แสนชัง 3

แ ส น ชั ง | 3 แสนชงั # 36. อ่อนไหวเกินไป \"ฝ่าบาทโปรดไวช้ วี ติ ดว้ ย ฝ่าบาทหมอ่ มฉนั ผดิ ไปแลว้ โปรดทรงมพี ระเมตตา ไวช้ วี ติ หมอ่ มฉนั ดว้ ย\" พระหตั ถข์ องฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตชี ะงกั คา้ ง เขามองนางโขกหวั เตม็ แรงราํ รอ้ งดว้ ยทา่ ทางลนลานกลวั ตายดวงตากพ็ าด ฉายความอมึ ครมึ ขนึ หลายส่วน \"หมอ่ มฉนั ... เป็นหมอ่ มฉนั โงเ่ ขลา มตี าแต่ไรแ้ ววทาํ ให้ ลว่ งเกนิ พระองค์ เป็นความผดิ ของหมอ่ มฉนั \" ท่าที ระหว่างเขากบั นางทพี ระราชวงั ฤดรู อ้ น หากใครทราบเขา้ ตอ้ งเป็นทคี รหาแน่ นคี อื บดิ าของคูห่ มนั แต่นางถงึ ขนั เคย กอดจบู กบั เขา ฮ่องเตอ้ เู่ หอตเี ป็นพวกทยี อมฆา่ คนปิดปากเพอื ปกป้อง ชอื เสยี งราชวงศ์ ดงั นนั นางจาํ ตอ้ งแสดงทา่ ทตี ระหนก เกรงกลวั ใหม้ ากจงึ จะสมจรงิ เมอื คดิ ว่าชวี ติ ตนแขวนอยู่ บนเสน้ ดา้ ยทงั ยงั เคยทาํ เรอื งเสอื มเสยี ประเภทนัน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 \"เลกิ รอ้ งไหแ้ ลว้ ลกุ ขนึ มา\" ฮอ่ งเตม้ องทา่ ทางหวาดกลวั ราวกบั เขาเป็นพยคั ฆร์ า้ ยของนาง ความหงดุ หงดิ ในใจ พลางลดทอนลงไปไมน่ ้อย \"ฝ่าบาท...\" ดวงตากลมโตทมี นี ําตาเอ่อลน้ คลอหน่วยชอ้ น ขนึ มองเขาอยา่ งออ้ นวอน นําใสๆ กลงิ หยดลงใบแกม้ งาม ราวกบั ไขม่ กุ แวววาว ฮ่องเตเ้ ออื มมอื ลงไปหวงั จะประคอง นาง แต่หลวิ จา้ วเวย่ เบยี งหลบกอ่ นจะยนั ตวั ลกุ ขนึ ดว้ ย ตวั เอง หน้าผากของนางแดงเพราะแรงโขกเมอื ครไู่ มเ่ บาเลย ชาย หนุ่มยนื มองหน้านางอยา่ งครนุ่ คดิ ใบหน้าทถี วลิ หา สตรี ทหี ายไปหลงั จมุ พติ ลกึ ซงึ กบั เขา คนทตี ดิ คา้ งอยใู่ น ความคดิ เขาตลอดหลายเดอื นนี \"มบิ งั อาจ... หมอ่ มฉนั โงเ่ ขลา---\" \"ทาํ ไมเจา้ ดไู มเ่ กง่ กลา้ เหมอื นตอนอยทู่ วี งั หลงิ ซาน ยามนี เกดิ อยากรกั ษามารยาทชายหญงิ ขนึ มาแลว้ หรอื \" ฮ่องเตอ้ ู่ เหอตที รงตรสั ไมจ่ รงิ จงั แตค่ นฟังกลบั ทรดุ ฮวบเพราะมี ชนกั ตดิ ตวั คหู่ มนั ขององคช์ าย ทแี อบมสี มั พนั ธก์ บั ฮอ่ งเต้ หากคดิ ดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 แลว้ มแี ต่สตรเี ทา่ นนั ทผี ดิ โอรสสวรรคย์ อ่ มไมแ่ ปดเปือน โทษทณั ฑท์ งั หมดสมควรตกลงบนหวั นาง หญงิ สาวเกบ็ รอยยมิ เยย้ หยนั ความอยตุ ธิ รรมเอาไวใ้ นใจ ขณะทที งิ กายลงไปบนพนื อยา่ งตระหนกอกี ครงั \"หมอ่ ม ฉนั สมควรตาย สตรไี มส่ าํ รวม ไมเ่ ขม้ งวดจรรยาหญงิ จน ลว่ งเกนิ เบอื งสงู เป็นความผดิ ของหมอ่ มฉนั \" ฮ่องเตท้ รงถอนปัสสาสะ มองความตนื ตระหนกของนาง จากคําพดู เลน่ ไมก่ คี าํ ของเขาดว้ ยความอ่อนพระทยั คราว นีทรงประคองนางลุกโดยไมใ่ หน้ างมโี อกาสเบยี งกายหลบ เลยี งอกี ไมเ่ พยี งเทา่ นนั ยงั ลากนางไปนงั ลงบนตงั ดๆี ขณะทเี ขายนื อยตู่ รงหน้า \"รวู้ า่ ทาํ ผดิ เชน่ นนั กต็ อบคาํ ถามเรามาใหช้ ดั เจน เหตุใด เจา้ ไมไ่ ปทสี ระบวั อกี \" เขาเกลยี เชด็ นําตาบนหน้านางบาง เบา ทนั ไดเ้ หน็ แววตาวูบไหวทไี มก่ ลา้ เงยสบกบั เขา ไม่ นานกเ็ หน็ สองแกม้ ของนางแดงขนึ มา ตวั ของนางเยน็ เฉยี บเขาจงึ ระลกึ ไดว้ า่ อกี ฝ่ายเพงิ เปียกฝน มา ดงั นนั จงึ หมนุ กายไปผา้ ผนื หนึงทคี ดิ วา่ ใชไ้ ดม้ าคลมุ ตวั นางไว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 \"ใตเ้ ทา้ กท็ ราบแลว้ \" นางยอมแกต้ าม เอยี งหน้าหลบพลาง พูดเสยี งเบา \"ขา้ น้อยมคี หู่ มนั คหู่ มายอยแู่ ลว้ ... เรอื งวนั นนั ทา่ น.. ขา้ ...ชายหญงิ ไมค่ วรสนทิ สนมกนั เกนิ ควร เรอื งในคนื นนั ขา้ น้อยไม.่ .. ขา้ น้อยจงึ รสู้ กึ ตระหนกมาก ทงั รสู้ กึ ผดิ ตอ่ คหู่ มนั อกี ทงั อยา่ งไรกไ็ มอ่ าจลบหลเู่ บอื งสงู ... ขา้ น้อยมรี าชโองการตดิ ตวั แมใ้ จจะอยากไปพบทา่ น แตด่ ว้ ยเหตุและผลทงั หลาย ขา้ น้อยจงึ เลอื กจะไมไ่ ปพบ ทา่ นอกี \" หญงิ สาวแสรง้ เอย่ ปากพูดจาตดิ ขดั หนงึ ขดั เขนิ ทตี อ้ งกลา่ วราวกบั สารภาพความในใจ สองคอื กลวั อํานาจ บารมขี องโอรสสวรรค์ ดงั นนั จงึ เลอื กใชค้ าํ เพอื เลยี งการ กลา่ วโทษทเี ขาลว่ งเกนิ นาง \"เจา้ เป็นถงึ บุตรสี กุลหลวิ นบั ว่าเกนิ คาดจรงิ ๆ\" ยามทพี บ นางหญงิ สาวสวมใสช่ ุดเสอื ผา้ สซี ดี เก่ามรี อ่ งรอยการปะชนุ ดงั นนั เขาจงึ มองขา้ มสกุลหลวิ ทนี บั ว่าเป็นสกุลทมี งั คงั อนั ดบั ตน้ ๆ ของตา้ ถง ใครจะคดิ ว่านางเป็นคนจากจวนนี \"ขอฝะ--- ใตเ้ ทา้ อยา่ เขา้ ใจผดิ เดมิ ทชี ว่ งทผี า่ นมา เนืองจากทา่ นยายของขา้ น้อยป่วยหนกั เรอื รงั บดิ าจงึ ให้ ขา้ น้อยใชโ้ อกาสกอ่ นทจี ะตอ้ งเตรยี มตวั แตง่ งานไปคอย แสดงความกตญั ตู อ่ ทา่ นยายทจี นิ หยาง มารดาของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 ขา้ น้อยสนิ แลว้ ดงั นนั จงึ มแี ตต่ วั ขา้ น้อยทสี ามารถเป็น ตวั แทนของมารดาได้ ...ขา้ น้อยใชช้ วี ติ อยทู่ จี นิ หยางไมไ่ ด้ กลบั มาอยจู่ วนสกุลหลวิ นานทเี ดยี ว บงั เอญิ น้าชายได้ เลอื นตําแหน่ง ทงั ยงั มโี อกาสไดต้ ามเสดจ็ ไปพระราชวงั ฤดรู อ้ น ครอบครวั น้าชายมเี พยี งน้าสะใภท้ กี าํ ลงั ตงั ครรภ์ ไมม่ ใี ครอนื น้าชายเหน็ วา่ ขา้ น้อยอุดออู้ ยแู่ ตใ่ นจวนจงึ อยากพาขา้ น้อยไปเปิดหเู ปิดตา ทงั ถอื โอกาสใหข้ า้ น้อย ชว่ ยดแู ลน้าสะใภอ้ กี แรง ยามทไี ปวงั หลงิ ซานนนั ขา้ น้อย จงึ ไปกบั คนสกุลเถาหาใชค่ นสกลุ หลวิ \" หลวิ เฉยี นรจึ ะอยากใหน้ างไปแสดงความกตญั ตู ่อทา่ น ยาย ยามนนั เพราะนางเกดิ เรอื งตดิ ๆ กนั ทงั ยงั มปี ัญหา ขา่ วลอื ไมด่ กี บั ฮหู ยนิ ของจวน บดิ าจงึ ตดั ราํ คาญดว้ ยการ สง่ นางออกไป หากเป็นคณุ หนูคนอนื อาจจะถกู จบั ไปขงั ในอารามสกั แหง่ แต่หลวิ เฉยี นยงั นบั เป็นคนมหี วั คดิ หลวิ จา้ วเวย่ มพี นั ธะหมนั หมายกบั ผสู้ งู ศกั ดิ ทงั ยงั ไมแ่ น่ ว่าวนั หน้าใครจะไดค้ รองแผน่ ดนิ ไมแ่ น่ในอนาคตสกุล หลวิ อาจจะตอ้ งผลกั ดนั ใหน้ างปีนป่ายขนึ ทสี งู การสง่ ไป อยอู่ ารามเป็นบทลงโทษสตรที รี กู้ นั ทวั หากสง่ หลวิ จา้ ว เว่ยไปมเิ ทา่ กบั ยอมรบั คําครหาและขา่ วลอื หรอื เช่นนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 นบั วา่ เป็นการสรา้ งจดุ อ่อนแลว้ วนั หน้าหากคดิ จะอุม้ ชู นางศตั รอู าจเอาจดุ ดา่ งพรอ้ ยเหลา่ นีมาเลน่ งานได้ ดงั นนั แทนทจี ะถูกสง่ ไปถอื ศลี กนิ เจอยใู่ นวดั หลวิ เฉยี นจงึ เลอื ก สง่ นางไป 'แสดงความกตญั 'ู ทสี กลุ เถาแทน แต่นางเคยเลา่ เรอื งของตนเองกบั ความไมล่ งรอยในสกุล ใหฮ้ อ่ งเต้อเู่ หอตฟี ังเอาไวก้ อ่ นแลว้ ดงั นนั ตอ่ ใหย้ ามนนี าง พูดจาออ้ มคอ้ มปันคาํ สวยหรแู ค่ไหน เขากช็ ดั เจนในใจ แลว้ วา่ นางถูกขบั ออกจากจวนเพราะมปี ัญหากบั แมเ่ ลยี ง ยามทนี างพดู กบั เขาทวี งั หลงิ ซานทกุ อยา่ งลว้ นเป็นเรอื ง จรงิ เพยี งแตจ่ ะพดู มากพดู น้อย เลอื กพดู ในแงม่ มุ ใดให้ นางไดป้ ระโยชน์กเ็ ท่านนั หากยามนีเขาสง่ คนไปสบื สาว ยอ่ มประจกั ษ์วา่ นางไมไ่ ดก้ ลา่ วความเทจ็ ความไวเ้ นือเชอื ใจยงิ จะเพมิ พูนขนึ อกี หลุมพรางทแี ยบยลทสี ดุ คอื หลมุ พรางความจรงิ ใชค้ วาม จรงิ เป็นบอ่ พรางสายตา กอ่ นจะซ่อนกบั ดกั ปลายแหลม คมเอาไวข้ า้ งใต้ รอเวลาใหค้ นกระโดดลงมาเพราะชะลา่ ใจ ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตไี ดย้ นิ แลว้ ไมพ่ ดู อะไร ยามอยทู่ วี งั นางเคย บน่ อยา่ งตรงไปตรงมากบั เขาเกยี วกบั ความยงุ่ ยาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 ซบั ซอ้ นในจวน เรอื นหลงั ไมส่ งบ พนี ้องไมป่ รองดอง แม่ เลยี งลกู เลยี งไมอ่ าจเขา้ กนั ได้ ดงั นนั เขาจงึ ไมส่ งสยั เรอื งที นางถูกสง่ ไปอยจู่ นิ หยาง \"เจา้ ไมร่ จู้ กั เราหรอื ?