(ผม)จีบหมอ

รางสงู ในชดุ ไปรเวทยนื อยทู ปี่ า ยรถเมลหนา มหาวิทยาลยั เส้ือสี ดาํ ขนาดหลวมกวา ตวั เล็กนอ ยกับกางเกงยีนสสเี ขม ตัดกบั กระเปาขนาด กลางทสี่ ะพายพาดขางทําใหค นทเ่ี ดนิ ผา นไปมาตอ งหนั กลบั มาดู อาจ เพราะไมไ ดอ ยูในชุดนกั ศึกษาเลยทําใหค นแปลกตาเมอ่ื เหน็ เดอื นคณะ เกษตรอยูในชดุ สบายๆกับทา ทางท่ไี มดูรบี รอนอะไรชวนใหห ลงเสนห หู ฟง ท่เี สียบฟง เพลงทาํ ใหเขาไมไ ดย นิ เสียงรอบขา ง นาฬกิ าบอกเวลาแปด โมงตรงหากแตคนท่เี ขารอยงั ไมมา จะมาจริงๆใชไหม สัมผัสเบาๆทีแ่ ตะขางหลังทาํ ใหเขารีบหนั กลับไปมองทันที กอนทรี่ อยยิ้มจะปรากฏขน้ึ เม่อื คนทเี่ ขารอมาถึงตามนัด แมว าทาทางของ คณุ หมอจะดเู หนอื่ ยหอบมากแตก็มาตรงเวลาตามที่นดั ไว “ตืน่ สาย” ไมบ อยนกั ทเ่ี ขาจะพดู คาํ ๆนีอ้ อกมา ปกตฐิ านทัพ เปนคนตนื่ เชา แตเ มอ่ื คืนเขามวั คิดอะไรเรอื่ ยเปอ ยกวาจะนอนหลับกป็ าไป เกอื บตสี าม เกอื บมาไมทัน “คราวหลังโทรบอกผมกไ็ ด ไมเหน็ ตอ งรบี มาขนาดนี้เลย” บุน พดู ดวยน้ําเสยี งเปน หว ง ฐานทัพสวมชดุ สบายๆตามสไตลของเขา เสอ้ื ยดื สกี รมมดื กับ กางเกงยนี สสเี ขมรองเทาเขา กับชุดที่ใสอยพู รอ มกบั หมวกแกป อีกหน่ึงใบ ท่ีเตรยี มมาเผ่อื ไวเ ม่ือไปถงึ ยงั สถานท่ีทนี่ ัดหมาย By Tartus

“รถมาแลว” บนุ หนั ไปมองรถเมลทโี่ ลง เกือบทง้ั คนั ในวันเสาร เชา “ไปเถอะครบั ” “อมื ” ฐานทพั รับคําสน้ั ๆกอ นจะเดนิ ขน้ึ รถเมลต ามหลังเพ่ือไป ยังบานของบุน ฟงไมผ ิด…บานบุน “พี่นอนไดน ะครบั ถาถงึ เด๋ียวผมบอก” บุนหันไปบอกฐานทัพท่ี นง่ั ตดิ กระจก “หรือพจี่ ะรอไปนอนในรถท่บี านผมรวดเดยี วกไ็ ด” “อยา งหลังดกี วา ”ฐานทพั บอกกอนจะทอดมองออกไปนอก หนาตา ง การจราจรวนั นด้ี ูโลงกวาวนั ธรรมดา รถราเคลื่อนตัวไดส ะดวก แมวาจะมบี างจุดทย่ี งั ตดิ อยูบ างแตก ถ็ ือวาดกี วาวันธรรมดาในการเดินทาง ออกตา งจงั หวดั รถเมลจ อดลงหนา ปากซอยใหญที่มีวนิ มอเตอรไ ซคจ อดรออยู สามถึงส่คี ัน บนุ เดนิ ไปบอกตาํ แหนง ทางเขาบา นของเขากอนจะเรยี กให ฐานทพั ข้นึ ซอนคันขางๆแลวขบั เขาไปในซอยใหญ บา นของบนุ เปนบา นสองชน้ั หลังเลก็ ๆ อาจเพราะอยกู ันแคสาม คนพอแมลูกเลยทาํ ใหไมมเี หตุผลที่จะตองมีบา นหลังใหญ เสยี งหมาเหา ทกั ทายเจา ของท่ีไมกลับบา นมานานกบั บุคคลแปลกหนา ทไี่ มรจู กั เสียง เหาดงั ระงมอยูอยางน้นั จนบนุ เดนิ เขาไปกอดหมาตวั อวนพันธุบางแกว ที่ เลี้ยงไวเ กือบเจ็ดป By Tartus

“วาไง คดิ ถึงกันไหม” บนุ ย้มิ ใหก บั เจา อวนหมาประจําบา นท่ี สา ยหางดกุ ดิกนา หมัน่ เขย้ี ว “คนนีร้ ุนพขี่ องพบ่ี ุนเอง ไมเ หา นะครับ” บุน พูดราวกบั วาเจาอวนของเขาฟงรเู รอื่ ง ฐานทัพยนื มองรา งสูงทนี่ ง่ั ลงไปเลน กับหมาอยา งมีความสขุ กอ็ ด ยิม้ ออกมาไมได ความจรงิ แลวเขาเองก็เปนคนรกั สัตว แตสตั วม ักจะไมถกู ชะตากบั เขา อาจเพราะฐานทพั ไมร ูว ิธีการท่ีจะเลน กบั มนั และนาํ้ เสยี งท่ีมี เพียงโทนเสยี งเดยี วเลยทาํ ใหส ตั วเล่ียงท่ีจะเขาใกลเ ขา คิดแลวก็เศรา “พ่อี ยากเลนกบั เจาอว นไหมครับ” บนุ หันมาถามคนท่ียืนอยู นอกรั้วบา นเพราะกลวั หมาจะวิง่ เขามากดั “เลนไดหรอ ไมก ัดหรอ” ฐานทัพถามอยางนกึ สนใจ หมา ของบนุ ตัวอว นกลมนารัก แคม องยังรสู กึ ไดวาขนรอบตวั ตองน่มิ ไมตา ง จากขนตกุ ตาหมี “ปกตเิ จาอว นมันจะเหา ทุกคน แตตอนน้มี นั หยุดเหาพีแ่ ลว ” “อืม” “หมามันกเ็ หมอื นเจาของแหละครับ” บนุ ระบายยิม้ นดิ ๆกอน จะหนั ไปหาเจาอวนแลวพดู ตอ “เวลามนั รวู า เจา ของชอบใครมันกช็ อบ ดว ย” “หรอ” ฐานทพั หวั เราะเบาๆ เจาของชอบใครมนั กจ็ ะชอบดว ย… By Tartus

“มนั ไมก ัดหรอกครับ ผมจะอยตู รงน้ี ถา พีอ่ ยากเลน กบั มัน” บนุ พดู ดวยนํา้ เสียงออ นโยน ทา ทางของหมอฐานทพั ดูสนใจเจา อว นมากแต อาจเพราะดว ยความทหี่ มาของเขาตวั ใหญเลยทาํ ใหหมอออกอาการไม มนั่ ใจ “ลองดูกไ็ ด” ฐานทัพพดู พรอมกับคอยๆเล่อื นประตูรว้ั บา นออก แลวแทรกตัวเองเขา มายืนอยใู นบาน ทนั ทที ่ฐี านทพั เขา มาเจาอวนกก็ ระโจนเขา หารา งสูงเต็มแรงจน ฐานทพั เซไปเลก็ นอ ย ลิน้ เปย กๆเลยี ที่มือของเขากอ นทข่ี าท้ังสองขางจะ ตะกุยเสื้อของฐานทัพจนเปน รอยเทาเตม็ เสือ้ “อวน ไมแ กลง พ่เี ขาสิ” บุน ย้ิมออกมาเมอ่ื เหน็ ปฏิกริ ยิ าของหมา ตวั เอง แสดงวารูจ รงิ ๆวาเจาของชอบใคร… “ไมเปนไร” ฐานทพั ยม้ิ ออกมา “เจา อวน” นา้ํ เสียงนมุ ท่ีเอย ออกมาทําใหคนทน่ี ง่ั ดอู ยูเกิดอาการอิจฉาหมาข้ึนมาทันที รอยยิม้ ของหมอฐานทพั เผยออกมาแสดงถึงความรสู กึ ที่มี ความสขุ ลึกๆขา งใน รอยย้ิมท่ดี สู ดใสกวาทุกๆครงั้ ทําใหบ นุ อดนอ ยใจ ไมไ ด เจาอว น…รอยย้ิมนน้ั ของกูโวย ยยยยย!!!! “มากไปแลวนะ เกินหนาเกนิ ตา” บนุ บนอบุ อบิ หากแตไมไดร บั ความสนใจจากคนที่มาดวย By Tartus

“เจา อว น” ฐานทพั ยังเรยี กช่ือของหมาเขาแบบน้นั พรอมกับยอ ตวั ลงไปน่ังเลน กับเจา อว น “ขี้เลน นะ” “ครบั ” บุน รับคาํ สนั้ ๆ เขามาอยูในจุดทตี่ ัวเองอิจฉาหมาตั้งแตต อนไหน… “จริงรเึ ปลา เรอื่ งทบี่ อก” ฐานทพั หันกลบั มาถามบุนแตมือยังคง ลูบหวั เจาอวนทีอ่ ยใู กลๆ “เจา ของชอบใครหมากช็ อบดวย” “หมื ” บุน ลากเสยี งกอ นจะหวั เราะ “จรงิ สคิ รบั ” “จริงหรออว น” ฐานทพั หนั กลับมาถามเจา อวนท่ีทาํ หนา ตาไม เขาใจในสง่ิ ทีท่ ง้ั สองคนพดู “ทําไมไมตอบ” “ถา มันตอบผมกค็ งว่งิ คนแรก” บุนหวั เราะเสียงดงั เขาไมเ คย เห็นหมอฐานทพั ในมมุ นม้ี ากอนและถาเห็นบอ ยก็คงไมส งผลดีกับเขา เทา ไหรน ัก หัวใจของเขาทํางานหนกั เกนิ ไป ยิง่ เห็นหมอในมมุ ตา งๆเขาก็ยงิ่ รสู ึกหวง “อยานารกั ไดไหม” บุนหลดุ พดู ออกมาอยางไมต ้ังใจ “อะไร?” “ออ เปลา ครับ…ผมพดู กบั เจา อว น” “ออ ” เกอื บไปแลวไหมละบุน… By Tartus

“ไหนของท่จี ะเอาไป” ฐานทัพถามเม่ือเหน็ วาอกี ฝายนงั่ จอง เขาไมขยับไปไหน “รถไงครบั ” บุนชนี้ ้วิ ไปที่รถกระบะรนุ เกาที่ดคู ลายกบั รถขน ของ “ตองเอาไปชว ยขนของทบ่ี า นสวน” “ออ ” ฐานทพั พยักหนาเขา ใจ “ใครขบั ” “ผมไง” บนุ ชตี้ ัวเองพรอ มรอยยิ้มมัน่ ใจ “ทบี่ า นผมตอนนีไ้ มมี ใครอยู พอกบั แมอยบู านสวนทงั้ คู ถา ผมไมขบั กค็ งตองใหเ จา อวนขบั แลว ละ ” “ตลก” “ไปกนั เลยไหมครบั ?” บนุ เอย ถาม เจาตัวลุกข้ึนเดินเขาไปหยบิ กญุ แจรถทว่ี างอยใู นบา นกอนจะเดนิ ออกมาพรอ มกับผา หม ผนื เล็ก “ถงึ รถจะดเู กา แตแ อรเ ย็นมาก ผมเตรียมผา หมใหพ ี่ดวย” “ขอบคุณ” ฐานทพั ลบู หัวเจาอว นอกี ครง้ั ความจริงเขาก็ อยากจะเอาเจา อว นไปดวยแตติดตรงท่ีบานของบนุ จะไมม ีใครเฝาเลย จริงๆ “แลวขาวละ ” ฐานทพั หันไปมองถาดขาวที่วา งเปลา ขางรว้ั บาน “ออ ” บนุ ย้ิม “เดย๋ี วตอนเยน็ แมกก็ ลับมาใหเองครับ เจาอว น กินขาวแคส องม้อื ” “สองม้อื ทาํ ไมอวน” ฐานทัพต้ังขอ สงสยั รางกายของเจา อว นดู อุดมสมบรู ณเ กนิ กวาที่จะกินขา วแคส องม้ือ “เพราะมนั ข้ีเกียจไง” บุนตอบ By Tartus

