(ผม)จีบหมอ

หอประชมุ คณะเกษตรเตม็ ไปดว ยผูค นจากหลากหลายคณะทม่ี า รอดูโฉมหนา ของผปู ระกวดดาวเดือน ทาํ ใหห อประชุมท่กี วางใหญด ูเลก็ ลงถนดั ตาเมอ่ื มีผูค นนงั่ กนั เตม็ เกือบทกุ ท่นี ่งั สรา งความลาํ บากใจใหแ กผ ูที่ กาํ ลงั เตรียมตัวอยูห ลงั เวลา รางสงู ถกู จบั แตงตวั ในชุดเส้ือยดื สีดาํ สนิทพรอ มกางเกงยนี สสี เขมดูเรียบงายไมเยอะจนเกนิ ไปกบั รองเทาเขา ชดุ ผมท่ีถกู เซท็ ขนึ้ เปด หนา ผากเผยใหเ หน็ ใบหนาคมคาย ดวงตาทงั้ สองขางจบั จองไปทก่ี ระจก เปนรอบท่สี ามท่ีบนุ ยนื สองกระจกดว ยความไมมน่ั ใจ เขาไมเ คยตอ งเซท็ ผมและแตง ตัวแบบนี้ ถึงแมใ นใจลึกๆจะบอกตวั เองวามันดีแลวแตอีกใจก็ ยงั รูสึกไมมัน่ ใจ “บนุ …มอี ะไรรึเปลา” นํ้าฟาท่ีสังเกตความผิดปกติของบนุ อยู พกั หนึ่งเดินมาถามเพอ่ื ใหแนใจ “กังวลหรอ” “นิดหนอ ย” บุนตอบกลบั ไปตามความจรงิ “เราไมเ คยตอ งใส ชดุ ตองทําผมแลว แสดงอะไรแบบน”้ี คนทีไ่ มเ คยทําอะไรนอกจากข้นึ ส แตนเชยี รตอนมอปลายพูดออกมาพลางยิ้มแหยๆ “เราวา มันดดู แี ลว นะ” น้าํ ฟาตอบกลับจากความรสู ึกจริงๆ เธอ รสู ึกวา บนุ ดมู เี สนห ม ากขน้ึ หลงั จากทีถ่ กู รนุ พ่รี มุ แตงตวั อยูนานสองนาน “มันไมต ลกใชไหม ไอผมแบบนี้” บุน พูดพรอมกับมองตวั เองใน กระจก ผมเขาไมเ คยเรยี บรอยเปน ระเบียบเทาวนั นม้ี ากอน “อ้มื ดูดีเลยละ” By Tartus

“ขอบคณุ นะ…วันนน้ี ํ้าฟา ก็สวยมาก” เขาตอบตามสิ่งทเี่ หน็ นาํ้ ฟา เปน คนสวยอยูแ ลว ไมว า จะแตง ยังไงกไ็ มมที างบดบังความสวยของเธอ “อีกสิบหา นาทเี ตรยี มเปดตัวนะคะ” รนุ พี่ฝายดาํ เนนิ กิจกรรม เดินเขา มาบอกพรอ มกบั วทิ ยสุ ่ือสารหนง่ึ ตวั ท่ถี อื อยใู นมอื “สูนะ” นํ้าฟากาํ มือแลว ชูขึน้ นิดๆเปน กําลังใจใหค นตรงหนา “อืม เหมือนกนั นะ” บุนตอบกอนจะยกมอื ทงั้ สองขางขนึ้ มาจับ ประสานกัน เขารบั รูไ ดถ ึงมอื ตวั เองทเ่ี ยน็ เฉยี บราวกับนา้ํ แขง็ ต่นื เตน จรงิ ๆ “นอ งๆเตรยี มตอ แถวขนึ้ เวทีเลยนะคะ” รนุ พี่คนเดิมเดนิ กลับมาบอกอีกครง้ั พรอมเสียงหวั ใจของรา งสงู ท่ีเตน แรงข้นึ เร่ือยๆ บุน เดนิ ไปตอแถวตามหมายเลขทจ่ี ับไดกอนวนั ประกวด หมายเลขสต่ี ดิ อยทู ขี่ อ มือขวานนั่ หมายความวาเขาจะขึ้นทาํ การแสดงเปน ลําดบั ท่ีสหี่ ลงั จากที่ฝายหญิงลําดับทสี่ ามทาํ การแสดงเสร็จ หรือเขา ใจ งายๆก็คือคนทเ่ี จ็ดจากทงั้ หมดสิบคนซึ่งถอื เปนลําดับทเ่ี ขาพอใจอยูไม นอ ย เขาอยากจะอยลู ําดับสุดทา ยดวยซ้ําไป กลัว…กลัววา จะมาไมทัน “เตรยี มตวั นะคะ” บนุ สูดลมหายใจเขา ลกึ ๆ ไมเคยรสู กึ ประหมาเทา วันนี้มากอ น เขาคอ ยๆหลับตาทง้ั สองขา งลงเพอ่ื ใหจ ติ ใจสงบเตรียมทจ่ี ะเดินข้นึ ไปบน เวที By Tartus

เปา นิว้ โปง เสียงของหมอฐานทพั ท่ดี ังแววเขามาในโสตประสาททําใหค นที่ สีหนาเครงเครยี ดกลบั กลายเปนรอยยม้ิ ข้ึนมาแทนที่ บนุ ชูนิ้วโปง ขึ้นมา กอนจะเปาเบาๆตามทค่ี ณุ หมอของเขาเคยบอก ไมร ูว าความเครยี ดหายไปไหมแตท ่ีรๆู คอื …ความสุขเขามา แทนท่ี “ขอเชญิ พบกับผเู ขาประกวดดาวเดือนคณะ เกษตรศาสตร! !!!” เสยี งเปดตัวทยี่ ่งิ ใหญจากพธิ ีกรดังข้นึ พรอ มกบั เสยี งเพลงท่ีไดถ ูกซกั ซอ มกันมาอยา งดี บุนเดินขน้ึ เวทดี ว ยความมัน่ ใจอนั นอ ยนิด ยิ่งเหน็ วา ในหอ ง ประชุมมีผคู นหนาตามากเปนพิเศษยง่ิ ทาํ ใหค วามมนั่ ใจของเขาเหลือเทา เม็ดถ่ัวเขยี ว เขาเหน็ เพ่อื นสามคนน่ังอยูแ ถวหนา ๆของหอ งประชมุ พรอม กบั ปายเชียรปญ ญาออ นทีเ่ ขาไมเ คยเหน็ มากอน รางสงู หยุดยนื ตรง หลังจากทีเ่ ดนิ วนรอบเวทคี รบหน่ึงรอบ เสยี งแนะนาํ ตวั ของผูเขาประกวด ดังขน้ึ จนมาถึงลําดบั ของเขา “นายกติ ติกร เกรียงไกรรกั ษ บนุ ครับ!!!” เสยี งดงั หนักแนน ตามแบบฉบบั รนุ พท่ี ส่ี งเขาเขาประกวดในนามพีร่ ะเบียบ ตึกตกั ตึกตัก เสยี งหัวใจเตน แรงจนแทบจะทะลุออกมา ไมก ่ีครง้ั ท่จี ะมี เหตกุ ารณท ่ีทําใหเขาต่นื เตนไดม ากขนาดน้ี ถา ตัดการเจอหมอทิ้งไปน่กี ถ็ ือ By Tartus

เปน เหตุการณตน ๆทม่ี ีอทิ ธิพลตอ ใจของเขา บุนคอ ยๆกวาดสายตามอง หาคนเพียงคนเดียวทีเ่ ขาแอบหวงั ลกึ ๆวาเขาจะมาหากแตว า ทวั่ บริเวณ กลบั ไมมีว่แี ววของคนทเ่ี ขาตามหา ไมเ ปนไร…เด๋ียวกค็ งมา “บุน บุน” เสียงเรียกของคนขา งตัวทําใหส ตเิ ขากลับมา บนุ หนั ไปมองหนาคลา ยจะถามวาอะไรแตไ มตองรอใหเ ธอตอบเขากร็ ทู นั ทีวา เธอ เรียกเขาทาํ ไม “ขอโทษครบั ” เขาเอยอยางสภุ าพกอนจะเดินวนกลบั ไปหลัง เวทเี นอ่ื งจากวา เพอ่ื นคนกอนหนา เขาเดนิ กลบั เขา ไปไดสักพกั หนึ่งแลว สตไิ มอ ยูกบั เน้ือกับตวั เลยวะ!! “นอ งบนุ เปนอะไรรเึ ปลาจะ” รุนพ่ที ่ีดแู ลเขามาต้งั แตชวง ถายรปู โปรโมทเดินเขามาถามถงึ หลงั เวทีหลงั จากท่ีเหน็ เขายืนคางอยูกบั ท่ี บนเวทเี มือ่ ครู “เปลาครบั ไมม ีอะไร” คนท่ีไมเขาใจตัวเองตอบกลับไปพรอ ม รอยยิ้มบางๆ “ผมแคค ิดอะไรไปเรอ่ื ย” “ไมไ ดน ะจะ จะเหมอ แบบน้ันอีกไมไ ดน ะ” รุนพเ่ี อยยิม้ ๆ “เรา ตอ งมสี มาธนิ ะ” “ครบั ” บนุ พยกั หนารับ “ผมรู” “ใจเย็นๆไมต อ งต่ืนเตน คิวเราอกี สกั พกั เลย น่งั รอไปกอ น เนอะ” By Tartus

“ครับ ขอบคุณครับ” บนุ ยกมือไหวด ว ยความเคารพกอนจะ ถอนหายใจออกมา ท้ังๆทเ่ี ตรยี มใจไวแ ลววาอกี ฝายอาจจะไมวา งมาแตเขาก็แอบ หวังลึกๆวาจะเหน็ หมอฐานทพั อยทู ่ีน่ี หองเรียนรวมคณะแพทยเ ต็มไปดว ยนกั ศกึ ษาชน้ั ปท ีส่ ามท่ีกาํ ลัง งว นอยกู ับการจดเลกเชอรและฟงสงิ่ ท่อี าจารยสอนทงั้ ๆท่ีความจรงิ ควรจะ ถึงเวลาทตี่ องเลิกคลาสแลว “เปน อะไรรึเปลาวะ กูเห็นมงึ มองนาฬกิ าหลายรอบแลว ” คนิ ที่ น่งั อยรู ะหวา งฐานทพั กบั ปกปอ งหนั มาถาม “เปลา ” ฐานทพั ตอบกลบั กอนจะเงยหนามองจอโปรเจคเตอร “หวิ ขา ว” “อดทนนะมึง” คนท่ไี มร อู ะไรตอบกลบั พรอมกบั ตบบา เพือ่ น สนิทอยา งเขาใจ “อมื ” เขาพยักหนาพรอ มกบั มอื ทจ่ี ดเลกเชอรไ มหยุด อาจารยยังคงสอนตอ ไปจนเวลาลวงเลยมาพอสมควรเสยี งจาก สวรรคก ด็ ังขนึ้ ฐานทพั เดงตัวลกุ ขึ้นจากท่ีนัง่ อยา งรวดเรว็ โดยท่เี ขากไ็ มร ู วาทําไมตัวเองตองรีบรอนขนาดนี้ By Tartus

“ไวเจอกนั ” เขาทิง้ ทา ยไวแคนัน้ กอ นจะเดนิ ออกจากหอง เลกเชอรไ ปอยางรวดเร็วโดยที่เพ่อื นอกี สองคนยงั ไมทันไดเ อยปากถาม อะไรตอ ขอใหท นั การแสดงของผเู ขาประกวดคนทหี่ าจบลงพรอ มกับเสยี ง ปรบมือท่ีดังกระหม่ึ ยงิ่ ทาํ ใหคนทีอ่ ยูหลังเวทกี ดดันมากขึ้นไปอกี บุนถอน หายใจกอ นจะหันไปย้ิมใหน ํ้าฟาทีก่ ําลังจะเตรยี มตัวขน้ึ ทาํ การแสดงเปน คนตอไป “สๆู นะ” “ขอบคุณนะบนุ ” นาํ้ ฟา เอยพรอมรอยยม้ิ สวยทส่ี งใหเ ขา เสียงปรบมือตอ นรับการแสดงของน้ําฟาดงั ขน้ึ พรอมกับเสียง เลก็ ๆท่ีเอยแนะนาํ ตวั อยางคลองแคลว ไมมที า ทีเขินอายหรอื เกรง็ ตอ สายตาผูคนเยอะๆ ไอบ นุ เอยยย จะรอดไหมวะ!!! “นองบนุ เตรยี มตัวนะ เดี๋ยวเราตอ จากนี้แลว ” รนุ พ่ฝี า ยดาํ เนนิ กิจกรรมเดินเขา มาบอกพรอมกับยนื่ ของท่เี ขาจะตองใชป ระกอบการแสดง ความสามารถพเิ ศษ By Tartus

“ขอบคณุ ครบั ” บนุ รบั กีตารโ ปรง มาถอื ไวกอ นจะสูดลมหายใจ เขา ลึกๆ เขาชูนว้ิ โปง ขึ้นมาอกี คร้งั กอนจะเปาซ้าํ ๆเพอื่ บรรเทาความกังวล ทีอ่ ยูในจติ ใจ ไมเปน ไรบุน เดี๋ยวทกุ อยา งมนั จะตองดขี นึ้ นาฬกิ าบอกเวลาใกลจะหกโมงตรง เขาต้ังสติเตรียมเดนิ ขึ้นเวที ตอจากน้าํ ฟาหลังจากที่ไดย ินเสียงเพลงการแสดงของนํ้าฟาจบลง เสยี ง พธิ กี รคพู ูดคยุ เตรยี มจะเรียกเขาขน้ึ เวทีเปนลาํ ดบั ถัดไป “บุนสแตนบายคะ” “ครับ” ใจเยน็ ๆ…ใจเย็นๆ เยน็ ไมไหวแลวโวยยยยยยยย!!! เขาเหมอื นคนสตแิ ตกทท่ี ะเลาะกบั ตวั เอง บุนกาํ กีตารใ นมอื แนน พรอ มกบั เสยี งของพธิ กี รที่เรียกชือ่ เขาเปนการแสดงถัดไป ขาท้ังสองขา งคอยๆกาวข้ึนเวทอี ยางยากลําบาก แมวา จะขนึ้ มาแลว หนงึ่ ครง้ั เมอ่ื ไมกนี่ าทที ่แี ลวแตเ ขากย็ ังรูสึกตื่นเตน อยดู เี พราะครั้งน้ี เขาตอ งขึน้ ไปทาํ การแสดงเพียงคนเดยี ว เสียงกรี๊ดดังไปทวั่ หอประชมุ จนคนท่ีพง่ึ กา วขน้ึ เวทีถงึ กับชะงัก ดวยความตกใจ ปายทีไ่ อหนง่ึ สองสามทํามาชโู บกไปโบกมาจนเขารูสกึ อายและอยากจะเดนิ ลงไปดงึ ปายทพ่ี วกมนั ถือไวไปทง้ิ ‘บนุ บา ซา กระแทกใจ’ By Tartus

สโลแกนอะไรของพวกมงึ เนยี่ !!!!!! “สวัสดีครับ” เขาเปลง เสียงออกไปผา นไมคโ ครโฟนทป่ี รับ ระดับใหอยูตรงปากเขาพอดี เขาน่งั ลงบนเกา อพ้ี รอมกับวางกตี ารอยใู น ทาพรอมจะทาํ การแสดง สายตากวาดมองหาคนท่ีเขาหวังวา จะมาหากแตท กุ อยา งยัง เหมือนเดิม คงไมว า งจริงๆ “ผมช่ือวาทกุ คนคงมีความรสู กึ ทแี่ อบรักใครสักคน” เสียงกรี๊ด ดงั ข้ึนตามคาํ พูดทเี่ ขาคอ ยๆเปลงออกมา “และใครสกั คนที่เรารักบางที เขาอาจจะอยูสงู เกนิ ไป” ทวั่ ทั้งหอ งประชุมเงยี บลงราวกับวา รอฟง คําพูดตอไปทเ่ี ขาจะ พดู บนุ สดู ลมหายใจเขาลึกๆอกี ครั้งกอ นจะเอยออกมาพรอ มรอยยิ้ม “ถึงจะสงู …แตกค็ ุม ทีจ่ ะเสย่ี ง” เสียงกตี ารด งั ข้ึนพรอ มกับเสยี งปรบมือของผูช ม บนุ กดคอรด ตามทไ่ี ดซ อ มมาหลายวนั กอ นท่จี ะเร่ิมรองทอนแรก รา งของใครคนหนง่ึ ที่ เขารอคอยกป็ รากฏขน้ึ ทามกลางผคู นมากมาย ฐานทัพว่งิ เขา มายืนอยดู านหลังสุดของหอประชุมพรอ มเสอื้ ผา ทีเ่ ปยกชมุ ไปดว ยเหง่อื เขารบี วงิ่ มาทง้ั ๆทเี่ ดินปกตกิ ถ็ งึ หอ งในเวลาที่ ตางกันไมม ากเทาไหรแ ตเ ขาเลอื กทจี่ ะว่ิง เพราะรสู กึ วา มคี นกําลังรอเขาอยู By Tartus

เหมือนหอ งทง้ั หองสวา งข้ึนมาเมอื่ บนุ เหน็ หมอฐานทพั แมจ ะ อยูไกลแตเขารับรวู าหมอยืนอยตู รงนน้ั และกาํ ลงั ดูการแสดงที่เขากาํ ลัง แสดงอยู รูวา เส่ยี งแตค งตองขอลอง รวู า เหน่อื ยถาอยากไดของท่อี ยูส งู ยังไงจะขอลองดสู กั ที รวู าเราแตกตางกันเทา ไร รวู า เธออยไู กลอยูส ูงขนาดไหน ใครๆ กร็ เู ปน ไปไมไดหรอก แตคําวา รักมันสั่งใหฉนั ตอ งปนขนึ้ ไป “ผม นายกิตตกิ ร เกรยี งไกรรกั ษ คณะเกษตรศาสตร รหสั 8590001021” “กาํ ลังสนใจ หมอครบั !!” ภาพเหตกุ ารณว นั แรกที่เขาไดเจอกบั หมอฐานทพั ปรากฏขน้ึ มา ในหวั ของเขาพรอมกับเพลงที่เขายังคงรองตอไปเพอื่ แทนความรูส กึ ทุก อยา งที่เขามี ไดเ กิดมาเจอเธอทั้งที ไมวายงั ไงจะลองดสี กั วนั By Tartus

อยากรกั ก็ตอ งเสย่ี ง ไมอยากใหเ ธอเปนเพียงภาพในความฝน ลําบากลําบนไมส นใจ ตะเกยี กตะกายสกั เพียงใด ก็ดีกวา ปลอยเธอไปจากฉัน…ตกหลุมรักจรงิ ๆ เพราะรกั จริงๆ เธอคงไมว า กนั แมตอยต่ํา แตยงั มหี วั ใจ แมตอ งเจบ็ แตมันกค็ มุ ก็สขุ ใจ ไมผ ดิ ใชไหมที่ฉันไมเ จยี มตัว แมผ คู นรอบกายจะมองวาเขาเปนหมาเหาเครอ่ื งบนิ หรือมองวา เปนดอกฟากับหมาวัดกไ็ มเ ปน ไร เขาแคอยากทําทกุ อยางใหเ ตม็ ทใี่ หด ี ท่สี ดุ อยากดแู ลเทา ท่ีความสามารถตัวเองจะมี ทอ นสดุ ทา ยจบลงพรอมกบั เสยี งปรบมอื และเสยี งโหรอง บนุ ยมิ้ ออกมาจากความรูสกึ ทกุ อยางที่อดั แนน อยภู ายในใจ ถึงจะกงั วลถึงจะ ตน่ื เตนแตท ุกอยา งกลบั หายไปหมดเมอ่ื เขาหาจุดสนใจของเขาเจอ “ผมมีคําๆหนึ่งทเี่ ก็บไวมานานและไมเคยไดพดู ออกไป” เขา กวาดสายตามองไปรอบๆกอ นจะหยดุ ลงทค่ี นๆเดิม ดูผมอยูใ ชไหม By Tartus

“อยากจะพูดแตพ ูดออกไปไมได มันเปน…หนง่ึ คําท่ลี น ใจ” เขา ระบายย้มิ ออกมาเม่อื มีเสียงกรีด๊ จากผคู นและเพ่อื นอีกสามคนทีท่ นความ พระเอกนิยายน้ําเนา ของเขาไมไหว ไมมีใครรูวา ทกุ ส่งิ ทเี่ ขาพูดออกไปมันคอื ความรสู กึ จรงิ ๆของเขา ที่มตี อคนๆหนง่ึ กตี ารค อ ยๆบรรเลงไปตามจังหวะเพลงชา เพลงท่ไี มคอยมี ผชู ายเอาเพลงน้ีมารองแตเ ขากลับรูส กึ วา เพลงนส้ี ามารถถา ยทอด ความรสู กึ ทกุ อยา งท่เี ขาตองการจะบอก ผานเพลงน…ี้ เคยมองแคเ พยี งไกลๆ ทําไดแ คเ พยี งเทา น้นั นฉี่ ันฝนไปรเึ ปลา ทไ่ี ดม ายนื ขางๆเธอ เขายังจําความรูสกึ แรกท่ีฐานทัพตอบกลับขอความของเขาได แมจะเปนขอ ความธรรมดาส้นั ๆแตม ันทาํ ใหเ ขาแทบบา “เหย!!!!” “เขาตอบกแู ลว เขาตอบก”ู ไมเ คยจะคิดเลยวาเธอจะอยูตรงน้ี By Tartus

รไู หมทง้ั ใจทม่ี ีอยากบอกวา รกั เพยี งใด ไดยินบา งไหมไดยินหรือเปลา หนงึ่ คาํ ทมี่ ันลน ใจ ใกลกนั แคนีไ้ ดย ินบา งไหม คอื เสยี งหวั ใจของฉนั เอง “ถาวันหน่งึ มีคนๆหน่งึ พรอมจะดแู ลพี่ ไมสนวาพ่จี ะมเี วลาใหร ึ เปลา ไมสนวา จะเจอกันบอ ยแคไหน” “…” “พจี่ ะยอมใหเขาเขา มาดแู ลพ่ีไหม?” ไดย ินบา งไหมไดยินหรือเปลา ใจฉนั แอบบอกวารัก รักเธอเหลือเกินมาเนนิ่ นาน หวงั วาเธอจะไดยนิ ฉันรกั เธอ เขาทอดมองผคู นที่จองมองเขาเปน ตาเดียวพรอ มรอยย้มิ ที่ คอยๆระบายออกมาหลังจากทีท่ อนสุดทา ยของเพลงจบลง “หวงั วา คุณจะไดย ิน…ผมรกั คณุ ” สน้ิ เสียงสดุ ทา ยเขาก็ลุกขน้ึ พรอ มกับยกมอื ขอบคุณทกุ เสียงกรี๊ดทุกเสยี งปรบมอื “ขอบคุณ…ท่มี านะครบั ” เขาพูดท้ิงทา ยไวอีกคร้ัง อาจดูเหมอื น การขอบคุณทกุ คนในหอ งประชมุ หากแตต วั เขาเองรดู ีวาตอ งการจะบอก ใคร By Tartus

สดุ ทา ย…พี่กม็ า รางสูงเดนิ ลงจากเวทพี รอ มกีตารในมือ ทันทที เี่ ดินลงมาเหยียบ บันไดขน้ั สุดทา ยเสยี งปรบมือจากน้าํ ฟา กด็ ังข้ึนเบาๆ ใบหนา สวยย้มิ ใหบ ุ นอยางจรงิ ใจกอนจะพูดสง่ิ ที่คดิ อยูในหวั “เราไมรูว าบุนจะรองเพลงเพราะขนาดนีน้ ะเนยี่ ” “ไมห รอก” คนทไ่ี ดรับคําชมถึงกับย้มิ เขนิ “ตอนรอ งบนุ คดิ ถงึ อะไรอยูหรอ” นา้ํ ฟา ถามดวยความอยากรู “เรารสู ึกเหมอื นบนุ กาํ ลังรองเพลงใหใ ครสกั คนฟง” “ใช” บุนตอบกลับอยา งรวดเร็ว “เรารอ งเพลงใหใครสักคน ฟง ” “ใครหรอ” “ไมบ อกหรอก” บนุ เผยยม้ิ ออกมาเมื่อคดิ ถงึ เหตกุ ารณเม่ือครทู ี่ พึ่งผา นไป หบุ ยมิ้ ไมไดเลย… ฐานทัพยนื อยทู เ่ี ดิมจนการแสดงของบนุ จบลง เขายอมรับวา การแสดงของบุน เปนการแสดงทเ่ี พอรเ ฟค จากเสียงตอบรับของผูคนรอบ ขา งทค่ี ิดเหมอื นกนั กับเขา ตอนทว่ี ่ิงมาเขามีความรูส ึกเหมือนวาคนทอี่ ยู บนเวทีมีแววตาประกายออกมาเมอ่ื เห็นเขามาถึง อาจจะคดิ ไปเอง By Tartus

