เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

122 “ขอโทษ! คณุ เปนลกู จางชนดิ ไหนไมทราบ เวลาพดู กับนายจา งถึงวางอาํ นาจอยา งน้ี เอ... มนั ชกั จะบอยครงั้ เขา จนกลายเปนธรรมเนยี มไปแลว รึน”ี่ “ขอโทษ! ผมเองก็ไมเ คยมีนายจา งซง่ึ เปนสภุ าพสตรที ่ตี ามใจตวั เองจนเคยตวั มากอ น แมก ระทัง่ เวลาอยกู ลางปา เชน นี้ คณุ หญิงยงั ไมไ ดตอบผมวา จะไปไหน” “ดฉิ นั อยากจะออกไปเดนิ เทยี่ วหนอ ยเจา คะ ทานนายพราน” หญงิ สาวบีบเสียงประชด จอมพรานไมส นใจกบั ทา ทเี ยาะเยยนัน้ พดู หวนๆ ตอมา “ทาํ ไมคณุ หญงิ ไมบอกใหผ มรกู อ น อยูไ มอ ยกู เ็ ดนิ ออกมาอยางน”ี้ “ถา งน้ั ดิฉนั กเ็ ลยขอกราบเรียนประทานอนญุ าณจากทานเสยี ดว ยเจาคะ ” หลอนเนน กระแทกเสยี ง รพินทรโ คลงหัวชาๆ สง .375 ท่ีถืออยูในมือไปใหบญุ คาํ พรานพืน้ เมอื งของเขาท่ียนื อยู ใกลๆ ออกคําสัง่ ใหทําหนา ทเ่ี ดนิ คมุ กนั หญงิ สาว แลว หันมาทางนองสาวคนสวยหัวร้นั ของนายจาง พูดตํา่ ๆ “เอาละ คณุ หญิงจะเดนิ เทย่ี วกไ็ ด แตจ ะตอ งมพี รานไปดวย โปรดทราบไวใหถ องแทเ สยี ทวี า ที่น่ีไมใ ชส วนสตั ว ไมใ ชปารค สําหรับเดนิ หยอนใจ แลว ก็ไมใ ชถ นนราชดาํ เนนิ ” กลา วขาดคํา เขากห็ นั หลังกลับ เดินดุม ๆ บายหนา จะกลบั แคม ป คงทิง้ ใหบ ุญคาํ ยนื อยกู บั หญงิ สาวเพยี งสองคน แตแ ลว พรานใหญอ อกเดินไปไดเ พียงไมก กี่ า ว ก็ตองหยดุ ชะงักนง่ิ อยูกับที่ เสยี งปน แผดระเบิดเปรี้ยงมาจากเบอ้ื งหลงั หมวกทคี่ รอบอยูบนศีรษะของเขา กระเดน็ ลงไปตกอยู กับพ้ืนพรอมกบั ลมแรงทพี่ ดั วูบผานเสน ผม เขากลัน้ หายใจ คอ ยๆ หมุนตัวกลบั มา ม.ร.ว.ดารินยืนจังกา ถอื ปนอยู หวั เราะแหลม ตะโกนมา “นแ่ี นะ ! หมน่ั ไสน กั เมอ่ื ไหรจ ะเลกิ สรา งสถานการณส รางตวั เองใหเ ปนคนสําคญั เกิน กวาเหตุเสยี ทนี ะ ไปซิ จะไปไหนก็ไป ยังมาทํายนื จอ งหนา อยูอีก” รพนิ ทร ไพรวลั ย กาวเนบิ ๆ กลบั มาดว ยแววตาแขง็ กระดา ง ม.ร.ว.ดารนิ กระชากลกู ขน้ึ ลํา กลอ งอีกครง้ั เม่ือเขาเดินเขามาชดิ ก็ใชป ากกระบอกปนแหยอกไว ยม้ิ ดๆุ “อะไรมันจะเกิดข้ึนบาง ถา ปนกระบอกนม้ี ันล่นั เปร้ยี งขน้ึ อกี ครงั้ !” จอมพรานปดปากกระบอกปน เฉไปในพริบตานน้ั พรอ มกบั กระชากหลดุ ออกมาจากมอื ของหลอนอยา งงายๆ “อะไรจะเกิดขนึ้ นะรึ คณุ หญงิ เกา ะกลายเปน ฆาตกรไปดว ยความเยอหย่ิงอวดดี เทา ๆ กบั ท่ีคณะของคุณหญงิ ก็หลงปาตายกนั อยูน ีเ่ องนะ ซิ จะขอเตือนใหทราบไว นกั เลนปนทีด่ ี ไมใ ชส ักแต วาสามารถใชอ าวุธปน ไดด หี รอื ยงิ ปน แมน เปน จับวางเทานั้น จะตองมมี รรยาทในการใชป น ดว ย ไมใชเอาปนมาเลนในลักษณะเชน น้ี นด่ี ีวา คุณหญงิ เปน นองสาวของคุณชายเชษฐา ผเู ปน นายจาง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

123 ของผมนะ ถาเปนคนอ่ืน ตอ ใหโฉมงามหยาดฟา ลาวลั ยส กั ขนาดไหน ถาทาํ กับผมอยา งนี้ ผมจะไม ส่งั สอนเพยี งแคคําพูดเทาน้ัน” นาํ้ เสียงของเขาหว นกวา ทกุ คร้ังทีห่ ลอ นไดย นิ “ออ จะทําอะไรกับฉนั กเ็ ชิญ...เชิญเลย!” หลอ นทา ยดื อกตระหงานขน้ึ รพนิ ทรหวั เราะหๆึ อยใู นลําคอ โยนปนคนื ไปใหไมกลา วเชนไรอกี เดนิ ผละมา พอถงึ ตาํ แหนงทหี่ มวกถูกยิงตกอยู กม หยิบขน้ึ มาสะบัดฝนุ เสยี งตะโกนแจว ๆ ของดารนิ ดังมาอีกวา “ปนมันกนิ สงู ไปหนอ ย ความจรงิ กะใหเ จาะขมองนะ มนั พลาดไปถกู หมวก” พรานใหญไมโ ตต อบ หรือหนั กลบั มามองใดๆ ทง้ั สิน้ ควาหมวกท่คี รอบหวั แลว สาวเทา ดุมๆ แยกไปโดยเรว็ ดารินเทาเอวจองกระทั่งลับตา แลวหนั มาทางบุญคาํ ผยู ืนยิ้มๆ อยู “ฉนั เกลยี ดจนบอกไมถ กู พรานใหญเ จา นายของบญุ คําคนนี้ น่ีถาลาํ พังฉันละก็ ฉันไมจ าง ใหปวดหวั หรอก” “ถา นายหญงิ ไมจา งเจานายของผม นายหญิงก็ไมม ีทางจะจางพรานคนไหนไดอ กี แลว ครบั เพราะไมม ใี ครกลารับจา งนําทางครั้งน้ี อาจมีคนอนื่ มาอาสารบั จางบา ง แตมันกต็ องโกง ไวใ จ ไมได อยา งเกง พอรับเงนิ แลวกเ็ อาไปท้งิ เสียกลางปา หนีกลบั ” “เขาขางกนั ดจี ริงนะ! ออ ลืมไปวานายบญุ คาํ เปน คนของเขา” หลอ นพูดอยา งฉุนๆ พรานพืน้ เมอื งผูมีอายหุ ัวเราะรวนอยเู ชนนนั้ “โธ ไมไ ดเขาขา งหรอก ครับ ผมพดู ตามจรงิ นายรพินทรเหน็ นายหญิงเดนิ ออกจากแคมปม าคนเดียวกเ็ ปน หว งไมใ ชอ ะไร หรอกครบั ” “จะตอ งเปนหว งอะไรนกั เทยี ว กะอแี คเดินอยใู กลๆ แคนเี้ อง ฉนั คุมครองตัวฉันได หรอกนะ แลว มอี ยา งเรอะ มาขน้ึ เสยี งทาํ หนาตาดฉุ นั เสยี ยังกะฉันเปนเดก็ เลก็ ๆ ในปกครองของเขา งนั้ แหละ บญุ คาํ จะไปไหนก็ไปเถอะ ไมต องเปนหว งฉนั หรอก ฉนั จะเดนิ หาไกป าหรอื นกใกลๆ แค นเ้ี อง ไมต องมาลําบากเดนิ ถอื ปนกระบอกโตๆ คมุ กนั ฉนั ใหเมื่อย ไมเหน็ จะมีอะไรนา กลวั สกั หนอ ย แถวน”ี้ “โอ! ไมไดหรอกครบั ” บุญคํารอง สน่ั ศรี ษะ “คุณรพินทรสั่งใหผ มไปกับนายหญงิ ไมใ หคลาดสายตา” “ทําไม คาํ สง่ั ของเขาเปน ประกาศิตนกั หรอื ?” “ไมใ ชอยา งนน้ั หรอกครับ” บญุ คําพดู ปนหวั เราะอยางอารมณด ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

124 “ปา มันไมเหมอื นในเมือง ไวใจอะไรไมไดท้ังน้ัน ขนาดไมมีอะไรเลย นายหญิงเดนิ หา ง แคม ปอ อกไปนิดเดยี ว อาจหลงกลับไมถ กู กไ็ ด ใหผ มไปดวยเถิดครับ อยา งนอยชว ยนาํ ทาง ชวยเก็บ ไกปา ทีน่ ายหญิงยงิ แลว ชว ยแบกใหก ็ยงั ด”ี ดารนิ พยกั หนา ตวัดปนขน้ึ พาดบา “เอาตามใจ ดเี หมอื นกนั พาฉันไปหาไกป า หนอ ยซิ เม่ือก้ีไดย ินมนั ขนั อยูแถวๆ นแี้ หละ” บุญคาํ สะพายปน เดนิ นําหนาหญงิ สาวไปตามดา นสตั ว อนั เปน ทางพาดสลบั กนั ไปมา เหมือนมมี นษุ ยม าทําทางไว รพนิ ทรก ลับมาถึงแคมป เปนเวลาท่ีพวกลกู หาบท้งั หลายกาํ ลงั สาละวนอยกู ับการหงุ หา เชษฐาและไชยยนั ตเ ปลีย่ นเครือ่ งแตงกายเปนเวลากลางวันเรียบรอยแลว เดินสบู กลอ งออกมาจาก เตนทพ อดี พอเห็นเขากโ็ บกมือทกั และเดินเขามา “ตอนเชามดื ผมออกมาเดนิ ไมเ ห็นคณุ แงซายบอกวา คุณออกไปสาํ รวจปา ” เชษฐาวา เดินเขา มาตบไหลเขาอยา งสนทิ สนม “ครับ ผมเดนิ อยใู กลๆ น่เี อง คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตรับประทานอาหารเชาเรยี บรอ ยแลว หรือครบั ” “เรยี บรอ ย แงซายบริการดีมาก เปนทง้ั คนมาปลกุ และเทยี บสํารับใหเราเสรจ็ เปนอาหาร เชา ท่ีวิเศษไมใชยอ ย ซุปเนอ้ื สันกวาง กบั สเตก็ หมูปา ฝม อื พอครบั พเิ ศษของเราไมเ ลวเลย วาแตคณุ เถอะ ทานอาหารเชา แลว ยงั ” ไชยยนั ตถาม ใชม ดี โกนหนวดอัตโนมตั ซงึ่ ใชถ า นแบตเตอร่ลี บู อยทู ่ปี ลายคาง “ผมทานเมือ่ ไหรก ็ไดครับ ไมเ ปน เวลา มนั ชนิ เสยี แลวในเวลาเดินปา เปน ไงครับ นอน หลบั ดหี รอื เปลา ?” “สบายมาก รวดเดียวตะวันข้นึ เลย ถาชามันบุกกค็ งไมร สู ึกตัว วาแตเม่ือกีค้ ุณเดนิ สวนกับ นอ ยหรอื เปลา เห็นพอกนิ เสรจ็ ก็จัดแจงควา ปน บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ ใหรอสกั ประเดย๋ี วกไ็ ม ยอม” “พบกนั ปากทางน่เี องครับ เหน็ บอกวาจะไปหาไกป า” รพนิ ทรต อบเรียบๆ “เอ...จะเดนิ เรอ่ื ยเจ้ือยไปถงึ ไหนกไ็ มร ู เดก็ นี่มนั อวดดเี สยี ดว ย ประเดี๋ยวกห็ ลงเสีย เทาน้นั ” พ่ีชายบนออกมาอยางกงั วล กราดสายตาออกไปยังความสลบั ซับซอ นของดงทึบรอบดา น รพนิ ทรกต็ อบมาวา “ไมเปนไรหรอกครบั ผมใหบ ญุ คําเดนิ ไปดวยแลว ประเดย๋ี วก็คงจะกลบั คงไมไ ปไกลนกั หรอก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

125 “โลง อกไปที เหน็ บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ แคมปแ ถวน้ี แตผ มก็ไมไวใจเลย นอ ยไม เคยชนิ กับปา มากอ น แตชอบอวดเกง” ไชยยนั ตพดู มาอกี คนหน่ึง แลว ก็กลา วปนหวั เราะตอมาวา “เมอื่ กนี้ ี้ไดย นิ เสียงปน คงจะซัดไกป า หรอื มา ยก็นกเขาสกั ตวั แลว กระมงั ” “ยงิ ยอดไมเ ลน ตามประสาเดก็ มอื คันมากกวา” พช่ี ายผูรอู ุปนสิ ยั ของนองสาวดี แยง มา แตร พินทรก ลนื นาํ้ ลายฝด ๆ เกอื บจะหลดุ ปากออก มาแลววา เสยี งปน ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ทดี่ งั เมือ่ ครูนี้ไมใ ชไกป า นก หรอื ยอดไมอยางที่เชษฐาหรอื ไชยยนั ตเขา ใจหรอก แตแทท ่จี ริงเปาหมายคอื หมวกในขณะทย่ี ังครอบอยบู นศรี ษะของเขาตางหาก หากกเ็ ฉยเสีย “วนั นีค้ ณุ วางโปรแกรมยงั ไงไวใ หเรา?” เชษฐาถามขึน้ ย้มิ ๆ ประทับมนั ลิเคอรข นาด .30-06 กระบอกงามข้ึนสอ งศูนย “เราจะเรมิ่ กนั ตัง้ แตบ ายครับ” รพนิ ทรบ อก รนิ กาแฟของพวกลกู หาบท่ีใสก าวางอยกู บั ขอนไมใสข ันดมื่ “สักประเดยี๋ ว ผมจะออกเดนิ สํารวจ แลวจะขัดหา งไวใ หเ รยี บรอย พวกเกง กวางนะ เหน็ จะไมม ีปญหาแน” “วนั นี้ เกมของเราเพียงแคช น้ั เกงกบั กวาง เทาน้ันเองหรือ?” ไชยยนั ตผูคกึ คักในการลา อยูตลอดเวลา รอ งถามมา “กย็ ังไมแ นนกั ครับ ถา โอกาสดี อาจมรี ายการววั แดงดว ยกไ็ ด ผมจะเลยสาํ รวจไปทางหลงั เขาฟากโนนดว ย ตามปกตมิ นั เคยมี ถา พบรอยกแ็ บง กันออกไปไดเ ปน สองทาง คอื ใครจะน่ังหา งยิง เกงกวางกน็ ่งั ใครอยากจะเดนิ ตามรอยววั แดงกเ็ อา เวลากลางคืน ถา ยงั ไมเ หนื่อย จะเดินสอ งไฟใน ทุงที่เราเคยยงิ เลยี งผาก็คงไมผ ิดหวงั ” ไชยยนั ตก ระโดดขน้ึ ไปบนชะงอ นหนิ สงู ใชกลองสอ งทางไกลทค่ี ลอ งคออยู สองสาํ รวจ ออกไปยงั บริเวณปา โปรงทางดา นเหนือทเี่ ห็นอยูล ิบๆ “รสู ึกวา สตั วในปาแถบนจี้ ะชมุ เหลอื เกินนะ มนิ า คณุ รพนิ ทรถงึ ไดดาํ เนนิ กจิ การจบั สตั ว สง ขายใหบ รษิ ทั ของคุณอําพลเปน ลา่ํ เปนสันได” “ก็เปนธรรมดา มันเปน ปา ทบึ กันดารทีน่ กั ลา สตั วช าวกรงุ ยงั บกุ มาไมถ งึ และคุณรพนิ ทร กเ็ ปน ผูบกุ เบกิ ปาแถบนอี้ อกไปเปนคนแรก” ม.ร.ว.เชษฐา เปนผตู อบแทนให หางเสียงชน่ื ชมยกยอง “กพ็ อจะมบี า งตามสมควรครบั ไมถ งึ กบั ชมุ หรอื ไมถ งึ กบั หายากนัก บางวนั เดนิ ทง้ั วนั ไม พบอะไรแมแ ตน กสักตวั และบางวนั อาจพบสตั วชนดิ หลกี ไมพน มาดอ มๆ มองๆ อยใู กลๆ แคม ปท ่ี พักกย็ ังเคย ปะเหมาะกเ็ ยยี่ มเยียนทกั ทายถึงตัวเอง ผมหมายถึงเสอื หมี แลว กช็ า ง” จอมพรานตอบพรอมกบั หัวเราะเบาๆ ไชยยนั ตห ดคอลง ครางออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

126 “เอาเรื่อง ยงั ง้คี ณุ ยังบอกวาไมคอยจะชมุ อกี หรอื วา แตพอขยบั ขึ้นจากเกงกวางแลว คณุ มี อะไรจะใหเ ราตื่นเตนบาง” “ยา ยแคม ปจ ากทีน่ ่ี เดนิ กนั อีกสักวันเตม็ ๆ กล็ องกระทงิ ดเู ปนไงครบั ถาจะใหต่นื เตนมาก หนอ ยกแ็ กะรอย ขีเ้ กยี จเดินกใ็ ชนงั่ หาง จากนน้ั อกี สกั สองวันกจ็ ึงหว ยยายทอง เสอื ลายพาดกลอนชมุ เหมือนแมวบา น อาจเดนิ ลากหางมาใหเ หน็ เฉลย่ี แลว ทกุ ๆ 4 ชว่ั โมง พอข้นึ ปาหวายเราจะหลีกชาง ไมพ นเลย ไมวา เราจะเจตนาพบมนั หรอื ไม บางทีอาจตองออกกําลงั วิ่งกันบา ง พอยืดเสน ยดื สาย โดยเฉพาะมีโขลงพิเศษอยูโขลงหน่งึ ประมาณ 30 เหน็ จะได เปนชางงาอยูในราว 6-7 ตัว ชาวปา ใน ละแวกน้ีเรยี กมันวา ‘โขลงไอแ หวง’ เพราะตัวจา ฝูงหขู างขวาแหวงไปขา งหนึ่ง เปน ชางโขลงท่ีดรุ า ย อันตรายที่สดุ สถติ ิของมันเทาท่ผี มรู เคยยาํ่ หมบู า นกะเหร่ียงราพณาสูรมาแลว 4 หมบู าน ร้อื แคม ป นักสาํ รวจปา ในขณะทีเ่ จาของแคม ปนอนหลับไมท นั รูตวั 3 ครั้ง คนท่ีตายทงั้ หมดรวมๆ กันแลว จากกองทพั ของมันไมต ่ํากวา 40 ศพ ไดก ลิ่นคนแทนที่จะหนี กลับบายหนา เขา ใส ผมเองตามโขลง ของมันมาเปนเวลา 7 เดือนแลว และถาไมติดงานนาํ ทางในครัง้ นีม้ าขดั ไวก อ น เขา ปาคราวน้ผี มก็ ต้งั ใจจะตามมนั ใหไ ด ถาคณุ ไชยยนั ตก บั คณุ ชายไมค ดิ วา มนั จะเสี่ยงเกนิ ไป อยากจะตืน่ เตน ผจญภัย ใหถ ึงขดี สดุ ของการลา จะถือโอกาสนี้ลองตามโขลงไอแ หวงดกู ็ไดน ่คี รับ นอกจากเราจะหวงั งาแลว ยงั เปนการดสี ําหรับนักเดนิ ปาหรอื ชาวดงในแถบนี้ท้ังหลาย จะไดน อนตาหลบั กันไดบ าง ไอแ หวง มนั เปนอันธพาลใหญระรานไปท่ัว” จอมพรานพูดพลางหัวเราะพลางอันดูเหมอื นจะเปน เร่ืองขบขันกจ็ รงิ แตนายจางทง้ั สอง ของเขาหันมามองดตู ากนั ไชยยันตผ ิวปากหวอื ออกมา “รื้อหมบู า นมาแลว 4 หมบู าน กระทบื แคม ปนักเดนิ ปา มาแลว 3 ครั้ง” อดีตนายพันตรอี ุทานออกมา “โอย โหย! วา ยงั ไงเชษฐา จะรบกบั มนั ไหวเหรอ แตเดมิ เรากค็ ึกคกั กนั ดีอยหู รอก ต้งั ใจไว วา เดนิ ปา ครั้งนี้ ตอ งยงิ ชา งงาใหไ ด แตพอมาไดยนิ คณุ รพนิ ทรบอกยงั ง้ี หวั เขาออนเลย แหม! คณุ รพนิ ทรนี่เกบ็ เงยี บเชียวนะ ไมยอมบอกอะไรลวงหนาเลย พอเดินเขา มาในปาแลว ถึงจะคอยขยาย ออกมาทลี ะนดิ ” “อาว! ก็ไหนแกฟต นกั ไมใ ชเหรอ อยากจะยงิ ชางง้ี แรดยงั ง้”ี ม.ร.ว.เชษฐา กลาวพรอ มกบั หวั เราะหึๆ “พอคณุ รพินทรจะหาชา งใหย ิงจริงๆ กป็ อดแหก เหมาะทีเดยี ว ยิ่งดุรา ยเทา ไหน ยงิ่ ลา สนุก เราจะลาเขาก็ควรเปด โอกาสใหเ ขาเปน ฝายลา เราบางถงึ จะยุตธิ รรมดี ความจริงถาไมจ าํ เปน จรงิ ๆ ผมไมเ คยยงิ ชา งเลย คุณรพนิ ทร แตฟง ตามคุณเลา นีก่ เ็ ปนอนั ตกลง เราจะตามฝูงไอแหวง กัน เปนรายการสดุ ทา ยของการลา” “เอาครบั ขอใหสัง่ มาเทา น้ัน ผมนําไปใหพ บไดทกุ อยาง ความจริงนา จะลองดู เพราะปน ท่คี ุณชายขนมาดๆี ทง้ั นนั้ ไมต อ งถึงกับ .600 ไนโตรเอกซเปรส หรอกครบั .458 ทีค่ ุณไชยยันตชอบ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

127 สะพายกเ็ หลือแหลแลว อยใู นข้ันปลอดภยั ไวว างใจไดท เี ดียว ถา ไมข วญั เสียจนเกินไปนัก ผมเองแต ไหนแตไรมากใ็ ชเ พียงแค .375 เทานั้น ปะเหมาะบางที 30-06 หรอื ลูกซอง ผมกเ็ คยยิงมันมาแลว เวลาจวนตวั เขา จรงิ ๆ อาศยั การวงิ่ เร็วเขา ชว ยบางเทานน้ั ” จอมพรานพูดขันๆ ดวยนิสยั ถอมตวั เปน ประจาํ ของเขา ไชยยนั ตทําตาเหล ครางออ ยๆ “เอา! เอายงั ไงกเ็ อากนั แตบ อกกลาวกอนนา ถา จะโรมรนั กบั ฝงู ไอแ หวงอยางวาละก็ ตอ ใหผมถอื .600 ผมกข็ อเลือกเอาวิธเี ดินอยูขา งหลงั คุณรพนิ ทร อยา ทิง้ ผมกแ็ ลวกนั ” ทงั้ สามตางหวั เราะกนั อยา งครกึ ครืน้ สนุกสนาน รพนิ ทรท ราบดีวา นนั่ เปน การพดู แบบ ติดตลก และเปนกนั เองตามนสิ ยั ของไชยยันตเ ทา นนั้ เอง เขาชอบสรางบรรยากาศใหค รึกคร้ืนอยู เสมอ ไชยยนั ตไมใ ชคนขลาด หรอื ระยอ ตอ สิ่งใดเลยทั้งสนิ้ มีสัญชาตญาณของความเปนนักผจญภัย ไมดอ ยไปกวาเชษฐาเลย เวนไวแ ตจะเปน คนตลกคะนองและเปดเผยอยตู ลอดเวลาเทานั้น ผดิ กบั เชษฐาทีล่ ึกซ้ึงรอบคอบกวา ท้งั สองชายผูอยใู นฐานะนายจางของเขา เปนบคุ คลท่รี พินทรเช่ือมัน่ ไวว างใจไดวา สามารถจะรว มผจญทกุ สิง่ ทกุ อยา งกับเขาไดอ ยา งดที เี ดียว จอมพรานอธบิ ายใหคณะนายจางของเขาทราบวา นอกจากรายการลาสตั วใ หญ ซ่งึ กาํ หนดชนดิ ใหเปน ขัน้ ๆ ไปแลว พวกเสอื ดาํ เสอื ดาว หมี และสตั วข นาดเล็กตางๆ จะพบตามราย ทางไปอยางไมจ ํากัด อันหมายความถงึ วา จะตองใชค วามระมัดระวงั อยูเ สมอ ประมาทไมไ ด พวก ละองละมงั่ สมนั หรือฟานทเี่ ขา ใจกันวา รอยหรอสูญพนั ธไปหมดแลว ตามคาดคะเนของนักลา สตั วชาวกรุงทว่ั ไป กจ็ ะมโี อกาสไดพ บเหน็ เมอื่ ใกลหลม ชา งเขาไป “แลวถาเลยหลม ชา งไปแลว ละ ระหวา งท่เี ราจะมงุ ไปยงั ขนุ เขาพระศวิ ะ” ไชยยนั ตถ ามอยา งเต็มไปดวยความกระหาย รพนิ ทรยิ้มขรึมๆ ตาหร่ลี ง “ผมไมอ าจบอกไดครบั วา หลงั จากหลมชา งไปแลว เราจะพบหรอื เผชญิ กับสตั วช นิด ใดบา ง ผมเคยเดินลึกออกไปเหมือนกนั ในรศั มไี มเ กิน 10 กโิ ลเมตร ไมเ คยพบสัตวอะไรเลย พบแต รอยตนี ชาง ขนาดทีค่ นลงไปนง่ั ขัดสมาธไิ ดอยางสบาย เปนชา งโทนไมใ ชชา งโขลง แลวก็พบรอย ของควายชนดิ หนง่ึ ท่ีเรยี กกนั วา มหิงสา ซึ่งเชือ่ กันวา หมดพันธไุ ปนานแลว ในชวี ิตพรานอยา งผม เคยเหน็ มหงิ สาทวี่ า นี่เพยี งครัง้ เดยี ว สมัยอายุเพียง 11 ขวบ ครง้ั น้นั ตามคุณพอ เขา ปา ไปทางดา น เขมร ตงั้ แตนนั้ เดนิ ปานับเปน สิบๆ ปต อมากไ็ มเ คยเห็นอกี นอกจากรอยท่ีเลยหลมชา งไปแลว อยา ง ท่ีบอกเมอื่ ตะกี๊ แรดทีใ่ ครๆ วา ปาเมืองไทยไมม แี ลว ผมกไ็ ดม าตัวหน่ึง เม่ือคราวท่แี ลว นเี่ อง เอาไป สงใหคณุ อาํ พล ผมไดใ นบรเิ วณใกลเ คยี งกบั หลมชา ง ตอนทงุ โลงที่ติดตอกบั ตะเคยี นทอง เทือกเขา พระศิวะ...ไมเ คยมเี ทาของมนุษยเ หยยี บยางไปถงึ ครบั เมือ่ เราพยายามจะไปใหถึง เราก็อาจไดพบ เหน็ กบั สิง่ ที่เราไดคาดคิดวาจะไดพบมนั มอี ะไรบา งก็เหลือทจ่ี ะเดาได เพราะมนั เปน ดนิ แดนทไ่ี ม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

