แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 5 0 1 ทาํ ไปอยดู่ ี \"เจา้ โหดเหยี มถงึ เพยี งนัน\" ฆา่ คน หนั คน แลเ่ นือคน... เขาจอ้ งลกึ เพอื ควานหาแววตาโกหก สาํ นึกผดิ หรอื ตนื ตระหนกในใจนาง แต่เฉนิ เฟยฉกี ลบั ไมพ่ บสงิ ทตี ามหา \"ขา้ โหดเหยี มถงึ เพยี งนัน\" หญงิ สาวยอมรบั อยา่ งเฉยชา \"ชวั ชา้ \" เขาวา่ \"ขา้ ฆา่ คนๆ เดยี วชวั ชา้ แลว้ ท่านแมท่ พั ทฆี า่ คนนบั พนั เลา่ เจา้ คะ\" นางมองเสอื ทเี ขาสวม แผงอกกวา้ งทสี ามารถ บงั นางไดม้ ดิ หญงิ สาวเหยยี ดยมิ \"ทา่ นคดิ วา่ มแี ต่บรุ ุษที อยใู่ นสงครามหรอื ไง? ---อกึ !\" เขาผลกั นางจนชนกบั เสา เตยี ง \"เชน่ นนั ... เจา้ วางแผนจะฆา่ นางอยแู่ ลว้ \" เฉนิ เฟยฉยี ก ศอกขา้ งหนึงขนึ กดไหล่นางไมใ่ หข้ ยบั \"เจา้ หลอกใชข้ า้ \" \"ขา้ จงใจจะฆา่ นางอยแู่ ลว้ แต่ขา้ ไมไ่ ดห้ ลอกใชท้ า่ น\" \"โกหก\" ชายหนุ่มรสู้ กึ โกรธขนึ มาแลว้ จรงิ ๆ \"เจา้ ใชม้ ดี ของขา้ เพอื ป้ายความผดิ ใหข้ า้ เจา้ มเี จตนาใดกนั แน่!?\" เขายกปลายมขี นึ จอ่ คอนาง ใบหน้าฉายแววเหยี มเกรยี ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 2 ไมต่ ่างจากตอนสอบสวนศตั รู ร่องรอยความเป็นมติ รหาย ลบั แรงแขนทกี ดยดึ นางกห็ นกั ขนึ จนหญงิ สาวนิวหน้า \"ขา้ ไมไ่ ดค้ ดิ ป้ายสที า่ น\" \"ครงั กอ่ นกใ็ ชก้ องทพั ของขา้ เป็นเครอื งมอื คราวนีกใ็ ชข้ า้ เป็นเครอื งมอื เจา้ เลห่ น์ กั \" เขาเอย่ ปากหยนั จอ่ คมมดี ชดิ ลาํ คอนางจนหลวิ จา้ วเว่ยต้องเกรง็ ปลายคางเชดิ หน้าหลบ \"ไมว่ า่ ท่านจะเชอื หรอื ไม่ ขา้ ไมเ่ คยคดิ ป้ายสที า่ น ขา้ ยอมรบั วา่ เอามดี ของทา่ นไปใชเ้ พอื ลวงทหารวงั ใหส้ บื สวน ผดิ ทาง แต่ทา่ นไมม่ ที างเป็นอะไรอยแู่ ลว้ \" แมน้ างจะ หวาดกลวั เขาในยามนแี ต่กย็ งั ทําใจแขง็ กลา่ ว \"ใหพ้ วกเขา รวู้ า่ เป็นมดี ทหารแลว้ อยา่ งไร หรอื ตอ่ ใหร้ วู้ า่ เป็นมดี ของ ทา่ นแลว้ อยา่ งไร ทหารพวกนนั จะกลา้ มาจบั แมท่ พั ใหญ่ร\"ึ นางมองเขา มองลกึ เขา้ ไปในดวงตาทมี ไี ฟลุกโหมดว้ ย โทสะ จา้ วเวย่ จอ้ งเขาอยา่ งหวาดหวนั นางเหน็ ทงั อาํ นาจทงั บารมจี ากรา่ งของคนทกี าํ ลงั กดขม่ นางใหส้ นั ไปทงั ตวั และ กลวั จบั ใจ \"บุรษุ ทรงอํานาจอยา่ งทา่ น ไมม่ ที างเป็นอนั ใด อยแู่ ลว้ !\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 3 เขาทเี กดิ จากสกุลเฉนิ เขาทมี ตี ราพยคั ฆใ์ นมอื เขาทเี กดิ เป็นขนุ นาง เขาทเี กดิ เป็นบรุ ษุ มสี งิ ใดใหต้ อ้ งกลวั เกรงกนั ตอ่ ใหเ้ ขาฆา่ คนจรงิ ๆ เพอื ระบายอารมณ์ หรอื ฆา่ คนทงั เมอื งเพอื ลา้ งมดี ฮ่องเตย้ งั ลมื ตาขา้ งปิดตาขา้ ง แต่นางนนั ตา่ งกนั นางทไี รท้ พี งึ ไรอ้ าํ นาจ และเป็นสตรี เพยี งแค่ขยบั ตวั ก็ ถกู ลอ้ มดว้ ยกรอบของคําตฉิ นิ นินทา ดวงตางดงามพสิ ทุ ธส์ นั เครอื นางสบตาสกู้ บั เขาทกี ดมดี ลงบนผวิ เนียนของนางอยา่ งเลอื ดเยน็ \"เจา้ ใชข้ า้ ปกป้องตวั เองเหมอื นทใี ชส้ กุลหยปู กป้องสกุล เถา\" เขากดั ฟัน มองออกว่านางเดนิ แผนใชต้ นเป็นเกราะ ป้องกนั อกี ชนั หนึง หากมกี ารสอบสวนคดขี นึ มาจรงิ ๆ รอ่ งรอยบาดแผลยอ่ มสาวมาถงึ ชนิดอาวุธ ลกั ษณะมดี พก ทคี ลา้ ยกบั ของทหารในกองทพั เชน่ นี ทหารวงั กจ็ ะเพ่งเลง็ ไปสบื พวกบุรษุ ทเี ป็นทหารมากกวา่ สตรอี ยา่ งนาง หรอื หากเขา้ ตาจน สบื พบวา่ เป็นแผลจากมดี ของเขา ทหารวงั กจ็ ะปิดปากสนิท ไมก่ ลา้ เอาไมซ้ มี างดั ไมซ้ งุ แค่ ทหารชนั ตํามใี ครกลา้ มาใสค่ วามแมท่ พั ใหญ่ สบื ตอ่ ไปกม็ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 4 แตเ่ จอตอ ดงั นนั คดนี จี ะตอ้ งเงยี บลงไปในทางหนึง นางหลอกลอ่ ซา้ ยขวาและเกง่ กาจเรอื งหยบิ ยมื อาํ นาจของ ผอู้ นื เพอื ป้องกนั ตนเอง \"อยา่ คดิ เอาความออ่ นแอของสตรเี พศมาตบตาขา้ \" เขาทวี ความโกรธขนึ ไปอกี \"เจา้ มนั นางมาร คดิ ถงึ แตต่ วั เอง เจา้ แผนการ คดิ อา่ นทกุ อยา่ งลว้ นเหน็ แกต่ วั ทงั สนิ !\" นางสง่ เสยี งอกึ อกั ในลาํ คอเพราะหายใจไมอ่ อก พยายาม แกะแขนเขาออกจากกาย แต่สตรผี หู้ นึงกบั แมท่ พั พทิ กั ษ์ แผน่ ดนิ หญงิ สาวยอ่ มไมม่ สี ทิ ธไิ ปเทยี บเรอื งแรงกบั เขา \"ใช!่ \" นางตะเบง็ เสยี งพรอ้ มนําตาทไี หลลงจากหางตา \"ขา้ เหน็ แกต่ วั เหน็ แกต่ วั ทสี ดุ ... แลว้ พวกมนั เลา่ ! พวกมนั ที ทาํ ชวี ติ ของขา้ ยอ่ ยยบั ป่นปี พวกมนั ทที าํ ลายขา้ ครงั แลว้ ครงั เล่า พวกมนั ทเี หยยี บบนซากศพของขา้ ขนึ ไปหา อาํ นาจ ทําไมพวกมนั ถงึ ไมถ่ กู ตราหน้าเป็นมารบา้ ง!\" นาง ใชน้ ิวจมิ ลงบนหวั ตวั เองพลางระเบดิ โทสะใสเ่ ขา บน ใบหน้างดงามมนี ําตาเปรอะเปือนแตส่ หี น้ากลบั แสดง ไมไ่ ดค้ วามเศรา้ โศก แตก่ ลบั เป็นความแคน้ ลกึ ลาํ และแรง อาฆาตทปี รากฎออกมาใหเ้ หน็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 5 \"ทาํ ไมถงึ มแี ต่ขา้ คนเดยี วทตี อ้ งทนรบั คาํ ครหา!\" ชาตกิ อ่ น นางไมข่ อ้ งเกยี วกบั ใคร ไมเ่ คยทาํ รา้ ยใคร ไมเ่ คยกอ่ บาป มหนั ต์ แลว้ ดเู ถดิ ว่านางไดส้ งิ ใดตอบแทน \"หากขา้ มที างอนื ใหเ้ ลอื ก ขา้ ยอ่ มไมด่ งึ ทา่ นเขา้ มา เกยี วกบั เรอื งนี\" นางปลอ่ ยใหน้ ําตาไหลอยา่ งไมใ่ ยดแี ลว้ กลา่ วคาํ ทจี รงิ ใจตอ่ เขาทสี ุด \"เสยี แตว่ า่ คนอยา่ งขา้ สนิ ไร้ หนทางใหเ้ ดนิ แลว้ \" หากนางไมท่ าํ กเ็ ป็นนางเองทจี ะตาย ตวั นางสนั ไปทงั สรรพางคค์ ลา้ ยจะพยงุ รา่ งไวไ้ มอ่ ยู่ อารมณ์เกรยี วโกรธทะยานสงู เขาเองกน็ งิ สนทิ ไปตงั แต่ที นําตาใสๆ หยดออกมาใหเ้ หน็ ความแคน้ ทไี ดส้ มั ผสั นนั ลาํ ลกึ จนเขารบั รไู้ ดถ้ งึ จติ สงั หารทนี างมี \"นนั ไมใ่ ชข่ อ้ อ้าง\" เขาลดความดดุ นั ลงแตย่ งั ไมป่ ลอ่ ยนาง ไป \"เจา้ ตอ้ งชดใชก้ บั เรอื งนี!\" \"ได\"้ นางจบั มอื ทจี บั มดี ของเขาขยบั คมมดี ใหแ้ นบเนอื มากขนึ \"ทา่ นฆา่ ขา้ ไดเ้ ลย\" เฉนิ เฟยฉเี องตกใจไมน่ ้อย มองรอยเลอื ดทซี มึ จากปลาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 6 มดี แลว้ กลายเป็นเขาเองทยี อื มอื ไมใ่ หก้ ดมดี ลกึ ลงไปใน ลาํ คอนาง สตรผี นู้ ีไมไ่ ดพ้ ดู เลน่ นางบอกใหฆ้ า่ กค็ อื ฆา่ ไมค่ ลา้ ยคาํ ประชดประชนั แววตานางไมเ่ กรงกลวั ความตาย ไม่ หวาดหวนั กบั ความเจบ็ ปวด คลา้ ยเตรยี มใจมานานแลว้ \"ฆา่ ขา้ สิ หรอื ทา่ นอยากจบั ขา้ สง่ ทางการ?\" นางปล่อยมอื แลว้ ยนื สองแขนสง่ ใหเ้ ขา \"จบั ขา้ ไปเลย... จบั ขา้ ไปได้ เลย\" \"เจา้ บา้ ไปแลว้ \" \"ใช\"่ นางยมิ จาง สดู หายใจลกึ เพอื หยดุ นําตาไมใ่ หไ้ หล \"และตอ่ ไปขา้ จะบา้ ยงิ กว่านี\" \"นางมาร\" เขามองประเมนิ นางแลว้ ไดแ้ ต่เอ่ยคาํ นนั \"ใช\"่ \"นางจงิ จอก\" เขาวา่ อกี \"อมื \" นางยอมรบั แต่โดยดี \"เจา้ ...