แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 1 5 1 กนั เถอะ\" \"ดเี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" \"อมื เจา้ กบั อาหนิงไปเตรยี มชดุ เดยี วขา้ จะไปแตง่ ตวั \" หญงิ สาวยอมแพต้ อ่ การรบเรา้ อยา่ งจรงิ จงั ของอาเจนิ แต่ นนั กท็ ําใหน้ างคดิ บางอยา่ งขนึ มาได้ ทางหนึงของการสะสมชอื เสยี งไมเ่ พยี งแตบ่ รจิ าคทาน ใหญ่ แตก่ ารโผลห่ น้าไปวดั บอ่ ยๆ กน็ บั เป็นการตตี รา ประทบั ความเป็น 'คนด'ี บนตวั คนผนู้ นั ไดช้ นิดหนึง กอ่ นหน้านนี างเคยคดิ วา่ จะทาํ แตเ่ พราะอากาศหนาวจดั ผคู้ นยอ่ มไมน่ ยิ มออกจากบา้ น และมวั จดั การเรอื งเสบยี ง กองทพั ทาํ ใหล้ มื นึกไปบา้ ง แตเ่ มอื อาเจนิ เตอื นเรอื ง อากาศเช่นนีจา้ วเวย่ จงึ คดิ ขนึ ได้ หญงิ สาวผลดั เปลยี นไปสวมชุดสเี หลอื งออ่ นทเี ขา้ กบั บรรยากาศ พรอ้ มกบั แตง่ หน้าบางๆ ใหด้ สู ุขภาพดี เครอื งประดบั ผมของนางเป็นปินลายผเี สอื จาํ ลองทเี วลา ยา่ งเทา้ เดนิ ปีกผเี สอื จะขยบั ไดก้ ลายทนั กาํ ลงั บนิ เหน็ แลว้ ประณตี ราวกบั มชี วี ติ จรงิ ๆ สว่ นแขนกม็ กี าํ ไลหยกสวมทงั สองขา้ ง ลาํ คอมสี รอ้ ยไขม่ กุ เสน้ เลก็ ทดี เู ขา้ กบั วยั ของนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 2 และเหมาะสมกบั ฐานะ ไมม่ ากและไมน่ ้อยจนเกนิ ไป ไมใ่ ชแ่ คจ่ า้ วเว่ยแมแ้ ต่อาเจนิ กบั อาหนิง ยามนีก็ ผลดั เปลยี นมาสวมชุดบางเบาทเี หมาะสาํ หรบั ตอ้ นรบั ฤดู ใบไมผ้ ลิ ชว่ ยใหบ้ รรยากาศในเรอื นดสู บายและคกึ คกั สม กบั เป็นทอี ยขู่ องสาวแรกรนุ่ หญงิ สาวมอบปินเงนิ ใหอ้ า เจนิ กบั อาหนงิ คนละอนั ใหใ้ ส่เขา้ คูก่ นั สองสาวใชจ้ งึ ยนิ ดี จนหน้าบานอวดคนทงั จวน ตอนทที งั สามมาถงึ อารามชอื ดงั ของเมอื งจนิ หยาง กม็ ี ผคู้ นมากราบไหวส้ กั การะกนั อยา่ งอนุ่ หนาฝาคงั สาเหตุน่าจะเป็นเชน่ เดยี วกบั จา้ วเว่ย หลงั จากหมดฤดู หนาวทอี อกจากบา้ นกนั ลาํ บาก มาชว่ งอากาศดเี ชน่ นี ชาวเมอื งจาํ นวนไมน่ ้อยจงึ แหก่ นั มากราบพระ หลวิ จา้ วเวย่ แมไ้ มไ่ ดแ้ ต่งตวั โดดเดน่ กวา่ ใคร แต่รปู โฉม ของนางไมใ่ ชส่ งิ ทจี ะมองขา้ มได้ ยามทหี ญงิ สาวกา้ วเขา้ มาในอารามจงึ ตกเป็นเป้าสายตาของผคู้ นไมน่ ้อย เมอื สองสาวใชเ้ หน็ ดงั นนั กย็ งิ ยดื หลงั ตรงรกั ษากรยิ าเดนิ ตดิ ตามผเู้ ป็นนายอยา่ งภาคภมู ิ หลวิ จา้ วเวย่ แสดงมารยาทงดงามยงิ ยามมาถงึ อาราม ทกุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 3 ทา่ ทางตงั แต่การเดนิ การนงั การกราบพระลว้ นแลว้ ถกู 'แสดง' ออกมาอยา่ งเป็นธรรมชาติ ไมว่ า่ ใครพบเหน็ ลว้ น ตอ้ งชนื ชมทงั สนิ ในชาตทิ แี ลว้ นางไมเ่ คยคดิ จะแขง่ ขนั กบั ใครทาํ ทกุ อยา่ ง เพยี งแคเ่ อาตวั รอดไปเท่านนั และตงั แต่จาํ ความไดต้ นก็ ถกู หมนั หมายกบั อนั อ๋อง จงึ รกั ษาตวั ไมเ่ คยแสดง ความสามารถหรอื จรติ กรยิ าอะไรตอ่ หน้าผคู้ น เพราะนาง คดิ วา่ สตรที มี คี หู่ มนั แลว้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งอวดโฉมต่อหน้า คนมากมายและทาํ ตวั เป็นจุดเดน่ เพอื ลอ่ หลอกฝงู ผงึ ดงั นนั นางจงึ รกั ษาชวี ติ เรยี บเรอื ยไปวนั ๆ เทา่ นนั แต่นางเรยี นรแู้ ลว้ วา่ นางคดิ ผดิ การใชช้ วี ติ โดยรกั สนั โดษ ไมย่ งุ่ เกยี วกบั ใครไมไ่ ดแ้ ปลว่าจะไมม่ คี นมายงุ่ เกยี วกบั นาง แลว้ ยงิ ถา้ คนพวกนนั มเี จตนามงุ่ รา้ ย นางทไี มเ่ คยมี ประจกั ษ์พยานรเู้ หน็ นสิ ยั ใจคอยอ่ มรอดตวั ยากเหมอื นที เคยถูกใสค่ วามแลว้ ไรผ้ ใู้ ดชว่ ยแกต้ า่ ง มาวนั นีนางจงึ ตอ้ งเดนิ หน้าแสดงละครชวี ติ ฉากใหญ่ ซงึ นางเองกเ็ พงิ คน้ พบหลงั จากฟืนมาในชาตนิ ี หญงิ สาวรสู้ กึ ว่าตนนนั มคี วามสามารถในการเล่นงวิ ไดแ้ นบเนยี นยงิ กวา่ นางเอกงวิ คนใดเสยี อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 4 เมอื กอ่ นเพราะไมส่ นใจจะสวมหน้ากาก แมม้ พี รสวรรคใ์ น การตลบแตลงแคไ่ หนกไ็ มไ่ ดใ้ ชเ้ พราะไมเ่ คยคดิ รา้ ยตอ่ ผใู้ ด เพยี งแต่เมนิ เฉยต่อทกุ สงิ ไปเทา่ นนั แตม่ าวนั นี ตอ่ หน้าพทุ ธองค์ นางกพ็ รอ้ มจะหลอกลวงสายตาผคู้ นอยา่ ง ไมก่ ลวั บาปกรรมใดๆ สามนายบา่ วกลายเป็นจุดสนใจอยพู่ กั หนึง ในหมผู่ หู้ ญงิ ทมี าทาํ บุญบา้ งกช็ นื ชมในความงามของหลวิ จา้ วเว่ย บา้ ง กช็ นื ชมกรยิ าทา่ ทางเหมาะสมน่ามองของนาง บา้ งกอ็ ด รษิ ยาในวยั ทกี าํ ลงั สาวสะพรงั และความโดดเด่นของไมไ่ ด้ ตา่ งคนตา่ งความคดิ แต่ผลคอื ชอื ของหลานสาวตระกลู เถา กลายเป็นหญงิ งามทหี าตวั จบั ยากในจนิ หยางไปแลว้ หลงั จากไปไหวพ้ ระทาํ บุญเสรจ็ จา้ วเวย่ กพ็ าสองสาวใช้ แวะเดนิ เลน่ ทตี ลาดเพอื เยยี มชมความคกึ คกั หลงั จากที ถนนตลอดเสน้ นซี บเซาไปนาน พ่อคา้ แมข่ ายในจนิ หยางลว้ นกระตอื รอื รน้ ราวกบั ชว่ งที ผา่ นมาไดจ้ าํ ศลี เตมิ พลงั จนเหลอื เฟือ ตา่ งคนต่างรอ้ ง ตะโกนแนะนําสนิ คา้ ของตน ทาํ ใหใ้ นตลาดมเี สยี งดงั ระงม ปนเปทงั คนซอื ทงั คนขาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 5 อาเจนิ ดชู อบรรยากาศเชน่ นีมาก ในขณะทอี าหนงิ คงเคย ชนิ กบั ตลาดในจนิ หยางแลว้ จงึ ทาํ เพยี งยมิ กวา้ งและเดนิ ตามมา สามนายบา่ วเดนิ เลน่ ในตลาด หยบิ จบั ซอื เครอื งประดบั และขนมอยสู่ องสามอยา่ งกค็ ดิ วา่ ไดเ้ วลา กลบั จวน แตต่ อนทกี าํ ลงั เดนิ ยอ้ นกลบั ไปหารถมา้ นัน ทงั สามต่างไดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ งขอความชว่ ยเหลอื จากสตรผี ู้ หนงึ จา้ วเวย่ เหน็ หญงิ สาวผนู้ นั อยไู่ มไ่ กลและกาํ ลงั ยอื ยดุ อยกู่ บั บรุ ษุ รา่ งทว้ มทดี อู ายแุ ลว้ แกก่ ว่านางมากโข \"ขา้ ไมไ่ ปนะ ท่านลุงปลอ่ ยขา้ เถอะ!\" หญงิ ผนู้ นั พยายาม ดนิ รนใหห้ ลุดจากมอื ทจี บั แขนนางไวแ้ ละตะโกนลนั ทาํ ให้ ผคู้ นเรมิ ตวี งเขา้ มามงุ นางเหน็ คนมากเขา้ เป็นโอกาส ขอใหช้ ว่ ยจงึ ยงิ แผดเสยี งดงั ขนึ อกี \"ทา่ นลงุ ขา้ มคี หู่ มนั ที บดิ าหาใหแ้ ลว้ ไมค่ ดิ จะไปเป็นอนุของผใู้ ด ไดโ้ ปรดปล่อย ขา้ ไปเถอะ\" ไดย้ นิ ถงึ ตรงนีชาวบา้ นกร็ แู้ ลว้ วา่ ชายโฉดผนู้ ีคงคดิ จะขาย หลานสาวไปเป็นอนุของใครสกั คน แต่ตวั นางมคี นทบี ดิ า เลอื กไวอ้ ยแู่ ลว้ จงึ ไมย่ อมแต่งไปเป็นอนุของผอู้ นื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 6 \"ทา่ นลุงโปรดนกึ ถงึ บดิ าขา้ บา้ ง แมเ้ ขาจะตายไปแต่กอ่ น ตายไดจ้ ดั เตรยี มพธิ แี ต่งงานของขา้ เอาไว้ อยา่ เหน็ วา่ คน สนิ ไมเ่ หน็ ตวั แลว้ ทา่ นจะบงั คบั ขายขา้ อยา่ งไรกไ็ ด!้ \" จา้ วเวย่ ขมวดควิ ไมช่ อบใจกบั ภาพทเี หน็ ชายรา่ งทว้ มดู เมามายกน่ ดา่ หยาบคายหลายคาํ แตไ่ มย่ อมปลอ่ ยแขน ของหลานสาวทรี อ้ งไหอ้ อ้ นวอนจนนําตาเกลอื นหน้า ในจงั หวะทจี า้ วเวย่ คดิ จะกา้ วเขา้ ไปหา้ มทพั กม็ ดี าบเล่ม หนงึ ยนื มาขวางหน้านางเอาไว้ \"ทา่ น!