาหันมาทางจอมพรานอีกคร้ัง “ขออภยั นะครับ นองสาวของผมออกจะเปนคนใจรอนสกั หนอย เขาเปนอยางน้ีมาแต ไหนแตไ รแลว นองสาวคนเล็กของพๆ่ี ลูกสาวคนเล็กของพอ แม ฤทธเ์ิ ดชกเ็ ลยมากเสียยง่ิ กวา เสอื ดํา ท่ีหลดุ กรงเมอื่ ตะกน้ี เี้ สียอกี ” พ.ต.ไชยยนั ตส อดมาเบาๆ เหมือนจะบนกบั ตวั เอง แสดงถึงความคนุ เคยสนทิ สนมกนั มา อยางมากมาย หลอ นดเู หมอื นจะไดยนิ เสยี งนินทาของเพื่อนชาย รองตอบมาทงั้ ๆ ที่ยงั ยนื กอดอก ทอดสายตาดอู ะไรอยูทหี่ นาตา ง “อยามาทาํ ปากมากไปนะไชยยนั ต แผลไสต ง่ิ ของเธอท่ีฉนั เปนคนผา ไว มันอาจกําเรบิ ขนึ้ มาเม่ือไหรก ไ็ ด พใี่ หญก เ็ หมอื นกนั เปน ตัวการตน เหตเุ ร่อื งยงุ ทีเดยี ว กไ็ มเ พราะพ่ใี หญทะเลาะ กับพ่กี ลางอยางรนุ แรงหรอกเหรอ ทานพอก็เขาขางพใี่ หญท กุ อยา ง จนกระท่ังพี่กลางตอ งซัดเซ พเนจรออกจากบาน กลายเปนคนสาบสญู ไปเชนน้ี ขณะนน้ั นอยไมไ ดอ ยเู มอื งไทยรว มเห็น เหตุการณอยดู ว ย ถานอ ยอยู นอ ยจะไมมีวนั เขา ขางพใี่ หญอ ยางเดด็ ขาด และพีก่ ลางกค็ งจะไมซ ดั เซ ไปถงึ เพียงน้ี ปา นนี้จะเปน ยงั ไงบางก็ไมร ”ู พี่ชายน่งิ เงยี บ เพ่ือนชายยน หนา แลว หัวเราะหๆึ ไมไ ดตอบอะไรอีกท้งั สิ้น นายอําพล ผอู าํ นวยการบริษทั ‘ไทยไวลด ไลฟ’ หัวเราะออยๆ ทา ทางเตม็ ไปดว ยความ พนิ อบพิเทาเอาอกเอาใจ ดหู ลอนจะเปนทเ่ี กรงใจของทุกคน โดยเฉพาะอยางย่งิ การมาของบคุ คลทงั้ สามนี้ เปน การมาทไ่ี ดร บั การตอนรบั ขับสูจ ากนายอําพลอยางเตม็ ท่ี อันแสดงถงึ วา เคยมี ความสมั พนั ธเคารพนบั ถือกันมากอ นเปน ทุนเดิม เดีย๋ วนแ้ี มจะยงั จับตน ชนปลายอะไรไมถ กู นกั รพนิ ทรก พ็ อจะเดาไดร างๆ วา อะไรเปน อะไร หมอ มราชวงศห ญิงดารนิ ยงั คงยนื พิงอยทู ่หี นา ตา ง หนั หนา ลงไปยงั เบ้อื งลา งอนั เปน บริเวณกรงดักสตั ว ตะวันบา ยสาดจับรางเพรยี วระหงของหลอน ทําใหส งั เกตชดั ไดห มดทุกสวนสดั ถนัดตากวาขณะทน่ี ัง่ อยู สูงเกินกวา ขนาดรายเฉลย่ี ทว่ั ไปของหญิงไทยเลก็ นอย ไหลผ่ึง เอวกว่ิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

15 ตะโพกกลมหนา รบั กบั ลําขาอวบใหญแ ข็งแรงภายในกางเกงยีนสรดั รปู ผิวของหลอ นดจู ะเขม จดั กวพ่ชี ายเสยี อีก เปน ผวิ ของคนทน่ี ยิ มกราํ อยกู ลางแดดกลางลมอยา งนกั กีฬากลางแจง ท้ังหลาย จมูกเชิด แสดงถึงความรนั้ รมิ ฝปากบาง สอแววเจา อารมณ ถือดี ตาคมเฉยี บ ฉลาด บางขณะกอ็ าจ แฝงแววเขลา เพราะความอวดดีของตัวเอง วัยของหลอ นเจนโลกมาพอสมควร แตไ มถ งึ กบั กรา น รพินทรพ นิ ิจหลอ นโดยไมรสู ึกตัว แลว กส็ ะดุงเม่อื ม.