(ผม)จีบหมอ

“เปลาครบั ” เขาปฏิเสธ “ผมอานหนงั สอื ดีกวา ” บุนยมิ้ นดิ ๆ กอนจะวางกระเปา ลงขางเตียงแลว ยอ ตวั นง่ั ลงไป เมือ่ กเ้ี ขาพูดอะไรออกไปทาํ ไมเขาจะไมรู…มนั เหมือนจิตใต สํานกึ ท่ีเขารดู วี า ปห นา หมอฐานทพั จะตอ งยายไปอยูฝงโรงพยาบาลและ เขาจะไมไดเ จอหมอฐานทพั บอ ยๆอกี ไมอยากจะคดิ ถึงวนั นั้นเลยจรงิ ๆ ฐานทพั มองคนทหี่ ยบิ หนงั สอื ออกมาอา นอยางตั้งใจกอนจะเดนิ ไปยกโตะ เลก็ ท่ีใชว างหมอหงุ ขา วกับกานํ้ามาเพ่อื ใหบุน อา นหนงั สือ สะดวกมากขึ้น “อา นดีๆ เดย๋ี วปวดหลงั ” เขาวางโตะ ไวตรงหนา คนท่ีดซู มึ ผิด ไปจากเมื่อครู เปนไบโพลารึไง “ขอบคุณครบั ” บนุ ทอ่ี ารมณเปลย่ี นตอบกลบั ชาๆแววตาเหมอ มองหนงั สือแตจ ับใจความไมไ ดแมแตประโยคเดียว “เปนอะไร” อาการท่ีผิดไปจากเมอื่ ครทู ําใหฐ านทัพตดั สินใจ ถามออกไป “เปลาครบั ” บนุ สายหนา “แคค ดิ วา ปหนา พี่ตองยายผมก็รูส ึก เหงา” อาจเพราะอยใู นท่สี วนตัวกวาคร้งั ไหนๆทําใหบุนพดู ตามทคี่ ดิ ออกมาอยางลืมตัว By Tartus

“เหงา?” เขาทวนอยา งไมเขาใจ ฐานทพั ยอตัวนัง่ ลงตรงขาม กอ นจะถามตอ “ทาํ ไมตอ งเหงา” “ไมร ูครับ” บนุ ตอบกลบั ไปตรงๆ เขาคอ ยๆเงยหนาขึน้ มา สบตาคนตรงหนา “แครสู กึ วา ตองเหงา” “อืม” คนท่ีดูไมเ ขา ใจพยกั หนาชา ๆ “ไมไกล ปน จกั รยานเพิ่ม อกี ยีส่ บิ นาทกี ถ็ งึ ” “ครบั ” “กลัวไมมีคนติวหนงั สือให? ” เมอื่ เห็นทา ทางผดิ ปกตคิ นท่ีชวน คยุ ไมเ กง อยา งฐานทพั ถึงกบั หาคําพูดเพอื่ ทีจ่ ะชวนอีกคนคุย “ครบั กลัวมากๆเลย” บุน พยกั หนา อยางรวดเร็วแมวา ความ จรงิ เขาจะไมไ ดค ิดถงึ เร่อื งน้ี แตไมอยากจะบอกหมอฐานทพั ตรงๆ “ปส ่ีคงไมมีเวลา” เขาตอบไปตามความจริง จากทีเ่ ห็นรนุ พท่ี ี่ ยายไปฝงโรงพยาบาลเขาก็ไดรับรวู า การเรียนอกี สามปห ลังไมใชเรอ่ื ง งา ยๆ “ใชค รบั ” “มาหา” ฐานทพั พูดส้ันๆ “เบอรก็มี” “ไปหาไดห รอครบั โทรไดหรอครับ?” คนท่ซี ึมเศรา อยูตา ประกายขน้ึ มาอกี ครง้ั เม่อื ไดย นิ คนตรงหนา พูดออกมา “อืม” เขาตอบ “ทาํ ไมจะไมไ ด” By Tartus

“งัน้ …ขอบคณุ ลวงหนา ไวก อ นเลยนะครบั ” บนุ กลับมาย้ิม เหมอื นเดิมทาํ ใหคนตรงหนาเบาใจลง กลัวไมมีคนติวหนงั สอื ใหข นาดนั้นเลยหรือไง “อืม” ฐานทัพตอบรบั สั้นๆเม่ือเหน็ วาคนทีห่ นา บ้งึ ยิ้มออกมา ไมรวู าตั้งแตเมอ่ื ไหรทเี่ ขาใสใจคนๆนี้มากขนึ้ ทงั้ ๆทแ่ี ตก อ นเขา ไมเ คยตองมาใสใจเรอ่ื งเลก็ ๆนอยๆแตท กุ ครัง้ ทีเ่ จอบนุ เขามักจะทาํ ในสง่ิ ที่ตวั เองไมเคยทาํ และไมเคยคดิ จะทาํ อยเู สมอ เหมอื นตอนนี้ทีต่ อ งการเหน็ รอยย้ิมมากกวาหนาบ้ึง ไมเขาใจ “ผมซอื้ กาแฟกบั ขนมปง มาฝากพดี่ วยนะครับ” บนุ เปดกระเปา หยิบถุงพลาสตกิ ท่วี างอยอู อกมายนื่ ใหคนท่ที ําทาจะลกุ กลบั ไปอาน หนงั สอื “ไมเปน …” ยงั ไมทนั ท่จี ะปฏเิ สธพอสบตากับคนทบ่ี อกวาซอ้ื มา ฝากปากกด็ นั พดู อีกอยา ง “อืม ขอบคุณ” “ครบั ” บนุ ยมิ้ กวางเม่อื เหน็ วา ฐานทพั ไมไดปฏิเสธเขาเหมอื น ทุกๆครัง้ เขาตั้งใจจะซื้อมาใหจริงๆ “งน้ั ผมอา นหนังสอื นะ” เม่ือหยิบอุปกรณเตรยี มอานออกมา หมดแลวก็เงยหนา ไปบอกคนที่กําลงั จะเดินกลบั โตะ By Tartus

“อมื ” ฐานทพั พยักหนา ยงั ไมท ันที่จะหนั กลบั ไปเขาก็พูดตอ “พรงุ นี้ไมม ีสอบ…ถาไมเขา ใจก็เรยี ก” “ขอบคุณครบั ” บุนตอบพรอ มรอยย้มิ กอนจะหันกลบั มาสนใจ เน้อื หาตรงหนา ตอ ถึงแมว าจะมีอะไรนาสนใจกวาการอานหนังสือแตจ ิตใตสํานกึ บอกเขาวาเขาตอ งอานใหจ บเพื่อที่จะเอาความรูทอ่ี า นมาทั้งหมดไปสอบ ในวนั พรงุ น้ีและไมท าํ ใหค นท่ีตง้ั ใจสอนเขาผิดหวงั ตง้ั สติบุน…ไมเ ปน ไร กูเขา ใจ เขา ใจวา อยากมอง… แตวา… เออ ขอมองนิดนึงกย็ งั ดี หลงั จากท่ที ะเลาะกับตวั เองพักใหญบนุ กค็ อยๆเงยหนามองคน ทีน่ ่ังอา นหนงั สืออยทู ่โี ตะ แผนหลังกวา งท่กี ําลงั ตงั้ ใจอา นหนงั สอื อยพู อ มองจากตรงน้ีมันทาํ ใหเ ขารสู ึกดีไมตา งกับตอนท่ีไดพดู คยุ กัน แมวา ในตอนนี้จะไมมปี ระโยคใดๆหลุดออกมาจากปากของเขาท้ังสอง แตแคได มองหมอฐานทพั ในทุกอริ ิยาบถกม็ คี วามสุขมากแลว บางทีบนุ ก็คิดวา…เขาโรคจิต ถา จะโรคจติ กเ็ ปนโรคจิตทช่ี อบทุกอยางที่เปน หมอฐานทพั แหละวะ…แคหมอฐานทัพ By Tartus

บุนย้มิ ออกมาอยา งไมเ ขาใจตัวเองกอ นจะกลบั มาอา นหนงั สือ อีกครงั้ ถึงจะเร่ิมรสู กึ หิวแลวแตพ อเรมิ่ เขา เนอ้ื หามนั กอ็ า นไปไดเ รอื่ ยๆ จนกระท่งั ไดกลนิ่ หอมๆลอยมาแตะจมกู ถวยมามาถกู วางไวขา งๆหนังสอื พรอมกับอีกถว ยท่ถี อื ไปวางไว บนโตะ บุนมองการกระทาํ ของหมอฐานทพั งงๆ ทั้งๆทบี่ รรยากาศรอบ ขา งก็ไมไดเ สียงดงั แตท าํ ไมเขาถงึ ไมร ูเลยวาหมอลกุ ไปตมมามา “ใหผมหรอครับ?” คนท่ีปดหนงั สอื ลงเอยถาม “อมื ” ฐานทัพหันมาตอบ “ไดย นิ เสียงทองรอ ง” “จริงหรอครับ” บุนทําตาโต ถาเปนเสยี งทอ งรองทําไมจะไมได ยนิ เขาไมไดตัง้ ใจอา นจนไมไ ดย นิ เสยี งของรางกายตวั เอง “ลอ เลน” ฐานทพั ตอบกอ นจะชีถ้ ว ยมามา “กิน” “ครบั กิน…แตพ ไ่ี มม ากินดว ยกันหรอครบั ” บุน ยกหนังสือลงวาง กบั พ้นื “ตา งคนตางกินแบบน้ีดใู จรายเกินไปหนอย” “หรอ” คนทไ่ี มค ิดอะไรรบี ยกถวยมามามาวางไวต รงหนา บุ นทันที ปกตเิ ขาก็ทาํ แบบน้ีกบั เพอ่ื นตลอดไมเคยเหน็ มีปญ หา ใจรายยังไง “ผมลอ เลน ” บุนยิม้ นดิ ๆอยางผชู นะกอ นจะพดู ตอ “ไหนๆพ่กี ็ ยกมาแลว ก็กินตรงนก้ี ับผมเลย” “อมื ” ฐานทพั ทีพ่ ่ึงจะเขา ใจพยกั หนา “อานถงึ ไหน” By Tartus

“เหลอื หนงึ่ บทกบั อกี คร่งึ หนึ่งครบั ” เขาเปา ไลค วามรอนจาก เสนมามา กอนจะพูดตอ “แลว พ่ลี ะ ครบั อา นถึงไหนแลว” “จบแลว ” ฐานทพั ตอบ “วิชาอื่นเหลอื อา นทวน” “โห ทําไมไว” “เกง ” เขาตอบกลับมากวนๆกอ นจะยิ้มมุมปาก “ลอเลน ” “ถาไมบ อกวาลอเลน ผมกเ็ ชอื่ นะ” บนุ สบตาคนตรงหนานง่ิ “เพราะพีเ่ กงจรงิ ๆ” “อมื ” คนทโี่ ดนชมตรงๆถงึ กบั ไปตอไมถูก ฐานทพั เปนฝายหลบ ตาแลวกนิ มามา ตอ “พไี่ มเหนือ่ ยหรอครบั ทเ่ี รียนเยอะขนาดน”ี้ “เหน่ือย แตไหว” เขาตอบกลบั “หนกั กวานี้กไ็ หว…จบไปวชิ า ท่ีเรยี นตองเอาไปใชกบั ผูปว ย ชวี ิตคนไมใชของเลน” “ครบั ผมร”ู “อมื แคเหน็ ผูปว ยหายดีกห็ ายเหนื่อยแลว” “ง้ันผมจะเปน ผปู วยใหไ หมพี่จะไดหายเหนือ่ ย” “ไมต อ ง” ฐานทพั ตอบกลบั ทนั ที “ไมเ ปน อะไรดีแลว” “ทาํ ไมครับ?” “บนุ ” ฐานทัพเรียกช่ือคนตรงหนาเสยี งนง่ิ “เลิกถามแลวกนิ ” “โหพี่…” “กนิ แลว อา นหนงั สือตอ” เขาพูดยา้ํ อกี คร้ัง “เด๋ียวน้ี” By Tartus

