(ผม)จีบหมอ

มหาลัยจะมงี านเปดบา นเมอื่ ตอนเชาที่เรียกปหนงึ่ ทกุ คนมาประชุมและ ตอนบา ยใครทเี่ รียนเสรจ็ กต็ องมาชวยจดั เตรียมงาน คณะเกษตรดคู รกึ ครนื้ กวาทกุ วนั เพราะมปี หน่ึงแยกกันทํางาน ตามจดุ ตางๆของคณะ บางคนทเ่ี กง เรอ่ื งศิลปะกป็ ระจาํ อยทู ่ีคทั เอาทแ ผน ใหญกลางลานคณะ บางคนก็อาสาเปน ฝายสวัสดกิ ารคอยเสรมิ นาํ้ ซอ้ื ขนม มาใหเพื่อนๆจากเงนิ กองกลางของปหนึ่ง ทกุ คนแยกยา ยกันทําตามความ ถนดั เปน ภาพทีพ่ ี่ๆปอ ่นื ๆรูส ึกชน่ื ใจเหมอื นทุกๆป งานเปด บานจะเปนงานแรกทีป่ หนง่ึ ไดลงมือทาํ อยา งเต็ม รปู แบบเพราะรูปแบบท่ที าํ ตอๆกันมาเปน แบบแผน ปห น่งึ จะมีหนา ท่ี เตรียมงานวันเปดบา น สวนพ่ีปอ นื่ ๆจะมีหนา ท่คี อยแนะแนวนอ งในแตล ะ สาขาของคณะเกษตรซง่ึ ในสวนนีป้ ห นงึ่ จะมีหนาทนี่ อ ยทส่ี ดุ เพราะยงั ไมได เรยี นพืน้ ฐานไมไ ดเจาะลกึ เหมอื นปส ูงๆ “สีมาแลวววว~” บุนเอยดว ยนํ้าเสียงรา เริง ถงั สีท่ีซอ้ื มาถกู วาง ลงขา งๆเพือ่ นที่กาํ ลังน่ังรา งดนิ สอลงบนแผน คทั เอาท “ถงึ ไหนแลว ” “ยงั รางไมเสร็จเลย” เธอตอบกลบั มากอนจะเรม่ิ รา งภาพตอ “เดย๋ี วเราชวยยก” บนุ เดนิ ไปชวยยกคทั เอาทอ กี อนั แทนผหู ญงิ ที่กําลงั ชว ยกันคนละไมค นละมอื เพราะขนาดคัทเอาททใี่ หญแ ละคอนขา ง หนัก “ขอบคณุ นะ” เธอยิ้มใหกอ นจะขยบั พื้นทใ่ี หอ ีกคนไดช วยถอื อีก แรงเพอ่ื ผอนแรงคนอนื่ ๆ By Tartus

จากท่แี ตกอนทุกคนในคณะคดิ วา เดอื นกบั ดาวเปนสิง่ ทจี่ ับตอ ง ไดย ากเพราะมคี วามโดดเดนกวา คนอน่ื แตบ นุ ไดท ําใหทกุ คนรวู า เขาไมไ ด ตา งจากทกุ ๆคน บุน แทบจะไมไ ดใสใ จในตําแหนง ท่ีตัวเองไดร บั เลยดวย ซาํ้ ทาํ ใหเ ขาไดร บั คะแนนจากบุคคลรอบขา งไปเต็มๆเรือ่ งความใจดีและมี นาํ้ ใจ แถมอกี อยาง…ความหลอ “นา้ํ ฟา จะยกไปไหนเด๋ยี วเรายกไปให” บุนเขา ไปอาสาเมอื่ เห็น รางเลก็ แบกกองชที อยูบนแขนทัง้ สองขาง “เอาข้นึ ไปทห่ี อ งพกั อาจารยจ ะ แตวา เดย๋ี วเราเอาขึน้ ไปเองก็ ได” “เหยไมเปน ไร น้าํ ฟา ไปชวยคนอืน่ เถอะ เด๋ียวเรายกให” บนุ ไม รอฟงคาํ ตอบมือทง้ั สองกฉ็ วยเอากองชีทมาไวในออมแขนของตัวเอง “ขอบคุณนะ หองอาจารยย ุภานะ” “ครับผม” บุนตอบรับเสยี งใส รา งสูงเดนิ ไปพรอมกบั กองชที โดยไมรูเ ลยวา มีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏข้นึ จากการกระทาํ ท่เี ขาทําไปอยา งเปนปกติ ถึงบนุ จะเคยบอก ทางออ มใหเ ธอหยุดคดิ แตด ูเหมือนความรูส กึ ที่เกือบจะเปน ปกตมิ นั กลบั มารบกวนจิตใจอกี คร้งั บางทีเธอกค็ วรจะบอกความรูสกึ ใหเ ขาไดรับร…ู By Tartus

ความเยน็ จากแกว นํา้ กระทบท่ีขางแกม ทําใหค นที่แอบอนู อน หลบั สะดุงตนื่ ขึ้นมา บุน มองไปยงั ผกู ระทําทย่ี ืนหัวเราะคกิ คักชอบใจดมู ี ความสุขกับการไดแกลง เขา “ไอเดช!” นํ้าเสียงดุเอย ออกมาหากแตไ มไ ดม ีอารมณต าม น้าํ เสยี ง “อะไรมึง เห็นเพลยี ๆกเู ลยไปซื้อน้ํามาให” เดชบอกจุดประสงค กอ นจะยนื่ แกวน้าํ สใี สมาให “เขาบอกวาจะกินสไปรทตอ งใสถ ุง แตกูใส แกว มาให” “เออ ขอบใจ” บุนหวั เราะออกมาเบาๆกอนจะรับแกว น้ําไวใ น มอื “น่ีก็ใกลเสร็จแลว มึงจะกลบั กอนกไ็ ดนะ” “ไมวะ กลับไปกไ็ มมอี ะไรทาํ อีกอยางมึงอยกู ูกอ็ ยู ไมไดรีบไป ไหน” บนุ ตอบพรอ มกับลุกข้ึนตามเดชเพอ่ื ไปดคู ัทเอา ท่มี ีเพอื่ นส่หี าคน กาํ ลังระบายสีอยู “ตื่นแลว หรอบนุ ” น้ําฟา เอย ทกั เปนคนแรกเมอ่ื เหน็ ใบหนา สะลมึ สะลือของบนุ เดนิ ตรงมายังจดุ ทร่ี ะบายสี “อาว รูดวยหรอ” บนุ หัวเราะกอ นจะยอตัวนง่ั ลงขา งๆ “ใหเ รา ชวยไหม” “ไดจ ะ เดย๋ี วเราไปเปลีย่ นนาํ้ กอ นนะ น้าํ สีดาํ หมดแลว” By Tartus

“เดย๋ี วเราไปเปล่ยี นให อยูนแี่ หละ” บุน ออกตัวแทนเหมือนทกุ ครง้ั ทเ่ี ขาชอบทํา รา งสงู เหยียดลุกขึ้นพรอ มยกแกว น้ําท่ีใชลา งพูก นั ทาสี ออกไปยังกอ กนํ้า “เทลงตน ไมน ะ เดีย๋ วแมบ านดา ” เดชบอกตามหลงั “เออครบั คณุ เดช” อยูไหน ถึงแลว ฐานทัพสงขอความหาบุน เม่ือจอดจกั รยานลงหนา คณะเกษตร ตอนน้ีทค่ี ณะมผี ูคนเยอะแยะเตม็ ไปหมดเหมอื นกําลงั เตรียมงานอะไรสัก อยาง เขาหยิบหนงั สือทย่ี มื มาจากหอสมุดไวกอ นจะเดินเขา ไปยงั คณะเพอ่ื หาทนี่ ง่ั รอ สายตาของเขาหยุดลงตรงรา งของบุนทลี่ กุ ขนึ้ เดินไปยังอกี จุด ฐานทพั เปลี่ยนทศิ เดินไปตามบุนกอนจะหยุดฝเ ทาลงเมอ่ื เหน็ วาใครอกี คน ทเ่ี ขาคุนหนาลุกเดนิ ตามบนุ ไป คงไมม อี ะไร… ถงึ จะคิดแบบนน้ั แตขาทง้ั สองขา งกพ็ าเขากา วเดินตามไปจนถงึ จดุ ที่บนุ หยุดยนื อยู น้ําสีดาํ ถูกเทลงทต่ี น ไมขางๆตัวกอนทจ่ี ะหันไปลา ง แกวน้าํ โดยไมไดส นใจเลยวามใี ครอกี คนเดนิ ตามมาหยุดยนื อยูขา งๆ By Tartus

“บนุ ” นา้ํ เสยี งเลก็ เอยเรยี กทาํ ใหคนทีก่ ําลงั ลางแกวอยูห ันไป ตอบ “อา วน้าํ ฟา ตามมาทําไม เดีย๋ วเรายกไปใหไ ง” “ตรงน้นั คนเยอะแลว เลยอยากออกมาเดนิ ยืดเสน ยืดสาย เรานัง่ ระบายสีนานจนปวดแขนไปหมดแลว” “ออ เขา ใจแลว” บุนก็ยงั คงเปน บนุ ทอ่ี ธั ยาศยั ดกี ับทกุ คน ฐานทพั มองการกระทาํ ของทั้งคเู งียบๆ จะเรยี กวา เขาแอบดกู ็ คงได แตใ นจุดทเ่ี ขายืนก็ไมไ ดเ รียกวาการแอบดูสักเทา ไหร ถา บนุ หัน มาบนุ ก็จะเหน็ เขา “บุน คือเรามีอะไรอยากจะบอก” น้ําฟาเปด ประเด็นอกี คร้งั คําพูดเหมือนกับครง้ั กอนแตค รง้ั นเี้ ธอตอ งการจะพดู มันออกไป อยางนอยก็ใหอ กี ฝายไดรับรู “ครับ” บนุ รบั คําส้ันๆไมปฏเิ สธ เขากพ็ อจะเดาออกวา นาํ้ ฟา จะ พดู อะไร ในเมอ่ื เธอกลบั มาพูดเรื่องน้ีอกี เปนครงั้ ที่สอง เขาก็จะรบั ฟง และจะทาํ ใหทกุ อยางชัดเจน “เราชอบบุนนะ” คําพดู ที่เปลง ออกมาไดอ ยา งยากลําบากเอย ออกมาตอ หนา คนทย่ี ืนรอฟง นํา้ ฟา กม หนาลงต่าํ รอคําตอบจากอีกฝาย ไมว าจะเปนยังไงเธอกจ็ ะรบั ใหไ ด “ความจรงิ เรารอู ยูแ ลว ” บนุ ระบายย้มิ บางๆ “แตเ ราคงรบั ความรสู กึ ท่ีน้ําฟามใี หเราไวไมได” By Tartus

