(ผม)จีบหมอ

“ผม…” “…” เหมอื นคนตรงหนาจะรอฟง คาํ ตอบซะจนคนทเ่ี ตรยี มตัว จะแถเรม่ิ ไปไมเปน “ผมเกง ” เออ…เขาคงเช่ือ “หรอ” ฐานทพั ยกยม้ิ “สาเหตทุ เ่ี ขียนหนา ก็เพราะอยากใหรุน นอ งรจู กั พี่ตา งคณะ เลยใหห ารนุ พ่ีจากช่อื ทเ่ี ขียนบนหนาผาก” เขายอมรบั เลยวาสง่ิ ที่คุณหมออธิบายมาไมไดเ ขา สูโ สตประสาท ของเขาเลยแมแตน อ ย ดวงตาท้งั สองขา งของเขาเหมือนโดนมนตรสะกด ใหจ บั จอ งจนลมื สนใจสิ่งรอบขาง “เขาใจไหม” “…” “เขาใจไหม” ฐานทพั ย้ําถามคนตรงหนาทจี่ องมองเขาไม กระพริบตา “ครบั …เขาใจ” บนุ ตอบกลบั ไปแมว า จะจบั ใจความไมไดเ ลย แมแ ตประโยคเดียว ขนื มองหมออยูแ บบนเ้ี ขาไมเปน อนั ทาํ อะไรแนๆ “ง้ันพดู ใหฟงอีกรอบ” “หะ..หา” “เมอ่ื ก้พี ูดวา ไงบาง” By Tartus

“เออ…” โถเวย พดู อะไรบางใครจะไปจําไดว ะ กเ็ ขาเลน มอง หนาหมอจนไมไ ดฟงอะไรเลยสักอยาง จะใหบ อกความจรงิ ก็ดูจะโรคจติ เกินไป “จะเรียกรวมแลว ” “เออ…” “วาไง” ฐานทัพถามเสยี งเขม เขารอู ยูแลว วาคนตรงหนา ไมได ฟง สง่ิ ท่ีเขาอธบิ ายเลย กแ็ คอยากจะตอนใหจ นมุมแลว สารภาพความจรงิ ออกมา “โอเค…ผมไมไดฟง” เขาถอนหายใจออกมา สุดทายก็ตอง ยอมรับออกไปตรงๆ “ทาํ ไมไมฟ ง” “ถามตอ อีกหรอ” บุนกลนื นาํ้ ลายลงคอ โหดจังหมอ “ทําไมไมฟง” “ผม…” เขาหลุบตาลงต่ําไมกลา สหู นาคนตรงหนา ที่จองเขาไม วางตา “ผม…” “เรยี กรวมแลว ” “ผม…ผมช่อื บนุ !!” “อะไร” ฐานทพั ขมวดคิ้ว “เก่ยี วอะไร” “ผมบอกวาผมช่ือบุน” By Tartus

“แลว?” “ผมชอื่ บุน ไปกอ นนะ เรียกรวมแลว ” เขาแอบยม้ิ กอนจะรีบวงิ่ ออกมาหนีทจ่ี ะตอบคาํ ถามของหมอฐานทัพ จะใหบ อกไดย ังไงวาจอ งหมอจนไมไดฟง ดโู รคจติ ยังไงไมรู กจิ กรรมฐานคณะแพทยไดเ ร่ิมขน้ึ หลงั จากทีป่ ลอ ยใหรนุ นองได รจู ักรุนพี่กนั ไปแลว กจิ กรรมของฐานนเี้ ก่ียวกบั ความจําซง่ึ บุน ไดแตน ัง่ มองเพือ่ นๆเลนกนั เพราะเขาไมถ นดั ท่จี ะเลน เกมสแ นวนส้ี ักเทา ไหร ทําให เวลาสว นมากของเขาหมดไปกบั การจองมองคนท่ียืนอยขู างๆเพอ่ื นของ เขา พอดูรวมๆแลว มีเสนห เ หลอื เกิน… เสยี งเตือนบอกเหลอื เวลาหา นาทีดงั ข้ึนเหมือนเสยี งนาฬิกาที่ ปลุกใหเขาตืน่ จากความฝน พิธกี รบอกใหท ุกคนเรียงแถวเหมอื นเดิมอกี ครง้ั กอ นจะสรุปขอ คิดของเกมสใ หฟง “เอาละ ครับ เหลอื เวลาอกี สองนาทมี ีใครอยากจะพูดอะไรไหม” “…” เงียบ… “ผมครับ” จๆู เขากย็ กมือขึ้นมาทามกลางความเงียบ พอรุนพ่ี เห็นวาเปน เขาก็ไดแ ตย ิ้มนอ ยยิม้ ใหญแ ลว บอกใหลกุ ขน้ึ “นอ งบนุ จบี หมอ วาไงครบั ” By Tartus

ก็วา …ยิ้มอะไรกนั ท่แี ทก ย็ ้มิ ปา ยชอื่ ของเขา “ผมอยากจะขอเขยี นหนารนุ พ่กี ลับครับ” พูดดว ยนาํ้ เสียงหนกั แนนและมั่นคงทาํ เอาคนทย่ี ืนทําหนาน่งิ ๆถงึ กับขมวดคว้ิ “เขยี นคนไหนครับ คนที่บนุ จะจีบหรอ” พอพิธีกรพูดจบเสียง แซวกด็ งั ขน้ึ ยกใหญ ใจมนั ก็อยากจะตอบไปตรงๆวา ใชแ ตต ิดตรงทไี่ มก ลา ปอดแหก “เขยี นคนที่เขียนผมครับ” บุน หันไปมองหนาหมอทจี่ องมองมา ท่ีเขา “ผมรจู ักรนุ พแ่ี ลว กอ็ ยากใหร ุนพรี่ จู กั ผมบา ง” “ออ อออ…งน้ั เชญิ เลยครับ~” พธิ กี รผายมือเชญิ พรอมกบั เสียง กลองท่ดี งั ขน้ึ เปน จงั หวะ บุนเดินแหวกผคู นตรงไปทางคุณหมอที่ดูจะไมสนุกดว ยเทา ไหร แตเขาไมสนใจในเมอ่ื สถานการณตอนน้ีเขาไดเปรยี บ อกี อยา ง…โอกาส แบบน้ีไมไ ดมีบอ ยๆ “ผมช่อื บุนครับ” บุนย้าํ อกี ครั้งหลงั จากที่มายืนอยตู รงหนาหมอ ฐานทัพแลว เขารบั แกวสมี าไวใ นมอื กอ นท่จี ะยกมือไหวรนุ พี่ดว ยความ เคารพกอ นจะจรดพูกนั ลงบนหนา ผากเนียนทไ่ี มม แี มแ ตสิวสกั เม็ด “ขอเขียนนะครับ” เขาพูดดว ยนํา้ เสียงสุภาพ ถงึ แมจ ะเห็นวา หนาของหมอดไู มเต็มใจเทา ไหรแตบรรยากาศรอบขา งทาํ ใหห มอตองจํา ยอมเปด ผมทปี่ รกหนา ขน้ึ เพอ่ื ใหเขาเขียน By Tartus

บุน คอยๆเขียนลงไปดวยหวั ใจทเี่ ตน รวั ใกลก นั เกนิ ไปแลว… “เยอะไป” ฐานทพั ทว งเมอ่ื รสู ึกวา รนุ นอ งจะเขียนหนาผากเขา จนเละเทะ “อกี นดิ เดียว จะเสรจ็ แลว” บนุ บอกพรอ มกับรอยยมิ้ ท่เี ร่มิ กวา ง ข้ึนทกุ ที เสรจ็ แลว … “อยา ลา งนะพี่…ผมกจ็ ะไมลา งเหมอื นกนั ” บุน วางแกว สีไวบน โตะกอนจะมองตวั อกั ษรทต่ี วั เองเปน คนเขยี นบนหนาผากของหมอ “เขียนวา อะไร” ฐานทัพหันไปถามเพื่อนทีย่ นื อยูขางๆ “บุน” คนเขยี นตอบแทนเพอ่ื นท่กี ําลงั จะอา ปากพดู “บนุ ?” ฐานทัพขมวดคิว้ มากกวา เดิม จะเขยี นชื่อของตัวเองไวบ นหนา ผากเขาทําไม “หนาผากผมมีชอ่ื พ่ี หนาผากพมี่ ีช่ือผม” “…” “จะไดร จู กั กันไงครบั ” By Tartus

จบี หมอคร้ังท่สี ี่ บุน เกษตร ฐานทพั มองกระจกตรงหนา กอ นจะถอนหายใจกับช่อื ตวั ใหญท่ี เขียนอยูบ นหนา ผาก ลาํ พังแคช อ่ื เอาผมลงมาปด ก็ไมเ ห็นแลว แตค ําวา เกษตรท่แี กมของเขามันเดน หราซะจนรุน นอ งทเี่ ขา มาในฐานตางหันมา มองอยา งสนใจ บา งก็คิดวาเขาเรยี นเกษตร บางก็คดิ วาเขาเปน แฟนเดก็ เกษตร อยากจะลบ “อยาเชียวนะไอหมอ นองเขาบอกวาไง” หนึ่งในคนคุม กันไมใ ห ลางหนา เอย เสยี งดงั ปกปองเดินเขามาในหองนาํ้ กอ นจะย้ิมนิดๆ “ขาํ ๆ อยาทําหนาซเี รียสดิวะ” “กูไมชอบ” “เออกรู ู แตน านๆทจี ะไดทาํ อะไรแบบนี้ ปลอ ยไปสกั วนั เถอะ” ปกปอ งตบบาเพ่ือนตัวเองแมในใจจะเริ่มรูส ึกตะหงิดๆกบั สายตาของรุน นอ งทเี่ ขียนหนา เพอ่ื นของเขา สายตาแบบนน้ั มันคือสายตาของผูชายเวลามองกนั หรอวะ… “เดี๋ยวจะเรยี กรวมทส่ี นามอกี รอบแลว มึงจะอยยู นั เลกิ ปะ” “อยูกไ็ ด” By Tartus

“ดีครบั เพ่ือน เปนคาํ ตอบทดี่ ี” ปกปองหัวเราะกอ นจะกอดคอ เพ่อื นท่ที ําหนาไมค อยสบอารมณเ ดินออกมาจากหองนํา้ “ทาํ หนาเปนตดู เลยนะไอหมอ” คนิ ที่เกบ็ อปุ กรณอยหู ันมาแซว คนท่ีกําลงั เดินเขา มา “มนั เซ็งทไี่ มไ ดลา งหนา ” ปกปองตอบแทนกอนจะเดนิ ไปชวย เพ่อื นเกบ็ ของอกี แรง “ตามนนั้ ” ฐานทัพไมม ีอะไรจะพูดตอ เขาเดนิ ไปชว ยเพ่ือนเก็บ ของกอนจะเคลียรส ถานท่ใี หสะอาดเหมอื นปกติ ไมลางก็ไมลา ง เสยี งประกาศเรยี กรวมดงั ขนึ้ ทว่ั มหาวิทยาลัย ปหน่ึงจากคณะ ตา งๆเรม่ิ ทยอยกนั เรียงแถวกลบั เขามาในสนามกีฬาอกี คร้ังเพ่อื รว มกนั ปด งานวันแรกพบ บรรยากาศชา งเอือ้ เฟอ จากตอนกลางวันท่แี ดดสาดสอ งไป ท่วั ทกุ สารทศิ ในตอนนี้กลายเปนลมเยน็ ๆทพี่ ดั มาเปนระลอกใหคนทีอ่ ยู ภายในสนามกีฬารูสึกผอนคลาย บุนเดนิ นาํ แถวเขา มาในสนามกฬี าโดยมีรุนพ่เี ดินตามมาตดิ ๆ สายตาของเขากวาดหาปายชอื่ ของคณะตัวเองโดยไมลืมท่จี ะมองหาปาย ของอีกคณะ นน่ั ไงเกษตรศาสตร! By Tartus

