เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

322 ไชยยนั ตลืมตาโพลง แลว หวั เราะกากออกมา “ฮา! เธอนะหรือจะเปน แมครัว?” “หรือวาไมตองการ?” “ตองการซิ วาแตเธอจะทําอะไรใหเ รากนิ ใหมนั พิสดารไปกวา เทา ทเ่ี ราจะหากินไดเ ชน ทุกวนั น”้ี “แกงเผด็ มสั มน่ั เขยี วหวาน หรอื แกงกะหรี่ อยา งใดอยา งหนง่ึ สําหรับเนอื้ สดทเ่ี ราไดมา เขาทีไหม? หรอื จะกนิ เน้อื อบซอี ิ๊วกบั เครื่องเทศตม ยาํ อะไรกไ็ ดท ง้ั นนั้ แหละ” รพนิ ทรผ ูก ําลังตรวจปน และเคร่อื งหลงั อยู กอ นท่จี ะออกจากแคม ปก ช็ ะงักไปเหมือนกนั หันมาจอ งดหู ญงิ สาว ม.ร.ว.เชษฐากบั ไชยยันตพากนั หวั เราะลั่น “พูดใหน าํ้ ลายหกไปไดน ่นี อ ย ทํายงั กะวาเธอยกครวั ในกรุงเทพของเธอมาดวยงั้นแหละ” ไชยยนั ตพูดพลางหวั เราะพลางอยางไมศ รทั ธา “โงไ ปไดไ ชยยันตนี่ ฉนั มเี คร่ืองแกงสําเร็จรูปมาแทบจะครบหมดทกุ อยาง แลว ทําไมฉนั ถึงจะทําไมไ ด” สามชายเพ่งิ จะนกึ ขึ้นมาได “เออ จริงสนิ ะ” เพอ่ื นชายตาเปน กระกาย กลนื น้ําลายครางออกมาอยา งกระหาย “แหม! นอยนรี่ อบคอบเหลอื เกิน ไอฉันกับเชษฐาก็ลืมไปเสยี อยา งสนิท ถึงเรอื่ ง เครื่องแกงสําเร็จรปู ” “แตน อยจะไปหากะทมิ าจากไหนละ ?” พ่ีชายขัดคอมายม้ิ ๆ หลอนหวั เราะเสยี งใสอยูเชนเดมิ “โธ! ไมเ ห็นจะยากอะไรเลยน่คี ะพใี่ หญ กน็ อ ยมีน้าํ มนั เนยมาดว ย ใชแ ทนกะทไิ ดอ ยา งดี สําหรับแกงอะไรกต็ ามทต่ี ําราเดมิ จะตองเขา กะทิ ปญหามอี ยเู พยี งวา เราจะไปหาผกั สด สวนประกอบมาจากท่ีไหนเทา นั้น” พรานใหญผิวปากยาวออกมาเบาๆ แลว ก็บอกมาวา “ตะไคร ใบมะกรดู มะนาว มะเขอื พวง พริกข้หี นู คุณหญงิ จะตอ งการสกั กี่กระบุงกไ็ ด ครบั ถา จะขาดหายากอยสู กั หนอ ย ก็เหน็ จะเปน ใบโหระพาเทานนั้ ตอ งการเม่อื ไหรก ็ใชค นของผม ไปหามาให วาแตว า ...” เขาเวน ระยะไปอึดใจ ริมฝป ากปรากฏรอยย้ิมนอยๆ อยางพศิ วง “คณุ หญิง ทาํ ครัวปรงุ อาหารแบบไทยๆ เราเปน เหมือนกนั หรือครับน?ี่ ” หลอนหยดุ ยิม้ ทนั ที “หนอยแนะ ! ดูถูกอีกแลว เห็นฉันเปน อะไรไปหรอื ถึงจะทาํ กบั ขาวทาํ ครบั ไมเ ปน ถึงแม คณุ จะมองเหน็ ฉันลักเพศ ชอบทาํ อะไรเหมอื นๆ กับผูช าย กอ็ ยา นึกวาฉนั จะขาดตกบกพรองใน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

323 หนา ทีส่ ําคญั ประจาํ เพศของฉันเสยี จะไปขดั หางกไ็ ปเถอะแลวกลบั มาใหท นั อาหารคํา่ แลวคณุ จะ รูจ ัก ดาริน วราฤทธิ์ ในอีกลกั ษณะหน่ึงผิดจากทค่ี ณุ เคยรจู กั มาแลว ” “ครบั ผมจะพยายามรบี กลับมาใหเ รว็ ที่สดุ ทีเดียว” พรานใหญย มิ้ พราย โคงคาํ นบั ใหแ ลวก็ผละออกจากแคม ปไปพรอมกบั จนั เสย และ ลกู หาบอีกสามคน เพอื่ สาํ รวจรอยและเตรยี มขดั หางไวส าํ หรบั นายจางของเขา ภายหลังจากรพินทรออกจากแคมปแลว ไชยยนั ตแ ละดารนิ ก็ชวนกันถือปน ลูกซองออก ไปหาไกปา กระทาดง และนกเขาเขยี ว ในบรเิ วณดงใกลๆ กับแคมป โดยชวนเกดิ กบั แงซายใหเปน ผูนาํ ทาง สวนเชษฐานอนอา นหนงั สือเฝา แคม ป กอนเท่ยี งเลก็ นอยท้งั สองก็กลบั มาถงึ พรอ มดวย สตั วป าประเภทมีปก ซ่ึงแงซายและเกิดชว ยกันหาบมาเปน พวงใหญ พอเริ่มบา ยหลอ นกล็ งมือเปน แมครบั เอง โดยมแี งซาย เกดิ และลกู หาบทง้ั หลายเปน ลกู มอื ตลอดบรเิ วณแคม ปค กึ คกั สนุกสนานเปน พิเศษ ‘นายหญงิ ’ ออกมาคลกุ คลีอยดู ว ยเปน คร้งั แรก เชษฐาและไชยยนั ตน ง่ั ดอู ยูเฉยๆ ทกุ คนอยใู นอารมณพกั ผอ น รพนิ ทรโผลก ลบั มาถึงแคมปเมือ่ เวลาส่โี มงเย็น พอกา วเขา มาในบรเิ วณ กล่ินควนั ไฟและ กลน่ิ หอมหวนของเครอื่ งแกงเครอื่ งเทศ ก็โชยตลบอบอวลคลุงไปหมด จนเสย กับจนั ท่ีเดนิ ตามหลงั มา มองดหู นา เขาน้าํ ลายไหล ทัง้ สองยิง่ งงงนั สหี นาแสดงความประหลาดใจอยา งยงิ่ เมอื่ มองเหน็ ‘นายหญิง’ ในชุดเครอื่ งแตง กายทส่ี วยสดเปนพเิ ศษวันน้ี ยืนเอาตะหลวิ กวนอยใู นหมออลูมิเนยี มลูก ใหญ ซง่ึ ตัง้ อยบู นหนิ สามเสา แทนเตาอันมฟี นก่ิงไมล กุ โพลง หมอ น้นั สง ควันขน้ึ มาหอมฉุย แงซาย เกิด บุญคํา และลกู หาบท้ังหลายนง่ั ลอ มวงย้มิ ยอ งผอ งใสกนั อยู “โอโฮ อะไรกนั ครับนัน่ ?” จันรองออกมาอยางพิศวง “เฉยๆ เถอะ วนั นี้พวกเราจะมีอาหารกินกนั ดเี ปน พิเศษ นอกจากไอแ กงปา อนั ซํา้ ซากของ พวกแก ลงนายหญิงเลกิ เทาเอวชีน้ ิว้ เปลยี่ นมาถอื ตะหลวิ แบบน”้ี รพินทรซอนยม้ิ กระซบิ บอกคนของเขา แลวก็เดนิ ตรงเขาไปโดยเรว็ อาหารค่าํ พื้นนัน้ เปน มื้อวเิ ศษสุดเหนือกวา ทกุ มอื้ ทท่ี ุกคนกินมาแลว มมี ัสมัน่ ววั แดงที่ ไชยยนั ตยงิ ไดเ ม่อื สามส่วี นั กอ น และยา งรมควนั ตนุ เปนเสบยี งไว แกงเขียวหวานกวาง นกเขาเขียว ตนุ กบั มะนาวและถ่วั กระปอง กระทาดงอบกับซอี ๊วิ และเครื่องเทศ แถมดวยตม ยาํ ปลากา งที่บญุ คํา รบั อาสาไปหาไดม าจากหนองนํ้าเบือ้ งลาง อาหารทป่ี ระกอบขึน้ น้ัน ไมเ พยี งแตเ ฉพาะนายจางเทา น้นั แตเ ผอ่ื สาํ หรับพรานและ ลูกหาบทว่ั ทกุ คน ซงึ่ เชษฐายงั สั่งอนุญาตใหนําเหลาขาวออกมาใหพ วกลูกหาบอีก 7-8 ขวด บรรยากาศของแคม ปใ นคืนน้ีครกึ คร้ืนแจม ใสเปน พเิ ศษ ไฟทกุ กองสวา งโชน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

324 ไมเ พียงแตจ ะเปนมือศลั ยแพทยชั้นเกยี รตนิ ยิ ม หรอื มือปน ขนาดประกาศิตเทา น้นั ม.ร.ว. หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ ยงั เปนมอื ปรงุ อาหารชน้ั เยี่ยมยอด เกินกวา จะเชอ่ื ไดมากอน นเี่ ปน ความรูสกึ ท่งึ ๆ ของ รพินทร ไพรวลั ย ในขณะทเ่ี ขารว มโตะอาหารคาํ่ มื้อน้นั ทุกคนเจรญิ อาหารกันมากกวา ทุกวันทแ่ี ลวมา ครง้ั หนึง่ ระหวางทกี่ ินกนั พลางคยุ กนั พลาง สายตาของพรานใหญเหลอื บไปทางหญิงสาว เห็นหลอ นจองสังเกตเขาอยูกอ นแลว พอตา สบตาหลอ นกเ็ ลิกค้ิวถามวา “เปนยังไง ไมเ สียเวลาเปลา ไมใชห รือ ในการท่มี ผี ูหญิงสักคนติดตามมากบั คณะเดนิ ทาง ของคณุ ในปา นี้” รพินทรเ บกิ ตาขึงขงั “โอโ ฮ! เปนคณุ อยางมหนั ตเ กนิ กวา ที่จะคาดคิดไปถึงทเี ดยี วครับ ปญ หามีอยูแตเ พียงวา พวกเราจะไดล ิม้ รสฝม อื อาหารของแมค รัวพเิ ศษสกั กค่ี รงั้ มันไมค วรจะเปนครง้ั แรกและครง้ั สุดทาย ไมใ ชหรือครบั ” หลอนหัวเราะ “ไมตองมาทาํ พูดประจบดหี รอก ฤกษงามยามดีเทานัน้ ทีฉ่ นั จะเปน แมค รัวให ถามา ยงั้นก็ กินแกงปา หรอื อาหารกระปอ งกนั ไปตามเดิมเถิด อยา หาวาฟน ฝอยหาตะเข็บเลยนะ แรกๆ คุณดู หม่นิ ฉันเหลอื เกนิ พยายามกดี กันฉันทกุ วิถที าง เพ่อื ทจ่ี ะไมใ หฉ นั ไดม าดวย คุณจะเอายงั ไงกับฉนั หานายพราน ความรูในทางแพทยของฉนั ก็มี พอทจ่ี ะชว ยเหลือพวกคณุ ทกุ คนไดใ นกรณที เี่ กิดเจบ็ ไขไ ดปว ยอะไรข้นึ มา ยงิ ปน ฉนั ก็ยงิ ได ถา เกดิ คับขนั โดยท่ใี ครไมจ ําเปนจะตองพลอยวิตกกังวลกับ ฉนั เกินไปนัก ถาจะพูดถึงเดนิ ทนกนั แลว พวกคณุ เดนิ ไปถึงไหน ฉันก็เดนิ ไปถงึ นนั่ ไมเ คยรอ งทกุ ข หรอื เปนภาระใหใ ครตอ งหอบห้วิ แบกหาม มิหนาํ ซํา้ ยงั ทาํ กบั ขาวใหกนิ กย็ งั ได” “แหม! ไดท ขี แี่ พะไลใ หญท เี ดียวนะ นอย!” ไชยยนั ตขดั คอมาปนหัวเราะ แตร พนิ ทรอมยม้ิ “ครบั ผมขอยอมแพโ ดยปราศจากเง่ือนไข และยอมรบั วา ผมอาจประมาณการคุณหญิง คลาดเคลื่อนไปมาก ใครจะไปรูมาแตแ รกวา เกง ไปหมดทกุ อยา ง” “ประชดเรอะ?” “ผมพูดดว ยใจจริง โธ. ..” ดารนิ หวั เราะอีกครัง้ ค่ําน้ีรสู กึ วาหลอ นจะมีอารมณด ีผดิ ไป ใบหนางามแชมชืน่ สดใส ตา เปนประกายวาว รพนิ ทรก ร็ สู ึกปลอดโปรงใจเปนพเิ ศษ ความกังวลหนักอกหนักใจ ในนายจา งทง้ั สามของเขาลดหายไปตงั้ ครึ่งคอ น การปะทะกับโขลงของไอแ หวง เมื่อบา ยวานนีเ้ ปน เคร่อื งยืนยันพอแกก ารอุน ใจเขาได เปนครัง้ แรกวา จะอยา งไรเสยี นายจางทงั้ สามของเขา มีคุณลกั ษณะทพี่ อจะเคยี งบา เคยี งไหลฝ า ฟน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

325 อปุ สรรคและสรรพอันตราย ในหนทางมรณะเบอื้ งหนา รว มกบั เขา โดยไมถึงกบั ตอ งเปนภาระกังวล จนเกนิ ไปนกั ย่ิง ม.ร.ว.เชษฐา หัวหนา คณะดว ยแลว เขาเชอ่ื แนและวางใจไดอ ยางสนิททีเดียววา จะ เคียงขางเขาไปไดทุกฝกา ว ไมวา จะดา นนาํ้ ใจหรอื ฝมอื ไชยยนั ตกไ็ มเ ลว ถาหากจะไดรับการแนะนาํ สงั่ สอนใหรูจ กั สภาพของปา ดง และกลวธิ กี ารใชชีวติ อยใู นพงไพรใหด กี วา ทแ่ี ลว สว น ม.ร.ว.หญงิ ดาริน เขาฉงนอยูครามครนั ในขอ ทว่ี า หลอนไมน าจะยิงไรเฟลแฝดขนาด .470 อันเปน ปน ลา สตั ว ขนาดหนกั กระบอกนนั้ ไดเ ลย ซ้ํายังสามารถทจี่ ะควบคุมวถิ ีกระสุนรักษาความแมน ยาํ ไวไดต าม สมควรพอใช ทจ่ี ะสงั หารชา งไดเม่อื ถึงคราวจาํ เปน ชีวิตรวมกันในปา เปนเชน นเ้ี อง คือกาลเวลาและ เหตุการณเทานั้นท่ีจะเปน เครือ่ งคอยๆ พสิ จู นกนั และกนั วาใครจะเปนอยางไร แตถงึ จะอยา งไรก็ดี ในสว นลึกจรงิ ใจของรพินทร เขากย็ ังยนื ยนั อยกู บั ตนเองตามเดมิ วา มันไมเหมาะควรดว ยประการทั้งปวงที่ราชสกุลสาวสวยผนู ี้ จะรวมทางมรณะในครงั้ นดี้ วย เพราะ ผหู ญงิ นั้นจะเกง กลาสามารถสกั แคไหน หลอ นกค็ ือผูหญิงนัน่ เอง และอุปสรรคขอยุงยากใจอกี อยา ง หน่งึ ก็คือ การดอ้ื ดึงอวดดี ซง่ึ มองไมเห็นทางเลยวาจะแกไขอยา งใดของหลอ น เมื่อแงซายเอากาแฟเขา มาให เชษฐากเ็ อย ถามถึงเรื่องผลของการสาํ รวจรอยและการขัด หา ง รพนิ ทรลว งกระเปาควกั กระดาษที่จาํ ลองเปน แผนท่ีขึน้ มาชีใ้ หด ู และอธบิ ายประกอบอยาง ชดั เจน เขาขดั หางเตรยี มไวพรอมแลวสามแหง ดว ยกนั แหงแรกเปน หางดนิ โปง แหง ที่สองและที่ สามเปนหางเหนือพุ หรือแอง นํา้ เลก็ ๆ ภายหลงั จากฟง คําอธบิ าย และสอบซักถามเปน ท่เี ขา ใจดีแลว เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ กพ็ จิ ารณาดใู นแผนทนี่ ั้นแลว หารือกนั “คงไมผ ดิ หวังแนน ะ หา งทคี่ ณุ ขดั ไวเ หลา น”ี้ ไชยยนั ตพดู ขน้ึ “ผมขอรับรองวา อยา นอ ยทสี่ ุด ไมหา งใดกห็ า งหนึ่งครับ กระทิงจะตอ งเขา หรือถา โชคดี กไ็ ดย ิงท้งั สามหา งเลย จะขนึ้ หางตงั้ แตบ ายส่ีโมง และนงั่ ตลอดทั้งคนื กลับในตอนเชา ของรงุ ข้ึนอีก วัน” “คณุ วางโปรแกรมไวใ หเรายงั ไง?” เชษฐาถาม “ก็สดุ แลวแตคณุ ชายจะกาํ หนดซิครบั จัดกนั เองตามถนัด ทางผมจะสง พรานคมุ กันใหข ึ้น นัง่ เปน เพ่ือนเทา น้นั ” หวั หนาคณะเดนิ ทางเคาะนว้ิ ลงกบั โตะ อยา งตรึกตรอง แลวมองไปทางนอ งสาวอยา ง กงั วล ถามเบาๆ วา “นอยจะน่ังหางดว ยไมใชห รอื ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

326 “ออ แนน อนคะ พ่ีใหญ” “ถา งัน้ เอายังงกี้ แ็ ลวกนั นอ ยน่งั คูกับพ่ที หี่ า งหนองนาํ้ หมายเลข 2 ตามแผนทีข่ องรพนิ ทร ไชยยนั ตนั่งหางโปง หมายเลข 1 กับพรานคนใดคนหนง่ึ สว นอีกหางหนง่ึ หมายเลข 3 นี่ ใหใครกไ็ ด ไปน่ัง” ดารินรอ งอุทานอะไรออกมาคําหนงึ่ แลวหวั เราะแหลม สน่ั หนาปฏเิ สธโดยเร็ว “แน! เรอื่ งอะไรกันคะ จะตอ งใหน อ ยนง่ั คกู บั พใ่ี หญ ประเด๋ยี วกแ็ ยง กันยิงเทาน้นั เวลา กระทงิ เขา พใี่ หญตอ งการยงิ นอ ยก็ตอ งการยงิ ทําไมเราจะตองไปนงั่ ซอ นกนั หางเขาขดั ไวสามหาง สาํ หรบั เราสามคนอยูแลว ควรจะตองแยกกันโดยอสิ ระซคิ ะถึงจะถกู สวนคนท่ีนั่งคดู ว ยนน้ั จะตอง เปน เพยี งแคพรานคุมกันหรอื นําทางเทา นน้ั ถา นอยนง่ั คูกบั พ่ใี หญ นอยนอนสบายอยูใ นแคม ปไม ดีกวาหรอื ” พชี่ ายมองดนู อ งสาวดว ยสายตาบอกความอดึ อดั ใจบางประการ แลวฝน หัวเราะ “พี่รับรองวาจะไมเ ปน มือปน แตจ ะเปนมอื ชวยสอ งใหน อย” หลอ นส่นั ศรี ษะปฏเิ สธอยา งเดด็ ขาด “ไมคะ มอี ยางหรือ มือปนไปน่งั อยดู ว ยกนั มิหนาํ ซาํ้ ยังขาดหลักการทป่ี ลอดภยั เพยี งพอ คอื ถา เรานั่งกันสองคน พรานทจ่ี ะคมุ กนั กไ็ มม ดี วย พ่ใี หญกเ็ หมอื นกัน ถา ไมคดิ จะยงิ ดวยตวั เองแลว พ่ใี หญไปทนหลงั ขดหลังแขง็ อยูบ นหา งทําไม นอนแคม ปเ สียดีกวา การนั่งหา งกต็ องแปลวา เจตนา จะยงิ อยแู ลว พีใ่ หญน ่งั หา งหนองน้ําหมายเลข 2 กับพรานคนหน่งึ นอ ยจะไปนง่ั หา งหมายเลข 3 กับ พรานอีกคนหนึ่งเอง” เชษฐาอ้งึ ไปอกี ครู ไชยยนั ตแ ละรพนิ ทรซง่ึ อยใู นทนี่ นั้ ดว ย ในระหวางสองพ่นี อ งโตเ ถยี ง กัน กพ็ อจะเขา ใจไดว า อะไรเปนความอึดอดั กงั วลใจของผูทอ่ี ยูในฐานะพชี่ าย การนง่ั หางกลางปา ทึบทั้งคืน ปญหามันอยูที่วา เหมาะแลวหรือที่พรานคนหน่ึงคนใดจะนั่งเปนเพือ่ น ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เพียงสองตอสอง ถา ไมใ ชพ ชี่ ายของหลอ นเอง แตต ัวหญิงสาวดูเหมือนจะไมไ ดส นใจคาํ นงึ ถงึ ในขอ นเี้ ลย ระหวา งทพี่ ี่ชายยงั พดู อะไรไมออก ในความดือ้ ดึงของนอ งสาวนั้น ไชยยนั ตก ็ตดั บทมาวา “เอายงั งีก้ แ็ ลว กนั ถา ไมน งั่ กบั เชษฐา เธอมานงั่ กับฉันกไ็ ด สญั ญาวา จะใหเ ธอยงิ คนเดียว ฉนั จะฉายไฟใหเ อง” เชษฐากพ็ ยักหนา สนบั สนุนมาวา “เอาไหม เอางน้ั ก็ได น่ังคกู บั ไชยยนั ต” หลอ นเบป ากยนื กราน “ไม! ทําไมหรอื คะพใ่ี หญ ทาํ ไมพวกเราสามคน ถึงจะนัง่ กนั คนละหางไมไ ด ทาํ ไม จะตองไปนัง่ รวมกันดวย ไมเห็นจะมปี ระโยชนอ ะไรขน้ึ มาเลย ไมส นกุ สักนิด” แลวหลอนก็หวั เราะออกมาเบาๆ เร่ิมจะเขาใจวาอะไรเปน ขอ กงั วลของพช่ี ายกับเพอ่ื น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

327 “พ่ใี หญก บั ไชยยันตก ลัวอะไรหรือคะ ในการทีน่ อยจะขนึ้ นั่งหางกบั พรานคนใดคนหน่ึง ของเราตลอดทัง้ คืน” แลวหลอ นก็หนั มาทางรพนิ ทรผนู ง่ั เงยี บๆ ไมไ ดแ สดงความเหน็ อะไร ถามวา “พรานพื้นเมอื งของคณุ ทกุ คน ลวนไววางใจไดท้ังนนั้ ไมใ ชห รอื ” “ถา วางใจไมไ ด ผมกไ็ มเ อามาเส่ยี งตายกบั เราในครงั้ นด้ี วยหรอกครบั แตผ มเหน็ ดวยกับ คณุ ชายและคณุ ไชยยนั ต คณุ หญงิ ควรจะนัง่ กับใครสกั คนหนึ่ง ในระหวา งพวกเดยี วกนั ไมค วรจะ นั่งตามลําพังกบั พรานของผม ถึงแมผ มจะกลารับรองใหท ุกสิ่งทกุ อยาง มนั กไ็ มเ หมาะอยูด”ี เขาตอบเรยี บๆ ดารินยักไหลยมิ้ อยางถือดี และเชือ่ มนั่ ในตวั เอง “ก็ไมเ หน็ เปน อะไรน่ี คนเหลาน้ีเขารูจักฉันดแี ลว เทาๆ กบั ท่ีฉนั ก็รจู ักเขา ทาํ ไมจะน่ัง ดว ยกันไมไ ด ไมน า จะเกดิ ปญ หาอะไรเลย” “แลวนอยจะเลอื กเอาพรานคนไหนน่งั เปน เพอื่ น” พช่ี ายถามขรึมๆ สีหนา ไมสบายใจนกั ในความดึงดนั เอาแตใ จตวั ของนองสาว “ใครก็ไดทง้ั นน้ั แหละคะ หน่ึงในส่ีนน่ั แตถา จะใหเ ลือก ขอเลอื กบุญคาํ เพราะเคยนั่งมา ดวยกนั แลว เมอ่ื คราวกอ น แกคยุ สนุกดี แมจ ะขี้โมบา ง” “ถา นอยจะดื้ออยากนง่ั แยกเปน อิสระ กม็ พี รานอยคู นเดยี วเทานน้ั ท่ีพเี่ หน็ วา เหมาะทส่ี ดุ ” “ใครคะ?” “พรานใหญของเรา รพินทร” ดารนิ หนั ไปมองดูหนา พรานใหญ แลวยกั ไหลอกี ครง้ั “กไ็ ดค ะ นอยบอกแลวยังไงวา พรานคนไหนกไ็ ดท ั้งนนั้ วา แตตวั นายพรานใหญเองเถอะ จะยุงยากลําบากใจเกนิ ไปไหม ถาหากจะนงั่ คกู ับฉนั ” “ผมคดิ วา ถาคุณหญงิ ไมนงั่ กบั คณุ ไชยยนั ตห รือคณุ ชาย ก็เลกิ ลมความคดิ เดมิ เสีย นอน แคม ปไ มสบายกวาหรือ?” เขาพูดอยา งอดึ อดั หลอ นยกมือขน้ึ กอดอก ยืดลําตัวตรงขนึ้ นาํ้ เสยี งหวนๆ “น่ตี ลอดเวลามา คุณไมไดย นิ หรอื วา ฉันตอ งการน่ังหา ง” “คืนพรงุ น้ี ผมต้ังใจวา จะขอนอนพักสักคนื ” รพนิ ทรพ ดู เนบิ ๆ สหี นา เฉยเมย “ผมขัดหางไวใ หแลว พรานทจ่ี ะใหไปน่ังเปนเพื่อนกน็ ดั แนะซักซอมมอบหมายหนา ทไ่ี ว ใหแ ลว แตถานี่เปนคําส่งั ผมกไ็ มมที างขดั ” ระหวา งทหี่ ลอนเมม ริมฝป าก จองเขาอยา งขัดเคือง พช่ี ายกล็ กุ ขน้ึ ยืน เดนิ เขามาตบบา พรานใหญ บอกเครง ขรมึ วา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

328 “เม่ือนอ ยจะแยกนงั่ ตะหากจากผมหรอื ไชยยันตใ หได กต็ ามใจเขารพนิ ทร เปน อันวา หา ง ของนอยมีคณุ เปนพรานคุมกนั ก็แลว กนั ผมมองไมเ ห็นใครอน่ื ทัง้ ส้นิ ” รพินทรถ อนใจเบาๆ ลุกขึ้นยืน ควา หมวก “ครับ ผมจะปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่ง” ตอบสัน้ ๆ แคน น้ั แลว เขาก็เดินออกไปจากเตน็ ท หญงิ สาวจอ งตามไปจนลบั ตา แลว หัน ขวบั มาทางพ่ีชาย “ทาํ ไมพ่ใี หญถ งึ จะตอ งทําอะไรใหด ูเปนการงอ งอนนายคนนอ้ี ยูตลอดเวลาคะ นอ ยไม เขา ใจเลย เม่ือเขาไมอยากจะนงั่ คูกับนอย ใหพ รานคนไหนนั่งเปน เพอ่ื นนอ ยก็ได ไมเห็นหนักหนา หรือวา มอี ันตรายนากลวั อะไรนักเลย กะอีเพียงแคน ั่งหา ง พใ่ี หญท ําใหหมอนไ่ี ดใจ เลนองคข้นึ ทุก วัน ฮ!ึ คอยดูนะ พรงุ น้ีเวลานง่ั หาง ถา ไมทะเลาะตีกนั จนตกหา งตายกนั ไปขางหน่ึงกน็ บั วาเปนบญุ ” “ถา เธอตรี พนิ ทรตกหา งตาย เธอก็กลายเปนนางไมป ระจําอยบู นหา งนน่ั เอง ไมม ที างกลับ แคม ปได” ไชยยันตวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

