เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

172 “หา งนี้ขดั สําหรับสามคนนง่ั นะ อยา ลืมมที เ่ี ผ่อื ฉนั ดว ยคนหนึง่ ” ทกุ คนหันขวบั มามองทางหญิงสาวเปน ตาเดียว ยกเวน รพินทรซ ่งึ เฉยๆ ไมส นใจ ไชยยันต พดู ออกมาตํ่าๆ ดวยเสยี งเครงเครียดจริงจงั “อะไรกันนอย มันเร่ืองอะไรทเ่ี ธอจะตองมานงั่ อยดู ว ย เอ...เธอน่แี ปลกเหลือเกนิ นะ ก็ รอู ยูแลว วามนั ไมใชเรอื่ งบันเทิงสนุกสนานอะไรเลยสักนดิ สาํ หรับรายการนี้ ทาํ เปน เดก็ พดู ไมร ูเร่อื ง ไปไดน ”ี่ “ทาํ ไมใหฉนั นั่งดอู ยดู วยคนไมไ ดห รอื รับรองวาจะไมทาํ อะไรใหเ ปน ที่เกะกะหรือ ขดั ขวางเปน อปุ สรรคหรอก ฉนั จะขอนง่ั ดอู ยูเ ฉยๆ” ดารินพดู ออ ยๆ นํ้าเสียงไมแ ขง็ เหมอื นเชนทกุ ครง้ั แตเ ปน การพดู แบบออ นวอน “ทาํ ไมนอ ยถงึ ชอบยงุ ในเวลาหนา ส่ิวหนาขวานอยางนน้ี ะ มนั ไมใ ชเรือ่ งของนอยเลย” พช่ี ายตาํ หนินอ งสาวอีกคน หนา นวิ่ อยา งไมพอใจ “โธ ทําไมถงึ จะไมใ ชเ รอื่ งของนอยคะพใี่ หญ” ม.ร.ว.หญงิ คนสวยออด ยมิ้ จดื ๆ “นอยไมใ ชค นหน่งึ ในคณะของการเดนิ ทางคร้ังนี้หรอื คะ นอ ยวานอ ยมีความสาํ คญั ใน การเดินทางคร้งั นไ้ี มด อ ยไปกวา ใครเลย เพราะนอยเปนผรู เิ ร่มิ ผลักดนั ใหพใี่ หญต ดั สนิ ใจ หรือไม จรงิ คะ ควรจะใหน อ ยมสี ทิ ธบ์ิ า ง ไมใ ชมามัวพจิ ารณาวา นอยเปนเด็กหรอื เปนแตเ พยี งผูหญงิ มันก็ ไมเห็นเส่ยี งอะไรมากมายนกั เลย เพราะเรานง่ั หา ง เกดิ กอ็ ยู ไชยยนั ตก อ็ ยู นอ ยขอเพยี งไดน ่ังดอู ยดู ว ย คนหน่ึงเทานน้ั มนั จะกระไรนักเทียว นอ ยอยากเห็นตอนทีม่ นั เขา มากนิ เหยอ่ื และตอนท่มี ันถกู ยงิ ” แลวหญิงสาวกห็ ันไปทางไชยยันต ชูกลอ งถายรปู ในมือขึน้ “อนญุ าตใหฉ นั นงั่ อยดู ว ยคนเถิดนะ ฉนั มีไอน่มี าดว ย ฉนั จะจองถา ยรปู อยา งเดียวเทาน้นั รับรองอกี คร้งั วาจะไมทําความยุง ยากลาํ บากใจอะไรใหเ ธอหรอื เกดิ เลย” ไชยยนั ตจ ปุ ากเบาๆ อยางราํ คาญใจ บอกวา “ฉนั ไมร ูหรอก เธอขออนุญาตพี่ชายเธอดซู ิ ถาเขาตกลงกเ็ อา” หลอนหนั ไปออ นวอนพ่ีชายอีกครั้ง เชษฐาหันไปมองหนา รพนิ ทร เหมอื นจะถาม ความเหน็ พรานใหญก บ็ อกเรียบๆ วา “ก็ไมน า จะขัดขอ งอะไรหรอกครบั ถา คุณหญงิ อยากจะนั่งดอู ยูดว ย” แลว รพินทรก ห็ ันไปสง่ั เกดิ ใหเตรียมขัดหางสําหรับสามคนนงั่ ดารินหันไปมองดจู อม พรานอยา งพอใจขึน้ เล็กนอย แตเขาเมนิ ผา นไปเสีย ไมไ ดม องตอบ ตอมาอกี ครใู หญ หา งกถ็ กู จดั เตรยี มไวอยางเรยี บรอย เปน หา งทก่ี วา งขวางแข็งแรงพอ สําหรับสามคนน่ัง ระดับสงู จากพ้ืนดินประมาณ 8 เมตร ซง่ึ จัดวาคอ นขา งสงู สําหรับการขดั หางทวั่ ๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

173 ไป แตกเ็ หมาะสมแลว สาํ หรับดักเฝาซากยงิ เสอื พอเสร็จสรรพพรานใหญข ึ้นไปตรวจดู แลว ลงมา บอกใหเ กดิ ไชยยันตแ ละดารนิ เตรยี มขึน้ นัง่ ประจาํ “ผมกบั คุณชายจะกลบั มาเปลยี่ นเวรอีกครงั้ ในราวบา ยโมงครับ ถา มันยงั ไมเ ขา ทั้งเชา และ บา ย คืนนจ้ี ะลองใหบ ญุ คํากบั จนั มาผลดั นงั่ บา ง สลบั กันสามผลดั อยเู ชน น”้ี นดั แนะกนั เปน ทเ่ี รียบรอย ม.ร.ว.ดารนิ กถ็ กู สงใหข้นึ หา งเปนคนแรก ไชยยันตไ ตต ามขึ้น ไปเปนคนทีส่ อง และเกดิ อนั ทําหนา ทีพ่ รานคมุ กันข้นึ ไปเปน คนสดุ ทาย ซึ่งรพนิ ทรก าํ ชบั ไวว า กระสนุ นดั แรกท่ีจะระเบดิ ขนึ้ ในกรณีที่ไอก ุดยอ นมากนิ ซาก ใหเ ปน กระสนุ ของไชยยนั ต ใหเ กดิ มี หนาที่คอยชว ยซํา้ เทา นน้ั ถาจําเปน ไชยยนั ตรบั ลกู ซองกึง่ อตั โนมัตบิ รรจุหา นดั ของเชษฐาไวเปน อาวธุ ประจํามอื ดารินไมมีปน ติดมือมาดว ยในคราวนี้ นอกจากปนสน้ั .357 ซ่งึ ตดิ อยใู นซองเข็มขดั ขางเอว สวนเกิดน้ัน รพนิ ทรส งั่ ใหถ อื ปน ไรเฟล .375 เอชแอนดเ อชของเขา สําหรบั ในกรณีฉุกเฉนิ อนื่ ๆ ทงั้ สามรับประทานอาหารเชามาเรยี บรอยแลว จงึ ไมจําเปน จะตอ งมเี สบียงกรงั อะไรท้งั ส้นิ นอกจากกระตกิ นํ้าซง่ึ เกิดเปน ผูส ะพายอยู แลวรพนิ ทร เชษฐา และพวกท่มี าจากแคม ปทั้งหมด กผ็ ละแยกเดินทางกลบั มาแคม ปท่ี พัก ภายหลงั จากทั้งสามขึน้ นงั่ หา งประจําเรียบรอย แงซายนอนเอาผาขาวมาปดหนา อยใู ตเ กวยี น รม เงากะหรา งใหญห ลงั เต็นทข องคณะ นายจา ง เมอ่ื รพินทรก ับเชษฐากลบั มาถงึ แคม ป “แงซายต่นื ในเวลากลางคนื ครับ แตจะหลบั ในเวลากลางวนั ถา หากมีโอกาสทีจ่ ะหลบั ได” จอมพรานบอกนายจางของเขา ขณะที่มาหยุดยืนดหู นมุ ชาวดงอยดู วยกนั กอนจะกา วเขา ไปในกระโจม “ถา ง้ันก็ชางเถอะ คนทว่ั ๆ ไปหลับในเวลากลางคืน และต่ืนในกลางวนั บางขณะและก็ บอ ยๆ อยเู หมอื นกนั ทเ่ี ราตอ งการคนท่หี ลบั กลางวันเพอ่ื ใหต่นื กลางคนื โดยเฉพาะอยา งย่ิงในภาวะ เชนนี้ ผมชอบไอหมอนเี่ สียจรงิ ๆ ถูกชะตาพลิ กึ ” “แตก ็อยาเพงิ่ ไวว างใจสนทิ นกั ตราบใดกต็ ามทเ่ี รายงั ไมส ามารถพิสูจนไ ดว า หมอรวม เดนิ ทางมหาวบิ ากกบั เราในครงั้ นด้ี ว ยวตั ถปุ ระสงคแ ทจรงิ อะไร” รพนิ ทรวา แลว เขาก็บอกใหน ายจางของเขากลับเขาไปนอนพักผอ นเสยี “ผมจะปลกุ คณุ ชายในราวเที่ยงครง่ึ ครบั โปรดหลับใหส บาย” เชษฐาโบกมือใหแลว ก็เดินเขากระโจมไป รพนิ ทรเ ดนิ ไปเอนตวั ทซี่ อกโขดหินรม รื่น ตอนหนงึ่ บุญคาํ กน็ ําเอาอาหารเชา และกาแฟมาใหเ ขา จอมพรานกินอยา งรวดเรว็ แลว ทิ้งตวั ลงนอน “ถาไดย นิ เสยี งปนจากดานคณุ ไชยยนั ตปลกุ ฉนั ทันที ถา ยังเงียบอยมู าปลุกตอนเทยี่ งตรง หา มทุกคนไมใ หย ิงปน โดยไมจาํ เปนตลอดระยะเวลาทีเ่ รายังไมไ ดตวั ไอก ุด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

174 “ครบั ” พรานใหญล ากเปเ ครือ่ งหลังมาหนุนศรี ษะ ใชหมวกครอบปด หนา แลวกห็ ลับไปอยา ง งา ยๆ เขาสะดงุ ตน่ื ขน้ึ เพราะบญุ คาํ มาปลกุ ขณะนนั้ แดดปากาํ ลงั แผดจา ลอดก่ิงใบกะหรา งลงมา ตรงศรี ษะ มนั เปนเวลาเทยี่ งพอดี “ไมไดย นิ เสยี งปนจากทางดา นหา งเลยรึ?” “เงยี บสนิทเลยครบั ” พรานอาวุโสของเขาตอบ “คณุ ชายต่นื แลว ยงั ?” “คงยังครับ เพราะยังไมเห็นออกมาจากกระโจมเลย” รพินทรลุกขน้ึ รบี ลงไปอาบน้ําท่ลี าํ ธาร ผลดั เปลี่ยนเสอื้ ผา เสร็จก็เดนิ ตรงเขา ไปท่กี ระโจม พกั ของนายจา ง เหน็ แงซายซึ่งบดั นี้ตน่ื เรียบรอยแลว นงั่ เช็ดปนของคณะนายจางอยหู นากระโจมก็ เอย ปากถามถงึ เชษฐา หนมุ ชาวดงยังไมท นั จะตอบรางสงู ใหญข องเชษฐาก็กา วสวนออกมา ดว ยสี หนา แชม ชน่ื ผอ งใสขึ้น แสดงวาไดรับการพกั ผอนและอาบน้าํ เปลยี่ นเครือ่ งแตง กายเรียบรอ ยแลว “คุณชายต่นื นานแลว หรือครบั ผมนึกวา ยงั หลับอยเู สียอีก” “มอี ะไรกังวลอยู ผมหลับไมไดนานนกั หรอก ตนื่ เทยี่ งครึง่ ตามเวลาของคุณพอดี ทางดา นไชยยนั ตเหน็ จะเหลวตามเคย ถามแงซายบอกวา ไมไ ดย นิ เสยี งปนเลย” “รบี ทานอาหารกลางวนั เถิดครบั เสรจ็ แลวเราจะออกเดินทางเลย” ท้งั สองรบั ประทานอาหารรว มกันอยางรวดเร็ว พอเสรจ็ สรรพกค็ วาปน เชษฐาหนั ไปทาง แงซาย “แงซาย ไปทหี่ า งดว ยกนั ไหม ประเดย๋ี วแกคอยกลับพรอมกับคุณไชยยนั ต” กะเหร่ียงหนมุ นกั เดนิ ดง ควาปนคมู อื อยา งวางาย เดินตามหลงั เชษฐากับรพินทรมาดว รวมเปน สามคน ตดั ทางบา ยหนาไปยงั หางทีไ่ ชยยนั ตนั่งอยูกับดารินและเกดิ ในขณะนี้ พอใกลเขา ไป รพนิ ทรก็บอกใหแ งซายกใู หส ัญญาณลว งหนา ไปกอนตามธรรมเนยี ม เพื่อ กันความเขาใจผิด มีเสยี งกตู อบออกมา ท้ังสามเดนิ ตรงเขา ไปถงึ ก็เปนเวลาเดยี วกบั ทเ่ี กิด ไชยยนั ต และดาริน ไตล งมาจากหาง “เงียบเปนเปาสากเลย มีแตห มาในฝูงเบอ เรอ จะเขามาทึง้ ศพ เกิดเลยเอากงิ่ ไมขวา งไลลง ไป” ไชยยนั ตร องบอกมา “เอาละ ถงึ ผลัดของฉนั กบั รพนิ ทรอีกแลว แกกลบั ไปพกั ได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

175 เชษฐาพูดเบาๆ ทั้งสองฝา ยพดู กันอกี สองสามคํา กเ็ ตรยี มจะแยกจากกนั แงซายเดนิ ตรวจ บรเิ วณและมาดทู ศ่ี พ สหี นา ของหนมุ ชาวดงเฉยเมยไมมปี ฏิกิริยาใดๆ ทัง้ สน้ิ เขายนื อยใู กลศพ เหมือนจะพมึ พําสวดอะไรเปน การสงวญิ ญาณของลูกหาบผูเคราะหราย ลกั ษณะของศพเริม่ จะนาเกลยี ดนากลวั เพิ่มขน้ึ กําลังจะขนึ้ อืด เพราะอากาศรอ นอบอา ว และเต็มไปดว ยเช้อื จุลินทรียข องดงดิบ ทง้ั ผงึ้ และแมลงวนั บินตอมหึ่ง ไชยยนั ตบนพมึ เขาถกู ผึง้ ท่มี อี ยอู ยา งชุกชมุ และมกั จะชอบบินมาตอมโดยไมเ ลอื ก คลาน เขาไปในคอเสอื้ ...พอขยบั ตัวจะปดมนั ก็เลยตอยฝง เหล็กในเอาทีค่ อจนบวมเปน กอ น ดารนิ เองก็ เมือ่ ยขบไปหมด ไมอ ยากจะขอนง่ั เฝา อยอู ีกตอไปเพราะความกลัวผง้ึ “ถายงั ไงแลว คนื นี้ฉนั ขอมาน่ังเปล่ยี นใหม ขอน่งั กลางคนื ม่ังเหอะ” ไชยยนั ตบ อกเปรยๆ “ลองดูก็ไดค รบั ถา สมคั รใจ คืนนผี้ มจะใหคุณไชยยนั ตม านง่ั กับบญุ คาํ ดอู กี คร้งั แตน งั่ กลางคืนไมมีผลัดนะครบั ตั้งแตตะวันตกดนิ จนถึงสวางเลย” “ไมเ ปนไรหรอก เชษฐากบั คณุ กน็ ั่งมาเม่อื คืนน้แี ลว ผมนอนสบาย ใหผ มเปล่ยี นมั่ง ดกี วา ” เมื่อฝายที่ลงจากหา งเตรยี มจะกลับ และแงซายเดนิ สมทบจะกลบั ไปดว ย จอมพรานก็เรียก ไว หนุม พเนจรชาวดงกห็ ยดุ ชะงักหนั มา “แกจะนั่งหา งกบั เราดวยไหม แงซาย?” “แลว แตผ กู องครบั ” “ถา งน้ั ข้นึ หา งดว ยกัน” เขากลาวชวน เพราะตองการจะเอาใจเชษฐา ซง่ึ เขารวู า พอใจเจาคนใชชาวดงผูน เี้ ปน พเิ ศษ แงซายเดนิ ย้ิมกลบั มาในขณะท่ีเกดิ ไชยยันต และดารนิ พากันผละเดนิ ลงหวย บายหนา กลับแคมป เม่ือเกดิ ไชยยนั ต และดารนิ เดนิ ลบั หายลงหวยไป แงซายกับเชษฐากห็ นั มามองตารพิ นทร พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ อกี ครง้ั หนึ่ง แลว พยกั หนา เปน เครือ่ งหมาย เชษฐาจงึ ไตข้ึนไป เปน คนแรก แงซายตามข้ึนไปเปนลําดบั สอง และตวั เขาเองไตข้นึ หางเปนคนสดุ ทา ย จดั หาทนี่ ่ังตาม ความเหมาะสมเรยี บรอ ยแลว กส็ งบปากเสียง เฝา รอคอยอยูโดยไมพดู อะไรกนั เมือ่ ไมจําเปน และจะ พูดกโ็ ดยเสียงกระซิบเทานั้น เวลามันผา นไปอยา งนา อดึ อัดเบ่อื หนาย ยงิ่ กลิ่นของศพเริม่ จะโชยขึ้นมาบางคร้ัง ศพของ ลกู หาบสง กล่ินเร็วกวาปกติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

176 ปา ท้ังปาเงียบสงบอยูเ หมือนเดิม ไมม อี ะไรกระโตกกระตากเลยเปน เวลาถึงสองช่ัวโมง เตม็ ๆ นอกจากชะนีสองสามตวั ทโ่ี หนตอ งแตงกม ลงมามองอยบู นยอดไมเ หนอื ศีรษะ และเจา กวาง หนู หรอื กระจงตัวนอยๆ พากันออกมาเดินยองอยใู ตห าง “ผมวาทามนั จะไมย อมเขาเสยี แลว ไอเสือผสี ิงตัวน้แี สนรเู อาจริงๆ” สภุ าพบรุ ษุ ในราช สกลุ หัวหนาคณะเดินทางบน ออกมา “เคยมีเหมอื นกนั ครบั ทต่ี อ งอดทนรอคอยเฝาซากจนกระทง่ั ซากเปอยโทรม บางคร้ังก็ต้งั เกอื บอาทิตย มันไมมคี วามหวงั อะไรไดม ากเกินไปกวา การเฝา รออยูทซี่ าก ในกรณที ม่ี ันกัดซากทง้ิ ไว” รพนิ ทรบ อก ม.ร.ว.เชษฐา จอ งไปทศ่ี พแลว สา ยหนาถอนใจเบาๆ “ผมสมเพชศพของเอิน้ เหลอื เกิน ภาวนาอยากจะใหม นั เขาเสียโดยเรว็ ขนื ชา ออกไป ศพก็ ยิง่ ขึ้นอดื เฟะสงั เวชนยั นตาอยา งบอกไมถกู ความจริงเราควรจะจดั การฝง เขาเสยี ใหเ รยี บรอย ถา ไม ตดิ ขัดทจี่ ะตอ งอาศยั เปนเครอื่ งลอ เฮอ! ยังไมทนั ทจ่ี ะถงึ หลม ชา งเลย คณะของเราก็มเี รื่องรายเกิดขน้ึ เสียแลว มนั เปน ลางไมด ียงั ไงพิกล” “ผูกองครบั ” เสยี งกระซิบหา วๆ ของแงซายดงั ขึน้ เปน ประโยคแรก หลงั จากข้ึนรว มหางมาเปน เวลานาน ทง้ั พรานใหญและเชษฐาหนั ไปมอง “อะไรหรอื แงซาย?” “ผกู องเคยคดิ บา งไหมวา ไอก ุดมันนา จะจํากล่นิ ของผูก องได” จอมพรานขมวดคว้ิ จอ งหนา หนมุ ชาวดงนกั พเนจร “แลว ยังไง?” “ผมคดิ เอา มนั จะจรงิ เทจ็ แคไ หน ก็ขอใหผ ูก องพิจารณาเอาเองเถดิ ครับ เสอื ผสี งิ อยา งไอ กดุ ยอมจะมอี ะไรพิเศษเหนือกวา เสอื ธรรมดาทัว่ ไป มนั จาํ กล่ินผูกองหรืออยา งนอ ยมนั ก็อาจแอบซุม อยูใกลๆ คอยดกู ารเคลอ่ื นไหวของผูกอง คราวใดก็ตามท่ผี ูก องออกลามัน มันกจ็ ะหลบเสยี ไม ออกมาปรากฏตัวใหเหน็ ยกเวน แตว าผกู องจะเผลอตัวและมนั รูวา มนั ไดเปรยี บ มนั อาจจูโ จมออกมา เลนงานทันที แตเ มือ่ ผูกองยงั ตืน่ พรอ มทีจ่ ะรับหนามนั อยเู สมอ มนั ก็คอยแตจ ะหลบ” รพนิ ทรก ะพรบิ ตาถ่ีๆ ตะแคงหูฟงแงซายอยา งสนใจ “แลวแกคดิ วา จะใหท ํายังไง ไหนลองขยายออกมาบางซิ บอกตามตรง ฉันเกลียดไอว ธิ นี ่ิง อมพะนํามวั แตป ฏบิ ัตหิ นาทเ่ี ฉพาะคําสง่ั ของแกประการเดยี วมานานแลว มอี ะไรกล็ องพูดออกมา บา ง” แงซายอาปากยมิ้ เหน็ ฟน ขาว เชษฐาพดู มาอีกคนหนงึ่ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

177 “นั่นซิ แงซายมคี วามคิดอยา งไรก็ลองบอกมาบาง ไหนๆ กาลขา งหนา เรากจ็ ะรว มเปน รวมตายดว ยกนั แลว ” อดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยงหันมาทาง ม.ร.ว.เชษฐา ถามหนาตาเฉยวา “นายใหญพอทีจ่ ะนง่ั ดักยิงบนหา งนค้ี นเดียวไดไ หมครบั ?” “ออ แนนอน ฉนั นั่งคอยมันคนเดยี วไดทกุ เวลา ไมวา จะกลางวันกลางคืน” เชษฐาตอบโดยเรว็ รพนิ ทรลืมตาโพลงสวนมาวา “แปลวา แกจะใหน ายใหญน ่งั หา งเพยี งคนเดยี วอยางนนั้ หรือ?” แงซายกมหัวลง “ครบั ถาไมค ิดวา เปน การบงั อาจเกนิ ไป ผมอยากแนะนาํ วา ผูกองและผมควรจะลงจาก หางนี้ และเดนิ กลับแคมป ปลอ ยใหน ายใหญน ัง่ หางอยคู นเดียว เปนการนงั่ เฉพาะตอนบา ยนไ่ี ปถึง เวลาค่าํ เทา น้ัน เม่อื คํา่ แลวหากมนั ยังไมเ ขา พวกเราคอยกลบั มารบั นายใหญ และผลดั เปลีย่ นเวรให คนอ่ืนมานง่ั แทนอกี แตผ มเชอื่ แนวา จะอยา งไรเสยี เมอ่ื ผูก องและผมกลับไปแลว มันจะตอ งยอนมา ทีซ่ ากน่ี เพราะอยา งนอ ยทสี่ ุด ในระหวา งทผี่ กู องเดินทางกลบั แคม ป ไอก ดุ อาจซมุ สังเกตอยแู ละ ชะลา ใจวา ผกู องกลับไปแลว” รพนิ ทรเ มมริมฝปาก จองตาแงซายอยเู ชน นนั้ อยา งใชความคิด แตเชษฐายิ้มออกมา “เอ ความคดิ ของแงซายเขาทด่ี นี ี่ ลองดูอยางวานห่ี รอื รพนิ ทร? ” “ผมจะท้งิ ใหค ณุ ชายนัง่ หา ง รอคอยไอกดุ เพียงคนเดยี วไมไดเปน อันขาด ไมใ ชผ มไม ไวว างใจฝม ือของคุณชาย แตโ ดยหนาทขี่ องลูกจางเชนผม ท่จี ะตอ งดแู ลใหค วามปลอดภยั แก นายจางทกุ ฝก า ว” จอมพรานตอบหนกั แนน มั่นคง “คุณไมต องเปน หว งผมหรอก” “ผมตอบไดสนั้ ๆ อยา งเดยี วเทานน้ั วา มนั ไมเหมาะครับ” แลว เขากห็ ันมาทางแงซาย “แกหมายความถงึ วา ฉนั กบั แกปนลงจากหา งและเดนิ กลับแคมปไป เพอื่ ใหไอก ุดเหน็ วา พวกเราไปกันแลว มนั จะไดย อ นเขา มา เรยี กวา เปน การหลอกมันงน้ั หรอื ?” “มันเปน การทดลองเทา นน้ั แหละครับผูกอง ผมเองก็ยงั ไมกลา ยนื ยนั ถึงไอก ดุ เองมันก็ อาจหลอกเรากไ็ ด โดยหลอกใหเ รามาคอยอยทู ีซ่ าก เพ่อื ยอนกลบั ไปหาโอกาสลากใครในแคมปข อง เราไปอกี ผูกองรดู ีอยแู ลววา เสอื กินคนมนั ฉลาดเชนไร โดยเฉพาะอยา งย่งิ ไอก ดุ ตัวน”ี้ พรานใหญห ัวเราะออกมาเบาๆ “เอาละ สมมตวิ าเปน อยา งแกวา คอื มนั เหน็ แกกับฉนั เดินกลับแคมปไ ป แลวแกคิดหรอื วา มนั จะไมร วู า คณุ ชายนง่ั รอมนั อยบู นหา งอกี คนหนึง่ เรามากันสามคน แตกลบั เพยี งสองคนเทา นน้ั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

178 “เสอื มนั รูแ ตเ พียงวามคี นมาดกั ยิงมนั เทานน้ั ครบั แตมนั ไมร ูจกั ทจี่ ะนับจํานวนคนหรอก วาข้นึ นงั่ หางกคี่ น และกลบั ไปกีค่ น ถา มนั เห็นคนลงจากหางมนั กร็ ูวากลบั ไปแลว เทา น้ัน แตเ รื่อง อะไรมนั กไ็ มส าํ คัญเทากับวา กลน่ิ ตวั ของผกู องที่มนั จําไดเทานน้ั ถา ผกู องไมอยากจะใหน ายใหญ น่งั อยคู นเดยี ว จะใหผมนง่ั เปน เพือ่ นดว ยกไ็ ด ผูกองกลบั ไปคนเดียว” “เขาทา มากนา รพินทร สําหรับการแนะนําของแงซายอยา งวานี่ ลองดสู กั คร้ังเถิดนา คุณ กลับไปแคม ปเ สยี และถาไมอ ยากจะเปนหว งผมมากเกนิ ไปนกั ใหแ งซายนง่ั คูกับผมกแ็ ลวกนั ” พรานใหญอ ึ้งไปนาน “ถา ผมกลบั ไปแคม ปโ ดยไมม ีคุณชายกลบั ไปดว ย ถงึ แมจ ะมแี งซายนั่งเปน เพือ่ นก็ตาม คณุ หญิงดารินกับคุณไชยยนั ตจ ะคดิ อยา งไร มิตําหนผิ มแยไปรึ หาวา ทอดทิง้ คุณชายใหเ ส่ียงอยตู าม ลาํ พัง” เชษฐาตบไหลร พนิ ทร พรอมกบั ยิม้ “ไมเปน ไรหรอกนา ผมรบั รองวา ทง้ั สองคนตอ งไมคิดอยางน้นั แนนอน คุณบอกเขาตาม เหตผุ ลน้กี แ็ ลว กัน” “ถึงอยา งนั้นมนั ก็นา เกลียดอยดู แี หละครบั คณุ ไชยยนั ตค งจะเขา ใจไดดี แตส าํ หรับ คณุ หญงิ ดารนิ คงจะเลน งานผมแนๆ” เขาพูดพรอ มกบั หวั เราะกรอ ยๆ “ก็ผมรับรองอยนู ยี่ ังไงวา จะไมใหใครมาวา คณุ ไดทั้งสน้ิ ถงึ นอยจะเปน เดก็ ขตี้ อแยพาล หาเรื่องเอากับคุณตลอดเวลาก็ตาม เขากเ็ ปน คนเคารพเหตุผลอยูไมนอ ย คุณอธิบายใหเ ขาทราบ ตามที่เราตกลงกันนก่ี แ็ ลว กนั เพราะมา ยงนั้ เรากไ็ มมวี ิธีใดอีกแลว อยาเสยี เวลาอยเู ลย” รพินทรอ ดิ เอ้ือนไมเต็มใจนกั แตภ ายหลังจากถูกรบเราคะยน้ั คะยออยูอกี ครูใหญก ็จาํ ตอ ง จํานน “ตกลงครับ ถาคณุ ชายอยากจะทดลองอยางนน้ั แตข อสญั ญากับผมสักขอ หนึง่ ” “บอกมาเลย คณุ ตองการใหผ มปฏบิ ัตเิ ชน ไรบา ง” เขาถอนใจเบาๆ อีกครัง้ ยมิ้ อยางไมป ลอดโปรง ใจนกั จอ งหนาเชษฐาแลวหนั มามองแง ซายพดู วา “เอาละ แงซาย แกน่งั เปน เพอ่ื นนายใหญอ ยูดว ย ฉันจะกลบั ไปเพียงคนเดยี ว แตจ าํ ไวน ะ นคี่ อื คาํ สง่ั ไอก ดุ จะเขามาหรอื ไมเ ขาก็ตาม จะมกี ารยิงหรือไมไ ดย ิงกต็ าม และไมวา จะโดยกรณใี ดๆ ทัง้ ส้นิ ไมใ หน ายใหญลงจากหา งอยางเดด็ ขาด จนกวา ฉนั จะยอนกลบั มาอกี ครัง้ ในเวลาหกโมงเยน็ และไมเ ฉพาะแตน ายใหญเ ทา นัน้ แกเองกเ็ หมอื นกนั ไมต อ งลงมาเลย” “ครบั ผมรบั รอง” แงซายกม หวั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

