(ผม)จีบหมอ

ไมไปไมไดจ รงิ ๆ ฐานทพั จอดลงหนาตกึ ตรงขามสนามบาสที่มีผคู นมงุ อยจู นแทบ ไมเห็นดา นในสนาม เขารีบขามฝงมายังสนามบาสกอนจะแทรกฝูงชนเขา ไปยงั ดานในของขอบสนาม ปกตแิ ลว เขาไมช อบอยูในทๆ่ี มีคนเยอะๆแต เพราะเปน ความต้งั ใจตง้ั แตแ รกทําใหเ ขาพาตัวเองเขามาถึงขอบสนาม ดา นในท่มี ีผคู นแออัด บุน ถอนหายใจเปนรอบทห่ี กของวันหลงั จากทเ่ี ขาไมไ ดเจอหมอ ฐานทพั มาหลายวัน ความจริงเขากเ็ ตรยี มใจไวต ัง้ แตแ รกแลววา หมอคง ไมม าเพราะติดเรียน แตม นั กอ็ ดหวังไมได ยง่ิ เห็นคตู อ สทู ด่ี ูจะมน่ั ใจในฝม ือ ของตัวเองภาพเกา ๆก็ยอนกลบั มาหลอกหลอนเขา ไมเ ปนไร…เด๋ียวทุกอยางก็จะผา นไป “บุน” นา้ํ เสยี งเหน่ือยหอบดังขึ้นจากขา งหลงั บนุ รบี หนั ไปตาม เสียงท่ไี ดยนิ พรอ มกับรอยยิ้มกวา งเมือ่ เหน็ วาคนทเี่ รียกเปนคนเดียวกับที่ เขารอ “เหย ไปไหนวะ จะแขง แลว” เพ่ือนท่ีนงั่ อยขู า งๆถามออกมา เมอื่ เหน็ บนุ ลกุ พรวดทําทาจะเดนิ ไปทอี่ น่ื “ไปเอากาํ ลังใจ” บนุ หนั มายิ้มอารมณดี “เด๋ียวรบี มา ไปแปบ เดียว” ไมรอฟงคาํ ตอบจากเพ่ือนขาท้งั สองขา งก็รบี กา วตรงไปยงั รา ง สงู ทีย่ นื รออยู บุน ยม้ิ กวางข้ึนไปอีกเม่ือเห็นรอยยม้ิ ของหมอฐานทพั ทยี่ ้มิ By Tartus

กลบั มาใหกบั เขา ใบหนาของหมอมเี หงอื่ ผุดออกมาเล็กนอ ยบง บอกใหรวู า เขารบี มาจริงๆ “เกอื บไมทนั ” ฐานทพั เปนคนเริ่มพูดเมื่อเหน็ คนตรงหนา ยิม้ ไม หุบ บนุ ไมไดตอบอะไรเขาเพียงคอยๆเอ้อื มมอื ไปจบั มือของหมอ ฐานทพั ขึ้นมาวางไวบนหนา ผากชาๆ ดวงตาทัง้ สองขา งคอ ยๆปด ลงคลาย กับกาํ ลังรบั พลังงานจากคนตรงหนาทา มกลางผูคนมากมายในสนาม เสยี งหวั ใจเตน เรว็ ข้ึนบอกถึงความรสู กึ ทยี่ ังคงไมเปล่ียนไป รอยยิ้มของคน ยมิ้ เกง ปรากฏข้ึนอกี คร้งั “ไมตองพูดอะไรแลวครบั ” เขาบอกคนท่ียืนนงิ่ ๆไมไดขัดขนื “ไวผมแขงเสร็จจะมารบั พลงั อีกนะครบั ” “อมื ” ฐานทัพตอบออกมาเสยี งเบา อาจเพราะเขาไมค ิดวา บนุ จะทําแบบน้ีในทๆี่ มสี ายตาหลายรอ ยคูก าํ ลังจับตามองอยู “ผมไปกอนนะ ขอบคณุ ท่มี านะครับ” “บนุ ” ฐานทัพเรยี กกอ นทบ่ี นุ จะเดนิ กลับไปยังจุดท่ที มี เขาอยู “ครับ?” “ให” ขวดสเปรยทนี่ ง่ั หาขอ มลู มาหลายวันถกู ย่นื ไปใหอ กี คนท่ี ยืนรออยู ฐานทัพไมช อบเลน กฬี าเลยไมค อยรูเ รื่องยาแกป วด By Tartus

ตอนแรกเขาจะซื้อแบบครมี ใหแตคิดวาคงเสยี เวลาทจี่ ะมาน่ัง ทาเลยหาขอ มลู ยาท่ีเปน สเปรยแ ทน ถึงเขาจะไมเคยใชม ากอ นแตค ดิ วา นา จะทดแทนกนั ได “ขอบคุณครับ” บุนรบั มาดว ยความเต็มใจ รอยยม้ิ ของเขา ยงั คงประดับอยูบนใบหนาไมห ายไปไหน หมอฐานทัพก็ยงั เปนหมอฐาน ทพั หวงเขาตลอด “สๆู ” ฐานทพั ทง้ิ ทา ยไวก อ นทบ่ี ุนจะเดนิ ออกไป “สอู ยูแลว ครบั ชาจพลังแลว ” บุนย้มิ ใหอ กี ครงั้ กอ นจะรีบวงิ่ ไป ยงั สนามเมื่อกรรมการเปา นกหวีดเปน การเรยี กผเู ลน ลงสูส นาม ฐานทัพมองภาพตรงหนา อยูค รเู ดียวกอ นจะรบี ฝา ฝูงชนออกไป เพอ่ื ไปเรียนในวชิ าสุดทายของวนั การไดเ จอกันเพยี งไมก่นี าทแี คน นั้ กท็ ํา ใหเ ขาทง้ั คูส บายใจ อยา งนอ ยบุนก็รูวาหมอไมลมื และฐานทัพก็รวู า บนุ รอเขา สๆู นะบุน เสยี งนกหวีดดงั ขึ้นเปน สัญญาณในการเริม่ ควอเตอรแรก บนุ ก ระโดดรบั บาสมาไวในมืออยา งชาํ นาญ มือเล้ียงลูกไปเรื่อยๆกอ นจะโยนไป ยงั ผทู ี่ยนื อยูใตแ ปน บาสรอรับลูกจากเขา ลกู บาสลอยสูงตกไปยังเพ่อื นอีก คนตามที่เขาเลง็ ไวก อนทแี่ ตม แรกจะเปนแตม ของทีมเขา “เยย่ี ม” สองทีด่ เู พ่อื นสนทิ ตาไมก ระพริบยิ้มออกมาเมื่อไดแ ตม By Tartus

“แลวเมื่อกี้ใครวะ” สามทีส่ งสัยมาสักพักเอย ถาม “ไมค นุ หนา ” “ไมร ู กกู ็อยูกบั มึงไหมครับเพือ่ น” สองตอบกลบั มา สายตา ยงั คงจบั จองไปทีส่ นาม ตอนนีฝ้ งของบุนนาํ อยูสองแตมซง่ึ อีกทีมดตู คี ะแนนมาสูสจี น คาดการณกันไมไ ดวาทีมไหนจะชนะ ตัวบนุ เองเขายังคงความกังวลไวอ ยู มาก ย่งิ สบตาคูต อส…ู ภาพวันเกา ๆก็ยงิ่ หลอกหลอน “สามแตม!!!” เสียงของกองเชยี รเ ฮเสยี งดังเมือ่ เดอื นคณะ เกษตรชูตบาสเขาหว งในบริเวณสามแตม รอยยมิ้ จากคนอารมณด เี ผยออกมาพรอมกบั หันไปตบมือเพอื่ น ท่อี ยูขางตัว แมจะกงั วลแตเ ขาไมย อมใหเ รอ่ื งนน้ั มาทาํ ใหเ ขาพายแพ ตอ งชนะเทานั้น เสยี งของอาจารยบรรยายในหอ งใหญเหมือนทกุ ๆวันแตว ันนี้ สมาธิของฐานทพั กลบั หายไปหมด เขาพยายามนงั่ จดเลกเชอรต ามท่ี อาจารยสอนแตด ูเหมือนเนอื้ หาทเี่ รียนจะไมเขาหัวเขาเลยแมแ ตนอย “กงั วลอะไรอยวู ะ” คนิ ทน่ี ั่งอยูข า งๆสังเกตความผิดปกติของ เพอ่ื นที่ดูไมคอ ยมสี มาธิ ปกติทุกคร้ังท่ีเรียนฐานทพั จะตั้งใจจดและฟง อาจารยไ มว อกแวก แตว ันนี้ทา ทางดแู ปลกไป “เปน หว งบุน ” ฐานทพั เอย ชอ่ื ออกมาอยา งลืมตัว By Tartus

“เอา ไปหามาแลว น”ิ คินทไี่ มไดต ัง้ ใจเรยี นอะไรมากหนั มาถาม พรอมวางดนิ สอทจ่ี ดอยูทาํ เอาคนทนี่ งั่ ขา งๆกระทุงศอกเพ่ือบอกใหห ยุด คยุ “อมื ” ฐานทพั รับคาํ ส้นั ๆ “ชา งเถอะ” “หวงละไมไมไปดูเขาวะ” “สอบ” ฐานทพั ตอบออกมาสน้ั ๆ อาทิตยหนา มีสอบเลย จาํ เปนตองเขาเรยี นเพ่อื ทีจ่ ะไดเอาเนอ้ื หาไปอา นเตรยี มสอบ ฐานทพั ไมเคยลอกเลกเชอรใ ครและในบรรดาเพ่อื นทง้ั สองคน คนิ จดแบบทตี่ วั เองอานเขา ใจแคค นเดยี ว สวนปกปองตวั หนังสอื แตละตัว ตอ งนั่งแกะไมต า่ํ กวา สบิ นาที เขาเลยไมค ิดจะขอยืมจากใคร “โหยเครยี ดไรวะ เอาของกูไปอานก็ได” คนิ พูดอยางคนม่ันใจ “ไมเ ปนไร” ฐานทพั ตอบกลับทนั ที ไมใ ชเ พราะเกรงใจ แตเ พราะเอาไปก็ไมเ ขาใจ “ตนคาบเห็นวาจะปลอ ยเร็ว” ปกปองทนี่ ่งั ขา งคินหนั มาบอก ฐานทัพ “เลกิ แลว มงึ กร็ ีบไป” ฐานทัพพยักหนากอ นจะหนั กลบั ไปสนใจเน้ือหาขางหนาอีกครง้ั วนั นเี้ ขารสู ึกกระวนกระวายแบบท่ีไมเคยเปนมากอน ไมใชแ คบ ุน คนเดยี ว ทล่ี ุน เขาเองกล็ ุนไมต างกนั By Tartus