ความจริงก็ไมใชเร่ืองหนักหนาที่เขาจะตอ งส่ังคนตรงหนา อาจ เพราะคาํ ถามทีถ่ ามเขามาตรงๆและเขาเองก็ไมร คู ําตอบวาควรจะตอบ กลับไปวาอะไร ท่ไี มอยากใหบ นุ เปน อะไรคงเปน เพราะ… อมื เพราะอะไร การอานหนังสอื ลว งเลยไปจนถงึ ตหี นง่ึ ครงึ่ บนุ ปดหนงั สือลง หลงั จากที่อานจบทัง้ หมดที่ตอ งสอบกอนจะหาวออกมาเพราะความ เหนื่อยลาและความงว งที่กาํ ลงั คลบื คลานเขา มา สายตามองไปยงั รางที่นงั่ อยูบนโตะ ตงั้ ใจอานหนงั สือไมต างไปจากสองชวั่ โมงที่แลว รอยยมิ้ เล็กๆ ปรากฏขึน้ อีกคร้งั กบั คนท่ีแอบมอง แมจ ะงว งแตก็ไมกลา บอกเพราะเห็น ทาทางทีด่ ตู ง้ั อกตั้งใจของหมอฐานทัพ บนุ คอยๆบดิ ข้เี กยี จคลายความ เมอ่ื ยลา กอ นจะวางแขนทง้ั สองขางลงบนโตะ ญปี่ ุน ที่ใชอ านหนงั สือแลว ฟบุ หนา ลงไป ขอพกั สายตาสักพัก… ฐานทัพปด ปลอกปากกาลงเม่อื เขยี นยอเนือ้ หาทใ่ี ชส อบเสร็จ เขาถอนหายใจออกมาชาๆกอนจะหนั ไปดเู วลาทีอ่ กี ไมก่นี าทีกจ็ ะตสี อง แวนตาท่ีสวมอยถู กู ถอดออกพรอมกับมือทีข่ ย้ีตาเพอ่ื คลายความงวง เขา ปด โคมไฟอานหนังสอื ลงแลว ลุกออกจากเกา อ้ีเพื่อเตรยี มตัวนอน สายตา By Tartus

ของเขาหนั มาสะดดุ กับรา งทฟี่ ุบหนา นอนอยูบนโตะ ทเ่ี ขายกมาให ลม หายใจท่ีเขา ออกเปน จังหวะทาํ ใหร วู า คนตรงหนา นอนหลบั สนิท ฐานทพั มองภาพตรงหนา อยคู รูหนงึ่ กอ นทจี่ ะรสู กึ ถึงความผดิ ปกติ เขากําลงั ยม้ิ รูตวั อยางนนั้ คนทป่ี กติย้ิมยากถงึ กบั ตกใจ ฐานทพั สายหนาไป มาเพื่อเรียกสตติ ัวเอง อาจเพราะอา นหนงั สอื มาหลายชัว่ โมงเลยทําใหเ ขา เบลอๆ รางสงู ละสายตาจากภาพตรงหนากอ นจะเดนิ ไปเปด ตูเสื้อผา เพอื่ หยบิ ผา หม อกี ผืนออกมาใหคนท่ีมาขอนอนดว ยกระทนั หนั ดีที่เขามีผา หม สองผนื ไวผลัดเวลาตองซกั “บนุ ” ฐานทัพเดินไปสะกิดคนทีฟ่ บุ หลบั “ข้นึ ไปนอนบนเตียง” “…” ไรเสยี งตอบรบั มแี ตเสยี งลมหายใจของคนตรงหนาเทาน้ัน ลืมไปวา ตื่นยาก “บุน บุน ” เขาเพม่ิ แรงเขยา มากกวา เดิมหวังจะใหค นตรงหนา ต่นื ขึ้นมา คงหลับลกึ จริงๆ “บุน ขนึ้ ไปนอนบนเตยี ง” ฐานทพั ยังคงพยายามตอไป “ตน่ื กอ น” “อืม…” เสยี งตอบรับเบาๆดงั ขน้ึ กอนทีร่ างของบุนจะคอ ยๆดนั ตวั ข้นึ มาจากโตะ ญ่ีปนุ ความรูสกึ แรกคือปวดหลงั เพราะโตะทใี่ ชอา นมนั เต้ียกวา ตัวเขาเวลาน่ังทําใหต อ งกม ลงไปเยอะกวาเดมิ By Tartus

ปวด… “ข้นึ เตยี ง” ฐานทัพพูดสนั้ ๆเพือ่ ใหค นตน่ื ยากขนึ้ ไปนอนบน เตยี ง “พี่นอนเถอะครับ ผมนอนพน้ื ได” เสยี งงวั เงยี ตอบกลบั มา “ข้ึนเตียง” เขายงั คงยนื ยันคาํ เดมิ “แตหอ งพ่ีนะ” “ยงั ไมงว ง” ฐานทัพโกหกกลับไป ถา พูดแบบน้ีแลวจะทาํ ใหอ กี คนยอมขน้ึ ไปนอนงายๆเขาก็ ยอม…ขเ้ี กยี จเถียง “หมื ? หรอครบั ” คนทีต่ าเหลือขดี เดยี วถาม “ง้นั ถา พจี่ ะนอน ปลุกผมนะ เด๋ียวผมลงมานอนขา งลางให” อืม…ตัวเองปลุกงา ยมาก “ได” เขารับปากกลบั ไป พอไดย ินอยางนั้นบนุ ก็พยักหนา อกี ครงั้ กอ นจะลกุ ขน้ึ ไปนอนบน เตียงอยางกบั ท่ีพูดไปทงั้ หมดคือการละเมอ พอหัวถึงเตยี งสตเิ ขาก็ดับลง อีกคร้ังราวกับสงั่ ได ฐานทพั มองใหแ นใ จวา บนุ หลับแลว กอ นจะหมผา ใหบุนแลว เอาหมอนที่วางอยูขางๆลงมาวางไวท ่พี นื้ กับผาหมประจําของ เขา “ลืม” อยๆู เสียของบุนก็ดงั ขึ้นอกี คร้ังทาํ ใหม อื ทีก่ าํ ลงั จะหยบิ ผา หมบนเตียงชะงกั ลง By Tartus

“อะไร” “ฝน ดนี ะครับ…ครอก” “อืม ฝน ด”ี ไมรูวา คําท่หี ลดุ ออกมาจากปากเปน การละเมอหรอื ตืน่ ขน้ึ มา บอกจรงิ ๆแตเ พราะจิตใตส ํานกึ บอกใหพูดออกมา แมจ ะงว งแตกฝ็ นพูด ทัง้ ๆทไ่ี มรูวาอีกฝายอยากฟง รึเปลา แคอยากบอก…วา ฝน ดี พอเหน็ วา บนุ หลับไปแลว จรงิ ๆฐานทพั ถงึ เดนิ ไปปดไฟท่ีเปด อยู ทาํ ใหทง้ั หอ งตกอยูในความมืด เขาเดนิ กลบั มาทขี่ างเตียงกอนจะลม ตวั ลง นอนชา ๆ ดหี นอ ยที่วนั นีไ้ มไ ดหนาวมากทําใหพ้ืนหอ งเขาสามารถนอนได โดยท่ไี มตอ งมีอะไรมาปู ดวงตาทั้งสองขา งคอยๆหลับตาลงพรอ มความ งวงทเ่ี ร่มิ คลบื คลานเขามา ทงั้ ๆทรี่ สู กึ งวง…แตกลับนอนไมห ลับ เหมอื นมคี าํ ถามตางๆวิ่งวนุ อยูใ นหวั ไมห ยดุ หยอ น ท้ังที่ปกติ ฐานทพั เปนคนนอนหลบั งายแตด ันไมใ ชกบั วนั น้ี เขารสู ึกงวงแตข มตา นอนไมห ลับ พลิกตัวไปมากย็ งั ไมไ ดผล สงสัยตองนบั แกะ ฐานทัพหลับตาลงอกี ครัง้ กอ นจะใชว ิธที ่ีตอนเดก็ ๆพอเคยบอก เขาอยูบอยๆ ถา นอนไมห ลบั กน็ ับแกะทีละตัวแลว จะคอ ยๆงว งหลับไปเอง แตห ากคืนนี้ภาพทเี่ ขานบั กลับไมใ ชภ าพแกะ By Tartus

มนั คือภาพของ…บุน แสงแดดยามเชาสาดสองเขา มาในหอ งของนักศึกษาแพทยท ่ี ยงั คงนอนหลบั สนทิ เสยี งนกรอ งนอกระเบยี งทาํ ใหคนทน่ี อนอยูบ นเตียง คอยๆลืมตาขน้ึ มา บุนหร่ีตานดิ ๆเพอ่ื ใหด วงตาปรบั แสงสวา งท่สี องเขามา แขนทง้ั สองขางคอยๆชันตวั ลุกขนึ้ กอ นจะรสู ึกไดวา เขานอนอยูบ นเตยี ง หมายความวา… บนุ คอ ยๆชะโงกหนาลงไปดูลา งเตยี งชา ๆอยา งรูสกึ ผิด ไมต อง บอกกเ็ ดาไดว าหมอฐานทพั ตองนอนอยทู ีพ่ ืน้ ทันทที เ่ี หน็ รา งของหมอฐาน ทพั นอนอยูใตผา หม ผนื บางความรสู กึ ผิดกแ็ ลนข้นึ มาทนั ที เขาจําไดวาเขาบอกหมอไปแลว วา ใหป ลกุ …ทาํ ไมไมปลุก “พ่คี รับ” บนุ สะกิดคนท่ีนอนหลับอยู “นอนบนเตียงเถอะครบั ผมตน่ื แลว ” พดู ไปก็รูสกึ ผิดในใจ ทาํ ใหห มอฐานทพั ลําบาก “อมื ” ฐานทัพตอบกลบั มาส้นั ๆกอนจะคอ ยๆชันตวั ลุกขึน้ เขา หรตี่ าเพอ่ื ปรับแสงจากขางนอกกอนจะยกมือขน้ึ มาขยต้ี า “ทาํ ไมพ่ีไมป ลุกผม นอนพ้ืนทําไม” บนุ ถามออกมาอยางไม เขาใจ “ผมบอกใหป ลกุ ผมไง” By Tartus

“พูดมาก” ฐานทัพทพ่ี ึ่งตื่นตอบสัน้ ๆกอ นจะขยับตวั ขึน้ มาอยู บนเตียง “นอนละ” พูดจบเขาก็ทง้ิ ตวั นอนลงไปไมต อบคาํ ถามอะไรตอ บนุ ไดแ ตถ อนหายใจกบั คําตอบของหมอฐานทพั เขาทําทา จะ ลกุ ออกจากเตียงแตแขนขา งหนงึ่ ของหมอพาดอยบู นขาของเขา ทง้ั ๆท่ีจะ ลุกออกไปก็ไดแตบ ุนเลอื กทีจ่ ะนง่ั อยกู บั ท่ี อืม…ต่นื มาแลวเจอแบบนีม้ นั ก็ดีเหมอื นกนั แมจ ะไมเขา ใจเรอ่ื งทห่ี มอนอนพื้นแตเขาก็ไมไ ดถามอะไรตอ บุ นนง่ั อยบู นเตยี งตอ เกือบยส่ี บิ นาทกี อ นจะลกุ ออกมาเกบ็ ของเพื่อเตรียมตัว กลบั ไปอาบนา้ํ แลว ออกไปสอบในเชา วนั น้ี เขาหวงั วาทอ่ี า นมามันจะออก สอบทงั้ หมด ขอใหเ ปน อยางนน้ั “พคี่ รับ ผมไปกอนนะ” พอเกบ็ ของเสรจ็ หมดแลว ก็หันกลบั มา บอกคนที่ยงั นอนอยบู นเตียง เขาไมไดตองการใหห มอตน่ื ขึน้ มา แค อยากจะบอก “อมื ” ฐานทพั ตอบกลบั มาส้นั ๆ ถงึ จะสะลมึ สะลือแตก ็ไดจบั ใจความได “นอนตอ เถอะครบั ถา ปวดหลงั บอกผมนะ เดยี๋ วผมไปซือ้ ยามา ให” “ไมปวด” “งน้ั ผมไปนะ” By Tartus

