แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 5 5 1 แยง่ ชงิ อนั อ๋องกบั ใคร แต่จากสภาพของคุณหนูแลว้ คงมี แต่เรอื งนีทจี ะดงึ นางใหก้ ลบั มาเป็นผเู้ ป็นคน หลวิ จา้ วอวกี ม้ มองสภาพดไู มไ่ ดข้ องตนแลว้ ไลส่ ายตาไป ยงั ความหมน่ หมองยงุ่ เหยงิ ทุกสว่ นในหอ้ งแหง่ นัน ลม หายใจของนางเรมิ มนั คงและนิงสนิท พรอ้ มกบั รา่ งกายที ไรเ้ รยี วแรงขนึ มาฉบั พลนั \"มใิ ชว่ า่ คุณหนูตงั ใจมาทนี ีเพอื ผกู ใจคนผนู้ นั หรอื เจา้ คะ นี ทา่ นไมไ่ ดพ้ บกนั มากวี นั แลว้ ทพี ยายามมาทงั หมดจะคมุ้ หรอื เจา้ คะ... อกี ทงั บา่ วคดิ วา่ เรอื งพหี ลวนซนี ี คุณหนู น่าจะใชใ้ หค้ นผนู้ นั เหน็ ใจสงสารได\"้ พอเหน็ ว่าหลวิ จา้ วอวี ยอมฟัง เสยี วชงิ จงึ พยายามชกั แมน่ ําทุกสายเพอื พานาง ออกจากวงั วนของความทกุ ข์ สาวใชข้ ยบั ไปกุมมอื หลวิ จา้ วอวที นี ยั น์ตาอ่อนลง \"บา่ วโงเ่ ขลา ไมร่ วู้ ่าสงิ ใดควรไมค่ วร แต่เหน็ คณุ หนูเป็น เช่นนีแลว้ บา่ วปวดใจยงิ นกั หากคุณหนูทุกขจ์ นไมอ่ าจขม่ ไดจ้ รงิ ๆ กใ็ หส้ งบใจแลว้ หาโอกาสลองไปปรกึ ษาคนสกลุ เจนิ ดหี รอื ไมเ่ จา้ คะ อยา่ ไดท้ าํ รา้ ยตวั เองเชน่ นีเลย อกี ทงั ทา่ นทาํ เชน่ นจี ะยงิ ทาํ ใหน้ ายทา่ นไมพ่ อใจ สงสารฮู หยนิ มารดาทา่ นนะเจา้ คะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 2 หลวิ จา้ วอวจี อ้ งเสยี วชงิ เงยี บๆ นางรูส้ กึ ราวกบั เพงิ ได้ วญิ ญาณตวั เองกลบั คนื รา่ ง รตู้ นื รแู้ จง้ ขนึ มา หลงั จากที ตกอยใู่ นวงั วนของอารมณ์ทไี มม่ นั คงมานาน ดทู า่ พวกมนั ต้องการใหเ้ ป็นเชน่ นีแน่... ทําใหน้ าง กลายเป็นบา้ ไป หวงั ประโยชน์เชน่ นีใชห่ รอื ไม?่ พวกสารเลว ใบหน้าของหลวิ จา้ วอวเี หยี มขนึ แตไ่ รว้ แี ววของการขาด สติ และพรอ้ มจะทําลายขา้ วของดงั ก่อนหน้านี \"คอยด.ู .. ใหพ้ วกมนั คอยด\"ู หญงิ สาวพมึ พาํ กลา่ วโทษวา่ หลายวนั ทผี า่ นมานนั ทตี นเสยี อาการขนาดนีเป็นเพราะ แผนชวั ของผอู้ นื \"ขา้ จะเอาคนื เป็นรอ้ ยเทา่ พนั ทว\"ี * หลวิ จา้ วเว่ยถอื โคมกระจกอยใู่ นมอื ขณะทนี งั ประจนั หน้า กบั ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตใี นเรอื ไม้ ใบหน้าของโฉมสะคราญไมส่ ดู้ ี นางไมค่ ดิ วา่ การพายเรอื เลน่ ในสระยามวกิ าลทที ุกทศิ มดื สนิทนนั เป็นความคดิ ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 3 เขา้ ทา่ \"ใตเ้ ทา้ ขา้ น้อยไมอ่ ยากไดบ้ วั แลว้ อกี อยา่ งมดื สนทิ เชน่ นี เกดิ พายไปชนสงิ ใด หรอื ผลดั ตกนําตกทา่ ขนึ มา จะ กลายเป็นเรอื งใหญ่ไดน้ ะเจา้ คะ\" นางพยายามกล่อมให้ เขาพายเรอื กลบั ทา่ แต่คนฟังทาํ ดงั วา่ เสยี งนางเป็นเพยี ง ลมพดั ผา่ น หญงิ สาวยหู่ น้าไมพ่ อใจเมอื ถกู ทาํ เมนิ เขาออกแรงพาย เนบิ ชา้ ไปเรอื ยๆ ทา้ ยสุดจงึ เป็นหลวิ จา้ วเวย่ ทตี ดั ใจ ยก โคมขนึ เพอื มองเวงิ นํารอบตวั \"เราจะไปทใี ดกนั หรอื เจา้ คะ?\" ดทู า่ เขาจะมจี ดุ หมาย เพราะเสน้ ทางทพี ายมาไมค่ ลา้ ยจะวนชมบวั ตมู ในบงึ \"เจา้ คงไมร่ ู้ วงั หลงิ ซานมสี ระนําหลายแหง่ และทกุ แหง่ ลว้ นเชอื มโยงตอ่ กนั หมด\" เขามองหน้านางพลางเล่าเสยี ง ทุม้ \"หากพายออกจากสระนีไปกส็ ามารถมงุ่ หน้าไปไดท้ วั ทงั วงั \" \"เป็นเชน่ นี สมเป็นพระตําหนกั ฤดรู อ้ น\" นางยมิ พลางผงก หวั รบั รู้ คดิ ไปแลว้ วงั แหง่ นีกอ็ อกแบบมาเพอื หลบรอ้ น จรงิ ๆ ใชท้ งั นํา ทงั ตน้ ไม้ ไมว่ า่ ทแี หง่ ใดกด็ รู ม่ รนื ไปหมด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 4 \"ขา้ มที หี นงึ ทชี อบ แตไ่ มไ่ ดไ้ ปบอ่ ยนัก\" เขาจว้ งฝีพายเป็น จงั หวะมนั คง แลว้ เอย่ ปากเรยี บเรอื ยดสู บายใจ \"เป็นทใี ดเจา้ คะ?\" เมอื ทาํ ใจวา่ คงไมอ่ าจกระโดดนําว่าย กลบั ขนึ ฝังไดใ้ นตอนนี หลวิ จา้ วเวย่ กก็ ลายรา่ งเป็นหนู น้อยชา่ งซกั เขาไปเสยี เลย \"ถงึ แลว้ เจา้ จะรเู้ อง\" เขาวา่ เชน่ นนั จา้ วเว่ยยกโคมขนึ สอ่ งเวงิ นํา เหน็ เรอื ของตนเคลอื นผา่ น ดอกบวั นบั รอ้ ยกใ็ หร้ สู้ กึ แปลกใหมย่ งิ นกั \"จะว่าไปแลว้ ขา้ น้อยกอ็ ดเสยี ดายไมไ่ ดท้ ไี มไ่ ดร้ ว่ มชมการแขง่ ชูจ่ วี ไมเ่ ชน่ นนั ใต้เทา้ คงไดช้ ว่ ยขา้ น้อยดคู นแลว้ \" ชายหนุ่มลมหายใจสะดดุ อยบู่ า้ งเมอื นางกล่าวขนึ แต่ ภายนอกกลบั ยงั นงิ สงบ \"เจา้ มบี ุรษุ ทหี มายปองอยแู่ ลว้ จรงิ ๆ สนิ ะ\" \"หาใชก่ ารหมายปอง\" นางคลยี มิ หวาน \"เพยี งผใู้ หญเ่ หน็ ควร... แตข่ า้ น้อยไมเ่ คยสนิทสนมกบั ฝ่ายนันมากอ่ น พบ กนั ครงั ลา่ สดุ นนั ยงั เดก็ กนั ทงั คู่ หากวนั หน้าตอ้ งแตง่ งาน กนั แต่ไมร่ วู้ า่ อกี ฝ่ายเป็นคนเช่นไร กท็ าํ ใหใ้ จขา้ น้อยไม่ อาจสงบได\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 5 พระเนตรคมจดจอ้ งใบหน้าทซี ่อมความรสู้ กึ เป็นทุกข์ เอาไวภ้ ายใตร้ อยยมิ บางนนั อยา่ งไมว่ างตา \"ใตเ้ ทา้ เป็นขนุ นางคงรจู้ กั คนมาก หากวนั นนั ขา้ น้อยไดไ้ ป ชม วนั นีขา้ น้อยคงไดถ้ ามทา่ นแลว้ ว่าคนผนู้ นั แทจ้ รงิ เป็น บุรุษทขี า้ ควรวางใจไดห้ รอื ไม\"่ \"บอกชอื มาสิ เผอื ขา้ จะรจู้ กั \" เขากดเสยี งตําลง โฉมสะคราญผนิ หน้าหนีแลว้ หวั เราะเสยี งใส \"ขา้ น้อยมิ กลา้ ไมไ่ ดพ้ บแลว้ กแ็ ลว้ ไปเถดิ \" เขาทอดสายตาสเู่ วงิ นํา กวา้ ง เรอื น้อยลอยลาํ คลา้ ยดงั วา่ นางเป็นเทพธดิ าทกี าํ ลงั ลอยผา่ นหมดู่ อกบวั สวรรค์ \"ไมใ่ ชว่ า่ เจา้ อยากออกเรอื นไวๆ หรอกหรอื \" เขารสู้ กึ ขม ฝาดในลาํ คอ \"หากมคี นทผี ใู้ หญ่เหน็ ชอบเชน่ นแี ลว้ จะตอ้ งคดิ มากอะไรอกี \" \"ทา่ นเองกเ็ คยกลา่ ว สตรนี นั ชวั ชวี ติ แตง่ งานไดค้ รงั เดยี ว แมผ้ อู้ นื จะเหน็ ชอบแลว้ แตข่ า้ ตอ้ งอยกู่ บั เขาไปชวั ชวี ติ ที เหลอื ขา้ ยอ่ มตอ้ งอยากรนู้ สิ ยั ใจคอของคนผนู้ นั เป็น ธรรมดา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 6 \"หากมวั แต่สบื นิสยั ใจคอ แลว้ ทเี จา้ วา่ อยากรบี ออกจาก จวนเดมิ ใหเ้ รว็ ขนึ เลา่ \" เขาจบั จอ้ งสหี น้านาง \"ไมใ่ ชว่ า่ ควร ใชก้ ารนีเรง่ การแต่งงานเสยี เลย ออกอุบายใหต้ นเสยี หาย สกั หน่อย บุรษุ ผนู้ นั คงรบี ยกเกยี วหามแปดมาแน่\" นางหนั มามองเขาเขมง็ สหี น้าเดอื ดรอ้ น \"แมข้ า้ จะอยาก รบี ออกจากจวนเกา่ จรงิ แต่หาใช่จะยอมแลกดว้ ยชอื เสยี ง ยอ่ ยยบั ป่นปี\" นางเกอื บจะตะโกน แต่กพ็ ยายามขม่ ใจ ปรบั นําเสยี งลง \"มารดาทสี นิ ไปแลว้ ของขา้ นางรกั ถนอม ขา้ ยงิ นกั นางเฝ้าสงั สอนใหข้ า้ รกั ในศกั ดศิ รี รกั ษาชอื เสยี ง ดงี าม สงั สมคณุ ธรรม ชวั ชวี ติ นีขา้ แมจ้ ะมเี รอื งไมด่ อี ยบู่ า้ ง แต่สงิ หนึงทจี ะไมท่ าํ แน่คอื ปลอ่ ยใหช้ อื เสยี งตวั เองเหมน็ คาว สงิ ทที า่ นพดู มานนั หากจวนตวั แลว้ ขา้ ยอมตายเสยี ยงั ดกี วา่ ทาํ ลายชอื เสยี งของตน\" \"จาํ เป็นตอ้ งรกั ชอื เสยี งถงึ เพยี งนนั ร?ึ \" เขาถาม หลวิ จา้ วเว่ยกม้ หน้าเพอื ซอ่ นรอยยมิ หยนั ทไี มอ่ าจปิดได้ มดิ \"บุรุษกบั สตรนี นั แตกต่าง ผชู้ ายมขี อ้ ดา่ งพรอ้ ยแตห่ าก ไมท่ าํ ผอู้ นื เดอื ดรอ้ นคนกพ็ ากนั ลมื เลอื นไดง้ า่ ย แต่กบั สตรี นนั แมไ้ มม่ ผี ใู้ ดเดอื ดรอ้ น แต่ตราบาปไมเ่ คยจางลง เหมอื นดงั แผลเป็นทที า่ นว่า หากมแี ลว้ กจ็ ะกลายเป็นตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 7 ราคไี ปชวั ชวี ติ ...