\" เขาชกั มดี กลบั ใชม้ อื ขา้ งทกี ดนางไวเ้ ชยคางนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 7 ชายหนุ่มขยบั เขา้ ใกลจ้ นสมั ผสั ไดถ้ งึ ไอรอ้ นจากกายของ หลวิ จา้ วเวย่ ดวงตาทมี นี ําตาคลอของนางชอ้ นขนึ มองชายหนุ่ม เป็น จงั หวะเดยี วกบั ทที า่ นแมท่ พั ขยบั เขา้ มาใกลเ้ พอื มองรอย แผลทคี อนาง ทาํ ใหส้ องหนุ่มสาวต่างฝ่ายตา่ งชะงกั นิงงนั เฉนิ เฟยฉตี วั สงู กวา่ นางมาก เขาตอ้ งกม้ ลงมาในขณะที โฉมสะคราญเงยหน้าขนึ ไป สองสายตาประสานลกึ ซงึ ลาก พาความรสู้ กึ ของชายหนุ่มเขา้ สหู่ ว้ งภวงั ค์ ใบหน้าของนางกระจา่ งใสแมจ้ ะไมพ่ อกแป้งหรอื แตม้ ชาด สองแกม้ มรี อยเลอื ดฝาดแตม้ แตง่ ราวกบั ถูกประทนิ โฉมไว้ โดยเทพธดิ า ยงิ ยามทเี พงิ รอ้ งไหเ้ ชน่ นี ทงั ตาจมกู ของ นางลว้ นแดงขนึ มาชดั เจน ตากลมโตของนางยามนมี ี แมน่ ําปรมิ เอ่อ นัยตาสะทอ้ นวบิ วบั กบั แสงสวา่ งชวนใหผ้ ู้ พบเหน็ ใจอ่อนสงสาร หากนีเป็นอุบายหญงิ งาม สตรผี นู้ ีกค็ งสามารถนําพา กองทพั ชนะทกุ สงครามไดเ้ ป็นแน่ แคไ่ ดเ้ หน็ นําตาของ นางไมก่ หี ยด กบั สหี น้าเป็นทกุ ขท์ ่วมทน้ ของนางกท็ าํ ให้ หนิ ผาทไี มเ่ คยเหลอื บแลสตรใี ดอยา่ งเฉนิ เฟยฉรี สู้ กึ วา้ วนุ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 8 ไมส่ งบ เขาเลอื นสายตาเกบ็ ทกุ รายละเอยี ดบนใบหน้าหญงิ สาว ชวั ขณะใกลช้ ดิ ถงึ เพยี งนีกลบั ไมเ่ หน็ รอยตาํ หนิใหร้ สู้ กึ รงั เกยี จเลยแมแ้ ตน่ ้อย กลบั กนั กลบั ยงิ ทาํ ใหต้ อ้ งยอมรบั วา่ นางงดงามอยา่ งหาทเี ปรยี บไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ตาคมเลอื นมาหยดุ บนรมิ ฝีปากอวบอมิ สสี ดสวยของมนั ชา่ งชวนใหผ้ คู้ นคดิ อยากจะชมิ รสชาตเิ สยี จรงิ สองหนุ่มสาวนิงเงยี บอยเู่ ชน่ นนั หลวิ จา้ วเวย่ เผลอกลนั หายใจยามทชี ายหนุ่มเลอื นหน้าเขา้ มาใกล้ นางคดิ จะรงั เทา้ ถอยหนแี ต่แผน่ หลงั ไรท้ างกา้ ว หวั ใจน้อยๆ ในอกของ นางเต้นราวกบั กลองรบ ยงิ รสู้ กึ ถงึ ไอรอ้ นจากกายของ เฉนิ หรงปัวยงิ ทาํ ใหร้ า่ งเลก็ ตกประหมา่ มอื ไมห้ รอื แมแ้ ต่ ความคดิ กลบั ไรท้ วี าง นําตาของนางพลนั หยดุ ไหล มแี ตเ่ สยี งความออื องึ ใน สมองทที าํ ใหน้ างคดิ อ่านอนั ใดไมท่ นั จนทาํ ไดเ้ พยี งยนื นิง เป็นหนุ่ ถูกดงึ ดดู ใหจ้ มลกึ เขา้ ไปในดวงตาดาํ สนิทดงั มกุ ทะเลของเขา \"คุณหนู... คณุ หนูเจา้ ขา\" เงาของอาเจนิ มาหยุดทหี น้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 9 ประตู นางคอ้ มตวั พลางรอ้ งเรยี ก หลวิ จา้ วเวย่ สะดงุ้ แตน่ างชา้ กวา่ เฉนิ เฟยฉี ชายหนุ่มตวดั รา่ งนางมว้ นขนึ ไปวางบนเตยี งสว่ นตวั เขาใชผ้ า้ หม่ คลุม ซอ่ นดา้ นหลงั นางทนี อนตะแคงอยู่ หญงิ สาวใจเตน้ กระหนํา ยามทอี าเจนิ เปิดประตูเขา้ มาผา้ หม่ ยงั วางลงไมเ่ รยี บรอ้ ยเสยี ดว้ ยซํา จา้ วเว่ยไมเ่ คยตอ้ งรบั มอื สถานการณ์ทตี นไมไ่ ดค้ าํ นวณ กอ่ นเช่นนีจงึ ทาํ ไดเ้ พยี งปิดตาลง ทาํ ทา่ นอนตะแคงงบี อยู่ บนเตยี ง \"อา้ ว\" อาเจนิ นกึ วา่ คณุ หนูยงั เขยี นอกั ษรอยแู่ ตพ่ อมองไป ทโี ต๊ะกลบั ไมพ่ บคน นางหนั มองทวั หอ้ งเหน็ วา่ คุณหนูงบี อยบู่ นเตยี งกพ็ รลู มหายใจ \"หลบั เสยี แลว้ \" อาเจนิ ไมค่ ดิ จะเขา้ ไปกวนเจา้ นาย นางจดั การประคอง กานําชาเยน็ ชดื บนโตะ๊ ออกไปเปลยี นแทน หลวิ จา้ วเวย่ ไดย้ นิ เสยี งปิดเปิดประตกู ห็ รตี าดวู า่ สาวใช้ ออกไปหา่ งหอ้ งแลว้ จงึ คดิ จะหนั ไปเตอื นเขาแตเ่ มอื หนั ไป กลบั พบวา่ ใบหน้าเขาอยหู่ า่ งแคค่ บื เท่านนั ปลายจมกู ทงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 0 สองเกอื บจะชดิ กนั อยรู่ อมรอ่ \"ทา่ น...\" นางไมร่ จู้ ะกลา่ วคาํ ไหนกบั ความใกลช้ ดิ ทไี มไ่ ด้ ตงั ใจเช่นนี เขาสบตานางอยอู่ ดึ ใจหนึงกอ่ นดดี ตวั ขา้ มออกมายนื นอก เตยี ง \"เรอื งวนั นีนบั วา่ เจา้ ตดิ คา้ งขา้ \" เขาลูบเสอื ผา้ ตนเอง สดู หายใจลกึ หญงิ สาวลุกขนึ ยกมอื ลบู ผมตวั เองทาํ สหี น้าไมถ่ กู ทา้ ยสดุ จงึ ประคองมอื คาราวะเขา \"นบั ว่าขา้ ผดิ ตอ่ ทา่ น วนั หน้าขา้ จะชดเชยใหแ้ น่\" \"ดี เจา้ นบั วา่ ตดิ หนีขา้ แลว้ \" \"เจา้ ค่ะ\" นางกล่าวไมท่ นั จบคาํ เขากก็ ระโดดออกจาก หน้าต่างไป หญงิ สาวพน่ ลมหายใจยาว กม้ มองตวั เองทยี งั นงั อยบู่ น เตยี ง มองผา้ หม่ ทยี บั ยน่ แลว้ เมม้ ฝีปากเขา้ หากนั แน่น มอื ขาวแตะไปทรี อยแผลตรงลาํ คอดเู ลอื ดทเี ลอะตดิ มอื มา ดว้ ยสหี น้าเยน็ ชาไมแ่ ยแส ในหอ้ งนอนเหลอื เพยี งตวั นางลาํ พงั หลวิ จา้ วเวย่ วาด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 1 สายตามองดวงอาทติ ยท์ กี าํ ลงั มุง่ หน้าสทู่ ศิ ตะวนั ตก หวั ใจ ทกี ระหนําเตน้ รวั เรว็ แปรเปลยี นเป็นเชอื งชา้ เยอื กเยน็ ดงั เดมิ หญงิ สาวเดนิ กลบั ไปหยุดทหี น้าโต๊ะเขยี นอกั ษร เลอื น ตําราทปี ิดบงั ตวั หนงั สอื ทนี างเขยี นออกกอ่ นจะยกยมิ มมุ ปาก รา่ งเลก็ ทงิ กายลงบนเกา้ อไี มแ้ ขง็ แรง นิวมอื งดงาม ประคองพกู่ นั ขนึ อกี ครงั ลกู แกว้ ในตากลบั มาจดจอ่ อยกู่ บั หมกึ สดี าํ สนทิ ทถี ูกร่างลงบนกระดาษเนือดี ...ปล่อยผา่ นเวลาทงิ ไปกบั ตาํ ราและตวั อกั ษร เฝ้ารอยาม วกิ าลยา้ ยเขา้ มาเยอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 2 แสนชงั # 17. เสน่หน์ าง หลวิ เฉยี นสาวเทา้ ยาวๆ มาหยุดยนื ทหี น้าหอ้ งของบตุ รี คนรอง สหี น้าของเขาเครง่ เครยี ดยาํ แยถ่ มงึ ตงึ สายตาเพ่ง เขมง็ กวาดดูเหล่าสาวใชห้ รอื แมแ้ ต่เจนิ ฮยุ่ เหมยพเี ขา้ หน้าหลวิ จา้ วอวไี มต่ ดิ ตอ้ งเวน้ ทางถอยหา่ งจากเตยี งของ หญงิ สาวทเี อาแตร่ อ้ งไหแ้ ละตะโกนดงั ลนั \"บดิ า!\" หลวิ จา้ วอวรี อ้ งขนึ เมอื เหน็ หลวิ เฉยี น นางถลาเขา้ มากอดขาเขาไวแ้ ลว้ เรมิ ฟูมฟาย \"บดิ าท่านตอ้ งเรยี กรอ้ ง ความเป็นธรรมใหข้ า้ ตอ้ งเรยี กรอ้ งความเป็นธรรมใหส้ กลุ หลวิ นะเจา้ คะ บดิ า! ทา่ นตอ้ งจบั คนทที าํ เรอื งพวกนีเขา้ คกุ ใหไ้ ด้ ตอ้ งทาํ ใหม้ นั ทุกขท์ รมานไปชวั ชวี ติ ทคี ดิ ทาํ แบบ นีกบั เรา!\" หญงิ สาวกลา่ วอยา่ งอาฆาต พยายามกอดขา หลวิ เฉยี นเอาไวแ้ น่น เจนิ ฮยุ่ เหมยพยายามแกะบุตรสาวออกแตน่ างไมอ่ าจสู้ แรง หลวิ เฉยี นปรายตามองสภาพกระเซอะกระเซงิ ของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 3 บตุ รแี ลว้ ไดแ้ ต่สดู หายใจลกึ อยา่ งอดทน \"บดิ า! ทา่ นตอ้ งเอาเรอื งพวกมนั ใหถ้ งึ ทสี ดุ เอาพวกมนั มา สบั เป็นหมนื ชนิ ใหไ้ ด!้ บดิ า ทา่ นตอ้ งกราบทลู ฮอ่ งเต้ ให้ พระองคป์ ระทานความเมตตาใหเ้ รา ท่านอยา่ ใหค้ นทํา รอดไปไดน้ ะเจา้ คะ บดิ า บดิ า!\" หญงิ สาวเรง่ เรา้ หลวิ เฉยี นอยา่ งไรส้ ติ คดิ แต่ว่าบดิ าเป็นขนุ นางใหญ่ เรอื งนียอ่ ม ตอ้ งใหบ้ ดิ าจดั การใหถ้ งึ ทสี ดุ \"บดิ า ทา่ นจะปลอ่ ยเรอื งนีไปไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด พวกมนั ฆา่ หล วนซขี องขา้ ท่านตอ้ งเร่งรดั ทางการใหส้ บื สวน ทา่ น---\" เพยี ะ! \"นายทา่ น!\" เจนิ ฮยุ่ เหมยกรดี รอ้ งเมอื หลวิ เฉียนงา้ งมอื ตบ หน้าหลวิ จา้ วอวจี นนางกระเดน็ หญงิ สาวรสู้ กึ ชาไปทงั ใบหน้าและสมองมนึ งง จา้ วอวยี ก มอื ทสี นั เทาขนึ แตะบนแกม้ ดา้ นทถี กู ตบ ก่อนจะไลส่ ายตา กลบั ไปมองหลวิ เฉยี นทยี นื จอ้ งตนอยู่ หลวิ จา้ วอวกี ระถด ตวั หนีเขาอยา่ งหวาดกลวั \"บดิ า...