(ผม)จีบหมอ

เปนพเิ ศษ ทุกอยางจะดกี วานี้ถา เขามจี กั รยานแตดันโดนเพอื่ ยืมไปซ้ือของ ตั้งแตเชา ตรูจนตอนนเ้ี ขายงั ไมเ จอเพอ่ื นทยี่ มื จกั รยานเขาไป รอน ผาเช็ดหนาสขี าวสะอาดถกู หยบิ ข้ึนมาพรอ มกับซบั เหงื่อบน ใบหนา เขามองทางขา งหนา ดว ยความรสู กึ ทอใจ ระยะทางไปซปุ เปอรกับ คณะเขาไกลกันจนทอ ถาวันนมี้ ีรถโดยสารของมหาลัยกค็ งจะดี กริ๊ง กริง๊ ! เสียงกระดิง่ จากจกั รยานดังขน้ึ พรอมกับจักรยานของมหาลยั ท่ี ขับมาปาดหนา เขาไวอ ยา งรวดเรว็ พรอ มกับเจาของใบหนาท่ีฐานทัพเหน็ ถงึ กับถอนหายใจยาวๆแลว มองเหงอื่ บนใบหนาของคนทีค่ รอ มจักรยาน “จะไปไหนครบั ” บุนเอยถามดว ยนาํ้ เสยี งท่หี อบจนแทบหายใจ ไมท ัน “หืม?” ฐานทพั เลิกคิ้วขน้ึ ถามเขาทําไม “พ่ีจะไปไหน” “ซุปเปอร” เขาตอบสั้นๆ “เหมอื นผมเลย!!” บนุ ตอบกลับดว ยน้าํ เสยี งกระตอื รือรน ราว กบั วาลืมความเหนอ่ื ยทงั้ หมดทสี่ งั่ สมมา “ไปดว ยกันไหม” “บังเอญิ เนอะ” เขามองทาทางของคนตรงหนา กอ นจะพูด ตอ “ไมเปน ไร” By Tartus

“เหยไดไ ง ผมรีบปน มา…” บนุ ยกมอื ข้ึนปดปากอยา งลมื ตัว “ผมชอบปนจกั รยานเรว็ ๆ” “ปนเรว็ แลวเทา…” ฐานทพั หยดุ คาํ พดู ไวแ คน้นั เพราะรวู า อกี ฝายจําเขาตอนใสผ า ปด ปากไมได เทาดูหายดีแลว “เทาผม?” “หมายถึงรองเทาไมห ลุดหรอ” เขาแกต วั หนาตาย เกอื บหลดุ ปากถามออกไปแลว ถาหลุดออกไปจริงๆคนๆนีค้ งถามเขาตอยาวแนๆ “ออ ไมหลุดหรอกครบั ผมเกง ” “อืม” ฐานทพั พยกั หนา “ไปละ” “เหย พี่ ไปกับผมดิ เน่ยี ซอนทายผม” เขาไมยอมใหห มอเดนิ ไป แนๆ หมอจะรไู หมวาเขารีบปนขนาดไหนเพ่ือที่จะมาใหท นั เจอหมอตรงน้ี “ไมเปน ไร” “เปนด”ิ “เปน อะไร” “เปน …เปน …” ถามมาแบบนแ้ี ลวจะตอบยังไงครบั หมอ “ก็ทาง เดียวกนั ก็ตองไปดว ยกันไงพ่ี เรว็ เถอะ ซอนผม” บุนคะยน้ั คะยอคนที่ยืน ถอื ผา เชด็ หนามองเขาน่ิงๆ ดูก็รวู า รอน “มะ…” By Tartus

“ไมตองปฏิเสธ อกี ต้งั ไกลกวาจะถงึ ซุปเปอร พีเ่ ลิกปฏิเสธแลว ซอนทายผม” “อมื ” ฐานทัพถอนหายใจแรงๆเพราะไมรจู ะเถยี งกับคน ตรงหนา ไปทาํ ไม ในเมื่อสุดทา ยเขาก็เถียงไมช นะอยูด ี “ไปกไ็ ป” “ก็แคน น้ั แหละ” คนทท่ี าํ สาํ เรจ็ เผยยิม้ แหงชัยชนะออกมากอ น จะจบั แฮนจกั รยานแนน “เกาะผมไวด ีๆนะพ่ี เดี๋ยวตกรถ” “อมื ” ฐานทพั รับคําส้ันๆกอ นจะเออื้ มมอื ไปจับเหล็กขางหลังท่ี ยืน่ ออกมานดิ นึงเพอื่ ใหทรงตวั ได บุนคอยๆปนจกั รยานออกมาชา ๆจนแทบจะเรยี กวาเตา เดิน เขารูสึกอยากจะใหช วงเวลานีอ้ ยูก บั เขาไปนานๆ ชว งเวลาทเี่ ขาไดอยกู บั หมอ มันเปน ความสขุ เล็กๆทเ่ี ขาไมอยากใหม นั หมดไป “ปนดๆี ” ฐานทพั พูดขน้ึ เมอ่ื เห็นจกั รยานขยับอยา งกับเตา เดนิ “คราบบบบบ~” บุนรบั คาํ เสียงสดใสกอนจะเรง แรงปนใหเปน ปกติ โถหมอ...โรแมนตกิ หนอยก็ไมได ซุปเปอรใ นชว งเชา ดูโลงเปน พเิ ศษ ฐานทพั เดนิ เขา ไปพรอ มกับ คนทเี่ ดินไปยิม้ ไปจนคนในซปุ เปอรท ี่กาํ ลงั เลือกซื้อของอยูถ งึ กับหันมามอง เพราะทาทางของเขาดสู ะดุดตาเปนพเิ ศษ By Tartus

ในสายตาของคนทั่วไปอาจจะมองวาบุน เปน ผชู ายตวั สูงรปู ราง ดี หนา ตาเกลย้ี งเกลาดูหลอ โดยไมต อ งผา นมีดหมอ แตในสายตาของฐาน ทัพเขามองบุนเปน เพยี งผูชายธรรมดาคนหนง่ึ ท่ีออกจะไปทางประหลาด ประหลาดจรงิ ๆ “ตามทําไม” ฐานทพั หันไปมองคนทเ่ี ดนิ ตามทกุ ฝก าวอยาง สงสัย นกึ วาพอมาถึงซปุ เปอรแ ลว จะแยกยาย “ผมลืมวา จะตอ งซือ้ อะไร” คนท่ีเดนิ ตามไมไดรสู กึ เลยวาคน ตรงหนา กาํ ลงั ไลเ ขาแบบออ มๆอยู “เดนิ ตามพด่ี กี วา” ฐานทัพถอนหายใจกับคาํ พูดของคนตรงหนา เขาเลือกทจ่ี ะไม ตอบอะไรคนท่ียนื ยิ้มอยา งกบั คนบาแลว เดินไปตรงแผนกของตามท่เี พ่ือน ฝากซ้อื ในการทํากิจกรรมฐาน “ผมถือตะกรา ให” บุน ไมรอใหฐานทัพตอบตกลง มอื ของเขาดงึ ตะกราท่ียังไมไ ดใสอ ะไรมาถอื ไวกอนจะพูดตอ “เลอื กสิครบั ตามสบาย เลย” “อมื ” ฐานทพั รบั คําสน้ั ๆแลวหนั กลบั ไปหาของตอ “หาอะไร ใหผมชว ยไหม?” คนที่ดูตืน่ เตนเปน พิเศษถามดวย น้ําเสียงราเรงิ “ชวย” ฐานทพั ตอบพรอมหนั กลับมา “ชว ยอยเู ฉยๆ” “โอ… ” เขาชะงักไปช่ัวขณะกอนจะย้มิ ตอ “ครบั จะอยเู ฉยๆ” By Tartus

ฐานทพั ไมไ ดตอบกลบั เขาหยบิ ของใสล งตะกรา พรอมกับบนุ ที่ เดินตามติดทุกฝก าว ถึงแมฐานทัพจะพดู เชิงไลเ ขายังไงแตเ จา ตัวก็ยังดึง ดันทจ่ี ะชวย “ของเยอะเหมอื นกนั นะครบั ” บนุ พูดเมือ่ เดนิ มาพักหน่ึงแลว ของเริ่มลน ตะกรา “ถา หนกั ก็เอามา” ฐานทพั ยืน่ มอื ไปขอตะกรา คืน บนุ ไมต อบแตเอามือขางทว่ี า งอยไู ปแตะมอื คนตรงหนาเบาๆ ฐานทพั หนั มามองหนาอยางสงสยั กอ นจะดงึ มอื กลบั ไป “อะไร” “แปะไง” “แปะ?” “แปะไวก อน รอบหนาพี่คอ ยถือ” “รอบหนา” ฐานทัพเงียบไปพกั หนงึ่ กอ นจะมองหนาคนเจาเลห  “ไมมรี อบหนา ” “ตอ งมสี ิ” บนุ ยิ้มรับ “ยังไงก็ตองม”ี “เฮอ …” ฐานทพั ถอนหายใจเสยี งดัง เขาไมไดราํ คาญถึงขนาด ทนไมไ ดแตแ คไ มเ ขา ใจวา คนๆนม้ี าตามตดิ เขาทําไม ท้ังๆทต่ี วั เขากไ็ มไ ดท าํ ตวั ใหนา สนทิ “ทอ งพร่ี อ งหรอ” บนุ ยกมอื ขึน้ ปอ งหู “พ่ีหิวขา วหรอ?” By Tartus

“เปลา ” เขาตอบกลบั ทันที จะทองรองไดยังไงในเมื่อเขาเพง่ิ กนิ ขา วไปเม่อื ไมถ งึ หนง่ึ ช่ัวโมงทีแ่ ลว “แตผมไดย นิ พ่ไี มตอ งอายหรอกนา ” “เปลา ” “ซ้อื ของเสร็จไปกนิ ขา วกัน” บุนเหมอื นไมไดยินคําปฏเิ สธของ คุณหมอ เขาถือตะกรา นําไปทเี่ คาเตอรจ ายเงินกอนจะหนั ไปมองคนทีย่ นื อยขู างหลัง อา ว…หายไปไหน “เอา …” เขาหลุดออกมาอยางงงๆกอ นจะเดนิ ไปหาตามล็อค ตา งๆ หายไปตอนไหนนะ “มาแลว” เสยี งของหมอดังขนึ้ พรอมกบั ถงุ แครอทในมือ “ไป จา ยตงั ” “น่นั กต็ องใชหรอครับ?” บนุ พดู พรอมกบั ชไี้ ปทถ่ี ุงแครอททด่ี ไู ม นาทานเอาเสียเลย “เปลา ซือ้ ไปกนิ เอง” “แลวนค่ี อื ถงุ ทด่ี ูดีท่ีสดุ แลว หรอครบั ผมวามนั ไมนาทาน เทาไหร” “ดีไมดีก็กินได” By Tartus

“ไมไ ดค รบั รสชาตมิ ันตา งกันนะ” บนุ ถอื วิสาสะหยิบถุงแครอท ในมือของหมอเดนิ ไปเกบ็ กอ นจะกวาดตามองหาถงุ ใหมท น่ี า กินกวา ถงุ เดมิ ถึงเขาจะไมย งุ เก่ยี วกับงานของที่บานแตเ ขาก็คลุกคลกี บั ผัก ผลไมม าเยอะและเขาก็พอดอู อกวาการเลอื กผักผลไมตอ งดูจากอะไรบา ง ฐานทัพเดินตามคนทีเ่ ดนิ ดมุ ๆมาอยางไมเขาใจ เขามองบุนท่ดี ู สนใจกบั การเลอื กแครอทตรงหนา ใหเ ขาดวยสายตาที่ยากจะเขา ใจ เขาไม เคยคดิ เรื่องเลก็ ๆนอ ยๆพวกนเี้ พราะคดิ วา กินแบบไหนก็เหมือนกันหมด ไมเหน็ จะตา งตรงไหน “ถงุ น้นี า กินทส่ี ุดแลว ” บนุ หนั กลับมาพรอมกบั ชถู ุงแครอทที่ เลือกอยนู านใหค นตรงหนา ดู “ก็ไมไ ดนากนิ เทาไหรห รอก แตกด็ กี วาที่พี่ เลอื ก” “อืม” ฐานทพั รับมาถอื ไว “ขอบคณุ ” เขาพูดดวยนา้ํ เสียงแผว เบากอนจะเดินนาํ ไปทเี่ คาเตอรจ ายเงนิ เพราะจะเอาของไปใหเพ่อื นเพอื่ เตรียมกจิ กรรม ถึงจะเปนกิจกรรมชวงบายแตก ารเผ่อื เวลาไวก อ นมันคง ดีกวา “ไวผมจะปลูกใหพก่ี นิ นะ” บนุ วางตะกรา ลง “พี่ชอบทานผัก ผลไมอะไรบางครับ” “ปลกู ?” ฐานทพั มองคนตรงหนา “ไมเปน ไร” “ผมเต็มใจ” บนุ ตอบกลบั มาดวยนาํ้ เสียงหนักแนน คาํ ตอบของ เขาทาํ เอาคุณหมอท่ียืนอยูถงึ กับเงียบไปพักหน่ึง By Tartus