เสียงนกหวดี พักคร่งึ แรกดงั ข้ึน บนุ เดินมายงั จดุ ท่นี ั่งพกั ของทมี ตวั เอง แกว น้าํ เยน็ ถกู ยนื่ จากตวั สํารองทน่ี ง่ั ดูการเลน ตลอดชว งแรก “ไหวอยูปะวะ” เพ่อื นในทมี ถามหลงั จากทเี่ หน็ บุนดเู หนือ่ ยหอบ “เออไหว” เขาสูดลมหายใจลึกๆ “ไหวอย”ู บนุ พดู พรอ มกับ มองขวดสเปรยทเี่ ปรยี บเสมอื นกําลังใจของเขา “ทีมนูนแมงดูจะสนใจมงึ เปน พเิ ศษนะ” “เออ ชิน” บนุ หวั เราะ ไมตอ งเอยชอ่ื เขากร็ วู า เพื่อนหมายถงึ ใคร “เอาวะ ครึง่ หลังทําใหเ ต็มท”ี่ “เออส”ู เสยี งนกหวีดเรียกนกั บาสกลับเขา สนามเพ่อื เขา สชู ว งหลงั บนุ สบตาพี่ตาอยูพักหน่งึ แมวาลึกๆเขาจะรสู ึกหวั่นๆแตใ นวันนพ้ี ่ตี าไมไ ด เขามาระรานเขาจนทนไมไ ด หวังวาจะมนี าํ้ ใจนักกฬี า “เกง น”ิ นํ้าเสียงคลา ยชื่นชมเอย ออกมาระหวา งเดนิ สวนกนั “อยาม่นั ใจมาก” คําพดู ทจี่ งใจพูดใหเ ขาไดยนิ แคค นเดยี วทําใหเ ลอื ดใน รางกายเร่ิมพลงุ พลา น “ครบั ” บุนตอบกลับมาเสยี งหนักแนน By Tartus

ครึ่งหลงั เริ่มขนึ้ ฝง พ่ีตา ไดบ าสไปกอนจะชูตสามแตมทาํ ให คะแนนของอีกฝง นาํ อยูห าแตม บนุ เรงฝเ ทา เพ่อื ทีจ่ ะไลตามลูกบาสโดยทมี่ ี อีกฝง ขดั ทางเขาไวไ มใ หไดลูก โถเวย !!! ลูกบาสสงมายงั บุน รางของเขาก็กระโดดเองโดยอัตโนมัติ มอื ทัง้ สองขางจับลูกบาสไวอยา งมนั่ คงกอ นจะชูตลงหวงแตก ลับโดยอีกฝาย ปดลูกไดส าํ เรจ็ พตี่ า… “บุน!” เสยี งเพอื่ นดังขนึ้ เรียกสติใหเขาหนั กลบั ไปครอบครอง ลกู อกี ครัง้ ลกู บาสชูตลงหวงไปอยา งสวยงาม บนุ หันไปแทก็ มอื กับเพอื่ นใน ทมี กอนจะหันไปมองพี่ตา ทดี่ จู ะสนใจเขาในครงึ่ หลงั เปน พเิ ศษ “มนั คงไมม อี ะไรเกิดข้ึนใชปะวะ” สามเอย เมือ่ เห็นบรรยากาศ ในสนามทด่ี าํ เนินตอ ไปแตในใจเขากลบั เปนหว งเพอื่ นสนทิ คนอยางพี่ตา ไมเ คยยอมแพใคร “ไมห รอก” หนงึ่ ทนี่ ง่ั ดูอยเู งยี บๆตอบ การเลนดําเนนิ ไปจนถึงควอเตอรส ดุ ทา ย คะแนนของฝง เขาเปน รองอยู 62 ตอ 76 ทําใหค อนขา งเครียดกวาเดมิ จากทีต่ อนแรกเปนฝาย นาํ แมว า จะหางอยไู มม ากแตก็ไมงา ยกวาท่ีจะไดแ ตม By Tartus

ฐานทัพเกบ็ ของออกจากหองอยางรวดเรว็ หลงั จากอาจารย ปลอยกอ นเกอื บครง่ึ ชัว่ โมง นาฬกิ าบอกเวลาหนง่ึ ทุมสิบนาที เทาทงั้ สอง ขางรบี ว่งิ ไปยงั จักรยานเพอ่ื ปนไปใหถ งึ สนามโดยเรว็ ที่สดุ เปนครง้ั แรกทีเ่ ขารูต วั เองวา …เขาไมใ ชฐ านทพั คนเดมิ “ขอใหช นะนะโวยยยย” คินตะโกนตามหลัง ไมเ คยเห็นฐานทพั ในมมุ นม้ี ากอนพอไดเห็นเขากอ็ ดย้มิ ตามไมได สนามบาสเงยี บผิดปกตแิ มจะมผี คู นแนนกวา ตอนแรกทีเ่ ขามา ฐานทพั รบี จอดจกั รยานลงกอนจะเดนิ แทรกตวั เขา ไป ดที ่ีคร้ังน้ยี ังมีท่ีๆเขา พอจะแทรกเขา มางาย ทนั ทที เ่ี ขา มาถึงดานในเขาก็รบั รูไดว าทาํ ไมทัง้ สนามถงึ เงียบ บนุ ท่ียืนถอื ลกู บาสอยูตรงจดุ หลังเสน ลกู โทษมีสหี นา กังวลไม นอย ฐานทัพมองคนตรงหนากอนจะเบนสายตาไปยังคะแนนทเี่ ทา กนั ราว กับโกหก 86 ตอ 86 ลูกบาสทอี่ ยใู นมือถกู จับแนน ขนึ้ อีกจากความกงั วล จะชนะหรอื แพก ข็ ้ึนอยูก บั ลกู ท่เี ขากําลงั จะชูตลงหว ง อกี ไมถงึ นาทกี ห็ มดเวลาแตเ ขา ดันโดนอีกฝงทาํ ฟาลวเลยทําใหต องมาเปน ผชู ูตลูกโทษ บุนสดู ลมหายใจเขาลกึ ๆกอนจะจองมองแปน ทีอ่ ยูต รงหนา ถา เปน การชูตปกตเิ ขาคงไมกงั วลเทา กบั วนั นี้ ถาชนะก็เหมอื นแกปมตางๆใน อดีต By Tartus

สายตาของบุน หยดุ ลงยังรางทีย่ นื เดน อยูข างสนาม สายตา ประสานสายตา รอยย้มิ บางๆของฐานทพั เผยออกมา ดวงตาท่จี อ งมอง มายงั เขาเปรียบเสมือนกาํ ลังใจที่สง มาถึงเขาโดยไมต องเอยคําใดๆออกมา พีด่ ผู มนะ… ตงึ !!! ลูกบาสชตู ลงหวงอยา งสวยงามพรอ มกับเสียงเชยี รจ ากขา ง สนาม บุนถอนหายใจออกมากอนจะรับลกู บาสอีกครัง้ เพอื่ ชูตคร้งั ทีส่ อง สวบ!!! ลูกบาสชตู ลงอยา งกบั จับวาง เกมสด าํ เนนิ ตอ ไปอกี ไมน านเสียง นกหวดี จบเกมสก็ดงั ขึน้ เรียกเสียงเฮจากคนทงั้ สนามไดอ ยา งลน หลาม “เชย่ี ยยยยย!!!!!!” สองท่ีนง่ั เกรง็ จนเปน ตะคริวอทุ านออกมา เสียงดังกอนจะหนั ไปกอดคอเพอ่ื นอีกสองคนทีน่ ง่ั อยขู างๆ “มันทําได ไอสี่ มันทาํ ไดแลว!!” “เออ เหน็ แลว ” แมจะไมไดต่ืนเตน เทา กับสองแตห น่งึ เองก็รสู กึ ดใี จไมตางกนั “เพราะพวกเรามาเชียรม ันแนๆเลย” สองเอย ออกมาอยางคน หลงตัวเอง เขาไมเ คยรูสกึ ดเี ทาวนั น้มี ากอ น วันทเ่ี พื่อนของตวั เองกาว ผา นความกลัวทุกอยา ง ไอส ี่ มึงทาํ ได By Tartus

บุนยม้ิ กวางหลังจากทีก่ รรมการตัดสนิ เกมสจบลง รอยย้มิ ท่ีเต็ม ไปดว ยความรสู ึกตางๆมากมายมันอดั แนนจนเขาระบายออกมาเปน คาํ พดู ไมถ กู บนุ หันไปยมิ้ ใหเพอื่ นท้ังสามทด่ี ดู ีใจมากกวาตวั เขากอ นจะหนั ไปยงั กําลงั ใจหนงึ่ เดยี วทย่ี ังคงยืนอยทู เี่ ดิมพรอมรอยย้ิมที่สงมาถงึ เขา ผมทาํ ไดแลว “ขอบคณุ นะครับ” เขาเอยเมื่อมอื แตะกับพตี่ า ท่ดี ูผดิ หวงั ไม นอ ย แมเ ขาจะเคยแคน แตเ ม่อื เหน็ พต่ี าตอนนี้เขากอ็ ดสงสารไมได คง หวังไวม ากไมต า งกับทีมของเขา “เออ” นํา้ เสยี งไมส บอารมณเ อยออกมา “ยอมรบั แลว วา มงึ เกง ” คําพูดที่บนุ ไมค ิดวา จะออกมาจากปากของศตั รูไดถกู เอยออกมา อยา งงา ยดาย “พก่ี เ็ กง” “อืม” พี่ตาหัวเราะในลําคอกอนจะวางมอื ลงบนบาเขาหนักๆ “ไวรอบหนา มาเลน กนั อีก” “ครับ” บุน ย้ิมรบั เขาไมรวู าตอนน้พี ่ีตา จะคิดทําอะไรเขาอกี ไหม แตล ึกๆเขารสู ึก วาทกุ อยา งมนั ไดจบลงแลว แมว า จะดงู า ยดายไปหนอยแตเขารบั รไู ดถึง นาํ้ ใจนักกีฬาของฝา ยตรงขาม By Tartus

รา งสูงเดนิ กลับมาเก็บของพรอ มพูดกับเพอ่ื นในทมี ท่ีนดั กันไป กินเล้ยี งแตเขาตองขอปลกี ตัวออกมาเพราะนัดกับเพ่อื นทง้ั สามไวแลว ถงึ จะอยากไปแตถา เขาไปไอส ามคนตองนอยใจเขามากแนๆ “ไง ยิ้มจนแกมจะฉกี แลวนะมึง” สองเอยเมอ่ื เหน็ รา งของสีเ่ ดนิ มาแตไกล “เออ แนน อน คืนนไี้ ปกินท่ไี หนกพู รอม” “ง้นั ไปกันเลยปะ” “เดยี๋ ว กขู อเวลาแปบ ” บุนยกมือหา มเพอ่ื นท่ีกาํ ลงั จะลุกขึน้ “หรอื พวกมึงจะไปรอทีร่ านกอน” “แนน อนวา ตองอยา งหลัง” สามตดั สนิ ใจแทนทุกคน เขาลุกขึ้น กอนจะดงึ เพือ่ นอีกสองคนลุกข้นึ ตามโดยไมถามอะไรตอ “เดี๋ยวโทรหา” “เออ รบี ตามมา” สามโบกมอื กอนจะลากคอสองที่ดจู ะไม เขา ใจสถานการณออกจากสนาม บุน มองรางของเพือ่ นที่เดนิ จากไปกอนจะหันไปมองยังจุดเดมิ ที่ หมอฐานทพั ยนื หมอยังอยทู เ่ี ดมิ ไมหายไปไหน รอยยิม้ ของบุน เผยขน้ึ มา อกี ครั้ง ขายาวกาวตรงไปยังรา งทย่ี นื รออยูอ ยา งรวดเรว็ “ดีใจดว ย” ฐานทพั เอยออกมาทนั ทีทีร่ างของบนุ หยุดยืนอยู ตรงหนา By Tartus