ทําไมกนั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 4 \"โงเ่ งา่ !\" หลวิ เฉยี นตะคอก กา้ วเขา้ มาใกลห้ ลวิ จา้ วอวที ี สภาพดไู มไ่ ด้ \"สกลุ หลวิ ของขา้ วางตวั สงบสงู สง่ มี ภาพลกั ษณเ์ ออื อารยี ต์ ่อคนทงั สงู ตาํ ไมข่ อ้ งแวะสงิ โสมม และขวั อาํ นาจไหน แลว้ เจา้ ยงั มาบอกใหข้ า้ ทลู ฝ่าบาท เรอื งนีอกี ร?ึ \" เขาใชน้ วิ ชจี มิ หน้าผากหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ผลกั จนหน้าหงาย \"คดิ แตฟ่ ูมฟายไรส้ ตจิ นไมม่ หี วั คดิ ไปแลว้ รึ เจา้ รหู้ รอื ไมห่ ากคนนอกรเู้ รอื งนีเขา้ จะเป็นเชน่ ไร ...เจา้ ยงั จะมที ยี นื ในหมสู่ กลุ ชนั สงู อกี ไดห้ รอื ? แมแ้ ตข่ า้ จะมวี นั กา้ วหน้าไดอ้ กี หรอื ?\" \"ทา่ นพ\"ี เจนิ ฮยุ่ เหมยเขา้ มาประคองหลวิ จา้ วอวที กี าํ ลงั นิง องึ ดว้ ยความสงสารจบั ใจ \"จาํ ใสใ่ จเจา้ ไว้ คนสกลุ หลวิ ของขา้ ไมเ่ คยขอ้ งแวะสงิ สกปรกพวกนนั อยา่ วา่ แต่กนิ แมแ้ ตม่ องกไ็ มเ่ คย หากมี เรอื งนีหลดุ ออกไปแมแ้ ต่ครงึ คาํ ขา้ จะสง่ เจา้ ไปเฝ้าศาล บรรพชน\" หลวิ เฉยี นตวดั สายตามองบา่ วทงั หอ้ ง \"พวก เจา้ กด็ ว้ ย หบุ ปากเอาไวใ้ หด้ ี เรอื งนีถา้ มคี นนอกเอาไปพดู เหลวไหลเมอื ไหรข่ า้ ไมส่ นวา่ ใครเป็นคนพดู ออกไผ แตจ่ ะ โบยใหต้ ายทงั หมด\" \"เจา้ ค่ะนายทา่ น!\" เหลา่ สาวใชร้ บี คกุ เขา่ โขกหวั ใหเ้ ขาตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 5 สนั งนั งก \"บดิ าทา่ นจะปลอ่ ยเรอื งนีไปหรอื เจา้ คะ!?\" หลวิ จา้ วอวรี อ้ ง อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ แววตาของนางสบั สนไปครกู่ อ่ นจะรอ้ งขนึ \"พวกมนั ทาํ กบั เราเชน่ นี ทา่ นจะปลอ่ ยไปหรอื เจา้ คะ!?\" ยงิ นางตะเบง็ เสยี งรอ้ งดวงตาหลวิ เฉยี นกย็ งิ เยน็ ชา ประหนึงนําแขง็ ยามปกตเิ ขากเ็ หน็ ลกู ชายมคี า่ กวา่ ลกู สาวอยแู่ ลว้ หากเป็นลกู สาวทมี หี วั คดิ กย็ งั พออุม้ ชไู ดบ้ า้ ง แต่ลกู สาวทไี รค้ า่ จะทาํ การใดกไ็ มอ่ าจนํามาสง่ เสรมิ ได้ สาํ หรบั เขานนั ไมต่ า่ งจากคนแปลกหน้า \"อวเี ออรเ์ รอื งนีมนั ใหญ่กวา่ ตวั เจา้ นัก ฟังแมส่ กั หน่อย เถดิ \" เจนิ ฮยุ่ เหมยกลวั หลวิ เฉยี นจะตบบุตรอี กี จงึ รบี ชงิ พดู \"เจา้ กร็ วู้ า่ คนในถงเยยี นแบง่ แยกขาวดาํ ถูกผดิ ชดั เจน ยงิ เป็นสกลุ มชี อื ยงิ ตอ้ งดาํ รงตนอยใู่ นศลี ธรรม หากแปด เปือนแมส้ กั เลก็ น้อยราษฎรกจ็ ะสนิ ไรค้ วามนบั ถอื แลว้ ถา้ เอาเรอื งนีไปแจง้ ทางการอยา่ งเจา้ ว่า ชอื เสยี งบดิ าเจา้ จะ เสยี หาย ชอื เสยี งสกลุ หลวิ อกี เล่า ใตห้ ลา้ นีมกี คี นทไี ม่ อยากเหน็ สกุลหลวิ ไดด้ ี หากคนเหลา่ นนั ฉวยโอกาสใส่ไฟ เพมิ คนสกุลหลวิ จะไมเ่ ป็นทรี งั เกยี จในถงเยยี นร?ึ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 6 \"ไม.่ ..\" หลวิ จา้ วอวใี บหน้าบดิ เบยี วราวกบั ฟังเรอื งแสลงหู \"คดิ ถงึ อนาคตของบดิ าเจา้ คดิ ถงึ ตวั เจา้ เอง วนั หน้าจะมี สกลุ ดๆี สกลุ ใดกลา้ สขู่ อเจา้ หากเจา้ มชี อื เสยี งแปดเปือน เช่นนนั เรอื งนีไมอ่ าจกลา่ วออกไปไดแ้ มแ้ ตค่ รงึ คาํ เจา้ ลมื ไปเสยี เถอะ\" \"ไม!่ ทา่ นแม่ ทา่ นจะปลอ่ ยมนั ไปไมไ่ ด!้ \" หลวิ จา้ วอวสี นั ไปทงั รา่ ง นางเคยี ดแคน้ ยงิ นกั \"หากไมแ่ จง้ ทางการกส็ ง่ คนของเราไปจดั การสเิ จา้ ค่ะ ใชค้ นของเรา...\" \"ไมไ่ ด\"้ หลวิ เฉยี นว่าเสยี งเฉยี บ \"ขา้ จะไมส่ ง่ คนออกไป เพ่นพา่ นในวงั ของฝ่าบาท เจา้ ตงั สตแิ ลว้ หบุ ปากเสยี \" \"ไม!่ ไม!่ \" จา้ วอวกี รดี รอ้ งพยายามดนิ รนจะเขา้ ไปหาบดิ า แตเ่ จนิ ฮุย่ เหมยรงั นางไวไ้ มอ่ าจปลอ่ ยใหน้ างสรา้ งความ ราํ คาญใหส้ ามมี ากกวา่ นี หญงิ สาวดนิ รนอยคู่ รหู่ นึงพลนั สมองกเ็ รมิ คดิ นกึ ไปถงึ สาวใชส้ กุลหยทู ตี อ้ งรบั เคราะหแ์ ทนหยผู งิ เหยยี นจนตาย นกึ ไปถงึ คนสกลุ เถาทตี อ้ งเกบ็ งาํ ความคบั ขอ้ งใจเพอื รกั ษาภาพลกั ษณ์ ทกุ อยา่ งลว้ นเป็นแผนการทนี างเคยใช้ มาวนั นีกลบั เป็นนางตอ้ งเสยี สาวใชค้ ใู่ จ ทงั ยงั ตอ้ งปิดปาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 7 เกบ็ งาํ ความแคน้ เอาไวอ้ กี สารเลว! นางมองหลวิ เฉยี น รแู้ น่วา่ บดิ าจะปลอ่ ยผา่ นเรอื งนีไป เหมอื นทที า่ นยายเคยพดู ถงึ เถาเฝิงชงิ แมฮ้ หู ยนิ ของเขา จะตอ้ งลม้ เพราะถูกคนจดั ใหก้ นิ ของแสลงแตเ่ ขาจะตอ้ งจาํ ใจปล่อยไป ทงั ยงั ไมอ่ าจสง่ คนไปสบื สาววนุ่ วายในวงั ให้ ฝ่าบาทคลางแคลงพระทยั หลวิ เฉยี นกเ็ ป็นเชน่ นนั เขา หลกี เลยี งจะทาํ ตวั ใหฝ้ ่าบาทราํ คาญ และวางตวั สงู สง่ รบั ใชโ้ อรสสวรรคเ์ พยี งผเู้ ดยี ว ยอ่ มไมม่ ที างวาง อํานาจบาตรใหญเ่ ทยี วใหค้ นไปวนุ่ วายในวงั ของฝ่าบาท แน่ นีเป็นทางรอดทนี างเคยใชบ้ บี บงั คบั สกลุ เถา มาบดั นพี วก มนั ทาํ รา้ ยนางแลว้ ใชท้ างรอดเดยี วกนั บบี บงั คบั นาง หลวิ จา้ วอวนี ําท่วมปาก อยากจะตะโกนกน่ ดา่ คนสกุลหยู และหลวิ จา้ วเว่ย แตน่ างตอ้ งกลนื คาํ พวกนนั เอาไวใ้ นอก เพราะทงั บดิ าและมารดาต่างไมเ่ คยรวู้ า่ นางทาํ สงิ ใดลงไป บา้ ง หากเปิดเผยออกไปรงั แตจ่ ะสรา้ งหายนะใหต้ วั เอง เมอื อดั อนั ถงึ ขดี สดุ หญงิ สาวจงึ เกรง็ ไปทงั รา่ ง ปากพราํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 8 รอ้ งตะโกน \"ขา้ ไมย่ อม! ขา้ ไมย่ อม!\" อยตู่ ลอด หลวิ เฉยี นสา่ ยหน้าราํ คาญใจ ชนี ิวใสเ่ จนิ ฮุย่ เหมย \"ดู บุตรสาวของเจา้ ใหด้ ี หากยงั ไมร่ จู้ กั คดิ กอ็ ยา่ ปลอ่ ยออกไป จากหอ้ งนีเดด็ ขาด หากนางกอ่ เรอื ง ขา้ เอาเรอื งเจา้ แน่\" \"ทา่ นพ!ี \" เจนิ ฮุย่ เหมยนําตาตกรบี กอดหลวิ จา้ วอวไี ว้ รา่ งสงู ของเจา้ กรมอากรกา้ วขา้ มประตูออกมา เขาสงั เสยี ง ดงั อยา่ งไรเ้ ยอื ใย \"ขงั นางไว้ หากยงั ไมส่ งบใจอยา่ ใหอ้ อก จากหอ้ งแมค้ รงึ กา้ ว ไมเ่ ชน่ นนั ขา้ จะโบยพวกเจา้ ใหต้ าย!\" กล่าวจบกส็ ะบดั แขนเสอื เดนิ หนไี ป หลวิ จา้ วอวมี องตาแผน่ หลงั หลงิ เฉยี นแลว้ ยงิ คลุม้ คลงั นางดดี ดนิ รอ้ งตะโกนเรยี กรอ้ งความยุตธิ รรมไมห่ ยดุ เจนิ ฮุย่ เหมยตอ้ งสงั ใหส้ าวใชจ้ บั ตวั บตุ รสาวไปวางไวบ้ นเตยี ง แลว้ ใชผ้ า้ มดั ไมใ่ หน้ างอาละวาด ผเู้ ป็นมารดานําตาซมึ มองสภาพทกุ ขท์ รมานของบุตรี แลว้ สะทอ้ นใจยงิ นกั ยงิ เมอื คดิ ถงึ ความไรน้ ําใจของสามกี ็ ยงิ ทาํ ใหน้ างปวดใจจนนําตาตกใน * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 9 อาเจนิ ปรนนิบตั เิ ตรยี มนําใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ แลว้ ยนื รอจน หญงิ สาวอาบนําเสรจ็ กเ็ ขา้ ไปชว่ ยนางเชด็ ตวั สาวใชม้ อง จา้ วเวย่ สวมชดุ เตรยี มนอนกอ็ ดประหลาดใจไมไ่ ด้ \"คนื นีคณุ หนูจะไมอ่ อกไปหรอื เจา้ คะ?