(ผม)จีบหมอ

“พวกมันอยากใหผมแกปมในอดีต อยากใหลงสมคั รคัดเลอื กบา สมหาลัย” “สมคั รสิ” “ครับ?” บนุ เลกิ คิว้ ขน้ึ เม่ือหมอตอบกลบั มาทนั ที “พ่ีบอกผมวา ใหส มคั รหรอ” “อมื ” ฐานทพั พยักหนา “จะยอมทงิ้ สิ่งทรี่ ักเพราะคนๆเดยี วงนั้ หรอ” “ผมกลัว…กลัววา เหตุการณแ บบนน้ั จะเกดิ ขนึ้ อกี ครั้ง” “อยา พ่ึงคิดไปกอ น” เขาหนั มาสบตาคนขางๆ “ถา ยังเอาชนะ ตัวเองไมไ ด ก็ไมมีวันชนะคนอนื่ ” “ผมร”ู “เชอ่ื วา ทาํ ได” ฐานทัพหันมาพดู ดวยความรสู ึกทีค่ ิดอยางนน้ั จริงๆ เหมือนทอี่ กี คนเคยเชอ่ื ม่นั ในตวั เขา “ตองทําได” “ขอบคณุ นะครบั ” บนุ หนั มายมิ้ ใหค นขา งๆ “ขอบคณุ ที่เชอื่ ” ขอบคณุ ท่เี ชือ่ ทง้ั ๆท่ีตวั เขาเองยังไมเคยเช่อื … “เหมอื นทเี่ ชื่อ” ในตัวของเขา ฐานทพั เลอื กทจี่ ะเกบ็ คําหลังไว เหลือเพยี งแคค วามคดิ เขารูสึกเหมอื นคนขางๆเร่ิมรูสกึ ดีขนึ้ กวาตอน แรก “กําลังจะไปไหน” “ไปไหน?” บุนทวนคําถามอยา งไมเขาใจ “เม่ือก”้ี ตอนท่ขี ับสวนกนั By Tartus

“ออ…” บุน ยิ้มออกมาบางๆ “ไมรูค รบั …ไมรูว าจะไปไหน” “…” “รูตวั เองอกี ทีก็ปน มาแถวน้ีแลว” คาํ ตอบทไ่ี มไดก ุเรอื่ งขนึ้ มา ตอนแรกต้งั ใจจะกลบั ไปทห่ี อกอ นทีจ่ ะออกไปอีกครง้ั แตร ตู ัวอกี ทจี กั รยาน กด็ ันขับมาคนละทางกบั หอพัก “ออ ” ฐานทัพรบั คําสัน้ ๆ “สบายใจขึ้นรึยงั ” “ครับ” บุนตอบกลับมาทนั ที คาํ ถามของหมอฐานทัพอาจจะ เปนเพียงคําถามธรรมดาทว่ั ไป แตเ ขาสมั ผัสไดถ งึ ความหวงใยในคาํ ถาม นนั้ “พจี่ ะไปไหน ใหผมไปสงไหม” “ไมเ ปนไร” “แตผ ม…” “ครัง้ นห้ี า มปฏิเสธ” ฐานทพั รบี พูดดกั หลายครัง้ แลว ท่ีเขาโดน เด็กปห นึง่ คนนีพ้ ูดคําๆนีใ้ ส ถึงเวลาทเี่ ขาตองพดู กลบั บา ง “กลับไป พกั ผอ น” “ครับ…ขอบคณุ มากนะครบั ท่รี บั ฟง ผม” “ไมเปน ไร” “จะไมใ หผ มไปสง จรงิ ๆหรอ” “ไม” ฐานทัพตอบกลบั มาทันควันทาํ เอาคนท่มี คี วามตั้งใจ เต็มที่ถึงกบั ทําหนา จอ ย “ครบั บบบ…ไมถามแลว วว” บุนยกมอื ยอมแพ By Tartus

“เลิกทําหนา แบบน”ี้ ฐานทัพลกุ ขึ้นเตรยี มจะเดินออกไป เขา หนั กลบั มามองคนทย่ี งั คงทําหนางงกอ นจะพูดตอ “ทาํ หนาแบบเดมิ ดกี วา ” แบบเดิม… บุนหยดุ คดิ ไปพักหนง่ึ ไมท นั ทเ่ี ขาจะถามอะไรตอ รา งของหมอ ฐานทัพกเ็ ดินจากเขาไปอยางรวดเร็วโดยทิง้ คําพดู ใหเขาตอ งมานั่งแปล ความหมายในส่ิงทห่ี มอพดู ออกมา ทําหนา แบบเดมิ … หรือวาหมอจะหมายถงึ …เวลาเขาย้ิม “ยิ้ม…” พอคิดไดรอยยิม้ ของบนุ กเ็ ผยออกมา สายตาของเขา ทอดยาวไปยงั ทางท่ีคณุ หมอเดนิ ไปดว ยรอยยมิ้ ทไ่ี มห ายไปจากใบหนา ได รูป ตอใหตองย้ิมจนตนี กาขึ้น…มันก็คุม สาํ หรับเขา เขานง่ั อยทู ่ีเดมิ พกั ใหญก อ นทีโ่ ทรศัพทมือถือจะดงั พรอมกับ ขอ ความแจง เตือนของเพือ่ นๆที่บอกวาใหไปเจอกนั ทรี่ านแถวมหาลัยใน อีกยส่ี บิ นาทีขา งหนา บุนถอนหายใจออกมาดว ยความรสู ึกหลายๆอยาง ทงั้ โลง อก ทงั้ สบายใจและกดดันไปในเวลาเดยี วกัน ตอ งทาํ ไดส…ิ ในเมื่อมีอกี หลายคนเชือ่ มัน่ ในตัวเขาและหนง่ึ ใน นน้ั ก็คอื คนสาํ คญั By Tartus

พจี่ ําไวน ะ ที่ผมกลา กลับไปเลน สวนหนงึ่ เปน เพราะพ่เี ชื่อในตวั ผม… รา นแถวมหาลัยเตม็ ไปดว ยผูค นแนน เกอื บทกุ รา น เปนโซน กวางทีร่ า นตา งๆจะตั้งเรยี งกนั เปนแถว อยากจะเดนิ ไปสั่งรา นไหนกนิ ก็ได กวา ทัง้ ส่ีคนจะไดท นี่ ง่ั ก็รอควิ ไปเกือบยีส่ บิ นาที ทนั ทีที่ไดน งั่ เมนทู วี่ างอยกู ็ ถกู ดงึ จากท้ังสี่ทศิ ราวกับวาใครหยบิ กอ นกนิ ฟรี “เออ …เดี๋ยวไปเอาเมนมู าใหเพม่ิ นะคะ” พนักงานทเี่ ตรยี มจะจด รายการถึงกบั ยม้ิ นิดๆกอนจะเดินไปหยิบเมนูเคร่ืองดม่ื และอาหารออกมา ใหท ้งั สี่คนเพม่ิ “รบี อะไรขนาดนั้นวะ” หนง่ึ ที่แยงเมนมู าถือไวไ มท ันเปนฝาย พดู กอ น ทาํ เหมอื นตัวเองไมไ ดแ ยงเมนูเมื่อครู “แพอ ะดเิ ลยพาล” สองยิม้ ชอบใจเมื่อเปนฝา ยชิงเมนูมาดไู ด เปน คนแรก “เปลา กไู มห ิวอยูแลว ” หนงึ่ แกต วั นํ้าขุนๆกอ นจะเปดเมนทู ี่ พนักงานเอามาใหเ พิ่มดรู ายการอาหารและเครอื่ งดม่ื “ผมเอา…ชาเขียวกับราดหนาครับ” บนุ สั่งคนแรกโดยท่ีไม จาํ เปนตอ งคดิ เมนูใหยงุ ยาก ปกติเขาก็กินอะไรซํา้ ๆเดิมๆแบบนปี้ ระจํา By Tartus

“โหไ อสี่ มงึ มาถึงน่ยี งั จะแดกราดหนาอีกหรอวะ ไมอ ินเตอร เลย” สองอดแขวะเพ่ือนไมได “ผมเอาสมตําปปู ลารา ครบั ” ครับ…เมนูมงึ อนิ เตอรมาก “ผมเอาโกโกเ ยน็ กบั ขา วผัดกไ็ ดครบั ” สามทีเ่ ลอื กอยนู านหนั ไป บอกบา ง “ง้นั เอาเหมือนกันครบั ” หนง่ึ ทค่ี ดิ เมนูไมอ อกหันไปเลอื กเมนู ตามสามเหมือนทุกๆครง้ั ที่ขีเ้ กียจคดิ จนทาํ เอาคนที่สง่ั กอ นหันมามอง “ลอกกอู กี แลว ” สามพดู ทีเลนทจี รงิ “นีถ่ ากูมีแฟนมงึ จะเอา แฟนคนเดียวกบั กอู ีกไหม” “ไมว ะ กูไมอยากมแี ฟน” หนึ่งรีบปฏเิ สธออกมาทันที “แคเ รียน กกู ็หัวปน แลว มแี ฟนอีกกูคงตายแนๆ ” วาที่หมอหมาพดู ออกมาพรอม สา ยหวั “เอา มึงจะโสดหรอวะ” สองแซว “โสดไมโสดไมรู รแู คตอนเรยี นกูยงั ไมอ ยากมี” หนึง่ พดู ตอ “เรยี นกห็ นกั แลว จะเอาเวลาไหนไปดูแลวะถามจรงิ ” “อมื นัน่ ส”ิ บุนท่ีนงั่ เงียบไปนานพึมพาํ เบาๆ “คนทเ่ี รยี นสายนี้ คิดแบบน้กี นั หมดเลยหรอวะ” “กไ็ มม้ัง แตส ว นมากกค็ งคดิ แบบนี้” “ชา งเถอะ มาพูดเรอ่ื งเครยี ดทําไมวะ มาคุยเร่อื งอืน่ กนั เถอะ” สองทเ่ี หน็ สีหนาของเพื่อนเร่มิ ซีเรียสเอยขัดเพือ่ เปลย่ี นบรรยากาศ By Tartus

“คยุ ไร กูขอบน กอนไดป ะ” คนท่มี ีเวลานอนนอ ยสุดยกมอื ขึ้น นดิ ๆ “งานเยอะชบิ หาย ไหนจะงานของปหนง่ึ งานวชิ าเรยี นอกี ” สามทง้ึ ผมตัวเองทปี่ ลอยใหย าวจนระตน คออยางหงดุ หงดิ “ของกูแทบไมมีอะไรเลย แคตอ งไปลาลายเซน็ รุนพ”่ี สองพูด ตาม “คณะกไู มเครง มากวะ ” “เหมอื นกนั ” หนงึ่ พดู ตอ “ของกูก็รบั นอ งทวั่ ไป ไมมอี ะไรมาก คงเพราะแคเ รยี นกเ็ หนื่อยจะแยอ ยแู ลว มงั้ ” “แตของกูเครงวะ” บนุ ทนี่ ง่ั ฟง เพ่อื นพูดถึงรับนอ งถงึ กับพูด ขน้ึ มาบา ง “ตอนนยี้ งั ไมไดร นุ ไหนจะตองเขาหองเชียรเ กอื บทุกเย็นอีก ข้ี เกยี จ” “นหี่ รอวะเรอ่ื งผอ นคลาย” สองหนั ไปมองหนา สามทีจ่ ดุ ประเดน็ “หนา ไอส แ่ี ทบจะผกู โบวไ ดอ ยแู ลว” “เออกขู อโทษ” “พวกมงึ เลกิ นอกเรอื่ งไดแลว เขาประเด็นเลย” บุนท่ีนง่ั จบั ผิด พฤติกรรมของเพอ่ื นทง้ั สามคนตงั้ แตแรกทนไมไ หว ทําไมเขาจะดูไมอ อก วาพวกนตี้ องการจะพดู อะไรกับเขา เพียงแคไมมีใครกลาเรมิ่ “รูไดไ งวะ” สามยอมรับคนแรกกอนจะมองไปทางสองเหมอื น ใหเ ปนฝายเร่มิ พดู “มงึ เลย คนตน คดิ ” By Tartus