179 “ไมต องกังวลหรอกรพนิ ทร ผมและแงซายจะปฏบิ ตั ติ ามคําสงั่ คณุ อยา งเครงครดั ทเี ดยี ว” “ถา งน้ั ผมไปเดยี๋ วนี้แหละครบั วาแต...” เขาหันไปสาํ รวจปนของเชษฐาและแงซายอีกคร้ัง เห็นนายจางผทู รงศกั ดขิ์ องเขา คงถือ ลูกซองบรรจหุ านดั กระบอกเดิม และแงซายมีวินเชสเตอรโ บราณขนาด .44-40 แบบคานเหวีย่ ง อนั เปนปน ประจาํ มอื สวนตวั กถ็ ามวา “คณุ ชายจะใชเ บราวน่ิงกระบอกน้ันตามเดมิ หรอื ครบั ?” “ผมคิดวา มันเหมาะทส่ี ดุ แลว สาํ หรับการหวังผลเลศิ โดยเส่ยี งกบั การผิดหวงั นอยทีส่ ุด ระยะขนาดนี้ วถิ ีกระสนุ ยงั ไมท นั บานหรอก รวมกลมุ ดนี กั ถาไอก ดุ ใสเกราะเหล็กมาดว ยกเ็ ปน อีก เรื่องหนง่ึ ผมไมก ลาใชไ รเฟล บอกตรงๆ วา กลัวพลาดเหมอื นคุณอาํ พลอีก” จอมพรานหนั ไปทางแงซาย สง .375 เอชแอนด เอชของเขาไปให “เอา! แงซาย แกเอาไอน ่ขี องฉันไป แลวสง ไอป นปส ตนั สมัยอนิ เดยี นแดงของแก กระบอกนน้ั มาใหฉ นั ฉนั จะไดถอื กลบั วาอนั ที่จรงิ แกกไ็ มนา จะเอาปน โบราณของแกกระบอกนี้ ติดตวั มาใหห นักในการเดนิ ทางคร้ังน้ีเลย สงสยั วาแกไปสรรหาลกู ไดมาจากไหนนะ ไมม ีใครเขาใช กันแลว เดยี๋ วนี้ พอไปถึงหลมชางกอ นทเ่ี ราจะมงุ ไปเทอื กพระศวิ ะ ฉนั เห็นจะตองใหแ กโยนทง้ิ เสีย ที” แงซายหวั เราะเหน็ ฟน สองแถวตามเคย รบั .375 แมกน่ัมของเขาไป แลว สง .44-40 แบบ เกา แลกมาให รพินทรอดหวั เราะออกมาไมไดอีก สลัดคานเหวยี่ งออกมาสาํ รวจดลู ูกกระสนุ เพอ่ื ความแนใ จ แลว จปุ ากโคลงหวั กระสุนหัวตดั เหลานน้ั แตล ะลูก เกาครํา่ คราเตม็ ที ไมคอยจะนา ไวว างใจนกั แลว เงยหนาขึน้ มองดูเจา ของปน ถามยิ้มๆ ตอไป “แกรับรองไดไ หมวา ระหวางทีฉ่ นั เดนิ กลับแคมป ถาไอก ดุ มันโผลออกมาทักทาย ระหวา งทาง กระสนุ ของแกจะไมด า น” แงซายไมตอบ ไดแตห ัวเราะเชนเดิม รพนิ ทรก็ไมต อ งการคาดค้ันคาํ ตอบอยางไร เพราะ เปนการถามสัพยอก พอจดั เตรยี มตวั พรอ มก็ปนลงจากหาง ยกมอื ขนึ้ แตะปก หมวกสง ใหเชษฐา “ขอใหโ ชคดีครับคุณชาย ผมจะมารับหกโมงเย็น อยา ลืมทส่ี ง่ั ไว” เชษฐายิม้ แตะปก หมวกสงตอบลงมา พรานใหญออกเดินดมุ ตัดลงหว ย กลบั มายงั แคม ปท่ีพกั เมอื่ เขายา งเหยยี บเขามาถงึ บรเิ วณ ทุกคนกห็ ันมามองดวยความแปลกใจทเ่ี หน็ กลับมาคนเดยี ว ไชยยนั ตก บั ดารนิ นัง่ สนทนากนั อยูท่ผี า หินหนา แคม ป พอมองเหน็ ตา งก็พากนั วิ่งเหยาะๆ เขา มาดว ยสีหนา ตืน่ ประหลาดใจ และซักถาม โดยเรว็ รพนิ ทรอ ธิบายส้นั ๆ ใหท ราบถึงเหตุผลในการกลบั มาของเขาและก็ตรงตามท่ีเขาเขา ใจทกุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

180 อยาง สาํ หรบั ไชยยนั ตน น้ั สามารถเขาใจไดดี โดยไมมีขอ ของใจใดๆ ทง้ั สน้ิ แต ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ขมวดค้วิ จองตาโตมายงั เขา รอ งเสยี งสงู “ตายจริง! นม่ี นั เรอ่ื งอะไรทคี่ ณุ ทงิ้ ใหพ ่ีใหญนงั่ หางตามลําพัง ตวั เองหนกี ลบั มาอยา งน”้ี กอนท่รี พินทรจ ะพดู เชน ไร ไชยยนั ตก ็บอกมาวา “อยาวุนวายไปเลยนา นอย ถึงอยา งไรเชษฐาก็มแี งซายน่ังเปน เพือ่ นอยูทั้งคน ไมเ หน็ มี อะไรนาวติ กเลย” “แงซายไมไดเปนพรานโดยตรง จะไวใ จไดสกั ขนาดไหน คณุ บกพรอ งตอ หนาท่ีตาม สัญญาจางของเราเสียแลว นะนายพราน” รพินทรย ักไหล เขาไมอยากจะถือสาหาความกบั หญิงสาว เพราะรูน ิสัยดี เดนิ ไปรินกาแฟ ด่มื พดู ต่าํ ๆ “นายจา งทา นส่งั ใหผมกลบั แคมป เม่ือเปน คําสัง่ ของทา น ผมผูเปน ลกู จา งก็ไมรจู ะขัด อยา งไรเหมอื นกัน” ดารนิ กอดอก ยดื ตวั ข้นึ หนา ตึง “ฉนั เองกเ็ ปน นายจา งของคณุ เหมอื นกัน และในขณะน้ี ขอสงั่ วา ใหค ณุ กลบั ไปน่งั หาง คอยคุม กนั พี่ชายของฉัน หรอื ถาไมอยากจะน่ังก็ใหกลบั มาดวยกัน ไมใ ชท ิ้งเขาไวต ามลําพังเชน นี้ คณุ เปน พรานรบั จางประสาอะไรกนั ไมทราบ มอี ยางหรอื ปลอยใหน ายจางน่งั เฝาเสอื กินคนอยูตาม ลําพงั หนกี ลับมาเสยี อยางนนั้ แหละ” จอมพรานซดกาแฟอยา งเอรด็ อรอย แลว ควกั บหุ รีอ่ อกมาจดุ สบู ตอบหนาตาเฉย “ผมเปนลูกจา งก็จริงครบั แตใ นกรณที ีม่ นี ายจา งเกนิ กวา หนง่ึ คนขน้ึ ไป ผมก็ขอเลอื ก ปฏิบตั ิตามคําส่ังของนายจา งผอู าวโุ สทส่ี ดุ เพราะถา ใหผ มปฏิบัตติ ามคําสง่ั ของนายจา งเสยี ทุกคนไป ในเวลาเดียวกนั ผมก็ไมร จู ะแบง ภาครับใชอ ยางไรถูกเหมือนกัน “อวดดี น่ีหมายความวา...” ม.ร.ว.หญงิ ดารินรองเสยี งแหลมอยางโทสะ แตแ ลวกอนทหี่ ลอ นจะกลา วเชนไรตอมา นน่ั เอง เสยี งกระสนุ ก็ระเบิดกกึ กอ งสะทา นไปทง้ั ปา ขนึ้ นดั หนึง่ ดงั มาจากทางหางของเชษฐา ยงั ไม ทนั จะส้นิ กังวานเสียงนัดแรก นดั ท่สี องกแ็ ผดสนน่ั ซํา้ ขึ้นอกี อยา งดุเดอื ด ไมมีปญ หา มันเปน เสียงลกู ซองชัดๆ และจะตอ งเปน ลกู ซองกงึ่ อตั โนมตั ิจากมือของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ ดารินอาปากคา ง ทุกคนกต็ ะลงึ กนั ไปหมด รพินทรรองอทุ านออกมาอยา งดีใจจนลืมตวั “ไอก ุด! คุณชายซัดเขาใหแ ลว รวดเรว็ เหลอื เกิน” พวกพรานพนื้ เมืองและลูกหาบทกุ คน ทพ่ี ากนั นง่ั นอนอยทู ่ัวไป ก็เผน ฮอื ข้นึ ยืนพรอมกนั หมดดว ยความตน่ื เตนยินดี สงเสยี งโหรองกันลัน่ ท้งั ๆ ที่ยงั ไมร ผู ล ตา งว่ิงกนั พลา น ไชยยันตแ ละดา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

181 รนิ เองกย็ ิม้ ออกมาไดห นา แดงระเร่อื โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย บดั น้ลี มื เสียอยางสนทิ วา กําลงั ทะเลาะอะไรอยูก ับรพนิ ทร กระโดดเขา มาจบั มอื ไชยยนั ตเขยาโดยแรง “ไชโย! พี่ใหญย งิ มันไดแ ลว ดใี จจงั ” หลอ นรอ งเอด็ อยา งลมื ตัว ทุกคนมสี ีหนาปต ิยินดเี หลือทจ่ี ะกลา ว ไชยยันตหนั ไปทาง พรานใหญพ ดู โดยเร็ว “เรว็ คุณรพนิ ทร เรารีบไปดกู ันเถอะ” “ไปซคิ รบั ” ทงั้ ไชยยนั ตแ ละดารนิ ว่ิงเขา ไปควาปน อีกหลายคนกพ็ รู ลวนอยากจะตามไปดว ยกนั ท้งั หมด แตร พนิ ทรหา มไวโดยเฉพาะอยางยิ่งพวกลูกหาบทง้ั หมด ไดร บั คาํ สั่งใหอยปู ระจาํ แคมป คง อนุญาตใหน ายเมยผูเปน หวั หนาไปไดเพยี งคนเดยี วเทานนั้ และมอบหมายใหบ ญุ คาํ เฝา แคม ป คงมี แตเกดิ เสย และจนั ทไ่ี ดรับคาํ สง่ั ใหต ิดตามไปดวย นอกเหนือจากไชยยนั ต ดาริน วราฤทธ์ิ เม่อื สัง่ งานเสรจ็ รพินทรก็นาํ ออกเดนิ รดุ มายังบริเวณหา งของเชษฐาโดยเรว็ “คุณวาอยหู รอื เปลา?” ไชยยนั ตเ อย ถามข้ึนอยา งกังขารอ นใจ ขณะทเี่ ดนิ เคียงรพนิ ทรไปอยางเรงรบี “กน็ า จะอยนู ะครบั ลงไดย นิ สองนดั ซอนแบบน้ี แตป ระเด๋ยี วกร็ ”ู “ถาง้นั อบุ ายของแงซายไมเลวเลย พบั ผา ซิ ไมนา จะเปนไปได” “ผมกน็ ึกไปไมถ ึงมากอ นเหมอื นกัน ถา เสยี งปน ของคณุ ชายเปน การยงิ ไอกุดตวั จรงิ ” ทั้งเจด็ คนรดุ มาถงึ บรเิ วณตงั้ หา งภายในเวลาเพียงไมถงึ 20 นาที พรอ มกบั กเู รียกเขาไป และยังไมท นั จะโผลเขา ไปถึงก็ไดย ินเสียงเชษฐาตะโกนบอกกอ งออกมาดว ยเสยี งอนั ตน่ื เตน วา “ระวังตวั ! ยิงโดนมันท้ังสองนดั แตม นั ไมอ ยู เผนหนีไปได” ทกุ คนอทุ านกนั ออกมาดว ยความตกใจ รพนิ ทรกับไชยยันตหนั มาจองตากนั แลว เรง ฝเทา ข้ึนอกี ฝายทมี่ าจากแคม ปแ ทบจะวิง่ ตรงเขา ไปท่ีหางเมอื่ มาถึง เชษฐากับแงซายพากันไตลงมาจาก หางอยางรวดเร็ว และกอนทท่ี กุ คนจะเอยปากถาม ม.ร.ว.เชษฐาก็ชีม้ อื พดู ละลํ่าละลกั “มนั โผลอ อกมาจากดงกระชดิ ทางดานโนน ตวั ขนาดลูกมาทเี ดยี ว ไอกดุ แนๆ พอคุณ รพินทรลงจากหางกลับไปสกั คร่งึ ช่วั โมง มันก็โผลอ อกมา เหมือนทแ่ี งซายพดู ไมม ีผดิ ตรงเขา มาท่ี ซาก ผมกําลงั ตนื่ เตน ปลดเซฟปนมเี สยี งดังไปนดิ มนั เลยเผน นัดแรกผมสาบานวา ยงิ ถูกบริเวณ ตะโพกดานซา ยอยางจงั จนมันปด กล้งิ ไปกับพ้ืน พอมนั เผน วง่ิ อา ว ผมก็ซัดตามหลังไปอีกนดั หนง่ึ เชือ่ วา ถูกบริเวณขาหลงั ผมจะลงจากหา งตามมันไปในทนั ทีน้นั แตแ งซายหามไวเ สียกอ น บอกให รอคุณ ผมก็เลยนกึ ขนึ้ มาได เลยนง่ั แกรวอยบู นหา ง จนกระท่งั คณุ มาถงึ นแ่ี หละ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

182 “โดนเขาอยางจังทั้งสองนัดครบั ผูก อง ผมเช่อื วา มันไปไมไดไ กลหรอก ถาตามกนั ในทนั ทนี ับตั้งแตถกู ยิง ปานนค้ี งจะไดต วั แลว แตเราปฏบิ ตั ติ ามคาํ สัง่ ของผกู อง คอื ไมลงจากหา ง จนกวา ผูกองจะมาถงึ ” แงซายเสรมิ ขน้ึ ต่ําๆ อีกคนหน่งึ ใบหนา มรี อยยิ้ม “ดีมากแงซาย ทีป่ ฏบิ ตั ติ ามคําสง่ั ” รพนิ ทรตบบา หนมุ ชาวดงแลวหนั ไปทาง ม.ร.ว.เชษฐา ซึ่งขณะนย้ี ังอยูในอารมณต ่นื เตน ขดี สุด พดู ย้มิ ๆ “ใจเยน็ ๆ ครับคณุ ชาย ถา ลงแบบน้ีละก็ เรามที างไดตัวมนั แลวถงึ เกาสบิ เปอรเ ซน็ ต” วาแลว เขากต็ รงเขาไปสาํ รวจรอย ทงั้ หมดพรูตามเขามาเปน กลมุ และวิพากษว จิ ารณก ัน แซด ม.ร.ว.เชษฐา ยงิ ไมพลาดแน พยานหลกั ฐานทีเ่ หน็ ชดั ก็คอื รอยที่เจาเสือสมิงดน้ิ เปน วงกลมอยกู บั พ้นื ใบไมแ หงราวกับใครมากวาด และหยดเลอื ดทีก่ องอยู ทิศทางท่ีมันเตลิดไปเปน พง รกฝงตรงกันขา มกบั ลําหว ย ปาราบเปน ทาง มรี อยลากขาไปอยา งเหน็ ชัด แปลวาไมน ัดใดนดั หนง่ึ ก็ คงจะตองถูกขาหลังของมนั จนใชการไมไ ด จอมพรานสํารวจรอยที่มนั ตะกยุ ตะกายหนไี ปลึกเขาไปอกี เลก็ นอย แลว เขากย็ ิ้มออกมา อยา งพอใจ เลือดของเจา สมงิ รายออกอยา งมากมายหยดเรย่ี อยูต ามพน้ื และกง่ิ ใบไมร ะเปนทางไป ทีเดียว สะดวกอยา งยง่ิ สาํ หรบั การติดตาม คํานวณดคู วามฉกรรจข องบาดแผล ก็รูไ ดจากรอยเลือดที่ ออกมาเหลา น้นั พรานใหญอ ยางเขาก็สามารถบอกไดในทันทวี า ไอกุดไมมที างจะพนมือไปไดแลว ถึงแมไมตามมนั กต็ องตายแน เพยี งแตช าหรอื เรว็ เทา นน้ั จากพิษบาดแผลทีถ่ กู ยงิ ! “หวานเลยครบั เจา นาย แบบน้ไี ปไดไ มไ กลหรอก มนั ตะกายไปไดก เ็ พราะความตกใจ แทๆ ปา นนี้อาจไปนอนจอดอยูทไ่ี หนในละแวกใกลๆ นแ่ี ลวกไ็ ด” พรานพืน้ เมืองของเขาพากนั รองออกมาอยา งยนิ ดี ภายหลังจากชวยรพนิ ทรส ํารวจทศิ ทาง ไปของมัจจรุ าชแหง ไพรกวาง “เราออกตามกนั เดีย๋ วนเ้ี ลย ชา อยูอ ีกทาํ ไมละ ” ไชยยนั ตโพลง ออกมาอยางตนื่ เตน “เดี๋ยวครบั ใจเยน็ ๆ ไว ไมจ าํ เปน จะตองรีบรอนเลย” รพนิ ทรบ อกดว ยนาํ้ เสียงเปน ปกติ แลวหนั มาทางเชษฐา ดว ยดวงตาเปน ประกาย จบั แขน นายจา งบีบ “ผมวา คณุ ชายนง่ั พกั ผอนใหส บายเสยี สกั ครเู ถิดครับ จติ ใจจะไดเ ปนปกติ ไมต อ งกงั วล หรอก ถึงอยางไรผมก็ขอรับรองวาเราตองไดตัวมนั แน เราตามทนั มนั ถมไป แลว กต็ ามไดงา ยดว ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

183 เพราะรอยออกชัดอยางนัน้ บางทีเราอาจไดต ัวมนั อยางสงบโดยไมจ าํ เปนตอ งเปลืองกระสุนอีก ขอ เวลาใหลูกปน ของคณุ ชายทฝ่ี ง อยูใ นตวั มนั สําแดงฤทธขิ์ ้นึ เต็มท่ีเสยี กอ นเทา นน้ั ขณะนีท้ ่มี ันเผนหนี ไปได กเ็ พราะอาํ นาจความตน่ื เตน ตกใจตามสัญชาตญาณเทา น้ัน สบายใจไดแลว ” ไชยยนั ตแ ละดารนิ หนั มามองดูความเยือกเย็นของรพินทรอ ยา งประหลาดใจ แตส ําหรับ เชษฐา ดูเหมอื นจะเขา ใจไดดี จอมพรานสง่ั ใหทกุ คนหยุดย้งั รวมกลุมนงั่ พักกันทนั่ นั่ กอ น ตวั เขาเอง ควกั บหุ รี่ออกมาแจกจา ยและจดุ สูบ นัง่ ลงบนโขดหนิ “แลว นีเ่ ราจะออกตามเมื่อไหร? ” ม.ร.ว.หญงิ ดารินอดรนทนกระสับกระสายอยไู มไ ด ถามออกมา รพนิ ทรชบู ุหร่ใี นมือท่ี กาํ ลังสูบอยูข้นึ “สบู บุหร่ใี หหมดตัวเสยี กอนครับ” เขาตอบเรยี บๆ แลว หนั มายิ้มกับแงซาย บอกวา “อุบายของแกไดผ ลดีมากแงซาย ถาแกไมแ นะขึ้น ฉนั กย็ ังเดาไมถ กู เหมอื นกันวา เม่ือไหร เราถึงจะไดตวั มนั หรอื อาจไมมโี อกาสไดเ ลยก็ได” แงซายยิม้ ยงิ ฟน เฉยไมก ลา วเชน ไร เชษฐาบอกดว ยน้าํ เสยี งรอนรนมาวา “ผมเกือบยงิ ผดิ แลว รไู หม พอกดเซฟกรก๊ิ มันกช็ ะงกั แวงตวั กลบั นดั แรกท่ีผมยงิ เปน จงั หวะทีม่ นั เผน พอดี มหิ นําซา้ํ ยงั มีพุมไมบังอยอู กี มองเหน็ ไมถนดั นี่ถา เปนไรเฟลก็ฟาวลแลว ความจรงิ เสยี งปลดเซฟมันกไ็ มดงั นกั แตห ูมนั ไวเหลอื เกิน นดั ทส่ี องผมกร็ ีบซ้าํ สงเดชออกไปยังงน้ั เอง แตแ งซายบอกวา ถกู ท้ังสองนดั ” “มนั ใหญเหลือเกินครับผูกอง ถา เปน เสอื ขนาดธรรมดา ผมวาอยกู ับทแ่ี ลว ไมล ากขาหลัง ไปไดห รอก เพราะโดนกระสุนลูกปรายเขา ไปตง้ั สองนัด มา นกระสุนกย็ ังรวมกลุมอยดู ไี มท นั บาน” แงซายพดู เบาๆ กม ลงเก็บปลอกกระสุน โอ-โอ บค๊ั ทส่ี ลดั จากปนของเชษฐาหลน กล้ิงอยู ใตหางขน้ึ มาพจิ ารณา “จงั หวะการยงิ ของคุณชายมนั กะทนั หันฉกุ ละหกุ เกนิ ไปครบั ผมวาถา นดั แรกถกู ใน ระดับสูงกวา ชายโครงข้ึนมา มันก็คงอยแู ลว น่มี นั คงไปถกู บรเิ วณเอวหรอื ตะโพกอยา งคุณชายวา นนั่ แหละ แตก็ตอ งนบั วาสติและการตัดสินใจของคุณชายดมี าก เพราะอยางนอยทส่ี ดุ กย็ งั ยงิ ไวใ หตาม ไดสะดวก คณุ ชายทําไดถ ูกตอ งหมดทกุ อยางในกลวธิ ลี าเสอื แลว ครบั คอื ยงิ ในทันทที ี่ไดโอกาส โดยไมจ าํ เปน จะตองคอยพะวงถงึ หมายสาํ คัญอยู เพราะอาจทําใหพ ลาดไปได ขออยางเดยี วใหถ กู และสรา งบาดแผลข้นึ เทา นน้ั เราคอยตามกันทหี ลัง” “ผมกะระหวางหวั กบั ซอกคอของมัน แตต าํ่ ลงมาถกู เอวและสะโพกก็เพราะมันเผน ใน จงั หวะทผี่ มลั่นไกพอดี เจบ็ ใจไอเซฟปนกระบอกนเี้ สียจรงิ ๆ ผมวาผมหยอดนาํ้ มันหลอ ล่ืนไวค ลอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

184 ดแี ลว ทเี ดียวนา มนั ไมนา จะมาฝด เอาตอนนี้เลย ผลกั อยตู งั้ นานกวา จะเคลอ่ื น มหิ นําซ้าํ ยังมเี สยี ง เทากบั เตอื นใหมนั รตู ัว” วา แลว เชษฐากโ็ คลงหวั จปุ ากอยางเดอื ดดาล ผลักเซฟปน ในมอื ทดลองกลบั ไปกลบั มา “วาแตเ ราจะตามกนั ยงั ไง เรยี งหนา กระดานไปกันทัง้ หมดเกา คนนี่นะ ร?ึ ” ไชยยนั ตถ าม “ผมขอเรียนใหท ราบตามตรงวา การตามเสือเจบ็ หรือเสือลําบาก เปนการเส่ียงอนั ตราย อยางท่ีสดุ มนั มีอยสู องนัยเทา นน้ั คือไมม นั กเ็ ราคนใดคนหนง่ึ เพราะฉะนน้ั ย่ิงมากคนเทาไหร ก็ เทากบั เพม่ิ ความเส่ียงมากข้ึนเทา นนั้ แตผ มคดิ วา พวกเรา คอื คุณชาย คณุ ไชยยันต และคณุ หญิง คง ตอ งการตามมันดว ยกนั ทุกคน” “ออ แนนอน โดยเฉพาะอยา งย่งิ สาํ หรบั ฉัน ถาหากคณุ ไมใชอาํ นาจในการถูกจางใหมา เปน ‘ผูออกคาํ สง่ั ’ กดี กนั หวงหามฉนั ไวเสยี ” ดารินพูดข้นึ โดยเรว็ รพนิ ทรห ัวเราะ กม หวั ให “เมอื่ แรก ผมคดิ วา จะจัดการสงคณุ หญิงขึ้นไปนงั่ รออยบู นหางพรอมกับพรานของผมสัก คนหน่ึง ระหวางที่เราออกตดิ ตาม จนกวาจะไดต ัวมนั แตผ มมาคิดอกี ทีหนง่ึ คณุ หญงิ กค็ วรมหี นา ที่ ปราบเสือตัวนดี้ วย เพราะคณุ หญิงก็เปน คนหน่งึ ในคณะหวั หนาของเรา” หลอ นย้ิมมุมปาก ยกั ไหล “คดิ ไดง นั้ ก็ดี และขอใหคดิ เชน นนั้ ตลอดไปดวย” “เพราะฉะน้นั ...” รพนิ ทรลุกขนึ้ ยนื ดดี กน บหุ ร่ีเหยยี บดบั “เราจะไปกนั ทัง้ หมดนแ่ี หละครบั ดีเหมอื นกนั เราจะไดเหน็ ชัดกันทกุ คนวา การตามรอย เสอื ลําบากนนั้ มนั นาตืน่ เตนเส่ยี งอันตรายเพยี งไหน เตรยี มตวั ครบั เราจะตามมนั เดย๋ี วนี้แหละ” วาแลว เขากด็ ดี นว้ิ เรียกลูกนอ งใหเขา มารวมกลุม ท้ังหมด นัดแนะสัง่ ความซบุ ซิบอะไรอยู ครู ก็หยิบ .375 แมก็ น่มั คมู ือขึน้ มาขยับลูกเลอ่ื นตรวจดูกระสุนในรังเพลงิ แลว ผลักลกู เลอ่ื นเขา ที่ ออกเดินแกะรอยนําไป โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ตามหลงั อยางกระชั้นชิด พรานของเขาอีก สองคน คอื เสยและจนั แยกเปนหนา กระดานออกไปทั้งซายและขวา สว นเกดิ แงซาย และเมย อนั เปน หวั หนา ลกู หาบ เดนิ ระวังอยเู บ้ืองหลงั รอยเสือสมิงทซี่ มซานเผนหนไี ป สังเกตเหน็ ไดชดั เจนทกุ ระยะในสายตาพรานอยา ง รพินทร บางแหงกก็ องโต แสดงวามนั หยุดพักเลยี แผลทีน่ นั่ แลว กก็ ระเสือกกระสนตอไปอยา ง ทรหด อันเปนธรรมชาตขิ องมนั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

