เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

372 รพินทรไ ปด่ืมอยางกระหาย พอทราบวา นองสาวยิงกระทงิ ลม ไวตวั หนึ่ง ท้ังเชษฐาและบุญคาํ กต็ รง เขา ไปดูอยา งตนื่ เตนดใี จ พรอ มทงั้ สอบถามรายละเอียด “เกง มาก นอย ไมเสียแรงทร่ี บเราจะมานั่งหา งใหไ ด มือทําบาปขน้ึ เหลอื เกนิ นะ กระทิง ตวั นเ้ี ปน ตัวใหญทสี่ ุดที่พี่เคยเหน็ ” พชี่ ายเอย ขนึ้ ยมิ้ ๆ กับนองสาว ภายหลงั เมอ่ื กลับมานัง่ พกั รวมดื่มกาแฟและสนทนากันท่ี รมิ กองไฟใตห าง “ทางดา นพใี่ หญล ะคะ มันเขา หรอื เปลา?” เชษฐาส่นั ศีรษะ เบปาก แลวหัวเราะ “พ่ีกบั บญุ คําเดนิ ไกลเปลา ไมไ ดเ รื่องเลย ตอนหัวค่ําไดย ินมันรอ งอยใู กลๆ ตีนเขาหลงั หา ง นกึ วา จะเขา กเ็ ปลา พอตกดึกเสือลง บุญคําสอ งไฟติดบงั ไพรเสยี ยิงไมทัน มนั เผนเสียกอ น เปนอนั วานงั่ ฟาลว ตลอดทั้งคืน โมโหข้นึ มาตอนเชา เดนิ กลับมาน่ี เลยสอยคางริมทางลงมาเสียสอง ตัว ยงั นกึ เลยวา ทางนอ ยกบั รพนิ ทรก ็คงนงั่ ฟาลว เหมอื นกนั ” “พรานใหญส อ งไฟใหด ีมากคะ ซอ มกันอยหู ลายคร้งั กอนจะถงึ กลางคนื แลว ก็ชว ยเหลือ แนะนําเปนอยา งดที เี ดยี ว...ประกอบกับโชคดวย” นอ งสาวบอกปนหวั เราะ ชาํ เลอื งไปทางรพินทรน ิดหน่งึ ขณะที่พดู “ไมทราบทางไชยยนั ตไดอะไรหรือเปลา ?” “มือน้ันไมต อ งสงสยั อะไรหรอก อะไรเขากอ นกค็ งยงิ ไอน ่นั เวน ไวแ ตจ ะไมมสี ตั วอะไร ลงเลย” พช่ี ายวา แลว มองดวยสายตาแจม ใสไปทางพรานใหญ “เปนยงั ไงบา ง ลูกศษิ ยท่ีมกั จะนอกครขู องคุณคนน?ี้ ” คําถามของเขาหมายถงึ ดารินผูเปนนอ งสาว รพนิ ทรย ้มิ ออ นโยน ตอบเรยี บๆ วา “เกงเกนิ กวา ทผี่ มจะเชอื่ มากอ นครับ โดยเฉพาะฝม อื ยิงปน วางใจไดท ีเดียว ถาเจาตวั คุม สตไิ ดม ่นั พอ” เชษฐาหนั มาทางนอ งสาวคนสวยอีกครัง้ พยกั หนาถามดว ยอารมณด ตี อมา “เปน ไงบา ง นง่ั หา งตลอดทั้งคนื เปน ครั้งแรก?” “ก็ตื่นเตน ออกรสดีคะ ไดเ หน็ อะไรแปลกๆ ต้งั หลายอยา ง” แลว หลอนก็เลาใหพ ีช่ ายฟง นับต้ังแตการเริ่มข้ึนน่ัง และเหน็ สัตวตางๆ ทยอยผา นเขามา ใหช มกอ นตะวนั ตกดนิ แตป กปด มดิ ชดิ ไมย อมแพรงพรายใหรวู า...กลางดกึ ไดเ กดิ อะไรข้นึ กับตัว หลอน พีช่ ายนงั่ ฟงอยา งพลอยสนุกตื่นเตนดวย “คราวน้รี รู สแลว ซิวา การนัง่ หางมนั ลําบากทรมานสักขนาดไหน?” “ไมมอี ะไรทรมานเลยคะ หลงั จากยิงกระทงิ เม่ือตอนสี่ทมุ กวา ๆ แลว นอยกน็ อนหลับ เปนตาย พรานใหญสละทใ่ี หน อ ยนอน ตัวเขาน่งั เฝา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

373 หลอนบอก พอสบตากับรพนิ ทรก ็ยม้ิ จืดๆ พรอ มกบั ยักไหลนดิ หน่ึง พช่ี ายไมทัน สังเกตเห็นอาการของนอ งสาว สว นพรานใหญส ีหนา เรยี บๆ เปนปกติ อาหารสําหรับเชาวนั น้ี เปน อาหารแบบกลางปา แทๆ เพอื่ สาํ หรบั รองทอง บุญคาํ จดั การ ถลกหนงั คา งท่เี ชษฐายงิ ได และหว้ิ มาดว ยออก สว นรพนิ ทรเ ปด หนงั กระทิงแลเอาเฉพาะเน้อื สวน หนงึ่ แลวเกลี่ยไฟสมุ เปนรางยา งคา งกับกระทงิ โดยอาศัยเกลือเล็กนอ ย ซงึ่ บุญคาํ มตี ิดอยใู นยามทา บางๆ ทงั้ สค่ี นกนิ กันขา งกองไฟนนั่ เอง เชษฐาและดารนิ กนิ กนั อยางออกรสเปน พเิ ศษ เพราะ บรรยากาศผดิ ไปกวาการกนิ ในแคม ปมาก เมือ่ รบั ประทานเสรจ็ เรียบรอ ย ด่ืมกาแฟ สูบบุหร่ี สนทนากันอกี ครกู ็เรม่ิ ออกเดนิ ทางบา ย หนากลบั แคมป โดยท้งิ ซากกระทิงสว นใหญไ วท่เี ดมิ เพอื่ รอสงใหลูกหาบมาลาํ เลยี ง “ปานน้ีไชยยนั ตค งจะกลบั ไปถึงแคม ปแลว กระมงั ?” หวั หนา คณะเดนิ ทางเอยขนึ้ ขณะท่มี องดนู าฬิกาขอ มือ ขณะนั้นมนั เปน เวลา 9 นาฬกิ า เศษ หมอกในกนหบุ เรม่ิ จะจาง “คงจะกลบั ไปถึงแลวครบั ผมสงั่ เกิดไวว า ในตอนเชา พอลงจากหา งกใ็ หน ํากลบั แคม ป เลย” “เม่อื คนื ไดยนิ เสยี งปน ทางดา นไชยยนั ตห รอื เปลา ?” “ไมไ ดย นิ เลยครบั แตถึงปนจะลั่น ทางผมกไ็ มไดย นิ อยูดี เพราะระยะหา งกนั มาก เขากัน้ ไวท ัง้ ลูก” ชัว่ โมงเศษใหห ลงั ขณะทล่ี งจากเนินลาดไปบรรจบกบั ดานชาง อนั เปนตําแหนง ท่แี ยก ทางกับไชยยันตและเกดิ เม่ือวานนี้ ทงั้ หมดกอ็ ุทานออกมาดว ยความพิศวง เพราะมองเห็นไชยยนั ต กับเกดิ น่ังขัดสมาธิอยรู มิ ทางดา น มกี องไฟสําหรบั หุงหาอาหารสง ควนั กรนุ อยตู รงหนา ทงั้ สองฝา ยตางเหน็ กนั ในเวลาเดยี วกนั ไชยยนั ตโบกมอื ใหแตไ มลกุ ข้นึ ยงั คงน่งั แทะ อะไรในมือ ฝายทเี่ พ่งิ จะตดั ทางเขามารบี ตรงเขาไปสมทบโดยเรว็ เม่ือมาถงึ กเ็ หน็ ไชยยนั ตแ ทะขา กระจงยา งอยู สีหนา ไมเ สบยนกั “อา ว! นึกวา ปา นนก้ี ลับไปถงึ แคม ปแลว มานัง่ แทะขากระจงอยูตรงนเี้ องแหละหรือ?” “กลบั อะไรกนั เลา มานัง่ ดกั คอยแกกบั รพนิ ทรต รงน้ีตงั้ แตเชามืดแลว หวิ หนกั เขากเ็ ลย ตอ งเอาปนยิงชา มายิงกระจงยางรองทอ งอยูน่ี ทาํ ไมถึงมาชากันนกั ละ?” ทง้ั หมดอดหวั เราะออกมาไมไ ด เม่ือมองเหน็ สีหนาและอาหารของไชยยนั ตในขณะน้นั ยกเวน รพินทรคนเดยี วทรี่ สู กึ วา มนั นา จะเกิดส่งิ ผดิ ปกตขิ ้ึนเสยี แลว ในการทีไ่ ชยยันตมาดักคอยเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

374 อยูเชนน้แี ทนทีจ่ ะกลบั แคมป มองไปทางเกิด เห็นพรานพืน้ เมืองอันเปนคนของเขาก็คอยมองดูเขา กอ นแลว พอสบตา เกดิ ทาํ สีหนาพกิ ล “ทําไมจะตอ งมารอใหเสียเวลาดวย กต็ กลงกันไวแลว ไมใ ชหรอื วา ใหแ กกลบั แคมปเ ลย ในตอนเชา ” เชษฐาถาม พรอ มกบั หัวเราะ ไชยยนั ตหนามยุ โยนกระดกู ขากระจงในมือทิ้ง เปด กระตกิ นา้ํ ออกด่มื แลวปา ยแขนเชด็ ปาก ถามออ ยๆ “แกกับนอยไดอะไรหรอื เปลา ?” “ฉนั ไมไดอะไรเลยสกั อยาง เสือลงตอนดึก แตกย็ ิงไมทนั นอ ยโชคดมี าก ลมกระทงิ ตัว เบอเรอ ทีเดียว นี่เรากินอาหารเชา กันแลว ถึงไดม า ไมน กึ วาแกจะคอยดักอยปู ากทาง คดิ วา แกคง กลบั ไปถึงแคม ปต้งั นานแลว วาแตแ กเถอะไดอะไรบาง หรือวา เพิ่งจะมาไดไอก ระจงทเุ รศตวั น้เี อา ตอนเชา นี่ตวั เดียว” เสยี งของเขาจปุ ากเบาๆ แลว ถอนใจเฮอื ก “ฉันซวยกวาเพือ่ น” “ทาํ ไม?” เชษฐา ดาริน รอ งถามมาโดยเรว็ เปน เสยี งเดียวกนั ไชยยนั ตหวั เราะหึๆ หนั ไปมองดหู นา เกดิ “ฉันกย็ ิงกระทงิ ควา่ํ อยูกับทเ่ี หมอื นกนั ในราวสองทมุ แตใ หธ รณสี ูบเถอะ...มันเปน กระทงิ ตวั งามกวา กระทงิ ทนี่ กั ลาคนไหนจะเคยยงิ มาไดแ ลว ทัง้ ส้ิน คือตวั มันสงู เทา อเี กงเทานน้ั อายุ เห็นจะไมเ กนิ สองเดือน มหิ นําซา้ํ ฉันยงั ยิงนงั แมของมนั ลากขาปา ราบไปอกี ดว ย บาระยําเลย! ไมรู จะโทษอะไร กลางคืนมันมดื เหลือเกนิ สงั เกตอะไรไมไดสกั อยาง นอกจากดวงตาทสี่ ะทอ นแสงไฟ เทา นนั้ พอเกดิ ฉายไฟตาคนู น้ั มันสะทอนตอบมา ฉนั กใ็ สตูมเขา ใหโดยไมม โี อกาสจะมานงั่ พจิ ารณา อยู ไอล กู ออ นตัวจอ ยๆ น่ันกม็ ว นพับลงไป กวา จะรูว ามนั เปน ลกู กเ็ หน็ นังแมก ระโจนพรวดออกมา จากพงแผดเสยี งรอ งลน่ั เลยใสเ ขา ใหอ กี ตมู จะเปน เพราะความตนื่ เตน เกนิ ไป หรือเพราะเหน็ ศนู ย ปนไมถ นดั กไ็ มร ู ยงิ ไปถกู โคนขาหลงั เขามันลมปด ไป พอจะซ้ํากล็ ุกขนึ้ ว่งิ ปาแตกไปเสยี กอน” เชษฐากับดารินลมื ตากวาง เมื่อไดย นิ คาํ บอกเลา ของไชยยนั ต บญุ คําอทุ านอะไรออกมา คาํ หนึง่ สว นพรานใหญหนาขรมึ ลงไปในบัดนน้ั ระหวา งท่ีราชสกลุ สองพีน่ องกาํ ลงั รุมกันซกั ถามไชยยนั ตอ ยู เขาก็หนั ไปสอบถามเกดิ ผู ซงึ่ ขึน้ นัง่ หา งคูกับไชยยนั ต ก็ไดค วามแนช ดั วา ประมาณสองทุม เศษ กระทิงแมล กู ออ นคหู นง่ึ ลงมา ที่หนองน้ําบรเิ วณหา ง เกิดเปน คนฉายไฟ แตบ ังเอิญไฟทกี่ ราดลงไปกระทบเขากับตาของลูกกระทิง เปน อนั ดบั แรก ไชยยนั ตจ ึงยิงโดยหมายไปยงั ตาคูนนั้ ท้งั ๆ ทไี่ มส ามารถมองเห็นตัวถนดั ภายหลงั จากนัดแรกไดล นั่ ออกไปแลว จงึ ไดร วู าเปา หมายเปน ลูกออนของแมกระทงิ ตวั นนั้ เพราะแลเหน็ แม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

375 กระทงิ เผน โผนอยางลมื ตายเขา มาท่ซี ากของลกู ดวยความหวงแหนโกรธแคน จนลืมความตกใจกลวั ไชยยนั ตลั่นกระสนุ ไปอีกนดั หน่ึงแตไ มสามารถลมมันได และไมมโี อกาสจะซํา้ ไดอ กี เลย เพราะมนั หันกลบั เผน เขา ดงทึบไป ทิ้งรอยเลอื ดจากบาดแผลตะโพกหลงั ไวเปนทางสงั เกตเหน็ ไดถนดั เมอ่ื ลงมาสํารวจดใู นตอนเชา ไชยยนั ตชวนเกดิ ออกตามรอย แตเ กดิ คัดคา น เพราะ นอกเหนอื คาํ ส่งั ท่ีพรานใหญกาํ หนดไวใ ห จึงแนะใหมาคอยดักพบเพอ่ื บอกขา วอยยู งั ปากทางแยกน้ี เชษฐาหนั มามองดหู นา พรานใหญ เหมอื นจะขอความเห็น รพนิ ทรนง่ิ อ้ึงไปครูใหญ หนั ไปไตถ ามพรานผูท ี่รวมในเหตกุ ารณข องเขาอีกสองสามคาํ กพ็ อจะคาดคะเนอะไรได กระสุนของ ไชยยนั ตจ ะถูกบรเิ วณขาหลังของกระทงิ ตัวนั้นบาดเจ็บไปอยา งแนน อน แมการยงิ จะเกดิ ในกลางคนื โดยอาศยั เพียงลําแสงไฟฉายอนั ฉาบฉวยกจ็ รงิ อยู แตแ ผลท่ีกระทิงตวั น้ันถูกยิงก็ควรจะรูไดช ดั จาก ความชํานาญของเกดิ โดยอาศยั สังเกตจากรอยเลอื ด และรอยเทาของมันท่เี ตลิดหนไี ป และอนั เนอ่ื งมาจากปน ทไ่ี ชยยันตใ ชย ิง เปน ปน .458 แมก็ นมั่ อันจดั วา กระสุนขนาดลม ชา ง ถงึ จะเปน แผลจากตะโพกหรือโคนขาหลงั กจ็ ะตอ งฉกรรจม าก มันจะไปไมไ ดไ กลนกั และอาจ ไมมที างรอด เวน ไวแ ตจะทนทุกขทรมานไปนานเทา ไหรเทา นน้ั ซ่ึงทกุ ขเวทนาจากพิษบาดแผล ของมันประการหนงึ่ แรงอาฆาตแคน ตามสนั ดานของสตั วร ายแมล ูกออ นทีส่ ญู เสยี ลูกไปอกี ประการ หนงึ่ เขากส็ ามารถจะประมาณไดใ นทันทีโดยไมมขี อ กงั ขาใดๆ วานางกระทงิ ตวั น้จี ะรายกาจสัก ขนาดไหน มนั ยง่ิ เสยี กวากระทิงโทนทด่ี ุรายตามธรรมชาติสามัญของมัน...หลายเทานกั ! “คุณไชยยนั ตท ําถูกแลว ครบั ท่ไี มด ว นผลผี ลามออกมาตามมนั แลว มาคอยดกั บอกขาวให พวกเรารเู สยี กอ น” ในทส่ี ุด เขาเอย ข้ึนตํา่ ๆ “ผมเกอื บจะตามมนั ไปแลว ถา เกิดไมห า มไวเสยี ” อดตี นายพนั ตรที หารปน ใหญบ อกตามตรง พลางสบถสาบานพมึ อยใู นลําคอ “ภาระหนกั ใจอีกแลวซินี่? ไมด ใู หด เี สียกอ นนีน่ า แกก็...” เชษฐาเปรยออกมา เปา ลมออก จากปาก “ปโู ธ! กลางคืนจะไปเห็นอะไรเลา แลว ก็พงไมอ อกทึบยังง้ัน สงั เกตเหน็ ไดแ ตล กู ตา เทาน้นั อาศยั ฟง เสียงกร็ ูแ นว า กระทิงกําลงั เขา มา แตจะมวั พจิ ารณาอยไู ดย ังไงวา ตวั ไหนลกู ตวั ไหน แม ไมค ดิ เสียดว ยซ้ําวาจะไปเจอะกระทิงแมลกู ออน” ไชยยนั ตรอ งล่นั “ไมเ ปนไรหรอกครบั ผมเช่อื วา คงตามไมย าก...” พรานใหญพ ดู ชาๆ มองไปทีไ่ ชยยนั ตแลว ยม้ิ ปลอบใจ “ถงึ ยังไงมันกค็ งไปไมไกล ดีไมดอี าจไปนอนฟุบอยทู ไ่ี หนแลวกไ็ ด ลกู ปน ของคณุ ไชย ยนั ตโ ตออกยงั ง้นั แผลจะตอ งฉกรรจท เี ดยี ว เหน็ เกิดบอกวาเลอื ดออกมาก การสองไฟยิงก็อยา งน้ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

376 แหละครบั เปน ธรรมดา เราไมส ามารถจะเหน็ อะไรไดช ดั นอกจากอาศัยสังเกตจากการสะทอนตอบ แสงไฟของตามัน ผมเองกย็ งั เคยยิงเอาลกู หรือตัวเมยี เขาบอ ยๆ ถาหากสองไฟยิง” “ยิงกระทงิ พลาดไมเ ปน ทา แลวมายงิ กระจงยางไฟเคยี้ วกรว มๆ อยูตรงน้ี ฉันสงสยั เสีย จรงิ วา นังแมข องมันปานนจ้ี อ งคอยจะฉกี เนอื้ เธออยทู ่พี มุ ไมตรงไหน คา ที่เธอยงิ ลกู ออนของมันตาย มิหนาํ ซ้าํ ยงั ยิงมันใหเ จบ็ ไป” ดารินพดู พลางหวั เราะพลางอยา งปลงอนจิ จงั เพ่ือนหนมุ จุปากลั่นอยางหงุดหงดิ หนั มา แยกเขี้ยวใส “ไมต องมาหัวเราะเยาะหรอก รับรองวา ฉนั จะตามมนั เอง มาดักหนา บอกเสยี กอ นใหร กู ัน เทา นน้ั ประเดยี๋ วยงั ไมทันรูต วั ก็จะเดือดรอ น เธอโชคดียิงไดอยางสบายๆ กด็ ีแลว” หัวหนา คณะเดินทางหนั มาทางรพินทรอ ีกครง้ั “เอากันยงั ไงดลี ะ สําหรบั กระทงิ ลําบากตัวน้?ี ” กอนทพ่ี รานใหญจะเอย เชนไร ไชยยนั ตกร็ บี บอกมาโดยเรว็ วา “ฉันมาคอยดกั พบรพินทรอยทู ่นี ่ี ก็เพอ่ื จะชวนเขาใหนําออกตามรอย ฉนั ตองการไปกับ รพินทรเพยี งสองคนเทา น้นั แกกับนอ ยไมตองพลอยลําบากดวยหรอก เม่ือฉนั เปน คนสรา งเร่ืองยงิ มนั เจบ็ ไวกเ็ ปน หนาท่ีของฉนั ที่จะตองตามเอาตวั มันใหไ ด คนอืน่ ไมเกย่ี ว ยกเวน พรานใหญทจ่ี ะ ชว ยนาํ ทางเทานั้น” เชษฐาพยักหนา ชาๆ รใู จเพ่ือนดี และไมอ ยากขดั ใจ “เอางั้นเหรอ?” “แนน อน!” “ก็ดีเหมอื นกนั เปนอนั วา แกไปกบั รพนิ ทรส องคน นไ่ี มใ ชฉนั จะบงั คับใหแกไปตาม กระทิงลาํ บากตวั นั้น เพราะถอื วาแกเปน คนยงิ มันไวห รอกนะ แตฉนั รใู จแกดีอยวู าแกตองการจะลม มันใหไ ดดว ยมอื ของแกเอง ทั้งๆ ท่อี ันท่ีจริงฉนั ก็อยากจะไปกบั แกดว ย” “อยาลาํ บากเลยเชษฐา เรอ่ื งนีใ้ หฉ นั รับผดิ ชอบเองดกี วา ยง่ิ ไปกนั มากคนเทาไหรกย็ ง่ิ เสย่ี งมากข้นึ เทา นน้ั ถงึ ยงั ไงฉันก็ตอ งตามเอาตัวมนั ใหไ ด ไมว า จะใชเวลานานสกั เทา ไหร แกกบั นอ ยกลบั ไปนอนรอฟง ขาวที่แคมปใหส บายเถอะ” แลว ไชยยันตก ห็ ันไปทางรพนิ ทร “คุณไมร ังเกยี จในการท่ีจะนาํ ตามรอยไมใชห รอื ?” รพนิ ทรห ัวเราะเบาๆ “ผมพรอมเสมอครบั แตค ิดวา เพือ่ ไมลาํ บาก ใหเ ปนภาระของผมเองไมดกี วา หรอื เดยี๋ ว ผมจะไปกับเกดิ เอง คุณไชยยนั ต คณุ ชาย และคณุ หญงิ กลับแคมปกอ นจะเหมาะกวา ผมจะใหบ ญุ คํา นํากลับ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

377 อดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญสัน่ ศรี ษะ พดู หนกั แนน “รพินทร คณุ คงเขาใจดอี ยแู ลว เมื่อผมพูดวา กระทิงลาํ บากตัวนต้ี กอยใู นความรับผดิ ชอบ ของผมโดยตรง แมว าการตามมนั จะทาํ ใหผ มตอ งเส่ียงชีวติ สกั ขนาดไหนก็ตาม” “ถาคณุ ไชยยนั ตมีเจตนาแนว แนอ ยางน้นั กไ็ มม ีอะไรขดั ขอ งครับ” พรานใหญก ลา วอยางสงบ แลว หนั มาทางหวั หนา คณะเดนิ ทาง “เปนอนั วา ผมไปกบั คุณไชยยันตสองคน คุณชาย คุณหญิง บญุ คํา และกเ็ กดิ ลว งหนา กลบั แคม ปก อ น เราจะแยกกนั ทน่ี ีแ่ หละ” “ตกลง” เชษฐารบั คําอยางงา ย ๆ ในกรณนี เี้ ขาไมม อี ะไรที่จะตอ งเปน หว งไชยยนั ตน กั เพราะ วางใจวาจะอยา งไรเสยี รพนิ ทรก ็ไปดว ยทงั้ คน พรานใหญห นั ไปสัง่ บญุ คําวา ภายหลงั เม่ือกลับไป ถึงแคม ปแ ลว ใหลกู หาบจํานวนหนง่ึ ไปถลกหนังและลําเลียงเนือ้ กระทิงตวั ท่ี ม.ร.ว.หญิงดาริน ยงิ ลม ไวก ลับแคม ป “ถา ผมกับคุณไชยยนั ตยังไมก ลับไปถงึ แคม ปภายในวันน้ี หรือพรุงนี้ โปรดอยาหว ง การ ตามอาจกนิ เวลาลาชาไปบา ง แตเชอ่ื วาคงไมเ กิน 3 วนั เปน อยา งสูง หรือบางทีอาจกอ นตะวันตกดนิ วนั นกี้ ็ได แลว แตก รณ”ี เขาบอกกบั หวั หนาคณะเดนิ ทางกอนทีจ่ ะผละแยกจากกนั แลว ก็จดั การแบงขาวสารกบั เนอื้ แหงที่บญุ คาํ สะพายใสย า มตดิ ตวั เผอื่ มาดว ย บรรจลุ งเปห ลงั เตรียมไวเปนเสบียงสําหรับสองวนั เม่อื สัง่ การนดั แนะกันเรยี บรอ ยแลว ทัง้ สองฝา ยก็เตรียมแยกทาง เชษฐา ดาริน บุญคาํ และเกิดบา ย หนากลบั ทต่ี ัง้ แคม ป สว นรพนิ ทรและไชยยันตจ ะยอนไปเริม่ ตน สํารวจรอยทห่ี า ง ซึง่ ไชยยนั ตก บั เกิดน่งั เม่อื คนื อนั เปนตําแหนงท่ีกระทิงถกู ปนของไชยยนั ตลาํ บากไป “ระวงั ตวั หนอยนะ ไชยยนั ต” ม.ร.ว.หญิงดารนิ เตือนดว ยเสยี งแผวเบามาเปนประโยคสุดทายอยางอดเปน หว งไมไ ด จอ งมองดูเพอ่ื นหนมุ ดวยแววตาจริงจงั ปราศจากการลอเลียนผิดไปกวา แรก ไชยยันตโ บกมือใหส อง พ่ีนอ งราชสกุล “ไมต องเปนหว ง ไปคอยทแี่ คม ปเ ถอะ” บญุ คาํ และเกดิ แยกทางนาํ ม.ร.ว.เชษฐา และ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เดนิ ลบั หายเขาดงทบึ ไป เหลอื แตเพยี งไชยยนั ตก บั พรานใหญเ พยี งสองคน ซึง่ บัดนี้ยืนมองตากนั ขณะน้นั มนั เปนเวลา 10 นาฬกิ าเศษ อากาศกลางดงเรม่ิ จะระอุอา ว “เรากลบั ไปเร่มิ ตน สํารวจรอยท่ีหา ง ตรงทคี่ ณุ ไชยยนั ตย งิ มนั ไวเ ม่อื คืนกอนครับ” รพนิ ทรบอกเบาๆ ไชยยันตข ยบั ลูกเล่อื นไรเฟลในมอื สาํ รวจกระสุนในรังเพลิงตรวจ สอบเพื่อความแนใ จอกี คร้งั กพ็ ยกั หนา “ไป!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

