เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

272 จริง แตรา ยเสยี กวาไอล ายอกี เผลอๆ ทงั้ ที่เดนิ รวมหมูก นั ไปหลายคน มนั ยังเคยกระโจนลงมากดั คน ใดคนหนึ่งเสียเฉยๆ พอกัดหรือตบแลว กเ็ ผน หนไี ปดื้อๆ” ผา นตนตะแบกอันมซี ากเกงคาอยบู นคบ ซึง่ เปนการกระทําของเจา เสอื ดําหรอื เสอื ดาวน้ัน ไป ไมม ีใครพูดอะไรกนั อกี พรานใหญนาํ ทกุ คนไตล งโตรกลึกตอนหน่งึ ในระหวางซอกไหลเขา โดยการคอยๆ ยดึ รากไมแ ละอาศัยแงหนิ พาตัวลงไป...ทุกคนปฏิบัตติ าม ม.ร.ว.หญิงดารนิ หนาเสยี เลก็ นอย การนําของรพนิ ทรน ัน้ ...ความรูสึกของหลอ น บอกกบั ตนเองวา คอ นขา งจะผาดโผนดน้ั ดนเกนิ ไปแลว ราวกับจะแกลงหรือทดสอบหลอน แตห ลอนก็ไมย อมปริปากหรอื ขอความชว ยเหลือ หลอนส่ันศรี ษะปฏิเสธ...กัดฟน พยายามชว ยเหลือตนเองอยา งเตม็ ที่ ครัง้ หรือสองคร้ังที่หลอนจบั รากไมพลาด และไถลลนื่ ลงไปตามทางอันลาดชนั นน้ั แตแง ซายผูไตล ว งหนา ถดั จากหลอนลงไป ควา ตวั หญงิ สาวชว ยพยงุ ไวไดท นั ตะเข็บกางเกงลา สัตวท่ตี ดั เย็บรดั รปู ทรงของหลอ นแตกปริออกตรงบรเิ วณตะโพกประมาณ 3 น้ิว ทําใหเหน็ ซบั ในและผิวผอ ง ราวกบั ทอ นงา ดารินรอ งออกมาเบาๆ หลอนเริม่ หงุดหงดิ เดือดดาลรพนิ ทรอยใู นใจ และย่ิงโมโหมาก ขน้ึ เม่ือเหลือบลงไปเหน็ พรานใหญย ืนตหี นาตายรอคอยอยูกอนแลว ท่ีกอ นหินใหญเบอื้ งลา ง เขาสง มือไปรบั หลอ น แตห ญงิ สาวกระโดดลงมาเอง โดยไมย อมรับการชวยเหลอื หนา งอ รองออกมาเบาๆ ลอดไรฟน พอไดย นิ กนั เฉพาะสองตอ สอง “บาจงั ! กางเกงขาดแลวเหน็ ไหม ไมรจู ะพาลงเหวลงนรกไปถึงไหน” “ผมวา แลว ชดุ เดนิ ปา แตละชดุ ของคุณหญงิ ทีเ่ ตรยี มมา มันเหมาะสาํ หรับเดนิ แฟชนั่ โชว มากกวาจะมาไตเขาลงหว ยกันจริงๆ แตไ มเปน ไรครบั ผมเปนผูรับใชท ่รี อบคอบเสมอ เพราะทาย อะไรไดลว งหนา อยแู ลว ” รพนิ ทรพ ูดในเสยี งกระซิบเชน เดยี วกนั กบั หลอ น แลวลว งกระเปา หยิบเขม็ กลดั ซอน ปลายอันหนึง่ สง ให หลอนมองดทู ี่เขม็ ซอนปลาย และมองดูหนาเขาดว ยความรสู ึกอนั ไมอาจจะบอก ถูก หนา แดง กระชากเข็มซอ นปลายอนั นน้ั ไปจากมือเขาโดยเรว็ กลดั เย็บท่ีรอยปริของตะเขบ็ นัน้ ไว ชวั่ คราว แลว ถอนใจเฮือก ปาดแขนเสอื้ ขน้ึ เชด็ เหงือ่ อนั ชมุ อยูบ นใบหนาและขนตา ราวกับคน อาบนํ้ามายงั ไมไดเ ช็ดตวั เชษฐากบั ไชยยันตเ องกเ็ หนอ่ื ยพอดู เม่ือตา งลงมาถึงท่ซี ึ่งรพินทรหยดุ รอคอยอยู...แตแลว ทกุ คนกล็ ืมเหนื่อยเปนปลดิ ทิ้ง กลายมาเปน ความต่ืนเตน ในทันที เม่อื พรานใหญบอกวา “พวกมนั พากนั มานอนอยใู นโตรกนี่เองครบั ” พรอ มกบั พดู เขานาํ ไปทล่ี านเกล้ียงราบเรยี บตอนหนึง่ ราวกับจะมใี ครมาถางไวอ ยใู น ระหวางดินโปง และซุม ขอยปาข้นึ ทบึ คลอบคลุมอากาศเบอื้ งบนไวเ ปนหลงั คาธรรมชาติ ทน่ี ่ัน รอยเทาและรอยลงนอนเกลอื กเตม็ ไปหมด สงิ่ ทย่ี นื ยันไดช ดั เจนทีส่ ดุ กค็ ือเศษของใบไมบางชนดิ ที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

273 หลน อยเู กลอื่ นกลาด และฟองน้ําลายท่ีตดิ เปยกอยกู ับพน้ื จนั กับแงซาย กมลงสํารวจอยา งถ่ีถวน ทรุดตวั ลงแตะคลาํ กับพน้ื ดินบริเวณนัน้ แลว เงยหนา ข้ึน “โอโ ฮ! ไอตวั มนั ยังอุน อยเู ลยครับนาย” ดนิ บรเิ วณนนั้ แหงผากเพราะแลงฝน แตถ ึงกระนั้นกต็ าม น้ําหนกั ตวั อันมากมายยังปรากฏ รอยเทา ไวใ หพ อสงั เกตได กระทงิ ฝงู น้นั ไมต ํ่ากวา 5 ตวั เพ่งิ จะผละออกจากทนี่ อนไปอยางชา ที่สุดก็ เหน็ จะไมเ กินครึ่งชวั่ โมงนีเ่ อง จะเปน เพราะไดก ลน่ิ คน หรือเพราะการเคล่ือนยา ยตามปกติของมนั ก็ ยังเดาไมถกู มันเขา มานอนอยูในโตรกนี้โดยผา นเขามาทางซอกหุบเขาดา นตะวันตก และขาไปมนั ตะกายไตขึ้นไปตามทางอันสงู ชนั ดา นใต ซ่ึงเปนฝงตรงขา มกบั ทร่ี พินทรน ําทางลงมา รอยดนิ แดง บนหินกรวดทรายทถ่ี ลมลงมา เพราะการปน ตะกยุ ของมนั เห็นไดชัด “แบบนี้กม็ หี วงั ไมเ หนือ่ ยเปลา แลว รพินทร วาแตว ามนั ไดก ลิ่นเราหรือเปลาน้นั ตอนท่ี ผละจากที่นไี่ ป” เชษฐาตาเปน ประกายอยางยนิ ดี “ยังเดาไมถ ูกเหมือนกนั ครับ แตเราเดนิ มาเหนือลมมัน” พรานใหญตอบอยา งระมัดระวงั เงยขน้ึ สํารวจรอยรวงถลมของหนาผา หรือตล่งิ ชันทจ่ี ะ นําข้นึ ไปสเู นนิ ปาสัก อนั เปน ทางไปของกระทิงฝงู นนั้ โดยพิเคราะห “รบี กระช้นั รอยเขา ไปเถอะ เราควรจะตามทันมันในเวลาไมเกินสองช่วั โมง ถา มนั ยงั ไม ไหวตวั เสียกอ น” ไชยยนั ตพ ูดโดยเรว็ อยางกระตือรือรน พรานใหญห นั ไปโบกมือกับจัน พรานพนื้ เมืองผมู ีประสาทชํานาญในการฟง เสียง และ ดมกลิ่นไมผ ิดอะไรกับหมาบลัดฮาวด กอ็ อกนาํ ไตข้ึนไปในทันทนี น้ั โดยมีรพนิ ทรตดิ หลงั ไปเปน คนที่สอง ดารนิ เชษฐา และไชยยนั ตตามลาํ ดับ โดยมแี งซายระวงั หลังเชนเดิม เม่อื ทกุ คนขน้ึ มาพนจากโตรก ก็ถึงปาอนั หนาทึบ ก่งิ ใบปกคลมุ พน้ื ดนิ บรเิ วณนนั้ มดื ครึ้ม มองไมผ ิดอะไรกบั อยใู นถา้ํ ใหญไ มเหน็ แสงตะวนั อากาศอบั ไปดว ยกลิ่นใบไมแ หงและไอดนิ สะบดั รอนสะบัดหนาวอยา งไรพิกล เสยี งฝูงคางขูตะคอกอยบู นยอดไมสูงลบิ มองไมเหน็ ตวั จนั ผู นําไปเบ้ืองหนา ลงคลานสเี่ ทา กับพนื้ ประเดยี๋ วกท็ ําจมกู ฟุดฟด สดู กลน่ิ และหยดุ น่งิ เหมือนสดบั ตรบั ฟง เสียง ประเด๋ยี วกก็ ม ลงเอาหแู นบกบั พนื้ ดินสักครง้ั ทกุ คนเวน ระยะหา งพอประมาณ และคืบ ตามไปอยา งสงบ ทนั ใดน้นั เอง ขณะทพี่ รานพื้นเมอื งของรพินทรคลานนาํ ลอดในระหวางชองตน ไมทล่ี ม ขวางทางอยู เหตุการณท ท่ี ุกคนไมค าดฝน กพ็ ลนั ปรากฏขึน้ ชนดิ ทําใหต อ งยนื ตัวแขง็ กนั ไปช่ัว พรบิ ตาหนง่ึ อะไรชนิดหนง่ึ ลกั ษณะไมผดิ กับเสน เชอื ก แตเ ปนเชอื กมหายักษท่มี สี เี หลืองสลดั ดาํ ลาย พรอ ย ทงิ้ ตวั หลน พลั่กลงมากลางหลังของจัน ผูกาํ ลงั หมอบคลานอยู แลวมว นตวัดเปน เกลียวอยา ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

274 รวดเรว็ มนั พนั รา งอันผอมเกรง็ ของชายรา งเลก็ เอาไวก ลิ้งไปมาอยบู นพน้ื เสยี งจนั รอ งออกมาอยาง ตกใจ เขาพยายามด้ินรนชว ยเหลือตัวเองอยา งสดุ ฤทธิ์ แตเ ชือกมหึมาเสน นน้ั ตวดั รัดแนน เขา มาอีก หลายเปลาะอยา งรวดเร็ว มดั กลางลาํ ตัวและแขนทั้งสองของเขาไว จนไมสามารถจะขยับเขยื้อนได นอกจากเสียงรองโวยวายเทา นั้น ทงั้ หมดไดสติในการรองครง้ั ท่สี องของจนั เชษฐากบั ไชยยันต กระโจนพรวดเขา ไป พรอมกนั กระชากปน สนั้ ขนาด .44 แมก็ น่ัมทตี่ ิดเอวอยูออกมา แตร พนิ ทรไ วกวา กระโจนตาม ตะครุบขอ มือของนายจา งทง้ั สองของเขาไว รองเรว็ ปร๋ือ “อยาครบั เราไมตอ งการเสยี งปน โดยไมจ ําเปน” แลว จอมพรานกก็ ระชากมดี ปะแดะท่ขี ดั หลังอยอู อกมา เดินปรีเ่ ขา ไปยังรา งของจนั ท่ีถูก รดั กลงิ้ อยูอยา งใจเย็น ท้ังหมดพรูตามเขาเขา ไปดว ยอกสน่ั ขวญั แขวน มันคอื งูหลามตัวขนาดลาํ ตน กลว ยอวบๆ ซ่ึงขณะทีจ่ นั คลานลอดตนไมล ม มนั คงจะนอน นงิ่ ซมุ อยบู นลาํ ตนไมน่ันเอง เพอ่ื คอยดักเหยื่อที่จะลอดผานไปมา บัดนี้ ลาํ ตวั ทอ นหางอันนา ขยะแขยงของมัน เรมิ่ จะตวดั เขามาหาสว นลางของจัน จนเกือบมดิ ตัวอยแู ลว อีกไมก ี่อึดใจเทา นนั้ กระดกู ของจันกจ็ ะถูกรดั แหลกเหลวไปหมด เม่ือเปรยี บเทยี บกับความใหญโ ตของมนั หัวของมันเพง่ิ จะทงิ้ ลงมาจากตนไม แตจ อ งตาเขม็งมายงั รพินทร อยางเตรยี มสูชนดิ ทีไ่ ม ยอมปลอ ยเหยอื่ ลิ้นสองแฉกพุงแปลบปลาบราวกับสายฟา แลบในเหวนรก เขาเคลื่อนเขา ไปจนไดร ะยะ แลว จว งฟนสดุ แรงเกดิ เสยี งฉัวะสน่นั เจา งหู ลามรายหวั ปด ไป พรอมกับเลอื ดทพ่ี งุ กระฉูด และเสยี งฟอู อกมาจากปากทีอ่ า กวา ง รพินทรกระหนา่ํ ฟนอกี ครั้ง วง รดั ของมนั ขยายหลวมออกอยางแชม ชา ไชยยนั ตจึงไดสตอิ กี ครง้ั หันไปแยง มดี มาจากแงซายผูซ งึ่ กําลังถลนั เขามา แลวกต็ รงเขา ชวยรพนิ ทรเ สียเอง ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนนั้ เจางหู ลามกห็ มดฤทธ์ิถูกบนั่ เปน ทอ นๆ กองยาวเหยยี ดอยใู ตต น ไม ลม น่นั เอง เชษฐากับแงซายตรงเขาประคองจนั ลุกขึ้น และซกั ถามอาการโดยเร็ว พรานพนื้ เมืองของ รพินทรไ มไ ดร บั อนั ตรายเชน ไร พอยนื ขนึ้ ไดก ย็ ้ิมแหงๆ เหตกุ ารณสยองขวญั จวนเจียนตอชวี ิตของ เขาเม่อื หยกๆ นี้ ดจู ะเปน เร่ืองธรรมดาเสียเหลอื เกนิ “มวั แตแ กรอยขางลา ง ไมท ันจะหนั ขน้ึ ไปดขู า งบน” จนั วา ปนหวั เราะอยา งเห็นเปน ของสนุก รพินทรหรือแงซายกเ็ ฉยๆ ไมร สู ึกอะไรเลย ชว ยกันลากซากงูหลามซ่ึงยาวไมต ่าํ กวา 10 เมตรเขา ไปแอบไวขางทาง แตค ณะนายจา งทัง้ สาม พา กนั ยนื ขนลุกดว ยความสยดสยอง มนั ใหญก วาทุกตวั ทีเ่ คยเหน็ มาแลว และเปนตวั แรกท่ีบงั อาจเขา เลนงานคนในคณะชนดิ ตอ หนาตอ ตา โดยไมส นใจกับอีกหลายคนทีร่ ว มมาดว ย แตแ ลว เชษฐา ไชย ยนั ต และดารนิ กเ็ ลิกสนใจกับงหู ลามตัวนนั้ ลงโดยฉบั พลนั อีกครง้ั เม่ือจนั บอกใหท ราบวา เขาพบ รอยปส สาวะใหมๆ ของกระทงิ ฝูงนัน้ ถา ยไวท จ่ี อมปลวกเลก็ ๆ ใกลตน ไมลม ตน นน้ั เปน รอยใหม ชนดิ ที่ยงั เปนฟองอยู แลว กช็ ีใ้ หท กุ คนดู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

275 ภายหลงั จากกม ลงสาํ รวจอึดใจเดยี ว พรานใหญก็เงยหนา ขน้ึ มองดู ม.ร.ว.เชษฐา “โชคดจี ริงครับ มนั ยังไมไ ดก ลิน่ เราหรอก ถามันไดกลน่ิ เรา มนั จะไมห ยุดถา ยอยางน”ี้ “ถา ง้นั ก็ติดรอยเขา ไปเถอะ” ท้ังหมดแกะรอยตามตอไปอยา งเรง รีบ รอยทป่ี รากฏอยชู ดั ทําใหส ะดวกแกก ารตดิ ตาม ย่งิ ข้นึ พอลงจากเนนิ ปาสกั เขา สดู งไผเชิงเขาอกี ฟาก รพนิ ทรบ อกกับนายจา งของเขาไดใ นทนั ทวี า กระทงิ ฝงู น้นั บา ยหนาลงสทู ุงแฝกอันเปน บรเิ วณทร่ี าบโลง ระหวางวงลอมของขุนเขาใหญ “ตัดปาไผไ ปอกี สักครู กถ็ งึ ดงผากกบั ปา หนามพุงดอ เราจะแยกกนั ออกเปนสองพวกออ ม ไปดักทีท่ งุ แฝก ถาจะไดยิงกไ็ ดยิงในทุงแฝกนั่นแหละครบั และคงไมเ กนิ ภายในชวั่ โมงขา งหนา น”้ี “เราจะแบง พวกกนั ยงั ไง?” เชษฐาขอความเห็น “แลวแตค ณุ ชาย” ภายหลงั จากตรึกตรองรอบคอบครเู ดยี ว อดตี ทตู ทหารบกหวั หนา คณะเดินทางกบ็ อกวา “เอางี้ ผม จนั แลว ก็ไชยยนั ตแ ยกกันไปพวกหนง่ึ คุณไมต องเปน หว งหรอก เพราะผมกบั ไชยยนั ตคมุ ครองตัวเองได เพยี งแตอ าศยั จนั ในการแกะรอยเทา นัน้ ฝากนอ ยไวก ับคณุ ดว ย ใหแ งซาย ไปกบั คุณอกี คนหนง่ึ พลาดพล้ังฉกุ เฉนิ ยงั ไง นอยกย็ ังมคี นคุมกนั ชนดิ ไวว างใจไดถึงสองคน” “ตกลงครับ” จอมพรานรับคําอยา งสงบ แลวกน็ าํ รดุ หนา ตอไปอยางระมัดระวัง ทะลุดงไผซ่ึงหนทาง ลาดตํ่าลงเปน ลําดับ เหมอื นจะเปน การบอกใหทราบวากําลังจะลงไปสตู ีนเขา พอเขาเขตพงหนาม สลับไปกบั ปาหวาย ภมู ปิ ระเทศแหงเกรยี ม ไมทบึ เหมอื นอยูในหุบ พน้ื ดินเปน ฝนุ หนา รอยอันขาดๆ หายๆ เหลา นนั้ กป็ รากฏชัดเจนย่ิงข้ึน รพนิ ทรกับจนั ตรวจรอยซบุ ซบิ หารือกันอยอู ดึ ใจเดียว ก็หนั มา โบกมอื เรยี กกลุมนายจา ง ซ่ึงสงบรออยเู บ้อื งหลงั ทกุ คนเดินตรงเขาไปทเี่ ขา “เตรียมตวั ไดแ ลว ครบั ” พรานใหญก ระซบิ เบาท่สี ุด “พวกมนั อยูใ นทุงแฝกขางหนา เรานี่เอง หางไมถงึ หนงึ่ กโิ ล เราจะแยกทางกนั ทนี่ แี่ หละ จนั คุณชาย และคุณไชยยนั ต ออ มไปทางซา ยนน่ี ะครบั จนั จะนําทางเอง สวนผม แงซาย และ คุณหญงิ จะตดั ปา หวายไปทางขวา” “โอเค” “ระวังตวั หนอยนะครบั ” เขาเตอื นเปนประโยคสุดทา ย เชษฐากับไชยยันตหนั มาหรต่ี ายม้ิ ให แลวยอ งกริบแยกทางไปโดยเรว็ ตามการนาํ ของจัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

276 สวนรพินทรกผ็ ละไปทางดานขวา โดยมี ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตามตดิ อยา งแคลวคลองเปน พเิ ศษ ผิดไปจากยามปกตเิ พราะกาํ ลังต่ืนเตน แงซายตามอยูข างหลัง ขา มหว ยแหงแคบๆ แหง หนึง่ แลว คลานไปตามดา นเล็กๆ ใตซมุ เถาวัลยอ ันเปนทางเดนิ ของสตั วเ ล็ก หญิงสาวคบื คลานตามเขาไป อยา งทรหดเกนิ ความคาดหมายเดิมของรพินทร หลายตอ หลายคร้งั ท่ีรพินทรหยดุ นอนหมอบนง่ิ เพื่อ สดั ฟง เสียง ดารินขยบั ปากจะพดู อะไรดวย แตเ ขาแตะริมฝป ากไวเ ปน เคร่ืองหมายไมใ หท าํ เสียงใดๆ ท้งั สิ้น ครูหนึ่งก็หันมากระดกิ น้ิวเรยี กใหแ งซาย ซ่ึงนอนหมอบอยูเ บอ้ื งหลัง ใหเขา ไปใกล “ไดก ล่ินหรือเปลา สาบของมนั คลายๆ จะมาจากปาฟากทางดานซา ยน”่ี เขาจอ ริมฝปากชดิ หแู งซาย พูดแบบไมมเี สียง หนุม ชาวดงนกั พเนจร กมลงเอาหแู นบลงกบั พืน้ ดนิ แลว ตอบเขาในอาการเดียวกนั “แตผ มไดย นิ เสยี งทางดงหวายดานขวาน”ี่ พรานใหญเ มม ริมฝปาก พยายามใชโสตและนาสิกประสาทอยา งเตม็ ที่ อยา งไรกต็ าม เขา ยอมรบั วา ในเรอ่ื งการฟงเสยี งและดมกลนิ่ กันแลว เขาถนดั สพู วกพรานพื้นเมอื งไมไ ด เพราะมนั ไม มหี ลักท่ีจะพิสูจนช ดั อะไรไดส กั อยาง คลา ยๆ จะเปนลกั ษณะพรายกระซบิ เสยี มากกวา มนั เปน วิชา ลกึ ลบั ของพวกชาวปา ทบ่ี างขณะก็ผิดไมเปนทา และบางขณะก็ถกู ตอ งกับความจริงราวกับตาเห็น รพนิ ทรช่ังใจอยอู ดึ ใจหนึง่ กบ็ อกวา “ถางน้ั ฉันจะแยกไปทางปา ผาก สวนแกไปทางปาหวาย ถา ไมพ บก็ไปเจอกันทีท่ ุงแฝก ขา งหนา ” แงซายกม หัวรบั แลว คลานลาดเถาวัลยแ ยกไปอยางเงยี บกรบิ ราวกับการไปของงู รพนิ ทร สะกดิ นายจางสาวของเขาใหล อดซุมเถาวัลยโ ผลออกไปในระหวางดา นใหญ และเดนิ เลาะลดั ไป ตามดา นนนั้ เสยี งนกกระรางรอ งลน่ั อยตู ามกงิ่ ไมและบนิ กนั วอน รพินทรเดนิ ๆ หยดุ ๆ อยูค รใู หญ หวั คิว้ ขมวดอยา งลังเล คร้ันแลว กห็ ันหลงั กลับ ดารนิ จอ ง มองดูเขาเหมอื นจะถามดว ยสายตา พรานใหญเ บปากยกั ไหล บยุ ใบเ ปนความหมายวา ไมไ ดผ ล และ ใหย อ นรอยตามหลังแงซายไปดกี วา การเดินตามแงซาย เขาไมไดย อ นเดนิ ทวนไปตามถนนเดิม ท่ีเดินมาแตแ รก ทวา ตัดพงไม เต้ยี ๆ เขา ไปในดงผาก แลว ก็วกออกมาพบกบั ดานเลก็ ๆ ชี้ให ม.ร.ว.หญิงดารนิ มองดทู ี่พ้ืนอนั หนา ไปดว ยฝนุ หญงิ สาวยม้ิ ออกมาเลก็ นอ ยทมี่ องเหน็ รอยเทาของแงซายยํา่ ไปตามดานนน้ั รพนิ ทรเ บยี่ ง ทาง บุย ปากใหห ลอนเดนิ ตามรอยเทา ของแงซายไปขา งหนา สว นเขาเดินขา งหลงั ดารนิ ปฏิบตั ิตาม คาํ ส่ังโดยดี สาวเทา ตามรอยนั้นไปอยางรวดเรว็ ตากส็ อดสา ยคนหาตวั เจา ของรอยเทา ไปเบ้ืองหนา กระชับไรเฟลพรอมอยใู นมอื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

277 ครน้ั แลวทันทนี ัน้ องุ มอื ของจอมพรานก็ตะปบลงบนไหลข องดารนิ อาํ นาจการจบั ชนดิ น้นั ทําใหหลอ นหยดุ ชะงกั อยกู บั ทอ่ี ยางกะทันหนั ...เหลยี วขวบั มาดเู ขา ก็เหน็ วา รพนิ ทรม ิไดม องอยู ทห่ี ลอน หากแตจ องตาลกุ ลงไปที่พื้นเบอื้ งหนา ของหลอ น หวั ควิ้ ขมวดยน หญิงสาวหันกลบั ไปมองตามสายตาของเขาโดยเรว็ แลว ยืนขนลกุ ซาทัง้ กาย บนพน้ื ซง่ึ ประทับเปนแนวตลอดระยะดวยรอยเทาของแงซายนนั้ ณ บดั นี้ ปรากฏองุ ตนี ของสัตวช นิดหนึ่ง ย่าํ ซอ นลงไปเปน รอยสดๆ รอนๆ นเ่ี อง และสตั วท่เี ปนเจา ของรอยตนี ชนดิ น้ี แม คนทไี่ มช าํ นาญกับรอยเทา สัตวอ ยา ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กส็ ามารถบอกไดโ ดยไมต อ งลงั เลวา มนั คือ เสือขนาดเขือ่ ง! จากหลกั ฐานทเ่ี ห็นอยนู ้ี ยืนยนั ใหทราบไดในทันทีวา เสอื กาํ ลงั ยองแกะรอยแงซายไป รพนิ ทรกวาดสายตาอยา งรวดเรว็ รอยเสอื ทีเ่ หยยี บทบั รอยเทาของแงซายเพ่งิ จะมาปรากฏเอาตรงน้ี แสดงวามนั โผลออกมาจากพงทบึ และเดนิ สะกดหลังแงซายไปตามดา น เสยี งนกระวงั ไพร และฝงู คา งรองเกรยี วอยยู งั ยอดไมห นาทึบเบ้ืองหนา แลว กเ็ งยี บเปน ปลดิ ทิ้ง เหมือนปาท้งั ปา จะตกอยูในมนตส ะกด กง่ิ ไมแหง จากทใ่ี ดที่หนงึ่ ไมหา งออกไปนัก หกั ตก ลงมากระทบพ้นื หวั ใจของหญงิ สาวเตนแรง กระซบิ เสียงสัน่ “เขารูตัวหรือเปลา วา เสอื มนั เดินตามหลงั ไปขา งหลงั ?” “อยา พยายามพดู อะไรอีกเลย ตามหลังผมมา” พรานใหญบ อก แลว กาวล้ําหนาหญงิ สาว กมลงตรวจรอยไปอยา งรวดเรว็ ดว ยฝเ ทา เบา กริบ รอยเสอื ทย่ี ํา่ ตามหลังแงซายปรากฏอยูชว งหน่งึ ก็ขาดหายไป แลว กป็ รากฏขึ้นอกี สลบั กนั อยู เชนนน้ั แสดงวาบางขณะมนั กเ็ ดนิ ซอนรอยเทา เขาไปตามดา น และบางขณะก็ออมวกซอ นตวั เขา พง รก แตส ะกดหลังแงซายไปทกุ ระยะ ไมม ปี ญหา แงซายจะตองไมทนั รสู ึกตวั เฉลียวคิดถงึ มฤตยทู ี่ยองตามหลงั อยใู นขณะนี้ อยางแนน อน เพราะเขาเองกก็ าํ ลงั พะวงอยกู ับการตดิ รอยกระทิงเบื้องหนา พรานใหญสันนษิ ฐานไดในทันทีวา เจา เสือตวั นีค้ งจะแอบเมียงมองเหน็ เขา ดาริน และแง ซายอยูกอนทกุ ระยะแลว พรอ มทัง้ จอ งรอคอยจังหวะอยู พอเหน็ แงซายแยกทางไปคนเดียว ซ่ึงเปน โอกาสปลอดเหมาะอยางยิ่งสําหรบั มนั จึงเลือกเอาวธิ ตี ามรอยแงซายมากกวา ที่จะตามเขากบั ดารนิ ซ่งึ มจี าํ นวนสองคน อันยากแกก ารจโู จม หนทางนน้ั คดเคยี้ วไปตามปา หวายอนั สลบั ซบั ซอ น แตกม็ ดี า นแยกตดั ไปมาพอที่จะ สะดวกในการเดิน รอยของแงซายลกึ เขาไปในพงทบึ ตามลําดบั บางขณะเห็นรอยทหี่ นมุ ชาวดงซมุ ฟง เสยี ง แตร อยของเจา เสอื กห็ ยดุ หมอบคอยดอู ยดู ว ย ระยะเวลามนั กระช้นั ชิดเหลอื เกิน ในระหวา งการยอ งตามของเสือ และการสะกดรอย ซอนมาอีกทหี นงึ่ ของรพินทร จนกระทงั่ ไมสามารถจะทายไดถกู วา เม่ือไหรนาทีวกิ ฤติทส่ี ุดจะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