“อืม” “ครบั ” บุนรับคาํ แมว า ตัวเขาจะยังยืนรอฟง คาํ ๆนึงอยู เพราะเขาเชอ่ื วา หมอฐานทพั จะตองเรียก ‘บนุ ’ “บนุ ” เปนอยางท่คี ดิ ไวจรงิ ๆ คนท่ยี ืนรอฟงคําๆนอ้ี ยถู งึ กบั เก็บอาการ ไวไ มอยู รอยยิ้มแรกของเชา วันนีป้ รากฏขึ้นพรอมนาํ้ เสยี งของหมอท่เี อย ออกมา “ตัง้ ใจสอบ” เขาเวน ชว งไปพกั หนึง่ “ขอใหมว่ั ได” “โหพ่ี…ไมเชอื่ วา ผมจะจาํ ไดหรอ” “เชอื่ ” ฐานทัพตอบกลบั มาสนั้ ๆ “เลยไมพูด” “ครับ” คาํ พูดทแี่ ฝงความนยั ไวทาํ ใหบนุ ยิ้มออกมาอยา งหุบไม อยู “ผมจาํ ไดอ ยูแลว ไมจ าํ เปนตองมวั่ หรอก” “อมื ” ฐานทพั พยักหนา “ถา ตกเล้ียงขาว” “แลวถา ผา นละครับ?” “ก็ผานไง” ฐานทัพตอบกลบั มากวนๆทําเอาคนที่ถามออกมา หวั เราะ “ถางนั้ …ผมตกก็ได จะไดเ ลีย้ งขาวพ”ี่ “เด๋ียวหมอนบนิ ” ฐานทพั พดู พรอมกับเอ้อื มมือไปจับหมอนอีก ใบทย่ี ังวา งอยู “หามตก” เขาออกคําสง่ั แมจ ะไมจริงจงั มากแตก็ถอื วา เขา หาม By Tartus

เหน็ ความตงั้ ใจที่บุน ทาํ มากอ็ ยากจะชวยลุนใหส อบผา นไปได ดว ยดี “ครับ ไมต กหรอก” บุนย้ิมอีกครง้ั “ถาผา นเลย้ี งมามาผมหน่งึ ถวยนะ” “อืม” เขารบั คํา “ใหส องถวยเลย” “โห มเี พม่ิ ใหดว ย งัน้ ผมตอ งไดร องทอ ปแนๆ” “ทาํ ใหได” เขาหนั ไปมองหนาบนุ กอนจะพดู ตอ “กลบั ไดแลว เดยี๋ วสาย” “ครบั ขอบคณุ สาํ หรับเม่ือคืนนะครับ” บนุ ไมลืมทีจ่ ะพดู ทง้ิ ทา ย “ถาหมอแปลงระเบิดอีกผมจะมาหาพ่ีใหมนะ ถือวาขออนญุ าติแลว” พดู จบเขาก็ตรงดิ่งออกไปไมรอใหฐานทัพพูดอะไรตอ คนทย่ี งั นอนอยบู นเตียงเหมือนเดมิ ประมวลคาํ พูดสดุ ทายกอ นท่ี บนุ จะออกไปแลว ขมวดคิ้ว เมอื่ ก…ี้ ถามความสมัครใจหรือแคบ อกใหร ับรู By Tartus

จีบหมอครงั้ ทสี่ ิบสาม บรรยากาศในหองสอบเต็มไปดวยความเครยี ดและความกดดนั ของนักศกึ ษาหลายคนท่พี ึ่งเจอขอ สอบมหาวทิ ยาลัยเปน ครง้ั แรก หนง่ึ ใน นั้นคือเดือนคณะเกษตรที่ถอนหายใจเปน รอบทสี่ ต่ี งั้ แตเขา มาอานขอ สอบ ความจริงเขาก็พอรูแนวมาบา งแตไ มค ดิ วา ขอ สอบจะประยุกตเ สยี จนไม เหลือเคา โครงแนวเดิม คลา ยกบั อาจารยไมอ ยากใหน กั ศึกษาไดค ะแนน นาฬิกาหนา หอ งบง บอกวา ใกลจ ะหมดเวลาในการทาํ ขอสอบ บุน เขียนความรูทกุ อยางลงไปในหนา สุดทายแขง กับเวลากอนจะวาง ปากกาลงแลว เดนิ ไปสงขอ สอบหนาหอ งท่มี ีกรรมการคุมสอบนั่งอยสู าม คน เสร็จไปหน่ึงวชิ า… แควชิ าแรกยงั รูสกึ เหมอื นใกลตาย คดิ ไมออกเลยวาวชิ าอืน่ ๆจะ เปนยงั ไง โทรศพั ทมอื ถือถูกกดเปดเคร่อื งหลงั จากท่ีเดนิ ออกมาจากหอ ง สอบแลว หลายๆคนเรม่ิ ทยอยกันออกมาเหลอื ก็แตเ พอ่ื นของเขาที่ยงั่ น่ัง ทาํ หนา เครงเครยี ดอยูในหอ งสอบ มือขา งหนึง่ สไลดห นาจอโทรศพั ทไป เรื่อยๆเพอ่ื ฆาเวลา ในใจก็อดเครยี ดไมไดก ับขอ สอบทเี่ จอมา เขาไมคิดวา จะยากขนาดนแ้ี ละเขาไมม่ันใจเหมือนตอนแรกที่คิดไว By Tartus

อาจเพราะเหมอทาํ ใหร ตู วั อีกทีกก็ ดมือถือมาอยูหนาสมุดรายชอื่ บุนคอ ยๆเลื่อนดรู ายชือ่ ในโทรศัพทมอื ถือกอ นจะหยดุ ลงทรี่ ายชือ่ ใหมท ี่ เขาเปนคนตงั้ ไวเ มอ่ื คืน อยากโทรหา… “ไงมึง” แรงตบทบ่ี า ทาํ ใหคนทก่ี าํ ลงั เหมออยูสะดุงสดุ ตวั มอื ดัน กดพลาดไปโดนปมุ โทรออกอยางไมไดตัง้ ใจ ชบิ หาย!!! กําลงั โทรหา…คดิ ถงึ “เชีย่ ยย!!” บุนอทุ านเสยี งหลงกอ นจะหนั ไปมองคนท่ยี ืนงงอยู ขา งๆ ใบหนา ของเดชมีเคร่อื งหมายคาํ ถามตัวใหญๆ แปะไว สีหนา ที่ เครียดจากหองสอบในตอนน้ีหายไปเหลือแตเ พยี งความงงกบั ส่ิงทีเ่ ขาทาํ ก็ไมไดทาํ อะไรผดิ นว่ี ะ โมโหทาํ ไม “อะไรของมึง” “เลนอะไร กูตกใจหมด” คนที่ไมไดตง้ั ใจจะกดโทรบน ใสเพอื่ น สนิทกอนจะยกโทรศพั ทข้ึนมาแนบหู ไมไดต ้งั ใจจะโทร แตใ นเมือ่ กดไปแลว …ก็ชว ยไมไ ด แยจงั เลย~ By Tartus

เสียงสัญญาณดงั อยูพ ักใหญจนคนท่ีรอปลายสายรบั เรม่ิ ถอดใจ นว้ิ กาํ ลงั จะกดวางสายแตหนาจอกลบั เปล่ยี นเปน เลขวนิ าที “ฮลั โหล…” ( ไมมสี ัญญาณตอบรับจากเลขหมายท่ที านเรียก กรุณาติดตอ ใหมอ กี คร้ังคะ … ) ถุย !!! เสียงที่ไดย นิ ไมเ ปนดังทห่ี วงั คนที่รอสายกถ็ ึงกบั กดวางซํา้ ๆแลว ถอนหายใจหนกั ๆ ไมไดต ั้งใจกดโทรไปแตก ็หวงั ใหป ลายสายรบั ไมไดอยากไดยินเสียงสัญญาณอัตโนมัตโิ วย ยยยยย!!! “หงดุ หงดิ อะไรมงึ ” เดชทยี่ งั ไมไดร บั คําตอบถามซํ้าอกี คร้ัง “หงดุ หงดิ ทุกอยาง” บนุ ตอบกอนจะเกบ็ มอื ถอื ใสในกระเปา “อะไรของมงึ วะ” เดชไมเ ขาใจในความหมายของเพื่อน เขาไป ทาํ อะไรใหหงดุ หงดิ ขนาดนนั้ “แลว มงึ จะไปไหนตอ กลับเลยหรอื วาหา อะไรกิน” “กลับมัง้ กนิ อะไรไมล งแลว เจอขอ สอบแบบน”ี้ “ไมเ ปนไร กเู ขา ใจ” เดชตบบา พรอ มพยักหนา “งั้นไวพ รงุ น้ี เจอกนั ” “เออ โชคดีนะมงึ ” “เออบาย” เขาโบกมือลากอนจะเดินลงบนั ไดไป By Tartus

บนุ เดินไปอกี ทางทจ่ี อดรถจกั รยานไวอยเู พอ่ื เตรียมกลบั หอ ตอนนี้ไฟทหี่ อกลับมาใชไ ดเปน ปกติแลว ทั้งๆทค่ี วามจริงเขาอยากจะให มนั เสียนานกวา นหี้ นอยแตด ูเหมือนโชคชะตาจะไมเ ปนใจ โทรศัพททีอ่ ยใู นกระเปากางเกงสนั่ จนทาํ ใหเ ขาหยุดเดินเพ่อื ดู สายที่โทรเขา มา ทันทีทเี่ หน็ รายชอื่ ความหงดุ หงดิ ท่มี อี ยูกห็ ายไป เปล่ยี นเปน รอยยิ้ม คดิ ถึง รายชื่อท่ีแอบเมมไวไ มใหใครรูแ มก ระทัง่ เจาของเบอร อาจจะดู เสีย่ วแตมันเปน กาํ ลงั ใจทด่ี ที ีส่ ุดสําหรบั เขา เพลงในสมยั เมือ่ หลายปกอ น ทําใหเ ขาเลือกท่จี ะเมมช่อื หมอฐานทัพดว ยช่อื นี้ ทุกคร้งั ทโ่ี ทรหาหมายถงึ …กาํ ลงั คดิ ถงึ ทกุ ครง้ั ทห่ี มอโทรมาหาหมายถึง…ความคดิ ถงึ กาํ ลงั เดินทางมา “สวัสดีครบั ขอสายใครครบั ” เสียงเกๆกังๆเอยข้นึ เม่อื กด รบั สาย รูสึกมอื เตม็ ไปดวยเหง่ือ ปกตกิ ค็ ุยกันบอย แตไ มเ คยคุยโทรศพั ทด วยกันเลยสกั ครงั้ ( ขอสายคนโทร ) “ผะ…ผมเอง ครับ” จะตะกุกตะกกั ทาํ ไมวะบุน!! ( ใคร ) ฐานทัพถามกลบั มาน่งิ ๆ By Tartus

“นอ งบนุ ไงครบั ” ( นอ ง? ) ฐานทัพถามกลบั บนุ รสู กึ เหมือนไดยินเสียงหัวเราะ จากปลายสาย นอ งบุน…แตว ชะมดั พดู ไปไดไงวะ “บุนเองครับ” ( อืม วาไง ) “คะ…คอื มอื มันไปกดโดน…แตแบบวา …ผม คอื ” ( กาํ ลังจะออกไปหาอะไรกิน ) ฐานทัพเวน ชวงไปพกั หนงึ่ กอน จะพดู ตอ ( หวิ ไหม ) “หวิ ครบั !!!” ตอบกลับไปทันทีโดยลมื ไปเลยวากอนหนานตี้ ิด อางมากแคไ หน บุนยิม้ กวาง หัวใจของเขาเหมือนมเี ลอื ดเขามาสูบฉีดอีก ครง้ั หลงั จากทีผ่ านสมรภมู ิรบในหอ งสอบมา ( อมื เจอกันทีร่ านอาหารตามสั่งหนา มอ ) “ครบั ผม” บุนตอบดว ยนํา้ เสียงราเรงิ ขาทงั้ สองขา งรีบเดนิ ลง บนั ไดเพอ่ื ไปใหถ ึงทห่ี มายตามท่หี มอฐานทัพบอกไวใ หเ รว็ ท่ีสดุ บนุ เดนิ ผวิ ปากไปพรอมกับเดินไปไขโซกุญแจจักรยานท่ีจอดอยู หนาตึกสอบ วนั นี้เปน วันทน่ี ักศึกษาแนนไปทั่วบรเิ วณ อาจเพราะเปน วัน สอบวนั แรก จกั รยานคันเกงปน ไปตามทางเพอ่ื ไปหาจดุ มงุ หมายแหง ความสขุ บุนรูส ึกวา หมอมอี ิทธิพลกบั ตัวเขามาก ย่ิงเวลาท่เี ครียดๆแคได By Tartus