ดงั นนั หากชอื เสยี งดา่ งพรอ้ ยแลว้ กจ็ ะ กลายเป็นสงิ ใหผ้ อู้ นื ขดุ คุย้ ไปนานเทา่ นาน\" ไมใ่ ชเ่ พราะ ชอื เสยี งเสยี หายครงั แลว้ ครงั เลา่ หรอกหรอื ทชี กั นํานางสู่ ความตาย ไมใ่ ชบ่ รุ ษุ ตรงหน้านีหรอกหรอื ทเี ชอื ประวตั ดิ า่ งพรอ้ ยของ นางจนหมดใจ รอยยมิ ของจา้ วเว่ยเกอื บประคองไวไ้ มอ่ ยู่ วบู หนึงนาง รสู้ กึ สะอดิ สะเอยี นทตี อ้ งเสแสรง้ เพอื ใกลช้ ดิ เขา แต่ไมน่ าน กป็ ลอบใจตวั เองใหส้ งบ มองชายหนุ่มผสู้ งู สง่ เหนือคนทงั ใตห้ ลา้ ดูแววตาทใี ชม้ องอาหารอนั โอชะ \"วนั ใดจะแตง่ งาน ขา้ จะแตง่ อยา่ งมเี กยี รตมิ ศี กั ดศิ รี ใหส้ ม กบั ทมี ารดาขา้ วาดหวงั ไว้ แมย้ ามนีจะตอ้ งอดทนอดกลนั แตข่ า้ ไมอ่ าจเอาเรอื งรอ้ นใจของตน มาแลกกบั ชอื เสยี งที ประคบั ประคองมาตลอดชวี ติ หรอกเจา้ คะ่ \" \"ดทู า่ เป็นสตรเี ช่นเจา้ นีไมง่ า่ ยจรงิ ๆ\" เขาถอนหายใจ วบู หนงึ ในความคดิ มบี างสงิ ทยี งุ่ ยากปรากฎขนึ แตเ่ ขาเลอื ก ปัดมนั ทงิ \"ชวี ติ ใครกไ็ มง่ า่ ยทงั นนั ขา้ เพยี งเปรยี บเทยี บใหท้ า่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 8 เหน็ ชดั แตใ่ ช่ว่าขา้ ไมร่ วู้ า่ ชวี ติ บุรษุ กม็ สี ว่ นทยี ากลําบาก ใหป้ ระคบั ประคอง\" นางยมิ เอาใจเขา \"กวา่ จะมาเป็นขนุ นางทฮี อ่ งเตโ้ ปรดปรานจนถูกเรยี กใหต้ ามเสดจ็ มาดว้ ยคง ไมง่ า่ ยแน่ นบั วา่ ใตเ้ ทา้ เสยี วมาวมคี วามสามารถยงิ นกั \" \"แคไ่ ดต้ ามเสดจ็ กน็ ับเป็นคนมคี วามสามารถแลว้ หรอื ?\" เขาเลกิ ควิ แยม้ สรวล ควรบอกนางหรอื ไมเ่ ลา่ ว่าขนุ นาง บางคนทไี ดต้ ามมาเพราะชอื สกลุ หาไดม้ คี วามสามารถ อนั ใดใหเ้ ป็นทจี ดจาํ \"ไมน่ บั เป็นคนมคี วามสามารถหรอื ? ...แมอ้ าจจะไมใ่ ชข่ นุ นางทชี ว่ ยเหลอื ราษฎร แตค่ นทดี าํ รงตนใหฮ้ อ่ งเตใ้ ห้ ความสาํ คญั ได้ ไมน่ บั ว่ามคี วามสามารถหรอื เจา้ คะ คนที ไมต่ อ้ งทาํ งานหนกั สรา้ งชอื แตฮ่ อ่ งเตไ้ มอ่ าจปล่อยปละ เขา คนเชน่ นขี า้ นบั วา่ มคี วามสามารถยงิ แลว้ \" นางวาง โคมไวต้ รงกลางระหวา่ งคนทงั คแู่ ลว้ เทา้ คางกลา่ วเนอื ยๆ \"เจา้ คดิ วา่ ฮอ่ งเตเ้ ป็นคนเช่นไร?\" จๆู่ เขากอ็ ยากรวู้ า่ ตน ในสายตานางเป็นอยา่ งไร หลวิ จา้ วเวย่ แสรง้ ยมิ เผลส่ า่ ยหน้า \"ใต้เทา้ ทา่ นอยา่ หาเรอื ง ใหข้ า้ น้อยตอ้ งถกู จองจาํ เลยเจา้ ค่ะ มอี ยา่ งทไี หนใหส้ ตรี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 9 วจิ ารณ์ฝ่าบาท ขา้ ยงั อยากมชี วี ติ อยนู่ ะเจา้ คะ\" นางกล่าว กลวั หวั เราะ พลอยทาํ ใหเ้ ขายมิ กบั ทา่ ทางฉลาดเอาตวั รอดของนาง \"ทนี ีมเี พยี งขา้ กบั เจา้ ยงั ตอ้ งกลวั ผใู้ ดมาไดย้ นิ ดว้ ยหรอื ?\" เขาดแู ลว้ เหน็ นางยงั ลงั เลกก็ ลา่ วสาํ ทบั อกี \"มใิ ชเ่ จา้ บอก ว่าเราเป็นสหายหรอกหรอื เหตใุ ดไมไ่ วใ้ จขา้ เสยี แลว้ เลา่ ?\" นางมองตอบเขาครหู่ นึงกท็ าํ ปากยนื อยา่ งน่ารกั กอ่ นเอย่ \"สาํ หรบั ราษฎรในใตห้ ลา้ ฝ่าบาทยอ่ มเป็นฮอ่ งเตท้ ดี \"ี นาง วา่ \"เพราะเหตุใด?\" \"ชว่ งหลายปีทเี กดิ เภทภยั ในหลายหวั เมอื งของตา้ ถง พระองคย์ อมสละทรพั ยใ์ นทอ้ งพระคลงั จนเกอื บหมด ทงั ยงั ไมน่ งิ นอนพระทยั แกป้ ัญหา เทา่ นีกน็ บั ว่าเป็นฮอ่ งเตท้ ี มคี ณุ ธรรมสงู สง่ แลว้ \" นางวา่ งา่ ยๆ \"แลว้ สาํ หรบั เจา้ เลา่ ?\" \"สาํ หรบั ขา้ ?\" นางหยดุ คดิ ครหู่ นึง \"สาํ หรบั ขา้ แลว้ โอรส ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 0 สวรรคเ์ ป็นผทู้ ขี า้ ไมอ่ าจเออื ม... ชวั ชวี ติ นีขา้ ยงั ไมเ่ คยได้ เขา้ เฝ้า แมแ้ ตพ่ ระพกั ตรก์ ย็ งั ไมเ่ คยเหน็ แต่รสู้ กึ ไดว้ า่ ต้อง ทรงน่ากลวั มากแน่\" \"น่ากลวั ?\" เขาทวนเสยี งเขม้ \"ไมส่ ิ ตอ้ งเรยี กว่าน่าเกรงขามใชห่ รอื ไม่ บรุ ุษทมี อี ํานาจ เหนือใตห้ ลา้ แค่ทรงเบอื กส็ งั ประหารคนเลน่ ได้ คนเชน่ นี ยอ่ มตอ้ งน่าเกรงขามแน่\" \"ฝ่าบาทไมเ่ คยสงั ประหารคนแกเ้ บอื \" เขาขมวดควิ เอ่ยแก้ ตา่ ง คดิ ว่าตนเคยไปทาํ เรอื งพรรคน์ นั เมอื ไหรก่ นั \"ขา้ น้อยไมไ่ ดบ้ อกว่าทรงทาํ แตบ่ อกวา่ ทรงทาํ ได\"้ นางแก้ ตวั \"วา่ กนั ว่าอยใู่ กลฮ้ อ่ งเตก้ เ็ หมอื นอยใู่ กลพ้ ยคั ฆ์ ใตเ้ ทา้ เองกต็ อ้ งระวงั ตวั ใหด้ เี ลา่ วนั ใดเหน็ ว่าฝ่าบาทอารมณ์เสยี กอ็ ยา่ ไปแหยเ่ ชยี ว เกดิ รบั สงั ประหารทา่ นขนึ มา จะยุง่ \" \"ทรงไมป่ ระหารใครพราํ เพรอื หรอก\" เหตุใดนางคดิ วา่ เขา สงั ประหารคนราวกบั ใบไมร้ ว่ งเชน่ นีเลา่ ในพระทยั รสู้ กึ คลา้ ยกบั วา่ พระองคก์ าํ ลงั ถกู กลา่ วหาแตไ่ มอ่ าจแกต้ า่ งให้ ตนเองได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 1 \"ใครจะร\"ู้ หญงิ สาวหวั เราะ มองไปรอบกายกพ็ บวา่ ตน ออกมาจากบรเิ วณสระบวั พนั สายแลว้ \"ขา้ จาํ ไดว้ ่าในวงั หลงิ ซานมนี ําตก เสยี ดายทมี กี ฎขอ้ หา้ ม สงวนใหเ้ พยี งขนุ นางชนั สงู กบั เชอื พระวงศเ์ ขา้ ชม ไมเ่ ชน่ นนั ขา้ จะไปดดู ว้ ยตาตนเองแน่\" นางนกึ ขนึ มาได้ \"เจา้ อยากเหน็ ร?ึ \" \"ทา่ นอยา่ บอกนะวา่ จะพายไปใหถ้ งึ นําตกเลย\" นางวา่ ทะเลน้ \"ตวั โงง่ ม ใครจะพายพาเจา้ ไปไกลถงึ เพยี งนนั \" หากเออื ม ถงึ เขาคงจะเคาะหวั นางอกี สกั ที แตก่ ท็ าํ ไดแ้ คเ่ อด็ ไปไม่ จรงิ จงั มองนางหวั เราะชอบใจทไี ดแ้ หยเ่ ขา เรอื แล่นไปตามทางนําทไี มแ่ คบนกั ตลอดสองขา้ งทาง เป็นอุทยานทแี สนงดงาม เสยี ดายกแ็ ตย่ ามคาํ คนื เชน่ นี จา้ วเว่ยไมอ่ าจชมสสี นั ตข์ องมนั กบั ตา \"นนั !\" หญงิ สาวรอ้ งขนึ กจ็ ะชนี ิวไปยงั กลมุ่ แสงสอี ่อนทสี อ่ ง สวา่ งระยบิ ระยบั ใตต้ น้ ไมต้ น้ หนึง หญงิ สาวตนื ตะลงึ หนั มา สบตาเขาทรี อดสู หี น้านางอยอู่ ยา่ งพอใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 2 \"ใตเ้ ทา้ ขา้ ไมไ่ ดต้ าฝาดไปใชห่ รอื ไม?่ \" ภาพทเี หน็ นนั ไม่ ต่างจากในฝัน หงิ หอ้ ยนับพนั กาํ ลงั บนิ วนเหนือพุม่ ดอกไม้ แสงสว่างของพวกมนั ทาํ ใหส้ สี นั ของดอกไมเ้ หลา่ นนั ปรากฎเรอื งรองขนึ ทงั ยงั จบั กลมุ่ กนั อยตู่ ามตน้ ลาํ พทู ําให้ ภายใตก้ งิ ใบทแี ผข่ ยาย ตน้ ไมต้ น้ นีราวกบั กาํ ลงั เปล่งแสง อยใู่ นความมดื ชายหนุ่มเอาเรอื จอดเทยี บตลงิ กอ่ นจะกา้ วลงไปกอ่ น เขา สง่ มอื ไปรอรบั นางทยี งั ตะลงึ งนั อยกู่ บั ความงดงามของ ธรรมชาติ หญงิ สาวหนั มายมิ กวา้ งสดใส ยอมวางมอื นิม บนฝ่ามอื ใหญ่ของเขาแลว้ กา้ วขนึ จากเรอื ดวงตาของนางสอ่ งประกายไมต่ ่างจากแสงของหงิ หอ้ ย หญงิ สาวจดจอ้ งภาพตระการตาตรงหน้าไมย่ อมวางจน เขาตอ้ งจบั จงู เดนิ ใหแ้ น่ใจวา่ นางจะไมล่ ม้ ลงไปเพราะ เหมอ่ มองทวิ ทศั น์ ดวงหน้าสวยแตม้ ไปดว้ ยรอยยมิ กระจา่ งกบั สหี น้าทงึ นาง ไมเ่ คยพบเหน็ ความงามเชน่ นีจะๆ กบั ตามากอ่ น เมอื ได้ เหน็ แลว้ กช็ วนใหค้ นจนิ ตนาการถงึ สรวงสวรรคท์ บี รรพ บรุ ษุ เคยจารกึ บรรยายความงามเหนือโลกาเสยี จรงิ วา่ จะ งามยงิ กว่าภาพทนี างเหน็ นีสกั เพยี งใด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 3 จา้ วเวย่ หนั มาส่งยมิ ใหเ้ ขาเป็นระยะ นยั น์ตาทอประกาย วบิ วบั ปลาบปลมื จนไมอ่ าจบรรยายออกเป็นคาํ พดู \"ทนี ีเป็นทๆี ขา้ ชอบทสี ดุ ในวงั แหง่ น\"ี เขาเลา่ \"งามจรงิ เจา้ คะ งามเสยี จนคดิ วา่ ไมใ่ ชข่ องจรงิ \" นางยกมอื ขนึ ทาํ ทา่ คลา้ ยจะควา้ ภาพตรงหน้าเอาไวใ้ นมอื เพอื พสิ จู น์ ชายหนุ่มกา้ วถอยไปเพอื มองภาพนนั ใหก้ วา้ งขนึ มองโฉมสะคราญทกี าํ ลงั ยนื อยทู่ า่ มกลางสงิ แวดลอ้ มที เป็นเลศิ ทสี ุด ความงดงามของนาง... ความงดงามของทวิ ทศั น์ ไมม่ สี งิ ใดดอ้ ยไปกวา่ กนั มแี ตจ่ ะชว่ ยยกระดบั ใหท้ แี หง่ นีดู ตระการขนึ ไปอกี หลายเทา่ ตวั จา้ วเว่ยเกบ็ ดอกไมท้ รี ว่ งหลน่ อยใู่ กลต้ น้ ขนึ มาจากพนื นางหนั มาส่งยมิ กวา้ งใหเ้ ขาแลว้ ยกดอกไมข้ นึ ทดั หู สง่ เสยี งกลวั หวั เราะถามเขา \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ขา้ งามหรอื ยงั เจา้ คะ?