278 เกดิ ข้นึ อนั หมายถึงวา เสอื ตวั นน้ั กระโจนเขา ใสแงซาย ณ ท่ีใดท่หี น่งึ ในหนทางขางหนา อนั คงไม หางออกไปเทา ไหรน ัก รพนิ ทรเองในยามนก้ี ไ็ มอาจเยือกเย็นอยูอีกตอ ไป เขาเดาอะไรไมถูกทัง้ สน้ิ ชีวติ ของแงซายแขวนอยูบ นความเปน ความตายอันหมายถึงวา ระหวา งการรอคอยจงั หวะกระโจนตะครุบของเสือตวั นั้น กับการตามมาเห็นมนั ไดทนั ของเขา อะไร จะกอ น อะไรจะหลังเทา น้นั ! ดารนิ เขา ใจทกุ สิ่งทุกอยางเทาทเ่ี หน็ กบั สายตาได ดีเกินกวาทจ่ี ะตองอธบิ ายอะไรกัน หลอ นเตน ไปหมดทัง้ สมองและประสาท มอื ที่ถือปนสั่นนอ ยๆ หวั ใจระทกึ แทบจะระงับไวไมอ ยู นาทตี ดั สนิ ทก่ี าํ ลังจะมาถงึ เบอื้ งหนา เปน ความทรมานเหมือนรออยูในนรก คิดอะไรไมถ ูก นอกจาก จะตดิ ตามรพนิ ทรไ ปอยา งกระช้นั ชดิ เทานนั้ และปฏิบตั ติ ามพรานใหญทกุ ระยะ ไมวา เขาจะหมอบ คลานหรือคืบ ความเหนด็ เหนอื่ ยเม่อื ยลาอิดโรย ท่บี กุ ปา ฝาดงมาทง้ั วนั บัดนีไ้ มไ ดเ หลืออยเู ลย! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

279 14 อีกสองชว งของอึดใจใหญตอมา ภาพอันสั่นสะเทือนความรูสึกทีส่ ดุ ก็ปรากฏขนึ้ ใน สายตาของรพนิ ทรและดารนิ พรอมกนั ในระหวา งแมกไม และกง่ิ กานของเถาวลั ยก ลุม ใหญอันยอย อยรู ะเกะระกะ ทอนยาวของอะไรชนดิ หนง่ึ กวาดวาดเคลอ่ื นไหวชา ๆ อยทู จี่ อมปลวกเตี้ยๆ มองครง้ั แรกคลา ยงูแตไ มใ ชแน เพราะขาหลังทโี่ ผลพ นซุม ไมอ อกมาชนดิ วับแวมนัน้ เปน พื้นเหลืองพาดดวย ร้วิ ดํา! เสือลายพาดกลอนตวั นั้นหมอบอยทู ่นี ัน่ และกาํ ลงั วาดหางไปมาไมผ ดิ อะไรกบั แมว เห็นแต สวนหลงั หางจากมนั ออกไปประมาณ 15 เมตร เปน กง่ิ ไมแ หง ที่หกั กองอยูกับพนื้ ระเกะระกะ โปรง ตา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรย่ี งผมู าสมคั รเปน คนใชของคณะเดินปา นอนพังพาบเหยียด ยาวอยูท่ตี อไมใ หญ สายตาของเขาเพง มองไปยงั เบื้องหนา พรอ มกบั หกู ็เง่ยี จับเสยี ง หาไดเฉลียวคดิ แมแตนดิ เดยี วไมวา มัจจรุ าชรอคอยเขาอยเู บ้อื งหลงั ขณะนน้ั ทง้ั รพนิ ทรแ ละดาริน มาถงึ โคนกระหรา งใหญใ นลกั ษณะคลาน และโดยทมี่ ิได หนั มามองดอู าการกนั และกนั เลย ตา งยกไรเฟล ท่ีลากตามหลงั มากับพน้ื ขน้ึ ประทับบา พรอ มกนั จะเปนดวยอะไรไมทราบได ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมสามารถจะล่นั ไกปลอยกระสนุ ออกไป ไดเหมือนใจนกึ ลกั ษณะของหลอ นประทบั ปนเล็งคา งเหมือนถกู สาป ตาทงั้ สองเบิกโพลง เหงอ่ื ผุด เตม็ ใบหนา เสยี งหญิงสาวอกึ อกั อยใู นลาํ คอ แตสาํ หรบั รพนิ ทร เขายังไมลน่ั ไก เพราะคนหาเปาหมายสําคัญไมไดถ นดั กะไมถ กู วา ตาํ แหนง ใดคือศรี ษะ หรอื กานคอของมัน เพราะพงไมทอ่ี าํ พรางตาอยู แตแลววินาทสี ดุ ทา ยของการตัดสิน กม็ าถงึ ณ บดั นน้ั แงซายไหวตวั จากทานอนราบ มาเปน คกุ เขา ทําทา เหมอื นจะคืบหนา ตอไป เสอื รายก็ เปลีย่ นจากทาหมอบ ยนั ขาหลงั ขนึ้ และพรบิ ตาน้ันเองกป็ รากฏเสยี งโฮกสน่ันปา เงาสเี หลอื งสลับดาํ กระโจนวูบตดั แสงตะวนั บา ยสายลอดลงมา ขางพงไมแ หงตรงเขา หาแงซายราวกบั สายฟา แลบ รพินทร ไพรวลั ย วาดปากกระบอกไรเฟล ตาม พรอมกับกระดิกนว้ิ เสยี งกระสุน .375 ระเบิดกลบเสียงคํารามอยางดรุ า ยของมนั และซอนๆ กบั เสียงปน ในมอื เขา ไรเฟลขนาดเดยี วกันจาก มือของดารนิ ก็แผดตามหลัง ดังประสานกนั สะทา นดง เจาปา มว นตัวหงกิ งอกลางอากาศกอนทจ่ี ะถงึ พ้นื ซ่ึงกเ็ ปน เวลาเดยี วกับทแ่ี งซายคกุ เขา อยู แตแรกอยา งแมน ยาํ ปะทะกับตอไมเสยี งพลั่ก ผิดไปจากเปาหมาย เพราะเหย่อื ทม่ี นั หมายตะครบุ ฉากหลบไปเสยี แลว จะดวยสตทิ ่ไี ดย ินเสยี งคํารามหรือเสยี งปน กไ็ มทราบได มนั ชกั ดน้ิ ชกั งอปด เปนวงกลมฝนุ กระจาย หางจากตวั แงซายไมเกิน 5 เมตร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

280 รพินทรพรวดขึน้ ยนื ในพริบตาตอมา ปนในมอื กึกกองขนึ้ อีกคร้งั สว นดาริน...ยงิ ซา้ํ ใน ขณะทยี่ งั นงั่ คกุ เขาอยูในลกั ษณะเดิม หลอนยิงจนกระทง่ั เสอื ตวั น้ันนอนตะแคงเหยยี ดยาวอยบู นพน้ื ไมไ ดกระดิกกระเดย้ี อีกเลย แมแตสว นหาง! จากเสยี งปน ทปี่ ระดงั ถี่ยบิ ท้ังสองกระบอกนน่ั เอง ส่ิงท่เี กิดตามมาในทันทีทนั ควนั นั้นก็ คือ เสียงปา หวายเบอื้ งหนา ไมหางออกไปเทาไหรน กั แตกหกั พินาศ เสยี งฝเทาท่คี วบตะบงึ ราวกบั แผน ดนิ จะถลม โครมครามหางออกไปอยา งรวดเร็วราวพายุ กระทิงฝงู ที่แงซายอตุ สา หแกะรอยมา จนจวนถึงตัวอยแู ลว ฝงู นน้ั พากนั รูตวั กระเจิงหนเี พราะเสียงปน สนน่ั หวั่นไหวทย่ี งิ เสอื พรานใหญก ับ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วงิ่ ตรงเขา ไป แงซายกก็ ระโดดขนึ้ ยนื ทั้งสามไมไ ดพดู อะไรกันในขณะนั้น นอกจากจะจอ งหนา กนั และกันดว ยความรสู ึกอนั ไมอ าจบอกถูก แลว หนั ไป มองดซู ากเสอื ทีน่ อนสงบนงิ่ อยูอยางหมดฤทธเ์ิ ดช ใบหนา สีทองแดงของหนมุ ชาวดง ปรากฏรอยย้ิมข้ึนนอ ยๆ แลว เสยี งหา วกงั วานแจม ใส ก็ดังทาํ ลายความเงียบขนึ้ วา “ผมเปนหนี้ชวี ติ ของผกู องกบั นายหญิง” รพนิ ทรโคลงหวั ชาๆ พรอมกับถอนใจเฮอื ก ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ปาดแขนขนึ้ เช็ดเหงอ่ื บน ใบหนา สีหนาของหลอ นยังซีดเผือด นง่ั อยางหมดแรงลงบนตอไม พดู เสยี งส่นั พรา “ขอบใจสวรรคดกี วา ทบี่ นั ดาลใหพรานใหญเกิดสงั หรณใจ เดนิ สะกดหลงั เธอมา มันช่วั เส้ยี วของวนิ าทีเทาน้ันนะแงซาย ฉนั นกึ วาฉันจะขาดคนใชท ี่ดีอยางเธอไปเสยี แลว” “เราเหนือ่ ยเปลา เสยี แลวครบั กระทงิ อยูขา งหนา เรานีเ้ อง หา งไมถ ึงรอยเมตร ผมคดิ วา อีก ไมก่ีอึดใจกค็ งไดยงิ แตเ ดยี๋ วนี้มนั เผน ไปหมดแลว” “ชวี ิตของแก มีคา มากกวา กระทงิ !” รพินทรตอบหว นๆ ทรุดกายลงท่ีลําตน ไมล ม งัดบหุ รอ่ี อกมาจดุ สบู เปน ตวั แรกของ ระยะเวลาท่ีเดนิ มายาวนาน พิงปนไวก บั กิง่ ไม สว นหญงิ สาวมคี วามรูส ึกหมดเร่ยี วหมดแรงขึ้นมา ในทนั ทนี น้ั เหยยี ดเทา ทง้ั สองยาวราบไปกบั พน้ื หลอนถกู หนามเกีย่ วเนื้อตัวลายไปหมด เลือดออก ซบิ ๆ อยทู ่ัวไป แงซายคงมอี าการเงยี บๆ เปน ปกตอิ ยเู หมอื นเดิม ไมไดต น่ื เตน ตกใจอะไรเลยกบั วินาทดี ับ จิตที่ผา นมาหยกๆ เดนิ เขา ไปพิจารณาซากเสือ แลว ชใ้ี หร พนิ ทรด ูท่บี าดแผลเกาเนาเฟะแผลหนงึ่ ซึ่ง ปรากฏอยทู ่ีตะโพกของมัน อันเกดิ จากรอยกระสุนปน แกปของพวกกะเหรยี่ ง เสอื ตวั นั้นเปน เสือลาํ บาก ทนทุกขเ วทนาจากการตามลา ของมนุษยมากอ น ขนาดของมนั ยอ มกวา ไอกดุ มาก แตกใ็ หญพ อทจี่ ะตบคนใหคอหกั ไดใ นพริบตา รอยกระสุนปรากฏอยสู ีแ่ ผล นัดท่จี บชวี ติ ของมันไดอ ยา งเฉยี บขาดก็คอื นัดทีต่ ัดกา นคอ และซอกขาหนา อกี สองนดั เจาะชายโครงและทอ ง ไมร ูวา เปน กระสนุ จากใครกันแน เพราะลูกปน ขนาดเดยี วกัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

281 “ผมมัวแตฟง เสยี งอยขู า งหนา มนั กระชน้ั ชิดเขา ไปเสยี จนลมื คดิ ถงึ ขางหลัง สงสยั อยู เหมือนกนั เพราะไดย ินเสยี งนกมนั บนิ ตามรอ งลน่ั แตกไ็ มเฉลยี วคิด ผกู องนายหญงิ รูไดย งั ไงวา เสอื มนั ยองตามหลงั ผมมา” “ฉนั กบั นายหญงิ ยองไปทางปา ผาก...” พรานใหญบ อก “รูสึกวาถา มันจะไมไดค วามเลย ชวนตามหลังแกมา เหน็ รอยตีนมนั ย่ํารอยตนี แกไป ราวกับแกจะเดินจงู มนั ทเี ดยี วแหละ วนั น้ีฤกษ ไมดเี สยี แลว” “ตามตอ ไปกไ็ ดนีค่ รับ ลงพบรอยกระชัน้ ชิดแบบนแ้ี ลว ก็ไมย าก” รพนิ ทรส ่นั ศีรษะ “ไมไหวหรอก นมี่ ันจวนคํ่าเต็มทีแลว ถาขืนตามก็ขา มคืนขามวันแนๆ เจานายของเรา ทานคงไมคดิ สนกุ ดว ยแน สําหรับวันน้ีพอเพียงกนั แคนกี้ อ น” “แลว นีเ่ ราจะทาํ ยงั ไงกนั พวกนแี้ ยกกนั ไปอกี ทาง ยงั ไมร ูเ ร่อื งกันเลย” หญงิ สาวถามขนึ้ เปรยๆ เปด กระติกนาํ้ ออกดืม่ “นั่งพกั รออยทู ่ีนแี่ หละครับ พวกนน้ั ไดย นิ เสียงปน และไมพบกระทงิ ประเดย๋ี วกต็ าม รอยมาที่นเ่ี อง” ตรงตามท่ีรพนิ ทรบ อกทุกอยาง ทง้ั สามนง่ั คอยกนั อยูทน่ี นั่ ประมาณ 10 กวานาที กไ็ ดย นิ เสียงกเู รียกแวว เขา มา รพนิ ทรป อ งปากกตู อบกลบั ไป จากนั้นครูเดยี ว จนั กเ็ ดินอา วนําเชษฐากับไชย ยนั ตโ ผลซุม ไมอ อกมาอยา งรีบรอน เสียงเชษฐากับไชยยนั ตต ะโกนถามลนั่ กอ นที่จะเขามาถงึ ตวั เพราะตางไดย นิ เสียงปนลัน่ ถ่ยี บิ และเสยี งกระทิงท่เี ผน ปาราบไป แตแ ลว พอวงิ่ เขา มาถงึ เห็นเสอื ลายพาดกลอนถกู ยิงนอนตายอยกู ง็ งไปหมด ดารนิ ทาํ หนา ท่ีอธบิ ายใหพวกนนั้ ฟงโดยละเอยี ดจงึ รู เร่อื งกัน “บญุ เหลอื เกนิ ที่คณุ เกดิ เฉลยี วใจเดนิ ตามหลงั แงซายไป และทนั ตอ เหตุการณพ อดี มา ย งัน้ ละยุง ทเี ดยี ว เรอ่ื งกระทงิ นะ ชางมนั เถอะ ไมส ําคญั หรอก” เชษฐาพดู ขน้ึ ดว ยเสยี งแจม ใส ตามองจับอยูท่ีรพินทรอ ยา งชน่ื ชม และไวว างใจอยางเตม็ ท่ี “ไอผมกน็ กึ วาทางดา นคุณนี่ คงจะซัดกระทงิ เขาเปนการใหญแลว ไดย นิ เสยี งปนรวั ล่ัน ไปหมด แลวยงั ไดยนิ เสยี งพวกมันวิ่งกนั ปา ราบไป พวกเราเดินกนั ไปถึงทุงแฝกแลว ยังไมเ หน็ วแ่ี วว ของมันเลย” ไชยยนั ตเอยเสริม เดนิ เขาไปน่ังยองๆ พจิ ารณาดซู ากเสอื ตัวน้นั พรอมกบั จุปากล่นั “ไอวายรา ยตัวการน่ีทเี ดยี ว! กาํ ลังจะไดยงิ อยูรอมรอ ดนั เสอื กเขา มาขดั จงั หวะเสยี ได ไม ขัดเปลา ซ้ําจะถลกหนงั หวั พวกเราเสยี อกี ” แลว เขากห็ ันไปทางเพอ่ื นสาว ถามยม้ิ ๆ ตอมาวา “เปนยังไง นอย ตนื่ เตน ดีไหม เราเผชญิ เหตกุ ารณเ องพรอ มกบั รพนิ ทรไ มใ ชเหรอ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

282 ม.ร.ว.หญิงดาริน เปาลมออกจากปาก ทําทาเหมือนจะเปนลม “ฉนั มอื ตนี เยน็ ไปหมด นดั แรกที่จะยงิ ก็ยงั ยงิ ไมอ อก เพราะลมื ปลดเซฟ เคราะหด ีท่ี พรานใหญมาดว ย ถา ลาํ พงั ฉันคนเดยี ว พอมันขย้าํ แงซายเสร็จ ก็คงจะหันมาขบขมองฉันอกี คนหนง่ึ เปนแน” “ผมกเ็ หน็ คณุ หญิงยิงมนั พรอ มกับผม ตอนทมี่ ันเผน ใสแ งซาย” รพินทรห ันไปมองดูหลอ นอยางสงสัย หญงิ สาวยิ้มจดื ๆ สนั่ ศีรษะสารภาพวา “เปลา หรอก มันเปนเร่อื งบงั เอิญนะ ฉนั ควรจะยงิ มันกอ นคุณ โดยยงิ ในขณะทเี่ หน็ สว น หลังที่มนั หมอบอยแู ลว แตใ นขณะนน้ั ความต่นื เตนทําใหฉ ันลมื ปลดเซฟ เลยเหนยี่ วไกไมออก พอ ปลดเซฟได กพ็ อดกี บั ทีม่ นั กระโจน จงึ ดคู ลา ยๆ กบั วา ฉนั จองจะยิงมนั ในขณะทมี่ นั เผน เขาใสแ ง ซายแบบเดยี วกับวธิ ยี ิงของคณุ ถึงยงั ไงก็ไมใจเยน็ หรอื วาเชือ่ ฝม อื ของตวั เอง จนถงึ กบั กลารอคอย จงั หวะใหมันกระโจนเขาใสค นของเราเสียกอ น แลวจงึ จะยงิ เหมอื นคณุ หรอก” ประโยคสุดทาย หลอ นพดู เหมอื นจะตาํ หนเิ ขา พรานใหญห ัวเราะเฉือ่ ยๆ ในลาํ คอ “ผมกไ็ มไดใ จเย็นหรือวา เชอื่ ฝม อื อะไรหรอกครบั คุณหญิง ทผี่ มไมย งิ ในครั้งแรกทนั ทีที่ เหน็ กเ็ พราะเห็นมันไมถนดั คาํ นวณไมถ กู วา สว นไหนเปนจดุ ตายของมนั เพราะเหน็ แตห างกับเทา หลังโผลอ อกมานิดเดยี ว ถา นัดแรกพลาด ก็ตอ งลาํ บากตามกนั เปน วนั เปนคืนอีก เหมือนคราวไอ กดุ ” “แตกอ นอ่นื ถาเรายิงทันทีได แมม นั จะไมต าย แงซายกย็ งั ปลอดภยั เราควรคาํ นงึ ถึงชวี ติ คนของเรากอ นอ่นื ใดท้งั สิ้น ไมใ ชม าคํานงึ ถึงอยูว า ถา ยงิ ออกไปแลวเราจะไดต วั มันหรือไม ใจฉนั นะ ขณะท่เี ราแกะรอยตามหลังมันมาน้นั ทัง้ ๆ ทีฉ่ นั ยงั ไมเหน็ ตวั ฉนั กย็ ังอยากยิงปน ขน้ึ ฟา ใหมนั เกิดเสียงเอะอะข้นึ มนั จะไดต ื่นตกใจ เลิกคดิ ท่ีจะจองตะครบุ แงซายเสยี ในทาํ นองเดยี วกัน เสยี งปน กเ็ ทากับเปน การเตือนใหแ งซายรตู ัว แตฉ ันไมก ลาออกความเหน็ อะไรออกมาในตอนน้นั คณุ เปน คนเลอื ดเย็นแลว กเ็ หย้ี มเหลอื เกินนะ อุตสา หยอ งแกะรอยมันไปจนกระโจนเขาใสแ งซาย คณุ ถงึ ยงิ ฉันวา ถาจะใหด ี คุณควรมกี ลองถายรปู ไวด วยสกั กลอ งหนง่ึ ถายภาพตอนนน้ั ไวเ ปน ท่รี ะลกึ เสียกอ น แลวจงึ คอยยงิ ” รพินทรเอาหทู วนลมเสยี กับเสยี งประชดเหน็บแนมของหลอ น เชษฐาตดั บทมาวา “เอาเถอะนา อยาเถยี งกนั อยเู ลย แงซายปลอดภัย และเราไดเสอื ตัวน้ี เปน สง่ิ ที่เราพอใจ แลว รายการแกะรอยกระทงิ สําหรับวนั นี้ กข็ อใหย ตุ ิลงเพียงนก้ี อน กลบั แคม ปก ันดกี วา เย็นเตม็ ที แลว” ท้ังหมดพกั กนั อยทู ่นี นั่ อกี ประมาณคร่งึ ชว่ั โมง รอคอยจันกบั แงซายถลกหนังเสือตวั นั้น เสรจ็ จึงบายหนา กลับแคมป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

283 ในเทย่ี วขากลบั น้ี พรานใหญน าํ ทางลดั เปนคนละทางกบั เทยี่ วขามา ซึง่ ยน ระยะลงอกี เวน ไวแ ตการเดินตองบกุ พงสูงและไตเ ขากันมากกวาเมอ่ื ตอนมา เขานาํ ออกเดนิ ไปตามสบายไมเ รง รอ นนกั ตะวนั ลบั สนั เขาดานหลังไปแลว อากาศเร่ิมขมกุ ขมวั แตย ังพอเห็นอะไรไดช ดั เจน ในระยะ ทไ่ี มหางออกไปนัก ถงึ แมจ ะไมเ ตอื น ทั้งเชษฐา ดารนิ และไชยยนั ตก ไ็ มม ีใครประมาท เพราะภมู ิ ประเทศแวดลอ มท่ผี า นไป กลมุ นายจา งของเขาเดินสนทนากนั เบาๆ ไปพลาง แตต าสอดสา ย กวาดหาไปรอบดานอยางไมไ วใ จ แงซายกบั จันชวยกนั หาบหนังเสอื ปด ทายขบวนมาเบอ้ื งหลัง พอไตเ นนิ ขน้ึ ดานชางเกา หมหี มาฝูงหนึง่ ประมาณ 6 ตวั กพ็ ากนั วงิ่ ตน่ื ตามกันเปน พรวน ตดั หนา ไปในระยะหางเพยี ง 20 เมตร การโผลพ รวดพราดออกมาจากปา ขางทางโดยไมท ันรูตวั ของ พวกมนั ทาํ ใหท ุกคนชะงกั ไชยยนั ตก ับดารนิ ตวดั ปน ข้ึนบา พรอ มกัน แตเ ชษฐารอ งหามไวเ สียกอนท่ี คนหนึ่งคนใดจะลั่นไกปน จงอางตวั ยอ มๆ ขนาดแขนอีกตวั หนง่ึ เล้อื ยตะกายหนไี ปตามพงไมเ ตยี้ ๆ เม่อื เขา เขตปา ยาง ท้ังหมดหยุดลงอกี ครั้ง เฝามองมันจนกระทัง่ เลอื้ ยลบั หายไป โดยไมม ีใครคิดจะฆา มนั เพราะเห็นวาไมจ ําเปน “ตามปกตแิ ลว ถา มนั ไมห ยดุ แลว ชูคอข้นึ กแ็ ปลวามนั ไมค ดิ จะเลน งานเรา ควรปลอ ยให มนั ไป” จอมพรานบอก “เอ เจอไอต วั พรรคนี้เขาบอยๆ ทามนั จะไมเหมาะนะ แถวนี้ชมุ หรือเปลา ผมบอกตามตรง วา กลวั มนั เสียยิ่งกวา ไอลายหรือไอหวั โตเสยี อกี ” ไชยยนั ตทาํ ทา ขนลุก พึมพําอยใู นลําคอ รพนิ ทรม องดหู นา แลว ย้ิม “กป็ ระปรายเทา นั้นครบั ไมเรยี กวาชุม ถาขนึ้ ปา หวายถ่นิ ของไอแหวงเมื่อไหรล ะก็ ตอ ง ระวังกนั ใหม ากหนอ ย ดงของมันเลย” ดา นแลว ดานเลา หวยแลวหวยเลา ทพี่ รานใหญนําบกุ บน่ั รุดหนา ไป อากาศยง่ิ มวั ลงทุก ขณะ เข็มนาฬกิ าขอ มือของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ชเี้ วลา 17.15 น. ทั้งๆ ท่ีบรรยากาศเรม่ิ เยือก แตเ หง่ือ ของหลอ นทว มกายเหมือนอาบนํา้ แงซายผูหาบหนงั เสือคูกับจัน รบั อาสาที่จะชว ยถือปน ให เปน การแบง เบาภาระ แตห ญงิ สาวสน่ั ศรี ษะอยา งทรหดมานะ “ไมต องหรอกแงซาย ฉนั ถอื ไปเองกไ็ ด” “แตนายหญิงเหนื่อยมาก” “แคนเ้ี อง ไมเ ปนไรหรอก ออกจากหลมชางไปแลวเราคงจะยง่ิ กวา น้สี กั พกั เทาไมใ ช หรอื ” ใจจริง หลอ นอยากจะใหแ งซายชวยถือปน ให จะไดเ ดนิ ตัวเปลาซง่ึ คงจะชวยบรรเทา ความหนกั และความเหนอ่ื ยอนั แทบจะกาวขาไมอ อกในขณะน้ลี งไปไดบาง แตพ อมองไปทาง พรานใหญ เห็นลอบชาํ เลอื งพบตากนั เขาพอดี ความเหน่อื ยความหนกั ก็ถกู อาํ นาจทฐิ ิแรงกลาเขามา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

284 มีอทิ ธิพลอยเู หนือ...เมนิ เสยี เถดิ ท่ีคนอยา ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ จะยอมใหตาพรานคอู ริยมิ้ เยาะ ได...หลอนบอกกับตวั เองในใจแลว กเ็ ชดิ หนา สาวเทา เคยี งบาเคียงไหลต อไป “อีกนานไหน กวา จะถงึ แคม ป?” หลอ นแข็งใจถาม เมื่อเรง ฝเทา เขามากระทบไหล “ไกขนั ก็ถงึ ” เปน คําตอบเบาๆ ทไ่ี ดยนิ กนั เฉพาะสองตอ สอง แลว กส็ าวเทาอา วทง้ิ ระยะหา งออกไปอกี อยางไมรจู กั เหน็ดจักเหน่อื ยผดิ คน หญงิ สาวกดั ริมฝปาก นึกอยากจะควา กอนหนิ ขน้ึ มาขวา งหวั เสยี ใหแตก ดว ยความเดอื ดดาลใจอยูปุดๆ ไรเฟล .375 ในมือของหลอ นในขณะนรี้ ูส ึกเหมือนหนักสกั รอยกโิ ลกรมั กไ็ มป าน แขนลา ไปหมด แทบจะคอนอยูไมไ หว ระหวา งทต่ี า งเดินตามทางลาดลงไปสโู ตรกลึกตอนหนึ่ง ทันทนี ั้น ทกุ คนก็ไดย นิ เสยี งพง ทึบเต้ียๆ เบอ้ื งหนา เคลอ่ื นไหวอยางรุนแรง เสียงขูค ํารามและเสียงรองแหลมกกึ กองของสตั วชนดิ หน่ึง ฟงไดช ดั วา เปน เสยี งหมปู า พงทเ่ี หน็ ไหวๆ อยูเบือ้ งหนาทางซา ยมอื หกั ลรู ะเอน แตมองไมเห็น ตัวเพราะระยะหางออกไปมาก ทงั้ หมดถูกปลุกใหต ืน่ เตน ข้ึนอกี ครั้ง แตร พินทรย กมอื ข้นึ ยับยัง้ ไวใ ห หยดุ อยกู ับท่ี “หมูปา!! มนั กาํ ลังฟด อยกู บั อะไร” เชษฐาพูดขนึ้ โดยเรว็ จอมพรานจอ งไปท่ีบริเวณพงไมท ึบ ท่ีไหวแรงไปมาราวกบั จะมอี ะไรอลหมา นอยเู บอ้ื ง ลางนนั้ กอ นท่เี ขาจะตอบคาํ ใดออกไป เสียงหวดี แหลมยาวของเจาสัตวประเภทหมกู ็ส้ินเสยี งสงบ น่ิงไป มองเหน็ พงรกเบื้องหนา อันเปนเปา หมายเดิมไหวเปนทาง หางออกไปจนกระท่งั เงยี บสนทิ “คงจะเปนหมาในครับ จบั ฝงู ชว ยกันเลนงานหมปู า ” รพนิ ทรบอกเขา แลวสาวเทารุดแหวกพงตรงเขาไปยงั ตําแหนง ทห่ี มายตาโดยเรว็ ทุกคน บกุ ตามเขาเขา ไปอยางกระชนั้ ชดิ สงิ่ ทเี่ ห็นภายในพุมเล็บเหยีย่ ว หมปู า ตวั ขนาดปานกลางตัวหนึ่งนอนตายอยู บรเิ วณรอบ ดา นในอาณาเขตหลายตารางวา มีรอยดนิ้ รนตอ สูแ หลกยับเยิน ทนี่ าประหลาดใจชวนสยดสยอง ทสี่ ุดก็คอื บาดแผลเหวอะหวะเปน โพรงกวาง ท่กี น ของหมปู าตวั นั้น มันถกู ลากเอาเคร่อื งในออกไป เสียแลว ดวยศตั รขู องมนั ที่มคี วามรวดเรว็ อยางไมน าเช่อื เม่อื ประมาณดกู บั เสยี งรองของหมแู ละเสยี ง ของการตอสเู มือ่ ครนู ี้ ซ่งึ หางกนั เพยี งไมก อ่ี ดึ ใจ รอยเลอื ดขากเครื่องในท่ีถูกลากไป หยดเร่ียเปนทาง ไปในหว ยแหง “โอโ ฮ ไมน าเชื่อเลย ทําไมมันถึงรวดเรว็ ขนาดนี้ เจานร่ี องขาดเสยี งไปหยกๆ นเี่ อง กน กลวงไปเสยี แลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

