Baria's Mission เล่ม 2

BarIa’ MIssIon II 551 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ บาเรียมองโคตลั อย่างสงสัย ของขวญั ของลิล่าคืออะไร เขายังเดาไม่ออก ดูเหมือนนีคงเป็นแผนการของโคตัลต้องเก็บ ซอ่ นความลบั จนถงึ ทีสดุ “แตฉ่ นั ไมพ่ อใจอยา่ งหนงึ ” โคตลั เปรย “พีไมพ่ อใจอะไร” บาเรียถาม “เจ้าหนลู ินคม์ นั โชคดีทีลิลา่ ตามใจมนั อยเู่ รือย หรือเราจะ แกล้งสกั หนอ่ ย” “ดีนะ ฉนั อยากแกล้งลินค์เหมือนกนั ” ทีนา่ เหน็ ด้วย “แตล่ ลิ า่ จะยอมแกล้งไปกบั เราด้วยงนั เหรอ” บาเรียเตือนทังสองคนให้นึกถึงเจ้าของภารกิจนีนิดหนึง เพราะลลิ า่ เตรียมการมอบของขวญั ให้ลนิ ค์มาหลายเดือนแล้ว แต่ พลาดโอกาสมาตงั หลายครัง ครังนีคาดวา่ จะประสบความสําเร็จ มากทีสดุ ก็จะมาโดนซ้อนแผนเสียอีก นา่ สงสารแย่ “ก็ไม่ต้องให้ลิล่ารู้สิ เอ้อ ยงั ไงเราก็ต้องหลอกลินค์ให้ไป ตรงนนั อยู่แล้ว เราก็แกล้งเสียเลยดีไหมพี” ทีน่าออกความเห็น แล้วโคตลั ก็เออออไปด้วย จนบาเรียร้องห้ามไม่ทนั เลยได้แต่ฟัง

552 ¡ÑÅ°´Ô Ò ทงั ควู่ างแผนกนั อย่างสนกุ พลางหนั ไปมองโลนีทีมองมาทางเขา เชน่ กนั ดทู า่ ของขวญั ของลลิ า่ จะไมไ่ ด้สร้างความประหลาดใจให้ ลนิ คอร์นคนเดยี วแล้วละ กวา่ บาเรียจะเข้าบ้านตระกลู แวนเวิร์ธก็เกือบสองท่มุ เขา รับหน้าทีหลอกล่อเพือพาลินคอร์นไปยงั จุดทีกําหนดให้ทนั เวลา จงึ จําเป็นต้องงดั ลกู ล่อลกู ชนในทกุ กลเม็ดทีเขามีออกมาใช้กนั สดุ ฤทธิ ต้องปรับแผนใหม่หมดตามความต้องการของโคตลั ส่วนที นา่ กบั โคตลั ทีปิงแผนนีน่ะเหรอ หายจ้อยไปเลยทงั คู่ ทีน่าหายตวั ไปตงั แต่บ่ายอ้างว่านีลตามตวั ไป ส่วนโคตลั ก็แยกตวั ไปเตรียม ของขวญั กบั ลลิ า่ ทงิ งานทีเหลือไว้ทีเขาคนเดยี ว “...แล้วมารีก็เลยบอกมะม้าเซว่า มารีกินเนือสตั ว์ได้แล้ว มะม้าเลยหายตกใจคะ่ ” เสียงแจว๋ ๆ ของมารีดงั ลอดออกมาจาก ห้องรับแขก เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิมลิมแววตาเต็มไปด้วย ความสดชืนนงั อย่บู นพรมขนสตั ว์เล่าเรืองราวตา่ งๆ ให้โคตลั และ คนในครอบครัวแวนเวริ ์ธฟังอยา่ งร่าเริง บาเรียลอบมองเดก็ สาวทีตอนนีสวมเสือและกางเกงนอน สีหวาน ผมยาวสีนําตาลใหม้แผ่สยายเต็มแผน่ หลงั ขณะทีผิวขาว

BarIa’ MIssIon II 553 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ผ่องดูมีนํามีนวลมากขึน คงเพราะร่างกายได้อาหารทีสมบูรณ์ พร้ อม บาเรียเคยบอกตวั เองว่า ตลอดหนึงเดือนทีผ่านมา เขา ไมไ่ ด้คดิ ถึงเธอนกั แตว่ นั นีเมือเหน็ เธออยตู่ รงหน้า เขาเพิงรู้ ทีผ่าน มา...เขาหลอกตวั เอง มารีกําลังจะเล่าเรืองราวการเรียนรู้ชีวิตในหนึงเดือนที ผ่านมาต่อ พลันรู้สึกถึงไอพลังของใครบางใครทีเธอคิดถึงเขา ตลอดเวลา เด็กสาวเลยหนั ขวบั ไปมองก็เห็นบาเรียกําลงั ก้าวเข้า ในห้องรับแขก “บา!” เทา่ นนั เองร่างทีทงั หอมและน่มุ ก็กระโจนเข้าไปหาบาเรีย จนชายหนุ่มต้องอ้าแขนรับไว้แทบไม่ทัน ท่าทางดีใจอย่างออก นอกหน้าของมารี ทําให้โคตลั โวยวาย “ตอนปะป๊ ามาถึง มารีไม่เห็นกระโดดกอดแบบนีเลย ย่อ ตรงยอ่ ตวั อะไรไมร่ ู้ โอ๊ย! แม่ ตผี มทําไม” “ตีเราทีอิจฉาแม้กระทังเรืองแค่นีไง นีทําตัวเป็นเด็กขี อจิ ฉาตงั แตเ่ มือไร” เซเลนา่ ดลุ กู ชายคนเลก็ ทีทําตวั เป็นเดก็ ไมเ่ ลกิ

554 ¡ÅÑ °´Ô Ò เดก็ โขง่ ขีอิจฉายกมือลบู แขนทีโดนตีป้อยๆ พลางมองมา รีทีกอดบาเรียแน่นแล้วพึมพําอะไรทีข้างหูบาเรียเบาๆ อย่าง อ่อนโยน ก่อนจะเหลือบไปมองโลนีทีมองบาเรียก้มกระซิบตอบ กลบั แล้วอยๆู่ อารมณ์ดีๆ ของเขาก็หายวบั ไปกลายเป็นหงุดหงิด ขนึ มาทนั ที “อะแฮ่ม ตอ่ หน้าพ่อแม่เขาเนีย ชา่ งไมเ่ กรงใจกนั เลยนะ” โคตลั เปรยเชงิ ตําหนิ บาเรียปล่อยมารีลงยืน พลางค้อมตวั ทําความเคารพ ผ้ใู หญ่แหง่ บ้านแวนเวิร์ธ แล้วเอย่ วา่ “ขอโทษทีมาถึงดกึ ครับ พอดี ตดิ ธุระนดิ หนอ่ ย” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น้าให้คนเตรียมห้องเดิมให้บาแล้ว เนอะ กินอะไรมาหรือยงั จ๊ะ” เซเลน่าตอบอย่างเห็นใจ ดจู าก ทา่ ทางของบาเรียคงเหนือยมากจริงๆ “เรียบร้อยแล้วครับคณุ น้า” “งนั เดียวมารีพาบาไปทีห้องนะ มารีช่วยมะม้าจดั ห้องให้ บาแหละ” มารีเสนอตวั จนโคตลั ต้องแซวลกู สาววา่ “แหม แล้วห้องของปะป๊ าใครจดั ให้ละครับเนีย”

BarIa’ MIssIon II 555 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè มารียิมอ้อน พลางตอบว่า “ห้องของปะป๊ าเรียบร้อยอยู่ แล้ว ถ้ายงุ่ ก็ให้โลนีจดั ให้นะคะ” “ชิ” โคตลั เอย่ พลางกอดอกแกล้งงอนใสล่ กู สาว จนพ่อแม่ เขาหวั เราะขํากบั ความไมย่ อมโตของลกู ชาย “ไปพกั เถอะลูก พรุ่งนีก็ต้องไปเตรียมงานทีโรงเรียนแต่ เช้าใชไ่ หม” ไคน์ถาม “ครับ งนั ผมขอตวั ก่อน” มารีรีบจูงมือบาเรียเดินไป พลางถามนู่นนีนันไปตลอด บาเรียก็ตอบบ้างเงียบบ้างจนลบั สายตาผู้ใหญ่ ไคน์เลยเอ่ยกับ ภรรยาวา่ “ผมวา่ ลกู สาวคนใหมข่ องคณุ คงไมอ่ ยกู่ บั เรานานหรอก” เซเลน่าหวั เราะ “บาก็เรียบร้อยน่ารักดี ไปอย่กู บั บา มารี คงมีความสขุ แตเ่ ดยี วพอเข้าโรงเรียน มารีก็ต้องกลบั มาอย่ทู ีบ้าน เราอยแู่ ล้วละคะ่ ” “โห่ พ่อ แม่ ทําไมยกให้บาง่ายจงั ผมเป็นพ่อมารี ยังไม่ อนมุ ตั เิ ลยนะ” โคตลั แย้ง

556 ¡ÑÅ°´Ô Ò เซเลน่ายกมือจะตีลูกชาย แต่โคตัลชิงหนีมานังฝัง เดยี วกบั โลนี แล้วรีบพดู อ้างสิทธิของตวั เองตอ่ วา่ “หรือไมจ่ ริงครับ มารีจะไปไหน จะคบกบั ใคร ก็ต้องให้ผมอนญุ าตส”ิ “ลูกน่ะ ดูแลหนูโลนีคนเดียวก็พอแล้ว เดียวจะไปสอน อะไรแปลกๆ ให้น้องอีก มารีก็เชือลกู อยา่ งกบั อะไร” โคตลั ยมิ ใสซือใสผ่ ้เู ป็นแม่ “ผมไมไ่ ด้พดู อะไรสกั หนอ่ ย” “แตพ่ ูดเยอะเลย” โลนีเอ่ยเสียงเบา แตเ่ ซเลน่าก็ได้ยิน เลยตาเขียวใสล่ ูกชาย โคตลั เลยลกุ ขึนแล้วลากโลนีให้ลกู ขึนด้วย พลางพดู วา่ “ผมก็เหนือยเหมือนกนั เจอกันทีโต๊ะอาหารตอนเช้านะ ครับ ราตรีสวสั ด”ิ โลนีค้อมศีรษะให้ผ้ใู หญ่ทงั สองแทบไมท่ นั ขณะเดนิ ตาม แรงลากของโคตลั ไป จนเซเลนา่ ถอนหายใจยาวก่อนจะหนั ไปหา ไคน์ “เมือไรลกู ชายคนเล็กของคณุ จะเลิกเลน่ เป็นเดก็ ๆ คะ ฉนั เป็นหว่ งหนโู ลนี”