“ทงี ้ลี ะโยนใหก เู ลยนะ” สองมองคอนกอนจะหนั กลบั มาทาํ สี หนาจริงจงั “คือ…” “พูดมา” บนุ เรง “กูบังเอญิ เจอพ่ตี า กอนกลับหอ แลวก็เลยนกึ ถงึ มึง” สองพูดในส่งิ ทเ่ี ขารสู กึ ออกมา แมจะเปน การเส่ยี งทส่ี ่จี ะโกรธแต เขาก็อยากจะลองเพ่ือใหเพ่ือนตัวเองไดกลบั ไปทําในสงิ่ ทม่ี นั รกั ทาํ ไมเขา จะดูไมออกวาบุนรกั การเลนกฬี ามากแคไ หน เขาไมอยากใหท ุกอยางจบ ลงเพราะใครทีไ่ มห วังดี “กูไมอยากใหม งึ ฝง ใจกับเรอ่ื งนี้ อยากใหม งึ ลองเผชิญหนา กบั ปญหา ถงึ มนั จะยากแตม ึงไมตอ งกลัว” สองระบายยมิ้ ออกมาบางๆ “พวกกอู ยูตรงน…ี้ มนั จะไมเ กดิ เรื่องแบบนน้ั ขนึ้ อกี ” “อมื …เหน็ ดว ยกับมนั นะ” ภายใตกรอบแวนหนามีสายตาทบ่ี ง บอกถึงความเปน หว ง “ตอนท่มี งึ เลน บาส มงึ เหมือนคนละคน” “อมื …” คนทนี่ ัง่ ฟง ตอบรับส้ันๆ เขารู รูมาตลอด “คร้งั นีจ้ ะไมเ กิดเหตุการณแ บบน้ันขึน้ อกี เชอ่ื พวกก”ู หนึ่งพดู ดว ยแววตามงุ มัน่ ไมใ ชเขาไมรูวาเพือ่ นเจออะไรมาบาง แตจ ะใหเขาทาํ ตวั เปนศัตรูกบั ฝา ยนน้ั ก็ดูจะโจง แจง ไปนิดนงึ คอ ยๆทําใหอ ีกฝายตายใจนา สะใจกวา By Tartus

“อมื รูแลว ” บนุ ถอนหายใจ ความจริงเขาก็คดิ มาตลอด ระหวางทางท่มี าราน แมใ จจะไมอ ยากกลบั ไปแตอ กี ใจกย็ ังบอกใหลองอีก ครง้ั ยง่ิ คําพดู ของคนๆนนั้ … “กูจะพยายาม” คาํ พูดของบุน ทาํ เอาอกี สามคนตาโตอยางไม เชอ่ื หูตวั เอง “ทําไมครัง้ น้ีมึงรบั คาํ งา ยจงั วะ” สองดสู งสยั กบั สิ่งที่เกิดขนึ้ “ไมร ูว ะ ” บุน ยม้ิ ออกมา “คงถึงเวลาท่กี ูตองลองเผชญิ กบั มัน” เพอื่ นทง้ั สามคนหนั ไปแปะมืออยา งดใี จกอ นจะเอ้ือมมือมาตบ บาบนุ กันคนละทสี องที พวกเขาไมค ิดวา เพ่ือนคนน้จี ะตอบตกลงงา ย ขนาดนี้ ท้ังๆท่ีแตกอ นกวาจะเช่ือสักอยาพวกเขาตอ งหาเหตผุ ลมารอย แปด “กูจะทาํ เตม็ ที”่ บุนหนั ไปมองเพอื่ นกอนท่ีรอยย้มิ จะปรากฏขึ้น อีกครงั้ “กไู มอยากทาํ ใหคนทเ่ี ชอ่ื ม่นั ในตวั กผู ิดหวงั ” รางของคนท่ีตน่ื มาเรยี นวชิ าแรกตอนแปดโมงเดนิ ออกมาจาก หอ งเลกเชอรห ลงั จากทอ่ี าจารยส อนยาวไปสามชั่วโมง บุนยกสมดุ ขนึ้ มา By Tartus

ปดปากหาว ถา ดูตารางดีๆไมมวี นั ไหนเลยทเ่ี ขาไมตอ งต่ืนเชา ทัง้ ๆทคี่ ดิ วา อยูมหาลยั แลวจะไมต อ งต่นื เชา คิดผิด… “ไปหาไรกินไหมวะ กหู ิว” บุน หนั ไปมองเดชทสี่ ภาพไมต า งจาก เขาเทาไหร คนที่ถกู เรยี กชอื่ พยักหนาตอบรบั กอนจะหาวตามคนถาม “เออ เอาดิ” เปนการตกลงทีไ่ มตอ งมากความ ทง้ั สองคนเดิน ตรงไปท่ีโรงอาหารกลางของมหาลยั อยางรวดเร็วเมอ่ื เหน็ วาโรงอาหาร คณะไมนาจะมที ี่วา งเหลอื ใหพวกเขาสองคน “บุน เดช!” น้าํ เสียงใสดังขนึ้ พรอมกบั รา งเลก็ ๆของหญิงสาวที่ ถอื แฟม สีสดใสไวใ นมือกําลงั ว่ิงตรงมาทางพวกเขาสองคนอยา งรบี รอ น “มอี ะไรรเึ ปลา ” เดชเปนฝา ยถาม นานๆทีสาวสวยในคณะจะ เรียกชอ่ื กต็ อ งตืน่ เตน เปนธรรมดา “จะไปโรงอาหารกลางกนั ใชไ หม” เธอถามดวยนํา้ เสยี งเหนอื่ ย หอบ “อืม ใช” “เราไปดวยไดไหม” นํ้าฟาเวนชวงไปนดิ กอ นจะพดู ตอ “พอดี เรามีเรียนตอ แตเพอ่ื นไมมเี รยี นเลยกลบั กันไปหมดแลว” “อืม ไดดิ” เดชเปนฝายตอบเมอ่ื เห็นวา บนุ ไมไ ดค ัดคา นอะไร “ขอบคุณนะ” รอยยิ้มหวานหันไปยิม้ ใหเ ดชกอ นจะหันไปยิ้ม ใหบุน By Tartus

“อืม ไปเถอะหวิ แลว ” บุนตอบอยา งไมใสใ จกอนจะเดินนําไป โดยปลอยใหน ้ําฟากบั เดชเดนิ คยุ ไปเรอ่ื ยๆถึงแมเ จาตวั จะตอ งหันไปตอบ คาํ ถามนํา้ ฟา บางครง้ั ก็ตาม โรงอาหารกลางไมแ ตกตา งจากโรงอาหารคณะมากนัก อาจ เพราะเปน เวลาเลิกคลาสของหลายๆวชิ าเลยทาํ ใหค นแนน เต็มโรงอาหาร บุนกวาดสายตาเพ่ือหาโตะ วางสาํ หรบั นัง่ กนิ ขา ว ถงึ จะเห็นโตะ วางหลาย โตะแตพอมองดดู ๆี กล็ วนแตมขี องวางจองทั้งน้ัน “กนู กึ วา แจกขา วฟรี คนเยอะชิบ” เดชบน ตามประสาคนใจ รอ น “มึงไปซื้อกอนไป เดยี๋ วกูหาโตะ ให” บุนหันไปบอกเดชกบั นาํ้ ฟา ทีย่ ืนอยขู างหลงั “เด๋ยี วเราไปหาโตะ กับบุนก็ได เดชไปซอ้ื ขา วกอนเลย” น้ําฟา หนั ไปบอกพรอ มกับรอยยม้ิ นารักทท่ี าํ เอาคนทถี่ กู เรียกชื่อถึงกบั พยกั หนา ดวยความเขนิ อาย ปกติกไ็ มไดห วนั่ ไหวกบั รอยยิม้ ผหู ญงิ มากขนาดน้ี แตร อยยม้ิ ของนาํ้ ฟา มนั เหมือนมมี นตสะกดบางอยา งที่ทาํ ใหเ ดชอดเขนิ ไมได “โอเค จะฝากซอ้ื อะไรรึเปลา ” “ไมเปน ไร เดยี๋ วกูไปซ้ือเอง” บนุ ไมไ ดหนั ไปตอบเพราะสายตา ของเขากาํ ลงั กวาดตาหาท่นี ั่งอยู By Tartus

ไมไกลจากจุดที่บนุ ยืนอยมู สี ายตาของคนๆหนึ่งทเ่ี งยหนา ขึ้นไป เห็นพอดี ฐานทพั มองภาพตรงหนา ผา นกรอบแวนที่ใสอยู รา งของคนท่ี เขาเคยเจออยูบอ ยๆกับผหู ญงิ หนา ตานา รกั ขางตวั ท่ีเขาไมเคยเจอมากอน ชา งเถอะ “ใชป ะไอฐ าน” “…” “ไอฐาน!!” คินท่เี รียกชื่อเพอ่ื นเพอ่ื ตอ งการคนสนบั สนนุ กับเรื่อง ท่ีตัวเองพูด “ไอห มอ” ถงึ กบั เรียกเพอื่ นซ้ําอีกครัง้ เมื่อเหน็ วาคนทน่ี ัง่ อยู ขา งๆไมต อบ ฐานทพั เหมอ มองภาพตรงหนาอยนู านจนถูกดงึ ความสนใจ กลับไปเมอื่ คินท่นี ง่ั อยมู องตามฐานทัพดวยความอยากรูวาเขาเหมออะไร “เด็กนัน่ หนา คุนๆวะ ” “…” “มึงรจู ักปะไอฐาน” คนิ ถามเพอ่ื นทยี่ งั คงมองภาพตรงหนาอยู “กนิ ขาว” ฐานทพั ละสายตากอ นจะเบนความสนใจกลับมาท่ี อาหารตรงหนา ท่ีกนิ ไปไดไ มก คี่ าํ “เหมอื นเขาไมม ที นี่ ่ังวะ ชวนเขามานงั่ ไหม” “ไมต อ…” “เฮย นอง มานัง่ ดว ยกนั ด!ิ !!” ไมทนั ทฐี่ านทพั จะพูดจบคนิ ก็หัน ไปโบกไมโ บกมอื เรยี กคนท่ยี ังคงหาทนี่ งั่ By Tartus

ทนั ทที บี่ นุ เหน็ วา คนทเี่ รียกเปนใครและคนทนี่ ่ังอยูข างๆเปน ใคร ขาทง้ั สองขา งกร็ ีบกา วไปหาโดยอัตโนมตั ิ เขาย้มิ กวางเมื่อรวู า จะไดน่ังกนิ ขาวกบั หมอฐานทพั อีกครัง้ ฐานทัพถอนหายใจยาวๆเมื่อรางของบุนมาหยดุ ยนื ตรงหนา ความจรงิ เขาไมม ปี ญหาอะไรอยูแลวเพราะกเ็ หน็ อยูวาในโรงอาหารแทบ จะไมมที น่ี ง่ั เหลือ แตไมรทู าํ ไมวนั น้ีเขารูสึกไมอยากรว มโตะดวย “สวัสดคี รับพ่ี” นา้ํ เสียงรา เริงของบนุ เอย ทกั ฐานทพั เหมอื น ทุกๆครงั้ หากแตวาครง้ั น้ีตา งออกไปตรงทค่ี นตรงหนาไมไ ดตอบอะไร กลบั มา “วางของไวกอ นดิ จะไดไปซื้อขาว” คนิ บอกพรอมกับขยบั เกาอ้ี ใหชิดตัวฐานทพั เพอ่ื ใหบนุ และน้าํ ฟา นั่งได “ออ ขอบคณุ ครับ” บนุ พูดพรอมกบั วางของไวบนเกาอข้ี างๆ ปกปองทน่ี งั่ เงยี บไมพ ูดอะไรกอ นจะหันไปหานา้ํ ฟา “ไปซื้อเลยไหม” “อมื …ไปสิๆ” นํา้ ฟา ย้มิ ตอบกอ นจะเดนิ ตามบุน ออกไป “นารกั วะ” คินพูดหลงั จากทรี่ า งเลก็ เดินออกไปแลว คุณหมอ เจาเลห ย ้มิ นอ ยย้ิมใหญก อ นจะหนั ไปถามความเหน็ จากเพือ่ นท้ังสองคน “มึงวาไง” “ไมร ู” ฐานทพั ตอบกลบั กอ นจะตักขาวท่เี หลอื อยคู รง่ึ จานเขา ปาก By Tartus

