(ผม)จีบหมอ

หลงั จากวันที่เขาบอกหมอฐานทัพออกไปแบบนนั้ ตัวเขาเองก็ไมร วู า หมอ จะรตู ัวรเึ ปลา แตทา ทางของหมอทีแ่ สดงออกมาคลายกบั วา หมอเรม่ิ รูว า ตัวเอง…เปน เจา ของรอยยิ้มของเขา “พมี่ าเดินคนเดียวทกุ ปเลยหรอครบั ” บุนชวนคุยเมือ่ เหน็ วา หมอยังไมม ีทาทีสนใจหนังสอื ท่บี ธู ไหนเปน พิเศษ “อืม คนอื่นก็แยกกันเดิน” “งั้นครงั้ หนา ผมมากับพี่อีกดไี หม พ่ีจะไดไมเหงา” คนขยันหา โอกาสถามออกไปอยา งมีความหวัง แมจ ะแอบเดาไดล ึกๆวาหมอจะ ปฏิเสธก็ตาม “อมื ตามใจ” ผิดคาดทคี่ รงั้ นีห้ มอฐานทัพไมไดป ฏเิ สธออกมา “ถา ไมเ บื่อกอน” “ไมเ บอื่ ครับ” มากบั พ่ีผมไมเคยเบือ่ ประโยคหลังบุนไดแ ตคดิ ในใจไมก ลาพูดออกไป ฐานทพั หยดุ เดนิ เม่อื ถงึ บธู ทเ่ี ขามาประจาํ ทุกป หนังสอื เกีย่ วกับ ทางการแพทยที่ลดราคาพิเศษจนเขาตอ งซือ้ ติดไมตดิ มือไปทุกๆครง้ั ความสนใจหนังสอื ที่ออกใหมทําใหฐ านทพั ดูตน่ื เตน เปนพเิ ศษจนคนที่อยู ขา งๆอดที่จะยมิ้ ออกมาไมได บุนยนื มองหมอฐานทพั เลือกหนงั สือดว ยรอยย้มิ ท่ปี ระดบั บน ใบหนาไมจ างหายไป พอเหน็ หมอในมมุ ทีไ่ มเคยเห็นกอ็ ดยม้ิ ออกมาไมได By Tartus

เขามองหมอฐานทพั อยอู ยา งนน้ั จนคนท่ีเลอื กหนงั สอื อยหู นั มามองเมอ่ื นึก ขน้ึ ไดวาเขาเปน คนเลือกนาน “ไปดูบธู อ่นื กอ นไหม” คาํ ถามท่เี ต็มไปดวยความเกรงใจถาม ออกมาหากแตค นขา งๆสา ยหนา กลับมา “ไมครับ ผมไมอยากไดอ ะไรแลว ” บนุ ยิม้ “อยากดูมากกวา ” อยากดูคนขา งๆมคี วามสุข…มากกวา “อมื ” ฐานทัพเปนฝายหลบสายตาอีกคร้งั ชวงหลงั ๆเขาเรม่ิ รสู กึ ถงึ ความผิดปกติของตัวเอง แมวา จะทํา ทุกอยา งเหมอื นเดมิ แตเขากลบั รูสึกวาขา งในของเขามีอะไรแปลกไป คน เปน หมอไมมีทางเขา ใจไดทกุ เรอ่ื งแตค ร้นั จะอธบิ ายออกมาเปนคาํ พดู ก็ดู จะยากเกินไปสําหรับเขา แตอยางหนึง่ ท่เี ขารูสึกและมนั ยงิ่ ชัดเจนขนึ้ เรื่อยๆคอื …เขาชอบรอยย้มิ ของบุน บุน ยืนรอใหฐ านทัพเลือกหนังสอื เงียบๆ อาจเพราะเปน บูธใหญ เลยทาํ ใหค นไมคอ ยอัดแนน กนั เหมือนบูธเล็กๆหากแตว า แรงเบียดจาก ขางหลังก็ทาํ เอาเขาเซไปเลก็ นอยจนฐานทัพตองเออ้ื มมือมาจบั แขนบุนไว หลวมๆ “ไมสบาย?” เพราะไมเห็นตอนโดนชนฐานทพั จึงคิดวา บนุ เสีย การทรงตัว แววตาของเขาแสดงออกถงึ ความเปนหว งอยางปด ไมมดิ จน คนตรงหนา ตอ งรีบยกมือขึ้นมาปดหนา By Tartus

บนุ รูส กึ ถงึ ความรอ นทพี่ ลงุ พลา นขึน้ มาเหมือนเลอื ดสูบฉีดจน ทําใหห นา ของเขาขึ้นสี รา งสงู สา ยหนา แทนคําตอบกอนจะเสมองไปทาง อนื่ เพือ่ หลบสายตาของหมอฐานทัพทพ่ี รอ มจะทาํ ใหหวั ใจวายไดทกุ เมือ่ “เปลา ครับ โดนชน” บุน ตอบกลับไป “ระวังหนอย” ฐานทัพบอกส้ันๆกอ นจะคอ ยๆคลายมือทีจ่ ับอยู ออกหากแตม อื ของบนุ กลบั เปล่ยี นไปจบั ท่ีแขนของฐานทพั เบาๆอยางลืม ตัว “หืม?” “ปะ…เปลา ครับ” พอรูตัววา ทาํ อะไรลงไปบุนก็รบี แกตวั แทบไม ทนั เขาปลอยมือออกจากแขนของหมอฐานทพั กอนจะเปลี่ยนมาลูบทาย ทอย “ผมกลวั เซอกี แหะๆ” “อมื ” ฐานทัพพยกั หนา กอนจะหยิบหนงั สือทถ่ี ืออยจู ายตังกบั พนกั งานท่ยี นื อยไู มไ กล ถงุ หนงั สอื ถูกสง มาพรอ มกับตงั ทอน บนุ รบี รับถงุ กอ นท่จี ะถงึ มอื หมอฐานทพั พรอ มหันไปยมิ้ ใหคุณหมอเหมือนทุกๆครง้ั “ผมอยากถอื ให” “บนุ ” ฐานทพั เรยี กคนตรงหนาเสยี งนงิ่ ๆ หนงั สือของเขาทาํ ไม เขาจะถอื เองไมไ ด อีกอยา งเลมกไ็ มไ ดเบา เขาไมอ ยากกินแรงใคร “ผมเต็มใจ” บุนพูดคําเดิมๆทห่ี มอฐานทพั ไดยนิ แลว ตองยอม แพเ ขาทกุ คร้งั “พี่จะไดเ ดินสบายๆ” “ทําไม” By Tartus

“เพราะผมอยากทําให” รอยยิ้มทีอ่ อกมาจากใจทาํ ใหฐ านทัพ หมดคาํ ถามที่จะถามตอ เขาพยกั หนารบั ความหวังดีจากบนุ กอนจะเดนิ ตอ แมในใจจะยงั มีคาํ ถามมากมาย “พคี่ รับ” “หืม” “อยกู บั ผมอดึ อัดรเึ ปลา ” เขาถามออกไปเพราะอยากได คาํ ยนื ยนั จากคนขางๆ แมวาทผี่ า นมาหมอจะไมไดแสดงออกมาราํ คาญ หรืออดึ อดั แตเ ขาก็อยากถามเพ่ือใหแนใจ ถาเขาสุขแตอกี ฝายทกุ ข เขาเองก็ไมม ีความสขุ “ไม” ฐานทัพตอบออกไปอยา งไมต อ งคดิ เขาไมเ ขา ใจตัวเอง เหมอื นกนั วา ทาํ ไมถงึ ไมเ คยมีความรูส กึ นน้ั ตัง้ แตท อ่ี ยกู บั บุนมา ไมเ คยคิด “ง้นั ผมจะอยูก ับพ่ไี ปนานๆเลย” บุน ยม้ิ กวา ง คําตอบส้ันๆของ ฐานทพั มีอทิ ธพิ ลมากสําหรับเขา ถา หมอตอบวา อึดอดั เขากจ็ ะยอมถอย ออกมากา วหนึง่ แมจะไมอยากทํากต็ าม “อมื ” ฐานทัพพยกั หนากอนจะพูดตอ เสียงเบาจนคนขา งๆแทบ ไมไ ดยิน “อยา เบอ่ื กอ น” By Tartus

ฐานทพั รตู วั ดีวา เขาเปนคนนา เบอื่ ในชวี ิตของเขามแี ตเ รื่อง เรยี นไมเ คยมีเรอ่ื งอน่ื เขา มาคดิ ใหรกสมอง ตง้ั แตเ ขาเจอกับบุน เหมอื นเขา ไดเ จอโลกใหม ไดเ จอส่งิ ใหมๆ ทีไ่ มเคยพบเจอ ไดร ูวาการที่มีใครอีกคนเขา มาคอยอยใู นชว งเวลาตา งๆมันใหค วามรูส ึกอยา งไรและรูว า เขาไมไ ดอ ยู คนเดียวอีกตอ ไป หรือถาบอกตรงๆกค็ ือ…เขารูส กึ ดีทมี่ บี ุน อยูข างๆ “บนุ ” เขาเรยี กชือ่ คนขางๆข้ึนมาระหวา งเดนิ เทีย่ วงาน เรยี ก ท้ังท่ไี มร ูว าจะพูดอะไร “ครบั ผม?” บนุ หันมามองอยา งสนใจ “ขอบคณุ ” ฐานทัพพดู ออกมาโดยทไ่ี มร วู า ตัวเองกาํ ลงั คดิ อะไร อยู เขาชะงกั ฝเทาลงกอ นจะหนั ไปมองหนาคนขา งๆชัดๆ ความรสู ึกแบบนีม้ ันเรยี กวาอะไรกนั “ขอบคุณเรื่องอะไรครบั ?” “เรื่อง...” ฐานทัพหยดุ คิดไปกอนจะพูดตอ “ถอื หนังสอื ให” “ออ” บุนหัวเราะออกมา เขานกึ วา เรอื่ งอะไร เร่อื งแคนห้ี มอไม ตอ งขอบคุณเขากไ็ ด เพราะเปนแคเ รอ่ื งเลก็ ๆนอยๆทเ่ี ขาอยากจะทําให ฐานทัพมองรอยยิม้ ทยี่ ังไมจ างหายไปกอ นทร่ี มิ ฝปากจะระบาย ยิ้มออกมาบางๆ ตอนนีเ้ ขาตอบไดแ ลว วา เขาขอบคณุ บนุ เรอ่ื งอะไร ไมใ ช เรอื่ งถือของ By Tartus

แตเปน เรื่องท…ี่ บุนเขา มาในชีวิตของเขา เวลาลวงเลยไปเกอื บสองชว่ั โมงกับหนงั สอื เทา เดมิ ทไี่ มไ ดซื้อ เลม ไหนเพิ่ม ฐานทัพหยดุ ลงหนารา นขายไอศครีมพรอมกับไปแลกบตั ร เพ่อื ซ้อื ไอศครีมกนิ ระหวา งเดนิ ตอ โดยที่ไมลมื ท่ีจะซอ้ื ใหคนทีถ่ ือของใหเขา ดว ย ไอศครมี ทูโทนรสนมช็อกโกแลตย่นื มาตรงหนาบนุ ทย่ี ืนมอง อะไรไปเรอ่ื ย พอไดรับไอศครีมคนท่ีเรม่ิ รูสกึ หวิ กร็ ีบรบั มาถอื ไวพ รอ ม รอยยิ้ม ถงึ แมจ ะหวิ แตเ ขาอยากเดนิ มากกวาไปหาอะไรกิน ตอนแรกก็เลง็ รานไอศครีมไวเหมอื นกันแตกลัววา จะเดนิ กินไมถ นดั “ขอบคุณนะครับ” “อืม เดนิ ตอ ไหม” ฐานทพั ถามเม่ือเห็นวา บนุ ไมไดซ้ืออะไรเพิ่ม อีก เขาคดิ วาบุนคงเหนอ่ื ยและอยากหาท่ีนั่งพักแลว “เดนิ ครบั ผมอยากเดิน” “อืม” เขาพยกั หนากอ นจะหมนุ ตวั ไปตามเสนทางอกี ครึ่งหนึ่งที่ ยงั ไมไดเดนิ งานสปั ดาหหนังสอื เต็มไปดว ยผคู นหลากหลายทําใหใ นบางบธู อัดแนน จนแทบจะเดินตอ ไปไมได บูธที่นา สนใจก็มีคนยืนเตม็ หนา บธู จน By Tartus