“ไมเขา ใจ” ฐานทพั เอยเสียงเบา “ครับ?” “เปลา” เขาสา ยหนา “แยกกนั ตรงนนี้ ะ” “ไมค รบั เด๋ยี วผมไปสง” บุนพูดพรอ มกบั รวบถุงของเอาไวใ น มือเดียว “ของเยอะขนาดนี้จะถือกลับไปไดยงั ไง ไกลก็ไกล” “แต…” “ถา เกรงใจก็ไปกินขาวกับผม” บุน ยิม้ เจาเลห  “ตกลงตามน้นี ะ ครบั ” “ง้นั เดนิ ” “โหพ่ี…” บนุ เอย เสียงออน “รังเกยี จกนั ขนาดนี้เลยหรอ” “เปลา ” ฐานทพั ปฏิเสธ “ลอเลน” เขาพูดกลบั ดวยสีหนาเรียบ เฉย “เย! ” บนุ ย้มิ กวา ง “พ่ีใจดีทีส่ ดุ เลย” ทงั้ สองคนเดินออกมาจากซุปเปอรพ รอ มกบั ของทีซ่ ้ือมาถุงใหญ ฐานทัพหยุดเดนิ กอ นทจ่ี ะเออื้ มมือไปสะกดิ ไหลค นทเ่ี ดินนําอยูสองกาว แลว ช้ไี ปท่รี า นอาหารขางทางทเ่ี ดนิ ไปไมไกลมากจากจดุ ทย่ี ืน “ครับ?” เจา ตัวหันมาถามพรอ มกับรอยยิม้ บางคร้ังฐานทัพก็นึกสงสัยไมไดว า ทําไมคนๆน้ีถงึ ยิม้ ตลอดเวลา ที่คุยกับเขา อาจเพราะเขาไมเ คยเห็นคนท่ยี ้มิ เกงขนาดนแ้ี ละทําไมรอยยม้ิ ของคนๆนมี้ ันดูมีเสนห ม ากกวา หลายๆคนทเี่ ขารจู กั By Tartus

แปลกดี “ยังพอเหลอื เวลา ไปกินกอ นไหม” “ไดห รอครับ?” “อมื ” “ไปครบั ” บนุ พยกั หนา รวั เขาหิวขาวมาสกั พักใหญๆ แลว แต พออยูกับหมอกด็ ันลืมความหวิ ไปซะหมด ถาทนไปอีกสกั พกั ทองคงรอ ง ประสานเสียงแนๆ บุนเดนิ นําเขามาในรานกอนจะเดินไปสั่งโดยไมตอ งดูเมนูหนา รานอาหาร ฐานทพั หนั ไปมองคนที่ยนื ส่ังอยางคลอ งแคลว กอ นจะนง่ั ลงท่ี โตะ ดา นในของราน เขายังรสู ึกอมิ่ ๆอยเู ลย “ของพ่ีครับ” เสียงของบุน ดงั ขน้ึ พรอ มกบั ถุงนา้ํ หวานกระดาษ ทอ่ี ยูขางๆรานอาหาร “หืม?” ฐานทพั เลิกค้ิวขึน้ กอ นจะมองถงุ นํา้ หวานทบี่ นุ ยน่ื ให “นา้ํ อะไร” “ชาเขยี วครบั ” “ไมชอบชา” ฐานทัพตอบกลับกอ นจะเหน็ สีหนาที่ฉีกยม้ิ ดสู ลด ลงเล็กนอ ยท่เี ขาพดู ออกไปแบบน้นั “ง้ันหรอครับ” บุน เอย เสยี งออย “ของผมเปน ชาดาํ เยน็ พค่ี งไม ชอบ” “อืม” By Tartus

“ไมเปน ไรครบั ผมกินสองถงุ ก็ได” บุน ยิม้ อีกครัง้ กอ นจะดงึ ถงุ นํา้ หวานมาไวต รงหนาของตวั เอง “เดี๋ยว” ฐานทพั เอยขัด “กนิ กไ็ ด…เผอ่ื อรอ ย” เขาไมเ ขา ใจ ตวั เองวาทําไมถึงพูดออกไปแบบน้ันแตเมอ่ื เหน็ สีหนา ของคนตรงหนา เขา กเ็ ลอื กทจี่ ะพูดออกมา “จริงหรอครบั ” บนุ ตาโต “อรอ ยสิครบั พวกเพ่ือนๆชอบซ้ือมา ฝาก” บนุ ยน่ื ถุงชาเขยี วกลับไปตรงหนา คุณหมอ “ขอบคุณ” ฐานทัพรบั มากอ นจะเจาะถงุ แลว ดดู เพอื่ ชมิ รสชาติ ของชาเขยี วทเ่ี ขาไมเคยถกู ปากเลย อมื …ไมถูกปากจรงิ ๆ แตพอเหน็ สหี นา ทด่ี ูดใี จของคนตรงหนา ก็ ทําใหเขารสู กึ ดีขน้ึ กวา เห็นสหี นาผดิ หวัง “ชอบไหมครับ?” “อมื อรอ ยดี” เขาโกหกกลับไป ฐานทัพไมช อบอะไรทห่ี วาน มากนัก ปกตเิ ขาเองกด็ มื่ แคก าแฟเปน ชวี ิตจิตใจ “ไวผมจะซอื้ ใหพอี่ กี นะ” บุน พูดพรอ มกบั ดูดชาดาํ เย็น “พจ่ี ะ ไดคิดถึงผม” “ไม…เพอ เจอ ” ฐานทพั เสมองไปทางอ่ืนพรอ มกับรอยยิม้ ท่ี ปรากฏขึน้ ท่มี ุมปากเล็กๆ อยูก บั คนๆน้ีก็ไมไดอดึ อัดอยางทคี่ ดิ By Tartus

อาหารมาเสริฟพรอ มกลนิ่ หอมทลี่ อยมาแตะจมูกของทัง้ สองคน บนุ ยน่ื จานแรกใหฐานทพั กอ นจะรับอกี จานมาวางไวต รงหนา ของตวั เอง เขาเลอื กทจี่ ะสงั่ ราดหนาใหฐ านทพั เหมือนกับตวั เขาท่ชี อบทานอาหารน้ี มาตง้ั แตเด็กๆ “ทานเลยครบั ผมเลยี้ งเอง” “อืม” ฐานทัพพยักหนา กอ นจะตักราดหนาเขา ปาก ถงึ จะไมห ิว แตปฏิเสธตอนน้ีกด็ จู ะเสยี นา้ํ ใจกันเกนิ ไป เขาพยายามกินใหช า ท่ีสุด เพือ่ ใหคนตรงหนา เห็นวาเขากาํ ลงั กินอยู ไมไ ดเขี่ยอาหารไปมา ไมร ูทาํ ไมถึงไมกลาบอกไปตรงๆวาไมหวิ “ข้นึ ปสามแลวเหนอื่ ยแยเลยนะครบั ” บุนชวนคุยระหวางท่ี กําลงั กนิ ขา ว เขาอยากจะใหเ วลาในตอนน้ีอยกู ับเขาไปนานๆ “อมื เหนอ่ื ย” ฐานทัพหยักหนา กอ นจะชะงักไป “รูไดย งั ไงวาป สาม” บุนกลนื ราดหนา ท่ีเค้ียวอยลู งคออยางลมื ตวั เขากระพริบตา ปริบๆกอ นจะย้มิ แหง ๆ ครัง้ ทีเ่ ทาไหรแ ลวทเี่ ขาหลดุ ปากพดู อะไรพวกน้ี ออกมา ไอบ นุ เอยยยยยย!!! “ผมเดาไง” เขาแกตัวน้ําขุนๆ “หรอ” ฐานทพั มองอยา งจับผดิ “กนิ ตอเถอะ” By Tartus

“แลวพีไ่ มม แี ฟนหรอครบั ” บนุ อดไมไ ดทจี่ ะถามตรงๆ คาํ ถาม ของเขาทําเอาคนทก่ี าํ ลังจะตักราดหนา เขาปากถึงกบั ชะงกั ไป “ไมมี” ฐานทัพถอนหายใจ “ไมอยากมี” “ทําไมละครบั ” “เรยี นกเ็ หนือ่ ยแลว ไมมเี วลาไปดูแลใคร” ฐานทพั พูดอยางไม ใสใจ แฟนไมเคยอยใู นหวั เขาอีกเลยตง้ั แตท ่ีเขาเร่มิ เขามหาลัย “ใหเขาดแู ลพีส่ ิครบั ” บุน สบตาคนตรงหนานงิ่ “บางทอี าจจะมี คนท่ีพรอ มจะดแู ลพอ่ี ยกู ไ็ ด” “ใคร” ฐานทัพสบตากลบั เขามองบุน ตรงๆพรอ มนกึ ยอ นไปถงึ เรื่องท่ไี ดค ยุ กนั เมื่อวันทีบ่ นุ โดนรบั นอ ง วนั ท่บี นุ จาํ ไมไ ดว าเขาเปน ใคร “ผม…” บุนเวนชว ง “ไมร ูสคิ รับ แหะๆ” “ชา งเถอะ” ฐานทัพบอกปด เขาไมอยากใหม เี รื่องอะไรเขามา กวนใจเขานอกจากเรอื่ งเรยี น ขนึ้ ปส ามแลวงานกย็ ิ่งหนกั ขน้ึ เรื่อยๆ อกี ไมกปี่ เขากจ็ ะตองเรียนจบและไปใชท นุ ตอ ไมมเี วลามาใสใจเรื่องอะไรพวกนี้ “ถาวนั หนึ่งมคี นๆหนง่ึ พรอมจะดแู ลพ่ี ไมสนวาพจี่ ะมีเวลาใหร ึ เปลา ไมส นวา จะเจอกนั บอยแคไหน” “…” “พีจ่ ะยอมใหเ ขาเขามาดูแลพไี่ หม?” By Tartus

จีบหมอครัง้ ทห่ี ก “ถาวันหนงึ่ มคี นๆหนง่ึ พรอมจะดูแลพี่ ไมส นวา พจี่ ะมีเวลาใหร ึ เปลา ไมสนวาจะเจอกนั บอ ยแคไหน” “…” “พ่จี ะยอมใหเ ขาเขา มาดูแลพี่ไหม?” นํา้ เสียงที่เต็มไปดว ยความหวงั เอยถามคนตรงหนาทเ่ี งียบไป ขวดนํ้าทยี่ งั ไมไ ดแ กะพลาสติกถูกยกขึ้นมาตหี วั คนทจี่ รงิ จงั เบาๆกอ นทคี่ ณุ หมอจะวางขวดน้ําไวทเี่ ดมิ “ถงึ เวลากร็ เู อง” แปดโมงเชากบั การเปดเทอมวันแรกของปหนง่ึ … “งวงวะ ” บุนเอย พรอ มกับยกมือข้ึนมาปดปากหาวเปน รอบที่ สามหลังจากทีล่ ากสงั ขารตัวเองมาถึงตกึ เรียนรวมของมหาลัยไดอยา ง ทนั เวลา “กาแฟไหม” เดชพูดพรอมกับยนื่ กาแฟกระปองทย่ี งั ไมไ ดเปด มาตรงหนา “ไมว ะ ทนได” “เออตามใจ” เดชเปด กระปอ งกอนจะยกดม่ื จนหมดในเวลาไม นาน By Tartus

เดชเปนเพือ่ นคนแรกท่ีบนุ ไดคยุ ดวยจริงๆจงั ๆหลงั จากทีผ่ าน กจิ กรรมของคณะ จากหลายๆอยา งทาํ ใหเ ขาคดิ วาเขากบั เดชนา จะเขา กนั ได เดชเปน คนนง่ิ ๆแตม ักจะมเี ร่ืองตางๆมาเลา ใหฟ ง อยเู สมอ รทู กุ เรื่อง ของมหาวิทยาลัยราวกับเปนพเ่ี นยี นแตติดตรงทีเ่ ขาเฉลยพ่เี นยี นกันไป หมดแลว ถึงแมห นา จะแกเ กนิ กวา จะอยปู ห นงึ่ แตน กี่ ค็ อื เพ่ือนคนเดยี วที่ เขาคยุ ดว ยบอ ยท่ีสดุ ในคณะเกษตร “จบนแี่ ลว มึงไปไหนวะ” บนุ หนั ไปถามฆาเวลาระหวา งรอ อาจารยเ ขา หอ ง “วา จะไปสมัครชมรมแลว ไปหองสมดุ ตอ มงึ ละ ?” “ไปไหนก็ไดทก่ี นู อนได” พูดอกี กห็ าวอีก “งัน้ กไู ปรอมึงท่ี หอ งสมุด สมัครเสรจ็ กต็ ามมาละกัน” “เออเอาง้นั กไ็ ด” ทง้ั หองเงียบลงเมือ่ อาจารยว ยั กลางคนเดนิ เขามาดวยสายตา ตําหนิตงั้ แตค าบแรก บนุ เลกิ หันไปคุยกบั เดชกอ นจะสนใจเนือ้ หาตรง หนาทแ่ี ทบจะไมไหลเขาสมองเขาเลยราวกับวาพูดกันคนละภาษา บา ไปแลว เขาไมเขาใจ… “อะไรวะ” บุนอทุ านออกมาหลงั จากท่ีอาจารยส อนไปไดไมถึง หนง่ึ ชั่วโมงพรอ มกับสไลดท ่ีเปล่ยี นไปเรื่อยๆไมร อใหน กั ศกึ ษาจดเลกเชอร By Tartus