BarIa’ MIssIon II 557 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “เท่าทีผมเห็น โคตลั ก็ไม่ได้เล่นตลอดเวลานะ ยิงกลับ จากฟอริโซค่ ราวนี ผมว่าโคตลั ออกจะติดโลนีมากขึนด้วยซํา คณุ ไมเ่ ห็นเหรอ” “ก็ไม่เห็นน่ะสิคะ ถึงได้กลัวอยู่เนีย ฉันไม่อยากให้โคตลั เลน่ จนไมค่ ดิ ถึงสว่ นรวม” ภรรยาเอย่ อยา่ งกงั วล ไคน์โอบภรรยาอยา่ งออ่ นโยน แล้วปลอบวา่ “ผมเห็นแล้ว กันน่า นันลูกชายผมนะ ต่อให้เล่นขนาดไหน แต่ดวงตาของ คนเรา มนั ปิดกนั ไมไ่ ด้หรอก ใจเย็นๆ นะคณุ แม”่ เซเลนา่ สบตาไคน์แล้วยมิ “คะ่ ”

558 ¡ÑÅ°´Ô Ò 75 Ëŧ¡Å บาเรียตืนเช้าในเวลาปกติทีร่างกายเขาคุ้นเคย แต่สิงที เขาไม่คุ้นเคยก็คือ ร่างเล็กทีนอนขดตวั ในอ้อมกอดเขานีแหละ เมือคืนมารีดือไม่ยอมกลับไปนอนทีห้องตัวเอง แล้วเขาเองก็ อยากฟังเรืองราวตลอดเดือนหนึงทีผ่านมาของเธอ จนผล็อยหลบั ไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกแต่ว่าในความสะลึมสะลือมารีเขย่าตวั เรียก เขาอย่แู ป๊ บหนึง แล้วความเหนือยล้าก็ทําให้เขาหลบั ลกึ ตอ่ ไปกับ ไออ่นุ ของคนทีเขาแน่ใจแล้ว ว่าเธอคนนีคือคนทีเขาจะไม่ปล่อย มือจากเธอเดด็ ขาด “บา ตนื เช้าจงั ” มารีงวั เงียลกุ ขนึ มานงั มองชายหนมุ่ ทีเดิน ออกจากห้องนําในชดุ นกั เรียนโรงเรียนเวทแหง่ เซวีนา่ “นอนตอ่ ก็ได้ ผมต้องไปเตรียมงานทีโรงเรียนแล้ว” บาเรีย เอย่ แตม่ ารีกลบั เดนิ ลงจากเตยี งมาเกาะแขน

BarIa’ MIssIon II 559 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ให้มารีไปด้วยได้ไหม” “ไม่ได้ครับ ต้องเตรียมงานอีกหลายอย่างเลย ผมไม่มี เวลามาดแู ลมารีหรอก แตเ่ ย็นนีจะไมก่ ลบั ดกึ ดีไหม” มารีพยักหน้าหงึกๆ แล้วเขย่งตัวขึนหอมแก้ มบาเรีย “กลบั มาเร็วๆ นะคะ” บาเรียก้มมองคนทีไม่รู้ตัวด้วยซําว่าทําอะไร มารีเอียง หน้ามอง แล้วถามวา่ “บาไมช่ อบเหรอ มารีเห็นมะม้าทําให้ปะป๊ า ไคน์ มะม้าบอกวา่ คนเป็นแฟนกนั ก็ต้องทํา” บาเรียโยกหัวมารีแล้วเตือน “ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ห้ามทํา แบบนีตอ่ หน้าคนอืน” มารียิมกว้าง “มารีรู้ มันดูไม่ดี มะม้าสอนว่าต้องทํากับ แฟนตวั เองเทา่ นนั ” คําตอบของมารี ทําให้บาเรียเริมคิด ว่าเป็นเรืองถูกต้อง หรือเปลา่ ทีให้มารีมาเรียนรู้ชีวิตกบั ครอบครัวแวนเวริ ์ธ “แล้วมะม้าเซสอนอะไรอีก”

560 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ทํากับข้าว ทํางานบ้าน มารีทําได้เกือบหมดแล้ว มารี ดแู ลตวั เองได้” เดก็ สาวพยายามเน้นคําพดู สดุ ท้าย เพือยําให้ชาย หนุ่มรู้ว่า เธอสามารถไปอยู่กบั เขาได้แล้ว แต่บาเรียก็ทําเป็นไม่ สนใจ แล้วพดู วา่ “นอนตอ่ ไหมมารี เดียวตอนเย็นคอ่ ยไปเล่นกนั ผม...อาจ พาเพือนมาด้วยนะ” มารีอ้าปากหาวหวอด แล้วพยกั หน้า “นอน เพือนของบา เรียคอื พวกเวริ ์นหรือเปลา่ มารีคดิ ถึงเวริ ์น” บาเรียขมวดคิว แล้วถามกลบั ด้วยนําเสียงนิงว่า “ทําไม ถึงคดิ ถงึ เวริ ์นละ่ ” “ก็เวิร์นตลก มารีชอบดเู วิร์นถกู แกล้ง” มารีตอบ ขณะ เดินกลับไปเอนตวั ลงบนหมอน แล้วตาก็เริมหรีปรือลง มันเช้า เกินไปสําหรับเธอจริงๆ “เวิร์นควรดใี จทีมีคนคดิ ถงึ ไหมเนีย นอนเถอะ” บาเรียพดู ขณะลบู หลงั คนใกล้หลบั เบาๆ แล้วพดู อยา่ งแผว่ เบาตอ่ “เพือนผมคนทีจะมาไมใ่ ชเ่ วิร์นหรอก”

BarIa’ MIssIon II 561 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “อืม...ใคร งึม งึม” เด็กสาวพึมพําถาม แล้วเข้าส่โู ลกแห่ง ความฝันอีกรอบ ขณะทีบาเรียชกั มือออกห่าง แล้วก้มจบู ขมบั คน นอนหลบั พลางตอบด้วยดวงตามีเลศนยั “ถ้าเขาสามารถหาเวลาว่างมาได้น่ะนะ มารีคงได้รู้จัก แหละ” หลายวนั ทีผ่านมาเป็นการทํางานทีว่นุ วายโกลาหลราว นรกแตก มันหนักหน่วงมากทีสุดในชีวิตของจิลเลียนเลยก็ว่า ได้ เขาเคยมนั ใจวา่ ตวั เองบริหารจดั การงานได้ดี แผนงานของเขา อาจมีคลาดเคลือนไปบ้าง แต่ไม่รู้เป็นอะไร งานวันสถาปนา โรงเรียนปีนี ตงั แตว่ นั แรกยนั วนั สดุ ท้ายถึงได้มีแตเ่ รืองให้เขาต้อง เข้าไปจดั การเองอย่เู รือย แล้วก็เป็นในช่วงเวลาทีเขาอยากปลีก ตวั ไปหาสาวทีต้องตาต้องใจเสียด้วย วนั แรกเริมด้วยปัญหาของเด็กจากปราการฟี เรเน่ เรือง ความแข็งแรงของเรดโดม เขาเลยต้องประสานงานเรียกจอมเวท อคั คีฝึกหดั กบั จอมเวทรัตติกาลฝึกหดั มาช่วยกันเสริมโครงสร้าง ให้แข็งแรงอย่างเร่งด่วน เพือให้ทนั เวลาก่อนทีจอมเวทบ้าพลัง พวกนีจะสาธิตการใช้มนตราอคั คีโบราณทีสุดอลังการของพวก เขา

562 ¡ÅÑ °´Ô Ò วนั ต่อมารุ่นน้องเจสเทิร์นทีรับผิดชอบการสร้างเวทีการ แสดงให้นกั เรียนวอร์เจสเทิร์นก็มาแจ้งวา่ ห้องประชมุ กลางระบบ แสงมีปัญหา แล้วรุ่นพีนกั เรียนจอมเวทแหง่ แสงก็ไมว่ ่างมาจดั การ ให้ เป็นเขาอีกทีต้องไปประสานงานขอตวั จอมเวทแหง่ แสงฝึกหดั ทีงว่ นอยกู่ บั การซมุ่ ฝึกใช้เวทแหง่ แสงเพือเตรียมสอบเข้าปราการ วนั ทีสามเดด็ สดุ เขานดั กบั บาเรียไว้อยา่ งดีว่าเขาว่างช่วง เทียง แล้ววนั นนั ทกุ อย่างก็น่าจะเข้ารูปเข้ารอยดีแล้ว แต่เรืองไม่ คาดฝันก็เกิดขึน อะควาเซลล์ซึงเป็นซุ้มจดั นิทรรศการใหญ่ของ ปราการอาโบล่าเกิดนําท่วม เพราะเกิดความผิดพลาดในการใช้ พลงั วารีเวท ความจริงมนั ควรเป็นเรืองดี เพราะปราการอาโบล่า ต้องการสาธิตการดํานํา และวิธีการเอาตวั รอดในนําเวลาเกิดเหตุ ฉกุ เฉินอยแู่ ล้ว แตเ่ รืองมนั ก็เกิดตรงทีวา่ มีคนร้องขออยากนงั เรือ คอนโดลา่ แล้วไอ้เพือนเขาจากปราการอาโบล่าก็ดนั ไมไ่ ด้ทําเรือง ขอไว้ก่อน เขาในฐานะประธานดูแลงานเลยต้องไปทําเรืองที สถานทตู วาริเน่ ปัญหาทีเกิดขึนในสามวันแรก จริงๆ ไม่น่าจะมาถึงมือ เขาเป็นคนจดั การ แต่ไม่รู้มนั โชคร้ ายหรืออะไร คนทีรับผิดชอบ พืนทีตรงนนั ดนั ติดภารกิจอย่กู ับปัญหาอืนกนั หมด เขาทีเป็นคน ประสานงานเลยต้องเสริมเข้าเสียบ