\" ฮ่องเตอ้ ู่เหอตที อดพระเนตรรมิ ฝีปากอมิ ทผี ลยิ มิ ทรงเสน่ห์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 4 กบั ดวงตาสวา่ งไสวของนางแลว้ รสู้ กึ วา่ พระทยั ไมส่ งบ ยงิ เลอื นสายตาลงมามองทรวดทรงทเี ดน่ ชดั ไปทุกสว่ นของ นาง ลาํ คอของชายหนุ่มยงิ รสู้ กึ แหง้ ผาดขนึ มากระทนั หนั นางนนั มที ุกสงิ ทสี ตรคี วรมี ...บางสว่ นกม็ จี นเหลอื ใชเ้ สยี ดว้ ยซํา เพยี งแต่กอ่ นหน้านีเขาไมเ่ คยมองนางอยา่ งถถี ว้ น เตม็ ตา มายามนีเมอื ยนื ประจนั หน้ากนั ถงึ ไดแ้ จง้ แกใ่ จวา่ ความเยา้ ยวนทไี มผ่ า่ นการเสรมิ แต่งนันอนั ตรายเพยี งใด รา่ งสงู กา้ วเขา้ ไปหาหญงิ สาวทบี นใบหน้าเปือนไปดว้ ย ความสขุ เขา้ เออื มแตะดอกไมท้ ที ดั อยขู่ า้ งหนู างกอ่ นจะ ขยบั ไปดงึ ปินบนผมนางออก ปล่อยใหผ้ มยาวทถี กู เกลา้ เอาไวท้ งิ ตวั ลงสยายเตม็ แผน่ หลงั \"ใตเ้ ทา้ ...\" สยายผมตอ่ หน้าบุรษุ ทไี มใ่ ชญ่ าตนิ บั เป็นขอ้ หา้ มสตรี ตากลมชอ้ นขนึ มองเขาทจี อ้ งนางราวกบั จะกลนื กนิ ใบหน้างดงามราวกบั ปีศาจจาํ แลงกม้ ตาํ ลงมาจนจา้ วเวย่ รสู้ กึ ถงึ ลมหายใจรอ้ นผา่ วของเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 5 \"เช่นนีงามกวา่ \" เขาวา่ พรอ้ มกบั เออื มมอื ไปโอบเอวคอด กวิ ของนาง \"ทา่ น...\" นยั น์ตาของหญงิ สาวทอแววสบั สน นางเพงิ เอย่ ปากเรอื งชอื เสยี งทตี อ้ งรกั ษา แต่เขาซงึ เป็นบรุ ุษกลบั แตะ ตอ้ งกายนางเชน่ นี หากมผี ใู้ ดล่วงร.ู้ .. \"หากไมอ่ ยากรบั รกู้ ห็ ลบั ตาลงเสยี เถอะ\" เขาเอย่ เสยี งซอื จา้ วเว่ยวา้ วนุ่ ใจไมน่ ้อยกอ่ นจะหลุบตาตํา ปิดเปลอื กตาลง ตามฝ่ามอื ของเขาทเี ออื มลงมาปิดตานาง วบู หนึงหญงิ สาวรบั รวู้ า่ อกี ฝ่ายเขา้ มาชดิ ตน มแี รงน้อยๆ กระทบกบั ใบหน้านางใหพ้ อรสู้ กึ กอ่ นจะหายไปพรอ้ มกบั มอื ทที ปี ลอ่ ยจากใบหนา้ ของนาง จา้ วเว่ยชอ้ นสายตาขนึ สบกบั สายพระเนตรแพรวพราว ละมนุ ละไมของชายหนุ่ม นางสบั สนว่าเขาเพงิ กระทาํ สงิ ใดลงไปตอนทนี างหลบั ตา แต่ในฐานะทตี นเป็นสตรที ี 'รกั ชอื เสยี ง' นางจงึ ไดแ้ ตเ่ อยี งคอลงทาํ ราวกบั เอยี งอายไมค่ ุน้ ชนิ ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะปรปิ ากถามเขา \"เรอื งนีจะไมม่ ผี ใู้ ดลว่ งร\"ู้ เขาใหค้ าํ มนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 6 โฉมสะคราญกดั รมิ ฝีปากผลกิ ตวั หนั ไปจอ้ งทางอนื โดยที มอื บนเอวของนางไมค่ ดิ จะคลายออกปลอ่ ยใหห้ ญงิ สาว เป็นอสิ ระ หญงิ สาวแกม้ แดงระเรอื ขนึ เมอื ตอ้ งใกลช้ ดิ กบั บุรษุ เชน่ นี นางมที า่ ทางเขนิ อายวางตวั ไมถ่ ูกจงึ ยนื แขง็ ทอื ปล่อยให้ เขาโอบเอาไวน้ งิ ๆ แตภ่ ายใตจ้ รติ การเอยี งอายราวกบั ดรณุ นี ้อยนนั ดวงตาของหลวิ จา้ วเว่ยกบั กระดา้ งชดั สดุ แสนไรอ้ ารมณ์ ชายหนุ่มยมิ พงึ ใจเมอื หญงิ สาวไมข่ ดั ขนื แต่กไ็ มร่ บี ฉวย โอกาสใชว้ นั นีทอดสะพายครงั ใหญใ่ หเ้ ขา แกม้ ทขี นึ สแี ดง ระเรอื นนั กช็ วนใหด้ วงใจของบุรุษฟูฟ่องจรงิ ๆ ความโปรดปรานของโอรสสวรรคไ์ มใ่ ชส่ งิ ทจี ะไดร้ บั มา งา่ ยๆ แต่สตรผี นู้ เี พยี งพบพานไมก่ คี รงั กส็ ามารถดงึ ความ สนพระทยั ไดแ้ ลว้ เขากระชบั ออ้ มกอดพลางจรดรมิ ฝีปากลงบนกลมุ่ ผมของ นาง ทอดสายตาไกลไปยงั ทวิ ทศั น์ทตี นเคยชมเพยี งลาํ พงั เสมอมา ...ไมว่ ่านางคดิ เขา้ หาเขาเพราะเขาเป็นขนุ นางผมู้ อี ํานาจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 7 หรอื เพราะเป็นฮอ่ งเต้ ...ชายหนุ่มหาไดใ้ ยดี เขาเพยี ง ตอ้ งการรอดวู ่านางจะทาํ สงิ ใดต่อไป นางหวงั ประโยชน์สงิ ใดจากเขา ...แลว้ นางจะทาํ อยา่ งไร ใหไ้ ดม้ า เขาจะยอมปล่อยใหน้ างคดิ วา่ ตนเองเป็นผลู้ า่ ตอ่ ไปอกี สกั พกั แลว้ กนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 8 แสนชงั # 18. สินไร้วาสนา ภายในคุกใตด้ นิ ของพระตําหนกั ฤดรู อ้ น เฉนิ หรงปัวกาํ ลงั นงั สนั ขา เขาหาวครงั แลว้ ครงั เลา่ โดยทมี อื สงั หารทจี บั มา ไดน้ อนโหยหวนอยบู่ นพนื มเี ซยี จยงหานถอื แสค้ อยฟาด มนั จนแผน่ หลงั แตกยบั เลอื ดอาบเสอื เฉนิ เฟยฉมี องภาพนนั ดวงสหี น้าไรอ้ ารมณ์ ดงั วา่ เสยี งโอด ครวญขอความเมตตาเป็นเพลงพณิ ทขี บั กลอ่ มใหค้ นงว่ งก็ ไมป่ าน เขาหาวแลว้ หาวอกี ในใจอยากกลบั ไปนอนเสยี เหลอื เกนิ \"ทา่ นแมท่ พั \" เซยี จยงหานเกบ็ แสแ้ ลว้ หนั มามองเขา \"หมื \" \"มนั ไมย่ อมพดู แน่\" อกี ฝ่ายรายงาน ควิ เขม้ เลกิ สงู ขนึ คลา้ ยไมเ่ หน็ ความสาํ คญั \"ถา้ มปี ากแลว้ ไมพ่ ูด เชน่ นันจะเกบ็ ลนิ มนั ไวท้ าํ ไม?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 9 นกั โทษไดย้ นิ เชน่ นันแลว้ ยงิ ผวา หนั มองเฉนิ เฟยฉที หี นึง มองเซยี จยงหานทหี นงึ ดว้ ยอารามตระหนก \"แตน่ ีคนสดุ ทา้ ยทมี ชี วี ติ อยแู่ ลว้ นะขอรบั \" มอื สงั หารคน อนื ถกู ฆา่ ตงั แต่กอ่ นจบั ได้ หรอื พวกทจี บั มากไ็ มอ่ าจทนรบั ทณั ฑท์ รมานไหวพากนั กดั ลนิ ตายไปหมด \"เช่นนนั กต็ อ้ งเกบ็ ปากมนั ไวส้ นิ ะ\" เฉนิ เฟยฉถี อนหายใจ อยา่ งเหนือยหน่าย \"ตดั ลนิ ไมไ่ ดก้ เ็ ฉอื นจมกู ตดั หู ควกั ลกู ตา ตดั แขนตดั ขา ตดั มนั ทุกอยา่ ง เหลอื แคป่ ากมนั ไวแ้ ลว้ กนั \" \"ใตเ้ ทา้ ! ไดโ้ ปรด ขา้ ไมร่ อู้ ะไรจรงิ ๆ\" นกั โทษไดย้ นิ คาํ นนั แลว้ สะดงุ้ รบี รอ้ งขอความเมตตาขนึ เซยี จยงหานยมิ เหยี ม \"เชน่ นนั เรมิ จากมอื กอ่ นดหี รอื ไม่ ขอรบั \" \"ใตเ้ ทา้ ขา้ ไมร่ อู้ ะไรจรงิ ๆ นะ!\" นกั โทษคนนนั ยงิ ลนลาน ตวั สนั งนั งก \"ดี ตดั ไปทงั สองขา้ งนนั แหละ\" แมท่ พั หนุ่มทาํ หทู วนลม \"ใตเ้ ทา้ ๆ ขา้ ไมร่ อู้ ะไรจรงิ ๆ เอาขา้ ไปสาบานทไี หนกไ็ ด\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 0 \"ไมร่ รู้ ึ เจา้ จะบอกว่าเจา้ แค่วงิ ตามผอู้ นื มาเดนิ เลน่ ในหอ้ ง บรรทมของฮ่องเตต้ า้ ถงร?ึ \" เซยี จยงหานถบี เขาไปทหี นึง อยา่ งราํ คาญ \"มอื สงั หารพวกนี สว่ นใหญเ่ ป็นนกั รบพลชี พี หากถูกจบั ไดก้ จ็ ะฆา่ ตวั ตาย เหตุใดเจา้ ยงั ไมต่ ายอกี เล่า?