(ผม)จีบหมอ

“กคู งหนไี มพ น จริงๆ” เขาหวั เราะออกมากอ นจะหนั ไปมอง เพื่อนๆทด่ี ไู มเ ขาใจในสิ่งท่เี จาตัวพดู “อยาทาํ หนาแบบนน้ั ดิวะ…กดู ีใจที่ ตดิ ” “แตม งึ เคยบอกวามึงไมชอบ” หนง่ึ ขมวดคว้ิ งง ภายใตก รอบ แวนหนามีความหว งใยปรากฏใหคนตรงหนาเหน็ ใช… เขาไมชอบ “บางทกี ูก็ทําอะไรท่ีกชู อบไปหมดทุกอยา งไมไ ด” “…” “ครอบครวั กูตอนน…้ี มันไมไ ดม ีทางเลอื กมาก” “ไอส ่ี…” “ตอนนน้ั กอู าจจะเคยตอ ตา น…แตพอลองชวยพอ ทาํ สวนดูมนั ก็ ไมแ ย กูอาจจะชอบมากกวา เรยี นสายสขุ ภาพเสียอีก” เขาหัวเราะออกมา พอ แมค งดีใจ “เดย๋ี วกจู ะปลกู ผักปลอดสารพษิ มาใหพวกมงึ กินทุกวนั เลย เปน ไง” เขาพูดติดตลกกอนจะหนั ไปกอดเพื่อนทงั้ สามคน “กูเช่อื วามงึ ทาํ ได ไอส ่ี” สองพูดพรอ มกับขยับแขนเพอ่ื กอดคน ตรงหนาแนน ขึ้น “อืม…อยา งนอยมนั ก็ไมแยไปทกุ อยา ง” “…” “เพราะมพี วกมึงอยกู ับกู” By Tartus

“เออ อยา ทาํ ซึง้ เดี๋ยวไอห มอหมารองไห” สามพดู พรอ มกบั หนั ไปมองหนาหนงึ่ ที่ดเู หมือนจะรองไหออกมา “กเู ปลา …เปลาโวยยยยย” คนทโี่ ดนพาดพงิ ถงึ กับโวยออกมา เสยี งหวั เราะดงั ข้นึ ทา มกลางความดีใจของทง้ั สีค่ น แมว า อาจจะไมไ ดด ง่ั ใจไปซะทกุ เรอ่ื งแตม นั กม็ เี รื่องดใี นเรื่องรายๆอยเู สมอ บุนม องโทรศัพทท ไ่ี มมอี ะไรปรากฏข้ึนกอนจะถอนหายใจ คงไมวา งจรงิ ๆสินะหมอ… B : วันนป้ี ระกาศผลแอดมชิ ชั่น ผมตดิ คณะเกษตรศาสตร B : :) คนทกี่ าํ ลงั ตอบขอ ความเพ่อื นในกลมุ ถึงกับขมวดค้ิวกบั ขอ ความท่ีเดง ขนึ้ มาตรงแถบแจง เตอื น มนั ไมใชเรื่องทเี่ ขาจําเปน ตองรู บอกทาํ ไม ฐานทัพมองขอ ความที่คนชือ่ แปลกสง มากอ นจะกดออกโดย ไมไ ดต อบอะไรกลับไป ฝง น้นั คงแคบอกแตไมไ ดตอ งการคําตอบจากเขา “ทําอะไรวะไอหมอ” คนิ ทก่ี ําลงั เลน คอมพวิ เตอรอยหู ันมาถาม เพือ่ นตวั เองทนี่ ั่งอยูปลายเตียงมาพักใหญ “เปลา” น้ําเสียงเยน็ ชาตอบกลับกอ นท่เี ขาจะโยนโทรศพั ทไป อกี ฝงแลว ทง้ิ ตัวลงนอน “งวง” By Tartus

“เอา มึงก็นอนสิครบั เพ่อื น” “อมื ” ตาท้งั สองขางของเขาหนกั อง้ึ จนแทบจะปดลง ความเหน่อื ยลา จากการอานหนังสอื มาท้ังวนั ทาํ ใหเขาเลือกที่จะหยดุ การอานไวกอ นท่ี สมองจะระเบิดออกมา ต๊ิง~ อะไรอกี เขาตง้ั คาํ ถามอยูในใจแตไมไดพูดอะไรออกไป โทรศพั ททถ่ี กู โยน ไปกลางเตยี งกลับมาอยใู นมือเขาอกี ครง้ั พรอมกบั ขอความของคนเดมิ ที่ เขาไมไ ดตอบกลับไป B : ดกึ แลว พกั ผอนเยอะๆ อยาหกั โหมนะ B : ฝน ดคี รับ หืม…อยาหกั โหม อะไรของคนๆน้ี แปลก Thanthup : ครับ By Tartus

ตอบกลบั ไปเพราะคิดวาอกี ฝง คงรอคาํ ตอบ กเ็ ขาเลน อานไม ตอบมาสองรอบแลว ถา ทาํ อีกเปนรอบที่สามก็ดูจะเสยี มารยาทไปหนอ ย ชางเถอะ…คงไมทักมาแลว B : ขอบคณุ ท่ตี อบนะครับ B : *หมสี นี าํ้ ตาลบดิ ตวั เขนิ * “…” เขาคางอยูท่ีหนาตางไลนต รงหนานานเกือบหนง่ึ นาทกี อน จะปด โทรศัพทม อื ถอื ลงอกี ครงั้ แลว โยนออกไปไกลวาเดิม งวงนอน สมดุ บันทึกเล็กๆท่ีซ้ือมาจากรา นสะดวกซอื้ ถกู เปด ออกพรอ ม กับปากกาที่บรรจงเขียนตวั หนังสอื ท่คี ดิ วาอานงา ยท่ีสดุ ลงไปทีละขอ วธิ จี บี หมอ บนุ ดูต้งั ใจกวาการรายงานตวั ทีม่ หาวทิ ยาลัยเสยี อกี เขาเขียน ตัวเลขขอ ลงไปเรือ่ ยๆกอ นจะคดิ ไปถึงเร่อื งที่สองพดู กอนทจ่ี ะจากกัน วธิ ีท่ีหนง่ึ …ทฤษฏเี จ็ด By Tartus

“จะไดผลไหมวะ” เขาพมึ พํากบั ตัวเองแตก ็ไมวายเขยี นลงไปใน ขอ หนึ่งท่ยี งั วางเปลา ตอนนเี้ ขาคดิ ไมออกวาควรจะทาํ ยังไงตอไป วธิ ีที่สองแนะนาํ กด็ ู จะเขาขา ยมากท่สี ดุ ที่เขาจะทาํ ไดใ นตอนนี้ ยงั ไงกค็ งตองลองทาํ ไปกอ น เอาวะ! ไมม อี ะไรจะเสียอยแู ลว By Tartus

จีบหมอคร้ังทสี่ อง ‘ทฤษฏเี จด็ ก็คือทฤษฏที ก่ี ูคดิ ขน้ึ มาเอง’ คนพูดยืดอกมน่ั ใจกอ น จะพดู ตอ ‘เรยี กงา ยๆก็คอื การวางเง่อื นไข มงึ ตอ งทําอะไรซ้าํ ๆเดมิ ๆทกุ วนั เปน เวลาเจ็ดวนั เพ่อื วางเงอื่ นไขกบั เขาวาทุกๆวันเวลานี้มันเปน เวลา ของมงึ และเขาจะจดจาํ และคนุ เคยวามึงตอ งมาเวลานี้ มันใชไ ดผ ลนะเวย ติดมาหลายคนแลว ’ ‘เหมือนกูเคยอานท่ีใหทักไปยีส่ ิบเอด็ วันปะวะ’ ‘เออเหมอื นกัน แตถาคนเขาจะสนใจ แคเจ็ดวนั ก็รผู ลแลว’ ‘เออ กจู ะลองด’ู ตดิ๊ ติด๊ ติ๊ดติ๊ด ครืดดดดดดดดด!!! ตือ้ ดงึ ตื้อดงึ งงง!!! เสยี งนาฬิกาปลกุ สองตัวกบั เสียงโทรศพั ทท าํ ใหค นทีน่ อนหลบั สบายถงึ กับเดงตวั ตน่ื ขน้ึ มาทา มกลางความมืดในหอ ง จอดิจิตลั บอกเวลา ตีหา หาสิบ เขาขยี้ตากอนจะเปดแอปพลเิ คช่นั ทใ่ี ชคุยกับคนๆหนง่ึ ข้ึน มาแลว รอเวลาใหเ ขม็ ยาวชเี้ ลขสิบสอง ทฤษฏเี จด็ …วนั แรก By Tartus

(06.00) B : สวัสดยี ามเชา ครับ (06.00) B : เขามองหนา มองโทรศพั ทท กี่ ดสงไปแลวกอ นจะลม ตัวลงนอน ตอ เวลาหกโมงเชา ไมใชเวลาปกตใิ นการตืน่ นอนของเขา หวังวาหมอจะตอบ ยงั ไมท ันที่จะไดย ินเสียงปลกุ จากโทรศัพทร างสูงก็เดงตัวลกุ ขึ้นมากอ นเหมือนทกุ ๆวนั ฐานทพั ขยต้ี าไลความงวงกอ นจะลกุ ข้นึ จากท่ี นอนไปแปรงฟน ทาํ กจิ วรรคประจาํ วนั ยามเชา เหมือนทกุ ๆวนั วนั นเ้ี ปน อกี วนั ที่เขาไดนอนนอยกวา ปกติ เมือ่ คนื เขาอานหนังสือยาวจนหลบั ไปตอน ไหนกไ็ มรู รูตัวอกี ทตี อนตสี ามที่สะดงุ ตน่ื ขน้ึ มา เพอ่ื นอกี สองคนทส่ี ภาพไมต า งกนั เทาไหรค อ ยๆชันตวั ลุกขึ้นมา จากทีน่ อนกอ นจะอา ปากหาวออกมา แมว า จะอยากนอนตอแตพ อเพอ่ื น By Tartus