\" จากทเี ป็นคนคอย หา้ ม บดั นีอาเจนิ กลายเป็นคนดตู น้ ทางไปแลว้ นางแน่ใจ ว่าทคี ณุ หนูออกไปยามคาํ คนื นันมเี หตุผลจาํ เป็นบาง ประการ ดงั นนั หนา้ ทขี องนางคอื ชว่ ยดแู ลและปิดบงั สายตาของผูอ้ นื \"ไมล่ ่ะ คนื นีขา้ จะนอนเรว็ \" \"อา้ ว\" อาเจนิ แปลกใจ แต่เหน็ ทา่ ทางไมอ่ ยากพดู จาของ หลวิ จา้ วเวย่ กพ็ ยกั หน้ารบั คดิ วา่ ดเี หมอื นกนั คณุ หนูจะได้ พกั ผอ่ นมากๆ \"เจา้ มอี ะไรกไ็ ปทาํ เถอะ ขา้ อ่านตาํ ราอกี ครกู่ จ็ ะนอนแลว้ \" พอแต่งตวั เสรจ็ หญงิ สาวกก็ ล่าวเชน่ นนั อาเจนิ ขานรบั นายสาวแลว้ ออกไปจากหอ้ งแมจ้ ะคลางแคลงใจอยบู่ จน อดหนั ไปมองหลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ด้ แต่สดุ ทา้ ยเหน็ ทา่ ทาง คณุ หนูไมค่ ลา้ ยจะแอบออกไปดา้ นนอก แถมยงั เลอื กสวม ชุดนอนปกตกิ ต็ ดั ใจจากไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 0 โฉมสะคราญทาํ ตามทพี ูด นางอา่ นตาํ ราและเขยี นอกั ษร อกี ครใู หญแ่ ลว้ กเ็ ขา้ นอนไมไ่ ดอ้ อกจากเรอื นแมแ้ ต่กา้ ว เดยี ว * ปินสเี งนิ วาววบั เมอื สะทอ้ นกบั แสงจนั ทร์ ชายหนุ่มในชดุ สี เทายนื เอามอื หนงึ ไขวห้ ลงั สว่ นอกี มอื กบั หลงั หมนุ ปินเงนิ แสนธรรมดาอยใู่ นมอื เขายนื อยใู่ กลศ้ าลาขา้ งสระใน อุทยานปทมุ มาศ ชายหนุ่มไมแ่ น่ใจวา่ เหตใุ ดตนถงึ รสู้ กึ เฝ้ารอทงั ทไี มจ่ าํ เป็น แตไ่ หนแต่ไรมายามทตี อ้ งเสดจ็ แปรพระราชฐานมาทวี งั หลงิ ซาน เขามกั จะออกมาทนี ใี นยามคาํ คนื เป็นปกติ อยปู่ ลว้ เพยี งแตน่ ้อยคนนกั ทจี ะรู้ ในปีนนั กอ่ นทอี ดตี ฮอ่ งเตจ้ ะสวรรคต หยางฮองเฮาใน เวลานนั หวาดระแวงว่าพระมารดาของเขาจะขดั ขวาง ครรภข์ องนาง อกี ทงั ทอ้ งพระโรงในยามนนั กร็ ะสาํ ระสาย แบง่ ฝักแบ่งฝ่าย พระบดิ าออ่ นแอยงิ นักเพราะอาการ ประชวร ในฐานะประมขุ ของหกตาํ หนกั หยางฮองเฮาไดใ้ ชอ้ าํ นาจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 1 ของสกุลหยางบบี ใหพ้ ระบดิ าสง่ อนั กุย้ เฟยพระมารดาของ เขายา้ ยมาประทบั ทวี งั หลงิ ซานเป็นการชวั คราว มพี ระ เสาวนียว์ า่ หลงั จากคลอดเดก็ ออกมาอยา่ งปลอดภยั แลว้ คอ่ ยใหน้ างกลบั ไป แตก่ ลบั ไดห้ รอื ... พระบดิ าประชวรหนกั ขนึ แมใ้ นฐานะฮอ่ งเตจ้ ะมสี นมเตม็ วงั แตเ่ ขาในฐานะโอรสยอ่ มมองออก เสดจ็ พอ่ ของเขา ผกู พนั ธร์ กั ใคร่พระมารดาของเขาเหนอื สตรอี นื การตดั ใจสง่ นางออกจากวงั ไมต่ า่ งจากการฆา่ ตวั ตาย คลา้ ยพระหทยั ของอดตี ฮอ่ งเตไ้ มค่ ดิ จะสตู้ อ่ อกี ต่อไปแลว้ พระองคจ์ งึ ยอมใหห้ ยางฮองเฮายา้ ยพระมารดาเขา สว่ น หนงึ เพอื ลดทอนความเคยี ดแคน้ ในใจของฮองเฮา อกี สว่ น เพอื ปกป้องอนั กยุ้ เฟยไมใ่ หต้ อ้ งประสบเคราะหก์ รรมหาก ทรงอ่อนแอลงไปกว่านี พระบดิ าระทมใจจากการตอ้ งไกลสตรผี เู้ ป็นทรี กั สว่ นพระ มารดาทรงระทมทกุ ขเ์ พราะตอ้ งขม่ ใจหา่ งจากโอรสเพยี ง องคเ์ ดยี ว เมอื มาประทบั ทวี งั หลงิ ซาน ทกุ คนื ทพี ระจนั ทร์ ขนึ นางจะมาประทบั ทอี ุทยานปทุมมาศ ทอดมอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 2 พระจนั ทร์ เฝ้าภาวนาใหก้ บั องคช์ ายใหญใ่ นตอนนนั วนั แลว้ วนั เล่า ตราบจนสนิ อดตี ฮ่องเต้ พระโอรสของนางจาํ ตอ้ งขนึ ครองราชยแ์ ทน อนั กุย้ เฟยคบั แคน้ ใจยงิ นัก ยงิ คดิ ว่าห ยางฮองเฮาใชโ้ อรสของนางเป็นเกราะกําบงั เป็นบนั ใด เพอื ซ่อนโอรสของตนไวข้ า้ งหลงั รอวนั ทฮี อ่ งเตอ้ เู่ หอตถี กู ขนุ นางกงั ฉนิ ผลกั จนลม้ ลง แลว้ คอ่ ยยกโอรสของนางขนึ แทน หวั ใจของผเู้ ป็นมารดากม็ แี ต่ความทกุ ข์ ยงิ ตอ้ งเฝ้าทนเหน็ โอรสในวยั สบิ สามปีตอ่ สกู้ บั ขนุ นางที อายคุ ราวพอ่ ตอ้ งคอยหนไี ปนอนหอ้ งขา้ ง หรอื แมแ้ ต่ บรรทมในหอ้ งของขนั ทรี บั ใชเ้ พอื หลบเลยี งคนรา้ ยทลี อบ เขา้ มาปลงพระชนมอ์ ยทู่ ุกคาํ คนื หวั ใจของผเู้ ป็นแมม่ หี รอื จะทนรบั ได้ นานวนั เขา้ พระนางกย็ งิ ตรอมใจ สุขภาพยาํ แยล่ งเรอื ยๆ ความน้อยเนือตําใจทไี มม่ อี าํ นาจพอจะปกป้องโอรส สวรรคท์ าํ ใหพ้ ระนางทุกขต์ รมยงิ นกั เพยี งสองปีหลงั จาก ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตขี นึ ครองราชย์ อนั หลงไทเฮากส็ นิ พระชนม์ ภายนอกการเสดจ็ มาพระตําหนกั หลงิ ซานคนื การหลบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 3 รอ้ นมาพงึ เยน็ แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ มเี พยี งฝ่าบาททรี ดู้ ี การมา ทนี ีทกุ ปีนนั เป็นไปเพอื ราํ ลกึ ถงึ สตรผี เู้ ดยี วทรี กั เขาจากใจ จรงิ และเป็นสตรเี พยี งผเู้ ดยี วทเี ขารกั อยา่ งจรงิ ใจ หลายปีมาแลว้ ทพี ระองคค์ อยเสดจ็ มาชมจนั ทรท์ อี ุทยาน ปทมุ มาศ ทกุ ครงั เป็นไปอยา่ งเงยี บเชยี บและสงบ ทว่าไมร่ ตู้ งั แต่เมอื ใดทกี ารมายงั อทุ ยานปทุมมาศทาํ ให้ เขาคาดหวงั จดุ ประสงคไ์ มใ่ ช่เพยี งเพอื ชมจนั ทรเ์ ป็น เพอื นพระมารดาทลี ว่ งลบั อกี ต่อไป พระเนตรคมกวาดมองปินราคาถูกในมอื มองมนั ซาํ ไปซาํ มาราวกบั ถา้ มองมนั ใหม้ ากกวา่ นีเจา้ ของมนั จะปรากฎตวั แต่พน้ ครงึ คนื ไปแลว้ ขา้ งสระบวั พนั สายกม็ เี พยี งเขายนื อยา่ งเดยี วดาย \"ฝ่าบาท\" ซุนกงกงเหน็ ว่าเลยครงึ คนื แลว้ พระองคย์ งั ไม่ กลบั ตําหนกั กลางกใ็ หน้ กึ หว่ ง จงึ แอบลอบมามองนาย เหนือหวั ตอ่ เมอื เหน็ ว่าประทบั อยเู่ พยี งลําพงั จงึ คอ้ มกาย ถอื โคมแกว้ เขา้ มากราบทลู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 4 \"ดกึ มากแลว้ นําคา้ งลงจะทาํ ใหป้ ระชวรได้ ทรงถนอมพระ วรกายดว้ ยพ่ะยะ่ คะ่ \" ฮ่องเตอ้ เู่ หอตปี รายพระเนตรมองซุนกงกงแลว้ หวั เราะใน ลาํ คอ ขนั ทผี นู้ รี บั ใชเ้ ขามาตงั แต่ครองราชยใ์ หมๆ่ แตก่ อ่ น ชอบบ่นอยา่ งไร เดยี วนีกย็ งั เจา้ กเี จา้ การเช่นเดมิ \"เรารแู้ ลว้ \" รบั สงั เชน่ นนั แต่กลบั ยงั ยนื อยทู่ เี ดมิ คลา้ ยรอ ใคร ซุนกงกงสงั เกตเหน็ ปินของสตรใี นพระหตั ถข์ องโอรส สวรรคก์ น็ ึกคาดเดาได้ \"ฝ่าบาทหากรอคน ใหอ้ งครกั ษอ์ อกไปเรยี กมาดหี รอื ไม่ พะ่ ยะ่ คะ่ \" \"เราไมร่ จู้ กั นาง\" ทรงไมไ่ ดค้ ดิ ปิดบงั ซนุ กงกง \"เชน่ นนั เหตุใดไมส่ ง่ คนไปสบื เลา่ พะ่ ยะ่ คะ่ \" คาํ วา่ ไมร่ จู้ กั นี ใชไ้ ดก้ บั โอรสสวรรคท์ ไี หน ขอเพยี งมรี บั สงั แน่นอนวา่ ประวตั คิ นผนู้ นั สาวไปจนถงึ บรรพบุรษุ สบิ แปดรนุ่ ยอ่ ม รายงานมาถงึ แลว้ \"นางไมอ่ ยากใหเ้ รารจู้ กั \" \"อา้ ว\" ซุนกงกงทาํ หน้าเกอ้ หากไมใ่ ช่คนเครง่ ครดั เขาคง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 5 ยกมอื ขนึ เกาหวั แลว้ แต่เมอื คดิ ทบทวนดกู อ็ าจจะเป็นกล ยุทธป์ ระหลาด ลกู ไมช้ นิดใหมส่ าํ หรบั พวกสตรที มี ใี จ อยากเขา้ วงั หลงั แต่ไรมากม็ เี หล่าสตรงี ดั สารพดั วธิ มี าทอดสะพานใหโ้ อรส สวรรคอ์ ยแู่ ลว้ จะเพมิ อกี สกั คนคงไมแ่ ปลกอะไร... กระมงั ขนั ทเี ฒา่ อยากจะทูลถามเหลอื เกนิ วา่ นางไมอ่ ยากให้ พระองคร์ จู้ กั พระองคก์ จ็ ะยอมไมร่ จู้ กั เชน่ นีรึ แต่เมอื เหน็ สี หน้าผ่อนคลายยามทหี มนุ ปินแสนดาดเดอื นอนั นนั ในพระ หตั ถแ์ ลว้ ซุนกงกงกเ็ ลอื กจะปิดปากแน่น คดิ ไปว่าหากนาง ทาํ ใหโ้ อรสสวรรคว์ างพระทยั ลงไดบ้ า้ งกป็ ลอ่ ยไปเถดิ อยา่ งไรฝ่าบาทกห็ าใชค่ นไรค้ วามสามารถ ไมม่ ที างลมุ่ หลงสตรจี นคลายการระวงั พระองคจ์ นเป็นภยั แน่ \"เชน่ นนั กเ็ สดจ็ กลบั ตําหนกั กลางเถอะพ่ะยะ่ คะ่ \" ซุนกงกง ตดั ใจแลว้ ทลู เสนอ \"อมื \" ทรงตอบรบั แลว้ เสดจ็ นําออกจากอุทยานปทมุ าศไป ยามนันในพระทยั มเี พยี งคาํ สามคาํ ทกี ระจา่ งชดั กวา่ แสง จนั ทรท์ สี อ่ งทาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 6 ...