\" \"ใตเ้ ทา้ ทงั สองขา้ ไมใ่ ชน่ กั รบเดนตายอะไรทงั นนั เพยี ง รบั จา้ งอยทู่ สี าํ นกั คุม้ ภยั ในซอื ฟัง ...มะ..มคี นใชท้ องคําจา้ ง พวกขา้ ใหม้ าทนี ีเทา่ นนั \" เขาโพลง่ ขนึ \"สาํ นกั คุม้ ภยั ?\" เฉนิ เฟยฉสี ลดั ความงว่ งงนุ ไปไดบ้ า้ งเมอื ไดย้ นิ สาํ นกั คุม้ ภยั นีคลา้ ยเป็นสาํ นักยทุ ธส์ าํ หรบั ฝึกวชิ า แต่กเ็ หมอื นกรมทหารทรี บั จา้ งดแู ลคมุ้ กนั สว่ นใหญ่ผู้ ว่าจา้ งจะเป็นพอ่ คา้ หรอื คาราวานทตี อ้ งขนของเดนิ ทางไกล จงึ ตอ้ งมบี ุรุษทรี วู้ ชิ าการต่อสชู้ ว่ ยดแู ลขบวนเผอื ตอ้ งเผชญิ หน้ากบั โจรป่าหรอื ผไู้ มป่ ระสงคด์ ี \"ไมย่ กั รวู้ ่าเดยี วนีสาํ นกั คุม้ ภยั กลา้ รบั งานสงั หาร โอรสสววรค\"์ คนวา่ จา้ งกแ็ ลว้ ไปเถดิ ใตห้ ลา้ นีมคี นอยาก ใหฮ้ อ่ งเต้ตายตงั เทา่ ไหร่ แตค่ นทยี อมรบั ทองแลกกบั พระ เศยี รนีถา้ ไมก่ นิ ดหี มหี วั ใจเสอื กค็ งวปิ ลาศไปแลว้ ถงึ ได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 1 กลา้ \"ใตเ้ ทา้ ทงั สอง ขา้ เพยี งแตต่ อ้ งฟังคาํ สงั เจา้ นาย หาไดม้ ใี จ คดิ อยากทาํ เช่นนี ทา่ นปลอ่ ยขา้ ไปเถอะ ขา้ ยงั มเี มยี กบั ลกู เลก็ ๆ ใหก้ ลบั ไปหา ขา้ สาบานจะไมพ่ ดู มาก จะไมใ่ หใ้ ครรู้ เรอื งนีแน่\" \"งนั ร?ึ \" ดวงตาของเฉนิ เฟยฉอี อ่ นลง เขาเผยยมิ จางๆ ทาํ ใหน้ ักโทษใจชนื ขนึ \"จรงิ ขอรบั \" นกั โทษรบี ผงกหวั ถๆี จนผมกระจาย \"เจา้ วา่ สาํ นกั คุม้ ภยั อยใู่ นซอื ฟัง แลว้ ผวู้ า่ จา้ งเลา่ เป็นคน ซอื ฟังหรอื ไม?่ \" \"ขอ้ นีขา้ ไมร่ ขู้ อรบั \" เขามองสายตาเคลอื บแคลงของขนุ นางตา้ ถงทงั สองแลว้ รบี อธบิ าย \"ผวู้ า่ จา้ งเวลาตดิ ต่อก็ มกั จะตกิ ต่อแคก่ บั เจา้ นายเทา่ นันขอรบั ลกู จา้ งอยา่ งขา้ ยอ่ มไมเ่ คยพบเขา ตะ...แต่ ขา้ เคยเหน็ รถมา้ ทคี ดิ วา่ เป็น ของผวู้ า่ จา้ งนี คนทตี ดิ ตามลว้ นเป็นคนซอื ฟังขอรบั \" \"ออ้ เป็นเชน่ นี\" เซยี จยงหานสบตากบั กบั เฉนิ เฟยฉวี บู หนงึ กอ่ นกลา่ ว \"ด\"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 2 \"เช่นนนั ทา่ นจะปละ---\" ฉบั ! คาํ วา่ ปลอ่ ยยงั ไมท่ นั ออกจากปาก หวั หน้าหน่วยลบั ก็ เหวยี งดาบตดั ฉบั เขา้ ทลี าํ คอเขาขาดสะบนั ในดาบเดยี ว หวั ของเขากระดอนลงไปแน่นิงแทบเทา้ เฉนิ เฟยฉที นี งั ดู อยู่ \"รตู้ วั ว่ามลี ูกเลก็ กน็ ่าจะไปทําไรท่ าํ สวนนะ\" เฉนิ เฟยฉใี ช้ เทา้ เขยี ศรี ษะกอ้ นนนั กอ่ นจะลุกขนึ เดนิ ออกจากคุกใตด้ นิ ไป * นบั ตงั แต่ทฮี องเฮาทรงประทานอนุญาตใหส้ ตรที ตี ามเสดจ็ สามารถออกไปเทยี วชมเมอื งเจอ้ เจยี งได้ เหลา่ สตรจี าก เรอื นอนื ๆ กแ็ หก่ นั ออกไปเทยี วกนั ตงั แต่วนั แรกๆ ดงั นนั กว่าหลวิ จา้ วเวย่ จะไดฤ้ กษ์ถอื รม่ ออกจากวงั หลงิ ซาน คน จากในวงั ทอี อกไปเทยี วกซ็ าลงไปมากแลว้ นางออกมากบั อาเจนิ และบ่าวชายของจวนเถาอกี สองคน นบั วา่ เป็นขบวนทกี ระทดั รดั ยงิ เมอื เทยี บกบั คุณหนูจวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 3 อนื ทมี กั จะมบี า่ วลอ้ มหน้าลอ้ มหลงั นบั สบิ เวลาออกมาเดนิ เช่นนี จา้ วเว่ยกบั อาเจนิ เดนิ เยยี มชมตลาด แวะชมิ ขนมและมอง บรรยากาศคกึ ครนื ของเมอื งเจอ้ เจยี งอยา่ งอมิ เอม เดมิ ทหี ลวิ จา้ วเว่ยไมใ่ ชค่ นนงิ อะไร นางออกจะซุกซนชอบ เทยี วเล่นเสยี ดว้ ยซํา เพยี งแต่ไมช่ อบขอ้ งแวะกบั เรอื งของ คนอนื และรกั สนั โดษ การไดอ้ อกไปชมทศั นยี ภาพทแี ปลก ตาหรอื การไดท้ านของอรอ่ ยๆ นนั นบั เป็นสงิ ทหี ญงิ สาว โปรดปรานยงิ \"เมอื งเจอ้ เจยี งนีเจรญิ กวา่ จนิ หยางโขเลยนะเจา้ คะ\" อา เจนิ ราํ พนั ขนึ เมอื งทอดสายตาดตู กึ รามบา้ นชอ่ งตลอดสอง ขา้ งทางในตลาด \"โอรสสวรรคเ์ สดจ็ ทกุ ปี จะไมใ่ หเ้ จรญิ ไดห้ รอื ?\" จา้ วเวย่ หยบิ ของเลน่ ในแผงทเี ดนิ ผา่ นขนึ มาพนิ จิ ดเู รอื ยๆ \"นนั สนิ ะเจา้ คะ เชน่ นหี ากฮ่องเตเ้ สดจ็ ไปทุกเมอื งทกุ ปี ที อนื คงเจรญิ ขนึ ไมต่ า่ งกนั แน่\" อาเจนิ พดู เสยี งซอื \"แต่จะเสดจ็ ไปไหนทไี มใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย เจา้ ดอู ยา่ งเสดจ็ มาเจ้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 4 อเจยี งนี ตอ้ งมกี ารเตรยี มการตงั เทา่ ไหร่ หากใหเ้ สดจ็ ทุก เมอื งทวั ตา้ ถงแบบเตม็ ยศ สบิ ปีกค็ งไมค่ รบรอบ\" อาเจนิ ไดย้ นิ แลว้ กข็ าํ คกิ แทบจะคดิ ภาพราชรถสที อง เหาะผา่ นแวน่ ฟ้าเพอื ใหไ้ ปครบทุกเมอื งตามกาํ หนด \"เจา้ เดก็ หวั ขโมย! กลา้ มาขโมยของขา้ ขา้ จะตเี จา้ ให้ ตาย!\" เสยี งเอะอะดงั มาจากรา้ นใกลๆ้ เรยี กใหผ้ คู้ นแถว นนั หนั ไปมองเป็นตาเดยี ว จา้ วเวย่ วางของเลน่ ในมอื แลว้ กา้ วออกไปดู เหน็ เดก็ อายุ ราวเจด็ แปดขวบถกู กระชากแขนแลว้ ฟาดไมย่ งั ทา่ มกลาม เสยี งดา่ ขรม ในมอื ของเดก็ ชายมถี งั หลู ไู่ มห้ นึงทแี มจ้ ะโดนฟาดกไ็ ม่ ยอมปล่อย ทงั ยงั รบี คาบกลนื โดยไมเ่ คยี วราวกบั กลวั จะ ถูกแยง่ ไป คลา้ ยคนหวิ โซทไี มไ่ ดเ้ จออาหารมานาน หญงิ สาวทนมองอยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะกา้ วเขา้ ไปขวางป้า คนขาย \"แมค่ า้ ทา่ นนี เกดิ เรอื งอนั ใดขนึ ขา้ ขอถามไดห้ รอื ไม?่ \" หญงิ ชราตวดั สายขนึ มองจา้ วเวย่ อยา่ งไมพ่ อใจ แตเ่ มอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 5 เหน็ การแตง่ กายของนางและผวิ พรรณแลว้ คดิ ว่าหญงิ สาว คงมาจากตระกลู มฐี านะ ทา่ ทางจงึ อ่อนลง \"ไอเ้ ดก็ โสโครกนีมนั ขโมยถงั หลู ู่ทขี า้ ขาย ไมม่ เี งนิ จา่ ยสกั แดงแต่เอาไปกนิ ทุเรศจรงิ ๆ\" จา้ วเวย่ เหลอื บมองเดก็ ชาย ทนี ําตาคลอเบา้ แตส่ องแกม้ ยงั อมถงั หลู ูเ่ อาไวจ้ นบวมเต่ง \"เช่นนนั ขา้ จา่ ยเงนิ ค่าถงั หลู ่แู ทนเดก็ คนนีไดห้ รอื ไม่ ดู สภาพเขาแลว้ คงหวิ มากจงึ ลว่ งเกนิ ทา่ นป้าไป ทา่ นอยา่ ได้ มโี ทสะเลยเจา้ คะ่ \" นางพยกั หน้าใหอ้ าเจนิ เป็นคนจดั การ จา่ ยเงนิ หญงิ ชรารบั เงนิ พลางทาํ ทา่ กระฟัดกระเฟียดไมพ่ อใจ เดก็ ชายกอ่ นจะเดนิ กลบั ไปเฝ้าแผงของตน หลวิ จา้ วเว่ยหนั มามองเดก็ ชายทา่ ทางมอมแมม หากไม่ นบั ฝ่นุ ดนิ ทตี ดิ ตามตวั กบั ท่าทางผอมแหง้ ของเขา ชุดที สวมอยนู่ นั กน็ ่าจะนบั วา่ มรี าคาแมส้ จี ะซดี ตกไปบา้ ง นางยอ่ กายลงตรงหน้าเดก็ ตวเลก็ พบั ชายผา้ เชด็ หน้าแลว้ ยกขนึ เชด็ หน้าตาเปรอะเปือนของเขาอยา่ งอ่อนใจ \"เจา้ อายแุ คน่ ี เหตุใดรอิ ่านเป็นขโมยเสยี เลา่ ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 6 \"ขา้ ไมใ่ ชข่ โมยนะ\" เขาเถยี งทงั ทใี นปากยงั มถี งั หลู อู่ ยู่ \"หยบิ ของซอื ของขายโดยไมจ่ า่ ยเงนิ กน็ บั วา่ เป็นขโมย แลว้ \" พอเชด็ ใบหน้ามอมแมมใหส้ ะอาด เดก็ ชายผูน้ ีกเ็ ผย ใบหน้าน่ารกั น่าชงั หมดจด จนหญงิ สาวเดาไดเ้ ลยวา่ วนั หน้าเขาตอ้ งเป็นบุรษุ รปู งามผหู้ นึงแน่ \"มารดาเจา้ อยทู่ ใี ด ขา้ จะพาไปส่ง\" \"ขา้ ไมม่ หี รอก\" เขากลา่ วตาใส ปากเลก็ ๆ ยงั เคยี วถงั หลู ู่ จนหมดไม้ \"เชน่ นนั คนทบี า้ นเจา้ เลา่ เจา้ ออกมาตลาดกบั ใคร?