ทัง้ สองคนถอดใจทจ่ี ะเดนิ เขาไปดู ฐานทพั เดินมาหยดุ ลงทีบ่ ธู หนังสอื แปล กอ นจะหันไปมองบนุ เพ่ือบอกใหไ ปเดนิ จดุ อนื่ รอ “ไปดอู ยางอ่ืนกอ นก็ได” “งน้ั พี่รอผมตรงนี้นะ เดีย๋ วผมกลบั มา” บุนพูดไปพรอมกับทาน ไอศครมี ในมือ ความหวานของไอศครมี ทําใหเขาเพิ่มพลงั ขึ้นไดบา ง “อืม” รางของบุนเดินออกไปเหลอื เพยี งฐานทัพกับหนังสอื แปลแถว ยาวทีเ่ รียงรายกันจนลายตา พนักงานขายบริเวณจดุ นั้นเดนิ เขา มาแนะนํา อยา งเปน กันเองกอ นท่เี ธอจะมองฐานทพั ชัดๆ คนตรงหนา เปน ผูชายทีด่ ู สะอาดสะอาน ใบหนาจัดวา ดดู ใี นระดับเทยี บเทาดารา เธอมองอยอู ยา ง น้ันกอ นทส่ี ายตาจะสะดดุ ลงกบั รางของผชู ายอกี คนทอ่ี ยไู มไกลจากบูธของ เธอ แววตาทมี่ องคนที่กําลงั เลอื กหนงั สือเตม็ ไปดว ยความรสู กึ มากมาย รมิ ฝป ากระบายย้ิมอยางนกึ เอน็ ดูกอนจะหันกลบั ไปสนใจบูธทตี่ ัวเองเดนิ เขา ไป ดอู บอนุ อยางบอกไมถ กู “ลูกคาสนใจเลม ไหนถามไดน ะคะ หนงั สอื ราคาพเิ ศษเลย” เธอ รวั ยาวเม่อื เหน็ ฐานทัพเงยหนาขน้ึ มาสบตา หลอ… “ครับ” ฐานทพั รับคาํ อยา งเปน มารยาท เขาเปน คนพดู ไมเกง ย่งิ กับผูหญิงแลว เขายงิ่ ไมรูจะพูดยงั ไงใหอกี ฝา ยไมอึดอัด By Tartus

“ดไู ดเลยคะ ลูกคา ” ดว ยความทเ่ี ปนบูธหนังสอื แปลเลยทําใหมผี คู นเดินผานไปมา มากกวาจะหยดุ ยนื อา น แมจะไมไดมผี ูคนเขาบูธจนแนน แตก็มมี าเร่ือยๆ “มาคนเดียวหรอคะ” เธออดสงสยั ไมไ ด ถา มาคนเดยี วแลว สิ่งท่ี เธอเหน็ คืออะไร หรือวาเธอเขาใจผดิ … “เปลา” ฐานทัพปฏิเสธ “มากบั ...นอง” เขาเวน ชว งไปพักหนง่ึ กอนจะตอบออกไป ทห่ี ยุดคดิ เพราะเขาไมรูจ ะเรียกบุนวา อะไร ในเม่อื ตลอดมาเขาไมเ คยมีสรรพนามเรยี กบุน “ออ คะ ” เธอยิ้มนิดๆ แมจะอยากถามตอ แตในสถานะท่ีเธอ เปน พนักงานขายและคนตรงหนาเปนลูกคากด็ จู ะไมด เี ทา ไหรนกั ที่ถาม มากเกนิ ไปในเร่ืองที่ไมค วรถาม แมจ ะแอบสงสยั ลกึ ๆแตก็ตองอดทนเก็บความสงสัยนนั้ ไว รอยย้มิ และแววตาทเ่ี ธอเหน็ ไมใ ชค วามรูสึกของนอ งชายมอง พ่ชี าย…ไมใชแ นๆ “เปน ยงั ไงบางครบั ” บุนเดนิ เขา มาหลังจากทแ่ี วะไปดูบูธอ่ืนพัก หนึ่ง “อยากไดส องเลม” ฐานทัพพูดพรอมกับหยิบหนังสอื แปลทง้ั สองเลมใหคนตรงหนาดู By Tartus

“ก็ซือ้ สองเลม เลยครบั ” บนุ ตอบอยา งคนท่ชี อบทําอะไรตามใจ ตวั เอง “ยังไงพกี่ ็อา นทั้งสองเลม อยแู ลว ” “แพงไป” ฐานทพั พลิกราคาหลงั ปกใหด ทู ําเอาคนท่บี อกตอน แรกถึงกบั ผงะไป “เลมไหนด”ี เขาถามเพ่อื ตอ งการตดั ตวั เลือกออกหน่งึ เลม “ยากจงั ” บนุ หวั เราะ ลําพังหนงั สือปกติเขากแ็ ทบจะไมอ าน แถมหนังสือทหี่ มอใหเ ขาเลอื กดันเปน หนังสอื แปล “ถา เปน ผมคงจะเลือก เลมนี้ เพราะหนาปกภาษาดแู ปลงายกวาอกี เลม ” “อืม” “ผมโง ชว ยพ่เี ลือกหนงั สือแบบน้ไี มไ ดหรอกครบั ” บุนบอกไป ตามความจริง “เวลาเลือกผมจะเลือกจากส่ิงที่ผมชอบทสี่ ดุ เพราะคดิ วา มันดีทสี่ ุด” “แลว เปน ไง” “สุดทา ยก็ชอบจริงๆ” ฐานทัพมองคนตรงหนา นิง่ ๆ แมเขาจะสนทนากันเรอ่ื งหนงั สือ แตค ําพูดดคู ดิ ไปไกลกวาการชว ยเลือกหนังสอื ไปเยอะ ฐานทพั วางหนงั สือ เลมท่ีอยใู นมือลงเลม หนงึ่ กอนจะยื่นอกี เลมทบี่ นุ ชวยเลอื กใหพ นักงานท่ี ยืนยิ้มอยูใกลๆ “รอสักครนู ะคะ” เธอรบี รบั หนังสอื แลว ตรงไปท่แี คชเชียรแมจะ อยากเหน็ เวลาท่ีทง้ั คสู นทนากนั แตเธอก็ตอ งทําหนาทข่ี องตวั เอง By Tartus

ไมผิดแนๆ เธอวา เธอคิดไมผ ดิ “พี่เชอ่ื ผมหรอ” “อืม” ฐานทัพพยกั หนา แมปกติจะเปนคนเลอื กนานแตครง้ั นี้ ตางออกไปตรงทีเ่ ขาตดั สินใจเรว็ เพราะคําแนะนําของคนขา งๆ “จะลอง เช่อื ด”ู “ครับ” บนุ ย้มิ นดิ ๆกอนจะเออื้ มมือไปรอรับหนงั สือแตฐานทัพ เรว็ กวา พอคุณหมอดงึ ถงุ หนังสือไปไวใ นมอื ไดส าํ เร็จก็หนั มายิ้มใหค นท่ี พลาด “เรว็ กวา ” ฐานทัพพดู อยางผูชนะ ไมร ูวาตง้ั แตต อนไหนทรี่ ูส ึก สนกุ กับทกุ ส่งิ ทกุ อยางรอบตวั จนมองขา มความนา เบ่ือไป “ง้นั ครง้ั หนา ผมจะรีบรบั ใหเ ร็วกวาน้คี รบั ” บนุ ยม้ิ ใหกบั ความ เปนตัวเองของหมอฐานทัพ บางคร้ังเขาก็มองวาหมอฐานทพั ดุ แตใ น บางครัง้ เขากแ็ อบเห็นมุมกวนๆของหมอ หลงจะแยแลว บนุ เดนิ ตามหมอฐานทัพไปยังบูธตา งๆโดยทไ่ี มม ีการปรปิ ากบน แมแตค าํ เดยี ว ความจรงิ แลว เขาเปน คนท่ีไมชอบอยูใ นสถานท่ๆี มผี ูค น พลุกพลา นหรอื แออัด แตเ พราะไดม ากับคนที่อยากมา เขาเลยยอมแม จะตอ งเจอกับสง่ิ ทีเ่ ขาไมช อบ บนุ ยังจําวนั แรกท่ีเขากระวนกระวายหลงั จากทต่ี องนงั่ ไลห า เฟสบคุ ของหมอฐานทัพใหม ความพยายามท่ไี มร ูวา เอาแรงฮึกเหิมมาจาก By Tartus

ไหน จนมาถึงวันนท้ี ไี่ ดอ ยูกบั หมอฐานทัพใกลๆ มันทําใหเ ขารวู า ความรสู ึกของเขาไมเคยเปล่ียนใจ การตัดสนิ ใจของเขาเปนเรอ่ื งท่ถี ูกตอง และการทีไ่ ดเ ขามาเปน สว นหนง่ึ ในชวี ติ ของหมอฐานทัพ เขาตดั สนิ ใจไม ผดิ รางของหมอฐานทัพเดนิ ไกลออกไปเร่ือยๆแตขาท้ังสองขางก็ ยังคงกาวไปขางหนา อยา งมัน่ คง แมว า จะไกลกนั อยแู ตเขาเชอื่ วา สักวนั เขาและหมอฐานทพั จะกาวเดินไปพรอ มๆกัน แววตาของบนุ ซอ น ความรูสกึ ไวม ากมาย ทัง้ ๆทคี่ วามจรงิ อาจจะมหี ลายๆคนที่ดูออก แตมี เพียงคนเดยี วทยี่ ังไมเ ขาใจ เขาก็หวังเพยี งสกั วนั ที่หมอจะรูต วั และรบั รู ความรูสึกของเขาทเ่ี พ่มิ มากขึ้นทกุ ๆวัน ตั้งแตเ มื่อไหรไมร ูที่คนเอาแตใจอยา งเขายอมทาํ ทุกอยางเพอ่ื ใครอกี คน “บนุ ” มือเย็นๆแตะท่แี ขนเขาเบาๆทาํ ใหคนทเี่ หมอ ลอยกลบั มา สปู จ จุบัน “หยุดเดินทําไม” ฐานทพั ถามอยางไมเขาใจกอนจะจบั แขน ของบนุ ไวหลวมๆ “ผม…เออ…คิดอะไรเพลนิ ไปหนอย” บุนตอบกลับไปตามความ จริง สายตาเลอ่ื นลงมามองมอื ของหมอที่จับแขนเขาอยู “กลัวผมหาย หรอครับ” “เปลา ” คําถามท่ีถามมาทําเอามือทีจ่ ับอยูป ลอ ยออกอยาง รวดเร็ว “นกึ วา หลง” By Tartus

“เกอื บหลงแลว ครบั ” รา งสูงหัวเราะ “พ่จี ะเดนิ ไปไหนก็จงู ผม ไปดวย” บนุ ยืน่ แขนไปตรงหนาหมอฐานทัพ จะลากจะดึงหรอื จะฉดุ …บนุ ยอมทกุ อยา งเลย “โตแลว” ฐานทัพสายหนา ปฏิเสธกอนจะเร่มิ เดนิ อีกครง้ั โดยหนั กลับมามองบุน เปนพักๆ “ถาเหนอ่ื ยไปหาที่นั่ง” “ไมไปครับ” เขาปฏิเสธเสยี งแข็ง “ผมอยากจะเดนิ ” กับพี่ “อมื อยากไดอะไร” “อยากไดครบั ” บนุ ตอบอยางลืมตวั “อยากไดหมอ…” “หืม?” “หมอนครบั …อยากไดหมอน” เขาแกต ัวยกใหญ นิ้วชีไ้ ปทบี่ ูธ สํานักพิมพเด็กทม่ี ีหมอนหนา ตกุ ตาหอ ยแขวนไวอยู “เอาไปทําไม” ฐานทัพถามกลับมาอยา งไมเ ขาใจ “นนั่ สคิ รบั ไมรู” บนุ หัวเราะแหงๆ ไมไดอ ยากไดห มอน…บนุ อยากไดหมอ “อืม” ฐานทัพหยิบโทรศัพทที่สน่ั อยใู นกระเปา ขนึ้ มากดรับ หลังจากท่สี น่ั อยูใ นกางเกงมาพักหน่ึง แคม องหนา จอแวบ เดยี วก็รแู ลว วา ใครโทรมา บุนหันไปมองทางอื่นเมื่อเหน็ วา หมอกําลงั คุยธุระ ถึงแมหมอ ฐานทพั จะไมไ ดทําทาวา เปน ความลับแตเ ขาก็ไมอยากทาํ ตัวเหมือนกําลงั แอบฟง By Tartus