“…” เหมือนหัวใจแตกเปน เสย่ี งๆ แมจ ะพอเดาคําตอบออกแต เธอกห็ วงั มาตลอดวาสักวันคําตอบในใจของบุนจะเปลยี่ นไป “เรามคี นทีเ่ รารกั อยูแลว ” เมือ่ คิดถงึ คนๆนัน้ รอยยม้ิ ของเขาก็ เผยออกมาอยา งหา มไมอยู “ถา เปนแตก อ นเราคงเปนฝา ยขอจีบนาํ้ ฟา ดวยซ้าํ ” ฐานทพั ท่ยี นื ฟงอยขู มวดควิ้ ขึน้ มาทนั ทที ไ่ี ดยนิ ประโยคทบ่ี นุ เอย ออกมา ถาเปน แตก อ นอยางนน้ั หรอ…ทําไมละ “แตต อนนีเ้ ราทาํ ไมได เรามีคนทีเ่ ราคดิ จะจรงิ จงั ดวย” “อมื …เราเขา ใจแลว ” ไมมีนา้ํ ตา ไมม ีเสยี งสะอน้ื มีเพยี ง ความรูสกึ ทก่ี ําลงั แตกออกเปน เส่ยี งๆ “ขอโทษนะครบั ” “อืม คนๆน้นั นาอจิ ฉาเนอะ” นํา้ ฟาเงยหนาขน้ึ พรอ มรอยยม้ิ เจื่อน “เราวา เราอิจฉาตัวเองมากกวา” บนุ ยิม้ บางๆ “…” “ที่ไดเ จอเขา” บรเิ วณรอบขางท่ีเงยี บสนทิ ทําใหฐานทัพไดย นิ สง่ิ ทีบ่ นุ พูด ออกมาอยา งชดั เจนทกุ ถอ ยคาํ รอยย้ิมบางๆเผยออกมา ไมวา จะตอหนา หรอื ลับหลังบนุ ก็ยงั เปนบนุ ถึงแมคาํ พูดกอ นหนา จะดึงอารมณข องเขาไปบา งกต็ าม By Tartus

“อืม” นา้ํ ฟาพยักหนาอกี ครั้ง “งน้ั เดย๋ี วเราไปชว ยเพอื่ นตอ นะ” “ครบั ” บนุ ยม้ิ นดิ ๆกอ นจะหนั กลับไปลา งแกว น้าํ ตออยางกับ เร่อื งเม่ือกไ้ี มเ คยเกดิ ข้นึ ความจรงิ เขารูมาสกั พักแลวแตเ ขาก็เวนระยะมา ตลอด ปอก! นวิ้ ช้ที ีม่ าจากไหนไมร ดู ีดหนาผากเขาไปหนึง่ ทีดว ยความหม่ันไส บนุ เตรยี มจะหนั ไปดา แตพ อเหน็ เจา ตวั ทยี่ นื อยกู ็ถงึ กับพูดไมออก หมอมาตง้ั แตเมื่อไหร “พี่มาทําไมไมโทรบอกผม” รอยยม้ิ ดีใจเผยออกมาเมื่อเหน็ หมอ ฐานทัพมาหาเขาถึงท่ี “สง ขอ ความไปแลวแตไ มเห็นตอบเลยเดนิ เขามาหา” ฐานทพั อธบิ ายกอนจะสบตาคนตรงหนานง่ิ ๆ “พเ่ี ปนอะไรรึเปลาครับ ทําหนา เครยี ดเชยี ว” บนุ คอ ยๆหบุ ยิ้ม เมอื่ เห็นสีหนา ของหมอฐานทพั ดเู ครยี ดผดิ ปกติ “เปน” ฐานทพั ยอมรบั ตรงๆ “เปน มาก” “เปนอะไรหรอครบั ” บุนเรมิ่ เขา โหมดจรงิ จงั พอเหน็ ทา ทีนงิ่ ๆ ของหมอกท็ าํ เอาเขาเครียดไปดว ย “ถา จะปฏเิ สธก็อยาพดู ใหความหวัง” “ครับ?” บุน ขมวดคิ้ว “เร่อื งอะไรหรอครับ” By Tartus

“ถา เปนแตกอนคงเปน ฝายขอจีบ” ฐานทัพถอนหายใจออกมา แรงๆ เขาไมเขาใจอารมณข องตัวเองในตอนนี้ แคร ูสึกวา ตัวเองกําลงั หงดุ หงดิ แบบท่ไี มเ คยเปน มากอน “หมายความวาไง” “พ่ี…” บนุ เงยี บพรอมกลนื น้ําลายอึกใหญ หมอไดยิน… “ตอบ” ฐานทพั ไมเ คยบังคบั ใหใครตอบในสง่ิ ทไี่ มอยากตอบ แตคร้งั นเ้ี ขาจาํ เปน ตองรูใหไดไมอ ยางนัน้ เขาคงไมเขา ใจไปตลอด “พ่ีโกรธผมหรอ” บนุ หนา เสีย หมอฐานทพั ไมเคยเปนแบบน้มี า กอ นและเขาก็รูส ึกกลัวกับอาการทห่ี มอแสดงออกมา “เปลา” ฐานทพั ปฏเิ สธ “แคอยากร”ู “…” “อยากเขาใจวาหมายความวา ยงั ไง” “ผมหมายความตามทพ่ี ดู จริงๆแหละครบั ” บนุ ยอมรับไปตรงๆ “แตน ่ันมนั ความคิดกอ นท่ผี มจะเจอพ”่ี “…” “พอเจอพผ่ี มก็ไมเ คยคิดแบบน้ันอกี ” บนุ คอยๆเดนิ เขาไปใกลๆ หมอฐานทพั คร้งั นห้ี มอนิง่ มากจนเขาทําอะไรไมถูก กลวั ไปหมด… แตเ ขาอยากใหห มอเชอ่ื วา ที่เขาพดู มาคือความจริงท้ังหมด “ทาํ ไมถึงไมคิด” By Tartus

“เพราะผม…” คาํ ท่ีอยากจะพดู ตอมนั จุกอยทู ี่อก เขาไมรวู า ถงึ เวลาทีเ่ ขาควรจะบอกหมอฐานทัพรึยัง เขากลวั วา มนั จะเรว็ เกนิ ไปทจ่ี ะ บอกคาํ ๆน้ี แมวาเขาจะรูสกึ …รกั มานานแลว กต็ าม “ไมต อ งพดู แลว ” ฐานทพั เปนคนตัดบท “ชา งเถอะ” “ไมช า ง พี่ยังไมเ ขาใจ” “ใช ไมเ ขา ใจ” ฐานทพั ไมอยากเปน คนไมมีเหตุผล เขาแคไ ม อยากจะถามใหสถานการณแยไปกวา น้ี “จะเสรจ็ งานรยึ งั จะชวนไปกิน ขา ว” “อกี สกั พักก็นา จะเสรจ็ แลวครับ” บนุ ตอบเสยี งออ น เขา อยากจะพูดแตใ นเมอื่ หมอไมอยากฟง กไ็ มมเี หตผุ ลทีเ่ ขาจะตองพดู ตอ มือหนักวางลงบนหวั ของอกี คน ฐานทพั ถอนหายใจออกมากอน จะลบู ผมคนตรงหนาชาๆ เห็นสหี นาของบุนที่ดเู ครยี ดไมมรี อยย้ิมเขากอ็ ด รูสึกผิดไมไ ด ไมไดตองการใหเ ครยี ด…เขาแคอยากจะถามเพ่ือทีจ่ ะไดเขาใจ “เครยี ดหรอ” ฐานทพั พยายามปรับอารมณใหเ ปน ปกติ เขา รูส กึ ไมด เี ทา ไหรน ักกับอารมณท่ีตัวเองแสดงออกไป “ครับ” บุน ยอมรับ “ผมไมอยากใหพี่เขาใจผิด” “อืม รแู ลว” By Tartus

“ผมไมอยากใหพ ีค่ ดิ มาก” บุน ยกมอื ขึ้นไปวางทับกบั มอื ของ หมอที่ลูบผมเขาอยู “ผมหว งพีม่ าก” “อืม” ไมมคี ําพูดใดๆหลุดออกจากปากของท้งั สองคนอกี ฐานทัพลูบ หัวคนตรงหนาราวกับวาเปน บุนเด็กๆโดยทีอ่ ีกคนก็ไมมีทา ทีปฏเิ สธสัมผสั ท่ีอบอนุ ถึงจะไมเ ขา ใจแตฐานทัพจะพยายามเขา ใจ เหมือนทบ่ี ุนพยายามเขาใจในตัวเขา “อยา พดู แบบน้กี ับใครอกี ” ฐานทัพเปนฝา ยเอย เพอ่ื ทําลาย ความเงียบรอบขา ง “ไมพูดแลว ครับ” “อมื ” “พ่ี…หงึ หรอครับ” บุนตดั สนิ ใจถามออกไปเมือ่ เห็นวาหมอฐาน ทพั เรม่ิ กลับมาเปนปกติไมมที า ทีเหมือนตอนแรก “หงึ ?” ฐานทัพเลิกค้วิ “ยงั ไง” “กแ็ บบทีพ่ ีแ่ สดงออกมา” “อมื ” ฐานทพั พยักหนา “…” “ถา เม่อื กเี้ รียกหงึ …ก็คงหงึ ” By Tartus

จกั รยานสองคนั จอดลงหนา หอพักนักศกึ ษาแพทยใ นเวลาเกอื บ สองทุม หลงั จากท่ไี ปกินขา วกนั เสรจ็ จากทีค่ ดิ วา หมอฐานทพั ยังเคอื งเรื่อง เมือ่ ตอนเย็นอยแู ตด เู หมือนเขาจะคดิ ไปเองฝา ยเดยี วเม่ือหมอฐานทัพทํา เหมือนเรอื่ งเมือ่ ตอนเยน็ ไมเคยเกดิ ข้นึ ทาํ ใหเ ขาเบาใจไปไดอ กี เปราะ แฟนไมใ ชค นคิดมาก… “กลับไดแลว” ฐานทัพท่ีพ่งึ ลอ็ กกญุ แจเสร็จบอกอีกคนทยี่ งั ย้มิ อยบู นรถจกั รยาน “ยังไมอ ยากกลบั เลย ผมหมดแรงแลว ” บุน แกลง ทําเปนไมม ี แรงทัง้ ๆที่พลงั งานเขาเหลือเฟอ “ง้นั ขน้ึ กอ นนะ” “ใจราย” “พึ่งรูหรอ” ฐานทัพหวั เราะออกมาเม่อื เห็นสหี นา ตกใจเมอื่ ได ยนิ เขาสวนกลบั เขารสู ึกวา ยงิ่ อยกู ับบุนนานๆเขายงิ่ อยากแกลง “จะขึ้นไปจรงิ ๆหรอครบั ไมสงสารเดก็ ปหนง่ึ ท่ปี นมาสงพี่หรอ” “ไม” เขาตอบกลับมาทันที “ใจรา ยอีกแลว” “ลอเลน” ฐานทพั นง่ั ลงตรงเหล็กทเี่ อาไวคลอ งกบั จกั รยานกอน จะมองคนตรงหนา “นั่งแลว” “เย” บุนตอบเหมือนเดก็ ๆกอนจะย้มิ ออกมา เอาจริงๆเขากไ็ ม มเี รอ่ื งอะไรจะชวนหมอคุยแตแ คย งั ไมอยากกลับ By Tartus

อยากจะใชเวลาอยดู วยกันใหนานกวา น้ี “พ่ยี ังสงสยั เรอ่ื งอะไรอีกไหมครบั ” บนุ ตัดสนิ ใจถามออกไป เขา ไมอ ยากใหหมอรสู ึกคางคา ถาสงสัยเขาก็พรอมจะตอบทกุ คําถาม “อมื ” ฐานทัพรบั คําสนั้ ๆ สงสยั งน้ั หรอ “ทําไมคนน้นั ถงึ มาบอกชอบ” “คนท่พี ห่ี งึ หรอครบั ” บนุ ยิ้มเจา เลห  “บุน” ฐานทพั เรยี กเสยี งดุ “ฮา ๆ” เขาหัวเราะออกมา “ความจริงนาํ้ ฟา จะบอกผมแลว รอบนึงแตต อนนนั้ ผมพูดดกั ไวเธอก็เลยไมไดบ อก แตท ําไมวนั นจี้ ูๆมาบอก ผมกไ็ มเ ขา ใจ” “แลว ชอบไหม” “คนสวยใครๆกต็ องชอบ” บนุ ตอบตามความจรงิ “แตผ มมคี น ทชี่ อบอยูกอ นแลวเลยไมไดสนใจ” “อมื ” “อยากรูไหมครบั คนทผี่ มชอบคอื ใคร” บนุ ยิ้มกวาง “ถงึ พ่ีไม อยากรผู มก็จะบอก” “…” “ผมชอบพ”่ี บนุ พูดออกมาดวยหวั ใจที่พองโต “ชอบมาตลอด ไมเปล่ียนใจ” By Tartus

