เพชรพระอุมา เล่มที่ 1-2 ไพรมหากาฬ

422 สวนประกอบสาํ คัญ ถาปนดลี ูกปน ใหม มือคนยงิ เทย่ี ง หวั กระสุนไดม าตรฐานเหมาะสมกับสัตวแ ต ละประเภททจ่ี ะยิง ไมเ คยเหน็ สตั วต ัวไหนอยยู งคงกระพนั สักรายเดยี ว ตอ ใหช า งเจา หรอื เสอื ผี ขอ อยา งเดยี วใหมนั มรี างกายตามหลักของชีววิทยาเทา น้นั สว นมากเรอ่ื งอาถรรพณท ี่เกิดขนึ้ มนั มาจาก กระสนุ ดา นเพราะความเกา ความบกพรอ งของกลไกปนในขณะทยี่ งิ ความเลนิ เลอ หรือตกประหมา จนลืมปลดเซฟ และทเ่ี ปน ประจาํ กค็ ือ ยงิ ไมเ ขาเปาหมายสาํ คัญ ตนเหตุน้ีแหละครบั ทท่ี าํ ใหน กั ลา สัตว หรือมฉิ ะนั้นกถ็ ูกสัตวลาเอาชวี ิตเสยี ” “พดู วกวนลอ เลียนอยูต้งั นาน ทีแ่ ทคณุ เองก็ยอมรบั เหมอื นกนั ซิวา ‘ชอ งหม’ู เปนเรือ่ ง เหลวไหล เชอื่ กันอยา งงมงาย” สหี นาของพรานใหญขรมึ ลง เสียงพูดดว ยอารมณครน้ื เครงเปลยี่ นเปนจริงจังขึ้น “เร่อื งนี้อยา ใหผ มสรุปลงความเหน็ อะไรเลยครบั ชวี ติ พรานอยางผม คนอื่นอาจเหน็ วา โชกโชนผา นมาทกุ แงทุกมมุ ของเร่อื งปา แตส าํ หรบั ตวั ผมเองแลว ขอยืนยนั วาผมยงั รูนอยเหลือเกนิ มนั มีอะไรท่จี ะตอ งศึกษาอกี มากทีเดยี ว บางสงิ่ พยายามศึกษาแลว มันกย็ งั ไมส ามารถจะรูแจง กระจา งชดั ออกมาได ผมเรยี นแลว ยงั ไงครับวา สตั วหรอื มนษุ ยใดกต็ าม ทีม่ รี างกายตามหลกั ของ ชวี วิทยา หรอื จะพดู ใหต รงกค็ อื ถามตี วั จริง เปน ไมมที างจะทนลกู ปน ไปไดเ ดด็ ขาด แตถามันเกิดข้นึ จากภาพลวงตา ประสาทหลอนตวั เอง ซึ่งไอก ารหลอนตวั เองนี้ มันไมม ีขอบเขตจํากดั เสยี ดว ย ในปา ไมเ ลอื กในเวลากลางวันหรือกลางคืน ตาเราอาจฝาดไดงา ยๆ เร่อื ง ‘ชอ งหม’ู ทคี่ ณุ ชายสนใจ ผมก็ขอ สรุปใหฟงวา ในชวี ิตของผมยิงหมปู า มามาก ไมเคยพบวามันคายทิง้ ไวใ นขณะกนิ อาหาร หรือ ในขณะทม่ี ันยงั อมอยูในปากเลย เพราะฉะนัน้ กย็ งั ไมสามารถบอกไดเ หมือนกนั วามนั มีจรงิ เกิดขน้ึ ในตัวหมูปา เองตามทผ่ี ูใ หญเ ขาเลากันหรอื เปลา และเทาทยี่ งิ มาแลว ทกุ ตัว ถาปน ดกี เ็ หน็ วา ควา่ํ เคเก ไปไมม เี หลอื กระสนุ ที่มีแรงปะทะขนาดตงั้ แตส องพันฟตุ ปาวดข นึ้ ไปยิงสตั วช นดิ ใดไมเขา ผมกจ็ ะ ยอมรบั นับถือมนั เหมอื นกนั วามนั ตอ งมีของดีแน แตน่ีเห็นปรุทกุ ตวั ไป มติประจําใจของผมทไี่ ดร ับ การอบรมมาจากคุณพอ ทานไมไ ดใ หอะไรไวมากไปกวา คาํ พดู สั้นๆ คอื ‘ปน ดี มอื เทย่ี ง เอ็งไมตอง กลวั อะไรทัง้ สนิ้ ในปา!’” เชษฐามองดูพรานนําทางของเขาดวยความรกั ใครส นทิ ใจ “คุณเอยถงึ คณุ พอ หลายครงั้ แลว อยา หาวาผมละลาบละลวงเลยนะ นบั วนั ทเี่ รารวมชวี ติ กนั นานไป ผมกร็ กั คุณเพมิ่ ขึน้ ทกุ ขณะ มีความรูสึกคลา ยๆ กับวา เราจะสนิทกนั มากอ นนานนม ทีเดียว เราจะไมม ีความเปน นายจา งหรอื ลกู จา งอกี ตอไปแลว นอกจากความเปนเพอ่ื นตาย ขอโทษ คุณพอ ของคณุ ยงั มีชวี ิตอยูห รอื เปลา ?” แววตาของรพนิ ทรมวั วูบลง เสียงต่าํ อยใู นลาํ คอ “ทานเสยี เสยี แลวครับ หลายปกอ นที่ผมจะเรียนสาํ เรจ็ ” “โอ!...” อกี ฝายหนึง่ ครางอยางพลอยรูสกึ สลดอยา งใจจริง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

423 “หวงั วา ผมคงไมไดถามอะไรใหเ ปนทก่ี ระทบกระเทือนใจคณุ ” “มิไดเลยครับ ขอบพระคณุ ทก่ี รุณาถามถึง” “ขอโทษอีกสกั คร้งั ทานเสยี ชีวิตเพราะอะไร” “ทา นเปนพราน...ใหญย ิ่งกวา ผมมากนัก ผจญสัตวมานบั ไมถว น แตไ มเคยเลยสกั ครั้งท่ี ทานจะไดรบั อนั ตรายจากสตั วแมแ ตรอยเลบ็ ขวน ผมเสยี อกี ไมไดค ร่ึงของทาน เพราะเกอื บตายกบั สัตวมาหลายครั้ง ทา นถงึ แกก รรมบนเตียงนอนครับ อยางสงบทสี่ ดุ ...มาลาเรยี ขน้ึ สมอง” ความเงียบเขามาปกคลมุ ชั่วขณะ เสียงแผว ตํา่ ของรพินทรเ อย เหมอื นจะพึมพาํ ตอมาวา “ทา นสอนใหผ มรูจักใชช วี ิตในปา รเู รอื่ งราวของปาทุกชนดิ เทา ที่ผมจะรับเอาได แตท าน ไมเคยสนับสนนุ ใหผมมามอี าชพี เปน พรานเลย ทั้งยังสงั่ นกั สงั่ หนาเมอื่ กอนจะถงึ แกก รรมไมใ หผ ม ลาสัตว แต. ..” เขาหัวเราะแหบๆ ในลําคอ ทเุ รศระคนสังเวชตัวเอง...ยักไหล “ทาํ อยา งไรไดค รบั ผมไมร ูจะเลือกอาชีพอะไรท่เี หมาะสมไปกวานี้ได ผมเรียนวิชาทหาร แลวมารับราชการตาํ รวจอยพู ักหนง่ึ แลวกถ็ กู ออก หนทางมนั ตันอยแู คน ้ัน ครอบครวั ของผมไมใ ช ร่าํ รวยอะไรเลย ตรงขามเราเปน คนจน คณุ พออาบเหง่อื ตา งนาํ้ ใชชวี ติ เสี่ยงภยั ทกุ ขณะจิต พยายามหา เงนิ สง เสียใหผ มเรียน เพอ่ื วาลกู ชายคนเดยี วของทานจะไดไมต อ งมาเปนพรานปา อยางทา น แต เจตนาดขี องทา นก็เปนหมนั โดยสิ้นเชิง โชควาสนาชะตาชวี ิตของลูกชายทานเปน อยา งน้เี อง เสียแรง ผบู งั เกดิ เกลาอตุ สาหอ ดม้ือกนิ มอ้ื สงเสียใหข า มนํ้าขา มทะเลไปศกึ ษาเลาเรียนมา แตแลว ก็มีอนั เปนไป ถา วญิ ญาณของทา นรคู งจะเสียใจมาก ผมเคารพและนับถอื คุณชาย จงึ เปดเผยเรอ่ื งราว สว นตวั ใหทราบตามตรงอยา งน้แี หละครับ ขณะน้ผี มมีแมอยเู พยี งคนเดยี ว ขอนเ้ี องทําใหผ มตอ ง เสนอเรียกรอ งคา จางตามสญั ญา เพือ่ หาหลักประกนั ไวใ หแ กทา นในกรณีทผ่ี มเปนอะไรลงไป คณุ ชายไมทราบความจริงแตแ รกก็อาจนกึ ตําหนิผม หาวา ผมโกงราคากไ็ ด ลาํ พังชวี ติ ของผมเองนะ ไม มีราคาถึงขนาดน้ันหรอกครบั แตถ าไมม ผี มเสียคนเดยี ว แมกจ็ ะลําบากมาก” คาํ พดู ซ่ือๆ แบบตรงไปตรงมาของรพนิ ทร ทําใหห วั หนา คณะเดนิ ทางเตม็ ตน้ื โอบแขน กอดไหลจอมพรานไวแนน “รพินทร ผมบอกแลว วา ผมรกั คุณ...รักเหมือนนองชายคนหนง่ึ ทีเดยี ว ผมไมเคยคดิ อะไร เกย่ี วกบั เรอ่ื งเงนิ คา จา งทค่ี ณุ เสนอมาเลย ตรงกนั ขาม กลับรูสึกวามันถกู ทส่ี ุดสาํ หรบั การเสีย่ งชวี ติ ทัง้ ชวี ิต นี่อยา พดู กนั ถงึ เร่ืองนาํ้ จิตนํา้ ใจทีเ่ รามาเห็นกนั แนช ดั ในปา นแ้ี ลว เลย เฉพาะเพียงแคค ณุ สมบตั ิ ของคณุ เทาท่ผี มรมู า อยาวาแตส องแสนบาทเลย ตอ ใหค ณุ เรียกมากกวา นน้ั สกั เทา ตวั ผมกเ็ หน็ วามนั สมควรท่ีสุด มันเปนโชคของผมมากทกี่ ารเดนิ ทางคร้ังนไ้ี ดคนอยางคณุ เปน พรานนาํ ทาง เราอยา เอย ถงึ เรอ่ื งนีอ้ กี เลย บอกแลว ยังไงวา ตอจากนไ้ี ปไมม ีนายจา งหรือลูกจา ง เราเปน เพือ่ นตาย ไมเ ฉพาะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

424 เพียงในขณะทเี่ ดนิ ปาใชชวี ิตกนั ดารอยดู วยกนั เทานน้ั แตตลอดไป จําคาํ ผมไว ไชยยนั ตเ องกม็ ี ความรูสึกเชนเดียวกบั ผมนแี่ หละ เกยี่ วกบั ตวั คุณ” รพินทรยกมอื ไหวเ ชษฐา “ผมก็ไดแ ตร ูส กึ สาํ นกึ ในพระคุณทคี่ ณุ ชายกรุณาใหเ กยี รติ แตถึงอยางไรผมก็ไมบ งั อาจ อยใู นฐานะ ‘เพอ่ื น’ ของคณุ ชายหรอกครบั ทวาจะเปนเพยี งลูกจางท่ีซ่อื สตั ยส จุ รติ ท่ีสดุ ตามท่ผี มได ปฏิญาณแลว ” “คณุ เปน คนหย่งิ ในตวั เอง แลวก็ระมดั ระวงั เหลือเกนิ เอาละจะอยางไรกต็ าม ขอใหค ณุ รู ในความรสู ึกของผมไวก แ็ ลว กนั อีกอยา งหนง่ึ ท่ผี มจะถอื โอกาสพดู กบั คณุ เสยี ในทนี่ ้ีเลย กค็ อื เรอ่ื ง นอย แสลงหหู นกั นิดเบาหนอ ยอะไรกข็ ออยาไดถอื เปน อารมณเลยนะ นอ ยเปน คนมนี ิสยั อยา ง นนั้ เอง” จอมพรานย้ิมออ นโยน “ไดโ ปรดอยากังวลไปเลยครบั ผมไมเคยถอื สาอะไรคุณหญิงเลย เปน ความสตั ยจ รงิ ถือ วาเธอกค็ อื นายจางของผมคนหนง่ึ และโดยจิตใจแทจ รงิ เธอกเ็ ปน คนดนี านับถือ ผมผิดเองท่ไี มค อ ย จะทาํ อะไรตามใจเธอ ทําใหเ ธอฉุนเฉียวอยเู สมอ” “เอาละ เราไปกันตอเถอะ พอหายเหนือ่ ยแลว” เชษฐาพดู พรอ มกบั ดบั บหุ รี่ ฉวยปน ลุกขนึ้ ยืน รพนิ ทรอ อกเดนิ นาํ ตอ พอเร่ิมตนเดนิ ในครง้ั น้ี ทั้งสองไมไ ดพูดคาํ ใดกนั อกี เลย และจาก ลกั ษณะท่ีเดนิ กนั มาตามสบายในครั้งแรกกลายเปน ดอม แฝงกาย พรานใหญสงั เกตไปรอบดาน และ มักจะสาํ รวจดพู น้ื ดาน ทม่ี ีรอยสัตวใ หญย ํ่าทับกนั เปรอะสับสนอยูบอ ยครง้ั สวนเชษฐามองสูง เพราะเข็ดเรอื่ งเสือดําและเสือดาว ท่ีมกั จะดกั ทางซมุ อยูบ นกิ่งไมส งู ตามทิศทางท่ีผานไปเสมอ ผานโปงเล็กๆ ท่ดี ินเรม่ิ จะจดื และไมเปน ท่สี นใจของบรรดาสัตวท ้งั หลาย แลว ตัดเขา พง ทบึ ทีห่ นาแนน ไปดว ยมะปริงและมะไฟปา ซึง่ ออกลกู ดกเปน พวงสแี ดงจดั กลน่ิ ฉุนรุนแรง อะไร ชนดิ หนงึ่ โชยตลบไปท่ัว รพนิ ทรขมวดคว้ิ พยายามจะสดู กลิ่น แตเ ชษฐาผูเดนิ เคยี งขางกระทบไหล กระซิบ “ชะมดเชยี ง ถาจมกู ผมไมผ ดิ !” “ครับ ไอทม่ี นั ฉุนจดั อยใู นขณะนี้ คือกลิน่ ชะมดเชยี ง แต. ..” “อะไร?” “ถาจมูกผมไมผิดเหมอื นกนั รสู ึกวาจะมกี ลนิ่ นา้ํ มันชา งโชยมาดว ย” เชษฐาชะงกั กกึ พยายามสดู ลมหายใจหนักๆ ตาสวางโพลงสอดสา ยระมัดระวังไปรอบ ดา น แลว หนั ไปจองรพนิ ทรก เ็ ห็นพรานใหญเ งยหนา ขน้ึ เอาจมกู สายรับลมไปรอบๆ ดาน ตรวจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

425 ทศิ ทางลมเพอ่ื ความแนใ จตามวิธีของเขา ซงึ่ หัวหนา คณะเดินทางไมเ ขาใจ อดึ ใจเดยี วกันหันมา สบตา จอ รมิ ฝปากขางหเู ชษฐา “ชา งตกมัน! ทศิ ทางอยูเหนอื ลมเราไปทางดานหนา เยอ้ื งขวานห่ี างอยา งมากกไ็ มถ ึงหา สิบเมตร” เพราะความทไี่ มไดมีเจตนา หรือต้ังใจมากอ น และจๆู กไ็ ดรบั การบอกเลา อยางกะทนั หนั แมจ ะเตม็ ไปดว ยความกลา หาญสกั ขนาดไหนก็ตาม ใจของ ม.ร.ว.เชษฐาก็หายวูบ แตแลว ก็ควบคมุ สตไิ ดโ ดยเรว็ ยังอนุ ใจทถ่ี อื .470 แฝดตดิ มอื มาดวย “ไอแหวง หรอื เปลา ?” เสียงของเชษฐาไมว ายสนั่ เพราะอารมณตื่นเตน ทัง้ ๆ ทพี่ ดู โตต อบกันดว ยเสยี งกระซบิ เบา ท่สี ดุ “ไมใชไ อแหวง หรือโขลงของมันหรอกครบั มันจะตองเปน ชา งโทนโดดเดย่ี วแตกโขลง มาจากโขลงอืน่ ” แลวพรานใหญก็ย้ิม “คุณชายถนดั ใจจะลองเขา ไปดูกบั ผมไหมครบั ผมจะพาเขา ไปดใู กลๆ เลย” สีหนาและแววตาอาการของรพินทรข ณะที่ถาม อยใู นสภาพเรียบๆ ปกตเิ หมือนจะชวน เขาไปดนู กหรอื ดกู ระตาย เชษฐาแทบสะอกึ กะพริบตาปรบิ ๆ อยอู ึดใจ แตแลว กน็ กึ ขน้ึ มาไดว า คร้งั หนึง่ เม่ือไมน านมาน้ีนกั ขณะท่ตี ามพิฆาตโขลงไอแหวง รพินทรกน็ ําเขาเขาไปใจกลางโขลงของมัน โดยไมใ หเขารสู กึ ตัวลว งหนา แลว ก็ผานเหตุการณรว มกันในคราวนน้ั มาไดอยา งปลอดภัย แมจ ะ เต็มไปดว ยความเส่ียงสักเพยี งใดก็ตาม อกี ประการหนึ่ง รพนิ ทรผเู ปน พรานของเขานา้ํ ใจและฝม อื อยใู นชนั้ นี้แลว เขาเองในฐานะหวั หนาคณะเดินทางผบู งั คบั บญั ชา ถาแสดงอะไรเปนการพรน่ั พรึง หว่ันเกรง มันก็เสยี หนาอยูไ มใชน อ ย เชษฐาก็ตดั สนิ ใจเดด็ ขาดในบัดน้นั อยางนอ ยทีส่ ดุ เขากไ็ วว างใจมอื ของพรานใหญเต็มท่ี เขาไมแ นใ จเหมือนกันวา การเสนอเชนน้ขี องรพนิ ทรจ ะเปนการทดสอบนา้ํ ใจของเขาหรอื เปลา ซงึ่ แนละ เขาจะตอ งแสดงใหเห็นถึงความเขม แขง็ และกลาหาญที่สดุ อยา งนอ ยกไ็ มน อ ยไปกวา พราน ใหญเ อง ในเมอื่ รพนิ ทรกลาท่ีจะนําเขา ไป ทาํ ไมเขาถงึ จะไมก ลาดว ย “จะยิงหรอื เปลา?” “ก็สุดแลวแตคณุ ชายซิครับ ผมจะนาํ คณุ ชายเขา ไปเห็นมนั ใหใ กลท ีส่ ดุ ยงั ไมร ูเ ลยวามัน เปนพลาย หรอื สดี อ” “ตกลง” เชษฐาพยกั หนา งายๆ ใจไมว ายเตน ระทกึ ชําเลอื งมองดูริกบ้ี .470 อีกครง้ั นกึ เสียดายใน ขอ ท่ีวา ถารูต ัวลวงหนาวา รพนิ ทรจ ะอตุ รชิ วนเขาแบบนี้ เขาคงแบก .600 ไนโตรฯ มาแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