เขาเดนิ ตรงดง่ิ ไปที่ปายชือ่ คณะท่มี ีคนถือปายไวใหเปนระเบียบ กอ นท่ีสายตาจะไปสะดุดเขา กบั ปายคณะแพทยท ่ถี กู คณะสตั วแพทย คนั่ กลางคณะของเขา จะคน่ั ไวทาํ ไมวะ ความคิดหนึ่งแลน ขน้ึ มาในหัวทันทที เี่ ขาใกลจ ะถงึ ปายคณะของ ตวั เอง บุนเรงฝเทาใหไ วขึ้นเม่อื เห็นวา อกี สองคณะยงั ไมไ ดเ ดินเขา มาใน สนามกีฬา เสรจ็ บนุ !!! “พี่ครบั ๆ” บุนเดินตรงเขาไปหารุน พ่ีท่ถี ือปา ยคณะของตัวเอง ดว ยนาํ้ เสยี งสภุ าพ “สตาฟกลางบอกวา คณะเรากับคณะสัตวแพทยต อง สลับทกี่ ันครบั ” “หมื ? ทาํ ไมวะ” รนุ พ่ที ีย่ นื ถอื ปายอยูโดดเดี่ยวถามกลับมากอน จะกม ลงมองปายช่ือของบนุ ท่ีเขียนตวั อกั ษรไวเ ดน หรา “คนทบ่ี อกคอื ตัว มึงเองรเึ ปลา ” “รูทนั ” บนุ ยิม้ รบั “ชวยหนอ ยดิพี่ หลงั จากงานน้ีกไ็ มรจู ะมีงาน ไหนไดเ จอกันแบบน้ีอีก” รุนพี่คิดอยพู ักใหญกอ นจะหนั ไปมองคนถือปายคณะสตั วแพทย รอยยิ้มเจา เลหป รากฏขึ้นกอ นทเี่ ขาจะเดนิ เขาไปสะกดิ คนท่ียืนทาํ หนา ตา ซื่อๆ “มงึ เปล่ียนทก่ี ับกูด”้ิ By Tartus

“คะ…ครบั ?” “เออมึงไมต อ งงง เปลยี่ นทก่ี นั ” “แตผ ม…” “มึงไมต องแต กบู อกเปล่ยี นกเ็ ปล่ียนด”ิ “เออ…ครับ” “แลวหา มบอกใครวา แอบเปลีย่ นท่ี ไมงัน้ มึงเจอ” เขาช้ีหนา คาดโทษคนทดี่ ูไมเขา ใจสถานการณส ักเทา ไหรก อนจะยา ยไปยนื อยูทีจ่ ดุ ของคณะสัตวแพทยแ ทน “ขอบคุณพ่ี แตว า พดู แบบนัน้ จะไมเ ปน ไรหรอ” บนุ เดนิ ไปอยูท ่ี จุดใหมกอนจะหนั ไปมองเพื่อนๆที่พง่ึ เดินตามมา “วา ทีเ่ มีย ไมต องกลัว” รนุ พี่ยักค้ิวกอ นจะหนั ไปยิ้มใหอ กี คนท่ี มองมาพอดี “ออ อยางน้นี เ่ี อง” เขาพึ่งเขาใจก็ตอนนี้ ก็งงวา ทําไมคนเจอกัน ครง้ั แรกถงึ พูดเหมือนสนทิ กนั มานาน ท่ีแทก็เปนอยา งน้นี เ่ี อง คงเปนเพราะบนุ หนั ไปมองทําใหเ จา ตัวที่มองมาถงึ กับหลบ สายตามองไปอีกฝง ทันที “หวังสงู กข็ อใหไดต ามที่หวงั ” รุนพต่ี บบากอนจะพูดตอ “หมอ เดินมานูนแลว ” “ครบั ” By Tartus

บนุ รีบหนั ไปตามทร่ี นุ พบี่ อก แถวของคณะแพทยเริ่มเดนิ เรยี ง กนั เขามาพรอ มกับรุนพ่ที ่คี อยประกบราวกับกลวั วานอ งๆจะเปนอันตราย เขาคอ ยๆไลสายตาตามระยะทางทค่ี อ นขา งไกล มองจากตรงนี้ยังไมเหน็ เลยวาหมออยไู หน หรือวากลบั ไปกอน ไมไดน ะ!!! เขาไมไดข อเปลย่ี นท่ีเพอื่ ที่จะพลาดโอกาสหรอกนะ ตอ งอยูสวิ ะ… “มองขนาดน้ันมึงไมถอดจติ ไปเลยละ ” รนุ พอี่ ดไมไดท จี่ ะแขวะ ทา ทางของบนุ ที่ดูสนใจคณะแพทยจ นออกนอกหนา “ทําไดท ําแลว” ตอบกลับแตไมไดหนั ไปมองหนาคูสนทนา อยไู หนวะหมอ ปห นึ่งเรมิ่ เขา มาจนเกอื บครบทกุ คณะ เขายงั คงมองคณะแพทย ทีเ่ ดนิ เขา มานงั่ ขา งๆเขาแตก ็ยังไมเ หน็ ใครนอกจากรนุ เดียวกนั “อยูไหนวะ” บนุ พดู ข้นึ ทามกลางเสียงพธิ กี รทเ่ี รมิ่ กิจกรรมยาม เย็น “เลกิ มองแลว นงั่ หลงั ตรง” เสียงของรนุ พี่อกี คนดังขน้ึ ทาํ เอาคน ที่เหลียวหลงั จนคอแทบเคล็ดถงึ กับรีบหนั หนากลับมาตามคําส่ัง เสียงพิธกี รไมไ ดท าํ ใหบ นุ รสู ึกสนกุ ไปกบั กิจกรรม ตลอดเวลาเขา พยายามหนั มองซายขวาเทาท่ตี ัวเองจะทําไดแ มจ ะโดนเพงเลง็ จากสายตา รนุ พี่บางคนกต็ าม By Tartus

ไมเ จอจริงๆหรอวะ… “วันนีก้ จิ กรรมเปน ยงั ไงบา งครบั ” ไมคโ ครโฟนถกู จอมา ตรงหนาคนท่กี าํ ลงั เหลยี วหลงั บุนถกู สะกดิ ใหห นั กลบั มาพรอ มกบั สายตา ทกุ คูทีจ่ ับจอ งมาท่ีเขา อะไรกับกูนักหนาวะเน่ียยยย!!! “อะไรนะครับ ขอคําถามอกี รอบ” ถงึ จะไมชอบทโ่ี ดนถามแตก็ ตอ งย้ิมกบั สง่ิ ท่เี กิดขึ้นในเมือ่ ทุกสายตาจับจอ งมาที่เขา “วันน้ีกจิ กรรมเปนยงั ไงบางครับ ชอบฐานไหนเปนพิเศษ” “ออ…สนุกดีครบั ไดรูจ กั เพือ่ นๆเยอะด”ี เขายิ้มนดิ ๆกอนจะพูด ตอ “ชอบฐาน(ทัพ)คณะแพทยครับ” อยากจะพดู ออกไปวา จริงๆชอบ อะไรแตกท็ ําไดแ คตอบออ มๆ ยังไมกลาพอ “ออ ชอบฐานคณะแพทยหรอครบั ” พธิ ีกรพดู พรอมกับมอง ปายของเขา “ทีช่ อบเพราะคนทชี่ อบอยูคณะแพทยร ึเปลา ครับ” เสยี งฮอื ฮาดังขึ้นหลงั จบคําถามของพธิ ีกร บนุ ไดรับความสนใจ มากกวา เดมิ จนเขาเองเริม่ รสู ึกเกร็งกับสถานการณ “ครับ ใช” ตอบกลบั ไปแมนๆ จะแกต วั อะไรไดอ กี ปายชอื่ บอกซะขนาดน้ี ไมตอ งรจู ักแคเห็น ปา ยกร็ ูวาเขาชอบคณะอะไร By Tartus

“เอาใจชว ยนะครับ” พิธีกรพดู พรอมทําทา จะเดนิ ไปที่คณะอ่นื แตก ็ชะงกั ตวั ลง สายตาทอดมองไปยังฝง คณะแพทยกอ นจะพูดขน้ึ “ขาง หลงั มอี ะไรรึเปลาครับ” ขา งหลัง… บนุ คอ ยๆหันหลงั กลับไปพรอมกบั หลายๆคน หมอ “คิน!!” ฐานทพั เรียกชอ่ื เพื่อนเสียงดเุ ม่ือคินกระโดดเรียกรอง ความสนใจจากพธิ ีกรแลวชีน้ ิ้วมาทีเ่ ขาอยา งสนุกสนาน “มนั คกู นั ครับ” คนิ พูดไปหัวเราะไปกอ นจะเออื้ มมือมาเปด ผมที่ ปรกตรงหนา ผากของฐานทพั ใหทุกคนเหน็ ตวั อกั ษรทเี่ ขยี นอยู ไอคนิ … ฐานทัพพรอมทจี่ ะพน คาํ ดา ออกมาสารพดั แตเขาไดแ คคดิ เมอื่ จูๆพิธีกรกเ็ ดนิ ตรงมาทเ่ี ขาพรอ มกับพูดออกไมคเสยี งดงั อืม…งานเขา “มสี ีเขียนท่หี นาเหมอื นกนั เลยนะครบั ” พิธกี รพดู พลางยิม้ นอ ย ยม้ิ ใหญ “ครบั ” ฐานทัพตอบกลับนงิ่ ๆ รีบๆไปเถอะ “เอ…หรอื วา จะเปน คจู นิ้ คใู หมค รับ!!!!” By Tartus

เสยี งวีด้ วิว้ ดังขึ้นพรอ มกับเสยี งโหแ ซวของพวกเพอ่ื นๆเขาทีด่ ู สนุกกับทาทางของฐานทัพท่ดี ูจะไมต ลกดวยสักเทา ไหร เขาถอนหายใจ หนักๆกอ นจะมองตรงไปยงั คนน่ังหนา สดุ ท่ีหนั มายิ้มอยา งกบั เปนเรอ่ื งดี “อยากรตู องเชิญเขาขน้ึ มาถามครับ” คินใสไฟเพ่มิ “ถาอยางนนั้ …โอ ลกุ ข้ึนมาแลว ครับ” พิธีกรบาจ้ตี ามคาํ พูดของ คนทีก่ ําลังสนกุ ไมรอใหพ ิธีกรพดู จบบุนเดงตวั ลกุ ขึน้ อยา งกบั รวู า ตองทําอะไร ขาท้งั สองขางกาวตรงไปหาคุณหมอทีเ่ ร่ิมขมวดคว้ิ ใสเ ขา บุนไมรูต วั เอง ดวยซํ้าวาตอนนีเ้ ขากําลงั ทาํ อะไรอยู เหมือนรา งกายมนั ขยบั ไปเอง “ชอ่ื บนหนาผากหมายความวา ยงั ไงครับ” พิธีกรยงิ คําถามใส ทันทที ีเ่ ขามายืนขนาบขางหมอที่มองหาต้งั แตเ ขา สนาม “ก็ชอื่ ครบั ” บนุ ตอบแทนเม่ือรวู าอีกฝา ยไมอยากตอบ ถึงสถานการณต อนนี้เขาเองจะไมช อบสกั เทาไหรแ ตม ันก็ดที ท่ี ํา ใหเขาไดใกลช ดิ กบั หมอฐานทัพมากย่ิงขนึ้ ในตอนนท้ี ท่ี กุ คนหนั มามองเขา ท้งั สองเปนตาเดียวเหมอื นกบั งานแตง งานทมี่ บี าทหลวงกาํ ลังอานคํามน่ั สญั ญา ‘คณุ จะรบั นายฐานทัพ ฐไิ ตรรตั น เปนคชู วี ิต จะรว มทุกข รว ม สุขหรอื ไม’ By Tartus