\" เขายงั คงสงสยั ในฐานะบุตรสี กุล ใหญน่ างยอ่ มตอ้ งเคยเขา้ วงั จะไมเ่ คยเหน็ หน้าฮ่องเตเ้ ลย หรอื \"เรยี นใตเ้ ทา้ ... ตวั ขา้ นอ้ ยยามมารดามชี วี ติ อยเู่ คยเขา้ วงั จรงิ เจา้ คะ่ แต่โดยมากจะเป็นงานเลยี งของเจา้ นายสตรี เดก็ อยา่ งหมอ่ มฉนั เคยเหน็ ฮ่องเตก้ เ็ พยี งแตแ่ สงสะทอ้ น จากชุดคลมุ สที องทอี ยไู่ กลลบิ เทา่ นนั \" นางเอย่ พลางมอง ชุดมงั กรบนตวั เขาดว้ ยสายตาหมน่ หมอง \"แต่หลงั จากสนิ มารดาแลว้ ขา้ น้อยกไ็ มไ่ ดเ้ ขา้ วงั บอ่ ยนกั มาแตล่ ะครงั ก็ ไมไ่ ดช้ มพระบารมขี องฝ่าบาท ไดแ้ ตเ่ กบ็ ตวั อยใู่ นซอกห ลบื หา่ งไกลเพอื รอใหง้ านจบเท่านนั ดงั นนั พระพกั ตรข์ อง โอรสสวรรคเ์ ป็นเชน่ ไร ขา้ น้อยไมอ่ าจจาํ ไดเ้ ลย\" จๆู่ เขากเ็ ปลยี นเรอื งทาํ ใหห้ ญงิ สาวอา้ ปากคา้ ง ไมแ่ น่ใจ วา่ จะเอ่ยคําไหน หากยนื อยคู่ งทงิ ตวั ลงไปคกุ เขา่ ขอพระ เมตตาอกี รอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 \"ขา้ น้อยโงเ่ ขลา... ประพฤตติ นผดิ จารตี นบั วา่ นบั วา่ ...\" \"กอ่ นไปจนิ หยางขา้ น้อยเพยี งแต่เคยพบทา่ นอ๋องบา้ งตาม งานเจา้ คะ่ แต่ไมเ่ คยพดู คยุ กนั เป็นการสว่ นตวั เลยสกั ครงั กระทงั กลบั มาถงเยยี นอกี ครงั ไดพ้ บปะพดู คยุ กบั ท่านอ๋อง ทงี านชมิ ชา หลงั จากนนั ทา่ นอ๋องเคยมาเยยี มท่านยา่ ที จวน และเคยพาขา้ น้อยไปทานอาหารทเี หลาอาหาร... นอกจากนนั กม็ รี ะยะนที ลี กี ยุ้ เฟยเรยี กขา้ น้อยเขา้ วงั เพอื ไปพูดคยุ ดว้ ยบ่อยครงั เจา้ คะ่ \" นางเลา่ เสยี งเบาพลางลอบ ดสู หี น้าเขา ยงิ ยามทนี างเลา่ ว่าทาํ อะไรกบั อนั อ๋องบา้ งก็ เหน็ แววทะมงึ ตงึ พาดผา่ นดวงตาสนี ิลลาํ ลกึ นัน ยงิ ทาํ ให้ นางมนั ใจวา่ ตนเดมิ พนั มาถูกทาง \"ฝ่าบาท!\" หลวิ จา้ วเว่ยรอ้ งเสยี งหลง ไมย่ อมพูดจา ธรรมดาอกี ต่อไป \"ฝ่าบาทหมอ่ มฉนั รวู้ า่ กอ่ เรอื งใหญ่ทงั ยงั ทาํ ตวั ไมเ่ หมาะสมยงิ นกั แต่ขอทรงโปรดอยา่ ทรงยกเลกิ สญั ญาหมนั เลยนะเพคะ หมอ่ มฉนั ยนิ ดจี ะปรบั ปรงุ ตวั ชาํ ระจติ ใจรา่ งกาย และถอื ศลี อยา่ งเครง่ ครดั แตข่ อ พระองคอ์ ยา่ ถอนราชโองการเลย หรอื อยา่ งน้อยกข็ อเวลา ใหห้ มอ่ มฉนั แสรง้ ป่วยหนกั ถูกสง่ ไปรกั ษาตวั ในชนบท ถงึ ยามนนั แลว้ ค่อยถอนสญั ญาหมนั หมายเถดิ ขอทรง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 พระเมตตา\" นางนําตาคลอเบา้ ดวงตาวาววบั ชอ้ นขนึ มอง เขาอยา่ งวงิ วอน แตย่ งิ พดู ยงิ ไดเ้ หน็ ว่าโอรสสวรรคย์ งิ พโิ รธ \"พดู เช่นนีหมายความวา่ เจา้ มใี จรกั ใครอนั อ๋อง อยากจะ แตง่ ใหเ้ ขาจนไมก่ ลวั ตายเลยสนิ ะ หากไมไ่ ดแ้ ตง่ กจ็ ะปลกี วเิ วกชวั ชวี ติ ?\" \"หามไิ ด\"้ หญงิ สาวไดย้ นิ ถอ้ ยคาํ บาดใจกน็ ําตารว่ งเผาะ \"ความรสู้ กึ ของหมอ่ มฉนั เป็นเชน่ ไรฝ่าบาทลว้ นทราบดอี ยู่ แลว้ ยามทอี ยวู่ งั หลงิ ซานหมอ่ มฉนั เคยกราบทูลไปแลว้ ทงั สนิ \" ใช่ นางเคยบอกแลว้ วา่ ไมไ่ ดร้ กั ใคร่สนทิ สนมกบั คหู่ มนั แต่กบ็ อกดว้ ยเชน่ กนั วา่ จะแตง่ กบั เขา เหมอื นเชน่ ตอนนี \"หากเจา้ ไมร่ กั เขาเจา้ จะแต่งกบั เขาทําไม\" ชายหนุ่มถอน หายใจเฮอื ก ไมอ่ าจทนเหน็ นําตาทรี ว่ งเป็นสายของนาง ไดจ้ งึ ประคองหน้านางไวใ้ นอุง้ มอื คอ่ ยๆ ยกชายผา้ ทคี ลุม ตวั นางอยขู่ นึ ซบั เบาๆ อากปั กริ ยิ าดเู หมาะเจาะออ่ นโยน มาก สมแลว้ ทเี ป็นโอรสสวรรค์ ผา่ นสงครามวงั หลงั มานบั ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 ถว้ น รวู้ ธิ หี ลอกลอ่ สตรอี ยา่ งถ่องแทจ้ รงิ ๆ... หญงิ สาวนึก ชนื ชมอยใู่ นใจ \"บอกขา้ สวิ า่ เจา้ มไิ ดม้ ใี จใหข้ า้ แมแ้ ต่น้อย\" เสยี งทุม้ กระซบิ ถามนําเสยี งคลา้ ยคาํ ปลอบประโลมชวนใหอ้ นุ่ ซา่ นในใจ ยงิ นกั แต่นนั กลบั ทาํ ใหห้ ญงิ สาวยงิ รอ้ นใจ \"ฝ่าบาท หมอ่ มฉนั มบิ งั อาจ... เรอื งนีไมส่ มควรอยา่ งยงิ \" \"หมอ่ มฉนั มกิ ลา้ \" หญงิ สาวเมม้ ปากแน่นแลว้ พยายาม เบอื นหน้านจี ากอุง้ มอื ของเขาทลี งแรงมาขนึ เรอื ยๆ แต่ สุดทา้ ยกถ็ กู บงั คบั ใหห้ นั กลบั ไป \"หมอ่ มฉนั ... ชวั ชวี ติ สตรมี ไี มก่ สี งิ ทตี อ้ งรกั ษา หมอ่ มฉนั เคยกราบทลู ไปแลว้ ถงึ ความตงั ใจของมารดาทอี ยากให้ หมอ่ มฉนั แตง่ งานออกจากจวนอยา่ งสงา่ ผา่ เผย มชี อื เสยี ง ดงี าม ไรข้ อ้ ครหา แมห้ มอ่ มฉนั จะมนี ิสยั ไมด่ ี ไมส่ าํ รวมอยู่ บา้ ง แต่ความตงั ใจนีของมารดานนั หมอ่ มฉนั ยดึ ถอื เสมอ มา...\" นางกม้ หน้าหลบตาพลางบบี นิวตวั เอง \"สตรที ถี กู ถอนหมนั แตเ่ ดมิ กถ็ กู ตฉิ นิ นนิ ทาอยแู่ ลว้ อกี ทงั ยงั ถกู ตรา หน้าวา่ บกพรอ่ ง ยงิ ถา้ ฝ่ายชายเป็นฝ่ายถอนหมนั สตรี นางนนั กจ็ ะแตง่ ออกยาก ...ยงิ ถา้ ฝ่ายชายเป็นผสู้ งู ศกั ดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 อยา่ งท่านอ๋อง หากทรงถอนหมนั ชวั ชวี ติ นีคงไมม่ บี ุรษุ ที ดคี นใดกลา้ แตง่ กบั หมอ่ มฉนั อกี ทงั ตอนนีหมอ่ มฉนั ขนึ ราํ ไปแลว้ นบั ว่าคงมชี อื เสยี งไมน่ ้อย หากเกดิ เรอื งขนึ ชอื เสยี งคงยอ่ ยยบั ป่นปียงิ กวา่ สตรที วั ไปนัก\" \"...หมอ่ มฉนั รวู้ า่ ไดก้ อ่ เรอื งใหญแ่ ละไมค่ คู่ วรกบั ทา่ นอ๋อง อกี ต่อไปแลว้ แตว่ า่ ... แต่วา่ ... อยา่ งน้อยกข็ อเวลาให้ หมอ่ มฉนั ไดห้ าทางออก ขอทรงเหน็ แก่ความตงั ใจของ มารดาทวี ายชนมไ์ ปแลว้ ของหมอ่ มฉนั อยา่ ทรงรบี รอ้ น ถอนราชโองการเลยเพคะ\" นางโคง้ ใหเ้ ขาตาํ อยา่ งน่า สงสาร \"เจา้ จะกงั วลเรอื งพวกนนั ไปทําไม ถอนหมนั แลว้ เรากร็ บั เจา้ เขา้ วงั ไมด่ ตี รงไหน\" เขานงั ลงขา้ งนางพลางกล่าว อยา่ งสบายๆ แต่หญงิ สาวเบกิ ตาโพลงสา่ ยหน้าพรดื \"ไมไ่ ดน้ ะเพคะ ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด\" \"เหตุใดไมไ่ ด้ หรอื เจา้ ไมอ่ ยากเขา้ วงั \" สุรเสยี งเขม้ ลกึ ตรสั อยา่ งไมพ่ อพระทยั \"หามไิ ด\"้ หญงิ สาวนําตาหยดอกี รอบ สหี น้าอดึ อดั ใจ \"เป็นพระกรณุ าแลว้ ... แต่หมอ่ มฉนั ทําอยา่ งนนั ไมไ่ ด้ ฝ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 บาททรงยนิ ยอมใหห้ มอ่ มฉนั ออกบวชชวั ชวี ติ หลงั จาก ถอนหมนั เถดิ เพคะ หมอ่ มฉนั สาบานจะบําเพญ็ ตนอยา่ ง เขม้ งวด\" \"เลกิ พูดเรอื งจะไปจากขา้ สกั ที พูดมาวา่ ปัญหามนั อยู่ ตรงไหน\" \"ฝ่าบาท... หากหมอ่ มฉนั ถอนหมนั กบั ทา่ นออ๋ ง ทุกคํา ครหายอ่ มพงุ่ ตรงมาทสี ตรอี ยา่ งหมอ่ มฉนั อยแู่ ลว้ หาก หลงั จากนนั หมอ่ มฉนั ถวายตวั เขา้ วงั หลงั ... ชอื เสยี งหมอ่ ม ฉนั จะเหลอื อะไรอกี เพคะ ...