426 พรานใหญไมก ลาวเชนไรอกี ยิ้มๆ อยูในสหี นา ออกยองเลาะลดั ไปตามปา รกโดยไมมี เสียง วกออ มดงมะไฟอนั ตดิ ตอกบั บรเิ วณปา ไผต อนหนึ่งบนพนื้ ทรี่ าบ เชษฐาสบื เทาตามหลงั ไปใน ระยะกระชนั้ ชดิ มาถึงโคนมะคาใหญตนหนง่ึ รพนิ ทรปลดเปห ลงั และกระติกนาํ้ ออกวางไวโคนตนไม ชั่วคราว คงเหลอื แตตวั เปลาและไรเฟลตดิ มอื เทานัน้ โดยไมตองเตอื นเลย เชษฐายอ มจะเขาใจไดด ี จัดการปลดเคร่อื งหลังและสิง่ ทีเ่ กะกะออก เหลอื แตปนคมู อื เชน กัน การเคลือ่ นเขาไปใกลช างโดยรูจุดหมายแนน อนทมี่ นั อยใู นขณะน้ีกอ นแลว แมจะเปน ใต ลมกต็ ามที เสียงยอมเปน สงิ่ ทีจ่ ะตองระมดั ระวงั อยางยิ่งยวด อกี ประการหนึ่ง เปน การตดั ภาระเกะกะ เพอ่ื ใหสะดวกคลอ งแคลวฉบั ไวทสี่ ุด หากเกิดฉกุ เฉนิ ขึ้น ครัน้ แลว โดยการนาํ ของรพินทร เชษฐาหมอบคลานตามไปเบ้ืองหลัง โดยคอ ยๆ ขยับ ลากไรเฟลตามไปดว ยทีละชวง ผา นไปในระหวา งพงรกของซมุ ไผอ ันหนาแนน ไมผิดอะไรกบั อาการคลานของสัตวก ระดบิ เขาไปโดยไมมีเสียง นอกจากจะไดย นิ เสยี งหวั ใจของตนเองเตน ตลอดเวลาท่นี าํ ไป พรานใหญชําเลืองมองดนู ายจา งของเขาทกุ ระยะแลว ซอนยมิ้ เชษฐา คลองแคลว และสันทดั ในการคืบคลานเขา หาสตั วยง่ิ กวาไชยยนั ตมาก ไมมอี ะไรจะตองใหห นกั ใจ เลย ในทีส่ ุดกถ็ ึงขน้ั นอนพงั พาบเอาอกนาบพนื้ เล้อื ยไปเหมือนงู ครูใหญจงึ นอนคว่ําเคยี งกัน อยูใตกอไผ แตละลํามขี นาดเทา โคนขา แผใ บยอยปรกถงึ ดนิ คลุมแทบไมผ ดิ อะไรกับถา้ํ กล่ินหืนขนื่ เขียวของน้ํามนั ชางคลุงตลบไปทั่ว เชษฐาขยายมานตากวา ง...พยายามมองสอดสายไปยงั ความรก ทึบของซุม ไผเ บอ้ื งหนาซงึ่ เปน เงาตะคมุ เลอื นรางอยูท ั่วไป แสงตะวันบายทสี่ องอยูเ บอ้ื งบน ทะลุ ใบไมลงมาเปน ดวงๆ ชว ยใหเ ห็นอะไรไดร างๆ เม่ือเห็นเชษฐายงั คงเบิกตากราดไปมาอยูเชน นัน้ พรานใหญกส็ ะกิดแขนแลว ชี้น้ิวงอขน้ึ ไปทางดานซา ยมอื เหนอื ศรี ษะใกลๆ อกี มือหนง่ึ แตะริมฝปากไว เชษฐาเหลอื บตาขนึ้ ตามชีบ้ อกก็แทบผงะ หัวใจเกอื บหยุดเตน ไปในบดั น้ัน!! หา งจากทเี่ ขาและรพนิ ทรน อนหมอบอยไู มเ กนิ หาวา บังเงากลมุ ตน ลานและตน กระดาษ เตย้ี ๆ กลุม หนงึ่ ภูเขาทะมนึ ลูกหน่งึ ปรากฏอยนู ่นั ครง้ั แรกท่ีสดุ เหน็ ขาหลงั ดานในท่เี พง่ิ จะกําหนด เปนรปู รา งได เพราะความทีเ่ ขามาอยใู กลชิดเกินไปจนทาํ ใหส งั เกตไมเ หน็ ในครั้งแรก แลวกแ็ นว โคงของทอง จากนั้นกเ็ ห็นขาหนาทั้งคู ซง่ึ ครง้ั แรกเชษฐาเหน็ เปนตน ลานไป พอเหลอื บตอ ไปอกี เปน งวงทห่ี อยน่งิ สองหทู ่เี งยี บสงบเหมือนใบลาน และสว นศีรษะใหญโตทป่ี รากฏอยูเหนือซุม ไม อะโห! นี่เขากับรพินทร แทบจะเรยี กไดว า เขามานอนอยใู ตท อ งของมนั ทีเดียว!! ตลอดท้งั รางนั้น มีนา้ํ มนั ตกเย้มิ อาบรา งเปน มันระยับ โดยเฉพาะอยางยงิ่ ตรงบรเิ วณศรี ษะ อนั ใหญโต และที่งาหรอื ขนายอนั กุดสนั้ โผลพ น รมิ ฝป ากออกมาเพยี งสองคืบ มันเปนสีดอตวั ขนาด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

427 ถาไมถงึ ไอแ หวง กเ็ ฉยี ดๆ ไป เพราะในยามที่นอนหมอบเงยดูอยนู ้ี ตอ งแหงนคอตั้งกวา จะพบสว น สนั หลงั และศรี ษะ แลดไู มผ ดิ อะไรกบั เงยมองดูชะงอนเขาชนั เจาสดี อตกมนั ตัวนน้ั ยนื พกั ขาหลังขา งหนง่ึ พงิ ตนไมในลกั ษณะพกั ผอ น หรือมิฉะนน้ั ก็ เขาภวงั คห ลบั นานๆ แผนใบหูอันกวางใหญจ ะกระพือโบกวาดลมสกั คร้ัง มันอยใู นดษุ ณีภาพ...เปน ภาพอันงดงามโดยธรรมชาติ ซงึ่ เชษฐาไมเ คยมีโอกาสไดเ ห็นมากอ นในชีวิต และไมเคยเชอื่ มากอ น ในชวี ิตเหมือนกันวา เขาจะกลาคลานเขามาดชู างปา ในระยะใกลโดยทีม่ ันไมรูส ึกตวั แทบจะเอ้อื ม มอื ไปจบั ตองไดเ ชนน้ี รพนิ ทรย ันศอกทง้ั สองลงกบั พ้ืน นอนตะแคงหนา ดูมัน เหมือนมองดชู า งเช่อื งของละคร สัตว แลว หันมายิ้มกับเขา เชษฐายิ้มไมออก เหงือ่ ผุดเตม็ ใบหนา มือทง้ั สองทีก่ ระชับ .470 ส่ันนอ ยๆ แขมว ทอ งแทบ จะไมก ลา หายใจ เมมรมิ ฝป ากแนน บอกกบั ตัวเองวา... เขาเพิ่งจะเหน็ ‘ฤทธิ์’ รพินทร ไพรวลั ย พรานนําทางของเขาแนช ัดเอาเด๋ยี วน้เี อง หมอนี่ กลา ผดิ คน และสตมิ น่ั คงเยอื กเย็นเหลอื ประมาณ... กาวเดยี วเทา น้นั ในยามน!้ี ...กาวเดยี วจรงิ ๆ... เพียงแตม นั เดนิ ถอยหลังเทานน้ั ทง้ั เขาและรพนิ ทรก็แหลกเหลวละเอียดไปกบั แผนดนิ ! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

428 19 เจา สดี อตกมันตวั น้ัน หาไดเ ฉลยี วใจคดิ มโี อกาสรูเ ลยไมวา ณ บัดนี้ ใตท อ งของมนั มนษุ ยตวั กระจอยรอยสองคน เรน ตวั เขา มาหมอบดูมนั อยู มนุษยผ ูซ ึง่ แนล ะ! มีมนั สมองอยางเดยี ว เทานั้น ทวี่ เิ ศษเหนอื ไปกวา สตั วท ้งั ปวงในโลก อดึ ใจใหญต อมา ทามกลางความงุนงงเหมือนฝน ไปของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ พราน ใหญหนั มาสบตาเขาเหมอื นเปน คาํ ถาม หัวหนาคณะเดนิ ทางสา ยศีรษะชาๆ เปน ความหมายวา เขาไมต องการจะทําอะไรเจาสดี อ ตัวน้ัน และทาํ สญั ญาณใหร พนิ ทรเคลอื่ นถอยหลบออกมา ตางคอ ยๆ กระถกเลือ่ นตวั เล้ือยถอยหลัง ออกมาจากทีซ่ ง่ึ ซุม ตวั อยู อยา งชนิดสะกดกลน้ั ลมหายใจ แตละคืบท่เี ล่ือนถอยหา งออกน้นั เชษฐามี ความรสู กึ เหมอื นถกู กดจมอยใู นขุมนรกหมกไหม รางกาย การเคลอ่ื นไหวของเขาไมผ ิดอะไรกบั ตุก ตาไขลาน ระมดั ระวงั เสยี ยงิ่ กวาเม่ือตอนทคี่ ืบเขา ไปเสยี อกี ไมใ หเกดิ เสียงใดๆ ข้ึนทั้งสน้ิ เขานึก ไมอ อกวา สมมตใิ นขณะทต่ี า งคนตางถอยหางผละออกมาเชน นี้ เจา สดี อตัวนน้ั แวว เสยี ง หรือจบั กลิน่ พริ ุธได อะไรจะเกิดขน้ึ กับเขาและรพนิ ทรบ า ง มนั เทากับไตเ ดียะอยูบ นจมกู ของมฤตยูทเี ดียว ในทส่ี ุด ทั้งสองตา งกถ็ อยพนออกจากรศั มอี นั ตรายไดโ ดยไมมอี ะไรกระโตกกระตาก โดยถอยหลังออกมายงั ทิศทางเดิมกับท่ีไดเ ขา ไป พอพน ระยะมาถึงโคนมะคาตนเดิม เชษฐาก็ทรดุ ตัวลงนั่งบนขอนไม ถอนลมหายใจเฮอื กออกมาอยา งโลง อก ควักผาเช็ดหนาออกมาเช็ดเหง่ือ “เอาเร่ือง!...” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา จองหนาพรานใหญดว ยสหี นาที่ปน ยาก พรอ มกับจุ ปากโคลงหัวไปมา “รา ยกาจจรงิ รพินทร ทผี่ มนกึ ไมถึงเลยวา คณุ จะพาผมคลานเขาไปจนแทบจะอยใู ตท อ ง มนั เลย ทแี รกนกึ วาอยา งมากกพ็ าเขา ไปเหน็ มนั ในระยะสัก 20 เมตรเปนอยางใกลที่สดุ พบั ผาซิ น่ี คุณตม ผมเสยี แลว โอย ! จะเปน ลม!” จอมพรานยิ้มฟน ขาว ตาเปน ประกาย “ก็ผมบอกคณุ ชายแลว ยงั ไงครับวา ผมจะพาเขาไปดใู หใ กลท ่สี ดุ ” เชษฐายงั คงสนั่ ศรี ษะ จปุ ากลั่นอยูเชนนน้ั “ใหตายซ!ิ นีถ่ าผมเอาไปเลา ใหใ ครฟง คงไมม ใี ครเชอ่ื เลยสักคน กลัวใจเสยี จรงิ เหน็ ฤทธิ์ เลยคราวนี้ คณุ กลา เกนิ ไปเสียแลว อยากจะพดู วา ‘ชะลา ’ ดว ยซ้ํา นน่ั สมมตวิ ามันเกดิ รสู กึ ตัวขน้ึ มา อาจไดย นิ โดยเสยี ง อาจเหลอื บเห็น หรอื จะเปน เพราะลมแปรทศิ คณุ จะทาํ ยังไง?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

429 “ไมเปนไรหรอกครับ ระยะเพยี งแคน นั้ ผมรบั รองวา จะหยดุ มนั ไดอ ยา งเฉยี บขาดเพียง กระสุนนดั เดยี ว...” รพนิ ทรบ อกปนหวั เราะเบาๆ สีหนาอาการสอ แววขนั นอ ยๆ ในทา ทีของนายจา ง “ผมเชื่อมอื และเชอ่ื ในสติสมั ปชัญญะของคณุ ชายดแี ลว ครบั ถงึ ไดก ลาพาเขาไปดูใกลๆ ถงึ ขนาดนั้น ถา เปนคนอ่นื ผมก็จะไมกลา พาเขาไปแบบนน้ั เหมือนกัน” “เจา ประคณุ เอย...” เชษฐาครางอตู อ ไปอยางหมดเร่ียวแรง ยกมอื ทง้ั สองข้นึ กุมขมับแลวหวั เราะออกมา “ผมบอกความรสู ึกไมถ ูกเลย อีตอนท่ีคุณสะกดิ ใหด แู ลว เหน็ มนั ยืนจงั กา อยขู างหนา หาง ไมถ ึง 5 วา ทแี รกกม็ องไมเ หน็ เพราะมนั ใกลเกินไป แลว มตี น ไมบงั ถามจริงๆ เถอะ คุณมดี ีหรอื มี ทฤษฎอี ะไรของคณุ หรอื ถงึ ไดกลาคลานเขาไปชดิ ตวั ชางปาไดถงึ ขนาดนี้ มันเหลือเช่อื ทีเดยี ว ไดยนิ ไดฟ ง มากอ นบางเหมอื นกนั ในขอทีว่ า ...พรานเกงๆ สามารถจะคลานเขาไปกลางโขลงชา งปา เลือก ยงิ ชา งงาเอาไดตามใจชอบเหมอื นเดนิ เขา ไปในฝงู เปดบา นแตไ มเ คยเชอื่ เพิ่งจะมาเหน็ ชัดเอากับตา เดี๋ยวน้เี อง บอกตรงๆ อตี อนน้ันผมแทบจะไมย อมหายใจเลย หวั ใจถูกบบี ลงเหลือนดิ เดียว” พรานใหญย ิ้มละไมอยใู นอาการเดมิ “ผมไมไดมี ‘ด’ี อะไร...เกยี่ วกับคาถาอาคมอยางที่คณุ ชายเขา ใจหรอกครับ เพียงแตว า ผม รูจกั นสิ ยั และสญั ชาตญาณของมนั ดเี ทา นน้ั อาศัยจากความเคยชนิ อยบู อยๆ ถา เราแนใจวา รกั ษา ระดับใตล มของมันไวไ ดต ลอดไปประการหน่ึง สามารถจะเคล่อื นเขาไปโดยเงยี บทส่ี ุดไดป ระการ หน่ึง และภมู ิประเทศที่มกี าํ บงั ดอี ีกประการหนึง่ เรากส็ ามารถเขาไปใกลชิดมนั ท่ีสดุ ไดโ ดยไมใ หมัน รูต วั ” แลว เขากห็ ัวเราะออกมาอกี อยา งขบขัน “อยางน้ีไงละครบั ตรงกบั สุภาษิตที่เขามกั จะกลา วกนั วา ‘ถ่รี อดตาชาง หา งรอดตาเลน็ ’ ชางตัวมันโตมาก และถึงแมใ นบรรดาสัตวป า ดวยกนั ท้งั หลาย จะถือวาชางเปน สตั วทตี่ าคมไวที่สุดก็ ตาม แตถาเราเขา ใกลช ดิ ตวั มนั เสียเลยมนั กม็ องไมเหน็ เหมือนกนั พวกพรานเกา ๆ ท่ีใชว ิธยี อ งเขา ไป ดูชางปา ใกลๆ ก็อาศัยการรูเคล็ดความจริงขอนแี้ หละครับ ไมใ ชวา มเี วทมนตรค าถาอะไรดวี ิเศษ หรอก สว นทพ่ี ลาดถูกชา งเลนงานเอาถงึ ตาย กเ็ พราะยงิ ไมอ ยใู นนดั เดียว เน่ืองมาจากปน และ กระสุนไมดพี อ” “ฮือม! แลวคณุ คิดวา กะอแี ค .30-06 ท่คี ณุ ถอื อยนู น้ั นะ หยุดมนั ไดท นั กอ นท่มี นั จะ กระทืบเราหรอื ในกรณีท่ีมนั เกดิ รูสกึ ตวั ขนึ้ มา” “เล็กกวา .30-06 กไ็ ดค รับ ถา เปา หมายคอื เนนิ น้ําเตา แตต อ ให .600 ไนโตรดวย ถาไปถกู ที่ไมสาํ คัญอนื่ ๆ กอนจะลม มันอาจเหยยี บเราไดกอ น ในระยะประชดิ ตัวแคน้นั ผมนกึ วา คณุ ชายจะ ยิงมนั เสยี อกี แตเ หน็ สะกดิ ผมใหถอย กด็ คี รับ มนั ไมใชช า งงา การยงิ ชางโดยไมจ าํ เปน ผมเองก็ถือ เปน อยางยิ่ง แสดงวาจติ ใจในการลา สัตวของคุณชายอยใู นลําดบั สงู ทีเดยี ว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

430 “ตอ ใหชางงาผมก็ไมอยากจะทําอะไรมนั ถา มันไมเ ปน อนั ตรายกบั เรากอน ยิง่ ไปเหน็ มนั ยืนเฉยโดยไมร ูสกึ ตวั เชน นน้ั ก็ยงิ่ ทําไมล ง ถา ผมจะฆาชางอกี ในลําดบั ตอ ไป กเ็ ฉพาะไดแ หวง และ โขลงของมันเทานน้ั เรารบี ไปใหพนบริเวณนีเ้ รว็ ๆ เถอะ ประเดยี๋ วมนั เกิดเดนิ ตะลยุ ผานมาทางนี้ ไม มันก็เราเทา นนั้ ...หลบเสยี ดกี วา เปน กศุ ลทง้ั สองฝาย” รพนิ ทรนาํ นายจางของเขาเดนิ เลาะลัดดงมะไฟปา ออมเขา สปู ายางแลว ลงลําหว ยแหง อีก ครงั้ เดนิ กนั ไปตามลําหว ยนนั้ แลว สะกดิ เชษฐาใหเดนิ หลีกงกู ะปะตัวหน่ึง ซึง่ นอนดนิ้ ไหวตวั ริกๆ อยูกลางทางเดนิ ของลําหว ย มีรอยขาดอยคู รง่ึ ตวั เพราะถกู หมปู ากดั ไว ทง้ั ๆ ท่สี วมทอ ปแบบคอม แบ็ต เชษฐากก็ ระโดดโหยงดว ยความตกใจเพราะเกอื บเหยยี บ ปากหว ยลํานนั้ นํามาทะลุออกบริเวณแอง ลุมตอนหนึง่ มีเคา วา เปน แหลงนาํ้ ขังมากอน แตในขณะนนี้ า้ํ แหง ผาก พอไตรากไมข ้ึนสเู นนิ ชัน เต็มไปดว ยโขดหนิ ใหญนอ ยทขี่ ้ึนอยูระเกะระกะ แวดลอ มไปดว ยเถาวลั ยทบึ ก็ถึงตําแหนง ทซี่ ากกวางนอนตายอยเู พราะถกู เสอื กดั มองเห็นไดช ัดใน ระหวางโขดหนิ เต้ยี สองลกู เชษฐาจะตรงเขา ไปสํารวจท่ีซากกวาง แตร พินทรเหนีย่ วแขนไว ส่นั ศรี ษะหา ม นําเขา ไปซุม อยูใ นพมุ ไมต อนหน่งึ ระดบั สูงกวาตาํ แหนงท่กี วางลมอยเู ลก็ นอย ระยะหาง 30 เมตร ดานหลงั ตดิ หินกอ นใหญท ่ีงอกอยบู นเนนิ สูง “เขาทซี่ ุมเลยดกี วา ครบั มองเหน็ ซากถนดั อยูนน่ั แลว ไมมปี ระโยชนอ ะไรท่ีจะเขา ไป ใกลๆ ซากกวางตวั นนั้ ไอล ายจะไหวตวั เสียกอน” จอมพรานกระซบิ เชษฐาพยักหนา อยางเขาใจ ยกนาฬกิ าขอมือขนึ้ ดู ขณะน้ันเปนเวลา บา ยสามโมงตรง ตน ไมใ หญใ นละแวกนนั้ ก่ิงใบไมห นาทึบอะไรนกั แสงตะวันบายสองกระจางลง มา ทําใหมองเหน็ ภูมิประเทศไดช ดั เจนย่งิ กวาทอ่ี ื่น และชัยภูมิทีน่ ่ังซมุ กเ็ หมาะดว ยประการท้ังปวง เพราะสามารถจะมองเห็นไดเ กือบรอบตัว สว นดานหลังก็มชี ะงอนหินใหญเปนกาํ แพงบังอยู ไม จาํ เปนจะตองคอยพะวงเบ้ืองหลังใหเ สยี สมาธิ กวางทต่ี กเปนเหยื่อตวั นัน้ เปน ลูกกวางรุนๆ เขาเพงิ่ จะ งอกออกมาเลก็ นอย เชษฐาปลดกระตกิ นาํ้ ออกดืม่ แลวตรวจปน ทดสอบระยะทีจ่ ะวางลาํ แตแลว ก็ สง .470 มาใหพ รานใหญ “เอา .30-06 ของคุณใหผมดกี วา คณุ ถอื ไอน ไี่ วเถอะ วา อนั ท่ีจริงผมไมช อบดบั เบล้ิ ไรเฟล เลย ยกเวน ถา จําเปน จริงๆ ยงิ ทไี รรูสึกเหมอื นยงิ ปนลูกซองแฝดทุกที ถือตดิ มอื มานกี่ เ็ พราะเสยี วไอ แหวงเทานนั้ ” รพินทรส งปน ของเขาไปใหโ ดยแลกเอาไรเฟลแฝดของเชษฐามาถือไว เสียงนายจาง กระซิบบอกตอ มาวา “ปน ของผมกระสนุ พรอ มทง้ั สองลาํ กลองนะ ปลดเซฟกใ็ ชการไดเลย” “.30-06 ของผมกระบอกนี้ คณุ ชายเคยลองยงิ มากอ นหรือเปลาครับ?” “รูส ึกวา จะยงั ไมเ คยจับปน กระบอกนม้ี ากอ นเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