128 เคยมีการสาํ รวจมากอ นเลย และดนิ แดนนนั้ แหละครับ เปน ดนิ แดนทคี่ ณุ ชด ประชากร หรือคุณชาย อนุชาไดลวงหนาเขาไปกอนแลว” เชษฐาและไชยยันตเงยี บงนั กันไป ตา งตกอยใู นหว งคิดคํานึงไกลเกนิ กวาทต่ี า งคนตา งจะ อา นกันออก “ถกู ของคณุ รพินทรแลว ทกุ ส่ิงทุกอยา งอนั ล้ีลับมดื มน มันรอเราอยขู างหนา และเราก็ กาํ ลังจะไปพบเหน็ ดว ยตาตนเอง ปวยการที่เราไปคดิ มนั ในขณะน้ี ท่ีสาํ คญั ทีส่ ุดคอื เราตา งคนตาง ฝากชวี ิตไวแ กก นั เทา นน้ั ” รพนิ ทรขอตวั ไปรับประทานอาหารเชากบั คนของเขา พอเสร็จสรรพเรยี บรอย กถ็ อื ปน เดินมาทเ่ี ชษฐากบั ไชยยนั ต “ผมจะกลบั ในราวสกั 11 โมงครับ ระยะเวลาระหวางน้ี อยากจะใหพ กั ผอนออมแรงไว เพราะกอ นจะไปนัง่ หา งก็ตอ งเดนิ กนั เหนอื่ ยเหมือนกนั ” “ตกลง เราจะรอคณุ อยทู ่ีนแ่ี หละ ไมไถลไปไหนหรอก” “ออ ! แลว อกี อยางหนึ่ง ท่ีผมอยากจะขอรองคณุ ชายกค็ อื ” สหี นาของรพินทรเครงลง “เรื่องคณุ หญงิ ดารินครับ กรณุ าเตือนๆ หนอย อยาใหเ ธอเดินเทย่ี วออกไปนอกบริเวณ แคม ปของเราโดยไมมพี รานคมุ กัน ลาํ พังผมพูด เธอไมค อ ยจะเชื่อเลย” ใบหนาของ ม.ร.ว.เชษฐา พลอยขรมึ ลงดวย พยักหนา “เอาละครบั ผมจะกาํ ราบนอยลง เด็กนี่วา ยากเสียจรงิ พบั ผา ! ชกั หนกั ใจแลวซ”ิ รพินทรผละไปพรอมกบั เกดิ เสย และลูกหาบอกี สองคน เพอ่ื สําหรบั ใหเ ปนลกู มอื ตัดไม ขัดหาง ทง้ิ จันไวใหเปน พรานคอยควบคุมเตน ท พอแดดเรม่ิ แรงขึ้น ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็โผลก ลับมาถงึ แคมป มีบญุ คาํ เดนิ หว้ิ ไกปา และนก เงือกมาพวงใหญ เดนิ ตามหลงั มาดว ย หญิงสาวหนาแดงดว ยความเหนื่อย เหงื่อชุม โชก พ่ชี ายกับ เพอ่ื นหนุมกาํ ลงั น่ังเลน หมากรุกกนั อยูท ่กี อ นหินหนาตัดเกล้ยี งเหมอื นโตะ หลอ นเดินเขาไปน่ังและ ทอดกายลงนอนอยูข า งๆ อยา งหมดแรง “เปน ไง เดนิ ไปถึงไหน?” พชี่ ายถาม “ไกลลบิ เลยคะ พี่ใหญ สนกุ จงั ” “ไดอะไรมามง่ั ละ?” ไชยยนั ตถ ามบาง มองไปทางบญุ คาํ ผูหิ้วพะรงุ พะรงั อยู “ไดไกมาตวั เดยี ว ยิงมันไมคอ ยทนั ไวจงั แลวกน็ กเงือกสองตัว กระทาดงอกี สามตัว หมู ปาวง่ิ ตดั หนาไปสองตัว ตรงหวยแหง โนน มัวแตตกตะลงึ ยงิ ไมท ัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

129 หลอนพูดพรอมกบั ผงกตวั ขน้ึ มาน่ัง บงการใหบุญคํานําไปจดั การถอนขน แลว หันมาทาง ม.ร.ว.เชษฐา ถามเปรยๆ “อีตาพรานไพรไปไหนแลว น่ี ไมเหน็ ” “รพนิ ทรน ะ เหรอ เขาไปเตรยี มขัดหางใหเ รายิงกวางตอนบา ยนี่ เดยี๋ วกค็ งมา ทําไม?” หลอ นควักผาเช็ดหนาออกมาซบั เหงอื่ แลวโบกสะบัดไลค วามรอน ทําตาปะหลับปะ เหลือก “เม่อื เชาน้เี กดิ เรอื่ งกับนอ ย รไู หมคะ ถาไมค ดิ วา จะตองไปตามพ่กี ลาง แลวตอ งอาศยั ตานี่ เสียอยา งเดยี ว นอยตองบอกใหพ ใ่ี หญไลออกจากการเปน ลกู จา งแนๆ ” “เรอื่ งอะไรกันอีกละ” พี่ชายถามเสียงต่าํ ๆ ขมวดควิ้ “กม็ ีอยา งรึคะ เหน็ นอ ยเดนิ ออกไปนอกแคม ปนิดเดยี วเขา มาตะคอก ตวาดเอา พูดจาจะหา สมั มาคารวะสกั นิดก็ไมมี ปา เถอ่ื นจรงิ ๆ นี่นะเหรอคนไดร ับการศึกษาดมี าแลว ดูทๆี เหมอื นไอโจร ปา ” ม.ร.ว.เชษฐา จปุ ากเบาๆ มองดูนองสาวดว ยสายตาตาํ หนิ “เออแนะ นอยน่ี เปน ยงั ไงนะ พ่เี หน็ รบกับรพินทรมาตลอดทางตัง้ แตตน ทเี ดียว” “พีใ่ หญไมเ หน็ น่ีคะ เวลาเขาพดู กบั นอ ย พูดยงั ไง ตอ หนา พ่ใี หญก็พนิ อบพเิ ทาดอี ยหู รอก พอลับหลงั หางเสยี งก็ไมมี สะบดั แพรดๆ เขาควรจะรบู างวา เวลาพดู กบั สภุ าพสตรนี ะ พูดยงั ไง มิหนําซาํ้ สภุ าพสตรคี นนนั้ ยงั มฐี านะเปน นายจางเสยี อกี ” “ไอเ รามนั คอยรวน คอยหาเรื่องเขาอยตู ลอดเวลานนี่ า” ไชยยนั ตล ากเสยี ง ชว ยวามา “แลว เร่ืองของเร่ืองก็ไมเหน็ มอี ะไร เรามนั หวั รัน้ ดื้อ เขาหวงั ดกี บั เราแทๆ ยังไปอวดดีกับ เขาอีก นเี่ ขากม็ าบอกเหมอื นกนั วา เราไมย อมเชื่อฟงอะไรเลย เวลาเขาเตือน” “ออ! นด่ี อดมาฟองกอ นแลว งั้นรึ” “ก็ไมไดฟอ งหรอก ท้ังฉนั และเชษฐากเ็ หน็ วา เปน ความจรงิ เราจะออกเดนิ เทย่ี วนอก แคม ปค นเดยี วใชไหมละ แลว เขาก็คงจะทว งหา มไว เรากเ็ ลยทะเลาะกับเขา รพินทรน ะไมไ ดม อี ะไร กับเธอเลยสกั นดิ เดยี ว เธอตะหาก ตัง้ ขอ เขมนเขามาแตไ หนแตไ ร หาเหตุผลไมไดดว ยวาเปนเพราะ อะไร” ดารินลุกข้นึ สะบดั หนา เดนิ ฉบั ๆ เขา เตนทไปเสีย กอ นเท่ียงเล็กนอย รพนิ ทรก็กลับมาถงึ แคมป กราดสายตาไมเ ห็นคณะนายจางของเขา เห็นแตเพยี งพวกลูกหาบน่งั นอนเลน กนั อยูเ ปน กลมุ ๆ กเ็ ดินตรงไปท่ีเตนท เหน็ แงซายกําลังน่งั ชําระ ลางปน ของ ม.ร.ว.ดารนิ อยหู นาเตนท [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

130 “นายผูชายสองคนอยูไหน?” “นอนอานหนงั สอื อยใู นเตน็ ทค รบั ” “แลวนายผูห ญิงละ กลบั มาแลว ไมใชเ หรอ” “ครับ กลบั มาแลว” “อยูขา งใน?” แงซายส่ันหวั “ไมอยคู รับ นายหญิงไปอาบนํา้ ทธ่ี ารขา งลา งโนน” รพินทรขมวดคิว้ ถามเรว็ ปรอื๋ “หา! ไปอาบน้าํ ” “ครบั ” “ไปยังไง ไปกบั ใคร?” “ไปคนเดยี ว” พรานใหญอทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ ลมื ตาโพลงรอ งเรว็ ปร๋ือ “แลวกนั ! แกอยูยงั ไงหา แงซาย ปลอยใหน ายหญงิ ไปอาบน้าํ ทล่ี ําธารน่นั คนเดยี ว” “ผมหามแลวครบั นายหญิงไมเ ชื่อ ผมตามไปดวย นายหญงิ ไลผ มกลบั มา” “ไปนานแลว ยงั ” “สักครนู ีเ้ อง” รพนิ ทรไ มไดก ลา วอะไรอีกแมแ ตค าํ เดยี ว ควา ไรเฟลทเ่ี พ่ิงจะวางลงหยกๆ ขนึ้ มา แลว สาวเทา พรวดๆ ตัดทางเดนิ ลงไปสลู าํ ธารเบอ้ื งลา งโดยเรว็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

131 8 เมื่อกาวลงมาถึงลาํ ธาร อันอดุ มไปดว ยกรวดและโขดหนิ ทีง่ อกอยรู ะเกะระกะ จอมพราน กวาดสายตาอยางรวดเรว็ ในบรเิ วณธารนาํ้ เขามองไมเห็นอะไร ในอาการกวาดตาผา นอยา งครา วๆ นน้ั เพราะตาํ แหนงนนั้ สลบั ซบั ซอ นไปดว ยกอ นหนิ ใหญ และกอไมน าํ้ สงัดเงยี บ วังเวง ไดย นิ แต เสียงนกรอ ง และน้ําทไ่ี หลเซาะแกง หินอยรู มิ ๆ หนั มาตรวจบริเวณรมิ ฝงทางดา นขวามอื ก็มาสะดดุ ชะงกั อยทู ีโ่ ขดหินเกลี้ยงกอนหนงึ่ ใตร ม พญาใหญ เสอ้ื ผากองหนึ่งวางอยทู ี่นนั่ รพนิ ทรก ระโดดสองสามครั้งก็ถงึ หินกอนนัน้ เส้ือเชิรต กางเกง เข็มขดั ปน สน้ั บูต วาง กองรวมกนั อยทู นี่ นั่ รา ยกาจที่สุดก็คอื ซบั ในทงั้ สองช้ินวางซอนอยเู บอ้ื งบน แสดงวา ปลดออกไป เปนครัง้ สดุ ทา ย ไมมปี ญหา เจา ของลงไปในธารนํ้าโดยไมม อี ะไรติดตวั แมส ักช้นิ เดียว กอนท่ีจะอาปากตะโกนเรียก เสยี งน้าํ แตกอยูหลังตนบอน พรอมกับเสียงรอ งแหลม ออกมาอยา งตระหนก ระคนฉุนเฉียวเรว็ ปรดี๊ ฟงแทบไมไ ดศพั ท “บา! คนไมมมี ารยาท! มายืนอยูทําไมทนี่ นั่ หา! ดซู มิ าจอ งอยไู ด คน...ฯลฯ” รพนิ ทร ไพรวลั ย เสยปก หมวกขึน้ ไปเลก็ นอ ย ปาดแขนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา พรอมกบั ถอนหายใจออกมาอยา งโลง อก นกึ ขอบใจเจา ปาเจาเขา ที่ ม.ร.ว.ดารนิ ไมมอี ันเปน ไปเสยี กอ น จนกระทัง่ เขาตามมาพบทนั นา้ํ ในธารใสแจว ราวกบั กระจก และก็ไมล ึกเลย กอตนบอนก็ใชว าจะขนึ้ หนาแนน ทบึ อะไร นกั รางผิวสนี า้ํ ผง้ึ วบั แวมอลา งอยหู ลงั กอบอนน้ัน ทง้ั ๆ ทีเ่ จาของพยายามเบยี ดหอ ตวั ใหแคบเขามา ท่ีสดุ จอมพรานหนบี ไรเฟลไวในซอกแขน ควกั บหุ รี่ออกมากมจดุ สบู เสยี งของเขาเรียบก็จริง แต เครียด “ขอพูดจากความจริงใจสกั ครัง้ เถอะ คณุ หญงิ ทาํ ความหนักใจใหผมเหลอื เกิน และถา คณุ หญิงยังขนื ดอ้ื ดงึ ไมยอมฟง คําเตือนของผมบางเลย การเดนิ ทางของเราคงเตม็ ไปดว ยอุปสรรค” “ฉันไปทําอะไรใหค ณุ หา! ฉันรอน ฉันกม็ าอาบน้าํ อยากจะรนู กั มนั หนกั อะไรคณุ ไม ทราบ” เสยี งตะโกนแผดเอ็ดออกมาจากหลงั กอบอนท่ีเปน ฉากบางๆ กนั้ อยู แสดงวา เจา ของเสียง อยูในโทสะขดี สดุ “ผมไมม ีเวลาจะมาอธิบายอะไรกบั คณุ หญงิ อกี แลว แตจ ะขอออกคาํ สั่งเปนทางการวา ขึน้ จากนา้ํ นน่ั เดยี๋ วน!ี้ เอาละผมจะถอยไปยนื อยูท่ีหนิ กอ นโนนหนั หลังให คณุ หญิงจดั การสวมเส้อื ผา ใหเรียบรอยโดยเรว็ ท่ีสดุ !” วาแลว รพนิ ทรก็หมนุ ตวั กลับ กระโดดไปยืนอยทู ่ีกอนหิน หนั หลงั ให ดารนิ ตะโกน บรภิ าษเอ็ดอึงอยเู ชนนน้ั ดูเหมอื นกอ นหนิ เขอื่ งๆ หลายกอนจะปลวิ ตามหลังเขามาดว ย แตไมถูก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

132 “อวดด!ี วางอาํ นาจไปหมดทุกอยา ง ถา ฉนั ไมข ึน้ จะเกดิ อะไรขึน้ บา ง เอาละ อยากลอง เหมอื นกนั ” จอมพรานหนั กลบั มาอกี คร้ังอยางหมดศรัทธา แตแ ลว ทันใดนัน้ เอง กอ นทีเ่ ขาจะ ตัดสนิ ใจอยางใดถูกในภาวะยงุ ยากปวดหวั น้ี เสยี งแปรแ ปรน กแ็ ผดกองออกมาจากพงทึบของลําธาร ฝง ตรงขาม ระยะหา งเพยี งไมเ กิน 30 เมตร พรอมกบั ปา หกั ลู รางมหึมาทมี่ องดเู หมอื นภูเขาเคลื่อนที่ โผลท ะมนึ ออกมา ชงู วงรา สองหใู หญกางผ่ึง โบกวาดอยูไ ปมา วง่ิ เหยา ๆ ลงมาท่ธี ารน้าํ รพนิ ทรตะลึงไปเพียงเส้ียวของวินาที เลอื ดของพรานกต็ นื่ พรอมในฉับพลัน เพยี งกา ว เดียว สงเขามายนื อยกู ลางธารน้ํา เปน เวลาเดยี วกับที่ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ผวาวิ่งสวนเขามาอยา งลมื สติ ทัง้ ๆ ทต่ี ลอดท้ังรางงามสวางโรเ พราะปราศจากอาภรณแ มแ ตช้นิ เดยี ว ความตกใจทเี่ กดิ ขึ้นอยา ง กะทนั หัน ทาํ ใหหลอนลมื คดิ ถึงสิ่งใดทัง้ ส้นิ และก็ทําอะไรไมถูกนอกจากว่งิ มาเกาะเขาไว จอม พรานใชแ ขนปาดหญงิ สาวไปไวขางหลงั รอ งส่ังเรว็ ปรอ๋ื “ไปหลบอยหู ลังไทรใหญโนน เรว็ !” หลอ นวิง่ แจนเขาไปที่ไทรตนนน้ั นางชา งพังตรงปราดมาถงึ ริมนํ้า กห็ มนุ ตวั หนั รหี ันขวางและชงู วงสงเสยี งรองกอ งอยู เชนนน้ั รพนิ ทรย ืนขวางหนาดกั อยสู วนกลางของลาํ ธารจอ งตาไมก ะพริบ ขยบั ปนเตรียมพรอ ม เด๋ยี วน้ีเขาพอจะเดาตน เหตุถกู แลว เพราะเห็นลกู ออ นของมันโผลปว นเปย นตามแมอ อกมาขางๆ ความดรุ า ยของมนั ยอมจะขน้ึ อยกู ับการหวงแหนหว งพะวงอยใู นลกู ตามสัญชาตญาณของชา งแมลกู ออนนัน่ เอง เปนนางพังท่ีมลี ูกตดิ มาเพยี งโดดๆ ไมม โี ขลงดวย หรือมฉิ ะนั้นโขลงกอ็ าจอยหู า ง ออกไป มนั ทาํ ทาหว งหนา พะวงหลัง หมุนควางอยเู ชนนน้ั คลา ยๆ จะตดั สินใจไมถกู วา จะปรีเ่ ขา ใส หรอื จะถอยลา ไปดี ชะตาของมนั ยอมจะขนึ้ อยกู ับลูกของมันนั่นเอง ถาลูกของมันหลีกไปทางอนื่ นังแมก ค็ งจะถอย แตถาลกู แลนปราดเขา หาเขา อนั เปน ธรรมชาตขิ ีเ้ ลน ของลูกชา งทงั้ หลาย กห็ มายถึงวา นงั แมจ ะตอ งโลดเขามา และ นน่ั คือจุดจบของมนั ! รพนิ ทรก ็อานใจของมนั อยเู หมอื นกนั เขาไมอ ยากจะฆามนั โดยไมจ าํ เปน และถา ฆา แม ก็ จาํ เปนตองฆาลูกดวย น่ันไมใ ชสิง่ ท่พี รานใหญอ ยา งเขาตอ งการ เวนแตจ ะเลี่ยงไมไ ด! ความเคยชนิ และจดั เจนอยใู นสญั ชาตญาณสตั วปา ทุกชนิด ทําใหส ายตาอันตื่นเบกิ โพลง ของดารนิ ท่จี องออกมาจากโคนไทรทหี่ ลบอยู ไมสามารถจะเขา ใจอะไรไดทง้ั สน้ิ นอกจากจะเห็นวา รพนิ ทร ไพรวัลย เปน จอมพรานทีใ่ จเย็นและหาวท่สี ดุ เขายนื ประจนั หนาชางแมล กู ออนในระยะ แทบจะเรียกไดวา กระชนั้ ชดิ เหมือนใชเวทมนตร ปน ในมือก็ไมไดป ระทบั ขึน้ จรงิ จงั อะไรนกั จอ ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

133 มองดูมนั อยเู ฉยๆ เชน นนั้ เอง หลอ นคดิ วา เขาคงจะยงิ และยงิ จนกวาจะลม ลงหรอื มฉิ ะน้ันมนั กว็ ง่ิ เขา ถงึ ตวั แตเ ปลาทงั้ สิ้น พรานใหญย ืนเฉย มันเปนภาพทห่ี ลอ นจอ งตะลงึ อกสัน่ ขวญั บนิ นางชา งรรี อ โบกหู ชูงวงอยอู ีกอดึ ใจ กเ็ ดนิ ถอยหลังอยา งระมดั ระวงั ตอนลกู ของมันเขา ดงทบึ หายไปอยางชาๆ พอลบั ตาก็มีเสยี งปา แตกเปน ทางอไู ป รพนิ ทรผอนลมหายใจยาวออกมาอกี ครั้งหมุนตวั กลบั เดนิ มาท่ีฝงเดิม มาหยดุ ยืนอยทู ีต่ น ไทร ซง่ึ ดารินหลบหนาซีดตวั ส่นั อยยู งั อีกดานหนงึ่ แกลง พูดขึ้นลอยๆ “ถายังไมห ายรอ น คณุ หญิงจะลงไปแชนํา้ อกี กเ็ อา ผมรสู ึกตัวเหมอื นกันวาผมเปน คนไมมี มรรยาท เห็นจะตอ งหลบไปกอน เชญิ คณุ หญิงอาบนาํ้ ใหสบายเถอะ” วา แลว กอ็ อกเดนิ จะผละข้ึนไป “คนใจราย! เกิดมาไมเ คยพบ...อยากรูน ักทาํ ไมถึงทมิฬหนิ ชาตอิ ยางน!้ี ” เสยี งสั่นอนั เกดิ จากคางที่สัน่ กระทบกนั ดงั ออกมาเบาๆ จากหลงั โคนไทร ไมแผดแหลม เกร้ียวกราดเหมอื นครูน ้ี พรานใหญซอนยมิ้ หยุดรีรอ วางหนา เฉย เสยี งส่นั เครอื นั้นดงั มาอีก “น่ีจะทิ้งฉนั ไวค นเดียวยงั ง้นี ะ เหรอ” “อา ว! แลวกนั กต็ ะเพิดไลอ ยหู ยกๆ นเี่ อง” “หยุดพดู หรอื ทําอแี บบ ‘ไดทขี ่ีแพะไล’ เสียทีเถอะ ถงึ ยังไงฉันก็ตอ งงอคณุ อยูดนี น่ั แหละ” “กไ็ มเ หน็ จาํ เปน จะตอ งงอ น”ี่ “คณุ รูมย๊ั !...” เสียงของหลอ นสะทา น ดังขนึ้ มาเหมอื นจะรองไห “ขณะน้ี ฉนั ยนื อยูตวั เปลาๆ ไมม ผี า แมแตส ักชิ้น” “ก็แลวทําไมคณุ หญิงถงึ ไมส วมเสียใหเรียบรอ ย” “บา! ฉนั จะออกไปเอาไดย ังไง เสอ้ื ผากองอยูทางโนน” “กน็ ่นั นะซิ ผมถงึ บอกวา ใหผมไปเสียกอน” “ยงั ไปไมได! ” “เฮอ! จะเอายงั ไงกันแน อยกู อ็ ยูไมได ไปกไ็ ปไมได” “คณุ ไปเอาเสอื้ ผา มาใหฉ นั ซิ แกลงโยอยไู ด คนผีทะเลอะไรยงั งกี้ ็ไมร ”ู “ถา จะเปนผีกผ็ ปี า ไมใชผีทะเล” เสียงเตนซอยเทาอยา งแสนจะขดั อกขัดใจ อยหู ลงั โคนตน ไทร พรอ มกับรอ งกรดี ออกมา ดงั ๆ รพินทรส ะดงุ โหยง ตอ งยอมจาํ นน เดินบนพมึ พาํ เขา ไปหวิ้ เส้อื ผาของหญงิ สาวทถ่ี อดกองไว นาํ มาทาํ เปนถอื เกๆ กังๆ อยทู ี่โคนตนไทร “ไมต อ งโผลเขา มานะ!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

134 ดารินรอ งเสียงหลง “อาว! แลว จะสงใหย ังไง” “วางไวท ก่ี อนหินนน่ั แหละ แลวกลับหลงั หันเดนิ ออกไปสิบกา ว อยา หันกลบั มาจนกวา ฉนั จะเรยี กคณุ ” รพนิ ทรเ ปา ลมพรอู อกจากปาก วางเส้อื ผา ไวใ หห ลอ น แลวถอยออกไปยนื หนั หลงั ให มี เสียงเคลือ่ นไหวอยเู บือ้ งหลงั อึดใจใหญๆ กม็ เี สียงรองเทา ยํา่ กรวดเขามาใกล “เรยี บรอยแลว ยังละ?” ไมม ีเสียงตอบ จอมพรานเหลยี วกลบั มา กเ็ หน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย แตง กายเรยี บรอ ยแลว กาํ ลังคาดเข็มขดั ปนสัน้ อยู พอประจนั หนา สบตา ใบหนาของหลอ นกแ็ ดงจัด หลบตาทางหนงึ่ ดว ย ความรสู ึกอนั ไมอ าจบรรยายได นึกถงึ ภาพตนเองท่ีวงิ่ พรวดพราดขนึ้ มาจากธารนา้ํ โผเขา มาหาเขาดว ยรา งอนั เปลา เปลือยเพราะความตกใจ ในขณะทีช่ างปาโผลออกมา ความอายทําใหแทบจะตอ งแทรกแผนดนิ เกิด มาหลอนยังไมเ คยตกอยูใ นภาวะเชน นี้ใหใครเห็นมากอ น ดีหนอ ยทข่ี ณะนัน้ เขาไมไ ดส นใจจอ งมอง หรอื พนิ ิจพจิ ารณารา งกายของหลอนเลย ความสนใจของเขาอยทู ี่ชา งปา ตวั น้นั เทา น้ัน และในขณะ นี้ เขาก็ตหี นาขรึมเฉยๆ แววตากระดางๆ เหมอื นเดมิ ไมม ีอากัปกิรยิ า หรอื ทาทีอยา งใดในการทีจ่ ะ เนน ใหหลอนรูสกึ อับอายเพมิ่ ข้ึนอกี แทนท่ีเขาจะวางทาแบบ ‘ไดท ขี ี่แพะไล’ อยางทห่ี ลอนคดิ เขากลบั พูดมาดว ยนาํ้ เสยี ง เรยี บๆ ชนดิ ทที่ าํ ใหหลอ นโปรง ใจและลดความอายลงวา “ความจริงผมใหล กู หาบทาํ หองนํ้าไวใ หท ี่เตน็ ทแลว เมื่อเย็นวานนีค้ ุณหญิงกอ็ าบน้าํ อยู ในเต็นท ทําไมวันนถ้ี ึงตอ งลาํ บากลงมาอาบทล่ี าํ ธารนด่ี วย” “มนั รอ นเหลือเกิน ฉนั อยากจะลงมาแชน้าํ เยน็ ๆ ในลาํ ธารนี่ อาบในหอ งน้าํ ช่วั คราวท่ที ํา ไวใ นเตน็ ท มนั ไมเหน็ สบายสกั หนอย” ดารนิ ตอบออมแอม ไมยอมสบตา ทายโสอวดดหี ายไปเกอื บหมด “มันอันตรายครบั อยา งนอ ยที่สดุ ถา คุณหญิงอยากจะมาอาบน้ําทน่ี ี่ ก็ควรจะตอ งมปี น ขนาดอยา งตํา่ ที่สดุ .375 คุมมาดวยหน่งึ กระบอก ไมค วรจะแอบออกมาคนเดียวอยา งนี้ ชวนแงซาย มากย็ งั ดี ผมถามเขาแลว เขาบอกวา เขาจะตามมาดวยแตค ณุ หญงิ ก็ไลเขากลบั ” หลอ นหนา แดงซานขน้ึ มาอกี ยมิ้ เจื่อนๆ “คุณคิดวา ฉันลงไปอาบน้าํ ในลําธารนี่โดยไมมผี า ผอนแมแ ตสักช้นิ แลว ก็ควรจะชวนใคร ใหมาน่งั ดูอยดู ว ยงนั้ เหรอ นายพราน” “ผมไมไ ดหมายความวายงั งนั้ ผมหมายถงึ แตเพยี งวา การกาวออกจากแคมปข องคุณหญิง ควรจะมีคนถอื ไรเฟล คมุ มาดว ยทกุ ครง้ั ไป ไมใชม าเดย่ี ว และคนท่ีจะทําหนาทน่ี ไ้ี ดก เ็ ลอื กเอาไดคน ใดคนหนึ่ง ระหวางพรานของผมสีค่ น หรอื แงซาย เหตกุ ารณท เ่ี กดิ ข้นึ เมอื่ ก้ีนี้ คงจะเปน คําตอบทด่ี ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

