(ผม)จีบหมอ

“อมื ทาํ ไม” ฐานทัพหันมาถาม ถงึ เขาจะปนจักรยานทุกวันแต เขากพ็ อจะขับมอเตอรไซคไ ด “เปลา ครับ ผมไมเคยรมู ากอน” บุนยม้ิ ตอบ “อมื ” บนุ คอยๆขึ้นครอ มมอเตอรไ ซคกอนที่เสียงสตารทรถจะดังขึน้ ฐานทัพเรง เครอื่ งกอ นจะหันมาดคู วามเรยี บรอยของคนซอ นแลวคอ ยๆขบั ออกมาจากหอสมดุ “กนิ อะไร” เสียงของคนขบั ถามพรอ มกบั เสียงของลมท่ีตี กระทบหนา “แลว แตพีเ่ ลยครบั ผมกินไดหมดเลย” “อมื ” ฐานทพั รับคําสนั้ ๆกอ นจะเล้ยี วไปตามทางถนนท่ีทอด ยาวไปเร่อื ยๆ รานอาหารทป่ี กติมักจะอยเู ปดจนถงึ ดกึ แตในวนั นก้ี ลบั ไมเปด ทําใหเ ขาตัดสนิ ใจจอดรถมอเตอรไ ซคล งหนาเซเวน ในมหาลัยทเ่ี ปด ไฟ สวา งทว่ั บรเิ วณ “รอน”ี่ ฐานทัพสรุปใหเสรจ็ สรรพกอนจะเดินนําเขา ไปในเซเวน ปลอยใหคนท่ีพง่ึ ลงจากรถมองตามอยา งไมเ ขา ใจ บนุ น่งั ลงทเี่ กาอไี้ มไกลจากเซเวน มแี สงพอใหเ ขาไดเห็นบริเวณ รอบขางกอนทรี่ อยยม้ิ จะปรากฏข้ึนอกี คร้งั มนั เปน ความรสู ึกที่อธิบาย ออกมาเปน คําพูดไมได เขาคิดไมถ ึงเลยดวยซา้ํ วา หมอฐานทพั จะออกมา By Tartus

แทนที่จะเปน พ่คี ิน เขาคิดไมถึงวาหมอจะกม ลงมาดูเทาของเขาทเ่ี หมน็ รึ เปลาก็ไมรแู ถมไมไ ดมีทาทีรงั เกยี จ ถึงจะรวู า หมอเรียนหมอแตกอ็ ดท่ีจะคดิ เขา ขา งตวั เองไมได ฐานทัพเดนิ ออกมาพรอ มกับถวยมามาและถงุ ใสข วดนํ้า ความ จรงิ กอ็ ยากจะซื้อเยอะกวา น้ีแตเพราะไมค ิดวาจะตอ งออกมาซอ้ื อะไรกนิ จริงๆเลยเอาเงนิ ตดิ ตวั มาไมมาก “พี่รไู ดยังไงวาผมชอบกินรสน”้ี บนุ ถามหลงั จากที่มามาหมสู ับ ถูกวางไวต รงหนา เขาพรอมกบั น้ําเปลา หนึ่งขวด “เดา” คําเดียวสน้ั ๆหากแตท าํ ใหอ ีกคนย้มิ กวาง “เดาถกู ซะดวย” “พูดมาก” ฐานทัพมองกอ นจะกมลงไปสนใจมามาในมือของ ตัวเอง “ผมรบกวนเวลาทํางานพ่ีนานเลย ขอโทษดวยนะครบั ” บนุ เอยอยา งรสู กึ ผิด “ไมเปนไร” ฐานทัพตอบปด งานสว นของเขาเหลอื อกี ไมม าก ยงั ไงกท็ าํ ทนั อยแู ลว ที่นาเปน หว งคืนสวนของคิดกบั ปกปอ งมากกวา เพราะตองหาขอ มลู เพ่ิม “เรียนหมอน่ีดเู หนอ่ื ยมากเลยนะครบั เห็นพ่ที าํ งานกนั จนดึก เลย” บรรยากาศรอบขางท่เี งียบสงดั ทําใหเ ขาคดิ หาเรือ่ งชวนคุยเพื่อ ทาํ ลายบรรยากาศ By Tartus

“อมื หนัก” ฐานทพั ไมปฏเิ สธ “แตก ็สนกุ ไดค วามรใู หมเยอะ ด”ี “ความรูใหมม ันกด็ ีอยหู รอก แตไ อเรื่องจําๆผมไมถนดั เลย จรงิ ๆ” เขาพดู พรอมกับเปาเสนมามารอนๆ “ถนัดลงมอื มากกวา ” “อืม” ฐานทพั พยกั หนา “แลว…” “ไปทาํ ยังไงถึงขอ เทาพลกิ ” คาํ ถามของฐานทพั ดังขึ้นกอ นที่บนุ จะชวนคุยอะไรตอ แววตาท่ีจริงจงั แฝงความดุดันไวข า งในมองตรงมาที่ เขาอยางตองการคาํ ตอบ “ผม…” บุนชงั่ ใจอยูพักหนง่ึ กอนจะย้มิ กลบั ไป “ซมุ ซามเอง ครบั ” “หรอ” คาํ ถามกลบั ดูเหมอื นจะไมค อยเช่ือในส่งิ ท่เี ขาพูดสกั เทาไหร “ครบั ” บนุ ตอบรบั สน้ั ๆ “อืม” ฐานทพั ไมไ ดถ ามตอ ท้ังสองคนตกอยใู นความเงยี บอกี ครัง้ หลงั บทสนทนาจบลง เสน มามาท่ีลอยอยูเต็มถวยในตอนนเี้ หลอื เพยี งรองรอยความวางเปลา กบั น้าํ ซปุ ครึง่ ถวย “พีอ่ ม่ิ แลวหรอครบั ” บนุ ถามเม่อื เห็นคนตรงหนากินไปไดนิด เดียว By Tartus

“อืม” “ผมนึกวา พจี่ ะหวิ มากกวาผมซะอกี ผมกินจนหมดเลย” บุน หวั เราะ “อิ่ม” ฐานทพั ตอบกลับมาสนั้ ๆ เขาไมไ ดหิวต้ังแตแรกอยูแ ลว ไมรทู ําไมถงึ บอกออกไปวาหิว พอไดกินจรงิ ๆก็กินไปไดไ มถงึ คร่งึ ถวย “กลบั กนั เถอะครบั พ่จี ะไดกลับไปทํางานตอดว ย” ถึงจะอยาก อยูดว ยกนั นานๆแตเ ขาก็รูวาหมอฐานทพั มีงานทต่ี อ งทาํ ตอ น่ีกด็ ึกแลว “อมื ” ฐานทัพพยกั หนากอ นจะพูดตอ “เด๋ียวเขาเซเวน อกี รอบ” “ครบั ” บนุ พยักหนา พรอมกับลกุ จากเกา อี้ ไมลืมที่จะถอื ถวย มามาของเขาและหมอฐานทพั ไปทง้ิ ทีข่ ยะ เขารสู กึ เหมอื นหมอแทบจะ ไมไดกินมามา ในถวยไปเลยดวยซา้ํ เหลือเยอะมาก บุนคอยๆพารางของตัวเองมายนื รอฐานทัพทรี่ ถมอเตอรไซค วันนี้เปน อีกหนง่ึ วนั ท่ีเขาเจอเรื่องแยๆปนเรอ่ื งดๆี ถึงจะเจ็บตัวแตกค็ ุมท่ี ไดเจอหมอฐานทัพ ไดเจอโดยท่ไี มคิดวา จะไดเจอ รถมอเตอรไ ซคข บั มาถึงหนา หอพักชายโดยใชเ วลาไมถ ึงสบิ หา นาที บนุ คอยๆลงจากรถพรอมกบั หมอฐานทพั ท่ดี บั เครอ่ื งแลวลงมาตาม “ขอบคณุ มากนะครบั ” บนุ ย้ิมกวางแทนคาํ ขอบคณุ By Tartus

“อืม” ฐานทพั พยกั หนากอ นจะหันไปหยิบถงุ เซเวนที่พึ่งซื้อมา ใหคนตรงหนา “เอาไป” “ครบั ?” บุนรบั ถุงมาอยางงงๆกอนจะเปด ถงุ ดู ในถงุ มผี ายดื พนั ขาพรอมกบั ถงุ นํ้าแขง็ ใสรวมกัน “พซ่ี ื้อใหผมหรอ?” “อมื ” “ขอบคณุ ครบั ” บุน อดที่จะยมิ้ ออกมาไมไ ด “ทาํ ไมพี่ถึงมาสง ผม” คําถามเดมิ ทไ่ี ดร บั คาํ ตอบแลววนกลับมาถามอีกครงั้ “หิวขา ว” ฐานทัพกย็ ังคงตอบกลบั ดว ยคาํ ตอบเดิม “ผมนึกวา …” “วา” “เปลา ครับ” บุน ชะงักไปกอ นจะสายหนา “ขอบคณุ อีกครั้งนะ ครับ” “จะพูดก็พดู ” “ใหพ ดู หรอครบั ” บุนชง่ั ใจเลก็ นอย บางทเี ขาไมควรคิดจะถาม ต้ังแตแ รก “อืม” คาํ ยืนยันของฐานทพั ทาํ ใหเ ขาสดู ลมหายใจเขา ลกึ ๆ ถงึ แมจ ะเปน คําถามทไ่ี มต อ งการคําตอบแตก ย็ ากทจ่ี ะกลาถามไปตรงๆ “นกึ วา…พี่หวงผม” คําพูดท่ีพดู ออกมาทําใหคนท่รี อฟงชะงักกึก ฐานทัพสบตาคน ตรงหนาตรงๆกอนจะเบนสายตาไปทางอืน่ เขาควรจะกลับไปทํางานตอ By Tartus

“อมื ” เขาตอบกลับมาสั้นๆ “ไปละ” รา งสงู ขน้ึ ครอ มมอเตอรไ ซคกอ นจะขบั ออกไปอยา งรวดเรว็ โดย มคี นทีย่ ืนสง ตะโกนบอกฝนดตี ามหลังดวยใบหนาทเี่ ปอ นยิ้ม ถึงจะตอบ ออกมาตามแบบฉบบั ของหมอฐานทพั แตม นั กท็ าํ ใหเขาคนนี้ย้มิ ไดท ุกครั้ง แคค าํ วา ‘อืม’ คําเดยี วกต็ อบคาํ ถามทุกอยา ง By Tartus

จบี หมอครง้ั ทสี่ ิบเอด็ “จะใหม ารบั กโี่ มงก็บอก แตถ า กตู ิดเรยี นก็โทรหาไอส ามนะ” สองพดู หลังจากท่จี อดจักรยานลงหนาคณะเกษตร “เออ ขอบคณุ มาก” บนุ ตบบาเพอ่ื นสนทิ ความจริงเขามเี รียนตอนสบิ เอด็ โมงแตสองมเี รยี นตอนเกาโมง สวนไอสามมเี รียนอกี ทบี า ยโมงและสภาพก็ไมนาพรอมจะไปสง เขาเทาไหร เลยออกมาพรอ มสอง คอยไปนงั่ หาอะไรทาํ ทคี่ ณะ ทําอะไรวะ… “อยา ลงนํ้าหนกั มากละมงึ เดย๋ี วไมหาย” “เออรูแลวนา ” บนุ ถอนหายใจ เขาโดนย้ํามาเปนรอบท่ีสแี่ ลว “ไปๆ ไวเจอกันตอนเย็น” “เออ บาย” สองพยกั หนากอนจะปนจกั รยานออกไปท้ิงใหคนท่ี พนั ขาไวค อ ยๆเดนิ เขา คณะชาๆ สายตาของผคู นในคณะหันมามองเขาเกอื บครง่ึ ของทง้ั หมด ความจริงมันเปนแบบน้มี าสกั พกั ต้งั แตว นั ท่ีเขาไดเปน เดอื นของคณะ ตอน แรกก็คิดวา ไมม ีอะไรพเิ ศษ แตต อนนเี้ ขาคงคดิ ผดิ ทกุ สายตาจบั จอ งราว กับเขาเปนคนดัง By Tartus