\" หญงิ สาวตวดั สายตามองคนทขี ดั นางอยา่ งไม่ พอใจ แตเ่ มอื เหน็ ใบหน้าดุๆ ของเขากย็ อมหยดุ ยนื อยทู่ ี เดมิ \"ถอื ไว\"้ เขายดั ดาบใสม่ อื นางแลว้ สาวเทา้ เขา้ ไปหาสองคน นนั จา้ วเว่ยไมค่ ดิ หว่ งเลยแมแ้ ต่น้อย หากมใี ครสกั คนทนี ่า หว่ งกค็ งเป็นชายรา่ งทว้ มผนู้ นั ทวี นั นีดวงซวยถงึ ขนาดที ไดก้ นิ กําปันของทา่ นแมท่ พั พทิ กั ษ์ดนิ แดน เขานนั แหละ... เฉนิ เฟยฉี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 7 ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 8 แสนชงั # 8. เตรียมการ เรยี กไดว้ ่าไมท่ นั กะพรบิ ตาชายรา่ งทว้ มนนั กล็ งไปกองอยู่ บนพนื ถนนเรยี บรอ้ ยแลว้ แมน่ างผเู้ คราะหร์ า้ ยรบี หลบ หลงั เฉนิ เฟยฉที นั ที เมอื เหน็ ว่าบรุ ุษอกี หลายคนมา ชว่ ยกนั ลากลงุ ของนางไปสง่ ทางการหญงิ สาวกท็ รดุ ฮวบ ลงไปนงั สะอกึ สะอนื ปนโล่งใจ \"ขอบคณุ นายทา่ นทา่ นนี ขอบคุณมากเจา้ คะ่ \" นางโขก ศรี ษะใหเ้ ฉนิ เฟยฉซี ําๆ ชาวบา้ นทมี งุ ดอู ยเู่ หน็ เรอื ง คลคี ลายจงึ เรมิ แยกยา้ ย จา้ วเวย่ ถอื โอกาสเดนิ เขา้ ไปหาทงั สอง \"ชว่ ยพยุงนางหน่อย\" จา้ วเว่ยสงั สาวใช้ อาเจนิ เขา้ ไปพยงุ นางพลางปลอบโยน สว่ นอาหนงิ สละผา้ เชด็ หน้าของตวั เชด็ หน้าตาทเี ปรอะเปือนของนางอยา่ งเวทนา \"แมน่ างผนู้ ี บอกขา้ ไดห้ รอื ไมว่ า่ เกดิ อนั ใดขนึ ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 9 หญงิ สาวมองดแู ลว้ คดิ ว่าหลวิ จา้ วเว่ยกบั ผมู้ พี ระคุณทเี พงิ ชว่ ยนางคงรูจ้ กั กนั จงึ โขกศรี ษะใหน้ างเลา่ เสยี งสนั \"ตอบ คณุ หนูท่านนี ขา้ ชอื วา่ มฝี ่เู ป็นคนของคณะงวิ ทหี วั ถนน เซยี ว เมอื ปีกอ่ นสญู เสยี บดิ ามารดาไป ทา่ นลุงทเี ป็นญาติ คนเดยี วของขา้ ตดิ เหลา้ ตดิ พนนั มกั มาไถเงนิ ขา้ อยเู่ สมอ จนเมอื ไมน่ านมานีมเี ศรษฐที ไี ปดงู วิ ในโรงนําชาแลว้ เกดิ พอใจขา้ คดิ จะรบั ขา้ เป็นอนุแตข่ า้ ปฎเิ สธไปเพราะมี คหู่ มนั แลว้ แต่เขากลบั ไปหาทา่ นลงุ ขา้ ใหท้ า่ นลงุ ขายขา้ ...ขา้ ไมย่ อม\" เป็นเชน่ นี สตรใี นตา้ ถงแมม้ อี สิ ระเสรี มากกว่ากาลกอ่ น แตท่ กุ อยา่ งกย็ งั อยภู่ ายใต้ระบบอาวุโส และบุรษุ เป็นใหญ่ สตรนี างนีเสยี พ่อแมค่ มุ้ หวั สทิ ธใิ นชวี ติ นางจงึ ตกไปอยใู่ นมอื ญาตคิ นเดยี วทสี นั ดานโฉดนบั วา่ อาภพั นกั \"แมน่ างอยา่ งรอ้ งไหอ้ กี เลย\" อาหนิงสงสารนางจบั ใจ \"แลว้ คหู่ มนั ของเจา้ อยทู่ ไี หน ทําไมยงั ไมต่ บแต่งกนั อกี \" จา้ วเว่ยถามนาง \"เรยี นคุณหนู คหู่ มนั ของขา้ เป็นนักดนตรใี นคณะละครเร่ ตอนนีเขาไมอ่ ยใู่ นจนิ หยาง เราตกลงกนั ว่าจะหาเงนิ ตงั ตวั กอ่ น ปีหน้าเขาจงึ จะกลบั มาแต่งขา้ \" คณะละครเรม่ กั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 0 เดนิ ทางไปแสดงตามเมอื งตา่ งๆ เพอื หาเงนิ หากเมอื งใด ละครของพวกเขาไดร้ บั ความนิยมกจ็ ะอยทู่ นี นั นานหน่อย \"เชน่ นีเจา้ จะกลบั ไปคณะงวิ ไดห้ รอื ?\" เศรษฐผี นู้ นั ตามไป ถงึ บา้ นญาตนิ างทงั ทนี างไมร่ บั ปาก หากนางกลบั ไปอยทู่ ี คณะงวิ ไมแ่ น่อาจโดนรงั ควานอกี หญงิ สาวไมม่ คี าํ ตอบมเี พยี งนําตาทไี หลพรากลงมาอยา่ ง ปวดใจ มฝี ่ผู นู้ นี บั ว่าเป็นสตรที มี รี ปู รา่ งบอบบางยงิ นกั ทา่ ทางกรยิ ากช็ ดชอ้ ยเป็นธรรมชาติ น่าจะตดิ นิสยั ของ นางราํ มา \"นอกจากเลน่ งวิ เจา้ ทาํ อะไรไดบ้ า้ ง?\" \"ระบํา รํา ฟ้อนขา้ ลว้ นเป็นทุกชนิดเจา้ คะ่ แมแ้ ต่เลน่ ดนตรี บางอยา่ งกไ็ ด้ ในอดตี มารดาขา้ เคยเป็นนางระบาํ ในกอง สงั คตี หลวง หลงั เกษยี ณออกมากร็ บั สอนการระบาํ ใหก้ บั ชนชนั สงู อยหู่ ลายบา้ น ตวั ขา้ ถกู มารดาฝึกดดั ตวั ตงั แตส่ ี ขวบ ไมว่ า่ เป็นระบาํ ชนิดไหนลว้ นเคยถกู ฝึกมาทงั สนิ \" \"เจา้ รวู้ ธิ รี ะบาํ แบบทใี ชใ้ นวงั หรอื ไม?่ \" \"ยอ่ มรเู้ จา้ คะ่ มารดากลวั ขา้ ต้องไปลาํ บากทาํ มาหากนิ จงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 1 ถา่ ยทอดเรอื งเหลา่ นีใหข้ า้ หมด เผอื สนิ ไรห้ นทางยงั เอาไป สอนหากนิ ได\"้ \"ด\"ี จา้ วเว่ยพยกั หน้าพอใจ \"เช่นนนั เจา้ ไปอยทู่ จี วนสกลุ เถาดหี รอื ไม่ ขา้ จะจา้ งเจา้ สอนระบํา รอหลงั จากคู่หมนั เจา้ กลบั มารบั ตวั แลว้ จะไปกไ็ ด\"้ \"คุณ... ขา้ น้อยขอบคณุ คุณหนูเจา้ คะ่ \" มฝี ่ทู งั องึ ทงั ดใี จ ความลงั เลตอนแรกคดิ หยดุ ปากปฎเิ สธ แตเ่ มอื นกึ ว่าสกลุ เถาเป็นไมใ้ หญ่ในจนิ หยาง ต่อใหเ้ ศรษฐผี นู้ นั มเี สน้ สายแค่ ไหนกค็ งไมก่ ลา้ ลว้ งเกนิ อดตี ขนุ นางชนั สงู และนางเองก็ หมดหนทางแลว้ ทา้ ยสดุ จงึ โขกศรี ษะใหอ้ กี ฝ่ายจน หน้าผากชาํ \"อาหนิงเจา้ พานางไปทรี ถมา้ กอ่ นเถอะ\" หญงิ สาวสงั แลว้ ยนื มองอาหนิงพยงุ รา่ งบอบบางของมฝี ่ทู ยี งั ตระหนกไม่ หายออกไปจากตรงนนั หลวิ จา้ วเวย่ ถอื โอกาสหนั มามองบุรุษทยี นื เงยี บเป็นทอ่ น ไมต้ งั แต่ตน้ จนจบ ไมพ่ ูดอะไรออกมาสกั คาํ ราวกบั ว่ามี หน้าทแี ค่ต่อยคนใหเ้ จบ็ แลว้ กย็ นื กอดอกทาํ หน้าไมร่ สู้ กึ รู้ สา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 2 \"อาเจนิ เจา้ ไปสบื ดหู น่อยเถอะวา่ ทนี างพูดมาจรงิ หรอื ไม\"่ คลอ้ ยหลงั มฝี ่จู า้ วเว่ยกส็ งั อกี แมภ้ าพน่าสงสารจะทาํ ใหผ้ คู้ นใจออ่ น แตค่ วามใจอ่อนทาํ ใหค้ นตายมานกั ต่อนกั จา้ วเว่ยทขี รี ะแวงอยแู่ ลว้ หลาย สว่ นจะรบั ใครกลบั บา้ นโดยไมร่ ภู้ ูมหิ ลงั ไดย้ งั ไง อาเจนิ พยกั หน้าหงกึ ๆ รบั คาํ แลว้ เดนิ เรว็ ๆ มงุ่ หน้าไป ทางถนนเซยี ว ตรงนนั นอกจากผคู้ นทเี ดนิ ผา่ นไปผา่ นมาแลว้ จงึ เหลอื เพยี งเฉนิ หรงปัวและหลวิ จา้ วเว่ย \"ทา่ นปัวดาบของทา่ นเจา้ คะ่ \" นางยนื ดาบสาปวสนั ตท์ เี ขา ยดั ใสม่ อื นางก่อนหน้านีคนื เจา้ ของ \"ไมท่ ราบทา่ นปัวมา พบขา้ ทนี ีไดย้ งั ไง?\" \"ขา้ กาํ ลงั จะไปหาเจา้ ทจี วนสกลุ เถา แตเ่ หน็ รถมา้ ของเจา้ จอดอยทู่ ปี ากทาง สอบถามบ่าวดแู ลว้ จงึ รวู้ า่ เจา้ อยทู่ นี ีเลย เขา้ มา\" \"มาหาขา้ หรอื เจา้ คะ?\" นางไมค่ ดิ วา่ ทงั สองมธี รุ ะใดต้อง สนทนากนั อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 3 \"พรงุ่ นที พั เอยี นเหอจะออกจากจนิ หยางแลว้ พวกทหาร เหน็ ว่าควรใหอ้ ะไรตอบแทนพวกเจา้ หน่อย ในคา่ ยมี ชา่ งฝีมอื อยหู่ ลายคนขา้ ไดส้ งั ใหท้ ําป้ายเกยี รตคิ ุณมอบให้ สกลุ เถาของเจา้ วนั นีจงึ คดิ จะเอามาสง่ \" จา้ วเวย่ เขา้ ใจ แลว้ ทเี ขาระบวุ า่ ตอ้ งพบนางไมน่ ําไปสง่ มอบใหท้ ่านตาที จวนเพอื ไมต่ อ้ งการใหเ้ กดิ ขา่ วลอื ตงั แตเ่ รมิ ตน้ มาจนถงึ วนั นีทา่ นตาลว้ นวางตวั อยวู่ งนอกไมเ่ คยพบปะทา่ นแมท่ พั เป็นการสว่ นตวั จงึ ควรเป็นอยา่ งนนั ต่อไป \"เปลยี นจากป้ายเกยี รตคิ ณุ เป็นความชอบสองสามคําตอ่ หน้าพระพกั ตรก์ น็ บั ว่าใชไ้ ดแ้ ลว้ เจา้ ค่ะ\" นางยมิ คดิ วา่ พวกผชู้ ายหา่ มๆ ในกองทพั เป็นพวกทรี คู้ ุณคนอยไู่ ม่ น้อยเลย \"เรอื งนนั ไมใ่ ชต่ กลงกนั ไวอ้ ยแู่ ลว้ หรอื แต่นีเป็นของทพี วก ไพรพ่ ลในกองทพั อยากมอบให้ เจา้ กร็ บั ไวเ้ ถอะ\" \"เจา้ ค่ะ\" นางไมป่ ฎเิ สธอกี เพราะถอื เป็นนําใจของพวกเขา \"อากาศดขี นึ มากแลว้ คดิ ว่าเคลอื นทพั คราวนีทหารคงไม่ ลาํ บาก อกี ไมก่ วี นั คงไดก้ ลบั ถงึ บา้ น นบั วา่ เป็นเวลาทดี ี นกั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 4 \"อมื \" \"ทา่ นแมท่ พั เองกร็ กั ษาตวั นะเจา้ คะ เดนิ ทางโดยสวสั ดิ ภาพ\" ไมแ่ น่วา่ ชาตนิ นี อี าจเป็นครงั สดุ ทา้ ยทนี างจะได้ พูดคุยกบั เขา \"เจา้ กเ็ หมอื นกนั หากเจอเรอื งอยา่ งเมอื ครอู่ ยา่ ไดก้ ลา้ บ่มุ บา่ มเกนิ กาํ ลงั คนคลงั เชน่ นนั เจา้ ตวั คนเดยี วไมม่ ที างสู้ ไหว ทาํ อะไรคดิ ถงึ ตวั เองใหม้ ากหน่อย\" ...