185 รพนิ ทรแ กะรอยไปอยางใจเย็น ไมร บี รอนอะไรนกั เขาตรวจรอยตามพ้ืน กวาดสายตา ระมดั ระวัง สาํ รวจไปในละแวกรกทบึ เบื้องหนา หยุดใครครวญเล็กนอยแลวกค็ ืบหนา ตอ ไป ไรเฟล ถือพรอมในมอื น้วิ แตะอยูท ไ่ี กแตลํากลอ งกดตา่ํ สสี่ ิบหา องศากับพ้นื ทกุ คนปฏิบัติตามเขา ยกเวน ดา รนิ คนเดยี ว หลอนไมไดถ อื ปน อยใู นมอื เลย คงมแี ตปน สัน้ เทา นน้ั และกต็ ดิ อยกู บั เขม็ ขัดในเอว ไมไ ดเอาออกมา ตรงขา มในมือของหลอ นกลับมีกลอ งถา ยรปู แทน ติดแฟลช็ เตรยี มพรอ มท่จี ะถา ย ไดท กุ ขณะ แมทามกลางความมืดสลัวทแ่ี สงตะวนั บายสอ งมาไมถึง ทศิ ทางไปของไอก ุดรกทบึ ขนึ้ เปน ลําดบั โดยแหวกเขาไปในพงไมท ่เี กะกะไปดวย เถาวลั ยแ ละหนาม การตดิ ตามเปน ไปอยา งยากเยน็ บางตอนเสย กบั จนั ตอ งใชม ดี ถางพงออกไป เชษฐากระซิบถามรพินทรว า การฟนตดั ทางของท้งั สองจะไมเ ปนการเตอื นเสอื รายใหร ูตัว และเตลิด หนีไกลออกไปอีกหรอื ซงึ่ จอมพรานก็ตอบวา ในภาวะเชน นี้แลว ไมจําเปน ตองคาํ นึง เพราะเจา มฤตยแู หงดงดบิ ยอมไมมีกาํ ลังทจ่ี ะเตลิดไปไดไกลนัก มันย่ิงออกแรงมากขนึ้ เทาไหร กเ็ ทา กบั เปน การเรยี กอวสานใหมาสูม ันเร็วขึ้นเทาน้นั รอยเลือดซึง่ เวน ระยะหางกนั เปนหยอ มๆ เร่มิ เรี่ยถีข่ ึน้ เปน ลําดบั กระสนุ ลูกปราย 9 เม็ดท่ี ยงิ จากเอฟเอนกงึ่ อัตโนมตั ขิ อง ม.ร.ว.เชษฐา ท้ังสองนดั จะตองสรางบาดแผลเหวอะหวะใหแ กม นั ไมนอ ยทีเดยี ว และกระสุนเหลา นั้นใชพ ลังงานอยางเต็มทเี่ ขา ไปฝง อยใู นเนอื้ ของมัน โดยไมเ สยี เปลาไป ผิดกบั ลูกปนไรเฟล ซึง่ แรงและคมเกนิ ไป อันจะทําใหทะลุผา นเลยไปเสยี “ถา เหน็ ตัว ยิงไดเลยนะครับ ไมต อ งรอผม” รพนิ ทรหันมากระซิบบอกกบั เชษฐาและไชยยันต แลว เขากช็ ะงักกกึ เมื่อเห็น ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ซงึ่ หยดุ ยืนสอดสา ยสายตาอยเู บ้ืองหลังเขา กําลังถือกลอ งถา ยรปู เตรยี มพรอมอยูใ นมอื แทนที่ จะถอื ปน เหมอื นคนอื่น หลอนมัวแตก วาดสายตาอยู จงึ ไมทนั เห็นอาการมองพิพกั พิพวนของเขา พรานใหญเ ปา ลมออกจากปากเบาๆ แตก ไ็ มป ริปากพูดเชนไร หันกลับไปพจิ ารณารอยเลอื ดตามเดมิ บัดนท้ี ุกคนมาหยดุ ยนื อยหู นา พงรกทบึ ท่ีสดุ ตอนหนึ่งริมไหลเ ขาสูงชนั ซึ่งมกี อ นหิน มหึมาคลา ยจะเปนศลิ าจาํ หลกั ทม่ี นษุ ยมาตง้ั ประดษิ ฐไ ว รอยเลือดสิ้นสุดลงตรงตาํ แหนง นัน้ และมี รอยปาลูเปนทางหายเขาไป รพินทรท ําสญั ญาณใหเ ชษฐา ดารนิ และไชยยนั ต หยดุ อยูกบั ท่ี ตวั เขา เดินเกรส าํ รวจอยูอีกอึดใจใหญ เสย จนั และแงซาย ซึ่งแยกกนั ออกไปดกู นั อกี คนละดา น กเ็ ลย่ี งเขา มาสมทบ “มันเขา ไปจนมุมอยูในพงนแี่ นๆ ครับ แตเราไมรูวา มนั ตายหรือเปลา อาจนอนหมกตวั หลบอยกู ็ได” เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เคล่อื นเขามารวมกลุม ไดย นิ คาํ พดู โตต อบระหวา งรพินทร และพรานของเขาอยา งถนดั และเขา ใจดี “คุณแนใ จหรือวา ขณะนีม้ นั อยูในน?้ี ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

186 เชษฐาเอย ถามขน้ึ รพนิ ทรจ องเขา ไปในพงทบึ อันเปนหญา คาและตนเสือหมอบท่ีขนึ้ สงู ทว มศีรษะ ภายใน อาณาบริเวณประมาณหนึ่งไรน้นั “ความเขา ใจของเสย ไมผดิ หรอกครบั คณุ ชาย ขณะน้มี นั อยใู นนแี้ น เสย ออ มไปตรวจดู ทางไหลเ ขาดานหลังโนนแลว ไมเ หน็ รอยวา มนั จะโผลท ะลอุ อกไป และรอยเลือดทเี่ ราตามมากม็ า หมดลงตรงน”ี้ “แลวเราจะเอายังไงกนั ดี บกุ ตามเขา ไปรึ” ไชยยนั ตถาม รพนิ ทรส ั่งศีรษะชา ๆ ใชปากกระบอกปน ท่ถี ืออยูในมือเสยปก หมวกให เผยอข้นึ เล็กนอ ย “ไมเหมาะหรอกครับ มนั รกทบึ เหลอื เกนิ ปา หญา คาเสียดวย ถา แหวกเขา ไป เราไมม ที าง จะมองเห็นตวั มนั ในระยะหา งเกนิ วาเลย เอาวธิ ีทป่ี ลอดภยั ทีส่ ดุ ดกี วาครบั ” แลว เขากห็ ันมาทางจัน ถามวา “จนั แกมปี ระทดั สําหรบั จดุ ไลร าวทีต่ ดิ ตวั มาดว ยหรอื เปลา?” จนั คนลงไปทยี่ ามเกา ๆ ซ่งึ สะพายหลังอยู อดึ ใจเดยี วกง็ ดั ประทดั ขนึ้ มาสองสามตบั ยม้ิ แปน “มีครบั นี่ยงั ไง” “ดีแลว แกกบั เสยแยกกนั ไปคนละดาน จุดประทดั ขนึ้ คนละตบั แลวโหไ ลขึน้ ใหเอด็ ทีเดยี วนะ พยายามหาไมใ หญหรือกอ นหนิ กําบงั ไวด ว ย อยายืนในทีโ่ ลง” ท้ังสองแยกกนั ออกไปเตรยี มปฏิบตั ติ ามคาํ ส่ังของเขา รพินทรบอกใหเ ชษฐา ไชยยนั ต ดา รนิ และแงซายถอยเขากําบงั หลังตน ไมใ หญค นละดา น และเตอื นใหร ะวงั พรอ ม “ถาเหน็ ตัวหรอื การเคล่อื นไหว หรอื ไดยนิ เสยี งคํารามอยทู ไ่ี หน กระหน่าํ ยงิ เขา ไปเลยนะ ครบั ” ตวั เขาเองเล่ียงไปยนื บงั หนิ กอ นหนึ่ง แลวโบกมอื เปน สัญญาณกบั พรานพืน้ เมอื งทง้ั สอง เสย กบั จนั ชวยกนั จดุ ประทดั โยนเขาไปพรอ มกับสงเสยี งรองเอะอะ และทันทนี น้ั ประทดั กแ็ ตก ระเบิดขนึ้ กกึ กอ งดังสนน่ั ไปหมด ราวกบั ขา วตอกแตก พงหญา อนั สงู ทวมหวั บรเิ วณหน่ึง ไหวลยู วบยาบอยา งรุนแรง พรอมกบั เสยี ดแผดคาํ ราม ล่นั อยา งดุรา ยระคนตน่ื กลวั บดั นัน้ เอง ลูกซองอัตโนมตั ิของลกู ซองแฝดของเชษฐากบั ไชยยนั ตก็ ระเบิดสะทา นปา ประสานกนั ขน้ึ อยา งสนัน่ หวน่ั ไหว เดาสุม เขาไปในระดับตํ่าของบริเวณท่เี ห็น หญา ไหว และเสียงคาํ รามดังออกมา พริบตาน้นั เอง ทามกลางสายตาอนั เบกิ จอ งของทกุ คน เสือลายพาดกลอนขนาดมหึมา โผนทะยานเผนพรวดออกไปยังปลางดงดา นตรงขามเปน เสนริ้วดําสลบั เหลอื ง ตะกายข้ึนไปพรอ ม กบั แผดเสียงคาํ รามลน่ั มองเห็นกรงเขยี้ วขาวในปากแดงรา และตาอนั เขียวปด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

187 ครัง้ นี้ เสยี งปน ก็ประดังกนั แผดขนึ้ ปานปา จะถลมทลาย นบั นดั ไมถ วน และไมทราบวา จากมอื ของใครบาง ยกเวนแตรพนิ ทรแ ละแงซายเทา นน้ั ท่ีวาดปนตามหลังไอเ สอื ลายผีสงิ ไป แต ไมไดเหน่ยี วไก เพราะจบั ศูนยไมถนดั สาํ หรับดารินมวั แตต ะลงึ จงึ ไมส ามารถจะถา ยภาพนั้นไวได ทนั ช่ัวเสย้ี วของวนิ าทีเทานัน้ ท่รี า งของไอก ุดปรากฏแวบใหเ ห็นเปน เปา สายตา แลวมันก็ กระโจนหายเขา ไปหลังโขดหนิ ลูกใหญ รมิ เชงิ ผาลบั ตาออกพนรัศมปี น ทกุ กระบอกทร่ี ะดมกนั ซลั โวอยูในขณะน้ี พสิ จู นใหเ ห็นวา ประดากระสนุ ที่สาดกระหน่าํ ออกไปหลายนัดเมือ่ อดึ ใจทแี่ ลว ทนั ทที ่เี ห็นรางของมันนนั้ ไมม ีนัดไหนถกู เปา หมายอยา งจังพอท่ีจะหยุดยง้ั มนั ไดเ ลยท้ังเชษฐาและ ไชยยนั ตคาํ รามออกมาอยางหัวเสีย สําหรับเชษฐานัน้ รสู ึกตนเองดวี า กระสุนของเขาทีล่ น่ั ออกไป อยา งรบี รอ นนน้ั ต่าํ กวา เปา หมายแทจริงท่เี หลอื บเห็นชวั่ แวบเดียวไมม าก เพราะอารามรีบรอนแขง เวลา สว นไชยยันตล่ันแฝดของเขาออกไปพรอ มกันทีเดยี วท้ังสองลาํ กลอ ง บอกไมไ ดเหมอื นกนั วา เปาหมายอยทู ไี่ หน เหน็ แตกอ นหนิ ริมผากระจายเปน กลุม และคนอื่นๆ ก็ลวนยงิ ดวยความ ตะลีตะลานท้งั ส้ิน ดวนลัน่ ไกออกไปในขณะทปี่ ากกระบอกปน ยังไมท ันจะจับเปาเสยี ดว ยซํ้า ไอกดุ เม่ือเผน วบู ลับหายเขาไปในโขดหินใตช ะงอนผาก็เงียบกรบิ ไมมีว่ีแวววา จะโผล ออกมาใหเ หน็ ทางดานใดเพราะโขดหนิ กอ นใหญนนั้ มองเหน็ ไดอยา งถนดั ชัดเจน ไมม ีอะไรอาํ พราง หากวา มนั จะทะลุหนีออกไปยังอกี ดา นหนึง่ ไมม ีปญหาขณะน้ีมันจะตองหลบซอนอยหู ลัง โขดหินนนั่ เอง เพ่ือรอวาระสดุ ทา ยของมนั เพยี งแตว า ใครเทา นั้นทีจ่ ะขึน้ ไปเพ่อื กรอกกระสุนเขา ใส ในระยะกระชน้ั ชดิ เพราะถา ไมเ ขา ไปกย็ อ มไมม โี อกาสทจ่ี ะสงั หารมันไดอันเนอื่ งจากมองไมเหน็ ตัว เสย ผูออ มไปสํารวจทางดานชะงอ นผาดา นนนั้ มากอ นแลว เม่ือครูนว้ี งิ่ หนา ตืน่ เขา มาหา พรานใหญ รายงานกระหดื กระหอบ “ไมมีทางแลว ละครับนาย นอกจากวาเราจะบกุ เขา ไปประชดิ ตัวมนั เลย มนั เขา ไปจนมุม อยหู ลงั โขดหนิ ใตช ะงอ นโนน ในนนั้ เปน โพรงถ้ําลึกสักหา วาเหน็ จะได เปน ทางตนั ไมมที างออก แตเราจะเหน็ ตวั มันได กต็ อ งออ มหลังโขดหนิ เขาไปเปน ซอกเหมอื นประตู มีทางเขาอยทู างเดยี ว” รพินทรย กแขนข้ึนปายเหง่ือบนหนา ผาก หนั มามองดคู ณะนายจา งของเขา ซ่ึงทุกคนก็ กาํ ลังจองมาเปน ตาเดยี ว “เสีย่ งเหลอื เกนิ รพนิ ทร ระยะเผาขนทีเดยี ว ทั้งเราและมัน ถา หากจะบุกเขาไป ดรู าวกบั วา มนั จะทา ใหเราคนใดคนหนงึ่ เขาไปประจนั หนา กบั มนั ตวั ตอตัว” ม.ร.ว.เชษฐาครางออกมา หรต่ี ามองไปยังโขดหนิ กอ นนนั้ “อยางน้ยี งั ไงละทเ่ี ขาเรยี กวา ‘เสือสง่ั ปา’ ละ พบั ผาซิ เพิง่ จะเห็นสญั ชาตญาณของเสือ ชัดๆ คราวนีเ้ อง เอากะมนั ซิ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

188 ไชยยนั ตรอ งอยา งตื่นเตน “คราวนี้ผมเหน็ จะตองขอแลวละครับ” จอมพรานพดู พรอมกบั ยิ้มขรึมๆ มองไปทไี่ ชยยนั ตแลว เปล่ยี นมาจับอยทู เ่ี ชษฐา “ขออะไร?” “ขอเขา ไปจัดการกบั มนั เอง คณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต และทุกคนโปรดคอยระวังตัวอยใู นท่ี กาํ บังเทา น้นั ” เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และทกุ คนยอมจะเขาใจสถานการณในขณะนไ้ี ดดี เกนิ กวาท่ี จะตอ งอธบิ ายอะไรกันมาก แนนอนท่ีสุด ในภาวะเชน น้ี ไมม ใี ครเหมาะสมเกนิ ไปกวา จอมพราน ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตตางกย็ อมรบั กบั ตนเองวา ตราบใดก็ตามท่ี รพนิ ทร ไพรวลั ย อยรู วม เหตกุ ารณดว ยในสภาพเชนนี้ ควรจะปลอ ยใหเ ปนหนาทีข่ องเขา ไมใชบงั อาจขันอาสากระทําเอง การเดนิ เขา ไปยิงเสอื จนมมุ ในทจ่ี าํ กัดระยะเผาขน มนั หมายถึงวา ผยู งิ จะตอ งมี สติสมั ปชัญญะ และความชาํ นาญสักขนาดไหน มนั เปนการเอาชีวติ เปน เดิมพนั ทีเดียว! โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สมงิ รา ยตวั นนั้ คือ ‘ไอก ุด’ เสือผีสงิ !! “อันทจี่ ริงผมอยากจะขอรบั หนา ท่ีนี้จากคณุ เพราะไหนๆ ผมก็ยงิ มนั ไวแ ตแ รกแลว ...” ม.ร.ว.เชษฐากลา วดว ยเสียงเครง ขรึมจรงิ จัง เออ้ื มมือมาจับแขนพรานใหญไว บบี แนน พรอ มกับย้มิ “แตกร็ ูสึกตวั เองดีวา ถงึ อยา งไรผมกไ็ มเหมาะกวาคุณ ผซู ง่ึ มือเหนอื กวา จะทําใหคณุ เกดิ วิตกกงั วลเปนหวงผมชนดิ อกสน่ั ขวญั แขวนไปเสยี เปลา ๆ ตกลงรพนิ ทร ผมยอมใหเปนหนาท่ีของ คุณ โดยไมอวดดีทําเสียเองหรอก” “แตผมวา เราใชว ิธีจุดประทดั ไลอยา งเม่ือกี้นไ้ี มด กี วา หรือ” ไชยยนั ตแ ยงมาโดยเรว็ เชงิ ออกความเหน็ อยางเปนหว ง “มันตกใจเสยี งก็เผนออกมาใหเรายิงเองแหละ ดกี วาทคี่ ุณจะบกุ เขาไปประจนั หนา มนั ใน ระยะประชิด วธิ ีน้ันมันเส่ยี งเกินไป” “ไมม ที างเลอื กอยางอื่นอกี แลว ครับ คุณไชยยนั ต ตอ ใหเราจดุ ประทตั หรอื ยงิ ปน ทาํ เสียง เอะอะสักเทา ไหร ไอก ุดก็จะไมม ีวันโผลออกมาจากซอกหนิ นนั่ อกี เลย เสอื ฉลาดอยา งมนั รดู วี าทนี่ น่ั เปน กาํ บงั อนั ปลอดภยั ทส่ี ุดของมนั แลว เวน แตศ ตั รขู องมนั จะกลา บุกเขาไปจนถงึ ตัวมนั เอง ซงึ่ มันก็ เตรียมสอู ยา งจนตรอกเปน วาระสุดทา ย นอกจากวธิ นี ี้ เรากต็ อ งคอยเฝา ลอ มดกั มันอยอู ยา งน้ี จนกวา มันจะตายเองเพราะพษิ บาดแผล ซึ่งเราก็ไมม ีทางรวู า มันจะตายเม่อื ไหร เสยี เวลาเปลา ๆ” “ถา จําเปน กน็ า จะเลอื กเอาวิธีหลังอยา งวา นัน่ ดีกวา ทพี่ วกเราคนใดคนหน่งึ จะตอ งทาํ บา ระหา่ํ เสี่ยงตอชวี ติ เกนิ กวา เหต”ุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

189 ม.ร.ว.หญิงคนสวยเสริมมาเปน เชงิ ประทว งคัดคานอกี คนหนงึ่ พรานใหญส นั่ ศีรษะ เสยี ง ของเขาเกอื บจะหว น “นั่นไมใ ชว ธิ ีเลือกของผม หรอื ของพรานอาชีพทุกคน ถาจะพดู ถงึ การเสย่ี ง พรานทุกคน กล็ วนมีชวี ติ เสยี่ งอยแู ลว เอาละครับ ผมจะขึ้นไปบนนนั้ เด๋ยี วนี้ ขอใหพ วกเราทกุ คนเตรียมระวงั พรอ มในขณะท่ีผมเดนิ เขา ไปยงิ มนั ถาบังเอญิ ผมเสยี ทา มนั เผน สวนออกมาได ก็ชว ยยงิ ซา้ํ กแ็ ลว กนั คอยจองไวใ หด ี” วา แลว จอมพรานกต็ ะโกนสงั่ ความกบั พรานพ้นื เมอื งของเขา แลว ออกเดินตดั ทางไตเ ลาะ ผาชนั บายหนา คบื ใกลเ ขา ไปยงั โขดหนิ ใหญหนา ถ้ํา ท่ีเจา สมงิ เผนเขาไปหลบซอนตวั อยู ทุกคนจองมองดูเขาเปน ตาเดียว ดว ยใจอนั เตน ระทกึ หายใจไมท่วั ทอง ทั้งๆ ทตี่ า งกล็ วน ซมึ ซาบอยูเปนอันดแี ลว วา รพินทร ไพรวลั ย เปน มอื พรานช้ันไหน เชษฐา ไชยยนั ต หรอื ดารินกด็ ี ยอ มจะเคยเหน็ กบั ตามากอ นแลว รพนิ ทรเ คยเดินเขาไปยงิ เสือดําท่หี ลดุ จากกรง ภายในบรเิ วณสถานี กกั สตั วของนายอาํ พล ดวยฝม ือและกาํ ลงั ใจเยย่ี มยอดขนาดไหน ลักษณะของเขาในยามนน้ั ดูเยอื ก เยน็ เปน ปกติเหมอื นคนท่เี ดนิ เขา ไปยงิ กระรอกไมใ ชย ิงเสอื และในขณะนกี้ เ็ ชน กนั ดเู ขาจะไมมพี ธิ รี ตี อง หรือทา ทางอันระมัดระวังจรงิ จงั อะไร มากมายนกั ยามเม่อื เดินเขา ไปเพียงคนเดยี ว โดยไมจําเปน ตอ งคอยหว งใคร เพราะทกุ คนลวนอยใู น รัศมีทปี่ ลอดภยั เพยี งพอ เม่อื ใกลจะถึงโขดหนิ กอนนน้ั เขาผอ นฝเ ทาเบาลงกลายเปนยอ ง ตาจับนง่ิ เขา ไปใน ซอกหลบื อันมีโขดหินเปนฉากบังอยู ซง่ึ ทุกคนขา งลางไมมโี อกาสเหน็ สิ่งทหี่ ลบซอนอยเู บื้องหลงั ไรเฟลถือพรอมอยูในมอื ยนื หางออกไปในลกั ษณะเฉยี งอาวธุ ซึ่งพรอ มทจี่ ะตวัดขนึ้ ประทบั บา ได อยางฉบั พลนั แลวรางของเขากค็ อ ยๆ กา วยา งคืบหนาเขาไปน้นั ก็ลบั โขดหนิ หายไปจากสายตาของทกุ คน ทเ่ี ฝา จับมองอยอู ยา งนกึ ทายเหตกุ ารณไ มถ กู นอกจากจะคอยภาวนาเอาใจชว ย ทุกคนเบ้ืองลา งประทบั ปน จอ งเตรยี มพรอม คอยโอกาสที่เจา เสือผีสิงจะเผน สวนออกมา ถาหากวามนั ผา น รพินทร ไพรวัลย ออกมาไดโดยพรานใหญเ ปน ฝา ยพลาดทา เสยี ท.ี .. ในระหวางท่ีทงั้ หมดตกอยใู นภาวะสะกดกล้ันลมหายใจเพ่ือคอยเหตกุ ารณอยนู น้ั เสียง ระเบดิ ของกระสนุ .375 เอชแอนดเอชแมก็ นม่ั ก็แผดสะเทอื นเล่อื นลนั่ ขนึ้ ดังกอ งสะทอนไปท้งั หุบ เขา แลวกังวานเสียงของมันก็คอ ยๆ จางหายไปกลายเปนเงยี บสงดั ตามเดิม อดึ ใจใหญ รพินทร ไพรวลั ย ปรากฏรา งโผลออกมาจากหลังโขดหนิ กอ นนนั้ ดว ยอาการ เงียบๆ เปน ปกติอยูเ หมือนเดิม เขาไมไ ดพ ดู อะไรทง้ั สนิ้ เพียงแตย กมือข้ึนโบกเปน สญั ญาณเรยี กให ทุกคนขึน้ ไปได แลว กค็ วกั บหุ รอ่ี อกมาจดุ สบู เกดิ เสย จนั และเมย กโ็ หร องกนั ลั่นออกมาอยา งดใี จ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

190 เชษฐากับไชยยันตย ิ้มออกมาได ถอนใจโลงอกตาเปน ประกาย สวนดารินเปา ลมออกจากปาก หลับตาลง หลอ นดูเหมือนจะกลั้นลมหายใจนานท่ีสุด กอ นทพ่ี รานใหญจะโผลอ อกมาอีกคร้งั ทกุ คนพากนั ไตไหลเขา ตรงไปท่โี ขดหนิ กอ นน้ันโดยเรว็ อยางต่นื เตน ยนิ ดี เมอ่ื ตา งพรกู ัน เขา มาถงึ ภาพที่เห็นภายในโพรงถ้าํ ลึกประมาณหาเมตรเปน แองเขา ไปในผาชนั ก็คอเสอื ลายพาดกลอนขนาดใหญท ส่ี ดุ ซึ่งไมเ คยพบเห็นมากอน แมก ระท่ังในสวนสัตว นอนฟุบในทา หมอบ หัวซกุ อยูหวางขาอันใหญโตทัง้ สองขาง ท่ยี ืน่ ราบไปกบั พืน้ ตรงหนาผากเหนือหวา งตาท้ัง สองขา ง มรี อยแผลของ .357 แมก็ นม่ั เจาะทะลอุ อกกา นคอ เลือดยงั ทะลกั รนิ อยูปร่ิมๆ นองไปกบั พนื้ หิน สิ่งทเี่ หน็ ถนัดท่ีสดุ ก็คอื น้ิวขา งหน่งึ ทางองุ ตนี ขวาของมันหายไป ซง่ึ เปนแผลตาํ หนอิ ัน เกิดข้นึ จากกระสนุ ของนายอําพลเม่อื 2-3 ปม าแลว น่ันคือกาลอวสานของไอก ดุ เสอื ผีสงิ !! ท้ังหมดอทุ านกนั ออกมาแซดไปหมด เม่ือมองเหน็ ซากของสมิงรายอยางถนดั ตา พากัน เขา มาหอมลอ มมงุ เต็ม ม.ร.ว.หญิงดารนิ ถายภาพไวหลายภาพอยางรวดเรว็ สมกับแรงกระหายมา นาน ตางพดู วจิ ารณก นั ลัน่ ฟง ไมไ ดศัพท คนท่ีสมใจทสี่ ุดก็คอื นายเมย ผูซ่ึงลกู หาบอันเปนลูกนอ ง ของเขาถกู คาบไปกิน และผทู ี่พอใจท่สี ุดกค็ ือ ม.ร.ว.เชษฐา หวั หนาคณะ ในกรณที ี่ปราบไดส มความ ตง้ั ใจ และไดเ สือตวั ใหญที่สดุ เทา ทเี่ ขาเคยเหน็ มา มจั จุราชแหง ไพรกวาง ผูมมี นั สมองราวกับผตี าย โหงคอยบงการตัวนี้ วัดครา วๆ จากสายตาโดยไมร วมสว นหางยาวถงึ สองเมตรเศษ องุ ตนี แตละขา ง ขนาดชามกว ยเตย๋ี ว เมือ่ ใกลเ ขา มา กลน่ิ สาบสางรุนแรง ระคนกับกลน่ิ เหม็นอนั เกดิ จากทม่ี นั กนิ ซาก เนา คละคลงุ ตลบไปหมด เหบ็ เกาะเต็มทงั้ ตวั เชษฐาและไชยยันตย ม้ิ ออกมาอยา งแชม ชน่ื ตางเขามาจบั มอื รพินทรอยางแรง ไมจ าํ เปน เสียแลว สาํ หรบั คาํ ยกยองสรรเสริญชมเชยอะไรท่ที งั้ สองจะมอบใหแ กร พินทร แตมนั เปน การแสดง ความยนิ ดี “มนั ควรจะตายดวยมอื ผมนะ แตแ ลว ในทส่ี ดุ กม็ าส้นิ เอากบั มือคุณจนได” เชษฐาพดู ปนหัวเราะ “มันกาํ ลงั อยูในลกั ษณะอยา งไร ในขณะทค่ี ณุ เดินเขา มายงิ ?” ไชยยนั ตถามอยา งไมวายตนื่ เตน “นอนคอยวาระสดุ ทายครบั มนั หมดแรงแลว เพราะกระสุนลกู ปรายทงั้ สองนัดของ คุณชาย ตรวจดจู ากบาดแผล ถึงมันจะไมถ กู ซ้าํ กค็ งไมร อดเกินคนื นี้ ตอนท่ผี มโผลเขามา มันนอน แยกเขี้ยวคํารามอยูเฉยๆ ผมยิงมันในระยะหางไมกว่ี าเทาน้ัน ลกั ษณะเดมิ ๆ ของมันอยอู ยา งไรก็อยู อยางนน้ั ไมม ดี ้นิ เลย” จากการตรวจกระสนุ ลูกซองเชษฐาที่ยิงไวก อน พบวา 9 เมด็ ของลกู ปราย โอ-โอ บั๊ค นดั แรก รวมกลุมกนั เปนกระจกุ ทะลุเขา ทชี่ อ งทอ งดา นขวาเหนอื ตะโพกเล็กนอย บางเม็ดทะลเุ ลย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