“นองบนุ เทาเปน อะไร” รุนพ่ีทีส่ นิทตง้ั แตช วงประกวดเดินเขา มาถามดวยความเปนหวง “เลนกฬี ามานิดหนอยครบั ” เขาตอบกลับไปอยางสภุ าพ “วันนี้ ทค่ี ณะคนดเู ยอะผดิ ปกตนิ ะครับ” บุนพดู พรอ มกบั หนั ไปมองรอบขา ง ปกติลานคณะไมเ คยมีรุนพีน่ ั่งกันเต็มทุกโตะ ขนาดน้ี เหมอื น วนั นี้ผิดปกตไิ ปจากทุกวนั หรอื บางทีเขาอาจจะคดิ มากไปเอง “ออ พวกพ่นี ัดคยุ กนั เร่ืองปห นึง่ เนยี่ แหละ” “ปห นึ่งทําไมหรอครบั ” “ยังบอกไมไ ดหรอกจะ แตพ ่ีวา บุนไปนงั่ รอกับเพ่ือนตรงนนู ดีกวา เนอะ” รนุ พพี่ ดู เหมอื นส่งั ทางออ ม นิ้วชี้ไปยังจุดที่มีเพ่อื นสองสาม คนนงั่ รวมกลมุ กนั อยู “ออ…ไดค รับ” บุน เดนิ ตรงไปท่โี ตะ ชา ๆพรอมกบั เพื่อนทห่ี นั มาย้มิ ใหแ ลวขยบั ที่ นง่ั ใหบ นุ ไดนงั่ ดวย เขาคอยๆสอดตัวเขา ไปกอนจะไดย นิ คาํ พดู ทีเ่ พ่อื นพูด ออกมา “บนุ รรู เึ ปลาวา พเี่ ขามาทาํ อะไรกัน” “ไมอ ะ ไมร ู” บุนสายหนา “รหู รอ” “กไ็ มเชงิ อะ แตเ หมอื นไดย นิ มาจากพีป่ ส องวาอกี ไมกอี่ าทติ ยจ ะ มงี านรบั เสอ้ื ภาคสนาม” “งาน? ตองเปน งานเลยหรอ” By Tartus

“อ้มื ถา ไดรับเสอ้ื ก็เหมือนไดรับรนุ ” “ออ…ไมเคยรเู ลยแฮะ” เขาหวั เราะออกมา ยังสงสัยมาจนถงึ ทุกวันนีว้ า เขาเคยรอู ะไรเก่ยี วกบั คณะของตัวเองบาง “เออแก ฉันเคยไดย นิ มาเรอ่ื งเสอื้ ภาคสนาม” เพอ่ื นอกี คนทน่ี ่งั ฟงอยูพดู เสริม “ทําไมแก” “คือวา…” คนท่พี ง่ึ เขามารวมกลมุ น่งั เงยี บฟง ตลอดการสนทนา เขาฟง เร่ืองความเชือ่ และเรื่องเลาตางๆที่ไมเคยไดร แู ละแอบแปลกใจที่มคี นเชอ่ื อยางนัน้ จรงิ ๆ ดงู มงาย…แตเ ขาก็เช่ือ เสื้อภาคสนาม จกั รยานของฐานทพั จอดลงหนาคณะเกษตรตอนเวลาเกอื บหก โมงเย็น เขาดูนาฬกิ าขอมอื ตวั เองเปน ครง้ั ทีส่ ามกอ นจะลงจากจกั รยาน ตรงไปทีร่ านผลิตภณั ฑคณะเกษตร วนั น้เี ลิกเรว็ กวา ทคี่ ดิ ไวเลยมเี วลาแวะ มากอนที่รา นจะปด อยากกินแครอท เขาเดนิ เขา มาตอนพนกั งานกาํ ลงั จะเดินมาปด รา นแตพอเห็น ฐานทัพเธอก็ยิ้มใหน ิดๆกอ นจะผายมือเหมือนบอกเชิงวา เลอื กซ้อื ไดเ ลย By Tartus

เขาเดนิ ตรงไปทีโ่ ซนผักผลไมก อ นจะหยบิ ถงุ แครอทขนึ้ มาเลือกเหมือนที่ ใครอีกคนเคยเลอื กแตอ ันนากินใหเขา เบบี้แครอท สายตาแทนทจ่ี ะจับจองอยทู ี่แครอทกลับมองออกไปดานนอก ผา นกระจกใสท่กี ั้นเอาไว บรรยากาศของคณะเกษตรตอนหกโมงเย็นดคู น นอยกวา คณะของเขา ในเวลาแบบนคี้ งใกลเลกิ คลาสกนั หมดแลว อมื …ก็แคมาซ้อื แครอท ในเม่ือเขาตดั สนิ ใจเลอื กไมไ ดก็เลยซ้อื กลบั ไปทง้ั สองถุง ไมกีว่ ัน เขากก็ นิ หมด คนอนื่ อาจจะมองวา เขาเปนคนเงียบสุขมุ แตจริงๆแลวเขา ไมไ ดมีแคด านแบบน้นั เพียงดานเดียว แคมุมอืน่ ๆของเขาไมโ ดดเดน “เจ็ดสบิ บาทคะ ” นาํ้ เสยี งใสบอกพรอมรับแบงคร อยจากมือ ฐานทพั มา เธอรับไปกอ นจะทอนตงั ใหอ ยา งรวดเรว็ “ขอบคุณคะ” “ครับ” ฐานทพั ตอบสั้นๆกอ นจะเดินออกมาจากรานแตขาดัน หยุดกึกเมื่อเห็นรา งของใครอีกคนขา งนอก ใครอกี คนทไ่ี มไ ดอ ยคู นเดยี ว บุนเดินออกมาพรอมกับดาวคณะปลาสดุ ใบหนา ทงั้ สองคนย้มิ แยมดมู คี วามสขุ หากมองจากตรงน้ีพวกเขากเ็ หมอื นครู กั ทนี่ าอิจฉาคูหนึ่ง ใบหนา ของนาํ้ ฟา ดูมีความสขุ มากจนฐานทพั เสมองไปทางอนื่ บางทีเขากไ็ มเขา ใจตัวเองเหมือนกนั By Tartus

ยงั ไมทันทจี่ ะเดนิ ผานรา นไปมอื เลก็ ๆของนํ้าฟา กค็ อ ยๆจบั มือ ของบุน เอาไวทาํ เอาคนทีเ่ ดนิ ชาอยแู ลว หยดุ เดินกอนจะหนั ไปมองคนท่จี บั มอื ดว ยทาทางงงๆ “มีอะไรรึเปลา น้ําฟา” บุนถามอยางคนไมรู แมจ ะเดาไดล ึกๆแต กข็ ออยาใหเ ปนแบบน้ัน “บุน เรามีอะไรอยากจะบอก” นํา้ ฟามองคนตรงหนาดว ย ความรสู กึ ทีม่ ากข้นึ ทุกวนั เธอไมคิดวา เธอจะรูสึกกบั บุน ถงึ ขัน้ ทเี่ รยี กวา มากกวาเพือ่ น “อมื วาไง” คนใจเย็นหนั มายิม้ ใหบ างๆ “เราไมร วู า มันเกดิ ขนึ้ เมอ่ื ไหร แตมนั เปน ไปแลว ” น้ําฟา ลงั เลที่ จะพดู กอ นจะสูดลมหายใจเขา ลกึ ๆ “เรา…” “นํ้าฟา ” บนุ เรยี กช่ือเธอเสยี งนมุ “ถาส่ิงท่ีนา้ํ ฟา จะบอกมนั สรางความอึดอดั ใหทั้งเราและน้ําฟา …กอ็ ยาบอกเลย” “บุน…” เธอเรียกชือ่ คนตรงหนาอยางไมเ ขา ใจ เขารมู าตลอดงัน้ หรอ “ขอบคณุ ท่ีเดนิ มาสง นะ แตเ ราไมเ ปนอะไรแลว นํา้ ฟา กลับไป กอนเถอะ” บนุ พดู ดวยนํา้ เสยี งนุม นวล เขาระบายยม้ิ บางๆใหคนตรงหนา นาํ้ ฟา เปนเพ่ือนที่ดแี ละเขาคิดกบั เธอไดแ คน ัน้ “ง้ันหรอ…” ดวงตากลมโตหลุบลงต่ํา “อมื งั้นเจอกนั พรงุ น้ี นะ” By Tartus

“ครบั ” บนุ พยักหนา ชา ๆกอนจะมองตามรางทเี่ ดินออกไปอีก ทาง ขอโทษท่เี ขาตองพูดออกไปตรงๆ เสียงถอนหายใจออกมาจากคนท่ีอยูในรา นตอนไหนกไ็ มรู ฐาน ทพั รตู วั อีกทีกต็ อนท่พี นกั งานในรา นเดินมาสะกิดเขาบอกวา รา นใกลจะปด แลว ถงึ จะยงั ไมอยากออกไปตอนนีเ้ พราะรูวาตองเจอใครแตก เ็ ลี่ยงไมได “อา ว…” บนุ ท่ีหนั ไปชมนกชมไมอยูห นั มาเจอฐานทัพพอดี ใบหนา ทต่ี อนแรกดบู ง้ึ ตึงเลก็ นอ ยคอ ยๆเผยยิ้มออกมา “มาหาผมหรอ” “เปลา ” ฐานทพั ปฏิเสธเสยี งแข็ง “มาซอื้ แครอท” “ออ…ผมไมไดซอ้ื ไปใหพ ่เี ลยชว งน”้ี “ไมเ ปนไร” “วันนพ้ี ่ีเลกิ เร็วนะครับ” “อมื ” “จะไปไหนตอไหม” “ไมล ะ ” “งั้น…ไปทๆี่ หนึง่ กับผมหนอ ยไดไหม” เปน คาํ ถามที่คอนไปทาง บังคบั แปลกๆ ถาจะตอบวา ไมไปก็ดจู ะเสียน้ําใจคนชวน ไปก็ไป “ไกลไหม” “ไมครับ เดินถดั ไปอกี สองตกึ กถ็ งึ แลว” By Tartus

“อืม” ฐานทพั พยักหนา กอ นจะเดินตามบุนทเ่ี ปล่ียนทิศเดิน กลบั ไปท่ีคณะอกี คร้งั ถึงจะไมรูว าจะไปไหนแตเ ขากด็ ันตอบตกลงมาอยา งงงๆ เทา ของอกี คนยงั ไมห ายดีทําใหเ ดินชา กวา ปกตเิ ลก็ นอ ยแตเ ขาไมไ ดพูดอะไร ออกไปเพยี งแคเ หน็ วาผา ทบ่ี ุนพันอยมู ันดูไมค อ ยเรยี บรอ ยสกั เทาไหร “น่ัง” ฐานทพั พดู พรอ มกับช้ีนิว้ ไปทเ่ี กาอี้ตรงทางเช่ือมตกึ ทไ่ี มม ี ใครอยูแ ลว ละแวกน้นั เลยดเู งียบเปน พิเศษ “ครบั ?” บนุ ดูงงๆแตก็ยอมนัง่ ตามทห่ี มอฐานทัพบอก “พนั ผา หลวม” ไมตอ งรอใหอ ธิบายอะไรตอ รา งสูงวางถุงแค รอทไวขา งตวั บนุ กอ นจะกม ลงไปแกะผาทเ่ี จา ตัวพนั อยูอ อกอยา งรวดเร็ว “เหยพ่”ี บุนทําทา จะชกั เทา กลบั แตค นเปน หมอมือไวกวาท่คี ดิ มอื ขางหนง่ึ เอ้ือมมาจบั เขาไวเ หมอื นรวู า อีกคนจะไมย อม “อยเู ฉยๆ” ฐานทัพสัง่ เสียงนิ่ง “จะพนั ให” “…!!!!” แคค าํ พูดส้นั ๆคาํ เดยี วทําเอาคนท่ฟี ง ถงึ กบั รสู กึ รอ นผา ว ที่หนา ราวกับวา อณุ หภมู สิ งู ข้ึนกะทันหัน รสู ึกรอนผาวทห่ี คู ลายๆกับวา เขากําลัง…เขนิ “ดงึ ใหตงึ ” ฐานทัพคอ ยๆบรรจงพนั ผา ทเ่ี ทา ของบุนชาๆ เขา เงยหนาขนึ้ มาบอกวิธเี ปนระยะเพอื่ ทค่ี ราวหลงั บุนจะไดพ ันถกู วธิ ี แตหมอฐานทัพคิดผดิ …การทห่ี มอทาํ ใหเ ขาแบบนีย้ ิ่งทาํ ใหอ ีก คนไมอยากจะทําเปน By Tartus

อยากจะใหห มอเปน คนทําใหท ุกๆวนั “เสร็จแลว” ฐานทัพติดตวั ลอ็ กผาไวกอนจะยดื ตัวขน้ึ มองดเู ทา ทีถ่ กู พนั ใหมอ ยางเรยี บรอ ยและดูปลอดภัยกวาบนุ พันเอง “ขอบคณุ ครับ” ไมคดิ วาเขาจะตอ งหลบสายตาหมอฐานทัพท่ี มองมา เขารสู ึกรางกายรอนจนแทบจะแตกออกเปน เสยี่ งๆ “ไขข ึ้นหรอ” เมื่อเหน็ ปฏิกริ ยิ าของคนตรงหนาก็ทาํ ใหอ ดทจ่ี ะ ถามไปไมไ ด “เปลาครับ ไมไดไขข ึ้นหรอก” “ออ อมื ” “แคหัวใจจะวาย” คาํ พูดเบาๆทหี่ ลุดออกมาจากปาก ของบนุ หากแตอกี คนไมไ ดย นิ ฐานทพั หันมามองกอนจะเลิกควิ้ เชงิ ถาม “หืม?” “เปลาครับ ไมม อี ะไร” บุนยิ้มออกมาอกี ครั้ง หมอฐานทัพจะรูตวั ไหมวาย่งิ ทําดีกบั เขาคนน้ีมากเทา ไหร… ความรสู กึ ท่มี ีใหหมอมนั ก็ยิง่ มากขนึ้ และมากข้นึ มากจนจะลนออกมาแลวหมอ “เลกิ ย้มิ ” ฐานทัพทนดูคนตรงหนายม้ิ ตอไปไมไ ด เวลาเห็นบุ นยิ้มทไี รเขาก็รูสึกแปลกๆกับตัวเองทกุ ครงั้ และก็หาคําตอบไมไดวา เปน เพราะอะไร By Tartus