135 แลววา ทาํ ไมผมถึงหา มไวน กั หนา เมอื่ เชา นี้ก็เหมือนกนั คุณหญิงกลบั โกรธหาเร่ืองทะเลาะกบั ผม เสียอีก ขณะนเ้ี ราอยใู จกลางปาลกึ คืบกป็ า ศอกก็ปา ไวใ จอะไรไมไดทง้ั สน้ิ อันตรายจากสัตวรา ยมนั มีมาไดเสมอ โดยท่เี ราไมรตู วั ประมาทไมไ ดเลย อยานกึ วา เพยี งแตเ รามาต้งั แคมปข ้ึน มนั จะทําให ปา กลายเปน เมอื งข้ึนมาได” “เอาละ ฉนั เขา ใจแลว และยอมรับวา ฉันรูเทา ไมถ งึ การณ คิดวา มนั ใกลๆ แคมปของเราแค น้ีเอง คงไมเ ปน อะไร แลว มนั ก็เปนกลางวนั ...” ม.ร.ว.หญิงดารินพดู ออ ยๆ ฝน ยิ้ม ยกมือข้นึ ลูบเสนผมงามที่ถูกนาํ้ เปย กลู ชาํ เลือดมองดู หนา เขาไมส นทิ นกั ผวิ หนา ยงั ซดี ๆ แดงๆ สลับกนั อยเู ชน นนั้ กลาวออ มแอม ตอมา “คณุ อยา ไปบอกพ่ใี หญ หรอื ไชยยนั ตนะ วาเกดิ อะไรขนึ้ เมอื่ ตะก”้ี “ผมไมใชค นชา งฟอ งหรอกครบั ” หลอนเกอื บจะคอน “มันไปไหนแลว ไอต วั โตๆ เมื่อตะกน้ี น้ี ะ” “เปดเขา ปา ไปแลว” “ทาํ ไมคุณไมย งิ ฉันเหน็ คณุ ยนื ขวางหนา มัน ระยะใกลกันนดิ เดยี วเทา นัน้ ใจฉันหาย หมด” “ผมไมต องการจะยิงสัตวท ีผ่ มไมไ ดเ จตนาลาโดยไมจ ําเปน หรอก เมื่อกนี้ เ้ี ปน ชางแมล ูก ออนดว ย ถา ยงิ แมมนั กต็ อ งยงิ ลูกดว ย เพราะปลอยไวกท็ เุ รศ ลูกมันตองตายอยา งทรมาน ถา ไมมีแม โชคของมนั ดที ่มี ันลังเลไมก ลา ขา มลาํ ธารมา ผมเองกน็ กึ ภาวนาอยาใหม นั กลา มากกวา นน้ั เพราะไม อยากฆา มนั มนั ก็อานใจผม ผมกอ็ า นใจมนั เลยยนื มองหนา กนั อยูพ กั ใหญ ในทสี่ ดุ มันกเ็ สีย่ งไปเอง ซึง่ กเ็ ปนการดดี ว ยกนั ท้ังสองฝา ย” “คณุ ใจเยน็ เหลอื เกินนะ ฉนั ทายอะไรไมถ ูกเลยในขณะนั้น สงสยั อยวู าทําไมคุณถึงรรี อ ไมย ิงมนั ยนื ประจนั หนากับมนั เฉย ฉันไมเ ขาใจวธิ กี ารของคณุ เลย และกไ็ มเ ขา ใจจนเด๋ียวนว้ี า เรอ่ื ง อะไรมันถงึ ถอยไป ยังกะคณุ เปน ผวู เิ ศษรา ยคาถาใสมนั ไปงั้นแหละ” “สัตวมนั ก็มีจติ สาํ นกึ หรอื จติ สัมผัสของมันเหมอื นคนน่ันแหละ ถาไมเขาตาจนหรือ โกรธแคนจริงๆ แลว การท่มี นั จะเขา จโู จม มันก็ตอ งชัง่ ใจเหมือนกนั เราจะตอ งรจู ติ วทิ ยาของมนั อยา งเม่อื กี้น้ี ผมไมไดทําอะไรมันกอ น แตก ็ไมไดห นหี รอื ทําทากลวั มนั ยนื เตรยี มพรอ มอยู มนั เหน็ วา ยงั ไมจ ําเปน ท่ีมันจะเสย่ี ง มนั ก็เลยเอาวิธถี อยหลังหลีกทางไปเองโดยสันตวิ ิธี กก็ ะอยูเหมอื นกันวา ถา มนั ลยุ ลาํ ธารลงมาอีกสัก 3-4 กาว ผมกต็ อ งยงิ แตน ี่มนั ถอยกป็ ลอ ยมนั ไป มันเปนเร่อื งของ กําลงั ใจ และศลิ ปะของวชิ าพรานโดยเฉพาะ ไมเ กยี่ วกบั วา ผมเปนผวู ิเศษมีคาถาอาคมอะไรหรอก” ดารินถอนหายใจเฮอื กออกมา ลอบชาํ เลอื งมองดเู ขาดว ยประกายตานิยมเลื่อมใสอนั ซอ น เลน เดี๋ยวนห้ี ลอ นพอจะรจู ักกับความหมายของคาํ วา ‘พรานใหญ’ อยางรพนิ ทรไดด ีพอ เวน ไวแ ต ไมตอ งการแสดงออกมาเทา นนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

136 “แลวคณุ แนใ จหรอื วา ในระยะประชิดแคน ้ันถา มันจูเขามา คณุ จะลมมันทนั กอ นทมี่ นั จะ ทาํ อันตรายคณุ ” “การยิงชางทีถ่ ูกหลกั ทีส่ ุด กค็ อื การยงิ อยา งเผาขนและยิงเขา จดุ สําคญั ย่งิ เขาใกลไ ด เทา ไหร ความแมน ยาํ และความฉกรรจของบาดแผลกจ็ ะเพม่ิ มากขึน้ เทา น้นั เวนไวแ ตคนยงิ จะไม กลาเขาใกลเ องเทาน้นั มันก็เส่ยี งอยเู หมอื นกนั ถาผิดที่ แตส าํ หรับผมชนิ เสยี แลว ยิง่ ใกลเปนไดต วั ทกุ ที หากยงิ ไกลกลับลาํ บาก ตองตามกนั เปนวนั บางทีก็ตามไมพบ ในระยะที่ผมยนื ประจนั กับมนั เมอื่ ตะก้ี อยาวาแต .375 เลย ขนาดลกู กรดแมก็ น่มั ของคณุ หญงิ กย็ งั ไหว ขออยางเดียวใหเ จาะเขาเนนิ น้ําเตาเหนือโคนงวงขนึ้ ไปเล็กนอ ยเทา นั้น ตูมเดียวถา มนั ไมท รุด เราก็เละ มีอยสู องอยางเทานน้ั ” กลา วจบเขากห็ ัวเราะเฉ่อื ยๆ และพยกั หนา บอกตอ มาวา “รบี กลับขน้ึ ไปแคมปดีกวา ผมไปสาํ รวจทีแ่ ละขัดหา งเตรยี มไวใ หแ ลว ประเดีย๋ วจะพา ไปนง่ั หา ง” ดารินไมพ ูดอะไรอีก มองเผนิ ๆ ไมกลาสบตาเขา แลวออกเดนิ นาํ หนา ไตทางลาดชนั ของ ดา นสัตว บา ยหนา ไปยังแคม ป จอมพรานเดนิ ตามหลังทอดระยะหา งพอสมควร อนั เนื่องมาจากบริเวณทตี่ ั้งแคม ป อยูสงู กวาลําธารและอยูใตล ม เสยี งรองของชางแมลกู ออนทโ่ี ผลออกมาจากฝง ตรงขามเมือ่ ครูนี้ จงึ ไมด ังมาถงึ พวกท่ีอยใู นแคม ป และไมมีใครรูว า เกอื บจะเกิดเรอ่ื งสยดสยองอะไรขน้ึ เมื่ออดึ ใจทีแ่ ลว เมอ่ื เหน็ ดารนิ เดนิ อาวขนึ้ มา และเห็นรพนิ ทร เดินตามมาเบอื้ งหลัง ทุกคนกเ็ ขาใจวา เขาไปตามดารนิ ขึ้นมาจากลําธารโดยไมไ ดเ กิดอะไรผดิ ปกติ ขน้ึ อาหารเทย่ี งมอื้ น้นั รพินทรร วมรบั ประทานพรอมกบั คณะของนายจา ง กอ นที่จะออก เดนิ ทางไปน่งั หาง เชษฐา ไชยยนั ต ซกั ถามและสนทนากับเขาเปน ปกติ แตดารินกม หนากม ตากนิ เฉย ไมพดู อะไรทัง้ ส้ิน ไมยอมแมแ ตจ ะมองหนา รพินทร จอมพรานลอบย้มิ เหน็ หลอ นสงบเฉยผิด ไปกวาเคย กห็ นั ไปถาม “คณุ หญงิ จะไปนงั่ หา งดว ยหรอื เปลาครบั หรือจะเฝาแคม ป” “ไป” หลอ นตอบเบาๆ สนั้ ๆ โดยไมมองหนา เชน เคย “เปน ไง พบรอยววั แดงบา งไหม?” ไชยยนั ตถ าม ยิม้ ยอ งอยา งกระตอื รอื รน “ก็รูส กึ วาจะพอมหี วังครบั แตผมไมก ลารับรองแนนอน ถา คุณไชยยันตน กึ สนุก ผมก็จะ พาไป แตต อ งเดินไกลหนอ ยนะครับ ตอ งออ มไปทางหลังเขาโลน เดนิ รว มๆ สองชัว่ โมง” “วายงั ไง ลองตามรอยววั ดไู หม?” ไชยยนั ตหนั มาปรกึ ษาเชษฐา อดตี นายพนั โททูตทหารบกสน่ั ศีรษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

137 “แกอยากจะเดนิ ยิงวัวกับคณุ รพินทรก็เอาเถอะ สาํ หรับวนั นจ้ี ะขอน่ังหา งกอน” แลว กห็ ันมาทางพรานใหญ “วา แตเราจะนงั่ หางกนั แบบไหน ตลอดท้งั คืนหรือเปลา ?” “ไมจ ําตอ งถงึ กลางคนื หรอกครับ ทรมานโดยไมม ปี ระโยชนอะไร เพราะเราหวังเพยี ง สัตวไมเ กนิ กวางเทา นน้ั ข้ึนนง่ั สักบายๆ พอตะวนั ตกดนิ กก็ ลบั ระยะทางมนั กไ็ มไกลอะไรนกั แต ละหางท่ีผมขัดไว เดนิ สกั ไมเ กนิ ชว่ั โมงกถ็ งึ แลว ผมขัดไวท ั้งหมด 3 แหง ตง้ั ใจวาจะใหค ณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต และคุณหญิงข้นึ นง่ั คนละแหง ตามแตจะเลือก โดยมพี รานของผมน่งั เปน เพือ่ นดว ยแหงละ คน แตถ า คณุ ไชยยันตอ ยากจะตามรอยวัว อกี หางหน่งึ กใ็ หพ รานของผมไปนัง่ แทนเสยี แลวคณุ ไชย ยันตก ไ็ ปกับผม” “แลว วิธีไป เราไปกนั ยงั ไง แยกกนั ไปคนละทางหรอื ?” “เราเดนิ กนั ไปท้งั หมดพรอมๆ กนั นแ่ี หละครบั เพราะทศิ ทางทีผ่ มขัดหางไว มันเปน ทาง เดยี วกนั อยแู ลว เพยี งแตใ กลห รอื ไกลเทา นนั้ พอถึงหางกส็ งขน้ึ ประจาํ ไปจนครบ ผมกบั คุณไชยยนั ต จะตองเดนิ ไกลกนั ออกไปอกี สวนขากลบั กข็ อใหคณุ ชายกับคุณหญิง ซ่ึงนัง่ หา งประจํากันอยูคนละ แหงพรอ มกับพรานทน่ี ั่งอยดู วยรอผมกอน ผมจะกลบั ก็ในราวคาํ่ และจะเดนิ แวะรับสมทบกัน ทั้งหมด กลบั ถงึ แคม ปพรอมๆ กนั หรอื ถา ผมชาผดิ ปกตินัก ข้เี กยี จจะรอ จะใหพ รานนํากลบั แคม ป กอ นกไ็ ด” “ตกลง เอาอยา งคณุ วา” เชษฐาตดั สนิ พอเสรจ็ เวลาอาหาร ทกุ คนก็เตรยี มตวั อยา งรวดเร็ว ไชยยันตผ กู ระเหย้ี นกระหายจะแกะ รอยวัวแดง ควา .375 เอชแอนดเอช แม็กน่ัมแบบศนู ยเปดของเอฟเอน เชษฐาถือ .30-06 มัลลเิ คอร กระบอกที่เตรยี มไวก อ นแลว สว นดารนิ เลอื กเอา .270 วนิ เชสเตอรป ระจํามือกระบอกเดมิ ของ หลอ น จอมพรานเตือนใหค ณะนายจา งทงั้ สามของเขานําไฟฉายและแจ็กเกตกนั หนาวตดิ ตัวเผ่ือไป ดวย โดยใหเ หตผุ ลวา การเดนิ ทางกลบั อาจเปนเวลากลางคืน นอกจากคณะนายจางสามคนแลว คนทรี่ พินทรจ ะเอาไปดวยกค็ อื บุญคํา จัน และลกู หาบ แข็งแรงทเี่ ลือกแลว สองคน สวนเกดิ กับเสย ไดร บั คําส่งั ใหค วบคุมเฝา แคมป และจดั หงุ อาหารเย็น เตรียมไว เมอ่ื ทุกคนพรอ มทีจ่ ะออกเดนิ ทาง ไชยยันตเ หลอื บไปเหน็ แงซายหอบฟน นาํ มากองไว สําหรบั เพ่อื ทีจ่ ะใชส มุ หนาเตน ทใ นเวลากลางคนื เขาพยกั หนา เรียกยิม้ ๆ แงซายเดนิ ตรงเขามา “เราจะไปดรู อยววั แกจะไปดวยไหม แงซาย?” ไชยยนั ตช วนอยา งอารมณดี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

138 หนุมชาวดง นกั พเนจรผมู าสมคั รเปน คนใชข องคณะเดนิ ปา ยิ้มยงิ ฟน หนั ไปมองดเู ชษฐา อดีตนายพนั โท หัวหนา คณะเดนิ ปากก็ ลา วชวนมาอีกคนหนง่ึ แตแ งซายยงั รรี ออกึ อกั ชายตาชาํ เลือง ไปทางรพนิ ทรผมู องดอู ยูเงียบๆ เหมอื นจะรอขออนญุ าตอีกคนหนงึ่ อาการนีค้ ณะนายจางทงั้ สาม ไมไ ดเ ฉลยี วคดิ แตจอมพรานยอมจะรูท ันและเขา ใจดี “ไปดวยกนั แงซาย!” รพนิ ทรเ อยปากต่าํ ๆ แงซายไมป ริปากพดู คาํ ใด เดนิ ไปทป่ี น คมู ือซึง่ วางอยูห นา เต็นท ฉวยติดมอื แลว ก็ออกเดิน ตามหลงั มาอยา งสงบ รพนิ ทรอ อกนาํ ตดั ทางเขา ไปในดงประมาณ 20 นาที กท็ ะลุออกบริเวณปา โปรงสลบั กับทงุ หญา คา มาถึงหา งแหงแรกทข่ี ดั ไวบ นซมุ ไผคู ชัยภมู เิ หมาะเพราะบรเิ วณน้นั เตม็ ไป ดวยดอกมะคาโมง และลกู หมาดท่หี ลนอยเู กลอ่ื นกลาด เปนอาหารโปรดของเกง กวาง มรี อยใหมๆ ยา่ํ ไวเ ปรอะไปหมด เขากาํ หนดใหด ารินข้ึนประจําหางนี้ โดยใหบ ุญคาํ น่ังเปน เพอ่ื นดว ย หลอนไมไดโ ตเถยี ง หรอื ขดั แยงอะไรเหมอื นเคย จัดแจงปนบนั ไดท่ีทาํ ไวข นึ้ ไปโดยดี บุญคาํ ไตตามข้นึ ไปทหี ลัง พชี่ าย กาํ ชับนอ งสาวใหปฏิบตั ิตามคาํ ตักเตอื นแนะนําของพรานผูคมุ กนั และรพินทรก ็สั่งอะไรบุญคําอยู สองสามคํา แลว กน็ าํ เชษฐากบั ไชยยนั ตอ อกเดินตอ ไป โดยวกเขา ดงทบึ อกี ครงั้ อาศัยเดนิ ไปตาม ดา นสัตวซ ่งึ กลาดเกลื่อนไปดวยมลู ชา ง ทั้งเกาและใหมช นดิ หลกี แทบไมพน แงซายคงเดินเปนคนรัง้ ทา ยตามเคย สําหรบั เชษฐากบั ไชยยนั ต เมือ่ มาเดินอยใู นดงเคยี งคูรพนิ ทรอยเู ชนน้ี จึงสงั เกตเหน็ ไดช ดั วา จอมพรานเดินไดค ลองแคลว วองไวและรวดเร็วอยางประหลาด ชนดิ ท่ีเรงฝเ ทาแทบจะไมท นั ทกุ ฝก า วยา งของเขาไดร ะดบั สมา่ํ เสมอและเบากริบอยางนาอศั จรรย และยิ่งเดินก็ดเู หมอื นจะย่งิ เรว็ ขน้ึ ทุกขณะ ผดิ กบั เชษฐาและไชยยนั ตซง่ึ เรมิ่ จะลาลงเปน ลาํ ดบั เทา ยางสวบๆ ไป ตากก็ ราดไปรอบดา น อาจหยดุ ชะงกั เล็กนอยเหมอื นจะคะเนทศิ หรอื สาํ รวจทางเพอ่ื ตดั สนิ ใจ แลว ก็ออกเดนิ นําตอ ไป ไม สามารถจะบอกไดว า เขามที ีห่ มายหรือขอ สังเกตอยา งไรในการเดิน ดมู ันเปนอตั โนมัตไิ ปหมด เชษฐาสะกิดใหไชยยนั ตด ู แลว ยม้ิ ออกมาอยางพงึ พอใจ กระซิบ “เม่ือพบกนั ในเมือง เราไมมที างจะเหน็ ชัดไดเ ลยวา เขาจะเปนพรานใหญไ ดอยางไร แต เมอ่ื มาเดินกันอยูในปา เดี๋ยวน้ี เราถงึ ไดร ู เขาเปนยอดของพรานจริงๆ” “ฉันประหลาดใจในขอที่วา เขาเอาอะไรมาเปน ที่สังเกตนะ ตนไมห รือดา นสตั วมนั ก็ เหมอื นกนั หมดทั้งนัน้ ไมว าจะมองไปทางไหน เหน็ รพนิ ทรด อู ยูสี่ทางเทานนั้ คอื ซาย ขวา สูง ตํ่า แลวก็พาเราจ้าํ อา ว สาํ หรับเราตอใหพ าเดินอยางนี้สกั สบิ เทีย่ ว แลว ใหเ ดนิ มาเองก็หลงแหงๆ “รพินทรเ ดนิ ดว ยสัญชาตญาณ ความเคยชนิ และประสาทสัมผัส เขาอาจมีวิธีสังเกตจดจาํ ตามวิธีของเขาซง่ึ ถึงจะบอกเรายงั ไงเราก็ไมม ีทางจะเขาใจ พรานทกุ คนก็อยา งน้ีแหละ มา ยง้นั เขาจะ มอี าชพี เปน พรานอยูไดห รอื ฉันก็เคยเทย่ี วกบั พรานมอื เยย่ี มๆ หลายคนมาแลว เมอ่ื มาเปรียบกบั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

139 พรานของเราคนนไ้ี มมที างเทียบติด ไมนา เชื่อนะ คนหนมุ ทนั สมัย มกี ารศึกษา ผา นโลกเจรญิ ขดี สุด มาแลว จะมาใชชีวิตอยเู ชน น”ี้ คนถูกกลา วขวญั ถึง ไมไดย นิ และไมส นใจกับอะไรทงั้ สิน้ นอกจากจะทําหนาท่ีเดนิ นาํ รุดหนา ไปอยางเดยี ว เชษฐากบั ไชยยนั ตเ รง ฝเทาเขา ไปเดนิ เคยี ง ท้งั คูพ ยายามจะเดนิ ใหเ คียงไปเชนน้ี แตเดนิ ๆ ไปก็ตกไปอยขู า งหลงั ทกุ ที รพินทรห นั มายม้ิ ให เมอ่ื ทงั้ สองเบียดกระทบไหลเ ขา มาใน ขณะทเี่ ขาหยดุ สงั เกตลูท างอีกครั้ง “เรอื่ งแผนทห่ี รือเข็มทิศ เหน็ จะไรประโยชนสาํ หรบั คณุ กระมงั ” ไชยยนั ตชวนพดู พรานใหญย ้ิมกวางๆ ตอบในขณะทนี่ าํ เดนิ ตอไป “เม่ืออยใู นแถบทเี่ คยชนิ ท้ังสองอยางก็ไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ แตถาเลยหลม ชาง ไปแลว เราตองพึง่ ทงั้ แผนทแี่ ละเข็มทิศอยา งเลย่ี งไมไดเ ลย” “แผนทีซ่ ึง่ เขยี นขึน้ เม่ือสร่ี อ ยปมากอน โดยมังมหานรธาอันน้นั นะ หรอื ?” เชษฐาถามเรียบๆ กไ็ ดร ับคาํ ตอบสั้นๆ เบาๆ แตหนักแนน วา “ครบั !” แลวกด็ ูเหมอื นจะไมมโี อกาสไดพ ดู อะไรอกี เพราะรพินทรเดินเร็วเหลอื เกนิ และนายจา ง ท้ังสองกม็ ัวพะวงทจ่ี ะเรง ฝเ ทาใหอ ยใู นระดบั เดียวกนั พอมาถงึ ไมต น ใหญท ีล่ ม ขวางทางอยู และ เบือ้ งหนาเปน พงทึบ ดานสัตวท่เี ดนิ มาดเู หมอื นจะหมดทาง สะดดุ ชะงกั อยูเ พยี งแคน ้นั จอมพรานก็ เลยี้ วซา ยบกุ พงข้นึ ไปบนบริเวณเนินอันมลี กั ษณะเหมือนเชงิ เขา ทางเริม่ ชัน และเดินลาํ บากขึ้น ตอ งไปในลักษณะเรยี งเดี่ยว เขานําอยูเบื้องหนา ถดั มาก็ ไชยยนั ต เชษฐากบั ลกู หาบอีกสองคน และแงซายซึ่งรง้ั ทายตามเดมิ ท้งั หมดเคลอื่ นไปในลกั ษณะ การปนปา ยตามทางลาดชันขึ้นมากกวาจะเรยี กวาเดนิ อาศยั มือท้งั สองเกาะกอ นหนิ หรอื ยึดกิ่งรากไม เหนย่ี วตวั ข้นึ ไป ทันใดน้นั รพนิ ทรห ยดุ ชะงกั การเคลื่อนไหว พลอยใหไ ชยยนั ตผ ูกระชั้นชดิ มาเบื้องหลงั และคนอนื่ ๆ ท่เี รยี งกนั ลงไปตามลาํ ดับ กระทบชนกนั เองชะงักไปหมด “อะไร?” เชษฐาผเู รียงอยเู ปนคนทีส่ ามรอ งออกมาเบาๆ กราดสายตาขึ้นไป พรานใหญไมตอบแตชี้ มอื ครนั้ แลวทงั้ หมดก็มองเหน็ เปา หมายการชพ้ี รอ มกันในบดั นนั้ บนกิ่งไมเ อนเตีย้ ๆ เหนอื จากระดับของรพินทรข้นึ ไปไมเกนิ 5 เมตร งูหลามตวั ขนาดหนา แขงเขอ่ื งๆ พันอยกู บั กิง่ ไมตนนนั้ หอ ยหวั ลงมายาวหนึ่งชว งแขน ตาของมันเพง จับนิ่งมายังคน ทง้ั หมด พรอ มกับล้นิ ท่แี ลบแปลบปลาบเปน จังหวะ ทศิ ทางทม่ี ันพงิ กิ่งไมอ ยสู กดั กน้ั เสน ทางเดนิ ของรพนิ ทร ราวกับจะเปน นายทวารทักทายอยู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

140 “ใครถอื ลูกซองอยูบ าง?” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ รูส กึ วา เขาจะจาํ ไดใสใจเหลือเกนิ วา ปน ทป่ี ราบเจาสัตวไมม ตี ีน น้นั ไมมีชนดิ ใดที่จะวเิ ศษไปกวา ลูกซองดงั ทีเ่ คยเหน็ ผลมาแลว แตร พนิ ทรท วงมาต่าํ ๆ วา “อยา ครับ ประเดี๋ยวปาแตก มนั ทาํ อะไรเราไมไ ดห รอก ถาเราไมเขา ไปชดิ มัน” “แลวเราจะผานไปไดย ังไง มนั ดกั ทางอยูย งั งั้น” รพินทรเหลยี วซา ยแลขวา เขาไมมีทางที่จะเล่ียงผา นไปทางอนื่ ได นอกจากจะผานทางน้นั เพราะสองฟากเปนทีร่ กทึบ เตม็ ไปดว ยเถาวัลย “นดั เดยี วเทา นน้ั รพินทร ลอมนั ดว ยไรเฟล ก็ได ระยะขนาดนี้ ตอ ใหล กู นยั นตามนั กไ็ ม ผิด” เชษฐากระซบิ บอกมาอกี คน “ไมเ หมาะหรอกครบั ขา มเนนิ ลูกน้ลี งไปฟากโนนก็จะถึงที่ท่ีผมขดั หา งไวใหค ณุ ชายแลว เดินอยา งมากไมเกินอีกสบิ นาที ถาเสียงปน มันดงั ข้ึน คณุ ชายจะขน้ึ นงั่ หางเปลา ไมม ีโอกาสไดยงิ อะไรเลย” “นายถอยลงมากอนเถดิ ครับ ผมจะลอ มันดว ยดาบเอง” จนั วา ชกั ดาบพื้นเมืองทีส่ ะพายหลงั อยูออกมา ไตทางแทรกเชษฐากบั ไชยยนั ตขนึ้ ไป แต รพินทรเหนยี่ วไหลไ ว “อยา ! ท่มี นั ชนั เราอยูตํา่ กวา มัน กวาแกจะไตขน้ึ ไปไดร ะยะฟน มนั มนั กพ็ ุง มาเลน งานแก กอนแลว” พรอ มกบั พูด จอมพรานเหลยี วลงมาขางลาง เหน็ แงซายพักตวั อยทู โี่ ขดหินกอนหนง่ึ มองดอู าการเขาอยเู งยี บๆ กช็ กั มดี โบว่ีซ่ึงแขวนตดิ เอวอยอู อกมาจากซองหนงั โยนลงไปให หยกั หนา บอกวา “แกรูว ิธีท่ีจะจดั การมนั ไมใ ชห รอื แงซาย” คาํ พูดและอาการของรพนิ ทรที่โยนมดี สน้ั ของเขามาใหแ งซาย ไมม ใี ครสามารถเขาใจ ความหมายได แตท กุ คนเห็นอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกม ลงหยบิ มีดโบว่ขี องรพินทรข้นึ เดาะ ตวัดกลับ เปลีย่ นจากการจับดา มมาเปน จับทางปลายมดี ไว หนว งขนึ้ ลงเหมอื นจะคะเนหาน้ําหนกั ปากก็บอกมาหวนๆ วา “ผกู องหลบหวั ลงหนอย!” รพินทรแ นบศรี ษะลงกับรากไมท ีเ่ กาะอยูในทนั ทนี ัน้ เชษฐากบั ไชยยนั ตตะแคงหนา ลง ไปชาํ เลอื งดู กเ็ หน็ แงซายเง้ือมีดท่ถี ืออยูในมอื สุดแขน และเหวย่ี งหวือขน้ึ ไปในพริบตานน้ั เสยี งมดี สัน้ ตดั อากาศผานศรี ษะทกุ คนไป และกม็ ีเสยี งดบั ควับ ท้ังหมดผงกหวั เงยขน้ึ แลว จองตะลึง ยกเวนรพนิ ทรเพยี งคนเดยี วทอ่ี ยูในอาการเฉยๆ เปนปกติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