“เฉยๆ” ปกปองท่กี นิ ขาวอยูเงยี บๆตอบออกมาเปน ประโยค แรก มือขางหนึ่งตกั ขา วเขาปากสว นอกี ขางเล่ือนดคู วามเปนไปใน โทรศพั ทมือถอื “อะไรวะ นองเขานารักจะตาย” “รีบๆกินเถอะ เดีย๋ วไปเรียนไมท นั ” ปกปองพูดขัดคนที่มวั แต พูดกอ นจะหนั ไปมองฐานทัพท่ีเงยี บตั้งแตท่บี ุนเดินออกไป ไมห รอก…ปกตกิ ็เงียบแบบนี้อยแู ลว บนุ เดินกลบั มาพรอมกับเดชสวนนา้ํ ฟา บอกวา จะเดินตามมา เนือ่ งจากรานทีจ่ ะกนิ คนตอแถวยาวเหยยี ด ทันทที ่มี าถงึ โตะก็ประสบ ปญ หานง่ั ไมพ อเพราะขนาบทัง้ สองขา งเตม็ ไปดวยผคู น บุนใหเ พอ่ื นนง่ั ลง ขา งๆปกปองกอนทีเ่ ขาจะหันไปถามคนทน่ี ั่งกนิ ขาวเงยี บๆ “พี่ครับ ผมไปนง่ั ขางๆพ่ไี ดไหม” ถาเขาไปน่ังเบียดกับฝง ของ หมอฐานทพั และพ่ีคิน นํา้ ฟาจะไดน ่งั สบายกวา นง่ั เบียดกนั หมด “อืม” ฐานทพั ตอบรับสนั้ ๆกอ นจะขยบั ตัวเขา ไปชิดรางของ เพอ่ื นสนทิ มากกวา เดิม “ขอบคณุ ครบั ” บุนยมิ้ ใหค นตรงหนา บางๆกอ นจะเดนิ ออมไป อีกฝง แลวนง่ั ลงขางๆคุณหมอ ถึงแมว าจะดูอดึ อัดไปหนอยแตสาํ หรบั เขา มนั คอื การกนิ ขา วมอื้ อรอ ยท่ีสดุ “วนั นพ้ี ่ีเลกิ เรยี นก่โี มงหรอครับ” บนุ หนั ไปชวนคนขา งๆคยุ “หก” ฐานทัพตอบกลับมาสนั้ ๆ By Tartus

“แลวจะไปไหนตอ ไหมครบั ” “ไม” “แลว …” “บุน เรานง่ั ตรงนใ้ี ชไหม?” เสยี งของนํ้าฟา ขัดคาํ ถามที่บนุ กําลงั จะถามตอ เขาหันไปพยกั หนา ใหค นทถี่ ือถว ยกว ยเต๋ยี วกอนจะหนั ไปมอง คณุ หมอทีไ่ มพ ดู อะไรตอ สงสัยวนั นี้คงอารมณไมด ี “คนเยอะมากเลยวันนี้ กวาเราจะไดร อนานมาก” นาํ้ ฟา พดู ตามประสาคนชอบชวนคุย “อมื กจ็ รงิ นะ” ถงึ จะไมไ ดเจาะจงวาเขาตอ งตอบแตในเมื่อ สายตาของน้ําฟาจอ งมาทเี่ ขาบุนก็อดท่จี ะแกลงทาํ เปน ไมไ ดย นิ ไมได “เออ แลว บุนคดิ การแสดงออกรึยัง” “การแสดงประกวดดาวเดอื นหรอ” “ใชๆ” “ยัง คอยคดิ ” “เราคดิ ไวแลว แตไมร วู า มันดีรึเปลา” “คงดกี วา เรา” บุนตอบเลี่ยงๆ เขารบี กินอาหารตรงหนาให หมดเมื่อเหน็ วาหมอกําลงั จะกินขา วเสร็จแลว By Tartus

ฐานทัพวางชอนสอมลงเมอื่ จดั การอาหารตรงหนา หมดเกลี้ยง เขาหันไปมองเพื่อนอกี สองคนท่กี นิ เสรจ็ พรอ มๆกันกอ นจะพยกั หนา เหมือนบอกเปน เชงิ วา ใหลกุ “พ่จี ะไปแลวหรอครบั ” ยงั ไมท ันทจ่ี ะกาวขาน้ําเสยี งของคน ขางๆกถ็ ามขนึ้ ทนั ที “อมื ” “พ่คี รบั ” บุนเรยี กฐานทัพไวอกี ครงั้ ทําใหคนทกี่ าํ ลงั จะหนั หลงั เดินออกไปหันหนา กลบั มาอีกครง้ั พรอมเลิกค้วิ เชงิ ถามวา มอี ะไร “เหนื่อย หรอครบั ” “นิดหนอ ย” เขาตอบกลับไปแมวา จะไมใ ชค วามจริงทงั้ หมด จะ วา เหน่ือยกเ็ หนอื่ ยแตไมไ ดเ หนอื่ ยขนาดท่ที นไมไหวหรือแสดงอาการอะไร มากมายขนาดน้นั “วนั นีพ้ ่ีหนาบ้ึงกวา ทกุ วนั นะ” บนุ ทําหนาเลยี นแบบคน ตรงหนา “หนา แบบเดมิ ดีกวา นะ” บุนพดู พรอ มรอยยิม้ “อืม” ฐานทพั ตอบสน้ั ๆ “รแู ลว” “สูๆนะครบั อกี ไมกีช่ ัว่ โมงกเ็ ลิกเรยี นแลว !” บุน พูดพรอ มกบั ชู กําปนเปน การบอกวาสู “อมื ” ไมก ช่ี ว่ั โมงอะไรละ เขาตองเรียนอกี ตง้ั หาชวั่ โมง “ไป ละ” By Tartus

“พค่ี รบั ” นํา้ เสยี งทเี่ บาจนแทบจะเรียกวากระซบิ เอย ขน้ึ “ย้ิม กอ น” ฐานทัพขมวดคิว้ ใสคนตรงหนา ไมรูว า จะมาไมไหนแตอ ารมณ ของเขาในตอนนี้ไมพ รอมที่จะเลน ดว ยแนๆ บนุ เห็นสหี นา ของหมอท่ี แปลกไปกวา ทกุ วันเขา ถงึ หมอฐานทพั จะชอบทาํ หนานงิ่ ๆแตว ันนี้มนั นง่ิ เกนิ ไป นิง่ กวาทกุ วนั ทเ่ี คยเจอกัน “เย็นนผ้ี มไปหานะ” บนุ พดู ดักไมรอใหอ ีกฝายปฏเิ สธ “ผมเลิก เรยี นหกโมงพอดี เลกเชอรท พ่ี จี่ ดใหผ มงงอยนู ิดนงึ วา จะถามแลวลืม ถาม” “อืม แลวแต” ฐานทพั ทง้ิ ทา ยไวแ คน ้ันกอ นจะเดนิ ออกไปหา ปกปองกับคนิ ทย่ี นื รออยูไ มไ กลจากโตะทน่ี งั่ บุนมองตามรา งของหมอฐานทพั ทีเ่ ดินออกไปกอ นท่รี อยยม้ิ ของ เขาจะคอยๆหายไปตามรางทไ่ี กลออกไปเรื่อยๆ เขารูส กึ วาวนั น้ีหมอ แปลกไป “วันน้ีมึงเลิกบา ยสามไมใชห รอวะ” เดชทแ่ี อบอานปากเพือ่ น ถามออกมาอยา งตองการคําตอบ “เออ ชา งเถอะ” รออีกสามชว่ั โมงจะเปน อะไรไป ไมไดง งเลกเชอรต ามทบ่ี อก…แคห าขออางในการเจอ แคเ ปน หว ง By Tartus

จีบหมอคร้ังท่แี ปด เวลาหกโมงเยน็ ของหลายๆคนคงจะเปนเวลาทเ่ี หมาะแกก ารไป เดนิ เท่ยี วตลาดหนา มหาลัยไมกน็ อนกลิ้งอยบู นเตียงเลน ๆเพอ่ื รอพระ อาทติ ยต กดิน หากแตวา กลับมีอีกกลมุ ทใี่ ชเ วลาพวกน้อี ยางมคี า ใน หอ งปฏิบัติการคณะแพทยเต็มไปดวยนกั ศกึ ษาช้ันปท ส่ี ามสวมเส้อื กราวด กําลังจดจออยกู บั เน้อื หาท่กี าํ ลงั จะสอบในอีกไมก ่ีวนั ขางหนา ฐานทพั ถอดแวน ตาของตวั เองออกกอนจะหลบั ตาท้งั สองขาง ลงเพ่ือพกั ผอ นสายตาที่จดจองอยกู บั จอโปรเจคเตอรและเนื้อหาทเี่ รยี นใน หอ งปฏิบตั กิ าร เสอ้ื กราวดถ ูกถอดออกพรอ มกบั เสียงจากสวรรคท่ีบอก เลกิ คลาสหลังจากทเี่ ลยเวลามาเกือบครงึ่ ชวั่ โมง เขามองนาฬกิ าขอมือที่ บอกเวลาหกโมงครง่ึ กอ นจะหนั ไปมองนาฬิกาผาผนงั ทบ่ี อกเวลาตา งกัน ไมก ่ีนาที คงกลบั ไปแลว “ไปไหนตอปะมงึ ” คินถามขณะท่กี าํ ลังเดินออกจากหอ ง “หาไรกิน” เขาตอบกลับสน้ั ๆกอ นจะหนั ไปถามเพื่อนอีกคนท่ี เดินมา “มงึ ไปไหน” “ไมรูวะ ” ปกปองที่ดอู อนลา จากเนื้อหาทเี่ รยี นตอบเสยี งเบา “ไปหาไรกินแลวคอ ยแยกยายไหม” By Tartus

“ได” ฐานทัพไมป ฏิเสธ ไปผอ นคลายกับทงั้ สองคนบางกด็ ี เหมือนกนั ตั้งแตเ ปด เทอมมาเขาก็แทบจะไมไ ปไหนเลกิ เสรจ็ ก็รีบกลบั หอ ไปเปด หเู ปดตาบา งกด็ ี ท้ังสามลงลฟิ ทจากชน้ั สีม่ าถึงชั้นหนง่ึ กอนจะตรงไปทีจ่ อดรถ ขา งหลงั ตึกของคณะหากแตว า คนทเี่ ดินชาสุดคอ ยๆกวาดสายตามองหา ใครคนหนงึ่ ทบี่ อกวา จะมารอเขา ลานคณะขางลางไมมวี ี่แววของคนทเ่ี ขา ตามหา มีเพียงเด็กปหนง่ึ ท่นี ั่งทําบอรด รายชอื่ ตามคําส่งั ของรนุ พ่ปี ส องอยู เปนกลมุ ใหญ คงกลบั ไปแลวจรงิ ๆ “พค่ี รับ!!!” นํา้ เสียงคนุ หูดังขึน้ พรอ มกบั เสยี งฝเ ทาหนักๆท่ดี งั ขึน้ เรอื่ ยๆ รา งสูงวงิ่ ตรงมาทางคณุ หมอท่ีหยดุ ยืนรอนิ่งๆกอนจะหยุดลง หอบหายใจเพื่อเอาอากาศเขาปอด เกือบไมทัน… “พีร่ อนานไหม ผมขอโทษ” เสียงหอบหายใจทาํ ใหค นทก่ี าํ ลงั จะอา ปากถามถงึ กับเงียบลงเมอ่ื เหน็ วา ในมอื ของเขาถือถงุ อะไรบางอยา ง อยู “ผมถกู พ่ีทีค่ ณะเรียกตวั ไป ไมค ิดวา จะนานขนาดน”้ี “อมื ” ฐานทพั รบั คําสนั้ ๆกอ นจะหันไปมองเพอ่ื นอกี สองคนท่ี ยนื รออยู คนิ ทาํ ทาช้ีไปทางที่จอดรถเปนเชิงวาจะไปรออยูตรงนนั้ ฐานทัพ พยักหนา ตอบกอ นจะหนั กลับมาสนใจคนตรงหนา ตอ By Tartus