378 ท้งั สองเร่ิมตนออกเดนิ โดยการนําของรพินทร เลยี บไปตามดา นชา งเกา ๆ กอน แลววกขึน้ สพู งรกทบึ ของปาหนามและเถาวัลย เทา ทไ่ี ชยยนั ตจําไดน น้ั มันเปน คนละทางกับท่ีเกดิ นาํ เขามาเมือ่ เชา น้ี ภายหลังที่ลงจากหา ง แตรพินทรบอกใหทราบวาเขานําตัดทางลัดมาเพอ่ื ยน เวลาใหถ ึงท่ีหมาย โดยเรว็ ท่สี ดุ ไมถึงช่วั โมงหลังจากนั้น กม็ าถึงหนองนา้ํ บริเวณท่ขี ดั หา ง อนั เปนตน แหลง ยิงกระทิง ลําบากของไชยยันต อดตี นายทหารปนใหญน ําจอมพรานบกุ พมุ ไมท บึ ตอนหนึ่งเขา ไปโดยเรว็ อดึ ใจเดยี วรพินทรก ็พบซากของลกู กระทงิ ตวั หนงึ่ ถกู ยงิ นอนตายอยใู นพงสูงใตโ คนตนมะคาใหญ เฉยี งไปทางดา นเหนอื ของตวั หา งทข่ี ดั ไวระยะหา งประมาณ 20 กวาเมตร ทศิ ทางที่กระทงิ เขาดา นนี้ กบั ภาพทจ่ี ะมองเหน็ บนหาง มลี ําตน ของไมใหญนอย และพุมรกชฏั บังเปนฉากอาํ พรางตาไว หนาแนน ไมม ีปญ หา ยง่ิ ในเวลากลางคนื อาศยั เพยี งแคแ สงไฟฉายเชน นั้น ยิ่งเตม็ ไปดวยอุปสรรค อยา งยิ่งสาํ หรบั การท่จี ะมองเห็นเปา ไดอ ยางถนดั แตถ งึ เชนนั้น กพ็ สิ จู นชดั ไดว า ฝมอื การยิงของไชย ยันตอยใู นขั้นดีมาก เพราะรอยกระสนุ เขา เปา หมายอยา งแมนยาํ ในทนั ทที ี่ดวงตาสะทอ นแสงไฟให สงั เกตเหน็ ได ละแวกใกลเคียงกบั ทีล่ กู กระทิงถกู ยิงลม อยู แหลกยบั เยินไปดว ยรอยเทา ของนงั แม ซง่ึ โผนทะยานเขา มาทซ่ี ากของลกู รวมทง้ั ทรดุ ลม ลงไปดน้ิ เม่ือโดนกระสุนนดั ทสี่ องของไชยยนั ต ลาํ ตน ของหลมุ พอตนหนง่ึ เปน รอยถากกระจนุ ไปอยา งนา กลัว เปนแผลเบอ อันเกิดจากเขาของนาง กระทงิ ตวั น้ัน ซงึ่ พงุ เขาใสด ว ยฤทธเิ์ จบ็ ปวดและบาเลือด ระหวา งทพ่ี รานใหญพ จิ ารณาดรู อ งรอย เหลาน้ันอยางใครค รวญ ไชยยนั ตจ ปุ ากโคลงหัวสบถอะไรพําอยูเ หนือซากลูกกระทงิ ตัวนั้น รูสกึ วา เขาจะหงดุ หงดิ และเสยี ใจไมน อ ย ท่ยี งิ มนั ตายเพราะเขาใจผดิ “ผมอาจตืน่ เตน ลุกลนเกนิ ไปกไ็ ด พอเกดิ ฟาดไฟลงมากระทบตา ผมกย็ งิ เลยโดยไมท ัน พจิ ารณาใหร อบคอบเสยี กอ น ถารวู า เปนกระทงิ ลกู ออ น ผมจะไมยิงมนั เลยท้งั แมทงั้ ลกู ” ไชยยนั ตพ ูดออู ี้อยูใ นลําคอขมวดคิว้ นวิ่ หนา รพนิ ทรหันมาย้มิ ใหไ มก ลา วเชนไร นอกจาก เออื้ มมือมาตบแขนไชยยนั ตเบาๆ เชงิ ปลอบใจ แลว ตรวจรอยในละแวกใกลเ คยี งไปอยา งใจเย็น แมจะมองไมเหน็ ภาพในขณะเกดิ เหตุ แตหลักฐานรอ งรอยที่เหน็ อยใู นขณะน้ี เขาก็ สามารถบอกเหตกุ ารณไ ดในทนั ที แมกระทิงถูกยงิ ที่ตะโพกเหนือโคนขาดา นซายทะลเุ ลยออกชอ ง ทางตอนลาง แรงปะทะอนั หนักหนว งรนุ แรงของกระสนุ ขนาด .458 แมก็ น่มั ทําใหมนั ชอ็ กและ ถลม ฮวบลงมาด้นิ จนพมุ ไมแหลกเปนแปลงราวกับใครมาถางไว แตก็เปน อยูเพยี งแคเ สี้ยววินาทนี นั้ มันกถ็ ลนั โลดขึน้ ไดเพราะกระสุนไมถ กู ทส่ี าํ คญั จากน้นั กแ็ ลนเตลิดปา ราบเปน ทาง ไปทางปลายหว ยดา นที่ทอดมาออกบรเิ วณลุมแอง น้ํา ตนื้ กระเซน็ เลอื ดมีประปรายใหเ หน็ เล็กนอยอยูต ามใบไมและพน้ื ทมี่ นั ทะยานไป แตท่ีปากหว ย ปรากฏทะลักหล่ังเปน กองโตอยูนน่ั แสดงวาเลือดเริม่ ตน ออกมากภายใน 5 วนิ าทหี ลงั จากทีม่ ันถกู ปน มนั หอ ไปดวยฤทธ์ิของความเจบ็ ปวดและต่นื ตระหนก ขาหนา ทาํ หนาท่ตี ะกุย ขาหลังใชยนั ตวั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

379 แตป ดเป บางขณะกล็ ากโขยกเปน ทาง รอยเลอื ดเรย่ี เปน ทางใหเ ห็นชดั ย่ิงขึ้นเมอื่ เขาลําหว ยไปแลว ตล่งิ ดา นซายของลาํ หวยท่มี นั ผานไปเปน รอยถูกลําตัวครดู ดินแดงปนกรวด เปน รอยถลม อนั เกิดจาก เสยี การทรงตวั ว่ิงเบยี ดระไป บางแหง ก็มีรอยเขาขวิดกระจุยกระจาย “เราจะเร่ิมตน ตามมนั ตั้งแตป ากลําหว ยนแ่ี หละครับ” พรานใหญห นั มาบอกแผวเบา บุย ปากไปทีก่ องเลือดและชอ งลาํ หว ยขนาดใหญ ทเ่ี ลื้อย ไปในระหวา งสองขางปาทึบ มลี ักษณะไมผ ิดอะไรกับอโุ มงคซ ง่ึ เปน ทางท่กี ระทงิ ลาํ บากตัวนนั้ โลด แลน ไป “พักสูบบหุ รใี่ หส บายใจเสยี อีกสกั ครกู ็ได ผมคดิ วามนั คงไปไมไดไ กลนัก สังเกตจากรอย เลอื ดท่ีออกมา แลว กร็ อยตีนของมนั อาจไดพบตวั กอนตะวนั ตกดนิ วนั นก้ี ็ได” ไชยยนั ตอ ัดควันจากกน บหุ รีห่ นักหนว งเปนครง้ั สดุ ทาย แลว ทงิ้ ลงขยี้ดับดว ยรองเทา คอม แบต็ “คุณพอจะบอกไดไหมวา ตาํ แหนงท่ีผมยิงมนั เปน ยงั ไงบา ง?” “แผลท่ดี จู ากรอยตีนซา ยทเี่ หยยี บพน้ื ไมเตม็ ทข่ี องมนั บางขณะกห็ อ ยลากไป แตขาขวายงั ใชการไดด อี ยู ผมคิดวา มุมยงิ คงอยใู นมมุ เฉียง 30 องศากบั ลาํ ตัวดานขาง ทะลุตะโพกซา ยแลวออก ชองทองบรเิ วณตา่ํ ไมไ ดเ จาะทะลุไปทางขาขวาดว ย ถา มมุ ยิงเปน มุมฉาก 90 องศากับลําตวั ขาหลงั ท้งั สองขาคงหักหมด แตนพี่ กิ ารเพียงขาเดยี ว ในขณะเดยี วกัน ถามุมยงิ เฉียงสกั 45 องศาขน้ึ ไป กจ็ ะ รอ ยพวงผานตลอดไปในแนวชอ งทองและอก ซง่ึ ถาเปนอยางนน้ั มนั กไ็ มมีทางจะเผน ไปได นอก จากกองอยูกับท่แี ลว ” “ฉกรรจส กั ขนาดไหน?” “พูดยากเหลือเกินครบั มันเจบ็ มากกจ็ ริง แตอาจอยูไดห ลายวนั ทีเดยี ว คะเนจากรอย บาดแผลตามทว่ี า น่ี แตไปไมไ ดเ รว็ นักและกําลังตองถอยลงมาก ตรงขา มกบั ความอาฆาตบา เลอื ด ของมนั ท่จี ะทวีข้นึ เปนสองเทาตัว...” แลวเขากห็ ัวเราะหาวๆ อยใู นลาํ คอ จองหนา ไชยยันตก ลาวตอ มาวา “สัตวร ายท่ไี ดร ับบาดเจ็บในลกั ษณะนแ้ี หละครับ ทพ่ี รานทุกคนรตู วั ไดล วงหนา ทเี ดียววา ชวี ติ ของเขาแขวนอยทู ีป่ ลายจมูกของมฤตยู ถา หากวา ออกตามมัน คุณไชยยันตท าํ ความลาํ บากไว ใหกับมนั ไดมาตรฐานของการเสยี่ งท่นี าตน่ื เตนไมใ ชนอ ยทีเดยี ว ถาสาหัสฉกรรจม าก มันกไ็ มม แี รง ที่จะแกลาํ โตตอบเรานอกจากนอนคอยใหไ ปซํ้าอยางสบาย ถา เจ็บนอ ยมันกห็ นีไปไกลลบิ และไม คิดทจี่ ะใหเราตามทนั หรือเขา มาแกแ คน แตเ จ็บขนาดพอดีชนดิ ทที่ าํ ใหมนั จําตอ งรอโอกาสแกล ําน่ี แหละครับ มีความหมายอยูสองนยั เทา นน้ั ไมม ันก็เรา” ไชยยนั ตยิม้ เครียดๆ ยกั ไหล “ผมสารภาพวา ไมเ คยตามกระทิงลาํ บากมากอ นเลย แตก พ็ รอมเสมอ” ตาของพรานใหญท ่ีมองจบั มา เปนประกายดว ยความพอใจยมิ้ นอยๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

380 “คณุ ไชยยันตม นี ํ้าใจเปน ลูกผูชายนกั กฬี าแทจ ริงครับ ฝมอื กเ็ ขา ขน้ั ทจ่ี ะเส่ยี งในครั้งนี้ โดย ไมท าํ ใหผ มตอ งหนกั ใจอะไรนกั ” “ขอบคณุ มากทใ่ี หเกียรติ แตผมรตู ัวเองดวี า เปนผอู อ นหดั แคไหนในเรอ่ื งเชน น้ี ทีข่ อรอง ใหค ุณนํามานไ่ี มใชเปน การแสดงความกลา หาญหรืออวดเกงอะไรหรอก เพยี งแตสาํ นึกในความ รับผดิ ชอบ ตามมรรยาทของนักลา สัตวเทา นนั้ ผมยงิ มนั เจบ็ ผมก็ตอ งตามเอาตัวมนั ใหได” “ผมเขา ใจดีครบั ” “มีอะไรจะเตอื นหรอื แนะนําผมกอนก็รีบบอกเสยี เพราะเราคงไมม ีเวลาไดพดู อะไรกัน มากนัก ในระหวางกระช้ันรอย” “ก็ไมมีอะไรมากหรอกครบั นอกจากสติเทา นน้ั อกี ประการหน่ึง โปรดจาํ ไวดว ยวา ใน วินาทีฉกุ เฉนิ ไมต องมามัวหว งพะวงถงึ กนั และกนั อยู พยายามหาทางปลอดภัยทส่ี ดุ ใหแ กตวั เองกอ น การหลบฉากหรือหาท่ีกําบงั เปน สงิ่ สาํ คัญทส่ี ดุ ถาประจันกันแบบสวนหนา เผน เขา หาท่ีหลบกอน ไมต อ งหวงผม” “ตกลง เอาละ ผมพรอมแลว ” โดยหนทางตามลาํ หวยแหง อนั มสี องฟากตล่ิงสงู ชนั นนั้ ท้ังสองแฝงกายเดินไปอยาง เงียบเชยี บ รพินทรอานรอยของกระทงิ ตวั น้นั ไปทกุ ระยะ บางคร้ังเขากาวรุดหนา ไปอยางรวดเรว็ บางคร้งั ก็ผอนฝเ ทา ลงพิจารณารอยเทา และรอยตนี ท่ีถ่ี และหา งเหลานน้ั อยางพเิ คราะห ไมน านนกั ก็ นาํ ไตต ล่งิ ขน้ึ ทางดา นอันรกระเกะระกะไปดวยเถาวลั ย บาดแผลที่ตองเจ็บไปดว ยของอาํ นาจกระสุน ปน ของไชยยนั ต ทาํ ใหท ศิ ทางการไปของกระทิงตวั นน้ั ทิ้งรอ งรอยไวใหช ัดเจน แมแผนดนิ จะแหง ผากและแขง็ ในขณะทไี่ ตไ ปตามไหลเขา รอยลากขาและหยอมเลือดกย็ งั ปรากฏใหต ิดตามไดไ มย าก นัก ซอกซอนไปตามดงทบึ ชนิดที่แทบจะแหงนขนึ้ มองไมเ หน็ แสงตะวนั กระทงิ ตวั นน้ั หยดุ กนิ นํา้ ทแ่ี องเลก็ ๆ แหงหนงึ่ และมรี อยนอนพกั อยทู น่ี นั่ เลอื ดกองอยูเปน ลมิ่ มนั คงนอนพกั อยทู น่ี ั่น นานพอสมควรทเี ดยี ว จากนนั้ กล็ ุกขน้ึ เดินตอ วกวนมที ที าวา จะยอนกลบั มาทางเกา แตแลว ก็ไตซอก เขาชนั ตอนหนงึ่ มรี อยไถลลื่นปาราบเปนทางไปในระหวางซอกหุบ บา ยหนา ออกสูปาโปรงตีนเขา ตํา่ ลงไปเปน ลาํ ดบั รพนิ ทรส ะกดตามไปอยา งใจเย็น ไมร บี รอ นอะไรนกั ตลอดเวลาทัง้ สองแทบจะไมไ ดพดู คําใดกนั เลย นอกจากอาการมองของไชยยันต ซง่ึ มักจะเปน คาํ ถามอยเู สมอ ซ่งึ พรานใหญช ้ีรอ งรอย ใหเหน็ แทนคําตอบหรือคําอธิบายใดๆ ท้งั ส้นิ คร้งั หน่งึ ระหวา งท่ีกระชน้ั รอยไปตามดา นชาง ดา นหนึง่ เปน ปาสงู ทบึ อกี ดานหนึ่งเปน ตีนเขาสลับซับซอ นไปดวยกอ นหินใหญ วัวแดงฝูงหนึง่ ว่งิ ผา นหนา ควบตัดทางไปฝูงใหญป ระมาณ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

381 10 กวา ตวั ไชยยันตข ยบั ปนโดยสัญชาตญาณ แตแลว ก็ลดปน ลงเมือ่ เหน็ วา มันเปน อะไร ทั้งสองได แตม องดูตากนั เงยี บๆ แลว รดุ หนาตอ ไป รอยน้ันนาํ ลงสเู นินราบต่ําลงเปนลาํ ดบั เปน ปาโปรงสลับไปกบั ละเมาะ ตะวันเรม่ิ ทอดเงา ไปทางเบอื้ งหลัง แสดงวาทศิ ทางเบอื้ งหนา เปน ตะวนั ออก เวลาก็ลวงเลยไปทกุ ขณะ...จากดงหนง่ึ ไปสูดงหน่งึ หุบหน่ึงไปสูอกี หบุ หนงึ่ รอยเลอื ดเรมิ่ จะขาดหายไป เหลอื ไวแ ตก บี เทา ซ่งึ เลอื นรางเต็ม ที คร้นั แลวจากปา เถาวัลยท ่สี ลับไปดวยพงเสอื หมอบอนั ขึน้ อยูสงู ทว มหวั น้ัน ทศิ ทางการ ไปของมนั กล็ ว งเขา สูดงหวาย และปารวกท่ีพน้ื ดินแหง เต็มไปดว ยฝนุ สุมทุมพมุ พฤกษส ูงตา่ํ ดารดาษอยทู ว่ั ไป เปนฉากอําพรางตาธรรมชาติ มองเหน็ รอบตัวไดใ นระยะไมเ กนิ ยส่ี บิ เมตร ณ ท่นี เ้ี องท่ีรพนิ ทรสะกดิ เตือนใหไ ชยยนั ตเตรยี มพรอ มระวังตัว ขณะนนั้ มันเปน เวลาบาย สโี่ มงเย็น เขาช้ีใหดูรอยลากขาหลงั ทีร่ ะไปกบั พืน้ และหยดเลือดสดๆ ทเ่ี ร่มิ จะเหน็ ไดช ัดข้ึนอีกครงั้ แสดงวากระทงิ ตวั นั้นเพ่ิงจะผา นไปเมือ่ ไมน านนักน่ีเอง ไชยยันตเหน่อื ยจนกระทั่งมือท่ีถือปนทง้ั สองขา งสั่น แตเ มือ่ เหน็ รอยกระชนั้ ชดิ เขา มา เชนนัน้ อารมณต ่นื เตน และเตรียมพรอ มตอ วิกฤติการณท ่รี ออยูเบ้ืองหนา ในอนาคตอนั ใกล ทาํ ใหเ ขา ลมื ความออนเปลี้ยเพลียแรงไปในทนั ทีนั้น กราดสายตาตามรอยเลอื ดไลไ ปเทาที่สายตาจะตามไปได เบือ้ งหนา แลว คน หาอยางระมดั ระวงั ไปรอบดา น ในมือกระชบั ปน แนน พรานใหญเดนิ เกรอยไู ปมาเวียนรอบปากทางเขา ปา รวก ทมี่ รี อบกระทิงผานหายเขา ไป น้นั อยูค รใู หญ ดวยอาการไตรตรองเหมือนจะอานอะไรสกั อยางหนง่ึ ในที่สดุ กโ็ บกมอื บุยใบใหไ ชยยันตเดินตามเขา เล่ียงออ มเลาะไปทางดานขวา อันประชิด อยูก ับทุงแฝกสลบั พงออแคบๆ คอยๆ เดนิ แหวกเลาะเขา ไปอยา งระมัดระวงั แตแ ลวทันทนี นั้ เอง พรานใหญก ็หยุดชะงกั นิ่งอยกู บั ที่ ตาจอ งจบั ไปยังยอดแฝกทกี่ ระดิกไกวตามลมเบาๆ ไชยยันตพ ลอย หยดุ ชะงักลงดว ย “อะไรหรอื ?” อดีตนายพนั ตรที หารปนใหญกระซิบถามเบาท่ีสดุ “ลม! เปลี่ยนทศิ เสยี แลว พดั จากเราไปทางมัน!” รพินทรกระซบิ ตอบ ใชปลายน้ิวแตะน้าํ ลายแลวยกชขู ึ้น ใบหนาเกรยี มเปนมนั นนั้ เตม็ ไป ดวยเคาอึดอดั หนักใจ บดั นนั้ เอง กอนทไ่ี ชยยนั ตจ ะเอยเชนไรตอ ไป กม็ ีเสียงลมหายใจหนกั ๆ เสียง สะบดั ตัว และเสยี งกงิ่ ไมถ ูกระผานดังออกมาจากปารวกไมหา งออกไปนกั มนั ดังไมน าน แตกพ็ อจะ สดบั ไดถนัดในความเงยี บเชน น้ี ลกั ษณะการเคลอื่ นท่ขี องนางกระทิงลําบาก เทา ท่สี ดบั ฟง จากเสียงของการเคล่อื นไหว เปนไปในอาการกะสากลิ่น หรอื เฉลยี วคดิ ระแวงถึงภยั แลว ออกเดนิ จากท่ซี ่ึงมนั หยุดยืนหรือหยดุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

382 นอนอยใู นขณะนี้ บา ยหนา ไปทางทศิ ทางดานตรงขา ม อนั เปนปา รวกที่ทบึ แนน ขนึ้ ทกุ ขณะ มนั ไมไดไ ปในอาการว่งิ เตลิด อันแสดงการตระหนกตกใจอยา งจโู จม และทางท่มี ันบา ยหนา ไปน้นั ก็ เปน ทางใตล ม ซง่ึ ในขณะนั้นกระแสลมปา ที่สงบนงิ่ มาตลอดระยะเวลาของการแกะรอยเรม่ิ จะโชย ออ นๆ รพนิ ทรโบกมือเปนสญั ญาณ ใหไชยยันตเ ดินตามเขายอ นกลบั ออกมาจากดงแฝก และ เลย่ี งไปยงั ปากทางที่เดิม กวาดสายตาเง่ียหจู บั รหสั ดว ยสัญชาตญาณพงไพรอีกครั้ง ในภาวะเชน นี้ ไชยยันตร ตู วั ดีวาเขาไมอ ยใู นฐานะจะทําอะไรไดท้ังสน้ิ นอกจากปน ทพ่ี รอมอยใู นมอื คอยสงั เกตจับ ดอู าการของพรานใหญ และพรอมท่ีจะปฏิบตั ิตามคําสง่ั ประการเดียวเทา น้ัน จิตใจแมจ ะกลา หาญมนั่ คงสกั ขนาดไหน บัดนก้ี ไ็ มว ายเตนระทึก การตามรอยตลอด ระยะเวลาไมน อ ยกวา 5 ช่ัวโมงเต็ม กาํ ลังจะมาถงึ วาระสดุ ทา ยแหง การตามเอาภายในไมก ่นี าที ขา งหนานแ้ี ลว ความรูส ึกเตอื นไชยยนั ตเชน น้ัน เพราะเปา หมายแหง การตดิ ตาม อยหู า งออกไปใน ดงรวกหนาทบึ เบ้อื งหนา คะเนจากเสยี งทไ่ี ดย นิ ไมเ กนิ 100 เมตรนี่เอง กระทิงลาํ บากตัวนน้ั ไม สามารถจะไปไดไ กลและเรว็ จริงตามทพี่ รานใหญพดู ไว แมวา มนั จะเปะปะหนีลว งหนา มาตัง้ แตเ มอื่ หวั คาํ่ วานนี้ นบั ตงั้ แตถ กู ยิง พรานใหญจับทางลมอยา งถ่ถี ว นระมัดระวงั ท่สี ุด ทกุ ฝกา วยา งของเขาไมวาจะผานไปตาม พงรก หรอื ใบไมแหงไมมีเสยี งเลย พยายามออ มไปทางดา นซา ยเพ่ือใหอ ยใู ตทางลมไว ยองเงียบ กริบเขา ไปทางปากดา นเล็กๆ อนั เตม็ ไปดว ยก่ิงไมแ หง ระเกะระกะ บางขณะกท็ รุดตัวลงน่ังฟงเสียง บางขณะกค็ ลานลอดไปในระหวางพุมรกอนั เต็มไปดว ยหนาม เสียงของกระทิงตวั นน้ั ขาดๆ หายๆ คลา ยกับวา บางทีมันกอ็ อกเดนิ บางทีก็หยดุ สดับตรับฟง เสียงเชน กนั มีอยคู ร้งั หน่ึง มเี สยี งกบี เทา ควบโขยกไปกบั พน้ื แวว มาไดยนิ ถนดั แตก ช็ ั่วอดึ ใจเดยี วเทา นน้ั ก็เงยี บหายไปอกี “มนั เดินๆ หยดุ ๆ ยังไงพกิ ลครับ คลา ยจะกะสากลน่ิ อะไรสักอยา ง แตต ัวมันเองกไ็ มแ นใจ เหมือนกนั ” เขากระซบิ ขา งหไู ชยยันต “ผมคิดวา ถา มนั ไดก ลิน่ เราขณะทีล่ มปรวนตอนที่บกุ ไปทางดงแฝกเมื่อตะก้ี มนั นา จะ เปดอาวปา ราบไปแลว หรือมิฉะน้นั ถา รอท่จี ะประจนั หนา มันก็ควรจะซุมเงียบท่ีสุด” ไชยยนั ตแสดงความเหน็ “กน็ า คิดอยางคณุ ไชยยนั ตว า ผมกําลังนกึ อยางนนั้ เหมอื นกัน” “เราจะอานมันไปในทาํ นองไหนน?ี่ ” อดตี นายทหารปน ใหญร ําพึง พลางกวาดตามองไปยังภูมปิ ระเทศอันเปน ดงรวก และหนา ทบึ แนนรอบดา น ไมสามารถจะมองเหน็ หา งตวั ออกไปไดไกลเกนิ กวา 10 กา ว ยิ่งลึกเขา มา ก็ย่ิงทบึ เขา ทุกขณะ ภูมปิ ระเทศทีย่ ากแกการกลับตัวหรอื ปอ งกันไดท นั เชน น้แี หละทีเ่ ขายอมรดู วี า สตั วด ุ รา ยเชนกระทงิ ปลดิ ชีวติ พรานปา หรือนักลา สัตวม าแลวเชนไรบาง เพราะการประจนั หนากนั อยางจู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

383 โจมเผาขนในลกั ษณะท่ีฝา ยถกู ตามลา สงบซมุ รอคอยใหฝายลาถลําตวั เขามา แลวกก็ ลายเปน ถกู ลา ไป เสียเอง ขยุ ของเถาวัลยแ หงบางประเภท และก่งิ ใบเปลอื กรวกทคี่ บื คลานซอกแซกผา นกันเขา ไป ทําใหค นั ยบิ ไปหมดทง้ั ตวั อากาศอบระออุ าวทง้ั ภายนอกและใน ความรสู ึกที่เขมง็ เกลยี วเครยี ด แต สําหรับความรูสึกภายในของพรานใหญย ามนี้ ไชยยันตอา นอะไรไมอ อก เหน็ สงบเยือกเย็นอยู เหมือนเดมิ ดวงตาคมกรบิ เฉยี บไวเทานนั้ ท่เี หน็ เปดกวา งแทบไมก ระพริบ และมองสงู ตํ่าซา ยขวา รอบตัวอยูต ลอดเวลา ไมห ยดุ น่งิ กบั ที่ อตุ สาหวิริยะและความอดทนอยา งยิ่งยวดของเขาในยามน้เี ทาท่ีไชยยันตเห็นกค็ อื พยา- ยามจะออ มสกดั เขา ไปใตทางลมใหไ ด และระมัดระวงั ในเร่อื งนีอ้ ยา งขดี สุด ไมวา จะตอ งคลานหรือ คืบผา นอุปสรรคกดี ขวางเขาไปดวยความยากเยน็ เพยี งไร มันเปนนาทีแหง ความทารณุ ทรมาน และตืน่ ระทึกเหมือนตกอยูใ นขมุ นรก ในความรูส กึ ของไชยยนั ตผ ูก ัดฟน คบื ตามไปทุกระยะ เสียงการเคลือ่ นไหวของกระทิงตวั น้ัน คงขาดๆ หายๆ อยใู นอาการเดิม มันเคล่ือนไหวอยู ตลอดเวลากจ็ ริง แตย งั ไมอ อกไปพน จากดงรวกมฤตยแู หง นี้ ครง้ั หนงึ่ เสียงหายใจหนักๆ และสะบดั แวงเขา ไดย ินถนัดดงั มาจากพงรกชนดิ ไมส ามารถจะมองอะไรเหน็ ดานซายมือ แสดงวา พรานใหญ นาํ ออกคืบสกดั ออ มมาดักหนาของมันไวท างดานใตลม พืน้ ท่ีอันเปนลอนสงู ตาํ่ เหมอื นลกู คลื่น อดุ มไปดว ยใบไมแหง และก่ิงหนามลอนแลว ลอนเลา ท่ีรพินทรเล้ือยเอาอกแนบไปเหมือนอาการของงู บัดนัน้ เองเขาก็มาชะงกั น่ิงอยทู ่รี ิมเนนิ ปลวกใหญลูกหน่ึง ตาวาวจบั นงิ่ ลงไปทพี่ นื้ เบอ้ื งหนา ขมวดคิว้ ไชยยนั ตกระเสอื กกายเขา ไปเคยี ง ก็ ลมื ตาโพลงหันมามองหนาพรานใหญ บนพ้นื ซ่งึ หนาไปดวยฝุน และดินรว นซยุ รอยเสอื ลายพาดกลอน ปรากฏอยทู น่ี ัน่ ใน ลักษณะหมอบ แลว ก็มีรอยลุกขน้ึ เดนิ ยอ งออมไปทางโคนตนไมใหญ มันเปนรอยใหมสดๆ รอ นๆ ไมก อ่ี ดึ ใจนี่เอง รพนิ ทรค อยๆ ลกุ ข้ึนในบดั น้ัน ตรวจรอยตามไปทางดา นทมี่ ันเลียบเลาะไป สว นไชย ยนั ตก เ็ หมือนจะมสี ังหรณอ ะไรเกดิ ขน้ึ อกี อยาง แยกคลานไปทางดา นตรงขา ม แลว ไปหยดุ น่งิ คุกเขา อยูที่พุม เลบ็ เหยี่ยว พอรพนิ ทรหันมามองกก็ ระดกิ นวิ้ เรยี ก พรานใหญเคลื่อนตรงเขามาโดยเรว็ จึง พบรอยเสอื อีกตัวหน่ึง ยา่ํ วนเวยี นอยูบริเวณนน้ั มรี อยยอ งหมอบและเผน ขา มไมลม เลาะลัดคลาน ลอดไปในระหวางโพรงโหวแ คบเตย้ี ตดิ พนื้ ดินของพงรวก เปน รอยใหมพ อกนั กับรอยแรก และ จะตอ งเปน คนละตัวแน เพราะรอยตีนผิดกนั เลก็ นอ ย “เสือสองตัวกาํ ลังจะลอมวงเลน งานกระทงิ ตัวน!้ี ” ไชยยนั ตค รางแหบๆ ในลาํ คอ ขณะท่ีจอ งหนาเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

