(ผม)จีบหมอ

รอยยิ้มท่บี ุนสง กลบั มาเหมอื นเปนคําตอบของทกุ อยาง แมวา เรอื่ งที่เขาทําจะไมสมควรแกก ารใหอภัยแตคนขา งๆกลับใหอภยั เขา เขาท่ีทาํ ไมดมี าตลอด “ผมดีใจที่ไดย นิ คาํ ขอโทษจากปากพี่” “กูกด็ ใี จทไี่ ดยินคําวา ยกโทษ” บนุ ไมรวู าอนาคตจะเปนยงั ไงตอไป ในวันขา งหนาเขาอาจจะ ตองเจอเร่อื งท่รี า ยแรงกวา ทีเ่ คยเจอหรอื เหตกุ ารณน นั้ อาจจะเปน เหตุการณสุดทายในชีวติ เขา แตสิ่งหนง่ึ ทเ่ี ขาเชือ่ และยดึ ถอื มาตลอดคือ คาํ วาใหอภยั …จะทาํ ใหก ารใชชวี ิตอยบู นโลกมีความสขุ มากขน้ึ บนุ ปน จักรยานกลบั หอหลงั จากที่เลนบาสกับเพ่อื นจบจนเกอื บ ลืมไปเอาเอกสารทรี่ า นถายเอกสาร ดที ่ีเจาของรานยงั ทาํ งานตอ เลยทาํ ให เปดรา นดึกกวา ทุกๆวัน ลมเย็นๆในยามคํ่าคนื พดั กระทบใบหนาของเขา พรอมกบั เสียงโทรศัพทท ดี่ ังขน้ึ ในกระเปา กางเกง “วา ไงครบั ” บนุ จอดจกั รยานลงตรงริมฟตุ บาทกอ นจะกดรับ โทรศพั ทท่ีปรากฏช่ือของคนสาํ คญั ( อยไู หน ) “กําลังกลบั หอครบั พม่ี อี ะไรรเึ ปลา ” ( มี ) เขาตอบกลับมาทันที ( อยูตรงไหน เดย๋ี วไปหา ) “ผมอยูตรงฟุตบาทแถวๆคณะพค่ี รับ พอดลี มเย็นเลยขบั ออม” By Tartus

( รออยตู รงนนั้ เดี๋ยวไปหา ) “พมี่ ีอะไรรเึ ปลาครับ” บุน เร่มิ ใจไมดีเม่อื ไดย ินเสยี งหมอฐานทพั ที่เดาอารมณไ มออก ( มีเรอื่ งจะบอก ) “…” ( แตบอกตอ หนานาจะดกี วา ) By Tartus

จบี หมอคร้ังท่ยี ส่ี ิบสอง บนุ จอดจกั รยานลงขา งฟุตบาทเพื่อรอหมอตามทบี่ อกโดยทเ่ี ดา ไมออกเลยวา หมอจะบอกอะไรกบั เขากนั แน ลกึ ๆแลวเขาแอบหวั่นลึกๆ กลวั จะเปนเรื่องไมด เี พราะปกตหิ มอฐานทพั ไมเ คยพูดแบบนี้มากอ น เรอ่ื ง อะไรกนั ทีจ่ าํ เปน ตอ งบอกตอหนา และตอ งบอกตอนน…้ี เขายดื เหยียดกลา มเนอ้ื อกี คร้ังหลงั จากท่พี ง่ึ เลน บาสกับเพ่ือน ระหวางรอหมอ ลมเย็นๆพัดกระทบใบหนาทําใหร ูสึกสดชื่นอยางบอกไม ถกู บุน บดิ ข้ีเกยี จไปมาจนสายตาสะดุดเขา กับรา งสูงทเ่ี ขาคนุ เคย เจอกนั อกี แลว… “พ่คี รบั !!!” บุนตะโกนเรียกอยา งกบั กลัววารางนน้ั จะเดิน หายไป คนท่อี ยภู ายใตผ า ปดปากหันมามองชาๆตามตนเสยี ง บนุ ไมร ู เลยวาใตผ าปดปากนนั้ มรี อยย้ิมบางๆเผยออกมา เขายังคงตเี นยี นทําตวั เปนปกติกอ นจะเปล่ียนทิศทางเดนิ ตรงไปยงั บนุ ท่นี ง่ั อยทู เี่ กา อี้ตัวเดมิ เกา อท้ี ่ีเคยนง่ั คยุ กัน “ไมไ ดเจอกนั นานเลยนะครบั ” บุนดูดีใจมากเปน พเิ ศษเม่อื เห็น คนทเ่ี ขาไมไ ดเจอมานาน “พ่จี าํ ผมไดไ หมเนย่ี ” By Tartus

“จําได” คนที่พึ่งเดนิ มาถึงเอยตอบกอนจะน่ังลงขางๆ “มาน่งั ทาํ อะไรตรงน”้ี “ออ ผมมารอ…” บนุ ชะงักไปนิดหนงึ่ อยางคนไมกลา พูด “มา รอแฟนครบั ” “หืม? มีแฟนแลวหรอ” “ครับ” บุนยิ้มอยางภมู ใิ จ “พไี่ มไดเ จอผมนานเลยไมร”ู “อมื คงง้ัน” คนทอ่ี ยภู ายใตผ าปด ปากหวั เราะ “แลวไหนแฟน” “ยังไมมาเลยครับ” บนุ พดู พรอ มชะเงอ คอมองตามทางวา เมือ่ ไหรห มอฐานทพั จะมา “พี่อยากเจอหรอ” “อืม อยากเหน็ วาคนไหน” “คนเดยี วกบั ตอนนั้นไงครับ” รอยยม้ิ แหง ความสุขเผยออกมา บุนหันไปสบตาคนขางๆ “คนทผี่ มเคยเลา ใหพ ี่ฟงตงั้ แตว นั แรก” ความทรงจําเกา ๆยอ นคืนกลบั มาตง้ั แตว นั แรกจนถงึ วันน้ี คน ขางๆไดเพยี งแตน ่งั เงยี บๆเพ่ือรอฟง เรอื่ งท่ีบุนกาํ ลงั จะเลา ตอ “ผมเจอกบั พ่ีคร้ังแรกท่เี ซเวนใชป ะ วนั น้ันอะคนทีผ่ มชอบเขา บอกวาเขากาํ ลงั จะไปเซเวน ” บนุ คดิ ถึงเหตกุ ารณว นั น้นั กอ็ ดขาํ ไมได ตลก ตวั เองที่ดูรอ นรนกลัวไมไดเจอ ความจริงแลวเรอื่ งน้ตี วั เขาเองเกอื บจะลืมไปแลวดว ยซํ้า แตพอ ไดย นิ คนขางๆเลา เขาก็จําเรอื่ งราววนั นน้ั ข้ึนมาไดท นั ที วนั ท่คี นขางๆ เหง่ือทว มตวั ทา ทางเหนอ่ื ยหอบเหมือนกาํ ลงั วงิ่ ตามหาอะไรสักอยาง By Tartus

“ผมโคตรบา เลยพี่ เซเวน ในมอมีตั้งหลายที่ ผมขน้ึ วนิ มอเตอร ไซคแลว วิ่งเขา ออกเซเวน เปน วา เลนเลย แตสดุ ทา ยก็คงคลาดกัน เหมือน ยังไมถ งึ เวลาเจอก็เลยไมเ จอ” “อมื ” “หลังจากวันน้นั ผมกไ็ มละความพยายามนะ ผมเจอเขาครัง้ แรก วันแรกพบของมหาวทิ ยาลัย ผมไมคิดวา เราจะไดเ จอกันในวนั ท่มี คี นอยู รวมกนั เปนพันๆ” ทุกครงั้ เวลาพูดถงึ หมอฐานทพั สหี นาของบุน จะ แสดงออกถงึ ความรกั ความสขุ ทเี่ ขาไดรับจากหมอเสมอ “เจอหรอ” “ครบั เขาถือปายคณะแพทย” บนุ ตอบ “อยูเฉยๆผมกแ็ ยมาก พออยูแลว ย่งิ ถือปา ยยิง่ เดนดิพ่ี หัวใจแมง เตนโครมครามจนจะออกมา เตนแอโรบิคไดอ ยแู ลว” “ขนาดน้นั เลย” เขาหัวเราะออกมา “โหพี่ ดเู หมือนเวอ รนะแตในบรรยากาศตอนนนั้ อะ มันมีเพลง ข้ึนมาในหัวผมหลายเพลงมาก” “…” “ตอนไดสบตานะ ผมคดิ เลยวา ” บนุ เวนชวงไปพกั หน่ึงกอนจะ รอ งเพลงออกมา “แตเ รากห็ ากนั จนเจอ มันนานแคไ หนทค่ี อยเธอมา~” “แลว เขารูตัวไหม?” By Tartus

“ไมรหู รอกพ่ี ผมเปน คนเกบ็ อาการเกง” บนุ เอยออกมาอยา ง มั่นใจ “แลว ไปคบกนั ไดยงั ไง” “พ่ีเชอื่ ในเร่อื งบงั เอญิ รึเปลา ?” “ก็เชอ่ื ” “แตผ มไมเ ชอื่ ” บุนตอบกลบั แทบจะทันที “ทกุ ครั้งท่ีผมเจอเขา อาจจะดูเหมือนเรือ่ งบังเอิญแตค วามจริงผมต้ังใจทง้ั นน้ั แหละ ทงั้ ขบั จกั รยานออมมออางวาออกกําลงั ทงั้ แอบตามดูวาเพือ่ นๆเขาเชค็ อนิ เฟสบคุ ทไี่ หนแลวแอบตามไป” “แลวเขารไู หมวาทาํ แบบน้”ี “โหย พีจ่ ะไปรูไดย งั ไง ถารผู มกไ็ มร ูจะเอาหนาไปไวท ี่ไหน นา อายจะตาย” “แลวยังไงตอ ” “แมผมจะซื้อมอเตอรไซคใ หข ับแตผมปฏเิ สธไปเพราะผม อยากจะหาขอ อางในการใชเ วลาอยกู บั เขาใหน านกวาเดมิ เวลาท่ไี ดปน จักรยานกลับดวยกันเปน อะไรท่ีโคตรดเี ลยนะพ่ีรูไ หม” มนั คอื ความจรงิ ทเี่ ขาคดิ ถงึ จะดไู รส าระแตม นั คือความสุขของ เขา By Tartus