“ผมซ้อื แครอทมาฝาก มนั ดอู วบอวนดี ผมวานา จะอรอ ยนะ” ถงุ แครอทถูกยื่นมาตรงหนา พรอ มรอยยิม้ ท่ีเผยใหเหน็ ลักยิ้มบางๆ “อวบอว น?” ฐานทัพทวนคาํ พดู อยา งไมเขา ใจ “แครอทไง” “ขอบคุณ” เขารับถุงมาถือไว แมจะอยากปฏเิ สธแตเ ม่อื เห็น ความตัง้ ใจก็ไมอยากจะทําใหเสียน้ําใจ “ไมเขา ใจตรงไหน” “ครบั ?” ดูเหมือนคนที่คิดขอ อางจะลมื ไปสนทิ วาพดู อะไรไว บนุ ทําหนา ไมเ ขา ใจจนคนที่ถามถึงกบั ขมวดคิว้ “เลกเชอรทบี่ อกตอนกลางวนั ” “อออออออออ” ถึงกับตอบรบั เสียงดัง บนุ ยิม้ นดิ ๆกอนจะตอบ กลับ “ผมเขา ใจแลว” “ฮะ?” ฐานทัพทวนอยางไมเ ขา ใจ ตอนกลางวนั พ่งึ บอกเขาไป วาไมเขาใจ ทาํ ไมตอนนถ้ี งึ เขา ใจ “แลว แต” “พ่เี ปนอะไรรึเปลาครับเม่ือตอนกลางวนั ” บุน ถามเรอ่ื งทคี่ างคา ใจออกมาทนั ที แววตาบงบอกถงึ ความเปน หวงคนตรงหนา อยา งปด ไมม ดิ หมอไมเ คยเย็นชาแบบนี้มากอน ถึงจะเยน็ ชาอยูแ ลวก็เถอะ… คนถูกถามเงยี บไป แววตาคมมองคนตรงหนาตรงๆกอนจะถอน หายใจออกมาอยา งไมเ ขาใจตัวเอง เขาไมม คี าํ ตอบใหบ ุนเพราะเขาเองก็ ไมรวู า ตวั เองเปนอะไร By Tartus

“ไมม อี ะไร” “มีสิ” คนเปน หวงตอบกลบั ทนั ที “แววตาพีม่ ันบอกวามี” “หรอ” ไมค ดิ วา คนๆนจ้ี ะสงั เกตเขามากขนาดนี้ “ถาม…ี คิดวา เปน อะไร” ฐานทพั โยนคาํ ถามกลับมาท่ีคนถามอีกครงั้ “ผมไมรู” บุน สายหนา “รแู ควาพแี่ ปลกไป” “อืม” เขาพยกั หนา ชา ๆ “ไมม ีอะไร” “แนน ะ” บุน ยา้ํ ถามเพอื่ ความแนใ จ แมว าลกึ ๆเขาจะรูส กึ วา หมอเปนแตในเม่ือหมอบอกวา ไม เขากจ็ ะเชอ่ื แบบนน้ั “อมื ” “งัน้ ย้มิ หนอ ย ทําหนา เครียดบอ ยๆตนี กาจะขนึ้ นะครับ” บุนยม้ิ ใหคนตรงหนาพรอ มทําหนาตาประหลาดใหคนที่มองเขาอยูหวั เราะ ออกมา “เพ้ียน” ฐานทัพตอบกลับมาส้ันๆแตกลบั มเี สยี งหวั เราะหลดุ ออกมาจนคนท่ีแลบลิน้ ปลนิ้ ตาอยูถงึ กบั ย้มิ กวางอีกคร้งั แบบน้สี ิ…คณุ หมอฐานทพั คนเดิม “ทาํ หนาแบบน้ดี กี วา เมอื่ ตอนกลางวันเยอะเลยครับ” บนุ มอง ใบหนาทด่ี ผู อ นคลายลงกวาตอนกลางวนั มากพรอมรอยยิม้ ถงึ แมจะไมร ูวา เปนอะไร…แตตอนนีก้ ลับมาเปน เหมอื นเดิมก็ พอแลว “รูแลว ” By Tartus

“ถาแครอทหมดก็บอกผมนะ เดี๋ยวจะซ้ือมาใหพี่อีก” “พอ” ฐานทัพยกมอื หาม “เกรงใจ” “เกรงใจกม็ าตวิ หนงั สอื ใหผมสิครับ แลกกัน” รอยยมิ้ เจาเลห ปรากฏข้นึ บุนกระพรบิ ตาปรบิ ๆเชงิ ออนวอนแตใ ชไ มไ ดผลกับฐานทัพ “ไม” เขาเวน ชวง “ไมม เี วลา” “ใจรา ย” “แนนอน” ไมป ฏิเสธ “ไปละ ” “อยา เปน แบบนัน้ อกี นะครบั ” บนุ ตะโกนไลตามหลงั คนท่กี าํ ลัง จะกา วเดนิ “ผม…” ฐานทัพหยดุ รอฟง คาํ ท่บี นุ กําลงั จะเอย ออกมา ถึงอยากจะเดนิ ไปที่รถแตขาก็บงั คับใหหยุดรอฟงสง่ิ ทค่ี นขา งหลังจะพดู ใหจ บ ไมเ ขา ใจ “ผม…ผม…” พอจะพดู คําทีค่ ิดปากมนั กส็ ่ัน บุน สูดลมหายใจ เขาลึกๆกอ นจะ “ผม…ไมอ ยากเหน็ พีเ่ ปนแบบนน้ั อกี ” โถเ วย!!! เขานึกหงดุ หงดิ ในใจ แคค าํ ๆเดียวยงั พดู ออกไปไมไดทัง้ ๆทหี่ มอ รอฟง อยูแทๆ บนุ ยีหัวตัวเองอยางหงุดหงิดกอ นท่ีจะไดยนิ เสียงของฐาน ทพั ตอบกลบั “ถา ไมเขาใจก็มาถาม…ถาชวยไดจ ะชว ย” ทิง้ ทายไวแคน ัน้ กอ น จะเดนิ ออกไปไมร อฟง คาํ ขอบคณุ จากปากของคนทกี่ าํ ลงั เปน บา By Tartus

“ขอบคณุ ครบั !!!” บนุ ปองปากตะโกนออกไปกอนจะยม้ิ ออกมา อกี คร้งั ถึงปากจะบอกวา ยุงแตจ ริงๆแลวหมอกไ็ มไ ดใ จรา ยขนาดท่ีจะ ไมส นใจเลย…อยา งนอยเขากพ็ รอ มจะชว ยเทาท่จี ะชวยได พ่ีครบั …รูไหมเราใกลกนั มากกวาเดมิ “ผมหว ง หวงพี่ เขา ใจไหมมมมม!!!!” บนุ พดู กับตัวเอง อยากจะตบปากสกั สบิ รอบ ทาํ ไมถึงพูดออกมาไมไดท ัง้ ๆทม่ี โี อกาส แคคาํ วา หวง ทําไมมันยากจังวะ!!! ‘หว ง’ คําสุดทา ยท่ีดงั แววเขา มาในหตู ดิ อยใู นความคดิ เขาจนถงึ ตอนน้ี พยายามสลดั ออกไปเทาไหรค าํ ๆน้ีกเ็ วยี นกลบั เขา มาทุกครง้ั ฐานทพั ถอน หายใจรอบทสี่ ามตง้ั แตเ ดนิ ไปสงั่ อาหารจนถึงตอนนี้ เขามน่ั ใจวาเขาไมไดห ูแววและพอจะเดาไดวาเสยี งนน้ั เปน เสยี ง ของใคร By Tartus

บุน ชือ่ แรกทีแ่ ลน เขา มาในหวั โดยที่เขาเองกไ็ มร วู า ต้งั แตเม่ือไหรท ี่ เขาจําชื่อของคนๆน้ไี ดแมน ทั้งๆทตี่ วั เขาเองไมไ ดมีความจําเปนท่ีตอง รจู ักกบั คนๆนี้ แปลก “คดิ อะไรอยวู ะ” ปกปอ งทน่ี ั่งอยตู รงขา มถามข้ึนหลังจากสงั เกต มาพกั หนง่ึ “เปลา” ฐานทัพไลส่ิงทีว่ นเวียนอยูในหวั ท้ิงไปกอนจะหนั ไป หาคนิ ทฟี่ บุ โตะ อยู “ถาไมไหวกข็ อหอกลับ” “กูไหว” คนิ คอ ยๆดนั ตวั เองข้ึนมาจากโตะ “ปวดหวั นิดหนอย วะ” “รบี กิน กลบั ไปจะไดกินยา” ปกปองพูดพรอมดันจานขาว ของคนิ ท่ยี งั กินไปไมถ งึ ครึ่งไปตรงหนา “กนิ ” “เออ รแู ลว นา” คนิ ทาํ ทาราํ คาญกับความจจู ้ีของเพือ่ นแตก ็ ยอมกนิ ตามที่ปกปองบอก กลับไปกนิ ยาแลวจะไดนอนยาวเลย “ฝนใกลจ ะตกแลว มงึ จะกลับกอ นรึเปลา ” ปกปอ งหันมาถาม ฐานทพั ท่จี อดจกั รยานไวในมหาลยั “ไมเปนไร” เขาบอกปด “กลับพรอ มกัน” “จะซือ้ อะไรกลบั ไปที่หอไหม” “คงไม” กนิ แคนี้กอ็ มิ่ แลว กลับไปเขาก็คงอาบนํา้ แลวนอนเลย By Tartus

ฟา ฝนทาํ ทาจะตกเหมือนทปี่ กปองพูดจริงๆ ฐานทัพเริ่มเกบ็ ของทุกอยางลงกระเปาพรอ มกับคนิ ทกี่ ินใกลจะเสร็จแลว เขาไมค ิดวา วนั น้ีฝนจะตกเลยไมไดเตรียมเส้ือกันฝนกบั รม ตดิ ออกมา คงตองรบี ปนกลับหอ “เสรจ็ แลว ไปเถอะ” คนิ เอย เสียงเนอื ย เขารสู กึ ปวดหวั จนแทบ จะระเบิดออกมา “ใหพ วกกขู บั ไปสงมงึ กอ นไหม” ถึงจะปวดหัวมากแต เหน็ ฝนทําทา จะตกก็อดหว งเพื่อนไมไ ด ระยะทางจากตรงน้ีกลับหอพกั ไมไ ดใ กล “ไมเปนไร” ฐานทัพปฏเิ สธ “หว งตัวเองกอน กกู ลับได” “เออ ขอบใจวะ” คินตบบา เพอื่ นสนทิ เขาเคยชวนฐานทัพ ออกมาอยูหอขา งนอกดวยกันแตเ พ่อื นกม็ กั จะปฏเิ สธอยเู สมอจนเขาถอด ใจที่จะชวน ยังไงมันกป็ ฏเิ สธอยดู ี “ไวเจอกนั ” ปกปองพดู พรอมโบกมือลา “พรุงน”ี้ “อืม” ฐานทัพรับคํา “อยา ลืมใหมนั กนิ ยา” “เออรแู ลว นา ” เจาตัวท่ีถูกพดู ถึงหันมาทําคิ้วยงุ ใสกอนจะเดนิ ไปทร่ี ถมอเตอรไ ซค ฐานทพั รีบเรง ฝเ ทา ใหเ รว็ กวา เดิมกอ นท่ฝี นจะตกลงมา อยากจะตกก็ตกแตชว ยตกตอนที่เขากลบั ไปถึงหอแลวเพราะในตัวเขา ตอนน้ีไมมอี ะไรทจี่ ะใชก นั ฝนไดเ ลย By Tartus

เสียงฟารองมาพรอ มฟาแลบ ฐานทพั เงยหนามองทองฟาทม่ี ืด ครม้ึ ไปทว่ั ท้งั บรเิ วณ เขารีบเดินไปทีจ่ กั รยานตวั เองกอนจะไขกญุ แจแลว รีบขน้ึ ครอ มเพอื่ ปน กลับหอใหไ วทสี่ ุด ครมึ มม!! เสียงฟารองดงั ขน้ึ เปนระลอกราวกับสงสัญญาณเตือน ขาทั้ง สองขางปน จนแทบจะพันกนั เมือ่ จักรยานปนไดไ วสุดเทา น้ี สุดทายเขาก็ ไมทันตามที่คดิ ไวเ มอื่ เม็ดฝนคอ ยๆลงเมด็ หนักข้นึ เร่ือยๆจนตองหาทจ่ี อด หลบฝน ตึกเรยี นรวมในตอนนีเ้ งยี บสงดั ไปทวั่ บริเวณ อาจเพราะตอนนี้ เวลาเกือบสองทมุ แลวเลยทาํ ใหนกั ศกึ ษาทยอยออกจากตึกไปหมดเหลือ เพียงแคเ ขาทีต่ องจอดจกั รยานเพือ่ หลบฝน เอกสารการเรียนท่ีพึ่งไดม า วันนี้ฐานทัพคงไมค ดิ จะเอาไปเสย่ี งกบั การกลับหอแนๆ รวมๆแลวกห็ ลาย รอ ยบาทถาจะถายเอกสารใหมหมด รอสักพกั ฝนคงหยุดตก นัง่ ไดไ มนานเสียงคุยของคนกลมุ ใหญก ด็ งั ขึน้ มาจากทาง ดา นหลงั เขาคอยๆหนั ไปมองตนเสยี งพรอมกบั สายตาท่ีจบั จองคนๆหนึง่ ไดอ ยางอัตโนมตั ิ เขามองอยพู กั หน่ึงอยา งลมื ตัวจนคนๆนน้ั หนั มาสบตา กบั เขา “อาว พ่ีมาทาํ อะไรท่ีน่ีครับ” น้าํ เสียงทเ่ี ต็มไปดว ยความเปน หวงดงั ขนึ้ พรอมกบั ขายาวๆทีก่ าวนํากลมุ ทย่ี นื คยุ ออกมาหาคนทนี่ ่ังอยู By Tartus