329 15 หลังเทย่ี งของวันรุง ขน้ึ คณะนายจางก็เตรยี มตวั พรอ มสําหรบั การเดนิ ทางไปนงั่ หาง รพนิ ทรเอาพรานของเขารวมทางไปดวยเพยี งบุญคาํ กบั เกิด นอกนน้ั ใหอ ยปู ระจาํ แคมป รวมทัง้ แง ซายดวย บุญคําจะน่งั คกู ับเชษฐาทหี่ างดนิ โปง เกดิ นง่ั กับไชยยนั ตทหี่ างหนองนํา้ เล็ก บรเิ วณหนง่ึ ใกลท างดา น และตวั เขาเองผจู ะตอ งน่ังเปน เพอื่ นนอ งสาวหัวรัน้ ผแู สนทระนงของนายจางทหี่ า ง เหนอื แอง เล็กๆ ระหวา งซอกหุบเขาทึบซึง่ ดารนิ เปน ผเู ลอื กเอง จากการดใู นแผนทีแ่ ละสอบถาม หลักการเลือกของหลอนก็คอื ยึดถอื เอาระยะเดินทางจากแคม ปท ่ใี กลท ส่ี ุด เพราะไมต อ งการเดนิ ไกล ขนาดใกลทสี่ ดุ กค็ อื ระยะท่จี ะตองเดนิ ไมต่ํากวา 2 ช่วั โมงเต็ม หางของเชษฐาเปน ตําแหนงทไ่ี กลกวา เพอ่ื น จะตอ งขา มเขาไปอกี ลกู หนงึ่ บา ยโมงตรง ท้งั หกกเ็ ริม่ ตนออกเดนิ ทางรวมหมกู นั ไปกอ นตามดา นชางดานตะวนั ออก เฉียงเหนือประมาณเกือบชวั่ โมงตอ มา เกดิ กน็ ําไชยยนั ตแ ยกไปทางหบุ เขาดานใต คงเหลือแตเ พยี ง เชษฐา บญุ คาํ รพนิ ทรแ ละดารนิ สคี่ นเทานั้น ทย่ี งั เกดิ ไปดวยกัน เพราะทิศทางอยดู า นเดียว โดย จะตอ งผา นทางหา งของดารนิ กอน ผา นดงทึบปา โปรง หุบเขาลักษณะตา งๆ กันหลายแหง ลงไปสู กนกระทะอนั กวางใหญในระหวางทวิ ขนุ เขาสูงรอบดา น อากาศแหงอบั เปนคนละทางกบั ที่รพินทร เคยนําแกะรอยในวันกอ น มันเปน บา ยทล่ี มน่งิ และบายเงียบทสี่ ดุ ระหวางทีเ่ ดนิ กนั ไป ไมเหน็ สัตว ใดเลยแมแ ตส กั ตัว นอกจากผง้ึ ตัวเลก็ ๆ ท่มี อี ยทู ั่วไปแทบทกุ แหง ในดงแถบน้ี พอเหงอื่ ของหญิงสาวโชกตัว และมีความรสู ึกอยากจะหยดุ พกั เพราะหวิ น้ําและขาทง้ั สอง ขา งลาเตม็ ที ทัง้ หมดภายใตก ารนําของรพินทรก ็ทะลุปาเถาวลั ยอ อกสดู า นเลก็ ๆ ดานหนึ่งเปน ทาง ลาดตํา่ พอพน พูของตน กรางใหญขนาด 7-8 คนโอบกถ็ งึ แอง นาํ้ เล็กๆ อาณาเขตประมาณไมเ กินรอ ย ตารางวา นํ้าเปนสดี ําคลาํ้ ดว ยใบไมท ห่ี ลน ลงไปหมักหมมทบั ถมกนั อยใู นระหวา งโขดหนิ ระเกะ ระกะ มีทางลงของดานหลายทางมาบรรจบพบกันทแี่ อง นํา้ ตนื้ ๆ แหงนี้ ดา นหนึง่ เปน เชิงเขาสงู คอ นขางชนั ขน้ึ ไปสปู าทึบ หา งขัดไวบ นกง่ิ ตะครอ ภายใตห ลังคาธรรมชาติของซมุ ขอยทบึ เยือ้ งกับบริเวณแองน้ํามี พนั ธุไ มประเภทกาฝากและเฟรน ข้ึนปกคลมุ แทนบังไพรอยา งดีมิดชดิ แนบเนียน ชนิดท่ีแมแ ตค นเอง ถาไมสงั เกตใหด ีกแ็ ทบจะไมร วู ามหี างขัดไวบนน้นั สงู จากพน้ื ประมาณ 15 ฟุต อยใู นบริเวณทจี่ ะ มองเหน็ แองทกุ มมุ ในระยะตา่ํ กวา 20 เมตร บรเิ วณนัน้ เตม็ ไปดว ยรอยของสตั วทุกชนดิ นับต้ังแตก ระจงข้นึ ไปจนกระทงั่ โขลงชางท่ี ย่ําทับกนั สับสน ทั้งเกา และใหมเ ปรอะไปหมด ทัง้ สห่ี ยดุ พกั กนั ท่นี ่ันช่ัวขณะ “หางนนี้ ะ เหรอ ทนี่ อยจะน่ัง” เชษฐาถามอยางพอใจ ขณะทอี่ อกเดนิ สาํ รวจไปรอบๆ บรเิ วณ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

330 “ครบั ” “รอยกระทิงทเี่ หน็ อยนู ั่นใหมเหลือเกิน เมอ่ื เชา นีห้ รือเมอ่ื คืน?” “เม่ือคืนน้คี รับ แตรอยไอล ายที่อยขู า งโขดหนิ กอ นนั้นหยกๆ นเี่ อง บางทอี าจกอ นหนา ท่ี เราจะมาถงึ ที่นสี่ ักอึดใจเดียว” รพนิ ทรก ระซบิ บุย ปากไปทพี่ นื้ แฉะริมนํา้ ใกลโ ขดหนิ ลกู ใหญทางดานขวามอื เชษฐา มองตามจงึ เพง่ิ สงั เกตเหน็ รอยเทา หนา ของเสอื สองขางปรากฏอยูทน่ี น่ั นา้ํ จากบรเิ วณแอง สวนใหญ ที่ทะลกั ไหลเขา มาขังอยทู ร่ี อยของมนั ยงั เปน รอยขุนๆ อยู เมอื่ กราดสายตาตาม กย็ ง่ิ เหน็ ชัดทหี่ ิน เกลีย้ งอกี กอนหน่งึ ...งอกกลางแอง รอยเทา ท่ีเปย กนา้ํ ประทับไวบ นนนั้ พอหมาดๆ แตก ย็ ังสงั เกตเหน็ ไดถ นดั อนั นา จะสันนษิ ฐานไดว า เจา ลายมาทรดุ หมอบเลยี กินนา้ํ อยรู ิมแอง เมอื่ กนิ เสรจ็ ก็กระโจน ไปยนื อยูบ นโขดหินกลางแอง แลว เผนตอ ไปยังอกี ดานหน่งึ ข้นึ ปากดา นไป ดารินน่งั พกั อยกู บั บญุ คาํ กาํ ลงั กรอกกระตกิ น้ําดื่มอยทู ี่โขดหนิ กอนหนึ่ง ไมไ ดตามเขา มา ดว ย จึงไมเ ห็นเชษฐาชําเลืองไปทางนองสาว แลวเปลย่ี นสายตามาจับนงิ่ อยูทห่ี นาของพรานใหญ “คงจะมีอะไรนาดูนา ชมมากนะ สําหรับหางนี้ อยา งไรกต็ ามขอใหคุณรูไวดว ยวา นอ ยยงั ไมเ คยน่ังหา งในปา สงู อยางนม้ี ากอน อยา งเกงกแ็ คหา งสาํ หรับเกง กวาง แลวก็ไมเ คยนัง่ ตลอดทงั้ คนื ” “โปรดอยา งกงั วลเลยครับ” นายจางตบแขนเขาหนกั ๆ อกี ครั้ง ก็เดินกลับมาท่ีนองสาวและบุญคาํ บอกวา “เอาละนอย เธอขนึ้ หา งนกี้ บั รพนิ ทร พก่ี บั บุญคําแยกไปกอ นละ ยงั จะตองเดนิ อกี ตั้ง ชวั่ โมง พรงุ นีเ้ ชา พบกันใหม พจ่ี ะยอนกลับมาสมทบกับเธอและรพินทรท ่นี ี่ รอดว ยกแ็ ลวกนั ” “โชคดีคะ พีใ่ หญ!” นองสาวโบกมือให ยงั คงนงั่ พักเหนื่อยอยทู ่โี ขดหนิ กอ นเดมิ พชี่ ายโบกมือตอบแลว ควา ปน ทพ่ี งิ ไวกบั โคนไมข น้ึ มา บญุ คําก็ออกเดนิ นาํ ล่วิ เลาะแองนํา้ น้ันขนึ้ สปู ากดานดานหนึง่ ไมก ่อี ดึ ใจรา งอันสูงใหญสงางามของราชสกุลหนุมผูเปน พี่ชาย กบั รา งผอมเกร็งของ พรานพ้นื เมืองกล็ ับหายไปจากสายตา ทุกสิง่ ทุกอยา งตกอยูในความเงยี บสงดั ตามเดมิ เหลอื แตเ พียงหญิงสาวผูสูงศกั ดิ์ และ พรานใหญส องตอสองทา มกลางความเปลยี่ วเปลานา สะพรึงกลวั ของดงทึบรอบดา น ฝา ยหนึง่ นั่งเอา ปน พาดตกั วางขอศอกไวบนปน ต้ังฝา มือทง้ั สองรับคางไว อีกฝา ยหนงึ่ ยืนพงิ โคนไมอยูขา งหนา ใน ระยะหางสามสกี่ าว ตาแข็งกรา วทรงอํานาจกอปรไปดว ยความเยอ หย่ิงกบั ตาเนอื ยๆ เฉยเมยท้ังคูสบกนั ขณะ นั้นลมปาที่สงบมาตลอดกเ็ รมิ่ โชย ใบไมก ระดกิ และเสยี งเรไรกเ็ ริม่ เพรยี กระงมดง ระคนไปกบั จักจ่นั ลองไน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

331 “หา งน้นี ะ เหรอ สําหรับฉัน?” หลอ นเปรย ทาํ ลายความเงยี บขึ้น “ถา ไมใ ชหา งน้ี แลวจะมหี า งไหนอกี ?” เสยี งหาวๆ หลุดออกมาจากลาํ คอที่เต็มไปดว ยเครานน้ั “พช่ี ายฉนั ไปแลว ไมมใี ครอืน่ อีกเลย มแี ตค ณุ กับฉันเพยี งสองตอสองกลางปาทึบน่ี คุณ จะฆาฉันหมกปา ก็ไดน ะ สะดวกท่ีสดุ ” ดารินพดู เนบิ ๆ ประกายตาเตม็ ไปดวยอาการทาทาย “ไมต อ งถึงกบั ลงมอื ฆา หรอก เพียงแตวิง่ หนีไปเสียเฉยๆ เดย๋ี วนี้ คุณหญงิ กร็ องปาแตกไป เทา น้ัน แตไมต องกงั วล...คนอยาง รพนิ ทร ไพรวัลย ไมเ คยทรยศตอ ใครท้ังสน้ิ ” “คณุ เคยคดิ บา งไหมวา...” หลอ นเลกิ ควิ้ ยิม้ มมุ ปาก “การท่ีคุณตองทาํ หนาทเี่ ปนพรานคุม กนั ข้ึนนั่งหา งกับผหู ญงิ สกั คนหนึ่ง ท่ีไมค ุนเคยกับการน่ังหา งมากอน ผูห ญงิ คนนน้ั อาจทําปน ล่ัน ถูกคณุ แทนทจี่ ะถกู สัตว” “ถึงแมจ ะมากไปดวยอารมณ ผหู ญิงคนน้นั ก็เปน คนฉลาดไมใ ชคนโง หลอนรูด ี ตอให เกลียดขหี้ นา ผมสกั ขนาดไหน ถาทาํ ปน ลัน่ ถกู คนนาํ ทางเสยี แลว กจ็ ะไมมใี ครเสี่ยงตายเขามาอาสา นําทางใหอกี ” ดารินหวั เราะหๆึ ในลําคอ ควักบหุ ร่ีออกมาจุดสูบ พนควนั ชาๆ ตายงั จบั นง่ิ อยทู ี่รพินทร “คุณไมกลวั เลยรึ?” “ในปาคอนกรตี ผมอาจกลัวคุณหญิงเพราะผมไมชํานาญในปาอารยธรรมเชน นนั้ แตใน ปาดงพงพเี ชน น้ีมันถ่นิ ของผม วาแตคณุ หญิงเถอะ...” “ทาํ ไม?” “มานัง่ หา งกับผม ไมก ลวั ผมมัง่ รึ?” “ฉนั อยากรนู ะวาคณุ นา กลัวสักแคไ หน ใช! คณุ เปนคนนากลวั มากสําหรบั สัตวป า ทกุ ชนดิ แตฉนั เปน สัตวเ มอื ง!” “ตวั ทีแ่ สนสวยและเตม็ ไปดว ยพษิ สง! ผมยอมรับตามตรงวา ไมส ูจะสันทดั จดั เจน หรือ ชํานาญในสญั ชาตญาณนกั แตกพ็ ยายามจะเรียนรู” “ดวยสตปิ ญญาอันโงเงา ตามประสาคนดงของคณุ นะรึ?” น้าํ เสยี งของหลอ นแฝงไวด ว ยรอยเยาะ มมุ ปากงามพรายไปดวยรอยหยนั รพนิ ทร ไพรวลั ย ถอนใจหนกั หนว ง บอกกับตนเองวา ใชแลว ...เขาคิดไมผิด ม.ร.ว.หญิง ดารนิ วราฤทธิ์ รายกาจนาหนกั ใจและยุง ใจเสียยิง่ กวาเสอื สมิง! เขายกนาฬิกาขอ มือขึ้นดู แลว ตดั บทหวนๆ วา “สี่โมงกวาแลว ถาคุณหญงิ อยากจะยิงสัตวก ็ขึน้ หา งได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

332 หลอนย้มิ อยา งลึกลบั ชายตามองดเู ขาดว ยหางตาชนดิ อา นความหมายไมออก อึดใจกล็ กุ ขนึ้ ยนื ตวดั ปน ข้นึ มาหนีบไวใ นซอกแขน “คงไมเสยี เวลามากนักไมใ ชห รือ ถาฉันจะเดนิ ดบู ริเวณรอบแองนาํ้ นส้ี ักครู กอ นจะขนึ้ หาง” วา แลว หลอนกอ็ อกเดนิ ตรงไปสาํ รวจรอยท่รี มิ แองนาํ้ รอบๆ พรานใหญเดนิ ตามไปเงียบๆ เบือ้ งหลัง หลอ นแหงนมองดภู มู ิประเทศรอบดานดว ยสหี นา เรือ่ ยเฉอื่ ย ดูจะไมส ะทกสะทา นตอ บรรยากาศแวดลอ มอนั นา สะพรงึ กลวั นั้นเลย อารมณเ หมอื นจะอยูในความสุขความพอใจอยา งย่ิง เม่อื หลอ นสูบบุหร่ีหมดตวั กข็ ย้ีดับกบั โขดหินแลวท้ิงกน ใชเทาเกลย่ี ใบไมแหงกลบ หนั มาพยกั หนา “เอาละ ฉันพรอ มแลว ” รพนิ ทรนาํ หลอ นมาใตหา งทข่ี ัดไว ตนไมเ อนและลาํ ตนอันแขง็ แรงของเถาวลั ย เปรยี บ เสมือนเปน บนั ไดธรรมชาติใหป น ปายขนึ้ ไปสูหางไดโ ดยไมย ากเยน็ อะไรนกั แตห มายความวาจะ ตอ งใชค วามระมัดระวังตามสมควร เขารับปน มาจากหลอน พยกั หนา เปน ความหมายเตอื นใหปน ลวงหนาขึน้ ไปกอ น หญงิ สาวเงยหนา ขนึ้ สาํ รวจทางขน้ึ แลวหนั กลบั มามองดูหนา ถามวา “น่ีไมไ ดท ําบนั ไดใหดว ยหรอกร?ึ ” พรานใหญเ ลกิ คว้ิ แลวยกั ไหล “นเี่ ปนหางยงิ สตั ว. ..ไมใชห อ งชัน้ บนในคฤหาสน คุณหญงิ ตองปน ขนึ้ ไป แตถาลาํ บาก หรือเหลือความสามารถ ผมกย็ นิ ดที ีจ่ ะนาํ กลับแคมป” หลอ นไมกลาววา กระไรอกี หยิบถุงมือหนงั ขนึ้ มาสวมมือท้งั สอง แลว ไตข น้ึ ไปบนลาํ ตน ไมเอน อันมกี ง่ิ กา นเปน ทย่ี ดึ แลว ทีพ่ กั ตวั ไดตามสมควรน้ัน ดว ยอาการแคลว คลองวอ งไว ผิดไป จากบคุ คลทว่ั ๆ ไป ท่เี คยเหน็ ไมก อ่ี ึดใจน้นั รางงามกข็ ้นึ ไปยืนเทาสะเอวอยูบนหา งกม ลงมองดูเขา รพินทรหวั เราะหึๆ อยใู นลําคอ ไตต ามข้ึนไปชา ๆ สงปนของหลอนขา มราวหา งไปใหแลว กา วขามราวขนึ้ สูตัวหาง วาง สีหนา เครงขรมึ ไมส นใจกับสายตาของหลอ นที่เฝาจับจอ งมองอยูทุกขณะ บรเิ วณหางเปน รปู สเ่ี หล่ียมผนื ผา เนอื้ ทจี่ าํ กดั จาํ เข่ียประมาณสองตารางเมตร ประกอบ ดว ยลกู หา งอันเปน ไมท อนกลมไดขนาดเสมอกนั ทอนเทา ขอ มือ มัดตรงึ ดวยเถาวัลยม่นั คงแขง็ แรง พอใช มรี าวกน้ั ทง้ั สีด่ า น ประกอบดว ยกงิ่ ไมบงั ไพรท่ีตดั มาสะไว และบางสวนของก่งิ ขอยอนั เปน ธรรมชาติเดิม มนั กวางพอสําหรับคนสองคนน่งั ไดอยา งสบาย แตแคบมากถา คนใดคนหนง่ึ จะ ทอดตวั ลงนอน เมื่อขนึ้ มาถงึ รพนิ ทรก จ็ ัดบริเวณหา งโดยไมพ ดู คาํ ใดทงั้ ส้นิ ปลดเปห ลังออก คล่ีผาใบ หนาผืนเล็กพอดีกบั เนอื้ ท่ขี องพนื้ หาง ออกปูทบั ผิวอนั ขรุขระของลกู หางไว คลอ งกระตกิ น้าํ กระตกิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

333 กาแฟและหอ เสบียงสาํ หรบั เปนอาหารคา่ํ ไวท รี่ าวหา งดา นหนึ่ง จัดการผกู ไฟฉายไวด ว ยเชอื กรมชวง ส้ันๆ โดยปลายอีกขางหนึ่งมัดตดิ กับราวหางปองกนั การพลัง้ เผลอ หลน ตกไปจากหา งในเวลา กลางคืน วางไรเฟล ของตนเองไวท งี่ ามรองรบั ซ่ึงทําไวสองอนั แลวสาละวนอยกู ับการจัดวาง สิ่งของติดตัวจาํ เปนท่นี ํามาดว ยใหเปน ระเบยี บเรยี บรอยเพ่อื ความสะดวกในการหยบิ ใชไดท นั ทว งที ตลอดเวลาหญงิ สาวน่งั เอามือคลอ งเขา มองดูเขาดวยสายตาไมก ินเกลียว “ทาํ ไมถงึ ขดั หา งแคบนัก?” เสียงนั้นถามมาอีก ในขณะทเี่ ขายังงว นอยกู บั การจดั เตรยี มส่งิ ของ “นี่เปน หางยิงสัตว. ..” เขายนื ประโยคเดมิ โดยไมเ งยหนาหรอื ละมอื “ไมใชห า งขาย สรรพสนิ คา” “น่จี ะเปด ฉากววิ าทงนั้ ร?ึ ” “ผมพดู ตามจรงิ ” “นึกแลว ไมผ ดิ ” “นึกอะไร?” “นกึ วากอนพระอาทติ ยข ึ้นพรุงนี้ ไมฉ ันกค็ ุณคงจะถูกฆาตกรรมกนั ไปขา งหน่ึง ถาหาก ความจําเปนบงั คบั ใหต องมานั่งหางดว ยกนั ” “คุณหญิงคดิ จะฆาตกรรมผมทเี ดียวรึ?” “กไ็ มแนน กั ถา อุเบกขาหรอื ขันตขิ องฉนั หมดส้ินไปเพราะสดุ แสนทจี่ ะทนทานได คนเรา เมื่อบันดาลโทสะอาจทาํ อะไรลงไปโดยไมเ จตนากไ็ ด” “แตถาคณุ หญงิ ฆาผมละก็ มีเจตนาแน เพราะคดิ และเตรยี มการไวก อ น พยานหลกั ฐาน สง่ิ แวดลอ มมลู เหตุจงู ใจยืนยนั อยพู รอ มนาํ สบื ไดท ีเดยี ว” “ขอใหร ูไ วด วยวา ฉนั ไมไ ดขอรองใหคณุ มานั่งหางกบั ฉนั เลยนะ แลว ก็ไมต องการสกั นิด” “ก็เหมือนกนั กบั ผมนนั่ แหละ” “แลว มาทําไม?” “ก็แลว คณุ หญงิ มาทําไม?” “ฉันตองการนงั่ หาง แลวพชี่ ายบังคับใหฉนั ตองนง่ั กับคณุ ” “กเ็ หมือนกนั อีกน่นั แหละ พ่ชี ายของคุณหญงิ ออกคําสง่ั ใหผมมาน่ังกับคุณหญิง ซึ่งผม ปฏิเสธไมไดเพราะผมเปน ลกู จา ง” “ถางน้ั ลงจากหางเดยี๋ วน้ี เอาฉนั ไปสงแคม ป! !” ดารนิ พรวดพราดลุกขน้ึ ยนื จนหา งส่นั ควา ปน รพนิ ทรค วกั บุหรอี่ อกมาสูบอยางสบาย อารมณ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

334 “เอาซิครบั เชญิ กลับไปเอง ผมไมไปหรอก ข้เี กยี จเดินกลบั ไปกลบั มา หรอื วาจะ ฆาตกรรมผมเสียกอนแลว เดนิ กลับแคม ปเ องกย็ ังได รบั รองวา ปาลกึ แบบนไ้ี มม ีใครรหู รอกวาคณุ หญงิ ฆา ผม ถาใครถามกบ็ อกวาไมร ูห ายไปไหนกแ็ ลว กัน...” หญิงสาวกดั รมิ ฝป าก หนาแดงก่าํ หายใจสะทอ นหอบ ยนื ถือปน จองหนา เขาอยเู ชน นนั้ พรานใหญห ัวเราะเอ่ือยๆ ในลาํ คอ กลาวเนบิ ๆ ตอมา “...ผมบอกคณุ หญิงแตแรกแลว วา ไอก ารมาลําบากกรากกราํ อยใู นปานัน้ นะ มนั ไม เหมาะสมสาํ หรบั คุณหญงิ เลย ตอนจะมาน่ังหา งกเ็ ตอื นแลว วา มนั สบายสนู อนในแคม ปไมไ ด คุณหญิงกจ็ ะมาใหไ ด พอเหน็ หา งก็เกดิ สงสัยวา ทาํ ไมถงึ ไมส บายเหมือนเตยี งนอนของหองใน คฤหาสนของคณุ หญงิ หรือในหอ งของโฮเต็ลชนั้ เดอลกุ ซ” “ฉันเพียงแตถามวา ทําไมถึงขัดหางแคบจาํ กัดเกนิ ไปนกั คุณไมน าจะพดู โยกวนโทโสฉนั อยางน!้ี ” หลอนพดู หอบๆ รมิ ฝปากส่ัน “ผมก็ตอบตรงที่สดุ แลว นคี่ รบั วา หา งยิงสัตวนะ มนั จะกวางขวางใหญโ ตเหมือนหาง สรรพสนิ คาไมได จะตองใหผ มอธบิ ายดว ยไหมวา ทําไมมนั ถงึ ไมเหมอื นกัน” “อยางนอ ยท่สี ดุ คณุ กค็ วรจะรูอ ยแู ลว วา เรานงั่ กันสองคน...” ดารนิ พูดเสยี งหนักๆ ตาควา่ํ “...แลวกค็ งไมถ งึ กบั จะตอ งนั่งถางตากนั ตลอดท้งั คืน เพราะสตั วม ันมเี วลาขา วของมัน เหมือนกนั คนนัง่ หางพอจะนอนพกั ได ถา คุณเพยี งจะขยายพน้ื หา งใหก วา งขวางกวาน้อี กี สกั นิด ก็ พอจะมที ่นี อน นไี่ มม ที ใี่ หเ อนตัวไดเลย” “ถา อยา งนัน้ ผมก็ตอ งขออภยั เพราะไมท ราบมากอ นวา คุณหญิงตอ งการจะนอนดว ย ในขณะนั่งหา ง ผมถอื เอาตามธรรมเนยี มของผม คอื ถาคิดจะนง่ั หา งกนั แลว ผมไมเคยนอนเลย งว ง เขาจริงๆ กน็ งั่ หลบั นกเอา พรานปาหรือนักลาสตั วแ ทจ ริงทุกคนเขาก็ทาํ อยา งผมนแี่ หละ เพราะถา อยากจะนอนก็ไมต องมาลาํ บากนงั่ หางอยู คาํ มนั ก็บอกชดั อยูแลว วา ‘นัง่ หาง’ ไมใช ‘นอนหาง’ การ นอนอยางสบายในเวลาดกั ยิงสัตว จะทาํ ใหเ ราเผลอหลับไปโดยไมรูสกึ ตวั ตกอยใู นฐานะประมาท กวา จะรสู กึ ตวั ชางก็อาจมารอ้ื หา งเราเสียแลว” “ขอ นั้นไมสําคญั หรอก!...” หลอนตวาดแวด “ถึงจะนงั่ กันตลอดคืน ฉนั ก็น่งั ไดแลว ก็ไม บนดว ย แตท ฉี่ ันเดอื ดกเ็ พราะไอคําตอบแบบยวนหาเรอื่ งของคุณตะหาก คณุ บอกกบั ฉันเสยี อยา งน้ี แตแรก มนั กไ็ มย ่วั โทสะขวางหู ตอบออกมาไดวา หา งยงิ สตั วไ มใ ชห า งสรรพสนิ คา พูดแบบนี้ชวน ใหอ ยากตอ ยปากเสียมากกวาจะทาํ ความเขา ใจกนั ไดด วยด”ี “คนเราถา มวั แตค ิดที่จะตอ ยปากกนั อยูละก็ ถึงยังไงๆ กไ็ มม ีทางจะทาํ ความเขาใจกนั ได ดว ยดอี ยวู นั ยงั ค่ําแหละ แลว คุณหญิงก็คิดอยากจะตอยปากผมมาตง้ั แตพ บกนั ครง้ั แรกทีเดยี ว ความร-ู สึกชนิดน้ี มนั แกย ากเสียแลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