141 มีดของรพนิ ทรข ณะน้เี ลยขน้ึ ไปปก อยกู ับโคนไมใหญตน หน่ึง แตเ จา งหู ลามตัวนน้ั หัว หลุดกระเด็นหายไปทางไหนเสยี แลว คงมแี ตลาํ ตวั ทีร่ ดั พนั อยกู ับกง่ิ ไม บดิ ทรุ นทุรายเปนเกลยี ว และเลอื ดแดงฉานทไ่ี หลปรเ่ี ปนสายออกมาจากรอยท่ถี ูกตดั ตา่ํ กวา บรเิ วณคอลงมาเล็กนอย! พรานใหญไ ตน าํ ทางขึ้นไปในทนั ทีนั้น เหมอื นไมไดเกดิ อะไรขึ้น เขาเลย่ี งผา นซากงู หลามทยี่ ังคงรดั ติดคา งอยกู บั กิ่งไมและมเี ลือดหยดอยู โดยพยายามไมใ หเ ลือดหยดลงมาถกู เสื้อ พอ ถึงโคนตนไมท ่มี ดี ปก อยู ก็กระชากข้ึนมา ใสฝกไวต ามเดมิ คนอ่นื ๆ ก็เรม่ิ เคล่ือนทีต่ ามตอไป “คณุ รไู ดย งั ไงวาแงซายมฝี มอื ในการขวา งมดี ไดเย่ยี มยอดถึงขนาดน้ี เชษฐากับไชยยันตลอบกระซบิ ถามอยา งไมวายงนุ งงต่นื เตน “ทหารโจรกระเหรยี่ งตองขวา งมดี ไดดีทุกคนครบั ” เปน คําตอบเรยี บๆ ทรี่ ะงบั ขอกงั ขาและความตื่นเตนของทัง้ สองลงเพียงแคนัน้ พอลงจากเนนิ หรือเขาเตย้ี ๆ ลกู นั้น ก็ลงไปสูแอง ลึกตอนหนงึ่ เปน บริเวณอันทึบชุม ชื้น มี หนองนํ้าสีดาํ คลํา้ อยหู นองหน่งึ ไมใ หญโ ตอะไรนัก รอยสัตวใหญท กุ ชนดิ นบั ตง้ั แตช า งลงมาย่ําไว เปนเทอื ก ดวงตะวันสองลอดใบไมล งมาไดเพยี งรางๆ เทานั้น หา งไดถกู ขัดไวบ นกงิ่ ไมเหนอื ชะงอ นหนิ ที่ลํ้าออกไปอยูกลางหนองนัน้ บรรยากาศและสิ่งแวดลอมดนู ากลัวกวาหา งทด่ี ารนิ ขน้ึ น่ัง มากนกั เพราะอยใู นหุบกลางดงทบึ ซ่งึ รพินทรก ็เลือกไวเหมาะสมแลว ในการท่ีจะกาํ หนดใหเชษฐา เปน คนนั่ง เพราะหา งนไ้ี มเ หมาะสําหรบั ผหู ญิงอยาง ม.ร.ว.ดารินแนๆ เชษฐาและไชยยนั ตก ม็ ี ความรูสกึ เชน น้ัน “กไ็ มแนน ักวา อะไรท่ีมันนา ดูกวากวาง จะผา นมาใหแ กเห็นหรอื เปลา ” ไชยยนั ตค รางออกมา ขณะท่ีกมลงสาํ รวจทีย่ ํ่าอยเู ปรอะเหลานน้ั เชษฐามองดหู า งน้นั อยางพอใจ “ถารแู นน อนวา คณุ จะแวะกลบั มารบั อยางนลี้ ะก็ ผมข้ึนนั่งคนเดยี วกไ็ ด” เขาหันมาบอกกบั จอมพราน ขณะทเ่ี ตรยี มตวั จะข้นึ หา ง ภายหลงั จากด่ืมนา้ํ ในกระตกิ แต รพนิ ทรยิ้มส่ันศรี ษะ “เราเลือกทางทีป่ ลอดภัยท่ีสดุ ไวก อนดกี วา ครับคณุ ชาย พรานท่ผี มจะใหข ึน้ นงั่ คูก บั คุณชาย โดยแทจ ริงแลว มไิ ดมคี วามหมายวา จะใหคอยคมุ กนั อะไรคุณชายหรอก เพราะผมก็เช่อื ใน ฝม อื ของคุณชายอยูเต็มเปย ม แตที่ใหอยดู วยกเ็ พื่อเปนหลกั ประกนั ไวว างใจวา ไมวา จะเกดิ เหตุ ฉุกเฉินใดๆ ขึ้น พรานของผมก็ยังนําคณุ ชายกลบั แคม ปเราไดถกู เอาเขาไวส าํ หรบั เปนผูนาํ ทางใน กรณีพิเศษทีม่ นั อาจเกดิ ขึน้ โดยเราคาดไมถ งึ มากอ นเถอะครับ ผมเองก็จะไดอนุ ใจไปดว ย” เชษฐาเห็นจริงดว ย ในเหตผุ ลของเขา “เห็นหางที่คณุ ขัดเอาไวใ หน ่ี ทําใหผมรสู ึกวา .30-06 ท่ีถือมา มนั ชักจะเลก็ ไปเสยี หนอ ย แลวกระมงั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

142 “จนั ท่ีผมใหน งั่ เปน เพ่ือนคณุ ชาย ถือ .375 ครบั ” “คอยยงั ชว่ั หนอ ย วาแตข อความเหน็ นดิ ถา บงั เอิญชา งมันเขา ?” “ก็แลว แตการตัดสินใจของคณุ ชายเถอะครับ แตสาํ หรบั ผมคิดวา ถาไมใ ชช า งงากท็ ําเปน ไมร ูไ มช ้ีเสยี ดกี วา ยกเวน แตม นั เกิดจะนึกอยากร้อื หางของคณุ ชายขนึ้ มา กเ็ ปนอกี เรือ่ งหน่งึ ” เชษฐาปน ขน้ึ หางพรอ มกับจนั รพนิ ทรย นื ดูอยจู นเรียบรอยดแี ลว ก็ยกมอื ข้ึนแตะปก หมวก “ขอใหโชคดคี รับ คณุ ชาย!” “ขอบคณุ มาก ผมเรยี บรอยแลว ไปกนั เถอะ” รพินทรนําพวกที่เหลอื อยอู อกเดนิ ทางตอ ไป คราวนีก้ ค็ งเหลือไชยยนั ต แงซาย ลกู หาบ อีก 2 คน รวมเปน 5 คน เขาเดนิ ขามหนอง ตดั ไปยังอกี ฟากหน่งึ และอาศยั ดานชา งเดินไปโดยไม จําเปน ตอ งบกุ พงเหมอื นตอนทตี่ ัดทางกอนจะถงึ หางของเชษฐา ในคร้งั นไ้ี ชยยนั ตเ ดนิ เคยี งคมู ากบั เขาอยางใกลช ดิ ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวอยา งเตรยี มพรอ ม เพราะภูมิประเทศอันไมน า ไววางใจทเ่ี หน็ อยูรอบดา น พวกลูกหาบสองคนเดนิ อยตู รงกลาง ไมม ปี น มีแตม ดี ปะแดะขดั หลังคน ละเลม แงซายเปนคนร้ังทายตามเคย พอออกเดินมาไดเพยี งไมกนี่ าที ก็ผา นฝงู ลิงนับรอ ย ทําเสยี งยวบยาบโครมครามอยูบน ยอดไมเ หนอื ศรี ษะ มันไมก ลัวมนุษยเ หมือนฝูงคา ง แตเ พยี งตื่นเตน สงสยั และอยากรูอ ยากเหน็ บา ง ตามสันดาน “เมอ่ื ยแลว ยังครบั คุณไชยยันต” จอมพรานหนั มาถามยิ้มๆ “เอานา ถึงไหนถงึ กัน วา แตห ยอนฝเทารอๆ ผมม่งั เทานั้น” “ตดั ดงน่อี ีกเดย๋ี วเดียวกจ็ ะออกทงุ ผหี ลอก ดานหลงั เขาโลนแลวครบั ” เขาบอกแลว ชใ้ี หดูรอบกีบววั ทเ่ี รมิ่ จะมองเหน็ ประปรายและกองมลู ทีถ่ า ยไวสดๆ ไมท นั จะขา มวนั มานเี่ อง เด๋ียวเดยี วของรพินทร ก็คอื ระยะทางทไ่ี ชยยนั ตแอบบน กบั ตนเองวาเดินเสียสะบา แทบ หลุด! พวกลกู หาบแลว แงซายจะรสู กึ อยา งไรเขาไมร ู แตก็เห็นแตล ะคนเดนิ ตวั ปลวิ อยูเ หมอื นเดมิ อยางคนทเี่ คยชินมากอ น ผานมาอกี หางหนงึ่ เปน หา งดนิ โปง รพนิ ทรช ใ้ี หดู บอกวา นั่นเปน หางทเ่ี ขาเตรยี มไว สําหรบั ไชยยนั ต ในกรณที ถ่ี า ไมไปตามรอยววั “ถาไมมใี ครขน้ึ นงั่ ก็ตอ งทง้ิ วา งไวเ ฉยๆ แตนาเสยี ดายเหลือเกินครบั คุณไชยยันต หา งนี้ ผมวา เหมาะกวาทกุ หา ง ถาข้นึ นัง่ ไมม วี ันผดิ หวงั แน ไมอะไรกอ็ ะไรสักอยางแนๆ ตอนตะวนั จวน คํ่า” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

143 “ผมฟตทจี่ ะเดนิ แกะรอยกบั คณุ มากกวา” ไชยยนั ตสั่นศรี ษะ ยนื ยนั เจตนาเดิม รพินทรห นั มาทางแงซาย “วา ไงแงซาย แกจะลองน่ังหา งนีด้ ูไหมละ?” “สุดแลว แตผูก องครบั ” ไชยยนั ตกส็ ะกดิ แขนแงซาย คะยน้ั คะยอมาวา “อยาไปหว งหา งอยูเ ลยนา เดนิ ยงิ กนั ดกี วา ถึงจะไมไ ดอะไรเลยก็ชางมนั เร่อื งนงั่ หา ง น่ัง เม่อื ไหรก ็ได” เปนอันวาทง้ั หมด ผา นหา งนนั้ มา ระหวางทเ่ี ดินเรยี งสองกนั อยใู นหว ยแหง เสียงโครมครามชนิดหนงึ่ กด็ งั ออกมาจากปา ริม ทาง เปนเสยี งสตั วเข่อื งทต่ี ื่น วิ่งปาราบไปในระยะกระช้ันชดิ ไชยยนั ตว าดปน ตาม ทงั้ ๆ ท่ียังเหน็ เปา ไมถนดั แตร พนิ ทรใ ชแขนเสยปากกระบอกปนของไชยยนั ตใ หเ งยสูงขนึ้ เสยี เปน ความหมายหา ม “สมเสรจ็ นะ ครบั !” แลวเขาก็ถือโอกาสในระหวา งทเ่ี ดนิ ไปดวยกนั อธิบายใหไ ชยยันตฟง เบาๆ ถึงวธิ เี ดนิ ยงิ สัตว “ระหวา งทเ่ี ราเดินไปตามดาน ถามีสตั วเ ลก็ วง่ิ ตนื่ กระเจงิ ตดั ทางผานหนา มาใหเ หน็ ถา ยงิ ทันก็ยิง แตถ ายงิ ไมทนั อยา เพง่ิ พะวงในการทจ่ี ะตามรอยไป ควรจะหาทห่ี ลบ และคอยดูใหรอบคอบ เสียกอน” “ทําไมหรือ คณุ รพนิ ทร? ” “สว นมาก สตั วทีว่ ง่ิ ตน่ื กระเจงิ ตดั หนา เราไป มกั จะหนภี ยั จากการตดิ ตามของสตั วใหญ อันตรายมา อาจเปน เสือ จงอาง ฝงู หมาปา ถาเราไมระวงั พรวดพราดไปขวางทางเขา เรากอ็ าจเจอะ กับมนั เขา โดยไมท นั รูตัว และแกไ ขไมทนั ก็ได เพราะฉะนนั้ ถา เหน็ สัตวเ ล็กว่งิ ตดั หนา ตองคอย ระวังใหด ี ถงึ แมเราจะยิงตวั แรกทผี่ า นหนา ไปไมท นั ไอต วั ทก่ี วดตามมาขา งหลัง อาจโผลออกมา เปน เปาใหเ รากไ็ ด ถาเราไหวทนั เสยี กอน” จากดงทบึ เร่ิมจะโปรงขึ้นเปน ลาํ ดับ และระดบั การเดินกด็ ูเหมอื นจะลาดเทลงสพู ้ืนราบท่ี ตํา่ มองเหน็ เอื้องผง้ึ เหลืองอรามอยูตามคาคบไมใ หญร อบดานสะพรบึ ไปหมด บรรยากาศรมรืน่ ชุม ฉ่ํา เพราะใกลธ ารน้ํา ซ่ึงรพินทรบ อกใหทราบวาเปน ธารสายเดยี วกบั ทไ่ี หลผา นแคม ป แตอ ยเู หนือ ข้ึนมา ปจจุบันทันดวนน้นั เอง ไชยยันตผ ูมัวแตเ ดินดูพวกเอ้ืองและเฟร นอนั เขยี วชอมุ อยบู นคบ ไมเ พลินอยู กไ็ ดยนิ เสยี งลูกเลื่อนของไรเฟล จากมอื ของรพินทรขยับดงั กรกิ๊ เขากห็ ันมาบัดนัน้ และก็ เดนิ ชนปะทะหลังรพินทรเ ตม็ แรง เพราะจอมพรานหยดุ ยนื น่ิงอยกู ับท่ี เสยี งลกู หาบอกี สองคนทเี่ ดนิ อยขู างหลัง ครางกันออกมาอยา งตระหนก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

144 “ฮยึ ! หม!ี ” เบ้ืองหนาบนกลมุ โขดหนิ ใหญติดกับดงหลมุ พี กอนดาํ ทะมึนหลายกอ น ชมุ นุมกนั อยูท่ี นั่น ตัวหนึง่ ไตลงมาจากโขดหินและยนื สองขาหนั มาพอดี ทางสีขาวเปน รูปตัว ‘ว’ี มองเห็นชดั อยู กลางอก นัน่ คือหมีควาย ฝงู เบอ เรอ ทีเดียว และพวกมนั ท้งิ หมดกส็ าํ เหนียกในกลิน่ ไอของมนุษยได ทนั ๆ กนั กบั ที่มนษุ ยกลุมนี้เหลือบไปเห็นมัน โดยเฉพาะอยางยง่ิ เจาตวั จา ฝูงใหญทส่ี ุด ซ่ึงเกาะกอ น หนิ ยนื สองขาอยูใ นขณะนี้ สว นสงู ของมนั ถาไมถึง 6 ฟตุ กเ็ ฉยี ดๆ ไป ระยะมันหา งออกไปเพยี งไม เกนิ 60 เมตรเปน อยา งมาก! โดยไมตองเตอื นเลย เจาลูกหาบสองคนเผน หวือ ปน ขน้ึ ไปบนตนไมใ หญเร็วยงั กะลงิ ดวยสัญชาตญาณหลบภยั เอาตัวรอด ซ่งึ มันกน็ า จะเปนเชน นั้น เพราะทงั้ สองไมมอี ะไรเลย นอกจาก มดี ปะแดะคนละเลม แตก โ็ งพ อกนั เพราะคดิ จะหนหี มีขน้ึ ตน ไม “หลบกอนครบั คุณไชยยนั ต! ” จอมพรานกระซิบเร็วปร๋อื ในขณะท่ีตนเองปกหลกั น่ิงอยกู บั ที่ ใครคนหนึ่งกก็ ระชาก แขนไชยยันตท างเบอ้ื งหลัง เซเขา ไปอยหู ลังกอ นหนิ กอ นใหญ คนคนนัน้ คอื แงซาย ไชยยนั ตป ลด เซฟ .375 ในขณะทแี่ งซายกส็ ลดั คานเหวย่ี งสง .44-40 ขึน้ ลาํ กลอ ง “ซัดเลย หรอื ยงั ไง?” ไชยยนั ตกระซิบรอ นรน ประทบั ปน ขน้ึ แตแ งซายแตะไหลไ ว “เดย๋ี วครับเจา นาย อยา เพง่ิ ดูผูกองกอ น หมคี วายรายมาก รายกวา เสอื เสยี อีก ถาเรายิงมนั ลม ตัวเดยี ว มนั จะแหเขามาทัง้ ฝงู ” รพนิ ทรก ม ลงหยิบกอนหนงึ่ ข้ึนมา ขวา งโดง ไปยังหมีควายฝูงนั้น พรอมกบั ตบขากางเกง เสยี งดงั ตะโกนตะเพดิ เจาจาฝงู เอียงคอ แหงนหนา ขึน้ สงู เหมอื นจะสดู กล่ินแลว แยกเขย้ี วขาว สง เสียงคาํ ราม ตอบมาอยา งดรุ าย ลดตัวลงมายนื สขี่ า เจา ตวั อนื่ ๆ กพ็ ากนั แยกเขย้ี วสลอด เดินจับฝงู งนุ งา นไปมา ทง้ั หมดเห็นจะไมตา่ํ กวา 6 ตวั ไมม ีทาวาจะหลีกหลบเลี่ยงไป เขาสงเสียงตะโกนไลอีกครั้ง ยังไมทนั จะสนิ้ เสียง จาฝูงตวั ใหญท่สี ดุ กค็ วบปเุ ลง ปรี่เขามาอยางรวดเร็ว จอมพรานตวัด ไรเฟล ขึ้นประทับบา ในพรบิ ตานัน้ กอ นท่ไี ชยยนั ตหรอื แงซายจะทนั เหนยี่ วไก .30-06 ในมือของ เขากแ็ ผดสะทา นปา หวั กระสนุ ซิลเวอรท ิป น้ําหนกั 200 เกรน วงิ่ เขา ทะลวงแสกหนา ของมนั ในขณะท่คี วบเขา ใสอยางแมน ยํา รางใหญโตน้นั พลิกตลี งั กาสองทอด แลวฟบุ นิ่งอยกู บั ที่ ทัง้ ฝูงระส่ําระสาย แลว ไอต ัวใหญๆ อกี สองสามตวั ก็ปร่ีเขา มาอีกอยางไมสะทกสะทา น กับเสยี งปน และภาพการวายปราณของเจา ตัวแรก บดั นนั้ เอง .375 และ .44-40 ของไชยยนั ตกับแง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

145 ซาย กร็ ะดมกนั แผดกกึ กอ งชนดิ ปา แตก ในขณะทร่ี พนิ ทรกระชากลูกเลื่อนสลัดปลอกกระสุนเกาทงิ้ และตนเองเผนเขาหาโคนไมใ หญอกี ตน หนึง่ กระสุนแมก็ นม่ั ของไชยยนั ตน ดั แรก ตัดไหลของเจาตวั หนึ่งหกั สะบ้ันไป มนั หมนุ ควาง สงเสยี งรอ งล่นั แลว กต็ ะกายแยกเขยี้ วเขา มาอีก แงซายก็ยงิ ตวั ทางดา นขวามือลงไปดนิ้ พราดอยกู ับ พ้ืน แลว หนั มาสกัดอกี ตวั หนึง่ ทวี่ ่ิงล้าํ หนา ใกลเขา มาทีส่ ดุ แตร พนิ ทรร ะเบดิ นดั ท่สี องของเขา ทะลุ ซอกไหลร อ ยพวงออกมาไปยังตะโพกดา นหลงั ซ่งึ กพ็ อดกี บั กระสุน .44-40 หัวตดั แบบโบราณของ แงซายจับเปาะเขา ดั้งจมูกซํ้า มันผงะผงึ ลงไปกองแผดเสยี งรอ งสนน่ั ปา ไชยยนั ตยงิ อยา งมนั มอื ระคนไปกับอาการตืน่ เตน .375 ของเขา ไมไดเ ขาจุดตายเหมอื น รพินทรห รอื แงซายทีย่ ิงออกไป แตเนือ่ งมาจากอานภุ าพของกระสนุ ทีห่ นกั หนว งและรนุ แรงกวา มนั กไ็ มผ ิดหวังนกั ซึง่ แมจะไมล มในทนั ที แตส องสามตวั กป็ ดเป ชกั ดนิ้ ชักงอไปดว ยแรงปะทะขนาด สองตนั ครึ่งของไรเฟลในมอื เขา ปาท้ังปาแตกครนื ราวกับจะเกิดสงครามขึน้ เพราะเสียงไรเฟลสาม กระบอกทซ่ี ัลโวออกไปอยางไมย ้งั สามสี่ตวั ทเ่ี หลอื เบนทิศวิ่งปาราบไป ในขณะที่ตวั มหึมาสี่ตวั นอนกลิง้ จมกองเลือดอยู ไชยยนั ตยังยงิ ไลหลังไปอกี สองนัด ทง้ั หมดออกมาจากทีห่ ลบ เขามายนื มุงอยทู ซี่ ากหมคี วาย เหลา น้นั รพนิ ทรโคลงหวั จปุ ากเบาๆ “เสร็จกัน ปาแตก เสียพิธีหมด เห็นจะตอ งเดินเหนอ่ื ยเปลา เสียแลว ครับคณุ ไชยยนั ต” “ทํายงั ไงละ เราไมอ ยากจะพบมนั ก็ดนั มาพบเขา ไลก ไ็ มหนี ซาํ้ ยังเขาโจมตเี ราเสียอกี ผม เพง่ิ เหน็ ฤทธิ์หมคี วายชัดๆ นีเ่ อง แลว กไ็ มเคยเหน็ หมีควายทีไ่ หนใหญเ ทา ปาน้ี ไมเจอะวัวกไ็ มเปน ไร นกึ วาลา หมีแทน พบั ผา ซิ ผมบอกตรงๆ วา มนั ต่นื เตน ไปหมด น่ถี าเราถอื ปนอยูกระบอกเดียว คงยงิ มันไมทันแนๆ” ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ ควกั ผา ขนหนูออกมาซบั เหงื่อ มองดเู จา พวกหมคี วายท่ีตกเปน เปา กระสนุ เหลานน้ั อยา งหวาดเสียว ผลของการสาํ รวจรอยกระสุน นอกจากตัวแรกทร่ี พินทรยิงตัด สมองแลว อีกสามตวั ถกู กระสนุ .375 และ .44-40 ของไชยยันตกบั แงซายตวั ละหลายตดั ตวั สดุ ทา ย ทีล่ มลงคราวหลงั และใกลก บั ตําแหนงหลบซอ นของรพินทรม ากท่สี ดุ ดเู หมอื นเจอะกระสนุ เขาไป ทัง้ สามขนาด สถิติในการยงิ ทง้ั หมด ไชยยนั ตล ั่นกระสุนออกไปมากทส่ี ดุ เพราะบรรจุซ้าํ ถึงสองชุด สว นรพนิ ทรย งิ ออกไปเพยี ง 3 นัดเทานนั้ เขาสงั่ ใหพวกลกู หาบและแงซาย ชว ยกันลากซากหมีท้ังสี่ตวั เขามากองรวมกนั ไวท าง หน่ึง “เราจะจดั การยังไงกับไอห มพี วกน?้ี ” ไชยยนั ตถ าม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

146 “เน้ือมันเหน็ จะไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ ตราบใดก็ตามทเ่ี รายงั มีเน้ือท่พี อจะเลือก กินไดด กี วา น้ี ท้ิงมันไวน ก่ี อ น กลบั ไปถงึ แคม ปค อ ยสง ใหพวกลกู หาบมาถลกหนงั เอาไป เผอ่ื คุณ ไชยยนั ตจะสงไปฟอกแลว ปไู วใ นหองรบั แขกทบ่ี านเวลากลับกรุงเทพ” “แปลวาเนือ้ มนั เหน็ จะตองทงิ้ ” “กแ็ ลวแตพวกทเ่ี ราสงมาถลกหนังเถิดครบั มนั นกึ จะกนิ เน้ือหมี มันกค็ งชาํ แหละขนกัน ไปเอง วาอันท่จี ริง พวกบานปา ก็ดูเหมือนจะกนิ กนั ไมเ ลอื กอยแู ลว นา้ํ มันหมีกไ็ มเ ลว เจยี วดีๆ ดูไม ออกวา เปนนาํ้ มันหมูหรอื นํา้ มันหมีกนั แน ทอดอะไรกินแทนนํา้ มันหมไู ดสบาย อุงเทาหมกี เ็ ปน อาหารช้ันพิเศษในภัตราคารช้ันพิเรนทร อกี อยางหนง่ึ ทชี่ าวปาและรา นขายยาจนี ชอบมากกค็ ือ ดี ของมนั ดหี มกี นิ แกชํ้าใน มพี วกรานขายยาในกรงุ เทพสง่ั มาท่ผี มบอ ยๆ เหมอื นกัน ใหห าดหี มใี หม แตต ามปกตแิ ลวผมไมอ ยากจะฆามัน นอกจากดกั จบั เปน ขายใหบรษิ ทั คุณอาํ พลอยา งท่ีทาํ ทุกวนั น”ี้ ไชยยนั ตห วั เราะ จดุ บหุ รสี่ บู และสง ใหเ ขาตวั หน่ึง “น่มี นั ตกเปน เหยื่อลูกปนของเรา และเรายังพูดกันถงึ เรอื่ งเน้อื หนังมงั สาของมนั สมมติ เปน ตรงขา ม ถาเราตกเปนเหยอ่ื ของมนั บา งละ ไอตัวจา ฝงู ที่คุณยงิ คว่าํ เปน ตวั แรกนน่ั แหละ เข้ยี วอนั ขนาดหวั แมมอื ทีเดียวนะ แลว กย็ าวต้ังสามนวิ้ ” “ผมเคยเห็นศพคนท่ีถูกหมกี ัดตาย” รพินทรต อบเรื่อยๆ น้าํ เสยี งปกติ “กะโหลกหวั แหลกเหลวไมม ีชนิ้ ดี กระดูกกระเดยี้ วมนั กัดปนหมด อยาวาแตเนอื้ หรอื กระดกู คนเลย ก่ิงไมใหญๆ เวลามนั มันเขย้ี วข้นึ มา มันกย็ งั กัดขาด ผมเคยชใ้ี หด ูกงิ่ ไมท ห่ี มกี ัดมาแลว เม่อื วานตอนทเี่ ราผานปากดง เปน ไงครบั เคยปะทะกับหมอี ยา งนม้ี ากอ นหรือเปลา ?” ประโยคหลังเขาหันมาถามยม้ิ ๆ อดีตนายพนั ตรที หารปนใหญส ่นั ศีรษะ “ยงั ไมเ คยเลย ครั้งนเี้ ปน ครง้ั แรกทผี่ มเห็นหมียกฝูงเขาเลน งานคน เขา ปามาหลายครง้ั ไม เคยเจอะหมีซึ่งๆ หนาเสยี ที เสือยังเคยบาง เสือกไ็ มเ คยเหน็ มนั จะปร่เี ขา เลน งานเราชนดิ ยกทีมแบบนี้ วา ยงั ไง แผนการเดมิ ของเราท่ีจะตามรอยววั ?” “ก็ลองเสีย่ งดซู คิ รับ เวลามันยังเหลืออีกแยะกวาจะค่าํ ลองเดินดตู อไป กฎอะไรในปา หรอื ในเมอื ง มนั ก็ลวนมีขอ ยกเวนพเิ ศษทง้ั นัน้ ปา ขา งหนาเรามนั แตกไปแลว เพราะเสียงปน ราวกบั ประทดั ตรษุ จนี แตก ็วา ไมได อาจมีสตั วห ูหนวกหรืออยเู หนือทางลมของเราไมไ ดย นิ เสยี งอยูบา งก็ ได” จอมพรานพูดขนั ๆ แลวเขาก็ออกนําตอ ไป โดยท้ิงซากหมีไวย งั ตาํ แหนง นนั้ กอ น ขามลาํ ธารเบ้ืองหนา เลาะ รมิ หว ยแหงตามรอยเดนิ ของววั แลวกโ็ ผลอ อกทงุ ผีหลอก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