แววตาท่ีจรงิ จงั เหมือนตองการจะสื่อออกมาจากความรูสกึ ทง้ั หมดทเ่ี ขามี ฐานทพั รบั รูไดถ ึงความจริงจงั ในน้ําเสยี งและสายตา “ชอบเหมอื นกนั ” ฐานทัพตอบกลบั ไปทาํ เอาคนท่พี ่ึงสารภาพ ไปกอนทาํ ตวั ไมถูก บนุ ไมค ดิ วา หมอจะตอบกลบั เขาดวยคาํ ๆนี้ “ชอบมากไหมครับ?” “อืม” คําตอบสน้ั ๆเปน ตวั ยืนยันทกุ อยา ง บนุ ระบายยม้ิ ออกมา ไม สามารถอธิบายไดเปน คําพูดวามีความสุขมากแคไ หน บอกไดแคเขามี ความสขุ มากๆ สุขที่ไดอ ยกู บั หมอตรงน้ี “คบกบั ผมพี่ไมตองหงึ เลย” “…” “เพราะผมไมเคยคิดจะเปลย่ี นใจจากพ่ี” “…” “มันเปนแบบนี้มาตั้งแตหนงึ่ ปท่ีแลว แลว ครับ” ต้งั แตวนั ที่รูตัววา …รกั แรกพบมีอยูจ รงิ “เชือ่ แลว ” ฐานทพั ตอบกลับ เขามองไปทางอน่ื เพอ่ื ไมใหอีกคน รวู าตอนนข้ี างในเขารูสกึ อยางไร นับวนั ความรูส ึกย่งิ ชัดเจนข้ึนเรอ่ื ยๆ ความรกั มันดีแบบนี้นเ่ี อง By Tartus

“ผมดีใจนะทพ่ี ไ่ี มโ กรธผม” “ไมรูจ ะโกรธไปทาํ ไม” ฐานทพั ตอบตามทเี่ ขาคิด “โกรธไปก็ รูสกึ ไมดีเปลา ๆ” “ครับ ดีจงั เลยเนอะ” บนุ ย้ิมกวา ง ไมเ คยรสู กึ ผดิ ทเี่ ลือกจบี คนๆน้ี ไมเคยรูสึกวา การตดั สนิ ใจของ เขาผิดเพราะหมอฐานทัพเขา ใจทกุ อยา ง ถาไมเ ขาใจหมอก็เลอื กทีจ่ ะถาม ไมก ลับไปคิดตอคนเดียว เขารสู ึกโชคดีมากๆ “กลับ ดึกแลว” ฐานทพั ดูเวลาในโทรศพั ทท ่ีเกอื บจะสองทมุ ครง่ึ ความจรงิ กไ็ มดึกมากแตวา เขาไมอยากใหบ ุนอยคู ุยจนกลบั ดกึ “ครบั พจ่ี ะอานหนงั สอื ตอ ใชไ หม” บุนถามอยางคนรทู ัน “ใช จะมีสอบยอย” “แลวพรงุ นพ้ี เี่ ลิกเรียนก่ีโมงหรอครบั ” “หาโมง” “งน้ั เดี๋ยวผมซ้ือของไปฝาก” “แครอทหรอ” ฐานทพั ถามอยา งมีความหวัง หลังจากทีไ่ ปบานสวนกลับมาเขากก็ นิ แครอทหมดภายในหาวัน หลังจากนัน้ ตวั เขาเองกย็ งั งงวาทําไมแครอทถงุ ใหญถงึ หมดเร็วขนาดนี้ ท้ังๆทแี่ มของบุนก็ใหมาตั้งเยอะ สงสยั คงละเมอเผลอหยบิ กนิ By Tartus

“อยา รทู ันสิครับ” บนุ ย้ิมออกมาเมือ่ เหน็ แววตาประกายของ หมอเม่ือพดู ถงึ แครอท “ท่ไี มไ ดซื้อใหเ พราะคิดวาพี่ยงั กนิ ไมห มด” “หมดแลว” ฐานทพั ตอบกลับอยา งรวดเรว็ “เอาเบบ้ีแครอท” “ไมเ อาเบบ้บี นุ หรอครับ” “ไม” ฐานทพั ตอบพรอมหวั เราะ “เอาแครอทดกี วา ” “ทาํ ไมปฏเิ สธเรว็ ขนาดนน้ั บางทเี บบบี้ ุนอาจจะอรอยกวากไ็ ด นะ” บนุ ยมิ้ เจา เลห เขาเชือ่ เชญิ ขนาดนแ้ี ลว หมอไมร สู ึกตะหงดิ ในใจบา ง เลยหรอ “เพอเจอ ” เขาตอบกลบั “กลับไดแ ลว ” “ครับ กลับแลว วว” บุนลากเสยี งอยา งราเรงิ พอเหน็ หมอ กลับมาเปน ปกติเขาเองกเ็ บาใจ กลับไปคืนนเ้ี ขาคงนอนหลับฝน ดีเหมอื น ทกุ ๆวัน “ฝนดี” “ฝน ดีครบั ” เขาเตรยี มจะปนจักรยานออกไปแตก ไ็ มว ายเหลยี ว หลงั กลบั มามองฐานทพั ทีย่ นื รอสง เขาอยู “เจอกนั ” เมื่อเหน็ อีกฝายหยุดจกั รยานหันมามองฐานทพั เลย โบกมือลา “บาย” “ไมล องเบบบ้ี ุน จรงิ ๆหรอครบั ” บุน ยงั ไมล ะเลกิ ความพยายาม “ไมล อง” คาํ ขาดทีต่ อบกลบั มาเปนที่รูกัน By Tartus

“ครบั เขา ใจแลววววว~” บุนลากเสียง “ฝน ดีครับ” รา งสงู ที่ ครอมจกั รยานอยโู บกมอื ลาสองสามทีกอนจะปน ออกไป ฐานทพั หยุดยืนรอจนกวา จกั รยานของบุนจะปน ออกไปพรอ ม รอยยิม้ บางๆทปี่ รากฏขนึ้ มุมปาก บนุ จะรูตวั ไหมวา ตวั เองมีเสนหข นาด ไหน ฐานทพั ไมเ คยละสายตาจากรอยยม้ิ นนั้ ไดเลย อะไรที่ทาํ ใหบนุ ชอบในตวั เขา… เขาทไี่ มไดโดดเดนเหมือนคนอื่นๆ จาก…คนสงแครอท ถงึ หอแลว นะครับ จาก…คดิ ถึง อมื บนุ วางโทรศัพทไวทเี่ ดิมกอ นจะเตรียมตวั ไปอาบนํา้ เสยี งแจง เตอื นขอความดงั ขน้ึ อกี ครง้ั ทําใหเ ขาหนั กลบั ไปมองขอ ความที่พง่ึ ถกู สงมา จาก…คดิ ถงึ เบบบ้ี ุน ตลกดี By Tartus

“หืม?” บุนหลดุ พดู ออกมากอ นจะเลิกควิ้ เขาทง้ิ ตัวลงนอนบน เตียงอีกครงั้ กอ นจะพิมพข อ ความกลับไปหาปลายทาง จาก…คนสงแครอท ตลกยงั ไงครับ นารกั จะตาย จาก…คดิ ถึง อืม นารัก ฉึก!!! เหมือนโดนมีดกระหน่าํ แทงอีกครง้ั ถึงหมอฐานทัพจะชอบตอบ กลับมาตรงๆแบบไมอ อมคอ มแตเ ขาสารภาพไดเ ลยวาไมเคยมีคร้ังไหนที่ เขาชินกับการตอบกลบั ของหมอฐานทัพ แตก อ นกค็ ิดวา ตวั เองจโู จมแรง…แตตอนนไี้ มน า จะใชแลว สิ “ยิม้ ไรมึง มคี วามสขุ มากไหมวะ” คนท่ีพง่ึ กลบั มาถงึ หองพดู ขึ้น อยา งนกึ หมั่นไส สามวางอุปกรณท ถี่ ือมาลงบนเตียงของตัวเองกอ นจะเดินมาน่งั ขางๆเพอื่ นสนิทท่ยี ม้ิ นอ ยยิ้มใหญชวนใหเขานกึ หมนั่ ไสไ ดท ุกวัน ลาํ พงั เจองานที่คณะก็เครียดมากพอแลว กลบั มายังตองเจอเพอื่ นสติไม สมประกอบอีก By Tartus

จะมอี ะไรปกติบา งในชวี ิตเขา “ถาตอบวา มากมึงจะทําไมวะ” บุน ถามกลบั “กูก็จะโยนงานใหแ มงทํา” เพราะงานทีถ่ ูกสัง่ มาอยางกบั วา ทํา หนง่ึ ชว่ั โมงเสร็จ ทาํ ใหเ ขาคอ นขางทจี่ ะเครียด “ทําไมตองโมโหขนาดนน้ั ” บุนหัวเราะ “งานไร ใหกชู วยไหม” “ไมอ ะ เดย๋ี วงานกูพงั ” สามสายหนา รัว “แคม านงั่ คยุ กบั มงึ แก เหนือ่ ยเฉยๆ” เขาบิดข้เี กยี จ “เอา อะไรของมงึ วะ” “วันน้กี ทู ํางานยนั เชา แหละ เตรยี มผาปดตาใสนอนดว ย โมเดล งานยังไมเสร็จวะ ” เขาพดู พรอ มกับมองไปยังโมเดลท่ที ําไปไดแคครึ่งเดยี ว “เออสมควรไมเสรจ็ กูเหน็ มงึ น่งั เลง็ เปน ชั่วโมงกวาจะทาํ แตล ะ จุด” บุนบน “เอา งานละเอียดสิวะ” เขาตอบกอ นจะหนั ไปมองรอบขา ง “เอา ไอส องยังไมกลบั มาหรอวะ” “ยัง เหน็ วาวนั นีก้ ลับดกึ ไมก ็ไปนอนหอเพอื่ น” “ออ เออๆ” สามหนั ไปยกงานของตวั เองไปไวบนโตะ ประจํา “กมู เี รอ่ื งจะถาม สงสยั มาตั้งแตวันแขง แลว” “เรื่องอะไรวะ” By Tartus

“คนท่ีพวกกเู จอ ใครวะ” ความจรงิ กส็ งสัยมาสักพักแลวแตไ ม มีโอกาสเหมาะท่ีจะถาม เขาไมอ ยากถามตอหนา คนอน่ื ๆเพราะไมร วู า ไอส่ี อยากจะเลาใหเขาฟง รเึ ปลา “บอกไปมงึ จะรบั ไดห รอวะ” บนุ ถามออกไปตรงๆ เขาไมรูวา เพื่อนจะมีความคิดเหน็ ยังไงกบั เรอ่ื งแบบน้ี “แฟนมึงหรือไง” สามประชดกลบั ไป ทําซะอยา งกบั วาเขาจะ รับไมไ ดยงั ไงยงั ง้ัน “ถา กูตอบวา ใชละ ” “…” คนถามเงยี บไป มือท่ีกําลงั จะยกเกา อ้เี พอ่ื เตรยี มทํางาน คางอยูกบั ที่ เขาคอ ยๆหันไปมองหนา เพื่อนสนิททีน่ ั่งอยบู นเตียง เม่ือกี้…มันพดู เลน รเึ ปลา “เร่ืองจรงิ ” บนุ ยืนยันอีกครง้ั ไมวายงั ไงจะชา หรือเรว็ พวกมนั ก็ ตองรอู ยดู ี “ละ…แลว ไหนมึงบอกวา สนใจหมอ จะจีบหมอ” สามถาม ออกมาอยางไมเขาใจ “คนนแี้ หละ…หมอ” บุน ตอบดวยนํ้าเสยี งจรงิ จงั ไมม ีทาทตี ลก กบั สง่ิ ทพ่ี ูดออกมา ทเ่ี ขาพดู เปนความจริงทุกอยา ง “หรอวะ” สามพูดเสียงออน “ตั้งแตเ มือ่ ไหรว ะ” “มอหก” “แตต อนน้ันมึงคบอยูกับแพร” By Tartus