แตทีแ่ นๆ …เขารสู กึ เหมือนถกู จอ งมองตลอดการแสดงตงั้ แตเรม่ิ จนจบ เสยี งประกาศเรยี กผูป ระกวดคนตอ ไปดังข้ึน ทาํ ใหค ณุ หมอท่ี เตรยี มตัวมาดแู คผูส มคั รคนเดยี วทําทา จะเดินออกจากหอ งประชุมหากแต วา คนในหอ งประชมุ อดั แนนเกนิ กวาทเี่ ขาจะแทรกตัวออกไปได ฐานทัพมองกลมุ คนท่ีอัดแนน ปด หนา ประตูทางออกอยา งถอด ใจ เขาไมชอบการเบียดเสยี ดอยกู บั คนเยอะๆ อยใู นนอี้ กี สกั พักแลวรอให คนนอยกวา นค้ี อ ยหาทางออกไปคงจะดีกวา คดิ ไดแบบนน้ั สายตาก็ กวาดหาเกาอี้วางเพื่อทจี่ ะไดนั่งแทนการยืนเบยี ดอยูทางดา นหลงั เปน เวลาเดียวกันกบั ทม่ี คี นลกุ ออกจากทน่ี ง่ั พอดีทาํ ใหฐานทพั ไดเ ขาไปนง่ั ตอ ไดโดยทไ่ี มตอ งมองหาทีน่ ัง่ นาน “จบไปแลว นะคะสาํ หรับการแสดงของผูเขา ประกวดทง้ั สบิ คน” เสยี งพธิ ีกรคเู ดมิ ดงั ขนึ้ ดวยเสียงท่ีเต็มเปย มไปดวยพลงั “ตอนน้ีเราขอเชิญ ผูเขาประกวดทกุ คนข้ึนมาบนเวทเี พ่ือตอบคําถามในรอบถัดไปคะ” เสียงปรบมอื ดังขึ้นพรอมกับผเู ขา ประกวดท้งั สบิ หมายเลขทีเ่ ดนิ ขึ้นมาบนเวทกี นั เปน คูๆ ฐานทัพยกมือปดปากหาวเพราะความเหนื่อยลา ท้งั วันกอนจะหรี่ตามองภาพตรงหนาชดั ๆ ในเม่อื ยังออกไปไหนไมไ ดก ด็ ู ตรงหนา แกเ บอื่ ไปพลางๆ By Tartus

“เรามาเรม่ิ กนั ทหี่ มายเลขแรกเลยคะ มีหมายเลขหน่งึ ถงึ สิบ เลอื กหมายเลขอะไรคะ” พธิ กี รดาํ เนนิ รายการตอ พรอมกับคําถามทถ่ี ามผู เขา ประกวดเพ่ือใชใ นการตัดสิน คําตอบจากหลากๆหลายเลขเหมือนกับยานอนหลับทท่ี าํ ใหค น ฟง ใกลจะวูบไปทุกทจี นกระทง่ั คาํ ถามลวงเลยมาจนถึงลําดับทีเ่ จ็ดของผู เขาประกวด “เลือกหมายเลขอะไรดีคะ” พธิ กี รถามพรอ มกับซองคําถามใน มือทเ่ี หลอื เลขอยูสเ่ี ลข “หมายเลขส่ีครับ” บุนมองซองที่มหี มายเลขสท่ี ่ียังไมไ ดถกู เลือกไวก อ นจะเงยหนา มองบรรยากาศท่ีผูค นเร่ิมนอ ยลงกวาตอนแรกและ ในผูค นมากมายยังมหี นึง่ ในคนที่เขาอยากใหอ ยูมากท่ีสุด หมอฐานทัพ…ขอบคณุ ท่ยี งั อยนู ะครบั “คาํ ถามนะคะ…คุณคิดวาอาชีพเกษตรกรแตกตางจากอาชีพ อืน่ ๆอยางไร” “โห…” บนุ ท่ีพงึ่ ฟง คําถามเสร็จถงึ กับหลุดคาํ อทุ านออกมากอน จะยิ้มนดิ ๆ “ผมตองพูดวา ขอบคณุ สาํ หรับคาํ ถามดว ยรเึ ปลา” เขาหนั ไป มองพธิ กี รพรอมหัวเราะ ตา งยังไง… “ผมคดิ วาทุกอาชีพมีความแตกตา งไมเหมือนกนั ถาจะถาม แตกตางยงั ไงคงเพราะรูปแบบการทํางานไมเ หมือนกนั ” บุนย้มิ “แตถ า จะ By Tartus

ใหม องลกึ กวา นนั้ ผมคงมองถึงความสาํ คัญที่แตกตางกัน อาชีพทกุ อาชีพ ลวนมคี วามสําคญั แตกตา งกันไป” นา้ํ เสยี งของบุน ทาํ ใหค นท่ีเผลอหลบั ตน่ื ข้ึนมาฟง ราวกับถกู ปลุก อตั โนมัติ ฐานทพั คอยๆลืมตาข้นึ มาดูภาพตรงหนา กับนํ้าเสียงท่ีกาํ ลังตอบ คาํ ถาม “ผมขออนุญาติยกอาชพี หมอกับเกษตรกรมาเปรียบเทียบ เพอ่ื ใหเ หน็ ภาพท่ชี ดั เจนนะครบั หลายๆคนมองวา อาชพี หมอเปนอาชพี ท่ี มีเกียรตแิ ละมคี วามสาํ คญั กลับกันยงั มคี นอยสู วนหนงึ่ ทไี่ มไ ดให ความสําคัญกับอาชพี เกษตรกร มองวาเปน เรอื่ งทใ่ี ครๆก็ทําได เคยมีคน บอกวาถาใครๆก็ทาํ ไดท ําไมไมล องใหหมอมาทาํ อาชีพเกษตรกรดูละ ผม วามนั เปนการพดู ทด่ี ูจะรุนแรงไปหนอ ย” เขาตอบออกมาตามความรสู ึก นกึ คิดของตัวเอง “บนโลกนท้ี กุ คนตางพูดเปน เสียงเดียวกนั วาหมอเปนสง่ิ ที่ขาดไปไมได ใชค รับผมเหน็ ดว ย…แตหมอเองก็ขาดเกษตรกรไปไมได เหมือนกัน” ท้ังหองเงียบลง ไมร ูว า เพราะคาํ พูดของบุนทซ่ี ง้ึ กนิ ใจหรอื เพราะวา ไมเ ขาใจวาเขากาํ ลังจะสือ่ สารอะไรกนั แน แตห น่ึงในนัน้ กลับมี คนทเี่ ผลอยิม้ ออกมาโดยไมรูตวั หมอเองกข็ าดเกษตรกรไปไมไ ดเหมือนกนั “ความสาํ คญั ไมไ ดอ ยทู ส่ี ิง่ ท่ที ํามันยากหรอื งา ย มนั อยูที่ผลตอบ รบั ในสง่ิ นั้นๆ น่เี ปน คําตอบของผมครบั เกษตรกรตา งจากอาชีพอ่ืนตรงท่ี By Tartus

ผลตอบรับของสง่ิ ทที่ าํ ” เขายิ้มอีกครงั้ “แมวา ในสายตาของคนอืน่ ๆ อาจจะไมส นใจหรอื ละเลยแตเรารใู นตวั เราดวี า สิง่ ทีเ่ ราทาํ ลงไปเพื่อผคู น อกี มากมาย ขอบคุณครับ” เขายกมือไหวขอบคณุ พรอ มกับเสียงปรบมือท่ี ดังขึน้ จากผูค นในหอ งประชมุ บุนไมรวู า คําตอบท่เี ขาตอบไปจะตรงใจกรรมการหรือจะทําให ใครรสู ึกขัดใจกบั คาํ ตอบของเขารเึ ปลา แตเขาเพยี งแคอ ยากจะบอกในสิ่ง ท่เี ขารูสกึ วา ทุกอาชีพมคี วามสาํ คัญและท่ีเขาเปรียบอาชพี หมอข้ึนมา ไมใ ชเพราะหมอฐานทพั แตเ ปนเพราะหลายๆคนมองวา อาชพี ของหมอ สําคญั กวาอาชีพเกษตรกรซง่ึ เขาไมเหน็ ดว ย หมอตองดแู ลคนไข… เกษตรกรสรางผลผลติ เพ่อื ดแู ลหมอและ ผูค นทุกคน ความสาํ คัญมนั จงึ ตางกนั การตอบคําถามของผเู ขา ประกวดทั้งสิบคนจบลงพรอมกับเสยี ง ปรบมือ พิธีกรดําเนนิ รายกายตอ ไปพรอมกับเสยี งของเหลา สตา ฟผดู แู ล งานท่ีดังอยูไ มไ กลจากทนี่ ่งั ของฐานทพั “เตรยี มตัวยกดอกไมไปนะ” “แลว ของหมายเลขสีต่ องทาํ ยงั ไง มันเยอะมากเลย” “แกก็หาคนแถวนชี้ ว ยยกส”ิ By Tartus

เสยี งคุยทีด่ ังอยไู มไกลทําใหฐ านทพั หันไปมองตามตน เสียง ทนั ทที ี่สายตาของเขาประสานกับสายตาของผูห ญิงที่ถอื ตะกราดอก กหุ ลาบเธอกย็ ิ้มกวา งกอ นจะเดนิ ตรงมาที่ฐานทัพทนั ที “ขอโทษนะคะ ชว ยยกดอกไมไ ปทีห่ นาเวทีหนอ ยไดไ หม พอดี วา คนไมพออะคะ ” เธอพดู ดว ยน้าํ เสยี งเกรงใจแมวา ในใจจะต้ังใจเดินตรง มาทีฐ่ านทัพก็ตาม “ครับ” คนทเ่ี บลอๆเพราะพง่ึ ต่นื ตอบรับกลับไปพรอมเดนิ ไป หยิบตะกรา ดอกกุหลาบตระกรา ใหญทม่ี ีดอกกุหลาบอัดแนนเตม็ อยภู ายใน “เดยี๋ วอกี สักพกั พิธีกรจะประกาศคะแนนปอ ปปูลา โหวต แลว เราจะเอาดอกไมไปใหผ ูเขาประกวดหนา เวทนี ะคะ” เธอหันมาจดั เตรียม งานกับคนขางๆเพราะนึกวา ฐานทพั เปนรนุ นอ งคณะเกษตร “ครบั ” ฐานทพั รับคําสัน้ ๆกอนจะหมุนตะกรา ที่ถอื อยูด ปู า ยท่ี หอ ยอยูขางหนา หมายเลขสี่ (ชาย) “หมายเลขสี่ชาย…คนไหน” ดว ยความทีส่ ายตาสัน้ เขาเลยมอง เลขทต่ี ิดอยูท่ีขอ มอื ของผูเ ขา ประกวดไมอ อก “เออ…มองไมเ ห็นเหมอื นกนั คะ” เธอยิม้ แหยๆ “ไมเ ปนไร” ฐานทัพตอบกลับอยา งใจเยน็ “ไปหนาเวทีเดี๋ยวกร็ ู เอง” By Tartus

“เอาละ คะ มาถึงชว งทท่ี ุกคนรอคอยกันแลวนะคะ ชวงตอ ไป เปนการประกาศผลปอปปลู าโหวตท่ีไดจากการซื้อดอกไมท่ีจุดบรกิ าร ทางเขาตง้ั แตเ รม่ิ งาน ไหนๆซ้อื ใหหมายเลขไหนกันบาง” เสียงกรี๊ดมาพรอมกบั หมายเลขที่แขง กับตะโกนจนฟง ไมออกวา หมายเลขไหนเปน หมายเลขไหน ฐานทพั เดนิ ตามสตาฟทถ่ี งึ คิวยกดอกไม ไปมอบใหห นาเวทโี ดยทีเ่ ขาเดนิ ตามหลงั เปน คนสดุ ทา ย ทั้งๆทีก่ ะจะมาดูแปบ เดยี วแลว ก็กลบั แสงไฟจากหนา เวทีจา จนคนท่ถี อื ดอกไมถงึ กบั หรตี่ าลงเลก็ นอย ฐานทพั มองปายหมายเลขท่ีตดิ อยูกอ นที่สายตาจะไปหยุดลงทีห่ มายเลขส่ี ผูชายตามปายตะกรา ทีต่ ิดไว “บนุ ” เขาขมวดคว้ิ เขาหากันเลก็ นอ ยเมอื่ เหน็ วาหมายเลขสี่ ชายเปน คนท่ีเขารจู กั และเปน เวลาเดยี วกันกบั ท่สี ายตาของบุนหนั มา สบตากับเขาพอดี “พี่…” เหมือนถกู สะกดใหต กอยูในภวังคเ ม่ือฐานทัพเดินมา ตรงหนา พรอ มกับย่นื ตะกรา ดอกกุหลาบนับรอ ยดอกใหเ ขา “มีคน…” ฐานทพั เงียบลงเมื่อเหน็ ใบหนาของบุนที่เตม็ ไปดว ย รอยย้มิ ดีใจ เขาพดู อะไรไมอ อกไดแ ตย่ืนตะกรา ไปสุดมือเพือ่ ใหอกี คนไม ตอ งกมลงมารบั “ให” คําพดู ที่ตอนแรกตอ งการจะบอกวามีคนใหช วยยก มาใหก ลับถกู ตัดรอนจนเหลอื แคค าํ วา ให By Tartus