‘รบั ครับ’ “บุน” เสยี งของหมอทาํ ใหเ ขาดงึ สติกลบั มากอนจะหนั ไปมอง หนาอกี คนทตี่ อนนเ้ี ปด ผมขึน้ เผยใหเหน็ ช่ือเขาเดน หรา ไมลบจริงๆดวย…ขอบคณุ ครบั “ครับ?” “ถายรปู ” ฐานทพั พูดพรอ มกบั ช้นี ว้ิ ไปทก่ี ลอ งตวั ใหญของตา กลองท่ีมาเกบ็ ภาพบรรยากาศในงานวันแรกพบ “ไดครับ” เขารบี ตอบรบั ทนั ที เขา ทาง! บนุ ขยับเขา ไปใกลค ณุ หมอทเี่ ขยิบออกหางเพอ่ื ใหไ ดรปู ท่ี สวยงามตามความตองการของตากลอ งและของเขากอนจะหยิบโทรศัพท ตวั เองขน้ึ มา “ไหนๆกไ็ หนๆแลวพี่” “อะไร” “เซลฟก นั ” เขาย้มิ กวาง ไมรอใหอ ีกฝา ยตอบตกลงเขาก็กดเปด กลอ ง “มองกลอ งนะ” “…” ฐานทัพตกอยูในสถานะจํายอมอกี คร้งั เขามองกลองของคนที่ ยืนยิ้มจนแกม จะปรดิ ว ยสีหนานงิ่ ๆพรอมกับเสยี งกลอ งทด่ี ังขน้ึ By Tartus

แชะ! “ทําไมทาํ หนา บึง้ อะพ…ี่ อีกรปู นะ” บุน พูดดว ยน้ําเสียงที่ กระตือรือรน “ไมถ าย แคน ั้นพอ” ฐานทัพตอบกอนจะดนั โทรศัพทของบนุ อ อก “กลับไปน่ังท”่ี “โห…” เขาพงึ่ รตู วั วาพิธีกรเดินออกไปแลว ต้ังแตต อนไหนกไ็ ม รู รูอีกทกี ็ตอนท่มี องไปรอบๆ ตอนนีเ้ ขายนื อยูในโซนของคณะแพทยโดยท่ี มีรนุ พีค่ ณะเขากวกั มอื เรียกใหกลับไปน่ังที่ “ไวเ จอกนั ใหมน ะครบั ” บุนทง้ิ ทายไวแคนน้ั กอ นจะเดนิ กลับไป นง่ั ทนี่ งั่ ของตวั เอง เขาโชคดีท่ที ุกอยางเปน ใจราวกบั จดั วางไว โดยท่ีไมรเู ลยวา การกระทาํ ของเขาถูกเพง เลง็ จากรุนพ่ีคณะ เกษตร… กจิ กรรมจบลงหลงั จากทป่ี ระธานกลาวขอบคณุ ปหนึง่ จากทุก คณะถกู ปลอยออกจากสนามในเวลาพรอมกนั ทาํ ใหค นเดนิ ไปออกันที่ ประตูเปนจาํ นวนมาก บุนยนื รอเพอ่ื นทง้ั สามคนอยทู ก่ี ลางสนามเพื่อรอที่ จะกลบั หอพกั ของมหาวิทยาลัยทพ่ี งึ่ ยายเขา มาเมื่อไมก่ีวนั “ไงมึง” หนง่ึ เอยขนึ้ พรอ มกบั มอื หนกั ๆท่เี ออื้ มมาผลักหนา ผาก คนที่ยืนยมิ้ By Tartus

หม่นั ไสส ่ี “ย้มิ ราเลยนะ” หนงึ่ อดไมไดที่จะแขวะทา ทางของเพื่อนสนทิ “รูกันท้งั มอแลว วาจะจีบหมอ” “เออ เซง็ ” บนุ ตอบกลบั กอ นจะยกมือโบกเรียกเพื่อนอีกสองคน ที่กําลงั มองหาเขาอยู สองกับสามเดินมาสมทบดว ยทาทางที่เหนื่อยลา เตม็ ที เขาทั้งสี่ ทิง้ ตวั ลงนั่งกับพ้นื รอใหผคู นในสนามทยอยออกไปจนเกอื บหมดเพราะไม อยากจะเขา ไปเบียด เหน่อื ยมาทั้งวนั “กลับหอไปกูอาบนํ้าคนแรกนะ” สองพดู ขน้ึ พรอมกับถอดปา ย ชอื่ ท่คี ลอ งคอออกวางไวข างตวั “กคู นทส่ี อง” สามพูดตอ “กคู นสดุ ทายกไ็ ด” บุนตบทาย “เออ กูมันคนนอก” หนึง่ หนั มามองท้ังสามคนกอ นจะถอน หายใจ ทุกคนไดอยูด วยกนั หมดยกเวนเขาเพราะคณะของเขามหี อพัก นกั ศกึ ษาสตั วแพทยแ ยกอกี ฝงหนึง่ อยหู างจากหอในของเพ่ือนอยมู าก พอสมควร ทศิ เหนอื กบั ทิศใต ทงั้ ๆท่อี ยากจะไปอยูดวยกันแตเ พราะกฏ ของปห นงึ่ ท่ตี อ งอยหู อในมหาวทิ ยาลยั ทุกคนทําใหเ ขาตอ งยอมรับกบั กฏท่ี มมี านาน By Tartus

“เออไอส่ี” เสียงของสองเรยี กความสนใจจากคนทเี่ งยหนา มอง ทอ งฟาใหก ลับมามองหนา เขา “วนั นก้ี ูวามงึ แสดงออกเยอะไป” “ยงั ไงวะ” “มงึ เปนปห นึ่ง ท่มี งึ ออกตวั แรงเรอื่ งจบี หมอ” สองหนั มามอง หนาเพ่อื นสหี นา จรงิ จงั “บางคนอาจจะเหน็ เปนเรอื่ งสนกุ แตกบั บางคน อาจจะไม” “หรอวะ…” บนุ ลากเสียงอยางไมเขา ใจนัก “การเปน จุดสนใจมันไมด ไี ปทุกอยางหรอก กูเตอื นดวย ความหวังด”ี “อมื กูก็เหน็ ดว ย” หนง่ึ พดู เสรมิ “กวู า มึงควรออกตวั นอ ยกวานี้ หนอย” “กไู มไดอยากทาํ …แต เฮอ” บนุ ถอนหายใจยาว ถาเขาไมหลุด ปากพดู วากาํ ลังสนใจหมอก็คงไมม อี ะไรเกิดข้ึนและคงไมมีใครรูวาเขารูส กึ อะไรกบั ใคร แตเหตุการณน ีก้ ท็ าํ ใหเขาไดใ กลชิดหมอมากข้นึ “กูเขา ใจ…แตม งึ ตองระวงั มากกวาน้”ี หนง่ึ ตบบา คนขา งๆ “การโดนเพง เลง็ ตง้ั แตยังไมเ ปดเทอมมนั ไมสนกุ เลยวะ ” “อมื กกู ็คดิ งน้ั ” “…” “แตถ ามันจะเกิดอะไรขนึ้ จรงิ ๆ…กูพรอ มจะรับผิดชอบ” By Tartus

หลังจากน้ีตอ ไปคงตองระวงั มากกวานี้ มากกวา น…้ี ตบุ !! ถุงขยะถุงสุดทายถกู โยนกองรวมกนั หลงั จากทเ่ี คลียรล าน กิจกรรมรวมทงั้ ขยะในสนามกีฬาหมด ฐานทัพจอดรถจกั รยานลงกอ นจะ ทิ้งตัวนง่ั ลงบนเกา อห้ี ินออ นทห่ี างออกมาจากทท่ี ้งิ ขยะอยหู ลายเมตร รอบ สุดทายท่เี ขาปน เอาขยะออกมาทง้ิ และตอนน้ีงานทกุ อยางจบลง เหงอ่ื เม็ดเล็กๆท่ผี ดุ ข้ึนเต็มใบหนา ทําใหส ที ่เี ขยี นอยูเ ลอื นลางจน ดไู มออกวา เขยี นคําวาอะไร เขาหยิบผาเชด็ หนา ท่พี กไวข ึ้นมาเช็ดพรอม กับถสู ที ีอ่ ยบู นใบหนาออกใหห มด ความเหน่อื ยลาท้งั วนั ทาํ ใหเขาอยากจะ นอนลงไปตรงน้ี ไมม แี รงที่จะปน จกั รยานกลับหอนกั ศึกษาแพทย มนั คงจะดีกวานี้ถาตอนนี้เขาอยกู บั คนิ ไมก ป็ กปอ งแตเพ่ือนท้งั สองคน กลบั ไปกอนเขาเม่อื สบิ หานาทที แ่ี ลว เพราะมีนัดไปฉลองตอสวนฐานทพั เองเลือกที่จะกลับหอเพราะเขาไมช อบไปเที่ยวกลางคนื สักเทาไหรและ พลงั งานในรางกายของเขาเหลือนอ ยเกินกวาท่ีจะคดิ ไปไหนตอ อยากกลับไปที่หอ งไวๆ By Tartus

เขาหยบิ ผา ปดปากข้นึ มาสวมอกี ครง้ั เม่อื เห็นวา รถขยะกําลงั ขบั มาใกลกับจุดท่ีเขาทิง้ ขยะ ยังไมท ันหายเหน่ือยเขาก็ตอ งรบี ลุกข้ึนครอ ม จักรยานแลว ปน ออกไปเพ่ือเลี่ยงกลิน่ ทีไ่ มพ่งึ ประสงค อดทนอกี นิดเดยี วก็จะถึงหอพักแลว ฐานทพั ปนจักรยานไปตามทางผานรนุ นองท่ีเดินกลับหอกันเปน กลมุ กน็ ึกถงึ ตัวเองเม่ือสองปก อนตอนท่ีเขาเปน ปห นง่ึ ใหมๆ ชว งน้นั เขา แทบจะไมร ูจกั ใครเลยเพราะไมไ ดเ ปน คนชางพูดแตโชคดที ่ีมคี ินกบั ปกปอง เขา มาคุยดว ยจนสนทิ กนั ถึงปจ จุบนั คิดแลวกอ็ ดเสียดายท่ีปห นาเขา จะตอ งยา ยไปอยหู อพกั ในโรงพยาบาลและคงไมไ ดก ลบั มาอยูใ น บรรยากาศมหาวทิ ยาลัยเหมือนตอนนี้ “พ่ีๆ เหย พ่ี!!!” เสียงๆหน่งึ ตะโกนดังล่ันทาํ เอาคนทกี่ ําลังคิด อะไรเพลินๆถึงกบั เบรกแทบไมทัน ฐานทพั หันไปขมวดควิ้ ใสเจา ของเสียง และยิ่งตอ งขมวดควิ้ มากกวา เดมิ เมื่อคนทเ่ี รยี กเขาคอื ปหน่ึงทีก่ วนเขาตอน ฐานคณะ “ใชพ จี่ ริงๆดวย…จําผมไดป ะ” บนุ รบี เดนิ เขาไปหา “เราเจอกัน หนาเซเวน ไงพี่ ผมวา แลว ผมจําพีไ่ ด” เขารสู กึ ดใี จอยา งกบั ถกู หวย ฐานทพั มองคนตรงหนา ท่ียงั ไมเ ชด็ ช่อื ของเขาออกกอ นจะมอง คนๆน้ตี ัง้ แตห ัวจรดเทา คนอะไรถอดรองเทาแลว เดนิ เทา เปลา “ผมขอกลับดว ยดิพ่ี…พ่ีจะไปหอในชายใชป ะ” หืม…ไปทําไมหอในชาย By Tartus