335 “ก็หม่นั ยวนเขา ซิ!” “กห็ ม่นั ขวางเขา ซิ!” “บา!” “ถา จะมาทะเลาะกบั ผม ก็เชดิ เอ็ดใหล่ันปาไปตามสบายครบั แตถา จะมายิงสัตว เลกิ สง เสยี ง นัง่ ลงใหส งบและปฏิบัติตามคาํ สงั่ ผมไดแลว” ดารินหนา เปน มาหมากรกุ กดั ริมฝป ากแรง ในที่สุดกก็ ระแทกตวั ลงน่ัง สะบัดหนาหันไป ทางอ่นื รพนิ ทรพ ิงหลังกบั ราวหาง ทอดสายตามองดูหลอ นเงยี บๆ อกี อดึ ใจใหญจึงบอกมาเสยี งตาํ่ ๆ “ตรวจปน!” “เรยี บรอยแลวหรอกนา !” หลอ นกระชากเสยี งมาเบาๆ “หมายความวา ยงั ไง ที่วา เรยี บรอย?” “กระสนุ เตม็ อตั ราในซอง แลว ยังอยใู นลาํ กลอ งอกี นัดหนง่ึ ” “แปลวา ขึ้นลําไวแ ลว ” “ยงั กระสนุ อยใู นลํากลอ งกจ็ รงิ แตฉนั ลดนกไว” พรานใหญพยกั หนา “เอาละ ขึน้ นก!” ตาขนุ เขียวคูนน้ั ชาํ เลืองแวบมาท่ีเขา แลวตบลูกเล่ือนของเบราวนง่ิ .375 แม็กน่มั ขนึ้ เสยี ง ดังสน่ัน พรอมกับตบลงเขาทีต่ ามเดิม ไรเฟลกระบอกนน้ั อยูในภาวะพรอ มทีจ่ ะยงิ ไดท กุ ขณะ “ฮื่อ!...” เสียงหนกั ๆ กระแทกอยา งประชด “ทนี ี้ลองใสหามไก...เซฟนะ ” “ฮ่ือ...เอา ! ยังกะหดั ทหาร หรอื มาฝก อาวธุ ปนกนั ใหมท เี ดียว เชิญออกคาํ ส่ังมาอีกซิเจาคะ วา จะใหทําอะไรอีก” “ปลดหา มไก” “ฮอ่ื ...เอา ! ปลดแลว ทํายังไงอีกละ ?” “กอนจะออกเดนิ ทางมาน่งั หา งในวนั น้ี คณุ หญิงตรวจสอบปนกระบอกนไี้ วเ รียบรอย แลว หรือยัง?” พรานใหญถามดว ยหนา ขรมึ อยูตามเดิม “ทําไมถึงไมต รวจ เรยี บรอยหมดทกุ อยา ง” “อะไรบา งทว่ี า เรียบรอยนะ ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

336 “ลาํ กลอ งเกลี้ยงสะอาด ลา งเอานาํ้ มนั หลอ ลน่ื กบั จาระบอี อกหมดแลว เขม็ แทงชนวน ปฏิบตั กิ ารไดด ี โบลทอยูในสภาพเรียบรอ ย หมดุ หรอื สกรูทกุ ตวั ไขเกลียวตงึ แนน ศูนยเ ที่ยง ระยะ รองเมตรรบั รองวา ฉันสามารถยิงรอยรจู มูกของคนยวนโทโสคนไหนกไ็ ด! ” “รอบคอบและชํา่ ชองดีมากในการตรวจตราอาวธุ ปน แตก็เปน ความรอบคอบและช่ําชอง ของนกั ยิงเปากระดาษเทา นนั้ ไมใ ชนกั ลา สัตว” “หมายความวา ยงั ไง?” หลอนหนั มาจอ งตาโต เดือดจขี๋ ้ึนมาอกี “กห็ มายความวา ปนของคุณหญงิ มันยงั ไมเรียบรอ ยเทาท่ีควรนะ ซิ หามไกหรอื เซฟฝด ส้ินดี ปลดหรอื ใสล ําบากมาก ตอ งเอาหวั แมม ือดันกนั อยา งเตม็ ท่ี กวา จะปลดหรอื ใสไ ด มิหนาํ ซํ้ายงั มเี สยี งดงั ความขลกุ ขลกั ในดานเซฟปนนแ่ี หละทาํ ใหนกั ลาสัตวห ลายคนมาแลว พลาดโอกาสทีจ่ ะ ยงิ สัตวได หรือมิฉะนน้ั กเ็ สียชวี ติ ไปเสยี เซฟปน ของนักลาสตั วท กุ คนควรจะเบาและคลอ งท่ีสุด เวลาจะใสหรอื จะถอด ตอ งทาํ ไดอ ยา งนิ่มนวล และไมม ีเสยี งดังคลอกแคลกเตือนสตั วใ หร ูตัวแมแต นดิ เดยี ว” ดารนิ ขมวดคว้ิ กมลงมองดไู รเฟล บนตกั แลว รบี ทดลองใสและปลดหามไก สลบั ไปมา สองสามเทย่ี ว ก็ย้ิมออกมาเจอ่ื นๆ เซฟปน ของหลอ นคอนขางฝด จรงิ ๆ และมีเสยี งในขณะท่ีปลด “มันสําคญั นกั หรือ...กะอแี คเซฟฝดหนอ ยเดียวเทา นี้ ถึงอยางไรฉนั กป็ ลดมนั ไดไ มถงึ กบั ตองออกแรงอะไรนกั แลว เสยี งก็ไมใ ชดังมากอะไร” หลอ นพูดเสียงออ นลง พรานใหญห วั เราะเบาๆ อยูในลําคอ “ถายิงเปา กระดาษ มนั ก็ไมสาํ คัญอะไรหรอก ถา ยงิ คนหรอื ยิงสตั ว สาํ คัญมาก ก็บอกแลว ยังไงวา นักลาสตั วหลายคนมาแลวพลาดโอกาสอนั งามท่สี ดุ เพราะเซฟฝด หรอื มเี สียงดังนแ่ี หละ คณุ ชายเชษฐาเองควรจะยิงไอกดุ ควา่ํ อยูกบั ท่โี ดยไมต องลาํ บากตาม ถา เซฟปน กระบอกนัน้ คลอง และเบากวานน้ั สกั หนอย เสยี งปลดเซฟแทๆ ท่เี ตอื นใหม นั รตู ัวเสยี กอน เสีย้ วของวนิ าทีของจังหวะ ที่ควรจะลน่ั กระสนุ ออกไปได ถามีอะไรมาเปนอปุ สรรค ยอ มหมายถงึ การเสยี โอกาสทันที สาํ หรับ สัตวป า ทุกชนดิ ถา การเสียโอกาสชนดิ นั้น การสูญเสยี กเ็ พียงแตไ มไ ดส ัตวนนั้ แตถ า การเสยี โอกาส ในขณะท่สี ัตวร า ยมันชารจ การสญู เสียกอ็ าจมีความหมายถงึ ชวี ิต แลว ในปา เชน น้ี อยา วา แตเสียเซฟ ปน ที่ลัน่ แคดงั กริกเดยี วเลย เสียงถอนหายใจกย็ ังไดยนิ ไปไกล โดยเฉพาะอยา งย่ิงประสาทหขู อง สัตวด ว ยแลว ย่งิ จบั ส่งิ ผดิ ปกตนิ ้ีไดท นั ท”ี เขาลว งลงไปในยา มเครอื่ งหลงั หยิบนาํ้ มันหลอ ล่นื มาสง ใหแกหลอ นแทนคาํ พดู เตือน โดยวาจาใดๆ ทั้งส้ิน ดารนิ เบป าก กระดกไหลน ิดหน่ึงแลวรับไปโดยดี หลอ นกระชากลกู เลอ่ื น ถอด กระสนุ ท้งั ในรังเพลิงและในซองกระสุนออก ใชนาํ้ มนั หยอดทป่ี มุ หามไก และทดลองผลักไปผลัก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

337 มาอยอู ึดใจใหญ จนกระทง่ั หา มไกคลอ งขน้ึ และเสยี งดงั หายไป แลว ชําเลืองมองดเู ขาอกี แวบหนงึ่ จัดแจงบรรจกุ ระสนุ ข้นึ ลาํ ตามเดมิ ถามวา “ขน้ึ ลาํ แลวใสเซฟไวใชไหม?” “ใช เม่ือจะยงิ ปลดเซฟ แลว ยงิ เลย ไมจําเปน จะตองเอาลูกเขาลาํ กลอ งไวแ ลว ลดนก เพราะถาเวลาจะยงิ ตองขยับลูกเล่อื นอีกคร้ังเปนการข้ึนลาํ เสียงขยบั ลกู เลือ่ นดังเสียกวา ปลดเซฟตงั้ รอยเทา โปรดจําไวดว ย การดักยิงสตั วไ มว า จะน่ังหา งหรือนง่ั ซุมกต็ าม ปน ตอ งพรอ มท่จี ะยงิ ได ทนั ที เพียงแคป ลดเซฟเทานนั้ ไมใ ชมามวั ขน้ึ ลาํ อยู ผดิ กบั เวลาเดิน โดยยงั ไมค ดิ ท่จี ะยงิ อะไร ขณะท่ี เราเดนิ เมื่อสตั วจูออกมาใหเ หน็ จะโดยบงั เอิญหรือโดยชารจเขา มาทํารา ยกต็ าม เรามเี วลาทีจ่ ะขนึ้ ลาํ ไดทนั และไมตอ งคาํ นงึ ถงึ วา จะเกดิ เสียงหรือไม แตใ นเวลาน่ังหาง หรอื จองพรอ มทจี่ ะยงิ อยูแลว จะตองไมใ หเ กิดเสียงแมแตน ิดเดยี ว” “ขอบใจทส่ี อน คงจะนึกหัวเราะเยาะฉนั มาตลอดเวลาซินะ ในความโงเงาไมป ระสี ประสาในเรือ่ งน”ี้ “ครสู อนวิชาใหแ กศษิ ยน ะ ไมม ีวันทจี่ ะหวั เราะเยาะลูกศิษยหรอก มแี ตวาลกู ศิษยหวั ดอื้ บางคนจะอวดดกี บั ครเู ทา น้นั ” “อยา ทาํ เปน ไดทีข่ีแพะไล” “เอากระสนุ มากน่ี ัด?” “ชุดเดยี ว หานดั ” “นอยไป!” “ฉนั มายงิ สตั วน ะ ไมไ ดม ารบกบั ใคร แลวกม็ าเพยี งชวั่ ขณะคนื เดยี วเทานัน้ เร่อื งอะไร จะตองหอบกระสุนมามากๆ ใหห นกั นี่มนั ไรเฟล .375 แลวกห็ วงั ยงิ สัตวใ หญ ไมใชล กู กรดที่จะยิง นกยิงหนูเลน จะไดข นมาเปนรอ ย ปนขนาดน้ีขอใหม ีโอกาสล่นั ไดน ดั เดียว กเ็ หน็ ดเี หน็ ชว่ั กนั ไป แลว อยหู รือไมอยูกร็ กู ัน คณุ คดิ วา ฉนั จะยงิ กระทงิ ซํ้าถงึ สิบๆ นัดทเี ดยี วหรือ” “นยี่ ังไง อวดดอี ีกแลว ใช! ลูกปน ไรเฟลขนาดน้ีนะ ลงไดล นั่ นดั สองนดั กร็ ูผลแลว แต เพอ่ื เปน การไมป ระมาท ในทุกครัง้ ท่ีเดนิ ออกจากแคม ป ไมว าจะไปใกลห รือไกลกต็ าม ควรจะมี กระสนุ สาํ รองตดิ ตวั ไวป ระมาณ 20 นดั เพื่อความไมประมาท ในปา เปน ส่งิ ทเ่ี ราคาดคะเนอะไร ไมไ ดทงั้ ส้นิ สิง่ ทีไ่ มค ดิ ฝนหรอื อุปทวเหตคุ บั ขันมนั อาจเกิดขนึ้ ไดท ้งั นัน้ อาจประจันหนากบั ชา ง โขลงโดยไมรตู ัว ทจ่ี าํ เปน จะตอ งใชก ระสุนมากกวา 4-5 นดั อาจพบกับโจรผูรายหรือพวกปลนกลาง ปา อาจหลงปา พลัดกับพวกอยูหลายๆ วนั ซ่งึ จะตอ งพงึ่ กระสนุ สาํ รองท่ตี ิดไว กระสุนสัก 20 นัด มันไมหนกั เพมิ่ ข้ึนอีกสกั แคไ หนหรอก” “เจา คะ เขา ใจแลว” “กระสุนท่ีบรรจุอยู เปนกระสนุ แบบไหน?” “หัวออ น 270 เกรน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

338 “เบาไป สําหรับกระทิง เปลย่ี นใหมท้งั หมดนั่นแหละ เอา! เอาลกู นไ่ี ป” หลอ นถอนหายใจเฮือก หลับตา สายหนา อยา งออ นใจ แลวก็จาํ ตอ งถอดกระสุนเดิมออก ตามคําสง่ั รับลูกแบบซลิ เวอรทปิ นํ้าหนัก 300 เกรนไปจากพรานใหญ บรรจุแทน พลางบนเบาๆ “ฮึ! ดาริน วราฤทธ์ิ มือปนขนาดช้ัน ‘ดิสทงิ ควีส’ ควา โลค วา เหรยี ญมาแลวนกั ตอนกั พอ มาเจอะเอาพรานปาผูมปี นสบั ปะรงั เคคมู ืออยูเ พียงสองสามกระบอก มอื ปน เหรยี ญทองก็กลายเปน เด็กฝกใหมไปเสียแลว เฮอ! ฉนั ทําอะไรไมเ คยถูกเลยนะ บกพรอ งในสายตาคุณอยตู ลอดเวลา” “ไอท ี่ควา โล ควา เหรยี ญนะ เปน ฝมือยงิ เปา กระดาษ เมอ่ื คิดจะยงิ สัตวกต็ อ งเอาแคฝ าจกุ น้ําอดั ลมแทนเหรียญตราไปพลางๆ กอน แลวกค็ อ ยๆ เรียนคอ ยหดั ไป ไมใชถือดนี อกครอู ยู วชิ าก็ จะไมไ ด อาไร! นกั เลงปน แทๆ ไมร หู รอกหรอื วา ถงึ แมจ ะเปน กระสนุ ขนาดเดยี วกนั แตท อี่ อกแบบ ประดิษฐ และนํา้ หนกั ของหัวกระสนุ ทีต่ า งกนั ออกไปนนั้ นะ เขามไี วเพ่ือใหเ ลือกใชเ หมาะสมกบั สัตวแตล ะชนดิ อยูแลว กระทงิ ในปา นี้ ไมใ ชว วั รีดนมหรอื ควายไถนา แตล ะตวั นองๆ ชาง นาํ้ หนกั เปน ตนั ๆ ขน้ึ ไปทงั้ นัน้ บางตวั วดั จากเทา หนา ถึงสนั หลงั สงู ตั้งหกฟตุ กระสุนหัวออน นาํ้ หนกั 270 เกรน มนั จะฉกี เปลือกแตกออกเสียกอนทจ่ี ะทะลวงเขา ไปไดล ึกพอ ผมตอ งการใหน ดั เดียวอยู ไมใช ยิงบนหางตรงนี้ แตต อ งไปตามกนั อกี ลูกเขาหน่งึ สงิ่ ควรคาํ นงึ ของนักลา สตั วทีด่ ีกค็ อื ถาจะยงิ สตั ว เพยี งแคใ หเ จบ็ ไปกอ็ ยา ยิงเสยี ดีกวา แลวถาบังเอิญเจ็บไปแลว จะสักกเี่ ดอื น ก่ีป หรอื ยากลาํ บากสกั เพียงไหน กต็ องตามเอาตวั ใหไ ด มายงนั้ มนั จะเปนพษิ เปนภยั ทําใหต วั เอง หรอื คนอน่ื เดือดรอ น ภายหลงั ” “สอนนะ ดแี น และสนใจฟง แตอยา บลั๊ฟ มา ยจะโมโหข้นึ มาอกี ” “แกโ มโห กโ็ งในวิชาทจี่ ะเรียนอยนู ่นั แหละ” “เดี๋ยวเหอะ...!” “เคยยิงสัตวส่เี ทาอะไรมาบา งแลว” “กระรอก กระแต ก้ิงกา ออ ๆ! แลว กเ็ ลียงผาทีเ่ ขาโลนยงั ไงละ อวู ! ลืมไปอีกอยา งหนึง่ ชางอกี ท่ยี งิ เมอื่ วานซืนนี้ ตอนท่คี ุณกับพใี่ หญไ ลออกมาจากดง กย็ ิงไปง้นั แหละ ระยะยิงหางตง้ั รอ ย กวาเมตร ว่งิ ออกมาเปน เปาในที่โลงยงั งน้ั ” พรานใหญส่นั หนาชาๆ “ยงิ อยา งนนั้ ไมน บั ทถ่ี าม หมายถึงการเล็งยิงอยา งประณตี หมายลมใหไ ดโ ดยกระสนุ นดั เดยี วนะ ” “กก็ ระรอก กระแต แลวก้งิ กา อยางท่ีบอกยงั ไงละ” “เปน อันวาไมเ คยมากอน” “ไมมใี ครเคยอะไรมาจากในทอ งหรอก นอกจากหัดเอาทหี ลงั ซ่งึ ในเร่อื งกลวยๆ พรรคนี้ มันไมใชว ชิ าที่จะตองทําวิทยานพิ นธ” “จะยิงกระทิงใชไหม วนั น้ี?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

339 “ใช! ไมเ พยี งแตกระทิงเทานนั้ อะไรกไ็ ด ทฉี่ ันนึกอยากจะยงิ ” “สมมตวิ า มนั โผลอ อกมาใหเหน็ ละ จะยงิ ยงั ไง” “เหน็ หวั ยงิ หวั เห็นหางยิงหาง!” “คราวนใ้ี ครรวนใครกนั แน? ” หลอ นหัวเราะแคน ๆ “ก็มอี ยางหรือ มาคอยซกั ถามภูมิอยูได จะสอนอะไร กส็ อนมาซิ แกลงถามโนน ถามนี่ จะ หาเรอื่ งบล๊ฟั กนั ยงั ง้นั รึ กบ็ อกอยนู ย่ี ังไงวา ฉันไมเ คยมากอ น” “คุณหญงิ พอจะทราบบางไหมวา วิธียงิ สตั วใ หอ ยูกบั ที่ โดยไมต องตามนัน้ นะ ควรวาง กระสุนบรเิ วณไหนบา ง” “พิโธเ อย ลองภูมิ อยา ลืมนะวาอยางนอยทสี่ ุดฉันกเ็ ปนหมอ เปนแพทย เปน นักชวี ะ และ สรรี วิทยา ฉนั พอจะรหู รอกวา สว นสาํ คัญของอวยั วะมนษุ ย หรือสัตวม นั อยตู รงไหน สมองอนั เปน ศูนยก ลางระบบประสาททงั้ หมด กระดกู กา นคอหรือคอตอ กระดกู สนั หลงั หัวใจและปอด กระสุน ก็ควรจะเจาะเขาไปทาํ ลายบรเิ วณสว นอยา งวา นี่ ถาจะสอนฉนั ก็ควรขั้นปรชั ญาไดเลยทเี ดียว อยา มา เรมิ่ ตน ก.ข.หนอยเลย ราํ คาญ” “คุณหญงิ เปนนักชวี วทิ ยากด็ แี ลว ควรจะทราบดีไมใชห รือวา ความอดทนของสตั วบาง ชนดิ มีเหนือกวามนุษย บาดแผลฉกรรจท ไ่ี ดร บั ตามรา งกายสว นสาํ คญั ตา งๆ ของมนุษยจ ะทําให มนุษยตายไดในทนั ที แตบ าดแผลชนิดนนั้ ถา ปรากฏกับสัตวบ างประเภท โดยเฉพาะอยางย่งิ สตั วป า ขนาดใหญแขง็ แรง กวา มนั จะตายอาจกนิ เวลาเปนสบิ ๆ นาที และสิบๆ นาทีอยา งท่ีวา นี่ เทา พาตัว ของมันใหว ิง่ ไปไดไกลเทา ไหร ถา มนั คิดจะวิ่งหนกี ไ็ ปไดเ ปนกโิ ล ถา มันคิดจะวง่ิ เขามากดั ขวดิ หรือเหยยี บขยเ้ี ราเปนการตอบแทน มันกม็ เี วลาพออยา งเหลือเฟอ หากเราหนีหรอื หลบไมท ัน” “ไมต องมาหวา นลอ ม ชักนยิ ายตอนหนาตอนหลังอยูหรอก กบ็ อกมาซวิ า จะใหย งิ สวน ไหนของมัน เอ...ชักจะฉวิ ขนึ้ มาอกี แลวนะ” “สําหรบั กระทงิ โดยเฉพาะ เล็งต่ําจากเนนิ สันหนา ผากลงมาประมาณหนง่ึ คืบ นน่ั คอื ท่ตี ั้ง ของสมอง เปน เปาหมายอันดับแรกทเี ดยี ว แหงทสี่ องกา นคอ และทส่ี ามกระดูกกลางสันหลัง ท้ัง สามแหงน้ี ถา กระสุนเทย่ี ง เราจะไมล าํ บากตามมันเลย” “ซอกขาหนา หรอื รกั แรแดงละ หัวใจ กบั ปอดของมัน อยบู ริเวณนนั้ ไมใชเ ปาหมายเหน็ ไดงายกวา ร”ึ “นน่ั ควรเปนเปาเลือกอันดับหลังสุด ถา เลอื กวางกระสนุ สามตําแหนงทบี่ อกแลวไมได ถนดั กระสุนตอใหต ีหวั ใจแหลกหรอื ควา นปอดกลวงไป กน็ อยนกั ทีจ่ ะลมอยกู บั ที่ สวนมากตอ ง ตามกนั ทุกท”ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

340 “ไมจ ริง! อนั น้ีขอเถียงตามหลักวิชาแพทย มนุษยหรือสตั วทกุ ชนดิ ถาหัวใจหรอื ปอดถกู ทาํ ลายพงั ไป มนั จะไมม ีแรงวง่ิ ไปไดไกลเลย เพราะจะเกดิ อาการช็อกขนึ้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง สําหรบั สตั วเ ลือดอุนทกุ ชนิด ถา ไสเ ดือนละกไ็ มแน สับตวั ขาดเปนทอ นๆ ยงั ไปได” “ขอโทษเถดิ ครับ คณุ หญิงหมอ ยงิ กระทงิ มาแลว กตี่ วั ?” “ไมเ คยเลยสักตวั ” “รพินทร ไพรวลั ย ยิงมาแลว 54 ตัว ไมน ับสตั วใ หญส ีเ่ ทา อื่นๆ อีกเปนพนั ” “ไมต องมาอวดดกี รขี องปาณาตบิ าตหรอกยะ เหน็ หนาก็รูแลว วา คนใจรา ยชอบรงั แกสตั ว อาชพี ก็บอกชดั ไมต องประกาศ” “เปลา ไมไดมาอวดดกี รีของความบาปอะไรหรอก แตอ ยากจะเตือนใหร ูวา ในระหวาง คนชํานาญกบั คนทไ่ี มชาํ นาญ ทําไมฝายหลังถงึ อวดดเี ถยี งคอขนึ้ เอน็ ” “ก็มนั ผิดหลักน่นี า มนั มีชอ งใหเ ถยี งได เร่ืองบาดแผล เรอ่ื งความเปน ความตายอันเก่ยี ว ขอ งกับสรีรวิทยา พรานจะมาเถียงหมอไดยงั ไง ห?ึ ” “หมอรกั ษาคนหรือรักษาสตั ว?” “บา ! กร็ ักษาคนนะซ”ิ “แลวจะมารูเรื่องสรรี วิทยา หรือความอดทนในทางรา งกายของสตั วไ ดอ ยา งไร” “มันก็ไมต า งกนั นกั หรอกยะ ” “ตา งกันครบั ตา งกันมากทเี ดียว จะเชอ่ื หรอื ไมเช่ือก็ตามใจ” “เอา ยอมแพ เช่อื กเ็ ชอื่ แต. ..” หลอนหัวเราะ เบะปากนิดๆ “ถา ฟงมาไมผ ดิ ไดขาววา พรานใหญผเู กง กาจสารพดั ในเรอ่ื งลา สตั ว ถกู กระทิงชารจ เอา ซ่โี ครงหัก ถงึ กบั ตองไปนอนโรงพยาบาลไมใชหรือ” “ใช ขนาด รพินทร ไพรวลั ย นแ่ี หละ ยงิ กระทงิ มาแลว 54 ตัว เจา ตวั ที่ 54 ทําใหซ ีโ่ ครง หัก ตองไปนอนโรงพยาบาล ทีนคี้ นไมเ คยมากอนซํา้ ยงั อบรมเสีย้ มสอนแลวกย็ ังไมฟ งละ จะเปน ยังไงบาง กระทงิ ตัวท่ที ําพษิ เอากับผมตัวนนั้ ถูกกระสนุ ขนาด .375 ตัดหวั ใจแหลกไมมชี นิ้ ดี แตม ัน ก็ทําเอาผมเกือบตายเหมือนกนั กอนทม่ี นั จะลม นยี่ ังไมเ ปน อุทาหรณชีช้ ดั อยแู ลว หรือ” ดาริน วราฤทธิ์ พยักหนาหงกึ ๆ อยา งกึ่งเยาะกงึ่ ยว่ั “ลองน่งั ในทา ทีถ่ นัดท่ีสดุ ซิ” เขาออกคําสงั่ หลอ นปฏบิ ัตติ ามโดยดี ซอมหยิบปนขนึ้ ประทับ และสา ยกราดไปทกุ ดา น เทาทส่ี ายตาจบั สามารถมองกวาดไปได “เอาละ เชอื่ วาถนัดทสี่ ุดแลว คงไมต ดิ ขดั อะไรเม่อื ตอ งการจะยิง” หลอนพึมพาํ เบาๆ อยา งพอใจ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

341 “ผมจะสองไฟจากทางดานขวาของคณุ หญงิ โดยเย้อื งไปทางหลงั เล็กนอยแบบน้ี คณุ หญงิ จะตองตาเร็วทีส่ ดุ ในระหวา งเปา หมายกบั ศูนยปน ” “ไหนซอมหนอ ยซ”ิ เขาซอมวธิ สี อ งไฟใหห ลอ น ดารินลองอยูสองสามครัง้ กก็ มศีรษะลงอยา งมั่นใจ “หวงั วาคงไมข ลุกขลัก หรอื เกิดอปุ สรรคขดั ขอ งอะไรขึน้ มาในเวลาจาํ เปน ” “คงไมมกี ระมงั ถา คุณสอ งไฟใหตามท่ซี อมใหดนู ”่ี “ตอ ไป ตัง้ ศนู ยห ลังในระยะตํา่ สดุ ถอดครอบศนู ยหนา ออกเสยี ไมง ั้นเวลาสอ งไฟ จะ มองเหน็ ศนู ยห นาไมถนดั ” หลอนต้ังศูนยห ลงั ในระยะ 100 หลา อันเปนระยะตา่ํ สดุ ของไรเฟล ขนาดน้ัน และถอด ครอบศูนยห นา ออกใสก ระเปา เสอื้ ไว “ทนี อี้ ะไรอกี ละ ?” “เรอื่ งบุหรี่ ถา ไมพยายามสบู ไดเ ลยกด็ ี แตถา จาํ เปนอยาทิ้งเถา หรือกนลงไปขางลาง ปลอง ไมไผท เ่ี จาะรู มัดอยูข างราวหา งนนั่ จะเปน ทีเ่ ขยี่ ชว่ั คราว ขยใ้ี หด บั เสียกอ นแลวท้ิงกน ลงไปทางรทู ี่ เจาะนนั่ ” “มอี ะไรอีกไหม?” “เงียบทส่ี ุด เทา ทจ่ี ะเงยี บได คอื ปจ จยั สําคญั ของการนัง่ หา ง อยากจะทะเลาะอะไรกบั ผมก็ ได แตตองทะเลาะอยใู นใจ” “บา!” รมิ ฝปากบางคูน ้ันขมบุ ขมบิ ไมมีเสียงผา นออกมา แตสงั เกตเหน็ ไดจ ากลักษณะของปาก ครั้นแลว ทกุ สงิ่ ทุกอยางก็ตกอยูในความสงัดของดงทบึ ขนาดไดยนิ เสยี งลมหายใจของ แตล ะฝา ยไดอยา งถนดั รพนิ ทรน ่ังชนั เขาหลังพิงก่งิ ตะครอทห่ี างปลกู ครอมอยู โดยยื่นผา นขน้ึ มา กลางหา ง หลุบหมวกลงมาครอบอยเู หนอื ด้ังจมกู ปดตาไวเ หมือนจะเขา ภวังคห ลับ สวนดารนิ นงั่ เหยยี ดเทาพิงมมุ ราวดา นหน่งึ หันหนา ไปทางแอง นํ้าและปากดานรอบดาน ท้งั สองนัง่ เยอ้ื งกันหนั หนาไปคนละทาง ตาเปนประกายของหลอนกราดไปรอบดาน อยางตื่นพรอ ม ผิดกับพรานใหญผูอยูในอาการเนือยๆ ซึมเซาเกยี จคราน ขณะนนั้ มนั เปนเวลา 16.30 น. แดดปาเม่อื ใกลจะลับเหลีย่ มเขาทอแสงออ นเรอื ง จับอยู ปลายยอดตน ตนี เปดอันสูงลบิ เชงิ เขา นกเงอื กฝูงใหญบนิ มาเกาะจกิ กินผลอนั มเี ปลอื กแขง็ ของมัน และสง เสยี งรอ งดังกอง จกิ ตีเยา หยอกกระโดดเปลย่ี นกงิ่ กันอยไู ปมาดชู ุลมุน ชะนสี องตัวแกวงไกว อยบู นก่ิงยางบนไหลเ ขาอีกฟากหนงึ่ ไกลลบิ ออกไป กระสบแสงตะวนั จวนคาํ่ และดเู หลืองอรามราว กบั ทอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