“ลมื ตวั ครบั ” บุนหุบย้มิ กอ นจะหัวเราะ “ไปเถอะครับ เดีย๋ วจะ มดื กวานี้” บนุ ลกุ ข้นึ ยืนกอนจะเดนิ นาํ ไปตอ แปลงคณะเกษตรเตม็ ไปดวยผกั ผลไมห ลากหลายชนดิ ท่ปี ลูก ละลานตา บนุ คอยๆเดินนาํ ไปชา ๆกอ นจะหยุดลงทแี่ ปลงเกอื บในสุดท่มี ี แตดินโลงๆกบั ฝก บัวรดนํา้ วางอยูขางๆ ฐานทัพมองภาพตรงหนากอ นจะ หนั ไปเลกิ ค้ิวเชิงถามคนท่ยี นื ยิ้มอยู “แปลงของผมเอง” บุน พูดดว ยความภาคภูมใิ จ “ผมเห็นวา ตรงนยี้ งั ไมไดป ลกู อะไรเลยไปขออนญุ าตปลูกแครอท” “ปลกู ใหใคร” “ใหพ่ีไง” คําถามทตี่ อบออกมาอยางไมหยุดคิดทําใหคนทถ่ี าม ถงึ กับเงยี บไปพักหนึ่งกอนทจี่ ะทําตัวเปนปกติแลวถามตอ “ปลูกใหท ําไม” “ก็เหน็ วา พ่ีอยากกนิ ผมก็เลยปลกู ” บนุ ยงั คงตอบดวยความซ่อื ของตวั เองโดยท่ไี มรเู ลยวา ทําใหอ ีกฝายชะงกั เปนรอบทส่ี อง บทจะตรงก็ตรงจนลืมตัว “ออ อมื ” ในเม่ือเห็นความเด็ดเดยี่ วของคนทยี่ ืนอยขู างๆกท็ าํ ใหท ุกคําถามที่อยใู นหวั ถูกกลนื หายไปหมด จะกลา ปฏเิ สธไดย งั ไง “ถงึ เวลาเกบ็ เม่อื ไหรผ มจะบอกพน่ี ะครับ” บนุ หันมาพดู ดว ย สายตาเปนประกาย “จะไดม าเกบ็ ดวยกนั ” By Tartus

“อมื ” ฐานทพั พยักหนา “ก็ได” “วา แตผมจะบอกพยี่ ังไง เบอรโ ทรก็ยังไมม ีเลย” พอเหน็ วาอีก ฝายยอมตกลงก็เอาใหญ บุนหยิบโทรศพั ทข ้นึ มาเลอ่ื นดรู ายชอ่ื กอ นจะ ขมวดคิ้ว “ผมไมม ีเบอรพ ี่จริงๆ” “เนียน” ฐานทพั มองคนเจา เลห กอ นจะถอนหายใจ เจอกันบอ ยจนเจาตวั ลมื ไปเลยวา ยังไมมเี บอรของกันและกนั แตถ งึ มกี ไ็ มต า งอะไรกับตอนนเ้ี พราะเขาก็เจอกนั บอ ยอยแู ลว ไมเ ห็น จําเปน “ถา สมมติวาผมไมเ จอพ่ี ผมกค็ งตองมานัง่ เกบ็ แครอทเหงาๆ คนเดียว” บนุ ทาํ หนา ตานาสงสารแตไ มไดท ําใหอีกคนรสู กึ แบบน้ัน กลับกนั ฐานทพั ย่งิ รูสึกหม่ันไส “อมื ถือวา เปน ความคดิ ทด่ี ”ี คุณหมอยิม้ มมุ ปาก “ถา เปน แบบ น้นั กฝ็ ากดวย” มือขวายกขึน้ มาตบบาคนขา งๆเบาๆ คนท่ีโดนตบบา เหมอื นถกู สตน้ั ไปสามนาที บนุ คอ ยๆหันไปมอง มอื ที่วางอยบู นบากอ นทีจ่ ะรูส กึ รอ นผา วทห่ี นา อกี คร้งั ถา คดิ ไปตง้ั แตวนั แรกจนถงึ วันนน้ี ี่คงเปนครง้ั แรกทหี่ มอแตะตองตวั เขาโดยท่ไี มม คี วาม จาํ เปน รสู กึ ดี By Tartus

“พ่คี รบั ” บนุ หมนุ ตัวไปทางคนทยี่ นื อยขู างๆ “ผมรูสกึ เหมือนมี อะไรไตท่ไี หล พช่ี วยดใู หหนอยไดไหม” พูดแลว กร็ ีบหนั ขางทย่ี งั ไมไ ดโ ดน สมั ผัสไปทางหมอ “ไมมี” ฐานทัพวางมอื ลงบนไหลอกี ขา งชาๆเหมือนตองการหา สง่ิ ท่บี นุ บอก หากแตความจรงิ แลวมันไมมอี ะไรอยูบนไหลข องบุนตง้ั แต แรก “งนั้ หรอ ผมคงคดิ ไปเอง” บนุ หนั กลับมายิม้ แปน ไมนอยใจแลว นะ ไหลทง้ั สองของบนุ “แลวตกลงพจี่ ะไมใหเ บอรผมจริงๆหรอครับ” บุนวกกลับมาที่ เรื่องเดมิ “เผือ่ มอี ะไรเรงดว นไง” “ไมค อยสนใจ” ฐานทัพบอกออกมาตามความจริง มโี ทรศัพทก ็ เหมอื นไมมี เขาแทบจะไมไดแตะโทรศพั ทเ ลยดว ยซ้ํา บางครง้ั ยงั งงวา แบตหมดไปตอนไหน “ไมคอยไดเ ลน หรอครับ?” “อืม” “คงไมค อ ยไดเ ลนจรงิ ๆ” บุนพยักหนา เขาใจกอนจะเก็บ โทรศพั ทท ถ่ี ือไวใสก ระเปากางเกงตามเดิม “พม่ี าคณะผมบอ ยไหมครบั ” “ไม” ฐานทัพตอบไปตามความจรงิ “ครั้งทส่ี อง” “หืม? นอยจัง” “อมื ” By Tartus

“แตเดี๋ยวพก่ี ็อาจจะไดมาบอยๆแลว กไ็ ด” บนุ พดู ดวยความ มนั่ ใจ “ไปนัง่ เลน ตรงนูนหนอ ยไหมครบั ?” บุน ชไี้ ปทเี่ กา อเี้ ลก็ ๆท่อี ยูไ มไกล จากแปลงทเี่ ขายนื อยู ไฟสสี ม ท่พี ึ่งเปด ทําใหบ รรยากาศรอบขา งดูโรแมนติ กขน้ึ มาแปลกๆ “อมื ” ฐานทัพรับคาํ อยางวา งา ย วันน้ีเขาไมต อ งรีบกลบั ไปทาํ อะไรตอ น่ังคุยสักพักคงไมเ ปน ไร บนุ เดินนาํ มากอ นจะปดใบไมทตี่ กอยูบ นเกาอลี้ งพืน้ แลวหนั ไป ยิ้มใหฐ านทพั ท่เี ดนิ ตามมา เขาคอ ยๆนง่ั ลงบนเกา อไี้ มกอนจะขยับท่ีให ฐานทพั น่งั ขา งๆไดอยา งสบาย “แปลงเกษตรตอนใกลม ดื นก่ี ด็ ูเหงาดนี ะครับ” บนุ มองแปลง เกษตรที่ไมม ผี คู นมเี พยี งแตต น ผักผลไมทีอ่ อกดอกออกผลในเวลาใกลจะ หน่ึงทุม “อมื คงง้ัน” ฐานทัพมองตามกอ นจะพยักหนาชาๆ “พ่คี รับ ผมมอี ะไรจะบอก” คําพูดท่หี ลุดออกมาจากปาก ของบุนทาํ เอาคนทก่ี าํ ลังจะทําตวั สบายๆถึงกับชะงกั กกึ “วา ” “ผม…ไมไดชอบนาํ้ ฟา” คําพดู ตรงๆทพ่ี ดู ออกมาทาํ ใหค นที่ ต้งั ใจฟงถึงกบั เลกิ คว้ิ สงสยั ฐานทพั ไมเ ขาใจวาจะบอกเขาทาํ ไม “แลว?” By Tartus

“เปลา ครบั ผมก็แคอ ยากบอก” บุนระบายย้มิ บางๆ สายตา ทอดมองออกไปอยา งไรจ ุดหมาย “แคอยากใหร บั รไู วว า ผมไมไดชอบ” “อมื ” “ผมไมอ ยากใหใ ครเขา ใจผดิ วาผมชอบคนทผี่ มไมไดชอบ” “…” “ผมกลวั ใครบางคนเขา ใจผดิ ” ประโยคสุดทา ยบนุ หันมายม้ิ ให คนทตี่ ง้ั ใจฟง “ผมโงจ ะตาย ดูไมออกหรอกวาคนท่ชี อบจะคดิ อะไรอยู” “อมื ” “เพราะคนๆนัน้ เขากไ็ มค อยแสดงทาทางออกมาใหผ มรดู วย เหมือนกนั ” “ก็ถาม” ฐานทัพเปนฝา ยหลบสายตากอ น “ไมร ูก็ถาม อยากให รกู บ็ อก” “ครบั ” คนขางๆพยกั หนา “ก็เคยถามและบอกไปแลว” “อมื ” “แลวเขาก็ชอบตอบวา …” “อมื ” “ตามนน้ั ครบั ” บนุ หัวเราะออกมาผดิ กบั อีกคนทง่ี งเปน ไกต า แตกวาเม่ือกพ้ี ดู อะไรออกไป ฐานทพั ขมวดค้ิวงงมองคนทีห่ ัวเราะมี ความสขุ เมอื่ ก้เี ขาพูดอะไรผดิ ไปรึเปลา By Tartus

ครดื ดดดดดด!!! โทรศพั ทท ี่อยูใ นกระเปา กางเกงสัน่ ขดั จงั หวะความสขุ ที่กําลงั ไป ไดดี บนุ หบุ ย้ิมกอ นจะนกึ ขนึ้ ไดว า เขาลมื อะไรไป ไอส อง… “วา ไงเพอ่ื นรัก” คนทร่ี ูความผิดตัวเองอยูเ ตม็ อกพดู เสยี งรา เริง ผดิ กับปลายสายท่แี ทบจะพนไฟ ( ไอเห้ียเพือ่ นสี่ครบั มึงอยไู หน กรู ออยูห นา คณะมงึ จนยุงจะ แดกเลือดกูหมดตวั อยแู ลว!!! ) “เหย กูลืมมงึ แยจงั ” ( แยบ า นมึงดิ รีบๆออกมา ไมง ้ันกูจะกลบั แลว!!! ) “เออ เดยี๋ วจะรีบออกไป” บนุ ถอนหายใจยาวๆ ถึงจะไมอยากกลบั แตก ต็ องกลับ เขาปลอยใหส องกลับไปคน เดยี วไมไ ด มนั คงดา หชู าแนๆ ถาไมย อมกลับดว ย “เพอ่ื นผมโทรตามแลว ” บุนหนั ไปบอกคนที่นงั่ ฟง เงยี บๆ “อมื กลับ” ฐานทัพลุกขน้ึ ยืนกอ นคนขางๆ สาํ หรับหมอฐานทัพอาจจะไมร สู กึ อะไรเวลาท่ไี ดอยดู วยกนั แต สาํ หรับบนุ ทกุ เวลาทีอ่ ยดู วยกนั ของเขากับหมอฐานทัพมีคาเสมอ “ขอบคณุ ที่มาอยคู ุยดวยนะครับ” “อืม” เขาตอบกอนจะหยดุ คิดอยูพกั หนึ่งแลว พูดตอ “ขอบคณุ …เรื่องแครอท” By Tartus