“ขอบคณุ ครบั ” เขากม ลงมารับพรอ มเสียงหัวใจทเ่ี ตน แรง “ขอบคณุ ท่ีมานะครบั ” ในสายตาของคนอนื่ ๆภาพตรงหนา เปรยี บเหมือนหนังเมื่อสมัย สิบปทแ่ี ลว ฉากของเจ๊ียบที่ใหดอกกหุ ลาบนอ ยหนา ในวนั งานโรงเรียน ถา คิดใหเ หมือน…ก็คงเหมือน “อมื ” กลบั เปน ฐานทพั เองทท่ี ําอะไรไมถ ูก เขาปลอ ยมือจาก ตะกรา กอ นจะหมุนตัวเพ่ือเดนิ กลบั ออกไปแตหากแตว า เสียงของคนบน เวทที ําใหฐานทพั หนั กลบั ไปตอบอกี ครง้ั “อืม ก็ดี” บนุ มองคนทเ่ี ดนิ ออกไปพรอ มรอยยิม้ ทย่ี งั ไมเ ลอื นหายไปจาก ใบหนา เขามองจนรา งของฐานทพั เดนิ กลบั ไปนั่งทเี่ ดมิ แลวถอนหายใจ เบาๆ นึกวาจะเดนิ ออกไปจากหองประชุมซะแลว เขานกึ ขําคําพดู ทีต่ วั เองพูดออกไปพรอมคําตอบของหมอฐาน ทัพทแ่ี ทบจะไมเวน ชว งคิดคําตอบ การท่ถี ามออกไปวาการแสดงเปน ยงั ไง แลว ไดคําตอบกลับมาวา อืม ก็ดี ถือเปน ความสาํ เร็จอีกขัน้ ของบนุ อยางนอ ยหมอก็ไมไ ดต อบแค อืม By Tartus

จีบหมอครั้งทีส่ บิ การประกวดดําเนนิ มาถงึ ชว งสดุ ทาย ชวงที่หลายๆคนรอคอย รวมถงึ คนท่ยี นื อยบู นเวที ไมไ ดต น่ื เตน เพราะอยากไดแ ตร ูส กึ ปวดฉี่ อยาก ลงไปเขาหอ งนาํ้ แลว กลับไปนอนหลับ งวงจะตายอยแู ลว “เอาละคะ เราจะเร่ิมประกาศดาวกันกอนนะคะ และผูท ่ีไดรับ รางวลั ดาวคณะเกษตรประจาํ ปน ีไ้ ดแ ก…” เสียงของผปู ระกาศทีด่ ตู นื่ เตน ย่งิ กวาคนประกวดกับเสียงเอฟเฟคทดี่ ูลนุ เกินจรงิ ทาํ ใหค นบนเวทรี สู กึ ตน่ื เตน คูณสอง “หมายเลขสาม นางสาวนา้ํ ฟา รตั ตานนั ท คา าาาาา~” เปนไป ตามคาด นา้ํ ฟา ท่ดี ูโดดเดน กวา ผปู ระกวดคนอนื่ ๆเดนิ ออกไปรบั รางวลั ดว ยใบหนา ทเี่ ตม็ เปยมไปดว ยความสุข เสียงปรบมือดงั ขน้ึ พรอมกบั แฟลชกลองถายรูปหลายตัวท่ีหนั ไปโฟกัสน้ําฟาเปน จุดเดียว เธอหนั ไปยม้ิ ใหกลอ งอยา งมั่นใจกอนจะยกมอื ไหวขอบคณุ กรรมการผูมอบรางวัล “เปนยงั ไงกนั บา งคะ ดาวคณะเราปนี้ตรงกับใจหลายๆคนรึ เปลา” พิธกี รหญงิ พูดตอ อยา งคลอ งแคลว “เอาละคะ ลาํ ดบั ตอ ไป ผทู ี่ ไดร บั รางวัลเดือนคณะเกษตรปนี้ไดแ ก… ” บนุ มองลงไปทเี่ พือ่ นทงั้ สามคนท่ยี งั คงชปู ายไว อยากจะถาม พวกมันเหลือเกนิ วา ไมป วดแขนกันรึไง กอนจะเปลีย่ นจดุ โฟกัสไปท่ีคนที่ By Tartus

เหมอื นพ่งึ ต่ืนอกี ครง้ั ฐานทพั ขย้ีตาเล็กนอ ยกอนจะหรต่ี ามองมาทเ่ี วทีตาม ประสาคนสายตาสนั้ บุนนึกขําในใจ อกี ใจหนง่ึ เขาอยากวง่ิ เขาไปขอบคณุ หมอฐานทพั ทมี่ าอยูดกู ารประกวดของเขาจนจบ “หมายเลขสี่ นายกิตติกร เกรียงไกรรักษ คาาาาา~” สนิ้ เสยี ง ประกาศคนที่ยนื มองไปทคี่ นขางลา งถึงกบั สะดุง สดุ ตัว เมอื่ กช้ี ่อื เขาใชไ หม “ครับ” บนุ เหมอื นพ่ึงไดสติ เขาเดนิ ไปรบั รางวลั อยา งงงๆกอน จะยอ ตวั เลก็ นอ ยเพือ่ ใหใ สส ายสะพายไดถนัด เขายกมอื ไหวกรรมการ มอบรางวัลกอนจะหนั ไปย้ิมใหค นท่สี ง เสยี งเชยี รใหเขาขา งลา ง ไดม าไดไ งวะ… “ขอเชญิ ดาวกบั เดอื นมาขา งหนาเวทีดว ยคะ ” กลอ งหลายตวั รวั แฟลชกนั อยางกับวาดาวเดอื นเปน ของแปลกหายาก บุนยม้ิ ใหกลอ ง กอ นจะขยับเขาใกลน า้ํ ฟา อกี นดิ ตามคาํ ขอของชางภาพ คนท่นี งั่ มองภาพอยขู างลางไดแตปรบมือเบาๆกอนจะลุก ออกไปโดยไมรอใหง านจบ ความจรงิ เขาควรจะออกไปตง้ั แตการแสดง ของบุนจบแลว ดว ยซํ้า ไมร ูทาํ ไมยังอยูตอ อาจเพราะไมอยากเบยี ดเสยี ด คนหรอื กลวั ใครบางคนหาเขาไมเจอ จะวาไป ดาวกับเดอื น เหมาะสมกันดี By Tartus

บนุ เดนิ ลงมาจากเวทพี รอมกบั ตะกรา ดอกกุหลาบท่ีไดจ าก หลายๆคนท่โี หวตใหเ ขาไดร างวัลปอปปลู า โหวต แตเ ขาดันไดน อ ยกวาอกี คนหน่งึ ไปสบิ กวา ดอกซงึ่ นั่นไมใชเร่ืองทน่ี า คดิ มาก แตเรอ่ื งทท่ี าํ ใหเขาคิด มากจนคิ้วขมวดคอื เขาหาหมอฐานทพั ไมเจอ เงยหนา มาอีกที…ท่นี งั่ ของหมอกว็ า งเปลา “ไงครบั คณุ เดือน” นํ้าเสยี งกวนประสาทของสองดังขึน้ พรอม กบั เพ่อื นอีกสองคนทเ่ี ดนิ มาสมทบแถมยงั ไมล ืมท่จี ะถอื ปายพิเรนๆมาดวย “เดอื นอะไรละ ” บนุ ตอบแตสายตากลับกวาดมองไปทวั่ หอง ประชมุ “แหมๆ ไดตําแหนง แลว หยง่ิ หรอวะ” สามท่ยี อมท้ิงเวลาทมี่ ี นอยนดิ ของตวั เองมาเชียรเ พ่ือนถึงกับเอยแซว “เปลาเวย ” บุนหวั เราะกอนจะมองตะกราดอกกุหลาบที่เขาถอื ตะกราดอกกุหลาบท่ีมคี นพเิ ศษยกมาให “เออมงึ จะกลบั เลยปะ จะไดก ลบั พรอ มกัน” สามถามพรอ มกับ ชวยบุนถอื ของในมอื “อมื คงกลับเลย ไมมีอะไรแลวน”ิ เขาถอดใจ หมอคงกลับไป แลว จริงๆ แทบไมไ ดค ยุ อะไรกนั เลย “งน้ั เดย๋ี วกูไปสง ไอหนึง่ กอน แลว เจอกันทห่ี อ” สองออกตัว เพราะวาหอของหนงึ่ อยคู นละฝงกบั หอของพวกเขาทงั้ สามคน By Tartus

“เดี๋ยวกไู ปสง ก็ได” พอนึกไดบนุ กร็ บี พูดออกมาทนั ที “วันนี้ พวกมึงอุตสา หมาเชยี รกู เด๋ยี วกบู ริการเอง” ไมงา ยนกั ทพี่ วกเขาท้งั สค่ี น จะมาอยพู รอ มหนา พรอมตากนั ถึงจะเจอไอสองกบั สามบอ ยแตกับไอหนึง่ เวลาของมันแทบจะหายไปกบั กองหนงั สือ “เออแลว แตม งึ เอาตะกรามาเดยี๋ วแบกกลบั ให” สองพูดพรอ ม กบั ดงึ ตะกรา ในมือของบนุ ไป “ขอบใจวะ ” บุนบอกกอนจะหนั ไปมองหนง่ึ ทส่ี ภาพเหมือนใกล จะหลบั เต็มที “ไป กลับหอกนั ” “อืม” หนงึ่ ตบบาสี่อยา งนกึ ขอบใจ ถางานเลกิ ดึกกวา น้อี กี นิดก็ คงหลับคาหอ งประชุม “เฮย ไอสอง” บนุ เรียกเพ่อื นที่กาํ ลงั จะเดนิ แยกไปอีกทางหนง่ึ ไว กอ นจะเอ้อื มไปหยบิ ดอกกุหลาบออกมาหนง่ึ ดอก “แคนล้ี ะ ไปเถอะ” เขา ยิ้มนิดๆทิ้งความสงสยั ไวใ หค นที่ถือตะกรากอนจะเดนิ นาํ หนึ่งไปท่ี รถจักรยาน “ขอบคุณนะมงึ ท่ีมาเชียรก”ู บนุ หนั ไปคุยกบั รา งของเพือ่ นท่ี เหมอื นถกู ถอดวิญญาณ “กลบั ไปก็รีบนอนเลยละ อยา หักโหม” “อืม รนู า ” หนึง่ ตอบกอนจะยิ้มนดิ ๆ “กไู มไ ดมาเชียรม ึง กมู า เชยี รส าว” “หรอ เชอื่ ครับเพอื่ น” บนุ ประชด จะมาเชยี รสาวไดไ งในเม่ือ หนง่ึ ไมเคยเหลียวมองอะไรนอกจากหนังสอื By Tartus

“รบี กลบั เถอะ กจู ะหลับแลว ” “เออ ข้นึ มา” บุนหัวเราะนิดๆกอ นจะขึ่นครอ มจกั รยานแลว ให เพ่ือนสนทิ นั่งซอ นขา งหลัง ระยะทางจากคณะเกษตรไปท่หี อพกั ของคณะสัตวแพทยไ มไ ด ใกลแตบ ุน กลบั รสู กึ ชินระยะทางจนมองวามันไมไดไ กลมาก ตลอดทางเขา แทบไมไดพูดอะไรกบั หนึ่งอกี เพราะรวู าคนท่ซี อ นอยูเ ริ่มไมไหว บนุ ไมเ คย คดิ วา การเรยี นมหาลัยของคณะสายสขุ ภาพจะเหน็ดเหนอ่ื ยมากขนาดน้ี ตงั้ แตวันนน้ั ทเ่ี ขาไดเห็นหมอฐานทพั ดอู อนเพลียกบั หนงึ่ ทีม่ สี ภาพไม ตางกันกพ็ อจะทําใหเ ขารวู า ทาํ ไมพวกหมอถงึ ไมส นใจอยา งอ่ืนนอกจาก เรือ่ งเรียน เพราะไมมีเวลาใหส นใจ เวลานอนยงั แทบจะไมคอ ยมี เขาเร่มิ เขา ใจอะไรมากข้ึน รถจักรยานของบุน จอดลงหนา หอพักนกั ศกึ ษาพรอ มกบั หนึง่ ท่ี ลงจากจกั รยานอยา งสะลึมสะลอื เขายิม้ ใหเพ่ือนสนทิ กอ นจะโบกมอื ลา “ฝน ดีนะมึง ไวเจอกัน” “อืม ขอบคุณเหมอื นกัน” นํ้าเสียงเนือยๆตอบกลบั มาพรอมกับ รา งของหนึง่ ทเ่ี ดินเขา หอพัก บนุ รอจนหนงึ่ ปดประตูลงกอ นจะปน จักรยานถดั ไปอกี ไมไกล หอพักนักศึกษาแพทยท ี่เขาคนุ เคย ไฟแตล ะหอ งยงั เปด สวา งอยูร าวกบั เปน การบอกวาคนในหอพกั สว นใหญย ังไมน อน บางคนก็เห็นเงากาํ ลังนง่ั By Tartus