นีเขากาํ ลงั ดุนาง? \"ขอบคุณทา่ นแมท่ พั ทชี แี นะ\" จรงิ อยา่ งเขาวา่ หรอื เพราะนางไมค่ อ่ ยรสู้ กึ วา่ รา่ งกายนีมี คา่ ยงิ กว่าทองพนั ชงั ถงึ ไดไ้ มใ่ สใ่ จมนั นักกไ็ มร่ ู้ ทงั สองเดนิ คกู่ นั ไปอกี ระยะกถ็ งึ รถมา้ จา้ วเว่ยเหน็ ว่าบ่าว ไดจ้ ดั การมดั ป้ายทเี ขานํามาใหข้ นึ รถไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ กค็ ดิ วา่ คงเป็นคาํ สงั เขา \"ขอบคุณทา่ นปัวมากทงั เรอื งป้าย... และทกุ เรอื งทผี า่ น มา\" นางประสานมอื คาราวะใหเ้ ขา \"ขอบคณุ เจา้ เหมอื นกนั \" เขาประสานมอื ตอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 5 \"ทา่ นปัวรกั ษาตวั ดว้ ย\" \"เจา้ กร็ กั ษาตวั \" ไมม่ สี กั คนทกี ลา่ ววา่ ใหพ้ บกนั ใหม่ ต่างคนต่างบ่ายหน้า ไปตามหนทางของตวั เอง ไมม่ สี กั เสยี วความคดิ ทวี า่ โชคชะตาจะพาคนทงั คมู่ าบรรจบกนั ไดอ้ กี ... * หลายวนั ตอ่ มาท่ามกลางฤดใู บไมผ้ ลกิ ถ็ งึ เวลาที กองทพั เอยี นเหอเหยยี บเขา้ ถงเยยี นเสยี ที สองขา้ งถนนมี ประชาชนรอตอ้ นรบั ขบวนทพั ใหญน่ ีอยู่ มคี นปรบมอื บาง คนรอ้ งตะโกนอวยพร หลงั จากขา่ วทไี มค่ อ่ ยดผี า่ นพน้ ไป การมาถงึ ของกองทพั เอยี นเหอจงึ ไดร้ บั ความสนใจอยา่ ง มากจากผคู้ น ในขณะทที หารเขา้ รายงานตวั กลบั กลาโหมและแยกยา้ ย ปลดประจําการชวั คราว เฉนิ หรงปัวในฐานะผนู้ ําทพั กต็ อ้ ง ไปถวายรายงานทที อ้ งพระโรง ชายหนุ่มไมแ่ น่ใจวา่ ราชสาํ นกั ตอนไมม่ เี ขาเป็นยงั ไง แต่ ทกุ ครงั ทเี ขากา้ วมาถงึ ทนี ี ขนุ นางทงั หลายนบั สบิ ชวี ติ ใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 6 ทอ้ งพระโรงมกั พรอ้ มใจกนั ปิดปากสนิท เบาเสยี งทกุ อยา่ ง ลงราวกบั ตอ้ งการทาํ ใหต้ วั เองไรต้ วั ตนทสี ุด เฉนิ เฟยฉไี มส่ นใจพวกเขา เพยี งแต่คุกเขา่ ลงขา้ งหนึง ตามแบบฉบบั ทหารแลว้ ถวายฎกี ารายงานการเคลอื นทพั ใหซ้ ุนกงกงมารบั ไป ฮ่องเตอ้ เู่ หอตไี มไ่ ดต้ รสั ใหเ้ ขาลุกขนึ ทนั ที เขาจงึ นงั อยทู่ ี เดมิ แบบนนั ไมไ่ ดส้ นใจการเลน่ แงเ่ ลก็ ๆ ของฮอ่ งเต้ เขารอใหฝ้ ่าบาทค่อยๆ คลอี ่านรายงานการเคลอื นทพั จน จบแลว้ สอบถามอยหู่ ลายประโยคกอ่ นจะโบกมอื ใหเ้ ขาลุก อ่เู หอตผี นู้ ีในสายตาเฉนิ เฟยฉนี บั วา่ เป็นคนทอี ่านยาก หากใครคดิ ว่าเดาความคดิ เขายากแลว้ การคาดเดานํา พระทยั ของฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตนี บั ว่าเหนือชนั ขนึ ไปอกี หลาย ขนั อาจเพราะตอ้ งทรงครองราชยต์ งั แต่อายุ 13 ทา่ มกลาง บรรยากาศทตี ระกลู มอี าํ นาจลว้ นพรอ้ มเขยา่ บลั ลงั กข์ อง พระองค์ ดงั นนั ไมว่ ่าสงิ ใดเขาลว้ นเกบ็ เอาไวใ้ นใจอยา่ ง มดิ ชดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 7 แมแ้ ต่การกลนั แกลง้ สกลุ เฉนิ ยงั ไมไ่ ดท้ าํ ไปดว้ ยอารมณ์ ไปเสยี ทงั หมด แมจ้ ะคลา้ ยเผยทา่ ทเี ป็นปรปักษ์ต่อตระกลู ทหารดว้ ยการสรา้ งปัญหาใหเ้ ขาบ่อยครงั แต่กลบั ไมเ่ คย ลา้ งบางสกุลทหารอยา่ งจรงิ จงั เลยแมแ้ ต่ตอนทคี วา้ อํานาจ ไวใ้ นมอื ไดอ้ ยา่ งเบด็ เสรจ็ แลว้ ดงั นนั ความยากทจี ะคาดเดานําพระทยั ของโอรสสวรรคจ์ งึ ทาํ ใหข้ นุ นางทงั หลายระมดั ระวงั ตวั กนั ทกุ ดา้ น พยายาม ไมก่ า้ วไปเหยยี บจดุ ตายทฮี ่องเตท้ รงขดี เอาไว้ \"เจา้ อยชู่ ายแดนมาแตเ่ ลก็ จนโต นานๆ ทจี ะเขา้ มาถง เยยี น คราวนีไดม้ าพรอ้ มทหารปลดระวาง เจา้ กอ็ ยเู่ สยี ทนี ี เถอะอยา่ เพงิ รบี กลบั ไป จะไดพ้ กั สบายเสยี บา้ ง\" ตรสั คลา้ ยกบั มคี วามอาทรในนําเสยี ง แตแ่ ทจ้ รงิ คอื คาํ สงั กกั ตวั แมท่ พั พทิ กั ษ์แผน่ ดนิ ไวใ้ นเมอื งหลวง เหลา่ ขนุ นางในทอ้ งพระโรงตา่ งฟังออก บางคนมอื ไมส้ นั ดว้ ยความหวนั ใจ บางคนหลงั เหงอื เยน็ จนแผ่นหลงั ชุม่ เฉนิ เฟยฉเี งยหน้าขนึ มองพระพกั ตรท์ ฉี ายรอยยมิ ละไมมา ใหแ้ ลว้ รบั พระบญั ชาอยา่ งไรอ้ ารมณ์ เขาไมต่ อ้ งการใหค้ น ครงึ ทอ้ งพระโรงทรี อดสู หี น้าเขาอยไู่ ดส้ มดงั ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 8 \"ดี เช่นนนั วนั นีกพ็ อแคน่ ี พวกเจา้ ไปได\"้ สนิ เสยี งองค์ จกั รพรรดิ เหลา่ ขนุ นางกถ็ วายบงั คมลากอ่ นจะรบี ออกไป จากทนี นั ไวกวา่ ปกติ เพอื จะไดไ้ มต่ อ้ งอยสู่ หู้ น้าเฉนิ หรงปัวใหล้ าํ บากใจ ในขณะทคี นอนื หนรี าวกบั เขาเป็นเทพแหง่ โรคระบาด กลบั มคี นผหู้ นึงเดนิ ตรงเขา้ มาหาเขาทนั ที \"หลานคาราวะทา่ นอา\" เฉนิ เฟยฉปี ระสานมอื คาํ นบั เฉนิ หรเู หยยี นกอ่ นจะถูกผเู้ ป็นอาดงึ ไปกอดแลว้ ตบบา่ เบาๆ \"มากด็ แี ลว้ อาหญงิ ของเจา้ ทาํ อาหารเอาไวร้ อมากเสยี จน อาคดิ วา่ ถา้ เจา้ มาไมท่ นั กนิ อาหญงิ ของเจา้ คงเคอื งไปทงั ปี\" เฉนิ หรเู หยยี นยมิ กวา้ งเอย่ ปากตอ้ นรบั หลานชาย \"ลาํ บากอาหญงิ แลว้ \" \"เจา้ กไ็ ปถงึ กก็ นิ ใหม้ ากๆ เอาใจนางหน่อย นางบน่ เป็น หว่ งเจา้ อยทู่ กุ ววี นั ซุย่ เอ๋อรเ์ องกพ็ ราํ แตค่ ดิ ถงึ พใี หญ\"่ \"ขา้ กค็ ดิ ถงึ พวกท่าน อยเู่ อยี นเหอมแี ต่นอนกลางดนิ กนิ กลางทราย จะไปเทยี บฝกู นุ่ม อาหารรสเลศิ ทจี วนทา่ นอา ไดอ้ ยา่ งไร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 9 \"ดๆี ไหนๆ ฮอ่ งเตก้ บ็ อกใหเ้ จา้ อยทู่ นี ีแลว้ กถ็ อื โอกาสนี เสพสขุ เสยี ไปๆ กลบั จวนกนั \" ไมว่ ่าเจตนาฮอ่ งเตจ้ ะเป็น ยงั ไงลว้ นไมเ่ หมาะสมจะวจิ ารณ์กนั ในทแี จง้ ราชครเู องจงึ พลกิ แพลงคาํ ใหเ้ ป็นโอกาสดขี องหลานชายทจี ะได้ พกั ผอ่ นใหน้ านขนึ อกี หน่อย สองอาหลานเดนิ ออกจากประตวู งั มาพรอ้ มกนั กพ็ บกบั รถ มา้ ของจวนราชครู ทมี เี ดก็ หนุ่มวยั ทะโมนกระโดดออกมา ทนั ทที เี หน็ พวกเขา \"พใี หญ!่ ในทสี ดุ ทา่ นกม็ าหาขา้ ทนี ีน่าเบอื ยงิ นกั วนั ๆ ทา่ นพอ่ เอาแตบ่ งั คบั ขา้ ใหอ้ า่ นตําราอะไรกไ็ มร่ ู้ ทา่ นพาขา้ กบั เอยี นเหอดว้ ยเถอะนะ โอ๊ย!\" เฉนิ ซุ่ยกุมหวั ตวั เองรอ้ ง ลนั เมอื ถูกบดิ าเอาพดั ตลี งไปมาจงั ๆ \"เจา้ ลกู คนนี มาพดู จาเหลวไหลอะไรกนั \" ราชครทู ําท่าดุ ลกู ชาย \"ขา้ ไมไ่ ดเ้ หลวไหล ขา้ จะไปอยเู่ อยี นเหอกบั พใี หญ่ ขา้ จะ ไปขมี า้ ขา้ มทะเลทราย\" ทาํ ปากยนื ใสบ่ ดิ าเสรจ็ กห็ นั ไป ประจบเฉนิ เฟยฉี \"พใี หญพ่ าขา้ กลบั ไปดว้ ยนะ ขา้ สญั ญา จะชว่ ยทา่ นรบ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 0 \"เจา้ ลกู โงน่ ี พชี ายเจา้ มาเหนือยๆ มาพดู จาไรส้ าระอยไู่ ด้ อกี อยา่ งอาฉกี ไ็ มไ่ ดจ้ ะกลบั วนั นีพรงุ่ นีเมอื ไหร่ ไปๆ ขนึ รถ จะไดก้ ลบั จวนเสยี ท\"ี เฉนิ ซุย่ ไมพ่ อใจทบี ดิ าว่าเขา แต่กย็ อมกดั ปากเดนิ ขนึ รถ ตามผใู้ หญท่ งั สอง เฉนิ เฟยฉมี องสองพอ่ ลกู เถยี งกนั แลว้ หวั เราะในลาํ คอ เขา ชอบบรรยากาศเชน่ นยี งิ นกั นอกจากทา่ นผเู้ ฒา่ ทงั หลาย ทเี อยี นเหอกม็ แี ต่บา้ นของท่านอาเฉนิ หรเู หยยี นทที าํ ให้ เขารสู้ กึ เป็นคนในครอบครวั ดงั นนั ไมว่ า่ เมอื ไหรท่ ไี ดพ้ บ ลว้ นทาํ ใหอ้ ารมณ์ของเขาแจ่มใสขนึ หลายสว่ น * นอกจากเฉนิ เฟยฉแี ลว้ ผทู้ มี าอาศยั ทจี วนราชครเู ฉนิ อกี คนกค็ อื ตูเ้ สยี วเสยี น ดงั นนั หลงั จากอาหารมอื ใหญท่ เี หลา่ บุรุษทงั หลายชว่ ยกนั กนิ เพอื เอาใจฮหู ยนิ ของเฉนิ หรูเห ยยี น พวกผชู้ ายทรี วมถงึ เฉนิ ซุ่ยกป็ ิดหอ้ งหนงั สอื จบิ ชากนั ดว้ ยบรรยากาศจรงิ จงั ขนึ \"จะใหแ้ มท่ พั ประจาํ ชายแดนจะมาอยทู่ ถี งเยยี นเช่นนีได้ อยา่ งไร?