ฐานทัพมองคนตรงหนาทกี่ ารแตง กายดูแปลกตาไปกวาทุกวัน เส้ือกีฬาหลวมกวาตวั เลก็ นอยกับกางเกงกฬี าเขาชดุ กับเส้อื และรองเทาวงิ่ สีดําเรยี บหรู ใบหนา ที่มเี ลอื ดฝาดบริเวณแกม ท้งั สองขา งพรอมกับรอยยมิ้ ทม่ี ใี หเ ขาทกุ คร้งั ทเ่ี จอ บุน “ติดฝน” เขาตอบกลบั ไปส้นั ๆพรอ มกับมองออกไปขางนอกที่ดู ไมม ที า ทวี า จะหยดุ ตกแถมยงั ตกหนกั กวา ตอนแรก “ออ พไ่ี มมีเส้อื กนั ฝนหรอื รม หรอครบั ” “ไมม ี” “งน้ั …” บนุ หยดุ คิดไปพกั หนึ่งกอนจะยิ้มออกมา “เดี๋ยวผมนง่ั เปนเพือ่ น” เขานั่งลงขา งๆเจา ตัวโดยทไ่ี มรอฟง คาํ ตอบจากคณุ หมอ “ไมเ ปน ไร” “ไมเ ปนไรเหมือนกนั ครับ” บนุ พูดพรอมกับหนั ไปมองกลมุ เพ่ือนนกั บาสท่พี ง่ึ รจู กั กันไดไ มก่ชี ่ัวโมงกอ นหนา นเ้ี ปนเชงิ วาใหกลับไป กอ น “ไมไปตอดว ยกนั หรอวะ” หนึ่งในนน้ั ถามขนึ้ “ไมเปนไร เดย๋ี วกูนัง่ อยูกับพ่ี ไปกันเลย” บนุ โบกมือลาเพ่อื นท่ี นัดกนั วาจะไปหาอะไรกนิ หนา มหาลยั หลงั เลน บาสเสร็จ ทง้ั ๆทเี่ ขาจะกลบั ไปตอนนกี้ ไ็ ดเ พราะเพ่อื นขบั รถยนต… แตเขา ไมกลบั By Tartus

เสียงฝนยังคงกระทบกบั พนื้ ราวกบั วาจะไมหยุดลงงายๆ บุน ยืด ขาเหยียดตรงหลงั จากทไ่ี ปเลน บาสกบั เพื่อนมาต้งั แตช วงหกโมงกวา ๆ เขารูสกึ สดชนื่ อยา งบอกไมถ ูกหลงั จากทีอ่ อกกําลงั กายเสร็จ “ผมไปสมัครบาสมาแลวนะครบั ” เมอ่ื เห็นวา คนขางๆไดแ ตนง่ั เงียบเขาก็เลยเปดประเดน็ ชวนคุย “อืม พอร”ู ฐานทพั เหยียดขาตาม “เปนไง” “กด็ ีครับ แตไ มไ ดเ ลนนานก็เลยยังไมค อยเขา ทเี่ ทาไหร” “คอยๆเลนไป” “ครบั ผมคงจะไปซอ มทุกๆวนั ” บุนย้ิม “เพราะมนั เปนสงิ่ ที่ผม รัก พอกลับมาเลนอีกครง้ั ผมรูสึกโกรธตัวเองลึกๆทท่ี ิง้ มันไป” “อมื รกู ็ดแี ลว ” ฐานทพั ไมรูวา ควรจะตอบอะไรในเมอื่ คาํ ๆนน้ั ยงั วนเวียนอยูใ นหวั เขา “แลว พ่ีมานงั่ รออยตู รงน้นี านรยึ ังครับ” “ไมนาน” “อยากกลบั หอแลวใชไ หมครับ” บุนดูทา ทางคนขางๆออก หมอฐานทพั มองออกไปขางนอกตลอดเวลาราวกบั วา อยากจะออกไปจาก ทต่ี รงน้ี “อมื ” เขารับคาํ สั้นๆ “เดย๋ี วฝนกห็ ยุดตกแลว ไมนานหรอก” พูดไปแบบนนั้ แมว าตวั เขาเองกพ็ อจะรูวา อกี สกั พกั ใหญๆกวา ฝนจะหยุดตก By Tartus

ฐานทัพอาจจะอยากใหฝ นหยุดตกไวๆแตส าํ หรับเขาแลว …เขา อยากใหฝ นตกนานๆ ครงั้ นี้เปน ความบังเอญิ ท่ีเขาไมไดตัง้ ใจทจี่ ะมาเจอหมอจริงๆ บนุ ไมค ดิ วาเขาจะไดม าเจอหมอฐานทัพทีน่ ใี่ นเวลาแบบนที้ ง้ั ๆทเี่ ขาคิดวา หมอนาจะกลบั ไปที่หอพกั แลว แทๆ พรมลิขิตชว ยผมหรอครบั …ขอบคุณนะ “พ่คี รับ…” เขาคอ ยๆหันไปหาคนขางๆทเ่ี งียบไปสักพัก ภาพ ตรงหนาตอบทกุ คาํ ถามทอ่ี ยใู นหัว รา งของคณุ หมอทีเ่ อาหวั พิงกบั เสาขางตัวดวยทาทางสบายๆ ตาท้ังสองขา งหลับสนิทมเี พยี งเสียงลมหายใจเบาๆที่ทําใหรับรูวา คนขางๆ ยังอยู รอยยิ้มบนใบหนา ปรากฏขึน้ กบั ผทู ไ่ี ดมองเหน็ อกี ครัง้ บุนคอยๆ ขยบั ตวั เขา ไปใกลๆแมจะกลัวหมอไดกลน่ิ ตัวก็ตามแตอ ยา งนอยนก่ี ถ็ ือเปน ชวงทีเ่ ขาจะไดพูด พดู ในสงิ่ ทเี่ ขาอยากจะพดู “ผม…หวงพี่นะ” นา้ํ เสยี งทอ่ี ดั แนนไปดวยความรูสึกมากมาย เอยออกมาใหก บั คนทอี่ ยขู า งๆไดฟ ง ชัดๆ แมจะเปนคาํ พูดสัน้ ๆทีไ่ มได เสียงดงั แตกลับเตม็ ไปดว ยทกุ ความรูสกึ ของผูพูด บุนคอ ยๆหลบั ตาลงชาๆพรอ มกับเพลงทแ่ี ลนเขา มาในหวั แลวเธอกเ็ ขา มา เปลย่ี นหวั ใจท่เี คยออ นลาใหม หี วงั By Tartus

ภาพวนั แรกทเ่ี จอกนั ยงั คงตดิ อยูในหัวใจของเขาเสมอ แววตาคู น้ันทีม่ องมา สหี นา และทาทาง บนุ จาํ ไดหมดทกุ อยางราวกบั วา พึ่งผานมา เมือ่ วาน ขอใหคาํ่ คนื นี้มีแตเ รา อยูเคยี งใตแ สงดาว และมีความรักใหกนั และกัน ใหเ ธอเปน ดงั เจาหญงิ ในใจฉนั และจะมีเธอเทา นนั้ ท่มี คี า สงู เกนิ กวา จะหาคาํ มาอธิบาย เสยี งฝนคอ ยๆซาลงพรอมกบั คุณหมอท่คี อ ยๆลืมตาตืน่ ขึน้ มา หลังจากทต่ี วั เองเผลอหลบั ไป ฝนท่ีตอนแรกตกหนกั ในตอนน้เี หลือเพยี ง เม็ดฝนบางๆที่ใกลจ ะหยดุ ตกเต็มที นาฬกิ าขอมอื บอกเวลาใกลจ ะสที่ มุ เขาเผลอหลบั ไปเกอื บสองชั่วโมง รสู ึกเหมอื นงีบหลบั ไปแคสบิ หานาที ฐานทพั เตรียมจะลุกขึ้นกลับหอแตร สู ึกถึงอะไรหนกั ๆที่ซบพงิ มา ทางเขา ใบหนาเกลี้ยงเกลาทพ่ี งิ อยูท ไ่ี หลเขากับดวงตาทั้งสองขางทหี่ ลบั สนทิ ในมอื ของเขาถอื ถุงพลาสติกไว By Tartus

บุน “ตืน่ ” เขาแตะขาคนขา งๆ “ฝนหยดุ แลว” ไมใชแ คเ ขาท่ีหลับแตค นขา งๆกห็ ลับดวย “ตืน่ …ตน่ื ไดแลว ” คณุ หมอเร่ิมขมวดค้ิวเม่อื เหน็ คนขางๆไมม ี ปฏิกริ ยิ าโตตอบ “บนุ ” ฐานทัพเรียกชอื่ คนขางๆท่ปี กติเขาไมเรียกบอย นกั หากแตวาคนขา งๆกลับยงั ไมร ูสึกตัว ฐานทพั ยนื่ มอื ไปแตะหนา ผากคนขางตัวเบาๆ ไออนุ จากบรเิ วณ หนา ผากพอท่จี ะทาํ ใหเ ขารูวา คนขา งๆเริ่มท่จี ะไมส บาย เปน ไปไดเพราะ พึ่งเลนกีฬามาเหนอื่ ยๆแลว ตอ งมานัง่ ตากละอองฝนรออยกู บั เขา ทาํ ไปทําไม ท้ังๆทีก่ ลบั ไปกอ นกไ็ ด “ต่ืน ต่นื ” ฐานทัพเพม่ิ เสียงเรยี กใหด งั กวาเดมิ “ครับ…ครับ” เสยี งเนอื ยๆตอบกอนที่บนุ จะคอ ยๆลมื ตา “ผม หลับไปตอน…ขอโทษครบั !!!” พอเหน็ วาหัวของเขากาํ ลังพิงไหลห มอ อยูบนุ กเ็ ดง ตัวออกอตั โนมัติ ทาํ อะไรลงไป!!! “ประหลาด” ฐานทพั โลงขน้ึ มาเล็กนอยเมือ่ เหน็ วา คนขา งๆ ไมไ ดเ ปน อะไรมาก “ฝนเรม่ิ หยุดแลว ” “ออ…” บุนพดู พรอ มกบั มองตาม “ผมเห็นพเี่ หน่ือยกเ็ ลยไม กลาปลุก” “คราวหลังปลกุ ได” By Tartus

“คราวหลังแสดงวาตอ งมอี กี ใชไ หมครบั ” บนุ พูดดวยรอยยม้ิ เจา เลห  ถงึ จะรวู าหมอไมไดค ดิ แบบท่ีพูดออกมาแตเขาก็อดคิดไมไ ด “เพอเจอ” ฐานทัพสา ยหนา “กลับไดแ ลว” “ผมให” บุนยืน่ ถุงพลาสติกท่ถี อื ไวก อนหนานี้ใหค นตรงหนา “พอดีมนั เหลืออนั สดุ ทาย กเ็ ลยเลอื กสไี มได” “อะไร” ฐานทพั ถามพรอมกับรบั มาถอื ไว “เสอื้ กนั ฝน?” เขา เลกิ คว้ิ กอ นจะหยบิ เสือ้ กันฝนสชี มพูสดใสออกมาจากถุง “ผมวา พค่ี วรมตี ดิ ตัวไว เผือ่ ฉุกเฉนิ เหมอื นวนั น้ี” “ไมเ ปนไร” “ไมเ ปนไรเหมอื นกันครับ” บุนตอบกลับประโยคของฐานทพั ดว ยคําพดู เดมิ ๆ “ฝนหยดุ แลว” “มนั ก็ยังตกอยู เดี๋ยวเอกสารพี่จะเปย กนะ” “ใสสิ” ฐานทพั ยื่นเสื้อกนั ฝนคนื “เอาไปใสแ ลวถือของดว ย” “ทําไมตองเปนผมละ ” บุน ชีต้ วั เองอยางไมเขา ใจ เขาต้ังใจจะ ซอื้ มาใหฐานทพั ไมไดซือ้ มาใหตวั เองใสสกั หนอ ย “เด๋ยี วไปสง ” “ครับ?” ดเู หมอื นเขาจะยงั ไมคอ ยเขาใจในสิ่งที่ฐานทพั จะส่อื “ไปสงผมหรอ” “อมื ” By Tartus