342 อากาศในกนหุบระอุอา วสงบลม นอกจากกระแสลมบนทม่ี องเหน็ ไดจ ากปลายไมส งู เหนอื เชงิ เขาขน้ึ ไปเทา นน้ั ซึ่งพัดอยูเอ่ือยออ นเบ้อื งลา ง กางเขนดงตวั หนงึ่ ถลาแวบจากพงเถาวลั ยล งมาเกาะอยทู โ่ี ขดหนิ กลางแอง คร้นั แลวใน พรบิ ตา กโ็ ฉบลงไปท่ีกองใบไมเ นา ริมแอง คาบตวั หนอนหรือแมลงเลก็ ๆ ทม่ี ันหมายตาไวบินหาย ลับเขา ไปในพงทึบ อกี ดานนกกรดหางยาวอกี ตวั หนง่ึ บนิ เตีย้ ๆ ลอดใตห าง มาจับเกาะอยูทก่ี ง่ิ ขอ ย หา งจากระดบั หา งท่หี ลอ นและรพินทรนง่ั สงบอยูเพยี งไมก่วี า สง เสยี งรอ งเบาๆ เอยี งคอดูหลอ น อยางไมเดยี งสา หญงิ สาวสูดลมหายใจลึก กวาดสายตาตืน่ เตนเปน ประกายไปยงั ธรรมชาติของพงไพร รอบดา น ดวยอารมณท แี่ จม ใสข้นึ แลวมาจองอยทู ่นี กกรดตวั นน้ั ย้ิมนอยๆ ใหกบั มนั นกปา ผูไมเ คย ถูกมนุษยร ังแกมากอนตวั นน้ั กระโดดโลดเตนไปมาอยบู นกงิ่ ขอ ยใกลๆ อีกอดึ ใจใหญกบ็ ินมุดซอก ซอนหายเขาไปในกอตะไครน ํา้ ท่ขี นึ้ อยรู มิ แอง ดา นซาย ทามกลางความเงียบสงดั นน้ั เวลาผานไปเปน ลาํ ดับ แสงตะวนั ทจี่ บั อยูบนยอดไมสงู เร่ิม โรยแสงลงทกุ ขณะ ฝูงนกเงอื กบนยอดตนี เปด ผละบนิ ไปหมดแลว เสยี งปกใหญแ ขง็ แรงของมัน กระพอื ตดั ลมวดื วาดไดย นิ ถนดั บา ยหนา ขนึ้ ไปยงั ยอดเขาสูง ชะนีสองตวั บนกงิ่ ยาง บัดนี้กล็ บั เหลี่ยมบงั ของก่งิ ไมทึบไปแลว ไดย ินแตเ สยี งโหวกโวยโหยหวนแวว มาตามลม นานๆ ครงั้ เสียงไก ปา ขันเสียงเลก็ แหลมเยอื กเยน็ สอดแทรกมา หลอนชําเลอื งไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาขยับตัวเบาๆ ครั้งหนึ่ง ใชม ือดึงปก หมวกให ครอบตาํ่ ปด หนา ลงมาอกี เหลือแตปลายคางอันเขยี วคร้มึ ไปดว ยเครา ทไี่ มเคยแตะตองกับมีดโกน เลย นบั ตง้ั แตเ หยยี บยางเขาสดู ง บิดขเี้ กยี จ แลวสงบนิ่งไปตามเดิม หญงิ สาวคอ นอยา งขวางๆ นกึ อยากจะเอาพานทา ยปน กระทุงเขา ไปทห่ี นาอกสกั อกั เพื่อ ปลุกใหต่ืนจากสภาพซบเซาขน้ึ มาเปนเพอ่ื นหลอ น แทนที่จะมานั่งหลับเหมือนทอดทิง้ หลอนอยูค น เดยี วเชน นี้ สะบัดหนา จากรางที่น่งั เปน ทอนไมน ้ันเสยี หนั กลับไปมองเฝา ทีบ่ รเิ วณแอง นํ้าตามเดมิ ครูใหญต อ มา ไกฟ า คหู นึ่ง เดนิ ลงมาตามทางดา นดา นตรงขา ม ตวั ผเู ดินนําหนา นางตวั เมยี ตามหลงั อยา งนาเอน็ ดู สีสนั ของมันเบญจรงคเ ลื่อมพรายงดงาม หลอนนง่ั เอามอื เทา คาง เฝา มองดูเจา สตั วต ระกลู นกขนสวยคูน้ันอยางเพลิดเพลนิ มนั เดินลอดกิ่งไมท ี่หลน ขวางทางอยูปากดาน ทาํ เสยี งต่ําๆ ในลําคอ หยดุ มองซายมองขวาอยา งระแวดระวงั ภัย แลว ก็คอยๆ ออกเดินตอ กระโดด ขามบออนั เกดิ จากรอยตีนชา งทย่ี ํา่ ไวเ กล่อื นจดๆ จองๆ บา ยหนาเขามาทแ่ี องน้ํา ชะเงอคอสงู สอดสอ งสายตาสาํ รวจดรู อบดานเหมอื นจะใหแ นใ จในความปลอดภยั ของตนเองอกี อึดใจใหญ จึง กมลงกนิ นํา้ ลกั ษณะการกนิ ของมันเหมอื นไกทุกอยาง คือจมุ จะงอยปากลงไปในนํ้า และเงยคอ สูงข้ึน แตแลว ทนั ทนี ัน้ เอง เงาของอะไรชนดิ หน่ึงกก็ ระโจนออกมาจากหลังพุมไมอยา งรวดเร็ว เหน็ ในพรบิ ตาแรกเพยี งลายดาํ สลบั ขาว และหางยาวเปน พวง ไกฟ าคนู น้ั สง เสียงรอ งเอด็ ข้ึนอยาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

343 ตกใจ เผนจากท่ีเดมิ ไปยังโขดหนิ กอ นหนงึ่ แลวกบ็ อนปรอผา นยอดไม หายไปพรอมกับเสียงรอ ง ล่ัน กอนหนา ทีร่ างนนั้ จะพุง เขามาถึงตาํ แหนง ท่มี ันยนื กนิ นํา้ อยู เพียงพรบิ ตาเดยี ว ดารินลมื ตาโพลง เกือบหลุดปากอุทานออกมาอยางลืมตวั มันคืออเี หน็ ดงหางพวง ตวั ขนาดหมาเขื่องๆ เมอ่ื โจนเขา ตะครบุ เหยอ่ื พลาด มนั เงยหนา มองตามการบินของเหย่อื ไปอยางสุดเสยี ดาย แลว เอาจมกู ดมกลิน่ ตามพน้ื เดนิ ลากหางงนุ งา นไปมา อยรู ิมแอง และตามโขดหนิ หญิงสาวจอ งมองดูเจา ‘หวั ขโมย’ ประจาํ ดงอยา งเดือดดาลใจ คอ ยๆ ลว งมอื ลงไปในเป หลังที่วางอยูขา งๆ ตวั ควา ปน พกลูกกรดทมี่ ีสาํ รองไวข น้ึ มา พอหลอ นยกขนึ้ ฝามอื สากๆ ของคนที่ นง่ั เอาหมวกครอบหนา เหมอื นจะหลบั อยใู กลๆ กเ็ อือ้ มมาควาขอ มอื หลอ นไวท ันทว งที หญิงสาวหนั ขวับมา เห็นพรานใหญจ องตาอยกู อ นแลว เขาสายหนา ชาๆ แทนคาํ พดู หลอ นจงึ ชะงัก เก็บปน กระบอกนน้ั ไวท เ่ี ดมิ “เหน็ เอาหมวกปดหนา น่ังกรน ไมไ ดห ลับหรอกรึ?” หลอนพูดดว ยเสียงกระซิบเบาท่สี ุด ใบหนา เขยี วครึม้ ไปดว ยเคราดูเกรียมเปน มันนั้น ตายดา นอยูเชนเดมิ “ทําไมจะตองหลับดว ย” “แปลวาเหน็ อะไรรอบหางหมดทุกอยางตลอดเวลา?” “ในหา งขายสรรพสนิ คา ตาของ รพนิ ทร ไพรวลั ย อาจเบลอไปบา ง มองเห็นอะไรไม ถนดั เพราะแสงสี แตใ นหางยงิ สตั ว ตอใหอ ดุ หูปดตา กย็ งั เหน็ ยงั ไดย ินทกุ อยา ง” “หามฉันทาํ ไม ฉนั จะจดั การกบั ไอวายรา ยน่นั โมโหมนั จงั ” “จะเอาอเี ห็น หรือจะเอากระทงิ ?” “แคลกู กรดหรอก มนั คงไมด งั นกั ” “บอกอยูเม่อื หยกๆ น่ีเองวา แคล มหายใจกย็ ังดงั แลว นบั ประสาอะไรกบั เสยี งปน แตถ า การลงแรงมานง่ั หา งวนั น้ี มคี วามหมายเพยี งแคอ ีเห็นกต็ ามใจ” วา แลว ก็เอนหลงั พงิ ก่ิงตะครอ หลุบหมวกลงมาปด หนา ตามเดมิ ดารนิ นิง่ เงยี บ หนา งอ ควักบหุ รี่ออกมาจุดสูบ มองตามหลังอีเหน็ ดงตัวนนั้ ซ่งึ คอยๆ ลากหางลับตัวหายเขา ไปในพงไม จากความสงัดเปลาเปลย่ี ววงั เวงรอบดา น เวลามันผา นไปอยา งเชอ่ื งชา เสยี งกระจงรอ ง และวิ่งแสกสากอยูต ามพน้ื ใบไมแหง บนเนนิ หลงั หา ง เสียงจักจนั่ เรไรและตกุ แกที่รอ งรับกนั เปน จงั หวะตามโพรงไมสงู รอบดา น ทาํ ใหร สู กึ เย็นเยือกอางวางอยางประหลาด เกงตวั หน่ึงวิ่งเตลิด เหมือนจะตน่ื ตกใจอะไรมา ผา ลงมาทางดา นฝง ขวา กระโจนลงไปกลางแอง นํ้าจนน้ํากระจาย แลว ก็ เผนขนึ้ ดา นอกี ดาน ไปยนื รอ งเปกอยหู ลังพุมหนาทบึ สองสามคร้ัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

344 คราวน้เี องท่หี ลอนเห็นพรานใหญถอดหมวกออก ขยับตัวขนึ้ น่งั ตรง มองสาํ รวจไปยงั แอง น้ําและปากดา นรอบดาน เง่ียหูฟงอยา งระมัดระวัง แตแลว อดึ ใจน้ันเอง เขากย็ ม้ิ ออกนดิ หนึ่ง สะกิดแขนหลอ นบยุ ปากไปทางปากดานสงู ชันขวามือ ดารนิ หันควบั ไปโดยเรว็ หมูปาแมล กู ออ นตัวหนึ่ง เดนิ งดุ ๆ ลงมาจากดานตามสบาย มลี กู เลก็ ตวั ลายเปนทางสาม ตวั วิง่ ตามหลังมาดวยเปน พรวน ขนาดของมันเกอื บจะเทาสมเสร็จตวั ยอมๆ เสนขนจากคอตลอด สนั หลังตง้ั ชันเปน แผง เข้ียวขาวโงงโผลออกมาพนปาก มองเห็นไดถ นดั ไมมฝี ูงตวั อนื่ ๆ ตดิ ตามมาดว ย นอกจากลกู ออนเทานน้ั มนั เดนิ กวดั แกวงหาง เอาจมกู และเขยี้ วงดั ดนิ ขดุ คยุ หารากไมก ิน แลวตรงมาทีแ่ อง นา้ํ นํา ลกู ออ นมาย่ําขดุ ดนิ อยูในระดับเย้ืองจากใตห า งไปเล็กนอ ย หญิงสาวคอ ยๆ แหยบ หุ รีท่ งิ้ ลงไปดบั ในรกู ระบอกไมไ ผ ชนดิ ไมใหเ กดิ เสยี งใดๆ ข้นึ เลย จอ งมองดูภาพอนั เปน ธรรมชาติแทจริงของสตั วปา ทห่ี ลอ นมโี อกาสไดเ หน็ อยา งใกลช ดิ เปน ครง้ั แรกดว ยความต่ืนใจ ใบหนา แดงระเรื่อ ทวา คร้นั แลว สงิ่ หนง่ึ กป็ รากฏขน้ึ แทรกไมค าดฝน ปรากฏ เสยี งกิ่งไมแหง หักลัน่ บนฝงซายใกลเขา มา แมห มูดูเหมอื นจะสําเหนียกไดชดั ในเสียงนี้ หยดุ เอาจมูก ขุดดนิ เงยหนาขนึ้ อยา งกะทันหนั จอ งไปทางปากดา นดานนนั้ อยา งเตรียมพรอม สง เสยี งรอ งต่าํ ๆ ในลาํ คอ หนั รหี ันขวาง ลกู ออ นของมันทีก่ ระจายอยรู อบๆ วง่ิ เขา มารวมกลมุ บงั อยหู ลังนังแมซ ่งึ ยนื ตระหงานปก หลกั เหมือนกาํ แพงคมุ ภยั รางอันทะมนึ ใหญโต แถบขาวเปนรูปตวั วที ี่กลางอกเดนิ ยา ยงมุ งา มลงมาจากพมุ ไม เจา หมคี วายโทนตวั นัน้ มงุ หนา จะลงไปทแ่ี องนํ้าเชน กนั และในขณะน้ี มนั กเ็ หน็ หมแู มล ูกออนยืนแสยะ เขีย้ วเพราะความหวงแหนลกู รอคอยอยูฝง ตรงขา มแลว เจา นักเลงโตข้เี ลนประจาํ ปา ทาํ หวั ซุกหวั ซนุ เสียดพ้ืน ตะแคงคอเชดิ จมกู ขนึ้ แลว อา ปาก เห็นกรงเขยี้ วแหลมอันขนาดหัวแมมอื มนั เดินเล่ยี งๆ คอยๆ เอียงเขามาริมแอง นา้ํ อยา งแชมชา มิไยที่ แมหมจู ะสงเสยี งขคู าํ รามเปน เชิงขบั ไลเ ชน ไร นงั หมูเรมิ่ หว งหนา พะวงหลัง หมุนตวั อยูไ ปมา อยากจะผละหนแี ตก ห็ วงลูกออน เสียงขขู องมันดังแรงขน้ึ ทุกขณะทเี่ จา หมคี วายเคลื่อนใกลเขา มา โดยไมร ูสกึ ตวั เลย ดารนิ เออื้ มมอื มาจบั แขนรพนิ ทรไว บบี แนน อยางตนื่ เตน ลืมตาโตจอ ง จับภาพนั้นไมก ะพรบิ พอเจานกั เลงโตอกขาวเริม่ กนิ แดนฝงตรงขา ม ลาํ้ ลงไปในแองน้าํ นงั หมกู ส็ ง เสยี งคาํ ราม ลนั่ พรวดเขา ใสใ นพรบิ ตา รกุ ไลป ระชดิ ตวั เสยจมกู ขวดิ เปน พัลวนั แทบจะดไู มทัน น้ําในแอง แตก กระจาย หมคี วายถูกปะทะดว ยกําลงั แรง ผงะกระเดน็ ขน้ึ ไปบนฝง ตบกัดโตต อบแลวกระโดดถอย ฉากไปยืนสองขา หลอกลอ อยู นงั หมพู อไลศตั รถู อยหางออกไปพน ระยะ กถ็ อยออกมาคุมเชงิ ขู คาํ รามอยเู ชนนั้น สวนเจาหมเี มอื่ เหน็ หมหู ยุดการโจมตกี ็สายเขามาอกี กระโจนเขา ตบเหมือนจะ หยอกเลน หมปู าแวงตวั เขา ใสไลข วิดอตุ ลตุ จนต้ังตวั ไมต ิด บางครงั้ หมีก็ลมกลงิ้ ไปสามสีท่ อด แตดู มนั จะไมร ะคายผิวอะไรเลย และคลา ยจะรสู กึ สนุกสนานยง่ิ ท่ีไดห ยอกยวั่ หมูเลน ตามสนั ดานของมัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

345 ภาพอันนา ดูนนั้ ผา นไปเปนเวลาถึงเกอื บสบิ นาทีเต็ม ในระหวางหมใี หญ ทีพ่ ยายามจะ กอกวนรังควาน และหมแู มล ูกออน ซึง่ จาํ ใจตองตอสูเ พราะความหว งลกู ในลกั ษณะปองกันตัวและ ขับไล หลายตอ หลายครงั้ ทห่ี มูพยายามจะตอนลูกของมนั ผละหนไี ป แตเ จาหมีก็คอยดักสกดั ติดพนั กอกวนไวด ว ยนิสยั ขเี้ ลน ดมู นั ไมเ จตนาทจ่ี ะเลนงานหมหู วงั ประโยชนอ ันใด นอกจากจะแหยเ ลน ตามสนั ดานอนั เกะกะอนั ธพาลของมนั การตอสทู ีเลนทีจรงิ ระหวางสองสัตว ไมม ที าทีวา ฝายหนงึ่ ฝายใดจะถงึ กับบาดเจบ็ ฉกรรจ ถึงชวี ติ ลกั ษณะของหมทู ี่พงุ เขา ใสอยางดุเดือด เต็มไปดว ยความวอ งไวนากลวั มาก แตมนั ทําอะไร เจา สัตวที่หนังหนากวา ตวั ใหญก วา ไมไ ดเลย ลูกออ นสามตวั คอยวิ่งตามหลงั แมแจ ซ่งึ หมคี วายก็ พยายามจะย่ัวหยอกไปถงึ ลกู ๆ ของมันดวย แตถ ูกนงั แมส อู ยางถวายชวี ิต พงไมใ กลเคียงแอง นาํ้ หกั ราบยับเยนิ เพราะการทําศึกในระหวา งสองสัตวปา ฝา ยหนึ่งรังแก อกี ฝา ยหน่ึงความจาํ เปนบังคับให สู ในที่สดุ อกี พกั ใหญตอมา เจา หมีความดเู หมือนจะเกดิ เบอ่ื ขึน้ มา จึงปลอยใหห มปู า ตอน ลกู ของมัน พาหนเี ขาไปในพงรกโดยดี ไมค อยสกดั กนั้ ไวอ กี พอหมพู าลกู ลบั หายไปแลว มนั ก็เดนิ ไปกนิ น้ํากลางแอง แลว เดินยา ยกลับข้นึ ไปทางปากดา นทม่ี นั โผลลงมาแตแ รกลบั ตาหายไป ดารนิ หนั กลบั มาทางเพ่ือนรว มหางทีต่ ลอดเวลาน่งั ดอู ยูเ งยี บๆ บดั นนั้ เอง หลอ นจงึ เพิง่ รูส กึ วา มือของหลอ น จับขอมือเขาไวแ นน รบี ปลอยออกโดยเร็ว “เสยี ดาย ไมไดเ อากลอ งถา ยรปู มาดวย ไมเคยเห็นอะไรนา ดอู ยางนี้มากอน โชคดี เหลือเกนิ ทม่ี โี อกาสไดเหน็ ” หลอ นพดู กลบเกลื่อนรอยกระดาก เมนิ หลบตา “การนั่งหาง จะทาํ ใหเ ราไดเ ห็นอะไรแปลกๆ เสมอ ทัง้ นา ดูและนากลวั หรอื บางทกี น็ า ขนพองสยองเกลา ถา ไมควบคุมสติใหด”ี “หมายความวา ยงั ไง ทีว่ า นาขนพองสยองเกลา นะ” ดารินถามโดยเร็ว จอ งหนา พรานใหญห วั เราะหึๆ เฉยเสยี หลอ นเมมรมิ ฝปาก ตาวาว “บอกกอน อยา มาทาํ หลอกอะไรนะ ฉนั ไมเ คยกลวั ในสงิ่ เหลวไหลไรเหตผุ ล” “ใครบอกวาผมหลอกคณุ หญิง ตรงขา ม ผมเคยเตอื นตง้ั แตเ รายังไมออกเดินทางแลว ดว ย ซ้าํ วา อะไรมนั ก็ไมส ําคัญ จิตใจอนั แข็งแกรงเชอ่ื ในตนเอง และเชอ่ื ปน ในมอื อํานาจลลี้ ับของปา มนั อาจมจี ริงเหมอื นกนั แตไ มม ีอทิ ธพิ ลเหลือไปกวากาํ ลังใจของเรา เตอื นอกี ครั้ง หลงั ตะวนั ตกดนิ ไป แลว อยาหูฝาดตาฝาด...เหน็ หรือไดย นิ อะไร ถาสงสัยก็ปลุกผมก็แลว กัน” หญงิ สาวลืมตาโต “ปลุก! ตายละ น่ีแปลวา คณุ จะหลับงัน้ หรือ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

346 “ก็อาจมอ ยไปบาง ใครจะกลา รับรองวา ไมห ลับตลอดเวลา แตผมนอนตนื่ ไว ขอใหสะกิด เทานน้ั ” กลา วจบ กย็ ม้ิ เหน็ ฟน ขาว ดารนิ เร่มิ มีความรสู กึ ทีไ่ มอาจบรรยายถกู กวาดสายตาไป รอบๆ แลวกลับมาจบั อยูท ่ีใบหนาคมเขม ของคปู รบั อีกครั้ง “เกง นะ นายพราน เขา ใจพูดขูขมขวญั ไดเกงมาก พดู ลับลมอมความ อา้ํ ๆ อง้ึ ๆ ทําให หวาดเลนงนั้ แหละ คณุ ยังรจู กั ผูหญงิ อยางฉนั นอ ยไป ถาจะปลุกกห็ มายความวาปลกุ ดวยเสยี งปน คง ไมสะกิดปลุกหรอก” รพินทรย ้ิมๆ อยเู ชนนน้ั ตา งเงียบกนั ไปอกี แตใ นคร้ังน้ี พรานใหญไ มไ ดนง่ั เอาหมวก ครอบหนาอีก แตน ่งั เอามดี เหลาไมเ ลน เวลาผานไปทา มกลางความสงบ ไมม ีอะไรกระโตกกระตาก ครั้งหนึ่ง เสยี งก่งิ ไมแ หง หลน ลงมากระทบพ้ืนดงั ครืนสนนั่ บนเนนิ เขาเบื้องหลัง แลวก็เงยี บสงดั ลงตามเดมิ ผ้งึ สองสามตัว บินมาปว นเปย นตอมอยใู กลๆ ทัง้ สอง ดารินมองดูมนั ดว ยความขยะแขยงหวาดกลวั พยายามจะเอน ตวั หลบเมือ่ มนั บนิ บนอยูใกลๆ หลอนแปลกใจท่เี ห็นพรานใหญร สู กึ เฉยๆ ไมส ะดุง สะเทือนอะไร เลย บางตวั เกาะและคลานไตอ ยตู ามมือ และใบหนา ของเขากเ็ หน็ เจา ตวั ทําเหมือนไมร สู ึก ไมส ะบดั ปดปองอยา งใด หญิงสาวเตม็ ไปดว ยความกระสับกระสายอึดอดั ราํ คาญใจ หนา มยุ โบกมือปดไลไป มา “ถามนั เกาะ อยา ตบ หรอื เคลอื่ นไหวใหเปน ทีผ่ ิดปกติ มา ยงน้ั มนั จะตอ ยทันที ปลอ ยให มันเกาะเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช ี้เสีย แลวมนั จะไปเอง” เขากระซิบบอก เมื่อเหน็ หลอ นเริ่มไมเปนสุข “บา จงั ! ฉันกลวั มันจะแยอ ยแู ลว ทาํ ไมถงึ ชมุ อยางนีก้ ไ็ มร ู ย!้ี ...ขยะแขยงขนลุก” ดารนิ รองออกมาเบาๆ สีหนา เหมอื นจะรอ งไห เม่ือผง้ึ สองตวั รุมบินตอมอยูแถวใบหนา ของหลอ น “บอกใหเฉยไวเถอะ ไปยงุ กะมนั มากๆ มนั ก็ตอยใหเทานัน้ ประเดย๋ี วก็จะค่าํ แลว พอมืด มนั ก็ไปกนั หมด” หลอ นบนอะไรพึมพํา เงยี บไปอึดใจเดียว กร็ อ งเสียงหลงออกมาลน่ั หาง รพินทรต กใจ เงยหนา ขน้ึ เหน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยน่ังตวั แข็งท่อื ทาํ ทา สยิวตวั ขนลุกขน ชนั “เร็ว! ชว ยดว ย มนั ไตเ ขาไปในอกเสื้อ! ปรื๋อว! ...” เสียงของหลอนละล่ําละลักเอ็ดองึ “ตอ ยหรอื เปลา ?” เขาถามโดยเรว็ หญงิ สาวหลบั ตาแนน อยา งขยะแขยง สั่นศรี ษะพดู แทบไมเปน ภาษา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