รางของเขาถกู ดงึ เขา ไปยังออ มแขนของอีกคนอยา งรวดเรว็ ฐานทพั นงิ่ เงยี บกบั สง่ิ ทีเ่ กิดขนึ้ สง่ิ เดียวท่เี ขารสู ึกคอื หัวใจของคนตรง หนา ที่เตน แรงจนเขาตกใจ ไมมคี ําพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของอกี ฝาย มเี พียงเสียงหวั ใจทีเ่ ตน เรว็ ขนึ้ เรอ่ื ยๆ “บุน ” ฐานทัพไมเขาใจกบั ส่ิงท่เี กิดขนึ้ เขาพยายามเรียกคนท่ี กอดเขาแนน “ขอบคณุ นะครับ” “…” รอบขา งเงยี บสนทิ มเี พียงเขาสองคนทีย่ งั คงอยใู นสนาม บนุ ก อดคนตรงหนาแนน ดวยความรสู กึ ทตี่ วี นุ ไมห ยุด เขาบังคบั ตวั เองไมไ ดอ ีก ตอไป “ตวั ผมมีแตเ หงือ่ เหม็นดว ย” “…” “แตข ออยแู บบนส้ี กั พักนะครับ” ฐานทพั พยักหนาชาๆในออมแขนของคนตรงหนา เขาไมไดพูด อะไรออกมาเพยี งแครบั รถู ึงความรสู กึ ท่ถี ูกสงมา แมจ ะดูแปลกๆทีผ่ ชู าย สองคนกอดกนั แตเขากลับไมข ัดขนื “ชาจพลงั เต็มแลว ” บุนคอ ยๆผละออก ถึงจะไมอยากปลอยแต ขนื อยนู านกวานคี้ งไมได ตัวเขาเต็มไปดวยเหง่ือ “หรอ” ฐานทพั หัวเราะออกมา “เปน ยังไงบาง” By Tartus

“ชนะครบั ” “รูแลว” เขาไมไ ดหมายถึงผลคะแนน “เจบ็ ตรงไหนรเึ ปลา ” “เจ็บขอ เทา นดิ หนอ ยครับ สงสัยลงนํ้าหนกั มากไป” “ใชสเปรยท ใ่ี ห” “ครบั ใชไปรอบนงึ แลว คงตอ งใชอกี รอบ” บุนหยบิ ขวดสเปรย ทีฐ่ านทัพใหข้นึ มาเขยา “ไปน่ัง เดี๋ยวทาํ ให” เขาไมรอใหบ นุ ตอบ มอื ทง้ั สองขา งผลกั รางตรงหนา ไปยงั ทน่ี งั่ ขา งสนามกอ นจะกดใหบนุ นง่ั ลงตามคําสั่ง “ผมฉดี เองได ไมเปนไรหรอกครับ” ดวยความที่เลนกฬี ามาเขา เลยไมอยากใหห มอฐานทัพเปน คนทาํ ให กล่นิ เทา ไมใชเรอ่ื งตลก “ไมเ ปนไร” ฐานทพั ดงึ ขวดสเปรยไปถือไว “เจบ็ ตรงไหน บอก หมอ” คําพูดทเี ลนทจี รงิ ท่ีไมเ คยออกมาจากปากของหมอฐานทพั ทําเอา คนที่ไดฟ งถึงกบั ตาโต เจบ็ ตรงไหนบอกหมอ… คาํ ธรรมดาแตโคตรเขนิ เลยวะ! “อะ…เออ ตรงนค้ี รบั ” บนุ ตะกกุ ตะกักข้ึนมาทันทที ีไ่ ดย ินคํา เรียกแทนตัวเองของหมอฐานทัพคร้ังแรก หนารอนผาวขนึ้ มาอยา งไมมีสาเหตุ ไมไหวแลว โวยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! By Tartus

“ดขี น้ึ ไหม” ฐานทัพถามหลังจากฉีดสเปรยล งบรเิ วณทีบ่ ุนช้ี “ผมวานาจะรอสักพกั มันถึงจะออกฤทธ”์ิ “ออ ใช” ฐานทพั พยกั หนา อยางลืมตัว “ถา ยังไมหายกก็ ลบั ไป ทายา” “ครับ” บุนยม้ิ “วันน้ีพเี่ ลิกเร็วหรอครับ” “อืม” ฐานทพั ตอบ เขาไมไ ดบ อกความจริงทงั้ หมดวาทเ่ี รว็ ขนาดนี้เพราะเขารบี มา บางทบี นุ ก็ไมจาํ เปนตอ งรลู ะเอยี ดขนาดนนั้ “ดีใจทีพ่ ีม่ านะครับ” “อมื ” ฐานทพั ก็ยงั เปนฐานทัพ แมจ ะพดู มากขึ้นกวา เดมิ แตท กุ คร้ังทบี่ นุ ขอบคณุ เขาก็คิดคําอื่นไมอ อกนอกจากตอบรบั สนั้ ๆ “ผมนกึ วาพี่จะไมมาซะแลว” บนุ บอกความจรงิ ออกมา เขา เตรยี มใจไวส ว นหนงึ่ วา หมอฐานทัพคงมาไมไดจริงๆแตผ ิดคาด หมอมา…แมจ ะเปน ชว งสดุ ทา ยของเกมส “ตอนแรกก็คิดวางนั้ ” “แลว ทําไมถึงมาละครบั ?” บนุ หันไปถามเพราะความอยากรู “หวง” ฐานทัพพดู ออกมาโดยไมห ยุดคดิ “หวงผมหรอครบั ” บนุ ชี้นิ้วเขา ตัว ตาประกายแวววาวรอฟง คําตอบจากปากหมอฐานทพั By Tartus

“อืม” คําตอบรบั ส้นั ๆทาํ เอาคนทีน่ งั่ อยขู างๆไปไมเ ปน บุนย้ิม กวา งออกมากอนจะหนั หนา ไปทางอน่ื เพื่อไมใหหมอเห็นอาการทเี่ ขาแสดง ออกมา หมอหวง…หมอหว ง!!!!!!! “ยม้ิ อะไร” เหมือนการหนั ไปอีกทางจะไมไดช วยใหหมอมองไม เห็น ฐานทัพถามอยา งไมเขาใจ “แคห วงกย็ ้มิ แลว หรอ” “ครบั ” บุนรบั คํา “พเี่ คยพดู คํานีก้ บั ใครบา ง” “พอ ปกปอ ง คนิ ” ฐานทัพนับนิว้ กอนจะชนู ้ิวท้ังสามไปทบี่ นุ “สามคนม้งั ” “ผมก็เปน คนทสี่ ใ่ี ชไหมครบั ?” “อมื ” “นน่ั คือสาเหตทุ ผี่ มยิ้มครับ” บุน ตอบดวยรอยยมิ้ ทปี่ ระดับบน ใบหนา “ทงั้ สามทพ่ี ี่พูดมาเปน คนสําคญั ของพ”ี่ “ใช” “แลวตอนนผ้ี มกก็ ลายเปนคนสาํ คัญของพ”่ี “ม่ัว” คาํ สั้นๆท่ีเอยออกมาพรอมรอยยมิ้ ทําใหบ ุน รูว าหมอไมได หมายความตามท่ีพดู ออกมาแตหมายความตามทีเ่ ขาพูด หลงไมรูจะหลงยงั ไงแลว หมอ… “ผมไมสนหรอก ผมคิดวา ผมสําคญั ไปแลว ” บุน เอย อยางคน เอาแตใ จ “ขอบคุณท่ีพีม่ าเปนกําลังใจใหน ะครับ” By Tartus

“อืม” “กาํ ลงั ใจดีจรงิ ๆ” เขาพมึ พาํ ออกมาคลายกับพูดกับตวั เอง หากแตหมอฐานทัพไดยนิ ฐานทพั ไมไดถ ามในสง่ิ ท่ีบุนพูดไปแตค าํ ถามทค่ี ินถามเขาไว กลับมาวนเวยี นอยใู นหัวอีกครั้ง เขาไมรวู า ตอ งขอยังไงและไมรวู า ขอแลว ตองทาํ ยงั ไงตอ ไป “ผมเคยคิดกอ นท่ีจะเขาท่ีนว่ี า ถาไดแขง บาสอกี ครงั้ แลว คนท่ี ชอบมาเชยี รคงจะรูส กึ ดีมากๆ” จูๆบุน กเ็ ปดประเดน็ ใหมหลังจากที่เหน็ ฐานทัพเงยี บไป “แลว เปน ยงั ไง” “เขาก็มาเชียรจ รงิ ๆครับ” รอยย้ิมท่ีดมู คี วามสขุ สะกดสายตา ของคนขา งๆไมใ หหันไปมองสง่ิ อน่ื ชอบ…รอยยิ้มน้ี “ใคร” ฐานทัพตดั สินใจถามออกไป ไมร ทู ําไมในใจลกึ ๆเขาหวงั ใหบนุ ตอบออกมาเปน อยา งที่เขาคดิ ถามไปก็รสู ึกกลวั คําตอบ กลวั วา จะไมเ ปน อยางทคี่ ิด “เจาของรอยยม้ิ ของผม” เขายังยืนยนั คําเดมิ แมว า จะรวู า หมอ ฐานทัพคงไมเขาใจแตกลับแปลกท่ีครง้ั นห้ี มอไมไดมที า ทางทีด่ งู งเหมือน ครั้งกอน “ใคร” By Tartus

“หมอ” บนุ เอยออกมาสัน้ ๆ “เขาเปนหมอทพี่ ่ีรูจกั ดีเลย” “หรอ” ฐานทพั เงยี บไป คําวา รูจักดนี ่นั หมายถึงเปนคนใกลต ัว ของเขา ซึ่งกห็ มายความวาคนๆนนั้ ไมใชเขา… “เขาเปน คนเงยี บๆครับ ถามคําตอบคาํ ดูไมคอ ยอยากจะพูดกับ ผมสกั เทาไหร แตเขาเรยี นเกงมากเลยนะ ตวิ หนังสือใหผ มดวย” “อมื ” ฐานทัพไดแ ตรบั คาํ กลับไปส้ันๆ นอกจากเขาทเ่ี คยติวหนงั สอื ใหบ นุ แลว ยงั มคี นอืน่ อีกงั้นหรอ “เขาเหมอื นจะไมส นใจแตเขาเกบ็ ทุกรายละเอียด เหมอื นจะ เขาถงึ ยากแตค วามจริงแลว ไมใชอ ยา งทีผ่ มคิด” “…” “เขาเปน คนท่ที าํ ใหผ มอยากจะยมิ้ ใหทุกคร้งั แมว าผมจะเหนอื่ ย แคไหนก็ตาม” “…” “เขาทําใหผมรัก…รกั แรกพบ” รอยยิม้ ทีม่ คี วามสขุ ของบนุ สงไป ถึงอกี คนทน่ี ง่ั อยขู างๆ ดวงตาท่ีพรอมจะบอกความรูส กึ ทกุ อยางถายทอด ออกมาจากแววตาและคาํ พดู หวงั วาหมอจะรู By Tartus

“ไมไ ปไหนกบั เพ่อื นหรอ เหน็ เมื่อก้ไี ดย นิ เพือ่ นพดู ” ฐานทัพ เปลยี่ นประเดน็ เพราะเขาไมอ ยากจะฟงตอ ท้ังๆทแ่ี ตก อ นเขาไมเ คยรูส กึ อะไรกบั เรือ่ งพวกนแี้ ตน ่ีเปนคร้ังแรกทเ่ี ขาไมอยากฟง “ไปครับ” บนุ ตอบ “แตผมอยากอยกู ับพม่ี ากกวา ” “…” “พเี่ ปนอะไรรเึ ปลาครับ ทําไมเงยี บไป?” บุน รูสกึ ถงึ ความ ผดิ ปกติหลังจากทเ่ี ขาเรม่ิ พดู ถงึ เร่อื งหมอหรอื วาหมอฐานทพั จะรูแลว วา เปนเขา ถารูแลว…ทีเ่ งียบไมตอบหมายความวายงั ไง หรอื เขาคดิ ไปเองฝา ยเดียว… “เปลา” ฐานทัพตอบกลับมา เขาไมเ ขา ใจอารมณของตวั เอง ตอนนวี้ า กําลงั รสู ึกอะไรอยู รูแ คว าจๆู ก็รูสกึ เศราข้ึนมา “แตวา …” “บนุ ” ฐานทัพเรียกชือ่ คนขา งๆเสียงนง่ิ “ครบั ?” “เปลา ” เขาถอนหายใจออกมาเสียงดงั ความกลา ที่เตรยี มมา เหลือศูนยท นั ทีเมอ่ื เขาไดย นิ บุนเลาถงึ คนท่ชี อบ ไมถามคงจะดกี วา By Tartus