“ก็ได ไวเจอกัน” เขาพูดกอ นจะกดวางสายลงแลวหนั ไปหาคน ที่ยืนอยขู า งๆ “คินโทรมา” “มีอะไรรเึ ปลาครับ?” “มนั ขอกลับกอ น บอกวา มีธรุ ะ” “แลวพป่ี กปอ งละ ครับ?” “กลับพรอ มกนั มันซอื้ หนังสอื ครบแลว ขเี้ กยี จรอ” “อาว งนั้ …” รอยย้มิ ของบุน คอ ยๆเผยขึ้นมา แมจ ะไมไดหวังให เปน แบบนี้แตเ ขากอ็ ดดใี จไมไ ด “เหลอื ผมกบั พี่หรอครบั ” “อมื ” “งน้ั …” บุน ยมิ้ กวาง “พี่อยากเดนิ ใหทว่ั งานไหมครบั เหน็ พ่ีคนิ เคยบอกวาพ่ไี มเคยเดินทัว่ ” “ไหว?” ฐานทัพถามกลับ เทาทเ่ี ดนิ มาบนุ กน็ า จะรูว า เขาเดนิ ชา และใชเ วลาในการดหู นังสอื นาน ขนื ใหด ูทวั่ งานคงไดก ลับตอนงานปด “ครับ ผมไหว” “พูดเองนะ” “ครับ” บุนยิม้ เขาอยากจะทําแบบนอ้ี ยแู ลว แอบคดิ ไวต ้ังแต แรกแตไมก ลา พดู ออกไปเพราะรูว า หมอมากับเพอื่ นๆ “พี่อยากไปตรงไหน ผมไปกับพี่ไดห มดเลย” By Tartus

ถงึ จะไมไ ดช อบงานสัปดาหห นงั สอื มากมายแตพอเห็นคนขางๆ ก็อดท่จี ะย้มิ ตามไมได หมอฐานทัพดูมีความสขุ มาก แมจ ะไมไ ดพูดออกมา แตเขารับรไู ดว า หมอรสู ึกผอนคลายเพราะไดอยกู บั ส่งิ ทชี่ อบจริงๆ “จบไปผมจะทําไรใ หสวยๆแบบนนั้ เลย” บุนพดู พรอมกับชี้ไปท่ี ภาพหนาปกของบูธทกี่ ําลังเดนิ ผาน “อืม ดี” “พีช่ อบไหม” เขาหนั ไปถามคนขา งๆเพือ่ ถามความคดิ เหน็ “ชอบ” “งั้นมาอยูกบั ผมไหม” คาํ ถามที่ตง้ั ใจถามออกมาตรงๆทาํ ใหคนท่ีกวาดสายตาดหู นังสอื อยูห นั ไปมองหนา บนุ ตรงๆ ฐานทัพไมร วู าคําพดู นั้นมคี วามนัยแฝงอยูห รอื ตอ งการถามแบบนั้นจริงๆ “เรียนหมอ จะไปอยูไ รไดยังไง” “ไดส ิครับ” บนุ ระบายยิม้ “ก็คนทําไรจะไปอยทู ่ีเดยี วกับหมอ” “…” คําตอบของบุน ทาํ ใหฐ านทพั ชะงกั อีกครงั้ “พ่จี ะไดอยูก ับส่ิงที่พ่ชี อบ” “เพอเจอ ” แมจะพดู ตัดบท แตเ ขาเหน็ ถงึ แววตาจรงิ จังทบ่ี นุ ม องมา By Tartus

ลกึ ๆเขารสู ึกวา …บนุ จะทาํ อยางทพี่ ดู ไดจรงิ ๆ รถโดยสารจอดลงหนา มหาวิทยาลยั หลังจากทที่ งั้ สองคนเดนิ จน ทั่วงานแลว ถงุ หนงั สอื ทเ่ี พมิ่ มาสองถุงอยใู นมือของบนุ หนงึ่ ถงุ และฐาน ทัพอีกหน่ึงถงุ นาฬกิ าขอ มอื บอกเวลาส่ีทมุ บุน เดินขางๆฐานทพั ทนี่ ัง่ เงียบ มาตลอดทาง อาจเพราะเดินจนเหนื่อยหมดพลงั งานไปมากเลยทําใหเขา ไมไดช วนคุยอะไรตอ ท้ังคูจอดรถจกั รยานไวท ี่บรเิ วณท่ีจอดจกั รยานหนา มหาลัย เพอ่ื ท่จี ะไดขบั กลับหลังจากท่ลี งรถแลว ความเหน่อื ยลา ท้ังวันทาํ ใหฐ าน ทัพอยากจะกลบั ไปถึงหองเร็วๆเพ่ือทง้ิ ตัวลงนอนบนเตียงนมุ ๆ ผดิ กับบุน ท่ไี มไ ดแ สดงทาทีเหนอื่ ยลา ออกมาใหเ ห็นทง้ั ๆทีเ่ ดนิ ตามเขาทวั่ งาน แปลก… “พ่ีจะกลับเลยหรอครับ” คาํ ถามแรกถามขนึ้ หลังจากทเ่ี ขาทงั้ คู ไมไ ดคุยกนั มาตลอดทาง “อืม” ฐานทัพรับคาํ สนั้ ๆ เขาเหน่ือย อยากกลับไปนอน “ออ ครบั ” บุนยิ้มนดิ ๆ ทา ทขี องเขาเหมอื นตอ งการจะพดู อะไร บางอยา งแตไมยอมพดู ออกมาจนอกี ฝา ยตองถามกลบั “มอี ะไร” By Tartus

“ผมยังไมอยากกลับ” เขาพดู ในส่งิ ท่ีรสู ึกออกมา แมวา จะดึก แลวและใกลจ ะถงึ เวลาเขาหอ แตถ งึ อยา งน้ันเขาก็ยงั ไมอยากกลับ แคเ ขยี นช่อื เขาหอเลยเวลาไมไดเ ปน ปญหาสําหรับเขา “อยากไปไหน” “หวิ ” บุนลบู ทอ งนอ ยๆท่ีไมม ีอะไรตกถึงทองตัง้ แตชว งบา ย เขาเดนิ เทยี่ วงานจนลืมไปเลยวา ตัวเองไมไดกนิ อะไรอกี นอกจากไอศครีมท่ี หมอซื้อให “ลมื ” ฐานทัพเองก็พ่งึ รตู วั พอเหน็ บุน ทําทา ลบู ทอ งความหิวก็ แลน เขา มาทันที ลืมไปเลยวา ยังไมไดก ินขา ว “รานปด แลว” เขาบอกคนทย่ี ืนทําหนาหงอยอยูขางๆ “เซเวน ไหม” พอเหน็ ทา ทางของบนุ กอ็ ดสงสารไมได “ครบั เซเวน ” ในเวลาน้ีขอแคมีอะไรตกถึงทอ งกอนกลับเขาหอ กด็ มี ากแลว ไมว าจะเปนกับขา วขางทางหรอื มามาอะไรก็กินไดหมด หิว บุนเดนิ นาํ ไปที่เซเวน ไมไกลจากทีจ่ อดรถ ดที ี่เซเวนในมหาลยั เปด ถงึ ตีหนง่ึ ทาํ ใหเขายังมีท่ีพงึ่ พิงอยบู า งในเวลาสีทมุ เพียงเวลาไมกน่ี าที เขากเ็ ดินออกมาจากเซเวนพรอมกับถงุ ขนมปงกบั นมอีกสองกลอ ง “ผมซือ้ มาเผือ่ พี่ดวยนะ” บุนชูถุงเซเวน ทีบ่ รรจขุ นมปง กบั นมไว ขา งในอยา งภูมใิ จ “รอดตายแลว ” By Tartus

“ขอบคณุ ” ฐานทพั เอย ออกมา ความจริงเขาก็จะเดินเขาไปซื้อ แตน กึ ข้นึ ไดวา ทห่ี อยงั มขี นมปง อยูเลยคดิ วาจะกลับไปกนิ ท่หี อ “พ่รี บี ไหมครบั ” บุน ถามลองเชิง “ไมรบี ” “ง้นั เราไปหาทนี่ ง่ั กนิ กนั ” “อมื ” พอเหน็ วา ฐานทพั ไมไดปฏิเสธคนขา งๆกย็ ิม้ ออกมา บนุ เดิน นําไปทีอ่ างเก็บน้ําของมหาลยั ทีอ่ ยไู มไกลจากเซเวนหนา มหาวทิ ยาลัยมาก นัก อา งเก็บนํ้าของมหาลยั เปนท่ๆี นักศึกษาชอบมานง่ั คยุ บางคนกม็ านงั่ เพอ่ื รบั บรรยากาศบรเิ วณรอบๆ เขาเองกเ็ คยปน จักรยานผานหลายครง้ั แตกไ็ มเคยมโี อกาสแวะมานงั่ วนั น้ีถือเปนโอกาสท่ีดี บุนเลอื กน่งั บริเวณทอ่ี ยูใกลก ับไฟท่สี องใหเ หน็ บรรยากาศรอบ ขางแบบสลัวๆ แมจะไมไดสวางมากแตกพ็ อเห็นทศั นียภาพรอบดาน บริเวณอางเกบ็ นํ้ามผี คู นอยเู ปนจุดประปราย อาจเพราะเวลาที่เรมิ่ ดกึ ไป ทกุ ทที าํ ใหค นนอยลงเรือ่ ยๆ เขายืดขาออกคลายความเมอ่ื ยลา จากการ เดนิ มาทง้ั วนั กอ นจะหนั ไปมองหมอฐานทัพท่ยี อ ตวั นง่ั ลงขา งๆ “บรรยากาศดีนะครับ พี่วาไหม” สายตาของเขาทอดมองออกไปสดุ สายตา ความเงียบรอบขาง ทําใหไดย นิ เสียงแมลงทอ่ี ยตู ามตน ไม ลมเย็นๆพัดผา นกระทบใบหนา เปน By Tartus

ระลอก แมว า รอบขางจะยังคงเหน็ คนอยูบริเวณใกลๆกนั แตเขากลบั รสู กึ เหมือนเขาอยกู บั หมอฐานทัพแคส องคน “ของพ่คี รบั ” บนุ ยืน่ ถุงขนมปง ท่ีซื้อมาเหมอื นกนั ใหฐานทพั กอ นจะฉีกถงุ ของตวั เองแลว กินขนมปง ทันทดี ว ยความหวิ “อืม” ฐานทัพรับมาถอื ไวแลว ฉกี กินตาม “พ่งึ เคยมา” “เหมอื นกนั ครับ” บนุ หนั ไปย้ิมบางๆ “ผมนกึ วา พจ่ี ะเคยมาแลว ซะอกี ” “ไมเ คย” แมว า เขาจะอยปู ส ามแลวแตถ าใหพูดตามความจริง ยงั มีอีกหลายทีใ่ นมหาวิทยาลยั ทีเ่ ขาไมเคยยางกรายเขา ไป ไมใ ชเพราะไม อยากไป แตไมม ีเวลาทจ่ี ะไป “งัน้ ก็ถอื วาไดม าแลว นะครบั ” “ชอบ” เขาพูดออกมาส้นั ๆ “เย็นด”ี “ชอบเหมือนกนั ครบั ” บุน หนั หนากลับไปมองน้าํ ในสระที่มดื จน มองไมเ หน็ อะไรนอกจากเงาของดวงจนั ทรทส่ี ะทอ นใหเ หน็ ถงึ แสงสสี ม เหลืองบนทอ งฟา ลมทกี่ ระทบใบหนาคลา ยกับเปนการไลค วามเหนอ่ื ยลา ทง้ั วัน ของฐานทัพใหห ายไปกลายเปนความสดชนื่ คนตัวสงู เหยยี ดขายาวตาม คนขา งๆ ดวงตาทงั้ สองมองไปยงั จุดเดียวกนั กบั ทอี่ กี คนกําลงั มอง “โรแมนติก” บนุ พดู กอ นจะหนั ไปถาม “พว่ี าไหมครบั ” By Tartus