147 อกี สองชว่ั โมงเต็มๆ ทรี่ พินทรนาํ ไชยยันตเ ดนิ แกะรอยอยใู นทุง หลังเขา นอกจากมูลและ รอยเทาแลว ไมมีวแี่ วววาจะไดพ บววั แดงเลย ไมว าเดีย่ วหรอื ฝูง นอกจากเกงตวั เดยี ว ทีว่ ิ่งตัดหนา ไป ในระยะไกล ซง่ึ ไชยยันตก ย็ งิ ดว ยความโมโหและกผ็ ิดดว ย “จรงิ ของคณุ ปา มันแตกเสียแลว เดนิ กันเหนอื่ ยเปลา” ไชยยนั ตบอกอยา งหงุดหงดิ ในขณะทที่ ้งั หมดนง่ั พกั อยใู ตต นมะขามปอ มภายหลงั จาก แกะรอยไมม ีผล “พรงุ น้ี ถา เรายายแคมปไ ปถงึ เขาเจา ผมรับรองวาไมผ ิดหวังหรอกครับ เร่อื งววั แดงยิงกนั ไมไ หวทเี ดยี ว” “เอาละ ถงึ ยังไงพวกเราทอี่ ตุ สาหเ ดนิ มานก่ี ็ไมผดิ หวังเสยี ทีเดยี วนัก อยา งนอ ยทส่ี ดุ กไ็ ด รบกบั ฝงู หมเี บอ เรอ ต่นื เตน ไมใ ชนอยเลยทเี ดยี ว เชษฐา หรือนอ ย คงไมออกรสเหมอื นพวกเรา หรอก” พอตะวนั คลอยต่ํา รพินทรก ช็ วนกลับ โดยบอกวา ระยะเดนิ ไกล กวาจะแวะรบั เชษฐาและ ดารินกค็ งคาํ่ พอดี เขานํากลับโดยยอนรอยทางเกา ผา นซากหมใี หญท ่ยี งิ รวมกนั ไว แลว ชใี้ หไ ชยยนั ต ดูรอยหมาปาทม่ี าวนเวียนอยรู อบๆ ซากหมเี หลานนั้ บางตัวก็มรี อยถูกกดั แทะหนงั เวอ เขา ไปบาง แลว “หยกๆ น่ีเอง กอนหนา ทเ่ี ราจะผา นกลบั มาไมถงึ อึดใจ พวกมนั ไดกลน่ิ และไดย ินเสยี งเรา เสียกอ น จึงเผน หลบไป แตค งไมไปไหนไกลหรอก คงจะซุมอยใู นละแวกน้แี หละ พอเราเลยไปมนั ก็ออกมาทึ้งอกี ” “ถาดักเฝา ก็คงจะไดต ัวซ?ิ ” “ไดย งิ แนครบั แตจะมีประโยชนอ ะไร นอกจากยงิ ทิง้ หมาปา ชะมด อเี ห็น หรอื เสอื ขนาด เล็ก ประเภทเสอื ไฟ เสอื ลายเมฆ มนั กเ็ ปรียบไมผ ิดอะไรกบั นกั ยองเบา หัวขโมยประจําปาไมม ี อนั ตรายสาํ หรบั เรา แตช อบลกั ขโมย กอความรําคาญและยวั่ โมโห ถาเรายิงอะไรไดท ิ้งไวก อ นโดย ไมจ ัดการขนยา ยในทนั ที และไมม กี ารเฝา เวลายอนกลับมาเอาอกี คร้ัง เร่ืองจะครบสมบูรณเ ปนไม ตองหวงั มันตอ งตอดแทะและเลม็ ไปเสมอ ถาสตั วเ ล็กหนอ ย ประเภทกระจง หรือเกง มนั กข็ โมยทงั้ ตวั เลย ใครไมร นู ึกวาผปี าแรง ยงิ สตั วต ายทงิ้ ไว พอคลอ ยหลงั กห็ ายไปได” พอเดนิ เขา หบุ ลึกใกลบ รเิ วณหา งของเชษฐาเขา มาเปน เวลาขมุกขมัวใกลค ํา่ เต็มที มองเห็น อะไรไดเ พียงรางๆ ขณะนนั้ เสยี งปน กร็ ะเบดิ กอ งไปทงั้ ปา ในความเงยี บและในหบุ เชน น้ี กัมปนาท ของมนั สะเทอื นเล่ือนลัน่ มนั ลั่นขน้ึ เพยี งนดั เดยี ว แลว ก็เงยี บหายไป ทงั้ หมดหยดุ ชะงกั นดิ หนึ่ง หัน มามองดูหนา กัน “เสยี งปนหางของคณุ ชาย คงจะลออะไรเขา ใหแ ลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

148 จอมพรานบอก เง่ียหู ทุกสงิ่ ทกุ อยา งสงบเงียบเหมอื นเดมิ ไมมีอะไรกระโตกกระตาก เขา กอ็ อกเดนิ นาํ ไปโดยเร็วบา ยหนาไปยังบริเวณหนองนาํ้ ทขี่ ดั ไว ไชยยันต แงซาย และลูกหาบสองคน เดินตามไปโดยเรว็ “ไมใชน ่ังหางนานๆ ชกั เบื่อ ไมเหน็ มีอะไรเขา ก็เลยลอชะนี หรือคา งเขา ใหน ะ” ไชยยนั ตเปรยอยา งอารมณขนั “ผมคิดวาอยา งนอยกค็ งเปน กวางครับ” รพนิ ทรต อบอยา งม่นั ใจ เพราะพอจะรูฝม ือและชัน้ เชงิ ในการลาสตั วข อง ม.ร.ว.เชษฐา อยู พอเดินเขา มาใกลไ ดร ะยะ เขาก็ปองปากกเู รยี ก สงเสียงเขาไปกอ นเพื่อปอ งกันการเขา ใจ ผดิ มเี สยี งกูอ อกมา และผกู กู ค็ อื จนั พรานของเขาท่ีใหนง่ั เปนเพอื่ นของเชษฐานน่ั เอง พรานใหญเ รง ฝเทาขึ้นอกี เม่อื มาถึง ทุกคนกเ็ หน็ จากแสงขมุกขมัวนนั้ วา ทั้งเชษฐาและจนั ขณะน้ีลงจากหา งแลว มายนื อยทู ีโ่ ขดหินใหญก อ นหนึง่ รมิ หนอง ใกลๆ กบั โขดหินกอนนนั้ รา งใหญโตของอะไรชนดิ หนง่ึ มองดใู นความมดื สลัวเห็นเปน สีกลืนมืด ลมตะแคงอยทู ่นี น่ั สว นตวั เกยอยูบนพนื้ ดิน สว นหวั อันมเี ขาโงงคะมําลงไปจมุ นาํ้ ในหนอง ทัง้ หมดกว็ ิ่งพรูกนั เขา ไปโดยเรว็ พรอ มกับสง เสยี งถาม ทกั ทายอยา งตนื่ เตน ทแี รก รพนิ ทรเ องก็เขาใจวา เปนกระทิง แตเ มือ่ เขา มาถงึ จึงเห็นวาเปน วัวโทน ตัวใหญ เตม็ ท่สี ีตาลโตนด รอยกระสนุ .30-06 ของเชษฐา เจาะกระดกู สันหลังของมันอยา งประณีต แสดงให เห็นถึงฝม ือการยิงช้นั เยย่ี ม ระยะทว่ี วั เคราะหรา ยลงมากนิ นํ้า และเชษฐาผูนั่งอยบู นหา ง มันไมห า ง ออกไปนัก ถา จะเปน การเลง็ ยิงอยา งทวั่ ไปตามหลักสามัญ ผยู งิ ทกุ คนกค็ งจะตอ งเล็งสวนศรี ษะ ซ่งึ จะไดผ ลแนนอนและวางใจไดท ี่สดุ แตหลกั ฐานรอยแผลท่ีเหน็ อยนู ้ี แสดงใหเหน็ ชัดวาเชษฐาเจตนา ที่จะเล็งยงิ ใหต ัดกระดกู สนั หลงั อันเปน การยงิ ทลี่ ําบากกวาแตก ใ็ หผลการประหารที่เทยี่ งตรง เหนือกวา การเลง็ หวั เสยี อกี ถา กระสุนเปาหมายไดดงั เจตนา เพราะสตั วจะลม ลงในทนั ที และตายอยู กบั ทอี่ ยา งไมมกี ารทรมานเลย แทบจะเรียกวาไมม ีการกระดกิ เสยี ดว ยซา้ํ ววั แดงตวั นี้ ถกู ยิงลม อยูก ับท่ตี รงที่มนั ยนื อยคู รัง้ สดุ ทา ยเหมอื นถูกเปา ดวยเวทมนตร โดย ไมมกี ารดิน้ รนแมแ ตน ดิ หนง่ึ มันเปนการยงิ ของนกั ลาสตั วช ั้นสงู ! “ไอน่เี อง ฉนั กบั รพินทรเ ดนิ ตามแทบขาหลุด ในทสี่ ุดกเ็ ดินเขามาหาใหแ กยงิ อยางสบาย โดยไมตอ งเดนิ สักนดิ !” ไชยยนั ตรอ งล่ันออกแทบจะเตน แลว กต็ รงเขา มาจบั มอื เชษฐาเขยา โดยแรงอยา งปติยนิ ดี รพินทรยิ้มพรายมองดู ม.ร.ว.เชษฐา ดว ยประกายตาเลื่อมใสและแนใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

149 “ตอนที่ไดย นิ เสยี งปน ผมประมาณไวว า คงเปนเพยี งแคก วางเทาน้ัน ไมน กึ วาคณุ ชายจะ โชคดีในการลา ถงึ ขนาดน”ี้ เชษฐาตอบพรอ มกบั หวั เราะ สีหนา ของเขาแชมชื่นแสดงความตนื่ เตน ปต ใิ จ แตก ็ไมท ง้ิ การถอมตัวอนั เปน นสิ ยั ประจําตวั “ทีแรกผมนกึ วาฟาวลห มดแลว นัง่ ต้ังหลายช่ัวโมงไมเ ห็นมีอะไรโผลมาใหเ หน็ นอกจาก กระจงสองสามตวั พอตะวนั ตก เจา นก่ี เ็ ซอ ซาโผลเ ขามา ชะตามันจะถึงทต่ี ายมากกวา โทนเสยี ดว ย” “ตูมเดยี วไมไดก ระดกิ เลยครบั หงายทองครนื ” จันยิ้มยอ งบอกมา พรอ มกบั ยกหวั แมมือขนึ้ อยางชนิดเลือ่ มใสยอมรับนับถือ เพราะเหน็ กบั ตาตนเองในขณะทเี่ ชษฐายิง ไชยยนั ตต รงเขาพนิ ิจพจิ ารณารอยบาดแผลอยางไมว ายกงั ขา แลว หนั มาถามปนหวั เราะ “แหม! น่ีเรียกวา ยิงกนั แบบมอื ช้นั ปรชั ญาทีเดียวนะเชษฐา ทําไมแกถงึ ไมย ิงหวั มนั เห็น ใกลๆ แคนเ้ี อง” “ทแี รกกจ็ ะเลง็ หวั เหมอื นกนั แตอ ยากจะลองทฤษฎขี องการทาํ ลายกระดูกสนั หลงั ดูวา ศักดิส์ ิทธแิ์ คไ หน มันเขามาเปน เปา ใหใกลๆ แคนี้ ก็เลยลองทดลองดูกไ็ ดผลนี่ มนั ลม ถลม อยกู ับท่ี ไมด ้นิ ไมชกั ไมมแี มแ ตเ สยี งรอง ผงกหัวขนึ้ มาสองทเี ทา นน้ั ก็นิง่ ยงิ สตั วม ากม็ ากไมเ คยมโี อกาสได ยิงตัดกระดกู สันหลงั เลย สวนมากระยะมันไกลกะลําบาก หมายกระดกู สันหลงั ผา ไปเจาะลาํ ตัว สว นบน ตามกนั ไมไ หวทเี ดยี ว ตวั น้ีเปน ตวั แรกทเ่ี ขา เปา ตรงเผง เพราะมนั ใกล” “แกตัดหนาฉนั เสมอนะ เชษฐา” ไชยยนั ตจุปากลัน่ หนั ไปตอวา อยา งสัพยอก ท้งั หมดพากนั หัวเราะขน้ึ อยา งแจม ใส สนุกสนาน “ขอโทษที ไมไดเ จตนาเลย วา แตแ กกับคณุ รพนิ ทรเ ถอะ พอสงฉันขน้ึ หา งแลว เหน็ เงียบ หายไปรว มชว่ั โมง ก็ดเู หมอื นจะแวว ๆ เสยี งปนถย่ี บิ ทเี ดยี ว จะวา หฝู าดก็ใชท ่ี จนั บอกกบั ฉันวา คง จะเจอชา งเขา ฉนั ยงั นงั่ ใจไมด ีอยูน”ี่ ไชยยนั ตเปน คนบรรยายเรือ่ งตื่นเตนเกีย่ วกบั การเผชิญหนากับฝูงหมใี หเ ชษฐาฟง ม.ร.ว. หนมุ หวั หนา คณะเดินทางซักถามอยา งตน่ื เตน ไปดว ย ท้ังหมดยนื คยุ กนั อยเู หนือซากววั แดง จนกระท่งั มดื สนทิ มองอะไรไมเ ห็น ตอ งใชไฟฉาย รพินทรก็เตือนขนึ้ วา “มืดแลว เรารบี กลบั เถิดครับ ยงั ตองแวะรับบุญคํากบั คุณหญิงอีก กวา จะถงึ แคมปกเ็ หน็ จะไมห นสี องทุม ถึงแคมปเ ราแลว ผมจะสงเกวยี นใหมาชําแหละ ลาํ เลยี งววั ตวั นไ้ี ป ขณะนี้ทงิ้ มนั ไว ทน่ี ่กี อ น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

150 อากาศเยน็ เยือกกะทนั หนั รอบดา นมืดหมดราวกบั เหวนรก เต็มไปดวยความนา ระแวง และสะพรงึ กลัว รพนิ ทรใหเ ชษฐา ไชยยันต เดินรวมกลมุ กบั เขาไปเบอ้ื งหนา ลกู หาบสองคนใหเดนิ อยกู ลาง สว นจนั ไดร ับคําส่ังใหเปน กองระวังหลังอยกู ับแงซาย การเดนิ ใชไฟฉายขนาดแปดทอนทีเ่ ตรียมมาสอ งทาง แมตอนกลางวนั ทีเ่ ดนิ กันมา ทงั้ เชษฐากบั ไชยยันตก็งงไมรูจะสงั เกตที่หมายอะไรไดอยแู ลว ย่งิ ในเวลากลางคืน ในดงอันมืดสนทิ เชน น้ี ยง่ิ มองไมเห็นอะไรเลย นอกจากจะเดินตามการนําและฝากความไวว างใจทกุ สิ่งทกุ อยางไวแ ก พรานใหญเ ทานั้น ทกุ คนถือปน ในลกั ษณะเตรยี มพรอม ทง้ั สองอดกังขามิไดวา ในความมดื เชนน้ี รพินทรเดนิ ไปไดอ ยา งไรอยางคลอ งแคลว ชนดิ ไมกลัวหลงเลย แตกไ็ มม ีใครปรปิ ากพูดคําใดออกมาในเรือ่ งนเ้ี พราะเชอื่ ฝม อื อยู นอกจากเชษฐาผมู ี ความจาํ ดจี ะเปรยออกมาวา “เอ เทย่ี วขามา คณุ รพนิ ทรดเู หมอื นจะตดั พง ขนึ้ เนนิ หนอ ยไมใ ชเหรอ ตอนทเี่ ราเจองู หลามนะ ผมจาํ ไดว า พอลงจากเนินนน้ั กถ็ งึ หา งทีผ่ มน่งั เลย นเ่ี ราเดินกนั รวมครง่ึ ช่วั โมงแลว ยังไมไ ด ข้ึนเนนิ นนั้ เลย” จอมพรานหวั เราะเบาๆ “ผมไมไ ดย อ นกลับทางเกานนั่ หรอกครับ นัน่ เปนทางลัดเหมาะสําหรับเดินทางกลางวัน เทา น้ัน เพราะตองบกุ พง นผ่ี มพาออ มหนอย แตก ็เดนิ สะดวกกวา” เชษฐาถอนใจออกมาโลง อก หมดสงสยั “คุณบอกวา จะสง เกวียนมาเอาวัว กับหมีพวกนนั้ ในคนื นเ้ี ลยทีเดยี ว มนั จะสะดวกหรือ เพราะเปน เวลากลางคืน” ไชยยนั ตแสดงความเหน็ อยา งเปน หว ง “ไมเ ปนไรหรอกครบั กลางคนื เดินสบายกวา กลางวนั เสยี อีก เดย๋ี วผมจะใหจนั ยอ นกลับ มากับเกวยี นและพวกลกู หาบอีกครง้ั พรานของผมทกุ คนชาํ นาญปา แถบน้ี หลับตาเดนิ ไดท้งั นนั้ ขอ เพียงใหบ อกทหี่ มายแนนอนเทานน้ั ” “ปา นน้ยี ายนอ ยคงบนอไู ปแลวกระมัง” พชี่ ายเอย ขนึ้ เบาๆ “หรือมา ยงัน้ ก็คงรบเราบุญคําใหพ ากลับแคมปไ ปแลวกไ็ ด เพราะพวกเรานัดจะยอ นไป รบั ตอนเย็น แตน ่มี นั ทมุ กวา เขา ไปแลว” “ผมส่งั บุญคําไวแ ลว ครับวา จะอยางไรเสยี กใ็ หรอ ยงั ไมใ หพ ากลับกอน” รพนิ ทรบอกมา “ไมไ ดย นิ เสียงปน จากดา นหา งของนอ ยสกั นดั เดียง คงไมม อี ะไรเขากระมัง” เชษฐาบนตอไป แตรพนิ ทรก ต็ อบวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

151 “ระยะระหวา งหา งของคณุ ชายกับหา งของคณุ หญงิ ไกลกนั มากครับ และหา งคุณหญงิ ก็ อยูใตล ม เสยี งปนทางโนนดงั มาไมถงึ หรอกครบั ” นายจา งของเขาท้งั สองมารูเอาวา เดนิ ใกลห างของดารินเขามากต็ อเมอ่ื รพนิ ทรปองปากกู พรอ มกับฉายไฟวอบแวบไปเบ้อื งหนา มีเสียงกขู องบญุ คําตอบมา พรอมกบั ลําไฟฉายทั้งหมดตรง เขา ไป ยงั ไมท ันจะถงึ ตวั มองเห็นหนากนั ชัดดี เสยี งบญุ คํากต็ ะโกนบอกกับรพนิ ทรม าเปน เสียงบน อยา งเสียดายวา ม.ร.ว.ดารนิ มอื ปนประจําหา งปลอ ยกวางตัวงามไปเสยี เปลา ๆ หน่งึ ตัวโดยไมยอมยงิ มหิ นําซํา้ แกจะยิง ก็ยังปด ปน เสียอกี ทาํ ใหย ิงผดิ บญุ คาํ ฟอ งล่ัน เมือ่ ฝายทเ่ี ขา มาสมทบเดนิ มาถงึ ก็เห็นหญงิ สาวยนื สะพายปนกอดอกอยทู ซี่ ุมไผใตหา ง หนางอ เพราะตองทนแกรว คอยอยูน าน “ไหนเขาวาเราปลอ ยกวางไปเสยี ตวั หนึง่ หรือ?” ไชยยนั ตถ ามยมิ้ ๆ “บญุ คําใจรา ย!” หลอนหันไปจบี ปาก และคอนพรานพ้นื เมอื งมีอายุ ผเู คยี้ วหมากยับๆ ยมิ้ แกมตยุ อยูขา งๆ “มอี ยา งรึ เห็นอยชู ดั ๆ วา ลกู ของมันตามดดู นมอยหู ยอยๆ ยงั ยจุ ะใหย งิ อกี พอฉนั ไมย งิ นั่งดเู ฉยๆ แกกลบั ควา ปนของแกจะยงิ เลยผลกั เสยี เกอื บตกหาง ดไี มห ลน ลงมาคอหกั ตาย” บญุ คําหวั เราะก๊ักๆ ชอบอกชอบใจ เชษฐาจบั แขนนอ งสาว “แลว เราไดอ ะไรมัง่ ละ หรือไมไดยิงอะไรเลย” หลอนแบมอื ยักไหล “ไมไดอ ะไรสักอยา ง นงั่ ทศั นาชวี ิตสัตวปา ไปงั้นเองแหละคะพใ่ี หญ เกง ยว้ั เยีย้ ไปหมด ตา ดําแปว ๆ มองสบตากันยงั ไมหนเี ลย เหมอื นอยูในสวนสตั ว นอ ยกเ็ ลยเหนี่ยวไกไมอ อก ดมู นั เลน เสยี ง้นั เอง นอ ยไมย ิงแลว พวกเกง กวาง ยิงไมลง” ไชยยนั ตบ น พาํ ม.ร.ว.เชษฐา ผเู ปนพช่ี ายยิ้มๆ สว นรพินทรลอบชาํ เลอื งผานใบหนา หญงิ สาวดวยประกายตาแสดงความรสู ึกทแี่ ปลก...จะดลู ักษณะภายนอกวา แกรง กราว แข็งกระดาง อยางไรกต็ าม หลอ นก็ยงั มคี ณุ ลักษณะและธาตุแทของความเปนผูหญงิ อยคู รบถว นสมบูรณ เขาเพ่ิง จะแนใจเดยี๋ วนเี้ อง ถาออนหวาน นิ่มนวล เสียอยา งเดยี วเทานน้ั ม.ร.ว.หญงิ ดารินจะเปน คนสวยท่ีสุด ชนิดที่ เขาไมเคยเห็นใครงามเหมอื นมากอ น...รพนิ ทรบ อกกับตนเอง หลอนตอวาเรอื่ งมารบั ชา ซ่ึงเปนหนาทขี่ องพ่ีชายและไชยยันตเ ปน ผูอธบิ าย แลวกเ็ ลาให ฟง วา ตางไดพ บเหน็ และยงิ อะไรบา ง หลอ นฟง อยางสนุกและพลอยตน่ื เตน แตดูเหมอื นไมไดหนั มาทกั ทาย หรอื สบตากับรพนิ ทรอยตู ามเคย ราวกับวาไมมพี รานใหญอ ยรู ว มดว ยในขณะนนั้ เขารดู ี วา ม.ร.ว.หญงิ คนสวยยังไมห มดความกระดากอายในเรอื่ งเมือ่ เท่ยี งนี้ เรือ่ งทเี่ ปลอื ยรางลงไปอาบน้ํา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

152 ในลาํ ธาร ทะเลาะกบั เขา แลวชา งปา มนั ไลจนตองกระโจนเขา มาเกาะเขาทงั้ ๆ ทีเ่ ปลอื ยเปลาอยู เชนน้ัน กด็ เี หมอื นกัน รพนิ ทรคิด ระยะนี้หลอนจะไดไ มตอ งตอแยหาเรอ่ื งรวนเขาเหมอื นเชน เคย มา ยงน้ั พบหนา ใกลชดิ กนั ทไี ร เปนตอ งแขวะทุกทีไป ทง้ั หมดเดนิ คุยกนั ตามสบาย กลับมาถึงแคมป เวลาสองทุมตรงพอดี เมื่อถงึ รพินทรกส็ ่ัง ใหบุญคาํ และจนั พรอมกับลูกหาบอกี สองคน นาํ เกวยี นเลมหน่งึ เดนิ ทางยอนกลบั ไปยงั ซากววั แดง ท่เี ชษฐาลมไว เพ่อื ถลกหนงั และชําแหละเน้ือบรรทุกกลบั มา และสัง่ ใหจ ันยอ นไปยงั ซากหมีส่ตี วั ท่ี ถกู ยงิ เลยขึน้ ไปอกี เล็กนอ ย โดยอธิบายสถานทีไ่ วใหท ราบชดั ซึ่งแนใ จวา จนั คงจะไปพบโดยไม เสยี เวลามากนกั เพราะชาํ นาญทางดีอยแู ลว อาหารค่าํ ของคณะนายจาง เกดิ กับเสย เตรยี มไวอ ยางพรอมสรรพแลว ภายหลังจาก อาบนาํ้ และพกั สนทนากนั อยคู รูกน็ ่งั ประจาํ โตะ รพินทรถกู เชิญใหมารว มอาหารคา่ํ ตามเคย ทัง้ หมด กนิ และสนกุ สนานกันไปพลางอยางออกรส เวน ม.ร.ว.หญิงดารินคนเดียว ทรี่ ับประทานอยเู งยี บๆ และก็ตรงตามที่รพินทรคดิ ไว คอื คา่ํ นห้ี ลอ นไมไดห าเรอ่ื งรวนหรือพดู แขวะเขาอีก ดูจะสงบไปกวา ทกุ วัน จนเชษฐาและไชยยนั ตก ็ไมว ายจะสงสยั แตกไ็ มมีใครกระตนุ เตือน คงคยุ กันถงึ เรอ่ื งอนื่ ๆ อยา งสนกุ สนาน ขณะนน้ั เอง ทกุ คนในเตน็ ทย งั ไมทันจะอม่ิ จากการรับประทาน ก็มีเสยี งพวกลกู หาบพูด กันเอะอะโวยวายผดิ ปกตอิ ยเู บอื้ งนอก คนเหลานัน้ พดู กนั ดว ยสําเนยี งแสดงอาการตน่ื ตกใจเปน ภาษาพน้ื เมืองฟงไมไดศัพท รพนิ ทรข มวดคิ้วตะแคงหฟู งอยางเอะใจ สว นนายจา งของเขาท้งั สามก็ หยดุ รับประทาน หันมามองดหู นากันอยางสงสยั คร้ันแลว โดยทนั ทีนั้น เกดิ ...พรานพ้นื เมืองของเขากว็ ิง่ พรวดพราดเขา มาทางประตูเต็นท รายงานกระหดื กระหอบเร็วปรือ๋ “นายครับ! ไอกดุ ลากเอาลูกหาบของเราคนหน่ึงไปเสยี แลว” รพินทรทิง้ ชอนที่กําลงั จะตกั อาหารลงในทนั ใด พรอมกบั เผน พรวดขนึ้ ยนื ในขณะที่ นายจา งของเขาทั้งสามตะลงึ งันไปชัว่ ขณะ ไมส ามารถจะเขาใจไดช ดั วาเกดิ อะไรขน้ึ เพราะไมร ู ความหมายของคําวา ‘ไอกดุ ’ มากอน แตก ็พอจะรวู า มันนา จะเกิดเหตุรา ยข้ึนเสียแลว ฟง จากทา ที เสยี งรายงานของเกิดและลกั ษณะของพรานใหญท ีพ่ รวดพราดอยางกะทันหนั ทง้ั สามยงั ตะลงึ อยู แตร พินทรวง่ิ ออกไปนอกเต็นท พรอมกบั เกดิ ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