ถงึ แมจะสงสัยอยลู ึกๆวาทําไมบุนถึงทําอะไรใหเ ขามากขนาดนี้ แตก ท็ ําไดเ พียงแคตัง้ คําถามในใจ บางทคี าํ ถามบางคําก็อาจจะไม จาํ เปน ตองรคู าํ ตอบ “ผมเต็มใจ” บนุ ย้ิมกวา ง “อมื รูแ ลว” รแู ลว วา เตม็ ใจ “ไวเ จอกนั นะครับ” “อมื ” ฐานทพั ยนื รอใหบ นุ เดินนาํ ไปกอ นทเ่ี ขาจะเปน ฝา ยเดนิ ตามออกมา รถจกั รยานของสองจอดเดน อยหู นาคณะพรอ มกับสีหนายงุ ๆท่ี ยกมือขน้ึ ตบยุงตามตวั บนุ สดู ลมหายใจเขา ลึกๆเตรยี มโดนดา กอนจะหัน ไปยม้ิ ใหฐานทัพอกี ครง้ั “บนุ ” ฐานทัพเรยี กชอื่ คนทกี่ าํ ลงั จะเดนิ ไปอยา งลมื ตวั “ครับผม?” “เทา” พดู พรอมกับมองเทาทม่ี ผี า พันไวอยู “หายไวๆ” “ขอบคณุ ครบั พี่” บนุ หนั มายกมอื ไหวเลน ๆกอ นจะยม้ิ อีกครัง้ ถงึ จะไมคอ ยแสดงออก ถงึ จะไมพ ดู แตสุดทายแลวเขาก็รวู า หมอฐานทัพของเขาใจดแี ละเปนหว งอยูลึกๆ ถงึ จะไมชัดเจนแตท ุกคาํ พูด เขาสมั ผสั ได หมอฐานทัพของบนุ By Tartus

หอสมดุ ชว งใกลสอบมดิ เทอมดคู รึกครื้นเปนพเิ ศษ อีกไมกี่ อาทติ ยกจ็ ะถึงชวงเวลาแหงการอดหลบั อดนอนเพื่ออานหนงั สอื แตไมใช กบั ฐานทัพทีเ่ ขา หอสมดุ บอยกวาคนปกติทว่ั ไป หนงั สือเลมหนาวางลงบนโตะทเ่ี หลอื ท่ีนง่ั ไมกี่ท่ีกอ นจะตามมา ดวยกระเปา ที่เตม็ ไปดวยชที เรยี นและเอกสารสรปุ รายวชิ าทย่ี ังทาํ ไมเ สรจ็ ฐานทพั ลากเกา อี้ออกกอนจะสอดตัวเขา ไปชา ๆ บรรยากาศหองสมุดช้ัน อานเด่ยี วเปน สถานท่ีทเ่ี หมาะแกก ารอา นหนงั สอื อยา งจรงิ จงั เพราะทุกคน ลว นมโี ตะ อา นเปนของตัวเองและมที ก่ี น้ั ระหวางโตะเพอ่ื ไมใ หเ กดิ การ พดู คุยกนั ระหวา งอา นหนงั สือ ชั้นนเี้ ลยเงียบเปนพเิ ศษ ฐานทพั เปดหนงั สอื ที่อา นคา งไวกอ นจะหยิบแวนตาขน้ึ มาสวม ใสเหมือนทุกครง้ั เวลาอานหนงั สอื วนั น้อี าจารยง ดคลาสเพราะติดธุระทาํ ใหเ ขามีเวลาวางมาน่ังอา นหนังสอื สบายๆคนเดยี วในหอสมดุ สว นคินกับ ปกปอ งกลับหอไปตัง้ แตท่ีรวู า ยกคลาสเพราะงานกลมุ ทท่ี ําพ่ึงเสรจ็ สมบรู ณเ มอ่ื คืน สงสัยตอนนคี้ งนอนหลบั กันไปหลายตนื่ แลว หนงั สือถกู เปดอานผานๆจากคนท่อี านเนื้อหาซาํ้ เปน รอบทสี่ อง ฐานทัพทาํ แบบนเ้ี สมอกับทกุ วชิ าท่เี รยี น เขามักจะอา นไมตํ่ากวา สองรอบ เลยทําใหค ะแนนของเขาอยูอันดับตน ๆของชัน้ ปเสมอ ทาํ จนกลายเปน เรือ่ งปกติไมไ ดด วู า มันนักหนาจนเกินไป By Tartus

ถายอนเวลากลบั ไปตั้งแตก อนทเี่ ขาจะเลือกเรยี นคณะแพทยในตอนนนั้ ฐานทัพกเ็ ปนเด็กนกั เรยี นธรรมดาคนหนง่ึ ทมี่ ผี ลการเรียนอยอู ันดบั ตน ๆ ของระดบั ชัน้ มาเสมอจนวันหน่งึ ทเี่ ขารูตวั เองวาเขาอยากจะเปน อะไร วนั ท่ีสญู เสียคนทร่ี ักทีส่ ุดไปโดยที่เขาเองไมสามารถทําอะไรได เขารดู ีวาการทีส่ ญู เสียคนทร่ี ักท่ีสดุ ไปโดยท่ตี ัวเองไดแตยนื มอง อยูเฉยๆมันทรมานมากแคไ หน วนั นนั้ ทท่ี าํ ใหเ ขาตดั สนิ ใจทจ่ี ะเลอื กเรยี น คณะแพทยศาสตรเพอ่ื ไมใ หเหตกุ ารณแบบน้ันเกิดข้ึนอีก ถึงแมจ ะรูว า เขา ไมส ามารถชวยเหลอื ไดท ุกคนแตเขากม็ งุ มนั่ และต้งั ใจอยา งสุด ความสามารถของตัวเอง เหมือนคาํ สญั ญาสดุ ทา ยทเ่ี ขาใหไ วกบั ผเู ปน พอ ‘ผมจะตัง้ ใจเรียนและไมท าํ ใหพ อ ผิดหวงั ’ แมว าพอ จะไมไ ดอยรู อดคู วามสาํ เรจ็ ของเขาแตท กุ อยางทีฐ่ าน ทัพทํามากถ็ ือเปนการแสดงออกตามทเ่ี ขาเคยใหค าํ สญั ญาไว ฐานทพั ทํา ทกุ อยา งออกมาไดด จี นหาท่ตี ิไมไดและน่ันคอื หนงึ่ สาเหตทุ ท่ี าํ ใหเ ขาสนใจ แตเรอ่ื งเรียนจนไมม เี วลาไปสนใจเรอ่ื งอนื่ เรอ่ื งแฟนยิง่ ไมตองพดู ถึง ฐาน ทัพไมเ คยมแี ฟนเลยแมแตค นเดยี ว ที่เคยจําไดก ม็ แี ตค นที่เคยเขา มาคุยไม นานกห็ ายไป เขาไมเคยสัมผสั ถงึ ความรูสึกวา โลกเปน สชี มพเู ลยไมแปลก ทีเ่ ขาจะเขาใจเร่อื งพวกน้ียากกวาคนอืน่ ปฏิกริ ิยาเคมยี งั งา ยกวาเขา ใจความรกั มือท่เี ปด หนังสอื อยูห ยุดชะงกั ลงเม่อื เนอ้ื หาทอ่ี ยูตรงหนาคลาย กับเนอื้ หาของอกี คน คนทเ่ี ขามาอยูในชวี ติ ของเขาต้งั แตตอนไหนก็ไมร ู By Tartus

ฐานทพั นึกวนกลบั ไปถึงตอนที่เขยี นสรปุ ใหก อ็ ดสงสยั ไมไดว า เขาทาํ ไป ทําไม ทงั้ ๆทม่ี ันไมไดเ ก่ยี วอะไรกับตัวเขา พอคดิ ดูดีๆแลว ก็ย่ิงเพ่มิ ความสงสัยใหก บั เขามากไปอกี คนท่ี ไมไ ดเ รยี นอยคู ณะเดยี วกนั ไมเ คยไดรจู กั กันมากอ นแตทาํ ไมถึงเขา มา วนเวียนอยใู นความคดิ ของเขาหลายครงั้ แมจะพยายามไมคิดแตร อยย้มิ นนั้ ก็มกั จะลอยเขา มาในหวั ของอยเู สมอ ไมเ ขา ใจจรงิ ๆ… ฐานทัพจดเนื้อหาทส่ี าํ คัญลงไปในกระดาษท่ีเตรียมมาจดสรปุ แยกพรอม กบั สายตาท่ีไลอ านเนื้อหารวดเดียวกส็ รุปไดครอบคลุมทกุ อยา งโดยท่ไี มร ู เลยวา ทุกการกระทาํ ของเขาถูกจับจองดวยสายตาของใครอกี คน บุนทมี่ ายืมหนงั สือไปทํารายงานยนื แอบมองอยทู ีม่ มุ เสาไมไ กล จากทนี่ ัง่ ของหมอฐานทัพ ในมอื ถือหนงั สอื ไวส ามเลมพรอ มสมดุ อีกหนึ่ง เลม ทเ่ี ตรยี มจะมานง่ั อานพรอ มจดสรปุ พอเหน็ หมอฐานทัพน่งั อยตู รงนัน้ เขากเ็ ลยยืนแอบดูเพลนิ จนลืมไปวา ตัวเองตงั้ ใจจะมาทําอะไร รอยยมิ้ เลก็ ๆปรากฏขึ้นบนใบหนา ของคนยิม้ เกง เปน ครง้ั ที่ เทา ไหรแลว นะที่เขายิม้ ออกมาเมอ่ื ไดพบเจอหมอฐานทพั แมวาครง้ั นี้เขา จะไมไ ดเดนิ เขาไปทกั แตก ารท่ีไดเห็นแคแผน หลังกท็ าํ ใหเ ขาสขุ ใจขึ้นมา อยา งบอกไมถกู มันทําใหเ ขานกึ ยอนกลับไปกอนที่จะไดเจอหมอฐานทัพ ตวั จรงิ ๆ เขาเคยอยใู นจุดทแี่ อบตดิ ตามหมอฐานทพั โดยท่ีไมเคยเจอตัวมา By Tartus

เกอื บหนง่ึ ป อยใู นมุมทีเ่ ขาจะไมทาํ ใหอกี คนอึดอัด มุมทบี่ นุ อยแู ลวมี ความสขุ ทกุ ครงั้ ที่เหน็ ความเปน ไปของอีกฝา ย บางครั้งเขากเ็ คยถามตวั เองวา เขามาอยูในจดุ ๆนไ้ี ดอ ยางไร จดุ ที่ไดใกลช ิดกบั หมอฐานทัพมากกวาทเี่ คยหวังไว จุดทห่ี มอฐานทพั เขามา เปนทกุ อยางในชีวติ ของเขา รอยยมิ้ ทเ่ี ห็นไดย ากแตเขาก็ไดเห็นจาก ใบหนา เรียบเฉยทไี่ มแสดงอารมณอ ะไร คาํ พูดท่ีดูธรรมดาแตกลบั เปน คาํ พดู แสนพเิ ศษเมอ่ื หมอฐานทพั เปน คนเปลง เสียงออกมา แตก อ นเขาเคย คิดวา ยงั ไงเขาก็ตอ งบอกความรสู กึ ทงั้ หมดใหห มอฐานทพั รูและเขา ตองการใหหมอฐานทพั ตอบกลับความรสู กึ ของเขา แตใ นตอนนค้ี วามคิด ของเขาเปลีย่ นไป บุนคดิ วาการที่เขาไดม าอยใู นจดุ ทห่ี มอฐานทพั ยอมเปดใหเ ขา แมจ ะไมมากแตก ถ็ ือวา มากกวาตอนท่ีหมอไมย อมตอบขอความ แคน ้ันมนั ก็เพียงพอสําหรบั คนทฝี่ น ลมๆแลง ๆอยางเขา คนทไ่ี มเ คยคดิ วา จะไดเขา มาอยูในชีวิตของคนทอ่ี ยูไกลเกนิ เอ้อื ม ตอนน้ีเขามาไกลเกนิ สิง่ ทฝ่ี น ไว มาก จนบางทเี ขาก็คิดวา …ไมต อ งมีความสมั พนั ธ แคไ ดดแู ลกนั แบบ นตี้ ลอดไปกพ็ อ ความรูสึกทเ่ี ขามีใหก ับหมอฐานทพั มันมากกวาการประเมนิ คา ดว ยคําจาํ กดั ความแคค าํ ๆเดยี ว ในตอนนี้ขอใหเขาไดด ูแลคนๆนต้ี อไป นานๆและไมมใี ครเขา มาแยงหนา ที่ของเขาเทา นัน้ กเ็ พียงพอแลว By Tartus