อานหนงั สอื อยทู ่โี ตะ บางคนก็เดินผานระเบียงกลางเหมอื นพึง่ อาบนํ้า เสร็จ แลว หมอฐานทพั จะทําอะไรอยู บนุ จอดจักรยานลงขา งๆตัวกอ นจะนง่ั ลงตรงที่นงั่ หนา หอ เขา ไมร วู า หมอฐานทัพอยูห อ งอะไรและถึงรูเ ขาก็ขนึ้ ไปไมไ ด แตค วามรูสกึ ของ เขามนั ยงั ไมอยากจะกลับหอตอนนี้ เขาอยากขอบคณุ ขอบคณุ ทกุ ๆอยา ง ดอกกุหลาบสแี ดงสดดูสวยเมื่อถูกหยิบออกมาเพียงดอกเดยี ว ความจรงิ แลวดอกไมทุกชนิดมีความสวยในตัวของมันแตใ นบางครง้ั มนั อาจจะถกู กลบจากดอกไมด อกอ่ืนๆท่โี ดดเดน มากกวา เขานั่งมองดอก กุหลาบทีถ่ อื อยพู รอ มกับนกึ ถึงเหตกุ ารณท ่หี มอฐานทัพยกตะกรา ดอก กหุ ลาบมาใหเขา คดิ แลว…กย็ ิม้ ออกมาอยา งไมรูตัว อยากจะขอบคุณแตก ็ไมรูจะขอบคณุ ใครที่ทําใหห มอฐานทพั ได ยกดอกกุหลาบมาใหเ ขา มันเปน ความบังเอิญทเี่ ขา ขา งตวั เขาสุดๆจน แอบคิดไปไกล โคตรฝน ลําเอยี ง ฐานทัพเดินออกมาจากหองอาบนาํ้ พรอมพรอมกบั ขันอาบนํ้าท่ี เต็มไปดวยแชมพูสระผม ครมี อาบนา้ํ โฟมลางหนา และยาสีฟน กับ ผา เชด็ ตวั ท่ีพาดอยูทไ่ี หลซ าย เขารสู ึกสดชน่ื ข้ึนหลังจากท่ีไดก ลบั มา อาบนํ้า ยังไมทันที่เขาจะเดินผานระเบยี งกลางไปสายตาก็หยุดลงที่ราง By Tartus

ของใครคนหนึง่ ทน่ี งั่ อยทู ีไ่ มหินออ นกับดอกกหุ ลาบสแี ดงในมือ เขาไมร วู า คนๆนนั้ คือใครเพราะไกลเกินกวาจะมองดว ยสายตาท่ีไมผ า นกรอบแวน ได ฐานทพั ละความสนใจตรงหนากอนจะเดินกลบั เขาไปในหอ ง ความสงสยั หรือความอยากรทู ี่ผดิ ไปจากนสิ ัยเดมิ ของเขาทาํ ให เขาเดินกลับออกมาพรอ มกบั แวน ตาทีส่ วมอยู รางของคนๆนัน้ ยังน่งั อยทู ี่ เดมิ พรอมกบั ความชัดท่ีทําใหเ ขาพอจะดูออกวาคนทน่ี ัง่ อยหู นาหอพกั ของ เขาคอื ใคร บุน ขาทง้ั สองขา งพาเขากาวออกมาโดยท่ฐี านทัพเองแทบไมร ตู วั วา เดินออกมาถงึ หนาประตูทางเขาไดยงั ไง รตู วั อกี ทกี ย็ นื อยตู รงน้พี รอ มกบั มองคนทนี่ ่ังอยขู างนอก “บุน” ฐานทพั เรยี กช่ือคนตรงหนากอนจะเดนิ ออกมาหลงั จาก คนท่ีถูกเรียกชอื่ หนั มามองอยา งรวดเรว็ “พ่ีมาทาํ อะไรครับ” บุน เดงตัวลุกขึน้ อยางลมื ตวั กอนจะเอา ดอกกหุ ลาบทีถ่ อื ไวห ลบดา นหลงั วันน้หี มอฐานทพั แปลกตาไปกวา ทุกวนั อาจเพราะอยูในชุด เตรียมเขานอน เสอื้ ยืดกางเกงกฬี าสบายๆ เสน ผมท่ยี งั เปย กนํ้าอยบู ง บอก วา หมอฐานทพั พ่ึงอาบนาํ้ เสร็จหมาดๆ กลิ่นแชมพูออ นๆลอยมากระทบ จมกู คนทยี่ นื อยูตรงหนาจนทาํ ใหบนุ เผลอยิ้มออกมา หอมจงั By Tartus

“หอนักศึกษาแพทย” ฐานทพั ตอบกลับกอ นจะขมวดค้ิว เขา ควรจะถามวา มาทําอะไรไมใชถ ูกถาม “มาทาํ อะไร” “ออ …” บนุ ย้ิมแหยๆ “ผมลืมวาพีต่ อ งถาม” เขาหวั เราะ มาทาํ ไม…มาทําไม “มาขอบคณุ ครบั ” รอยยิ้มของบุนปรากฏขึ้นอกี คร้งั เปน รอยยมิ้ ที่สดใสทกุ คร้ังและดูไดไมเบ่อื “ขอบคุณท่พี ่ีมาดผู ม…ถงึ จะไมไ ดอ ยู ถงึ จบก็ตาม” “งวง” เขาตอบกลับไปท้งั ๆทีค่ วามจริงเขาไมไดรสู ึกงวงขนาด นั้น แคไมอ ยากอยูตอ “ผมขอโทษนะครับ” บุนเอย อยา งรูส กึ ผดิ “แตผมดีใจท่ีพี่ มานะ” “รูแ ลว ” ฐานทพั เสมองไปทางอืน่ เขารสู กึ แปลกๆกบั รอยย้มิ ของบนุ “เลิกย้มิ ” “ครับ? ยิม้ ผมมันทาํ ไมหรอ” คนที่ไมรเู รอื่ งอะไรเลิกค้วิ ถาม “มันนากลัวหรอครบั ” “เปลา ” ฐานทัพถอนหายใจ ชางเถอะ “มาแคขอบคุณ?” ฐานทพั ถามกลับเมื่อเห็นคนยม้ิ ไมเลกิ จนเขา ตองพดู ตอ “ฟน แหงแลว” By Tartus

“ผมมคี วามสุข กต็ องย้ิม” บุน รสู ึกเหมือนตัวเองแทบบาเม่ือ ไดมาเหน็ หมอฐานทัพในมมุ ท่เี ขาไมเคยเห็น จากหวั ใจทม่ี ันเริม่ ปรบั ตัวได เริ่มกลบั มาเตนแรงอีกคร้ัง หมอมีอทิ ธิพลกับใจเขามากจนเขาถอนตัวไมทัน “ความสขุ อะไร” ฐานทพั ถามกลับอยางตอ งการคาํ ตอบหากแต วาคนตรงหนา ไมไดต อบอะไรกลับมา บุนยกน้วิ โปงขึ้นมากอ นจะเปา ลมลง ไปเบาๆ “เปา นิ้วโปง” “หืม?” ฐานทัพดูเหมอื นจะไมเ ขา ใจในส่ิงทีอ่ กี คนตองการสอ่ื “แลว ชว ยไดไ หม” “ไดมง้ั ครบั ” บุนตอบกลบั เขาไมรวู ามนั ชวยไดไ หมเพราะเขา คดิ ถงึ หนาหมอแทนเรอ่ื งท่ีกําลงั เครียด เลยไมรวู า วิธีเปา นว้ิ โปงใชไ ดจ ริงรึ เปลา “ดแี ลว ” “พค่ี รบั ผมเลนมายากลไดนะพร่ี รู เึ ปลา” “ไมรู” “งั้นพห่ี ลบั ตา เดย๋ี วผมจะเสกของมาใหพ ีด่ ู” บนุ หัวเราะกบั คําตอบตรงๆของหมอฐานทัพ “ทําไมตอง…” ยังไมท นั ทีเ่ ขาจะไดถามตอมือของบุนก็คอ ยๆ เอ้อื มมาปดตาเขาโดยท่ไี มไดสมั ผสั กบั ใบหนา ของเขาโดยตรง By Tartus

“หนงึ่ ” นํ้าเสยี งนมุ เอยชาๆ “สอง” รูต วั อีกทีตาท้งั สองขา งของเขากห็ ลบั ลงพรอ มกบั เสยี งของบนุ ที่ นับสาม แสดงสวา งวาบเขามาในตาพรอมกับดอกกหุ ลาบสีแดงตรงหนา “ตกใจอะด”ิ บนุ ย้ิมกวา ง “อมื ” ฐานทพั ตอบรับสั้นๆ เขาเห็นต้งั แตอ ยูทร่ี ะเบยี ง “พี่ตกใจจริงปะเนี่ย” บุน รูสกึ เหมือนฐานทัพไมไ ดตกใจอยางท่ี พดู ออกมา “มายากลมืออาชพี เลยนะพ”ี่ “อืม ตกใจ” เดย๋ี วจะเสยี กาํ ลังใจ “ผมให” บนุ สอดกานกุหลาบไวในมือของฐานทพั “แทนคาํ ขอบคณุ ท่ีพ่ีมาดผู มวันน”ี้ “ออ…อมื ” ฐานทพั พยกั หนา กอนจะเด็ดกลีบกุหลาบออกมา หนึ่งกลบี “ให” “ครับ?” “แทนคําขอบคุณที่ให” เหมือนถูกกลบี ดอกกุหลาบกระแทกเขา ทีใ่ จอยางจัง บนุ ถึงกับ ไปตอ ไมถูกเม่อื ฐานทัพยนื่ กลีบดอกกหุ ลาบคนื มาใหเขาดว ยทาทเี ฉยๆ ไมไดแสดงออกถงึ อารมณอะไร “ให… เออ…” บนุ ย้มิ ออกมาอยางคนทําตัวไมถูกกอ นจะยกมือ เกาหัว “ใหต ามมารยาทรเึ ปลาครับ” By Tartus

“เปลา” ฐานทัพถอนหายใจ “แลวแตจะคิด” “ง้ัน…ขอบคณุ นะครับ” บนุ รีบกลบี ดอกกุหลาบมาถอื ไวอยาง เบามอื กลบี ดอกกุหลาบที่ไดจ ากหมอฐานทพั ไมอยากปลอยใหมันเห่ยี วเลย “กลบั ไดแลว ” เมื่อเหน็ วา คนทย่ี ืนยมิ้ อยูไมม ีทา ทีจะขอกลบั ฐาน ทพั จงึ ตอ งเปน ฝายไล “ดกึ แลว” “น่ันสิ ผมลมื ตวั ” บุนเหมือนพ่งึ นกึ ไดวาวันนเี้ หนือ่ ยมาทง้ั วนั ปา นนเี้ พ่อื นของเขาคงถึงหอกนั แลว “ไปๆ” ฐานทัพโบกมอื ไล “โหพ่ี ไลกันแบบนีเ้ ลยหรอ” “ดึกแลว ” ฐานทัพยงั คงพดู คําเดมิ บนุ พยกั หนา เขา ใจกอ นจะเดินไปขึ้นครอมจักรคานคันเกง แลว หันมาย้มิ ใหฐ านทพั อีกครัง้ รอยย้มิ ท่ีแปลความหมายไดอยา งเดยี ววาคนๆ น้ีกําลงั มคี วามสขุ “ฝน ดีนะครบั พี่” “ฝน ดี” ฐานทัพตอบกลับกอ นจะยนื รอสง จกั รยานท่กี าํ ลังจะปน ออกไปหากแตวาคนทก่ี าํ ลงั จะปนหนั กลับมาเหมือนลมื บอกอะไรเขา “เรายงั จะไดเ จอกนั อยใู ชไ หมครับ” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนางงๆ “มเี หตุผลอะไรทจ่ี ะไมเจอ” เขา ถามกลับไปแตคนทคี่ รอ มจักรยานกลบั ไมตอบ มเี พยี งรอยยิม้ สงกลับมา By Tartus