“ผมรมู าวาเขาชอบกินแครอท ผมกเ็ ลยโทรไปหาท่ีบานบอกวา อยากปลกู แครอท จาํ ไดวาชว งนนั้ ศกึ ษาหลายทเี่ ลยวาปลูกยังไงแครอทถงึ จะดอู วบอว นนากนิ ” บุนเลา อยา งภมู ใิ จ “แครอทเนยี่ นะ?” “ครบั …ถาจะใหผมขอบคณุ อะไรสกั อยา งผมคงตอ งขอบคุณ เทพเจา แครอททที่ าํ ใหผมจีบเขาสาํ เรจ็ ” บนุ หัวเราะออกมา ดูๆไปเขากใ็ ช แครอทในการเขาหาหมอฐานทพั มาตลอด “…” “ผมเลา ขามไปตอนนึง ยอ นกลับไปวันทีผ่ มเจอเขาครงั้ แรกอีก ครง้ั นะพ”ี่ พอมีคนมารบั ฟง บุนกพ็ ูดออกมาไมห ยดุ “อืม” “วนั นน้ั ผมไดเขยี นช่อื ผมลงบนหนาผากเขาและชื่อเขากอ็ ยบู น หนาผากผม” บนุ ยมิ้ กวาง “เชอื่ ปะพี่ ผมไมอยากลางหนาเลย อยากจะให ตดิ อยอู ยา งน้ันตลอดไป” “แลว ลา งทําไม” “สิวข้นึ ” เขาหัวเราะออกมา “น่ยี ังเสยี ดายไมหายเลย” “ไมถายรูปเก็บไวละ” “โห จะเหลือหรอพ่”ี บุนพดู พรอมกับหยบิ โทรศพั ทขนึ้ มาพรอ ม กับเปดรูปหนาจอทต่ี ั้งคาไวใ หค นขางๆดู By Tartus

ใบหนาทด่ี มู ีความสุขยิม้ กวา งเตม็ จอ นวิ้ มือชี้ไปที่หนาผากของ ตัวเองอยา งภาคภมู ิใจพรอมกบั ช่อื ทีเ่ ขียนไว แมจะดเู ลือนลางลงไปบา ง แตก็พออา นออกวา ‘ฐานทพั ’ “ฐานทัพ…ผูชายหรอ” “ครับ” เขาตอบกลับทนั ที “แฟนผมเปนผชู าย” “…” “เมอื่ วันกอนเกอื บจะไมค ุยกบั ผมเพราะเขาเครยี ดเรื่องน”้ี บนุ ยังจาํ สหี นา ของหมอฐานทพั ตอนที่พูดเร่ืองน้ไี ดดี “ทัง้ ๆทเ่ี ขาไม จาํ เปนตอ งเครียดเลย” “…” “เพราะผมไมเ คยอายท่มี ีแฟนเปน เขา” “…” “เขาทเ่ี ปนผูช ายเหมือนผม” คนขา งๆหนั ไปมองใบหนาทเี่ ต็มเปย มไปดวยความสขุ รอยย้ิมที่ เผยออกมาคงเปน ทนี่ าอจิ ฉาสําหรบั ใครหลายๆคน ปฏิเสธไมไดเลยวา แฟนของบุนจะนา อจิ ฉามากแคไหนกับความรักที่คนๆนมี้ ใี ห “เขาทาํ ใหผมรูสกึ ต่ืนเตน กบั ทกุ ๆการกระทาํ ” “…” “ปากบอกวาไมไ ด แตส ดุ ทา ยมันก็กลายเปนไดตลอด” By Tartus

“ยังไง” “วันประกวดดาวเดอื นทค่ี ณะ ผมชวนเขามาแตเขาบอกวา ไม แนใจ อาจจะไมไ ดไปแตพร่ี ไู หม เขามาทนั เวลาท่ผี มทาํ การแสดง ความสามารถพิเศษพอดี” “…” “เพลงทผ่ี มรองผมก็ตง้ั ใจรอ งใหเ ขาฟงและผมดีใจทเ่ี ขามาฟง ความจริงวนั นนั้ ผมเผ่อื ใจไวแ ลว วา เขาอาจจะไมม า แตเ ขาก็มา” “…” “วนั แขง บาสเขาบอกมาไมไดแ นๆแตเ ขากย็ ังมากอ นทีผ่ มจะ แขงทงั้ ๆทเ่ี ปนเวลาเรยี นของเขา มนั อาจจะดธู รรมดาแตส าํ หรับคนเปน หมอผมคิดวา เวลาเรียนของเขาสําคญั เขามาเพียงเพอื่ จะบอกใหผมสู ถึง จะไมไ ดอ ยตู ลอดชวงแขง แตเ ขากร็ ีบมาในวนิ าทสี ุดทายกอนจบเกมส” “…” “ผมชอบทกุ อยา งที่เปน เขา” บนุ ยิ้มไมหุบ “ทุกๆอยางทเี่ ขาทํา มันทําใหผ มมองขามเรอ่ื งเพศไป” “…” “ผมรกั เขา” บุนหนั ไปสบตาคนขางๆ เขาเพยี งแคอยากจะสื่อ สารใหอีกคนไดเขา ใจวา ตลอดเวลาทผ่ี านมา เร่ืองวันน้นั ของเขากับหมอ ฐานทัพมนั พฒั นามาถงึ จดุ ไหนแลว By Tartus

คนขา งๆทเ่ี ขาไมร แู มก ระทัง่ ชอ่ื …แตกลบั เลาทกุ อยางใหฟง โดย ที่ไมเ ขาใจตัวเองเหมอื นกันวาทาํ ไม “อืม เชอื่ แลววา รกั ” “ผมเลา ซะยาวเลย ขอโทษดว ยนะครับ” “ไมเ ปน ไร อยากฟง อยแู ลว” “วา แตผมจะถามพนี่ านแลว ทําไมเวลาเจอกนั พีถ่ งึ ใสผ าปด ปากตลอด” เขาสงสัยมานานแลวแตแ คไมรูว าจะถามยงั ไง “บงั เอญิ มัง้ ” “สําหรบั ผมคําวา บงั เอิญคอื ความตั้งใจ” “อมื …งัน้ ก็คงตงั้ ใจ” “โหอะไรเน่ียพ่ี ผมงงไปหมดแลว” บนุ หัวเราะออกมากอนจะ กดโทรศพั ทเ พื่อดูเวลา นก่ี ็ผา นมาเกอื บคร่ึงชั่วโมงแลว ทาํ ไมหมอฐานทัพยังไมมา “แฟนเมอ่ื ไหรจะมา” เขาถามออกไป “นน่ั สิครบั ผมก็ไมร ู” บุน พดู พรอ มกบั กดเบอรโทรศัพท เพอ่ื ทีจ่ ะโทรหา “เขาบอกวา มเี ร่อื งจะคยุ ดวย ผมยังไมรูเ ลยวาจะคยุ อะไร” “หืม ทาํ ไมถงึ นัดคยุ ที่น”่ี “ผมไมรูครบั สงสัยเรอื่ งดว นม้งั ” “ดว นหรอ ไมร ูสึกแปลกๆหรอ” By Tartus

“แปลกยงั ไงครับ?” บุนถามกลบั ไปอยา งไมเขาใจ “ไมร ูสิ เคยเพ่อื นนัดแฟนมาแลวบอกมีเรือ่ งดว น สดุ ทา ยก็นัด มาบอกเลิก” “พ่ีอยา พูดแบบน้ดี ิ ผมกลัวนะ” “กลวั อะไร” “ไมรู กลัวไปหมด” “กลวั โดนทง้ิ หรอ” “พี่!!!” บุนเอย เสยี งหลง เอาจริงๆกไ็ มไดคดิ ไปไกลถงึ ขนั้ นั้นแต วา นํ้าเสียงของหมอฐานทพั ทีเ่ ขาไดยนิ ก็อดทาํ ใหค ิดไมได จะบอกเร่อื งอะไรกนั แน “ลองโทรไปดิ” “…” “ถา โทรไปแลวไมรับกเ็ ผือ่ ใจไวห นอยนะ” “โหพ่ที าํ ไมใหกําลังใจกันแบบน้ี…” บุนกดโทรออกดวยหวั ใจที่ เตนตุม ๆตอ มๆ เขาคอยๆยกโทรศัพทข ้ึนแนบหู เลขหมายทที่ า นเรยี กไมส ามารถตดิ ตอ ไดในขณะน…้ี ไมน ะ… By Tartus

“ปด เครอื่ งวะ พี่” คนท่รี า เรงิ กอนหนานหี้ นาถอดสเี มื่ออกี ฝาย ปด เครอ่ื ง “ทําไมปดเครอ่ื ง ปกตกิ ็ไมป ดเครือ่ ง” ความรอ นรนเริม่ เขา มา แทนท่ี “ถาปดเครื่องแบบน…้ี ” “ไมนะพ่ี ไม อยา พดู มันออกมา” บนุ เริม่ ใจเสยี เขากดโทรออก ซํ้าๆแตปลายสายก็ยงั คงเปน คําเดมิ หมอปดเครอื่ ง… “ทํายังไงดีพ่ี โทรศัพทป ด เครอ่ื ง เขาเปน อะไรไปรเึ ปลา ” บุ นเรมิ่ กระวนกระวาย “หรือผมควรจะขับไปหาดี ผมทาํ ยังไงด”ี “ใจเยน็ ” “จะเยน็ ลงไดไ งวะพี”่ บุนเอยเสียงสั่น “ผมกลัว” เมื่อเหน็ ปฏิกิริยาของคนขา งๆที่เครยี ดแบบทีไ่ มเคยเห็นมากอน ทําใหเ ขาเองทําตวั ไมถูก เสยี งลมหายใจพน ออกมาชา ๆกอนทสี่ มองจะ คอยๆคิดคําพดู ทจี่ ะพูดตอ “ถา ไปหาแลว สวนกนั จะทํายังไง” “แลว จะใหผ มรออยูตรงนหี้ รอครบั ” แมวา จะกระวนกระวาย แคไ หนแตบ ุนกพ็ ยายามควบคุมตัวเอง “หมอไมเ คยเปน แบบนม้ี ากอน” “ทาํ ไมถึงมนั่ ใจ” “เพราะผมรวู า พฐ่ี านทพั เปน คนยงั ไง” บุนกดโทรศพั ทโ ทรออก อีกครัง้ แตย ังเปน เสยี งตอบรับอัตโนมตั ิเหมือนเดมิ By Tartus

