แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 7 0 1 หลบั ตานงิ เป็นหนุ่ ไมม่ ที า่ ทรี อ้ นใจจงึ ยอมพยกั หน้ารบั บ่าวบงั คบั รถมา้ เปิดประตรู ถออกใหท้ หารกวาดสายตาดู จา้ วเวย่ ใชผ้ า้ โปรง่ ปิดบงั ใบหน้าเอาไวต้ ามมารยาทของ สตรชี นั สงู ยามทตี อ้ งพบหน้าบรุ ษุ แปลกหน้า นายทหารผนู้ นั มองกวาดเขา้ มาดา้ นในอยนู่ านสองนาน จนอาเจนิ ทใี จเตน้ ระทกึ ทนไมไ่ หว \"ทา่ นมองอะไรนกั หนา คณุ หนูของขา้ เป็นสตรใี นหอ้ งหอ ใชค่ นทที า่ นจะมาจอ้ งไม่ ละสายตาไดห้ รอื !?\" พอไดย้ นิ เชน่ นนั นายทหารกก็ ระแอมไอทหี นึง หนั ไป สนใจเฉนิ หรงปัวแทน \"คนผนู้ ีเป็นใคร?\" \"นีเป็นผคู้ ุม้ กนั ประจาํ ตวั ของขา้ \" จา้ วเวย่ ตอบเรยี บๆ \"รถ มา้ คนั หลงั ยงั มผี คู้ มุ้ กนั อกี สคี นทเี ดนิ ทางมาดว้ ย\" นายทหารชะเงอ้ ไปมองรถมา้ อกี คนั แลว้ หนั กลบั มามอง เฉนิ หรงปัวอยา่ งไมไ่ วใ้ จนัก \"ทา่ นจะดูใหท้ ะลเุ ลยหรอื แดดเปรยี งขนาดนใี นรถรอ้ นจน จะไหมอ้ ยแู่ ลว้ ถา้ มปี ัญหานกั จะตรวจคน้ รถหรอื ไมเ่ ลา่ ของดา้ นหลงั กม็ แี ต่ของฝากทที า่ นรองเจา้ กรมพธิ กี ารฝาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 2 ไปใหบ้ ดิ าทงั นนั ทา่ นอยากใหเ้ ปิดหบี ใหด้ ูหรอื ไม\"่ อาเจนิ แสรง้ ทาํ หงดุ หงดิ แหวอกี ฝ่ายขนึ \"เช่นนนั กผ็ า่ นไปเถอะ\" ทหารตวั เลก็ ๆ ยอ่ มไมอ่ ยากมี ปัญหากบั พวกขนุ นางในถงเยยี น ทา้ ยสดุ จงึ ยอมเปิดทาง ใหข้ บวนของหลวิ จา้ วเวย่ ผา่ นไป อาเจนิ พรลู มหายใจหนกั ๆ ลบู อกตวั เองเรยี กขวญั กาํ ลงั ใจ พลางเหลม่ องเฉนิ หรงปัวทยี งั นงั กอดดาบหลบั ตานิงตงั แต่ ตน้ จนจบ หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดส้ นใจเขา นางเอาขนมออกมาแบ่งกบั อา เจนิ กนิ เลน่ ไป นานเขา้ กง็ บี หลบั เพราะรถวงิ โคลงเคลงทํา ใหแ้ มน้ งั เฉยๆ กร็ สู้ กึ เหนือยอยไู่ มน่ ้อย จนผา่ นเขตเมอื ง ออกไปหญงิ สาวกส็ งั เกตว่าถนนไมไ่ ดโ้ ลง่ อยา่ งตอนขามา ทนี านๆ จะเจอคนเดนิ ทางสกั คน แต่คราวนกี ลบั มที งั คน เกวยี น มา้ สวนทางไปตลอดทาง \"ทาํ ไมมคี นเดนิ ทางมากขนาดนีเลา่ ใกลจ้ ะคาํ แลว้ แทๆ้ \" อาเจนิ เปิดมา่ นมองแลว้ ถามขนึ อยา่ งแปลกใจ จา้ วเว่ยเองกไ็ มแ่ น่ชดั ถงึ เหตผุ ลนกั ในชาตกิ อ่ นเวลานี นางยงั ไมเ่ คยออกจากจนิ หยางเลยดว้ ยซํา จงึ ไมร่ วู้ ่าเกดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 3 อะไรขนึ แน่ \"ปลายเดอื นเจด็ จะมกี ารสอบเตยี นซอื พวกนีคงเป็น บณั ฑติ ทเี ดนิ ทางเขา้ เมอื งหลวงไปเตรยี มตวั \" ไมร่ ตู้ อน ไหนทเี ฉนิ หรงปัวลมื ตาขนึ มาสนใจสงิ รอบขา้ ง เสยี งพดู ของเขาทาํ ใหอ้ าเจนิ สะดุง้ สุดตวั ในขณะทจี า้ วเวย่ นิงอยใู่ น หว้ งความคดิ ตวั เองเงยี บๆ การสอบเตยี นซอื เป็นการสอบรอบสดุ ทา้ ยของการสอบ เคอจวี เป็นการสอบตอ่ หน้าพระพกั ตรฮ์ อ่ งเต้ ดงั นนั เหลา่ บณั ฑติ ผมู้ คี วามรูท้ สี อบผา่ นเซยี งซอื กบั ฮุย่ ซอื มาแลว้ จงึ จะจรงิ จงั กบั การสอบเตยี นซอื นีมาก ในเมอื งหลวงชว่ งสามเดอื นกอ่ นสอบเตยี นซอื สาํ นกั ศกึ ษาหลวงจะเปิดใหบ้ ณั ฑติ ต่างถนิ สามารถเขา้ พกั ใน สาํ นกั ศกึ ษาไดเ้ พอื ชว่ ยเหลอื บณั ฑติ ทยี ากจนหรอื ไรท้ ี หลบั นอน และยงั เปิดหอตาํ ราใหเ้ หลา่ ผเู้ ขา้ สอบสามารถ เขา้ ใชไ้ ดด้ ว้ ย ดงั นนั เหล่าบณั ฑติ จงึ นิยมเดนิ ทางเขา้ ถง เยยี นกนั กอ่ นสอบสองสามเดอื น เพอื จะไดใ้ ชเ้ วลาโคง้ สดุ ทา้ ยทหี อตาํ ราของสาํ นกั ศกึ ษาหลวง ทงั ยงั มสี ทิ ธไิ ด้ พบบณั ฑติ ทมี อี นาคตไกลทงั หลาย รวมถงึ ไดพ้ ดู คุย แลกเปลยี นความรอู้ กี ดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 4 หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ วา่ ตนลมื เรอื งนีไปเสยี สนิท เพราะชาติ กอ่ นนางเองกไ็ มไ่ ดส้ นใจ และไมม่ คี วามทรงจาํ เกยี วกบั การสอบขนุ นางเลย การสอบเตยี นซอื นีจดั ขนึ ทกุ สามปี ยามทนี างกลบั ถงเยยี นในตอนนนั กผ็ า่ นการสอบเตยี นซอื ไปเป็นปีแลว้ ทงั ยงั ไมใ่ ช่กจิ การของสตรจี งึ ไมค่ อ่ ยมใี คร พูดถงึ อกี ทงั บุรุษสกุลหลวิ ยงั ไมม่ คี นทอี ายุพรอ้ มสาํ หรบั การสอบ คนในสกุลจงึ ไมไ่ ดก้ ระตอื รอื รน้ กบั เรอื งนีอยา่ ง จวนอนื หญงิ สาวมองรถมา้ ทวี งิ สวนไปดว้ ยดวงตานิงลกึ กําลงั คดิ หาว่าตนจะสามารถกอบโกยผลประโยชน์สงิ ใดจากเรอื งนี ไดห้ รอื ไม่ แต่ไมน่ านนางกต็ อ้ งปัดความคดิ นนั ทงิ ยามทมี กี ารสอบนางยงั อยทู่ จี นิ หยาง ดงั นนั อยา่ พูดถงึ หวั ขอ้ ทสี อบเลย บณั ฑติ คนใดโดดเดน่ จนไดเ้ ป็นจว้ ง หยวน ปังเหยยี น ถนั ฮวา นางไมม่ คี วามทรงจําอยสู่ กั สงิ แต่คดิ ดแู ลว้ ตอ่ ใหน้ างอยใู่ นถงเยยี นนางกค็ งไมร่ เู้ รอื งนีอยู่ ดี เพราะความใส่ใจเรอื งการสอบขนุ นางนชี า่ งน้อยนดิ จน แทบจะเป็นศนู ย์ หลวิ จา้ วเวย่ ถอนหายใจเฮอื ก นึกเสยี ดายทตี นไมอ่ าจ หาทางกอบโกยผลประโยชน์ไดจ้ ากการสอบใหญ่เชน่ นี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 5 แต่อกี หนึงกน็ กึ ผอ่ นคลายใจ อยา่ งน้อยนางกไ็ ดล้ ะเวน้ ไป สกั เรอื ง ไมต่ อ้ งเคน้ หวั คดิ สงิ ใดใหซ้ บั ซอ้ นอยา่ งเรอื งอนื ที ตนจาํ ไดแ้ ลว้ หยบิ ยกมาใชเ้ ป็นเครอื งมอื รถมา้ แลน่ ไปจนฟ้ามดื จา้ วเว่ยสงั ใหแ้ วะคา้ งคนื กนั ทจี ุด พกั มา้ ทนี นั คอ่ นขา้ งเกา่ และทรุดโทรม มหี อ้ งแบ่งอยไู่ มก่ ี หอ้ งซงึ ตอนนีแน่นขนัดไปดว้ ยคนเดนิ ทาง พวกบ่าวต่าง ลาํ บากใจทไี มอ่ าจจดั หอ้ งใหน้ างนอนได้ แตจ่ า้ วเว่ยไมถ่ งึ สา นางจะนอนบนรถมา้ แทน โดยใหบ้ า่ วคุม้ กนั ผลดั เวร กนั คอยเฝ้าและไปนอนกนั ในรถมา้ ของหญงิ สาวนบั วา่ กวา้ งขวางสมฐานะ นาง สามารถนอนเกบ็ ขาไดอ้ ยา่ งสบาย หลวิ จา้ วเว่ยใหอ้ าเจนิ ขนึ มานอนบนรถดว้ ย สว่ นเฉนิ หรงปัว ดทู า่ เขากาํ ลงั จะ แปลงกายเป็นรปู สลกั หนิ เพราะเขาไมข่ ยบั ไปไหนเลย ตงั แต่มาถงึ เอาแต่นงั กอดดาบอยทู่ เี ดมิ หญงิ สาวไมส่ นในเขา อยากอยทู่ กี อ็ ยไู่ ป นางกจ็ ะนอนของ นาง ดงั นนั สองสตรหี นงึ บรุ ษุ จงึ ใชร้ ถมา้ เป็นทนี อนในคนื นนั คอ่ นคนื เขา้ ไปแลว้ จดุ พกั มา้ ทมี คี นแน่นขนดั เรมิ เงยี บสงบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 6 ผคู้ นต่างแยกยา้ ยเขา้ สหู่ ว้ งนิทราลกึ เนอื งจากความ เหนือยลา้ จากการเดนิ ทาง แตค่ นชุดดํากลุ่มหนึงกลบั ปรากฎตวั ขนึ บนเนินดนิ พวกมนั แฝงตวั ในความมดื มอง กวาดหาเป้าหมายอยวู่ ูบหนึงกอ่ นจะชนี ิวไปทางรถมา้ ของ สกลุ เถา ทา่ มกลางความเงยี บในรถมา้ สตรที งั สองยงั หลบั ไหลกนั อยู่ เฉนิ หรงปัวกลบั ลมื ตาขนึ อยา่ งกะทนั หนั เขากระชบั มอื ทจี บั ดาบขณะทเี งยี หฟู ังเสยี งภายนอกดว้ ย สญั ชาตญาณ หลวิ จา้ วเวย่ นบั ว่ารสู้ กึ ไว นางนอนหลบั ไมส่ นิทอยแู่ ลว้ เพราะระหวา่ งเดนิ ทางกง็ บี มาเป็นระยะ พอรสู้ กึ ว่าเฉนิ หรงปัวเคลอื นไหว นางจงึ ลมื ตาขนึ มอง เหน็ ทา่ ทางคลา้ ย ระแวดระวงั ของเขากเ็ กอื บจะเอย่ ปากถามแต่ชายหนุ่ม เออื มมอื มาปิดปากนางไว้ กอ่ นจะพยกั เพยดิ หน้าออกไป นอกรถมา้ จา้ วเว่ยเหน็ สายตาของแมท่ พั หนุ่มกแ็ น่ใจวา่ จะเกดิ เรอื ง แน่ สญั ชาตญาตนกั รบของคนสกุลเฉนิ ไมใ่ ชเ่ รอื งทจี ะดู แคลนได้ นางจงึ หนั ไปปลกุ อาเจนิ โดยปิดปากไมใ่ หน้ างสง่ เสยี ง กอ่ นจะแลกเปลยี นสายตาใหร้ ถู้ งึ ความไมช่ อบมาพา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 7 กลดา้ นนอก ฟิว! ปึก! \"มคี นรา้ ย!\" เสยี งลกู ธนูปักตามรถมา้ ดงั ตดิ ๆ กนั ก่อนจะมี เสยี งคนคุม้ กนั ตะโกนขนึ จา้ วเวย่ ใจเตน้ ระทกึ ในขณะทอี า เจนิ หน้าซดี เผอื ดรบี กอดแขนนายสาวเอาไว้ ใบหน้าดดุ นั ของเฉนิ หรงปัวทะมนึ ขนึ ทนั ที เขากาํ ดาบใน มอื แน่นกอ่ นหนั มากลา่ วกบั หลวิ จา้ วเวย่ \"พวกเจา้ รออยู่ ในรถ พวกมนั คงมาเพอื เอาชวี ติ ขา้ แน่\" เขาคดิ ว่าสายของ ซอื ฟังคงรแู้ ลว้ ว่าตนลอบออกจากเจอ้ เจยี ง ราชการลบั นี หากเขาตายเสยี ระหว่างทางกค็ งไมส่ ามารถเอาผดิ ใครได้ หมบั ! กอ่ นทชี า่ ยหนุ่มจะออกไปจากรถมา้ หญงิ สาวกค็ วา้ แขน เขาแลว้ สา่ ยหน้า นางเอ่ยขนึ ดว้ ยนําเสยี งมนั ใจและมโี ทสะ \"ไมใ่ ชท่ า่ น... พวกมนั มาเพราะขา้ ต่างหาก\" ดวงตาของนางวาวโรจน์ในขณะหไู ดย้ นิ เสยี งดาบกระทบ กนั ไมข่ าด หญงิ สาวสดู หายใจลกึ ในอกสมุ ไปดว้ ยเปลว เพลงิ ของความชงิ ชงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 8 \"คนพวกนีเป็นศตั รขู องขา้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น