347 “มันยงั ไมไดต อ ย...อ๊ยึ ย มนั คลานใหญแ ลว...ทาํ ยังไงดีละ ชว ยดว ยซิ ตายแลว!!” รพนิ ทรงง ทําอะไรไมถกู เสียงหลอนรอ งเอด็ อยเู ชน นน้ั ลน่ั ไปทัง้ ปา โดยไมย อมคิดวา ในขณะนก้ี าํ ลังนงั่ หางรอคอยสตั วอยู มอี าการเหมอื นจะลกุ ขึ้นกระโดดลงไปจากหา ง เพราะความ ขนลุกขนพอง “อยา ขยับ! อยา ใหเ สือตงึ ถูกตวั มนั แลวกอ็ ยา ด้นิ !” “ก็ชว ยดว ยซ!ิ มัวแตพูดอยไู ด ขยะแขยงจะตายอยแู ลว ดซู ยิ งิ่ คลานลึกเขาไปใหญแ ลว เดี๋ยวฉันรอ งปา แตกนะ!” “ตายละวา!...แลวผมจะชว ยคณุ หญงิ ไดยังไง ไมเ ห็นตวั ดว ย เอายังงกี้ แ็ ลว กัน กลัน้ ใจตบ ใหแ รงตรงทม่ี นั ไตอ ยู ใหม ันแหลกไปกอนท่ีจะทันตอ ย” “ฉนั ไมกลา หรอก ขืนตบ มนั กต็ อ ยฉนั แนทเี ดยี ว ฉันเจ็บ คณุ ไมไดมาเจบ็ ดวยน”ี่ “แลวจะใหผ มทํายงั ไง?” “ไมรูล ะ ฉนั จะถอดเสื้อเดีย๋ วน้ี คุณชว ยดใู หท ี อยา ใหมนั ตอ ยฉนั ” “ฮา ! คณุ หญงิ จะถอดเสือ้ !...” พรานใหญอาปากคา ง แตช า ไปเสยี แลว ดารนิ ปลดกระดมุ เส้อื เดนิ ปา ของหลอนออกที ละเมด็ ดว ยมอื อนั ส่นั เทา ความขยะแขยงมอี ิทธพิ ลอยูเหนอื ความรสู ึกอ่ืนใดท้งั สนิ้ ในขณะนี้ และไม ฟงเสียง ไมวาเขาจะรองยับยงั้ มาเชนไร หลอ นปลดกระดมุ จนหมดแลวแบะอกเส้อื ออก เห็นบราเชียรส ชี มพพู นื้ ตว นปรดุ วย ลกู ไมง าม ประคองอกตระหงานเตง ต้ังอวบอิ่ม สีราวกบั งาสลกั ดนั เปน หุน อยูภ ายใจอยา งหมนิ่ เหม พลางรอ งเรง ใหเ ขาชวยเอาออกให รพนิ ทรตะลึงพรึงเพรดิ เขาไมรจู ะทํายงั ไง ผึ้งเจากรรมแสนจะ ซกุ ซนไมเ ขาเรอื่ ง ดันไตเขา ไปในซอกรองอกระหวา งภเู ขาเนอ้ื ทงั้ สองลูกพอดี มองเหน็ ไดถนดั จาก รอยฉลุของผาลูกไม แนน อนทีส่ ดุ ถามนั ลงเหล็กในเมือ่ ไหร หลอ นคงจะตอ งรองดิ้นไปในทันทนี ้นั เพราะ เปนบรเิ วณเนอื้ ออ นทสี่ ดุ ! “มนั ...มันลอดเขา ไปในบราเซียร. ..” เขารอ งออกมาเบาทส่ี ุด ตน่ื เตน ตกประหมาเสยี ยิ่งกวาการเผชญิ หนากบั วิกฤตกิ ารณใดๆ ทีผ่ า นมาแลวท้งั สนิ้ ในฐานะพรานคมุ กนั ตอ ใหเสอื หรือชา งกําลงั ไลท าํ รา ยหมอ มราชวงศห ญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ มนั งา ยดายเหลอื เกนิ สําหรับเขาท่ีจะปอ งกนั หลอ นไว แตสําหรับเจา ผงึ้ ตวั นี้... รพนิ ทร ไพรวลั ย จนปญญาเอาจริงๆ “ฉันจะขาดใจตายอยแู ลว” หลอ นคราง พยายามหอ ไหฝ นตัวไว ทนไมก ระดกุ กระดกิ ทง้ั ๆ ทีต่ นี ของมนั ไตบ น เนอ้ื ออ นยุบยบิ ทาํ ความราํ คาญและหวาดเสยี วเปน อยางย่งิ ไมรมู ันจะซอกซอนไปถึงไหนตอไหน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

348 กายของหลอนส่นั เทิม้ ไขวมือท้งั สองไปทางเบ้ืองหลัง พยายามจะปลดขอบบราเซยี รออกอกี โดย ไมย อมคาํ นงึ ถงึ ส่ิงใดท้งั สิ้น พรานใหญใ จหายวาบ ควา ขอ มือหลอนไว รอ งเร็วปรอ๋ื “เด๋ียว! ผมจดั การเอง พยายามยืดลําตวั ตรงข้ึนชาๆ” ดารินปฏิบตั ิตามคาํ สง่ั ท้งั ๆ ที่ยังหลับตาแนน อยเู ชน นั้น แข็งใจคอยๆ ยดื ลําตวั รพนิ ทร หันไปหักก่งิ ไมแหง เลก็ ๆ ยาวประมาณ 1 คืบ บรรจงสอดก่งิ ไมน นั้ เขาไปในขอบบราเซยี รท าง ดา นลา งอยางแผว เบา ระมดั ระวังโดยอาศยั มองเหน็ ตัวผงึ้ ไมใ หม นั เกดิ ตกใจขนึ้ บังคบั ใหม นั ไตก ลับ ข้ึนไปยงั อกสว นบนของหญิงสาว จนกระท่งั พนขอบบราเซยี รข ้ึนมาได จงึ ใชนวิ้ ดดี อยา งแรง ผ้งึ ตัว นน้ั กระเด็นแวบพนไปจากเนินอกของหลอ นในพรบิ ตา เขาถอนใจเฮอื กออกมาเหมือนยกภเู ขาออกจากอก สว นดารินมอี าการเหมือนจะเปน ลม หนาซดี ขาวๆ หลอนกลัน้ หายใจ และตกอยูในภาวะอกสั่นขวัญแขวนนานเกนิ ไป กายยังไมว ายส่นั เหงอื่ ผดุ เตม็ ใบหนา รวบเสอื้ ปดเขา หากนั และนั่งหอ ตัวขนลุกขนชนั อยูเชน นน้ั “เปน ยังไงบางครับ ทันตอยหรือเปลา ?” รพนิ ทรซ อ นยม้ิ ตีหนาตายถาม หลอ นสัน่ ศีรษะ ไมสบตา ตอบออมแอม “มันยงั ไมท นั ตอ ยหรอก ขอบคณุ มากที่ชว ย ขยะแขยงจะขาดใจตายใหได ผึ้งบา บอคอ แตกอะไรยังงกี้ ็ไมร ู ถารวู า มันจะชุม แลว กพ็ ิเรนทรถ งึ ขนาดนี้ จางฉันกไ็ มมานั่งหาง จะตอมเฉยๆ ก็ ไมวาแลว นี่ดนั ซอกแซกเขา ไปถึงไหนตอไหน” “ผวิ ของคุณหญิง อาจมีความหอมหวานเปนพิเศษก็ไดค รับ ผง้ึ มันถึงไดสนใจนกั ทผี มไม เห็นมนั มายงุ ดว ย อยางดกี แ็ คบ ินมาดูๆ เทา น้ัน” “อยา ยั่วนะ!...” ดารนิ เอ็ดตะโรขึ้นมาอีก ตะประหลับประเหลอื ก “กห็ นังคณุ มนั หนาราวกบั หนงั ชา ง ผ้งึ มันไมอ ยากจะยุงกบั คุณ กเ็ พราะมันรดู วี ามันตอ ย คณุ ไมเขาเพราะหนงั หนา คราวกอ นฉนั ถูกมนั ตอ ยบวมไปต้งั สามส่วี ันกวาจะหาย ฉนั แพพ ษิ มันดว ย ไมเ อาแลว กลับแคมปดีกวา กลบั เดยี๋ วนแี้ หละ” วาแลว หลอนกข็ ยบั ตวั แตพรานใหญเอ้อื มมอื มาแตะไหลไ ว “โธ ถูกผง้ึ หยอกเอาแคนี้ คณุ หญงิ ก็ทอ ถอยเสียแลว อยา งน้นี ะ หรือครับ...ที่คุณหญิงจะบุก บ่ันเดินทางไปเทือกเขาพระศวิ ะกบั พวกเรา ภยั อันตรายทเ่ี ราจะตองเผชญิ เบอื้ งหนา มนั ยิ่งกวา นไ้ี มรู สกั กหี่ มนื่ กี่พนั เทา ข้ึนช่อื วา ‘ปา ’ มันก็มอี นั ตรายแวดลอ มอยทู กุ ฝก าวยางแหละครับ คุณหญงิ ก็ นา จะทราบดแี ลวกอนหนา ทจ่ี ะตดั สินใจเดนิ ทางรว มมาดว ย จงอางคุณหญงิ ยังไมก ลัว สามเหล่ยี มก็ ยงิ ดับไปคามือ ไอกุดกไ็ มพ รน่ั ไอแหวงกไ็ มห ว่ัน แตไ หงผง้ึ ตัวเล็กนดิ เดยี ว กลวั ไปได” “ไอพวกนน้ั ฉนั ยังเอาลกู ปน สูมนั ได แตผึ้งฉนั ไมร ูจ ะสกู บั มันยังไงน่นี า” “โดยเฉพาะอยา งย่งิ ผ้งึ เจา ชูอยา งไอตวั น้นี ะหรอื ครบั ” “บา ๆๆ!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

349 “กลดั กระดุมเสอ้ื มดิ ชิดใหห มดครบั อยาใหม ีชอ งวางใหม นั ไตเขา ไปไดอกี ไมวาที่ขอ มอื ขอเทา หรอื คอเสื้อ แลวคณุ หญงิ จะปลอดภัย ตามปกตแิ ลว มันไมไ ดม เี จตนาท่จี ะทาํ รายอะไรเราเลย เพียงแคเ กาะหรอื ไตธรรมดาเทา นน้ั แตท ีม่ นั ตอย สวนมากเกิดขน้ึ เพราะเราไปปดหรอื ตบมัน อีก อยา งหนึง่ กค็ ือ ตอนทม่ี นั ไตเ ขา ไปที่ผวิ เนอ้ื ในรม ผาเราเกดิ ไหวตงิ ผา ตงึ กระทบตวั มนั เขา มันกต็ อย ผมวา จะเตอื นคุณหญงิ ต้ังแตต อนขนึ้ น่งั หา งคร้ังแรกแลว แตล ืมไป” ม.ร.ว.หญิงคนสวยบน อะไรอุบอิบอยใู นลาํ คอ จัดแจงกลดั กระดมุ เส้ือจนถึงคอ รดู แขน เสอื้ ที่ถลกพับไวแ คศอก ลงไปจรดขอมือ และกลดั ดมุ แนน หนารวบปลายกางเกงยัดลงไปในบูตเดนิ ปา รพนิ ทรโ คลงศีรษะชาๆ บอกมาวา “เสรจ็ กนั ปา แตกเสียแลว เพราะเสียงเอด็ ของคุณหญงิ เมื่อตะก้ี คนื นม้ี หี วงั นัง่ เมือ่ ยเปลา อยา โทษผมกแ็ ลวกนั ถาไมไดย ิงกระทิง” “ลงไดงางนกแลวตองยงิ ไมอ ะไรกต็ อ งอะไรสักอยางหนึง่ ถา ไมไดย งิ กระทงิ ยิงพราน แทนกแ็ ลว กนั ” หลอนบอกหนา เงา “ยงิ พรานเสยี แลว กไ็ มม ใี ครจะนําทางให เพราะฉะนนั้ ถา ไมไดย ิงกระทิง ยิงตกุ แกปาท่ี รองอยตู ามโพรงไมน้นั แทนดีกวา ซบุ หางตุกแกกินอรอ ยกวา ซปุ หางววั แดงทผี่ มเคยใหคุณหญงิ ทาน เสียอีก” ตะวนั ลบั เหลย่ี มเขาไปแลว อากาศในกนหุบมืดและเยน็ ลงอยางฮวบฮาบ มีแสงสลวั กอน ตะวนั จะตกใหเ ห็นอยเู พยี งไมก ีอ่ ดึ ใจ ความมืดกแ็ ผเขาปกคลมุ โดยเรว็ รอบดานทั้งในระดบั ก่งิ ไมท ่ี ปลูกหาง และอาณาบริเวณแอง นํ้าเบอ้ื งลา งกลายเปนฉากอนั ดาํ สนทิ สงั เกตเห็นอะไรไดเ พยี งเงา ตะคมุ เลือนรางเตม็ ที ทงั้ สองรบั ประทานอาหารคาํ่ จากเสบยี งท่เี ตรียมมาอยา งลวกๆ เสรจ็ ส้นิ เรยี บรอ ยไปกอ น เมอื่ ตะวนั จะลบั สนั เขาเลก็ นอ ย ดารินเปด ถงุ ยา มหลงั สว นตวั ของหลอ น ควาแจก็ เกตหนังออกมา สวมทับ ถอดบูตออก ใชถุงเทาขนสตั วชนดิ หนาสวมปลายเทา แทน ชว ยในความอบอุนและอาํ นวย ความสะดวกในการนั่งของหลอน อากาศในกนหบุ แหงน้หี นาวเยน็ กวา บริเวณท่ตี ้งั แคม ปม าก พอสิน้ แสงตะวนั ก็เยอื กจบั ข้วั หวั ใจและทวขี น้ึ ทกุ ขณะของราตรีที่ยา งเขามา บนหา ง ไมม ีผาหม ไมม ีกองไฟ สงิ่ ที่พอจะชว ยได ก็ เพยี งแคเ สอื้ กนั หนาวชนิดหนา และบรน่ั ดเี ทานน้ั กลางวนั แทๆ ภูมิประเทศในกลางดงยงั เปลา เปลย่ี วอางวา งนาหว่ันอยา งยง่ิ พอหมดแสง ตะวนั สภาพของมันยิง่ ชวนสะทา นใจอกี รอยเทาทวีคณู ความรสู กึ ของหลอ นเริ่มเปลี่ยนไปในทนั ที บังเกดิ ความโดดเดย่ี วหวน่ั ไหวเหลอื ประมาณ พยายามปรับอารมณใ หเ ปนปกตทิ ี่สุด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

350 อยางนอยก็นึกปลอบใจตนเองวา หลอนยงั มีคนคนหนงึ่ น่ังอยดู ว ยใกลๆ แมจะหมัน่ ไสช ัง นาํ้ หนาไมถกู ชะตากนั ขนาดไหน คนคนน้นั กเ็ ปน ลกู จา งทีจ่ ะตอ งคอยใหค วามคมุ ครองแกหลอ น เปนคนท่หี ลอนเห็นสมรรถภาพและฝม ือของเขามาดพี อแกก ารไววางใจ แตข าดจะไมเ ปน เพื่อนรว ม หางที่ดีของหลอ นเลย นั่งเปนเงาตะคุมเงยี บเฉยเหมือนทอนไม เมอ่ื หลอ นไมพ ูดดว ยกอ น เขากไ็ ม พูดเชนกนั พิงเอกเขนกอยกู บั ก่ิงตะครอ อยา งสบายอารมณ ตนคอวางพาดกบั งา มไมพ อดี มมี ว นเสอื้ แจก็ เกตรองแทนหมอน ชางเขา ใจยดึ ทมี่ ัน่ สําหรับนอนเอาเปรยี บดเี หลอื เกิน สายตาของหลอนเทา ที่เคยเหน็ ปามาแลว คร้ังไหนกไ็ มเ ทาคร้ังที่มานัง่ หางอยเู ดี๋ยวนี้ น่ี แหละ คอื ปา จริงๆ หลอ นคิด...มีแตความเงียบความวังเวง ความนาสะพรงึ กลวั หันไปทางไหนกม็ ี แตความสยดสยวิ ใจ นย่ี งั ดที ่มี ีคนหนึ่งนง่ั อยดู ว ย ถาบังเอิญหลอ นตองมาตกอยใู นสภาพเชน นี้เพยี ง คนเดยี ว ความรูสึกของหลอ นจะเปน ฉันใด มเิ ปนบาตายไปดว ยความหวาดกลวั ดอกรึ นานนับชว่ั โมง ที่หลอ นน่ังคิดอะไรอยคู นเดียว โดยไมไ ดป รปิ ากพดู คําใดกับเพื่อนรว ม หา งเลย ในทสี่ ดุ พระจนั ทรข า งแรมออนๆ กโ็ ผลพนยอดไมท ึบสาดแสงสลวั ราง ลงมายงั แนบปา โขดหิน และพงไมร ิมแอง เบ้อื งลางมองเห็นเปน ภาพตา งๆ แลวแตอปุ าทานจะคดิ เสียงเขยี ดปาดรอ ง แซอยใู ตห า ง บางขณะก็กระโดดจอมๆ ไปในแองนาํ้ ในความเงยี บเชน น้นั มนั ดังราวกบั มคี นมาเดนิ ยํ่า หมาปา เหา หอนแวว มาแตไ กล สลับไปกับเสียงนกที่หากินกลางคนื และตกุ แกดง ซง่ึ มักจะรอง อยูไมเ ลือกเวลา ในความเงียบนนั้ ประสาททกุ สวนของหลอ นตน่ื พรอม คอยจบั เสยี งผิดปกตทิ ่จี ะเกดิ ข้ึน จากละแวกใกลเ คียง และบริเวณแองนาํ้ เบื้องลาง อันหมายถึงการยา งกรายมาของสตั วด วยหวั ใจอัน เตน ระทึก ไมอ าจเดาไดถ ูกวาในความมดื มดิ นนั้ อะไรมนั จะยองเขา มาบา ง จิตใจอยูในภาวะครงึ่ หวาดกลวั ครงึ่ กลา ตืน่ เตนอยางไรบอกไมถ กู สามทมุ กวา เลก็ นอย หลอนรสู กึ วาจะมอี ะไรลงมากินนํา้ ในแอง อยางเงยี บๆ พรานใหญจะ รสู ึกหรือเปลา ไมท ราบได เพราะเห็นน่งั นิง่ อยใู นลกั ษณะเดมิ เหมอื นจะหลบั หลอนไมอยากจะ สะกิดบอด คอ ยๆ ควา ไฟฉายประกบกับกระโจมมือของไรเฟล ยกขน้ึ ชา ๆ เตรียมจะสอ งลงไปยงั ท่ีมาของเสยี งอันเบานัน้ แตก อ นทหี่ ลอ นจะกดสวติ ซ มอื ของรพนิ ทรกเ็ หนี่ยวไวท ่ตี น แขน “สมเสร็จ!” เสียงกระซิบขา งหูหลอน หญิงสาวลดปนกับไฟฉายลง อดสงสยั ไมได “รไู ดย งั ไง คณุ เห็นในความมดื งั้นรึ?” “เสียงของการเคล่ือนไหว เสียงกินน้าํ กอนหนา ทสี่ มเสร็จจะลงสกั ครง่ึ ชว่ั โมงท่ีผานมานี้ กวางกล็ งมาตวั หนึง่ เดนิ ลอดใตหางไป คณุ หญงิ ไมรูสกึ ตัวเอง มนั ไมไ ดม ากินน้ําทแี่ อง แตเ ก็บลูก หมาดทีป่ ากหว ยดา นตรงขามโนน กนิ ผมขีเ้ กียจบอกเองแหละ เพราะเราหมายกระทงิ ไมใชส ตั ว อ่ืน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

351 หลอ นจอ งมองดดู วงหนา ในความมืดนน้ั ดว ยความพิศวงไมสราง ชายผูน ี้...หลอนคดิ ...มี อัจฉริยภาพในเรอื่ งของปา นาฉงนย่งิ นกั กิตติศพั ทช อ่ื เสยี งตามคาํ เลาลือ เปนสงิ่ ท่หี ลอ นเคย คลางแคลงวา มันจะเปนไปไดสกั เพยี งไหน ตอ เมื่อมาเห็นกบั ตาเชน นจี้ ึงรูชดั แตถ งึ กระนั้นกย็ ังเปน ส่งิ ชวนประหลาดใจลนพน เขาฝกประสาทของเขาไดอ ยา งไร จึงสามารถหย่งั รเู สียงสัตวปาตางๆ ได ในขณะทส่ี ายตาและหสู ามญั ไมอ าจสาํ เหนยี ก ทา มกลางปา ดงพงไพรเชน น้ี ระบบประสาทสมั ผัสทกุ สวนของจอมพราน ไมผ ดิ อะไรกบั สัตวป าเราดๆี นเ่ี อง และจากอาการเงียบเฉยสงบน่ิงเหมอื นจะหลบั น้นั แททจี่ รงิ เขาตนื่ พรอ มเฉียบไว อยูท กุ ขณะ ไมเคยปลอยอะไรในละแวกใกลเ คยี งพนไปจากการรเู หน็ ไดเลย หลอ นเสียอีก...ขนาด น่ังลมื ตาเงยี่ หอู ยา งตงั้ อกตง้ั ใจอยแู ทๆ ยงั ไมอาจรไู ดเ ทา เขา ตางไมไดพดู อะไรกนั อกี หญงิ สาวเอนหลงั พิงมุมราวหา ง ซกุ มอื ท่สี วมถุงหนังทง้ั สองเขา ไปในกระเปา เสือ้ แจ็กเกต นง่ั ขดตวั ดวยความหนาวเยน็ หลอ นอยากบหุ รี่ แตเ มอ่ื สังเกตเห็นพราน ใหญไมไดส บู เลยนบั แตค่าํ ลง จงึ พลอยไมก ลา สบู ดว ย เวลาผานไปเปน ลาํ ดบั มนั จะนานสกั เทา ใด ไมทราบได มีเสยี งก่งิ ไมแหงล่ันหักขึน้ ครัง้ หนง่ึ จากที่ใดไมป รากฏ แลวก็เงยี บลงตามเดมิ จกั จั่นเรไร และตุกแกทรี่ อ งรบั กันอยตู ลอดเวลา บัดนีร้ าวกับจะนดั กันสงบเสยี งลงหมดส้ิน ลมนงิ่ หลอนตื่น จากอาการภวังค คร่ึงหลบั ครึ่งตื่น ลมื ตากวา งขน้ึ ก็เหน็ รพินทรข ยบั ตวั อยา งแผว เบา นานเทา นาน หลอ นเผลอเขา ภวังคไปอกี ครน้ั แลว ทันใดนน้ั เอง ก็ตอ งสะดุงต่นื เพราะถกู สะกดิ เบาๆ เสียงแรกทไ่ี ดย นิ เปนเสียง ลมหายใจหนกั ๆ ดงั ฟด เวน ระยะไปครกู ม็ ีเสียงกิ่งไมลนั่ ขึน้ แสกสาก เสียงนน้ั ดงั ๆ หายๆ หันไป จองพรานใหญในความมดื นัน้ เหน็ เขามองอยทู ีห่ ลอนกอ นแลว ไฟฉายพรอ มอยใู นมอื ดารินก็ คอ ยๆ ควา ไรเฟลทว่ี างไวข นึ้ มา ขยบั ตัวนัง่ ในทา ถนดั อยางแชม ชา พยายามไมใ หเกดิ เสยี งแมแตก รบิ เดียว พอแนใ จวาพรอมทจี่ ะประทบั ปนไดอ ยา งฉับพลนั แลว หลอนกพ็ ยักหนาเปนความหมาย วาพรอม หัวใจเริ่มเตน แรง รพนิ ทรคงถอื ไฟฉายอยใู นลกั ษณะเดิม ยงั ไมม ีการเคลอ่ื นไหวอยา งใด ท้งั สน้ิ หลอนกล้นั ใจรอคอยเหตกุ ารณอ ยหู ลายชว ง รสู ึกวา การรอคอยนั้น มันนานแสนนาน ประสาททกุ สว นตงึ เครยี ด มือทปี่ ระคองไรเฟลสน่ั นอ ยๆ อยา งระงับไวไ มไ ด เพราะความตื่นเตน เสยี งกอพงถกู ระผา นมาไดย นิ ถนัดย่งิ ขน้ึ แลว ก็มีเสยี งดนิ ปนกรวดจากเนนิ ผาชันฝง ตรง ขา มกบั หา งทปี่ ลกู ไว พังทลายพรลู งมาเบ้อื งลา ง คลายจะมสี ตั วใ หญตะกายตัดทางลงมาตามเนนิ อัน สงู ชนั น้ัน กลน่ิ สาบโชยตลบมากระทบจมกู อยา งแรง ในความรูสึกของดารินมนั คลายสาบวัวหรือ ควายอะไรทํานองน้นั ซมุ ไมไหวสวบสาบ ต่ําใกลลงมาทกุ ขณะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

352 มือของพรานใหญเ อ้ือมมาสะกดิ เตอื นหลอนอีกครั้งพรอมทั้งชูไฟฉายขึ้น ดารินกดั รมิ ฝปาก พยายามระงบั ความตน่ื เตน ไว ยก .375 ขน้ึ ประทับบา ผา นบงั ไพรจอ งตรงไปยังทมี่ าของเสยี ง ในความมดื นน้ั ปลดเซฟนวิ้ แตะรออยทู ไี่ ก บดั นน้ั แสงไฟฉายแปดทอนในมือของพรานใหญ กพ็ งุ ปราดเปน ลําขน้ึ เบอ้ื งบน และอึด ใจเดยี วกัน กฟ็ าดตา่ํ ลงมาอยา งรวดเร็ว ดวงมรกตสะทอ นแสงคหู นงึ่ ฉายแสงวาวสวนตอบแสงไฟ ฉายแลเหน็ ชัด ลอยอยเู หนือซมุ ไมท ึบใกลล ําตน ตะเคยี นใหญท ี่ยนื อยรู มิ เนินชัน สันหนาผากสีขาว และเขาคอู ันมโี คนอวบใหญแ หลมเขาหากนั มองเห็นถนดั ในลาํ แสงอันจูโจมนนั้ เสย้ี วของวนิ าทที ่ดี ารนิ ปรบั ศูนยป น ใหสัมผัสกับเปาหมายนี้เอง เจาส่งิ น้นั ก็สะบดั เขาแวง กลบั หลบแสงไฟ พรอมกับเสยี งฟดดงั ลน่ั กระโจนตะลยุ พมุ ไมจ ะบายข้นึ เนนิ หนอกคอและสัน หลังของมันกระทบแสงไฟแลมะเมอ่ื ม ราวกับสผี วิ ของลูกตาลสุก เมอ่ื นั้นเอง ปากกระบอกไรเฟล ของดารินก็เสยตามพรอ มกบั ระเบดิ กระสุน .375 ออกไป ราวกบั ฟา ผา เงาตะคุม เหน็ ลบั ลอ อยูในพงทึบ ดิน้ ตีแปลงจนซมุ ไมหกั ระเนระนาด ดนิ ปนกรวดถลม กรู เกรียวเปนฝุนลงมายังพ้นื เบอื้ งลา ง สง่ิ อันหนกั และใหญโ ตน้ัน ไถลครดู รวงปะทะพงไมแ หลกลงมา เปน ทาง ลาํ ไฟฉายของรพินทรกก็ ราดตามมาอยา งรวดเรว็ พรอ มกบั เสยี งตะโกนของพรานใหญ “ซ้าํ เร็ว!!” ดารนิ กระชากลกู เลือ่ นดงึ ปลอกกระสุน แลว สง กระสุนนัดที่สองเขารงั เพลิง ดวย ความเรว็ ทนั ๆ กนั กบั เสยี งรองเตือนของเขา ครัน้ แลวมนั กก็ มั ปนาทเปร้ียงออกไปอกี ครง้ั ! ใบไมจ ากกิ่งเลก็ ๆ ของบังไพรปลิวกระจายวอนดว ยอานภุ าพดนิ ขับแรงฤทธ์ิ กระทงิ โทนตวั ขนาดชางรุน พลกิ สามสท่ี อด กลง้ิ ลงมาตามเนนิ ชันนน้ั ราวกับภูเขาเลก็ ๆ ถูกผลกั ใหกลง้ิ ลงมาจากท่สี ูง ปะทะสมุ ทมุ พุมไมห กั โครมครามล่นั ไปทง้ั ปา แลวหลน ครืนลงไปชัก ดิ้นทรุ นทุรายตีแปลงอยใู นพงรกริมเนิน กง่ิ ใบไหวยวบยาบลรู ะเนนอยอู ึดใจใหญก็สงบนิ่ง จาก ลําแสงไฟฉายของรพนิ ทรท ่ีกราดตามอยทู กุ ระยะ เหน็ แตเ พียงสขี างสว นหน่งึ โผลล้ําออกมาใหเหน็ รางๆ ในพงไมอ ันรกทึบนนั้ ระยะเวลาท้งั หมด มนั เกิดขน้ึ เพียงไมเกนิ 10 วนิ าที นับตง้ั แตลาํ ไฟฉายของพรานใหญ สอ งพบเปาหมาย และกระสนุ นัดแรกกบั นัดที่สองของดาริน ลั่นออกไปจากตําแหนง ท่มี ันถูกปนลง ไป จนกระทงั่ ถึงพืน้ ทร่ี า งของมนั นอนสงบนงิ่ อยใู นขณะนี้ สงู ประมาณ 10 เมตร ทางเอยี งชัน 50 องศา ซุมไมพ งรกตลอดระยะทางนี้ หกั ราบราวกับใครมาถาง พรานใหญระบายลมหายใจยาว ต้ังลําไฟฉายจบั เปาใหเ หน็ คางอยทู ่เี ดมิ ควกั บุหร่ีออกมา จดุ สูบชา ๆ ดารินตะลึงจองภาพนั้นอยูอกี ครูใหญเหมือนจะไมเช่ือสายตา พอไดส ติกห็ ันมาทางเพอื่ น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