191 ออกมาอีกดา นหน่งึ และบางเมด็ ก็คงจะฝง อยูภายใน สว นนดั ทส่ี องซง่ึ ยิงไลหลงั ถกู เพียงสามเม็ด สองเม็ดฝงเขา กกขาหลงั ดา นซาย อกี เม็ดหนึ่งกระทบโคนหางเวอไปและฝง เขาไปในบรเิ วณกน จดั วา เปน บาดแผลฉกรรจพ อใช แตย ังไมม อี านภุ าพทจี่ ะหยดุ ย้ังใหม นั นงิ่ อยกู บั ท่ีไดโดยฉบั พลัน เชษฐาเขามากม พิจารณารอยกระสนุ ท่ยี งิ ไวอ ยา งพอใจ เม่อื ทกุ คนคลายจากความตน่ื เตนยนิ ดีปรดี า...รพินทรกส็ ง่ั ใหพ รานของเขาตดั ไมมาทํา คานหาม เพอ่ื ลาํ เลียงซากของไอกุด อาชญากรแหง ไพรกวางกลบั ไปยงั แคมป. .. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

192 11 ซากของไอก ุดขนาดสคี่ นหามหลงั ยงั แอ และตอ งพักบอ ยๆ ทัง้ หมดบายหนากลบั แคมป โดยยอนรอยเดมิ แวะทศี่ พของลูกหาบเคราะหร า ยซ่งึ ใชเปน เหยือ่ ลอ รพนิ ทรส ัง่ ใหหยุดพักท่นี นั่ อีก คร้ัง เพือ่ ขดุ หลุมฝงศพของเอิ้นไวยงั บริเวณใตหางทุกคนพบความสลดใจอกี คร้ัง เมื่อมองเหน็ ศพ ของลูกหาบท่เี สยี ชวี ิตอยางอนาถเพราะเจาเสอื สมิง แตกส็ าสมใจแลวที่สามารถลาไอก ุดใหส ้นิ ชอื่ ลง ไดเปนการทดแทน เมอื่ จดั การฝง ศพกเ็ ดนิ ทางกลับแคมปมาถงึ ในเวลาตะวนั ชงิ พลบพอดี พวกทแ่ี คมป ทง้ั หมดพรูกนั ออกมาตอนรบั พรอ มกับสงเสียงโหรองล่นั อยา งตนื่ เตน ดีอกดีใจทมี่ องเหน็ วากของ เสือใหญถูกหามมา เอกิ เกริกไปท่วั บรเิ วณแคม ป สงเสยี งพดู จาซกั ถามพวกทไี่ ปกับขบวนตามลาลน่ั ไปหมดฟงไมไ ดศ พั ท และพากนั เขา มามุงลอ มซากของไอกุดเต็มโดยละทง้ิ หนา ทอ่ี ื่นๆ หมด ค่าํ น้นั ม.ร.ว.เชษฐา สั่งใหน ําวิสก้อี อกมาเปด เลี้ยงพวกลกู หาบ และพรานพ้ืนเมืองของ รพินทรอ ยา งไมอัน้ เปนการแสดงผลสาํ เรจ็ ในการพิชติ ไอกุดลงได ทุกคนรืน่ เริงครกึ คร้ืนกนั เปน พิเศษ และทงั้ หมดไมว า จะเปน นายหรือลูกจา ง เพิ่งจะรสู กึ ในรสชาติอันเอร็ดอรอยของอาหารคํ่ามอ้ื นน้ั นบั ตงั้ แตว ินาทวี ิกฤตซึง่ เกดิ ข้นึ โดยการทราบขาววา เสือรา ยยองเขา มาลากเอาลูกหาบไปขยํ้าเมอื่ ค่ําวานน้ี “ทีนี้เห็นจะโลง ใจนอนตาหลบั กนั ไดเ สียทนี ะ” เชษฐาเอย ขึน้ ยมิ้ ๆ ในระหวา งการสนทนาบนโตะอาหารคํา่ ในเต็นท ซงึ่ มีรพินทรรวมอยู ดว ยตามปกติเหมอื นเดมิ “ครบั โลงอกไปที คร้งั แรกผมยังวิตกเปน ทกุ ขว า ไอกดุ จะทําใหค ณะของเราตองเสยี เวลา ออกไปโดยไมม กี ําหนด โชคดเี หลอื เกินทเี่ ราปราบมนั ลงไดภายในเวลาไมเกิน 24 ชว่ั โมงนบั ต้ังแต มันเลน งานคนของเรา” จอมพรานตอบเรียบๆ ขณะนั้นท้งั ส่รี บั ประทานอาหารเสร็จเรียบรอ ยแลว และแงซาย กาํ ลงั นําเอากาแฟกบั บรัน่ ดเี ขา มาให “ผลสาํ เรจ็ ในการพชิ ิตไอก ดุ ลงไอในคร้ังนี้ มาจากแงซายคนเดยี ว ถาไมไดแ งซายแนะนํา ใหคณุ ลงจากหา งและกลับแคม ป ปา นนย้ี งั ไมรูเ ลยวา พวกเราจะตองแกรวคอยดกั มนั ไปนานอีกสกั ก่ี วนั ” ไชยยนั ตพูดพรอ มกบั หวั เราะ แลว เอ้อื มมือไปตบหลังหนุมชาวดงนกั พเนจรผูมายนื รนิ กาแฟแจกจา ยปรนนิบตั ิอยใู กลๆ เชษฐาและดารนิ หนั ไปมองดูแงซายอยางพึงพอใจ อดีตนายทหาร กองโจรกะเหรย่ี งผูสมัครเขา มาเปนคนใชค ณะเดนิ ปา มสี หี นา สงบราบคาบและสํารวมอยตู ามเดมิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

193 ประหน่งึ วา จะไมไดย นิ หรอื สนใจกับคํายกยอ งชมเชยน้นั ชําเลอื งแวบไปทางจอมพราน พบสายตา ของรพนิ ทรท ่ีมองอยกู อ นแลว เงยี บๆ กห็ ลบตาไปเสยี “แงซายควรจะไดร บั การขอบใจอยางมากครบั ในรายการนี”้ พรานใหญผงกศรี ษะลงรับโดยดษุ ณี “แงซายเธอรูไ ดอยางไรวา ถาพรานใหญลงจากหา งแลว ไอเสอื ตวั นีถ้ ึงจะเขา ไปกนิ ซาก” ม.ร.ว.หญิงดาริน หนั ไปถามย้มิ ๆ “ผมเดาเอาครับ ผมทราบวา ผูกองตามลา มันมานานแลว แตไ มเ คยพบตวั มนั เลย แตพ ราน อนื่ เคยมีโอกาสพบเห็นมัน แสดงวา มนั จะตองจาํ กลน่ิ ผูกองได และคอยจอ งหลบอยู ผมคดิ เอาเองวา ถา ผูก องลงมาจากหางกลบั แคม ปเสยี มนั อาจโผลอ อกมา” แงซายตอบดว ยเสยี งหา วตาํ่ “แลวมันก็เปน ความจรงิ เสยี ดว ย” เชษฐาวา พลางหันมาทางจอมพราน “ปานน้ีบญุ คําคงจะดแู ลใหพ วกนนั้ ถลกหนงั เสร็จแลว กระมัง ผมอดหว งไมไ ด ถงึ แมก าร เดนิ ทางคร้งั นเี้ จตนาเดมิ ของผมจะไมสนใจกบั หนงั หรือเขาสัตวป ระเภทใดเลยกต็ าม แตสาํ หรบั ไอ กุดตวั นี้ ขอเกบ็ ไวดเู ปน ท่ีระลึก จะปูไวในหองรับแขกเลย เชือ่ วาทุกคนทเ่ี หน็ เขาคงจะตกใจ เพราะ ความใหญโตมโหราฬของมนั เพราะฉะน้ันถงึ ไดก าํ ชบั บญุ คาํ เสยี หนกั หนาวาใหถ ลกอยา งดที ี่สดุ อยา ใหส ว นไหนเสยี เปน อนั ขาด” จอมพรานกมศีรษะ “ไมตอ งเปน หว งครับ บญุ คําชํานาญมากในเร่ืองการลอกหนังสัตว เขาจะทําใหคณุ ชาย อยา งไมม ที ีต่ ทิ เี ดยี ว” “แลว กอ็ ยาลืมหัวกะโหลกของผมดว ยละ เชษฐาเขาเอาหนัง สว นผมจองหวั กะโหลกมัน ไวแลว กลบั ไปกรุงเทพจะเล่ยี มทองทําเปนทเี่ ขี่ยบหุ ร่ี เราจะเอาไวดเู ปน ทร่ี ะลึกคนละอยาง” ไชยยนั ตเตือนมาบาง รพนิ ทรหวั เราะเบาๆ หันมาทางอดตี นายพนั ทหารปน ใหญ “นาเสยี ใจเหลอื เกินครับคณุ ไชยยนั ต” เขาพดู อยา งสภุ าพ “สาํ หรับหัวกะโหลกของไอก ุด ผมเกรงวาคุณไชยยนั ตจ ะไมไ ดป ระโยชนจากมนั เลย” “อาว! ทําไมละ?” “กระสนุ หวั ออ นขนาด 270 เกรน ของ .375 แม็กนมั่ ที่ผมยงิ เปนนดั สดุ ทาย เขา ไปตี กะโหลกของมันแตกเปน เสยี่ งๆ ไมม ชี น้ิ ดเี ลย ทาํ อะไรไมไ ดส ักอยา ง นอกจากจะท้ิงหรือไมก เ็ อาแค เขีย้ วของมนั ไวด เู ลนเทา นั้น” ไชยยนั ตล ืมตาโต ครางออกมาอยางเสียดาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

194 “แตกละเอยี ดเลยหรือ เอะ ! แปลกจรงิ ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยน่ี ผมเห็นแผลทางเขา เลก็ นิด เดยี ว” “เปนความจรงิ ครับ ประเดี๋ยวเราออกไปดดู วยกันกไ็ ด ผมเองกร็ สู ึกเสียดายแทน กะโหลก ของมนั หลังจากลอกหนังปลน้ิ เน้อื ออกหมดแลว มีขนาดเขอ่ื งกวา บาตรพระเสียอกี อตี อนทผ่ี มยงิ มนั กไ็ มท นั จะนึกถงึ เรือ่ งหัวกะโหลกหรอื เรื่องหนังใดๆ ทงั้ สิน้ และสญั ชาตญาณของพรานทุกคนก็ คงจะเหมือนกนั ท้ังน้นั กค็ อื จอ งจะยิงสตั วใ หต ายคาทใี่ นทนั ทีโดยไมค ํานงึ ถึงเร่ืองอ่ืน ทางเขา และ ทางออกของกระสนุ มันเล็กลวงตาจริงหรอกครับ แตป ฏบิ ตั ิการของมนั รายกาจไมน า เชอื่ เลย มนั เขา ไปตีควา นในสมองเสยี อยา งไมมชี ิน้ ดี ไมใชเพยี งแตเ จาะทะลุไปเฉยๆ อยา งท่ีเราเขา ใจกันพ้ืนๆ โดยเฉพาะอยางย่งิ กระสุนขนาด .375 และลกู หวั ออ นน้ําหนัก 270 เกรนดวยแลวยง่ิ ไปกนั ใหญ ถา เปนลูกหวั แขง็ แบบฟลู แพทซ กค็ งไมถ ึงเพยี งน”้ี “วาว! นเี่ ปนความรใู หมข องผมทีเดียว” ไชยยนั ตรองออกมา ทาํ หนาตนื่ หนั ไปมองดเู ชษฐาและรพนิ ทรส ลบั กนั แลวหวั เราะ ออกมา “ผมไมย ักรูมากอนวา อานภุ าพของกระสนุ หัวออ น ยงิ สัตวม นั จะรายกาจถงึ เพยี งนี้ คดิ เอา ตามสามญั วินจิ ฉันกค็ ือ มนั เปน กระสุนไรเฟลความเรว็ สงู และลกู กไ็ มใ ชหนา ตดั ใหญโ ตมโหราฬ อะไรนัก โดยเฉพาะอยา งยงิ่ เมอื่ ยิงไประยะใกล และเปา หมายเปน ของแข็งคอื กะโหลกหวั ของมนั แบบนี้ ลูกปน ก็นา จะเจาะทะลุผา นไปเฉยๆ ไมน า จะตคี วานเสียจนกะโหลกแตกรา วไปหมดเชน น”ี้ เชษฐาจุปากเบาๆ มองดูสหายรักอยางขันๆ “เสียแรงถอื ปนเขาปา มาหลายครงั้ แลว กย็ ิงสตั วม าไดช นิดทีพ่ อจะคยุ อวดคนอื่นเขาวา เปน นักลา สัตวค นหน่ึงไดเ ตม็ ปาก แกจะรถู ึงอานุภาพของปน ทถ่ี อื อยใู นมอื ใหล ะเอยี ดนิดกไ็ มมี น่ี แหละเขาเรยี กวา สกั แตว า ยิง ลูกปน ท่ีผลิตสาํ หรบั ลาสัตวใ หญท กุ ชนดิ ปฏิบตั ิการของมนั เหมือนกบั ปน ไรเฟลของทหารเมื่อไหรก นั สังเกตงายๆ หวั กระสุนมนั ก็ประดษิ ฐผ ิดกันอยแู ลว เพอื่ ใหอานภุ าพ ในการประหัตประหารอยางฉกรรจทัง้ นน้ั ไมใชเพียงแตว าใหเจาะทะลุผานไปเฉยๆ เหมือนปน ทหารเพราะสตั วใหญมันมีความทรหดอดทนเปน พิเศษ ลําพงั แคใชความแรงเจาะทะลุ ไมสามารถ จะหยุดยง้ั มันได แมนจะถกู ทส่ี าํ คัญกต็ าม ฉะน้นั เขาจงึ ประดษิ ฐห วั กระสนุ ใหมนั ทํางาน ประหัตประหารพิเศษออกไป ไมเ พยี งแตเจาะทะลธุ รรมดาเทา นั้น ยังใหต คี วา นกลา มเน้ือและ กระดกู บรเิ วณทีห่ วั กระสุนเจาะผา นเพอื่ สรา งบาดแผลฉกรรจยงิ่ ขน้ึ ลูกปนในยุคปจจบุ นั ไมจ ําเปน จะตอ งอาศยั หนาตดั ใหก วางใหญเหมือนสมัยโบราณอยอู กี แลว เปน ลกู เลก็ ๆ นํ้าหนกั เพยี งไม เทา ไหรนั่นแหละ มนั ทํางานไดเกนิ ตัวนกั ฉันเอาลกู .375 หัวออ นแบบที่รพินทรย งิ ไอก ุดวนั นี้ ซดั เกงเขา ตวั หนึง่ ตอนท่ีไปปาอทุ ัยธานี นกึ ไมถึงเหมอื นกนั วา เกงตวั นนั้ จะขาดสะพายแลง ไปเลยราว กบั ถกู ขวานจาม ทงั้ ๆ ทแ่ี ตแรกคดิ วาลูกมนั กไ็ มไดใหญโ ตมโหราฬอะไรนัก ลกู ปน พวกนีถ้ า ถกู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

195 สว นออนกย็ งั ไมเทา ไหรห รอก แตถากระทบสว นแขง็ เปน ตนวากระดกู มันควานสะเดด็ ยากนกั แก ไมตอ งสงสัยหรอกวา ทาํ ไมหวั กะโหลกไอก ดุ ของแก จึงแตกรา วไปหมดใชก ารไมไ ด” ไชยยนั ตโคลงหัว บน พาํ ดว ยความเสียดายอยูเชน นั้น รพนิ ทรห ันไปทางหวั หนาคณะ นายจางของเขา “เรือ่ งหนังไอก ดุ หากคณุ ชายตอ งการจะเอาไวด เู ลนจรงิ ๆ แลว ผมอยากจะแนะนาํ วา พรงุ นีค้ วรจะใหคนของผมคนใดคนหน่งึ นํากลบั ไปทีห่ นองนา้ํ แหง แลว สงตอ ไปใหคุณอาํ พล ให แกชว ยสง ฟอกเสียเลยในทนั ที ถาเราหมักเอาไวห รอื ใชว ธิ ขี ึงตากแหง ชวั่ คราว รอจนกวา เราจะ เดนิ ทางไปถึงหลมชา ง แลวฝากพวกลูกหาบใหเอาไปใหค ุณอําพลตามท่ีคณุ ชายต้งั ใจไวแตแ รก ผม เกรงวามันจะเนาเสียกอน หรอื มา ยง้นั ขนกห็ ลุดออกหมดเสยี แรงเปลา ” เชษฐามองดูเขาอยางสนใจเปน พเิ ศษในคาํ แนะนํา “ก็ดีเหมือนกนั แตมันจะไมขัดกบั วัตถปุ ระสงคสว นใหญของเราหรือ เราตอ งการมุงหนา เดินทาง มนั จะเสียเวลาไปเปลา ๆ” “ก็ไมเ สียเวลาอะไรเลยน่คี รบั ระยะเดนิ ทางจากทีน่ ก่ี ลับไปถึงหนองนา้ํ แหง ถาเดนิ อยา ง พรานก็เพยี ง 4-5 ชวั่ โมงเทา นั้น เราไมจ าํ เปน จะตองหยดุ รอเขา...ยังเดนิ ทางกันตอ ไปตามปกติ เมอ่ื สง หนังใหค ณุ อําพลแลว พรานของผมกย็ อนตามมาทันเอง เสย เกดิ จัน หรือบุญคํา คนใดคนหนึ่งก็ ไดทั้งนน้ั แหละครับ” “พรงุ นี้เราเองก็จะออกเดนิ ทางเคล่ือนยายแคม ปแ ลว คุณแนใ จหรือวา เขาจะตามเราถูก โดยไมต อ งคนหาเสียเวลา” รพินทรห ัวเราะเบาๆ “ถา ไมเกินเลยหลม ชางอนั เปน สถานีปลายทางของเราไปแลว พรานของผมทกุ คนจะไมม ี วนั หลงเลยครับ เขาจะสะดวกยิง่ ขนึ้ หากเราจะกําหนดทหี่ มายใหเขารลู วงหนาเสยี หนอยวาออกจาก ที่นจ่ี ะยา ยไปตงั้ แคมปท ่ีไหน” “ถา งัน้ กต็ กลง ดเี หมือนกนั ผมตอ งการใหหนังของไอก ุดถกู ฟอกโดยเร็วท่ีสุด และใน สภาพทเ่ี รยี บรอ ยทส่ี ดุ ขอบคณุ มากท่ชี ว ยจดั การให” “พรุงนี้ คุณชายก็เขยี นโนต สองสามตัวถงึ คณุ อาํ พล ฝากกับพรานของผมท่จี ะนําเอาหนงั ไป ผมเชอื่ วา คณุ อําพลคงจะตองตนื่ เตน ดใี จมากทเี ดยี วครบั ท่ที ราบวา คณุ ชายปราบไอกุดลงได สาํ เรจ็ วา อนั ทจ่ี ริงเสอื ตัวนี้ คณุ อําพลตั้งสนิ บนเอาไวน านแลวเปนราคาถึงหม่นื บาท ถา ใครยิงได” กลา วจบเขากห็ ัวเราะ เชษฐาเบกิ ตาโต มองดเู ขารองออกมา “อา ! ถางัน้ เงนิ สนิ บนคณุ อาํ พลก็ควรจะเปนของคณุ นะซิ ถาหากคุณกลบั ไปถงึ หนองน้ํา แหง อีกครง้ั อยา ลมื นะวากระสุนนดั สดุ ทา ยทป่ี ลดิ ชีวิตของไอกดุ เกดิ จากมือของคุณไมใ ชม อื ผม ผม ไมใชผูปราบมนั หรอก คณุ ตา งหาก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

196 “กแ็ บงเทาๆ กันเปน สามสว นสาํ หรบั สามคนก็แลวกัน มาเถียงกันอยไู ด แงซายเอาไป สว นหนง่ึ ในฐานะผวู างแผน แกเอาไปสวนหนง่ึ ฐานยิงไวใหต าม รพินทรเอาไปสวนหนง่ึ ในฐานะ ยิงมันตาย ถงึ จะยุติธรรม” ไชยยนั ตเ สรมิ มา แลวทกุ คนกห็ วั เราะกนั ออกมาอยา งสนกุ สนานครึกครนื้ “ก็ยุติธรรมดอี ยูห รอกครบั ‘ถา’ เราท้ังหมดมโี อกาสกลบั ไปขอรับเงินสินบนของคณุ อํา พลได” รพนิ ทรต อบดว ยนาํ้ เสยี งเรียบๆ เปนปกติ แตมอี ะไรบางสง่ิ บางอยางในประโยคนนั้ ทํา ใหคณะนายจา งของเขาทัง้ สามคนพากันเงยี บงนั ไปช่วั ขณะ เชษฐากบั ไชยยนั ตบ รรจกุ ลองยาเสนสูบ พน ควันโขมง ตา งตกอยูในหว งครนุ คดิ ม.ร.ว.หญิงดารนิ เอามือเทา คางจองตาขา มโตะ มายังพราน ใหญอ ยา งไมพ อใจ พดู เสียงขุน ๆ “หมายความวา ยงั ไงกนั นายพราน ที่พูดวาถาเราทงั้ หมดมีโอกาสกลบั ไปขอรบั เงินสินบน ของคุณอําพลได เอ...ฉนั สังเกตดตู ั้งแตคุณเซน็ สัญญานําทางใหแกเราแรกๆ แลว คุณมักจะพดู อะไร เปนการบอนทาํ ลายขวัญเราอยตู ลอดเวลา ทั้งๆ ที่คุณเองก็ยอมเปน ลกู จา งนาํ ทางเรามา ไหนลอง บอกมาตามตรงซิ น่ีคณุ แนใ จเอาเสยี จริงๆ หรอื วาการเดนิ ทางคร้ังนี้ เราจะไมมีโอกาสไดก ลบั มากนั อีกแลว” “ผมไมไ ดบอกคุณหญิงเลยวา ผมแนใ จเชน นนั้ การทผ่ี มใชค ําวา ‘ถา ’ กบ็ งชัดอยูแลว มัน เปนสงิ่ ไมแน เราอาจจะไมไ ดก ลับก็ได หรืออาจไมม ใี ครในโลกนพ้ี บเห็นคณะเดนิ ทางของเราอกี แลวก็ได ทัง้ สองอยาง ขออภยั ดว ยหากผมจะใชคําพดู ใหไ มเปน ท่ีพอใจของคณุ หญงิ ผมอาจเปน คน ตรงเกนิ ไป” พชี่ ายบนเบาๆ ขดั จังหวะมา แลวหาทางเปลย่ี นเร่ืองเสยี หาเรอ่ื งสนทนากับจอมพราน โดยซกั ถามขอความเหน็ เกย่ี วกบั การลา เสือ ตลอดจนสญั ชาตญาณของเสอื ในฐานะทรี่ พินทรม คี วาม ชํานาญชํา่ ชองกวา พรานใหญอธบิ ายใหท ราบตามทเี่ ขารูเห็นประสบมากบั ตนเอง เปนการแนะนาํ คณะ นายจางของเขาไว เชษฐากบั ไชยยนั ตรับฟง ดวยความตน่ื เตน สนใจย่งิ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน พลอยฟง เพลินไปดว ยอยา งไมตงั้ ใจ เพราะเปนความรใู หมส าํ หรบั หลอน ลมื การตั้งขอ ขัดแยง หาเรื่องรวนเขา ลงเสยี ไดช่ัวขณะ “สว นมากคนทว่ั ไปมกั จะเขา ใจธรรมชาติของเสอื คลาดเคลอ่ื นไปมากทีเดียว” พรานใหญบ อก “ความจริงเสือเปนสตั วทข่ี ีข้ ลาดที่สดุ ชนดิ ในเวลาปกติเทา ๆ กับที่กลาบาบิ่นท่ีสุดในเวลา หิวหรือโกรธจัด คณุ ลกั ษณะของมนั ทั้งสองชนดิ น้ี ขัดแยงคานกันอยา งไรพกิ ล ในเวลาทม่ี นั ยังไม ตองการอาหาร มนั จะไมก ลาเขา มาเลนงานสตั วชนิดใดทง้ั สน้ิ แมว าจะเปน สตั วทเี่ ล็กกวา มนั จะไมม ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

197 การยอมเสีย่ งเลยจนนดิ เดยี ว ในทางตรงขา ม ถา หวิ จดั หรือโกรธจดั มันจะยอมเสย่ี งชนิดไมน าเชอื่ เหมอื นกนั สตั วใหญแ ข็งแรงกวามันสกั เพียงใดมนั ก็ไมละเวน ทจ่ี ะเขาโจมตี ไมวา จะเปน ซงึ่ หนา ลบั หลงั ยง่ิ กวานั้นยังจดั วาเปน สัตวที่มีไหวพรบิ เลหเ หล่ยี มเหนอื กวาสัตวทุกชนดิ ปญ ญาและเลห ก ล ของมันเกินกวา ที่เราจะคาดคดิ ไปถงึ ทีเดยี ว สามารถจะออกอบุ ายไดต างๆ นานา เพื่อจะหาทางเลน งานเหยอ่ื ของมัน รอ งเลียนเสียงเกง กวาง หรอื สตั วเลก็ อื่นๆ เพือ่ จะหลอกจบั กนิ ไดทง้ั น้นั หากนิ โดดเดยี่ วเพยี งตัวเดยี วก็ได หรือปะเหมาะถา เหย่ือของมนั เกินกําลงั ท่ีจะจับไดดว ยตวั เอง ก็อาจไป ชกั ชวนเพ่ือนฝูงมาชวยกนั สกดั จบั เปน ทีมเวริ ก แบบเดยี วกบั พวกหมาปา ผมเคยเหน็ มากับตาแลว เสือลายพาดกลอนสามตวั ชว ยกันเขา เลน งานชา งแมลูกออ น โดยสองตัวหลอกลอ แมชา งใหแลนไล ออกหางลกู และอีกตวั หน่งึ ดอดเขา ไปกดั ลกู ชา งในขณะทแี่ มชา งเผลอ และในท่สี ุดมันกเ็ อาลกู ชา ง ไปกินไดโดยวธิ ีหลอกลอดงั กลา ว คอื พยายามกดั ลูกชางใหตาย เมอ่ื แมชางเบอ่ื ทีจ่ ะเฝาศพลูกชาง แลว มันก็จะหวนกลบั มากนิ ซาก วา ยนาํ้ กไ็ ด ข้ึนตนไมก ช็ ํานาญ เรามักจะคดิ กนั วา เสือท่ชี อบอยูบ น ตน ไมห รอื ปน ตน ไมได คอื เสือดําหรือเสือดาวเทา นั้น แตอ นั ที่จรงิ เจา ลายพาดกลอนก็เปน นักปน ตน ไมช้ันยอดเหมอื นกนั เวน ไวแ ตนสิ ยั ของมนั จะไมชอบปน ตน ไมเ วลาปกติเทา นน้ั ถาจะพดู กนั ถงึ เร่ืองความอํามหิต ก็รบั รองไดเ ลยวา ไมม ีสตั วชนิดใดจะอาํ มหิตเลือดเยน็ มากไปกวา เสอื ขนาดทตี่ ดิ กบั หรอื จั่นดกั ตดิ ตีนอยู ถาเปนสตั วอ ื่นกต็ อ งยอมติดคาอยูเชน นนั้ แตถ า เปนเสอื มนั จะพยายามดนิ้ รนสดุ ฤทธ์ิทีจ่ ะกระชากตัวใหออกจากกบั ใหไ ด ถา หมดความสามารถจรงิ ๆ แลว มันจะทําอยางไร ทราบไหมครับ?” เชษฐากับไชยยันต หนั มามองดูหนา กันแลว สั่นศีรษะ รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ “เปน เร่อื งไมน า เชื่อ หรือคาดคิดมากอ นทีเดียวครบั แตกเ็ ปนความจรงิ คือมนั จะกดั ตนี ขางที่ตดิ กับของมนั ใหขาดคาอยูกับเครือ่ งดกั นัน้ เอาตวั กระเสอื กกระสนหนีรอดไปใหไ ด โดยไม คํานึงวา มันจะไปตายทีไ่ หน หรอื จะตองเสียขาไปเชนไร นแ่ี หละครับ เขาถึงมกั จะเอาเสือมา เปรียบเทยี บกบั คนทที่ ําอะไรอยา งเฉียบขาดรนุ แรง โดยไมเ กรงกลัวตอ สิ่งใด น้าํ ใจเสอื มนั เปนเชน น้ี แหละ” เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ตา งอุทานออกมาอยา งประหลาดใจ “ตา ย! อะไรกนั เสอื นะรยึ อมกดั ตนี ของมนั ใหข าดคาเคร่ืองดกั ก็ขาของมันเองแทๆ มนั ไมกลวั เจ็บหรอกร”ึ ดารินรองเสยี งแหลม ทําตาโต มองดูเขาอยา งตน่ื เตนฉงนฉงาย พรานใหญหวั เราะเรอ่ื ยๆ อยูในอาการเดมิ “ครบั ขาของมนั แทๆ นัน่ แหละ มันกลา และเหย้ี มพอทจี่ ะยอมกัดขาของตัวเองทง้ิ เพอ่ื แลกกับอิสรภาพโดยการหนไี ปใหพน จากเคร่อื งดกั น้ัน จะเปน อยา งนท้ี ุกตัวหรอื เปลา ผมกไ็ มกลา ยนื ยนั แตย นื ยนั ไดวา เคยเหน็ เจาลายพาดกลอนตวั หนึ่งยอมสละตีนขา งหน่ึงของมันมาแลว โดยทงิ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

