(ผม)จีบหมอ

ตอนนนั้ ดนั ไปกวนพวี่ า กเลยโดนส่ังทาํ โทษชุดใหญ เขาคิดวา ตวั เองโชค รายเปนบา แตพอวง่ิ แลว ไดมาเจอหมอฐานทัพเขากลับรูสกึ วามันคอื โชคดี “จาํ ได” “พ่ีซื้อนา้ํ ใหผ มดวยนะ” บุนเลาตอ “ผมยงั เกบ็ ขวดนํ้าขวดนนั้ ไวอ ยเู ลย” “เกบ็ ไวทําไม?” “มันคอื ของช้ินแรกทผี่ มไดจ ากพนี่ ่ีครับ ผมกอ็ ยากเก็บไว” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนา รอยย้ิมบางๆเผยออกมา เขาจําวันนน้ั ไดดี แมจะเปนเพยี งชว งเวลาสนั้ ๆท่ีไดเ จอกนั แตบ นุ กลับจาํ ไดทกุ รายละเอยี ด “คิดถงึ ตอนนัน้ แลวมคี วามสุขมากๆเลยครบั ” “แลว ตอนน้ีละ” “คูณอนิ ฟน ิตเ้ี ขาไป” “เขา ใจแลว” เขาหัวเราะออกมา บนุ ไมรวู า ตอจากน้ีทุกอยา งจะเปล่ียนไปมากนอยแคไหน ทเ่ี ขารู คือความรูสึกของเขาท่ยี ังม่นั คงไมเ ปลยี่ นแปลง ในวนั ขา งหนาเขาอาจจะ มีปญหาท่หี นกั กวา นี้ เจอกันนอ ยลง ไมมเี วลา ไมไดเ จอหนา แตสงิ่ หน่ึงที่ เขารูคือ…หมอฐานทัพรักเขา “ผมเคยบอกพ่ีรึยังวาผมรักพี”่ By Tartus

“ถา บอกตรงๆ…คดิ วายงั ” บุนชอบพดู เหมอื นเปน ประโยคบอก เลาทเ่ี ลารวมกับเรอ่ื งอ่นื ๆ บุนไมเคยพดู บอกเขาตรงๆวา รกั แตถ ึงไมบอก…เขากร็ ับรูไ ด “ผมรกั พ”่ี บุน เอยออกไปดวยนํ้าเสยี งทห่ี นักแนน และมั่นคง เขาม่นั ใจแลววา ถงึ เวลาทีเ่ ขาจะสามารถพูดคาํ ๆนอี้ อกมาไดเตม็ ปาก ถงึ การกระทําทุกอยา งมันจะบอกความนยั ไดห มดแตเขาก็ยัง อยากจะบอกใหห มอไดรับรูเ อาไว ท่เี ขาพูดคาํ น้ชี าเพราะเขาอยากใหหมอ เชอ่ื เขาจากการกระทาํ กอนจะเช่อื จากคําพูด “ผมรกั พเี่ ทา เลอื ดทไี่ หลเวยี นอยใู นรา งกายของผม…เพราะ รางกายไมสามารถขาดเลือดได” “คิดนานไหม” “กน็ ิดนงึ ครับ” บนุ หัวเราะออกมาแกเ ขิน “พ่กี ็รกั บนุ ” ฐานทพั ยม้ิ ยิ้มทอ่ี อกมาจากความรสู ึกขา งในจริงๆ เขาเช่ือวา เขากร็ กั บุนไมนอ ยไปกวาความรักท่ีบนุ มอบใหเขา ถงึ ในเทอมถดั ๆไปจะไดเ จอกนั นอ ยลงแตเ ขาเชือ่ วา ทกุ อยา งจะ ไมเ ปลย่ี นไป เพราะคําๆเดยี วท่เี ปน คาํ ตอบของทกุ อยาง…รกั “พ่รี ักบุนเทานาํ้ ทีท่ าํ ใหต น ไมเ จริญเติบโต…เพราะตน ไมข าดนํา้ ไมไ ด” “พ่คี ิดนานไหมครับ?” “พึง่ คดิ ” เขาหัวเราะออกมา “เกง” By Tartus

“ครบั เกงครับ” บนุ ย้มิ กับคําตอบของหมอฐานทัพ คนอะไรย่ิงอยูดว ยย่งิ ตกหลมุ รกั คนๆนน้ั คอื …หมอฐานทัพแฟนนายกติ ติกร “พส่ี อบวนั สดุ ทายวันทีเ่ ทาไหรค รับ” “สบิ สี่ บนุ ละ ?” “สิบสามครบั ” ถงึ จะสอบเสร็จกอนหมอหน่ึงวนั แตเ ขากม็ ี ตารางสอบติดกันยาวจนแทบจะอานหนังสอื เตรียมสอบวิชาถัดไปไมท นั “หา งกันวันเดียว” “ปด เทอมแลว พ่ีจะไปไหนไหมครับ?” “คงไม” “ผมมาชวนตามทีเ่ คยบอก” “…” “ปด เทอมแลว ไปเก็บแครอทกบั ผมนะ” By Tartus

จบี หมอคร้งั ทีย่ ่สี ิบส่ี สัปดาหส อบมาไวอยางกับโกหก หอพกั ที่เคยเปน ระเบยี บเตม็ ไป ดวยถว ยมามา กบั กองหนงั สอื ทถี่ า ลมลงมาทับก็คงนอนตายอยา งสงบ เสยี งถอนหายใจของวา ท่ีคุณหมอคนหน่งึ ดงั ข้ึนหลงั จากอานหนงั สอื ไป เพยี งคร่งึ เลม “กูกาํ ลังจะตาย…” คินอยากจะทงึ้ หวั ตวั เองเปน รอบทส่ี อง อา น หนังสอื กจ็ ริงแตสมองเขาตอนนกี้ ลบั จาํ อะไรไมไดเ ลย พรงุ นจี้ ะสอบแลวแทๆ “ใจเยน็ ” ฐานทัพทีย่ า ยสถานท่อี า นหนงั สอื มาอานที่หอของคนิ กับปกปอ งพูดพรอมกับยนื่ ขนมท่ีเขากาํ ลงั กินอยมู าให “อรอ ยด”ี “ไมกนิ ” คนิ สายหนา “มึงอา นจบยังวะไอห มอ” “จบแลว กําลังอา นทวน” ฐานทัพตอบกลับตามความจรงิ “แลวมึงละ ปอ ง” “อกี สามบท” ปกปอ งทน่ี ัง่ อยบู นโตะหันมาตอบ วิชาท่ีจะสอบในวนั พรงุ นเ้ี ปน วิชาแรกของการสอบไฟนอลซ่ึง เปน วิชาทย่ี ากพอสมควร ฐานทพั เองยังรูส กึ วา ยากกวาหลายวิชาทผ่ี าน มา ความจริงเขาควรจะอานหนงั สืออยูทีห่ อขอตวั เองไมก ห็ อสมุดแต เพราะคนิ ขอรอ งใหม าชวยติวเขาเลยยายของมานอนอยหู อเพือ่ นสองสาม วัน By Tartus

“กเู หลอื เยอะสดุ สนิ ะ” คินเริม่ สตแิ ตก “ทาํ ไมมนั ยากแบบนี้ วะเนีย่ ยยย” “มงึ เลกิ บน แลวต้งั ใจอา น” ปกปอ งหนั มาดุ เขารวู าคินไมชอบ อยกู ับอะไรนานๆและชินกับเสียงบน ของคินแตค รั้งนม้ี ันตา งออกไป ถา คิน ไมอ า นกค็ งเรียนวิชาตอไมไ ด “เออรแู ลว” คนิ ยอมกลับมาสนใจหนงั สอื ตรงหนา อยา งจํายอม ฐานทพั ทนี่ ง่ั ฟงเพ่ือนบนมาพักหนง่ึ ปด หนงั สอื ลงกอนจะหยบิ โทรศัพทข นึ้ มาเม่ือเหน็ แจง เตอื นไลนท พี่ ึง่ เดงขน้ึ มาไมถึงหนงึ่ นาที B : แวะมาเตมิ พลังให รออยูขา งลา งนะครบั :) ขอความสั้นๆแตกลับทาํ ใหค นอานย้ิมออกมาทนั ที ฐานทัพเงย หนาข้นึ ก็พบวา ถูกสายตาของคินจอ งมองอยดู วยทาทางหม่ันไส “มคี วามรักแลวยม้ิ นอยย้มิ ใหญน ะมึง!!!” “จะลงไปขางลา ง ฝากซื้ออะไรไหม” เขาแกลงทาํ เปน หูทวนลม ไมไดยนิ ส่งิ ที่เพื่อนประชด “บนุ มาสินะ” “อืม” By Tartus