ความคดิ เขาเขา ขา งตัวเองวา หมอแบตหมด พยายามคิด… “เดย๋ี วกค็ งมา อาจจะใกลถงึ แลว” “ผม…” เสียงบนุ ออ นลง “กลวั วะพ”่ี “…” “แคคิดไปกอ นกก็ ลวั จะแยแ ลว” บนุ กมหนา ลงกับขาท้ังสอง ขา ง มอื ส่ันระรกิ ราวกับวาตอ งการทาํ อะไรสกั อยา ง เขากาํ ลงั จติ ตก “ใจเย็นกอน” “ความจรงิ ผมกลวั มาตลอดเลยนะพ่รี ไู หม” บุนตดั สนิ ใจเลาสง่ิ ที่ตวั เองคดิ มาตลอดออกมา “ถงึ แมผ มจะไมเ คยแสดงออกแตลกึ ๆแลวผม กลวั ” “…” “ทกุ คร้ังที่เจอหนากันผมมักจะคดิ ตลอดวาเขาจะพดู เรือ่ งนไ้ี หม เขาจะเขา ใจรึเปลาวาผมรูสกึ กบั เขามากแคไหน” เสียงของเขาเร่ิมสน่ั คลายกับเก็บความรูส ึกไวไ มไหวอีกตอไป “เขารไู หม” “ผมไมใหเขาร”ู เสียงสะอกึ ท่ีดังออกมาจากคนขางๆตัวเริ่มทํา ใหใ บหนา ภายใตผ า ปด ปากเรม่ิ ตงึ เครยี ดตาม “ใหผ มคดิ มากคนเดยี วยงั ดี ซะกวา ใหเขาคดิ ดว ย” By Tartus

“ทาํ ไม” “ไมอ ยากใหเ ขาเครียดเพราะผม” บนุ ตอบ “แคเ รื่องเรียนมันก็ หนักมากพอแลว ผมไมอ ยากใหผมเปนหนง่ึ ในปญหาของเขา” “…” “อยากใหเ ขาคบกับผมแลว มีความสขุ ไมมเี ร่อื งใหตองคดิ ” “…” “ผมกลัวไปหมด” เสยี งสะอนื้ ท่นี อยครงั้ จะไดย นิ จากคนทีด่ ู เขม แข็งดังออกมาภายใตใ บหนาทฟ่ี ุบอยูก บั หนา ขาของตวั เอง บนุ เก็บความรสู ึกกลัวไวล กึ จนความรสู ึกน้นั เรม่ิ เออ ลน จนเก็บ ตอไปไมไ หว ความจรงิ แลวเขาคดิ มาตลอดแตเขาเลือกทจ่ี ะเก็บ เลอื กทจี่ ะ บอกตวั เองวาเขาคดิ มากเกนิ ไป เลือกที่จะมองวา ความเปนจริงมันไมใ ช อยางนั้น เขาไมมีทางทาํ ใหห มอเหน็ วา เขาออ นแอ “หมอ…เขาจะบอกเลกิ ผมจริงๆหรอ” เสยี งทเี่ อยออกมาตาม ไรฟน หากแตอ กี คนที่ไดยนิ ถงึ กับรสู ึกเจ็บแปลบ ทอี่ ก ไมเ คยคิดจะบอกเลิก ไมเ คย “ผม…” บนุ คอ ยๆเงยหนาขนึ้ มา ดวงตาท้ังสองขา งแดงกํ่า นํา้ ตาท่ีไหลอาบแกม ทั้งสองขา งบง บอกไดอยา งชดั เจนวา ตอนน้เี ขา ออ นแอเหลือเกนิ By Tartus

เขากลวั … “ทาํ ไมถึงกลัว” “รักมาก” คําพูดที่หนักแนน และมัน่ คงพดู ออกมาจากปากของ คนที่ไมเคยตองหยดุ คิดนาน แววตาทแ่ี มจะเปอนคราบนา้ํ ตาแตค ําพดู น้นั ยนื ยนั ไดจากสายตาทม่ี องมา รแู ลว รทู ุกอยา ง “ใจเยน็ ๆ” เขาปลอบคนขา งๆอยา งคนไมเ คยปลอบใครมากอน เขาทําไมเปน และเขารูส กึ วาเขาควรจะหยุดสิง่ ท่กี ําลังทําอยู “ผม…” “หลบั ตา” “…” “จะไดใจเยน็ ข้ึน” “ครับ” บุน รับคาํ อยางวางา ย ดวงตาท้ังสองขา งคอยๆปด ลง ตามท่ีคนขา งตวั บอก ฐานทัพถอดผาปด ปากออก มือเย็นเฉียบคอ ยๆเอื้อมไปจับ ใบหนา ทย่ี ังคงมีคราบน้ําตา ความรูสึกผดิ แผซานจนไรคาํ พดู ใดๆที่จะ เออื้ นเอย ออกมา เขาคอยๆเลอื่ นใบหนา เขา ไปใกลเ ร่ือยๆจนริมฝปากทง้ั สองสัมผสั กันอยางแผวเบา ทามกลางความเงียบ บนุ ลมื ตาขน้ึ มาชา ๆ ดว ยความตกใจ หวั ใจเขาหลน ไปทีต่ าตุมทันทที ีเ่ ห็นวาคนที่นง่ั อยขู า งๆ เขามาตลอด By Tartus

คอื …หมอฐานทัพ ดวงตาท้งั สองขา งหลบั ลงอกี คร้งั พรอ มรับสัมผสั ท่ีออนโยน ไร การรกุ ล้าํ ใดๆมเี พยี งความอบอุน ของรมิ ฝปากทสี่ ง ผานกนั และกัน ฐานทพั คอยๆถอนริมฝปากออกกอ นจะมองหนาบุน ชัดๆแมวาตัวเขาเองจะทําตัว ไมถ กู หลงั จากที…่ จบู คนตรงหนา “ไมต อ งพูดอะไร” “…” “ครงั้ นใ้ี ห… พี่ เปนคนพูด” สรรพนามครัง้ แรกทีฐ่ านทัพใชเ รียก แทนตัวเองกับบนุ ทาํ เอาคนที่ยงั อง้ึ ไมหายกลับอึง้ หนกั กวา เดมิ บนุ นั่งตวั แขง็ ราวกับถูกสตา ฟไวใหอ ยูใหทาเดมิ เขากระพรบิ ตา ปรบิ ๆสองครงั้ อยา งไมเช่ือสายตา ความคิดตวี นุ กันอยูในหวั จนสดุ ทา ยเขา ไดขอ สรุปทกุ อยาง ท่ีผานมาคนทเี่ ขาเจอมาตลอด…คือหมอฐานทพั “ไมค ดิ วา จะรอ งไห” ฐานทัพพดู ออกมา เขาวางมือตวั เองลง บนมอื ของบุนแลว บบี แนน “ไมไดต้ังใจจะแกลง” “…” บนุ ไมไดตอบอะไร เขาน่ังฟงหมอฐานทัพเงียบๆเพราะ เปน ครง้ั แรกทห่ี มอเปน ฝา ยพูดออกมา “ความจรงิ จะบอกเรอื่ งน้ีตง้ั นานแลว แตไ มมีโอกาส” “เรอื่ งทพ่ี กี่ ับผม…” “อืม” เขาพยกั หนา By Tartus

“…” “ครงั้ แรกที่เจอกันไมใชทีง่ านแรกพบ…แตเ ปนหนา เซเวน ” “…” “ท่ีตอนนน้ั วิ่งหาพีจ่ นเหง่ือทว มตัว” “พจี่ าํ ได…” “ครบั ” ฐานทพั ระบายย้ิมบางๆ “เกือบลมื ” “แสดงวา พี่รูมาตลอดวาผมคิดยังไงกบั พ่งี น้ั หรอ” “เปลา ไมร ู” ถึงเขาจะเจอบนุ ตัง้ แตต อนน้นั แตเขาก็ไมเคยคิด วาคนทีบ่ นุ พดู ถึงจะเปนตัวเขา “…” “ขอโทษท่ีทาํ ใหร อ งไห” ฐานทพั หันไปมองหนา ของบุนท่ี ดวงตายังแดงกํา่ แมวา จะดขี ึ้นจากตอนแรกมากแตเขาก็อดรูสึกผดิ ไมได อยดู ี “แคอยากฟงส่งิ ที่คดิ ” “…” “ถาไมท ําก็คงไมรูวา คิดมากขนาดน”ี้ “…” “เคยบอกเองวามอี ะไรใหบ อก…แลว ทําไมไมเคยบอกวา รสู กึ ยังไง” ไมใชแคบนุ ทหี่ วงเขา “…” “ทาํ ไมตองเกบ็ ไวคนเดยี ว” By Tartus

ฐานทัพเองกพ็ อดูออกวาลึกๆแลวบุนมีอะไรท่ยี ังไมบ อกเขาและ เขากร็ อมาตลอดวา เมื่อไหรบ ุนจะพดู เขาเองก็หว งบนุ ไมน อยไปกวา ทบ่ี นุ หวงเขา แคเขาพูดไมเ กง แสดงออกไมเ ปน “ผมไมอ ยากใหพ ่เี ครียด มนั เปนเรอื่ งไมเ ปนเร่อื ง” “อืม” บุนมกั จะคดิ ถึงเขากอ นตวั เองเสมอ “ถาเครียดกเ็ ครียด ไปดว ยกัน” “…” “ไมปลอยใหเ ครยี ดคนเดียวหรอก” บุน ขยบั เขาไปใกลหมอฐานทพั มากกวา เดมิ แขนขา งทีย่ งั วา ง อยูดงึ หมอเขามากอดไวแนน ความอดั อ้นั ทีเ่ ขากักเก็บมาถูกปลอยออกมา หมด ไรค วามกงั วลใดๆเมอ่ื มคี นทีเ่ ขารกั อยูในออมแขนคนู ้ี รัก “ไมร องไห” ฐานทพั กอดตอบแนน “ไมอ ยากใหรอง” “…” “ขอโทษ” “ผมไมโกรธพหี่ รอก” บุนพูดเสียงออู ้ี “ผมอายมากกวา ทต่ี อง มาเจออะไรแบบนี้พรอ มกนั ” “หืม?” ฐานทพั ถาม “อายอะไร” By Tartus

“ผมพดู ทุกอยา งไปหมดเลย พ่รี ูท กุ อยางหมดแลว มนั เปนเรื่อง นา อาย” “ไมห รอก” ฐานทัพหวั เราะ ถึงแมบ างเรอ่ื งทเี่ ขาไดฟ ง จะทาํ ให เขาตกใจไปบา งแตมนั ก็ทําใหเขารบั รไู ดถงึ ความพยายามของบุน “…” “นารักด”ี “พี่จะหวั เราะผมทําไม ผมอาย” บนุ มดุ หนา จนไมร จู ะมดุ ยงั ไง เขารูสกึ ถงึ ความรอ นท่ใี บหนา ไมเ คยอายจนรูสกึ ทรมานแบบน้มี ากอน หมดกนั บุน…หมดทกุ อยา ง “คินแนะนาํ มาวาใหม าบอกแบบนี”้ “พีค่ ินอีกแลว หรอครบั ” “อมื ” ฐานทัพพยกั หนาชา ๆ “แลว…” “…” “เรอ่ื งจบู พค่ี ินแนะนํามารึเปลา ครบั ” “เปลา ไมมีใครแนะนํา…” “…” “ทําเอง” By Tartus