ร.ว.เชษฐาทาํ ลายความเงียบขน้ึ วา “ถูกแลวครบั คุณรพนิ ทร ชด ประชากร ท่พี บคณุ ที่แทจ รงิ กค็ ือนอ งชายของผมเอง และ เปน พี่ชายของดาริน เขาคอื ม.ร.ว.อนชุ า วราฤทธ์ิ” “โอ!” พรานใหญอทุ านออกมา บดั นเ้ี ขาพอจะนกึ ออกแลว จรงิ สิ คร้งั แรกทเ่ี ขาโผลเ ขามาเหน็ ม.ร.ว.เชษฐา เขาบอกกบั ตวั เองคลับคลายคลับคลาวา จะเคยเหน็ ท่ีไหนมากอ น แตแลว กค็ ือภาพ ความจาํ ที่เขาเคยเห็นจากชด ประชากร นกั ลาสตั วพเนจรชาวกรงุ คนน้นั นัน่ เอง สองพี่นองมีสวน ละมายกนั มาก “เรามกี นั อยสู ามคนพ่ีนองครบั ” เชษฐาเลาตอ ไปดวยเสยี บแหบต่ํา ในขณะท่ีไชยยันตแ ละอําพลมสี หี นา เศรา สลดลง ดู เหมือนคนทง้ั สองจะรเู หน็ เหตุการณเ ร่อื งราวมากอน “เขาเปน นอ งชายคนกลาง เมือ่ 5 ปมาแลวผมไมนึกเลยวา เราจะเกดิ ผดิ ใจและเปน ปาก เสียงกันอยางรนุ แรง มันดเู หมือนจะเปน คราวเคราะหข องเราจริงๆ แตก เ็ ปน เร่อื งสามัญธรรมดา ระหวา งพน่ี อง อนั เปรยี บเสมือนลิ้นกับฟน น่ันแหละ ผมยอมรบั สารภาพวาในขณะน้ันผมไดก ระทํา บางสิง่ บางอยา งที่ไมย ุตธิ รรมตอ เขาเพราะความโกรธ” พ.ต.ไชยยนั ตโคลงศรี ษะชาๆ และจุปากออกมาเบาๆ แนล ะ เขายอ มเปน คนหนง่ึ ทร่ี เู หน็ เรอ่ื งราวในระหวางพน่ี อ งมาอยางใกลชิด “ขณะนนั้ ทานพอของเรายงั มชี วี ิตอยู ทานเขาขา งผมในการทะเลาะกนั ของเรา เขาเตลิด เปดเปงหนีหายออกไปจากบา น ในท่สี ดุ เจา พอของเรากส็ ิ้นลง เขาไมไ ดร ับอะไรเลยแมแ ตบาทเดยี ว และกไ็ มไ ดห วนกลับเขามาในบา นตระกลู อกี ผมเริ่มรูสึกตวั ในความใจดําของผมเอง และออกสบื หาตดิ ตามเขา การสืบติดตอกันมาเปน ปๆ ทาํ ใหผ มพอจะไดร ะแคะระคายเปนเลาๆ วา เขาเปล่ียนชอ่ื เปน ชด ประชากร ออกบกุ บน่ั เดินปา เพือ่ แสวงหาโชคอยา งลมๆ แลง ๆ ของเขา เหตกุ ารณเ หลา น้ผี ม มาทราบเอาเมื่อ 3 ปใ หห ลัง ผมไมม โี อกาสทจี่ ะตามเขาไดพ บเลยในระยะทแ่ี ลว มา เพราะเขาไมย อม ตดิ ตอ สง ขา วใดๆ ทง้ั สนิ้ จนกระท่ังครง้ั ลา สดุ ผมเพิ่งจะไดขา วเขาจาก คุณรพนิ ทร ซึ่งแจงไปทาง ทนายความของผม ผมไดทราบวา คณุ รพนิ ทร นอกจากจะเปนพรานผูชํานาญ เปน นกั ตอ สตู ามแบบ ฉบบั ของลกู ผูช ายแทจ รงิ แลว ยงั เปน สภุ าพบรุ ษุ พอแกการท่ีจะรวมรับรใู นเรอื่ งราวครอบครัวของ ผม ซ่ึงถือวาเปน ความลับ และอาจใหค วามชวยเหลือผมได จดหมายติดตอ ของคณุ กบั ทนายความ ของผม ใหความหวงั แกผ มแลวตงั้ คร่งึ คอนในเรอ่ื งทีท่ ราบถงึ เหตุการณเคล่อื นไหวเกีย่ วกบั อนชุ าผู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