คนนงึ ตน่ื คนอน่ื ๆกต็ อ งตืน่ ดว ยเพราะเปนวันทเ่ี ขาตองเขา มหาลัยเพื่อไป เตรียมงานรบั นอ งที่จะเกดิ ขึ้นในอีกสองอาทิตยขา งหนา “ต่นื กอ นเวลาทกุ ทเี ลยนะมงึ ” คินพูดพรอมกบั หยิบแปรงสฟี น ขึ้นมาแปรงแลว ย่ืนอกี แปรงใหป กปอง “ชนิ แลว” ฐานทัพตอบส้นั ๆกอ นจะเดินแปรงฟน ออกไปนอก หองเพือ่ ไปกดปด นาฬิกามอื ถอื (06.00) B : สวัสดียามเชาครบั (06.00) B : “อีกแลว ” เขาพึมพําเบาๆกอนจะกดอานขอความของคนท่สี ง มา รูปภาพแปลกๆที่ปรากฏบนหนา จอทาํ ใหเ ขารสู ึกงงมากขึน้ ไปอีก หลุดมาจากยคุ ไหน จะใหตอบกลบั ไปวา ยงั ไง By Tartus

“มงึ จะอาบนํา้ กอนไหมไอห มอ” คนทีแ่ ปรงฟน เสรจ็ แลวเดิน ออกมาถามเพอื่ นท่ยี งั ถอื แปรงฟนคาไวใ นปากอยู “อมื ” เขาหยักหนา แลววางโทรศพั ทไวบนเตยี งเหมือนเดมิ วนั น้ีมนี ดั ไปทม่ี หาลัยแตเ ชา งวง 10.30 น. อาน… แตไ มต อบ ไมตอบคืออะไรวะ!!!!! “อะไรวะเนี่ย” บนุ อยากจะท้ึงหวั ตวั เองทันทีทเี่ หน็ วา สถานะ ทางฝง นั้นขึ้นวา อา นแลวแตไ มม อี ะไรตอบกลับมา ทําอะไรผิดไปรเึ ปลาวะ… ยังไมทนั ทีจ่ ะลกุ ข้ึนจากทน่ี อนไปแปรงฟน แจง เตอื นเฟสบคุ กเ็ ดง ขนึ้ มาพรอมกบั ชือ่ ของคนทเ่ี ขาคนุ เคย บนุ ขยี้ตาตัวเองกอ นจะปรับสายตา ใหม องสงิ่ ตรงหนา ชัดขน้ึ 1 นาทที แี่ ลว By Tartus

Kinnnn : งานเชา โคตรงว ง *แทก็ Thanthup titrirat และ PPong* เช็คอนิ มหาลัยวิทยาลัย หนง่ึ นาทที แ่ี ลว มหาวิทยาลัย หมายความวา … “แม วนั น้บี ุนออกไปดหู อกบั ไอหน่ึงสองสามนะ” เขาตะโกนลั่น หองกอนจะเดงตวั จากท่ีนอนอยา งรวดเร็ว ไมถ ึงหานาทใี นการอาบนํา้ หรอื จะเรียกวาวงิ่ ผา นนาํ้ ก็ได เขารีบ ออกมาแตง ตัวกอนจะกดโทรหาเพื่อทงั้ สามคนแลวกดประชุมสาย “อีกครึง่ ชวั่ โมงเจอกนั ท่มี หาลัย ไปจองหอกนั ” เขาสรุปให เพ่ือนทง้ั สามคนฟงเสรจ็ สรรพ ( อะไรของมึงวะ รบี ไปไหน ) หน่ึง “กกู ลวั หอในเตม็ ไมอยากอยหู อนอก รีบๆเตรยี มตัว กใู กลเ สรจ็ ละ” ( เดย๋ี ว… ) สองและสาม ต๊ดิ ! เขากดวางสายกอ นจะวง่ิ ลงมาจากบา นดวยทา ทางท่เี ต็มไปดว ย ความสุขและความตนื่ เตน ในเวลาเดียวกัน วันนอ้ี าจจะเปนวนั ดีของเขาก็ ได By Tartus

มหาลยั ท่ีวากวา งไมยากเกินไปสําหรบั คนอยา งเขา ยังไงก็ตอ งเจอ ตอ งเจอใหได! !!! ถาเปนวนั นดั ปกติคงจะเปนเขาท่ไี ปสายสดุ แตใ นวันพเิ ศษ อยา งเชน วนั นเ้ี ปน วนั แรกท่เี ขาไดม ายืนรอเพอ่ื นอยหู นามหาวทิ ยาลัยกบั ยามหนา ประตทู อ่ี ยใู กลก ันแตเหมือนอยูคนละโลก ในโลกของเขาตอนนีม้ ี แตหนาของคนทอ่ี ยากเจอลองลอยเขา มาอยูเรื่อยๆผิดกับลุงยามทท่ี ําตา ปรอื พรอมจะหลบั ทุกๆหา นาที “ชาจังวะ” เขาบนกอ นจะกดเลน ดูหนาฟดแรกของเฟสบุค เรื่อยๆฆา เวลา ขอใหย ังอยู ขอใหเ จอ B : อยาลมื ทานขา วนะครับ อดไมไดที่จะทักไปอีกคร้ังถงึ แมวาเขาจะไมต อบกต็ าม ชา งเถอะ อยางนอยแคฝ ง น้นั อานเขาก็พอใจแลว ดกี วาไมอา น หรอ… “นัดซะอยางกับพวกกบู า นอยูหนามหาลยั ” คนท่เี ดนิ มาพรอม กับผมไมท ไ่ี มไ ดเซทพูดขึ้นพรอมกบั ใชมอื จัดผมใหอยูท รง By Tartus

“กูกลวั หอเต็ม” บนุ ตอบเพอื่ นหนาตายกอ นจะเดินไปดงึ แขน สอง “อีกสองคนคอ ยใหมันตามมา ไปดูหอกันกอ นเถอะ” “มึงจะรบี อะไรวะ” “เดีย๋ วเขากลับ” “อะไรนะ” “เออ …เด๋ยี วหอเต็มไง” “ไมม ีพิรุธเลยครับ” สองพดู ประชด ความจรงิ ก็พอดอู อกวามนั ตองมอี ะไรแนๆ แตแ คไ มอ ยากถามออกไป บางเร่ืองแกลง ไมรูบ า งก็นาจะดี ไอสีน่ ะไอส ี่ เนียนกวา น้ไี มไดหรอวะ “ทางนีๆ้ ” คนทเี่ ห็นปา ยคณะแพทยศ าสตรช้นี วิ้ ไปตามทางท่ี ลกู ศรชี้ทําเอาคนทเ่ี คยมาเดนิ ในมหาลยั หลายรอบถงึ กับขมวดค้วิ อกี ไมก ่ีกาวกถ็ งึ ปายรอรถของมหาลัยแลว จะเดินออ มทาํ ไม “ไมไมรอรถวะ” สองถามอยา งไมเขาใจ “กูอยากเดิน กลวั วันมอบตวั หลง” บนุ ตอบตามสิ่งทค่ี ิดไวว า เพอื่ นจะถาม ขาท้งั สองขางกา วไปตามทางดว ยใบหนา สดใสเบกิ บานเปน พิเศษ “ไมใ ชว าอยากไปเจอใครหรอ” “เจอใคร เจออะไร เปลา ~” เออ กูเชอื่ วา เปลา จริงๆ By Tartus

วนั นี้เปนวนั ท่มี หาลยั มีผูค นพลุกพลา นมากเปนพเิ ศษ เปนชว ง ของการเตรยี มตวั รบั นอ งทร่ี นุ พท่ี กุ คณะจะมาจดั แจงงานและแบง ฝา ยกนั จากทเ่ี ขาดขู อมลู มาคณะของเขาอยคู นละฝง กบั คณะแพทยเ ลย คณะ เกษตรจะใกลจิตวทิ ยาสว นคณะแพทยจะใกลกับพวกสายสุขภาพ อจิ ฉาไอหนง่ึ “มงึ จะยดื คอหาอะไรนักหนาวะ” สองทเี่ ห็นทาทางผิดปกติของ เพื่อนถึงกับถามออกมาอยา งทนไมไหว ทา ทางประหลาดๆแบบน้นั ทําเอา ไอสี่เสนหห ายหมด ทําตัวอยางกับพวกถํา้ มอง “ปวดคอ” “หรอ” “เออออออออ” “ไปนงั่ รอทค่ี ณะเลยไหมละ ” “ไป!!!!” สตี่ อบกลบั มาทนั ควัน ดวงตาเตม็ ไปดว ยความหวัง หวังทจ่ี ะไดเ จอ อยากเจอมาตลอดหนึง่ ป “กูลอ เลน ” “ไอสอง ไอสอง มึงมันนนนน!!!!” เขาเสียงดงั ลนั่ กอ นจะวง่ิ ไล เพือ่ นสนทิ ทว่ี ง่ิ นาํ ออกไปไกล By Tartus