153 9 เบอ้ื งนอก พวกลกู หาบแตล ะคนหนาตนื่ เลิกลั่ก แสดงอาการหวาดหวน่ั พรั่นพรงึ และจับ กลุมกันอยูทล่ี านหนาเตน็ ท สง เสยี งพดู กนั แซดอยเู ชนนัน้ ทกุ คนมารวมกันอยูท่นี ่หี มด กําลังลอ ม มงุ ดูเจา ลูกหาบคนหนงึ่ ซ่ึงยนื หนา ซดี ตวั สนั่ อยตู รงกลางในขณะน้ี ลูกหาบคนนนั้ เปนเดก็ หนมุ อายปุ ระมาณ 20 ป อาการในยามนเ้ี ห็นชดั วา ความตกใจสดุ ขดี ทําใหมองดูเหมอื นคนเสียสติ นายเมย...หัวหนาลูกหาบซ่ึงเปนชายวยั 50 อาวุโสกวาพวกลกู หาบ ทกุ คน กําลงั สอบซกั ถามอยู ซ่ึงเจา นน่ั กก็ ระหดื กระหอบตอบดว ยอาการลนลาน ฟงแทบไมเ ปน ภาษา จอมพรานสาวเทา แหวกพวกที่มุงอยูเ หลานนั้ เขามาอยา งรวดเรว็ ทกุ คนพอเห็นเขากห็ ลีก ทางให ภายหลงั จากการสอบซกั ก็ไดความแนชัดจากปากคาํ บอกเลา ของเจาหนมุ ลกู หาบ ผตู กอยใู น ลกั ษณะแทบจะช็อกในขณะน้วี า มนั กบั เพ่ือนคูห ชู อ่ื เอนิ้ ไดช กั ชวนกนั แอบไปนั่งซมุ ดกั ยิงหมปู า ที่ ธารนา้ํ เบ้ืองลาง เพราะไดสํารวจพบรอยไวก อนแลว เมือ่ ตอนบา ยน้ี การไปน่ังซุม ไดไปน่ังเมอื่ ตะวัน พลบคาํ่ ทแ่ี ลวมาน่ีเอง แตแ ลวระหวางทน่ี งั่ คอยหมปู า อยูดว ยกนั น้ันเอง เจาเอิน้ ซงึ่ นั่งอยูทางดาน ซายมอื ของเจาปง กถ็ กู อะไรชนดิ หน่ึงซง่ึ ยอ งเงยี บมาทางเบ้ืองหลัง กระโจนเขาตะปบขยา้ํ เจา ปงคน เลายนื ยนั วา มนั หนั มาทางเพอ่ื น เห็นเพยี งแวบเดยี ววา เปน เสือขนาดใหญม าก เอน้ิ รอ งออกมาไดเ พยี ง คาํ เดียวก็ถูกคาบลากไปตอหนา ตอ ตา และมนั กห็ อแนบ ขน้ึ มาจากรมิ ธารนาํ้ ทน่ี ง่ั ซมุ อยอู ยา งตกใจจน หมดสติ เหตกุ ารณไดเ กดิ ข้นึ หยกๆ น่ีเอง! และเร่ืองสลดใจชวนสยองทเ่ี กดิ ขึน้ น้ัน กเ็ ปนเพราะเจา ลูกหาบคะนองไมยอมเช่ือฟง ฝา ฝน คําสงั่ ของเขาทีป่ ระกาศหา มไมใ หใ ครเตรด็ เตรออกไปนอกบริเวณแคม ป โดยไมจ าํ เปนนนั่ เอง รพินทรหนั ขวบั ไปทางนายเมย หวั หนา ลกู หาบ “ฉันสงั่ หา มแลวไมใ ชห รอื วา ไมใหพ วกเราออกไปนอกบรเิ วณแคม ป โดยเฉพาะอยา งยิง่ หลงั ตะวนั ตกดนิ ไปแลว ” หัวหนา ลกู หาบเองในขณะน้ี กห็ นาซีดตัวสัน่ ขวญั เสยี ไปหมด พูดลิ้นพนั กัน “ผม...ผมสั่งหามมันแลวครบั เจา นาย ไอส องคนนี่มนั แอบหนอี อกไปเองโดยทีผ่ มกไ็ มร ู อยๆู กเ็ หน็ ไอป งวงิ่ รองโวยวายข้นึ มาจากลําธาร” เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน กพ็ ากันว่ิงตามเขา มาถึงในบดั น้ัน “เกิดอะไรกนั ขนึ้ ?” ท้ังสามถามเกือบจะเปนเสยี งเดยี วกัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

154 รพนิ ทรจําเปน ตอ งอธบิ ายใหค ณะนายจา งของเขา ทราบถงึ เรื่องที่เกิดขึน้ โดยเรว็ อยา ง ครา วๆ ดารินรองอุทานออกมาอยา งตกใจ เชษฐากบั ไชยยนั ตก เ็ ตม็ ไปดว ยความตื่นตระหนก เพราะ ไมคาดฝนมากอ น “อยา เสยี เวลาเลยรพนิ ทร ตามกนั เดยี๋ วนแ้ี หละ” ม.ร.ว.เชษฐา ผูเปน หัวหนา คณะพดู เร็วปรอ๋ื วิ่งกลับไปทเ่ี ต็นท รพนิ ทรส ่งั งานกบั คนของ เขาโดยเร็ว ไมกี่อดึ ใจหลงั จากนัน้ คณะนายจา งของเขาท้งั สามกเ็ ตรียมพรอ ม เชษฐาว่งิ กลบั ออกมา จากเต็นทพ รอ มลกู ซองเอฟเอนกง่ึ อัตโนมตั ิ สว นไชยยนั ตกับดารนิ ถือลกู ซองแฝดกนั คนละ กระบอก ไฟฉายครบ รพนิ ทรส ั่งใหเ สยพรานของเขา อยเู ฝาแคม ปพรอ มดวยลูกหาบทั้งหลาย ตวั เขาเอง เกดิ นายจางทงั้ สาม พรอมกับนายเมย อนั เปน หัวหนาลูกหาบ และเจาปงผเู ผชิญกบั เหตกุ ารณม าสดๆ รอ นๆ พากันตรงไปที่ลําธารโดยเรว็ โดยใหเจาปงเปน คนนาํ ไปช้สี ถานที่เกิดเหตุ มันเปน พุม ไมท ึบ ต่าํ กวา ระดบั ทด่ี ารินลงมาอาบนาํ้ เมอ่ื ตอนเที่ยงวนั นีเ้ พยี งหาสบิ เมตร เทา น้นั อันเปน ตาํ แหนง ทป่ี งกบั เอิ้นผูเคราะหราย ชวนกนั มาน่ังซมุ ดักยิงหมปู า และเจา ลายผสี ิงยอง เขา มาเลน งาน สิ่งทเ่ี หลือไวเปน พยานหลักฐานสยดสยองกค็ อื ปน แกป คูมือของเอ้นิ และกลักยาสูบ ทตี่ กอยูขางซมุ ไม มรี อยเลือดเรี่ยกระจาย ภายหลงั จากกม ลงตรวจตราสํารวจรอ งรอยเพยี งอึดใจเดยี ว จอมพรานกแ็ นใ จวา มนั จะ เปน เสือตวั อ่นื ไปไมไ ด นอกจาก ‘ไอกดุ ’ นนั่ เอง รอยทม่ี นั ยองมาตามพืน้ แฉะชดิ กบั ธารนาํ้ ฟอ งชดั ทกุ คนครางออกมา เม่อื เหน็ รอ งรอยของลูกหาบผเู คราะหร า ยทถ่ี กู คาบเอาไป นายเมยผู เปน หวั หนาลกู หาบถึงกับสบถออกมาอยางเจ็บแคน สวนเจา ปงผรู ว มเหตุการณทเ่ี กดิ ขน้ึ ตาํ ตา ตัวส่นั สะทาน หนาซดี ขาวราวกับศพ “ไอกุดแนๆ เชียวครบั เจา นาย ทีล่ ากเอาเจา เอ้ินไป รอยของมันชัดอยนู ”่ี เมยรองออกมาภายหลังจากพิจารณาดูรอยตนี อันใหญโ ต ทม่ี ีตําหนนิ วิ้ ขาดหายไปขาง หนึ่งนนั้ เพราะกติ ตศิ ัพทข อง ‘ไอก ุด’ และความรา ยกาจของมันยอมจะเปน ทีร่ จู กั แพรหลายมากอน เปน อันดใี นบรรดาลูกหาบทงั้ หลาย เวน ไวแตพ วกน้นั จะไมร ูเ ทานนั้ วา เสอื รา ยผสี ิงมาปวนเปย น ติดตามขบวนการเดนิ ทางอยทู ุกฝกา วยา ง เพราะรพนิ ทรแ ละกลมุ พรานเขาซง่ึ รูลวงหนามากอ น ไมไ ดบ อกใหท ราบ เพียงแตอ อกกฎส่งั หามไมใ หอ อกนอกแคม ปอ ยางเดียวเทานนั้ คําวา ‘ไอกดุ ’ ทาํ ใหคณะนายจางของเขาทส่ี งสยั มาแตแ รก นับต้ังแตเ กดิ ว่งิ เขาไปรายงาน รพินทรในเตน็ ทแ ลว หนั มาทางพรานใหญ “หมายความวา ยงั ไงกนั ถงึ เรยี กวาไอกดุ ?” รพินทรกจ็ าํ เปน อกี คร้ังที่จะตอ งอธิบายถึงเรอื่ งราวความเปน มาของเจา เสือรา ย ท่ีไดร ับ สมญาวา ‘ไอกุด’ ใหบ รรดานายจา งของเขาฟง ท้ังหมดพอทราบเรอ่ื งตลอด ก็พากันตะลงึ งนั ไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

155 “คุณไมไดบ อกใหพ วกเรารูตัวกันกอนเลยวา ไอว ายรายนี้ยองตามคณะของเราอย”ู ไชย ยนั ตครางออกมา “ผมเห็นวาไมจ ําเปน และกลัววา จะทาํ ใหเ สียขวัญ ความจริงถา ทกุ คนเชอ่ื ฟง ปฏิบัตติ าม คําสงั่ ของผม เร่ืองรายมนั กค็ งไมเกดิ ขนึ้ แตมนั ก็มีลูกหาบเคราะหร ายของเราฝาฝนเขาจนได เพราะ ความคะนองของมัน ถาผมบอกเรอื่ งนี้ แทนท่ีพวกคณุ จะมงุ ในการเดนิ ทาง หรอื ลา สัตวอ ่นื ๆ อยาง ปลอดโปรง กจ็ ะมาคอยพะวงลามนั อยู ซง่ึ ทําใหเสียเวลาไปเปลาๆ” “มนั ไมใ ชความผดิ ของคุณเลยรพินทร ลูกหาบของเราฝาฝน คําส่งั และเคราะหรา ยเอง แต ถงึ อยางไรเรากจ็ ะไมยอมใหเ หตุรายนผ้ี า นไปเฉยๆ เราจะตองเอาตวั มนั ใหไ ด ไมว าจะเสยี เวลาสกั เทาไหร” เชษฐาพูดเครยี ดๆ “แลวนี่มามวั เสยี เวลากันอยทู าํ ไม ทําไมถงึ ไมออกตามเด๋ียวน้ี ลูกหาบของเราอาจรอดก็ ได ถา เราตามมนั ทนั ” ดารนิ พดู มาโดยเรว็ อยางคนทีไ่ มป ระสีประสาอะไรมากอ น นอกจากสญั ชาตญาณแพทย และผูหญิงทเ่ี ต็มไปดวยความเปน หว ง เม่อื ทราบวา คนกาํ ลงั ตกอยใู นระหวา งอนั ตราย หลอ นเอง ต่ืนเตน อกสน่ั ในเหตุการณย งิ่ กวา ทกุ คน ยกเวน เจาปงซึ่งเปน ผูทเ่ี หน็ ภาพกับตาทท่ี ําทาเหมือนจะ เปน บา อยใู นขณะน้ี รพนิ ทรห วั เราะหๆึ เขาไมถ อื สาในคําพดู แบบไมเขาใจในเหตุการณของหญิงสาว ไชย ยนั ตก็ตอบมาแทนใหวา “ตามนะ เราตอ งตามแน แตเ ร่อื งท่จี ะชว ยชวี ิตเอิ้นไวเ ปนไมตองหวงั หมอนนั่ คงตาย ในทันทที ่ีมนั กระโจนขย้าํ เปน ครงั้ แรกแลว เราจะทําไดด ีท่สี ุดในขณะนีก้ ค็ อื ตามศพเขาและตามลา มนั เทานนั้ ” ระหวางทจี่ อมพรานยนื กดั รมิ ฝป ากหรตี่ า เหมอื นจะใชก ารใครค รวญอยู เชษฐาก็หันมา ถามวา “คณุ จะเอายังไงรพนิ ทร?” “ผมคิดวาทางท่ีดีท่สี ุด คุณชาย คณุ ไชยยนั ต และคุณหญงิ กลับไปพักทแี่ คมปเสียกอ นเถิด ครับ เร่ืองน้ีขอใหเ ปน ภาระของผมเอง คืนนีผ้ มกับเกดิ เพยี งสองคนจะลองตามดู สําหรับศพคนของ เรา เชือ่ วาคงจะพบแน” เขาพูดเครง ขรึม “ใหผมกบั เชษฐาไปกบั คณุ ดว ยดกี วา ” ไชยยนั ตพ ดู โพลงออกมาตามนสิ ยั แตเ ชษฐาพดู อยา งมเี หตุผลวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

156 “ถงึ แมเราจะเปน นายจาง และคนทีถ่ ูกมนั ลากเอาไปจะเปนลกู หาบกต็ าม แตเ รากถ็ ือวา เปน หนาที่โดยตรงของเราดว ย ทีจ่ ะตอ งจดั การกับไอเ สอื ตวั น้ี ไมใ ชป ลอ ยใหเ ปน เร่ืองของคุณคน เดยี ว ผมตัดสนิ ใจเดด็ ขาดแลว คุณรพินทร เราจะยังไมอ อกเดินทาง หรือทาํ อะไรทงั้ สิน้ ถาเรายัง ปราบ ‘ไอกดุ ’ ไมไ ด แตท กุ สิ่งทกุ อยา งมนั ก็ตอ งแลวแตคณุ ถา คณุ คิดวา ผมและไชยยนั ตติดตามไป กับคุณดว ย จะทําใหเ สียผล เราก็ยอมจะปฏบิ ัตติ ามคําสง่ั แตถา ไมข ดั กนั ในขอนัน้ โปรดใหเราไป ดวยดีกวา ผมเองก็เคยตามเสอื กนิ คนมาบางแลวเหมอื นกนั ” “ตกลงครับ ถางน้ั เราจะเร่มิ ตามกนั เดยี๋ วน้ี แต...” เขาหนั มาทาง ม.ร.ว.ดารนิ ยงั ไมท ันจะพดู อะไร หญงิ สาวกส็ วนขนึ้ มาเสยี กอ นสัน้ ๆ “ใหฉนั ไปดว ยคน” เปน ครัง้ แรกทพี่ ี่ชายหนั ไปปรามนองสาว ดวยคาํ พดู ทเี่ ฉยี บขาดจรงิ จังวา “นอ ยตองเชือ่ พ่สี กั คร้งั กลบั ไปนอนเสยี ดกี วา มันไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอก เกะกะหว ง หนา พะวงหลังเสยี เปลาๆ และเสี่ยงโดยไมจ ําเปน มันกลางคนื เสยี ดว ย” ดารินพยกั หนา ยอมเชือ่ ฟง คาํ ปรามโดยดี ในเวลาฉกุ เฉนิ เชน นี้ ดูหลอ นจะเขาใจอะไรได ดอี ยบู า งเหมอื นกัน ไมด้อื ดงึ ทาํ ใหถวงอะไรนกั รพนิ ทรสงั่ ใหเกิดนําหญงิ สาวและเจาปงกลับไปสง ทแี่ คมป แลวใหก ลับลงมาใหม กอนทดี่ ารินจะผละไป เขากส็ งไรเฟลของเขาทถ่ี อื ติดมืออยไู ปแลก ลูกซองแฝดของหญิงสาว โดยฝากใหถอื ไรเฟลกลบั ไปไวทแ่ี คมปด ว ย “คณุ หญงิ บรรจุลกู อะไรไวค รับ?” “โอ-โอ บ๊คั ทัง้ สองลาํ กลอง” “ขอบคณุ ครบั ถา บญุ คาํ กับจนั ท่เี ราสงใหไ ปเอาววั กลับมาถงึ แคมป คณุ หญงิ กรณุ าบอก เขาดว ยวา ใหอยเู ฝา แคม ป ไมจ ําเปนตองตามออกมา แลว ก็ใหแ งซายคอยระวังสุมไฟหนาเต็นทอยา ใหม อด แงซายคงจะเปน เพอื่ นคณุ หญิงไดอ ยางด.ี ..จนกวา พวกผมจะกลบั มา และก็โปรดอยา วิตก กงั วลอะไรเลย นอนใหห ลบั เสยี ดกี วา” “คณุ คดิ หรือวา ฉนั จะนอนหลับ เสอื ลากเอาคนของเราไปกินคนหนึ่ง ฉนั ถกู ท้ิงใหเฝา เตน็ ทคนเดยี ว โดยมเี พยี งแคแ งซายเปน เพอ่ื น” ดารนิ พูดแลว ก็ผละออกเดนิ กลบั ขึน้ ไปยังบรเิ วณแคมป พรอ มกับเกิดและเจาปง รพินทรหักลํากลองแฝดซาวเออร ท่ขี อแลกมาจากหญิงสาวออกมาตรวจดกู ระสนุ เพ่ือ ความแนใ จอีกคร้ัง พบวามนั เปน ลกู ของเรมิงตัน แบบโอ-โอ บค๊ั ซ่งึ บรรจุลกู ปราย 9 เม็ด ตรงตามท่ี ดารินบอกไวก พ็ อใจ หกั กลับคนื เขาที่ พอเกิดยอ นกลบั มาสมทบอกี คร้งั ภายหลังจากสงดารินเรียบรอยแลว เขากเ็ ริม่ นาํ ออกแกะ รอยเจา มฤตยแู หง ไพรกวาง โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และนายเมย หัวหนา ลูกหาบ ตามมาอยา งกระชนั้ ชดิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

157 ทง้ั หมดใชไ ฟฉายเดินทางขนาดแปดทอ น สองสํารวจดูตามรอยเลอื ดทีห่ ยดเร่ียไปเปน ระยะ และรอ งรอยของศพทถ่ี กู ลากไปกบั พ้นื ซง่ึ ทําใหส งั เกตเห็นไดช ดั สะดวกในการตดิ ตามยิง่ ข้นึ รพนิ ทรกบั เกดิ ตรวจตามรอยและคลําคืบหนาไป สว นเชษฐากับไชยยันต สอ งกราดไปตามละแวก ใกลเ คยี ง ทกุ คนลวนใชป นลูกซองทัง้ สน้ิ ซ่งึ เปน ปน ทอ่ี าํ นวยผลอยา งท่สี ดุ ในการยิงกลางคนื และ สาํ หรบั ระยะกะทันหนั ฉุกละหกุ โดยไมจ าํ เปนจะตอ งใชศนู ย คาํ นวณจากระยะเวลาเกดิ เหตุ ซ่งึ หางกนั เพียงไมเกนิ สิบนาทเี ปน อยา งมาก กบั การท่ี เรมิ่ ตน ออกตดิ ตาม รพินทรเช่ือมัน่ วา อยางชาภายในไมเกดิ ชัว่ โมงขางหนานี้ เขาจะตองพบศพของ เอิ้น เทา ๆ กับที่อาจตองเผชิญไอก ุดพรอมๆ กัน หากมนั ไมทิ้งศพและเผนหลบไปเสียกอน ไมม ีใครปริปากพูดอะไรกันอกี เลย นอกจากรพนิ ทรแ ละเกดิ ผูน าํ แกะรอยเลอื ดไป ขางหนา ซุบซบิ หารอื กันเปน คร้ังคราว รอยทลี่ ูกหาบเคราะหร า ยถกู เจาเสือสมงิ ลากเอาไปนน้ั ผานเขา ไปในพงบนเนนิ สงู ลง หว ยแหงตอนหนง่ึ แลว กล็ ากขึน้ สงู อีก บางตอนเปน พน้ื ดนิ แหงแข็ง รอยนน้ั กเ็ ลอื นๆ หายไป แต ตอนไหนทม่ี ซี ุม ไมเ ลก็ ๆ และใบไมท ่ตี กอยูเกลอ่ื นกลาดก็เหน็ เปน ทาง ไอกดุ ลากเหยอ่ื ของมันไป ดวยพลังมหาศาลทีเดยี ว สังเกตจากพงไมบ างตอนทห่ี ักราบ สาํ หรับเชษฐากับไชยยันต ถึงแมจ ะไมเ คยเหน็ ตัวมากอน ทงั้ สองกส็ ามารถจะคํานวณได จากรอยตีนวา มันจะตองเปนเสือขนาดไมต าํ่ กวาแปดศอก ไมตองสงสยั เจาเอน้ิ ผูเคราะหร า ยคงไมมี โอกาสไดดนิ้ รนตอ สใู ดๆ ทง้ั สน้ิ คงจะถกู ขย้ําขมองเหลวในทนั ทีท่มี ันโจนเขา ตะครุบ และถูกคาบไป ในลกั ษณะไมผ ิดอะไรกับหนูท่ถี ูกแมวลาก อึดใจนน้ั เอง รพินทรกบั เกดิ ที่สอ งไฟแหวกพงไปเบื้องหนา กห็ ยดุ ชะงัก จบั ลําไฟฉายไป ท่พี ื้นตอนหนงึ่ ผา ขาวมา เกา ๆ ผนื หนง่ึ กองตกอยทู ีน่ น่ั รอยเลือดท่ีขาดหายไปปรากฏเปนหยอมอยทู ่ี นน่ั นายเมยตรงเขาไปหยบิ ผา ขาวมาผนื นน้ั ข้นึ มา แลวกห็ นั มามองดจู อมพราน “เราตามมาถกู ทางแลว” เสียงเชษฐาพมึ พําเบาๆ ขณะที่สองไฟสาํ รวจไปรอบๆ ไชยยนั ตเ หน็ พรานใหญฉ ายไฟ กราดไปในระยะหา ง อันเปน ภูมปิ ระเทศทึบรอบดาน กก็ ระซบิ ถาม “คณุ ลงั เลอะไรหรอื ?” “ผมไมแ นใ จวา มันจะบกุ ขน้ึ สงู ตอ ไป หรือวาจะลากออ มไปทางริมหว ยนี่ รอยมันหมด ชะงกั ลงแคน”้ี รพนิ ทรต อบเบาๆ แลวบอกใหเ กดิ ขน้ึ ไปตรวจดทู างดานบน ตนเองวกต่ําลงหว ยแหงอกี ครงั้ เชษฐาแยกตามไปกบั เกดิ และเมย สวนไชยยนั ตตามรพินทรไ ป หางประมาณ 20 กา ว จาก ตาํ แหนงทพ่ี บผาขาวมาตกอยลู งมายงั ลําหว ย รพินทรก พ็ บหยอมเลือดเขา อกี เสยี งไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมาอยา งพอใจ จอมพรานชูมอื ข้ึนเหนือศรี ษะ ดดี โดยแรงสองสามครั้ง ในความเงียบเชนนน้ั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

158 เสียงของมนั ดงั ไปถงึ พวกทแ่ี ยกไตขนึ้ เนินสงู เปนสัญญาณเรยี ก ดังนน้ั อีกไมก ่อี ดึ ใจ เชษฐา เกดิ และเมย ก็บกุ ลงมาสมทบ “แปลกจรงิ !” เสียงเชษฐารองออกมาอยางตื่นเตน เมอ่ื เห็นรอยเลือดซ่งึ รพนิ ทรส องไฟใหด ูแทนการ บอกดว ยวาจา “บนพงรกริมทางดานโนน เราก็พบปาหกั ลูเปนทางไปเหมือนกนั คลายๆ กบั วามนั จะ ลากขนึ้ สูง” “มนั อาจลากขนึ้ ไปกอน แลววกตํ่าลงหว ย เปนการพรางตาเราใหเ ขวไปวามนั ขึน้ ดานสูง สังเกตดูท่ีตลิง่ ดานนีซ้ ิครบั รอยดนิ ทลาย แลว กม็ ีเลอื ดติดอยูกับรากไมน น่ั แสดงวามนั วกลงหว ยตรง นีเ้ อง” พรอ มกับบอก พรานใหญก ระดกลาํ ไฟฉายสอ งไปยงั ตลงิ่ ชนั ดา นขวามอื “โอโ ฮ!” ไชยยนั ตหรือมฉิ ะน้ันก็เชษฐา คนใดคนหนึ่ง ครางออกมาแผวเบาทสี่ ดุ “มันไมนา จะมสี มองถงึ ขนาดนเ้ี ลย ราวกบั คน!” รพินทรไมไดพ ดู คาํ ใดอกี ออกนําตอ สอ งไฟสูงและตาํ่ สลบั กนั สงั เกตในระหวา งตลงิ่ สองฟาก และพื้นลาํ หว ย พอมาถงึ บริเวณตล่งิ ต่าํ ตอนหนึง่ เขาพจิ ารณาอยอู ึดใจเดยี วกไ็ ตข น้ึ ตลิ่ง ทางดา นนนั้ กราดไฟไปรอบๆ อยางรวดเร็ว ครน้ั แลว บัดน้นั เอง ทกุ คนทีต่ ดิ ตามมาทางเบ้ืองหลัง ของเขาก็อุทานออกมาเปน เสยี งเดียวกนั จากลําไฟฉายของรพนิ ทรแ ละของคนอืน่ ๆ ทีส่ าดประดับเขา ไปรวมจุด รา งของลูกหาบ เคราะหร า ยนอนอยูทร่ี มิ จอมปลวกใหญ หา งไปเพยี งยสี่ บิ เมตร ท้งั หมดเคลอ่ื นเขาไปอยางรวดเรว็ ศพนน้ั นอนอยใู นลกั ษณะหงาย ตาท้ังสองเหลือกลานเบกิ คาง รอยเขี้ยวฝง ลงไปบนศีรษะ ตรงบรเิ วณทา ยทอยดา นหลงั กระดกู ลาํ คอตอ หกั สง่ิ ทีห่ วาดเสยี วที่สดุ ก็คอื แผน ทอ งถูกกดั เหวอะหวะ เคร่อื งในทะลักเรย่ี ราดออกมา และบางสว นของเครอื่ งในเหลานัน้ กข็ าดหายไป ตวั ของ เขายงั อนุ ๆ อยดู วยซาํ้ พ้นื ตอนน้นั แหงแขง็ กจ็ ริง แตรอยตนี ของเจาสมิงรายปรากฏอยูรอบๆ ตัวศพ อยางชัดเจน เพราะมันเหยยี บยํา่ เลอื ดไว อาจไมเกนิ 5 นาทนี ่ีเอง ทีม่ ันผละจากซากไปอยางนกรู เมอื่ ไดกลิน่ ของฝา ยติดตาม ระยะท่คี น พบศพ และตาํ แหนง ท่ตี ้ังของแคม ป มนั อยใู นรัศมีทห่ี างจากกนั ไมเกนิ 1 กโิ ลเมตรเปน อยางสูง และกนิ เวลาท้งั สน้ิ ในการแกะรอยเลือดเพียงครึง่ ชัว่ โมงเศษเทานน้ั “มันเพงิ่ ผละซากไปหยกๆ นเี่ อง ตอนท่ีพวกเราเดนิ อยใู นลําหวย” รพนิ ทรพูดตํ่าๆ สาดไฟฉายกราดไปเปนวงกลม สาํ รวจบรเิ วณ เกดิ กับเมยกแ็ ยกกนั ออกไปสอ งหารอยทิศทางของมันคนละทาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