“แตวา ผมปน …เอย ใช ผมไมไ ดปน จกั รยานมานนี่ า วา ~ ลืมไป เลย” บุนพดู รวั จนลนิ้ แทบพนั กัน โกหกวา ไมไดป นจักรยานมาทงั้ ๆที่ จกั รยานของเขาจอดอยทู สี่ นามบาส ไมเปนไร…พรงุ น้คี อยมาเอา “ใส” ฐานทัพไมไดถามอะไรตอ เขาแกะถุงพลาสตกิ ท่หี อหมุ เส้ือกนั ฝนออกกอนจะย่นื เสื้อกันฝนสีชมพูใหบ ุน “ทําไมผมตอ งใสส ชี มพูดวยเน่ีย” บนุ ดมู ีทา ทที าํ ใจทีจ่ ะใสไมไ ด แตก็ยอมรับมาใสตามทห่ี มอฐานทพั บอก ทาํ ยังไงได มนั ดันเหลอื สีนีส้ ี เดยี ว ฐานทพั วางเอกสารไวขา งๆกอนจะเดนิ นําออกมาไขกุญแจ รถจกั รยานท่ีจอดไวไมไกลจากทีน่ งั่ พัก เขาปด น้าํ ฝนออกจากเบาะนงั่ กอ น จะปดน้าํ ฝนทเ่ี บาะคนซอ น “ใหตายเถอะ ผมเกลยี ดสชี มพกู ็วันน้”ี เสียงบน ดังขน้ึ พรอ มกบั มนุษยเ ส้ือกันฝนสชี มพสู ดใสท่ีทําเอาคณุ หมอทกี่ ําลงั ทําหนา น่ิงๆถงึ กับ หลุดหวั เราะออกมาเบาๆ “เหมาะด”ี “พ่ีไมตองมาหัวเราะผมเลยนะ…บอกวา อยาหวั เราะไงงงงง” บุนลากเสียงยาวเมอ่ื เห็นวา ฐานทัพกาํ ลังหัวเราะชดุ ทเ่ี ขาใสอยู ไมไดอยากใสเ ลยโวยยยยยยยย!!! By Tartus

“ไมไดแย” ฐานทัพพยายามไมห นั ไปมอง บอกตรงๆเลยคอื สี ชมพูมนั ขดั กับบคุ ลกิ ของคนตรงหนา มากจรงิ ๆ เหมือนเดก็ ทโี่ ดนแมบงั คับ ใหใ ส “ไมไดแยแลว พห่ี วั เราะทาํ ไม” ถึงจะรสู กึ แปลกใจที่เหน็ ฐานทพั หัวเราะแตเ ขากอ็ ดทีจ่ ะอายไมไ ด “ถาไมใ ชพผี่ มไมย อมใสหรอก” เขาพดู ประโยคหลังเสียงเบาจนคนทเ่ี ตรียมข้นึ จกั รยานหนั มาถาม “หืม?” “เปลาครับ…กลับกันเถอะ” บนุ รีบปฏเิ สธกอนจะกระชับ เอกสารในมือทกี่ อดไวภ ายใตเ สอื้ กันฝนใหแนน กวาเดิม อากาศเยน็ ๆในชว งคาํ่ เวลาท่ีฝนพึง่ หยดุ ตกเหมอื นกับหนา หนาวในเดอื นธนั วา ฐานทพั ปน จกั รยานชา ลงกวาเดิมเพราะความเย็น ของบรรยากาศรอบขาง เขาไมค อ ยถกู กบั อากาศหนาวผดิ กบั อกี คนท่ชี อบ อากาศหนาวมากกวาอากาศรอน “พีค่ รบั อาทิตยห นา ผมมปี ระกวดดาวเดือนคณะ พี่วา งไหม” บุ นถามทาํ ลายความเงยี บรอบขา ง “ผมอยากจะ…เออ ชวนพ”่ี “คงไมว า ง” ฐานทัพตอบกลบั มาแทบจะทันที “ไมว างเลยหรอครบั แตป ระกวดชว งเยน็ นะ” คนถามถาม ออกไปอยางมีความหวงั ถงึ เขาจะไมไ ดสนใจในการประกวดแตเขาก็ อยากใหคนทเ่ี ปนเสมือนกาํ ลงั ใจมาดเู ขาในวนั ประกวด “เรียนเตม็ ” By Tartus

“แตว า …” “เล้ียวขางหนาใชไหม” ฐานทพั ไมร อฟงคําตอบ เขาเลยี้ วไป ตามทางเหมอื นครงั้ แรกท่เี คยมาสง “ครับ…วาแต” บุนเงยี บไปพักหนึง่ “พรี่ ไู ดยังไงวา ผมอยหู อตรง นี้” “ก็เคย…” ฐานทพั ชะงัก เขาลมื ไปวาครงั้ ทแี่ ลว เจา ตวั ไมร ูวา เปนเขาท่มี าสง “เพอ่ื นเคยอยูแถวน”ี้ “ออ ครบั ” บุนไมไ ดนึกสงสัยอะไรตอ ไมแปลกทหี่ มอจะคดิ วา เขาอยูหอในชายฝง น้ีในเม่ืออกี ฝงเปน หอของคณะแพทยและคณะสาย สุขภาพซะสวนใหญ รถจกั รยานคอ ยๆจอดลงหนาหอพักชายพรอ มกับฝนทหี่ ยุดตก บนุ ลงจากรถจักรยานกอ นจะใชม ือขางหนง่ึ ดงึ เส้อื ออก เขาพลกิ เส้ือฝง ที่ อยูด านในออกกอ นจะวางลงในตะกราหนา รถแลวเอาเอกสารวางลงไป ตาม “เผื่อระหวางกลับฝนตก” บนุ บอกพรอมรอยยิม้ โดยที่ไมรเู ลย วาทกุ การกระทาํ ของเขามีคนตรงหนา จอ งอยูดวยความคดิ ท่ีว่ิงวุนอยใู น หวั “ขอบคุณ” ฐานทัพเอยออกมา จากทป่ี กตเิ ขาพดู คําๆนี้นอ ย มากกับคนที่ไมใชเ พือ่ นแตก บั บนุ เขารสู กึ วา เขาพูดมันออกมาบอยและ ไมไดบอ ยอยางพรํ่าเพร่ือ By Tartus

ทกุ ครัง้ ทเ่ี ขาพดู …เขารูสึกขอบคุณบุน จริงๆ “ผมเตม็ ใจ” บนุ พูดออกมาดวยความรสู ึกท้งั หมดทเ่ี ขามี แคน ้ยี ังนอ ยไปสาํ หรับการทาํ อะไรเพอื่ คนๆหนง่ึ “รอกอ น” ฐานทพั พูดดักไมใหบนุ เดนิ ข้ึนหอทงั้ ๆทคี่ นตรงหนา ก็ ไมไ ดมีทาทีรีบขึน้ หอ ในทางกลบั กันบนุ อยากจะยนื อยูตรงนีน้ านๆ ฐานทัพเปด กระเปา ของตัวเองกอนจะเปด ซิปเลก็ ท่ีมถี ุงยา สามัญติดตวั ไวอ ยู เขาหยบิ ออกมาอานอยพู กั หนึ่งกอ นจะตดั สนิ ใจเลอื ก แผงยาท่ยี งั ไมเคยแกะใชออกมาแลว หันไปยน่ื ใหค นทยี่ ืนรออยู “กินดว ย” เขาไมรอใหคนตรงหนา ยงิ คาํ ถาม “เดี๋ยวจะไม สบาย” “ใหผมหรอ” บนุ ยังคงความซ่อื เสมอตนเสมอปลาย ถึงจะรสู ึก ปวดหวั หนอยๆแตก ็ไมถึงขนาดท่ีเขาจะตองกินยา แตถ า หมอส่ัง…กก็ ินครับ “อืม” ฐานทพั พยักหนา “ตัวรอ น” “ตวั รอ น…” บนุ ทวนคาํ กอ นจะทบทวนคาํ พูดอยพู กั หนึ่ง “พีจ่ บั ตวั ผมหรอ!!!!!” คนตรงหนาเอยเสยี งดงั พรอ มกบั ทาํ ตาโตอยา งไมเ ช่ือหู ตวั เอง ไมจริงใชไหม…ไมจ ริง “อืม แปลกตรงไหน?” ฐานทพั ดูไมเ ขาใจกับปฏิกริ ิยาตรงหนา หรือวา บนุ เปนโรคผวิ หนงั เขาถงึ จับตวั ไมไ ด By Tartus

“ไมแ ปลกครบั ไมแ ปลกเลย” คนทหี่ ัวใจหลดุ ลอยไปถงึ ดาว องั คารยม้ิ แกมปริ “ขอบคุณท่ีเปน หว งผมนะครับ” ถึงจะพยายามเกบ็ อาการแตย ังไงตอนนกี้ เ็ กบ็ ไมอยู “ไมเ ปนไร” “ผมจะรบี กนิ ยาเลย” “กนิ ขาวกอ น” ฐานทัพเอย “กนิ ขา วกอ นกินยา” “ผมไมห ิว ไมม อี ะไรกนิ ดวย” “ตอ งกิน” ฐานทพั ถอนหายใจ ทั้งๆทีแ่ คม าสง กจ็ บแลว แทๆ ทําไมเขาตอ งทําใหม ันยุงยากกวา เดิมดวย “ให” ฐานทัพยืน่ ถงุ ขนมปงท่ี ซือ้ ไวใ นกระเปาเมอื่ เชา ใหค นตรงหนา “ใหผมหรอครบั ” “นับหนง่ึ ” “เอาสิครบั เอา” บุนรบี รีบมาถอื ไวแ นน “ผมจะกนิ ขนมปงแลว กินยาตามเลยครบั หลงั จากน้นั กจ็ ะเขา นอนแลวตน่ื มาดวยความสดใสใน พรุง นี้เชา ” “ด”ี ฐานทพั พยกั หนา “กลบั ละ ” “พ่ีครบั ” บุนเรยี กคนท่ีกาํ ลังจะขึ้นครอ มจักรยาน “คนื น…ี้ ฝน ดี นะครับ” “อมื ” ฐานทัพมองหนาคนตรงหนา ท่เี ต็มไปดวยรอยย้มิ กอนท่ี ปากจะเผลอเรียกชอื่ ออกไป “บุน” By Tartus

“ครับ?” “ต้งั ใจประกวด” เขาเวนชว งไปพกั หนึ่งกอ นจะพดู ตอ “ถา วา ง…จะแวะไปดู” “ผมจะรอนะครับ” บุน ตะโกนตามหลงั รอยย้ิมทป่ี รากฏขนึ้ มา บง บอกความรสู ึกของเขาไดเ ปนอยางดี รา งสูงยืนมองคนท่ีปน จักรยาน ออกไปจนไกลลิบตากอนจะเดนิ ขน้ึ หอพกั วันนถ้ี อื เปน วันพเิ ศษอีกวนั สําหรบั เขา “อาว ยังไมน อนหรอวะ” ทนั ทที ี่เปดประตเู ขา ไปกเ็ ห็นสามน่งั วนุ อยทู ่โี ตะ เขยี นหนงั สอื กับกระดานวาดภาพแผนใหญ “เออ ปนงานอย”ู สามตอบโดยไมไดหนั มามองหนา เพอ่ื น นวิ้ มอื เตม็ ไปดว ยผงดนิ สอ “มงึ วางปะ เหลาดนิ สอใหก ูหนอ ย” พูดพรอ มยนื่ ดนิ สอแทง ยาวที่ไมหลงเหลือความแหลม “เอาวางไว กกู ินยากอ นแลว เด๋ยี วเหลาให” บนุ ไมป ฏิเสธ มอื หนงึ่ ฉกี ถงุ ขนมปงที่หมอใหมากินสวนอีกมือดึงผา เชด็ ตวั เตรียมไปอาบนา้ํ “วาแตไอส องไปไหน” “มนี ัดเลยี้ งสายมั้ง เหน็ คนื นี้บอกวา อาจจะกลบั ดกึ ไมก ็ไมก ลบั เลย” “ออ เออๆ” “แลว มึงเปน อะไร กนิ ยาทําไม” “ไมร วู ะ” บุนตอบตรงๆ “รูแ คตอ งกิน” By Tartus