\" เสอื ผา้ ทเี ดก็ ชายสวมไมใ่ ชพ่ วกเสอื ผา้ เกา่ ขาดอยา่ งพวก ขอทานเรร่ อ่ น ดงั นนั นางมนั ใจว่าเขาต้องมบี า้ นอยแู่ ถวนี แน่ \"ขา้ ออกมาคนเดยี ว\" เดก็ ชายวา่ พรอ้ มปากมนั แพรบ่ จา้ วเว่ยมองแลว้ อ่อนใจยงิ นกั นางเชด็ ปากใหเ้ ขาแลว้ ลบู ไปตามตวั หวงั จะเจอขา้ วของทบี อกฐานะ เชน่ หยกทเี ดก็ ๆ ตระกลู ชนั สงู ชอบพก โครก~ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 7 ทา่ มกลางความเงยี บเสยี งทอ้ งของเดก็ ชายดงั ขนึ ทาํ เอา อาเจนิ ทยี นื มองอยอู่ ดหวั เราะไมไ่ ด้ ในขณะทเี ดก็ น้อยหน้าแดงกาํ เพราะความอายทที อ้ งรอ้ งตอ่ หน้าสาว งามเสยี แลว้ \"เจา้ ตวั น้อยนคี งหวิ ทเี ดยี ว วนั นีคงมวั แต่ซุกซนจนไมไ่ ด้ กนิ ขา้ วกนิ ปลาล่ะส\"ิ จา้ วเวย่ ยมิ กวา้ งมองเขาอยา่ งเอน็ ดู ตากลมของเดก็ ชายมองใบหน้างดงามของนางตาปรบิ ๆ คลา้ ยหลงใหลจนลมื ตวั \"พสี าวขา้ ไมไ่ ดซ้ ุกซนนะ\" โครก~ \"อ๋า...\" กาํ ลงั จะแกต้ วั ทอ้ งกร็ อ้ งขนึ อกี ทาํ ใหเ้ ดก็ ชายอาย จนแทบมว้ น จา้ วเว่ยหวั เราะเบาๆ หยดั กายลกุ ขนึ แลว้ จบั มงู มอื เดก็ ชายไว้ \"พสี าวกาํ ลงั จะไปกนิ ขา้ วทโี รงเตยี ม เจา้ จะไปดว้ ยกไ็ ด้ หลงั กนิ เสรจ็ พสี าวคอ่ ยสง่ เจา้ กลบั บา้ นดหี รอื ไม?่ \" นางว่า เดก็ น้อยไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหยดุ คดิ รบี พยกั หน้ารบั และปลอ่ ยให้ หลวิ จา้ วเวย่ จบั จงู มอื เขาไปอยา่ งวา่ งา่ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 8 แมใ้ นใจจะผดุ คาํ เตอื นทที า่ นครเู คยสอนวา่ ไมใ่ หไ้ ปไหนมา ไหนกบั คนแปลกหน้า แต่ถา้ คนแปลกหนา้ งดงามถงึ เพยี งนี คงไมเ่ ป็นไรละ่ มงั ... * ภายในภตั ตาคารทหี รหู ราทสี ุดในเจอ้ เจยี ง ทแี หง่ นีรบั เฉพาะลกู คา้ สงู ศกั ดแิ ละตอ้ งมกี ารจองโต๊ะกอ่ นเขา้ รา้ น โดยเฉพาะในช่วงทฝี ่าบาทเสดจ็ แปรพระราชฐาน พวกขนุ นางกม็ กั จะแขง่ กนั จองทนี ีเพอื แสดงบารมกี นั ทงั สนิ ภตั ตาคารแหง่ นีนอกจากขนึ ชอื เรอื งอาหารอร่อยแลว้ ยงั มี ชอื เรอื งความเป็นสว่ นตวั หอ้ งหบั สาํ หรบั ใชท้ านนนั มกี าร แบ่งสดั สว่ นใหล้ บั ตาและเงยี บสงบ นบั วา่ เหมาะสมสาํ หรบั ใหข้ นุ นางใหญใ่ ชพ้ ดู คยุ ปรกึ ษาในเรอื งราวทเี ป็นความลบั หรอื แมแ้ ต่ทางเขา้ ออกยงั มเี สน้ ทางลบั สาํ หรบั คนใหญ่คน โตทไี มต่ อ้ งการเขา้ ประตูหน้าใหผ้ อู้ นื พบเหน็ นบั วา่ เป็น กจิ การทเี ตม็ ไปดว้ ยกลนิ อายของอทิ ธพิ ลชนั สงู ภายในหอ้ งทถี ูกตกแตง่ เอาไวอ้ ยา่ งหรูหราและลบั ตาคน หลวิ จา้ วอวกี าํ ลงั นงั ประสานมอื กม้ หน้ามองเลบ็ อยบู่ น เกา้ อไี มส้ กั หญงิ สาวสวมชุดสขี าวนวลทวา่ นนั กลบั ยงิ ทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 9 ใหผ้ วิ ของนางดซู ดี ลง เพยี งผลดั ตาไมก่ วี นั รา่ งแน่งน้อยกลบั ผอมลงไปหลาย สว่ น ใบหน้าหวานกซ็ ดี เซยี วดรู ะทมทกุ ข์ ไมส่ ดใสมี ชวี ติ ชวี าดงั วนั วาน ยามยา่ งเทา้ กา้ วยา่ งคลา้ ยวา่ นางจะลม้ ลงไปไดท้ ุกขณะ ทาํ ใหผ้ พู้ บเหน็ แสนจะปวดใจและอยาก เฝ้าปลอบประโลมนางจรงิ ๆ \"เหตุใดเจา้ จงึ กลายเป็นเชน่ น\"ี อนั อ๋องอู่เหวนิ ซวนถาม นางดว้ ยเสยี งกงั วล เขากวาดสายตามองหญงิ สาวแลว้ ให้ รสู้ กึ เจบ็ ลกึ ในใจยงิ นกั \"ทาํ ใหท้ า่ นไดเ้ หน็ สภาพน่าอายแลว้ \" จา้ วอวฝี ืนยมิ แสดงสี หน้าอยา่ งลุแกโ่ ทษ ทงั หอ้ งนนั มเี พยี งสองหนุ่มสาวและขนมทานเลน่ บนโต๊ะ บ่าวไพรต่ า่ งถูกไล่ใหอ้ อกไปรอดา้ นลา่ งทงั หมด \"อวเี ออ๋ รเ์ จา้ เป็นเชน่ นขี า้ ไมส่ บายใจเลย\" ชายหนุ่มเออื ม มอื ไปควา้ มอื น้อยของนางมาจบั ประคอง \"ขา้ รวู้ า่ สตรี ออ่ นโยนเช่นเจา้ คงเจบ็ ปวดไมน่ อ้ ยทสี าวใชข้ า้ งหอ้ งมา ตายตก แต่เจา้ ตอ้ งหกั หา้ มใจ จะปลอ่ ยใหร้ า่ งกายทรุด โทรมจนป่วยไขไ้ มไ่ ดเ้ ดด็ ขาด\" ปากเอ่ยกลา่ วคาํ อยา่ งหว่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 0 หา นัยน์ตาของอนั ออ๋ งกท็ อแววลกึ ซงึ เขารกั นาง ในทแี รกไมค่ ดิ วา่ จะรกั ปานนี แต่พอนางเงยี บ หายไปหลงั การตายของหลวนซี แลว้ ไดม้ าพบสภาพราว กบั คนสญู วญิ ญาณของนางแลว้ อู่เหวนิ ซวนกย็ งิ ตระหนัก ว่าตนรกั นางเพยี งใด อยากจะกอดประคองนาง อยากจะใชม้ อื รองฝ่าเทา้ ใหน้ าง เดนิ ไมอ่ ยากใหน้ างตอ้ งพบเจอความทุกขแ์ มแ้ ตก่ ระผกี รนิ เดยี ว ยามนีแคไ่ ดม้ องใบหน้าโศกสลดของนางกท็ าํ ให้ ดวงใจของเขาหดเกรง็ ไดแ้ ลว้ ดที ฮี องเฮาประทานอนุญาตใหอ้ อกนอกพระตําหนกั ได้ เขาจงึ สามารถนดั นางมาพบในยามกลางวนั เชน่ นไี ดอ้ ยา่ ง ไมต่ อ้ งกงั วล \"ทา่ น...\" จา้ วอวบี ดิ รมิ ฝีปากยมิ ฝืดพลางดงึ มอื ตวั เองออก จากมอื เขา นางรบี กม้ หลบซ่อนสหี น้าราวกบั คนทกี าํ ลงั จนใจ อนั อ๋องรบั รไู้ ดถ้ งึ ความหา่ งเหนิ และความแปลกไปของ หญงิ คนรกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 1 \"เจา้ ... คดิ จะทาํ อะไรกนั แน่?\" เขากลวั เหลอื เกนิ ว่าความ ทกุ ขท์ เี พงิ พานพบจะทาํ ใหจ้ า้ วอวคี ดิ ใตรต่ รองสงิ ใดไม่ กระจา่ ง \"ทา่ นอ๋อง... หลายวนั มานีหลงั จากเสยี พหี ลวนซที ขี า้ รกั ใครด่ งั หนึงเป็นพสี าวรว่ มอุทรณ์ ขา้ กไ็ ดท้ บทวนตวั เองอยู่ ในเรอื นจนแน่ใจแลว้ \" เสยี งแหบพรา่ ราวกบั คนป่วยของ นางเอย่ อยา่ งเนิบชา้ \"เรอื งทผี า่ นมาระหว่างสองเรานัน ขา้ ผดิ เองทคี ดิ น้อยเกนิ ไป แรกเรมิ ยงั เยาวเ์ กนิ กวา่ จะรบั รู้ ถงึ พษิ รกั ทาํ การไมค่ ดิ หน้าคดิ หลงั จนไดม้ อบหวั ใจใหก้ บั ทา่ นทงั ดวง... แตม่ าวนั นีขา้ กระจา่ งแกใ่ จแลว้ รกั นนั ของ ขา้ กเ็ ป็นแคเ่ ดก็ ไรเ้ ดยี งสาคนหนึง ไมร่ จู้ กั พนิ ิจสงิ รอบกาย ใหช้ ดั แจง้ จงึ ควรตดั มนั เสยี ก่อนทใี จของขา้ จะถลําลกึ ไป ไกลกว่าน\"ี ใบหน้าของนางหมองเศรา้ ยงิ นัก \"เจา้ หมายความวา่ อะไร?\" ดวงตาทสี นั ไหวของหลวิ จา้ วอวเี งยขนึ สายตาหวาดหวนั ของชายหนุ่ม \"ทา่ นออ๋ ง... ชาตนิ ีไดร้ กั ทา่ นนบั วา่ เป็นบุญ เก่าทขี า้ เคยสงั สมมา แตน่ บั จากวนั นีใหถ้ อื ว่าเราสองสนิ ไร้ วาสนาต่อกนั เถอะเจา้ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 2 \"เจา้ !\" อนั อ๋องตกตะลงึ รบี ยนื มอื ไมค่ วา้ แขนนาง \"เจา้ พูด เลน่ ใชห่ รอื ไม่ เหตุใดจงึ เอย่ เชน่ นีออกมา\" ใจของเขา ขมวดมดั จนปวดรา้ วไปทงั อก หลวิ จา้ วอวกี ม้ หน้าไมต่ อบคาํ \"เจา้ เพงิ เสยี สาวใชค้ นสนิท ความทกุ ขท์ าํ ใหเ้ จา้ ฟุ้งซ่าน เกนิ ไป เลยพดู คาํ ไมย่ งั คดิ ขา่ จะถอื เสยี ว่าไมไ่ ดย้ นิ เรอื งนี\" อนั อ๋องสดู หายใจลกึ พยายามพูดหาทางออก \"ขา้ ทกุ ขก์ บั เรอื งพหี ลวนซจี รงิ แต่เรอื งนีไมใ่ ชข่ า้ คดิ การ บุม่ บา่ มววู่ ามแตก่ ลบั ตรติ รองถถี ว้ นนบั พนั ครงั มาแลว้ ตอ่ ใหข้ า้ รกั ทา่ นเพยี งใด เราสองกไ็ มอ่ าจเคยี งคู่ นบั วา่ หกั ใจ เสยี ตงั แต่วนั นีอาจจะดตี อ่ เรามากกวา่ \" \"ไมอ่ าจเคยี งคอู่ นั ใดกนั ! กลบั ไปขา้ จะแตง่ เจา้ เขา้ ตําหนัก\" เขารอ้ นใจรบี รอ้ งบอกนาง \"แตง่ เป็นอนุน่ะหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วอวยี มิ แขง็ ทอื มอง เขาอยา่ งปวดใจ \"ทา่ นอ๋องคงยงั ไมล่ มื พสี าวของขา้ ถอื ราชโองการหมนั หมายกบั ทา่ น ตําแหน่งหวางเฟยของ ทา่ นมเี จา้ ของแลว้ ตาํ แหน่งเชอ่ เฟยกไ็ มแ่ น่วา่ จะวา่ ง แลว้ ทา่ นจะใหข้ า้ แต่งเขา้ ไปเป็นอนุในตาํ หนักทา่ นอกี หรอื เจา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 3 คะ?