นางไมม่ า * \"ฝ่าบาทพะ่ ยะ่ คะ่ \" ซุนกงกงคอ้ มกายเขา้ มาในหอ้ งทรง พระอกั ษร เตรยี มจะรายงานวา่ มขี นุ นางมาขอเฝ้า แตฝ่ ่า บาทของเขาดนั ทาํ ราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ บุรษุ ในชดุ สที องประทบั นงั อยหู่ ลงั โต๊ะแสนวจิ ติ รขนาด ใหญ่ ตรงหน้ามกี องฎกี าวางอยู่ แต่เจา้ ตวั กลบั ไมไ่ ดจ้ ดจ่อ อยกู่ บั มนั ดงั ทซี ุนกงกงเคยเหน็ จนชนิ ตา กลบั กลายเป็น ชายหนุ่มนงั หมนุ่ ปินเงนิ ในมอื เงยี บๆ อยา่ งเหมอ่ ลอย คลา้ ยความคดิ โผบนิ ไปไกลกว่าราชกจิ ตรงหน้านกั \"อะแฮ่ม\" ซนุ กงกงจาํ ไดแ้ สรง้ ไอเพอื เรยี กนายเหนอื หวั เนืองจากมขี นุ นางผใู้ หญช่ ะเงอ้ คอรออยหู่ น้าประตู พอ เหน็ ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตตี วดั สายพระเนตรขนึ มองกร็ บี กราบทลู \"ฝ่าบาททา่ นราชเลขาขอเขา้ เฝ้าพะ่ ยะ่ คะ่ \" \"อมื ใหเ้ ขา้ มา\" ชายหนุ่มถอนหายใจ ยดั ปินเงนิ เยน็ ชดื เกบ็ ไวใ้ นแขนเสอื กอ่ นจะเหยยี ดหลงั ตรงรอรบั ขนุ นาง ผใู้ หญ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 7 ซุนกงกงเกบ็ ท่าทางของโอรสสวรรคไ์ วใ้ นใจเงยี บๆ กอ่ น จะเปิดทางใหฝ้ ่าบาททรงปรกึ ษาราชกจิ กบั ขนุ นางตอ่ ไป * หลวิ จา้ วเว่ยป้อนยาใหฉ้ นิ ฟ่านฟ่ านเสรจ็ กพ็ ยงุ นางใหน้ อน ลงตามเดมิ พรอ้ มสง่ ยมิ ละไม \"ทา่ นหมอบอกวา่ อาการน้า สะใภด้ ขี นึ มาแลว้ หลงั จากนีทา่ นตอ้ งบาํ รงุ ตวั เองใหด้ ี หน่อย เดก็ ในครรภจ์ ะยงิ แขง็ แรง\" \"ลกู ขา้ จะปลอดภยั ใชห่ รอื ไม?่ \" ฉนิ ซอื ยงั รสู้ กึ วติ กอยบู่ า้ ง นางลบู ทอ้ งตวั เองอยา่ งหวงแหนพลางถามหลานสาว \"หมอหลวงตรวจแลว้ ไมพ่ บวา่ ผดิ ปกตอิ ะไร เพยี งแต่ อาจจะอ่อนแอบา้ ง ดงั นนั ทา่ นจงึ ตอ้ งถนอมตวั เองใหม้ าก บาํ รงุ เขาดๆี เขาจะไดเ้ กดิ มาแขง็ แรงเจา้ คะ่ \" \"ขา้ กลวั เหลอื เกนิ \" ฉนิ ซอื ถอนหายใจ คดิ ถงึ วา่ หากตนกนิ ขนมนนั ไปมากกวา่ นนั แลว้ ต้องเสยี เดก็ ในทอ้ งไป นางคง ไมข่ ออยเู่ ป็นคน \"อยา่ วติ กอกี เลยเจา้ คะ่ ทา่ นวติ กเชน่ นพี ลอยใหท้ า่ นน้า ชายเป็นกงั วล อาจทาํ ใหป้ ่วยกนั ทงั พอ่ ทงั แม่ คราวนีจะไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 8 มคี นดแู ลเจา้ กอ้ นแป้งในทอ้ งนีนะเจา้ คะ\" จา้ วเวย่ ยมิ จรงิ ใจพลางลูบมอื ฉนิ ซอื เพอื ปลอบประโลม \"รอท่านหาย ดขี า้ จะพาออกไปเดนิ เล่น ชว่ งนีเหน็ วา่ ใกลว้ นั ทดี อกไมใ้ น อุทยานจะผลดั ดอก เหน็ กนั วา่ ภาพนนั ราวกบั ฝนดอกไม้ บนสวรรคช์ นั เกา้ ฟ้า ทา่ นตอ้ งชอบแน่ๆ\" หญงิ สาวกลา่ ว เอาใจ \"ได้ ขา้ กอ็ ยากเหน็ \" ฉนิ ซอื ยมิ จาง ตบบนหลงั มอื จา้ วเวย่ เบาๆ ก่อนจะหลบั ตาลงเพราะความอ่อนเพลยี หญงิ สาวสง่ ถว้ ยยาใหบ้ ่าวรบั ใช้ แลว้ จดั การจดั ผา้ หม่ ที นอนใหฉ้ ินซอื อยา่ งดกี อ่ นจะออกจากหอ้ งของนาง ยามทกี า้ วผา่ นหน้าตา่ งสาวงามกลบั ชะงกั ฝีเทา้ ทอดสายตาออกไปอยา่ งเหมอ่ ลอยวูบหนึง \"คณุ หนูจะออกไปขา้ งนอกหรอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ เรยี บๆ เคยี งๆ ถาม เพอื จะไดไ้ ปเตรยี มรม่ และขา้ วของสาํ หรบั ตามรบั ใช้ \"ไมล่ ะ่ สองสามวนั นรี อ้ นนกั ขา้ จะไมอ่ อกไปไหน\" \"เช่นนนั บา่ วใหค้ นไปเอานําแขง็ มาเพมิ ในหอ้ งนะเจา้ คะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 9 \"อมื ใหบ้ า่ วของฉนิ ซอื คอยดดู ว้ ย อยา่ ปลอ่ ยใหใ้ นหอ้ งน้า สะใภอ้ บอา้ วเกนิ ไป ถา้ นําแขง็ หมดกไ็ ปขอแบง่ มา\" \"ทราบแลว้ เจา้ คะ่ \" เชน่ นีตลอดสามวนั ถดั มานางจงึ มกี จิ วตั อยแู่ ต่ในเรอื นพกั คอยดแู ลฉนิ ซอื จนอาการดจี นึ ตามลาํ ดบั และเวลาทเี หลอื กอ็ า่ นตาํ รา อ่านนิยายประโลมโลก และคดั อกั ษรฆา่ เวลา ไปเรอื ยๆ หญงิ สาวทาํ ตวั ไมท่ กุ ขร์ อ้ นและไมเ่ รง่ รบี นางเกบ็ ตวั เงยี บ ไมส่ งุ สงิ กบั ใคร แมจ้ ะมเี ทยี บเชญิ ไปดงู วิ ทศี าลาสบิ ทศิ หลวิ จา้ วเวย่ กเ็ ลอื กจะบอกปัดไป โดยอา้ งเรอื งสุขภาพ ของฉนิ ซอื \"ดา้ นนอกสง่ ขา่ วว่าฮองเฮามพี ระเสาวนียอ์ นุญาตใหส้ ตรที ี ตามเสดจ็ สามารถออกไปเทยี วชมเมอื งเจอ้ เจยี งไดเ้ จา้ ค่ะ เพยี งแตต่ อ้ งเขา้ ออกตามเวลาปิดประตวู งั \" อาเจนิ เลา่ หน้าเปือนยมิ เพราะคดิ วา่ จะไดเ้ ทยี ว นางเบอื หน่ายการ อยแู่ ต่ในวงั เตม็ ที หลวิ จา้ วเว่ยไมแ่ ปลกใจกบั พระเสาวนยี น์ นั เพราะทกุ ปีจะ มชี ว่ งทที รงอนุญาตใหอ้ อกไปเทยี วนอกวงั อยแู่ ลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 0 เพยี งแตป่ ีนีดจู ะอนุญาตไวกว่าปกติ คงเป็นผลมาจากครงั ทที รงสงั คน้ เรอื นพกั เหลา่ ขนุ นางจนสรา้ งความขนุ่ เคอื งไป ทวั คราวนีจงึ คดิ จะเอาใจเหลา่ ฮหู ยนิ ทงั หลาย \"รอฉนิ ซอื ดขี นึ อกี สกั หน่อยคอ่ ยวา่ กนั เถอะ ออกไปยามนี ขา้ กม็ แี ตจ่ ะพะวง เทยี วไมส่ นุกหรอก\" \"เจา้ ค่ะคุณหนู\" อาเจนิ เหน็ ดว้ ย \"เจา้ ไปยกนําอาบ เตรยี มนําอบทขี า้ สงั ไวด้ ว้ ย คนื นีขา้ จะ ออกไปดา้ นนอก\" \"ออกไปหรอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ แปลกใจ หลายวนั แลว้ ที คุณหนูขลุกอยแู่ ตใ่ นเรอื น จนลกึ ๆ นางภาวนาใหค้ ณุ หนู ไมอ่ อกไปไหนยามราตรอี กี \"ใช่ ไปจดั การตามทสี งั \" \"ไดเ้ จา้ คะ่ \" * \"ฝ่าบาทจะทรงพลกิ ป้ายหรอื ไมพ่ ่ะยะ่ คะ่ ?\" ซนุ กงกงเดนิ นําขนั ทฝี ่ายอาลกั ษณ์เขา้ มาในหอ้ งทรงพระอกั ษร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 1 ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตลี ะสายพระเนตรจากฎกี ามาชาํ เลอื งมอง ป้ายหวั เขยี วในถาดทขี นั ทที ลู ถวาย ทรงกวาดสายตามอง ชอื เหลา่ สนมในถาดอยคู่ รหู่ นึงแลว้ ยกมอื ขนึ โบก \"ไม.่ .. อกี อยา่ งระหว่างทอี ยใู่ นตําหนกั ฤดรู อ้ น ไมต่ อ้ งเอา มาใหเ้ ราเลอื ก\" รบั สงั จบกห็ นั กลบั ไปตรวจฎกี าตอ่ ขนั ที ฝ่ายอาลกั ษณ์สบตากบั ซุนกงกงอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ แต่เหน็ วา่ ซุนกงกงพยกั เพยดิ ใหย้ กถาดออกไปตามรบั สงั กไ็ มร่ รี อ ตอ่ ตามปรกตใิ นชว่ งฤดรู อ้ นฝ่าบาทกไ็ มค่ อ่ ยเสดจ็ ฝ่ายในอยู่ แลว้ มาวนั นีจะไมเ่ ลอื กป้ายเลยจนหมดฤดรู อ้ นกค็ งไม่ แปลกอนั ใด ซุนกงกงถอนหายใจเฮอื กเดนิ ตามออกไป กาํ ชบั ขนั ทฝี ่ายอาลกั ษณ์ใหป้ ิดปากใหส้ นิท ไมเ่ ชน่ นนั พวกสนมจะตอ้ งมาโวยวายกบั เขาแน่ ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตที รงงานจนฟ้ามดื แตก่ ย็ งั ไมล่ ะสายตาจาก ฎกี ากองพะเนิน แมจ้ ะแปรพระราชฐานมาไกลถงึ เจอ้ เจยี ง แตร่ าชกจิ ไมไ่ ดน้ ้อยลงเลย ถงึ จะมสี ภาขนุ นางชว่ ยแบง่ เบางานราชการลงไปบา้ ง แต่ในฐานะโอรสสวรรค์ เขา ตอ้ งตรวจทานการทาํ งานของสภาขนุ นางอกี ทอดหนึงให้ ถถี ว้ น ดงั นนั จงึ ไมม่ สี กั วนั ทจี ะเสรจ็ งานราชการกอ่ นฟ้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 2 มดื กวา่ จะรพู้ ระองคอ์ กี ทกี ต็ อนทซี ุนกงกงเขา้ มาเตอื น จงึ ทรง ทอดสายตาออกไปนอกพระบญั ชร คนื นีเป็นคนื เดอื นมดื บนทอ้ งฟ้าไรเ้ งาของดวงจนั ทรส์ ี นวลอรา่ ม มเี พยี งแสงดาวระยบั บนฟ้าโปรง่ เทา่ นนั ซุนกงกงสงั ยกเครอื งเสวยเขา้ มาใหฝ้ ่าบาทในหอ้ งทรง พระอกั ษร รอจนพระองคเ์ สวยเสรจ็ กย็ กอ่างมาใหท้ รงสรง พระหตั ถพ์ ลางทลู ถาม \"คนื นีพระองคจ์ ะทรงเสดจ็ ดา้ นนอกไหมพะ่ ยะ่ ค่ะ?