เขายนื มองคนตรงหนา เพลนิ จนรตู วั อกี ทีหมอฐานทัพกฟ็ ุบลงไป กบั กองหนังสอื เลมหนานนั่ ทาํ ใหรอยยม้ิ ของบุนกวางข้นึ กวาเดมิ เปน เวลา เดยี วกันกบั คนที่น่ังตรงขา มโตะของหมอฐานทัพลุกออกไปพอดี บุนรบี เดินไปตรงโตะราวกบั กลัววา จะมคี นมาแยง ตัดหนา ขอเทาของเขาดีขน้ึ กวาวันศกุ รม ากเลยทาํ ใหเ ขาเดนิ ไดเกอื บจะปกติ หนงั สอื ทั้งสามเลมวางลงชา ๆ คนที่วางหนังสอื คอยๆย่ืนหนา ผา นทก่ี นั้ โตะเพอ่ื ดคู นที่พ่ึงฟุบหลับไป ดวงตาท้ังสองขา งทีห่ ลับสนทิ กบั ลมหายใจเขา ออกเปน จงั หวะทําใหบ นุ หยบิ โทรศัพทม อื ถอื ตัวเองขน้ึ มากด ถา ยรปู ตรงหนา อยา งหามใจไมไ ด บุนกดรัวภาพอยูค รหู นึง่ กอ นจะเกบ็ โทรศัพทมอื ถือตัวเองลงแลว คอยๆยอ ตัวนั่งลงท่เี กา อ้ีของตัวเอง เขากลัว วา จะทาํ ใหห มอฐานทัพตืน่ ไมไดห วงั ใหหมอฐานทพั รวู า เขาอยตู รงน…ี้ แคอ ยากอยูในทที่ ่ี หมอฐานทพั อยูก็เทา น้ัน ตัวหนังสอื ในหนังสอื เหมอื นยานอนหลับสาํ หรบั คนที่ไมร กั การ อานอยางบุน บทแรกยงั ผา นพน ไปไมถงึ ครึง่ ก็ทําเอาคนทอี่ านหาวเปน รอบที่สาม บางทเี ขาก็คดิ วา หนังสอื ไมเ หมาะกับคนอยางเขาจรงิ ๆ งวง… ไมมีคําวา ฝนสาํ หรับนายกติ ติกร ไมถึงหา นาทีหลังจากนั้นหนา ของเขากฟ็ ุบลงกับหนังสอื อยา งคนยอมแพ ท้ังๆที่เมือ่ คืนกน็ อนกลับมา เต็มอิม่ ทําไมยังงวง By Tartus

อืม…นา สงสยั จรงิ ๆ… หลังจากทบ่ี นุ หลับไปไดไมนานคนทนี่ งั่ อยฝู ง ตรงขา มก็คอยๆดัน ตวั ลุกข้นึ มาหลังจากที่พกั สายตาไปไดสกั พัก ความเหน่ือยลาจากการ ทํางานทําใหฐานทพั รูส กึ งวงนอนอยบู อ ยๆ บางทีในตอนนเ้ี ขาคิดวา เขา ควรจะไปหากาแฟดืม่ สกั กระปอ งกอ นจะลุยอา นหนงั สือตอ พอคดิ ไดแบบ นัน้ รา งสงู กด็ ันตัวลกุ ขนึ้ จากเกาอี้ อาจเพราะความสูงของฐานทัพทาํ ให เขาเหน็ คนที่ฟบุ หลบั อยูตรงขา ม บนุ … คนที่พึ่งต่ืนหยบิ แวน ตาขนึ้ มาสวมอกี คร้งั เพ่ือความแนใ จกอ นที่ รอยยิม้ บางๆจะเผยออกมาเมอ่ื เห็นวา เขาไมไ ดจ าํ คนผิด ใบหนา เกลี้ยง เกลาท่ฟี ุบหลบั อยกู ับปากกาเมจิกทเี่ ปด ฝาทิ้งไวท าํ ใหฐานทพั ถอื วิสาสะ เอ้ือมมือไปคอ ยๆดงึ ปากกาออกจากมือของบุน กอ นจะหยิบปลอกปากกาที่ วางอยใู กลๆกนั ข้ึนมาสวมปดไวเ หมือนเดิม เปด คางไวแบบนนั้ หมกึ กแ็ หง พอดี ฐานทัพมองคนตรงหนา อยพู กั หนึ่งกอนจะตดั สนิ ใจเดนิ ลงไปหา กาแฟด่มื น่พี ึง่ บายสองกวา เขากะวา จะกลบั หอสกั ทมุ สองทมุ กลบั ไปเร็ว ก็ไมม อี ะไรใหท าํ อยดู ี หอสมดุ แอรเย็นเสยี งรบกวนกน็ อ ย รานน้ําทแี่ ยกออกมาจากหอสมุดอยไู มไกลกันมากเลยทาํ ใหม ี ผูคนตอแถวอยสู องสามคน ฐานทพั เดนิ ไปท่ตี ูเ ยน็ กอนจะหยบิ กาแฟ By Tartus

กระปองทดี่ ืม่ เปนประจาํ ออกมา ยังไมทันทจ่ี ะปด ประตลู งหนา ของใครอกี คนก็ลอยเขา มาจนทําใหเขาเลือกท่ีจะหยิบกาแฟเพ่มิ มาอีกหนึ่งกระปอง ซอ้ื ไปฝากหนอ ยกด็ ี กาแฟกระปอ งหายไปในเวลาไมถ ึงหน่งึ นาที ฐานทพั ทิง้ กาแฟ กระปอ งที่ดม่ื หมดอยางรวดเรว็ ลงถังขยะกอ นจะเดนิ เขาหอสมดุ เพื่อ กลับไปอานหนงั สอื หอสมดุ ความจริงไมอนญุ าตใหเ อาของกินเขา ไป รับประทานแตถ าเปนพวกนํ้าเปลา หรอื นาํ้ กระปอ งถือวาอนุโลมไดเ ปน พิเศษเลยทําใหเ ขาเดนิ เขาไปโดยไมถ ูกหา มจากเจาหนาทห่ี อสมดุ ช้ันสามยังคงเงียบเหมือนตอนท่ีเขาพ่ึงมาถึง ฐานทัพเดนิ ตรงไป ที่โตะของตัวเองกอ นจะชะโงกหนาดูอกี คนท่ยี ังคงฟบุ โตะ หลบั อยู ยังไมท ัน ทีฐ่ านทพั จะทําอะไรคนตรงหนาก็ทําทา เหมอื นกาํ ลงั จะตนื่ กาแฟกระปองเย็นๆถกู แนบลงขา งแกมของคนที่กาํ ลงั จะลืมตา ทําใหค นที่ถูกกระตนุ ดว ยของเยน็ เดง ตวั ตืน่ ขึ้นมาทันที บุน ทาํ ทาเหมือนจะ อา ปากดา แตพ อเหน็ วา ใครเปน คนทาํ คําพดู ตา งๆกถ็ ูกกลืนหายไปหมด หมอตืน่ มาตงั้ แตต อนไหน… “ให” ฐานทัพพดู ส้ันๆกอนจะวางกาแฟกระปอ งไวทโ่ี ตะ เขา แลว ยอ ตวั กลับไปนง่ั ที่เกาอี้ของตัวเอง “ให…” คนท่พี ง่ึ ตนื่ ทวนคาํ พดู งงๆกอ นจะอา ปากคาง หมอรูว าเขาอยตู รงน…ี้ และเหน็ วาเขาแอบหลบั ไอบุนเอย ยยยยย ความเทของมึงหายไปหมดแลว !! By Tartus

“ขอบคณุ นะครบั ” บนุ ลุกขน้ึ พรอ มเอาคางเกยท่ีกน้ั โตะ ไวแลว ยม้ิ ใหคนทนี่ ัง่ อยอู กี ฝง อยางอารมณด ี “อืม” ฐานทพั รับคาํ สน้ั ๆกอ นจะเงยหนามองเขา “กลบั ไปอา น หนังสอื ” “โหพ่ี…อานยงั ไมจ บบทแรกผมก็ไปเฝาพระอินทรแ ลว เน่ยี ” บนุ บน กบั นิสยั ของตัวเอง เวลาอา นหนงั สอื ทไี รเปน แบบน้ที ุกที “อมื อา นไป” ฐานทัพหยิบแวนตาข้นึ มาสวมเตรยี มจะอา น หนงั สอื ตอ “ครับ กไ็ ด” บนุ รบั คําสั้นๆ ไดก าแฟมากค็ งต่ืนกวา เมื่อกลี้ ะวะ “ไมเ ขา ใจตรงไหนก็ถาม” กอ นทีบ่ นุ จะยอตวั กลบั ไปนง่ั ที่เดนิ ฐานทัพกพ็ ูดตอ “ถาเขาใจจะสอน” “สอนหมดไดไหมครับ ผมไมเขาใจอะไรเลย” บุนเผยความเจา เลห ออกมาแตครง้ั น้ีฐานทัพไมไ ดห ลงกลเขาเหมือนคร้งั กอ นๆ “บุน” นาํ้ เสียงน่ิงๆทเ่ี รียกชอื่ เขาทาํ เอาคนเจาเลห ถ ึงกบั หบุ ย้มิ เจอหมอโหมดนไ้ี ปตอไมถูกเลย “ครา บบบ เขาใจแลววว” บนุ ลากเสยี งกอ นจะยมิ้ ออกมา “ถา ไมเ ขา ใจจะโผลห นามาถามนะครับพ”ี่ “อมื ” ฐานทพั พยักหนา กอนจะถอนหายใจเมอ่ื บนุ ยังไมยอมยน่ื หนากลบั ไปแถมยังย้มิ ใหเขาจนแทบจะไมเห็นตาอยูแลว “กลบั ไปนั่งท”่ี By Tartus

“ออ ครบั ไดค รับ” บุนยิ้มอีกครั้งกอ นจะทาํ ตามทีห่ มอฐานทัพ บอก ฐานทัพถอนหายใจออกมาชาๆ…ที่พดู ไปเม่อื กเี้ ขาคงไมไ ด ตัดสินใจผดิ ใชไ หม เวลาผา นลวงเลยไปกวาสองช่ัวโมงกบั ทน่ี ่งั ทถ่ี กู เปล่ยี นจากชัน้ สามลงมานง่ั ชั้นสอง โซนนง่ั อา นกลมุ ทหี่ มอฐานทพั ชวนเขามานงั่ รวมโตะ ดว ยเพราะเหน็ วา ถา ปลอ ยใหอ านคนเดียวคงจะไมเขา หวั แนๆ แมวา ฐาน ทัพจะชอบชั้นอา นเดีย่ วมากกวาแตก ็อดเหน็ บนุ ทาํ ทา เบอ่ื โลกแบบนน้ั ไมไ ด อีกไมนานก็จะสอบมดิ เทอมแลว “ตน่ื ” ปากกาทอ่ี ยใู นมือเคาะหัวคนขเี้ ซาเบาๆ เปน รอบทหี่ าท่ี ฐานทพั ตอ งคอยพดู คาํ เดิมๆกบั การปลกุ บนุ ดวยวิธเี ดมิ ๆ “อา นไปกจ็ าํ ไมได ผมนอนใหต วั อักษรซึมซาบเขาสมองดกี วา ” บนุ พูดดวยนํ้าเสียงงัวเงยี เขาคงไมเหมาะกบั ตัวหนงั สือเยอะๆจริงๆ “วิธแี บบนั้นมีจริงทีไ่ หนละ” ฐานทัพสายหัว “ลกุ ข้ึนมาอาน” “ไมค รบั ผมงวง” “บนุ ” “โหพ่ี…ผมงวงจรงิ ๆนะ” By Tartus

“บุน” นาํ้ เสียงจรงิ จงั ท่ีดงั ขน้ึ เปนครงั้ ที่สองทาํ ใหคนทีฟ่ บุ อยูก บั แขนตัวเองคอยๆดนั ตัวขนึ้ อยา งขัดไมได “ครบั ผมรแู ลว ” บุน พยกั หนา กอนจะเปดหนังสือหนาทอี่ าน คา งไวแลวเพงสายตาอา นอีกรอบ เมอ่ื เห็นแบบนน้ั คนที่หยุดอา นหนงั สืออยกู ็เบาใจ ฐานทัพหนั กลบั ไปสนใจหนงั สอื ตรงหนา ตอ กอ นทห่ี างตาจะรูสกึ เหมอื นหวั อีกคน กําลังจะทิ่มลงไปกลางหนงั สอื ปก !!! หนาผากที่กระแทกเขากับฝา มอื ของอีกคนอยา งจงั ทาํ ใหลด ความเจบ็ ปวดลงไดม ากจากทจี่ ะกระแทกเขากับหนังสือ ฐานทพั ถอน หายใจออกมาเมือ่ เหน็ วาเขาเอามอื ไปรองรบั ไวไ ดท นั กอนจะสา ยหัว เล็กนอยเมือ่ เห็นคนตรงหนาไมร ูส ึกตวั เขาคอ ยๆดนั มอื ตวั เองออกกอนจะ มองคนทหี่ ลับตาอยพู กั หนงึ่ อีกสกั พักคอ ยปลุกก็ได คิดแบบนั้นกก็ ลบั ไปสนใจเนอ้ื หาตรงหนา ตอ โดยท่ีไมรเู ลยวา รอยยม้ิ บางๆไดป รากฏขนึ้ บนมมุ ปากของอีกคนท่ีไมไดห ลบั ไปอยา งทคี่ ุณ หมอเขาใจ บุน คอยๆหร่ตี ามองคนทก่ี ําลงั คร่าํ เครง อยกู บั การอานหนงั สือ ดว ยความรูสกึ ที่รบกวนจติ ใจไมห ยดุ เมอื่ ก…้ี เรยี กวาหว งไดไ หมนะ By Tartus