159 “คณุ คิดวา คนื น้มี ันจะยอนมาท่ีซากอกี ไหม?” เชษฐาถาม หรตี่ ามองดศู พของเอน้ิ อยา งสงั เวช บดกรามแนน “ถา เปนเสอื อืน่ ๆ มนั จะตองยอ นกลับมาแนครบั ถา ไมค นื นก้ี ็พรุง นี้ หรอื วันตอ ๆ ไป แต สําหรบั ‘ไอกุด’ ผมยังบอกไมได ความฉลาดของมนั เกนิ เสอื ธรรมดา เจตนาของมนั กเ็ ปน เจตนาท่ีมี ตอ คน ไมใชเพยี งแคจ ะหาอาหารอยางเดยี ว ผมเชือ่ วามนั อาจจองคอยเลนงานพวกเราคนอ่นื ๆ ตอไป อีก โดยไมคาํ นึงถึงซากนีก่ ็ได นสิ ยั ของมนั เปนอยางนน้ั ” “มันไมม ที างอะไรจะดไี ปกวา ลองเส่ยี งนัง่ เฝาดู” ไชยยนั ตว า “กเ็ หน็ จะเปนอยา งนน้ั แหละครบั แตก ารนง่ั ซมุ เฝา ซาก เราจะอยกู นั หลายคนไมได อยาง มากท่ีสดุ กแ็ คส องคนเทาน้ัน สําหรับใจผม ผมตอ งการนัง่ เพียงคนเดยี วเทาน้ัน” จอมพรานตอบ “สองคนดกี วา คณุ เลือกเอาไดในระหวางผมหรือไชยยันต อยางนอยทสี่ ดุ คนหน่ึงสอ งไฟ อีกคนหน่ึงยิงก็ยงั ดี เราตองการความแนใ จทส่ี ดุ เพราะรายการน้ีเราไมถอื เปน การกีฬา และตอ ง ไมใหพ ลาดเลย” ม.ร.ว.เชษฐา เสนอความเหน็ โดยแททจ่ี ริง รพนิ ทรตองการจะเฝาไอก ดุ เพียงคนเดยี ว เพื่อจดั การกบั มนั ใหเดด็ ขาดลง ไป หากมนั ยอ นกลบั มาท่ซี ากอกี ครง้ั แตเ ขาอานใจนายจา งของเขาท้ังสองคนออก ทั้งเชษฐาและไชย ยันตมคี วามประสงคอยา งแรงกลา เหลอื เกนิ ในการจะรว มพิชิตเจา สมงิ รายดวย จงึ ไมอ ยากขัดใจ “ตกลงครบั เราเฝา สองคน แตส ําหรบั คณุ ชายกบั คณุ ไชยยันต ตกลงกันเองกแ็ ลว กนั วา ใครจะเฝากับผมในคนื น้ี เราจะผลัดเวรกนั เฝา ทีละสองคน คอื คนื น้ี ผมเฝา กับใครสักคนหน่ึงกอ น พอรุงเชา มนั ยงั ไมเขา มาทีซ่ ากก็จะกลบั และอีกคนหนึ่งกม็ าเฝาคูกบั พรานคนใดคนหนงึ่ ของผม สลับกนั ไป เพราะเรารูไมไดแนว า มนั จะยอนมาทีซ่ ากในเวลาไหน แตส าํ หรับการเฝาคนื น้เี ส่ยี ง หนอย เพราะเราตอ งน่งั ซุม เรยี กวา อยูในระดบั พน้ื เดยี วกบั มนั เพราะถงึ อยางไรเสีย กข็ ดั หา งไมท นั แน แตถา เปน พรงุ นี้ เราก็จะขัดหาง” สองสหายมองดูหนากัน ไชยยนั ตพ ยกั หนา “เอาวา คืนนแี้ กเฝา กับคุณรพนิ ทรก็แลวกัน พรุงนีฉ้ ันกับเกดิ จะมาเปลีย่ นเวร” เชษฐาสง มือใหจบั “ตกลง! คนื นแี้ กกลับไปนอนใหสบายเสยี กอนเถอะ” รพินทรด ดี นวิ้ เรียกเกิดกับเมยเขา มาสงั่ ความ แลว ใหทง้ั สองนาํ ไชยยนั ตเดนิ ทางกลบั ไป ยงั แคม ป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

160 เมื่อพวกนัน้ แยกลงหว ยเดนิ กลับไป เขากับเชษฐากช็ วยกนั สาํ รวจหาท่นี ัง่ ซุมและหารือ กนั อีกครงั้ รพนิ ทรงัดเชือกรม ทีแ่ ขวนตดิ เอวมา ออกมาผูกขาศพไว ปลายขา งหนง่ึ ไปผกู ไวกับโคน ตน ไมข นาดขาออน กันไมใหไอก ดุ หรอื เสอื ตวั อนื่ ๆ มาคาบศพลากเผนหายไปไดโดยสะดวก เพราะ อยา งนอ ยทสี่ ุดมันจะตอ งตดิ เชอื กที่ผูกมดั ไว พอจะประวงิ เวลาจังหวะชะงกั ใหยงิ ไดทนั เชษฐาเลือกไดโ คนไมใหญข นาดหกคนโอบตนหน่งึ มีรากทโี่ คนตนย่ืนออกมาเหมอื น ผนังก้ันหอง จนทาํ ใหบรเิ วณภายในซง่ึ กวางประมาณ 2 เมตร มองดูเหมือนโพรง และเบอ้ื งหนา ใน ระหวา งโคนไมกับศพน้นั กม็ ีซุมไมบ างๆ ก้ันอยแู ทนบังไพรไปในตวั ระยะหางจากศพประมาณ 30 เมตร หนั หนา ไปทางลําหว ย รพนิ ทรเ หน็ พอ งดวย เพราะตําแหนงนน้ั เปน ตาํ แหนงทด่ี ที ส่ี ดุ แลว เทาทจี่ ะเลือกไดใ น ขณะนี้ สว นที่จะอาํ นวยความปลอดภยั ทสี่ ดุ กค็ ือ ดานหลังหนั เขา หาโคนไมใ หญโ ดยหมดหว งวา อะไรจะยอ งมาทางดา นหลัง นอกจากคอยเพงระวงั ดา นหนา อยางเดยี ว เขาใหเชษฐาเขาไปนั่งอยูกอ น ตนเองชกั มดี โบวี่ออกมาตดั ระซุมไมทขี่ วางหนา อยู พอให มองเห็นภาพศพ และบรเิ วณใกลเ คียงไดถนัดตากวา แรก แตก ไ็ มถงึ กบั โปรง โลง นกั เอาก่งิ ไมท ี่ตดั สะไวใ นสวนทีจ่ ะใชอาํ พราง แลวก็เขา มาน่งั ซุม คอู ยกู บั เชษฐา โดยตนเองนง่ั ลกึ เขา ไป และเย้อื งไป ทางดา นขวามอื ของเชษฐา ใหเ ชษฐาลา้ํ หนา เยอื้ งไปทางซา ย “ผมจะเปนคนสองไฟนะครบั คณุ ชายเปน คนยงิ ” รพินทรก ระซบิ นดั แนะ “จะเหมาะหรอื ผมสองใหค ณุ ดกี วา กระมงั ผมไวใ จมอื ของคณุ มากกวาตวั ผมเอง การที่ ผมขอนัง่ เฝา อยูดวย ไมไดห มายความวา ผมอยากจะเปน คนยงิ มนั ดว ยมอื ของตนเองหรอก ผม เพยี งแตต องการรว มเหตุการณอ ยูดว ยเทานน้ั ” “ผมตองการใหคุณชายเปน คนยิงครบั และผมก็เชือ่ มือคณุ ชายเตม็ ที่ เทา ๆ กับตวั ผมเอง” จอมพรานพูดหนักแนน เชษฐายม้ิ เอือ้ มมอื มาจบั แขนเขา บีบหนกั หนวงอยางรกั ใคร พอใจ “ถา งั้นกต็ ามใจ ไหน ทอดลองสองไฟซ”ิ รพินทรส าดแสงไฟออกไป และเชษฐาทอดลองยกปนขน้ึ ประทับ “ถนัดไหมครบั ” “ถนัดทส่ี ุด อยา วาแตลกู ซองเลย ตอใหไรเฟล ผมก็ยงิ ได ถา มคี นสอ งไฟดีๆ อยางน้ี เอาละ ดับไฟ” พรานใหญด บั ไฟ ทกุ สง่ิ ทุกอยางจมอยใู นความมืดมิดย่ิงกวาเหวนรก และสงัดเงยี บเชยี ว นานๆ จะไดยนิ เสียงใบไมร วงลงมากระทบพื้นแสกสาก เสียงจกั จัน่ เรไรและสรรพสําเนียงสัตวป า ท่ี รอ งแววตามลมมาแตไกล [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

161 นกั ลา สัตวท กุ คนยอมจะทราบดวี า ตอจากนั้นกเ็ ปน เร่ืองของการสงบสตอิ ารมณน งั่ รอ ดว ยประสาททต่ี ่นื ไวพ รอ ม เปนการรอชนดิ ท่ีกาํ หนดเวลาแนนอนไมไ ดท เี ดยี ว เชษฐาควกั บหุ รีอ่ อกมาคาบ แตแ ลว ก็ชะงกั คลายจะนกึ ขนึ้ มาได ขยับจะเก็บตามเดมิ แต รพินทรข ดี ไลทเ ตอรป อ งสงมาให “สูบเถดิ ครบั ไมเ ปนไรหรอก ผมเชื่อวา ขณะน้ีมนั คงไมไ ดป ว นเปย นอยใู นละแวกนแ้ี นๆ ถา มนั จะยอ นกลับมา กค็ งในราวใกลๆ รงุ ” อดีตนายพันโท หัวหนา คณะเดนิ ทางจดุ สบู และสง ไปใหเ ขาตวั หนึง่ “ถามจรงิ ๆ เถอะ ตามความรสู ึกของคณุ ไอก ดุ มันจะยอ นมาในคนื นไ้ี หม?” “อยา งที่ผมบอกแลวนน่ั แหละครับ ถา มันจะมาอกี ครัง้ กต็ อนตีสีต่ หี า โอกาสของเรามอี ยู ในระหวางน้นั เอง แตก ็เปอรเซน็ ตนอยเหลอื เกนิ มนั ฆา คนของเราอยา งเจตนา ไมไ ดฆาเพราะหวิ เพราะฉะน้ัน เรือ่ งการวกกลบั มาทซ่ี าก จงึ หวงั ไดน อยเหลอื เกิน” “รา ยกาจเหลอื เกนิ นะ ไอเ สอื ตวั นี้ ไหนคุณวาไอตวั เดยี วกนั นห่ี รือ น่ีคณุ เคยนัง่ ซมุ สอ งไฟ ใหค ุณอําพล แลวเขายิงพลาด” “ครบั ไอต วั นแี้ หละ เหตกุ ารณมนั เหมือนขณะนไ้ี มม ผี ดิ ผมกบั คณุ อําพลนั่งเฝาซากของ คนทีม่ ันกดั ตาย กเ็ ปน คนของคณุ อําพลนนั่ แหละครบั ผมเปนคนสองไฟ คุณอาํ พลเปนคนยงิ ผม เตือนแกแลววา ควรจะใชล ูกซองดีกวา แตแ กไมเ ชื่อ ลอ ดว ย .470 ดบั เบลิ้ ไรเฟลของแก มนั ไดรบั สมญาวา ‘ไอก ุด’ มาตั้งแตค รั้งทค่ี ุณอาํ พลยิงน่นั แหละครบั คณุ อาํ พลไดน ิว้ ขางหนง่ึ ของมันไปไวดู เปน ท่รี ะลกึ ในขณะเดยี วกบั ทใี่ ครตอใครอกี หลายคนกถ็ กู มันกดั ตายไมหยดุ เวลาผมออกตามมนั จริง มันกห็ ลบชนิดทรี่ อยกไ็ มยอมใหเหน็ นึกไมถ งึ เหมอื นกันวา มาคราวน้ีมันจะยองตามคณะของ เรา ความจริงผมก็เพ่ิงจะมารตู วั เมอื่ คืนวานนี้เอง เพราะพบรอยที่รมิ ลาํ ธาร และพรานของผมสองคน ก็เหน็ มนั ชดั ๆ ทีเดียว พวกนนั้ เพงิ่ จะมาบอกผมเอาในตอนคํา่ ” “ตองฟาดมนั ใหอยู รพนิ ทร ถา ยงั ไมไ ดต วั เรายงั ไมเดินทางตอ ” เชษฐายํา้ หนกั แนนอีกคร้งั ! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

162 10 เมอ่ื ไชยยันต เกิดและเมย กลับมาถึงแคม ป คนทงั้ หมดยงั ไมม ใี ครคิดทจ่ี ะหลับนอนกัน เลยสักคนเดียว ไฟถกู กอเรยี งรายลุกสวา งโพลงรอบดาน ผดิ ไปกวาคนื กอ น ตา งนั่งจบั กลุมพูดคุย และรอรับฟงขา วอยอู ยางกระสบั กระสาย เมอ่ื เห็นท้งั สามโผลเขามาถงึ ตางกพ็ รกู นั เขา มาสอบ ซกั ถาม เกดิ และเมยทําหนาทบ่ี รรยายถึงเหตุการณท ่ตี ามรอยไปพบศพของเอ้ินใหพ วกน้นั ฟง ไชยยนั ตแ ยกเดนิ ตรงไปท่เี ตน็ ท ม.ร.ว.หญิงดารินยังอยใู นชดุ เดิม น่งั อยบู นขอนไมห นา กองไฟใหญทสี่ ุมอยูห นาเตน็ ท ปนวางอยูขา งตวั หางออกไปเล็กนอ ย แงซายนั่งขัดสมาธคิ อยเตมิ เชื้อ ไฟเขาไปในกองไฟ ดูเหมอื นกาํ ลงั พูดคยุ อยู พอเหลอื บมาเหน็ ไชยยนั ตสาวเทา สวบๆ กลับมาเพยี ง คนเดียว ก็ลกุ ขึน้ โดยเรว็ สีหนา ของหญงิ สาวยังอยใู นความตน่ื เตน พรนั่ ใจ “เปน ไงบาง พบศพหรือเปลา แลว พรานใหญก บั พี่ใหญละ ?” หลอนถามเรว็ ปร๋ือ ไชยยนั ตยกแขนเสอ้ื ขนึ้ ปายเหงอ่ื บนใบหนา เดนิ เขา มาทรุดตวั น่ังบนโขดหินเตีย้ ใกลๆ วางปนทถี่ อื อยูพ งิ กบั กองฟน ไว รนิ กาแฟจากกาลงในถว ยพลาสตกิ ขึน้ ด่ืม แลว ถอนใจเฮอื ก เลา ให หญิงสาวฟง อยางละเอียดในการตดิ ตามรอยไปพบศพลกู หาบเคราะหรา ย ซ่ึงรพินทรก บั เชษฐาคอย ดักเฝาซากในคนื นี้ โดยตกลงกันไวว า พรงุ นเ้ี ขาจะเปน ผผู ลัดเวรไปเฝา แทน ดารนิ หนาซดี มือทง้ั สองกมุ ประสานกันตดิ อยูทอ่ี ก “มนั รา ยกาจเหลือเกิน” ไชยยนั ตค รางอยูในลาํ คอ ภายหลงั จากเลา จบ พรอ มกบั โคลงศีรษะอยางสลดใจ “ทง้ั ๆ ท่ีเราแกะรอยไลห ลังมันไปตดิ ๆ พอพบศพกป็ รากฏวามันลากเอาเครอื่ งในไปกิน เสยี แลว คลาดกันไมถงึ 5 นาที จากรองรอยทเี่ หน็ ” “แลว นีเ่ ขาเฝากันยงั ไง ขัดหา งเหรอ?” หลอ นถามเสยี งสน่ั ตอมา เพอ่ื นหนมุ สัน่ หนา “เปลา ไมไดข ดั หรอก เพราะขดั หา งไมท ันมันกะทันหนั ฉกุ ละหกุ เหลือเกนิ แลว กเ็ ปน เวลากลางคนื เลยตองใชวธิ ีนงั่ ซุม” “นง่ั ซุม! แปลวา น่งั อยกู ับพนื้ ดินงน้ั หรอื ?” “กง็ ั้นนะ ซิ” “ตายละ!!” ดารินยกมือลบู อก ตกใจไปหมด “นากลัวออกจะตาย สมมุตวิ า มนั ยอ งเขา มาทางดา นหลงั ละ แลวกเ็ ปน เวลากลางคนื ดว ย ตา ย! ทําไมถงึ บาระห่ํากนั ยงั งี้นะ ฉนั เปน หว งพี่ใหญเ สียแลว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

163 “ไมตองหวงหรอกนา ถา เขานง่ั อยูคนเดียวกเ็ ปนอกี เร่อื งหนง่ึ แตน ีร่ พนิ ทรอยดู ว ยทง้ั คน จะตอ งกลวั อะไร สาํ หรบั ฉันหวงอยูอ ยา งเดยี วเทา นัน้ คอื กลวั สองคนนั่นจะนงั่ คอยเมอ่ื ยเปลาตลอด ทง้ั คนื โดยทไ่ี อกุดไมว กกลบั มาทเ่ี หยอ่ื ของมนั ” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เริม่ กระสับกระสาย ลกุ ขึ้นเดนิ หกั นว้ิ มอื ตนเองวนไปเวยี นมาอยรู อบ กองไฟ แลว กม็ าหยุดยนื อยตู รงหนาของไชยยนั ต เคา หนา เต็มไปดว ยร้วิ รอยวิตก “ฉนั ไมเ หน็ ดว ยเลย” หลอนบน เมมรมิ ฝป าก “ถา ขดั หา งกไ็ ปอยางหนง่ึ นีม่ อี ยา งหรอื น่งั อยกู ับพน้ื ดินเดยี วกบั มนั มันจะดอดมาทาง ไหนเมอ่ื ไหรกไ็ มรู ก็ดแู ตเ จา คนตายกบั เพอ่ื นของมนั ซิ นงั่ ดกั ยงิ หมูปา อยดู วยกนั สองคนแทๆ มันยงั ยองมาขย้าํ ลากเอาไปเสีย ตาพรานของเราคนนน้ั เมอื่ เขาจะถือวา มอื เขาแนก็ควรใหเ ขาเฝาไปคน เดียวซิ ธรุ ะอะไรทีพ่ ใ่ี หญจะตองไปนัง่ อยดู ว ย” “ความจริงรพนิ ทรก ต็ อ งการนง่ั เฝาคนเดยี วนนั่ แหละ” ไชยยนั ตตอบเสียงตํา่ ๆ “แตม ันเปน ความตอ งการของเชษฐาเอง ซงึ่ มนั ก็ควรจะเปนอยางนน้ั เชษฐาเปน หัวหนา คณะเดนิ ทางในคร้งั นี้ เสือลากเอาลูกหาบในคณะไปกิน จะปลอ ยใหเ ปน หนาทข่ี องพรานอยางเดยี ว มันก็ไมถูก พวกลกู หาบทัง้ หลายจะหม่นิ นํา้ ใจเราได พชี่ ายของเธอเปนคนอยา งน้ี เธอกร็ ูนิสัยเขาดี อยูแลว ถึงเขาไมน่งั กับรพินทรใ นคืนนี้ ฉนั กจ็ ะนง่ั แทน รวมความวา จะตอ งมพี วกเราคนใดคนหนึง่ รว มอยใู นการปราบไอเ สือรายตัวน้ใี หไ ด ไมใชโยนหนาที่ไปใหร พนิ ทรคนเดียว และเม่ือรพินทรนั่ง ซมุ ดกั ยิงอยกู บั พน้ื เรากต็ อ งนั่งในลักษณะเดยี วกับเขา เสีย่ งอยางไรกเ็ ส่ียงดวยกนั อยางน้ัน มายงนั้ เราจะเปน นายจางรว มเดนิ ทางไปกบั เขาไดย งั ไง ฉันบอกเธอแลววา ไมต อ งวิตกไปหรอก เชษฐามอื ดีพอทจ่ี ะไวว างใจไดทเี ดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่ิงเมอื่ มรี พนิ ทรค อยเปนพีเ่ ล้ียงอยดู ว ยอยางน้ี กเ็ บาใจ ไดสนทิ มีแตว า ไอเ สอื ผสี งิ น่นั จะไหวทันไมย อมเขามาเสยี มากกวา” ดารนิ ควักบหุ รีอ่ อกมาจุดสูบ แลวโยนซองมาใหเ พ่ือนชาย หลอ นทรดุ ตัวลงนัง่ บนขอน ไมต ามเดมิ ควิ้ งามท้งั สองขมวด พดู ตอมาอยางไมห มดกังวล “ถงึ ยงั ไงมันกน็ าหวาดเสียว และเส่ยี งเกนิ กวาเหตอุ ยดู ี ไอวิธีดักยิงเสอื โดยอยบู นพืน้ ดนิ เดยี วกบั มนั นน่ี ะ อกี อยางหนงึ่ จนกระท่ังเดี๋ยวน้ี ฉนั กอ็ า นอตี าพรานของเราคนนี้ไมอ อกเลย เขาเปน คนยงั ไงกนั แนน ะ มีอยางเรอะ ท้งั ๆ ทร่ี ูอยูแ ลว วาเสอื มันยอ งตามคณะของเรามาตลอดเวลา แทนท่ี เขาจะบอกกลาวเตอื นใหพ วกเรารตู ัวลว งหนาไวบางกเ็ ปลา เงยี บเฉยเสยี ง้ันแหละ กวา จะรกู ็โนน คาบเอาลกู หาบไปลากไสเสยี แลว ” “เธอจะไปเอาโทษเขาในขอ นไ้ี มถ ูก” ไชยยนั ตค า นมา จปุ ากหามเบาๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

164 “เขาก็บอกแลว วา เขาไมต องการจะใหพวกเราเสยี ขวญั และเขาก็ทําหนา ที่ครบถวนแลว ไมม อี ะไรบกพรอง โดยการใหความคุม กนั เราอยา งแขง็ แรง ตลอดจนเตอื นใหเ ราระวังตน ไมใ ห ออกไปเดนิ เพน พา นพน หูพน ตาของเขา เธอนนั่ แหละยงั อวดดไี มเ ชือ่ ฟงคาํ ตักเตือนของเขา ชอบฝา ฝน ดีนัก นยี่ งั ดีนะทีล่ กู หาบรับเคราะหไปแทน มันจะรา ยกาจสกั ขนาดไหน ถา หากแทนทจ่ี ะเปน ลกู หาบ กลายเปนพวกเราคนใดคนหน่งึ ถูกมนั ลากไปเสียกอ น ซ่งึ ในระหวา งพวกเราสามคนน่ี ฉนั ก็คิดวา นา จะเปน เธอมากทส่ี ดุ เพราะเธอชอบเดนิ เลนลอยชายออกไปนอกแคมปคนเดียวเสมอ เขา หา มกก็ ลับชวนทะเลาะเสยี อกี เร่อื งมันเปน ยงั ง้ัน เปนไง คราวนพี้ อจะนึกออกแลว หรือยังวา ทาํ ไม รพินทรถ งึ บน หนักอกหนกั ใจเสียหนักหนา ในกรณีที่เธอชอบฝา ฝน คาํ เตือนของเขา” ดารินเงยี บกรบิ ไป น่ังเอามือรองคาง กัดเล็บ เหมอ มองดแู สงไฟทแี่ ลบเลียอยใู นกอง หลอ นกาํ ลงั นกึ ถงึ ภาพของตนเอง ที่แอบลงไปเลนนาํ้ คนเดียวในลาํ ธารเมอ่ื ตอนบายน้ี และรพินทร ตามลงไปเกิดเปนปากเสยี งกนั ขนึ้ จนกระทงั่ ชา งแมลกู ออนโผลออกมาสรางเหตุการณต น่ื เตน ขนึ้ สมมตวิ า ในขณะนนั้ ถา พรานใหญตามลงไปไมท นั หรอื ถา หากวา กอ นหนา นนั้ เจาเสอื รายผีสิงยอ ง มาคอยดักหลอ นอยูก อ น อะไรจะเกิดขึน้ ?” หญงิ สาวใจหาย เมอ่ื หวนคดิ ไดเชนน้นั “น่บี ญุ คาํ กับพวกทีไ่ ปเอาววั แดงยงั ไมก ลบั มาอกี ร?ึ ” ไชยยนั ตถ ามข้นึ กวาดสายตาไปรอบๆ แลวมองไปยงั แงซายผูนงั่ สงบเฉยอยู “ยงั ครับ เจา นาย” หนุม ชาวดงผลู ึกลบั ตอบหวนๆ ในลาํ คอ พอขาดเสยี งของแงซาย ก็มเี สยี งกเู รยี กแวว ใกล เขา มาพรอ มกบั เสียงลอ เกวยี นบดออด พวกทุกคนในแคม ปท ่ีกําลังจับกลมุ กนั อยเู ปน วงใหญ ก็พา กันตนื่ ตวั ขึน้ กรู บั ออกไปเพียงไมก ี่อดึ ใจ กม็ เี สยี งคุยกนั เอะอะลั่นเขามากอน ตอจากนัน้ บุญคํา จัน ลกู หาบอีก 6 คน พรอมกับเกวยี นที่บรรทุกววั แดง ซึง่ ชาํ แหละเรยี บรอยแลว กโ็ ผลเขามาถึง คน เหลา นัน้ หารไู มวาระหวางทพ่ี วกตนแยกไปชาํ แหละวัว ซง่ึ เชษฐายิงลมไปเมอื่ ตอนพลบคาํ่ น้นั ได เกดิ อะไรขน้ึ ทางแคม ป แตก ็ไดรบั การบอกเลา ใหรเู ร่ืองภายในไมก ่ีอดึ ใจ ตา งพากนั ตกตะลึงพรงึ เพริดไป ซักถามกนั แซดไปหมด ไมม ีใครหันมาสนใจกับววั ทช่ี าํ แหละบรรทกุ มาบนเกวยี นนั้นเลย เพราะมวั แตตนื่ เตนอยใู นเหตรุ า ย ไชยยนั ตส ่งั ใหแ งซายไปเรยี บบุญคํากบั จัน ผูเ พง่ิ จะมาถงึ เขามาพบ เกิดกบั เสย ก็เลยตาม เขามาดวย พรานทั้งสขี่ องรพนิ ทร เขา มานง่ั เรยี งรายอยหู นา กองไฟใกลๆ กบั ไชยยนั ตแ ละดารินผนู ่ัง อยูกอ นแลว “บุญคํากบั จันรเู รอื่ งแลว ไมใชห รอื วาเกดิ เหตรุ ายอะไรขนึ้ ” ไชยยนั ตพูดขนึ้ บญุ คาํ กบั จนั มองดูหนา กนั “ครับ ผมคิดไมถงึ เลย ลูกหาบของเรามนั คะนองเอง ไมย อมเชือ่ คาํ สง่ั ของคุณรพินทร” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

165 “นา สลดใจเหลือเกนิ มันเปน คราวเคราะหรายของเขาเอง คืนน้ีพรานใหญกับนายใหญด ัก เฝามันอยูทง้ั คนื ท่ีแคมปนกี้ เ็ หน็ จะมบี ญุ คาํ นน่ั แหละอาวโุ สกวาเพอ่ื น ฉันขอมอบหมายใหบ ุญคํา ดูแลควบคุมทกุ สิ่งทกุ อยา งใหเรียบรอย” “เจานายนอนใหหลับสบายเถดิ ครบั ไมต องหว ง บญุ คาํ ขอรับประกันเอง ถา ไอก ดุ กาํ แหง เขามาปวนเปย นอยใู กลแ คมปเรา หรือยอ นกลับไปที่ซากเปนจบแน” “ดแี ลว บอกพวกน้นั ใหพ กั ผอ นหลบั นอนเสียเถดิ ยกเวน แตพวกเวรยามที่จะมีหนา ทเี่ ฝา ตามเวรผลดั เปล่ียน ออ ! อยา ระวังแตคน ระวงั ควายของเราดว ย ไฟทุกกองอยา ใหมอดลงเปน อนั ขาด” “ครบั บญุ คําจะดแู ลไมใ หอ ะไรบกพรองเลย” “บุญคาํ คดิ วา มันจะยอ นไปทซ่ี ากไหมคนื นี?้ ” ดารินถามบาง พรานพ้ืนเมืองอาวโุ สยดั ใบกระทอมใสปากเคยี้ ว มองสบตาหญงิ สาว แลวโคลงศีรษะ แชม ชา ตอบแผว เบา “บญุ คาํ บอกไมไ ดเหมือนกนั ครับนายหญงิ ไอเสอื ตัวนเ้ี หมือนจะมผี ีคอยกระซบิ มนั อยู ตลอดเวลา มันกลากบั พรานทกุ คนได ยกเวน คณุ รพนิ ทรค นเดียว ที่มันคอยหลีกหลบมาตลอด ยังกับ วา มันจะจํากล่ินคุณรพนิ ทรไดท ีเดยี ว ถา มนั รวู า คณุ รพนิ ทรด กั อยู มันกไ็ มเขา เดด็ ขาด มนั อาถรรพณ ยงั ไงบอกไมถ กู ทีเดยี วครบั คุณรพนิ ทรเ องกค็ อยตามมันมานานแลว แตไ มเ คยสําเร็จ คลาดกนั หวุดหวดิ ๆ ทกุ ครง้ั ไป ถา คืนนไี้ มสาํ เรจ็ พรุงนเี้ ราอาจตอ งหารือกันใหม” “แนนอน เราจะยงั ไมเ คลอ่ื นยายหรือมีแผนการอยางใดตอ ไปท้งั สน้ิ ตราบใดท่เี รายัง ไมไดต วั มัน และพรงุ น้ฉี ันจะไปน่ังแทน ถา มันไมเขา ในคืนน”ี้ ไชยยนั ตบ อก “ถาเปลย่ี นคนเฝา...บญุ คาํ วาอาจมหี วังครบั อยา งที่บอกแลววา มนั อาถรรพณอยา งไรพกิ ล ลงใหน ายรพนิ ทรดกั อยูละก็ ครั้งไหนคร้งั นนั้ รอกนั จนกระท่งั ซากเปอ ยโทรมเหลอื แตกระดูก มนั ก็ ไมยอมเขา ทงิ้ ไปเลย มนั เคยเขา ใหค รัง้ แรกเทานัน้ ครับ ตอนท่ีนงั่ อยกู บั คณุ อําพล แตน ายรพนิ ทร เปน คนสอ งไฟ คณุ อาํ พลยงิ พลาด ต้งั แตน ้ันพอนายรพนิ ทรต ามมัน มันก็หลบ แตก ็นน่ั แหละครบั พรานสามคนมาแลว ทีต่ ามลา มนั แทนนายรพินทร สองคนถูกมันขยา้ํ ตาย อกี หนง่ึ พิการไปตลอด ชีวติ เพราะถกู มันลาเอา แทนท่จี ะลา มนั ” ดารนิ หันไปมองดไู ชยยันต อดีตนายพันตรีทหารปน ใหญยมิ้ ขรมึ ๆ พยกั หนา “เอาเถอะ ขอใหมันเขา มาใหเห็นเปนใชไ ด ไมว า เราจะลา มัน หรือมนั จะเปน ฝา ยลา เรา กลวั อยอู ยางเดยี วเทา นัน้ มนั จะไมยอมเขา มาเลย ซึ่งทาํ ใหเราตอ งเสยี เวลาไปเปลาๆ ดีเหมอื นกนั บางทีมันอาจเขาตอนที่ฉันไปผลัดเวรแทนรพนิ ทรก็ได เอาละ ไปไดแ ลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