ฐานทัพเปน คนพูดนอ ย ดเู หมอื นจะไมใ สใ จใครแตค วามจริง แลวเขากใ็ สใจ ดูเปนคนเงยี บแตทเ่ี งยี บเพราะไมรจู ะชวนอกี ฝา ยคุยอะไร เขาเรียนเกง แตใ นบรรดาเพ่อื นๆรอบตัวทุกคนกเ็ กง ไมต างจากเขา แลว ใคร…คอื คนทบี่ ุนหมายถงึ “พอ่ี ยากจะถามอะไรผมรเึ ปลา ?” “อืม” เขาพยักหนา “ถามไดนะครบั ” เมอ่ื เห็นคว้ิ สองขางขมวดเขา หากันอยา งทไี่ ม เคยเปนมากอ นบนุ กอ็ ดหวงไมไ ด หมอเครยี ดเร่อื งอะไร หรอื วาจะเปนเรอ่ื งทเ่ี ขาพง่ึ พดู ไป “ใครติวหนังสอื ใหบ าง” “หืม?” คําถามธรรมดาทไ่ี ดยนิ ทําเอาเขาเงียบไปพกั หน่ึง บุนคดิ วาหมอจะถามอะไรที่มนั ยากกวานี้แตพ อถามออกมาแบบนเ้ี ขาก็ต้ัง ตัวไมทนั “กม็ พี ่แี ลวก็เพือ่ นทคี่ ณะ” “ใครอีก” ฐานทัพถาม “ในคณะแพทย” “ถา คณะแพทยก ม็ ีพ่ีคนเดียวนะครับ” “คนเดียวไดไงก็เม่อื ก้ีบอกวา…” ฐานทพั ชะงักไปเม่ือกําลงั จะ พดู ประโยคถัดไป สมองคอ ยๆประมวลผลชาๆกอ นทคี่ ําพดู ทุกอยา งจะถกู จัดวางใหมจ นเขา… เขาใจ By Tartus

“คนเดยี วงนั้ หรอ” ฐานถามยํ้าถามอีกครัง้ เพือ่ ความแนใจ “ครบั ” บนุ ยงั คงไมร ูเรอื่ งแตอ กี คนเร่ิมรูสกึ ถึงความรอ นที่ แผซานขึน้ มาบนใบหนา “หมายความวายงั ไง” “เรื่องอะไรหรอครบั ?” “คนทีช่ อบ” เขากลืนนํา้ ลายลงคออยางยากลาํ บาก “คนท่ชี อบ ติวหนังสอื ให” “ครับ” “ถา เปน หมอ” ฐานทพั พยายามประมวลผลเพือ่ ไมใ หสง่ิ ทีก่ ําลัง จะพดู ออกไปเปน ความเขาใจผิดหรือการคิดไปเอง “…” “กค็ ือ…” เขาชี้น้ิวเขา มาทตี่ ัวเองอยางคนพึ่งเขาใจสถานการณ ทกุ อยาง มอื ของเขาเยน็ เฉยี บขนึ้ มาอยา งไรส าเหตุ รสู ึกรอ นๆหนาวๆ คลายจะเปน ไข “ครบั ” บุน พยกั หนา เขาระบายย้ิมออกมาบางๆ ปฏิเสธไมได เลยวาตอนนหี้ ัวใจของเขากําลงั เตน แรงมากแคไหน แตกลับรูส ึกแปลกใจ มากกวา เมอ่ื เห็นคนตรงหนามีอาการท่ผี ดิ ปกติ หมอหนา แดง… “…” “คนที่ผมพดู ถงึ …คือพ”ี่ By Tartus

จบี หมอครง้ั ทสี่ ิบเกา “คนทผ่ี มพูดถึง…คอื พี”่ “หรอ…” เปน เขาเองทท่ี าํ ตวั ไมถกู เมอ่ื ถกู สารภาพออกมา ตรงๆ ไมรเู ลยดวยซ้ําวาควรจะทาํ ตวั ยังไง เขาไมเคยอยใู นสถานการณ แบบนี้มากอน “ครับ” บนุ ยืนยนั ดวยน้ําเสยี งหนักแนน ทง้ั ที่คดิ วายงั ไมค วรจะ บอกแตเ ขาเก็บความรสู กึ ไวไมไดอีกตอไป มนั ลน ทะลักออกมาแลว หมอ… “หรอ” ฐานทัพพูดไดแตคําเดมิ ในหัวมแี ตค ําถามเตม็ ไปหมด หากแตค นขางๆไมเปด โอกาสใหเ ขาไดถ าม “พี่เชอ่ื เรื่องรกั แรกพบไหมครับ” “ไมร ู” เขาตอบ ฐานทพั ไมเคยมีความรกั มากอนเปนเรือ่ งยากที่ จะตอบคําถามนไ้ี ด ถาถามเรือ่ งเรยี นเขาคงจะตอบไดเปน บทๆ แตเรอ่ื งความรกั …เขาโงก วาเดก็ อนุบาล “แตผมเชื่อนะ” บุนระบายย้ิม “มันมอี ยูจริงนะครบั พี่” “อืม…” เขาพยกั หนา ชาๆ ความรอนที่แผน ซา นทัว่ ใบหนาทํา ใหเ ขายกมือทเี่ ย็นเฉียบขึ้นมาวางบนแกม ทง้ั สองขาง หนารอ นแปลกๆ… By Tartus

“ผมเจอพคี่ รงั้ แรกจากเพ่อื นแนะนาํ ในเฟสบุค ตอนนั้นผมยงั อยู มอหก จาํ ไดด ีเลยวาวนั นนั้ ผมโดนครูดทุ ีแ่ อบเลน โทรศัพทใ นหองเรยี น” บนุ คอยๆระลึกถงึ ความหลงั จุดเริ่มตนที่ทาํ ใหเ ขาเดนิ หนา จีบหมอมา จนถึงตอนนี้ “มนั ตลกตรงทีพ่ อโดนครดู ผุ มกท็ ํามอื ถือดบั ตองกลับไปนั่งหา ตั้งนานกวาจะเจอเฟสบคุ ของพ”่ี “แคเ ฟสบคุ ?” ฐานทัพไมเขาใจในส่ิงท่บี ุนเลา สกั เทาไหร เขา เคยไดยินมาวาการที่คนจะรสู กึ ดีตอกันคอื การไดพ บเจอกันไดรจู กั นสิ ัย ของกันและกัน แตท ีบ่ ุนเลา …มนั ไมตรงกับท่เี ขาเคยไดย นิ มา “ครบั เฟสบุคคอื จุดเร่ิมตนที่ทาํ ใหผมชอบพ”ี่ พอสารภาพ ออกมาตรงๆก็อดเขนิ ไมได “ดเู หมอื นเปน เรอ่ื งทเ่ี ปน ไปไมได ผมกเ็ คยคิด แบบนนั้ คิดวา แคช อบสกั พักเดี๋ยวก็เลิกชอบ แตมนั ไมใช” “…” “ยงิ่ ตดิ ตามพีม่ ากเทาไหร ผมก็ยิง่ อยากจะรูจ กั ตวั ตนจริงๆของ พี่” “…” “พอไดรูจัก…รูต ัวอกี ทีกถ็ อนตวั ไมขึน้ แลว” บนุ พูดความรสู กึ ทง้ั หมดออกมา ไมจาํ เปนทีเ่ ขาตองเกบ็ ไวอกี ในเมอ่ื หมอรับรถู ึงความรูส ึก ที่เขามีให By Tartus

“ไดรจู ัก ไมค ดิ จะเปลย่ี นใจ?” ฐานทัพถามกลบั เขาไมเคยรูสกึ วาตัวเองมีอะไรนา สนใจ เขาเปน คนใชชีวิตธรรมดาไมมีอะไรหวือหวา เปน คนที่นาเบื่อคนหน่ึงดว ยซา้ํ “ครับ ผมไมเคยเปลีย่ นใจตง้ั แตว ันนนั้ ถึงวนั น”ี้ บนุ หนั กลับมา สบตาคนตรงหนานง่ิ “ผมไมเ คยคดิ วา การตัดสินใจของผมมันผิด” “…” “ผมเชอื่ ในความรสู ึกแรกของตัวเอง” “อมื ” ฐานทพั รับคาํ ส้ันๆ ฐานทัพเชื่อทกุ อยางที่บนุ พดู ออกมาโดยไมตอ งมีคํายืนยนั ใดๆ คําพดู ที่หนกั แนน แววตาทม่ี น่ั คง ทกุ คาํ พูดบนุ พดู ออกมาจากความรสู กึ ของตวั เองจรงิ ๆ เขารับรูได “พร่ี สู กึ เหมือนทผ่ี มรูสกึ รเึ ปลา” คําถามที่พยายามพดู ออกมา อยา งยากลําบาก แมวาทา ทางของหมอจะไมมที า ทีปฏเิ สธแตเขาไมร เู ลย วา ในใจของหมอรสู กึ ยงั ไงกําลงั คดิ อะไรอยู ฐานทัพเงียบไป เขายอมรบั วา เขาเองกไ็ มร วู า สง่ิ ทร่ี สู กึ มนั ถกู ตอ งรึเปลา แตเ ขาไมสามารถปฏิเสธความรสู กึ ที่บุนมใี หต อ เขาได แม จะไมคอยเขาใจแตลกึ ๆแลว…เขารูสึกมาตลอด “อมื รสู กึ ” คาํ ตอบทใ่ี ชเวลานานกวา ทจ่ี ะตอบออกมาทาํ เอาคน ทนี่ ่ังกลน้ั หายใจอยขู างๆถอนหายใจออกมาอยา งโลงอก By Tartus

สิ่งท่ีเขาทาํ ไป…ไมส ญู เปลา และถึงจะสูญเปลาเขากเ็ ต็มใจท่ีจะทาํ …เพราะหมอคอื ความสขุ ของเขา “ไมเคยมีแฟนมากอ น” ฐานทพั เอยอยางเร่ิมกังวล “คงไม เขา ใจอะไรงายๆ” “ตอนนเ้ี ราเปน แฟนกนั แลวหรอครบั ?” บุน ยม้ิ เจาเลหเ ม่ือเหน็ หมอฐานทพั เอยเปด ทาง “อาว” ฐานทัพรองออกมาอยา งงงๆ “รสู ึกดตี อกันก็ตอ งคบกนั หรอื วาเขาใจผดิ ” “ไมผดิ หรอกครับ” บุนหวั เราะในความซอ่ื ของคุณหมอ “พ่ีพูด ตอ เลย” “ตามนน้ั ” เขาถอนหายใจ “ชวงน้ีเรียนหนักขึ้นกวาเดิม เทอม สองกห็ นกั ขน้ึ ไมมีเวลาหรอก” “…” “จะทนไดจรงิ ๆหรอ” เขาถามออกมาอยา งตองการคําตอบ ฐานทพั เปนหวงคนทจ่ี ะมาอยขู างๆมากกวาตัวเขาเอง เขารูด ีวาหลงั จากนี้ตวั เองตอ งเรยี นหนกั ขนึ้ และนัน่ หมายถึงเขา อาจไมม ีเวลามาสนใจสิง่ อ่ืนเทาทคี่ วรจะทํา ถา เปน อยา งนัน้ …จะทนได จรงิ ๆรเึ ปลา By Tartus