384 “ไมใชสองหรอกครับ สามหรอื อาจมากกวาน้ันกไ็ ด เมอื่ ก้ีน้ีท่ีดงสะแกดา นโนน ผมกพ็ บ เขา อีกรอยหนง่ึ เปน คนละตวั กับท่ีเราพบจากรอยแรก บางขณะมันยองไปดวยกนั บางขณะมันกแ็ ยก ทางกัน มันเกดิ ซอ นกนั ขึน้ เสยี แลวระหวางเสอื ฝูงน้กี ับเราสองคนที่ตามมาทีหลัง ผมคดิ วา ตอนท่เี รา บกุ ออ มไปทางปา แฝกเมอื่ ครใู หญน ี้ และไดย นิ เสียงกระทงิ ไหวตวั ตนเหตมุ าจากมนั ระแคะระคาย การยอ งตามของเสอื มากกวา ทจี่ ะไดก ลิน่ ของเรา ขณะนพ้ี วกมนั อยใู กลๆ เราน่เี อง ทงั้ กระทงิ ลาํ บาก และเสอื ท้งั ฝงู ท้ังสามฝาย อยูที่วาใครจะเหน็ ใครกอ น หรอื ใครจะลงมอื กอนเทาน้ัน เราถูก แทรกแซงเสียแลว จากไอวายราย ท่ีไมไ ดรา ยนอยไปกวากระทิงลาํ บากเปาหมายของเราตวั นัน้ ” “มนั ตามกระทงิ ตัวนนั้ มาต้ังแตเมอื่ ไหรน ี่?” “เชื่อวาคงจะเริ่มตน ที่ปา รวกน่ีเอง อาจเปน เพราะเพิ่งพบรอยเลอื ด ตามปกติแลวเสือไม กลา ยุงกับกระทงิ ใหญ เวนไวแตเ มอ่ื มนั รวู า กระทงิ ตวั นนั้ กาํ ลงั เจบ็ ใกลจะตาย” “วา แตไอเ สือมนั เห็นหรือไดก ล่นิ เราหรือเปลา?” “มนั คงยงั ไมรตู ัว เราอยูใ ตล มของท้งั สองฝายในขณะน้ี เสือไมรจู ักทิศทางลม เมอื่ มนั จะ ยอ งเขาเลนงานเหยอ่ื อยางฉลาดและเกง ทสี่ ุดก็เพยี งแคย อ งเงียบอาํ พรางตาเขามาเทา นนั้ ไมรจู กั วา จะเขา ทางดา นใตลม เพราะฉะน้นั ทกี่ ระทงิ มีการเคลือ่ นไหว หรือเคลอ่ื นทีใ่ นทุกครงั้ ที่เราไดย นิ คง จะเนื่องมาจากเสอื ตัวใดตวั หนงึ่ อยูเ หนอื ลมโชยสาบไปใหม นั ไดกลิ่น มนั จะตอ งเจบ็ มากและออ น แรงเต็มที ถา มา ยงนั้ ปานนี้กเ็ ตลดิ ปาราบไปแลว ” ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝป ากแนน ปายแขนเสือ้ เช็ดเหงื่ออนั อาบโทรมใบหนา “เราจะจดั การยงั ไง?” “กระทิงเปนเปาหมายแรก เสือในอนั ดบั ตอ ไปถา โอกาสมี เสืออาจหนีเราไดถ า มันเหน็ ทา ไมด ี แตก ระทงิ ตวั นจี้ ะสแู ละพงุ เขา ใสทุกอยางท่ีมนั เหน็ ” ขาดเสียงของพรานใหญ พริบตานนั้ เอง สิ่งท่คี าดคะเนไวด ว ยหัวใจอันระทกึ ก็พลัน ปรากฏขน้ึ ดวยเสยี งแผดคาํ ราม ที่กองสนน่ั ไปทง้ั ปา ทา มกลางความเงยี บ ขนาดไดยนิ เสียงหัวใจเตน นนั้ ! เสยี งท่ีทาํ ลายความเงียบขนึ้ เปน อนั ดบั แรก เปน เสียงโฮกของเสอื ตามตดิ มาดว ยเสียง คาํ รามอยางตระหนกระคนเกรย้ี วกราดของกระทงิ จากนน้ั กเ็ ปนเสยี งที่ปะปนระคนกนั ฟง ไมไ ด ศพั ท ปา รวกเบือ้ งหนา ไมห า งออกไปนกั หักถลม โครมคราม และมีเสียงย่าํ แผน ดินดงั สน่นั อนั เกดิ จากการเผนโผนคลกุ คลี ยอดไมท่สี ูงข้ึนไปเห็นโยกไหวสน่ั สะเทือนไปมาอยา งนากลัว ไกฟา และ กระทาดงซงึ่ แตแ รกมองไมเหน็ ตวั บัดนีพ้ ากันบนิ พรูขน้ึ จากพงรก แตกกระเจิงออกไปพรอมกับสง เสียงรองล่นั รพนิ ทรพ งุ ปราดออกจากท่ี ออมจอมปลวกและโคนไมใหญ มงุ ตรงไปยังเสยี งนน้ั ทนั ที และโดยไมจาํ เปนตอ งเตือนอะไรทั้งสนิ้ ไชยยนั ตปลดเซฟไรเฟลแลน ตามหลังเขาไปตดิ ๆ ทงั้ สอง ไมกังวลทจี่ ะตอ งระมัดระวังเสยี งของการเคลื่อนไหวตนเองอยางใดอกี แลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

385 ลับมมุ ปาหวายบรรจบกับดานสายใหญน น่ั เอง ท้งั สองก็เห็นภาพอนั เปนทม่ี าของเสยี ง เปน ภาพทแี่ มแ ตร พินทรพรานใหญเ อง กถ็ ึงแกก ารจังงงั ทาํ อะไรไมถูกไปชั่วขณะหนง่ึ เบอ้ื งหนาหางออกไปเพยี งไมเ กนิ 20 กา ว เปน ลานโลง เนอื้ ท่ีประมาณยส่ี ิบตารางวา ภายในเงารมรนื่ ของขอยใหญท ีข่ ึน้ ปกคลุมราวกบั จะเปน หลังคา เสือลายพาดกลอนรนุ หนุมสองตวั กาํ ลงั สงเสียงขคู าํ รามหลอกลอ นางกระทงิ ลาํ บากอยู ตัวหนึ่งพยายามกอกวนโจมตีอยูดา นหนา อกี ตัวหน่งึ เผน เขา ใสทางขาหลงั ขา งหนงึ่ พิการเขยกอยู แตใ นบัดนเี้ ผน ทะยานหมุนควา ง พงุ เขา ใสเ สอื อยา งดรุ า ยทรหด มนั รวดเร็วฉบั พลนั เสยี จนดนู วั ไปหมด ในระหวา งที่ฝา ยหน่งึ พยายามจะไลขยด้ี ว ยเขา สวนอกี ฝา ยหน่ึงหมายฝง เขี้ยวและเล็บ ตามแตจ ะหาจงั หวะได ฝนุ และดนิ ในบริเวณนัน้ กระจายวอนไปเปน ผงคลตลบมวั พงหนามและกอ รวกเตยี้ ๆ หักยบั เยนิ ดว ยการตอสถู งึ เลือดถึงชีวิตติดพนั ชลุ มนุ นน้ั รพินทรข ยับปน แตแ ลว ก็เหมือนมี อะไรมายดึ ไวท ําใหต อ งชะงกั อกี คร้ัง ภาพทสี่ ะเทอื นใจของเขายามนี้ กค็ ือความพกิ ารของนางกระทิงตวั นน้ั จากลักษณะของ การเคลอ่ื นไหวตวั มองเหน็ ไดช ดั วามันถูกทรมานอยดู ว ยพษิ บาดแผล ท่ีทําใหขาซายหัก ใชก าร ไมไดอ ยกู อนแลว เชน ไร แตถงึ เชนนนั้ มนั กต็ อ งสสู ดุ ฤทธ์สิ มศกั ดกิ์ ระทงิ แวบหนงึ่ ของความนึกคดิ ที่ผานขนึ้ สมองของเขา ถา แมวานางกระทงิ ตัวน้สี มบูรณค รบหมดทกุ อยาง โดยไมบ าดเจบ็ สาหัสมา กอ น การตอ สขู องมันกับเจา ลายพาดกลอนทีก่ ลุม รุมอยใู นขณะนี้ กจ็ ะนา ดูข้ึนอีกไมใ ชน อ ยทเี ดียว ไชยยนั ตผ ูยนื ประทบั อยูเคยี งขา งเขา จะมคี วามรูสึกเชน ไรในขณะนไี้ มท ราบได แตก เ็ หน็ น่งิ อยูในทานน้ั เหมือนถกู สาปไปเชน กนั พริบตานัน้ เอง เจาเสือตัวทลี่ ออยูทางดานหลงั กเ็ ผนเขาใสอีกครงั้ หมายกา นคอ นาง กระทงิ ทรี่ กุ ประชิดติดพนั ไลเ จาเสอื ตัวหนา ท่วี ิ่งวนหลอกอยกู แ็ วง ตลบ สะบดั เขาเลย้ี วกลบั อยา ง รวดเร็ว จะเปน การบังเอิญหรอื จงั หวะอันเหมาะเจาะทม่ี นั คะเนไวแ ลว กต็ ามที เขาอนั แหลมโคง ขา ง หนงึ่ ตกั เขาทสี่ ีขางของพยัคฆร า ยอยา งถนัดถนี.่ ..เสยี งอกั สนั่น รางของเสอื ลอยควางข้นึ สงู ราวกบั ถูกจับโยน พรอมกบั เสียงรองแผดคํารามดวยความ เจ็บปวด ภาพนาดทู ีต่ ามมาอีกในพรบิ ตาก็คอื กระทงิ โขยกปก หวั ลงแลวเผนเงยขนึ้ อกี ครง้ั สุดชว ง ตวั เสยรบั รา งของเสือทีล่ อยหลน ลงมากอ นจะตกถงึ พนื้ เจา ลายพาดกลอนผูเสียทา ตวั นัน้ เสยี บรา ง ของมันเองลงไปในระหวา งเขาคูปรปกษ กระแดวดิน้ พราด กระทิงเหว่ียงสะบดั รางท่ีเสียบคาอยบู น เขาสุดแรงเกดิ เสอื กระเด็นหลดุ ลงไปในพงหนาม มันไมยอมใหต ัง้ ตัวไดต ดิ แมว า ศัตรตู วั แรกจะสิน้ ฤทธิไ์ ปแลว คงพุง เขา ขย้ีตดิ พนั ตอ ไป อยา งบาเลือด เสอื ถูกขวดิ เสยจากพน้ื กระเดน็ ไปครง้ั แลวครง้ั เลาอยา งดเุ ดอื ดฉับไว ซึ่งเปน เวลา เดียวกนั กบั ท่ีอกี ตัวหน่ึงเผนขนึ้ มาอยูบนหลงั ของกระทิงได ทัง้ เขีย้ วทัง้ เล็บฝง ลงไปบนตนคอ และ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

386 ในครั้งนดี้ เู หมอื นจะไมเ ปดโอกาสใหกระทงิ สลัดไดหลดุ พน นอกจากแวง หมนุ เผนโผนอยไู ปมา พรอ มกบั สงเสียงคํารามลน่ั เส้ียววินาทีน้นั เอง รพนิ ทรกเ็ ลง็ เขาบอกไมถ กู เหมอื นกันวา เหตุไรเปาหมายของเขาจึง เปน เสอื ทข่ี ยาํ้ ตวั โกง อยบู นหลังกระทงิ แทนทีจ่ ะหมายยิงกระทิงตวั นน้ั ! แลว ก็กระดกิ ไกลน่ั กระสุนออกไปสะทานดง พยคั ฆรายตวั ที่เกาะตดิ อยูบนหลงั กระทิงกระเดน็ หลดุ ไปในพริบตานนั้ พรอมกบั เสียง ระเบดิ กกึ กอ งของกระสนุ ลงไปหงายทอ งอยกู ับพน้ื ขาท้ังสส่ี ั่นกระตกุ พราด เพราะกระสุนตดั กระดกู กานคอ พรานใหญก ระชากลูกเล่ือนอยา งรวดเรว็ ยงั ไมท นั ทปี่ ลอกกระสนุ จะถกู ขอเกยี่ วใหก ระ- เด็นหลุดออกมาจากรังเพลงิ เพ่ือสง ลูกใหมข นึ้ ลํากลอง เขาก็ไดย ินเสียงไชยยนั ตรอ งอทุ านอะไร ออกมาคําหน่ึงอยา งตกใจ พอเหลียวแวบ กเ็ หน็ ลายดาํ สลับเหลืองเปน เงาวูบผา นแสงตะวนั บา ย กระโจนออกมาจากพุม ไมท ึบรมิ ทางตรงเขา ใสไชยยนั ต ปะทะสวนลาํ กลองปนทไี่ ชยยนั ตย งั คง ประทบั บา คา งอยูน ั้น นา้ํ หนกั ตัวท่มี นั กระโจนเขา ใส ทาํ ใหไชยยนั ตหงายหลงั จ้าํ เบา ลงทง้ั ยืน ราง นัน้ ตกลงถึงพน้ื ดนิ หางไปทางศีรษะเบ้ืองหลงั ของไชยยนั ตเพยี งวาเดียว และบัดนีม้ นั กาํ ลังแวงตวั กลบั พรอ มกบั เสียงกระหมึ่ โฮก กอ นท่ีสมองจะสั่งการ ไรเฟลในมอื ของจอมพรานกแ็ ผดระเบดิ ขนึ้ อกี ครัง้ ดว ยสญั ชาต- ญาณ ระยะหา งเพยี งหา วาแคน ั้น เขาปลอยกระสุนออกไปโดยไมม กี ารเลง็ เสือตัวที่สามเผนตัวลอย สงู ขึน้ จากพ้นื แลวหลน ลงมาหมนุ ตะกยุ ตะกายฝนุ ฟงุ อกี นัดหน่ึงของรพนิ ทรท ีย่ ิงขา มศรี ษะของ ไชยยนั ตไปเพยี งฝามอื ...เจาะเขากลางแสกหนา พอดี มฤตยเู จา ปาฟบุ หมอบอยตู รงนั้น คร้ันแลว พรอมๆ กับการสลดั ปลอกกระสนุ นนั่ เอง ไชยยันตผูในขณะนหี้ ันหนา สวนทาง กับเขากร็ องตะโกนสดุ เสยี งแทบไมเปน ภาษา “ระวงั ขา งหลงั !!” หขู องเขาอื้อไปเสยี แลว ดวยการพะวงอยกู บั เสือตวั ทีก่ ระโจนเขา ตะปบไชยยนั ต พอแวว เสียงตะโกนเตอื น ประสาทกส็ ําเหนยี กเสยี งควบ ราวกบั แผนดนิ จะถลม ทลายวบู เขา มาเบ้อื งหลัง ดู ราวกับวาลมหายใจฟดฟาดหนักหนว งนัน้ เปรยี บไมผ ิดอะไรกับลมหายใจของมจั จุราช ซ่งึ บดั น้ีไอ ของมันกระทบแผนหลงั และศรี ษะของเขาเพยี งแคค ืบเดยี ว สง่ิ ทีร่ พนิ ทรพ อจะสาํ นึกไดในวินาทดี ับจิตนนั้ กค็ ือ เขาทง้ิ ตวั เองลม ไปทางดา นซาย โดย หมายฉากออกนอกใหพ นบว งมรณะของปลายเขาทั้งคู รา งของเขายังไมท ันจะถงึ พนื้ ดิน กร็ สู ึกวา ถกู ปะทะอยา งแรง กระเดน็ กล้งิ ตามภเู ขายอ มๆ ลกู ที่พุงตรงเขา มานน้ั ระหวา งทีต่ วั กาํ ลังเควงควา ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

387 สายตาชว่ั แวบเห็นเทากํายําคหู นา กระทบื แผน ดนิ ผา นไป แลวกบี อนั คมของขาขวาดานหลงั ก็เหยยี บ ลงมากระทบรา งกายสว นหนง่ึ ของเขาบรเิ วณตอนบนทใี่ ดท่ีหนงึ่ ไมม ีความรูสึกอะไรอกี แลวยามน้นั ระบบประสาททกุ สว นชาดกิ ไมแนใ จวา รา งกายกบั วิญญาณยังอยูร วมกนั หรอื เปลา เพราะภาพตา งๆ ที่เหน็ ดับวูบลง ราวกบั เปลวไฟบนปลายเทยี นท่ถี กู ลมกรรโชก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

388 17 รพนิ ทร ไพรวัลย มารสู กึ ตวั แจม ชดั อีกครงั้ ใครคนหนง่ึ กาํ ลงั ประคอง เขยาปลุกเรยี กชื่อ เขาอยู ไชยยนั ตน ั่นเอง ทันทที ร่ี สู กึ สขี างดา นขวาชาไปหมด แตแ ขนขาและรางกายสวนอนื่ เปนปกติ ครบถว น “ผมสลบไปหรือน?ี่ ” เขาพดู ออกมาเปน ประโยคแรก กวาดสายตาไปรอบๆ แลวจบั นง่ิ อยทู ซี่ ากของกระทิงที่ นอนตะแคงอยูก ลางดา น หา งออกไปราว 20 กา ว เลอื ดจากศีรษะและซอกขาหนาของมนั ขณะน้ี ยังคงซมึ อยูรนิ ๆ กองนอนอยกู บั พ้นื “คุณหนามดื ไปช่วั ขณะเทานน้ั ” ไชยยนั ตพ ดู กระหดื กระหอบ สหี นา เต็มไปดว ยความปต ิยินดี ทีเ่ หน็ พรานใหญรสู กึ ตัวอีก คร้งั ในลกั ษณะทไี่ มไดรับบาดเจ็บสาหสั อะไรเกนิ ไปนกั “ผมนึกวา ผมดบั จิตไปแลว !” “โชคดเี หลือเกนิ ตอนท่มี ันพงุ เขาใสค ุณจากขา งหลังขณะที่คณุ ยงิ เสอื ตวั ทีส่ อง คุณเอ้ยี ว หลบพนเขามนั ไปไดน ิดเดียวเทา นน้ั แตถกู ไหลข องมนั ปะทะลมกล้ิงลงไปอยูใ ตท องมัน ขาหลงั มนั เหยยี บครูดสีขางของคุณ เสื้อขาดเนอ้ื เปด แบะออกไปยงั กับถกู ใครฝานดว ยมดี ถามนั เหยยี บลงกลาง อกหรือเหยียบตรงๆ ลงบนตัว เราคงไมไ ดร วมชีวติ กันอกี แลว !” รพินทรก ม ลงสาํ รวจดตู วั เองอกี ครง้ั เขาเพ่งิ จะพบบาดแผลของตนเองตามการช้บี อกของ ไชยยนั ตเ ดย๋ี วน้เี อง สีขา งดา นขวาตรงบรเิ วณปก ของกลา มเนอ้ื ใตแ ขน เสอ้ื ขาดออกไปราวกับถกู ใคร กระชากดว ยของมคี ม เนอ้ื ชิ้นหน่งึ ทบ่ี ริเวณนัน้ เปดแบะออกหอ ยรงุ ริง่ เลือดไหลชมุ โชกเมือ่ เอามือ แตะ ความเสียวระบมเรม่ิ จะแทรกความรูสกึ ชาขน้ึ มาบา งเลก็ นอย และกอ นท่เี ขาจะปริปากคาํ ใด ออกมาอกี ไชยยันตก ็บอกอยางรอนใจมาวา “จัดการเรอื่ งบาดแผลของคุณไปตามมีตามเกิดกอ นเถอะ น่ังเฉยๆ กอน อยา เพงิ่ ลุก ผมจะ เอาผา ขาวมามัดหา มเลือดไวก อ น!” วา แลวอดตี นายทหารปน ใหญ กเ็ อาผา ขาวมาออกมาประกบบาดแผล ใหเ ขา ใหส นทิ อยู กบั รอยฉกี ท่เี ดมิ อยา งระมัดระวัง แลว ใชผา ขาวมา มัดรอบหนาอกของเขาไวหนาแนน “คณุ รสู ึกเปนยงั ไงบาง?” ไชยยนั ตถามอยางเปน หวงเตม็ ท่ี พรานใหญเ อามือกมุ บาดแผลตรงรอยทีไ่ ชยยนั ตมัดไว “คงไมเ ปน อะไรนักหรอกครบั ตอนนีผ้ มยงั ชาไปหมด วาแตก ระทิงตวั นนั้ เถอะ หลงั จาก ทมี่ นั ชนผมกลงิ้ ไปแลว ...” ไชยยนั ตถ อนใจเฮือก โคลงหัว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

389 “มันวงิ่ เลยผา นคุณไปสกั 7-8 กาว แลวกห็ วนกลบั อตี อนนเ้ี องท่ีผมไดสติ ผมยิงมันทง้ั ๆ ท่ีน่ังจา้ํ เบา อยนู ่นั แหละ นดั แรกเขาซอกขาหนา พอมนั ทรุด ผมก็วิง่ ไปซ้ํากลางหนา ผาก จอ ยงิ เลย” รพนิ ทรพยงุ ตวั ลกุ ขนึ้ สะบดั แขนขาสํารวจรา งกายตนเองอกี ครงั้ พบวา นอกจากบาดแผล ที่ถกู เหยยี บเฉยี ดจนเน้อื ฉีกออกไปแลว เขาไมไ ดรบั อนั ตรายเชนไรอีก “ถาไมไ ดค ุณไชยยนั ต ปา นนผี้ มคงเสรจ็ ไปแลว” รพินทรพ ดู เบาๆ พรอมกับหวั เราะ ขณะทเี่ ขา มายนื สํารวจอยทู ่ีซากกระทิง ผูเกอื บจะเปน มจั จุราชสําหรับเขา อดีตนายทหารปนใหญจ อ งตาเขาอยา งลกึ ซึง้ ย้ิมใหพ รอ มทั้งโอบแขนกอดรอบ ไหลข องพรานใหญไ ว “ไมม ปี ระโยชนอะไรไมใ ชห รือ ทเ่ี ราจะมาพดู กันถงึ เรอ่ื งน้ี คุณมวั แตม าพะวงอยูก บั เสือ ทก่ี าํ ลังจะถลกหนงั หวั ผม ตวั คุณเองถึงไดเ จบ็ ตวั เชนนี้ ผมเสยี ใจจรงิ ๆ ผมควรจะยงิ มนั ไดทนั กอนท่ี มันจะวง่ิ เขา มาถงึ คณุ แตใ นขณะนน้ั มันตะลงึ ไปหมด” “ความผดิ ทั้งหลายแหล ทเี่ ราเกอื บจะเอาชวี ติ ไมรอดทง้ั สองคน ขอสารภาพวาตกอยทู ผี ม คนเดยี วครบั ทง้ั ๆ ทผี่ มบอกคณุ ไชยยนั ตแ ลว วา เราตอ งหมายกระทิงเปน เปาแรก แตตัวผมเองกลบั ดนั ไปยิงเสือที่กระโดดกัดคอมนั เสยี กอ น ขณะนน้ั มีความรสู กึ ยงั ไงขึน้ มาก็บอกไมถ ูกเหมอื นกนั ” แลวท้งั สองชายกห็ วั เราะใหแ กก นั อกี ครง้ั สายตาที่มองดกู นั เทา น้นั มันบงความหมาย ของความรสู ึกทมี่ ีตอกันแจม ชัดเกนิ กวา ทจี่ ะจําเปน เอย คาํ พูดใดๆ ออกมา “อะไรก็ชา งเถอะ ผมเปนหว งเร่อื งบาดแผลของคุณเหลอื เกิน เราควรจะกลบั ใหถงึ แคม ป โดยเร็วท่สี ดุ เพ่อื จัดการเร่ืองบาดแผลน้ัน คุณพอจะเดนิ ไหวไหม?” “โธ! เร่ืองเลก็ สาํ หรบั ผมเหลือเกินครับ โปรดอยา วิตกไปเลย ผมยังพอจะเดนิ ไดอ ยา ง สบาย แตน ม่ี นั เย็นเตม็ ทแี ลว ผมต้ังใจไวว า เราจะนอนกลางดงกนั สักคนื หนงึ่ กอ น พรงุ นเี้ ชา คอ ย ออกเดินทาง เพราะถา จะกลับแคม ปก ันในวนั นกี้ ต็ อ งเดนิ กลางคนื และไปถงึ แคมปห ลงั เท่ยี งคืนไป แลว เดนิ ตามรอยมาไกลไมใ ชน อ ย” ไชยยนั ตโคลงศีรษะชาๆ มองตาพรานใหญนิง่ “ไมเ หมาะหรอกรพนิ ทร บาดแผลของคุณไมใ ชเ รอ่ื งเล็กนอย ควรจะใหน อยชว ยจดั การ ใหเรว็ ที่สุด ถาหากวาเรามที างจะกลบั ไปถงึ แคม ปได นอกจากจะจาํ เปนโดยคณุ เดนิ ไมไหวจริงๆ ปลอยท้งิ ชา ไวแ มแตส ักคนื เดยี ว มนั อาจไปกันใหญก ไ็ ด ไมตองเปนหว งวาจะใหผ มพกั หรอก วาแต ในเวลากลางคืน คุณพอจะหาท่หี มายกลบั แคมปไดถูกหรอื ไมเ ทา น้นั ถาไมแ นใจ กลัววา จะหลงก็ เปน เรื่องจาํ เปน ที่เลย่ี งไมได” “ไอหลงนะ ไมห ลงหรอกครบั แตผ มไมอ ยากจะพาคณุ ไชยยันตเ ดินกลบั ในเวลากลางคืน จึงคิดวา นาจะพักนอนเสยี คนื หน่งึ กอน คอ ยกลับรุงเชา” “ถา คุณไมไ ดร บั บาดเจ็บ ผมก็อยากจะนอนกลางปากบั คณุ เหมอื นกนั แตน ่ผี มตอ งการให คณุ ไปถึงแคมป และไดร ับการรกั ษาเยียวยาโดยเรว็ ที่สดุ เราไปถงึ สกั เท่ียงคนื ตีหนง่ึ กย็ ังดีกวา จะไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

390 ถงึ บา ยของวันพรุงนี้ ท้ิงเวลาไวใหนานออกไปเทาไร แผลของคณุ ก็ยง่ิ มอี ันตรายมากขึ้นแคนนั้ เรา คอยๆ เดนิ ไปตามสบายก็ได ไมจ ําเปน จะตอ งรีบรอนอะไรนกั เดนิ กลางคืนสบายกวา กลางวนั เสยี อีก ไมร อน” “ถาง้นั ก็สดุ แลว แตคณุ ไชยยนั ตเ ถิดครบั ” ไชยยนั ตต บไหลรพินทรอยา งรกั ใครส นทิ ใจ ยกนาฬิกาขอมอื ข้นึ ดู ขณะน้ันมันเปน เวลา 17 นาฬกิ าเศษ อากาศเร่มิ จะขมุกขมัวลงอยา งรวดเร็ว “นีก่ ็เยน็ เตม็ ทแี ลว เดยี๋ วเราจดั การหุงหาอาหารกินกนั เสยี ที่นีเ่ ลย น่งั พกั อีกครูพอเร่มิ มืดก็ ออกเดนิ ปานน้ีเชษฐากับนอยคงจะเปน หว งเราแยแ ลว” ท้งั สองหยุดพกั กันทนี่ นั่ กอ ไฟขน้ึ ยางเนอื้ กนิ เปนอาหารรองทอง สนทนากันไปพลาง ไชยยนั ตห มน่ั สังเกตอาการ และถามถงึ บาดแผลของพรานใหญอ ยตู ลอดเวลาดว ยความกังวล แต รพนิ ทรบ อกวา ไมเ ปนไรมากมายนกั ไชยยันตค น เปห ลงั หายาระงับประสาททมี่ ีตดิ ตัวอยูใหเ ขากิน ประทังไปพลางๆ กอ น ขณะนีเ้ ลอื ดพอจะหยดุ ลงแลว แตไ หลซึมผานผาขาวมาท่พี นั ไวออกมาเปน ดวงใหญ พอตะวนั ลับเหลย่ี มเขามดื สนทิ กอ็ อกเดินทางจากทน่ี น่ั บา ยมงุ กลบั แคม ป รพนิ ทรนาํ ไป ในความมดื มดิ ราวกับเหวนรกรอบดานนนั้ โดยอาศยั แสงไฟฉายชวยในบางขณะเทา นั้น และสง่ั ให ไชยยนั ตส งวนแบตเตอรี่ไฟฉายของตนเองไวไ มใ หใ ชสอ งหมดเปลอื งโดยไมจาํ เปน โดยการเดนิ กนั ไปอยางไมเ รง ฝเ ทา อะไรนัก แตกไ็ มม กี ารหยดุ พกั เลย ท้ังสองกลับมาถงึ บรเิ วณอนั เปนท่ีตงั้ แคมปห ลงั เท่ยี งคนื ไปเลก็ นอย รพนิ ทรหยดุ อยใู นระยะหางแคม ปพ อสมควร เมอื่ มองเห็นกองไฟท่รี ายลอมอยวู อมแวม กูเ ปนสัญญาณเตอื นใหพ วกในแคมปไดรตู วั ลวงหนากอน พรอ มกบั ฉายไฟฉายวอบแวบเขา ไป เพยี งอดึ ใจเดยี ว กม็ ีเสยี งกรู บั ออกมา เขาจึงพยกั หนา ชวนไชย ยันตใ หเดนิ เขา ไป พรานพื้นเมืองของเขาท้งั สี่คน และพวกลกู หาบเปนสว นมาก ยงั ไมม ีใครหลับนอนกัน ตา งพรูกนั ออกมารับพรอมกับคาํ ถามแซด ไชยยนั ตยังไมพูดกับใครทัง้ สิน้ หิ้วแขนรพินทรซง่ึ ทาํ ทา จะนัง่ พักลงยงั บริเวณเบ้ืองนอก ตรงเขาไปในกระโจมโดยเรว็ ซ่งึ มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ท่เี ชษฐา และ ดารินแหวกกระโจมสวนออกมาอยา งรบี รอ น ลักษณะทาทขี องราชสกุลสองพนี่ อ งแสดงวายังไมม ี ใครหลับนอนลงเลย พอเหน็ ไชยยนั ตกบั พรานใหญโผลก ลับมาถงึ แคมปกลางดกึ ในลกั ษณะสะบกั สะบอมอดิ โรย โดยเฉพาะอยางยง่ิ รพินทร มีผา ขาวมามัดพันอยูทห่ี นาอกและรอยเลอื ดเต็มผา เชน น้ัน ทงั้ สองก็ เตม็ ไปดว ยความตกใจ “นอย! ชวยดบู าดแผลใหร พนิ ทรหนอ ย เขาถูกกระทงิ เหยยี บ!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