“อมื ” “กูไมเ ขาใจวะ” “เออร”ู บุนถอนหายใจ “มึงรบั ไมไดส ินะ มงึ คงผดิ หวงั ” “ผดิ หวงั เหีย้ ไรวะ” สามถามกลับ คว้ิ ท้ังสองขา งขมวดเขาหา กนั อยา งไมเ ขาใจ “ทําไมกูตอ งผดิ หวงั เพราะรวู าเพอ่ื นชอบผชู าย” “…” “ที่กไู มเขา ใจคอื ทาํ ไมมึงไมเคยบอกเรื่องพวกน้ี ไมสิ มึงบอกวา มงึ ชอบหมอ แตมงึ ไมไ ดบอกวาเขาเปน…”สามถอนหายใจหนักๆ “กูแค คดิ วา เราไมมอี ะไรตอ งปดบงั กนั ” “ที่ปด เพราะกลวั พวกมงึ รับไมไ ด” “ทาํ ไมกูจะรับไมได” เขาถามกลับ “จะเปนยงั ไงมึงกเ็ พอ่ื นก”ู “…” “แคผิดหวงั ทีม่ งึ บอกเพราะกูถาม” สามท้ิงตัวลงนงั่ บนเกา อี้ สายตามองตรงมายังเพ่ือนสนทิ ของตวั เอง ถาไมถ ามก็คงไมบ อกอยา นน้ั ใชไหม “กูตั้งใจจะบอก แตห าเวลาไมได” “เออชางแมง” เขาพดู ปด “เลิกแกต วั ไมอยากฟง แลว” “น่โี กรธกหู รอ” “เออ” เขาตอบกลับมาอยางไมต อ งคิด “โกรธมาก” By Tartus

“เหย ไมเอาดวิ ะไอส าม” บุนเดนิ เขาไปตบบาเพื่อนอยา งทเี่ คย ทํา เขาไมคิดวา สามจะมปี ฏิกริ ยิ าแบบน้ี “กูขอโทษ” “กูไมใหอภัย” สามตอบกลับเสียงแขง็ “จนกวา มงึ จะชวยกูตดิ กาวทําโมเดล” “ฮะ? อะไรนะ” บุนถามกลบั อยางไมเช่ือหตู ัวเอง “ชวยกทู าํ งาน หหู นวกหรือไงวะ” สามตอบกลับ เขาเสมองไป ทางอื่นพรอมถอนหายใจ “จะใหก โู กรธมึงลงไดย ังไงวะไอสี”่ “…” “แคเ ร่อื งแคน ้ี กโู กรธมึงไมลงหรอก” รอยย้ิมบางๆเผยออกมา ทาํ ใหคนทีพ่ ่ึงบอกความจริงโลง ไปใจเปราะใหญ ถึงแมว า เขาจะเคอื งที่พ่งึ รเู รอ่ื งตา งๆแตเ ขากเ็ ขา ใจวา เรอื่ งแบบ นีม้ นั ตอ งรอใหถงึ เวลาทีเ่ หมาะถงึ จะบอกกนั ไดและเปนไปไดไ อส ีก่ ค็ งไม อยากปด บังใคร แตเพราะมนั กลัว…วา คนรอบขา งจะไมเ ขาใจ มันคดิ ผิด…เพราะเพอ่ื นทกุ คนพรอมจะเขาใจในตวั มนั “หายโกรธงีม้ าใหกูจบุ แกม หนอยมา” “แกมกนไหมละ เดี๋ยวเปด ให” สามสวนกลับทาํ ทา จะถอด กางเกงออก “ไมเอาโวย มงึ ยังไมไดอ าบนา้ํ ” “ถาอาบจะจุบใชปะ” By Tartus

“ไมโวย ยยยยยยยย” บุนโวยวายเสียงดัง เสยี งหัวเราะของท้งั สองดงั กึกกองอยูในหอ งเลก็ ๆของหอพกั นกั ศึกษาชายซง่ึ อาจจะไปรบกวนหอ งขา งๆไดแตถ ึงอยางนัน้ มันก็เปน เรอื่ งปกตขิ องหอพกั บุนคดิ มาตลอดวา เขาโชคดีที่ไดเ จอพอ แมท่ีเขา ใจ ไดเ จอเพอ่ื น ทพี่ รอ มจะรบั ฟงในทุกๆเร่ือง ไดเจอรนุ พที่ ค่ี อยชวยเหลอื ไดเ จอคนรกั ที่ เขาใจและพรอ มจะเดนิ ไปกับเขา บุน รสู ึกวาทกุ อยางที่ผา นมามันเพียงพอ แลว สําหรับชีวิตของคนๆหน่ึง ถึงเขาจะเรียนไมเกง สอบเขา คณะตามท่ี หวงั ไวไมไ ด แตในความผิดหวังมนั กลบั ทําใหเ ขาเหน็ ทางเดินทแ่ี ทจริง แคน …้ี ก็เพยี งพอแลว คณะแพทยเ หมือนเดมิ ทกุ ครง้ั ทีเ่ ขามา บนุ จอดจกั รยานไวก อน จะไปน่ังรอยงั โตะทว่ี างอยูพรอ มกับถงุ เบบ้แี ครอทในมอื วนั นเ้ี ขามา ทันเวลาพอดเี ปะเพราะอยชู ว ยงานทคี่ ณะกอ นท่ีจะออกมา จาก…คนสงแครอท ถึงแลวนะครับ จาก…คดิ ถึง พง่ึ เลิก เดย๋ี วลงไป By Tartus

บุนอานขอ ความท่ีตอบกลบั มาอยา งรวดเร็วกอ นจะเก็บมือถือไว ท่ีเดมิ วนั นเี้ ขาซือ้ แครอทมาไดถุงเดียวเพราะถกู เหมาไปเกอื บหมดตัง้ แต ชว งเที่ยงวัน ดีทเ่ี ขาไปบอกพนกั งานใหเกบ็ ไวเผือ่ เขาหนง่ึ ถุงไมอยางนั้น หมอคงอดกินแนๆ มอื เยน็ ๆทอ่ี อ มมาจากดา นหลงั ปด ตาทงั้ สองขา งของเขาไว บุน วางถงุ แครอทลงชาๆกอ นจะคอ ยๆยกมอื ข้นึ สัมผัสมอื ของอกี คน ไมใ ชม ือของหมอ… “พ่คี ิน สวัสดีครับ” บุนลองสมุ ชอื่ คนทน่ี าจะเปน ไปไดมากทส่ี ดุ ออกมากอนทม่ี ือทงั้ สองขา งจะปลอยออก “อะไรวะ รูไดไ ง” คนถูกจับไดเ อยออกมาอยางเซง็ ๆกอ นจะเดนิ ออมมาขา งหนาพรอ มกบั หมอฐานทัพทีห่ วั เราะเบาๆที่แผนของคินใชไ ม ไดผ ล “ผมเกง” “เออจา จะบอกวาจาํ ไดว า งน้ั เถอะวา มือไอหมอไมใ ชแบบน้ี” “ครบั ” บุน รับคาํ “กูขอเบะปากสสี่ บิ หา องศาไดไ หมวะ” คนิ พูดอยางคนข้ีอิจฉา “แวะมาทกั ทายเฉยๆ เด๋ยี วไปละ” “อา วพไ่ี ปไหนครับ” By Tartus

“ไปหาแฟนกูดิ เห็นงก้ี ม็ แี ฟนนะเวย ” ไดท ีกย็ ืดขม คนตรงหนา ไมอ ยากจะอวดวาวันน้ีเปน วนั ครบรอบหน่งึ ปเ ขากับแฟน เขินจงั เลย… “แลวนซี่ ื้ออะไรมา” “แครอทครบั ” บุน หยบิ ถุงแครอทไปใหค นิ ดใู กลๆ “ใหไอหมอสนิ ะ” เหน็ แลว กอ็ ดหมนั่ ไสไมได “มึงเลยี้ งมนั ดี เกินไปละ ดดู ิกูกว็ าทาํ ไมชวงนแี้ กมมันแดงๆ” “อาวไมดีหรอครับ” “กูแยกไมอ อกนีส่ วิ ามันแดงเพราะเขิน รอนหรอื วาเพราะกินแค รอท” “ผมวา นา จะอยา งแรกนะครบั ” “เออเร่อื งของพวกมงึ เลยยยยยย” พอเหน็ ความมน่ั ใจของเด็ก ปหน่ึงกร็ ูสึกหมัน่ ไสข ้ึนมาอยา งไมมเี หตุผล “กไู ปละ” “อาวแลวพปี่ กปองละครับ” บุน พ่ึงสังเกตวา มแี คห มอฐานทพั กับพค่ี ิน “มันมนี ดั เล้ยี งสายเลยแยกไปต้งั แตเลกิ เรียนแลว ” “ออ ครบั ” “กไู ปกอ นนะ เดี๋ยวไปสาย” คนิ ยกั คิ้วกวนกอนจะโบกมือลา แลวปลีกตวั ออกไปอยางรวดเรว็ By Tartus

“อา ว…” ยงั ไมทนั ที่จะไดพ ดู อะไรตอรางของคนิ กเ็ ดินออกไป ไกลจนบนุ ไมท ันไดบอกลา “สงสัยพ่ีคนิ จะรบี จรงิ ๆนะครบั ” “อืม ใช” ฐานทัพพยกั หนากอ นจะนงั่ ลงขางๆ “แกมแดง หรอ” เขาไมเห็นรสู ึกวาแกมแดงเหมือนท่คี นิ พูด ไมค ดิ วา กนิ แครอทเยอะแลว แกมจะแดง “ไมน ิครบั พคี่ นิ คงแซวเลน ” “อมื ไมสนหรอก” ฐานทพั ตอบ “แดงไมแดงกจ็ ะกิน” “เบบแ้ี ครอทหรอครับ?” “อมื ” เขาพยักหนา “แตถากินเบบีบ้ นุ คงจะแดงตามท่ีพ่คี นิ บอกนะครบั ” “เนียนนะ” ฐานทัพหวั เราะออกมา “วา…แยจ งั พ่ีรทู ันซะแลว” “บางท…ี อาจจะรูท ันมานานแลว ” By Tartus

จบี หมอคร้ังท่ีย่สี ิบเอ็ด งานเปดบานมาถงึ ทําใหม หาวิทยาลัยวนั นค้ี อ นขา งคกึ คกั กวา ทกุ ๆครง้ั โดยเฉพาะคณะทีเ่ ปน ทีโ่ ปรดปรานของเดก็ มอหกอยาง คณะแพทยท ค่ี นออกันเต็มจนลน ออกมานอกคณะ สวนคณะอ่ืนๆกแ็ บง สัดสว นไปเทา ๆกัน ฐานทพั ท่ีถูกลากมายืนทําหนาน่งิ ๆอยทู ลี่ านคณะแพทยเพราะ วันเปดบา นเลยทาํ ใหอ าจารยเ ลกิ เรว็ กวา ปกติเพอ่ื ที่จะไดไปแนะนําเด็กๆ ในการเรยี นแตล ะชน้ั ป ความจรงิ เขาตง้ั ใจจะกลับหอแตโ ดนคินลากมาเลย ทาํ ใหป ฏเิ สธไมได “สงสยั ตรงไหนถามพไี่ ดนะครับ” คนรา เรงิ ยงั คงพูดตอ ไปโดย ไมไ ดสนใจอาการของคนท่ยี นื ขางๆ “พี่คะเรยี นเปนยงั ไงบางคะ” เด็กนักเรียนกลมุ ใหมเดนิ เขามา ถามดว ยความสนใจ “เรยี นหนกั อา นหนงั สือเยอะ” ฐานทัพตอบกลับเม่อื เหน็ วา คู สนทนาสบตาเขา “เออ…แลวมอี ะไรอกี ไหมคะพ่”ี “สอบบอย” เขาตอบกลบั ไปตามความจริงแตดเู หมือนคําตอบ ของเขาจะไมเ ปนประโยชนสกั เทาไหร By Tartus