431 “ไกสองจงั หวะนะครบั ระยะประมาณ 30 เมตรขนาดนเี้ ลง็ ศูนยจ ้ี ไมจ าํ เปน ตองน่ังแทน ผมบรรจุลูกซิลเวอรทปิ 200 เกรนไวเ ตม็ อตั ราแลว คางอยูใ นลาํ กลอ งนดั หนึง่ แตย งั ไมไดข ึ้นนก” เชษฐาพยักหนา ตวดั ไรเฟลของพรานใหญขน้ึ ทดลองประทับบา เล็งศูนยอ ยูอดึ ใจหน่ึงก็ ย้มิ ออกมาอยา งพอใจ ขยับลกู เล่ือนขึน้ ลาํ แลว เซฟไว พมึ พําออกมา “เอาละ ไดก าร ไอนี่ของคณุ ดูจะเขาทากวา .470 มาก ถาผมรชู นิดและขนาดของสตั วท ่ีจะ ยงิ ไดลวงหนา ผมชอบใชปนท่ีเหมาะสมกับขนาดของมนั มากกวา ทจ่ี ะใหมนั เกนิ ความจาํ เปน ไป เพราะมีความสมนา้ํ สมเนอ้ื ยตุ ธิ รรมดี และการยงิ กอ็ อกรส คณุ รไู หม ในอินเดยี เมอ่ื นักลาสัตวข อ อนญุ าตทําการลาเสอื เขากําหนดกระสุนขนาดไหนไวใหเปนอยา งตํ่า?” “ผมไมท ราบหรอกครบั ” จอมพรานตอบซ่ือๆ จอ งหนานายจางเขาตน่ื ๆ “เอะ ! รฐั บาลอนิ เดียมกี ารกาํ หนดขนาดของกระสุนปน ท่จี ะอนญุ าตใหลาเสือดว ยหรือ ครับ” เชษฐากม ศรี ษะลง “ใช! ที่เขากาํ หนดไว ก็เพอื่ ใหความปลอดภยั แกผ ูลา เอง กระสนุ แคลิเบอรต ํ่าท่สี ุดทีเ่ ขา อนญุ าตก็คอื ตอ งไมต ่ํากวา .375 เอชแอนดเ อชแม็กนัม่ สว นจะใหญก วา นีข้ ึน้ ไปเทา ไหร ไมจาํ กดั ” “โอ! นีเ่ ปน ความรูใหมข องผมทเี ดียว ผมไมทราบมากอ นเลยวา การลา เสือในอินเดีย ทางการกาํ หนดขนาดของกระสนุ ทโี่ ตถงึ เพยี งน้ัน” รพินทรครางออกมา “การลา เสือในอินเดียว เปน สนิ คา หรือ ‘เสนหยวนใจ’ ช้นิ สําคัญชิน้ หนึ่ง ทจ่ี ะเรยี กรอ ง ใหน กั ทอ งเทีย่ วทัว่ โลกเขา ประเทศอนิ เดยี กันปละมากๆ คณุ ก็รูอ ยแู ลว วา อินเดียเสือชมุ ท่สี ุดในโลก และรฐั บาลกส็ งวนหรอื อกี นยั หนึ่ง ‘เลี้ยง’ ไวส าํ หรับเปน เครือ่ งดงึ ดูดลอ ใจนักทอ งเทยี่ วใหเ ขามาทาํ การลา แบบเดยี วกับการลาหมีโคเด๊ียกในอลาสกา ทนี ีเ้ มอ่ื มันเปน ‘สินคา สาํ หรบั ขาย’ ก็ตอ งคํานึงถึง ความปลอดภยั แนน อนของผูซ้ือกอ นอ่ืน ไมยอมใหอยใู นฐานะเสยี่ งใดๆ ทงั้ สน้ิ จงึ กําหนดบงั คับปน ขนาดโตเอาไวส ําหรบั ผทู ่ที ําการลา แตสาํ หรับทรรศนะของพรานอาชพี ท่วั ๆ ไปแลว สัตวห นงั บาง ขนาดเสือ .30-06 กเ็ หลือท่ีจะพอเพยี งแลว ขอใหฝ ม ือของผูยิงอยใู นขั้นพอสมควรเทาน้นั พวกพราน พืน้ เมืองบา นเราเอาลกู ซองเดีย่ วยิงเสยี ดว ยซํ้า เลาใหฝ รงั่ ฟงฝร่ังตาเหลอื ก สรกุ แลวก็คอื ฝรงั่ ขขี้ ลาด ตาขาวกวา พวกเรามากไมย อมเสย่ี งอะไรเลย ถอื หลักปลอดภัยแนน อนไวก อ นเสมอ ถามอี ะไรกา้ํ กงึ่ กันอยใู นระหวา งผลไดผลเสยี เปนไมย อมเส่ยี งเด็ดขาด” รพินทรห วั เราะเบาๆ ไมกลาวา กระไร เชษฐาเอยย้มิ ๆ ตอ มา “อยา งคุณงเ้ี ปน ตน เปนพรานใหญ ทองเท่ียวหากนิ ตลอดเวลาอยใู นดงลึก เผชิญหนากับ สตั วใหญอ ันตรายอยูตลอดเวลา แตไรเฟลประจาํ มือของคณุ อยางใหญท ีส่ ุด คณุ กม็ เี พยี งแค .375 แม็กน่มั เทา นน้ั ฝร่ังเจาของผผู ลติ ปน เองรูเขา กแ็ ทบช็อก ไมเ ชอ่ื วา คณุ จะดาํ รงชวี ติ อยูมาไดย ังไง ปน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

432 ขนาด .375 โลกของวงการไรเฟลถือกนั วา เปน ปน ‘ขนาดกลาง’ เทา นนั้ และฝร่ังผูสรา งเองก็บอกไว วาง บางขณะอาจจะลม ชา งได มันบอกไวอ ยา งไมแ นใ จนกั ‘อาจจะ’ เทา นั้น แตพรานใหญ รพนิ ทร ไพรวลั ย แหง ประเทศไทย และพรานทห่ี ากินอยใู นเมืองไทยอีกหลายๆ คน ก็ใชป น ขนาดนี้ลมชา ง กระทงิ หรือแรดมานานแลว นบั ไมถวน โดยทฝี่ ร่งั ผสู รา งไมกลา พวกนนั้ ถา จะเผชิญหนา กับชางละ ก็อยา งนอ ยตอง .470 หรือไมก็ .458 แอฟริกันแมก็ นมั่ เทา นกี้ พ็ อจะพสิ ูจนไดช ดั ถงึ นํา้ ใจและฝม อื ของพรานผวิ ขาว กับพรานของเรา วามนั ผดิ กันขนาดไหนบา ง” “ผมคดิ วา ความจรงิ กน็ าจะถกู ตองตามทฤษฎขี องเขาครบั ” รพินทรก ลา วพรอมกบั ยมิ้ นอ ยๆ อยา งสุภาพสํารวม “การลา สตั วท ่ีถือหลกั ปลอดภยั ที่สดุ โดยอาํ นาจของกระสุนทป่ี ระมาณใหเหนอื ไว จดั วา เปนวธิ ลี าทถ่ี ูกตอ ง ทีนีพ้ รานบานเรายงั จาํ เปน ตองทนใชอ าวธุ อานุภาพตาํ่ ยงิ สตั วใ หญเ กินกาํ ลังของ ปนไปน้ัน กเ็ นอ่ื งมาจากสภาพการเปน อยูและสิ่งแวดลอ มทั่วๆ ไปบบี บงั คับอยู ผมเชอื่ วาพราน เมืองไทยทุกคนรวมท้ังตวั ผมเองดว ย อยากจะมอี าวธุ ลาสัตวดีๆ ไวใชประจํามือกันทุกคน ทนี ้ี ประการแรก อนั เปนขอ ตดิ ขดั สําคญั ย่งิ กค็ ือทนุ ทรพั ย ปนลา สัตวข นาดใหญล ว นเปน ปนไรเฟล แฝด ท้ังสนิ้ ราคาอยางเบาๆ กเ็ หยียบหลายๆ แสนข้นึ ไปเปนอยา งตํา่ พรานอาชีพอยา งพวกเราจะมีปญ ญา เอาเงนิ ที่ไหนไปซ้ือหามา สว นประการท่ีสองก็เก่ยี วกับกฎหมายควบคมุ อาวุธปน ในเมืองเรา ท่ี ขดี คัน่ ไมย อมใหประชาชนมีอาวธุ ปน สว นตวั โดยมีขนาดของกระสนุ เกินกวา ทก่ี าํ หนดไวให ซ่ึง สาํ หรบั ไรเฟลลาสัตวแ ลว ขนาด .375 ก็ถอื กนั วาใหญโ ขแลว เทา ท่จี ะอนุญาตใหพวกพรานทัว่ ๆ ไป ซ้อื หามาได ขนาด .470 ผมเองก็เคยเหน็ นกั ลา สตั วสมัครเลน ช้ัน ‘อภสิ ทิ ธิ์’ ใชก นั อยูเ พยี งไมก่ี กระบอก เทา ท่ผี า นสายตามา ย่ิง .458 แอฟรกิ นั แมก็ น่ัม .500 หรือ .600 ไนโตรเอกซเปรส ดว ยแลว ผมสารภาพวาไมเคยเห็นหรอื แตะตองของจรงิ มากอ นเลย เพง่ิ จะมาเคยเหน็ ของคณุ ชายท่ีขนเอามานี่ แหละ และเทา ท่ีรๆู มา พ.ร.บ.อาวธุ ปน ก็ดูเหมือนจะไมอ นุญาตใหส งั่ เขามาสาํ หรบั ประชาชนทวั่ ๆ ไปดวย สําหรับไรเฟลท่มี แี คลเิ บอรต ้งั แตขนาด .45 หรอื 11 มม. ข้ึนไป ยกเวน อภสิ ิทธชิ์ น เพราะฉะน้นั ถงึ แมโ ดยหลกั การ จะถอื กนั วาเส่ยี งสักขนาดไหนกต็ ามที พวกเราก็จาํ เปน อยูเองท่ี จะตอ งใชป น ขนาดท่มี ีอยู ตอ กรกบั สตั วใหญขนาดชางหรอื แรดไปตามมีตามเกดิ ฝากทุกสง่ิ ทกุ อยา ง ไวกับโชคชะตา โชคดี เรากฆ็ ามนั โชคราย มนั กฆ็ า เรา ตอรองกันอยูอ ยางนแ้ี หละครบั ตาม ความรูส กึ ของผมนนั้ ปน ยงิ ชา งหรอื สตั วใ หญอนั ตรายอ่นื ใดกต็ าม ทจี่ ะจัดเขาอยูในชนั้ แนน อน ปลอดภยั จะตองเปน ปน ทมี่ กี ระสนุ ชนดิ ที่ไมว าจะยิงไปถกู สวนใดของรางกาย มนั จะตองทรุดฮวบ ลงในทนั ที ซงึ่ ไมใชข นาด .375 แม็กนมั่ แนๆ น้ําหนกั ของหวั กระสนุ เพยี ง 300 เกรน ความเรว็ สอง พันกวาฟตุ ตอวนิ าที และดว ยแรงปะทะเพียงประมาณสองตันครึง่ ยงั ไมสามารถจะหยุดชา งปา บา เลือดทีก่ าํ ลังจะใชง วงจบั เราฟาดใหลมลงไดใ นพริบตา ถา ลกู ปน ไมเ ขา เปา หมายสําคญั สุดยอด ชาง ตัวมันโต เปนเปา หมายใหญก ็จรงิ ครับ แตเ นินนํา้ เตาบนสวนหวั ของมนั อันเปนจุดตายเฉยี บขาดน้ัน ถา จะเปรียบเทยี บกบั ตวั แลวกเ็ ลก็ นดิ เดยี ว และกม็ กั จะยงิ พลาดกันอยูเ สมอในกรณีทม่ี นั ฮึดวงิ่ เขา ใส” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

433 เชษฐาจองหนา พรานใหญด ว ยประกายตาแจม ใส “รพินทร คณุ รูต ัวบางหรอื เปลา วา คณุ มอี ะไรอยใู นตัว ทท่ี าํ ใหเ ปนพรานใหญชื่อกอง มาถงึ ทุกวันน”ี้ “อาจเปนเพราะดวงผม ที่ตอ งเกดิ มามอี าชพี เชนนกี้ ระมังครับ” นายจา งสน่ั ศรี ษะ “ไมใ ชด วงหรอก การทค่ี นเราจะโยนทกุ สง่ิ ทกุ อยางไปให ‘ดวง’ มนั เลื่อนลอยเกนิ ไป เหมอื นซัดทอดไปใหอะไรสกั อยา งหนึ่ง ท่พี ิสูจนดว ยตาไมเ ห็น ผมจะบอกคุณใหก ไ็ ด ความท่เี ปน คนถอมตัวอยเู สมอ มคี วามระมดั ระวงั อนั รอบคอบรแู จง เห็นจรงิ ในอาชพี และไมเคยประมาทอะไร เลย นแี่ หละทาํ ใหค ณุ เปน พรานใหญม าจนทกุ วนั น”้ี รพนิ ทรไ มไดต อบคาํ ใด นอกจากย้ิมอยางสาํ รวมตนเชน เดมิ และจากนั้นเชษฐากไ็ มได พดู อะไรอกี ทง้ั สองน่ังอยใู นทซี่ มุ อยางสงบเงียบ รอคอยเวลาท่ีเสือจะเขามากนิ ซากกวาง ท้งั สองสงบปากเสียงหยดุ การพูดคุยกนั ไปเพยี งไมถ งึ สบิ นาที ก็มีเสยี งกิง่ ไมแหง หกั รวง ลงมาจากตนไมทึบปากหว ยดานซา ยมือเบอื้ งหนา หางจากซากของเหยอื่ ท่นี อนอยใู นระหวา งซอก โขดหินออกไปเลก็ นอ ย ในความเงยี บสงบเชน นี้ เสยี งของมันไดยนิ ถนัด เชษฐาขยบั ตวั อยางเบาท่สี ุด กวาดสายตาคมกรบิ คนหาไปยังตาํ แหนงทิศทางทมี่ าของ เสียง แลว ชาํ เลืองไปทางพรานใหญ เหน็ รพนิ ทรย งั คงนง่ั อยใู นอาการเดิมไมเปลีย่ นแปลง เพยี งแตห ู และตาเทานนั้ ท่เี ปดพรอ ม สหี นา ของเขาสอแววฉงนเล็กนอ ย ตะแคงหเู หมือนจะเตรยี มสดบั จับรหสั การเคล่อื นไหวของปาและกาํ ลงั อานอยดู วยความกงั ขา กง่ิ ไมแ หงมนั หลนลงมาจากเบอ้ื งสงู ซงึ่ ใน ระหวางนัน้ ลมไมมี ตอมาอกี อดึ ใจใหญๆ ใบไมอ นั เปนพุมหนาของลําตนไมเ อนตน หนึ่ง กม็ อี าการสั่นไหวท่ี ผดิ ธรรมชาติ ยวบยาบไปมาเหมอื นจะมีอะไรเคลื่อนไหวอยา งระมดั ระวงั อยูบนนัน้ ในครั้งน.ี้ .. พรานใหญคอยๆ ขยบั ตัวจากทา ทีน่ ่ังเอนพงิ ขอนไมอ ยกู ม ชะโงกไปขา งหนา เพง ไปยังจดุ หมายท่ี หน่งึ ในเงามดื สลวั ของซุม เถาวัลยบนคาคบไมเอนตนนนั้ เชษฐากพ็ ุง สายตาตามดว ยประสาทของ การคนหาทว่ี องไวทนั กัน ตาเขยี วคหู น่งึ ปรากฏในเงาตะคุม สลัวของคาคบไมท ที่ บึ ไปดวยใบเถาวัลยน ้นั บางขณะก็ เหน็ ชัด บางขณะกห็ ายไป แตส ง่ิ ที่ยืนยนั ฟอ งชดั คอื เครือเถาวัลยแ ละกิง่ ไมบ ริเวณนนั้ ซึง่ ยังคงไหว อยูเปน ระยะ อีกอดึ ใจใหญข องการเพง จบั มองชนิดตาไมก ะพรบิ เงาดาํ ปลอดของมันคอ ยๆ โผล ออกมาใหเ หน็ ถนัดเพียงสวนขาขา งหนงึ่ ทเ่ี หยยี บอยูบนคบไมเทา นั้น ก็บอกไดในทันทีวามนั คือ อะไร! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

434 เชษฐาขยับตวั เบาๆ อีกครัง้ มือทัง้ สองจับปน ในทา เตรยี มพรอม เพยี งแตยังไมไ ดย กขน้ึ ประทับกบั ไหลเ ทานัน้ มอื ของพรานใหญแ ตะแผว เบาลงไปที่บา ของเขาเหมือนจะเปน การเตอื นให ใจเยน็ ไวกอน เจาเสือดําชะเงอ ชะแง กวาดดวงตาคมวาวอยางระแวดระวังไปรอบดา น แลว คอ ยๆ ไต จากคบสูง ลงมายังกิ่งตํ่าเปน ระดบั จรดจองเมยี งมองหมายไปยังซากของเหยอ่ื ทน่ี อนอยูในระหวา ง ซอกโขดหนิ เบือ้ งลาง ไมหางจากกิ่งไมท่มี นั อยลู งไปเทาใดนกั และอึดใจตอ มาน้นั เอง มันกเ็ ผนลงมายังพน้ื ดนิ วาดหางปดไปมาชาๆ เหมือนแมว เดิน ยอ งเกรว นเวียนอยูสองสามรอบรมิ โคนไมใหญต น นน้ั สง เสยี งคํารามออกมาเบาๆ ในลาํ คอ ตวั ของ มันเขอื่ งพอดู ขนอันเล่ียนเกรียนเปน สดี ํามันระยบั ราวกับกาํ มะหยี่ เปนพ้ืนดําสนิทแทๆ ไมมี รอ งรอยของจดุ ดาวท่ีผสมปะปนอยเู หมือนบางตัว ไอดําปลอดยองใกลเขา ซากกวางเขา มาเปนลําดบั อยา งแชม ชา เยอื กเย็น เดินกรายลากหาง วนอยูรอบๆ กลับไปมาอยสู องสามเที่ยว แลวทรดุ ตวั ลงหมอบ กัดแทะกนิ ซากน้นั อยา งสบายใจ ไม เรง รอ นหรือแสดงอาการตะกรมุ ตะกรามหวิ โหยอะไรนกั หันสวนหวั ดา นหนึง่ มาทางซุมไมท ีเ่ ชษฐา และรพนิ ทรน ง่ั ซมุ อยู เปนมมุ ตรง เชษฐากะพรบิ ตางงๆ หันไปจองหนา พรานใหญเหมือนจะถาม รพนิ ทรเ องกม็ สี หี นา ประหลาดใจเชน กัน ทาํ มือเปนภาษาใบ บอกใหน ายจา งของเขาทราบวา เจา เสอื ดาํ ตวั นไี้ มใ ชเ ปน ตวั การสาํ คัญ เจาของเหยือ่ เดิมทีก่ ัดกวางทิ้งไว เพราะจากรองรอยทเ่ี ขาตรวจดูแลว มันเปน รอยของ เสือโครง เจา ดําโผลออกมาพบซากเหยอ่ื โดยบงั เอญิ หรือโดยตามกล่นิ มาแลวก็เลยถอื โอกาสยดึ ครองเสยี อยางเต็มภาคภูมิ เชษฐาเขาใจความหมายตามภาษาบยุ ใบข องเขา และกไ็ มไ ดประทับปน ข้นึ แสดงวายงั ไม ตอ งการจะยิง ขณะนนั้ เอง ระหวางทพี่ ากนั จองตางงๆ กนั อยู กลิน่ สาบอยา งแรงกโ็ ชยมากระทบจมูก มนั ลอยมาจากใกลๆ น่นั เอง ดคู ลา ยๆ กบั วา ท่มี าของกลิ่นจะอยหู างจากทง้ั สองเพยี งไมก ว่ี า ทั้ง เชษฐาและพรานใหญบังเกดิ ความเอะใจพรอมกนั คร้นั แลว กอนทจี่ ะมีเวลาพจิ ารณาสงิ่ ใดนนั่ เอง เสยี งคาํ รามกระหมึ่ กด็ งั ขึ้นบนชะงอ นหินผาทีป่ กคลุมไปดวยพุม ไม เบ้ืองบนศรี ษะท่ตี างพากนั นัง่ หลบซุม อยู กล่ินสายสางยิ่งลอยตลบลงมาสมั ผสั จมกู แจม ชดั ชะงอนหินตอนน้ันมนั สงู ขน้ึ ไปกวา ระดับทนี่ ัง่ อยเู พยี งไมเกินสี่วาเทา นัน้ เอง! พรานใหญเ หน่ียวไหลข องเชษฐาไวแ นน ดึงใหเอนตวั เบนหลบเขา มาชดิ ฝาผนงั โพรงหิน ผาทีน่ ั่งซุมกนั อยู ใบไมแหงและกรวดดนิ บางสว นพรลู งมาจากชะงอ นเบื้องบนตอนนน้ั กระทบ สว นปลายเทา ของท้งั สองทโ่ี ผลล้ําออกไป ภาพเหนอื ศีรษะขึ้นไป...ไมส ามารถจะมองเหน็ ได นอกจากจะไดย นิ เสยี ง แตภ าพเบ้อื งหนา...ท่ซี ากกวางตวั นนั้ เจา เสือดําผละออกจากเหยื่อ แยกเขี้ยว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