“อะไรของมึงวะ” สามปรายตามองกอนจะหนั กลบั ไปสนใจงาน ตรงหนา ตอ วนั นถ้ี า ไมเสร็จเขาตายแนๆ “เหลืออกี เยอะปะ” บุนชะโงกหนา ดงู านที่เพือ่ นกําลงั นั่งวาด อยางตัง้ ใจ ไอส ามมนั วาดรูปสวยเขารูแ ตไมคิดวา จะสวยขนาดน้ี “เกนิ ครง่ึ ” คนท่ีขอบตาเรม่ิ ดําจากการนอนดึกตดิ ตอ กนั หลาย วนั เงยหนาข้ึนมาตอบกอ นจะอา ปากหาว“กาแฟกเ็ อาไมอยแู ลวตอนน”้ี “แลวไมไมท าํ ต้งั แตเน่นิ ๆวะ” “เรอ่ื งมนั ยาว ขเ้ี กยี จเลา ” สามตัดบท “รีบกินยาแลวเอาดนิ สอ กไู ปเหลาดวย” “เออครบั รูแลว ” ขนมปง ท่ปี กติกไ็ มไ ดอรอยมากมายแตวนั น้เี ขากลับรูส กึ วา มัน อรอ ยผดิ ปกติ ไมร ูวาเพราะคนใหห รอื เพราะคนทําทเี่ ปลยี่ นสตู ร แตเ ขาคิด วา นา จะเปน เหตผุ ลแรกมากกวา แผงยาที่ไมเคยถกู แกะออกไปกินทําใหบ ุนนึกสงสยั ในใจวา หมอ ใหเขามาทั้งแผงทําไม ทงั้ ๆทใ่ี หแคเ มด็ หรือสองเมด็ ก็นา จะพอหรอื คิดวา เขาข้ีโรค…กไ็ มนา ใช จะดวยเหตุผลอะไรก็แลวแต มันไมส ําคัญเทา กบั คนที่ใหส ิ่งนก้ี ับ เขามา คณุ หมอฐานทัพ By Tartus

“อยา ทาํ ใหกูรสู ึกกลัวไปมากกวานเ้ี ลย” เสียงของสามทาํ ลาย จนิ ตนาการในหวั ของคนท่กี ําลังมองแผงยาอยูบนุ คอ ยๆหนั ไปมองก็พบวา สามหนั มาจอ งเขาอยู “กลัวอะไร” “มงึ ไง คนบา อะไรย้ิมใหย าวะ” สามมองบุนดวยความ หวาดกลัว “หรอื วา มงึ ยิม้ ใหก ับสง่ิ ทมี่ องไมเ หน็ ไมน ะ ไม…” “เพอ เจอ ” บนุ ตอบกลับไปกอ นจะยมิ้ ออกมา เพอเจอ … พดู คาํ น้แี ลวคดิ ถงึ ใครบางคน…คนทชี่ ื่อวา ฐานทพั ประตหู องปดลงพรอ มกับรางของคณุ หมอทีท่ ง้ิ ตัวลงบนเตียง โดยไมสนใจวา สภาพตวั เองตอนน้ียังไมไ ดอาบนํา้ ฐานทัพวางของทุก อยา งไวบนโตะ ขางประตู ความเหน่อื ยลา ถาโถมจนเขาอยากจะนอนหลับ ไปโดยไมตอ งอาบนํา้ หากแตวาความจรงิ เขาทาํ แบบนนั้ ไมได ครดื ดดดด! เสยี งโทรศัพทท สี่ นั่ เรียกสตขิ องคนทก่ี าํ ลงั จะจมลงสหู ว งนทิ รา ใหต ่นื ขน้ึ มา เขาหยิบโทรศัพทข ้ึนมากดรบั สายโดยไมดูวาเจา ของเบอรค ือ ใคร เหนอ่ื ย By Tartus

“ครบั ” นาํ้ เสียงเรยี บๆเอย พรอมกับมอื อกี ขา งทีป่ ลดกระดุมเส้ือ นักศึกษาใหส บายตวั มากขน้ึ ( กูโทรหามงึ ก่ีสาย ทําไมไมรับ ) “ไมไ ดยิน” ฐานทัพตอบกลับ เขาคอยๆหลบั ตาท้ังสองขางลง เม่อื รวู าปลายสายคือเพอ่ื นสนิทของตวั เอง ( เลกิ ตงั้ เปนเสยี งสน่ั มงึ จะไดรบั โทรศัพทชาวบา นเร็วๆ ) “อืม ไวจะทาํ ” เขาถอนหายใจ “มอี ะไร” ( คนิ มันฝากบอกวามันโอเคข้ึนแลว ) “อมื แคน ้?ี ” ( เออ ตอนแรกก็จะโทรมาถามวา ถึงหอรยึ ังดวย ) “ถึงแลว ” ( รูแ ลว คราวหลงั ก็ชว ยเปด เสียงโทรศพั ทด ว ย ) “อืม” ( แคน้แี หละ ไวเจอกนั ) ปกปอ งเตรยี มจะกดวางสายหากแตวา เสยี งของฐานทพั เรยี กใหเ ขาอยูฟ ง ตอ “อาทติ ยหนามเี รียนนอกตารางไหม” เสียงทไ่ี มบ งบอกอารมณ ถามออกไปทาํ เอาคนที่อยูป ลายสายถงึ กบั เงียบไปพกั หน่ึง ( คิดวาไมม ี ทําไมวะ จะไปไหน ) “เปลา ” เขาปฏเิ สธ “ไมมอี ะไร” ( เออๆ พรงุ น้เี จอกัน ) By Tartus

“อืม” เขาตอบกลบั กอ นทป่ี ลายสายจะตัดไป ฐานทัพปลอ ย โทรศัพทลงบนเตยี งพรอ มกับความงวงท่ีเร่มิ คลบื ลานเขา มา วันนเ้ี ปน วนั ท่เี ขารสู ึกวา การรอฝนหยุดไมไ ดน า เบ่อื เหมือนทกุ ๆ ครง้ั อาจเพราะเขาไมไ ดต ิดฝนอยูค นเดยี ว สวนเกษตรท่ีถกู เซท็ เปนทสี่ าํ หรบั การถา ยรูปโปรโมทดาวเดือนของคณะ เกษตรเตม็ ไปดว ยผคู นยีส่ บิ กวาชีวติ ทย่ี ืนอยคู นละจุดเพ่อื ตรวจดูความ เรยี บรอยของสถานทแ่ี ละความเรียบรอยของผเู ขาประกวดทั้งสิบคน เส้อื ผา ของผเู ขาประกวดถูกออกแบบมาจากรนุ พ่ีปสองที่ดสู นกุ กวา คนท่ี ไดใ สจ รงิ เส้ือสกี รมแขนยาวกับผา ขาวมาทม่ี ัดคาดเอวของฝา ยชายให ความรูสึกเหมอื นอยูต า งจังหวดั หมวกปก กวา งทีส่ านทอมาอยา งดีถูก นํามาสวมใสใ หเ ขา กบั เสอ้ื ผา ฝา ยหญงิ เปนเสอ้ื ลายสกอ ตกบั กางเกงยีนส ดูดีขัดกับฝายชาย “เส้อื นใี่ สแ ลว ผมตอ งคนื ปะครับ” บนุ ทดี่ ูจะมคี วามสขุ ในการ แตง ตวั หนั ไปถามรุนพ่ดี ว ยน้ําเสียงตื่นเตน “คนื สจิ ะ นอ งบนุ จะเอาไปใสตอที่ไหนหรอลกู ” รุน พต่ี อบกลับ ดวยความเอน็ ดู ถาไดรจู กั บุนดๆี แลว เขาเปน เด็กทนี่ ารัก เคารพรุนพแี่ ละ มสี มั มาคาราวะ “ผมวามันใสสบายด”ี บนุ มองเสอ้ื ผา ของตวั เองท่ีสวมใสอ ยู กอนจะหยบิ หมวกปกกวา งข้นึ มาใส By Tartus

“พ่นี กึ วานองบุน จะไมช อบซะอีก” พ่ีท่ีเปน คนคดิ รปู แบบเส้อื ผา ถงึ กบั ยิ้มแกม ปริ “ปน้ีคณะเราไมเนนหลอ เราเนน ความเปนเด็กเกษตร” “ดีครบั ผมชอบ” บุนยมิ้ กวา ง “จะใหผมถา ยตอนไหนบอกได เลยนะครบั ” “จา รออีกสกั พกั นะ” หลังจากทจ่ี ัดแจงเสอ้ื ผา ของบนุ เสรจ็ รุน พีก่ ็เดนิ ไปจัดการเสอื้ ผา ของผปู ระกวดคนอ่ืนๆตอ อากาศรอนชบิ …บุน คดิ พรอ มยกมือข้นึ มาพัดอยา งคนขรี้ อน แปงทท่ี าอยบู นหนา คงหายไปพรอ มกับเหงือ่ ของเขา บนุ เปนคนเหงอ่ื ออก งายและขรี้ อนมาก “พัดไหม” นาํ้ เสยี งเล็กๆถามขึ้นพรอมกบั พัดลมจิ๋วทเี่ ปดอยู “เราเตรียมมาเผอื่ ” “อาวนาํ้ ฟา” บุนหนั ไปตามเสียงกอ นจะมองคนท่ยี ืนอยดู วย สายตาอ้งึ ปนทึ่ง ปกตินํ้าฟา เปน คนสวยอยแู ลว แตว นั นอ้ี าจเพราะแตง หนาทําผม เลยทาํ ใหเ สนห ข องนํา้ ฟา พุง ทะลปุ รอดขน้ึ อกี จนเขาเองไมอาจละสายตา มองไปทางอนื่ ถายอนกลบั ไปสักสามปเขาม่ันใจเลยวา เขาจะจีบผูห ญิง คนนี้แนๆ “ตกลงเอาไหม” นํา้ ฟา ถามอกี ครงั้ เมอื่ เห็นคนตรงหนาเงียบไป “ออ…ไมเปน ไร นํ้าฟา ใชเ ถอะ” บุนย้มิ “เดีย๋ วเครื่องสําอางหาย หมด ของเราเดีย๋ วเตมิ แปงกโ็ อเคแลว” By Tartus

“กไ็ ดจ ะ” นํา้ ฟา ดึงมือกลบั กอนจะมองคนทนี่ ง่ั อยูดว ย ความรูสึกไมต า งจากบุน เสอ้ื ผาทนี่ อ ยคนจะใสแ ลว ดมู ีราศจี บั แตบนุ คอื หนึ่งในนน้ั ที่ใสแลวดูดี “ขอเรานงั่ ดว ยไดไ หม ยงั ไมถงึ ควิ ถา ยเลย” “ออ …อมื ไดๆ ” บนุ พยกั หนากอ นจะขยบั เกา อ้ขี องตัวเองหา ง ออกมาเล็กนอยเพ่อื ใหอกี คนเขา มาอยูในรมไมโดนแดดจากขางนอก “ขอบคณุ นะ” นํา้ ฟาย้ิมใหกับความเปนสภุ าพบรุ ุตของคน ขา งๆ จะมสี กั กีค่ นทเ่ี หน็ มมุ นี้ของบุน เธอรสู กึ ดีใจทีเ่ ธอเปนหนงึ่ ในน้ัน “บนุ ใจดจี ัง” “ใจดียงั ไง” บนุ ย้มิ “แบบไหนทเี่ รยี กวาใจดีหรอ” “ก็แบบที่บนุ ทําอยนู ่ีไง” “ไมห รอก เรากท็ าํ กบั ทุกคน” เขาตอบกลับอยางไมค ิดอะไร หากแตวาทาํ ใหอ กี ฝายชะงักไปพกั หนึง่ “งน้ั หรอ” นํ้าฟาย้มิ เจอ่ื น “ถาใครไดเปน บุนแฟนคงโชคดมี าก แนๆเลย” “คิดแบบน้นั หรอ” บุนหนั มายม้ิ “ทําไมละ ?” “เพราะบนุ ใจด”ี นา้ํ ฟาหนั ไปตอบพรอมจอ งมองตาคนขางๆที่ หนั มาสบตากับเธอพอดี ความรูส ึกทม่ี ีตอบุน เร่ิมชดั เจนขน้ึ ทุกวัน “อืม…” บุนเปนฝา ยหลบตาหันไปอีกทาง “เรากห็ วงั ใหเ ปน แบบน้นั ” “…” By Tartus