285 ไชยยนั ตรอ งออกมา กม ลงสาํ รวจดซู ากหมูปาทเี่ พิง่ จะขาดใจตายสดๆ รอนๆ อยา ง ใกลช ดิ “เจา หมาชนดิ นป้ี ากคมรายกาจ แลวกเ็ รว็ มาก...” พรานใหญบอกเรียบๆ “...หลายครัง้ มาแลว ท่ีผมเหน็ มนั ลอ มวงเลน งานหมปู า แบบนี้ ไดย นิ เสียงมนั ฟดกัน แลวก็เสียงหมรู อง พอเจา หมู รองขาดเสยี งกแ็ ปลวามันลากเครื่องในออกมาเสยี แลว ไมเ คยเขา มาทันเหตุการณสกั ที วธิ ีลวงเอา เครือ่ งในของมันกค็ อื กัดทางกนอยา งทเี่ หน็ อยูน แี่ หละ” “ทาํ ไม? มนั จะตอ งลวงเอาเฉพาะเครื่องในไปเทา นน้ั หรอื ?” เชษฐาถามบาง จอ งมองภาพนั้นอยา งทง่ึ ๆ ประหลาดใจ “กอ นอื่นมนั จะควกั เอาเคร่อื งในไปกอ นครับ เปน ธรรมเนียมของเจา สตั วชนดิ นีท้ เี ดียว สวนซากมนั อาจยอนมากินทีหลงั ฝงู นอี้ ยางมากกเ็ หน็ จะไมเกนิ สามสตี่ ัว สงั เกตดจู ากรอย มนั จะตอ งไดก ล่นิ พวกเรา พอลากเครือ่ งในออกมาไดก เ็ ปด หนีไปทิง้ ซากไว” “มนั เลน งานคนดวยหรอื เปลา ?” เสยี งตน่ื ๆ ของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ถามแทรกขน้ึ “กย็ ังรับรองไมไดแ น แตเ ทา ที่ผา นมา ยังไมเ คยเหน็ มันเลนงานคน ตัวมนั ไมใหญโตอะไร นกั ไอที่กลางคืนดกึ ๆ มนั รอ งตามลมมาเหมอื นเสยี งคนหัวเราะอยา งทีค่ ณุ หญงิ เคยไดยนิ บอยๆ นั่น แหละ” แลวเขากห็ นั ไปถาม ม.ร.ว.เชษฐาถึงเร่อื งซากหมูปาอันเปน ผลพลอยได จากเจาหมาในฝงู นน้ั หวั หนาคณะเดนิ ทางสนั่ หนาปฏเิ สธ “ท้งิ มันเถอะรพนิ ทร เราไมม ีลกู หาบมาดว ย แบกไปก็เปน ภาระของจนั กับแงซายเปลาๆ เนอ้ื ของเราก็เหลือเฟอบานเบยี งแลว อกี อยา งหนง่ึ ไอห มาในฝูงนั้น มนั จะแชงชกั หกั กระดกู เรา หา วา เราแยงอาหารของมนั พวกมันอตุ สา หล งแรงไว” ประโยคทา ย เชษฐาพดู ดว ยอารมณข ัน พรานใหญห ันไปโบกมือกับจนั และแงซาย ซึ่งเตรียมจะตดั ไมทาํ คานหาม บอกใหทง้ิ ซาก หมูปา นนั้ ไวตามเดมิ แลวนําออกเดนิ ทางตอ ไป ท้ังหมดมาถึงแคม ปใ นเวลาเขา ไตเ ขาไฟพอดี และกอนท่จี ะทนั ไดพกั เหนอื่ ยน่ันเอง ทุก คนทเี่ พ่ิงจะกลบั มาเผชญิ กบั ขาวรายชนดิ ทท่ี าํ ใหถงึ กับตะลึงพรงึ เพริดไปในทนั ทที ี่ไดร ับทราบ บุญคํา พรานพื้นเมืองอาวโุ สของรพินทรทีไ่ ดรบั คําส่งั ใหนาํ หนังของไอกุดยอนกลบั ไป หนองนาํ้ แหง โดยแยกกบั คณะใหญท เี่ ขาโลนกอนทีจ่ ะเดนิ ทางมายังโปง กระทงิ เมอ่ื เชา วานน้ี บดั น้ี ไดเ ดนิ ทางตดิ ตามมาถึงแลว บญุ คํารดุ มาถึงบรเิ วณทีต่ ัง้ แคม ปเ มอ่ื เวลาบายส่ีโมงเย็นนเี่ อง อันเปน เวลาทร่ี พินทรน าํ คณะนายจา งออกแกะรอยกระทงิ แกจงึ เฝาคอยการกลบั ของพรานใหญ และคณะ นายจางอยูดว ยความรอนรนุ กระสับกระสา ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

286 ทันทที ี่เห็นจอมพรานผเู ปน หัวหนา นํานายจางเดินทางกลับมาถึง บญุ คาํ ก็วิ่งกระหดื กระหอบเขา ไปหารพินทร และรายงานเรว็ ปร๋อื แทบจะฟง จับตน ชนปลายไมถ กู ภายหลังการสอบซักไลเ ลียงกนั อยคู รใู หญ รพินทรก ็หนั ไปบอกความตอแกคณะนายจา ง ของเขา ดว ยสหี นาเครงเครยี ด “เราเสยี ชวี ติ ลกู หาบของเราไปอีกคนหนงึ่ แลว ครับ คนทีใ่ หยอนไปหนองนํา้ แหงกบั บุญ คํานั่นแหละ ไอแหวง มนั ขยเี้ ขาเสยี เมื่อกลางวนั นเ้ี อง บญุ คาํ กเ็ กอื บจะเอาชวี ิตไมรอด ดีแตหนีเขาไป ในพงหนามไผเ สียทัน” เชษฐางนั ไปครใู หญ สวนดารินกับไชยยนั ตล ืมความเหน็ดเหนอ่ื ย ทบี่ ุกปา มาท้ังวนั ไป หมดส้นิ ตางรุมกนั ซักถามบญุ คําดว ยความตกใจฟงไมไดศ ัพท ราชสกุลหนมุ หวั หนา คณะเดินทาง จึงบอกใหพ รานใหญแ ละบญุ คาํ เขา ไปในกระโจมพกั เพอ่ื การทราบเร่อื งราวโดยละเอยี ด “รพนิ ทร ใหบญุ คําเลาไปใหล ะเอยี ดซิ ถึงเหตุการณที่เกดิ ข้นึ ” ภายหลังจากระงบั ความรูส ึกลงเปน ปกติ เชษฐากเ็ อยขนึ้ ตํ่าๆ บุญคําเลาใหฟ ง วา เขากบั ลกู หาบที่ชอ่ื ‘อนิ ’ นําหนงั ของไอกุด เดินทางไปฝากสงใหแ ก คนของนายอาํ พลใหจดั สงตอ เขา โรงฟอกตามคําสงั่ ท่ีไดร ับ ไปถงึ หนองน้าํ แหงกอ นเที่ยงของเมอ่ื วานเล็กนอย เมอ่ื มอบหนงั เสือและจดหมายของหวั หนา คณะเดินทางแกค นของนายอําพลเรียบรอย แลว หยุดพกั กันที่นน่ั เพียงชว่ั โมงเดยี ว ก็รีบรดุ เดินทางยอนกลับ โดยบุญคําเปนคนนําตัดทางลัด เพ่อื ตรงมาสมทบกับขบวนใหญยงั โปง กระทิงตามทีไ่ ดน ดั หมายไว อนั เนือ่ งมาจากจดุ เรมิ่ ตน คือหนองน้ําแหงกบั โปงกระทงิ หางไกลกนั มาก เขากบั อนิ มี เวลาเดนิ ทางเพยี งไมเกิน 6 ชวั่ โมงกอนค่ํา จึงตอ งนอนพกั คา งคนื อยกู ลางดงตอนหน่ึง พอเชาก็ออก เดนิ ตอ มา แตแ ลว ขณะที่เดนิ ตามดา นเกาๆ อนั ไตไปตามไหลเขานน่ั เอง เขากบั อนิ ก็สวนกับโขลง ของไอแหวงอยา งชนิดจวนตวั ประจนั หนา เกนิ กวาทีจ่ ะทนั รูตัวหรือหลีกหลบทนั เขากับอินจึงตอ ง เผนหนลี งปาขา งทาง ไอแ หวงกับโขลงของมนั ท้งั หมด แทนทจี่ ะผานพนไป กลบั แผดเสียงดรุ า ยสนัน่ ปา พากัน ยกโขยงขบั มาตดิ ๆ อยางหมายชีวิต ทัง้ บญุ คาํ และอนิ จงึ ตอ งใชปนลูกซองเด่ยี วประจํามอื ยงิ พลางว่งิ หนีพลาง แตแ ลว อินผูเ คราะหรา ยกว็ ิ่งไปสะดดุ เถาวลั ยล ม กลิง้ ลง อนั เปนเวลาเดยี วกับทไ่ี อแหวง ผนู าํ โขลงตดิ ตามเขามาถึง ภาพที่บญุ คํามองเหน็ ก็คอื รางของอนิ ถูกมดั ดวยงวงใหญ ชูกวัดไกวข้ึน ทา มกลางเสยี งรองโหยหวนของลกู หาบผูเคราะหราย ชว่ั พริบตาเดยี ว มนั กโ็ ยนรางของอนิ ลอยละ ลิ่วเขาไปกลางโขลงทกี่ าํ ลงั วงิ่ สบั สนตามมา จากนั้นแกก็ไมเ หน็ อะไรอกี มกี าํ ลังอยูเทาไหรกต็ ะกายไปจนสดุ ฤทธ์ิ แมกระท่ังปน ใน มอื ทถ่ี ืออยหู ลนหายไปเมอ่ื ไหรก็ไมร ู พบตนเองเขาไปซกุ อยใู นโคนกอไผใหญอ ันเต็มไปดว ยหนาม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

287 ไอแหวง กบั โขลงของมันคงติดตามอยางกระหายเลอื ด เขามาวนเวยี นลอมกอไผท่ีแกหลบกําบังอยู และเฝากนั อยทู น่ี ัน่ เปน เวลากวาชวั่ โมงเตม็ กอนท่ีจะนําโขลงผละจากไป เมือ่ เหน็ วาพวกมนั ไปไกลแลว แกจงึ ใชม ดี เดินปาทย่ี งั ขดั ตดิ หลังอยู คอ ยๆ ลดิ หนามไผ ออกมาไดอยา งยากเยน็ พอออกมาพนได ก็รบี แจวอา วมายังท่ตี ั้งแคม ปโ ปงกระทิงนี่ โดยไมไ ด ยอ นกลบั ไปคน หาปน ของแกเองทห่ี ลนหายไปในขณะทวี่ ่ิงหนี หรือกลบั ไปดูศพของอนิ อีกเลย เนอ้ื ตวั และหนาตาของบญุ คาํ ท่ีปรากฏอยใู นสายตาของทุกคนในขณะน้ี เปนริ้วรอยยบั ไปดว ยหนามไผ ซึ่งไดชว ยชวี ติ ของแกไวไ ดอยา งหวดุ หวดิ เส้ือผา ขาดกะรงุ กะริง่ เหตุการณมนั เกดิ ขึ้น เม่ือเวลาประมาณ 11.00 น.ของวันน้ีเอง! “บุญคาํ แนใจหรือวา เปนไอแ หวงกับโขลงของมัน?” เชษฐาถาม รวิ้ รอยแหง ความหนกั ใจวิตกกงั วลปรากฏชดั อยูในสีหนา และแววตา “โธ! นายใหญครับ บญุ คาํ เห็นมันถนดั ตาทีเดยี ว ตอนทีม่ ันจบั อินโยน...ตอนทม่ี ันมายนื สา ยอยหู นากอไผท ีบ่ ญุ คําหลบอยู หา งกนั ไมกวี่ าเทานน้ั แลวกก็ ลางวนั แสกๆ งายาวขา งหนง่ึ ส้นั ขาง หน่ึงอยา งน้นั หแู หวงอยา งนน้ั แลว ก็ตวั ยงั กะภเู ขาอยางนน้ั มันจะเปน ตัวไหนไปได ปานม้ี มี ันตัว เดยี ว เหน็ หางสกั สส่ี ิบเสนกจ็ าํ ได” “ไมม ีปญ หาใหตอ งสงสัยอะไรเลย เชษฐา” ไชยยนั ตหนั มาพูดกบั สหายของเขา “...อยาวาแตบญุ คําจะเหน็ มากับตาเลย เหตผุ ลสิ่งแวดลอมมันก็ยนื ยนั อยูแลวเม่อื ตอนใกล สวา งน่ี เราตองต่นื กนั ขน้ึ อยา งกะทนั หนั และเตรียมรบั มือเปน การใหญ เพราะมนั ยอ งเขามาชุมนมุ กันอยูทหี่ นองนาํ้ ใกลๆ น่ี พอรพนิ ทรก บั เกดิ ยอ งเขาไปดู แลว ยิงไลม นั ก็ถอยหนีไป อตี อนทม่ี นั ผละ ไปนน่ั แหละ มันก็เดนิ สวนทางกับบุญคาํ และอนิ พอด”ี “คนของเราตายไปสองศพแลว นะ ยังไมทนั จะถึงหลม ชา งเลย” ดารนิ พดู ข้นึ ลอยๆ ตามองจับอยูท พี่ รานใหญผ มู สี หี นาขรึมสงบอยใู นลกั ษณะปกตชิ นิด ยากทจ่ี ะอานใจ “ชว ยไมไ ดเ ลย...” เสยี งเครียดๆ ของเขา ตอบถอ ยคําของหลอน “อยา งท่ผี มเคยบอกไว หลายครั้งแลว วา ปาแถบนม้ี อี ันตรายทกุ ฝกา วยา ง มันเปนอุปท วเหตสุ ุดวิสัยทเี่ กดิ ขนึ้ ความจรงิ มนั เจตนาท่ีจะมาร้ือแคมปของเราทนี่ ่ี เราบังเอิญรตู ัวเสยี กอ นมันจึงถอย บญุ คาํ กับอินเคราะหร าย เพราะ เดนิ สวนทางกบั มัน ผมก็บอกไวแ ลวอกี ดว ยวา ไอแหวง จะไมละโอกาสฆาคนเลย ถา มันมีโอกาส นั้น มันพลาดโอกาสทม่ี นั จะฆาพวกเราท้ังหมดในแคม ปน ่ี แตมันกลบั มโี อกาสเหมาะทีส่ ุดในการ ฆา บญุ คาํ กบั อนิ เพราะสองคนนี่ไมม ีทางท่ีจะปะทะพวกมนั ไวไดอยู ไปเพียงสองคน อาวธุ มเี พยี ง ปนลูกซองเดี่ยว และพบในระยะประจนั หนาเกนิ กวาทจี่ ะหลบทัน นย่ี งั เรียกวาโชคดที ่ีสดุ แลว ทีบ่ ุญ คําเอาชีวติ รอดมาบอกขาวใหเ รารไู ด” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

288 แลว รพนิ ทรกห็ ันไปสอบซกั บุญคาํ ใหช ัดถึงตาํ แหนงทเ่ี กดิ เหตุ ครเู ดียวเขากส็ ามารถกํา หนดไดถูกตองแนนอนวาสถานทีเ่ กดิ เหตสุ ยองน้นั อยบู ริเวณไหน จากความช่ําชองปรโุ ปรง ชนิด หลับตามองเหน็ ทุกตําแหนง ในอาณาจักรพงไพรแหง นี้ ดารนิ เรียกบุญคาํ ใหไ ปนอนท่ีเตยี งสนามหลงั หนง่ึ เพอื่ ตรวจดบู าดแผลเหวอะหวะจาก หนามเกยี่ ว ซง่ึ บางแหงจดั วา ฉกรรจ ไมใ ชเ พียงแคร อยขดี ขวนธรรมดา ความเปน แพทยข องหลอน แสดงคุณคา แกค ณะเดนิ ปา ใหเหน็ ชดั ในยามนีเ้ อง หลายแผลบญุ คําถูกเยบ็ สกดั ก้ันดว ยยาฉีดปอ งกนั บาดทะยัก ยาใสแ ผลและยากนิ ระงบั ปวดถกู นําออกมาใช แงซายทาํ หนาทเ่ี ปนบุรษุ พยาบาลลูกมอื ของหลอน ในระหวา งทีห่ ญิงสาวสาละวนอยูกับบาดแผลของบญุ คาํ ดว ยความชาํ นาญแคลวคลอง ปราศจากความรงั เกยี จเดยี ดฉนั ทอ ันผิดไปจากบคุ ลกิ ทีเ่ หน็ โดยทว่ั ๆ ไป บญุ คาํ ประนมมอื ไหวท วม ศรี ษะ ในความปรานเี อาใจใสเ ปนอนั ดขี องนายหญิง สว นสามชายอนั เปน คณะนายจา งสอง และพรานใหญผูนําทางหน่งึ มองสบตากนั เงยี บ งันไปครใู หญ ระหวา งทหี่ ญงิ สาวจดั การกบั บาดแผลของพรานพ้นื เมือง “ผมคาดเหตุการณไปไมถงึ ...” ในท่สี ุด ม.ร.ว.เชษฐากเ็ อย ข้นึ หา วตาํ่ อัดควันจากกลอ งยาเสน ลกึ โคลงหวั ชา ๆ อยาสลด เศราใจ “...กอนทีบ่ ุญคําจะแยกทางกับเราท่ีเขาโลน เมอื่ วานนี้ ถาเราใหไรเฟล ดๆี เขาถอื ตดิ มือไป สักกระบอก แทนท่ีจะเปน ปน ลูกซองเด่ยี วประจาํ มอื เดมิ ของเขา การเผชิญหนาระหวางเขากับไอ แหวงอาจเปลย่ี นสถานการณไ ป ลกู หาบของเราอาจไมต าย และบญุ คาํ กค็ งไมถ ึงกบั แทบจะเอาชวี ิต ไมร อดอยางน้ี ปนลกู ซองเดยี่ วเพียงสองกระบอกกับชา งดุท้งั โขลงนะ มันเปนการฆา ตวั ตายชดั ๆ” “แบบนม้ี นั ตอ งยงิ ถลมเสยี ท้ังโขลงเลย ฆา ใหเ รยี บอยาใหเหลอื เลยสักตวั ” ไชยยนั ตสบถออกมาอยา งเปน เดอื ดเปน แคน “เพ่ิงจะโลงอกเรอื่ งไอก ุดมาหยกๆ น่เี อง เจอะเอาศกึ ใหญชนดิ นอนตาไมหลับเขาอีกแลว จะเอากนั ยงั ไงดี รพินทร” อดตี นายพนั โท หวั หนาคณะเดินทางขอความเหน็ “สุดแลว แตค ณุ ชายเถดิ ครับ จะตามมนั ใหจ ริงจังต้ังแตเ ดยี๋ วน้ีกไ็ ด ถาไมเกรงวาจะ เสียเวลา และเสยี แผนอืน่ ของเรา สําหรบั ผมพรอ มทีจ่ ะปฏิบตั ติ ามคาํ สง่ั ทุกอยา ง” เชษฐาหนั ไปหารือกบั ไชยยนั ต ครูหนงึ่ กห็ นั มาทางจอมพราน “เอาง้ี กอ นอน่ื พรุงนเี้ ราไปสาํ รวจบริเวณเกดิ เหตเุ สยี กอน แลว คอยคดิ กนั ใหม ไอเรือ่ ง ตามเราตอ งตามแน แบบเดยี วกบั ครง้ั ไอก ดุ น่นั แหละ ถา ยงั ฆามันไมไ ด ก็ยังไมตองเร่มิ ตน เดนิ ทางที่ หลมชาง” “ตกลงครบั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

289 “สถานท่เี กิดเหตตุ ามทบ่ี ุญคาํ เลา มันอยทู ไี่ หน หา งจากทน่ี ี่สักเทาไหร?” ไชยยนั ตซกั “บริเวณแถวนน้ั เรียก ‘พุบอน’ ครับ หา งจากท่ตี ัง้ แคมปของเราในขณะน้ี ยอนกลบั ไป ทางดา นตะวันตกเฉยี งใต ระยะทางเดินประมาณ 3 ชั่วโมง ภมู ิประเทศเปนชองเขาตดิ ตอกบั ทุง หญา เล็กๆ มลี ําธารไหลผา น” “ตอนท่ีเราออกเดนิ ทางจากเขาโลน มาถงึ ที่น่ี ไมไดผา นทางนี้ไมใชห รอื ” “ครับ ไมไ ดผ าน มันเปน ทางลัด ไมสะดวกสําหรับเกวยี น บญุ คําเดินมาตวั เปลา เลยมา ทางดา นนี้เพอ่ื ยนระยะ ตอนท่ีไอแ หวงเคล่อื นโขลงไปจากทน่ี ี่ ตรวจดรู อยในระยะตน ๆ ของมัน เห็นบายหนาขน้ึ เหนือคลา ยๆ จะมงุ ไปปา หวาย แตค วามจริงเพง่ิ มารูเอาเดยี๋ วน้เี องวา มนั กลบั วกลง ใตไปพุบอนอกี เมอื่ ตอนขามามันกม็ าจากพบุ อนน่ันแหละ เหน็ บญุ คําบอกวา ทน่ี นั่ ฝนกําลังชุก มนั คงติดใจทุง หญาที่นน่ั ดีไมด ภี ายในระยะสองสามวันนี่ อาจยงั ปว นเปยนอยแู ถวนน้ั กไ็ ด พรงุ นกี้ ค็ ง ร”ู เชษฐากบั ไชยยันตสอบซักหารอื กบั พรานใหญเงียบๆ สวนดารนิ ภายหลงั จากจัดการกับ บาดแผลของบญุ คาํ เรียบรอย กไ็ ลใหไปนอนพกั แลว กลบั เขามารว มวงดว ย อาหารคา่ํ ภายในเตน็ ทม ้ือนนั้ ทุกคนรับประทานกนั ดว ยอาการเครงขรึม “บญุ คาํ เปนยงั ไงบาง?” ตอนหนง่ึ ไชยยนั ตหนั ไปถามหญงิ สาว ม.ร.ว.หญงิ ยกั ไหล “เย็บทง้ั หมดรวมกันแลว 22 เข็ม โดยเฉพาะอยา งยิ่งที่ลน้ิ ปเฉยี งเปน ทางขน้ึ มาถึงไหปลา รา ยงั กะถกู ใครแหวะดว ยมดี ตัวเขาเองกบ็ อกไมถูกเหมือนกนั วา วงิ่ ฝาหนามไผแตล ะอนั ยาวเกือบ คืบพวกน้ันเขา ไปอยูขางในไดย ังไง แตตอนนั้นกไ็ มรสู กึ เจบ็ เลยสกั นดิ ตรงขา ม พอชางไปแลว จะ แหวกออกมานซี่ ิ กนิ เวลาเปน ช่วั โมง ดแี ตม ีพราตดิ ตัวเขา ไปดวย มายงน้ั คงจะตดิ ตายอยูในนั้นเอง นี่ เห็นจะเปนการสนับสนุนทฤษฎที ี่วา มนุษยเ ราเมอ่ื จวนตัวภัยจะมาถงึ ชีวติ เขาเตม็ ที ก็มพี ลังเปน พเิ ศษ สามารถทจี่ ะทาํ อะไรไดอยางพิสดารไมค าดฝน มากอ น ซง่ึ ในยามปกตไิ มอ าจทาํ ได” “ขอบพระคณุ คุณหญิงเหลือเกินครับ ทีก่ รณุ าชวยเหลอื คนของผมเปนอยา งดี...” รพินทร พดู แผวต่ํา มองไปยงั ม.ร.ว.หญิงคนสวย “บญุ คาํ เลน เอาเถดิ เจา ลอ กับชา งมานบั ครั้งไมถ ว นแลว แต ไมมีคร้งั ใดที่เขาจะตอ งเจ็บตัวเหมือนครั้งนี้” หลอนยม้ิ มุมปาก แววตากระดาง “หวงั วาคงจะมีสกั วนั หน่งึ นะ ที่คุณควรใหฉ นั มีโอกาส ‘ชวยเหลือ’ คณุ อยางนบ้ี า ง” หญงิ สาวพูดมคี วามหมายชวนใหค ดิ แลวกถ็ ามวา “ตกลงกนั วา ยงั ไง สาํ หรบั เรื่องไอแ หวง” “พรงุ นีเ้ ราจะไปสาํ รวจสถานทเี่ กดิ เหตุกอน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

290 ไชยยนั ตตอบแทน ดารนิ มองไปยงั รพนิ ทรอ ีกครัง้ “คงไมขดั ของ ที่จะใหฉันไปดวยไมใ ชห รือ?” พรานกม ศรี ษะ “แนนอนครับ ดีเหมือนกนั ในฐานะแพทย คณุ หญงิ ควรจะไดไปชนั สตู รพลกิ ศพคนที่ ตาย โดยการกระทาํ ของชางวา ลักษณะของศพเปนอยา งไร ผมเชื่อวา คณุ หญงิ คงไมเ คยพบเหน็ มา กอ นหรอก ศพท่ถี กู เสือกดั กเ็ ห็นมาแลว ทีน้ลี องดศู พทถ่ี ูกชา งทาํ บาทกุ รรมดบู า ง ถงึ คณุ หญงิ ไมขอ ไปดว ยผมก็กําลงั จะเชญิ อยแู ลว” ดารนิ วราฤทธ์ิ ยักไหลอีกครัง้ “ถาคุณคิดวาฉนั เปน คนขวญั ออ นละก็ ขอใหรดู ว ยวา ในการเดนิ ทางคร้ังน้กี ็คงไมม ี ผหู ญิงท่ีช่อื ดาริน ลักเพศปะปนกบั ผชู ายอกสามศอกเขา มาดวยหรอก ฉนั ไมไ ปเพื่อชนั สตู รพลิกศพ แตฉนั ตองการดูผลของการกระทําของมัน และตองการตดิ ตามไปกบั คณะทลี่ ามันดวย” หลังอาหาร นัดแนะตกลงกันเรยี บรอยแลวในระหวา งนายจา งกับเขา รพินทรก แ็ ยกออก จากกระโจมพกั บรรยากาศของแคมปท้งั หมดเครงเครียดลงอกี ครง้ั เหมือนเมือ่ ตอนทไ่ี อก ดุ ทําเร่ือง ขึน้ พวกลูกหาบท้ังหลายพากันมาน่งั รายลอ มบุญคําผนู ั่งชนั เขาอยหู นาเกวยี นเลมหน่ึง รมุ กันซกั ถาม และฟงบุญคาํ บรรยายถงึ นาทีวิกฤติ ขณะที่เขากับอนิ เผชญิ หนา กบั โขลงไอแหวง จนเปนผลใหอ ิน ตองเสียชีวิตไป เม่อื พรานใหญก าวตรงเขา ไป ทกุ คนกห็ นั มามองเขาเปน ตาเดยี ว รพินทรกา วไปหยุดยืน อยกู ลางวง มองไปยงั พวกลูกหาบทุกคนทก่ี าํ ลังเงียบกริบ “ขอใหทุกคนอยูกนั โดยสงบเหมือนเดมิ และทาํ หนา ทต่ี ามปกต”ิ เขาประกาศข้ึน “เราจะ ไมป ลอ ยใหอนิ ตองตายเปลา เหมอื นกบั คราวท่ีไอก ดุ ลากเอาเอน้ิ ไป เจานายสั่งแลวใหต ามฆาไอ แหวงกบั โขลงของมนั ใหไดก อ นที่จะเดนิ ทางไปถงึ หลม ชาง แตจ ะชาหรือเรว็ ตองแลว แตเหตุการณ เพราะฉะนน้ั ขอใหพวกเรารบั รไู วเ สยี ดว ย แลวไมตองวิตกกงั วลอะไรท้งั ส้นิ ส่ังอยา งไรก็ทําอยา ง น้ันกแ็ ลว กนั ” เสยี งพําแซดดงั ไปในหมขู องลูกหาบ แสดงอาการพอใจ นายเมยผเู ปน หวั หนา ลกู หาบทงั้ กลายพูดมาวา “นายบอกกบั เราอยา งนี้ เรากด็ ีใจ เรากาํ ลังอยากจะรอู ยวู า ทางเจา นายใหญจ ะคิดยังไง ที่ ไอแหวง ฆา อนิ เพราะอินกถ็ กู ใชใหไ ปทาํ ตามคาํ สัง่ ของเจา นาย เราไมต องการใหม ไี อแหวง อยูในปา น้ี เหมอื นๆ กับไอกดุ เรารูว า ทงั้ นายและพวกนายใหญทง้ั สามคนคงไมปลอ ยใหพวกเราตายเปลา เรา เคารพนับถอื น้ําใจของนายมานาน ถงึ ไดย อมมาดว ยในครัง้ น้ี” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