\" พระเนตรคมหลุบลงตาํ มองกองฎกี าทคี า้ งคาอยู่ \"คนื นีไม่ มพี ระจนั ทร\"์ สนิ แสงจนั ทร์ ยอ่ มไรส้ งิ ใดใหย้ ล... นนั หมายความว่าพระองคจ์ ะไมอ่ อกจากตาํ หนกั กลาง \"พะ่ ยะ่ คะ่ \" ซนุ กงกงคอ้ มกายรบั รบั สงั ก่อนจะหนั ไปสะบดั พไู่ ล่บา่ วรบั ใชค้ นอนื ในหอ้ งใหอ้ อกไป ปล่อยใหฝ้ ่าบาท ทรงงานเพยี งลาํ พงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 3 * คาํ วา่ ยวั ยวนใจชายเป็นเชน่ ไร อาเจนิ กเ็ พงิ กระจ่างใจใน คาํ คนื นี แมค้ ณุ หนูของนางจะอยใู่ นชดุ เกา่ สซี ดี ทวา่ ถูกตอ้ งตามระเบยี บแบบแผนทุกอยา่ ง แต่วนั นีกลบั ตา่ ง จากทุกวนั คณุ หนูโฉมงามของนางดคู ลา้ ยมบี รรยากาศที แปลกออกไปจากปกติ ไมว่ า่ จะทาํ สงิ ใดกช็ วนใหค้ นไมอ่ าจละสายตา อาเจนิ กดั ปากเพง่ มองหลวิ จา้ วเว่ย นึกชนื ชมในความงามเป็นเลศิ ของคณุ หนู และรสู้ กึ วา่ ตนชา่ งโชคดนี กั ทไี ดใ้ กลช้ ดิ จนได้ เหน็ ผวิ เนียนละออทกุ อณูเชน่ นี เหลา่ บุรุษทงั ใตห้ ลา้ ตอ้ งอจิ ฉานางแน่! ยงิ มองอาเจนิ กย็ งิ ไมอ่ ยากใหค้ ณุ หนูคนงามของนาง ยา่ งเทา้ ออกจากเรอื น รสู้ กึ ทงั หวงทงั กงั วล กลวั ชายใดพบ เหน็ เขา้ แลว้ จะฉุดครา่ คุณหนูไป แตค่ รนั จะหา้ มกไ็ มก่ ลา้ อกี จงึ ทาํ ใหไ้ ดแ้ คก่ ดั ผา้ เชด็ หน้า มองสง่ คณุ หนูของนาง ออกจากเรอื นไปเงยี บๆ หลวิ จา้ วเว่นถอื โคมกระจกสอ่ งทางพลางเดนิ อยา่ ง ระมดั ระวงั คนื นีเป็นคนื ขา้ งแรม ไมม่ แี สงจนั ทรส์ อ่ งให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 4 เหน็ ทาง ดงั นนั ทุกทที วั วงั แหง่ นีจงึ มดื กวา่ ปกติ แตห่ ญงิ สาวหาไดห้ วาดกลวั เพราะไมว่ า่ ทใี ด กค็ งไมม่ ดื ไปกวา่ จติ ใจของนาง จา้ วเว่ยกลบั มาทรี มิ สระบวั พนั สาย สถานทนี ดั พบของนาง กบั ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี แมบ้ ดั นีไมม่ เี งาของเขา หญงิ สาวกไ็ ม่ อนาทรรอ้ นใจ นางวางโคมกระจกลงบนโต๊ะในศาลากอ่ นจะนงั เงยี บๆ มองสระบวั ทมี ดื สนทิ กบั ทอ้ งฟ้าทวี นั นีหมดู่ าวมโี อกาส ชว่ งชงิ ความโดดเด่น หนู างไดย้ นิ เสยี งแวว่ ของตน้ ไมท้ ลี มพดั จนเสยี ดสกี นั เสยี งจงิ หรดี เรไรกรดี รอ้ งเป็นระยะ นับวา่ ชว่ ยทาํ ใหค้ นใจ สงบไดด้ ยี งิ นกั นานเขา้ หลวิ จา้ วเวย่ กเ็ รมิ ขยบั กาย นางถอดรองเทา้ ออก แลว้ เหยยี บยาํ ลงบนพรมหญา้ ราวกบั เดก็ เลก็ ๆ หญงิ สาว เดนิ เลน่ วนไปมาบนหญา้ นิม รสู้ กึ สดชนื ขนึ มาอยา่ ง ประหลาดเมอื ไดก้ ลนิ ไอดนิ และตน้ ไมร้ ายลอ้ ม ดอกบวั พนั สายในสระยงั ชกู า้ นสงู แขง่ ประชนั กนั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 5 นบั ตงั แต่มาทนี ี หลวิ จา้ วเวย่ ยงั ไมเ่ คยไดเ้ หน็ ภาพที ดอกบวั ทงั สระบานสะพรงั แมแ้ ตค่ รงั เดยี ว ทุกครงั ทนี าง มาเหลา่ ดอกบวั จะหบุ ตูมและพกั ผอ่ นราวกบั มนุษยท์ ตี อ้ ง นอนในยามวกิ าล ดชู า่ งขเี ซาเกนิ ทน รมิ ฝีปากงามยกยมิ เจา้ เล่ห์ นางขยบั ไปควา้ โคมกระจกมา ถอื ไวแ้ ลว้ เดนิ ตรงไปยงั รมิ ตลงิ สระ คดิ จะรงั กา้ นดอกบวั ที อยใู่ กลต้ ลงิ มากทสี ุด รงั แกพวกมนั ใหบ้ านออกใหน้ างชม เสยี บา้ ง ไมใ่ ชเ่ อาแตน่ อนหลบั ทุกคาํ คนื หญงิ สาวหวั เราะเสยี งใสพลางขยบั ยอ่ งเขา้ ไปดงั กลวั วา่ บวั เหลา่ นนั จะหลกี หนี นางเออื มจนสดุ ปลายมอื กย็ งั ไมอ่ าจ ควา้ ไวแ้ มแ้ ตป่ ลายกลบี ทาํ ใหน้ กึ ฮดึ ฮดั ในใจ ขยบั เหยยี บ ลงทขี อบตลงิ คดิ จะเออื มมอื ไปใกลอ้ กี หน่อย แต่โน้มจนสดุ กายกย็ งั แตะไมถ่ งึ \"ยากนักหรอื !\" พดู เองกเ็ ลกิ แขนเสอื เอง ราวกบั จะแขง่ ขนั กบั ศตั รคู ูแ่ คน้ นางจอ้ งดอกบวั กอนันอยา่ งแน่วแน่กอ่ นจะ ขยบั เขา้ ใกลร้ มิ ฝังขนึ อกี ดนิ ตรงตลงิ นนั ยอ่ มอ่อนและเปียกชนื เป็นทนุ อยแู่ ลว้ เมอื นางเหยยี บยาํ ลงแรงไปโดยไมร่ ะวงั ดนิ จงึ ลนื ไถลทาํ ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 6 หญงิ สาวเซเสยี หลกั \"กรดี !\" พรบึ ! กอ่ นทนี างจะทงิ ตวั ลงนําไปเอวบางกถ็ ูกรงั เอาไวใ้ นออ้ ม แขนกาํ ยาํ หลวิ จา้ วเวย่ ตาคา้ ง รตู้ วั อกี ทกี ต็ อนทถี ูกทงิ รา่ ง ลงบนพนื หญา้ \"ซนนกั !\" บุรษุ ทชี ว่ ยนางไวเ้ อด็ เสยี งเขยี ว ตากลมชอ้ น มองเขาแลว้ ตกใจลกุ ขนึ พรวด \"ใตเ้ ทา้ !\" นางทาํ สหี นา้ ตระหนก มองซา้ ยมองขวาแลว้ กระโจนไปหยบิ โคมแกว้ ทางหนึง หยบิ รองเทา้ ทางหนึง แลว้ ตงั ใจจะออกวงิ แต่มหี รอื ทฮี ่องเตอ้ ูเ่ หอตจี ะปลอ่ ยใหน้ างหนพี น้ ยงิ ทรง หงดุ หงดิ พระทยั มากขนึ อกี ทนี างคดิ จะหนีตนซงึ ๆ หนา้ เชน่ นี ทงั ทเี ขารอจะพบมาหลายวนั แลว้ \"คดิ จะหนไี ปไหน!?\" \"อกั !\" หญงิ สาวทถี ูกดงึ คอเสอื เอาไวเ้ กอื บจะหงายหลงั นางไอคอ่ กแคก่ ยอมวางของในมอื แลว้ ยกมอื ทงั สอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 7 ขา้ งขนึ เป็นสญั ญาณยอมแพ้ เขาจงึ ยอมปลอ่ ยเสอื ใหเ้ ป็น อสิ ระ หญงิ สาวยกมอื ขนึ ลบู อกพลางไอเอาอากาศออก ชายหนุ่มมองทา่ ทางเตลดิ เช่นนนั ของนางดว้ ยสหี น้า ทะมนึ \"เจา้ คดิ จะปันหวั ขา้ เลน่ ร?ึ \" \"ขา้ น้อยเปลา่ นะเจา้ คะ\" หญงิ สาวรบี คา้ นเสยี งสงู \"เชน่ นนั ใยเจา้ ไมไ่ ปทงี านแขง่ ชจู่ วตี ามสญั ญา\" เขากา้ ว เขา้ ไปกา้ วหนึง นางกถ็ อยไปกา้ วหนึง ดวงตาของนางลอ่ กแลก่ ชดั เจนคลา้ ยกาํ ลงั คดิ หาคาํ โกหก \"เรอื งนนั เป็นความผดิ ของขา้ น้อยเอง\" หญงิ สาวยมิ แหย เสหน้าหนีไปจอ้ งพนื หญา้ \"เช่นนนั เหตุใดเจา้ จงึ ไมม่ าตลอดหลายวนั นี หรอื คาํ พูด ทวี า่ จะเป็นสหายยามคาํ คนื ใหข้ า้ นนั เป็นแคค่ าํ พกลม\" \"เรอื งนนั ทา่ นโทษขา้ ไมไ่ ดน้ ะเจา้ คะ\" นางรบี แยง้ \"เมอื ไมก่ วี นั กอ่ นมคี นเขา้ มาลอบปลงพระชนมฮ์ อ่ งเต้ แลว้ ยงั มี สาวใชถ้ กู ฆา่ ตายดว้ ย คนในตระกลู ขา้ ถงึ เขม้ งวดเรอื งเขา้ ออกยงิ นกั ขา้ น้องหรอื จะกลา้ ลอบออกมา\" นางแกต้ วั แต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 8 เขาไมเ่ ชอื \"แลว้ ทาํ ไมคนื นเี จา้ ถงึ มา!?\" ไมใ่ ชเ่ พราะคนื นีเขาจะไมม่ าหรอกหรอื นางถงึ ไดม้ า... มอื ใหญค่ วา้ ทที อ่ นแขนของหญงิ สาวทกี ม้ หน้าอยา่ งอบั จน เหตุผล \"เจา้ พยายามหลบหน้าขา้ งนั รึ ...