จกั รยานของบนุ ปน ออกไปพรอมความรสู ึกในหวั ของฐานทพั ท่ี ยังวนเวยี นแลน อยไู มหยดุ คําถามทเี่ ปนคําถามธรรมดาท่ัวไปสาํ หรบั เขา แตก ลับไมธ รรมดาสาํ หรบั อกี คน… เทศกาลปน งานกลบั มาอกี ครงั้ เมอ่ื ถึงเย็นวนั ศกุ รท่เี ปน ชวงเวลา ท่ีมีความสุขของใครหลายๆคนแตไ มใ ชกบั นักศึกษาแพทยชนั้ ปท ี่สามท่ี เปดเทอมมาไมก่ีวนั ก็โดนสั่งรายงานเลม โตทาํ ใหว นั หยดุ สุดสัปดาหถูกใช ไปกบั การท่ีสงิ อยูในหอสมุดของมหาวิทยาลัยสลับกบั หอพกั ของปกปอ ง กับคิน “ตรงนีไ้ ดปะวะ” คอมพวิ เตอรเ ครอื่ งบางถูกยกหันไปทางเพอ่ื น ท้ังสองคน คนิ ในแบบที่ใสแ วนตาคงไมคนุ หนาสําหรับใครหลายๆคนแต กับฐานทัพและปกปอ งแลว น่ีถอื เปน เร่อื งปกติเวลาทํางาน “อืม ได” ฐานทพั เงยหนา ขน้ึ มาจากตําราเลมโตท่ีกาํ ลงั หา ขอมลู อยูก อ นจะกระชับแวน ตวั เอง “เปน ไงบา ง” เขาหันไปถามปกปอ งที่ กําลงั คร่าํ เครงอยูกบั ตําราตรงหนา “ขอ มูลแคน้นี า จะไมพ อ” ปกปองพึมพาํ กอนจะเงยหนา ขนึ้ มอง ฐานทัพ “ตอ งหาเนือ้ หาอางองิ จากในเนต็ เพิ่ม” “อมื ไดๆ” ฐานทัพพยักหนากอ นทีท่ กุ คนจะหนั ไปสนใจเน้ือหา ตรงหนาตอ By Tartus

เปนแบบนที้ กุ ครง้ั เวลาทาํ งานกลมุ พวกเขามกั จะจรงิ จงั และไม มใี ครทําลายสมาธขิ องใคร ถา อยใู นชว งทํางานพวกเขากพ็ รอ มจะทาํ ออกมาใหด ที กุ สุด นนั่ เปน เหตผุ ลทที่ าํ ไมพวกเขาสามคนถึงอยดู ว ยกนั อยา งไมม ีปญหาแมนสิ ัยจะตางกันคนละขว้ั “โห ไมไหววะ ขอกาแฟอกี แกว” คนิ ยกมือลาคนแรกหลงั จากท่ี นั่งจองหนา คอมมาเกือบสามช่ัวโมง ความออ นลาทาํ ใหเ ขาถอดแวน ตาที่ สวมใสอยูออกกอนจะใชนิว้ มือนวดบรเิ วณขมบั “มงึ จะไมหลบั ไมน อนเลยรไึ ง” ปกปอ งหนั มาถามกอนจะใชน ิ้ว เคาะหนาผากอกี คนเบาๆ “พกั สายตากอนกไ็ ด” “อืม” คนิ ตอบรบั สั้นๆกอ นจะเออื้ มมือไปหยบิ มอื ถอื ของหมอ ฐานทัพมาอยา งถือวิสาสะ ปกติเขาเลน โทรศพั ทฐานทพั บอ ยจนเจา ตัว เคยพดู วาเอากลับไปเลน ทหี่ อเลยก็ได ฐานทพั เปน แบบนีเ้ สมอ…ไมเ คยมีความลบั “โหไอห มอ…ไลนม ึงพนั กวาขอ ความแลว ครบั ” คินพดู พรอม กับเลอ่ื นดูแอปพลิเคชน่ั อนื่ ๆ ถึงจะชอบเลน มือถอื เพ่ือนแตก็ไมเคยไปกา ว กายความเปน สวนตัว “ชา ง” ฐานทพั ท่ีกาํ ลงั สนใจงานตรงหนาตอบปดๆ “เหงาจงั เลยครบั ทาํ งานคนเดียว” คนิ พดู พรอ มกบั กดหนา จอ โทรศัพทท เ่ี ปด เสียงส่นั ไว ฐานทพั เงยหนา ขนึ้ มามองแวบ หน่งึ กอนจะกม หนา ลงไปทํางานตอ By Tartus

ปลอยมันเลนไป “คนเดยี วหรอ อีกสองคนคอื ภูตผีหรอ” ปกปอ งหนั ไปแขวะ เพอื่ นทดี่ ูมีความสขุ ผดิ ปกติ ตอนแรกก็เขา ใจวาเหนอื่ ยแตตอนนีด้ ูจะสนกุ มากกวาเหนอื่ ยแลว “เอา มงึ กร็ ูไอฐานแคพ ิมพวาอมื คนไลคเปน รอย นี่ลงสเตตัส พรอมรปู แบบนีไ้ ปเผลอๆมคี นอาสามาอยูเปน เพ่อื นมันดว ยซ้าํ ” “เพอ...” ฐานทัพท่ีหนั ไปหาคนิ หยุดคาํ พดู ไวก อ นจะถอน หายใจ “ทํางาน” “อะไรวะ” คนิ มองเพอ่ื นสนทิ งงๆ “เมื่อกีจ้ ะพดู วาอะไร” “เปลา ” เขาปฏิเสธ “รีบทําจะไดร บี กลบั ” สนามบาสครึกครน้ื เหมอื นทกุ ๆวัน ยิ่งดกึ มากเทาไหรค นกย็ ง่ิ เยอะขึ้นเรอ่ื ยๆ บุน วงิ่ ตามลูกบาสท่ีแตมนาํ อยสู องแตม พรอมกับเพ่อื นใน ทมี ท่ีรบั สงกนั อยา งรูใจ เกือบสามอาทติ ยท่ีเขาไดก ลับมาเลน บาสอยา ง จรงิ ๆจังๆ เวลาสวนใหญของเขาเลยหมดไปกบั การฝก ซอม “บุนรับ!!!” เสยี งตะโกนบอกจากเพ่อื นทาํ ใหค นที่วิ่งอยูห นั มารับ ลกู บาสไดพ อดกี อนจะวิ่งตอ ไปแลวเลีย้ งบาสชตู เขาแปน ตงึ ! ลกู บาสลงหวงอยางกับถกู จับวาง เขาหนั ไปแตะมือกบั เพ่ือน กอ นจะเร่ิมเลน ตอ วนั น้คี งไดก ลบั หอดกึ เหมอื นทุกๆวนั By Tartus

“ทางน้ๆี ” เสยี งดังในสนามไมไ ดท ําใหส มาธขิ องพวกเขา หายไป บุน หนั ไปมองตามเสียงกอนทท่ี กุ อยา งจะหยดุ ลงเหมอื นโดนหยุด เวลา มาทําไม “พ่ตี าสวสั ดีครบั ” เพ่ือนคนอืน่ ๆท่ีน่ังดหู นั ไปยกมอื ไหวพีต่ า อยา งคุนเคย พ่ตี าเปนหนง่ึ ในนักกีฬาบาสมหาลยั ทีเ่ ปน คแู ขงดานกฬี ากบั มหาลยั ของเขามาตงั้ แตไ หนแตไ ร ทกุ คนรูจักเขาเปน อยา งดีเพราะมักจะ แวะมาซอ มบาสทีม่ หาลัยของเขาบอ ยๆ “เปนไงกนั บา ง” รอยยิม้ ท่ีประดุจเทพบุตรหนั ไปถามพวกทนี่ ่ังดู อยูบนอัศจรรยกอนจะหันมามองท่สี นาม “ห”ึ ความเกลยี ดพลุงพลานจนบนุ เก็บอารมณไวไมอยู เห็น หนา กห็ มดอารมณจะเลน ตอ บุนทําทา จะหันไปบอกเพอื่ นวา จะกลบั กอ น แตดเู หมอื นจะไมท นั อีกคน “อาวบนุ ไมไดเจอกันตั้งหลายวนั ” น้าํ เสยี งท่หี าความจรงิ ใจ ไมไ ดเอย ขน้ึ พรอ มกับรา งทีเ่ ดนิ เขา มาใกล “ซอ มเปนไงบา งวะ เหนอื่ ย ไหม” “กด็ ”ี บุนตอบกลับอยา งคนไมอ ยากคยุ ดว ย เขาถอนหายใจ นิดๆกอนจะพดู ตอ “ถอยพี่ ผมจะกลับแลว ” “จะรีบกลับไปไหนวะ” คนทพี่ งึ่ มาเอย “อยเู ลน ดวยกันสักควอ เตอรก อ นแลว คอ ยกลบั ดิวะ” By Tartus

“ไมล ะครับ” เขาปฏิเสธแทบจะทันที บุนทาํ ทา จะเดินเล่ยี ง ออกมาแตเหมือนอกี ฝายไมยอมใหเ ขาไปงายๆ “อะไรวะ นานๆจะไดกลบั มาเลนดวยกนั ก็อยากจะรวู าฝม ือ นองพฒั นาไปถึงไหนแลว” “ยังไงกจ็ ะเอาใหไ ดใ ชไ หม” บนุ ถาม “ไมทําหนาตาแบบนัน้ สิ คนชวนเสยี ใจนะรูไหม” พตี่ า หวั เราะ ออกมากอนจะถอดเส้อื นกั ศึกษาทีใ่ สอยอู อกเผยใหเห็นเสอ้ื กีฬาทส่ี วมทบั มา “เหอะ” ไมรจู ะสรรหาคาํ ใดๆออกมาพดู จรงิ ๆเม่ือเห็นปฏกิ ิรยิ า ตรงหนา ตอนแรกเขากว็ าจะเดนิ ออกไปเลยแตพ อเหน็ พี่ตา เดินเขาไปชวน เพือ่ นท่ีกาํ ลังเลนกนั อยกู ด็ เู หมือนจะไมท ัน ไมมีใครรูเรื่องระหวา งเขากบั พี่ตา สนามดูครกึ ครืน้ ข้ึนอกี เม่ือตวั แทนบาสของอกี มหาลัยลงเลน ในควอเตอรน ้ี บุนท่ีอยคู นละทีมถอนหายใจเปน รอบท่ีหนึ่งรอ ย ไมร ูทําไม เขาตองมายอมเลนทัง้ ๆทไ่ี มอยากจะจับลกู บาสลูกเดยี วกับพีต่ าเลยดวย ซ้ํา เสยี งเรม่ิ เกมสด ังขึ้นพรอ มกับลูกบาสทไ่ี ปอยใู นทมี ฝง ตรงขา ม บุ นว่งิ ตามเทาท่ีกําลงั ทั้งหมดยงั มี ถงึ จะไมอ ยากเลน แตก ็ไมยอมใหใครมาดู ถูกฝมอื เขาม่นั ใจวา เขาเองก็เกงไมแพอกี ฝง By Tartus

“บนุ รับ” เพ่ือนท่ีแยง บาสมาไดส ําเรจ็ ตะโกนบอกคนทอ่ี ยจู ดุ ที่ ใกลแปน บาสที่สดุ เสยี งของเพอื่ นเหมอื นเปน ตัวสงสัญญาณท่ดี ี บนุ ยกมือขึ้น เตรยี มกระโดดรบั ลกู บาสทก่ี าํ ลงั ลอยมาหากแตวา รา งของเขาถกู กระแทก จากรา งของอีกคนจนเสยี การทรงตวั ตึก!!! “เช่ียเอย ” คนถกู กระแทกสบถออกมากอ นจะเงยหนา มองคนที่ ครองลูกบาสท่ีทาํ สหี นา ตกใจ “เหยขอโทษๆ เปน ไรปะวะ” พีต่ า ทาํ ทาทางตกใจพรอ มกบั เพอ่ื นๆในทีมทวี่ งิ่ เขา มาดูอาการ “ไมเ ปน ไร” บุนตอบเสยี งแข็งกอนจะคอ ยๆชนั ตัวลกุ ขนึ้ มา นี่ พึ่งเร่ิมเกมสไ ดไมถึงหา นาทดี ว ยซ้ํา เขาพยายามสงบสตอิ ารมณข องตัวเอง ใหเย็นลงกวาเดิมกอ นจะเลน ตอ รสู กึ เจ็บแปลบ ๆที่ขอ เทา … เกมสยงั คงดําเนนิ ตอ ไป แตมเร่ิมสสู ีกนั มากขน้ึ เรอ่ื ยๆจนพกั ครง่ึ แรกคะแนนกก็ ลบั มาเสมอกนั บนุ เดนิ เขา มาตรงท่วี างของกอ นจะทรุดตวั ลงน่ังเพราะรูสกึ ถึงความเจ็บทีแ่ ผซ า นขึน้ มาจากขอเทา “เหยเปน ไรปะวะ” เพอ่ื นรว มทมี เดินเขา มาถามเม่ือเหน็ ทาทาง ของเขาแปลกไป By Tartus