“พอดีผมเดินมาสง เพอื่ นนะ มันเดนิ มาคนเดยี วแลวรูมเมทผม มนั กก็ ลบั หอกนั ไปแลว ” บุนพดู ดว ยใบหนาท่ีเปอ นย้มิ “แตถารบกวนไม เปนไรนะพ”่ี เขาไมอยากจะบงั คบั หรอื ขอรองใหใครทาํ อะไรทไ่ี มอ ยากทํา “อืม” ฐานทัพตอบสน้ั ๆแลว พยักหนา เปนเชงิ ใหบนุ ขน้ึ มาซอ น ทายจกั รยานของเขา “ไดหรอพ!่ี ” เขาพดู เสยี งดงั รอยยิ้มของบุนเวลาดใี จดมู เี สนห  จนทําใหฐ านทพั หยุดมองไปพกั หนง่ึ “…” ฐานทพั พยกั หนา อกี ครง้ั เขาเหยยี ดขาทง้ั สองขางลงให คนทีข่ นึ้ มาซอนทายนง่ั ไดสะดวกกอ นจะคอ ยๆปน ออกไป “ขอบคณุ มากนะพี่ ถาผมไมค ุน พผี่ มคงเดินเทา เปลาแบบน้ีกลับ หอแนๆ” ฐานทพั อยากจะถามกลบั ถึงเรือ่ งรองเทาแตเขากห็ ยดุ ความคดิ ไวเทาน้นั ถามไปทําไมในเมือ่ เขาไมไ ดคดิ สนใจ “ผมโดนรองเทากดั เจ็บมาก” พอเห็นวา คนปน เงยี บคนซอ น เลยพดู ตอ เพื่อใหบ รรยากาศไมอ ึดอัดจนเกนิ ไป ลมเย็นๆกระทบใบหนา ของเขาท้งั สองคนทามกลางไฟสีสม ของ มหาวิทยาลยั ในตอนกลางคืนท่ีสวางทอดยาวไปจนสดุ สายตา บุน ยกมอื ท่ี วางข้ึนมาจบั ชายเส้อื ของฐานทัพเบาๆเพ่อื ทรงตวั กอนจะมองบรรยากาศ รอบขาง By Tartus

“วันนผี้ มไมเจอพเ่ี ลย พี่ไมไดอยคู ณะเกษตรเหมือนผมหรอ” “เปลา” ฐานทัพตอบกลับ “อา วหรอ” บนุ เอยเสยี งออน “ผมกน็ ึกวาพ่ีอยูเ กษตรเหมือน ผม ตอนน้นั เหน็ พท่ี ่เี ซเวน หนาคณะ” “เปลา” ฐานทัพตอบกลับอีกคร้งั กอ นจะเรง ฝเ ทาใหไวกวาเดมิ แทนท่เี ขาจะไดกลบั ไปอาบนา้ํ นอนเขาตอ งมาปนจักรยานออม มหาลัยเพ่อื ไปสง ปหนง่ึ ทเี่ ขาเองกไ็ มไ ดอยากรูจ ักและอยากพดู คยุ “วนั นผี้ มเจอท้งั เรอ่ื งท่ีดีและไมดี” บนุ ยังคงพูดตอ “วาแตพช่ี อ่ื อะไร?” “…” ฐานทพั เลือกท่ีจะเงยี บแทนคําตอบ “ผมชอ่ื บนุ นะ เวลาเรยี กตองปรอื ปากเรยี ก บนุ นนน~” เขาทาํ เสียงตลก “ไมตลกหรอพ”ี่ “ไม” ฐานทัพตอบกลับมานิง่ ๆแตภายใตผ า ปด ปากกลับมี รอยยิม้ บางๆปรากฏข้นึ แมจ ะไมเขา ใจในตัวเองแตข าทั้งสองขางมันกป็ น พาเขาทัง้ สอง มาจนถึงหอพกั ชายตามที่คนซอ นเขาใจวาอยหู อใกลกัน “ขอบคณุ มากนะพี่” บนุ รบี ลงจากรถทนั ทที ถี่ ึงหนาหอพัก เขา ปวดระบมเทา ไปหมดทั้งๆท่ตี อนรว มกิจกรรมไมไดร สู กึ ปวดขนาดนแ้ี ทๆ “แชนาํ้ อุน จะดขี ้นึ ” ฐานทัพพูดพรอมกับกมลงมองเทา ของบนุ ทีเ่ ปอนไปดวยฝนุ ดนิ ตามขางทาง By Tartus

“ขอบคุณครบั ” บนุ วางรองเทาลงกอนจะยกมอื ไหวข อบคณุ “อมื ” ฐานทัพพยกั หนา เขาเตรียมตัวจะวกรถกลับแตเสยี ง ของบนุ ขดั ข้ึนกอ น “อาว…พีไ่ มไดอ ยูหอขางผมหรอ” “เปลา” “แลวอยไู หน…เออ ตกลงพี่ช่อื อะไร” “ดกึ แลว ไปละ” ฐานทพั เล่ียงท่ีจะตอบคาํ ถามกอ นจะปน จกั รยานออกจากหอในชายอยางรวดเร็ว สิง่ เดียวท่เี ขาสงสยั คือ…คนๆน้ีจําไมไดจรงิ ๆวา เขาคือใครหรือ แกลงจาํ ไมไดท ้งั ๆทตี่ อนฐานคณะพดู กับเขาตง้ั หลายประโยค อมื ...แปลก ฟา ยังไมสวางเสียงปลกุ จากโทรศพั ทม ือถอื ก็ดังขึน้ บุนพลิกตวั ก ลบั มาปด เสียงกอนจะยันตัวข้นึ อยา งจาํ ใจตื่น วนั นเี้ ปนวนั แรกพบคณะ เกษตรศาสตรซ่ึงรนุ พ่ีนัดรวมทคี่ ณะกอ นเจด็ โมง หลงั จากที่ไดพ ักเหนือ่ ย จากงานแรกพบมหาลัยไปหนง่ึ วันเต็ม บุนลงจากท่ีนอนชนั้ สองทีม่ ีสองนอนอยชู ัน้ ลา งกับสามที่เอาหัว เตียงหันมาชนกับเตียงของเขา วันนเ้ี ปนอกี วันทเ่ี พื่อนทงั้ สองคนไมต อ งไป รวมกิจกรรมมีกแ็ ตเขาที่โดนนัดแตเชา ขี้เกียจ By Tartus

ทางเดนิ ไปหองอาบนํ้าเงยี บสนทิ ราวกบั วาทงั้ หอมแี คเขาคน เดียวที่อยคู ณะเกษตร บนุ เดินตรงไปทห่ี อ งนํ้ากอนจะจัดการทกุ อยา งเสรจ็ สรรพภายในเวลาไมถึงครึ่งชวั่ โมง “กไู ปกอ นนะ” เขาพูดเสยี งเบา ท้ังๆทร่ี ูวาอกี สองคนยงั ไมต ่นื แตเขากต็ องบอกเหมือนตดิ เปน นิสยั ตั้งแตเขา หอในมา งวง บุน เดินลงมาจากหอเหมอื นโดนถอดวิญญาณ เขายังรูสกึ ปวด เทาไมหายหลงั จากวนั แรกพบมหาลัย ถึงจะเอาเทา แชน ํ้าอนุ แตมันก็ดขี ึ้น นิดเดียวเพราะเขาตองมารว มกจิ กรรมตอ ถาหนบี แตะไดห นีบแลว ทอ งฟาเรมิ่ สวางขน้ึ ตามเวลาที่เดินไปเรอ่ื ยๆ บุนเดนิ มาตามทาง ไปคณะพรอ มกับอาปากหาวไมหยดุ เขางว งนอนเกินกวา ทจ่ี ะรา เรงิ ได เมอื่ คืนไมน านอนดกึ มาถงึ คณะก็พบกับเพ่อื นทีอ่ ยใู นชุดเดียวกบั ทเ่ี ขาใส เส้อื ยืดสีดาํ สกรีนลายคณะเกษตรกบั กางเกงยนี สส เี ขมรองเทาผา ใบสดี ําสนทิ บุนเดนิ ไปทีจ่ ุดลงทะเบียนกอ นจะเซน็ ชื่อพรอ มกับบอกช่ือเพือ่ เขียนปายชอ่ื “ขอบคุณครบั ” เขาพูดดว ยนาํ้ เสยี งเนอื ยๆพรอมรับปา ยชื่อ ขึ้นมาหอ ยคอแลว เดนิ เลย่ี งออกไปยังจดุ ทมี่ ีเพื่อนนั่งรวมกันอยู By Tartus

“สวัสด”ี น้าํ เสียงเขม ของผชู ายรา งใหญเอย ทกั ใบหนา ไมไดม ี รอยยมิ้ ปรากฏแตดูเปน มติ ร “น่ังดิ” เขาพดู พรอมกบั ขยับทีว่ างขา งๆให คนท่ีใกลจ ะตาปด ไดน ัง่ “ขอบคุณ” บุนตอบรบั กอ นจะสอดตวั ลงไปนง่ั ขา งๆ “กูชอื่ เดช มงึ ช่อื อะไร” คนตวั ใหญห นั มาถามอยา งสนใจ “บนุ ” เขาพูดพรอ มกบั ชปู ายชอ่ื กอ นจะหาวออกมาอกี ครง้ั “เออยินดที ไี่ ดร ูจ ัก” “เหมือนกัน” บุนตบบา คนขา งๆกอนจะฟบุ หนา ลงไปกับโตะ ยาว “ของบี สกั สบิ หา นาทีนะ” “อยา หลบั เด๋ยี วรุน พี่มาเหน็ ” เดชพดู พรอมกับจบั ไหลท ้ังสอง ขางของบุน ไวไ มใหเ จา ตวั ฟบุ ลงไป “เห็นแลว ไงวะ” บุนถามอยางไมเ ขาใจ “มึงไมร ูหรือไงวาคณะเรารบั นองยังไง” “ไม” “SOTUS” เดชเนน คาํ หนักๆกอนจะหนั ไปมองฝง ท่ีมรี นุ พ่ียนื อยู เปนกลุม “ถา ไมอ ยากซวยตัง้ แตว นั แรกกอ็ ยาหลับ” “เออ…ก็ได” เขาเอยเสียงยาน หลบั ในกไ็ ดว ะ… “ปห น่งึ ตงั้ แถว!!!” เสียงประกาศกราวดังข้นึ พรอมกบั รนุ พ่ใี น ชุดชอ ปสเี ขยี วเขมเดินเรียงกนั เขามาอยา งเปนระเบยี บ By Tartus

“เฮออออ” คนทีต่ ง้ั ใจจะหลับในถอนหายใจเบาๆกอ นจะลกุ ขนึ้ ไปเรียงแถวตามท่รี นุ พ่ีบอก แมจะยังไมถงึ เวลานดั แตจ าํ นวนของปหนง่ึ ทีม่ ากเ็ ยอะจนเปน ที่ นา พอใจสาํ หรบั รนุ พี่ หน่ึงในพีว่ ากเดนิ ไปรอบๆแถวของปห น่งึ ชาๆกอนท่ี สายตาจะสะดุดกับคนๆหนง่ึ ท่ีเขาเลง็ ไวเปน พิเศษ “แถวสามตอนหก ลกุ ขึ้น!!!” น้ําเสยี งดดุ ันเอยพรอ มกับนิ้วที่ชี้ ตรงมาที่บุน “ครบั ?” บนุ ชี้ตัวเองอยางงงๆ จากท่ีงวงนอนพอโดนช้ตี ัวกลับ หายงวงเปน ปลดิ ทง้ิ อะไรอกี วะ บนุ ไดแตค ดิ ในใจกอนจะดนั ตัวลกุ ขน้ึ ตามคําส่งั ของรนุ พีว่ า ก เขายนื ตรงกอ นจะมองไปท่ีคนเรยี กเหมือนตอ งการถามเปน เชิงวา มอี ะไร กับเขา “บอกชื่อ นามสกลุ รหสั นกั ศึกษา” เสียงเขม สั่งตอ เม่ือเห็นวา คนท่ชี ตี้ ัวลุกขึ้นตามท่เี ขาบอก “ผมนายกิติกร เกรยี งไกรรกั ษ รหัส 8590001021 ครบั !!” เขา เอย ดวยถอยคําชดั เจนราวกบั ทองบทมา “จดุ ประสงคทคี่ ณุ เขามหาลยั คืออะไร” “หาความรคู รบั !” เขารูสกึ งงกับคาํ ถามของรุน พ่ี ถงึ จะไมเ ขา ใจ แตก ็ตอ งตอบ By Tartus