“ไมท นั ตรงไหน” เดชหันมามองสมุดทเี่ ปด หนา ไวพรอมกบั ปากกาท่ีอยใู นมอื บุน “อะไรของมงึ ” เขาอดไมไ ดท จ่ี ะเอยออกมาในเมือ่ กระดาษของบุน วางเปลาราวกับพงึ่ ซอื้ ใหมแ ลวไมก ลา ทําใหสมุดเปนรอย “กูจดไมทนั ทาํ ไมไวแบบนวี้ ะ” เขาพดู พรอมกับขยีห้ วั ตัวเอง เมอ่ื กอ นก็คิดวา ตัวเองเรียนพอใชไ ด… พ่งึ รูวันนวี้ า ตวั เองโง “ใจเย็น” เดชพูดพรอมกับยืน่ สมดุ จดของตัวเองให “เอาของกู ไปลอก” “เออขอบ…โอโ หเห้ยี ” บนุ สบถออกมา “นม่ี ันตัวหนงั สอื คน จริงๆหรอวะ” เขามองตัวหนงั สอื ทีต่ วดั ไปมาจนแทบอา นไมออกกอนจะ มองหนาเดช “ไมจดแลว ยังวา ไมเอากไ็ มตอ งเอา” เดชพดู พรอมกับดึง หนงั สอื กลบั มากอ นจะหันไปสนใจอาจารยต อ “เอา…แลวก…ู ” ไมท นั ที่บนุ จะพดู ตอ น้วิ เลก็ ๆของคนทนี่ งั่ ถัดไปก็สะกิดเขาเบาๆ พรอมกบั ใบหนาขาวใสของผหู ญงิ ตวั เลก็ ทนี่ ง่ั ถดั จากเขาไปอกี หน่ึงเกาอี้ ย้ิมหวานปรากฏข้ึนภายใตก รอบแวนทรงกลมที่ดูรบั กบั ใบหนา รูปไข เธอ ยมิ้ ใหบุนอยางเปน มติ รกอ นจะย่นื สมุดสชี มพลู ายการตูนนา รกั มาใหเ ขา “ยืมของเราก็ไดนะ” “ยมื ?” บนุ ทาํ ทา งงกอ นจะพดู ตอ “ออ…ขอบคณุ มากนะ” เขา รับมาแมจ ะไมร ูจ กั คนขา งๆแตก ถ็ ือเปน ส่งิ ทด่ี สี ําหรับเขา By Tartus

“เราช่ือนาํ้ ฟานะ” น้ําฟา แนะนําตวั พรอ มรอยยมิ้ หวานทใี่ ครๆ เห็นกต็ อ งใจละลาย “บุน ใชไ หม?” “อืม ใชครับ” บนุ ยิ้มตอบ “เดี๋ยวเรายมื ถายรปู แลวจะเอาคนื ให เลย” บนุ หยบิ โทรศัพทข้ึนมาระหวา งทอ่ี าจารยออกไปเขาหองนาํ้ “จะ ” นํ้าเสยี งหวานตอบกลบั เธอหนั ไปมองคนทห่ี ยบิ โทรศพั ทขน้ึ มาถายเลกเชอรข องเธอที ละหนาพรอมรอยย้มิ บางๆทป่ี รากฏขน้ึ บนุ ผูเ ขา ประกวดเดอื นคณะ เกษตรศาสตรแ ละนํา้ ฟาผเู ขาประกวดดาวคณะเกษตรศาสตร ไมม ีอะไร เหมาะสมไปกวานอ้ี ีกแลว คนๆนี้มเี สนห มากจนเธอไมอยากละสายตา… หอ งสมดุ ในวนั เปดเทอมวนั แรกดคู รึกครื้นเปน พิเศษ ไมแปลก เพราะเด็กปหนง่ึ ทพี่ ึ่งเขา ใหมกเ็ ขามารบั แอรเยน็ ๆกอนเขา เรียนเปน เรอื่ ง ปกติ แตเ สียงในหอ งสมดุ เจยี้ วจาวมากเกินกวาทจ่ี ะอานหนงั สอื เตรียมเขา หองเรยี นได เสียงท่นี าราํ คาญแบบนม้ี นั ไมค วรจะมีในหอ งสมุดของ มหาวิทยาลยั ฐานทัพปดหนังสอื ลงหลังจากที่ทนมาไดพ กั หน่ึง เสียงไมไ ดด งั มากแตมนั นา รําคาญสําหรับเขาท่ตี อ งการสมาธิ หนงั สือเลมหนาถกู ยกข้ึน มาถือไวกอนทีเ่ จา ตวั จะเดนิ ไปข้นึ บนั ไดเพ่อื ไปหาช้ันที่เสยี งจะเงยี บลงกวา By Tartus

น้ีหนอย วนั น้ีเขามเี รียนตอนบา ยโมงแตอ อกมานั่งอานหนงั สือรอท่ี หอ งสมุดตั้งแตสิบโมงเกือบสิบเอด็ โมงรอเพอ่ื นอกี สองคนมา ช้ันสองของหอ งสมุดไมไดต างจากช้ันแรกมากนกั เขาเดนิ ขึน้ มาถึงช้ันสามของหอ งสมุดทแี่ บง เปนโซนอานเดย่ี วและโซนโตะ กลุม แปลกอกี อยา งคอื โซนอานเดย่ี วเต็มทกุ โตะจนไมม ที ว่ี างใหเขาเลยสกั ที่ เดยี ว โซนโตะ กลุมกม็ ีคนเอาคอมพิวเตอรมาเลน กันราวกบั เปนรานเกมส ขนาดยอ มและเอาไวนอนอยหู ลายโตะ ทเี่ หน็ วา วางท่สี ดุ ก็โตะ ขางในสุดท่ี มีรางของคนๆหนึง่ ฟุบอยูก ับโตะพรอมสมุดท่เี ปด อาไวและโทรศพั ททวี่ าง ขา งตวั ฐานทพั คดิ อยนู านกอนจะยอมเดินตรงไปที่โตะกลมุ ในสุดเมอื่ หา โตะ นงั่ เดย่ี วไมได อยางนอยคนที่นอนอยูก็ไมน า จะเสียงดังเทา กบั ขางลาง ขอนง่ั ดว ยคงไมเ ปน ไร “ขอน่ังดว ยไดไ หม?” เขาถามเสียงเบาหากแตวา คนที่นอนอยู กลับไมไดยนิ เสยี งของเขา อืม…ถือวา ตกลง ฐานทพั ไมรอฟง คําตอบจากคนทเ่ี ขาหลับอยู รา งสูงวางหนังสอื เลม หนาลงกอ นจะคอยๆลากเกา อี้ออกมาเพอื่ สอดตวั เขา ไปน่ังเงยี บๆเพ่ือ ไมใ หร บกวนเวลานอนของคนตรงหนา บทเรยี นที่อานคางไวถกู เปด อีกครงั้ พรอมกบั คณุ หมอท่ีเร่มิ อา น หนังสอื ตอจากเมอื่ ครู เขาคอยๆไลส ายตาอานท่ลี ะตัวอักษรอยางใจเย็น By Tartus

ความรคู อ ยๆแลนเขา ไปในหวั ของเขามากขึ้นเร่อื ยๆจากหนังสอื ทไ่ี ดร บั เปน มรดกตกทอดจากรนุ พปี่ สูง เขามกั จะอานหนงั สือกอ นเขาเรยี นเสมอ เพอื่ ท่จี ะไดท าํ ความเขา ใจและเก็บเรอ่ื งท่ีไมเ ขาใจไปทําความเขาใจในหอ ง ตอนทีอ่ าจารยสอน ทําแบบนีม้ าเสมอจนตดิ เปน นิสยั ไมแปลกทฐ่ี านทัพ มักจะไดคะแนนตดิ อนั ดบั ทอ ปของรายวชิ าอยูเสมอ พบ่ึ พึบ่ กระดาษที่ปดหนา อยูค อ ยๆรว งลงเมอ่ื คนตรงหนาขยับตวั เขา หนั ไปสนใจคนตรงหนา เพราะกลวั วา จะทาํ ใหค นที่นอนหลับอยูต่นื ขึ้นมา ทนั ทที ม่ี องชดั ๆเขากต็ องขมวดค้ิวอกี คร้ัง เปน รอบที่เทาไหรแ ลวทเ่ี ขา บงั เอญิ เจอๆคนน้ี จะวาไปก็เกือบสองอาทิตยทเ่ี ขาไมไ ดเ จอหนา คนๆน้ี เลย ควรยายโตะ… ความคดิ แรกแลนข้นึ มาในหวั ฐานทพั ปด หนังสอื ท่ีอานอยลู ง อกี คร้งั เขามองคนตรงหนา อยคู รูหน่ึงกอ นจะตดั สนิ ใจลกุ ข้ึนเพ่ือหาทน่ี งั่ ใหม ขนื ถาต่นื ขนึ้ มาตอนนเี้ ขาเชอ่ื เลยวา ตองถูกรบกวนจนอา นหนังสือตอ ไมไดแ นๆ “อืม…” เสียงในลาํ คอดงั ขนึ้ พรอมกบั สมุดท่ีถูกดนั ออกมาจาก ที่ๆแขนท้ังสองทับราวกับลืมไปแลววา กาํ ลังนอนทับสมุดอยู By Tartus

ฐานทัพมองตัวหนงั สอื ทแ่ี ทบจะอา นไมออกกอ นจะมองคนท่ี นอนหลับอยสู ลับกบั สมดุ ตัวหนงั สอื ทใี่ หญจนลน เสน บรรทัดกบั คาํ อธบิ าย ทดี่ ูเขา ใจยากทั้งๆท่ีเรอื่ งน้ีไมย ากจะเขยี นใหม ันดยู ากทาํ ไม “เฮอ…” เสียงถอนหายใจของคณุ หมอดังขน้ึ อยา งราํ คาญ ตวั เอง เขาดงึ สมดุ ทีถ่ กู เข่ยี ออกมามาไวฝง ตัวเองกอนจะนัง่ ลงอกี ครัง้ ปากกาที่เหนบ็ กระเปา เส้อื ไวถ กู ดงึ ออกมาพรอ มกับคาํ อธบิ ายท่ี เขาเขยี นลงหนา ใหมขา งๆหนา เดิมเพื่อใหด เู ขา ใจงา ยมากกวาเดิม แมจ ะ ไมใ ชธ ุระอะไรของเขาแตใ นเมื่อเหน็ แลวจะใหแกลง ทําเปน ไมส นใจกค็ ง ไมได อยา งนอ ยคนๆนกี้ ็เคยชว ยงานเขาหลายครง้ั เนอ้ื หาถกู ถายทอดออกมาพรอมกับตัวหนังสอื ทีอ่ า นงาย กวาเดิม ฐานทัพใชเ วลาไมถ งึ ยี่สิบนาทีในการสรปุ บทแรกจบในสองหนา เขาปดสมดุ ลงกอ นจะหยบิ โทรศัพทข องคนตรงหนา ขึ้นมาทบั สมุดไวเผ่อื เจา ตัวปดสมุดท้งิ ไปทางอ่ืนอกี ดวงตาทัง้ สองขา งทห่ี ลับสนทิ กับทาทางท่ีดไู มมีพษิ มภี ยั ทําให เขาหยุดมองอยูพกั ใหญ ฐานทัพมองคนตรงหนา ราวกับตกอยูในภวังค แหง ความคดิ คนๆนี้จัดวาเปนคนหนาตาดอี ยูคนหนง่ึ เสยี อยอู ยางเดยี ว คือเพีย้ นไปหนอ ย “…” เขายม้ิ มุมปากกอนจะสลดั ความคิดแปลกๆในหวั ทง้ิ By Tartus

รา งสูงของหมอคอยๆเหยียดตวั ยนื ขน้ึ เขายกหนงั สอื ทีเ่ ตรียม มาอา นขน้ึ ไวก ับตวั กอนจะมองคนที่นอนหลบั ไมร วู าเขาอยตู รงน้ี ดีแลวละ ฐานทพั คอ ยๆลากเกาอี้ใหอ ยใู นสภาพเดิมกอนจะเดนิ ออกมา ปลอ ยใหเ จา ตวั ยังคงนอนหลับสบายอยตู รงนัน้ โดยไมปลกุ ใหต ื่น เปด เทอมวนั แรกกห็ ลับแลว …บนุ เดชเดินเขามาหลังจากท่ีหมอเดินออกไปไดไ มถ ึงหนงึ่ นาที เขา หันมองฐานทัพแวบ หน่ึง เหมอื นเขาเห็นคนๆนนี้ ั่งโตะ เดยี วกับเพือ่ นของ เขา คงไมใ ชม้ัง “ไอบ ุน ” เดชเรียกเพ่อื นตวั เองพรอ มเขยา ใหค นท่ีฟบุ หลบั อยู ตน่ื บอกเขาเองแทๆวาจะมานงั่ รอท่หี อ งสมุด กอ นออกหองก็พดู ไว ดบิ ดวี าจะจดเลกเชอรท ี่ไปยมื ของอีกคนมาเขียนใหเ สรจ็ แลว ไหงหลับไป ตงั้ แตช่ัวโมงแรกแบบน้ี “อืม..” บุนขยบั ตวั หนั หนาไปอีกขางราวกบั ไมไดอยใู นหองสมดุ “ถา มงึ ไมต นื่ มงึ จะเขา เรียนคาบบา ยไมท ัน” By Tartus

“อืม…เรยี นๆ” เสยี งงัวเงียตอบกลบั มาพรอมกับรา งท่ีคอ ยๆ เหยยี ดตัวขึ้นบิดขี้เกยี จ บุนขยีต้ าตัวเองกอนจะหยิบสมดุ ท่ยี ังเขียนไมถ งึ ไหนขน้ึ มาเปด หนาท่เี ขียนคางไว “ยงั ไมถึงไหนสนิ ะ” เดชพดู เหมอื นรทู นั “เออดิ หลบั ไปตอน…เหย !” เขารองเสียงหลงกอ นจะมอง ตัวหนงั สือทเ่ี ปนระเบีบยกบั คําอธบิ ายที่เขา ใจงายขา งๆหนา ที่ตัวเองยงั เขียนไมเสร็จ “นี่มันไมใ ชลายมอื กู” “ไหน” เดชพดู พรอมชะโงกหนา มาดู “เออ เปน ระเบยี บดี ใคร ทําใหวะ” “ไมรู” บนุ ขมวดคว้ิ “มงึ เขยี นใหก ูรึเปลา” “ถา กเู ขยี นใหมงึ สวยขนาดนี้กูคงเขยี นใหตัวเองกอ น” “แลว ใครวะ…” เขาคอยๆไลสายตาอานตัวหนงั สอื ทเ่ี ปน ระเบียบทกุ บรรทัดพรอ มโนตจดุ สําคญั ไวว าตรงไหนทคี่ วรจํา มันทาํ ให เรือ่ งท่เี ขาไมเขาใจกลับมาเขาใจไดเ พราะสรปุ สองหนา ใครวะ… “เมอื่ กี้กเู หน็ คนมานั่งโตะกับมึงตอนมงึ หลบั อย”ู เดชเรม่ิ ประมวลภาพความทรงจาํ “พึ่งเดนิ ออกไปตอนท่ีกูเขา มา” “ใครวะ” “ไมร ู กจู ะไปรไู ดย งั ไง รูแ คว าถอื หนังสอื มาหนามาก” By Tartus

“หรอ…” บุนตอบกลับอยางไมสนใจกอ นท่ีสายตาจะสะดุดทีค่ าํ สุดทา ยในหนาที่สองของบทเรียนที่ถูกสรุปจากคนนิรนาม เปดเทอมวนั แรกกห็ ลับแลว ...บุน “หมอ” คาํ แรกทีห่ ลุดออกมาจากปากเขาทําเอาเดชทนี่ ง่ั อยูต รง ขา มมองอยา งไมเขาใจ “เปน ไปไมไ ด เปน ไปไมไ ดม ากๆ” “อะไรวะ?” “คนท่มี าน่งั กับกูเมื่อกี้ หนา ตาดูฉลาดไหม?” “กด็ ฉู ลาดกวา มึง” “เออ ถอื วาเปน คาํ ตอบทด่ี ”ี แมอ ยากจะตบกะโหลกคน ตรงหนาสกั ทีแตบนุ ก็ทาํ ไดแคค ดิ เขาปดสมุดตวั เองลงกอ นจะใสเ กบ็ ไวใ น กระเปา ไมผิดแนๆ… สองทมุ ตรง… นักศึกษาแพทยช นั้ ปท ่ีสามทยอยเดนิ ออกมาจากหองเลกเชอร ใหญท่ถี กู เลอื่ นเวลาใหม าเรยี นเย็นกวา เดมิ เพราะอาจารยติดธุระตั้งแตว ัน เปด เทอมวนั แรก ฐานทัพทเ่ี ดนิ ตามหลงั ปกปองกับคนิ บอกลากันหนา By Tartus

คณะเพราะตวั เขาอยูหอในของมหาวทิ ยาลัยแตค นิ กับปกปอ งออกไปเชา หอขางนอกอยดู วยกัน เหตผุ ลทเี่ ขาไมออกไปดว ยกค็ งเปน เพราะเขาชอบ อยูคนเดยี วมากกวา “ไมไ ปกินขาวดวยกนั หรอวะ” คนิ ถามเสียงเหน่ือย ขนาดเปดเทอมวันแรกยงั เหน่อื ยขนาดนี้ เขาเดาไมออกเลยวา วนั ถดั ๆไปจะเปนยังไง แคตอนปส องท่สี ภาพพวกเขาอยางกับศพกร็ ับ ไมไดมากพอแลว ปสามจะเปนยงั ไงไมอ ยากจะนกึ ภาพเลย “ไมล ะ เดี๋ยวหาไรกินทางกลบั หอ” ฐานทพั ตอบกลบั “เออ ง้ันเจอกันพรุงนนี้ ะมึง” “อืม บาย” เขาโบกมอื ลาเพ่อื นทง้ั สองคนกอ นจะเดินไปทาง จกั รยานตัวเองทีจ่ อดไวอีกตึกตัง้ แตเ ชา เขารูส กึ เพลียเกินกวา ท่ีจะทาํ อะไรไดอ กี ในความคดิ ของฐาน ทพั ตอนนี้คดิ ถงึ แตเ ตยี งนมุ ๆ อยากจะทิง้ ตวั ลงนอนแลวไมตอ งคดิ ถงึ เรอื่ ง อะไรอีก ทาํ ไมได… สายตาของเขาสะดดุ เขา กับรา งของคนๆหนง่ึ ทนี่ ั่งอยทู บี่ นั ได ทางข้นึ ตึกเหมอื นมารอใครสักคน มอื หนึง่ เกาแขนตวั เองอีกมอื หนั ไป ตบยงุ บรเิ วณรอบตวั By Tartus

“บุน ” เขาเรยี กชอ่ื คนๆน้นั เสียงเบาเปน เวลาเดียวกับทใี่ บหนา ไดรปู หันมามองทางเขาพอดี รอยย้ิมเล็กๆปรากฏข้นึ บนใบหนาพรอมกับ รา งสงู ทล่ี กุ ขึน้ ยืนแลว เดนิ ตรงมาหาคณุ หมอ ไมต องบอกก็คงรวู า มารอใคร “นึกวา จะไมเจอซะแลว ” เขาพูดดวยใบหนา เปอ นยิม้ บนุ มารอ คณุ หมอที่ตกึ ตั้งแตห า โมงเย็นหลงั จากทเ่ี ขาเลกิ เรยี น เขาตองการถามใน ส่งิ ท่เี ขาคางคาใจ ไมอ ยากปลอยไวข า มวัน “มอี ะไร” ฐานทัพถามกลับ เขามองรอยแดงๆทีแ่ ขนสองสาม จดุ ของบนุ สลับกับใบหนา ที่ยงั คงย้ิมไมห ุบ “ผมแคจ ะมาถามวา …” บนุ พูดพรอ มกับหยบิ สมุดเลกเชอรของ ตัวเองขน้ึ มาเปดหนา ทเี่ ขาไมไดเ ปนคนเขยี นใหคนตรงหนา ดู “พี่เขยี นให ผมใชไหมครับ” “ทําไมถึงคดิ แบบนนั้ ” ฐานทพั ถามกลับ “ไมร สู ิ ผมแคค ดิ วาเปน พ”ี่ บุนเกาหัวแกเ กอ “อืม” ฐานทัพพยักหนา “อา นแลว เขาใจไหม” เขาไมรูวา สง่ิ ที่ เขยี นใหอ กี คนจะทาํ ใหงงกวา เดิมหรอื เขา ใจมากขึ้น “เขา ใจครับ” บุนตอบกลับดว ยทา ทางดใี จ “เปน พ่ีจรงิ ๆดวย” เขาย้ิมอีกครง้ั รอยย้มิ ทีก่ วางจนทําใหต าทั้งสองขา งเหลือขดี เดยี วทาํ ให ฐานทัพหวั เราะออกมา By Tartus

“อมื ดแี ลว ” “ขอบคณุ มากนะครับ” บนุ ปด สมดุ ลงแลว กอดไวในออ มแขน แนน “ผมจะเกบ็ รกั ษาอยา งด”ี “อืม” “ผมมาถามแคน้ีแหละ…ผมไปนะ” เมือ่ ไดร บั คําตอบท่ีตองการ แลวเขากห็ นั หลงั ทาํ ทา จะเดินออกมา ความรูสกึ ในตอนนข้ี องเขามันลน เออ จนกลวั จะแสดงพฤติกรรมแปลกๆใหคนตรงหนา เหน็ “เดยี๋ ว” ฐานทัพอดไมไดท ี่จะเรียกคนตรงหนา ใหห ยุด “หวิ ขา ว ไหม” ไมร ูทําไมถงึ ถามออกไปแบบน้ัน แตการท่ีบนุ มานง่ั รอเขาจนโดนยงุ กดั ทงั้ ตัวเพอ่ื ตอ งการคาํ ยนื ยันจากเขานน่ั กท็ าํ ใหเ ขาอดท่จี ะถามไมได มานงั่ รอเพราะตอ งการคาํ ตอบแคน ี้ “หิวครบั แตพ ี่ไมตองหว งนะ ผมกลับไปกนิ ท่ีหอได” “ออ ” เขาพยักหนา “จะชวนไปกินขาว” “ครบั ?” บนุ ทําตาโต “ชวนผมหรอ” “ไมเปน ไร ไปกนิ ทห่ี อเถอะ” “เปนครบั เปนแนๆ ” บนุ พดู เสียงดังฟง ชดั “ผมหวิ พอดี หวิ มากจนทนไมไหวคงกลบั ไปกนิ ท่ีหอไมไดแ นๆ ” “เวอ ร” “เราไปกนั เลยไหมครบั ?” By Tartus

“ทันทีเลยนะ” ฐานทพั เอย ออกมาอยางรทู ัน บุนหัวเราะนดิ ๆ กอ นจะดึงหนังสือทฐ่ี านทัพถอื อยมู าถือไว “ไมเปน ไร” “ไมเปนไรเหมือนกันครับ” บนุ ไมรอใหหมอพดู อะไรตอ เขาเดนิ นําไปท่ีรถจกั รยานของตวั เองกอนจะวางหนงั สือทงั้ หมดไวทตี่ ะกราหนารถ ฐานทัพควานหาของบางอยา งในกระเปากอนจะยืน่ ยากระปุก เลก็ ๆใหค นที่กําลงั จะไขกุญแจรถจักรยาน บุนมองยาอยา งไมเขาใจ ความหมายกอ นจะชีน้ ว้ิ เขา ตัวเองเปน คําถามวา ผมหรอ “ยงุ กดั ” ฐานทพั ถอนหายใจ “ทายาส”ิ “ออ …” บุน ลุกขึ้นยนื กอ นจะรับยาจากคุณหมอมา “ขอบคุณนะ ครบั ทีเ่ ปน หวงผม” “ไมไดห วง” เขาตอบกลับแทบจะทันที ไมค อ ยไดใ ชยาเทา นนั้ เอง “ไมหว งก็ไมหวงครับ” คนท่ีรับมาแอบยมิ้ กอนจะเปดกระปกุ ยา แลวทาบริเวณทโี่ ดนยุงกดั เขามานั่งรอหมอนานจนเกอื บจะถอดใจกลับ หอ ดีท่ไี มก ลับ “ทาไมถึงเลย” คนเจา เลห พ ดู พรอ มกับแกลง ทําทา แขนส้นั “ทําไมทายากแบบน้ีนะ” “เยอะไป” ฐานทพั ตอบกลบั กอนจะพดู ตอ “หิว” By Tartus