\" เฉนิ ซุย่ เป็นคนตะโกนขนึ มาหลงั จากไดย้ นิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 1 ดาํ รสั ของฮ่องเตท้ ตี รสั ในทอ้ งพระโรงวนั นี \"น้องชายใจเยน็ กอ่ นเถอะ เรอื งนีดไู มช่ อบมาพากลอยู่ มาก เราควรถกกนั ใหก้ ระจา่ งกอ่ น\" ตเู้ สยี วเสยี นดนั ไหล่ เฉนิ ซุ่ยใหก้ ลบั ลงไปนงั \"หรอื บางทพี วกเขาจะเรมิ จดั การกบั สกุลเฉนิ แลว้ ?\" ราชครนู กึ หวนั ใจขนึ มา \"ซยงหนูยงั อยู่ สกลุ เฉนิ กย็ งั นบั ว่ามปี ระโยชน์ อู่เหอตี ไมใ่ ชค่ นเขลา เขาแบง่ แยกเรอื งสว่ นตวั กบั แวน่ แควน้ ได้ ไมเ่ ชน่ นนั คงไมย่ อมขม่ ใจปลอ่ ยสกลุ ทหารเอาไวม้ าจนถงึ ทกุ วนั นี\" เฉนิ เฟยฉวี า่ \"ขา้ ว่าเรอื งนีมบี างอยา่ งประหลาด หากใหเ้ ดาบางทตี อนนี ฮอ่ งเตอ้ าจไดข้ อ้ แลกเปลยี นบางอยา่ งจากซยงหนูถงึ กลา้ กกั เจา้ ไวใ้ นถงเยยี น\" \"นีอาจจะเป็นอุบายของซยงหนู! ไมว่ า่ แลกดว้ ยอะไร หาก พใี หญไ่ มอ่ ยทู่ เี อยี นเหอกน็ บั ว่าเปิดโอกาสใหข้ า้ ศกึ โจมต!ี \" เฉนิ ซุย่ อารมณ์พลกุ่ พลา่ นยงิ นัก ในใจกน่ ดา่ ฮอ่ งเตว้ ่าโง่ เขลาเป็นรอ้ ยครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 2 \"เจา้ ยงั มองออก คดิ วา่ บุรษุ ทยี นื หยดั อยบู่ นบลั ลงั กม์ ายสี บิ กวา่ ปีมองไมอ่ อกร?ึ \" ราชครเู อ่ยหยนั บุตรชาย เจา้ เดก็ นี กลา้ ดถู ูกมงั กรทแี สรง้ ทาํ ตวั เป็นงดู นิ ไมม่ องการณ์ใดให้ รอบคอบ อนาคตอาจตอ้ งตายไมร่ ตู้ วั \"สงิ ทไี ดต้ อ้ งทาํ ให้ พระองคม์ นั ใจมากแน่ว่าชว่ งทเี จา้ ไมอ่ ยซู่ ยงหนูจะไมเ่ ปิด สงคราม\" \"หรอื อาจจะเป็นแผนหลอกลอ่ อาจจะสรา้ งสถานการณ์ ภายในเมอื ลวงศตั ร\"ู กนุ ซอื หนุ่มพูดแลว้ กส็ า่ ยหน้า \"ไมไ่ ด้ ชว่ งนีตา้ ถงยงั ไมพ่ รอ้ มเปิดศกึ ใหญ่ ฮอ่ งเตเ้ องกร็ ู้ เขาคง ไมค่ ดิ ทาํ เรอื งพรรคน์ นั \" เฉนิ ซุย่ มองคนโน้นคนนีทแี ลว้ หงดุ หงดิ ใจ \"แลว้ มนั เรอื งใด กนั ทําไมคนผนู้ ตี อ้ งสรา้ งปัญหาใหช้ าวบา้ นปวดหวั ดว้ ย\" \"ลองมาคดิ กนั ดกู อ่ นเถอะ มปี ระโยชน์อะไรถา้ อาฉอี ยทู่ ถี ง เยยี น\" ราชครตู รอง \"หนงึ คอื ดงึ เขาใหห้ า่ งจากทหารทเี อยี นเหอ สองคอื ลดอาํ นาจทางทหารของเขาลง\" \"สามคอื ใกลห้ ใู กลต้ าฮอ่ งเต้ เขาสามารถจบั ตาดเู จา้ ได้ ตลอดเวลา\" ตเู้ สยี วเสยี นตอ่ ให้ \"สคี อื เขาเรยี กใชข้ า้ ไดต้ ลอดเวลาดว้ ย\" เฉนิ เฟยฉคี ดิ แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 3 โพลง่ ขนึ \"บางทเี รอื งนอี าจไมใ่ ชก่ ารบนั ทอนอํานาจ ตระกลู ทหาร แตเ่ ป็นการเตรยี มตวั รบั มอื กบั อะไร บางอยา่ ง\" ไดย้ นิ เชน่ นนั ทงั ราชครแู ละกนุ ซอื ต่างสบตากนั กอ่ นจะตระหนักถงึ บางสงิ \"เขาสงั ปลดระวางทหารชวั คราว เฉพาะไพรพ่ ลทมี ี ครอบครวั ตงั อยใู่ นถงเยยี นกเ็ กอื บสหี มนื แลว้ และคนพวก นนั ตดิ ตามเจา้ ออกรบมาตลอด ยอ่ มเชอื ฟังเจา้ ทสี ุด\" ตู้ เสยี วเสยี นอดรูส้ กึ หวนั ใจไมไ่ ดเ้ มอื พวกเขาคลาํ มาใน ทศิ ทางนี \"หากมอี ะไรเกดิ ขนึ แลว้ เรยี กระดมพล... หาก เจา้ อยใู่ นถงเยยี นยอ่ มสามารถจดั ทพั ไดม้ ากทสี ดุ แน่\" \"ทาํ อยา่ งกบั กลวั กบฏ\" เฉนิ ซุย่ ฟังแลว้ เอย่ ออกมาอยา่ งไม่ คดิ อะไร แต่คาํ นนั ทาํ ใหผ้ ใู้ หญ่ทงั สามในหอ้ งรสู้ กึ หนาว สะทา้ นไมน่ ้อย \"อยา่ เพงิ ตระหนกเกนิ ไป บางทนี ีอาจเป็นแคค่ วาม พยายามกดขม่ เจา้ เหมอื นทกุ ท\"ี ทา่ นราชครเู อ่ยปลอบใจ ตวั เอง เฉนิ เฟยฉพี ยกั หน้ารบั \"อมื อาจจะไมม่ อี ะไรกไ็ ด\"้ ทกุ คนในหอ้ งลว้ นตอบรบั เหน็ ดว้ ย แตไ่ มม่ ใี ครเชอื อยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 4 จรงิ จงั สกั คน * ตอนแรกทมี ฝี ่ไู ดย้ นิ ว่าหลวิ จา้ วเว่ยจะเรยี นระบํานนั นาง ไมไ่ ดค้ ดิ ถงึ การฝึกฝนอยา่ งจรงิ จงั แบบทตี นเคยทาํ มา เพยี งแคน่ กึ ว่าคณุ หนูผนู้ ีคงคดิ จะหางานอดเิ รก เลก็ ๆน้อยๆ ทาํ แกเ้ บอื เหมอื นพวกคณุ หนูผดู้ ปี กติ แต่หนึงเดอื นนบั ตงั แต่ทนี างเขา้ มาอยใู่ นจวนสกลุ เถา นาง กไ็ ดร้ แู้ ลว้ ว่าหลวิ จา้ วเวย่ ไมเ่ หมอื นสตรพี วกนัน คณุ หนู หลวิ คนนีมมุ านะในการฝึกอยา่ งยงิ ยอมถงึ ขนั ทฝี ึกดดั แขนดดั ขาวนั ละหลายชวั ยาม แมจ้ ะตอ้ งเจบ็ ปวดมาก เพราะเลยวยั ทเี หมาะสมแลว้ แต่นางกไ็ มป่ รปิ ากบน่ เหน็ ความตงั ใจของคุณหนูแลว้ มฝี ่กู ไ็ มค่ ดิ อดิ ออด นาง ทมุ่ เทถ่ายทอดความรใู้ หจ้ า้ วเวย่ อยา่ งเตม็ ที ตงั แตพ่ นื ฐาน ทา่ ทาง ไปจนถงึ เอกลกั ษณ์ของการแสดงแต่ละชดุ แมแ้ ต่ ชนิดเครอื งแต่งกายเครอื งประดบั ทเี หมาะสมตอ่ การแสดง กล็ ว้ นบอกกลา่ วหญงิ สาวหมดสนิ จา้ วเวย่ ฝึกรา่ ยราํ ทกุ วนั นางสนใจการระบําทใี ชป้ ระกอบ พธิ สี าํ คญั ของราชวงศเ์ ป็นพเิ ศษ จนมฝี ่เู คยคดิ วา่ คุณหนูผู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 5 นีอาจคดิ หาโอกาสขนึ ไปเป็นพระสนม มารดานางเคยเลา่ ว่ามสี ตรมี ากมายทใี ชก้ ารรา่ ยราํ ตอ่ หน้าพระพกั ตรเ์ ป็นบนั ใดกา้ วเขา้ ไปสวู่ งั หลงั แต่มฝี ่กู เ็ ปลยี นความคดิ เมอื ไดย้ นิ จากอาเจนิ วา่ คณุ หนูของนางมคี ู่หมนั เป็นผสู้ งู ศกั ดอิ ยแู่ ลว้ จงึ คดิ แคว่ า่ จา้ วเว่ยคงตอ้ งการพสิ จู น์ความสามารถตวั เอง ใหเ้ ป็นทปี ระจกั ษ์เทา่ นนั ความจรงิ จงั ของจา้ วเวย่ คนในจวนเถาลว้ นรบั รกู้ นั ตงั แต่ นายยนั บา่ ว ในวนั หนงึ นางมกี จิ วตั อยไู่ มก่ อี ยา่ ง นอกจาก พวกธุระสว่ นตวั และนอนหลบั ทเี หลอื นางหมดไปกบั การ อ่านหนงั สอื คดั อกั ษร และฝึกรา่ ยราํ นอกเหนือจากนีกม็ ี เพยี งการออกจากจวนไปไหวพ้ ระทกุ หา้ วนั อยา่ ง สมาํ เสมอ ซงึ ในขณะทจี า้ วเวย่ ใชช้ วี ติ วนเวยี นอยกู่ บั การฝึกฝน ตนเอง กลางฤดใู บไมผ้ ลขิ า่ วดกี ม็ าถงึ จวนสกลุ เถา เถาเฝิงชงิ ไดเ้ ลอื นตําแหน่งขนึ เป็นรองเจา้ กรมพธิ กี าร เรอื งนีทาํ ใหเ้ ถาเต๋อชวนยนิ ดจี นราํ ไหห้ ลงั รบั ของ พระราชทานจากฝ่าบาท คนในจวนลว้ นปลมื ปีตกิ นั หมด แมแ้ ตฮ่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทนี อนซมอยใู่ นหอ้ งกพ็ ลนั อาการดี ขนึ มาบา้ งหลงั ไดย้ นิ ขา่ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 6 ขา่ วนีสาํ หรบั หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดเ้ หนอื ความคาดหมาย แต่ นางคดิ ไมถ่ งึ ว่าฮอ่ งเตจ้ ะใจดขี นาดทเี ลอื นตําแหน่งใหก้ บั น้าชายของนางจากเสนาธกิ ารเลก็ ๆ ไปเป็นรองเจา้ กรม นนั นบั ว่าเป็นสงิ ทนี างไมไ่ ดค้ าดการณ์เอาไว้ แต่กถ็ อื วา่ เป็นเรอื งดยี งิ และเพราะเรอื งนีเองนางจงึ ไดเ้ หน็ สายตารกั ใครเ่ อน็ ดูจาก เถาเต๋อชวนมากกว่าปกติ กอ่ นหน้านีหลงั จากทพั เอยี นเหอออกจากจนิ หยางแลว้ ขา่ วทกุ อยา่ งเงยี บหายไป ทา่ นตาของนางคงกงั วลว่าแผนทจี ะชว่ ยผลกั ดนั เถาเฝิงชงิ คงไมเ่ ป็นผลแลว้ เมอื ไดร้ ขู้ า่ วจงึ แทบจะอุม้ นางโยนขนึ ฟ้า ใหส้ มกบั ความสขุ ในใจของเขา หลวิ จา้ วเว่ยยมิ มองบา่ วทุกคนในจวนไดร้ บั แจกเงนิ เพอื ฉลองใหญ่ นางยงั คงใชช้ วี ติ วนเวยี นดงั เดมิ เพอื รอใหฤ้ ดู รอ้ นมาถงึ ... * \"เจา้ วา่ อะไรนะ นงั จา้ วเวย่ น่ะหรอื เทพธดิ ากองทพั ?