BarIa’ MIssIon II 563 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ‘ให้ มันได้อย่างนีสิ จะมีแฟนสักคนทําไมมันยากนัก วะ’ จิลเลียนบน่ กับตวั เอง แล้วคาดหวงั ว่าตงั แตว่ นั ทีสีเป็นต้นไป เขาจะไมม่ ีเหตมุ าขดั ขวางความรักอีก แตก่ ็มีจนได้ วันทีสีของงานวันสถาปนาโรงเรียน ทุกอย่างราบเรียบ งานดําเนินไปด้วยดี ผู้เข้าร่วมงานเพิมมากขึนเพราะเป็นวันที อนุญาตให้คนภายนอกเข้ามาร่วมงานนิทรรศการได้ แล้วนัน แหละทีทําให้เกิดปัญหา ยายกรอร่า เพือนรักของเขา มีปัญหากบั อดีตคนรักสมยั ตอนยังเรียนชันฮอยเต้ ทําให้ซุ้มของกลุ่มคนรัก ขนบธรรมเนียมดงั เดิมเละเป็นโจ๊ก แน่นอนเพือรักษาชือเสียงของ ทงั คู่ เพราะคนหนงึ ก็เป็นวา่ ทีจอมเวทศลิ า อีกฝ่ ายก็เป็นหนงึ ในวา่ ทีนางรําทีมีค่าตัวสูงลิว เขาซึงเป็นคนกลางก็ต้องไปไกล่เกลีย แล้วเก็บกวาดกอ่ นทีเรืองจะถงึ หเู หลา่ มาสเตอร์ จิลเลียนไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทุกปี ประธานการจัดงาน วนั สถาปนาโรงเรียนเจอปัญหาเยอะขนาดนีไหม แตเ่ ท่าทีเขาเป็น มดงานมาตลอดสีปีทีเรียน มันก็เกิดเป็นประจํา แล้วถ้าไม่คิด เข้าข้างตวั เองจนเกินไป และหากเขาไม่ใจร้อนอยากปลีกตวั ไปหา มารีทีร้านแพรพรรณไฮน์แวน สิงทีเกิดขนึ ก็ถือเป็นเรืองปกติ มาถึงงานวนั ทีห้า เป็นชว่ งทียงุ่ ทีสดุ เพราะรุ่นน้องวอร์เจ สเทิร์นต้องขึนซ้อมบนเวทีจริง เหล่าซุ้มนิทรรศการต่างๆ ก็นัด

564 ¡ÑÅ°´Ô Ò เปลียนรูปแบบใหม่ เพราะไม่ต้ องการความจําเจ มีการ เคลือนย้ายและเปลียนสลบั ตําแหน่งกนั บ้าง เขาเลยขยบั ไปไหน ไม่ได้ เพราะรุ่นพีจอมเวททีจบไปแล้วนิยมกลับมาเทียวงานใน วนั นี จบขา่ วกบั การไปทําคะแนนกบั สาวอีกวนั วนั ทีหกมาถึงชีวิตอนั น่าเศร้าของเขาอย่างรวดเร็ว เขาจดั งานเรียบร้อย ทกุ อย่างเป็นไปด้วยดี ฝ่ ายประสานงานทีทําหน้าที อยา่ งหนกั มาตลอดหลายวนั ก็ยงั ทําหน้าทีได้อย่างมีประสิทธิภาพ จนกระทงั เสร็จงาน จิลเลียนรีบส่งจดหมายบอกบาเรียนดั เจอกัน ทีจตั รุ ัสเซวีเรียนตอนห้าโมงเยน็ เขาอตุ สา่ ห์เตรียมเรืองคยุ ไว้อยา่ ง ดี แต่ก็ฝันสลายไปอีกตามเคย เมือรุ่นพีจอมเวททีเขาสนิทด้วย กลมุ่ หนงึ มาเจอเขาขณะรอบาเรียพอดี หลงั จากนนั อย่าวา่ แต่ร้านแพรพรรณเลย โรงแรมตวั เอง เขายงั ไมไ่ ด้กลบั เลย เพราะรุ่นพีทงั กล่มุ ยกก๊วนไปจองร้านอาหาร แล้วคุยกันทังคืน เช้าวันสุดท้ายของการร่วมกิจกรรมในฐานะ เจ้าภาพผ้จู ดั งานวนั สถาปนาโรงเรียนปีสดุ ท้ายของจิลเลียนก็เริม ขนึ อยา่ งหมองเศร้า “รุ่นพีดเู หนือยนะคะ” แจสซีทีทํางานร่วมกบั จิลเลียนมา ตลอดหลายวนั เอย่ อยา่ งเหน็ ใจ

BarIa’ MIssIon II 565 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “ไม่หรอก แคน่ อนน้อยน่ะ” จิลเลียนตอบพลางยกมือขนึ ลบู หน้า “เมือวานเห็นรุ่นพีนดั บาไว้ ตกลงไปทําอะไรกันเหรอคะ” แจสซีถามขณะทงั คเู่ ดนิ ตรวจงานไปทางกรีนบลิ ด์ “เปล่า สดุ ท้ายก็ไม่ได้ไปกบั บาหรอก เจอพวกพีกาโลก้า เลยคยุ ยาวทงั คืน” แจสซีเลิกควิ “รุ่นพีกาโลก้า ทีตอนนีเป็นจอมเวทศิลาคมุ อทุ ยานหินทีตารันก้า[1]นะ่ เหรอคะ” “อือ รู้จกั เหรอ” แจสซีพยกั หน้า “รุ่นพีเขาเคยมาขอให้บาไปชว่ ยเรืองการ จดั รูปแบบของหินในอทุ ยานนะ่ คะ่ บาเกง่ เรืองนนั ” จิลเลียนพยกั หน้า “พีเคยได้ยินอยเู่ หมือนกนั สดุ ยอดเลย วา่ ไหม ตอนนนั พวกเธออยชู่ นั เจสเทิร์นเองไมใ่ ชเ่ หรอ” แจสซีพยกั หน้า “คะ่ บาเขา...ชอบชว่ ยเหลือคน” “ก็นะ ไปเถอะ ทํางานกนั วนั สุดท้ายแล้ว คืนนีเราคงได้ นอนหลบั สบาย”

566 ¡ÑÅ°Ô´Ò ดวงตาของแจสซีฉายแววกังวล ขณะตอบกลบั ว่า “ฉันก็ หวงั อยา่ งนนั ” “วา่ อะไรนะ” แจสซีสา่ ยหน้า “ไมม่ ีอะไรคะ ไปกนั เถอะคะ่ ” “ทําไมฉันรู้สึกว่า นายอารมณ์ดี” ลินคอร์นถามเพือนที ตลอดหลายวนั นีทํางานร่วมกนั มาตลอด “ฉนั เหรอ ก็ไมไ่ ด้อารมณ์เสียนะ” บาเรียตอบพลางมอง ภาพจากจอมนตราทีแสดงภาพโดยรอบสโตนการ์เดนทีทงั สอง รับผดิ ชอบ “อีกชัวโมงเราจะลดระดับความเข้ มงวดของการกาง อาณาเขตตรงนี แล้วย้ายไปหอประชมุ แทน นายหิวหรือยงั ” บา เรียเปลียนเรือง “ไมห่ รอก ทําไม มีนดั กบั สาวหรือไง” บาเรียหวั เราะ “ก็นะ ฉันได้รับคําเชิญจากรุ่นพีทีปราการ ให้ไปชิมเค้กของเขา ไมไ่ ปก็เสียมารยาทแย”่ “อือหือ เค้กเหรอ ใครทํา”

BarIa’ MIssIon II 567 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “รุ่นพีกรอร่า” บาเรียตอบ “นา่ สน” คนชอบของหวานเอย่ พลางขมวดคิว แล้วชีไปที สถานทีสาธิตการออกปฏิบตั ิภารกิจของแผนกเสนาธิการ พลาง เอย่ วา่ “ทําไมฉนั ไมเ่ ห็นเวริ ์นละ” บาเรียลอบยมิ ‘เริมแล้วสนิ ะ’ “พกั ละมงั ” “พกั อะไรตอนสําคญั อย่างนี เวิร์นไม่เคยพลาดฉากโชว์ พลงั นะ” ลินคอร์นเอ่ยอย่างสงสยั ขณะทีหางตาเหลือบไปมองที อีกจอมนตราหนงึ แล้วชีบอกวา่ “อยกู่ บั ทีน จะทําอะไรนะ่ ” “ไมร่ ู้สิ” บาเรียตอบพลางลกุ ขนึ บดิ ตวั ไปมาแก้เมือยขบ “นาย...รู้อะไรหรือเปลา่ ” บาเรียก้มลงสบตาเพือน “มนั ก็นะ แตว่ า่ ...ฉนั พดู ไมไ่ ด้” ลินคอร์นยกมมุ ปากขนึ แล้วเอย่ ว่า “เกียวกบั ทีฉันไมเ่ ห็น แม้แตเ่ งาของพีโคตลั ด้วยหรือเปลา่ ”

568 ¡ÅÑ °´Ô Ò บาเรียยกั ไหล่ “ฉนั อยกู่ บั นายตลอดนะ ใครจะรู้” ลินคอร์นมองคนทีไม่น่าจะมีพิรุธทีสุด แต่ก็หลุดพิรุธ ออกมาจนได้ แตช่ ายหน่มุ ก็ยงั นิงเพือรอดวู ่าเพือนจะเล่นอะไรตอ่ ทงั คนู่ งั เฝา้ อาณาเขตจนกระทงั เกือบหมดเวลา บาเรียก็อทุ านวา่ “มารี!” “หือ?” ลินคอร์นเลิกคิว แล้วมองไปยงั หน้าจอมนตราที บาเรียเพง่ มองอยู่ “มารีมาได้ไง ไหนนายว่าจะไปรับมาดูการแสดงตอน กลางคืนอยา่ งเดยี วไง” “คงเป็นฮาดีแหละ รายนันหลงมารีจะตาย ฝากตรงนี เดยี วนะลนิ ค์ ฉนั ไปดมู ารีกอ่ น หลงทางกบั ฮาดหี รือเปลา่ ก็ไมร่ ู้” ลินคอร์นพยักหน้ า บาเรียจึงหายตัววับไปโผล่อีกที ตรงหน้าเด็กสาว ซึงโผเข้ากอดบาเรียทนั ที ลินคอร์นมองภาพนนั ด้วยรอยยิมอ่อน บาเรียผู้ไม่เคยเห็นใครสําคัญ ตอนนีก็มีคน สําคญั ของตวั เองแล้วสนิ ะ

BarIa’ MIssIon II 569 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “หือ?” ลินคอร์นเลิกคิว เพราะทีมมุ หน้าจอมนตราทีฉาย ภาพบาเรียจูงมือมารีเดินไปยังทางออกจากสโตนการ์เดน เขา เหน็ โลนียืนนงิ อยู่ โลนีไม่เคยอย่หู ่างจากรุ่นพีโคตลั แล้วพอลินคอร์นเลือน หน้าจอมนตราไปหาโคตลั ก็พบโคตลั กําลงั ยืนคยุ กบั ลิลา่ “ลิล่าไม่ได้อยู่ทีกรีนบิลด์เหรอ มาทําอะไรทีนี หรือว่า...” รอยยิมของลินคอร์นปรากฏขึน ชายหนมุ่ จงึ สง่ จดหมายไปหานีล เรียกให้นีลมาหาเขา ไม่ถึงห้านาที ว่าทีเจ้าผ้คู รองรัฐวินด์โคลโลก็ ปรากฏตวั ขนึ ทีด้านหลงั เขา “ฉนั ทงิ ให้รุ่นพีจอมเวทฝึกหดั ดอู าณาเขต นายมีเรืองดว่ น อะไร” “ชว่ ยเฝา้ จดุ นีแทนฉนั หนอ่ ย ฉนั วา่ เชรีพขีตนื ของฉนั กําลงั จะลงมือทําอะไรสกั อย่างแล้วละ” ลินคอร์นเอ่ยพลางลุกมาตบ ไหลเ่ พือนเป็นทํานองเปลียนตวั “อีกไม่ถึงชวั โมงคนจะเริมทยอยเข้าหอประชุมแล้ว ลิล่า จะทําอะไร” นีลถาม