“หาความร…ู คณุ บอกวาหาความรูแลวทาํ ไมวันแรกพบถึง ประกาศวา จะจบี หมอ!!!” “…” คนถกู ตะคอกเสยี งดงั เลอื กท่ีจะเงยี บแทนคําตอบ บุน ถอน หายใจแรงๆกอ นจะจอ งคนตรงหนาอยางไมยอม เขาผดิ จรงิ ทบี่ อกวา จบี หมอ…เขาผิด “ผมถามทาํ ไมไมต อบ!!!” “ผมขอโทษครบั ” “ผมไมตองการคาํ ขอโทษของคุณ ผมตองการคาํ ตอบ” “ไมม คี รับ” จะใหเ ขาตอบอะไรกลับไปในเมื่อตอนนัน้ เขาเองก็ ไมม ีสติพอทจ่ี ะบังคับตัวเองได อธิบายไปก็ไมเขาใจกนั อยูดี “อยากเดนผมไมว า แตอ ยาทาํ ใหภาพลักษณข องคณะดแู ย” พี่วากพดู ตอ กอนจะเดินเขามาใกล “คุณมาเรียนไมไ ดมาหาแฟน” “ครบั ” บนุ ถอนหายใจยาวอกี ครั้ง เขาอยากจะเถยี งกลับไปใจจะขาดกบั คาํ พูดของพ่ีวา กแตก ท็ ําได เพยี งตอบรับแลว เบนสายตาไปอีกฝง ไมอยากจะมีปญหากบั รุนพตี่ ้ังแตว ัน แรก “หวงั วา ผมจะไมไ ดยนิ อะไรแบบน้นั อกี นง่ั ลง!!!” “…” บุน จองหนา คนทีต่ ะเบง็ เสียงจนแทบจะไมม เี สียงพูดตัง้ แต เชากอนจะนัง่ ลงตามคาํ ส่งั By Tartus

“คุณมองผมทาํ ไมครับ มีอะไรกบั ผมรเึ ปลา” เหมอื นทางพี่วาก ยงั ไมจ บกบั เขาเมื่อเหน็ เขามองตัวเองตาไมก ระพริบ “เปลาครับ” บนุ ตอบ “ผมกลัวลมื หนาพี่” “คุณยังไดเจอผมอกี นาน” “ครับ” บนุ ยกยิม้ “ผมจะเอาพ่เี ปนเยี่ยงอยาง” “อะไร!” “มาเรียนไมไดมาหาแฟน” บุนพูดพรอมกบั ยกมือข้นึ ไหว “ขอบคณุ ท่สี อนผมนะครบั ผมจะจําไว” จําวา ใครจะกลนื นา้ํ ลายตัวเองกอ นกนั หึ… “ฝากซอื้ อะไรอีกไหม” เสยี งของคนิ ถามทุกคนทีม่ ารวมตวั กนั อยูท่คี ณะทาํ งานกจิ กรรมรับนองปหนงึ่ ในวนั พรงุ น้ี “ไปดวย” ฐานทัพพดู ขนึ้ เม่อื เหน็ วาไมม ใี ครอาสาไปชวยเพอื่ น ถือของ “เออ ไปดิ” คินพูดพรอ มกบั เดินออกมาเมือ่ ไมมีใครฝากซ้ือ อะไรตอ เขาควบรถมอเตอรไ ซคข องเพ่อื นในคณะกอนจะหนั ไปหาฐานทพั “ข้นึ สิครบั เพอื่ น” “เดย๋ี วปนจกั รยานตามไป จะไปเตมิ ลม” “ออ …งน้ั เจอกันรา นปาเหนียวนะ” By Tartus

“อมื ” รานปาเหนียวคอื รา นขายของอเนกประสงคท ่ไี มวาจะอยากไดอะไรรานปา มหี มดแตตดิ ตรงท่รี าคาของจะแพงกวา ปกตจิ ึงไดฉายาปาเหนียวท่ี นักศึกษาของมหาลัยเกือบทุกคนไดเ ขา ไปเยยี่ มเยยี นรา นของปา เพราะ สะดวกท่ีสดุ ในการซอื้ ของทํางาน ฐานทพั ปน จักรยานออกมาตามทางพรอ มกับเสยี งของคณะ ตางๆที่เร่ิมรับนองกนั ต้งั แตวนั นี้ ปน้ีเปน ปส ุดทายของกจิ กรรมท่ีเขา สามารถจะทําไดเ พราะตง้ั แตป หนา เปน ตน ไปเขากแ็ ทบจะไมมเี วลาทํา อยา งอน่ื นอกจากเรยี นและคนไข อากาศดี อากาศชว งเชา สดชนื่ จนเขาชะลอความเร็วลงเพือ่ สดู อากาศท่ี สดชนื่ ของวนั ไมมากนักทก่ี รงุ เทพจะอากาศเยน็ สบายไมรอ นต้ังแตเ ชา เขาปนจกั รยานไปเร่ือยๆตามทางที่มีผคู นเดนิ ผานเปน ชวงๆ กกึ ! จักรยานของเขาหยดุ ลงพรอมกับเสยี งแปลกๆทขี่ าของเขา ฐาน ทพั ยันขาลงกบั พน้ื กอนจะลงมาดจู ักรยานทม่ี เี สยี งแปลกๆ โซที่เปอ นไปดวยนํา้ มันหลดุ ออกจากตัวปน เขายกรถจกั รยาน ข้นึ มาบนฟุตบาทเพ่ือไมใหเกะกะขวางทางคนอ่นื กอ นจะมองหาของท่ี พอจะชวยจบั โซเพื่อไมใหมือเขาเปอ นนาํ้ มนั By Tartus

“โซจ ักรยานหลดุ หรอครบั เดีย๋ วผมดใู ห” เสยี งหอบของคน หนึ่งดงั ขน้ึ พรอมกับรา งที่เต็มไปดว ยเหงอ่ื วงิ่ ตรงมาท่จี กั รยานของเขาโดย ทีไ่ มร อใหเ ขาตอบอะไรกลับ เจออีกแลว… ฐานทัพไดแตค ิดในใจ เขาไมไดพ ดู อะไรออกไปเพียงแคยืนมอง คนตรงหนา ที่ยงั ไมรตู ัววา คนขา งหลังคือใคร บนุ เอามอื จบั ทโ่ี ซอ ยา ง เชย่ี วชาญราวกับทาํ มาเปน สิบๆปแ ลวใสเ ขา ทใี่ หเ หมอื นเดิมโดยไมม ีทาที รังเกียจท้งั ๆท่ไี มใชจ กั รยานของเขา “เสร็จแลว ครบั ” บนุ ลุกข้นึ พรอมกบั หันมายม้ิ ใหเจา ของ จักรยานกอ นที่เขาจะชะงัก “อาว…” “…” ฐานทพั เลกิ ค้ิวขนึ้ เมือ่ เหน็ วา คนตรงหนาเหมือนจะพูด อะไรตอ “ผม…ผมไมร ู…ไมรูว า เปนพ”ี่ เขาตอบเสียงสน่ั บุนรูสึกไมเ ปน ตวั เองอกี ครงั้ เขารสู กึ ควบคมุ ตวั เองไมได “ไปเตมิ ลมหนอ ยกด็ ีนะครับ เด๋ยี วยางแบน” ใบหนา ทเี่ ตม็ ไปดวยเหงอ่ื พดู พรอมกับใชแขนของตัวเองเช็ด เหงื่อบนใบหนา บุน ฉีกยิม้ ใหค นตรงหนาดวยความรสู ึกทอ่ี ดั แนนไปท้ัง หวั ใจ เขาไมรูวาคนท่เี ขาเขามาชว ยคอื หมอฐานทัพ บังเอิญเกินไปแลว … By Tartus

“ขอบคณุ ” ฐานทพั พดู พรอมกบั จูงรถจักรยานลงฟุตบาท หาง ตาของเขามองมอื ทเ่ี ปอนไปดวยน้าํ มนั จากโซจักรยานของเขา “ครบั ” “จะไปไหน” พอเห็นสภาพทเ่ี ตม็ ไปดวยเหงื่อฐานทพั ก็อดทจ่ี ะ ถามไมได เขาไปทําอะไรมา “ออ ว่งิ รอบมหาลยั นะครบั …พอดไี ปกวนรนุ พ่ีวากนดิ หนอ ย” บุ นยมิ้ เจอ่ื น “ผมไปกอนนะ เดยี๋ วพีจ่ ะโดนไปดว ย” ถารนุ พ่ีมาเห็นตอนนมี้ นั คงไมดแี น “อืม” ถึงเขาจะไมเขาใจแตก ไ็ มไ ดถามอะไรตอ “ไวเ จอกนั ครับ” บนุ ยิ้มอกี คร้ัง “เด๋ียว” ถึงอยากจะปลอ ยผา นไปแตเขากท็ าํ ไมได “หิวนํา้ ไหม” “ครบั ?” “เด๋ียวไปซื้อนาํ้ มาให” “…!!!” บุนเหมอื นถกู สตน้ั เมอ่ื หมอพูดออกมาแบบนนั้ เขาอึกอกั อยพู กั หน่ึงจนหมอทาํ ทาจะปน จกั รยานออกไป “เอาครับ!!!” “อมื ” “ผมจะรอนะ” “รแู ลว ” ฐานทัพตอบ “รอแถวนี้ เด๋ียวกลับมา” เขาทิง้ ทา ยไวแคน น้ั กอนจะปนจักรยานออกมาอยางรวดเรว็ โดย ไมไดหันหลงั กลับไปดวู า ทาทางของอกี คนในตอนนเี้ ปน ยงั ไง บนุ กระโดดดี By Tartus

ใจราวกับไดเ กียรตนิ ยิ มกอ นจะหนั มองจกั รยานของฐานทพั ทปี่ น ออกไป ไกลเรอื่ ยๆ ขอบคุณครบั …คุณหมอ ฐานทัพจอดรถจักรยานลงหนารานของปา เหนยี วแลวเดนิ ตามคนิ เขา ไปหลงั จากท่เี ห็นรถมอเตอรไ ซคทขี่ บั มาจอดอยหู นาราน วันนี้ คนในรานดูคกึ คกั เปนพเิ ศษ ถา ใหเ ดาก็คงเหมือนพวกเขาทีต่ อ งมาซื้อ อุปกรณเพ่อื ใชใ นการจัดงานรับนอง “เดยี๋ วถอื ให” ฐานทพั ดึงตะกรา ที่ใสข องอยเู ตม็ จากมอื คินมา ถือไว “กนู กึ วา มึงหลง” คินหนั มาหวั เราะกอ นจะหยบิ ของใสต อตาม ลสิ รายการทีเ่ ขยี นมา “มีปญ หานิดหนอ ย” เขาตอบกลับกอนจะเดนิ ไปหยิบนาํ้ เปลา ตามที่ไดบ อกคนๆหนึ่งไว ไมไดล มื “หวิ นํ้าหรอวะ กลบั ไปทค่ี ณะเราก็ได” “เปลา ไมไดห วิ นาํ้ ” “เอา แลว ซ้อื ไปทําไมวะ” “ถามมาก” ฐานทัพพูดกอนจะวางตะกรา ทถี่ อื ไวขางตวั เพ่ือน “จะอยูอกี นานไหม” “สกั พกั แหละ ทาํ ไมวะ” By Tartus