391 ไชยยนั ตพูดเครง ขรึม ตดั บทมาเปนประโยคแรกโดยไมส นใจกบั คาํ ถามท่ปี ระดังพรง่ั พรู มาจากสองพ่ีนอ ง แลว นาํ รพนิ ทรเขา ไปในกระโจมโดยเรว็ บญุ คาํ เกิด จนั และเสยกถ็ ลนั พรวดตาม เขา มาในกระโจมดว ยความเปน หวงเจา นายของพวกเขา รวมท้ังตองการรูเรอื่ ง พวกลกู หาบก็พากัน มาออเต็มอยหู นา เต็นท ทกุ คนภายในแคม ปถ กู ปลกุ ใหต ืน่ ขน้ึ ดว ยความพศิ วงระคนตระหนก ท่เี ห็น ลกั ษณะของพรานใหญท ีก่ ลบั มาพรอ มดว ยอาการบาดเจบ็ “ทกุ คนออกไปเถอะ ฉนั ไมไดเ ปน อะไรมากหรอก ไมตอ งเปน หว งประเด๋ยี วจะออกไป พบ” พรานใหญ หนั ไปบอกกบั คนของเขาดว ยสหี นาเรยี บๆ พรานพ้นื เมอื งท้ังสี่ ท่ีพากันมามงุ ลอ มเขาอยใู นขณะนี้ ก็พากันออกไปจากแคมปอ ยางไมเ ต็มใจนกั คงเหลือแตแ งซายอันเปนคนใช ประจําเตน็ ทค นเดียวเทาน้ัน ทยี่ ืนมองดูรพินทรด ว ยสายตาพศิ วงเงียบขรึมอยูหนาประตเู ตน็ ท ไมม ี ปฏกิ ริ ิยาตนื่ ตระหนกใดๆ ทงั้ ส้นิ ผิดไปกวา ทุกคนในขณะนี้ ไชยยนั ตทําหนา ทอี่ ธบิ ายใหเ ชษฐา และดารนิ ทราบเรอื่ งท่ีเกดิ ขน้ึ อยา งรวดเร็วครา วๆ “รพนิ ทรจ ะชวนฉันนอนกลางดงอีกคนื หนงึ่ ดว ยซ้ํานะ ตง้ั ใจจะกลับในตอนเชา แตฉนั บอกใหก ลับในคนื น้ีใหได เพราะเปน หว งเร่ืองบาดแผลของเขา เจา ตัวบอกวา เร่ืองเลก็ แตฉ นั เหน็ วา มันฉกรรจอยูไมน อย” อดตี นายพันตรีกลา วสรปุ ขรึมๆ ในตอนทาย “คงไมเ ทาไหรต ามเจาตัวเขาวากระมงั ถามา ยงนั้ กค็ งจะไมเดนิ กลับมาถงึ แคมปนี่ได” ดารนิ เอย ขน้ึ ลอยๆ ยิม้ มุมปาก ซ่ึงตรงกันขา มกบั สีหนา อันเครง เครียด เต็มไปดว ยความ วติ กกงั วลของพี่ชายในขณะน้ี แลวกอ็ อกคาํ สงั่ ใหรพินทรถอดเสือ้ ซงึ่ เชษฐากบั ไชยยันตท ําหนา ท่ี ในการชว ยปลดผา และถอดเสอื้ ใหเขาอยา งกลุ ีกุจอ หลอ นเขา มาตรวจบาดแผล แลว ผิวปากหวอื ออกมาเบาๆ แววตาทจ่ี อ งหนา เขามีประกายประหลาด “แงซาย!” รา งสูงใหญข องหนุม กะเหรยี่ งพเนจรกา วสวบเขา มาพรอมกับเสยี งขานรบั หา วๆ “ผมอยนู ี่ นายหญิง” “ตมนาํ้ เขากาหนึ่ง” แงซายผละหายออกไปนอกกระโจม “ไปนอนทีเ่ ตยี งน่นั !” หลอนออกคําสงั่ อกี คร้งั แตค ราวนเ้ี ปน คาํ สัง่ ที่มกี ับรพนิ ทร พรานใหญล ุกขึน้ จากโตะ สนามกลางที่น่งั อยู เดนิ ไปนอนทีเ่ ตยี งโดยดี ดารินฮมั เพลงเบาๆ ในลําคอ เดินไปร้ือคน อะไรกกุ กกั อยูท ห่ี ีบสัมภาระอยางใจเยน็ ตลอดเวลานไ้ี ชยยนั ตกเ็ ลา อะไรทีเ่ กดิ ขนึ้ กบั เขาและรพินทร ใหเ ชษฐาผูสอบซกั ถามอยไู มหยุดปาก ฟง อยา งละเอยี ด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

392 ครใู หญ หลอ นกเ็ ดนิ กลับเขา มาพรอ มกบั หบี เวชภณั ฑวางลงบนมาใกลๆ จดั เตรยี มอะไร งวนอยู เทา ทร่ี พนิ ทรเหลอื บเห็น กพ็ อดกี ับทส่ี ายตาของหลอ นชําเลอื งมองเขาอยกู อ นแลว เขาเหน็ หลอ นลว งมีดผาตัดกบั คมี ใหญ ออกมาปาดลบู กนั ไปมา ทําเสียงกร่งิ กรา งเหมอื นจะแกลงขม ขวญั ให สยองใจเลน งนั้ แลว กว็ างมดี กบั คีมลง งัดเขม็ ฉีดยาอนั เบอ เร่มิ ออกมา ทาํ เปนสอ งดูกบั แสงตะเกยี ง เจา พายุ ปากคงฮมั เพลงหนาตาเฉย แลว พูดลอยๆ เนบิ ๆ ข้นึ วา “ตดั เน้ือจากขามาปะ แลว เยน็ 112 เข็ม เอน็ สาํ หรบั เย็บกไ็ มไดเ อามาดว ยซิ แตไมเปน ไร ลวดสาํ หรับทาํ เปน ราวตากผา ในเตน็ ทน ่ีก็เหน็ พอจะแทนกนั ได” เชษฐากบั ไชยยนั ตไมท นั จะสนใจไดย ิน เพราะมวั แตพูดกนั อยดู ว ยอาการตื่นเตน แต รพนิ ทรไ ดย นิ ถนดั แทบจะสําลักกาแฟ ทแี่ งซายเปน คนนาํ มาสงให พอน้ําเดือด และแงซายหวิ้ มาสง ให หลอ นก็บอกใหทั้งเชษฐาและไชยยนั ตถ อยหา ง ออกมา ตนเองพับถลกแขนเสือ้ ข้ึนชาๆ เดินเขา มาหยดุ ยนื ตรงหนาเขา ซงึ่ บัดนท้ี งั้ เพือ่ นชายและ พช่ี าย ปลอยใหเ ปน หนาทข่ี องหลอ นโดยเฉพาะ คงมีแตแ งซายเทา นนั้ ทีไ่ ดรับคาํ ส่งั ใหยนื อยใู กลๆ คอยชว ยเหลือหยบิ โนน สงนี่ “ลุกข้นึ นั่งทําไม นอนลงซิ!” หลอ นวางสีหนาขงึ ขงั ดุ รพนิ ทรเ ปา ลมออกทางปากเบาๆ พึมพํา “แหม! ยังกะหมอโรงพยาบาลหลวง แผนกคนไขอนาถา” เสียงของเขาไดยินเพยี งสองตอสอง “ออ ไมต องหวง ยิ่งเสยี กวา อกี ...” หลอ นตอบ “แผลตองเย็บนะ แลวก็บอกกลาวเสยี กอ น ดวยวาไมมยี าชาจะฉดี ใหกอนเยบ็ แตไ มเ ปน ไร หมอคนนอ้ี นญุ าตใหค นไขรอ งไดใ นเวลาเจบ็ ” “เอาเถอะครบั เอายงั ไงกเ็ อากนั จะเอามดี ผา ตัดเฉอื นกระเดอื กคนไขค นน้เี สยี กย็ ังได” ม.ร.ว.หญิงดาริน หวั เราะ ลบู มอื เขา หากันอยา งหมายมัน่ ปนมอื แลวแผว เสียงกระซิบ ขณะทก่ี ม ลงพจิ ารณาดูบาดแผลท่สี ขี า งของเขาอีกคร้งั “เหมาะเหลอื เกิน รอโอกาสน้ีมานานแลว ทนี ี้กเ็ หน็ จะเปน ทีของฉันบางซินะ” “เชญิ ตามสบายเลยครบั ” “ทาํ ใจดีๆ ไว แลว กอ็ โหสิใหด วย ขอสารภาพตามตรงวา เรอื่ งผาตดั ฉนั ไมสูจะชาํ นาญมา กอ น เคยผา ตดั คนไขตายคามอื มาเกา รอยเกา สบิ เกาคนแลว ” “ครับ รพนิ ทร ไพรวัลย คงจะไดเ ปน คนทพ่ี ันพอดี ไมเ ปน ไรหรอกครบั ตง้ั แตผมยอมรับ จางนําทางมาในครั้งนี้ กไ็ มไดม าคิดกังวลถึงชีวติ ตนเองอยแู ลว ยอมสละเปนพล”ี หญิงสาวอมยม้ิ เลกิ ค้ิวงามขน้ึ นอ ยๆ นา้ํ เสยี งทถ่ี ามตอมามีกงั วานจรงิ จงั ข้ึน “รูส กึ เปนยงั ไงบาง?” “ทีแรกมนั ชา...” เขาสารภาพตามตรง “แตเดีย๋ วนี้ปวดเหลือเกนิ ระบมไปหมด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

393 “เอ...แตก ย็ งั เหน็ เฉยๆ อยูนนี่ ะ เหมือนไมเ ปน อะไรเลยงน้ั แหละ” “คุณหญงิ ไมไดยนิ เอง ผมคราง ‘โอย!’ อยใู นใจ” ดารนิ ตวดั หางตาคอน ริมฝปากยังเจือไปดว ยรอยยิม้ หลอนเรมิ่ จดั การกบั บาดแผลของเขา อยา งแคลว คลอ งวอ งไว และดว ยมอื อนั ประณีตแผวเบา ชาํ ระลางบาดแผล ฆา เชอื้ ยาฉีดเข็มแรกเปน ยาชากอ นทจี่ ะลงมอื เยบ็ เขม็ ทสี่ อง เปนยากนั บาดทะยกั ” ตลอดเวลาทีม่ อื อันนมุ นวลแผวละมนุ จดั การอยกู บั บาดแผลที่สขี างของเขา รพินทร มองดหู ลอ นเงยี บๆ ใบหนาของหลอนหา งจากเขาในระหวางที่งว นอยูกับบาดแผลน้ันเพียงชว่ั คบื จนกระทัง่ ไดก ลนิ่ กายและไอตัวของกนั และกนั ถนดั ครั้งหนง่ึ หลอ นเหลือบตาขน้ึ พบตาของเขาท่ี มองน่งิ อยูก อนแลว ใบหนา งามนน้ั ซา นไปดว ยเลือดสีชมพูออ น หลอนหลบตาลงมาจับอยูที่ บาดแผลตามเดมิ เสพดู เสียงตาํ่ ๆ โดยไมม องหนา “ทีนเ้ี หน็ คณุ หรอื ยังละ การท่ีมีหมอตดิ มาดว ยสกั คน กย็ ังมีประโยชน แมว า หมอคนนน้ั จะเปนผหู ญิงทเ่ี คยคดิ วา จะเกะกะเปน ภาระเสยี เหลือเกิน จนถงึ กับกดี กนั ตางๆ นานา” “ไมไดเ หน็ คณุ อยา งเดยี ว แตย งั ซาบซึง้ ในพระคุณอกี ดวย” ตางามคูน ้นั ชายข้นึ สบเขาอกี แวบหน่ึง แลว กใ็ หยากินเปน ลาํ ดบั สุดทา ย เชษฐาก็ถามขาม โตะ มาวา “เปนยังไงบางนอย บาดแผลของรพินทร? ” หลอ นลุกขน้ึ ยนื ตอบพีช่ ายหนาตาเฉยวา “ปลอดภยั เรยี บรอยดคี ะ ถา บาดทะยักไมก ินเสียกอน!” เชษฐาเขา ใจดวี า นนั้ เปน การพูดตามนสิ ัยของนอ งสาว ถอนใจออกมาไดโลงอก พราน ใหญล กุ ขน้ึ จากเตยี ง ควา ถวยกาแฟเดนิ เขา มาสมทบกบั ไชยยันตและเชษฐาท่นี ั่งคยุ กนั อยูกอน “คณุ คงออ นเพลียและเจ็บแผลมาก นอนพักเสยี เถอะรพนิ ทร นอนเสียทเ่ี ตยี งนนั่ แหละ” หวั หนาคณะเดินทางบอกมา จอมพรานยม้ิ ออ นโยน “ไมห รอกครับ ผมรสู ึกเรยี บรอ ยดีแลว ” แลว เขากร็ ว มวงสนทนากบั คณะนายจา ง ดารินส่งั ใหแ งซาย จัดการตม ขา วตมขึน้ กลางดึกนนั้ เมือ่ สังเกตเหน็ ท้งั ไชยยนั ตและ รพนิ ทรพากันเพ่ิงจะกลบั มาถงึ ดว ยความอิดโรยสะบกั สะบอม ไชยยนั ตน้นั เมอื่ รแู นว าบาดแผลของรพินทรไ ดร บั การเยยี วยาทีถ่ ูกตอ งปลอดภัยแลวกเ็ บา ใจ ลงนอนแผห ลาดว ยความออ นเพลยี หมดเรย่ี วหมดแรง แตยังรวมอยใู นการสนทนา บรรยายถึง เหตุการณตนื่ เตน หวาดเสียวท่เี ผชิญกบั กระทงิ ลาํ บาก และเสอื ลายพาดกลอนทงั้ ฝงู ทแ่ี ทรกแซงเขา มา แตในครงั้ นีบ้ รรยากาศอนั เครงเครียด เร่ิมเปลีย่ นเปนเรือ่ งคร้ืนเครงขบขนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

394 “ผมกับนอยยังไมไ ดนอนกันเลยสกั งีบเดยี ว...” เชษฐาวา หนั ไปทางพรานใหญ “ตอนท่เี รา แยกกนั ท่ีปากดา นกอนเที่ยง โดยผมกับนอ ยกลับมาแคม ป และคณุ กบั ไชยยนั ตออกตามรอยมันไป พวกเราทงั้ หมดรอคอยฟง ขาวกนั ดว ยความกระสับกระสา ยยงั ไงบอกไมถ ูก ยงิ่ เยน็ ลงจนกระทง่ั คํา่ คุณกับไชยยนั ตย งั ไมก ลบั มา เราก็ย่ิงเปน หว ง ตอนทค่ี ณุ โผลก ลบั เขา มานี่ ผมกับนอ ยกาํ ลงั นง่ั บน ถงึ อยทู ีเดยี ว และคืนน้ีถา ยงั ไมก ลบั ผมคงจะนอนไมห ลับท้ังคนื ” “ก็วาจะไมก ลบั เหมือนกนั แหละ ถา รพนิ ทรไมบ าดเจ็บเสยี กอน” ไชยยนั ตต อบแทน ระหวางน้ัน ทั้งหมดกาํ ลังรอคอยขา วตมกลางดกึ ของแงซาย สูบบหุ รี่ และดมื่ กาแฟกนั ไปพลาง “เกง มาก ไชยยนั ต ทแ่ี กสามารถลมกระทิงลาํ บากตัวนนั้ ไดดว ยมอื ของแกเองสมกับทต่ี ง้ั ใจไว ฉันกบั นอ ยทายกนั ไววา ไปๆ มาๆ กเ็ ห็นจะตอ งเปน รพินทรน น่ั แหละ...ท่จี ดั การกบั มนั แตแ ก ก็ทาํ ไดส ําเร็จ” เชษฐาพูดยม้ิ ๆ ไชยยนั ตถอนใจเฮือก หลับตาลงอยา งออ นใจ “มนั เปนเร่อื งบังเอญิ ท่ฉี ันกน็ กึ ไปไมถ งึ เหมอื นกนั รพนิ ทรเองส่งั ฉนั ไวนักหนา ใหห มาย กระทิงเปนเปา แรก แตตัวเขาเองกลับยงิ เสอื เสยี แลวกต็ องยิงไอต วั ทสี่ องอกี เพ่ือชว ยชวี ิตฉนั ไว อี ตอนน้ีเองทท่ี ําใหเ ขาเกือบส้นิ ชื่อ เพราะความแตมวั ตะลึงของฉัน ถา เปนแกรพนิ ทรอ าจไมเ จบ็ ก็ได แกคงจะยงิ กระทงิ ตวั นนั้ ไดท นั กอนที่มนั จะวิง่ เขา ใสร พนิ ทรท างดา นหลงั ” “กย็ ุติธรรมดแี ลว น่ี ท่ตี า งคนตา งเซฟชวี ิตของกันและกนั ไว คนละลกั ษณะ...” ดารนิ เสรมิ มา หัวเราะเบาๆ “แตฉ นั กบั พใี่ หญค ดิ ไมถงึ เลยวา พรานใหญจะกลา พาเธอเดินตดั ดงมาในเวลา กลางคนื ระยะไกลถงึ ขนาดน้ีนา กลัวออก เธอไมป อดหรอกหรือ งมกนั มามดื ๆ กลางดงลึก ระยะ ทางเดนิ ตง้ั 5-6 ชั่วโมงอยา งน?้ี ” “ก็เสียวๆ อยูเ หมือนกนั แหละ กําลังใจดีอยหู นอ ยในขอทว่ี า มากบั เจา ถนิ่ อยางรพินทร อนั วา ทีจ่ รงิ เดนิ ในเวลากลางคนื ไมค อยจะเหนอื่ ยนกั รูส ึกวา จะกลบั มาถงึ เรว็ กวา ท่คี ดิ เสยี อกี อยางอนื่ ไมก ลัวหรอก กลัวเดนิ สวนกับโขลงของไอแหวง แลว ตา งคนตางวง่ิ นน่ี ะซิ พอพลดั กบั รพนิ ทรฉันก็ คงมะงุมมะงาหราอยูคนเดียว หาทางกลบั แคม ปไมไ ด กลายเปน ทารซานไปเสียเทา นน้ั ” “ตอนทีน่ ่งั หางกบั พรานใหญเมื่อคนื วาน...” หญิงสาววา ชายหางตาไปทางรพินทร แกลงพูดทงั้ ๆ ทีร่ ูดีอยูแลว “หลงั จากยงิ กระทิงไดแ ลว ฉันชวนเขาใหเ ดนิ กลบั แคมปในเวลากลางคืน แตเขาไมย อม อา งโนนอางนสี่ ารพดั แตพอถงึ คราวจาํ เปน เขาจรงิ ๆ เพราะตวั ไดร บั บาดเจบ็ จะรบี กลบั มาใหถ งึ มอื หมอโดยเรว็ ก็พาเธอเดินกลบั ในเวลากลางคนื ได ทีแ่ ทค วามจรงิ กจ็ ะแกลงใหฉนั ตอ งหลังขดหลัง แขง็ อยบู นหา ง บางทีจะคิดวา แกลง ทําเสียใหเ ขด็ กระมงั คราวหลงั จะไดไ มต อ งรับตามไปดวย” รพนิ ทรจบิ กาแฟเฉย เหมอื นจะไมสนใจกบั คําพดู ของหลอ น แตไชยยันตกลา วมาวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

395 “ฉนั กบ็ อกอยแู ลววา ฉันเองแหละท่เี ปน คนชวนรพนิ ทรกลบั ตวั เขาอยากจะนอนกลางดง สักคืน สําหรบั เธอนะผิดหลักมาก ทจี่ ะคดิ ใหรพนิ ทรพ าลงจากหา งเมอ่ื คนื วาน เพราะไมมคี วาม จาํ เปน อะไรเลย และทีเ่ ขาไมย อมพาเธอกลบั ก็เพราะไมตอ งการเอาเธอมาเส่ยี งแมแ ตน ิดเดยี ว” พีช่ ายกห็ ันขวบั ไปทางนอ งสาว ถามตาํ่ ๆ วา “อะไร? เรานะเหรอจะใหรพนิ ทรพากลบั แคม ปกลางดึก ทัง้ ๆ ท่ีนง่ั อยบู นหา ง?” หลอนย้ิมเจอ่ื นๆ “ทําไมคะ จะเปนไรนักเชยี ว นอยไมอยากจะนงั่ ทรมานอยูบนหา ง เพราะยิงกระทงิ ไดสม ตั้งใจแลว ” “ถา พรานใหญพ านอยกลับมาแคมปตามทน่ี อยตอ งการ ในเวลากลางคืนนน้ั เขากค็ งเซี้ยว พอๆ กับนอ ยนนั่ แหละ” แงซายตมขา วตมเสร็จ นาํ เขามาให ท้ังสร่ี ว มวงกนั รบั ประทานและคุยกันไปพลาง กับขา วมีพวกเน้อื เคม็ ทอด และเครอ่ื งเคม็ กระปอง มันเปน อาหารกลางคนื ม้อื แรกที่คณะนายจา งสัง่ ใหทาํ ข้ึน เพ่อื ตอ นรบั การกลบั คนื มาอยา งอดิ โรยของไชยยนั ตแ ละรพนิ ทร “คร้งั นเี้ หน็ จะเปนครง้ั ท่ีสองแลวซิ ที่กระทงิ ชารจเอาคุณเกอื บตาย” เชษฐาเอย ขนึ้ พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “ครับ คราวนถ้ี าไมไดคณุ ไชยยันต ผมก็เหน็ จะไมมีโอกาสไดน าํ ทางใหคณุ ชายตอไปได อีกแลว ตอนทถี่ กู มนั ชนลมลงไป ผมหมดสติไปครูห นึ่ง ไมมที างทจ่ี ะชว ยตวั เองไดเลย” “กไ็ ชยยนั ตน น่ี า ...” ดารินลากเสียง เยา เพือ่ นชาย “รับรองวา ถาเปน ฉัน คุณจะไมเ จบ็ ตวั เลย ฉนั ตอ งยิงมันทนั ในขณะที่มนั ว่ิงเขา ใสคุณขา ง หลัง กอนทจ่ี ะทนั มาถงึ ตัว” “หรอื มา ยงัน้ กไ็ มไดกลบั มาอีกเลยท้ังสองคน พอมันเหยยี บรพนิ ทรเสรจ็ แลว ก็คงหนั มา เหยยี บนอยแหลกไปอกี คน” พช่ี ายขัด ไชยยนั ตหวั เราะ ไมถอื สาเพราะรนู สิ ัยชา งกระเซา เยาแหยด อี ยแู ลว พยกั หนา รับ วา “จริงฉนั เช่ือ เหน็ ตวั เองโชคดี ยงิ กระทงิ ไดส บายๆ เลยคยุ ใหญนะ...” พลางเขากห็ ันไปทางจอมพราน มองดวยประกายตาแจม ใสสนิทใจ “ในชีวติ ทหี่ ากนิ อยูกับสตั วป า มานาน นอกจากกระทิง คุณเคยบาดเจ็บกบั สัตวช นดิ ไหน อีกบา ง?” “ไมเ คยครบั นอกจากสตั วเ ล็กๆ ทผ่ี มพยายามจะจบั มนั ในขณะทีม่ นั ติดขา ยหรือกรงดกั เผลอๆ มนั ก็กดั เอาบา งเหมอื นกนั แตไ มฉกรรจอ ะไรนกั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

396 “รายการลากระทิงของเรา พอหอมปากหอมคอกนั แลว นอ ยยงิ ไดตวั หนงึ่ ไชยยนั ตตาม ยงิ ไดอ กี ตัวหนงึ่ รวมท้ังมเี รอ่ื งตนื่ เตนจนเกือบเอาชวี ติ ไมรอด ผมเห็นวาควรจะยุติเพยี งพอแลว ถงึ แมผ มจะไมม โี อกาสยิงไดด ว ยตัวเองกช็ างมันเถอะ” “แปลวาคุณชายจะใหเ ดนิ ทางตอหรือครบั ?” “หรอื คณุ เหน็ ยังไง?” “สดุ แลว แตจ ะส่งั เถิดครบั ผมเองก็เปน หวงเร่ืองการไปใหถงึ หลม ชา งเสยี โดยเรว็ เพอื่ จะ เร่ิมตนเดนิ ทางแทจ รงิ เสยี ท”ี พรานใหญตอบอยางสุภาพ “ตามโปรแกรมเดิมของคณุ อนั ดับตอ ไปกค็ ือการลาเสอื เมือ่ ไปถึงหว ยยายทอง...” หัวหนาคณะเดนิ ทางกลาวเนบิ ๆ จุดกลอ งสบู สีหนาเครง ขรึมลง “แตผมคดิ วา เราผา นรายการนี้ไปเสยี เถอะ ตลอดระยะทางที่เราผา นมา เราประจนั หนา กบั เสอื แลวก็ลามันอยตู ลอดเวลาแลว การจะหมายลา มันจรงิ จังตามโปรแกรมเดมิ คงไมท ําใหมรี สชาติ อะไรนัก เพราะชาชนิ เสยี แลว และถา ไมต ดิ เร่ือง ‘ไอแหวง ’ ผมกอ็ ยากจะมงุ ตรงไปหลม ชางเลย ทีเดยี ว” “แลว แกจะเอายังไง?” ไชยยนั ตหนั ไปถามสหายของเขา “ฉนั คดิ วา เรม่ิ ตน แตพรุง นี้ เราวางแผนตาม ‘ไอแหวง’ ใหจรงิ จังไดแ ลว ลมมันไดเ ร็ว เทา ไหร เรากจ็ ะเรมิ่ ตน การเดนิ ทางที่หลมชา งของเราไดเ รว็ ข้ึนเทา นน้ั ” พรอมกบั พูด หวั หนาคณะเดนิ ทางมองมายังพรานใหญ เหมือนจะขอความเหน็ รพนิ ทร จุดบหุ ร่สี บู น่งิ ไปครู ก็บอกวา “ก็ดเี หมอื นกนั ครบั แตผ มยังไมกลารับรองแนนอนวา การตามลา ไอแ หวง จะใชเ วลา นานสักเทาไหร” “นานเทาไหรก ็เทาน้ันแหละ ปลอ ยมนั ไวไ มไดห รอก เร่อื งนผ้ี มถือเปนหนาทโี่ ดยตรง ทีเดยี ว...อาจเลกิ ลม ความตั้งใจไปแลว ถาหากวา มันไมข ยลี้ ูกหาบของเราเสียคนหน่ึง และผมไดล น่ั ปากไปแลว” เชษฐาพดู เสยี งหนักแนนมน่ั คง ภายในโตะสนามท่ีนั่งรวมกันอยทู งั้ สคี่ น พากนั เงยี บไป ครูใหญ ไชยยนั ตป ดปากหาว “เอายงั ไงกเ็ อากัน ฉันนะ ไดทง้ั นั้น แตบ อกตรงๆ วา สองสามวันทผี่ า นมาน่ี จติ มัน ประหวดั ถงึ อนชุ าถก่ี ระชัน้ อยา งไรพิกล ฝนถึงเขาติดๆ กันมาสองคนื แลว เราเจตนามุง หมายทจ่ี ะ ออกติดตามคน หาเขา แตดนั มาโอเอก นั อยูน ี่เอง” “จรงิ ดวยคะพใ่ี หญ...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