“งน้ั ลงไปซอ้ื ขาวเย็นเลยมงึ ดนั อานหนังสอื จบกอ น สมนา้ํ หนา ” คนิ พดู อยางกบั วาการอา นหนงั สอื จบกอ นของเขาเปน เรือ่ งที่ ผิด ฐานทพั หวั เราะออกมาเพราะทา ทางขี้บนของเพื่อนตวั เองกอน จะหยิบกระเปา สตางคท ี่วางอยูเ พือ่ เตรยี มลงไปขางลาง “มงึ สองคนจะกินอะไร” “กเู อาผัดผงกะหร”ี่ ปกปอ งหนั มาตอบ “เอองนั้ เอาเหมอื นมัน” เขาขเ้ี กยี จคดิ เมนู ส่ังตามปกปอ งคนทาํ จะไดไมเหนื่อย “อืม งนั้ เด๋ียวมา” เขาท้ิงทายไวกอ นจะเปดประตูออกมาจาก หอ ง ชนั้ ลา งสดุ ของหอพกั เปน ทจ่ี อดรถครึง่ หนึ่ง อกี คร่ึงแบงเปนมนิ ิ มารท กับหอ งออกกาํ ลงั กาย บุนนง่ั รออยทู ี่เกาอีเ้ ลก็ ๆบริเวณหนามนิ มิ ารท ในมอื ถอื ถงุ ขนมทซี่ ้อื มาใหหมอสวนอีกมอื ถือขาวกลอ งสามกลองทีแ่ วะซ้อื กอนเขามา เสยี งรองเทา ท่เี ดนิ ลงมาจากบันไดทําใหบนุ หันไปมองทุกครัง้ เขากบั หมอไมไ ดเ จอกันมาสามวนั แลวเพราะชว งกอนสอบตา งคนตา งมี งานท่ีตองสะสาง วนั นีเ้ ขาเลยหาเวลาออกมาจากมหาวิทยาลัยเพือ่ มาเจอ หมอ ไดเจอสักสบิ นาทกี ช็ ่นื ใจแลว By Tartus

“ไง” นา้ํ เสยี งคนุ หูดังขน้ึ กอ นจะตามมาดว ยรางท่ีเดนิ ลงมาจาก บนั ได บนุ เดงตวั ลกุ ขนึ้ โดยอัตโนมัติ รา งกายประสานงานกับหวั ใจ เสมอ รมิ ฝป ากเผยยม้ิ กวา ง ไมไดเจอกันแคส ามวนั แตเ ขารูสกึ เหมอื นสาม เดอื น “คดิ ถงึ ครบั ” เพราะมวั แตดใี จเลยพดู สิ่งทค่ี ิดออกมาอยา งลมื ตัว “อืม” ฐานทพั หัวเราะออกมากอนจะกมมองถุงขนมกบั กลอง ขา ว “ซือ้ อะไรมาเยอะแยะ” “ออ…พอดผี มซ้ือมาฝาก คิดวาพ่ีนาจะอานหนงั สอื กันจนไมม ี เวลาลงมาหาอะไรกิน” “ไมขนาดนั้น” ความจรงิ ไมเ ชงิ วา ไมมีเวลาลงมา แตอ านจนลมื วาหวิ รูตัววา หิวอกี ทกี ็ดึกเลยคดิ ซะวาคอยกนิ อีกทตี อนเชา ก็แคน นั้ “เติมพลังไงครับ” บุน พูดพรอมกบั ยืน่ ถุงทั้งสองใหค นตรงหนา “คราวหลงั ไมตอ งนะ เกรงใจ” “ผมเปนหวง” “อมื รู” ฐานทพั ย้มิ ในความใสใจของบนุ “แคม าเจอกพ็ อแลว” “…” By Tartus

“เตมิ พลังไดเ ยอะ” มอื หนักวางลงบนหวั บุน อยา งนึกเอน็ ดู ฐาน ทัพโยกไปมาเลก็ นอ ยพรอมรอยย้ิมประดับบนใบหนา เขาก็คดิ ถงึ บนุ “ต้งั ใจอา นหนังสอื นะครบั ” “จะกลบั แลว หรอ” ฐานทัพถาม พ่ึงเจอกนั ไดแ ปบเดียว “พรุง นีพ้ ี่มีสอบ ผมแคแวะมาหา” “ออ” “ไดเจอหนา ก็มคี วามสุขแลวครบั ” “อมื ” ฐานทัพยิม้ อกี ครั้ง ตงั้ แตท่มี บี ุน เขา มาในชีวิตเขาจําไมไ ด เลยวา ตัวเองยิ้มไปกี่ครัง้ รแู ตวา เขายม้ิ บอ ยมากจนนบั คร้ังไมได “ผมรวู า พ่ีทําได พ่เี กง ” “อมื ขอบคุณ” “ผมไปกอนนะ” “เด๋ียว” ฐานทพั ใชมอื ขางทีว่ า งอยูเอ้ือมไปจับมือบุนหลวมๆ “ตัง้ ใจอา นหนงั สอื นะ” “ครบั ผม” บนุ รับคําเสียงหนกั แนน เขาเองมสี อบตัวแรกอีกสอง วันขางหนาแตจ ะใหเบาใจก็คงไมไดเพราะเนื้อหาก็ไมใชนอ ยๆ “ชารจ พลงั ” ฐานทัพยกมือแตะหนาผากบุน เบาๆ “สๆู ” “พลงั เตม็ ที่เลย” บนุ ย้ิมกวางกอนจะเอื้อมมืออนุ ๆมาแตะ หนา ผากของหมอ “ชารจ พลงั ” By Tartus

“ครบั ” เขาหัวเราะออกมา “บา ยบายครับ” บนุ ทง้ิ ทา ยไวกอ นจะโบกมือบายบายหมอฐาน ทัพท่ียนื รอสง เขาอยหู นา หอพกั ถึงจะเจอกนั ไมก ่นี าทแี ตก ารเจอกนั มนั ทาํ ใหความเหนื่อยลา ทง้ั วันของฐานทพั หายไปเปนปลิดทงิ้ บางทีการชารจ พลงั ของบุนคงไดผ ล จรงิ ๆ ฐานทัพกลับมาท่หี องพรอ มกับถุงขนมของบุน เขาวางถุงขนม ไวก อ นจะเรียกคนิ กับปกปอ งมากนิ ขา วกลองทบี่ นุ ซื้อมาให “บุนซ้ือมาฝากเลยไมไดไปซอื้ ขา ว” “เออไมเปนไร กนิ ไดหมด” ปกปองตอบพรอมกบั เปดกลอ งขา ว ไมรอใหนัง่ ครบเขาก็เริ่มกนิ ขา วกระเพราไกไ ขด าวตรงหนาทนั ที “ไหวปะมึง” ฐานทัพหันไปถามคนิ ทม่ี ีสภาพไมค อ ยสดู ีเทา ไหร “เออ ไดอย”ู คินใชม ือขางหนงึ่ นวดขมบั ตวั เองกอ นจะเปดขาว กลองกินตาม ไมถงึ สบิ หานาทขี าวกลองตรงหนากห็ มดเกลย้ี ง ปกปองเกบ็ กลองโฟมออกไปท้งิ ขยะกอนจะเดนิ กลบั ไปประจําโตะ นัง่ เพอ่ื อา นหนงั สอื อกี สองบทใหจบ สว นคินเดนิ มาน่งั ลงขางๆฐานทพั พรอมกบั หนังสืออาน สอบ “ไอห มอกไู มไหวแลว ขอนงั่ อา นขา งมึงนะ” By Tartus