“เด๋ียวกลับมา รอน่ี” เขาทง้ิ ทา ยไวแคน ัน้ กอนจะหยบิ ขวด นํ้าเปลา ไปจา ยตงั แลว ตรงออกจากรา นกลับไปทๆ่ี บอกคนๆน้ันไว หวงั วาจะยงั รออยู ฐานทพั ปนจกั รยานมาตามทางเดิมพรอ มกับกวาดสายตามอง ไปรอบๆเพอื่ หาเจาตวั ท่ีเขาบอกวาจะซอ้ื นาํ้ มาให สายตาเขาหยุดลงกับ รา งสงู ท่ยี นื โบกมือใหเขาอยา งรา เรงิ ใบหนาท่ดี ูคมเขมเวลาย้ิมเหมอื นคน ละบคุ ลิกราวกบั เปน คนละคน “ผมนึกวา พ่จี ะไมมา” บุนถอนหายใจอยางโลง อกเมอื่ เห็นคณุ หมอปนจักรยานตรงมาทางเขา ถงึ จะกลวั รุนพ่ีมาเหน็ ก็ตาม “บอกไวแ ลว” ฐานทพั พูดพรอ มยื่นน้ําเปลาใหคนตรงหนา “ขอบคุณครับ” บุนยิ้มกวา งกอนจะรบั ขวดนา้ํ จากมือของหมอ มอื ท้งั สองคนสัมผสั กับชวั่ ครู ฐานทพั รูสึกไดวามือของคน ตรงหนา เย็นเฉียบผดิ กบั เหงอ่ื บนใบหนา ที่ผดุ ข้นึ มา เขาลวงกระเปา กางเกงกอ นจะหยบิ ผา เช็ดหนา ขึ้นมาแลวยื่นใหค นทก่ี ําลงั ดื่มนาํ้ อยา งกบั ขาดนาํ้ มาหลายชว่ั โมง “ไมเ ปนไรครบั ” บุน รีบปฏเิ สธ “วันนผ้ี มตอ งทาํ กิจกรรมทัง้ วัน ยงั ไงก็ตองสกปรกอยูด ี” “ออ อมื ” เขาพยกั หนา พรอมเกบ็ ผา เชด็ หนา ลง “ขอบคุณมากๆนะครับ น้ําอรอ ยมากเลย” “อรอ ย?” ฐานทพั เลกิ คว้ิ ขน้ึ “นํ้าเปลา ?” By Tartus

“อะ…เออ ...” บนุ ชะงักกอ นจะยกมอื ขนึ้ เกาหัวตวั เองแก เกอ “ผมวานํา้ เปลา ย่ีหอ นอี้ รอย อรอยมากๆเลย” เขาแกต ัวนํ้าขุนๆ “ออ ” ฐานทพั หัวเราะออกมา “อรอ ยกด็ ่ืมใหห มด” “ถา ดมื่ หมดผมจะไดข วดใหมร เึ ปลา” บนุ มองขวดทถี่ ืออยใู นมือ กอนจะเงยหนามองคนตรงหนา “เออ…ผมหมายถึง…คอื …” “ไปละ” “เดีย๋ วครบั !!!” บนุ เรียกเจา ตัวเมอื่ เหน็ วา ฐานทพั กาํ ลงั จะปน ออกไป “…?” เขาหนั กลับมามองดวยความสงสัย ในตอนนค้ี นท่ียืนถือ ขวดนํ้าอยูสภาพรา งกายดเู หน่ือยและออนแรงเกนิ กวาทจี่ ะไปทาํ กิจกรรม ตอไหว แตน่ันมนั ไมเ กีย่ วอะไรกับเขาเลย จะสนใจทาํ ไมกัน “ขอบคณุ สําหรบั นํ้าขวดนน้ี ะครบั ” บนุ กาํ ขวดน้าํ ในมือไวแนน เหมือนกลวั วา มนั จะสลายหายไป “ไมเ ปนไร” “ถาคราวหนาโซพ ่ีหลดุ อกี เรียกใชผมไดต ลอดเลยนะครบั ” บุ นยม้ิ กอ นจะพดู ตอ เมือ่ เหน็ คุณหมอกาํ ลังจะอา ปากตอบ “ไมต อ งเกรงใจ ผมเตม็ ใจ ไมต อ งบอกวา ไมเปนไร เพราะผมอยากทํา” “อมื ” เขารบั คาํ สน้ั ๆในเมอื่ พูดดักทางเขาไวหมดขนาดนีก้ ค็ ง ทาํ ไดแ ครับปาก By Tartus

“อกี อยางกอ นพีจ่ ะไป…” “อะไร” “ผมช่ืออะไร พ่ีจําไดไหม” บุน ยืนยม้ิ รา ดวยความหวงั เตม็ หวั ใจ หวังวา หมอจะจําเขาได “อืม จาํ ได” ฐานทัพตอบกลับไปตามความจรงิ จะใหเขาจํา ไมไดไดย ังไงในเม่อื คนๆนีค้ อยย้ําช่ือตวั เองใหเขาฟงเสมอ “ย้ิมอะไร” เขาถามตอเม่อื เหน็ บนุ ยนื ยิ้มไมหุบ “รอพเ่ี รียกชื่อผมไง” “…” เขาเงยี บไปพักใหญ ไมใ ชเ พราะจาํ ไมไดแตไมเขา ใจวา ทาํ ไมเขาจะตองจําและพูดออกมาในเมือ่ คนๆน้ีไมไ ดมสี ว นเกย่ี วขอ งอะไร กับชวี ิตของเขา “พ่ีฐานทพั ” บนุ เรียกชื่อคณุ หมอเต็มเสยี ง หวั ใจของเขาเตน แรงทุกครง้ั ทไี่ ดยนิ และไดเอย ช่ือน้ีออกมา “บุน ” ตึกตกั ตึกตัก… เสยี งหัวใจของเขาเตน แรงขนึ้ จนแทบจะระเบิดออกมา หมอ ไมไ ดพดู อะไรตอ หลงั จากท่เี รียกชือ่ เขา จักรยานของหมอฐานทัพปน ออกไปไกลเร่ือยๆแตทาํ ใหเขารสู ึกเหมอื นตัวเขาและหมอใกลก นั มาก กวา เดมิ ตอนนี้เวลาน…ี้ แคพ จ่ี าํ ช่อื ผมไดผมก็พอใจแลว By Tartus

‘บนุ ’ ไมเ คยมีใครเรียกชื่อตัวเองแลว รสู ึกเหมอื นบินไดเ ทาคนน้เี ลย ผมคง…หลงรักพขี่ นึ้ มาจรงิ ๆแลววะ หมอฐานทัพ By Tartus

จีบหมอครงั้ ทห่ี า กจิ กรรมแรกพบคณะเกษตรผา นไปดวยความสนกุ สนานและ เหนด็ เหนอ่ื ยไปพรอ มๆกนั ปห น่ึงคอยๆทยอยเดินออกมาจากคณะดว ย เน้อื ตัวทเ่ี ตม็ ไปดว ยขด้ี ินและขี้โคลนทเ่ี ปอนขนึ้ มาถึงเสอ้ื กางเกงยีนสท ด่ี ดู ี ในตอนเชาตอนนีก้ ลับดูเหมือนไปบุกปา ผาดงจนสภาพดไู มไดและเร่ิมมี กลิน่ ท่ไี มพ งึ ประสงค บุนบอกลาเพ่อื นๆในคณะกอ นจะทง้ิ ตวั นั่งลงตรงเกาอีไ้ มห ิน ออ นในคณะเพราะถกู เรียกตัวไวก อ น เขาก็พอรวู ารุน พี่ไมค อยชอบใน กิรยิ าทาทางของเขาเทาไหร ดูจากทีใ่ หว ิ่งรอบมหาลัยสองรอบเขากพ็ อจะ เดาออก แตม ันดันมีเร่ืองดเี กดิ ขนึ้ เขาเลยไมไดถ อื โทษโกรธอะไรกับสิง่ ทีร่ นุ พี่ทาํ ถึงไมอยากจะทาํ ในตอนแรกแตพ อเจอเหตุการณน น้ั ใหว ิ่งอกี สักสิบ รอบเขาก็ทาํ ไดถาไดเจอกบั เขาคนนนั้ “ย้ิมอะไร คุณคิดวา พวกผมเรยี กคุณไวม นั เปนเรื่องดหี รือ ไง!!!!” เสียงของรนุ พว่ี า กดังขน้ึ ทาํ เอาคนที่กําลังคิดอะไรเพลนิ ๆถงึ กับ สะดงุ สุดตัว “ขอโทษครับ” บนุ กม หนา ลงเพ่อื แสดงวา เขารสู กึ ผิดจรงิ ๆ เหน่ือยมาทัง้ วันแลว ยังจะมาเรยี กเขาเพ่อื ทจี่ ะวากสวนตวั อีก หรอื ไง บางทเี ขากร็ สู กึ วารุนพ่ีไมม ีเหตุผลเกนิ ไป แตคดิ แบบนนั้ กค็ งไมดี แน ในเมือ่ เขาเปนปห น่ึงหนา ทีก่ ค็ อื รบั ฟงคาํ ส่ังของรุนพี่ By Tartus

“คาํ พูดของคณุ ในวนั นผี้ มจะถือวา ผมไมเคยไดย นิ มนั แตถาครั้ง หนาคุณยังทําอกี …” รุน พเ่ี วนชวงใหห ายใจ“คณุ ไมไ ดรุน!!!” “ครบั ” บุนรบั คาํ สั้นๆแมว า จะไมไดมคี วามรสู ึกอยากไดรนุ อะไร ทีร่ ุนพ่ีบอกมากมายแตเขาไมอยากเปนเปาสายตามากไปกวา น้ี อะไรทีท่ นไดก็จะทน “ผมหวงั วาจะไมมีเหตุการณแ บบน้เี กิดข้ึนอกี นะปหนง่ึ ” “ครบั ” “อกี เรอื่ งท่ีเรยี กตวั คณุ มาผมอยากจะใหคณุ ลงประกวดดาว เดอื นของคณะเรา” “ผมไมชอบประกวด” เขาถอนหายใจยาว ถึงจะเหน็ วา รนุ พอี่ กี คนทําทา จะอธบิ ายแตเขาก็เลือกท่จี ะหันหนาหนี เขาไมช อบการประกวด “ผมไมไดข อ แตผ มบังคบั คณุ ” “…” บนุ เงยหนามองรุน พี่วา กอยา งไมเ ขา ใจ “คนอนื่ กม็ ี เยอะแยะ ทาํ ไมตอ งเปนผม” “เพราะพวกผมเลือกคุณ” “ครับ?” บนุ เลกิ ค้ิวอยา งไมเ ขาใจ ถงึ อยากจะถามตอกไ็ มไ ดใช สิทธินนั้ เมื่อรนุ พอี่ ีกคนเขา มาอธบิ ายใหเ ขาฟงเสร็จสรรพโดยท่ีเขาไม จําเปน ตองถามอะไรอกี By Tartus

การประกวดดาวเดือนของคณะปหนึ่งจะถูกสง ตัวแทนโดยรนุ พี่ แตล ะฝายเขาประกวด ซ่ึงมีฝายสโมสรนักศึกษา ฝา ยเชียร ฝา ยพี่ระเบยี บ และฝายยิบยอยท่ีจะเลือกคนท่คี ิดวา เหมาะสมเขามาประกวดดาวเดือน ของคณะ ซึ่งเขาดนั ถูกเลือกจากฝา ยพี่ระเบียบ “มีแบบนี้ดวยหรอ” บุน ถามดวยความสงสยั ไมเห็นเคยไดยนิ วา เขาเลือกดาวเดอื นกนั แบบน้ี “มีทคี่ ณะเราและคุณตอ งลงประกวด” “ผม…” “ผมหวังวาคณุ จะทาํ ได” “ผมทําไมไ ด” “ตองได… แลว เจอกันทีห่ องเชยี ร กลับไปได” รนุ พไี่ มรอใหเ ขา พดู อะไรตอ พอจบสิ่งทีต่ อ งการพดู กเ็ ดนิ ออกไปปลอ ยใหเ ขานัง่ ทําหนา งง “อะไรวะ…แมง” บุนสบถออกมากอ นจะมองสภาพตวั เองทดี่ ู เลอะเทอะสิน้ ดี กลนิ่ โคลนทไี่ ปคลุกมาวนั นแ้ี ตะจมูกจนเขาตอ งยกมือขน้ึ มาปด ไว ถา ไอสองกบั ไอสามเห็นสภาพน้พี วกนน้ั คงไมเขาใกลเ ขาแนๆ เพราะ ขนาดตัวเขาเองยังรบั ตวั เองตอนน้ไี มไ ด รบี กลับไปอาบนาํ้ ดกี วา … By Tartus