“ขอโทษครบั แหะๆ” บุนรบี ปดกระปุกยาทย่ี งั ทาไมเ สรจ็ ลง กอ นจะข้ึนครอ มจักรยานแลวหนั ไปยม้ิ ใหคนท่ยี นื มองอยู “ข้นึ สคิ รับ” “เดีย๋ วเอาจักรยานกอ น” ฐานทัพพ่ึงนกึ ไดวาเขาตองเอา จกั รยานของตัวเองปน กลับหอ มวั แตย ืนดคู นๆนย้ี นื ย้ิมจนลืมส่งิ ที่ตัวเอง จะทาํ “ไมต อ งหรอกครบั เด๋ียวผมปน ไปสง ” บุน พดู พรอมกับปน จกั รยานมาหยุดตรงหนา ฐานทพั “ดูทา ทางพีเ่ หนื่อยมาก ใหผมปน ไปสง นะ” “ไมเ ปนไร พรงุ น้เี รียนเชา” “งน้ั เดี๋ยวผมปนกลบั มาสง ยงั ไงก็ทางผา นกลบั หอผมอยูแ ลว” เขาโกหกคําโต ทางกลบั หอเขาอยคู นละทางกับคณะแพทย แคอ ยากจะยดื เวลาใหอ ยดู วยกนั นานกวาน้ี “ทางเดยี วกัน…เหรอ” ฐานทัพแมจะรูอ ยใู นใจวา มันคนละทาง แตเพราะความเหนอ่ื ยและขเ้ี กียจเขาเลยพยักหนาแกลงไมรเู รอื่ งแลวขนึ้ ซอนทา ยคนที่รออยู “ตามใจ” “ครบั ” บนุ ตอบรับดว ยนาํ้ เสียงรา เริง เขาปน จกั รยานออกมาจากคณะแพทยต รงไปตามทางท่ีฐานทพั บอก แสงไฟจากรานอาหารทมี่ ีผูคนบา งประปราย จากตรงนกี้ ลบั คณะแพทยไมไ กลกนั มากเทา ไหร บนุ สงั เกตสีหนา ของคณุ หมอที่ดเู พลีย เต็มทนเขาเลยอาสาไปส่ังอาหารใหแลว ใหอีกคนไปรอทโี่ ตะกอ น By Tartus

“พ่เี อาอะไรครบั ” “ขาวผัดหมู” ฐานทพั ในตอนนี้ไมมีอารมณท ีจ่ ะคดิ วาตวั เอง อยากกินอะไร เขาอยากจะฟุบหลบั ไปตรงน้ีแตเพราะเสยี งทองรอ งทาํ ให เขาตอ งฝน ตวั เองใหต น่ื “ผมวา ใหผมกลบั ไปสง พ่เี ถอะ” เมือ่ เหน็ สภาพของคนตรงหนา บนุ เองก็อดหวงไมไ ด เขาไมเคยเห็นคณุ หมอแสดงอาการเหนอ่ื ยออน ขนาดนม้ี ากอ น “ไมเ ปนไร” ยังไงฐานทัพก็ยังยืนยันคาํ เดมิ “งั้นผมจะปนไปสงพี่ทห่ี อดว ย” บนุ พดู เสยี งเบากอ นจะเดนิ ไป สั่งอาหารตามท่ีฐานทัพบอก “เปน หวงพวี่ ะ” เขาพมึ พําเบาๆไมใหคนที่ นง่ั รออยูไดยนิ “ด่ืมนํ้ากอนครบั จะไดส ดชน่ื ” บนุ ยนื่ แกว น้ําทไี่ ปตกั มาใหฐาน ทพั กอ นจะนั่งลงมองคนทีฟ่ บุ หนา ลงบนโตะโดยไมสนใจความสกปรกของ โตะ อาหาร “อืม ขอบคณุ ” ฐานทพั เงยหนาขึ้นมารับแกว นํา้ จากบุน กอนจะ ยกดม่ื จนหมด “ทําอะไร” เขาขมวดคิว้ เขาหากันเมอื่ เห็นอีกฝา ยวางส้ื อกันหนาวไวต รงหนา เขา “ถา ทนไมไ หวก็นอนบนเส้ือผมกอน พ่นี อนลงไปแบบนัน้ สกปรก จะตาย” “ไมเปน ไร” By Tartus

“ผมตอ งพูดคาํ นน้ั ครบั ” บุนพดู เสยี งแข็ง อดหวงไมไ ด อกี อยา ง เส้อื กันหนาวทเี่ ตรยี มมากเ็ อามาไวอยางนนั้ ไมค ิดจะใสอยูแลว เขาไมไ ดเปนคนข้ีหนาว “อืม” ฐานทัพพยกั หนา อยา งคนขเี้ กียจเถียงกอ นจะฟุบหนา ลง ไปกบั เส้อื กันหนาวท่ีมีกล่นิ นา้ํ ยาปรบั ผานุมออนๆ หอม “เปดเทอมวันแรกพเี่ หนอ่ื ยขนาดนเ้ี ลยเหรอ” บนุ มองคน ตรงหนาอยางปกปด ความรสู ึกหว งขางในไมได “ต่ืนตั้งแตเชา เลยเพลยี ๆ” ฐานทพั เงยหนา ขึน้ มาอกี ครัง้ กอน จะเอาเสือ้ กนั หนาวของบนุ วางไวท เ่ี กา อีข้ า งตวั เมื่อเหน็ วา อาหารมาเสรฟิ แลว “เรียนหมอนักมากเลยหรอครบั ” “อมื หนัก” เขาตอบกลบั ไปตามความจริง “แลวพี่ไหวไหม” “ไมไหวกต็ องไหว” ฐานทพั พูดพรอมกบั ตักขาวผดั เขา ปาก “เลือกแลว” “นั่นส”ิ บนุ ยม้ิ บางๆ “ผมเชือ่ วาพที่ ําได” “เชอื่ ?” ฐานทัพเลิกค้ิวอยางไมเขา ใจ ไมเคยมีใครพดู กบั เขา แบบนี้ เขาเชอ่ื วา ตวั เองทาํ ไดตัง้ แตวนั แรกทไ่ี ดช ่อื วาเปนนกั ศึกษาแพทย By Tartus

แตเ ขาไมม่ันใจวา ตวั เองจะทาํ หนา ท่แี พทยไดด อี ยางท่ที กุ คน หวังรเึ ปลา ฐานทพั รตู วั เองดวี าเขาเปน คนพดู นอ ยจนหลายคนคดิ วา เขา เปนใบ เขาเปน คนเขา สงั คมไมเ กงเรยี กวาตดิ ลบเลยก็วา ได ฐานทัพพูดคาํ หวานๆไมเปน ปลอบใจคนกไ็ มเปนเชน กัน เขาคดิ อะไรกพ็ ูดออกมาแบบ น้ันจนบางทีทาํ ใหห ลายๆคนไมพอใจกับส่ิงที่เขาพดู “ครับ ผมเช่อื วา พจ่ี ะเปน คณุ หมอที่เกงและใจดมี ากๆ” คํา ธรรมดาทีเ่ ปลง ออกมาจากปากของคนทีเ่ ขาเคยเจอกนั ไมก ค่ี รง้ั แววตาท่ี สอ่ื ความหมายลกึ ซงึ้ บางอยางถูกสงมายงั คนที่อยตู รงหนา “จริงๆนะ ครบั ” “ขอบคุณ” เขาพดู คําๆน้อี อกมาอยางงา ยดาย “ท่เี ช่ือ” “ถา วันไหนทีพ่ ี่เหนือ่ ยหรือทนไมไหวกป็ ลอ ยมันออกมาบางก็ ได” “…” “พไี่ มจ ําเปน ตองเกบ็ มนั ไวค นเดยี ว” แววตาท่ีสงผา นทุก ความรสู กึ ทําใหฐ านทัพรบั รูไดทกุ อยา ง แมเ ขาอยากจะถามคําถามทค่ี าง คาใจแตกท็ ําไดแ คพ ยักหนารับ ไมถ ามดีกวา “มีคนเปน หวงพน่ี ะ” By Tartus

“ใคร” คําพดู ท่ีหลดุ ออกมาจากปากของบุนทาํ ใหฐานทพั ถาม กลับทนั ที เขาสบตาคนตรงหนาเหมือนตอ งการคําตอบจากสิง่ ทบี่ ุนพดู ออกมา “ผมไง” บุนยิม้ กวาง “เดีย๋ วไมม คี นคอยจดเลกเชอรสรปุ ให” สุดทา ยก็ดงึ เร่ืองอนื่ เขา มาเปน ขอ อางเพราะไมก ลา บอกเจาตัวไปตรงๆ “ฝน ไปเถอะ” ฐานทพั ถอนหายใจพรอ มรอยย้ิมมุมปาก “รีบกนิ อยากกลับไปนอน” “งนั้ มาแขงกันไหมครับ” “แขง?” “ใครกินหมดชาคนน้ันเลยี้ ง” “อืม” ฐานทัพตอบรับทนั ที “ไมมีปญหา” “เรม่ิ ” บนุ พดู ดวยนาํ้ เสียงสนุกกอนที่จะเร่มิ กินขา วตรงหนาโดย ท่ไี มมีคําพดู ใดๆหลุดออกมาจากปากของท้งั สองคนอีก ถึงแมบนุ จะหิวขา วมากไมต างจากฐานทัพแตเ จาตวั กผ็ อนแรง ลงใหกินชา กวา คณุ หมอตรงหนาทีด่ จู ะหวิ จรงิ จงั เขาไมไ ดอยากชนะ แคอยากใหคนตรงหนา ผอนคลาย… “หมด” ฐานทพั พดู พรอมกับวางชอนสอมทีถ่ อื อยอู ยาง ภาคภูมใิ จ ถึงเขาจะหมดแรงแตเรอ่ื งพวกนี้เขาไมเ คยแพใคร “โห…ผมแพส นิ ะ” คนทีร่ ูอยูแ ลว แกลง ทําเสียงเสยี ใจกอนจะยิ้ม นดิ ๆ “งัน้ มือ้ นีผ้ มเลีย้ งเองครับ” By Tartus

“ไมตอง เดย๋ี วจายให” ฐานทพั พดู ดักไว ถงึ เขาจะกินหมดกอน แตกต็ งั้ ใจจะเลย้ี งอยูแลว ถือวา เปน การเล้ยี งทีม่ านง่ั รอเขาจนโดนยุงกดั เต็มตัว ถงึ จะไมไดบ อกใหรอก็ตาม “ไมค รับ ผมแพผ มตองจาย” บนุ ไมรอใหคณุ หมอพดู อะไรตอ เขาเดนิ ไปจา ยตงั กอนจะเดินกลับมาทโ่ี ตะ แลวย้ิมใหคนทดี่ ูสดชืน่ ขึน้ กวา ตอนแรกทีม่ าถึงราน “กลับกันครบั ” “อมื ” ฐานทัพพยักหนากอนจะหยบิ เส้ือของบนุ ขึ้นมา “เด๋ียว ซกั แลว จะคืนให” “ไมตองครบั ” บุน พดู พรอมกับดงึ เสอื้ คนื “เดยี๋ วพีเ่ หนอ่ื ย” ฐานทัพอยากจะดงึ เส้อื กลบั มาแตพอเหน็ เจา ตวั พดู แบบนั้นเขา เลยปลอ ยเลยตามเลย ไมชอบเถียงกบั ใครอยแู ลว “เด๋ยี วผมพากลบั ไปเอาจักรยานนะครับ” พออีกคนขึ้นซอน แลว บุนกป็ น จกั รยานออกมาทันที ตอนนเี้ วลาเกือบสามทมุ แลว ถาเขา ปลอยใหยืดเย้ือกวา นี้คนท่ซี อ นอยูค งไมไ หวแนๆ ลมเยน็ ๆพัดกระทบใบหนาของเขาพรอมกบั ความเงียบบริเวณ รอบขา ง ในมอชวงคํา่ แทบจะไมมคี นเพนพา นเหมอื นตอนกลางวันเลยทาํ ใหบ รรยากาศดูสงบและนากลัวไปพรอมๆกนั “พรุง นพี้ ี่เรียนก่โี มงหรอครบั ” เขาถามคนขางหลังทาํ ลายความ เงียบทีเ่ ขา มาปกคลุม By Tartus