435 อา ปากคาํ รามตอบ หูทัง้ สองลูไปทางเบ้ืองหลัง หมอบตวั เลียดเกร็งอยูกบั พนื้ เสียงแผดคาํ รามจาก เบือ้ งบนและเบอื้ งลางทีก่ รรโชกเขา ใสก นั ดงั กองไปทัว่ บรเิ วณ โดยท่รี พินทรไ มจ ําเปน จะตองบอก อะไรในขณะนเี้ ลย เชษฐาก็สามารถจะเขา ใจเหตกุ ารณอ ันเกิดขนึ้ อยา งปจจุบนั ทนั ดว นนไี้ ดอ ยา ง ฉบั พลนั วาอะไรมนั เปน อะไร ประทบั ปน ขน้ึ เตรยี มพรอ ม ระหวา งการแสยะเขย้ี ว สยายเลบ็ เขา ใสกนั จากฝา ยเบ้อื งลา งท่มี องเห็นตวั และฝายเบอื้ ง บนท่ีไดย ินแตเ สยี งนี้ พริบตาตอ มานัน้ เอง ฝา ยที่โผลออกมาจากชะงอ นหนิ เหนอื ศรี ษะกเ็ ผนพรวด ลงมายังพืน้ เบอ้ื งลางชนดิ ดนิ รว งกราว เหน็ แวบเดียววาเปน เสอื ลายพาดกลอนสีลายชัดเจนสดใส อนั แสดงถงึ ความหนุม แลวจากนนั้ ก็เปน ภาพอันพลั วนั ทจี่ บั ตาดูไมทัน ในระหวางสีดาํ สนทิ กับสี เหลอื งสลบั ดาํ ทีฟ่ ดกนั ชลุ มนุ คลกุ คลไี ปมา พงไมส ุมทุมในละแวกใกลเ คียงหกั ยับแหลกวินาศ เสียง แผดคํารามอยา งเกรี้ยวกราดดุราย ประสานกันจาํ แนกไมถ ูก ใบไมทัง้ สดและแหงกระจายวอ น ระคนไปดว ยฝุน ใกลเคยี งกบั ซากของเหยือ่ อนั เปน ชนวนเหตแุ หงการประลองเขยี้ วเล็บของเจา ปา ทัง้ สอง เชษฐาวาดศูนยปนตาม และจบั ภาพอนั ฟด กันกลมอยนู นั้ ไดอ ยางถนัดหลายคร้งั แตไม ปรากฏวาไรเฟล ในมือของเขาจะแผดเสยี งระเบิดข้ึนอยางใดทงั้ สน้ิ คงประทับเล็งนงิ่ อยเู หมอื นจะ ลงั เลใจเชนนนั้ รพินทรเองเปน ปนทสี่ อง เตรยี มพรอมอยูทกุ ขณะ เพยี งแตร อใหนายจางของเขา ระเบดิ กระสุนนดั แรกขน้ึ กอ นเทา นน้ั แตกไ็ มเ ห็นเชษฐายิง จึงรีรออยู ในทส่ี ุด เชษฐากล็ ดปนลงจากการประทบั จริงจัง กดั ริมฝปากแนน จอ งตาไมกะพริบไป ยงั ภาพของการตอ สูระหวางเจาเสอื ดาํ กบั เจา ลายพาดกลอนคูน้นั อยางพึงพอใจ กระซบิ ออกมาเรว็ ปรือ๋ “ปลอ ยมนั รพนิ ทร อยาเพิง่ ยิง มันเปน ภาพที่ผมไมเ คยเหน็ มากอน และไมคิดวา จะมี โอกาสไดเหน็ !” พญาสัตวช นิดเดียวกนั แตต างพันธุทง้ั สอง คงฟด กนั ตดิ พันตอไปอยางดเุ ดอื ดรวดเรว็ นวั ไปหมด ท้ังเขีย้ วและเล็บทใ่ี ชเ ปน อาวธุ หา้ํ หั่นกนั เปน ภาพทน่ี า ตน่ื ใจย่งิ เจาลายไดเ ปรยี บกวา ใน ขนาดและนํา้ หนกั ตวั ซ่ึงใหญก วาเล็กนอ ย แตลักษณะจากสสี ันของมันยังเปนเสอื ที่หนุมเกนิ ไป สวนเจา ดําถึงแมจ ะเล็กกวา กจ็ รงิ แตเ ปน เสือทอี่ ายุฉกรรจกวา...ไดเปรยี บในความวอ งไวดเุ ดอื ดและ เลห เหล่ียมชน้ั เชงิ ท้งั สองพนั ตูกนั อยา งชาตเิ สือ ชนิดทีไ่ มต องมกี ารเปรยี บเทยี บ อุปมาอปุ ไมยอะไร ทงั้ สนิ้ โดยมีซากกวางเปนเดมิ พนั มนั อยทู วี่ า ...ใครจะเหนอื กวาใครเทานน้ั ! มันนานพอสมควรทีเดยี ว สําหรับการตอ สรู ะหวางสองเสอื รา ยเจาปา แตมันดเู หมือนจะ เปน เหตกุ ารณท อี่ ุบตั ิข้ึนอยางรวดเรว็ กะทนั หัน และจบสนิ้ ลงในระยะเวลาส้นั เหลอื เกิน สาํ หรบั มนุษยผ ูตะลึงมองเปนสกั ขพี ยานอยู ทั้งสองฝา ยฟด กนั กล้ิงกลมไปกับพนื้ บางขณะขยาํ้ ตัดกนั แนน บางขณะก็กระเดน็ หางกนั ออกไป แลว กเ็ ผน เขา ใสกันอกี ดไู มทันเอาเสยี เลยวา ตวั ไหนกดั ตวั ไหน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

436 เพียงแตเหน็ ไดวา เจาดาํ วอ งไวปราดเปรยี วกวามาก และไมย อมเปดโอกาสใหเ จา ลายตงั้ ตัวตดิ เสยี ง แผดคํารามอยา งดรุ า ยจากโทสะของมัน บางขณะก็ฟง ดเู หมือนเสียงแมวรอ งในเวลาตอ สูกัน เพยี ง แตสะทา นสะเทือนสยองใจกวา ในท่ีสดุ เจา ลายพาดกลอน อันเปนเจาของเหย่ือโดยชอบธรรมก็กระเด็นหางออกไปยนื แยกเขย้ี วตวั โกงอยรู มิ พุมไมต อนหน่ึง สว นเจา ดําหมอบหลู ูเ ตรียมพรอ มทจ่ี ะพุงเขาใสอ ยูรมิ โขดหิน ใกลเหยือ่ ตา งตวั ตา งมที เี หมือนจะหยา ศึกชวั่ คราว คุมเชิงกันอยเู ชน นน้ั ขนบางสว นของเจา ลายพาดกลอนตดิ อยูทป่ี ากของเจา ดาํ มองเหน็ ไดช ัด...อดึ ใจใหญต อมา เจา ลายพาดกลอนกเ็ ปนฝาย จํานนลาทัพอยา งไมนา เชอ่ื มนั คอยๆ เดนิ เลยี่ งลบั พุมไมห ายไปอยา งจําใจ ปลอ ยใหค ตู อสูตวั ท่ีเล็ก กวาของมันมชี ัย ครอบครองเหย่อื โดยเสรตี อไป เชษฐาลืมตาโพลง จองภาพนน้ั อยางต่นื เตนเหลอื ท่ีจะกลาว ตะลึงงันไปชั่วขณะ สวน รพนิ ทรยม้ิ ออกมาอยา งพอใจ ชําเลืองมองดูนายจาง พรอมทง้ั สะกดิ เตอื นใหตดั สนิ ใจ แตปรากฏวา เชษฐาวางปนลงพาดตักเฉย มหิ นาํ ซ้ํายงั ทาํ มอื หา มไมใหพ รานใหญย งิ เจา เสือดําตัวนน้ั กลายเปนวา ...ทั้งสองคนน่ังนิง่ อยใู นทีซ่ ุม มองดูเสือดําผพู ชิ ติ ตวั น้นั กนิ เหยอื่ ของมนั ตอ ไปตามสบาย จนกระทงั่ มันอ่มิ ผละออกจากเหย่ือ ไปยืนเลียอุงเทาและรอยบาดแผล ท่ีไดรับบาดเจ็บ จากการตอ สอู ยูทีร่ มิ พุมไมอกี ครใู หญ ก็ลบั ตาหายเขาไปในพงทึบอยา งเงียบๆ ทง้ั สองเฝามองมนั จน ลบั ตา แลว หันมามองดูตากนั เองอกี ครั้ง เชษฐาถอนหายใจออกมาเบาๆ แลว ย้ิม ตาเปนประกาย “คุณคงจะทายใจผมถกู วา ทําไมผมถงึ ไมต องการยิงเจา ‘ฮโี ร’ ตัวนนั้ ” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “ครบั ก็ใจเดยี วกับผมนัน่ แหละ ถึงแมจ ะเปน สตั วท ี่เราหมายลา แตเ มื่อเราเห็นการแสดง วรี กรรมสมศกั ด์ศิ รขี องมนั เราก็ไมอยากจะฆา มัน เปนอนั วาไอเ สือดาํ ตัวนนั้ มนั ชนะใจคณุ ชายและ ผม” “น่ีวา มนั เปน สตั วด ริ ัจฉานนะ ถาเปนคน ผมคงออกไปขอจับมือมันแลว ตวั มันเล็กกวาไอ ลายเปนกอง แตใ จเด็ดกวา ลวดลายก็เหนือกวา ไอนนั่ ใหญเสียเปลา กลับสไู มไ ด ไมน า เชือ่ เลยวา ใน ระหวางไอดาํ กบั ไอล าย ไอล ายจะเปนฝา ยเปด อา ว นี่เห็นจะเปนขอสรุปไดกระมงั วา เสือดํา เหนือกวา ลายพาดกลอน” จอมพรานคงหวั เราะอยูเชน นั้น โคลงศีรษะชา ๆ “มันกไ็ มใชแ นเสมอไปหรอกครบั ตามปกติ เสือลายพาดกลอนมนั ใหญก วา เสือดาํ มาก และสว นมาก...ไอดํามันจะไมก ลาขอ งแวะกบั เสือลาย แตสาํ หรับรายน้ี ทไ่ี อล ายเปน ฝา ยถอยไปก็ เพราะลายพาดกลอนตัวนนั้ เปนเสอื รุน หนมุ อยูมาก ชนั้ เชิงลวดลายสูไอด าํ ซึง่ เปน เสอื แกกวา ไมไ ด และตวั ก็บังเอญิ ไมใ หญก วากนั เทาไหรนกั แตถ ึงอยางไรก็ตาม เม่อื เจาสตั วตวั เลก็ กวา มนั ชนะสตั วท ี่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

437 ใหญกวา ได มนั กท็ าํ ความประทับใจใหแ กผ ูท่ีพบเห็น อกี อยางหน่ึง ถา จะพดู กันถึงนิสยั แลว เสือดาํ มนั ดุกวาลายพาดกลอน ถงึ จะตัวเลก็ กจ็ รงิ ” เชษฐาลุกข้นึ ยนื “ไป เรากลับกนั เถอะ ผมดใี จทปี่ ลอยใหมนั รอดชีวติ ไปเสยี กวาทจ่ี ะยงิ มนั อกี ถึงไมไดย ิง เสอื สมกบั ท่ตี งั้ ใจไวแ ตแ รก แตไ ดมาเหน็ ภาพอยา งนี้ กพ็ อใจทส่ี ดุ แลว เปน ขวัญตาเหลือเกนิ เม่อื มนั ชนะ กค็ วรใหม นั ไดกนิ เหยอ่ื และมชี วี ติ รอดไปได” “ถาไอล ายเปนฝายชนะละครบั ?” พรานใหญถามยิม้ ๆ เชษฐาขมวดค้ิวคดิ แลวทาํ หนา ตน่ื “อือม นา คิดนะ ถา ไอลายมนั ชนะ ผมวา ผมคงจะยิงไอล ายแน เพราะเราตง้ั ใจจะดกั ยิงมัน อยกู อ นแลว นน่ั ประการหน่งึ สว นอกี ประการหนึง่ การที่สมมติวา ไอลายชนะ ผมก็คงจะมองไม เหน็ มันจะเกงกาจนายกยองสรรเสรญิ มนั สกั แคไ หนเลย เพราะมันเปน ตออยูแลว ตัวกโ็ ตกวา และ ผมกค็ ิดวายังไงเสยี มันก็ตอ งชนะไอดาํ ตวั ท่เี ล็กกวาอยูวนั ยงั คํ่า ทีนรี้ ปู การมันกลบั ตาลปตรไปเชน น้ี ทําใหเกิดการเปลยี่ นใจขน้ึ มาอยา งกะทันหนั ไมร ูลว งหนา มากอนวาจะไดม าเหน็ ภาพอยางนี้ มา ยงนั้ แทนที่จะถือปน ผมถอื กลอ งมาแลว” ทงั้ สองหวั เราะใหก นั อกี คร้งั แลวชวนกันเดนิ บา ยหนากลับแคม ป พรอ มกับสนทนากนั มาเบาๆ ตามสบายไมคิดหมายที่จะลา อะไรอกี สาํ หรบั บายวนั นี้ ท่บี ริเวณปางพกั ไชยยนั ตน อนอา นหนงั สอื อยูบนกอ นหินพืน้ เรยี บใตรมไมใ หญร ิมเตน็ ท แลวกเ็ ลยมอยหลับไป ดารนิ นั่งคุยฆา เวลาอยูก บั พวกลกู หาบรมิ รา นยา งเน้ือ ฟงพวกนนั้ เลานิทาน สารพัดเทาที่จะอบุ ัติขนึ้ ไดใ นปา สวนมากก็เปนเร่ืองภตู ผีปศาจ และความดุรา ยของเสอื สมิงท่ีมี วิญญาณตายโหงสิง และความลลี้ บั มหศั จรรยน านาประการ ลกู หาบทกุ คนรกั ใครน บั ถือในความไม ถือตัวของหลอน ท่ลี งมาคลกุ คลดี ว ยอยางใกลช ดิ ตะวนั บายคลอ ยตํา่ ลงเปนลําดับ เกอื บจะไดเ วลา หุงหาอาหารคา่ํ พวกท่สี ง ใหไ ปเอาเนื้อกระทงิ ยงั ไมก ลบั บญุ คาํ และจันคมุ พวกลูกหาบจาํ นวนหนง่ึ ออกไปหาฟน ในดงใกลๆ แงซายผูเร่ิมนอน ตั้งแตต ะวันขน้ึ เพิง่ จะตนื่ เมอื่ สกั ครนู ี้เอง หนุมกะเหรี่ยงพเนจร คนรบั ใชประจาํ แคม ปกาํ ลงั งวนอยู กับการกอ ฟน ตดิ ไฟ เพือ่ เตรยี มหุงหาสาํ หรบั คณะนายจา ง ทํางานงว นอยคู นเดยี วเงยี บๆ ไมสงุ สงิ กับ ใคร ทนั ทนี น้ั เอง โดยไมม ีใครเฉลยี วคิดคาดฝน มากอ นเลย เสียงชางรองขน้ึ สะเทอื นปา ...ดัง ออกมาจากรมิ ดงใกลๆ อยางกะทนั หนั เวลาติดๆ กนั กม็ เี สียงปน ลกู ซองระดมระเบดิ ขน้ึ เซง็ แซ พรอ มกับเสียงรอ งตะโกนเอะอะของคนฟง ไมไดศ ัพท เสยี งปา ถลม โครมครามไมไ รหกั พงั พินาศดัง ใกลเขามา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

438 ทกุ คนในแคมปพ ากนั ทะลึ่งพรวดข้ึนยนื ดว ยความต่นื ตะลึง ไมม ีปญ หา เสยี งปน ท่ดี งั ข้นึ คงจะตอ งมาจากพวกบญุ คาํ จนั และลกู หาบท่ีออกไปหาฟน นัน่ เอง คนเหลานั้นเผชญิ หนากบั ชางปา เขา โดยทีค่ งไมมกี ารรูต ัวลวงหนา กอนที่ฝา ยในแคม ปจ ะทนั ไหวตวั ...ตืน่ จากอาการตะลงึ ซมุ ไมท างดา นขวามือของบริเวณ ปางพัก กห็ กั พนิ าศราบเปน ทาง ภูเขาลูกหนง่ึ บกุ ตะลยุ อยา งรวดเรว็ ออกมาจากพงดา นน้ัน มวนงวง ข้นึ ว่งิ เหยาๆ ตรงรเ่ี ขา มายงั บริเวณปางพกั อยา งกระหายชวี ิต ความองึ อลโกลาหลบังเกิดขน้ึ เปน จา ละหวน่ั ในบดั นน้ั เสียงพวกลกู หาบรองเอด็ องึ และ เผนกนั แตกกระจายไมรทู ิศทางอยางขวัญไมอยกู บั ตวั เหตุการณมนั เกดิ ขึ้นอยา งกระช้ันชดิ ปจ จุบนั ทันดวนเกนิ กวาท่ีใครจะควบคมุ สติไดทนั รางอนั ใหญโตมโหฬารนนั้ ตะลยุ เขา มาถงึ ใจกลางบริเวณ แคมปเ สียแลว ดารินว่ิงอยางไมคดิ ชีวิต เผนเขาไปหลบอยหู ลังพตู นกระหรางใหญ พรอ มกบั กระชากปน สั้น .357 ที่ติดอยูใ นซองขา งเอวออกมาดว ยสญั ชาตญาณมากกวาทสี่ มองจะส่งั การ หลอนสับไก ตามหลงั เจา ชา งปาตกมัน ทว่ี ง่ิ เฉยี ดผา นหนา ตรงเขาใสล กู หาบที่แตกฮืออลเวลเหลานนั้ ออกไปตดิ ๆ กันสองนัดซอ น เสียงกระสุนปนสัน้ ระเบดิ กกึ กอง แตอ าํ นาจของ .357 แมก็ นม่ั จากปน ส้นั ในมือของ หลอนจะยงั ประโยชนอ นั ใดแตนอยกห็ าไม รา นยางเนอื้ ท่ีขวางอยูเบอ้ื งหนา ของมนั ถูกชนปะทะปก ครนื ยอ ยยบั ลงในพริบตา เกวยี นเปลา ๆ อีกคันหนึง่ ถกู กระชากลม ตะแคงลงกับพืน้ แลวเหยียบหักลง ทั้งแถบ ไชยยนั ตน นั้ พอตกใจเสยี งปน และเสียงรองเอะอะ ลืมตาลุกพรวดขึ้นจากแทน หินทน่ี อน หลับอยู เห็นชางปาวงิ่ รเ่ี ขามากก็ ระโจนลงจากแทน หนิ ว่ิงตรงเขา ไปทีเ่ ตน็ ทเพ่ือจะเอาไรเฟล ราง ของอดีตนายทหารปน ใหญอ ยูใ นทศิ ทางการอาละวาดเบอ้ื งหนา ของมนั พอดี เจาสีดอตกมันละความ สนจากจากลูกหาบและสงิ่ ของอน่ื ๆ แผดเสียงรอ งลัน่ ว่งิ กวดตามหลังไชยยนั ตไ ปตดิ ๆ เสียงใครตอ ใครหลายคน รวมท้ังดารนิ ตะโกนไลห ลงั ใหเ ขาหลบเขา กําบังขา งทางเสยี กอน แตไชยยนั ตไ มได ยินเสยี แลว ในขณะนนั้ คงมงุ หนาว่งิ ตรงเขาไปท่เี ตน็ ท พรวดแหวกกระโจมเขา ไป แลว เผนเขา ไปยัง ราวปน ยงั ไมทันทเ่ี ขาจะควาไรเฟลขนึ้ มา สายเตน็ ททข่ี งึ ดา นหนา กถ็ ูกงวงฟาดขาดพินาศ เตน็ ทที่ ขึงตงึ ขาดฮวบลงมากองอยูก บั พนื้ ไชยยนั ตห ันขวบั มาเหน็ เพยี งพรบิ ตาเดียว กก็ ระโจนหนีอยางขวญั บนิ ลม ลกุ คลกุ คลานพยายามจะลอดหนอี อกไปทางปลายเตน็ ทฝง ตรงขามอีกดานหนงึ่ ซ่ึงมันกเ็ ปน เวลาเดยี วกับทก่ี ระโจมผาใบใหญท ั้งหลงั ถกู กระชากฟาดลงมา มว นคลมุ พืน้ หลกั ยดึ ทง้ั ส่ดี านถอด หลุดจากดนิ ทป่ี กอยู เสยี งขา วของสมั ภาระหีบลังถูกเหยยี บแตกหักดังสนั่น ลาํ ตัวสว นลา งของไชย ยนั ตถ กู มว นคลุมอยูภ ายใตเตน็ ทผืนนั้น ทามกลางสายตาอันจอ งตะลงึ อกสั่นขวญั แขวนของทกุ คน รา งของใครคนหนงึ่ พุงปราด ออกมาจากโคนไมใ หญร ิมเต็นท วงิ่ ออกไปสกัดหนาชา งปาตกมันตวั น้ัน กอนทมี่ นั จะเหยยี บย่ําทุก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