“อมื …เหมือนเจาของรเึ ปลา ” ฐานทพั ถามตดิ ตลก “ไมใ ชซะหนอย” บุนรบี เถยี งกอ นจะเปด ประตรู ถใหฐานทัพขน้ึ ไปนงั่ ฝงขางคนขับแลว เดินไปเปด รวั้ บานโดยมีเจา อวนน่งั มอง “ไวต อนเย็นเจอกันนะเด็กนอ ย” บุนท้ิงทายไวกับหมาอวนกลม กอ นจะขึ้นไปประจาํ ทีน่ งั่ ฝง คนขบั แลว ขบั รถออกมาจากบานโดยไมลืมท่ี จะปด ประตูร้วั ฐานทัพไมเ คยรูมากอ นวา บนุ ขับรถเปน เลยทําใหเขาสนใจการ ขับรถของบนุ เปน พเิ ศษ ทา ทางทคี่ ลอ งแคลวกับสายตาทที่ อดมองไป ขา งหนา อยา งคนมสี มาธใิ นการขับรถทําใหแวบ หนึ่งในความคิดของฐาน ทัพรูสึกวา คนขา งๆดูเปนผใู หญ “ผมเทใ ชไหมละ ” บุนเปดประเดน็ ชวนคุยเมอื่ รูส ึกวา คนขา งๆ หันมามองเขา “ไม” ฐานทพั รีบตอบกลับทนั ที “ชมผมหนอ ยกไ็ มได” “ขับรถเกงดี” “ขอบคุณสาํ หรบั คําชมนะครบั ” บุน หวั เราะเบาๆ “ผมเร่ิมขบั ตัง้ แตมอหา ชว งแรกๆที่หดั ขบั โดนพอดไุ ปต้ังหลายรอบ” เขายงั จําไดว นั แรกที่ตองขับเพราะพอ บอกวาอกี หนอยเขา จะตองชวยขับรถไปท่ีบานสวนผลัดเปลีย่ นกบั พอในบางครั้งทต่ี อ งออกไป ทาํ ธุระทอ่ี น่ื ดว ยความท่พี อ ไมอยากใหแ มข องเขาขบั รถไปตา งจังหวดั By Tartus

มากนกั เลยทําใหรถคนั ท่สี องของบา นตกเปน ของบนุ ท่ีตอ งหดั ขับเพื่อไป รบั แมและไปสงของ ตอนแรกก็ไมอ ยากขับเพราะเปน เกยี รก ระปุกรุน เกา ท่ี คอ นขางนารําคาญแตพอมาตอนนกี้ ็ขับจนชินไปแลว “พอ ดุหรอ” ฐานทพั ถาม “ไมดุครับ แคเปนคนจรงิ จงั เวลาจะทาํ อะไร ครอบครัวผมไมม ี ใครดุเลย” บุนยม้ิ กวาง “อบอนุ ด”ี “อืม ดีแลว ” “ความจริงผมไมไดต้งั ใจจะเรียนคณะเกษตร แตเ พราะแอด มิชช่ันตดิ กเ็ ลยจําเปน ตอ งเรยี น” บนุ เรมิ่ เลาตอ “ผมไมอยากสานตอธรุ กิจ ของทบ่ี าน แตก ็เลยี่ งไมไ ดแ ลว ” “…” ฐานทัพตั้งใจฟงเงยี บๆ “สุดทา ยผมก็ชอบคณะน้ี…เพราะมหี ลายๆอยางทําใหผมชอบ” เวลาทบ่ี นุ พดู ไปแลว ย้ิมไปทําใหคนทอี่ ยดู วยเผลอยม้ิ ตาม รอยยิ้มของบุนมีเสนห ท ุกครง้ั ทไ่ี ดมอง “หน่งึ ในเหตุผลของผมคอื …ไดป ลูกแครอทใหพ ”่ี “อมื ” ฐานทพั รับคาํ สั้นๆ เขาระบายยิ้มออกมาบางๆหากแตค น ที่ขบั รถอยูไมเ ห็น รถราเคลอ่ื นตัวไดสะดวกเลยทาํ ใหเขาขบั ออกมาจากใจกลาง เมืองกรุงเทพไดใ นเวลาไมเกนิ ครงึ่ ช่วั โมง บุนขบั มาตามทางโดยไมลืมท่ีจะ By Tartus

หันมองคนทน่ี ั่งอยขู า งๆเปน ระยะ ฐานทพั ไมไ ดน อนหลบั สายตาของเขา ทอดมองออกไปนอกหนา ตางคลา ยกบั คนกําลงั คดิ อะไรอยใู นหัว “ทเ่ี ลือกเรยี นแพทยเพราะอยากจะชว ยผูคน มันทรมานทีเ่ ห็น เขากาํ ลงั จะตายแตท าํ อะไรไมได” ฐานทัพคอ ยๆเลาเรอื่ งของตัวเอง ออกมา แมว า เขาจะไมเคยพดู เรอื่ งเหลานก้ี บั ใคร “พอไดเรยี นก็รวู าจะ เรยี นเลน ๆไมไ ด เพราะคนไขไมไ ดม ีไวใหท ดลองรักษา” “ครบั ผมร”ู “เหตผุ ลที่ไมไดสนใจเรอื่ งอนื่ นอกจากเรยี น” ฐานทพั พูดดว ย นาํ้ เสยี งเรยี บๆ แววตาที่บง บอกถึงความตัง้ ใจลกึ ๆทาํ ใหบุนพยกั หนา เขา ใจ หมอไมไดบอกตรงๆวา ปฏิเสธความรสู กึ ของเขาแตห มอแคบ อก วา ทาํ ไม…ถึงรูสกึ มากกวาน้ไี มได บนุ กลับไปมองทอ งถนนอีกคร้งั แมในใจของเขาเต็มไปดว ย ความรสู ึกมากมาย ลึกๆดา นหน่ึงของเขากําลงั ประทว งวา ใหบอก ความรสู กึ ทุกอยางออกไป แตอีกดา นกห็ า มเขาไวเพราะกลัวสงิ่ ทีจ่ ะ เกิดขนึ้ ตอ จากน้ี น่ันส…ิ เขาควรทํายงั ไง “พ่ีจาํ คาํ ถามของผมไดไหม ท่ผี มเคยถามวา ถา วนั หนงึ่ มคี นๆ หนึ่งพรอมจะดูแลพ่ี ไมสนวาพ่ีจะมีเวลาใหร ึเปลา ไมส นวา …” “จาํ ได” ฐานทัพตอบกลับมาทนั ทโี ดยไมรอฟง ใหบุนพดู จบ By Tartus

“คาํ ตอบของพีย่ งั เหมอื นเดมิ ไหมครับ” “อมื …เหมอื นเดิม” เขายงั คงยืนยนั คําเดมิ ถึงเวลาก็รูเอง… “ครับ ผมเขา ใจแลว ” อยูด ๆี เขากร็ ูสกึ จกุ อกขึน้ มาอยา งบอกไม ถูก บุนพยายามเบีย่ งเบนความสนใจไปทท่ี างขางหนาแมวา หวั ใจของเขา มันกําลงั เตน ชา ลงเร่อื ยๆ ท้งั ๆที่หมอไมไดปฏเิ สธ…แตกเ็ หมือนบอกเขาเปนนยั วาหมอยงั ไมพรอ ม ทงั้ ๆท่ีเขาคดิ คิดวา เปน แบบนีก้ ็ดีอยแู ลว แตทาํ ไมในใจมนั เจ็บ จนรับไมไ หว “อดทนไดจริงหรอเวลาทเี่ หน็ คนอน่ื จับมือกนั แตแฟนตัวเอง กําลังผา ตัดคนไข” ฐานทพั หันไปมองปฏกิ ริ ิยาของคนขา งๆ “…” “อดทนไดจ รงิ หรอวันครบรอบท่แี ฟนตัวเองตองเขาเวรดกึ ” “…” ไรคาํ พูดใดๆออกจากปากของอีกคน บนุ น่ิงเงียบๆฟงส่งิ ที่ฐาน ทัพพูดออกมา แมวา เขาอยากจะตอบกลับไปแตใ นใจกลับรสู ึกไดถ ึง ความหมายทหี่ มอตองการจะสือ่ หมอไมไดค ิดถึงแตต ัวเอง…หมอคิดถึงความรูสกึ ของคนทีจ่ ะอยู ขา งๆ By Tartus

“อาจจะอดทนได แตทนไดไ มนาน” ฐานทพั ถอนหายใจ “ไมม ี ใครอยากไดแฟนทไ่ี มมเี วลา” “ถาคนๆนนั้ เปน แฟนของผม ผมสามารถทาํ ทุกอยางไดในเวลา จํากัดของเขา” บุนตอบกลบั อยา งมั่นคงในความรสู ึก ทําไมเขาจะไมเคย คดิ ถงึ เร่อื งพวกน้ี “ถา เขาเขา เวรดึกหรอื ตนื่ ไปทํางานไมไ หว ผมก็จะเปนคนคอย ขับรถรบั สง เขาเอง แมวาผมจะเหนอ่ื ยแตผมรวู าเขาเหนอื่ ยกวา ” “…” “ถาเขาไดไปอยูในท่ีไกลๆผมก็พรอมทีจ่ ะไปกับเขาเพราะผมรู วา เขาคงเหงาที่ตอ งไปอยทู ่นี ่นั คนเดียว” “…” “ไมไดจ ับมือกนั เหมือนคอู นื่ ๆ แตผมจะจบั มือเขาทุกครัง้ เวลาที่ เขานอนหลับ” “…” “วันครบรอบสาํ หรับผมไมส าํ คญั เทา ความรูสกึ ของคนรกั ของ ผม ถามนั ตรงกับเวรดึกที่เขาบอก ผมก็จะโทรไปหา อยางนอ ยเราก็ได ฉลองกันผานโทรศพั ท” “…” By Tartus

“ผมสามารถทาํ ไดทุกอยางตามท่ีผมพดู จรงิ ๆ” บนุ หันกลับไป มองฐานทัพดว ยสหี นา จริงจงั ไมบอ ยครง้ั นกั ทเ่ี ขาจะพูดอะไรทคี่ อ นขา ง ชัดเจนใหอ กี ฝายไดรับรู ถึงจะเคยหยอดไปบางแตครงั้ นตี้ า งออกไป เขาตัง้ ใจจะบอกหมอฐานทัพจรงิ ๆ “อมื รแู ลว” ฐานทพั ระบายยิ้มออกมา “ผมคงรสู กึ เจบ็ มากกวา ถา ผลักไสผมโดยทีไ่ มเปดโอกาสใหผม ไดพสิ จู นส ่งิ ทีพ่ ูดออกไป” “อืม” “ครบั ” บุนรบั คําส้นั ๆ เขาไมร ูวา ตอนนี้อีกฝา ยกําลงั คิดอะไรอยู แตส าํ หรบั เขา ทกุ อยางท่ีคดิ เอาไวเ ขาพดู ไปหมดแลว “ถงึ เวลาก็รูเอง” ฐานทัพยังคงยนื ยนั คาํ เดมิ บางท…ี อาจจะใกลถ งึ เวลานนั้ แลวก็ได บุนขับรถตอไปโดยไมไดพูดอะไร ความเงยี บเขา มาปกคลมุ ทํา ใหเขารสู ึกอดึ อดั สายตาของเขาหันไปมองหมอฐานทัพกอนจะไดคําตอบ ดวงตาทัง้ สองขางหลับสนทิ ใบหนา เกลย้ี งเกลาของหมอยังคงนามอง เสมอ บุน คอยๆจอดรถเทยี บขา งทางกอนจะหยบิ ผา หม ที่วางไวท ่นี ง่ั ขา ง หลงั ออกมาหมใหค นทีน่ อนกอดอกอยู เขาจะยงั คงดูแลหมอแบบนต้ี อไป แคหวงั วา สักวันหนงึ่ หมอจะรับรูไ ดถ งึ ความรูส กึ ทกุ อยางของ เขา By Tartus

