แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 3 5 1 เถาเฝิงชงิ เองกร็ วู้ า่ ควรทาํ อะไร \"เชน่ นนั คณุ หนูกเ็ ขา้ ไปพกั เถอะเจา้ คะ่ ดกึ แลว้ นําคา้ งจะ ลง\" อาเจนิ ขม่ ใจกม้ หน้ารบั ใชค้ ณุ หนูตามปกติ จา้ วเว่ยเกอื บจะเดนิ ผา่ นนางไปแตก่ ห็ ยดุ เอ่ยปาก \"เจา้ ไม่ ตอ้ งคดิ มาก คนทพี วกนนั ตอ้ งการเล่นงานคอื ขา้ ไมใ่ ช่ เจา้ \" \"แต่เพราะบ่าวไมร่ ะวงั ทาํ ใหข้ องพรรคน์ นั มา...\" คําว่ามา อยใู่ นหอ้ งของบา่ วยงั ไมท่ นั หลดุ ออกจากปากหลวิ จา้ วเวย่ กส็ า่ ยหน้า เป็นทา่ ทางบอกวา่ ทนี ีไมเ่ หมาะทจี ะพดู คยุ เรอื งนี โฉมสะคราญเดนิ นําเขา้ เรอื นไปโดยมอี าเจนิ ตามมาปิดประตหู อ้ งของนางไล่หลงั กอ่ นจะคกุ เขา่ ลงกบั พนื อยา่ งแรง \"บา่ วสมควรตาย\" นางโขกศรี ษะใหจ้ า้ วเว่ยดงั ปัก เมอื ตอนเยน็ ยามทเี หน็ รองเทา้ ปักมกุ เปือนโคลนถกู ซ่อน เอาไวใ้ นหอ้ งพกั ของนาง อาเจนิ ยงั ไมน่ กึ ถงึ ความรา้ ยแรง ของมนั แมแ้ ตน่ ้อย เพยี งแตน่ างจาํ ไดข้ นึ ใจว่าคุณหนูคอย ยาํ เตอื นใหต้ รวจสอบทงั หอ้ งของคณุ หนูและหอ้ งของนาง เอง หากมสี งิ ของเพมิ หรอื ลดโดยไมท่ ราบสาเหตุ ต่อให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 2 น้อยนิดเพยี งใดกต็ อ้ งรายงาน เมอื เยน็ อาเจนิ หอ่ เอารองเทา้ เปือนโคลนนนั มาใหจ้ า้ วเว่ย ดู หญงิ สาวกร็ บั รไู้ ดถ้ งึ กบั ดกั ทอี าจเป็นอนั ตรายตอ่ ตวั นาง กบั อาเจนิ แตจ่ า้ วเว่ยแมแ้ น่ใจวา่ แผนการจะดาํ เนินไปทาง ไหนและเรมิ ขนึ เมอื ไหรแ่ น่ นางจงึ สงั ใหอ้ าเจนิ เอารองเทา้ คนู่ นั ไปซ่อนไวเ้ สยี เพอื ความปลอดภยั และคอยจบั ตาดู สถานการณ์ \"เรอื งนีไมใ่ ชค่ วามผดิ เจา้ เป็นความชอบเสยี อกี ทเี ราไหว ตวั ทนั หากเจา้ ไมช่ า่ งสงั เกตจนรตู้ วั ทนั เวลาเราคงแยแ่ ลว้ พวกมนั เลอื กลงมอื รวดเรว็ เชน่ นีคงกลวั วา่ ของจะถูก เคลอื นยา้ ย\" แตจ่ า้ วเวย่ ผดิ คาดไมน่ ้อยทคี นวางแผนเลอื กเวลาลงมอื ได้ เรง่ รบี จนเกดิ ชอ่ งโหว่งขนาดใหญ่ ยามทนี กึ ไดว้ า่ กบั ดกั อกี ชนิ ถูกวางไวท้ เี รอื นของสกุลหยู สายตาของจา้ วเว่ยกเ็ ผยรอยเหยี มขนึ มาวูบหนึง \"นีเป็นแผนของคุณหนูรองจรงิ หรอื เจา้ คะ?