16 เปน นองชายรว มสายโลหติ ของผมวา ในครัง้ สุดทา ยทค่ี ุณเหน็ เขายงั ปลอดภยั มีชวี ติ อยู ซง่ึ ทําใหผ ม มีความหวงั จะตดิ ตามเขาพบ” “แกยังไมไดบอกคณุ รพินทรใ หช ัดเลยวาเราตองการความชวยเหลอื อยา งไร” พ.ต.ไชยยนั ตท ว งเตอื นขน้ึ “ผมตอ งการตดิ ตามตัวเขากลบั คนื มาครับคุณรพนิ ทร ไมวา จะใชงบประมาณทมุ เทสัก เทาไหร และไมวาจะเส่ียงอนั ตรายสกั ขนาดไหน คนที่จะเสย่ี งชวี ิตรว มกับผมในครง้ั นี้ กค็ อื ไชยยนั ต เขาเปนนายทหารนอกราชการ ขณะนช้ี วี ิตสวนตวั ของเขาก็ไมม ีจดุ หมายปลายทางอะไรแนน อน เปนนักตอสเู ผชิญโชคเผชญิ ภยั คนหนึ่ง ประวตั ขิ องเราคอื ผม อนุชา และไชยยันต เคยคบหาเลนหัว คลุกคลกี นั มาตัง้ แตเ ดก็ ๆ ทั้งสามคน เรารักกันมาก ขณะทีผ่ มเกิดเรอ่ื งกบั อนุชา ไชยยันตก ร็ เู รื่องอยู โดยตลอด แตเ ขาไมมีทางทจี่ ะประสานเกลียวสมั พันธข องพ่นี องเราไดอยางไร นอกจากความพลอย เปน ทุกขวติ กแทน เมอ่ื ผมคิดข้นึ มาไดแ ละตดั สนิ ใจทจ่ี ะติดตามอนชุ า ไชยยนั ตก ส็ นับสนุนเตม็ ที่ และเขาพรอมแลว ท่จี ะรว มทางไปกบั ผม ผมไปตามนองชาย สวนเขาก็ถือวา เขาไปตามเพอ่ื นรัก” ยังไมท ันท่ี ม.ร.ว.เชษฐาจะกลา วจบประโยค ม.ร.ว.หญิงดารนิ กห็ นั กลบั มา พรอ มกบั พดู อยา งเยยี บเยน็ วา “พ่ใี หญและไชยยนั ต ไมควรจะลมื นอยเสยี อีกคนหน่งึ นะคะ และตน เหตใุ นการทจี่ ะคดิ ไปตามพ่กี ลางในครัง้ น้ี ก็มาจากนอยนนั่ เอง กวา พใ่ี หญจ ะรสู ึกตัววา ตนเองผิด กต็ องทะเลาะอยกู ับ นอยหลายวัน จําไมไดเ สียแลวหรือคะ นอ ยบอกพใี่ หญเ องไมใ ชหรอื วา ถา พใ่ี หญไ มค ิดท่จี ะไปตาม พี่กลางกลับ นอ ยนแี่ หละ จะออกติดตามเอง” สองชาย คนหนงึ่ เปน พ่ี และอกี คนหน่งึ เปน เพอ่ื น เงยี บกริบกนั ไปอกี ไดแ ตมองดหู นา กัน อยา งอึดอัด ม.ร.ว.ดารินหวั เราะแผวเบา เดินกลบั เขามานง่ั ทโ่ี ซฟาตัวหนึ่ง ตรงขามกับพรานใหญ รพินทร ตาจบั นงิ่ อยทู เี่ ขา และก็พดู ขนึ้ ดว ยเสียงแจม ชดั มกี ังวานวา “หวงั วา คุณคงไมร งั เกยี จท่จี ะเลา อะไรใหเราฟง อยา งละเอยี ดเกยี่ วกบั ชายคนท่ใี ชช่อื วา ชด ประชากร” น่ันเปน ประโยคแรกท่หี ลอนพดู กบั เขาโดยตรงดว ยสหี นาและแววตาแสดงอาการวงิ วอน รพินทร ไพรวัลย มองประสานตาหลอ นเพียงแวบเดยี ว แลว กเ็ มินไปจบั อยทู ี่เชษฐาและ ไชยยันต เขาไมอ ยากจะสนใจ ถอื เปนสาระอะไรกบั หมอมราชวงศห ญงิ คนสวยทาํ ทา ดื้อๆ รนั้ ๆ ผิด ผหู ญงิ คนน้ี หลอนจะเปนแพทยหญิงหรือนักมานษุ ยวทิ ยาก็นา จะเปน ได แตค งไมใ ชนกั เดนิ ปา แนๆ เขาคดิ ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