บนุ คดิ ไดพรอมกบั ถอดรองเทา ที่เลอะเทอะจนดไู มไ ดออก อาการปวดเทา ของเขากาํ เริบข้นึ อีกคร้ังเมอ่ื โดนสง่ั วิ่งตอนเชา เมอ่ื ไหรเขา จะไดร ถมอเตอรไ ซคส กั ที ถงึ ตอนน้ันเขาคงไมล าํ บากเดนิ กลับหอแบบน้ี ทําไมปวดขนาดนีว้ ะ!! เขาเดินออกมาจากคณะไดไมก ีก่ า วกห็ ยุดฝเทา ลงเหมอื นลืม อะไรสักอยาง ไมตองคดิ ใหนานขาทงั้ สองขา งกร็ บี วงิ่ กลบั เขา คณะอยา ง กับลมื ความเจ็บปวดกอนหนานี้ ขวดนํา้ ทเ่ี หลอื น้ําอยกู นขวดวางอยทู เี่ ดิม เจาตัวรบี วงิ่ ไปหยบิ ข้นึ มาเพราะกลวั แมบ านจะเกบ็ ไปทิ้งกอนจะเดนิ กลับออกไปอกี ครงั้ ถงึ จะ ด่มื น้าํ จนเกือบหมดเขากไ็ มค ดิ ท่ีจะท้งิ ขวดนาํ้ ขวดแรกทไี่ ดจากคนทเ่ี ขา สนใจ บุน เดินมาตามทางทีแ่ ทบจะไมเหลือคนในคณะอยูท้งั ๆท่อี อกมา จากคณะชา กวาไมเกนิ สิบหานาที แตก ็พอจะเดาออกวา ทกุ คนคงรีบ กลบั ไปลางเนื้อลา งตวั ทีห่ อเพราะทนกล่นิ เหมน็ ไมไ หว เขาเองกอ็ ยากจะ ทาํ แบบน้ันแตระยะทางกลับหอไมไดใกลข นาดสามส่กี าวถึงเลย อกี อยาง รถโดยสายก็แทบไมผ านมาสักคันในเวลาเกือบสองทมุ แบบน้ี เฮอ … ขาท้งั สองขา งเหมอื นจะเรมิ่ เดินตอไปไมไหว บุนมองหาทนี่ งั่ พกั กอนจะท้งิ ตวั น่งั ลงที่เกาอีบ้ นฟตุ บาท เขาไมไ ดพ กโทรศพั ทม าเพราะรนุ พ่ี บอกไมไ ดเอามาเด๋ียวเปย ก ก็จริง ถาเอามาปานนคี้ งพังไปแลว By Tartus

“เหนอื่ ยจงั โวยยยย!!” บนุ ตะโกนออกมาโดยทไี่ มรตู วั เลยวา แถวนั้นมีใครอกี คนทมี่ องเขาอยไู กลๆ ฐานทัพท่นี ั่งถัดจากเกา อบี้ นุ ไปสามตวั หันไปมองตามเสยี งกอ น จะหยบิ ผาปดปากขึน้ มาใสไ วเ พราะกลัววาเขาจะจาํ ไดว าเปนตัวเอง ฐาน ทัพท่ีแอบมานั่งพกั เหนื่อยคอ ยๆลุกขน้ึ เดนิ กลับไปทางคณะของตวั เอง อยางเงยี บๆเพ่ือไมใหค นทีน่ ง่ั อยอู กี คนรูต ัว “พ่ี…จะรีบไปไหนหรอ” นํา้ เสียงท่ีเต็มไปดวยความออนเพลยี ทักทายเขาพรอมกบั กลน่ิ ตๆุ ท่ีลอยมากระทบจมกู ของฐานทพั ถงึ แมจะใส ผา ปดปากไว ไปทาํ อะไรมา “หมื ?” ฐานทัพเลกิ คว้ิ ข้ึนกอ นจะหันกลบั ไปเมอ่ื บริเวณนน้ั มีแค ตวั เขาและคนทกี่ ําลังเดินมา “เจอกันอีกแลว” บนุ เผยยม้ิ ออกมาเม่ือเหน็ วา เปนคนรูจ กั “เจอทไี รพี่ใสผา ปด ปากตลอดเลย พ่ีเปน ไขหวัดหรอ” เขาแซวคน ตรงหนาแตดเู หมอื นฐานทัพจะไมรับมุก “ไปละ” “เหย เดยี๋ วดพิ ี่ อยดู ว ยกนั กอน” บนุ ทาํ ทาจะควา แขนคน ตรงหนา แตฐ านทพั รบี ดงึ แขนขนึ้ กอ น ไมไดร งั เกียจ แตเ หม็น By Tartus

“ขอโทษ ผมลมื ตัว” บุนพูดพรอ มกม มองตวั เองทีส่ ภาพไมนา ดู เทา ไหร “พอดีผมเจบ็ เทา ก็เลยนง่ั พักรอใหมันเบาลงกวานี้ เหน็ พี่อยไู กลๆ ก็เลยจะชวนมานั่งคุยดว ย” “อมื ” ฐานทัพรบั คาํ สนั้ ๆกอ นจะกมลงมองเนอื้ ตวั ของคน ตรงหนา เพราะเหตผุ ลน้ีเลยไมยอมรบั ผาเช็ดหนาทเ่ี ขาใหสนิ ะ ฐานทพั มองไปเร่ือยๆจนสายตาไปหยดุ ลงที่ขวดนาํ้ ท่คี นตรงหนาถืออยู ขวดนาํ้ ที่ เขาซอื้ ใหช ว งเชา ตอนนีม้ นั แทบจะไมเ หลือนํา้ อยูแ ลว “ขยะ” ฐานทพั ช้ีน้ิวไปที่ถงั ขยะท่ีหา งออกไปไมก ีก่ า ว “หืม? ผมตัวเหมน็ ถงึ ขนาดตองเอาไปทง้ิ เลยหรอ” บนุ แกลง ทาํ เสียงนอยใจ “เปลา ขวดนา้ํ ” ฐานทพั พูดตอ พรอ มกับช้ไี ปทข่ี วดนํา้ ท่ีบนุ ถอื ไวแ นน “ออ ออออออออออออ” คนทเ่ี ขาใจผดิ รองเสยี งดงั “ไมท ิ้ง หรอกครับ” “…” “มีคนใหผ มมา” บนุ พูดดวยรอยยิม้ และความรสู กึ ที่อดั แนน เต็ม หัวใจ คดิ ถึงตอนนนั้ เขายังเขนิ ไมหายทจี่ ๆู หมอก็ซ้อื นํา้ มาใหเขาจรงิ ๆ “แลว ?” By Tartus

“คนๆนนั้ เปนคนสาํ คัญสําหรบั ผม” บนุ พูดพรอ มกับสบตาฐาน ทพั “ท้งิ ไมล งหรอก” “…” ฐานทพั เงียบลง เขามองคนตรงหนากลับดวยคาํ ถามท่ี แลนอยูภายใน เขาจําไดด วี าขวดนา้ํ ขวดนั้นเขาเปนคนซอ้ื ให แต…เขาเปนคนสําคญั สําหรบั คนๆนีไ้ ดย ังไง “ทาํ ไมพี่ตอ งอึ้งขนาดน้ัน คาํ พูดผมมันเล่ยี นหรอ” บุนยนื่ หนา เขา มาใกลกวาเดิมทาํ เอาคนทก่ี ําลงั ใชค วามคิดถงึ กบั ถอยหลงั ไปหนง่ึ กา ว “เปลา ” ถงึ จะอยากถามตอแตเขากลับรสู ึกวา มนั ไมใ ชเ รอ่ื งท่ี เขาควรถามเพราะตวั เขาเองไมไ ดส นทิ กับคนตรงหนามากขนาดท่จี ะถาม ถงึ เรอ่ื งสวนตัว “พี่จะกลับแลวหรอ” “อืม” “อยูเปน เพือ่ นผมกอ นไมไดหรอ แคหา นาทกี ไ็ ด” บนุ ร้งั คน ตรงหนา ไวเ พราะไมอยากจะน่งั อยคู นเดยี ว แถวนมี้ นั เรม่ิ วงั เวงแปลกๆ “อืม เอาด”ิ ฐานทัพตอบกลบั อยา งวางา ย เขาเองกย็ งั ไมอ ยาก กลับไปท่ีคณะเหมอื นกนั “งน้ั พีน่ งั่ ตรงนี้ เด๋ียวผมนง่ั ตรงนัน้ ” บุนชี้ไปที่เกา อยี้ าวสองตวั ท่ี อยหู า งกันไมถ ึงเมตร “จะไดไมเ หมน็ ผม” “อมื ” ฐานทพั พยักหนากอนจะนัง่ ลงตามทค่ี นเลอะเทอะบอก “ผมช่ือบนุ นะ อยูคณะเกษตร พีจ่ ําผมไดใ ชไ หม” By Tartus

“จาํ ได” “แลว พีช่ ือ่ อะไรอยคู ณะอะไร ผมยังไมเ คยรูเลย” “ไมบอก” ฐานทพั หันมาสบตาน่ิงๆกอ นจะเปล่ยี นเรื่อง “วนั น้ี รับนอ งมาหรอ” “ครับ แอบโดนพ่วี ากดดุ วย ผมโดนสั่งใหว ่งิ รอบมหาลยั สอง รอบ เหนอื่ ยมากเลย” บนุ เรม่ิ เลา เหตกุ ารณท่ีเกดิ ขนึ้ ในวนั นใ้ี หค นท่นี ง่ั เกา อถ้ี ัดจากเขาฟง “อมื …” “แตใ นเรื่องรา ยๆก็มเี รือ่ ยดีๆอยูนะ” เขาเงียบลงกอ นจะกมมอง ขวดนาํ้ ทอ่ี ยใู นมือ “เร่ืองดๆี กค็ งจะเปน เจาของขวดนํา้ ขวดน”้ี “…” ฐานทัพหนั ไปมองคนขางๆทีย่ ม้ิ กวา งเม่อื พดู ถงึ ขวดนํ้า ราคาไมก ี่บาทที่เขาซอื้ ใหแทนคาํ ขอบคณุ ทีซ่ อมจกั รยานให ทาํ ไมมนั ถึงมีความหมายมากขนาดนั้น “ผมนะ …ดีใจมากเลยนะ” บุนย้ิมไมหบุ เขาไมรเู ลยวาทาทาง และสหี นา ทเี่ ขาแสดงออกมามนั ดูมคี วามสขุ มากแคไ หน สุขจนทาํ เอาคนขางๆถึงกบั หยุดมองไปพกั ใหญ “แลว …” ฐานทพั กาํ ลงั จะพดู ตอแตเ ม่อื เห็นคนๆหนง่ึ ท่กี ําลัง เดินมาถึงกับเงยี บไปกอนจะจอ งมองดๆี แลวรบี เอานิว้ ชแี้ ตะทปี่ ากเปนเชงิ ใหเงียบๆ By Tartus

“ไอหม…” คนิ ทีก่ าํ ลังจะเรยี กเพ่อื นเสียงดงั ถงึ กบั เงยี บลงกอ น จะรบี วิ่งไปหลบยังจดุ ใกลๆเพ่ือไมใหค ูสนทนาของเพอ่ื นเหน็ ไอฐานทพั คุยกบั ใครอยูวะ… “ไปละ” เขาลกุ ข้นึ โดยท่ีปลอ ยใหค าํ ถามทคี่ างคาใจหยดุ ลงแค นน้ั ไมอ ยากรอู ะไรไปมากกวา นี้ ฐานทพั หนั ไปมองหนา คนท่ียงั มองขวด น้ําตรงหนาประหนงึ่ เปนของมีคา กอ นจะพูดตอ “กลับไปกเ็ อาเทาแช นา้ํ อุน” “อาว พี่จะไปแลวหรอ” “อืม” “ง้นั …ไวเจอกันใหมนะครบั ” บุน ยม้ิ ใหกบั คนตรงหนา “ผมจะ รบี กลับไปเอาเทาแชน าํ้ อนุ ตามทพ่ี ่บี อก ขอบคุณมากครบั ” “อืม” ฐานทัพเดนิ ออกมากอ นจะชะงักลงแลว หนั กลับไปพูดคาํ ที่เขากไ็ มเขา ใจวาทาํ ไมจะตอ งพดู ออกมา “ฝน ด”ี “ครบั …ฝนด”ี บุน ยิ้มกวา งกอ นจะลุกข้ึนโบกมอื แลว เดินกลบั ไป ท่หี อหลงั จากทเ่ี หน็ วา รุนพีเ่ ดินออกไปแลว คงตองรบี กลับไปเอาเทาแชน าํ้ อุนจรงิ ๆ…ปวดฉิบหาย บนุ คอ ยๆเดนิ กลบั ไปโดยท่ีไมรเู ลยวาอีกฝายหยุดยนื มองอยู ไกลๆกับคินทีพ่ รอ มจะพนคาํ ถามออกมามากมายกบั สง่ิ ท่ีเขาสงสัย By Tartus