เสียงที่ดงั ขึน้ แววๆเรยี กความสนใจจากคนตรงหนาทก่ี าํ ลงั นง่ั ระบายสใี หเงยหนาขึน้ ไปมองภาพของผชู ายสองคนทวี่ งิ่ ไลก ันอยไู มไ กล จากคณะมากนกั เลนอะไรกัน “ไอฐ าน กูจะไปเซเวน ไปปะ” “อมื …ไปด”ิ เขาตอบปกปองโดยท่สี ายตายังมองคนทเ่ี รม่ิ วงิ่ ออกไปไกลเรอื่ ยๆ “มองอะไรวะ” “เปลา …ไมมีอะไร” B : อยา ลืมทานขาวนะครับ อืม... Thanthup : กําลังจะไปเซเวน ติ๊ง! เสียงแจง เตือนโทรศพั ทดงั ขึ้นทาํ ใหบ นุ ตอ งหยดุ วิ่งไลส องกอน จะน่ังลงบนมาน่ังบรเิ วณตกึ เรยี นรวมพรอมกบั สองท่ที ้ิงตัวนั่งลงหอบ ขา งๆ By Tartus

“สงสัยไอห นึ่งกบั สามถงึ แลว ” เขาพูดพรอ มกับเปดหนา จอ Thanthup : กําลงั จะไปเซเวน “เชีย่ !” บนุ เดงขนึ้ สดุ ตวั ความรูสึกเหน่อื ยหายไปในพรบิ ตาเมอ่ื คนทไี่ มค ิดวา จะตอบดนั ตอบขอ ความของเขา และคาํ ตอบของเขาเปน ประโยชนก ับบุนดวยสิ “เปน อะไรวะ” สองทย่ี งั ไมห ายเหน่ือยหนั ไปถามคนท่ที ําตวั แปลกๆ “กรู ูสึกหวิ น้าํ ” “น่นั ไง ไปซ้ือด”ิ สองชนี้ ้ิวไปท่ีรา นนาํ้ ขา งลา งตึกเรยี นรวม “ไม กูไมกินนา้ํ ท่นี ”่ี “อะไรมึงวะ” “หิวนาํ้ เซเวน …กูหิวน้ําทเ่ี ซเวน” รา งกายของเขาควบคุมไมไ ดอ ีกตอ ไป ขาท้งั สองขา งเปล่ียนจาก เดินปกติเปน เดินเรว็ กอนทีจ่ ะกลายเปน ว่ิงในทส่ี ดุ บนุ ไมร ูเลยวา ต้ังแต เมอ่ื ไหรท ีเ่ ขามปี ฏิกริ ิยาแปลกๆแบบนเี้ กดิ ขึ้น และมนั จะเปนทกุ ครั้งทเ่ี กี่ยวกับหมอ “มงึ จะรีบวงิ่ ไปไหนวะ” เสียงสองตะโกนถามพรอ มกับฝเ ทาที่ วิง่ ตามมาตดิ ๆ By Tartus

“กูหวิ น้าํ ” เขาตอบกลับไปทัง้ ๆท่ีในกระเปา มนี ํา้ ดมื่ ทีย่ ังไมไ ด เปดขวดอยู ในมอมีก่ีเซเวน วะ!! ตือ้ ดอื … เสยี งตอ นรบั หนาประตเู ซเวน แรกดงั ขนึ้ เขารบี ว่งิ เขาไปดทู ุกล็ อกกอนจะว่งิ ออกมา แลว หันไปมองหนาสีท่ ่ีหยดุ วง่ิ เพอื่ สดู ลมหายใจเขา ทอ ง “เอา ไมซ้ือนาํ้ วะ” สองถามไปหอบไป “กตู องดืม่ น้าํ แรจากเทอื กเขาทางตอนเหนือเทา นนั้ ” สมองเรมิ่ ประมวลความจาํ ตง้ั แตครัง้ แรกทีเ่ คยมาจนถึงตอนน้ี เขาจําไมไ ดว าเซเวนตั้งอยูต รงไหนในมหาลัยแหงนีบ้ างและถาไปถามยาม แถวน้กี ค็ งจะสายเกนิ กวา ทจี่ ะไดเ จอกนั เอาไงดีวะ… ต๊งิ ! เหมือนเสยี งเตือนจากสวรรค เสน ผมบงั ภเู ขาชดั ๆ “ไอส อง ในมอมีเซเวนกี่ทว่ี ะ” “สี่ ทาํ ไมวะ” “อกี สามท่อี ยูท่ไี หนบาง เรว็ !!” บุนเรงเพื่อนอยา งลืมตวั พอคดิ วาจะไดเจอหมอจรงิ ๆเขากค็ วบคมุ ตวั เองไมได หัวใจเตน แรง… By Tartus

“อยตู รงคณะมงึ แลว ก็…” ยังไมทนั ทีจ่ ะพดู จบโทรศพั ทก็ดังข้นึ ขัดบทสนทนา สองเงียบไปกอ นจะกดรับโทรศพั ทท ี่มชี อ่ื เพอื่ นท่ยี ังมาไมถ งึ โทรเขา โถเวย… “งั้นมึงอยูรอพวกมนั แถวน้ีนะ เด๋ยี วกมู า” เขาท้งิ ทายไวอ ยาง เรงรบี กอ นจะรบี ว่งิ ออกไปหาวินมอเตอรไ ซคที่ใกลที่สดุ ตอ งเจอ เขาตอ งเจอใหได! ต้อื ดอื … แอรเ ย็นฉํา่ กระทบเขา ท่ใี บหนาของคนที่ตาใกลจะปด เตม็ ทน ฐานทพั เดินเขา มาในเซเวน พรอ มกับเพอ่ื นสนทิ เขาตรงดิ่งไปยงั โซน กาแฟทีต่ อนแรกคดิ ไวว า จะไมแตะสกั พักใหญแ ตข ืนปลอยไวอยา งนีเ้ ขาคง ทํางานชวยคนอ่นื ตอ ไมไ ดแ นๆ คดิ ถึงงานกง็ วงขนึ้ มาทันที “เชี่ย…กลู มื เอากระเปา ตงั มา” เสียงของปกปองดังขึ้นขา งตวั “ยมื กอ นก็ได” “มึงมตี ังเทาไหร” “หนง่ึ รอย” เขาหยบิ แบงคส ีแดงทีถ่ อื ติดมอื มาแคใ บเดียวกอ น จะหนั ไปมองหนา เพือ่ นท่พี อจะเดาออกวาคงไมพอสําหรับการซ้ือของ กท็ กุ คนเลน ฝากซอื้ กนั อยางกบั เขาสองคนเปนมินมิ าทเคลื่อนที่ By Tartus

“ไมพอวะ เดี๋ยวกูกลับไปเอาเงินกอน มึงจะไปดวยกันหรอื รอน”่ี “รอน่ีกไ็ ด” “เออ งน้ั เดยี๋ วรีบมา” ฐานทพั หนั กลบั ไปสนใจกาแฟตรงหนาตอหลงั จากท่ีเพ่อื นออก จากเซเวนไปแลว ปกปอ งกลบั มาเขากค็ งดื่มกาแฟหมดพอดี งวง สายตาของเขาพลนั ไปเหน็ ผา ปดปากที่มกั จะซอ้ื เก็บไวใ สตลอด ทุกครง้ั ทท่ี ํากิจกรรมและเจอฝนุ เยอะๆ วนั น้ีเขาเองกเ็ จอท้ังฝนุ ทงั้ กลน่ิ สี เรมิ่ ปนกันจนเวียนหวั แลว เหมือนกัน ซือ้ ไปกด็ ี เขาจายตังกอ นจะเดนิ ออกมาน่ังรอเพื่อนท่ีเกา อ้หี นา เซเวน กาแฟกระปอ งในมอื ถือเปน สง่ิ ทต่ี ิดตวั เขามาเหมอื นเพ่อื นสนิทคนทส่ี าม ตงั้ แตเร่ิมขน้ึ ปสอง ไมร เู มอื่ ไหรที่เขาตดิ จนลืมโทษของมันไป ปอก! กาแฟกระปอ งถูกยกดมื่ หมดภายในเวลาไมถ งึ หนึง่ นาที เขาโยน กระปองลงถงั ขยะกอ นจะแกะผา ปดปากออกมาใสเพราะข้เี กียจทจ่ี ะถือ อะไรกลับไปแลวหาทท่ี ง้ิ ไหนๆถังขยะกอ็ ยูนแ่ี ลว “นี่ทีส่ ุดทา ยแลว ใชปะพี่ ขอบคุณมาก ไมต อ งทอน” เสียง กระหดื กระหอบของคนๆหนึ่งดงั ขนึ้ พรอ มกบั เสียงฝเทา ทวี่ ิง่ ผา นหนา เขา ไปอยางรวดเร็ว By Tartus