คําตอบทีไ่ ดย นิ ย่งิ ทําใหอ กี คนเขนิ จนไมกลา สูห นา บนุ กม หนาไม ยอมเงยจนฐานทพั ยกมอื ข้ึนมายหี ัวบนุ เบาๆอยางนกึ เอน็ ดู เขาไมเคย เหน็ บนุ ในมุมนี้ “ไมเทเลย พูดไปซะหมดเปลอื ก พี่ก็รูหมดวา ผมเตรยี มการมา นานแคไหน” “ดใี จที่ไดร”ู “ทําไมครบั ” “อยากร”ู ฐานทัพนึกขอบคณุ เพ่ือนสนทิ ตวั เองในใจ ถา คนิ ไมแนะนาํ เขาก็ คงไมรูค วามรสู ึกของบนุ ทงั้ หมด คร้ังนค้ี งตองยกความดคี วามชอบใหคนิ ยอ นกลับไปเมอ่ื ตอนเย็น… รา งของนกั ศึกษาแพทยเดินออกมาจากหอ งเรยี นท่ีใชใ นการ สอบยอ ยอยางคนไรว ญิ ญาณ แมจ ะเปนการสอบยอยแตก ็ไมไ ด หมายความวา จะงายกวาการสอบหลักซงึ่ นัน่ ทําใหพ วกเขาหมดพลงั ใน การทําขอ สอบไปมากพอสมควร “ยากโคตรๆ” คินบน ออกมาพรอ มกบั หนั ไปทําตาขวางใสเพือ่ น ทเ่ี ดนิ ตามออกมาเงยี บๆ “มงึ คงทาํ ไดส นิ ะไอหมอ” “อมื ” ฐานทัพรบั คาํ เหมือนทุกๆคร้ังทเ่ี ขาทํา เวลาทาํ ไดก็บอก ทําไดไมเห็นตองโกหกวา ทําไมไ ด “บางขอ กไ็ มคอ ยมน่ั ใจ” By Tartus

“ก่ขี อ” คินถาม “ขอเดยี ว” “โวะ!!!!” คําตอบของฐานทพั เรียกเสียงบน จากเพ่อื นไดเ สมอ คนิ หนั ไปหาปกปอ งทเี่ ดนิ ตามออกมาเงยี บๆ “แลวมงึ เปน ไง” “กหู ิวขา ว” ปกปอ งตอบ “ตกลงวนั นกี้ นิ รา นไหน” “รา นประจํากไ็ ด ตอนนส้ี มองกูขาวโพลนแทบจะไมส ามารถคิด วางแผนอะไรไดอ ีก” “เออตามนน้ั ” ท้ังสามคนเดนิ ทางมายงั รา นประจาํ หนามอกอนจะนงั่ ลงท่โี ตะ ดานในสุดของราน วันน้ีคนคอ นขางบางตาแตกย็ ังพอมีตามรา นบาง ประปราย ท้งั สามสั่งเมนูงายๆกอ นทค่ี ินจะฟุบหนาลงกับโตะ อยา งหมด แรง “ไหวปะมงึ ” ปกปองท่นี ง่ั อยขู า งๆถามพรอมกับยกขวดน้ําเยน็ วางลงบนแขนเพื่อนสนทิ “อยา มายุง กบั ก…ู ” น้ําเสยี งอดิ โรยตอบออกมาคลา ยคนใกลจ ะ สิน้ ลมหายใจ “อยาเวอรนา ” ปกปอ งหัวเราะออกมากอ นจะหันไปมองฐาน ทพั ที่มองไปรอบๆรา นไมไดห ยดุ สนใจส่งิ ไหนเปน พเิ ศษ “แลว บนุ ละ?” “วนั น้ีไมไดเจอกัน บุนทาํ งาน” “ปกตินองมันจะตามมาตลอดไมใชห รอวะ” By Tartus

“อมื คร้ังนคี้ งยุงจริงๆ” “รูใจกันจงั เลยนะ” คนท่ีฟบุ ลงไปรบี เงยหนาข้ึนมาพาลใส เพ่อื น “พึง่ คบกันไดไมนานเหมอื นจะรูใจกนั หมดเลยนะ หึ!!!” “อะไรของมงึ ” ปกปอ งหนั ไปถามอยา งงงๆ “เปลา!!” “มีเรื่องนงึ ท่ีบนุ ยงั ไมร ู” ฐานทพั ทีไ่ มไดรบั รวู า เพ่อื นกาํ ลงั ประชดอยตู อบออกไปดว ยทา ทางใสซอ่ื “เรื่องอะไรวะ…” สภาพเหมอื นคนใกลตายหายไปในพรบิ ตา เมือ่ ไดร ับขา วสารใหมท ่ตี ัวเองยังไมเคยรู คินไมเ คยพลาดเรอื่ งของคนอื่น “ไมคอยอยากรเู ลยนะมึง” ปกปองสายหนา ไปมาอยาง เออื มระอา “เรือ่ งผา ปด ปาก” ฐานทพั บอกออกไปอยา งไมม ีปด บงั “ฮะ? ผา ปด ปาก อะไรวะ” คนิ งงหนกั กวา เดมิ เมอื่ เรอื่ งท่ีไดยนิ ไมสามารถใหเขาเดาเร่ืองตอ ไดเลย “คือ…” ฐานทพั คอยๆเรียงลําดับเรอ่ื งราวทเี่ กดิ ขึน้ ตง้ั แตครัง้ แรกท่ี เจอบุนใหเพอ่ื นทงั้ สองคนฟง ทุกรายละเอยี ด ทุกการกระทาํ ของบนุ เทา ที่ ตัวเขาเองพอจะจาํ ได สง่ิ ที่เขาสงสยั มาตลอดวาทาํ ไม…บนุ ไมร ูวา เปน เขา By Tartus

“ออ อออออออออ” คินรองออกมาเสียงดงั กอ นจะตบมือแปะ ใหญเ หมือนคิดอะไรออก “กวู ากคู ดิ อะไรออก” “อะไร” ฐานทพั ถามกลบั เหน็ สายตาคินแลว แอบไมมน่ั ใจแปลกๆ “มงึ กเ็ รยี กนองมาคุยเลยแลว แกลง ใสผ าปด ปาก ลองดูวาจะจาํ ไดไ หม” คินยมิ้ อยางมัน่ ใจ “ถาจําไมไดม ึงก็ชวนคุยตามนาํ้ แลวลองถาม ไปเรื่อยๆ ถาเคยเจอกนั มากอ นกวู า มันตองเลา อะไรบา งแหละ” “เลาอะไร” เขาถามกลับ “กจู ะรไู หมเนย่ี ” คนิ ตอบ “หรือไมมึงก็แกลง ปน วาบางทีทน่ี ดั มาอาจจะนดั มาบอกเลิกแลวลองดปู ฏกิ ริ ยิ า” “แรงไปปะวะ” ปกปองทน่ี งั่ อยขู า งๆแทรกข้นึ “น่นั ด”ิ “ก็อยาทําใหมนั แรง ไมรเู วย มันอยทู ี่มงึ วา อยากจะรรู ึเปลาวา นองจรงิ จงั กบั มงึ มากแคไหน” “…” “กวู า คนอยา งบนุ ตอใหมงึ ทาํ อะไรนอ งมนั กไ็ มโกรธ” “…” “ถา เรอ่ื งนี้คอื เรื่องสดุ ทา ยทบี่ นุ ยงั ไมร มู ึงก็ควรจะรีบบอก” “อมื ร”ู “แตถ า บอกแบบเซอรไ พรสม ันกน็ า ตืน่ เตน ดนี ะ” By Tartus

“แลว ถา บอกเสร็จตองทาํ ไงตอ ” “นต่ี กลงใครเปน แฟนบนุ วะ คดิ เองสโิ วยยยยยยยย!!!!” คนิ โวยวายเปนเวลาเดียวกันกับทีอ่ าหารมาเสรฟิ พอดเี ขาเลยหยุดการ สนทนาไวเพยี งเทานนั้ ทาํ ไงตอ… แลวตอ งทาํ ไงตอ… คนเปนแฟนกนั เขาตองทาํ อะไรตอ คิดสิ ฐานทพั “คราวหนาอยา ทําแบบน้อี กี นะครับ” บุนคอ ยๆเงยหนาขน้ึ มา สบตาคนตรงหนาทําใหฐานทัพที่คดิ ถึงเรือ่ งเม่อื ตอนเยน็ กลบั มาสูป จ จบุ ัน “อืม ไมทาํ แลว ” “ผมเสียใจ” “ขอโทษ” “เปลีย่ นจากขอโทษเปน…แบบเมอื่ กไ้ี ดไ หม?” ความเจา เลหเ ขา สงิ เมอื่ เหน็ วา หมอมีทาทรี ูสึกผิด “ผมคงจะหายเสียใจ” “บนุ ” ฐานทัพเรยี กช่ือบนุ สนั้ ๆ “ครบั ?” “อยา เนยี น” “อาว…” By Tartus

ทําไมครัง้ น้หี มอไมพดู งายเหมือนครงั้ นน้ั …ทตี อนนัน้ เขาบอกให กอดหมอยงั ยอมกอดงายๆเลย “เรอื่ งนนั้ ทาํ ปละครง้ั กพ็ อ จะไดส าํ คัญ” “พ่ีหมายถงึ ?” บุนกลนื นํ้าลายลงคอเฮอื กใหญ “ทท่ี าํ เม่อื กี”้ ฐานทัพยม้ิ ออกมา “เหย ไดไงพี่ มนั ไมนานไปหนอยหรอ” บนุ ทว งอยางไมย อม ใครเปน คนบอกหมอวา จบู กนั ปละครง้ั แลว มนั จะทาํ ใหสาํ คญั จูบทกุ วนั ก็สาํ คญั โวย ยยยยยยย!!!! ปละครั้ง… ทนไมไ ดหรอกนะ บนุ ทนไมไ ด! !!!! “กลบั เถอะ ดกึ แลว” ฐานทพั เตรยี มจะลกุ ขึ้นแตโดนมือของอกี คนดึงไวใ หกลบั ลงมานัง่ เหมอื นเดมิ “ยงั ไมอยากกลับ ผมอยากอยตู รงน้ีฟงความรูสกึ จากพ่ีบา ง” “เร่ืองอะไร?” “วันแรกทเ่ี ราเจอกนั หนา เซเวนพ่มี องผมเปน คนยังไง แลวทาํ ไม พ่ไี มบ อกผมตงั้ แตแรกวา พี่กับคนที่ใสผ าปด ปากคอื คนเดยี วกัน” “ตองถามกลับวาทาํ ไมจาํ ไมไ ด” “ผมตอบไมได” บนุ เอย อยา งรูสกึ ผดิ เขาไมเ ขาใจเหมือนกนั วา ทาํ ไมตวั เองถึงจําหมอฐานทัพไมไดท ัง้ ๆท่ีหมอแคใ สผ า ปด ปาก By Tartus