“ผมไมท นครบั ” บุนตอบกลบั มาทําเอาคนฟงใจเสียไปครง่ึ หนึ่ง “ไมขอใชคําวาทน” “…” “ผมขอใชคาํ วาเขาใจแทนดกี วา ” บุนยิ้มออกมาอยางออ นโยน “ผมรูต ้ังแตว นั แรกทเ่ี จอพว่ี าพม่ี กี ารใชชวี ิตยังไงและผมกม็ ีความสขุ มา ตลอด” “…” “ถงึ จะไมเจอกนั หรือเจอกนั นอ ยลงมนั ก็ไมไ ดท ําใหความรูส ึกผม นอ ยลง” “…” “พีไ่ มวางแตผ มวา ง ไปหาสกั หานาทสี ิบนาทผี มกม็ คี วามสขุ แลว ” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนา ชาๆ เขายม้ิ ออกมาอยา งไมเขา ใจ ตวั เอง ลึกๆแลวเขากห็ วงั ใหบนุ เขา ใจในความเปน เขาและเขาก็จะเขาใจ ในความเปน บนุ เหมือนกบั เสน ขนานสองเสน ท่ีกาํ ลังจะมาบรรจบกัน ครดื ดดดด!! เสียงโทรศัพทท สี่ ัน่ ทาํ ลายบรรยากาศรอบขาง บุนหยิบโทรศพั ท ข้ึนมากดรับกอนทจ่ี ะไดยินเสียงโหวกเหวกจากปลายสาย By Tartus

“เออรูแลว กําลังจะไปแลว เดยี๋ วเจอกัน” เขาบอกสองท่โี ทรมา ตามกอนจะวางโทรศพั ทไ วขา งตวั เหมือนเดมิ “เพ่ือนโทรตามแลว” “ใชค รบั ” “อมื ไปเถอะ” “ยังไปไมไดหรอกครับ” บุนพดู กอ นจะหันไปมองหนา ฐานทพั ชัดๆ ความจริงเขามอี ีกหลายเร่อื งทอี่ ยากจะคยุ กบั หมอแตเขาเองก็ไม อยากผดิ นัดเพอื่ นๆ ขออีกคาํ ถามกอนทีจ่ ะไป “จะเอายงั ไงตอไปดีครับ” “เรอื่ งอะไร?” ฐานทพั ถามอยางไมเ ขา ใจ “ก็เรอ่ื งพ่ีกบั ผม” บนุ เกาหวั ตวั เองแกเ ขิน ถา จะใหถามออกไป ตรงๆก็ดูจะตรงเกนิ ไป เขาควรจะถามออมๆแตไ มรวู าควรจะออ มไปทาง ไหน “ทําไม” ฐานทัพถามตออยางไมเ ขาใจ เรือ่ งเขากบั บุนทําไม ก็ ในเม่อื รูสึกตรงกันกเ็ ปน แฟนกันหรอื เขาเขา ใจอะไรผิดไป “โอเคครบั งน้ั ผมจะถามตรงๆแลวนะ” เมอ่ื เหน็ วา หมอไม เขาใจในความหมายจริงๆทเี่ ขาตองการจะสอ่ื บุนเลยตองถามออกไปตรงๆ “อมื ” ฐานทัพพยกั หนารอฟง คําท่ีบุนจะพดู ออกมา “เรามาคบกนั ไหมครบั ?” By Tartus

“เปน แฟนกนั หรอ” ฐานทัพถามกลับตามประสาคนไมเ คย “ครบั ” บุนเขินหนกั ขน้ึ ไปอีกเม่อื หมอถามกลับมาตรงๆ ทั้งๆที่ เขาควรจะเปน ฝา ยถามแตก ลับเปน หมอทีถ่ ามกลับมา “ก…็ ” “ผมมีทางเลอื กใหพ ่ีตอบระหวางเปน ได หรือ ตกลง” “ยังตอ งเลอื กอกี หรอ” ฐานทพั หวั เราะออกมา สิ่งทบี่ ุนใหเ ขา เลือกมนั เปน การตอบไปในทางเดยี วกนั หมด “เอาจรงิ ๆกไ็ มอ ยากใหเลอื ก อยากใหเ ปน เลย” “อืม” ฐานทพั พยกั หนา “เปน” “เย!!!!!!!” บนุ รองออกมาดว ยความดีใจ รางสงู ลกุ ขน้ึ กระโดด โลดเตน ออกมาอยา งมีความสขุ เขาไมเคยคิดวา จะไดร บั ของขวญั ทดี่ ที สี่ ุด ในวันแขง กฬี าชนะ บุนจีบหมอติดแลวโวย ยยยยย!!!!!! “ไมเ คยมีแฟน มอี ะไรก็แนะนาํ ได” ฐานทัพย้ิมออกมาเมือ่ เหน็ ปฏกิ ิรยิ าของคนตรงหนา เวลาทีเ่ ห็นบนุ ยิ้มเขากอ็ ดยิม้ ตามไมได อาการหนักแลวฐานทพั “ถาจะใหแ นะนาํ ผมจะแนะนําใหพ่เี ขา มากอดผม” “หรอ” ฐานทัพเอยถาม เขาลุกข้ึนยืนกอ นจะเดินตรงไปยงั รา ง สูงแลวคอ ยๆโอบกอดชา ๆ “แบบน้หี รอ” By Tartus

บุนถงึ กับยนื ตวั แขง็ เขาไมค ิดวา คําพูดทแ่ี กลงหมอฐานทพั จะ ทําใหหมอคิดจรงิ บางทเี ขาก็คิดวาหมอซื่อเกนิ ไป นารกั “ครบั แบบนแ้ี หละ” ออ มแขนของบุนคอ ยๆโอบรอบตัวของคน ตรงหนา “…” “ขอบคณุ นะครับพห่ี มอของบุน” ฐานทพั กบั บุนแยกกันท่สี นามบาสเพราะบุนตองไปตามนัด เพือ่ นตอ ทําใหฐ านทัพตอ งปน จกั รยานกลบั หอพกั คนเดยี ว บรรยากาศ รอบขา งทาํ ใหเ ขาหวนนกึ ถึงความทรงจําทผี่ านมา วันนัน้ … “มงึ ทําอะไรอยูว ะ” คนิ ทน่ี ง่ั กินขา วอยูขางๆหันมาถามเพื่อน สนิททน่ี านๆทีจะเห็นนงั่ จับโทรศพั ทม อื ถือของตวั เอง “คยุ กับเพ่อื น” ฐานทพั ตอบพรอมกับพิมพขอความหาคู สนทนาท่เี ขาเปน ฝา ยทกั ไป Thanthup titrirat : โกโกอยูไหม Cangcacoa : วา ไง ตกใจนะเนย่ี คุณหมอทักมา อิอิ By Tartus

Thanthup titrirat : มเี รอ่ื งสงสัย Cangcacoa : วา ไงงงงงง ถา เปน เรอ่ื งเรยี นเราคงตอบไมไ ดน ะ Thanthup titrirat : คนทมี่ าขอไลนเราเปน ใคร ชื่ออะไร Cangcacoa : ออ อ นกึ วาเรอื่ งอะไร เหน็ บอกวา เพอื่ นฝากขอ นะ Thanthup titrirat : อมื ใครขอ Cangcacoa : คนนที้ ข่ี อๆ Cangcacoa : *สง รปู ภาพ* ภาพของผชู ายคนหนง่ึ ทีม่ รี อยยม้ิ เปนเอกลักษณในชดุ นักศกึ ษา พรอ มกับแคปชน่ั สัน้ ๆวา ‘ปห น่ึงแลว ครับ’ คนนี้มัน…บนุ Thanthup titrirat : ช่อื อะไร Cangcacoa : บุน แตคนทฝ่ี ากขอไลนเราไมร ูน ะ แตบนุ มา ขอไลนฐานทัพจากเรา Thanthup titrirat : โอเค ขอบคุณมาก Cangcacoa : จาาา ยินดีนา By Tartus

“เหย นี่มนั ไอเ ดก็ ท่ีเขียนหนา มึงวันแรกพบปะวะกคู ุนๆ” คนิ ท่ี แอบชะโงกหนามองขอ ความในโทรศพั ทถ ามออกมาอยางสงสยั “ไมร ู” ฐานทัพตอบแมวาลึกๆเขาจะมน่ั ใจวาใช “ใชแนๆกจู าํ ได วาแตม งึ มีรูปเขาไดยังไงวะ” “ยงุ ” คิดถงึ วันนั้นเขาก็อดย้ิมไมไ ด ตอนแรกทถ่ี ามโกโกไ ปเพราะเขา สงสยั วาทาํ ไมคนๆนี้ถึงชอบสงรปู ภาพประหลาดๆคลายกับขอ ความที่สง ในไลนกลมุ ครอบครวั มาใหเ ขาทกุ วนั จนตอ งถามออกไปเพอ่ื คลายความ สงสัย และทุกอยางยง่ิ ชดั เจนข้นึ เม่อื คนๆนนั้ เปล่ียนรปู โปรไฟลไ ลน เปนรปู ตัวเอง ไมใ ชเ พ่ือนของเขาอยางทบี่ อกแตเปน…ตัวเขาเอง บนุ นาฬกิ าบอกเวลาสี่ทุม ครงึ่ รา งของคนทก่ี ําลงั ตั้งใจอานหนงั สอื อยา งขมกั เขมน คงเห็นไดไ มยากในตึกหอพักนักศกึ ษาแพทยที่ตาง คร่ําเครง กับการสอบยอ ยและสอบไฟนอลทจ่ี ะสอบเรว็ กวาคณะอนื่ ๆ ฐานทพั เปด หนังสอื เลมหนาที่ยืมมาจากหอสมุดกลางชา ๆ แมวา จะออนลา มามากแตเ ขาไมมเี วลาพอทีจ่ ะหยดุ อานตอนน้ี อาทติ ย By Tartus

หนามสี อบยอ ยแลว อีกไมกอ่ี าทิตยเขาก็ตอ งสอบไฟนอล จะวาเร็วกเ็ ร็วแต สาํ หรับเขาแลว มันชากวา จะผานไปไดใ นแตล ะวนั บางครั้งเขาก็รสู ึกเบลอ กบั ตวั หนงั สอื ทีเ่ ต็มหนากระดาษ แตจะใหเลิกอานกท็ าํ ไมได ครดื ~ โทรศพั ทที่วางอยบู นเตียงสนั่ เตือนขอ ความเขา ฐานทัพถอด แวนตาทใี่ สอ ยอู อกกอนจะเดนิ ไปหยิบโทรศพั ทแลว คอ ยๆลม ตัวลงนอน บนเตยี งนมุ ชอื่ ของคนสงขอความเรียกรอยย้มิ จากคนอา นไดไ มน อ ย จาก…คนสงแครอท กลบั มาถึงหอแลวครับ ไปกินเลย้ี งกบั เพ่ือนมาอิม่ จนพุงปล้นิ แลว พ่ที าํ อะไรอยูครับ? ใหผ มเดาพ่ีคงอานหนงั สืออยใู ชไหม เจอกันพรุงนนี้ ะครับ ฝน ดคี รับ :) ฐานทัพอานขอความทส่ี ง มาซ้ําสามรอบกอนทเ่ี ขาจะคอ ยๆตอบ กลบั ตามทบี่ ุนสง ขอ ความมาโดยไมลืมทจี่ ะเรยี งลําดบั ใหอีกฝา ยเขาใจ งายๆ จาก…คดิ ถึง By Tartus