ฝ่าบาทเป็นโอรสสวรรค์ ไมม่ ี ผใู้ ดกลา้ ตฉิ ินพระองค์ แตส่ ตรที เี ปลยี นจากลกู ไปพอ่ เปลยี นจากองคช์ ายไปหาฮอ่ งเต้ มใิ ช่จะเป็นคนมกั ใหญใ่ ฝ่ สงู เป็นนางจงิ จอกทใี ชม้ ารยาล่อลวงผคู้ นหรอื เพคะ ... หมอ่ มฉนั ขออาจหาญทลู ทดั ทาน แมจ้ ะรสู้ กึ ปวดใจ แต่ หากทําเชน่ นนั หมอ่ มฉนั คงไมม่ หี น้าไปพบมารดาใน ปรโลกแลว้ \" ฮ่องเตอ้ ู่เหอตมี องนางนิง นางเคยยนื ยนั กบั เขามาแลว้ ว่า จะแต่งกบั คหู่ มนั ตอนทเี ขาคดิ ว่าอาจจะหาทางชว่ ยนางที วงั หลงิ ซาน ยามนนั นางกย็ นื ยนั เรอื งสญั ญาทใี หไ้ วก้ บั มารดา ยามนีกไ็ มต่ า่ งกนั เหน็ ไดช้ ดั ว่านางจรงิ จงั และตงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 มนั มาก ยอมออกบวชชวั ชวี ติ ยอมใจกลา้ ทลู ทดั ทานเขา เพอื รกั ษาชอื เสยี ง นางเป็นสตรที ใี จกลา้ และเถรตรง หากเขาบบี บงั คบั จะเอา ใหไ้ ด้ เขาเชอื วา่ นางกก็ ลา้ ทําเรอื งทไี มค่ าดคดิ เพอื ไมใ่ ห้ คนครหาแน่ ชายหนุ่มพน่ ลมหายใจ ดงึ มอื เลก็ ทเี หน็ นางบบี จนแดงมา ลบู เบาๆ \"เรอื งนีเอาไวค้ อ่ ยคยุ กนั เราเป็นถงึ โอรสสวรรค์ จะหากทางออกใหเ้ จา้ ไมไ่ ดเ้ ชยี วหรอื ... ยามนีเราไดพ้ บ เจา้ อกี ครงั กพ็ อแลว้ \" \"ฝ่ าบาทจะทรงลงโทษ...\" \"ไมล่ งโทษอะไรทงั นนั แต่หลงั จากนีเจา้ ไมต่ อ้ งทาํ ตวั สนิท สนมกบั อนั อ๋องอกี อยใู่ นจวนดๆี อยา่ หลบหน้าเราอกี ก็ พอ\" \"ฝ่าบาท\" นยั น์ตาของนางฉายแววซาบซงึ จนพดู ไมอ่ อก เมอื ไดย้ นิ คาํ ใหอ้ ภยั จากเขา ชายหนุ่มชะโงกหน้ามา จุมพติ เบาๆ บนแกม้ เนยี นทเี ปียกชุม่ ไปดว้ ยนําตา \"หนาวหรอื ไม่ เจา้ ควรจะเปลยี นชดุ ไดแ้ ลว้ เหตุใดยงั สวม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 ชดุ นอี ยอู่ กี \" \"ขอประทานอภยั เมอื ครหู่ มอ่ มฉนั กระวนกระวายจนทาํ อะไรไมถ่ ูก เลย...\" \"เอาเถอะๆ เรารูแ้ ลว้ วา่ เจา้ ตกใจมาก\" เขาหวั เราะเบาๆ ภาพนางบนลานเมอื ครยู่ งั คงงดงามตรงึ ใจราวกบั ความ ฝัน ชา่ งลอ่ ลวงจติ ใจบรุ ุษทไี ดย้ ล ในยามนีเหน็ ว่านางอยู่ ในอุง้ มอื เขา ชายหนุ่มกร็ สู้ กึ คลา้ ยไดร้ บั ชยั ชนะและ ลาํ พองใจอยไู่ มน่ ้อย แทจ้ รงิ แลว้ ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตไี มไ่ ดส้ นใจเรอื งทนี างเป็นคหู่ มนั ของพระโอรสเลยดว้ ยซํา วา่ กนั ว่าใต้หลา้ นีเป็นของโอรส สวรรค์ สตรที วั ทงั แผน่ นีกเ็ ป็นของเขา ดงั นนั เขาจะใหน้ าง แต่ง หยา่ ถอนหมนั ลว้ นเป็นเรอื งเลก็ ทงั สนิ แมจ้ ะเป็น คหู่ มนั ของพระโอรส แตใ่ นสายตาของโอรสสวรรคแ์ ลว้ พระโอรสของเขาไมต่ า่ งจากขนุ นางคนหนึง อกี ทงั ยงั เป็น ตวั อนั ตรายทคี ดิ จะแยง่ ชงิ บลั ลงั กข์ องเขาดว้ ยซํา ดงั นนั ความรสู้ กึ ระหว่างพ่อลกู นนั มแี ตค่ วามแหง้ แลง้ จดื ชดื ตวั เขาแต่ไหนแตไ่ รกร็ สู้ กึ สนทิ ใจกบั พระธดิ าทไี มม่ ที าง สนั คลอนบลั ลงั กเ์ ขามากกว่าพระโอรสอยแู่ ลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 แตแ่ มใ้ นใจจะไรค้ วามรสู้ กึ แคไ่ หน ฮอ่ งเตท้ เี ป็นพระบดิ า ของคนทงั ใตห้ ลา้ จะหกั หลงั พระโอรสตวั เองโดยไมส่ น พระทยั อะไรเลยแบบนนั จะทาํ ใหภ้ าพลกั ษณ์ของราชวงศ์ เสอื มเสยี ดงั นนั แมจ้ ะอยากใหน้ างเขา้ วงั รวดเรว็ ดงั ใจกค็ ง ตอ้ งไตรต่ รองใหร้ อบคอบก่อน ยามนีไดพ้ บนางแลว้ เขา ยอ่ มไมป่ ลอ่ ยใหค้ ลาดสายตาอกี เทา่ นีกพ็ อแลว้ \"จรงิ ๆ แลว้ มอี กี เรอื งทหี มอ่ มฉนั ตอ้ งทลู ขออภยั โทษ\" \"หมื \" เขาลูบแกม้ นางเบาๆ หกู เ็ งยี ฟังเสยี งหวานสนั เครอื นาง \"ตามจรงิ วนั นีคนทตี อ้ งขนึ ราํ คอื น้องรองของหมอ่ มฉนั แต่ นางป่วยกะทนั หนั ทาํ ใหห้ มอ่ มฉนั ตอ้ งขนึ ราํ แทน เรอื งนี นบั วา่ ผดิ ปกตอิ ยบู่ า้ ง แตท่ า่ นน้าของหมอ่ มฉนั ...ท่านรอง เจา้ กรมพธิ กี ารตอ้ งตดั สนิ ใจเพอื ไมใ่ หพ้ ธิ วี นั นีตดิ ขดั บดิ า หมอ่ มฉนั กเ็ หน็ ควรวา่ ปัญหาเกดิ จากคนสกลุ หลวิ จงึ ให้ หมอ่ มฉนั ขนึ ราํ แทนน้องสาว เรอื งนีถอื วา่ หมอ่ มฉนั ขอ ประทานอภยั แทนทา่ นนา้ ชายและคนสกลุ หลวิ หากจะมี คนตอ้ งถกู ลงโทษกข็ อใหเ้ ป็นหมอ่ มฉนั เอง ขอพระองค์ โปรดละเวน้ โทษคนสกลุ หลวิ กบั ทา่ นน้าดว้ ยเพคะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 \"หากเราไมเ่ อาเรอื งแลว้ เราจะไดอ้ ะไร\" เขายมิ กรมุ่ กรมิ มองใบหน้าซดี ทยี ามนเี รมิ ขนึ สรี ะเรอื น่ามองดว้ ยความ หลงใหลพงึ ใจ หญงิ สาวเอยี งคอหนพี ระพกั ตรห์ ลอ่ เหลาทโี น้มเขา้ มาคลอ เคลยี จนเกอื บชดิ ดวงตาไมอ่ าจจบั จอ้ งอกี ฝ่ายไดโ้ ดยตรง เพราะความเรา่ รอ้ นทสี ง่ ผา่ นมาทาํ ใหใ้ บหน้าของนางรอ้ น ผา่ วไปหมด แมใ้ นใจหลวิ จา้ วเวย่ จะรสู้ กึ เหมอื นกาํ ลงั หลงั เลอื ดกบั ความใกลช้ ดิ เกนิ พอดนี ี แต่สหี น้าทา่ ทางกย็ งั ขม่ กลนั และ เสแสรง้ ไดอ้ ยา่ งแนบเนยี น \"จา้ วเว่ยตําต้อย ไมค่ ดิ ว่ามขี องลาํ คา่ ใดทจี ะทลู เกลา้ ถวาย ไดอ้ ยา่ งเหมาะสม\" \"มอบจมุ พติ คนื ใหเ้ รากไ็ ดแ้ ลว้ \" เขายมิ เผลก่ ลา่ วอยา่ ง หยอกลอ้ หลวิ จา้ วเวย่ มองเขาดว้ ยดวงตาพราวระยบั มที า่ ทเี อยี ง อาย ครหู่ นึงกไ็ มค่ ดิ จะเป็นฝ่ายมอบจบู ใหต้ ามทเี ขาสงั แต่ โอรสสวรรคก์ ลบั ไมใ่ สใ่ จ เขาเป็นฝ่ายยอมโนม้ หน้าเขา้ ไป จมุ พติ รมิ ฝีปากอวบอมิ ทแี ตม้ สชี าดนันอยา่ งนุ่มนวล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 หลวิ จา้ วเวย่ ปิดตา ยอมรบั สมั ผสั ทมี กี ลนิ เหลา้ จางๆ รสชาตขิ องมนั ขมฝาดทว่าครหู่ นึงกลบั แผค่ วามเผด็ รอ้ น ทรงใชพ้ ระหตั ถ์รงั ทา้ ยทอยของนางเอาไวเ้ พอื ไมใ่ หผ้ ละ หา่ งขณะทปี รบั เปลยี นมมุ พระพกั ตรเ์ พอื กวาดรบั ความรสู้ กึ ทโี หยหามาตลอด หญงิ สาวขวยเขนิ เอยี งอายอยบู่ า้ งแต่ไมน่ านกต็ อบรบั เขา โดยการเป็นผตู้ ามทดี ี สองหนุ่มสาวแลกเปลยี นจมุ พติ ลกึ ซงึ ทกี ลอ่ มใหส้ ตสิ มั ปชญั ญะชาดกิ แทบลมื สนิ วา่ ตนอยู่ ทไี หนและทาํ อะไรอยู่ รสชาตเิ ลศิ ลาํ ของสาวงามนนั รญั จวนใจ แตก่ ่อนทโี อรส สวรรคจ์ ะไดล้ ะเลยี ดชมิ ไปไกลกวา่ รมิ ฝีปากสวยเสยี ง ตะโกนดา้ นนอกกท็ าํ ใหพ้ วกเขาตอ้ งชะงกั \"มคี นรา้ ย!\" \"คมุ้ กนั ฝ่าบาท!