198 ใหคาไวบนกบั ดักของผมที่งบั ติดตีนมนั ไมเคยปรากฏวามีสัตวช นิดใดเหย้ี มอาํ มหิตถึงขนาดนี้ แมแ ตพ วกกระทงิ หรอื ชาง” “รายกาจจริงๆ ผมก็เพ่ิงจะไดย ินครัง้ นเี้ ปน คร้ังแรก” ม.ร.ว.เชษฐาจปุ ากเบาๆ ครางออกมา ไชยยนั ตถามวา “แลวเวลาคุณดกั เสอื เปนๆ เอามาขายใหค ณุ อําพล คณุ มวี ธิ ียังไง?” “สวนมากกใ็ ชว ธิ ีขดุ หลมุ ตาขาย โดยใชเ หยอื่ ละครับ หลมุ ทจี่ ะใหม นั ตกลงไปกม็ ลี กั ษณะ เหมอื นหลมุ พรางใชล อคนนี่เอง โดยขุดใหก วา งลึกในทศิ ทางท่มี นั จะปรเ่ี ขาใสเ หยือ่ มีตาขา ยรองรับ อยูเบ้อื งลาง ขา งบนปากหลุมมใี บไมอ าํ พรางไว พอมนั หลน ลงไปในหลุมกระทบตาขา ย กระเดอื่ ง กลที่ทําไวกจ็ ะตวดั ตาขา ยใหร วบเขาหากนั แลวหว้ิ ขน้ึ มดั มันไวอ ยา งแนนหนาท่สี ดุ ลอยอยเู หนอื พืน้ น่ีเปน วธิ เี ดียวทจี่ ะดกั เสอื ไดในสภาพที่ปลอดภัยเรยี บรอยท่สี ุด เพราะมันไมมีกําลงั ที่จะออก ฤทธิ์อะไรได พรานสมัยกอ นเคยใชด ักดว ยกรง พอประตกู รงปด มนั กก็ ระโจนด้ินรนปะทะกรง หนาตา เข้ียว หรือเลบ็ ของมันเองปนปเสยี หายไปหมด เพราะการดน้ิ รนตอ สูเพอ่ื หาอสิ รภาพของมนั กลายเปน เสือมตี าํ หนิไป มนั ดน้ิ อยา งไมย อมคาํ นึงถงึ ตนเองเลยวา จะไดร ับอันตรายอยางใด และวิธี ดักดว ยกรง พรานผูด กั ก็จะตอ งเสยี เวลาขงั ทง้ิ มันไวเชน นน้ั นับเปนสบิ ๆ วัน เพือ่ รอใหม นั อดอาหาร ออนแรงลงเต็มที่ แลว จึงสามารถเขามาทาํ การเคลอื่ นยายได ถา รีบดว นมาเคลอื่ นยา ยกรงในทันทที ่ี ดักได และเสอื ยงั มกี าํ ลงั อยู มันจะดน้ิ ชนดิ ท่ีถากรงไมพ งั ตัวมนั เองกพ็ งั สว นมากพอดกั ตดิ เขากท็ งิ้ มนั ไวเลยเปน เวลาหลายๆ วนั อยา งทบี่ อกแลว โดยไมจาํ เปนตอ งใหอ าหารอยา งใดทัง้ สิ้น และจะไม โผลเขาไปใหม นั เห็นเกิดการตนื่ กลวั ตกใจยุยว่ั ใหมนั คิดด้นิ รนขึ้นมา จนกวา มันจะอดโซหมดกําลงั จะตายมติ ายแหลน ั่นแหละ ไมตองไปสงสารวา มนั จะอดอาหารตาย เสอื อยไู ดนบั เปน สบิ ๆ วันโดย ไมต องกินอะไรเลย” คณะนายจางฟง การบอกเลา ของพรานใหญอ ยา งทึง่ ๆ “พรานบางคนเคยบอกผมวา เสือมันมีนสิ ยั ชอบสอดรูส อดเห็น จรงิ หรอื เปลา?” เชษฐาถาม รพนิ ทรย ม้ิ กมศรี ษะรับ “จริงครบั มันมีนิสยั อยากรูอยากทดลองอยเู สมอ ผดิ กบั สัตวอนื่ ” “หมายความวา ไง ท่ีวา เสือมันมีนสิ ยั อยากรูอ ยากทดลองนะ ลักษณะยังไงของมันแสดง บอกใหเห็นชดั งัน้ หรือ?” ไชยยนั ตซ กั มคี วามกระตือรอื รน ทีจ่ ะขอศกึ ษาเรยี นรอู ยางเต็มท่ี “ทว่ี า มนั อยากรอู ยากเหน็ กค็ อื เสือมกั จะชอบสะกดตามหลังสตั วท กุ ชนดิ แมก ระทงั่ คน และคอยเฝาสงั เกตอยูท กุ ขณะ โดยทไี่ มจาํ เปนจะตอ งมเี จตนาเขา จโู จมทาํ รา ย สมมตวิ า คนเดนิ เขา ปา มันจะยองตามอยหู า งๆ บางทกี ็ออ มไปสกดั ดกั อยูขา งหนาโดยไมใ หเ รารูส ึกตัว คลา ยๆ มันอยากจะรู วาคนคนนนั้ จะไปทําอะไรท่ีไหน และในการยองตามดขู องมันน้ี ไมไดหมายความวา มนั จะเลนงาน คนเสมอไป อาจเพยี งแคดูเฉยๆ เมือ่ พอใจมนั แลว มนั ก็ผละหลบไป น่เี ปนอกี นิสัยหนง่ึ ทีผ่ ิดจากสตั ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

199 ปาทุกชนิด และนา จะเรยี กไดว า มันชอบสอดรสู อดเหน็ อยา งเชน ทค่ี ณุ ชายวา เมื่อครนู ้ี สว นทว่ี า ชอบ ทดลองน้นั ก็คอื สิง่ ใดกต็ ามทีม่ นั สงสัย หรอื เกนิ ความสามารถอนั เปน ธรรมชาติสามัญของมนั มัน จะเพยี รพยายามทาํ ใหได ท้ังๆ ท่ีการกระทําน้นั ๆ ก็ไมไ ดเ กดิ ประโยชนอ ะไรแกต วั มนั เลย เปน ตน วา มแี มน ้าํ หรือบงึ ขวางกน้ั หนามันอยู และอกี ฟากหน่งึ มันมองเหน็ ปา หรอื เขา มนั ไมร เู ลยวา ปา หรอื ภเู ขาทมี่ นั มองเห็นอยลู ิบๆ เบอื้ งหนาจะมสี ตั วใ หม นั จับกินไดส มบูรณด หี รือไมม นั กอ็ ยากจะทดลอง ขามไป แลว มนั ก็พยายามวายนา้ํ ขา มไปยังฝง ทีม่ ันมองเหน็ อยนู น้ั ใหไ ด โดยไมคาํ นงึ ถงึ วา ตัวมันเอง จะจมนาํ้ ตายหรือเปลา” แลว พรานใหญก ห็ วั เราะออกมาเบาๆ ทงิ้ กน บุหร่ลี งกบั พ้นื ใชร องเทา ขยดี้ ับ หยิบแกว บรน่ั ดขี น้ึ จบิ กลา วปนหัวเราะอยางอารมณข นั ตอมาวา “เก่ียวกับเรอ่ื งความอยากรูอยากทดลองของเจาสัตวป ระเภทเสือนี่ มเี รอ่ื งขําๆ ที่คณุ พอ ของผมเคยเลาใหผ มฟง สมัยทีผ่ มยังเปน เดก็ อยเู รอ่ื งหน่งึ จะจรงิ เทจ็ ประการใดผมกไ็ มกลา ยืนยันนะ ครับ เพราะผมไมไดเ หน็ เองมากบั ตา เพยี งแตค ุณพอ ทา นเลา ใหฟงเทา นน้ั ทานเลาวา ครั้งหนง่ึ ท่ที า น ทอ งเทย่ี วอยใู นตอนเหนอื ของลํานาํ้ แคว ทานเห็นเสอื โครงตวั หนึง่ วา ยนา้ํ ขามแมน ้าํ กลบั ไปกลับมา อยหู ลายเทยี่ วทีเดียว คร้ังแรกทา นนกึ ไมอ อกวา เจา เสือตวั น้นั มนั ตองการอะไร คิดแตเพยี งวา มนั อาจ ตอ งการขา มฟากปา ที่มลี ํานาํ้ ก้นั อยู แตพ อถงึ อกี ฝง หนึ่ง เห็นมนั ยนื เมยี งๆ มองๆ หันกลบั มายงั ฝง เดมิ แลว กก็ ระโจนลงน้าํ วายกลบั ไปยังฝง เดิมอกี ครัน้ พอถงึ ฝง เดิม มันกท็ าํ อาการมองกลับมายังอกี ฝง อกี ครเู ดียวมันก็ลงนํ้า พยายามวายขา มมาอกี มนั ทําอยอู ยางนนั้ ถึง 4-5 เที่ยวทเี ดยี วครบั ” “ทาํ ไมมนั ตอ งวา ยกลบั ไปกลบั มาอยูย ังงนั้ ?” คณะนายจา งเอยถามเขามาเกอื บจะเปน เสยี งเดยี วกนั พรอ มกันดวยความสงสัย รพนิ ทร ไพรวัลย หัวเราะดังขึ้นอยูใ นอาการขบขนั สนุกสนาน “เรอ่ื งนา หัวเราะมากทเี ดยี วครับ คือคณุ พอผมทา นบอกวา ภายหลงั จากทท่ี านเฝา ซมุ สังเกตอยูนาน จึงพอจะจับเคลด็ ไดวา เจาเสือตวั นัน้ ขณะทมี่ นั ยนื อยูบนฝง เดมิ ของมนั มันมองเลง็ ไป ซมุ ไผก อหนึ่ง ซ่ึงอยูฝ ง ตรงขา มเปนแนวตรงกับตัวมนั ทย่ี นื อยอู กี ฝงหนง่ึ มนั มีเจตนาโดยตรงท่ีวา จะ วายขา มฝงเพื่อข้นึ จากนํ้าใหต รงกบั แนวกอไผท่มี ันกะไวด ว ยสายตา ทนี ้ขี ณะทีม่ นั ลอยคอวา ยอยใู น ลาํ น้าํ กระแสนาํ้ พัดตวั มนั ใหล อยไปทางดานใต มันถึงฝง ตรงขา มไดตามตองการ แตผ ดิ วตั ถปุ ระสงค คือตาํ แหนง ทมี่ ันขนึ้ ฝงไดน น้ั หางจากกอไผท ่ีมนั หมายตาไวประมาณ 60-70 เมตร มนั จงึ วายกลบั มายงั ฝงเกา อีก จอ งมองดกู อไผท ี่มันกะไวอ ยางสงสัยเสียเต็มประดา แลว กก็ ระโจนลงน้ํา พยายามจะวายไปใหข้ึนฝง ตรงกบั กอไผนน้ั ใหไ ด น้าํ กพ็ ัดมนั ลงตาํ่ คลาดท่ีหมายไปทุกคร้งั นนั่ จึง เปน สาเหตุใหม ันตอ งวา ยนาํ้ กลบั ไปกลบั มาอยูเชน นนั้ คณุ พอทา นเลาใหผมฟงอยางนี้แหละครับ” นายจา งของเขาทั้งสามพากนั หวั เราะครืนขน้ึ อยางสนกุ สนาน โดยเฉพาะอยา งยิง่ ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ ปลอยกา กออกมางอหาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

200 “แปลกประหลาดมหศั จรรยม ากน่ีนายพราน ฉนั สาบานไดวา ไมเคยไดยินไดฟง เร่ืองขนั พิสดารอยา งนมี้ ากอ นเลย คณุ ชวยใหพวกเรายอ ยอาหารไดดีกวา บรน่ั ดหี รอื กาแฟเสยี อีก ลักษณะ ทา ทางของเจา เสือตวั นนั้ ขณะท่มี นั นง่ั เมียงมองกะวดั ระยะกอไผกบั ฝงทมี่ ันยนื อยกู อ นทมี่ นั จะ กระโจนวายนา้ํ ขา มไป คงจะเปนภาพท่ขี บขนั มากทเี ดยี ว ถาเรามาหลบั ตาวาดภาพดู สมมตวิ า ถา คุณ พอของคุณพอจะอา นใจของมันออก และตคี วามหมายออกมาเปน ภาษาคนได มนั กค็ งจะบน ออกมา วา ‘เอะ ทาํ ไมเราถึงวายไปไมตรงกอไผล ะหวา เห็นจะตอ งลองวา ยดใู หม’ อะไรทํานองน้ีนะ” เชษฐาและไชยยันตย่ิงหัวเราะออกมาดังลน่ั ไปท้ังเตน็ ท ขันในคําพดู ของหญิงสาว และ เรื่องราวทพี่ รานใหญเ ลา “ผมคดิ วา คณุ พอของคณุ คงจะเห็นภาพนนั้ มาจริงๆ แตม ันกเ็ ปน เร่อื งแปลกประหลาดมาก ทเี ดียว” เชษฐาพดู พลางหัวเราะพลาง “ถาเปน ยงั งน้ั จริง เสอื มนั กม็ คี วามฉลาดกบั ความโงพอๆ กัน” ไชยยนั ตวา หวั เราะจนทอ งคลอน “อาว กฉ็ ลาดอยางเสอื แลวก็โงอยางเสือไงละ มันฉลาดพอที่จะรแู ละสงสัยวาทาํ ไมมัน ถึงวา ยไปไมต รงเปา หมายทม่ี ันกะไว รวมทั้งพยายามใหมซ ้ําซากอยูเ ชน นน้ั ในขณะเดยี วกันมนั ก็โง ทีไ่ มร วู ามันวายไมต รงเปาหมาย เพราะกระแสนํ้าพดั ตวั มนั แตสรุปรวมความแลว กจ็ ดั วา เปนการ ฉลาดเลิศแลว สําหรับสัตวเ ดยี รัจฉานท่ีอตุ สา หมเี จตนา มคี วามตง้ั ใจ และมีขอสงสยั คลางแคลง ถา มนั ฉลาดอยางคน มันก็คงไมใ ชเสอื จริงไหม” ม.ร.ว.เชษฐาแยงมาอยา งสนกุ “คณุ ลมื บทสรุปของเรื่องเสียแลว นะ นายพราน” ม.ร.ว.หญิงดาริน คนสวยเอยี งคอย้ิมกลา ววา ขณะท่เี ออื้ มไปหยบิ ไลทเ ตอรจุดกบั บุหร่ีท่ี คาบอยูในริมฝป ากคงู าม พนควนั เปน ทางยาวขน้ึ ไปบนอากาศดว ยอริ ยิ าบถอนั นาพิสมยั “ไมเหน็ เลา ใหเ ราฟง ตอไปเลยวา เจา เสอื ชา งสงสัยตัวนน้ั มนั พยายามตอไปเพียงไหน ส้นิ สดุ ลงอยา งไร และคุณพอของคณุ ทีเ่ ฝา ดอู ยนู ่ันละ ทา นจัดการอยา งไรตอ ไป” รพนิ ทร ไพรวลั ย กระแอมเบาๆ ซอ นย้ิม “ทา นเฝา สงั เกตดมู ันอยอู ยางเชน นัน้ นับได 4 เทย่ี ว ท่มี นั วา ยกลบั ไปกลบั มา จนในท่ีสดุ มนั ก็ละความพยายาม เดินหายเขา ปาไปทางฝงเดมิ ของมนั ” “คุณไมไดถามหรือวา ขณะนน้ั เปนโอกาสดที ี่สุด ทาํ ไมทา นถงึ ไมยงิ ” หลอนพยายามไลเ ลียง อารมณร่นื เริง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

201 “ขณะนนั้ ทา นมีเพียงดาบขดั หลังเลมเดยี วเทา น้นั ครบั ทานบอกเหมือนกันวา ขณะนน้ั ตอ ใหทา นมปี น ทา นกค็ งไมย ิงมนั เพราะนึกขันและเอน็ ดูในความครึ่งฉลาดคร่งึ โงอ ยางพิสดารของมนั เปนทส่ี ดุ ” “ทานเลา ใหคณุ ฟง เมอ่ื คณุ ยงั เปน เดก็ เล็กๆ อยใู ชไหม?” “เปนเดก็ ครับ แตไมถงึ กับเล็กนกั อยางนอยก็โตพอทจี่ ะเรยี นชีวติ ปา กบั ทานไดเ ปน ครง้ั แรก ขณะทีเ่ ลา กเ็ ปน เวลาท่เี รานัง่ ซมุ รอดกั ยงิ เสืออยดู ว ยกนั ” คาํ ตอบของเขา ทําใหหญงิ สาวตะแคงใบหนา เลิกควิ้ ขนึ้ นดิ หนึง่ แลว เงยี บไป “วาแตใ นชวี ติ คุณเคยยงิ เสอื มาแลวกีต่ วั ?” เปนคาํ ถามจากไชยยันต “ผมจําไมไดครบั จําไดแตเ พยี งวา เรม่ิ ยิงมันต้งั แตอ ายุ 12 ขวบ แตเดย๋ี วน้ผี มไมใ ชน ักลา เสอื เสยี แลว ยกเวน แตใ นกรณจี ําเปนที่เลย่ี งไมไ ด ผมใชวธิ ดี กั จบั สงขายใหบ ริษทั ของคณุ อําพล มาแลว ไมตา่ํ กวา 30 ตัว ในระยะเวลา 2-3 ปท่แี ลวมา” “มที างทจ่ี ะใหพ วกเราไดส นกุ กบั เกมน้ีบา งไหม ในโปรแกรมของคณุ ขอเพยี งใหเปน เสือ เทาน้นั ไมจ าํ เปนตอ งรายกาจขนาดไอก ดุ หรอก” “ออ มแี นครับ ถา พวกคุณตองการอยา งทผ่ี มเคยเรียนแลว ถา เราเดนิ ทางไปถึง ‘หวยยาย ทอง’ เปน ไมผ ดิ หวังทจี่ ะไดย งิ เสือแน” รพนิ ทรส นทนากบั คณะนายจา งของเขาอกี ครใู หญ กเ็ ตอื นใหทกุ คนพกั ผอ น ตวั เขาเอง อาํ ลาจะเดินออกไปจากเต็นทไป แตก อนท่ีรา งของพรานใหญจ ะแหวกประตเู ตน็ ทอ อกไป ม.ร.ว. เชษฐากร็ องทกั มา รพินทรช ะงักหนั กลบั มา “พรงุ น้เี ราจะออกเดินทางไมใ ชหรือ?” “ก็แลวแตค ณุ ชายซคิ รับ ถานึกสนกุ ในการท่จี ะลาสัตวเลก็ ตอ ไป เราจะตงั้ แคม ปอยทู ี่น่อี ีก คนื สองคืนกไ็ ด” เชษฐาหนั ไปหารือกบั ไชยยนั ตและดารนิ ครูหนึง่ ก็หนั มาบอกวา “เหน็ จะพอกนั ทกี ระมงั สําหรับสตั วเลก็ เราปรึกษากนั แลว มสี ตั วอยเู พยี งสามชั้นเทา นั้น ท่เี ราตอ งการ คอื เสือ กระทงิ แลว กช็ า ง เปน อนั ดบั สดุ ทาย สตั วเ ล็กใหถอื เปน ผลพลอยไดใน ระหวา งทาง เฉพาะเพอื่ เปน อาหารประจําวนั เทา น้นั ” พรานใหญก ม ศรี ษะ “ถา ง้นั พรงุ น้ีเราบา ยหนาข้ึน ‘โปง กระทิง’ เลยครบั ตอ ไปก็ข้นึ ‘หว ยยายทอง’ แลวก็ ‘ปา หวาย’ เสียเวลาอยา งมากก็เหน็ จะไมเ กนิ 2 อาทติ ย กอ นท่ีเราจะไปถึง ‘หลม ชา ง’ อันเปนสถานี ปลายทาง จากนนั้ เราจะไดเ รมิ่ เดินทางจรงิ จังกนั เสยี ท”ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

202 “โปงกระทงิ ?” เชษฐาทวนคํา ขมวดคว้ิ สหี นาเร่มิ ปรากฏริว้ รอยกงั วล กลดั กลุมแทนความราเรงิ แจม ใส ในขณะนี้ นาํ้ เสยี งแหบต่าํ ลง “โปงกระทงิ ทค่ี ณุ พดู นใ้ี ชไหม เปน ตําแหนง ครง้ั สดุ ทายที่คุณพบเหน็ ชด ประชากร หรือ อนุชา นอ งชายของผม?” แววขรึมปรากฏขนึ้ ที่ดวงตาสเี หล็กของจอมพราน เขายม้ิ ออกมาเลก็ นอ ย ขณะทตี่ อบ อยา งแชม ชาชดั เจน “ครบั โปง กระทงิ ทเี่ ราจะเดนิ ทางไปพรุง น้ีแหละ คอื สถานที่ทผ่ี มไดพบคุณ ชด ประชากร กบั พรานพื้นเมอื งลาวโซงทีช่ ือ่ หนานอิน หยดุ พกั เกวยี นอยทู ี่น่ัน กอ นจะออกเดนิ ทางหาย เขากลีบเมฆไปโดยไมป รากฏขา วอกี ” ความเงียบปกคลุมไปชวั่ ขณะ รพินทรค งยงั ยนื น่งิ อยูท ่หี นาประตเู ตน็ ทน น้ั “ไกลจากที่นีม่ ากไหม แลว เราจะใชเ วลาเดนิ ทางสกั เทา ไหร?” ในที่สุด เชษฐากถ็ ามมาเบาๆ “ผมกะระยะทางไมถกู หรอกครับ ทางเดนิ ในปา ไมเหมือนกับทางธรรมดาทั่วไป แตจ ะใช เวลาเดินตามสบายประมาณ 12 ถึง 15 ชว่ั โมง ถา เราออกจากท่นี ใี่ นตอนเชา กจ็ ะไปถึงท่นี ่ันหลงั ตะวนั ตกดนิ ไปแลว” “กห็ างออกไปจากท่นี ี่ประมาณเทาตวั ” ม.ร.ว.ดารินเปรยขึ้นลอยๆ “กป็ ระมาณนน้ั แหละครับ” “เปน อันวาเราออกเดินทางพรุงนแี้ นนอน เวลาหกโมงเชา” ม.ร.ว.เชษฐาตดั สินใจส่ังมา พรานใหญก ม ศรี ษะ “ไดครบั ผมจะไดสง่ั คนใหเ ตรยี มพรอมไวภ ายในคืนนเี้ ลย พรุงนจี้ ะไดอ อกเดนิ ทางได โดยไมเสยี เวลา ออ ! ขอเรียนใหทราบเลยวา พรุงนี้ในเวลาเดยี วกับทเ่ี ราออกเดินทาง ผมจะใหบ ุญคาํ กบั ลูกหาบคนหนึง่ เอาหนังของไอก ดุ ยอ นกลับไปทห่ี นองน้ําแหงเพอ่ื สง ตอใหค ุณอาํ พลฟอก ตามที่ คุณชายตอ งการ คณุ ชายเขยี นจดหมายถงึ คณุ อาํ พลเตรยี มไวเลยนะครับ จะไดมอบใหบ ุญคาํ พรุงน”ี้ “ตกลง ผมจะจดั การเขยี นในคนื นีแ้ หละ บุญคาํ กับลูกหาบท่จี ะใหก ลับไปหนองนาํ้ แหง จะยอ นมาสมทบกับขบวนของเราทไ่ี หน โปง กระทิงรึ?” “ครับ ผมจะบอกเขาไวใ หไ ปตามทโ่ี ปง กระทิง เพราะอยา งนอ ยทสี่ ดุ เราก็จะตอ งพกั แรม ท่ีนั่น 3-4 คืน บุญคําตามไปทนั อยางสบาย” เมอ่ื นัดแนะตกลงกนั เปน ทเี่ ขา ใจเรียบรอ ย รพินทรกผ็ ละออกมาจากเตน็ ทข องคณะ นายจา ง เรยี กพรานพ้ืนเมอื งคูใจของเขาท้งั ส่ี และนายเมยหวั หนา ลกู หาบเขา มาพบ บอกใหทกุ คน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