\" หลวิ จา้ วอวกี ระแทกวางหวใี นมอื ดงั โครมกอ่ นสะบดั หน้ามาพูด กบั เสยี วชงิ บ่าวรบั ใชท้ นี ําขา่ วมาแจง้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 7 \"เจา้ คะ่ คุณหนู ลอื กนั สกั พกั แลว้ ตงั แต่ทกี องทพั เอยี นเหอ ถงึ ถงเยยี น วา่ กนั วา่ ทจี นิ หยางตอนกองทพั ตกทนี งั ลาํ บาก คุณหนูใหญ่ไดใ้ หก้ ารชว่ ยเหลอื บรจิ าคครงั ใหญ่ เชยี วนะเจา้ คะ พวกทหารทกี ลบั บา้ นตา่ งกพ็ ดู ถงึ เรอื งนี บอกว่านางงดงามราวกบั เทพธดิ า แลว้ ยงั มใี จกศุ ล ฝีมอื ทาํ อาหารกเ็ ป็นเลศิ แลว้ ---\" เพลง้ ! กอ่ นทเี สยี วชงิ จะไดเ้ ลา่ ตอ่ หลวิ จา้ วอวกี ป็ าจอกชาใกลม้ อื นางใสพ่ นื จนแตกกระจาย ใบหน้าของหลวิ จา้ วอวแี ดงกาํ ดว้ ยความโมโห สนั กราม ของนางขบแน่น ดวงตาถลงึ ลกึ \"นงั สารเลว เสแสรง้ ทงั นนั หน้าอยา่ งมนั หรอื จะมใี จกุศล คงคดิ จะสรา้ งภาพลบลา้ งเรอื งเกา่ หวงั จะยอื ใจอนั อ๋อง!\" หลวิ จา้ วอวกี ดั รมิ ฝีปากทุบกาํ ปันลงกบั โตะ๊ นางกงั วลว่า ชอื เสยี งดงี ามของหลวิ จา้ วเวย่ จะทาํ ใหอ้ ูเ่ หวนิ ซวนระลกึ ถงึ นางขนึ มา ชว่ งทบี า้ นสกลุ หยปู ระสบปัญหา หลวิ จา้ วอวไี ดท้ ําตาม คาํ แนะนําของหลวนซี นางขยนั แสดงความเป็นหว่ งผา่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 8 จดหมายสง่ ไปใหอ้ นั อ๋อง ทงั ยงั ประกาศความเดด็ เดยี ว หนกั แน่นทจี ะยนื หยดั ขา้ งเขาแมค้ ลนื ลมโหมกระหนํา แสดงนําหนกั ของเขาในใจนางอยา่ งแยบยลจน ความสมั พนั ธข์ องทงั คแู่ นบแน่นขนึ ไปมาก แตถ่ งึ อนั อ๋องจะแสดงออกวา่ มใี จใหน้ างอยู่ กใ็ ชว่ า่ ตําแหน่งหวางเฟยจะกลายเป็นของนาง ยงิ มรี าชโอการ ของฮอ่ งเตเ้ ป็นตวั คาํ ฐานะของหลวิ จา้ วเวย่ นางจงึ ไมม่ ี สทิ ธคิ ดิ ฝันถงึ ตําแหน่งพระชายาถา้ พสี าวตา่ งมารดายงั มี ชวี ติ อยดู่ ี บรุ ุษลว้ นมภี รรยาสอี นุแปด อนั อ๋องไมม่ ที างยอมขดั ราช โองการเพอื ตงั นางแทนหลวิ จา้ วเวย่ แน่ ยงิ ถา้ หลวิ จา้ วเว่ย เป็นประโยชน์ต่ออนาคตขา้ งหน้าของเขา อนั อ๋องแมจ้ ะรกั นางกค็ งคาํ นงึ ถงึ ผลไดผ้ ลเสยี ...มใี จใหแ้ ลว้ อยา่ งไร รกั แลว้ อยา่ งไร! สุดทา้ ยกต็ อ้ ง กลายเป็นอนุงนั หรอื !? นางไมม่ วี นั ยอม! \"เรอื งนีใครรแู้ ลว้ บา้ ง?\" หลวิ จา้ วอวถี ลงึ ตาหนั กลบั มาถาม เสยี วชงิ บ่าวรบั ใชย้ น่ คอหนีกอ่ นจะเอ่ยเสยี งเบา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 9 \"ลว้ นแพรไ่ ปทวั ถงเยยี นแลว้ เจา้ คะ่ เมอื เชา้ บา่ วออกไปซอื ของทตี ลาด แมค่ า้ ทรี จู้ กั กนั มบี ตุ รชายเป็นทหารใน กองทพั เอยี นเหอ นางยงั เอย่ ปากชมว่าจวนเรามเี ทพธดิ า อย\"ู่ ยงิ ฟังใบหนา้ ของหลวิ จา้ วอวยี งิ บดิ เบยี ว \"นงั จงิ จอก! อยถู่ งึ จนิ หยางยงั สรา้ งเรอื งไดอ้ กี !\" \"นีมนั อะไรกนั ?\" เสยี งมาพรอ้ มกบั รา่ งของสตรวี ยั กลางคนทสี วมชดุ สเี รยี บ เกลา้ มวยตามแบบหญงิ ออก เรอื น ทงั ใบหน้าและทา่ ทางลว้ นธรรมดา นางกวาดตามอง เศษกระเบอื งทแี ตกกระจายบนพนื แลว้ เงยหน้ามองบุตรี \"ทา่ นแม่ ทา่ นรขู้ า่ วลอื ของพสี าวทดี งั ไปทวั หรอื ยงั เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วอวหี นั ไปฟ้องมารดาแตน่ างคงโกรธจนลมื เกบ็ อาการ ทงั ท่าทางและนําเสยี งทาํ ใหเ้ หน็ ว่านางไม่ พอใจชอื เสยี งดงี ามของหลวิ จา้ วเว่ยแมแ้ ต่น้อย \"ทาํ ไมเจา้ ถงึ ชอบไปสนใจจา้ วเวย่ นกั นะ นางกอ็ ยขู่ องนาง เจา้ กอ็ ยขู่ องเจา้ เสยี มนั จะเป็นอะไร\" เจนิ ฮุย่ เหมยไมไ่ ด้ รงั เกยี จลกู เลยี งคนไหน นางแคต่ ้องการใหต้ นกบั ลกู มชี วี ติ สุขสบายเท่านนั อกี ทงั งานในจวนกม็ ากเกนิ กวา่ ทนี างจะ มเี วลาไปคดิ เรอื งกลนั แกลง้ รงั แกใคร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 0 \"เหอะ ทา่ นแมช่ า่ งมเี มตตานัก แตน่ างเคยเหน็ เราสองแม่ ลกู อยใู่ นสายตาหรอื ทา่ นจาํ ไมไ่ ดห้ รอื ว่าพสี าวเยอ่ หยงิ เพยี งใด ขนาดชอื เสยี งเสยี หายยงั คงยโสโอหงั ไมเ่ คยลด ลา มายามนีนางกลายเป็นเทพธดิ ากองทพั แมแ้ ต่หางตา นางคงไมเ่ หน็ หวั พวกเราแลว้ \" หลวิ จา้ วอวเี บอื มารดาที ออ่ นแอ ลว้ นคดิ ทกุ อยา่ งเรยี บงา่ ย ทงั ทหี ลวิ จา้ วเว่ยไม่ สนใจเคารพนาง นางกไ็ มถ่ อื โทษ ทงั ทคี วรใชต้ าํ แหน่งฮู หยนิ เอกกดขม่ ลูกเลยี งลงนางกลบั ปลอ่ ยใหห้ ลวิ จา้ วเว่ย ผยองอยไู่ ด้ \"ใยตอ้ งไปสนวา่ จา้ วเวย่ จะเหน็ เราในสายตาหรอื ไม่ เจา้ ยงั มมี ารดา มที า่ นตา มนี อ้ งชาย ในอนาคตกจ็ ะมสี ามดี ๆี ดว้ ย เลกิ สนใจนางเสยี ทเี ถอะ ถงึ นางกลบั มาถงเยยี น ไม่ นานกต็ อ้ งแตง่ เขา้ จวนอ๋อง ไมม่ าอยขู่ วางตาเจา้ หรอก\" เจนิ ฮยุ่ เหมยพยายามเกลยี กลอ่ มบุตรสาว แตไ่ มร่ ตู้ วั เลย วา่ ยงิ กล่อมกลบั ยงิ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวเี ดอื ดดาล มารดาไมร่ เู้ รอื งของนางกบั อนั อ๋อง ดงั นนั หลวิ จา้ วอวจี งึ ได้ แตจ่ กิ เลบ็ ลงกลางฝ่ามอื ไมใ่ หก้ รดี รอ้ งใสอ่ กี ฝ่าย นางกลวั ว่าหากมารดารแู้ ลว้ จะขดั ขวางไมย่ อมใหน้ างสานสมั พนั ธ์ กบั ทา่ นอ๋องต่อไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 1 หลวิ จา้ วอวพี ยายามกลนั โทสะจนหน้าแดง ฟังมารดาพราํ ปลอบประโลมนางใหห้ นั มาสนใจตวั เองและเรมิ มองหา ชายทเี หมาะสม \"เหตุใดทา่ นแมจ่ งึ มาทเี รอื นลกู เลา่ ?\" นางอยากเปลยี น เรอื งจงึ ถามขนึ \"ตายจรงิ แมจ่ ะมาบอกขา่ วดกี บั ลูก แตล่ มื ไปเสยี สนิท\" เจนิ ฮุ่ยเหมยหวั เราะตวั เองทมี วั แต่ปลอบลกู จนลมื สาเหตุ ทเี ดนิ มายงั เรอื นนาง \"ขา่ วดหี รอื เจา้ คะ\" \"ใช่ ฮอ่ งเตก้ าํ หนดวนั แปรพระราชฐานไปตําหนกั ฤดรู อ้ น แลว้ คราวนบี ดิ าเจา้ ไดม้ ชี อื ตามเสดจ็ แมก่ บั เจา้ กจ็ ะไดไ้ ป ดว้ ย\" \"ตําหนกั ฤดรู อ้ นหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วอวรี อ้ งเสยี งหลง อยา่ งดใี จ ปัดเรอื งของหลวิ จา้ วเวย่ ทงิ ไปทนั ทเี มอื ไดย้ นิ คาํ พดู มารดา \"ถูกแลว้ พรุง่ นีแมจ่ ะเรยี กชา่ งมาวดั ตวั ตดั ชุดใหมใ่ หเ้ จา้ เวลาไปอยทู่ นี นั จะไดไ้ มอ่ ายผอู้ นื \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 2 \"ดเี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ ท่านแม\"่ ทกุ ปีในชว่ งฤดรู อ้ น อากาศในถงเยยี นจะอบอา้ วมาก โอรสสวรรคม์ กั แปรพระราชฐานไปอยทู่ พี ระราชวงั หลงิ ซาน ซงึ การแปรพระราชฐานนีจะมเี จา้ นายฝ่ายในชนั สงู และสนมทที รงโปรดในขณะนนั ตามไปดว้ ย นอกจากนนั ยงั มเี หลา่ เชอื พระวงศ์ ขนุ นางคนสาํ คญั ของตา้ ถง และ อาจจะมขี นุ นางทที รงโปรดใหเ้ พมิ รายชอื ตามเสดจ็ เป็น คนๆ ไป การไดต้ ามเสดจ็ ไปพระตําหนกั