“อยกู ับผมแคน ้ีก็พอแลวครบั ” บนุ เอยออกมาเสียงเบาจนแทบ จะกลืนหายเขา ไปในลําคอ เขามองคนตรงหนา ตออกี พักหนงึ่ กอ นจะตดั สินใจขบั รถตอ ไป ยังบานสวน แมวาความสมั พันธข องเขายังเปนความสัมพันธท ่ไี มมชี ือ่ เรยี ก แตน ั่นกเ็ พียงพอสําหรบั เขาแลว ฐานทพั คอยๆลมื ตาขน้ึ มาชาๆ จากทต่ี ง้ั ใจวา จะนอนหลบั เพือ่ หยุดคดิ ความคิดวนุ วายในหวั แตส ดุ ทา ยเขาก็นอนไมห ลับ คาํ พูดทบ่ี นุ พดู เสียงเบาหากแตว าเขาไดยินมนั ชดั ทกุ คํายิ่งตอกยํ้าความชดั เจนในใจลกึ ๆ ตัง้ แตท ี่ไดเ จอบุน…เขาก็ไมเ คยคิดอยากจะหนีไปไหน บางทที กุ อยางมันกช็ ดั เจนจนไมจาํ เปน ทีจ่ ะตองพูดออกมา… รถกระบะจอดลงหนาบานสวนหลงั จากใชเ วลาในการเดินทาง เกอื บสามชั่วโมง ฐานทพั ทเี่ ผลอหลบั ไปตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของคน ขางๆกับแสงแดดทส่ี าดสองเขา มาในรถ คนพง่ึ ตนื่ คอ ยๆลมื ตาขนึ้ ชา ๆเพ่อื ปรับสายตาจากแสงภายนอก “ถงึ แลว ครับ” นํ้าเสียงของบนุ กลบั มารา เริงอกี ครั้ง ประตูรถฝง ฐานทัพถกู เปดออกพรอมกับลมเย็นจากขางนอกทพี่ ัดเขา มากระทบแขน “อืม” ฐานทัพลงมาจากรถกอ นจะกวาดสายตามองไปรอบๆ บา นสวน By Tartus

บานช้นั เดยี วที่ปลกู อยูทามกลางตน ไมรอบดาน แสงแดดเวลา เกอื บเท่ียงไมไดท ําใหอ ากาศรอบขางอบอาวหรอื รอ นจนเกนิ ไป บรรยากาศรอบขา งดเี สียจนเขาเผลอยนื มองนานจนบนุ ตองเรยี กอกี ครง้ั “เดีย๋ วผมพาไปดรู อบๆนะครบั ตอนนแ้ี วะเขา ไปทกั ทายพอกับ แมผ มกอ นนะ” บนุ ยิ้มอยา งเอ็นดูเมอื่ เหน็ วาหมอดูสนใจบานสวนของเขา “อืม” ฐานทพั รบั คาํ สน้ั ๆ คนพงึ่ ต่นื เดนิ มนึ ๆตามเจาของบา น ไปยงั บานหลังไมใหญม ากทม่ี ีตนไมตนเล็กๆปลูกไวลอมรอบบาน ประตบู า นสขี าวสะอาดเปดออกเผยใหเ หน็ หองนง่ั เลนทมี่ รี า ง ของหญงิ วยั กลางคนนั่งอยทู โ่ี ซฟากับรีโมททวี ีทีก่ ดเปล่ียนชอ งไปเรอื่ ยๆ ทนั ทที ่ีเหน็ ใบหนา ของลูกชายรอยยมิ้ แหง ความคดิ ถงึ ก็ปรากฏข้นึ ฐานทัพ ไมแ ปลกใจเลยวาบนุ ยม้ิ เหมือนใครเมอื่ เขาไดมาเจอแมของบุน “คิดถึงจังเลยครบั ” บนุ เดนิ เขา ไปออนตามประสาลูกคนเดียว พรอมสวมกอดผูหญงิ ที่เขารักทส่ี ุด “คิดถงึ แลวทาํ ไมไมม าหาแม น่ถี าไมโทรไปกจ็ ะไมม าใชไหมเจา ลกู คนน”้ี ผูเปน แมเ อยดหุ ากแตน ้าํ เสยี งไมไดเ ปนการตอ วา “นง่ั กอ นนะ ลูก” รอยยม้ิ อบอุนปรากฏขนึ้ บนใบหนาของผูเปน แมท เ่ี ชอื้ เชญิ ใหฐ านทัพ นัง่ ลงตรงโซฟาขางตัว “สวสั ดคี รับ” เขายกมอื ไหวผูใหญอยางคนท่ไี ดร บั การอบรมมา ดี ฐานทพั ยม้ิ นิดๆเพราะไมร วู า ควรจะทําตวั ยงั ไง “จะ เพ่อื นบนุ หรอลกู ” By Tartus

“รนุ พี่ครบั ” บนุ ตอบแทนฐานทัพทีน่ ่งั นง่ิ ๆ “ออ ตามสบายเลยนะจะ ออกไปสวนอยากกนิ อะไรกบ็ อกให นอ งเกบ็ ใหน ะลกู นะ” นํา้ เสยี งนมุ เอย บอกอยา งใจดี “ขอบคุณครับ” “ตอนเยน็ แมอ ยา ลืมแครอทนะ พเี่ ขามาเพราะอยากกินแครอท ของสวนเราเลยนะแม” “แมใหคนไปเกบ็ มาใหแ ลว เกบ็ มาเผือ่ ลูกกลบั ไปกนิ ท่หี อดวย นะ” “ขอบคุณครบั ” คนทช่ี ่ืนชอบแครอทย้ิมขอบคุณ คงไดกินแครอทไปอกี หลายวนั “ง้ันเดยี๋ วบุน ออกไปชวยทส่ี วนกอ นนะแม จะไดไมกลบั ดึก” “จา ไปลกู ไป พอ อยูทส่ี วนกําลงั ขนผักข้ึนรถเลย” “ครับผม” บนุ ยิ้มรบั กอ นจะลกุ ขน้ึ แลว หนั ไปพยักหนาเปน เชงิ เรยี กหมอฐานทัพใหไ ปกับเขา ฐานทพั หันไปยกมอื ไหวแ มข องบุนอีกคร้งั กอ นจะขอตัวเดนิ ออกมาเพือ่ ไปชว ยงานในสวนของบนุ บานสวนเปน บา นหลงั เลก็ ไมได ใหญโ ตมากนักแตด ูปลอดโปรงโลงสบาย อาจเพราะมีบานอยสู องที่เลยทํา ใหไมมขี องใชใ นบา นเยอะจนดูรก หนา บานมีบอนาํ้ เล็กๆที่มีปลาหาง นกยงู นับสบิ วายไปมากับจักรยารอีกสามคันทีจ่ อดไวข า งๆ By Tartus

“เด๋ียวผมพาไปปน จกั รยานนะ” บนุ หนั มายมิ้ ใหฐ านทพั อกี ครงั้ เขากลัววาการทพ่ี าหมอมาบา นสวนจะทําใหห มอเบอ่ื บานสวนสาํ หรับ เขาไมใชท ท่ี ีม่ อี ะไรนา สนกุ ใหท าํ นักเพราะบริเวณรอบขางกม็ แี ตต น ไมก บั แมลงหลากหลายชนิด “ไมเปนไร ทํางานกอน” ฐานทัพรูดวี าการทีบ่ นุ ถกู เรยี กตัวมา บานสวนเพราะอะไร เขาไมไดตองการเท่ยี วเลน แคอ ยากมากนิ แครอท และมาพกั ผอน “ครับ” บนุ หนั มายิ้มอีกครงั้ กอนจะเดนิ นําเขาไปยังอกี ฝง ของ บา น เสียงโหวกเหวกของผูช ายรา งสงู ในชดุ เส้ือแขนยาวกบั หมวกใบ โปรดทใ่ี สทุกครง้ั เวลาออกมาท่ีสวนเปน ลักษณะเดน ของผเู ปน พอ บนุ รบี ว่งิ ไปขางหลงั โดยยกมือขน้ึ บอกคนสวนเปน เชิงอยา ทกั เขาเพือ่ ทจ่ี ะได แกลงพอของตวั เอง “พอ !!!” บุนตะโกนเสียงดังพรอมกับนว้ิ ชี้สองขา งทีจ่ ้ีเอวคนที่ กาํ ลังหนั หลังอยู “ไอบุน!!” น้ําเสยี งดๆุ ตวาดกลับมาอยา งคนขี้ตกใจ พอหนั มา ขมวดคิ้วใสลกู ของตวั เองกอนจะพน คาํ ดา ออกมา “ถา ไมยอมกลบั บานอกี กค็ งจาํ หนาไมไดแ ลว” “คดิ ถึงกบ็ อกดีๆดิ ไมเ ห็นตองดเุ ลยพอ” บนุ ยิ้มกวา ง เขารูวา คนตรงหนา ไมไดด อุ ยางท่ีแสดงออกมา By Tartus

“ไมคดิ ถึงโวยยยยย” พอปฏิเสธกลับมาทันที “อะ ละน่ันเพื่อน หรอ” เขาหันไปสบตาฐานทพั ท่กี าํ ลังยกมือไหวสวัสดี “รุนพีค่ รบั ” บนุ ตอบ “เด็กเกษตรเหมอื นกนั หรอ” ผูเปนพอ ถามอยางคนขี้สงสัย “เปลาพอ พีเ่ ขาเรยี นหมอ” “บะ ! เขายอมรบั แกเปนนอ งดวยหรอวะไอลูก นี่ไปขมขูอ ะไร เขารเึ ปลา ” พอถามอยางไมเ ชื่อหู เทา ท่ีจาํ ไดบุน ไมเ คยมรี ุนพ่เี กงขนาดนี้ มากอ น “โหพ อ อะไรเนย่ี ” “เอา ก็ตกใจนิวะ” “ไมคยุ ดวยแลว ” บนุ เมนิ หนา ไปอกี ทาง “พอ ยนื เฉยๆเลย เดี๋ยวยกของขึน้ รถเอง” เขาจับตวั พอใหเดนิ ไปอกี ทางเพือ่ ไมใหข วางการ ทาํ งาน เปนปกตขิ องพอ ลูกคนู ที้ ีจ่ ะตอ งหาเรอื่ งมาทะเลาะกนั นอยคร้งั ท่ีจะพดู กันดๆี แตทงั้ คูก็รกู ันวา เปน เรอ่ื งปกตทิ จี่ ะตอ งทะเลาะกนั เหมือน เปนการแสดงความรกั ของคนที่แสดงออกไมเกงทั้งคู “เดีย๋ วชว ย” ฐานทัพพดู พรอ มกบั ยกตะกรา ผักท่วี างอยูขึน้ รถ กระบะ “เออดี ปวดแขนอยูพ อด”ี พอทไ่ี ดย ืนพักยิ้มออกมานิดๆ “แลว เราชอ่ื อะไร” By Tartus

“ฐานทัพครับ” ฐานทัพหันกลบั มาตอบ “เออชื่อเทด ี ไมเหมือนไอบ นุ ” “ไดขา ววา พอเปน คนทะเลาะกับแมเ ร่ืองชอื่ ผมนะ” บุนหนั มา หาพอ ทันทที เ่ี อย ถงึ เขาเปนบคุ คลทสี่ าม “เอา กต็ อนเดก็ ๆไมคดิ วา จะหนา ตาดีน่ีวะเลยตงั้ ช่อื ใหสมกับ หนาตา” “พอโตมาแลวกห็ ลอไง” บุนยกั คว้ิ กวนเรยี กเสยี งหวั เราะเบาๆ จากฐานทัพทฟี่ ง พอลูกทะเลาะกัน ตะกราผักอนั สุดทายถกู ยกขึ้นกระบะกอ นทเ่ี สยี งถอนหายใจ เบาๆจะพนออกมา บุน หันไปมองผูเปน พอที่ยนื ยิม้ อยกู อนจะเดินไปแบมือ ขอกุญแจรถ “ไปสงรานเดมิ ใชไ หมพอ ” “เออ จะไปสงใหหรอ” “อืม” บนุ รับคําสน้ั ๆ “วนั นเ้ี ปนวันครบรอบไมใ ชห รอ พอกไ็ ป อยกู ับแมดิ เดี๋ยวแมน อ ยใจนะ” “ครบรอบอะไร อายุปูนนเี้ ขาไมน ับกันแลว ” “อะจริงดิ นปี่ ทีเ่ ทาไหรแ ลว นะพอ” “ยสี่ ิบหก” “แหนะๆ” บนุ ยม้ิ อยา งรูทันทาํ เอาผเู ปน พอถงึ กบั โวยวาย ออกมาเสยี งดังตามประสาคนโรแมนติกไมเปน By Tartus