“อืม เอาดิ” ฐานทัพไมไ ดป ฏเิ สธ คนิ ยงั เหลอื อกี เยอะที่ยังไมได อา น ถา มีตรงไหนทเี่ ขาพอจะชว ยไดเขากอ็ ยากจะชว ย B : ถงึ หอแลวนะครับ ไลนเดงข้ึนมาพรอมกบั ขอ ความของบุน ฐานทัพไมไดพิมพอ ะไร ตอบกลับไปเพียงแคก ดสงสติ๊กเกอรแลววางโทรศพั ทล งเพือ่ อา นหนังสือ ตอ พรุง นีม้ สี อบเชา เขาจะนอนดกึ มากไมไ ด เคยมีคนบอกไววา เวลาต้ังใจกบั อะไรมากๆจะสนใจจนลมื เวลา หลังจากที่ทวนเน้ือหาเสร็จฐานทพั ก็ปด หนังสอื ลงกอ นจะหนั ไปมองคน ขา งๆทอี่ า นหนงั สอื ไดเกินคร่ึงแมวา จะยังไมใกลบ ทสดุ ทายแตก ็ถอื วาอา น มาไดเ ยอะมากแลว นาฬิกาฝาผนังบอกเวลาหาทุมครงึ่ ทาํ ใหเ ขาตดั สินใจ ไปอาบนา้ํ เตรียมจะเขานอน การสอบไมใ ชเรอื่ งท่ีนา สนกุ นกั แตก ็เปน สิ่งท่พี วกเขาเลีย่ งไมไ ด ย่ิงเลอื กทีจ่ ะเรยี นคณะแพทยแ ลว ยิ่งหนักข้นึ ไปอีก นอกจากจะมสี อบมิด เทอมกับไฟนอลยงั มีสอบยบิ ยอยตามรายวชิ าซงึ่ แรกๆอาจจะมีทอกันไป บา งแตพอเจอเยอะๆเขา กเ็ ร่มิ ปรับตวั ได By Tartus

“เปน ไงบาง” ฐานทัพวางมือลงบนบาของเพ่อื นที่นงั่ อา น หนังสอื อยทู ่ีเดมิ “มไี มเ ขาใจอยบู าง เดย๋ี วจบบทชวยอธิบายใหท ”ี คนิ พดู ดว ย นํ้าเสียงเหน่อื ย “อืม ได” “กูอาบนาํ้ กอ น” ปกปอ งปดหนงั สอื ท่ีอานจบลงแลวเดนิ ตรงไป ท่หี องนํา้ วนั นีเ้ ขาท้งั สามคนนงั่ จมกองหนงั สอื มาทงั้ วนั แลว และจะเปน แบบนี้ไปจนกวาจะสอบวชิ าสุดทายเสรจ็ ซ่ึงก็คืออกี สองอาทิตยข างหนา B : นอนรยึ งั ครบั ? ขอความทส่ี ง มาถามเหมือนทกุ ๆวนั หากแตไ มไ ดสรางความ ราํ คาญแกผรู บั ฐานทพั กดอา นอยา งรวดเร็วกอนจะตอบกลับไป Thanthup : อีกสกั พกั บุนละ B : กาํ ลังจะนอนแลวครับ B : อา นหนังสอื ถึงไหนแลว ครบั ? Thanthup : จบแลว B : ง้นั นอนไวๆนะครับ พรงุ นี้จะไดไมงว งในหอ งสอบ By Tartus

Thanthup : ครับ B : ผมนอนกอ นนะ ฝน ดคี รบั Thanthup : อืม Thanthup : *กาํ ลังโทรหา…B* ( มอี ะไรรึเปลา ครับ ) นา้ํ เสยี งของคนกาํ ลังจะนอนถามกลับมา อยางงงๆ นเ่ี ปน ครง้ั แรกทห่ี มอกดโทรไลนหาเขา “เปลา ไมม อี ะไร” ฐานทพั เดินออกมาคุยนอกระเบียงเพราะ กลัวเสียงดังรบกวนคิน ( อาว… ) “จะโทรมาบอกวา ...” (…) “ฝน ดคี รบั ” ( … ) ไมมเี สียงตอบกลับจากปลายสาย ฐานทัพรอฟง อยพู กั ใหญแ ตเ ขากลบั ไมไ ดย ินเสียงอะไรตอบกลบั มา “บนุ ไดย ินรึเปลา ” ( คะ…ครับ ) นาํ้ เสยี งสน่ั ๆตอบกลับมา ( ผม…ไดย นิ ) “เปนอะไร” ( ผมกาํ ลังแยครบั ) “แยย งั ไง” By Tartus

( พเ่ี ปน แบบน้บี อ ยๆ ผมแยแนๆ ) เสียงลมหายใจรดปลายสาย ( แตผ มชอบนะ ) “…” ( ฝน ดีนะครบั …ถา ฝนถึงผมจะยิ่งฝน ดนี ะ ) อืม…คงฝนดีจริงๆ ตกึ คณะเกษตรเตม็ ไปดว ยนักศกึ ษาที่พง่ึ ออกมาจากหอ งสอบคุย กนั เรือ่ งขอ สอบท่ีพง่ึ สอบผานไป บนุ เดนิ ออกมาเปน คนทา ยๆถอนหายใจ ทิ้งเปน ครง้ั ท่ีหา ทคี่ ดิ วา จะออกดันไมอ อก ทีค่ ิดวา ไมออกดันออก “เปนไงวะมึง งายอะด”ิ เดชทน่ี ั่งรออยหู นา หอ งสอบเอยทกั ทนั ทที ี่เหน็ บนุ เดนิ ออกมา “งายกบั ผ”ี บุนตอบเสยี งเซง เมือ่ คืนนงั่ อานจนดึกรงู นี้ า จะหลับ ไปตั้งแตส ่ที ุม “แลวนี่จะไปไหนตอวะ” “กลับหอดิวะ เหลอื สอบอกี ต้งั สองตวั ” ถงึ จะสอบผา นมาสี่ตัว แลวเขากย็ ังเหลอื วชิ าโหดอกี สองวชิ าทตี่ องผา นไปใหไ ด “โห เครง นะมึง” “แนน อน กจู ะเอาเอ” บนุ แกลง ประชดกลบั ไปทั้งๆที่พอจะรตู วั วา เขาไมส ามารถถึงขน้ั นนั้ “เออไปๆ เกลียดจงั คนเรียนเกง” By Tartus

“เออ ไวเจอกนั ” บนุ บอกลาเดชพรอ มโบกมือลาเพ่อื นคนอน่ื ๆ กอ นจะเดนิ ลงบันไดแทนการใชลฟิ ต หมดแรง… ไมเหลืออะไรแลว … กจู ะเอฟไหมเนี่ยยยยยยยย!!!!! บุนเดินลงมาถงึ ชั้นลางของตกึ คณะ รางสงู กําลังจะเลย้ี วตรงไป ยังจกั รยานแตยังไมท ันทเี่ ขาจะกาวขามือเย็นๆกแ็ ตะลงทีแ่ กม ซา ยของเขา เบาๆ ความเย็นจากมือทาํ ใหบ นุ สะดงุ เลก็ นอ ยกอ นจะหนั ไปมองยังจดุ ท่ี อกี คนยืน “วญิ ญาณหลดุ หรอ” ใบหนา เปอนย้มิ ของคนทเ่ี ปนกาํ ลงั ใจ สาํ คญั ยนื อยูขา งหลังพรอ มกบั แกว ชาเขยี วในมือ “พี่…” บุนถึงกับพูดไมอ อก รอยย้มิ บางๆปรากฏขึ้น หวั ใจ ของบนุ เตน แรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ต้ังแตส อบไฟนอลเขากบั หมอกแ็ ทบจะไมไดเ จอกันเลยถึงแมจ ะ โทรคุยกันทกุ วนั แตก ็คยุ ไมนาน เขาคดิ ไมถ ึงวาหมอจะมาหาเขาท่ีคณะ ดี ใจจนพูดไมอ อก “แวะมาเติมพลัง” ฐานทพั พดู ตอ กอ นจะยนื่ ชาเขียวในมือ ใหบุน “ให” “ขอบคุณครบั ” บนุ ย่ืนมอื ไปรับพรอมรอยยิม้ รางกายที่กําลงั จะหมดแรงกลับกลายเปน สดชน่ื ข้ึนมาทนั ที By Tartus

“ไปกนิ ขา วกนั ” ฐานทัพเปนคนออกปากชวน วนั นเี้ ขาสอบ เสรจ็ กอนบนุ ครง่ึ ชว่ั โมงเลยต้ังใจมานง่ั รอทคี่ ณะต้ังแตชวงสบิ เอด็ โมง “ไปครบั ” บุน พยกั หนา รวั “หิวมากเลย” “อืม” ฐานทัพยิม้ ออกมานิดๆ เห็นทาทขี องบนุ ทด่ี สู ดชนื่ ขน้ึ เขา เองก็ดใี จ เม่ือกต้ี อนบุนเดนิ ลงมาสภาพเหมอื นคนกําลงั จะหมดแรงทําเอา เขาอดหว งไมไ ด แตเ ห็นย้มิ แบบน้คี อ ยสบายใจหนอย “สอบเปน ยงั ไงบาง” “โหพ่ี ยากมากอะ” บนุ เริม่ บน “ผมคดิ วาวงจรตอ งออกแนๆ แตดันไมอ อก ผมน่งั จําทัง้ คนื เลย” พดู ไปก็ไมรูจ ะโทษใคร ถาเขาเขา ใจและสามารถจาํ ทกุ อยางไดเขาก็ทาํ ได “ไมเ ปน ไร มันผานไปแลว อยา เครยี ด” ฐานทพั พดู ใหกําลงั ใจ ไมเกงแตกพ็ อรูวา บนุ เครียดไมน อย “นั่นสเิ นอะ มันผา นไปแลว” “อยากกินอะไร” ระหวา งเดนิ ไปทจี่ ักรยานเขาก็ถามบุนไปพ ลางๆ เขาสอบวิชาตอไปอีกทีกส็ องวนั ขางหนาเลยพอมีเวลาแวะมาหาบนุ ความจรงิ ก็คอื …คิดถึง “ผมใหพ่ีเลือก” “พ่ใี หบ นุ เลือก” By Tartus

“โห…” บนุ รูสกึ ตวั เองกาํ ลงั ถูกลอบยงิ เปน ครง้ั ทเ่ี ทา ไหรแลวไม รู ทกุ คร้งั ทห่ี มอฐานทพั แทนตวั เองวา พี่ มนั ทําใหห ัวใจดวงนอยๆ ของเขาส่นั คลอนจนแทบจะลมลงไปกองกับพืน้ เหมือนโดนกระหน่ํายงิ ดว ยลูกอมฮารท บีท “วาไง” “ไปกินรา นหนามอกไ็ ดค รบั ตอนนน้ี า จะเปด แลว ” “อืม” รา นหนามหาวิทยาลยั เปด เปน บางรานอาจเพราะสว นมากจะ เปด รา นในตอนเยน็ บุน เลือกรา นเสต็กทม่ี ผี ูคนนงั่ อยปู ระปรายเพราะดไู ม วุนวายเทารานอาหารตามสง่ั ขางๆ ท้ังสองเดินเขามานั่งพรอมกับเมนทู ี่ วางอยบู นโตะ “ผมเอาอนั นคี้ รับ” บุนชีไ้ ปทีเ่ มนูแนะนํา “เหมือนกนั ” ฐานทพั ส่ังตามกอ นจะยื่นเมนูคนื พนกั งานท่ีจด รายการอาหารอยู ฐานทัพมองบุนทีด่ ูกลับมาซมึ อกี ครั้งหลงั จากทีเ่ ดินเขา มาใน ราน เขาพอดอู อกวา บนุ คอนขางเครยี ดกบั การสอบไฟนอลครงั้ แรกในรัว้ มหาวทิ ยาลยั เขาก็เคยเปนมากอน “อยากพูดไหม” “ดูออกขนาดนนั้ เลยหรอครบั ” บนุ ถอนหายใจ “เฮออออ~” By Tartus

“รวู าเครยี ด” “คะแนนมิดเทอมวิชานี้ผมไมไ ดด ีมาก ทีส่ อบไปก็ไมค อยม่นั ใจ ผมกลวั เอฟนะ ” บุนบอกความจรงิ ออกมา “แยเ นอะพี่ เรียนเทอมแรกกม็ ี เอฟเนยี่ ” “ไมห รอก” ฐานทัพเอือ้ มมือวางลงบนหัวบนุ เบาๆ “ไมเอฟ หรอก” “ผมก็หวงั ใหเ ปน แบบนน้ั นะ” “ยิ้ม” “…” “ชอบใหย ้ิมมากกวา” เขาเล่อื นมือลงมาดงึ แกม บนุ ขา งหนงึ่ เพราะเคยดใู นทีวมี ากอ นวา ทําแบบนแ้ี ลว อกี ฝายจะอารมณด ี หวังวามันจะใชไดจ ริง “ยิ้มครับ” บุน ยิม้ เห็นฟนครบทกุ ซตี่ ามทีห่ มอบอก ความจรงิ เขาไมควรจะทําหนา เครยี ดใหห มอเหน็ เลยดว ยซาํ้ “ประชดหรอ” “เปลา ครับ ยมิ้ จรงิ ๆ” “…” “ย้มิ เพราะดีใจท่ีพ่ีมาหาถึงคณะ” “ไวจ ะมาหาบอยๆ” By Tartus

ถึงเทอมสองจะเรยี นเยอะขน้ึ แตก ย็ งั พอมีเวลาท่ีจะทาํ อะไรได บา งแมวา จะตอ งเตรยี มตวั ขึน้ ปส่ีแลว ยา ยเขาไปฝง โรงพยาบาลกต็ าม ฐานทัพยังไมอ ยากจะคดิ ลวงหนา ตอนนี้เปน แบบน้ีกด็ อี ยแู ลว “แลวพ่สี อบเปนยงั ไงบา งครบั ” “เหมือนเดิม ยากอยู” “แตก ็ทําไดใชไหมครบั ” “อืม ไดส”ิ เขาไมเคยโกหกเวลาทีใ่ ครถามอะไร ถา ทาํ ไดก ็จะ ตอบวา ทาํ ได “เกงจงั เลย แฟนใครเนีย่ ” บุนย้ิมกวา ง “แฟนบุน” ฐานทพั ตอบกลบั ดวยความใสซือ่ ของเขาโดยไมรู เลยวาสิง่ ที่บนุ พูดออกมาเปน เพียงการพดู เลนๆไมไดตอ งการคาํ ตอบ ตายบุน …หมออัพเลเวลขนึ้ เรอ่ื ยๆ “แลว อกี สองวชิ าท่ผี มจะตองสอบนะพ่ี มัน…” บุน เรม่ิ บน ถงึ วชิ าถดั ไปทใ่ี กลจ ะถึงวนั สอบในอีกสองวนั ขางหนาทเี่ ครยี ดไมแ พว ชิ าใน วนั นี้ ฐานทพั นั่งฟงเงยี บๆตามปกตทิ ่ีเขาเปน แววตาจองมองไปยัง คนตรงหนา ไมว างตา บนุ ยังคงพดู เรอ่ื งตา งๆออกมาไมห ยุดในระหวางชว ง ท่เี ขาท้งั สองไมไดเ จอกัน ฐานทัพเผยย้ิมออกมา เขารูส ึกเพลินทีไ่ ดฟ ง เร่ืองราวตา งๆของบนุ แมเ ขาจะไมไดพดู อะไรกลับไป พ่ึงเขาใจกต็ อนนีว้ า ทําไมแตก อ นบนุ ถึงเอาแตย ิม้ เวลาไดค ยุ กบั เขา…เพราะ มีความสขุ By Tartus