\" นางเหยยี ดยมิ \"บดั นีแมข้ า้ เป็นบุตรภี รรยาเอก แตก่ อ่ นหน้ากเ็ คยใชช้ วี ติ อยา่ งลูกอนุ มมี ารดาเป็นอนุ ไรเ้ กยี วหามแปดแต่งเขา้ จวน ใตห้ ลา้ นีหากจะมใี ครรจู้ กั ความขนื ขมของการเป็น บุตรอนุดที สี ดุ คงไมพ่ น้ ตวั ขา้ \" นางตบอกตวั เอง นําตาใสๆ กลนั เป็นหยดตกลงจากหางตา \"เบอื งบนมที งั ฮูหยนิ เอก มที งั บุตรสายตรงคอยกดขม่ มพี สี าวงดงามดงั เทพธดิ า คอยใหเ้ ปรยี บ นางตอ้ งการสงิ ใดลว้ นไดม้ ที ุกสงิ สว่ นตวั ขา้ ไมต่ า่ งจากวชั พชื ในเรอื นหลงั ต้องคอยอดทนรบั ของ เศษเหลอื ดอ้ ยกวา่ นางไปทกุ อยา่ ง...\" จา้ วอวจี อ้ งลกึ เขา้ ไปในดวงตาของอนั อ๋อง สง่ ผา่ นความทกุ ขร์ ะทมใจสเู่ ขา \"แมแ้ ตม่ ารดาของขา้ ยามเป็นอเี หนียงกถ็ ูกคนดถู กู กลนั แกลง้ นบั ครงั ไมถ่ ว้ น... นางเพงิ จะยนื ไดอ้ ยา่ งมนั คงไม่ นานนีเอง แต่หากขา้ แต่งออกไปเป็นอนุแลว้ นางจะยงั ยนื อยไู่ ดอ้ กี หรอื เจา้ คะ\" ราวกบั เทพอปั สรกาํ ลงั หลงั นําตา หญงิ สาวงดงามราวกบั บปุ ผาดบู อบบางยงิ นกั ในเวลานี \"แลว้ ยงั บตุ รของขา้ ในอนาคต ขา้ ไมอ่ าจทนมองบุตรของ ตนถกู เหยยี บไวใ้ ต้ฝ่าเทา้ ของฮหู ยนิ ชนั สงู กวา่ คนไหน ไม่ อาจยอมใหเ้ ขาต้องทนอจิ ฉายามพนี อ้ งคนอนื ไดร้ บั ของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 4 ดกี วา่ แตม่ มี าไมถ่ งึ เขา ไมอ่ าจเหน็ เขาน้อยเนอื ตําใจไดแ้ น่ ...\" \"จา้ วอว.ี ..\" \"บดั นีขา้ เป็นบตุ รภี รรยาเอก พสี าวขา้ กเ็ ป็นบตุ รภี รรยา เอก หากแต่งเขา้ ตาํ หนกั ทา่ นทงั คนู่ บั วา่ ไมเ่ หมาะสม อกี ทงั ชอื เสยี งของขา้ จะเหลอื อะไรเมอื ถงึ ยามนัน ไมใ่ ชค่ นจะ คดิ กนั ว่าขา้ พยายามชว่ งชงิ คู่หมนั ของพสี าวจนยอมลด เกยี รตติ วั เองลงหรอกหรอื ?\" หญงิ สาวสะอนื ฮกั \"กอ่ น หน้านีเพราะขา้ พลงั เผลอและมอบใจใหท้ า่ นโดยไมค่ ดิ การ ในรอบคอบ แต่ยามนขี า้ ชดั เจนแลว้ วา่ เรอื งระหว่างเราไม่ อาจเป็นไปได้ ทงั บดิ าขา้ ยอ่ มไมย่ อมใหบ้ ุตรภี รรยาเอก แตง่ ใหบ้ ุรษุ คนเดยี วกนั หรอื หากยอมใหแ้ ตง่ พสี าวขา้ จะ พอใจไดห้ รอื ?\" \"หากนางรวู้ า่ ลบั หลงั นางขา้ กลบั มใี จใหท้ า่ น จนไดเ้ ขา้ ไป อยใู่ นตําหนกั อ๋อง นางทเี ป็นหวางเฟยจะยอมมองหน้าขา้ อยา่ งเตม็ ตาไดเ้ ชน่ ไร นางยอ่ มรูส้ กึ ปวดใจแน่ อาจจะถงึ ขนั รงั เกยี จขา้ ชวี ติ อนุทถี ูกภรรยาเอกรงั เกยี จนนั ไมต่ ่าง จากอยใู่ นนรก ขา้ ไมต่ อ้ งการใหต้ นเองเดนิ ไปถงึ วนั นนั \" นางยกมอื ขนึ กุมมอื เขาพลางลบู อยา่ งรกั ใครอ่ าทรณ์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 5 \"ไมใ่ ชว่ า่ ขา้ ไรใ้ จต่อทา่ น แตเ่ พอื ตวั ขา้ เพอื มารดาของขา้ เพอื บุตรของขา้ ในวนั หน้า ...ขา้ จะไมแ่ ต่งไปเป็นรองสตรี ใด ตอ่ ใหไ้ มอ่ าจแตง่ กบั ชนชนั สงู ขา้ กย็ นิ ยอมแตง่ กบั คหบดเี พอื เป็นภรรยาเอกยงั ดกี วา่ \" \"อวเี ออ๋ รข์ า้ จะปกป้องเจา้ \" อู่เหวนิ ซวนไมอ่ าจสญู เสยี นาง \"พระชายากบั อนุมคี วามต่าง หากทา่ นพยายามปกป้องขา้ จนลว่ งเกนิ พสี าว ในสายตาบดิ าขา้ จะเป็นเชน่ ไร มารดา ขา้ ทอี ยทู่ จี วนจะอยไู่ ดอ้ กี หรอื ไหนจะคาํ ครหาของผคู้ นทงั ใตห้ ลา้ ขา้ จะมกิ ลายเป็นอนุฉาวโฉ่หรอกหรอื ?\" นาง กะพรบิ ตาเชอื งชา้ \"ทา่ นเป็นอ๋อง ชอื เสยี งเป็นสงิ ทที า่ น ตอ้ งรกั ษาไวใ้ หม้ นั จะปล่อยใหค้ นในตา้ ถงมาวจิ ารณ์ทา่ น เสยี ๆ หายๆ ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด อกี ทงั ฮอ่ งเตค้ งไมโ่ ปรดให้ ทา่ นทําเชน่ นนั ดงั นนั ขา้ ไมอ่ าจเอาอนาคตของทา่ นมา แลกกบั ความเป็นอยสู่ ขุ สบายแน่\" คาํ พูดนางมแี ตค่ วาม ออ่ นโยนและหว่ งใยทงั คดิ การแทนเขาอยา่ งแทจ้ รงิ อ่เู ห วนิ ซวนมองหญงิ สาวดว้ ยหวั ใจทเี จบ็ ปวด ดวงตาของเขา แดงกาํ มอื ใหญ่ไมย่ อมปลอ่ ยออกจากมอื นาง \"ขา้ รกั เจา้ \" เขาเอ่ยเสยี งสนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 6 \"ขา้ รเู้ จา้ คะ่ \" นานแลว้ ทเี ขาบอกวา่ นางไมต่ อ้ งใชค้ าํ ราชา ศพั ทก์ บั เขา ใหน้ างกลา่ ววาจากบั ตนไดอ้ ยา่ งสนิทสนม แบบทไี มเ่ คยมสี ตรใี ดเคยได้ \"เช่นนนั เจา้ อยา่ ใจรา้ ยกบั ขา้ เลย\" เขาปวดใจนัก พยายาม คดิ หาทางออกของเรอื งนี แตไ่ มใ่ ชว่ า่ เขาจะสามารถถอน หมนั พสี าวของนางได้ และถงึ แมถ้ อนไดก้ ไ็ มแ่ น่วา่ ทา่ น เจา้ กรมอากรจะยอมยกนางใหเ้ ขาซํารอยพสี าว เนืองจาก จะกลายเป็นทคี รหาของผคู้ น ฟังจากคํานางแลว้ เขาเขา้ ใจดวี า่ นางผา่ นชว่ งเวลา ตรากตราํ ในฐานะบุตรขี องอนุภรรยามาจนฝังใจ นางยอ่ ม ไมค่ ดิ ใหล้ กู ของตนตกอยใู่ นสถานะเชน่ นาง อกี ทงั หลวิ จา้ วเวย่ ไมร่ วู้ า่ ยามอยใู่ นจวนเคยกลนั แกลง้ รงั แกหลวิ จา้ วอวไี วเ้ ชน่ ไร แตห่ ากใหพ้ วกนางเขา้ ตําหนกั อ๋องโดยมฐี านะสงู ตําแตกต่าง หลวิ จา้ วอวกี ค็ งไมอ่ าจมวี นั คนื ทเี ป็นสขุ ไดแ้ น่ อเู่ หวนิ ซวนขบคดิ จนปวดหวั ยงิ เหน็ นําตาของหลวิ จา้ วอวี เขายงิ ระทมใจ เขาไมใ่ ชบ่ รุ ุษทปี ลาบปลมื หญงิ งาม ชอื เสยี งความงามของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 7 หลวิ จา้ วเวย่ กลบั ทาํ ใหเ้ ขาไมพ่ อใจนกั อกี ทงั มองวา่ เป็น อนั ตราย แมจ้ ะพบคูห่ มนั ผนู้ นั ครงั ลา่ สดุ เมอื ครงั ยงั เดก็ แตเ่ ขากไ็ มเ่ คยนึกพศิ วาสนาง เพยี งแตเ่ ป็นราชโองการ ของฮอ่ งเตเ้ ขายอ่ มไมอ่ าจปฎเิ สธ จงึ คดิ เพยี งแต่งกนั ไปก็ ไมไ่ ดเ้ สยี หายอนั ใด แตม่ าบดั นี การมหี ลวิ จา้ วเว่ยนงั ขวางอยใู่ นตําแหน่งหวาง เฟย กลบั เป็นกาํ แพงใหญท่ ที าํ ใหเ้ ขาไมอ่ าจครอบครอง สตรใี นดวงใจ อกี ทงั ตาํ แหน่งเช่อเฟย ลกี ยุ้ เฟยมารดาเขากเ็ คยเอย่ ปาก เอาไวแ้ ลว้ ว่าจะยกใหห้ ยผู งิ เหยยี นเพอื เสรมิ ฐานะตระกลู หยู และเขาเองทตี อ้ งพงึ พงิ อาํ นาจสกุลหยกู ไ็ มอ่ าจหกั หาญหากชงั ถงึ ความจาํ เป็น การจะยกตําแหน่งเชอ่ เฟยให้ หลวิ จา้ วอวยี อ่ มเป็นไปไมไ่ ด้ ครนั จะหลอกลอ่ ใหห้ ลวิ จา้ วอวเี ขา้ ตําหนกั อ๋องไปเป็นอนุ แลว้ คอ่ ยยกฐานะทหี ลงั กไ็ มอ่ าจทาํ ได้ การตราตําแหน่ง หวางเฟย เชอ่ เฟย ลว้ นตอ้ งผา่ นกรมพธิ กี าร การจะยก ฐานะอนุขนึ เป็นพระชายาในหมเู่ ชอื พระวงศน์ บั วา่ เป็น เรอื งยงุ่ ยาก และเสอื มเกยี รติ อาจกลายเป็นทเี ลา่ ลอื วา่ เขาหลงใหลอนุชนั ตําจนคดิ ยกยอ่ งออกหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 8 หากจะมคี นทเี หลา่ สตรยี นิ ยอมแตง่ เขา้ ไปเป็นอนุใหโ้ ดย ไมร่ สู้ กึ ตะขดิ ตะขวงกค็ งตอ้ งเป็นฮอ่ งเต้ แต่เขายงั ไมใ่ ช่ ฮอ่ งเต้ การแต่งอนุเขา้ มากเ็ หมอื นการรบั บา่ วเขา้ จวน เทา่ นนั นางจะมฐี านะสงู กว่าบ่าวรบั ใช้ แตไ่ มใ่ ชเ่ จา้ นาย ไมอ่ าจมี สทิ ธมิ เี สยี งในตาํ หนกั แต่หากจะรอวนั แตง่ หลวิ จา้ วอวเี ขา้ มาหลงั จากไดค้ รอง บลั ลงั ก์ เวลานนั เจา้ กรมอากรคงยกใหน้ างแต่งกบั บรุ ษุ อนื ไปแลว้ ... \"ทา่ นอ๋อง...