\" จา้ วเว่ยบอก อาเจนิ ไปตงั แตเ่ ยน็ แลว้ วา่ หลวิ จา้ วอวอี ยเู่ บอื งหลงั ตอน นนั ดทู า่ อาเจนิ ยงั ไมอ่ ยากเชอื แต่ตอนนดี เู หมอื นนางจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 3 ไมเ่ ชอื ไมไ่ ดแ้ ลว้ อาเจนิ รบั ใชจ้ า้ วเวย่ มานานยอ่ มเหน็ อยกู่ บั ตาว่าคุณหนู รองไมช่ อบเจา้ นายของนาง แตน่ างไมค่ ดิ วา่ คณุ หนูรองจะ คดิ เรอื งสกปรกทาํ ลายพสี าวตวั เองไดล้ งคอ ชา่ งไมค่ าํ นงึ เลยว่าหากวนั นีคุณหนูของนางพลาดพลงั ชอื สกุลหลวิ จะ แปดเปือนไปดว้ ย \"บา่ วไมเ่ ขา้ ใจ คุณหนูรองแมจ้ ะไมถ่ กู กบั คณุ หนูกไ็ มเ่ หน็ ตอ้ งทาํ รา้ ยกนั ถงึ เพยี งนี หากวนั นบี า่ วไมพ่ บของกอ่ น ป่านนีคณุ หนูอาจจะถกู ลากไปสอบสวนต่อหน้าพระพกั ตร์ ฮองเฮา...\" นนั ไมใ่ ชเ่ รอื งดี ยงิ คณุ หนูของนางโฉมงาม เชน่ นี สตรฝี ่ายในมใี ครทจี ติ ใจไมม่ คี วามรษิ ยาชงิ ชงั พวก นางอาจหาเรอื งกลนั แกลง้ คณุ หนูจา้ วเว่ยใหล้ าํ บาก \"เจา้ อยากรคู้ วามจรงิ หรอื ?\" จา้ วเวย่ เปิดตาํ ราในมอื ออกดู ในขณะทปี ากแสยะเหยยี ด \"นางจงเกลยี ดจงชงั ขา้ อจิ ฉา ขา้ ไมอ่ ยากเหน็ ขา้ มคี วามสุข ไมอ่ ยากเหน็ ขา้ ไดด้ กี ว่า นาง... เจา้ อาจไมเ่ ชอื แตต่ งั แต่ทเี ราออกจากถงเยยี นนาง กท็ อดสะพานใหอ้ นั ออ๋ งนบั ครงั ไมถ่ ว้ น คราวนีทนี างเลน่ งานขา้ กเ็ พราะตอ่ ไปนางคดิ จะสวมตําแหน่งหวางเฟย แทนขา้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 4 \"คุณหนู!\" อาเจนิ ตะลงึ งนั \"คะ.. คุณหนู นีมนั เรอื งจรงิ หรอื เจา้ คะ?\" \"เจา้ คดิ วา่ ของทเี อาไปวางทเี รอื นสกุลหยนู นั นางเอาไป วางใหใ้ ครละ่ ไมใ่ ชห่ ยผู งิ เหยยี นร?ึ วนั กอ่ นลกี ุย้ เฟยตรสั ใหข้ า้ ผกู สมั พนั ธก์ บั คณุ หนูหยู วนั นีขา้ กบั นางต่างกม็ ขี อง ทพี วั พนั กบั ขโมยคนละชนิ หากผูห้ นึงรอดอกี คนกต็ อ้ ง สงสยั ว่าเป็นคนทําแลว้ ใสค่ วามอกี ฝ่าย เชน่ นีอยา่ ว่าแต่ ผกู สมั พนั ธเ์ ลย ขา้ กบั หยผู งิ เหยยี นตอ้ งแตกหกั ตงั แต่เรมิ แลว้ \" จา้ วเว่ยเปิดเผยแผนการของนอ้ งสาวอยา่ งหมด เปลอื ก \"นางคดิ จะทาํ ตวั เป็นผเู้ ฒา่ หาปลา จบั จอ้ งนกกระสากบั หอยมกุ สกู้ นั แลว้ รวบเอาประโยชน์ไปไวใ้ นมอื นางคน เดยี ว... เจา้ คดิ ดถู า้ เรอื งคราวนีทาํ ใหช้ อื เสยี งของขา้ หรอื คุณหยดู า่ งพรอ้ ย นนั แปลว่าต่อไปความเหมาะสมกบั ตาํ แหน่งหวางเฟยของขา้ หรอื คณุ หนูหยกู จ็ ะลดลงเรอื ยๆ จบเรอื งวนั นีนางกจ็ ะหาโอกาสคราวหน้าเตมิ เชอื ไฟอกี ถงึ ตอนนนั ต่อใหโ้ ดดลงแมน่ ําฮวงโหกไ็ มอ่ าจลบลา้ งมลทนิ ได\"้ \"รา้ ยกาจยงิ นกั \" อาเจนิ กาํ หมดั แน่น \"คุณหนูเจา้ ขา เอา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 5 รองเทา้ คนู่ นั ไปไวท้ หี อ้ งคุณหนูรองเถอะเจา้ คะ่ ใหน้ าง โดนจบั ว่าเป็นขโมยเสยี เอง ...ใหท้ ุกขแ์ กท่ า่ นทกุ นนั ถงึ ตวั \" อาเจนิ เขน่ เขยี วดว้ ยอารมณ์โทสะ นกึ รงั เกยี จหลวิ จา้ วอวยี งิ จบั ใจ \"ไม\"่ จา้ วเวย่ สา่ ยหน้า \"ขา้ ยงั ไมค่ ดิ ทาํ ลายนางตอนนี\" \"ทาํ ไมละ่ เจา้ คะ?