“ไมเปน ไร สงสัยเมอ่ื กลี้ มผดิ ทา” บนุ ย้ิมตอบกอ นจะยกขวดน้าํ ที่วางอยูขางตวั ขน้ึ ดมื่ ครง่ึ หลงั ดาํ เนนิ ตอไปหลงั จากทีพ่ กั ไปครเู ดยี ว บนุ รับบาสจาก เพอ่ื นทส่ี ง มากอนจะเลี้ยงบาสไปยังแปน ของฝา ยตรงขาม ขาทง้ั สองขา ง วิง่ ประสานกันราวกับเปน หนงึ่ เดยี วแตเ ขากลบั รูสึกไมปลอดภยั เมอื่ เหน็ พี่ตา วง่ิ ตามมาดวยความเรว็ ไมตา งจากเขา จะอะไรกบั กูนกั หนาวะเนยี่ ความคดิ ในใจแลน ขน้ึ มา ใจอยากจะโยนบาสอดั หนาแตท ําได แคค ิด ขืนทาํ ไปกม็ ีแตจะทาํ ทุกอยา งใหแ ยลงกวาเดิม “รบั ” บุน ตัดสนิ ใจโยนบาสใหเพ่ือนท่ีอยไู มไ กลจากตวั เองเพ่ือ ชูตแตย งั ไมท ันทจ่ี ะปลอ ยลูกบาสหลดุ มือรางของพตี่ า กก็ ระโดดโถมตัวมา ทางเขาอยา งตง้ั ใจ ปก!!! หลงั กระแทกกบั พ้นื เสยี งดังกอ นทีเ่ ขาจะรูสึกเจบ็ ที่บรเิ วณขา บุนคอ ยๆชนั ตัวขึ้นมากอ นจะพบวา ถูกรางของพีต่ า ทบั ขาไวแ ถมตัวกไ็ มได เบา “ขอโทษวะ ” พตี่ า คอ ยๆดันตวั ข้นึ มือขา งหนง่ึ จบั ขอเทา ของบนุ ไวเพื่อชันตวั ลุกขน้ึ กอ นจะมเี พอื่ นๆมาชวยพยุงทัง้ สองคนขึ้นจาก พน้ื By Tartus

“อืม” บุนรับคาํ ส้ันๆ เขาไมมอี ารมณจ ะเลน ตอ ถงึ แมอีกไมก ่ี นาทีก็จะจบควอเตอรแ รก เขาคอ ยๆเดนิ ออกมาจากสนามโดยขอเปลย่ี น ใหเ พ่อื นคนอน่ื ลงไปเลนแทนกอนจะเดนิ ไปเก็บกระเปา เตรียมตัวกลบั หอ จงใจชัดๆ เวลาน้ีจะไปซื้อยาทาจากไหนวะเน่ยี … บนุ ปนจักรยานออกมาจากสนามบาสกอ นจะจอดจักรยานลงท่ี ตกึ เรยี นรวมหลงั จากทที่ นปน ตอ ไปไมไหว ความเจบ็ ปวดแผซ า นจนตอง พาตัวเองมานง่ั พกั เพือ่ ดูอาการขอ เทา ของตัวเองทเ่ี ริม่ ปวดตบุ ๆ นี่มันเรอ่ื งบา อะไรวะเน่ีย!!!! เขานึกหงดุ หงดิ ในใจ ปวดแบบนใ้ี หทนปน กลับไปถึงหอคงไมไ หว รอใหดขี นึ้ กวานอี้ ีก หนอยแลว คอ ยกลบั คงจะดีกวา เขาคอ ยๆเหยียดขาตรงกอนจะมองไป รอบๆตกึ ทเี่ งยี บสงดั หวั กด็ นั ไปคดิ ถึงเหตุการณว ันฝนตกท่ีเขาไดน ั่งอยูก บั หมอฐานทพั เทียบกบั วันน้แี ลวบรรยากาศตา งกันราวฟา กับเหว โทรศพั ททแ่ี ทบไมมอี ะไรแจงเตอื นส่นั อยใู นกระเปาของเขา พรอ มกบั หนาจอทสี่ วางวาบขึ้นมาใหเ หน็ ขอความไลนก ลุมที่เดงเปน ดอก เห็ด บุนทําทา จะปด หนาจอลงแตม อื กลบั เลื่อนไปสะดดุ ตรงความ เคลอื่ นไหวของคนทเ่ี ขากดตดิ ตาม By Tartus

30 นาทที แี่ ลว Thanthup titrirat : เหงาจังเลยครับ ทํางานคนเดยี ว ภาพพรอมแคปชัน่ ปรากฏขน้ึ บนหนา จอโทรศัพทพ รอมกบั ยอด ไลคทข่ี ้ึนเร็วอยางกบั เปน ภาพของดารา บนุ ยิ้มออกมาหลังจากท่ีเหน็ ภาพ ตรงหนา ใบหนาทดี่ จู ริงจังเวลาทาํ งานของหมอฐานทัพนามองเสมอ เขา กดคางไวท ร่ี ปู กอนจะ… Save นานแคไ หนแลวทีเ่ ขาไมเ หน็ ความเคลอ่ื นไหวอะไรในเฟสบุค ของหมอฐานทพั อกี วันนีเ้ ปน อกี หนงึ่ วันในรอบหลายสปั ดาหทีห่ มอ อพั เดทชวี ิตของตวั เองลงเฟสบุค บนุ ยม้ิ เหมอื นคนบาโดยลืมความโมโหท่ี มอี ยไู ปทันที เขามองภาพตรงหนา ทีเ่ หมือนมคี นแอบถา ยหมอฐานทัพกอน จะซมู ดบู รรยากาศรอบๆ หอสมุดมหาลยั … เขาปดโทรศพั ทล งพรอมกบั รอยย้มิ ทไี่ มจ างหายไปจากใบหนา แคไดร ูว า ตอนนท้ี าํ อะไรอยกู พ็ อแลว ถึงแมวาจะไมไดเ จอกันกไ็ มเ ปนไร เขารูวา หมอฐานทพั เรยี นหนกั งานกเ็ ยอะ อยา งนอ ยอาทิตยน งึ เจอกนั แค ส่วี นั กพ็ อแลว By Tartus

เอาจรงิ ๆกไ็ มพอ… “เออกูกาํ ลงั รบี กลับเนยี่ เรง จงั ” เสยี งของคนๆหนึ่งดงั ขนึ้ พรอม กับรา งทีเ่ ดินผานหนา เขาไปดวยความเรง รีบ นัน่ มนั … “พี่คิน!” บนุ ตะโกนเรยี กเสยี งดงั จนคนท่พี งึ่ วางโทรศพั ทส ะดงุ เล็กนอ ยกอ นจะหันหนามามอง พอเหน็ วา เปนใครเจาตวั กย็ กมือทักทาย กอ นจะเดินกลับมาหา “ไง” “มาทําอะไรครับ” “ธรุ ะนดิ หนอย วาแตนี่มาทาํ อะไร” คนิ ถามกลับเม่ือเหน็ วารอบ ขา งเงียบสงัด เขารสู ึกแปลกใจเล็กนอ ยที่เจอคนๆนี้คนเดยี วในเวลาแบบน้ี เทาไหรครบั อะไมใช… “พึง่ เลนบาสเสร็จครบั เจ็บขอ เทานดิ หนอ ยเลยมาน่ังพัก” บุ นยม้ิ นิดๆกอ นจะมองถงุ ในมือของคนิ ที่เต็มไปดว ยกาแฟกระปอ งและขนม ปง “พ่ีจะไปไหนครบั ” “ไปหอสมุด งานเยอะวะ ” คนิ ถอนหายใจ “แลว นี่จะกลับยงั ไง ใหไ ปสง ปะ” “ไมเปน ไรครับพ่ี ผมเกรงใจ” By Tartus

“เกรงใจอะไรวะ ไปสง ได แตเด๋ียวเอาของไปใหพวกมนั กอ น โทรเรง จนจะฆา กูแลว เน่ยี ” แคคดิ ถงึ เสยี งไอป กปอ งทโ่ี ทรมาเรงใหเ อา ของทสี่ ง่ั ไปใหก น็ กึ โมโหในใจ เพอ่ื นนะโวย ไมใ ชคนใช!! “ออ…งน้ั กไ็ ดครับ” บุนช่งั ใจคิดไปพกั หนึ่งกอนจะตอบตกลง “รบกวนดว ยนะครบั ” “เออไมเปนไร คนหลอ มักใจบญุ แบบนแี้ หละ” คนิ ยกั ค้วิ กอนจะ ถามตอ “ลกุ ไหวไหม” “ไดอยูค รบั ” บนุ คอ ยๆดนั ตวั ขนึ้ กอ นจะลกุ ยนื โดยท้ิงนาํ้ หนักไป ทีเ่ ทา อีกฝง ท่ีไมเ ปน อะไร “พ่เี ดนิ นาํ ไปเลย เดย๋ี วผมเดนิ ตาม” “ไมใหชว ยพยงุ หรอ” “ไมไดเปนหนักขนาดนน้ั หรอครับ” บนุ ย้มิ “ผมเดินไดอย”ู “เออโอเคๆ” คนิ พยักหนากอนจะเดินนาํ ไปท่รี ถมอเตอรไ ซคที่ จอดอยูไมไ กล เขาข้ึนครอ มรถมอเตอรไซคก อ นจะเอาของทซี่ อื้ มาทัง้ หมดไวท ี่ ตะกรา หนา รถแลว หนั ไปมองบุนทเ่ี ดนิ ตามมาตดิ ๆ ทา ทางจะเจบ็ ไมนอย “เดี๋ยวแวะไปหอสมุดกอนนะ” คนิ พดู เม่ือรสู กึ วา บุน ข้นึ ซอ น ขา งหลังแลว “ครับ ตามสบายเลย” By Tartus

“ดมี ากไอน อง” เขาคอ ยๆขับออกมาจากอาคารเรียนรวมไป หอสมดุ ทีอ่ ยหู างกนั ไมไกลมาก ระหวา งทางไมมบี ทสนทนาใดๆหลุดออกมาจากปากของทัง้ สองคน อาจเพราะความเหนื่อยลาทงั้ วนั ทําใหเ ลือกทีจ่ ะเงียบแทนการหา เรอ่ื งคุย รถมอเตอรไซคจอดลงหนาหอสมุดพรอ มกับคินที่ลงจากรถ พรอ มกบั ดงึ เอกสารท่สี อดไวใ นถงุ ขนมออกมาแลว หันมาบอกบุน “จะรอนหี่ รอื เขาไปดวยกนั ” “รอนี่ก็ไดครบั ” ถงึ จะอยากเดนิ เขา ไปแตก ็ไมได เขารูส กึ ปวด ระบมจนไมอ ยากจะขยับเขย้ือนตัว ถงึ จะแอบเสยี ดายเลก็ ๆก็ตาม “โอเค เดยี๋ วรีบมา” คินทง้ิ ทา ยไวแ คน้นั กอนจะเดนิ เอาเอกสาร เขา ไปในหอสมุดทอี่ ีกไมกี่ช่ัวโมงกจ็ ะปดใหบ รกิ าร ย่งิ ดกึ หอสมุดก็ยิ่งโลง ชว งนไี้ มค อ ยมใี ครเขาหอสมุดกันเทาไหร เพราะยงั ไมถ งึ ชว งสอบ ถาเปน ชว งสอบปานนี้ไมมโี ตะ วางเหลอื ใหไ ดด ู ตางหนา คนิ เดนิ ตรงไปยังโตะที่มตี ําราวางกองอยกู อนจะวางถุงเอกสารที่ ถกู ใชไ ปถายมาลงบนโตะแลวยกมือขนึ้ คลายกับจะบอกวาอยาพึ่งพดู อะไร เมอ่ื เห็นปกปองทาํ ทา จะอาปาก By Tartus

“กไู มไดไปผลติ หมึกแตเคร่อื งถา ยเอกสารทรี่ านมีปญ หา กกู ็เลย ตอ งรอใหเ ขาแกไข โอเคไหมครับ” เตรยี มคําตอบมาดีเหมอื นรูวาเพอื่ น ตองการจะพดู อะไร “เออ ทาํ งานตอ ” ปกปอ งตอบกลับมากอนจะกมหนาลงไป ทาํ งานอกี ครง้ั “เดยี๋ วกมู า” “ไปไหน” ปกปอ งถามเสยี งนงิ่ เมือ่ เห็นวาคนทพี่ ึ่งมาทําทา จะ เดินออกไปอีกครง้ั “ออ พอดีกูไปเจอเด็กไอห มอมา เหน็ วาขอเทาเจ็บเลยจะไปสง มนั ” “ใครวะ” ปกปองขมวดค้วิ แตอ กี คนท่กี ําลงั กม ทํางานอยูถ ึงกับ เงยหนาขน้ึ มาแลว รอฟง ตอ “ชือ่ อะไรวะ กจู าํ ไมไ ด” “บุน?” ฐานทพั ถามออกไปสั้นๆพรอมกบั คาํ ตอบของคนิ ทีพ่ ยกั หนา กลับมาอยา งรวดเรว็ “เออนั่นแหละ เหน็ วาพ่ึงเลน กีฬามา กูดทู า มนั นาจะกลบั เองไม ไหวเลยอาสาไปสง กูไปกอนนะเดีย๋ วจะรีบกลับมา” “คิน” ฐานทพั เรียกชอ่ื เพอ่ื นไวอ กี ครงั้ “เดี๋ยวกูไปสง ” “หมื ? ทาํ ไมวะ” คนิ ถามอยางนึกแปลกใจ By Tartus