ฤดรู อ้ นสาํ หรบั ขนุ นางแลว้ ถอื เป็นเกยี รตยิ ศอยา่ งหนึง เป็นการประทบั ตราวา่ ชอื พวก เขาอยใู่ นพระเนตรพระกรรณจนฮอ่ งเตร้ ะลกึ ถงึ ดงั นนั การไดต้ ามเสดจ็ กเ็ หมอื นการประกาศความสาํ คญั ของ พวกเขา เรยี กวา่ สามารถเอาไปอวดขม่ ผูอ้ นื ไดต้ อ่ ไปอกี หลายปี ซงึ ในสว่ นของขนุ นางทตี ามเสดจ็ นันสามารถพาคนใน ครอบครวั ร่วมขบวนไปได้ โดยสว่ นใหญม่ กั จะเป็นภรรยา เอกกบั บุตรทเี กดิ จากภรรยาเอก หรอื หากเป็นบุตรอนุก็ ตอ้ งเป็นคนทมี คี วามรคู้ วามสามารถเป็นทยี อมรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 3 สาํ หรบั หญงิ สาวแลว้ การไดไ้ ปพกั ทตี ําหนกั ฤดรู อ้ น แม้ อาจจะไมไ่ ดเ้ ขา้ เฝ้าฮอ่ งเตแ้ ต่กย็ งั มโี อกาสไดส้ มาคมกบั บตุ รหลานของขนุ นางคนสาํ คญั ทรี ว่ มขบวนไป และไดม้ ี โอกาสพบปะกบั เชอื พระวงศค์ นอนื ๆ ถอื เป็นจงั หวะทดี ใี น การเลอื กคแู่ ละสานสมั พนั ธ์ หรอื หากมใี ครใฝ่สงู สกั หน่อยกอ็ าจจะใชโ้ อกาสนีปีนเขา้ วงั หลงั ได้ นบั เป็นชว่ งเวลาทไี มว่ า่ หญงิ หรอื ชายกล็ ว้ นเหน็ เป็นประโยชน์ สตรบี างบา้ นจงึ นับวนั รอทจี ะไดต้ ามเสดจ็ ไปแปรพระราชฐานอยา่ งใจจดใจจอ่ ผอู้ นื คาดหวงั อะไรจา้ วอวยี อ่ มไมใ่ สใ่ จ แตใ่ จของนางเตน้ รวั ขนึ เมอื คดิ วา่ การไปตําหนกั ฤดรู อ้ นครงั นีจะยงิ เปิด โอกาสใหน้ างไดพ้ บอนั อ๋องโดยไมต่ อ้ งหลบซอ่ นเชน่ ปกติ และอาจไดม้ เี วลาใกลช้ ดิ กนั มากขนึ เพยี งเทา่ นนี างกน็ ึกเป็นสุขขนึ มา หญงิ สาวจงึ รบี หนั ไป ชวนหลวนซกี บั เสยี วชงิ ดแู บบชดุ ทคี วรตดั ไปสวมใสใ่ น ตาํ หนกั หลงิ ซาน * หลวิ จา้ วเวย่ เองกก็ ําลงั มองดเู สอื ผา้ ในหบี ของนางเอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 4 หญงิ สาวหยบิ เอาชุดทยี งั ใหมแ่ ละเพงิ สวมไมก่ คี รงั แยก ออกไวก้ องหนึง พบั ชดุ ทเี รมิ เกา่ สเี รมิ ซดี หรอื มรี อยปะ ชนุ ไวอ้ กี กองหนึง \"คุณหนูหาอะไรหรอื เจา้ คะ ใหบ้ ่าวชว่ ยเถอะเจา้ ค่ะ\" อา หนิงนงั ลงขา้ งๆ นาง แลว้ มองอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ \"ไมต่ อ้ งหรอก ขา้ แคเ่ ตรยี มเสอื ผา้ นิดหน่อยเทา่ นนั \" \"เตรยี มเสอื ผา้ ? คุณหนูจะออกไปไหนหรอื เจา้ คะ?\" \"ออกแน่ แต่ไมใ่ ชว่ นั นี เจา้ ไมต่ อ้ งตนื เตน้ ไป\" จา้ วเว่ยตอบ \"ถา้ อยากชว่ ยกเ็ อาเสอื ผา้ กองนีไปซกั มาใหข้ า้ แลว้ กนั \" นางยนื กองทเี ป็นชุดเกา่ ใหอ้ าหนิง \"แต่ชดุ พวกนปี กตคิ ุณหนูไมไ่ ดส้ วมอยแู่ ลว้ นะเจา้ คะ คุณหนูจะซกั ไปทาํ ไม...\" ยงั ไงหลวิ จา้ วเวย่ กเ็ ป็นคุณหนู ตระกลู ใหญ่ นางไดร้ บั ค่าใชจ้ า่ ยสาํ หรบั ซอื เสอื ผา้ ใหมท่ กุ เดอื น ไมว่ ่าชุดสหี มองหรอื มรี อยปะชนุ นางลว้ นไมเ่ คยได้ สวมทงั สนิ เพยี งชุดมจี ดุ เลก็ ๆ ทดี ไู มส่ มฐานะนาง พวก บ่าวกจ็ ะรบี แยกเกบ็ ลงหบี ไมห่ ยบิ ขนึ มาใหน้ างเหน็ อกี เลย \"ไปทาํ ตามทขี า้ พดู เถอะ อกี อยา่ งเดยี วขา้ จะไปเรอื นใหญ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 5 จดั สาํ รบั ของขา้ พรอ้ มท่านตาเลย\" \"เจา้ ค่ะคุณหนู\" พอออกจากเรอื นหญงิ สาวกแ็ วะไปเยยี มฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กอ่ น แลว้ จงึ ออกไปรว่ มโต๊ะอาหารกบั เถาเตอ๋ ชวน สองตาหลานกนิ ขา้ วกนั เงยี บๆ แมบ้ รรยากาศระหวา่ งทงั คจู่ ะมคี วามรกั ใครผ่ กู พนั มากขนึ แลว้ แตเ่ ถาเต๋อชวน นบั วา่ เป็นคนทเี ครง่ มารยาท หลวิ จา้ วเวย่ จงึ ไมอ่ ยากเปิด โอกาสใหถ้ กู ตอ่ วา่ จงึ กนิ อาหารไปเงยี บๆ จนจบมอื \"ทา่ นตาเจา้ คะ จดหมายลา่ สดุ ของน้าชายไดแ้ จง้ เรอื งตาม เสดจ็ ไปตาํ หนกั ฤดรู อ้ นหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" พลนั ไดย้ นิ เสยี ง หลานสาวถามขนึ มอื ของชายชรากช็ ะงกั คา้ ง เขาหนั มา มองหน้านางชา้ ๆ ราวกบั เหน็ ภตู ผิ ี \"เจา้ รไู้ ดอ้ ยา่ งไร?\" โฉมสะคราญเผยยมิ แลว้ เอย่ \"ไมน่ านมานีทา่ นน้าไดร้ บั พระเมตตามากถงึ ขนั แตง่ ตงั ตาํ แหน่งอยา่ งกา้ วกระโดด ขา้ แคเ่ ดาวา่ ทา่ นน้าน่าจะเป็นที 'นึกถงึ ' อยบู่ า้ ง ไมค่ ดิ วา่ จะเดาถกู \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 6 \"ใชแ่ ลว้ เขาไดต้ ามเสดจ็ ไปตาํ หนกั ฤดรู อ้ น\" เถาเต๋อชวน ยอมรบั หลงั ไดร้ เู้ รอื งนีเขาปลมื ปีตยิ งิ คดิ ไปวา่ อนาคต ขา้ งหน้าของบุตรชายคงเรมิ เดนิ ทางราบรนื มาขนึ แลว้ \"ดยี งิ นกั ...หลานไดย้ นิ วา่ ขนุ นางทตี ามเสดจ็ สามารถพา ครอบครวั ไปดว้ ยได\"้ แมจ้ ะเรยี กวา่ วงั แต่ตําหนกั ฤดรู อ้ น นีแทบจะยอ่ ขนาดเมอื งๆ หนงึ เอาไวใ้ นเขตรวั เดยี วกนั ดงั นนั จงึ มที มี ากพอจะรบั รองผตู้ ดิ ตามจาํ นวนมาก ดว้ ย เหตุนีตําหนกั หลงิ ซานจงึ มฉี ายาวา่ วงั หลวงน้อย เพราะ เป็นขนาดของมนั เป็นรองแคว่ งั หลวงเทา่ นนั \"อมื \" เถาเต๋อชวนเรมิ เหน็ เคา้ ลางบางอยา่ งในคาํ พดู นาง \"ทา่ นน้ายงั ไมม่ บี ุตรชายหญงิ ทโี ตแลว้ หากจะพาไปกค็ งมี เพยี งน้าสะใภค้ นเดยี ว น้าสะใภก้ ต็ งั ครรภอ์ ยคู่ วรมคี นดแู ล ใกลช้ ดิ หลานเองอยากเหน็ ตําหนกั ฤดรู อ้ นสกั ครงั ทา่ นตา ลองสง่ จดหมายถามทา่ นน้าใหร้ ะบุชอื หลานรว่ มตามเสดจ็ ไดห้ รอื ไมเ่ จา้ คะ?\" \"เจา้ จะไปทาํ ไมกนั \" เถาเต๋อชวนไมค่ ดิ วา่ นางมเี ป้าหมาย เพยี งจะตามไปดูแลลกู สะใภข้ องเขา เมอื คราวเรอื งเสบยี ง กองทพั เอยี นเหอ เขาไดเ้ ปิดหเู ปิดตาแลว้ วา่ ความคดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 7 หลานสาวผนู้ ีลาํ ลกึ แคไ่ หนจงึ ไมอ่ าจไมร่ ะแวง \"ทา่ นตา\" จา้ วเว่ยเรยี กเสยี งอ่อย \"หากตอนนีหลานอยใู่ น จวนสกุลหลวิ การตามเสดจ็ ครงั นีหลานยอ่ มต้องไดร้ ว่ ม ขบวนอยแู่ ลว้ ... แต่เพราะบดิ าไมเ่ มตตาหลาน ทาํ ให้ หลานทเี ป็นถงึ ลกู ภรรยาเอกไมอ่ าจอยใู่ นใจจวนได.้ .. หลานเพยี งตอ้ งการสทิ ธโิ ดยชอบธรรมของหลานเทา่ นนั \" สหี น้าของนางเจบ็ ปวดจนเถาเต๋อชวนอดทบทวนไมไ่ ด้ จรงิ อยา่ งนางวา่ นางเป็นบุตรสาวภรรยาเอก และในครงั นี หลวิ เฉยี นกม็ ชี อื เรยี กใหต้ ามเสดจ็ หลานสาวของเขาควร ไดม้ หี น้ามตี าไปรว่ มวงกบั ชนชนั สงู ในขบวนขนุ นาง แต่ กลบั ตอ้ งพลาดโอกาสสาํ คญั แลว้ ทา่ ทางหลวิ เฉยี นกค็ งไม่ คดิ ถงึ นางแมแ้ ตน่ ้อย อยา่ งไรนางกเ็ ป็นเพยี งสตรวี ยั แรก รุน่ ผหู้ นึง ยอ่ มมคี วามรสู้ กึ รษิ ยาน้อยใจอยแู่ น่ \"ขา้ จะลองถามน้าเจา้ ดแู ลว้ กนั \" เถาเต๋อชวนใจอ่อน เมอื มองสหี น้าสลดของหลานสาวทสี บื ทอดความงามจาก เถาหนีฮวามาถงึ เจด็ สว่ น \"ขอบคณุ ท่านตาเหลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" นยั ตาหลวิ จา้ วเว่ย พราวระยบั ดว้ ยความยนิ ดี นางแทบจะกระโดลกุ จากกา้ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 8 อมี าเกาะแขนชายชราราวกบั เดก็ เลก็ ๆ เถาเต๋อชวนมองท่าทางสดใสของหลานสาวแลว้ กพ็ อใจที ไดเ้ หน็ นางทาํ ตวั สมอายุบา้ ง \"ถา้ ไดไ้ ปกห็ า้ มกอ่ เรอื ง เดด็ ขาด ยงั ไงวงั กไ็ มเ่ หมอื นบา้ น หากเกดิ อะไรขนึ มาจะ กลายเป็นเรอื งใหญ\"่ เขาเตอื นอยา่ งหวงั ดี \"ทา่ นตาไมต่ อ้ งหว่ งเจา้ คะ่ หลานจะทาํ ตวั สงบเสงยี มไมก่ อ่ ปัญหาแน่นอน\" นางรอ้ งใหค้ าํ มนั เสยี งใส เถาเต๋อชวนลุก ขนึ ลบู หวั นางอยา่ งเอน็ ดกู อ่ นออกจากหอ้ งไป เมอื คลอ้ ยหลงั นายทา่ นผเู้ ฒา่ รอยยมิ สดใสของหลวิ จา้ ว เวย่ กอ็ นั ตรธานหายไปราวกบั ไมเ่ คยมอี ยู่ ใบหน้าของนาง กลบั มานิงสนทิ มเี พยี งแววตาทไี หววูบดว้ ยความรสู้ กึ แรง กลา้ เทา่ นนั ทเี คลอื นไหวอยู่ เพยี งแคไ่ ปตาํ หนกั ฤดรู อ้ นครงั นี นางจะสามารถพบ อนั อ๋อง หลวิ จา้ วอี หลวิ เฉยี น หรอื แมแ้ ตฮ่ อ่ งเตอ้ เู่ หอตี นบั วา่ เป็นครงั แรกหลงั จากตายแลว้ ฟืนขนึ มาทนี างจะไดเ้ หน็ หน้าคู่แคน้ ตวั ฉกาจ แถมพวกมนั ยงั รวมตวั ครบอยใู่ นวงั แหง่ เดยี วกนั มมุ ปากงามยกยมิ แสยะขนึ เมอื คดิ ถงึ วา่ ตําหนกั หลงิ ซานที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 9 มพี วกมนั อยนู่ นั คงไมต่ า่ งอะไรกบั ท่อโสโครก รวมเอาสงิ เน่าเหมน็ เขา้ ไวจ้ นสง่ กลนิ ใหผ้ คู้ นคลนื เหยี น \"รอขา้ กอ่ น\" ...