เขามีความสขุ ที่ไดมองบุนอยางนี้ เคยสงสยั วา ทําไมคนเราถึงอยากมีแฟน…วันนเ้ี ขาเขาใจแลว ตั้งแตบ ุนเขา มาในชีวติ …ไมเ คยมีสกั วนั ทเี่ ขาไมมคี วามสขุ วชิ าสดุ ทายจบลงอยางสวยงาม บนุ ออกมาจากหองดว ยหนา ตา ระรื่นผดิ ไปจากทกุ คร้ังทผ่ี า นมา ครง้ั นี้เขายอมรับวา เขาเตรียมตัวมาดีและ ทําไดคอนขางเยอะ เห็นเอลอยมาแตไ กล… ทันทที เ่ี ดนิ ออกมาจากหอ งสอบบุนกต็ รงไปที่รถจักรยานเพื่อปน ไปคณะแพทยทันที เขาไมไ ดเจอหมอมาสามวนั แลว ถงึ จะโทรคยุ กันทุก วันแตมันกท็ ดแทนกนั ไมได ปานนหี้ มอจะสอบเสรจ็ รยึ งั นะ… เขาลืมถามซะดว ยวาหมอสอบเสร็จก่โี มง จกั รยานตวั โปรดจอดลงหนา คณะแพทยทีม่ ีเหลานักศกึ ษา แพทยน ัง่ อานหนังสอื อยูข า งลางตกึ เปน แถว บุน จอดจักรยานลง กอนจะเดินตรงไปยงั ท่ีทีไ่ มคอ ยมผี คู นหนาตามากนกั หมอจะสอบเสร็จกี่โมง B : สอบเสรจ็ กีโ่ มงครับ ผมรออยลู างตึกนะ :) By Tartus

ขอ ความจากแอปพลิเคชัน่ เดงข้นึ มาขณะที่ฐานทัพกําลงั น่ังรอ เวลาเขา หอ งสอบ “มงึ จะถงึ เวลาแลว ” คินทนี่ ัง่ อยขู า งๆเอยเสยี งสั่น ถงึ จะอานมา ดแี ตก ร็ ูสกึ ตมุ ๆตอมๆทกุ ครั้ง ขอสอบของวิชานี้เขาไมเคยเดาทางขอ สอบ ออกเลย “อมื ” ฐานทัพตอบกลบั ดวยนํ้าเสียงเรยี บๆ เขาไมไดตืน่ เตน อะไรเปนพเิ ศษ กาํ ลงั โทรหา…คนสงแครอท เสียงสญั ญาณจากปลายสายดงั ไมน านบุน ก็กดรับ น้ําเสยี งรา เริงทผ่ี า นมาทาํ ใหเ ขายม้ิ ออกมาดวยความรสู ึกหลายๆอยา ง หนงึ่ ในนน้ั คงเปน …ความคดิ ถงึ “กาํ ลงั จะเขา หอ งสอบ” ฐานทพั เขา ประเดน็ ทนั ทีเพราะเขาไมม ี เวลาพูดนาน ( อาว พี่สอบบา ยหรอครบั ) “อมื ” ฐานทัพเหลือบดหู องสอบทเ่ี ปด ประตเู ตรยี มเรยี ก นักศึกษาเขาหอ งกอ นพดู ตอ “ไมต องรอ เดยี๋ วเลิกแลว โทรหา” ( ไมเปน ไรครบั ผมอยากรอ ) By Tartus

“แต…” ( ตั้งใจทาํ ขอสอบนะครับพี่ ) “…” ( สอบเสร็จแลว เจอกนั ครับ กาํ ลังใจรออยูขางลา ง ) “…” ( แฟนผมเกง อยแู ลว ) “ครบั ” ฐานทัพรบั คําส้นั ๆกอนท่ปี ลายสายจะถกู ตดั ไป เขามอง โทรศัพทต วั เองอีกครัง้ กอนจะเก็บโทรศัพทล งกระเปา แลว เตรียมเดนิ เขา หองสอบ กําลงั ใจรออยขู างลาง อืม…เดย๋ี วลงไปหา บุนมองนาฬิกาสลับกับผูคนท่ีเดนิ ลงมาจากตกึ สายตากวาด มองหาหมอฐานทพั จากทคี่ ุยกนั คร้ังลาสุดจนถึงตอนนก้ี ็สองชั่วโมงกวา แลว อกี เดยี๋ วหมอกค็ งลงมา อยา คดิ ถึง…เดีย๋ วหมอทาํ ขอสอบไมไ ด บนุ อา วปากหาวออกมากอ นจะสะบัดหนา ไปมา เขานอนดกึ ตดิ ตอ กันมาหลายวันเลยไมแ ปลกท่ีจะรสู กึ งว งนอน พอเห็นวา หมอฐาน ทพั ยังไมม ีทาทีลงมาเขาก็วางกระเปาลงบนโตะ กอ นจะฟบุ หลับลงไป ขอสกั สิบหา นาท…ี By Tartus

เสยี งของอาจารยด งั ขึน้ เมอ่ื หมดเวลาทําขอ สอบ ฐานทัพเดนิ ออกมาจากหองสอบพรอมกบั คินและปกปอ งที่สงขอ สอบพรอมๆเขา วิชา นี้เปนวชิ าท่ีคนออกหองสอบกอนเวลานอ ยมากทําใหน ักศกึ ษากวาครึง่ หองสง ขอสอบหลังจากหมดเวลาพรอมกนั “ยากฉิบหาย” คินเอยออกมาเบาๆเหมือนคนกาํ ลังจะหมดแรง “พรงุ นก้ี ็ตวั สดุ ทา ยแลว ” ปกปองตบบา เพ่ือนสนิท “เด๋ียวมงึ ไป ไหนตอ” เขาหนั ไปถามฐานทัพท่ยี กโทรศพั ทข นึ้ มาดูเวลา “ไปหาบุน รออยูลา งตกึ ” “ออ งั้นแยกกนั ตรงนกี้ ็ได ไอคินจะตายแลว ” ปกปอ งพูดพรอม เอื้อมมอื ไปกอดคอคนิ ทแ่ี ทบจะไมรบั รูอ ะไรอกี “อืม พรุงนเ้ี จอกนั ” “เออ บาย” “อยาใหม นั หลบั ละ” ฐานทัพบอกทง้ิ ทายเพราะรูวา คนิ ชอบ แอบอูหลบั อยูบอยๆและปกปองก็มกั จะตามใจในบางครง้ั อยากใหอ ดทนอกี แคว ันเดยี ว “ครับเพื่อนนนนน” คินตะโกนตามหลงั ฐานทัพรีบเดินลงมาที่ชนั้ ลางของตึกคณะ เขาสอบเตม็ สาม ช่วั โมงเลยแอบเปนหว งคนทมี่ านัง่ รออยูขางลา งตกึ ตัง้ แตก อ นเขาหอ ง สอบ ทง้ั ๆท่เี ขาบอกไปแลววา ไมตองรอ By Tartus

ยงั ไมทันท่ีเขาจะกวาดสายตาหาเขาก็พบกับรา งท่นี อนฟบุ หลับ อยูท ีโ่ ตะตัวยาวทีห่ า งออกไปจากผคู น รอยยิม้ บางๆปรากฏขึ้นมา เขาถอน หายใจอยา งโลง อกเมอื่ เห็นวาคนทร่ี อนอนหลับอยางสบาย ฐานทัพวางกระเปาลงบนโตะเบาๆกอ นจะสอดตวั นงั่ เกาอต้ี รง ขามกับบุน เสียงลมหายใจทพ่ี น ออกมาเปนระยะทําใหเขาเลอื กทจ่ี ะไม ปลกุ คนตรงหนา คงเหนือ่ ยมาหลายวนั สรปุ วชิ าสดุ ทา ยทห่ี ยบิ ตดิ มาถกู นาํ ออกมาอา นรอเวลาทอี่ กี คน จะตื่น ฐานทพั เปน คนอานหนงั สอื ท่ีไหนกไ็ ด อีกอยา งวชิ าสุดทายเขาก็ อานมาแลวเหลอื แคทบทวนอกี สองสามรอบ บุนนอนหลบั อยางสบายโดยไมร ูเลยวา ทกุ กิริยาทา ทางถูก สายตาของใครอกี คนจับจอง คนท…่ี มีเขาเปน แฟนคนแรก ฐานทัพมองคนตรงหนาดว ยความรูส ึกหลากหลายที่ชัดเจนกวา คร้งั แรกท่ไี ดเจอกนั บนุ ในตอนน้นั กย็ ังเหมอื นบนุ ในตอนนี้ บุนไมเคย เปลีย่ นไป “อืม…” บนุ คอยๆเงยหนาขนึ้ มาจากกระเปาท่ีใชหนนุ นอน ตา ท้ังสองขางคอยๆปรบั แสงทเ่ี ขา สูดวงตากอ นทเี่ ขาจะรอ งออกมาเสยี ง ดัง “พ!่ี ” กาํ ลงั ใจต่นื แลว By Tartus