291 “ขอใหว างใจ รพินทร ไพรวัลย เปน คนอยางไรพวกเราทกุ คนกร็ จู กั กันดอี ยแู ลว สวน เจานายใหญอกี สามคนทานกเ็ ปน ท่เี ชอื่ ถอื ไดใ นดานนา้ํ ใจ อยางเชนทพี่ วกเราเห็นคราวไอก ุด เอาละ สําหรับคืนน้ีพกั ผอนกันเสยี เวรยามสาํ หรบั สมุ ไฟเพ่ิมขนึ้ เปน คราวละสองคน คนละสองชว่ั โมง จะ จดั เวรกันอยา งไรกแ็ ลว แตนายเมย” ลูกหาบทง้ั หมดพากันลุกขนึ้ แยกยา ยไปนอนโดยดี เหลือแตเ พยี ง เกดิ จัน เสย และบญุ คํา อันเปนคนคูใ จของเขาทง้ั สี่ โดยเฉพาะพรานใหญทรดุ กายลงนง่ั คนเหลา น้นั กเ็ ขยบิ ตวั เขามาลอมวง ปรึกษาหารือกบั เขา รพนิ ทรคยุ กบั พวกน้ันอยูค รูจ งึ บอกใหน อนเสีย ตนเองออกเดนิ ตรวจรอบ บรเิ วณปางพกั อยางถ่ถี ว นรอบคอบ แลว มานงั่ จุดบหุ รีส่ ูบอยทู ีโ่ ขดหินเตยี้ ๆ กอนหน่งึ ทางดานหลัง ของกระโจมพกั ขนาดใหญของคณะนายจา ง ซึ่งเปนบริเวณทต่ี ิดกับผาหนิ เกลย้ี งสูงชนั แงซายหมดหนา ทร่ี บั ใชภายในกระโจมแลว ออกมานงั่ กอดเขา เจา จกุ อยูยังกองไฟหนา เต็นทห า งออกไปประมาณ 30 กาว เงยี บเฉยลกึ ลับอยเู หมือนเดิม ดเู หมือนจะไมไดแสดงอาการวา มองเหน็ เขาผซู ่ึงนั่งมองดูเงยี บๆ อยใู นขณะน้ี แสงไฟกองสาดวอมแวมจบั รางใหญโ ตกาํ ยาํ นนั้ ทาํ ใหมองดูราวกบั ปน ดวยทองแดง ตาของหนมุ ชาวดงพเนจรทอดเหมอ ลอย จับอยทู เ่ี ปลวไฟในกอง เหมอื นจะตกอยูในหว งภวังค ‘ไอแ หวง’ พลายเกเรอันเปน ความรบั ผดิ ชอบโดยตรงของเขาในขณะน้ี จะตอ งปราบให ได...ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ ผนู า กงั วลเสียกวาเสือสมิงหรือชางด.ุ ..การเดนิ ทางท่ยี งั ทายเหตุ การณไ มถ กู เมื่อออกจากหลม ชา งไปแลว...ลายแทงของมงั มหานรธาท่ีเขยี นไวเม่อื สีร่ อยปก อน...ขนุ เขาพระศวิ ะ...มรกตนครเมอื งลับแล...ขุมเพชรแหงพระอุมาเทว.ี ..และทา ยสุด แงซาย เจาหนมุ กะเหร่ียงผอู าสาสมคั รเขามาเปน คนใชใ นนาทีสดุ ทา ย กอนทจ่ี ะออกเดนิ ทางมหาวิบาก...ส่ิงเหลา น้ี อลหมา นปนเปยุง เหยิงอยใู นหว งคดิ ของ รพินทร ไพรวลั ย จนไมส ามารถจําแนกถูก เขาไมอ าจ วนิ จิ ฉยั ออกไปไดว าอะไรมนั เปน อะไร บอกกบั ตนเองไดอยางเดยี ววา ชีวิตของลกู ผูชายกรา นๆ ท่ี เสี่ยงและเผชญิ อยูก ับอันตรายตลอดเวลาอยูแลว ของเขาประการหนึง่ และเงินคาจา งสองแสนบาท อีกประการหนึง่ ทําใหเ ขากลา ขายชีวติ ทตี่ นเองประมาณไวในราคาต่าํ ท้งั ชีวติ อยางนอยที่สดุ ถึงแมเ ขาจะหมดโอกาสกลับมาใหใครในโลกนี้พบเหน็ อกี มารดา ชราอนั เปน หว งสิง่ เดยี วของเขาทม่ี อี ยใู นโลกนี้ ก็คงจะไดรับความสขุ ตามสมควรแลวไปตลอดชพี จากเงอื่ นไขคุมครองในสัญญาจา งท่ีทาํ กันเปน หลกั ฐานกอ นการออกเดินทางนัน้ ในชีวติ ทรุ เขญ็ กนั ดารอยา งเขา เขาไมค ิดวาจะหาหลักประกันทไี่ หนไวใ หส ําหรับแมค นเดยี วไดเทา น้ี ซ่งึ มนั เปนสงิ่ ที่เขาพอใจแลว มาตรวา ตวั เองจะตอ งเสียชีวติ ลง หรอื ถาจะพจิ ารณากนั ในอีกแงหน่ึง การรับจางนําทางของเขาครง้ั นก้ี ็เทากบั เปน การเอา น้ําใจของลกู ผชู าย และความเปนนกั ตอ สเู ผชิญภยั ในระหวา งเขากบั คณะนายจางออกมาตแี ผ แสดง ตอ กนั สาํ มะหาอะไรกบั ชวี ติ พรานไพรทเ่ี สี่ยงอยูตลอดเวลาแลว เชน เขา มหิ นาํ ซํ้ายงั ไดร ับเงินคา จาง ตามท่เี รียกรอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

292 คณะนายจางของเขาสงู ดว ยยศศกั ดท์ิ รพั ยศ ฤงคาร และความสมบรู ณพ นู สขุ ทุกประการ ยงั กลาท่ีจะยอมเสี่ยงทุกส่ิงทกุ อยา ง เพือ่ วัตถปุ ระสงคใ นการติดตามหาคนสาบสญู อันเปนนองชาย รว มสายโลหติ การเสย่ี งโชคหรือเคราะหใ ดๆ ก็ตามทจี่ ะมาถึงในอนาคตขางหนา ลวนเทียมบาเทยี มไหล เสมอกนั ทัง้ สน้ิ เขารกั น้าํ ใจกลา หาญและสัญชาตญาณเผชญิ ภยั ของคนเหลา น้ี รกั ในความเปน นกั กีฬา และเลือดขนแหง การตอสู ซ่ึงยากนกั จะหาไดในมนษุ ยย คุ นี้ นีจ่ ึงเปน เหตุผลอนั มนี ํ้าหนกั ย่ิงอีก ประการหน่ึง ทาํ ใหเ ขาตดั สินใจรับจางนาํ ทาง ชด ประชากร คนสาบสญู อันเปนตนเหตขุ องการเดนิ ทางมรณะคร้ังนี้ จะยังมชี วี ิตอยู หรอื ไม? ...ขุนเขาพระศวิ ะตามลายแทบโบราณ จะเปน ถนิ่ ท่เี ขานาํ คนคณะนไี้ ปถงึ ไดหรอื ไม. ..ลวน เปน ความฝน อนั ยุงเหยิง ทั้งในเวลาหลับและต่ืนของรพนิ ทร อนาคตกาลเปรยี บเสมอื นมานอนั ดาํ ทึบ บงั สายตาของเขาอยูใ นขณะน้ี ชนิดท่ีเดาอะไรไมถกู ทั้งสิ้น แงซาย ยงั คงน่งั ซมึ นิ่งเปนตกุ ตาปนอยเู ชน เดิม เขาอยากจะรูข ้นึ มาในฉับพลันวา อะไร เปนความคิดอา นอยูในสมองอนั ลึกลบั น้นั รพนิ ทรจ ดุ บหุ ร่ีสบู เปน ตวั ทสี่ อง ภายหลงั จากดดี กนของตวั เกา กระเดน็ หายเขาไปในพง รกเบ้อื งหลงั ภายในเตน็ ทตะเกยี งเจาพายดุ บั ลงแลว คงมองเหน็ แตแ สงแดงริบหรีข่ องตะเกยี งร้วั ซ่ึง ตงั้ ไวท ีโ่ ตะสนาม เปน การตามไฟในเตน็ ทไ วท้ังคนื สองผา นผาใบหนาของผนังเตน็ ทออกมารางๆ แสดงวาคณะนายจา งของเขาคงจะนอนกนั แลว สายตารพินทรเ ปล่ยี นจากรางของแงซายไปทอดจับอยทู ่เี ตน็ ทหลังน้ันอกี ครัง้ เม่อื สงั เกต เหน็ แสงรางๆ ภายในเรมิ่ สวา งชดั เจนขนึ้ และเคล่อื นใกลๆ เขา มาปรากฏชัดอยทู ี่ริมผนงั ดานท่เี ขานง่ั อยู ใครคนหนึ่งภายในเต็นทกําลงั เคล่อื นยา ยตะเกยี งรัว้ จากโตะ สนามท่ตี ัง้ อยตู รงกลาง นํามนั แขวน ไวย ังรมิ เตน็ ทด า นนี้ พรอมๆ คําถามท่เี กดิ ข้นึ ในสมองของเขา คาํ ตอบก็ปรากฏชดั เจนออกมาในทนั ที จากภาพ ท่ีเหน็ โดยเงาสะทอนของแสงตะเกยี ง ซึง่ ทาบตดิ อยูกับผนังเตน็ ทเ ปน รปู เงาดําน้นั แมจ ะเปน เพยี ง เงามันก็เดนชดั รางทีบ่ ังแสงตะเกยี งทอดมาปรากฏอยบู นผนื ผาใบของกระโจมแทนจอ พรบิ ตาเดยี ว เขาก็รูในทันทวี า นัน่ คือ ดารนิ วราฤทธ์ิ หมอมราชวงศหญงิ คนนน้ั !! เขาจําไดว า ไดจ ดั บรเิ วณภายในของเตน็ ทอ ันกวางใหญข องนายจางดา นนไี้ วเ ปนหองนํา้ สนามหรอื อกี นัยหนึง่ หอ งน้าํ ชั่วคราว โดยต้งั ถงั ยางอสั ฟลทเปลาๆ ไว แงซายเปน คนหาบนา้ํ จาก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

293 หนองเบอื้ งลา งมาเตรยี มไวส ําหรับคณะนายจางตามหนาที่ นี่หลอนนกึ ยงั ไงขึ้นมาจงึ เพ่ิงจะอาบนา้ํ เอาเวลาเชนน้ี มิหนาํ ซ้าํ เจา กรรม ยังอุตสา หหว้ิ ตะเกยี งเขามาดวย พรานใหญต ะลงึ ใจหายวาบ อา ปากขยับจะรอ งเตือนหญงิ สาวผูกาํ ลังเงยหนา สยายเสน ผม และปลดกระดมุ เสอ้ื เชริ ต ออก แตก ม็ เี พยี งแคเสยี งอึกอกั ในลาํ คอ ไมอ าจเปลงออกมาได ระยะภาพที่ ปรากฏอยูบ น ‘จอ’ หางจากเขาทน่ี งั่ อยบู งั เอญิ 10 กาวเทา น้ัน และภาพเงามนั กระจางแจมใสเสียจน เหน็ ชัดแมแ ตเ สนขนตา ยามเมอ่ื หลอ นหันขางใหแ กแสงตะเกยี งเชนนี้ หญิงสาวทรงงามอนั ปรากฏอยใู นภาพเงานนั้ ถอดเสื้อสะบดั ออกไปเปน ลาํ ดบั แรก รดู ซิป กางเกงเดินปา ปลดลงตํา่ พน ไปจากตะโพกแลวทรดุ ตวั นั่งบนมา ดงึ กางเกงทางปลายเทา พอหลอ น ยนื ขึ้นในคร้ังนี้ บราเซยี รกป็ ลิวหลดุ ไปอกี กมลงอีกท.ี ..อันเดอรแ วรก ร็ ูดลงไปกองอยูท ี่ขอ เทา และ ถกู เตะสลัดปลวิ แวบไปทางหน่ึง แลว ยืนยดื ตวั ตระหงา น ใชม ือท้ังสองขา งกดท่ีเอวกว่ิ คอด เงยหนา ขนึ้ ดัดคออยางเมอ่ื ยลา เงาน้ันปรากฏตงั้ แตเสนผม สันจมกู รมิ ฝปาก ลาํ คอระหง ชวงไหลและปลายอนั พุม แหลมงอนเชดิ ของสองเตาอลา งเวาตัดลงมายงั ล้นิ ป ลอนนูนงามของหนาทอ ง โคนปลีขาอวบใหญ แขง็ แรงซงึ่ เรียวลงไปสนู องที่ไดสัดสวน ท้ังมมุ หนา และมมุ หลัง กอปรไปดว ยโคง และเวาอนั ไมม ที ่ี ติ กลมกลงึ ตรึงตราตรงึ ใจ พอหลอนจว งขนั ลงไปในถงั น้าํ รพินทรก ผ็ ุดลกุ ขึ้นยนื เดินเล่ียงจากดานหลงั กระโจม ออกมาเงยี บๆ เขาสาปแชงตนเองทด่ี นั ไปนงั่ อยทู ี่โขดหินดานหลังกระโจมน่ัน ทงั้ ๆ ทก่ี ไ็ มไ ดต ั้งใจ หรือเจตนาใดๆ ทงั้ สนิ้ จอมพรานทอดเทา เนอื ยๆ ตรงเขา ไปที่แงซายกมลงรนิ กาแฟจากกาขน้ึ มาจิบ ตาใหญคม ในกรอบลกึ ของหนมุ กะเหรย่ี งรา งยักษจับนง่ิ อยทู เ่ี ขา เมอื่ รพินทรม าหยุดอยตู รงหนา “แกบกุ ปา มาทงั้ วันแลว แงซาย คืนน้จี ะนอนก็ได แตหตู องไวหนอ ย” เขาบอกเรียบๆ “ถาผูก องอนญุ าต ผมกจ็ ะนอน” กนิ กาแฟเสร็จ พรานใหญก็ขยบั ตวั จะผละเลยไป แตแ ลว กช็ ะงกั เพราะเสยี งหา วๆ ของแง ซายทเ่ี รียกเบาๆ เขาหนั กลับมา “ผมแวว ๆ วา พรงุ นเี้ จานายจะไปตรวจรอยไอแหวงตรงทมี่ นั เหยียบลกู หาบตาย” “ใช” “เราจะเริ่มตน ออกตามไอแ หวง หรอื ครับ?” “กแ็ ลวแตเขาจะสัง่ แลว แตก ารตัดสนิ ใจของนายจา งของเรา ทําไมหรือ?” หนมุ ชาวดงนง่ิ ไปครู ก็พดู ขน้ึ ลอยๆ “การตามไอแหวง อาจกินเวลาเปน แรมเดอื น หรือบางทอี าจตลอดทงั้ ป” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

294 รพินทรข มวดคิ้วจองหนา “น่นั ไมใ ชห นา ท่ีของแกจะแสดงความเหน็ เลยนแ่ี งซาย ทุกส่งิ ทกุ อยางมนั ขึ้นอยกู บั นาย ของเรา” “ผมคดิ วา เจานายมจี ดุ ประสงคท่จี ะมงุ หนาไปยงั เทอื กเขาพระศวิ ะมากกวา” “แลวยงั ไง?” “ไอแหวง อาจทาํ ใหเราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางจากหลม ชา งชา ไป” “แลวยังไง?” พรานใหญถ ามมาดว ยประโยคเดิม แตเสยี งหวนลง แงซายหลบตา หัวเราะเอื่อยๆ อยใู นลาํ คอ มองไปทีเ่ ปลวไฟสนี ้ําเงนิ ซง่ึ กินไมสดกิง่ หน่งึ ในกองเงยี บเฉย แตแ ลว กอ นท่ีรพินทรจะเอย ถามเชนไรตอ ไปนน่ั เอง เสียงใสกังวานกด็ งั ขดั จงั หวะ มาจากหนาเตน็ ทวา “แงซาย ฉนั อยากจะไดกาแฟสกั ถวย” พรานใหญห นั ขวับไป กเ็ หน็ ดารินในชดุ แสลค็ ขาวสเวต็ เตอรส ดี ํา กําลงั แหวกประตเู ต็นท คาอยู แงซายกลุ กี จุ อหิ้วกาแฟนําเขาไปให แตเ ปน เวลาเดียวกบั ท่หี ญงิ สาวกาวสวนตรงเขา มา หลอ น รับถวยกาแฟทีแ่ งซายรนิ ให ยังไมก ลบั เขาเต็นท ทวาเดินมาท่ีรพินทร “มีอะไรทคี่ วรจะชมเชยคุณอยอู ยา งหนึง่ รูไหมอะไร?” “ในสายตาของคณุ หญงิ นะ ร?ึ ” “ใช สายตาของฉัน” “สารภาพตามตรงวาไมท ราบหรอก และออกจะเปน เรื่องมหศั จรรยใ จไมใชเ ลน ทผ่ี ม อุตสาหม ีอะไรใหค ณุ หญงิ ชมเชยได นอกเหนอื ไปจากการตอวา ” หลอนเลิกควิ้ งามขึน้ ขา งหนึง่ ยกกาแฟขึน้ จบิ “อยากจะรไู หม?” “คงเปน เกยี รติยศ และความภาคภมู ใิ จอันยงิ่ ใหญท เี ดยี ว ถาไดรไู ว” เขาพดู ดว ยนํา้ เสยี งชาเย็นไมแ พห ลอน “ทุกครั้งท่ีฉันโผลออกมาจากเตน็ ทใ นเวลาวิกาล ฉันเหน็ คุณตน่ื พรอมอยเู สมอ บอกตาม ตรงวา นี่เปนความอบอนุ ใจอยา งยง่ิ ของนายจาง เราตองการใหค ุณปฏิบัตเิ ชนนี้ตลอดไป” จอมพรานยกั ไหล “ขออภยั ไมเ ปนความจริงหรอก มันเปน เรอื่ งบงั เอญิ ประจวบเหมาะนะ ความจรงิ ผม ไมไ ดต ่ืนอยูตลอดเวลา นายจา งหลบั ได ผมก็หลับไดเหมือนกนั เรอ่ื งอะไรทจี่ ะตอ งมานัง่ ถา งตา เฝา ยามอยู เวรยามตามหนา ทก่ี ็มีอยูแ ลว ผมเพง่ิ รูนเ่ี องวา ดึกดน่ื คอ นคนื ท่ีคุณหญิงยองออกมาจาก เตน็ ทนน่ี ะ ทแ่ี ทจ ะมาคอยสํารวจดูผมนน่ั เองวาหลบั หรือเปลา ” ดารินยกมือขนึ้ กอดอก ใชลน้ิ ดกุ ระพุง แกม เอยี งคอมองดูเขาจากศีรษะตลอดปลายเทา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

295 “เราน่ี เหน็ จะเปน ปรปกษกนั ไปจนกวาจะตายจากกันขา งหนึง่ ทเี ดยี วนะ นายพราน” “เราคงไมต ายจากกนั หรอก ถา ตายกต็ ายดว ยกัน ถาอยกู อ็ ยูด วยกนั ในเสน ทางท่ีเราจะเดนิ ไปขางหนา” “ฉันอยากจะถามวา บญุ คาํ เปน อยา งไรบาง?” “เรียบรอยปลอดภัยดที ส่ี ุดแลว จากฝม ือรกั ษาเยียวยาของแพทยชนั้ เลิศ ขณะนก้ี าํ ลงั หลบั สนิท พรงุ นี้กค็ งจะเดนิ ตวั ปลิวไดเหมือนเดมิ ” “นนั่ คือวัตถุประสงคใ หญทฉ่ี ันตอ งการพดู กบั คุณ เทา นนั้ ละ” หลอ นกระแทกเสียงสะบดั หนาหมนุ ตวั กลบั แตรพินทรก าวออกไปสกัดหนาไว ขณะนั้น เขาและหลอนยนื ประจนั หนา เพียงสองตอ สอง แงซายเดินหางออกไปสับทอ นไมเ พื่อนํามาเปนเช้ือ ฟนเพิ่มเติม จากก่ิงไมก องใหญทหี่ าเอามากองไวก อนแลว “ออกมาก็ดแี ลว ผมมธี รุ ะที่จะพดู อะไรกับคุณหญิงหนอย” “สําคัญมากไหม?” “จะวา สําคัญมนั กส็ าํ คญั หรือจะวาไมสาํ คัญ มันก็ไมสาํ คัญ” “กว็ าไปซิ มายนื จอ งหนา อยทู ําไม?” “เรือ่ งการอาบน้ําในเวลากลางคืนของคณุ หญงิ ...” “ทาํ ไม?” หลอ นถามเสียงสงู เร็วปรือ๋ เบิกตาจอ งหนาเขา จอมพรานถอนใจเบาๆ พรอมกบั โคลง ศรี ษะชา ๆ “อยาคดิ วา เปน การหา มปรามอะไรเลย แตค ิดเสียวาเปนการเตือนใหรตู วั จากผมกแ็ ลว กัน ในเวลากลางคืนท่คี ุณหญิงอาบนาํ้ ไมค วรจะเอาตะเกยี งแขวนไว โดยมตี วั ของคณุ หญงิ อยตู รงกลาง บังแสงไฟ เงาของคณุ หญงิ ทบ่ี งั แสงตะเกยี ง เหน็ ชดั ตดิ กบั ผนงั เตน็ ทเหน็ หมดทุกอยาง!! แลวราย รอบเตน็ ทก ็ลวนแลวแตพ รานของผมกับลูกหาบท้ังนน้ั อยางนอยท่สี ดุ พวกอยยู ามตามไฟกจ็ ะตอ ง เดนิ ผา นไปมาอยูเ สมอ ผมคดิ วา คณุ หญิงคงไมต องการใหใ ครเหน็ คุณหญิงในเวลาอาบนาํ้ แมจะ เปน เพยี งเงา” หญงิ สาวลืมตาโพลง ใบหนา แดงเขม กดั รมิ ฝป ากจองตาเขานิ่งไปอึดใจใหญ เสียงสน่ั “นี่...นแ่ี ปลวา ...เมือ่ ตะกน้ี .ี้ ..?” “ใช! ผมบังเอิญนัง่ อยูทโี่ ขดหินหลงั เตน็ ทน น่ั พอดี จะตะโกนบอกเขาไปก็กลวั จะตกใจ” “เลยเงียบกรบิ นั่งดอู ยูตัง้ แตต น จนจบ นี่แนะ ! ยงั มหี นามาบอกอกี !!” ขาดคาํ ฝา มือทไ่ี มสูจะนมุ นวลนัก ก็สะบดั ฉาดมาทใ่ี บหนา ของเขา แลว เจาของฝามอื ก็ ผละวง่ิ ผมปลวิ กระจายหายลบั เขา ไปในเตน็ ทอยางรวดเร็ว พรานใหญขมวดค้วิ กระพริบตาปรบิ ๆ มองตามรางงามไปจนลบั ตา แลวยกหลังมอื เช็ดรอยถกู ตบ มนั ไมร นุ แรงอะไรนกั เพยี งแตแ สบผวิ แตกลับไปคันท่ีหวั ใจอยา งไรพิกล เขาสะบดั หนา ขบั ไลค วามรสู ึกประหลาดๆ นั้นออกไปเสยี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

296 หวั เราะหๆึ ยนื น่ิงอยูกับท่อี กี ครูใหญ ก็เดนิ เขาไปหาที่นอนรวมกลุมกบั คนของเขา กอนที่จะเคลิม้ มอ ยไป พรานใหญชาํ เลืองไปทางหนาเตน็ ทข องนายจา ง เหน็ แงซายสุมไฟ จนลุกสวางโพลงเปน กองโต แลว เอนตวั ลงนอนคตู ะแคงอยทู ่ีขอนไมใหญริมกองไฟนั่น คืนนีอ้ ากาศเยน็ ชืน้ ไปดว ยละอองฝน เสียงฟา คาํ รามแวว มาจากลูกเขาทางทศิ ใต พรอ มท้งั ประกายแลบปลาบแปลบเปน ระยะ แสดงวา ฝนตกไกล ครง้ั หน่งึ รพนิ ทรส ะดงุ ตน่ื ดว ยเสียงคาํ ราม ตาํ่ ของเสอื มันดงั มาจากหนองนาํ้ เบอื้ งลา งน่ันเอง เขากวาดสายตาไปรอบ เห็นแงซายลกุ ขึ้นซุนไฟท่ี กําลงั จะโทรมใหส วางขนึ้ อกี แลวกล็ มตวั ลงนอนตอ สวนพวกลกู หาบท่ีอยเู วรสุมไฟก็คงปฏบิ ัติ หนาท่โี ดยเครง ครัด ไฟทุกกองท่เี รย่ี รายอยเู ปนระยะ ไมม กี องใดมอดดับไป สงั เกตดูทค่ี วายซงึ่ ผกู รายลอมรอบอาณาบริเวณ กเ็ หน็ อยใู นอาการปกติดี เจา เสอื ที่ทําเสียงตาํ่ ลึกกระหึม่ อยใู นลาํ คอตัวนัน้ เงยี บเสียงไปแลว คงมีแตเ สียงชางทแี่ ววตามลมมาจากหบุ เขาลกึ ครั้งสองครง้ั รพนิ ทรเงย่ี หเู มอ่ื แนใจ วา ไมใชโ ขลงของไอแ หวง เขาก็หลับตอ ไปอกี มันจะเปนเวลาเทาใดไมทราบได เขาสะดงุ ตนื่ พรวดพราดข้นึ อีกครงั้ ดวยเสยี งปนทแ่ี ผด ระเบดิ กกึ กอง ทา มกลางความเงยี บสงัดของราตรใี นไพรทึบเชนน้ี มนั ดงั สะทา นพอทจี่ ะปลุกคนขี้ เซาท่สี ุดใหต ืน่ ได จอมพรานเผนขึ้นยนื พรอ มปน ไรเฟล พรานของเขาท้งั สแ่ี ละลูกหาบทกุ คนก็ลุกฮอื ขนึ้ ทกุ คน และในเสย้ี ววินาทีทร่ี พนิ ทรค น หาที่มาของเสยี งปนน้ีเอง มันก็ระเบดิ สนั่นขน้ึ อกี นดั หนงึ่ คราวนี้ บอกตาํ แหนงชัด มันดงั ออกมาจากเต็นทข องเจานายนน่ั เอง และพรอ มๆ กบั เสยี งปนน้ัน ก็มีเสยี ง เอะอะลั่นในเต็นทช นดิ ฟง ไมไดศ ัพท แงซายพงุ ปราดเขาไปกอน เพราะอยใู กลห นา เตน็ ทก วา คนอื่น แลว รพนิ ทรก ็ตดิ เขา ไป เปน คนทส่ี อง พรอ มกบั ไฟฉายทนั ที เขาแหวกมานตามหลงั แงซายเขา ไป ภายในเต็นทก าํ ลงั ฉกุ ละหุกทา มกลางแสงรบิ หรีข่ องตะเกียงรว้ั ทแ่ี ขวนไวเ สากลาง รวมท้งั ลาํ ไฟฉายขนาดแปดทอน อีกสามกระบอกของกลมุ นายจางทฉ่ี ายสาดอยูไปมาสับสนไปหมด มุงสนามของเตียงไชยยันตแ ละ เชษฐาขาดลงมาสุมกองอยูกบั พื้น ภาพทีเ่ หน็ ทา มกลางแสงไฟฉายในมอื ของแตล ะคนท่สี าดอยูไปมานั้นกค็ อื ไชยยนั ต ปาฏหิ าริยข้ึนไปน่ังกอดเขา อยบู นโตะสนาม เชษฐายืนอยบู นหบี สมั ภาระรมิ ผนงั เตน็ ทอ ีกตอนหนึ่ง สว น ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ นัง่ คุกเขา อยูบนเตียงนอนของหลอ น ในมือคือปนส้ัน .357 ประจําตวั ตาของ หลอนเบกิ โพลงหนาซีดเผอื ด ทพี่ ้นื ดนิ ปลายตนี เตยี งสนามของไชยยนั ต ทอ นยาวทมี่ ีเกล็ดสะทอ นแสงไฟเปน มันละ เลอื่ ม เหลืองสลบั ดํา ขนาดทอ นแขน กําลงั ด้นิ เรา บดิ มวนเปน เกลยี วมีทอนหางรดั พันอยูกบั ขาเตียง เลือดแดงฉาน มันคอื งูสามเหลี่ยม ตวั ยาวประมาณ 2 วาเศษ!! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