ขา้ กําลงั จะไปหาพวกเจา้ แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 0 แสนชงั # 9. พระตาํ หนักฤดรู อ้ น พระราชวงั ฤดรู อ้ นหลงิ ซานตงั อยทู่ เี มอื งเจอ้ เจยี ง นอกจากตาํ หนกั ประจาํ พระองคข์ องฮอ่ งเต้ ยงั มเี รอื นพกั จาํ นวนมากสาํ หรบั รบั รองผคู้ น โดยภายในเขตพระราชวงั แหง่ นีถูกออกแบบมาเพอื การหลบรอ้ นโดยเฉพาะ ไมว่ า่ ตามทางเดนิ ในสว่ นใด ลว้ นมตี น้ ไมน้ านาชนดิ คอยให้ ความรม่ รนื อยตู่ ลอด ในเขตวงั หลงิ ซานมสี ระนําจาํ นวนมากเพอื ชว่ ยใชน้ ํา บรรเทาความอบอา้ ว ทงั ยงั รวบนําตกเลก็ ๆ เอาไวใ้ นเขต วงั ดว้ ย ไมเ่ พยี งเท่านนั ยงั มอี ุทยานรม่ สขุ ทมี กั เป็น สถานทผี อ่ นคลายอรยิ าบท เรยี กวา่ ทแี หง่ นีไดร้ วมสารพดั สงิ ทเี หมาะแกก่ ารผกั ผ่อนเอาไวค้ รบถว้ น ขบวนจากถงเยยี นใชเ้ วลาเพยี งหนึงวนั กเ็ ขา้ สเู่ จอ้ เจยี ง แลว้ แต่หลวิ จา้ วเว่ยทอี ยจู่ นิ หยางนนั ตอ้ งเผอื เวลาเพราะ จนิ หยางไกลจากเจอ้ เจยี งมากกวา่ ถงเยยี นหลายเท่า อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 1 ทงั นางตอ้ งไปรวมกบั ขบวนของบา้ นน้าชายก่อนเขา้ สพู่ ระ ตําหนกั ดงั นนั หญงิ สาวจงึ ตดั สนิ ใจออกเดนิ ทางมาถงึ เจ้ อเจยี งก่อนขบวนเสดจ็ และเขา้ พกั ทโี รงเตยี มเพอื รอเวลา ยามทขี บวนราชรถสที องอรา่ มเคลอื นผา่ นหน้า หญงิ สาว ยนื อยบู่ นพนื ถนน มองผูค้ นรอบขา้ งยอบกายคกุ เขา่ ลงกบั พนื เพอื ถวายบงั คมฮอ่ งเต้ แมจ้ ะไมเ่ หน็ ตวั เหน็ เพยี ง องครกั ษ์กบั ราชรถทสี งู ตระหงา่ นน่าเกรงขาม ราษฎรกไ็ ม่ คดิ หาเรอื งใสต่ วั ตา่ งพากนั กม้ ลงอยา่ งนอบน้อม ตะโกน ว่าทรงพระเจรญิ หมนื ปีดงั กนั เป็นระลอก หลวิ จา้ วเว่ยเองกย็ อบกายลงเพอื ไมใ่ หก้ ลายเป็นจุดเดน่ นางเงยหน้ามองราชรถของบุรุษทตี ดั สนิ ชะตาชวี ติ นาง ครงั แลว้ ครงั เลา่ ดว้ ยสายตาลกึ ลาํ มอื ทวี างอยบู่ นเขา่ กาํ แน่นขนึ ทกุ ขณะเพอื ขม่ หวั ใจทเี ตน้ ถรี วั ดว้ ยความอดั อนั ดวงตากระจา่ งจดจอ้ งลอ้ รถสที องนนั หมนุ ไปจนสุดสายตา ตอ่ จากขบวนของฮ่องเตก้ เ็ ป็นราชรถหงสข์ องฮองเฮา จา้ ว เว่ยจําไดว้ ่าฮองเฮามาจากสกุลเหลยี ว เป็นสตรคี นแรกที ถูกเลอื กเขา้ วงั เนืองจากฮอ่ งเตค้ รองราชยต์ งั แตอ่ ายุยงั น้อย กอ่ นหน้านนั จงึ ไมไ่ ดม้ พี ระชายาหรอื อนุรบั ใช้ รวมถงึ ไมเ่ คยถกู แต่งตงั ดว้ ยบรรดาศกั ดอิ ๋อง ตอนทหี ญงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 2 สกุลเหลยี วกา้ วเขา้ วงั นางกลายเป็นสตรคี นเดยี วในวงั หลงั อยพู่ กั ใหญ่ฝ่าบาทถงึ เรมิ รบั สนม แตถ่ งึ มโี อกาสได้ ปรนนิบตั ติ ามลาํ พงั อยนู่ าน ฮองเฮาสกุลเหลยี วผนู้ กี ลบั มิ อาจตงั ครรภพ์ ระโอรสไดใ้ นตอนนนั องคช์ ายใหญ่อเู่ หวนิ จวนิ หรอื ซ่งซอื อ๋อง ถอื กาํ เนดิ จาก สนมชนั เหมยเหรนิ ผหู้ นึง ซงึ ไมน่ านหลงั คลอดองคช์ าย ใหญ่นางกต็ าย ซ่งซอื อ๋องจงึ ถกู พระชายาซูเ่ ฟยรบั ไปเลยี ง องคช์ ายรองอูเ่ หวนิ ซวนหรอื อนั อ๋อง เกดิ จากลกี ยุ้ เฟย องคช์ ายสามนนั เกดิ จากจงิ เจาอี แต่อายไุ มถ่ งึ หา้ ขวบก็ ตอ้ งลมเยน็ ป่วยจนตายไป กลายมาเป็นครรภข์ องฮองเฮา ทมี าเคลอื นไหวเอาตอนหลงั ทาํ ใหอ้ งคช์ ายสอี ูเ่ หวนิ เจามี ชาตกิ าํ เนดิ สงู สุดในหมพู่ นี ้อง ถดั จากองคช์ ายสี เสยี นเฟ ยเองกค็ ลอดโอรสแตไ่ มพ่ น้ เดอื นกต็ ายลงอยา่ งปรศิ นา ไม่ สามารถจบั มอื ใครดมได้ ทาํ ใหน้ างคลมุ้ คลงั อยพู่ กั ใหญ่ เพราะความเศรา้ โศก ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตมี โี อรสอกี หลายพระองคท์ เี กดิ จากสนมชนั ลา่ ง แต่ดว้ ยรากฐานและความสามารถไมไ่ ดอ้ ยใู่ นสายตา ผคู้ นจงึ แทบจะลมื เลอื นองคช์ ายชนั รองพวกนีไป แมแ้ ตผ่ ู้ เป็นบดิ าเองกแ็ ทบไมเ่ คยเอย่ ถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 3 ตามหลงั ราชรถของฮองเฮามาตดิ ๆ คอื ขบวนของลกี ุย้ เฟย เหน็ นางชคู อมาในขบวนไดเ้ ช่นนี สถานการณ์สกุลห ยคู งพลกิ ฟืนขนึ มาแลว้ ไมน่ ้อย หลวิ จา้ วเว่ยกระชบั ผา้ คลมุ หน้าซ่อนรอยยมิ หยนั มองสง่ ขบวนเหลา่ สนมทตี ่าง งดงามลม่ เมอื งกนั ทงั นนั ไมน่ านจากขบวนของสตรใี นวงั กเ็ ป็นเหลา่ องคช์ ายองคห์ ญงิ ...ผอู้ นื นนั หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ด้ ใหค้ วามสาํ คญั แมแ้ ต่น้อย สายตาของนางจบั จอ้ งอยทู่ อี เู่ หวนิ ซวนทเี หยยี ดหลงั ตรง อยบู่ นหลงั มา้ ทว่ งทา่ สงา่ งามสมกบั เป็นเชอื พระวงศฝ์ ่าย ชายทมี ชี อื เสยี ง ใบหน้าของเขามเี คา้ ละมนุ สภุ าพ เหมอื น บณั ฑติ ทไี ดร้ บั การอบรมสงั สอนมาอยา่ งเขม้ งวด ใน ขณะเดยี วกนั กม็ คี วามแขง็ แรงสมชาย ทาํ ใหเ้ ป็นทหี มาย ปองของเหลา่ สตรที วั ทงั เมอื ง กอ้ นเนือในอกของจา้ วเว่ยเตน้ ระทกึ ประกายตาของนางมี แต่ความอาฆาตทไี มอ่ าจหลบซ่อนเอาไวไ้ ด้ นางมอง หน้ากากความงดงามทรงสเน่หข์ องอู่เหวนิ ซวนดว้ ย ความรสู้ กึ อยากจะสาํ รอกออกมา หญงิ สาวจนิ ตนาการวา่ ตนจะไดฉ้ ีกทงึ ความเน่าเฟะของบรุ ษุ ผนู้ ใี หแ้ หลกคามอื หากมนั ไมต่ ายตกดว้ ยนํามอื นาง นางคงไมม่ ที างสงบใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 4 ได้ หลวิ จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ เพอื สะกดอารมณ์ทพี ลกุ่ พลา่ น นางรตู้ วั กย็ ามนีเองวา่ การตอ้ งมาพบกบั คแู่ คน้ นนั มบี าง สงิ ทนี างไมอ่ าจขม่ กลนั ได้ นนั กค็ อื สญั ชาตญาณความ เกลยี ดชงั ในตวั นาง หากเผลอไผลยามทไี มม่ ผี ใู้ ดสงั เกตก็ แลว้ ไป แตห่ ากมคี นลว่ งรู้ นนั ไมด่ ตี อ่ นางแน่ๆ หญงิ สาวเกบ็ ประกายอาฆาตในแววตาเปลยี นเป็นเรยี บ เฉยไรอ้ ารมณ์ เพยี งมองสง่ อเู่ หวนิ ซวนจนหายลบั ไป ขบวนของพวกเชอื พระวงศย์ าวมาก พวกชาวบา้ นตา่ งลุก ขนึ นานแลว้ นางเหน็ วา่ คนในเจอ้ เจยี งดูคลา้ ยเคยชนิ กบั การรบั เสดจ็ คงเพราะไดพ้ บเหน็ กนั อยทู่ ุกปี ดงั นนั จงึ ไม่ คอ่ ยมคี นตนื เตน้ นัก ผา่ นไปครหู่ นึงกพ็ ากนั แยกยา้ ยไป ตามทางของตวั เอง ตอนแรกหลวิ จา้ วเวย่ คดิ จะหนั หลงั กลบั เขา้ โรงเตยี มเพอื ไปตามอาเจนิ ใหข้ นของลงมารอทา่ นน้า แต่นางกา้ วขนึ บนั ใดไปไมก่ ขี นั