570 ¡ÅÑ °Ô´Ò “ฉันไม่รู้ แต่ตอนนีฉันต้องไปแล้ว” ลินคอร์นตอบ ขณะ ร่างของเขาเลือนหายไป นีลเหลือบไปมองหน้าจอมนตรา แล้วพบว่าลินคอร์น กําลงั เดนิ ตามโคตลั กบั ลิลา่ โดยไมใ่ ห้เปา้ หมายรู้ตวั “คงอีกนานกวา่ ลลิ า่ จะหลอกลนิ คส์ ําเร็จ” นีลพมึ พํา “ใช่แล้วละ อีกนานเลย...ถ้าลิล่าทําคนเดียว” เสียงทีน่า ดงั ขนึ ทําให้นีลหนั มา แล้วกระแสไฟฟ้าจากมือของเวิร์นก็ตรงเข้า มดั คนทีไมท่ นั ระวงั ตวั เอาไว้ เอาจริงๆ นีลสามารถขดั ขืนได้ แตเ่ วิร์ นรีบโพลง่ เตอื นวา่ “อย่าสู้เลยนีล ไม่อย่างนัน ทีนจะไม่ไปเดตกับนายหลัง งาน นีลเลกิ ควิ กบั ทีน หญิงสาวตวั เล็กเลยยมิ อ้อน แล้วถามว่า “ไมอ่ ยากเห็นลนิ คห์ ลงกลบ้างเหรอ” “มนั ก็อยาก แตค่ ดิ วา่ จะทําให้ลินค์หลงกลได้ง่ายๆ เหรอ” นีลถามกลบั ทีนา่ ยมิ เจ้าเลห่ ์ “งนั มาร่วมมือกนั ไหม”

BarIa’ MIssIon II 571 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ฉนั จะได้อะไรตอบแทนละ” ฟิ ว! เวิร์นผิวปากอย่างชอบใจ จนทีน่ากอดอกในความ เขียวของคนรัก “นีลอยากได้อะไรละ” “แตง่ งานกนั ” เวิร์นตาโต “ไมใ่ ชต่ อนนี” ทีนา่ ตอบทนั ควนั “บ้าแล้ว” เวิร์นอุทานอย่างเสียดายแทนเพือนเลยได้ รางวลั เป็นสายตาพิฆาตของทีน่า แต่นีลกลบั ไม่สะทกสะท้านที โดนปฏิเสธมาหลายครัง “แตถ่ ้า...ประกาศวา่ มีแฟนแล้ว พอจะนา่ สนใจไหม” ดวงตาของนีลทอประกาย ขณะสลายสายฟ้าที พนั ธนาการตวั เอง พลางตอบวา่ “ตกลง” [1] เมืองตารันก้า เมืองประวัติศาสตร์ของดินอร์ต้า ตังอยู่ทางทศิ ตะวันตกของ เมืองหลวงดีเนโซล

572 ¡ÅÑ °Ô´Ò 76 ¢Í§¢Ç­Ñ ·èÕ´·Õ ÊÕè ´Ø ลินคอร์นรู้ว่าลิล่าต้องทําอะไรสกั อย่างอยู่กบั โคตลั และ มนั เกียวกับเขาด้วยเพียงแต่ไม่รู้ว่เป็นอะไร แต่ไม่ว่าลิล่าจะทํา อะไร ลินคอร์นเชือวา่ เขาไมม่ ีทางประหลาดใจ จนกระทงั ตอนนี “ยายหนอน” เสียงของเปเรซเรียกลิล่าทีเพิงแยกกบั โคตลั ตรงหน้าเรดโดม “สวสั ดีจ้ะ เปเรซ” ลลิ า่ เอย่ ทกั พลางเดนิ เข้าไปใกล้ เปเรซพยกั หน้ารับพลางผายมือให้ลลิ า่ เดนิ ตามเขาเข้าไป ‘ร้อยวนั พนั ปีลิล่าไม่เคยเข้าใกล้เปเรซ วนั นีทําไมถึงดีด๊า กันจัง’ ลินคอร์นคิดอย่างหงุดหงิดกับภาพทีเห็น เขาไม่เชือหรอ กวา่ ลลิ า่ จะชอบหรือมีใจให้เปเรซ แตเ่ ปเรซนีสิไมแ่ น่

BarIa’ MIssIon II 573 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ สําหรับลินคอร์น ‘แคค่ ดิ ’ ก็ไมไ่ ด้ หลายคนบอกวา่ เขาเป็น คนขีหวง แต่มนั เป็นเรืองปกติไม่ใช่เหรอทีเขาหวงคนของเขาไม่ อยากให้ใครเข้าใกล้ด้วยความคิดไม่ซือ ลิล่าเป็นผู้หญิงทีไม่ ระมดั ระวังตวั เอง ใจดี และใจอ่อน จนบางครังก็น่ารําคาญ แต่ ทงั หมดนนั ลินคอร์นรับได้ หากสิงเหล่านนั จะมอบให้แก่คนทีคิด กบั ลลิ า่ แคเ่ พือน ลินคอร์นใช้พลังเวทพรางใบหน้าตัวเอง แล้วเดินผ่าน กล่มุ เด็กเจสเทิร์นทีเตรียมงานอยู่ ขณะนนั หไู ด้ยินสิงทีเขาเกลียด ทีสดุ “รุ่นพีลิลา่ มาหาเปเรซอีกแล้ว เมือวนั ก่อนก็มานะ แล้วอยู่ กนั จนดกึ เลย” “ได้ข่าวว่ารุ่นพีเปเรซทําเรืองขอใช้ห้องประลองเล็ก เพือ ประลองฝีมือกับรุ่นพีลิล่าด้วยละ ก็นะเขาเป็นผ้ถู ือสาส์นแห่งไฟ เหมือนกนั นีนา” ‘แล้วยงั ไง’ ลินคอร์นคิดอย่างกรุ่นโกรธ พลางเดนิ มาหยดุ ตรงหน้าประตทู ีลิล่าเดนิ หายเข้าไปกบั เปเรซ ขณะทีเขากําลงั จะ เข้าไป จดหมายสายลมสีฟ้าใสก็ปรากฏขนึ ตรงหน้า ลินคอร์นเปิด อา่ นข้อความของนีล

574 ¡ÑÅ°´Ô Ò ‘ลิล่ากับเปเรซรู้ว่านายตามไป พวกเขาลอบออกไปทาง ด้านหลงั โดม’ ลินคอร์นเหลือบมองจุดทีติดตังลูกแก้ วรักษาความ ปลอดภัยไว้ พลางพยักหน้าขอบใจเพือนรัก แล้วเดินหลบไปยงั ทางออก เลยทนั ได้เห็น ลิลา่ กบั เปเรซหยดุ คยุ กบั โคตลั “รุ่นพีคะ ลนิ คเ์ ริมรู้ตวั แล้ว เราต้องไปซอ่ นกอ่ น” เสียงร้อน รนของลลิ า่ ดงั ขนึ “ไมเ่ หน็ ต้องร้อนรนเลย เจ้าชายรู้ก็รู้ไปสิ เราไม่ได้ทําอะไร ผิดนีนา เรืองแคน่ ีเอง” เปเรซแย้งด้วยนําเสียงไมพ่ อใจ “ไมไ่ ด้ ไปเถอะฉนั จดั การเอง” โคตลั ห้ามแล้วพยกั หน้าไล่ ลิลา่ กบั เปเรซให้วิงหายไปอีกทาง ลินคอร์นพลิกตวั เปลียนทิศทางการตาม แตก่ ็ต้องชะงัก เมือโลนีมายืนนิงอยดู่ ้านหลงั เขาโดยเขาไมร่ ู้ตวั “ห้ามไปนะคะ” โลนีเอ่ยเสียงนิงจนลินคอร์นยิม หลงั จาก ทําพธิ ีกรรมผกู ชีวติ เดก็ สาวคนนีก็ดเู หมือนภตู มากกวา่ มนษุ ย์มาก เข้าทกุ ที ไปไหนมาไหนแทบจบั พลงั เวทไมไ่ ด้เลย

BarIa’ MIssIon II 575 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ทําไมครับ” “เพราะโคตลั กําลงั แกล้งคณุ ถ้าคณุ อยากรู้ว่าลิล่าจะทํา อะไร ฉันแนะนําให้คณุ ควรไปรอทีกรีนบิลด์...แล้วมองหาบาเรีย เอาไว้” ลนิ คอร์นเลิกควิ “ทําไมคณุ ถึงบอกผม” โลนีเหลือบไปมองโคตลั ทีกําลงั มองหาเธออยา่ งหงุดหงิด เดก็ สาวจงึ เดนิ สวนลินคอร์นไปหาโคตลั พลางตอบวา่ “เพราะฉนั ไมช่ อบให้เลน่ เกมแบบนี รีบไปเถอะคะ่ ” ลนิ คอร์นพมึ พําขอบคณุ ก่อนจะหายตวั วบั ไปจากตรงนนั ส่วนโลนีก็เดินไปหาโคตลั เมือชายหน่มุ มองเห็นโลนีก็ยิมออกมา อยา่ งพอใจ “ทําตามทีบอกหรือเปลา่ ” โลนีพยกั หน้า “เยียม คราวนีก็สนุกแน่” โคตลั พึมพํา แล้วคว้ามือโลนี ออกเดนิ