297 เสียงหญงิ สาวผูค ุกเขา อยูบนเตียง งา งนกปน ในมือกรกิ๊ ขนึ้ อกี ครง้ั รพนิ ทรก ็รองออกมา “อยายงิ ! กระสนุ อาจแฉลบไปโดนพวกลกู หาบขา งนอก!” หลอนชะงกั ตามคาํ ส่งั ของเขา มฤตยูไมม ีตนี ตัวนนั้ ยุตกิ ารด้นิ เราลงแลว คงมีแตส วนปลายหางเทา นนั้ ท่วี าดไปมาเบาๆ และในทสี่ ดุ กส็ งบราบคาบไปทามกลางสายตาทจี่ องตะลงึ ของทุกคน กระสนุ นดั หนึง่ เจาะกา นคอ สวนอกี นดั หนงึ่ ทะลุกลางศีรษะของมนั พอดี นนั่ คอื ฝมอื ยิงขั้นประกาศติ ของ ดาริน วราฤทธ์ิ! พรานใหญก ะพริบตางงๆ มองดหู ญงิ สาวจอ งไปทงี่ ตู ัวนน้ั แลวหันไปมองดตู าเชษฐากบั ไชยยนั ต ผยู ังยืนหนาต่นื ขนลกุ ขนชันอยใู นขณะน้ัน “ไปยังไงมายงั ไงกันครบั นี?่ ” เขาเอยถามเปน กลางๆ ขึ้น พรอ มกับหัวเราะเบาๆ “ผมกไ็ มร ูเร่อื งเหมอื นกนั ...” เชษฐารอ งออกมาอยางขวญั หาย หอไหล ตายงั จับอยทู ภ่ี าพงตู วั นน้ั ไมก ะพรบิ “...กําลงั นอนหลบั สบาย ไดย ินเสียงปน ลนั่ แสบแกว หแู ลวกม็ ีเสยี งนอ ยตะโกนเอด็ บอกวา งู! ง!ู เสียงไชยยันตเผน จากเตยี งโครมคราม ผมกเ็ ลยกระโจนออกมาจากมงุ ขึน้ มาอยบู นลงั นไี่ ด ยงั ไงกไ็ มรเู หมอื นกัน” “ผมก็ตกใจตนื่ เพราะเสียงปน เหมอื นกนั ...” ไชยยนั ตห นา เลิก่ ลั่กเสริมมาโดยเร็ว ทําทา ขน ลุกขนพอง “เสยี งนอยตะโกนอะไรลน่ั ฟงไมถ นดั เตอื นผมคลา ยๆ จะบอกวา อะไรมนั กาํ ลังจะเลน งานผมอยูงัน้ แหละ ผมกเ็ ลยเผน มุง เม้ิงขาดปนหมด พอข้ึนมาดบู นนก้ี เ็ ห็นไอน ัน่ ดนิ้ พราดฉกกดั ขา เตียงผมอยู พอนอยกดอกี ตมู ซํา้ ลงไป มันก็หลนพล่กั ลงไปกองอยกู ับพ้ืน โอโ ฮ! ใจหายใจคว่าํ หมด กาํ ลังหลับเพลินทเี ดยี ว” รพนิ ทรหนั ไปทางหญิงสาวอกี ครง้ั เขาถามหลอนดวยสายตา ดารินวางปนลงกับหมอน ประสานมอื กําไวใ นระหวางอก หนา ยงั ซีดขาด “ฉนั กาํ ลงั หลบั ๆ ตื่นๆ...” หลอ นบอกเสียงสน่ั “รูสกึ คลายๆ มอี ะไรมาดนั มงุ ทางปลายเทา ฉันทับมงุ ไวแ นนทเี ดยี ว มนั ดนั ตึงเขามาจนกระทั่งกระทบปลายเทาฉนั ทแี รกนกึ วา มีใครมาน่ังบน เตยี งเบยี ดเทาของฉนั พอลืมตาข้ึนก็เหน็ ตวั อะไรยาวๆ มนั เลือ้ ยผา นปลายเทา ของฉนั ไปชา ๆ แสง ตะเกยี งที่จดุ ทง้ิ ไวนน่ั มองเหน็ ไดเ ปน เงารางๆ ฉนั ใจหายหมด ชกั เทา หนีแลว คอยๆ แหวกมงุ ดมู นั เห็นมนั เลอื้ ยผา นจากฉนั ไปทางปลายเตียงของไชยยนั ต หัวของมันเซาะไซ ทําทา จะแหวกผา นมงุ ของไชยยนั ตเขาไปใหได ไชยยันตทับมุง ไมแ นน ดวย พอมนั ลอดหวั เขาไปในมงุ ของไชยยนั ต ฉันก็ ตนื่ จากตะลึง...” แลว หลอ นก็หนั ไปทางเพื่อนชาย ถามโดยเร็ววา “วาแตมนั ทนั กดั เธอหรอื เปลา ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

298 ไชยยนั ตร บี ตาลตี าเหลือก สาํ รวจดสู ว นเทา ของตนเองอยางอกสน่ั ขวญั หาย แตร พนิ ทร ตอบมาแทนใหว า “เหน็ จะยังไมท ันกดั หรอกครบั ถามนั กัดปา นนคี้ ุณไชยยันตก็คงไมเผน ข้นึ ไปอยบู นโตะ นนั่ ได อกี อยา งหน่งึ คุณไชยยนั ตก ็สวมทอปบตู อยูแลว ถงึ จะฉกกค็ งไมเ ขา นอกจากจะฉกสว นอนื่ .” แลว เขากห็ นั ไปกม ศรี ษะใหแ กห ญิงสาว ยมิ้ ใหน ดิ ๆ “...คุณหญงิ สตดิ มี ากครับ แลว กย็ ังยิงปน ไดเท่ียงเหมือนเดิม ถา สองนดั เม่ือครนู ี้พลาด ผม วามันจะยุงใหญทเี ดียว” “งูอะไรนะ รพนิ ทร สามเหล่ยี มใชไหม?” เชษฐารองถามอยางไมว ายตน่ื เตนตกใจ อดตี นายพันโทหวั หนาคณะเดนิ ทาง ไมเคยหวัน่ เกรงตอ สัตวชนดิ ใดท้ังสิ้น นอกจากงู ภาพที่ปรากฏมันทาํ เอาเขาขวัญบินทีเดียว “ครับ สามเหลีย่ ม นองๆ จงอางทีเดยี วแหละ รายกาจเสียกวา ดว ยซ้าํ ในกรณที มี่ าเงยี บ ไม มกี ารใหเ สยี ง หรือสญั ญาณใดๆ ท้ังสิ้น” “มนั แอบเขามาไดย ังไงกนั น?่ี ” ดารนิ ครางออกมา เสียงยงั ไมวายส่นั รพนิ ทรส ั่งใหแ งซายจดุ ตะเกยี งเจาพายขุ ้นึ แลว ออกเดินสํารวจอยางละเอยี ดรอบเต็นท ทกุ ซอกทกุ มมุ เหน็ ขึงแนนหนาชิดพ้ืนดีไมม ีรอยโหว กเ็ ดนิ มาหยดุ ท่หี นา ประตูเตน็ ทพ ดู ตาํ่ ๆ “ก็เหน็ จะเขามาทางประตูเตน็ ท ดานหนา นี่แหละครับ เปน ความผิดของผมเองทีส่ ั่งใหแง ซายนอน เพราะเหน็ วาเหนอื่ ยมาท้ังวนั โดยไมไดน อนเลยวนั นี้ ถาแงซายตื่นอยยู ามเหมือนเชน ทกุ คนื เขาก็คงจะเห็นเสียกอน” แงซายเองกค็ รางออกมาในลาํ คออยางรูส ึกเสยี ใจ จองมองดูท่อี สรพษิ รา ย แลวโคลงหัว อยไู ปมา พรานใหญเ ขาไปสํารวจดูซากงรู า ยอกี ครงั้ ใชปากกระบอกไรเฟล เข่ยี ดู จนแนใ จวา ตาย สนิทแลว กพ็ ยกั หนา บอกใหแ งซายเอาไมเ ขย่ี ออกไปทิง้ เสยี “ต้ังแตเ ราเขาปา มา ยังไมพบไองูชนดิ นเี้ ลย จงอางเสยี อกี ยงั พบบอย” ไชยยนั ตว า ตาสวา งหายงว งเปน ปลิดท้งั เพราะเหตกุ ารณอ นั อกสัน่ ขวัญแขวน “ความจริงมันก็ไมม มี ากนกั หรอกครับ นานๆ จะพบสกั ตัว ผมกน็ ึกไมถึงวา มนั จะเลื้อย เพนพา นผา นแนวกองไฟของเราบกุ เขามาจนถึงในเตน็ ทน ่ี คงจะหาทอ่ี ุนๆ นอน ระวังหนอ ยครบั เวลาจะร้ือคน ของอะไรตามซอกหีบลัง เจา พวกกะปะหรือเหา กม็ กั จะชอบแอบเขา ไปซุมอยบู อยๆ เจาพวกนน้ั เลก็ มองไมคอยเหน็ ถาไมสงั เกตใหด ี พวกตะขาบกบั แมลงปอ งตวั เลก็ ๆ กช็ ุมมาก กอ น นอนเอาน้ํามนั ทากันแมลงชโลมตวั เสียกอนแหละดี ทนเหม็นเอาหนอยแตป ลอดภัยกวา ” “พับผาซิ กําลังฝน ถึงไอแหวง อยทู เี ดยี ว...” ไชยยนั ตบ น สา ยหวั ดกิ พรอ มกบั หวั เราะแหง แลง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

299 “...โชคดเี หลอื เกิน ทีน่ อ ยรสู กึ ตวั เสยี กอ น มายงัน้ ผมกค็ งนอนตัวแข็งไปเสยี แลวเวลาใคร มาปลุกตอนเชา บอกแลว ยงั ไงวา เสอื ชางแรดกระทงิ นะ มันเรื่องเล็ก แตไอต วั ไมม ตี ีนน่ี กลวั มนั จรงิ ๆ เราจะหาทางปองกันไดย งั ไง ขนาดนอนอยบู นเตยี งแทๆ มนั ยังจะเขา มาปว นเปย นถงึ ท่นี อน” “น่ันซิ! ดีดีทกี เ็ หน็ จะไมไดผล เพราะกลน่ิ มันอยเู พยี งช่วั ขณะเทา นั้น ความจริงนา จะมีผง เคมีสักชนดิ หนง่ึ ทป่ี ระดษิ ฐไ วสาํ หรบั ปอ งกนั งโู ดยเฉพาะ โดยโรยไวร อบๆ บรเิ วณเต็นทไ มใ หมนั เลอื้ ยผา นเขา มาได ถามๆ ดตู ามบรษิ ทั จาํ หนา ยอุปกรณก ารเดนิ ปามาหลายคร้งั แลว กไ็ มเ หน็ ปรากฏ วาม”ี เชษฐาแสดงความกังวลมาอกี คน แลว ก็หนั มาทางนองสาว ถามวา “...วาแตนอ ยมเี ซรุมตดิ มาในรายการเคร่อื งเวชภณั ฑดว ยหรอื เปลา?” “มีคะ พ่ใี หญ เปนเซรมุ ชนดิ รวม กพ็ อจะปะทะประทงั ไดบา งกระมงั สาํ หรบั พวกงูพิษ ขนาดไมเกนิ งเู หาธรรมดา แตเ จาพวกสามเหลย่ี มหรอื จงอาง เหน็ จะไมตองถามถึงเซรุม หรอก ใคร ถกู กดั กเ็ ตรยี มขดุ หลุมฝง ได” “เอาเถดิ ครับ ผมรบั จะจดั การปอ งกันใหเ อง” จอมพรานพดู เรียบๆ คลี่คลายวติ กวจิ ารณข องคณะนายจา งทก่ี ําลงั เปน ทกุ ขห นกั ใจกนั อยู “ผมเองก็ลมื ไปเสียถนัด ผงเคมีปองกนั งอู ยางท่คี ณุ ชายวา แมท างวทิ ยาศาสตรย ังไมไ ด ประดิษฐก ันขนึ้ มาเพ่อื ใหใชว ตั ถปุ ระสงคใ นการเดนิ ปา แตสมุนไพรชนิดหน่ึงของพวกบานปา เขาก็ มกี นั อยแู ลวครบั ในกรณีทถ่ี า เกดิ ความจาํ เปน ขนึ้ มา มนั เปน พวกวา นชนดิ หนงึ่ หาไดในปา ไมย าก นกั เอามาทุบใหห วั มนั แตกชํา้ พอใหย างและกลิน่ ระเหย และนาํ มาโรยเขาใหรอบเต็นท พวกงทู กุ ชนิดก็ไมเ ขามาใกลเปน อันขาด วานชนดิ น้ี พวกพรานพนื้ เมอื งของผมรจู กั กันทกุ คน พรุงนีผ้ มจะให เขาจัดการให อาํ นาจการปองกนั ของมัน กม็ ีอยปู ระมาณ 2 ถงึ 4 วัน จนกวามนั จะแหง ชวยใหพ อ นอนตาหลบั ไดบ า ง” “วา นอะไร?” คณะนายจา งของเขาถามมาพรอ มกนั เกอื บจะเปนเสยี งเดียวดว ยความสนใจ รพินทร หัวเราะเบาๆ “ช่อื มันก็บอกชดั อยูแลว ครับ วานนาคราช! ลักษณะเปน เถาไมเ ลอ้ื ย ถา มองเหน็ ผาดๆ เปน ตองสะดงุ นกึ วางทู ุกที วานชนดิ น้ี...ยางหรอื กลิน่ ของมนั เปนพษิ สําหรับพวกสตั วเลอื้ ยคลานทกุ ชนดิ อยางไรกบ็ อกไมถูกเหมอื นกัน แตพ วกพรานปา ใชก นั เปนประจํา บางคนเอามาตาํ ชโลมตวั เลย ในเวลาท่ีเขาบุกเขา ไปในพงรกทไ่ี มแนใ จวา จะมีงหู รอื เปลา ก็ไมเ คยเห็นถกู งกู ดั เสียที แตตอใหเ อา วา นชนดิ นม้ี าชโลมตัวแลว ใหท ดลองจับงเู หาดู กไ็ มเ คยปรากฏวาใครกลา จับงูเหมือนกนั จงึ นา จะ สนั นิษฐานวา มันเปน เคร่ืองรางไลพวกงูไมใ หเ ขา ใกลเทา น้นั ” เชษฐากับไชยยันตหนั ไปมองหนากนั อยา งท่ึงๆ ในคาํ บอกเลา ของพวกพรานใหญ ไชย ยนั ตอ ทุ านออกมาอยางเลือ่ มใส [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

300 “ฮอื ม ไดความรูใ หมอีกแลว ไมเ พียงแตชํานาญชีวิตปาเทา นนั้ คุณยังมีความรเู รือ่ ง สมุนไพรในปา ทจี่ ะนาํ มาใชเปน ประโยชนอ ีกดว ย เหมาะแลว ทใ่ี ครๆ เขาเรียกคณุ กนั วา ‘พราน ใหญ’ ผมกค็ ดิ วาทุกอยางในโลกนี้ มันควรจะมขี องแกก นั ตกทัง้ นนั้ จริงซนิ ะ ไมงนั้ พวกแขกท่จี บั งู เปนอาชพี หรือพวกชอบเลน กบั งู มนั จะอยไู ดอ ยา งไร มันจะตองมีเคล็ดลบั อะไรบางสิ่งบางอยาง และเคลด็ ลับอยางนนั้ กเ็ หน็ จะเปนพวกวานพวกสมนุ ไพรน่ีเอง ผมเคยเหน็ มาแลว ขนาดยาเบื่อเมา อยางแรง สมนุ ไพรบางชนดิ ยังสกัดไวอ ยเู ลย เอาเลย พรงุ นีจ้ ัดการทีนะ” “เอาอีกแลว ประเดี๋ยวยาแกเมือ่ ย ประเดยี๋ วยากนั ง”ู ดารินพูดขดั มา พรอ มกับหัวเราะขําๆ จอ งหนารพินทร “ในเขตปาทค่ี ณุ เปน เจาอยนู ี่ วทิ ยาศาสตรการแพทยก าํ ลังถกู ดูแคลนเหลอื เกินนะ อีก หนอยเมือ่ พวกเราเจบ็ ไขไดป ว ยลงไป ก็เห็นจะตอ งใหพ รานใหญดําเนนิ วิธกี ารรกั ษาแบบพอมด หมอผี เอาเถอะ บอกแลว ยังไง พอ มดหมอผพี ยายามเลย่ี งเข็มฉดี ยาจากแพทยห ญงิ ดารนิ ใหพ น ตลอดไปก็แลว กัน ใครถูกงกู ัดกอ็ ยา มาขอเซรมุ นะ เอาวา นพอกแทน” รพินทรเองกห็ วั เราะ เพราะขาํ ในคาํ พดู เหนบ็ แนมของคปู รบั คนสวยเชน กนั “เราละมนั อวดดซี ะเรอื่ ย นอ ย!” พ่ีชายจุปากบน มา จอมพรานกต็ ดั บทมาวา “เอาละครบั สาํ หรบั คนื น้เี หน็ จะไมม ีอะไรอกี แลว นอนพักเสยี ดีกวา พรุง นจี้ ะตอ งออก เดินทางแตเ ชา” แลวเขากห็ มนุ ตวั กลบั กา วออกไปจากเต็นท แตแ ลว กอนทจ่ี ะพน ประตเู ต็นทออกไป เสยี งใสของดารนิ กด็ ังตามหลังมาวา “พรงุ น้ี จะเอาวานนาคราชหรือพญามงั กรอะไรของคุณ มาโรยรอบเต็นทเรากเ็ อานะ ไม ขดั หรอก แตห วังวาพอโรยแลวไมใชพ ญานาค หรือมังกรมันโผลเขามาอกี ถา ฉนั ยงิ มันไดอที นี ี้ จะ แอบเอาไปพนั รอบคอคณุ ไวต อนท่ีคุณหลบั ทเี ดยี ว ตั้งแคม ปป ระสาอะไรกไ็ มร ู ผา มาตง้ั ในดงงฮู ”ึ พรานใหญโ คลงหวั กบั ตวั เองชาๆ ผลุบออกจากประตูเตน็ ทไปโดยเร็ว เบือ้ งนอก พวกพรานและลกู หาบทุกคนกาํ ลงั ยนื ออจับกลุม กนั อยู รพนิ ทรอธิบายใหพ วก นนั้ เขา ใจสั้นๆ แลวกบ็ อกใหไ ปนอนตามปกติ “โชคดแี ท ท่มี ันไมท นั จะกดั ใครเขา ” บญุ คาํ พูดข้นึ ขณะท่พี รานใหญเอนตวั ลงนอนขา งๆ “ถาทกุ คนหลบั หมด ไมก ระดุกกระดิกเลย มันก็ไมก ดั ” เขาพูดหว นๆ เกดิ กซ็ กั มาวา “เสยี งปนสองนดั ใครเปนคนยงิ ครับ นายใหญห รอื ?” “เปลา” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

301 “คณุ นายทหารปนใหญน น่ั ?” พรานใหญส ั่นหัว มองดูลกู นอ งของเขาอยางหงุดหงดิ เกดิ กเ็ บกิ ตางง ครางออกมาวา “เกา ะนางฟานายหญงิ นน่ั ! โอโ ฮ! แกเดด็ จริงๆ นะครับนาย ผมดูท่ซี ากงูตอนทแี่ งซายเขีย่ ออกมาแลว เขา หวั กะคอ ยงั กะจับวางเลย ผูห ญิงอะไร ยงิ ปน แมนรา ยกาจอยา งน”ี้ “เด็ดกะผอี ะไรเลา ” รพินทรต ะคอกในลาํ คอเบาๆ หนายยู ่ี “กระสุนมันถกู งูก็จริง แตม นั แฉลบพ้ืน ทะลุประตหู นาเต็นทเ ฉยี ดกระบาลของฉนั ไป เพยี งเสน ยาแดงเทานัน้ นายหญิงดีแตจ ะยงิ เปาหมายท่ตี อ งการยิง และมนั กเ็ ทีย่ งจรงิ เขาเปาทกุ คร้งั แตไ มเคยสนใจเลยวา วถิ ีกระสุนมันจะเลยผานออกไปถูกอะไรบาง แก ฉนั หรือลกู หาบคนอน่ื ๆ ไม ถูกลกู หลงตายโหงไป กน็ ับวา ดีโขแลว นอนโวย ! อยาซักอะไรมาก รําคาญ!” ประมาณตีสี่ มือของใครคนหนง่ึ เขยา ปลกุ เขาอยางแรง พอลืมตาขน้ึ ก็เหน็ เสย คกุ เขา อยู ขางๆ ทนั ทีทีล่ มื ตา หูของเขากแ็ วว เสยี งควายท่ีผกู รายลอ มเอาไว ด้ินสะบดั ดงึ เชือกสายจมูกอยางแรง เตน กระสบั กระสายอยทู กุ ตวั ไป พรอ มกับเสยี งรองลัน่ มีเสยี งฝเทาควายตะบงึ โครมครามปา ราบไป ทางดงดา นเหนอื อนั เปนการข้นึ เนิน “ควายสองตวั เชือกลามขาด เตลิดเขา ปาครับ เสอื มันมาตะปบ!” เสยรายงานกระหืดกระหอบ รพินทรฉ วยปน กับไฟฉายอกี ครัง้ มนั ดูเหมอื นจะเปนคืนแรกในชีวติ รอนแรมปา ของเขา ท่ีเหตุการณมนั รบกวนติดๆ กนั ทง้ั คนื แทบจะเรยี กวา ไมเ ปนอันนอน เกิดและจนั ก็ตน่ื ข้ึนพรอมๆ กับ เขา ยกเวนแตบ ุญคาํ ซ่ึงรพินทรส ั่งใหนอนพักตอไป เขากับพรานคใู จทง้ั สามเผน ตรงมาทด่ี า นเหนือของบรเิ วณแคม ป อนั มยี ามลกู หาบสอง คน ถือปน ลูกซองเกๆ กังๆ กราดไฟฉายสง เดชออกไปในแนวปา หนา ซีดตัวสนั่ อยู พอเหน็ พราน ใหญต รงเขา มา ก็บอกลน้ิ พนั กนั “เสอื ! มันกระโดดเขาตบควาย จนควายดนิ้ เชอื กขาด แลว กว็ งิ่ ไลกันเขา ไปในดงโนน อีก ตวั หนง่ึ ทีอ่ ยูใกลๆ ดงึ เชือกขาด วงิ่ ตามไปดวย” รพนิ ทรป าดเขา ไปท่สี ายรอยจมกู ของควายสองตัว ทีล่ า มอยกู บั โคนมะคา และตะเคยี น เชอื กรอ ยจมกู ขาดคาอยูดว ยอาํ นาจการดนิ้ สะบดั อยา งแรงของมัน โดยเฉพาะท่รี อยลา มของตวั หนึ่ง มรี อยดน้ิ และเลอื ดหยดเปนทาง เขาส่งั เรว็ ปร๋อื ใหพวกลกู หาบท่ีคุนเคยกบั ควายโดยเฉพาะ ตดิ ตามเขาไปดว ยสามคน แลว ตวั เขาเอง พรอมดวยจนั เสย และเกดิ ก็ออกตดิ รอยไปในทนั ทนี น้ั พรอ มดว ยลําไฟฉายทีก่ ราดตาม ไมมปี ญหา...เสือใชว ิธีอนั เตม็ ไปดวยเลห เหลีย่ มไหวพรบิ ของมนั เขาตบกัด กอกวนลอ ใหควาย สะบัดหลุดจากเชือก เพอื่ ใหอ อกหางแคมปเ ปน เหย่อื ของมันโดยงา ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

302 สว นเจา ควายใหญอ ีกตัวหนงึ่ ทดี่ ึงเชือกขาดหายไปดว ยน้นั จากคาํ บอกเลาของลกู หาบผู เปน เจา ของโดยตรง มนั ชอ่ื ‘ไอพุก’ เปนควายตวั ที่ดแุ ละบา เลือดท่สี ดุ เม่ือมนั เห็นเสือกระโจมเขา เลน งานเพือ่ นของมนั เชน น้ัน ความดุรา ยและสญั ชาตญาณสู ตามประสาควายที่ชินอยกู บั ปา ทาํ ใหม นั ฮดึ สะบัดเชือกหลดุ และวง่ิ ไลตามตดิ ไปดว ย เสือลอเพ่ือน มนั ไปถงึ ไหน มนั ก็คงตะลุยตามไปจนถงึ ท่นี ่ันดวยนสิ ัยทีร่ ักหมคู ณะ และไมประหวั่นพร่ันพรงึ ตอ สงิ่ ใดของมนั รพนิ ทรต ามไปอยางกระชน้ั ชดิ เดอื ดดาลใจเหลือท่ีจะกลา ว เขาคดิ ไมถึงมากอ น วา เจา วายรายมนั จะอุกอาจถึงเพยี งนี้ ไลรอยกนั ขึน้ ไปบนเนนิ ตามรอยตนี และรอยเลือดควายที่เร่ียเปนทางน้ัน เขาสง่ั ใหท กุ คน ทตี่ ดิ ตามไปดว ย สงบปากเสยี งไมใหใ ครโหรอ งเสียงเอะอะขึน้ เพ่ือเปน การไล โดยหมายท่ีจะเขา ไป ถงึ เหตกุ ารณแ ละยิงใหได ในขณะท่มี นั กาํ ลังชลุ มุนอยูก บั ควาย ครนั้ แลว ก็ไดย นิ เสียงสะบดั เขา เสียงฝเ ทา และเสียงรองกองอยูในพงทบึ เบ้อื งบน ปา หัก เอนลู เสียงเสอื คาํ รามกอ ง พรานใหญส่งั ใหท กุ คนหยดุ อยูกบั ที่ ตนเองเรง ฝเทา ขึ้นอกี จนเกอื บจะ กลายเปนวิง่ มอื ซา ยถือไฟฉายประกบกบั กระโจมมือของไรเฟล กราดไปยงั ตําแหนงที่มาของการ เคล่อื นไหวและเสียงนน้ั ระยะมนั หา งออกไปเพยี งไมเ กิน 30 เมตร เขาผิดหวัง พงนั้นมนั สงู และรกเกนิ ไป เห็นแตเ ขาควายสะบัดเหวยี่ งอยูไปมา แลวมันก็ เตนออกมาปรากฏชัดกบั แสงไฟ ไมมีรอ งรอยของเจา เสอื รายเสียแลว รางนั้น ยนื ตวั สน่ั เทาแหงนเบิง่ ทค่ี อและสขี า งตลอดจนสนั หลังเปนรอยเล็บตะกยุ เลอื ด ไหลโทรม สวนเจาพกุ อนั เปน ควายเผอื ก ควบโขยก ดนิ กระจยุ ลงมาจากดานชนั เลอื ดโทรม เชนเดยี วกนั รพนิ ทรจ ุปากลน่ั กวาดไฟฉายไปรอบดานอยางโกรธแคน พวกลกู หาบทตี่ ามมาดว ยพา กนั สบถออกมาลน่ั สาปแชงกนั สน่นั หวนั่ ไหว ตา งประทับปน จะยิงสง เดชเขาไปในพงทบึ ดวยความ เดือดดาล แตพ รานใหญห า มไว “อยา ! เสยี เวลาเปลืองลกู ปน เปลา ไปตอนควายลงมาเถอะ มนั ไมเ ปน อะไรนกั หรอก เพียงแตถ ูกเลบ็ ตบเทา นัน้ ” พวกนน้ั ชว ยกนั ไปคอยๆ ตอ นควายลงมาสํารวจดบู าดแผลที่เปรอะอยูต ามตัว ไมถ งึ กับ ฉกรรจน ัก มแี ตรอยเล็บตบขวนๆ ไมมีรอยฝงเขยี้ วอนั เนอ่ื งมาจากมันฮดึ สู และเตรยี มตั้งหลักพรอม โดยท่เี สือไมกลากระโจนเขาใสไดถนัด ทง้ั สองตัวสง เสยี งกอ งตลอดเวลา เต็มไปดว ยความตนื่ เตน ดดุ ัน และพรอมทีจ่ ะสจู นวนิ าทีสดุ ทา ย เมื่อตา งชว ยกนั ตอนควายลงมาถึงบริเวณแคมป พวกลกู หาบทกุ คนพากันตน่ื ขึ้นหมดอีก คร้ัง เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เปนคนนอนไวอยูเหมือนเดิม นายจางท้งั สาม บัดนพ้ี ากนั ออกมายนื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

303 อยหู นา เตน็ ท กาํ ลังซักถามเร่ืองราวกบั แงซายอยู พอเหน็ รพินทรเดินกลบั เขา มา ตางกพ็ รกู ันเขาไป หา “ไมไ ดย งิ เหรอ รพนิ ทร? ” ไชยยนั ตถ ามโดยเรว็ จอมพรานสน่ั ศีรษะ “ไมท นั ครับ มันรูตัวเสียกอ น” “ควายของเราเปนยงั ไงบา ง” เชษฐาถามแทรกมาทนั ที “ก็บาดเจบ็ นิดหนอ ยครบั ไมถึงกับฉกรรจอะไรนกั มันพยายามลอ ควายใหออกไปหา ง แคม ป แตบ ังเอิญอีกตัวหนงึ่ พลอยสลดั เชอื กขาดไลก วดตามข้นึ ไปดว ยเลยทาํ อะไรไมไ ดถนัด พวก มันไมนอ ยกวา สองตวั เชนกนั ” ไชยยนั ตจ ปุ ากลนั่ เคา หนา แสดงอาการตน่ื เตนสยองใจระคนท่งึ “พวกเราคึกคกั กนั ถงึ ขนาดน้ี ควายกต็ งั้ หลายตวั มันยงั กลา อกี ผมยงั ไมเ คยเหน็ เสือปา ไหนรา ยกาจเทา ที่นเ่ี ลย” “มนั พยายามมาต้งั แตเ มื่อคืนทีแ่ ลวนแ้ี ลว ครับ” แลว เขากห็ ัวเราะเบาๆ มองดหู นาคณะนายจา งท้งั สาม “คนื น้ี มีอปุ ท วเหตเุ กิดขน้ึ หลายอยา งเหลอื เกิน พวกคณุ เลยไมตอ งนอนกนั มอี ะไรตอ งมา ทาํ ใหตกใจตนื่ อยูตลอดเวลา” “ผมคิดวา เรายา ยเอาควายเขา อยูรอบในขอบกองไฟเสยี ไมดีกวา หรือ?” เชษฐาออกความเหน็ อยา งเปน หวง “ไมจ าํ เปนหรอกครบั ถงึ ยังไงมันกท็ าํ อะไรควายไดย าก หรอื บางทีดไี มด ี อาจถูกควาย ของเราขวิดคาเสยี บเขาใหเ หน็ ก็ได อยางนอ ยควายจะเปน รัว้ แขง็ แรงรอบนอก ชว ยกันคนของเราไว กอนที่จะถงึ คนมันกถ็ ึงควายกอ น เราเสยี ควาย ยังดกี วา เสียคน” “จรงิ ๆ นะ มันไมนาจะกลาถึงอยางน้เี ลย” เชษฐาครางออกมา พรอ มกับโคลงหวั “เมอ่ื ตอนตสี อง นอยยงิ งสู องนัด ดังลนั่ ไปหมด ถา พวกมนั ปวนเปย นอยแู ถวนี้ กน็ าจะ เผนกนั ไปหมดแลวดว ยความตกใจ หนอยแนะ พอตอนตีสด่ี อดเขามาตะปบควายได” “ผมเคยบอกไวแ ลวน่ีครบั สตั วอ่ืนพอทาํ เนา แตไ อเ สือน่ี เอาอะไรแนกบั มนั ไมได มนั ก็รู วาพวกเราอยกู นั คึกคกั เตรยี มระวังเต็มที่ แตมนั จอ งจงั หวะเผลอ ผมไมค ดิ วามนั จะกลาเขา มาหมาย เลน งานคนหรอก แตส าํ หรบั ควายมันเพยี รมานานแลว โชคดคี วายแตละตัวท่ีคดั มา ลว นไมก ลวั เสือ เลยสักตวั ตรงขา มกลบั ว่ิงไลเ อาเสียอีก แตถ ึงอยา งไรก็ตาม ถา เราไมอ อกไปตามทง้ั สองตวั นนั่ ก็ เสรจ็ เพราะเสอื ฉลาดกวา แลวมนั รุมกนั หลายตัว คุณชายกบั คุณไชยยนั ตร ูสึกตวั ตอนไหนครับน”ี่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