โอเค ระวังทอ งอดื กําลงั อา นหนงั สืออยู เดาเกง มาก พรุง นเ้ี จอกนั ทไ่ี หน? ฝนดคี รบั บุน อา นขอความที่อกี ฝา ยสง มาก็อดหัวเราะไมไ ด หมอฐานทพั ก็ ยงั เปน หมอฐานทัพ บุนเขา ใจเลยกบั คาํ วา ไมเ คยมีแฟนของหมอมัน ครอบคลุมทุกอยางที่เกย่ี วกบั ความรักและความโรแมนตกิ คาํ วาพรุงนเี้ จอกนั สําหรับบนุ เปน แคค าํ บอกเลา ธรรมดาเหมือน คนท่วั ไปคยุ กนั แตก บั หมอฐานทัพแลวคงเขาใจอยางทพ่ี มิ พไปจรงิ ๆ พรุงนี้…จะไดเจอกัน จาก…คนสง แครอท พรงุ น้เี ราไปกินขาวเย็นกันไหมครับ ผมเลิกเรยี นหกโมง ฐานทัพหยบิ โทรศัพทท ่ีมกี ารสง ขอ ความกลับมาอยา งรวดเรว็ ข้นึ มาอานขณะท่กี ําลังพักสายตาจากการอา นหนังสือ พรงุ น้เี ขาเลิกหนง่ึ ทมุ … จาก…คดิ ถึง พรุงน้เี ลกิ หนึง่ ทุม วนั อน่ื ไหม? By Tartus

จาก…คนสง แครอท ไมเปนไรครบั ผมจะรอ จาก…คดิ ถงึ อืม ตกลง บุนอา นขอความสดุ ทายกอนจะปด โทรศพั ทล ง ไมรูวา ครั้งที่ เทาไหรแ ลว ทเี่ ขายม้ิ ออกมาเพราะความนารักของหมอฐานทัพ ขออะไรก็ ยอมงายๆไมม ปี ฏเิ สธหรือถามมากความ ตั้งแตรูวา ตวั เองมีแฟนแลว กร็ ูสกึ กระชมุ กระชวยหวั ใจแปลกๆ “ยม้ิ อีกนดิ ปากมงึ จะถงึ หแู ลว ” สองทพ่ี ง่ึ อาบนา้ํ เสร็จเดินเขามา ก็อดหมน่ั ไสใ นความอารมณด ีของเพื่อนสนทิ ไมได คิดวาตัวเองเปน เทเลทับบ้ีหรอื ไงวะ อารมณดตี ลอดเวลา “อารมณด ีกต็ อ งยม้ิ ดวิ ะ” บุนยักค้วิ กวน “เออ รแู ลว ครบั ” สองถอนหายใจ บน ไปก็เทานัน้ ทาํ อะไรกบั รอยย้ิมบาๆของไอสไ่ี มไ ด เห็นแลวหมน่ั ไสโ วยยยยยยย “ไปอาบน้ําละ ขี้เกียจฟง คนขอี้ จิ ฉา” บนุ กวนทิง้ ทายกอ นจะ เดนิ ไปหยิบผาขนหนูและขันทใ่ี สอปุ กรณอ าบน้ําของตวั เองแลว เดนิ ออก จากหอ งไป By Tartus

อาบนํา้ ใหต ัวหอมๆแลวจะไดน อนหลบั ฝนดี ฝนถงึ หมอ~ บุน จอดจกั รยานลงหนาตึกคณะแพทยใ นเวลาใกลจะหนงึ่ ทุม ตรง วนั นเ้ี ขาเองก็เลกิ สายกวาทีค่ วรจะเปนเพราะเนื้อหาทค่ี อ นขา งเยอะ และอาจารยเ ขา หองชาเลยทําใหเ วลายืดออกไปอีก เขาเดนิ ไปนง่ั ทน่ี ่ังใต ตกึ คณะท่มี ีผคู นอยปู ระปรายเพื่อรอเวลาทีค่ ุณหมอจะเลกิ เรยี น การแขงขนั เมอื่ วานทําเอาเขารสู ึกออ นลา มาทงั้ วนั เม่อื วานเขา เลน จนสุดแรงของตวั เองจรงิ ๆเลยไมแปลกที่จะทําใหรสู กึ ปวดเมื่อย ขา ของเขาดูจะหมดแรงเอาดื้อๆในเวลาที่จะลกุ เดนิ หรือปนจกั รยานออกไป เรียน เขามองตกึ รอบขา งท่ดี ทู นั สมัย มีนกั ศึกษาแพทยนง่ั อยเู ปนกลมุ เล็กๆจดจองอยูกับคอมพวิ เตอรบางเฉยี บกับหนงั สอื อีกสองสามเลมขาง ตวั บางคนก็ฟุบหนา ลงกับโตะ บางคนกย็ ืนคยุ โทรศัพทด ว ยรอยยิม้ บาง คนกน็ ั่งหาวแตก็ตอ งพยายามปลกุ ตัวเองเพราะยงั ทาํ งานไมเ สร็จ และบางคน…กาํ ลงั วิ่งตรงมาทเ่ี ขา “รอนานไหม” คําพูดแรกทเ่ี อยขึ้นจากปากคณุ หมอท่ีรีบว่ิง ออกมาจากหองทันทีทเ่ี ลิกเรียนเพราะกลัวอกี ฝายจะรอนานถามดวย นาํ้ เสียงเหนือ่ ยหอบ By Tartus

ดูก็รวู าหมอฐานทัพรบี มาเพราะเขายงั ไมถอดหฟู ง ทาง การแพทยท ี่หอ ยอยูทีค่ อออก บนุ ยม้ิ ออกมาบางๆกอนจะสา ยหนาเพอ่ื ให อีกคนคลายความกงั วล “ไมน านครับ ผมพ่ึงมาเอง” “อาวหรอ” ฐานทพั เอย เสียงเบากอ นจะทงิ้ ตัวลงนัง่ ขางๆบุน “นกึ วา หิวเลยรีบมา” “หิวครับ” บุนตอบกลบั “แตรอได” “ไปเถอะ” ฐานทพั ทําทาจะลกุ ขึ้นแตบ นุ ดงึ ไวก อน เห็นทา ทาง เหนื่อยหอบของหมอเขาเองก็อดเปน หว งไมไ ด ความจริงหมอไมตองรบี วง่ิ มาก็ได ยังไงเขาก็รอได “พนี่ ง่ั พกั กอนเถอะครับ ผมวา ตรงนีล้ มเย็นดนี ะ” บุนใหเ หตุผล เขาไมไ ดบอกไปตรงๆวาเพราะอะไรถึงยังไมลกุ “ไมห ิว?” ฐานทพั ถามกลบั อีกครัง้ “หวิ ครบั แตย งั ไมอยากไป” บนุ ตอบกอนจะหนั ไปมองคนขา งๆ ชัดๆ “พ่ีจะไมถอดออกหรอครับ” เขาชไี้ ปยงั หฟู ง ทหี่ มอฐานทัพหอ ยอยทู ี่ คอ “ออ” ฐานทพั เหมือนพึง่ จะนกึ ขึ้นได “ลืม” เขาตอบออกมา สน้ั ๆกอ นจะถอดออกเพื่อเกบ็ ไวในกระเปา By Tartus

วันนี้วชิ าทเ่ี รยี นตอ งใชห ูฟงหรอื ทเี่ รยี กวา สเตโทสโคปเพื่อฟง การเตน ของชพี จรหัวใจและฟง เสียงจากปอด ฐานทัพจําไดว า เกบ็ ไป แลวแตด เู หมอื นเขาจะยงั ไมไดเ ก็บตามที่คิดไว “บุน” ฐานทพั ท่พี ง่ึ นึกขึ้นไดช ะงกั มือทกี่ ําลงั จะเก็บคางไวกอ น จะหนั ไปเรียกคนขา งๆ “หันมา” “ครับ?” บุน ดูไมเขาใจในสงิ่ ท่หี มอบอกแตก ็ยอมทาํ ตามท่ขี อ “ขอฟง เสยี ง” ฐานทพั ใสหฟู งสเตโทสโคปกอนจะวางไดอะ เฟรมหรือสวนท่แี นบกับลาํ ตวั ของผูป ว ยลงบนอกขา งซา ยของคนตรงหนา ทาํ เอาคนท่ีไมเขาใจถงึ กบั สะดุง เลก็ นอ ย “หายใจปกต”ิ ฐานทพั พดู อยา งไมค ดิ อะไรแตเ ขาไมร เู ลยวา สงิ่ ทกี่ ําลงั ทําสง ผลใหอ กี คนใจไมนง่ิ “พ่ีทาํ อะไรครับ” ถึงจะพอเดาออกแตก ็ไมเ ขาใจอยูดี ทําแบบนี้หมอก็รูห มดนะ สวิ าเวลาเขาอยกู ับหมอ…หวั ใจเขาเตน แรงขนาดไหน “นับชีพจรการเตนของหวั ใจ” “…!!!!” ชัดเจน… “เออ …ผม…” “เตนแรงมาก” ฐานทพั พึมพาํ กอนจะถอดหฟู งออก “ไปตรวจ รางกายหนอยไหม” By Tartus

“ครบั ?” “หวั ใจเตนแรง” เขายังยา้ํ คาํ เดมิ “เปนโรคหวั ใจหรอ” “ครบั ?” บนุ ยังคงงงกบั คาํ ถามของหมอฐานทพั “ผมไมไดเ ปน โรคหวั ใจ” “ไปตรวจหนอ ยกด็ ”ี “มนั เตน แรงแคบ างเวลาเทา น้นั แหละครบั ” บุนเกาหวั แกเขนิ หมอจะรไู หมวา ตวั เองกําลงั ทําอะไรอยู นีห่ มอกาํ ลังแกลงเขาอยูใชไ หม “ยงั ไง ลองบอกอาการมา” ฐานทัพดูจริงจงั ข้ึนมาทนั ทีเม่อื ได ยินบนุ พดู แบบนั้น “ก็…” เขาลังเลอยูพ ักหนงึ่ กอนจะพูด “เวลาหัวใจเตน แรง หนา ผมก็จะแดงทุกท”ี ถารองเปนเพลงไดเขาคงรอ งไปแลว… “มนั ไมไ ดเปน โรคหวั ใจหรอกครับ” “…” “เปนโรคภูมติ านทานหมอตํ่า…เจอทไี รใจเตน แรงทุกท”ี “ตอ งเขนิ ไหม?” ฐานทพั ยิม้ ออกมาบางๆ “เขนิ หนอ ยก็ดคี รับ” “อมื เขนิ ” By Tartus

คาํ พูดทบ่ี ุนแกลง ถามไปเลน ๆแตค นขางๆดนั ตอบกลับมาจริงจัง ทําเอาคนถามถึงกบั ไปไมเปน บุนยกมอื ขึ้นเกาหวั กับความซ่ือของหมอ คดิ วาหลงั จากนเี้ ขาคงตองเจอความซอ่ื แบบน้ไี ปอีกนาน แตน่ันคอื เสนห ของหมอฐานทพั “ตอบแบบนี้ผมก็แยด พิ ี่” “แยย งั ไง” “เขินจะแย” บุนยิม้ กวาง เขาไมเคยเบ่อื เลยสกั ครั้งทจ่ี ะตองยม้ิ ใหห มอ “อืม แยจริงดว ย” ฐานทัพหัวเราะออกมาเบาๆกอ นจะเก็บสเต โทสโคปลงกระเปา “อา ว ไมใหผมนบั ชพี จรพีบ่ า งหรอ” บุนแซว “ไม” ฐานทพั ตอบกลบั มาทนั ที “เด๋ียวรู” “รวู า ?” “เตนแรงเหมอื นกนั ” ฉกึ !!! เหมอื นมีมดี นับสิบเลม แทงเขามาทหี่ ัวใจเขาอยา งออนโยน บนุ รบั รถู งึ รงั สสี ชี มพทู แี่ ผซ า นไปทั่วบรเิ วณ เขาตอ งรบั มอื กับหมอฐานทพั ให หนักกวา น้ี ไมอยา งนั้น เขาไมไหวแนๆ … เกนิ ไปแลวหมอ เสีย่ งตอใจผมเหลอื เกนิ By Tartus