\" อาเจนิ หงดุ หงดิ ยากจะระบาย \"เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง ไมใ่ ชว่ า่ ขา้ จะยอมอดกลนั เพยี งแต่ความ สะใจชวั วูบ ไมค่ มุ้ เทา่ ยามไดเ้ หน็ นางต้องจาํ นนลงแทบ เทา้ ขา้ \" นางยงั ไมค่ ดิ ทาํ ลายชอื เสยี งอนั ดงี ามของหลวิ จา้ วอวี เพราะหากยอ้ นศรเอาของไปวางในหอ้ งจา้ วอววี นั นี ความหวงั ทนี อ้ งสาวสดุ ทรี กั จะไดเ้ ขา้ ตําหนกั อนั อ๋องคงดบั วูบตงั แตย่ งั ไมเ่ อ่ยปาก จา้ วเว่ยทอี ยากเป็นคนสง่ จา้ วอวสี ตู่ ําแหน่งหวางเฟยใจ แทบขาดยอ่ มไมค่ ดิ ตดั ทางอนาคตรุง่ โรจน์ของน้องสาวแน่ ดวงตาอาเจนิ มปี ระกายวาววบั ยามเหน็ สหี น้าลาํ ลกึ ของผู้ เป็นนาย เมอื คดิ วา่ หลวิ จา้ วเวย่ ยอมอดกลนั ตอ่ ความแคน้ เพอื เอาคนื อยา่ งสาสม นางกจ็ ะยอมอดทนไมผ่ ลผี ลามแม้ ในใจจะรอ้ นรุม่ ดงั ไฟเผา ตลอดชวี ติ นางเพงิ เคยถกู คนใส่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 6 ความ แถมคราวนีเป็นการใสค่ วามทหี วงั เลน่ งานคณุ หนูที นางรบั ใชม้ าครงึ ชวี ติ อาเจนิ ยอ่ มไมอ่ าจปลอ่ ยวางโทสะ ครงั นีลงไดง้ า่ ยๆ \"ตอ่ ไปไมว่ ่าคุณหนูจะใหท้ าํ อะไรบอกบา่ วตามตรงไดเ้ ลย นะเจา้ คะ เหน็ ผอู้ นื ทาํ เรอื งรา้ ยกาจเชน่ นีแลว้ บ่าวไมอ่ ยาก ใหค้ ุณหนูลาํ บากต่อสกู้ บั คนเลวๆ ตามลาํ พงั คุณหนูมี บ่าวนะเจา้ คะ\" นางไมร่ วู้ า่ คณุ หนูแบกรบั อะไรอยใู่ นใจบา้ ง ยงิ พกั หลงั คณุ หนูดเู งยี บลง นสิ ยั กเ็ ครง่ ขรมึ ขนึ ราวกบั เป็น คนละคน ตอนแรกนางคดิ วา่ เพราะจา้ วเวย่ โตขนึ รคู้ วาม ขนึ จงึ คดิ ปรบั ตวั เมอื มาทบทวนตอนนีนางกลบั คดิ วา่ จา้ ว เวย่ อาจจะเลอื กทนเผชญิ ความทุกขล์ าํ พงั จนนิสยั ใจคอ เปลยี นไป \"ขอบใจมาก\" หญงิ สาวมองอาเจนิ ดว้ ยสายตาออ่ นโยนลง \"ว่าแต่... เจา้ เอารองเทา้ คูน่ นั ไปไวท้ ไี หน?\" \"บา่ วซ่อนไวใ้ กลบ้ ่อนําดา้ นหลงั เรอื นพกั เจา้ คะ่ \" \"ออกไปเอากนั เถอะ หากฟ้าสว่างแลว้ คนพบเขา้ จะเป็น ปัญหา\" \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 7 * \"คณุ หนู บา่ วจาํ ไดว้ า่ เอามนั ซ่อนไวต้ รงนี!\" \"เช่นนนั มนั หายไปไหนแลว้ ?\" !!!!! \"คุณหนู... หรอื ว่ามคี นมาพบแลว้ เจา้ คะ?