“ถามพ่ีก็ไดครับ ไอน ีม่ นั ซ่ือบอื้ นะ” คินทไ่ี ดย นิ การสนทนา ท้ังหมดออกตัวแทนกอนจะหนั ไปมองหนา ฐานทพั “มงึ กลบั กไ็ ดถ า จะเบอื่ โลกขนาดน”้ี “อืม ได” เขาพยกั หนา อยา งวางา ย อยไู ปก็ไมร จู ะอยูท าํ ไม เขา ไมร ูจะแนะนําอะไร ไมร วู า ตองพดู แบบไหน เขาไมไดเปนคนพูดน้ําไหล ไฟดบั เหมอื นคิน “ไมแ วะไปคณะนอ งมันกอนกลบั หรอวะ ปานน้โี ดนสาวขอไลน ไปสิบกวาคนละมัง้ งง~” คินยงั ไมว ายท่ีจะท้ิงระเบิดไวก อนที่เขาจะเดนิ ออกมา “เออ เดยี๋ วไป” พอไดย นิ คาํ วา ขอไลนเ ขาก็รูสกึ ตะหงิดขน้ึ มา ทนั ที ถงึ จะอยากกลับหอแตแวะไปดสู กั พกั คงไมเปน ไร ไหนๆวนั นก้ี ว็ างแลว… จักรยานคันเกง จอดลงหนาคณะเกษตรท่ีดูคกึ คกั ไมต า งจาก คณะอ่นื ๆ ฐานทัพเดินเขา ไปยังคณะโดยท่มี ีเด็กนักเรียนยนื ดูกันเปน จุดๆ กอ นจะเหน็ รา งสงู ทีด่ ูโดดเดน กวาคนอื่นๆยนื ยม้ิ ใหกบั เดก็ ๆทเ่ี ขา มาถาม “สงสยั ตรงไหนถามพีๆ่ ปส องปส ามไดน ะครบั ” คนทีถ่ กู บังคับ ใหม ายนื ตอนรับเอย คาํ เดิมซ้ําๆตัง้ แตมาถึง เขาเปนเดือนคณะเลยตองทาํ หนา ที่ในการเรยี กใหเด็กเดนิ เขา มาเยยี่ มชมคณะ “ทําดีๆ” พใี่ บทย่ี นื อยูไมไ กลยกน้ิวโปง ใหกอ นจะหวั เราะกบั สี หนา บอกบุญไมรบั ของเดือนคณะ By Tartus

“เชญิ เขา มาชมกอ นไดค รับ” “ขอถายรูปหนอยไดไหมคะ พี่นารกั มากเลย” นํา้ เสยี งตนื่ เตน ของเด็กมอหกเดนิ ตรงเขามายงั รางสงู ทยี่ ืนอยู “พใี่ ชเดอื นคณะใชไหมคะ” “ออ ครบั ” บนุ ยม้ิ แหงๆ ใครกไ็ ดเอากอู อกไปจากตรงนี้ท…ี “กว็ า หลอมากเลยคะ” ใบหนา ขาวแดงระเรื่อข้ึนมาเล็กนอย “ชูสองนว้ิ นะคะพ”ี่ “ออ ครบั ” บนุ พูดพรอมกับทําทา ตามท่ีอกี ฝา ยบอก “ขอบคณุ มากคะ พี่มีไลนไหมคะ เผ่ือหนมู เี รอ่ื งสงสยั อยากจะ ถาม” “เออ …คงใหไมไดครับ” “ทําไมละคะ” “พอดีแฟนพ่หี วงครบั ” บนุ ยกเรือ่ งหมอฐานทัพขึ้นมาอา ง เอา ความจรงิ แลว เขาไมร ูวา จะตอ งปฏเิ สธยงั ไง “พีม่ ีแฟนแลว หรอคะ” คําถามท่ถี ามออกไปดังพอท่จี ะทาํ ใหอ ีก คนที่ยนื ฟง อยูไดยนิ “ครบั มีแลว ” บุนตอบกลบั มาทนั ทไี มมีทา ทลี ังเล “อยากรู อะไรเขา ไปถามขา งในดกี วานะ พี่เองพงึ่ ปหนง่ึ ยังไมไดเ รยี นวิชาในคณะ มากเทารุนพ่ปี อ ่นื ๆ” By Tartus

“ออ ไดคะ” เธอยิ้มเจอื่ นกอ นจะเดินเขาไปยงั จดุ อน่ื ๆทีม่ รี นุ พ่ี ประจาํ ทอ่ี ยู รางสูงถอนหายใจออกมาอยา งออนแรง ไมใ ชร ายแรกทขี่ อไลน เขาปฏเิ สธจนแทบจะไปปร้ินกระดาษมาตดิ บนหนา อยแู ลว “เชญิ เขา ชมดา นในกอน…” คาํ พดู ทกุ อยางหายไปเมื่อเห็น ใบหนา ของอีกคน รอยยมิ้ บางๆเผยออกมา“คดิ ถึงผมหรอครับ” “เปลา” ฐานทัพปฏิเสธทนั ที “วา งเลยแวะมา” “แวะมาทักทายหรอครับ” “เปลา แวะมาดวู า แจกไลนไ ปกค่ี นแลว ” “หืม?” บุนเลกิ คิว้ “หมายความวา ยังไงครับ” “คนิ บอกใหแวะมาดู” ฐานทพั ตอบตามประสาคนซ่อื พอเหน็ วาบุนไมไ ดใ หไ ลนอ ยา งทคี่ นิ บอกเขากร็ ูสึกโลงใจขึ้นมาแปลกๆ “พีค่ ดิ วาผมจะแจกไลนห รอครบั ?” “เปลา คนิ คดิ ” “ครบั ” บนุ หวั เราะ “ไมแจกหรอก พส่ี บายใจได” “รูแลว ไดย ิน” เขาไดย ินชดั เจนเลยดวยซํ้าตรงคําวา ‘แฟนหวง’ “แลว พจี่ ะไปไหนตอรเึ ปลาครบั ?” เขาอยากจะออกไปจากตรง นี้เพราะยืนมาเกือบสามชวั่ โมงแลว ตอนน้ีเร่ิมหิวขา วขน้ึ มานดิ ๆ “อมื เลยมาชวน” By Tartus

“ชวนไปไหนครับ?” “ไปเดต” ฐานทพั ที่ศกึ ษาขอมูลมาอยางดพี ูดเต็มเสียงกอนจะ เหน็ ปฏิกิรยิ าของฝา ยตรงขา มท่เี รม่ิ มีเลอื ดฝาดปรากฏขน้ึ บนใบหนา เขาพดู อะไรผิด? “พ่มี าชวนผมไปเดต?” บนุ ถามแมว า จะไดย ินชัดเจนทกุ ถอยคํา แลว เขารูสึกแปลกใจเล็กนอยที่จๆู หมอกช็ วนขนึ้ มา “อมื ตอนแรกวา จะกลับหอ” เขาบอก “แตเ ปลย่ี นใจแลว ” “ออ …” “ไปเดตกันไหม?” “เออ …” ถามมาแบบน…ี้ .ใครจะกลา ปฏเิ สธ เสียงหัวใจของบนุ มนั รา่ํ รองบอกใหต อบตกลงออกไปอยา ง รวดเรว็ แตก อนทจี่ ะตอบออกไปเขากร็ ูถึงสายตาของพี่ใบทจ่ี ับจอ งมาทเี่ ขา ไมน ะ…บนุ จะไป!! “เดย๋ี วผมไปบอกรนุ พกี่ อนนะครับ” “อืม เด๋ียวออกไปรอขา งนอก” ฐานทัพเดินออกมารอยงั ท่ีจอดจกั รยานเพราะไมอยากอยูใ นที่ๆ มคี นเยอะๆ ตอนแรกกต็ งั้ ใจวาจะแวะมาแลว กก็ ลบั ไปนอนเลนท่หี อแตพอ เห็นบนุ ก็รสู กึ ยังไมอ ยากกลบั อีกอยางวันนวี้ า งตรงกนั พอดเี ลยถอื โอกาส ชวนบนุ ไปเทย่ี วซะเลย By Tartus

กอ นที่เขาจะเตรยี มอานหนงั สือสอบไฟนอลยาว เสียงคุยจอ กแจก ของเดก็ นกั เรียนดงั ผา นหูเขาไป ฐานทพั ไมได สนใจฟง เปน พเิ ศษจนกระท่ังคําพดู หน่ึงสะกิดใหเ ขาฟง อยา งปฏเิ สธไมได “แกเดอื นคณะเกษตรหลอ เนอะ” ผูห ญงิ หนง่ึ ในสามทพ่ี ึง่ เดนิ ออกมาจากคณะคุยกันผา นหนา เขาไป “ใช แตพ ่ีเขาบอกวา มแี ฟนแลว” “โหยแก แฟนตองสวยมากแนๆเลย” “แนด ิ หลอ แบบน้นั แฟนไมสวยกไ็ มร จู ะวา ยงั ไงแลว ” “แฟนเขาอาจจะไมใ ชผหู ญิงก็ไดนะเวย ย” “ไมม ีทาง ฉันเชอ่ื วา ตอ งเปน ผหู ญิง!!” คําทเ่ี ถยี งเด็ดขาดลอย มาสะกดิ ใหค นทฟี่ ง รสู กึ ถงึ คาํ พดู นั้น ฐานทัพไดแตย ืนฟงเงียบๆปลอ ยใหเ สียงน้นั ลอยผา นไปตามลม เขาถอนหายใจออกมายาวๆอยางไมเ ขา ใจตวั เอง ถา เปน แตกอ นเขาคงไม รูสกึ อะไรกับคําพดู พวกน้ี แตคร้งั น้มี นั ตา งออกไป จากทค่ี ิดวาตัวเองไม รูสึกอะไรกบั คาํ พดู ของคนอ่นื แตคร้งั น…ี้ เขารสู ึก ท้ังๆที่ทกุ อยางมันชัดเจนดอี ยแู ลวแตทาํ ไมเขาถึงรสู กึ กับสิ่งที่ได ยนิ จากท่ไี มเคยสนสิ่งรอบขา ง แตใ นตอนนเี้ ขาไดย อนมองตวั เองผาน มมุ มองของคนอ่ืน รักแบบนี้จะเปนไปไดจริงงนั้ หรอ By Tartus