ทั้งสองคนเดนิ ออกมาจากรา นอาหารท่ไี มไกลจากมหาวิทยาลัย มากนักหลงั จากใชเวลากวา ชวั่ โมงในการน่งั กินอาหารพรอมกับพูดคุย แลกเปลี่ยนเรอ่ื งราวของกนั และกนั เปนชว งเวลาทเ่ี ขาอยากจะหยุดมนั ไว นานๆแตคงทาํ อยางนน้ั ไมไ ดเพราะหมอตอ งกลบั ไปอานหนงั สือตอ “พรุงนผ้ี มตอ งไปคยุ งานของปหนง่ึ ท่คี ณะ แลวพีเ่ รยี นท้ังวนั รึ เปลาครับ” ระหวางทางเดนิ กลับไปทรี่ ถจักรยานเขากเ็ อย ข้ึนมาเพอ่ื ไมให บรรยากาศรอบขา งเงยี บจนเกินไป “อมื แตเลิกเร็ว สโี่ มง” “ผมเลิกเรว็ กวา อยดู ี ผมเลกิ บายสอง” บนุ อวดโดยทไ่ี มรูว า จะ อวดไปทําไม เลกิ เรว็ เขาก็ไมรูจ ะทําอะไร งานแตล ะวิชาเขาก็เคลยี รจ น ใกลจ ะเสรจ็ หมดแลว “แลวไปไหนตอ ” “กลับหอม้งั ครับ ขเ้ี กยี จไปไหน” ถาเทียบกับสองและสาม บนุ ถอื เปนคนทอี่ ยูตดิ หอ งมากท่ีสุด เพราะเวลาเลกิ เรยี นเขากม็ กั จะกลบั หอพกั หรือไมก ไ็ ปวนเวียนแถวๆตึก คณะแพทย สวนอกี สองคนไมต องพดู ถงึ สองจะเหน็ กต็ อนคํา่ ๆไมกเ็ ชา ตรู เพราะเขารว มกจิ กรรมคายอาสาเลยตองไปประชุมงานบอ ยๆ สวนสามจะ เหน็ กต็ อนดกึ ทย่ี กงานกลับมาน่ังทาํ ตอ ทหี่ อ ง ดๆู ไปแลว เขาก็ดวู างท่ีสุดใน บรรดาเพื่อนๆ By Tartus

“พรงุ นจี้ ะไปอา นหนังสอื ทหี่ อสมุด ไปไหม” ฐานทพั ถาม ออกไป เขาตงั้ ใจวา หลงั เรียนเสร็จจะไปหาหนงั สอื ทจ่ี ะตอ งใชอ า นในการ สอบยอย “ไปครับ” บุนตอบกลบั ไปอยา งไมต องคิด ถึงจะไมชอบหอสมดุ สักเทาไหรแ ตถ าคนท่ชี วนคอื หมอฐานทัพ ตอใหชวนไปทไี่ หนเขากไ็ ปท้งั นัน้ เพราะมนั ไมไ ดเ ก่ยี วกับสถานทแ่ี ต เกยี่ วกับ… คนท่ีไปดวย “ตอบไว” ฐานทพั หวั เราะ บางคร้ังบนุ กแ็ สดงออกมาตรงๆไม ตองใหเ ขาคิดวาบนุ กาํ ลงั คิดอะไรอยู ซง่ึ ถอื เปน เร่ืองดีสําหรบั คนอยา งเขา “พค่ี รับ วนั นอ้ี ากาศดีเนอะ” เม่ือใกลจะถงึ ที่จอดจักรยานเขาก็ หาเร่ืองชวนคยุ ใหม ยงั ไมอ ยากกลบั “อมื ” “เราไปเดนิ เท่ียวกันหนอยไหมครับ ผมวา อากาศแบบน้ีเดนิ ยอย อาหารหนอยกค็ งด”ี “หรอ” ฐานทพั ถาม “อยากเดินยอ ยอาหาร?” “อยากเดินกับพ่ีครบั ” บนุ ตอบตามความจรงิ เมือ่ เหน็ สายตา ของหมอฐานทัพทมี่ องมา เขาโกหกหมอไมไ ดเลยจรงิ ๆ เหมอื นหมอจะตามเขาไมทัน…แตความจรงิ หมอตามทัน By Tartus

“อมื ไป” ฐานทพั ตอบรบั งา ยๆตามประสาของเขา ฐานทพั ยอมรับตรงๆวาต้งั แตท ี่สถานะระหวางเขาสองคน เปล่ยี นไปเขาก็ไมร ูวาจะตองทาํ ยังไงใหร สู กึ วาทุกอยางมนั ตางจากตอนที่ ยงั ไมไดคบกัน บุนยงั ปฏิบัตกิ บั เขาเหมือนเดมิ ไมเ ปลย่ี น สวนตวั เขาเองก็ ยงั เปน ตวั เขาเหมือนเดมิ แบบน้ีหรอทเี่ รยี กวาแฟน เขาคงตอ งไปอา นกระทกู ูรใู หมากขึ้นมง้ั “พ่คี ิดอะไรอยหู รอครับ” เม่ือเห็นวา หมอดเู งยี บไปเขาเลยอด เปนหว งไมได หรือวา หมอจะรีบกลับไปอา นหนงั สอื แลวเขาทาํ ใหหมอ เสยี เวลา “นดิ หนอ ย” “มีอะไรบอกผมไดน ะครับ” “บอกไดจรงิ หรอ” ฐานทัพถามกลับอยา งมีความหวัง เขาไมรู วา เรอื่ งแบบน้คี วรจะบอกบุน ไปตรงๆไหม แตเ ขาก็ไมรูจะถามใครไดด ีเทา คนขา งๆ “ครับ ไดส ”ิ บนุ ระบายยิ้มบางๆ เมอื่ เหน็ ใบหนาของหมอท่ีดู ครุนคดิ อะไรอยเู ขาก็อดหวงไมไ ด เขาอยากใหห มอรูสึกสบายใจท่ีอยูกบั เขา “เปน แฟนตอ งทาํ ยังไง” ฐานทพั พมึ พาํ ออกมาอยา งคนไมกลา พูดเสียงดงั กลวั คนขางๆจะหวั เราะกับคําถามของเขา By Tartus

“หืม? พ่ีคิดเร่อื งน้ีหรอครับ” บุนหวั เราะออกมาเบาๆแตเ ม่อื เหน็ สหี นา จรงิ จงั กร็ บี หยดุ แลว ปรบั สหี นา ใหจ รงิ จงั ตามหมอฐานทพั “ทาํ ไมจูๆถึงถามข้ึนมา” “สงสยั ” “แลว ทาํ ไมถงึ สงสยั ครบั ?” “กวน” เขาเอย ออกมาสัน้ ๆเมื่อบุนเอาแตถ ามกลบั ไมย อมตอบ คําถามเขาสักที “อะๆ ผมตอบก็ไดครับ” เมือ่ แกลงอีกคนสาํ เร็จบนุ ก็ย้มิ ออกมา “ผมไมรหู รอกวา แฟนกันตองทาํ ยงั ไง แตล ะคูเขากม็ กี ารแสดงออกทไ่ี ม เหมอื นกัน” “…” “แตสําหรบั ผมกค็ งเปน การไดเ จอกัน ไดแ ลกเปลย่ี นเรอ่ื งราว ของกันและกัน รูวา มอี ีกคนคอยหวง มกี าํ ลงั ใจใหกนั และกัน” “แลวมนั ตางกบั กอนจะคบยงั ไง” “ตางสิครบั ตางมากดวย” “ยังไง” ฐานทพั ยงั คงสงสยั ไมห ยดุ “เรารวู าเราจะจรงิ จังกับใครสักคน สถานะชดั เจนและ…” บุน เวนชวงไปพักหนงึ่ กอ นจะพูดตอ “เราจะมเี ขาแคคนเดยี ว” By Tartus

กลายเปน ฐานทัพที่เงียบไปเมื่อคาํ ตอบของบนุ ตอบคาํ ถามทุก อยางทอ่ี ยูในใจเขาไดห มดโดยไมตอ งอธิบายอะไรเพิ่มเตมิ เขาเขา ใจทกุ อยา ง “จะพยายามทาํ ความเขาใจ” ฐานทพั ถอนหายใจออกมา “ไม เคยคบใครเลยทําตัวไมถกู ” “ไมตองกังวลหรอกครับ เปน แบบนผ้ี มกม็ ีความสขุ แลว ” “สขุ ยงั ไง” “สุขยังง”้ี บุนจิ้มน้วิ ไปท่แี ขนของหมอฐานทัพเบาๆ “โห จะวา ไปพี่ก็อวนเหมือนกนั นะเนี่ย แขนแนนเชยี ว” “กวนละ” ฐานทัพผลกั หัวบนุ เบาๆ “พร่ี ูรึเปลา วาพอี่ ารมณดีกวา แตกอ นเยอะเลย” บุนยม้ิ ออกมา เมื่อเหน็ หมอฐานทพั ในแบบที่ไมเคยเหน็ เมอ่ื กอ น “พย่ี ้ิมพี่หัวเราะ ไม เหมอื นชวงแรกๆทด่ี ูเงียบๆ” “ร”ู และเขารูวาเปน เพราะใคร บุน…ทําใหเ ขาเปลยี่ นไป ท้ังสองปลอยใหเ วลาลวงเลยไปอกี พักใหญกอนท่จี ะเดนิ วน กลับมาทจ่ี อดจักรยานบง บอกเวลาทเี่ ขาทงั้ สองจะตอ งกลับไปที่หอพัก ของตัวเอง ถึงจะไมอ ยากกลับแตก ็คงตอ งยอมกลับ “ใหผมปน ไปสง พี่ไหม” บนุ ถามแมในใจเขาจะมีคําตอบอยูแลว “ไม” By Tartus

“โหพ่ี…” “ไมโ ห แยกกลบั ” ฐานทพั ส่งั เด็ดขาด วนั นเี้ หนอื่ ยกนั มาทั้งวัน ไมม ีเหตผุ ลท่บี นุ จะตองปนไปสง เขา แมจ ะรวู า บนุ เตม็ ใจแตเขาตองปฏิเสธ ความตง้ั ใจนั้น “แตวา…” “บุน” ฐานทัพเรียกเสียงนง่ิ ๆทาํ เอาคนทสี่ รรหาขออางถึงกบั เงียบลง “ก็ไดครบั ” กลายเปน ลกู หมาในกาํ มอื ทันทที ี่ไดย ินเสยี งดุ “ถึง หอแลวผมจะสงขอ ความไปนะครับ” “อืม โอเค” “ถาพีถ่ ึงกอ นกส็ ง มาหาผมนะ” “อืม ได” “ไมใหผ มไปสงจรงิ ๆหรอ” เขาถามอยางมีความหวัง “บุน” “ครับ เขาใจแลว” บุนเอยคอตก ถงึ จะดึงดันยังไงหมอก็คง ยืนยนั คําเดมิ เขาเดนิ ไปปลดลอ็ กโซจกั ยานเตรียมปนกลบั หอ “พรงุ นเี้ จอกนั ” ฐานทัพเอย หลังจากท่ีข้ึนครอมจกั รยานของ ตวั เองแลว “ครบั ” บนุ ย้ิมกวา ง “ไปละ” By Tartus