ยนิ เสียงแคไ ดคิดถงึ เรือ่ งทกุ อยางก็ดูเบาลงในทนั ที แบบนจ้ี ะใหเ ขาหาง จากหมอฐานทพั ไดยงั ไง บุนจอดรถจักรยานไวหนารา นอาหารตามสง่ั สายตากวาดมอง โตะในรา นเพ่อื หารา งของอกี คนแตดเู หมอื นคนท่เี ขาตามหาจะยังมาไมถ งึ บนุ เดนิ เขา ไปจองโตะกอนจะกม หนาฟุบลงไปอยา งคนหมดแรงอีกคร้ัง คนื น้จี ะไดน อนก่โี มงวะเน่ีย… ฐานทพั ทมี่ าถึงหลงั จากบนุ ไมกี่นาทีเดินตรงมายังโตะ ที่เหน็ คนท่ี มาถึงกอนชัดเจน เขาเดนิ ตรงเขามาอยางไมล งั เลกอ นจะลากเกาอี้ตรง ขา มนง่ั แลว มองสภาพคนตรงหนาเงียบๆ หมดสภาพจริงๆ “กนิ อะไร” เขาถามไปสน้ั ๆแตก ลับทําใหคนทฟี่ บุ อยูเดงตัวลกุ ขนึ้ มาทนั ที “ครบั กินครบั !!!” บนุ ตอบอยางกระตอื รอื รน “รูว ากนิ กนิ อะไร” ฐานทัพถามอีกคร้ังเมื่อเหน็ วา คนตรงหนา ไมเขาใจคําถาม ดูกร็ วู าเหนือ่ ยและเพลยี มาท้งั วันแตกย็ ังมรี อยยิ้มสง มาให เขาเสมอ เหมือนทกุ ๆครงั้ “พี่สง่ั กอ นเลยครบั ” บนุ ย่ืนเมนูใหก อ นจะหนั ไปอกี ทางเพื่อหาว ไลค วามงว ง By Tartus

“เดยี๋ วสง่ั ให” เขาสรุปเองเสร็จสรรพกอนจะเดนิ ไปสั่งอาหาร หนารา นโดยไมรอฟงเมนอู าหารจากอกี คน บุนมองตามรา งสูงที่เดนิ ไปส่ังพกั หนง่ึ กอ นจะเดนิ กลับมาทโี่ ตะ พรอ มกบั แกว นา้ํ เปลาสองแกว ฐานทพั วางแกว นํา้ ท่ีเยน็ จดั บนแขนบุน จน ถึงกับตองชักแขนหนีกอ นจะมองรอยยิ้มของหมอทีด่ ูสนกุ กบั การไดแ กลง เขา อยาย้ิมเลยหมอ…แคห นา ปกติหัวใจผมกเ็ ตนผดิ ไปหลายจังหวะ แลว “ดขี ้นึ ไหม” ฐานทพั นัง่ ลงอกี คร้งั แลวถามคนตรงหนา “ดีม้งั ครบั เย็นจัดขนาดน”้ี “สอบเปน ยังไง” “พลงั หมด” บุนทําทาจะฟบุ หลับอีกครง้ั ท้งั ๆทีเ่ ม่ือกีไ้ มไ ดงวง นอนแตพ อมาเหน็ หนาหมอฐานทัพแลวมนั รูสกึ อิ่มอกอมิ่ ใจจนไมตองการ อะไรอกี นอกจากไดนอนพกั “เงยหนา ข้ึนมา” ฐานทัพออกคาํ สงั่ “ขอสิบนาทนี ะพ”ี่ “บุน” เขาเรยี กเสยี งนง่ิ “เงยหนา” “ครับๆ เงยครับ” คนทอ่ี อนแรงเต็มทคี อ ยๆเงยหนาขนึ้ มาตาม คําส่งั แปะ! By Tartus

ฝามอื ของหมอฐานทพั วางทบั อยบู นหนาผากของเขาทนั ทที เ่ี งย หนา ขน้ึ มาสบตา ความเยน็ จากมอื ของหมอสงตอมายงั ประสาทรบั ความรูส กึ ของอีกฝา ยไดเปนอยา งดี รูส กึ ดีแปลกๆ… “ชาจพลัง” ฐานทพั พูดสั้นๆ “ครบั ?” อกี คนกลบั ไมเ ขาใจ “เหน็ คนิ ทาํ กบั แฟนบอ ยๆ” “…” “แลว พดู วา …ชาจพลงั ” เขาเหน็ คินทาํ อยบู อยๆจนชินตา ทกุ ครั้งที่เหน็ คินทาํ แฟนมนั ก็ดู มพี ลังข้นึ มาทันที ไมรวู า ไดรบั พลงั จรงิ ๆหรอื เปน การอุปทานข้นึ มาเอง “ทาํ บอ ยๆกับแฟนหรอครับ” บนุ ถามกอ นท่จี ะรสู กึ ถึงความ รอนผา วทใี่ บหนา แฟน… “อืม แฟน” คนทไ่ี มไ ดค ดิ อะไรตอบกลบั ไปหนา ตาเฉย โดยไมรูเลยวาคําพูด ของตวั เองมอี ิทธพิ ลกับคนตรงหนาทท่ี ําใหเขาเปลย่ี นจากความเหนื่อยลา เปน ความสดใส จาก…พลงั ทห่ี มอสง มาให “ง้นั …พี่คงตองชาจพลงั ใหผ มบอยๆแลว ละ ” By Tartus

“ไม” ฐานทพั ปฏิเสธ “เดีย๋ วไมไ ดผล” “ครบั ” บุนไมไดพ ูดอะไรตอมเี พียงแตรอยย้ิมท่ีสง ใหค น ตรงหนา หมอจะรูไหมวา ทุกอยา งที่หมอทํามันไดผลกับเขาเสมอ แมวา ความจรงิ สิ่งเหลานนั้ อาจจะไมไ ดชว ยอะไรมากแตมนั กท็ ําใหบ ุนรสู กึ ด…ี เพราะคนทที่ าํ ใหคอื คนสําคญั ของเขา ฐานทพั ดึงมือกลบั ไปหลงั จากทีเ่ ห็นคนตรงหนา กลับมายิม้ เหมือนเดิม พอเหน็ รอยยิ้มนีแ้ ลว รูส กึ เบาใจข้นึ เยอะแมบุนจะไมไ ดพูด อะไรออกมา แตเขากลับเชอ่ื วา สิง่ ทเี่ ขาทาํ มนั สามารถเพิ่มพลังใหค น ตรงหนาไดจริงๆ วธิ ขี องคนิ ไดผล อาหารมาเสรฟิ หลงั จากที่สง่ั ไปไดพกั ใหญ ฐานทพั ยื่นจาน ราดหนาไปตรงหนา คนท่ีเอาแตน ่งั ยม้ิ กอ นจะสงชอนสอ มให คนทเ่ี หน็ จาน ราดหนาทําตาโตกอ นจะมองคนตรงหนาองึ้ ๆ หมอจําได… “ทําไม” ฐานทัพขมวดค้วิ “ไมช อบหรอ?” เขาจําไดวาบนุ เคย สง่ั ใหเ ขาครัง้ แรกทไ่ี ปกนิ ขาวดว ยกนั ก็เลยเลอื กเมนทู ่ีบนุ เคยทานเพราะ คิดวา นา จะชอบกิน หรอื วา เขาคดิ ผิด By Tartus

“เปลา ครับ” บนุ รีบสายหนา “ผมชอบมากตา งหาก…แตไมค ดิ วา พจ่ี ะจาํ ได” “จาํ ได” คนทคี่ ดิ ไปไกลแอบถอนหายใจนดิ ๆ “ปกตกิ ็เหน็ กินอยู ไมก่ีอยา ง เลยเดาวานาจะชอบราดหนา ” “รูใจผมดว ย” “อมื เกง” ฐานทพั ตอบกลับไปอยางคนไมค ิดอะไรโดยไมรเู ลย วาความหมายทีบ่ ุน ตองการส่ือในคาํ พูดนน้ั มันลึกซึ้งกวา ท่ีเขาคดิ ไว “พีอ่ า นใจผมออกหรอ” “ไม” เขาปฏิเสธอีกครง้ั “ไมใ ชห มอดู” “แตเ ปนหมอฐานทัพใชไหมครับ” บนุ ยิม้ บางๆ หมอฐานทัพ…ของบนุ “อมื ” เขาพยักหนา แลวตอบกลบั มาเสียงเบาเพราะขา วทเี่ ค้ยี ว อยเู ต็มปากทาํ ใหพูดไมสะดวก เวลาแหง ความสุขมกั ผานไปเร็วเสมอเม่ือไดอยกู ับคนท่ที าํ ใหย้ิม ไดต ลอดเวลา บุน รวบชอ นสอ มหลงั จากทีท่ านเสรจ็ แลว ความจรงิ ก็ อยากจะกินใหน านกวา นีแ้ ตไมอยากทําใหอ กี คนเสยี เวลา ทาํ ไมเวลาสอบไมผ า นไปไวๆแบบนีบ้ างวะ “พ่ีจะไปไหนตอ ครบั ” คนทไี่ มอ ยากกลบั หอถามขึน้ บนุ หวงั แค จะไดอ ยกู บั หมอฐานทัพใหนานกวา น้ี By Tartus

นบั วนั เขายง่ิ รสู กึ วา ตวั เองเปนโรคเสพตดิ หมอฐานทัพ ยง่ิ อยู ดวยย่งิ มคี วามสขุ ไมอ ยากจะไปไหนไกล อยากจะอยกู ับหมอนานๆ แตก ็ ไมอยากทําใหหมออึดอัดใจ เขาเลยตอ งพยายามหามตวั เองในการกระทํา ที่ไมควรทาํ ซึง่ บางทมี ันกห็ ามยาก “หอสมดุ ” เปนปกติของฐานทพั ท่ีมักจะไปใชบริการหอสมุดในการอาน หนังสอื อยูเสมอเพราะความสะดวกสบายและความเงยี บที่เขาตอ งการ เสยี งรบกวนนอ ยกวาอานที่หอพกั นักศกึ ษา แมว าในบางช้นั ของหอสมุด จะมีเสียงรบกวนบา งแตไปนง่ั ตากแอรก ย็ งั ดกี วาน่งั อา นหนงั สอื กบั พัดลม “ผมไปดวยดิ อยากไปนอนแอรเยน็ ๆ” “อืม นดั คินกับปองไว” ฐานทพั เตรยี มจะลุกไปจายเงิน “ไปได” “พี่คนิ หรอ…” บนุ ถงึ กบั ช่งั ใจเมื่อไดย นิ ชอ่ื ของเพื่อนสนทิ หมอ ฐานทพั ความจริงเขาไมม ปี ญหาอะไรแตกับพค่ี ินเขาไมม ่ันใจ เพราะคร้งั ท่เี คยเจอกันเหมอื นพ่ีคนิ จะรูว า เขารสู กึ ยงั ไงกับหมอฐานทพั และมนั คงไม ดแี นถาเขาไปกับหมอในวนั น้ี ไมอยากใหค วามแตก…ไมอยากใหหมอฐานทัพรูส กึ อดึ อัด “ผมไมไปดกี วา ไปกก็ วนพวกพี่เปลา ๆ” By Tartus