จากที่คดิ วา ไมงวงก็กลายเปนงว งจริงๆ หลงั จากทีแ่ อบมองคน ตรงหนา อยพู กั หนง่ึ ดวงตาท้งั สองขา งก็คอยๆปดลงอยา งหามไมไ ด งีบสกั พักคอ ยตนื่ มาอา นตอ กไ็ ด… บทสุดทา ยท่ใี ชส อบของวชิ าที่สามจบลง ความลา จากการมอง ตวั หนงั สือเยอะๆทาํ ใหฐานทพั ถอดแวน ตาทีใ่ สอยอู อกกอนจะหลบั ตาลง ชาๆเพ่ือพักสายตา วันน้ีพอแคน ี้กอนดีกวา ถา อา นเยอะกวานม้ี ีหวังเขา เบลอแนๆ พอคดิ แบบนน้ั หนงั สอื เลมหนากป็ ดลงพรอ มกับของที่เก็บใส กระเปาเตรียมกลบั หอกอนจะนึกขน้ึ ไดว าปลอยใหค นตรงหนา หลบั นาน เกนิ ไปแลว สุดทา ยก็เหมือนบนุ มารอเขาอานหนังสือ “บนุ ตืน่ ” ฐานทัพเออ้ื มมือไปเขยา แขนคนทน่ี อนหลบั อยูใ ห รสู ึกตวั เขาจะรูตัวไหมวา นอนหลับไปเกือบหนง่ึ ช่วั โมงเตม็ “บนุ ” เรยี กชื่ออีกครง้ั หลังจากไมมปี ฏิกิรยิ าตอบรับจากคน ตรงหนา “อืม…” เสยี งตอบรบั เอย ออกมาเบาๆ รา งของเขาจะคอยๆดนั ตัวลกุ ข้ึนมา บุนขยต้ี าเลก็ นอ ยกอนจะหรีต่ าเพอ่ื ปรบั แสงใหอยใู นสภาวะ ปกติ “ถา ไมอานก็กลบั ” ฐานทัพเร่มิ ดอุ ีกคร้ังเม่อื เหน็ วา คนตรงหนา ไมไดต้ังใจอยา งท่ีควรจะเปน ทง้ั ๆทจ่ี ดุ ประสงคท ่ชี วนมานงั่ อานดวยกันก็ เพอ่ื กระตนุ บนุ แทๆ By Tartus

“ก็ผมไมเขาใจ” บนุ ตอบดว ยนํ้าเสียงงวั เงีย “ยากจะตาย” “ถา บน วา ยากแลวเมอื่ ไหรจะได” เขาถามกลบั ไปเสยี งแขง็ “บอกวา ทําไมได พยายามเตม็ ท่ีรยึ ัง” “พ่ี…” เมือ่ เหน็ วาคนตรงหนา เร่มิ ดอุ ีกครง้ั ความงวงที่ยัง หลงเหลอื อยกู ห็ ายไปในพริบตา บนุ กระพริบตาปริบๆพรอมกลืนนํ้าลาย เฮือกใหญ “โกรธผมหรอ” “เปลา ” ตอบกลบั ตามความจรงิ เขาไมจําเปน ตอ งโกรธอะไร อยแู ลว “แคไ มเ ห็นความพยายามในการอา นหนงั สือ” “ผมขอโทษ” บนุ เอย อยา งคนรูสกึ ผดิ ไมเ คยรสู กึ ผดิ แบบนมี้ า กอน “ผมจะต้ังใจอา นแลวก็ได” “อมื แลวแต” ฐานทพั ตอบนง่ิ ๆ “จะกลับแลว ” “ผมรวู า ผมผิดแตพ ่อี ยเู ปน เพอื่ นผมกอนนะ” เขาเอยเสยี งเบา พอเห็นหมอฐานทพั ในโหมดน้เี ขาก็ทาํ ตัวไมถูกทกุ คร้งั จะปลอ ยใหหมอ กลบั ไปพรอ มอารมณแบบนเี้ ขาก็ย่ิงอานหนงั สอื ไมรเู รือ่ ง อยางนอยเขากอ็ ยากทําใหหมอเหน็ วาเขาตัง้ ใจจะอา นแลว จรงิ ๆ “ทําไมตองอย”ู คาํ ถามที่ถามกลบั มาทนั ทีทาํ เอาคนทฟ่ี ง ถึงกับ ชะงักเล็กนอย “เพราะผมอยากใหอ ย”ู เมื่อโดนถามมาตรงๆเขากต็ อบกลับไป ตรงๆ By Tartus

อยา งนอยกร็ ูสึกอนุ ใจที่มหี มออยูใกลๆ “อยา หลับอีก” ฐานทพั ไมไ ดต อบกลบั มาตรงๆแตคาํ พดู นน้ั ก็ทาํ ใหบุน เขา ใจทุกอยา ง รางสงู ยดื หลงั ตรงกอ นจะพยักหนา รวั “ครบั ไมหลบั แลว จะไมหลับ” บุนพดู พรอมกับยกมือทงั้ สอง ขา งขึน้ มาถางตาตัวเองไว “เพีย้ น” ฐานทพั หัวเราะออกมาเบาๆ “หัวเราะแลว ” แคเห็นคนตรงหนา หวั เราะกท็ ําใหอ กี คนคลาย ความกังวลเม่ือครลู งได คดิ วาหมอจะโกรธจนไมยอมอยูตอซะแลว “อา นหนงั สือ” “ครบั อานแลวครบั ” บนุ ดกู ระตือรือรนมากกวาเดิม เมอ่ื โดน ส่ังใหอ านเขากอ็ านตามทฐี่ านทัพบอกโดยไมมีทา ทีอดิ ออดเหมอื นตอน แรก คนทมี่ อี าํ นาจเหนือกวาในตอนนมี้ องภาพตรงหนาดวย ความรสู กึ พอใจ ใบหนาของบนุ เวลาที่ดูจริงจงั ดแู ปลกตากวา ทุกที ปกติ จะเหน็ เจาตัวเอาแตย ้มิ ไมก็ทําหนา ทะเลน พอเหน็ ในมมุ นก้ี เ็ หมือนไดเห็น ในสิ่งทีไ่ มเ คยเหน็ มมี ุมจริงจงั เหมอื นคนอน่ื เปน เหมือนกนั “พ่ีครบั ตรงน้มี ันคอื อะไรหรอครับ” หลังจากทีอ่ านไปไมถงึ สิบ นาทบี นุ ก็ตองยอมแพใ หก บั วิชาเคมีทเ่ี ขาไมถนัดเอาเสยี เลย By Tartus

ตอนท่เี ขา มาเรียนคณะเกษตรกค็ ดิ มาตลอดวาไมน า จะเจอวชิ า พวกน้ี ท่ไี หนไดเ ขาคดิ ผิด วิชาสวนมากทไ่ี ดเรยี นลวนมีพน้ื ฐานมาจาก วทิ ยาศาสตรท งั้ น้นั รวมไปถงึ วิชาเคมีทเ่ี ขาตองเจอในเทอมแรกนด้ี ว ย “ไหน” ฐานทัพลากหนงั สอื สวนที่บนุ ช้มี าดูกอนที่จะไลอา น ตวั หนงั สอื ทีต่ ิดกันเปนแถวยาว “ผมไมเ ขาใจวากลายเปน แบบนีไ้ ดย ังไง” “อมื ” ฐานทัพพยักหนา กอ นจะหยบิ ดนิ สอทพ่ี ง่ึ เกบ็ ไปออก มาแลว เริม่ อธิบาย “ดูตรงน…ี้ ” คาํ อธบิ ายทเี่ ขา ใจกวา ในหนงั สอื ทําใหค น ทเี่ กาหัวอยูร อ งออข้ึนมาทนั ที “โห แคน เ้ี องหรอ หนังสอื อธิบายซะดเู หมอื นยากเลย” บนุ พยัก หนา กอ นจะยิม้ ใหห มอฐานทพั “ขอบคณุ นะครับ” “อมื ” เขารับคําส้ันๆกอ นจะหยิบโทรศัพทของตวั เองขน้ึ มา พรอมกับหฟู ง กอ นจะเปดเพลงสากลทีช่ อบฟงไปพลางๆ บุนที่พ่ึงเขา ใจเนอื้ หานงั่ อานตอ ไปไดส ักพกั กอ นจะเงยหนา ขนึ้ มามองคณุ หมอที่นัง่ อยูตรงขาม สายตาทเ่ี หมอมองมาทางเขาทาํ ใหค น ท่ีเงยหนาถึงกับตองเสมองไปทางอื่น แมจ ะรูว าหมอเหมออยูแตก ็อด ใจเตน กับสายตาทมี่ องมาไมได อกี นิดเดยี วสง ผมไปปมหวั ใจไดเลย “อะไรวะเนีย่ ” เขาบน ออกมาอีกครง้ั เม่อื ขึ้นหวั ขอใหม ทัง้ ๆที่ มนั กส็ บื เนอื่ งมาจากเรื่องเกาแตทําไมพอดแู บบนี้มนั เหมอื นคนละเรอื่ งกนั By Tartus

ไมเขาใจโวย ยยยยย!!! “ไหน…ขอดูหนอ ย” ฐานทัพที่เหน็ ทา ทางของคนตรงหนา พูด ดวยนาํ้ เสยี งใจเยน็ เขาดงึ หนงั สอื ไปดอู ีกครง้ั กอนจะถอดหูฟงออก “ดูนะ” “ผมโงเ นอะ แคน ี้ก็ไมเขาใจ” คําพดู ของบนุ ทาํ ใหค นทก่ี าํ ลังจะ สอนหยดุ คาํ พดู ตัวเองไวก อนจะเงยหนา มองบุนชาๆ “ไมโ ง” เขาไมเคยมองวา คนท่ีไมเขา ใจจะเปน คนโง “แคย งั ไม เขา ใจ อธิบายกเ็ ขาใจแลว อยา วา ตัวเอง” ไมร วู าจะเรียกวาคําปลอบใจ ไดไหมแตสําหรับฐานทพั มนั ถอื เปน กาํ ลังใจเล็กๆท่ีเขาพยายามจะสอื่ ให คนตรงหนารู รูว าเขาเช่ือม่นั ในตวั บนุ “ครับ” บุน รับคําสน้ั ๆกอนจะยิ้มบางๆ “ขอบคณุ สําหรบั กาํ ลังใจ” “อืม” ฐานทพั รับคําส้ันๆ “ตรงน้ีใหก ลับไปดูเรอ่ื งกอนหนา ที่ บอกวา…” บทเรียนดาํ เนินไปตอสําหรบั คนทยี่ งั ไมเขาใจในเนอื้ หาทเี่ รียน มา ฐานทพั เปนคนท่อี ธิบายอะไรแลว คนที่ไดฟง มักจะเขาใจโดย ทันทีแตกบั บนุ เขาตองอธิบายใหล ะเอยี ดกวา เดมิ และใชเ วลามากกวาเดิม เพื่อใหอ ีกคนคอ ยๆคดิ ตามสงิ่ ทเ่ี ขาอธบิ าย “บุน” “ครบั ?” By Tartus

“เลิกมอง” ฐานทัพเงยหนาขน้ึ มาสบตาหลงั จากท่ีสงั เกตเหน็ บุ นมองเขามาพักใหญ “ดูหนังสอื ” น้ิวของเขาเคาะท่ีหนังสอื เชงิ เรียกสติ คนตรงหนา “ออ…ขอโทษครับ” บุนย้มิ แหงๆ “ผมลมื ตัว” “อมื ” เขารบั คาํ ส้นั ๆกอ นจะพดู ตอ “อยา ลมื ตัวบอ ย” “ครบั ” “เดีย๋ วจะไมรูเรอ่ื ง” คาํ พูดท่ีไมไดแฝงความหมายอะไรไว หากแตท ําใหอ ีกคนคิดไปไกลจนหนา แดง จๆู บนุ กร็ ูสกึ รอ นผาวขึ้นมา อยา งไมทนั ไดต ัง้ ตัว ใช… เขาไมร เู รื่อง เพราะเวลาไดเ หน็ หมอในอริ ยิ าบททแ่ี ปลก ออกไปกท็ ําใหเขามองเพลินจนไมอ าจละสายตาไปสนใจสงิ่ อื่นได หมอมีอทิ ธิพลกับตวั เขามาก…มากเกินไปแลว บนุ เอย ยยย สตโิ วยยยยยยยย!!! ปอก! ปลายดนิ สอเคาะลงที่หนา ผากเขาเบาๆเรียกสติที่ กระเจิดกระเจิงใหก ลับมาสนใจส่งิ ตรงหนา ฐานทพั ขมวดควิ้ กอนจะพูด ดวยน้ําเสียงจรงิ จงั “บุน…จะใหสอนอยไู หม” “สอนครบั สอน” คนที่พึ่งไดส ตริ บี ตอบกลบั ทันที “ตั้งใจฟง ” ฐานทพั ถอนหายใจ “เลกิ เพอเจอ” By Tartus