อาจเพราะเขาเจอหมอแบบที่ใสผา กอนทจี่ ะเจอแบบหนาเตม็ เลยทําใหเ ขาคุนชนิ กับหนาปกติมากกวาหนาตอนหมอใสผ าปดปาก แตย ังไงกอ็ ดโกรธตัวเองไมได… หมอคงเสียใจที่เขาจาํ ไมได “ไมเปน ไร” เม่อื เหน็ สีหนา ทเี่ ร่ิมกลบั มาเครียดฐานทพั กพ็ ูด เพื่อใหอีกฝายสบายใจขน้ึ วนั แรกทเ่ี จอบนุ งนั้ หรอ… “วันแรกท่เี จอรสู ึกวา…คนอะไรพดู อยูค นเดยี ว ขบ้ี น ” เขานกึ ถึง วนั แรกก็อดหัวเราะไมได บนุ เอาแตพูดใหเ ขาฟง โดยไมร อฟง คาํ ตอบจาก เขา “หลังจากนน้ั ทเ่ี จอก็รูสกึ วาเพี้ยน ประหลาด ต๊ิงตอง” “โห…แตล ะอยาง นาประทบั ใจมากเลยครบั ” บนุ หัวเราะแหง ๆ “เรอ่ื งไลนท่ไี มไ ดตอบ” ฐานทพั พ่ึงนึกขน้ึ ได เขาหยิบโทรศพั ทต วั เองทีไ่ มร ูว า ไปปดเคร่ืองตอนไหนออกมา กอ นจะกดเปดเครอ่ื ง หนา จอสวางเปน รปู แบตเตอรที่ ่ีถูกใชจนหมดเพราะ เมื่อคืนเขาลมื ชาจแบต น่นั คงเปน สาเหตุที่ทําใหบ นุ โทรหาเขาไมติด “ขอยืมมอื ถอื หนอย” ฐานทัพแบมอื ไปตรงหนาคนที่กําลงั รอฟง อยู บุน กดปลดล็อกหนาจอโทรศพั ทก อนจะย่นื ใหห มอฐานทัพ ภาพ พื้นหลังโทรศพั ทมือถือทีเ่ ปน รูปแปลงแครอททําใหเ ขาเผลอยิม้ ออกมา อยา งไมร ตู ัว ฐานทัพกดเขา ไปยังแอพพลเิ คชนั่ ไลนท ่อี ยูหนาแรกสดุ กอน By Tartus

จะมองหาแชทของเขากับบนุ แตเ ขาไมต อ งหาใหเ สยี เวลาในเมอื่ ชือ่ ของ เขาถูกปก หมุดใหอยแู ชทแรกสุดของการสนทนา แชทแรกสุด…แชททเ่ี ขาไมไดตอบมานาน ขอความทีบ่ ุนเปน คนสงอยฝู า ยเดียวถูกข้ึนวาอา นแลว ฐานทพั เลือ่ นดขู อความก็อดรูส ึกผิดไมไ ด เขามีสาเหตุทเี่ ขาไมต อบ “ใครสอนใหสง รูปพวกน”ี้ ฐานทัพเลื่อนขึ้นไปเกอื บบนสุดของ บทสนทนา รูปภาพสวสั ดวี นั จนั ทรถ งึ วนั อาทติ ยท่บี ุนขยนั สง ใหเ ขาทกุ วนั ปรากฏข้ึนบนหนาจอพรอมกบั ขอความคลา ยๆกันในทกุ ๆวัน ฐานทัพ เล่อื นนวิ้ จนมาถึงรปู สดุ ทา ยกอ นจะหนั ไปมองหนาบนุ “ใครสอน” “ไมมีครับ” บนุ ตอบอยางใสซอ่ื “กผ็ มเห็นไลนครอบครัวชอบ สง กนั ก็เลยคิดวานา รกั ด”ี “กลัว” ฐานทัพพดู ออกมาคาํ เดยี ว “ประหลาดจนไมกลา ตอบ กลบั ” “อา ว แลวทาํ ไมพ่ไี มบอกผม” “กลวั เสยี นาํ้ ใจ” “พ่ีก็เลยอานไมต อบเลยหรอครบั ” บุนถามเสยี งเบา ความจรงิ แลว เขากแ็ อบเสยี ใจท่ีหมอฐานทพั ตอบเขากลบั มานับครงั้ ได By Tartus

ถงึ จะผา นชวงทฤษฏเี จ็ดไปแลวเขากย็ ังคอยสง ไปหาหมอบา ง เปนบางครงั้ แตห มอไมเคยตอบเขาอกี เลย “ไมร ูจะตอบวาอะไร เจอกนั ทกุ วนั ” “…” “คยุ ตอ หนา ดีกวา ” “แลว ถาพีร่ วู าไลนน ีค้ ือผมทาํ ไมไมต อบกลบั มา” “กลัวจะอาย กโ็ กโกเ คยมาขอไลนแ ลว บอกวามีคนมาขอไลนใ ห เพื่อน แตค วามจริงขอใหตัวเอง” ฐานทพั ปรายตามองคนทก่ี าํ ลงั หนา แดง เพราะความจริงทคี่ อ ยๆปรากฏออกมา “…” “เลยสง ขอ ความแทน จะไดไ มตอ งอาย” “มาถงึ ขนาดน้แี ลว ไมต องกลัวผมจะอายแลว มงั้ ” บนุ หันหนา ไปอกี ทาง รสู ึกเหมอื นวนั น้ีความจรงิ หลายๆอยางคอยๆเปดเผยออกมา เขากง็ งมาตง้ั นานวา ทําไมหมอถึงเลือกท่จี ะคุยทางขอความ แทนไลน ตอนนเี้ ขาเขาใจทกุ อยางหมดแลว ท่ีเลอื กสง ขอ ความเพราะคดิ วา ถา สง ทางไลนหมายถงึ หมอรทู ุกอยางหมดแลว และจะทาํ ใหตัวเขาอาย ใช… เขาอายจริงๆ “ตอนแรกกจ็ าํ ไมไดหรอกวาใครถงึ จะเคยแนะนาํ ชอ่ื แตต อนนนั้ สงสยั ก็เลยลองเปด ดูแลวกเ็ หน็ ตงั้ รปู เปนรูปตวั เอง” ฐานทพั อธบิ ายยาว เพื่อใหบ นุ เขา ใจไดช ดั เจน By Tartus

ชดั เจน…ชัดเจนจรงิ ๆ นั่นสนิ ะ เขาเปลยี่ นเปน รปู ตวั เองเพราะคดิ วา หมอคงไมตอบ กลบั มาอีกแลว ไอบ ุน เอยยยยยยยยยย หมดกนั !!!! “งัน้ พี่ก็รมู าสักพกั แลววา ผมคือคนทสี่ ง รูปสวสั ดใี หพี่ทกุ ๆวัน…” “อมื ” “แสดงวา ผมไมเนยี นเลย…” “อมื ” “ผม…ผม…ผมอาย” บุน ตดิ อาง เขาเดงตวั ลกุ ข้ึนกอ นจะขยับ ออกหา งหมอฐานทพั ออกไปสามส่ีกาว ความจริงถาวิ่งออกไปไดค งว่งิ ออกไปไกลท่ีสุด “ไมต อ งอาย ดีใจทไี่ ดฟง ท้งั หมด” “…” “จะวาไปก็…แอบโรคจติ เหมอื นกนั นะ” By Tartus

จีบหมอคร้งั ท่ยี ส่ี ิบสาม โรคจิต… บุนจมอยูก บั คําทห่ี มอฐานทพั พูดมานานกวา สองชั่วโมงบน เตียงนอนของเขา หลังจากทีแ่ ยกกบั หมอฐานทัพแลวเขากพ็ าตวั เอง ขน้ึ มานั่งบนเตยี งและไมขยับเขยอื้ นไปไหนอกี อายก็อาย แถมยงั โดนมองวา โรคจิต… ไอบ นุ เอย ยยยยยยย!!!! “เปน อะไรวะ ทาํ หนา ตาพลิ ึก” สองทนี่ ัง่ ทํารายงานอยขู า งๆหนั มาถามอยางอดสงสัยไมไ ด นบั วนั ยง่ิ ทาํ ตัวประหลาด “เปลา ไมมอี ะไรหรอก” ปากปฏิเสธแตค วามรสู ึกขางในมนั ไมใชอยางทพ่ี ดู ถึงเขาจะรูตัววา ตวั เองทาํ อะไรหลายๆอยา งท่คี อ นไปทางโรคจติ แตเขากไ็ มค ดิ วาหมอจะพูดออกมาตรงๆแบบน้นั จะเรยี กวา เสียเซลฟก ไ็ ด แตอายมากกวา บุนเปนโรคจติ : นอนรยึ งั ครบั ? By Tartus

ขอ ความจากแอพพลิเคชัน่ ที่ไมมีเสยี งแจง เตือนมานานดงั ขึ้น ขณะท่ีฐานทพั กําลงั จะปด ไฟเตรยี มตัวนอน เขาหยบิ แวน ตาที่พ่งึ ถอด กลบั มาใสอ ีกคร้งั แลวอา นขอ ความทีป่ รากฏบนมอื ถือพรอ มรอยย้มิ ทาํ ไมต้งั ชอื่ ไลนแบบนี้ Thanthup : กาํ ลังจะนอน ช่อื ไลน? บนุ รีบกดอา นขอ ความท่ีตอบกลับมาทนั ที บนุ เปน โรคจติ : ครบั ผมเปน โรคจติ ไง Thanthup : คิดมาก? บนุ สายหนารัวโดยท่ีลมื ไปวาหมอไมไ ดอยตู รงหนาเขา รา งสงู ถอนหายใจยาวๆ จะเรยี กวาคิดมากหรือเรยี กวา ไมก ลาสูหนาดี โดนมองวา โรคจิตก็ไมใ ชเรอื่ งดีเทาไหร Thanthup : เงียบ By Tartus

ยงั ไมทันท่เี ขาจะพมิ พตอบหมอก็พิมพก ลับมาคลา ยกับวา กาํ ลงั รอคําตอบจากเขาอยู บนุ รีบพมิ พก ลับไปเพ่ือจะอธบิ ายแตก ลับสง ชา กวา อกี คน Thanthup : โกรธหรอ? เขาไมไดโกรธ เขาแคอ าย… Thanthup : ขอโทษ บุนถึงกบั พมิ พตอ ไมถ ูกเม่อื เห็นขอความท่หี มอสง กลบั มาแทบ จะทนั ที เขายงั ไมท นั จะพิมพอะไรเสรจ็ ขอ ความใหมก็เดง ข้ึน Thanthup : งอ งอ … โหหมอ…งอ แบบน้ใี ครจะโกรธลง บนุ เปน โรคจติ : ผมไมไดโ กรธครับ ผมแคอ าย บนุ เปน โรคจิต : *สต๊กิ เกอรห มสี นี ํา้ ตาลบดิ ตัวเขนิ * By Tartus