353 รวมหาง เหน็ เขาขยับปกหมวกใหหลอ นเลก็ นอย สหี นา ตายอยใู นอาการเดมิ ไมพ ูดวากระไร นอกจากดวงตาเทา นั้นที่ทอดจบั นงิ่ มายังหลอน “ถูกเหรอ?” หลอ นถามเสยี งส่ัน เตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน ปตจิ นแทบจะระงับไวไมอยู “ไมใชถูกเฉยๆ ยงั อยูก บั ทอ่ี กี ดว ย นอนแอง แมง อยูกลางพงนัน่ ไมเ หน็ หรอกร”ึ เปนเสยี งตอบเรียบๆ ไมยินดยี ินราย ดารินใชไ ฟฉายของหลอ นอกี กระบอกหนงึ่ สองไปประสานกบั ลําไฟฉายของรพนิ ทร ท่ตี ้งั ไว พยายามเพง มอง ใบหนา ของหลอนแดงกาํ่ ตาเปน ประกาย พึมพําออกมาเบาๆ “ยังกะฝน ไปงน้ั แหละ ฉนั ไมอยากเชือ่ ตาเลยนะ นดั แรกรสู ึกจะผดิ ฉันยงิ นดั ท่สี องสง เดช ไลหลงั ไปยงั งนั้ เองแหละ ฟลกุ เปนบา !” พรานใหญห วั เราะหๆึ ตอบุหรอี่ ีกตัวหนงึ่ แลว สงไปใหห ลอน “นดั แรกชา ไปนิด แตกไ็ มผดิ หรอก คณุ หญิงลั่นไกตอนที่มันแวง ตวั กลับ รสู กึ วา จะถูก ซอกคอ แตนดั ทส่ี องจะวา ฟลุกกไ็ ด ผาลงกลางสนั หลงั พอดี โชคในการลาเปน ของคุณหญิงแลว สาํ หรบั คนื นี้ โทนเสยี ดว ย ตวั เบอ เรอ เลย” “ฉนั ยงั เหน็ ตวั มันไมถ นดั เลย ตน่ื เตนเกินไป” หญงิ สาวพูดหอบๆ หางเสียงยังคงสนั่ อยูเ ชน นน้ั หวั เราะดว ยความดใี จเหลอื ทีจ่ ะกลา ว “นาแปลกเหลอื เกนิ กระทงิ แนร ึ?” “ระยะหา งไมถ งึ ยส่ี ิบเมตรแคนเ้ี อง ซ้ํายังไมมีอะไรมาบงั ลําไฟฉายแมแ ตนดิ เดยี ว สอ ง เหน็ ออกถนดั อยา งนน้ั คณุ หญิงสงสัยอะไรรึ?” “เปลาหรอก ฉนั สงสัยวา ถา เปน กระทงิ ทาํ ไมมันถงึ ไตเ ขาลงมา ไมโผลม าตามทางดาน ตอนท่คี ณุ สะกดิ เตือนฉนั ฉนั ไดย นิ เสียงมันบกุ ลงมาแลว ละ แตไ มค ิดวาจะเปนกระทงิ นึกวา เสอื เสยี อีก” “ถา ไมรู ก็โปรดรูไวเสียดวย กระทงิ เปนสตั วที่ไตเ ขา หรือทางสูงชันไดช ํานาญเปน พิเศษ ไมนา เชื่อเหมอื นกันวา เจาสตั วประเภทววั ตัวใหญโ ตมโหฬารขนาดนี้ จะไตเขาทเี่ ปน ทางสงู ชันได อยา งไร ถาไมเ ห็นหรอื รกู ับตัวเองมากอ น ผมนกึ ทายไวแ ลว ไมผ ดิ วา ถา มันจะเขา กค็ งจะไตล งมา จากเนนิ เขา คงไมเดินมาตามทางดา นหรอก” “ความสาํ เรจ็ ในครั้งนี้ ขอยกใหแกหนาทีส่ องไฟ และการอบรมเปนพี่เลีย้ งของคุณ” หลอ นหันมาบอกย้ิมๆ ลมื ความเปน อริไปชว่ั ขณะ “ปนเท่ียงของคณุ หญงิ สําคัญท่ีสดุ ในการลมกระทิงตัวนี”้ “ฉนั ชมคณุ ดว ยใจจรงิ จะไมย อมรับง้นั ร?ึ ” “ผมไมช อบการแอบอา งหรือแอบยิง ชอบสงิ่ ท่ีมันเปน ของบริสุทธลิ์ ว นๆ กร็ ูม านานแลว วา คุณหญิงยิงปนไดย อดเยีย่ ม ถา ไมตน่ื เตน ตกใจจนเกนิ ไปนัก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

354 “แตค ุณกเ็ ปน ครคู อยสอน และควบคมุ ฉัน” “เรียกวาเพียงแคแ นะนํา และชว ยอํานวยความสะดวกดีกวา เอาละครบั ดบั ไฟเถอะคนื นี้ เย็นใจไดแ ลว ผมก็พลอยโลง อก ในขอท่วี า พรงุ นไี้ มต อ งไปยืนเปน เปาใหคณุ หญงิ ยิงแทนกระทงิ เพราะกระทงิ มนั มารับกรรมแทนผมแลว” หญิงสาวหวั เราะเสียงใส เปด ขวดบร่นั ดีออกเทใสป าก อารมณดจี นทาํ ใหหลอนไมค ิดที่ จะทะเลาะ หรือหาเร่อื งอะไรกับเขาอกี หลอนดับไฟฉายของหลอน และพรานใหญก ด็ ับของเขา ปลอ ยใหทุกสง่ิ ทุกอยางตกอยูในความมดื ตามเดมิ “ฉันอยากจะลงไปดูมนั จงั วา ตวั มันใหญส ักขนาดไหน เห็นปาหกั ราบเปนทางท่ีมนั ดน้ิ ลง มา พาฉันลงไปดูหนอยไดไ หม?” “ตามธรรมเนียมของพรานปาทกุ คน ลงไดข ้ึนหา งแลว เขาจะไมล งจากหางเปน อนั ขาด จนกวาจะรุง เชา ยกเวนในกรณจี ําเปน ขดี สดุ และพรานคนน้ัน แนใ จในฝมือและเวทมนตรคาถาของ ตัวพอ นพ่ี ูดสาํ หรบั พรานพนื้ บา น แตส าํ หรบั ผมไมไ ดถ ืออะไรนักหรอก ถือเพียงแคหลักความจรงิ วา กลางคืนมนั มองอะไรไมเ หน็ ไดถ นัด และเสยี่ งมากกวา กลางวัน และนีก่ ไ็ มใชก รณีจาํ เปน อะไร นกั พรุง น้กี ไ็ ดเหน็ เองแหละครบั รบั รองวา มันไมล ุกเดนิ หนไี ปไหน นอนอยใู นพงขางโขดหนิ นน่ั แหละ” “สมมติวา” หลอ นพูดปนหัวเราะ “พอพรุงนีเ้ ราลงไปดู มนั หายไป” “ก็แปลวาตอนท่ีเรายิงมันนน้ั ทง้ั คณุ หญิงและผมตาฝาดไปพรอ มๆ กนั มา ยงั้นกเ็ ปนเรอ่ื ง แบบนยิ ายลี้ลับนา ขนพองสยองเกลา เกยี่ วกบั เรอื่ งของปา ท่คี ุณหญิงเคยอานมา” ดารนิ สดู ลมหายใจเขา เต็มปอด กวาดสายตาฝาความมดื ไปรอบดาน “เราไดก ระทิงแลว เหน็ จะพอพูดคุยอะไรกนั ไดแ กเ หงาบา งกระมัง ไมจ ําเปน จะตองเยบ็ ปากอยู ตัง้ แตเย็นมาแลว ฉันอดึ อัดเหลือเกนิ จะสูบบหุ รกี่ ็ไมกลา ” “เชิญตามสบายครับ ถาเราไมค ิดจะนั่งดกั ยิงอะไรอยูอ กี กไ็ มจ ําเปน ตอ งมาคอยระวงั เร่อื ง ความเงียบ” “จะมีสัตวอะไรเขา มาทีแ่ องน้าํ น่อี กี ไหม?” “ตามหลกั แลว เสยี งปนลงไดล่ันขึน้ นดั เดยี ว กย็ ากนักทสี่ ัตวอะไรจะกลํา้ กลายเขามาอกี ยกเวน เสอื ทอ่ี าจยองเขามากนิ ซากสตั วท ่เี รายงิ ท้งิ ไว ถามันหวิ จรงิ ๆ แตห วงั ไดน อยเหลอื เกิน นอก จากฟลกุ มา ยก็เจา สตั วเ ซอซา บางตวั ทมี่ าจากทางดา นเหนอื ลม ไมไดย ินเสยี งปน ซึง่ ถาจะเขากค็ ง ในราวใกลร ุงอีกครง้ั โอกาสมอี ยเู พียงหนง่ึ ในรอ ย ขณะนถี้ าคณุ หญิงจะรองเพลงสักเพลง ประสาน กบั จกั จนั่ เรไรตุก แกปาพอแกก ลมุ ผมก็ไมข ัด” ดารินใชพานทา ยปนกระทงุ ไปที่ตนแขนเขา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

355 “เอ...คณุ นี่ เมอ่ื ไหรจะเลิกใชวาจาท่ีมนั ขวางหูฉนั เสียทนี ะ กําลังอยากจะญาตดิ อี ยดู วย ทีเดยี ว แหยประสาทอีกแลว บทจะไมพดู กไ็ มพ ูดเอาเสียเลย น่งั เปน ใบเ บื้ออยูไ ดน ับชว่ั โมงๆ บทจะ พูดขน้ึ มา กพ็ ดู ชวนใหต องทะเลาะ แลว มาวาฉันคอยหาเรือ่ ง” แลวหลอนกห็ วั เราะอยางถอนฉิว เลิกแขนเสอ้ื ดนู าฬิกาขอ มือจากพรายนาํ้ เขม็ ช้ีบอกเวลา เพยี ง 22.30 น. เทา นนั้ หญิงสาวถอนใจเบาๆ กลา วตอมา “น่ีมแิ ปลวา เราจะตองนง่ั แกรว อยบู น ‘บานลิง’ นีไ่ ปอกี ต้งั ไมนอยกวา 8 ชั่วโมงกอ น สวางร?ึ ” “เห็นจะไมม ีทางเลือกหรอกครบั ” “ยงิ กระทิงไดอ ยางนี้ กส็ มใจ สมเจตนาของฉนั แลว ฉนั ไมอยากจะทนแกรว อยบู นน้ี หรอก คุณพากลบั แคม ปค นื น้ีเลยไมไดร?ึ ” “เอาละซิ ยงุ แลว ยังไง ผมนกึ แลวไมผดิ วา ถาคณุ หญิงขนื มานง่ั หาง ยงั ไงๆ เสยี กต็ อ งมี เร่อื งยงุ แนๆ ถาหา งนส้ี มมตวิ า ตงั้ อยูทบี่ างลาํ พู แลวแคมปข องเราอยูพาหุรดั ผมจะพาคณุ หญิงเดนิ กลบั เดย๋ี วนแ้ี หละครับ มายกน็ ัง่ รถเมลห รอื แท็กซีไ่ ปกอ นจะมาถงึ หา งนี้ คณุ หญงิ เดินมา เรากอ็ าศยั ถนนของชางกบั กระทงิ ไมใ ชถ นนคอนกรตี ไฟฟา รมิ ถนนกไ็ มมี เด๋ียว! รอใหแ ท็กซผี่ า นมาสกั คัน กอ น แลว จะกลับแคม ปค ืนนก้ี ็กลบั ” “บา! พดู เปน เลน ไปได ถามจริงๆ เถอะ คุณกลวั หลงเหรอ ถา จะพาฉันกลับไปในเวลา กลางคืนอยางน”ี้ “ไอหลงนะไมก ลัวหรอก บอกแลวยงั ไงวา จากหนองนา้ํ แหงถงึ หลม ชา ง รพินทรห ลบั ตา เดนิ กย็ งั ได ที่กลัวนะ กลวั อยา งอื่น” “กลัวอะไร?” “กลวั วาระหวา งที่ผมเดินจงู คณุ หญงิ ไป หนั กลับมาอกี ที มองไมเ หน็ คุณหญิงแลวนะซิ ลําพงั ผมคนเดียว มนั เรอ่ื งเลก็ อยา พยายามคดิ ที่จะเดนิ กลบั แคม ปใ นเวลาเชนนเี้ ลยครบั เช่ือผมเถอะ มนั ไมเหมาะดว ยประการทัง้ ปวง” “ฉนั ไมก ลวั เลย เมือ่ มีคุณเปน คนนาํ ทางและคมุ กันเชนนี้ ตอใหเ ดนิ กลางคืนกเ็ ดินได คุณ เปนพานชํานาญทางแทๆ ไมเ หน็ จะตองกลวั อะไร” “อา ว! กบ็ อกอยูน่ยี ังไงวา สาํ หรับผมนะ ไมก ลัวอะไรหรอก ผมกลวั สําหรบั คณุ หญงิ ตะ หาก และถา จะมกี ารเสย่ี งกันขน้ึ โดยไมส มควรแกเหตุ อันหมายถงึ ชีวติ และความปลอดภัยของ คณุ หญงิ แลว ผมจะไมย อมทาํ เปน อันขาด ผมบอกตามตรงวา การเดนิ กลับแคม ปในเวลากลางคนื อยา งน้ี ผมไมแนใ จวา จะใหการคมุ ครองคณุ หญงิ ไดเ ตม็ ทหี่ รือเปลา อกี อยางหนง่ึ ตอใหผ มเอา คุณหญิงกลบั แคม ปไดภ ายในคนื น้ี คณุ ชาย หรือคุณไชยยันตรเู ขา คงดา ผมยับ คาที่ทําอะไรบาระหา่ํ ผิดวสิ ัยเกินไป ระยะทางมนั ก็ไมใ ชใ กลๆ ถาเดินสักแคสบิ นาทถี ึงแคม ป ผมกจ็ ะพออนโุ ลม นต่ี อ ง เดนิ กนั เปน ชวั่ โมงๆ คณุ หญงิ เองกเ็ ถอะ ใจอยากจะกลับไปนอนสบายท่ีแคม ป ก็เลยนกึ อยากใหผม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

356 กลบั รบั รองวาถา ผมพาลงหา ง เดนิ กลบั จรงิ ๆ กา วออกจากทน่ี ไ่ี ปไดเพยี งไมกก่ี า ว ขี้ครา นจะขาส่ัน กา วขาไมออก โธ! เหน็ ดงดบิ เปน ถนนในกรงุ เทพไปได” “เปนอนั วา ฉนั จะตองน่งั หลับนกอยูบ นหา งนีจ่ นกวา จะเชา ” เสยี งของหลอ นออยๆ “นแี่ หละ ผหู ญงิ ! เปน ยังไง เดย๋ี วนพี้ อจะเขา ใจตวั เองไดบ า งหรือยงั ” “ไมต อ งมาพดู ! ฉันอยูทนี่ จ่ี นกวา จะเชากไ็ ด เหน็ งอ ใหพากลับหนอยเดียว ไดท วี าใหญน ะ คณุ กบั ฉันเห็นจะไมม วี ันญาตดิ กี ันไดห รอกนายพราน” “หม่นั อาฆาตมาดรายผมอยยู ังงแ้ี หละ แลว จะญาตดิ กี บั ผมไดยังไง” พรานใหญพ ดู แลวกห็ วั เราะออกมาเบาๆ “อยาแกโมโห หรอื วา มองลูกจา งผูซ่อื สตั ยในแงร ายนักซคิ รบั ถงึ แม รพินทร ไพรวัลย จะ เปน ‘พรานไพรใจฉกรรจ’ อยางคุณหญงิ วา จะไมไดเ ปนสุภาพบรุ ุษอยา งชาวกรงุ ทั่วไปในสายตา ของคณุ หญงิ แตร พนิ ทรก็เปน ชายจรงิ คนหนง่ึ ผูยึดมนั่ ในศีลธรรม จริยธรรม และสัจธรรม คณุ หญงิ นอนใหสบายเถดิ ครบั ไมตอ งเปน หว งพะวงอะไรทงั้ สนิ้ นอนบนหา งนี่แหละ ถึงมันจะแคบไป หนอย กพ็ อจะนอนงบี ไดป ลอดภยั กวา ท่จี ะคดิ เดนิ กลบั แคม ปในเวลาเชนน้ี มะ! ผมจะจดั ทใ่ี หแ ลว จะน่งั เฝาคณุ หญิงเอง” วา แลว เขากเ็ ลอื่ นสมั ภาระสง่ิ ของ จัดไปกองรวมกันไวมมุ หนง่ึ จนมที ่พี อจะเอนตวั ได ใช เสือ้ แจ็กเกตของตนเองมว นพบั แทนหมอนรองศีรษะสําหรบั หลอ น คล่ผี าใบสาํ รองอีกผนื หน่งึ ปูทับ พน้ื ลงไปอีกชนั้ ทําบรเิ วณตามยาว ดานหนง่ึ ของหา งใหก ลายเปน ทน่ี อนจาํ เปนอยางดี ชนดิ ทีพ่ อจะ ขดตวั ตะแคงนอนไดอยางสบาย ตนเองถอยไปนัง่ ชดิ มมุ หาง แลวเชอ้ื เชิญใหหลอ นนอน ดารนิ สะบัดหนา เมินไปทางหนึง่ นั่งกอดเขาอยอู ยา งเดมิ ตอบสะบัดๆ วา “ชา งเถอะ ไมจ ําเปนหรอก ฉันไมตองนอนกไ็ ด ขอบใจ” “ถา ยังไมง ว ง จะนง่ั กอ นกไ็ ดค บั แตถา งว ง ท่นี ัน้ สําหรบั คณุ หญิงโดยเฉพาะ” เสยี งออ นโยนผดิ ไปจากเคยของเขา ดงั มาแผวเบา แลวตา งคนก็เงยี บไป หลอ นชาํ เลืองเหน็ แตไ ฟฉายจากปลายบหุ รที่ ี่สวางแดงวูบๆ เปนระยะ นํา้ คา งเรมิ่ ลงจดั ราวหางเปย กชนื้ ไปหมด ยงิ่ ดึก ยงิ่ หนาวจนตวั สนั่ แตร า งเงาตะคมุ หางจากหลอนคนละมมุ หา ง ขณะน้ี อยูในสภาพปกตเิ หมือนเดิมราวกบั โขดหนิ แกรง หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี หลายอึกแกห นาว ทง้ั ๆ ทตี่ ลอดท้ังกายมีเครื่องกนั หนาวหอหมุ ผดิ กนั กับเขาผซู ง่ึ ยงั อยูใ นชุดเดมิ แลว กใ็ จรา ยพอทจ่ี ะทําเฉย เสยี ...ไมเอื้อเฟอ บรัน่ ดไี ปใหเ ขาบางเลย ซง่ึ เขากไ็ มเ หน็ แสดงวา จะตองการ “ไมหนาวหรอกเรอะ?” ในทีส่ ดุ หลอนถามลอยๆ ไมมีหางเสยี งอยูต ามเดมิ “ผมชนิ เสยี แลว คนปาคนดงหนาวมากนกั ไมไ ด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

357 “ฮ!ึ อดท่ีจะตกี ระทบไมไ ดน ะ ปากรา ยนกั ไมน า เชอ่ื ทเี ดยี ว” “ผมพูดความจรงิ ชวี ิตพรานปาอยางผม ขืนขีห้ นาวอยา งชาวกรงุ ทีเ่ จรญิ แลว กค็ งมอี าชีพ เปนพรานอยไู มได อากาศในปา กลางดกึ กเ็ ปนอยา งนแี้ หละ ผมคุนกับมันมาเกือบตลอดชวี ติ ท่หี า กินอยใู นปา ” “ทําไมไมตีกลบั ใหเ กห นอ ยละวา ผมผา นเมอื งหนาวมาเสียชนิ ดแี ลว อยางเชนในเยอรมัน สมยั ท่เี รียนวชิ าทหารอยูท่ีนนั่ พอคนปา ทผี่ า นยโุ รปมาแลว !” ใบหนาน้ัน หนั ขวบั มาทางหลอ น หญิงสาวย้ิมเยาะ “เอะ!” “ทาํ ไม งงเหรอ ประหลาดใจ...พิศวง...วา ทาํ ไมฉนั ถึงร?ู ” เขาหวั เราะทมุ ต่าํ นง่ิ ไปครู “กไ็ มแปลกอะไรนี่ครบั คุณอาํ พลเปน คนของคุณหญงิ เขาอาจใหป ระวตั ิของผมอยาง ละเอยี ดเสยี กอน เพ่อื ใหพ จิ ารณาก็ได กอ นที่จะแนะนําใหจา งผม” “ทําไมเจาตวั ไมแ สดงประวตั ขิ องตัวเองเลยละ” “เพอ่ื อะไรกนั เพอ่ื จะเอาเขาแฟม ประวตั ขิ องนายจา งนะร”ึ “น่ันไมส ําคญั หรอก เพราะถงึ อยางไรกพ็ จิ ารณาจา งมาแลว เลิกลมหรือเพิกถอนไมได แต ทสี่ ําคัญก็คือ คนเราจะรว มทางกนั ตอ ไปในภายภาคหนา ควรจะสจุ รติ ใจตอ กนั ไมค วรมสี ่งิ ใด ปกปดอาํ พรางอย”ู พรานใหญย กั ไหล “ผมไมเ ห็นวา มันจะเกีย่ วกบั หนา ท่รี ับจางตามสัญญาของผมอยางใดเลย” “ไมเก่ียวกบั สญั ญาจางตามเง่อื นไข แตมนั อาจเกย่ี วกนั ในดานจติ ใจกไ็ ด เราอาจพอใจ ปลอดโปรง ใจกวา นี้ ถารูสกึ วา พรานนําทางของเราเปนคนเปดเผยสุจรติ ไมม กี ารอมเหลยี่ มอําพราง อะไรอย”ู “จะใหผ มทํารายงานประวตั ิ แลว สง มอบใหเ มือ่ ไหร?” “ไมจ าํ เปน สัมภาษณก ันแคป ากเปลา เปนการฆา เวลากย็ ังได ถาคดิ วามนั ไมเ ปนสงิ่ ที่ จะตอ งปกปด ” “กไ็ ดน่ี แตจ ะไมข อสาบานวา ทุกสงิ่ ทกุ อยางเปน สจั จะ แบบเบิกความตอ ศาลหรอก” “กี่ป ในเยอรมน?ี ” “สิบสอง แตขออภัย เดอื นนะไมใชป” “วิชาทหารเขาเรียนกนั ปเดยี วหรอื ?” “น่ันมนั คร้ังลาสุด” “แลวกอ นหนา นัน้ ?” “สามปในแซนเฮิรสท สองปในเวสตป อยต” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

358 “สามประเทศเลยนะ องั กฤษ อเมริกา และก็เยอรมนี แตแ ลวกก็ ลับมาเปน ตํารวจตระเวน ชายแดนไทยคา ยแตก ผลที่สุด ดกั สัตวขาย!” “พรหมลิขติ ชว ยไมไ ด” “ปญญาชน ทาํ ไมถึงมาทาํ งานอยา งน้?ี ” “มนุษยท กุ คนในโลกน้ี มีความเหมาะสมและพึงพอใจไปโดยเฉพาะราย ไมเหมอื นกนั ” “ฉนั หมายถงึ วา วชิ าความรูท เ่ี รยี นมา กับอาชีพในปจ จบุ นั มันไปกันคนละเร่ือง” “วิชาความรทู ีเ่ รยี นมา มันถกู พบั เก็บเสยี แลว เพราะเหตกุ ารณค วามจาํ เปน ไมส ามารถจะ นาํ มาใชป ระโยชนได สวนอาชพี มนั ก็ตองเปนอาชีพอยวู นั ยงั ค่ํา มันขนึ้ อยูกบั ความพงึ พอใจ ความ จดั เจนทม่ี อี ยูเปนทุนเดมิ ” “ประหลาดใจในขอทวี่ า คนที่ใชชีวิตสว นใหญอ ยูในโลกซีกเจรญิ แลว จะไปหาความ ชาํ นาญจากเรอื่ งปาดงไดอยา งไร” “คุณหญงิ เขาใจผดิ ถนัด ชีวติ สวนใหญข องผมอยใู นปา อยูม าตั้งแตเ ล็กๆ พื้นภมู ลิ าํ เนา ของผมเปน เชนนนั้ เม่อื จะเรยี นหนังสือในเมอื งกเ็ รียนไป เมอื่ หยดุ พกั การเรยี น...ผมกลับเขา ปา หกป ในตา งประเทศเพียงแตจากปาอนั เปนถน่ิ กําเนดิ ไปเพยี งช่วั ระยะเวลาส้ันๆ เทานน้ั เม่ือเทียบกบั อดีต นบั สิบปผ านมาสําหรบั ชวี ติ พงไพร สาบเมืองไมส ามารถกลนื สาบปา ของผมได เอาละ...ลูกจา งให สมั ภาษณน างจางไปแลว ทนี ีข้ อใหล กู จางเปนฝา ยสัมภาษณนายจา งดบู าง โดยเฉพาะนายจางสาวคน น”ี้ “ลองดกู ไ็ ดน ”่ี “มใี ครรักแลวหรอื ยงั ?” “นับไมถ ว น” “ทาํ ไมไมแ ตง งาน ปลอยชีวติ ใหลว งเลยมาถงึ ขนาดน”ี้ “ผชู ายที่ไหนจะกลา มาแตงงานกบั ผูหญงิ รวยมาก เรยี นมาก หวั ด้อื เอาแตใ จและมองเหน็ ผชู ายทั้งโลก นอกจากพชี่ ายไมผ ิดอะไรกบั ลงิ อยไู มสขุ อยา งฉัน!!” “เขากลวั จะปราบไมอ ยใู ชไหม?” หลอ นยิม้ เหยยี ดๆ ท่ีมุมปากในความมืด ยักไหลน ิดหน่งึ “กอ็ าจจะใช...ถาหากสันดานของผูชายคิดอยูต ลอดเวลาวา ผหู ญิงควรจะเปน เพยี งวตั ถุ แหง ความใคร คอยรับรองความปรารถนาของเขาและปฏิบตั ิตามคําส่ัง ตามตองการของเขาประการ เดียว” “ออ ! แลว ผูช ายมสี ันดานเชน นัน้ ร?ึ ” “ฉนั ไมทราบ แตเทา ทีเ่ ห็นมาสวนมากเปน อยางนน้ั ” “ก็แลว ธรรมชาติ ไมไ ดส รางผหู ญิงข้ึนมาเพือ่ สงิ่ ทผี่ ชู ายคิดอยา งคณุ หญิงวาน้ันหรอกรึ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