“มาแลว ครับ~” น้ําเสียงราเรงิ เรยี กสตขิ องคนทยี่ นื คิดอะไรคน เดยี วใหกลับมาสปู จ จบุ ัน “อมื ” ฐานทพั พยกั หนา พรอ มรอยย้มิ บางๆ “เปนไง” “ไปไดค รบั พอดีอีกสกั พักน้าํ ฟาจะมาอยูตอแทนผมเลยได ออกมากอ น” บนุ ยิม้ กวางดว ยความดใี จ นถ่ี ือเปนเดตครงั้ แรกของเขากับ หมอหลงั จากทพ่ี ึ่งคบกนั “เราจะไปไหนกันดคี รบั ” บุนถามดว ยนาํ้ เสยี งตนื่ เตนผิดกับอกี คนที่มีเรอื่ งใหคดิ อยูในใจ “อืม นัน่ ส”ิ ฐานทัพตอบกลับดวยนาํ้ เสยี งเนือยๆ “พเี่ ปน อะไรรเึ ปลา ครบั ” เม่อื เหน็ หมอมีทาทางท่แี ปลกไปบนุ ก็ อดสงสัยไมไดหรอื วา หมอรอนานจนไมอยากไปแลว “เปลา” เปนครงั้ แรกท่ฐี านทพั ตอบออกไปสงๆ ความจรงิ แลว เขาเปนแตไมร ูจะใหเหตผุ ลวา อะไร ในเมอ่ื เขาดนั เกบ็ สง่ิ ที่ไดย ินมาคิดมากเอง…บุนไมไดผิดอะไร “หรือวา พ่หี ิวขาว เราไปกนิ ขาวกันกอนไหมครบั ” บนุ ยงั คง ถามตอ เขาไมช อบเวลาเหน็ หมอฐานทพั มีทาทเี หมอลอยดไู มเหมือนปกติ “อมื ได” “ย้มิ กอ น อยาทาํ หนาเครยี ดแบบน้นั สคิ รบั ” บุนย้ิมเปนตวั อยา ง “ผมเปนหวงนะ” By Tartus

“อมื ย้มิ ” ฐานทัพยกยมิ้ บางๆหากแตไ มไ ดมาจากความรูส ึก ขา งในจริงๆ แคคาํ พูดของคนท่ีเขาไมร ูจัก ทาํ ไมมนั มีอทิ ธิพลกบั ตวั เขามาก ขนาดนี้ หรืออาจเพราะ…เขาเปน ผูช าย ท้ังสองคนมาทีห่ า งสรรพสนิ คาท่ีไมไ กลจากมหาวทิ ยาลยั มาก เทา ไหรน กั ฐานทัพพยายามสลดั ความคดิ ในหวั ทงิ้ ไปกอ นจะหยบิ กระดาษ ท่เี ขียนจดบันทึกไวข ้นึ มาอา นเพอ่ื ใหก ารเดตคร้ังแรกของเขาสองคน เปนไปอยา งราบรนื่ “พจ่ี ดมาเลยหรอครบั ” “อืม” ฐานทพั พยักหนา เขาไลสายตาอานส่งิ ท่จี ดมากอ นจะหัน ไปหาคนขา งๆ “ดูหนงั ไหม” “ไดค รับ พอี่ ยากดูเรื่องอะไร” บนุ ถามอยา งคนตามใจ เขาเองก็ ไมไดด หู นังในโรงมาสกั พกั แลว เลยไมรวู ามีหนงั อะไรเขาใหมบ าง “เหน็ มคี นบอกเรอื่ งนี้สนกุ ” ฐานทพั ชี้ชอ่ื เร่ืองทล่ี สิ ไวใหบนุ ดู “เรอ่ื งน้ไี หม” “ไดครบั ผม” “เด๋ยี วไปซื้อต๋ัวให” ฐานทัพบอกเมือ่ เดินมาถงึ โรงหนงั ไมร อ ใหบ นุ ตอบรางสูงกเ็ ดนิ เขา ไปตอ แถวเพ่อื ซ้ือตั๋วหนัง By Tartus

เม่อื เห็นหมอเดินเขา ไปยงั ทซ่ี อ้ื ตว๋ั บุนเลยเดนิ แยกไปซอ้ื นาํ้ กับป อปคอรน เพื่อเตรียมเขาสโู รงหนัง ถงึ เขาจะรสู ึกวา หมอแปลกไปแตกเ็ ลอื ก ท่ีจะเก็บไว เขาไมอยากใหบรรยากาศทีอ่ ยูดว ยกันตอนนแี้ ยลง บางทีเขาอาจจะรสู ึกไปคนเดียวก็ได… เมอ่ื ถึงเวลาเขาโรงหนงั ท้งั สองกเ็ ดนิ ตามกันเขา ไปยังที่นงั่ ทฐี่ าน ทัพเปน คนเลอื กไว ท่ีนั่งทีพ่ อดกี บั ระดบั สายตาทําใหค นทม่ี าดว ยรสู ึกผอ น คลายขน้ึ ไปอีก อาจเพราะวันนเี้ ปน วนั ธรรมดาเลยทําใหค นในโรงหนงั ไม เยอะมากเทา วันหยดุ เสารอ าทติ ย “หนงั จะเรม่ิ แลว บอกนะ” ฐานทพั หนั ไปกระซิบคนขางๆเมอ่ื เหน็ วา ตวั อยา งหนงั กาํ ลงั เรม่ิ ฉาย “พี่จะนอนหรอครบั ?” “เปลา พักสายตาเฉยๆ” เขาพูดพรอมคอยๆหลับตาทงั้ สอง ขางลง “บนุ ” น้ําเสียงทุมตา่ํ เรยี กชอื่ คนขา งๆ “ครับ?” “ขอมอื หนอย” ฐานทพั แบมอื ไปตรงหนา อกี คน “จบั มอื ” “คะ…ครบั ” บนุ ตะกุกตะกกั ข้ึนมาเล็กนอ ยแตก็ยอมทาํ ตามท่ีอีก ฝายขออยา งเตม็ ใจ มอื ท้งั สองสอดประสานกนั แนน เปน หนงึ่ เดยี ว ฐานทพั รบั รถู ึง ความอบอนุ ท่ีถา ยทอดมายังเขา ตั้งแตเ มื่อไหรก ันทีเ่ ขารสู ึกมีความสขุ มากมายขนาดน้ี By Tartus

มอื คูนี้…ไมอยากปลอยเลย บนุ ปลอ ยใหอ กี ฝา ยจับมอื โดยไมถ ามอะไรตอ เสียงหัวใจของ เขาเตนแรงเหมอื นทกุ ๆคร้ัง แมเ ขาจะพยายามทําใจใหชินแตก ็ไมเคยมีสกั ครั้งทีช่ นิ ได หมอฐานทัพมอี ิทธพิ ลกบั หัวใจเขามากจริงๆ “พ่ีคนิ จดลสิ ใหพห่ี รอครับ” บนุ ถามออกไปเม่ือเห็นวา ฐานทัพ แคพ ักสายตาไมไดงีบหลับ “เปลา ” เขาตอบ “อา ว…” “อา นพันทปิ ” เขานง่ั หาขอมูลทัง้ คืนเพียงเพราะวาตัวเองไมเ คยมี ประสบการณและไมอยากใหอีกคนรสู กึ นอ ยใจ ถึงเขาจะไมเ กง ถึงจะไม เช่ยี วชาญแตเขาจะพยายามทําใหด ที สี่ ุด เพือ่ ใหบุนมีความสขุ เหมือนที่เขามคี วามสุข บุนแทบไมม ีสมาธกิ ับหนังทดี่ ูเพราะมอื ทป่ี ระสานกนั แนนผดิ กับ หมอฐานทัพทนี่ ัง่ ดตู าไมกระพริบ แมวามอื ทง้ั คูจะเปยกชุมไปดว ยเหง่ือแต ไมมีสักวนิ าทีทมี่ ือท้ังคหู ลุดออกจากกัน เปนแบบนไ้ี ปนานๆนะครบั By Tartus

หนังกนิ เวลาไปเกือบสองชวั่ โมงคร่ึงทาํ ใหออกมาจากโรงหนัง ฟา ก็เร่มิ เปลีย่ นสี บนุ ดเู วลาในโทรศพั ทมือถือกอนจะมองอีกคนทยี่ นื เงียบๆอยูข า งๆ “ไปไหนกันตอ ดคี รบั ?” “ไปกนิ ไอศกรมี ไหม” เขาดูรายการทเ่ี ขยี นมากอ นจะบอกอีกคน “หรอื วาหวิ …” ฐานทพั หยดุ คาํ พดู ไวเพียงเทา นนั้ เมอ่ื เหน็ สายตาของอีก คนท่ีมองกลับมา รอยยิม้ บางๆปรากฏขนึ้ บนใบหนาของคนยิ้มเกง แววตาท่ีบง บอกถงึ ความสขุ ทอี่ ดั แนนอยเู ตม็ หวั ใจ ความรกั ที่เขามีใหแ กอ ีกคน บนุ ไม สามารถจะบรรยายออกมาไดห มด แตเขาเช่ือวา…หมอรบั รู “ยม้ิ อะไร” “มีความสุขครับ” สุขทเี่ หน็ ความพยายามของอกี คน “ทําไม ตองนารกั ” “นารกั ?” ฐานทัพถามเสยี งสงู “ไมน า รกั ” “นารักสาํ หรับผมคนเดียว” บุน บอกอยางคนขห้ี วง “ไปกนิ ไอศกรมี กนั ครับ” “อยากกินหรอ” By Tartus

“ครับ” เห็นหมอเขยี นเขาเองก็ไมอ ยากขดั เขาไมเคยคดิ วาการ มาเดตจะตองวางแพลนเขียนไวท ุกอยา ง แตพอเห็นสง่ิ ทหี่ มอทาํ ก็อดอม ยิ้มไมได ใสใ จรายละเอียดมากกวาเขาอกี … รานไอศกรมี มีคนอยูใ นรานประปรายเลยทําใหเ ขาไดไ อศกรมี ไว กวา ทุกๆครงั้ บุนเลือกสง่ั ดารก ชอ็ กโกแลตสว นหมอฐานทัพสง่ั รสมะนาว “พช่ี อบเปร้ยี วๆหรอครับ” “บางครง้ั ” ฐานทัพตอบ “กนิ แลวต่นื ด”ี “พีง่ ว งหรอครบั ?” “เปลา สงสยั เมื่อคืนนอนดึกไปหนอย” เขาถอนหายใจ “หนัง สนุกเนอะ” ฐานทพั พยายามเปล่ยี นเรื่องเม่อื เหน็ สายตาของอีกคนที่มอง มา จะใหบอกไปตรงๆวา นอนดกึ เพราะอานกระทกู ็ดตู ลก “พี่วา การตดั สนิ ใจของเขาถกู แลว หรอครบั ” บนุ หยิบประเดน็ หนงั ท่ดี อู อกมาถาม เขาไมค อ ยเหน็ ดวยกับการตดั สินใจของพระเอกสกั เทา ไหร “ไมรู…แตค ดิ วาเปนแบบนกี้ ็ดแี ลว ” “ไมอ ะ ผมวาพระเอกมันข้ีแพเ กินไป” เขาโตข้นึ มา “ขี้แพยงั ไง” By Tartus

“กเ็ ขาไมถามความเห็นอกี ฝา ยสักคาํ วาตอ งการแบบนไ้ี หม เขา เอาแตก ารตัดสนิ ใจของตวั เอง แลว เปน ยังไง สุดทายกเ็ จบ็ ทงั้ ค”ู บนุ อิน หนกั กบั หนงั รักท่จี บแบบไมส มหวงั เขาไมเขาใจจริงๆ “บางทีเรือ่ งทคี่ ดิ ไมจาํ เปน ตองพูดออกมา” “…” “รูส กึ …กร็ สู ึกแคค นเดียวกพ็ อ” “ทําไมละครบั ” บุนถามอยางคนไมเขาใจ ไมเ ขา ใจจริงๆ “การท่ีใหอ ีกฝายไมร ับรูคงเปนทางทด่ี ีกวาใหร บั ร”ู ฐานทัพ เหมอมองไอศกรมี ตรงหนา คาํ พูดเมอื่ ตอนกลางวนั หวนกลบั มาอีกครง้ั ทงั้ ๆท่ีเม่อื กก้ี ล็ ืมไปแลว แทๆ “พี่ดอู นิ กวาผมอกี นะเนย่ี ” บุนหัวเราะออกมาเมื่อเหน็ หมอฐาน ทัพพดู ในแบบทไี่ มเ คยพดู มากอ น “อืม…คงง้นั ” ทางเดนิ ท่ีเคยมองวายาววนั น้ีมันกลบั ส้นั แปลกๆ ฐานทพั หยดุ ยืนอยตู รงจกั รยานทลี่ ็อกไวข องตวั เองกับบุนทจ่ี อดขางกนั กอนจะหนั ไป มองคนขางๆทเี่ ดินตามมาเงียบๆระหวางทาง By Tartus