“ไมรู” ฐานทพั ตอบกลับแทบจะทนั ที “โรแมนตกิ ยงั ไง” คนที่ ไมเคยมีความรักมากอ นถามออกมาซ่ือๆอยางคนไมร ูทําเอาคนทถี่ าม ถงึ กับอธิบายตอไมถ กู “เออ …ผมจะอธิบายยังไงดลี ะ เนี่ย” บุนเกาหวั “คอื บรรยากาศ มันเหมาะ แบบวาถา มากบั แฟน มัน…เออ มันโรแมนตกิ ” เขาไมไดข ยาย ความมากกวา เดมิ “ออ อมื คงใช” คนทไ่ี มเ คยมแี ฟนอยา งฐานทพั คงยากที่จะ เขา ใจ “พี่ครับ ผมลืมบอกไปเลย” พอนกึ ข้ึนไดเขากร็ บี พดู ออกมา “ผมติดตัวจริงบาสมหาลยั แลวนะ พอดพี ่ึงรูเมื่อสองวนั ทแ่ี ลว เห็นพี่สอบ เลยไมไดบอก” “อมื ” เขาพยักหนา “ดีแลว ” “อีกสองอาทิตยก จ็ ะไดล งแขง สนามจรงิ แลว หลงั จากนผ้ี มคง ตอ งซอ มหนกั กวาเดมิ ” “อมื ” “พี่จะมาดูผมแขงใชไหมครบั ?” ถามออกไปอยา งมีความหวัง การแขง ขนั ครง้ั นีม้ นั เดมิ พันดวยเร่ืองในอดีตของเขาวา เขาจะกาวผานมนั ไปไดไหม และอยากใหกาํ ลังใจมาอยูใกลๆ By Tartus

“จะพยายาม” ครง้ั น้ฐี านทพั ไมไดป ฏเิ สธออกไป เขาไมกลา รับปากแตก ไ็ มก ลา ปฏเิ สธ “ใกลๆ เตอื นอกี ท”ี “ครับ ผมอยากใหพ่มี านะ” “ทาํ ไมถึงอยากใหไป” อดไมไดท ่ีจะถามออกไป ทุกๆคร้งั เวลา ทีบ่ ุนชวนเขาแววตาของเจาตัวจะเต็มไปดว ยความหวัง ทง้ั ๆทตี่ ัวฐานทัพ เองก็ไมเ ขาใจวา ทาํ ไมอกี ฝา ยถึงอยากใหเ ขาไป “อยากไดกําลังใจ” บุนตอบออกไปตรงๆ เขาหันไปมองหนา คน ขา งๆชดั ๆ “ถา ผมพลังหมดขึน้ มาจะทาํ ยงั ไง” “อยากไดเครอื่ งดมื่ ชูกําลัง?” ฐานทัพถามออกไปอยางไมเขาใจ นัก ถา พลังหมดกต็ อ งดมื่ อะไรทีร่ ูส กึ สดชืน่ ไมก ็ไดผาเย็นๆ แตน นั่ คอื เหตุผลท่ีอยากใหเ ขาไปอยางน้นั หรอ “เปลา ครบั ” บุนสา ยหนา ชา ๆ “อยากโดนชาจพลงั ” “ตลก” “ผมพูดจรงิ นะ” บุนคอ ยๆเออื้ มมือไปจบั มอื ของหมอฐานทัพชา ๆ แมวาจะกลัว หมอปฏเิ สธแตรา งกายมนั ไปไวกวาความคดิ เสมอ เขาคอ ยๆยกมอื ของ หมอฐานทัพข้นึ มาวางไวบนหนาผากเขาเหมอื นทหี่ มอเคยทาํ กอ นที่ รอยยิ้มบางๆจะปรากฏขน้ึ อกี ครัง้ “อมื …หายเหนอื่ ยเลย” By Tartus

ฐานทัพไดแตน ิ่งอึ้งกับสงิ่ ทคี่ นตรงหนาทํา เขาไมไ ดด งึ มือกลับ และไมค ดิ ปฏิเสธสมั ผัสจากคนตรงหนา ความงนุ งงและความสบั สนทําให เขาปลอ ยใหอ ีกฝายชาจพลงั อยางเต็มทีก่ อนท่ีจะตัดสนิ ใจถามออกไป “ชวยไดจรงิ ๆหรอ” “ครบั ” นาํ้ เสยี งทุม ตอบกลบั “ขออยแู บบน้ีอกี สกั พกั นะครับ” “…” แมจ ะมคี าํ ถามมากมายทอ่ี ยากจะถามออกไปแตฐ านทพั กลับทําไดแคป ลอ ยใหอกี ฝายทาํ ตามใจ “อมื ” ความอบอุน จากฝา มอื ของหมอฐานทพั ที่ประทบั ลงบนหนาผาก สามารถไลค วามเหนื่อยลาของบุนใหหายเปนปลดิ ทง้ิ แมจ ะอยากคางอยู อยา งนอ้ี กี สกั พักแตเขากต็ อ งหามใจตัวเอง แคน ้ีกด็ เี ทาไหรแ ลวทหี่ มอไม ดงึ มือกลบั ดีเทาไหรแลวท่หี มอไมปฏิเสธสิ่งทีเ่ ขาทํา “ขอบคณุ นะครบั ” บุนคอยๆดึงมอื ของฐานทพั ออกจาก หนาผากอยางออยองิ่ แมจ ะไมอยากปลอ ยมือคนตรงหนาก็ตาม “อืม” ฐานทพั ทย่ี ังคงงงอยูต อบกลบั มาส้นั ๆ “พี่โกรธรึเปลา ครบั ” คนทแ่ี ครค วามรสู ึกของคนตรงหนามาก ถามออกมาอยางกลาๆกลัวๆ ความจริงแลวเขาก็ไมควรจะทํา แตร างกาย มันขยบั เคลอ่ื นไหวไปเอง “ไม” นํ้าเสยี งเรียบๆตอบกลบั มา “บนุ ” “ครับ?” By Tartus

“ตัวอุน ไมส บาย?” หมอฐานทัพกย็ งั คงเปน หมอฐานทัพ ทาทางซ่อื ๆของหมอเปน ธรรมชาติ ไมไดดปู ระดษิ ฐข ึน้ มา “เปลา ครบั ผมสบายดี” บนุ ระบายย้ิมออกไปเพือ่ ใหคนขา งๆ สบายใจ “ออ อมื ” เขาคงรสู กึ ไปเอง “ดแี ลว” ฐานทพั หลบสายตาคนตรงหนาเปนรอบทเี่ ทา ไหรเ ขาเองกไ็ ม เคยนับ แตชว งหลงั ๆเขาเริม่ รสู ึกวา ตวั เองไมกลาทจ่ี ะมองรอยยมิ้ น้ันตรงๆ ทกุ ครงั้ ที่บุนยิ้มความรูสกึ ขา งในของเขามันดวู นุ วายแปลกๆ “พอี่ ยากลองชาจพลังดไู หมครบั ?” บนุ ถามหลงั จากเห็นคน ขา งๆเงียบไป “ไมเ ปนไร” ฐานทัพปฏเิ สธ “พี่จะไดรูวามนั ชว ยไดจ ริงๆ” บุน ยืน่ มือไปตรงหนา เขาไมไดม ี ความคิดทอ่ี ยากจะฉวยโอกาสสัมผัสตัวหมอฐานทัพแตเ ขาแคอยากให หมอไดรบั รคู วามรูสึกทเ่ี ขาไดร ับจากหมอ มันชวยไดจริงๆ “อมื ” มือเย็นๆสัมผสั มือทยี่ น่ื มาชาๆ ฐานทัพวางมือของคน ขางๆไวบนหนา ผากของตวั เองอยางแผวเบา ความอบอนุ ทส่ี งผา นมือ มายังรา งกายของเขาเหมือนพลงั งานของแบตเตอรที่ กี่ ําลงั ถูกชาจ อมื … “รสู กึ เหมอื นผมไหมครับ?” By Tartus

“อมื ” “ถาพ่เี หนอ่ื ย ผมจะคอยอยขู างๆเพอ่ื ชาจพลังใหพี่เอง” ฐานทัพสบตาคนตรหนานงิ่ เขาคอ ยๆถอนมอื ของบนุ ออกจาก หนาผาก ความอบอุนยงั คงแผซานไปทัว่ รา งกาย รอยยมิ้ จากคนย้มิ ยาก ปรากฏขึ้นอกี คร้ัง “ขอบคณุ ” By Tartus

จีบหมอครงั้ ที่สิบหา วันมอบเสอ้ื ภาคสนามมาถงึ หลงั จากทีไ่ ดย นิ ขาวลือกันมานาน วา ใกลจ ะถึงวันรบั เส้อื แมวา จะไมไ ดมีกาํ หนดการลว งหนา จากรนุ พี่แตร ุน นองคณะเกษตรชนั้ ปท่ี 1 ก็สามารถตามตัวกนั มาจนครบหมดทกุ คนราว กบั ซักซอมกนั มาอยางดีทง้ั ๆที่ไมม ีใครรูลว งหนา มากอน เชนเดยี วกบั เดอื นคณะที่เขามาในหองประชมุ เกอื บคนสุดทา ยเพราะพ่งึ รูขา วจาก เพอ่ื นเมือ่ ไมก น่ี าทีกอ นหนานี้ ดีท่วี นั น้ีเขามเี รยี นชว งเชาพอดี ไมอ ยา งนัน้ คงไมมาถึงได ทันเวลาขนาดน้ี “เงยี บ!” นาํ้ เสยี งหนักแนน ของพ่รี ะเบียบดงั ขนึ้ ทามกลาง นักศกึ ษากวา สามรอ ยคนในหอ งประชมุ ของคณะ “ยังไมหมดรบั นองอีกหรอวะ” บุนเอย ออกมาเสยี งเบา หนั ไป มองหนา เดชทีน่ ่งั อยขู างๆ “นึกวาจบไปนานแลว ” “อมื ” เดชพยกั หนาเห็นดว ย ยังไมท นั ทจี่ ะพูดอะไรตอ เสียงของ พ่รี ะเบียบก็ดงั ขดั ข้นึ มา “ผมบอกใหพวกคุณเงยี บ ทําไมไมฟง!!” เสียงประกาศกรา วทาํ ใหท ั้งหอ งท่เี งยี บอยูแลว เงยี บลงจนไดย ินเพียงเสยี งลมหายใจของคน ขางๆ “คุณรูกันไหมวาทาํ ไมพวกผมถึงนัดพวกคณุ มาพรอ มกนั ทน่ี !่ี !!” By Tartus