“…” ไมมีเสยี งตอบกลับจากคนซอ นมีเพียงของหนกั ๆทีพ่ งิ กับ แผน หลงั ของเขาแทนคาํ ตอบ “พ่ีครบั พี่…” บุนชะลอจกั รยานลงกอ นจะหยุดลงในทีส่ ุดแลว หันมองขางหลงั ภาพทีเ่ หน็ ทําใหค นทมี่ องหลุดย้มิ ออกมาอยางหามไมไ ด ใบหนา เกลี้ยงเกลาของคณุ หมออยูใกลเขาเพยี งเออื้ มมอื ตาทง้ั สองขา งหลับสนทิ ดวยความออนเพลยี ท่สี ะสมมาทง้ั วนั บนุ มองภาพตรงหนาราวกบั ถูกหยดุ เวลาไว รอยยม้ิ ของเขาเพมิ่ มากข้นึ เรอื่ ยๆตามจงั หวะลมหายใจของหมอ “เหน่อื ยขนาดนีใ้ หผมไปสง พ่ีนะ” บุนคอ ยๆเออ้ื มมอื ไปจบั แขนทั้งสองขางของหมอใหโ อบรัด รอบตัวเขาไวเ พอ่ื ทจี่ ะไดไ มเปน อันตรายระหวางทางกลบั มือของเขาขาง หนึ่งจับมือของหมอทโี่ อบรอบตวั ไวแ นนราวกบั กลวั วา คนขา งหลงั จะเปน อันตรายกอนจะเปล่ยี นทิศทางปน จกั รยานกลบั ไปทางหอพกั นักศกึ ษา แพทย ตอนน้ีแคเ ขาไดท ําหนา ท่ีตรงน้กี พ็ อใจแลว จกั รยานเคล่ือนตัวไปอยางชาๆไมนานกถ็ งึ หนา หอพกั ของ นกั ศกึ ษาแพทย เขาคอ ยๆชะลอจักรยานจนหยดุ นง่ิ กอนจะหันไปมองคนที่ ยังคงหลบั ตาอยอู ยางกับวา หลงั ของเขาเปนหมอน By Tartus

“พีค่ รับ” บนุ เรยี กเสียงเบา ใจจรงิ ก็อยากจะพาขน้ึ ไปสง ถึงหอ ง แตก ฏของหอพกั ในมหาลยั ทุกท่ีเหมอื นกนั คอื หามคนนอกเขา อีกอยาง เขาก็ไมร วู า หมออยูหอ งไหน “พค่ี รับ…ถงึ แลวนะ” เมือ่ เห็นวาคนทีถ่ กู เรียกยงั ไมต่ืนเขาเลย ตอ งเรยี กอกี ครง้ั พรอ มเขยาแขนเบาๆใหฐ านทพั รสู ึกตวั “อืม…” เสียงในลาํ คอตอบกลบั มาพรอ มกบั ดวงตาทัง้ สองขา งที่ คอยๆลมื ตาข้นึ อยางไมเต็มใจ “ถงึ แลวครับ” บนุ พดู ประโยคเดมิ อกี คร้งั “ถึง?” ฐานทพั ทวนคําพูดกอ นทเี่ ขาจะตาสวา งเมื่อเหน็ วาภาพ ตรงหนาเปนหอพักนกั ศึกษาแพทยท ง้ั ๆทเ่ี ขาจําไดวาพง่ึ ออกมาจาก รานอาหารตามสงั่ “พ่ีหลบั ไประหวางทาง” บุนไขขอ สงสัยกอ นจะหันมายมิ้ “ขน้ึ ไปพกั ผอ นเถอะครบั พี่เหนอ่ื ยมาท้งั วนั แลว” “อืม” ฐานทัพรบั คําสัน้ ๆกอ นจะลงจากจกั รยานแลว เดนิ มา หยบิ หนังสอื ทีอ่ ยูในตะกรา หนา รถจักรยานของบนุ ปกติกไ็ มเคยเผลอหลบั ไประหวางทางแบบนี้ “พี่จะเอาจกั รยานผมไปใชกอ นไหมครับ ผมเห็นพหี่ ลบั ไปกเ็ ลย พามาสงที่หอเลย” “ไมเปน ไร พรงุ น้คี อ ยไปเอา” ฐานทัพตอบอยา งไมใ สใจ ถงึ แม จะข้เี กยี จเดินไปคณะแตใ นเมอ่ื เขาเผลอหลบั ไปแบบนีจ้ ะโทษใครก็คงไมได By Tartus

“พล่ี ็อกกญุ แจไวร ึเปลา ครบั หรือวา ใสรหสั ไว” “ใสร หสั ” “รหสั อะไรหรอครับ” บนุ ถามดวยความสงสยั “2114” อาจเพราะความงว งเลยทาํ ใหค นท่ีตอบกลับไปลมื คดิ วาคนตรงหนา จะถามไปทาํ ไม “โอเคครบั ” บุนยม้ิ รับ “พไ่ี ปนอนเถอะครับ ดกึ แลว ” “อมื ” ฐานทพั พยกั หนา อีกครงั้ เขาหนั หลงั กําลงั จะเดินกลบั เขา หอแตก ลับตองชะงักฝเทาลงอีกครงั้ เมอื่ นึกขน้ึ ไดถ งึ สง่ิ ทเี่ ขาควรจะพูด “ขอบคุณ” คนที่ยังรอคณุ หมอเดนิ ขน้ึ หอพักยิม้ ออกมาดว ยความรูสึกดีใจ เขาคดิ วา หมอจะไมหันกลบั มาพูดอะไรกบั เขาแลว ซะอีก บนุ มองคนทีค่ ิด วาตลอดมาไมม ีทางท่จี ะเปน ไปได แตใ นตอนนค้ี นๆนน้ั กลับยืนอยูตรงหนา เขา แมวา ความสมั พันธจะไมไดพฒั นา แตส าํ หรบั เขาถอื วามาไกล กวาทคี่ ดิ ไว “ฝนดคี รบั ” ทุกคาํ พูดถกู กลน่ั ออกมาจากความรสู ึกขางใน บนุ เรมิ่ แนใ จมากขึน้ เรอ่ื ยๆวา ความรูส ึกพวกนไ้ี มใชส ง่ิ ท่ีเขาคดิ ไปเอง เขารสู ึกอยางน้ันจรงิ ๆ “อืม ฝนดี” By Tartus

“แลว เจอกันอีกนะครับ” บุนพูดตามหลังคนทป่ี ด ประตหู นาหอ ลง เขาไมร วู าอกี ฝา ยไดยินในส่งิ ทเ่ี ขาพดู ไหม หากแตว าใบหนา ท่ี มองกลับมาทางเขานดิ ๆน่ันเปน คาํ ตอบทีด่ ที สี่ ดุ ในเมอื่ สงิ่ ทเ่ี ขาเหน็ คอื รอยยิม้ ของหมอฐานทพั … บนุ ปน จกั รยานกลบั มาที่คณะแพทยอีกคร้ังกอ นจะมองหา จกั รยานของคณุ หมอฐานทัพท่ไี มไ ดยากตอการตามหา เพราะบรเิ วณน้นั เหลอื จกั รยานทจี่ อดอยเู พยี งคนั เดยี ว เขาเลอื กทีจ่ ะจอดจกั รยานของ ตวั เองไวท คี่ ณะแพทยกอนจะไปปลดลอ็ กกุญแจตามรหสั ทหี่ มอบอกไว เขาปนจกั รยานกลบั มาทห่ี นาหอพักนกั ศกึ ษาแพทยเ ปน ครง้ั ที่ สอง แตในครัง้ น้ีจกั รยานที่ปนไมใชจกั รยานของเขาเหมือนคร้ังแรก เขา จอดจักรยานลงในทจี่ อดจกั รยานกอนจะลอ็ กลอ ไวเหมือนตอนแรกทห่ี มอ ทาํ หอพกั ทีย่ ังคงมไี ฟเปด ไวอยูหลายหอ งนั่นคงเปน การบอกวา หลายชวี ติ ในหอกําลงั อา นหนงั สอื หรอื ไมก็ทํากจิ วรรคสวนตวั ตางๆ เขา มองหอพักตรงหนา อยพู กั หนึ่งพรอมรอยยิม้ ทไ่ี มเขาใจตวั เองวาทาํ ไมชวง นีถ้ งึ ยิ้มบอ ย พกั หลังๆเขายิ้มจนรสู ึกวา ตัวเองใกลเ ปน คนบา ขน้ึ ทุกวนั “ฝนดีนะครับ…หมอฐานทัพ” บุนพดู อีกครง้ั ดว ยรอยยิม้ ทกุ ครง้ั ทพ่ี ดู ถึงชือ่ ของหมอ By Tartus

รา งของบุนหมุนตัวกลับไปเอาจักรยานของตัวเองเพ่ือท่จี ะได กลบั หอซึง่ ปา นนเี้ พื่อนอกี สองคนคงอาบน้ําเตรยี มตวั นอนกันแลวเพราะมี เรยี นเชา เหมอื นกันทกุ วันเลยทาํ ใหคนทีป่ กตนิ อนตหี นึ่งตสี องเปล่ยี นเวลา มานอนต้งั แตหวั ค่ําหลงั จากที่ถูกนัดรบั นองหลายวันจนเหมอื นเปด เทอม มานาน ถาในตอนนเ้ี พอ่ื นอีกสามคนรูว าเขากําลังทาํ อะไรอยพู วกนนั้ คง งงกนั ไปสามวนั เจด็ วนั แนๆ ไมเ คยมใี ครคดิ วาคนดิบๆอยา งเขาจะทําอะไร เพือ่ คนอนื่ เปน บนุ เปนคนท่ีไมชอบทําอะไรใหใครกอน เขาไมไดเปน ผูให กลับกันเขาเปนผรู บั มากกวา เขาไมเคยใสใจไมเคยสนใจใครนอกจาก ตัวเอง เขาเปนคนพูดตรง คิดอะไรก็พดู ออกไป และน่ันคอื สง่ิ ท่เี ขา เปลีย่ นไป ตัง้ แตเ จอหมอ...เขากไ็ มเ คยพูดในสิ่งที่อยากจะพดู ออกไปตรงๆ เลยสกั ครง้ั By Tartus

จบี หมอครง้ั ที่เจ็ด “ครับ” นา้ํ เสียงตอบรบั รอบท่หี า ของวนั เอยออกมาเนอื ยๆ บุ นพยักหนารับทกุ คาํ พดู ท่รี นุ พก่ี าํ ลังบอกเขาเกีย่ วกับวนั ประกวดดาวเดือน ของคณะในอาทิตยห นาท่จี ะถึง แมจ ะไมไดสนใจและไมอ ยากลงเขาประกวดแตก ต็ อ งโดนลาก มาเพียงเพราะในตอนนเี้ ขาโดนรนุ พ่ีวา กหลายคนหมายหวั ไว ถาขดั คาํ สัง่ ตอนนีท้ ุกอยางคงแยล งกวา เดมิ “นองบนุ มอี ะไรจะถามพี่ไหมคะ” รนุ พ่ีทพี่ ูดยงิ ยาวมาเกอื บยส่ี ิบ นาทีถามดว ยนาํ้ เสยี งกระตือรอื รนหากแตคนฟงไมไ ดร ูสกึ เชนนนั้ “ไมม ีครับ” บุน ทาํ ทาจะลกุ ออกไปจากลานคณะทม่ี คี นมาน่งั ฟง เหมอื นเขาเกอื บสบิ คน “เด๋ยี วนอ งบุน!” รุนพเี่ รียกเขาไวอ กี คร้งั “อยา ลืมบอกการ แสดงกับพีภ่ ายในวนั ศุกรนน้ี ะ” “ครับ” บุนยมิ้ นดิ ๆกอนจะยกมอื ไหวด วยความเคารพแลว ขอ ตัวออกมา มีหลายคนท่ลี งประกวดกจ็ รงิ แตเหมือนรุนพ่จี ะตองการเขามาก เปนพเิ ศษ ตั้งแตท ่เี อาใบสมคั รมาใหถ งึ หนา หอ งเรยี น เรยี กไปพูดเรือ่ งการ ประกวดบอ ยๆ รวมถึงพดู ช่อื ของเขาบอ ยมากกวา เพือ่ นท่ีประกวด ดว ยกนั By Tartus

เฮอ … ยังไมท นั ท่ีจะเดินออกมาจากคณะเขาก็นกึ ขนึ้ ไดว าอยากจะซ้ือ ของกลับเขาไปกินท่หี อง วนั นเี้ ลิกเรยี นตัง้ แตบา ยโมงเลยทําใหเขาพอมี เวลาทําอาหารกินเอง ถึงแมวาปกติจะชอบซื้อทานมากกวากต็ าม ไหนๆ เขากเ็ รยี นอยูคณะเกษตร อดุ หนนุ คณะตวั เองก็ไมแปลก บุนเดินเขามาในรา นเล็กๆทเ่ี ปดอยใู นคณะของตวั เอง ภายใน รานเต็มไปดวยผลติ ภัณฑจากคณะเกษตร แยมทาขนมปง นมเกษตร รวม ไปถึงผักปลอดสารพิษ เขากวาดตามองไปทวั่ รา นอยางกับหาจดุ สนใจ ไมไ ดในเม่อื ของในรานดนู าซอื้ ไปหมดทุกอยา ง จนสายตาของเขาหยุดลง ทแ่ี ครอท แครอททไ่ี มไ ดใ หญเทา ท่หี มอเคยซื้อ…มันคอื เบบ้แี ครอท พอเห็นแครอทเขากน็ กึ ถงึ หนาของหมอขน้ึ มาทันที ไมรอให ความคดิ แลนไปมากกวา นี้ บุน หยิบเบบ้ีแครอทที่ใสถุงไวอ ยา งดขี น้ึ มากอน จะหนั ไปเลือกของอกี สองสามอยา งเพ่ือกลบั ไปทาํ กบั ขาวกินกับสองและ สามท่หี อ จะอรอ ยหรอื ไมอรอยกแ็ ลว แตบุญแตก รรมที่ทาํ มา แลปสามชว่ั โมงในตอนบายไมส ามารถดึงสมาธิของคนท่สี วม เสอื้ กราวดใ หอ ยไู ดโดยไมง วง ฐานทัพเดนิ ออกจากหอ งมาเพ่ือลา งหนา By Tartus