304 “ไดยนิ เสยี งพวกลูกหาบพดู กนั เอะอะ ผมเลยต่นื ขน้ึ ปลกุ ไชยยันต พอดนี อยเขาก็รสู ึกตวั ข้ึนดว ย พอเราออกมากพ็ อดคี ุณกบั พวกนน้ั ออกไปจากแคมปเ สียแลว แงซายบอกใหรูว า เกดิ อะไร ข้นึ ” “ผมเองตอนนน้ั ก็หลบั สนทิ เปน ตายเลย เสย เปน คนมาปลกุ ก็เลยออกตามในทนั ที ไลห ลัง กันสักไมถ ึง 5 นาทเี ทา น้ัน มนั คงไดยนิ เสียง ไหวทนั เสยี กอนเลยผละ สอ งเทาไหรก ไ็ มพ บ” “ถา ลงชุมแบบน้ี หาทางดกั ยงิ เสยี บางไมด ีร”ึ ดารนิ พูดข้นึ เปรยๆ “ถาเราดกั ยิงมนั จรงิ ๆ มันก็จะไมโผลม าใหเ หน็ นะ ซคิ รับ เพราะแถวนกี้ ไ็ มใ ชชุมอะไรนัก แตผมกค็ ดิ ไวแ ลวเหมือนกนั วา ถาเรายงั ไมยายจากทนี่ ่ไี ปกอ น เราอาจไดยงิ มนั ในละแวกนแ้ี หละ เหลอื เวลานอนอกี สองช่วั โมงครบั เอาแรงไวด กี วา อยา ไปกงั วลกับมนั เลย” “วา แตอีกสองชว่ั โมงกอ นสวา งน่ี มนั จะมอี ะไรใหเ ราตองพรวดพราดออกมาจากเตียง อีก” หญงิ สาวผูดูเหมอื นจะตดิ เปน นิสยั ประจาํ เสยี แลว ในการที่จะตอ งแขวะรวนเขา พดู ข้นึ ลอยๆ อกี “อาจเปน ไอแหวงท่เี ราจะไปสํารวจรอยของมันพรุงนี้กไ็ ด” พรานใหญต อบพรอมกับหัวเราะเอื่อยๆ ในลาํ คอ “แตถ งึ แมวาไอแ หวงจะยกโขลงของมนั มา ก็ขอใหคณุ หญงิ นอนหลบั ไดอ ยา งสบาย ไม จําเปน จะตองต่ืนขึน้ มาใหเสยี เวลา ผมรับรองวาจะรับหนา มนั ไวเอง เดย๋ี วนค้ี ณุ หญงิ คงจะเขา ใจได พอสมควรแลว นะครบั วา ปา คอื อะไร มันเปนปา คนละชนดิ กับทคี่ ณุ หญงิ เคยผานไป เพยี งเพอ่ื จะหา บรรยากาศเขยี นวิทยานพิ นธเกี่ยวกับมานษุ ยวิทยาอยางทแี่ ลว ๆ มา แตถ งึ อยางไรสําหรับผมก็คิดวา อันตรายของมนั ยังมนี อ ยกวา ‘ปา คอนกรตี ’ ในเมอื งหลวงอยดู ี คณะนายจา งของเขา กลบั เขาไปนอนอกี ครงั้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ผผู ลบุ เขาไปเปนคนสุดทา ย ตวดั หางตาคอนเขาอยางนากลวั ไมม ใี ครเหน็ นอกจากคนถกู คอ นคนเดยี ว สองชว่ั โมงสดุ ทายของราตรีนัน้ กอ นทแ่ี สงตะวนั จะขึน้ ผานไปดว ยความสงบ ไมมอี ะไร กระโตกกระตากเขา มาแผวพานอีก เชาตรรู ุงขน้ึ ภายหลังเวลาอาหารแลว คณะนายจางทง้ั สามก็พรอ มสาํ หรับการเดนิ ทาง รพนิ ทรส ่งั ใหจ ันกบั เสย พรอ มทั้งลกู หาบสวนใหญอยปู ระจําเฝา ปางพกั คงใหเ กดิ กบั บุญคําเทา นน้ั ท่ีจะเดนิ ทางไปดวย พรอ มกับลูกหาบอกี สามคน แงซายติดตามไปดว ยตามเคย นอกเหนือจากการ กาํ หนดตัวของเขา ซึ่งเขาเชือ่ วา คงจะเปน คําส่งั ของเชษฐา ดาริน หรอื ไชยยนั ต คนใดคนหน่งึ ซง่ึ เขา กไ็ มขัด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

305 แงซายสะพายดับเบลิ้ ไรเฟล .470 ของดารนิ ซึ่งเจาของปนเองคงถือขนาด .375 แมก็ นม่ั กระบอกเดมิ ไมไดม ที ที า วา อดิ โรยออนเพลยี จากการบกุ ปาหนกั เมื่อวานมาทงั้ วนั เลย หลอ นบกึ บนึ ทรหดเกนิ คาดหมายของรพนิ ทรไปไมใ ชน อย หรอื มฉิ ะน้ัน กโ็ ดยอาํ นาจทฐิ ดิ อื้ ดึงทีต่ องการจะ พิสจู นตวั เอง เพอ่ื เอาชนะเขาใหไดอ ยางใดอยางหนงึ่ ไชยยนั ตคงใชไ รเฟล .458 แอฟรกิ ันแมก็ นมั่ อันเปนปน ลาสัตวใหญทนั สมยั ทสี่ ดุ ซงึ่ เขา พสิ มยั มากเปน พิเศษมาตั้งแตต น ชอบท่ีจะสะพายตดิ ตวั อยูเสมอ แมใ นเวลาไมจาํ เปน สวนเกิดนนั้ เชษฐาสง่ั ใหสะพาย .600 ไนโตรเอกซเปรส เพือ่ สาํ หรับในกรณีทฉี่ ุกเฉนิ จรงิ ๆ เปน การเผื่อไวเตรยี ม รับสถานการณ แตตวั ของหวั หนา คณะเดนิ ทางเองกลับถือลกู ซองกึ่งอตั โนมตั ิบรรจุหานัดทีเ่ คยชอบ “ไมวา จะอยทู ไี่ หน จําไวอ ยา งเดยี ววา แกพยายามเดนิ ใหใกลฉ นั ไว” เชษฐากาํ ชับซกั ซอ มเกิด “ถาพบชาง ไมวาจะเปนไอแ หวงหรอื ไมใช แกสงปน กระบอกน้มี าใหฉันทนั ที เขา ใจ ไหม?” “เขาใจครบั ” บญุ คาํ แบก .30-06 ของรพินทร ตวั พรานใหญเ องถงึ .375 อันเปนปน สวนตวั ของเขาเอง ขนาดใหญท ส่ี ุดเทาทีเ่ คยใชอยู พวกลกู หาบสามคนมีลูกซองแฝดเกาๆ ของตวั เองไปกระบอกหนง่ึ อกี สองคนมือเปลานอกจากมดี หมอกยังไมทนั จาง ทัง้ หมดกเ็ ร่ิมตนออกเดนิ ทางอยา งเรง รีบโดยการนําของบุญคํา ผูซ่ึง ไดเผชิญกับเหตกุ ารณม าดว ยตนเอง ตดั ผานหนองใกลแ คม ป ไตไปตามลําหว ยแหง ขา มเขาลูกหนงึ่ บายหนาไปทางตะวนั ตกเฉยี งใต รพนิ ทรส าํ รวจรอยของโขลงไอแ หวง ที่ยา่ํ ผานไปเมอ่ื คอ นรงุ ของ เมอื่ เชาวานน้ีไปตลอดทาง โดยพยายามแยกออกจากรอยของโขลงอื่นๆ ท่ยี ํ่าทบั อยสู ับสน เขาไมมี เวลาทีจ่ ะหันมาพดู สนทนาใดๆ กบั นายจา งมากนกั นอกจากนานๆ ครงั้ ก็ซุบซบิ หารอื กับบุญคาํ เพยี ง คําสองคาํ ทกุ คนเดนิ กันไปดว ยอาการเครง ขรึม นอกจากครั้งหนึ่งกอ นที่จะลงจากเขา รพนิ ทรช ใี้ ห คณะนายจา งของเขาดูรอยกระทิง ชนิดยังใหมส ดๆ รอ นๆ ท่ีตะกยุ ขนึ้ มาจากโตรกชนั ริมทางย่าํ ตัด ดา นชา งไป “ฝงู เบอเรอเลยครบั ไมต่ํากวา 7-8 ตัว ตดั หนาเราไปไมถ งึ คร่งึ ชั่วโมงนี่เอง อาจเปน ระหวา งทเ่ี ราเดินอยูบนไหลเ ขา” เขากระซิบ “เม่ือเรายังไมส นใจกบั มนั เราก็มักจะไดพบเหน็ มันเสมอ นด่ี เู หมอื นจะเปน ธรรมเนยี ม ของการลา สตั วท ว่ั ๆ ไปทีเดียว จติ ใจของเราในขณะนม้ี งุ อยทู ไี่ อแ หวง รอยกระทงิ จะมีประโยชน อะไรสาํ หรับเรา” เชษฐาวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

306 “ถกู ของคุณชายครับ นี่เปน ความจริงท่ีนา ประหลาดอยเู หมอื นกนั มันประสบกับตวั ผม เองมาแตไหนแตไรแลว นับตงั้ แตย ังเปน เดก็ ๆ เริม่ ตนดว ยการลา นกลา หนูมากอนทเี ดยี ว” พรานใหญพ ดู ในขณะท่ีเทา กก็ าวเดนิ ไดระดับไปอยา งไมห ยดุ “เมื่อผมยังเด็กๆ อยู รูจกั กับการลา สตั วใ นชน้ั ประถมคือ หนังสตก๊ิ ผมเริม่ ยิงตงั้ แต นกกระจอก กระจิบ ข้นึ มาจนกระทัง่ นกเขา และนกทใ่ี หญข ึน้ เปนลาํ ดบั เทา ท่จี ะสามารถใชอ าวธุ ของเด็กๆ ลามนั ได เม่ือผมจะลานกทใี่ หญข ึ้นแทนทจี่ ะพบนกใหญอ ยางต้ังใจ กลบั พบนกเล็กๆ กลาดเกล่อื นไปหมด ตอมาผมรูจกั กบั ปน อัดลม นกไมส นใจแลว เรมิ่ จะหดั ยิงกระรอก กระแต ก็ มกั จะพบแตน กท่ผี มไมต องการยิงมัน ตอมาอีก ผมเรมิ่ ยิงคา ง เสอื ปลา ชะมด ระหวางทีค่ น หาเจา พวกนนั้ ผมกม็ ักจะพบแตก ระรอก เมื่อหมายจะยิงกวาง เกง กจ็ ะโผลมาใหเห็น หมายยงิ กระทงิ แตท ี่ พบกลาดเกลอ่ื นอยูตลอดเวลา ทาํ ใหรําคาญลกู ตาก็คอื กวาง ผมออกตามชาง กระทงิ กป็ วนเปย นลอ ตาใหเ ห็น นา จะพดู ไดว า ยามใดก็ตาม เมอื่ เราหมายส่งิ ทส่ี ําคัญและยิ่งใหญ สิ่งท่ดี อยความสําคัญกวา ก็มกั จะมาเปน ลาภยั่วตายวั่ ใจใหเขวอยูเสมอ” “แลวคณุ ทําอยา งไร ในกรณที ่ีหมายยิงกระรอก แลว พบนกเขา ” เสียงดารนิ ถามมา ไมมคี วามหมายอะไรนอกจากจะหาเรือ่ งซกั “ผมไมเคยเปล่ยี นความตงั้ ใจของผมเลย เมือ่ จะยิงกระรอก ก็ตองคน หากระรอกใหได ไม ยอมยิงนก แมม นั จะมาลอใหเราเหน็ ชวนใหย ิงสกั ขนาดไหน” เขาตอบเรยี บๆ แตแลว ทนั ทนี ัน้ เอง พรานใหญก ห็ ยุดชะงักกึกอยกู บั ที่ ปาดแขนออกไป กัน้ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ซงึ่ กําลงั จะเดนิ ลา้ํ หนาใหชะงกั ลงดว ย เชษฐากบั ไชยยนั ตท ี่สาวเทามาตดิ ๆ หยุดลงดว ยอยา งกะทนั หนั คงมแี ตบ ุญคําทเี่ ดินนําหนาหา งออกไปประมาณ 30 กา วเทานนั้ ทค่ี ง รดุ ดุม ๆ ตอ ไปตามดานสูงชัน เบ้อื งบนปกคลมุ ไปดว ยกิง่ กานของใบไมใ หญเปน เงาคร้ึมราวกบั อโุ มงค และกอ นที่ใครจะรเู หตผุ ล หรืออา ปากถามคําใดออกมานน้ั เอง รพินทรก ็เหว่ยี งปน ขึ้น ประทบั บา เร็วจนแทบดไู มท นั พรอ มกับเสยี งกระสนุ ระเบดิ กกึ กองสะทา นดง อะไรอยา งหนง่ึ ลายพรอยลอยละลวิ่ ลงมาจากคาคบไมใหญส วนที่มดื ทส่ี ุด หลนพล่กั ลง มากระทบพ้นื เฉยี ดรางของบญุ คําท่ีกาํ ลังกาวดุม เดนิ ไปอยา งไมทันรูต วั นน้ั ...เพียงนดิ เดยี ว! เสียงบุญ คําเผลอตัวรองออกมาอยางตกใจ กระโจนหวอื หลกี ไปทางหน่ึงดว ยสญั ชาตญาณ เจาสิง่ นนั้ ดนิ้ ปด เปนวงกลมอยกู ับพื้น ใบไมแ หง กระจายวอน แลวนอนตะแคง ตวั คูเกร็งขาทั้งสส่ี น่ั กระตกุ เรา ๆ พรานใหญสาวเทาตรงเขา ไปโดยเรว็ ในขณะท่ีคนอนื่ ๆ ตืน่ จากตะลงึ วิ่งพรูเขาไปดว ย เสือดาวตวั ขนาดหมาพนั ธอุ ลั เซเชยี่ นหยุดการด้นิ ลงแลว กระสุน .375 ตัดกานคอของมัน พอดี เลือดทะลกั แดงฉานออกมาท้งั ทางบาดแผลและทางปาก “เฮิว้ !” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

307 เสยี งบุญคําอุทานออกมา แลวกย็ นื สบถฟงไมไ ดศพั ทอ ยใู นลาํ คอ พรานใหญมสี ีหนา เปน ปกติเหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรขึ้น มองสบตา ม.ร.ว.หญิงดารนิ ดว ยประกายเนือยๆ พูดตอ ประโยคท่ียงั พูดคา งไวออกมาวา “...แตบ างขณะถาจาํ เปน กม็ ขี อยกเวน เหมอื นกัน อาทิ เรามาตามไอแ หวง แลว ไอพนื้ เหลืองดอกดําตัวน้มี นั เตรียมกระโจนลงมาใสพวกเราคนใดคนหน่ึง เพราะถา มวั คดิ จะตามแตไ อ แหวง อยอู ยา งเดยี ว พวกเรากจ็ ะบาดเจ็บหรอื ตายเสียกอ น” แลว เขากห็ นั ไปทางเชษฐากบั ไชยยนั ต “เม่อื วานน้ี ตอนท่เี ราตามรอยกระทงิ กนั ผมกเ็ ตือนไวแ ลว ใหมองสูงๆ เอาไวบ า ง ในปา แถบน”้ี เชษฐาหวั เราะเสยี งกงั วานอยใู นลาํ คอ เอ้ือมมือมาตบไหลร พนิ ทรหนกั หนว ง “เรว็ เหลือเกนิ รพินทร! เรว็ เสยี จนผมดไู มท ัน ตาดปี ระสาทดี ตดั สินใจเรว็ และมอื เท่ยี ง ท่ีสดุ นับวนั ที่เรารวมชวี ิตกันนานออกไป ผมก็เพิง่ จะไดศ กึ ษาเรยี นรูเ ขาใจข้ึนเปน ลําดบั วา คุณมี อาชีพของคณุ อยไู ดอ ยา งไร ถา ไมเห็นกไ็ มร ู” “คณุ ชายอาจเรว็ กวา ผมก็ได ถา คุณชายมองเห็นมนั พรอ มผม” หัวหนา คณะเดินทางส่ันศีรษะชาๆ “อยาถอมตัวเลย คณุ เปน คนถอ มตัวมาจนติดเปน นสิ ยั มนั เปน คณุ ลักษณะที่ทาํ ใหผม พอใจคุณตั้งแตแ รกรจู กั ทเี ดยี ว เดย๋ี วนีเ้ รารจู ักคณุ ดีทีส่ ุดแลว นา ขอบคุณ คุณอําพลทเี่ ขาเลือกคนนํา ทางใหเ ราไมผดิ ผมรูแมกระทงั่ วา การท่คี ณุ ยงิ ไอเ สือดาวตวั น้ดี ว ยมอื เอง ในขณะทีเ่ ราเดินมาดว ยกัน กเ็ พราะเหตฉุ กุ เฉนิ ทสี่ ดุ บญุ คํากาํ ลงั อยใู นวินาทีอนั ตราย หากคณุ ไมรบี ยงิ เสยี กอ น บุญคาํ กค็ งถกู มันกระโจนลงขยาํ้ แลว แตถ าคุณเหน็ มนั ในลักษณะธรรมดา โดยไมเ ก่ยี วขอ งกบั ความปลอดภยั ของ ใครๆ คุณก็คงจะชใ้ี หผม ไชยยนั ตหรอื นอ ยไดท ดลองดูแลว เหมอื นอยางทีค่ ุณเคยทําในทกุ ครัง้ ที่ มองเหน็ สัตวขณะทีเ่ ราเดนิ ไปดว ยกนั ” “มารยาทของพรานรับจา งคมุ กันท่ดี ีทวั่ ไป กค็ วรจะเปนอยา งนี้ถกู แลว น่คี ะพใ่ี หญ. ..” หญิงสาวพดู หยิง่ ๆ หางเสียงเตม็ ไปดว ยการวางตัว “...เมือ่ เขาจางใหคุมกนั หรอื ใหน าํ ทาง ก็ควรตอ งปฏบิ ตั ิตามเงอื่ นไขนน้ั โดยเครงครัด ไมใ ชม าแยงนายจา งยงิ สตั วเสยี เอง ยกเวน แตใ นกรณจี ําเปน จะตองปอ งกนั ชีวติ ของนายจาง หรือคน รวมคณะอน่ื ๆ ทมี่ าดวย เมอ่ื เกดิ เหตฉุ กุ เฉินขนึ้ ไมเ หน็ จะตองถอื เปน บุญคุณอะไรเลย” “แตเ ทาทีเ่ หน็ มาเปน สวนมาก จา งใหน าํ ทางกน็ ําหลง จา งใหคุม กนั กป็ รากฏวา เสอื คาบ เอาตวั พรานคมุ กนั นัน่ แหละไปเขมอื บเสียเอง...” ไชยยนั ตขัดมา แลว สง มือไปขอจับมอื รพินทร บีบเขยาโดยแรงแลว วา “...อยาถือสาอะไรเดก็ ปากมากคนนเี้ ลยนะ นสิ ยั เขาเปนอยา งนม้ี าแตไ หนแตไ รแลว ใจ จรงิ ก็ไมม อี ะไรหรอก แตป ากเสียอยางนเ้ี อง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

308 “ไมเ ปนไรหรอกครบั ผมชินเสียแลว !” ดารนิ หันมาทาํ ตาเขียวใสไ ชยยันตและรพนิ ทร แตท้ังสองชายไมสนใจ ทัง้ หมดถอื โอกาส พกั กันทน่ี ่นั อกี ประมาณสิบนาที แลวจงึ รดุ หนา ตอ ไป โดยทิง้ ซากเสอื ดาวไวท่นี น่ั กอนคอยมาถลก หนงั ในเท่ยี วขากลบั ผานหบุ เขาลึกอกี ตอนหน่งึ หมูปาและเกง หลายตัว เผนตดั หนา ไปใหเ ห็นเปน ระยะ แตไม มีใครสนใจ พอทะลุออกปากดงเขา เขตปา สัก แตละตนสงู ทะยานปานจะเยย่ี มเมฆ จอมพรานกบ็ อก วา “เขา เขต ‘พุบอน’ แลว ครับ อกี สักครเู ดียวก็จะถงึ ทที่ บี่ ญุ คําประจนั หนา กับโขลงไอแหวง หลักฐานจากรอ งรอยท่เี ราสํารวจมายนื ยนั ไดช ัดวา พอมนั ผละจากแคม ปของเราที่โปง กระทงิ กว็ ก ลงมาทางพุบอนน่ี ไมไ ดข ้นึ เหนอื อยางทเี่ ขา ใจแตแ รก” “คุณคิดวา มนั คงปว นเปย นอยแู ถวนีไ้ หม?” “ผมสารภาพวา เดามนั ไมถกู เลยครับ อาจอยใู นทุงหญา หลังเขาลูกนี้ อาจหลบซมุ อยูใ น หุบเขา อาจขนึ้ ปาหวายไปแลว หรือดีไมด ีกอ็ าจยอนไปโปง กระทิงอกี ก็ไดท ัง้ นน้ั ” บญุ คาํ นําขน้ึ ไปตามเนินสงู แลวตดั ลงสดู านขา งอีกคร้ัง จากน้นั อกี เพยี งครเู ดียวกม็ าถงึ ปา ไผ ตรงเขาไปชใ้ี หดกู อไผก อหน่ึง ลาํ ตน แตละตน ใหญขนาดเสาเรือน “นีแ่ หละครบั ทีบ่ ญุ คําหนมี นั เขา ไปซุกอย”ู บรเิ วณน้ัน กลาดเกล่ือนไปดวยรอยตีนชา งยํ่าอยสู บั สน รอ งรอยของการแหกหนเี ขาไป ซกุ ตัวหลบภยั ของบุญคํา...ยงั เหลืออยใู หเห็นชัด เศษเส้ือผาบางสวนขาดติดอยกู ับกิง่ หนามไผ ซ่ึง มองดกู ันดว ยสายตาทั่วๆ ไปในขณะน้ี ไมนา เชือ่ เลยวาบุญคํา จะบุกตะลยุ ฝาหนามอนั หนาแนน และ แหลมคมทโี่ คนไผกอมหึมานีเ้ ขา ไปหลบอยไู ดอยา งไร บุญคําเดินเขา ไปเกบ็ กลกั ยาสบู ของตนเองที่ ตกในขณะทห่ี นเี ตลดิ เปดเปง และยงั คงต้งั อยูที่เดิมข้ึนมาพรอ มกบั สบถพมึ พํา จากการสํารวจตรวจตราอยางถถ่ี ว นของรพนิ ทร เพยี งอึดใจเดยี วเขากพ็ บปนลกู ซอง ประจาํ มอื ของบญุ คํา กลายเปน เศษเหล็กกบั เศษไมห กั ยบั เยนิ เพราะรอยถกู กระทบื และจับฟาดกับ ตน ไม หลน ออกไปไมไ กลจากกอไผน ัน้ เทา ใดนกั หอ ขา วทเี่ ปน เสบยี งผูกกบั ผา ขาวมา เคียนเอวไว ก็ พบหกกระจายเรี่ยราดอยูใ นลักษณะเดิม “รบี คน หาศพของอินเถอะ คงจะอยไู มหางจากท่ีนนี่ กั หรอก” เชษฐาพดู ขน้ึ โดยเรว็ กวาดสายตาไปรอบๆ บุญคาํ สํารวจทิศทางเหมอื นจะทบทวน ความจาํ ในเหตุการณส ยองท่ตี นไดป ระสบมา แลวกก็ าวรดุ หนา ตอ ไป หางจากกอไผท ี่ชวยชวี ติ บญุ คาํ ไว ออกมาทางทิศเหนอื ประมาณ 10 เสนน่นั เอง ท้ังหมดก็ พบกับชิ้นสวนของกระดกู และเน้ือมนษุ ยก ระจายเรยี่ ราดอยใู นพงไมเ ตยี้ ๆ ที่มรี อยหักลแู หลกยบั แทบจะจาํ ไมไดเ ลยวา มนั จะเปนเศษเนอื้ และกระดกู ของคนหรอื สัตวช นดิ ใด ส่ิงที่พอจะยนื ยนั ไดก ็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

309 คือ เศษเสอ้ื ผา และกะโหลกอนั บแี้ บนของผูตาย ชนิดทท่ี ุกคนมองเหน็ ตะลึงงันเงยี บกริบกนั ไปหมด ม.ร.ว.ดารนิ หลับตาลงหนาซดี เหมอื นจะเปน ลมเพราะความสยองใจหวาดเสยี ว ทกุ คนมองดภู าพนน้ั อยา งสงั เวชอเนจอนาถใจ ไชยยันตกดั กรามแนน “อยางวา นนั่ แหละ อยา เอามนั ไวเลย ยงิ ใหเ กลยี้ งโขลง ไมต อ งปราณีกนั ละ” “นีเ่ ปน ผลของการสูญเสยี คร้ังทนี่ อ ยท่ีสุด เทาที่ผมเคยเหน็ มาจากการกระทาํ ของโขลงไอ แหวง พวกมนั เคยฆา คนมาชนิดลางหมบู าน ลางแคมปม าแลว” เสียงพรานใหญพูดแผว ต่าํ แงซายเดนิ แยกกลมุ ตรวจรอยหางออกไปทางดานตะวนั ตก อันเปน ทศิ ทางท่บี ญุ คํากับ อินวิ่งเตลิดเปด เปง มาแลว ไมนานนกั เจาหนมุ กะเหรย่ี งรางยกั ษก ห็ ว้ิ เอาเศษปนลกู ซองของผูตายให ทกุ คนดู “มนั ชว ยกันกระทืบหกั บแี้ บนอยทู โ่ี คนตะเคยี นโนน ” แงซายบอกดว ยสีหนา เฉยๆ อันเปนลกั ษณะเดมิ “ผมไปตรวจดทู างโนน แลว พบรอยมนั บายหนาลงทงุ ” รพนิ ทรต ามไปตรวจดดู วยแลว กพ็ บวาเปน ความจริง ภายหลังจากไลข ับอนิ กบั บุญคํา จนกระท่ังไดชวี ิตอนิ ไปสังเวยความดุรา ยกระหายเลอื ด และอาฆาตแคน ของมนั ทีม่ ีตอ มนุษยทกุ คน แลว ไอแ หวง กน็ าํ โขลงลงไปทางทุงหลังเขา เชษฐาและไชยยันต พบปลอกกระสุนปนลูกซองทบี่ ุญคํากบั อนิ ยิงปะทะมันไวส องปลอก ซึ่งนา สงสารคนยงิ เหลอื ประมาณ กระสุนอีเลย บ รรจลุ กู ปรายแบบเอสจีเกาเมด็ ของเขา คงมีอิทธพิ ล เพยี งแคท าํ ใหผ ิวของไอแหวง และโขลงของมันแสบๆ คันๆ ไปเทา นั้น เชษฐาสั่งใหลกู หาบชว ยกนั ขุดหลุมฝง เศษศพของอนิ ทีร่ วบรวมเก็บไดท งั้ หมด แลว สัง่ ให รพนิ ทรตดิ รอยนาํ ลงไปยังทงุ หญาหลงั เขาในทนั ทนี ัน้ “ถา พอจะตามมันไดท นั ในวนั นก้ี ต็ าม! ถลมมนั ใหห มดทง้ั โขลงเลย!” อดีตนายพนั โทนอกราชการ หวั หนา คณะเดินทางประกาศออกมาเครียดๆ สงลกู ซองหา นดั ไปใหเกิด แลกเอา .600 ไนโตรเอกซเปรส มาถอื ไว ขณะนนั้ มันเปน เวลาเทย่ี งตรง ลมปา แรงผิดปกติ พดั ตลบผันผวนไปมา เอาทิศทาง แนนอนไมได พรานใหญสงั เกตลักษณะลมอยคู รูใหญด ว ยความหนกั ใจ เชษฐาและไชยยันตก ็เขา ใจ ในความรูสกึ ของเขา เพราะตา งก็รดู ีวาการตามรอย กระแสและทิศทางลมยอ มเปน สง่ิ สาํ คัญทส่ี ดุ ใน อนั ทจ่ี ะทําใหก ารตามน้นั ไดผ ลหรือไม เขาไมไ ดเ อย ปากคําใดแกนายจา ง ตาสังเกตไปยงั การกวดั ไกวของกิง่ ใบไม ทงั้ สงู และต่าํ แลว กระโดดข้ึนไปบนโขดหินสงู กอ นหนึง่ รูดใบไมเ ลก็ ๆ เตม็ กาํ โปรยชาๆ ตรวจดกู ารปลิวของมนั บญุ คาํ เขา ไปซบุ ซบิ หารืออะไรอยคู รู รพนิ ทรก ็กระโดดกลับมายัง คณะนายจาง “เปนยังไง ทางลมมนั หวนไปหวนมาพิกลนะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