ไมรคู รบั คาํ ตอบทีบ่ ุนอยากจะตอบออกไปแตท ําไดแ คเพยี งเก็บไวในใจ การโดนเพง เลง็ ตง้ั แตช วงแรกๆของการเขา หอ งเชียรท าํ ใหเ ขาตองคอย ระวังตัวเองมากขน้ึ กวา เดิม ลาํ พังแคตวั เองไมม ปี ญหาอะไร แตก ารที่ เพอ่ื นคนอื่นๆโดนทําโทษเพราะเขาดว ยมันไมใ ชเ รื่องท่ีควรจะทํา “เพอื่ นผมถามทาํ ไมไมตอบ” พร่ี ะเบียบที่ยนื เปนกรอบตะโกน ถามกอ นทเี่ สียงเดยี วจะเพิ่มเปนสองเสยี งและเพ่ิมขนึ้ เร่ือยๆจนจบั ใจความไมได ความกดดันในหอ งประชุมทาํ ใหบ นุ ไดยินเสยี งสะอกึ สะอื้นจาก คนทอี่ ยแู ถวใกลๆเขา แมวา จะไมไดรูสึกดที ี่ไดยนิ เสยี งพวกน้แี ตเ ขาตอง อดทนใหม ากท่สี ดุ สิ่งทรี่ นุ พ่ีทาํ ก็แคก ารฝก ความอดทนในหมูเด็กปห นึ่งก็ แคนน้ั “พวกคุณรูไหมทําไมพวกผมถงึ ไมน ดั วันเวลาทช่ี ดั เจนกับพวก คุณ” เปน อกี ครง้ั ทห่ี อ งประชุมเงียบลง ไมมีแมแตเ สยี งสะอน้ื ไมม ี เสยี งจากรนุ พ่ีคนไหน มแี ตเ สยี งลมหายใจและเสยี งหัวใจทเ่ี ตนเปน จงั หวะ บนุ ถอนหายใจยาวๆ เขาไมช อบอยใู นสภาวะท่กี ดดนั แบบนีเ้ พราะเขารู ตวั เองดวี า เขาไมไ ดทําอะไรผิด By Tartus

“เพราะพวกพอ่ี ยากใหพวกเราแกไขสถานการณเ ฉพาะหนา คะ ” ผูกลา คนหนึ่งเอย ขนึ้ ดว ยน้าํ เสยี งกลา ๆกลวั ๆ ทกุ คนในหอ งรูวามือท่ี ยกตรงแนบชดิ ใบหอู ยูนั้นส่นั จนแทบจะยกไมไหว “พวกพี่อยากเห็นความสามัคคขี องพวกเรา” คาํ ตอบจากหนึง่ เรมิ่ เพ่มิ ขน้ึ มาเรอื่ ยๆจนท้งั หองประชุมกลับมามี เสยี งดงั อกี ครงั้ บรรดานักศึกษาปห นง่ึ ตางยกมือกนั ตอบสลบั กนั จนพี่ ระเบยี บยกมือเปน สญั ญาณใหหยุด “คาํ ตอบของพวกคุณมนั ก็ถกู แตค วามจริงแลว ทพี่ วกผมไม บอกเพราะอยากรวู า คณุ จะใหค วามสาํ คญั กับสงิ่ ทพ่ี วกผมตัง้ ใจทาํ ใหพ วก คุณมากแคไหน” นา้ํ เสียงดดุ นั กลบั แฝงความออนโยนของรุน พรี่ ะเบยี บไว ในน้ัน ท้ังหอ งเงียบลงอกี ครง้ั ดวงตาของนกั ศกึ ษาปหนงึ่ จบั จอ งไปท่พี ี่ ระเบยี บเปน ตาเดยี วราวกับวา ส่ิงทรี่ นุ พ่จี ะพูดตอ ไปคือเร่ืองท่พี วกเขารอ ฟง มานาน “และพวกคุณก็ทําใหผ มไดร วู า …พวกคุณพรอ มจะเปน รนุ นอ ง ของพวกผม เปน คณะเกษตรแลวจรงิ ๆ” สนิ้ เสยี งไฟในหอ งประชุมกด็ บั ลง เสียงเรียกบูมของรนุ พี่ ระเบียบดงั กกึ กอ ง ประตูหอ งประชุมกลางถูกเปด ออกพรอ มกบั รุนพี่ป ตา งๆทีว่ ิง่ เขา มาลอ มรอบรุนนองทน่ี ่ังอยตู รงกลาง เสียงเตรียมบูมครง้ั ท่ี หน่ึงดงั ข้นึ เรยี กนํ้าตาของปหนง่ึ ทเี่ หนด็ เหน่ือยกับการรบั นอ งใหพ รง่ั พรู By Tartus

ออกมาดว ยความดีใจ เปน ที่รูก นั วาการรับนอ งของคณะเกษตรศาสตรไ ด จบลงพรอ มกบั สัญลักษณท ที่ ุกคนจะไดเ พอื่ เปนทยี่ นื ยนั วา พวกเขาเปน สวนหน่งึ ของคณะเกษตรแลว จรงิ ๆ เสอ้ื ภาคสนาม เสียงบมู จากรนุ พย่ี ังคงดังกกึ กอ งไปท่ัวทง้ั หองประชุม รอยย้มิ จากนักศึกษาปห นง่ึ เปรยี บเสมอื นกาํ ลงั ใจท่ีทําใหรุน พบ่ี มู จนถงึ รอบ สุดทายทเี่ ปนเลขรนุ ของพวกเขา รอยย้ิมของปหนึง่ ทีม่ อบใหรุนพอี่ ยาง เต็มใจและรนุ พก่ี พ็ รอ มท่ีจะทําสิ่งนีใ้ หป หนึง่ เพ่อื ใหน อ งเกบ็ ภาพความทรง จาํ ดๆี ไว ใหน องจําวาเกษตรของเรามแี ตค วามรกั และเปน ครอบครวั ใหญ ทอ่ี บอนุ การบมู จบลงพรอ มกบั ไฟในหอ งทีย่ งั คงมดื สนิท แมว าดวงตา จะปรบั แสงใหพอเหน็ อะไรในหองไดบ างแตพ วกเขาก็ยังเดาไมอ อกวา ตอไปรนุ พ่ีจะทําอะไรตออกี จนกระทัง่ มเี สยี งสงั่ ใหทุกคนหลับตา แมวาจะ ไมเขาใจแตป ห นึ่งทกุ คนก็ทาํ ตามท่รี นุ พี่บอก บนุ กม หนา หลบั ตาตามเสยี ง ทส่ี ง่ั กอ นจะไดยนิ เสยี งเหมอื นเทาคนเดินไปทวั่ หองประชมุ เปน การเดินที่ ดวู ุนวายและไมเ ขาใจวากําลังทาํ อะไรอยู จนทกุ อยา งเฉลยออกมาเมื่อมคี ําส่ังใหลมื ตา แสงไฟจากหองประชุมทส่ี วา งขึน้ อกี ครงั้ ดวยเทยี นจากคนทนี่ ัง่ ตรงหนา ในมือมเี สอื้ ภาคสนามกับรอยย้มิ ท่ีเขาไมเคยเห็นจากคนๆนม้ี า กอ น คนทีบ่ นุ เคยคดิ วา เกลยี ด คนทบ่ี นุ คิดวาเขาหาวธิ ตี า งๆมาแกลง By Tartus

เพือ่ ใหตัวเองสนุก คนทเ่ี คยสั่งใหเขาไปวงิ่ รอบมหาลัย คนทีเ่ ปน คนบงั คบั สงเขาใหป ระกวดเดือนคณะ เปนคนเดียวกับท่ีนัง่ อยูต รงหนาเขาตอนน้ี พ่รี ะเบยี บ “คนนะไมใ ชผี ตกใจอะไรขนาดน้นั วะ” รนุ พ่รี ะเบียบทใ่ี ครๆก็ วา โหดกลบั ย้ิมออกมาราวกบั เปน เร่ืองปกติ ใบหนา ทบี่ งึ้ ตงึ ตอนน้ีไม หลงเหลือความโหดใหบ ุนไดเ กรงกลวั “ผมไมเขา ใจ” บนุ พูดออกมาเสยี งเบา นีม่ นั เรื่องอะไรกัน “ไมเ ขาใจอะไรวะ กเ็ ราเปน สายรหัสกนั วนั นีพ้ ่มี ึงไมวา งกูเลย เปน คนมามอบเสื้อภาคสนามใหม ึงแทน” “สายรหัสงัน้ หรอครบั ” แมจ ะรมู ากอนวาสายรหัสของคณะเกษตรจะเฉลยวันสุดทาย นัน่ คอื วนั รับเส้อื ภาคสนามแตเขากไ็ มเคยคดิ มากอ นวาสายรหัสของเขาจะ มพี รี่ ะเบยี บท่ดี จู ะไมชอบหนา เขาสักเทา ไหรอ ยูด วย “เออดิวะ” พี่ระเบียบหัวเราะ “ความจริงกูกเ็ ทคมึงเยอะนะ แต มงึ ไมรูต ัวสักท”ี “เทคหรอครับ” บุนขมวดควิ้ “เทคทว่ี า นี่อยา งเชนสั่งผมว่งิ รอบมหาลยั รึเปลา” “อืม คิดวา ใชนะ” รุนพห่ี ัวเราะ “กูชอ่ื ใบ มงึ จะเรียกกูวา อะไรก็ เร่ืองของมึง สวนมงึ ชือ่ บนุ ใชไหม” By Tartus

“ครบั บนุ ครบั ” “ย่ืนมือมาสิ เดีย๋ วกูผูกขอมือให” พี่ใบพูดกอนจะหยด น้ําตาเทียนเพ่ือใหต งั้ เทยี นไดก อนท่จี ะหยิบสายสญิ จนใ นกระเปา เสอื้ ออกมา บุนย่ืนมอื ไปตรงหนา รนุ พี่ทเ่ี คยหนหี นา มาตลอด ไมใชเพราะ เขากลัวแตเ พราะเขารูสึกวา ทุกครั้งทเ่ี จอกนั เขาจะตองเจอเรื่องแยๆ อยู ตลอด แตในตอนนรี้ ุนพกี่ ลับเปนคนเดยี วกบั ท่ีนั่งผกู ขอมอื ใหเ ขา “อะไรทกี่ เู คยแกลงมงึ หรอื ทาํ ใหม งึ ไมพอใจกูก็ขอโทษดว ย” สายสิญจนท ลี่ นนํ้าตาเทยี นตรงกลางถกู เปา ลมเบาๆเพอื่ ไมใหรอ นระหวา ง ผกู ขอมอื “กดู ีใจทส่ี ายรหัสเรามมี ึงมาเปนนอ ง สายกจู ะไดม คี นหลอๆ บา ง” “ครับ” บนุ อดหวั เราะไมไดกับคําพูดทด่ี ูภาคภูมใิ จของรนุ พี่ใบ “กูจาํ ไดนะทม่ี งึ เคยบอกวาจะจีบหมอ เอาจรงิ ๆกกู ไ็ มคอยเชื่อ เทา ไหรหรอก แตก ็ขอใหจ ีบตดิ เอาใจชวย” พใี่ บผูกเสรจ็ พรอ มกับมือ หนักๆทีเ่ อือ้ มมาตบบา “หลงั จากวันนไ้ี ปมีอะไรมึงปรกึ ษากไู ดตลอด” “ขอบคณุ นะครบั ” “แตถา เปนเร่อื งเรยี นมงึ ก็ไปถามคนอ่ืนเถอะ กูโง” รอยยิม้ เล็กๆ เผยออกมากอนท่รี นุ พ่จี ะหยบิ เสือ้ ภาคสนามท่วี างอยขู างตวั มาถอื ไว “เส้อื ภาคสนามของมงึ ปกรหสั ของมึง” “…” By Tartus

“มงึ รูความหมายของเสือ้ ภาคสนามใชไหม” “ผมไมแ นใจวามนั จะเหมือนทพี่ ีจ่ ะบอกรเึ ปลา ” “อืม” พ่ีใบพยักหนา “ง้ันบอกใหม” “ครับ” บุนตง้ั ใจรอฟงอยา งใจจดใจจอ ยิง่ ทาํ ใหร ุนพีท่ ่ีไดรับฟง เรอ่ื งมาจากรนุ สูร นุ เรม่ิ ออกอาการเกรง็ “เส้อื ภาคสนามมงึ กูรวู า เราตองใสเ วลาไปลงพืน้ ท่ี มันแสดงถึง ความลําบากกวา ทจ่ี ะไดอ ะไรมาสักอยาง เสื้อนี้กเ็ หมือนกบั ตัวแทนของ เดก็ เกษตร เขาวากนั วาถาเอาเสอ้ื ภาคสนามไปสวมใหใครเปนคนแรก ก็ เหมอื นเปน การบอกวา…เราจะไมทําใหเ ขาตองลาํ บากเพราะเราจะลาํ บาก แทน” “ออ …” “มันกเ็ ปนเร่อื งทเ่ี ลาตอ ๆกนั มา เปน ความเช่ือของพวกรนุ พี”่ “แลวพี่เคยทําจริงไหมครับ?” คําถามที่ต้งั ใจฟงคาํ ตอบของบนุ ทําใหพ ี่ใบอึง้ ไปพักหนงึ่ กอนจะพยกั หนาพรอ มรอยยิม้ “อมื ทําแลว” “แลวไดผ ลไหมครับ?” “ไมว ะ …เขาไมพรอ มจะลําบาก” “…” คําพดู ของพ่ใี บทําใหคนฟงถึงกับเงียบไปพักใหญ ปฏเิ สธ ไมไ ดวา อนาคตกอนทจ่ี ะสบายเขาก็ตอ งผานชว งทลี่ ําบากกอน By Tartus