397 ดารินสอดมาแผว เบา สีหนา ของหลอนสลดลง “กอนจะนอนหลบั หลายคืนตดิ ๆ กันมาแลว นอ ยพะวงคดิ ถึงแตเร่อื งพกี่ ลาง นอยคิดวา ถา เราออกเดินทางจากหลมชางไดเ ร็วที่สดุ ก็ด”ี แลวหลอ นกม็ องไปทางเพอ่ื นชาย ถามวา “เธอฝนถึงพ่ีกลางยังไง ไชยยนั ต?” อดตี นายทหารปนใหญ อา ปากหาวยาวอีกครัง้ ลกุ ขึน้ จากโตะ สนามเดนิ ไปท้ิงตัวนอนแผ ทีเ่ ตยี งของเขา “ฉนั ฝน เห็นเขายงั มีชวี ติ อยู หนวดเครารงุ รังผอมโซทเี ดยี ว ในฝน วา เขาอาศยั อยใู น กระทอมกลางปา ทบึ แหง หนง่ึ รมิ ลาํ ธาร กระทอนนน้ั ปลกู อยใู ตต นไมใหญ ในฝนวา เราทง้ั หมดตาม ไปพบเขา ตะโกนเรียกเขา แตเ ขาเหมือนจะไมไดยนิ มนั อาจเปน เรือ่ งของจิตพะวงครนุ คดิ ก็ได เลย ทาํ ใหฝ น ไป” ทุกคนพากนั เงยี บงนั กนั ไปอกี ในที่สุด เชษฐากเ็ อย ขึน้ แหบตาํ่ “ฉันก็เปน หว งกลาง ไมนอ ยไปกวาแกหรือนอ ยนนั่ แหละ แตลมื เสียแลว หรือวา แกกบั นอยนนั่ แหละ ทีอ่ ยากจะถือโอกาสลา สัตวไ ปดวย ซึ่งฉนั ไมอยากจะขัดใจ แตถ งึ เราจะหว งเรือ่ งการ ตดิ ตามเขาสกั เพียงไรก็ตาม เราก็มภี าระหนาทีท่ ี่จะตอ งจัดการกบั ไอแ หวงใหส าํ เรจ็ ลงกอ น ชนิด หลีกเลี่ยงไมไ ด มันเปนกรณพี ิเศษทเี่ กิดแทรกข้นึ มาและจาํ เปนยง่ิ ” ระหวา งที่คณะนายจางของเขาพดู หารือในหมกู นั เอง พรานใหญนัง่ เงยี บกริบ เขามหี นาที่ เพียงสดับฟง และคอยรบั คาํ สั่งเทา นน้ั เมื่อไชยยนั ตแ ละดารนิ พากนั น่งิ ไมไดแ สดงความเห็น ทักทว งโตแ ยง อยา งใดอกี เชษฐากห็ ันมาทางเขา “เปนอันวา ตกลงตามนี้ เราเริ่มตนตามรอยไอแหวงไดแ ลว สําเรจ็ เมอื่ ไหรก ็มงุ หลม ชาง เม่ือนัน้ ” “ครบั ...” รพนิ ทรร บั คําอยางสงบ “ถา ง้นั พรงุ น้ีเรากเ็ คลือ่ นยา ย มงุ ขนึ้ ‘ปาหวาย’ เลย” “คุณมแี ผนไวย งั ไง เกยี่ วกบั เรอ่ื งนี”้ พรานใหญย กมอื ขึ้น ลบู คางอนั หนาทึบไปดวยเครา ตาหรล่ี ง “เราจะไปตงั้ แคม ป หรอื อกี นัยหนง่ึ ศนู ยก ลางที่พักของเราท่ี ‘ปา หวาย’ ครบั หลังจากน้ัน กจ็ ะออกตามรอยในรัศมรี อบดาน การตามลา มัน เราจะไปกันเพยี งเฉพาะผูทล่ี า มนั เทา นัน้ สวนใหญ ใหพกั รอกนั อยทู ีแ่ คม ป หรอื ถาการตามตองอาศยั เวลานาน กอ็ าจใหข บวนเดินคบื หนา ตอ ไปมงุ หลม ชา งพลางๆ เพ่ือจะไดไมเ สยี เวลา ภายหลงั จากท่เี ราลา มันสาํ เร็จแลว เราคอ ยตามหลงั ไปพบกันท่ี โนน รายละเอยี ดจะมอี ยางไร คอ ยไปวางแผนกันอกี ที แลว แตภ ูมปิ ระเทศและเหตุการณ” หัวหนาคณะเดินทาง พยกั หนา ไชยยันตก ร็ อ งถามมาวา “แลว เรื่องกระทิง ตัวที่ฉันยิงไวน น่ั ละ จะทงิ้ เปลาใหเปน เหยอ่ื เสอื งนั้ รึ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

398 “ไกสกั ขนาดไหน ที่กระทงิ ตวั น้ันถกู ยิงลม ?” เชษฐาถามพรานใหญ “ถาเดนิ อยางพรานผชู าํ นาญ ลัดทางใหตรงเปา หมายเลย ระยะเวลาเดนิ กเ็ ห็นจะอยใู นราว 3 ถงึ 4 ชว่ั โมง จากนี่ครับ” “ถาเราจะเอาเนอื้ พรานของผมคนไหนกไ็ ปแทนไดท งั้ สน้ิ ถาผมบอกทีห่ มายละเอยี ดแจม ชัดแกเขา” “ถางนั้ เอายงั ง้ี พรงุ นี้ คุณสงพรานของคุณคนใดคนหน่งึ พรอ มลูกหาบและเกวียนไปเอา เนือ้ กระทิงมาเสยี กอ น เราจะหยดุ พกั กันทน่ี อี่ ีกคนื หนึ่ง ดเี หมอื นกนั คณุ เองก็บาดเจ็บอยู จะไดม ี โอกาสพกั ผอ นเสยี หนง่ึ วนั มะรนื เราคอยเคลอ่ื นยา ย” “เร่ืองบาดเจบ็ ของผมนะ ไมเทาไหรห รอกครับ ถงึ จะเดินทางกนั พรงุ นี้ก็ได แตถา คดิ จะ สงเกวยี นไปเอากระทงิ ตวั น้นั จะพักอยอู กี สักคืนกด็ ีเหมอื นกัน เมอ่ื สง เกวยี นไปแลว ก็ควรจะเก็บ หนังเสือมาเสยี ดว ย สามตวั นอนตายอยใู กลๆ กบั ซากกระทงิ นนั่ แหละ สองตัวผมยิงได อกี ตวั กระทิงตวั นัน้ ขย”ี้ “กวาพวกทสี่ ง ใหไ ปเอา จะไปถงึ เนื้อมิเนาเสียกอ นหรอื ?” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ พูดขึน้ เปรยๆ รพินทรตอบวา “ท้ิงไวป ระมาณ 10 กวา ชวั่ โมงอยางนี้ ดจู ากลกั ษณะภายนอกกจ็ ะเหน็ พองอดื ยังง้นั เอง แหละครบั เครอื่ งในมนั จะเนา กอน แตเ นอื้ ยงั ไมเปนไร เราจะใหพ วกนั้นชาํ แหละเอามาแตเ นื้อ ถา แลเน้ือออกมาแลว เน้อื กย็ งั พอสดอยไู ดจ นถงึ เวลาทพ่ี วกนน้ั เอากลบั มาถงึ ทนี่ ่ี หรอื ถา เห็นทา ไมด ี พวกนนั้ จะจดั การยา งรมควนั ไวก อ นทจี่ ะลําเลียงมา” เม่อื ตกลงกันเปน ท่ีเรียบรอย รพนิ ทรก ็ผละออกมาจากเต็นทข องนายจา ง เชษฐาพยายาม จะรงั้ ใหเ ขานอนพักอยูทเ่ี ตียงสนามภายในเตน็ ทอ ีกครัง้ หนง่ึ โดยอา งวา เขายังบาดเจบ็ อยู แตพราน ใหญป ฏิเสธโดยสภุ าพ บอกวา เขามธี รุ ะทจ่ี ะตอ งออกไปสั่งงานกบั คนของเขาทกี่ ําลงั รอคอยอยเู บอื้ ง นอก พอรางเพรียวแกรง นน้ั ลับกระโจมออกไป ไชยยนั ตก็ลกุ ข้ึนนั่งเปลีย่ นเสื้อผา เตรยี มนอนอยา ง ละเหย่ี เพลยี แรง “ยงิ่ รวมชวี ติ กนั นานวันออกไป ฉันก็รักนาํ้ ใจและทกุ ส่ิงทกุ อยา งในตวั เขาเพ่ิมข้นึ ทุกขณะ คณุ อาํ พลเลือกคนนาํ ทางใหเ ราไมผ ิดเลยเชษฐา” ไชยยนั ตเอยขนึ้ เบาๆ “แกเพง่ิ จะรชู ดั เอาอตี อนตามรอยกระทงิ รว มกบั เขาน่ีนะหรอื สาํ หรบั ฉันรูสึกมาแลว คน คนนจ้ี ะเปนมติ รทห่ี าไดย ากทส่ี ุดสําหรบั มิตร” “แตกจ็ ะเปนคปู รับท่รี ายกาจเกินเชื่อทีเดยี ว สาํ หรับคปู รับ!” ดารนิ พดู โพลง สอดมา แลวหลอ นกเ็ ขานอน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

399 แงซายน่ังเปน เงาตะคมุ อยูท่ีขอนไม รมิ กองไฟเหมือนเชน ทกุ คร้งั ท่ีเขาเคยเหน็ ขณะที่ รพินทรโ ผลพนออกมาจากกระโจมของนายจาง รา งใหญโ ตงดงามราวกับตกุ ตาสลักดวยทองแดง น้ัน อยใู นอาการดษุ ณภี าพ ตาจองอยทู เี่ ปลวไฟในกอง กอดเขา พรานใหญเ ดนิ ผานเขาไปใกล ใบหนา นนั้ จงึ เงยขน้ึ ชา ๆ มองมายังเขาดวยสายตาเงียบๆ รพนิ ทรจ ะเลยผานไปแลว แตก็หยดุ ชะงกั ยืนอยฝู งตรงขามของกองไฟ ควกั บหุ รี่ขนึ้ มาคาบแลวกม ลงหยิบฟนในกองขน้ึ มาตอ สูบ “แกอยยู ามตลอดทง้ั คนื ไมใชห รอื คนื นี้?” เขาถามเรอ่ื ยๆ “ครับ ผูกอง” “ดแี ลว ฉนั จะขอนอนใหห ลับสนิทสกั คืน ดูแลบรเิ วณแคม ปท ้ังหมดใหด ีอยา ใหเกดิ อะไร ข้ึน โดยเฉพาะอยางยิง่ ...ทก่ี ระโจมพักของนายจาง” “ครบั !” เสียงหาวต่ํารบั คาํ แลว ริมฝปากกป็ รากฏรอยยม้ิ นอ ยๆ มองนงิ่ มายงั เขา “บาดแผลของผูกอง ปลอดภยั เรียบรอยหรอื ครับ” “ฉันไมเ ปนอะไรมากนักหรอก และเดยี๋ วนี้เรียบรอ ยดีแลว แตม นั ระโหยเหลือเกนิ อด นอนมาหลายคนื ” “ผมไดย นิ แวว ๆ วา นายใหญสั่งใหเ ลกิ เสยี เวลาฆาสตั วอ น่ื ๆ ทั้งหมด ใหเ ริม่ ตนตามไอ แหวง ” เขาพยกั หนา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรีย่ ง หลบตาชะโงกตวั ซนุ ฟนเพ่ิมเตมิ เขา ไปในกองไฟ น่ิง เฉย รพนิ ทรข ยบั จะผละไปแตแลว ก็ชะงักอกี ครัง้ หนั ไปจองพนิ ิจดูหนมุ ชาวดงพเนจรผลู กึ ลบั ดว ย ประกายตาคน หา “ฉันสังเกตมานานแลว แงซาย รสู ึกวา แกจะกระวนกระวาย อยากไปใหถงึ หลมชา งเสีย โดยเรว็ แกตอ งการใหเรม่ิ ตน เดนิ ทางจากทนี่ ่นั เรว็ ทส่ี ุด ท้ังๆ ทีค่ วามรสู ึกชนิดนี้ มนั นาจะเปน ของ พวกนายจา งของเราโดยตรงไมใ ชของแก ซ่ึงเปนแตเพยี งคนรบั ใชตดิ ตาม...” รพินทรพดู หาวตาํ่ แชม ชา จองมองดูใบหนานน้ั ตาไมก ระพริบ และถามเนนมาใน ประโยคทายวา “บอกซิ แกมีเจตนาอะไรเกย่ี วขอ งกับการเดนิ ทางมหาวบิ ากเชนนี้ ฉนั จําไดว า ฉนั ถามแก มาหลายครั้งแลว ” กระเหรยี่ งหนมุ รางยกั ษ เงยหนา ขน้ึ สบตาเขาอีกคร้ัง มอื ใหญแ ข็งแรงทั้งสองลูบกันไปมา ชาๆ อยางปราศจากความหมาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

400 “ผมเพียงแตมคี วามรูสกึ วา เจานายไมควรจะมาเสยี เวลาอยกู บั การเที่ยวลาสตั วโ ดยไม จาํ เปน เปน แตเ พียงความรูสกึ เทา น้ัน! แตเม่อื เจานายตอ งการ ผมซึ่งเปนแตเพยี งผรู ับใชก ไ็ มอ ยใู น ฐานะจะแสดงความเหน็ อะไรออกมาไดท ั้งส้นิ ซงึ่ ก็คงจะลกั ษณะเดยี วกบั ผกู องนนั่ แหละ ผมใหส ัตย ปฏญิ าณแลว วา การสมคั รตดิ ตามมารับใชในการเดินทางครัง้ นี้ เปน เจตนาที่บริสทุ ธ์ิ ไมไดมี แผนการรายใดๆ ทงั้ ส้ิน ผมตอ งการเหน็ ในสงิ่ ที่เกดิ มาไมเ คยเหน็ ตอ งการเผชิญกับส่ิงทีเ่ กิดมาไม เคยเผชิญ อนาคตฝากไวก บั การเสี่ยง เทาทแ่ี ลว แลว มา ในโลกนผ้ี มอยคู นเดยี ว...ไมมีหวงหรือขอ ผกู พันใดๆ ท้งั ส้ิน” “ดนิ แดนลีล้ ับเบอ้ื งหนา โพน...” แงซายหร่ตี าลง มองเลยศีรษะของจอมพรานไปในความมดื ทึบของบรรยากาศอยางเลือ่ น ลอย เสยี งทกี่ ลาวตอมาเปน เสียงพึมพาํ เหมือนกระซิบ แสงไฟในกองเพลิงเบ้ืองหนา สะทอ นสอ ง แกวตา และเปน ประกายประหลาด “อะไรจะรอคอยอยูข างหนา ถา หากเราคนมันพบและไปถงึ มัน...อาจเปน ความมดื หรือ อาจเปน ความสวา งอนั สดใสสําหรบั คณะเจา นาย สาํ หรบั ผูก องเอง หรอื สาํ หรบั ผม สวรรคเทาน้ันที่ จะรไู ด เทอื กเขาพระศวิ ะท่เี ราจะมุงไป ผูก องก็ทราบวา ไมเ คยปรากฏอยูในแผนท่ขี องภมู ิศาสตรใ ดๆ ในโลก นอกจากคาํ บอกเลา กนั มาตอ ๆ หรอื มิฉะนน้ั กจ็ ากลายแทงประกอบนยิ ายเหมอื นเรือ่ งฝน ผู กองคงเคยแวว ๆ ขา วมันมา ผมเองกเ็ คยไดย ิน ไดเหน็ ในความฝนในชว งชีวิตหนง่ึ ของมนุษยเ รา ไม วา จะเดนิ ดวยเทา หรอื ดวยพาหนะอะไรอาจไปไมถึงมนั เลยกไ็ ด มันเปนดินแดนจดุ นดั พบระหวา ง กลางวันและกลางคนื ” คําพดู ของแงซาย ทําใหพรานใหญง งงนั ไปดว ยความรูสกึ ประหลาดลํา้ เขาคงจองหนา หนมุ กะเหรย่ี งผูลึกลบั อยเู ชนน้ัน แลวทรดุ กายลงนงั่ บนขอนไมฝง ตรงขาม “แกพูดแปลก แงซาย ฉนั ไมเขา ใจ หมายถึงอะไรทแ่ี กบอกวา มนั เปน ดนิ แดนจุดนดั พบ ระหวางกลางวนั และกลางคนื ?” แงซายเปลีย่ นสายตาไปจับอยทู ่เี ปลวไฟในกองอนั แลบวอมแวมอีก อาการตกอยใู นภวงั ค “ไมเคยมีใครไปถงึ ดินแดนนนั้ แลว กลับออกมาบอกเลาใหโลกภายนอกรเู ห็นได นอก จากพระธดุ งคพ มาท่ีอุปการะผมองคเ ดียว เดย๋ี วนท้ี า นก็มรณภาพไปแลว เราอาจไปแลวไมพ บมนั หรอื ไปไมถึงมันก็ได เทอื กเขาพระศวิ ะคือสถานท่อี าถรรพณอ ยูในดนิ แดนสนธยา เปน ถ่นิ ลบั แล เปน โลกสวนหน่งึ ทไี่ มม กี ารสาํ รวจพบ และบนั ทกึ ไวใ นรายงานของนกั สาํ รวจคนใดในโลก นอก จากคําบอกเลาในนยิ ายทส่ี บื ตอกนั มาหลายชั่วคน” “ก็ไหนแกบอกแตแรกวา ถน่ิ ฐานของแกอยทู ่ีน่ัน?” “นั่นเปน คาํ บอกเลาของพระธดุ งคองคท ี่เล้ยี งผมมา ทา นบอกผมเมอื่ กอนทา นจะตาย ขณะท่ีตกอยใู นความอปุ การะของทา น ผมยังเปนทารกเกนิ กวาทีจ่ ะจาํ ความใดๆ ได นอกจากจะรู โดยการบอกเลาของทานเทานั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

401 “ทานบอกอะไรแกบาง?” แงซายสายศีรษะแชม ชา “ทา นไมไ ดบ อกอะไรผมมากไปกวาบอกใหรูวา แมข องผมระหกระเหนิ ออกมาจาก ดินแดนนน้ั พบพรานปาคนหนงึ่ กอ น แลว ตอ มาพรานกเ็ อาผมไปฝากไวกบั พระธุดงค สว นแมข อง ผมไดต ายไป ผมไดอ ยใู นความคุมครองของทา น แลว ตอจากนนั้ เมอื่ ผมเริม่ โตขึน้ ทกุ สงิ่ ทุกอยางก็ เร่ิมเขามาใหผมไดพ บเห็นในความฝน มนั เลอะเลือนสบั สนไปหมด ผมต้ังใจไวว า สักวนั หนง่ึ ผมจะ พยายามกลับไปยงั ดนิ แดนอนั เปน ท่มี านี้ ไมม ีความตอ งการอะไรมากไปกวาจะไปใหถึงและไดเ หน็ พอผกู องใหค นประกาศรับสมัครคนใชในการเดินทางคร้ังนี้ ผมก็มาสมคั ร...ไมมีเลหกลหรอื แผน ทจุ รติ ใดๆ แอบแฝงอยทู ้งั สิ้น” “มนั จะเปน แดนอาถรรพณหรือแดนสนธยาอะไรก็ตามที ถา มันมีอยจู รงิ เรากต็ อ งไปถึง มันจนได แตส าํ หรับฉนั เองก็ขอบอกตามตรงเหมือนกนั วา ยนื อยใู นระหวา งความลงั เลวา เทอื กเขา พระศิวะจะมีอยจู ริงหรือไม ท่ีอาจหาญนําทางเสยี่ งมาในคร้งั น้ี ก็เพราะเงนิ คาจา งอยา งเดียว อยางที่ บอกแกแลว ฉันไดย นิ ขา วมนั มาแลว จากพวกพรานเกา พนื้ เมอื งทแี่ กต ายไปแลว หลายคน มนี ิทาน สารพัดเร่ือง ประกอบอยดู ว ยหลักฐานบางอยา งท่ีไดมา ก็ดูจะเปนจรงิ จงั นา คดิ ยิ่งมาประกอบกบั เหตุผลตามคาํ บอกเลาของแกดวย มันยิ่งทําใหเขา เคา มากขึ้น แตนแ่ี นะ แงซาย แกรูไ ดย งั ไงวา เทอื กเขาพระศวิ ะมีลายแทงบนั ทกึ ไว แกเคยเหน็ รึ?” แงซายส่ันหนา อีกคร้งั สบตาเขา “ผมไมเคยเหน็ แตผมเชือ่ วาจะตอ งมี เขยี นขน้ึ โดยมอื ของใครตอใครในสมยั ไหนบา ง และเทจ็ จริงประการใดก็สดุ ทจ่ี ะรูไ ด สาํ หรับผูกอง ถา ไมมลี ายแทงเปน หลกั ฐานอยใู นมอื บา ง กค็ ง ไมห าญนาํ ทางครั้งนี้ เพราะอยา งนอยกจ็ ะตอ งอาศยั ลายแทงเปน เครอ่ื งนําทาง” “แกรคู วามจรงิ แลวใชไ หมวา การเดินทางของเราในคร้งั นี้เพ่อื อะไร?” “ครบั รแู ลว นายชายกับนายหญงิ ตอ งการติดตามคนหาคนคนหนง่ึ ทห่ี ายสาบสญู ไป คน คนนน้ั เปน นอ งชายของนายชาย เปน พขี่ องนายหญงิ เปน เพ่ือนของนายทหารปน ใหญ โดยไดขาว ครั้งสดุ ทายวาคนสาบสูญผูนั้น บายหนามงุ เทอื กเขาพระศิวะ เพ่อื จะแสวงขมุ เพชรในดนิ แดนนนั้ ” รพนิ ทรจดุ บหุ รี่สบู เปน ตัวทส่ี อง ตาคนเฉียบของเขามเี ปา หมายน่ิงอยูเ ฉพาะใบหนา คม สนั บึกบึนของหนุมกะเหรย่ี งพเนจร น่งิ ไปครู “แกรูขา วมากอ นหรอื เปลา หรือเพิ่งจะมารูในขณะที่ออกเดินทางมาน?ี่ ” สายตาของแงซายทมี่ องตอบเขา เปด เผยบริสุทธ์ิ “ผมไดขาวมากอนบางเหมอื นกนั กอ นทีจ่ ะมาสมัครเปน คนใช ขา วทไ่ี ดมากค็ อื เม่อื ประมาณปเ ศษมาแลว มนี ักลา สตั วช าวกรงุ คนหน่ึง พรอ มกับพรานเฒาพน้ื เมอื งลาวโซงชอ่ื หนาน อนิ เพยี งสองคน ออกเดนิ ทางจากหลม ชา ง... ‘ดงมรณะ’ โดยมงุ เทอื กเขาพระศวิ ะ ทงั้ สองคนออก เดนิ ทางเงยี บหายไป จนกระท่งั เด๋ียวนไ้ี มมใี ครพบเห็นหรอื ไดขา วอีก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

402 “เมอ่ื ปเศษมาแลว แกอยูแถบไหน?” “หวยเสือรอ ง ผมกําลงั ตามแรดตวั หนง่ึ อยทู แี่ ถบน้นั ” “แกไดพ บเหน็ ชายคนน้ัน คนที่ใชช่อื วา ชด ประชากร ในระหวางทองเทีย่ วอยใู นปา บาง หรอื เปลา?” “ผมไมเคยพบเขา เคยแตไดข า วการออกเดนิ ทางและจดุ มงุ หมาย ผมออกจากหว ยเสือรอง ในทนั ทที ่ีไดขา ว เพ่อื จะมาดกั พบเขาทีห่ ลม ชา ง ต้ังใจจะขอสมัครตดิ ตามไปดวย แตข ณะทผ่ี มไปถงึ หลม ชา ง ปรากฏวาเขาไดเ ดนิ ทางลวงหนาไปจากท่ีนน่ั ถึง 5 วันแลว ผมออกตามไปได 7-8 วันในปา ทเ่ี รียกวา ‘นรกดาํ ’ แกะรอยเขาไมพ บ และบงั เอญิ ลม ปวยลงเสียกอนเพราะถกู งกู ดั พระธุดงคองค หนึง่ มาพบผม ในขณะทนี่ อนสลบอยู ชวยแกพ ิษงใู หผ ม และบอกใหผ มถอยกลับกอน ทา นยงั บอก อกี ดวยวา ใหผมรอคอย สักระยะหนึ่ง การเดนิ ทางของผมทตี่ ง้ั ใจไวจ ะสําเร็จผล ผลเชื่อทา นจงึ กลบั ซ่งึ กพ็ อดกี ับทผ่ี กู องประกาศหาคนอาสาสมัครเดินทางคร้งั นี้ ตรงกับคาํ บอกลว งหนา ของพระธุดงค องคนั้นไมม ีผดิ ” รพินทรต าเปน ประกาย ครางออกมา “อือม นี่เปน ขาวใหมท เี ดยี ว ที่ฉันรวู า แกเองกร็ ะแคะระคายในการเดนิ ทางของ ชด ประชากร และเคยทจ่ี ะคิดตดิ ตามไปกบั เขาดวย แตพ ลาดกนั เสยี กอน แกไดเ ลาเรอื่ งน้ีใหเจา นายของ เรารหู รอื เปลา?” แงซายยม้ิ นอ ยๆ “ผมไมไ ดเลา เพราะไมม ใี ครถาม แตเ ม่ือผกู องถามผมกบ็ อกตามจริง” “ใหต ายซิ แกนี่มนั อมพะนาํ เสียจริง!” พรานใหญบน เบาๆ พรอมกบั จุปาก “เก็บเงยี บไมเห็นแพรง พรายอะไรท้ังนน้ั นอกจากจะถกู ถาม วา แตพ ระธุดงคอ งคที่ ชว ยชวี ิตแกไวจ ากงูกดั คราวนัน้ เถอะ ทา นทาํ นายใหแ กยงั ไงอกี บาง ทา นบอกดว ยหรือเปลาวา การ เดนิ ทางของแกจะไปถึงเทอื กเขาพระศวิ ะหรือไม อนาคตขา งหนาเปนยังไง” “ทานบอกผมแตเ พยี งวา อยาไดพ ยายามตดิ ตามสองคนน่ันไปอกี ใหถ อยกลับกอ นและ อกี สกั ระยะหนงึ่ จะมคี นกลมุ หน่ึง ตามคน หาทง้ั สองคนนัน้ ใหผ มรอโอกาสตดิ ตามมากับคณะนน้ั ” รพินทรเต็มไปดวยความตนื่ เตน สนใจในคําบอกเลาของแงซาย ความอิดโรยออ นเพลยี หายไปหมดสนิ้ ตาสวางโพลน ซักตอมาโดยเรว็ “นา ประหลาดมาก น่ีกแ็ ปลวา พระธดุ งคองคน ัน้ บอกแกไว ตรงกบั ความจริงทสี่ ุด อัน หมายถึงวา ทา นจะตอ งรหู รือมฉิ ะน้ันกม็ องเหน็ อนาคตอยางแมน ยําทีเดยี ว ในฐานะท่ขี ณะนน้ั แกก็ มงุ ตามท้ังสองคนนนั้ แกไมไ ดถ ามหรอกหรอื วาท้ังสองคนจะเปน อยา งไรบาง เขาจะไปถึงเทือกเขา พระศิวะสมกบั เจตนามุงหมายไวห รอื เปลา ปลอดภยั เรยี บรอยดีมชี วี ติ อยู หรอื วา ไดร บั ภยั อันตราย เชนไร” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

403 “ผมถาม แตทา นไมไ ดบ อกอะไรทงั้ สิ้น เพียงแตใ หผ มถอยกลับเทานั้น ขณะที่เดนิ แยก จากกนั นน้ั ผมเหน็ ทานเดินคลอยหลังลับปากดา นเขาไป พอวิง่ ตามไปดู ทา นกห็ ายไปเสยี แลว อยา ง ไมมรี องรอย ลักษณะของทา นเหมอื นหลวงตาองคท ีเ่ คยอปุ การะผมมาไมมผี ดิ และก็เรียกช่ือผมได ถูกโดยทผี่ มไมไดบ อกทา นเลย ทา นปรากฏตัวข้นึ เพยี งแคใหยากินแกพ ิษงู และสง่ั ใหผ มกลับเทา นนั้ ไมไดอ ยนู านหรือพูดอะไรกนั มากนกั ” พรานใหญห รีต่ าลง เมม ริมฝป ากแนน ลักษณะทา ทตี ามคําบอกเลาของแงซาย ไมมอี ะไร ทจี่ ะสอเปนเทจ็ หนมุ ชาวดงพเนจรพดู ซอื่ ๆ ความล้ีลับพสิ ดารของพระธดุ งคอ งคทแ่ี งซายเลาก็ เชน กัน มนั เกดิ ขึ้นไดอ ยางไร ก็ยากทจ่ี ะวนิ จิ ฉัยไดถ ูกตอ ง เขาเองแมจ ะผานโลกที่เจริญขดี สดุ มาแลว แตชีวิตท่ีคลกุ คลีอยใู นแดนกนั ดาร มันก็สอน ประสบการณใหต ระหนกั อยเู สมอวา ในสงิ่ ท่โี ลกเจริญแลวอางวา เหลือวิสยั เปน ไปไมไ ดน ้นั ในโลก มืดมนั ยงั มใี หไ ดพ บเหน็ อยเู สมอและไมจาํ กดั เวน ไวแ ตว า เม่อื ไหรจะเกิดขึน้ เทาน้ัน และอยางนอ ยท่สี ดุ ลกึ จากหลม ชา งเขา ไป แงซายก็เคยผา นเขาไปกอนบา งแลว และคงจะ ลา้ํ ลึกเขาไปมากกวา ทเ่ี ขาเองเคยลองเขาไปสาํ รวจ มันเปน ดงดาํ ...ปา ดกึ ดําบรรพ ตนไมแตล ะตนไม ตํ่ากวา สิบคนโอบข้นึ ไป ระออุ า วอบั ช้ืนชนิดทไ่ี มนา จะมมี นษุ ยคนใดเขา ไปใชช ีวติ อยไู ด เพราะเตม็ ไปดว ยสรรพอนั ตรายรอบดา น รวมทั้งสรรพสัตวร ายนานาชนดิ ท่ีไมเ คยสํารวจพบมนั มากอ น น่ันเปน เพยี งปากทวารเบือ้ งแรกของทศิ ทางทจี่ ะมงุ ไปเทือกเขาพระศิวะเทานัน้ ไกลออกไปกวา นน้ั ไมร ูอีกสกั กีด่ ง ก่ที ุง หรือกขี่ ุนเขาทุรกันดาร ตลอดระยะทางมนั จะ ลําบากยากเยน็ สกั แคไหน ในการท่ีจะดาํ รงชวี ติ ผานไปไดโ ดยสวัสดภิ าพ หนทางนั้นแหละทีช่ ด ประชากร หรอื ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธ์ิ บุกบ้นั ฟน ฝา ลว งหนา เขาไปแลว โดยไมมีใครรขู า วการ เคลือ่ นไหวมาจนบัดน้ี วาเขายังมชี วี ติ อยู หรือตายแลว นึกมาถงึ ตอนนี้ เขามองเหน็ ภาพวาระสุดทายของเนวนิ หนมุ นกั เสีย่ งโชคชาวพมา ที่มา ตายในออมแขนของเขา ผดุ เดน ขึ้นอกี ครั้ง ลกั ษณะทา ทีของเนวินก็ดี คาํ พดู ทกุ ประโยคก็ดี มันตดิ หู ติดตาอยจู นกระทั่งปจจบุ นั ชนิดไมมวี นั ลมื เนวนิ เปน เจาของลายแทงของบรรพบรุ ุษตนเองที่มอบ ตอ มาใหเ ขา เนวนิ ผูส งั เวยชวี ิตใหกับความทะเยอทะยาน มุงหวังในโชคลาภมหาศาล ซ่ึงซอ นเรน อยู ในทา มกลางแดนสนธยาถิ่นมรณะ จนกระทง่ั ในท่สี ดุ มฤตยกู ็คราชวี ติ ของเขาไปเสีย บดั น้ี รพนิ ทรย อมรับกับตนเองวา เปน การยากเหลอื เกนิ ทีจ่ ะหวงั วา ม.ร.ว.อนชุ า และ พรานพ้ืนเมอื งของเขายังมชี วี ติ เหลอื อยูเ พื่อรอคอยใหต ดิ ตามคน พบ ลกั ษณะการตายของเนวินยอม จะยนื ยนั ใหรูชัดเปรียบเทยี บอยูแลว “ฉันตองการความเหน็ อะไรจากแกสกั อยา งหนึ่ง แงซาย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