576 ¡ÑÅ°Ô´Ò “ทําไมเราต้องลําบากขนาดนีเพือหลอกลินค์ด้วย ยงั ไงก็ เป็นของขวญั ของเขา” “ข้อทีหนึง ลินค์รู้อยแู่ ล้วว่าลิลา่ ทําอะไรบางอยา่ งอยู่ แต่ ไมร่ ู้วา่ มนั คือของขวญั ของเขา ข้อทีสอง มนั สนกุ ทีจะได้เห็นสีหน้า ประหลาดใจของเจ้าหนลู นิ ค์นะ่ สิ ไปเร็ว หน้าทีของเรายงั ไมจ่ บ” โคตัลกับโลนีเดินหายไปกับกลุ่มคนทีกําลังทยอยออก จากเรดโดม เพือไปยงั หอประชุม ขณะดียวกัน ลินคอร์นก็ไปถึง ด้านนอกกรีนบิลด์ซึงแผนกวิจยั พืชของปราการฟาเรนเซ่กําลัง แจกจ่ายต้นไม้ทีพวกเขาสร้ างขึนให้ประชาชนทีมาเยียมชมงาน กลมุ่ สดุ ท้ายก่อนปิดงานนทิ รรศการทีจดั มายาวนานถึงเจ็ดวนั ข้างๆ ซุ้มของแผนกวิจยั พืช มีร้านนําชาของกลมุ่ รักขนบ ธรรมเนียนดงั เดมิ ยงั เปิดร้านอยู่ วา่ กนั วา่ ตลอดเจ็ดวนั ของการจดั งานนี เค้กของร้านนีถกู อบขนึ มาไมต่ ํากว่าพนั ก้อน จนมีร้านขาย ขนมปังติดตอ่ ขอรับสตู รไปทํากันหลายร้าน บาเรียกบั มารีนนั อยู่ ตรงทีทีโลนีบอก มารีกําลงั กินเค้กอยา่ งเอร็ดอร่อย ขณะทีบาเรีย นงั จิบนําชาไปเรือยๆ ไมร่ ีบร้อน ‘บาร่วมมือในแผนนีกบั ลลิ ่าด้วยแน่นอน ภาพข่าวในตอน นันมันพีโคตลั ชัดๆ แต่บาดูไม่เดือดร้ อนคิดแก้ข่าวหรือทําอะไร

BarIa’ MIssIon II 577 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ เลย’ ลินคอร์นคดิ พลางลอบมองอย่หู ่างๆ รอจนมารีกินเค้กเสร็จ กรอร่าก็นําเค้กหลายชินใส่กล่องส่งให้บาเรีย ก่อนจะโบกไม้โบก มือให้มารีทีดจู ะชอบกรอร่าเป็นพิเศษ บาเรียจงู มือพามารีเดนิ เข้า ไปในกรีนบลิ ด์ ภายในกรีนบลิ ด์ตกแตง่ ให้ดเู หมือนกบั คมู ีร่า ฟอเรส มารี ดรู ่าเริงมาก เด็กสาวกระโดดโลดเต้นไปทวั เหล่าดอกไม้ก็พากัน เบ่งบานออกดอกสะพรังต้อนรับความสดใสของเด็กสาว ลินคอร์ นตามติดสองหน่มุ สาวจนกระทงั เข้าไปอยู่ในซุ้มต้นไม้ อยู่ๆ สอง คนนนั ก็หายไป ลินคอร์นรีบพุ่งตวั ไปทีซุ้มต้นไม้ แล้วมองหาไปโดยรอบ เขาใช้เวทอําพรางตวั อยู่ บาเรียไม่มีทางรู้แน่นอนว่าเขาตามมา ขณะทีลนิ คอร์นกําลงั สงสยั วา่ บาเรียกบั มารีหายไปไหน เสียงของ ลลิ า่ ก็ดงั ขนึ “มนั จะเร็วไปไหมเปเรซ” “เธอเป็นคนเริม ฉนั จะรู้เหรอ” เปเรซตอบอยา่ งหงดุ หงิด ลินคอร์นจงึ หนั ไปมองสองหนมุ่ สาวผ้ถู ือสาส์นแหง่ ไฟ ซงึ เดนิ ผา่ นซ้มุ ต้นไม้ทียืนอยไู่ ป ลินคอร์นจงึ ตามตดิ คนทงั คไู่ ปทนั ที

578 ¡ÅÑ °´Ô Ò “แตก่ ็ขอบใจนะทีมา ถ้าไมไ่ ด้นายทําไมไ่ ด้ง่ายๆ แน”่ เปเรซทําสีหน้าเบือโลก เขาดงึ มือให้ลิลา่ หยดุ เดินแล้วหนั มามองเขา “อย่าพดู เหมือนฉันเป็นคนดีคอยช่วยเหลือเธอได้ไหม เธอก็รู้วา่ มนั ไมใ่ ช”่ ‘เอาแล้วไง’ ลินคอร์นคิด ดวงตาสีดําสนิทมีแววเย็นชา วาบขนึ ขณะมองไปทีมือของเปเรซซึงเอือมไปจบั มืออีกข้างข้างลิ ลา่ ให้หนั มาสบตาเขาตรงๆ “เปเรซ” ลิลา่ ร้องเตือนชายหน่มุ แตม่ ือทงั สองทีจบั กนั อยู่ ไม่ได้ผละจากกัน หรือทําอะไรก็ได้ให้มันหลุดจากการเกาะกุม ทา่ ทางเอือยเฉือยของหญิงสาวแบบนนั ทําให้ลินคอร์นอยากท้า ประลองกบั ลลิ า่ มากกวา่ เปเรซเสียอีก “ฉนั รู้สกึ ยงั ไง เธอก็รู้ แล้ววนั นีเธอยงั ...” พรึบ! ต้ นไม้ ที อยู่รอบตัวลิล่าทุกต้ นมี เปลวไฟสีแดงลุกพรึ บ ขึนมา ทําให้สองหนุ่มสาวสบตากัน แล้วหลุบตาลงมองทีข้อมือ ของทงั คซู่ งึ ยงั จบั มือกนั ไว้ ขณะเสียงเย็นของลินคอร์นก็ดงั ขนึ

BarIa’ MIssIon II 579 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “แล้วนายจะรู้สกึ อะไรกบั ผ้หู ญิงทีแตง่ งานแล้วละ่ ” “ลินค!์ /ลินคอร์น!” ลิล่ากับเปเรซอุทาน พร้ อมกับรีบผละมือออกจากกัน เมล็ดสีแดงของอะไรบางอย่างร่วงลงพืน ลิลา่ รีบแผพ่ ุ่งพลงั เปลว ไฟสีเขียวไปดบั ไฟสีแดงของลนิ คอร์นทนั ที “วา่ ไงเปเรซ นายรู้สึกอะไรกบั ภรรยาของคนอืน” ลินคอร์ นถามเสียงเยน็ เยียบ พลางยา่ งสามขมุ เข้าหากระทงั ก้าวมาจบั มือ ของลิล่าไว้แน่นจนหญิงสาวนิวหน้า ขณะทีเปเรซถอยหลังห่าง ออกไปไปทีละก้าว เปเรซยงั คงถอยหลงั ไปเรือยๆ ในท่ายกมือขึนเสมอไหล่ แล้วตอบด้วยรอยยมิ เจ้าเลห่ ์ทีลินคอร์นเริมค้นุ เคย “ไมไ่ ด้รู้สกึ อะไร เพียงแต.่ ..จดั การเลยโลนี!” ‘โลนี’ ลินคอร์นคิด พลางก้มมองมือลิล่าทีเขาจบั อยู่ แล้ว ก็พบว่าคนทีเขาจบั ไว้ คือภตู ต้นมสู ตินทีกําลงั ทําให้ต้นออ่ นสีแดง งอกขึนมาจากเมล็ด แล้วเลือยลําต้นคืนคลานไปเกาะเกียวกับ ต้นไม้อืนรอบบริเวณนนั จนเป็นกรงสีแดงกกั ขงั ลินคอร์นไว้ข้างใน ก่อนจะปลอ่ ยไอพลงั สีแดงเพลิงเข้าใสล่ ินคอร์นในทกุ ทศิ ทาง

580 ¡ÑÅ°Ô´Ò ลินคอร์นสร้างบาร์เรียร์ขึนปอ้ งกนั ตวั เอง แต่ผืนดนิ ทีเขา ยืนอยกู่ ลบั สวา่ งวาบขนึ ด้วยวงมนตราทีเขารู้จกั ดี ‘มนตรากนั อาณาเขตของบา ให้ตายเถอะ’ ฟบุ ! ลนิ คอร์นยกเลิกการใช้พลงั ทงั หมด เพราะภายใต้มนตรา กนั อาณาเขตของบาเรีย ใช้พลงั ไปก็เสียเปลา่ “พีโคตลั บา ทําอะไรเนีย” ไมม่ ีเสียงตอบจากใครเลย ขณะทีกรงทีกกั ขงั ลินคอร์นไว้ ก็หดเล็กลงเรือยๆ จนมดั ลินคอร์นไว้ทงั ตวั มนั รัดแน่นขึน สติของ ลินคอร์นก็เริมเลือนราง แล้วทกุ อยา่ งก็เงียบสงบลง เมือลินคอร์นลืมตาขึนอีกครัง ก็พบตัวเองนอนอยู่ใต้ ต้นไม้ใหญ่สีแดงสดใส ไอพลงั อคั คีเวทไหลเวียนอย่รู อบต้นไม้ จน เขารู้สึกสบายอย่างมาก ชายหนุ่มผุดลุกขึนมองไปรอบตัวซึง อบอวลไปด้วยสายหมอกทีกกั ขงั เขาไว้กบั ต้นไม้ประหลาดนี

BarIa’ MIssIon II 581 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลินคอร์นเงยหน้ าขึนมองกิงก้ านสาขาของเจ้าต้นไม้ ประหลาด เขายืนมือไปแตะทีลําต้น แล้วในหวั เขาก็มีเสียงหนึงดงั ขนึ ‘ลนิ ค’์ “ลิล่า เธอเลน่ อะไร” ลินคอร์นถามเสียดุ และพยายามใช้ พลงั ของเขาตรวจสอบสถานทีทีเขาอยู่ น่าเสียดาย ทีผืนดินตรง ต้นไม้นียืนต้นอยู่ยงั มีพลงั พสุธาเวทของบาเรีย ต่อให้เขาเก่งแค่ ไหน แต่อาณาเขตของจอมเวทพสุธาคนแรกในรอบยีสิบปีย่อม เป็นไมไ่ ด้ ‘ลนิ ค’์ เสียงลิล่ายังดงั ก้องอยู่ในหู จนลินคอร์นสงสยั ว่าตวั เอง อาจไมไ่ ด้คยุ กบั ลิล่าตวั จริง แตเ่ สียงนีดงั มาจากต้นไม้ต้นนีเขาจึง ดงึ มือออก “ลลิ า่ ” ไมม่ ีเสียงตอบ แตพ่ อลนิ คอร์นเอามือทาบไปทีต้นไม้ ชาย หนมุ่ ก็ได้ยินเสียงนนั อีกครัง