359 “ก็ไมแนเ สมอไปนัก ก็เพราะสนั ดานผชู ายมวั แตคอยคิดโงอยูอยา งนน้ี ะซิ จึงเปน ตนเหตุ ชนดิ หนึง่ ทาํ ใหฉ ันกบั คณุ บงั เกดิ ความไมช อบหนา ซง่ึ กนั และกนั ทะเลาะกันมาตลอดเวลา” รพินทรโ คลงศีรษะแชมชา “คุณหญงิ เขา ใจผิดมาก ผมไมไ ดมอี ะไรกบั คณุ หญงิ เลยจนนิดเดยี ว คณุ หญิงตะหากทีไ่ ม ชอบหนา เขมนผมมาตลอดเวลา บางทสี าเหตุอาจมาจากกรณีท่ีผมมเี จตนาทีด่ กี ับคณุ หญงิ เกนิ ไปก็ ได เวน ไวแตว า เจตนาดีของผม มันแสดงออกในรูปตรงไปตรงมา เปนตนวา เม่อื คุณหญงิ อยากจะมา กับคณะคน หาคุณชายอนชุ า ผมกท็ ักทว งหา มปราม เพราะเหน็ วา มนั ไมเ หมาะควรดวยปราการทง้ั ปวง คณุ หญิงก็พจิ ารณาในแงอ คติเหน็ วา ผมดถู ูกดูหมน่ิ ประมาทฝม ือ รวมทง้ั เรอ่ื งอ่ืนๆ อีกสารพดั ที่ ผมขดั ขวางไว อนั เนื่องมาจากเล็งอยใู นดานความปลอดภัยของตวั คณุ หญงิ เองท้งั ส้นิ ” “ไมต อ งมาแกต วั หรอก ไมอ ยากฟง...” วา แลว หลอ นกป็ ดปากหาว เอนตวั ลงนอนตามทีท่ ีซ่ ่ึงเขาจัดไวใ ห แตพ อศีรษะสมั ผสั กับ มวนเสอ้ื แจก็ เกตของเขาท่ีวางไวใหแ ทนหมอน หลอนก็ควา ขึ้นมาเหว่ยี งคนื ไปใหเขา บอกหนา ตา เฉยวา “เอา ! เอาคืนไป เหมน็ สาบจะตาย ฉันเอาไอน ี่แทนหมอนกไ็ ด” พลางหลอนกล็ ากเปเคร่อื งหลังของหลอน มารองศรี ษะแทนนอนตะแคง เอามอื กอดอก ไว รพินทรไมก ลา วเชน ไรอกี ...รับเสอ้ื แจก็ เกตคนื มาโดยดี วางพาดไวก บั ตกั สงบนิ่งกันไปอดึ ใจ ใหญ กม็ ีเสยี งหวั เราะเบาๆ มาจากความมดื “พดู เลนหรอกนะ ไมใ ชเ หมน็ สาบหรอก เสอ้ื ของคณุ นะ แตทีฉ่ นั ไมเ อาหนนุ หวั ก็เพราะ สงสาร ไมอ ยากจะใหค ณุ นงั่ สั่น เพราะไมม ีเส้ือจะใสกลางดึกเชนนี้ โดยสละเอามาเปนทีห่ นนุ หวั ของฉนั เสยี ฉันนอน คณุ นั่งเฝา มันกเ็ ปน การเอาเปรียบกนั อยูมากแลว” “เปนหนาที่ของผมอยแู ลว ไมถือวา เปนการเอาเปรียบหรอกครับ” “ฉนั หลบั ไดไ หมนี่?” “เชญิ ตามสบาย” “หวังวาถาลืมตาขึน้ เมื่อใด คงเห็นคณุ นง่ั อยูท่นี ่นั ทกุ ครัง้ ไปนะ” “แนนอน สงสยั อะไรร?ึ ” “จะไปรรู ึ ประเดย๋ี วแอบลงจากหาง หนกี ลับแคม ปเ สียตอนทีฉ่ ันหลบั ทง้ิ ใหฉนั นอนอยู บนนีค้ นเดียว ย่งิ ไมคอ ยจะชอบหนาฉันอยดู วย” “โธ. ..” “กูดไนท! ” “ขอใหนายหญงิ ของผมหลับสบายที่สดุ ” “แหม! พูดเปน แงซายเชยี วนะ” “ฐานะของรพนิ ทรก็ไมผิดอะไรกับแงซาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

360 “ผิดกัน คณุ เปน พรานนาํ ทาง ท่เี รางอ งอนวาจางมาดวยราคาสงู สวนแงซายขออาสาเขา มา เปน คนรบั ใชด ว ยการวงิ วอนใหเรารบั ไว” “แตเ ราก็เปน ลกู จา งเหมอื นกนั บอก ‘กูด ไนท’ แลว กน็ อนเถอะครับ อยาพดู อะไรอีกเลย เอาแรงไวพ รุงน้ี จะไดไมเพลยี เวลาเดนิ กลบั แคม ป” “ออกคําสง่ั อกี แลว เกลยี ดซะจริง!” เสียงบน เสยี งหาวอีกครัง้ จากน้นั ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ กเ็ งียบสนทิ ยิ่งดึกอากาศกย็ ิง่ ทวคี วามหนาวขึ้นทกุ ขณะ เวลาผา นไปสักเทาใดไมท ราบได รพินทร สะดงุ ลืมตาข้นึ จากการเคลม้ิ ดารินเปนคนเขยาแขนเขา กายของหลอ นสัน่ สะทา น “นน่ั เสียงอะไร...ฉนั นอนฟง มันมานานแลว ...” หลอนกระซิบละล่ําละลัก พรานใหญเงยี่ หู เขาไมไ ดย นิ เสยี งอะไรเลย นอกจากลมพดั กิ่งไมไหวอยเู บาบาง และเขยี ด ปาดท่ีรอ งเปน จังหวะอยใู นแองน้าํ เบ้อื งลาง “ผมไมไ ดย นิ เสียงอะไรเลย ทําไมหรือครบั ?” “คอยฟงใหด ีซิ ตอนนี้มันเงยี บไปแลว ” “เสียงยงั ไง?” “บอกไมถ ูก มนั เปนเสยี งโหยหวนเหมอื นคนครางดวยความเจบ็ ปวด กาํ ลังจะตายงั้น แหละ ฉนั พยายามจะจับฟง มนั ตัง้ เกือบคร่ึงชัว่ โมงแลว ตงั้ ใจฟงจรงิ ๆ มันก็เงยี บหายไป พอเคลม้ิ จะ หลบั มันกด็ งั แวว มาเปนอยา งง้ที กุ ครั้ง ตอนที่ฉนั เรียกคณุ น้ี มันเพง่ิ จะดังขนึ้ เมือ่ หยกๆ นเี่ อง แต เด๋ียวนม้ี ันหายไปแลว เสยี งมนั เยือกเขา ไปถงึ ขวั้ หวั ใจ...” ตาหลอ นเปน ประกายโพลง...ในความมดื เหน็ ถนดั พยายามจะหวั เราะออกมา “สาบานใหกไ็ ด บางขณะเสียงคลายๆ จะมคี นรอ งเรยี กช่ือฉันงั้นแหละ ฉันฟง อยนู าน กอ นที่จะตดั สนิ ใจเรยี กคณุ บางทีกร็ ูสึกคลา ยๆ กับวา หา งน่มี นั เอยี งตะแคง และตวั ฉนั จะพลดั หลน ลงไปง้ันแหละ ไมเ อาละ...ฉนั ไมน อนแลว ฉนั ไมอยากบอกคุณเลย แตม นั ทนไมไหว” พรานใหญจ ปุ ากเบาๆ มองดหู ลอนดว ยความขบขันก่ึงสมเพช “ผมเตอื นคุณหญงิ แลวยงั ไงครบั วา ตองควบคุมสตใิ หด ี ทกุ สง่ิ ทกุ อยางมันอาจเกดิ ขน้ึ ได โดยอปุ าทานของเราเองท้งั นนั้ ” “ไมใชอ ุปาทาน ฉนั ไดย ินเสยี งประหลาดพลิ ึกนั่นจรงิ ” หลอนยนื ยนั เสยี งเครือ “...คุณก็รอู ยแู ลววา ฉันไมใ ชคนขี้ขลาด หรือกลวั อะไรมากอนจนนา จะคิดวา เกิดขึ้น เพราะอปุ าทานหลอนตัวเอง ฉันเฝาจบั เสยี งของมนั อยู รบั รองไดยนิ จริงๆ เวน ไวแ ตจ บั ไมช ัดเทา นนั้ วา มันดังมาจากทางไหน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

361 “คนไมเ คยนั่งหา งกลางปาลึกมากอน เปน อยา งคุณหญงิ ทุกคนแหละครับ...” เขาตอบ เรยี บๆ นาํ้ เสยี งปลอบโยน “...ท่คี ณุ หญงิ ไดย ินอาจเปน เสยี งบางกไ็ ด มนั ชอบรองดึกๆ ในพงลกึ บาง ทีกเ็ ขา ไปรอ งอยใู นโพรงไมห รือซอกหนิ เสียงของมนั ฟง พลิ กึ ๆ งั้นเองแหละ” “ทาํ ไมเวลานอนทแ่ี คมปฉนั ไมเคยไดย ินละ ?” “นอนในแคม ป คุณหญิงอยูในเต็นทท น่ี อนสบายและหลบั ไปอยางไมม กี ังวลอะไร เลย ไมไดย นิ แตน อนบนหา งนี่ คณุ หญงิ อาจคอยสดบั ฟงเสยี งอะไรอยตู ลอดเวลา เพราะความคอยระวงั ตวั ก็ได” ดารนิ เมม รมิ ฝปากถอนใจเฮอื ก “ทําไมเสียงมนั ถงึ วกิ ลวกิ ารอยางนั้นก็ไมรู เสยี งท่ฉี ันไดย ิน ไมใ ชเ สยี งโหยหวนเหมือน คนครางอยางเดยี วเทา นั้น บางที มนั กม็ ีเสียงพมึ พําเหมือนคนพูดกันอยใู ตหางเรานเี่ อง ต่นื ขึ้นมาสอง ไฟก็มองไมเ หน็ อะไร ตอนน้นั คณุ คงมอยหลบั ไปเพราะฉนั เหน็ คณุ น่งั หลบั ตานงิ่ ตอนท่ีฉนั ฉายไฟ บางทกี ็มีเสยี งคลายคนกู บางทกี ็รอง ‘โวย ! โวย’ แวว มาแตไ กล ไมใ ชฝ น ไมใ ชอ ปุ าทาน คนอยาง ฉนั จะแยกออกไมอ อกทเี ดียวหรือวาอะไรเปน จรงิ อะไรเปนอปุ าทาน” “เอา ! ถา ง้นั เรามาลองฟง กันใหชดั ทีหรือ?” พรานใหญว า ยมิ้ ๆ จดุ บุหร่ขี นึ้ สองตัว อกี ตวั หน่ึงสงไปใหหญงิ สาว หลอ นรับไปอัดควัน หนักหนว ง หลายนาทตี อ มาไมม ีเสียงใดๆ ปรากฏข้ึนใหสําเหนยี กไดช ัดเจน นอกจากลมพดั กิ่งไม และจกั จ่นั เรไร ขณะน้ันพระจันทรบ ายคลอ ยไปทางยอดเขาทะมึนดานตะวนั ตก ทกุ สงิ่ ทกุ อยาง ภายในรัศมเี ดอื นท่ฉี ายลงมาถึง ปรากฏเปนเงาตะคมุ คลมุ เครืออยทู ัว่ ไป “นอนเสียเถดิ ครบั สงบจิตใจใหเปน ปกติ ถงึ อยางไร รพินทร ไพรวัลย กอ็ ยทู ีน่ ”่ี ในท่สี ุดเขาก็บอกออนโยนปนหัวเราะปลอบใจ หลอนย้ิมออกมาเจื่อนๆ “ฮอื ม แปลกนะ เวลาคุณตนื่ รูสึกตวั นั่งอยูกบั ฉันเชน น้ี มันกไ็ มเ กดิ เสยี งอะไรข้นึ เลยสัก นดิ เอาละ ฉนั จะพยายามคดิ วา มนั เปน อุปาทาน จะลองนอนดอู กี ครง้ั ” ดารนิ เอนตวั ลงนอนอีก พรานใหญเ ร่ิมจะเคลิ้ม เขาก็ถูกเขยา ปลุกโดยแรงอกี ครง้ั ดาริน วราฤทธ์ิ ไมไดนอน หากแตน ง่ั หนา ขาวโพลนอยตู รงหนาเขา ในมอื ถอื ไรเฟล “อะไรอกี ละ ครับ ไดย ินเสยี งสตั วเขาหรือ?” เขากระซบิ ถาม หลอ นไมตอบ กายส่ันเทมิ้ เบิกตาโพลงอยูเชน นนั้ เขาเอือ้ มมอื มาจับตน แขนท้งั สองของหลอ นไว บบี กระชับแนนกมลงไปจอ งหนา ถามตอมาโดยเรว็ “เห็นหรอื ไดย นิ อะไรหรอื บอกซ?ิ ” “เตม็ ปา ไปหมด ไมร ตู ัวอะไรตอ อะไร...” เสยี งของหลอนเหมอื นคนสาํ ลักนํ้า [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

362 “หอยหวั อยบู นตะครอ เหนอื หา งเราน่กี ม็ ี เหมือนเงาหนงั ตะลงุ ฉันจะยงิ มนั ดว ยไรเฟล นี่ แตเ หนยี่ วไกไมออก” รพนิ ทรถ อนหายใจเฮอื ก รสู ึกสงสารหลอ นอยา งบอกไมถ ูก ควาไปฉายข้ึนมาเปด สวติ ซ สองกราดไปทวั่ ทัง้ สงู และตา่ํ ตลอดทุกยอดไมแ ละสุมทมุ พุมพฤกษ “เหน็ ไหมครบั ไมมีอะไรสักอยา ง ประสาทของคณุ หญงิ ทาํ พิษเอาเสยี แลว ผมไมไดห ลับ เลย เพียงเคล้มิ ๆ ไปเทา น้นั อยูไมอยกู เ็ หน็ คณุ หญงิ ลุกพรวดพราดข้นึ มาเขยา ผม” “กแ็ ลวดนู ซ่ี ิ ปน ฉนั ท้ังๆ ท่ปี ลดเซฟเรียบรอ ยแลว แตฉ นั เหนยี่ วไกไมล ั่น ไอตวั ใหญ มหึมาหอยหวั อยบู นกงิ่ ไมเหนอื หัวเรา แลว ทาํ ทา เหมือนจะเออ้ื มมือลงมาท่ฉี นั พอฉนั ปลุกคณุ มันก็ หายไป” พรานใหญห นา ขรมึ ลงในบัดนนั้ เรม่ิ เตม็ ไปดว ยความกงั วล นายจางสาวของเขาตกอยใู น ภาวะของประสาททห่ี ลอนตวั เองเสียแลว อกี นานกวา จะสวาง และระยะเวลาระหวา งน้ี เขาจะทาํ อยางไรดี มนั ไมน าจะเปน ไปไดเ ลย สําหรับคนจิตใจเขมแขง็ ประสาทและสตมิ ั่นคงอยา งแพทย หญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ อาถรรพณข องปาเลน งานหลอ นเขา ใหเสียแลวหรือยังไง “คณุ หญิงรูสกึ ตวั วา ไมส บายหรือเปลา ?” หลอ นส่นั ศรี ษะ “เปลา เลย ฉันสบายดที กุ อยาง เพยี งแตหนาวผดิ ปกติไปบา งเทา นน้ั ทน่ี ี่มันเยอื กเยน็ กวา ท่ี แคมปม าก” “หลบั หรือเปลา?” “เคลิม้ ๆ ไมถึงกับหลับหรอก” รพินทรล วงมอื เขาไปในเปห ลงั ของหลอนเอง หยบิ ขวดพลาสตกิ บรรจุบร่ันดีออกมาสง ใหห ญิงสาว บอกใหด ม่ื เสีย หลอนรับมาเทใสป ากอกึ ใหญ หายใจหอบๆ มือทง้ั สองประสานกนั แนนอยูท่ีทรวงอก พรานใหญห ยบิ ไรเฟล ทว่ี างอยูบนตักของหลอ นขึ้นมา แลวกระชากลูกเลอื่ น ปลอกกระสนุ ทย่ี ิงแลวและคา งคาอยูใ นลาํ กลอ งกระเดน็ ออกมาอยูในอุงมอื เขาสอ งไฟฉายใหดู “คุณหญิงจะยงิ ปน กระบอกนีอ้ อกไดย ังไง ในเมอ่ื คณุ หญิงยิงกระทิงตวั นั้นซํา้ เปน นัดที่ สองแลว ก็ไมไ ดส ลดั ปลอกที่คา งอยูออก ปลอยคาอยใู นรงั เพลงิ นีเ่ อง ตอนท่ียิงกระทิงได คุณหญิง ตื่นเตน ดใี จจนเกินไป ลมื เอาปลอกกระสุนเกา ออก พอเจา ส่ิงทีม่ ันหลอนประสาทตาปรากฏใหเหน็ คุณหญงิ กย็ งิ พอยิงไมอ อกเพราะปน ไมไ ดข ึ้นลํา ไมไ ดเอากระสุนขน้ึ รังเพลิง คณุ หญิงเลยยิง่ ขวัญ เสียไปใหญ” “แตฉันเหน็ ...” “ตาฝาด!...” เสียงของเขาเกอื บจะเปน ตวาด เขยา ตน แขนหลอ นโดยแรงปลุกความรสู กึ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

363 “นนี่ ะเหรอ คนเกง นน่ี ะ เหรอ คนไมเ คยกลัวอะไรเลย ผมบอกแลวใชไ หมวา ปามนั ไมใ ช เมือง อวดดนี กั ดไี มดีประเด๋ยี วเกิดกระโดดลงไปจากหา ง หรือมองเหน็ ผมเปนอะไร เอาปนยิงเขาให เสียเทานัน้ หา มแลววาอยามา...อยา มา” หลอ นเงยี บกริบ นง่ั กัดริมฝป ากแนน ไมไ ดป ริปากโตต อบคาํ ใดแมแ ตค าํ เดียว สหี นา เหมือนจะรองไห มันเปน ลักษณะอนั นาเวทนาครั้งแรก ทร่ี พินทรม องเห็นจาก ม.ร.ว.หญิงผนู ้ี คาํ พดู แรงๆ ของเขาตองการจะยัว่ ใหห ลอนโกรธทําใหบันดาลโทสะ เพอื่ ท่จี ะขจดั ความหวาดกลัวพรน่ั พรงึ ในขณะนอี้ อกไปเสยี ดว ยอาํ นาจทฐิ ิถอื ดตี ามนสิ ัยของหลอน แตย ามน้ี มันปราศจากผล อาํ นาจ ความหวนั่ ไหวมันเขามามอี ทิ ธิพลครอบงาํ อยเู หนือกวาความรสู ึกอืน่ ใด จนทาํ ใหห ลอ นไมอาจเอย คาํ ใดออกมาได นอกจากนัง่ ตวั ส่นั เทา! “เช่ือผมเถอะ อปุ าทานทงั้ นน้ั ประสาทมนั หลอนตัวเราเอง คณุ หญิงเปนหมอนา จะรูด อี ยู แลววา จติ ประสาทของคนเรามีอิทธพิ ลเชน ไรบาง เรอ่ื งปนของคุณหญงิ ที่วา ยิงไมออกนน่ั ก็ เหมอื นกนั ผมก็พิสจู นใหเ หน็ ชดั แลว วา มนั เพราะคณุ หญิงไมสลดั ปลอกเกา ท้งิ ตะหาก” เสียงของเขาออ นลง หลอนยกมอื ขนึ้ ลบู ใบหนา ทง้ั ทหี่ นาวเยน็ จับใจ แตเ หงอ่ื ซึมไปหมดทงั้ ตวั ครางออกมา แหบๆ “ฉันไมเ คยเปน อยางน้ีมากอ นเลยนะ แปลกเหลือเกนิ มนั ลกึ ลบั ! ทุกครั้งทฉี่ นั ปลกุ คุณ สง่ิ ตางๆ อันนากลัวพสิ ูจนไมไ ดเ หลานนั้ กห็ ายไป แตพอคณุ หลับฉันตื่นอยูคนเดยี ว มนั ก็มาใหเหน็ ให ไดยนิ ฉนั บอกไมถ กู เหมือนกันวา มนั คอื อะไร ฉันเปน หมอเปนนักวทิ ยาศาสตร เปนคนไมเ คย เลอื่ มใสเช่ือถอื ส่งิ ท่ีคา นกับวิทยาศาสตร แตแ ลวทําไมฉันกลายเปน คนหวนั่ ไหวไปถึงเพยี งน้ีกไ็ มรู ทุกคร้งั ท่ฉี นั เคลม้ิ ๆ จะหลับจะมองเหน็ แตภ าพที่นา กลวั ทั้งนนั้ มันเดนิ กนั อยูขา งลาง...มันพยายามท่ี จะไตห างของเราขึ้นมา...มันจอ งดูฉนั ...มนั รอ งเรยี กฉนั ...ฉันคิดวา ฉันสติดีที่สุดแลว ทไ่ี มเปนบาวงิ่ กระโจนลงไปจากหาง เพียงแตป ลกุ คณุ ข้นึ มาเทา นั้น” “ไหนบอกมาใหชดั ๆ หนอยซิ คุณหญิงเหน็ อะไร?” หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี ครง้ั “บางคร้ังเปน เสือ บางทีกช็ าง ที่นา ขนลุกกค็ ืออะไรกไ็ มรู มรี ูปรา งลักษณะของมนั ไม เจรญิ ตาเลย หอ ยโหนโยนตวั อยูต ามกงิ่ ไมด านบน รา งสงู กวาหางนีเ่ สยี อีก บางทกี ็เหน็ นายเอน้ิ ทีถ่ ูก ไอก ดุ ลากเอาไปกิน มายนื รอ งครวญครางเรียกใหฉนั ชวยอยูใตห าง บางทีกเ็ หน็ ศพแหลกเหลวนา ทุเรศของลกู หาบท่ถี ูกไอแหวง ขย้ี ภาพตา งๆ เหลา น้มี นั พยายามหลอกหลอนทรมานฉนั เหลอื เกนิ ฉันพยายามเรยี กช่ือตวั เองอยเู สมอ พยายามขย้ตี า...มันพสิ ูจนช ัดวา ฉนั ไมไดฝน หรือวาเลอะเลอื นไร สติไป ไอส่งิ บา ๆ เหลานม้ี นั เกิดขน้ึ ไดอ ยา งไรกัน ขอโทษดว ยนะ ถาฉนั ทําใหค ณุ อารมณไมดี ฉนั ไม นอนอีกแลว จะน่ังอยา งน้แี หละ แลว จะลองพสิ จู นด ว ยกระสนุ ปน ดู ถา เหน็ สิง่ เหลา นน้ั อีก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

364 ดารินกระชากลกู เล่อื นสงกระสนุ นัดใหมขนึ้ รังเพลิงนงั่ กอดปนไว รพินทรเ ออ้ื มมาควา ปน จากมอื ของหลอ นไปอยา งออนโยน “อยาถอื ปนเลยครับ มนั ไมช ว ยอะไรขน้ึ มาไดห รอก สาํ หรบั ภาวะจิตฟุง ซานของคุณหญงิ ในขณะน้ี บอกแลว ยังไงวา ประเดย๋ี วคณุ หญิงกย็ ิงผมเขา เอง โดยเหน็ เปนอะไรไป ผมจะทําให คุณหญิงหลบั สบาย โดยไมมอี ะไรมารบกวนความรสู กึ นึกคิดอกี กไ็ ด แตมันอยูทีว่ า คณุ หญิงจะ ปฏบิ ัติตามผมไดหรอื เปลา” “คณุ จะใหฉ นั ทํายังไง?” “อยา คิดวา คณุ หญิงคอื แพทยห ญงิ นกั วิทยาศาสตรหรือผทู ี่เจริญแลว ในโลกของอารย ธรรม แตลองลดตัวเองคิดเสียวา เมอื่ เราอยูในปา เรากท็ าํ ทกุ สิง่ ทกุ อยางเชน ทีช่ าวปา เขากระทาํ กนั มันจะดูเหลวไหลนา หวั เราะสักขนาดไหน เราคอ ยเก็บไปพิจารณาเอา เม่อื กลบั ไปถงึ เมอื งแลว จะทาํ ไดไหม?” “ฉนั จะลองด”ู “เอาละ กอ นอนื่ ขอสมาตน ไมท เ่ี ราอาศยั ปลูกหา งนเี่ สีย” “ฉันไมเ คยรเู รอ่ื งมากอ นเลย จะใหทาํ ยงั ไงละ?” หลอนพดู ออยๆ อยางนาสงสาร “เคารพ คารวะตอเขาเสยี คณุ หญิงเคยออ นนอ มตอใครหรือเปลา หรอื วา ไมเ คยเลย” ดารนิ เปลย่ี นทา นั่งมาเปนพับเพียบ พนมมือไหวต อลาํ ตน อนั ตระหงา นเง้ือมของตน ไม ใหญ ท่ปี ลกู หา งครอมอยู เสยี งกระซิบของรพนิ ทรบ อกตอ มา “แลววา ตามผม ถา คิดวา จะพอกลา วถอ ยคาํ เหลานีอ้ อกมาไดโดยบรสิ ทุ ธิ์ใจ ปราศจาก ฉนั ทาคต”ิ “บอกฉันซิ ฉันพรอ มแลว” “ศักดิ์สิทธน์ิ างไม...” หลอนพดู ตามการกลา วนาํ ของเขาทลี ะประโยคอยางเดก็ วา งา ย “...กามามัยหัง...” “...คุม ครองขาบา ง...” “...สพั พะพัง สพั พะภญิ โญ...” เมอื่ หลอ นกลา วตามจบลง เขากบ็ อกใหกราบกบั พื้นหา ง แลวตบเบาๆ ทแ่ี ผนหลังของ หลอน พยกั หนาบอกวา “นอนเถอะครบั คณุ หญงิ จะหลบั สบายทสี่ ดุ เทา ท่จี ะเปนไปไดบนหางนี้” หญิงสาวถอนใจยาว เอนกายลงนอนอกี ครั้ง ในใจของหลอ นนึกถอยคาํ ทรี่ พินทรสอนให เมอ่ื ครนู .ี้ ..กลบั ไปกลบั มาอยเู ชน นนั้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

365 พักใหญห ลังจากน้ัน ไดย นิ เสียงลมหายใจแผวออ นไดระดบั สมํ่าเสมอของหญงิ สาว แสดง วาหลับสนทิ เขาเออื้ มมือไปแตะเบาๆ ทไี่ หล หลอ นไมรสู กึ ตัวดว ยความออ นเพลยี รพินทรผอ นลม หายใจอยา งโลง อก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

366 16 ฟา สาง รพนิ ทรเปน ผูปลุกนายจา งสาวของเขาขึ้นมา ทันทที ่ีต่ืนลุกข้นึ นง่ั หญงิ สาวจอ ง มองไปรอบกาย ทบทวนสง่ิ ทผ่ี านมาเม่ือคนื หันไปมองดตู นไมใหญท ีป่ ลกู หา ง และกลบั มาจองหนา พรานใหญ สหี นาเตม็ ไปดว ยความตน่ื ๆ งงๆ อทุ านออกมา “คาถาสมาขอพรนางไมของคุณวิเศษเหลอื เกนิ แปลกอะไรอยางนี้ ฉันหลบั เปน ตายเลย หลงั จากน้นั จนกระทัง่ คณุ ตอ งปลุก” “ไมใชคาถาศักดิส์ ทิ ธอ์ิ ะไรหรอก ผมหลอกใหค ณุ หญงิ ไหวตน ไม แลว ก็ทอ งอะไรงว งไป ยังงัน้ เองแหละ จนไมไดน อนคดิ สรา งภาพตาฝาดหูฝาดอยู เปน จติ วทิ ยากลวยๆ ทเี่ ปล่ียนความพะวง ครนุ คดิ ในดานราย จนเปน เหตุใหเ กดิ อปุ าทานของคณุ หญงิ เสยี ” พรานใหญพ ดู นาํ้ เสียงเรื่อยๆ สีหนาปกติ ดารนิ ขมวดควิ้ จองเขาอยา งฉงนฉงาย คลาง แคลงใจ พยายามทจี่ ะคนหาความจรงิ บนใบหนา นน้ั แตก ็ไมพบอะไรใหสังเกตไดเ ลย หลอ นบังเกดิ ความมหัศจรรยใ จงนุ งงอยา งบอกไมถูก แปลกใจทม่ี องเหน็ ภาพและไดยินเสยี งอะไรไปตางๆ นานา จนแทบจะเสยี สตเิ มื่อคืนน้ี และกแ็ ปลกใจพอๆ กนั ทเี่ มอ่ื ภายหลงั จากที่เขาใหห ลอ นไหวขอขมา ตน ไม พรอมท้งั ทอ งคําตามทเ่ี ขาบอกใหแ ลวน้นั หลอ นกน็ อนหลบั ไปไดอ ยา งสบาย โดยไมเ ห็น หรือไมไ ดย ินอะไรใหเ ปนทรี่ บกวนหวาดสยองอีก ส่ิงเหลานน้ั มนั คืออะไร และเกิดขึน้ ไดอ ยา งไรกนั แน มันล้ลี บั มืดมนนา พศิ วงเหลอื ประมาณ เกนิ กวา ทีห่ ลอ นจะเชือ่ ไดม ากอ น ระหวางทห่ี ญงิ สาวนงั่ กะพรบิ ตาถี่ๆ เขาก็ขยับตวั ลุกขน้ึ พรอ มกับบอกมาวา “เราลงจากหางกนั เถอะ อกี สกั ประเดย๋ี วคุณชายเชษฐากับบุญคํากค็ งจะมาถึง ไปรอกนั ขางลา งดีกวา อยูบนน้มี าทง้ั คืนแลว ” กลา วจบ เขากเ็ กบ็ ขา วของบนหา ง บรรจใุ สเ ปห ลงั แลวไตนําลงไปกอ น คอยชว ยเหลอื ดา รนิ ในขณะทหี่ ลอนไตตามลงไป ไมก ่ีอึดใจทง้ั สองก็ลงมาเหยยี บแผนดนิ ใตหางอกี คร้ัง ภายหลงั จาก ขึ้นไปแกรว หลงั ขดหลงั แข็งอยูบนนน้ั เปนเวลาไมนอ ยกวา 12 ชัว่ โมงเต็ม น้าํ คางเกาะชุมไปท้ังกงิ่ ไมใ บพฤกษแ ละโขดหนิ เคา หนา ของหญงิ สาวยังอยใู นอาการงงๆ อยเู ชน เดมิ ขณะทลี่ งมายืนอยกู บั พ้ืนดิน และกราดสายตาไปรอบดาน หลอ นอยากจะคดิ วา เหตุการณท เี่ กดิ ขึน้ กบั หลอนเมอ่ื คืนนี้เปน ภาพของความฝน มากกวา แตก็ไมอาจคดิ เชนน้ันได เพราะทุกส่งิ ทุกอยา งจําไดอยางแมน ยาํ ชนดิ ตดิ หตู ิดตา ทนั ทที ่ีลงมาถงึ พื้นเรยี บรอย พรานใหญก องสมั ภาระสิง่ ของติดตัวมาไวทโ่ี คนไม ฉวยแต ปน เดนิ ตรงเขา ไปทพ่ี งทึบบนเนิน อนั เปน ตําแหนงทกี่ ระทิงถูกยงิ ลม อยูทีน่ ัน่ โดยเรว็ ดารินเดนิ ตาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