“ไปๆ พูดมากจังวะไอลกู คนน”ี้ “ทาํ อยา งกับมลี กู หลายคนงนั้ แหละ” บนุ หวั เราะเสยี งดังกอน จะเดินขึ้นรถกระบะ ฐานทพั ขึน้ มานง่ั บนรถกอนจะถอนหายใจออกมายาวๆ เขาหัน ไปมองบุนที่กําลังสตารทรถกอ นจะหยบิ ทิชชูทีอ่ ยูขา งๆแลว ยืน่ สง ให “ขอบคณุ ครบั ” บุนย้ิมกวา ง “พ่กี ร็ อนเหมือนกนั ใชไหม” บุ นถามพรอมกบั ปรับแอรใ หแ รงกวาเดมิ “อมื ” ฐานทัพพยักหนากอ นจะหยิบทชิ ชเู ช็ดเหง่อื บนใบหนา รถกระบะขับเคลอื่ นออกจากบา นสวนไปตามทางประจําทีบ่ ุน คุนเคย วันนเ้ี ปน วนั ครบรอบแตง งานของพอกับแม ความจริงเขาก็เกอื บ ลืมไปแลว แตด ันไปเหน็ ปฏทิ นิ ทถี่ กู วงไวเ ลยนึกขน้ึ ได เขาคดิ มาตลอดวาเขาอยากมคี วามรักเหมือนพอกบั แม “พร่ี ไู หม พอผมนะ ปากแขง็ สุดๆไปเลย เปน คนเอาใจคนไมเ กง พดู หวานก็ไมเปน ” บนุ ทอดมองทางขา งหนาพรอมรอยย้ิมที่เผยออกมา “แตแ มไมเ คยบนทพ่ี อ เปนแบบนี้เลย” “ทําไม” “เพราะแมร กั พอ” บุน หนั มาสบตาคนขางๆ “รกั คําเดียว” “อมื ” ฐานทัพพยักหนา “รกั ” By Tartus

“ครับ รัก” บุน ยม้ิ อกี ครั้ง “ผมอยากเปนเหมอื นพอแม อยากจะ รกั ใครคนหนงึ่ ไปนานๆและดูแลเขาใหดีที่สุดเหมือนทพ่ี อ แมผมรักกันมา ตลอดย่สี บิ กวา ป” ฐานทพั หนั กลับไปมองคนขา งๆ คาํ พดู ของบุนดหู นักแนน และ ม่ันคง เขารับรคู วามรูสึกทุกอยางของบุน ไดจ ากคาํ พูดท่เี ปลงออกมา คาํ พดู ทไี่ มไดพดู ออกมาลอยๆแตแฝงไปดว ยความต้งั ใจจรงิ ของบนุ อดทาํ ใหฐ านทัพคิดไปไกลไมได บางทฐี านทัพก็รูสกึ วา…เขารบั รูความรสู ึกของบนุ แลว “บนุ ” ฐานทัพเรียกคนขา งๆเสียงเรยี บ “อยูตรงน”ี้ “ครบั ?” คนทข่ี ับรถอยหู นั มามองอยา งไมเขา ใจ “อะไรนะ ครบั ” “อยูด วยกนั ” ฐานทพั ถอนหายใจออกมา คําพูดทอ่ี ยากจะพูด แตย ากที่จะพูดออกมา “จะอยูเหมอื นที่ขอใหอย”ู “ขอ…” บุนลากเสียงกอ นทคี่ วามทรงจําของเขาจะกลบั มา หมอไมไ ดน อน…!!! “พไ่ี ดย ิน?” บุนทาํ ตาโต “อืม” “ไดยินหมดเลย?” “ทกุ คํา” By Tartus

“บา ไปแลว !!!” บนุ หนา แดงขึ้นมาทันที เขาหนั ไปมองอีกฝง กอ นจะพดู ออกมา “ผมวาผมพูดเบาแลวนะ” “รถเงียบ” ฐานทพั ตอบกลบั นง่ิ ๆ “แลวพค่ี ิดยังไงละ ครบั ” บุนหนั กลับมาถาม ตอนนเ้ี ขาอายจน แทบจะมุดลงไปใตร ถ ถาเขาไมขบั รถอยเู ขาคงวงิ่ หนหี มอไปไกลๆ อายโวย ยยย!! “จะอยรู อกินแครอท” “แคแ ครอทหรอครบั ?” คนยิ้มเกงถามอีกครั้ง “ตองมอี ะไรอกี ” “ก…็ อยูกบั บุนไง” รอยย้ิมมเี สนหเผยออกมาเรยี กรอยยิ้มจาก คนทเ่ี หน็ ฐานทัพพยกั หนานดิ ๆ ความรูส กึ ตางๆเร่ิมกอตัวในหวั ใจ “อมื …อย”ู By Tartus

จีบหมอคร้งั ที่สบิ เจด็ ดวงตะวันเรม่ิ ลาลบั ขอบฟา แสงจากพระอาทติ ยท ี่ใกลจะตกดิน กระทบรา งสงู ทีเ่ ดนิ อยูบนพื้นหญาเขยี วชะอุม บุนมองภาพตรงหนา ดว ย รอยยม้ิ เหมือนทกุ ๆครัง้ แตค รงั้ นก้ี ลับแปลกออกไปตรงท่ี พวกเขารูสึก ชดั เจนตอกนั มากขน้ึ แมจะไมมคี าํ พดู ใดๆทแ่ี สดงออกถงึ ความสัมพันธแ ต แคน ีก้ เ็ พียงพอแลว “อีกสักพักตองกลับแลวนะครบั ปา นน้แี มคงทาํ อาหารใกลเ สรจ็ แลว ” คนทนี่ ง่ั หอยขาอยูหลังกระบะตะโกนบอกคุณหมอทีเ่ พลินอยูกับ ตนไมรอบขาง วันนท้ี ั้งวนั หมอแทบไมไดเ ทยี่ วชมบา นสวนเพราะไปสงของ เสรจ็ ก็ตองไปสง อกี ที่ สงไปเรือ่ ยๆรูตัวกันอกี ทีกเ็ ย็นแลว บนุ เลยแวะจอด รถบรเิ วณสวนเขาเพ่ือใหห มอฐานทพั แวะดกู อ นจะกลบั เขาบา น “อืม” ฐานทัพตอบกลบั มาพรอ มกับรางทีเ่ ปลยี่ นทศิ ทางเดิน ตรงมาท่เี ขา “พ่อี ยากจะเดนิ เท่ียวตอ ก็ไดน ะครับ” ยังพอมเี วลาท่บี นุ จะให หมอไดเดนิ เลน “ไมเ ปน ไร” ฐานทพั สา ยหนา กอนจะข้ึนมาน่งั ทหี่ ลังกระบะ ขา งๆบุน “อยากน่งั มากกวา ” “ครบั ” บนุ ย้มิ นิดๆ By Tartus

บา นสวนตอนเยน็ ถือเปนววิ ดีทีจ่ ะไดดูพระอาทติ ยต กดนิ บุนชิน กบั การไปมาระหวางสองบานจนเขาไมไดร สู กึ สนใจกบั สิ่งตรงหนา ผิดกับ อีกคนทนี่ งั่ จองมองไปยงั พระอาทิตยท ่ีกาํ ลงั จะลาลบั “พ่ีชอบดูพระอาทิตยต กดินหรอครับ” “เปลา” เขาตอบ “ไมเ คยไดด ”ู ฐานทพั ไมเคยไดน ั่งอยเู ฉยๆหรือทําตัวเปอ ยๆนานๆ เขามีงานที่ จะตองทําอยเู สมอ เวลาเลกิ เรียนไมเ ลกิ เย็นก็เลิกคาํ่ ไปเลย การมาน่งั ดู พระอาทติ ยตกดนิ ยงิ่ เปนไปไมไดส ําหรับนกั ศึกษาแพทยอ ยา งเขา หรืออาจจะแคเขา… “แลว ชอบไหมครบั ?” บนุ ถามตอ “ชอบ” “งั้นไวคราวหนา ผมจะพาพมี่ าดอู กี นะ” “อืม” ฐานทัพพยกั หนาอยา งรวดเรว็ “อยาลืม” “ไมล มื หรอกครบั ” บุนย้ิมอยา งดีใจ เขาไมเคยเห็นหมอฐานทัพ ในมมุ มองแบบน้ี มุมทห่ี มอดสู นใจสง่ิ อนื่ ที่ไมใชต าํ ราหนงั สือ “เรยี นจบแลวจะมาทํางานทบี่ านสวนใชไหม” ฐานทัพไมไดห นั มาถามคนขางๆแตเปน อันรูกนั วา เขากาํ ลังพดู อยูกับบุน “ไมรูสคิ รบั ผมยังไมไดค ิดเลย” ลึกๆแลวบุน คงตอบวาไมอ ยากทํา ไมใชเ พราะไมชอบแตเพราะ เขากลัววา จะทําใหธ รุ กิจทพ่ี อกับแมต งั้ ใจสรา งมาจะพงั ลงเพราะเขา By Tartus

“ที่นน่ี าอย”ู “ผมวาถาอยูทกุ วนั คงเบ่ือแนๆ ไมม อี ะไรใหด นู อกจากตน ไม” “นา อยู” ฐานทพั ยงั คงยนื ยนั คาํ เดิม “ถานา อยู พม่ี าอยูดว ยกันไหมครบั ” บนุ แกลงถามออกไป “อืม” ฐานทัพพยกั หนา อยางใชความคดิ “ถาอยคู งจะเหนื่อย โรงพยาบาลอยไู กล” “ไมเปนไร เด๋ียวขบั รถไปสง” บุนยงั พดู ตอ แมน ํา้ เสียงของเขา จะไมจริงจงั มากนกั เพราะไมอ ยากใหห มอรูส ึกอึดอัดแตทกุ คําพูดทพี่ ูด ออกไปเขาทําไดอยา งทีพ่ ดู จรงิ ๆ “เหนือ่ ย” “ไมเหนื่อย” “อืม” เขารับคํา “ไมเ ถยี ง” “ง้ันแสดงวา จะอยูใชหมครบั ” บุนเริม่ จดุ ประกายความหวังอีก ครั้ง “เพอเจอ ” “เปลา เพอ ผมจรงิ จัง” เขาปรบั โทนเสียงจนคนทน่ี ัง่ อยขู างๆ หันมามองหนา ชาๆ แววตาทแ่ี สดงถงึ ความมงุ มน่ั ทาํ ใหร อยยมิ้ บางๆของ หมอฐานทัพเผยออกมา “อืม รแู ลว ” By Tartus