582 ¡ÅÑ °´Ô Ò ‘ลินค’์ “ต้นไม้เก็บเสียงงนั เหรอ แตเ่ จ้านีไม่ใชต่ ้นอายนั นีนา แล้ว มนั เป็นต้นอะไร” ลินคอร์นพึมพําพลางเดินวนไปรอบต้นไม้นัน แล้วแตะมือไปบนลําต้นของต้นไม้ในแตล่ ะตาํ แหนง่ อยา่ งครุ่นคดิ ‘รัก’ “หือ?” มีคําอืนดงั เพิมขึนในหวั เมือเขาแตะมือไปทีผิว ของลําต้นจดุ อืน ชายหนมุ่ จงึ ลองเปลียนจดุ แตะไปเรือยๆ ‘คดิ ถงึ ’ มมุ ปากของลินคอร์นเริมคลียิมมากขึนกับเสียงทีเขาได้ ยนิ เพิมแตล่ ะคํา ลลิ า่ เป็นคนเปิดเผยก็จริง แตส่ ิงหนึงทีลิล่าไมเ่ คย ทําเลย คือบอกรักเขาอย่างตรงไปตรงมา ลินคอร์นไม่ได้ให้ ความสําคญั กับคําพูดนันัก เพราะสิงทีคนรักทําให้เขา มันดีอยู่ แล้ว แต่การได้ยินคําพวกนนั ด้วยเสียงของคนรัก มนั ทําให้หวั ใจ เขาพองฟขู นึ จนสดุ ระงบั ‘เป็นหว่ ง’

BarIa’ MIssIon II 583 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ถ้อยคําทีลิล่าไม่ค่อยได้พูดนักดังมาเรือยๆ ทุกครังลิ นคอร์นทาบฝ่ามือเปลียนจดุ สมั ผสั ผิวต้นไม้ไปเรือยๆ คําบางคนก็ ซํากบั คาํ เดมิ ซงึ ดงั ขนึ มาใหม่ แตล่ ินคอร์นก็ไมเ่ หนือยหรือเบือทีจะ แตะผิวต้นไม้นันไปจนรอบต้น แล้วเริมเงยหน้าขึนไปมองพืนที ด้านบนทีเขายงั ไม่ได้แตะสมั ผสั มนั น่าเสียดายทีเขาไม่สามารถ ใช้พลงั ปีนขนึ ต้นไม้ทีมีกิงสงู ลิวขนาดนีได้ “เธอจะเลน่ อะไรของเธอ ยายเฉือย” ลนิ คอร์นพมึ พํา คําว่า ‘ยายเฉือย’ ทีลินคอร์นใช้เรียกลิล่าจนติดปากไป แล้ว ทําให้ต้นไม้สีแดงเรืองแสงขนึ ก่อนจะหลอมตวั เองกลายร่าง เป็นลิลา่ ในรูปร่างโปร่งใส “ออกมาสกั ทีเถอะนะ ยายเฉือย” ลินคอร์นเรียกพลางยืน มือไปแตะใบหน้าโปร่งใสของหญิงสาว แตล่ ิล่าตรงหน้ากลบั ทํา เพียงแคย่ มิ “เป็นแคภ่ าพมายางนั เหรอ” ลินคอร์นพมึ พํา ก่อนจะรู้สกึ วา่ ลิลา่ ทีโปร่งใสตรงหน้ากําลงั ดงึ ดดู หมอกทีลอยอยรู่ อบตวั ให้เข้า มายงั ใจกลางวงล้อมทีร่างโปร่งใสของเธอยืนอยู่ จนร่างโปร่งใส ของลิล่าทึบแสงขึนเรือยๆ ในทีสุดหญิงสาวตรงหน้าก็ยกมือขึน

584 ¡ÅÑ °´Ô Ò แตะใบหน้าลินคอร์น ก่อนจะยืนหน้ามาแตะริมฝีปากของเขา อยา่ งนมุ่ นวล ‘ฉนั รักคณุ ’ สินคําบอกรัก ร่างจําลองของลิลา่ ก็แตกสลายหายวบั ไป ไอหมอกทีเคลือบไว้ ด้ วยพลังไอเวทสีแดงก็แตกกระจายออกทุก ทิศทาง เกิดไอเย็นแผ่ขยายออกปนเปไปกับไอร้อนทีพลิวไหวอยู่ คล้ายกบั ระลอกคลืนทีเคลือนออกจากศนู ย์กลางไปกระทบกบั ทกุ สิงทกุ อยา่ งทีอยรู่ อบข้าง เป๊ าะ! เป๊ าะ!...วิง! วิง! เสียงเหมือนอะไรบางอย่างแตก ออกและฟงุ้ กระจายไป ลินคอร์นรกะพริบตาให้หายจากตกตะลึง แล้วมองไป รอบข้าง ทีนียงั คงเป็นกรีนบิลด์ แตไ่ มม่ ีต้นไม้อย่างทีควรเป็น เขา ยืนอย่เู ป็นศนู ย์กลาง โดยรอบตวั เขาคือทงุ่ ดอกไม้แสนสวยทีชชู ่อ ออกดอกบานสะพรัง ลินคอร์นไม่ใช่คนชอบดอกไม้ แต่เขามีคน รักทีชอบดอกไม้เป็นชีวติ จติ ใจ ลลิ า่ สะสมหนงั สือเกียวกบั ต้นไม้ไว้ มากมาย ขณะอ่านก็มักจะชอบพูดให้เขาฟังไปด้วย ช่วยไม่ได้ จริงๆ ทีเขาความจําดีเลยจําได้ แต่นนั ไม่ใช่เหตุผลทีดอกไม้ทัง

BarIa’ MIssIon II 585 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ชนิดหายากและหาง่าย และทงั ประเภททีออกดอกง่ายและยาก มนั มารวมอยทู่ ีนีและออกดอกพร้อมกนั ได้ ‘ต้องใช้ความพยายามและเวลามากขนาดไหนนะ ถึงทํา ให้เด็กพวกนีงดงามได้ขนาดนี’ ลินคอร์นคิดอย่างปลืมในความ พยายามของคนรัก พลางกวาดสายตามองไปรอบตวั “ฉันรักคุณ” เสียงแว่วหวานของลิล่าดงั ขึน ไม่ใช่จาก ดอกไม้ มนั น่าจะเป็นเมล็ดอายนั ทีเตบิ โตแทรกอยตู่ ามดอกไม้แต่ ละกอเหลา่ นนั เมือเสียงทีหนึงดงั ขึน เสียงทีสองก็ดงั ตาม “ฉันรักคุณ” จากนนั เสียงตอ่ ๆ มาก็พดู คําพดู เดียวกนั ดงั ตามมาตดิ ๆ “ฉนั รักคณุ ” “ฉนั รักคณุ ” “ฉนั รักคณุ ” “ฉนั รักคณุ ” เสียงของคนทีรักทีดงั ตอ่ เนืองอยา่ งเซ็งแซ่ ทําให้คนทีเคย บอกรักฝ่ ายเดียวมาตลอด โดยไมเ่ คยได้รับการบอกรักตอบ ต้อง

586 ¡ÑÅ°Ô´Ò ยกมือปิดหน้าแล้วยิมกว้าง จนรู้สึกว่าแก้มของตวั เองคงจะปริ แตกไปแล้วละมงั ลิลา่ ซีซานีน ผ้หู ญิงขีอายทีแม้เวลาโกรธยงั ต้อง ใช้การกระต้นุ ชว่ ยถึงจะบอกว่าโกรธได้ แตต่ อนนีกลบั มาทําอะไร แบบนีให้เขา คดิ ไมถ่ ึงจริงๆ “ฉันรักคุณ” เสียงหวานกระซิบดงั แทรกขึนท่ามกลาง เสียงบอกรักทีดงั ระงมไมห่ ยดุ พร้อมกบั อ้อมกอดของคนตวั เล็ก ลิ นคอร์นจบั มือทีกอดเอวเขาไว้ แล้วพลิกตวั หนั มาสบตาเด็กจอม เวทฝึกหดั เจ้าเลห่ ์ด้วยดวงตาเปลง่ ประกาย “ชอบของขวญั ไหม” “มากกก” ลินคอร์นตอบรับลากเสียงยาว “ประหลาดใจไหม” “ฉนั โกรธ” ลินคอร์นตอบหน้านิง จนลลิ า่ ใจเสีย “ทีบอกรักเยอะขนาดนีนะเหรอ ก็เห็นลินค์ชอบพูดคํานี อยเู่ รือยนีนา และวา่ เราต้องทําให้ชดั เจน” คนทีแกล้งโกรธเริมงุนงงกับคําตอบของลิล่า แต่ยังตี เนียนรอฟังคาํ สารภาพจากลิลา่ ทีพดู อยา่ งร้อนรน

BarIa’ MIssIon II 587 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “ขอโทษนะลนิ ค์ ปกตเิ ห็นลินค์ชอบแสดงออกให้ใครๆ รู้นี นา ฉนั ก็เลยคดิ วา่ แบบเนียลินค์ต้องชอบแนเ่ ลย” “ทํายงั ไง” ลินคอร์นอดถามตอ่ ไม่ได้ ส่วนคนทีกําลงั ร้อน ใจก็โพลง่ วา่ “ก็เสียงพวกนีมนั ดงั ไปทงั โรงเรียนเลยไง” “ฮะ!!!” ใบหน้าของลนิ คอร์นเหมือนถกู แชแ่ ข็ง ทา่ ทางตก ตะลงึ อยา่ งคาดไมถ่ งึ ของลินคอร์น ลิล่ามองชายหน่มุ แปลกๆ แล้วตีไหล่ลินคอร์นพร้อมกับ พดู อยา่ งนกึ ได้ “ลนิ คห์ ลอกฉนั เหรอ” จากใบหน้ านิงค้ างตกตะลึงเมือครู่ เปลียนเป็ นยิมกว้ าง แล้วจบลงทีเสียงหวั เราะดงั ก้องไปทวั ขณะสวมกอดลิล่าหมนุ ตวั ไปรอบ จนลลิ า่ ต้องทบุ ไหลค่ นดใี จเกินเหตอุ ยา่ งหมนั ไส้ “มนั เยียมมากเลยลิลา่ ” “จริงเหรอ” ลิล่าถาม พลางก้มแตะหน้าผากเข้ากับ หน้าผากของคนทีอ้มุ เธออยู่