ถา ถึงตอนนัน้ …หมอฐานทพั พรอ มจะลําบากไปกบั เขาดว ยรึ เปลา “แตรุน พี่บางคนทีเ่ อาวธิ นี ไ้ี ปทาํ กแ็ ตง งานไปหลายคูน ะ” “หรอครบั ” “มึงมีคนทอี่ ยากจะสวมใหแ ลว หรือไง ดสู นใจเปนพเิ ศษ” “มแี ลว ครบั ” บุนระบายยิม้ “แตผมไมรวู า เขาอยากจะสวมมนั รเึ ปลา ” “ตองอยากสิวะ” พี่ใบพดู ใหกาํ ลงั ใจ “…” “ใครๆก็อยากสวมเส้อื ของเดอื นคณะอยา งมงึ ” “ครบั ” เขาไมอ ยากใหค นอยากสวมเส้อื ของเขาเพราะเขาเปน เดือน เขาอยากใหค นๆนนั้ สวมเสอื้ ของเขาเพราะเหน็ เขาเปน…บนุ จาก…คนสง แครอท ผมมีเรอื่ งอยากจะคยุ กบั พ่ี พี่ชวยมาเจอผมท่ีแปลงเกษตรหนอย ไดไ หมครบั แตถ าพี่ไมส ะดวก เด๋ยี วผมไปรบั เอง ^^ By Tartus

ฐานทพั เล่ือนสายตาอา นขอ ความท่ีปรากฏข้นึ บนหนา จอกอน จะกดสง กลบั ไปทนั ทีหลังจากทีต่ อนนเี้ ขาอยใู นชว งพักกอ นจะเรยี นตออกี ชั่วโมงกวา ๆ เดย๋ี วไปเอง แตเ ลกิ ดึกหนอ ย จาก…คนสง แครอท ไมเปน ไรครบั ผมจะรอ ฐานทัพปด โทรศพั ทลงหลงั จากทีอ่ า นขอความลา สุดแลว ราง สงู บดิ ขเ้ี กียจเลก็ นอ ยกบั วิชาท่ตี องใชส มาธแิ ละทักษะในการจดเลกเชอรท ี่ คอ นขา งเร็วจนรูส กึ ปวดมอื หนั ไปขางๆตวั ก็ไดแตถอนหายใจกับเพอ่ื น สนิททห่ี ลับไปตง้ั แตตน คาบ เสยี งของอาจารยท ดี่ งั ขนึ้ อกี คร้งั เรยี กสตขิ องคนท่ีกาํ ลังนอน หลบั อยูใหเ ดงตวั ลกุ ข้ึนพรอมกบั อาปากหาวออกมา เขาไดแ ตส ายหนา กบั ความขีเ้ กยี จของคนิ กอ นจะตัง้ ใจเรียนอกี ครั้ง อกี ช่วั โมงกวา ๆก็เลกิ แลว การเรยี นวชิ าสดุ ทา ยจบลงไวกวา ที่คดิ ไวเกอื บคร่ึงช่ัวโมง อาจ เพราะนักศึกษาต้ังใจฟงจนอาจารยเหน็ ใจเพราะสีหนาของแตล ะคนดู By Tartus

เหนด็ เหนอ่ื ยทาํ ใหเ ลิกคลาสเร็วกวา ปกติ รา งของนกั ศกึ ษาปส ามเดนิ ออกมาจากหองดว ยสภาพไมตางกัน ผดิ กับฐานทพั ท่ดี ูจะเดินออกมาเรว็ เปนพเิ ศษ เขามสี ิ่งทีจ่ ะตองทําตอ และสิ่งน้ันคอ นขางรบกวนสมาธเิ ขา พอสมควร “จะไปไหนวะ” คินถาม “ธรุ ะ” ฐานทพั ทิง้ ทา ยไวแคน ้ันกอ นจะเดินปลดล็อคกุญแจ จกั รยานแลวรีบครอ มจกั รยานปนออกไป เวลาเกอื บสองทมุ ทําใหต กึ คณะเกษตรคอ นขางเงยี บสงัด อาจ เพราะสว นหนง่ึ เรียนเสรจ็ ไปตงั้ แตช ว งบาย อกี สวนไมมงี านทจี่ ะตอ งเรง ทําเลยทาํ ใหค ณะดเู งยี บกวา ปกติ ฐานทัพคอ ยๆเดินไปยงั แปลงเกษตร ทีบ่ นุ นดั ชาๆ เขาเคยมาแคค รงั้ เดียวเลยกลัววา จะไปผดิ ทาง “สะ…สวสั ดีครับพ”่ี นํา้ เสียงคุนหูเอย ขนึ้ หากแตคนๆน้ันไมได พดู กบั เขา ฐานทพั มองรา งสงู ทีย่ ืนพูดคนเดยี วอยางไมเขา ใจ กอนที่เขาจะ เอย ทักอะไรออกไปรางทอี่ ยตู รงแปลงเกษตรกพ็ ดู ขดั ขนึ้ มา “จะตะกุกตะกกั ทําไมวะบุน ” เขาดูโมโหไมนอ ยกับอาการของ ตัวเองทแ่ี สดงออกมา “เอาใจชว ยกนั ดว ยนะเจา แครอท” บนุ หนั ไปพดู กบั แปลงแครอททเี่ ขาเปน คนปลูกใหห มอฐานทพั กอนจะยมิ้ ออกมานดิ ๆ By Tartus

ฐานทัพหยุดยนื ดูสงิ่ ทีบ่ นุ ทาํ อยา งนกึ สนใจ รอยยิ้มของเขา ปรากฏข้ึนมาอยา งไมรูตัว แมวา จะไมเขา ใจในสงิ่ ท่บี ุนกําลังทาํ อยูแตเ ขา รูสึกไดถึงความจรงิ ใจท่บี นุ แสดงออกมา “ผม…ผมอยากใหพ่ี” ใบหนา ของบนุ ยิ้มออกมาไมเ ตม็ ปากราว กบั เรือ่ งทีต่ อ งการจะพดู เปน เร่อื งสาํ คญั “ผม ผมไมรูว าพจี่ ะรงั เกยี จไหม” “…” “พดู ยงั ไงดวี ะ” เขาบนกบั ตัวเองอกี คร้ัง ไมบอยครง้ั นักทบี่ นุ จะมคี วามรสู ึกแบบน้ี ความจรงิ แลว เขา อยากจะพดู อะไรออกไปก็พูดได แตส ําหรับเรอื่ งน้มี ันสาํ คัญมากสาํ หรบั เขา ถา หมอไมยอมใส ก็เหมือนเขาโดนปฏิเสธทางออ ม ฐานทพั เลือกทจ่ี ะแอบมอบตออีกสกั พัก เขาเองก็อยากจะรู วาบุนกําลงั ทาํ อะไรอยู ยอมรับตรงๆเลยวา เขาไมอาจละสายตากับภาพ ตรงหนา ไดแมแตวนิ าทเี ดียว “พ่จี ะรังเกียจผมไหม ถา ผม…ผม…ผม” บนุ ตะกุกตะกักอีกครง้ั ทาทางเกๆกงั ๆเหมอื นเปน ครั้งแรกทาํ ใหฐ านทัพย้ิมอกี คร้ัง ดไู ปดมู าก็นารกั ดี “บุน” ฐานทัพตดั สินใจเรียกออกไปเม่อื เหน็ วา ปลอ ยใหบนุ ฟงุ ซา นนานเกินไป By Tartus

“ครับ!” รา งสูงสะดงุ สดุ ตัว อยางกับไมทนั ไดเ ตรยี มใจเมื่อเห็น ฐานทัพมาถึงแลว มอื ท่ถี ือเสื้อภาคสนามรีบไขวไปดา นหลงั เพ่ือไมใ หหมอรวู า เขา กาํ ลังจะทําอะไร รอยยิม้ ประหมาเผยออกมากอ นที่นา้ํ เสยี งของคนตื่นเตน จะเอย ถาม “มา…มานานรึยงั …ครบั ” บุน ยกมอื ขางหนง่ึ เชด็ เหง่ือท่ผี ุด ออกมาจากความตื่นเตน แมว าพใ่ี บจะบอกวาเปน แคค วามเชื่อที่เชอ่ื ตอ ๆกันมาแตเขาเอง กอ็ ดที่จะคิดมากไมได กอ นท่จี ะออกจากหอ งประชมุ กไ็ ดย นิ เพ่ือนๆพูดถึง เรอื่ งความเชื่อนจ้ี นเขาเองก็แอบคาดหวงั ลกึ ๆ หวังวาจะผานไปดว ยดี “พึง่ ถึง” ฐานทัพโกหกออกไป ถาเขาบอกไปตรงๆวามาถงึ ตงั้ แตตอนทเี่ หน็ คนกําลังคยุ กับแครอทคงจะทาํ ใหบุนทาํ ตวั ไมถ ูก ไมบ อกคงดกี วา “ออ …ครบั ” “วา ไง” ฐานทัพมองบนุ ท่ดี ปู ระหมา เปนพิเศษ เขาไมเ คย เหน็ บนุ มีทาทางไมม ัน่ ใจเทา วนั นม้ี ากอ น คลา ยกบั วาเร่อื งทีจ่ ะพูดเปน เร่อื งทีส่ ําคัญมาก แลวมนั จะเปน เรอ่ื งอะไร By Tartus

“ผม…ผม…คือผม” บุนตดิ อา งอกี คร้งั ความจริงก็ซอ มมารอบ หนงึ่ แลว แตก เ็ ทา นน้ั ตอนซอ มเขาเองก็พูดตดิ ๆขดั ๆไมตางกบั พูดจรงิ ๆ ต้งั สตหิ นอ ยสวิ ะบุน เอย “ตืน่ เตน หรอ” ฐานทัพถามออกไป ไมต อบตอบเขากด็ ูออก แค อยากถามใหอกี คนผอนคลาย “ครบั …ตืน่ เตน มาก” “ใจเยน็ ” “ครบั ” บนุ ยิ้มนดิ ๆกอนจะสูดลมหายใจเขาลกึ ๆ ถึงจะมีความ กลวั ซอนอยลู ึกๆแตเขากพ็ ยายามขมมันไวขางใน ไมเปน ไรนะบุน …ไมเ ปน ไร “ผม…ผม…” ยังไมท นั ท่ีจะพูดอะไรตอ มือของฐานทพั กเ็ อื้อมมา วางไวท ี่บา บุนเบาๆอยา งเขาใจ “เครยี ด?” “เปลาครับ” บนุ สา ยหนา “ผมแคกลัว” “อมื ” เขาพยักหนา เขาใจ “พดู มา” “วนั นผี้ มไดร ับเส้อื ภาคสนาม” “ไหน” ฐานทัพถามเพ่อื ใหค นตรงหนา คลายความกงั วลลง บุน คอยๆเอาเสื้อท่ีซอนอยูขา งหลงั ออกมาใหฐ านทัพดูชาๆ “น่ีครับ ปก รหสั ผมดว ยนะ” By Tartus