166 บุญคาํ กบั พรานอีกสามคนของรพินทรพ ากนั ลกุ ขึน้ ผละแยกยายกันไป ไชยยนั ตควา ปน ลุกขึ้นยืนหันไปทางนอ งสาวของเพ่ือนสนทิ “ไปนอนกนั เถอะนอย นั่งแกรวอยกู ไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไร พกั ผอ นเอาแรงไวด ีกวา ระยะที่ รพินทรกบั เชษฐาดกั เฝาอยหู างจากทนี่ ไ่ี มม ากนกั หรอก ถาไดยินเสยี งปน เม่อื ไหรก็รเู องแหละ” “ฉันนอนไมห ลับหรอก เธอไปนอนกอ นกแ็ ลว กนั ” “แลว เธอจะนง่ั อยูทําไม?” หญงิ สาวยกมอื ทง้ั สองขน้ึ ลูบใบหนา ยมิ้ จางๆ “น่งั ตากลมพกั สงบจิตใจอกี สักครู เหตุการณม ันทาํ ใหฉ นั ตืน่ เตน ขวัญเสยี ไปหมดแลว ไม ตองหว งหรอก ฉนั มแี งซายนงั่ เปน เพ่ือนอยูนี่ เธอไปนอนพักเสียไป พรงุ น้ีจะตองตน่ื ไปเปลยี่ นเวร เฝาแตเชาไมใ ชห รือ” ไชยยนั ตพ ยักหนา ไมก ลา วอะไรอกี ถอื ปน เดินดุมๆ หายเขาไปในกระโจมพกั ดารินหกั กงิ่ ไมแ หงเล็กๆ ทีถ่ อื อยูในมอื โยนเขา ไปในกองไฟ “แงซายรูเร่อื งเสือตัวน้ีมากอนหรือเปลา ฉนั หมายถงึ รูว ามันสะกดรอยตามคณะของเรามา ตลอดเวลา” หลอนเอยถามหนมุ ชาวดง ผูทาํ หนาทเี่ ปนคนรบั ใชป ระจําแคมปข นึ้ เบาๆ ยม้ิ กวา งๆ ปรากฏขึน้ บนใบหนาสีทองแดงนนั้ สบตาหลอนแวบเดยี วกห็ ลบ ตอบเสยี งต่าํ ลกึ “เม่อื บา ยวาน คณะของนายหญงิ ไปลาเลยี งผา ผมอยูทร่ี มิ หว ย กําลงั ลอกหนงั หมูปา ผม เห็นมันหมอบอยูห ลงั โคนไทรใหญ พอผมเงยขน้ึ พบตามันไมทันจะขยับตวั มันก็หลบ เขา ไป ตรวจดูพบรอยที่ย่าํ น้ําไวบ นโขดหิน นวิ้ หายไปขางหน่ึง” “แปลวา เธอกร็ อู ยลู วงหนา แลวเหมือนกันซิ” หลอนรอ งออกมาโดยเรว็ แงซายไมตอบ ดุนฟนเพ่ิมเตมิ เขาไปในกองไฟ “เธอบอกพรานใหญใหรใู ชไ หมวา เธอเหน็ อะไรทรี่ มิ ลาํ ธารน่นั ” หนมุ ชาวดงผลู ึกลับสน่ั หัว “เปลา ผมไมไ ดบอก ผกู องรอู ยูแลว วามนั ตามเรา และผูกองกร็ ูว า ผมรู” “แลว ทําไมเธอไมบ อกใหพ วกเราไดร ตู วั ไวบ า ง ในเมื่อเธอเห็นสง่ิ ผิดปกติ อันนา จะเกดิ อันตรายข้ึนกบั คณะของเราได” “ผกู องสง่ั ผมไมใ หบ อกครับ” เปน คาํ ตอบอยา งซ่อื ๆ จากอดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง หญงิ สาวตวดั หางตาคอ นอยาง ฉุนๆ พดู หนกั ๆ ในลําคอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

167 “ออ ดีน่ี ตาพรานใหญนนั่ สั่งอะไรเธอ เธอก็เชื่อฟงไปเสยี หมดทกุ อยา ง ชนิดเครง ครัด ทเี ดยี ว นีม่ หิ มายความวา เธอเหน็ เขามีความหมายสาํ คญั ยิง่ ไปกวาพวกฉันสามคนทีเ่ ปนเจา นาย โดยตรงของเธอ และทุกคนท่มี ากันนีง่ นั้ หรอื ?” แงซายมองข้นึ สบตา ม.ร.ว.หญิงดาริน ดว ยประกายแจม ใส บริสุทธิ์ โคลงหัวชาๆ อยู เชนเดิม “หามไิ ดครบั นายหญิง ผมไมไ ดคดิ เชน นน้ั เลย ผมเพยี งแตคิดวา การทาํ ตามคําสง่ั ของผู กอง ยอมเปนความปลอดภยั ที่สดุ ของคณะเดนิ ทาง เพราะการเดนิ ทางครั้งนี้ อยภู ายใตก ารนําของผู กองคนเดยี ว ไมเพียงแตผมหรอื พวกลูกหาบทุกคนเทา นนั้ แมแ ตน ายหญิงหรอื นายชายทั้งสองคน ก็ ควรจะเช่ือผกู องดว ย ถา ยังตอ งการใหเขาเปน ผูนาํ นายหญิงกเ็ ห็นแลว วา เหตุรายท่เี กดิ ขึ้นกบั ลูกหาบ ของเรา เพราะมนั ฝา ฝน คาํ สัง่ หามของผกู องเอง” “รสู ึกวา ใครๆ จะตองเคารพเช่ือฟง เขาเสียเหลือเกนิ นะ แมกระทง่ั ไชยยนั ต และพช่ี ายของ ฉันเองผเู ปนนายจา งแทๆ” หลอ นกระแทกเสียงอยางหงดุ หงดิ ดีดบุหรท่ี ถี่ ือคบี อยูในมอื กระเดน็ เขา ไปในกองไฟ แลว กม ลงควาปนเดินผละเขา ไปในกระโจม ปลอยใหแ งซายย้มิ ยิงฟนตามหลังมา เวลาเคล่อื นผานไปเปน ลําดบั ระหวางซากศพของกะเหร่ยี งลกู หาบ อนั เปนเปา หมายบัง ไพรท่ขี วางอยเู บอ้ื งหนากับปน และไฟฉายทีเ่ ฝารอคอยอยู อากาศหนาวเยอื กลงทุกขณะ ทั้งรพินทร และเชษฐานงั่ เคยี งกันอยยู งั ทซ่ี ุม ไมไ ดป รปิ ากพูดคาํ ใดแกกันเองเลย นบั เปนชั่วโมง เสียงน้าํ คางปา หยดลงกระทบใบไมแ หง ดงั อยเู ปาะแปะรอบกาย นานๆ จะไดย นิ เสยี งเชษฐาหายใจลกึ สักครั้ง สวน พรานใหญรพนิ ทรเงยี บกรบิ ราวกับวาเขาจะหลับไปฉะนนั้ แตเ มือ่ เชษฐาเอื้อมมอื มาแตะแขน เหมอื นจะหย่ังความรสู กึ กไ็ ดร บั การเอ้อื มมอื มาจับตอบเปน ความหมายวา จอมพรานยังมีประสาท ตืน่ พรอ มอยทู กุ ขณะ ไมไ ดเ ผลอหลับไปเลยแมแตน ิดเดยี ว นาฬกิ าพรายนา้ํ จากขอมอื ของเชษฐาช้ีเวลา 01.45 น. มันเปน ชว งระยะเวลาอันทรมาน พอดูกวา จะรุงเชา เขาอยากจะสบู บหุ ร่ีขจัดความงว งและความอดั อนั้ เบอ่ื หนาย แตไ มก ลา เพราะเหน็ รพินทรผตู ามปกตกิ เ็ ปน คนสูบบุหรี่จดั ชนดิ ตัวตอ ตวั ซ่ึงบัดนี้ หลงั จากสูบมวนสดุ ทายไปเมอื่ สอง ช่ัวโมงที่แลว กไ็ มไดสบู อกี เลย พรานใหญดเู หมอื นจะอานความรสู ึกของเขาถูก ชะโงกเขามากระซบิ “คุณชายจะงบี ไปพลางๆ กไ็ ดค รบั มอี ะไรผมจะสะกดิ ปลกุ เอง ไมตองหวง” เชษฐาหนั มายมิ้ ใหในความมดื มิด “ไมเ ปน ไรหรอก ถงึ ยังไงผมก็ไมมที างจะหลับได” “เวลาเทาไหรแ ลวครับ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

168 “อกี 15 นาทจี ะตสี อง” แลวกเ็ งยี บกนั ไปอีก เวลาจะผานไปอกี นานสกั เทาใดไมท ราบได เสียงกวางปบรองแหวกความสงัดลอยตาม ลมแวว มาแตไกลครงั้ หนึ่งแลว ก็เงียบหายไป ครน้ั แลว ตอมาอกี อึดใจใหญ กม็ ีกล่นิ สาบสางชนดิ หนึ่งโชยมากระทบนาสิกประสาท เสียงเชษฐาขยบั ตวั และเอื้อมมือมาแตะแขนรพนิ ทร “คุณไดก ลิ่นอะไรไหม?” อดีตนายพนั โทหวั หนาคณะเดินทางกระซบิ เบาทส่ี ุด “ครบั ” จอมพรานรบั คําสั้นๆ เชษฐาจองหนา ในความมดื เหมอื นจะถาม กไ็ มเหน็ รพนิ ทรก ลาว หรอื มีปฏกิ ิรยิ าเชน ไรอกี นอกจากจะนงิ่ สงบเฉย กลิน่ สางน้ันตลบรุนแรงขน้ึ อกี เมอ่ื ลมปาโชยมา เชษฐาจอ งฝา ความมดื พยายามจะเพง ออกไปยังซากศพเบ้อื งหนา ทัง้ ๆ ทกี่ ม็ องไมเห็นอะไร นอกจากฉากวกิ าลอันดําสนทิ กระซบิ ถามตอมาวา “จะไมลองฉายไฟดหู รือ มันอาจยอ งเขามาแลว ก็ได” “รอจนกวาจะแนใจท่สี ุดดกี วาครับ ถา มนั เขามาทีซ่ าก เราจะไดย นิ เสยี งมนั กดั แทะศพ อยางถนัดที่สดุ ถาสองไฟกไ็ ดท เี่ ลยทเี ดยี ว ถาเราใจรอ นสองออกไปกอ น มันอาจจะอยูในละแวก ใกลเ คยี ง และรูตวั เสยี กอน ทําใหเสียโอกาสไปอยา งนา เสียดาย แลว คราวนี้จะไมมีหวังอีกเลย กลนิ่ อยา งเดยี วไมพอหรอกครับ ตองอาศัยฟง เสยี งดว ย เพยี งแตก ลิ่น มนั อาจอยูหา งเรามากก็ได” เชษฐาไมมขี อ โตแ ยง ใดๆ ทง้ั ส้นิ เพราะการเชื่อฟง ปฏิบตั ติ ามคําแนะนําของพรานใหญใ น ภาวะเชนน้ี ยอ มเปนสิง่ ดที ส่ี ดุ เวลาไดล วงเลยไป แสงเดือนขา งแรมจัดทเ่ี พ่ิงจะขน้ึ สอ งทะลใุ บไมลงมาเปนเงารางๆ ใน บางสวน นานๆ ครง้ั ไกป าจะขนั แวว เย็นเยือกมาแตไกลบอกยามแรก ตกุ แกท่ีอาศยั อยตู ามโพรงไม สงู รอบดา น ซ่ึงมักจะรองรับกนั อยเู ปน ระยะมาตงั้ แตต อนหวั คา่ํ บดั นส้ี รางซาลง เชษฐาน่งั กอดปนเอาหลังพงิ โคนไม เผลอเขา ภวงั คไ ปเมื่อไหร ตนเองกไ็ มทราบ เหมือนกนั มารูสึกตวั สะดุงขึ้น เพราะมอื ของรพนิ ทรบ บี มาท่ไี หล เขาลมื ตาสวางโพลนในความมืด ทแี่ วดลอมอยรู อบดาน ประสาททุกสวนตน่ื พรอ ม หสู าํ เหนยี กเสยี งกรอดๆ เปนจงั หวะอยใู นความ มืดเบ้ืองหนา ตรงบริเวณทศี่ พลูกหาบนอนอยู เสียงน้ันเบาท่สี ดุ แตใ นความเงยี บสงดั เชน น้ี พอจะจบั ไดอยางถนดั บางครั้งกห็ ายไป บางคร้ังก็ดังชดั เจน “ไดย นิ หรอื เปลา ครับ?” เสียงกระซบิ ถามแผวเบา ดงั มาจากจอมพราน “ไดยนิ ” “พรอมหรือยงั ?” เชษฐาปลดเซฟ เอฟเอนกง่ึ อตั โนมัติ คอ ยๆ ยกขน้ึ ประทบั จอ งไปทางท่หี มายอันมืดมดิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

169 “โอเคฉายไฟ” จอมพรานชูไฟฉายขนาดแปดทอนข้ึน แลว คอ ยๆ วาดลงต่ํากะไปยงั ตําแหนง ทมี่ าของ เสยี ง พอไดร ะดบั กก็ ดสวทิ ซใหล ําไฟพงุ จา ออกไปโดยผานแนวลาํ กลองปนของเชษฐาเพ่ือใหเหน็ ศูนยไ ดอยา งถนัด ดวงตาราวกับทับทิมคูหนึ่งแดงโชตสิ ะทอนแสงสวนตอบแสงไฟฉายแววออกมา มันอยู ทางดา นปลายเทาของศพลูกหาบ ผถู ูกใชเปน เหยอื่ ลอ แตแ ลว ทนั ทีนนั้ เอง รพินทรร องออกมาเรว็ ปรอ๋ื “อยายิง!” เชษฐากไ็ วทายาท เปน การไวทั้งประสาทตาท่สี ังเกตเหน็ ดวงตาคนู ัน้ เพราะประสาทหูที่ ไดย นิ เสยี งรอ งหา มของรพนิ ทร น้ิวทกี่ าํ ลงั จะกระดกิ ไกของเขาชะงักลงอยา งกะทนั หนั ทันทว งที กอนที่กระสนุ ขนาด 12 บรรจุลกู ปรายชนดิ 9 เม็ด จะระเบิดตูมออกไป “อเี หน็ หรอื หมาปา?” เขาถามออกมา “สงสยั จะอเี หน็ ครบั ชวงตามนั แคบเหลือเกิน” จอมพรานตอบ แลวกระดกลาํ ไฟฉายกราดไปมาเปนการไล ดวงตาคนู ัน้ หลบวาบ พลิก ตัวหนั กลบั กระโจนผละจากศพ หายลงไปในลําหว ย มองเห็นไดอยา งถนัดวา มนั เปนอเี หน็ ดงตัว เข่ืองขนาดหมาพันธอุ ลั เซเช่ียน ท้ังสองถอนหายใจเฮือกออกมาพรอมกนั อยางผดิ หวงั รพินทรด ับ ไฟลง ในขณะทเ่ี ชษฐาลดปน มอื ยังสนั่ นอยๆ ดวยอารมณต ื่นเตน “โอโ ฮ! ผมเอก็ ไซตไ ปหมดเลย มันทําเอาเสียเสน เกือบกดตูมออกไปแลว ดวี า ยั้งเสยี ทัน วา ! อีเห็นตวั นนั้ เห็นจะทําใหเ ราเสยี พิธเี สยี แลว กระมงั ” หัวหนา คณะเดนิ ทางครางออกมา รพินทรเ อือ้ มมอื มาตบไหลเ ขาเบาๆ “คณุ ชายควบคุมประสาทสง่ั งานไดด เี หลอื เกนิ ครับ ผมยังนึกวา คณุ ชายเบรกไมท นั เสยี อกี ผมเองก็ตนื่ เตน ไมใ ชน อ ย” “ทาจะไมมหี วงั สําหรบั คืนนหี้ รอื ยังไง ถา มนั ยงั ปว นเปย นหว งเหยือ่ อยใู นละแวก ใกลเคียง อีเหน็ ตวั นนั้ กค็ งไมก ลาออกมากนิ ศพหรอก นแ่ี ปลวา มนั จะตอ งเปด ไปไหนไกลลบิ ทีเดยี ว ไมไดท อมๆ อยแู ถวน”้ี “ถงึ อยา งไร เราก็ตอ งทนรอจนกวา จะเชา ครบั ” รพินทรตอบแลว ก็ควกั บุหรอี่ อกมา เชษฐาหายใจอยางแชมช้ืนขน้ึ เลก็ นอย ทมี่ ีโอกาสได สูบบหุ รบ่ี างจากการอดทนกลน้ั มาเปนเวลานาน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

170 ประมาณตีสามคร่งึ ลมหยุดสนทิ แมแ ตใ บไมกไ็ มกระดกิ ปาทั้งปา ตกอยใู นหว งสงบ ชนดิ จักจนั่ เรไรกไ็ มย อมทําเสียง เชษฐาเคล้ิมมอยไปอีก เพราะเบาใจทถ่ี งึ อยางไร เขากม็ ีรพนิ ทรน ัง่ อยูเ คียงขา ง ครน้ั แลว ปจ จุบนั ทันดว นนนั้ เองก็ตืน่ ขึ้นเพราะเสียงอกี ชนดิ หนึ่ง ดังมาจากทางทิศเหนอื ของลาํ หว ยแหง เบอื้ งหนา เปน เสียงยอดไผห ักและพงรกถูกเสยี ดสี เสียงน้นั ไมดังนกั ระคนกบั กลนิ่ อบั ๆ ของโคลนตมโชยมาสมั ผสั จมูกอยางแรง กอนทเ่ี ขาจะขยับตัว กไ็ ดย นิ เสยี งกระซิบเรียกจาก รพินทร “คุณชายครบั ” “ผมยังตื่นอย”ู เขาตอบออกไป ยนั ตวั ข้ึนนั่งตรงจากทา เอน พยายามเง่ียหู “ถาผมเขา ใจไมผ ิด รสู ึกวา ชา งโขลงจะเขา มาอยใู กลๆ เรานเี่ อง” “ครบั มนั ชมุ นุมกันอยทู ด่ี งไผเ หนอื หว ยนี่ขน้ึ ไป หา งไมเกิน 300 เมตร” “เหน็ จะไมเ ขาทเี สียแลวหรือยงั ไง คุณกับผมมีลูกซองกนั คนละกระบอกเทานน้ั มหิ นาํ ซํา้ ยังนั่งอยูบ นพน้ื ดนิ จะเอายงั ไงกันด”ี “เฉยไวเ ถดิ ครบั ผมเชอื่ วา มนั คงจะไมขา มหวยมาทางฝง เราแนๆ อยา งดีท่ีสดุ ก็เพยี งแค เฉยี ดเขา มาทางฟากโนน เทาน้นั ” “คณุ คิดวาโขลงไอแหวงอยา งวา นน่ั หรอื เปลา ?” “ไมมีอะไรจะใหคะเนไดเ ลยครับ อาจใชห รืออาจไมใชก ไ็ ด แตผมอยากจะเชือ่ วาไมใช โขลงไอแ หวง มากกวา เพราะโขลงของมนั ในระยะ 3 ปท ่ีแลว มา ไมเ คยหากนิ ลงมาตํา่ กวา ปาหวาย เลย มแี ตจะเขาดงลกึ เขา ไปเปน ลาํ ดบั เพราะมันรวู า ถกู ตามลา ” “มนั จะบา ยหนา ไปทางแคม ปเราหรือเปลาก็ไมร ”ู “คงไมหรอกครับ เพราะเขา ใกลก็คงไดก ลน่ิ ควนั ไฟ อกี อยา งหน่งึ ชยั ภมู ทิ ่ีตง้ั แคม ปข อง เรากอ็ ยบู นชะงอ นผาเหมาะดีสําหรบั การตงั้ รับ มนั จะบกุ ขนึ้ ไปก็ลําบาก พวกทแี่ คมปพอยงิ ปะทะ ขบั ไลไ ด” เสียงชา งโขลงพาขบวนหากนิ เพลินใกลเขามาเปนลาํ ดับ จนไดย นิ แมก ระทั่งเสยี งหายใจ ทง้ั สองน่ังเงียบกริบไมพดู คาํ ใดกนั เลย ความเยือกเยน็ มสี ติม่นั ของพรานใหญ ทําใหเชษฐาพลอย มน่ั คงไปดว ย ทัง้ ๆ ท่หี ัวใจของเขา เริ่มจะเตนแรงดว ยความต่ืนเตน เชษฐาเดาไมถ ูกเหมอื นกันวา ถา หากมนั พาโขลงขา มลําหวยมาฟากน้ี ท้งั เขาและรพินทรจะทําอยา งไร เปน เวลาถึงชัว่ โมงเต็มๆ ของการหายใจไมท่วั ทอง ทช่ี า งปา โขลงนั้นปว นเปยนอยูใน ละแวกใกลเ คยี ง คร้นั แลวมันกพ็ าโขลงเคล่ือนหา งออกไปอยางสงบเปน ระเบยี บเรยี บรอยทางดาน ตะวนั ออก จนกระทัง่ เงยี บเสียงหายไป ซงึ่ เปนเวลาฟา สางพอดี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

171 “โลง อกไปท!ี ” เชษฐาครางออกมาพรอมกับเหยยี ดกายบดิ ตวั อยางสดุ แสนจะเมอื่ ยลา หันมามองดหู นา พรานใหญ ซ่งึ บดั นี้พอจะมองเห็นกนั ไดถ นดั แลวโคลงหวั อยางผดิ หวงั “เปน อนั วาเราฟาวลส าํ หรับคนื น”ี้ “ประเด๋ยี วคณุ ไชยยนั ตกับพรานของผมก็คงจะมาหรอกครับ เราออกไปน่งั พกั กนั ท่ีโขด หินนนั่ ดีกวา หมดระยะทจี่ ะตอ งเฝากันแลว ชวงหนึ่ง” ทง้ั สองตางลุกขน้ึ ยืน ออกมาจากโพรงโคนไมท นี่ ่งั ซุมอยูตลอดทงั้ คนื สูดลมหายใจเขา เต็มปอด สลดั แขนขาดว ยความเมอ่ื ยขบ และพักน่ังสบู บหุ รค่ี ุยกนั เบาๆ บนโขดหิน หา งจากศพอนั เปน เหยอื่ ลอเล็กนอย ตะวนั เรมิ่ จะกลา ขนึ้ เปนลาํ ดับ พอแสงแดดเริม่ สอง พวกแมลงวันซึ่งไมทราบ วามาจากไหน ก็พากันบินหง่ึ มาตามท่กี องเลือดและศพ หยอดไขขังไวแ ลดเู ปนกระจกุ ขาวเต็มไป หมด นา ขนลกุ คร่งึ ชว่ั โมงตอ มา กม็ ีเสยี งกูเรยี กลว งหนาเขา มากอ น รพนิ ทรปองปากกตู อบออกไป อดึ ใจ เดยี ว พวกท่ีแคม ปกลุม ใหญก ็ปรากฏตัวขน้ึ เกดิ เดินนาํ หนาไชยยนั ต และดารนิ สาวเทา ตามหลังมา อยางรวดเรว็ ถดั จากนนั้ ก็เปน บญุ คาํ จนั เมย หวั หนา ลกู หาบ และพวกลูกหาบท่ีตดิ ตามมาดว ยอกี สามคน ทั้งหมดพากนั เดินตรงเขามาอยางรวดเรว็ พรอมกับสงเสียงทักทายแซด บรรยากาศยงั เตม็ ไปดว ยความตน่ื เตนสยองใจ “ไมไ ดผ ลเหรอ?” ไชยยนั ตร อ งถามเขามากอนทต่ี ัวจะถงึ เชษฐาโคลงศีรษะรับกระตกิ กาแฟจากมอื ของ นองสาวท่ีเอามาฝาก ยกขน้ึ ดม่ื กลั้วคออนั แหงผาก “มแี ตอเี หน็ กบั ชา ง อเี ห็นเขา มาแทะศพเมือ่ ตอนตสี องกวา ๆ เกือบซัดตมู เขาใหเ สียแลว นึกวาไอก ดุ ดแี ตคณุ รพนิ ทรหา มไวเสยี ทนั ตอนใกลร งุ นีเ่ อง ชา งมาสวนสนามอยฟู ากโนน นงั่ เขา ฌานกันแทบจะไมย อมหายใจ” เกดิ จนั บญุ คํา และเมย เขาไปรมุ ลอมอยทู ร่ี พินทร เพื่อซักถามและหารอื กนั พวกนนั้ รายงานวา เหตกุ ารณท างแคมปเมื่อคืนทีผ่ านมาปกตเิ รยี บรอ ยดที ุกอยา ง และขณะน้ีมอบหนาทใ่ี ห เสย กับแงซายควบคมุ แคมปไ ว สว นดารนิ เดินพจิ ารณาไปรอบๆ แลว มาหยดุ สํารวจอยูที่ซากศพของ ลูกหาบอันแสนทุเรศ ดวยความอเนจอนาถใจ หลอ นดอู ยไู มไ ดนานนกั ก็ถอยหางออกมารวมกลมุ ทงั้ หมดพดู คยุ กนั อยูค รใู หญ รพนิ ทรก ส็ ง่ั ใหพรานของเขากบั พวกลกู หาบทม่ี าดวย ชว ยกันขัดหา งข้นึ อยางเรง รบี บนคบไมใ หญช ัยภมู เิ หมาะตน หนึง่ ซ่ึงมพี วกเฟรนและกาฝากข้นึ อยู เปน เครื่องบงั ไพรอาํ พรางตาไปในตวั สําหรับใหไ ชยยนั ตกบั เกดิ ข้ึนน่ังเฝาผลดั เวรตอไป แตก อนท่ี พวกน้นั จะแยกกนั ไปตดั ไม ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กพ็ ดู โพลงข้ึนวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])