203 รับรูว า จะยายแคม ปเ ดนิ ทางตอ ไปในเชา ตรขู องวันรุงขน้ึ เพือ่ ตระเตรยี มการเคล่ือนยา ยไวใ หพ รอ ม โดยไมเ สียเวลา สําหรับบญุ คาํ เขาบอกใหรูลว งหนา วา พรุงนี้จะใหนาํ หนังของไอกดุ เดินทาง ยอนกลบั ไปยงั หนองนาํ้ แหง พรอมกับลกู หาบคนหนงึ่ แลวนัดแนะใหต ามไปสมทบกับขบวนที่ โปงกระทงิ พรานพน้ื เมอื งอาวุโสอันเปนมอื ขวาของเขารับคําอยางเตม็ ใจ ภายหลังจากทท่ี ุกคนเขา ใจหนาทขี่ องตนดแี ลว จอมพรานกส็ ัง่ ใหแ ยกยา ยกนั ไปพกั ผอน ตนเองเดนิ ตรวจตราดแู ลความเรยี บรอ ยปลอดภัยของบริเวณแคม ปจนเปนท่พี อใจแลว กล็ มตัวลง นอนใตเพงิ ผาใบเคยี งขางกบั คนของเขา คืนน้ันผานไปอยา งปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา ง หานาฬกิ าของวันรุงขนึ้ คาราวานเกวยี นท้งั แปดเลม กพ็ รอ มทจี่ ะออกเดนิ ทางไดตาม กาํ หนด คณะนายจา งทั้งสามเตรยี มตัวเสร็จเม่อื หา นาฬิกาครึง่ ภายหลังจากอาหารเชา ของทกุ คนซ่ึง เปนเวลา 6.00 น. ตามกําหนดพอดี พรานใหญก ใ็ หเ คล่ือนขบวนบายหนาขนึ้ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื ในขณะท่ีบุญคาํ กบั ลกู หาบอกี คนหนึง่ นําหนงั เสือและจดหมายฝากของ ม.ร.ว.เชษฐา แยกทาง ยอ นกลบั หมูบ า นหนองนา้ํ แหง “ตามเราไปใหท นั ทีโ่ ปงกระทงิ นะบุญคํา คณุ รพินทรส ัง่ ไวแ ลวไมใชห รอื ” ม.ร.ว.เชษฐารอ งสงั่ ความมาเปนประโยคสดุ ทาย กอนทีบ่ ุญคาํ จะแยกผละไป พราน อาวุโสยมิ้ รา “คะรบั นายใหญ ผมจะตามไปทันท่ีโปงกระทิงแนๆ อยาวาแตโ ปง กระทงิ เลย ตอใหถ ึง หลมชา ง บุญคาํ กต็ ามไปทนั อยา หว งเลยครบั ” ขบวนเดนิ ทางคงมลี กั ษณะเหมอื นเม่ือเร่ิมออกเดนิ จากหนองนํ้าแหง อนั เปนสถานีเรม่ิ ตน นนั่ เอง คอื พรานใหญเ ดนิ ดว ยเทา นําดมุ ไปเบอ้ื งหนา เชน เคย แตใ นคราวนคี้ ณะนายจา งของเขาท้งั สาม ไมนึกสนุกที่จะลงจากเกวยี นมาเดนิ เคียงคูกับเขาอกี เหมือนเชนเมอื่ ออกมาจากหนองนาํ้ แหง เพราะการเดินทางในครงั้ น้ี มันเปนระยะอนั ยาวไกล และอยใู นความหมายของการเดินทางจรงิ ๆ เชษฐากด็ ี ไชยยนั ตหรือดารินกด็ ี เริ่มรูสึกกับคุณคา ของการออมแรงไวสําหรบั เหตกุ ารณขา งหนา อกี ประการหนึ่ง ความรสู ึกคกึ คกั ทีจ่ ะเดินยงิ สัตวเ ล็กไปในระหวา งทางกห็ มดส้นิ ไปเสยี แลว เพราะ ตางไดยงิ กนั มาบา งพอหอมปากหอมคอ รพนิ ทรก อ็ านใจคณะนายจางของเขาออกและเหน็ วา เปน การดแี ลว ทที่ งั้ สามน่งั พกั ผอน ไปในเกวยี น ดีกวา ทจี่ ะมาลาํ บากเดินเหนอ่ื ยอยกู ับเขาโดยไมจ าํ เปนกอ นถึงเวลาอันควร ตะวนั ลอยตวั สูงข้นึ เปนลําดบั จากความสดชน่ื เยน็ ฉา่ํ ของธรรมชาติปายามอรณุ คอ ยๆ เปล่ยี นมาเปน ความรอนระออุ บอาวขึ้นเปน ลาํ ดบั ลักษณะของปาในตอนน้ีเปน ทงุ โลงสลับไปกบั ละเมาะเตย้ี ๆ มองลบิ ๆ ออกไปรอบดา น เหน็ ทิวเขาทะมนึ จรดขอบฟาเปนกําแพงกั้นอยโู ดยรอบ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

204 บรรยากาศของการเดินทางเครง เครียดกวา วนั แรกท่ีออกเดนิ จากจดุ เริ่มตน พวกลูกหาบ ไมม ีการพดู คยุ หรอื หัวเราะตอ กระซกิ เลนหัวหยอกลอกนั เหมือนกับเมอื่ เร่มิ ตน เดินทาง นอกจากจะ ตั้งหนาต้งั ตาเดินกันจริงๆ เพราะความรอ นระอุจากไอแดดซง่ึ หาทร่ี ม กําบังไดย าก นับต้งั แตส ามโมงเชา มาจนกระท่ังใกลเ ทย่ี ง กองเกวยี นผา นไปในทุงโลงอนั แหง กรอบ เกรยี มโดยตลอด มันเปน ภมู ปิ ระเทศทีร่ าบโลง ในกรอบลอมของขนุ เขาอนั กวางใหญ ไมม ีหบุ หรอื ดงทึบเลย ไมม ีวีแ่ ววของสตั วใ ดจะโผลม าใหเหน็ ตลอดระยะเวลาเดินทาง 4-5 ชั่วโมง นอกจากรอย เกาของววั แดง ทีเ่ หน็ อยูป ระปรายบางตอนและพวกกระจอ นทว่ี ง่ิ ไตอยูต ามก่งิ ไมโ กรน ซง่ึ ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ ซอมมือดวยปน ลูกกรดสน้ั เพราะความเบ่ือท่ีไมรจู ะทาํ อะไร นอกจากทนนง่ั อดุ อูอยใู น เกวยี น รวงลงมาสองสามตวั ตามทางที่ผานไป แงซาย คงไดร ับหนา ทใ่ี หเดินอยใู กลเ คียงกบั เกวยี นโดยสารของคณะนายจางตามเดิม สวนรพนิ ทรน น้ั นับตั้งแตเ ร่มิ ตนออกเดนิ ทาง เขาไมไ ดสนทนาหรอื พดู จาใดๆ กับคณะนายจา งอกี เลยแมแตค ําเดยี ว เพราะเดนิ นําไปเบอ้ื งหนา ในระยะหางประมาณ 50 เมตร และไมไ ดผ อ นฝเ ทา ลง มาใกลเกวียน การพดู จาซกั ถามใดๆ จากคณะนายจา ง จะมีข้ึนไดก เ็ พยี งแคพดู กบั แงซายผคู อยรับใช อยใู กลๆ เทานนั้ ประมาณเทยี่ งคร่ึง ก็เหยยี บเขา ถึงบริเวณดงไผท ่แี ลเหลืองอรามไปท่ัวเพราะความแลง รพินทรสงั่ ใหห ยุดพกั ชว่ั คราวเพือ่ หงุ หาอาหารเที่ยง คณะนายจางทงั้ สามจงึ มีโอกาสไดพบปะพดู จา กบั พรานใหญเ ปน ครัง้ แรก นับแตออกเดนิ ทางจากเขาโลน เพราะรพนิ ทรเ ขามารวมดว ย “ระยะทางตอนน้ีมันแหง แลงกันดารเหลอื เกนิ นะ” ไชยยนั ตเปรยขึ้น ขณะท่ถี อดหมวกออกกระพอื พดั ลม รพินทรยม้ิ สีหนาและแววตาของ เขาเปนปกติ เพยี งแตเ หงอื่ ออกซมุ โชกกายเหมอื นอาบนาํ้ เทาน้นั “นิดหนอ ยเทา นน้ั เองครับ เราจะตอ งผา นทุงโลง อนั แหง แลงอยา งนีอ้ กี ไมตํา่ กวา สามแหง กอนทจี่ ะไปถงึ หลม ชา ง แตล ะแหง กวางใหญก วานมี่ ากนัก” “เปน ทงุ โลง แบบนีไ้ ปจนกระท่ังถงึ โปง กระทิงรึ?” เชษฐาถาม “ผา นดงไผน่ีไปแลว เดินอกี สกั สองชัว่ โมงก็จะเขาดงเตยี้ ๆ ครบั หลงั จากน้นั ก็ตัดดงเร่อื ย เขาไป จนถึงโปง กระทิง ซึ่งเปน หุบลาดลงไประหวา งเขาใหญท เี่ หน็ อยสู องลกู นนั้ เดนิ สบายขนึ้ หนอ ยไมรอนอา วเหมือนทผ่ี า นมาแลว” อาหารเทย่ี งมอ้ื นัน้ ทกุ คนกนิ กนั อยา งงา ยๆ เพ่อื รองทอ งเทา นัน้ พวกลูกหาบและพราน พืน้ เมือง หงุ ขาวขน้ึ กนิ กบั พวกเนอ้ื แหง และอาหารบานปาของตน ท่ีเตรยี มเปนเสบยี งไวแ ตเ ม่อื คนื สว นคณะนายจา งตัดภาระโดยการใชอาหารกระปอ งทเี่ ตรียมมา ภายหลงั จากรบั ประทานกนั เสรจ็ นงั่ พักผอนอกี ครึง่ ช่วั โมง พรานใหญก ใ็ หเ ดนิ ทางตออยา งรบี เรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

205 พอผานดงไผเขาเขตปา โปรงท่มี ไี มยนื ตน กรอบแดงโกรน เพราะฤดูแลง จันผมู กั จะเดนิ ตามหลังรพินทรไ ปอยางกระชัน้ ชดิ กเ็ ดนิ ย้มิ กลบั มาที่เกวยี นของคณะนายจา ง คุณรพินทรใหม าเรียนวา มวี ัวแดงฝงู ใหญเดนิ อยขู อบทงุ ดานซายครบั ถาทานอยากจะ สนุก ก็เชญิ ลงไปได แกรออยูท ่จี อมปลวกใหญโนน” ไชยยนั ตผ มู กั จะกระตอื รือรนอยเู สมอในการยิงสตั ว และโดยเฉพาะอยางยงิ่ ตอ งการจะยงิ ววั เปน ทนุ เดิมอยูแลว หันไปควา .300 เวเธอรบ แี ม็กน่ัมในราวปน ขา งเกวยี นออกมาทันที กระโดด ลงไปจากเกวียน หันไปพยกั เพยิดชวนเชษฐากับดารนิ แตเชษฐาสั่นศีรษะ “เชิญแกตามสบายเถอะ ฉันจะงบี เอาแรงสกั หนอย” สว น ม.ร.ว.หญิงดาริน ลงั เล หลอ นไมอ ยากลงจากเกวยี นเพราะไอแดดอนั แผดกลา มอง เปนเปลวอยูระยบิ ระยบั แตพ อเพื่อนหนุม คะย้ันคะยอมา กก็ ระโดดตามลงไปดว ย โดยไมไดถอื ปน ใดๆ ติดตวั อยทู ง้ั สนิ้ นอกจากปนสน้ั ประจาํ ตวั ทต่ี ิดอยกู บั เอวตามปกติ “อาว! เธอไมเอาปน ไปดว ยหรือ?” “ไมหรอก ฉนั จะไปดูเฉยๆ ไมรวู าอตี าพรานนั่นออกลกู ไมจ ะหลอกใหเราเดนิ หรือเปลา เหน็ พวกเรานง่ั กนั สบายมาตงั้ แตเ ชา ปลอยใหแกเดนิ คนเดียว ตานีล่ ูกไมจ ดั จะตายไป” “โธ รพินทรคงไมหลอกดอกนา เหน็ เขาเปน คนยงั ไงไปแลว เธออยากจะนง่ั แกรว อยใู น เกวยี นกบั พี่ชายก็ตามใจ ฉันไปเดนิ กบั รพนิ ทรมัง่ ดีกวา น่ังนานๆ ก็เมอ่ื ยเหมือนกนั ” วา แลว ไชยยันตก เ็ รง ฝเทาเดนิ ตรงไปทจ่ี อมปลวกใหญ ซ่งึ เหน็ อยูเบอ้ื งหนา หญิงสาวรอง บอกใหร อแลว ออกวิ่งเหยาะตามหลงั มาดวย จอมพรานยนื รออยกู อนแลว ท่ขี อนไมใ หญหลงั จอมปลวก กาํ ลังปอ งจุดบหุ รี่ ขณะทีไ่ ชย ยนั ตกบั ดารินมาถึง “วัวเหรอ รพนิ ทร? ” ไชยยนั ตถามเบาๆ อยา งตน่ื เตน พรานใหญย ้ิม “ครบั คณุ ชายไมมาดวยหรอกหรือครบั ?” “ชวนเขาแลว เขาบอกวา อยากนอนมากกวา คงถอื วา มอื เขาแนแลว กระมัง เลยไมส นใจ ไมเหมอื นผม เหอ จะยงิ อยูตลอดเวลา โดยเฉพาะอยางย่งิ ผมอยากจะยงิ ววั มานานแลว ไมเห็นเหรอ อี วนั กอน เดนิ กบั คณุ เสยี ขาแทบหลุด เหน็ แตร อยตีนของมันเทาน้นั เชษฐาน่ังหางเฉยๆ มันยงั อตุ สา ห เซอ เขาไปใหย งิ วา แต...มนั อยูทไ่ี หน?” ไชยยนั ตส อดสา ยสายตาไปรอบๆ ตลอดท้ังบริเวณปา โปรง แหง แลงนนั้ รพนิ ทรคงย้มิ อยู ในอาการเดมิ ไมตอบวาอะไร โบกมือเปนสญั ญาณใหจ ันนําขบวนเกวยี นบายหนา ไปตามทศิ ทางเดมิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

206 แตใ หเ สยหยุดเกวยี นคนั สดุ ทา ยอนั เปนเกวยี นสาํ รองรออยทู ร่ี ิมทางกอ น แลวหันมาทางไชยยนั ตกบั ดารนิ “คณุ หญงิ จะไปดวยหรอื ครบั ?” “ไกลไหม?” “ก็ไมไกลนกั หรอกครบั ประมาณคร่งึ กิโลเมตร ตดั ปาโปรงน่ไี ปทางดา นน”ี้ แลว เขากบ็ ยุ ปากไปทกี่ องมลู ทีถ่ ายไวส ดๆ และรอยเทาท่ีเหยยี บยาํ่ ไปกบั พน้ื ดนิ แหง ระแหง มนั เหน็ อยจู างๆ บอกตอมาวา “มันบา ยหนาไปทางชายทุง ฟากโนน ยังไมท นั รูส กึ ตัวแตผมเกรงวา เราจะตอ งยงิ ใน ระยะหางมาก เพราะเปนทีโ่ ลง แจง ไมมกี ําบงั เลย ระยะยงิ คงไมต ่ํากวา 500 เมตรขึ้นไปเปน อยา งนอ ย โอกาสยิงกม็ ไี ดอ ยางมากเพียงสองนดั เทานน้ั ถา ไมอ ยกู เ็ ปน อันวา ฟาวล” “ผมนกึ แลว ถงึ ไดค วา เอาไอน ม่ี า” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ อยา งยินดี ชู .300 เวเธอรบ แี มก็ นมั่ ตดิ ศูนยก ลอ งใหพรานใหญ ดู “ถา งนั้ กเ็ หมาะซคิ รบั ระยะยิงหา งๆ ในทงุ โลง กลองจะชวยไดเปนอยางมากทเี ดยี ว มิหนําซา้ํ กระสนุ วถิ ีราบอยาง .300 แม็กนมั่ ยิ่งวิเศษเขา ไปใหญ” แลว กห็ ันมาทางดารนิ “อา ว! คุณหญงิ ไมไดเ อาปน มาดวยหรอกหรอื ?” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ คนสวยสั่นศรี ษะ หนา ของหลอ นแดงก่ําดว ยไอแดด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สองแกม ราวกบั ผิวมะปราง เหงือ่ เกาะพราวตามซอกคอและแถวลกู ผมรมิ หนาผาก “ไมห รอก” หลอนบอก สบตาเขานดิ หนงึ่ แลว หลบไป “ใครจะยิงกย็ งิ ฉันสมคั รตามมาดดู วยเทานนั้ ” “คุณหญงิ จะยงิ หรอื ไมย ิงไมส ําคัญ สําคัญอยูทว่ี าทนั ทที คี่ ณุ หญิงกา วลงจากเกวยี น ควรจะ มไี รเฟล ติดมอื ไวเ สมอ หรืออยา งนอยท่สี ุดกล็ ูกซอง ไมใชแคปน ส้นั ในซองขางเอว ควรจะฝกไวใ ห เปนนสิ ยั เพราะเรากําลังเดนิ เขาดงลกึ เขาไปเปน ลําดับ” ดารนิ หันขวับมาประจันหนา เขา ขยบั ปากจะปลอ ยถอ ยคํารุนแรงออกไป แตแลวกช็ ะงัก เพราะนกึ ถงึ เหตุการณท ห่ี ลอนแอบหนีลงไปอาบนา้ํ ท่ีลําธารและชา งแมล กู ออ นไล ซ่ึงรพนิ ทร ชว ยเหลอื ไวไ ดท ัน จงึ ยมิ้ ออกมาจดื ๆ ยกั ไหล ประโยคทพี่ ูดแมจ ะกระแสเสยี งออ น กย็ งั ไมว ายแขวะ “กใ็ หม นั รูไปซิ วา ฉันมากบั พรานใหญแ ลว จําเปน จะตอ งถอื ปนเพ่ือคมุ ครองตวั เอง หรือ ถาคุณคดิ วา จะคมุ ครองฉันไมไดก ็บอกมาตามตรง ฉนั จะไดก ลับข้นึ ไปบนเกวยี นเสยี ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

207 รพินทรหวั เราะ ไมไ ดโ ตเ ถียงอะไรอีก วนั นี้รูสึกวาเขาจะอารมณดเี ปนพิเศษ ผิดกวาความ เครง เครียดเชน ทุกวนั หนั ไปส่งั ลกู หาบสองคนท่ีคุมเกวยี นคันนน้ั ใหห ยดุ พกั รออยูก อ น แลว พยกั หนาเรยี กเสยใหเขามาสมทบดว ยกลายเปน สี่คน ออกนาํ ลดั เลาะแกะรอยบายหนา ไปทางดานใต แยกทางกับขบวนเกวยี นของเชษฐาซึง่ ลว งหนา ไปกอ นโดยการนาํ ของจนั ไชยยนั ตแ ละดารินเรง ฝเทาเดินขนาบไปกบั พรานใหญตดิ ๆ โดยมเี สยตามมาทางเบ้อื งหลงั “เราอาจเสียเวลาคลาดกบั ขบวนของคณุ ชายสกั ชั่วโมงหน่ึง แตกต็ ามทนั ” รพนิ ทรบอก “ไมใ ชพ รานของคุณพาพีช่ ายฉนั เตลดิ เปด เปง ไปทางไหนเสยี นะ” หญิงสาวอดรวนไมไ ด “กช็ กั สงสยั อยเู หมอื นกนั จนั กบั เกิดทนี่ ําทางไปจําทางไมค อยจะแมนเสยี ดว ย” เขาตอบหนา ตาเฉย หญงิ สาวรองอะไรออกมาคาํ หน่งึ ลืมตาโตหันมาจองหนา แตร พนิ ทร ทําไมรไู มชี้เสยี ไชยยนั ตห วั เราะออกมา เพราะรทู นั วานนั่ เปนการแกลง ยว่ั ของรพินทร ดารินจงึ เพิง่ รูต วั วาถกู รวนตอบชาํ เลืองหางตาคอ น “คนผี!” หลอ นอุบอิบอยใู นลาํ คอคนเดยี ว เขาคงไมไ ดย นิ หรือไดย นิ ก็แกลงเอาหูทวนลมเสยี หัน มาอธิบายแนะนาํ วธิ สี งั เกตดรู อยเทา สัตวและการแกะรอยใหไ ชยยันตศกึ ษา เขาเปน ครเู ดนิ ปา และ ลาสัตวอยางดที ่สี ดุ และไชยยนั ตก ย็ อมตวั เปนลูกศษิ ยด ว ยความศรัทธาเตม็ ท่ี “คุณแนใ จหรอื วา เราจะตามมนั ทัน และมโี อกาสไดยิง” “คงไมผิดหวงั หรอกครับ อยางชา อกี ไมเกนิ 15 นาทนี ้ี คงจะไดเ หน็ ตัว ฝงู ของมนั เดิน ทวนลม และเราตามมนั ทางดานใตลม เหตุการณม ันบงั เอญิ เหลือเกนิ ฝูงมนั เดินตัดหนาเสน ทางเดมิ ของเราเมอ่ื ไมเกินครึ่งช่ัวโมงมานี่เอง ความจรงิ ผมวาจะผานไปแลว แตมานกึ ขนึ้ ไดวา คณุ ไชยยนั ต อยากจะยิงววั นัก เหน็ วาไมเสยี เวลาอะไรมากมาย กเ็ ลยอยากจะพามาใหไดยงิ สมใจ” “ขอบคณุ มาก” อดึ ใจใหญๆ รพินทรกเ็ ดนิ นํามาถงึ บรเิ วณเนนิ เต้ยี ระเกะระกะไปดว ยโขดหินที่งอก ขน้ึ มาจากพน้ื ดิน ราวกับมใี ครมาปกไว แนวปา โปรง มาสิน้ สุดลงตรงนัน้ เบ้อื งหนาเปนทุง หญา ลิบ ลิ่วออกไปมองเห็นเขาเตย้ี ๆ เปนลอนคลนื่ รายลอนอยรู อบทิศ จอมพรานทําสญั ญาณใหไ ชยยนั ต ดาริน และเสย หยดุ อยูกับทก่ี อน ตนเองคอ ยๆ คลาน ขน้ึ ไปบนเนนิ สูงตอนหนึ่ง หมอบสํารวจออกไปยงั แนวทุง กวางเบ้อื งหนา อึดใจเดยี วก็หันกลบั มา เอานิ้วแตะริมฝปากเปน ความหมายใหส งบเงยี บ แลว โบกมอื ใหท กุ คนไตตามข้ึนไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

208 ไชยยนั ตไตต ามขนึ้ ไปโดยเรว็ เปน คนแรก ดว ยความรสู ึกทต่ี น่ื เตน ดารนิ ตดิ หลังเปน คนที่ สอง และเสย กต็ ามขนึ้ ไปเปน คนสุดทาย ทั้งสองมาหมอบอยูในแนวขนานเรยี งหนากระดานเคยี ง ขางกับรพินทร ภาพทเ่ี หน็ อยเู บ้อื งหนา ทา มกลางทิวหญาแหง ทม่ี องเหน็ เปนฟอ นเหลอื งอรามราวกบั ฟาง ขาวหนาแลง ชิดกับปาไผดา นขวามือหางออกไปประมาณ 700 เมตร ววั แดงฝูงหนึ่งจาํ นวน 10 ถงึ 12 ตัว กาํ ลังเดินและเลม็ ใบไมอ ยูเพลนิ ในระยะไกลเชน น้ี มองดแู ทบไมผิดอะไรกบั ววั บา นทีจ่ บั กลมุ หากนิ อยรู ิมทุง ไชยยนั ตตาลุกโพลงอยางตื่นเตนยนิ ดี แทบจะระงับไวไ มอ ยู สวนดารนิ รีบหยบิ กลอ งสอง ทางไกลทค่ี ลอ งคออยูข นึ้ มาปรับเลนสส อง หลอนนอนพงั พาบอยูทางดานซายของพรานใหญ “โอโ ฮ! สวยจงั แตล ะตวั เขางามท้ังนนั้ กําลงั กินเพลนิ ทเี ดียว” หญงิ สาวรองออกมาเบาๆ สง กลอ งใหพรานใหญ รพนิ ทรรบั มาแตไ มไดสอ งดู สง ตอให ไชยยนั ตอ ดีตนายพนั ตรที หารปนใหญยกข้ึนสองอยา งกระหาย “รสู ึกวาจะเปน ตัวผเู สยี กวาครงึ่ วเิ ศษจรงิ ผมไมเคยเหน็ ภาพสัตวป าท่ีมันอยกู นั ตาม ธรรมชาตอิ ยางเผลอตัวอยางนีม้ ากอ นเลย” ไชยยนั ตค รางออกมาดวยเสยี งกระซบิ รพนิ ทรใชน วิ้ แตะนา้ํ ลายชขู น้ึ สาํ รวจทางลมอีก ครัง้ หนึง่ แลว ตบไหลไชยยนั ตกระซบิ ย้มิ ๆ “เราไมม ีทางจะเขา ไปใกลม นั มากกวาน้อี กี แลว นะครบั ถาขนื ลงจากเนนิ นี่ มันก็จะตอ ง ไหวตวั แนๆ เชญิ เลยครับ เลือกยงิ เอาตามสบายใจเยน็ ๆ ไมต องรบี รอน พยายามยิงใหป ระณตี ท่ีสดุ ระยะมนั หา งไปหนอ ย” ไชยยนั ตสง .300 แมก็ น่มั มาใหเขา “เราหวังผลเลิศดกี วารพนิ ทร อยา ใหผมเสยี่ งเลย คณุ ยิงเถอะ” รพนิ ทรสายหนา ย้ิมละไม “เราไมไ ดหวงั ผลเลิศ หรอื วา เสีย่ งอะไรเลยน่ีครบั คุณไชยยันตต อ งการจะยงิ นีเ่ ปน เหตผุ ลขอเดียวท่ผี มพามา แลวทําไมจะมาใหผมยิงเสยี ละ ไมตอ งกลวั วามนั จะผดิ หรอื ถกู หรอกครับ เลง็ ใหแนท ี่สดุ และดที สี่ ุดกแ็ ลว กนั ” ไชยยนั ตย ิม้ แหง ๆ “หวงั วา คณุ คงจะไมห วั เราะเยาะผมนะ ถาผิด” “โธ!” “เอา! เอาก็เอา ผมจะตองนอนยงิ อยา งน้ีหรอื ?” “เอาทา ทีถ่ นดั ทสี่ ดุ เลยครบั ผมบอกแลว วา ไมต อ งเรง รอ น ถาเรายงั อยบู นเนินน่ี มนั ยังไม มีโอกาสรตู ัวหรอก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

209 ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝป าก เอามอื ทง้ั สองลบู กับขากางเกง เชด็ เหงอื่ แลวลุกขนึ้ น่ังคุกเขา โดยต้งั เขา ข้ึนขา งหนง่ึ อกี ขางหนง่ึ ยนั พ้นื ในทานง่ั ยงิ มาตรฐานอันถนัดท่สี ดุ วางขอ ศอกรองรับกระโจมมอื ของปนไวบนเขา ขางท่ีตง้ั ไว กอนท่เี ขาจะเลง็ ในศูนยก ลอง รพนิ ทรก บ็ อกมาวา “นดั แรกจะถูกหรอื ผิดไมตอ งคาํ นึงถงึ นะครบั ซาํ้ นัดสองทันที กอนทฝี่ ูงของมันจะเตลิด โอกาสเราจะยงิ ไดเพยี งสองนดั เทา นน้ั ก็ตอ งยิงใหครบ ผมจะคอยดูผลการยงิ ใหจ ากกลอ งน้ีเอง” อดตี นายพนั ตรีทหารใหญพยกั หนา แลว หลับตาซา ยเล็งขวาตามกลอ ง 500 เมตรเศษๆ ระยะนีจ้ ดั วาไกลพอดูสําหรบั ศนู ยเ ปด แตส ําหรับศนู ยก ลอ งที่มกี ําลังขยายส่ีเทาที่ตดิ อยูก ับ .300 เว เธอรบแี มก็ น่ัม กระบอกน้ี เปนระยะฉกรรจทเี ดียว โดยเฉพาะอยางยง่ิ เมื่อมีโอกาสไดเล็งอยา ง ประณตี โดยไมมีการรบี รอ นฉุกละหกุ เชน นี้ ไชยยนั ตเล็งไปทางเจาสีโตนดตัวใหญท ส่ี ดุ ลกั ษณะจะเปนจา ฝงู ซึ่งหันดานขา งอนั เปน เปา ใหญใ ห ทกุ คนสะกดกลนั้ ลมหายใจและเอาใจชว ย ครนั้ แลว .300 แม็กนม่ั กแ็ ผดระเบิดขน้ึ ดว ย เสียงแหลมหนักแนน สะทอ นกลบั ไปท้งั ทงุ และชายดง เสยี งกระสนุ ทีว่ ิ่งแหวกอากาศไปดว ย ความเรว็ สงู ไดยินถนดั ชัดเจนในความโลงวา งเชน นี้ รา งทะมึนมหมึ าของเปาหมาย กระโดดตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ ยกขาหนาทั้งสองขน้ึ แลวรว งลงไปหงายทอ ง ดนิ้ ตะกยุ ตะกายอยกู บั พน้ื ฝุน คลงุ เหน็ ชัดกบั ทุกสายตาทีเ่ พง เฝา มองอยู ไชย ยนั ตย ังไมท นั จะเล็งเหน็ ดว ยซ้าํ วา เปา หมายการยงิ ของเขาเปนอยา งไร แตปฏิบัตติ ามคาํ แนะนําของ จอมพรานอยางเครง ครัดกระชากลกู เล่อื นโดยเรว็ สลัดปลอกเกา ท้งิ ยดั ลกู ใหมแ ทนที่ แลวเล็งใน ขณะทวี่ วั ทั้งฝงู ยงั ยนื เบ่ิงดว ยความตกใจ นดั ที่สองของเขาระเบดิ ซํา้ ออกไปอีกตดิ ตอกนั อยางรวดเรว็ ผลของการยงิ นดั ทีส่ อง จะเปน อยางไรยังไมทราบแน แตวัวแดงทั้งฝูงเร่ิมแตกฮือออกไม เปน ขบวน ว่งิ กนั ฝุนตลบ บา ยหนากระเจงิ เขา ไปในปาไผใ กลๆ ราวกบั พายพุ ัด เสียงไชยยนั ตร อ ง “วา ” ออกมาดงั ล่ัน เพราะเขา ใจวานดั ทส่ี องของเขาพลาด แตแ ลว ก็เอะอะออกมาอกี อยางประหลาด ใจระคนยนิ ดี เมอื่ เห็นตวั หนง่ึ ในจํานวนของฝงู น้ัน ทก่ี ําลงั ควบโขยกอยกู ลางหมทู รุดขาหนา ลง ลม กลงิ้ ไปกบั พนื้ ดว ยความแรง มันพยายามทจี่ ะตะกายลุกขน้ึ วงิ่ ตอไปอกี สองสามกาว ก็ลม ตะแคงลง ไปอีก ชคู อ สง เสยี งรองดงั กอ งไดยนิ มาถึงอยา งถนดั สว นตัวแรก บัดนน้ี อนกองนิ่งสงบไปแลว “อยูทง้ั สองตัวเลยครับ เจา นาย” เสย รองลั่นออกมาอยา งดใี จ และดารนิ กล็ ุกข้นึ กระโดดรอ งเอด็ ออกมาอยางลมื ตัว ไชย ยนั ตย ้ิมแปน ออกมาได รพนิ ทรแตะท่ีปก หมวกแสดงคารวะดวยสหี นายมิ้ ๆ แลว สงมอื มาใหจบั “เยี่ยมยอดวิเศษสดุ ครับ คณุ ไชยยนั ต ยังงค้ี ณุ ชายอายแนๆ ไมเสียแรงทอี่ ยากจะยิงววั มา เปน เวลานาน นดั ละตวั เลยนะครบั ผมขอคํานบั แสดงความยินดดี ว ย” “ผมวา นดั ทีส่ องมันฟลุก มากกวา เพราะยังไมทนั จะจบั เปา ถนัด ผมกเ็ หนยี่ วโปงออกไป อยางตะลตี ะลาน กลัวมนั จะเผน เสยี กอ น ทแี รกกน็ กึ วา ผิดเหมือนกนั เพราะเหน็ มันควบตะบึงกัน ใหญ แตเอะ ไหงอกี ตวั หน่ึงถงึ มวนลงไปไดก ็ไมร”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