รีบไปไหน เขาใสผาปด ปากเสร็จเสยี งแจง เตอื นในกลุมกด็ งั ข้ึน ถึงจะไม อยากอานแตก ็ตอ งอา นอยูดี เขาเลือ่ นอา นขอความทหี่ าสาระอะไรไมไ ด กอ นจะกดปดลง เสยี เวลาชะมัด “อยไู หนวะเนี่ย” เสยี งของคนๆเดมิ ดังข้ึนพรอมกบั ประตูเซเวน ทเี่ ปดออก เสยี งหอบหายใจของเขาดงั พอท่จี ะทาํ ใหค นทนี่ ัง่ อยทู เ่ี กา อี้ได ยนิ ฐานทพั หันไปมองหนา คนท่ยี นื หอบแวบหนง่ึ กอนจะเขยิบตัวชิด ริมเกา อี้เพอ่ื ใหคนทีก่ าํ ลงั ยนื เหนื่อยอยูสามารถนง่ั ไดแ ละเหมอื นคนทยี่ นื จะรูตัว พอถูกขยับเขาก็รีบนัง่ ลงทนั ที “ขอบคณุ มากพ่ี” บุน หันไปขอบคณุ คนใจดีขา งตวั เหงอื่ ของ เขาเปยกเตม็ หลงั เพราะวิ่งเขาวิง่ ออกเซเวน จนครบ สุดทา ยเขาก็ไมเจอ “ผมมาตามหาคนๆหนึง่ นะ …แตไ มเจอ” อยๆู เขาก็พูดข้นึ มา โดยไมไดส นใจวา คนขางๆอยากจะฟงรึเปลา “รูปะ ผมอยากเจอเขามา ตลอดหนง่ึ ป” “…” ฐานทัพขมวดคว้ิ งงกบั คาํ พูดของคนขางๆ บอกเขาทําไม By Tartus

“พอรวู า เขาอยทู ีน่ ่ีผมกร็ บี วง่ิ ตามหา แตแมง …ไมเ จอไง” บนุ หวั เราะออกมา มอื ขางหนึ่งปาดเหงอ่ื บนใบหนากอ นจะมองตรงไปอยา งไร จดุ หมาย “…” “อยากเจอเขาในชวี ิตจรงิ ไมอยากเจอในโลกออนไลน” “…” “ทําไมไมเจอวะ” เขาบนกบั ตวั เอง ฐานทพั ไมไดต อบอะไรกลับไปเพียงแคน ่ังเงียบๆฟง คนขา งๆ ปรับทุกขท ั้งๆทเี่ ขาเองกไ็ มไดอยากจะฟง สักเทาไหร แตเ ขาตอ งรอเพ่ือน อยตู รงนี้ จะไปนง่ั ที่อน่ื ก็ดเู สยี มารยาท “พรี่ จู กั คนทีเ่ รยี นหมอม่ังปะ” ถามคนขางๆแตส ายตาของเขา ยังคงทอดมองไปไกล “…” รจู กั สิ “คงไมห รอกเนอะ พคี่ งเรยี นเกษตรเหมือนผม” บุนสรุปเอง เสรจ็ สรรพในเมื่อเซเวนทเี่ ขาน่งั อยมู นั อยูต รงตกึ ของคณะเกษตร หมอคงไมมาซ้อื ไกลขนาดนี้ By Tartus

ฐานทพั อยากจะปฏิเสธแตเมอื่ คนขางๆสรปุ แบบนั้นเขากไ็ ม อยากจะแยง บอกไปกแ็ คน ัน้ อกี อยา งเขาไมอยากเขาไปยุงเก่ียวเร่อื ง ความรกั ของใครทงั้ นั้น “ผมชอบเขามากวะพ่ี เขาเปน หมอ” “…” “หมอทดี่ ูใจดีกบั ทุกคน” ฐานทพั หันไปมองหนาคนที่พูดถึงคนท่ี แอบชอบดวยสหี นา ทเ่ี ตม็ ไปดว ยความสขุ รอยย้ิมทีไ่ มเคยปรากฏข้ึนบน ใบหนาของเขาเลยสกั ครัง้ บุนพดู ไปย้ิมไปโดยทีไ่ มรูตัวเลยวา คนท่ีเขากาํ ลงั พูดถึง…นงั่ อยู ขางๆ “พูดอะไรวะเนย่ี ผมขอโทษดว ยนะพที่ ี่พูดอะไรกไ็ มรู” อืม… “หายเหน่ือยแลว ผมไปนะครบั ไวเจอกันวนั รบั นองครบั รุนพ”่ี บนุ ลกุ ขน้ึ กอ นจะยกมือไหวค นตรงหนา แลวเดินออกไปโดยไมไดห นั กลบั มามองคนทย่ี งั นงั่ อยูท เี่ ดิม อะไรของเขา ฐานทพั ไดแ ตคดิ ในใจ สายตายังคงจดจองไปที่ผูชายทพ่ี ึง่ มาน่งั ขา งๆเขาแลว ก็บน ในเรอ่ื งทเี่ ขาไมอ ยากรแู ลว ก็เดินจากไปโดยท่เี ขา ใจวา เขาเปน รนุ พ่คี ณะเกษตร อืม…เตม็ ที่ By Tartus

คงไมไ ดเ จอกันอีกเปนครัง้ ทส่ี อง “มอี ะไรรเึ ปลา วะ” ปกปอ งเดนิ เขา มาถามหลังจากท่จี อดรถ เรยี บรอ ยแลว “ไมมอี ะไร” ฐานทัพตอบกอนจะมองหนาจอโทรศัพททมี่ ีแจง เตอื นเดง ขึน้ มา B : ผมก็พ่ึงไปมาเหมือนกัน เขาไมไดเปดอา นเพียงแคร บั รวู า อกี ฝายตอบมา ฐานทัพเกบ็ โทรศัพทม อื ถือของตัวเองลงกระเปากอ นจะเดินตามปกปอ งเขา ไปชว ยถือ ของ วันนย้ี ังทาํ งานอกี ยาว คนทผ่ี ิดหวังเดนิ คอตกมาเรอ่ื ยๆจนถึงทๆี่ นดั หมายกับเพื่อนอกี สามคนไว เขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆแตทาํ ไดเ พยี งแคถอนหายใจ ทง้ั ๆทคี่ ิดวา ทันแลว แทๆแตก ลับไมเ จอ โชคชะตาเลน ตลก “โถเวยยยยย!!!!” บนุ ท้งึ หวั ตัวเองดว ยความหงดุ หงิดทาํ เอา เพ่อื นทกี่ ําลังน่งั กินมามา กันอยถู ึงกับหยุดกินแลว มองเขาเปนตาเดยี ว เปน อะไรของมนั อีกวะ… By Tartus

“กคู ดิ วา จะเจอ แตก ูไมเจอ” บนุ พูดโดยท่ีไมรอใหใ ครถาม “ทําไมกไู มเ จอหมอวะ” เขาพึมพาํ กับตวั เองกอ นจะแยงมามาในมือของ สามมากิน “เอา ของก”ู สามบน แตก ็ไมไ ดแ ยง ของจากส่ี เอาเถอะ…เพ่ือนคงเครียดอยู “ไปจองหอกัน แมง เซง็ ” บนุ พยายามคดิ ในแงดวี า วันน้อี าจ ไมใชว นั ของเขา แลว เมอ่ื ไหรจะเปน วนั ของกวู ะ!!! เอานา…นพ่ี ง่ึ วันแรกของทฤษฏเี จ็ด อะไรๆกเ็ กิดข้นึ ได ไมแน วันทห่ี า ของทฤษฏเี ขาอาจจะไดเจอหมอก็ได หวงั วา… ทฤษฏีเจ็ด…วันท่สี อง (06.00) B : สวสั ดยี ามเชา ครบั By Tartus

(06.00) B : ทนั ทีที่สง เสรจ็ บนุ กล็ ม ตวั ลงนอนอกี คร้ังเหมอื นวันแรก ไมนาทกั เชา ขนาดนี้เลย เมอื่ คืนกวา จะนอนกป็ าไปตสี าม งวงชบิ หาย บา ยๆหมอกค็ งตอบ บาย… บา ยจนจะสีโ่ มงแลวทาํ ไมไมตอบวะ!!!! อาน แตไมต อบ… มันคอื อะไรรรรรรรร!!!!!!! ทฤษฏีเจ็ด…วันท่ีสาม (06.00) B : สวสั ดยี ามเชา ครบั By Tartus

(06.00) B : เมอื่ วานคงแคล มื ตอบ วนั นแ้ี หละเขาตองตอบกลบั มาพรอ มกบั ขอโทษที่เม่อื วานอา นแลว ไมต อบแนๆ แตกอนทจ่ี ะรอถึงตอนนนั้ งวง… ครอ กก ครดื ด! โทรศัพทท ี่ตงั้ สัน่ ไวดงั ข้นึ ขางตัวคนท่ีพงึ่ ลุกจากทน่ี อน ฐานทัพ หยบิ โทรศัพทข นึ้ มาเปดดูขอความทีเ่ ขาไดรับเปนวนั ทส่ี ามกอ นจจะวางลง ขา งตวั เหมอื นเดิม ออโตไลนหรอื ไง ทักมาเหมือนเดิมทุกวัน By Tartus

“อะไรวะ…” นํา้ เสียงของคนพึ่งตื่นตอนบา ยสองเอย ขึ้นพรอม กับดวงตาท่ยี ังลมื ไมสนทิ เขาหร่ตี ามองหนาจอแอปพลเิ คช่ันบนมือถือ กอ นจะถอนหายใจ “อาน…ไมตอบ” อกี แลวหรอวะ!!!! ไมเปน ไร…พรงุ นีเ้ อาใหม ทฤษฏีเจด็ …วันที่ส่ี (06.00) B : สวสั ดียามเชา ครับ (06.00) B : ครืดดด! อีกแลว หรอ… By Tartus