17 3 “คณุ ทราบอะไรเกี่ยวกับการเดนิ ทางของนอ งชายผมทโ่ี ปง กระทิงบา งครบั ?” เชษฐากลา วถามซ้าํ “เทา ทผี่ มพอจะทราบ กม็ ีอยา งนคี้ รับ” รพินทรพูดแชม ชาดว ยน้าํ เสยี งปกติไดระดบั ของเขา “วา อันที่จรงิ ผมขอเรยี นตามตรงวาไมไ ดส นใจหรอื เก็บมาคิดอะไรทั้งส้นิ นอกจากจะ เหน็ วาเปนเร่ืองไรสาระ คือคณุ ชด ประชากร ออกเดนิ ทางไปในครง้ั นน้ั นัยวา เขาตองการจะบกุ บั้น ไปคน หาขมุ เพชรพระอุมา” “ขมุ เพชรพระอุมา” ทงั้ สามอทุ านออกมาเปน เสยี งเดยี วกัน กอ นที่เขาจะกลาวตอ ไป ไชยยนั ตรบี ถามตอ มา โดยเรว็ หนา ตนื่ “หมายความวา อะไรกันครับ เราไมเ ขา ใจเลย กรณุ าอธบิ ายใหละเอยี ดสักนดิ ” พรานใหญย กั ไหลน ดิ หนึ่ง สหี นาของเขาขรมึ สงบเฉยเมยอยเู ชน นั้นไมเ ปลยี่ นแปลง ตรงกนั ขา มกบั ผเู ปนแขกทง้ั สามซงึ่ เต็มไปดว ยความเรา รอนกระสับกระสา ย “เรอ่ื งมนั สลับซับซอนมากครบั ถาจะพูดไปก็เหมอื นกบั นิยายน่ันแหละ เอาละ ไหนๆ คุณก็ไดบุกบั่นมาจนพบผมแลว ดว ยเจตนาอนั แนว แน ผมกย็ นิ ดีทจี่ ะเลา อะไรใหพ วกคณุ ฟง ตามท่ี ผมไดยินไดฟ ง มา แตก อ นอน่ื ผมขอสัญญากอ น” “สญั ญาอะไร?” ผูพูดคอื ม.ร.ว.หญงิ ดาริน หลอ นจองเขาตาไมกระพริบ “เมอ่ื ผมเลา พวกคณุ จะไมห วั เราะเยาะ หรือขดั คอขวางลาํ ขนึ้ กลางคัน เร่อื งมนั ออกจะ พสิ ดารอยสู กั หนอย” “เราขอรับรองดว ยเกยี รตยิ ศครบั คุณรพินทร” เชษฐาพดู หนกั แนน จริงจงั “และเราพรอ มแลว ทจ่ี ะรับฟง คุณอยางเคารพทีเดยี ว” ไชยยนั ตร บี พดู รับรองมาอีกคนหนึ่ง เขาเวนระยะไปครูใหญ ก็เรม่ิ ขนึ้ วา “คาํ วา ‘ขมุ เพชรพระอุมา’ น้ี เทาทผ่ี มจําได ผมไดย นิ มาเปน ครง้ั แรกเมื่อประมาณสบิ ป ลว งมาแลว สมยั นั้นผมยงั เปน พรานฝกหดั ลาเลียงผาอยแู ถวๆ ทงุ พลายงาม คนแรกทเ่ี ลา นิทานเรอื่ ง นีใ้ หผมฟง เปน พรานพ้นื เมอื ง ช่อื ‘หนานไพร’ นาเสียดายทแี่ กตายเสยี ภายในหนึ่งขวบปใหห ลงั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

18 เพราะบาดแผลจากเขาของกระทงิ หลังจากที่ไดเลา เร่อื งราวเหลา นใ้ี หผ มฟง ขณะทแี่ กเลาเรอ่ื งนใี้ ห ผมฟงนน้ั เปน คืนวนั หนึ่งทเี่ รานั่งหางดกั ยงิ เสอื ทจ่ี ะลงมากินซากชา งอยูดวยกนั เราคุยกันสารพัด เรอ่ื งเปน การฆา เวลารอใหพระอาทติ ยข้ึน เพราะเชอื่ แนวา คืนนน้ั ฤกษไ มด ีเสียแลว จะอยางไรเสยี ไอ ลายตวั ขนาดแปดศอกท่เี ราตามพฆิ าตมันมาตลอดสองอาทิตย คงจะไมลงมากนิ ซากชา งในคืนนั้น แนๆ ผมชวนแกคยุ เลา ใหฟ ง ถงึ พิษสงของลูกระเบดิ จากเคร่ืองบินทผี่ มเคยเหน็ ในสมัยเด็กๆ ตอน สงครามโลกคร้ังทส่ี อง” “นแี่ นะ ” ทันใดนนั้ แกก็พูดขดั ลําข้ึน “ผมจะเลานทิ านใหคณุ ฟง พลิ กึ กกึ กอื กวา ทค่ี ุณเลา ใหผมฟง เสียอีก จะฟง ไหมละ” ผมย้มิ แลว กพ็ ยกั หนา แกกเ็ ริ่มตนเลา ใหผ มฟงถึงเหตุการณตางๆ เกยี่ วกบั นครล้ีลับหลง สํารวจ ประเภทเดียวกับนครลับแล ยงั ดินแดนอนั หางไกลทามกลางปาลกึ เรือ่ งทแี่ กเลา ใหฟง เปน เรือ่ งของความเจริญรุง เรืองในสมัยโบราณ กอนทปี่ ระวตั ศิ าสตรจ ะมีการจารกึ และมหาสมบัตลิ ี้ลับ เกา แกดกึ ดําบรรพซ ่ึงในปจจบุ นั ถกู กลืนหายเขา ไปในความมืด และความปา เถื่อนของดินแดนอนั ลี้ ลับนนั้ ถึงแมจ ะฟง ในลักษณะนทิ าน ผมกเ็ งีย่ หฟู งแกอยา งตง้ั อกตัง้ ใจฟง ขอความเหลานัน้ มนั ฝง แนน สะกิดเตือนอยูในความทรงจาํ ผมมาตลอด จนกระท่ังเด๋ยี วน้ี เหมอื นภาพฝนประทับใจอันยาก ทีจ่ ะลืม ครน้ั แลว ในทนั ทีทนั ใดนั้น หนานไพรกถ็ ามผมวา “นี่ คณุ เคยไดยนิ ชอื่ ‘ขุนเขาพระศวิ ะ’ ซึ่งอยทู างดา นตะวันตกเฉยี งเหนอื ของสันเขา ตะนาวศรีมาบา งไหม?” ผมตอบแกไปอยางขนั ๆ วา ไมเคยไดย นิ ชอ่ื ภเู ขาท่แี กวา และอธิบายใหแกฟงวา ภเู ขาช่ือ ชนิดน้ัน ไมเคยปรากฏอยใู นแผนที่ของภูมศิ าสตร “อาว! นี่แหละ คณุ เปน เด็กรนุ หลัง เปน คนสมยั ใหม จะไปรอู ะไร” หนานไพรกลบั ยิม้ เยาะผม “ขุนเขาพระศวิ ะ กค็ อื สถานทเี่ กบ็ สมบัตขิ องพระอมุ า ในน้ันเต็มไปดว ยสิง่ มคี า นานาชนดิ รวมทง้ั เพชรพลอยแกว แหวนเงนิ ทองเปนตุมๆ ไหๆ แตน่นั แหละนะ ตอ ใหค ณุ บุกบนั่ เดินทางไป ดวยความพยายามสกั เพยี งใดกต็ าม ถา โชคไมเปนของคุณ บญุ วาสนาไมถ งึ คุณก็จะไมม วี ันเหน็ ภูเขา ลูกนไ้ี ดเ ลย พวกภตู ผปี ศ าจเจาปา เจาเขา จะปดบงั อําพรางไวไมใ หใครมองเห็น มนั เปน ภเู ขา ศักดสิ์ ิทธิ์” “ลุงไปเอานทิ านหลอกเดก็ เร่ืองนม้ี าจากไหน?” ผมถาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

19 “จะวามนั เปนนิทานกไ็ มเ ชงิ นกั พระธุดงคพ มา องคห น่งึ ทา นเลา ใหผ มฟง ทานบอกวา มี นครอยูนครหน่ึง ตัง้ อยใู นระหวา งหุบเขาลกู นั้น เปน นครใหญย ง่ิ ทเี ดยี ว พลเมอื งเปน คนเผาหนง่ึ ตน สาขามาของเผาท่ีเปน เจา ของถน่ิ สวุ รรณภูมเิ ดมิ เปนพวกท่ีรคู วามลับของสมบัติมหาศาลของพระอุ มา และเก็บรักษาเฝา พิทักษอ ยู มันกอ็ าจเปน เมืองในนทิ านน่นั แหละคณุ เพราะไมว าโลกภายนอกจะ ผลัดเปลีย่ นหมุนเวยี นเจรญิ ข้นึ เชน ไร นครนก้ี ็ยงั คงเปน นครโบราณเหมือนเมื่อพนั ๆ ปก อนนี้อยู ตามเดมิ ” กลาวจบ แกก็หัวเราะ ควกั หมากทพี่ กตดิ ยา มละวา ของแกข้ึนมาเคยี้ ว ผมเองกพ็ ลอย หวั เราะไปกบั แกดว ย ตอ จากนน้ั หนานไพรกับผมก็แยกจากกนั และแกไปถงึ แกช ีวติ เพราะกระทงิ ตามที่ผมไดเลาใหฟ ง แลวแตแ รก ผมดเู หมอื นจะลมื เรอ่ื งทพี่ รานเฒา หนานไพรเลา ใหฟงในคนื นน้ั เสยี อยางสนิท เกยี่ วกับ ขมุ เพชรพระอมุ า และนครหลงสํารวจท่ีตงั้ อยหู ลังขนุ เขาพระศวิ ะ จนกระท่ังมาสะดดุ หสู ะดดุ ใจซํ้า เขาอกี ครั้งหนง่ึ เหตกุ ารณมนั ผานมาเปน เวลาถงึ 5 ปห ลังจากนั้น ดงั เชน เรอ่ื งราวตอไปทผี่ มจะเลานี่ ณ ทีแ่ หงหนึ่ง ซ่งึ ชาวบานปาเรยี กกนั วาหมูบา น ‘เสือรอง’ มนั เปนแหลงแหงแลง กนั ดาร ท่สี ดุ ชาวบา นปา พากันอดอยากแรน แคน ทั้งน้าํ และอาหาร ผมผานเขาไปโดยบังเอิญ เพราะตามชา ง งาโขลงหนงึ่ ทีผ่ มแกะรอยสะกดหลังมันมาเปนเวลาแรมเดอื น ผมเองลมเจบ็ ลงท่ีน่นั และตกอยูใน สภาพทุเรศเหมือนๆ กับชาวบา นทวั่ ไปในขณะนน้ั ระหวางที่ผมนอนแซว ซมอยู วนั หนงึ่ มนี ักเดนิ ปาชาวพมาคนหน่ึงไดม าถงึ ท่นี นั่ พรอ ม กบั เพ่ือนนกั เดนิ ปาครงึ่ พมา ครึ่งทวายของเขา และเขากเ็ กดิ มาเจบ็ ไขไ ดป วยขน้ึ ทนี่ น่ั ดว ย เราไดร ูจัก กนั เผินๆ เขาบอกผมวา เขาชอ่ื ‘เนวนิ ’ บา นเดิมอยูที่เมาะลาํ เลงิ เขาพักอยใู นหมบู านนัน้ ประมาณหนง่ึ อาทิตย พออาการปวยทุเลา เขากเ็ ริ่มตน ออก เดินทางตอ ไป “ลากอ นละนะ สหาย” เขาโบกมอื กับผมดวยสหี นายิ้มแยม กอนทเี่ ราจะจากกัน “ถาโลกมันกลมจริง หรอื ผมหรือคณุ ไมตายไปเสยี กอนและเราบังเอิญไดพ บกันอกี ผมจะ เปน มหาเศรษฐที ีร่ าํ่ รวยทสี่ ดุ ในโลก และผมจะไมลมื คณุ เลย” ผมหวั เราะ แลวเฝา มองดเู ขาซงึ่ กําลงั บายหนา ตดั ออกสูดงดบิ มงุ ไปทางตะวนั ตก ยงั ประหลาดใจอยูวา เขาจะเดนิ ทางบุกบนั่ ไปไหน เพ่อื อะไร และสติของเขาดคี รบถวนหรือเปลา ใน การทจี่ ะเดินทางเอาชวี ิตไปทิ้งเสียในปาทบึ กันดาร ทีไ่ มป รากฏวาเทา ของมนุษยเหยยี บยางไปถงึ นั้น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

20 หน่ึงอาทิตยผ านไป อาการของผมเองดีขน้ึ บา ง เย็นวนั หน่งึ ขณะทผี่ มนง่ั อยูหนาแคม ป เลก็ ๆ ของผม ทีป่ ลกู ตดิ อยูกบั ดงทบึ ตาจับมองอยทู ีด่ วงอาทติ ยส าดแสงสลัวๆ กําลังจะลับเหลย่ี มเขา ทะมนึ เบื้องหนา ทนั ใดนั้นเอง ผมก็เหน็ รา งของใครคนหนึ่ง แตงกายดว ยชดุ เดนิ ปา ของคนทีเ่ จรญิ แลว ปรากฏข้ึนบนพน้ื ลาดของเชงิ เขาเต้ยี ริมหว ย ตรงขา มกบั ท่ีผมน่ังอยู หา งกนั ประมาณสกั 300 เมตร รา งนั้นกําลังคลานอยกู บั พนื้ แลว พยุงกายลกุ ขึ้นอยางโผเผ เดินโซซัดโซเซไปมาสองสามกา ว กล็ ม ฮวบลงไปหมอบคลานอยูกบั พ้นื อกี รูสึกวา จะเปน ใครสกั คนหนง่ึ ผซู ง่ึ กําลงั ไดร ับความทกุ ขท รมาน อยา งหนกั “ผมสง่ั ใหค นใชอนั เปน กะเหร่ียงของผมไปชวยเขา และเมือ่ เขาถูกนําเขา มา พวกคณุ ทาย ถูกใชไ หมครบั วา เขาควรจะเปนใคร” จอมพรานถามข้นึ ขณะท่ีมองดูหนาผูที่รวมฟง เขาเลา อยใู นขณะนี้ “เนวนิ พมา นกั เดนิ ปาคนนนั้ กระมัง” ม.ร.ว.เชษฐาพดู ตา่ํ ๆ สีหนา ของทกุ คนท่ฟี ง เขาเลา อยูในขณะนี้ เต็มไปดว ยความตน่ื เตน สนใจยง่ิ รพนิ ทรก มศรี ษะลง “ครับ เนวินหนมุ นกั เผชิญโชคชาวพมา คนนนั้ หรอื มิฉะนัน้ ถา ไมใ ชต วั เขาก็เปน หนังท่ี หมุ กระดูกของเขา! ใบหนา ของเนวนิ ยามน้ันเหลอื งจดั ดว ยโรคดซี าน และไขปา ดวงตาสดี าํ เหลอื ก ลาน เน้ือของเขาดูเหมือนจะหายไปหมดสน้ิ ไมมอี ะไรเหลอื อยูเลย นอกจากหนงั อนั เหลอื งแหง หมุ กระดกู อยู ผมของเขาท่เี คยเปน สีดาํ ขณะน้นั กลายมาเปน สีเทา” “น้าํ !” เขารอ งครวญครางข้นึ แหบๆ ฟง แทบจะไมรเู ร่อื ง ผมเห็นริมฝป ากของเขาแหงผาก แตก เปนสะเกด็ ล้ินสีดาํ คล้าํ ยน่ื ออกมาจกุ อยทู รี่ มิ ฝป าก ผมเอานํ้าจากกระตกิ ประคองจรดกับรมิ ฝป ากของเขา เนวนิ ด่ืมมนั อยา งกระหายจนหมด เขากเ็ ร่มิ เพอถงึ เรอื่ งเทอื กเขาพระศวิ ะและมหาสมบตั ิ ปา ลกึ ดงดิบ ผมชวยเหลือเยยี วยาเขาไปตามมี ตามเกดิ ทั้งทผี่ มกร็ ูว า จะอยา งไรเสีย ในคนื นัน้ เขากค็ งจะตอ งถึงแกความตายแนๆ ประมาณเกอื บเท่ยี งคนื อาการของเขาสงบความทุรนทุรายกระสับกระสา ยลงบาง หลับ นงิ่ ไปช่ัวครู ขณะท่ีผมตนื่ ขน้ึ อีกครงั้ เปนเวลาใกลร งุ จากแสงตะเกียงรวั้ ที่ผมจดุ ทง้ิ ไวหนาแคม ป ผม มองเห็นเนวนิ กาํ ลงั ลุกข้ึนนั่งดว ย ลกั ษณะอาการประหลาด และจองฝา ออกไปยงั ดงดบิ ทม่ี ีขนุ เขา เปน ทิวทะมึนขวางก้ันอยูล ิบๆ ขณะน้นั รศั มีออนๆ ของดวงอาทติ ยเ รม่ิ กระจายขน้ึ อาบแผน ฟา ทาํ ใหมองเห็นภาพภายนอกแคมปไดรางๆ “มันอยูที่น่นั !” เนวนิ อยูใกลก บั กาลมรณะ รอ งลั่นออกมา พรอ มกบั ชีม้ ืออันมีแตก ระดกู ของเขาออกไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

21 “แตฉ นั จะไมม ีวนั ไดไปถงึ มนั อีกแนน อน และกจ็ ะไมม ใี ครสามารถไปถึงมันไดเ ลย” แลว เขากห็ ยดุ ชะงกั รูสึกวา เขากาํ ลงั พยายามรวบรวมสตพิ ลังใจแนว แนเ ปนครงั้ สดุ ทาย ตาจอ งจับอยทู ผี่ มผปู ระคองเขาอยู “เพ่ือนยาก คุณเองหรอกหรอื ตาผมฝาดไปหรอื เปลา” “ทาํ ใจดๆี ไวเ นวิน นีผ่ มเอง รพินทร สหายของคุณ นอนพักเสียเถอะ” “ผมกาํ ลังจะพกั ในไมช า นแี่ หละ” เขาพมึ พาํ ตาทเ่ี บกิ โพลงคา งกระดา งจบั อยทู ี่ผมอยางปราศจากแวว “จะเปนการพกั ท่ไี มมวี นั ส้นิ สุด ผมรตู ัวดี รพินทร ผมกาํ ลงั จะตายอยเู ดย๋ี วนแ้ี ลว คณุ ดกี บั ผมเหลอื เกนิ กอนทผี่ มจะตาย ผมอยากจะมอบอะไรใหค ุณสกั อยา งหนง่ึ เปนการตอบแทนในขอ ที่วา ผมไดมาตายอยใู นความเอ้ืออารีของคุณ ส่งิ ที่ผมจะใหคุณกค็ อื ลายแทง บางทคี ณุ อาจบกุ บน่ั ฟน ฝา ไปจนถงึ ที่นนั่ ได ถา หากคณุ สามารถเดนิ ทางผานความยากแคน ทรุ กนั ดารของดงมหากาฬทไ่ี ดฆ า ผมมาแลวน้ีสาํ เร็จ” พรอมกบั พูด เขาพยายามทจี่ ะลวงลงไปในอกเส้อื เดินปาเพ่อื ดึงเอาส่งิ หน่งึ ออกมา ซง่ึ ผม คดิ วา คงจะเปน ถงุ สําหรับใสยาสูบของพวกพมา ทําดว ยหนงั สตั วจ าํ พวกกวาง ผกู ตดิ ไวด ว ยเชอื ก หนงั ยาวๆ เสน หนงึ่ เมอ่ื งดั ออกมาได เขาก็พยายามท่จี ะแกมันออก แตไมส ําเรจ็ มือเขาขณะน้นั แขง็ ไปหมด “แกทีซ”ิ เขาขอรอ งผม ผมจงึ แกอ อก พบวา มนั เปนแผนหนังบางๆ เกา คร่ําครา บนแผน หนงั โบราณแผน นนั้ จารึกไวด ว ยตวั อักษรอนั เปน อกั ขระพมา สมยั โบราณ ดเู ลอะเลอื นเต็มที และกม็ ี กระดาษอยอู กี แผน หนึ่ง “กระดาษแผน น้ัน คือความหมายอันเปน คาํ แปลท้งั หมดของอกั ขระในหนงั แผน นน้ั ” เนวนิ พูดดว ยเสยี งแหบแผว เพราะอาการของเขาทรุดลงเปนลําดับ “มันกินเวลาหลายป กวาทผี่ มจะศึกษาอานมนั ออก โดยแกะมนั ออกมาทลี ะคาํ ดว ยความ พยายาม ฟงนะ เพ่อื นยาก บรรพบรุ ษุ แตค ร้ังโบราณกาลของผม เปน นายทหารชนั้ แมท พั ในแผน ดนิ สมเดจ็ พระเจาบุเรงนอง ทหี่ นีราชภัยออกจากกรุงหงสาวดี เปน ชาวพมา คนแรกผูซ ง่ึ สามารถบุกบั่น มาถึงปาดงดิบในแถบนี้ อักขระเหลา นั้นทป่ี รากฏอยูบนแผนหนงั เขาไดเ ขียนข้นึ ไวในมอื ของเขา เอง ในขณะทเี่ ขากาํ ลงั จะตายบนเทือกเขาลีล้ บั โนน ซึ่งไมเคยมีมนษุ ยค นใดยา งกรายเขา ไปถงึ เขา คือมงั มหานรธา ผซู ึ่งมีชวี ติ อยเู มือ่ เกอื บสร่ี อยปกอ นโนน ทาสของเขารอคอยเขาอยอู ีกดา นหนง่ึ ของ เทือกเขาไดไ ปพบเมือ่ เขาตายเสยี แลว จงึ นาํ เอาลายแทงกลับไปยังถ่นิ เดิมทเ่ี มาะลาํ เลงิ มนั จึงเปน สมบัติตกทอดอยูในตระกลู ของผมมาตงั้ แตบ ัดนั้น แตไ มม ใี ครสนใจทีจ่ ะไปอา นความหมายของมัน จนกระท่งั ตกมาถึงสมัยของผมซง่ึ ไดพ ยายามอา นมันจนสําเรจ็ แตแลว ลายแทงนก้ี ็นาํ ความวิบัตมิ าสู ตัวผมเอง ถึงผมจะตาย ผมกม็ คี วามเชอ่ื มั่นวา สกั วันหน่งึ จะตอ งมคี นพยายามจนสาํ เรจ็ คุณรับไวเ ถดิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])