กเ็ อยี วกายหนั กลบั มามองขบวนอกี ครงั ซงึ ประจวบเหมาะกบั ขบวนของเหลา่ ขนุ นางกาํ ลงั เคลอื น ผา่ นไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 5 บดิ าของนาง แมเ่ ลยี งของนาง น้องสาวของนาง... ใช่ หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ ภาพทหี ลวิ จา้ วอวใี นอาภรณ์สสี ดใสกาํ ลงั หวั รอ่ ตอ่ กระซกิ พดู กบั บดิ ามารดาในรถมา้ พดู คาํ กเ็ อน กายไปออดออ้ นเจนิ ฮยุ่ เหมยครงั หนึง แมแ้ ตค่ นเฉยชา อยา่ งหลวิ เฉยี นยงั มรี อยยมิ ประดบั หน้า เป็นภาพทดี ู เหมอื นครอบครวั อบอุน่ ยงิ นกั หญงิ สาวทยี นื อยคู่ นเดยี วบนบนั ใดสงู รสู้ กึ ถงึ ลมหนาวที ปะทะรา่ งขนึ มาอยา่ งกระทนั หนั ในขณะทเี หน็ ภาพแสนสุขสนั ตน์ นั กบั ตา นางยงิ รชู้ ดั วา่ ตน โดดเดยี วเพยี งใด * การเดนิ ทางครงั นีจา้ วเว่ยใหอ้ าเจนิ ตดิ ตามมารบั ใชแ้ คค่ น เดยี ว นางเหน็ วา่ อาหนงิ ยงั ไมเ่ คยชนิ กบั การสมาคมกบั ชนชนั สงู ยงิ ตอ้ งเจอพวกเชอื พระวงศถ์ า้ เกดิ เรอื ง ผดิ พลาดจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้ รถมา้ ของเถาเฝิงชงิ อยเู่ กอื บลาํ ดบั ทา้ ยสดุ ของขบวนขนุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 6 นาง เนืองจากฐานะของรองเจา้ กรมนนั หากอยใู่ นสายตา คนทวั ไปนบั วา่ สงู แตท่ นี ีผทู้ ตี ดิ ตามเสดจ็ มตี งั แตร่ ะดบั อคั รเสนาบดแี ละเจา้ กรมขนึ ไป ดงั นนั ตําแหน่งเขาแทบจะ ดอ้ ยทสี ุดในบรรดาขนุ นาง ทวา่ ไมม่ ใี ครคดิ ดแู คลนบรุ ุษผู้ นี อยา่ งไรเขากเ็ ป็นขนุ นางทฝี ่าบาททรง 'นึกถงึ ' ไมแ่ น่วา่ วนั คนื ขา้ งหน้าจะไดข้ นึ ไปทตี าํ แหน่งใดอกี อาเจนิ กบั บา่ วชายชว่ ยกนั ยกหบี ของๆ หลวิ จา้ วเวย่ ขนึ รถ มา้ ทเี ถาเฝิงชงิ ใหม้ าจอดเทยี บหน้าโรงเตยี ม ครหู่ นึงน้า ชายทเี คา้ หน้าคลา้ ยทา่ นตาของนางกล็ งจากรถมาพรอ้ ม รอยยมิ กวา้ ง \"หลานคาราวะทา่ นน้า\" นางคอ้ มกายใหเ้ ขา เขาเองก็ ประสานมอื รบั \"ไมไ่ ดพ้ บเจา้ นาน เจา้ โตจนผดิ หผู ดิ ตา น้าแทบจาํ ไมไ่ ด\"้ เขาเอ่ยพรอ้ มรอยยมิ เป็นมติ ร \"เดนิ ทางมาราบรนื ดี หรอื ไม?่ \" \"ราบรนื ดเี จา้ คะ่ \" \"ดี งนั ขนึ รถเถอะ อกี เดยี วแดดคงแรงกว่าน\"ี เถาเฝิงชงิ ยมิ อยา่ งใจดี ไมม่ ที า่ ทเี ขม้ งวดอยา่ งผเู้ ป็นบดิ าแมแ้ ตน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 7 หลวิ จา้ วเว่ยกา้ วเขา้ มาในรถกพ็ บวา่ มสี ตรหี นา้ ตาน่ามอง ผหู้ นึงนงั อยู่ นางคาดเดาไดว้ ่าคงเป็นฮหู ยนิ ของเถาเฝิงชงิ \"จา้ วเวย่ คาราวะน้าสะใภ\"้ \"ไมต่ อ้ งมากพธิ หี รอก รบี เขา้ มานงั เถอะ\" นางใชพ้ ดั ในมอื กวกั เรยี กหลานสาว จา้ วเวย่ จงึ ขนึ ไปนังขา้ งกายนาง ฉนิ ฟ่ านฟ่านรวู้ า่ หลานสาวผนู้ มี สี ว่ นชว่ ยใหส้ ามไี ดเ้ ลอื น ตาํ แหน่ง นางจงึ รสู้ กึ ดกี บั จา้ วเว่ยไมน่ ้อย ดงั นนั คาํ พดู คาํ จาลว้ นมแี ตร่ กั ใครค่ วามเอน็ ดู \"เจา้ งามขนาดนนี ีเอง ถงึ วา่ ทําไมคนลอื วา่ เจา้ เป็น เทพธดิ าของทพั เอยี นเหอ เจอหน้าเจา้ เขา้ พวกทหารไม่ ตะลงึ กค็ งแปลกแลว้ \" ฉนิ ซอื พศิ มองหญงิ สาวอยา่ ง ละเอยี ดแลว้ อดเคลบิ เคลมิ ไมไ่ ด้ \"เทพธดิ าหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วเว่ยทวนถามอยา่ งแปลก ใจ \"ใช่ เจา้ ไมร่ สู้ นิ ะว่าหลงั จากกองทพั เอยี นเหอถงึ ถงเยยี น ชอื เสยี งเจา้ กด็ งั กระฉ่อน พวกทหารน่ะเอาแต่พดู ถงึ ความ ดแี ละความงามของเจา้ ไมข่ าดปาก จนตอนนีแมแ้ ตโ่ รงนํา ชาในเมอื งยงั แต่งตํานานเทพธดิ าหลวิ เลา่ เป็นนทิ านเรยี ก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 8 แขก ขา้ ยงั ตะขดิ ตะขวงใจอยวู่ า่ เวลาพบหน้าเจา้ จะเดนิ มา หรอื ขเี มฆมา ขา้ เรมิ สบั สนเรอื งจรงิ กบั นิทานแลว้ \" ฉนิ ซอื เล่าแลว้ หวั เราะรา่ เรงิ พานทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยสนิทใจกบั นางมากขนึ ไปดว้ ย \"เทพธดิ าอะไรกนั ไมม่ หี รอกเจา้ คะ่ ทหารพวกนนั คงหวิ จน ตาลายแลว้ ถงึ เหน็ ขา้ เลอเลศิ ขนาดนนั \" นางเอย่ แกอ้ ยา่ ง ถอ่ มตน \"ทไี หนกนั ทไี หนกนั โตมาจนป่านนีขา้ ยงั ไมเ่ คยเจอสตรี งามเดน่ เชน่ เจา้ ลองเจา้ ไปรวมตวั กบั คณุ หนูคนอนื สิ พวก นางรจึ ะมหี น้ามาเผยออยไู่ ด้ มแี ตจ่ ะหมองสกี นั ทงั นนั \" ฉนิ ซอื เป็นคนตรงไปตรงมาแต่ละวาจาลว้ นเผด็ รอ้ น นาง เหน็ วา่ หลานสาวของสามผี นู้ ีงามเสยี จนน่ากลวั หากจา้ ว เวย่ คดิ ใชค้ วามงามของนางลอ่ ลวงชายใดคงไมม่ ที าง พลาดแน่ \"น้าสะใภอ้ ยา่ แกลง้ หยอกขา้ หน่อยเลยเจา้ คะ่ หากท่านชม อกี คาํ ขา้ จะคดิ ว่าตวั เองเป็นเทพธดิ าจรงิ ๆ แลว้ \" จา้ วเวย่ พดู พรอ้ มสหี น้าเอยี งอาย ยงิ ทาํ ใหฉ้ นิ ซอื นึกเอน็ ดนู างขนึ ไปอกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 9 เถาเฝิงชงิ มองภรรยากบั หลานสาวคยุ กนั ถูกคอกโ็ ล่งใจ เขากลวั ฉนิ ฟ่านฟ่ านจะเบอื เพราะตงั ทอ้ งไดห้ า้ เดอื นแลว้ จะขยบั ตวั หรอื เดนิ เหนิ แสนลาํ บาก เขาไมอ่ ยากใหน้ าง ตอ้ งมาเดนิ ทางไกลเชน่ นี ครนั จะใหท้ งิ นางไวท้ จี วนคน เดยี วเขากท็ ําไมไ่ ดจ้ งึ ตดั สนิ ใจพามาดว้ ยเสยี คราแรกเถา เฝิงชงิ กงั วลนกั ว่าภรรยาจะอดึ อดั จนเศรา้ หมองเพราะทงั แปลกทที งั ตงั ครรภแ์ รก แต่เมอื เหน็ ว่านางมเี พอื นคยุ เช่นนีกส็ บายใจขนึ มาเปลาะหนึง \"พูดถงึ ครรภน์ ้าสะใภเ้ ถดิ ตอนนีกเี ดอื นแลว้ เจา้ คะ\" จา้ วเว่ ยมองทอ้ งทนี ูนเดน่ ของฉนิ ซอื แลว้ ถามขนึ \"หา้ เดอื นจวนจะหกเดอื นแลว้ ยงิ นานยงิ ใหญ่โตขนึ เหมอื นขา้ เดนิ อุม้ แตงไปไหนมาไหนทงั วนั \" ฉนิ ซอื ลูบทอ้ ง ตวั เองแลว้ บน่ แต่สายตากลบั แสดงความรกั ใครอ่ าวรณ์ ออกมา \"ยงิ ใหญ่เช่นนีกย็ งิ แปลวา่ เดก็ แขง็ แรงแน่เจา้ ค่ะ\" จา้ วเว่ ยอวยพร \"มเี จา้ มาอยใู่ กลๆ้ กด็ ี เผอื มองเจา้ นานๆ แลว้ เดก็ คนนจี ะ ไดค้ วามงามสกั ครงึ หนึงของเจา้ ไมอ่ ยา่ งนนั หากไดอ้ ยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 0 บดิ าเขา...\" \"ฮหู ยนิ \" เถาเฝิงชงิ เอ่ยปรามเมอื ฉนิ ซอื กาํ ลงั จะขายตนต่อ หน้าหลาน เขาไมใ่ ชค่ นรปู โฉมเลอเลศิ ไมว่ า่ สว่ นใดของใบหนา้ กล็ ว้ น ธรรมดาสามญั ตงั แต่แรกทตี กหลุมรกั ฉนิ ฟ่ านฟ่าน นางก็ บอกเขาแลว้ ว่านางชมชอบบุรุษรปู งามตวั เขานนั สามญั เกนิ ไป แตเ่ พราะเขามานะหมนั เกยี วพาราสี ทงั ยงั หน้า ดา้ นสง่ แมส่ อื ไปขอนางถงึ สรี อบ นางจงึ ยอมตกลงปลงใจ กบั เขา ฉนิ ซอื แอบแลบลนิ ใสเ่ ถาเฝิงชงิ ทที าํ เป็นเรยี กนางเสยี ง เขยี ว นางเหน็ ว่าจา้ วเวย่ เป็นคนในครอบครวั จงึ ไมค่ ดิ ไว้ มารยาทใหม้ ากความ อกี อยา่ งนางกบั จา้ วเวย่ แมจ้ ะมศี กั ดิ เป็นน้าหลาน แตแ่ ทจ้ รงิ อายไุ มไ่ ดห้ า่ งกนั เทา่ ใด ชาตกิ อ่ นจา้ วเว่ยเคยเหน็ ฉนิ ฟ่ านฟ่านจากทไี กลๆ ไมเ่ คย ไดพ้ ดู คยุ กนั จรงิ จงั สกั ครงั แมแ้ ตเ่ ถาเฝิงชงิ กเ็ พยี งแลกคา ราวะในฐานะญาตผิ หู้ นงึ แตไ่ มเ่ คยพดู คุยกนั เช่นวนั นี หญงิ สาวมองน้าชายสลบั กบั น้าสะใภแ้ ลว้ ในใจรสู้ กึ เสยี ดาย หากชาตทิ แี ลว้ นางมใี จผกู ไมตรกี บั สกุลเถา บาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น