“ตามใจ” ฐานทพั พยกั หนา เขาไมไดเ ซาซี้อะไรตอ ในเม่อื บอก วาไมไ ปกค็ อื ไมไ ป ไมจ าํ เปน ตองถามหาเหตุผลใหมากความเพราะเขารู วา บนุ กม็ ีเหตผุ ลของบนุ “อา นหนังสอื เผือ่ ผมดวยนะ” “อา นเผอื่ ไดหรอ” ฐานทพั หวั เราะออกมาเบาๆ “ไดส คิ รบั อา นแลวก็ชาจพลงั ใหผ มแบบเม่ือก”ี้ บุนยิ้มกวา ง อยากแบตเส่อื มจะไดโดนชาจพลังบอ ยๆ “คนขี้เกยี จ” แมจ ะพูดเชิงตําหนิแตไ มไดท ําใหค นฟง รสู กึ แย กลับกนั ยง่ิ ทาํ ใหบนุ ยม้ิ กวา งกวาเดมิ อยางนอ ยในคําพดู นนั้ กม็ รี อยยิ้มเล็กๆของหมอใหเขาไดเหน็ ช่ืนใจวะ ทัง้ สองเดินออกมาจากรานหลงั จากจา ยคา อาหารเสร็จ บุน เดิน ชาลงกวา ปกติ อาจเพราะเขายงั รูสึกไมอ ยากกลับไปอา นหนงั สอื ตอ ถึงแมวาวนั พรงุ น้จี ะมีสอบ บนุ อยากอยกู บั หมอ… “เดินจงกรม?” ฐานทพั หันมาถามเมอื่ เหน็ บุน เดนิ ชา ราวกับคน เดินสมาธิ “โหพ่ี” บนุ หวั เราะออกมากอ นจะรบี เดินมาหยดุ อยขู า งๆหมอ ฐานทัพ “ผมแคย ังไมอ ยากกลับไปอานหนงั สือ” “อานซะ” เขาตอบกลับ “สง่ั ” By Tartus

“โห เดยี๋ วน้สี ่งั ผมเลยหรอ” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนา “ทําไม” “เปลาครับ อานครับบบบ~” บุน ลากเสียงยาวอยางคนอารมณ ดี ถึงจะไมอยากอานหนังสอื แตในเม่ือโดนส่งั มาจากคุณหมอฐาน ทัพ มเี หรอทค่ี นอยา งบุนจะไมท ําให แมจะขีเ้ กียจอยูมากแตก ็จะทํา ไมท ําใหหมอผิดหวงั แตเร่อื งคะแนนไมเ ก่ียวกัน…อนั นนั้ ตามบุญวาสนาทีท่ ํามา “พรุงน้พี ่ตี ้ังใจสอบนะครบั สูๆ ผมเช่ือวา พที่ าํ ได” บนุ ชกู ําปน ขึน้ มาพรอมกบั รอยยิ้มเหมอื นทกุ ๆครงั้ “ขอบคุณ” ฐานทพั เลอื กทจี่ ะพูดคาํ วาขอบคณุ แทนคําตอบรับ แบบเดมิ ๆ เขายม้ิ นิดๆกอนจะพูด “ตง้ั ใจเหมอื นกัน” “ครับ ผมจะตัง้ ใจนะ” “ดมี าก” “ไมช าจพลังแลว หรอ” เขาถามอยา งเด็กนึกเสยี ดาย ถงึ หมอทาํ วนั ละสบิ รอบเขาก็ไมเบอื่ กลบั กันเขาย่งิ ชอบ “พอ” ฐานทพั สายหนา “เด๋ยี วไมขลงั ” “โหพี่…พดู ซะเหมอื นหมอปลุกเสก” “ไมใ ช…นี่หมอฐานทัพ” “ครบั ” บุน ย้ิม “นก่ี บ็ นุ ” เขาชม้ี าทต่ี วั เอง By Tartus

“จะไปละ” ฐานทัพเตรยี มจะขึ้นรถจักรยานปนออกไปหลังจาก ที่ยนื คุยกนั มาไดสักพัก “มาๆ เดย๋ี วผมชาจพลงั ใหพ ี่” บุนยนื่ มือทําทา เลียนแบบฐาน ทพั ทที่ ํากบั เขาแตห มอฐานทัพเอยี้ วตวั หลบมือของเขากอนทจี่ ะโดน หนา ผาก “บนุ ” เสียงดๆุ ที่เรียกทาํ เอาคนขเี้ ลน แอบสะดงุ “ผมขอโทษครบั บบ~” “อมื ไปละ” “เจอกันพรุงนน้ี ะครับ เดี๋ยวผมซอื้ แครอทไปให” “อืม” ฐานทพั ตอบรับสั้นๆ “อยา ลมื นะ” พอไดย ินคาํ วา แครอทคนทีช่ อบกินเปนชีวิตจิตใจถึงกบั ตาเปน ประกาย ฐานทพั ย้ําบุนเพราะกลัววาอีกฝายจะพดู ใหด ีใจเลน ทง้ั ทแ่ี ครอท ก็หาซือ้ ไดตามท่วั ไป แตเขากลับรอแครอทจากบนุ แมร สชาติไมได แตกตางกนั แตกลบั รูสกึ วามนั ตา ง อาจเพราะ… ฟรีม้ัง หอสมุดถูกจบั จองเต็มทุกโตะ แมว า บางโตะ จะไมม ีคนนั่งแตก ม็ ี ของวางอยูเ ตม็ เพอ่ื เปนสญั ลักษณว ามคี นจอง ดที ่ีคินกับปกปองมาจองท่ี By Tartus

ไวกอ นเลยทาํ ใหไ มต อ งเดินหาโตะ วา งใหวนุ เหมือนหลายๆกลุม ทตี่ ั้งใจเขา มารบั แอรเย็นๆและบรรยากาศสงบๆในหอสมดุ “ไง มาสายนะไอห มอ” คินทพ่ี ึง่ ถอดแวนตาหนั มาทกั ผูท ่ีพ่งึ เดนิ เขา มาถงึ โตะ “กินขาวมา” ฐานทพั ตอบพรอ มวางหนังสอื ทถี่ ือเขา มาอานไว ขา งๆปกปอ งท่มี ีทน่ี ัง่ วางอยู “อออออออ” “เลกิ ออแลว อา นตอ ” ปกปอ งทีน่ งั่ อยตู รงขามเงยหนาขึน้ มา บอกเสียงนงิ่ จะสอบวันพรงุ นีอ้ ยูแลว ไอค ินยังอานไปไดร อบเดียว “เออรูแลว ครบั ไอเ พือ่ น” พอโดนดุคนที่กําลังมคี วามสขุ ก็ กลบั มาทาํ หนาเครง เครยี ดอกี ครัง้ แมจ ะรสู ึกลายตาแตก็ตองหยิบแวน ข้นึ มาสวมใสเพ่ืออา นหนงั สือตอ งวง “วันนี้อยูถ ึงดกึ เลยปะ” ปกปองหันมาถามฐานทพั ที่กําลัง จัดเตรยี มของออกมาเพอ่ื จดสรุป “ไดหมด” “อืม ถา ดกึ มากเด๋ยี วกขู บั รถไปสง มึงที่หอ” “อมื ๆ” ฐานทัพรับคําส้ันๆกอ นจะหยิบโทรศพั ทมอื ถือขึ้นมา เพ่อื ตง้ั โหมดปด เสยี งและปดการแจง เตือน By Tartus

หนาจอโทรศัพทปรากฏขอความใหมทส่ี งเขามาท่ีเบอรของเขา เม่อื สามนาทที ี่แลว ขอ ความสั้นๆแตหากทาํ ใหค นทอี่ านยม้ิ ออกมาบางๆ จาก…คนสงแครอท พอ่ี ยากไดแครอทหรือเบบี้แครอทครับ? ผมจะไดซือ้ ไปใหถ ูก ตงั้ ใจอา นหนงั สอื นะครับ อยา มวั แตค ิดถงึ แครอทละ :) ชื่อท่พี ่งึ เมมเขาเครอื่ งเมอื่ วาน มองแคปราดเดยี วก็รเู ลยวา ช่อื น้ี หมายถงึ ใคร แมว าจะเมมชือ่ แบบธรรมดากไ็ ดแตฐานทพั เลอื กทจี่ ะเมม ตา งออกไป เพราะ…บนุ เหมาะกับชอ่ื นจ้ี ริงๆ “ย้ิมไรวะ ทําตัวแปลกๆนะไอห มอชว งน”ี้ คนิ ท่ียังไมม สี มาธกิ บั หนังสอื ตรงหนาทักข้ึน “ยุง” ฐานทพั ตอบกลับส้นั ๆ “โอเคครบั เพอ่ื นคนิ ขอโทษ” คนิ หัวเราะออกมานดิ ๆกอ นจะ กมลงไปสนใจหนงั สือตรงหนาตอ ฐานทัพพมิ พข อ ความกลับไปสัน้ ๆกอนจะกดสงไปแลวปดมอื ถือ ลงหลงั จากทต่ี ง้ั คาปดเสยี งปดการแจง เตอื นเสร็จหมดแลว จาก…คดิ ถงึ By Tartus

เบบแี้ ครอท ขอความสน้ั ๆทต่ี อบกลับมาหากแตท าํ ใหผอู า นย้มิ กวาง บนุ ไม คดิ วา หมอฐานทพั จะตอบกลบั มา เขาก็แคลองสงไปถามทัง้ ๆที่ความจริง เขาตั้งใจจะซือ้ ไปใหห มอฐานทพั ท้งั สองแบบ อมื …ง้นั ซื้อเบบีแ้ ครอทก็ได ขอสอบวนั นี้คอ นขางดกี วาเมอื่ วานในการทําความเขาใจ บุ นเดินออกมาจากหองสอบพรอ มกับรอยยมิ้ ตา งจากวันแรก เขารสู กึ วา เขา ทําไดและม่นั ใจกวา วิชาเมื่อวาน ขาท้งั สองขางกา วไปทร่ี า นขายของท่ี คณะของตวั เองเพอื่ ซื้อแครอทใหอีกคนตามสญั ญา เขาไมล ืม จาํ ไดแมน ยาํ “เบบี้แครอทวันน้ีเหลอื ถงุ เดียวพอดเี ลยคะ ” พนกั งานทเี่ ห็น หนา บนุ บอยจนจําไดเอย ทกั ทายเมอื่ เหน็ รา งของบนุ เดนิ เขา ราน “เกือบมาไมท นั ” บนุ หันไปยิ้มใหอ ยา งเปนมิตรเหมือนทุกคร้งั กอ นจะเดนิ ไปหยิบถงุ แครอทถงุ สุดทา ยแลว จา ยตงั ถึงแครอทจะไมไดดอู วนมากแตก็นา กนิ ไมแพครัง้ กอนๆ บางครง้ั เขาก็เคยนกึ สงสัยวา ทาํ ไมหมอฐานทพั ถงึ ไดชอบแค รอทมากขนาดนีเ้ พราะเขาเองก็ไมไ ดรูส ึกชอบอะไรมากมาย แตท ุกครัง้ ท่ี By Tartus

เหน็ ใบหนา ของหมอฐานทัพเวลาไดร ับแครอทมนั ทําใหเ ขามคี วามสขุ จะ ใหเหมาแครอททง้ั ไรใหหมอเขากท็ าํ ได “สงสัยจะชอบแครอทมากนะคะ” พนกั งานประจาํ อดทจ่ี ะเอย แซวไมไ ด “ครับ” บนุ รบั คาํ สน้ั ๆ ไมไดชอบแครอท ชอบคนทก่ี นิ แครอทมากกวา จักรยานจอดลงหนาคณะแพทยศ าสตรท่มี ีผูคนแนน กวา ปกติ อาจเพราะเปน วนั สอบเลยทาํ ใหท ่ีคณะเตม็ ไปดว ยนกั ศึกษาจบั จองทีน่ ง่ั กัน อานหนงั สือกอนเขา หองสอบ บนุ หยบิ โทรศพั ทข้ึนมากอ นจะกดสง ขอความไปหาเจา ของแครอท ต้งั แตท ไี่ ดเบอรม าก็รูสกึ วา อะไรๆกด็ ู สะดวกสบายมากข้ึน บนุ มองโทรศัพทท ไี่ มม ีขอความตอบกลบั กอ นจะปด โทรศพั ทล ง เลอื กที่จะสง ขอ ความเพราะไมรวู า อกี ฝายสอบเสร็จก่ีโมง บุนยนื รอหางจากตัวคณะออกมาเลก็ นอยเพราะรสู ึกเขินท่ีตอ ง อยใู นวงของคณุ หมอหลายๆคน แมวา ทุกคนจะสนใจหนงั สอื ตรงหนาแต การทม่ี าตา งคณะกท็ าํ ใหเขาทาํ ตัวไมถ ูกเหมอื นกัน คณะแพทยด ใู หญก วา คณะเขาเกอื บสองเทา อาจเพราะมี นักศกึ ษาในแตล ะปค อนขา งเยอะและจําเปน ท่ีจะตองมีพน้ื ทีใ่ ชสอย สาํ หรบั วิชาตา งๆเลยทาํ ใหตึกของคณะแพทยส ูงหลายชน้ั กับความ ทนั สมัยท่แี ตกตา งจากคณะของเขาโดยสิน้ เชิง By Tartus