อะไรหลายๆอยา งทําใหบ ทสนทนาของเขากับบนุ ขาดชวงไป และดูเหมือนบนุ จะไมก ลาถามเหมือนทุกๆครงั้ ถึงจะอยากรวู า เกิดอะไร ข้ึนแตดูเหมอื นตอนนี้หมอไมพรอมท่จี ะเลา “เจอกนั ” ฐานทัพพดู ออกไปสั้นๆหากแตอ ีกคนไมอยากฟง คาํ ๆ น้ี “พีจ่ ะไมบอกผมหนอ ยหรอครบั วาพเี่ ปน อะไร” คนที่รอใหฐ าน ทัพเปนคนเปดประเดน็ ตัดสินใจถามออกไปเมื่อไมเ ห็นทา ทีทหี่ มอจะพดู ออกมา “เปลา” เปน อกี ครงั้ ที่ปากไมต รงกบั ความรูสึกขางใน รูวาเปน …แตไ มร ูจะบอกยังไง “ผมไปทาํ อะไรใหพ่โี กรธรเึ ปลาครับ” “เปลา ” “แลว ผม…” “ไมไ ดทําอะไรทง้ั นั้น” เขาเอย ออกมากอ นจะสบตาคนตรงหนา ชาๆ “วันนสี้ นุกมาก” “ผม…” คว้ิ ทง้ั สองขางยงั ขมวดเขาหากัน บุนรับรูไดวาครั้งน้ี หมอกาํ ลงั ปด บงั อะไรเขาอยู แมจะไมยอมบอกแตแววตาของหมอไม เหมือนเดิม เปนอะไร “กลบั เถอะ ดึกแลว ” By Tartus

“พี่จะกลับท้ังๆทพี่ ี่ยงั เปน แบบน้งี ัน้ หรอครับ” เขาไมมีความสขุ ถาจะใหกลับทั้งๆทอ่ี ีกคนยังมคี วามรสู กึ อะไรในใจ “เปนยังไง” “ผมวา พรี่ นู ะวาพีเ่ ปนอะไร แคพ ่ไี มย อมพดู ” ถา เปนกับคน อน่ื ๆบุนคงโมโหไปแลวแตพ อเปน กับหมอ แคจะโกรธเขายังทาํ ไมล ง เขาเขา ใจวาหมอฐานทพั มเี ขาเปน แฟนคนแรกและไมเ ขา ใจ ความสัมพนั ธเวลาคบกนั แตท ุกคร้ังหมอกเ็ ลือกท่ีจะพดู ออกมา…ทําไมคร้ังน้ไี มย อมพูด “ขอโทษ” เปนครงั้ แรกทเ่ี ขาไดย ินคําๆนี้ออกมาจากปากของ หมอฐานทัพ ตง้ั แตท เ่ี จอกันหมอไมเคยพูดคาํ ๆนีม้ ากอน ไมป กติแลวส…ิ “พ่จี ะไมบอกผมจริงๆหรอ” จากอารมณด ๆี ในตอนแรกเริม่ มาคุ ข้ึนเร่อื ยๆ เขาไมอยากใหหมอเปน แบบน้ี เขาอยากใหทุกอยา งมนั เคลยี ร “บอกส”ิ ฐานทัพยม้ิ บางๆ เขาไมอยากใหบุน ทําหนาเครยี ด “แตไมรจู ะบอกยังไง” “บอกเหมือนทพ่ี ่ีเคยบอกผมไง บอกตรงๆแบบทีพ่ ชี่ อบทาํ ” “อืม” ฐานทพั เงียบอยนู านหลายนาที ความเงียบเรม่ิ เขา มาปกคลมุ รอบขา ง เสยี งถอนหายใจของคนตรงหนา ดงั ขน้ึ พรอ มกบั ออ มแขนทดี่ ึง เขาเขา ไปกอดไวแนน สัมผสั อบอนุ ทส่ี ง ผานมาเหมอื นคาํ ปลอบโยนไร By Tartus

เสียง ฐานทพั หลับตาลงชา ๆพรอมกบั แขนท่ีโอบกอดคนตรงหนาไวแนน ความกงั วลทีเ่ กดิ ขน้ึ เหมือนถกู หักลบลงไปเร่อื ยๆ “ผมไมรูวามนั เกิดอะไรข้ึน แตผ มไมช อบเลยทีพ่ ่เี ปน แบบน”้ี นํา้ เสยี งท่ีดงั อยขู างหูเอย เสยี งสนั่ “พีเ่ ปน แบบน้ีผมกลัวนะ” “…” “ผมกับพ่ีเราไดคบกันแลว ผมกอ็ ยากจะทาํ ทุกวนั ใหด ที ่ีสดุ ” บุ นกอดคนตรงหนาไวแนนราวกับวาถา เขาปลอย หมอจะหายไป “…” “พบี่ อกผมเถอะนะวามนั เกดิ อะไรข้ึน ผมจะไดท ําอะไรไดบาง” “…” “ผม ผม…” เสยี งบุนสน่ั ข้ึนเรอ่ื ยๆ ไมมีน้ําตา ไมมเี สียงสะอน้ื มี แตค วามกลัวทีเ่ ริ่มกอ ข้นึ ในจติ ใจ กลัวไปหมด “พอแลว ” ฐานทพั ตบหลังบนุ เบาๆ “ไมม ีอะไร” “…” “แครสู กึ วา ผชู ายตอ งคกู ับผหู ญงิ ” เขายอมบอกในสิง่ ท่ตี วั เอง คิดออกมา ทง้ั ๆท่ีใจอยากจะเก็บไวค นเดยี วแตพอเหน็ อาการของอีกฝาย เขาก็ทําอยา งทีค่ ดิ ไมลง “ผมไมร ูหรอกนะวา ใครเปน คนคิดวาชายกบั หญิงตอ งคกู ัน” “…” By Tartus

“แตผมมองขามมนั ไปตง้ั แตไดร ูจกั พ่ี” เสียงหัวใจของบนุ บอกทกุ อยางใหเ ขาไดร บั รู ความรูสึกที่ กลัน่ กรองออกมาจากหวั ใจ นาํ้ เสียงทหี่ นักแนน จรงิ ใจ “ครับ” ฐานทัพรับคาํ ส้นั ๆ “…” “คิดมากไมเขา เรอ่ื ง” เขาโทษตวั เอง “อยา เครยี ด” “ผมเขา ใจครับวาทําไมถงึ คดิ มาก เอาจรงิ ๆผมเช่อื วาหลายๆ คนกค็ งจะคดิ เหมอื นกัน” บนุ เอย ดว ยน้าํ เสียงทอี่ อนลง “ผมก็เคยคิดแบบ นั้น” “แลว ทํายงั ไงใหไ มค ิด” “รัก” คาํ ๆเดยี วสั้นๆ “แคใชใจรกั กไ็ มตองคดิ เรื่องอื่นแลว ” “อมื นน่ั ส”ิ ฐานทัพย้ิมออกมา เหมอื นบุนเปน ยางลบท่คี อยลบ เรือ่ งแยๆ ในความคดิ ของเขาใหห ายไปหมดเหลอื แตค วามสขุ ที่เรมิ่ อดั แนน จนแทบจะลนออกมา “ความรสู กึ มันจะตอบทกุ อยาง” “ขอบคุณ” “พ่เี ครยี ดเรื่องนเ้ี ร่ืองเดียวหรอครับ” “จริงๆก็มอี กี เรื่อง” “เรอื่ งอะไรครบั ?” By Tartus

“แครอทหมดแลว ” ฐานทพั พูดตดิ ตลกทาํ เอาคนท่แี ทบจะกลน้ั หายใจรอฟง ถอนหายใจเสยี งดงั ดวยความโลง อก “โถ ผมกน็ กึ วา เร่อื งอะไร” บนุ หัวเราะ “เดยี๋ วพรงุ น้ผี มซ้ือไปให นะครับ” “ได จะรอ” “แลวอยาเครยี ดอกี นะครบั ถาเครยี ดอีกผมไมซอื้ แครอทใหแ ลว นะ” “อยา มาขู” “ผมพดู จรงิ ” “เครยี ดเร่ืองสอบนับไหม?” “เร่อื งนน้ั ไมนบั ก็ไดค รบั ” บนุ ยิ้มดวยความเอ็นดคู นชอบกนิ แค รอท หมอฐานทพั ทุพครง้ั ที่พดู ถึงแครอทจะเหมือนเด็กตัวเล็กๆทรี่ อ คอยการมาของสิ่งท่ชี อบอยางใจจดใจจอ เหน็ แลว อดยมิ้ ไมไดทุกที อยาขดั ใจเชยี ว… จาก…คดิ ถึง สอบเสรจ็ คินกับปองชวนไปหาอะไรกินตอ ไปไหม? จาก…คนสง แครอท By Tartus

อยากไปครบั แตค งไมได วนั นีผ้ มมีทาํ รายงานกับเพอ่ื น กนิ ใหอรอ ยนะครับ :) จาก…คดิ ถึง ครับ บุนวางโทรศัพทลงแลว หนั ไปสนใจเพือ่ นทีช่ ว ยกนั หาหัวขอ ใส ลงไปในรายงานกลมุ ทีอ่ าจารยส ่ังไวต ้งั แตต น เทอมแลวยงั ไมไ ดเ ร่มิ ทํา อาทิตยหนาตอ งสงงานแลว ถาเพือ่ นกลมุ อ่ืนไมมาถามกลมุ เขาก็คงลมื รายงานนไี้ ปเลย “ยากจงั วะ” เดชทเี่ ปด หนงั สือไปมาบน “เออ ทาํ ๆไปเถอะ” บุนพดู กอ นจะหยิบหนงั สอื เลม หนาทวี่ าง อยูขึน้ มาเปด ชวยหาเนื้อหา เวลาบายสามลว งเลยไปจนถงึ หนงึ่ ทมุ โนต บคุ พับหนาจอลง พรอ มกบั ไฟลง านทีถ่ ูกยืน่ มาทางบุนหลงั จากใชเวลากนั มาหลายชวั่ โมงใน การทํารายงาน “ฝากดว ยนะบุน” เพ่ือนในกลมุ เอยเม่ือบุนเปน คนออกปากวา จะไปปริน้ เปน รปู เลม ให “เขาเลมเทาไหรแ ลวมาบอกนะ เดีย๋ วจา ยให” “อืม ไดๆ” บุน พยกั หนา รับ By Tartus