“หลบั สบายไหม” รอยยม้ิ อบอนุ ถามกลบั ฐานทพั เออื้ มไปจัด ทรงผมท่ียงุ เหยงิ จากการนอนกอ นจะหวั เราะออกมาเพราะรอยซปิ ของ กระเปาทีอ่ ยบู นแกม ซา ยของบุน คงหลับไปนานมาก “นกี่ ีโ่ มงแลวครับ…” “หาโมงคร่ึง” “หา โมงครงึ่ !!!” บนุ ทําตาโต “ผมนอนหลบั ไปเกือบช่ัวโมงหรอ ครับ” “อมื ” “แลวทาํ ไมพี่ไมปลุกผม” “ปลุกทําไม ก็เห็นนอนหลบั สบาย” ฐานทพั ถามอยางไมเ ขาใจ นอนหลบั สบายๆถา โดนปลุกกค็ งนอนไมเ ต็มอม่ิ “แตผ มทาํ ใหพเี่ สียเวลา” บนุ หลบุ ตาลงตาํ่ เม่อื หมอฐานทพั มอง มาทเี่ ขาไมล ะสายตา โหหมอ…ทําแบบน้ีผมจะทาํ ตัวยังไง “พ่ีอานสรปุ อยู” ฐานทัพพูดพรอ มกบั ยนื่ สรปุ ทอี่ ยใู นมอื ใหบนุ ดู “อา นจบไปสองรอบแลว” “ครับ ผมเขา ใจแลว” บนุ พยกั หนา “แตค ราวหลงั พ่ีตองปลกุ ผมนะ” “อืม ได” เขาหวั เราะออกมาอกี คร้งั “หิวรึยงั ” By Tartus

“เอาจริงๆกห็ ิวครับ” บนุ ย้มิ เขาไมไดก นิ อะไรตั้งแตเ ทีย่ ง “แต เดยี๋ วผมไปหาอะไรกินเองกไ็ ด พี่ยงั เหลือสอบอีกหนึง่ ตวั ” “อยากกินดว ย” “คะ…ครบั ?” “ไปดว ย” นาํ้ เสยี งของหมอท่ีบอกกบั เขาทาํ เอาคนฟงทาํ ตวั ไมถูก บุนยิม้ กวา งกอนจะยกมือเกาหวั แกเ ขิน ขอแบบนีใ้ ครจะปฏเิ สธลง “ไดสคิ รบั ไดแ นๆ ” “ครบั ” ฐานทพั ย้มิ อีกครัง้ กอ นจะเกบ็ ของลงกระเปา “ปะ” “ครบั ๆ” บนุ รีบหยบิ กระเปา ขนึ้ มาสะพายขา งกอ นจะลุกขน้ึ เดนิ ตามหมอฐานทพั ไปทจ่ี อดรถจักรยาน เดี๋ยวนีห้ มอเร่ิมจูโจมเขามากเกินไป…เกินใจจะทนไหว ถงึ เวลาทีเ่ ขาจะตอ งจโู จมหมอกลบั “พีค่ รับ เราเดนิ ไปกนั ไหม” บุนหนั ไปถามความคดิ เหน็ “จะกินแถวน้หี รอ” “ครับ” บุนพยกั หนา “ผมมาแถวคณะที่กบ็ อ ยแตไ มเ คยไดกิน อาหารแถวน้ีเลย” “ได” ฐานทัพเอยอยางคนตามใจ “ผมไมเ คยมาแถวน้ีกลวั เดนิ แลว หลง” “…” By Tartus

“ขอจบั มือพ่ไี ดไ หมครับ?” By Tartus

ผมรักหมอ จกั รยานคันเกงจอดลงหนา ตึกคณะแพทยเหมือนทกุ ๆคร้ัง รอยยมิ้ ของคนท่มี ารอรับแฟนเผยออกมาเม่ือเหน็ รา งสงู เดนิ ลงมาจาก บันไดตรงมาท่ีเขา คนท่เี ปรยี บเหมอื นรอยยม้ิ ของเขา “เหนือ่ ยไหมครบั ” คาํ ถามแรกถามขน้ึ เมอ่ื หมอฐานทัพเดนิ มา หยดุ ตรงหนา “อมื นดิ หนอ ย” คนทีพ่ งึ่ ผา นการสอบวชิ าสุดทา ยเสรจ็ หัวเราะ แหงๆ “ปวดหัวไปหมด” รา งสูงกมลงเอาหนาผากวางบนไหลข องบนุ เบาๆ “เหน่ือยแบบนจี้ ะมีแรงไปเกบ็ แครอทกับผมไหมเนี่ย” บุน หวั เราะพรอ มยกมอื ทั้งสองขางวางบนไหลของคุณหมอแลวนวดเบาๆ “มี” ฐานทัพตอบกลับสน้ั ๆกอ นจะเงยหนา ข้ึน “เส้ือสวยด”ี เขาทกั เม่อื เหน็ เสอื้ ชอปสเี ขยี วเขมทบ่ี นุ ใสทับเสอ้ื ขางใน “ใสมาใหพ่ีเหน็ เปน คนแรกเลยนะ” คนทีพ่ ึ่งไดเ สอ้ื ชอ ปของ คณะเม่อื วานถึงกับอวด เขาต่ืนเตน มากจนลืมซักเสอ้ื เลยยอมใสม าแบบยัง ไมไดซัก อยากใหหมอเหน็ เปน คนแรก By Tartus

“ปนจกั รยานมาคนกเ็ หน็ กันทั่วแลว” ฐานทพั หวั เราะ “คนแรก ยงั ไง” “โหพ ี่ แบบท่คี นเหน็ กนั ท่วั กไ็ มน ับส”ิ บนุ หวั เราะตาม “ครบั ๆ” “วันนซ้ี อ นผมไปนะ” บนุ ยมิ้ อกี คร้ัง “เหน็ แฟนเหนอ่ื ย ไมอยาก ใหปน จกั รยาน” “เวอร” ฐานทัพหัวเราะออกมา “ซอนกซ็ อน” เห็นความตงั้ ใจทสี่ งผานมาทางสายตาเขากป็ ฏเิ สธไมได วันน้ีก็ เพลยี จรงิ ๆอยา งทวี่ า ไดน่งั ซอ นทายไปคงสบายมากข้ึน “ไปกันครับ” บุน หนั มาเรยี กหมอฐานทพั ท่ียืนรอเขาเอา จักรยานออกเพื่อเตรียมจะปน ไปท่ีคณะของเขา “เด๋ยี วเย็นกวานีจ้ ะเก็บ ยาก” “อืม” ฐานทพั พยกั หนากอ นจะเดนิ ไปนงั่ ซอ นทายจักรยาน “จบั แนนๆนะครบั แถวนถี้ นนมนั ลน่ื เดย๋ี วพี่ตกจกั รยาน” “เนียนกวาน้ไี มไดหรอ” เขาหัวเราะออกมากับเหตผุ ลที่ไม สมเหตสุ มผลสักเทา ไหร นแ่ี หละ…บนุ บนุ ปนจักรยานไปตามทางอยา งเคยชิน เขาปน กลับไปกลบั มา ระหวา งคณะแพทยกับคณะเกษตรจนชนิ เสน ทาง เรยี กวา หลบั ตาขับยังไม หลง มหาวทิ ยาลยั วันนี้มนี กั ศกึ ษานอยลงกวา วนั สอบวนั แรกๆเยอะ อาจ By Tartus