\" อาเจนิ หน้าตนื \"ลองหาดูใหท้ วั ๆ กอ่ น ถา้ มคี นมาพบอยา่ งเจา้ ว่ากค็ ง ไมใ่ ชค่ นของฮองเฮาหรอื หมา่ ผนิ ไมเ่ ชน่ นนั คงเป็นเรอื ง แลว้ \" จา้ วเวย่ มสี หี น้าเยน็ ชา นางกวาดโคมในมอื แลว้ เดนิ ดรู อบๆ ทแี หง่ นนั อาเจนิ ใจคอไมด่ ี คดิ วา่ เป็นความผดิ ของนางทที าํ ให้ รองเทา้ คนู่ นั หายไป นางจงึ เดนิ หาวนุ่ วายลนลานไปทวั หลวิ จา้ วเว่ยเหน็ ภาพเชน่ นนั ของสาวใชก้ น็ ึกสงสาร \"ชา่ งเถอะ หาไมเ่ จอกแ็ ลว้ ไป ยงั ไงหากคดิ จะใชเ้ ป็น หลกั ฐานโยงมาหาเรากค็ งไมง่ า่ ยอกี ระวงั อยา่ ใหใ้ ครเอา มนั กลบั มาไวใ้ นทขี องเราโดยไมร่ ตู้ วั กพ็ อ\" หญงิ สาวสดู หายใจลกึ \"กลบั ไปนอนไดแ้ ลว้ พรุง่ นีเชา้ ไมต่ อ้ งรบี ปลุก ขา้ คนื นีนอนดกึ นกั ขา้ อยากตนื สายๆ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 8 \"เจา้ ค่ะคุณหนู\" อาเจนิ หน้าเสยี ยงั ลงั เลอยากหาต่อ แต่ เหน็ สายตาของจา้ วเวย่ แลว้ กย็ อมรบั คาํ เดนิ ตามนางกลบั ขนึ เรอื น จา้ วเว่ยสงั ใหอ้ าเจนิ แยกไปนอนเลย สว่ นตวั นางกเ็ ขา้ ไป หอ้ งนอนตวั เองตามลาํ พงั แรกสุดนางคดิ จะผลดั เปลยี นเสอื ผา้ เพราะชุดทสี วมอยนู่ นั นางจงใจสวมออกไปพบอู่เหอตี อกี ทงั วงิ วนุ่ ตลอดทงั คนื ทาํ ใหม้ เี หงอื ซมึ นางเตรยี มชุดเปลยี นและปลดกระดุมเสอื ชนั นอก... \"เจา้ หานอี ยหู่ รอื ?\" เสยี งทุม้ ตําทดี งั ขนึ ดา้ นหลงั นางทําให้ หญงิ สาวตวั แขง็ คา้ ง หลวิ จา้ วเวย่ หนั ขวบั ไปมองผบู้ ุกรุก นางเกอื บเออื มไปควา้ ตะเกยี งมาฟาดเขาแลว้ หากไมเ่ หน็ หน้าเสยี กอ่ น \"ทา่ นปัว\" นางพน่ ลมหายใจอยา่ งเหนือยหน่าย คดิ ไปแลว้ ตนกบั เฉนิ หรงปัวกด็ วงสมพงษก์ นั เหลอื เกนิ แมไ้ มต่ งั ใจ พบกไ็ ดพ้ บกนั อยรู่ าํ ไป ตากลมกดลงมองถุงผา้ ทอี ยใู่ นมอื เขา นางเดาไดท้ นั ทวี า่ นนั คงเป็นรองเทา้ เปือนโคลนทอี าเจนิ ตามหา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 9 \"มนั ไมใ่ ชข่ องขา้ หากทา่ นอยากไดก้ เ็ ชญิ \" นางกลา่ วอยา่ ง ราบเรยี บ เฉนิ หรงปัวกวาดสายตามองเสอื ชนั นอกทไี มไ่ ด้ ตดิ กระดุมของนางดว้ ยลมหายใจสะดุด แมจ้ ะรแู้ กใ่ จว่า นางมเี สอื ซอ้ นดา้ นในอกี ชนั ทงั ยงั มซี บั ในอกี ชนั แตเ่ ขาก็ รสู้ กึ กระดากใจขนึ มายามทเี หน็ ว่านางแตง่ ตวั ไมเ่ รยี บรอ้ ย กลบั กนั เป็นจา้ วเวย่ ทไี มม่ คี วามกระตอื รอื รน้ จะจดั การเสอื ใหเ้ ขา้ ทเี ขา้ ทาง นางไมส่ นใจดว้ ยซาํ ว่าเขาจะมองมะลุไป ถงึ ไหนตอ่ ไหน รา่ งกายนีสาํ หรบั นางมนั กแ็ ค.่ .. เครอื งมอื นางไรซ้ งึ ความถนอม หวงแหน อาวรณ์ เพยี งแต่ในตอนที มนั ยงั มปี ระโยชน์ นางกต็ อ้ งดแู ลเอาไวก้ ่อนเท่านนั \"บอกขา้ สวิ ่าเจา้ ไมไ่ ดม้ สี ว่ นเกยี วขอ้ งกบั หวั ขโมยที ฮองเฮากาํ ลงั ตามหา?