เสื้อภาคสนามแขนยาวสียนี สเ ขม ปก รหสั ไวบ นกระเปา ซา ย รหสั 8590001021 ขา งหลงั เขยี นชอ่ื คณะตวั ใหญแ สดงถึงความเปน เด็ก คณะเกษตรรุนสูรนุ “สวยด”ี “เขามีความเช่ือกันวา ถาเอาไปใหใ ครสวมเปน คนแรก คนๆนน้ั จะไมลาํ บาก” “ทาํ ไม” “เพราะเจาของเส้ือจะลําบากแทน” บุนสบตาคนตรงหนา หวั ใจของเขาเตน แรงจนแทบจะหลดุ ออกมาจากอก “อืม” “พี่อยากสวมเสอ้ื ของผมไหม?” “…” ฐานทัพนง่ิ เงียบไป เขามองหนา คนตรงหนากลับดว ย สายตาไมเขา ใจ แมวา จะอยากถามออกไปแตก ็ไมรจู ะถามวายังไง “ผมอยากใหคนแรกท่สี วมเส้ือเปน พ”่ี “เพราะอะไร” “ผมอยากใหเ ปน พ”่ี “แนใ จแลวหรอ” “ครบั ผมมน่ั ใจวาผมตดั สนิ ใจไมผ ิด” “อืม” ฐานทัพยม้ิ ออกมา “ใสส ”ิ By Tartus

“พ่ยี อมใสหรอครับ” บนุ ถามดวยนาํ้ เสยี งต่นื เตน หัวใจของเขา เตนแรงกวาเดิม แกม ทง้ั สองขา งยกขนึ้ อยางคนเก็บความสขุ ไวไ มอยู “อืม คดิ วาตดั สินใจไมผดิ เหมือนกนั ” “ผมดีใจมาก มากๆ มากจริงๆ” “รแู ลว ” ฐานทพั หวั เราะออกมา พอเหน็ ใบหนา ทย่ี ม้ิ ออกมาเขา กโ็ ลง ใจแปลกๆ “ใหผมใสใหพ่นี ะ” “อืม” เขาพยกั หนา กอ นจะหมุนตัวเพื่อใหอ ีกคนใสใ หไ ดสะดวก บนุ คอยๆสวมเสอ้ื ภาคสนามท่ีถอื อยใู หคนตรงหนา ชาๆ เขา บังคบั ไมใ หม ือตัวเองสน่ั ไมไดจริงๆ มันเปน ความรูสึกทดี่ มี ากจนเขา อยากจะตะโกนออกมาดังๆ อยางนอยหมอก็ไมไดรงั เกียจเขา “เหมาะจังเลยครับ” บนุ ยมิ้ กวางเมือ่ เหน็ หมอฐานทพั สวมเสอื้ ของเขาแลว หมอใสเสื้อของเขาไดอ ยางพอดีราวกับเปนเจาของเสอื้ “เปน เดก็ เกษตรไดไหม” ฐานทัพมองเสื้อท่สี วมอยแู ลวถาม ออกไป “ไมไ ดห รอกครับ” บนุ ยมิ้ เปน แฟนเด็กเกษตรดกี วา … “เปนหมอเหมือนเดิม สว นผมจะเปน เด็กเกษตรเอง” “อืม” ฐานทัพตอบรบั สน้ั ๆ By Tartus

“ขอบคุณนะครับท่ียอมใส ผมนึกวา พจี่ ะปฏเิ สธผม” “ทาํ ไมตองปฏิเสธ” ฐานทัพระบายยมิ้ บางๆ จากความต้ังใจ ของบุน ตอนทเ่ี ตรยี มตวั ก็ทําใหเขาปฏเิ สธไมล ง ถึงแมวา เขาจะไมไดเห็นภาพเหลา น้นั …เขาก็คงไมป ฏเิ สธอยดู ี เพราะ…เปนบุน “บางคนกลัวลาํ บาก” “เปน หมอ…ไมม คี ําวาสบายอยูแลว ” “นน่ั สินะครับ ผมลมื ไปเลย” “ขอบคุณ” ฐานทพั สบตาคนตรงหนา นงิ่ “ที่มาแบงความ ลําบากไป” “ผมเตม็ ใจ” เขาย้มิ กวาง “ใหรบั ความลําบากมาทัง้ หมดผมก็ ทาํ ไดนะ” คนยม้ิ เกง พูดพรอมรอยย้ิมที่ดจู ริงใจเสมอ “ทําไม” ฐานทัพถามออกมาอยางไมเขาใจ ที่บนุ ทําใหเ ขามนั มากเกนิ ไปจนเขาอยากรูเหตผุ ล “ทาํ ไมถึงทาํ ใหท ุกอยา ง” “พอ่ี ยากรูจ ริงๆหรอครบั ” “อืม” “เพราะเปน หมอฐานทพั ” บนุ ยิ้ม เขาเลือกท่ีจะไมบอก ความรูสึกของตัวเองออกไปตรงๆ เขาอยากจะอยแู บบนไ้ี ปสักพักรอใหถึง วนั ท่ีความรสู กึ ของเขาจะอดั แนน จนกกั เก็บไวไมอ ยู ถงึ วนั น้ันเขาจะบอกหมอฐานทัพทุกอยา ง… By Tartus

“และทกุ อยา งทผ่ี มทาํ …ผมทาํ กับพีแ่ คค นเดยี ว” “อมื ” “...” “คราวหลงั มีอะไรกบ็ อก ไมตอ งไปคุยกบั แครอท” “วา ไงนะครับ” บนุ เบิกตากวา งเมอ่ื ไดยนิ คาํ พดู แปลกๆจาก ปากของหมอฐานทพั เหมือนกับวา หมอเหน็ อะไรมากอ นหนา นี้ “ไหนพี่ บอกวาพง่ึ มาไง” “พ่ึงมา” เขาพูดคาํ เดมิ “พึ่งมาเห็นคนพูดกบั แครอทกว็ นั น”้ี “พ่ี…” บุน เรยี กช่อื ฐานทัพออกมาอยางแผวเบา เขาอายจน แทบจะแทรกแผน ดนิ หนี แสดงวาหมอเหน็ ทกุ อยา งทเี่ ขาทํา บาไปแลว… “ผมอาย พอี่ ยามองผมแบบนน้ั ส”ิ บุน ยกมอื ขน้ึ มาปดหนา เขา ไมเคยรูสึกอายเทาวันนม้ี ากอ นเลย หมอรวู า เขาเตรยี มตวั กอนที่จะมาเจอ หมอ หมอเห็น หมอเห็นหมดแลว !!!!!! “อายทําไม” ฐานทัพถามอยางไมเ ขา ใจ “แคน้ีเอง” “แคน หี้ รอครบั ไมแ คน ี้นะ ใหตายเถอะ” บุนทรุดตวั น่งั ลงกบั พนื้ ดินท่เี หยยี บอยู “บุน เอยยยย!!!” เขาบน กบั ตัวเองกอ นที่จะรสู กึ ถึง สมั ผสั อนุ ๆทวี่ างอยบู นหวั เขาเบาๆ By Tartus

“คดิ มาก” มือท่สี มั ผสั เสนผมของอกี คนทนี่ ่ังอยทู ําเอาบนุ เผย ย้ิมออกมาบางๆ รูสกึ ดแี ปลกๆ “ผมไมไดสระผมนะ” บุนแกลงคนที่ยืนอยู “อมื ” ฐานทัพพยกั หนา “กลบั ไปสระซะ” “ความจริงก็ไมอยากสระหรอกครบั แตส ระก็ได” ทีไ่ มอ ยากสระ เพราะอยากเก็บสมั ผสั ของหมอไวน านๆ โรคจติ เกนิ ไปแลวบุน “บนุ ” ฐานทพั เรยี กช่อื คนทน่ี ่งั ลงขา งๆตวั “ขอนั่งดวย” พูดจบ รา งสงู ก็ทรดุ ตวั ลงน่งั ขางๆคนทน่ี ง่ั อยกู อ นโดยไมร อใหอกี ฝายตอบ “พีจ่ ะน่งั ทําไมครับ สกปรกนะ” “ไมเปนไร” สายตาของฐานทัพทอดมองไปยงั แปลงแครอทตรง หนา ที่เรม่ิ เจริญเตบิ โตขึ้นตามเวลาท่ีผานไป “อกี ไมน านกไ็ ดก นิ แครอท แลว” “หมื …หรอครบั ” บนุ หนั ไปมองตามฐานทพั กอนจะระบายย้มิ ออกมา ไมค ดิ วา หมอจะสนใจแครอทที่เขาปลกู ใหม ากขนาดนี้ “ถา ถงึ เวลาเกบ็ บอกดว ย” “จะมาดวยหรอครบั ” “จะมานง่ั ดู” “โห…” By Tartus

“ลอ เลน” ฐานทัพยิม้ ออกมาเมื่อเหน็ หนา เหวอของคนขา งๆ “จะมาชวยเก็บ” “ครับ” บุนย้ิมกลับ “ผมไมลมื แนๆ” “ดี” “พี่ครบั ” บนุ หนั ไปเรยี กคนขา งๆเสยี งเบา ความมืดเขา มาปก คลุมจนทาํ ใหเ ขาเห็นหนา หมอฐานทพั ไมชัดเทาตอนแรก “ผมชอบเวลาพี่ ย้ิมนะ” “หรอ” คนย้มิ ยากเลกิ ควิ้ “ไมค อยยิ้ม” “ดแี ลวครบั ” “หืม?” “ย้ิมใหผมคนเดยี วกพ็ อแลว ” บุนยมิ้ กวางตอบกลบั ไป เขาหวง รอยยิม้ ของหมอฐานทพั ไมอยากใหใครไดเหน็ นอกจากเขา แคเ ขาคนเดียวที่ชอบหมอฐานทัพกม็ ากพอแลว “ชอบ” คําสัน้ ๆทฐ่ี านทัพเอย ออกมาทําใหเ สียงรอบขางเงยี บลง บุนคอยๆหนั มามองหนาหมอฐานทพั เพือ่ รอฟง คําตอ ไปทห่ี มอจะพดู “ชอบอะไรหรอครับ” “ย้มิ ” ฐานทัพหันกลบั มาสบตา “ย้มิ ของบนุ ” “ย้มิ ของผม” บุนทวนคําพูดของหมอฐานทพั กอนที่จะรูสกึ ถึง ความรอนท่แี ลน ขน้ึ มาบนใบหนา จากอากาศทีค่ อ นขา งเย็นกลบั กลายเปน รอนขน้ึ มาทันที By Tartus

“อืม” เขาพยกั หนา “ชอบแคร อยย้มิ หรอครบั อยางอื่นไมชอบหรอ” พอไดท เี ขาก็ ถามกลบั ใหญ “อืม” “…” “ชอบหมด” รอบขา งตกอยใู นความเงียบอีกครง้ั บุนทไี่ ดฟงคําพดู สั้นๆของ ฐานทพั ถึงกับไปตอ ไมถ กู บรรยากาศแบบน้ีคลา ยกบั วาเขากําลังโดนหมอ สารภาพความในใจ ท้ังๆทคี่ วรจะเปน เขา “ผมเคยมีแฟนกอ นจะเขาเรียนปห นงึ่ ท่นี ”่ี บุนตดั สนิ ใจเลาเร่ือง ทีค่ า งคามานานเพอ่ื ใหอ ีกคนไดรบั รู “ผมบอกเลกิ เขาในวนั ทเ่ี ขาจะไป เรียนตอตา งประเทศ” แมว าเขาจะไมอยากพดู ถึงเทา ไหรเ พราะไมใชเร่อื ง ท่ีนาจดจําแตเขากต็ องเลา ไมอ ยากใหห มอไดฟงเรื่องนจ้ี ากปากคนอนื่ ที่ไมใชเขา “บอกเลกิ เพราะถึงเวลาทผี่ มจะทาํ ตามความรูสกึ ทมี่ ีตอ คนๆ หนึ่งมาตลอดเวลาทค่ี บกบั เธอ” เขารมู าตลอดวา มนั เปนส่งิ ท่ไี มค วรทําแต ในตอนน้ันเขาคิดแควาจะคบกับใครกไ็ ดเ พราะไมค ิดจริงจังกับใคร นอกจากหมอ “ผมรผู มผดิ นะ ถายอนกลบั ไปไดผมกจ็ ะทาํ แบบเดิม” By Tartus