เพราะบางคณะสอบเสร็จไปต้ังแตอาทติ ยท ี่แลวหรืออาจเพราะบางคนรบี กลบั ไปอานหนงั สอื สอบวิชาถัดไปเลยทาํ ใหถนนในมหาวทิ ยาลัยไมมีรถรา มากเทา ทีเ่ คยเปน “คดิ ถงึ วนั แรกพบนะครับ” บุนเอย ข้นึ พรอ มรอยย้ิมเม่ือ เหตกุ ารณในวนั นนั้ หวนกลบั เขา มาในความทรงจาํ ของเขาอีกคร้ัง “ทําไม” ถึงเขาจะจาํ เหตกุ ารณไดแ ตกเ็ ดาไมถูกวา บุนจะพดู เรือ่ งอะไร วนั น้ันเจอกนั ตงั้ หลายรอบ “ตอนทผ่ี มเขา ใจวา พพ่ี ักอยูหอพักเดยี วกับผมไง” บุน เลา ออก มาดวยนํ้าเสยี งทแ่ี สดงถึงความประทบั ใจ “วันนน้ั ผมปวดเทามากๆเลย” “จาํ ได” “ตอนนนั้ ผมซ่ือบ้อื เองทีไ่ มรูวา คนทใ่ี สผา ปดปากอยเู ปน พ่ี ไมอยา งนั้นนะ…” “ทาํ ไม” ฐานทัพถามเมื่อบุนเวน ชว งเลา “จะแกลง ทําเปน ซอนทายไมเ ปน ” “งนั้ คงตอ งไดเดินกลบั เอง” “ใจรา ย” “หรอ” “ผมลอเลน ” บุนหวั เราะเบาๆ “คนใจรา ยท่ีไหนจะบอกใหผ ม เอาเทา แชน้ําอนุ ” By Tartus

“…” “จริงไหมครับ?” “ไมร ู” ฐานทพั ตอบเลย่ี งๆพรอ มรอยยิม้ ทป่ี รากฏขึ้น คําพูดที่ แสนจะธรรมดาสําหรับคนทัว่ ไปแตพอเปน บุนทพ่ี ดู ออกมากพ็ ลนั ทําใหเขา รูสึกพเิ ศษ บนุ จอดจักรยานลงหนา ตึกคณะทแี่ ทบจะไมมีคนหลงเหลอื อยู ท้งั ๆทีต่ อนนเ้ี วลาหา โมงตรง รนุ พ่ปี ส งู ๆสอบเสร็จกอนปห น่งึ ไปเกือบสาม วันเลยทาํ ใหทคี่ ณะดอู า งวางรางผคู น “ไปครบั ” จอดจักรยานเสรจ็ บนุ กห็ ันไปควา มอื ของคุณหมอมา จับทนั ที “ผมกลัวพ่ีเดนิ หลง” “อมื ” ฐานทพั เลือกทีจ่ ะตามน้ําคนชอบเนยี น ถงึ เขาปฏิเสธบนุ กจ็ ะมขี อ อา งใหมๆมาเสมอ แปลงเกษตรทอดยาวไปจนถึงแปลงแครอทของบุน ฐานทัพยิ้ม ออกมาเมื่อเหน็ ตน แครอทท่ีเติบโตเตม็ ทีร่ อการเกบ็ ขน้ึ มารบั ประทาน “อวน” คาํ แรกท่ีเอยออกมาทาํ เอาคนที่จบั มืออยูหลุดหัวเราะ “ครบั อว น” บนุ ยิ้มในความนา รักของหมอฐานทัพ “พรี่ อตรงน้ี นะเดย๋ี วผมไปเอาทขี่ ุดมาให” “อมื ” By Tartus

บนุ มองหมอฐานทพั ดว ยรอยยิม้ แหงความสขุ ทม่ี ากขน้ึ ทุกๆที เขายังจาํ วันแรกทพ่ี าหมอมาท่ีนี่ได ตอนนน้ั กับตอนนคี้ วามสนใจของหมอ กย็ ังเหมอื นเดิม หมอชอบแครอทมาก “น่คี รบั ” บนุ ย่ืนชอ นพรวนดินสีสม สดใสมาตรงหนาหมอฐาน ทพั กอนจะยอ ตัวนงั่ ลงขา งๆ “เดยี๋ วผมจะขุดใหดูนะ” “อมื ” ฐานทัพมองอยา งสนใจ บุนคอ ยๆใชช อ นพรวนดนิ ขดุ ลงไปบรเิ วณดินรอบๆ เขาขดุ ชาๆ เพราะกลัววาชอ นจะไปโดนตัวแครอททําใหแ ครอททีข่ ดุ ขึ้นมาบอบชํ้า “อวนจรงิ ๆดวย” บุนหันไปมองหมอฐานทัพทดี่ ูตง้ั ใจดเู ขามาก “วา ไหมครบั ” “อืม” ฐานทพั พยกั หนาเหน็ ดว ย “ขอทําบา ง” “ครับ ไดค รับ” เขาหัวเราะออกมาเมอื่ คนท่เี ปน ผูใหญก วา มี ทาทเี หมอื นเดก็ ไดข องเลน ใหม ฐานทัพทาํ ตามที่บุนสอน เขาคอ ยๆใชช อ นขุดลงไปในดินชา ๆ เพราะกลวั จะไปโดนสวนหวั แครอท มอื ที่ขดุ ลงไปเปอนดนิ ทงั้ หานวิ้ แม จะไมช อบใหมือสกปรกแตเ ขากลับรสู กึ สนกุ กับสง่ิ ทีไ่ ดท ําตรงหนา เขาไมเ คยทาํ มากอน “เกงนะครบั สงสยั ถา ผมทาํ สวนคงไมตอ งจางคนงานแลว” บนุ แกลงแซวคนทีต่ ั้งหนาตงั้ ตาเก็บแครอทอยางจรงิ จงั By Tartus

“อืม” ฐานทัพหัวเราะ “คาจา งแพงนะ” “เทา ไหรค รับ” “ทง้ั หมดของกาํ ไรทุกเดอื น” ฐานทัพละสายตาจากแครอทหนั กลับมามองบนุ กอ นจะยมิ้ ออกมา “จา งไหวรเึ ปลา” “งัน้ ผมจา งคนงานนา จะดกี วา หลายโรงพยาบาลยงั ขาดหมอ อกี เยอะ” “ใช” ฐานทัพเหน็ ดวย “ถา เรยี นจบแลวยังไมรจู ะตองไปใชท ุน ทไี่ หน” “พี่กังวลหรอครับ?” “เปลา ” เขาสายหนา ตวั ฐานทัพเองตอ ใหตอ งไปใชทนุ ไกลแค ไหนเขาก็ไมม ปี ญหา จะหวงก็แตคนทร่ี อ “บุน จะไปอยูท่ไี หน” “ออ ” เมอ่ื เหน็ แววตาท่สี ง ผานมาบนุ ก็ย้มิ ออกมาอกี ครั้ง “พอี่ ยู ท่ไี หนผมก็อยทู นี่ นั่ แหละครับ” “นจี่ รงิ จงั ” “ผมก็ไมเคยพดู เลน” เขาตัง้ ใจไวว าแบบน้ันอยแู ลวและไมเ คย เปลีย่ นความตงั้ ใจ ชีวติ ของเขาตอใหล ําบากแคไ หนเขาก็ยงั มีความสุข ถา ไดอยูใกลกบั คนที่รกั “แลว ถา วันนึงเลิกกนั ละ ” “ผมก็จะงอ” บุนตอบกลบั แทบจะทันที By Tartus