และทําธุระสว นตัวกอนทีจ่ ะกลับเขาไปเผชญิ แลปท่แี สนงวงอีกครง้ั ความ จริงเขาก็ด่มื กาแฟตง้ั แตเชา แลว สงสยั คาเฟอนี ในรางกายยงั ไมพ อ ระหวางทางท่กี ําลงั เดินไปหอ งนา้ํ สายตาของเขาก็หยุดลงทีร่ า ง ของคนคุนตาเดนิ ตรงมาท่ีจกั รยานของเขาอยา งไมลงั เลพรอ มกับ ถงุ พลาสติกที่มีของอะไรบางอยา งอยใู นถุง บุนแขวนถงุ ไวท ่แี ฮนจกั รยาน กอ นจะเปด กระเปาแลวฉกี สมดุ หนากลางออกมาพรอ มกับเขยี นขอความยุ กยิกอยูพกั หน่งึ แลวมว นสอดเขา ไปในถงุ ทกุ การกระทําถกู จับจองดวยสายตาของเจาของจกั รยานทไี่ ม เขาใจวาบนุ กําลงั ทาํ อะไรอยู ใบหนา ทเ่ี ปอ นดวยรอยยิ้มดมู ีความสขุ หลงั จากท่จี ดั การทกุ อยา งเสรจ็ เรียบรอ ยแลว บุนหมุนตวั ทาํ ทา วาจะเดิน กลับแตด ันหนั มาอกี รอบทําใหคนที่กําลงั มองเพลินๆถึงกบั ตองรบี หมนุ ตัว ไปซอนหลงั เสาตน ใหญ ทันใชไ หม ฐานทพั นึกในใจกอ นจะคอยๆย่นื หนาไปดอู กี คร้งั แตกลับไมพ บ รา งของคนทีย่ นื อยูเมือ่ ครอู กี แลว เขาถอนหายใจชา ๆกอนจะมองถงุ ท่ี แขวนอยทู ่จี ักรยาน ใจกอ็ ยากจะเดินลงไปดูวามันคืออะไรแตเขาไมมเี วลา มากขนาดนัน้ ฐานทพั มองถงุ ตรงหนาอีกพกั หนึ่งกอนจะตดั สินใจเดนิ กลบั เขา หอ ง โดยทีไ่ มรูเลยวา มสี ายตาของใครอีกคนจองมองเขาอย…ู By Tartus

บุนคอยๆยื่นหนา ออกมาจากบนั ไดชน้ั สองทเี่ ขารีบวงิ่ ข้ึนมา หลังจากท่ีเหน็ เงาแวบๆมองเขาตอนทอ่ี ยขู า งลาง ทนั ทที รี่ วู าเปนหมอฐาน ทพั ใจก็อยากจะเดนิ เขาไปทกั เหมือนทกุ ทแี ตเ ขารูตัวเองดีวาไมควรทํา แบบนนั้ ทา ทางของหมอดเู หมอื นต้งั ใจจะไมใ หเขาเห็น ง้ัน…เขาแอบดอู ยตู รงน้ีกไ็ ด ถา มันจะทําใหหมอสบายใจมากกวา ฐานทัพกลับเขามาในหองแลปอกี ครง้ั กอ นจะเดินไปรวมกลุม กับปกปอ งและคนิ ที่มสี ภาพไมต างจากเขาเทา ไหร เหน็ ทวี นั นี้เขาตอ งหลับ เปน ตายเหมอื นวันกอ นๆอกี แนๆ เวลาในการเรยี นผา นไปชา ๆราวกับหนงึ่ ปจนเขม็ ยาวช้เี ลขสิบ สอง เสียงถอนหายใจจากคณุ หมอหลายๆคนดงั ข้ึนพรอ มกบั เสียงของ อาจารยทีบ่ อกใหเ กบ็ อุปกรณแลวกลับได ฐานทพั จัดการทกุ อยาง เรียบรอยกอ นจะเดนิ ออกมาพรอมกับเพ่ือนอกี สองคนทที่ าํ หนาตาเหมอื น ตองการกลบั ไปลมตัวลงนอนบนเตยี งนุมๆ “พรุงนเ้ี จอกนั ” คาํ พดู ลาทม่ี กั พูดกันทุกวันหลงั เรยี นเสร็จ ฐาน ทพั โบกมือลาเพื่อนอีกสองคนกอ นจะตรงไปทร่ี ถจักรยานของตวั เองทีจ่ อด อยพู รอ มกับถงุ ทย่ี ังไมห ายไปไหน วันน้ขี าดูกาวยาวผิดปกติ เขาเดนิ มาถงึ ทรี่ ถพรอ มกับดึง กระดาษทีส่ อดอยอู อกมากางดูขอ ความทเ่ี ขียนส้ันๆแตใ ชก ระดาษได สนิ้ เปลอื งพนื้ ท่ี เนอ้ื ความเขียนวา … By Tartus

‘เหน็ แครอทแลว นกึ ถึงพผ่ี มเลยซือ้ มาฝาก ลองทานดนู ะครบั แตนี่ไมใชแครอทนะ…เรียกวา เบบแี้ ครอท’ ตวั หนังสอื ที่คอนขา งอานยากลงทา ยชอื่ ทค่ี ณุ หมอคนุ เคย ฐาน ทัพมว นกระดาษเก็บไวอ ยา งเดมิ กอ นจะเปดดูถงุ ทใี่ สเ บบแี้ ครอทสสี วยไว ขางในจนคนทเ่ี หน็ แอบย้มิ ในใจ ถา เรยี งลาํ ดบั ผักผลไมท ช่ี อบทานมาก ทสี่ ุดสง่ิ แรกของฐานทัพกค็ อื แครอท ไมรูวา ทาํ ไมถงึ ชอบแตเ หน็ ทไี รกอ็ ด ใจซอื้ กลับไปไวท่หี อไมไ ดทุกที เขาหยบิ ถงุ ทแ่ี ขวนไวใ สตะกรา หนา รถกอ นจะปลดลอ็ กจกั รยาน เพอ่ื เตรยี มตัวกลบั หอพัก พอเห็นจกั รยานก็นกึ ขึน้ ไดถ ึงวนั น้ันท่ีตอนเชา มา จกั รยานก็มาจอดอยูห นา หอเขาทั้งๆทเ่ี ขาจอดทง้ิ ไวทค่ี ณะ แตไ มตอง สงสัยนานเขาก็พอจะเดาออกวา ใครเปน คนเอามาจอดไวใหเ ขา มคี นเดยี วท่รี ูรหสั ฐานทัพปนจักรยานกลบั มาทห่ี อพกั ในเวลาเกอื บหา โมงเยน็ เปน วนั ที่เรียกวาเลกิ ไวทส่ี ดุ เลยกว็ าได เขาจอดจกั รยานโดยไมล มื ทจี่ ะ หยิบถงุ แครอททอ่ี กี คนซือ้ ใหติดมอื ขนึ้ ไปดว ย ขอบคุณสาํ หรบั แครอท By Tartus

สนามบาสของมหาลยั มผี คู นพลุกพลา นผิดปกติ คนท่ถี กู โทร เรียกจากเพ่ือนจอดจักรยานไวข างสนามกอ นจะเดนิ ไปหาเจาตวั ท่ีนงั่ ย้มิ ดี ใจท่เี หน็ เพอ่ื นตวั เองยอมมาตามคําคะย้นั คะยอของเขา “อะไรวะสอง” บนุ ท่โี ดนเรยี กออกมากลางคันทาํ หนางงๆ ความจริงมอี ะไรดว นกก็ ลับไปคุยกนั ทห่ี อก็ไดไมเหน็ ตอ งเรียกมาถงึ ทน่ี ี่ รสู กึ แปลกๆยังไงไมรู “นึกวา จะไมมาแลว ครบั พอวาทเ่ี ดือนคณะ” คนทีต่ ดิ นิสัยกวนๆ ลกุ ขึ้นเดนิ มากอดคอบุนไว “มาแลว มึง” สองพูดพรอ มกับหนั ไปมองเพอ่ื น อกี สองคนที่นง่ั รออยูก อนหนา ไอหนึ่ง ไอสาม อะไรของพวกมันวะ… ยงั ไมทนั ท่ีจะไดถามอะไรใครอีกคนกเ็ ดนิ มาตบบา บุนหนักๆกอ น จะเอย ทกั ทายดวยคําพดู สบายๆทท่ี าํ ใหอ ีกคนถงึ กบั เงียบไปช่ัวขณะ “ไงบุน ไมไ ดเ จอกันนานเลยนะ” “พีต่ า” บนุ เรียกชื่อคนตรงหนา อยางไมเต็มเสยี ง ความทรงจํา เกาๆที่เขาเคยพยายามลบออกไปเริม่ กลบั มาหลอกหลอนเขาอีกครง้ั ทงั้ ๆที่ไมอ ยากจะใหความทรงจําพวกน้ันกลับมาอีก “กูขอตัว” บุนแกะมือสองออกแลว ทาํ ทา จะเดนิ ออกมาโดยไม รกั ษามารยาท ทาํ ใหเพ่ือนอกี สองคนทเ่ี หน็ ทา วา จะไมด ีตองรีบว่ิงเขามา ขวาง By Tartus

“ไอส ่ี…ใจเย็นดิวะ” สามพูดกอ นจะเหลอื บไปมองพี่ตา ทย่ี ังคง หนั มายม้ิ ใหเ พอ่ื นของเขา “พากมู าเจอมันทาํ ไม” บุน กดเสียงลงตํ่า พยายามขมอารมณ ทพ่ี ลุง พลา นอยูข างใน “กถู ามวา พากูมาเจอมันทําไม!!!” “ใจเยน็ ดิมึง” หนงึ่ พดู ดวยนา้ํ เสยี งใจเยน็ เขารดู ีวา ระหวางไอส ่ี กบั พ่ีตา มเี รอ่ื งที่ไมด ีตอกนั มานานและมนั ทาํ ใหเ พอื่ นของเขาไมก ลา ที่จะ ทาํ ในสงิ่ ที่รักตอ เพราะไมอยากใหจมอยกู บั อดตี เลยตอ งใหม ันมาเผชิญหนา “เย็นยงั ไงวะ พวกมึงกร็ ูว า กเู กลียดหนา มัน” เขาไมเ คยโมโห อะไรเทาวนั น้มี ากอ น วนั ทเี่ พอื่ นทุกคนรูทุกอยา งแตย ังดนั ใหเ ขามาเจอกับ คนทีไ่ มอยากเจอ “กเ็ พราะรูวา มึงเกลียดกูเลยพามึงมาเจอไง” สองทเี่ ดินตามมา พดู ข้ึนบา ง “มึงไมอยากกลับไปแกไขอดีตหรอวะ” “ห…ึ กูกลบั ไปแกไขอะไรไดวะ” บนุ รตู ัวดีวาตอนนเี้ ขาอยใู น อารมณท ีพ่ รอมจะระเบิดไดทกุ เมอื่ และเขาไมชอบตวั เองทุกครงั้ ทเ่ี ปนแบบ น้ี “ฟง กูนะไอส…่ี ” สองถอนหายใจกอนจะเร่ิมอธบิ ายในสงิ่ ทเี่ ขา ตอ งการบอก “มึงว่ิงหนีมาก่ปี แลว วะ มึงไมอยากกลับไปเผชญิ หนากับมนั บางหรอ” “ไม…” บนุ พดู พรอมกมลงมองขาตัวเอง By Tartus