“เดยี๋ วครับ” บนุ เรียกไวท าํ ใหค นทีก่ ําลังจะปน ออกไปหนั กลบั มาเลกิ ค้วิ เชงิ ถาม “หืม?” “ยม้ิ กอน” บนุ พดู พรอ มกบั ใชน้วิ ชีท้ ง้ั สองขางจม้ิ ทีล่ กั ย้มิ ท้งั สองขา งของเขา “ย้ิมใหด ูกอน จะไดกลบั ไปฝน ด”ี “เพ้ียน” ฐานทพั ตอบกลบั แตกไ็ มว ายยิ้มตามทอี่ กี คนบอก แม จะไมไดเ ปน รอยยิม้ ทส่ี ดใสเหมือนคนยมิ้ เกง แตก ็เปนรอยยมิ้ ท่คี นยิม้ เกง หวงทส่ี ดุ “ยม้ิ ใหผมคนเดยี วพอนะ” บุน พมึ พาํ กับตัวเองไมใหหมอไดย ิน “อืม” แตบ นุ คงคิดผดิ ไปเพราะบริเวณรอบขา งเงียบสงดั ทาํ ให หมอฐานทพั ไดยินท่ีเขาพดู ทุกคาํ “ไดย นิ ดว ยหรอครบั ?” “อืม” เขาพยกั หนา ย้ําใหบ นุ รูวา ทีต่ วั เองพูดมาเขาไดย ิน “คือผม…” “เหมือนกัน” ฐานทพั เอยขัด “ครับ?” “อยา ยม้ิ ใหค นอ่นื เยอะ” “…” “ไมด ี” ไมดีกค็ ือ…ไมชอบ By Tartus

จบี หมอครง้ั ทีย่ สี่ ิบ จาก…คนสงแครอท วันน้ผี มคงไปหอสมุดกบั พี่ไมไ ดแลว งานที่คณะยงั อีกเยอะเลย ครบั เดีย๋ วจะไปซื้อสที าํ คทั เอา ท เลกิ เยน็ แนๆ (อโี มชน่ั รองไห) ยังไงถาเสร็จเดีย๋ วผมโทรหานะ ขอความทสี่ ง มาถกู อา นอยา งรวดเรว็ จากคนทว่ี างมือถอื ไว ขางๆตัวบนโตะ ของโรงอาหารคณะแพทยร ะหวางรอเรยี นวชิ าถดั ไป “ใครวะ” คนิ ทน่ี ัง่ อยูตรงขา มชะเงอ คอมองขอ ความท่ีปรากฏ บนหนาจอเพอ่ื นสนทิ “เลิกยงุ เร่อื งเพ่ือนสกั วนั มึงไมต าย” ปกปอ งดึงคอเสื้อคนิ กลบั พรอ มถอนหายใจกบั ความอยากรูอยากเหน็ ทไี่ มมีวันลดนอ ยลง “เอา หรอื มงึ ไมอยากรู” “ถา มนั ไมบ อกกเ็ ปน เรอ่ื งของมนั ” ปกปอ งตอบอยางคนไมชอบ ยุงเรอ่ื งของคนอ่ืน “กินขาวไป จะเขาเรียนแลว ” “เออ ดุจังวะ” คนิ บนอบุ อิบ “น่ถี ามึงเปนผหู ญงิ กูไมเอามึงเปน แมข องลูกแนๆ บนเยอะกวาแมก อู กี ” “ถามวากูจะเอามึงไหม” ปกปองสวนกลับ By Tartus

“พอๆ” ฐานทพั ยกมือหามกอนจะหนั ไปมองคนิ “ขอ ความ จากบนุ ” “หมื ?” คนิ ทําตาโตทันทที ีไ่ ดยินช่อื น้ี “แลกเบอรกนั แลว หรอ วะ” “สกั พักแลว ” “โอโห…ไอห มอมึงมนั ราย” “รา ยยงั ไง” ฐานทัพถามกลับอยางไมเขา ใจ “อธบิ ายไปมึงกไ็ มเขา ใจอยูด”ี คินถอนหายใจอยางคนข้ีเกียจ อธิบายยาว “แลว นไี่ ปถึงไหนแลว ขอคบยงั ” “อืม” ฐานทพั พยักหนา “คบแลว ” “ฮะ?!! คบแลว ดว ย?” คินกลนื นํ้าลายลงคออยา งไมเช่ือหู ถึง เขาจะพอดูออกแตกไ็ มคดิ วา ฐานทัพจะตอบกลับมาดวยทา ทางธรรมดาไม แสดงอารมณอะไร ไอห มอมันเขาใจคาํ วาคบจรงิ ๆใชไ หม… “อมื ตกใจอะไร” “เปลา กูแคไมค ดิ วามึงจะคบกันแลว ” “ก็ตอนนนั้ มึงบอกใหข อ” “แลว มงึ ขอหรอ?” “เปลา เขาขอ” ฐานทัพตอบกลับตามความจรงิ เขาไมมอี ะไร ตองปด บงั เพือ่ นสนทิ และเขากไ็ มเหน็ วา เร่อื งนจ้ี ะผิดแปลกตรงไหน By Tartus

“เออ แลว มงึ โอเคหรอวะ…ทีค่ บกบั กูหมายถงึ แบบ ผชู าย” คิน พดู คาํ สุดทา ยออกมาเสียงเบา เขาไมร ูวาฐานทพั เขา ใจคาํ วาคบในรูปแบบ ไหน ฐานทพั ไมเคยมแี ฟนมากอนและไมรดู ว ยซ้าํ วาคนรกั กนั จะตอ ง ปฏบิ ตั ิตอ กนั ยงั ไง ย่ิงแฟนคนแรกเปน ผชู ายเขายง่ิ ตะขดิ ตะขวงในใจ กลัววา ความรสู ึกของฐานทพั มันคอื ความรักแบบพช่ี ายกบั นองชาย ถาเปนแบบนัน้ คงจะไมดีกับท้งั สองฝาย “ทําไมจะไมโอเค” ฐานทพั ยงั คงงงกับส่ิงทีค่ ินถามออกมา เขา ไมเ ขาใจวาคนิ ตองการจะสอ่ื ถึงอะไรกนั แน “ถามันไมโอเคมนั จะคบทําไม” ปกปองที่นง่ั ฟง อยูนานแทรกขึ้น ถึงเขาจะไมคอ ยรเู รอ่ื งระหวา งฐานทัพกับบุน เทา ไหร แตจ ากทผี่ านมาเขา กร็ ับรูไดถึงความจริงใจของบนุ “มงึ กร็ มู ันไมเคยมแี ฟน” กลายเปน คนิ ที่เครียดแทน “กูกลัววา มนั จะยงั ไมเขา ใจดพี อแลวมันจะแยกนั ทั้งสองฝายนะ” เขาไมไดตองการใหเ พ่อื นลังเลแตท ี่พดู เพราะหว งความรสู ึกของ ท้ังคู เขารวู า บนุ รสู กึ กบั เพือ่ นเขายังไง แตกบั ฐานทัพเขาไมร วู า จะรสู ึก แบบเดียวกบั อกี คนไหม แลว ถา ไม… มนั จะเปนยังไงตอ ไป “เขาใจแลว ” ฐานทพั ท่นี ่ังเงียบอยูนานเอยขน้ึ “เพราะกเู ปน ผูชายแลวบนุ ก็เปนผูชาย เรือ่ งนใ้ี ชไ หมที่มึงหว ง” By Tartus

“เออด”ิ คนิ ตอบ “กไู มไ ดเ หยยี ดเพศนะ แตแคแ ปลกใจเพราะกู ไมเคยเหน็ มึงสนใจผูชายมากอ น” “ผูหญงิ มนั กไ็ มส น” ปกปอ งพูดเสริม “มึงชอบนองมนั จรงิ ๆใช ไหม” “อืม” ฐานทัพรับคํา “จรงิ ” ถึงจะไมเคยมใี คร ถงึ จะไมเ ขาใจความรกั แตเ ขารบั รูไดวา ส่ิงที่ เขารูส กึ กบั บนุ มนั พเิ ศษมากกวา คนอ่นื ๆ “เออ งนั้ กกู ด็ ีใจดวย” คินย้มิ ออกมาบางๆ เขาไมมสี ิทธจิ ะไป หา มความรูสกึ ของเพอื่ น กลบั กนั เขาไมคิดจะหามดว ยซํา้ เพราะบุน ไมม ี สว นไหนทท่ี ําใหเ ขาไมชอบ ถา ไอห มอมนั่ ใจ…เขาก็ดใี จดวย “เหมอื นกนั ” ปกปองเอือ้ มมาตีไหลเ พื่อนสนทิ แรงๆ “แลวไม ตอบขอ ความกลับหรอ” “เกือบลมื ” เหมือนพง่ึ นกึ ขนึ้ ได เขาหยบิ โทรศพั ทข นึ้ มากด พมิ พกอนจะกดลบและพมิ พล งไปอกี ครงั้ และลบอกี จนตอ งหันมือถือท่ถี อื อยใู หเพอ่ื นอีกสองคนอา น “ตอบไปวาไงด”ี คินกบั ปกปองอา นขอ ความทป่ี รากฏบนหนา จอพรอมรอยยิ้ม ของคนิ ทเ่ี ผยออกมาหลังอานขอ ความจบ ทําไมเขารสู กึ ถึงความใสใจ เลก็ ๆนอ ยๆของเดก็ คนนี้ “แลวมึงอยากเจอเขาไหมละ” By Tartus

“เกย่ี วอะไรกับขอ ความ” ฐานทัพถามกลับ “เอาใหม” คินถอนหายใจยาวๆ “กหู มายถึงถา มงึ อยากเจอมงึ กไ็ ปหาเขาท่คี ณะหลังจากไปหอสมุดเสร็จ” “ออ” เขาพยักหนาเขาใจ “คราวหลงั กบ็ อกตรงๆ กูข้เี กยี จคิด” ฐานทัพบนกลบั กอ นจะพมิ พขอ ความตอบกลับไป คินหันไปมองปกปองกอ นจะสายหนาไปมากบั ความซื่อบ้ือของ เพือ่ นตัวเอง น่ถี าไมตดิ วาฐานทัพสอบไดคะแนนเยอะกวา เขาทกุ วิชาเขา คงดาไปแลว วาไอโ ง ติดตรงที่ เขาโงก วา … จาก…คดิ ถงึ ไปหอสมุดเสรจ็ เดี๋ยวไปหา ถา ยงั อยู บนุ หยบิ โทรศพั ทข ้นึ มาอา นขอ ความแทบจะทนั ที สงสยั หมอยงุ อยเู ลยตอบขอความเขาชากวาทกุ ๆครงั้ บุน พมิ พตอบไปอกี คร้งั กอ นจะ หันไปหาเดชทีย่ นื รออยขู า งๆ “ครบั มึง กูไปเด๋ยี วนีแ้ หละ” นา้ํ เสยี งราเรงิ เอยกับเพื่อนสนทิ ท้ังคจู ะปน จกั รยานออกไปเพ่อื ไปซื้อสีมาทาํ คทั เอาทใ นวันเปด บานอกี หน่งึ อาทิตยที่จะถงึ จะเรยี กวา งานดวนก็คงใชเพราะเขาพง่ึ รวู า ที่ By Tartus