วันน้ีตงั้ ใจวาจะไปเลนบาสกับเพอ่ื นสกั หนอยหลังจากทห่ี าง หายไปหลายวันจนโดนโทรตาม ไหนๆวันนเี้ ขากไ็ มไ ดไปไหนกบั หมอฐาน ทัพอยูแ ลวเขาจงึ อาสาเอารายงานไปทําเปนรปู เลมที่รา นถา ยเอกสารไม ไกลจากสนามบาสทเ่ี ปดจนถึงสองทมุ “ใหก ไู ปดว ยไหม” เดชทีน่ ัง่ ขางๆถาม “ไมเ ปน ไร กูไปเองได วาจะแวะไปเลนบาสกอ นกลบั ดวย” “เออก็ได ไงเจอกนั พรงุ นน้ี ะ” “เจอกันมึง” บุน บอกลากอนจะยกมือบายบายเพ่ือนท่ีกาํ ลังเก็บ ของอยูท่โี ตะกอนจะเดนิ ออกมาเพื่อใหท นั เวลาทรี่ า นถา ยเอกสารจะไมปด รานถา ยเอกสารยังคงเปดไฟสวางพรอมกับรา นทไี่ มมีลูกคา ตา ง จากทุกวัน อาจเพราะเวลาทใ่ี กลจะปด รา นเต็มทเี ลยทําใหไ มม คี น “พีค่ รับ รวมเลม รายงานครบั ” บนุ พดู พรอ มกับเสยี บไดรฟเขา กับคอมพวิ เตอรต ั้งโตะ แลวกดสัง่ ปร้ินเหมือนทกุ ๆคร้งั ที่เขามา “พต่ี ิดงานถา ยเอกสารอีกตัวอยอู ะนอ ง นอ งรบี ไหม เดี๋ยวคอย กลบั มาเอาไดรเึ ปลา ” นา้ํ เสียงของเจา ของรา นท่ีกาํ ลงั วุน อยกู ับเคร่อื งถาย เอกสารเอยบอก “ไดค รบั ง้ันอีกสักครง่ึ ชว่ั โมงผมจะมาเอานะครบั ” “จะ รวมเลม เลยใชไหม” “ครบั สวนหนา ปกเอาเปน สีฟา ออ น” “จา ไดเ ลย เด๋ียวพี่ทําให” By Tartus

“ครับ” บุนยม้ิ บางๆกอ นจะเดินออกมาจากรา นถา ยเอกสารโดย ไมไ ดเ อาจกั รยานไปดวยเพราะรา นถา ยเอกสารกบั สนามบาสอยไู มไกลกนั มาก ถึง…คดิ ถงึ สอบเปนยงั ไงบางครบั ยากรเึ ปลา ? บุนกดสงขอความไปกอนจะเก็บโทรศพั ทล งกระเปากางเกง เหมือนเดิม สายตาทอดมองไปยงั สนามบาสท่ีมเี สยี งลกู บาสกระทบกับพืน้ และเสยี งคนพูดคุยกันที่ดงั มาแตไกล “มาไดแ ลวหรอครบั คณุ บนุ ~” นาํ้ เสยี งท่ีออกแนวประชด ประชนั ถามขึ้นเมอื่ เห็นวา เจา ตวั หายไปนาน “เออ ชว งน้ไี มค อ ยวา งวะ ” บุน แกต วั ออกไป “มากพู รอมเลน แลว ” เขาถกแขนเสือ้ ขึ้นเตรียมพรอ มจะเลน แตโ ดนเพอื่ นอกี คนเบรคไว กอน “ใกลจ บแลว มึงรอเลน รอบใหม” “แบบนกี้ ไ็ ดหรอวะ” เขาเอย ติดตลกแตกย็ อมทําตามทเ่ี พ่อื นใน สนามบอก บุนยืดเสนยืดสายเตรียมจะรอเลนเกมสใ หม แขนที่ยืดเหยียด ออกไปสัมผสั กบั ความเย็นจัดจนตองรีบชักแขนกลบั มาแลว หนั ไปมอง By Tartus

ใบหนาของคนที่คยุ เคยยืนอยูบนอศั จรรยช ้นั ที่สูงกวายิ้มใหอยา งเปน มติ ร พรอมกับกระปอ งนา้ํ อัดลมในมือ “สกั หนอ ยไหม” พต่ี า ถามพรอมกบั ยืน่ ขวดนํา้ อดั ลมทต่ี งั้ ใจเอา มาให “มาไมไ หนวะพ”่ี บนุ ขมวดค้ิวงง ถงึ คร้งั สุดทา ยทเ่ี จอกันทกุ อยา งจะเหมือนปกตแิ ลว ก็ตามแตเ ขากย็ งั อดหวน่ั ใจเล็กๆ “อะไรมาไมไ หน ก็เอามาใหมงึ ไง” “ใสยาลงไปปะ” บนุ แกลงถามออกไปลองเชงิ ดปู ฏกิ ริ ยิ าของคน ตรงหนาวา จะทาํ ทา ทางยังไง “กไู มฉลาดพอที่จะใสย าลงไปทง้ั ๆทีย่ ังไมไ ดเปดกระปอง” พีต่ า ถอนหายใจแรงๆ “ไมก ินกเ็ ร่อื งของมงึ ” “เออกินครับ” บุนเอ้อื มมอื ไปดงึ กระปองในมอื พี่ตา มาถอื ไว “ก็แคนน้ั ” คนแกก วา เอย อยางใจเยน็ แลวเดนิ ลงมานัง่ ขา งๆบุ นท่มี องไปยงั สนาม “ไมไ ดมานานสิมึงอะ” เขาชวนคนขางๆคุย แมว า บรรยากาศ ระหวา งเขาสองคนจะแปลกๆไปบา งแตกค็ งถงึ เวลาทเี่ ขาจะตองพูด “ครับ นาน” บุนตอบพรอ มยกนํา้ อัดลมในมือขึน้ ด่มื “มอี ะไรรึ เปลา พ่ี ทาํ ตวั แปลกๆ” เขาสังเกตุปฏกิ ริ ยิ ของคนขา งๆออก By Tartus

เขากับพ่ีตาไมถูกกนั มาตัง้ แตไ หนแตไร ความจรงิ เขาเองไมไดม ี ปญ หาอะไร พีต่ าเองมากกวา ทช่ี อบมามีปญหากบั เขาและครัง้ นี้มนั แปลก ทจี่ ูๆพี่ตา กท็ าํ ตัวเปน คนดผี ิดปกติ ดใี นที่น้คี อื …ใหนํ้าเขาแถมยงั เดินลงมาน่งั คุยขา งๆ บนุ สัมผัสไดถ ึงพลังงานบางอยา ง… “กดู ูออกงา ยขนาดนั้นเลยหรอวะ” คนที่มีความในใจอยากจะ พดู หัวเราะออกมาเม่อื เห็นวา อีกคนรทู นั ความคิดของเขา “วา ง้นั ก็ไดม ัง้ ” “มาถึงขนาดน้แี ลว ถา ไมมีก็คงไมเชื่อ” พต่ี า หัวเราะ “ความ จรงิ กอู ยากคยุ กบั มึงต้ังแตวันแขง เสรจ็ แตเห็นวา มงึ มีความสขุ กับเพือ่ นๆก็ เลยไมอ ยากพูดใหเสยี บรรยากาศ” “ครับ” เขาพยักหนาชาๆ จะพูดอะไรกันแน “ขอโทษกับเรื่องทกุ ๆอยา งทีก่ เู คยทาํ กับมงึ ” คาํ พูดท่เี คยคดิ วา ยากลําบากแตในวนั น้ีเขาพดู ออกมาไดอยางงา ยดาย มันออกมาจาก ความรสู ึกในใจของเขา “ทาํ ไมถึงพง่ึ มาขอโทษละครับ” “พงึ่ คดิ ได” พีต่ า หวั เราะออกมาอยา งนกึ สมเพชตวั เอง “ยอ นกลับไปตอนนั้นกูทําไปไดย ังไงก็ไมรู เลวชบิ หาย” By Tartus

“ยิ่งกวา เลวอกี พี่” พอยอนถึงเหตุการณว นั น้ันในใจเขามนั ก็ เจบ็ แปลบขน้ึ มา “ถาตอนน้นั ผมมีพยานเชอ่ื เถอะวา มันจะไมเ ปน แบบน”้ี “เออ กูรู” เขารูตวั เองดมี าตลอดวาทาํ ไมบุนถงึ ไมแ จง ความ เรื่องของเขา “เกลียดกูมากสนิ ะ” “มากวะ พ”่ี เขายอมรบั ออกมาตรงๆ “พท่ี าํ ใหค วามสุขของผม ครงึ่ หนึ่งหายไป” “อมื ” เขายอมรบั “กูเลยอยากขอโทษ” “…” “พอมาคิดดูแลวกูไมม นี ้ําใจนกั กีฬาเลยที่ทาํ แบบน้ันกบั มึง อาจ เพราะตอนน้นั กยู งั เดก็ เลยคิดไมไ ด” เขาหลบั ตาลงชา ๆ “แตพ อเหน็ มึง ชนะ กูรสู กึ เหมอื นเกมสโ ดมิโนท่กี พู ยายามตอ มามันพังลงกบั ตา” “…” “จนกพู ึ่งมารวู า…ทีผ่ านมากไู มเ คยยอมรบั ความจรงิ ” “ครบั ” บุนรับคําส้นั ๆ “แลว ทําไมพถ่ี งึ ทาํ แบบนนั้ กับผม” “อิจฉา” เขาตอบ “คําเดียวเลยวะ ” พต่ี า หัวเราะออกมา คดิ ถงึ ตอนน้ันแลวกอ็ ดเกลยี ดตัวเองไมได เขาทาํ ลงไปไดย งั ไง “พี่จะอิจฉาผมทาํ ไม ทั้งๆทพ่ี ก่ี เ็ กง เกงกวา ผมอีก” “มึงจะมาเขา ใจอะไร ในตอนนัน้ มึงคอื เดก็ มอสคี่ นเดยี วในทมี มงึ รไู หมตอนกูอยูมอสี่กตู อ งใชความพยายามขนาดไหนเพ่อื ที่จะไดเขา มา เปน ตัวจรงิ ” เขายงั จําภาพเหตกุ ารณเ หลา นนั้ ไดดี มันเหนื่อยและทอ By Tartus

“…” “กทู พ่ี ยายามแทบตายแตต องโดนเปนตวั สาํ รองเพราะเรอ่ื งทค่ี รู ไมยอมฟง เหตผุ ลแลว ก็ใหมงึ ทเ่ี ปนเดก็ มอส่ีข้ึนมาเปน ตวั จรงิ แทน” เขา ถอนหายใจ “ถามึงเปนกมู งึ จะรสู กึ ยังไงวะ ความพยายามทก่ี ทู มุ เทมา ตลอดแตตอ งมาพงั เพราะเรอ่ื งบา ๆ” “ครูเปน คนเลอื ก ผมไมไ ดเ ลอื ก” “เออ แตต อนน้นั กไู มไ ดค ิดแบบน้นั เพราะอารมณอ ะไรหลายๆ อยางเลยทําใหก ูตองทาํ แบบน้นั กบั มงึ ” “…” “ขอโทษวะ บนุ ” เขาหลบุ สายตาลงต่าํ “กูกร็ สู กึ แยไมต า งจาก มงึ หรอก มงึ ไมไ ดทําอะไรผดิ แตค นท่ีผดิ คือกู” “ถาพ่ีคดิ ไดแลวก็ไมม เี หตผุ ลท่ีผมจะตองโกรธพี”่ บนุ ตอบ ออกมาจากความรูสึกตัวเองจรงิ ๆ แมวาเขาจะเกลียดพี่ตามากแตเขาก็ พอรเู หตผุ ลลึกๆทท่ี าํ ไป แมจะเปน เหตุการณร า ยแรงแตในเม่ือมันผานมาแลวเขากไ็ มม ี เหตผุ ลที่จะตอ งไปผูกใจเจ็บ “ผมยกโทษให” “…” คนขา งๆเงยี บลงเมอื่ ไดยนิ คาํ พดู ที่เปลงออกมา ความรูส กึ ผิดถาโถมออกมาจนจกุ พูดไมออก พ่ตี าหนั ไปมองคนขา งๆชา ๆ By Tartus