588 ¡ÑÅ°´Ô Ò “จริง วา่ แต.่ ..ใครร่วมมือกบั เธอบ้างละ่ บอกมา” ลลิ า่ สา่ ยหน้า “ไมไ่ ด้เป็นความลบั ” ลินคอร์นหรีตา “ใครคดิ มกุ ให้เปเรซบอกรักเธอ” ลลิ า่ หลบตาไปทางอืน “ไมใ่ ชเ่ ธอใชไ่ หม” ลิลา่ ยงั นิง ลินคอร์นเลยเปรยเตือนว่า “คราวหน้าอย่าทํา อีกนะ” ลิล่าหนั มายิมเผล่ให้ พลางลูบหน้าคนเอาแตใ่ จ “ทําไม ละ” “เพราะฉนั โกรธจริง” ลนิ คอร์นพดู หน้าขงึ ขงั ลิล่าหน้าเสีย พลางก้มหอมแก้มลินคอร์นอย่างเอาใจ “อย่าโกรธเลยนะ ก็ฉันอยากให้ลินค์ประหลาดใจนี ทุกคนเลย ชว่ ยกนั คดิ แล้วเปเรซก็ชว่ ยเราจริงๆ” อ้อมกอดของลนิ คอร์นเกร็งขนึ นดิ หนงึ “ยงั ไง”

BarIa’ MIssIon II 589 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ลลิ า่ เลยมองไปโดยรอบ “ดอกไม้นีสว่ นใหญ่มาจากบาซิล ล่า มนั ต้องการทีเก็บให้พ้นหพู ้นตาลินด์ แตก่ ็ต้องอย่ใู นทีทีมีอคั คี เวทสงู เลยต้องใช้เรดโดม เปเรซต้องทําเรืองขอเอาดอกไม้พวกนี มาประดบั สถานทีอําพรางไว้ไม่ให้ลินค์รู้ บางอนั ก็ต้องทําให้งอก ขึนก่อนลินค์จะตืน ต้องให้คนช่วยตงั หลายคน ดังนันอย่าโกรธ เลยนะ” ลินคอร์นมองคนรักออดอ้อนแล้วถอนหายใจ “เห็นแค่ ของขวญั หรอกนะ” ลิลา่ ยมิ กว้าง พลางลงยืนบนพืน แล้วมองไปรอบตวั “เธอใช้เวลาเท่าไรในการตามหาต้นไม้พวกนี” ลินคอร์ นถามอยา่ งอดภมู ิใจในตวั คนรักไมไ่ ด้ “นานเหมือนกนั ฉันต้องใช้เมล็ดพืชอย่แู ล้ว เลยเดินทาง หาไปทวั ท่านฟอรีก็ช่วยด้วยนะ ไม่งันคงออกจากปราการไปทํา อะไรแบบนีไมไ่ ด้งา่ ยๆ หรอก” “ถึงได้ติดตอ่ ไม่ได้ละสิ” ลินคอร์นยงั คงแขวะเรืองทีเธอ หายไปหลายเดอื น

590 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ตอนนนั มันต้องฝึกด้วยนี แล้วกลางคืนบางทีก็ออกไป ฝึกกบั ทา่ นฟอรีข้างนอก ก็เลย...” “ห้ามทําอีกนะ” ลินคอร์นเตือนเสียงห่วงใย พลางกมุ มือ หญิงสาวไว้แนน่ “อือ” หญิงสาวรับคํา “ฉันไมไ่ ด้ต้องการอะไรจากเธอเลย” ลินคอร์นเอ่ย ขณะ กวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างอยากจดจําทุกอย่างในวันนี เอาไว้ “อือ” “ขอแคเ่ ธอเทา่ นนั ” ลิลา่ ก้มหน้าลง ใบหน้าร้อนผา่ วแตด่ วงตาเธอร้อนยิงกว่า ลิล่าไมช่ อบให้ตวั เองเป็นคนเจ้านําตา แต่บางเวลานําตาก็ทีไหล รินออกมาก็ไมไ่ ด้หมายถงึ ความทกุ ข์เสมอไป มือของทงั คกู่ มุ กนั ไว้ แนน่ ขณะทีลินคอร์นพวา่ “เป็นของขวญั ทีดีทีสดุ ขอบใจ...ลลิ า่ ”

BarIa’ MIssIon II 591 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ 77 ¤íҵͺ งานเลียงฉลองวนั สถาปนาโรงเรียนเริมขึนตอนหนึงทุ่ม ตรง ผู้คนแน่นขนัดอยู่ในหอประชุม เพือรอชมการแสดงของ นกั เรียนชนั วอร์เจสเทิร์น แตใ่ นทุกห้านาทีหรืออย่างช้าไมเ่ กินสิบ นาทีจะมีคนหนั มามองลิล่ากบั ลินคอร์นตลอด แล้วหนั ไปซุบซิบ กนั อยเู่ ป็นระยะ ลินคอร์นนนั ไมไ่ ด้สนใจอะไรเขาเคยชินแล้ว แตล่ ิ ลา่ นีสิอายหน้าจนแดงแทบจะตลอดเวลาเชียวละ “โอย อิจฉาคนโดนบอกรักจริงๆ” เวิร์นบน่ แซว พลางยิม แห้งๆ ให้พีจสิ ทีปรายตามองอยา่ งตาํ หนทิ ีเวิร์นล้อเพือนเสียงดงั “อยากได้บ้างละสิ” ทีนา่ แซวตอ่ “ของมนั แน่อยู่แล้ว นีพีจเราไปดดู อกไม้ของลิล่าในกรีน บิลด์กนั ไหม เผือวา่ เธอจะใจออ่ นลงบ้าง” เวิร์นหนั ไปสะกิดคนรัก

592 ¡ÑÅ°Ô´Ò แต่โดนสายตาพิฆาตกลับมาเลยหงอไป จนทีน่าหัวเราะขําไม่ หยดุ “แล้วนีบาเรียหายไปไหน” ลินคอร์นถามขนึ เพราะยงั ไม่ เหน็ คนทีทําให้เขาต้องเข้าไปตดิ กบั ดกั เข้าอยา่ งจงั “พามารีไปเดินเล่นทีด้านนอกน่ะสิ มารีอยากเห็นทุ่ง ดอกไม้ของลลิ า่ ” ทีนา่ ตอบ “พีโคตลั ด้วยเหรอ” ลนิ คอร์นถามหาจําเลยอีกคน ทีนา่ มองหน้าเวิร์นแล้วยกั ไหล่ “คนนีไม่รู้ สงสยั กลวั นาย เอาคืนมงั ทีไปแกล้งนายเลยหายตวั ไปเลย” ลินคอร์นหวั เราะเสียงเย็น ลิล่าเลยเอ่ยขึนว่า “ลินค์ห้าม แกล้งพีโคตลั นะ พีโคตลั ชว่ ยฉนั ” “โห เดียวนีกล้าสังฉันเหรอ” ลินคอร์นหนั มาพูดทําท่า ขม่ ขู่ ลิล่าทําตาเศร้ า ลินคอร์นก็เลยใจอ่อนพึมพําตอบว่า “ก็ ไมไ่ ด้คดิ จะทําอะไรนี อีกอยา่ ง พีโคตลั นะ่ แกล้งฉนั มากกว่าฉันเอา คนื เขาอีกนะ”

BarIa’ MIssIon II 593 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ ลลิ า่ ยมิ กว้างแล้วอ้อนตอ่ “นา่ นะ ลินค์ นิดหนอ่ ยเอง” ท่าทางการยอมอ่อนข้อให้ของลินคอร์น ทําให้คนรอบ ข้างถึงกับนับถือลิล่า แค่พูดจานิมๆ ก็ทําให้เข้าชายตวั ป่ วนทีสุด แสบของฟรานเชสก้ายอมเปลียนใจได้ “เขาว่าการแต่งงาน ทําให้ คนเปลียนไปดูท่าจะจริง นะนีล” ทีนา่ กระซิบบอกคนรักของเธอ “อยากลองดูไหมละ ว่าจะเปลียนได้จริงไหม” นีลทํา เนียนตขี ลมุ เข้าเรืองตวั เองเฉยเลย ทีนา่ ค้อนให้คนรัก แล้วสอดแขนเอาหวั ไปพิงไหล่ของนีล พลางตอบว่า “ฉันยงั อยากเป็นแฟนอยู่ แตง่ หรือไม่แตง่ ไมเ่ ห็นจะ เป็นไรเลย” “ฉนั ก็ไมไ่ ด้วา่ อะไรนีนา” นีลตอบตามใจหญิงสาวเหมือน ทุกครัง ตังแต่จําความได้เขาไม่เคยขัดใจเธอเลย ก็คงไม่ริเริม โครงการสอนเดก็ เอาแตใ่ จในตอนนีหรอก “ขอบใจ” ทีนา่ พมึ พํา แล้วมองลงไปยงั ม่านการแสดงบน เวที ทีกําลงั เลือนเปิดออก แล้วการแสดงชดุ แรกก็เริมต้นขนึ

594 ¡ÑÅ°´Ô Ò “บา ดอกไม้พูดว่ารักได้ด้วย” มารีถามพลางวิงไปทัวทุ่ง ดอกไม้อย่างมีความสุข บาเรียได้แตโ่ บกมือแล้วปล่อยให้มารีวิง อยา่ งร่าเริงไปทวั โดยเขาทําเพียงแตม่ องตามเธอไป มารีเกิดจาก ต้นไม้ เธอจงึ มีความสขุ ทีสดุ ในทีทีมีต้นไม้มากมาย “ระวงั ล้มด้วยนะมารี” บาเรียตะโกนเตือนไป เพราะมารี เริมวงิ หา่ งไกลเขาห่างไปทกุ ที แตก่ ็ใจชืนอยหู่ น่อยทีผืนดนิ ทงั กรีน บลิ ดใ์ นตอนนีเป็นอาณาเขตของเขา “บา!” เสียงของแจสซีดงั ขนึ ทีหน้าประตทู างเข้า บาเรียจึงหันไปมอง แล้วส่งยิมอ่อนให้เพือนสาว แจสซี เดินเข้ามาใกล้ แล้วชูจดหมายสายลมทีบาเรียส่งไปนัดเวลากับ เธอ ตอนแรกแจสซีรู้สึกดีใจทีได้ยินเสียงบอกรักทีดงั แผ่วเบากว่า ในตอนแรกซึงระเบิดเสียงดงั ลนั ไปทวั โรงเรียน แตเ่ มือเธอเหลือบ ไปเห็นเดก็ สาวทีกําลงั วิงเลน่ ในสวนดอกไม้ห่างออกไป สีหน้าของ แจสซีก็หมองลง “เหนือยหน่อยนะแจส” บาเรียเอย่ ขึน แตก่ ่อนทีแจสซีจะ ตอบ จลิ เลียนทีเพิงเดนิ เข้ามาก็สง่ เสียงชืนชมดงั ลนั ขนึ “ว้าว! สุดยอดเลย สวยมากๆ อ้าวแจส ทําไมมาอยู่ทีนี ละ่ ”