ความคดิ แรกทแ่ี ลน เขามาในหวั ฐานทัพไมจ ําเปน ตองเปด ดูกร็ ู วาใครเปน คนทักมา นี่คงเปน วันที่สข่ี องขอ ความซา้ํ ๆเดมิ ๆกับรปู ภาพท่ี เปลี่ยนสไี ปตามวนั หลดุ มาจากยคุ ไหน ทฤษฏีเจด็ …วันทห่ี า (06.00) B : สวัสดยี ามเชา ครับ (06.00) B : “ถา ไมต อบอีกกใ็ จรายเกนิ ไปแลว” คนทต่ี น่ื ขนึ้ มาเพราะเสียง ปลุกจากนาฬกิ าบนหวั เตยี งบนงึมงํากอนจะกําโทรศัพทไ วแนน ตอบเถอะ ไมอยากแปก By Tartus

อมื … อานเหมอื นเดิมเพม่ิ เตมิ คือไมต อบ(อีกแลว ) อะไรวะหมอ!!!! ทฤษฏเี จด็ …วันทหี่ ก (06.00) B : สวัสดียามเชาครบั (06.00) B : ครดื ดด! อะไรของเขา ฐานทักหยบิ โทรศพั ทข ึน้ มาดูกอ นจะถอนหายใจครง้ั แรกของวนั อยากจะถามคนๆน้เี หลอื เกินวามีปญ หาอะไรกบั เขารึเปลา ทักมาทกุ วนั ดว ยขอความเดมิ ๆ รูปภาพแปลกๆกับเวลาหกโมงของทุกเชา จะขายประกันหรอื ไง By Tartus

ชางเถอะ… ทฤษฏีเจ็ด…วันสดุ ทา ย(แลว นะ) (06.00) B : สวัสดยี ามเชา ครับ (06.00) B : คนทไี่ มไดรบั คาํ ตอบจากอีกฝา ยเลยถงึ กบั ตหี นา เครียด น่กี ว็ ัน สดุ ทายตามทฤษฏีท่ีไอส องบอกแลว ถาวนั นีอ้ กี ฝา ยยังไมตอบน่ันก็ หมายความวาเขาทาํ ไมสําเร็จ ผดิ พลาดตรงไหนวะ… แมจะอยากพิมพถ ามไปมากกวา นีแ้ ตก ็กลัววา จะทาํ ใหอ ีกฝาย ราํ คาญ แต… ไมมีอะไรจะเสยี แลวนีว่ ะ!! By Tartus

B : อานแลวไมต อบ B : แปน พิมพเ สียหรอครับ? ถา วันนไ้ี มตอบอกี กค็ ง… หาวธิ ใี หม!!!! จะใหท อ ตอนน้ีมนั งายเกนิ ไปโวย ยยยยยยยยยยยยยยยยยย B : แปนพิมพเ สียหรอครับ? คนทเี่ ลอ่ื นอา นมาจนถึงประโยคจบถงึ กับขมวดคิ้ว การท่เี ขา อา นแลวไมตอบก็นา จะตอบคาํ ถามทุกอยา งไดดีหมดแลว วา เขาไมอ ยาก คุย แตนกี่ ็วันที่เจ็ดแลว ที่เขาไมย อมตอบขอ ความของคนๆนี้ อืม…ตอบกไ็ ด Thanthup : ไมค อ ยไดเ ลนไลน มนั คือความจริง By Tartus

เขาไมคอยไดเขา มาดบู อ ยเทา ไหรยกเวนกลมุ ใหญท ่ีเปดดเู วลามี เร่อื งราวจากอาจารยฝ ากบอกหรือคยุ กลุมงาน นอ ยคร้ังมากทจ่ี ะเหน็ เขา พมิ พตอบลงไปในไลนกลุม ใหญ อา นแลวไมตอบมันคอื เรื่องปกตสิ าํ หรบั เขา “เช่ียยยยย!!!!” คนทก่ี าํ โทรศัพทไวต ลอดเวลาทอ่ี อกมาพบปะ สังสรรคกับเพ่ือนถงึ กบั รองอทุ านออกมาเสียงดงั จะไมใ หตกใจไดย ังไง หมอตอบ!!! “เขาตอบกแู ลววะ เขาตอบกูแลว ” บนุ กระโดดดใี จอยางกบั เดก็ ประถมสอบเขา โรงเรียนประจาํ จงั หวดั ติด “เออแลว ยงั ไง” สามคนทเ่ี หลือถงึ กับทาํ หนา งง “เขาไมตอบกูมาหลายวันนะเวย แลวมาตอบเอาวันสุดทา ย” “แลว?” สองยงั คงไมเ ขา ใจสง่ิ ทส่ี ีต่ องการจะสอ่ื อยดู ี “เขาตอ งเรม่ิ ชอบกแู ลว แนๆ เลยวะ” บุน พดู ออกมาเตม็ ปาก ดวยความม่ันใจ “หา” คําตอบของเพ่อื นย่งิ ทําใหสองงงเขา ไปใหญ “ชอบยังไง วะ” “ก็เขาตอบกู แสดงวา เขาแครก ”ู “…” By Tartus

ไรซ่งึ คําพดู ใดๆ “เชี่ยเอยยย กจู ะสมหวงั แลว มึง สมหวังแนๆ ” บุน พูดซํา้ ไปซาํ้ มา รอยย้ิมท่ปี รากฏขนึ้ บนใบหนาที่เครงเครยี ดมาท้ังวนั ทําใหเ พอื่ นไมได พูดอะไรตอ เอาทม่ี ันสบายใจ เพราะท่ีพวกกสู ามคนเห็น…เขาไมไ ดแครอ ะไรมงึ เลย เขาเรยี กวาตอบตามมารยาทโวยไอฟ ายยยยยยยยยยยย!!!!!!! By Tartus

จีบหมอครั้งทสี่ าม ตึกตกึ ตึก!! ฝเทาหนกั ๆดังขน้ึ ทา มกลางผคู นพลุกพลานในมหาลัยชือ่ ดัง วนั แรกพบของทุกคณะทถ่ี กู รวมไวใหพบปะกนั ในวันน้ีเพียงวันเดียว บนุ เรง ฝเ ทาสดุ ชีวติ กับเวลาทเี่ รมิ่ สายข้ึนทกุ ที ตนื่ สาย!!!! ถาไอห น่งึ ไมโ ทรมาเขากค็ งยังไมตื่น เมอื่ คืนมัวแตตน่ื เตน กับวนั แรกพบกวาจะไดน อนกเ็ กือบตสี าม นาฬกิ าท่ตี ้งั ปลกุ ไวก็ไมไ ดยิน เจรญิ … เสียงเจยี้ วจา วในสนามกฬี าท่ีเปน จุดนดั ลงทะเบยี นของทกุ คณะ กับเสยี งพธิ กี รท่ีกาํ ลงั จะเรม่ิ เปด งานทาํ ใหเขาเรง ฝเ ทาใหเ ร็วขึ้นกวา เดมิ บุนหยดุ ลงตรงปา ยทเ่ี ขยี นใหเ หน็ เดน ชัดวา ‘มาสาย’ พรอมกบั ผคู นที่ตอ แถวกันอยปู ระมาณหกถึงเจด็ คน เขาหายใจเขา ลกึ ๆกอนจะเดนิ ไปตามปายท่เี หน็ สดุ ทา ยกไ็ มท นั โถเวย ไอบุน… “ลงชอื่ ตรงนีค้ ะ” นา้ํ เสยี งของผหู ญงิ คนหนงึ่ ดงั ขึ้นทา มกลาง ความเงยี บบริเวณนน้ั บุน มองหนาเธอแวบ หนงึ่ กอ นจะเดนิ ไปเขยี นชอื่ ลงทะเบยี นพรอมกบั ใสค ณะตอทายตรงหมายเหตุ By Tartus

ถา รูวาจะโดนเขา แถวตรงน้ี ไมว่ิงมาก็ดี เหนื่อยชบิ หาย “ไปตอแถวรอ เดีย๋ วจบชว งเปดงานจะมีรุนพพี่ าเขา ไปตาม คณะคะ” “ครับ” บนุ รับคาํ ส้ันๆกอ นจะเดินไปนงั่ ลงขา งๆกลุม คนท่ีอยูใน ชะตากรรมเดียวกัน เขาสูดหายใจเขา ปอดลกึ ๆเพ่อื ทดแทนอากาศทข่ี าด หายไป ถือวา ออกกาํ ลงั กายตอนเชา เขาทอดมองเขาไปผา นลกู กรงทลี่ อมรอบสนามกฬี าไว ทกุ คน ในสนามใสเสอื้ สีดํามเี พยี งแตขอ มือทีแ่ ยกคณะตามสปี ระจาํ คณะ มองจาก ตรงนย้ี ังหาคณะตัวเองไมเจอ พอเร่ิมเขาชว งพิธเี ปด ที่มีคณะบดีมากลาวทักทายเขากล็ ะ สายตาจากตรงนั้นกลับมามองโทรศัพทมือถือทม่ี ขี อความของเพ่ือนๆเดง ขึน้ มาเต็ม หากแตไมมขี อความของคนทเ่ี ขาอยากคยุ ดวย น่ีกเ็ กือบสองอาทิตยแลว ทเ่ี ขาไมไ ดทกั ไปหาหมออกี หลังจากจบ ทฤษฏเี จ็ดของไอส อง ตอนแรกก็คิดวา หมอจะทกั กลับมาแตก ลบั ไมม ีเลย แมแ ตข อความเดียว เขายงั คงทกั ไปตอ หลงั จากวนั น้ันอกี สองสามวันแต สง่ิ ที่ไดกลบั มาคือไมต อบเหมอื นเดมิ เพิม่ เติมคือไมอ าน คงตองเจอตวั จริงๆ By Tartus