404 ในท่สี ดุ เขาเอยข้นึ แผว ตํ่า สหี นา เครงขรึมเปล่ียนสายตาไปจับอยูท เี่ ปลวไฟในกองท่ี เดียวกบั ทแ่ี งซายซงึ่ จองอยูกอ น หนมุ กะเหรีย่ งผลู กึ ลับเหลอื บแวบมองดจู อมพราน “ทา นตอ งการความเหน็ อะไรจากผม?” “ชด ประชากรคนน้นั ...” รพินทรพดู เบาเหมอื นกระซบิ “แกคดิ วา เขายังมีชวี ิตอยูรอดอยู หรอื เปลา และไปถึงเทอื กเขาพระศิวะหรือเปลา ?” แงซายน่ิงเงยี บไปครูใหญ ลมดึกพดั ปะทะใบไมไหวกระทบกนั แสกสาก และมีเสียงชาง รองแวว มาจากหบุ เขาลกึ สลับไปกับเสียงเหาหอนของหมาในทีม่ าจากดา นตรงขาม ไมสดบางก่งิ อันเปน ฟนอยใู นกองไฟปะทเุ บาๆ “ถา เขาไปไมถ ึงเทือกเขาพระศิวะ เขากอ็ าจจะยงั มีชวี ติ อยคู รับ” ในทีส่ ดุ แงซายกก็ ลาวข้นึ อยา งระมดั ระวงั “หมายความวา ยงั ไง ทแี่ กพดู วา ถา ไปไมถงึ กอ็ าจจะมชี ีวติ รอดอยู กถ็ าเขาไปถงึ จดุ หมาย นั้นละ เขาจะตองตายง้นั รึ มนั มีอะไรแตกตางหรอื มีเหตผุ ลตามความรูสกึ ของแกอยา งไรในทงั้ สอง ขอ นี”้ เปน คร้งั แรกทร่ี พินทรเ หน็ แงซายถอนใจเบาๆ นิดเดยี วเทานน้ั แลว รอยยมิ้ ทด่ี บู รสิ ุทธิ์ เหมือนเดก็ ๆ กป็ รากฏขน้ึ ทรี่ ิมฝปากคนู น้ั “ผมก็บอกไมถ กู เหมือนกนั ครบั ผกู องวา อะไรทําใหผมมคี วามรสู กึ เชน นน้ั ...” แงซายชะงกั ไปครู เกลีย่ ไฟในกองแลว กม ลงเปาใหล กุ โชนข้ึน กลา วตอมาโดยไมม อง หนา เขา “ผูกองคงจะเคยไดย นิ นยิ ายเรอ่ื งทีผ่ มกาํ ลงั จะพูดถงึ นี่ มากอนบา งกระมงั ...เลา กนั มาตอ ๆ อยา งไมมีหลกั ฐานวา ภายในทรี่ าบลุม อนั กวางใหญ อยใู นระหวางทวิ ลอมของเทือกเขาพระศวิ ะ ยงั มีนครลบั แลอยูนครหน่งึ เรยี กกนั วา ‘มรกตนคร’ ชนที่เปนเจา ของอาณาจักรในความฝน นี้ จะเปน เชือ้ ชาตเิ ผาพนั ธใุ ดก็ไมม ใี ครสามารถบอกถูก เคยเจรญิ รงุ เรืองมีอารยธรรมของตนเองมาแตโบราณ กาลหลายพันป แตปจ จบุ นั นถี้ ูกความอาถรรพณล ้ลี ับบันดาลใหน ครนีต้ กอยูใ นมา นหมอก ไม สามารถจะติดตอกับโลกภายนอกไดน บั เปน พันๆ ปมาแลว เหมือนถูกแยกเปน อกี โลกหน่งึ โดย เฉพาะ และไมพอใจตอ รบั อารยธรรมหรอื การติดตอ ใดๆ จากโลกภายนอกทัง้ สิ้น คงสภาพ ความรสู ึกนกึ คดิ และสิ่งแวดลอ ม เปน อาณาจกั รโบราณอยเู ชน นน้ั ตลอดมา มีบานเมอื ง มีประชากร มที หารและกษตั รยิ ปกครองกนั เองโดยเอกเทศไมขึ้นกับใครทั้งสิ้น มคี วามเจรญิ เทยี บเทาชนในยุค พนั ปมาแลวจะพึงเจรญิ ไดถงึ ขีดสุด” พรานใหญย ิ้มพราย กม ศรี ษะรบั “ใช! ฉันเคยไดย ินนยิ าย หรอื นทิ านเร่อื งนมี้ าจนคุนหแู ลว จากหนานไพร พรานเกา แกเ มื่อ สมัยทฉี่ นั ยงั เดก็ อยู และไดย ินมาจากใครตอ ใครอกี หลายคน รวมท้งั ในหนงั สอื นวนยิ ายหลายเลม ของนักประพนั ธชา งโกหกชื่อเสยี งกอ งโลกหลายคนทีเ่ คยแตง กนั ไว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

405 แงซายยิ้มตอบ แตเ ปนย้มิ ที่เยน็ เยือกลกึ ซึง้ ตาเปน ประกายพรา งพราวจบั แสงไฟ “นั่นแหละครบั จะเปน นยิ ายหรือเร่ืองกุกนั ขนึ้ อะไรกต็ าม กลา วกนั ตอ ไปในเนอื้ หาของ นทิ านน้ันอกี วา ชนเผา นีแ้ หละเปนเจา ของแหลง ‘ขุมเพชรพระอุมา’ ซง่ึ ตัง้ อยู ณ สถานทห่ี นึ่งภายใน อาณาจกั รแหงนี้ ถอื เปนสมบตั ิอันหวงแหน ทจี่ ะตองปกปกพิทักษเอาไวชว่ั กลั ปาวสาน โดยไมย อม ใหคนแปลกหนา ตางถ่นิ คนใดแผว พานเขาไปแตะตอ งได เพราะฉะนนั้ สมมตวิ าใครสกั คนหนงึ่ จากโลกภายนอกสามารถจะคน พบทางเขา ‘มรกตนคร’ เมืองลบั แลทว่ี าน้ี ผูกองคิดวา เขาคนน้นั ควร จะมีชวี ติ รอดอยูอกี หรอื ครบั ” รพินทรนงิ่ งนั ไปอกี มีความรูส ึกมาอยางฉับพลนั นั้นวา สมมติวา คณะนายจางของเขาซ่งึ กําลงั นอนหลบั สบายอยูขณะน้ี มีโอกาสไดม าฟงสิง่ ทเ่ี ขากําลังสนทนาอยกู ับแงซายยามนี้ คงจะดีไม นอย อยางนอ ยท่สี ดุ มันก็เปน เรอ่ื งตนื่ เตนสนุกสนานนา ระทกึ ใจ และขบคดิ เลนตามธรรมเนยี มของ นยิ ามรมิ กองไฟในปา ทง้ั หลาย เขาคดิ ไมถึงมากอนวา คาํ วา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ กด็ ี หรือคาํ วา ‘มรกต นคร’ เมืองลบั แลกด็ ีท่เี ขาเคยไดย นิ ไดฟง แบบนยิ ายปรัมปราของบา นปาแถบน้ีมานานนม จะมา ไดรบั ฟง อกี จากหนุมกะเหรี่ยงพเนจรผสู มคั รเปน คนใชอ าสาตดิ ตามไปดว ย “ถา งนั้ ...” จอมพรานพูด พรอ มกับเลิกควิ้ หวั เราะเบาๆ “กแ็ ปลวา แกคือคนหน่ึงของชนเผานัน้ นะ ซิ! เพราะแกยอมรบั อยวู า ถนิ่ ฐานของแกอยูท่ี นน่ั ” “ถาพระธุดงคองคที่เลย้ี งผมมา ทา นนงั่ อยูกับเราในที่นด้ี ว ย เราจะไดค าํ ตอบทต่ี รงท่ีสุด ครบั ผมเองกส็ งสัยอยูเหมือนกัน ทกุ ส่งิ ทกุ อยางมันเปน ส่งิ บอกเลา ใหฟ งมาเทา นัน้ ” “แลวแกเชอื่ วา มรกตนคร เมอื งลบั แล ตัง้ อยูในหุบเขาพระศวิ ะมีจริง” “กผ็ กู องเช่ือหรอื ครบั วา ขุมเพชรพระอุมามจี ริง?” แงซายยอนมาตํ่าๆ จอ งตาเขานิง่ ยิงฟน ขาว ขณะท่ีรพินทรน่ิงไปอีก ก็กลา วตอมาเนิบๆ แชม ชา “มนั ผกู พนั กนั อยสู ามส่งิ ครบั ผูกอง ถาเทอื กเขาพระศิวะมจี ริง ขุมเพชรพระอุมากม็ ีอยจู ริง มรกตนครเมืองลบั แลก็จริงตามนนั้ ดว ย สาํ คญั ที่สุดก็คือ เราจะคนพบเทอื กเขาพระศวิ ะหรอื ไม เทาน้นั นน่ั เปน ประการแรก” “ถา ง้นั ฉันกพ็ บจะไดค ําตอบในการอาสาสมคั รเดินทางมาในครงั้ น้ขี องแกแลว แกตอง การแสวงหาโชคลาภเก่ียวกบั สมบตั มิ หาศาลตามคําบอกเลานนั้ ใชไ หม” แงซายยมิ้ กวา ง ยืดตวั ตรง สนั่ ศรี ษะชาๆ “ผมขอปฏิญาณตอหนากองไฟนี้อกี ครั้ง ผมไมไ ดไปเพ่อื จะแสวงหาโชคลาภในสมบตั ิ อยางท่ีผูกองวา และถามันมจี ริง ผมจะไมเ ขาไปยุง เกยี่ วแตะตอ งหรือเหลียวแลมนั เลย ผมปรารถนา อยา งเดยี วเทา นน้ั ถา มรกตนครมอี ยจู ริง นน่ั คอื แหลง กําเนดิ ของผม ผมตอ งการจะกลบั ไปเหน็ เราไม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

406 มอี ะไรขดั กนั เลยครบั ระหวา งสามฝา ย ฝา ยทีห่ นึง่ คณะเจา นายหรือนายจา งของเรา ทานตอ งการ เพยี งคน ใหพบนอ งชายท่หี ายสาบสญู ไป ฝา ยท่ีสองคือทา นและเหลา พรานของทา น ทตี่ อ งการ คาจางนาํ ทางและผลสว นแบง พลอยไดจ ากโชคลาภตางๆ ที่อาจจะคน พบ ฝา ยท่ีสามคือผม ตองการ เพียงจะไปเหยยี บใหถ งึ แดนอันเปน ทเ่ี กดิ เปาหมายมงุ หนา อนั เดยี วกัน...คอื เทือกเขาพระศิวะเปน จดุ แรก” รพนิ ทรลกุ ขนึ้ ยนื ชา ๆ “เอาละ การคยุ กับการคนื นี้ มนั ทาํ ใหฉ ันสะดวกใจขน้ึ มาก ตอไปนฉี้ ันเหน็ จะไมต อ งมา นั่งสงสัยถงึ เร่อื งทีแ่ กอาสาสมคั รเขา มาเสยี ที เทอื กเขาพระศิวะ ขมุ เพชรพระอุมา มรกตนคร มันจะมี อยูจ ริงหรือไม ถาไมตายเสยี กอ นเราคงจะไดรกู นั ในอนาคตขางหนา แตส ่ิงแรกที่ฉันควรจะบอกให แกรับรไู วด ว ยกค็ ือ เปนทแ่ี นน อนแลววา เราจะออกตดิ ตามไอแ หวงกนั เปน จดุ ประสงคส ุดทาย กอ น หนาการเรม่ิ ตน เดินทางจริงท่หี ลม ชา งตามคาํ ส่งั ของนายจา ง และฉนั ตอ งการแกรว มในการติดตาม คร้ังน้ดี วย ในฐานะพรานคนหนง่ึ นอกเหนอื จากหนา ทคี่ นรับใชสว นตัวของคณะนายจาง แกจะมี อะไรขัดของไหม” “สดุ แตผูกองจะส่งั ทุกอยา งครบั ” “ถางัน้ เตรยี มตวั ไว คณะนายจางของเราทั้งสามคงจะตอ งการลา ชางครง้ั เสยี่ งอันตราย ท่ีสุดนี้ทง้ั สามคน เราตองการพรานคมุ กันเขา อยางนอ ยนายจา งหน่ึงคนตอพรานสองคน เมอื่ ไดแ ก มาชว ยอกี หนง่ึ เชน น้ี ก็ครบจํานวนพอด”ี แงซายกมหวั รบั อยางดุษณี รพินทรก ม ลงควา ปนคูมอื เดินผละมาที่กลุมพรานพน้ื เมือง ของเขา ที่นอนรวมกนั อยู พวกนน้ั นอนกันในลักษณะหลบั ๆ ต่ืนๆ พอเหน็ พรานใหญกลับออกมา จากเตน็ ทน ายจา งตรงเขามา ก็ผุดลกุ ขึ้นตอนรับ นายเมยหวั หนา ลูกหาบ ที่นอนอยไู มห า งออกไปนกั กต็ รงเขา มารวมดวย พรานใหญประชุม บอกความแกค นเหลานนั้ และสนทนาอกี ครกู ล็ มตวั ลงนอน เขาคดิ วา จะหลบั ลงไดอ ยางเร็วทสี่ ดุ แตต รงกนั ขา ว สมองครุน คดิ อยแู ตส งิ่ ที่ไดร ับฟงจากแงซายอยอู กี เปน เวลานาน กวา ที่จะผล็อยหลับ ไปพรอมกับความฝนอนั สบั สนยุงเหยงิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

407 18 เชารุงขน้ึ เมอื่ คณะนายจางท้งั สามตนื่ ข้ึน และออกมาจากกระโจมพัก ก็ไดทราบจากแง ซายวา พรานใหญส ่ังใหเกดิ กับเสย พรอ มเกวยี นคันหนึ่งและลูกหาบอกี สามคน ออกเดนิ ทางไป ตงั้ แตเ ชามดื เพื่อลําเลียงเนือ้ กระทิง และเสือทเี่ ขากบั ไชยยันตย ิงไวเ มื่อวาน ทง้ั เชษฐา ไชยยันต และ ดารนิ ประหลาดใจเล็กนอยที่มองไมเหน็ รพนิ ทร กบั บญุ คําและจันอยูในบรเิ วณแคม ปด ว ยในขณะ นั้น เม่ือสอบถามหัวหนา ลกู หาบ จึงไดร ับรายงานวา พรานใหญกับคนของเขาทัง้ สอง เดิน ออกจากแคม ปไ ปกอ นหนาทค่ี ณะนายจางจะออกมาจากเตน็ ทเลก็ นอ ย ตดั ไปทางหนองนํ้าเบื้องลา ง ไมไดส ง่ั ความใดๆ ไว แตก ไ็ มไ ดไปกบั พวกท่ีใหเ กวยี นไปบรรทุกเน้ือ “คงจะออกไปสํารวจวาในละแวกใกลๆ นแี่ หละ ประเดย๋ี วกค็ งกลับ” เชษฐาเดานิสัยของพรานใหญถ กู บอกกับเพ่ือนและนอ งสาว “วา ตนื่ เชาทีเดยี วนะ ยงั ตน่ื ไมทนั หมอนี่ หมอชา งทรหดเสียจรงิ เม่อื วานน้ีเจบ็ ตวั อยแู ทๆ พอเชาวนั นีซ้ กๆ บุกปา อกี แลว ความจรงิ ควรจะพักเสียบา ง” ไชยยนั ตบ นอยางเปน หว ง ตัวเขาเองถงึ แมจ ะเริ่มเคยชนิ กับการบกุ ปา ฝา หนามขนึ้ เปน ลําดบั แตภายหลังจากหลังแตะพน้ื เม่อื คนื กห็ ลับเปนตาย และในตอนเชากแ็ ทบจะลกุ ขึน้ ไมไ หว เพราะตรากตราํ มาตลอดท้งั วนั และคืนของเม่อื วาน อดประหลาดใจไมไ ด ทเ่ี หน็ รพนิ ทรตื่นแตเ ชา ออกสาํ รวจปา อกี ท้งั ๆ ทไ่ี ดร บั บาดเจ็บ นึกไมอ อกวา พรานใหญเอาเรย่ี วแรงความอดทนเปนพเิ ศษ ชนดิ นมี้ าจากไหน “คอยดูนะ ถา แผลท่ีเย็บไวเ ม่อื คืนนีป้ ริ หรอื เกดิ อกั เสบขนึ้ มาละก็ ฉันจะเอาลวดเย็บซาํ้ จริงๆ ดวย” ดารนิ พดู อยางฉิวๆ เชาวันนี้ สิง่ แรกทีห่ ลอ นนกึ ถงึ กค็ ือ ตอ งการสอบถามอาการและตรวจ บาดแผลของเขา แตป รากฏวาคนเจ็บของหลอ นบกุ ปา ไปเสียแลว พอแดดเริ่มแรง พรานใหญก ับคนของเขาก็โผลกลับมา จันหาบตวั นิ่มทย่ี งั เปนๆ มาดวย สองตวั สวนบญุ คาํ หว้ิ กรงไมท ี่ทาํ ข้นึ อยางฉาบฉวยหยาบๆ มาดวยกรงหน่ึง เดินยิม้ กรม่ิ ตรงเขามา หาคณะนายจาง ซงึ่ ขณะน้กี าํ ลังนัง่ สนทนากันที่แทน หินเรียบ ใตโคนตน ตะเคยี นใหญ พอเขา มาถึง บุญคํากส็ ง กรง ‘พญาลอ’ ใหก ับดารนิ หลอนรองอทุ านเสียงแหลมออกมาเบาๆ ดวยความตื่นเตน ยินดี รบั กรงมาจองดูเจาสตั วป ก ขนงามตวั น้ันดว ยนัยนต าเบกิ โต ถามโดยเรว็ “ตา ย สวยจงั บญุ คํา อะไรนี่ ไกฟ า เหรอ?” บุญคาํ หวั เราะเหน็ เหงือก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

408 “ไมใชหรอกครบั พญาลอนะ” “นี่นะ เหรอ พญาลอ เคยไดย นิ แตช่ือ ไมเ คยเหน็ ตวั สักที ไดมายังไงกนั น่ี” ไชยยนั ตซกั ชะโงกเขา มาดอู ยา งสนใจ “จันมนั วางแรว ดักไวต ้งั สองวันแลว ครบั เพ่งิ จะมาติดเอาเมือ่ เชา นี่เอง มันบอกวาไดยิน นายหญิงบน อยากทานไกอ บปบ มาหลายวนั แลว มนั ออกไปหาไกไมไดเ ลยสองสามวันน่ี ไกม นั รแู กวไมย อมใหเหน็ ตัวเลย เลยตองใชว ธิ ดี ัก ไมไ ดไ ก ไอตัวน่ีก็ เนอ้ื วิเศษพอกนั แหละครับ ไม เหนยี วเหมอื นไกฟา ดว ยซ้าํ ไป เดย๋ี วบุญคาํ จัดการเชอื ดคอใหเ อง” “บา! ดารินรอ งเสียงหลง ลืมตาโพลง “...อะไร จะเชอื ดคอมนั กาํ ปน นแี่ นะ” “อา ว! กน็ ายหญิงไมอ ยากทานเนอื้ ไกอ บปบ อยางวา นนั่ หรอกหรือครบั ” บญุ คําหนา ต่ืน หญิงสาวคอนปะหลบั ปะเหลอื ก แลวหวั เราะออกมาอยา งโมโห “ใจรายจรงิ บญุ คําน่ี ฉนั ไมใ จทมฬิ หินชาตจิ นถึงกบั จะใหเ ชือดคอเจาตวั สวยนารกั อยา งน้ี หรอก เซย้ี วจงั เห็นอตุ สา หต อ กรงห้วิ มาให ดีใจนกึ วาจะเอามาเปน ของขวญั ใหเลยี้ งไวด เู ลน หนอย แนะ ทแี่ ทก จ็ ะใหเอามาทาํ ไกอ บ ไมห รอกยะ ดกั มนั มาใหเ ปนๆ อยางนกี้ ็ดีแลว ฉันจะเล้ยี งมัน” บญุ คาํ หัวเราะชอบใจ พอดกี ับที่พรานใหญผหู ยดุ แวะดมื่ กาแฟทกี่ า ซึง่ แงซายตง้ั ไวบ น โขดหนิ กอ นหน่งึ เดนิ เขามาถึงพรอมกับบอกวา “บญุ คําลอ เลน นะครบั คุณหญิง ผมเองจะเชอื ดคอมนั เสยี แลว แตบ ุญคําขอไวเอง บอกวา จะตอ กรงเอามาฝากคณุ หญิงใหดเู ลน ” หลอ นหนั ขวบั ไปทางรพินทรโ ดยเร็ว รองขนึ้ “ออ! ท่แี ทค นอํามหิตใจดําทสี่ ดุ กค็ ือคนทย่ี นื อยนู เี่ อง ยงั มหี นา มาบอกอีก” แลว หลอ นกห็ นั ไปทางบญุ คํา ยิ้มดว ย “ขอบใจมาก บุญคํา นเ่ี ปนของขวญั ทฉี่ ันถูกใจท่สี ุด” “ออ น่เี ราจะคดิ เลย้ี งพญาลอเสยี แลวเหรอ?” ไชยยนั ตถาม ดารินกมลงพิจารณาเจา สัตวขนปกวจิ ติ รตระการตาในกรง ซ่งึ พยายามจะ ดน้ิ รนหาอิสรภาพอยา งพอใจ บอกวา “เอาไวด ูเลน งน้ั เองแหละ ฉันจะเลย้ี งมันไวจนกวาจะไปถงึ หลมชาง แลว คอยพิจารณาดู อีกทีหนง่ึ วา จะจัดการยังไงกบั มนั ฝากกะเหร่ียงท่ีหลม ชา งเลีย้ งไวใ หจ นกวา ฉนั จะกลับมา หรอื มาย ถา ลาํ บากนกั กจ็ ะปลอ ยมนั ทน่ี น่ั ” แลวหลอนกห็ นั ไปมองดเู จาสัตวห นงั เปน เกล็ดหนา ทขี่ ดตวั แทบจะเปนกอ นกลมตดิ อยู กบั ปลายไมทง้ั สองขาง ทจ่ี ันวางลงกบั พน้ื “น่ันตวั อะไรนะ ?” “ตัวนิม่ ครบั ” จันยมิ้ แหงๆ บอกมาดวยเสียงเหนอๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

409 “หา! ตวั อะไรนะ?” “ตวั น่มิ หรือ ลิ่น ยังไงละ ครบั คณุ หญิง ไมร จู กั หรอกหรอื ?” รพนิ ทรตอบแทนมาให หลอนกะพรบิ ตาปริบๆ สนั่ ศรี ษะ “อะไรกันตวั นมิ่ ตวั ลนิ่ ไมเ คยไดย นิ แลวแบกกันมาทําไมน่ี ตัวไมน าดเู ลย” “โธ! น่แี หละครบั ทานอรอยนัก” บุญคาํ วา พรอ มหวั เราะ ดารนิ มสี หี นาพกิ ล “ตวั นาเกลยี ดยงั งนี้ ะเหรอกินอรอย วา !...จะอาเจียน” “ไอเ รามนั ไมร อู ะไรสกั อยาง ในเรื่องของปา แลว ยังอยากตามมาดว ย อยางนต้ี องบงั คับ ใหล องกินอะไรแปลกๆ ดเู สยี บางจะไดร ูจกั ไว” พ่ชี ายพดู เสริมข้ึน แลวมองไปทางพรานใหญถามยมิ้ ๆ “ไปไหนมาแตเ ชา รพนิ ทร?” “ออกไปใกลๆ ในละแวกไมเ กนิ สองกิโลเมตรนี่เองแหละครบั ” รพินทรต อบ ทรุดตวั ลงนัง่ บนหนิ งอกกอนหนึง่ ปลดผา ขาวมา ที่เคียนเอวอยู ออกมาซับ เหงอื่ ตามใบหนา และลาํ คอ กอนทีห่ วั หนาคณะเดินทางจะเอยถามเชน ไรตอ มา ดารนิ กถ็ ามมาวา “แผลเปน ยังไงบา ง?” พรานใหญเออ้ื มมอื ไปคลําท่สี ีขา ง “ก็เรยี บรอยดคี รบั คอ ยยังชว่ั ข้ึนมากทเี ดียว ไมป วดแลว ระบมนดิ หนอ ยเทา นน้ั ” “ทรหดพอๆ กบั กระทงิ ท่มี ันเหยยี บคุณทเี ดยี วนะ...” หลอ นประชด มองดูอยางขวางๆ “พนันกนั กไ็ ดว า คืนนแี้ หละ มนั จะอกั เสบข้ึนมาอยา งนา ชมทีเดยี ว ไมถึงกับนอนรอง คราง ก็เฉียดๆ ไปแหละ สัง่ ไวแ ลว วาตอนเชา ใหม าขอยากนิ แลว พกั ผอนเสยี นกี่ ลับออกแรงเดนิ บกุ ปา อกี คณุ เปนคนเจบ็ ทไ่ี มเ คารพในคาํ สงั่ ของหมอเลย รงู ไี้ มท าํ แผลใหเ สยี ก็ด”ี รพินทรห วั เราะ “ผมตองขออภยั คณุ หมอครับ เหน็ มนั ไมห นกั หนาอะไรนกั พอทนไดก ็ไมอยากจะทาํ ตวั เปนคนเจ็บอยู พรานปาอยางผมถา ลงนอนแซว เม่ือไหร กเ็ ตรียมฝง ไดเ มอื่ น้ัน กลบั มาน่ีกต็ ั้งใจจะมา ขอยาคุณหมอทานตามคาํ สั่ง ตอนเชา ยงั ไมก ลา เขา ไปปลุก เพราะคณุ หมอยงั ไมตืน่ ” “ไมตองกนิ แลว ยาเยอ เดนิ ออกตัวปลิว ขดุ แยห าบึ้งไดย งั ง้ีก็ไมตองพ่งึ ยาอีกตอ ไป เอาไว ใหล งนอนเสยี กอ นแลวคอยเรียกหาหมอ อตี อนนัน้ จะทาํ พิธสี ง วญิ ญาณใหเ อง” ดารินพดู เสยี งขุนๆ แลว ลกุ ขน้ึ เดนิ หว้ิ กรงพญาลอหายเขา ไปในกระโจมพกั คงเหลอื แต เพียงเชษฐากับไชยยนั ต “ผมนึกวาคณุ จะนอนพกั เสยี วันน้ี ผมเองตอนเชาแทบจะลกุ ไมข้ึน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