Thanthup : ไมต องอาย ฐานทพั หยดุ พมิ พขอ ความทจ่ี ะสง ตอแลว กดออกจากแชทท่ี กาํ ลังคยุ กันกอนจะเปลีย่ นไปทตี่ ง้ั คา เขากดลบชอ่ื ไลนของตัวเองทีไ่ มเคย เปลย่ี นเลยพรอมกบั ตง้ั ชื่อใหม ชอบโรคจิต : โอเคไหม? เขาพิมพถามกลบั ไปอยางคนไมเคยทําอะไรแบบน้ี ถาเพ่ือนเขา มาเห็นเขาตงั้ ชื่อแบบน้ีมีหวังลอ กนั ยนั เรียนจบแนๆ แตถ า ทําใหบนุ เลกิ คดิ มากไดมันก็คุม บนุ เปน โรคจติ : ถา เปล่ียนเปน ฐานทัพชอบบุน จะโอเคกวา นี้ ครับ พอไดโ อกาสความเจา เลหก เ็ ผยออกมา บนุ ยม้ิ กรมุ กร้ิม ทา มกลางสายตาของเพื่อนอกี สองคนที่มองมาอยา งไมเขา ใจ นบั วนั ไอสย่ี ่งิ เพ้ยี น ชอบโรคจิต : อยา เนียน By Tartus

ชอบแครอท : เปล่ียนแลว บนุ ถงึ กบั ขมวดคิว้ เมอ่ื หมอฐานทพั ไมรบั มขุ แถมยังเปล่ยี นชื่อ เร็วกวาเขา พอคิดถึงอะไรดๆี ออกเขากก็ ดเปล่ยี นชอื่ ตัวเองบาง ชอบคนกนิ แครอท : เปล่ียนเหมือนกนั ครบั ชอบคนกนิ แครอท : *สติก๊ เกอรย มิ้ * ชอบแครอท : ไมเลนแลว งว ง ชอบแครอท : ฝนดี ชอบคนกนิ แครอท : ครบั ผม ฝน ดีครับ ชอบแครอท : นอนไวๆ นองบุน ชอบคนกนิ แครอท : ครบั พหี่ มอของบนุ หนา จอโทรศัพทข้ึนวา อานแลวกอ นทบี่ นุ จะกดล็อคโทรศัพทล ง ไมเ คยคิดวา จะไดค ุยกับหมอฐานทพั ดว ยคาํ พูดแบบนี้ ดูๆไปหมอกม็ ีหลาย มุมท่ีทาํ ใหเขาแปลกใจไดตลอด มีความสุขโดยที่ลืมไปเลยวา ตวั เองโรคจติ … แตถ า โรคจติ แลวไดค บกบั คนท่ชี อบ กย็ อมโดนเรียกวา โรคจิต ตลอดชวี ิต เขนิ โวยยยยยยยยย!!!! By Tartus

ประตหู องเรยี นรวมเปด ออกพรอมกบั ใบหนา ทบ่ี อกบุญไมรับ ของบุนทเี่ ดนมาแตไ กล ความจรงิ วนั นค้ี วรจะเปน วนั ทีด่ อี กี หน่งึ วนั แต กลับไมเปนอยางนนั้ เมอ่ื เขาโดนอาจารยสง่ั ใหแกร ายงานเดยี่ วที่เขาสง ไป ต้งั แตก ลางเทอมทงั้ ๆทอ่ี ีกไมก่อี าทติ ยก็จะสอบไฟนอล “ทาํ หนา เปนตูดจงั วะ” เดชที่โดนแกรายงานเหมอื นกนั วางมือ หนักๆไวบนไหลเ พอ่ื น “อยา คิดมาก โดนส่ังแกครงึ่ เซค” “คดิ ดวิ ะ กูคิดวาแมง จะผานแลว มนั มอี ะไรตองแกว ะเน่ยี ” บนุ บนพรอมกบั เปดดูรายงานท่ีมีปากกาสแี ดงเขียนกํากับสว นทต่ี อ งแกไ ข เพมิ่ เตมิ ความจริงถา ขเ้ี กยี จเขาจะสงทัง้ อยา งนี้เลยก็ไดแ ตเ พราะ อาจารยท่ดี ูหวงในตัวนักศึกษาเลยใหโ อกาสแกงานอีกครงั้ กอ นทีจ่ ะได คะแนนเพื่อเปน การชว ยคนทค่ี ะแนนใกลจ ะถงึ เสน แดงด่งิ ลงเอฟ หนง่ึ ในนนั้ คอื บุน… “กเู ขา ใจ คืนน้ีไปทาํ กบั กูไหมละ ” เดชเสนอ “ไมเปนไรวะ เร่อื งของกกู ับมึงมนั ตองหาขอมูลคนละเรื่องอยู แลว กกู ลับไปทําท่ีหอคงจะดกี วา” “ไหวแนนะ ทาํ หนาโคตรเบอ่ื โลก” “เออ ไมไ หวกต็ องไหว” สภาพไรว ญิ ญาณของบุนทําใหเ ดชอด เปนหว งไมไ ดแตใ นเม่อื เจา ตัวยนื ยนั แบบน้นั เขากไ็ มอยากขัด By Tartus

เพราะตัวเขาเองกต็ อ งแกร ายงานเหมอื นกนั “กลบั กอนนะมึง จะไดรีบไปทํางาน” บนุ ดูเวลากอ นจะโบกมอื ลาเพอ่ื นทเ่ี ตรียมตวั จะแยกยายกลบั หอ “เออ มอี ะไรโทรมา” “ตามน้ัน” บนุ เดินตรงไปยงั จักรยานทจี่ อดอยูกอ นจะหยบิ โทรศพั ทขนึ้ มา กดสง ขอ ความบอกหมอฐานทัพเหมือนทกุ ครง้ั ที่เขาเคยทาํ B : ผมตองกลบั ไปแกรายงาน วนั นค้ี งไมไดไปหานะครับ B : *สตกิ๊ เกอรรองไห* บุน เกบ็ โทรศัพทลงทเ่ี ดมิ เมอ่ื เห็นวาอกี ฝา ยยงั ไมอ า นขอความ ถงึ แมจะเสียดายทว่ี นั น้ีไมไดเ จอหมอแตเขากต็ อ งยอมรับ ถาไมสง งานเขา จะย่งิ แย เหน็ เอฟลอยมาทักทายลางๆ… การหาขอมลู รายงานเปนไปอยา งจริงจัง บนุ เริม่ เสรชิ หาขอ มูล เสรมิ ในรายงานตง้ั แตห าโมงกวาจนตอนนี้เวลาลว งเลยไปเกอื บหนง่ึ ทมุ แมจะรสู กึ หิวแตง านตรงหนา ทําใหเ ขาลืมวาตัวเองกาํ ลังหวิ อยู By Tartus

“วันนี้นกึ ขยันอะไรวะ” ประตหู อ งเปด ออกพรอ มกบั สามทีเ่ ดนิ เขามา ในมือถืองานเหมอื นทกุ ๆครั้งเวลากลับหอ ง “แกร ายงานวะ เยอะชิบ” บนุ มองหนา จอโนต บคุ ไมก ระพรบิ “มีอะไรใหกนิ ปะวะ กหู วิ ขาว” “เอา ไมไมไ ปหาอะไรกนิ ” “ทาํ งานอยู เด๋ยี วสง ไมท นั ” “กกู ลบั เขามาเอาของ วันนว้ี าจะไปใชโ ตะวาดรูปทคี่ ณะคงไมไ ด กลับมานอนหอ ง” “เออ สๆู นะมึง” “อยากกินไร เดี๋ยวกอู อกไปซื้อมาให” ปกตเิ ขาไมเ คยเห็นเพอ่ื น ตวั เองตง้ั ใจทาํ งานขนาดน้ี พอเห็นแบบน้กี อ็ ยากจะชวยเปน กําลงั ใจ “ไมเปนไรมงึ เด๋ยี วกอู อกไปซอ้ื เอง” “เอาง้นั หรอวะ ตามใจนะ” “อืม ไปเถอะๆ” “ง้ันไวเ จอกนั ” สามทง้ิ ทา ยไวแคนนั้ พรอมกับหยบิ ของเพอื่ เตรียมออกไปทาํ งานท่คี ณะตอ หอ งกลบั มาสคู วามเงียบอีกครัง้ เม่ือเพอื่ นออกจากหองไป วันนี้ ก็คงเหลอื เขากับไอส องทนี่ อนหอ งนดี้ ว ยกัน พกั หลังมาน้ไี อส องติดงานท่ี คณะบอยจนบางคร้งั กเ็ ขา หอตามเวลาที่กําหนดไมทนั เลยชอบออกไป นอนหอพกั เพือ่ นบอ ยๆ By Tartus

คนทใี่ ชค า เชา หอ งคุมทส่ี ดุ คงจะเปนเขา กอก กอ ก กอ ก เสียงเคาะประตดู งั ข้นึ แตไมไ ดทาํ ใหบนุ ละสายตาจากส่งิ ตรงหนา บนุ ไมไ ดข านรบั จนเสยี งเคาะประตดู ังข้ึนอกี ครง้ั “ไมไดล ็อค มึงเปด เขา มาเลย” เขาตะโกนกลบั ไป “มึงลมื ของ หรอวะ” “เปลา ” “เอา ถามึงไมไดล มื แลว จะ…” บนุ หันหนาจะมาคุยกับเพ่อื น ตัวเองกอ นทคี่ ําพดู จะถกู กลนื หายไปในลาํ คอ หมอ… “ไง” ฐานทัพยมิ้ นดิ ๆกอ นจะวางถงุ ขนมท่ซี อื้ มาลงกับพนื้ แลว เดนิ ตรงเขา มาหาคนที่กาํ ลงั นงั่ หาขอ มลู อยางตัง้ ใจ “หิวไหม” “พ่ีมาไดไง” บนุ อ้งึ ไมหาย จริงอยทู เี่ ขาเคยขึน้ ไปทห่ี อพักของหมอฐานทพั แตครัง้ นน้ั มนั มี เหตสุ ุดวิสยั ทําใหเ ขาสามารถขนึ้ ไปได แตค รง้ั นมี้ นั ไมม เี หตุอะไร… “เจอเพ่ือนบนุ ” ฐานทพั บอกดวยสีหนาเรยี บเฉยอยางกบั วาไม มีอะไรใหน าตน่ื เตน ฐานทัพพงึ่ มาถึงหนา หอบนุ เมื่อไมก ่นี าทีท่ผี านมา เขากาํ ลังจะ กดโทรหาแตบ งั เอญิ มคี นๆหน่ึงทกั เขาซึ่งเขากไ็ มรูจักแตพอจะเดาไดวา เปน เพ่อื นของบนุ ตอนแรกก็จะฝากของเอาขึน้ ไปใหแตเพ่อื นของบนุ ดนั By Tartus

เปนคนเปด ประตูแลวบอกเลขทห่ี องใหเ ขาเสรจ็ สรรพเขาเลยไดเ ขา มาใน หอแบบงงๆ “ไอส ามหรอ” “ไมร ชู อ่ื ” “แลว ทาํ ไมพี่ไมโทรหาผม เดี๋ยวผมลงไปหากไ็ ด” บุนกวาด สายตาไปทว่ั หองอยางระแวงกลวั หมอจะเจอในสิ่งทไ่ี มค วรเจอ ถาเจอมันจะยิง่ ตอกยาํ้ ความโรคจิตที่หมอเคยพดู ไว… “ขึ้นมาแลว ชางเถอะ” “แตว า …” “งานถึงไหนแลว เดย๋ี วชวยทํา” “ไมเ ปน ไรครบั ตอนน้ผี มก็ทาํ …” “ซ้อื ขนมปง มาให ไปกนิ กอน” ฐานทัพออกคําสั่ง “เดีย๋ วดู เน้ือหาให” “ผมเกรงใจ พี่มงี านตัง้ เยอะ” “บนุ ” “…” “ไปกินกอน เดยี๋ วดูให” คําสั่งของหมอฐานทพั ทําใหค นที่กาํ ลงั จะเตรยี มตัวอา ปากพดู ถงึ กับตองเงยี บลงแลวกมหนา รับคําสง่ั อยา งคนไมก ลา เถยี ง “ครบั ผม ไปกนิ เด๋ียวนี้แหละครบั ” By Tartus

ฐานทัพมองคนทเี่ ดนิ ไปยังถุงขนมท่เี ขาซือ้ มากอนจะหันกลับมา มองหนา จอทม่ี ีเนอ้ื หาลายตาเตม็ ไปหมด เขาคอ ยๆไลอ านตั้งแตบรรทดั แรกจนมาถงึ บรรทดั สุดทาย นิ้วยาวคอ ยๆกดลบขอ ความที่ไมจําเปน พรอ มกบั ลบเนื้อหาท่ซี ้ํากันหลายวรรค “ความจริงเด๋ยี วผมทําตอเองก็ไดน ะครบั ” บนุ ถือขนมปงกบั นม เดนิ มาหยุดอยขู างๆหมอ เขาไมอ ยากใหหมอตองมาเหนอ่ื ยเพราะงาน ของเขา “ซํ้าเยอะ” ฐานทัพทาํ เปนหูทวนลม “ขอมูลหัวขอ นคี้ วรหา เพิม่ ” เขาชี้ไปยงั หวั ขอ ใหญท ีบ่ นุ หาขอ มลู ไวเพยี งสองหนา “ไดค รบั เดี๋ยวผมหาเพ่มิ ” “อยา กอ ปวาง ลองอา นกอนเพราะขอมลู คลายกันเยอะ” “ครับ” “อกี ไมเยอะ” ฐานทัพพดู ใหก ําลงั ใจ ความจรงิ มันก็เหลอื อีกไมเ ยอะจรงิ ๆแคต อ งจัดเรยี งหนา ดู เน้ือหาใหเ ขา ที่ เขยี นสารบัญใหมแ ละแกบรรณานุกรม บางทีอาจจะใชค าํ วาเหลอื ไมเ ยอะไมไ ด… “ผมรูห รอกนาวา ขอ มลู เกาทีผ่ มหามาแทบจะใชไมไ ด” บุน ยมิ้ ออกมา “พดี่ ูออกอยแู ลว ใชไหมครบั ” “อืม” เขารบั คํา “แตข อ มลู ใหมท่ีหามากใ็ ชไดเ ยอะ” “ตอนนน้ั คงไมไดต ้ังใจทาํ ” By Tartus

“ไมเ ปนไร” น้ําเสยี งทมุ ต่าํ เอย ออกมาอยางออ นโยน “เด๋ยี วจะ ชวยทาํ วันน้ีก็เสรจ็ ” “พไี่ มมงี านหรอครับ?” “เสร็จหมดแลว ” “โห…” คําตอบธรรมดาย่งิ ตอกยา้ํ บนุ ลึกลงไปอีก เขากับหมอ ฐานทัพตา งกันราวฟากบั เหว ถาเขาขยนั ไดค รงึ่ หมอฐานทพั กค็ งด…ี เวลาลวงเลยไปจนนาฬกิ าบอกเวลาสท่ี ุมครงึ่ บนุ เงยหนาดเู วลา กอนจะหนั ไปมองหมอฐานทพั ที่นั่งอานหนงั สอื อยบู นเตียงของเขาดวย ทาทางสบายๆ ตอนแรกเขาคดิ วาจะทาํ ใหห มอเสยี เวลาแตเ ปลาเลย หมอฐาน ทพั เตรียมหนังสอื มาอา นเวลาทเี่ ขากําลงั หาขอมูลและจะแวะเดนิ มาดูเขา เปนพักๆจนตอนนงี้ านเสรจ็ เรียบรอยแลว ท้งั ๆท่ีไมคิดวาจะเสรจ็ ภายในวนั เดยี ว “เสรจ็ แลว ครับ” บนุ ลกุ จากเกา อที้ น่ี งั่ อยูกอ นจะเดนิ ไปท่เี ตยี ง นอนทหี่ มอน่งั แลว ทิ้งตัวลงบนทน่ี อนดวยความเมื่อยลา “ดมี าก” ฐานทัพย้ิมออกมาบางๆ เขาวางหนังสอื ที่อา นอยลู ง แลว ทาํ ทา จะลุกข้ึนไปดงู านแตถ กู มือของอีกคนดงึ ไวใหน งั่ ลงเหมือนเดมิ “อยนู แ่ี หละครบั ผมบอกวา ทาํ เสร็จแลวไง” By Tartus

“จะดใู ห” “ไมตอ งดูหรอกครับ เสร็จแลวนา ” บุน ดึงมอื ของหมอฐานทัพ มากมุ ไวใกลหนากอนจะคอ ยๆหลับตาท้งั สองขางลง ถา ไดจ บั มอื หมอนอนแบบนที้ ุกวันเขาคงนอนหลบั สบาย ฐานทพั ปลอ ยใหบ นุ ทําตามใจจนเห็นวา คนทนี่ อนอยูหลับไป แลวจริงๆ เขาคอยๆแกะมือตัวเองออกชา ๆกอ นจะดึงหมอนบนหวั เตยี ง มาใหบนุ หนนุ นอน มอื ของเขาสมั ผัสเขา กับสนั หนงั สือทวี่ างอยูใ ตห มอน เขาหยิบมนั ออกมาวางไวข า งตวั กอนจะคอ ยๆชอ นหวั บนุ ขนึ้ เพือ่ จะได นอนสบายมากข้ึน จากท่ตี อนแรกคดิ วาเปน หนงั สอื แตค วามจรงิ เปนสมุดเลมเล็ก ฐานทพั ชง่ั ใจอยนู านวาจะเปด ดไี หมแตเ พราะอะไรบางอยางทําใหเ ขา เลอื กทจี่ ะเปด สมุดเลม ที่ถอื อยอู อก ลายมือท่เี ขียนดว ยตวั บรรจงในหนา แรกทําใหเขาเผลอยิ้มออกมาอยา งไมรตู ัว วธิ จี ีบหมอ วธิ ีทหี่ นงึ่ …ทฤษฏีเจด็ ผล : แหว หมอไมตอบ ไมอาน (สงสัยรปู ทส่ี งไปจะไมส วยม้งั ) วธิ ที ี่สอง…เสนอหนา By Tartus

ผล : กเ็ สนออยตู ลอด วธิ ีนไี้ ดผล หมอดูสนใจ ปล. อยาพงึ่ รําคาญผมเลยนะครับบบบบ วธิ ที ส่ี าม...บงั เอญิ ผล : โรคจิตวะ บังเอญิ เยอะไปไหม หมอจะจับไดไหมนะ วิธีท่ีส…่ี ยมิ้ เขา ไว ผล : หมอบอกชอบรอยยิม้ ดีใจมาก จะยิม้ จนเจ็บแกม เลยครบั หมอ วิธีท่หี า…กําลงั ใจ ผล : ไมรูวะ ใครใหก ําลงั ใจใครก็ไมร ู ฐานทพั อา นตวั หนงั สอื บรรจงทเ่ี ขียนดว ยรอยยิ้ม ความ พยายามของบุนทผี่ า นมาจนถงึ ตอนนเ้ี ขารับรูไ ดท ุกอยา ง แตเ ขาไมเ คยคดิ วา บนุ จะจริงจงั กับมันมากขนาดนี้ หนา สมดุ เปลีย่ นไปอีกหนา ขอ ความซํา้ ๆทเ่ี ขยี นอยเู ตม็ หนา ทํา ใหฐ านทพั ยิม้ กวา งขน้ึ ไปอีก ไมคดิ วา บนุ จะทาํ อะไรแบบนี้ ผมนายกติ ตกิ ร เกรียงไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทพั ฐไิ ตรรัตน ครับ! By Tartus

ผมนายกติ ติกร เกรยี งไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทัพ ฐิไตรรัตน ครับ! ผมนายกิตตกิ ร เกรยี งไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทัพ ฐไิ ตรรัตน ครับ! ผมนายกติ ตกิ ร เกรยี งไกรรักษ ชอบหมอฐานทัพ ฐิไตรรัตน ครับ! ผมนายกิตตกิ ร เกรยี งไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทัพ ฐิไตรรัตน ครบั ! ผมนายกติ ตกิ ร เกรยี งไกรรักษ ชอบหมอฐานทพั ฐไิ ตรรัตน ครบั ! ผมนายกติ ตกิ ร เกรียงไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทัพ ฐไิ ตรรัตน ครบั ! ผมนายกติ ติกร เกรยี งไกรรกั ษ ชอบหมอฐานทัพ ฐิไตรรัตน ครับ! คําเดิมๆทเี่ ขียนเตม็ หนากระดาษ ถาสงั เกตจากตวั หนังสอื ในแต ละบรรทัดตางกันออกไป บางอนั ก็เขยี นดว ยตวั หนงั สือบรรจงแตบางอนั ก็ เขยี นหวัดๆเหมือนรีบเขียน คลายกบั วาเขาเขียนคาํ พวกน้ีคนละวันกนั หมอโคตรนารัก หมอชอบแครอท แตบ ุน ชอบหมอ ขอความทหี่ าความคลอ งจองไมไดทําใหฐานทัพนกึ อะไรออก เขาดึงปากกาทเ่ี หนบ็ อยูกับสมดุ ออกมาเขียนขอ ความตอใหจ บประโยค บนุ ย้มิ เกง บุนชอบบาส แตหมอชอบบุน By Tartus