\" เหน็ วา่ ชายหนุ่มเงยี บไปนานหลวิ จา้ วอวกี ็ นกึ หวนั ใจจงึ แสรง้ เชด็ นําตาแลว้ เรยี กเขา \"จากทกุ อยา่ งที ขา้ กลา่ วมานนี บั วา่ มนี ําหนกั เพยี งพอทขี า้ จะจบเรอื งของ เรา\" \"ไม\"่ เขาคา้ น \"เจา้ อยา่ เพงิ พูดอะไรยามนีเลย เจา้ ยงั อยใู่ น หว้ งทกุ ข์ ทาํ ใหม้ องสงิ ใดกไ็ มด่ งี ามไปเสยี หมด ตอนนีสงิ ทเี จา้ ตอ้ งทาํ คอื ดแู ลตวั เองใหด้ \"ี เขาลบู หวั นางอยา่ งรกั ใคร่ \"ทา่ นอ๋องอยา่ ไดฝ้ ืนชะตาเลยเจา้ คะ่ ท่านกบั ขา้ นบั ว่าสนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 9 ไรว้ าสนาตอ่ กนั ตอ่ แตน่ ีกใ็ หค้ ดิ เสยี วา่ เคยเป็นแคค่ นรว่ ม ทางกนั เทา่ นนั \" \"ไมม่ วี นั !\" เขาตบโต๊ะดงั ลนั \"ขา้ รกั เจา้ ขา้ จะไมม่ วี นั ทนดู เจา้ แต่งกบั ชายอนื แน่\" \"ทา่ นอ๋อง...\" \"เรอื งทเี จา้ วา่ มา ขา้ จะคดิ หาหนทางเอง ขา้ จะไมใ่ หเ้ จา้ ตอ้ งน้อยเนอื ตําใจ\" เขาแนบหน้าผากชดิ กบั หน้าผากนาง \"เชอื ใจขา้ เถอะ ขา้ อู่เหวนิ ซวนหากแมแ้ ตส่ ตรที รี กั ยงั ไม่ อาจครอบครอง วนั หน้าขา้ คงไมฝ่ ันเฟืองไปครอบครองสงิ ใดอกี แลว้ \" \"....\" \"เจา้ ทําใจใหส้ บาย ทกุ สงิ ลว้ นใหข้ า้ จดั การเอง... สว่ นตวั เจา้ เพยี งอยา่ เลกิ รกั ขา้ กพ็ อ\" เขากลา่ วอยา่ งแน่วแน่ลกึ ซงึ แมย้ ามนีจะมดื แปดดา้ นแต่ตนแน่ชดั ในใจแลว้ วา่ จะตอ้ ง แตง่ หลวิ จา้ วอวเี ขา้ ตาํ หนกั ออ๋ งใหไ้ ด้ \"ทา่ นอ๋อง ทา่ นไมจ่ าํ เป็นตอ้ งลาํ บากใจเพอื ...\" กอ่ นทนี าง จะกลา่ วจบเขากย็ กนิวขนึ ทาบปากนางใหห้ ยดุ พดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 0 \"ขา้ รกั เจา้ เจา้ สนใจแคน่ นั กพ็ อแลว้ \" \"....\" หญงิ สาวกดั รมิ ฝีปากคดิ หนกั ทา่ ทางความทรมาน อดึ อดั ใจ \"จากนใี หเ้ จา้ ดแู ลตวั เองใหด้ ี เหน็ เจา้ เชน่ นีแลว้ ทําใหใ้ จ ของขา้ เจบ็ ปวดยงิ \" เขาดงึ มอื นางมาทาบทบั ตรงอกซา้ ย สองสายตาสบประสานลาํ ลกึ นําตาของหญงิ งามเหอื ด หายไปเหลอื เพยี งสองแกม้ แดงปลงั ทเี อยี งอายหลบ สายตาคม \"เจา้ ค่ะทา่ นอ๋อง\" * \"อู๊ย ...จๆุ๊ \" ตเู้ สยี วเสยี นยกพดั ขนึ บงั หน้าขณะสูดปากราว กบั เพงิ ชมิ ของเผด็ รอ้ น ชายหนุ่มเดาะลนิ ทาํ ทา่ นึกสนุก เสยี เตม็ ประดา เสยี งทดี งั ลอดจากกําแพงหอ้ งขา้ งนนั ทาํ ใหเ้ ขารสู้ กึ ขนลุก เกรยี วขนึ มาจนตอ้ งสนั กายใหห้ ายขนลุกไปทหี นึง แม้ กาํ แพงจะหนาแตก่ ท็ าํ จากไม้ อกี ทงั ผฝู้ ึกวรยทุ ธย์ อ่ มมี ประสาทสมั ผสั ดกี ว่าคนทวั ไป แลว้ คนทกี ราบอาจารยช์ นั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 1 เลศิ อยา่ งเขา เรอื งแอบฟังชาวบา้ นนนั งา่ ยดายยงิ กว่าตกั ขา้ วเขา้ ปากเสยี อกี กนุ ซอื หนุ่มในชดุ ขาวตลอดรา่ งหนั กลบั ไปมองเฉนิ เฟยฉที ี ยกจอกนําชาดมื อยา่ งนิงสงบ ราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ เรอื งราว ความรกั ความแคน้ ทเี ผด็ รอ้ นจากหอ้ งขา้ ง \"ทา่ นไมค่ ดิ จะทาํ อะไรบา้ งหรอื ?\" ตเู้ สยี วเสยี นอดถาม ไมไ่ ด้ \"ขา้ ?\" เฉนิ เฟยฉชี ตี วั เอง \"ขา้ ตอ้ งทาํ อนั ใด?\" \"อยา่ งน้อยทา่ นกบั แมน่ างจา้ วเว่ยกเ็ คยมวี าสนาไดพ้ บ พานชว่ ยเหลอื กนั ยามนีทา่ นกไ็ ดย้ นิ แลว้ สองคนนนั เป็น อนั ตรายกบั นางแน่\" ตเู้ สยี วเสยี นหบุ พดั แลว้ เคาะลงกลาง ฝ่ามอื ตวั เอง \"สตรเี มอื ครวู่ าจาทกี ลา่ วออกมาทงั อ่อนต่อโลกทงั น่า สงสาร ชวนใหผ้ คู้ นเหน็ ใจ แตใ่ จความกลบั ลกึ ลาํ นัก มแี ต่ ถอ้ ยคาํ ชกั จงู ประกาศว่าแมน่ างจา้ วเว่ยเคยขม่ เหงรงั แก นางยามอยใู่ นจวน ทงั อดตี ฮหู ยนิ กเ็ คยกดขม่ มารดาของ นาง ใจของบุรษุ ยอ่ มปักใจสงสารสตรที รี กั ป่านนีอู่เหวนิ ซวนอาจนึกพาลรงั เกยี จแมน่ างจา้ วเวย่ ไปแลว้ หากต้อง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 2 แตง่ ใหบ้ ุรษุ ทเี ชอื คาํ สตรอี นื มปี มในใจกบั ตน ชวี ติ นางคง ไมอ่ าจเป็นสขุ ไดแ้ น่\" \"บางทนี างอาจจะพดู จรงิ \" เฉนิ เฟยฉนี ึกถงึ สภาพศพของ สาวใชท้ ตี นไปตรวจดแู ลว้ กไ็ มไ่ ดน้ ึกวา่ คาํ กลา่ วของหลวิ จา้ วอวจี ะเกนิ เลยไปสกั นิด \"คดิ ดกู ร็ า้ ยกาจยงิ นกั น้องสาวผนู้ ีทงั อายยุ งั น้อยทงั ยงั งดงาม แตจ่ ติ ใจกบั แฝงไปดว้ ยเลห่ เ์ หลยี ม เตรยี ม ประหดั ประหารกนั กไ็ มป่ าน... อยา่ งไรทา่ นกน็ ่าจะเตอื น นางสกั หน่อย หากนางใชช้ วี ติ โดยไมร่ ะแวดระวงั อาจจะ ตายในตาํ หนกั อ๋องได\"้ ตเู้ สยี วเสยี นยงั นกึ กงั วล เฉนิ เฟยฉเี ลกิ ควิ มองสหาย คดิ อยากจะบอกอกี ฝ่ายวา่ คน ทตี อ้ งระวงั ควรเป็นสองหนุ่มสาวคลงั รกั เมอื ครมู่ ากกวา่ แต่กท็ าํ เพยี งถอนหายใจ \"หว่ งใยนางถงึ เพยี งนีเหตุใดไม่ ไปบอกนางเองเล่า\" \"ขา้ กบั นางไมเ่ คยพดู จากบั โดยตรง อกี ทงั นางน่าจะ คนุ้ เคยกบั ทา่ นปัวมากกวา่ ท่านกน็ ่าจะมนี ําใจเสยี บา้ ง\" \"เหอะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 3 \"ทา่ นนีทาํ ตวั แขง็ ทอื เหมอื นตอไม้ โฉมงามกาํ ลงั มี อนั ตรายวรี บุรษุ กค็ วรยนื มอื ชว่ ยเหลอื มวั แต่นิงเป็นหนิ เช่นนีเมอื ไหรส่ กลุ เฉนิ จะไดร้ บั ฮหู ยนิ พวกผเู้ ฒา่ ทเี อยี นเหอบน่ ขา้ หชู าทุกรอบใหก้ ลอ่ มทา่ นใหแ้ ต่งงานเสยี ท\"ี ตู้ เสยี วเสยี นเอาพดั เคาะโตะ๊ อยา่ งหงดุ หงดิ เขารแู้ กใ่ จว่า เฉนิ เฟยฉผี นู้ ไี มร่ จู้ กั รกั หยกถนอมบุปผา มองสตรไี มต่ า่ ง จากทหารในกองทพั ไมส่ นใจ ไมใ่ สใ่ จ ไมร่ จู้ กั ความ แตกต่างระหวา่ งชายหญงิ กระทาํ การใดกบั สตรกี ไ็ มเ่ คย ออ่ นโยน ไมร่ ถู้ งึ ขอ้ บงั คบั สตรหี รอื สงิ ทสี ตรชี นื ชอบยดึ ถอื ดว้ ยซํา ราวกบั สายตาเขามองคนทงั โลกเป็นพลทหาร หา่ มๆ ในกองทพั ไปหมดแลว้ มสี ตรตี งั เทา่ ไหรท่ เี คยทอดสะพานมาให้ ถงึ ขนั มาตามตอื เทยี วไลเ้ ทยี วขอื แต่บรรพบุรษุ น้อยผนู้ กี ลบั มองพวกนาง ไมต่ ่างจากหนิ หน้าแลง้ ความหวงั ทสี กุลเฉนิ จะไดแ้ ขวนโคมแดงชา่ งรบิ หรยี งิ นกั ตเู้ สยี วเสยี นรสู้ กึ จกุ อก ภารกจิ หาฮหู ยนิ ใหเ้ จา้ นายดงั ทตี า เฒา่ ในเอยี นเหอฝากฝังเอาไวน้ นั ชา่ งยากยงิ กว่ายกทพั พนั หลเี สยี อกี \"เรอื งของนางเกยี วอะไรกบั ฮูหยนิ สกุลเฉนิ \" แมท่ พั หนุ่ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 4 ไมเ่ ขา้ ใจ \"ไมใ่ ชว่ า่ เกยี ว เพยี งแต่ทา่ นน่าจะหดั อ่อนโยนกบั สตรเี สยี บา้ ง เวลาเจอหญงิ ทที า่ นรกั จรงิ ๆ จะไดร้ วู้ า่ ควรแสดงออก เชน่ ไร หากยงั นิงเป็นตอไมเ้ ชน่ นีตอ่ ใหท้ า่ นมใี จเหลา่ บุป ผากไ็ มร่ บั รหู้ รอก\" \"ของเช่นนีตอ้ งซอ้ มดว้ ยหรอื ?\" เฉนิ เฟยฉขี มวดควิ ฉบั มองตูเ้ สยี วเสยี นราวกบั เขาพดู จาไรส้ าระ \"ไมซ่ อ้ มแลว้ จะ ทาํ ไมเ่ ป็นหรอื ไร?