“แตตอนนีผ้ มคงตอ งเรียนปหน่งึ ใหรอกอ น” บนุ หวั เราะ แมจะ วาดฝน อนาคตไวเ ยอะแตถ าเขาเรยี นไมร อดทกุ อยางกจ็ บ เกษตรไมไ ดเรียนงา ยอยางที่คดิ “รอดสิ” ฐานทพั ตอบ “จะไดร บั ปริญญาพรอ มกัน” “รับปรญิ ญา” สง่ิ ทไ่ี มเ คยคิดถงึ เลยต้งั แตท ีไ่ ดเ จอหมอแตพอ หมอพูดออกมาก็ทําเอาเขาเงยี บไปพักหน่ึง ใช…เขากับหมอถา เรียนจบกจ็ ะไดร ับปรญิ ญาพรอ มกัน “ใช… ใชจริงๆดว ย” “ตกใจอะไร” ฐานทัพแปลกใจกับปฏิกริ ยิ าของคนขา งๆ บนุ ดู ตกใจและตืน่ เตน ไปพรอมๆกนั “ถา จบพรอ มกันกจ็ ะไดถ ายรูปดวยกนั ใชไ หมครบั ” “อืม ใช” ฐานทพั ตอบอยางไมเ ขาใจ มันเปน คําถามที่บุนก็ นา จะรคู าํ ตอบอยแู ลว “ง้นั …ผมจะตง้ั ใจเรยี น ไมเอฟ ไมร ีไทร” “ดี” ฐานทพั พยักหนา พรอ มรอยยิ้ม แปลกทเ่ี ขารสู ึกดีเมอ่ื ไดย นิ บุน พดู ออกมาวา จะตั้งใจ แมวาเขา จะเห็นความตงั้ ใจท่ผี านๆมาของบนุ แตล ึกๆแลว เขาก็ยังกลัว ปสเี่ ขา จะตอ งยายไปอยฝู งโรงพยาบาล เวลาที่มนี อ ยกค็ งจะนอ ยลงไปอีก ถึงตอน นน้ั เขาคงชวยติวหนังสอื แบบตอนนไ้ี มไ ด แคค ิด…กร็ ูสกึ โหวงๆ By Tartus

“ปหนา พ่ีก็จะยายไปอยูฝง โรงพยาบาลแลวใชไ หม” นํ้าเสียง ของบุนแสดงออกถงึ ความรสู กึ ตางๆ แมจะทําใจไวแลว แตพ อคดิ ถงึ เร่ือง นนั้ ทีไรเขาก็อดใจหายไมได “ใช” ฐานทพั ทไ่ี มเคยรูสกึ อะไรกบั การตอ งยา ยไปฝง โรงพยาบาลตอบออกมาเสียงเบาคลา ยกับวา ตวั เขาเองกไ็ มอ ยากใหม นั มาถึง “ผมตอ งเหงาแนๆ เลย” “อืม” เขารบั คํา “เหมอื นกนั ” รอบขา งตกอยใู นความเงยี บหลงั จากทปี่ ระโยคสุดทายของฐาน ทัพเอยออกมา บนุ ทอดมองออกไปไกลสุดสายตาเหมือนกับทค่ี นขา งๆทํา ตอนนีห้ มอฐานทพั จะคิดอะไรอยู “ไมห ายไปไหน” ฐานทพั พูดออกมาทาํ ลายบรรยากาศรอบขาง “บอกวาจะอย…ู กอ็ ยู” “แลว ทุกอยา งจะเหมือนเดมิ ใชไหมครบั ” “อาจจะมากกวา เดมิ ” ไมร ูอะไรที่ทําใหฐ านทพั ตอบออกไป อยา งนน้ั บุนยิม้ ออกมาแตไมไ ดถ ามอะไรกลับไป คําตอบของหมอทําใหอะไรหลายๆอยางชัดเจนขึ้น “วนั แขงบาสตกลงพจี่ ะมาไหมครับ?” บุน ถามออกไปอยา งมี ความหวัง แมวา จะพอเดาออกวาหมอนา จะไมว า งแตเ ขากแ็ อบหวงั ให หมอวาง By Tartus

เหมือนตอนประกวดดาวเดอื น “ไมวา ง” ฐานทัพตอบออกาอยางชดั เจน เขาไมวา งจรงิ ๆ หลังจากทเ่ี ชค็ ตารางเรียนแลว “ง้ันหรอครบั ” “สูๆ” คําพูดธรรมดาแตก ลับแฝงกาํ ลังใจใหคนทีไ่ ดฟ ง “ไมได อยดู ูแตก เ็ อาใจชว ย” “อยากใหอ ยดู ”ู “รูวาตอ งชนะ” ฐานทัพหันกลับมามองหนาคนขางๆ “เชอ่ื ” “ผมกลัวแพ” บุนหัวเราะกลบเกล่ือนความกงั วลใจ เขาปฏเิ สธ ไมไ ดเ ลยวาเขากลัว ต้ังแตวนั ทีไ่ ดเจอหนาของคตู อสูใจมนั ก็บั่นทอนจน แทบจะไมมีแรง เขาจะตองผา นไปใหได หวงั ใหเ ปน แบบน้ัน… “มมี ือสองขางเหมือนกนั ทาํ ไมจะตอ งกลวั ” ฐานทัพถามกลบั “ผม…” “ถาชนะเดี๋ยวเล้ยี งแครอท” “โห นัน่ คือกาํ ลงั ใจใชไหมครบั ” บนุ หัวเราะออกมา ดเู หมือน แครอทจะเปน ของรางวัลของหมอมากกวาของเขา “อืม ใช” “งัน้ ผมจะรอพ่เี ล้ยี งแครอทผมนะ” By Tartus

“ได” ฐานทพั รบั คําเสียงหนกั แนน บนุ กระโดดลงจากกระบะหลงั จากที่คยุ กันมาสกั พัก ถงึ เวลาท่ี เขาจะตอ งกลับเขาบานสวนเพื่อกนิ ขา วเยน็ กบั ครอบครัวแลว “กลบั กันเถอะครบั ” บนุ ยน่ื มือมาตรงหนา ฐานทัพ ถึงกระบะจะ ไมไดส งู มากแตเ ขากอ็ ยากใหห มอจบั มือของเขาไว อยากใหหมอรูว า เขาพรอ มจะดูแลไมว า จะเปนเรือ่ งเลก็ นอ ย หรอื เรอื่ งอะไรกต็ าม “ลงได” ฐานทพั ตอบแตก ลบั ยื่นมอื มาจับมอื บุนไวแ นน มือของทัง้ สองจับกันและกันไวแนน ราวกับวาความรสู ึกของท้งั สองไดถ กู สง ใหก ันและกันไดรับรู แมจะไมม ีคําพูดใดๆเอยออกมาแตความ อบอุนที่ถกู สง มาเปน คําตอบสําหรับทกุ ๆอยาง ไมอ ยากปลอยมอื เลย… โตะ รบั ประทานอาหารเต็มไปดว ยอาหารมากมายทีแ่ มของบนุ จดั เตรียมไวใหสําหรบั การกลบั มาบานนานๆคร้ังของลูกชายและวัน ครบรอบยส่ี ิบหกป กลน่ิ หอมกรุนทโี่ ชยมาทําเอาทองรอ งกนั เปน แถบ บุ นกลนื น้าํ ลายลงคอพรอมกบั กวาดตามองของโปรดแตละอยา งของเขากบั พอ โดยแมไมลืมทจ่ี ะทาํ เมนูพเิ ศษใหห มอฐานทพั ตมจดื แครอท By Tartus

“กนิ ไดเลยนะลูก” คําพูดทเ่ี หมือนเปน การอนญุ าติทําใหทั้งสาม คนทหี่ ิวโหยกันมาตง้ั แตช วงเท่ียงไมปฏิเสธคาํ เชิญของผเู ปนแม ฐานทัพเลือกที่จะตักตมจืดทีม่ ีแครอทตดั เปน รปู กลบี ดอกไมก ับ เตาหูก อ นทจ่ี ะเลอื กตักอาหารจานอื่นๆ ปฏิเสธไมไ ดว า เขาเองก็หวิ เหมอื นกัน “ฐานทพั กนิ เยอะๆเลยนะลกู ” แมห ันมายิ้มเม่ือเห็นฐานทพั รีบ ตกั ตมจดื ท่เี ธอต้งั ใจทาํ ไวใ ห “ขอบคุณครบั ” “อะแม เด๋ียวไอบนุ มันแยงกนิ หมด” พอ เออ้ื มไปตกั ผดั ผง กระหรหี่ มูท่อี ยูไมไกลจากตวั ใหจานของคนขางๆ “อยากจะใหก็พดู ดๆี ไมตองมาเฉไฉอางคนอนื่ ” บุนอดที่จะ แซวพอตัวเองไมไ ด ทาทางท่แี สดงออกมาไมไ ดห มายความอยางท่ีพดู สัก นิด อยากจะโรแมนติกแตโ รแมนติกไมเ ปน…เฮอ พอนะพอ “กนิ ไป” พอ หันมาดุใส “พูดมาก” “แม พอ วา บนุ ” คนท่ีโดนดใุ สร บี หนั ไปหาตัวชว ยท่ีน่งั ย้มิ อยู ตรงหนา “พอกนั ท้งั คเู ลย อยามาทะเลาะกันใหแขกเห็นสิ” แมปรามกอ น จะยมิ้ ใหฐานทพั อีกครงั้ “ไมถ อื สานะลูก พอลกู คุยกันแบบนีเ้ ปนปกต”ิ “ครับ ผมเขา ใจ” ฐานทัพพยักหนา By Tartus

“แลว นจี่ ะกลบั กนั เลยหรอลกู ไมน อนบา นสวนสักคนื หรอ” “คงไมค รบั พรงุ น้ีผมมีซอมบาสตง้ั แตเชา เลย” บุนตอบ “งั้นกลับบานก็เอาอาหารใหอ ว นดว ย คืนนี้พอกบั แมจ ะไปเทย่ี ว กันกอ นกลบั บา น” “แหนะๆ จะไปไหนกนั ” บุนเหลตามองคนเปน พอทีท่ ําตวั มพี ิ รุษ “ยงุ !!” นาํ้ เสียงดๆุ ตอบกลบั มาเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากแม “แลวฐานทัพอยปู ไ หนแลวลกู ” “ปสามครับ” “ออ …เรยี นหนักไหมจะ ” “ครบั หนักกวาเดมิ เพราะปห นาตอ งยายไปฝง โรงพยาบาลเลย เรยี นคอนขา งเยอะ” “งั้นเหรอจะ …ยังไงแมก ฝ็ ากลกู ชว ยดูบุนดว ยนะ” “อมื ใชๆ ไอบ นุ มันโง” พออดไมไดท่ีจะแขวะลกู ทนี่ ง่ั ทาํ หนา หลอ อยตู รงขา ม จะวา ไปแลวดไู ปดูมามนั ก็หนาตาหลอเหมือนพอ “ไดครบั ” ฐานทพั หัวเราะออกมาเบาๆ “จะชวยดใู หครบั ” “พ่ีฐานทัพติวหนังสอื ใหผ มบอยมากเลยแม สงสัยแมตอ งเรง ปลกู แครอทมาใหแ ทนคําขอบคณุ ซะแลว” บนุ ยมิ้ กวา ง By Tartus

“ผมก็ไมไดชวยอะไรเยอะขนาดนั้น” ฐานทัพตอบแมของบุนที่ ใบหนา ยงั คงประดบั ดวยรอยยม้ิ อยางใจดี บานน้ดี ูเหมอื นจะยม้ิ เกง มาจาก แม “ดูสนิทกันดีนะ ยังไงแมก ฝ็ ากดว ยนะจะ ” แมเอยอกี ครั้งกอนจะ มองหนาบนุ ทย่ี ิ้มอยขู างๆฐานทพั เวลาเห็นรอยยม้ิ ของลูกชายตัวเองทีย่ ิม้ ออกมากอ็ ดมีความสขุ ไมไ ด บนุ เปน คนยม้ิ แลวมเี สนห  “ครบั ” ฐานทพั รับคาํ ส้นั ๆ ถึงไมข อก็คิดจะทาํ อยูแลว บนโตะอาหารเตม็ ไปดวยเสียงหวั เราะจากคนในครอบครวั และ ฐานทัพที่มสี วนรว มในการฟงเรอื่ งราวตางๆ เรอื่ งราวทไี่ มเคยไดย ิน ของบุนทําใหเ ขานกึ แปลกใจอยูหลายเรอ่ื ง อยางหนงึ่ ทีป่ ฏเิ สธไมไดเ ลยคือ เขารูส ึกอบอุนทไี่ ดอ ยคู ยุ กับพอ และแมของบุน บางทีเขากค็ ดิ วา เวลาผานไปไว เผลออีกทกี ป็ าไปเกอื บหนงึ่ ทุม พอและแมเ ดนิ จบั มอื กนั ออกมาสง เขาสองคนท่ีจอดรถไวห นา บาน แมว า ลึกๆฐานทพั จะรูสึกไมอยากกลับเพราะชอบบรรยากาศรอบขา งแตเ ขาก็ ไมไ ดพูดอะไรออกไปเพราะรูว า บุน มีสงิ่ ทต่ี องทาํ ในวนั พรงุ น้ีเชา “กลบั มาบา นบอยๆหนอยไอลกู ” พอตบบาคนทีย่ ืนยิม้ สองที “ถา ไมกลับมาเดย๋ี วตัดเงินเดอื น” By Tartus