210 ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ อยางตืน่ เตน ตาเปนประกายจับไปทีภ่ าพของเจา วัวแดงอนั เปน เหยอื่ ของกระสนุ ตวั ท่ีสอง ซง่ึ บัดน้ยี ังคงนอนชคู อสง เสยี งรอ งกองทุง อยู “ตวั แรก กระสุนตดั เขาประสาทสําคัญ ถึงไดล ม น่ิงกบั ท่ใี นทันที สว นตัวทส่ี อง กถ็ ูกท่ี สาํ คญั เหมือนกัน แตไมถงึ กบั ดบั ความรสู ึกในทนั ที มนั ถงึ ไดมแี รงว่งิ ไปไดอ ีกนดิ หนอย ทาํ ใหด ูครง้ั แรกเหมือนไมไ ดถูกกระสนุ ถงึ อยา งไรก็นบั วาเปนการวางกระสนุ ไดอยา งดเี ยย่ี มทงั้ สองนดั นดั แรก ประเสรฐิ สุด คือควา่ํ อยูก ับท่ีเลย นัดทส่ี องกอ็ ยใู นเกณฑด ี คอื อยูเหมอื นกนั ไมถงึ กับตองตามให เหนื่อย แมจ ะว่ิงเคลื่อนทไี่ ปไดบางเลก็ นอ ย ผมเองกย็ งั ไมก ลา รบั รองเหมือนกนั วา ในระยะไกล ขนาดน้ี ผมจะยิงมนั ใหน ่ิงอยกู ับทเ่ี หมอื นคุณไชยยนั ตไ ดห รอื เปลา สัตวใ หญท ุกชนดิ เปา มันใหญ พอท่จี ะยิงใหถ ูกก็จรงิ แตจ ดุ ตายของมนั มอี ยไู มก แ่ี หง เทา นัน้ และเปนบรเิ วณเลก็ นดิ เดียว การยงิ ให ถูกนะไมย ากเลย แตจะยิงใหอยูนนั้ ตอใหม อื พรานอาชีพกห็ วงั ไดย ากเหลือเกนิ ในระยะไกลๆ อยา ง น้”ี รพินทรวา พรอ มกบั หวั เราะเบาๆ ไชยยนั ตห นา แดงดว ยความปลืม้ ปต ิ รูส กึ วาเขาจะดใี จ และภาคภมู ิอยา งมากมายระคนไปกับอาการต่นื ๆ เชษฐายงิ ววั แดงไดก อ นเขากจ็ รงิ แตใ นการนง่ั หา ง ยิง โดยทว่ี ัวเขา มาใหย งิ เองในระยะใกลแทบจะเรียกวา ‘เผาขน’ สว นเขาแกะรอยยิงในระยะหางถงึ 500 กวาเมตร มิหนําซาํ้ ยงั เปนการยิงอยางชนดิ สงั่ สองนดั ตอ สองตวั มันจะเปน เพราะฝมือของเขา เอง หรอื จะเปนเพราะความฟลุก เขาก็ยงั นกึ ไมออกเหมอื นกนั แตอ ยางนอ ยกค็ งจะไดคยุ ไปนาน ทเี ดยี วในบรรดาเพอ่ื นฝงู นกั ลา สัตวทัง้ หลายของเขา “ไดอาจารยด อี ยางคณุ นะ ซิ ผมจงึ ไดเ ปน นักลาสัตวที่มอื ดขี ึ้นนดิ ไมส ะเปะสะปะเหมอื น กอ นๆ” ไชยยนั ตถ อมตัว รสู ึกเหมอื นกนั วา ความตน่ื เตนยนิ ดเี ปน พเิ ศษของเขา แสดงออกนอก หนาใหร พินทรสังเกตเห็นไดช ัดเกนิ ไป จงึ กลบเกลอื่ นเสยี “อยา เลย ไมใ ชอ าจารยด ี หรอื วา มือลา สตั วข องเธอมนั อจั ฉรยิ ะขน้ึ มาหรอก” ม.ร.ว.หญิงดาริน ขัดออกมา แกลง ยวั่ เยาเพอ่ื นชายมากกวา ที่จะเจตนาหม่ิน “.300 แม็กนมั่ ตดิ กลองขยายสเ่ี ทาแบบนี้ มหิ นาํ ซํ้ายังมโี อกาสยิงไดถนัดถงึ อยางนน้ั ถา เธอพลาด เธอก็ไมควรจะคดิ ลา สัตวอ ีกตอ ไป สรุปแลว กค็ ือปน ดี ศนู ยด นี นั่ เอง อยา ไปสรรเสริญ ความดีใหกับอยา งอนื่ เลย” ไชยยนั ตหวั เราะออกมา พยักหนารบั คาํ โดยไมต อ ลอ ตอ เถียงอะไรอกี เพราะรนู สิ ยั ของ เพ่อื นสาวดี สว นพรานใหญไ ดแ ตย ิ้มๆ เขาหนั ไปบอกเสยใหย อนกลบั ไปท่ีเกวยี นอนั มีลกู หาบสอง คนเฝา อยู เพอ่ื ใหน าํ เกวยี นมารับวัวยงั ตําแหนงทเี่ หน็ ลม อยู แลว หันมาพยกั หนาชวนไชยยนั ตกบั ดา รนิ ใหล ว งหนา เขาไปยงั ววั ทถี่ ูกยงิ เจาตัวหลังที่ชคู ออยูเมอ่ื อึดใจใหญ บดั นี้จมกู ฟบุ ลงทมิ่ ดินแลว แต ยังนอนอยูในทา หมอบลกั ษณะเดมิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

211 ทั้งสามเดินลงจากเนนิ ตดั ทุง ตรงไปอยา งรวดเรว็ เรยี งเปนหนา กระดาน ไชยยนั ตเหวยี่ ง ปนขนึ้ สะพายบาตามสบายโดยเหน็ วา ไมจาํ เปนทจ่ี ะตองใชป น อกี แลว เพราะเจา ววั ตวั หลังทีเ่ ขายิง ลมชคู ออยนู ้นั บัดนเี้ อาหวั ซบลงดินลงไปแลว จากระยะทม่ี องเหน็ ไกลๆ ตรงขามกบั รพนิ ทร ซง่ึ ปลด .30-06 ออกจากบาลงมาถือในลกั ษณะเตรียมพรอมเมือ่ ตางเดินใกลเ ขามาเปนลําดับ สายตาของ พรานใหญจ บั นง่ิ อยูที่เจา สหี มอใหมเ ขาโงงเปนเงางามตวั นน้ั ไมก ะพริบอยางฉงน ไชยยนั ตก ับดารนิ เดินเคยี งคเู ขามาพรอ มท้ังพดู คยุ กนั อยางสบาย โดยไมม ีการระมัดระวัง อยา งใดท้งั สิน้ ความเอะใจของรพนิ ทรทวขี ึ้นเมอ่ื อกี ประมาณ 70 เมตรจะถงึ ตวั เจาววั แดงตวั มหมึ าท่ี เอาจมูกซกุ ดนิ อยู เขาเห็นดวงตาทัง้ คขู องมันเบิกโพลงเบิง่ ออกมา และไดย นิ เสียงหายใจฟดหนกั ๆ จนฝนุ บรเิ วณใกลเ คยี งจมูกของมันปลิววอ นขนึ้ พรานใหญช ะงกั กกึ กางแขนทงั้ สองปาดสกัดไชยยนั ตและดารนิ ผเู ดินขนานเขาอยูทั้ง ซา ยขวาไว คร้นั แลว พริบตานั้นกอนทเี่ ขาจะเคลอ่ื นไหวอยา งไรตอไป เจาววั ปาซง่ึ นอนหมอบเอา จมูกซกุ ดนิ อยตู ัวนนั้ ก็เผน โผนข้ึนยืนทะมึนทง้ั ตวั ราวกบั ปาฏหิ าริย แลว กห็ อ ลิ่วตรงเขามาอยา ง รวดเร็วอยางบา เลอื ดไมนาเชอื่ ...เกินกวา ทท่ี ง้ั ไชยยนั ตและดารินจะคาดคดิ ถึง “หลบ!! เรว็ !!” รพนิ ทรตะโกนสดุ เสียง ทา มกลางความตะลงึ พรึงเพรดิ ของทัง้ สองและพรอมกันนน้ั เขา ก็ผลักไชยยันตเ ปน การกระตุนเตือนภาวะตะลงึ ใหเซผงะไปทางขวา ขณะเดียวกนั กก็ ระชากเอวของ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ ลม กลิง้ เขา ไปหลบกําบงั อยหู ลงั ตอไมใหญ ตวั เขาเองกม็ วนเปน ลูกขนนุ เขา ไปดว ยพรอ มๆ กัน ไชยยนั ตมาไดส ตเิ มอ่ื ถูกรพนิ ทรผ ลัก ขณะนนั้ เจาววั ปา พุงเขาอนั แหลมโงงของมนั ลิว่ เขา มาใกลเขาในระยะไมเ กนิ 20 เมตร มนั สายไปเสยี แลว ในการทจ่ี ะสลดั ไรเฟล ออกจากบา อดตี นาย พันตรที หารปน ใหญห นั หลงั กลับ วงิ่ อยา งไมคดิ ชีวิต เบอื้ งหนาของเขามีตน มะขามปอมใหญต น หน่งึ ยนื ตระหงานโดดเดย่ี วอยู เขาโกยอาวตรงไปยงั ตน มะขามปอ มตน นัน้ ในขณะทเี่ บอ้ื งหลงั ววั ปา บาเลือดกวดกระชน้ั เขามาโดยวงิ่ ผา นรางของรพนิ ทรกบั ดารนิ ซ่งึ หลบฉากเขาหาตอไมอ ยาง หวุดหวดิ ไชยยนั ตเปนเปา หมายท่เี ดนกวา และมันหมายกวดไชยยนั ตมากกวา ทีจ่ ะแวง กลับมายัง รพินทรแ ละดารนิ ซงึ่ มันวงิ่ ถลาํ เลยมาแลว รพนิ ทรใจหายคว่าํ เขาเผน ขนึ้ ยนื ในพริบตาน้นั .30-06 ในมือแผดระเบดิ กกึ กอง ตามหลัง เจาววั ปาบา เลอื ดพรอ มกนั เขาก็วิง่ ตามหลังมนั ไปดว ย ตะโกนบอกไชยยันตล่นั ทุง “พยายามขนึ้ ตน ไม ข้ึนตนไมใ หได ท้ิงปน กอ น อยา หนั กลับมายงิ ” ไชยยนั ตมีสตพิ อทจี่ ะไดย นิ เสยี งตะโกนของเขา สลดั .300 แมก็ นั่มอนั เกะกะออกจากบา ทง้ิ ในขณะทว่ี งิ่ สุดฝเ ทา กระโจนขน้ึ เกาะกง่ิ มะขามปอม โหนตวั ขน้ึ ไปดวยกําลังวังชาของผทู ่ีรกั ชวี ติ เจาววั ปากพ็ งุ เขาถงึ โคนมะขามปอ มในเสย้ี ววนิ าทนี ้ัน มนั กระโจนสะบดั เขาอนั โงง แหลมเตม็ กาํ ลงั บาดีเดือด กระชากกางเกงเดินปา บริเวณขาของอดีตนายทหารหนุม ขาดควากตดิ ปลายเขา ราวกบั ฉีก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

212 ดว ยคมหอก เฉียดเนื้อของไชยยนั ตไ ปอยา งหวดุ หวดิ ไชยยันตเหนย่ี วขอพากายเขยบิ สูงขนึ้ ไปอีก ดว ยความเรว็ ชนดิ ที่ตนก็ไมเชอื่ มากอ นวา จะสามารถทําไดใ นเวลาปกติ ไชยยนั ตปลอดภยั แลว จากวินาทีดับจติ นนั้ โดยอาศยั ความสงุ ของมะขามปอ มตนนน้ั ชว ย ชั่วคราว เจาววั บา เลือดแวง กลบั ดว ยพลงั สดุ ทา ยแหงชวี ิตของมัน แลว กก็ ระโจนเขา ปกหัวใส ตนมะขามปอ ม เสียงดังสนน่ั สะเทือนโยกไปหมดทง้ั ลาํ ตน ปานวา จะขาดยบั ลงมาดว ยพลงั แรง แต ไชยยนั ตมอื เหนยี วแนน พอทจ่ี ะทรงตวั ไวไ ด ถาหากตน มะขามปอ มไมข าดวนิ าศลงเสยี กอน รพินทร ไพรวลั ย จําไมไ ดเ หมือนกนั วาเขาลน่ั กระสุนออกไปกีน่ ดั จากไรเฟล ในมือ มนั เปน การยิงท่ฉี กุ ละหุกท่สี ุด เพอื่ จะชว ยชวี ติ นายจา งไวในวนิ าทีวกิ ฤติน้ัน กระสุนของเขาเขา เปา หมายทุกนดั แตไ มเ ขา ที่สาํ คัญพอท่จี ะยับยัง้ ความบา ดเี ดือดของเจาววั ลําบากตัวน้ันไดอยา ง เฉยี บขาด พลังมหาศาลอนั เปน วาระสดุ ทา ยของชีวิตสตั วป า ดรุ า ยมีอยโู ดยธรรมชาตขิ องมนั ทกุ ตวั ไป ในอนั ท่จี ะแกแคน ตอบแทนศตั รู ลมหายใจของมนั ยังมี มนั ยงั ไมย อมลม ! .30-06 ในมอื ของเขาเลก็ ไปเสียแลวสําหรับการชารจ ของเจา ววั แดงตวั น้ัน ตราบใดก็ ตามทเ่ี ขาไมส ามารถจะสงกระสนุ เขาเจาะไขสันหลงั หรอื สมองของมันไดอ ยา งเฉยี บขาด พอไชยยนั ตร อดตัวไปไดอ ยา งหวุดหวิด มนั ก็ปรด่ี ิง่ เขา ใสเขาเปนอันดบั ทส่ี อง ในระยะที่ ประจันหนากนั อยา งกระช้ันชดิ เพราะเขาวง่ิ ตามหลงั มันมาระยะสวนหนา กนั เพยี งแคนี้ รพินทรเ คยยงิ สตั วช ารจ ทุกชนดิ ดบั จติ ดาวด้นิ มาแลว ทกุ ตัวไป แตค ราวนม้ี ันกรรมสนิ้ ดี วินเชสเตอร .30-06 คูชีพประจาํ มือของเขา กระสุนเกลยี้ งฉาดไปเสียแลว จากแมกกาซนี ในตวั ปน ถา เขาควักจากกระเปา ขึน้ มาบรรจใุ หม กแ็ ปลวารา งของเขาแหลกเหลวกอ นทีจ่ ะบรรจทุ นั จอมพรานเผนหวือออกไป ลกั ษณะเดยี วกบั การว่งิ ของไชยยันตเมือ่ ครนู ี้ ผิดกนั แตว า การ วิง่ ของเขาคลอ งแคลวชาํ นาญและมีสติกวา พอหันหนา ออกผละวิ่ง เขาก็ตองใจหายใจคว่ําอกี ครั้งที่ เหน็ ดารนิ ยนื ถอื ปน สน้ั เกๆ กงั ๆ อยกู ลางทงุ สกดั ทศิ ทางดา นหนาทเี่ ขากําลงั เผน ไป หลอนคงจะวิง่ ตามหลังเขามาเมอื่ อึดใจน้เี อง และบดั นมี้ วั ตะลงึ ทําอะไรไมถกู เมอ่ื เห็นเขาเปน ฝา ยวิ่งหนีเจาววั ตวั นัน้ อกี ทหี นง่ึ “หลบไปท่ีตอไมเ ดิมนนั่ เร็ว! อยา มวั ยนื อยอู ยา งนัน้ ” เขารองบอกออกไปสดุ เสยี ง หลอ นมสี ติรบั ทันตอเหตกุ ารณฉุกเฉินไดดพี อใช ขณะทีเ่ ขาวิง่ ตรงเขา ไปท่หี ลอน เหน็ ม. ร.ว.หญิงดารินยกปน สัน้ .357 ในมือของหลอนขึน้ ล่ันไกเปร้ียงออกไปนดั หนงึ่ แลว ก็หนั กลับวงิ่ หมวกหลดุ ผมกระจายวอ น เผนเขา ไปทรดุ หมอบกําบงั อยหู ลงั ตอไมอ นั เดิม แลว ปนในมือกก็ ึกกอง ขึน้ อกี นัด รพินทรไ ดย นิ เสียงหวั กระสนุ เจาะเกราะของปนสัน้ แมก็ นมั่ ของหลอนโฉบเฉยี่ วเหนอื [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

213 ศรี ษะเขาไปอยางหวดุ หวิด และบัดนน้ั เอง เขาก็กระโจนเขา ถึงตัวหลอ น กระชากปนส้ันมาจากมือ ของหญงิ สาว หนั ขวับกลับมาโดยเร็ว ภาพทเ่ี ห็น ระยะหางเพยี ง 25 หลา เจาววั วายรายขาหลังทงั้ สองพบั แลว แตขาหนายงั ปก ยันพน้ื มน่ั มนั ไมมกี ารเคลื่อนไหวอยา งใดอีกตอ ไปอีก นอกจากจะยืนตวั สั่นเท้มิ เลือดทะลกั แดงฉาน โทรมกาย จองตาลกุ โพลงอยา งประสงครา ยมายังเขาและดารนิ รพนิ ทรจบนกปนแบบซงิ เกลิ แอค็ ชนั่ ของดารนิ ข้ึนอยางรวดเร็ว สองลาํ กลองแตะศนู ยจับ อยทู แี่ สกหนาในระหวางดวงตาของมัน แลวลนั่ ไกระเบดิ ตูน กระสนุ รปู กรวยฝาชขี นาด .357 เจาะ ทะลวงเขาเปาหมายอยางเที่ยงตรงตัดชอ งสมองเจา สีหมอ ใหมตวั ขนาดนอ งๆ กระทิง ผเู กอื บจะ กลายเปน เพชฌฆาตของคณะเดินปา... ลม ครืนลงอยางสงบฤทธ์ิเดชลงเพยี งแคน นั้ ! รพนิ ทรย นื สะกดกล้นั ลมหายใจอยเู ตม็ ชว ง ดาริน วราฤทธ์ิ ยนื เบยี ดกายอนั ส่ันนอยๆ อยู แนบขา งเขา มอื ขางหน่งึ ยังเกาะไหลเขาแนน และบดั นหี้ ลอ นเพิ่งจะรสู กึ ตวั ถอนมอื ออก ตา งคนตา ง มองดูกันในระยะใกล ไมไ ดพ ดู อะไรกันเปน เวลานาน นอกจากจะกะพริบตาอยปู รบิ ๆ ใบหนาของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ซีดเผือด คงไดยินแตเสยี งตะโกนโหวกๆ ของไชยยนั ตด งั มาจากยอดมะขามปอ ม กลางทุง หลอ นเปน คนถอนหายใจเฮอื กออกมา และพูดขึ้นกอ นดว ยการยิ้มเจื่อนๆ วา “ตืน่ เตนดนี ะ” “ไมด หี รอก ผมไมช อบเลย” เขาตอบแคน ๆ “ขอบคณุ มาก ท่ีคณุ หญงิ ชวยไวใ นขณะทีม่ นั กวดไลห ลงั ผม ถาคุณหญิงไมย ิงสกัดไว มนั อาจกวดผมทันก็ได” ดารนิ หวั เราะ หลอนปรบั ความรูสกึ ใหเปน ปกติไดเ รว็ พอใช “ขอบใจทย่ี ังรจู กั ขอบใจฉนั แตเ หน็ จะไมจ ําเปน หรอก ฉนั เชื่อวา ทัง้ สองนดั ที่ฉนั ยงิ ออกไปไมถ กู เลยสักนกั เพราะมวั แตข วญั หนดี ฝี อ อยู กค็ ณุ มัวแตว ิ่งอยนู ะ ซิ คุณถึงไมร ูว า ขณะทมี่ นั กวดไลค ณุ มาน้ัน มันทรุดลงไปถึงสองคร้ัง และวงิ่ ชา ลงมาก มนั หมดแรงแลวละ ถงึ แมจะไมมกี าร ซ้าํ เลย ฉันก็คดิ วา มนั คงจะลม ลงกอ นท่ีจะไลคณุ ทัน” แลว หลอ นก็กระชากปน คนื ไปจากมือเขา พดู กระดา งๆ “ยงิ ปน สนั้ ไดไ มเลวน่ี ไหนบอกวาไมถ นดั ปนสน้ั ยงั ไงละ” “กไ็ มส จู ะถนดั นัก แตถ าจําเปน กถ็ นดั ย่ิงกวาคนทเี่ คยถนดั !” “รตู ัวมั่งไหมวา ทคี่ ุณถนดั ยอดเยย่ี มไมมีใครสูได คืออะไร?” “ไมทราบ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

214 “ว่งิ ยงั ไงละ คุณวิ่งเรว็ ยงิ่ กวาจงิ โจเ สียอีก ไชยยันตก ็ยงั สูไมไ ด อตี อนทว่ี วั มนั ไลกวด” “อยา มวั แตชวนผมทะเลาะอยเู ลย ไปรบั คุณไชยยนั ตก ันเถอะ แขวนเตงิ่ อยบู นยอด มะขามปอม ตะโกนเยว ๆ อยนู ัน่ เอง ไมร เู ปน อนั ตรายอะไรหรอื เปลา ผมเหน็ ไอว วั เจากรรมนน่ั มัน ขวิดเสยี กางเกงขาดตดิ ปลายเขา” พูดแลว เขาก็กา วออกจากท่ีโดยไมรอ หญงิ สาววิ่งตามรพินทร ผา นซากววั รา ยไป โดยยงั ไมท ันไปสนใจกบั มันกอ น เขา กมลงเกบ็ หมวกของหญงิ สาวทีต่ กอยคู นื ไปใหเจา ของ เดนิ มาเก็บปน ของไชยยนั ต ซ่งึ ก็เปนเวลาเดียวกบั ทเ่ี จา ของปน ปนลงจากตน มะขามปอม ว่งิ ตรงรีเ่ ขามา “เรียบรอ ยปลอดภัยดีหรอื เปลา ใครเปนอะไรบา ง?” ไชยยนั ตรองถามเขา มากอนทจี่ ะถงึ ตวั “เรียบรอย เธอละ?” ดารินปองปากบอกออกไป “กางเกงขาดเวอ ไปเลย เฉียดเน้ือไปนิดเดยี ว นึกวาจอดแลว เหมือนกนั ” ไชยยนั ตเขามาถงึ มองหนา เพอื่ นสาว มองสหี นา มุย ๆ ของจอมพรานแลวก็หวั เราะกาก ออกมางอหาย ดารนิ ก็พลอยหวั เราะออกมาดว ยอยางขบขันที่สุดเมอ่ื นึกถงึ ภาพเหตุการณท ว่ี วั ไล ยกเวนรพินทรค นเดียวท่ียนื สหี นาไมเสบยนกั ท้งั สามซกั ถามกันอีกครูใหญถึงเหตกุ ารณส าํ คญั ท่ตี า ง ผลดั กันเผชญิ หนากับเจาววั ราย แลว กพ็ ากนั เดนิ กลบั มาที่ซากวัว “ทําไมคุณถงึ เผนละ อีตอนทม่ี นั ผละจากผม ตรงรเี่ ขา ไปหาคุณ ผมนกึ วา คณุ จะยงิ สวน เสียอกี ” ไชยยนั ตถ ามปนหัวเราะอยา งครื้นเครง เขาเปนคนหาวและคะนอง เคยชนิ กับกลิน่ ไอของ อนั ตรายไดด ีพอใชทีเดียว ในนาทคี ับขัน อันหมายถึงชวี ติ ซงึ่ ผานไปหยกๆ มันไมไ ดมคี วามหมาย อะไรเลย ดารนิ ก็เชน กัน รพินทรปลอดโปรง ใจขึ้นเลก็ นอย ครั้งแรกเขาเกรงไปวาทง้ั ดารินและไชย ยันต จะเสยี ขวญั ตอเหตกุ ารณเสยี อกี บดั นที้ ั้งสองกลบั เหน็ เปน เรือ่ งสนกุ “กระสุนในปน ของผมหมดพอดีครบั ก็เลยตอ งโกยกอนตามธรรมเนียม ผมชนิ เสยี แลว กบั การวง่ิ หนสี ตั วช ารจ แลว กเ็ คยวงิ่ นบั ครงั้ ไมถ ว น” “ไมน า เชื่อเลยนะวา มนั จะพรวดพราดลกุ ขน้ึ มาเลนงานเราได” “ผมสงั หรณแตแรกครบั พอจะเอยปากเตอื น มันกพ็ รวดเขา ใสเสยี แลว ความจรงิ ผมควร ซาํ้ มันในระยะท่ีเราอยหู า งกวา นัน้ สตั วปาทกุ ชนิดถายงั ไมต ายสนทิ ดี ไวใ จไมไดท ั้งนนั้ มนั จะฮดึ เขาเลน งานเราเปนครั้งสดุ ทาย ถาเราไมร ะวังใหดี คราวหลงั จาํ ไวด วยนะครับ อยา งประมาทเปนอนั ขาด ถา ไมแ นใ จกอ นจะเขาไปชิดตัวมนั ซา้ํ เสยี ใหแ นก อน เจาสตั วป ระเภทววั แดงนที่ ําพษิ เอากบั ผม มาสองครั้ง กระทิงเสียอีกลงไดล มแลว ไมเ คยลุกขึน้ มาได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