ขาทก่ี วาจะกลบั มาเดินไดป กติ ขาทีเ่ ขาตองใชร ะยะเวลาในการ รักษาตวั นานแรมป ขาที่เขาเคยเดนิ วง่ิ ไดสะดวกสบายแตก ลบั โดนมันทํา ใหความฝน ทุกอยางของเขาจบลง “มันเปลี่ยนอะไรไมไดห รอก” เขาพดู อยางคนยอมแพ บนุ ไมเคยยอมแพอะไรงายๆแตกับเรอ่ื งนเี้ ขายอมทจี่ ะเปนฝาย ถอยออกมาเพราะไมว า เขาจะพยายามมากแคไหนสดุ ทา ยเขาก็ตองแพ ใหก บั คนๆนอ้ี ยูดี ทงั้ ๆท่ีตัวเขาเองไมเ คยทําอะไรใหม นั กอ น ไมเคยเลย “เช่ือในพวกกูสกั ครงั้ มึงลองว่ิงชนปญหาครงั้ น้ไี ดไหมวะ เหมอื นครั้งกอนๆทมี่ ึงเคยทํา” สองพูดออกมาดว ยความรสู ึกหลากหลาย ภายในใจ ไมอยากใหไ อส่ตี อ งทิ้งความฝน ของตวั เองเพยี งเพราะเหตกุ ารณ ในวนั นน้ั “จะใหกทู ํายงั ไงวะ” “สมัครเปน ตวั แทนบาสมหาวิทยาลยั ” “…!!!” คาํ พูดของสองทาํ เอาคนทีถ่ ามออกไปเงียบลงทนั ทที ่ี เพ่ือนพูดจบ บนุ ถอนหายใจออกมาหนกั ๆกอนจะสายหนา แทนคําปฏเิ สธ เขาไมกลา “กแู คอ ยากใหมงึ หลดุ จากเหตุการณใ นวันนน้ั ” สองพูดตอ “ยัง ไมตองใหคําตอบพวกกตู อนน้กี ็ได แคอ ยากใหม งึ กลบั ไปคิด” By Tartus

“อืม” บุน พยักหนา รับคาํ แมวาในใจลึกๆจะไมคิดลงสมัคร “พรงุ น้ีสมัครวันสุดทา ย” “…” “กูหวังวา มงึ จะทํา…เพอื่ ตวั มึงเอง” เขาปนจกั รยานออกมาจากสนามบาสหลังจากท่คี ุยกับเพ่ือนอีก สามคนเสร็จ บนุ ขอตัวกลับมาท่ีหอกอ นสว นอีกสามคนยงั คงอยทู สี่ นา บาสดูคนอน่ื ๆเลนบาสเพ่อื รอเวลานดั ชว งเย็นที่ทัง้ สคี่ นวา งตรงกันเพือ่ ไป หารา นน่ังกนิ แถวมหาลยั ในตอนน้ีหวั สมองของเขาขาวโพลน คดิ อะไรไม ออก ไมร ูวาจะทาํ ยังไงตอ ไปทั้งๆทใ่ี นใจเขาก็ยังคงตอ ตานอยูล กึ ๆ แตเ พราะความกลวั … กกึ ! จกั รยานของเขาหยดุ ลงเมอ่ื เห็นใครบางคนกาํ ลงั เดนิ สวนกบั จักรยานของเขา ถา เปน เหมอื นทกุ ครง้ั บุนเองกค็ งจะกระตอื รือรนแลว รบี วกจกั รยานกลบั ไปหา แตใ นครง้ั น้ีเขาทาํ เพยี งแคห นั ไปมองดอู ีกคนเดนิ ออกหางจากเขาไปเรอ่ื ยๆ จนคนๆนน้ั หยดุ ฝเ ทาลงแลว หนั กลบั มามอง เมื่อรสู กึ เหมอื นมใี ครมองเขาอยู “มีอะไร” ฐานทพั เปนฝา ยเรม่ิ ถามเม่อื เหน็ อีกฝายดสู หี นาไมด ี เขาแคจ ะเดินออกไปซ้อื ของไมไ กลจากท่ยี ืนอยู คยุ สักพกั กค็ งไมเปนไร By Tartus

“เปลาครับ” บุน สายหนา แลว พยายามยิ้มใหอ ีกฝายดู เขา คอ ยๆถอยจกั รยานเพอื่ ทีจ่ ะไดไ มตองตะโกนคยุ กับหมอ “พ่ีจะไปไหน…ผม ไปสง ไหม” “เปน อะไร” ฐานทัพไมไดส นใจคําถามของคนตรงหนา เขารสู กึ แคว า วันนร้ี อยยมิ้ ทีเ่ ห็นน้ันเปลีย่ นไป มันเหมือนเปน การฝน ยิม้ ทัง้ ๆท่ีในใจ มเี รอื่ งบางอยางอยู ซง่ึ ถา คนตรงหนาไมเลาเขาก็คงไมถามตอ เพราะมันจะทาํ ใหอกี ฝายลาํ บากใจเปลา ๆ “ผม…” “โกหก” เขาท้งิ ทา ยไวแ คน น้ั เตรียมตัวจะเดนิ ออกมาเมื่อเห็น วาคนตรงหนาไมอ ยากจะเลา ฐานทัพเองไมใ ชคนที่อยากรอู ะไรตองรูใ หไ ด ขนาดน้นั ในเมอื่ อกี ฝา ยไมพรอ ม เขากไ็ มถ ามตอ “พีค่ รบั ” นาํ้ เสยี งเรยี บๆเอย เรียกอีกคนใหห ยดุ เดนิ “พ่ีวา ง ไหม” “…” “อยูกบั ผมกอ นไดร ึเปลา ” “อืม” ฐานทพั รับคาํ ส้ันๆกอ นจะหันกลับมาอกี คร้ัง สีหนา ของ คนตรงหนาบง บอกทกุ อยางไดเ ปนอยา งดี By Tartus

บนุ จอดจักรยานลงขา งๆรมิ ฟุตบาทกอ นจะน่งั ลงตรงเกาอไ้ี ม ไกลจากทจ่ี อดจกั รยาน รา งของหมอฐานทพั น่ังลงเงียบๆเพอื่ รอฟงสงิ่ ที่ คนขา งตวั กําลงั จะเอยออกมา “เม่อื กอ น…ผมชอบเลนกีฬามากๆ” บนุ เหมอ มองออกไปไกล สดุ สายตาราวกับกาํ ลังหวนนึกถึงอดีตทข่ี มขน่ื “กีฬาทผ่ี มชอบเลน ท่สี ุด คือบาสเกตบอล” “อืม” ฐานทัพรบั คําสน้ั ๆแลว หันไปมองแววตาที่เต็มไปดวย ความเจ็บปวด “ผมเลน เกงมาก เกง ชนดิ ทอี่ าจารยขอใหผ มเปน ตัวแทน โรงเรยี นไปแขง กีฬาระดบั ภาค มันเปนสิง่ ทผ่ี มใฝฝนมาตงั้ แตเ ปนนกั กฬี า ของโรงเรยี นวา สักวนั ผมตอ งไดไ ปแขงระดบั ภาคใหได เพราะมันไมไดจบ แคต รงนนั้ ถา เกดิ ฝม อื ดีก็อาจจะไดเปนถึงนักกฬี าทีมชาติ” บนุ หวั เราะ เบาๆ “แตทกุ อยางมนั ไมเปนไปอยางที่คิด…” เสียงของเขาขาดหวงทาํ ใหค นท่กี าํ ลังฟง อยูเงยี บๆหันไปมอง คนขางๆอกี ครงั้ ในแววตาคนู ้นั มคี วามรูส กึ หลากหลายอารมณซ อนอยู ทง้ั เศรา เสียใจ และ ความเกลยี ด ฐานทพั กําลงั จะบอกใหบนุ หยดุ เลา แค ตรงนแ้ี ตยังไมท นั ทจ่ี ะพดู ขัดเสยี งของบุนกเ็ ลา ตอ “ผมมีรุน พีท่ ่ีเคารพอยูคนหนงึ่ เขาชอื่ พี่ตา พ่ีตา เปนหัวหนาทีม ของโรงเรยี น เปนคนท่เี กงทสี่ ดุ ในทีมกว็ า ได ในตอนน้ันผมเคยฝนวา อยากจะเลน บาสเกง ใหไดค รงึ่ ของพตี่ า แลว วันนน้ั ก็มาถงึ ผมไดเปน By Tartus

ตัวแทนของโรงเรียนไปแขงระดบั ภาคโดยท่ีผมเปน เด็กมอส่ีคนเดียว นอกน้นั เปน รนุ พ่ีของผมทั้งหมด ผมไดขึ้นมาเปนตวั จริงและพีต่ า โดน เปล่ียนไปเปน ตวั สาํ รองเพียงเพราะชว งนน้ั พีเ่ ขาไมไ ดมาซอมเพราะมี ปญ หากับแฟนบอ ย ครเู ลยลงโทษพ่ีเขาโดยการเปล่ยี นผมที่เปนตัวสํารอง ขน้ึ มาเปน ตวั จริงและใหพ ี่เขาเปน ตวั สํารองแทน” “แลว ทําไมไมเปล่ยี นกบั คนอ่ืน” “ผมก็ไมรู แตครูบอกวาอยากจะใหผ มเปนตวั จริงแทนพตี่ า ” “แลว เขาไมโ กรธ?” “โกรธสิครับ โกรธมากดวย” บุนหนั มายมิ้ บางๆใหฐานทพั เปน รอยยม้ิ ที่เศรา ทส่ี ุดเทาท่ีเขาเคยเหน็ จากคนๆนี้ “วันนั้นเปน วันกอ นไปแขง สองวัน ผมนัดกับพวกเพอ่ื นๆไปเลนเกมสที่รา นเกมสเ หมือนปกติทกุ วัน แตผ มไปชา กวาเพราะผมติดซอมทโี่ รงเรยี น กวา จะเลกิ ก็เกอื บหน่งึ ทุม... ผมเดนิ ไปตามทางทีเ่ คยไปทกุ วันเหมอื นปกติ แตมนั กลบั ไมเปนอยางที่ผม คิดไว” บุน พดู พรอมกับกม หนา ลงพยายามสงบสติอารมณข องตวั เอง ท้ังๆท่เี ขาพยายามจะลมื … “ถา ไมไหว ก็หยุดกอน” “ผมไหวครับ ถา พี่อยากจะฟงตอ” บุนหนั มายม้ิ ใหอ กี ครัง้ “จูๆ ก็มีของแขง็ ฟาดลงทข่ี าของผมอยางแรง ในตอนนัน้ ตวั ผมทรดุ ลงไปกับ พ้ืน ผมรอ งเสียงดงั จนคดิ วา คนในละแวกนน้ั ตองไดยนิ แตท างท่ผี มเดนิ มนั เปนซอยลดั ท่ีไปถงึ รานเกมสไดใกลกวา คนเลยไมคอยพลุกพลาน ผม By Tartus

ถูกรุมกระทืบโดยที่ผมเองกไ็ มร ูวาใครเปน คนทํา ทงั้ ๆที่ผมไมเคยมีเรอื่ งกับ ใคร ทีแ่ ปลกก็คือพวกมันดันสนใจขาทง้ั สองขา งของผมเปน พิเศษ…ไม หนาสามตีลงมาทขี่ าผมอยางไมยง้ั จนผมรสู กึ เหมือนกระดกู ของผมแตก เปน เส่ียงๆ แลวเสยี งๆหนงึ่ ก็สงั่ ใหคนพวกน้นั หยุด…ผมหันไปมองตามตน เสยี งนน้ั พ่รี ไู หมวาใคร” “…” “พี่ตา ” บนุ พดู นํ้าเสยี งสนั่ เขาสูดลมหายใจเขา ลึกๆกอนจะพดู ตอ “ผมโทรไปหาเพือ่ นอกี สามคนหลงั จากที่พวกมันไปกันแลว ขาผมหกั ตองเขารับการรกั ษาตัวเปน เวลาเกือบหนง่ึ ป สวนพี่ตา ไดกลับมาเปนตวั จรงิ อีกครง้ั เพราะผมไดร ับบาดเจบ็ เลยตองขอสละสทิ ธ”ิ “อืม…” ฐานทพั ไมรูว า ตวั เองควรจะพดู อะไรออกไปในเม่อื ส่ิงที่ เขาไดฟงมาเปนเรอื่ งทีค่ อ นขา งจะละเอียดออนกับความรสู กึ ของคนที่มใี จ รกั ในสิ่งหนึ่งมากๆ “ผมจะไมโกรธถาทกุ อยางทเ่ี กิดขึ้นผมทาํ ตัวเอง…แตท ผ่ี มโกรธ เพราะผมทําอะไรไมไ ด ไมมีพยาน ไมมีหลักฐาน” พดู ใหใครฟงก็คงไมมี ใครเชื่อเพราะในสายตาหลายๆคนพต่ี า คอื เทวดาใจดี สว นเขามันกแ็ คเ ด็ก คนหนง่ึ ที่พาลวาพตี่ าเปนคนทํารา ย “ความจริงผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปแลว ถา พวกเพื่อนมันไมโทรเรยี กผมใหไ ปเจอพ่ตี าวนั น”้ี “ไปเจอทําไม” By Tartus