\" คาํ ถามของเขาฟังดขู งึ ขงั แต่ จา้ วเวย่ กลบั สนใจใบหแู ดงกาํ ของทา่ นแมท่ พั มากกวา่ คาํ พดู ขงึ ขงั จรงิ จงั แตด่ วงตากลบั เปิดเผยทุกอยา่ ง เขา พยายามเบนสายตาหนจี ากตวั นางพรอ้ มรมิ ฝีปากทแี หง้ ผาดขนึ มากระทนั หนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 0 จา้ วเวย่ มองบรุ ษุ ทสี งู แปดฉอื รา่ งกายอาบไลด้ ว้ ยกลนิ อาย ของสนามรบ บนใบหน้ามหี นวดเคลาน่าเกรงขาม แต่ กลบั หแู ดงเถอื กแคเ่ พราะพบสตรปี ลดเสอื มมุ ปากของ นางเกอื บกระตุกเป็นรอยยมิ ขบขนั กลนิ อายความตายจากตวั เขาดเู บาบางลงเมอื นางไดเ้ หน็ เช่นนี แมจ้ ะแปลกใจอยบู่ า้ งทคี นอยา่ งแมท่ พั พทิ กั ษ์ ดนิ แดนไรเ้ ดยี งสาเรอื งสตรถี งึ เพยี งนี แต่กน็ บั ว่าดกี วา่ ผชู้ ายประเภททตี ่อใหน้ างใสเ่ สอื ครบทกุ ชนิ กย็ งั มอง นางแบบพรอ้ มกลนื ทงั ตวั \"ทา่ นคดิ ว่าขา้ วา่ งขนาดจะไปเดนิ หยบิ ของในตําหนกั หมา่ ผนิ เลน่ ๆ หรอื ?\" เหน็ วา่ เขาเฉไฉนางจงึ ยอมตอบคาํ ถาม \"แลว้ ทาํ ไมของแบบนถี งึ มาอยทู่ พี วกเจา้ ?\" เขายกถุงผา้ ขนึ \"รหู้ รอื ไมว่ า่ บา่ วทเี ป็นพยานผนู้ นั บอกว่าคนขโมย พลาดเหยยี บแอ่งโคลนตอนทหี นีออกไป\" ดงั นนั รองเทา้ ที อยใู่ นมอื เขานีจงึ นับว่าเป็นหลกั ฐานมดั ตวั ขโมย เนืองจาก นีเป็นฤดรู อ้ น ฝนไมไ่ ดต้ ก พนื ยอ่ มไมเ่ ฉอะแฉะจนเกดิ แอ่งโคลนงา่ ยๆ ยกเวน้ ตามทางทใี กลน้ ํา หรอื มกี ารสาด นําเป็นประจํา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 1 \"ทา่ นปัวดจู ะใสใ่ จขา้ ยงิ นกั \" ดวงตากลมสกุ สกาวของนาง ตวดั ขนึ จอ้ งเขา ในใจพลนั มคี วามรูส้ กึ อยากกลนั แกลง้ จงึ สาวเทา้ เขา้ ไปหาชายหนุ่ม \"แทจ้ รงิ แลว้ ทา่ นหลงเสน่ห์ ของขา้ เขา้ แลว้ ใชห่ รอื ไม?่ \" นางเอย่ ยวั เฉนิ เฟยฉหี นั หน้าพรดื เกอื บจะตะโกนว่านางเพอ้ เจอ้ แต่ กลบั หนั มาพบหญงิ สาวในระยะทเี ขาสามารถไดก้ ลนิ ตวั หอมกรนุ่ ของนาง ชายหนุ่มถงึ กบั พูดอะไรไมอ่ อกไปแวบ หนงึ \"อยา่ หลงตวั เองนักเลย\" เขาพยายามยดื อกใหด้ ผู า่ เผย \"งามกว่าเจา้ ขา้ กพ็ บมานักต่อนกั \" \"จรงิ หรอื ?\" ควิ สวยเลกิ ขนึ สงู นางจอ้ งดวงตาของเขากร็ ู้ ไดว้ า่ บุรุษผนู้ คี งไมเ่ คยชนิ กบั การรบั มอื กบั สตรี เขา เปิดเผยทกุ อยา่ งชดั แจง้ จนน่าเอน็ ดู \"หากทา่ นไมไ่ ดห้ ลงขา้ เขา้ แลว้ ใยทา่ นชมชอบเขา้ มายุง่ เรอื งของขา้ เลา่ ... ดูสิ คราวนีทา่ นถงึ ขนั บุกรกุ หอ้ งนอน ของขา้ \" นางแสรง้ ทาํ สหี น้าหยอกเยา้ \"...สถานทเี ชน่ นี นอกจากสามแี ลว้ ไมค่ วรมบี ุรุษอนื เหยยี บยา่ งมานะเจา้ คะ\" เฉนิ เฟยฉอี งึ ไปชวั ขณะแต่กร็ บี เอ่ยแกต้ วั \"หากไมใ่ หข้ า้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 2 เขา้ มาทนี ี เจา้ จะใหข้ า้ แขวนมนั เอาไวห้ น้าเรอื นนหี รอื ?