เร่อื งราวแตละวันถกู บันทกึ ลงในสมดุ เลมเลก็ ฐานทพั ไลอ าน ตงั้ แตห นา แรกจนมาถงึ หนาสดุ ทา ยของสมุด ขอ ความทเ่ี ขยี นไวจนลน หนา กระดาษ ทกุ ใจความส่ือถึงความรักท่บี นุ มอบใหเ ขา จะวาไปก็นานเหมือนกนั ท่เี ร่ิมเขยี นสมุดเลมน้ี ไมรเู ขียนอะไร เยอะแยะจนตอนนกี้ ห็ นา สดุ ทาย ขอบคุณนะที่คอยบนั ทึกเรอื่ งราวตา งๆไว ใหไ ดกลบั มาอา น วันแรกที่เร่ิมเขียนไมค ดิ วา จะไดเขียนจนจบเพราะไมใช คนชอบเขียนอะไรแบบนีอ้ ยแู ลว น่ีก็เกอื บหนึง่ เทอมที่ไดเ จอหมอ ไดทํา ความรจู กั ไดอยขู า งๆ ไดร ัก จะวา นานกน็ านแตความจรงิ มนั ไมนาน หรอก ผา นไปไวเกินไปดว ยซาํ้ จากวันแรกจนถึงวนั น้โี คตรมีความสุข เลยวะ ถงึ ในบางครงั้ จะมีปญหาบางแตโชคดที ห่ี มอเปน คนพดู ตรงๆ ไมคดิ วา จะมาถึงวนั น้ี วนั ท่ีเคยฝนอยากใหเ กิดขึ้น เปน แฟนกบั หมอฐานทัพแลวนะ :) อนาคตเปนยังไงไมรแู ตที่รๆู คอื …จะไมย อมปลอยมือ ผมเช่ือนะวา มือของผมกับพ่ีจับกนั แนน พอ… บุน ปล.เขยี นตง้ั แตไมไ ดค บ แตต อนนี้ไดคบแลว By Tartus

ฐานทัพปดสมุดลงแลว เก็บสมุดไวที่เดิมราวกับวา เขาไมเคยเปด มนั มากอน สายตาของเขาจับจอ งไปยงั รา งทน่ี อนหลบั สบายไมรูวาเขาได อานความในใจทง้ั หมดแลว รอยย้ิมของฐานทัพไมจ างหายไป จากทเี่ คย ยิ้มยากแตว นั นี้กลบั ยิ้มงา ยกวาครง้ั ไหนๆ เขาโชคดีที่เจอคนท่รี ักเขามากๆ…และเขากจ็ ะตอบแทนความ รกั นัน้ ดว ยความรักทั้งหมดทเี่ ขามี “ขอบคณุ ครบั ” เสยี งท่ีเอย ออกมาอยางแผวเบาจะสงไปถึงอกี คนไหมเขาไมรูแตท ี่รคู อื เขาจะตอบแทนทกุ อยา งแทนคาํ พูดทเี่ ขาไดเ อย ออกไป ฐานทัพไมใ ชคนทช่ี อบพดู …เขาชอบทําใหเ หน็ มากกวา มืออุนเออ้ื มไปลูบหวั คนทห่ี ลบั อยูเบาๆ ฐานทพั คอ ยๆเลอ่ื น ใบหนาเขาไปใกลๆ กอนจะประทบั ริมฝป ากลงบนหนา ผากของอีกคนอยา ง แผว เบาและเนน่ิ นาน เขาไมไดเ ปนคนโรแมนติกแตทกุ ครงั้ ที่อยกู บั บนุ ราง กายของเขามันควบคมุ ไมได ทํา…เพราะอยากทํา แสงแดดที่สาดสองเขา มาในยามเชา ปลุกคนท่ไี มอยากต่ืนใหลกุ ขน้ึ มาอยางไมเตม็ ใจ บนุ ขยต้ี าเล็กนอยกอนจะปรับสายตาใหเ ปน ปกติแลว กวาดตามองไปรอบหอ ง เผลอหลบั ไปตอนไหนนะ… By Tartus

สายตาสะดุดเขากับโพสอิททแี่ ปะอยูบ นหนาจอโนตบุคทีต่ ง้ั อยู บนโตะ บนุ ลุกขนึ้ เดนิ ไปหยบิ ดูดว ยทา ทางงัวเงียแบบคนพง่ึ ตืน่ ตัวอกั ษรท่ี เปน ระเบยี บเขยี นคาํ สัน้ ๆกํากับไว เห็นนอนอยเู ลยไมปลกุ กลับหอกอ นนะ ฐานทพั หมอพ่ึงกลบั ไป… งั้นแสดงวาเมอ่ื คืนหมอนอนอยกู บั เขา…ทง้ั คนื เชีย่ ยยยยยยย!!!!!! ทาํ ไมไมตื่นวะไอบนุ ทําไมนอนหลับกินบา นกนิ เมอื งขนาดน!้ี !!!! โทรศพั ทท วี่ างอยูข างหมอนสวางขนึ้ มาพรอมกบั ขอ ความจาก หมอฐานทัพ บนุ รบี กดอานกอนจะพมิ พก ลบั ไป จะวาไปวันนเ้ี ขากต็ ่ืนเชา เหมอื นกนั พึ่งจะเจด็ โมงเอง Thanthup : ตน่ื รยึ งั ? B : ตน่ื แลว ครับ B : ทําไมพ่ีรบี กลบั จงั คราวหลังปลุกผมไดนะครบั Thanthup : คราวหลัง? By Tartus

B : เผือ่ มคี ร้ังหนา :) Thanthup : อมื B : วนั นพ้ี ี่เรยี นก่โี มงครบั ? Thanthup : สบิ โมง บนุ ละ ? B : สบิ เหมอื นกนั ครบั B : งน้ั …ไปหาอะไรกินกนั ไหมครับ Thanthup : อมื ได B : เดยี๋ วเจอกันหนาหอพี่นะครบั ผมนา จะเสร็จชากวา พึ่งตื่น Thanthup : ครับ บุน วางโทรศัพทไ วทเ่ี ดิมกอ นจะพงุ ตัวออกไปอาบน้ําดวยความ ไวแสง เขาอยากจะเจอหมอเรว็ ๆท้ังๆที่วนั น้กี ็ไมไดมีอะไรเปนพิเศษ แค รูสึกอยากเจอ คดิ ถงึ เรอ่ื งเม่ือคนื ก็อดเสียดายไมได บุนนะบนุ … ไมถึงครงึ่ ชั่วโมงจกั รยานคนั โปรดกจ็ อดลงหนา หอพักนักศึกษา แพทย บนุ จอดจกั รยานลงกอนจะเดนิ ไปนั่งบริเวณใกลๆเพื่อรอหมอฐาน ทัพ B : บนุ ถงึ แลวนะครับ By Tartus

ฐานทพั อานขอ ความทีเ่ ดง ขึน้ มาขณะท่กี าํ ลังเดนิ ลงไป เขา เห็นบนุ ปน จักรยานมากอ นทบ่ี นุ จะทกั เขามาเสียอกี เทา ทง้ั สองขา งเรงให เดินเรว็ ขึ้นเพอื่ ไมใ หอกี ฝายรอนาน ท้งั ท่พี ึง่ แยกกันไดไมกี่ช่วั โมง “ไง” เขาทักทายรางสงู ทน่ี งั่ กดโทรศัพทรออยู ทนั ทีทบ่ี นุ ไดยิน เสียงทกั ทายจากเขารอยยิม้ สดใสกป็ รากฏขนึ้ บนใบหนา ไดรูป “เร็วมากเลยครับ” “แนน อน” ฐานทพั รับคํา “กินอะไรด”ี “นนั่ สิครบั ผมคิดไมอ อก พี่แนะนําเลย” “อืม ได” เขาพอจะรูจกั รา นแถวน้ีอยสู องสามรา นท่ีเปด ตอน เชา ลองขับผานๆไปดูเจอรา นไหนเปด ก็กินรา นน้ัน ตอนน้เี รมิ่ หิวแลว “ครับ” บนุ เตรยี มขน้ึ ครอ มจักรยานอกี คร้ังเพอ่ื ปน ตาม “ไปคันเดยี วก็ได” ฐานทพั บอก “ทางกลบั ผา นหออยูแ ลว ” “เอางน้ั หรอครบั ” บนุ ถาม “ง้ันพ่ีซอ นผม” “ไม” เขาปฏิเสธเสียงแขง็ “อา ว…” “บนุ ซอน พ่รี ูทาง” พ่ี… By Tartus

บุน เริม่ รสู กึ ถึงการเปล่ยี นแปลงในรา งกายอีกคร้ัง รูสกึ เลอื ดสูบ ฉดี มากกวา ปกติ ใบหนา เรม่ิ รสู ึกถงึ ความรอนผา ว หมอขยนั ทาํ ใหร ะบบ รางกายเขาแปรปรวนจรงิ ๆ “ทําไมหนาแดง” ฐานทพั ถามเมอ่ื เห็นวาบนุ ดแู ปลกไป “คง ไมใชไมสบาย” “…” “เขนิ หรอ?” เฮือก… “ครบั ผมเขิน” บุนยอมรับออกไปตรงๆในเมือ่ เขาปด บงั อะไร ไมไดอ ยูแลว รางสูงเดนิ ไปซอ นทา ยทน่ี งั่ จกั รยาน “จับแนน ๆ” ฐานทพั พูดตามละครทเี่ คยผานตา เขาหวั เราะ ออกมากับทาทางเกๆ กงั ๆของคนทีน่ ง่ั ซอ นหลงั เวลาเหน็ บนุ เปน แบบนก้ี ็อดแกลง ไมไ ด นารกั ดี ฐานทัพคอยๆปน จักรยานไปตามทางชา ๆไมร ีบรอ น อาจเพราะ ยงั เชาอยเู ลยทําใหผ ูคนในมหาวทิ ยาลยั ไมแออดั เหมอื นชว งบา ย เขาต่ืน เชา เปนประจาํ แตไมเคยรูส กึ สดช่นื เทา เชา วนั น้ี อาจเพราะเชาน้เี ขาไดอ ยูกบั คนทท่ี าํ ใหเขารสู กึ สดชืน่ “เราเคยเจอกันตรงนพี้ ี่จาํ ไดไหมครับ” บนุ ชี้นวิ้ ไปทๆ่ี พงึ่ ขบั ผา น วันที่เขาถูกสั่งใหว งิ่ รอบมหาลยั แลว บงั เอญิ เจอหมอฐานทพั By Tartus