“โห กลวั จังเลย เนอะแม” บนุ หันไปหวั เราะใหกับผูหญงิ ที่อยู ขา งๆ “บนุ กลับกอ นนะ เดีย๋ วเจา อว นมนั หวิ แลว จะหงดุ หงิด” “ความจรงิ แมโทรไปบอกพ่นี าใหเอาอาหารใหอ ว นแลว แต กลบั ไปบุน เอาใหอกี รอบกไ็ ด แมว าอวนนาจะไมอ ่ิม” “ไดครับ งนั้ บุนจะไดไมรบี ขบั กลับมากถา อวนไดก ินขา วแลว ” “ไมตอ งเปน หว งแมบอกพี่นาแลว ขับรถดๆี ละไมต องรบี ” “ครับผมมมม~” บุนพดู พรอ มกบั เดินเขาไปสวมกอดแมก บั พอ พรอ มกัน “สขุ สนั ตว นั ครบรอบนะครับพอแม มีความสขุ มากๆนะ” “เออ ไมต องมาซึง้ ไปไดแลว ” พอ ดันตัวบุนออกอยางคน แสดงออกไมเ กง “ถงึ บานแลว โทรบอกดวย” “ครบั บบบ~” บนุ ยิ้มอกี คร้ังกอ นจะยกมือไหวพ อแมเหมือน ทุกๆครั้ง “สวัสดคี รับ” ฐานทัพยกมือไหวพ อกบั แมของบนุ กอ นจะรบั ถุง แครอทท่ีแมย น่ื ใหถ ุงใหญ “ขอบคณุ ครบั ” “ไวม าใหมนะลกู ” “ครบั ” ฐานทพั พยกั หนากอนจะยกมือไหวอกี คร้ังแลวเดินขนึ้ รถตามบุนที่เดนิ นาํ ไปกอ น “ฐานทพั ” เสยี งดุๆของพอบุน เรียกใหเ ขาหนั กลบั ไป “ครบั ?” By Tartus

“ฝากบนุ มนั ดว ย ถึงมนั จะโงแ ตม นั เปนคนด”ี พอยกมือเกาหัว ตวั เองแกเขนิ ไมเคยตอ งมาพูดชมลกู ตวั เองกบั ใคร “ถามันทําอะไรไมด ีก็ สอนมนั ดว ย” “ครับ ไดค รบั ” “ไปเถอะ ไวเจอกัน” “ครับ” ฐานทัพข้นึ มาบนรถกอนจะเอาถุงแครอทวางไวท ่ีนงั่ ขางหลัง บนุ ที่ขึ้นมาน่ังอยูก อ นแลวสง ผาหมทถ่ี ืออยูใ หกอ นจะยิ้มออกมาบางๆ “พอแมผมดุไหม” คําถามแรกถามขึน้ หลังจากท่ีเขาขึน้ มานัง่ เรียบรอยแลว “ไม นารักด”ี เขาตอบออกมาตามความจรงิ เวลาทีไ่ ดพดู กบั พอแมบุนเขารสู กึ เหมอื นเขาเปน สว นหนงึ่ ในครอบครวั เขารับรูไดถึง ความออนโยนและความจรงิ ใจจากครอบครัวน้ี “ไวครง้ั หนามาใหมเ นอะ” “อืม” ฐานทพั ตอบกลับทันที “ถาไมต ิดงาน” รถกระบะเคลอื่ นตัวออกจากบานสวนชา ๆ บนุ มองกระจกมอง หลงั ท่ีมรี า งของชายหญงิ ทย่ี นื มองรถของเขาขับออกไปกอนจะระบายยมิ้ ออกมาบางๆ พอกับแมก็ยงั คงหวงเขาไมต า งจากวนั แรกท่ตี องออกมาอยู คนเดยี ว ลกึ ๆแลว …เขาคดิ ถึงบา น By Tartus

“พง่ี วงกน็ อนเลยนะครบั เหน่ือยมาท้ังวันแลว ” นํ้าเสยี งทมุ ตํ่า บอกกบั คนท่เี หมอ มองออกไปนอกหนา ตาง “อืม ไมเปน ไร” เขาไมอยากปลอ ยใหบ ุนตองขบั รถกลบั คน เดียว “เด๋ียวอยคู ยุ ดวย” “หืม คุยเร่ืองอะไรดคี รบั ” บุนหวั เราะ “ไมรู” ฐานทพั ไมใชค นคยุ เกง แตเ ขาแคอ ยากอยเู ปน เพอื่ นใน เวลาทบ่ี นุ ขับรถ มันคงไมด ีถาเขาจะสบายคนเดยี วโดยปลอยใหอีกคนตอ ง เหน่ือย “พเ่ี คยสงสยั ไหมครบั วาทาํ ไมผมกบั พ่ถี ึงไดรจู ักกัน” บุนเปด ประเด็นทน่ี าสนใจพอทจี่ ะทําใหฐ านทพั ต้ังใจฟง “สงสยั ” เขาเงยี บไปพกั หนึ่งกอนจะพดู ตอ “แตเลกิ สงสยั ไป แลว ” จาํ ไมไดดว ยซา้ํ วาสงสัยตอนไหนและความสงสัยน้ันหายไปตอน ไหน รูตัวอกี ทีก็จําชอ่ื คนๆนีไ้ ดข้ึนใจ แมจะอยกู ันคนละคณะคนละฟาก ของมหาวิทยาลัยแตน นั่ ดูไมเ ปนปญ หาสําหรับการเจอกนั ของเขาและบนุ คดิ ๆดูแลว ก็แปลกดี “ทําไมถึงเลกิ สงสัยละครบั ” บนุ ถามตอ “ไมรู” ฐานทพั ไมใชคนท่จี ะเกบ็ เรือ่ งทุกอยา งมาคิดจนได คําตอบ ในบางคร้งั ถาเขารสู กึ วา ปญหาทเ่ี กดิ มันนานเกนิ ไปเขาก็เลือกทจี่ ะ ลืมเพอื่ ไมใหก วนใจในการใชช ีวิต By Tartus

แตบ างเรื่องกท็ ําแบบนน้ั ไมไ ดจ รงิ ๆ “แลวพอ่ี ยากรูไหมครับ?” บนุ หันมาถาม บางทีในตอนน้ีเขาคิด วาเขาถึงเวลาทค่ี วรจะบอกความรูส กึ บางสว นท่ีมตี อหมอฐานทพั กลัววาถา บอกท้ังหมดออกไปพรอ มกันหมอจะรบั ไมไหว ความรสู กึ ของเขามันมากเกนิ ไป… “อืม” คาํ ส้ันๆท่ีเปลง ออกมาเรยี กรอยยมิ้ จากคนขางๆไดไ มนอ ย แมจะเปนคาํ แคพยางคเดยี วแตน นั่ ก็พอใหบ นุ รวู าคนขางๆกาํ ลังตั้งใจรอ ฟง “ผมอยากรจู ักพี่” “ทาํ ไม?” “เพราะเปนพี่ ตองเปน พ”ี่ บุนพดู ไปยมิ้ ไปโดยไมรูต ัวเลยวาทุก การกระทาํ มสี ายตาของฐานทัพจบั จอ งอยู รอยยิม้ บางๆปรากฏข้ึน สิง่ หน่งึ ทฐ่ี านทพั รูส กึ คือ…เขายิม้ บอยข้นึ “ผมดใี จนะทพี่ ่ยี อมใหผมไดสนิทกับพี่ ไดรจู กั พ่ีได…เออ ได ได ตวิ หนงั สือ” บุนพูดตะกุกตะกกั ขึ้นมาทันที เขาเกอื บหลดุ พดู ออกไป เกอื บหลดุ วา ไดใ กลช ดิ กบั หมอฐานทพั … “ผม…ผมดใี จมาก…มากมาก” บุนยม้ิ กวา งจนเกบ็ อาการไมอยู วนั แรกเขารสู ึกกบั หมอยงั ไงจนถงึ วนั น้ีเขาก็ยังรสู ึกเหมือนเดมิ เขาไมเ คยรูส กึ นอ ยลงเลย By Tartus

“ดใี จทไ่ี ดเขา ไปอยใู นโลกของพ่”ี สายตาทีท่ อดมองเสน ทาง ขางหนา ไมกลาแมแตจ ะหนั ไปสบตาคนขางๆ บุนรสู ึกถงึ ไอรอ นผาวทเี่ ริม่ แผซา นทั่วใบหนา “ผมดใี จทพี่ ีจ่ าํ ชือ่ ผมได” “ย้าํ บอย จําไมไดก ต็ ลก” ฐานทัพอดไมไ ดท่จี ะตอบออกไป เขา จําไดว า ชวงแรกๆบนุ ยํ้าช่ือตัวเองกบั เขาบอยมากจนเขาจาํ ไดข ้นึ ใจ คนอะไรยาํ้ ช่อื ตัวเอง “ผมกลัวพลี่ ืม” “ทําไมตองกลัว” “กลัวไมไดสนิทกบั พี่” บนุ ตอบออกไปตรงๆ เขาย้มิ อีกครงั้ กอ น จะพดู ถอ ยคาํ ทก่ี ลน่ั กรองออกมาจากใจ “ผมอยากใหพ ่จี ํา ไมอ ยากใหลมื ” “จําแลว ” ฐานทพั ตอบ “ไมล ืม” “ผมรแู ลว ” บุนพยักหนา เบาๆ “แลว ตอนแรกพเี่ จอผมพี่รูสกึ ยงั ไง” “เอาความจริง?” “ครับ ความจรงิ ” “เพีย้ น” “เพ้ยี นหรอ” ไปตอแทบไมถ กู เมอื่ ไดยินคาํ นอ้ี อกจากปากหมอ ฐานทพั บนุ หัวเราะออกมากอ นจะคดิ ไปถึงครัง้ แรกทเ่ี จอกนั ไมแปลกท่ีหมอจะคดิ แบบนน้ั By Tartus

“แลวตอนนล้ี ะครบั …รสู กึ ยงั ไง” “อืม…” ฐานทัพนิง่ เงียบไป เขาหนั ไปมองคนขา งๆ ความมดื จากสองขา งทางทาํ ใหเ ขาเหน็ สีหนา ของบนุ ไมช ดั เจน “ตอบยากหรอครับ” “ไมย าก” ตงั้ แตทีไ่ ดรจู กั กันเขาเหน็ บนุ ในหลายมมุ ไดเ หน็ ในสง่ิ ทไี่ มคิดวา จะไดเ ห็น ทัง้ รอยยิ้มเสยี งหัวเราะ เวลาทม่ี เี ร่อื งไมส บายใจ เขาเคยสงสยั มาตลอดวาความรสู กึ แบบน้ีคืออะไรและคิดวาตอนนีเ้ ขาไดค าํ ตอบแลว “ชอบ” คําสัน้ ๆท่พี ูดออกมาหากแตว า แฝงไปดว ยความรูสกึ ทุก อยางทม่ี ตี อคนขางๆ เขาไมใ ชคนพูดเกง ไมใชคนท่ีไวตอความรสู ึก แต ครง้ั นเ้ี ขารสู กึ ชอบ…จรงิ ๆ “ชอบผมหรอครบั ?” บุนถาม แมน ้ําเสยี งจะเรียบๆแตใ ครจะรู วา เสียงหวั ใจของบนุ เตน แรง เขารสู ึกดจี นแทบจะตะโกนออกมาดังๆให โลกรู ชอบ แคค าํ ๆเดียวจริงๆ “อืม” คํายืนยันจากปากคนขา งๆทาํ ใหบนุ ยิม้ กวา ง คนยม้ิ เกง ถึงกบั ไปตอไมถกู เมื่อจูๆหมอกพ็ ูดออกมาตรงๆไมออ มคอม “ชอบแบบไหนครบั ” By Tartus