\" แมจ้ ะไมม่ ใี ครเขา้ มาดา้ นในหอ้ งนัน แต่หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ ไดว้ า่ คงมอี งครกั ษเ์ งาลอ้ มหอ้ งเอาไวห้ มดแลว้ อยา่ ง หนาแน่น นางหนั มามองคนขา้ งตวั ทถี อนจมุ พติ ออกไป อยา่ งเสยี ดาย เขาไมม่ ที า่ ทางกงั วลทงั ยงั ถอนหายใจอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 เบอื หน่ายดว้ ยซํา \"เจา้ อยใู่ นนีอยา่ ออกไปไหน\" เขาหยดั ตวั ลุกขนึ ยนื เตม็ ความสงู ตบบ่านางเบาๆ \"อกี เดยี วดา้ นนอกกเ็ รยี บรอ้ ย ... วนั หลงั เราจะใหค้ นไปพบเจา้ \" \"เพคะ\" เขาเงยี บมองนางอยอู่ กี อดึ ใจหนึง กอ่ นจะใชน้ ิวไลบ้ นรมิ ฝีปากงามนนั แลว้ จงึ ผละไป ร่างสงู หายวบั ออกไปทาง หน้าต่าง หญงิ สาวเหน็ เงาขบวนคนตามหลงั เขานบั สบิ จงึ คอ่ นขา้ งแน่ใจวา่ ฮ่องเตค้ งจะไมต่ ายในวนั นี เมอื แผน่ หลงั ของคนในชุดคลุมมงั กรพน้ ไปจากครรลอง สายตา หลวิ จา้ วเว่ยกป็ ิดหน้าตา่ งทุกบานและประตูให้ แน่นหนา เสยี งเอะอะวนุ่ วายดา้ นนอกไมไ่ ดท้ าํ ใหน้ างใสใ่ จ แมแ้ ตน่ ้อย ยามนีหญงิ สาวรสู้ กึ เหมอื นชามทแี บกนําเอาไวห้ นักจน ใกลจ้ ะลม้ ควํา นางใชห้ ลงั มอื เชด็ รมิ ฝีปากโดยไมถ่ นอม บนใบหน้ามแี ตค่ วามเหยี มเกรยี ม ชงิ ชงั รงั เกยี จ หญงิ สาวถ่มนําลายทงิ อยา่ งขยะแขยง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 แมน้ างจะทบทวนแผนการมานบั พนั ครงั และรดู้ วี ่าตอ้ งทาํ อยา่ งไรถงึ จะหยงั ผลไดด้ งั ใจ แต่เมอื ลงมอื ทาํ จรงิ ๆ วนั นี ทงั วนั นางรสู้ กึ ว่าตนรบั นําหนกั ทหี นักองึ เกนิ ตวั ความแคน้ เป็นพลงั ทผี ลกั นางใหล้ งมอื ไดท้ ุกอยา่ ง ขณะเดยี วกนั กแ็ ผดเผาจติ วญิ ญาณของนางใหเ้ หนือยอ่อน จนแทบไมอ่ ยากหายใจ ความอดึ อดั ทสี มุ แน่นในอก ทงั ยงั ตอ้ งอดทนรบั สมั ผสั น่า ขยะแขยงเหลา่ นนั ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ เหนือยราวกบั วงิ หลงอยใู่ นหบุ เขารกรา้ ง นางคลา้ ยจะหมดแรง มาดนิงสงบทรี กั ษาไวส้ นั คลอนจน ไมอ่ าจรกั ษาไวแ้ มแ้ ต่ใบหน้าเรยี บเฉย บนใบหน้างดงาม ฉายความรา้ ยกาจออกมาอยา่ งชดั เจน ดวงตากลมกวาดมองไปทวั หอ้ ง เมอื เหน็ กาเหลา้ ทพี วก นางรํายกมาใหน้ างกเ็ ดนิ โซเซไปยกมนั ขนึ กรอกลงคอ เพอื ลา้ งปาก คดิ จะใชค้ วามรอ้ นของเหลา้ ชาํ ระสมั ผสั น่า รงั เกยี จเหลา่ นนั ออกไปจากความรสู้ กึ เหลา้ เหล่านเี ป็นเหลา้ ทใี ชใ้ นพธิ กี าร ดงั นนั จงึ มฤี ทธแิ รง กวา่ ปกตมิ าก หลวิ จา้ วเว่ยเทมนั เขา้ ปากโดยไมส่ นใจจะใช้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 แมก้ ระทงั จอก นางดมื รวดเดยี วครงึ กากอ่ นจะกลบั มานัง ลงเงยี บๆ ดวงตาคู่สวยฉําวาว นางใชแ้ ขนเสอื เชด็ ปากอยา่ งไมย่ หี ระ พยายามนงั เพอื ตงั สตแิ ตเ่ หลา้ แรงรอ้ นลงไปถงึ กลางอก จนหญงิ สาวรสู้ กึ ได้ บนใบหน้าของนางแดงกาํ ขนึ เรอื ยๆ แต่สหี น้าสงบลงมากจากทา่ ทเี ปิดเผยเมอื ครู่ หญงิ สาวลบู หน้า พยายามตงั สตกิ อ่ นจะลุกขนึ เพอื เปลยี น ชุด แต่ทา่ ทสี งบทไี ดค้ นื มาชวั คราวกลบั หายไปทนั ทที นี าง ลุกขนึ ยนื ยามนนั เองทนี างประจกั ษ์ว่าเหลา้ ทเี พงิ กรอกลง คอนนั มฤี ทธริ ุนแรงแคไ่ หน วบู เดยี วทคี ดิ จะกา้ วเดนิ กเ็ ซ ไมเ่ ป็นทา่ หญงิ สาวขนั ตวั เอง นางเอามอื เทา้ โตะ๊ หวั เราะสภาพ ตวั เองอยคู่ รูห่ นึงกค็ วามขบขนั จะคอ่ ยๆ เลอื นหายไป แปรเปลยี นความออ่ นลา้ และน่าสมเพช นางเหนือย... เหนือยกวา่ ทคี ดิ เอาไว้ ตลอดวนั นีนางลงแรงใจแรงกายไปมากมายเหลอื เกนิ นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 รสู้ กึ โดดเดยี วและอา้ งวา้ งเกนิ กว่าจะรกั ษาความนิงเฉย เยน็ ชาเอาไวไ้ ดอ้ กี เหมอื นชามนําทลี ม้ เสยี แลว้ ความ ออ่ นไหวและเหนือยลา้ ควาํ ทะลกั ...ยากเกนิ กวา่ ทนี างจะเกบ็ งาํ อารมณ์ทแี ทจ้ รงิ เอาไวใ้ น เวลานี หญงิ สาวเปลยี นเสอื ผา้ ลวกๆ ไมไ่ ดส้ นใจวา่ ผา้ มจั ฉามคี ่า ควรเมอื งอะไร นางโยนมนั ทงิ ไวใ้ นกองผา้ กอ่ นจะเปลยี น กลบั เป็นชดุ ทสี วมมาวนั นี เสยี งวนุ่ วายดา้ นนอกสงบลงบา้ ง คนรา้ ยอาจจะโดนจบั ไป แลว้ หรอื ไมค่ นคงตายกนั หมดแลว้ ฤทธสิ รุ าทาํ ใหห้ ญงิ สาวไมข่ บคดิ อะไรใหล้ กึ ซงึ เลอื กจะเปิดประตูออกไปจาก หอ้ ง หวงั แค่อยากกลบั เรอื นไปทงิ ตวั นอนขา้ มวนั ขา้ มคนื เพอื กอบกูแ้ รงกายแรงใจคนื มาเท่านนั \"จา้ วเว่ย\" หญงิ สาวหยุดฝีเทา้ ไวต้ รงหน้าประตู เมอื เปิดมนั ออก มาแลว้ พบว่าเนียเถยี นชงิ ยนื อยทู่ นี นั \"ทา่ น\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 นางไมเ่ ขา้ ใจ... ไมร่ วู้ า่ เหตุใดเขาถงึ อยทู่ นี ี \"ทางนนั คน้ หาใหท้ วั !\" เสยี งตะโกนของพวกทหารดงั มา ตามทางเดนิ เนียเถยี นชงิ จบั ไหลน่ างใหห้ นั กลบั เขา้ ไปใน หอ้ งกอ่ นจะปิดประตลู ง \"ทา่ น... คณุ ชายเนียเหตุใดท่านมาอยทู่ นี ีได\"้ นางสบั สน พยายามทบุ หวั ตวั เองไลอ่ าการมนึ กอ่ นจะเพง่ มองใบหน้า หลอ่ เหลาบาดตาของอกี ฝ่ายใหช้ ดั ขนึ เนียเถยี นชงิ เหน็ ทา่ ทางกบั กลนิ เหลา้ ทคี ละคลงุ้ กร็ วู้ า่ นาง ดมื มาหนกั ไมน่ ้อย \"ดมื ฉลองมาหรอื ?\" เขาไมต่ อบคาํ ถาม แตห่ นั ไปมองกา เหลา้ ทวี างระเกะระกะอยบู่ นโตะ๊ หญงิ สาวแคน่ ขาํ ในลาํ คอกอ่ นตอบ \"คงนบั วา่ ฉลองได้ กระมงั \" \"เหตุใดทา่ นถงึ อยทู่ นี ี หนพี วกคนรา้ ยมาหรอื ?... ใครเป็น ลงมอื กนั ?\" \"คงนบั ว่าหนีไดก้ ระมงั \" เขาเลกิ ควิ ลอกเลยี นคาํ ตอบของ นาง หญงิ สาวจงึ หนั ไปจอ้ งเขาตรงๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 เนียเถยี นชงิ รูปงามมากจรงิ ๆ ในหมบู่ ุรษุ รนุ่ ราวคราว เดยี วกนั คงไมม่ ใี ครมรี ปู โฉมเหนอื ไปกว่าเขาไดอ้ กี แลว้ หญงิ สาวนึกชนื ชมอยใู่ นใจ แต่ไมค่ ดิ ว่าตนจะลมื ตวั ขนาด ทเี ออื มมอื ไปแตะหน้าเขาอยา่ งทใี จคดิ กวา่ จะรสู้ กึ ตวั กน็ ิง องึ ไปนาน เนียเถยี นชงิ เองกช็ ะงกั เมอื มอื เรยี วนนั แตะลงบนแกม้ เขา ทงั ยงั ลบู ลงมาทปี ลายคางของเขาราวกบั กาํ ลงั ชนื ชมของ สวยงาม \"คณุ ชายขา้ เสยี มารยาทแลว้ \" นางกลา่ วเชน่ นันแตไ่ มไ่ ด้ ดงึ มอื กลบั มา ดเู หมอื นฤทธเิ หลา้ จะมอบความกลา้ ใหน้ าง ทาํ อะไรตามใจคดิ มากเกนิ ไปเสยี แลว้ \"ถา้ เจา้ ชอบจะจบั อกี มากๆ กไ็ ด\"้ เขารงั มอื นางทลี บู บน หน้าตนกอ่ นจะดงึ มาแนบบนแกม้ \"จะจบั นานแคไ่ หนก็ ได\"้ \"ทา่ น...\" ไมร่ เู้ พราะอะไร ไดย้ นิ คําพดู นุ่มนวลของเขาแลว้ หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ เหมอื นนําตาจะไหลออกมากน้ บงึ ของ จติ ใจ แมก้ อ่ นหน้านีจะเสแสรง้ รอ้ งไหเ้ รยี กรอ้ งความเหน็ ใจจากฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตไี ปมาก แตน่ างกลบั ไมร่ สู้ กึ อยาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 รอ้ งไหเ้ ทา่ ตอนนี ราวกบั ความอา้ งวา้ งและเหนือยลา้ ถงึ ขดี สุดในใจถูกปลอบ ประโลม ความอบอุน่ ทไี มเ่ คยไดร้ บั ถกู เตมิ เขา้ มาเพยี ง เพราะยนื อยใู่ กลก้ นั เทา่ นีเอง โลกนีชา่ งไรเ้ หตุผล ...แคใ่ กลช้ ดิ กบั เขานางกลบั รสู้ กึ ว่า สามารถวางใจและละวางความเหนือยลา้ ทุกอยา่ งทแี บก เอาไวต้ ลอดเวลาบนสองมอื นนั ในใจของนางอ่อนไหวอยา่ งถงึ ทสี ดุ ยามนีดวงตาทเี ออ่ คลอดว้ ยหยาดนําตาฉําวาวและสนั ไหว ดวงตาทพี รา่ มวั กาํ ลงั จบั จอ้ งเขาอยา่ งโงง่ ม \"คุณหนูหลวิ เจา้ เมาแลว้ \" เมอื เหน็ นางขยบั เขา้ มาใกลจ้ น เกนิ พอดเี นียเถยี นชงิ จงึ เอย่ เตอื นสตนิ าง \"ขา้ ดมื เหลา้ แต่ไมไ่ ดเ้ มา\" นางแน่ใจวา่ นางยงั มสี ตอิ ยมู่ าก \"แต่เจา้ กาํ ลงั จะจบู ขา้ \" \"....\" สนิ เสยี งหญงิ สาวชะงกั มองใบหน้าทหี า่ งออกไปแค่ ลมหายใจกนั แทบไมร่ ตู้ วั เลยวา่ นางเขา้ มาใกลเ้ ขาขนาดนี แลว้ ชายหนุ่มยนื หลงั ชดิ ผนงั ไมม่ ที างใหห้ ลบพน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 ในขณะทนี างดูคลา้ ยกาํ ลงั จะเป็นฝ่ายคกุ คามเขา ...