“อมื …คิดเหมอื นกัน” ฐานทพั ยิม้ บางๆ เขาวางแครอททข่ี ดุ ข้ึนมาไวขา งตัวกอ นจะขยบั ตัวขน้ึ มานัง่ ขางๆบนุ บรรยากาศตอนตะวนั ใกลจะตกดนิ เปน ชว งเวลาทีท่ าํ ใหห วน คิดถึงอะไรหลายๆอยาง ระยะเวลาท่เี จอกัน ชวงเวลาท่ไี ดใชร ว มกัน ความทรงจาํ เหลา น้ันพอคิดกลับไปก็ทําใหย ้ิมไดท กุ คร้งั “หน่ึงเทอมผานไปเร็วนะครบั วาไหม” บุนหันไปถามคนขา งๆที่ นง่ั เงียบ “อมื เทอมหนา คงเรว็ กวาเดิม” ฐานทัพรสู กึ หวิวๆในใจเมื่อรูวา เทอมหนาจะเปนเทอมสุดทายท่ีเขาไดเ รยี นในรั้วมหาวทิ ยาลยั กอนที่จะ ยา ยไปฝง โรงพยาบาล ถาเปนเมือ่ กอนเขาคงรสู ึกเฉยๆ…แตตอนน้ีเปลี่ยนไปเพราะเขา รวู า มใี ครอกี คนทอ่ี ยูท น่ี ่ี “จะเทอมไหนๆผมกจ็ ะไปหาพ่บี อ ยๆ” บนุ รสู ึกไดถงึ นา้ํ เสียงที่ แสดงออกถงึ ความกังวลลกึ ๆ “เอาใหพ ่ีเบื่อหนาผมไปเลย” “ไมเ บื่อ” “ครับ” บุน ยิ้มอีกคร้งั เมอ่ื ไดรบั คําตอบ “มอี ะไรตอ งพูด รสู ึกยังไงตอ งบอก” ฐานทพั เอย ออกมาบาง “เพราะบางครง้ั ไมร จู ริงๆ” “ครับ…พีก่ ด็ วย” By Tartus

“อืม รแู ลว ” การท่ไี ดบอกกนั ตรงๆมันทาํ ใหปญ หาที่เกดิ ข้ึน กลายเปนเรอื่ งเล็กๆและไมว าจะเกดิ อะไรเขาเชอ่ื วาบุนจะเขา ใจ “ผมดีใจท่ไี ดร กั พี่นะ” “อมื ” ฐานทพั รับคํา “ดีใจเหมือนกนั ” ฐานทัพเหมอ มองแปลงแครอทตรงหนา กอนทค่ี วามทรงจาํ เกาๆจะหวนกลบั มาใหน กึ ถึงวนั แรกพบท่ไี ดเ จอกัน วนั ทบี่ นุ ประกาศออก มาเสยี งดงั ดว ยน้ําเสียงทหี่ นักแนน และมัน่ คง บนุ ยังมัน่ คงไมเ คยเปล่ยี นไป “ผม นายฐานทัพ ฐิไตรรัตน คณะแพทยศาสตร รหสั 8573211214” จูๆฐานทัพกพ็ ูดข้ึนมาทาํ เอาคนทนี่ ง่ั ขา งๆถึงกับรบี หันมาสบตาอยา งไมเ ขาใจ “…” “กําลังสนใจ บุนครับ!!” รอยยิม้ ของบุนปรากฏขึน้ ทนั ทีทคี่ นตรงหนาพดู จบ หมอฐาน ทัพจาํ ไดท ุกประโยคทเี่ ขาเคยพูดในวนั นั้น เขาไมส ามารถบรรยาย ความรสู ึกของตวั เองออกมาไดเ ปน คาํ พดู มคี วามสุขจนไมร ูจะแสดงออก มายงั ไง สขุ จนพดู ไมออก “ขอบคณุ ทค่ี อยซอ้ื แครอทมาใหต ลอด” “…” By Tartus

“ขอบคณุ ทีอ่ ยขู า งๆ” ฐานทัพพูดจากความรูสึกขา งในที่ อยากจะใหอกี คนไดรบั รู ถาความอดทนของบนุ นอ ยกวา นี้ เขากบั บนุ กอ็ าจจะไมม าถงึ จุด นี้ เขาเปน คนความรูสกึ ชา ไมค ดิ เขา ขางตัวเองและไมเคยรวู า ใครคดิ ยังไง ขอบคณุ ที่ยงั อยูรอใหเ ขารบั รูถงึ ความรสู ึกท่ีบุน มีให ขอบคณุ ทรี่ อ “ขอบคุณเหมอื นกนั ครับ” บุนระบายยม้ิ ออกมา รูส ึกตื้นตนั จน แทบจะกลั้นน้ําตาเอาไวไ มอ ยู บนุ ไมเ คยรูส กึ รกั ใครมากขนาดนี้ ทุมเทใหไ ดทุกอยาง “ถาพไ่ี มใจดกี ับผมบอยๆผมก็คงไมม คี วามกลาทีจ่ ะเขาหาพี่ ขนาดน”ี้ บุนยิ้ม “ผมรูน ะวา ชวงแรกๆมนั อาจจะดนู า รําคาญทต่ี ามตอื้ พ่”ี “…” “แตอ ยา รําคาญผมเลย…เวลาท่ีเราชอบอะไรมากๆเราก็มกั จะ ทาํ ตวั แปลกๆเสมอ มันลนไปหมด กลวั ทุกอยาง” “อืม ไมราํ คาญ” “ขอบคุณท่อี ยกู ับผมในทกุ ๆชวงเวลา ขอบคณุ ที่ไมเ คยทิง้ ใหผ ม ตองเจออะไรคนเดยี ว” “…” “ผมรกั พน่ี ะ” By Tartus

“ครับ” ฐานทพั วางมือลงบนมือของอีกคน นิ้วมือคอ ยๆสอด ประสานกนั ชาๆ แมจ ะเต็มไปดว ยเศษดนิ จากการขุดแครอท “…” “พ่ีรักบุน” สิน้ เสียงไมม แี มแตค าํ เอ้อื นเอยใดๆ ใบหนาของทัง้ สองคอ ยๆ เลื่อนเขามาหากนั จนสมั ผสั ไดถึงลมรอนจากลมหายใจทเ่ี ปารดใบหนา รมิ ฝป ากสมั ผสั กนั ชา ๆอยา งแผว เบา ไรการรกุ ลํ้า มเี พียงความรสู ึกทีส่ ง ผาน ใหอีกฝา ยไดร บั รู รัก ฐานทัพคอ ยๆถอนรมิ ฝปากออก รอยยิ้มบางๆปรากฏขน้ึ บน ใบหนา ของคณุ หมออกี คร้ัง หนา ผากอุน ๆสัมผัสกับหนาผากของอีกคน คลา ยกบั การสง ผา นทกุ ความรูสกึ “อยูดว ยกันไปนานๆนะครับ” บุนบีบมอื คนตรงหนาแนน เขาพรอมท่ีจะจบั มอื คูน ้ีไปตลอดและไมมีวันทีค่ ดิ จะปลอ ย “ครับ” ฐานทัพรับคาํ “อยา เบ่อื กอ น” “ผมไมเ บอื่ หรอก” “พ่ีเชือ่ ” ความรักของบนุ มั่นคงและหนักแนนตงั้ แตวนั แรกถึงวันน้ี แมว า จะไมไดราบร่ืนแตทกุ คร้งั ทีน่ กึ ถึงก็ทาํ ใหเขายม้ิ ไดท ุกครงั้ ตอนน…ี้ นายกิตตกิ ร เกรียงไกรรกั ษจีบหมอติดแลว ครบั By Tartus

“บางทกี อ็ าจจะจรงิ อยา งทบี่ นุ เคยพูด” “…” “หมอเองกข็ าดเกษตรกรไปไมไดเ หมอื นกนั ” วนั ขา งหนาจะเปน อยา งไรไมม ใี ครตอบได แตท ่รี ูค ือตง้ั แตนี้ ตอไปไมว าจะเกิดปญหาอะไรขึน้ เขาทงั้ สองรวู า จะสามารถผานปญ หา เหลา นน้ั ไปดว ยกันเพราะรวู ามีอีกคนทีพ่ รอมจะเผชิญทกุ ปญ หาและกา ว ไปขา งหนาดวยกัน บุนมีหมอ หมอมบี นุ ทัง้ คูมกี นั และกนั หมอโคตรนารัก หมอชอบแครอท แตบ นุ ชอบหมอ บุนยิ้มเกง บุน ชอบบาส แตหมอชอบบนุ ดวยรัก -END- By Tartus