“ครับ รแู ลว วววว” บุน ลากเสยี งยาวกอ นจะยม้ิ ออกมา เรือ่ งทเ่ี พอ เจอไมพน เร่อื งของ…หมอฐานทพั By Tartus

จีบหมอครงั้ ที่สบิ สอง สัปดาหสอบไดเวยี นมาถงึ ไวอยางกับโกหก บนุ ยังรสู กึ เหมือนพง่ึ เปดเทอมเมอ่ื วาน รางทีน่ งั่ ประจําอยทู โ่ี ตะอานหนงั สือในหอกาํ ลัง ขะมกั เขมน อยางทไี่ มเคยเปนมากอ น อาจเพราะถึงเวลาที่ตอ งจรงิ จังกับ การอานหนงั สือสอบมิดเทอมครงั้ แรกในรว้ั มหาวทิ ยาลยั ซึง่ ขอสอบจากท่ี ไดฟง มาจากรุนพ่กี ็ไมไ ดงา ยเหมอื นสมยั มัธยมเพราะเปน ขอสอบอัตนัยซง่ึ ตอ งใชค วามรูอยางกวา งขวาง ทาํ ใหค นทขี่ ้เี กยี จมาตลอดตอ งกระตนุ ตัวเองมากกวา เพ่ือนคนอน่ื ๆ อกี เหตุผลหนง่ึ คงจะหนไี มพนวนั ทหี่ มอฐานทพั ติวหนงั สอื ให… เขาไมอยากใหเ วลาของหมอตอ งมาสญู เปลา กับคนอยางเขา “อะกาแฟที่มึงฝากซอื้ ” สองท่พี งึ่ กลับมาจากแวะไปหาเสบียง ตนุ ไวย ามดึกวางถุงพลาสตกิ ท่บี รรจุกาแฟสองกระปอ งกบั ขนมปงหนงึ่ ถงุ ไวบ นโตะของคนทกี่ ําลงั อานหนงั สอื อยู “เทา ไหร หยิบเงินในกระเปา กูไปเลย” บุนย่นื กระเปาสตางคให เพ่อื นโดยทีส่ ายตายังคงจบั จอ งอยูท ี่เน้อื หาท่ีกาํ ลังอา นเขาหัว ตงั้ แตทห่ี มอฐานทพั อธบิ ายใหฟ งอะไรๆก็ดูงา ยข้ึนกวา เดิม สาํ หรบั คนท่ีเขาใจอะไรยากอยางเขา บุนขีดเนน ขอ ความท่สี าํ คญั กอ นจะ จดเน้อื หาท่คี วรจําแยกไวท กี่ ระดาษเปลา อกี แผน ปกติไมเ คยตองมาทําอะไรยิบยอยขนาดนม้ี ากอน By Tartus

“ดมู งึ ขยนั กวาปกตนิ ะไอส ่ี” สองหันมาแซวกอนจะนง่ั ประจาํ โตะอกี ฝงของหอง “แนน อน กขู ยนั แขง ไอส าม” บุนแลตาไปท่รี างของเพอ่ื นที่นอน นง่ิ อยูบ นเตยี งหลงั จากท่อี ดนอนมาเกอื บสองคนื กับงานทต่ี องเรงสง กอน มดิ เทอม บางทกี แ็ อบอจิ ฉาทีไ่ อสามไมตองมีเน้อื หาใหอ า นเยอะๆเหมอื น คณะของเขา แตถา เทยี บกนั แลวการสอบของมนั ก็ไมไ ดงา ยไปกวา คณะ อืน่ ๆ ยิง่ ถา เปน คนท่มี ีฝมือดา นศลิ ปะติดลบอยา งบุน แลว ยงิ่ ยากเขาไปอกี เขาคดิ วา…เกษตรคงเหมาะกับตวั เขามากที่สดุ แลว ในตอนน้ี พร่บึ ! จูๆไฟในหอ งกด็ บั ลงพรอมกับเสยี งของหอ งขา งๆทดี่ งั ข้ึนมาราว กบั วา ไมไ ดด ับแคหองของเขาหองเดยี ว บนุ หันไปมองหนา สองกอนจะเดนิ ออกไปดทู ่รี ะเบยี งกลางของหอพักชาย หมอ แปลงทีอ่ ยูหนาหอมคี วันพวย พุง ออกมาพรอมกับกล่นิ ท่บี งบอกวา พึง่ มกี ารระเบดิ ของหมอ แปลงไปเม่ือ ไมกีว่ นิ าทที ่ีผา นมา “ชบิ เอย…” คนที่พึ่งขยนั สบถออกมาอยางหวั เสีย ทงั้ ๆทต่ี ้ังใจ อานหนงั สอื เพอ่ื สอบพรุง นี้ เขายังเหลอื เนอื้ หาอกี สองบทใหญๆ ท่อี า นยงั ไมจ บ “เอาไงวะเนย่ี ” สองดหู วั เสยี ไมต างกัน ถึงแมพรงุ นจ้ี ะสอบบา ย แตก ารท่ไี ฟดบั ในเวลาอานหนงั สอื แบบนีก้ ็สรางความเดอื ดรอนไมนอ ย By Tartus

จะอานหนงั สือในความมดื ไมไ ด เสียงพดู คุยเริ่มดังจนกลายเปนเสยี งโวยวายของหลายๆชัน้ พอ มองดูแลว ทุกชน้ั ก็เกิดปญหาเหมือนกนั ไมไ ดม ีแคช น้ั ของเขาชัน้ เดยี ว เอายังไงตอ ไปดวี ะ… “จุดเทยี นอา น” บนุ พดู ออกมากอนจะตบบา เพื่อน “กวู า อีก ช่วั โมงสองชัว่ โมงไฟก็นา จะกลบั มา” “อืม เอาไงกเ็ อา” ในเมือ่ หาทางเลือกไมไ ดกต็ อ งยอมเดนิ คอตก กลับเขา หองของตวั เองเพื่อแกไ ขปญ หาเฉพาะหนา ไฟดับคร้ังนไี้ มไดทาํ ใหคนทนี่ อนอยตู นื่ ขนึ้ มาแตอยางใด อาจ เพราะความเหน่อื ยลาทาํ ใหสามไมมีแรงทจ่ี ะตน่ื ขน้ึ มารบั รเู หตุการณที่ กาํ ลังเกิดขนึ้ “โห เทยี นอะไรมงึ เนยี่ จะสขุ สนั ตวนั เกดิ ใครหรอ” สองประชด เม่อื เห็นสเ่ี ดนิ ไปหยบิ เทยี นเล็กๆที่บรรจุไวในกลอ งสขี าว “ก็ใครจะไปคิดวาจะเกิดเรอ่ื งแบบนวี้ ะ มใี หใ ชก บ็ ุญแลว มึง” บุ นตอบกลับกอนจะเดนิ ไปหยิบไฟแช็กท่ีชั้นวางของมาจดุ เทยี นเพือ่ ใหใน หอ งมีแสงสวาง “กูวา ไมถึงสิบหานาทีก็หมดแลว” สองสา ยหวั เขาคดิ วา เทยี น แบบนไ้ี มน าจะอยูจ นถึงไฟมา “เออ อยางนอ ยกด็ กี วา ไมม ี” บนุ ใหกําลังใจเพ่อื นตัวเองกอนจะ จดุ เทยี นแลว ยนื่ ไปใหส องเพื่อเอาไปวางไวท โ่ี ตะ ของตวั เอง By Tartus

แสงสวา งจากเทียนเลมเลก็ ทาํ ใหเ ขาพอจะอา นหนงั สอื ตอ ได แมว าบรรยากาศภายในหอ งจะเร่มิ อบอาวเพราะไมมีลมจากขา งนอกและ ลมจากพดั ลม รอ นวะ … มอื ขา งหนงึ่ เช็ดเหงอื่ สว นมอื อีกขา งเปดหนังสอื บุนรูสกึ เสยี สมาธมิ ากกวาเดมิ หลังจากทีเ่ ขาไมสบายตวั กบั อากาศที่คอ นขา งรอ น “เชีย่ ไมไหววะ รอ นชิบ” สองบนออกมากอ นจะเดินออกไป นอกหอ งเพ่ือไปดทู รี่ ะเบียงกลางอกี ครงั้ อยา งนอยขางนอกอากาศก็ถา ยเทสะดวกมากกวาขางในทแี่ ยง อากาศกันสามคน มองดขู า งลางก็ยงั ไมมวี ่ีแววของชางทจี่ ะมาซอ มหมอ แปลงหนาหอพัก “เออกกู ไ็ มไหว” บนุ พูดพรอ มกับเดินออกมาจากหอ งพรอ มกบั เหงอ่ื บนใบหนา อยูไมไดโวยยยย!!!! “ประกาศ ประกาศ” เสียงประกาศดงั ขึ้นจากลาํ โพงท่อี ยหู นา หอพกั ชาย “ขณะนเ้ี กิดเหตขุ ัดขอ งทาํ ใหไฟฟาใชการไมได” “เออกรู แู ลวครับ” สองถอนหายใจแรงๆ “ทางหอพกั กาํ ลงั ดําเนินการตามชางซ่ึงตอ งใชร ะยะเวลาในการ ตรวจสอบและซอมราวๆสามถึงสชี่ ่วั โมง สําหรบั ผูอาศยั หากมีความ จาํ เปนท่จี ะใชไฟฟา สามารถไปเขา พักหอพักในกาํ กบั มหาวทิ ยาลัยและ By Tartus

หอพกั ชายตกึ อนื่ ๆไดโ ดยทางหอพักไดติดตอประสานงานใหส ามารถขน้ึ หอพกั ไดทุกที่โดยไมมขี อ ยกเวน เน่ืองจากเหตสุ ุดวสิ ัยนี้ ขออภัยในความไม สะดวกทางหอพักจะรีบแกไขปญหาโดยเรว็ ที่สุด ขอบคุณครับ” “เอาง้ีเลยหรอวะ” สองบนออกมาอกี คร้ังหลงั เสยี งประกาศจบ ลง “เออ ก็คงตอ งเอางนั้ ” บนุ ถอนหายใจออกมากอ นจะถามตอ “มึงจะไปหรือจะรอ” “กคู งไปวะ เพ่ือนกูอยหู อถดั ไป คงไปขออยกู บั มัน” สอง ตอบ “ไปกับกปู ะ” “ไมเ ปน ไร มงึ ไปอยกู ็ส่คี นแลว เพ่มิ กูไปอกี คงอึดอัด” บนุ คิ ดกอ นจะถอนหายใจ “เดีย๋ วกูลองโทรถามไอเ ดชดู” “เออ งั้นเด๋ยี วกไู ปปลกุ ไอสามกอน” “อืมๆ” บนุ พยักหนารบั กอนจะหยบิ โทรศัพทม อื ถือออกมากด โทรหาเดชทอ่ี ยหู อพกั ในมหาวิทยาลยั เหมอื นกันกับเขา หวังวา จะได… ( ไงมงึ ) น้ําเสียงโหดทักทายเหมอื นทกุ คร้ังที่บนุ โทรหา “หอกหู มอแปลงระเบดิ วะ ไปนอนหอมึงไดปะวะ” ( เออได แตว า จะมีเพอ่ื นมาขอนอนอีกสองคน ) “รวมกเู ปนหกหรอวะ?” ( เออ แตนอนได อดั ๆกันเอา ) By Tartus