เทยี บดูดๆี แลว เขากบั หมอกต็ างกันมาก ท้งั ความร…ู ขนาดตกึ ของคณะยังตา งกนั ราวฟา กับเหว บุนนึกตลกกอ นจะยมิ้ ออกมานดิ ๆ ถึงจะดไู มคคู วรแตกม็ าถงึ ขนาดนีแ้ ลว เขาไมปลอยใหม นั จบลงแบบคร่งึ ๆกลางๆแนน อน ถา คิดจะจีบ…กจ็ ะจบี จนกวา อกี ฝา ยจะรตู ัวและยอมรับใน ความรูส ึกท่เี ขามอบให และคนๆนั้นก็คอื หมอฐานทัพ ฐานทัพเดินออกมาจากหอ งสอบกอ นจะถอนหายใจหนักๆ ขอสอบยากกวาทค่ี ดิ ไวแ ตก็ไมถ งึ กบั ทําไมได แคไ มม่นั ใจสองถงึ สามขอ เขานวดคออยางเมอ่ื ยลา กอนจะหนั ไปมองเพ่อื นที่พึง่ เปด ประตูออกจาก หองสอบตาม “เปน ไง” คาํ ถามแรกหลดุ ออกมาจากปากปกปองท่สี ภาพไม ตางจากเขา “พอได” ฐานทพั พยักหนากอ นจะถามตอ “มึงละ ” “อืม ยากกวา ทคี่ ดิ ไว” ปกปอ งยม้ิ นิดๆกอนจะหนั ไปหาคินที่ เดินตามออกมาตดิ ๆ “วา ไง เอาเอรเึ ปลา ” “มึงไมเคยไดย ินเพลงนห้ี รอวะ...ทีห่ นง่ึ ไมไ หว ฉันเตม็ ใจขอเปน แคท ่ีสอง~” คนิ รอ งเพลงออกมาอยา งอดั อนั้ ถาใหเทียบกนั ความรูของ เขาคงนอ ยกวา เพ่อื นสนิทอกี สองคน แตก็แคน ดิ เดยี ว By Tartus

“แลวจะไปไหนตอปะวะ” คนิ ถามตอ “ดเู วลา” ฐานทัพพดู พรอมกับหยบิ โทรศัพทมอื ถอื ขนึ้ มาโดย ลืมไปวาตวั เองใสนาฬิกาขอมืออยู หนา จอบอกเวลาเที่ยงครง่ึ พรอ มกับขอความท่ีเรียกความสนใจ จากเขาไปไดมากพอสมควร ฐานทพั อา นขอความในมือถอื ปราดเดียว กอนจะเงยหนามองเพ่ือนทง้ั สองคนทร่ี อคาํ ตอบ “เทยี่ งครึ่ง” “ไปกนิ ขา วกันปะ แลวคอ ยแยกยา ย” คนิ เสนอ “อืม ก็ได มงึ เอาไง” ปกปอ งหนั มาถามฐานทพั ทีเ่ งยี บไป “อืม ได” เขาตอบสัน้ ๆ “เดย๋ี วตามไป ไปเอาของกอ น” “ของอะไรวะ” คนิ ถามอยา งคนขส้ี งสยั “แครอท” ฐานทัพตอบกลับสนั้ ๆกอนจะกา วออกไปไมรอฟง เสยี งเรียกของคนิ ทด่ี งั ตามหลัง จาก…คนสง แครอท แครอทมาแลวครบั ผมรอพี่อยูหนา คณะนะ ปล.รอ นมากเลย ฐานทพั รบี กาวเทา เพ่อื ทีจ่ ะไปถงึ หนาคณะใหเ รว็ ที่สุด แสงแดด ตอนกลางวันสาดสอ งจนเขารสู ึกแสบตา ในใจหวงั แคว า บุนคงจะไมย นื By Tartus

ตากแดดรอเขา ยังไมทนั ทจี่ ะเดินไปถงึ หนาคณะสายตากห็ ยดุ ลงท่รี า งสูง กับถงุ แครอทในมอื ใบหนา เต็มไปดว ยรอยย้ิมเหมอื นทกุ ๆครั้ง สายตาจับ จอ งไปทถ่ี ุงแครอทในมอื ราวกับวา กําลังคดิ อะไรอยู เขารสู ึกถงึ ความผดิ ปกตใิ นรา งกายของตัวเอง แมว า จะเคยเหน็ รอยยิ้มของบนุ หลายครง้ั จนนบั ไมถ ว น แตค รง้ั นีม้ นั แปลกออกไป รสู ึก เหมอื นบุนไมไ ดย ิม้ ใหแ ครอท แตยมิ้ ใหเขา… “รอนานไหม” ทนั ทีทเี่ ดนิ มาถงึ ก็เอย ปากถามคนตรงหนา ออกไปทนั ที “มาแลวหรอครบั ” บุนทเ่ี หมอมองถงุ แครอทรบี ละสายตาแลว เบนสายตามามองท่ฐี านทัพแทน “ไมนานครบั ” “ทาํ ไมไมเขาไปรอขางใน” เขาถามอยางนกึ สงสัย ปกตทิ ่เี คย มาบุนก็มักจะเขา ไปรอขา งในคณะเขาอยเู สมอ “คนเยอะ ผมไมค อ ยชอบ” บุนยิ้มนิดๆกอนจะยื่นถุงแครอทใน มือใหค นตรงหนา “เหลอื ถงุ สุดทายพอดเี ลย เกอื บอดกินแลว นะ” “อมื ” ฐานทพั รบั มาถอื ไว “ขอบคณุ ” “เตม็ ใจครบั ” บุน พูดออกไปเต็มเสยี งอยางลมื ตัว “รแู ลว” ฐานทพั อดไมไ ดท ี่จะหัวเราะออกมากับทาทางของบนุ ที่ดเู ตม็ ใจอยางทีพ่ ดู จริงๆ นับวนั เขาย่ิงรูส กึ วา ไดเห็นตัวตนจรงิ ๆของคน ตรงหนา มากขึน้ By Tartus

“สอบเปน ยงั ไงบางครบั ” “พอได” เขาไมเ คยบอกวา ทําไมไดเพราะจริงๆเขาพอทําได ไม วา จะเปน วชิ าไหนก็ตาม “สอบเปน ไง” “กด็ ีกวา เมื่อวานครับ” บุน ย้ิมออกมาอยางโลงอก เหลืออกี แคส ่ี วชิ า “แลวพีจ่ ะกลบั เลยรึเปลาครบั ” “ไปกนิ ขา วกบั เพอ่ื น” “ออ” บนุ พยกั หนาเขา ใจ “งัน้ ผมไมกวนแลว ดกี วา พ่จี ะไดร บี ไป” “ชวน” ฐานทัพพูดออกมาสั้นๆแตท าํ ใหค นฟง ถึงกับหนั มามอง หนาอยางไมเชือ่ หตู วั เองวา เม่ือก้ีคือคาํ ที่ฐานทัพพดู ออกมาจริงๆ หมอชวนเขา… แตวา …พีค่ ิน… ไมสนแลวโวย ยยยยยยยยยยยยยยยย!! “ชวนผมหรอ” บนุ ชีน้ ว้ิ เขา หาตวั เองเพอ่ื ความม่ันใจอีกครงั้ “ชวนแครอท” “โหพี่…” “ชวนบุน” ฐานทัพขยายความเพม่ิ “ไปไหม” เขาถามอีกคร้งั “ไปครบั ไปอยแู ลววววววววว~” บุนตอบออกมาอยา งรา เรงิ เขายมิ้ อยางคนยิม้ เกงหากแตทาํ ใหอ ีกคนตอ งคอยเบนสายตาไปทางอ่นื เกินไปแลว By Tartus

รสู กึ ไมเ ปนตัวเองมากเกินไป เปนอะไรไป…ฐานทพั รานสเตก็ หนามหาลยั เต็มไปดว ยนกั ศกึ ษาจากคณะตา งๆนงั่ ตง้ั แตห นารา นจนเลยออกมานอกรา น ดวยความท่ีเปน รา นแอรแ ละ สะอาดถูกหลักอนามยั เลยทําใหเปน ทชี่ ื่นชอบของนักศกึ ษา บนุ เดนิ ตาม ฐานทพั เขามาในรา นท่ีเพ่อื นทั้งสองคนจองกันไวกอ น พอเหน็ พีค่ นิ กบั พ่ี ปกปองบุนก็รีบยกมอื ขึน้ ไหวอ ยางนองเคารพรนุ พี่ “วา ไงไมไดเจอกนั นานเลยนะมึง” คนิ ทักทายราวกบั รูจักกนั มา นานกอ นจะหนั ไปมองปกปองทีย่ งั ดูไมเ ขาใจเร่ืองราวสกั เทา ไหร “เดก็ วัน นนั้ ไง ทีเ่ ขยี นหนาไอหมอ” “เออ รูแลว ” ปกปอ งตอบกลับมากอ นจะยิ้มใหบ นุ นิดๆ “แลว มาดวยกันไดไ งวะ” คนิ ยังคงไมเ ขา ใจเรอื่ งราว “ไหนมงึ บอกวา จะไปเอา…” “สงั่ อาหาร” ฐานทพั พดู ตดั บทกอ นจะย่นื เมนใู หเ พอ่ื นท่ียงั ไมได สงั่ อาหาร ถามมาก “เออๆ” พนักงานมารับเมนไู ปกอนจะเดินไปรับเมนูจากโตะอน่ื ตอ วนั นี้ รานคอ นขา งแนน เลยทําใหอ าหารทไี่ ดลา ชากวา ปกตไิ ปนานพอสมควร By Tartus

“ขอสอบวนั นยี้ ากมาก กูนแ่ี ทบไมเกรนขึ้น” คินบนออกมา ระหวา งรออาหาร “ถา อา นเยอะก็ทาํ ได” ปกปอ งตอบกลบั มานง่ิ ๆ “มงึ มัวแต เลน ” “เอา แตกูกท็ าํ ไดน ะเวยยย!” ถึงจะเลน แตก ็อาน ถงึ แมจะอา น นอ ยกวา เพ่อื นคนอนื่ กต็ าม “มึงทาํ ไดปะไอหมอ” “พอได” คนท่ีโดนถามตอบกลับมาทันที “อา นเยอะๆ” “เออรูแลว ไมตองย้าํ โวยยยย” คนิ รูส ึกเหมอื นตัวเองโดนรมุ เขาถอนหายใจหนกั ๆแลว หันไปถามคนท่นี งั่ เงียบฟง พวกเขาคยุ กนั “สอบ ปะวะวันนี้ เออกต็ อ งสอบดิใสชดุ นักศกึ ษา” “สอบครบั ” บนุ ยิ้มรบั “ขอสอบไมย ากเทา เมื่อวาน” “เออ เจบ็ ไปอีก” ไมตอ งถามกไ็ ดร ับคาํ ตอบกลบั มาทันที คนิ เลิกถามเรื่องสอบกอ นจะหนั ไปถามเรอื่ งทต่ี ัวเองยงั คา งคาใจ “ตกลงมา ดว ยกันไดยงั ไงวะ” “ชวน” ฐานทพั เปนฝายตอบแทน “มงึ ชวนใครเปน ดว ยหรอไอห มอ” คนิ รูสึกแปลกใจมากขน้ึ ไป อีก ปกตเิ ขาไมคอ ยเหน็ ฐานทัพเอย ชวนใคร ชว งน้เี พ่อื นดูแปลกๆไป “อมื เปน” “ถอื วา เปน บุญของมงึ นะ ปกตไิ อห มอมันไมคอยชวนใคร” คิน หนั ไปพดู กับบนุ ที่นง่ั ยม้ิ นอยย้ิมใหญ By Tartus