215 “กม็ อี ยา งรึ มันทาํ เปนหวั ทม่ิ ลงไปกับดนิ อยางนนั้ ผมกน็ กึ วา มนั จอดแลวนะ ซิ ถามนั ยงั ชู คออยเู หมือนแตแ รกจะไดซ ํ้า นี่เหน็ นอนฟบุ เฉย หลอกใหเราเขา ไปจนใกล พับผาซิ เกอื บตายแลว ไหมละ น่ถี าผมมาคนเดยี วกเ็ สรจ็ แลว ไสไ หล เชษฐารูเขา คงไดห วั เราะกันงอหายอกี พกั ใหญ” ไชยยนั ตจ ุปากโคลงหวั บนพมึ ในการสาํ รวจรอยกระสนุ จากววั เจากรรมพบวา นดั แรกของไชยยนั ตท ย่ี งิ ระยะไกล เจาะ เขารกั แรแดงทะลเุ ปนแนวตรงออกอีกดานหนงึ่ บาดแผลฉกรรจจากกระสุนนดั นัน้ ปลิดชวี ิตมนั ได แนน อน แตอาจเนน่ิ นานออกไปหนอ ย อยา งนอ ยทีส่ ดุ กน็ านพอท่จี ะใหโ อกาสชารจ ของมัน หากวา หลวมตัวชะลาเขา มา สวนหา นดั ของรพินทรท่ยี ิงตามหลงั ไปขณะท่มี นั กวดไลไชยยนั ตเจาะเขาแนว ตะโพก และขาหลงั ฝงในทงั้ สนิ้ นาประหลาดใจในขอที่วา มนั ไมน า จะมพี ลังทรหดจนถงึ กบั สามารถทรงตัวกวดไลไดอกี ตงั้ หลายอึดใจ สวนสองนัดกระสุนปน สั้นทย่ี งิ จากมือของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กระทบโคนเขาแตกฉีกออกไป และนดั สุดทา ยทย่ี ิงจากมือรพนิ ทร ทะลวงควา นกะโหลก ศรี ษะ อนั เปน นัดทย่ี ุตคิ วามดรุ า ยของมันลงเพยี งแคนนั้ เมอ่ื เปรยี บเทยี บกบั เจาสีโตนดจา ฝูงตวั แรกทไ่ี ชยยนั ตยิงลม ดวยกระสนุ เพยี งนดั เดยี ว ก็ เหน็ วา มนั มขี นาดยอมกวา เล็กนอย ระยะทีท่ ง้ั สองตวั ลมอยูหา งกันรอ ยหลาเศษ ท้งั สองตัวพว งพี กาํ ยาํ เปน ววั ฉกรรจเ ตม็ ท่ี เสยนําเกวยี นกบั ลูกหาบสองคน มาถงึ อยา งเรง รอนเตม็ ไปดว ยความตระหนก และ ประหลาดใจ เพราะขณะท่แี ยกไปตามเกวยี นนน้ั เสยไดย ินเสียงแผดระเบิดถย่ี ิบขนึ้ อกี อยางนา สงสยั เขานึกวา ทง้ั สามอาจปะทะกบั โขลงชา ง แตพ อมาถึง ไชยยนั ตกท็ ําหนาทีอ่ ธบิ ายใหทราบโดย ละเอียดจงึ เขา ใจ “โอ! ไมไดหรอกครับ ววั แดงท่ีถกู ยงิ ลําบาก รา ยยง่ิ กวากระทิงอีก” เสย บอกไชยยนั ต แลวกเ็ ลา นยิ ายประกอบถึงกรณีที่ตนเองเคยโดนมาแลวอยางไร รพนิ ทรส ัง่ ใหพ รานของเขากบั ลูกหาบ ชว ยกนั ชําแหละแบง สวนววั แดงทงั้ สองตวั ออกเปน ชิ้นใหญๆ เพือ่ สะดวกในการลาํ เลียง แลว บรรทกุ ขึน้ เกวยี นสํารองทพ่ี ามา พวกน้นั ชว ยกัน จดั การภายในเวลาอันรวดเรว็ อยา งชํานาญ วัวทงั้ สองตวั กก็ ลายเปน ชน้ิ สว น บรรจเุ ตม็ เกวยี นพอดี ท้ิงเครือ่ งในและสว นท่ีไมเปนประโยชนไ วก ลางทงุ ใหเปน เหย่อื ของพวกสัตวปาตอ ไป เม่ือเสรจ็ สรรพเรียบรอยกอ็ อกเดนิ ทางไลหลังขบวนเกวยี นของเชษฐาไป ระยะเวลาหา ง กันหนงึ่ ช่ัวโมงพอดี ตรงตามทพ่ี รานใหญค าํ นวณไวแ ตแ รก ในครง้ั น้ีไชยยนั ตเ ดินเคยี งคไู ปกับรพนิ ทร ใหด ารินน่งั ไปบนแอกเกวยี นเพยี งคนเดยี ว เพราะบรเิ วณภายในเกวยี นเตม็ เอีย้ ดไปดว ยเน้ือววั ปา เสย คุมระวงั อยูเบื้องหลัง สวนเคียงขางเกวยี นก็ คอื ลูกหาบประจําสองคน ทงั้ หมดเดนิ กนั อยางชนิดพยายามทําเวลาเพอ่ื ที่จะไลห ลงั ขบวนของเชษฐา ทลี่ ว งหนาไปกอ นใหท นั ตะวนั อันแผดแสงจา มาต้งั แตเ ชา จนกระท่ังบาย บัดน้ีเร่มิ ออ นแสงลงแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

216 เพราะทองฟา มเี มฆดาํ เคลอ่ื นเขามาปกคลมุ กล่ินไอฝนโชยมากรนุ ๆ ทําใหก ารเดินทางสบายขนึ้ กวา เกามาก “ฝนจะตกกระมัง” ไชยยนั ตเปรยแหงนมองดูทอ งฟา ขณะทเ่ี ดินเคียงบา ไปกบั พรานใหญ “ไมแนห รอกครับ ถา ตกมันกค็ งไปตกในหุบเขา บริเวณนมี้ นั โลง เกินไป เมฆครม้ึ พอให เราคลายรอนเทานั้น” พายุพัดแรงขนึ้ ทุกขณะ เมฆฝนลอยผานไปอยา งรวดเร็ว สังเกตเหน็ ไดจ ากนกเงือกฝูง ใหญท่จี ับหมบู นิ รอนอยูสงู ลิบ ซ่ึงบัดนถ้ี กู ลมบนพัดกระจดั กระจายวอ น และสงเสยี งรอ งแวว ลงมา ไดยนิ ถนดั เกง สองสามตวั เผน กระโจนตดั หนา ใหเ หน็ เพราะตืน่ พายุ ไชยยนั ตหยดุ ชะงกั ขยับปน แต แลวกเ็ ปลย่ี นใจ ปลอยใหม นั ผานไปเสีย ววั แดงสองตัวเพียงพอแลวสาํ หรบั การยงิ ของเขาวันน้ี เขา ไมตองการจะหยุดเสียเวลาอกี เพราะพรานใหญค งเดินรดุ ไปเบือ้ งหนาโดยไมหยอนฝเทา รอ คลา ย จะเตอื นเขาโดยอาการไมใหห นั ไปสนใจกบั สัตวเลก็ เหลา น้นั ใหเ ปลอื งเวลาโดยเปลา ประโยชน “เราจะตามเชษฐาทนั ในระหวา งทางไหม?” เขาถามขน้ึ อีก กรอกกระตกิ นํา้ ใสป ากแลว สงไปใหจอมพราน รพนิ ทรส ายหนาปฏเิ สธนา้ํ จากมือของไชยยันตพรอมกบั ยิม้ ตอบวา “ถาคุณชายประวิงเวลาไวส ักนดิ เราอาจตามทนั ท่ีบริเวณปากทางเขาหุบภายใน 6 โมง เย็นน้ี แตถ า เดนิ อยางไมรอ ก็คงไปถงึ โปงกระทงิ กอ นหนา เราสักคร่ึงชว่ั โมง ไมต องหวงหรอกครบั จนั กบั เกิดรดู วี า เราควรจะต้ังแคม ปทีไ่ หน เพราะผมบอกท่หี มายเขาไวล ว งหนา แลว ” ไชยยนั ตย กนาฬิกาขอมือขึ้นดู และไมไดปริปากอะไรอีก มนั เปน การทดลองเดนิ ทางดว ย เทากนั อยา งจรงิ จงั คร้งั แรก ซง่ึ เตม็ ไปดว ยความเมอื่ ยลาเหน็ดเหน่อื ย เขาอยากจะกลบั ไปน่งั กับดารนิ ในเกวยี น แตม าคดิ ถึงการเดนิ ทางมหาวบิ ากท่ีจะพบตอไปในอนาคตอันใกลภ ายหลังเมอ่ื ออกจาก ‘หลมชา ง’ แลว กเ็ ลยมานะบอกกบั ตนเองวา เขาควรจะเรม่ิ ฝก เดินเสยี แตเนิ่นๆ ในครง้ั น้หี นึ่งชว่ั โมง แรก ขาทั้งสองสนั่ ดกิ แทบจะกา วไมออก ไรเฟล ทีส่ ะพายไหล ปนสั้นทต่ี ิดเอวและกระติกน้ํา เรมิ่ จะ หนักข้นึ ทกุ ขณะ พอชว่ั โมงทีส่ องกช็ าไปหมดท้งั ตวั เปด น้ําในกระตกิ ดื่มบอ ยครง้ั ขึ้น เหงอื่ ชมุ โชก ทั้งตัวเหมอื นอาบนํา้ และเดนิ ชาลงเปนลาํ ดบั รพนิ ทรผ อ นฝเทาชะลอให หันมายิ้มดว ย “เปนยังไงบางครับ?” “นา ชม ผมกาํ ลงั ศึกษาการเดนิ ปา อยา งจรงิ จงั เปน ครัง้ แรก” “ถาเหนอื่ ยนกั ขึน้ ไปนง่ั ทแี่ อกเกวยี นกับคณุ หญงิ กไ็ ดครบั อยาลาํ บากเดินกับผมอยเู ลย” ไชยยนั ตหวั เราะ สา ยหนา “หนทางเดนิ ขา งหนา ของเรา มันคงจะย่งิ กวา นีน้ ับเปน รอ ยๆ เทา ผมตองการฝก ความเคย ชนิ เสยี แตเ นิน่ ๆ เชื่อวามันคงจะดขี ึ้นเปนลาํ ดบั พรานคนหนึง่ เคยสอนผมไววา ถา เราเดนิ เหนอื่ ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

217 ท่ีสุดในปา และหยดุ พกั เอนหลังลงเม่ือไร เราจะหมดแรงทันที ไมส ามารถจะลุกข้นึ มาเดนิ ไดอ ีก แต ถา ฝน ใจเดนิ ตอ ไป แมจ ะเดนิ ไปอยางชาๆ ในทส่ี ุดกําลังวังชาของเราจะอยูตวั จรงิ หรอื เปลา ?” “จริงครับ สําหรับในรายทเ่ี รมิ่ ฝก เดนิ แรกๆ ผมพยายามจะเตอื นไวด ว ยวา ถาไมเ หลอื อด จริงๆ แลว อยา พยายามด่ืมนาํ้ เลย เราเหนอ่ื ยเตม็ ทีเ่ ราหยุดนั่งพักได แตไ มค วรจะลมตวั นอน ถา หาก วา เรายงั ไมถึงท่หี มายโดยตอ งการจะเดินตอ ทเ่ี ขาหามไวอ ยางนัน้ ก็เพราะคนเราเหนด็ เหนื่อย เมือ่ ยลามาเต็มที่ ถาหลงั แตะพนื้ ก็จะผลอ็ ยหลับไปในทนั ทีนัน่ เอง เปน ความจรงิ ทางดานสรรี วิทยา งา ยๆ นนั่ แหละครบั ” “ผมอดประหลาดใจไมไ ดท เี่ หน็ คณุ เดนิ ไดโ ดยกําลังไมตกเลย เสมอตน เสมอปลายมา ตลอด ถามจริงๆ เถอะ คณุ ไมเ หนื่อยเลยรึ แลวกไ็ มห วิ น้ําเลย ผมสังเกตดนู บั ตัง้ แตเ ราออกเดินทาง จากเขาโลน แตเชา น้แี ลว พวกเราขนาดนั่งคยุ กนั อยใู นเกวียนแทๆ ยังกินนา้ํ กนั คนละหลายครั้ง เพราะความอา วระอุ คุณเดนิ ตากแดดเปรีย้ งๆ มาตลอด ผมเหน็ คุณกนิ นํ้าครัง้ เดยี วตอนกอนท่ีเราจะ แยกไปยิงวัวแดง” รพินทรหัวเราะออ นโยน ทําใหใ บหนาคมเขมในแบบลูกผูชายเตม็ ตัว และดวงตามีเสนห นา พศิ ขน้ึ อยางประหลาด แมกระท่ังในความรูส ึกของไชยยันตซ งึ่ เปน ผชู ายดวยกนั “โธ ทําไมจะไมเหนอ่ื ย ไมห ิวนา้ํ ครบั รา งกายของมนษุ ยเ ราเหมอื นกันทงั้ นัน้ ไมไ ดมี อะไรพิเศษออกไป ถาจะผิดกนั ออกไปบาง อาจทนในการหวิ นํา้ ไดมากกวา ทัง้ น้ีและท้ังน้นั ก็เพราะ ชีวติ ของผมตองประสบกับมนั อยูตลอดเวลา คณุ ไชยยนั ตหรือใครๆ ก็ตาม ถา ลงมาใชช ีวิตอยูอยา ง ผมเปนประจํา กจ็ ะเคยชนิ ไปเอง” “อกี อยา งหนงึ่ ท่ผี มแปลกใจกค็ อื คณุ เดนิ ในปา ไดราวกับเดินตามถนนคอนกรีตในเมือง คณุ ไมหลงสบั สนบา งหรอื ตนไมห รือวา ดานสตั วมนั กม็ องเหมอื นกนั ไปหมดทกุ แหง ไมม อี ะไรจะ ใหส ังเกตเห็นไดเ ลย ถูกละผมรูวาพรานชาํ นาญจะตอ งจดั เจนรูไปหมดทกุ อยา งในปา แตก อ็ ดสงสัย เสยี ไมไดเ มื่อมาพจิ ารณากนั โดยสายตาและความรสู กึ นดิ คิดท่วั ไป คณุ มเี คลด็ อะไรในการสังเกต หรอื ?” รพนิ ทรห วั เราะออกมาอกี ครง้ั ดว ยความขัน “เปลา ครับ ไมไ ดม เี คล็ดอะไรเลย เคลด็ ท่ีคุณไชยยนั ตว ามันกไ็ ปรวมอยใู นความเคยชนิ อีกนั่นแหละ ผมบอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ผมสงั เกตอะไรเปน เครือ่ งหมาย อธบิ ายไมไดจรงิ ๆ ในขอน้ี มนั นา จะเปนสัญชาตญาณมากกวา กระมังครบั ” “แลวเวลาคณุ เดินเหนือ่ ยๆ เกิดเหตฉุ กุ ละหุกทีจ่ ะตองยงิ ขน้ึ มา คุณยิงไดถกู ยงั ไง...มอื ไม ส่นั บา งหรือ สาํ หรับผมรบั รองไดเลย สมมติวาใหผมยิงอะไรในขณะน้ี ผมยิงไมถ ูกแน” การคุยกนั ไปในระหวา งทาง รพินทรรูดวี า จะชวยทําใหน ายจางของเขาลืมความเหน็ด เหนอ่ื ยเมือ่ ยลา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

218 “ถา เหนื่อยมากก็เหน็ จะแยเหมือนกนั ครับ แตเ ทา ท่ีปรากฏมา ผมมกั จะยงิ สตั วใ นระหวาง ทเ่ี ดนิ ไมเ กนิ 7-8 ช่ัวโมงติดตอ กัน และในระยะเวลาเดินเพยี งแคน ้ี สําหรบั ผมไมเหนอ่ื ยเกินไปนกั ” พอข้ึนชัว่ โมงท่ีสาม กําลงั ของไชยยนั ตก เ็ ร่ิมอยูตวั เขากาวขาออกเดนิ ในลกั ษณะ เครอ่ื งจักร ความเม่ือยลา เปลี่ยนมาเปนความชาไปเสียแลว รพนิ ทรห มั่นสอบถามและชวนคยุ เปน เพ่ือนอยูตลอดเวลาและชะลอฝเทา ให ไมใ ชว ธิ เี ดินรดุ หนา ไปเบื้องหนาเหมือนแตแ รก “เอาละ ทนี ้ีถงึ ไหนก็ถึงกนั ผมอยตู วั แลว กลัวอยา งเดยี วเทานน้ั พอถงึ ท่พี ักผมจะกาวขา ไมออกเสียเทา นั้น” ไชยยนั ตพดู ยม้ิ ๆ เปลีย่ นปน สลับมาสะพายอกี ไหลห นงึ่ เพราะไหลขา งเดิมลาเต็มทน “ไมเ ปนไรครบั ผมมยี าวิเศษทจ่ี ะชว ยคุณไชยยันตไ ดอ ยา งชะงัดในเร่ืองน้ี เปนยาตาม ทฤษฎีของพรานปา พ้ืนเมอื ง ดมื่ สักอกึ สองอกึ เทา น้นั รบั รองวากําลงั วังชากลับคนื มาเหมือนเดิม ไม มกี ารเมือ่ ยขบหรอื เปน ตะครวิ แนน อน พอรุงเชา ก็เดนิ ตวั ปลิวไดอ ีก ผมจะใหค ณุ ไชยยันตเ มื่อถึง แคมปของเรา” “ยาอะไร?” “เถอะครับ แลว คอ ยรู เราทํากันเดย๋ี วนน้ั กนิ กนั เดย๋ี วนนั้ เลย ตวั ยาหาเอาจากในปานแ่ี หละ เพราะทอ่ี ่นื เรากค็ งหาไมได” รพนิ ทรอมย้ิม “วาแตคณุ ไชยยันตจ ะกนิ ไดห รือเปลาเทา นัน้ ” “ความจริงผมกนิ อะไรไดแ ทบทุกชนิด ทม่ี นษุ ยเ ขากินกนั ได” “ถา งน้ั ก็สบายเลยครบั ” จากปาโปรง ทีส่ ลบั ไปกับทุง เริม่ จะกลายเปน ปา ทึบขน้ึ เปนลาํ ดับ อากาศรม ร่นื มาตลอด พอหาโมงเยน็ กถ็ ึงปากหบุ ในระหวางชองเขาสงู ละอองฝนโปรยปรายลงมาบางๆ ชวยใหเ กดิ ความ ชมุ ช้นื สะดวกในการเดินยิ่งขึ้น ตลอดเวลาดารินนัง่ อยบู นแอกเกวยี น ไมไดลงมารวมเดนิ อยดู วย รองรอยของการเดนิ ผานลวงหนา ไปกอ นของขบวนเกวยี นเชษฐา มองเห็นไดอ ยางถนัด ในครั้งน้ี เพราะความรกชัฏของก่ิงไมแ ละเถาวัลยใ นหบุ มีรอยถากถาง และตดั กิ่งไมเ พ่อื แหวกทาง ใหเกวยี นควายผานเขาไปได มนั เปน การถากถางตดั พงเปน ประเดมิ ครัง้ แรก นบั ตงั้ แตเริ่มออก เดนิ ทางมา ซ่ึงเทากบั เตือนใหไชยยนั ตแ ละดารินรูสึกไดใ นทันทวี า การเดินทางเริ่มจะเขาสูใจกลาง ดงลกึ เขา ไปเปน ลําดับแลว เพราะหนทางเทาทไ่ี ดผ านมาแลวนนั้ ยงั มที างพอท่จี ะใชข บวนเกวยี น เดินผานไปไดอ ยางสบาย ไมถ ึงกับบกุ เบกิ กนั เหมือนเทา ทเ่ี ห็นอยใู นขณะน้ี รพนิ ทรช ะลอฝเทา ลงมาเดนิ รวมกลุมกับเกวยี นท่บี รรทกุ เนือ้ ววั ปา แนะนําใหเคล่ือนท่ี ตามรอยขบวนเกวยี นของเชษฐาทล่ี ว งหนา ไปกอ น ระยะนเ้ี อง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ จงึ กระโดดลงจาก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

219 แอกเกวยี น มาเดนิ สมทบรวมกลมุ ดว ย บรรยากาศครมึ้ วงั เวงดว ยไมใหญทีป่ กคลุมทึบทะมนึ อยู ทั่วไป เสยี งจกั จ่ันเรไรและลงิ คางบางชะนไี ดย นิ อยูร อบดา น รพนิ ทรเร่ิมปลดไรเฟลทสี่ ะพายอยกู ับ ไหลลงมาถือไว และไชยยันตก็ปฏบิ ตั ติ าม การเดนิ ในระยะนเี้ ปนไปอยา งเช่ืองชา เพราะความเกะกะอุยอา ยของเกวยี นซ่งึ จะตอ งเลาะ ลดั ไปตามรอยซึ่งถากถางไวอ ยา งจํากดั บางครง้ั ก็ติดตอไมและกอนหนิ ซ่ึงตองชวยกนั เขน็ ควายฉกรรจทง้ั สองตัวแสดงสมรรถภาพของความทรหดบึกบนึ อันเปน ธรรมชาตขิ องมัน อยางเต็มท่ี เกนิ กวา ทค่ี วายไถนาของชาวนาธรรมดาจะทาํ ได หนทางบางขณะก็ชนั สงู บางขณะก็เท ลาดลกึ ลงไป แสดงใหเ หน็ ชัดวาตดั ไประหวา งเชิงเขา สองฟากทางผานไปตามหบุ เหวและลําหว ย แหง กลนิ่ ไอของปาผดิ แผกไปกวาเทาทผี่ า นมาแลว อากาศก็เยือกเย็นลงในทันที ตา งกนั ชนดิ หนา มือเปนหลังมอื กับท่ไี ดเดินกนั มาเมื่อตอนบา ย รพนิ ทรอ ธบิ ายใหไ ชยยนั ตแ ละดารนิ ทราบวา ทางที่พรานของเขาตัดเพ่ือนําเชษฐาและ ขบวนเกวยี นลว งหนาไปกอ นนเี้ ปนหนทางลดั และปาแถบนกี้ เ็ ปน ปาท่ีจัดวา ลึกเกนิ กวา ทพี่ วกลา สตั วพน้ื บา น พวกตดั หวาย หรอื หาตะเคยี นชันจะกลา ดนั้ ดนเขา มาถึง เพราะฉะนนั้ ทางจงึ มักจะตนั ทบึ อยเู สมอ ตอ งใชถางพงตัดทางเขาไป เขาเองในปห นงึ่ ๆ กจ็ ะผานมาเพียงไมเ กนิ 2 ครง้ั เปนอยา ง มาก แมจ ะเคยถากถางไวก อ นแลว พอทงิ้ ไวส กั 3-4 เดือน พวกพงไมเ ล็กและเถาวลั ยก ็จะข้นึ มาปด ทางเสียตามเดมิ จําตองฟนปา กนั ทกุ ครัง้ ทผี่ านไปมา “นี่มหิ มายความวา เราตองฟน ปา กันเขา ไปตลอดหรือ?” ดารินถาม กวาดสายตาไปรอบๆ ในขณะที่เดนิ ผา นไป “บางตอน เปน ระยะๆ ไปเทา นน้ั เองครบั เดินตามรอยท่ีพรานของผมทําทางไวล ว งหนานี่ กอ นแลว อกี ครูเดียวเรากจ็ ะตัดข้นึ ดา นชา ง แลว เราจะอาศัยเดินตามดานชางไปตลอด จนกระท่งั ถึง ทต่ี ง้ั แคม ป” แลวจอมพรานกย็ กนาฬกิ าขอมอื ขึ้นดู กลา วตอ “ผมคิดวาขณะน้ีพวกเราไลห ลังคณุ ชายใกลเ ขา มาในระยะเพียงไมเ กนิ 2 กโิ ลเมตรเปน อยา งมาก เชือ่ วาตามไปทันระหวา งทางกอนทต่ี ัง้ แคมป” “ถา ง้นั เราก็เดนิ กนั ไดเร็วมากซิ” ไชยยนั ตวา “เราเดนิ เรว็ กวา ครับ แลวอกี อยา งหนง่ึ คณะของคณุ ชายตอ งมาเสียเวลาในการหกั พงดว ย ระยะนถ้ี าใชสญั ญาณเสยี งปน กจ็ ะไดย นิ ถึงกนั อยา งถนดั ทเี ดียว” “ถา ง้นั เรายิงเรยี กรึ เขาจะไดร อ” หญงิ สาวเสนอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

220 “ผมคิดวา เราตามไปเงยี บๆ ดกี วา ครับ ประเด๋ียวก็ทนั กนั เอง การใชเสยี งปน โดยไมจ ําเปน ในปา ทเ่ี รามีความสงคจ ะลาสัตวด วยนน้ั มนั ไมส จู ะเหมาะนกั ปา แตกเสียเปลาๆ” ดารินพยกั หนา รับฟงโดยดี ตรงตามท่ีรพินทรบ อกไวท กุ อยา ง หลงั จากน้นั อีกเพยี ง 10 นาที ทั้งหกคนและเกวยี นหนง่ึ คนั ก็เดนิ ตามทางท่ีถกู ถางนัน้ มาบรรจบกบั ดานชา งทที่ อดขวางหนาอยู เปนถนนสายโลง เตียนกวาง ถงึ 8 เมตร ราวกบั มคี นมาตดั เปนทางไว แตคดเคีย้ นเปน ลอนคลื่นสงู ตํา่ ผานไปในระหวา งดงทบึ ท้ัง สองดาน หนทางน้ันไมม แี มแ ตต นไมเ ลก็ ๆ จะงอกขนึ้ ใหร กตา คงมีแตใบไมแหงทร่ี วงหลนถมทบั กนั อยูร าวกับจะปไู วเ ปน พรม การเดินสะดวกขึน้ กวาที่จะบกุ บั่นตัดไปในพงรก ดา นชางระยะนีไ้ มส ามารถจะมองเหน็ อะไรเบ้อื งหนา ไกลเกินกวา 50 เมตร เพราะความ สูงตํา่ เปน ลอนคล่นื ของมนั ทางเรียบกจ็ ริง แตการเดินตอ งออกแรงอยตู ลอดเวลา เพราะระดับอันไม เสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเกวยี นเทยี มควาย ลูกหาบสองคนที่คุมอยตู อ งคอยดแู ลชวยเหลืออยางเต็มที่ ตลอดเวลา ขณะนนั้ เขม็ นาฬกิ าขอมอื ของไชยยนั ตบ อกเวลา 17.50 น. อากาศในดงเร่ิมขมกุ ขมวั ลง แลว ครน้ั แลวทันทนี ้นั เอง ท้งั หมดก็ไดย นิ เสยี งปนแผดกกึ กอง ดังขึ้นมาจากเบ้อื งหนา ในระยะ ท่ีไมห า งออกไปนกั มนั ลนั่ ขน้ึ เปน นดั แรก จากนัน้ กแ็ ผดระงมสะทานไปท้งั ดง ชนดิ นบั นดั ไมถ ว น ราวกบั เกดิ การตอ สูกันขึ้นอยา งขนานใหญ มนั มีทง้ั เสียงไรเฟล และลกู ซองประสานกันฟงไมไ ด ศพั ท “เกดิ เรื่องอะไรข้ึนแลว!” เสียงปาแตกสะเทอื น ก่ิงไมหกั ครืนเหมอื นถูกพายุระคนมากับเสยี งรอ งแปรแ ปรนแซไ ป หมด ไดย นิ ตามมาอยางถนดั ชดั เจน เปน คําตอบขอ สงสยั ของท้ังหกคนท่เี ดนิ ตามมาเบอ้ื งหลัง ในขณะนไ้ี ดด กี วา คาํ อธิบายใดๆ อกี ทง้ั สน้ิ น่ันก็คือ ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐา ซง่ึ เดนิ ลว งไปเบื้อง หนา ไดเ กิดสวนทางปะทะหนากับเจาของทางเดมิ เขา ใหเ สียแลว ชางทงั้ โขลง!! “หลบเขาหาโขดหนิ นน้ั เร็ว มันอาจเลยผา นมาทางน”ี้ รพินทรออกคาํ สัง่ เรว็ ปรอื๋ ไชยยนั ตก ระชากขอ มือหญิงสาวว่งิ เขา ไปหาโขดหนิ อันงอก อยูร ะเกะระกะหมูหนงึ่ รมิ ทางใกลท ่สี ุด เสย และลูกหาบทัง้ สองคน ทิง้ เกวยี นชวั่ ขณะเผนแยกยาย เขา หาท่กี าํ บงั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

221 ปน ทกุ กระบอกถูกปลดออกจากไหลเ ตรยี มพรอ ม มแี ตพ รานใหญค นเดียวเทาน้นั ทยี่ นื เดน อยบู นทาง กระชับไรเฟล พรอ ม ตาจองมองสงั เกตระแวดระวงั ไปยงั ทิศทางเบอ้ื งหนา พรอมกบั หทู ่ีคอยเง่ยี สดบั เสียง... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])