เปน รอบท่ีสามของเชา วันนท้ี ่ฐี านทัพแอบปดปากหาว เสียงของ คณะบดีทําใหเขารสู กึ งวงเหมือนฟง พระเทศน จะแอบไปงีบกไ็ มไ ดเ พราะ ตอ งอยคู อยคุมเด็กปหนึง่ ทีเ่ ยอะกวารนุ ของเขาเกอื บครง่ึ เพราะเหตนุ เ้ี ขา เลยจําเปน ตอ งลงมาชวยคมุ เดก็ ปห นง่ึ ควบคกู บั ปส องตามคาํ ขอรองจาก นอ งๆ ทง้ั ๆทคี่ วามจริงเขาควรจะไดน อนพกั ผอนอยทู ห่ี อรอเปดเทอม ไมเ ปน ไร…อยา งนอยกม็ คี นงว งเปน เพ่อื น ฐานทัพหนั ไปมองคนิ ทีห่ ลบมมุ ไปเฝา อยแู ถวหลังสดุ แทนแถม แกลงเนียนนัง่ ลงไปกับเดก็ ปห นง่ึ แลว ฟบุ หนาลงไปกบั ตกั ของตวั เอง ถึง เขาจะอยากทําแตก ท็ าํ ไดแคค ิดเพราะหนาที่ของเขาตอนน้คี อื ถอื ปา ยให ทุกคนเห็นวาจุดนค้ี อื โซนของคณะแพทยใหร นุ นองทม่ี าสายหรือมาทีหลงั หาคณะเจอ ปวดแขนชะมดั “ใหกูถือแทนกอนปะ” ปกปอ งท่ีกาํ ลังเกบ็ ภาพบรรยากาศของ รุนนองหันมาถามเพอ่ื นทที่ ําหนา ตาไมบงบอกอารมณ “ไมเ ปน ไร ถือได” “ไมไ หวยงั ไงก็บอก เดีย๋ วไปเรียกไอค นิ ให” “ปลอ ยใหมนั นอนไป” เหน็ ตั้งใจหลบั ซะขนาดนนั้ ไมรบกวนจะดีกวา By Tartus

หลงั จากทค่ี ณะบดพี ูดจนเกอื บสิบนาทกี ็สง ไมต อ ใหพ ิธีกรดําเนนิ รายการตอไป ฐานทพั ถือปา ยใหส ูงขน้ึ กวาเดมิ เลก็ นอยหลงั จากทเี่ หน็ นอง กลมุ ท่มี าสายเรม่ิ เดนิ เขา พรอ มกบั กวาดสายตาหาคณะของตัวเอง “เราจะใหค นมาสายเขา ไปงา ยๆก็ดจู ะใจดไี ป” พธิ กี รชายพดู ขึ้น “แลวเราจะทํายังไงกบั คนมาสายดนี า ” พธิ ีกรหญงิ พูดสมทบ “เราใหน อ งๆแนะนําตวั เองพรอมบอกคณะดีไหมครบั ” “ดเี ลยคะ งน้ั ขอใหน องๆทมี่ าสายทุกคนมายนื เรยี งหนา กระดานนะคะ” เวร… บุนไดแ ตคดิ ในใจไมไ ดพดู ออกไป นี่มนั เรอ่ื งบาอะไร แคมาสาย ทาํ ไมเขาจะตอ งแนะนําตัวใหคนทงั้ มหาลัยรูจกั ดว ย ปลอ ยใหเขา ไป ธรรมดาก็ได จะทําใหยุงยากทาํ ไมวะ โวยยยยย!!! เสยี งแนะนําตัวของคนแรกดังขน้ึ ดวยนา้ํ เสยี งเกๆกงั ๆ เขาหัน ไปมองพกั หนงึ่ กอนจะเบนสายตาไปมองอยางอน่ื แทนเพราะตัวเองอยูใน ลาํ ดับที่แปด กวาจะมาถึงเขาก็คงหลบั พอดี หาคณะตวั เองไปพลางๆดีกวา… ซา ยสุด…พยาบาล By Tartus

ขา งๆ…จติ วทิ ยา นน่ั ไอสองน…ิ ทําหนา ระรน่ื เชียวนะมึง ขางๆ…อุตสาหกรรมเกษตร คณะเกษตรศาสตรอ ยไู หนครบั ผม ยังไมทนั ทจ่ี ะกวาดสายตาครบเขากต็ อ งหยุดลงทป่ี าย คณะแพทยศาสตรท เ่ี ดน หราราวกับรอใหเขาสนใจ เหมอื นเวลาหยุดหมุน เม่อื ปา ยทถ่ี อื อยลู ดลงเพราะความเมอื่ ยของคนท่ีถอื ปา ยเผยใหเ หน็ ใบหนา ทคี่ ุน เคยท่สี ุดในชีวติ ของบนุ เชย่ี … ตกึ ตกั ตึกตกั หวั ใจเจา กรรมเตนแรงขึน้ มาอยางกบั รอคอยเวลานี้มานานแสน นาน ดวงตาทงั้ สองจับจอ งไปทผ่ี ูถือปา ยของคณะแพทยศาสตร ไมผ ดิ แนๆ …เขาม่นั ใจ หมอ…ฐานทัพ เหมอื นเวลาหยดุ หมนุ จรงิ ๆเหมอื นในสนามกฬี านีม้ เี พยี งเขา และคนตรงหนา คนท่เี ขาเฝา มองผา นทางโลกออนไลนม าตลอดหนง่ึ ป คน ทีเ่ ขาเฝาฝน วาอยากจะเจอตวั เปน ๆสกั ครั้ง เขาไดเ จอแลว !! สมองมันขาวโพลนไปหมดแมเสยี งรอบขางจะดงั แคไหนก็ไม สะทกสะทานกับคนที่ยืนจองคณุ หมอนงิ่ ราวกบั ตกอยูในภวังค By Tartus

เคยไดย นิ เพลงน้ีไหมครับ…รกั แรกพบ แตวันหน่ึงฉนั ผา นมาพบเธอตรงนน้ั …ดวงใจเปนเดือดเปน รอ น ชา งทรมาน บทจะเจอ…กเ็ จองา ยราวกบั รายมนตร ตัวจรงิ ดดู ีกวา ในรปู เปนลานๆเทา เชี่ยเอย… อยา มองมาทางนี้สโิ วย ยยยยยยย!!! หลงจนจะเปน บาตายแลวหมอ ผมกําลังจะหวั ใจวายแลว หมอ!!! “นายๆ นาย” กอ นทคี่ วามคิดจะกระเจดิ กระเจงิ ไปมากกวานี้ แรงสะกดิ จากคนขา งๆทําใหเ ขารวู า ถงึ เวลาทเี่ ขาตองแนะนาํ ตัว ตอ งพูดอะไรบางวะ “ผม…” บุนสัมผสั ไดว าตอนนตี้ วั เองประหมา มากแคไหน มือ ของเขาเยน็ และสนั่ เทา อยาตนื่ เตน เขากําลังมองอยู มึงตองเท! By Tartus

“ผม นายกิตตกิ ร เกรียงไกรรักษ คณะเกษตรศาสตร รหัส 8590001021” พูดจบเขาก็ยนื่ ไมคสง ใหอ ีกคนเปน เวลาเดยี วกนั กับ คนทเ่ี ขาจอ งมองอยเู งยหนา ข้นึ มาสบตาพอดี ราวกบั โดนมนตรแ มมดสะกดพลนั “กําลังสนใจ หมอครับ!!” นาทนี ้นั ฉันรักเธอทนั ใด สิ้นเสียงประกาศกรา วทัว่ ทง้ั งานเงยี บสนทิ โดยมไิ ดน ัดหมาย บุน เรมิ่ รูสกึ ถึงความชบิ หายที่คอ ยๆคลืบคลานเขา มาหาเขาทลี ะนิด เวรเอย …พูดอะไรออกไปวะเนี่ย “หมอชอ่ื อะไร” ดนั มคี นบา จีต้ ะโกนออกมาจากโซนของ คณะแพทยท ําเอาคนท่ียน่ื ไมคไ ปใหอ กี คนถกู สง ไมคก ลับมาที่ตัวเอง หมอที่ยืนถอื ปายอยนู ั่นไง!!! อยากจะตอบออกไปแบบนั้นแตก ็ทาํ ไดแคค ดิ “ไมบอกครบั ” “…” By Tartus

“หวง เดย๋ี วคนจีบเยอะ” อึ้ง…อ้งึ หนักกวา เดิมกง็ านน้ี บุน รูสึกอยากจะมุดหนาลงไปกบั ดนิ ตรงหนา พูดอะไรออกไปวะเนยี่ ความตน่ื เตน มนั ทําใหสตขิ องเขากระ เจดิ กระจงิ หายไปหมด เดน ตั้งแตว ันแรก หลังจากทต่ี อบออกไปแบบนน้ั กไ็ มไดม ีการคาดคน้ั อะไรเกิดขน้ึ อีก บุนเดนิ ตามรนุ พี่ของคณะทีเ่ ดนิ ออกมารบั ดว ยรอยยิ้มกรมุ กรม่ิ แปลกๆ คงไดยินทงั้ คณะแลว สนิ ะ ไมสิ…ทง้ั ปห นึง่ เลยมากกวา ฐานทพั ยกปายทถ่ี ืออยใู หขน้ึ สงู กวาเดมิ หลงั จากทีไ่ ดย นิ คําพูด แปลกๆจากปหนึง่ คณะเกษตรศาสตร ทําไมเขารูส ึกเหมือนคนๆนนั้ จอ ง มองมาท่เี ขา ตอนแรกก็คดิ วาบังเอิญแตเ อาเขาจริงๆคนๆน้ันจอ งมองเขา ตลอดเวลาที่พดู แทบจะไมก ระพริบตา คิดมากไปมงั้ … “ไปพกั เถอะไอห มอ เดีย๋ วกูถอื แทน” คนิ ทไ่ี มร ูต่นื ตง้ั แตเมือ่ ไหร เดินมาตบบาเพ่ือนหลงั จากทแี่ อบงีบหลับไปพกั หน่ึง “อมื โอเค” ฐานทัพตอบรับส้ันๆกอนจะยืน่ ปายใหเพือ่ นแทน แลวเดินไปดานหลงั แถวทม่ี ปี กปองยนื ถายรปู อยู ทําไมรสู ึกเหมอื นมีสายตาใครสกั คนคอยจบั จอ งเขาอยทู ุกฝก าว By Tartus