BarIa’ MIssIon II 595 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹èÕ “แล้วรุ่นพีมาทําอะไรทีนีคะ” แจสซีย้อนถามอย่างแปลก ใจเชน่ กนั “บานัดฉันมาน่ะสิ จริงไหมบา...” จิลเลียนตอบ ท้าย ประโยคกลบั หนั มาถามบาเรีย แตส่ ายตาของรุ่นพีกลบั เหมอ่ มอง ไปยงั ร่างเล็กทีคกุ เขา่ คยุ อยกู่ บั ดอกไม้ด้วยดวงตาเปลง่ ประกาย “จริงครับ วนั นีมารีมาเทียวงาน เธออยนู่ นั ” บาเรียชีไปยงั เดก็ สาว จิลเลียนพึมพําขอบคณุ บาเรียเบาๆ แล้วฉีกตวั แยกเดิน ไปหาเดก็ สาว แจสซีเห็นอยา่ งนนั สีหน้าของเธอจงึ สดใสขนึ “เราไปคยุ กนั ทางน้นู ดีไหม” บาเรียผายมือเดินนําไป จน หา่ งจากมารีมากพอควรจนคิดว่าเด็กคนนนั จะไม่ได้ยินสิงทีพวก เขากําลงั จะคยุ กนั ชายหนมุ่ จงึ หนั มาสบตาแจสซีนงิ “บา...สบายดีไหม” คนทีอดึ อดั กบั ความเงียบพดู ขนึ ก่อน “สบายด”ี บาเรียตอบเสียงเรียบ เขายังคงเงียบแต่ก็ไม่ได้หลบตา หรือเดนิ หนีหญิงสาว

596 ¡ÅÑ °Ô´Ò แจสซีรู้สึกเหมือนตวั เองในสายตาของผู้ชายคนนี คงตวั หดเล็กลงจนเหลือตวั นิดเดียวมงั เขาทําให้เธอรู้คําตอบได้โดยเขา ไม่ต้องพูดอะไรเลย แต่แจสซีก็ยังคงยืนนิงสบตาเขา ถ้ าเธอ จะต้องผิดหวงั อีกครัง เธอก็อยากได้ยนิ มนั จากปากเขา “คําตอบของนายคืออะไร” แจสซีกลนั ใจถามไป บาเรียไม่ตอบ เพราะความเงียบทีเกิดขึนคือคําตอบทีดี ทีสดุ สําหรับทกุ ฝ่ าย ชายหน่มุ จึงเลือกไมต่ อบ และอีกนยั หนึงของ ความเงียบนี ก็คือบททดสอบของผู้หญิงทีจะอย่ขู ้างกาย บาเรีย มิชชาร์พ “ถ้ าความเงียบคือคําตอบ ฉันก็จะอยู่เคียงข้ างนาย ตอ่ ไป” แจสซียงั ดอื ดงึ บาเรียจงึ เหลือบมองมารีทีเงยหน้าส่งยิมให้จิลเลียน ชาย หนุ่มจึงขมวดคิว แจสซีมองตามสายตาของชายหนุ่มทีเป็ น ความหวงั ของเธอ แล้วหนั มามองสีหน้าของบาเรีย ซึงแทบไม่มี ความเปลียนแปลงใดๆ เลย แตม่ นั กลบั ทําให้นําตาของเธอไหล่ คลอหนว่ ย “นายใจร้ายมาก” หญิงสาวเอย่

BarIa’ MIssIon II 597 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè ความเงียบไม่เคยทําร้ายใคร แตห่ ากความเงียบนนั ไม่ได้ สร้างขนึ มาเพือเธอ มนั ก็มีแตค่ วามเจ็บปวด ขนาดเวลาปกติทีเขา นงั นิงไมส่ นใจ เธอยงั ทรุ นทรุ าย แล้วหากสายตาของเขาเอาแตจ่ ด จ้องไปทีใครคนอืนทีไมใชเ่ ธอ เธอจะไมป่ างตายงนั เหรอ “ทําไมนายถึงไม่พูด แค่คําตอบสันๆ คําเดียวก็ไม่ได้งัน เหรอ” บาเ รี ยดึงสา ยตา กลับ มาส บดว งตา ที เต็มไป ด้ วย ม่า น นําตาด้วยอาการนิงสงบ แจสซีกลนั สะอืนพลางพดู ตอ่ “นายช่วยเหลือคนมามากมาย เรืองง่ายๆ อย่างแคต่ อบ คาํ ถามทีฉนั อยากได้ยินสกั ครังหนงึ ก็ไมไ่ ด้เหรอ หรืออยากปลอ่ ย ให้ฉนั เจบ็ ปวดอยอู่ ยา่ งนี” สีหน้าของบาเรียนยิงเคร่งขรึมขนึ ขณะทีแจสซีตรงเข้ามา เขย่ามือเขา “แค่ตอบคําเดียวว่าไม่รัก มันยากนักหรือไง บาเรีย มชิ ชาร์พ” บาเรียยงั คงนิง ขณะทีแจสซีซบหน้าร้องไห้กบั อกของบา เรีย โดยทีชายหนุ่มยงั คงยืนนิง สีหน้าของเขาสงบราบเรียบไม่ แสดงถึงความสงสารหรืออ่อนโยน แต่เขาก็ไม่ขยับหนีห่าง

598 ¡ÅÑ °´Ô Ò จนกระทังแจสซีเงยหน้าขึนมอง แล้วปล่อยมือทีเกาะกุมเขาไว้ พลางถอยหา่ งออกไป บาเรียจงึ พดู ขนึ เป็นครังแรก “คําตอบของฉนั ไมเ่ คยเปลียนแจส เธอ...คือเพือน” นําตาของแจสซีทีเพิงเหือดแห้งไป ไหลอาบแก้มอีกครัง บาเรียสบตาแจสซีนงิ แล้วพดู ตอ่ อยา่ งใจเยน็ “เดือนทีแล้วเธอบอกจะอดทนอย่กู บั ฉัน แม้ในวนั ทีฉันไม่ พูดกบั เธอสกั คํา แถมยงั จะรอจนกว่าฉันจะพดู กบั เธอ แล้ววันนี เป็นอยา่ งไรแจส ความเงียบยงั เป็นสิงทีเธอต้องการอยหู่ รือเปลา่ ” ใบหน้าของแจสซีซีดเผือด แล้วเปลียนเป็นแดงอย่างอบั อาย ก่อนจะซีดเผือดลงพร้อมกับเสียงสะอืนไห้ทีดงั ขึน แตไ่ ม่ว่า เสียงสะอืนจะดงั แค่ไหน เธอก็ยงั ได้ยินเสียงคนดีทีทกุ คนตา่ งยก นวิ วา่ ดยี ิงกวา่ ใครๆ เอย่ คาํ พดู ทีเลือดเย็นทีสดุ “เธอไม่ได้ต้องการอย่างทีพดู ออกมาแบบนนั หรอก เธอ ต้องการคนทีดแู ลเธอ เอาใจใส่เธอ น่าเสียดายทีคนคนนนั ไม่ใช่ ฉนั ”

BarIa’ MIssIon II 599 »ÃÈÔ ¹ÒÁÒÃâÕ Å¹Õè “แต่ฉันอยากให้เป็นนาย ถ้านายรู้ว่าฉันต้องการอะไร ทําไมถึงให้ตามทีฉันขอไม่ได้ นายทําตามคําขอคนตงั มากมาย ทําไมถึงทําให้ฉนั สกั หนอ่ ยบ้างไมไ่ ด้” ใบหน้าของบาเรียเคร่งขรึมขึนทนั ที โดยทีแจสซีไม่รู้ตวั พืนทีรอบตวั เธอก็อัดแน่นไปด้วยพลังพสุธาเวทขนาดดอกไม้ยัง เอนตวั ลลู่ งกบั ดนิ ขณะทีชายหนมุ่ ตอบวา่ “ฉนั ช่วยเพือนเพราะฉันสงสาร เห็นใจ และบางครังมนั ก็ มีผลประโยชน์แฝงอยู่กับการให้ความช่วยเหลือนันๆ ถ้าลอง พจิ ารณาจากคําขอของเธอแล้ว...” แจสซีเริมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะหายใจไม่ออก เธอ อยากก้าวถอยห่างจากบาเรีย แตเ่ ธอขยบั ขาไมไ่ ด้ และการทีเธอ ร้องไห้อยู่ ก็ทําให้ยิงหายใจลําบากมากขนึ “...ฉนั ไมไ่ ด้รู้สกึ สงสาร ไมไ่ ด้รู้สกึ เหน็ ใจ และหาประโยชน์ อะไรไมไ่ ด้ ดงั นนั จงึ ไมม่ ีความจําเป็นทีฉนั ต้องชว่ ย” แจสซีเบิกตากว้างกับคําตอบเรียบเย็น พลางอ้าปาก เหมือนอยากจะเถียง แตไ่ มม่ ีเสียงหลดุ ลอดจากลําคอ ขณะได้ยิน บาเรียพดู ตอ่

600 ¡ÑÅ°´Ô Ò “ฉันเลือกความเงียบ เพราะเธอเป็นเพือน แต่ถ้ าเธอ อยากได้คําตอบ เราคงเป็นเพือนกันต่อไปไม่ได้ และตอนนีเธอก็ ได้เลือกด้วยตวั เองแล้ว ว่าเธอต้องการคําตอบ” บาเรียพดู ถึงตรง นีก็ยมิ ให้ เป็นรอยยมิ ทีเหมือนกบั วนั แรกทีเธอรู้จกั เขา แจสซี พาววินซ์ เหมอ่ มองชายหน่มุ ทียืนยิมอย่ดู ้วยหวั ใจ ทีหวาดกลวั มากกวา่ เจ็บปวด เธอรักเขา ไม่สิ เธอเคยคิดว่าตวั เอง รักเขา เพราะเขามีอธั ยาศยั ดีเข้ากบั คนอืนได้ง่าย ร่าเริง เป็นทีรัก ของทุกคน เรียนเก่ง ฐานะทางครอบครัวก็ดี แต่วันนี ตอนนี ขณะทีเธอสบดวงตาทีสีมรกตคู่นี เธอเริมไม่รู้แล้วว่าเธอรักเขา เพราะอะไร เฮือก! แรงกดดนั มากมายทีอัดอันจนหญิงสาวแทบหายใจไม่ ออกสลายวบั ไป แจสซีทรุดลงนังกับพืนแล้วเริมร้ องไห้หนักขึน ขณะทีมารีพงุ่ มากอดแขนบาเรียแนน่ แล้วถามอยา่ งเป็นหว่ ง “บาเป็นอะไร ใครทําให้บาโกรธ คณุ ดอกไม้กลวั กนั ใหญ่ แล้ว” บาเรียก้ มมองมารี เขายกมือลูบหัวมารีแล้วแย้มยิม รอยยิมทีอ่อนโยนปนอ่อนหวานอย่างทีแจสซีต้องเหม่อมองตะลึง