ไอเด็กน่ีจะยมิ้ ไปถึงไหนวะ…รวู าหนาตาหลอ แตห มัน่ ไสโ วยยย!! “ผมตอ งทําบุญมาเยอะมากแนๆเลย” บนุ ตอบกลบั “เออ ระดบั นงึ เลยละ” คนิ หวั เราะกอนจะหันไปหาปกปอ งท่ไี ด แตนั่งเงยี บ “มึงไมพ ดู อะไรหนอยวะ” “กเู หนื่อย” ปกปองตอบกลับ “แลวกไ็ มไ ดข้สี งสยั เหมอื นมงึ ” “วากูอกี ” คนิ ตีไหลปกปอ งกอนจะปลอยใหเ พ่อื นอยูเงยี บๆ สงสัยมันคงเหนื่อยจรงิ ๆ “วาจะถามนานละ” คนิ พูดตอ เม่อื เหน็ โตะ เงยี บ ปกติเขากพ็ ูด คนเดียวจนชินไปแลวเพราะเพือ่ นอีกสองคนชอบตอบกลับมาดว ย ประโยคเดมิ ๆซา้ํ ๆ “ตกลงจบี ตดิ ยงั หมอที่มงึ จีบอะ” “ครบั ?!” คําถามท่ไี มค ิดวา จะถามออกมาตรงๆทาํ ใหคนท่ีกําลงั ด่มื นาํ้ อยสู าํ ลักนา้ํ “พ่ีถามวาอะไรนะครับ” “ตกใจอะไรขนาดน้นั วะ” คนิ สงสัย “แคถ ามวาตกลงจบี ติดรึ ยงั ” “ยงั มง้ั ครบั ” บุน ยิ้มนิดๆ “เขาไมเหน็ วา ไง” “เอา แลวบอกเขาไปไหมวา จีบ” คนิ แอบอมยม้ิ นดิ ๆ “ไมครบั ไมไดบ อก” บุน สายหนา “เดีย๋ วเขากร็ เู อง” “บางทีอาจจะไมรกู ็ได” คินเบนสายตาไปมองคนทนี่ ัง่ ขางๆบุน ท่ีดไู มเขา ใจในสง่ิ ทท่ี ง้ั สองคนคยุ กนั ถาเขาเดาไมผ ิด… By Tartus

“หมอบางคนกฉ็ ลาดแคเ รอ่ื งเรยี น” “…” “เร่อื งความรูสกึ …มันโง” ฐานทพั ทนี่ ่ังเงียบอยูเงยหนา ขึน้ มาสบตาคินนงิ่ ๆราวกับรูสกึ วา เขาโดนดาอยู ทัง้ ๆทคี่ นิ ไมไดพูดชอื่ แตส ายตาทจี่ บั จอ งมาที่เขาน่ันกเ็ พยี ง พอทีจ่ ะเดาได “อมื กจ็ ริง” ฐานทัพพยักหนา เห็นดว ย อยา งนอ ยก็มเี ขาคนนึง ทโ่ี งเรอ่ื งความรูส กึ “มงึ รูแ ลว หรอวา หมายถึงใคร” คนิ รูสึกประหลาดใจทเี่ พ่อื น สนทิ ดูเขาใจงายกวา ทุกครงั้ “ไมร ู” ฐานทพั สายหนา “แคเ หน็ ดวย” เรยี นหมอกห็ นกั มากพออยูแ ลว จะใหม าเขาใจเรอื่ งความรสู กึ ก็ ดจู ะยงุ ยากไปนดิ เขาขมวดคว้ิ งงเล็กนอ ยเมื่อเหน็ คนิ ถอนหายใจหนกั ๆ แลวยีหวั ตวั เองอยา งขัดใจ อะไรของมนั “มึงนม่ี ันฐานทพั จรงิ ๆ” คาํ พดู ท่ีแฝงไปดว ยคาํ บนปนแอบดา หลดุ ออกมาจากปากของคนิ การทีพ่ ูดวา มึงน่มี ันฐานทพั จรงิ ๆใน ความหมายของเขาก็คือ ฐานทัพเปน คนความรสู ึกชา และมกั ไมร สู กึ ถาไม พูดออกมาใหร ับรู By Tartus

“อาหารท่ีส่ังไดแลว คะ ” เสยี งจากพนักงานขัดบทสนทนาให หยดุ ลง กลิ่นหอมของเสต็กทําใหคนิ ลมื เรื่องทพ่ี ูดไปกอ นหนา ทนั ที “กนิ ละนะ” คนทห่ี วิ เปน ทนุ เดิมอยูแลว พดู พรอมหยบิ มดี ขึ้นมา ตัดเสต็ก “เดี๋ยวผมขอตัวไปเขา หอ งน้ําแปบนะครับ” บุน ยิม้ นิดๆ หลังจากที่เหน็ วาบทสนทนาเรอ่ื งของเขาจบลง ทน่ี งั่ เงยี บไมใ ชเ พราะไมมี เร่ืองพดู แตเ พราะเขนิ จนไมกลา พูด ยิ่งเหน็ สายตาของพ่ปี กปอ งท่มี องมา เหมอื นรูว าท่ีพี่คนิ พดู หมายถึงอะไรเขาก็ย่งิ ประหมา ถาถามตอนน้วี าอยากใหห มอรูไ หมเขาเองกต็ อบไมได มนั มที งั้ อยากและไมอยาก กลวั วา ถา หมอรู…หมอจะเปลยี่ นไป ทัง้ โตะ เลยเหลือเพยี งแคเ พอื่ นสามคนกับจานเสต็กทมี่ าเสรฟิ ความคางคาใจในสงิ่ ที่คนิ พูดทําใหฐานทัพเลอื กที่จะถามออกไป “ตกลงใคร” แมปกติจะไมไ ดสนใจเรอ่ื งราวของคนอนื่ แตพ อ เปน บุนเขากลบั รูสกึ อยากรูข นึ้ มาเฉยๆ “อะไรใครวะ” คินทล่ี มื เรื่องที่พูดไปถามออกมากอนจะพยัก หนา แลว เอย เสยี งดงั “ออ อออออออออ” “อืม” “มงึ คดิ วา ใคร” กลับกลายเปนคินทถี่ ามกลับมา ทาํ เอาคนที่ ถามถึงกบั อยากจะพน คาํ ดาออกมา ท่ีเขาถามเพราะเขาไมร ู By Tartus

“ไมร ู” “แลวอยากรไู ปทําไมวะ” คาํ ถามของคินท่ถี ามกลบั มาทาํ เอาคนทถี่ ามไปกอ นหนา ถงึ กบั ชะงกั มือทีก่ ําลังตัดสเตก็ ฐานทพั เงยหนา ข้นึ มามองเพ่ือนชาๆ นนั่ ส…ิ อยากรไู ปทําไม “ชางเถอะ” ฐานทพั บอกปด ในเมือ่ เขาตอบคาํ ถามของคินไมได เพราะเจาตัวเองกไ็ มร วู า ทาํ ไมถึงอยากรู “ดไู มอ อกจรงิ ๆหรอวะ” คินอดที่จะสงสัยไมไ ด แมจะยังไม มัน่ ใจรอยเปอรเ ซน็ แตเ ขาก็พอดูทาทางออก “ไมไดเปนหมอด”ู ฐานทพั ตอบกลบั กวนๆ “เออครบั ไอหมอ” คนิ หัวเราะนิดหนอยกอนจะหันไปหาปกปอง ท่ีเงียบนานเกนิ ไป “เออมึง งานสปั ดาหห นงั สอื ตรงกับวนั สอบวันสุดทา ย เราพอดี สนใจไปปะ” “อืม เอาดิ” ปกปองพยักหนา “วา จะไปหาหนงั สอื แปล” “แลว มึงไปปะไอหมอ” คนิ หนั มาถามฐานทพั ทด่ี ูเหมอลอยไป ไกล “อืม ไป” “แลว มงึ ไปปะ” เปน เวลาเดยี วกันกับที่บนุ เดนิ กลับมานงั่ ทีโ่ ตะ พอดคี ินเลยถือโอกาสเอย ปากชวน By Tartus

“ไปไหนหรอครบั ” บุนถามกลบั พอเดนิ มาถงึ โตะ พ่คี ินกพ็ ดู ประโยคชวนโดยท่ีไมไ ดอ ธิบายอะไรใหเ ขาฟง “งานสปั ดาหห นังสือ จัดวันสอบเราวันสดุ ทา ยพอด”ี “ออ” บุนพยกั หนาเขา ใจ ปกตเิ ขากไ็ มไ ดช อบอา นหนงั สอื อะไร ขนาดนน้ั บนุ กําลงั จะพูดตอ แตเมอื่ หนั ไปเหน็ สายตาของฐานทัพทมี่ อง มาแวบหนึ่งเขาจึงเปล่ยี นความคิด “ไปครบั ” “เออ แตแ ยกเดนิ นะ เดนิ ดว ยกนั คงไมถงึ ไหน” คินอธบิ ายตอ “ยิง่ เดินกับไอหมอกูยง่ิ ไมเ ดนิ ” คนิ สา ยหนา รัว เขาเคยไปเดนิ งานสัปดาหห นงั สือดวยกนั บอ ยและทกุ ครัง้ ทไี่ ป เขาก็มักจะแยกกันเดนิ ทกุ ครงั้ เพราะแตล ะคนมีความชอบในหนงั สือไม เหมอื นกัน แถมไอหมอฐานทพั เปน คนทเี่ ลอื กหนงั สอื นานและกวา จะเลอื ก ไดสักเร่อื งกจ็ ะตองยนื อานจนกวา จะรสู ึกวา คุมคา ถงึ จะซื้อกลับมา ฐาน ทัพเปน คนเดยี วทไ่ี มเคยเดินงานหนงั สอื ทั่วทงั้ งานเพราะมวั แตแ วะและใช เวลากบั บูธนานมากจนคินกับปกปองเขด็ ทจ่ี ะเดินดวย “กินไป” ฐานทัพรูส ึกวาคินพดู มากกวาทุกวนั อาจเพราะมี เพ่ือนคยุ อยา งบนุ เลยทาํ ใหคนิ เลา เร่ืองตา งๆออกมาหมด “ครับ แยกเดิน” บุน ย้มิ รับนิดๆ หลังจากท่ีใชเ วลากินกนั พอสมควรกถ็ ึงเวลาทตี่ อ งแยกยายกัน กลบั ไปอา นหนังสอื เพือ่ เตรยี มสอบในวิชาถัดไป บุน ยกมือไหวพ่ีคนิ กับพี่ ปกปองเหมอื นทกุ ๆครัง้ ท่ีเจอพรอมรอยยม้ิ บนใบหนา การไดม านงั่ By Tartus

แลกเปลีย่ นความคดิ พดู คุยกนั เรื่องตา งๆทําใหเ ขารูวาคนเรียนหมอก็ชอบ อะไรไมตางจากคนปกติทัว่ ไป เพียงแคไ มไดแสดงออกมาอยา งชดั เจน เทา นั้น “ไวส อบเสรจ็ ไปเลนเกมกัน” คินเอย ทิง้ ทายหลงั จากทีร่ วู า บนุ ก็ เลน เกมเดียวกับทเี่ ขาชอบเลน “ไดเ สมอครับ” บุนย้มิ ตอบ รถมอเตอรไ ซคข องพีค่ นิ ขบั ออกไปพรอ มกับพ่ีปกปอ งกอนที่บนุ จะหันกลับไปหาฐานทัพที่เตรียมจะเดนิ ไปที่รถจักรยานทจี่ อดไวในมหาลยั “พีก่ ลับไปอานหนงั สอื ตอ ใชไ หมครบั ” “อมื ” ฐานทพั ตอบรบั สัน้ ๆ สายตาทอดมองถนนที่มีรถขับผาน ไปมา “สูๆนะครับ” “อืม” ฐานทัพตอบสัน้ ๆ ไมวา จะทําใจใหสงบยังไงคําถามท่ี ถามคนิ ก็ยงั คงวนเวยี นอยูในหวั เขาไมหลดุ ออกไปสักที “พ่เี ปน อะไรรเึ ปลาครับ?” บุนถามอยา งเปน หว งเมอ่ื เหน็ ฐาน ทพั ตอบกลับมานงิ่ ๆ เขาทําอะไรใหหมอไมพอใจอีกรึเปลา “เปลา” เขาถอนหายใจกอ นจะพดู ตอ “ขามถนน” ฐานทพั พดู พรอมกับกา วขายาวๆเพือ่ ใหท นั กับรถทกี่ ําลังขบั ผานมา By Tartus