“ชอบแบบฐานทพั ” เขาหันไปสบตาคนขา งตวั กอ นจะยมิ้ บางๆ ทกุ อยา งที่พดู ไปนั่นคอื ความรูสึกท้ังหมดทเ่ี ขามี “ชอบแบบฐานทพั เปนยงั ไงหรอครบั ” บนุ ถามกลบั ตามประสา คนซือ่ แอบเจา เลห  แมว าจะพอเดาออกแตเ ขากอ็ ยากจะไดยนิ จากปาก ของหมอ “ไมรู” ฐานทัพตอบกลับ “คดิ เอง” “พิเศษกวาคนอนื่ รเึ ปลาครบั ” “อมื ” เขารับคําสั้นๆ “…” “ไมเคยพดู กับใคร” ทองถนนท่เี ริม่ เคล่ือนตัวไดสะดวกทําใหร ถขยบั ไดเรือ่ ยๆ บุน กับฐานทพั พึ่งขนึ้ รถเมลเ พ่ือกลบั มอหลงั จากทเี่ อารถกลบั ไปจอดทบี่ าน และใหอ าหารเจาอว นเสรจ็ แลว นาฬกิ าบอกเวลาส่ีทุม ครง่ึ แมร ถจะไมต ิด มากแตกวา จะถงึ หอก็นา จะปาไปหา ทุมกวา ฐานทัพหันไปมองคนท่นี ง่ั ติดกระจกสายตาทอดมองการจราจร ขางนอก ในรถเมลค ันทนี่ ั่งคอ นขางโลง ทําใหไ มนา อึดอดั เหมือนทุกๆคร้งั ที่ เคยข้นึ ดวงตาท้งั สองขา งของบนุ คอ ยๆหลบั ลงดวยความออ นเพลียจาก การขับรถและไปชวยงานท่บี า นสวนมาท้ังวัน By Tartus

ตลอดทางกลับบา นฐานทัพไมไ ดน อนอยางทบ่ี อกกบั บนุ ไว เพราะลกึ ๆแลวเขาก็รูวาอีกคนก็เหนอ่ื ยไมต างจากเขา ถึงแมบ ุน จะเหนอ่ื ย แตก ไ็ มเ คยมีสักคร้ังที่เขาจะไมไ ดรบั รอยยิม้ จากคนขางๆ บางคร้ังเขาเองก็ นึกสงสยั วาทําไมถงึ ยังยม้ิ ทัง้ ๆท่ีตัวเองเหนอ่ื ยแทบจะหมดแรง บนุ มาทาํ ลายทุกทฤษฎีที่เขาเรียนมา เปนคนท่เี ขาไมเ คยคิดวา ในชีวิตของเขาจะไดเ จอ ทงั้ ที่คิดวา คนิ ราเรงิ และดมู ีความสุขที่สุดแตพอ มาเจอบนุ ความคดิ เขาก็เปล่ียนไป บุน ทําใหเ ขารูสกึ อยากจะสนุกไปกบั บุ นดว ย แมจ ะเปน เรอื่ งเล็กๆนอ ยๆแตทกุ อยางทเ่ี ก่ียวของกับบุน มนั นา สนใจไปหมด หงึก ฐานทัพหนั ไปมองหัวที่โงนเงนไปมาราวกบั หาที่พกั พิงไมได ทา ทางของบนุ ตอนน้ดี หู มดสภาพคลายกบั ตอ งการการพักผอ นสูง มือ หนาคอยๆประครองศรษี ะของบนุ ใหเ อนมาทางไหลเขากอ นจะน่ังยืดตัว ไปขางหนา มากกวา เดิมเพ่อื ใหไหลต ่าํ ลงเพอ่ื ไมใ หค นทน่ี อนอยปู วดตน คอ ตง้ั แตเมือ่ ไหรท ่ฐี านทพั กลายเปน คนใสใจอกี คนมากขนาดนี…้ ภาพเหตุการณตางๆยอ นกลับมาทําใหคนยิม้ ยากเผยยิ้มออกมา อกี ครง้ั บางทฐี านทัพก็รูส ึกวาเขาตดิ นสิ ัยยิ้มบอยมาจากบุน เขายงั จําวัน แรกที่เจอบนุ ไดอยา งดแี ละนึกสงสัยวา ทาํ ไมถงึ จําไดท ้ังๆท่ปี กติเขาไมไดใ ส ใจเร่อื งราวทผี่ า นเขา มา แตเหมือนบนุ เปนขอยกเวนสาํ หรบั ทกุ ๆอยา ง By Tartus

ทาทางตะกกุ ตะกกั ทา ทางพูดไมรูเรื่อง ทาทางท่ีดเู หมอื นจะ ทะเลาะกบั ตัวเอง แววตาประหมา สหี นา ทีพ่ ยายามฝนย้มิ ทั้งๆทต่ี วั เอง กาํ ลงั กังวล ทกุ ๆอยา งลว นเปน สิ่งทเี่ ขาเห็นไดจากคนๆเดยี วและนัน่ เปน เอกลกั ษณท ที่ าํ ใหเ ขามองวา บนุ …ไมเ หมือนคนอ่นื ทเ่ี คยรจู กั บางครั้งเขารวู า บนุ กาํ ลงั รูสกึ แยแ ตทุกๆครัง้ ทเ่ี ขาเหน็ บุนก็มกั จะ กลบเกล่อื นดวยรอยยม้ิ หรือคาํ พดู ท่ที าํ ใหเ ขารูส ึกผอนคลาย แมวาบุนจะ เจอเรื่องมามากมายแคไ หนแตท กุ ครง้ั ที่อยูกบั เขา…เหมอื นเรือ่ งราว เหลา นนั้ ไมเคยเกดิ ขน้ึ อะไรๆเริ่มชัดเจนและยิ่งชดั เจนมากขึ้น เมื่อวาน… หลังจากทีไ่ ปกินขาวเสร็จเขากย็ ังไมเ ขา ใจในเสอื้ ภาคสนามท่บี ุ นขอใหเ ขาสวมและคนทจี่ ะใหค ําตอบเขาไดด ที ่ีสดุ กค็ งจะ เปน google เขาพิมพคําวา เสื้อภาคสนามพรอมกับคาํ ถามสน้ั ๆเพ่ือทจี่ ะ คนหาขอ มูลทีไ่ ปในทางเดียวกันกับทเ่ี ขาสงสยั จนไดม าเจอกับกระทูหนงึ่ ท่ตี ้งั ขึ้นในเว็บบอรด ขา วสารของมหาวิทยาลัย เว็บบอรด ท่ีนักศึกษาจะ เขา มาต้ังกระทูเพอื่ สอบถามถึงเร่อื งราวตา งๆในรว้ั มหาวทิ ยาลัย ไมว า จะ เปน เรอื่ งสอบ เรื่องลงทะเบยี นเรียนหรอื เรอื่ งความเช่อื ของแตล ะคณะ เหมือนกระทูน…้ี By Tartus

‘แฟนเอาเสอื้ ภาคสนามของคณะเกษตรมาใหใ ส หมายความวา ยงั ไงคะ? ถามไปเขาก็ไมต อบบอกวาใหไ ปถามคนอนื่ เอง งงมากเลยคะ’ ฐานทัพเลื่อนลงอานความเห็นดวยความสนใจ ขอ ความทตี่ อบ มาเกอื บสิบขอความลว นมาจากนกั ศึกษาคณะเกษตรที่เลา ความเชอ่ื แตกตางกันออกไป สายตาของเขาสะดุดเขา กบั ความเหน็ ลา สุดท่พี ึง่ เขา มาตอบเม่อื ไมก ่ชี ่ัวโมงที่แลว KAP : เสอ้ื ภาคสนามสว นมากกเ็ อาใหแ ฟนใสค รับหรอื วา คนท่ี กาํ ลังจบี อยู สวนความหมายท่ผี มเคยไดยินมาเขาบอกวา เปนการสัญญา วาจะดแู ลเขา ไมใ หเขาตอ งลําบากเพราะเราจะลาํ บากแทน ประมาณน้นั ครบั แฟน… ฐานทัพน่งิ เงียบไปกับคําตรงหนา นานกวา สบิ นาที กอนจะ คอ ยๆเลอ่ื นอานความเหน็ ถัดไป แมว าจะมีหลายความเชื่อแตท อ่ี าน คราวๆโดยสรปุ กค็ ือจะนยิ มใหแ ฟนสวมหรือไมก็เปน คนท่ีกําลงั จบี อยู เขากับบนุ ไมไ ดเ ปน แฟนกัน งนั้ ก็เหลอื แค… By Tartus

คิดข้ึนมาเขาก็รูสึกถึงไอรอนๆอกี คร้ัง ฐานทพั สลดั ความคดิ ของ ตวั เองกอ นจะหนั ไปมองคนขางๆทยี่ งั คงนอนหลบั สบายอยู คงเหนื่อยมา ทงั้ วนั จริงๆ ในตอนนเ้ี ขายงั มีเวลาทจ่ี ะใหคนขา งๆนอนซบเพอื่ พกั ผอนแต เขาไมรเู ลยวาหลงั จากนีเ้ ขายังจะมเี วลาท่จี ะทาํ แบบนีไ้ ดอ ีกรเึ ปลา บางคร้ังการทเ่ี ปนแบบน้ยี งั พอทีจ่ ะทาํ ใหความสัมพนั ธร ะหวา งเขาสองคน ดาํ เนินตอ ไปเรอื่ ยๆ แต…จะเกบ็ ความรสู กึ ไวไดอีกนานแคไ หน แรงสะกดิ จากคนขางๆทําใหบนุ คอยๆลืมตาข้ึนมากอ นจะพบวา รถเมลก าํ ลงั จะจอดหนา มหาวิทยาลัย บุน หนั ไปมองคนทนี่ ง่ั อยูข างๆกอ น จะรูตัววา … เขาซบไหลหมอตลอดทาง!!! “พคี่ รับผมขอโทษ ผมไมไดต ง้ั ใจจะหลับ คอื มันเผลอ คือมัน…” “ไมเปน ไร รูวา เหนอ่ื ย” “ผม…” “ถงึ แลว ไปเถอะ” ฐานทัพพูดดว ยนํา้ เสียงน่งิ เรียบ เขาทั้งคคู วรทจี่ ะรีบกลับไปทหี่ อเพื่ออาบน้าํ นอนจะไดพ ักผอน หลังจากท่ชี วยบา นสวนมาทั้งวนั ตัวฐานทพั เองไมเ หนือ่ ยเทา กับบนุ ท่ีทง้ั ยกของทงั้ ขบั รถ เขาเลยไมหลบั เพอ่ื ใหอ กี คนทเ่ี หนอ่ื ยกวาพักผอ นแทน By Tartus

“พไ่ี มไดนอนเลย ผมขอโทษนะครบั ” บุนยงั รสู ึกผิดอยู เขาไม รตู วั เลยดวยซ้ําวาเผลอหลบั ไปตอนไหน “เด๋ียวก็ไดนอน” ฐานทพั ตอบกลับระหวางทางเดินไปท่ี จักรยานที่จอดไว “ขอบคุณนะครับพี”่ “ไมเ ปน ไร” เขาตอบ “พรุงนีซ้ อมเชา กลบั ไปกร็ ีบนอน” “ครับ” บุน ย้ิมกวาง เขาเดนิ ไปท่จี ักรยานท่ีจอดอยูก อ นจะ ปลดล็อกกญุ แจแลว ขน้ึ ครอ มจักรยานเตรียมจะปนกลบั “เดย๋ี วผมปนไป สง พท่ี หี่ อ” “ไมเ ปน ไร” ฐานทัพปฏิเสธ “เหนอ่ื ยมาทง้ั วันแลว” “แตว า ผม…” “บนุ ” นาํ้ เสยี งน่งิ ๆทเี่ อย ออกมาทาํ เอาคนท่กี ําลงั คดิ หาขออาง ชะงกั ไป เวลาหมอดุทไี รเขาก็ไมก ลาขัดทุกที “ก็ไดค รบั ” “ฝนดี” ฐานทพั ครอมจักรยานเตรียมจะปนกลบั หอพัก “พค่ี รบั ” บนุ เรียกฐานทัพไวเมื่อเหน็ วา หมอกาํ ลงั จะปน ออกไป จากที่จอดจกั รยาน “วา ?” “ผม…” บนุ เงยี บไปกอ นจะรวบรวมความกลา ทมี่ อี ยูนอ ยนดิ ความรสู ึกของเขาลนทะลกั ออกมาจนตอ งบอกออกไปใหหมอไดรบั รู By Tartus