สองสายตาสบประสานทา่ มกลางความเงยี บหลายอดึ ใจ หลวิ จา้ วเวย่ ควา้ จบั ความคดิ วนุ่ วายในหวั อยคู่ รูห่ นึง สดุ ทา้ ยจงึ ตดั สนิ ใจเอย่ เอ่ยปาก \"ทา่ นพดู ถูก\" ใช.่ .. เขาพูดถูก เรอื งทนี างกําลงั จะจบู เขา... สองสายตาสบประสานกนั ทา่ มกลางความเงยี บทกี ดดนั ให้ เสยี งลมหายใจชดั ขนึ ดวงตาของหญงิ สาวฉําวาวกวา่ ปกตมิ ากเพราะฤทธเิ หลา้ นางจอ้ งอยบู่ นรมิ ฝีปากของเขา อยา่ งชงั ใจ ใบหน้างดงามเลอื นเขา้ ใกลเ้ ขาคลา้ ยจะยนื ยนั ใหส้ งิ ทพี ูด นนั เป็นจรงิ แตใ่ นจงั หวะทสี องใบหน้าเกอื บจะแนบชดิ กนั นนั โฉมสะคราญกช็ ะงกั ในหวั ของนางมคี วามยุง่ เหยงิ สบั สนจนสดุ ทา้ ยหลวิ จา้ วเว่ยเลอื กเอย่ ปากถามบางสงิ ที คา้ งคาใจ \"ทา่ นใชค่ นทขี า้ คดิ หรอื ไม.่ ..\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 \"....\" \"ทา่ นกลบั มาเหมอื นกนั ใชห่ รอื ไม?่ \" เขาชว่ ยนางมากไป มาพบนางบอ่ ยเกนิ ไป ความบงั เอญิ มากมายเหลา่ นนั แมแ้ ตย่ ามนี ...นางไมใ่ ชค่ นเขลา หากจะ บอกว่าเขาไมไ่ ดไ้ ลต่ ามนางมา กค็ งตอ้ งเดาวา่ เขา หลงใหลในความงามของนางจนถอนตวั ไมข่ นึ แลว้ แต่นางหวงั เหลอื เกนิ วา่ จะเป็นอยา่ งทคี ดิ แมเ้ หรยี ญเสยี ง ทายจะไมล่ อยขนึ พน้ จากนํา แต่นางกย็ งั หวงั วา่ เขาจะ ไดร้ บั โอกาสทสี องเหมอื นกนั นาง ...มนั เป็นความเหน็ แกต่ วั ความเหน็ แกต่ วั ทนี างอยากจะมี ใครสกั คนทเี ขา้ ใจความแคน้ และทุกขท์ รมานอยา่ งลกึ ซงึ ในอก นางอยากเหนียวรงั ความรสู้ กึ ทไี มไ่ ดเ้ ดยี วดายบน สนามรบนีเอาไวบ้ า้ ง โดยเฉพาะในเวลาทนี างรสู้ กึ เหนือยจนแทบหายใจไมอ่ อก เชน่ นี เนียเถยี นชงิ เงยี บ เขาไมไ่ ดต้ อบอะไรเพยี งแคย่ นื มองคน เมาอยอู่ ยา่ งนนั แตค่ วามเงยี บของเขาดคู ลา้ ยทําลาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 ความหวงั ของนางจนสนิ หญงิ สาวสดู หายใจลกึ ลดใบหน้า ทเี กอื บจะชดิ อกี ฝ่ายลงไปวางบนไหลเ่ ขาวบู หนึงคลา้ ย กาํ ลงั สงบอารมณ์และตงั สตกิ อ่ นจะกา้ วถอยไป \"ขา้ เสยี มารยาทแลว้ คณุ ชายเนีย หวงั ว่าทา่ นจะไมถ่ อื สา\" นางไมอ่ าจเกบ็ ซ่อนความผดิ หวงั ในดวงตาคนู่ นั ไดเ้ ลย หญงิ สาวหมนุ ตวั ถอยไป คดิ กน่ ดา่ วา่ เหลา้ ชา่ งทําใหค้ น เสยี สตแิ ละใจกลา้ บา้ บนิ ทาํ สงิ ทไี มถ่ กู ไมค่ วรเช่นนีได้ อยา่ งไร แตก่ อ่ นจะไปพน้ รศั มี แขนของนางกถ็ ูกจบั เอาไว้ ชายหนุ่มมดี วงตาวาวโรจน์ เขาดงึ นางมายนื สลบั ทกี บั ตนเอง ผลกั นางใหห้ ลงั ชนกบั ผนังกอ่ นจะเป็นฝ่ายประทบั จุมพติ บนรมิ ฝีปากงามคนู่ นั เอง หลวิ จา้ วเว่ยตาโตอยา่ งตกใจ แต่แคช่ วั ขณะทหี วั ใจเตน้ กระหนํานางกลบั ยนิ ยอมรบั จมุ พติ ดดู ดมื ลกึ ซงึ ของเขา อยา่ งเตม็ ใจ ชายหนุ่มรงั ทา้ ยทอยของนางเอาไวห้ ญงิ สาว จงึ ยกแขนขนึ โอบรอบคอเขาเช่นกนั รสชาตขิ องจบู ไมไ่ ดห้ วานลาํ เหมอื นฝันแบบในนิยาย ประโลมโลก แต่เป็นรสชาตขิ องเหลา้ ทตี า่ งฝ่ายเพงิ ดมื ไป และรสรอ้ นทแี ผก่ าํ จายในปากลงไปจนถงึ ขวั หวั ใจ ทงั สอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 ไมไ่ ดจ้ มุ พติ ผะแผว่ ทะนุถนอมกนั เลยแมแ้ ตน่ ้อย กลบั กนั คอื ต่างคนต่างจบู อยา่ งเอาเป็นเอาตาย คลา้ ยจติ วญิ ญาณ ทตี อ้ งการดูดกลนื กนั และกนั อยา่ งไมม่ ที สี นิ สดุ ราวกบั วา่ พวกเขาโหยหาเวลานมี านานนบั รอ้ ยนบั พนั ปี เมอื ไดเ้ รมิ แลว้ ไฟกเ็ ผาผลาญความยบั ยงั ชงั ใจจนหมดสนิ ในปากฟาดฟันกนั อยา่ งไร มอื ไมก้ ข็ ยบั ปะป่ายไมย่ งั เนยี เถยี นชงิ ลบู ไลไ้ ปตามตวั นาง พอๆ กบั ทนี างแทบจะปลด เสอื ผา้ เขาออกใหร้ แู้ ลว้ รรู้ อด เสยี แต่วา่ ทงั สองยงั มสี ติ เกนิ ไป และทนี ีเป็นวงั หลวง ไมเ่ ชน่ นนั ไมม่ ที างทที กุ อยา่ ง จะจบแค่การจบั แน่ หลงั จากจบู กนั เนนิ นานจนแมแ้ ต่ฤทธเิ หลา้ ยงั จางหาย ใน ทสี ดุ คนทงั คทู่ นี วั เนยี กนั มาครใู่ หญก่ ผ็ ละหา่ ง หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ มนึ หวั ไปวูบหนึง นางใชห้ ลงั มอื แตะรมิ ฝีปากยนื นิง ราวกบั คดิ ทบทวนวา่ ตนทาํ บา้ อะไรลงไป เขายนื มองทา่ ทางของนางเงยี บๆ ไมไ่ ดค้ ดิ จะเรง่ รบี อะไร ราวกบั จะรอตรงนนั ไดช้ วั ชวี ติ จนกวา่ นางจะพดู อะไร ออกมา \"ทา่ น...\" หญงิ สาวพดู อะไรไมอ่ อก จะโทษเขากไ็ มไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 เพราะนางเป็นคนเรมิ เอง จะโทษตวั เองกร็ สู้ กึ อ่อนไหว เกนิ ไป หลงั จากตายมาชาตหิ นึง นางกไ็ มส่ นใจเรอื งพรหมจารยี ์ อะไรแลว้ ถกู ขม่ ขนื ยบั เยนิ กเ็ คยมาแลว้ ยอมจมุ พติ กบั ศตั รกู ท็ ํามาแลว้ กบั แค่พวั พนั กบั บรุ ษุ ทใี นใจตอ้ งการบา้ ง นบั วา่ เป็นอะไรได้ เพยี งแต่พอสตแิ จม่ ชดั ขนึ มาความกลา้ กห็ ายไป สองแกม้ ทซี ดี ขาวหลงั จากตอ้ งฝนยามนีแดงกาํ ทงั ขวยเขนิ ทงั อบั อาย นางลบู หน้าครงั แลว้ ครงั เลา่ คลา้ ยกาํ ลงั ก่นดา่ ตวั เอง ทไี มร่ จู้ กั ยบั ยงั ชงั ใจ ถูกความงามของบรุ ุษลอ่ ลวงจนเสยี อาการ เนียเถยี นชงิ มองสหี น้ามนึ งงของนางแลว้ ถอนหายใจ ยาม ปกตนิ างมกั จะมสี หี น้าเรยี บเฉย สงบนิง ไมย่ มิ และเยอื ก เยน็ เหลา่ นนั ลว้ นเป็นหน้ากากทนี างสวมเป็นประจาํ แต่ ยามนีแมแ้ ต่หน้ากากนางกไ็ มส่ วมแลว้ สหี น้าทแี สดงออก วา่ ตนพา่ ยแพแ้ กใ่ จตนเองเช่นนันทาํ ใหเ้ ขาอยากหวั เราะ มอื ใหญค่ วา้ ขอ้ มอื ของหลวิ จา้ วเว่ยไวใ้ หน้ างหยุด \"อยา่ ลบู อกี เลย\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 \"ลว่ งเกนิ ทา่ นแลว้ ขา้ ผดิ เอง\" ในทสี ุดหญงิ สาวกเ็ ลอื กจะ พดู ประโยคนี \"ไมใ่ ชล่ ่วงเกนิ ขา้ เตม็ ใจ\" \"....\" \"และยนิ ดอี ยา่ งยงิ \" \"....\" หลวิ จา้ วเวย่ พูดอะไรไมอ่ อก ไดแ้ ต่กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองคนทเี ผยยมิ บางๆ ออกมา นางคดิ อะไรไมอ่ อกจนได้ ยนิ เขาเอ่ยเปลยี นเรอื ง \"ใชห่ รอื ไมใ่ ช่แลว้ อยา่ งไร?\" \"ทา่ นวา่ อะไรนะ\" \"ทเี จา้ ถามขา้ กอ่ น... หากขา้ ไมใ่ ช่คนทเี จา้ คดิ เจา้ จะไมจ่ บู กบั ขา้ หรอื หากขา้ ใชแ่ ลว้ เจา้ จะทาํ อยา่ งไร มนั ต่างกนั ตรงไหน\" \"ไมต่ า่ งกนั ... เพยี งแต่...\" นางเองกไ็ มเ่ ขา้ ใจ เพยี งแตน่ าง คาดหวงั ใหเ้ ขาไดก้ ลบั มากเ็ ทา่ นนั \"ขา้ กค็ อื ขา้ \" เขายมิ อ่อนโยน \"ไมว่ า่ จะใชห่ รอื ไมล่ ว้ นเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 ขา้ \" \"....\" \"...