439 สง่ิ ทุกอยา งภายใตครอบคลมุ ของผา เต็นทซ่ึงหลนลงมากางครอ มดิน เสียงตวาดกอ งดงั มาจากรา งที่ ปราดออกมาขวางหนาในระยะหา งเพยี งไมเ กินสบิ กาวเทา นนั้ เจาชา งตกมนั ชะงกั กกึ ลงอยา งกะทนั - หันเพราะเสียงตวาด และพริบตานน้ั เอง ไรเฟล ในมอื กป็ ระทับขน้ึ พรอ มกับเสยี งกระสนุ ระเบิด กึกกอ ง เปน การยิงประจนั หนา ในระยะเผาขน ภายหลังเสียงตวาดใหชะงัก ส่งิ ทท่ี ุกคนเห็นดวยสายเลอื ดอันเยน็ เฉยี บ แทบจะจับเปน กอนดว ยความตนื่ ตกใจกค็ ือ ชางตกมนั ตวั น้ัน คเู ขา หนา ฮวบลงกบั พน้ื ราวกบั ถกู เปา ดวยมนตส ะกด สงเสยี งรอ งโอกในลําคอแหบ ยาว แลวก็คอ ยๆ ลมตะแคงลงเหยียดยาว สงบนง่ิ หมดลมหายใจ หมดฤทธ์ิอยูตรงนน้ั เอง ใครคนนน้ั กค็ อื แงซาย! ดารินกบั ลูกหาบทุกคนว่ิงพรูกันเขา มา ในขณะเดียวกนั กบั ท่ีไชยยนั ตลุกข้ึนจากการถกู ผา เตน็ ทพ ันขาอยู โดยมีใครตอ ใครหลายคนชว ยกระชากผาเตน็ ทออกและพยงุ เขาข้ึน ชายดงดานท่ชี า งตวั น้ันโผลต ะลุยเขามา บัดน้ี บญุ คํา จัน และพวกลูกหาบทอ่ี อกไปหาฟน กพ็ ากันว่ิงกระหดื กระหอบโผลตรงเขามา ทกุ คนอยใู นอาการตน่ื เตนตระหนกตกใจ รอ งถามกันลั่น ไปทั้งบรเิ วณปางพัก รพนิ ทรก ับเชษฐาน้ัน ระหวางเกดิ เหตุ ทง้ั สองเดนิ เขา มาใกลบ รเิ วณปางพักไมถงึ 100 เมตร ตา งไดย นิ เสียงปนและเสียงชา งรอ งตลอดจนสรรพสาํ เนยี งโกลาหลอลหมา นท่แี คม ปอ ยา ง ถนดั พรานใหญก ับหวั หนา คณะเดินทางไมไ ดพ ดู คาํ ใดกันอกี เลย หนั มาจอ งหนากนั แลวก็ ออกวิ่งตรงมายังบริเวณแคมปโดยเรว็ ชนิดแขง กับเวลา ทั้งสองมาถงึ และเผชญิ เหตกุ ารณในเวลาทนั ควนั สดๆ รอ นๆ ระหวางทพ่ี วกอยูในแคม ปกําลงั มุงอยทู ่ีซากชางและพูดกันเอะอะลน่ั ภายหลงั จากการสอบซักอยคู รเู ดยี ว ทงั้ พรานใหญแ ละเชษฐากป็ ะตดิ ปะตอ เรื่องราวไดถูก หมดทุกอยา ง ชา งตัวนไ้ี ดเ ผชญิ หนา อยา งกะทันหนั กบั บุญคํา จันและพวกลูกหาบที่ออกไปหาฟน กอน เสยี งปน คร้งั แรกทไ่ี ดย นิ เปนเสยี งปน ของบญุ คาํ ระดมยงิ มันไลต ะลยุ ฝา เขา มากลางแคม ป และ มาพบจดุ จบดว ยมอื ของแงซายทีส่ ติดีกวาทกุ คนในขณะนนั้ กอ นท่ีคนใดคนหน่ึงในแคมปจะตอง เสียชีวิตลง พอพจิ ารณาเหน็ ซากชา งสดี อตัวนนั้ ไดถ นัดตา เชษฐากต็ ะลงึ เพราะปรากฏวามนั เปน ชา ง ตัวเดยี วกับท่ีรพนิ ทรน ําเขาคลานเขาไปแอบดมู ันยนื พิงตน ไมพ กั อยู เมอ่ื ตอนบายนเ้ี อง! “ไองากุดตวั นี้เอง ท้งั ฉันและรพนิ ทรอตุ สาหหลีกเลีย่ งไมย งิ มนั แลว ทเี ดียว ยงั แสมาหาท่ี ตายเขาจนได! ” เชษฐาครางออกมา พรอมกับจุป ากล่นั เมื่อปรากฏวาไมมีใครไดร บั บาดเจ็บอันตรายใดๆ ท้งั สนิ้ นอกจากขา วของในเต็นทและ เกวยี นคันหนง่ึ ถูกเหยยี บหกั เสียหายเลก็ นอย รพินทรแ ละเชษฐาก็ถอนใจออกมาอยา งโลง อก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

440 ทุกสายตาในขณะน้ีเปลี่ยนไปจบั อยูท ี่หนมุ กะเหรยี่ งพเนจรผูลึกลับ รา งนัน้ ยนื สงบน่ิงอยู ในอาการปกติ ไมยนิ ดียนิ รายใดๆ ท้ังสนิ้ ทอดสายตาเฉยเมยจับอยูทีซ่ ากชา ง ซึ่งบัดนก้ี องเปน ภูเขา เลากาอยูใจกลางปางพัก ใกลกบั บรเิ วณกระโจมของคณะนายจาง ซึ่งขาดลงมาคลมุ กองอยกู ับพนื้ เชษฐาเดนิ เขาไปตบไหลห นกั ๆ “แกพสิ ูจนค ณุ คา ตัวแกเองใหเราเหน็ ชัดขน้ึ ทุกวนั ไมเ สยี แรงเลยท่เี รารับแกไวใ นการ เดินทางครง้ั น้ี แงซาย แกเปน คนมคี าเกินกวา ท่ีฉันคิดไว! ” อดตี นายทหารกองโจรกะเหรีย่ ง ผูมาสมคั รเปนคนใชไมไ ดเ อยคําใดทง้ั ส้ิน นอกจากยมิ้ รับคําชมน้นั นอ ยๆ แลว กถ็ ือปนเดินเลย่ี งออกไป “ถา ไมไ ดแ งซายคนเดยี ว พวกเราคงจะมีใครตายกันบาง สงสัยคนแรกก็เหน็ จะเปน ไชย ยนั ตนน่ั แหละ ครั้งสุดทา ยทส่ี ดุ มนั กวดไลไ ชยยนั ตไ ปตดิ ๆ พวกเราไมม ีใครถือไรเฟลอยเู ลยสกั คน เดยี ว และกาํ ลงั เผลอตวั คิดไมถ งึ มากอน” ดารินพูดขน้ึ หอบๆ หนาของหลอนยงั ขาวซีด สว นไชยยนั ตห วั เราะกรอยๆ มองดซู ากชา ง แลว โคลงหวั ชา ๆ รพนิ ทรห ันไปสอบปากคําบุญคาํ กบั จัน พรานของเขาอกี ครงั้ ดว ยสีหนา เครง ขรึม ก็ไดความจากคนของเขาทัง้ สองวา ตางออกไปหาฟน และคดิ ไมถ งึ มากอ น มีแตเพยี งปน ลกู ซองตดิ มือไปคนละกระบอกเทา นนั้ ไมไดถอื ไรเฟล ไปเพราะเหน็ วา ออกไปใกลๆ แคมปแ คนเี้ อง รพนิ ทรสบถดาคนของเขาพึมพําอยา งหงดุ หงิด ขดั ใจในความเลนิ เลอของพรานพ้ืนเมอื ง ท้ังสอง ภายหลงั จากทที่ กุ คนสรา งความตื่นเตนตกใจลงแลว รพินทรสงั่ ใหพวกลูกหาบจดั การขึง เตน็ ทท่ีขาดลงมากองครอมพื้นใหม และใหจดั การซอมเกวยี น ไลตอ นควายบางตัวแตกต่ืนสะบัด เชอื กขาด เตลดิ หนีออกไปในขณะทีถ่ กู ชา งบกุ เขามา ซากของชา งตัวนั้นยงั กองอยเู ปนภูเขาเลากากลางบรเิ วณแคมป ชนดิ ท่ีไมม ีใครสามารถ จะจดั การขยับขยายเคล่ือนยายมนั ออกไปได กระสุนของแงซายท่ยี ิงจากไรเฟล .375 ซ่ึงไดรบั แจก จากคณะนายจา งใหเ ปน ปน ประจํามอื เจาะทะลุเนินนํา้ เตา ของมนั อยา งเฉยี บขาด แมนยาํ ! น่นั เปน การหยุดมันอยา งประกาศิต ชนดิ ไมต อ งซ้าํ หรอื ปลอยระยะเวลาใหมนั ทนทกุ ข ทรมานไปแมแ ตนาทเี ดยี ว! “เราจะทํายงั ไงกับไอชางน่ีดี แงซายยิงควํ่านอนกองเปน ภเู ขาอยกู ลางแคม ปนีเ่ อง” เชษฐาหนั มาถามรพินทรอ ยา งขอความเหน็ “เห็นจะตอ งปลอ ยใหมันนอนคาอยูนแี่ หละครับ ไมมที างจัดการยงั ไงได ถึงยังไงเราก็จะ พักกันอยทู ีน่ ี่อกี คืนเดยี วเทา นัน้ พรงุ นกี้ จ็ ะออกเดนิ ทางแลว ระยะชว่ั เพยี งคืนเดียวซากของมนั จะยงั ไมสงกลิ่นรบกวนอะไรเรา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

441 พรานใหญห รต่ี ามองดูซากชา งอันพะเนินเทนิ ทึกนน้ั แลว ลบู คางตอบเบาๆ หัวหนา คณะ เดนิ ทางพยกั หนา บัดน้ที กุ คนระงบั อารมณล งเปนปกตแิ ลว เหตกุ ารณต ่ืนเตน อกสนั่ ขวญั หายมนั จะ เกิดขึ้นอยา งกะทันหนั ไมรเู นอ้ื รตู วั และกห็ ายไปไดอ ยา งรวดเร็ว สาํ หรบั ในปาเสมอ พอเรอ่ื งอกสั่นขวัญกระเจงิ หมดสน้ิ ก็กลายมาเปนเร่อื งขบขันแทน ม.ร.ว.หญิงดารนิ หัวเราะงอหาย เมื่อบรรยายถงึ เหตกุ ารณต อนท่ีไชยยันตว ง่ิ หนีชา งลมลกุ คลุกคลานเขาไปในเตน็ ทให พช่ี ายฟง ภาพท่ีหลอนเห็นวา ชวนขบขันทส่ี ุดกค็ ือ ตอนท่ีเตน็ ทถกู มันกระชากขาด และรา งของไชย ยันตถ ูกผา กระโจมพันดิ้นขลกุ ขลักอยูใ นนนั้ อดตี นายทหารปนใหญบนพาํ หนา น่ิวคิ้วขมวด เขาไม รสู กึ ขบขนั ไปกับเพอ่ื นสาวดว ย เพราะเนอื้ ตัวถลอกปอกเปก ไปหมด รพนิ ทรเ พยี งแตอ มย้มิ สวน ม.ร.ว.เชษฐาปลอ ยกา กออกมาเชนกนั ในการสาํ รวจดูขา วของในเต็นท พบวาไมม ีส่งิ ใดเสยี หายมากนกั นอกจากหีบเสอ้ื ผา ของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ หีบหนึ่ง และเตยี งสนามสํารองอกี เตยี งหนง่ึ ถูกกระทบื พงั ไป ราวปนทต่ี ้ังอยกู ลาง เตน็ ทล มตะแคง แตไมม ีปน กระบอกไหนชํารดุ เสียหาย ไชยยนั ตเ ลาใหฟงวา ขณะทเ่ี ขาว่ิงเขา ไปใน เต็นทเ พื่อจะหยิบไรเฟลนน้ั มอื ควา .600 ไนโตรฯ ไดแ ตก ็ตองตะเกยี กตะกายมดุ หนี พยายามจะออก อีกดา นหนึง่ โดยไมมโี อกาสจะหนั มายงิ ได “กําลงั นอนหลับ ฝน ถึงไอแหวงเพลนิ อยทู เี ดียว” ไชยยนั ตบน ปนหวั เราะ โคลงหวั อยเู ชนนน้ั “ตกใจตน่ื ข้นึ เพราะเสยี งปน ทีแรกนึกวาฝน ทไี่ หนได เหน็ ตวั ยังกะภเู ขาวง่ิ ตะลุยปา ตรงร่ี เขา มาเกอื บจะถงึ ตัวอยแู ลว ” “เธอไมไดย นิ หรอกหรือ ตอนทพ่ี วกเราตะโกนบอกใหเ ธอหลบทต่ี นไมกอน ขณะท่ีมัน กวดไลหลังไปติดๆ นะ ” ดารนิ ถามมาพรอมกับหวั เราะ เพ่อื นหนมุ สน่ั ศีรษะ ขย้ีปลายจมูก “ไดยนิ อะไรเลา! ไดยนิ แตเ สียงลมหายใจจากงวงมนั เทานัน้ นะ ซิ แลวกเ็ สยี งฝต นี ทีม่ นั ย่ํา ไลหลังลงมา ราวกบั แผนดนิ จะถลม จะปลกุ บอกใหร ตู ัวลว งหนาสกั นดิ ก็ไมไ ด” “โธ! ปลกุ อะไรกัน พวกเราไมมใี ครเห็นมนั หรอื รตู วั มากอ นทงั้ นั้น ทแี รกไดย ินเสยี งปน จากพวกของบญุ คํา ไมท นั จะขาดเสยี ง มันแปรน เขามาแลว เหตกุ ารณม นั กะทนั หันเหลือเกนิ เธอตน่ื ขนึ้ พรอ มๆ กบั ทีพ่ วกเราเหน็ มันนั่นแหละ” “กผ็ มเตอื นตั้งหลายครัง้ แลว น่ีครบั ” พรานใหญข ัดข้นึ ยิม้ ๆ มองดไู ชยยนั ตก บั ดารนิ “วา ถึงแมจ ะอยใู นแคมป ไมวา เวลาไหน ควรจะมไี รเฟลใกลม ืออยเู สมอ เกิดเหตฉุ กุ เฉนิ อยา งไรจะไดแ กไขทนั ” “ถึงวา ซ”ิ เชษฐาเสริมมา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

442 “ตองใหเ กดิ เหตุการณจรงิ เปน บทเรียนสอนไวอ ยางนเ้ี สยี บาง คราวหลงั จะไดจ าํ ขนึ้ ใจ นี่ ยังดนี ะทเ่ี ราเอาไรเฟลใหแ งซายถอื ประจาํ ตัวไว มายงั้นละยงุ กนั ใหญท ีเดียว แงซายเปน คนรอบคอบ และไมประมาทเลย บญุ คาํ กบั จนั เสยี อกี ทงั้ ๆ ทีก่ ใ็ หไรเฟลประจาํ มอื กันไวแลวท้ังสองคน เดินออก จากแคมปไปหาฟน ยงั ดนั ถือปน ลกู ซองไปได แทนทจี่ ะยิงมนั ใหอยหู มดั กลบั กลายเปน วายิงยั่ว โทสะใหม นั วงิ่ ไลเ ขา มาเหยยี บพวกเราในแคม ป” “ผมนกึ ไมถงึ เลยวา หลงั จากทเี่ ราแอบเขาไปดูมนั แลว มนั จะเดนิ บายหนา มาทางแคม ป ของเรา ประมาทเลินเลอไปหนอยเหมือนกนั ความจริงผมควรจะยอ นกลบั มาทีแ่ คม ป เตือนพวกเรา ใหร ไู วว า มชี า งตกมันมาปว นเปยนอยใู นละแวกใกลเ คยี ง” รพนิ ทรพ ูดอยา งเสียใจ ไชยยนั ตห ันขวับมาถามวา “ไหน? เหน็ เชษฐาบอกไอต วั มหากาฬทเี่ กือบจะเหยยี บผมแบนนี่ คณุ กับเขาเหน็ มนั มา กอนแลวงน้ั รึ?” หัวหนา คณะเดนิ ทางหวั เราะเบาๆ พยกั หนา แลว เลา ใหฟ ง โดยละเอยี ด ถงึ ตอนทรี่ พินทร นาํ เขาเขาไปแอบดูมนั ในระยะกระช้นั ชดิ เม่อื บา ยที่แลวมา ทง้ั ไชยยนั ตและดารนิ รูเร่อื งโดยตลอดก็ อา ปากคา งไป “ปูโธ!” ไชยยนั ตร อ งออกมา “กแ็ กหรอื รพนิ ทร ซดั มนั ใหส กั โปงเดยี วอีตอนท่มี นั ยนื พกั อยนู น่ั พวกเราท่ีแคมปน ก่ี ็คง ไมตองเดือดรอ นว่งิ กนั อลหมานอยา งน”ี้ “ก็ใครจะไปรูเลาวา มนั จะเดนิ ตะลุยมาทางนี้ แลวเปด ฉากอาละวาดขนึ้ อุตสา หไวชวี ติ มัน แลว ไมอ ยากฆา มันโดยไมจ ําเปน” เชษฐาพดู พลางหัวเราะพลาง แตด ารนิ เปลี่ยนสายตาไปจบั อยูที่พรานใหญ ในทนั ทที ่ี พ่ชี ายเลาเร่ืองจบ พดู เสียงต่าํ ๆ “นีน่ ายพราน คราวหลงั อยา ทําอะไรหามๆ อยา งนัน้ อกี นะ มีอยางหรอื พาพ่ีชายของฉัน คลานเขา ไปดชู างตกมนั จนแทบจะเขา ไปมดุ อยใู ตทองของมนั อยา งนน้ั คุณจะเกง กเ็ กง ไปคนเดยี ว ธุระอะไรทจี่ ะเอาชวี ติ นายจางไปเส่ียงเกนิ ความจาํ เปน ถึงเพยี งนั้น รายจงั !” พรานใหญไ มโ ตต อบเชน ไร ไขหูทําเปนไมไ ดยนิ หลอนเสยี เชษฐาก็ตดั บทมาวา “เอาละ เลิกวติ กวจิ ารณห รอื เถียงอะไรกนั เสียที พวกเราไมมีใครไดร บั อันตรายกเ็ ปนบญุ แลว สนุกดเี หมือนกนั วันน้มี ีชา งมานอนอึดท่ดึ อยกู ลางแคม ปของเราดว ยตวั หนง่ึ ค่ํานก้ี นิ ขา วขา ง ซากชา งน่แี หละ” กอนตะวันตกดินเล็กนอ ย เกดิ เสย และพวกลูกหาบกับเกวยี นทเ่ี ดินทางไปเอาเนื้อกระทิง กับหนงั เสือ เดนิ ทางกลับมาถงึ แคมป พอทกุ คนทีเ่ พิง่ กลับมามองเห็นซากเจาสดี อตวั มหึมานอนกอง อยูกลางบรเิ วณแคม ปกระโจมของนายจาง ก็พากนั รองอทุ านออกมาดวยความตกใจ และหลงั จาก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

443 น้นั ไมกอี่ ดึ ใจกร็ บั ทราบเรอ่ื งราวโดยตลอด เชษฐาเรยี กเกดิ และเสย เขา มาสอบถาม ท้ังสองรายงานวา การเดินทางปกติเรียบรอ ยดี ไมม รี ะแคะระคายใดๆ ของโขลงไอแ หวงทง้ั สิ้น อาหารคาํ่ มอ้ื นน้ั ทกุ คนมเี รอ่ื งทจี่ ะสนทนากันมากมาย เชษฐาเลา ใหน อ งสาวและเพอ่ื นฟง ถงึ การพันตอู นั นา ต่ืนเตน ระหวางเสือดาํ และเสอื ลายพาดกลอน ซ่งึ แยงเหย่อื ซากกวางทเี่ ขาไปประ สบพบเห็นมากบั ตาตนเองพรอ มกับพรานใหญ รวมทง้ั งาชางกําจัดทีไ่ ดมา สวนดารนิ กบั ไชยยันตก ็ นําเหตกุ ารณต อนนาทีวกิ ฤต ตอนทีช่ างบกุ เขา มาใจกลางแคมปม าเลา อยา งสนกุ สนานอกี ครัง้ ตาม ภาพและความรสู กึ ที่ตา งไดรับในขณะนนั้ ตลอดเวลา พรานใหญร พินทรค งเปน คนเดียวทสี่ งบปาก คํา และฟงอยโู ดยสํารวมตามปกตนิ ิสยั ของเขา “นาแปลกเหลอื เกิน” ไชยยนั ตเ อย อยางทงึ่ “แงซายว่งิ ไปสกัดหนามนั แลวกต็ วาดลัน่ ออกไปคําหน่ึง มันชะงกั ราวกับถูกเวทมนตร สะกด ฉันและทุกคนเหน็ กบั ตาในเหตุการณตอนนนั้ พอมนั หยดุ ชะงกั แงซายกย็ งิ เอาในระยะเผาขน ตมู เดียวทรดุ เลย ฉนั ไมเขา ใจจนกระทงั่ เด๋ียวนี้วาแงซายมีอะไรดี ถงึ ไดต วาดเอามนั หยดุ ใหย งิ อยา ง งา ยๆ ยังงน้ั หมอนม่ี นั มอี ะไรพิลกึ ๆ อยูนะ” “จริงดวยคะพใ่ี หญ มนั หยดุ ชะงักเพราะแงซายตวาดกอ นทจ่ี ะยงิ มนั พวกเราทุกคนกาํ ลงั ว่ิงหนีมนั กระจดั กระจาย แตแงซายกลับวงิ่ ไปสกดั หนา มันไว ระยะทีป่ ระจันหนา กนั หา งนิดเดียว เทา น้ัน” ดารินเอยเสริมมาอกี คน เพราะหลอนเห็นเหตุการณต อนนัน้ ดว ยความตนื่ ตะลงึ แทบไม เชอื่ สายตาเหมอื นกัน เชษฐาเบิกตาฟงแลว ครางออกมาเบาๆ ในลาํ คออยา งพศิ วง “อือม แปลกนี่ แตเทา ทเี่ คยรูๆ พวกกะเหร่ยี งมักจะมีอะไรดีๆ อยางนเี้ สมอแหละ โดยเฉพาะอยางย่งิ พวกพรานชางหรือยงั ไง?” ประโยคหลังหนั มาทางรพนิ ทรเ หมือนจะขอความเห็น พรานใหญก ลาวขึน้ ชาๆ วา “ในวงการพรานพืน้ เมอื งทเ่ี ลือ่ มใสอยูในเวทมนตรคาถา เขาก็เชอื่ กนั เตม็ ทท่ี ีเดยี วครบั เกย่ี วกบั ความล้ลี บั มหัศจรรยของไสยเวทท่นี ํามาใชส ําหรับปา หรือสัตวป า โดยเฉพาะ มกี ารร่าํ เรยี น ถา ยทอดวิชากนั และถือเปน ศาสตรจ ําเปน แขนงหนึ่ง ผมเคยไดย ินไดฟ ง และไดเห็นมากบั ตาแลว เหมอื นกนั คือพวกพรานพน้ื เมอื งเกงๆ ตวาดชา งปา ทก่ี าํ ลังว่ิงตรงร่เี ขาใสใ หหยดุ ชะงกั แตสว นทวี่ า ภายหลังจากเมื่อมันไดหยดุ ชะงักลงแลว มนั จะรี่เขา มาเหยยี บคนทตี่ วาดมัน หรอื หนั หลงั กลับวิ่งหนี ไปนั้นยังเปนปญหาอยู บางคนตวาดใหม นั หยดุ แลวยิงมนั ควํา่ ลง สวนบางคนพอตวาดมนั หยดุ ลง แลวและกย็ งิ มนั แลว แตม นั เกดิ ไมอยูข ึ้นมา คนตวาดก็วงิ่ ปาราบไปเหมอื นกนั ” แลว จอมพรานกห็ วั เราะเบาๆ กลาวตอ มาดว ยนํา้ เสียงเรียบราบปกตวิ า [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