“…” “ผมชอบพี่แบบบุน” “…” “ชอบแบบบนุ ” By Tartus

จบี หมอครั้งทีส่ ิบแปด ดินสอและอุปกรณท ว่ี างอยบู นโตะถกู กวาดลงใสกลอ งเหล็กอยา ง เรงรีบ หางตามองเวลาท่ใี กลจ ะถึงเวลานดั หมาย เสยี งโทรศัพทด งั ข้นึ เรง ใหเขาตอ งรบี เกบ็ ของใหเ รว็ กวา เดมิ “เออกาํ ลงั ไป” น้ําเสยี งเหน่ือยๆของคนทีน่ งั่ ทํางานมากวา หา ชั่วโมงเอย ข้ึน ( เรว็ เลยมงึ คนเริ่มเยอะแลว ) “อมื รแู ลว ” เขาเก็บโทรศพั ทไ วใ นกระเปากางเกงกอ นจะหยบิ กระบอกใสง านขึน้ มาสะพายไวพ รอมกบั หนบี กระดานวาดรูปไวขา งตัว งานท่คี ิดวาจะเสรจ็ เรว็ ดันเสร็จชากวาท่คี ดิ ไวเลยทาํ ใหนง่ั ทํางานจนลืมเวลา ขาทัง้ สองขางกาวยาวๆเพือ่ เดนิ ลดั ไปท่สี นามบาสท่ี กาํ ลังจะมีแขง บาสในอกี ไมกี่นาทที ี่จะถงึ เวลาท่เี ริม่ บีบเขามาทาํ ใหเขา เลือกท่ีจะวงิ่ แทนการเดนิ เรว็ วันนี้เปน วันสาํ คัญของไอส …ี่ รางสูงทว่ี ิง่ พรอ มกับของพะรุงพะรังทาํ ใหช นเขา กบั รา งของใคร คนหนึง่ ทเ่ี ดินสวนกบั เขาเขาอยางจัง แรงชนทาํ ใหก ระดานวาดรปู ตกลง พนื้ เขารบี เกบ็ กระดานข้นึ มาเพราะกลัววา งานทว่ี าดคางไวจ ะเปอน ยัง ไมไดเอาเกบ็ ในกระบอกใสงานเพราะกลัวไปไมทนั By Tartus

“ขอโทษครับ” เขาเอยอยางคนรสู กึ ผดิ ปกตไิ มเคยตองรีบรอ น อะไรขนาดนี้ยกเวน เวลาสง งานอาจารย “คราวหลังกด็ ทู าง จะรีบไปไหน” นาํ้ เสยี งตําหนเิ อยออกมาจาก คนท่ีโดนชน “ครบั ” “มึงจะไปดุเขาทําไมวะไอป อง” นาํ้ เสียงจากเพื่อนอีกคนทเ่ี ดนิ มาดว ยกันเอย อยา งคนไมค ดิ มาก “เขาคงจะมีเรอ่ื งรบี ” “อืม ไปเถอะ” เขาไมไ ดเงยหนา ขน้ึ ไปมองเจาของเสียงใหต ัวเองอารมณเ สยี ไป มากกวา เดมิ เวลาท่ีบบี คน้ั ทําใหเขาเลอื กทจี่ ะว่ิงตอไปโดยไมไดหันไปมอง หนาคนที่เขาชนไปเม่อื ครู สนามบาสดคู ึกคักมากกวาปกตเิ พราะมกี ารแขง คร้ังสาํ คัญของ มหาลยั ท่เี ปนคแู ขง กนั มายาวนาน เขาหยดุ ฝเทา ลงท่ีกลมุ เพื่อนทมี่ าน่งั รอ กนั อยกู อนแลว รางสงู ทง้ิ ตัวลงน่ังอยา งหมดแรง เกือบจะมาไมท ัน “ไอส าม กนู ึกวา มึงนอนจมกองงานตายไปแลว” สองอดท่จี ะ แขวะเพือ่ นสนทิ ไมได “เออ ความจรงิ กูจะมาเรว็ กวาน้ี แตมีปญหานิดหนอย” “อะไรวะ” สองถามอยา งนกึ สนใจ By Tartus

“ชา งแมง คิดแลวโมโห” พอนกึ ถึงเหตกุ ารณทเ่ี กิดขน้ึ เม่อื กกี้ อ็ ด ท่ีจะโมโหไมได เขาไมไดต้ังใจชน ขอโทษไปแลวก็นา จะจบไมใชม าพูด ตําหนิใหรสู กึ ผิดไปมากกวา เดิม ไมรสู ึกผิดหรอก…หึ “เออๆ รอดไู อส ด่ี ีกวา” สองพดู พรอ มกับชี้น้ิวไปยงั เพือ่ นที่ กาํ ลังวอรม รางกายอยูใ นสนาม “มันมองหาใครวะ” หน่ึงทน่ี งั่ เงยี บตั้งแตสามมาถงึ เอยขน้ึ เขา เหน็ ทางทาของส่ีดชู ะเงอมองนอกสนามอยูตลอดเวลา “มองหาพวกเรารึเปลาวะ” สองเอย อยางคนไมร ู เขาก็พึง่ มา สังเกตวา ไอสดี่ ไู มค อยมีสมาธิเทาไหรค ลายกับวา รอใครสกั คนอยู “มันอาจจะอยากไดกําลังใจจากเรา” หน่ึงคาดการณ “แลวมันเหน็ พวกมงึ รยึ ัง” “เห็นแลว นัน่ ไงกาํ ลังเดนิ มา” สองพูดพรอมกับโบกมอื เรียกส่ที ี่ เดนิ ตรงมาทางเพ่อื นทย่ี นื ดูอยูต ิดขอบสนาม บนุ ย้มิ มาแตไกลเมือ่ เหน็ เพอ่ื นสนทิ ทง้ั สามมารอตั้งแตกอ นทเี่ ขา จะแขง อยา งนอ ยก็ทําใหเ ขาเบาใจไปไดเปราะหนึ่งวา วนั นีท้ กุ อยา งจะ ผานไปไดดวยดี แมวาลกึ ๆแลว เขาจะแอบหวัน่ แตใ หถอยตอนนีค้ งไมท นั “มาเอากําลงั ใจจากพวกกูอะเด” สองเอย แซวพรอ มกับย่ืน ผา เช็ดหนาผนื ใหญท ี่แวะกลับไปเอาทหี่ อมาเตรยี มไวเ พราะรวู า เพ่อื นสนทิ เปนคนเหง่อื ออกเยอะ By Tartus

“เออ สวดมนตชว ยกูดว ย” บนุ เอยตดิ ตลก เขารับผา เช็ดหนา มาเชด็ เหงอ่ื กอนจะหันกลับไปมองท่สี นาม อีกไมก ่นี าทกี ็จะเร่ิมแขงแลว คงไมม าจรงิ ๆ… “มองหาใครอยวู ะ” สามอดท่ีจะสงสยั ไมไ ด ทั้งๆทเ่ี พ่ือนก็นั่งอยู ตรงนี้แตด ูเหมอื นไอส ี่จะกาํ ลังหาใครสกั คนท่ีไมใชพ วกเขา “กาํ ลงั ใจ” บนุ ตอบออกมากอนจะถอนหายใจ “กาํ ลังใจไมม า เลยวะ ” “เอา พวกกนู ่ีไงกําลังใจ” สองเอยออกมาเสียงดงั “น่ีกโู ดด เรยี นคาบนงึ เพื่อมงึ เลยนะไอส ”ี่ “อมื ไอสองมาลากตัวกทู ีค่ ณะ” หนง่ึ บอกบาง “ยงั คยุ งานไม เสร็จเลย แตรบี มาเพราะกลวั มงึ รอพวกกู” “สว นกกู ็โดนไอส องโทรตาม เลยไปมีปญ หากับแมง ” สามโมโห อีกครงั้ เมื่อพดู ถงึ เรอ่ื งนนั้ “พดู อยางกับพวกมึงนอ ยใจ” บนุ หวั เราะ “กูดีใจทพี่ วกมึงมา นกี่ ยู ิ้มไดเพราะไดก ําลังใจจากพวกมงึ นะ” “เออๆ สนู ะมึง ชนะเดย๋ี วพวกกพู าไปเลีย้ ง” สองสรุปเองเสร็จ สรรพโดยไมถ ามความเห็นเพอ่ื นอกี สองคน By Tartus

เสยี งนกหวีดดังข้นึ เรยี กใหน กั บาสของแตละมหาลัยไปรวมตวั กันเพือ่ รอลงสนามในอีกไมกี่นาทขี า งหนา บนุ สดู หายใจเขาลึกๆกอ นจะ สงยิม้ ใหเ พือ่ นทั้งสามคน อยา งนอ ย…กาํ ลังใจเขากม็ าคร่ึงหนึง่ สว นอกี ครง่ึ คอ ยไปทวงหลงั แขง เสรจ็ นาฬกิ าบอกเวลาหกโมงตรง ฐานทัพเรงฝเ ทา วิ่งเขา มาที่คณะ เพอื่ ฝากงานไวก บั เพอื่ นท้งั สองคนท่ีจะตอ งสง ตน คาบ แมวา จะบอกบุนไป แลววา ไมไ ดไ ป แตเขากอ็ ดทจี่ ะเปน หว งไมไ ด ไปแคแ ปบ เดยี วคงไมเ ปนไร “อาวมึงจะรีบไปไหนวะ” คนิ เอยถามเมือ่ ฐานทัพวางงานไวบน โตะท่ีเขานง่ั “สนามบาส” เขาตอบสงๆอยา งคนไมมีเวลาจะคยุ เยอะ “ไปทาํ ไมวะ” คินยังคงถามตอ วันนี้เหน็ แตคนทําทาทางรบี รอนก็อดสงสัยไมได ตอนไปกนิ ขาวกบั ปกปอ งก็เหน็ วา ทส่ี นามบาสมีคน อยเู ต็ม วนั นม้ี ีแขงอะไรหรอื ไง “ไปหา…” ฐานทพั เงยี บไปอยา งคนพึ่งนึกไดว า เขาเสยี เวลาไป เพราะมัวแตตอบคาํ ถามของคิน “ไปละ” ฐานทพั ตัดบท “เหย เดย๋ี ว” คินยงั ไมห ยดุ สงสยั By Tartus

“อะไร” “มงึ คบกันแลว หรอวะ” คาํ ถามที่ถามออกมาทําเอาฐานทพั น่ิงไปพักใหญ แมจะไมเอย ชอ่ื แตเขากร็ ูอตั โนมัติวาคินกาํ ลงั ถามถงึ ใคร คบกนั ง้ันหรอ… “ยัง” “เอา ” “เขายงั ไมขอ” “แลว ทาํ ไมมงึ ไมขอวะ” คินถามอยางไมเขา ใจ จรงิ ๆเขาไม แปลกใจกับการท่ฐี านทัพตอบออกมาแบบน้ีเพราะเขาเองก็ดอู อกมาสัก พกั “ขอกอนไดห รอ” ฐานทพั ถามกลับอยา งคนไมเ คยมี ประสบการณ “โวยยย นม่ี ึงสอบตดิ มาไดไ งวะเนี่ย ฉลาดแคเ รื่องเรยี นจริงๆ สนิ ะ” คนิ บนออกมา เขาเอามือขยหี้ วั ตัวเองเพื่อระบายอารมณที่มตี อ เพ่ือนสนทิ ฐานทพั มันฉลาดแคเร่ืองเรยี นจรงิ ๆ “เออ” เขายอมรับอยา งวา งาย “ไปละ รีบ” ไมร อใหอีกฝา ยไดโตต อบกลับมาขาท้ังสองขา งก็วิ่งไปท่ีจกั รยาน เพราะกลัวไปไมท ัน ถึงแมว า จะใกลเ ขา เรยี นวชิ าสุดทา ยของวันแตก อ็ ด หวงไมได By Tartus