“เด๋ยี วไปสงเอง” ฐานทัพไมตอบ มอื ขางหนึ่งปด หนงั สอื ลงกอ น จะถอดแวนตาแลวยืน่ มอื ไปหาคนิ “กุญแจรถ” “ออ…เออเอาไปๆ” คนิ ท่ยี งั งงๆกบั ทาทางของเพอ่ื นย่ืนกญุ แจ ใหไปกอ นจะยาํ้ ถามอีกครัง้ “มึงจะไปสงจริงหรอวะ” “อมื ” ฐานทพั พยักหนา “หิวขาวพอดี จะไปหาอะไรกิน” ตอบไปท้งั ๆทค่ี วามจริงเขาไมไดรสู ึกหิวอยา งทพ่ี ดู … บรรยากาศขา งนอกหอสมดุ ในตอนกลางคนื ดเู งยี บเหงาแปลกๆ คนทน่ี ง่ั รออยไู มไกลจากรถมอเตอรไซคมองซา ยทีขวาทแี กเ บอ่ื ระหวางรอ กอนจะหนั กลบั มาสนใจรถมอเตอรไ ซคของพค่ี นิ ทเ่ี ขานง่ั มา ในหวั ก็พลนั คิดถงึ เหตุการณวนั น้ัน… “บุน เด๋ยี วกลบั บานครั้งหนา แมจ ะพาไปซ้ือรถนะ จะไดข ับไป เรียนได” คนเปน แมห นั มาพูดระหวา งทางกลับมหาลัย หลงั จากทม่ี ารบั ลกู ชายออกไปกนิ ขาวขา งนอก “ไมเปน ไรครับ ไมอยากไดแลว ” คนทีต่ อนแรกเคยบอกวา อยากไดม อเตอรไซคป ฏิเสธเสยี งแขง็ “ข้เี กยี จเติมนํ้ามนั ปน จกั รยาน ดกี วา” By Tartus

“หืม?” คนเปน แมเลิกควิ้ อยางนึกสงสยั “จกั รยานแบบไหนลกู พวกเสือภูเขาหรอ” คาํ วาจักรยานในความหมายของบุนคงเปน พวก จกั รยานราคาแพงที่ตองซอ้ื อปุ กรณมาตกแตง ซึ่งเทียบกนั แลวราคาไมต า ง อะไรกับรอมอเตอรไ ซค “เปลา ครับ จักรยานธรรมดาทัว่ ไป ขอมีตะกราหนารถกับท่คี น ซอ นกพ็ อ” บุน ตอบออกมากอนจะพูดตอ “แตเ อาจริงๆชว งนี้ใชจ ักรยาน ท่หี อไปกอ นกไ็ ด มีใหยมื เยอะแยะ” “จกั รยานธรรมดา?” คาํ ตอบของบนุ ทาํ ใหผเู ปน แมงงหนกั เขา ไปอีก “แปลกจงั ไหนตอนแรกบอกแมว า อยากไดมอเตอรไซค” “ไมอ ยากไดแ ลว ครบั เปลืองนา้ํ มนั ” บนุ ยํ้าคําเดมิ ความจรงิ เขามอี ีกเหตุผลทไี่ มไดบอกออกไป รถมอเตอรไซคถงึ ทีห่ มายเร็วกวา จกั รยาน…ถงึ จะดใี นความคิดของคนอื่นๆแตส าํ หรับเขามัน ไมด ี “บางทจี กั รยานกม็ ขี อ ดีนะครบั ” “หมื …ยงั ไง?” “ไมร ูสคิ รับ” บนุ ย้ิมนดิ ๆกอ นจะเสมองออกไปนอกหนา ตาง จักรยานทาํ ใหเ ขาไดมเี วลาอยูกบั คนที่อยากอยนู านขึ้น พอกลับมาคดิ อกี ทเี ขาไมไ ดรสู กึ วา การตัดสนิ ใจของตัวเองเปน การตัดสนิ ใจทผ่ี ดิ ถึงแมวาจะลาํ บากในบางครงั้ ท่ีตอ งไปเรียนใหท นั เวลา By Tartus

แตถา ดูโดยรวมแลวมันกค็ ุม อีกอยางเขาแทบไมออกไปไหนนอกจากหนา มอกับคณะและหอพักของตัวเอง ไมเ หน็ จําเปน เลย บนุ นง่ั เหมอ อยูพกั หนงึ่ กอ นจะหันไปมองประตหู อสมดุ ทย่ี งั ไมม ี วแี่ ววของพ่คี นิ ที่หายเขา ไปเกือบสบิ นาที เขาคอ ยๆถอดรองเทาตวั เอง เพ่อื ใหสบายเทา มากขึ้นหลังจากทเ่ี หน็ วา ยังไมม ีใครออกมา “เจ็บมากไหม” “นดิ หนอ ยครับ เดี๋ยวกค็ ง…” เขาคอ ยๆเงยหนา จากที่กาํ ลังกม ดเู ทาตัวเองกอนทค่ี นตรงหนาจะทาํ ใหเขาพูดตอ “เจบ็ มากครับ” พอเงยหนาขึ้นมาเห็นคนท่ีไมใชคนเดียวกบั คนทพี่ ามาปากก็ดัน ตอบกลับไปอีกอยา ง… “ตกลงเจ็บหรอื ไมเ จบ็ ” ฐานทพั ขมวดคว้ิ เล็กนอ ยกอนจะไล สายตาลงไปมองที่เทา ของบุนทถ่ี อดรองเทาออกขางหนง่ึ “เจบ็ ครบั ” บนุ พยกั หนารวั พรอ มกับยิม้ กวาง ไมค ิดเลยวา จะไดเจอกัน ไมค ิดวาการตัดสินใจใหพ คี่ นิ ไปสง จะ เปนการตดั สนิ ใจทถ่ี กู “เจ็บแลว ยม้ิ ทาํ ไม” ฐานทัพงงกับปฏกิ ิรยิ าทคี่ อ นขางสวนทาง กัน ใบหนาของบนุ ไมไดบง บอกถงึ ความรสู ึกเจ็บเหมือนทป่ี ากพดู “มคี นเคยบอกวา ถาเจ็บตองยม้ิ สคู รบั ” ความจริงคอื ยิม้ เพราะเจอหมอฐานทพั By Tartus

“อมื ” ฐานทัพพยักหนากอ นจะยอ ตวั ลงไปในระดับท่ตี าํ่ กวาท่ี นัง่ ของบนุ “ดหู นอย” “เหยพ่ี อยาๆ เทาผมเหม็น” บนุ รบี ชักเทา กลบั คนที่พงึ่ เลน กีฬามาหมาดๆกบั รองเทาท่ีใสเ ลนบาสทุกวนั กลิ่นมนั คงไมรญั จวนใจ เทา ไหรนัก ถึงจะใสถุงเทา อยูก็ตาม “ถา ไมดูจะรูไดย ังไง” ฐานทพั เงยหนา ขนึ้ มามองบนุ นง่ิ ๆ แวบแรกท่ีเขารูสกึ คือ…หมอฐานทัพดุ “แตเ ทา ผมเหมน็ ผมอายเหมอื นกนั นะ” เขาพดู ไปตามความ จรงิ ถึงจะกลา ในหลายๆเร่ืองแตกลิ่นเทา ไมใ ชเ รอ่ื งทคี่ วรกลา สักเทา ไหร “เดย๋ี วกลั้นหายใจ” ฐานทัพตอบกลับมานงิ่ ๆ ไมไ ดสนใจอะไร เขารูวา บนุ เจ็บเพราะเลน กีฬา “รสู กึ แยก วา เมื่อก้ีอีกพี่” บุน ยิ้มแหยๆ “ผมวา ขอ เทาคง โอยยยย!!” ยังไมทนั ท่ีจะพดู จบน้ิวของหมอฐานทัพก็จิ้มลงบรเิ วณท่เี ขา ปวดราวกับมีญาณวเิ ศษ “เจบ็ ?” “เจ็บดิพี่ เลน จิม้ มาไมใ หผมเตรยี มใจเลย” บุน ขมวดคิ้ว ถา เปน เพ่ือนปา นนไี้ ดโ ดนดา จนลืมคณะไปแลว “ขอ เทา นาจะพลิก ประคบน้ําแข็งสกั 20นาท”ี ฐานทัพไมส นใจ คําบน ของคนทนี่ ัง่ อยู เขาเงยหนาขน้ึ มามองบนุ กอ นจะถามตอ “เขา ใจ ไหม” By Tartus

“ครับ” คนทไี่ มเคยเจอฐานทัพโหมดนี้เขาไปถึงกับเงยี บกริบลง ในพริบตา ทาํ ไมวันน้ีหมอดูดุ “ทําทกุ ๆสองถงึ สามชว่ั โมง ประคบใหร สู กึ ชา แลว เอาผา ยืดพนั ไว” “ครับ” บุนพยักหนา “แตผ มคงยงั ไมพ ันผาเพราะไมมี” อนั ท่ี เคยซอ้ื ไวก ็ดันอยทู บ่ี าน ไวฝากเพื่อนซอ้ื กลับมาใหใหมน า จะงา ยกวา “อืม ประคบน้ําแข็งไปกอ น” “ครบั เขาใจแลว ครบั ” บนุ พยักหนา ชาๆ “คราวหลังระวงั ใหมากกวา นี้” ฐานทพั พดู พรอ มกบั เหยยี ดตวั ลุกขึ้นยนื “ชว งนี้กง็ ดซอม” “ครบั ” บนุ ไดแตต อบรับโดยทไ่ี มมอี ะไรจะพูดตอ ถาเปน ปกติ เขาคงจะหาเรอ่ื งมาพูดกับฐานทัพมากมายแตในตอนนเ้ี ขาคิดอะไรไมออก เหมอื นหมออารมณไ มดี “ลกุ ไดไหม” ฐานทพั ถามคนทก่ี ําลังจะสวมรองเทา กลบั ถงึ ภายนอกบนุ จะดไู มเ ปน อะไรมากแตคิดวาคงเจ็บไมนอย “พอไดครบั ” บนุ ยม้ิ นดิ ๆ “ขอบคณุ นะครับ” “อมื ” พอเหน็ รอยยิ้มที่ตอบกลบั มาก็ทําใหค นท่ียนื อยูเสมองไป ทางอ่ืน เจบ็ ตัวแลวยังย้มิ แปลกดี By Tartus

“แลว พค่ี ินละครับ” “อยูในหอสมุด” “อา ว…พ่คี ินขอใหพ มี่ าสง ผมแทนหรอ” บุนถามดวยความไมร ู เขาแอบรูสึกผิดท่ไี ปรบกวนเวลาทํางานของหมอฐานทพั “เปลา” ฐานทพั ปฏิเสธ “หิวขาว ก็เลยออกมาแทน” “ออ…ครบั ” บนุ ยิ้มนดิ ๆกอนจะเหลือบมองถงุ ขนมปง กบั กาแฟ กระปอ งที่อยูทีต่ ะกรา หนา รถ “ผมกห็ ิวเหมือนกนั …เราไปกินพรอ มกนั เลย ดีไหมครับ?” คาํ ถามท่ีเหมือนรวบรดั ตัดตอนทําใหฐ านทัพเงยี บไปพักหนง่ึ ความจริงเขาไมไดห ิวขา วอะไรมากมายขนาดนั้นแตใ นเมื่อบอกไปแลว เขา กค็ งตองยอมเลยตามเลย “อมื ตามใจ” “ครบั ” บนุ ตอบกลับมาส้ันๆพรอ มกับรอยยิ้มบนใบหนา “ผม พรอ มแลว ครับ” รางสูงคอยๆลุกขึ้นพรอมกบั ถวงน้ําหนกั ไปทีข่ าขา งทีไ่ ม เจ็บ “อืม” ฐานทัพพยกั หนากอ นจะเดินไปพรอ มๆกับบนุ ทค่ี อ ยๆ กาวชาๆไปท่รี ถ “พจ่ี ะขับหรอครบั ” บนุ หนั มาถามเมอ่ื เหน็ ฐานทพั เสยี บกญุ แจ มอเตอรไ ซคของพค่ี ิน เขาไมเคยเหน็ หมอฐานทัพขับมอเตอรไ ซคมากอ น By Tartus