\" \"ถา้ เชน่ นนั กต็ อ้ งขอบคณุ ทา่ นแมท่ พั แลว้ \" นางแค่นขาํ ใน ลาํ คอ \"อกี อยา่ งขา้ ตอ้ งจบั ตาดเู จา้ แน่ จดุ ประสงคท์ เี จา้ เขา้ หาฝ่า บาทไมก่ ระจา่ งชดั ขา้ ยอ่ มตอ้ งระแวงไว\"้ คลา้ ยคนโงง่ มที สรรหาเหตุผลมายกหางตวั เอง หลวิ จา้ วเว่ยพยกั หน้าให้ เขาคลา้ ยพยายามจะเชอื \"ทา่ นแมท่ พั ชา่ งจงรกั ภกั ดยี งิ นกั เช่นนีสนมคนอนื ๆ ของ ฝ่าบาท เคยถูกทา่ นแมท่ พั จบั ตาดดู ว้ ยหรอื ไม?่ \" คดิ วา่ นางไมร่ รู้ วึ า่ เขาจงใจหาเรอื งนาง \"...เจา้ ไมเ่ หมอื นคนอนื เอาแคเ่ รอื งทจี นิ หยาง จะไมใ่ หค้ น ระแวงคงยากสกั หน่อย\" \"เป็นเกยี รตขิ องขา้ แลว้ ทที าํ ใหป้ ัวอยา่ งทา่ นคอยถวลิ หา ได\"้ \"เจา้ ควรใหค้ าํ ว่า 'วติ ก' มากกว่า 'ถวลิ หา'\" เฉนิ เฟยฉเี อ่ย แกค้ าํ สอื ความหมายแปรง่ ๆ ของนาง \"แลว้ กไ็ มต่ อ้ งคดิ จะ ใชค้ าํ พดู ยวั เยา้ ทา้ ทายใหข้ า้ เลกิ จบั ตามองเจา้ ขา้ ไมต่ ก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 3 หลมุ ลกู ไมต้ นื ๆ เชน่ นี\" ตาํ แหน่งแมท่ พั ของเขาไมไ่ ดม้ า เพราะโชคชว่ ย ถา้ ขนาดทเี ขาดไู มอ่ อกวา่ นางพยายามพดู ชกั จงู เจตนาของเขาไปในทางชสู้ าวเพอื ใหเ้ ขาละอายใจ และไมก่ ลา้ สหู้ น้า เช่นนันเขาคงตอ้ งเอาตราพยคั ฆไ์ ปคนื ฮ่องเตเ้ สยี แลว้ \"ทา่ นชา่ งไรอ้ ารมณ์ขนั จรงิ ๆ\" นางเบอื จะปันหน้าแกลง้ เขา \"เอาไวเ้ จา้ คอ่ ยไปหาเพอื นอารมณ์ขนั ยามอยฝู่ ่ายในกย็ งั ไมส่ าย\" เขาประชด \"ทา่ นวา่ อยา่ งนนั หรอื ?\" เขาตดั บทพานางกลบั เขา้ เรอื ง \"สรุปแลว้ เจา้ เกยี วขอ้ ง ยงั ไงกบั เรอื งขโมยนี?\" \"มคี นอยากใสค่ วามขา้ \" \"ไมแ่ ปลก\" ดจู ากตอนทนี างปันหวั คนสกุลหยู ศตั รคู งหา ไดง้ า่ ยตามรายทาง \"ทา่ นใจรา้ ยจรงิ ๆ\" สายตาทมี องประเมนิ วา่ หญงิ งามเชน่ นางเป็นตวั ปัญหานนั แจม่ แจง้ เหมอื นมเี ขยี นไวบ้ น หน้าผากเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 4 \"ของทอี ยเู่ รอื นสกุลหยเู ป็นฝีมอื เจา้ หรอื ไม?่ \" \"ทา่ นคดิ ว่าขา้ จอ้ งจะเล่นงานแตส่ กลุ หยตู ลอดเวลาหรอื ไง?