“…” “ผมรูสกึ ดีกับใครไมไดอ กี ตง้ั แตม าเจอเขา” “อมื ” ฐานทพั รับฟงเงยี บๆ เขาไมไ ดมขี อ คดิ เหน็ อะไรเก่ยี วกบั ส่ิงที่บุน เลาเพราะคดิ วาบุนแคต อ งการบอกเพอ่ื ใหเ ขาไดร บั รู “ผมอยากจะบอกใหพ ่ีรบั รูไวก อ นที่พจี่ ะไดฟงจากคนอ่นื ” “ฟงจากคนอน่ื แลวทาํ ไม” “พีอ่ าจจะเกลยี ดผม” “ไมเ กลียด” ฐานทพั ตอบกลบั มาทนั ที “ทุกคนมีเหตุผล” บนุ ที่ เขารูจ กั ไมไ ดเปนคนไมด ีถึงขนาดทเี่ ขาจะตองเกลยี ด ฐานทัพมีเหตผุ ล พอทจ่ี ะชอบหรือเกลียดใคร “ผมดีใจครบั ทีผ่ มเช่อื ความรสู กึ ของตวั เอง” เขาโลง อกอีก เปราะหนงึ่ เม่ือเลาเรอ่ื งทกุ อยา งใหฐานทพั ฟง แลว อาจเพราะลึกๆเขากลวั วา แพรจะกลับมาแลว...หมอฐานทัพจะ เปล่ยี นไป “ดแี ลว ” “ชอบนะครับ” บนุ หันไปพดู ใหคนขางๆไดย นิ ชดั ๆ “…” “ชอบที่สดุ ” By Tartus

ฐานทพั ไมไดต อบอะไรกลบั ไป เขาเพยี งพยกั หนาตอบรับ แมจ ะ ตีความหมายท่บี ุน พดู ไมช ัดวาตอ งการสอ่ื ถึงอะไรแตเ ขาสมั ผสั ไดถึงความ จริงใจในนํ้าเสยี งทเี่ ปลง ออกมา “ผมไมไดพดู กับแครอทนะครับ” บนุ ย้ิมอยางรทู ัน หมอฐานทพั มกั ไมเขาใจความหมายที่เขาตอ งการสอื่ ตรงๆ ถา ไมบอกชัดๆหมอก็ไม เขาใจ “อมื ” “ผมพดู กับพ่ี” “รูแลว ” ฐานทัพหันไปมองทางอืน่ เพือ่ เลี่ยงสายตาของคน ขา งๆท่ีมองมา ความไมชดั เจนกลายเปนชดั เจนขนึ้ มาในพริบตา ที่บอกวา ชอบ…หมายความแบบนน้ั จริงๆ บุน ไดแตน่ังเงยี บเพื่อทบทวนสิง่ ตางๆที่ไดพูดออกไป เขาไมได รูส ึกวาสง่ิ ทีพ่ ดู ออกไปจะทําใหห มอฐานทัพเปล่ยี นไป ลึกๆแลว เขาก็รวู า หมอรูสึกไมตางจากเขา ฐานทพั หลบั ตาลงชาๆเพอื่ ใหสายลมพัดผา นใบหนาไป ชวงเวลาที่เขาไดอ ยเู งยี บๆโดยไมตองทาํ อะไรมันใหค วามรสู ึกสบายใจ ความเหนอื่ ยลาที่สะสมมาทั้งวันหายไปในชว่ั พรบิ ตา บางทีเขากส็ งสยั วา แปลงเกษตรมีเวทมนตพิเศษทําใหห าย เหนอื่ ยหรือวา เปน เพราะคนขางๆ By Tartus

“บุน หิว” คนทรี่ ีบมาตามนดั เอย ออกมาหลงั จากที่รูส กึ วา ทอ ง วางเกนิ ไป วนั นเ้ี รยี นเต็มวนั เลยหาอะไรรองทองนิดหนอ ยไมไดแวะกิน ขา ว “ไปกินทไ่ี หนดีครบั ” บุน กย็ งั คงเปนบุนทีต่ ามใจหมอฐานทพั เหมอื นทุกๆครงั้ ไมเ คยมีคร้งั ไหนท่ีบุน ปฏเิ สธเขา “ตามใจ” “ไปกนิ รา นอาหารตามสงั่ หนามอไหมครับ รา นนนั้ ซ้อื แครอท จากคณะผม” “ไป” ฐานทพั ตอบกลบั แทบจะทันที รางสงู ดนั ตัวลุกขึ้นอยาง รวดเรว็ กอ นจะยน่ื มอื ใหคนตรงหนา จับเพอื่ ลกุ ข้นึ ตาม “หิว” “ครับ” บนุ ยมิ้ นดิ ๆ นับวนั เขาย่งิ รสู กึ วา หมอฐานทพั ไมไดเยน็ ชาอยา งท่คี ิด ความจรงิ แลวหมอฐานทพั นา รกั มอื ของบุนเอ้ือมไปจับมือของคนตรงหนา แนน กอ นจะคอ ยๆดึง ตวั ลกุ ขน้ึ ตาม แมจ ะลกุ ขนึ้ แลวแตม อื ของเขาก็ยงั จบั มอื ของหมอฐานทัพ ไวอยางลมื ตัว ไมอ ยากปลอย “มอื พเี่ ย็น” “อมื ” ฐานทัพเปน คนขีห้ นาว ไมแ ปลกท่ีจะมือเย็น “มือรอ น” “ครับ ผมข้ีรอน” บุนย้มิ เจา เลห “ปลอ ยไดแลว” ฐานทพั มองมือของบนุ ที่จับมอื ของเขาแนน By Tartus

“ผมลมื ตวั ” คนทม่ี ีความตงั้ ใจจับมอื โกหกคาํ โตกอ นจะยอม ปลอ ยมือของคนตรงหนา ชา ๆดว ยความเสียดาย อยากจะจับนานกวา น้ี “ไปกินขา ว” “พ่ีจะไมถอดเสือ้ ของผมกอนหรอครบั ” บุนถามเมือ่ เหน็ ฐานทพั ใสอ อกไปโดยไมคดิ จะถอดออก เขาไมไดว า อะไรถา หมอจะใสนานๆ “ยืมกอ น” ฐานทพั เงียบไปพักหน่งึ กอ นจะพูดตอ “หนาว” “ครบั ” บุนย้มิ “ใสน านๆนะครับ” ใสตลอดชีวติ เขากไ็ มว า By Tartus

จีบหมอครั้งที่สิบหก รานอาหารตามสัง่ เต็มไปดวยนักศกึ ษาทม่ี าน่ังจบั จองกันจน แทบจะไมมีที่วา ง บนุ กบั ฐานทัพนัง่ ลงหนารา นหลงั จากทเ่ี หน็ คนลุก ออกไปจายตังพอดี เขาหนั ไปส่ังเมนทู คี่ ุน ชินพรอมกับสงั่ ใหหมอทบ่ี น หิว ขา ว “อดทนอีกนดิ นะครบั ” “อมื ” ฐานทพั รบั คําสั้นๆกอ นจะฉีกถุงขนมปง ทแ่ี วะซ้อื กอนเดนิ เขาราน “กนิ ไหม” “ไมค รบั พกี่ ินเถอะ” บนุ ยมิ้ นิดๆแลว สา ยหนา ปฏิเสธ พอเห็นหมอฐานทัพใสเ สอื้ ของเขาไมยอมถอดใจมนั ก็พลนั แต จะคิดเขาขางตวั เอง ระหวางเดินเขารา นเขาเหน็ สายตาของหลายคนท่ี มองมาท่เี สอ้ื ของเขาท่ีหมอฐานทพั ใสอ ยู บางคนกค็ งรคู วามหมาย สว น บางคนก็คงคิดวา หมอฐานทพั เรยี นคณะเกษตร ครืดดดดดด!! โทรศัพทท ีอ่ ยูใ นกระเปา กางเกงส่นั เหมือนเจา เขาทาํ ใหคนที่นงั่ ยิ้มอยรู บี หยบิ โทรศัพทขน้ึ มากดรบั เมอื่ ไดยนิ เสยี งจากปลายสาย ความรูสึกผดิ ก็แลน ขึ้นมาทันที “ขอโทษครับแม แตช ว งน้ผี มไมวางจรงิ ๆนะ” นํา้ เสียงที่ดอู อ น ลงทําใหฐานทัพหยดุ ฟง อยพู ักหนึง่ กอนจะหันไปสนใจทางอ่นื By Tartus

“พรงุ น้ีหรอครบั …ก็ได แตวาไปไมน านนะ” บุนทําทาครนุ คิดอยู พกั หนงึ่ “ครับแม เจอกันครบั ” โทรศัพทก ดตัดสายไปกอ นทีเ่ สยี งถอนหายใจยาวๆจะพน ออกมาระบายความเหน่ือยในวนั พรงุ น้ที ีก่ ําลังจะมาถงึ เขากับแม ติดตอ กนั บอยแตชว งน้ีอาจเพราะสอบและกจิ กรรมหลายอยา งเลยทาํ ใหบนุ ไมม ีเวลาแวะกลับไปที่บา นจนแมต อ งโทรมาตาม พรงุ นีต้ อ งกลับบาน…ขเ้ี กียจโวย ยยยยยย “เปนอะไร” ฐานทัพท่เี หน็ ทาทีแบบน้นั อดที่จะถามไมไ ด “เปลาครับ โดนแมบน นดิ หนอย” บนุ ยิม้ “พรงุ นผี้ มตองไป ชว ยงานทีบ่ านสวน พอดลี ูกจางคนเกาเขาขอลาออกทบี่ านสวนเลยยงุ ๆ” ความจรงิ เขากร็ ูป ญ หาน้ีมาสักพักใหญๆ แตไ มคดิ วา จะหนักถึง ขนาดท่แี มจะตองโทรมาขอรอ งใหเขาไปชว ยงานเพราะทบ่ี า นรดู วี าเขา ไมไ ดอ ยากจะสบื ทอดธุรกิจของครอบครัว แตในเมอ่ื แมโทรมาแบบนี้แสดง วา ที่บา นกาํ ลงั ตอ งการความชว ยเหลอื จริงๆ “บานสวน?” ฐานทัพเอย ถามอยา งสนใจ “มีบานสวน?” “ครบั ผมไมเคยบอกพี่หรอ” “ไม” “บา นผมเปน เกษตรกร ปลกู พวกผักผลไมข ายครับ” เจาตัวรบี อธิบายใหค นตรงหนา ฟง ทันที “ผมกเ็ ลยมบี า นอยสู องทกี่ ็คอื ในกรุงเทพ กับที่บานสวน” By Tartus

“ออ ” ฐานทพั พยักหนาเขาใจ “พี่อยากไปกับผมไหมครบั ” บนุ ถามเมือ่ เหน็ คนตรงหนา ดูสนใจ “ทบ่ี านสวนมผี ลไมใ หก นิ เยอะแยะเลยนะ” “แครอทละ ” “ตอ งมอี ยแู ลวสิครับ” เมอ่ื เหน็ ทา ทางของหมอฐานทัพบนุ กอ็ ด ย้ิมออกมาไมได “แมผ มปลกู ไวห ลายแปลงเลย ตัวอวนๆทัง้ นนั้ ” “ไปนอน?” “เปลาครับ กลบั เยน็ ๆ วนั อาทติ ยผมมีซอมต้ังแตเ ชา เลยคา งคนื ไมไ ด” “อมื ไปส”ิ ฐานทพั ตอบกลบั ทนั ที “พรงุ น้วี า ง” “จริงหรอครบั พ่ีอยากไปบานสวนจรงิ ๆหรอครับ” บุนตาลุ กวาว จากท่ีข้เี กียจกลายเปน สดใสขนึ้ มาทนั ที “ผมจะบอกแมใหเตรยี มแค รอทเผอื่ ไวท าํ อาหารกนิ ตอนเยน็ นะครบั ” “อืม” บนุ ย้มิ กวา งดวยความรสู ึกหลายๆอยาง พรงุ น้ีหมอฐานทพั จะ ไปเจอครอบครัวของเขาที่บานสวน แมวาเพ่อื นของเขาทุกคนจะเคยเจอ พอแมเขามาหมดแลวแตกบั หมอฐานทพั กลับแปลกออกไป หมอไมไ ดไ ปในฐานะเพอื่ น…หมอไปในฐานะวา ท่แี ฟนในอนาคต By Tartus