367 เขาไปโดยไมรสู กึ ตื่นเตน กระตอื รือรนอะไรนัก ผิดกับในขณะทเ่ี ห็นมนั ถูกยิงคว่ําเมอื่ คืน เพราะมวั แตค รุนคดิ พะวกั พะวงถึงเหตุการณช วนสยองขวัญของหลอน ทเี่ ปน ปมรบกวนมโนคตอิ ยู กระทงิ โทนตวั ท่ีตกเปน เหยอ่ื กระสนุ ของหลอนตวั นน้ั มีขนาดใหญฉกรรจเตม็ ท่ี เหน็ ถนัดในทามกลางแสงสวางสลัวๆ ของเชามดื เชน นี้ ดรู าวกบั ภูเขาเลากา ขอ เทา ท้ังสแี่ ละสนั หนา ผาก สขี าวขน ตดั กบั ลําตัวสวนอน่ื ๆ สงู ใหญก วาววั แดงเกือบเทาตวั กระสนุ นดั แรกเจาะทะลุกา นคอสว นบน พลาดจากกระดกู คอไปเล็กนอ ย แตนดั หลงั เปน กระสุนสงั่ เพราะตดั กระดกู สันหลัง บริเวณตํ่ากวาหนอกคอลงไปเล็กนอย เลอื ดซง่ึ บัดนีเ้ ปน สคี ลา้ํ กองนอนอยกู บั พ้ืนใบไมแ หง และพมุ ไมราวกับใครเอาเยลลี่เหลวๆ ใสถังมาเทไว แมลงวันบนิ ตอม หึ่งและเร่มิ หยอดไขขงั ทั้งๆ ทเ่ี ปน เวลาเชาหมอกยังไมทนั จาง รพินทรเงยหนา ขน้ึ จากซากกระทงิ ก็เห็นคนยิงขณะนี้ กําลังยนื สบู บหุ รท่ี อดสายตามองดู มันอยา งไมย ินดยี นิ รา ย ใบหนา นน้ั ดขู าวซดี ซมึ สงบผิดไป “คณุ หญงิ มีทางจะเปนนักลา สตั วมอื เยย่ี มตอ ไปในอนาคต ถา หากสนใจจริงจงั อยใู นเร่ือง ชนดิ น”ี้ จอมพรานพดู ย้มิ ๆ แตเ จาตวั เองสายศีรษะแชมชา “เหน็ จะไมม ีทางหรอก เดยี๋ วนฉ้ี ันพอจะรูแลว วา มนั มหี ลายส่ิงหลายอยา งเหลือเกนิ ทฉี่ ัน จะตอ งศึกษาเรียนรู มนั ไมใ ชส ่ิงท่จี ะทาํ กนั ไดงา ยๆ เลย ถกู ตามที่เคยพดู ไว ฝม ือยงิ ปน แมน ยาํ แต ประการเดยี ว หาไดทาํ ใหผนู ั้นเปนนกั ลาหรอื พรานที่ดไี ปได ถาเขาไมร ูจกั เร่อื งของปา และสตั วไ ดด ี พอ ทฉ่ี นั ยงิ กไ็ มคดิ วา จะเปน นักลาสตั ว ไมวาจะจริงหรือสมคั รเลน แตอันเน่ืองมาจากโอกาสท่ฉี นั รวมเดนิ ทางดว ยคร้ังนี้ กอ็ ยากจะทดลองในสิ่งท่ตี น่ื เตนดบู า งเทา นัน้ ” แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยกห็ วั เราะออกมาฝนๆ กลาวตํ่าๆ ตอ มาวา “ฉันจะบอกคณุ ตามตรง ปน ตัง้ แตขนาด .375 ข้นึ ไป เปน ปน ทฉี่ นั ตองกลนั้ ใจยงิ แรง สะทอ นถอยหลงั ของมัน เกนิ กาํ ลงั ฉันไปมากเต็มกลืนทเี ดียว ทกุ ครัง้ ทีล่ ่ันออกไป รูส กึ เหมอื นไหล จะหลุด สะบักระบมไปหลายวันทีเดยี ว” น่ีดูเหมือนจะเปนคาํ พูดทีเ่ ปด เผย เปน กนั เองออกมาจากใจจรงิ ครั้งแรก ท่เี ขาไดย นิ จาก ดารนิ วราฤทธิ์ “แตผ มก็เหน็ คณุ หญงิ ยิงไดด ี มหิ นาํ ซ้ํายังแมน ยาํ อยเู หมือนเดิม กข็ อบอกตามตรงเหมอื น กนั วา อดแปลกใจไมไ ดท่เี หน็ คุณหญิงสามารถยงิ ปน ขนาดน้ีไดด ีเยย่ี ม อยา วาแตคณุ หญิงเลย ตอ ให ชายฉกรรจนาํ้ หนักตวั 70 กโิ ลกรัมข้ึนไป ถาไมคุน เคยกบั ปน ขนาดน้มี าจนเช่อื งพอสมควรแลว ผม เหน็ หนาเบไปทุกคน บางคนหงายหลังท้ังยืนเลย พอเหนย่ี วไกตมู ออกไป ผมเคยเห็นผหู ญงิ ยงิ ปน ขนาด .375 มากอ นเหมอื นกัน แตเ ปน การยิงเพยี งแคใ หก ระสนุ ระเบิดผา นลาํ กลอ งออกไปเทาน้นั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

368 การถกู เปาหมายไมต อ งคํานงึ แตสาํ หรบั คณุ หญิงไมเพยี งแตย งิ ไดส บายๆ เทานั้น ยังสัง่ ไดอีกดวย ขอนผี้ มยอมรบั นบั ถือ” “แตคณุ ก็ตองรวู า ฉนั กดั ฟน ยงิ แลวก็นกึ หัวเราะอยูในใจ ซ่ึงคงจะหวั เราะไปหมดทกุ อยา ง อนั เกยี่ วกบั ตวั ฉัน นับตงั้ แตเ รม่ิ ตน ทรี่ จู ักทีเดยี ว” “เมื่อไหรจะเลิกคดิ วาผมเปน อริกับคุณหญิงเสยี ท”ี พรานใหญโคลงหวั มองดหู ลอนอยางขนั ๆ แลวก็ตดั บทมาวา “มานั่งพกั ทางน้ีเถิดครบั ผมจะตมกาแฟให ในระหวา งท่ีเรารอคณุ ชายกบั บุญคําท่ีจะ ยอนกลบั มาสมทบ” เขานาํ หลอนเดินกลับมาทีต่ น ไมใ ตห าง จดั การกอไฟขน้ึ ตมกาแฟโดยอาศัยหมอ สนามที่ ตดิ เปหลงั มาดว ย ตลอดเวลาหลอ นนัง่ มองดเู ขาเงียบๆ เพง่ิ จะสังเกตเหน็ ไดช ดั อกี ครั้งหนง่ึ วา ชวี ิตปา ของเขาเต็มไปดว ยความสนั ทดั จดั เจนเพยี งไร เพยี งไมก ีอ่ ดึ ใจเทาน้ัน จากสว นประกอบของไพร เถอ่ื นรอบดาน กลายมาเปน กองไฟสําหรับหุงตม อยา งรัดกุม หมอ สนามไมไ ดต ั้งอยูบ นหนิ สามเสา เหมอื นอยา งกองไฟท่ีหลอนเคยเหน็ พวกลกู หาบ กอในแคมป หากแตแ ขวนติดอยกู บั ก่งิ ไมท ่ปี ก เอนอยา งมศี ลิ ป โดยมเี ปลวไฟลนอยเู บ้ืองลาง นา้ํ ใน หมอ กําลงั จะเดือด ทแี รกหลอ นคดิ วา เขาจะเกง ก็แตเพยี งชาํ นาญทาง และชาํ นาญอยใู นการลา เทาน้ัน แตเมือ่ ไมมลี กู หาบที่จะใช และเขาตองทาํ หนา ทเี่ องหมดทุกอยา งเชน นี้ พรานใหญก ลบั คลองแคลว ชํานาญเสยี กวา พวกลกู หาบเสียอีก ดารนิ จองมองภาพนน้ั แลว หนั ไปจอ งทตี่ น ไมใหญซง่ึ หา งปลูกครอมอยู หลอ นเรม่ิ คดิ ถึง ความมหศั จรรยเรน ลบั ที่เกดิ ขนึ้ กับตวั เองเมอื่ คนื น้อี ีก พมึ พําทองถอ ยคาํ ท่ีเขาสอนใหเมื่อคนื นีช้ า ๆ หลอ นจําไดอยา งแมนยาํ จะเปน การหลอกหรอื ชว ยเหลอื กันในทางดานจติ วทิ ยา อยา งทีเ่ ขาบอกใน ตอนเชานี้อะไรกต็ ามทีเถิด มนั นาประหลาดในขอ ทวี่ า เม่อื หลอ นไดป ฏิบัติตามทเ่ี ขาแนะนาํ แลว ก็ สงบจติ หลับลงได แทนทจ่ี ะสะดงุ ผวา...มองเหน็ หรอื ไดย ินสิ่งทน่ี าขนพองสยองเกลา อกี ตอ ไป “เม่ือคืนนฉ้ี นั ฝนรายไปหรอื เปลา นะ?” หลอนเอย ขนึ้ เบาๆ เหมอื นจะราํ พงึ “นน่ั ซี มาตอนเชา นีค่ ุณหญงิ จงึ เพ่ิงจะมารสู กึ ไดว า มันเปนฝน รายหรอื มา ยก็อปุ าทาน ตอนที่ผมบอกเม่อื คนื กไ็ มเ ชอ่ื เคยมเี รอื่ งปรากฏมาแลว คนไมเคยนัง่ หา งกลางปาลึกมากอนเลย และ ไปนัง่ คร้งั แรก บางคนยงิ เพอื่ นรวมหา งทน่ี ่ังอยดู ว ยกันตาย เพราะเหน็ เปนอะไรไป บางคนเผนลง จากหา งกลางดกึ วงิ่ เตลิดเปด เปง หลงปา เสียสตไิ ปเลย อาการขนาดเบาบางทสี่ ุดกเ็ หมือนๆ อยาง คณุ หญิงเม่ือคนื น้แี หละ คอื ยงั ไมถงึ กับหมดสติ แตก ็เหน็ หรอื ไดย นิ อะไรสารพดั พอทีจ่ ะเอาไปเลา ใหใ ครตอใครฟง ขนลกุ ได มันไมเสมอไปนกั สวนมากเหมือนกนั ทผี่ านการนงั่ คร้งั แรกไปโดยไม เกดิ อะไรขน้ึ เลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

369 “ถางัน้ คณุ ใหฉ ันขอโทษขอโพยขมานางไมห รอื เจาปา เขาทําไมกนั ” “กบ็ อกแลว ยังไงวา มนั เปน การชวยใหก ําลงั ใจกัน ถา คณุ หญิงไมม องเห็นอะไรเลย นอน หลบั ไดอยางสบาย กไ็ มจาํ เปน จะตองทาํ อยา งที่พวกชาวปา เขาถอื เครง ครัดเช่ือม่ันกนั แตน่บี ังเอญิ คุณหญิงเหน็ อะไรมารบกวนอยอู ยางนน้ั ซ่ึงมนั คา นกบั ความรูส กึ เดมิ ของคุณหญิง ท่ไี มเ คยเช่อื ถือ ในเรอื่ งเชนนม้ี ากอ น ไมสามารถจะสํารวมจติ ชว ยเหลอื ตัวเองได ผมกห็ าทางออกใหย ังไงละ” วา แลวรพนิ ทรก ็หวั เราะ หลอ นจอ งมองดูเขาอยา งฉงนลกึ ไมสรา ง “ตัวคุณเองละ คณุ เชื่อหรอื เปลา ในเรอื่ งน้?ี ” พรานใหญห วั เราะอยเู ชนนนั้ ชนิดทหี่ ลอนทายอะไรไมถ กู “มนั พูดยากครับ โลกนมี้ ที ้งั มุมมืดและมุมสวาง ความลล้ี บั บางชนิดยงั ไมสามารถจะเกบ็ ไวในหลอดทดลองของวิทยาศาสตรไ ด เกบ็ ปรากฏการณทีเ่ กดิ ข้ึนกับตนเองเมอื่ คนื เอาไวค ดิ เลน เถิดครับ พิจารณาใครค รวญดูใหรอบคอบวา อะไรกันแน คุณหญงิ หูฝาด ตาฝาด ประสาทเกดิ อลเวง หลอกหลอนตวั เองข้นึ มา หรือวาส่งิ อาถรรพณเรนลบั ในโลกนม้ี นั มีอยูจริง มันสองแงส องมุมอยู อยา งนแ้ี หละครบั ใครไมเผชญิ มากบั ตนเองกจ็ ะไมม ีวนั รูส กึ คณุ หญงิ เองก็ไดช ่ือวา เปนนกั วิทยา ศาสตรค นหนง่ึ เตม็ ไปดว ยความทระนงเชื่อม่ันในตนเอง ชอบทดลองและกลา หาญเตม็ ไปดว ย เหตผุ ลทสี่ ุด แตคณุ ลกั ษณะของคณุ หญิงเหลา นี้ไมไดมีเหลืออยูเมอื่ คืนนเ้ี ลย แมวาพอรุงเชาแสง ตะวนั ขนึ้ อาจรูสึกหวั เราะเยาะตวั เองท่ีหวน่ั ไหวออ นแอไปกต็ าม” “ฉนั ยอมรบั วา ฉนั พบกับปรากฏการณป ระหลาด” ดารนิ พูดอยางใชการใครครวญหนกั หนว ง “แลว กต็ ดั สนิ ดวยตวั เองออกมายังไมไ ดว า มนั คอื อะไร ในฐานะที่คุณเปนพรานปา ผู ชาํ นาญ ใชชีวติ อยใู นปามาเปนเวลานาน อีกอยางหนึง่ กค็ อื คณุ ไมใชพ วกปา เถือ่ นงมงาย จดั อยูใ น ชั้นปญ ญาชนผเู จรญิ แลว คุณจะลองใหทัศนะแกฉนั อยางตรงไปตรงมาหนอยไมไดหรอื วา มนั คือ อะไร เดย๋ี วนฉ้ี นั ยอมรับละวา ฉันสนใจและสงสยั เต็มท่ี จากเหตกุ ารณท่ีเผชญิ มาเมอ่ื คนื ” “แตถา ผมพูดกบั คุณหญงิ กอ นหนาน้ี คณุ หญงิ ก็หวั เราะงอหายไปใชไ หมครับ ไมเ ช่ือวา มันจะเปนไปไดอยา งไร?” “ตอบคําถามฉันใหตรงดีกวา อยาออ มคอ มอยูเลย” “นา ขาํ เหลือเกนิ นะครบั แพทยหญงิ นกั วิทยาศาสตรผ ปู ราดเปร่ือง เกดิ มากงั วลใจอยกู ับ เรือ่ งทีเ่ คยเหน็ วา เหลวไหลไรสาระนี้เสียแลว ” “แปลวามนั มจี ริงใชไหม ส่ิงลึกลับท่ีเราไมสามารถมองเหน็ ดว ยตาน”้ี “ถาเชอ่ื วา จรงิ มันกจ็ รงิ ครบั แตถามั่นใจวา ไมมี มนั กไ็ มม ี ไปๆ มาๆ มันก็วนเวียนอยูใน เรอ่ื งของอาํ นาจพลงั จติ อีกนน่ั แหละ ผมกไ็ มร ูจ ะอธิบายยังไงถกู เหมอื นกัน อยางคุณหญิงเปนตน แรกทเี ดยี วเหน็ เปน เรือ่ งเหลวไหล ไมเช่ือ แตกําลังใจของคณุ หญงิ กไ็ มม ั่นคงเขมแขง็ ไดพอแกก ารที่ จะไมย อมเชือ่ ถอื นน้ั เพราะฉะนนั้ ถงึ ไดมองเห็นไปตางๆ ถาม่ันจรงิ เสยี อยา งเดยี ว ตอ ใหตาจะฝาด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

370 หรอื หูจะบดิ เบือนไปเชน ไร ก็บอกตนเองไวเ สมอวา ‘อปุ าทาน’ แลว มันกไ็ มเ กิดอะไรขนึ้ ไมตองมา ผุดลุกผดุ นงั่ ประเดยี๋ วควา ปน ประเดยี๋ วปลกุ ผมอยางทค่ี ณุ หญงิ ทําเมอ่ื คืน” หลอ นยกมือขน้ึ กมุ ขมับ “ถามจรงิ ๆ เถอะ เม่อื คนื คณุ ไมเ หน็ อะไรอยางทฉ่ี ันเหน็ เลยร”ึ “เหน็ เหมือนกนั แหละครบั แตไ มไดเ หน็ อยางทคี่ ณุ หญงิ คือเหน็ ของจรงิ ...ไมใ ชสิ่งมายา ลวงตา เกงเขา มาใตหางของเราสามตัวเม่อื ตอนตีสี่ ตอนนัน้ คณุ หญงิ หลบั สนิทไปแลว และกไ็ ดย นิ บางกบั หมาในรองอยสู องสามครง้ั ตอนทคี่ ณุ หญิงกระวนกระวายผดุ ลกุ ผดุ น่งั อยนู น่ั แหละ นอกน้ัน ก็ไมเหน็ มอี ะไรผดิ ปกต”ิ “แปลวาคณุ มคี าถาเดินปาขลงั ใชไ หม คุณถงึ ไมม อี ะไรมารบกวนใหประสาทเสีย” จอมพรานอมยมิ้ “ถาไปถามบญุ คาํ หรอื พรานพน้ื เมืองทกุ คน เขากจ็ ะตอบวา ใช แตสาํ หรบั ผมไมอ ยูใ น ฐานะจะพดู อะไรทคี่ ุณหญิงพจิ ารณาวา เหลวไหลเชนนน้ั ได ‘อะไร’ ...ท่มี นั ไมสามารถมารบกวนผม ได ก็เพราะผมไมย อมใหมนั รบกวนตะหากละ มันเปน เพราะความจําเจเคยชนิ เปนหลกั ใหญ สมยั ท่ี ผมยังเดก็ ๆ หดั เขาปาเปนครง้ั แรกกับคณุ พอ เวลากลางคืน ไมวา จะนอนหางหรอื นอนแคมป ผมตัว สั่น...กอดคุณพอไวแ นน ตลอดทงั้ คนื อยากใหต ะวนั ข้นึ เรว็ ๆ” “แลวคณุ ไปเอาคาถาอาคมมาจากไหน?” “คุณพอใหค าถาอาคมผมสารพัดชนิด เมอื่ ทานเหน็ วาผมเปน เดก็ ขข้ี ลาดตาขาว และกลัว ในส่ิงทมี่ องไมเหน็ ไปเสยี ทกุ อยาง แตเ มอื่ ผมโตขน้ึ หนอ ย...กลา ข้นึ อกี นิด ทานไมไ ดแ นะนาํ ใหผ ม ใชค าถา แตแ นะนาํ ใหร จู กั เลือกปา ปา ไหนควรจะเดนิ อยา งไร สตั วชนดิ ไหนเราควรจะยิงมนั หรอื หลบเล่ยี งมนั อยางไร” แลวเขากห็ วั เราะออกมาอยางขบขัน จอ งตาหลอ น “พูดถึงเร่อื งคาถาอาคม มันเปนเรอ่ื งนา หวั เราะนะครบั โดยเฉพาะอยางยง่ิ ยามเมือ่ คณุ หญงิ มีความรสู กึ กลับคืนมาเปนตัวของตวั เองเชน ขณะน้ี แตสําหรบั เมอื่ คืน ตอนท่จี ิตใจของ คณุ หญิงกาํ ลังวอกแวกหวนั่ ไหวเต็มที คุณหญงิ ก็ไหวต น ไมหรือทอ งคาถาท่ผี มบอกใหวาตามไดโดย หวั เราะไมออกเลย” ดารินหร่ตี าลง น่ังเทา คางกดั เลบ็ “คุณทําใหฉ นั ตอ งยนื อยใู นระหวางปากประตูของความมดื กับความสวา ง วเิ คราะหอ ะไร ออกไปไมถ ูกอยนู ัน่ เอง คาํ พดู ของคณุ สองแงสองมมุ อยทู กุ ขณะ บางครัง้ คณุ กพ็ ูดมีความหมาย เหมอื นจะยนื ยนั ตามทฤษฎขี องวทิ ยาศาสตรป จ จุบนั คอื ‘อปุ าทาน’ แตบ างครั้งคุณกพ็ ดู เหมอื นจะ ยนื ยนั วา ภตู ผปี ศ าจ ความอาถรรพเ รนลบั และมนตมดื อาคมในโลกนเ้ี ปน สิ่งมีจรงิ มนั จะไมม ีปญหา อะไรเกดิ ขน้ึ เลย ถาฉนั ไมม ปี ระสบการณป ระหลาดท่ีพบดวยตนเองเม่ือคนื ” “เอาเถอะ ผมจะสรุปให” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

371 จอมพรานพดู ชา ๆ ดว ยสหี นา ยม้ิ ละไม ขณะนน้ั กาแฟตม เสรจ็ เรยี บรอ ยแลว เขากาํ ลัง จัดการรนิ ใสถว ยพลาสตกิ สง ไปใหห ลอน “ภตู ผีปศาจ จะมีจรงิ หรอื ไม ผมไมทราบ แตค วามลลี้ ับอาถรรพณในปานน้ั บางขณะ...ฟง ผมพดู ใหด ีนะครับ...ผมพดู วา ‘บางขณะ’ มันมีเหมือนกนั ทุกส่งิ ทกุ อยา งในโลกนลี้ ว นมีพลังงานอยู ในตัวของมนั เองทั้งสนิ้ ความเงยี บสงัด ความเปลาเปลีย่ ว ความทหี่ างไกลจากอารยธรรม มันก็เปน พลังงานชนิดหน่ึง สว นมนั จะมอี ทิ ธิพลอยูเหนือเราหรอื ไมน้นั มนั อยทู อี่ ํานาจจติ ของเราเองเปนทตี่ ้งั ถาเราแขง็ กวา มนั มันกส็ ลายตวั สูญหายไป ถาเราออ นกวามัน มนั กเ็ ขาคลอบงําและคุกคาม สตกิ ับ ลูกปนนั่นแหละครบั เปนเครอ่ื งรางท่ดี ีท่ีสดุ คณุ หญงิ เพิ่งจะเห็นความลล้ี บั พิสดารของปา เปน ครั้ง แรก ขนาดเบาะๆ เทา นัน้ ตอไปเราจะเดินทางลกึ เขาไปเปน ลาํ ดบั ปาจะใหญก วานขี้ ึ้นไปเรื่อย แลว ก็ จะไดเหน็ อะไรทีว่ ทิ ยาศาสตรพสิ จู นไมได หรอื ไมมโี อกาสพสิ ูจนอกี มากนกั ความจริงการใช คาถาอาคม ก็คอื การชว ยตนเองใหควบคมุ สตแิ นวแนขึ้นน่นั เอง หรืออกี นยั หนึ่งคนทม่ี สี ตดิ ี ก็คอื คน ทม่ี คี าถาวิเศษอยกู บั ตนเองแลว” “อมื ม คุณพูดเปนวิทยาศาสตรด เี หลอื เกินนะ นายพราน แตก ท็ าํ ใหน กั วทิ ยาศาสตรอยา ง ฉันขนลกุ อยูดนี นั่ แหละ อยากจะขอรอ งอะไรหนอ ย เรอ่ื งอะไรที่เกดิ ขน้ึ กบั ฉันเมอ่ื คนื น้ี เงยี บไวไ ด ไหม อยา พดู ใหพ่ใี หญหรือไชยยันตรู ฉนั ไมอยากใหทั้งสองคนน่นั หวั เราะเยาะฉนั ” “ไดค รับ” “ขอขอบใจอยา งมากดว ย คณุ เปนพเ่ี ลี้ยงและผูคุม กันฉนั อยา งดที ่ีสดุ สาํ หรบั การนง่ั หา ง ดว ยกนั เมอ่ื คนื นี้ ถา ไมใ ชคณุ ฉันยังเดาไมถ กู วาเมอ่ื คืนนี้ฉนั จะเปน ยังไงบาง ตอนท่สี ตขิ องฉนั ไมอยู กบั เน้อื กบั ตวั น้ัน ฉนั อาจเปน บาไปแลวกไ็ ด หลายตอหลายครั้งฉันอยากจะกรีดรองออกมา อยากจะ ยิงปนใหลั่นไปหมดทง้ั ปา เพราะเจาสิง่ ทมี่ นั หลอกหลอนลวงตา ลวงประสาทเหลานัน้ คณุ มีลูกไมด ี เหลอื เกิน ทอ่ี อกอุบายใหฉ ันทองคาถาเปน การควบคมุ สติไว คาถาของคณุ ไมใชเปนส่งิ ทฉี่ นั จะ หัวเราะเยาะอยางท่คี ณุ คิดหรอก เพราะอยา งนอ ย คาถาบทนกี้ ็ชวยฉนั ไว แมจะเปนเพยี งแคดาน จติ วทิ ยาก็ตาม พีใ่ หญคงจะเขา ใจอะไรมากอนเหมือนกนั ถึงไดเ จาะจงเลอื กคณุ ใหม านัง่ เปนเพ่ือน ฉนั เพราะฉะนัน้ ขอโทษดว ย ถา ฉันแสดงอวดดอี ะไรไปกบั คุณบา ง กอนทีเ่ ราจะมาน่ังหางดว ยกนั ” พรานใหญค งเพยี งแตย ิ้มขันๆ อยูตามเดิม ไมไดตอบวากระไร ขณะนน้ั กม็ เี สยี งกูเรียกดงั มาจากปากดานดา นหนง่ึ ไมห า งออกไปนกั พรอมกับเสียงยาํ่ ใบไมกรอบแกรบใกลเขา มา “คุณชายกับบญุ คาํ มาแลว!” รพินทรบ อก พรอมกับกูตอบออกไป แลว ก็เตรยี มกาแฟไวใ ห ครเู ดียว รางของบุญคํากบั เชษฐากโ็ ผลพน ซมุ ไมเดนิ ลงปากดา น ตรงเขามาโดยเร็ว เสยี ง เชษฐาตะโกนทักทายลว งหนาเขา มากอ นอยา งราเริง แลวปลดปน กบั เปหลงั ออกวางไว รับกาแฟจาก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])