\" \"มนั กไ็ มแ่ น่\" นางเคยทาํ แลว้ ทาํ ไมจะทาํ อกี ไมไ่ ด้ \"ครงั นีขา้ ไมไ่ ดท้ าํ ทุกอยา่ งลว้ นเป็นกบั ดกั ของผอู้ นื \" เฉนิ หรงปัวหรตี ามองนางอยา่ งจบั ผดิ แตก่ ไ็ มเ่ หน็ วแี ววเส แสรง้ ในตานาง \"ขอใหจ้ รงิ เถอะ\" \"ตอ่ ใหข้ า้ เกยี วขอ้ งแลว้ อยา่ งไร เรอื งนีไมก่ ระทบกบั ขอ้ ราชการบา้ นเมอื ง ใยทา่ นแมท่ พั ตอ้ งสนใจดว้ ยเล่า\" \"คนอยา่ งเจา้ กอ่ เรอื งเลก็ เรอื งใหญ่ลว้ นมคี วามหมาย\" ตอ่ ใหน้ างแค่ฆา่ มด เขากต็ อ้ งคดิ ว่านางวางแผนขนั ตอ่ ไป อยา่ งไรแน่ แมท่ พั หนุ่มไมอ่ าจยอมรบั วา่ เป็นความหวาดระแวงไปเสยี หมดอยา่ งทกี ล่าวอา้ ง ในใจเขารดู้ วี ่าเขามคี วามรสู้ กึ ตนื เตน้ ยามไดจ้ บั ตาดนู าง คาดเดาความคดิ นาง และรสู้ กึ ตนื ตาตนื ใจกบั ผลลพั ธท์ นี างไดด้ งั เชน่ คราวปัญหาทพั เอยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 5 นเหอ หญงิ งามในใตห้ ลา้ นีเขาพบมาไมน่ ้อย แต่หญงิ ทลี มุ่ ลกึ มไี หวพรบิ และชวนคน้ หานนั ไมใ่ ชจ่ ะพบไดง้ า่ ยๆ \"ดทู า่ นจะหลงเสน่หข์ า้ แลว้ จรงิ ๆ\" นางสรปุ เอาเองทงั ยงั ถอนหายใจราวกนั เคยชนิ และเป็นเรอื งทชี ว่ ยไมไ่ ด้ \"เจา้ นีมนั ...\" สตรไี รย้ างอาย! \"ดกึ แลว้ ขา้ งว่ งเจา้ คะ่ ทา่ นแมท่ พั มเี รอื งอนื จะพูดหรอื ไม่ หรอื จะจบั ขา้ ไปใหฮ้ องเฮาไต่สวน?\" นางยนื สองมอื ไป ตรงหน้าเขาพรอ้ มใหจ้ บั แต่เขาสะบดั หน้าหนี \"สตรสี กุลหยผู นู้ นั ถกู คุมตวั ไปไต่สวนแลว้ เจา้ รหู้ รอื ไม?่ \" บนหน้าเขาดูคลา้ ยอยากถามวา่ นางไมค่ ดิ จะชว่ ยหยผู งิ เห ยยี นหรอื หากทางนนั กถ็ ูกเลน่ งานเหมอื นกนั \"ชวี ติ ใครกต็ อ้ งดแู ลกนั เอาเอง ขา้ มอื ไมย่ าวพอจะไปชว่ ย ใครหรอกเจา้ ค่ะ\" จา้ วเว่ยเอ่ยดว้ ยนําเสยี งแหง้ แลง้ \"อกี อยา่ งถา้ นางโดนพาไปอยา่ งทา่ นว่าจรงิ ป่านนีลกี ุย้ เฟยคง ออกหน้าแลว้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งหว่ งสกั นดิ \" เป็นนางเสยี อกี ... หากยามนีคนทถี กู คุมตวั ไปไตส่ วนหน้า พระพกั ตรเ์ ป็นหลวิ จา้ วเวย่ จะมใี ครกลา้ ออกหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 6 ชว่ ยเหลอื นางเลา่ บดิ านางร?ึ เถาเฝิงชงิ ร?ึ เทยี บกนั แลว้ ลกี ุย้ เฟยยอ่ มไมย่ อมใหห้ ยผู งิ เหยยี นได้ กลบั มาแมแ้ ตร่ อยขดี ขว่ นแน่ \"เจา้ คงโกรธอนั อ๋องน่าด\"ู มองสหี น้าอา้ งวา้ งของนางแลว้ เขากค็ ดิ ไปถงึ ภาพในคนื นนั \"ไมใ่ ชโ่ กรธเจา้ คะ่ \" นางตอบเสยี งหวาน... ในอกนางนนั หาใช่ความโกรธ... นางเพยี งชงิ ชงั รงั เกยี จ นางเคยี ดแคน้ นางอาฆาต นางคดิ จองลา้ งจองผลาญพวกมนั ! คาํ วา่ โกรธดูน้อยเกนิ ไปทจี ะอธบิ ายสงิ ทสี มุ อยใู่ นอกของ หลวิ จา้ วเว่ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 7 \"โกหก\" สายตาของนางยามไดย้ นิ ชอื อนั อ๋องแทบไมต่ า่ ง จากเขายามกลา่ วถงึ พวกซยงหนู คลา้ ยนกั รบทไี มต่ ายไม่ เลกิ รา \".....