310 ไชยยนั ตเอยขน้ึ เบา “ครับ ผมเกรงวามนั จะไดก ลนิ่ เราเสียกอน แตถ ึงอยางไร เรากจ็ ะลองตามมันลงไปในทงุ กอ นอ่นื พกั กนิ อาหารกลางวนั เสยี กอนเถอะครับเที่ยงแลว เราอาจไมม เี วลาหยดุ พกั ไดอ ีก ถาหาก รองรอยของมันกระช้นั เขาไป” อารมณเครงเครียดและต่นื เตน ของทกุ คน นบั ตงั้ แตแ ลเห็นศพอนั แสนทุเรศอนั อเนจ- อนาถของอิน ทําใหพ ากนั ลมื เรอ่ื งอาหารไปเสียหมดส้นิ เม่ือพรานใหญเ อยเตือนขึ้นทุกคนจึงนกึ ขึ้นมาได ตา งหยดุ พักรบั ประทานกนั อยางเรงรบี พอใหห มดภาระกงั วลไป โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว. หญงิ ดาริน หลอ นกนิ เขาไปไดเพยี งคําสองคําก็อม่ิ เพราะกลืนไมลง อันเนอื่ งมาจากภาพศพอนั นา หวาดเสยี วของลกู หาบท่เี หน็ อยูเ มื่อครูนี้ ตดิ ตาหลอนความรสู ึกอยตู ลอดเวลา หลอ นเครง ขรึมไป ถนดั ไมช า งพดู เหมือนเคย แตแ ววตาบอกความเดด็ เด่ยี วหา วหาญอยเู ชนเดมิ ไมเ ปลี่ยนไป ยีส่ ิบนาทหี ลังจากน้นั ทกุ คนกต็ ดั ปารวกลงสูเ นินลาดลงไปเปนลําดับ จากรอยที่เหน็ ไอ แหวง กบั โขลงของมนั ภายหลงั จากชว ยกันขย้เี หย่ือแลว ก็พากนั เดนิ เขาขบวนบายหนาลงไปทางทุง ในระหวา งหุบเขาอยางสบายอารมณ โดยไมมีการเรง รอ น มรี อยหยุดหากินบางแหงอยางประปราย สงั เกตไดจ ากรอยหักยอดไม และลอกเปลือกทงิ้ ไวเ กลื่อน การแกะรอยเปน ไปอยา งสะดวก เพราะพ้นื ดนิ เร่มิ จะชนื้ แฉะขน้ึ เปนลาํ ดับ เนอื่ งจากฝนที่ คอ นขา งจะชุกในดงแถบน้ี พอสุดบริเวณเนินลาด ออกปากดงตดิ ตอกับปาโปรง ท่ีจะนําออกทงุ ฝนกโ็ ปรยลงมา กระแสลมพัดจากบรเิ วณทงุ เขา หาภูเขา รอยของชางเกเรทัง้ โขลงย่ําเปน เทือกไปตามสุมทุมพมุ ไม และหนอหญาคาอันเพง่ิ จะแตกระบดั เขยี วชอุม ชนิดที่นาจะเชื่อวา พวกมนั ควรจะยังคงหากนิ กนั อยา งเปนสขุ และเพลิดเพลินอยูย งั บรเิ วณทุง หญาแหง นี้เอง ทามกลางสายฝนอันเยน็ ฉ่ําทโี่ ปรยปราย เปนละอองลงมา ภูมิประเทศของทงุ หญาบรเิ วณน้ี เปนพนื้ ราบโลง สลับไปกบั ละเมาะเต้ียเปน หยอ มๆ เม่ือแนใจวา การแกะรอยอยใู นทศิ ทางใตล ม อกี ประการหนึ่งสายฝนท่โี ปรยลงมาในขณะน้ี เปน การชวยดบั กล่ินและกลบเสียง รพินทรกเ็ รงรอยกระชัน้ เขาไปอกี รอยเหลาน้ัน ผานเขาไปในละเมาะบางละเมาะท่ีมใี บไม และพชื พนั ธุอันเปน อาหารโปรด ของมนั แลวกต็ ดั ออกทุง ผานไปสูอ ีกละเมาะหนง่ึ ใกลปากดงทึบ ของหบุ เขาเหนอื เขา ไปเปน ลําดับ จากมูลของมนั ที่ถา ยไว และจากรอ งรอยของการลอกเปลอื กไม ซ่ึงยางยงั สดๆ อยู รพินทรก ต็ าสวา ง ไปดวยความหวงั “ตอนที่เรานงั่ พกั กนิ อาหารกลางวนั กนั พวกมนั อยใู นละเมาะกลางทงุ นีเ่ อง และในขณะ น้ีผมอยากจะเชอ่ื วา มันอยหู างจากเราในระยะไมเ กิน 3 กโิ ลเมตรเขาไปในดงโนน ถา ไมก ระสากลนิ่ แลว เตลิดเสยี กอ น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

311 พรานใหญพดู แผวตํ่า ปาดแขนเชด็ นํา้ ฝนทเ่ี กาะอยูบนใบหนา แลวบยุ ปากไปทางดงดาน เหนอื อันเห็นเขยี วทบึ สูงทะมึนอยูในทามกลางหมอกฝน เชษฐากับไชยยันตต าลกุ โพลง จอ งตามรอยตนี เปน ทางเหลา นน้ั แลวเงยข้นึ ไปจบั อยูที่ ปากดง “อาจหากินอยชู ายๆ ดงกไ็ ด ถา เลอื กทางเขา ใหเหมาะ คงไดพบกอนมนั จะไหวทนั ” ไชยยนั ตวา แลว หนั ไปมองดเู ชษฐาเหมอื นจะขอความเหน็ ชข้ี าด หวั หนา คณะเดนิ ทาง สบตาสหายของเขา แลวเปล่ียนคําถามหรืออาการหารือน้ันไปยังพรานใหญ โดยสายตาเชน เดยี วกนั รพนิ ทรเมมรมิ ฝปาก ยามนี้ถา มีลาํ พังเขา เกดิ และบุญคาํ อนั เคยรูมอื รูใ จกันมากอน ในเรอ่ื งเชนนี้ ยอมจะไมเกิดปญหาอะไรใหต อ งลังเลหรือชัง่ ใจอยางใดทัง้ ส้ิน เขาสามารถตัดสนิ ใจลงไปไดอ ยา ง สะดวกสบายทส่ี ุด ในอนั ทจ่ี ะแยกยา ยหรือรวมกลุมกนั กระชน้ั รอยไอแ หวง เพอื่ เขา ไปประจันหนา มนั ในดงทึบเบอื้ งหนาโนน แตม คี ณะนายจางของเขาติดตามมาดว ยถงึ สามคน ซํา้ ยังลูกหาบทไี่ ม ประสีประสาอะไรอกี สองคน รวมคนท้ังหมดแลว มจี ํานวนถึง 9 คน มันเปน ไปไมไ ดท ี่คนท้งั 9 คน จะเขาไปประจนั หนา กบั โขลงไอแหวง ในดงทบึ เบ้ืองหนา ซึ่งในขณะนเ้ี ขามัน่ ใจวา ทางอันตราย มองเห็นอยถู งึ 80 เปอรเซ็นต ผูทีเ่ ขากงั วลที่สดุ ก็คอื ม.ร.ว.หญงิ ดาริน รองมาก็คือลูกหาบอกี สองคน เปนเรอื่ งทต่ี องขบคดิ ใครค รวญกันไมใชนอ ย เชษฐาอา นใจเขาออก พดู ขรมึ ๆ วา “สดุ แลวแตคณุ จะสัง่ การเถิดรพินทร ถงึ แมเ ราจะตอ งการฆา มันสกั เพยี งไร ส่ิงแรกที่ตอ ง คาํ นึงกค็ ือ ความปลอดภัยของพวกเราทกุ คน อะไรท่ีคณุ เหน็ วามนั เสยี่ งเกนิ ไป กห็ ลกี เล่ียงเสยี พวก เรายิ่งมากันมากเทา ไหร มนั ก็ยิ่งเส่ยี งเพ่มิ ขนึ้ เพียงน้ัน” “มอี ะไรเราจะตองมาคาํ นึงถงึ การเส่ยี ง หรอื ไมเสย่ี งอยอู กี หรือ ในเมื่อเรามเี จตนาท่ีจะตาม รอยมันมาอยกู อ นแลว ส่ิงท่เี ราควรทาํ ไดโ ดยไมม อี ะไรตอ งลงั เลก็คอื เมอื่ พบก็ตามเขา ไปยงิ และน่ี โชคก็เขาขา งเราแลว เรากาํ ลงั มีหวงั ทจี่ ะพบมนั ” หญิงสาวสอดข้ึนโดยเรว็ ดว ยความไมเดยี งสาในเรื่องนี้ สายตาอันแสดงถึงความหนกั ใจ ของจอมพราน เปล่ียนไปจบั อยูท ่หี ลอ น เขาพดู อะไรไมอ อกสําหรบั นอ งสาวหวั รนั้ ดื้อดงึ เอาแตใ จ ตวั ของนายจา งผนู ี้ แตพ ่ชี ายหนั ไปเอด็ เบาๆ วา “นอ ยเฉยเถอะ เรานะ ไมเขาใจอะไรหรอก และในยามหนาสิว่ หนา ขวานเชนน้ี พ่ีอยากจะ ใหน อยสงบเงยี บ คอยปฏบิ ตั ติ ามคําส่งั อยา งเดียวเทานนั้ เปนดีท่ีสุด” หลอนไมตอ ลอ ตอ เถียง เพราะนน่ั เปน การพดู อยางอารมณไมด ี และจรงิ จงั ผิดปกติไปของ พช่ี ายคนใหญท หี่ ลอ นรกั และนับถอื “วางแผนมาซิ จะเอากนั ยงั ไง?” ไชยยนั ตเ ตอื นมาโดยเรว็ ถูฝา มอื อนั ซีดเหยี่ วและเย็นเฉยี บ ดว ยสายฝนท่กี รํามา เขาหากัน โดยแรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

312 รพนิ ทรกต็ ัดสนิ ใจในวนิ าทนี นั้ “วิธีทีป่ ลอดภยั ที่สุดก็คือ เราจะแบง กันออกเปน สองฝาย ฝา ยแรกบกุ ตามเขา ไปในดงนนั่ อีกฝายหนึ่งซมุ ดักอยทู ่ลี ะเมาะปากดง คอยยิงเม่ือเวลามนั ว่งิ เตลิดออกมาทางทุง คงหากนิ อยบู ริเวณ รมิ ดงนน่ั เอง พวกทีค่ อยดกั อยปู ากดงจะสะดวกสบาย และปลอดภัยกวา ฝา ยทจี่ ะบกุ เขาไปในดง เพราะหมายถงึ การเขาชิดถงึ ตวั กนั ทเี ดยี ว และฝายท่จี ะตามเขา ไปในดงก็ไมค วรมากกวาสองคน นอกนน้ั คอยดกั อยูขา งนอก” “ก็มีคณุ คนหนง่ึ ละ ท่ีจะบกุ เขา ไป แลว ใครอกี คน?” เชษฐาถาม “ผมวาถา ไมใชบ ุญคาํ กค็ วรเปนเกดิ ” หัวหนาคณะเดนิ ทางสนั่ ศีรษะชาๆ จองตารพินทรนิง่ “บุญคํายงั บาดเจ็บอยู ไมเ หมาะหรอกทจี่ ะบกุ ตามคุณเขาไป สวนเกิดกค็ วรจะเปน อีกคน หน่งึ ท่ีคอยดกั อยปู ากดงเพ่ือทําหนาทคี่ มุ กนั พวกท่อี ยูขา งนอก บางทคี ณุ อาจไมไ วใ จกระมัง หากผม จะขอตามเขา ไปกบั คุณดว ย” “มนั เส่ยี งเกนิ กวา เหตุ สําหรบั นายจา งของผมคนใดคนหนึ่ง” “น่นั ไมสําคญั สําคญั อยูท่ีวาคณุ วางใจผมพอหรอื ไมเ ทานนั้ ” รพนิ ทรย ้มิ กม ศรี ษะให “ถาเชน นน้ั ก็ตกลงครบั ผมวางใจคณุ ชายเสมอ ทีไ่ มเลือกเอาคุณชายแตแรกก็เพราะเหน็ วา คณุ ชายไมอ ยใู นฐานะทจี่ ะตองเสี่ยงกับผมถงึ เพียงนั้น แตเมอื่ เปนความสมคั รใจ ผมกไ็ มมีอะไร ขดั ขอ ง” “แปลวา จะบุกเขา ไปเพียงสองคนเทา นนั้ หรือ?” ไชยยนั ตทว งมา “ยงิ่ มากคนเทาไหรก็ยิ่งอนั ตรายมากขน้ึ เทา น้นั ครับ อกี อยางหนึ่งมวั พะวงหว งกันเสีย เปลาๆ ทําอะไร หรือตดั สนิ ใจอยา งไรไมถ นัด ใจจริงผมอยากจะเขา ไปเพียงคนเดยี วเสยี ดว ยซ้ํา” “แก นอ ย และทุกคนคอยอยูข างนอกนแี่ หละดแี ลว คอยดกั ยงิ ตอนท่มี นั อาจแตกฝูงว่ิง เตลดิ ออกทงุ หรอื โผลอ อกมาใหเหน็ ตามชายดง ฉันกับรพินทรจ ะยอ งเขา ไปดมู นั เอง” เชษฐาหนั มาตบไหลเพ่ือน ไชยยนั ตพยักหนาโดยดี สว น ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กไ็ มไดพ ูด อะไรอกี เพยี งแตส ง .375 ในมือไปใหแ งซาย และแลกเอา .470 ดับเบ้ลิ ไรเฟลของหลอนกลับคืนมา หักลําออกตรวจดกู ระสนุ ในลํากลอ งเพือ่ ความแนใ จอกี ครั้ง ทงั้ หมดตรงไปทลี่ าะเมาะทบึ ชายดง อันมีระยะหางจากปากดง ซ่ึงมที ุงหญา และทวิ มะขามปอ มคั่นอยปู ระมาณ 150 เมตร แยกยา ยกนั เขา ซุมดักสกดั ทิศทางโขลงชา งปาท่ีอาจเตลดิ ออกมาจากดงทึบ รพนิ ทรส่ังความกับเกดิ และบญุ คาํ อีก สองสามคาํ ก็พยักหนา ชวนเชษฐาเดนิ รวดเรว็ ฝาสายฝนอนั วกไปทางใตล ม มุงเขา สบู ริเวณดงทึบอัน เปนปา ใหญรมิ เชงิ เขาหมายออ มไปสกดั หนา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

313 ทัง้ สองลุยธารแคบๆ นํา้ ตนื้ เพียงเขา ขามไปอยา งระมดั ระวัง ไตข น้ึ ตลง่ิ สูงฝงตรงขา ม โดยอาศยั ลาํ ตน ไมลม ทที่ อดลงมาเหมือนสะพาน แลวยอ งไปตามลาํ หว ยท่เี บอ้ื งบนปกคลุมหนาทึบ ไปดว ยกิ่งไมร าวกบั อุโมงค เวลาในขณะนน้ั เพ่ิงจะบายสองโมงเศษ แตทอ งฟาอนั มดื คร้ึมไปดวยฝนอยางหนึ่ง ดงอัน ทึบอีกอยา งหนึง่ ทาํ ใหเยอื กเยน็ มืดสลัวเหมอื นใกลคํา่ ฝนในบริเวณดงขาดเมด็ ไปแลว แตเกาะชมุ อยตู ามก่งิ ไมห ยดกระทบพ้ืนกรกู ราวตลอดเวลา เสียงจกั จั่นลองไนรอ งแซดระงม บางขณะฝูงคา ง บนยอดไมเ หนือศรี ษะกระโดดอยโู ครมคราม เขยาน้าํ ที่ขงั อยูตามใบไมใ หเทกราวลงมา ไอระอขุ อง พ้ืนดินอนั ระเหยวบู วาบขน้ึ มาสมั ผสั กาย ทาํ ใหเกิดความรสู กึ ตะครัน่ ตะครออยางไรพกิ ล พรานใหญเ ดนิ นําไปเบอ้ื งหนาโดยมีเชษฐากระชบั .600 ไนโตรฯ ตามกระชน้ั ชิดมาเบอื้ ง หลังอยา งเบากริบ ประสาทหแู ละประสาทตาเปดพรอ ม ท้งั สองไมไ ดพ ดู อะไรกนั เลยแมแ ตค าํ เดยี ว นอกจากถา จาํ เปน ก็ตองใชภ าษาใบ มดุ ไปตามลาํ หว ยคดเค้ียวนน้ั ไมตํ่ากวาสบิ นาที จึงตดั ขนึ้ พงหนามและปา ขอย สลบั ไป ดว ยยูงยางท่สี ูงระเหดิ แหงนคอตง้ั ปกคลมุ เปน หลังคาทบึ ดว ยเถาวลั ยแ ละเฟรน ทกุ ฝเ ทาเหยยี บยาง ของรพนิ ทรไมม ีผิดอะไรกบั การเคล่อื นไหวของแมว หรอื เสอื มนั เงียบที่สดุ เชษฐาพยายามเดนิ ตาม ในลกั ษณะเดยี วกัน ฝนเทลงมาฉํา่ พื้นท่มี ใี บไมแ หง หลนอยทู ับโถม ทาํ ใหม นั เปย กชน้ื ชวยขน้ึ ไดอ กี เปนอยางมาก เพยี งแตร ะวงั ไมใหเ ดนิ ระกิ่งไมหรอื เหยยี บลงไปบนกิ่งไมแ หง ท่ีเกะกะอยเู ทาน้นั พรานใหญห ยดุ เงย่ี หูสดับฟง เปนระยะ แลว กเ็ ปล่ียนเสนทางเลาะลัดคดเค้ียวไปมาชนิดที่ เชษฐาไมอาจทจ่ี ะจดจาํ ทศิ ทางได นอกจากคอยตดิ หลังไปทุกขณะ ความหนาวเย็นจากการกรําฝนมา ตงั้ แตอ อกถงึ ทงุ บดั นห้ี ายไปหมดส้นิ กลายมาเปน ความรอนอา วทัง้ รา งกายและภายใน ความรูสึก อยา งบอกไมถ กู เสยี งหยาดนํ้าฝนที่คางอยบู นใบไม หลน กระทบพน้ื แตละหยด เสยี งการไหวตดั เสยี ดสีของก่ิงไมท กุ กรอบแกรบ ไมพน ไปจากเงย่ี โสตสดับฟงอยางพเิ คราะหข องจอมพราน จากการเดินกลายมาเปน ยองจรดฝเทา ตอมากค็ ลานลอดไปในระหวา งพงรก ไมผ ิดอะไร กับสัตวปา และในท่ีสดุ ขณะนีเ้ ชษฐาพบตวั เองนอนพังพาบอยกู ับพน้ื ใชศ อกและหัวเขา คอ ยๆ คบื ตามหลังรพนิ ทร ลอดไปใตต น ไมล ม กลางดงผากทสี่ ลับไปดว ยตน ลาน โดยคอยๆ ลากไรเฟล กระดบิ ตามหลังไปทีละชว ง ครน้ั แลว รพนิ ทรผูค ืบไปเบอื้ งหนาหยุดน่ิงอยูก บั ที่ เชษฐาก็คอยๆ เสือกตัวเขา มานอน เคียง พรานใหญจ อ งตาเขาแลวเออ้ื มมอื มาจับแขนไว บบี หนักหนว งเหมือนเตือนใหสดับฟง อะไร สกั อยา งหนงึ่ หวั หนา คณะเดินทางสะกดกลั้นลมหายใจตะแคงหู ทามกลางเสียงสดบั ของปา ใหญทที่ ึบทะมนึ ไปรอบดาน มเี สียงคลายหูอนั กวา งใหญ กระพอื โบกลม ตอ มาเปนเสยี งเปาลมหนกั หนว งออกจากปลายงวง เสยี งกิง่ ไมหกั เบาๆ เชษฐาไม อาจกําหนดไดแ นนอนวา เสยี งเหลา นั้นดงั มาจากทศิ ทางไหน แตร ูแนว า มนั ใกลๆ นเ่ี อง มันปรากฏ ขึ้นแลวกเ็ งียบหายไป ราวกบั จะเกิดขน้ึ จากอปุ าทาน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

314 พรานใหญค บื ตอ ไปอยา งแชม ชา เชษฐาก็กระดิบตาม หวั ใจเร่มิ เตน แรง อกี สักอดึ ใจใหญ ตอมา เมอ่ื เขา มาอยูในดงเถาวลั ยก ลางปา ลานท่ขี ึน้ เบียดเสียดหนาแนน เสยี งที่ไดย ินอยางแผวเบา เหลา นน้ั กเ็ ร่มิ สดับไดถ นัดยงิ่ ขึ้น ประเดยี๋ วดงั จากเบื้องหนา ประเดยี๋ วดงั จากเบอ้ื งหลงั บางทีก็ ดานซายแลว กข็ วา อโห! เชษฐาเพ่งิ จะตระหนักแนรตู ัวชัดเด๋ยี วนี้เองวา ทัง้ เขาและรพินทรตกเขา มา กลางโขลงของมันเสียแลว อยางเงยี บเชียบที่สดุ ชา งปาโขลงนนั้ กระจายกนั ออกหากนิ ภายในเนอื้ ทป่ี ระมาณ 5 ไร แวดลอมรอบกายเขา กบั พรานใหญใ นขณะน้ี โดยมสี มุ ทุมพมุ พฤกษอันหนาแนน เปน เครอื่ งปด อาํ พรางตวั อยทู ําใหไม สามารถจะคนหาไดถ นดั นอกจากอาศยั ฟง โดยเสียง ปญ หาใหญส ําหรับเชษฐาทเี่ กิดข้นึ อยางปจ จบุ นั ทันดวนก็คอื ทามกลางโขลงของมนั อันมี อยจู ํานวนไมต า่ํ กวา 20 ตวั และในสถานทร่ี กชัฏ ไมส ามารถจะมองเห็นตวั ไดอยา งถนดั น้ี ทง้ั เขา และรพนิ ทรจะคนหาเปาหมายสาํ คญั คือไอแ หวง จาโขลงไดอ ยา งไร และในบดั นม้ี าอยกู ลางโขลงของพวกมัน! หากเสยี งปน จากเขาหรอื รพนิ ทรล ่นั ขนึ้ แมเ พียงนดั เดยี ว หรอื มิฉะนัน้ กเ็ พียงแตล มโชยได สาบสง ไปใหพ วกมนั รวู ามมี นุษยเ ขา มาหมอบอยทู า มกลางพวกมนั ...อะไรจะเกิดขนึ้ บาง อาจโดยไม ตง้ั ใจเลยกไ็ ด ในกรณที ี่ถาพวกมนั เกิดแตกตื่นปน ปวนขน้ึ แลวก็วงิ่ เหยียบเขากบั รพนิ ทรแ หลกลาญ ไป อดีตนายพนั โทหัวหนาคณะเดินทาง เยน็ เยยี บไปตลอดไขสันหลังเมอ่ื คดิ เชน นั้น แต ความกลา และสติสัมปชัญญะอนั มน่ั คง ทําใหเ ขาระงับทกุ สง่ิ ทุกอยา งเปน ปกติ นอกจากหวั ใจเทานัน้ ท่รี ะทกึ อยโู ครมคราม ยังอนุ ใจท่รี พนิ ทรอยเู คียงขา งขณะน้ี อยางนอยทสี่ ดุ จอมพรานกช็ าํ นาญและเคยชินตอ เหตุการณเ ชน นีม้ าดีเยี่ยมแลว และคง สามารถท่จี ะแกไขได มฉิ ะนั้นก็คงไมห าญทจ่ี ะนําเขาเขาใจกลางโขลงชางอยางเชนเด๋ียวนี้ สงั เกตดู สหี นาก็เห็นเรยี บๆ เปน ปกติเหมอื นสหี นาของคนแอบซมุ เขา มาในดงนกเปด นํ้า หรือดงกระตา ย ฉะนน้ั เม่อื สายตาของเขาเปน คําถาม รพนิ ทรก็จอรมิ ฝปากชิดหู กระซิบ “พยายามมองดูใหด คี รับ เหน็ ตวั กซ็ ดั เลย ตัวไหนกไ็ ดท ง้ั นนั้ ไมจ าํ เปนตอ งเลอื กวา ไอ แหวงหรือไม พวกมนั จะแตกต่ืนหนอี อกไปทางชายดงทพ่ี วกเราทางโนนดักอยูเ อง” เชษฐาปลดเซฟไรเฟล คอ ยๆ ยันตวั ขน้ึ คกุ เขาพรอมกบั รพนิ ทร ตา งพยายามสอดสา ย สายตา คนหาไปตามพงทบึ รอบดานทไ่ี ดย ินเสยี งอยทู ว่ั ไป รพินทรเ หน็ ใบหใู หญโ ตโบกอยไู ปมา ในระหวา งใบลานทางซายมือหา งออกไปราว 30 เมตร และเชษฐาก็เหน็ ขาหลงั ของตวั หน่ึงที่บงั ซุม ยืนโยกสอี ยกู บั ลาํ ตนตะเคยี นใหญ โดยมพี งเถาวลั ยท ึบบงั สว นอ่นื ๆ อยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

315 ท้งั สองประทบั ปนขึน้ พรอ มๆ กนั พยายามคํานวณคนหาเปา หมายอนั แนนอน ทามกลาง ส่ิงอําพรางตาท่เี ปนอปุ สรรคอยู ครน้ั แลวทันทีนน้ั เองกอ นที่ทงั้ เชษฐาและรพนิ ทรจ ะลั่นไก เสยี ง แผดแปรแ ปรน ราวกบั ฟารอง ก็ดงั สะทา นกอ งขนึ้ ในความเงียบ พรอมกบั ปาเบือ้ งหลงั หักสนัน่ โผง ผางเปน ทางใกลเ ขา มา ประหนง่ึ พายพุ ดั รพินทรก ระโจนขน้ึ ยนื ท้ังตวั พรวดเขา หาโคนไมใหญต นหนึ่ง ในขณะทเ่ี ชษฐากเ็ ผนเขา หาโขดหนิ เหวยี่ งปากกระบอกปนกลับมา ภูเขาสดี ําสองลกู ตะลยุ ซมุ ไมหกั ยบั เปน ทางตรงด่งิ เขามา ตัวแรกปรเ่ี ขา ไปท่ีรพนิ ทร หา ง เพยี งไมถ งึ สบิ กา ว งาโผลพ น ปากกดุ สน้ั อยูเ พยี งศอกเดยี ว แตส ูงทะมนึ มหึมาแหงนคอตั้ง มว นงชู ูขึ้น เทา อนั ใหญโ ตทัง้ ส่ียํ่าแผน ดนิ สะเทอื น สว นตวั ที่สอง วิ่งตามติดมาเบอ้ื งหลงั หา งกนั เพียงเลก็ นอ ย เสยี งรอ งอยา งเกรย้ี วกราดดุรา ย ไมผ ิดอะไรกับพญามัจจรุ าช ตมู แรกกกึ กอ งกลบเสียงรองของมัน คือ .375 ในมอื ของรพนิ ทร ขณะทเ่ี ขาลนั่ ไก เปา หมายเคล่ือนเขา มาในระยะไมเ กนิ หา วา มอื ขนาดน้นั ไมส รางปญ หาอะไรขึน้ เลย กระสุนน้ําหนัก 300 เกรน หัวแข็งเจาะเหนือโคนงวงข้นึ ไปเลก็ นอ ย รา งอนั ใหญโตมโหฬารทรดุ จ้ําเบาไปในพรบิ ตา ราวกบั เปา ดว ยมนตสะกดวิเศษ แลวก็ครืนถลม ลงทับตนลานเล็กๆ หกั ราพณาสรู ตมู ท่สี อง ซงึ่ ลนั่ ประสานขน้ึ ในเวลาตดิ ตอ กนั เปน เสยี ง .600 ไนโตรเอกซเปรสของ เชษฐาหวั กระสุนขนาดหนกั และแรงปะทะอนั ใหญย งิ่ ที่สดุ ในบรรดาไรเฟลลา สตั วใ หญทงั้ หลาย สวาปามเขา ใหท สี่ ีขางของเจาตวั ท่สี อง เจา หวั โตงากุดเซถลํา ปด เปสงเสยี งรองโอกลน่ั ปา แลวก็ ปราดเขาใสค นยิงดว ยพลงั ชวงสดุ ทา ยของมนั รพนิ ทรว าดไรเฟล ในมือตามกดเขา ใหอ กี ตมู เหนอื กกหขู นึ้ ไปสองชวงฝามอื ทะลุศรี ษะอนั ใหญโตสวนบน...พลาดจากตาํ แหนงทตี่ ้ังของมนั สมองไป องคลุ ีเดยี ว ทาํ ใหไมส ามารถท่ีจะหยุดมนั ลงไดอยางกะทันหนั เหมอื นตวั แรก และเจตนาของมนั ท่ี พุง เขาใสเ ชษฐากไ็ มเ ปลีย่ น ราชสกุลหนมุ วง่ิ หนอี อมโขดหิน สองปากกระบอกปนเขา ใส หางจาก ศีรษะมนั เพียงวาเดยี ว และกป็ ลอยกระสนุ ลํากลองขวาออกไปในวินาทดี ับจติ นน้ั มนั ทะลวงเขาไป ในขมับขวา ตีควา นกระดูกใหกระเดน็ ออกมาจากบาดแผล ทางออกช้ินขนาดฝา มอื ไมทันจะสน้ิ เสยี งระเบิด ไอยกั ษใ หญต วั ที่สองกล็ ม ตะแคงเหมือนถกู มอื อนั ทรงอํานาจผลัก จากน้นั เชษฐากร็ สู ึกเหมือนตัวเองตกอยใู นหวงฝนราย ปารอบดา นประหน่งึ วา จะเกดิ กลี ยคุ แผนดนิ ถลมลง เสียงแผดรอ งประสานกนั กกึ กอง เสียงไมไรรอบดา นหกั วนิ าศ เสยี งฝเ ทาทยี่ ่าํ สนนั่ สับสน ดงั ครกึ โครมอยรู อบกาย ตวั ใหญมหมึ าสีดาํ เคลอ่ื นไหวโกลาหลอลหมา นอยูทามกลาง พงทบึ ปน ปว นไปหมดระหวา งท่ีเขาหักลํากลอ งบรรจกุ ระสุนชุดใหม และวงิ่ เขาหลบในท่กี ําบงั เทา ทจ่ี ะหาไดน ้ัน เสยี งปน จากรพนิ ทรลนั่ สน่ันข้ึนอีกสองนดั เจา สดี ออกี ตวั หนึง่ พรวดวง่ิ ผานหนา ไปในระยะกระช้นั ชิด ลม ฮวบลงอกี เถาวัลยท ี่รางของมันลมทบั ขาดยบั แหลกลาญ เชษฐาบรรจุกระสนุ เสรจ็ กส็ าดตามหลังอกี สามส่ีตัวทเี่ หน็ วงิ่ เหยาๆ ปา ราบไปทางพง เบ้อื งหนา ตวั รงั้ ทายท่ีสุดทรดุ หมอบอยกู ับทแ่ี ผดเสียงรองล่นั อยางเจบ็ ปวด พยายามจะตะกายลุกข้ึน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