“หวังวา เขาจะดใี จทีม่ ีแฟนเปน เรา” “อะ...อม้ื น่นั สเิ นอะ” นาํ้ ฟาตอบกลบั แมเ ธอจะไมรูวาคนที่บุน พดู ถงึ คือใครแตอยา งหนง่ึ ที่เธอรสู กึ ไดอ ยางชัดเจนคอื คนๆน้นั ไมใ ชเ ธอ “นอ งบนุ มาเลยจา” เสียงรา เรงิ ของรนุ พที่ เ่ี ปน ฝายจัดคิว ถายภาพเรยี กบุน “มาหาพีเ่ รว็ หนมุ นอ ยยยยยยยยย” “ครบั ไปเดี๋ยวนแี้ หละ” บนุ ตะโกนกลับไปกอ นจะหนั ไปหานา้ํ ฟา “ขอตัวนะ” “อมื จะ” รางสูงของบุนรบี วง่ิ ออกไปตรงจดุ ทีต่ ั้งกลอ งอยู ในสายตาของ รุนพ่ีหลายๆคนบุนถอื เปน ตวั เตง็ ในการประกวดดาวเดือนของคณะเพราะ มคี วามโดดเดน กวาผเู ขาประกวดคนอืน่ ๆ “แอ็กทาไหนกไ็ ดตามสบายเลยลกู หลอทุกทา” “ไดครบั ” บนุ ยืนเตรยี มตัวจะเขาไปยังจุดท่ถี กู ทาํ เปน สญั ลักษณไว “วา แตนอ งบนุ จะแสดงอะไรวันประกวดจะ พีอ่ ยากรจู งั เลย” “บอกไมไดค รับ” เขายมิ้ “เด๋ียวไมต น่ื เตน ” “โถน องบุน แอบกระซิบเจห นอ ย” “ไมไดครับ ยงั ไงกบ็ อกไมได” “…” By Tartus

“เพราะคนท่มี าดกู ย็ งั ไมร ูเหมอื นกัน” By Tartus

จบี หมอคร้ังทเี่ กา รา งสงู ของนักศกึ ษาคณะเกษตรศาสตรน ั่งอยใู จกลางตกึ คณะแพทยท ีม่ นี ักศกึ ษาอยูประปราย บนุ มองผคู นทีเ่ ดนิ ผานไปผา นมา พรอมกับลมหายใจรอนๆท่ีพน ออกมา ส่วี ันแลว ทเี่ ขาไมไ ดเ จอหมอฐาน ทัพอีกเลยหลงั จากวันท่ีฝนตก เสอื้ ทใ่ี ชเปลีย่ นเวลาเลนบาสพาดอยทู ี่ไหล ซา ยดว ยความรีบกลวั วามาแลว จะไมเ จอหมอเหมอื นสองวันกอ นทเ่ี ขามา นงั่ รอ “เฮอ อ” ไมรูวา เปนรอบทีเ่ ทา ไหรท ี่ชีวติ ของเขากลับมานาเบ่อื อกี คร้งั หลงั จากทีไ่ มไ ดเจอคนทอ่ี ยากเจอ ไมร ูแ มกระท่งั ตารางเรยี นแตก ม็ าน่ังรอเกอื บทกุ วันกอนจะไป ซอ มบาส เขาไมเ คยทําอะไรแบบน้ีมากอ นและรูวา ถา เจาตวั รูคงไมชอบใจ กับการกระทําของเขา แตเขาแคอ ยากมาเตอื นความจํา วา พรุง นีค้ อื วนั ประกวดดาวเดือนของคณะเกษตรศาสตร “อกี สิบนาทีจะเขาเรยี นแลว คราวหลงั ไมไปกินแลว นะมงึ อรอยกจ็ รงิ แตนานชบิ หาย” เสียงบนของคินดงั ข้ึนพรอ มกบั เพ่ือนอีกสอง คนที่กําลงั เดินเขา มาทตี่ กึ คณะ “มึงเปนคนเสนอเองนะ” ปกปองพูดพรอมกบั กาวขาใหเรว็ กวา เดมิ By Tartus

วนั นม้ี ีเวลาวางกอ นคาบถดั ไปเกือบสองชั่วโมงคนิ เลยชวนทง้ั สองคนไปกนิ รานอาหารทถี่ ูกแนะนําผา นทางเพจชวนกนิ รอบมหาลัย ไม ปฏิเสธเรือ่ งรสชาตขิ องอาหารแตก วา จะไดก นิ ก็ปาไปเกือบครงึ่ ชวั่ โมงจน ทาํ ใหพวกเขาเกือบเขาเรยี นคาบเย็นสาย “ไอห มอ นั่นเด็กมงึ ปะ” คินพดู ตามประสาคนไมค ิดอะไรมาก แตท ําเอาคนที่ไดย ินถึงกบั ตแี ขนเพ่ือนดังปาบ “อะไรวะ กพู ูดอะไรผิด” คินทําหนาเหวอเมอ่ื เห็นปฏิกริ ยิ าของฐานทพั “พดู มาก” เขาตอบกลับสั้นๆกอ นจะหันไปมองรางทน่ี ั่งอยไู ม ไกลจากเขามาก ถึงจะมองไมช ดั แตก ็พอจะเดาออกวา เปน ใคร “โหว วว ถาไมใชเดก็ มงึ ก็ปฏเิ สธดิวะ” คนิ แซวตอ “เอาทม่ี ึงสบายใจ” ฐานทพั ไมเ ถยี งตอ ถงึ เถียงไปคินก็ชกั แมน ํา้ ทงั้ หามาพูดอยดู ี “ขึน้ กอ นเลย เดีย๋ วตามไป” “ไมป ฏเิ สธดว ยนะมงึ ” คินยงั ไมเ ลกิ แซว “รบี ตามมา” ปกปอ งใชแขนลอ็ กคออีกคนจนทําใหค นที่ หวั เราะแซวอยูถึงกบั สาํ ลัก “เลกิ พูดมากแลว ไปเรยี น” “ไอปอ งปลอยกูดิวะ กไู มไดเปนเด็กนะโวยย!!!” คนิ โวยวายไม หยุด ฐานทัพมองเพอื่ นท่เี ดนิ เล่ยี งไปอกี ทางแลวถอนหายใจเบาๆ “นกึ วา วันนจี้ ะไมไดเจอพ่ซี ะแลว” By Tartus

เสยี งทดี่ งั ข้นึ จากทางดา นหลงั ทําเอาคนที่พ่ึงถอนหายใจโลง อก ถงึ กับสะดงุ เลก็ นอ ย ถึงจะรูวา เปนเสยี งใครแตเขาไมไ ดต ้งั รบั วาอีกฝา ยจะ เดนิ มาหาเขากอ น แทนทเ่ี ขาจะตอ งเดินเขาไปหา “มอี ะไร” ฐานทพั หนั กลับไปมองดวยใบหนาเรียบเฉยหากแต เขาถึงกบั ชะงกั เมื่อเห็นรอยยิม้ ทปี่ ระดับบนใบหนา ไดร ปู รอยยมิ้ ท่บี ง บอกถึงความรสู กึ ดีใจ ความรสู กึ สบายใจและ ความรูส กึ ตา งๆทตี่ อ งการจะถายทอดออกมาผานทางรอยย้ิม ฐานทัพรับรู ถงึ ความรูสึกน้ันไดด โี ดยท่ีคนตรงหนา ยังไมท ันไดพดู อะไรออกมา “ผมมารอพ”่ี คําพูดที่ตรงจนทําใหค นตรงหนา ถงึ กับเปลี่ยนสี หนาไปเลก็ นอย เขาไมค ิดวา จะไดย นิ คาํ ๆน้ี “นึกวา จะไมเ จอ” “เจอแลว ไง” “ครับ…เจอแลว” ไมรวู าทาํ ไมตัวเขาเองถึงหบุ ยิม้ ไมได ตลอดเวลาสว่ี นั ทเี่ ขาไมไ ดเ จอหนาหมอมนั เหมอื นวาเขาขาดอะไร บางอยา งไป ตอนนเ้ี ขารูแลววาสิง่ ทเี่ ขาขาดไปคอื …รอยยิม้ “จะไปเรยี นแลว มีอะไร” ฐานทัพดเู วลาท่ใี กลจ ะถึงเวลาเขา เรยี นเต็มที เขาไมเ คยเขา หอ งเรียนสายขนาดนี้มากอน ไมเ ปน ไรคร้งั แรก By Tartus

“ผมแคอ ยากจะมาบอกวาพรุง นผ้ี มประกวดหาโมงนะครับ” เมอ่ื รวู า อกี ฝา ยอยคู ยุ นานไมไ ดเ ขากเ็ ลือกทจี่ ะพดู เขาประเดน็ “ผมมาชวน พ”ี่ “อืม” ฐานทพั พยักหนา “ไมแนใ จ” “แตอาจจะมาใชไหมครับ” บนุ ถาม “ไมแนใ จไมไดหมายถงึ จะ ไมม าเลยใชไหม” “อืม” เขาพยักหนาอกี ครง้ั “มอี ะไรถึงอยากใหไป” “ไมมหี รอกครับ” บุนย้มิ “แคอ ยากใหไป” “จะพยายาม” ฐานทพั ดูนาฬิกาขอ มือท่บี อกวา อีกสามนาทีจะ ถึงเวลาเขา หอ งเรียน “ไปละ” “ครบั ” บนุ พยักหนาเขาใจ อยากจะคุยนานกวา นี้แตเ ขารดู ีวา ฐานทัพมีเรยี นตอและเขาเองกค็ งไมร บกวนเวลาเรยี นของคุณหมอ “พรุงนส้ี ๆู ” ฐานทพั เอยเสียงเรียบ “ไมตองเครยี ด” “ผมเครยี ดแนๆ” บนุ พูดอยา งรทู นั ตวั เอง เขาไมเคยตอ งมาทํา อะไรแบบนี้ มนั เปน อะไรทีใ่ หมสาํ หรบั เขามากๆ ถงึ จะไมอยากประกวดแต ก็ถอนตวั ไมทัน “ยกน้ิวโปงขึน้ มา” ฐานทพั ทท่ี าํ ทาจะเดนิ ออกไปชะงักหัน กลับมาพูดกบั เขาตอ “เอานิว้ โปงแตะท่ปี าก” บนุ ทําตามที่ฐานทพั บอกอยางไมเขาใจ เขายกนิว้ โปง ขึน้ มา กอ นจะหันหนา นิว้ โปง เขาหาตัวแลวแตะนว้ิ โปง ลงบนริมฝปากเบาๆ By Tartus

“เปา ” ฐานทพั พดู ส้ันๆกอนจะทําทาตามใหบุนเขา ใจ เขายก นิ้วโปงข้นึ มาเปา อยูพกั หนึง่ กอนจะหนั มามองอกี คนทยี่ ังคงยนื งง บนุ ไมเขาใจจรงิ ๆ “ชว ยลดความเครียด” ฐานทพั เฉลยแกข อ สงสยั “นว้ิ โปงมี เสนประสาทที่ควบคุมการเตนของหัวใจ เปาแลวจะชว ยใหรูสึกใจเยน็ ข้นึ ลดความเครยี ดได” เปนครง้ั แรกทีฐ่ านทพั พูดออกมายาวๆโดยทีบ่ ุนเปน ฝา ยยนื ฟงอยูเงียบๆ “ลดความเครยี ดหรอครบั ” บนุ ทวนคาํ กอนทรี่ อยยิ้มจะปรากฏ ขน้ึ อกี ครง้ั “ขอบคณุ นะครับ” “อืม ไปละ” “พี่ครับ!!” บุนเรียกฐานทพั อีกครัง้ “อยาลมื มาเชียรผ มใหไ ด นะ” “…” “จะไดมาเปา น้วิ โปง เปนเพอื่ นผม” ไมรวู าสิ่งทบ่ี อกออกไปคนที่ เดนิ นาํ ไปจะไดยนิ รเึ ปลาหากแตคนพดู เองกลบั ยม้ิ ไมหยุด พรงุ นเ้ี ขาจะทํามันใหเ ต็มที่ By Tartus