444 “อยา ไปคดิ ถงึ เรือ่ งเวทมนตรค าถาอะไรอยใู หง งเลยครบั คดิ ถงึ หลักความจรงิ ดีกวา สมมตวิ าชางกาํ ลงั วิ่งร่เี ขาใสเ รา ถาเราต่ืนตนใจแลว วง่ิ หนีกันกระเจดิ กระเจิง มนั กวดไลเอาโดยไม ยัง้ แตใ นขณะเดยี วกันถา เราเกิดกลาขึ้นมาขวางหนา มนั ไว พรอ มกบั สงเสียงดงั ๆ ขน้ึ เปนธรรมดา เหลอื เกนิ ในขอ ท่วี า มันจะตอ งชะงักไปชว่ั ขณะหนึง่ เหมอื นกนั อาจเปน เพียงชวั่ พริบตาเดียว เพราะ อยา งนอ ยทสี่ ุดก็เทากับเปน การทําใหม นั ตกใจประหลาดใจข้นึ อยางกะทนั หนั หรอื มฉิ ะนั้นกเ็ ปน การเบนความสนใจของมันใหมาจดจอ กับเราเสีย จังหวะช่วั เสย้ี ววนิ าทที ม่ี นั ชะงักนแี่ หละครบั มนั จะเปนเปา นง่ิ ท่สี ุดใหเราเลือกยิงเอาไดตามสบาย ซ่งึ ถา สติและกาํ ลงั ใจของเราดพี อ ผมคดิ วาแงซายรู ในความจริงขอน้ี และเขาใจสัญชาตญาณของชา งไดด ี ประกอบกบั ทจี่ ะตอ งเปน คนสติดแี ละกลา หาญมากเปน ทุนเดิม อาจเกดิ ขน้ึ เพราะเคยเปน พรานลาชางชํานาญมากอ น สงิ่ ที่หมอแนใ จวา ศกั ดสิ์ ิทธ์ทิ ส่ี ดุ กค็ ือไรเฟลในมอื ประกอบกับฝม ือการยงิ คงไมใ ชแ นใ จในความศกั ดสิ์ ิทธิข์ องเวท มนตรค าถาในเสยี งตวาดหรอก การตวาดเปน แตเ พยี งชว ยใหชางตัวนน้ั ชะงัก เพอ่ื หมอจะไดเ ลือกยิง เอาในระยะประจนั หนา ...เผาขนอยา งสบาย และในระยะขนาดนเ้ี ปน ระยะทแี่ นนอนทสี่ ุด แตอยา ถอื เปน กฎแนนอนตายตวั ลงไปนะครบั วา ถาชางปา วิ่งไลเ ขามา เราสงเสยี งตวาดดังๆ แลว มันจะ หยุดชะงักเสมอไป มนั แลวแตเปน ทๆี ไปเหมือนกนั แลว ก็ถา คดิ อยากจะลองตวาดมนั ดอู ยา งแงซาย บา ง ก็อยา ไดรอิ า นตวาดมนั ในขณะทมี่ ือเปลา หรอื ถอื ปนเล็กเกนิ ไปเปนอนั ขาด อยางนอยกส็ กั ขนาด .375 และไมว ามันจะหยดุ ชะงกั หรือไมกต็ องยงิ ใหมนั ทรุดภายในกระสนุ นดั เดียว เพราะถา มนั ไมลม เรากแ็ หลก มอี ยเู ทา นน้ั เอง” คณะนายจางทง้ั สามหันมองดกู ันอยา งงนุ งนในคําพดู แบบทเี ลน ทจี ริงของเขา เชษฐากับ ไชยยนั ตพอจะเขาใจตามทพี่ รานใหญอ ธบิ าย แตส ําหรับดารนิ ยังไมว ายตดิ ใจกังขา เพราะเนอ่ื งมา จากท่ีตนเองเคยเผชญิ กับความลี้ลับมหัศจรรยแ ละอาถรรพณนา คิดตา งๆ มากบั ตาแลว ...เมอ่ื คืนท่ไี ป นงั่ หางกับพรานใหญ หญงิ สาวจองตาเขาเปง เหมอื นจะคน หาอะไรบางสง่ิ บางอยาง แลวยักไหลย ิ้มออกมา กรอ ยๆ “คุณหมายความถึงวา การตวาดของแงซายใหช า งตัวน้ันหยดุ ไมไ ดเกย่ี วกบั ไสยศาสตร คาถาอาคมอะไรเลยใชไ หม” “ก็นา จะเปนเชน น้นั ไมใ ชหรอื ครบั หรือวา เดีย๋ วนแ้ี พทยห ญิง หมอมราชวงศหญงิ ดาริน วราฤทธิ์ นักศกึ ษามานษุ ยวทิ ยาที่กําลังจะทําปริญญาเอก เกิดเล่ือมใสศรทั ธาในเร่ืองไสยเวทอาคม ขนึ้ มาเสียแลว ” รพินทรย อ นถามหนาตาเฉย หญงิ สาวเลิกคิ้วนอยๆ สีหนา อยใู นอาการฉงนคลางแคลง อยางไรบอกไมถกู พรานใหญสงั เกตเหน็ ดวยสายตาท่ีลอบพจิ ารณา กอ็ มยมิ้ เพราะทายความรูส กึ ของหญงิ สาวถูก ไมกลา วเชน ไรอีก แกลงทิ้งเปน ปรศิ นาใหนกั วทิ ยาศาสตรอยา งหลอนขบคดิ เลน “ทาํ ไม นอ ยสงสัยอะไรหรอื ถึงไดถ ามรพินทรอยางน้นั ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

445 พี่ชายหนั ไปถาม ดารินสั่นศรี ษะตอบออ มแอม วา “เปลาหรอกคะ ไมม ีอะไร” แลว หลอ นก็นง่ิ เงยี บไป ไมไ ดปรปิ ากพดู คาํ ใดเกย่ี วกับเรอ่ื งน้ีอีก ขณะทท่ี กุ คนดื่มกาแฟและสบู บหุ ร่ีหลังอาหาร เชษฐาก็หนั มาหารอื กบั พรานใหญ ถึง แผนการติดตามไอแ หวง ซงึ่ จะเรม่ิ ตน จรงิ จงั ในวนั รุงขึน้ อีกคร้งั รพนิ ทรแนะนําใหค ณะนายจางของ เขาทัง้ สาม ไดศึกษาถึงตาํ แหนงอันควรท่จี ะวางกระสนุ ในการลา ชา ง เพือ่ ใหท ุกคนขน้ึ ใจยิง่ ขึ้น โดย เชญิ ทง้ั สามออกมาที่ซากชา งสีดอทนี่ อนตายอยกู ลางแคมปใ กลเต็นท อธบิ ายและชี้ของจรงิ ใหเห็น “การลาชา งเปนเกมเส่ียงอนั ตรายมากที่สุดชนิดหนึง่ โดยเฉพาะอยางยง่ิ ชา งโขลงที่ฉลาด และดุรา ยท่ีสุดอยางไอแหวง อนั เปนจดุ หมายของเรา แตอ ยา งท่ีผมไดเรยี นไวแ ลวนนั่ แหละครบั คือ สติกําลังใจอยา งหนง่ึ อานภุ าพของปน ดีอกี อยางหน่งึ ถา เรามีทัง้ สองอยางนปี้ ระกอบกันไดค รบถวน แลว ไมมอี ะไรจะตองวติ กเลย แมวา จะเปน การพบแบบประจนั หนาจวนตวั สกั เทาไร และเทา ทไี่ ด เคยผจญผา นกนั มาบา งแลว ทําใหผมเช่อื และไวว างใจในทา นท้ังสามอยางเต็มเปย ม” “สาํ หรบั พี่ใหญกบั ไชยยนั ตน ะ ไมมปี ญหาหรอก วาแตวา ...” ดารินเอย ขึ้นเบาๆ ยม้ิ มมุ ปาก มองประสานสายตาเขา “...ฉันนะ คณุ ไวว างใจแนห รือ?” “ถาคุณหญงิ ไมดือ้ ปฏบิ ัตตามขอแนะนําของผมอยา งเครง ครดั เสยี อยางเดียวเทานนั้ กไ็ ม มีอะไรนา หว งเลยสําหรับรายการน”้ี พรานใหญบอกตามตรง “เอาละ ฉันสญั ญาวา จะพยายามไมน อกรตี นอกรอยของคณุ ในการรวมติดตามไอแ หวง ครั้งน้ี” “ขอบคณุ ครบั เขาใจกนั ไดอ ยา งน้ีผมก็สบายใจขน้ึ อกี มากทเี ดยี ว ผมเช่ือในฝม ือและความ กลา หาญของคณุ หญิง แตไ มคอยเชอ่ื ในความ ‘วา งา ย’ เลย นีเ่ ปนอปุ สรรคสาํ คัญที่สดุ โดยเฉพาะ อยางยิ่ง ในขณะท่อี ยูร ะหวา งภัยอนั ตราย” “ไวใจเถอะ บอกแลว ยังไงวา จะพยายามเปน ลกู แถวทด่ี ีของคุณ อธิบายถึงวธิ ียงิ ดีกวา ” “ในดา นตรง สว นหนา ย้ํามาหลายครงั้ แลว ครับ จดุ ตายคอื เนินน้าํ เตา ” พรานใหญบ อก ใชไ มย าวชใ้ี หด ขู องจรงิ ทนี่ อนตระหงา นเงอื้ มอยู “ขอใหสงั เกตดูทีบ่ าดแผลทแี่ งซายยิงไวใ หเ ห็นเปนตวั อยา ง น่ีกระสนุ ของแงซาย นัดนี้ เปน กระสนุ ประกาศติ ท่ีเฉยี บขาดทสี่ ดุ เพราะเขา จดุ ‘ดับ’ ของมนั พอดี บริเวณสว นนี้จะเปน กะโหลกสว นท่ีบอบบางที่สดุ และนาํ เขาไปสูท่ีตง้ั ของสมองสวนใหญ เปา หมายของมนั อยูเหนอื โคนงวงขนึ้ ไปเลก็ นอย ระวงั ใหด นี ะครบั เปามันไมใ หญโ ตอะไรนกั อาจพลาดไดโดยงาย กระสนุ จะตอ งจบั เขา พอเหมาะพอเจาะในบริเวณจํากดั สวนนเี้ ทา น้นั ถาเลยสงู ข้ึนไป แมจ ะมองดว ยสายตา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

446 ผาดๆ วาทะลสุ มองของมันกจ็ รงิ แตก ะโหลกหวั สว นบนของมนั เปน บริเวณโพรงอากาศที่วาง ตอ ใหกระสุนทะลหุ รอื ฝงเขา ไปกแ็ ทบจะไมม คี วามหมายอะไรเลย ถา มนั วงิ่ สวนเรามามันก็ถงึ ตัวเรา แนๆ วิธีเลง็ กะเผือ่ ประมาณหกนว้ิ เหนอื โคนงวงข้นึ ไป ถากระสุนเขา ถูกท่ี ตอ ใหมนั กาํ ลังจะใชง วง จบั เราอยแู ลว มนั ก็จะหยุดชะงัก แลวทรุดฮวบในทนั ที การยงิ สวนหนากม็ ที ่หี มายใหเลือกยงิ จาํ กดั อยเู พียงสว นเดียวเทานนั้ ซง่ึ ถา ไมจ ําเปน อยาพยายามเปน อนั ขาด” “ดานขางละ?” ไชยยนั ตถ ามอยางตอ งการศกึ ษาเต็มท่ี “ถา ดานขา ง และมโี อกาสทีจ่ ะเหน็ สวนหัวได บริเวณท่ีจะปลอยกระสนุ เขาไปยังสว นหัว มอี ยสู องที่ จดุ แรก รหู หู รอื กกหกู ไ็ ดท ั้งสองอยาง จดุ ที่สองก็คอื ขมับ หรอื บริเวณระหวางหกู บั ตา นัน่ คือการยงิ ตดั สมองเหมือนกนั รองลงมากส็ ะบักหรือชว งไหล เปนการตัดกาํ ลงั และหยดุ การ เคลอื่ นทีโ่ ดยวอ งไวของมนั ไดดที ่สี ุด ชางเปน สตั วใหญ ถา ขาหนาหกั เสยี ขา งหนึง่ มนั จะเคล่อื นทไ่ี ป ดวยความลาํ บากและชา ลงมาก กระดกู สันหลังเปน จดุ ตายสําคญั อกี จดุ หนึ่ง ถาแนใ จวาจะยงิ ไดถ กู โดยไมพ ลาดกเ็ ปนเปา หมายท่ีควรยงิ แตรสู ึกวาจะมีโอกาสพลาดไดงายบรเิ วณรกั แรแ ดง หรือสวน นอกเปนจดุ หมายรองลงมา ถาปน เล็กเกินไป ก็ไมค วรจะยงิ บริเวณดงั กลา วนีเ่ ลย” “ทีนี้ถามันหันหลังใหเ ราเปน มมุ ตรงเลยละ มิแปลวาเราหมดโอกาสท่ีจะยิงมนั ใหอ ยไู ด เลยรึ?” เชษฐาถามมาบาง จอมพรานหวั เราะ “ทไ่ี หนไดครับ ถา มนั หนั หลงั ใหเ ราเปนมมุ ตรง ไมวาโดยการยนื เผลอตวั เพราะเราคลาน เขา ไปทางดานหลังของมัน หรอื เพราะมนั ว่ิงหนกี ต็ าม เทากบั มนั เปด จดุ ออนสาํ คญั ย่งิ อีกชนดิ หนึ่ง ใหกับเราอกี ครั้ง แตก เ็ ปน จดุ ท่ีจาํ กดั พอๆ กับเนนิ น้าํ เตา ดา นหนา เลง็ ไปท่ีโคนหางครบั กระสนุ จะ เจาะรอยเขา ไปในทวารอยูเ หมือนกนั แตต อ งหมายความวา มันกบั เราอยูในทิศทางที่เปน มุมเสน ตรง จริงๆ ถาเบนเฉียงเลก็ นอย ก็พยายามวางแนวกระสนุ ใหร อ ยตะโพกผานทะลเุ ขาไปกลางลําตัวหรอื ถาไมไ ดท่หี มายสาํ คัญอะไรเลย ยงิ ตัดขาหลงั ก็ไดแ ลวคอยซํา้ เพราะอยา งท่บี อกแลว ชา งถา ขาหกั ไป เสียขา งหนง่ึ มนั จะอดื ลงมาก สิ่งทีค่ วรจะจาํ ไวอกี ก็คอื ยงิ ใกลเ ทา ไหรก ไ็ ดผลศักดิส์ ิทธิ์ข้ึนเทานั้น ใน ขณะเดียวกนั กเ็ สย่ี งมากขน้ึ เปนเงาตามตัวในกรณที ่พี ลาด และสัญชาตญาณของชางทว่ั ๆ ไปแลว เมอ่ื ถกู ยิงมกั จะบายหนาหนมี ากกวาจะคดิ สู ถาเหน็ มันทรุดลงอยา ชะลา ใจ อาจพรวดพราดลุกข้นึ มา ไดอ กี แลว วง่ิ เขา ใส เมื่อเหน็ ทรุดตอ งซาํ้ ทันทีจนกวา จะแนใจ หรือจนกวา จะเหน็ มันลมตะแคงลงไป แลว ถา ถกู ไลอ ยายืนปก หลกั ใหห นีพลางยิงพลางโดยพยายามหลบเขา หาทีก่ าํ บงั ” “ขอบคุณมาก ทใ่ี หรายละเอียดอยา งกระจา งชัดท่ีสดุ คบกบั พรานมาหลายคนแลว พวก น้นั ไมเ คยใหค วามรูอ ยา งคณุ เลย” เชษฐาวา แลวชวนกลับเขา ไปดื่มกาแฟในเตน็ ทอีกครง้ั ชี้ไปทรี่ าวปน อนั มไี รเฟลขนาด หนกั วางเรียงอยเู ปนตับ ตบไหลพ รานใหญ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

447 “ศึกใหญก ับไอแหวงครัง้ นี้ คณุ เลือกเอาตามใจชอบเลยรพนิ ทร ถนดั กระบอกไหนก็เอา ไป” จอมพรานส่นั ศรี ษะ ยิ้มออนโยน “ไมล ะครบั ปนขนาดใหญท ผ่ี มไมเคยแตะตอ งหรอื ถนัดมากอน มีความหมายสปู นขนาด กลางทีเ่ คยรทู ศิ ทางและชินมือมาดแี ลวของผมไมไ ด” “แปลวา คุณจะใช .375 เอชแอนดเ อชแมก็ น่ัม กระบอกเดิมของคุณ?” “กระสนุ หวั แขง็ นํา้ หนกั สามรอยเกรน ความเร็วตน 2550 ฟุตตอ วนิ าที แรงปะทะตน 4330 ฟตุ ปาวด ผมพอจะใหค วามไวว างใจมันไดแ ลว ครบั ” “ฮอื ม! มอื ขนาดคุณ .375 กพอเพยี งถมไปนะ ทางพวกผมตกลงกนั ไวเ รียบรอ ยแลว ไชย ยนั ตเ ขาขอจอง .600 ไนโตรของผม สว นผมจะเปล่ียนมาใช .458 ของเขาเอง นอ ยมี .470 ริกบ้ี แตย งั สงสัยวานอยจะยงิ ไหวหรอื เปลา เทา น้ัน” “ถงึ ไมไ หวก็ตอ งไหวคะ พ่ใี หญ ถาประจนั หนากับไอแ หวง เขา และอันทจ่ี รงิ ก็เคยยิงมา ครัง้ หนึง่ แลว ” นองสาวรอ งบอกมา ควา ไรเฟลแฝด .470 ขน้ึ มาจากราว หกั ลาํ กลองเอากระสนุ ออก แลว ทดลองจับโยนไปโยนมาสลบั มอื ชงั่ หาน้าํ หนกั และลองซอมประทบั เลง็ รพินทรมองดูอยางพิศวง ระคนทงึ่ ยอมสารภาพกบั ตวั เองวา ยงั ไมเ คยเห็นผหู ญิงคนไหน สันทดั จดั เจนในเร่อื งปน ผาหนาไม เทา กบั นอ งสาวแสนสวยของนายจา งของเขาคนนี้มากอนเลย หลอ นนา จะเกิดมาเปน ผูช ายเสียมากกวา เชษฐา ไชยยนั ต ตา งกห็ ยบิ ไรเฟลคมู อื ของตนทตี่ ระเตรียมไวส าํ หรบั เผชิญหนากบั โขลง ไอแหวง ขนึ้ มาตรวจสอบอกี ครง้ั ร้อื หบี กระสุนออกมาคดั เลือกชนดิ ของกระสุนทต่ี อ งการ ตลอดระยะเวลา รพนิ ทรม องดูเงียบๆ เขาไมส นใจดบั เบิลไรเฟล .600 ไนโตร ซง่ึ ไชย ยันตเ ลือกเปน ปนประจาํ มือ เพราะถึงอยา งไรมนั กเ็ ปนปน ลา สตั วขนาดใหญท ่สี ุด เทาท่ีมนุษยจ ะพงึ ประดิษฐขนึ้ มาได ซงึ่ ตามทัศนะของเขาแลว กระสนุ ทมี่ แี คลเิ บอรข นาดน้ี นา จะใชย ิงรถถงั หรอื ยิง เครื่องบนิ มากกวาท่จี ะใชย งิ สัตว และมันก็มลี กั ษณะเปน เคร่อื งปลุกปลอบขวญั ของผูถ อื เสียมากกวา ที่จะใชใ นวตั ถุประสงคเพ่อื การลาแทจรงิ อานภุ าพของมนั เขากเ็ คยเหน็ ประจกั ษชดั กบั ตาแลว ตอนท่เี ชษฐายิงในขณะท่เี ขาพา คลานเขาไปกลางโขลงไอแหวงเม่ือ 3-4 วันกอนนี้ คนรา งใหญข นาด 6 ฟุตเชน เชษฐา น้าํ หนักตวั 70 กวา กก. ก็ยงั เซถอยหลังเมือ่ กระสุนระเบดิ ผานลาํ กลองออกไป น่ันเปนการยงิ ในระยะประจนั หนา เผาขน ซง่ึ ถาหากเปน การเลง็ ยงิ ในระยะหา งออกไป ก็ไมมีหลกั ประกนั ใดๆ จะมารบั รองไดว า ผยู ิง จะสามารถควบคุมวถิ กี ระสนุ เอาไวไ ด อันเน่ืองมาจากแรงสะทอ นถอยหลังท่ีออกจะเกินกาํ ลงั ตาน ทานของมนษุ ยรายเฉลีย่ ทว่ั ๆ ไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

448 ในทางตรงกนั ขาม เขาคดิ วาการเลือกของ ม.ร.ว.เชษฐาทเ่ี อาขนาด .458 แม็กนั่ม เปน การ เลอื กทถี่ กู ตอ งทีส่ ุด พรานใหญเดนิ เขา มาหยบิ ไรเฟลกระบอกนน้ั ขน้ึ มาลบู คลําอยางสนใจ โดยถือโอกาส ตอนท่เี ชษฐาวางพงิ ไวก บั เสากลางกระโจม ความจรงิ เขาเคยถือปนกระบอกนห้ี ลายคร้งั แลว แตไ ม เคยไดย งิ ดว ยตนเองแมแตครั้งเดียว เพราะยงั ไมมโี อกาส นอกจากจะเคยเหน็ ไชยยนั ตย งิ จึงคะเนได จากอานภุ าพของมันดว ยสายตาอันชํานาญ คิดอยใู นใจวามันนา จะเปนปนลา สัตวใ หญที่กะทดั รดั และสมควรทสี่ ดุ เหนือกวาขนาดอน่ื ๆ ทีม่ กี ระสุนใหญก วาขน้ึ ไปโดยไมจําเปน มันเปนปน โมเดล 70 ผลิตโดยบริษทั วินเชสเตอร อันเปนปนลา สัตวใ หญท ่ผี ลิตออกมาพชิ ิตสัตวใหญในกาฬทวปี โดยเฉพาะ นบั ตง้ั แตส งิ โต ควายปา แรดขน้ึ ไปจนกระทงั่ ชา งแอฟริกัน เชษฐาหนั มาเหน็ จอมพรานลูบๆ คลาํ ๆ อยู กเ็ ดินยม้ิ เขา มาตบไหล “เปนยังไง ทาทางจะชอบใจมนั มากไมใ ชห รือ?” “กะทัดรัดนาใชท สี่ ุดครับ ในบรรดาไรเฟลขนาดหนกั ท้งั หลายที่ผมเคยเห็นมา” พรอมกบั พมึ พาํ รพนิ ทรก ระชากลกู เลอื่ นสลดั กระสุนทคี่ าอยูในลาํ กลอ งกระเดน็ หวอื ออกมา แลวใชฝ า มอื อกี ขางหนง่ึ รบั ไวก อ นที่ลกู ปน นดั นน้ั จะตกถึงพนื้ หยบิ ขน้ึ พจิ ารณาดูดว ยความ พอใจ “แตก อ นน้ี ถาเปน ไรเฟลลาสัตวใหญ กต็ อ งหมายถงึ ดับเบล้ิ ไรเฟลของยโุ รปทงั้ น้ัน รกิ บี้ ขององั กฤษและเวสเลยแ อนดริชารต สันดจู ะมีชอื่ เสียงทีส่ ดุ ต้งั แตว ินเชสเตอรของอเมรกิ ันผลติ .458 โมเดล 70 กระบอกน้ขี น้ึ มา ไรเฟล แฝดอันมชี ่ือเสยี งของยโุ รปอายไปเลย ไมม ีทางเทยี บ ไมว า จะเปน อานุภาพหยดุ ยง้ั หรือวิถีอนั แมน ยาํ ทงั้ ๆ ท่หี นา ตดั ของหัวกระสนุ เล็กกวา” เชษฐาบอก “ผมเคยไดย นิ ชอ่ื เสยี ง และผลของการทดลองปฏบิ ตั กิ ารของมนั มากอนบา งเหมอื นกัน ครับ แตเ พ่งิ จะมาเหน็ ผลการยงิ แทจริง ตอนท่ีคณุ ไชยยนั ตยิงกวางผดิ เมื่อวนั ท่ีออกเดนิ ทางวันแรก เหน็ กระสุนทพ่ี ลาดจากกวางไปกระทบดนิ กําลังอัดของแรงปะทะดนั หนิ กอนขนาดครกตําน้ําพรกิ ลอยขึน้ ไปสงู ลบิ แลวอีกคราวหนง่ึ ก็ตอนทีต่ ามรอยกระทงิ ลําบากกนั เมอ่ื วาน...จากรอยทค่ี ุณไชย ยนั ตย งิ ไวคร้งั แรก แมจ ะไมถ กู ที่สาํ คัญแตอํานาจปะทะ ทาํ ใหม ันชอ็ กลม ดิน้ ตแี ปลงปาราบไปกอนท่ี จะลุกขน้ึ วง่ิ เตลดิ หนี สงั เกตดูแรงสะทอนถอยหลงั กไ็ มหนกั หนว งมากมายอะไรนกั รูสึกวาจะนิ่ม นวลดที ่สี ุดสําหรบั ปน ขนาดหนกั ดว ยกนั ทงั้ หลาย” “ไมถบี เทา ไหรหรอก รพินทร...” ไชยยนั ตผกู ําลงั สองดูลํากลอ งคูข อง .600 รองบอกมา “ตามความรสู ึกของผมวา มันจะถบี นอยกวา .470 รกิ บ้เี สยี อีก บอกนอ ยใหเขาเอา กระบอกนแี้ ลว เขาก็ไมเ อา เห็นบอกวา ไมถ นดั อตี อนทีจ่ ะตองกระชากลกู เล่อื นอย”ู “ปนมนั ก็หนักอยแู ลว ยงั จะตอ งใหฉันมาคอยกระชากลูกเล่ือนหนกั อยอู ีกหรือ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

449 ดารนิ วา “ผมวา คณุ หญงิ เลอื กแฝดเหมาะทีส่ ุดแลวครบั ” พรานใหญห นั มาบอกหญงิ สาว พรอ มกบั ยม้ิ “เพราะการยิงปน แบบโบลท แอค็ ชนั่ หรือลกู เลือ่ น วธิ ีท่ีถูกตองทีส่ ุดก็คอื ในขณะกระชาก ลกู เล่ือนสลัดปลอกกระสนุ เกาออก เพ่อื จะบรรจนุ ดั ใหมเ ขา รังเพลงิ ภายหลังจากทไี่ ดย ิงนดั แรกไป แลว นั้น จะตอ งกระชากในขณะท่ปี นยงั คงประทับอยกู บั บา ไมใ ชล ดปน ลงมากระชากลกู เล่ือนแลว ยกขึ้นประทบั ใหม เพราะจะทาํ ใหชา เสียเวลา นํ้าหนกั ของ .458 กระบอกนี้คงทาํ ใหค ุณหญิงไม สามารถจะกระชากลกู เลอ่ื น ขณะท่พี านทายยงั ประทบั อยกู ับบา แนๆ ลําพังมอื เดยี วทรี่ องรบั กระโจมมือไวน ้นั คงจะคอนปนไมไ หว สําหรบั ปน แฝด ถายิงซาํ้ กเ หนย่ี วอกี ไกหนึ่งเทาน้นั เอง” “ฉนั ก็วา ยังงนั้ แหละ ถึงไดเ ลือกเอาริกบ”้ี รพนิ ทรเ ดาะลกู ปนขนึ้ ๆ ลงๆ เงยหนา ข้ึนมองดเู ชษฐาทยี่ ืนเทาเอวยิ้มๆ อยูตรงหนา “นีน่ ํา้ หนกั ของหัวกระสนุ มปิ าเขาไปต้ังรว ม 500 เกรนหรือครบั ” “ใช กระสนุ หวั แข็ง 500 พอดี หวั ออ น 510 เกรน ความเร็วตน 2125 ฟตุ ตอวนิ าที นํา้ หนกั ของหัวกระสนุ กด็ ี ความเรว็ ท่ีไมส ูงเกนิ ไปนกั กด็ ี เปนทพ่ี สิ จู นก นั มาแลว วา ควายปา แรด หรอื ชา ง ก็ ไมม ีทางจะยืนอยูไดเ กนิ กวา 25 วินาทีภายหลงั จากดดู เอาหวั กระสุนเขา ไปบริเวณทหี่ มายสําคญั นา ลาสตั วชอ่ื กอ งโลกและรจู ักปน ลาสัตวทกุ ชนิดคนหนึ่งกลา วไววา ในบรรดาปนลา สตั วท้ังหลายนั้น มีขนาดตางๆ กนั อยหู ลายชนิดเรยี งลาํ ดบั กันขน้ึ มาถ่ยี ิบนับไมถวนทเี ดียว แตก ็มปี น ลาสตั วท ีจ่ ําเปน และเหมาะสมสาํ หรบั นักลาสัตวแ ทจรงิ อยเู พยี ง 5 ขนาดเทานน้ั ซง่ึ ถา มีเพยี ง 5 ขนาดเทานนั้ กจ็ ะ สามารถทาํ การลา สตั วทกุ ชนดิ ไดใ นโลก คณุ เองมีอาชพี เปนพราน และสําหรบั พรานเมืองไทย ดว ยกันแลวกต็ อ งถอื วายากนกั ทจ่ี ะหาตวั จบั คุณพอจะบอกไดไ หมวา ปนหา ขนาดทีพ่ รานใหญฝร่ัง คนนัน้ ระบไุ ว มีขนาดไหนบา ง?” รพนิ ทรหัวเราะ สน่ั ศรี ษะ “เอ...ผมเห็นจะไมทราบหรอกครับ เพราะผมเองกไ็ มใ ชพ รานใหญของโลก ตัวผมเองมี ปนใชอ ยูเ พียงแคส ามขนาดเทาน้ัน” “เอาละ 3 ขนาดของคณุ ท่มี ีอยนู ั่นนะ เปน ขนาดไหนบาง” “ก็ ลกู ซองขนาด 12 หนง่ึ กระบอก ไรเฟล .30-06 แลว ก็ .375 แมก็ นม่ั ” “ในจาํ นวน 5 ขนาดทีพ่ รานใหญของโลกผูนน้ั แนะนาํ คุณเองก็มอี ยูในมอื แลว ถึงสาม ขนาด ทั้งสามขนาดทีค่ ุณมที ้ังหมด ตดิ อยใู นขาวปนทเ่ี ขาแนะนําทง้ั นนั้ แหละ แปลวา ทศั นะหรือ ความรสู กึ ของคณุ กต็ รงกนั กบั เขาอยูแลว เวน ไวแ ตย ังขาดไปเพยี งอีกสองขนาด ซงึ่ คุณอาจพจิ ารณา วา ไมจาํ เปนสาํ หรับคณุ ก็ได ปนท่เี ขาแนะนําไวห า ขนาดเรยี งตามลาํ ดบั ขึ้นไปก็คอื 1 ลกู ซองขนาด 12, 2 ลกู กรดขนาด .22, 3 ขนาด .30-06, 4 ขนาด .375 แม็กนมั่ และ 5 .458 แมก็ นม่ั เปนยังไง ตาม ทฤษฎคี วามคดิ เห็นของตาพรานคนนั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

450 จอมพรานเลกิ คว้ิ ขึ้น หวั เราะออกมาเบาๆ “กม็ เี หตผุ ลที่นเ หน็ ดวยมากทเี ดียวครับ ตามทีเ่ ขาวา ลูกซองกบั ลูกกรดสาํ หรับเปนปนหา อาหาร ประเภทสัตวเ ล็กหรือสตั วมีปก .30-06 เอาไวสาํ หรบั สเี่ ทาในระยะท่ตี องยงิ ไกลหนอย .375 สําหรบั สตั วท ม่ี นี า้ํ หนกั ตวั ขนาดกลาง และ .458 สาํ หรับปราบสตั วใ หญด รุ า ยอันตราย...ผมเหน็ ดว ย ครบั สําหรบั ขอ แนะนํานี้ จรงิ ของเขา ในบรรดาปน ขนาดตางๆ ท่มี ีอยูน บั เปน รอยๆ ขนาดน้ัน การ เลอื กทฉ่ี ลาดควรจะเลือกไวเ พียง 5 ขนาดกพ็ อแลว ใชไ ดค รบถว นหมดทกุ วตั ถปุ ระสงคใ นการลา ” “ที่ผมเอาทฤษฎีของตาพรานใหญค นนม้ี าบอกใหฟง ก็เพอ่ื จะใหเ หน็ วา แมแตพ รานใหญ ของโลกกย็ ังรับรองวาปนขนาด .458 แมก็ นัม่ ถือเปน ปน ปราบสัตวใ หญทไี่ วว างใจไดแ ลว แกไมไ ด แนะนําพวกปน แฝดของยุโรปทมี่ แี คลเิ บอรเหนือขน้ึ ไป อนั มีอยตู งั้ หลายขนาดเลย .470 ท่ีเคยมี ชอ่ื เสียงกด็ ี .475, .500, .505 ขึน้ ไปจนกระทงั่ สูงสดุ .600 ไนโตร แกเหน็ วาเกินกวาจําเปน ถาหากวา มี .458 ไวแ ลว เพยี งกระบอกเดยี ว ยงิ่ กวาน้ันยงั แนะไวอ กี นะวา ถาใครสกั คนหนง่ึ มีโอกาสท่ีจะมไี ร เฟล ไดเพยี งกระบอกเดยี ว กค็ วรจะเลือกขนาด .375 แมก็ น่มั เถิด จะเปน การเลือกทถ่ี ูกท่ีสุด แตถามี โอกาสมไี ดสองกระบอกกใ็ หเ ลอื กขนาด .30-06 กบั .458 แมก็ นั่ม เพราะฉะนนั้ ถาจะพิจารณาตาม ทัศนะของตาพรานคนน้นั เราก็พอจะสรุปลงความเหน็ ไดว า ไรเฟลทง้ั สามขนาดดงั กลาวนี้ จัดวา เปนปนที่ดที สี่ ดุ เรียงตามลําดบั ไหลข นึ้ ไปทเี ดียว คอื เลก็ กลาง และใหญ นอกเหนือไปจากนแ้ี ลวถอื วา เปนปน จบั ฉาย ไมจดั เขาอันดบั ไหนไดถ ูกตองสมควรในวงการของการลา สตั วใ นยุคปจ จบุ นั ” “จะไมลอง .458 ดสู กั นดั หรอื รพินทร? ” ไชยยนั ตค ะยนั้ คะยอ เมือ่ เห็นพรานใหญทดลองยกขนึ้ ประทบั สอ งดูศนู ยก ับตะเกยี งเจา พายุ เชษฐาสนบั สนนุ มาอีกคนหนงึ่ เขาจงึ ยัดกระสนุ ลูกทถ่ี อดออกมาจากรงั เพลิงเขา ที่ เดินแหวก ประตกู ระโจมออกมา คณะนายจางทงั้ สามเดินตามออกมาดวย เชษฐาใชไ ฟฉายแปดทอนสอ งกราด หาเปาหมายเพอ่ื ซอมมอื ไปยังดงทบึ รอบดา น แลวก็พบกบั ลําตน ไมต ายซากตน หน่งึ ยนื ชะลูดอยบู น เนนิ เขาตอนหน่ึง ปราศจากกิ่งใบนอกจากลาํ ตนสงู เพรยี วท่ตี ัง้ ตรงขึ้นไปราวกับเสาธง หา งออกไป ประมาณ 60 เมตร มีพโู หนกเปน ลกั ษณะคลายตาไมง อกออกมาทบี่ รเิ วณสว นกลางลาํ ตนตอนหนง่ึ กอ นสกั ขนาดลกู มะพรา วหา ว พอจะอนโุ ลมเปน เปาหมายไดอ ยางดี “เหมาะเลย ตน ไมตนนน้ั !” ไชยยนั ตบอก ในขณะทีเ่ ชษฐาสาดลาํ ไฟฉายไปจับและสองกราดใหเหน็ จากสว นปลาย ของลําตน มาจนถึงโคนทถ่ี ูกบังหายไปในความทบึ ของพงไมเล็ก “ไมใชส วนอนื่ นะ ตองยงิ ตาไมเปน ปุมนน่ั ดว ย” ดารินรบี บอกมาโดยเร็ว ยกมือข้นึ กอดอกเอยี งคอมองดรู พนิ ทรอ ยา งทาๆ พรานใหญคงยืนถือปน ยมิ้ ๆ อยเู ชนนั้น พวกพรานพ้นื เมอื งและลกู หาบทง้ั หลายยังไมม ี ใครหลบั นอน เพราะหวั คํ่าอยมู าก ขณะนน้ี ั่งเรยี งรายคยุ กนั พมึ พาํ อยรู มิ กองไฟ พากันหนั มามองดู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

451 พรานใหญแ ละคณะนายจา ง ทอี่ อกมายืนออกฉายไฟกนั อยูหนาเตน็ ทอ ยา งสงสยั รพินทรจ ึงตะโกน บอกใหท ราบวาลองปน พวกนน้ั จึงคลายความตนื่ ลง กลายมาเปน สนใจเฝา จบั ตามองอยู เขาหนว งนํ้าหนักไรเฟลกระบอกนั้นในมอื ทง้ั สองหาความแนใ จอีกครั้ง จึงยกข้ึนประทบั บา แตแลวก็ตอ งชะงักอกี ครงั้ อดหัวเราะออกมาไมได เมอื่ เสยี งเบาๆ ของดารินบอกมาอีกวา “อยาใหผิดนา ไมง้ันขายหนา” “โธ! น่ีเปนครัง้ แรกในชวี ติ ทผี่ มยงิ ปนขนาดน้ี ยงั ไมรูทศิ ทางมนั เลย” “ไมต อ งมาทําออกตัวแกห นา ไวกอ นหรอก บอกกลาใหรลู ว งหนาดว ย ถา ถกู ก็เสมอตวั ถา ผิดเปน ถกู ฮาปา แน” หญิงสาวพดู หนา ตาเฉย รพนิ ทรก ลนื น้ําลายลงคอ กะพริบตาปริบๆ ไชยยนั ตห นั มาทาง เพอื่ นสาว “วา แตเ ธอพนนั กบั ฉันไหมละ ฉันถือหางรพนิ ทรเ อง ฉนั เอาวาเขายงิ ถกู เธอจะรองกไ็ ด ดี เหมือนกนั ฉนั เองยงั เปน หน้ีพนนั เธออยหู มน่ื บาท ตอนที่เธอยงิ หวั งูเขียวเม่อื สามสวี่ ันกอนนะ มา พนนั กนั อกี ครงั้ หนส้ี ินจะไดห ายกนั เสยี ท”ี “ตอใหเทาไหรละ” “สองหนง่ึ เอา! เดมิ พนั หมนื่ เดียวเทานน้ั ฉันแพก ลบั ไปถงึ กรงุ เทพ ฉันจายใหเ ธอสาม หมน่ื รวมกบั ทแ่ี พพ นนั คราวกอ นดว ย แตถ าฉันชนะโดยการท่ีพรานของเรายิงปุม ตาไมน ่ันถูก หมื่น บาททีฉ่ ันเปนหน้ีเธอเปน อันหลุดกนั ” “พเ่ี ลนกับเธอดว ยคน จะไดพ ลอยหลดุ หนสี้ นิ แพพ นนั คราวนั้นดว ย” เชษฐาเสรมิ มาอีกคนยิม้ ๆ อยา งนกึ สนกุ นอ งสาวคนสวยเอาลนิ้ ดนุ กระพุงแกม เลิกค้วิ นอยๆ มองจบั ไปที่พรานใหญด วยแววตายม้ิ ๆ “ตกลงคะ!” “เอา ยิง! รพินทร อยา ใหผ ดิ นา ถา ขนื ผดิ ผมกบั ไชยยนั ตตอ งจา ยเงนิ นอยรวมแสนทเี ดยี ว แหละ ไชยยนั ตเปนหนน้ี อยอยกู อ นแลวหมน่ื หน่ึง สว นผมเปน หนี้อยสู องหมนื่ เราตอคณุ สองหนงึ่ ...นอยเขารอง ถา คุณขืนยิงผิด ไชยยันตต องจายทง้ั หนเี้ กา ถึง 3 หมนื่ สวนผมปาเขา ไป 5 หมน่ื ทีเดียว” “โอย! คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตก ม็ หี วังเสียเงนิ นะซคิ รบั ถาเลนผม” “เอาเถิดนา ยิงก็แลว กนั ผมกบั ไชยยนั ตเชยี รคณุ เตม็ ท”ี่ “โธ! ทําไมตองตอใหค ณุ หญงิ ดว ยละ ครับ เอาแคเ สมอกันไมดีกวา หรือ แพห รือชนะจา ย เทา กนั ” พรานใหญพ ดู ออยๆ ดารนิ ยน จมูก “เชอะ! ไมเ อา เลน เสมอไมเ อา ตองตอซิ คณุ ก็เหมือนกนั จะวางเดมิ พนั ดว ยก็ได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

452 “ตกลงครบั ผมเลน ตวั เองสบิ สลึง ผมยิงผดิ จา คณุ หญงิ ยสี่ ิบสลงึ ยิงถกู คณุ หญงิ จายผมสบิ สลงึ ” “เหงกนแี่ นะ ! อยา พนันดีกวา มอี ยางรึเขาเลนกนั เปน เงนิ หม่นื ตวั เองเลนเพียงแคส ลึง คา ลกู ปนทย่ี งิ กย็ งั ไมพอแลว” “โธ! ผมจะมปี ญญาไปเอาเงินหมน่ื ท่ีไหนมาเลนกับเศรษฐีไดล ะ ครับ” “เพราะฉะนน้ั ไมต อ งพูดมาก มีหนาทยี่ ิงกย็ ิงไป พวกฉันพนันกนั เอง” รพินทรอ มยิ้ม ประทบั ปนข้ึนอกี ครงั้ ปากกพ็ ดู เบาๆ “คุณหญงิ ครับ” “วา ยังไง?” “ถา ผมยงิ ผดิ คุณหญงิ ชนะพนนั เปนเงินตั้งเกา หม่ืนไมใ ชห รอื ครับ” “มนั เรอ่ื งของฉัน” “ถางนั้ ผมเลน ตวั เองสักสองหมืน่ ดว ยก็แลว กนั นีพ่ ดู จรงิ ๆ เลยตกลงไหม?” “คณุ แพ คณุ ตอ งจา ยสหี่ มน่ื นา” หลอ นขู “ออ แนน อนครบั ” “เอางด้ี ีกวา” หลอ นเอียงคอชกั ลังเล “ถาหากไดเงนิ สองหม่นื ฟรีๆ ยงิ ใหผ ิดแลวฉนั จา ยให คณุ เอง” เชษฐากบั ไชยยนั ตลืมตาโต รองออกมาพรอมกนั “ฮา ! อะไรกนั โกงแลว นอ ย มอี ยา งหรือติดสนิ บนกนั แบบน”ี้ “ไมร ลู ะคะ อบุ แลว พี่ใหญก ับไชยยนั ตอยากพนนั กบั นอ ยไวก อ นทําไม” แลวหลอนกเ็ อามือไขวห ลงั พูดขึ้นลอยๆ “ใครอยากไดส องหม่นื ฟรีๆ ก็ตอ งรหู นา ทขี่ องตัวเอง หรอื ไมอ ยากไดเ งนิ กต็ ามใจ” พรานใหญชําเลืองสบตาหลอ นย้มิ ขันๆ ไมก ลาวเชนไรอกี หร่ีตาลงโดยอาศยั แสงลําไฟ ฉายจากมอื ของเชษฐาท่สี องให พรบิ ตานนั้ เอง .458 แม็กน่ัม กแ็ ผดระเบดิ ขึ้นกกึ กอ งทามกลางความ เงียบสงัดของดงทบึ กลางราตรี อํานาจระเบิดของมันทําใหท กุ คนทีย่ นื ดอู ยูเ บือ้ งหลัง รูสึกคลายมีลม พัดวบู มาท่ีตวั อยา งแรง ตาไมท ่ีงอกลํ้าจากลาํ ตนออกมาเปน ตะปุม อนั เปนเปา หมายแตกกระจายวบั เปน สะเกด็ หลุดหายไปกบั ตา กง่ิ ไมใหญอนั ขนาดทอ นขาอกี กง่ิ หนง่ึ ซึ่งเห็นตามลาํ ไฟสองอยรู มิ หนาผาลบิ ๆ หางออกไปประมาณ 150 เมตร เบอื้ งหลงั ตน ไมต ายซากตน นั้นลั่นเปรย๊ี ะไดย นิ มาอยา งถนดั แลวมนั ก็คอยๆ หักครนื พับลงมาหอ ยอยกู ับลําตน ราวกบั ถกู ใครเอาขวานยกั ษจ าม นน่ั คืออํานาจปะทะอยาง มหาศาลของหวั กระสุน ภายหลงั ทําลายเปา หมายแรกแลว และว่ิงเลยไปตัดกงิ่ ไมท ่ขี วางอยูเบอื้ ง หนาทศิ ทางของมัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