410 ไชยยนั ตเ อยมา เมอื่ คลอ ยหลงั ดาริน “ก็อยากจะนอนเหมือนกนั แหละครบั ” พรานใหญตอบ เสยี งแผวเบาเครงขรมึ ลง ขณะท่ีมองไปยังเชษฐาและไชยยันต “เม่อื ตอนเชามดื น้เี องกะเหรีย่ งทห่ี มูบาน ‘ผาเยิง’ สองคนแวะเขามาทแ่ี คม ปของเรา เขามา พบผม ขอขาวสารไปสามสี่กระปอ ง แลวก็เน้อื แหงอกี เลก็ นอย มีขา วไมค อ ยจะดนี ักเกย่ี วกับไอ แหวง...” เชษฐาและไชยยันตขยบั ตวั ตรงข้ึนในบดั นน้ั หผู ง่ึ “ขาวอะไร?” “จากคําบอกเลา ของสองคนนนั้ เม่อื คืนวานซืนน้ี ตอนทเ่ี รานัง่ หางดกั กระทิงกันอยู ไอ แหวงยกโขลงชางเขาเหยยี บไรข องหมูบา นกะเหรี่ยงที่ผาเยงิ แหลกยับ มหิ นาํ ซํา้ ยงั บกุ เขา รือ้ หมูบ า น สบิ กวาหลังคาเรียบเปน หนากลอง คนในหมูบ านถกู พวกมนั ฆา ตายเพราะหนไี มทนั ไป 8 คน สวนมากเปน เดก็ กับผูห ญงิ และตอนเยน็ กอนหนา นนั้ สกั เล็กนอ ย มนั กจ็ โู จมเขา เหยยี บแคม ปข อง ฝรัง่ นักสํารวจสามคนตัง้ แคมปอ ยทู ี่ ‘ตะเคยี นลม ’ หางจากหมูบา นผาเยงิ ออกไปเล็กนอ ย นักสํารวจ ปา ชาวอเมริกนั สามคนนั่นตายเรียบ ภายหลังยงิ ปะทะพวกมันในระยะเผาขนเพยี งคนละไมก น่ี ดั กะเหร่ยี งสองคนทซี่ มซานเขา มาขอเสบยี งจากเราเม่อื เชา นี้ กเ็ ปน คนนาํ ทางของนกั สาํ รวจท่ีเผน หนี เอาตัวรอดมาได ขา วรา ยน้ีเองทาํ ใหผ มตองออกสาํ รวจบรเิ วณใกลเคยี งแคม ปของเรา” นายจา งท้งั สองของเขาไดย ินกต็ ะลึงงัน อาปากคา ง “รพินทร เปนความจริงหรอื ?” หวั หนา คณะเดนิ ทางอุทานออกมา “กะเหรี่ยงสองคนนน่ั รูจ ักผมดคี รบั และเคารพนับถือผมมาก คงจะไมเ อาขา วเท็จมาบอก ตอนทมี่ นั รับจา งฝร่งั นาํ สาํ รวจปา ผมกร็ ูเหน็ อย”ู “แลวนี่สองคนน่ันไปไหนแลว?” ไชยยนั ตซ กั เรว็ ปร๋ือ “ผมชวนมันใหพ ักอยูก ับเรากอ น แตมันบอกวา จะตองรีบไปครบั แวะเขา มาขอเสบียง เทา น้นั เพราะพวกมนั หนกี นั เตลดิ เปด เปงไมม อี ะไรติดตวั มาเลย มันจะรบี กลบั ไปใหถงึ ‘ทับกวาง’ กอนค่ํานใี้ หไ ด เพราะจะตองเอาขาวรายนไ้ี ปแจง ใหกาํ นนั ที่น่นั รู ฝร่ังนักสาํ รวจเร่ิมตน การเดนิ ทางที่ ‘ทบั กวาง’ น่นั เปนหนา ที่ของกาํ นนั ทบั กวาง จะตอ งรับทราบเรื่องรายที่เกิดข้ึนโดยเรว็ ” เชษฐากบั ไชยยันตหนั มามองดูตากนั สหี นาเครง เครียดลงในทนั ทนี นั้ อดตี ทตู ทหารบก หวั หนาคณะเดินทางเอย ตอ มาเสยี งหาวตํา่ “ฮืมม! ไปๆ มาๆ ไอแหวง มหาวายรายนน่ั กย็ ังปว นเปย นอาละวาดทาทายเราอยใู นละแวก นี้เอง ‘ผาเยงิ ’ ท่ีคุณวานัน่ นะ หา งจากทนี่ ส่ี ักเทา ไหร? ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

411 “เดินประมาณ 6 ชั่วโมง ตดั ไปทางตะวนั ตกเฉยี งใตครบั แตผมคดิ วา เราไมจ าํ เปน จะตอ ง ยอ นไปดตู ําแหนง ทีม่ นั อาละวาดเปนครง้ั สดุ ทา ยใหเ สยี เวลาหรอก กะเหรย่ี งสองคนนั่นใหข า ววา หลังจากมนั รอื้ แคมปฝ รั่งปน หมูบ านนนั้ แลว มนั ก็เคลอ่ื นยอ นข้นึ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื คาํ นวณดู จากทิศทางเดนิ ของมันรสู ึกวา จะวนอยูในรศั มีวงกลมรอบๆ แคม ปของเราน่เี อง” “คณุ คิดวายังไง?” ไชยยนั ตเ มมปาก ถามแผว เบา จอ งตาพรานใหญไมกะพรบิ รพินทรหัวเราะหๆึ ในลําคอ “ก็คงไมผดิ หรอกครบั มนั มสี มองบงการลักษณะเดียวกบั ไอกุดนนั่ แหละ แตฉ ลาดยงิ่ เสีย กวา น่นั ก็คอื เลาะเลียบเคยี งทีจ่ ะจองโอกาสเขาเลน งานใหไ ด โดยไมย อมหนไี ปใหพ น และ ระยะเวลาความพยายามอาฆาตของมันน้ี มันพออะไรขวางหนากจ็ ูเขา เลนงานโดยไมเ ลือก ก็ดคี รับ เราจะไดไ มเสยี เวลาตามมนั นานนัก เพยี งแตตองระมดั ระวงั หนกั และวางแผนกบั มนั ใหร อบคอบ เทา นัน้ เราไมไ ดห มายลามันฝา ยเดยี ว มนั กจ็ องลา เราอยทู กุ ขณะเหมือนกัน” “กะเหรย่ี งสองคนน่นั ไมไ ดบ อกหรอกหรอื วา ขณะทมี่ นั ยกโขลงเขา เหยยี บแคม ปฝรง่ั นกั สํารวจ พวกนนั้ ฆาพวกมนั ไดบ างหรอื เปลา กอนทท่ี งั้ สามคนจะถูกเหยยี บเละไป?” “พวกมนั รูตัวกนั ในเวลากะทันหนั เหลือเกนิ ครบั แลว กไ็ มคดิ มากอ นวาจะเกดิ เหตรุ าย ชนดิ น้ี เพราะชะลาใจวา อยใู กลหมูบ า นนิดเดยี ว พรานกะเหรี่ยงทั้งสองคนกน็ อนหลับเสยี โดย ประมาทวา เปน เวลากลางวนั กวา จะรสู กึ ไอแหวง กบั โขลงของมันกเ็ ขา ถึงตัวแลว ฝรง่ั พวกน้ันยิง พวกมนั เจ็บไปบา งเหมือนกนั แตไ มมีตวั ไหนลมอยกู บั ทส่ี ักตวั เดยี ว ปนที่พวกนนั้ ใชเปน .30-06 และลกู ซองแฝด นักสํารวจพวกนนั้ เปนพวกนกั สาํ รวจแสวงหาสมนุ ไพร มากกวาคิดทจ่ี ะบกุ ปา แทจ ริง และก็ไมไ ดมเี จตนาทจ่ี ะไปใหล ึกอะไรนกั นอกจากจะทองเทยี่ วอยูใ นละแวกไมเ กินหลม ชาง สองคนเปนนายแพทยม ชี ื่อ สว นอกี คนหน่ึงเปน นายทหารประจาํ หนวยจั๊สแมค็ ลางานตดิ ตาม มาเท่ยี วดว ย” เชษฐาจปุ ากเบาๆ โคลงศีรษะอยางเศราใจ “นาอนาจเหลือเกิน น่ถี าพวกเขาพบกบั เราเสยี กอน ก็คงจะไมเคราะหรา ยถงึ เพยี งน้ี พราน กะเหรี่ยงนําทางสองคนนั่นใชการไมไ ดเ ลย ในฐานะพรานมนั ควรจะไหวทัน รตู วั ลวงหนา ขณะที่ ชางทง้ั โขลงเคล่อื นขบวนเขา มาใกลแ คมป นีอ่ ะไร ปลอ ยใหม นั บุกรกุ จูโจมเขาถงึ ตวั เสียแลว ท้งิ นายจางใหต าย ตวั เองหนีเอาตวั รอดมาได” “ผมคดิ วา มนั เปน เหตุประจวบเหมาะเคราะหก รรมของพวกนน้ั มากกวาครบั ” รพนิ ทรพ ดู แผว เบาอยางระมดั ระวัง พรอมกบั ถอนใจ “พรานกะเหรย่ี งสองคนนน่ั ฝมอื อยูใ นขน้ั พอใชไดทเี ดยี ว และทง้ั สองคนกพ็ ยายาม ติดตามโขลงไอแ หวง มาเปนเวลานานแลว เกือบจะไดตวั กห็ ลายครง้ั ชีวติ ของพรานปา ไมวา จะมี ฝมือย่งิ ใหญเ ชยี่ วชาญสกั เพียงไหน ก็ไมแ นเ สมอไปวา จะเปนฝายพชิ ติ สัตวไ ดท กุ คร้ังไป เขา ตาํ รา หมองตู ายเพราะงูน่ันแหละครบั ทุกส่ิงทกุ อยา งมันข้นึ อยกู บั โชคหรือเคราะห ผมเองตราบใดก็ตามท่ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

412 ยังใชชวี ติ อยใู นลักษณะน้ี กไ็ มแ นใ จเหมอื นกันวา วนั ใดชวี ติ ผมจะดบั ดน้ิ ลงดว ยสตั วป า ทผ่ี มเคยลา มนั จวนๆ มากห็ ลายครง้ั แลว เราลา มันได ทาํ ไมมันถึงจะลา เราไมไ ด มนั แลวแตโอกาสของใคร เทา น้ัน” คําพดู แบบถอมตวั และแสดงความเหน็ อกเห็นใจชวี ิตพรานดว ยกนั เองของรพินทรเ ปน เชงิ ออกรบั แทน ทําใหน ายจา งทง้ั สองน่งิ ไป ไมก ลาประณามตเิ ตยี นพรานกะเหรีย่ งสองคนอกี แสงแหง ความพอใจและวางใจอยา งสนิท ปรากฏขึน้ ทแี่ ววตาของ ม.ร.ว.เชษฐา ในขณะท่ี มองดจู อมพราน อยา งนอ ยคาํ พดู ของรพินทรเ ชน นี้ มนั กส็ อ ใหเ หน็ ชดั วา พรานใหญผ ูน าํ ทางของเขา มคี วามสงบสาํ รวม และมิไดต ง้ั อยใู นความประมาทเลย เพราะแทนท่เี ขาจะพดู ส่งิ ใดในการฉวย โอกาสซาํ้ เติมตเิ ตียนพรานกะเหรย่ี งท้งั สองคนน่นั เพือ่ ยกตนเอง เขากลบั พูดไปในทํานองเหน็ ใจ และยอมรับวา เหตกุ ารณเ ชนนัน้ มนั อาจเกดิ ขึ้นกับตัวเขาเองเมือ่ ใดกไ็ ดเหมือนกนั ไมไ ดโออวดวา ตนจะวเิ ศษเหนอื ไปกวา เพ่ือนรวมอาชพี คนอ่ืนๆ แมคนเหลา นัน้ จะดอ ยกวา เขาดว ยประการทง้ั ปวง ชนิดเทียบกนั ไมไดเ ลย ท้ังเชษฐาและไชยยันตเ ขาใจรพนิ ทรไ ดเปน อยา งดี “วาแตเราจะเรมิ่ ตนกนั ยงั ไงตอ ไป เกีย่ วกบั เร่อื งไอแ หวง น?ี่ ” ไชยยนั ตตงั้ คาํ ถาม โดยไมพ ดู วกไปถึงเรอ่ื งนั้นอีกใหเปน ทส่ี ะเทือนใจของเขา เพราะรวู า อยา งนอยทสี่ ุด รพินทรก็มฐี านะเปนพรานรบั จา ง ไมผดิ อะไรกับพรานกะเหรย่ี งสองคนที่รับจา งฝรัง่ นักสํารวจ “กต็ ามแผนเดมิ ของเราน่นั แหละครบั ประมาณค่าํ ของวันนี้ พวกทีเ่ ราสงไปเอากระทิง และเสอื จะกลบั มาถึงแคมป เรารอใหพ วกนนั้ กลบั มาพรอ มหนา เสยี กอน คางทนี่ ่อี กี คนื ...พอรุง เชา ก็ เรมิ่ ตนออกเดนิ ทางไปตามปกตมิ ุง ปาหวาย การลาไอแ หวงไมใ ชการลา ชา งธรรมดาเสยี แลว แตเ ปน การทาํ ศึก ระหวางเรากบั สตั วใ หญท่มี สี ญั ชาตญาณเหนือกวา สตั วทวั่ ไปเปนพิเศษ การที่เราจะ ประมาณกาํ ลงั ความคดิ และมนั สมองของมันในข้นั ตํ่า โดยถือแตเพียงวา มนั เปน ดิรจั ฉาน จดั วาเปน ความประมาทอยางทส่ี ดุ ขณะนเ้ี รากําลงั วางแผน อยา คิดวา มันจะไมมแี ผน ผมแนใ จวา ในระหวา งที่ เราเดนิ ทางคืบหนาไปนน้ั จะตองอยใู นความรูเหน็ และเขา ใจของมันทกุ ระยะ และจะตอ งมีจดุ ทม่ี ัน เลือกโจมตเี รา ตามแตมันจะเหน็ วา เหมาะควรทสี่ ุดของฝายมัน ขอใหเราเขาใจดวยวา การผละหนี หรอื การหลบหลีกของมนั ไมใ ชอยูใ นความหมายวา มนั จะกลวั เรา แตแปลวามนั ยงั ไมเห็นโอกาส เหมาะไดเปรยี บเรา และจะหลอกลอทําศึกอยูกบั เราเชนน้ไี มมที สี่ ้ินสดุ ปญ หาจึงมีอยแู ตเพยี งวาใน ระหวา งเรากับมนั นัน้ ใครจะฉลาดกวา ใครและโอกาสจะเปนของใครเทานัน้ ไอก ุดรายกาจขนาด ไหน คณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตก ็ไดเ คยเหน็ มากับตาเปน ตวั อยา งชช้ี ดั อยแู ลว แตไ อแหวงกบั โขลงของ มนั มมี ันสมองยิ่งกวา ไอก ดุ หลายเทา นัก พดู ไปกเ็ หมือนกบั วา ผมเอาสัตวดิรจั ฉานสเ่ี ทา ขึ้นมากลาว ยกมาตรฐานของมนั เสียสงู เกนิ ความรสู ึกนกึ คดิ สามญั ทวั่ ไป แตจ ะเช่อื ผมหรือไมเ ชือ่ ก็สดุ แลวแต เถิดครับ ประสบการณข องผมที่มตี อไอแ หวง กบั โขลงของมัน ทําใหผ มกลา พดู เชนน้ี ทั้งๆ ทีก่ ร็ ูดวี า เมอ่ื พูดออกไปแลว ผูท่ีไมท ราบมากอ น ยอมเหน็ เปน เรื่องเหลวไหลชวนขบขนั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

413 เชษฐายิม้ ขรึมๆ เอ้อื มมอื มาตบแขนพรานใหญเบาๆ “ไมมเี หตผุ ลอะไรทจี่ ะไมเ ชอื่ คณุ รพินทร อยางนอยทส่ี ุด เราทุกคนกร็ ูจักคณุ ดอี ยูแลว คาํ พดู ของคณุ เปนส่ิงทีเ่ รายอมรับฟงดวยความศรัทธา ไมใ ชจ ะเหน็ เปน เร่ืองเหลวไหลเลย คณุ ไม ตอ งวิตกไปหรอก ลงมือขนาดคณุ พดู ออกมาอยางนี้ ทําไมเราถงึ จะไมเ ชอ่ื การดาํ เนนิ การกบั ไอ แหวง คําสงั่ หรอื แผนการทุกส่ิงทุกอยา งขอใหออกมาจากคณุ กแ็ ลว กนั ผมเปนหวั หนา ในการ เดินทาง จะไปหรือกลับอยทู ่ีผม แตผมไมใชหวั หนา ของการลา สตั ว คุณตะหาก ความรับผดิ ชอบ ทั้งหลายแหลในเร่อื งน้ีมันอยทู ค่ี ุณอยแู ลว ” “อยา หว งเลย รพินทร พวกเราจะไมม ีความเห็นอะไรขัดแยงกับคณุ เลยในเรอ่ื งน”้ี ไชยยนั ตสนบั สนุนหนกั แนน มาอีกคนหนง่ึ ทงั้ สามปรกึ ษาหารอื กันเงยี บๆ อยคู รใู หญ ม.ร.ว.หญิงดารนิ กก็ ลับออกมาจากกระโจมอกี ครั้ง หลอนยงั ไมรวู าพี่และเพอื่ นชายกาํ ลงั พูดเรอ่ื งเครง เครยี ดอะไรอยกู ับพรานใหญ พอมาถงึ ก็สงยา แกอกั เสบใหรพนิ ทร “วาจะไมใหแลว แตก ลัวจะตายเสียกอ น แลว ก็จะไมมคี นนําทาง เงนิ คา จางที่จายไปแลวก็ จะสญู เปลา เอา! เอาไป” รพินทรห วั เราะ รบั ยาเม็ดตางๆ สี รวมกนั สองสามเมด็ ทีโ่ รยลงมาใหจากฝา มอื ของ นายจา งสาว เทใสป ากแลวกรอกน้าํ ในกระตกิ ตามเขาไป ดารินทรุดตวั ลงนง่ั ขางๆ พช่ี าย แลว ขมวด ค้วิ เมื่อสังเกตเห็นเชษฐา และไชยยันต พากันนั่งสหี นา เครงขรมึ ผิดไป “เอะ! มีอะไรหรอื คะ พีใ่ หญ ดหู นาตาไมส บายกนั เลยน”่ี “ถา เธอรเู หตผุ ล วาทําไมคนเจ็บของเธอจงึ ฝา ฝนคาํ สั่งออกไปสํารวจปา รอบแคม ปนแ่ี ต เชา มดื ...เธอจะไมต ําหนิเขาเลยนอย” ไชยยนั ตบ อกเสยี งตํ่าๆ หลอ นย่งิ งงจดั หนา ตนื่ จองมองดหู นา ของทัง้ สามชายไปทีละคน ถามเสียงสูง “ฉนั ไมเ ขาใจเลย หมายความวายังไงกนั ” เพอื่ นชายทําหนา ท่ีอธบิ ายความจรงิ ทัง้ หมด ที่ไดร บั ฟง จากรพนิ ทรใหห ลอ นทราบ ดารนิ น่งั น่งิ งนั ไป “เราควรจะไปเย่ียมหมูบ า นกะเหรยี่ งผาเยงิ และท่ีแคมปฝ รง่ั นักสํารวจทถี่ กู มันฆา ตายนนั่ ” หลอ นออกความคดิ เห็นตามสัญชาตญาณของแพทยแ ละผหู ญงิ แตพ่ชี ายสัน่ ศรี ษะ “ไมม ปี ระโยชนห รอกนอ ย ถึงไปเรากไ็ มม ที างจะชว ยอะไรพวกนนั้ ไดอ กี แลว เสียเวลา เปลาๆ การออกสกดั ติดตามมัน พรานใหญบอกวา เราจะเร่มิ ตน จากทนี่ เี่ ลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

414 “นีแ่ ปลวา หลังจากทเี่ ราตามยิงมันแตกกระเจงิ ไปที่ ‘พบุ อน’ แลว รุงขน้ึ อีกสองวัน เทานั้น มันก็เปด ฉากอาละวาดขนึ้ ท่ี ‘ผาเยงิ ’ อกี ทลายหมบู า นกะเหรี่ยงเสียทงั้ หมบู า น แถมดว ยชวี ติ นกั สาํ รวจอเมริกันอกี สามคน” ดารนิ ครางออกมา พรานใหญเงียบกรบิ ไมไ ดก ลาวเชน ไร นั่งอดั ควันบหุ รอี่ ยา งใช ความคิด ไชยยนั ตเ อย ขึ้นวา “ระยะเวลามนั ติดตอกนั นนั่ แหละ แรกเริ่มทเี ดยี วกย็ องเขา ชมุ นุม เตรียมบกุ เราอยทู ี่หนอง นา้ํ ใตแ คม ปทเ่ี ราต้งั กนั อยทู นี่ ่ี ดวี า รพนิ ทรก บั แงซายรตู วั เสียกอน พอรุงขึ้นอีกวนั ก็ดกั เหยยี บลูกหาบ ของเราเสียคนหน่ึง ตอนทใ่ี ชใหเอาหนงั เสือยอนกลับไปหนองน้าํ แหง บุญคาํ เองกร็ อดมาไดอยาง หวุดหวดิ เปน เหตใุ หเ ราตองกวดตามรอยมนั ไป แลว ก็ซลั โวกันที่ ‘พบุ อน’ น่นั มันหลบจากเราพก ความอาฆาตพยาบาทไประบายกับฝรัง่ นักสาํ รวจ และหมูบา นกะเหร่ยี ง ไอแบบนไี้ มวา จะกนิ เวลานานสักขนาดไหนกต็ อ งตามมันใหถ ึงที่สดุ ทีแรกฉันกเ็ ปน หว งการเดนิ ทางทหี่ ลม ชางอยูไม นอ ย แตเ ดี๋ยวน้ีตดั สินใจเดด็ ขาดแลว ถา ยังกําจดั ไออ นั ธพาลโขลงนี้ไมได โดยเฉพาะอยางยิง่ ไอ ตัวการหแู หวง งากดุ ขางหนึ่งน่นั ก็จะไมขอทาํ อยา งอ่นื ไดย นิ ไดฟง เร่อื งชางดุมาเสียนักตอนกั แลว แตไมเห็นตวั ไหน หรอื โขลงไหนรายกาจเทา ไอแ หวง นกั เลงโตตวั นี้ มันไมไดอยูตามประสาชา งปา ธรรมดาสามญั เลย ดันทําตวั เปนจอมรังควานคอยตั้งหนา ตง้ั ตาลา งผลาญมนุษยไ มเ ลอื กหนา ” แมแ ตแ รก คณะนายจางของเขาทงั้ สามคนจะมีความเหน็ ขัดแยงกันบา งก็ตามในกรณีของ ไอแหวง ท้งั ไชยยนั ตแ ละดารนิ ระยะหลังน่ีดูจะเปนหว งการเดนิ ทางเรม่ิ ตนที่หลม ชา งมาก และยัง ลงั เลอยใู นการท่ีจะติดตามลาไอแ หวง เพราะตางก็ทราบดวี า อาจจะตอ งเสยี เวลามากเกนิ ไป แตบ ดั นี้ ทัง้ ไชยยนั ตแ ละดารนิ มคี วามเหน็ ตรงกนั เปน เอกฉนั ทแ ลว “ลกู หาบของเรารเู รอ่ื งแลว หรอื ยัง?” เชษฐาถาม “เช่อื วา คงจะรกู นั หมดแลว ครับ เพราะพรานกะเหรย่ี งสองคนเขามาพบผมเมอ่ื ตอนใกลร ุง พวกลกู หาบก็เหน็ กนั อยูทุกคน แลว กเ็ ขา มาลอ มฟงอยูในขณะท่สี องคนน่นั เลาใหผ มฟง ” “คณุ สงั เกตดู ขวัญของพวกนี้เปน ยงั ไงบา ง ผมนะไมก ลัวอะไรหรอก กลวั พวกนีจ้ ะเสีย ขวญั ไมยอมไปกับเราเสยี เทา นน้ั ” “คงไมม ีอะไรจะตอ งวติ กถึงเพียงนน้ั หรอกครบั ตราบใดที่ผมยังอยู พวกลกู หาบเหลาน้ี จะไปสงเราจนถึง ‘หลมชาง’ ตามสญั ญาทกุ อยาง พวกเขากลัวไอแ หวง กันกจ็ รงิ แตก ็อบอุนเชือ่ ม่ัน ในคุณชาย คณุ ไชยยันต และคณุ หญิงกนั ทุกคน เพราะเหน็ ฝมือและนํา้ ใจกนั มาดแี ลว ย่งิ เมอ่ื รู แนนอนวา เราเตรียมท่ีจะออกลา มันใหจ ริงจงั พวกเขากย็ ินดแี ละสนบั สนุนเต็มท่ี เพราะเทา กับชว ย ใหพวกชาวปาทกุ คนปลอดภยั ขึ้น” “ถา งนั้ ก็คอ ยยงั ช่ัวหนอ ย บอกพวกลูกหาบทุกคนใหรเู ถดิ วา เราจะลา ไอแ หวง ใหไ ด เพ่อื ความสงบสขุ ปลอดภยั ของชาวบา นปา แถบนี้ทกุ คน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

415 “ครบั ผมจะใหพ วกเขาไดมนั่ ใจเพม่ิ ข้ึน ตามทคี่ ุณชายสงั่ ” “วา แตค ณุ ออกสาํ รวจรอบๆ แคม ป พบรองรอยอะไรบางหรือเปลา?” ไชยยนั ตถามมาบา ง “รัศมสี องกิโลเมตรรอบแคมปเรา ไมมีวแี่ ววของโขลงชางไอแหวง เลยครับ นอกจากชาง โขลงอื่น แตก ย็ ังไวใ จอะไรไมไ ดทงั้ สน้ิ ...” แลวพรานใหญก ็หยดุ หวั เราะ มองกราดไปยงั คณะนายจา งของเขาท้ังสามคน เปล่ียนเร่อื ง มาวา “วนั นเ้ี ราคงจะวา งกันทงั้ วนั มใี ครอยากจะซอ มยิงเสอื บางไหมครบั ?” “ทาํ ไมหรือ?” ไชยยนั ตก ับดารินถามมาโดยเรว็ เกอื บจะเปน เสียงเดยี วกนั “ในเที่ยวขากลบั นเ่ี อง ผมพบซากกวางถูกไอลายกัดท้งิ ไวต ัวหนง่ึ ในหบุ ดา นใตของแคมป เราน่ี เดนิ สักครึ่งชัว่ โมงกถ็ งึ รสู กึ วามนั จะกดั ไวเม่อื ตอนใกลรุงทแ่ี ลวมา ซากกวางยงั สดอยู มีรอย แทะกนิ เพยี งเลก็ นอย ถาคาดไมผ ดิ บา ยนค้ี งจะลงมากินซํ้า ถา ดกั กค็ งไดยงิ แน” หญิงสาวหนั มาทางไชยยนั ต พยกั หนา “เธอไปซิ ไชยยนั ต” “แลวเธอละ ?” “ฉนั ไมน กึ อยากจะยงิ อะไรอีกแลว นอกจากไอแ หวงหรอื มายกโ็ ขลงของมนั เทา น้ัน” “ฉันกเ็ หมอื นกนั เดย๋ี วนีบ้ อกตรงๆ วา หมดความสนใจกบั สัตวอ ่ืนใดทง้ั น้นั นอกจากไอ แหวง” “ถางัน้ ทง้ั สองคนอยเู ฝาแคม ป” หัวหนาคณะเดนิ ทางพูดขรมึ ๆ แลว มองไปทางรพนิ ทร พยกั หนา “ผมไปเองรพินทร ไมใชอยากจะยิงเสือหรอก แตอ ยากจะออกสํารวจกบั คุณดว ย กลน่ิ ไอ มันชักจะไมค อ ยดียงั ไงพิกล ผมไมอ ยากเช่ือเลยวา ไอแ หวง มนั อยหู า งปางพกั ของเรา พูดกพ็ ูดเถอะ ออกเปนหว งพวกทเ่ี ราใชใ หไปเอาเนือ้ กระทงิ เสียแลว จะเจอะเขา อยา งคราวบญุ คาํ เอาหนงั ไอกุด ยอนไปหนองน้ําแหง หรือเปลา กไ็ มร ู” “กด็ เี หมือนกนั แกนอนแคม ปห รือมา ยกน็ ง่ั หา งเสียเวลาเปลามาหลายทีแลว ควรจะไปคู กับรพนิ ทรดเู สยี มั่ง ฉันกับนอยจะเฝา แคม ปเ อง แตไมค วรจะกลบั มาถงึ นใ่ี หค ่าํ นกั นบั แตไ อแหวง ประกาศสงครามกับเรามานี่ การท่พี วกเราคนหนึง่ คนใดแยกยายกนั ออกไป ทาํ ใหพะวงเปน หว ง ยังไงพิกล” ไชยยนั ตสนับสนนุ มา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