“เด็กนั่นคุน ๆวะ ” คนิ พูดพรอ มกับมองหนา เพอื่ นทีใ่ สผ า ปด ปาก ไวกอนจะมองรางท่ีเดนิ ออกไปไกลเร่อื ยๆ “อมื ” ฐานทพั พยักหนา กอนจะถอดผาปดปากออก “ไปเถอะ” “ไอหมอ มงึ มีอะไรปด บงั กรู เึ ปลาวะ” คินคาดคน้ั เพอ่ื นทเี่ ดนิ นํา กลบั ไปทคี่ ณะ “ไมมี” ไมมีอะไรท้งั นัน้ “แนใจหรอวะ” “เออ” ฐานทพั ตอบกลบั อยางปดรําคาญ “มึง” “วาไง” “เวลาใสผ า ปดปากมงึ จาํ ไดไหมวาเปน ใคร” ฐานทพั พูดพรอม กับหยิบผาปดปากขนึ้ มาใสอีกคร้ัง “แบบน้”ี “จําไดสิวะ มึงกบั กเู ปนเพ่ือนกนั มาก่ีปแ ลว” คนิ ตอบกลบั มา ทันที “แลว ถา พ่งึ รูจักกัน” ฐานทพั เงยี บไปพกั หนึ่ง “ชา งเถอะ” เขาไมควรจะเอาเรอ่ื งเล็กๆนอยๆแบบนีก้ ลับมาคดิ ถงึ แมวาจะ อดสงสัยไมไ ด ทง้ั ๆที่ไมใ ชเ รื่องทเี่ ขาควรจะใสใจ ไมเ ปน ตัวเอง 26/07/59 By Tartus

ขอบคุณสาํ หรับน้าํ ขวดแรกทซ่ี อ้ื ใหผมนะครับ ขอบคณุ จรงิ ๆ :) บนุ ปด สมุดบนั ทกึ ลงดว ยใบหนาเปอนยิ้ม เทา ทง้ั สองขาง หลังจากที่ผานการแชน ํา้ อนุ กท็ าํ ใหเ ขารสู ึกดีขนึ้ มากกวา ตอนเดนิ กลับหอ สวนเพ่อื นอกี สองคนท่อี อกไปหาอะไรกนิ อยูขา งนอกปา นนย้ี ังไมก ลบั เขา หอทัง้ ๆทเี่ วลาผานไปเกอื บจะส่ที ุมแลว บนุ เกบ็ สมุดบนั ทกึ ลงใตห มอน กอนจะหยบิ ขวดนาํ้ มาเขียนวันท่ีติดขวด ทุกอยางท่เี ก่ยี วกับหมอ…สําคญั สาํ หรับเขาเสมอ B : ฝนดีครับ กดสง ไปแมป ลายทางไมอานขอความของเขากต็ าม อยางนอ ย เขากม็ คี วามสุขมากแลว ในตอนนี้ ตอนทห่ี มอจําชอ่ื ของเขาได ตอนท่ไี ด พูดคยุ กับหมอจริงๆและไดรวู า ความรสู ึกของเขาเร่มิ ชัดเจนข้ึนเรื่อยๆ “ดวี ะ” เขาหลุดพูดกบั ตัวเองกอนจะประทับริมฝปากลงบน ขวดนํ้าเบาๆราวกบั วา ขวดนํา้ คอื คนทีเ่ ขากาํ ลังคิดถงึ ถึงแมบ างคร้ังเขาจะขนลกุ กบั พฤตกิ รรมของตัวเองที่ดู ประหลาดไปบางแตม ันกจ็ ะมาพรอมความสุขเสมอ จากคนที่ไมเคยจีบ By Tartus

ใคร จากคนทไี่ มเคยพยายามเพ่อื ใคร จากคนที่ไมเคยเขยี นบนั ทกึ เรือ่ ง ของใคร จากคนทีไ่ มม จี ดุ มุง หมายในชีวติ เขาเปล่ยี นไปเพราะคนๆน้ี ถา ถามถึงเหตผุ ลเขาเองกค็ งตอบไมไ ด เพราะทุกสิ่งทเี่ กดิ ข้นึ มนั เกิดกบั ความรสู ึกลว นๆ ถงึ แมวา จะไมมใี ครเหน็ ดวยกบั สง่ิ ทีเ่ ขาทาํ กไ็ ม เปนไร แคเ ขาที่เขา ใจก็พอ “ฝนดคี รบั …หมอ” บุนพดู กบั ขวดนาํ้ ที่วางไวขา งหมอนดว ย ใบหนาเปอ นย้ิมกอนจะลม ตวั ลงนอนดว ยความเหนอื่ ยลา ท่สี ะสมมาท้งั วนั คนื นี้ถา ฝน ถงึ หมอกค็ งด…ี วันแหงการพกั ผอ นของบุนมาพรอมกับเพือ่ นๆอกี สองคนทีห่ าย ตัวไปทาํ กิจกรรมรบั นอ งของคณะตวั เอง เขาเดินลงมาขางลา งหอพกั กอน จะทําการยืมจักรยานปน ไปซื้อของเขา หอหลงั จากท่ดี ูแลว วา ยังมีอกี หลาย อยางท่ตี องซอื้ เขามาไวใ นหอ ง ถงึ จะแอบเอาของเพื่อนอกี สองคนมายนื ใชบอยๆก็ตาม… “ขอบคณุ ครับ” เขารับกญุ แจไขโซจ กั รยานมาพรอ มกบั เดินไป ไขกุญแจแลว ปนออกไปอยางรวดเร็ว By Tartus

วนั นีท้ ่ีมหาลยั ดูครกึ ครนื้ เปน พิเศษเพราะเปนวนั ทคี่ ณะสว นมาก จะนัดนองมารบั นอ งตามคณะตางๆแตค ณะของเขานัดไปแลวเลยทําให จักรยานท่ปี กติยืมไมเคยทนั กลายเปน ไมม ีใครยืม คณะแพทยรับนอ งวันน…ี้ ปน ไปดูหนอยกไ็ ด ยังไงก็ทางผา น ผานก็เหยี้ ละ…คนละทาง!!! บุนทะเลาะกับตัวเองอยูพักหน่ึงกอ นจะปนจกั รยานไปทาง คณะแพทยต ามเสียงเรยี กรองของตวั เอง เสยี งกลองกับเสียงรองเพลง สนั ทนาการดังขนึ้ เรอ่ื ยๆตามระยะทางทเ่ี ริ่มใกลข น้ึ เขาเร่ิมชะลอ ความเร็วลงเม่อื ใกลจะถงึ คณะกอ นจะหยดุ ลงที่ตน ไมส งู ใหญท ่พี อจะบังตวั เขาไมใหค นในคณะเห็นแตเ ขาสามารถมองเหน็ กิจกรรมการรบั นอ งไดจาก ตรงน้ี รุน พีส่ นั ทนาการรอ งเพลงพรอ มกบั เตน ประกอบทําใหเ ขามอง เพลนิ จนลมื หาคุณหมอฐานทัพท่ีตั้งใจจะมาแอบสอง กิจกรรมสนั ทนาการ ยาวเปนพเิ ศษสําหรับชวงเชาของวนั บนุ หยุดดูอยพู ักใหญก อนจะปน จกั รยานออกไปเมอ่ื ไมเ หน็ ว่ีแววของคนทเี่ ขาตามหา หรือวา จะไมมา… “เฮอ …” เขาถอนหายใจระหวา งทางปน ไปรา นขายของขา ง มหาวทิ ยาลัย ถึงแมวาเม่อื วันกอ นจะเจอกนั ไปแลว แตเ ขาอยากเจออีก เหมือนสงิ่ เสพตดิ ท่มี คี วามตอ งการมากขึ้นทุกวัน By Tartus

รา งของผูชายคนหนง่ึ ทเี่ ดนิ ออกมาจากคณะเรยี กความสนใจ จากบุน ไดม ากเมื่อคนๆน้นั หนั หนามามองรถทีข่ ับไปมาเพื่อขา มถนนไปอกี ฝง ของทางเดนิ กรงิ๊ กร๊ิง! บนุ กดกระด่ิงจักรยานกอ นจะรีบปน ใหเ ร็วขึ้นกวาเดมิ แลว หยดุ ลงหนา ผชู ายทท่ี าํ หนางงกบั เขา แมวาจะคุนหนาอยนู ดิ ๆก็ตาม “สวสั ดคี รบั พ่”ี บนุ ยม้ิ สดใสใหค นตรงหนา กอ นจะแนะนาํ ตัวตอ “ผมบุนไงครับ คนทเ่ี ขียนหนา ผากพ่ฐี านทัพ” “อออ” คนิ พยกั หนา กอนจะพูดตอ “คนๆนั้น” “ครบั ?” บนุ เลิกคว้ิ ขน้ึ “คนไหน” “ออ เปลา ” คินสายหนา “แลวมีอะไรรเึ ปลา” “ไมม คี รับ” บนุ ตอบกลบั มาทนั ที “แลว พจ่ี ะไปไหนหรอครับ?” “แนใจหรอวา ถามพี่” คนิ ยมิ้ เจาเลห  “ทาํ ไมทําทาเหมือนมอง หาใคร” คนิ พูดเหมอื นรใู จคนตรงหนา ทาํ เอาบนุ ทก่ี าํ ลังมองหาหมอออก นอกหนาถงึ กับหยดุ หา “เปลาครับ ผมก็ถามพี่ไง” “ออ นึกวาถามหาไอห มอฐาน…” “อยูไ หนครบั !!” ปากเขาไวกวาความคดิ เสมอ พอหลดุ คําถาม ออกไปโดยทอี่ กี ฝา ยยงั พดู ไมจ บก็เรยี กรอยย้มิ จากคินไดอกี คร้ัง “ไวนะมึง” By Tartus

“เออ…คือผม…” “ไมไดวาอะไร แซวเลน ” คินหัวเราะ “ไอหมอมนั เดนิ ไป ซปุ เปอรหนามอ ไปซ้อื ของทาํ กจิ กรรมตอนบา ย” “ออ ” หนามอ…เดินไปงนั้ หรอ “ถา วา งกไ็ ปชวยมันดิ มันพึ่งออกไปเมือ่ กี้ นาจะยงั ไปไมไกล” “ครบั ไดค รบั ” บุนแอบยม้ิ ในใจ แมจะอยากยมิ้ ออกมาแตก ็ไม กลา ทาํ ตวั ใหเ พอ่ื นของหมอรมู าก ถงึ บางพฤตกิ รรมเขาจะปดไมอยูก็ตาม “พจ่ี ะไปดว ยรึเปลาครบั เดยี๋ วผมปน ไปสง ” “ไมเปน ไร ไปเถอะ” “ออ…งนั้ ผมไปกอ นนะ” “เออไปๆ” คนิ โบกมือเปน เชิงใหอ ีกฝา ยปนออกไป เม่ือบนุ เหน็ แบบนนั้ เขาก็ยิม้ ใหค นิ อกี ครง้ั กอ นจะรบี ปน ออกไปใหทนั อีกฝา ย คนิ มองคนทปี่ นออกไปกอนจะยมิ้ ออกมานิดๆ ถึงแมต อนแรกจะ แคสงสยั แตตอนนเ้ี ขาเริม่ รสู กึ มนั่ ใจมากข้นึ ทงั้ การกระทํา สีหนา แววตา เปนอยา งทค่ี ิดไวจรงิ ๆ… ฐานทัพเดินมาตามทางฟุตบาทพรอ มกับเหงือ่ ทีผ่ ดุ ออกมา เพราะความรอ นของเสื้อทเ่ี ขาใสร วมไปถงึ สภาพอากาศท่ีคอ นขา งรอ น By Tartus