316 ยกั แยย กั ยนั สว นอีกตวั หนงึ่ ลากขาหลังซา ยเปนทางลเู ขา ไปในปา ผาก เจา ตัวทกี่ ําลงั ยกั แยย ักยนั อยู น้ันกล็ ม ตงึ ลงอีก ดว ยกระสุน .375 ของรพนิ ทร ทซ่ี ้าํ มาอยา งดดุ นั เฉยี บขาด รอยพวงจากสีขา ง ดา นหลังทะลอุ อกซอกขาหนาซาย ทง้ั สองหลบหลีกไปพลาง และกระหน่ํายงิ พลาง อยา งรวดเร็วหูดับตบั ไหม...ตามแตจะ จับเปาไดตวั ไหนเทา ทเ่ี ห็น สีต่ ัวกองอยกู ับที่ แตอ ีกหลายตัวเลอื ดสาดโชกไป เสยี งรอ งอยางต่ืน ตระหนก และเสยี งปา แตกขยายวงกวางออกไปเปนลาํ ดับ จนกระทั่งอึดใจใหญตอ มา ชา งโขลงนัน้ ก็ เผน พนบริเวณนน้ั กระจัดกระจายกันออกไปคนละทศิ ละทาง ปา ถลม หักลเู ปน ทางจนมองโปรง โลง ตาไปหมด รพินทรห ันมาสํารวจหาเชษฐา กพ็ บหวั หนาคณะเดนิ ทางโผลอ อกมาจากโขดหนิ ใหญ วง่ิ ตรงเขา มาท่เี ขาดวยไรเฟลในมอื ท่ีรอนผา ว สีหนาและแววตาอยูในอารมณดเุ ดือด แตมือท้งั สอง สะทานสนั่ เลก็ นอย รอ งเรว็ ปรือ๋ “เหน็ ไอจ า ฝงู ตัวการบา งหรอื เปลา?” “ไมเ หน็ เลยครับ มันอลหมานนัวเนยี กนั ไปหมด คุณชายเรยี บรอ ยดหี รือ?” “เรยี บรอย นมี่ นั เผน กันไปหมดแลวหรอื ” “ครับ เจบ็ ไปหลายตัวทเี ดยี ว ผมวาเราคอยหลบอยทู นี่ ีก่ อ น อยา เพง่ิ เคลอื่ นยา ยไปไหนเลย คอยฟง เสียงปน จากพวกเราทด่ี กั อยปู ากดงโนน” รพนิ ทรพูดโดยเร็ว ในขณะที่กระชากลูกเลอื่ นสลัดปลอกกระสนุ ทคี่ าอยูในลํากลองท้งิ แลว บรรจเุ พม่ิ ลงไปใหมใ หเตม็ อัตรา กระแทกลกู เลอื่ นเขา ท่ี สงกระสนุ ข้นึ ประจาํ รังเพลิงพรอ ม เหลยี วซา ยแลขวาอยางวอ งไว พลางเผนเขา ไปท่ีโคนตน ไมใหญข นาดสองคนโอบ เชษฐากก็ ระโดด ตาม ท้งั สองยนื หนั หลังใหก นั กวาดสายตาคน หาอยางระแวงไปรอบดา น เสยี งปา แตกครืนโครม เสยี งรองดวยความตน่ื ตระหนก ยังดงั สะเทอื นอยเู ชนนัน้ ... เพียงแตคอ ยๆ หางออกไป... ทางดานชายดง ทกุ คนท่ซี มุ รอคอยอยดู ว ยความกระวนกระวาย ถูกปลกุ ใหต ่ืนขนึ้ ดว ย เสยี งระเบิดลน่ั ของไรเฟล นดั แรก เสียงชางรองดังข้นึ พรอมกัน แลวตอจากนั้นเสยี งปน ก็กอ งขน้ึ ถยี่ บิ บอกความหมายใหรไู ดชัดวา รพนิ ทรและเชษฐาปะทะเขาแลวกบั โขลงของไอแหวง สรรพสําเนยี ง ของความโกลาหลอลหมา น ในบริเวณชายดงไดย ินและสังเกตเหน็ ไดอยางถนดั “รพินทรกับเชษฐา ฟาดกบั มนั เขา ใหแ ลว !” ไชยยนั ตรอ งลน่ั ออกมา กระชบั ปน ในมือพรอ ม และไมทนั จะขาดเสียงของเขา บริเวณพง ริมสุดอนั ชดิ กบั ลําธารท่ีขวางกนั้ อยู กป็ รากฏกอ นดําๆ เคลื่อนทีห่ ลายกอนหักปาแหลกยบั ออกมา ไดย นิ เสยี งกง่ิ ไมห กั โผงผางอยางชัดเจน “ระวังนาย พวกมนั โผลออกมาโนนแลว!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

317 เสยี งบญุ คาํ ตะโกนเตอื นอยางลิงโลด ดารินและไชยยนั ตก ต็ วัดปน ขนึ้ ประทับไหลพ รอ มกนั นวิ้ แตะรออยทู ่ีไก สว นหน่งึ ของ โขลงชา งเกเรท่เี ตลิดมาทางดา นใต ว่งิ ตะลยุ ขามลําธารปน ขึน้ มายงั อกี ฝง หนึง่ อันเปนฝง ติดตอ กบั ทุง หญา เปนจํานวนไมตา่ํ กวา ส่ีหาตัว ว่งิ ตามกันมาเปน พรวน...บายหนา มายังละเมาะท่ีมนษุ ยคแู คน ของ มันซุมดักอยู โดยหาไดเ ฉลยี วใจคิดไม พอมนั ไลต ล่ิงขึน้ มาใหเหน็ ไดถ นัดเต็มตวั ไรเฟล ตา งขนาด กนั ทั้งสีก่ ระบอก ก็ระเบิดขน้ึ แทบจะเปน เสียงเดียวกนั ดงั อื้ออึงไปหมดท้ังทอ งทุง ไชยยนั ต ดาริน บุญคํา และแงซาย ระดมปลอ ยกระสุนออกไปถยี่ ิบ ยกเวน แตเ กดิ กบั ลกู หาบอีกสองคน ซง่ึ สงบน่ิง คอยดอู ยูเ ฉยๆ เพราะมแี ตปน ลูกซองซงึ่ ในระยะขนาดน้ี การยงิ ชา งมันไมท ําใหเกดิ ประโยชนอ ะไร ขึ้นมาเลยนอกจากเปลอื งกระสนุ เปลา ตัวใหญทวี่ ิ่งนาํ หนามาทรุดคเู ขาลงไปดว ยอาํ นาจกระสุน .458 แอฟรกิ นั แม็กนมั่ ของไชย ยนั ต ตัวทสี่ องและท่สี ามก็รอ งแหลมชูงวงแตกกระเจงิ กนั ไปคนละทางดวยกระสนุ .30-06 และ .375 ของบุญคาํ กบั แงซาย แตแลว ก็ลมตะแคงไปดวยไรเฟล .470 ของดารนิ ซง่ึ ตัดเขา ซอกขาหนา และ กานคอ เจา งางามตวั ท่เี พ่งิ จะโผลข้นึ มาจากฝง ธาร รตู วั วา มฤตยรู อคอยอยูในทศิ ทางเบื้องหนากเ็ บน หัวกลับ แตม นั ชา ไปเสียแลว ศูนยก ลองขยายส่ีเทาของ .458 ของไชยยนั ตส องจบั ตะโพกหลังของ มนั แลวก็ลัน่ ราวกับฟา ผามาอยา งประกาศิต เสียงรองของมันกงั วานกอ งไปไกล ทรดุ ฮวบลงไป แลวพยายามจะกระเสือกกระสนขน้ึ มายนื อีก แตแ ลวกล็ มกล้ิงอยรู ิมฝงนนั่ เองดว ยลกู ปนของบญุ คาํ แงซายและดารินทสี่ าดตามหลงั มา ชนดิ ไมร วู า ใครเปนใคร นอกนั้นอกี สองตัว ว่ิงกลับลงไปในรองลําธารไดแลว ตะกายข้นึ ฝง เดนิ ตะลุยพงหกั ลเู ปน ชอ ง เห็นยอดไมและซุมเถาวลั ยไ หวยวบยาบ โอนเอนไปมาอยา งนา กลวั มันรอดไปไดก จ็ รงิ แตอม เอาหัวกระสุนขนาดเล็กของบุญคาํ และแงซายไปตัวละหลายนัด แถวบริเวณทองและขาหลัง อาจไป ลม ตายในระหวา งทาง หรอื มฉิ ะน้นั ก็ทนทรมานไปจนกวาจะตายอยา งชาๆ ดารนิ เปน คนลนั่ กระสนุ นดั สดุ ทาย หลอ นไมย อมละโอกาสแมนจะเห็นเปา หมายเพยี งไม ถนดั นัก เจา สีดอตวั เขือ่ งทต่ี ะกายวกกลับขนึ้ ฝง เดมิ ได กําลังจะนาํ รางของมนั ลับเขา ไปในดงทบึ หลอนปลอ ยกระสนุ ตามออกไปในระยะทหี่ างถงึ เกอื บสองรอ ยเมตร จะถกู หรอื เปลา ไมท ราบได แต ก่งิ ไมทอ นขนาดหนา แขง แลเหน็ ขาดสะบน้ั ลมฟาดทบั ลงมา ราวกบั ถกู จามดว ยขวานยักษ และเจา ชา งตัวน้นั กเ็ ตลิดปาราบลบั ตาหายไป หญงิ สาวรอ งอุทานอะไรออกมาคําหนงึ่ สะบัดแขนอยา งเจ็บ ใจ “บา จรงิ ! ไอแ ฝดนรี่ ะยะไกลใชไ มไดเ ลย เสียดายเหลอื เกิน มนั ควรจะกองอยอู กี สกั ตัว หนึง่ !!” หลอนรองลัน่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

318 กลิ่นดินปนอนั ฉนุ ตลบจางลงแลว เสยี งชา งปา กเ็ งยี บหายไป นอกจากซากของมนั ท่ีนอน เปนภาเขาเลากาอยูบริเวณชายทุงอีกส่ตี ัว ทงั้ หมดออกจากทีก่ ําบงั เดนิ ตรงเขา ไปทีร่ มิ ธารอันก้นั ระหวา งทงุ กบั ปากดงโดยเร็ว บุญคาํ กบั เกดิ ปอ งปากกูเรียกเขาไปในดง แตเงยี บกรบิ ไมมีเสยี งตอบ ของพรานใหญหรอื เชษฐาท่หี ายเขา ไป ไชยยนั ตกับดารินหนั มามองตากนั “เอะ! ทําไมเงยี บ พใ่ี หญกับตาพรานน่นั ปา นนีเ้ ปนยงั ไงบา งแลว กไ็ มร ”ู หลอนครางออกมาแผว เบา หนา ชกั ถอดสี กระสับกระสา ย บญุ คาํ และเกดิ กย็ ังคงกอู ยู เชน นน้ั “คงไมเ ปน อะไรหรอกนา อาจกาํ ลังเดนิ ออกมากไ็ ด” ไชยยนั ตป ลอบใจ จอ งขามลาํ ธารไปยังดงทึบ “แลวทาํ ไมถึงไมไดย นิ เสียงตอบเลย” “คงอยไู กลเกนิ ระยะกู พวกเราอยูใตลม” อกี พกั ใหญ ทา มกลางความกระสบั กระสายของดารนิ และไชยยนั ต ทีต่ า งยนื รอคอยอยูก็มี เสียงกตู อบออกมา ทัง้ สองถอนใจออกมาโลง อกและยิ้มออกมาได หลังจากนน้ั รา งของรพนิ ทรก บั เชษฐาก็โผลอ อกมาจากปากหวยฝง ตรงขา มตอนหนง่ึ ลยุ ขามลําธารตรงเขามาสมทบ “เปน ยังไง อยใู นดงโนน ไดย ินเสยี งปน ทางนยี้ งั กะสนามรบ อยกู ่ตี ัว?” เชษฐาตะโกนออกมา กอ นทจ่ี ะเขา มาถึง “ส่ตี วั ! โผลอ อกมาทางดา นน้หี ก รอดไปไดส อง ทางดา นแกกบั รพินทรละ รอยคอยอยู ขา งนอก ก็ไดย นิ หดู บั ตับไหมไปเหมอื นกนั ใจไมดเี ลย ฟงเสยี งปน เสยี งชาง แลวก็บนบานศาลกลาว ไปพลาง เหมอื นยกภูเขาออกไปจากอกท่เี หน็ แกกับรพนิ ทรโผลอ อกมา ดานแกเปนยงั ไงบางละ?” เชษฐาหวั เราะ หันไปมองดพู รานใหญด ว ยประกายตาแจม ใส “ก็ตน่ื เตน หวาดเสยี วนิดหนอ ย ยิงกนั ในระยะสห่ี า วาเทา นนั้ เอง แลว ก็วงิ่ กันจาละหวั่น หลบบาทาของมนั ดวี าเขา ไปกนั เพยี งสองคนเทาน้นั นะ ถา มากกวา น้ี อยางนอ ยพวกเราไมคนใดคน หนึ่ง กค็ งจะแบนกนั ไปบางแลว ยอดชายนายพรานของเราเลนพาคลานเขาไปกลางโขลงของมันเลย กลวั ใจเสยี จริงพับผา ซิ อตี อนทมี่ นั ปว น กน็ ึกวาคงไมมีโอกาสไดกลับออกมาพบแกหรอื นอ ยอกี แลว ถาไมคิดวา การตามลาไอแหวงเปน หนา ทจ่ี าํ เปนละก็ การประจนั หนากบั โขลงของมันเมอ่ื ตะก้ี ทาํ ใหห ายอยากทจ่ี ะลา ชางไปอกี นาน เตม็ อ่มิ ...หายฟตกันทเี ดียวแหละ เจาประคณุ เอย ” กลา วจบ หวั หนา คณะเดินทางกห็ ัวเราะลัน่ ออกมาอกี โคลงศีรษะชา ๆ กลา วตอมา “ทางดา นแกคงสบายซินะ ฉนั กบั รพินทรตอ นออกมาใหย งิ เหมอื นไรราวงัน้ แหละ” “ทางนไี้ มมีอะไรตนื่ เตน นักหรอกคะ มแี ตพวกเราพยายามจะลม มันใหไ ดมากทสี่ ดุ เทา นน้ั รสู กึ มันเตลดิ ออกมาเพยี งบางสวนเทา น้นั เพราะโผลอ อกมาเพียงไมก่ีตวั ทางพี่ใหญอยกู ่ีตัว คะ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

319 นองสาวถามมา “ไอท ี่นอนอยกู ับท่ีสี่ตัวเหมอื นกัน ทเ่ี ลอื ดสาดไปอีกหลายตวั เจา ตัวการโผลอ อกมา ทางดา นนหี้ รอื เปลา ?” “ไอแหวง ไมไดโ ผลออกมาทางดา นน้เี ลยครบั นาย” บญุ คาํ ตอบแทนมาโดยเรว็ “มีชา งงาอยูต วั เดยี วเทา นนั้ งาไมใหญนกั นายทหารไชยยันตย งิ คว่าํ กอนทีจ่ ะยอ นหนลี ง ธาร กองอยูโนนแนะ ครับ” รพินทรนาํ ทกุ คนตรงเขา ไปสาํ รวจซากชางทง้ั ส่ี ทฝี่ า ยของไชยยนั ตย งิ กงิ อยใู นระยะท่ไี ม หา งจากกันออกไปเทาใดนัก แตละตวั ดดู เอากระสุนไรเฟลขนาดตางๆ เขาไวต วั ละหลายแผล บาดแผลของกระสนุ ขนาด .458 ของไชยยนั ตมองเห็นไดถนดั กวา รอยกระสุนชนิดอ่ืน เพราะ ทางเขาเกอื บจะเทาลกู มะนาว รองลงมาก็คอื .470 ของดาริน สวน .375 และ .30-06 ของแงซายกับ บญุ คาํ แทบจะสงั เกตไมเ หน็ เอาเลย ถา ไมใ ชเ พราะรอยเลือดที่ไหลซมึ ออกมา สหี นาของคณะนาย จางทั้งสามแชม ชืน่ ขึน้ ตางมาหยุดยืนสนใจอยทู ่ีซากชางงาตวั น้นั เปน พเิ ศษ “จะเอายังไงตอ ไปครบั ไอแ หวง กบั โขลงสว นใหญของมันหนีรอดไปได” พรานใหญถามขึ้นเบาๆ อยางขอความเหน็ “ชางมนั เถอะ ปลอ ยมันไปกอ น สาํ หรบั วนั นเี้ ราพอใจแลวท่ที าํ ลายโขลงมนั ไดถงึ แปดตัว เจ็บไปอีกหลายตวั โดยไมเหน่อื ยเปลา วนั นเี้ อาแคนแ้ี หละ คอ ยหารอื วางแผนตามลางมันทหี ลัง หรอื คณุ เหน็ อยางไร?” “กด็ ีเหมอื นกนั ครบั ถงึ อยา งไรวันนเี้ รากห็ มดโอกาสทจี่ ะตามมนั ทนั เสียแลว ใหโ อกาส มนั สักอาทติ ย พอใหม ันหายตนื่ เชื่อวาระหวางน้ีเราคงจะนอนตาหลบั กันไดบ าง มนั คงไมกลา เขา ไปรบกวนใกลแคมปอ กี ” “วาแตง านเี่ ถอะ เราจะเอาไดย ังไง?” ไชยยนั ตชไี้ ปทีง่ าของเจา ตวั นั้น จริงอยูข นาดของมันไมใหญโตอะไรนกั แตเ ปนงาคูที่มี สวนสัดงามไมน อย ไมม รี อยบนิ่ หรือหักเลย ปลายเรยี วแหลมราวกับกลึงไว “ถาจะรอใหซ ากผเุ ปอยไปหมด ก็เปนเวลาแรมเดือน” รพนิ ทรบ อกอยา งตรึกตรอง “เอายังงเี้ ถอะครับ กลับไปถึงแคมปแลวผมจะใหเดก็ ของผมกับลกู หาบ เอาเคร่อื งมือมา เซาะและเลอ่ื ยตดั เอาไป เทา ท่ีจะตดั ได โคนของมนั ฝง อยใู นกะโหลกอยางมากกไ็ มถ ึงศอก ผมจะส่ัง ใหพ ยายามเซาะใหล กึ ทส่ี ดุ เทา ทีจ่ ะสามารถ” ท้ังหมดพกั สงบสตอิ ารมณกนั อกี ครใู หญ ก็เริ่มออกเดนิ ทางบา ยหนา กลบั ท่ีพกั โดยยอ น ทางเดิม ขณะนัน้ ฝนขาดเมด็ สนทิ ลงแลว ผานมาถงึ ซากเสอื ดาวท่รี พินทรย งิ ไว หยดุ พกั อกี ครเู พอ่ื ให เกดิ กับลกู หาบชว ยกันถลกเอาเฉพาะหนงั แลว กก็ ลบั มาถงึ ทีพ่ ักกอนเวลาพลบคาํ่ เลก็ นอ ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

320 เหตกุ ารณท่ีประจนั กับโขลงไอแ หวง ถกู ถา ยทอดใหพวกท่อี ยปู ระจําปางพัก และรอรับ ฟงขาวอยไู ดทราบโดยละเอียดจากพรานของรพินทร และลูกหาบอีกสามคนท่ีตดิ ตามไปดว ย ทุกคนรบั ทราบดวยความพอใจ แมจ ะยงั ไมไ ดต วั ไอแหวง อันเปน เจาโขลงตวั การกต็ าม “เราจะยายแคม ป เดนิ ทางคบื หนาตอไปหรือยังครับ?” รพินทรถ ามขึน้ ในระหวา งเวลารับประทานอาหารคํา่ วันนัน้ “เรามาถึงโปง กระทงิ กนั หลายวนั แลว แตยังไมม โี อกาสยิงกระทงิ กนั เลย นอกจากเมื่อ วานทเี่ ดินแกะรอยกันเหนือ่ ยเปลา” ไชยยนั ตเปรย ม.ร.ว.เชษฐากพ็ ยกั หนาเมื่อสบตาพรานใหญ “ใหไ ดก ระทิงกอนสกั ตวั หนง่ึ ก็ยงั ดี รพนิ ทรอ ยา ใหเสยี ความต้ังใจ” “ถาเชน นั้น พรุงนี้ผมก็จะออกสํารวจอีกครง้ั แลว เตรียมขดั หางไวใ ห มะรืนกค็ งจะไดน ่ัง คงไมผดิ หวังหรอกครับ ผมจะขัดไวส ามหา ง อยางนอ ยทส่ี ุดมันกค็ งจะเขาหางใดหางหนงึ่ ” “ดี! ฉนั ไมไหวทีจ่ ะทนเดนิ แกะรอยอกี แลว ถา ขนื เดนิ แกะรอยกนั อกี ฉนั ก็ขออยูเฝา แคม ป ไมไปดว ยแลว ” ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ยอมแพ คํ่าวันนพี้ อจะสังเกตเห็นไดชดั วาหลอ นอิดโรยไมใชน อ ย เพราะบกุ ปา หนักตดิ ๆ กนั ถึงสองวัน “ยกธงขาวแลว เหรอ คนเกง ?” ไชยยนั ตห นั ไปกระเซา หลอ นคอนพูดหว นๆ “ไมใชงนั้ หรอก ถาจําเปน กไ็ หว แตถ า เพ่ือการบันเทงิ หยอ นใจละก็ขอพักชวั่ คราว ฉนั ไม พลอยนึกสนกุ ดว ยแลว ท่ีเดินแบกปนบกุ ปาบุกหนาม โดยไมจําเปนตัง้ 6-7 ช่วั โมง” “แตน ัง่ หา งก็ตอ งเดินไปเหมอื นกัน แลว ยงั ตอ งนง่ั แกรว ทรมานหลังขดหลังแขง็ ตลอดทั้ง คนื พอๆ กับการเดินน่นั แหละ” พรานใหญพดู ขึน้ ลอยๆ หลอนปลอยสายตาขนุ ๆ ไปจับอยูท ่เี ขา “ขอใหมนั ใหมและแปลกออกไปเทานน้ั ฉันกพ็ รอมท่จี ะทดลองเสมอ ฉนั ไมเคยนง่ั หา ง ตลอดคนื เลย คุณจะชว ยใหไ ดล องหนอ ยไหมละ เดนิ ฉนั กเ็ ดนิ กบั คณุ มาแลว มันกไ็ อแ คน น้ั แหละ ทาํ ไมฉันถงึ จะนงั่ หา งไมไ ด” “ตกลงครบั พรุงนีร้ ะหวางผมออกสํารวจและเตรยี มขดั หาง คณุ หญิง คุณชาย และคณุ ไชยยนั ตมเี วลาไดพ กั ผอ นหน่งึ วัน” “แลว เร่ืองไอแ หวง ?” เชษฐาเอย อยา งไมวายกงั วล “เราจะเริ่มตนออกตามมันอกี ครงั้ ครับ ภายหลงั เม่อื ออกจาก ‘หว ยยายทอง’ แลว ซงึ่ คงอยู ในราวสกั อกี อาทิตยพอดตี ามท่ีคณุ ชายกะไว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

321 คนื น้คี ณะนายจา งทั้งสามของเขาเตรียมเขานอนแตห ัวคาํ่ เพราะออ นเพลียเหนด็ เหน่ือย ติดตอ กนั มาถงึ สองวัน กอ นจะออกมาจากเตน็ ท พรานใหญก บ็ อกวา “คนื นี้ ผมขออนญุ าตใหเดก็ ๆ ของผมออกนั่งหา ง น่ังซมุ ในบรเิ วณรอบแคม ปใกลๆ นี่ ดกั ยงิ เสือ ถาไดย ินเสยี งปน กไ็ มจ ําเปน ตอ งตกใจคดิ เปนอื่นหรอกนะครับ ขอใหนอนหลบั ตาม สบาย” เชษฐาพยักหนา “ดเี หมอื นกนั เสือมนั กวนมาสองคืนตดิ ๆ กนั แลว คืนนลี้ องดักมันดูบา ง ถา ไมเ พลียผมก็ อยากจะไปลองน่ังดูเหมอื นกนั คนื นี้คงหลบั เปนตายทเี ดยี ว” พอพูดถึงดักยงิ เสอื ในบรเิ วณใกลแ คมป ไชยยนั ตผูคึกคักอยตู ลอดเวลาในเรื่องยงิ สัตวก็ตา ลกุ ข้นึ มาอกี แตแ ลว กฝ็ นทนตอ ความเหนด็ เหนื่อยออ นเพลียไมไหว ยอมขอราขอ เขา นอน ดารนิ ฟง เฉยๆ ไมแ สดงความเหน็ อะไร และสาํ หรบั คนื นดี้ เู หมือนจะเปน คนื แรกทภี่ ายหลงั เวลาอาหารแลว หลอนไมไ ดเ หยยี บยา งออกมานอกกระโจมพักอกี เลย ผดิ ไปกวา ทุกๆ คืนทีแ่ ลว มา เชา รุง ข้นึ คณะนายจา งตืน่ ขนึ้ ดวยความสดชนื่ กระปรก้ี ระเปา กไ็ ดร บั รายงานจากพราน ใหญว า ตีสองของคืนทผี่ านมา เกดิ น่งั หางเหนือหนองนา้ํ ใกลๆ ยงิ ไดก วางหนมุ ตวั หนึง่ สว นเสอื ท่ี คอยจองกวนควาย และเลียบเคียงอยูใ กลแ คม ปห ลายคนื สําหรบั เมือ่ คนื ทีแ่ ลวเงียบหายไปหมด เหมอื นจะรวู า มีคนคอยดกั ยงิ มนั อยู เหตุการณผ านไปอยางปกตไิ มเ กดิ อะไรขนึ้ “ไดก วางตัวหนง่ึ หรอื เมอ่ื คนื ?” ไชยยนั ตร องออกมาอยา งประหลาดใจ พลางหวั เราะหนั ไปทางเชษฐาและดารนิ “หลับเปนตายเลยไมไ ดย ินเสยี งปนสกั เปง สองคนนรี่ ูตวั หรอื เปลา?” พ่ีนองราชสกุลทั้งสองสน่ั หนา “หลบั ไมร ูเ รือ่ งเหมอื นกนั ไดก วางก็ดจี ะไดก นิ เนอ้ื สดกนั บา ง สองสามวันมาแลวไมม เี น้อื สดกินกนั เลย นอกจากเน้อื แหง มา ยกเ็ นอ้ื รมควนั มนั ไมค อ ยจะมีรสชาติเอาเสียเลย” เชษฐาวา “วันนี้ไมม ีโปรแกรมใหพ วกเราไปไหนไมใ ชห รอื ?” ดารินหันไปถามรพินทร “ถาจะน่ังหางสาํ หรับวันนี้ กค็ วรพักตามที่บอกไวแ ลวเมอ่ื คืน เดยี๋ วผมจะออกไปจดั การ ขัดหางไวใ ห” หลอ นพยกั หนาหนั ไปทางเพ่อื นกบั พีช่ าย ถามเสยี งใสยมิ้ ๆ “เบ่ืออาหารสําเรจ็ รปู แลว กเ็ นอื้ ปง เนอ้ื ยา ง หรือแกงปา กนั บา งแลวหรือยงั คะพีใ่ หญ?” “ถึงจะเบ่อื ก็ไมรูจ ะทาํ ยังไงนนี่ อ ย” “วนั นว้ี าง นอ ยจะลงมอื เปน แมครับใหเ องเอาไหม” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])