\" \"ไมใ่ ชว่ า่ ไมซ่ อ้ มแลว้ จะทาํ ไมเ่ ป็น แต่แมแ้ ต่กระบยี งั ตอ้ ง คอยลบั ถงึ จะคม คนไรป้ ระสบการณ์แมท้ าํ เป็นกไ็ มอ่ าจมี ฝีมอื เทา่ คนชาํ นาญแน่\" ฟังแลว้ เฉนิ หรงปัวกลบั รสู้ กึ ตงดิ ใจ นกึ ทวนไปถงึ คนื นนั ที นางมารนนั ถามเขาเรอื งทไี มเ่ คยผา่ นมอื สตรขี นึ มา... หรอื เพราะไมเ่ คยฝึกซอ้ มจงึ ถกู มองออกงา่ ยดายเพยี งนนั ตูเ้ สยี วเสยี นมองเฉนิ หรงปัวหรตี าลงพรอ้ มทาํ สหี น้าขงึ ขงั ดดุ นั ไมร่ วู้ า่ เขาคดิ สงิ ใดอยู่ แต่กลบั แผป่ ราณสงั หารราว กบั จะออกฟาดฟันขา้ ศกึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 5 กนุ ซอื หนุ่มมองทา่ ทางสหายแลว้ หนาวยะเยอื กจงึ หนั ไป สนใจขนมทตี นมานะลากแมท่ พั หน้าโหดมาชมิ ถงึ ทนี ีแทน * หลงั จากปลอบประโลมกนั อยนู่ าน หลวิ จา้ วอวกี ใ็ ช้ เสน้ ทางลบั ของภตั ตาคารออกมาปรากฎตวั บนถนนพรอ้ ม กบั เสยี วชงิ ใบหน้าซบู ซดี ทกุ ขร์ ะทมแปรเปลยี นเป็นมงุ่ รา้ ยลาํ พองใจขนึ \"คุณหนูแบบนีจะทาํ อยา่ งไรตอ่ เจา้ คะ?\" เสยี วชงิ เอ่ยถาม เบาๆ \"แค่นียงั ไมพ่ อหรอก\" นางเพงิ วา่ นเมลด็ พนั ธคุ์ วามชงิ ชงั ในใจอู่เหวนิ ซวน แตน่ างไมค่ ดิ จะรอใหเ้ ขาลงมอื อยฝู่ ่าย เดยี ว \"กลบั วงั ขา้ จะไปหาทา่ นยาย ยงั ไงซะขา้ กไ็ มย่ อม ใหเ้ รอื งนีจบลงงา่ ยๆ แน่\" * หลวิ จา้ วเวย่ ถอื พดั ไปพลาง มองเจา้ เดก็ ตะกละไปพลาง นางยกยมิ อ่อนโยนดรู มิ ฝีปากมนั แผลบ่ ของเดก็ ชายตวั กระจอ้ ยทกี นิ ทกุ อยา่ งทขี วางหนา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 6 \"คอ่ ยๆ กนิ กไ็ ด้ ไมม่ ใี ครแยง่ เจา้ กนิ หรอก\" หญงิ สาวบอก เขา้ ขา้ งกายนางมอี าเจนิ นงั อยู่ สว่ นบ่าวของสกลุ เถาแยก ไปนงั อกี โต๊ะใกลๆ้ กนั \"คุณหนูชมิ นําแกงนีดสู เิ จา้ คะ่ รสชาตแิ ปลกลนิ นกั \" อาเจนิ จดั การปรนนบิ ตั ติ กั นําแกงใหน้ าง จา้ วเว่ยวางพดั แลว้ รบั ถว้ ยนําแกงมาตกั กนิ ชา้ ๆ นบั วา่ รสชาตใิ ชไ้ ด้ \"เจา้ กก็ นิ ใหอ้ มิ เถอะ อยา่ มวั แตป่ รนนิบตั ขิ า้ \" หญงิ สาวสงั อาเจนิ ตามปกตสิ าวใชจ้ ะไมร่ ว่ มโต๊ะกบั เจา้ นาย แต่จา้ ว เว่ยเหน็ ว่าออกมาขา้ งนอก ทงั ยงั มแี คอ่ าเจนิ คนเดยี ว จะ ใหน้ างคอยยนื คาํ หวั รอรบั ใชก้ ใ็ ชท่ ี จงึ ใหม้ านงั เป็นทาน รว่ มกนั แทน \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" สาวใชร้ บั คําแลว้ มองไปทางเดก็ ชายที แกม้ เปรอะไปหมด \"ถ้าขา้ ไมก่ นิ ตอนนี สงสยั จะโดนเดก็ นี แยง่ กนิ หมดกอ่ น\" นางว่า จา้ วเว่ยหวั เราะ จดั การอาหารในถว้ ยตวั เองพลางลอบ สงั เกตทา่ ทางเดก็ ชายทกี นิ อยา่ งว่องไวจนอนิ แปลก้ อ่ น ผอู้ นื \"อมิ แลว้ ร?ึ เชน่ นันกบ็ อกชอื แซข่ องเจา้ มา พสี าวจะไดพ้ า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 7 ไปสง่ ถกู บา้ น\" \"ขา้ .. ขา้ \" เดก็ ชายมองหลวิ จา้ วเวย่ สลบั กบั อาเจนิ อยา่ ง ลงั เล \"หรอื เจา้ ไมม่ ชี อื ไมม่ แี ซ?่ \" \"ไมใ่ ช.่ . ขา้ มนี ามวา่ เหวนิ ป๋ อ\" \"เหวนิ ป๋ อ?\" โฉมสะคราญเลกิ ควิ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นึง \"นบั ว่า เป็นนามทดี ี เชน่ นนั สกลุ ของเจา้ เล่า?\" \"คอื ขา้ ...\" เดก็ ชายขยมุ้ ผา้ มาเชด็ ปากตวั เองทําทา่ ทาง กลบเกลอื น แต่เหน็ วา่ จา้ วเวย่ จอ้ งไมว่ างกย็ มิ แหยเอย่ เสยี งออ่ ย \"ขา้ สกุลอู่ ...อเู่ หวนิ ป๋ อ\" \"แคก่ ๆ!\" อาเจนิ สาํ ลกั จนนําแกงแทบจะตกี ลบั ขนึ จมกู นางหนั ขวบั ไปจอ้ งหลวิ จา้ วเวย่ คลา้ ยตอ้ งการรวู้ า่ นายสาว ทราบอยแู่ ลว้ หรอื ไม่ แตเ่ หน็ ท่าทางสงบนิงของหลวิ จา้ ว เวย่ แลว้ กไ็ มอ่ าจตคี วามได้ \"เจา้ ... ทา่ น... ไมส่ ิ พระองคเ์ ป็นองคช์ าย?\" อาเจนิ แทบจะ ทรุดลงไปนังกบั พนื แทน เจา้ เดก็ ตะกละลบู หวั ตวั เองอยา่ งเกอ้ ๆ ดไู มก่ ลา้ ยอมรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 8 สถานะนนั สกั เทา่ ไหร่ \"จะวา่ เชน่ นนั กไ็ มผ่ ดิ \" \"เหตุใดพระองคจ์ งึ ออกจากวงั มาตามลาํ พงั ได้ องครกั ษ์ ไปไหนกนั หมด?\" หลวิ จา้ วเวย่ ไมส่ นใจทา่ ทางตนื กลวั ของ อาเจนิ หรอื ทา่ ทลี าํ บากใจของอู่เหวนิ ป๋ อ นางยงั คงนงิ สงบ ราวกบั ว่าเดก็ ตรงหน้าเป็นแคล่ กู หลานคนขา้ งบา้ นผหู้ นึง \"พสี าว... ขา้ เพยี งแต่เบอื หน่าย ในวงั ไมม่ อี ะไรน่าสนใจสกั อยา่ ง อกี ทงั ผคู้ นในนนั กใ็ ชว่ า่ จะสนใจขา้ \" \"แตห่ ากพระองคถ์ กู คนทํารา้ ยจนบาดเจบ็ หรอื มคี น คดิ รา้ ยจนจบั ทา่ นไปเพอื ตอ่ รองกบั ฝ่าบาทเลา่ ?\" จา้ วเวย่ ขมวดควิ ฉบั รสู้ กึ ไมช่ อบใจขนึ มา \"ขา้ ถกู ทาํ รา้ ยกย็ งั มพี สี าวทยี นื มอื มาช่วยเหลอื นีไง สว่ น เรอื งทที า่ นวา่ กไ็ มม่ ที างเกดิ ขนึ หรอก น้อยคนนกั จะรูจ้ กั ขา้ แมแ้ ตเ่ สดจ็ พะ...\" อู่เหวนิ ป๋ อเกอื บจะหลุดปากไปแลว้ วา่ ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตเี องกค็ งจาํ โอรสอยา่ งตนไมไ่ ดด้ ว้ ยซํา แต่ ยงั คดิ ไดว้ ่าไมเ่ หมาะสมทจี ะกลา่ วถงึ โอรสสวรรคเ์ ชน่ นนั จงึ รบี ยกมอื ขนึ ปิดปากตนเอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 9 \"ถงึ อยา่ งไรกไ็ มเ่ หมาะสมเพคะ\" หลวิ จา้ วเว่ยสา่ ยหน้า อยา่ งระอา นางหนั ไปสะกดิ อาเจนิ ทยี งั นิงคา้ งใหร้ บี กนิ ต่อ ใหเ้ สรจ็ \"อยา่ งน้อยคราวหน้าพระองคก์ ค็ วรใหอ้ งครกั ษ์ตาม ออกมาบา้ ง หากเกดิ เรอื งขนึ จะไดม้ คี นรู้ หรอื อยา่ งเมอื ครู่ อยา่ งน้อยพระองคจ์ ะไดม้ เี งนิ จ่ายท่านป้าคนนนั \" \"ขา้ รแู้ ลว้ \" เดก็ ชายยกมอื ขนึ ปิดหู \"อยา่ พูดเรอื งนีเลย พสี าวคนงาม ขา้ เพงิ อมิ นะ เดยี วขา้ จะแน่นทอ้ งเอาได\"้ \"เฮอ้ \" จา้ วเว่ยมองเดก็ ซนแลว้ ถอนหายใจยาว \"เชน่ นีองค์ ชายกเ็ สดจ็ กลบั ตาํ หนกั พรอ้ มพวกหมอ่ มฉนั เถอะเพคะ จะไดป้ ลอดภยั \" เขาหุบคอเอ่ยเสยี งเบา \"แต่เรายงั อยา่ งเทยี วเลน่ กอ่ น\" พูด แลว้ ดวงตากส็ ว่างวาบรบี ปีนลงจากโต๊ะแลว้ มาจบั แขนเสอื จา้ วเว่ยไว้ \"พสี าวขา้ ยนิ ดจี ะกลบั วงั กบั ทา่ น แต่กอ่ นนนั ทา่ นพาขา้ เทยี วเลน่ ในเจอ้ เจยี งกอ่ นไดห้ รอื ไม?่ \" หลวิ จา้ วเว่ยหรตี ามองเจา้ กอ้ นแป้งแสนซนแลว้ ถอน หายใจพรดื เดก็ ชายจบั ชายเสอื นางเขยา่ ทงั ยงั ทําทา่ ออด ออ้ นไมห่ ยุด หญงิ สาวจงึ ถอนหายใจกแลว้ พยกั หน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 0 \"เอาเถดิ เพคะ หมอ่ มฉนั เองกค็ ดิ จะหาซอื ของฝาก เหมอื นกนั \" \"ดยี งิ นกั พสี าวคนงาม ขา้ ขอบคุณทา่ นมาก\" บา่ ยวนั นนั จงึ กลายเป็นหลวิ จา้ วเว่ยเดนิ จงู มอื กบั องคช์ าย น้อยไปทวั ตลาดใหญ่ในเจอ้ เจยี ง เดก็ ตวั เลก็ มพี ลงั งาน มาก เขาวงิ เขา้ ออกรา้ นนนั รา้ นนีไปทวั จนอาเจนิ รสู้ กึ อยากเป็นลม กลวั เหลอื เกนิ วา่ จะทาํ องคช์ ายน้อยซุกซน จนบาดเจบ็ คราวนีแมแ้ ตห่ วั คงไมอ่ าจรกั ษาไว้ จนตะวนั เรมิ คลอ้ ย หลวิ จา้ วเว่ยกจ็ งู มอื อเู่ หวนิ ป๋ อมงุ่ หน้า ทางพระตําหนกั ฤดรู อ้ น \"พสี าว ขา้ ไมอ่ าจกลบั เขา้ วงั ทางประตปู กตไิ ด้ ไมเ่ ช่นนนั ขา้ ตอ้ งโดนตาํ หนิแน่\" องคช์ ายน้อยตรสั ขนึ หลวิ จา้ วเว่ ยกม้ มองเขาเลก็ น้อยกอ่ นจะปลอ่ ยมอื \"เชน่ นนั พระองคค์ งตอ้ งกลบั ทางเดมิ ทอี อกมา\" \"อมื แต่เพราะวนั นีพสี าวใจดเี ทยี วเป็นเพอื นขา้ ขา้ จะบอก ทางลบั ใหท้ า่ นดหี รอื ไม?่ \" อเู่ หวนิ ป๋ อป้องปากกประซบิ นาง หลวิ จา้ วเวย่ นิงคดิ แลว้ ยอมรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น