แปลกๆ “ไง ปวดแขนหรอ” ปกปอ งลดกลองถายรปู ลงพรอ มยิ้มใหคนที่ กาํ ลงั เดนิ มาหา “อืม วา จะไปเขาหองน้าํ ” “เออรีบไป เด๋ียวเขาจะยายไปตามจดุ แลว ” “โอเค เด๋ียวมา” ฐานทพั เดินเล่ียงออกมาเขา หองนา้ํ ทอ่ี ยไู มไกล จากจุดท่ีอยมู ากนักแตก ลบั ตอ งเดินเลย่ี งไปอกี ทางเพราะแถวตอหองน้ํา ชายยาวผิดปกติ เดนิ เลีย่ งไปอกี ทางโดยทไ่ี มร ูเลยวา มีใครอีกคนกําลงั เดินตามเขา มา “คนตอ แถวยาวมากเลย เด๋ยี วผมไปอีกทางนงึ พไ่ี มตอ งหวง นะ” บุนหนั ไปบอกรนุ พท่ี ่ีเดินมาสง เขา หอ งนาํ้ ยังไมทันทรี่ ุน พจี่ ะพดู อะไร ขายาวๆก็รบี วงิ่ ไปตามรา งของคุณหมอท่ีเลย้ี วหายไป เขาจะไมปลอ ยเวลาใหล วงเลยไปมากกวานอ้ี กี แลว ฐานทพั เดนิ ออกมาจากหองนํา้ หลังจากทท่ี ําธุระสวนตัวของ ตัวเองเสร็จ ยงั ไมทนั ที่ขาทั้งสองขา งจะกา วออกจากหอ งน้าํ เขากต็ องหยุด ลงเมอื่ มรี างของใครอกี คนมายืนขวางหนาเขาไว “…” เขาคอ ยๆเงยหนาข้ึนมองคนตรงหนา กอนจะเลกิ ควิ้ ขนึ้ เชงิ ถามวา มอี ะไร By Tartus

“สะ…สะ…สวัสด…ี คะ…คือ” บุนรสู กึ เหมือนตวั เองถูกชอ็ ตไฟฟา ดว ยสายตาของคนตรงหนา เขารสู ึกเหมือนคาํ พดู ท่ีเตรียมมาหายไปหมด เหลอื เพยี งสมองทวี่ างเปลา หายไปหมดเลย… “ครบั ?” ฐานทัพถามออกมาสั้นๆ ปฏกิ ิรยิ าของคนตรงหนาดู ประหมา เหมือนกับกงั วลอะไรบางอยา ง “ผม…ผม…” “…?” “ผม…จะ…เขา หอ งน้ํา!!” ไมรูว า สมองสว นไหนท่กี ลนั่ กรอง คําพูดประหลาดๆนอี้ อกมาทัง้ ๆทีเ่ ขายนื อยหู นาหอ งน้าํ ไอบ ุนเอยยย!!! ฐานทัพไมพ ูดอะไรเพยี งแตกา วไปทางขวาเพอื่ ใหอีกคนเดนิ ผา นเขา ไปไดแ ตคนที่บอกอยากเขาหอ งน้ํากลับยนื อยูท เ่ี ดิม “เด๋ียว…เดย๋ี วครบั ” บนุ รบี เรียกคนท่กี ําลังจะเดินออกไปใหหยดุ ฝเ ทาลง “…?” ฐานทพั เริ่มงงกบั คนตรงหนา เขาตอ งการอะไร “บุน ครบั ” “ครับ?” “ผมช่ือบุนครับ!!” คนตรงหนา พูดจบก็รีบวง่ิ เขาหองนา้ํ พรอม กับปด ประตูดังปง ทาํ เอาคนทย่ี นื อยขู า งนอกยงั คงงงกบั เหตกุ ารณที่เกดิ ขึน้ By Tartus

บนุ …บอกทาํ ไม บอกเขาทําไม ฐานทพั ยืนประมวลผลอยพู กั หนึง่ กอนจะเดนิ ออกมาในเม่ือชอ่ื น้ี ไมไ ดมคี วามหมายอะไรกบั ตัวเขา ถงึ เขาจะเหน็ วาคนๆนม้ี องเขาตอน แนะนําตวั ก็ตาม คงเหน็ วา เขาอยคู ณะแพทย กาํ ลังสนใจหมอ อมื … ตึกตกั ตึกตกั กิตตกิ ร กติ ตกิ ร ใจเยน็ ๆ… ใจเย็น… เย็น เย็นไมไหวแลว โวยยยยยยยยยย!!!! “เยสสสสสสสส!!! กไู ดเ จอหมอแลว วฮู วู วววววววว” เขา ตะโกนสุดเสยี งอยใู นหองน้ําของสนามกีฬา หวั ใจจะระเบดิ ออกมาอยแู ลว เขารูสกึ รอนวบู วาบไปทงั้ ตัว น้ําเสียงของหมอทเ่ี ขาไดย ินคร้งั แรก แววตาของหมอท่ไี ดจ องมอง ทาทาง และกิริยาทหี่ มอแสดงออกมา ทุกอยางที่เปนตวั หมอ By Tartus

มนั ดตี อ ใจเขามากๆ…มากจนเขาแทบจะคลงั่ ตาย พอครบั แมค รับ บนุ อยากไดห มอ บนุ จะเอาหมอ บนุ อยากสขู อ หมอ!!!!! ปง ปง ปง !!! กอนท่คี วามคดิ ของเขาจะไปไกลกวานเ้ี สยี งทบุ ประตกู ็ดังข้นึ พรอ มกับเสยี งคุน หขู องเพอื่ นสนิทของเขาท่ตี ะโกนโหวกเหวกอยูขางนอก “ไอส่ี มงึ ออกมาขางนอกเดยี๋ วนี้” เสยี งของสามตดั ทุก จนิ ตนาการทีแ่ ลนอยใู นหัวของเขา ใหกมู ีความสุขสกั หา นาทีไมไดห รือไงวะ “อะไร” บุนพยายามทาํ สหี นา เครง เครียดทงั้ ๆที่ปากจะฉกี ถงึ หู อยูแลว ไมเคยรูสึกเหมือนไดข ้ึนสวรรคเ ทา วนั นี้ “แมนนะมงึ บอกจบี สาวท่วั มอขนาดน”้ี สามย้มิ เหยียด “นถี่ า กู ไมร บี ตามมงึ มาปานนมี้ งึ คงจับหมอทาํ เมยี แลวมั้ง” “มงึ กพ็ ดู ไป ยังไมถ งึ ขั้นนนั้ !!!” ปากปฏเิ สธแตใ จน้ีคดิ ไปไกลถงึ แตงงาน “ข้นั ไหนกูไมร ู แตมงึ ตองไปเขา แถวแลว” “เออรูแลวนา ” “ไปพรอมกเู ดยี๋ วนี้” “เอออออออ ไปกไ็ ป” เขาลากเสยี งพรอมกบั วางแขนหนกั ๆไว บนไหลของเพ่ือนสนิทอยางมีความสขุ By Tartus

วนั น้ีทัง้ วนั จะใหเ ขาไปบุกปา ฝาดงทไ่ี หนเขากพ็ รอมจะทาํ ใหวิ่ง ขึน้ ดอยลงดอยสิบรอบเขายงั ทําได แคไ ดเห็นหนาหมอ พอเดินกลบั มาถงึ โซนคณะก็ถึงเวลาทเ่ี ขาตอ งแยกยายไปตาม จดุ บนุ รบั ปา ยช่ือจากรุนพี่มาหอ ยไวท ค่ี อแมว า จะไมค อ ยพอใจกับช่ือทรี่ ุน พีเ่ ขียนใหเ ทาไหร ‘บุนจบี หมอ’ “พ่ี มนั ชัดเจนไปรึเปลา ” เขาพูดพรอ มกับชูปายชอ่ื ตวั เองท่คี าํ วาจบี หมอเดน กวา ชือ่ เลนของเขา “ไมชัดเจนหรอก มงึ ประกาศออกไมคข นาดนนั้ ” รนุ พีท่ ี่หอ ย ปา ยปส ามยมิ้ เยาะ “วาแตม งึ จบี หมอปไหน ปหนง่ึ หรอ” “ไมอะ ปส าม” เชยี่ …หลดุ ปาก “เฮย ไอเด็กนี่มันปน เกลียววะ ” รุนพห่ี นั ไปสะกดิ รุนพีอ่ กี คน กอนจะชม้ี าท่บี ุน อยางกบั เปน เร่ืองตลก “ปนเกลยี วมนั สงู มากไหมครบั …ถาไมมาก เด๋ยี วผมปนขึ้นไป หา” เขาพดู ออกไปโดยไมไดคดิ อะไร ปน เกลียวไมใชปญหาสาํ หรับเขา “กูจะอนิ ถากูเปนผูหญิงนะไอน อง” รุนพ่อี ้ึงไปพกั หนงึ่ กอนจะ ตบบา บนุ หนกั ๆ “สูๆวะ เด็กเกษตรอยางเราหนกั เอาเบาสู!!!” By Tartus