ทยี นิ ดจี ะมองแคเ่ จา้ เสมอ\" * คนสกลุ หลวิ รสู้ กึ ว่าตนรอดพน้ จากโทษประหารเมอื หลวิ จา้ วเว่ยกา้ วลงจากเวทโี ดยทไี มม่ ใี ครพดู ถงึ การเปลยี นตวั ขนึ ราํ มอื ของหลวิ เฉยี นเปียกชุม่ ไปดว้ ยเหงอื ในขณะที เจนิ ฮยุ่ เหมยจติ ใจพะวกั พะวงกบั บตุ รที ยี งั เจบ็ ปวดอยแู่ ต่ นางตอ้ งปันหน้านิงทนดกู ารแสดงต่อไป ตราบจนฮอ่ งเตเ้ สดจ็ ออกจากตาํ หนกั ไปแลว้ เหลอื ฮองเฮา กบั เชอื พระวงศช์ นั สงู คอยรบั หน้างานเลยี ง นางจงึ ฉวย โอกาสลอบสงั ใหข้ นั ทที ซี อื ตวั ไวพ้ าหลวิ จา้ วอวไี ปรอบนรถ มา้ ของสกุลหลวิ หวงั วา่ เมอื ประตวู งั เปิดแลว้ จะไดร้ บี พา บุตรสาวกลบั จวนไปหาหมอ ในใจคนสกลุ หลวิ ไมม่ ใี ครอยากนงั อยทู่ นี นั อกี แลว้ แม้ ใบหน้าจะยงั ปันยมิ รบั คาํ เยนิ ยอเพราะหลวิ จา้ วเวย่ เป็นที ทรงโปรดและรา่ ยราํ ไดช้ วนตะลงึ แต่ในใจพวกเขาอยาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 ขา้ มเรอื งการราํ นีไปใหพ้ น้ ๆ เพราะกลวั วา่ พรุง่ นีลมื ตาตนื มาแลว้ ฝ่าบาทจะทวงถาม พวกศตั รจู ะใชโ้ อกาสนีเล่นงาน การแสดงผา่ นไปหลายชดุ ทงั ยงั มกี ารแสดงจากต่าง แควน้ ทคี ณะทูตนํามาถวาย แตน่ บั วา่ บรรยากาศช่วงที เครง่ ครดั ดา้ นพธิ กี ารไดผ้ า่ นไปแลว้ หลงั จากรําบวงสรวง ฟ้าดนิ ในลานกเ็ ขา้ สกู่ ารเฉลมิ ฉลองอยา่ งแทจ้ รงิ ในขณะทลี านกวา้ งกาํ ลงั เตม็ ไปดว้ ยความครนื เครง พลนั เกดิ เสยี งตะโกนดงั ขนึ \"มคี นรา้ ย! คมุ้ ครองฝ่าบาท!\" ลานทงั ลานเกดิ ความโกลาหลขนึ มาทนั ที แตเ่ พราะฮอ่ งเต้ ไมไ่ ดท้ รงประทบั อยทู่ นี นั คนรา้ ยจงึ ไมไ่ ดบ้ ุกเขา้ มาในงาน ทหารองครกั ษ์วงิ เขา้ มาลอ้ มฮองเฮาอยา่ งแน่นหนา ทวั ทงั ลานมที หารเขา้ มายนื ลอ้ มกนั มากมาย พวกสตรที ตี ดิ ตามมากบั ขนุ นางสง่ เสยี งหวดี รอ้ งอยา่ งเสยี ขวญั เสยี งดนตรเี งยี บลง ดา้ นนอกตําหนกั เป่าเหอมเี สยี ง การต่อสดู้ งั เป็นระยะ ทุกคนในตําหนักลว้ นใจเตน้ ระทกึ คอยฟังเสยี งจากดา้ นนอกอยา่ งระมดั ระวงั แมใ้ นลานจะไมม่ คี นรา้ ยเขา้ มา แต่ทุกอยา่ งพลนั หยุดชะงกั ทหารคุม้ กนั เขา้ มาเป็นจาํ นวนมาก ทุกคนต่าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 มองหน้ากนั ไปมาอยา่ งสบั สน ฮองเฮานงั อยดู่ า้ นบนสดุ นางค่อนขา้ งมนั ใจวา่ ฝ่าบาทจะ ปลอดภยั จากการลอบสงั หารเหมอื นทกุ ครงั ทผี า่ นมา ดงั นนั จงึ นงั จบิ ชาทา่ มกลางวงลอ้ มของทหารอยา่ งเออื ย เชอื ย ในเมอื คนรา้ ยไมไ่ ดบ้ ุกเขา้ มาในงานยอ่ มไมเ่ ป็น อนั ตรายตอ่ นาง อกี อยา่ งเป้าหมายของคนรา้ ยยอ่ มเป็น ฮ่องเตอ้ ู่เหอตี ซงึ ไมไ่ ดป้ ระทบั อยทู่ นี ี ดงั นนั นางจงึ ไมม่ ี อะไรใหต้ อ้ งกงั วล สพี ระพกั ตรข์ องฮองเฮาทาํ ใหพ้ วกขนุ นางทเี ป็นกงั วลอยู่ ดา้ นล่างคลายใจลงบา้ ง พวกเขานงั รอคอยอยา่ งสงบ เฉนิ เฟยฉลี ุกออกจากงานไปพรอ้ มๆ กบั ทา่ นอ๋อง ทงั หลาย แต่ขนุ นางคนอนื ไมก่ ลา้ เสยี งชวี ติ ออกไปดู เหตุการณ์อยา่ งพวกเขาจงึ นงั รออยใู่ นวงลอ้ มทหาร สองเคอ่ ทา่ มกลางความเงยี บชวนอดึ อดั ใจกม็ ที หารเขา้ มา รายงานฮองเฮา เหลยี วเจากวั ตรสั อนุญาตใหข้ นุ นาง ทงั หลายกลบั จวนไดเ้ พราะเรอื งราวคลคี ลายลงแลว้ นบั วา่ ทกุ อยา่ งเกดิ ขนึ อยา่ งรวดเรว็ และจบอยา่ งรวดเรว็ แต่เมอื ฮองเฮสตรสั วา่ จบและสหี น้าไมเ่ ปลยี น เชน่ นีก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 หมายความว่าฮ่องเตย้ งั ทรงปลอดภยั ดี เหลา่ ขนุ นางจงึ พา กนั ทลู ลา เจนิ ฮุ่ยเหมยรบี รดุ ออกจากตาํ หนกั เป่าเหอ นางรอ้ นใจ อยากพาหลวิ จา้ วอวไี ปพบหมอ เมอื คนสกุลหลวิ มาถงึ รถ มา้ กเ็ หลอื แตห่ ลวิ จา้ วเวย่ ทยี งั ไมม่ า \"ทา่ นพเี รากลบั กนั กอ่ นเถอะ ค่อยใหร้ ถมา้ วนมารบั นางที หลงั อวเี ออ๋ รจ์ ะทนไมไ่ หวอยแู่ ลว้ \" \"ไดอ้ ยา่ งไรกนั \" หลวิ เฉียนขมวดควิ ฉบั \"กว่าคณุ หนูใหญ่จะเปลยี นชุดอาจใชเ้ วลา ยงิ เมอื ครมู่ ี คนรา้ ยนางอาจจะเกดิ ความตระหนกคงชกั ชา้ ไปอกี ทา่ น พ.ี ..\" ยามนีเจนิ ฮุย่ เหมยไมส่ นอะไรทงั นนั อยากหว่ งแต่ บตุ รสาวทนี อนขดตวั รอ้ งอยา่ งทุกขท์ รมานอยดู่ า้ นในรถ \"เจา้ บอกวา่ เถาเฝิงชงิ กอ็ ยทู่ นี ีไมใ่ ชห่ รอื เช่นนันกใ็ หค้ นไป แจง้ เขาขอใหเ้ ขาสง่ จา้ วเว่ยกลบั เขาคงเขา้ ใจเรอื งราวอยู่ แลว้ \" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ไมอ่ ยากใหค้ นในจวนมายนื เถยี งกนั อยู่ หน้าวงั จงึ ตดั สนิ ใจ อกี อยา่ งนางกอ็ ยากรบี กลบั จวนไปให้ พน้ จากเรอื งนีสกั ที \"เขาเป็นน้าชายของจา้ วเวย่ ไปสง่ นาง นบั วา่ ไมแ่ ปลก\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 \"เช่นนนั กเ็ อาอยา่ งทที า่ นแมว่ ่าเถอะ\" หลวิ เฉยี นพยกั หนา้ เจนิ ฮุ่ยเหมยจงึ จา้ งขนั ทนี ้อยผหู้ นึงไปแจง้ ขา่ วใหห้ ลวิ จา้ ว เว่ยทราบและไปบอกกลา่ วกบั เถาเฝิงชงิ เสรจ็ สรรพคน สกุลหลวิ กร็ บี ออกจากวงั ไปทนั ที * หลวิ จา้ วเว่ยทราบวา่ คนสกลุ หลวิ ทงิ นางกลบั ไปกอ่ นกแ็ ค่ แคน่ ขาํ อยา่ งเยน็ ชาไมไ่ ดก้ ล่าวอะไรตอบกลบั ไปเพยี งแต่ เดนิ กลบั มานงั ลงบนตงั หลงั จากไดฟ้ ังประโยคทคี ลา้ ยคาํ สารภาพรกั ของเนียเถยี นชงิ นางกร็ สู้ กึ เหมอื นถูกชกเขา้ ทกี ลางอก ความเมามาย หายเป็นปลดิ ทงิ เหลอื เพยี งเหนือยลา้ ทยี งั ท่วมทน้ หญงิ สาวไมไ่ ดต้ อบอะไรเขา ซงึ ดเู หมอื นเขากไ็ มไ่ ดค้ ดิ จะ เอาคาํ ตอบอะไรจากนาง ชายหนุ่มแคน่ งั ลงตรงมมุ หอ้ ง และมองดนู างเงยี บๆ เทา่ นนั จา้ วเว่ยอยากจะพดู วา่ เรอื งนีไมเ่ หมาะสมนกั การทเี ขา พดู จาเชน่ นีกบั สตรที มี คี หู่ มนั คหู่ มาย แถมเขาเป็นขนุ นางในราชสาํ นกั สว่ นคหู่ มนั ของนางเป็นถงึ อ๋อง การที เขาทาํ เชน่ นนี บั เป็นความผดิ มหนั ต์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 แต่นางปฎเิ สธไมไ่ ดเ้ ลยว่ารูส้ กึ เป็นสขุ ใจเมอื ไดย้ นิ ถอ้ ยคํา หนกั แน่นของเขา จบู กจ็ บู ไปแลว้ กอดกก็ อดไปแลว้ กบั แคเ่ อย่ ปากเกยี วพา ราสจี ะหนกั หนากว่าการจุมพติ ลกึ ซงึ ไดอ้ ยา่ งไร หญงิ สาวถอนหายใจเฮอื กคลา้ ยแบกภูเขาเอาไวท้ งั ลกู และ ภเู ขานันทาํ จากปุยนุ่น คลา้ ยว่ามนั ดหู นกั หนาทวา่ กลบั เบาบางและไมไ่ ดเ้ ป็นภาระอยา่ งทคี ดิ ในใจรสู้ กึ หวานลาํ ยามทไี ดค้ น้ พบวา่ มใี ครสกั คนทเี ฝ้ามอง และหวงั ดตี อ่ นางอยา่ งจรงิ ใจอยบู่ า้ ง ตงั แต่ชวี ติ กอ่ นจนถงึ ตอนนนี างยงั ไมพ่ บคนทนี างจะรกั และรกั นางไดอ้ ยา่ งลกึ ซงึ เลย จนเมอื ไดย้ นิ เนยี เถยี นชงิ เอย่ ปากประโยคนันพรอ้ มกบั ดวงตาทจี รงิ ใจชดั เจนเกนิ กวา่ ทนี างจะมองหาการเสแสรง้ เจอ \"ใหข้ า้ ไปสง่ หรอื ไม?่ \" เนียเถยี นชงิ กไ็ ดย้ นิ แลว้ วา่ นางถูก คนในตระกลู ทงิ \"เรอื งนนั คงไมเ่ หมาะนัก ขนั ทไี ปแจง้ กบั ทา่ นน้าแลว้ อกี สกั ครทู่ า่ นน้าคงใหค้ นไปสง่ ขา้ เอง\" ตามจรงิ แลว้ พวกเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 เคยพดู คยุ กนั นับคาํ ได้ แต่เมอื ความสมั พนั ธเ์ ลยเถดิ มา ไกลหลวิ จา้ วเว่ยกเ็ ลกิ เอย่ ปากออ้ มคอ้ มมากมารยาทกบั เขา \"ทงั ทเี จา้ เพงิ ชว่ ยชวี ติ พวกเขาแทๆ้ แตพ่ วกเขากลบั ทงิ เจา้ ไวท้ นี ี\" หลวิ จา้ วเวย่ เขา้ ใจไดโ้ ดยทเี นียเถยี นชงิ ไมต่ อ้ ง อธบิ ายว่าพวกเขาทตี นกลา่ วถงึ หมายความถงึ ใคร \"เรอื งนีไมน่ บั ว่าแปลก ทจี รงิ พวกเขาคงอยากเผน่ ออก จากวงั ก่อนทขี า้ จะขนึ ราํ เสยี อกี \" เนียเถยี นชงิ มองนางดว้ ยสหี น้าไมช่ อบใจนกั หญงิ สาวจงึ หวั เราะออกมาเบาๆ พวกเขานังหา่ งกนั มาก แตห่ ลวิ จา้ วเวย่ กลบั รสู้ กึ มนั คงยงิ \"ทา่ นยงั ไมต่ อบขา้ เลย เหตุใดท่านมาอยทู่ นี \"ี \"เจา้ ลองเดาดสู \"ิ \"หากใหข้ า้ เดา ขา้ คงคดิ วา่ ทา่ นตามขา้ มา\" หญงิ สาวเอย่ ลอ้ เขา \"กไ็ มผ่ ดิ \" เขาว่า แตด่ จู ากสหี น้าเขาแลว้ หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ วา่ นนั คอื เหตุผลทงั หมด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 \"คนรา้ ยเมอื ครคู่ งไมใ่ ช.่ ..\" เนียเถยี นชงิ ลกึ ลบั เกนิ ไป และ ดลู บั ลมคมในเกนิ กว่าจะเป็นแคจ่ ว้ งหยวนหนุ่มทบี ากบนั เขา้ เมอื งมาเพอื สอบขนุ นางแสวงหาความกา้ วหน้าเทา่ นนั สญั ชาตญาณบอกนางว่าเขาไมไ่ ดเ้ ป็นแค่ในแบบทเี หน็ \"ขา้ ไมเ่ บาปัญญาขนาดนนั \" เขาเอย่ ดว้ ยทา่ ทสี บายๆ ไมไ่ ดร้ อ้ นรนรบี ปัดโทษกบฎใหพ้ น้ ตวั เหมอื นพวกขนุ นาง ปกตทิ โี ดนกลา่ วหาแลว้ จะตอ้ งรบี แกต้ า่ งเพราะเรอื งนีเป็น เรอื งใหญ่ หลวิ จา้ วเว่ยยงิ มองเขาอยา่ งพจิ ารณา \"แปลวา่ ถ้าทา่ นจะทาํ ทา่ นกม็ วี ธิ ที แี ยบยลกว่านีหรอื ?\" นางลดเสยี งลงเอย่ หยงั เชงิ เพอื ดปู ฎกิ ริ ยิ าของเขา แตช่ าย หนุ่มกลบั สหี นา้ ไมเ่ ปลยี นแมแ้ ต่น้อย ไมม่ คี วามตกใจ ไมม่ คี วามกงั วล และไมต่ นื เตน้ คลา้ ย พวกเขากาํ ลงั คุยกนั เรอื งดนิ ฟ้าอากาศ \"นนั ขนึ อยกู่ บั เจา้ \" \"เหตุใดถงึ ขนึ อยกู่ บั ขา้ ?\" \"ถา้ หาก---\" \"คณุ หนูหลวิ ทา่ นรองเจา้ กรมใหม้ าเชญิ ขอรบั \" เสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 รายงานดา้ นนอกดงั ขนึ ขดั จงั หวะเนยี เถยี นชงิ หญงิ สาว มองจว้ งหยวนหนุ่มอยา่ งลงั เลใจก่อนจะลุกขนึ ไปเปิด ประตู นางพดู กบั ขนั ทที มี าเชญิ สองสามคํากอ่ นจะหนั มาเอย่ กบั เนยี เถยี นชงิ โดยไมม่ เี สยี ง 'แลว้ พบกนั ' * เถาเฝิงชงิ ใหค้ นมาสง่ หลวิ จา้ วเว่ยแต่ตวั เขาไมไ่ ดม้ าดว้ ย เพราะงานของกรมพธิ กี ารยงั ไมเ่ สรจ็ สนิ ดงั นนั หญงิ สาว จงึ นงั รถมา้ ออกจากวงั มาตามลาํ พงั ดา้ นนอกสองขา้ งถนนประดบั ประดาดว้ ยโคมไฟ ผคู้ นยงั มใี หเ้ หน็ กนั ประปรายแมจ้ ะดกึ ขนึ ทกุ ขณะ ไกลออกไปบนฟ้ามพี ลแุ สดง หญงิ สาวเปิดมา่ นรถมา้ มอง ถนนทคี อ่ นขา้ งโลง่ แสงไฟทสี ว่างตลอดทางและดอกไม้ ไฟ ดวงหวั ใจจงึ สงบลงมาก ความเหนือยลา้ ทาํ ใหน้ างเอนกายองิ กรอบหน้าต่าง วูบ หนงึ ดวงตาของนางปิดลงคลา้ ยจะเขา้ สหู่ ว้ งนทิ รากระทงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 บ่าวบงั คบั รถมา้ เรยี กนางถงึ ไดส้ ตแิ ละรตู้ วั ว่ามาถงึ จวน สกุลหลวิ แลว้ หญงิ สาวกลา่ วขอบคณุ บ่าวผนู้ นั แลว้ เขา้ จวนไป บา่ วเปิด ประตูของสกลุ หลวิ รอนางอยแู่ ลว้ ทงั ดา้ นในกม็ บี า่ วของ นางเองทมี ายนื รอกนั อยา่ งตนื เตน้ อาเจนิ รบี ถอื โคมไฟเขา้ มานําทางนาง มฝี ่เู องกเ็ อาเสอื คลมุ มาใหเ้ พราะอากาศเยน็ ลงมาก หญงิ สาวยงั ไมท่ นั เอย่ อะไรพลนั เหน็ หลวิ หานยนื รอนางอยตู่ รงทางกลบั เรอื น \"เจา้ มาทําอะไรทนี ี?\" หญงิ สาวมองน้องชายอยา่ งแปลกใจ สหี น้าอกี ฝ่ายไมด่ นี กั คงไมไ่ ดม้ าแสดงความยนิ ดกี บั ชอื เสยี งของนางแน่ \"เหตุใดวนั นที า่ นถงึ ขนึ ราํ แทนพรี องได?้ \" \"....\" \"แลว้ เหตุใดสภาพพรี องถงึ เป็นเชน่ นนั \" นําเสยี งตําหนิ กลา่ วโทษชดั เจนทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยหรตี ามองเขาอยา่ งไม่ ชอบใจ \"เจา้ จะบอกวา่ ขา้ เป็นคนช่วงชงิ ตําแหน่งมาจากพรี องของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 เจา้ สนิ ะ\" นัยน์ตาหลวิ จา้ วเวย่ พลนั สว่างวาบ นางปลดผา้ คลุมสง่ ใหม้ ฝี ่ ู พวกบา่ วรบี พากนั กม้ ตําเพราะไดย้ นิ เรอื งที ไมค่ วรไดย้ นิ บนใบหน้าอ่อนวยั ของหลวิ หานปรากฎสหี น้าอดึ อดั ใจ ขนึ มา แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยไดเ้ รมิ แลว้ กไ็ มค่ ดิ จะหยดุ \"ตงั แตข่ า้ กลบั มาถงเยยี นเจา้ กบั ขา้ ยงั ไมเ่ คยไดพ้ ูดจากนั ดๆี สกั ครงั ไมน่ ึกว่าครงั แรกทเี จา้ อยากจะพูดจากบั ขา้ ขนึ มาจะเป็น เรอื งนี\" ยามนีหลวิ จา้ วเว่ยเหนอื ยและอ่อนไหวเกนิ ไป เนียเถยี นชงิ ทาํ ใหอ้ ารมณ์นางสงบลงไดบ้ า้ ง แต่พอกลบั เขา้ จวน หลวิ นางกร็ สู้ กึ ไมม่ นั คงอกี ครงั แต่ทนี ่าสงสารคอื หลวิ หาน เขามาหานางในจงั หวะทไี มเ่ หมาะเอาเสยี เลย \"ทา่ นไมค่ วรทาํ เชน่ นัน...\" หญงิ สาวกม้ มองเลบ็ มอื ตวั เองแลว้ พดู \"แลว้ อยา่ งไร ต่อให้ ขา้ ลงมอื กบั หลวิ จา้ วอวแี ลว้ เจา้ จะทําไม จะบอกวา่ ขา้ เป็น หญงิ ชวั ใจโฉด ขอี จิ ฉารษิ ยา ไมร่ กั ษานําใจพนี ้องงนั หรอื \" นางแคน่ เสยี งหวั เราะหยนั ในลาํ คอกอ่ นจะจอ้ งใบหน้าทมี ี เคา้ เดยี วกบั นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 \"ทา่ นทาํ ผดิ จรรยาสตรี สตรไี มค่ วรจะโหดเหยี มเชน่ นี\" \"คนอยา่ งเจา้ มสี ทิ ธมิ าตดั สนิ ว่าขา้ ควรทาํ สงิ ใดเมอื ไหร่ กนั ?\" นางกา้ วเขา้ ไปหาเขาอยา่ งคกุ คาม \"คนอยา่ งเจา้ ทมี ี ทงั ทา่ นยา่ คอยโอบอุม้ มที งั บดิ าคอยประคบประหงม ตงั แต่เกดิ กไ็ มเ่ คยทุกขใ์ จ ไมต่ อ้ งแกง่ แยง่ ชงิ ดกี บั ใคร เพราะทุกคนประคองเจา้ เอาไวบ้ นฝ่ามอื ...คนอยา่ งเจา้ มี สทิ ธมิ าสอนขา้ เรอื งจรรยาไดด้ ว้ ยหรอื หา!?\" หลวิ จา้ ว เวย่ ตวาดใสน่ ้องชายอยา่ งเดอื ดดาล ดวงตาของนางแดง กาํ และวบู ไหว ใจจรงิ นางไมไ่ ดเ้ กลยี ดหลวิ หาน แต่ลกึ ๆ แลว้ นางกกั เกบ็ ความอจิ ฉาเอาไวไ้ มน่ ้อย อจิ ฉาทอี กี ฝ่ายเป็นผชู้ าย อจิ ฉา ทแี มจ้ ะขาดแมเ่ หมอื นกนั แต่หลวิ หานกลบั ไดร้ บั ความ เมตตาจากบดิ าจนหมดใจ ในขณะทนี างตอ้ งอยกู่ บั ความ เยน็ ชาหา่ งเหนิ และลกึ ลงไปในใจดวงนนั แมจ้ ะรวู้ า่ ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของอกี ฝ่าย แตเ่ พอื ใหก้ าํ เนิดเดก็ คนนีมารดาถงึ ไดจ้ ากนางไป ตลอดกาล ทงิ นางใหต้ ่อสใู้ นจวนทเี ป็นดงงพู ษิ นีตามลาํ พงั ลกึ ลงไปในสว่ นดาํ มดื ทสี ดุ ของจติ ใต้สํานึก นางโทษเขา... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 หลวิ จา้ วเว่ยยกมอื ขนึ ลบู หน้า ยามนนี างอ่อนไหว เหลอื เกนิ จนเผลอระเบดิ อารมณ์ใสน่ ้องชายทงั ทไี มค่ วร นางรูว้ า่ ตนทาํ เกนิ ไปแต่กไ็ มอ่ าจเรยี กคนื คาํ พูดเมอื ครู่ กลบั มาไดอ้ กี \"ไปซะ อยา่ มายุง่ กบั เรอื งของขา้ อกี ใชช้ วี ติ ของเจา้ ใหด้ กี ็ พอ\" นางถอนหายใจแลว้ กลา่ วไลน่ ้องชายทยี นื องึ เพราะ ถกู นางตวาดใส่อยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั โฉมสะคราญไมค่ ดิ จะรงั อยู่ หญงิ สาวนําบา่ วกลบั เรอื นไป ทนั ที นางตอ้ งการพกั ใหม้ าก ตอ้ งการนอนใหน้ านทสี ดุ เพอื กอบกพู้ ลงั กายพลงั ใจทุกอยา่ งใหค้ นื มาดงั เดมิ * ในขณะทหี ลวิ จา้ วเวย่ ทงิ ตวั ลงนอนและหลบั ลกึ ทนั ทที ี กลบั ถงึ เรอื นจวิ ฮวา ทางดา้ นเรอื นของหลวิ จา้ วอวกี ลบั วนุ่ วาย บ่าววงิ เขา้ ออกกนั ไมห่ ยดุ บางคนตามหมอ บาง คนไปซอื ยา บา้ งกเ็ ตรยี มนํารอ้ น บา้ งไปเตรยี มสมนุ ไพร ประคบ เจนิ ฮุ่ยเหมยมองบตุ รที กี รดี รอ้ งอยา่ งทรมาน บนใบหน้า ซดี เซยี วมเี หงอื ซมึ ดว้ ยหวั ใจทเี จบ็ ปวดยงิ นกั นางเขา้ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 ประคองหลวิ จา้ วอวใี หด้ มื ยาทหี มอสงั อยา่ งทลุ กั ทุเล หญงิ สาวยอมกลนื ยาขมลงคอรวดเดยี วเพราะหวงั จะให้ อาการเจบ็ ปวดหายไป แตโ่ ชครา้ ยทใี นตวั หลวิ จา้ วอวมี ี พษิ ทกี ระตุน้ พษิ ชนิดอนื เมอื ดมื ยาเพมิ สรรพคณุ ของยา จงึ รุนแรงกว่าปกติ แทนทอี าการจะทุเลาลง นางกลบั ยงิ เจบ็ ปวดราวกบั ไสจ้ ะขาด \"ทาํ ไมเป็นแบบนี!?