453 พวกลูกหาบพากันครางหม่ึ เม่ือมองเหน็ อานุภาพอนั รา ยกาจ ของไรเฟล กระบอกนน้ั รพินทรหันไปทําหนาตาต่ืนกับหญงิ สาวผยู นื เทาเอวหนางออยู “ตายเลย! ผมตัง้ ใจจะยงิ ใหผ ดิ จะไดข อแบง เงินพนนั สองหม่นื จากคณุ หญงิ ไหงมันถงึ ดัน ฟลกุ ไปถูกเขาไดก ็ไมท ราบ วา !” “มนั พิสจู นใ หเ หน็ ชดั อยูต ลอดเวลาวา ระหวางคณุ กับฉนั ไมม ที างจะสามคั คกี นั ไดเลย ยังไงละ ” ดารนิ พดู แลวหันมาทางเชษฐากับไชยยนั ต “ไมเ สียแรงหรอกคะท่พี ีใ่ หญจางพรานคนนน้ี าํ ทาง ลกั ษณะของเขาสอใหเหน็ ชดั อยเู สมอ วา ซื่อสัตยสจุ รติ และมนั่ คงดี ขนาดตดิ สนิ บนตง้ั สองหมน่ื เพียงแคใ หย ิงเปา ผดิ แคน ้ยี ังไมเลน ดวย เลย” จบเสยี งกระแทกเงา ๆ หันมาคอ นพรานใหญอกี ที แลว แพทยห ญิง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วรา ฤทธิ์ กเ็ ดินแหวกมา นกระโจมเขาไปเสยี ปลอยใหพช่ี ายและเพ่อื นชายยนื หวั เราะกันอยา งขบขนั ครน้ื เครง รพนิ ทรใ ชไฟฉายสอ งดกู ่ิงไมลิบๆ ท่ถี กู ลูกปนตัดหักโคน ลงมาดวยความทึ่งอยา งย่ิง แลว ทดลองยงิ อกี สองสามนัด ตามเปา หมายท่จี ะเลอื กตางๆ สว นมากเปนกิง่ ไมแ ละแงโ ขดหนิ ใน ระยะหาง คอยสังเกตอาํ นาจปะทะของมัน ผลของการทดลองใหค วามพอใจอยางยิ่งยวด “เปนยังไงบาง?” ไชยยนั ตเ อยถามอยางกระตอื รอื รน ภายหลงั จากทร่ี พินทรก ระชากปลอกกระสนุ กระเด็น หลุดออกมาจากรังเพลิง เมอื่ ยงิ นดั สดุ ทายออกไปแลว “วิเศษสุดในบรรดาไรเฟล ทง้ั หลายทีผ่ มเคยมีโอกาสยงิ มาครับ แรงสะทอนถอยหลงั กน็ ิ่ม นวลพอทจ่ี ะควบคุมวิถกี ระสุนไวไ ด .375 เทียบไมไดค รงึ่ ไวว างใจไดอ ยางสบายเลยครับ สาํ หรับ สัตวใหญข นาดชางหรอื แรด” “ถางัน้ เอาไวป ระจาํ มอื สักกระบอกซิ เรามีมาสองกระบอก” พรานใหญย มิ้ อยางสุภาพสํารวม สน่ั ศรี ษะนอยๆ “ชา งเถอะครับ ผมคิดวา เอาไวใ นคลังปน สวนกลางตามเดิมจะดกี วา ถาฉกุ เฉินจําเปน อยางไร ก็คอ ยหยบิ ฉวยข้นึ มา สําหรบั ผมปนตดิ มือทถ่ี นัดท่สี ดุ ก็คือ .375 อยางทเี่ รยี นแลว มัน คลองแคลวดีไมเ ทอะทะเกะกะจนเกนิ ไป” เชษฐารับไรเฟล กระบอกนนั้ มาบรรจกุ ระสุนอีกชุดหนงึ่ ซอ มยิงบา ง โดยไชยยนั ตเ ปน ผู สอ งไฟไปท่ีตน ยางสูงลว่ิ ตนหนง่ึ แตลาํ ตน ผอมเรยี วขนาดตนหมากเขอ่ื งๆ มีก่งิ ใบทึบเฉพาะตรง ปลายยอด หวั หนา คณะเดนิ ทางเล็งไปยงั ระดบั สวนกลางของลาํ ตน และปลอยกระสุนออกไปอยา ง ประณตี ทีละนดั ทกุ ครงั้ ที่หวั กระสนุ ทะลผุ า นลําตน ยางตน นั้น เห็นมนั ส่นั สะเทอื นอยา งถนดั พอนัด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

454 ทีส่ ซี่ ่ึงเชษฐาวาแนวกระสุนไดระดบั เทา กนั ยางตน นนั้ กล็ น่ั ดังสนน่ั และหกั โคน พบั กลางลงอยาง นา ดู ไชยยนั ตเ ปล่ียนไฟฉายไปใหร พนิ ทรชว ยสอง ตนเองรับปน มาจากเชษฐา ซอ มยงิ อกี คน หน่งึ เปน การประลองฝม อื และทดสอบแนวทางของไรเฟล กระบอกนน้ั ไชยยันตยงิ เขา หาหนา ผา ตัดเรยี บเกลี้ยงขอชะงอนเขาลูกหน่งึ ซง่ึ หางไกลออกไปแทบจะสดุ ระยะสอ งถึงของไฟฉายขนาด แปดทอ น แตกระนัน้ ฝุน อันเกดิ จากหวั กระสนุ กระทบกับผาหินยงั กระจายคลงุ เปน มา นควัน มองเห็นไดถ นดั ทามกลางความเงียบสงดั ของปา เสียงหัวกระสุนทหี่ วดี แหวกอากาศพุงไปไดย นิ อยางถนัด กัมปนาทระเบดิ ของมันสะทอนจากเขาลูกหนงึ่ ไปยงั อกี หลายลูก กอ งกลับไปกลบั มา ซง่ึ รพินทรบ อกอยา งขันๆ วา “รับรองครบั คนื นไี้ มวา จะเปน ไอแหวง หรือสตั วรายใดๆ ทัง้ สิ้น จะไมมวี นั แผว พานเขา มาใกลแคม ปเราเปน อันขาด” ดารินอดรนทนอยไู มได เพราะเสียงปนท่ลี ่นั อยเู ปน จงั หวะ อันเกิดจากการซอมมอื ของ เชษฐาและไชยยนั ตก ็แหวกประตกู ระโจมออกมาอีกคร้งั “หูจะแตกตายแลวนายพราน เออแนะ เหน็ เปนของสนุกยงิ เอายงิ เอา หนวกหจู ะตาย” “ใครบอกวา รพนิ ทรยงิ ฉันกบั เชษฐาตะหาก ถา เธอจะวา ก็วาฉนั กับเชษฐา เรื่องอะไรจะ ไปวา รพินทรเขา” ไชยยนั ตเถยี งแทน หนั ไปยงิ นัดสดุ ทา ยแลว บรรจกุ ระสนุ ใหมอ กี อยางมนั มือ ดารนิ ยกมอื ข้ึนอดุ หู แลว เดนิ มากระชากไรเฟล ไปจากมอื ของไชยยนั ต “กว็ า ทั้งสามคนนแี่ หละ อะไรมีอยา งหรือ มืดคํา่ แลว ยงั จะซอ มยิงเปาอยไู ด หูออื้ ไป หมดแลว เลกิ เสยี ทีเถอะ” “เอามานา นอย ขอยิงอีกชดุ เดยี วเทา นั้น เรอ่ื งอะไรกันนี่ อยูๆ กม็ าแยง ไปงั้นแหละ กาํ ลัง ซอมมือมันๆ” “บอกวา หนวกห-ู หนวกหู ไมใ หย งิ อกี แลว ไมไดยนิ ร!ึ ” ดารินตวาดเพอ่ื นชายแวด ควา ปนเดนิ เขา กระโจมไปเสีย ไชยยนั ตจุปากล่นั โคลงหวั บน พํา “เออแนะ นอยนี่ แพพนันเมอ่ื ตะก้ีเลยพาลใหญ” ทงั้ สามชายหัวเราะ รพนิ ทรทําทาจะขอตวั แยกไปพกั ผอ น แตเชษฐารั้งใหเ ขา ไปคยุ ใน เตน็ ทอ ีกสกั ครเู พราะเหน็ วายงั หวั ค่าํ มาก เขาจงึ ตอ งอยูร ว มวงกับคณะนายจางอกี ครั้ง ดารนิ จา ยยาให ทุกคนกินตามปกติ แตพอมาถงึ พรานใหญ กอนท่ีจะสงยาให หลอนถามเงยี บๆ วา “เปน ไงบาง บาดแผล?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

455 จรงิ ตามทีห่ ญงิ สาวพดู ไวเ มอื่ เชาน้ไี มมผี ิด ตั้งแตห ัวคํ่ามานี่รพินทรเ รมิ่ รูสกึ ปวดระบมท่ี บาดแผล มนั ทวขี ึ้นเปนลาํ ดับท่อี ากาศเรม่ิ เยน็ ลง “ก็ เรยี บรอ ยดคี รับ ไมรสู ึกอะไรเลย” เขาโกหก “ถา งั้นก็เหน็ จะไมต องพงึ่ ยากระมัง?” “ก็ สดุ แลว แตค ณุ หมอจะกรณุ า” “ไมเ ปนอะไรแลว จะตองกนิ ยาทําไม ดเี หมอื นกัน ไมเ ปลืองยา” หญิงสาวเกบ็ ยาลงขวดหนาตาเฉย แลวเดนิ เขา ไปผลดั เสื้อผา อยหู ลังมาน หลอนคงจะเขา นอนเลยเพราะไมเ ห็นกลับออกมาอกี ปลอยใหเ ชษฐา ไชยยันต และรพนิ ทร น่งั ดืม่ บร่ันดคี ยุ กนั ตาม ลําพัง พรานใหญถ อื โอกาสเลาใหน ายจางท้ังสอง ทราบถึงส่ิงท่ีเขาไดสนทนากับแงซายเม่ือคืน กอ นหนา นี้ เพราะถอื วา เปน เรื่องท่นี ายจา งควรจะไดร บั รูไวดว ย ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตเ ตม็ ไปดวย ความพิศวงและสนใจเตม็ ที่ ลมื เร่ืองไอแ หวง ลงชวั่ ขณะ เชษฐาตะโกนเรยี กแงซายใหเ ขามาพบ ในทันทนี นั้ บอกใหห นุมกะเหรี่ยงพเนจรผูลึกลบั นั่งลงบนมา ตัวหน่งึ “แงซาย จงเลาทุกสงิ่ ทกุ อยางทแ่ี กเคยรเู หน็ เกี่ยวกับคนท่ชี อื่ ชด ประชากร ใหนายทานฟง เหมือนกบั ทแ่ี กไดเ ลา ใหฉันฟงเมอ่ื คนื ” พรานใหญบ อก ดว ยสหี นา และอาการเงยี บๆ เปนปกติ อดตี นายทหารกองโจรกะเหรย่ี ง เลา ใหเ ชษฐาและ ไชยยนั ตฟงตามทถี่ กู ซกั ไซไ ลเ ลยี ง แงซายเลา ถงึ ชด ประชากร ผูซ ึง่ ตนไดขาววา จะออกเดนิ ทางไป เทอื กเขาพระศวิ ะ และไดมงุ มาสมัครตดิ ตามไปดว ย แตเ ปนการมาท่ีสายเกนิ ไป เลา ถึงการตดิ ตาม ของตนเอง ซ่ึงตองมีอปุ สรรคเกิดข้ึนเสยี กอ น...พระธุดงคป ระหลาดทม่ี าชว ยเหลือใหร อดตาย และ ทํานายเหตกุ ารณ. ..เลาถงึ เทือกเขาพระศวิ ะ ขุมเพชรพระอุมา และ มรกตนคร...ทกุ ส่ิงทุกอยา งตรง ตามทเี่ คยไดบอกรพนิ ทรไ วแ ลวเมอื่ คนื กอน ทง้ั เชษฐาและไชยยนั ตส อบซักไลเ ลียงหนมุ พเนจรอยเู ปน เวลานาน แตท ง้ั สองไมไดค วาม กระจางอะไรมากไปกวารพนิ ทรผูซงึ่ คยุ กับแงซายมากอ นแลว “เอาละ เปนอันวา แกยอมรบั ใชไหมวา แกเคยออกตามนอ งชายของฉันลกึ จากหลมชาง เขา ไป จนกระทงั่ ไปเกิดอุปท วเหตเุ สียกอ น และตองถอยกลบั ” “เปนความจรงิ ครับ เจา นาย” แงซายรบั คาํ ดว ยเสยี งหาวต่าํ เชษฐา ไชยยนั ต หนั มามองดูตารพินทรและเปลี่ยนไปจบั อยู ทแ่ี งซายอีกครง้ั ไชยยนั ตก็เอย ขน้ึ “น่เี ราเพงิ่ จะมารเู ดี๋ยวนเี้ องวา นอกจากพรานใหญรพินทรแ ลว กย็ ังมีแกอีกคนหนง่ึ ทไี่ ดร ู ขาวระแคะระคายเกยี่ วกบั คนทีใ่ ชช อื่ วา ชด ประชากร ซึ่งเรากาํ ลังติดตามหาตัวเขา อาจเรยี กไดว า แก เปนคนสุดทายท่ไี ดขา วเขากไ็ ด ทาํ ไมแกถงึ ไมบ อกเราเสยี แตแ รก ปด เงยี บมาตลอด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

456 “ทา นไมไดถ ามผม” เปนคาํ ตอบส้นั ๆ ชนิดท่ีทาํ ใหคณะนายจา งมองดูหนา กันอกี คร้ัง “ฮอื ม แกน่เี ปน คนลึกลับเอาการอยูนะ แตฉ นั ก็อยากจะเช่ือและไวว างใจในความซื่อสตั ย สุจริตของแก” เชษฐาพึมพําออกมา ขณะทจี่ อ งหนา แงซายเขม็ง ยกมือขน้ึ ลบู ปลายคาง “ไหนแกบอกวา ตอนทแี่ กพยายามจะตดิ ตามชด ประชากรไปก็ดี และพยายามสมคั รขอ ตดิ ตามเราไปดว ยในคร้ังนกี้ ด็ ี แกตอ งการเพียงแคไ ปใหถึงเทือกเขาพระศวิ ะท่ีแกอางวา เปน ถิน่ ทมี่ า ของแกเทา นน้ั เองร?ึ ” “เปนความสัตยจ ริงครบั ” “บอกมาตามตรงเถอะ มีอะไรซอนเรน แอบแฝงอยใู นการปรารถนาจะไปใหถ ึงเทอื กเขา พระศวิ ะของแก?” ใบหนา น้ันย้มิ จนเหน็ ฟน ขาว สา ยศีรษะชา ๆ ตาเปน ประกายแจมใส จับอยทู ด่ี วงตาของ เชษฐาที่มองนงิ่ มา “หามไิ ด ไมไ ดมีอะไรแอบแฝง ไมไ ดมพี ิษมีภยั ใดๆ กบั ทานและคณะของทานเลย ผม ตองการเพยี งไปใหถ ึงทน่ี ่นั เทา นั้น ผมขอสาบาน” ภายในเตน็ ท ปกคลมุ ไปดว ยความเงียบชวั่ ขณะหนึง่ ทกุ คนตกอยูใ นหวงความคดิ หนกั หนว ง ในที่สดุ เชษฐากห็ นั มาทางพรานใหญ เอย ขึน้ ขรมึ ๆ “รพนิ ทร คณุ คงทราบดอี ยูแลววา ท่ผี มออกเดินทางมาในครง้ั นี้ ผมไมไ ดสนใจหรอื เชอื่ ถือ ในเร่ือง ขมุ เพชรพระอุมา หรอื วา มรกตนคร เมืองลบั แลอะไรนัน่ เลย ผมเพียงแตตอ งการจะตามหา นองชายของผมเทานนั้ และไมวา เขาจะอยทู ี่ไหน อันเน่ืองมาจากการเชื่อถือศรทั ธาในสงิ่ ใด ผมก็ จะตองตามเขาใหพ บ ถาหากวาเขายงั มชี วี ติ อยู ทีนจ้ี ากส่งิ ทค่ี ุณเคยไดย ินไดฟ ง มา และหลกั ฐาน ประกอบบางอยา ง มันเกิดมามีมูลใกลเคยี งกับสง่ิ ท่ีแงซายเลา มันทําใหต องนาคดิ เสยี แลว ถามจริงๆ เถอะ ในความรสู ึกสวนตัว คณุ รสู ึกอยา งไรบา ง?” “ผมยังบอกอะไรไมไ ดท ้งั สนิ้ ครบั ” จอมพรานกลา วแผวเบาอยางระมัดระวัง ตาหรล่ี ง “หลกั ฐานสาํ คญั ทีส่ ดุ ท่ีผมไดมาก็คอื คาํ บอกเลา ของเนวนิ และลายแทงเมอ่ื สี่รอยปข องมัง มหานรธาท่ีเรียนแลว ขุมเพชรพระอุมา หรอื มรกตนคร จะมอี ยจู ริงหรือไม เราจะรูกนั เม่ือไปถึง เทอื กเขาพระศวิ ะแลว ซ่งึ ก็ยงั รบั รองไมไ ดวา เราจะคนพบ หรือเดินทางไปถึงจดุ หมาย อันไมปรากฏ อยใู นแผนทีข่ องภูมิศาสตรน หี้ รือไม คณุ ชายอนชุ าไดส ญู หายเขา ไปในโลกหลงสํารวจสวนนี้ เพราะ ความหวงั และเชื่อมัน่ อยา งเตม็ เปย ม แนละ พวกเรายังไมง มงายจนถงึ กบั จะเชื่อในสิง่ นี้ แตส ิ่งทเี่ รา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

457 ตอ งบกุ บนั่ เขาหาเปา หมายนดี้ วย กเ็ พราะตอ งการติดตามคณุ ชายอนชุ าใหพบนน่ั เอง เปน ตนเหตุ สําคญั ทส่ี ดุ ” ตางเงยี บงันกนั ไปอกี ไมมใี ครอานความคิดของกันและกนั ออก “เลยจากหลมชางเขา ไป แกเคยผานเขาไปกอ นแลว และใชชีวิตอยถู ึง 7-8 วนั ตามท่เี ลา มา ไหนลองบอกซิ สภาพปา เปน อยา งไรบาง” ไชยยนั ตต ง้ั คําถาม ทาํ ลายความเงียบขน้ึ แงซายย้มิ นอยๆ อยางยากทจ่ี ะอานความหมาย นิง่ ไปครกู ็ตอบในกระแสเสยี งหา วกงั วาน เชนเดมิ วา “ผมไปไดไมไ กลนักครับเจา นาย มันเปน ปาดบิ ดงดาํ ทมี่ องไมเ หน็ แสงเดือนแสงตะวนั เทา ที่ผมเหน็ พริกขห้ี นูตนหน่งึ ขนาดสี่คนโอบ ลูกของมันมีลักษณะเปน หวเี หมือนกลว ย ตะขาบ... ตัวเทา ไมก ระดานฝาเรอื น ยาวหา วา ใหญก วา นนั้ จะมอี ีกหรอื เปลา ผมไมท ราบ งูบางชนดิ มหี งอน อีเหน็ ใหญเทาเสอื ลายพาดกลอน ตัวตอไมท าํ รงั อยบู นกงิ่ ไม แตอาศยั อยใู นหลุม แตล ะตวั เกอื บเทา ฝา มือ กวางเดนิ พลาดตกลงไปในหลุมของมัน ช่ัวอึดใจเดียวเหลอื แตก ระดูก...” แงซายเวน จงั หวะหายใจ กอ นจะกลา วดว ยนํ้าเสียงหาวตอไปวา “ผมเห็นอะไรไมมากนกั หรอกครับ เพราะผมเขาไปตน้ื นดิ เดียว ทกุ สิง่ ทผี่ มเห็นไมเคย ปรากฏใหเ ห็นอยใู นปา ไหนมากอน เหมือนฝน ราย แตผ มกไ็ มไ ดฝ น ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])