“แนนอนพ่ี สูอยแู ลว ” ไมส ูไดไง…ตวั จรงิ ทาํ ใจสั่นขนาดนี้ ไมป ลอ ยใหหลุดมืองายๆหรอก ปหน่ึงเรมิ่ ทยอยเปลีย่ นฐานตามเสียงสญั ญาณ บุน ท่นี งั่ เบอื่ ตั้งแตฐ านแรกเริม่ หาวออกมาหลังจากที่โดนมาเขา ฐานของคณะตัวเอง ความจริงสาํ หรบั คนอ่นื มนั นา สนกุ แตส าํ หรบั เขาความสนกุ มันดนั อยฐู าน อืน่ หวงั วาจะไดไปฐานของคณะแพทย “ฐานตอไปฐานอะไรพ่ี” บนุ หนั ไปถามรนุ พี่ทคี่ อยประกบเขาทุก ฝก า วราวกบั ตอ งการอะไรบางอยา ง “ไมบอก แตร ับรองสนุก” หญงิ สาวหนาตานารกั ตอบกลับมา พรอ มรอยย้มิ ที่มุมปาก “นอง…บนุ ?” “ครบั บนุ ” ตอบกลับไปโดยไมไดส นใจสายตาของคนขา งๆ อยากเจอหมอแลว อยากใกลม ากกวา น้ี คณะของเขาเร่ิมเคล่อื นตวั ออกไปตามเสน ทางของฐานตอ ไป รนุ พป่ี ระจาํ ฐานเดินมาดกั รอหนา ทางเขา พรอ มกบั แจกผาปดตาใหคนละ ผืนเพอื่ ใสก อนเดนิ เขา ฐาน By Tartus

บนุ รับผาสีดาํ สนิทมาใสไว แมค วามตง้ั ใจของรนุ พีจ่ ะตอ งการ ใหมองไมเหน็ แตเ ขากลบั มองเห็นทกุ อยางผา นผาสีดําบางๆทไ่ี มไ ดหนา เพียงพอทีจ่ ะทําใหม องอะไรไมเ หน็ แกลง หลบั ตากไ็ ดวะ… “ระวังนะ” เสียงทมุ ตาํ่ พดู ข้นึ ไมไกลจากตัวเขา สมั ผัสอุนๆจาก มือของคนท่จี ับเขาทําใหบ ุนรสู ึกดแี ปลกๆ มือนัน้ จับแขนบนุ หลวมๆให เดินไปตามทาง “น่ีฐานอะไรครับ” เขาอดไมไดท ี่จะถามออกไป อยากถงึ ฐานของหมอเร็วๆ “เดี๋ยวกร็ ู” คนขางตวั ตอบกลบั มาพรอ มกับหยดุ เดนิ ทาํ ใหเ ขา ตองหยดุ เดนิ ตามไปดว ย ของเย็นๆถูกปายลงบนหนา ตง้ั แตหนา ผากถงึ แกม ถงึ จะเดา ออกวามันคืออะไรแตสิ่งเดียวทอี่ ยากจะถามคอื ทําไปเพอื่ อะไร “เยอะไปละม้งั พี่” คนที่หลับตาอยถู ามคนตรงหนา ทดี่ ูจะสนกุ กับการปา ยสีลงบนหนาเขา ใครวะ… ความอยากรูทําใหบนุ คอ ยๆลืมตาขึ้นมามองใบหนา ของคนท่ี กาํ ลังละเลงใบหนา เขาอยู ผา สีดําท่โี ปรงแสงจนมองเหน็ อีกฝายทําใหเขา ชะงักตัวลงทนั ที บาไปแลว By Tartus

เลน ตลกชัดๆ… น่ีมัน… หมอฐานทัพ! หมับ!! มือของบนุ ไปไวกวาความคิดเสมอ เขาจบั แขนของคนตรงหนา ไวแ นน โดยที่ไมรตู ัวเองวา ทาํ ไปทาํ ไม รตู วั อกี ทีกจ็ บั ไปแลว “หืม?” คนตรงหนา ดูงงกับปฏกิ ิริยาของเขา “อะ…เออ …ผม…” ผมอะไรดีวะ “ผม…ผมชอบ…” ชอบหมอ!! ก็เห้ยี ละ… “ชอบใหม สี ีอยูบนหนา เยอะๆ ทาลงมาเลยครับ ทามาเลย!!!!” เวรเอย …พดู อะไรออกไปวะเนี่ย “ออ…ครับ” ฐานทพั ดูไมเขา ใจแตก ท็ าํ ตามที่เขาบอก เวลาท่ี หมอทําหนา งงๆนม่ี นั ใจเตน ฉบิ หายเลยวะ คนอะไรดูดที กุ อิรยิ บทขนาดนี้ เสียงของรุน พบี่ อกใหป ลอ ยนองเขา มาในฐานทําใหเ วลาแหง ความสุขของบุนจบลง เขาอยากจะถอดผาปด ตาเพอ่ื มองใบหนา ของคณุ หมอใหช ัดๆแตกท็ าํ ไดเ พยี งยกมือไหวขอบคณุ เทานนั้ By Tartus

พอเรยี งแถวเสรจ็ เสียงประกาศใหถ อดผาปด ตากด็ ังข้นึ บุนรีบถ อดผาปดตาออกโดยทีเ่ ขารูอยูแลววา ตอนน้อี ยทู ่ีฐานของคณะแพทย ชมุ ช่ืนหัวใจอยา งบอกไมถ ูก “ถา นอ งๆอยากรูส าเหตขุ องการเขียนหนา ใหน อ งลองไปถามรนุ พ่ที เ่ี ขียนหนาใหนอ งดูนะครบั ” เสยี งของพธิ ีกรดงั ขึน้ ทามกลางเสยี งพูด คุยของปหน่ึง “แลวจะรูไ ดย งั ไงคะวาใครเปน คนเขยี น” เสยี งแจวๆของคนท่ี นง่ั ขางบุนถามกลับ “ชือ่ รุนพี่เขยี นอยูบ นหนา ผากนองๆ อยากรูคนไหนกด็ ตู ามปาย ชอ่ื หอ ยคอเลยครับ” หนา ผาก… ง้นั หมายความวา… “เธอมกี ระจกปะ” บุนรบี หนั ไปสะกดิ คนขางๆท่ีกําลังทําทา เหมือนควานหาอะไรบางอยาง “ไมม ี แตเราอา นใหน ายฟง ไดน ะ” “งั้นอานเลย” บนุ กมหนา ลงเพอื่ ใหเ ธออานไดง า ยขึน้ “ฐานทัพ” “ของเธอพ่ีโสภา ขอบใจมาก” บนุ ตบไหลเธอสองทกี อ นจะลกุ ข้ึนตามคนอน่ื ๆทเ่ี รมิ่ ลุกเดนิ ไปหารุนพ่ีตามรายชื่อท่เี ขียนอยบู นหนาผาก By Tartus

ไมรอใหห มอคอยนานในเมอื่ เขามองปราดเดียวก็รวู า คุณหมอ ยนื อยูจุดไหน กเ็ ดน ซะขนาดนั้นเขาจะไมเห็นไดยังไง ขาทงั้ สองขา งรบี กาวเขาไปหาราวกับกลัววา คนตรงหนา จะหายไป “สวัสดคี รับ” เขาทกั ทายคนที่ยนื ทาํ หนานงิ่ ๆดวยรอยยิม้ สดใส ทาํ หนา แบบไหนกน็ ามอง “ครับ” ฐานทัพตอบรบั กอนจะมองใบหนาของบนุ แลวพดู ตอ “บนุ ” “ครบั บุน จําไดห รอครับ” หวั ใจของบนุ พองโตขึน้ มาทันทที ค่ี น ตรงหนาเรียกชื่อเขาเปนครง้ั แรก จากชอ่ื ทีโ่ คตรธรรมดาพอหมอเรยี กมนั ทําใหชื่อเขาดมู ีคา ขึ้นมาทันที “ปา ยชื่อ” ฐานทัพพูดพรอมกับชีป้ า ยชอื่ ที่มีตัวอักษรใหญๆ เขียนทาํ ตอทา ยชอ่ื ไว “ออ…ครับ” ไปตอ ไมเ ปน หวั ใจหอเหยี่ วลงทนั ที “พ่ี…เออ เปน คนเขยี นน่ีใชไ หม” บุน พูดพรอมกับช้ีหนา ผากของตวั เองอยา งมน่ั ใจ ฐานทพั คณะแพทยศ าสตรม แี คค นท่ียืนตรงหนา เขาแคค นเดียว เทา น้ัน!!! “รไู ดย งั ไง” “กป็ าย…อาว” เขาถงึ กบั เหวอเม่ือคนตรงหนา ไมไดหอ ยปา ยชอ่ื เหมอื นรนุ พ่คี นอนื่ ๆ บุนลดมอื ท่ีกําลงั จะชเ้ี ปลยี่ นเปน เกาหัว “รูไดย ังไง” ฐานทพั ยังคงยา้ํ ถามคําเดิม By Tartus