บนุ เดินตามรา งสูงทเ่ี ดนิ ไวกวา เขาหลายกา ว แมจ ะเดาอารมณ ของหมอไมไดแตเขารูสึกวา หมอกําลงั ครนุ คดิ อะไรอยู ปกตหิ มอฐานทพั จะเดินชา พอๆกับเขาเสมอ แตวนั น้หี มอเดินไวเกนิ ไปคลา ยกบั คนกําลัง ตองการหน…ี หนงี ั้นหรอ บุนหยุดฝเทาลงหลังจากทคี่ วามคิดนัน้ แลน เขา มาในหวั รอยย้มิ คอ ยๆจางหายไปพรอมกบั ความรสู ึกในใจ เขาไมร ูวาเขาทาํ อะไรผดิ ไป หรอื วาหมอจะรูว าเขาคิดอะไรกบั หมอ หรือวาหมอจะรงั เกยี จ ความคิดทุกอยา งวง่ิ วนุ ไปมาจนทาํ ใหเขาเห็นหมอเดนิ ออกไป ไกลขน้ึ ทุกที บนุ รูสกึ ถึงหัวใจทหี่ นักอง้ึ ข้นึ มา ความรูสกึ ของเขามนั เออ ลน จนกักเก็บไวไมอ ยูแตถ งึ อยางนน้ั เขาก็พยายามไมท ําอะไรใหหมออึดอัด แตท าํ ไมเปน แบบน้ี ฐานทพั หยดุ เดินหลังจากทร่ี ูสึกเหมือนลืมคนทเี่ ดนิ มาดว ยกัน รางสงู หนั กลบั ไปมองทางทเี่ ดนิ มากอ นจะเหน็ รางของบนุ หยุดยืนนงิ่ ๆ เหมอื นคนกําลงั ใชค วามคิด ฐานทัพตัดสนิ ใจหมนุ ตวั เดินกลบั ไปหาโดยที่ เขาเองก็ตอบตัวเองไมไดวาทําไมเขาถงึ เดินกลบั ไป “บนุ ” ฐานทัพเรียกชือ่ คนตรงหนา “เปน อะไร” “เปลาครบั ” บนุ สา ยหนา “ผมแคค ิดอะไรนดิ หนอย” By Tartus

“อมื เหมือนกัน” เขาตอบกลบั ไปตามความจริงกอนความคดิ เกาๆจะแลนเขา มาในหัว เขาเคยบอกบุนวา อยากรอู ะไรใหถ าม เขากค็ วรจะถาม… แลว ถา บนุ ตอบกลับมาวาอยากรทู าํ ไม เขาจะตอบวา ยังไงใน เมือ่ เขาเองกห็ าคาํ ตอบไมได “ที่บอกวา จีบ…จบี ใคร” ฐานทัพตดั สนิ ใจถามออกไป คาํ ถามนี้ วิง่ วนุ จนเขาไมเ ปนอนั คิดเรอื่ งอนื่ และถา ปลอ ยใหมันคา งคาวนั นเี้ ขาคงไม มสี มาธอิ า นหนังสอื “จบี …?” บุนเงียบไปพกั หนง่ึ กอ นทรี่ อยยิม้ ของเขาจะเผย ออกมา หรือวา ทหี่ มอฐานทพั เงียบไปเพราะคิดถงึ เรื่องนี้ แลวถาเปน อยางนั้นเขาควรจะตอบกลับไปวาอะไร ในเมื่อคนที่ถามคอื คนทเ่ี ขากาํ ลัง จบี อยู ถาบอกออกไปตรงๆกก็ ลวั คนตรงหนา จะเปล่ียนไป “พเี่ ก็บความลบั ไดไ หมครบั ” “อมื ” “คนท่ผี มจบี …” บนุ ระบายยิ้มกวางเม่ือเห็นแววตาท่ดี ูสนใจกับ คําตอบ เขากย็ ิ่งอยากจะแกลง เลน “…” “เขาเปน เจา ของรอยยิ้มของผม” By Tartus

จบี หมอคร้งั ทสี่ บิ ส่ี สปั ดาหส อบผา นไปไวเหมอื นโกหกหากแตคนที่สอบตดิ กนั สาม วิชาไมไดค ดิ แบบน้นั รา งไรว ิญญาณเดนิ ออกมาจากสถานีรถไฟฟาใตด นิ หลงั จากที่สอบวชิ าสุดทา ยเสรจ็ บุนยงั รูสกึ ช็อคกับขอ สอบวิชาสดุ ทา ยจน แทบพูดไมอ อก ผดิ กับฐานทัพทด่ี ูผอนคลายลงมาเยอะหลังจากท่ีอาน หนงั สอื จนนอนดึกทกุ คืน งานสปั ดาหห นังสืออัดแนน ไปดว ยผคู นจากท่วั ทุกสารทิศ เปน ปกติทจ่ี ะมคี นรักการอานมาซอ้ื หนังสอื ในงานกลับไปกักตุนไว ซง่ึ เปน ท่ี แปลกตาสําหรับคนทีไ่ มเคยมางานสปั ดาหห นังสืออยา งบุน…เขาพง่ึ เคยมา ครัง้ แรก “คนเยอะใชไดเ ลยวะ” คนิ พดู หลังจากท่เี หน็ บรรยากาศของ งาน “เจอกันอีกทสี ักหกโมงเย็นก็ได” ปกปองเสนอหลงั จากดเู วลา ในตอนนีเ้ กอื บจะบา ยโมง “อืม” ฐานทพั พยักหนา ไมตอ งรอใหพ ูดอะไรตอเพอ่ื นทัง้ สามคนก็แยกยา ยกนั เดินราว กับเปน เร่ืองปกติทาํ เอาคนท่ไี มเ คยมาเดนิ ถงึ กบั งงเปน ไกต าแตก บนุ เลอื ก ท่ีจะเดนิ ตามหมอฐานทัพเพราะเขาเองกไ็ มมีจุดมงุ หมายจะซ้ือหนังสอื เลม ไหนเปนพิเศษ By Tartus

“ผมขอเดินดวยนะครับ” บนุ ขออนุญาติคนขางๆทไี่ มพ ดู อะไร ออกมา “แนใจ?” ฐานทัพถามลองเชงิ บนุ กน็ าจะรวู า เขาเปน คนเลอื ก หนงั สอื นานเหมือนทีค่ นิ เคยเลา ถาเดนิ ดวยกนั ก็คงเบือ่ เปลา ๆ “ครบั ” บนุ ยิม้ ยิม้ อกี แลว… คาํ ตอบวนั น้ันกลบั เขา มาวนเวียนในหัวฐานทพั อีกครง้ั หลงั จาก ทเ่ี ขาพยายามเลกิ คดิ ถึงมัน ถงึ แมว าจะไมเขาใจความหมายแตลึกๆเขา เองก็รูสึกแปลกๆกับรอยย้ิมของบุน นบั วนั มนั ยง่ิ ชดั เจนขน้ึ เรอ่ื ยๆ “ตามใจ” ในเมอ่ื ไมส ามารถปฏเิ สธความต้งั ใจของคนตรงหนา ไดฐานทพั กเ็ ลือกที่จะตอบตกลงเพอื่ เลี่ยงการเถียงกนั ไปมา เพราะเขารวู าสุดทา ยบนุ กเ็ ถยี งชนะเขาอยูดี “ครบั ” บนุ ยิ้มตอบ แมเ ขาจะเหนอ่ื ยจากการอานหนงั สือจน แทบไมไดนอนแตการท่ไี ดอยูกบั หมอฐานทัพก็เหมอื นการเพิ่มพลงั ไปใน ตัว ฐานทัพเดินชา ลงกวา ปกตเิ พราะเห็นบนุ ท่ดี ูสนใจกับสิง่ รอบขา ง อาจจะเพราะพงึ่ เคยมาครงั้ แรกและผคู นทเี่ บยี ดอัดกันจนแทบจะตอ งมดุ หาทางเดนิ ตอไปขา งหนา “ชอบหรอ” ฐานทพั ถามเม่ือเห็นบนุ ดสู นอกสนใจกบั หนงั สอื ของสํานักพมิ พห น่ึงที่กําลงั เดนิ ผาน By Tartus

“ชอบครบั ” บนุ หันมาตอบเสียงจริงจังหากแตว าคาํ ตอบนนั้ กลับแปลความไดกาํ กวมจนทําใหฐานทพั ชะงักไป “ดสู ”ิ เขาเวนชว งหายใจอยางที่ไมเ คยเปน มากอน บนุ ยิ้มให เขาอีกคร้ังกอนจะสา ยหนา “ผมเลือกไมถกู หรอกวาจะอานเลมไหน” เขาตอบตามประสา คนไมคอ ยชอบอา นหนงั สอื “เหน็ วาหนาปกนาอานเฉยๆ” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนากอนจะหยุดลงทรี่ า นหนงั สือไมไ กลจาก รา นของบุน “จะดหู นงั สอื ตรงน้ี ไปดสู ”ิ หนังสอื เกย่ี วกบั ปรัชญาชีวติ ท่ี ไมใชแ นวทฐ่ี านทพั อา นทําใหบ นุ หยุดมองอยูพ ักหนึ่งกอนจะพยกั หนาตก ลง “พ่รี อผมตรงนน้ี ะ” “อมื ” เขารบั คาํ กอนจะหยบิ หนังสอื ทไี่ มเคยซอื้ อา นข้ึนมาดู ทําทาวาเขาสนใจทั้งๆท่คี วามจริงแลว เขาไมไดช อบแนวปรัชญาชีวิตสกั เทาไหร ทาํ แบบน้เี พราะรูวา บนุ อยากจะหยุดดูหนงั สอื แตไ มอ ยากใหรอ หนงั สอื เกยี่ วกับการเกษตรท่แี ตก อนไมเคยอยากจะหยิบแตะ แตตอนนีม้ นั กลบั ดงึ ดูดความสนใจของคนตรงหนา เขายอมรับเลยวา ตัง้ แตเ ขามาเรียนคณะเกษตรเขาไดร ูวา เกษตรไมไ ดงายอยา งที่เขาคดิ และ รวู า ตวั เขาเองเหมาะทีจ่ ะเรยี นเกษตรมากกวาเรียนคณะอน่ื ๆ จากทีเ่ คยวงิ่ By Tartus

หนีแตตอนนีเ้ ขากลบั เปด ใจใหต ัวเองไดเ รียนรูมากยงิ่ ข้ึน สดุ ทา ยเขาก็ เลอื กคณะไมผ ดิ คมู ือปลูกพชื ผกั สวนครวั ฉบับพกพาถูกหยบิ ข้ึนมาเปด ดดู วย ความสนใจ บนุ ยนื เลือกอยูน านแตสายตาก็ยงั คอยหนั ไปมองหมอฐานทพั เปน พกั ๆ กลัวเจา ตัวจะรอนาน “พค่ี รบั ชว ยผมเลอื กหนอยไดไ หม” บนุ พูดข้นึ เม่อื ฐานทพั เดนิ มาหาเขาทีบ่ ธู ของสาํ นกั พิมพ “อมื ” เขารับคําส้นั ๆกอ นจะหยิบหนงั สือที่มหี นา ปกแตกตางกนั สองอนั แลวเปดอา นเนอื้ หาขา งใน เน้อื หาของหนงั สอื ท้ังสองเลมคลา ยกนั จนแทบแยกไมอ อก แต เลมแรกจะคอ นขา งอธบิ ายละเอียดกวา ตวั หนังสอื อา นงา ยไมเขยี นติดกัน จนนา เวียนหัว เขาดูองคป ระกอบโดยรวมกอ นจะยนื่ หนงั สอื เลมแรก ใหบ นุ “คดิ เหมอื นผมเลย” รอยยิม้ ดีใจเผยขึ้นอีกครง้ั เรยี กความรสู กึ ประหลาดของฐานทัพใหช ดั เจนขนึ้ อีกขัน้ “อา นงายดี” “งั้นเอาเลม นี้ครับ” บนุ ย่ืนหนงั สอื พรอมกับเงนิ จํานวนพอดใี ห พนักงานกอนจะยมิ้ บางๆใหอกี คร้งั กอ นเดนิ ออกมาจากบธู ฐานทพั มองรอยยม้ิ ทปี่ ระดับอยูบนใบหนา ราวกับถกู สลกั ไวกอ น จะเสมองไปทางอนื่ เมอื่ อีกคนรูสกึ ตัววา เขามองอยู บุนยมิ้ ออกมาอกี ครงั้ By Tartus