416 พรานใหญขอตวั แยกไปนอนพกั ชวั่ คราว ตน่ื ข้ึนอีกครง้ั ในเวลาบายโมงตรง ภายหลงั จาก รบั ประทานอาหารกลางวันเรยี บรอ ย กช็ วน ม.ร.ว.เชษฐาตามที่ไดน ดั แนะตกลงกนั ไว แลวเดนิ ออก จากแคมปเขา ดงไปกนั ตามลําพงั เพียงสองคน เชษฐาถอื .470 ดับเบลิ ไรเฟล ของดารนิ อยา งคนที่ รอบคอบเปน นิสยั สวนพรานใหญถือเพยี ง .30-06 กระบอกเลก็ คูม อื ซ่งึ มกั จะใชป ระจาํ ในภาวะ ปกติ “เอาพีช่ ายของฉันกลับมากอนตะวันตกดนิ นะนายพราน” ดารนิ ตะโกนไลหลงั มาเปน ประโยคสดุ ทาย กอ นทท่ี ั้งสองจะพนออกจากบริเวณปางพกั อนั เนอ่ื งมาจากแคม ปอยยู ังตาํ แหนง น้ีหลายวัน เชษฐาพอจะกาํ หนดจดจาํ บรเิ วณรอบดาน ไดบ างพอเลาๆ เพราะเดนิ ผา นไปผา นมาอยบู อ ยคร้งั และอาศยั การสงั เกตอันถีถ่ ว น เขาเดินสนทนา กับพรานใหญไ ปเบาๆ แตก พ็ รอ มโดยไมป ระมาท รพนิ ทรนาํ ตัดดา นเลาะลัดลงหุบดา นตา่ํ วกออมหนองนาํ้ ลงไปทางตาํ แหนง ทโี่ ขลงไอ แหวงไอลอบเขามาชมุ นุมเมอื่ สามสค่ี นื กอ น แลว ช้ีใหห ัวหนา คณะเดนิ ทางศกึ ษารอยเทาตลอดจน รอยหากินของโขลงมนั เปนการทบทวนใหแ มน ยําย่งิ ขึน้ โดยแยกใหเ หน็ วา รอ งรอยของพวกมนั แตกตางกบั โขลงอน่ื เชนไรบา ง พอไตต ดั ลําหว ยชันตอนหนง่ึ เขา มา ผา นไปในระหวา งลาํ ตน ไทรใหญ จอมพรานก็ หยุดชะงกั เงยหนาข้ึนจอ งพจิ ารณาอยูท พี่ ตู น ไทรตอนหนึ่ง “อะไร?” เชษฐากระซิบถาม รพินทรยม้ิ นอยๆ ใชลํากลองปน ชีใ้ หด ู เมอ่ื เชษฐามองตามก็เหน็ ลําตน ไทรพูน้นั มีรอยถูก งากระหนา่ํ แทงฉีกพรนุ อยหู ลายแหง และตอนหนง่ึ มสี วนปลายของงาแทงหกั ตดิ คาอยกู ับพไู ทร โผลสวนหนง่ึ ออกมาใหเ หน็ รอยเหลานน้ั เปนรอยเกา นานมาแลว “เทีย่ วปามาบอ ยๆ คุณชายเคยมโี อกาสเหน็ อยา งนีม้ ากอนบา งหรอื เปลา ครับ” “หมายถึงชางตกมัน หรือมา ยกแ็ ตกเปรยี วเต็มท่ี ประลองงาของมันกบั ตนไมนะ รึ ก็เคย เหน็ อยบู อยๆ เหมือนกนั ” “ไมใชค รบั ผมหมายถึงลกั ษณะใกลเคยี งกันกบั ทีค่ ณุ ชายวา นั่นแหละ แตม ีปลายงาของ มันแทงหกั คาตน ไมใ หเ หน็ อยอู ยา งนน้ั ” เชษฐาพาซอ่ื ส่นั ศรี ษะจอ งมองหนาพรานใหญ “ยังไมเคยหรอกในขอนี้ แตม ันมอี ะไรผิดปกติพิเศษไปหรือ ชางตกมันกอ็ าจแทงงาของ มนั เขาไปในลําตนไมเพราะความบา คลง่ั และโดยความแรงนั้นปลายงาของมนั กอ็ าจบ่นิ หรอื หกั คา ติดอยกู บั ตน ไมไ ดน ่ี แตผ มไมเคยเหน็ มากอ น นอกจากทค่ี ุณชใ้ี หด ูเดย๋ี วนเี้ อง แสดงวา ไอต ัวนีเ้ มามนั หรือมา ยกค็ ะนองแตกเปรยี วเต็มท่ีทเี ดยี ว” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ มองดหู นาอดตี นายพนั โททูตทหารบกผูเ ปน เจา นาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

417 “คุณชายเคยมคี วามรูเ กยี่ วกบั พวกเครอื่ งรางของขลงั บา งไหมครับ?” เชษฐากะพรบิ ตาถๆ่ี พลางขมวดคว้ิ คดิ และในบดั นัน้ กล็ ืมตาโพลง ดีดมอื ออกมาโดยแรง พดู เรว็ ปร๋อื “คุณพดู ยงั ง้ี ผมพอนึกออกแลว ตายเลย! โงอ ยตู ั้งนาน นค่ี ุณหมายถึงอะไรสักอยา งหน่งึ ท่ี พวกชอบเลน เคร่ืองรางของขลังเขาเรยี กกนั วา ‘งาชา งกาํ จัด’ ใชไ หม?” “ครบั ใช! ทเ่ี ราเห็นอยนู ่นั แหละ คอื ท่มี าของคําวา ‘งาชางกําจัด’ จะถอื วาเปน ของดหี า ยากทส่ี ุด ผมเองเดินปามานาน เคยพบครง้ั นี้เปน ครง้ั ทีส่ องเทาน้นั คร้งั แรกพบกบั คณุ พอ สมัยท่ี ทอ งเทย่ี วอยใู นปา อทุ ัยธานี คุณอําพลแกสง่ั ผมหามานานนมแลว แตผ มกห็ าใหแ กไมไ ดสักที เพ่ิงจะ มาเจอะเอานเ่ี อง” รพนิ ทรพ ูดยมิ้ ๆ สง ไรเฟล ไปใหน ายจางถอื ไวชวั่ คราว ตนเองปนรากไทรขึ้นไป ใชมีด โบวีท่ ่ตี ดิ เอวอยูแกะงาชา งทหี่ ักคาอยกู บั ตน ไมอยา งระมดั ระวัง ครูเ ดียวก็งัดงาท่ีคาอยอู อกมาได นาํ กลบั มาสง ใหเ ชษฐา หวั หนา คณะเดินทางรับมาพจิ ารณาดอู ยา งงงๆ ระคนตื่นเตน มนั เปนบริเวณ ปลายงาอนั แหลมงามยาวประมาณสนี่ ว้ิ ตอนปลายแหลมสดุ ของงาฉีกบิน่ ออก มีรอยเสี้ยนไม ประทบั อยูเหน็ ชดั “ฮือม แปลกมาก ใช! ผมเคยไดย ินคนุ ๆ หูอยูเหมอื นกนั อยา งนีเ้ องนะหรือที่เขาเรยี กกนั วา ‘งาชางกําจดั ’ มนั ดวี เิ ศษยงั ไงกันน่ี เคยไดยินคนพดู กนั บอ ยๆ แตผมไมเ คยสนใจ” พรานใหญค วกั บุหร่ีออกมาสูบเปนตวั แรก นบั ตัง้ แตอ อกเดินจากแคม ปม า...ทรุดตัวลงนงั่ บนรากไทร เชษฐาพลอยนง่ั พกั ลงดว ย “ผมก็ไมแ นใ จเหมอื นกนั แหละครับวา สรรพคณุ ของมันจะเปน ยงั ไง รแู ตเพียงวา พวก ชอบเลน เครอื่ งรางของขลัง เขาแสวงหากันนกั ตน เหตมุ ันก็เกดิ จากชา งลองงากบั ตนไม แลว บางสวนหกั คาอยูกับตน ไมน น่ั แหละครบั แตต ามปกติแลวงาชา งแขง็ มาก ไมม ที างทจี่ ะหกั คาตน ไม งายๆ และไมค อ ยจะไดพบเห็นกนั นกั ของอะไรทีหายากโดยเกิดข้นึ จากกรรมวธิ อี นั พิสดารผิดไป จากธรรมชาติ ปกตทิ างไสยศาสตรเ ขาก็ถือกันวาเปน ของขลงั เปนตน วาชอ งหมู ไขน กเปน หิน คด ไม กระเบนทอ งน้ํา หรอื งาชา กาํ จัดอะไรเหลานี”้ แลว พรานใหญก ห็ วั เราะออกมาอกี “เทา ท่ผี มพอจะไดย ินไดฟ ง หรอื เคยเหน็ มาบางกค็ ือ เขาจะเอางาชา งทหี่ ักคาตน ไม หรอื ที่ เรียกกนั วา ‘งาชางกาํ จดั ’ น้ไี ปแกะเปน พระเคร่อื ง หรือรปู ลักษณะตา งๆ ตามแตอาจารยท าง ไสยศาสตรจะทาํ ข้ึนแลว ปลกุ เสกลงเลขยนั ต นัยวาใชเ ปนเคร่ืองรางปองกันตัวจากสตั วร ายในปาได อยางชะงดั อกี อยางหนง่ึ กค็ อื การอยยู งคงกระพัน ผมเหน็ แตว าเขาตองการกัน และเห็นทเ่ี อาไปปลกุ เสกแลว แตยังไมเคยเหน็ สรรพคณุ กับตนเองสกั ครัง้ ทีไ่ สยศาสตรเขาเรียกวา ‘งาชา งกําจดั ’ ก็โดยถอื เคลด็ วา ชา งมนั ‘กําจัด’ งาของมนั ทิ้งคาฝากไวก ับตน ไม เปน ของวเิ ศษหายากมาก” เชษฐาหวั เราะบา ง พยักหนา ตาเปน ประกายตน่ื เตน พูดโดยเรว็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

418 “ใช! ใช! ผมก็ไดย นิ มาในทาํ นองนแ้ี หละ เออ...เพ่ิงจะมาเหน็ ชดั กับตาคราวน้ีเอง ถาคุณ ไมบอกก็ลมื นกึ ถงึ ไป นึกออกแลว! ผมมีเพื่อนชอบเลนของขลังชนิดนอี้ ยคู นหนึ่ง เคยออกปาลาสตั ว รวมกับผมบอยๆ หมอเคยเอางาชางกาํ จัดชนิดนแี้ หละมาอวดผม ตดั เปน สี่เหลีย่ มผนื ผาอนั สกั ขนาด องคุลเี ดียวเลยี่ มทอง เห็นแขวนติดคอเขาปา ดว ยทุกครง้ั คุยฟงุ วาวเิ ศษนกั สงิ สาราสัตวเข้ียวงาทกุ ชนิดทาํ อะไรไมได แตอีคราวหนึ่งชา งปา มันไลว ิ่งปาราบไปทีเดียว ออ! ไองาหกั คาตนไมช นดิ นี้ น่ีเอง วา แตเวลาที่เขาเอาไปปลกุ เสกลงเลขยนั ต และถอื กนั วา เปน ของดแี ลว นัน้ เขาจะไปรูไดยังไงวา มนั เปน งาชางจํากัดจริงหรอื เปลา อาจเปนงาชา งธรรมดากไ็ ดนน่ี ะ” “เครือ่ งรางทท่ี าํ ขึ้นจากงาชางกําจดั จรงิ ๆ เขาจะตอ งเอาดา นทมี่ ีรอยเส้ยี นไม ซงึ่ ตดิ อยูกบั สว นของงาเหลือไวใ หเ หน็ ครับ จงึ จะเปน เครือ่ งยืนยนั ไดแ นช ดั วา มาจากชางแทงงาหกั คาตน ไม จรงิ ๆ ไมใชทําจากงาธรรมดา เขาดูกนั ตรงนแี้ หละ” “ฮอื ม นเ่ี ปนความรใู หมทเี ดยี วนะ” หวั หนาคณะเดินทางครางออกมา พลิกงาช้ินน้นั กลบั ไปกลับมาในมือ พจิ ารณาดว ยความ สนใจ “จรงิ ซีถ่ าพดู กันไปแลว มนั ก็เปนของหายากไมใ ชน อย งาชา งนะหาไมย ากหรอก แตการ ทีจ่ ะไปแสวงหางาของมันทแี่ ทงหกั คาอยกู บั ตน ไมนีซ่ ิ ในชวี ติ ของพรานหรือนกั เดินปาคนหน่ึงๆ ตลอดท้ังชีวติ อาจไมมีโอกาสพบเลยก็ได วา แตคณุ เองเถอะ คุณเชื่อถือเล่ือมใสอยูใ นเรอ่ื งเชน น้หี รือ เปลา ” รพินทรย ิ้มกวา งๆ มองดนู ายจา งดว ยประกายตาแจม ใส “ผมก็บอกไมถ ูกเหมอื นกนั ครบั ในเรอื่ งนี้ ชีวติ ฝกเปน พานของผมในอดตี กพ็ วั พันอยกู ับ ส่งิ เหลา นไี้ มใ ชนอ ย แตผมวาเอาไอทแ่ี นๆ เชอ่ื ไดร อ ยเปอรเซน็ ตดีกวา คือถาคิดเขา ปา กนั แลว ละก็ ถอื ไรเฟล อานภุ าพดๆี สักกระบอกดจู ะศกั ดิส์ ิทธ์ิกวา เอา ‘งาชางกาํ จดั ’ มาแขวนคอ คณุ อาํ พลเองเคย เอยปากบอกใหผมไวตั้งหมนื่ บาท ถาผมหางงาชนดิ น้ไี ปใหแกได ผมกเ็ พียรหามานานหวงั จะเอาไป แลกเอารางวลั จากแก ไมพ บสกั ที เพ่งิ จะมาเจอะเอาคราวน้ีเอง ชองหมปู า อีกอยางหนง่ึ แกอยากจะ ไดเ สยี จรงิ อพี กั หน่งึ ทาํ เอาผมยิงหมูปาเสยี เปนรอยตวั จะเฟน หาชอ งหมูไปขายแกใหได แตก ็เหลว ทกุ ที” เชษฐาสง งาชา งชิน้ น้ันคนื มาใหเขา แตร พินทรบอกท้ังหวั เราะวา “ของแปลกหายาก คณุ ชายเกบ็ ไวเ ปน ทร่ี ะลกึ เถิดครับ หรือเม่อื กลับเขา เมอื งอีกครงั้ คุณชายจะเอาไปฝากคุณอาํ พลก็ตามแตใ จ ผมขอมอบใหคุณชาย” “ขอบคณุ มาก! ผมจะเก็บมนั ไวอยา งดที ส่ี ดุ และถากลบั ไปก็จะแบง ใหค ณุ อาํ พลเขาสกั ครง่ึ หนง่ึ คาทเี่ ขาอยากจะไดม านาน เขาคงดีใจแทบเตนทเี ดยี ว นถี่ าไชยยนั ตเห็นกค็ งจะอยากไดต ัว สน่ั เหมอื นกนั หมอนนั่ ชอบของอยางน้อี ยแู ลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

419 เชษฐากลา วอยางยนิ ดี เกบ็ เศษงาชา งสว นน้นั เขา เปห ลงั จุดบหุ รข่ี นึ้ สบู บา ง แลว ถามตอ มา ถือโอกาสจากการนัง่ พักกันชว่ั ขณะน้นั “เออ แลว ‘ชองหมู’ ละ ผมกเ็ คยไดย นิ มานานแลว แตไ มเคยเหน็ สกั ที มนั คอื อะไร เปน ยังไงกนั ?” “ชองหมู กค็ อื ขนของหมปู านี่แหละครบั เทาที่ผมเคยเหน็ ลกั ษณะของมันขดพนั กันเปน วงกลมเหมอื นวงแหวน ถอื วา เปนของอาถรรพณห ายากประเภทเดียวกับงาชางกาํ จดั ” “ทาํ ไมมันถึงขดพันกนั เปนวงกลมไดละ ลองอธบิ ายใหล ะเอยี ดหนอยซิ ผมเองคลุกคลอี ยู กบั พวกพรานพ้ืนเมืองมากห็ ลายคนแลว แตไมเคยสอบถามเรอื่ งน้ใี หก ระจางชดั ออกไปสักทีเพราะ ไมส นใจ มาเจอเอาพรานมอื ขนาดท่ผี านโลกท่สี วางสดุ และมืดท่สี ดุ มาแลวอยา งคณุ ก็ดแี ลว ขอ วิสัชนาใหมันหายกังขาเสยี ทเี ถอะ เทา ทไ่ี ดยนิ ไดฟ งมา มนั เลือนๆ รางๆ เหลือเกิน” จอมพรานหวั เราะเบาๆ กมลงใชผ า ขาวมา ทเ่ี คียนเอวอยู เชด็ เหงอื่ บนใบหนา “ผมเองก็ยืนยนั ไมไ ดอกี นัน่ แหละครับ สาํ หรบั งาชางกาํ จดั นน่ั พอจะบอกไดแนน อนวา เปนเศษงาทชี่ า งมนั แทงหกั คาไมไ ว เพราะก็เคยพบเหน็ มากบั ตาแลว แตมันจะมสี รรพคุณวเิ ศษ อยางไรนนั้ เปน อีกเรอ่ื งหนง่ึ สวนกรรมวธิ ที ่ีจะกอนกําเนดิ เปนอะไรสักอยา งหนึ่งทเ่ี รียกกนั วา ‘ของ หมู’ นใี้ นชวี ติ ผมยังไมเ คยเหน็ กับตาสกั ที เคยเห็นแตทมี่ นั ไปอยใู นมือคนแลว รูปรางมันก็อยา งท่ีผม อธิบายเมอื่ หยกๆ นแ้ี หละครบั คอื เปนเสนขนหมูปา ถักเปนเกลียวพนั กนั ลักษณะวงกลมเหมือนวง แหวนหรอื กาํ ไลขอ มอื ใหญบา งเล็กบางกแ็ ลวแตขนาดของแตล ะอนั ตามคําบอกเลาของพรานเกาๆ เขาวา กนั วา ชองหมูจะมีขนึ้ ไดโ ดยหมปู า ตวั ผโู ทนที่ครํ่าหวอด หรอื วา มฤี ทธกิ์ ลาเตม็ ท่ี เหยยี บชัน้ เซยี นของหมปู า อะไรทํานองน้ันแหละ เมอ่ื มันแกฤทธ์ิแกเดชถึงเพยี งนน้ั แลวมนั กท็ ํา ‘ชอ ง’ ของมนั ขน้ึ มา วิธีทาํ ...งา นต่ี ามทเี่ ขาเลากนั นะครับ...คือ มันพยายามใชป ากกดั เล็มเสน ขนของตัวมนั เอง รวบรวมไวใ นปากทลี ะเสน สองเสน ขนทีม่ นั กัดมาอมเกบ็ ไวใ นปากนัน้ มันจะเลอื กเสน ขนสาํ คญั อนั เปนตบะของมนั หรือจะเรยี กวา ‘ขนเพชร’ ก็ได ซง่ึ จะตอ งอาศยั ความมานะพยายามอยูเปน เวลานานทีเดียว โดยวธิ ีทีค่ อยๆ เกบ็ ขนสําคญั ของตนเองรวบรวมไวใ นปากเชน นี้ พอรวบรวมได มากๆ เขาและโดยการพยายามอมไวเ ปน เวลานาน ขนเหลานนั้ กจ็ ะถูกนํ้าลายของมนั ถกั ใหเ ปน เกลียวพันกนั และจรดกนั เปน วงกลม มันจะเปนไปโดยอตั โนมตั ิ หรอื จะเปนไปโดยการใชล้นิ ถกั ของมนั ขอ น้ไี มเ คยสอบไดช ัดสกั ที ขนท่มี นั หมน่ั พยายามทาํ ไวใ นปากนแ่ี หละครบั เรยี กกนั วา ‘ชองหม’ู โดยเจา หมปู า ตวั ไหนทม่ี ชี องอมไวเ ชน นี้ เทากบั เปนเครอื่ งรางปอ งกนั ตวั มนั ไดอยางวเิ ศษ สตั วอันเปน ศตั รูใดๆ ไมส ามารถจะทําอันตรายมนั ได เพราะเนอื้ หนงั อยยู งคงกระพนั แมแ ตปนกย็ งิ ไมเขา พอพดู ถึง ‘ชองหม’ู พวกพรานปา หรอื พวกชอบเลนเคร่ืองรางเปน ตาลุกทกุ คน” “เอ กแ็ ปลกดนี ่ี ทีน้ถี ามนั เปนเคร่อื งรางศกั ด์ิสทิ ธ์ิหรอื เปรยี บเหมือนเกราะกนั ตวั ของเจา หมตู วั น้ันแลว คนท่จี ะไดชอ งหมูมานน้ั จะไดโ ดยวิธใี ดละ ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

420 เชษฐาซักอยา งออกรส “ผมขอพดู แทนใหแ กพรานพ้นื บาน หรือพวกนยิ มเคร่ืองรางของขลังไปพลางๆ กอนนะ ครบั ...วิธีทจ่ี ะไดม นั มาก็คอื เขาวา เขาจะตอ งคอยดกั ยิงหมตู ัวนัน้ ในขณะท่มี ันกนิ อาหาร คอื มนั จะ คายชอ งออกตง้ั ไวกอ นทจ่ี ะกนิ อาหาร ใหถอื โอกาสยิงในขณะนนั้ พอมนั ตายแลว กไ็ ปเอาชอ ง หรอื ไปแยง ชงิ ของมันมา” รพินทรพ ูดเรยี บๆ สีหนาเฉยๆ แตห ัวหนาคณะเดินทางหวั เราะกากออกมา “รพนิ ทร! คุณก็มีนยิ ายของเรือ่ งปา เลาใหฟ งนาสนกุ ไมแพพรานพน้ื เมืองเหมอื นกนั นะ เอาละทนี ีใ้ หผมซกั คุณในฐานะ รพินทร ไพรวลั ย อดตี นกั เรยี นทหารจากเยอรมนหี นอ ย ไมใชพราน ปา พื้นเมืองสามัญ คุณวา คณุ เคยเหน็ ชอ งหมูมาแลวใชไ หม แมวาจะไมใ ชสดๆ รอ นๆ จากตวั หมูปา เอง” “ครบั เหน็ อยบู อ ยๆ” “คุณสงั เกตไดไ หมวา ลกั ษณะของมันทพ่ี นั กนั เปน เกลียวรูปกาํ ไลหรอื วงแหวนนน้ั เปน สง่ิ ท่เี กิดขน้ึ ตามธรรมชาติโดยตัวหมูปาเอง หรอื วา โดยฝม อื มนษุ ยเ อาขนหมูปา มาทําขนึ้ ” รอยยมิ้ ปานไปในดวงตาของพรานใหญ “ขอนี้ผมยืนยนั ไมไ ดค รับ ดไู มอ อกจริงๆ ตราบใดกต็ ามท่ีผมไมมีตัวอยางของ ‘ชอ งหม’ู จริงๆ มาสําหรบั เปรียบเทียบ เพราะผมไมเ คยเหน็ มากอ น และแตละอนั ลวนเกาคราํ่ คราทงั้ นั้น อาง กนั วาไดมาตั้งแตส มยั ปูย า ตาทวด” “ในชวี ิตลา สตั วเปนเบือมาแลวของคุณ เคยมีบางไหมทคี่ ณุ ยงิ หมปู า ไมเขา ” “ก็เคยมีเหมอื นกนั แหละครบั มนั เปน หมูโทนตัวสูงเกอื บทวมเอว เขี้ยวแตล ะขางยาว เกอื บคบื ไอตวั น้ันผมตามมนั มานานทีเดียว กโ็ ดยเขา ใจอยา งวานแี่ หละ คือแนใ จวามนั จะตอ งเปน หมมู ีชอ งตามทเ่ี ขาเลา ลือกนั เหตุการณน น้ั มันนานมาแลวตง้ั แตสมยั ทผ่ี มยงั รนุ ๆ อายุไมถึง 20 ป” “แลว ยงั ไง เลาใหล ะเอยี ดซิ เลา ถงึ เหตกุ ารณตอนท่คี ณุ ยิงมนั ไมเขา และหลงั จากนน้ั ...?” “ผมขดั หา งดินโปง รอเฝา มันมาเปนเวลาถึง 4 วนั หมูตัวน้ไี มว าพรานคนไหนในละแวก นั้น กล็ วนตามลามนั ทกุ คน และมขี าวลอื กันมานกั ตอ นกั หลายคนยิงมนั แลว ไมต าย สองสามคนถูก มนั สวนควนั ปน เอาถงึ ตายหรอื พกิ ารไป ชอ่ื ของเจาหมูตวั นั้นในขณะนน้ั ดังกองไปทง้ั ละแวกปา ไม ผดิ อะไรกับไอก ุด หรือไอแหวงในปจ จุบนั ทเี่ ราพบอยนู แ่ี หละครับ พอวนั ทสี่ ข่ี องการรอคอยมันก็ เขา ผมเลง็ อยา งประณีตที่สดุ นดั แรกกระสนุ ไมล่ันภายหลงั จากสับไก วันนน้ั มนั รตู ัวเผน หนไี ปได อีกสองอาทิตยต อ มา ผมมโี อกาสอกี ครง้ั ท่ีหา งริมหนองนํ้า คราวน้ีกระสนุ ล่ันดงั ราวกบั ฟา ผา เจา หมู ตวั น้นั กนจา้ํ เบา ลงไปรองลั่น อึดใจเดยี วมนั ก็ลกุ ขนึ้ วง่ิ ปาราบไป ผมลงไปดูไมมอี ะไรแมแ ตรอย เลือด...” เสยี งเลาของรพินทรเอ่ือยๆ เนบิ ๆ แตแววตามปี ระกายขบขัน ม.ร.ว.เชษฐาไมท ันสงั เกต... ตาลกุ โพลงดว ยความพศิ วงอศั จรรย ขมวดค้วิ ครางออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

421 “ฮา ! จริงหรือ?” “จรงิ ครับ” อกี ฝา ยบอกหนา ตาเฉย ซอ นแววสพั ยอกสนกุ สนานไวใ นดวงตา “แปลวา คุณไมไ ดต ัวมนั แลว ก็ไมม ใี ครสามารถลม มันไดอกี เลย” “ไดซ คิ รับ ในทสี่ ุดผมก็ไดตวั มันจนไดน ั่นแหละ” “โดยวธิ ีใดกนั ดกั ร?ึ ” “เปลาครบั ...อีกวันหน่งึ บงั เอญิ เหลือเกิน คุณพอ ของผมออกตามชา งงา ทานใหผ มแบก .375 เดินตามหลงั ทา น พอออกพนปางพกั ไปไดโคงดานเดยี ว ไอหมเู จา ตวั น้ันกโ็ ผลพรวดออกมา จากปา ทบึ ริมทาง รอ งโฮกราวกบั เสอื แลวกค็ วบด่ิงเขา มา อารามตกใจผมไมท นั จะสงปนใหคณุ พอ แตส อ งลํากลอ งสวนหนา ของมนั หลบั หูหลับตาเหนยี่ วไกตมู ออกไปพรอ มๆ กับเสยี งปน ลนั่ ปรากฏวา หมตู วั นนั้ ตลี ังกากลับหลงั สามทอดไปนอนนิ่งไมก ระดกิ อยกู บั ที”่ “ทําไม? มนั ถกู อาํ นาจปะทะของ .375 ทําใหกระเดน็ ไปช็อกอยกู ับที่ ทัง้ ๆ ท่ีกระสุนไม ระคายผวิ งนั้ ร?ึ ” รพินทรห ัวเราะดังออกมาเปน ครั้งแรก “เปลา หรอกครบั ไมใ ชอ ํานาจปะทะ แตเ ปนอาํ นาจเจาะทะลวงกระสนุ .375 นดั นน้ั เจาะ รอยต้ังแตห วั ของมันทะลุเลยออกทางกนเปน เสน ตรงเลย อยา วา แตมนั ตัวเดยี วเลย ตอ ใหตัวขนาด มันจะมายนื เรยี งกันสักสองตวั กไ็ มม เี หลอื ” “เดี๋ยวๆๆ น่เี หน็ จะเปน เรื่องแกลง เลาใหง งเลนเสียแลว ถามหนอ ยปน อะไรทคี่ ุณยงิ มนั ไม ออกแลวกไ็ มเ ขา ...ในสองคร้ังแรกน้นั ?” เชษฐากะพริบตาถามเรว็ ปรอื๋ จอมพรานหวั เราะกากอยูเชน นนั้ พรอ มกบั บอกวา “ปน แกป ครับ! นดั แรกดนิ มนั ช้ืนแลวก็แกป ดาน ไมจ ดุ ระเบิด สวนนดั ทส่ี องความไม ชํานาญทําใหผ มอัดออ นผิดสว นไปหนอย ถงึ ไดท ําใหม นั เพียงแคจุกไปเทา นน้ั มนั เปนเรอ่ื งของ ความเยาวว ยั ในสมยั น้ัน ต้ังแตน ั้นมาผมเขด็ จนตาย ใครใหยงิ ปนแกปไมเอาอกี แลว” “ปโู ธ! แกลง เลา เรอื่ งใหงงอยไู ด” นายจางรองลนั่ ออกมา ตบไหลเ ขาโดยแรงพลางหัวเราะ “นนั่ ซิ สงสยั แตแ รกแลว มาขมวดเร่ืองหลอกกนั เลนในตอนหลังนีเ่ อง นกึ วา ถา เจา หมูตวั นัน้ ยังมอี ยจู ริง ก็อยากจะลงทุนขอใหค ณุ พาไปสักหนอ ยเถอะ ดซู วิ า มนั จะเหนยี วไดสกั ขนาดไหน สําหรับอานภุ าพของดนิ ขับและหวั กระสนุ ในยคุ ปจ จบุ ันนไี่ มต องถึงกบั .375 เอาแค .22 แม็กนม่ั ก็ พอแลว ” “เร่อื งที่ผมเลา ใหค ณุ ชายฟง น่ี เปน ประสบการณจริงของผมในชีวิตลา สัตว เมอื่ ยงั ฝก หัด อยคู รบั เปน อุทาหรณเปรยี บเทียบใหเ หน็ วา พวกพรานพื้นเมอื งทมี่ ักจะประสบกับเรอื่ งราว อาถรรพณตางๆ เปน ตน วา ปน ยิงไมอ อก หรอื ยงิ ปน ไมเ ขา กเ็ นอ่ื งมาจากอาวธุ ลา สมยั น่ันเอง เปน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])