มนั เรอื งอะไรกนั แน่\" นางชา่ งกลา้ มาปันประสาทเขา ดวงตากรา้ วจดจอ้ งหญงิ สาวทเี อาแต่กม้ แขนกลมของ นางเลก็ นิดเดยี ว แคเ่ ขากําไวน้ างกไ็ รท้ างรอดแลว้ ชาย หนุ่มสดู หายใจลกึ รวู้ ่าสตรกี บั บรุ ษุ นนั แตกตา่ ง หากลง แรงกบั นางมากอาจกลายเป็นการทาํ รา้ ยโดยไมร่ ตู้ วั รา่ งสงู คดิ จะคลายมอื ออกจากแขนนางพลนั สายตาก็ เหลอื บไปเหน็ รอ่ งรอยทคี อของหญงิ สาว มอื ใหญเ่ ออื มไปจบั ปลายคางของนางใหเ้ ชดิ ขนึ เพอื มอง แผลทคี อนางใหช้ ดั \"เจา้ มแี ผล\" ชายหนุ่มมองหน้านางทพี ยายามหลบตา \"เจา้ ไดแ้ ผลนีมาไดอ้ ยา่ งไร?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 9 กอ่ นทเี ขาจะใชน้ ิวลบู ลงบนลาํ คอนาง หลวิ จา้ วเว่ยกย็ กมอื ขนึ ปิดแผลแลว้ กา้ วถอยไป \"ไมม่ อี ะไรเจา้ คะ่ แผลนีเพราะ ขา้ น้อยซุ่มซา่ มทาํ กระดาษบาด\" \"กระดาษร?ึ \" นางเหน็ วา่ เขาโงง่ มจนเอาขอ้ อา้ งเชน่ นีมา หลอกไดร้ ึ \"สตรคี วรถนอมเนือตวั ใหม้ าก ยงิ สตรที ยี งั ไม่ ออกเรอื น หากมแี ผลเป็นจะกลายเป็นทรี งั เกยี จได\"้ เขาวา่ พลางจบั สงั เกตดวงตาสกุ สกาวของนางทหี มน่ แสง เลก็ น้อยเมอื ไดย้ นิ หญงิ สาวฝืนยมิ จาง \"แผลเทา่ นี อกี ไมก่ วี นั กห็ ายด\"ี \"ใชไ้ ดท้ ไี หน เจา้ เป็นสตรคี วรใส่ใจรกั ษาเนอื ตวั ใหม้ ากกว่า นี\" พวกผหู้ ญงิ ในวงั หลงั ไมใ่ ชเ่ ดอื ดรอ้ นจะเป็นจะตาย เพราะแค่แผลถกู เขม็ เยบ็ ผา้ ปักหรอื สตรผี นู้ มี รี อยแผลชดั อยบู่ นลําคอ แตก่ ลบั ทาํ เฉยเชน่ นี... ประหลาดแลว้ นึกระอาใจกบั นางอยคู่ รหู่ นึงกค็ ลา้ ยฉุกคดิ บางอยา่ งขนึ มา ได้ \"เจา้ ไดแ้ ผลนีมาตงั แตเ่ มอื ไหร?่ \" ดวงตาหญงิ สาวไมน่ ิง นางพยายามหนั กายหลบแตเ่ ขา เดนิ ไปดกั ไว้ แลว้ เอ่ยขอ้ สนั นิษฐานของตน \"เจา้ ไดม้ นั กอ่ นงานชูจ่ วรี ?ึ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 0 หากเป็นเชน่ นนั ... ทนี างไมป่ รากฎกายกค็ งเพราะแผลนี แน่ \"เกดิ อะไรขนึ กนั แน่...\" หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ ขนื \"ใตเ้ ทา้ ขา้ บอกแลว้ วา่ เป็นขา้ ไมร่ ะวงั จงึ ไดร้ บั บาดเจบ็ นีแผลกแ็ หง้ แลว้ อกี ไมก่ วี นั คงหายสนิท\" สตรตี า้ ถงเชดิ ชคู วามงดงามสะอาดไรร้ าคี สตรที มี ี แผลเป็นนนั ถอื วา่ เป็นหญงิ มตี าํ หนิ บางคราวไมอ่ าจแตง่ เขา้ ตระกลู ดๆี หรอื ถูกลดทอนสนิ สอดลงราวกบั สนิ คา้ ไร้ คา่ พวกผหู้ ญงิ โดยเฉพาะสกลุ ชนชนั สงู จงึ รกั ษาเนอื ตวั มาก งานหนกั เบาลว้ นใหบ้ า่ วไพรเ่ ป็นคนทาํ มอื ไมใ่ หด้ า้ น เลบ็ ไมใ่ หส้ นั กุด ผวิ กายไมใ่ หม้ รี อ่ งรอยขดี ขว่ น ดงั นนั คาํ พดู ไมแ่ ยแสของจา้ วเว่ยจงึ คลา้ ยคําโกหก สหี น้าของฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตเี ครง่ ขนึ หลายสว่ นเมอื นึกถงึ วา่ มี คนจงใจฝากรอยแผลเอาไวบ้ นตวั นาง บนจุดทมี อง เหน็ ชดั เชน่ นี ไมใ่ ชก่ ารตดั โอกาสในชวี ติ นางหรอกหรอื นึกถงึ เล่หเ์ พทุบายของสตรฝี ่ายในแลว้ เรอื งเชน่ นีไมใ่ ชไ่ ม่ เคยมี \"อยา่ โกหกขา้ \" เขาจบั ปลายคางนางใหห้ นั มาสบตา \"มคี น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 1 ลงมอื กบั เจา้ ใชห่ รอื ไม?่ \" จา้ วเว่ยไดย้ นิ คาํ เขากร็ บี เบอื นหลบกอ่ นจะสนั หวั หลายที \"ไมม่ เี รอื งเชน่ นันหรอกเจา้ ค่ะ\" คาํ พดู ปฎเิ สธแต่ภาษากายยอมรบั ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตแี น่ใจ แลว้ ว่ามคี นทํารา้ ยนายจรงิ ๆ \"หากไมม่ อี ะไรใยตอ้ งทาํ ทลี บั ๆ ลอ่ ๆ หลกี หนีหลบหน้า ขา้ \" \"เรอื งนนั ...\" หญงิ สาวลูบรอยแผลตรงคอแลว้ เอ่ยสหี น้า สลด \"สตรที มี แี ผลเป็นนับวา่ เป็นสญั ลกั ษณ์ของโชครา้ ย ...ขา้ น้อยกลวั ทา่ นรงั เกยี จจงึ ไมก่ ลา้ พบ\" \"โงเ่ งา่ \" เขาดุ \"แผลเจา้ ยงั ไมห่ ายดี ยงั ไมน่ บั เป็นแผลเป็น ดว้ ยซํา\" \"แต่...\" \"ไมม่ แี ต่ อยา่ มาอา้ งเรอื งไรส้ าระกบั ขา้ \" \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมา่ ว ขา้ ขออภยั จรงิ ๆ เมอื ครขู่ า้ คดิ อะไรไม่ ทนั จงึ ทาํ เชน่ นนั ลงไป\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 2 \"คดิ ไมท่ นั กต็ งั หน้าตงั ตาหนขี า้ ราวกบั เหน็ ผเี ช่นนนั หรอื \" \"ไมใ่ ชแ่ คท่ า่ น... ใตเ้ ทา้ ไมว่ า่ บุรุษใด หากพบขา้ ลว้ นตอ้ ง หนีทงั สนิ \" เพอื ไมใ่ หถ้ ูกรงั เกยี จ และไมใ่ หถ้ ูกตราหน้าวา่ นําพาโชครา้ ยมาใหค้ นเหลา่ นนั เรอื งแผลเป็นกบั โชครา้ ยนีเป็นความเชอื โบราณคราํ ครึ แต่ในตระกลู สงู ยงั มคี าํ สอนทตี กทอดจากบรรพบุรษุ ทาํ ให้ ถอื เป็นธรรมทคี อ่ นขา้ งเครง่ ครดั ในบางตระกลู จงึ ไม่ แปลกทนี างจะเกรงกลวั \"ทเี จา้ ไมย่ อมมาพบขา้ กเ็ พราะเรอื งนีน่ะหรอื \" เขานกึ อยากจะตนี างขนึ มาจรงิ ๆ \"คดิ อะไรเป็นเดก็ ๆ\" \"กข็ า้ เดก็ จรงิ ๆ นีเจา้ คะ\" พอไดพ้ ูดคยุ เปิดใจ กค็ ลา้ ยความ กลา้ ขอนางจะกลบั คนื มา หญงิ สาวเอ่ยประโยคนนั พรอ้ ม รอยยมิ แรกทเี ขาไดเ้ หน็ คนื นี แตค่ วามหมายทแี ฝงในวา่ เขาแกส่ าํ หรบั นางนนั มนั ... \"โอ๊ย! ขา้ เจบ็ นะเจา้ คะ\" โดยชายหนุ่มเขกหวั มาทหี นึง หญงิ สาวกน็ ิวหน้าลบู หวั ตวั เองป้อยๆ \"ปกตเิ จา้ ใจกลา้ นกั เหตุใดเรอื งนีถงึ คดิ เลก็ คดิ น้อยขนึ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 3 ได\"้ \"กพ็ วกนางบอกขา้ ....!\" หญงิ สาวโพลง่ จะเถยี งแต่เพงิ รตู้ วั วา่ หลดุ พูดสงิ ทไี มค่ วรจงึ รบี ยกมอื ขนึ ปิดปาก ชายหนุ่มชะงกั \"พวกนางไหน?\" \"ไมม่ อี ะไรเจา้ คะ่ \" หญงิ สาวโบกมอื เป็นพลั วลั ทําทา่ ทาง คลา้ ยอยากใหเ้ ขาลมื มนั ไป ชายหนุ่มหรตี าลงอยา่ งจบั ผดิ \"คนทาํ รอยแผลนี เป็น ผหู้ ญงิ งนั หรอื ?\" \"ไมใ่ ชเ่ จา้ ค่ะ\" หญงิ สาวรอ้ งเสยี งออ่ ย ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตกี วาดมองใบหนา้ งดงามหมดจดของอกี ฝ่าย แลว้ นึกกระจา่ งบางสงิ ในใจ หากเป็นสตรนี างอนื ถา้ ตอ้ งเทยี บความงามกบั สตรที เี ลอ โฉมราวกบั เทพธดิ าเชน่ นี คงเป็นเรอื งทปี วดใจไมน่ ้อย และความปวดใจเหลา่ นนั มกั ผลกั ดนั ความอจิ ฉารษิ ยา ออกมาเสมอ งานแขง่ ชจู่ วเี ป็นงานทสี ตรกี บั บรุ ุษสามารถพบหน้ากนั ได้ หากนางปรากฎตวั สายตาบรุ ษุ เหลา่ นนั คงไมค่ ลาดจาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 4 แมค่ า้ งคาวน้อยนีแน่ หากชายในดวงใจไมเ่ หลอื บแลตนแต่เอาแตจ่ อ้ งมองหญงิ งาม เหลา่ สตรมี กั โกรธเกลยี ดหญงิ งามผนู้ นั มากกวา่ ผชู้ ายทตี นรกั ดงั นนั เพอื กาํ จดั ความปวดใจและความ รษิ ยาตงั แตเ่ รมิ การทาํ ลายค่าของโฉมสะคราญยอ่ มเป็น ประโยชน์ตอ่ พวกผหู้ ญงิ แน่ ทรงครองราชยม์ านานปานนี เรอื งในวงั หลงั ชนิดใดทไี ม่ เคยพบ ลกึ ๆ แลว้ ทรงนกึ กงั วลวา่ คนลงมอื อาจนะเป็นใคร สกั คนจากฝ่ายใน การทาํ ลายโฉมของสตรที มี โี อกาส เตะตาฮอ่ งเตม้ ากทสี ดุ ในการแขง่ ชจู่ วี นบั เป็นความ อํามหติ ทพี บเหน็ ไดเ้ ป็นปกตขิ องสตรวี งั หลงั \"พรุง่ นีเจา้ มาทนี ี ขา้ จะเอายามาให้ แผลนนั จะไมท่ งิ รอย ไวแ้ น่นอน\" และเขากไ็ มต่ อ้ งการใหน้ างทาํ ตวั หลบๆ ซอ่ นๆ อกี ดว้ ย \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ทา่ นใจดเี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" \"อมื \" มองรอยยมิ นางแลว้ ไมร่ มู้ มุ ใดในอกทรี สู้ กึ แปลบ ขนึ มา คลา้ ยพระองคไ์ มพ่ อพระทยั เลยทเี จา้ คา้ งคาวตวั นี ถูกใครอนื รงั แก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 5 \"เอ๋ ใตเ้ ทา้ ทา่ นจะพาขา้ ไปไหน?