“อมื ” บนุ รับคําส้นั ๆ “งั้นเด๋ียวกูโทรบอกอกี ท”ี ( เออๆ จะมากม็ าเลยไมม ีปญ หา ) “ขอบใจวะ ” โทรศพั ทตดั สายไปกอนท่บี ุน จะกดโทรหาใครอกี คนทน่ี าจะเปน ทีพ่ ึง่ สดุ ทา ย หวังวา ไอห น่ึงจะมที ่ีนอนใหเ ขาไดนอนเพ่ือผา นคํ่าคืนนีไ้ ป ( ไงไอสี่ ) คาํ ทกั ทายประโยคเดิมๆดงั ขนึ้ เมือ่ เสยี งสัญญาณดัง ไมนาน “อยูหอปะวะ กจู ะไปนอนดว ย” ( เอออยู แตจ ะมานอนทําไมวะ ) “หอกหู มอแปลงระเบิด ใชไ ฟไมไ ดว ะ ” ( อืม ความจริงมงึ จะมาก็ได แต… ) เสยี งถอนหายใจของหน่ึง ดังขึ้นกอ นจะปรับเสียงใหเบาลง ( มีปญหากบั รูมเมทวะ ) “อา วหรอ…เอาไงดีวะ” เขาเร่ิมหมดหนทาง จะใหร อตอ ไปสี่ ชว่ั โมงกเ็ สยี ดายเวลาเปลา ๆ คดิ สบิ ุน คดิ ( มึงไมมีรุนพี่หรือเพอื่ นคนอื่นหรอวะทพ่ี อจะไปขอนอนดวย ได ) “เพื่อนมนั ก็มแี ตหอ งมันก็มีคนมาขอนอนเพิ่ม สว นรนุ พี่กไู ม คอ ยรูจ กั …” ยังไมทันทีจ่ ะพูดจบความคิดหนึง่ ในหัวก็แลนขน้ึ มา “เชยี่ ยย By Tartus

กูคดิ ออกแลว!!!” บนุ รอ งออกมาเสยี งดงั กอนท่จี ะรสู ึกเหมือนใบหนา กาํ ลัง รอ นผาว ทําไมคิดไมไดวะ!!!! ( อะไรของมงึ วะส่ี ) “เออเปลา ไมเ ปน ไรมงึ กูรแู ลววา จะไปนอนกบั ใคร” ( ใครวะ ) “รนุ พี”่ เสยี งของบนุ ออ นลงเมอ่ื พดู ถงึ รุนพ่ที ่เี ขาคิดถึง “แคน ้ี นะ เด๋ยี วกูไปเตรยี มของ ขอบใจมากเพอื่ นรัก” ท้ิงทายไวแ คนนั้ กอนจะกด ตัดสาย หัวใจของบนุ เตน แรงขน้ึ มาอตั โนมัตเิ มอ่ื คดิ วาเขาจะไปขอนอน กบั ใครในคนื น้ี แมจ ะยงั ไมร ูค าํ ตอบแตน ัน่ กค็ ือหนทางสดุ ทายของเขาแลว หมอฐานทพั แคค ดิ …ก็เขนิ แลว โวยยยยยยยยยย!!!!!! วันนีเ้ ปนอีกวันที่ไฟของหอพกั นักศกึ ษาแพทยสวา งเกือบทกุ หอง เปน ปกติท่ีในชวงสอบหอพกั จะดูสวา งข้นึ กวาปกตเิ ปนสองเทา เพราะไฟจากทกุ หองที่เปด รวมกัน ฐานทพั ทิ้งกระปองกาแฟท่พี ึง่ ดมื่ หมด ลงถงั ขยะขา งตวั กอ นจะเปด หนังสอื หนาถดั ไปหลงั จากทอี่ านจบแลว By Tartus

วันพรุงนเ้ี ปนวนั สอบวนั แรกแตเขาดันมีสอบวนั ท่ีสองเลยทําให ไมตองฝนตัวเองมากจนเกินไป แตการด่ืมกาแฟมนั เปนกิจวรรคประจาํ วนั จนเขาเลิกไมไ ด ถึงแมจะรวู า ไมดแี ตมันก็ตดิ เปนนสิ ัยไปแลว เสียงเคาะประตหู อ งดา นนอกดงั ทะลุมาถงึ หอ งเขา ปกติเวลาท่ี ขา งหอ งพูดอะไรกจ็ ะไดยนิ ถงึ กนั ย่งิ เสียงเคาะประตูย่งิ ไมตองพูดถึง เขา ไดยนิ บอยจนชิน “ขอโทษนะครับ นใี่ ชห อ งพฐี่ านทพั รเึ ปลา ” เสยี งทด่ี งั แววเขา มาในหอ งทาํ ใหค นท่ีอานหนงั สอื อยชู ะงกั กึกกอ นจะตงั้ ใจฟง เสยี งอกี ครงั้ กอ กกอกกอ ก เสียงเคาะประตดู งั ขน้ึ อีกครงั้ คราวนม้ี นั เร่มิ ใกลห องเขาเขามา มากขน้ึ เร่ือยๆ เสียงทถ่ี ามกเ็ รม่ิ ดังชดั เจนจนเขาไมตองเดาวาชอ่ื นน้ั คือชอื่ ของใคร ฐานทัพ…กม็ แี คเ ขาคนเดียว กอ กกอ กกอก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครง้ั คราวนเี้ ปน เสยี งจากหอ งขา งๆซ่งึ ทําใหคนท่หี ยดุ อา นหนงั สือแลวตง้ั ใจฟงไดยนิ ทกุ ประโยคราวกับวนลูป ซาํ้ ๆ “ขอโทษนะครับนใี่ ชหอ งพฐ่ี านทัพรึเปลา” By Tartus

เสียงท่ีดงั ชัดเจนทาํ ใหฐานทัพคอยเดินไปที่ประตู เสยี งทีต่ อบ กลบั จากหอ งขา งๆทาํ ใหค นท่ยี ืนอยูขา งนอกพูดตอบกลบั ดวยประโยคเดิม หลังจากทีร่ วู า ไมใ ช “ขอโทษนะครับ” บุนพดู เปนรอบทส่ี ิบหลงั จากท่ีเขาเดนิ วนหา หอ งของหมอฐานทพั ตง้ั แตชัน้ สองเพราะไมเจอพีป่ ระจําหอทําใหไ มรูวา หองของหมอฐานทพั อยชู ั้นไหน เบอรโ ทรศัพทก็ไมม เี ลยตองมาเดินตามหาทุกหอ งราวกับเขา เปนโรคจิต “ขอโทษนะครับนใ่ี ชห อง…” ยงั ไมทันจะพูดจบประตหู อ งก็เปด ออกพรอ มกับรา งของหมอฐานทพั ในชดุ นอนสบายๆกับแวนตาทส่ี วมไว พรอ มใบหนา ท่ดี สู งสยั ไมน อ ย ไมส งสยั ก็แปลก… “ขึน้ มาไดยังไง” คําถามแรกทีห่ ลดุ ออกจากปากหมอฐานทพั หากแตไ ดคําตอบกลับมาเปนรอยยม้ิ กวา งของคนตรงหนา “นึกวา จะตองพดู คาํ เดมิ ๆไปถงึ ช้ันสซี่ ะแลว ” บุนถอนหายใจ ดวยความเหนือ่ ยกอ นจะยกมอื ขน้ึ ปาดเหงอ่ื บนใบหนา “มอี ะไร” “ผมจะมาขอนอนดว ย” บนุ แจงความประสงคอ อกไปตรงๆทํา เอาคนที่ไมเขา ใจอยูแ ลวไมเขาใจข้ึนไปอกี จูๆมาบอกวา ขอนอนดว ย…อะไรของเขา By Tartus

“คอื ท่หี อผมหมอ แปลงระเบิดเลยใชไฟไมได หอของเพอ่ื นคน อื่นกม็ ีคนขอนอนเยอะผมเลยไมอยากจะไปอดั เพ่ิมอกี คน” บุนรัวยาว “ผมกเ็ ลย…” “เลย?” “คิดถึงพ่”ี บุนตอบกลับไปตรงๆกอ นจะย้มิ บางๆ “…” คําวาคิดถงึ ท่สี อื่ ออกมาอาจจะตคี วามไมเหมอื นกันทําให คนทไ่ี ดยนิ อง้ึ ไปพักหนง่ึ กอ นจะมองกระเปาทีบ่ นุ สะพายอยู เตรียมพรอมขนาดน้ี ถาเขาปฏิเสธก็ดูจะใจรา ยเกนิ ไป “แตถา ไมไ ดไมเ ปน ไรหรอกครบั ผมกลับไปรอใหเขาซอ มหมอ แปลงก็ได” เมื่อเหน็ วา ฐานทพั เงียบไปคนที่อยรู อฟงกร็ สู กึ ใจแปว ไมไดบ อกลว งหนาก็ไมแปลกท่หี มอจะไมใ หเ ขานอนดว ย “อมื เขา มา” ฐานทพั เบ่ยี งตวั หลบ “คราวหลงั ถามพป่ี ระจาํ หอ วา หองอยไู หน ไมต องเดนิ เคาะทุกหอง” “กพ็ เ่ี ขาไมอยนู ีค่ รับ” บุนตอบ “ผมเหน็ มคี นกําลงั จะเขาหอ พอดกี ็เลยเดนิ ตามเขา มาเลย” “อืม” “ถา พใี่ หเบอรผมตงั้ แตแ รกผมก็คงโทรมาขอพ่ีลวงหนา แลว” บุน บนอบุ อิบ “อืม” ฐานทพั รบั คาํ ส้ันๆ สง่ิ ทบี่ นุ พูดกถ็ ูก วนั น้ันเขาไมไ ดใ ห เบอรโ ทรศพั ทไ ปเพราะคดิ วาไมมเี หตจุ ําเปนอะไรที่จะตองโทร By Tartus

ท้งั ๆทคี่ วามจรงิ บนุ อาจจะตองการความชว ยเหลอื จากเขาก็ ได… อยางเชนตอนนี้ “เอาไป” ฐานทพั หยิบโทรศัพทม อื ถอื ที่ใสอยูใ นกระเปากางเกง ออกมาย่นื ใหคนตรงหนา “ครบั ? ใหผมทําไม” “เบอร” ฐานทพั พดู สนั้ ๆ “คราวหลงั จะไดโ ทร” “ครบั ไดค รับ ไดเลย” บนุ กระตอื รือรน ขนึ้ มาทันที เขารับ โทรศพั ทข องคนตรงหนามาถือไวแลว กดเลขท้ังสิบหลกั ลงไปพรอมกับตัง้ ชื่อใหเสร็จสรรพกอ นจะกดโทรออกหาเบอรของตัวเองเพอ่ื เมมเบอรข อง ฐานทพั ไวในเครอื่ ง ฐานทัพยืนดูบุนท่ีกดโทรศพั ทเขาดว ยสีหนา ยม้ิ นอ ยยมิ้ ใหญกอ น จะสายหัวนิดๆ บางทเี ขากไ็ มเขาใจพฤติกรรมที่คนตรงหนา แสดงออกมา สักเทาไหร “นค่ี รับ” บุนยืน่ โทรศพั ทค นื ใหเมอื่ ไดเบอรโ ทรของหมอฐานทัพ เรยี บรอยแลว “อืม” เขารบั กลับไปกอนจะพดู ตอ “เขา หอ ง” “ครับ!” บุนดตู ่ืนเตน กวา ทกุ ๆครัง้ อาจเพราะครง้ั นเ้ี ขาไมไ ดเ จอ กนั ตามสถานทส่ี าธารณะแตเ ปน สถานท่ที ห่ี มอฐานทพั ใชช วี ิตอยูทุกๆวัน ถาไดเ จอหมอแบบนใี้ หห มอ แปลงระเบดิ ทกุ วนั เขาจะไม เดอื ดรอนเลย By Tartus

หองสเ่ี หล่ียมทีเ่ ลก็ กวา หอ งของเขากับเพ่ือนๆถกู จดั ไวอ ยางเปน ระเบียบเรียบรอ ย ของในหอ งของหมอฐานทัพมีนอ ยชนิ้ จนดเู หมือนพ่งึ ยายเขามาอยูใหม กองหนงั สือและกองเอกสารถกู วางอยขู างๆโตะ อาน หนงั สอื ท่ีอยูต รงขามกับเตียงนอนท่ีพบั ผาหมไวอ ยา งเปนระเบยี บ ทางเดิน ออกไปนอกระเบียงเล็กมีช้นั วางของเล็กๆทีไ่ วตากถวยชามและแกวนํา้ ถัดไปอีกนดิ มีหมอหงุ ขา วทวี่ างอยบู นโตะ เล็กๆขา งๆกับกาตมน้ํา ตา งกบั ทเ่ี ขาคดิ ไวเยอะเลย… “มองอะไร” ฐานทัพท่เี ห็นบุนมองอยนู านถามขึ้นดว ยความ สงสัย “หองพี่…” บุน กวาดสายตามองไปรอบๆ “ตา งกบั ที่ผมคดิ ไว เยอะเลย” “คิด?” “ครับ…ผมคดิ วาหอ งพีจ่ ะมีของเต็มไปหมดแตข องหองพ่นี อ ย กวาหองผมอีก” บุนพดู กอ นจะหนั มามองหนาฐานทพั ตรงๆ “อืม นอยดแี ลว ” ฐานทพั ตอบกอนจะถอนหายใจ “ขเี้ กียจยา ย ของเยอะ” “ก็ไมตองยายสคิ รบั ” บุนตอบกลบั ไปอยางลืมตัวทําใหอกี ฝา ย ขมวดค้ิวทันทีทคี่ นตรงหนา พูดออกมา “เมอ่ื กพ้ี ูดวา ?” By Tartus