\" เจนิ ฮุย่ เหมยรอ้ นรนมาก ใบหน้าผู้ เป็นมารดาครมึ ลงอกี หลายสว่ น นางมองหลวิ จา้ วอวที กี ุม ทอ้ งขดตวั งออยบู่ นเตยี ง ก่อนจะเหน็ รอยเลอื ดบนฝกู บ่าวรบั ใชอ้ ุทานกนั อยา่ งตกใจ เจนิ ฮุย่ เหมยใจหายวาบ นางมองออกวา่ นนั ไมใ่ ชร่ อ่ งรอยของการแทง้ ลกู แตส่ ภาพ ทมี เี ลอื ดใหลเป็นกอ้ นและสสี ดเช่นนีถอื ว่าผดิ ปกตกิ วา่ เวลาดมื ยาเลอื นระด.ู .. ทนี ่ากลวั นนั คอื ในวนั หน้าเรอื งนีอาจจะสง่ ผลต่อการ ตงั ครรภข์ องหลวิ จา้ วอวี \"ออกไป! ออกไปใหห้ มด แลว้ ปิดปากใหส้ นทิ ไมอ่ ยา่ งนนั อยา่ หาว่าขา้ ไมเ่ ตอื น!\" เจนิ ฮยุ่ เหมยยนื บงั สายตาเหลา่ บ่าวไพรแ่ ลว้ แผดเสยี งสงั ทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 * หลงั จากเหลา่ ขนุ นางแยกยา้ ยกนั ออกจากวงั พระตาํ หนกั เป่าเหอกเ็ งยี บสนิทไรผ้ คู้ น ถนนหนทางในสว่ นของฝ่าย หน้านนั กลบั มาเงยี บเชยี บอกี ครงั แต่ในความเงยี บกลบั มคี วามกดดนั มหาศาล ทหารรกั ษา พระองคจ์ าํ นวนมากเดนิ ตรวจตราเพน่ พา่ นไปทวั โดยมแี ค่ เสยี งฝีเทา้ ทยี าํ พนื เป็นจงั หวะสมาํ เสมอเทา่ นนั ดา้ นนอกมบี รรยากาศเขม้ งวดแขง็ ขนั พอแลว้ แต่ในหอ้ ง โถงปีกของตาํ หนกั เฉยี นชงิ บรรยากาศยงิ ตงึ เครยี ดน่า กลวั ยงิ กวา่ นับรอ้ ยนบั พนั เทา่ ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตี โจวอ๋อง อนั อ๋อง องคช์ ายสี เฉนิ หรงปัว มหาเสนาบดที งั สอง ลว้ นยนื อยดู่ า้ นในนนั รวมถงึ ซ่งซอื อ๋อง เพยี งแตซ่ ่งซอื อ๋องไมไ่ ดย้ นื อยอู่ ยา่ งบุรษุ ผอู้ นื ทนี ี แต่ กลบั คกุ เขา่ อยกู่ ลางวงลอ้ ม สภาพกระเซอะกระเซงิ ของเขาแสดงใหเ้ หน็ ว่าเพงิ ผา่ น การทารณุ มาไมน่ ้อย แตบ่ นใบหน้ายงั คงมรี อยยมิ โงง่ ม ฮ่องเตอ้ เู่ หอตที อดพระเนตรพระโอรสองคโ์ ตดว้ ยสายตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 วา่ งเปลา่ ชดื ชา และไรค้ วามรสู้ กึ \"เจา้ ทําแบบนีทาํ ไม?\" ตามจรงิ เขาไมค่ ดิ ว่าตอ้ งถาม แต่ สุดทา้ ยกเ็ ลอื กจะถาม อยา่ งน้อยอกี ฝ่ายกเ็ ป็นลกู ชายคน แรกของเขา ในอดตี เขายงั เคยอมุ้ เดก็ คนนีเลน่ อยหู่ ลาย ครงั แมว้ นั นีอกี ฝ่ายจะอยเู่ บอื งหลงั การลอบสงั หารเขาก็ เถอะ เรอื งนีออกจะเกนิ คาดอยไู่ มน่ ้อย ในขณะทศี ตั รูทมี พี รอ้ ม ทกุ อยา่ งสาํ หรบั ตอ่ กรกบั เขาอยา่ งเฉนิ หรงปัวหรอื โจวอ๋อ งกลบั ไมม่ ใี ครผลผี ลามลงมอื แตบ่ ุตรชายทขี ลาดเขลา ไร้ ความสามารถ และไรอ้ าํ นาจเกอื หนุนกลบั คดิ จะชว่ งชงิ จงั หวะลงมอื เสยี กอ่ น \"ถุย!\" ซ่งซอื อ๋องอเู่ หวนิ จวนิ ถม่ เลอื ดลงบนพนื เขาเงย หน้ามองพระบดิ าทอี ยใู่ นชดุ ทองคาํ ก่อนจะกวาดสายตา มองผูค้ นรอบหอ้ ง \"ทาํ ทาํ ไมร?ึ ฮะฮา่ ฮา่ ... ทาํ ทาํ ไมงนั รึ ...เสดจ็ พอ่ ลกู เพยี งแตอ่ ยากลา้ งชอื ตวั เอง คนขขี ลาด ใช้ การไมไ่ ด.้ .. ชวั ชวี ติ นีลกู เป็นมาพอแลว้ \" มารดาของเขาเป็นสนมชนั ตํา หลงั จากใหก้ ําเนิดเขาก็ ป่วยตายโดยทไี มไ่ ดม้ เี วลาเสวยสุขหรอื ไดเ้ ลอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 ยศฐาบรรดาศกั ดิ เขาไมม่ สี กลุ มารดาคอยหนุนหลงั ตงั แต่ เดก็ มกั ถูกกลนั แกลง้ รงั แก เป็นองคช์ ายทไี มเ่ หมอื นองค์ ชาย แมแ้ ต่ขนั ทยี ศสูงหน่อยยงั ไมไ่ วห้ น้าเขา ตงั แต่เดก็ ๆ เขาถูกพวกพนี ้องกนั ออก ไมม่ ใี ครยอมเลน่ กบั เขา ยกเวน้ เขาจะเป็นลาเป็นมา้ ใหค้ นอนื ขี กระทงั ซู่ เฟยรบั ไปเลยี ง การกนิ อยถู่ งึ ไดด้ ขี นึ มาบา้ ง แตเ่ ขารตู้ วั หากซู่เฟยมลี กู ไดเ้ องเมอื ไหรเ่ ขากจ็ ะไรค้ า่ อกี ครงั \"เสดจ็ พสี งิ ทที า่ นทาํ นีคอื กบฎ ทา่ นถงึ กบั กลา้ รว่ มมอื กบั พวกซอื ฟังเพอื ทาํ รา้ ยเสดจ็ พอ่ \" อนั อ๋องตอ้ งการกาํ จดั คแู่ ขง่ อยแู่ ลว้ แมร้ แู้ กใ่ จวา่ ซ่งซอื อ๋องไมม่ สี งิ ใดจะเทยี บเขา ได้ แตเ่ หน็ จติ ใจทะเยอทะยานของอกี ฝ่ายในวนั นี ชาย หนุ่มกค็ ดิ วา่ ตอ้ งการตดั รากถอนโคนเหยยี บอกี ฝ่ายใหจ้ ม ดนิ เสยี เพอื ตดั ปัญหา \"เจา้ ตกลงอะไรกบั พวกมนั \" ฮ่องเตอ้ ู่เหอตไี มไ่ ดใ้ สใ่ จหรอื เจบ็ ปวดเพราะความอกตญั ขู องลกู ชาย สงิ ทเี ขาสนใจ คอื เรอื งทเี กยี วกบั ทางซอื ฟังมากกว่า กอ่ นหน้านีมสี ายลบั ซอื ฟังทะลกั เขา้ มาในถงเยยี นเป็น จาํ นวนมาก ทวี งั หลงิ ซานกม็ นี กั ฆา่ จากซอื ฟังบุกเขา้ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 เพอื ฆา่ เขา เขาตรวจสอบอยา่ งลบั ๆ จงึ รวู้ า่ มเี ชอื พระวงศ์ ในถงเยยี นทสี านสมั พนั ธก์ นั คนจากซอื ฟัง แตเ่ ขาไมเ่ คยคดิ ถงึ ซง่ ซอื อ๋องเลย... กถ็ ูกของอกี ฝ่าย เดก็ คนนขี ขี ลาดและโงม่ าตลอด ดงั นนั เขาไมค่ ดิ ว่าอกี ฝ่ายจะ กลา้ ถงึ ขนาดคดิ จะก่อกบฎ ลม้ ลา้ งราชบลั ลงั ก์ แต่ยามนี เมอื ทบทวนดแู ลว้ กค็ งเป็นเพราะความโงจ่ รงิ ๆ ทชี กั นํา องคช์ ายใหญ่ใหถ้ ลาํ ลกึ ถงึ ขนั นี \"มาถงึ ขนั นีแลว้ ลูกกไ็ มม่ อี ะไรตอ้ งปิดบงั ...พวกเขาสง่ นกั ฆา่ มาช่วยลกู พอลกู ไดบ้ งั ลงั กก์ จ็ ะสง่ ทหารไปช่วยพวก เขา\" \"สง่ ทหารไปช่วย เชน่ นนั คงไมใ่ ช่ฮเู จยี เลอ่ เจา้ ตกลงกบั ใคร? องคช์ ายใหญ่หรอื องคช์ ายสาม?\" ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตหี รี ตามองเขา \"....\" \"เจา้ จะตอบเราดๆี หรอื จะใหเ้ ราไปถามจากซู่เฟย ยงั มี พระชายากบั ลกู ของเจา้ เลอื กมา\" \"เสดจ็ พอ่ !\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 \"ตอบคาํ ถามเรา\" \"องคช์ ายใหญ่... เป็นองคช์ ายใหญ่ เสดจ็ พอ่ โปรดละเวน้ เสดจ็ แมก่ บั คนอนื ๆ ดว้ ย เรอื งนีลกู ทาํ คนเดยี ว\" \"โงเ่ งา่ นกั !\" เพยี ะ! ฮ่องเตอ้ เู่ หอตฟี าดฝ่ามอื ใสใ่ บหน้าของซง่ ซอื อ๋องอยา่ งแรง จนหน้าเขาสะบดั ปรากฎรอยเลอื ดแตกซบิ ทขี า้ งแกม้ ใน ปากกแ็ ตกยบั \"ไมเ่ บกิ ตาดูใหก้ วา้ งกลบั เหมิ เกรมิ คดิ จะชว่ งชงิ บลั ลงั ก์ หากคนอยา่ งเจา้ ไดบ้ งั ลงั กไ์ ป แมแ้ ต่วนั เดยี วกค็ งรกั ษา เอาไวไ้ มไ่ ด\"้ ฮ่องเตต้ วาดลนั สงิ ทเี ขาคดิ เอาไวไ้ มผ่ ดิ หากกาํ จดั ฮเู จยี เล่อ องคช์ ายใหญ่ กบั องคช์ ายสามของซอื ฟังคงหาํ หนั กนั อยา่ งไมไ่ วห้ น้า และตอ้ งพยายามยมื มอื จากคนในตา้ ถงแน่ แลว้ ขอ้ แลกเปลยี นจะเป็นอะไรไดห้ ากไมใ่ ช่บลั ลงั กน์ ี ยามนีมฮี ูเจยี เล่ออยพู่ วกเขายงั พยายามดงึ ขมุ อํานาจ ต่างๆ เพอื ตอ่ กรกบั ไทจ่ อื ผนู้ นั แมแ้ ต่เรอื งโงเ่ ขลาอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น