\" หลวิ จา้ วเวย่ รอ้ งเมอื ถูก มอื ใหญจ่ บั จงู นางออกเดนิ ไมบ่ อกกลา่ ว \"เมอื ครเู่ จา้ อยากไดด้ อกบวั ไมใ่ ชร่ ?ึ \" ก่อนเขาจะเขา้ ไปถงึ ตวั ยงั เหน็ นางพยายามรนหาทตี ายดว้ ยการเกบ็ ดอกบวั โงๆ่ พวกนนั อยเู่ ลย \"แหะๆ ไมแ่ ลว้ เจา้ คะ่ ไมแ่ ลว้ \" หญงิ สาวรบี กลบั ลาํ แต่ถกู ลากมาถงึ ทา่ จอดเรอื เสยี แลว้ \"ขนึ ไป\" โอรสสวรรคช์ ดี ชั นีไปยงั เรอื น้อยทลี อยเทง้ เต้งอยู่ \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ขา้ น้อยพายเรอื ไมเ่ ป็น แลว้ คนื นีกม็ ดื มดื ... อยา่ ใหข้ า้ น้อยขนึ เลยนะเจา้ คะ\" นีมนั คนื ขา้ งแรม มแี ต่ คนบา้ เท่านนั ทจี ะมาพายเรอื ตอนฟ้ามดื สนิทเชน่ นี \"ขนึ ไป\" เขายาํ \"ใตเ้ ทา้ ...\" นางยงั รรี อ \"ขนึ \" เขาว่าเสยี งแขง็ \"เสยี วมาว...\" นางรอ้ งเสยี งอ่อนทงั ยงั กะพรบิ ตาปรบิ ๆ ขอ ความเหน็ ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 6 \"....\" เขาไมเ่ อย่ ปากแต่สหี น้าประกาศวา่ หากนางไมข่ นึ เรอื กอ็ าจกลายเป็นศพใตบ้ งึ บวั แทน \"ฮอื \" โฉมสะคราญทําทา่ จะรอ้ งไห้ ยอมกา้ วขนึ เรอื อยา่ ง ทุลกั ทเุ ล ฮ่องเตอ้ ู่เหอตเี หน็ ทา่ ทางไมเ่ อาไหนของนางเชน่ นนั กใ็ ห้ ลอบยมิ ออกมา แตพ่ อนางชอ้ นตามามองกร็ บี ตสี หี น้าเครง่ ขรมึ เอาเรอื งดงั เดมิ * ซนู กงกงประคองนําแกงสงบใจเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งบรรทม คดิ จะถวายใหฝ้ ่าบาททรงเสวยกอ่ นนอน แตพ่ อกา้ วเขา้ ไปถงึ กลางหอ้ งกพ็ บวา่ บนเตยี งนนั ไรเ้ งารา่ งของโอรส สวรรค์ \"อา้ ว\" กงกงเฒา่ เอยี วกายยนื ถว้ ยนําแกงใหข้ นั ทที ตี ดิ ตาม มาดว้ ยเป็นคนถอื กอ่ นจะเดนิ ชะเงอ้ ทวั หอ้ งแลว้ ถอน หายใจเป็นระลอก ไหนกนั ทบี อกวา่ คนื นีไมม่ พี ระจนั ทร์ ไหนกนั ทบี อกจะไมอ่ อกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 7 ใยตําหนกั รา้ งเสยี แลว้ เลา่ \"กงกง จะไปตามฝ่าบาทหรอื ไมข่ อรบั ?\" ขนั ทหี นุ่มผเู้ ป็น ลกู ศษิ ยข์ องเขาถามขนึ ซุนกงกงสะบดั พูใ่ นมอื แลว้ หนั ไปสอน \"ทรงเสดจ็ ออกไป ลาํ พงั เชน่ นี ใชว่ า่ จะยอมใหเ้ จา้ กเี จา้ การตามไดเ้ สยี ทุกครงั อกี อยา่ งเจา้ ดไู ว้ เวลาเสดจ็ มาวงั หลงิ ซาน หากฝ่าบาท อยากเสดจ็ ไปไหนกอ็ ยา่ ไดข้ วางพราํ เพรอื มแี ตท่ นี ีทจี ะได้ เหน็ ฝ่าบาทออกไปเทยี วเล่นไดบ้ า้ ง\" รบั ใชโ้ อรสสวรรคม์ ายสี บิ ปี ซนุ กงกงนบั ว่าเป็นคนทแี ค่ มองพระพกั ตรก์ เ็ ดาความตอ้ งการได้ ยามปกตชิ วี ติ ในวงั หลวงนนั ฮ่องเตอ้ ู่เหอตนี บั วา่ รกั ษาระเบยี บแบบแผนเป็น อยา่ งยงิ กฎมกี ขี อ้ ผเู้ ป็นโอรสสวรรคร์ กั ษาเองทุกขอ้ นบั วา่ ทาํ ตวั ลาํ บากไมส่ มกบั เป็นผทู้ คี รอบครองใตห้ ลา้ โดยแท้ มแี ต่ยามเสดจ็ พระราชวงั หลงิ ซานทเี ป็นสถานทใี นความ ทรงจาํ ของอนั หลงไทเฮาเทา่ นนั ทจี ะทรงทาํ ตวั ตามสบาย และผอ่ นคลายจรยิ วตั ลงบา้ ง ดงั นนั พวกขนั ทกี ต็ อ้ งรจู้ กั สงั เกตใหด้ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 8 \"เป็นเชน่ นี\" ขนั ทหี นุ่มพยกั หน้ารบั ซนุ กงกงมองเขาสงั ทางสายตาใหป้ ระคองนําแกงออกไปอุ่นอกี รอบ สว่ นตวั เองกป็ ิดประตูหอ้ งบรรทมกลบั ไปรอเขา้ เวรทหี อ้ งขา้ งแทน * \"กรดี ! กรดี ! ออกไป! ออกไปใหพ้ น้ หน้าขา้ ออกไป๊ !\" หลวิ จา้ วอวปี าทงั หมอนทงั ผา้ หม่ ลงจากเตยี งจนวุน่ บ่าวรบั ใช้ ทยี กสาํ รบั เขา้ มาใหก้ ระเจงิ กนั ไปคนละทศิ พากนั ยกสาํ รบั กลบั ออกไปราวกบั หนีตาย \"คุณหนู คณุ หนูเจา้ ขา ใจเยน็ ๆ กอ่ นเจา้ คะ่ \" เสยี วชงิ หน้า แหย เหลอื แต่นางทตี อ้ งสรู้ บปรบมอื กบั หลวิ จา้ งอวใี น หอ้ งนอน แตจ่ ะไมท่ าํ กไ็ มไ่ ด้ เพราะผอู้ นื ยงั ถอื เป็นบา่ ว ของจวนหลวิ มหี น้ามรี บั ใชจ้ ปิ าถะ แต่นางมฐี านะเป็นสาว ใชป้ ระจาํ ตวั ของคณุ หนูโดยตรง แมก้ ลวั จนหวั หดกต็ อ้ ง ทาํ ใจกลา้ เขา้ ไปปลอบนายสาว \"ขา้ เกลยี ดพวกมนั เกลยี ดพวกมนั ทกุ คน!\" ความคบั แคน้ สมุ อกจนหญงิ สาวไมอ่ าจวางความไมพ่ อใจลงได้ นบั ตงั แต่เกดิ มาหลวิ จา้ วอวไี มเ่ คยถกู กบั ดกั หลุมพรางของ ผใู้ ด มแี ตน่ างวางกบั ดกั ผอู้ นื ยามตอ้ งเจอจงั ๆ กบั ตวั จงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 9 ไมต่ า่ งจากถูกหยามเกยี รตอิ ยา่ งแสนสาหสั ในใจนางลกุ โพลนไปดว้ ยเพลงิ โทสะทไี มอ่ าจสงบลงไดส้ กั วนั ภายนอกหลวิ เฉยี นใหป้ ระกาศออกไปวา่ บุตรสาวไมส่ บาย จงึ ไมร่ บั เทยี บเชญิ จากใครทงั สนิ แต่แทจ้ รงิ แลว้ เพราะ หลวิ จา้ วอวยี งั ไมอ่ าจวางความแคน้ เคอื งลงไดง้ า่ ยๆ ชวั ชวี ติ นางนนั ประสบการณ์มนี ้อยนดิ ทกุ สงิ อยา่ งลว้ นถูก ประเคนใหด้ งั ใจ เป็นดงั ไขม่ กุ บนฝ่ามอื ของเจนิ ฮยุ่ เหมย ไมเ่ คยพบพานความเจบ็ ชาํ แสนสาหสั มากอ่ น ยามนตี อ้ ง เผชญิ กบั ลกู ไมข้ นานใหญ่จงึ ไมง่ า่ ยทจี ะขา้ มผา่ นเหมอื นที หลวิ เฉยี นหรอื เจนิ ฮุย่ เหมยทาํ \"ขา้ จะฆา่ มนั ขา้ จะฆา่ พวกมนั ใหห้ มด ทงั นงั ผงิ เหยยี น ทงั นงั จา้ วเวย่ \" แมไ้ มแ่ น่ใจวา่ ใครเป็นคนลงมอื กนั แน่ แต่ หลวิ จา้ วอวสี นั นิษฐานไวแ้ ลว้ ว่าไมพ่ น้ เป็นคาํ สงั จากสอง คนทตี นวางแผนเลน่ งานไว้ \"คุณหนูเจา้ ขา\" เสยี วชงิ ออ่ นใจ หลายวนั มาแลว้ คุณหนูก็ ยงั ประคองสตไิ มไ่ ดเ้ สยี ที นางกดั ปากมองหลงิ จา้ วอวแี ลว้ สอดสายตาดวู ่าไมม่ บี า่ วผอู้ นื อยใู่ กลจ้ งึ เอย่ จากใจจรงิ ขนึ \"บา่ วขอสอดปากลว่ งเกนิ สกั ครงั เถดิ เจา้ ค่ะ ...ถา้ เป็นพหี ล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 0 วนซี ยามนีกค็ งตอ้ งพดู แบบเดยี วกนั \" หลวิ จา้ วอวไี มส่ นใจนาง มอื ยงั ขยมุ้ ฟูกแน่น ปากกพ็ มึ พาํ แตค่ าํ อาฆาต \"คณุ หนูเจา้ คะ หากท่านจะทาํ เรอื งนใี หเ้ ป็นเรอื งใหไ้ ด้ วนั ขา้ งหน้าทา่ นอาจจะไมไ่ ดต้ าํ แหน่งหวางเฟยอยา่ งทหี วงั นะเจา้ คะ\" เสยี วชงิ รวบรวมความกลา้ พดู หลวิ จา้ วอวหี นั ขวบั มองนางตาโปน สาวใชจ้ งึ รบี ละลาํ ละลกั เอย่ ต่อ \"ไมใ่ ช่ ว่าฝ่าบาทมกั ตรสั วา่ เชอื พระวงศส์ าํ คญั ทบี รสิ ทุ ธแิ ละสงู สง่ หรอื เจา้ คะ หากวนั นีคณุ หนูไมส่ งบใจ ทาํ เรอื งนีใหแ้ ดง ออกมา ตามจรงิ มนั อาจจะสาแกใ่ จคุณหนู แตภ่ ายภาค หน้า ฝ่าบาทจะทรงเหน็ ชอบใหส้ ตรที กี นิ ... แต่งเขา้ ตาํ หนกั อ๋องหรอื เจา้ คะ\" หลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ราวกบั ถูกตบหน้าอยา่ งจงั นางมวั แตจ่ ด จอ่ กบั ความเคยี ดแคน้ จนลมื เรอื งอนั อ๋องไปสนิท \"โบราณวา่ แกแ้ คน้ สบิ ปีไมส่ าย แตถ่ า้ คณุ หนูยงั ไมย่ อม ดแู ลตวั เอง และจมอยกู่ บั สภาพเชน่ นี ไมต่ ่างจากประเคน ตาํ แหน่งหวางเฟยใหผ้ อู้ นื หรอกหรอื เจา้ คะ\" เสยี วชงิ ไร้ ทางเลอื ก นางเองกไ็ มไ่ ดค้ ดิ อยากสนบั สนุนใหห้ ลวิ จา้ วอวี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น