\" \"ชา่ งเถอะ ขา้ แคเ่ อาของมาคนื เจา้ \" เขาโยนถุงผา้ ลงบน พนื แลว้ เงยหน้ามองนาง \"จาํ ไวว้ า่ ขา้ จบั ตาดเู จา้ อยู่ หาก เจา้ คดิ จะสรา้ งปัญหาใหต้ า้ ถงแมแ้ ต่นดิ เดยี ว ขา้ ไมเ่ อาไว้ แน่\" เขาสาํ ทบั หลวิ จา้ วเว่ยอยากหวั เราะ นางคดิ วา่ เขาควรจบั นางขงั คกุ เสยี ตงั แตต่ อนนหี ากจะทาํ ตามคาํ ขจู่ รงิ ๆ \"ทา่ นปัว\" กอ่ นทเี ขาจะหายลบั ออกจากประตนู างกเ็ รยี ก ไว้ ชายหนุ่มหยุดเทา้ รอแตไ่ มท่ นั กลบั ไป พลนั ไดย้ นิ เสยี ง หญงิ สาวถามขนึ ... \"ทา่ นยงั ไมเ่ คยผา่ นมอื สตรใี ชห่ รอื ไม?่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 8 แสนชงั # 14. ความโปรดปราน ยามนันตาํ หนกั ทพี กั ของหมา่ ผนิ สว่างไสวไปดว้ ยตะเกยี ง และโคม เหลยี วฮองเฮานังอยใู่ นตาํ แหน่งประธานกาํ ลงั เฝ้าอดทนกบั เสยี งสะอกึ สะอนื ของหญงิ สาววยั แรกรนุ่ อยา่ งหมา่ สวนิ มา่ น ...เป็นแคส่ นมชนั ตาํ แคเ่ พราะช่วงนีเป็นทโี ปรดปราน ขนึ มาหน่อยกค็ ดิ จะชมี อื ชไี มไ้ ปทวั ช่างไมเ่ จยี มกะลาหวั ... เหลยี วฮองเฮาเคลอื บใบหน้าดว้ ยความนงิ สงบ แต่ในใจมี แตค่ าํ ดถู ูกหยามหยนั หมา่ สวนิ มา่ น เหลยี วเจากวั เป็นสตรี คนแรกของฮ่องเต้ อยรู่ ว่ มกนั มายสี บิ หา้ ปีเขา้ ไปแลว้ มี สนมชนิดใดทไี มเ่ คยพบ มกี คี นทจี ะสามารถชูคอได้ ยาวนานถงึ ตอนจบ พวกทผี ยองเพราะความโปรดปรานมี เทา่ ไหรท่ ถี ูกซดั กระเดน็ ในทา้ ยทสี ดุ หมา่ ผนิ ผนู้ ียงั เป็นสาวรุน่ อายเุ พงิ ยา่ งเขา้ ยสี บิ ความคดิ อา่ นจงึ ไมไ่ ดก้ วา้ งไกล ทงั มนี ิสยั เยอ่ หยงิ เอาแตใ่ จ ไมร่ จู้ กั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 9 ควบคมุ อารมณ์ นบั เป็นจุดตายทอี กี ไมน่ านคงถกู ใครสกั คนดงึ ไปใชป้ ระโยชน์ เหลยี วฮองเฮาแตง่ ใหฮ้ ่องเตม้ าครงึ ชวี ติ เรอื งความรกั ระหว่างชายหญงิ กลายเป็นเพยี งกรวดทรายทเี ยน็ ชดื นาง หาไดส้ นใจว่าฮ่องเตจ้ ะรกั ใครเ่ มตตาสนมคนไหน ยามนี สงิ ทนี างใสใ่ จทสี ดุ คอื อาํ นาจของนางและอนาคตของ พระโอรส สงิ ใดทกี ระทบต่ออาํ นาจของนาง สงิ นนั ตา่ งหากคอื ศตั รู เมอื วนั กอ่ นองคห์ ญงิ หงเซยี วจดั งานชมบุปผาทอี ุทยาน แกว้ นางไมไ่ ดส้ ง่ เทยี บเชญิ มาทลู ถวายใหฮ้ องเฮา ซงึ ถา้ หากแค่นันกแ็ ลว้ ไปเถดิ แต่กลายเป็นวา่ ลกี ยุ้ เฟยดนั โผล่ หน้าไปทงี าน รว่ มนงั ตาํ แหน่งประธานคกู่ บั องคห์ ญงิ หง เซยี ว รบั หน้าเหลา่ ฮหู ยนิ ตระกลู ขนุ นางทงั หลาย เชน่ นีไมใ่ ชก่ ารตบหน้าฮองเฮาอยา่ งนางหรอกรึ นางกอ็ ยู่ ในวงั หลงิ ซาน แตก่ ลบั ถูกกระทาํ ขา้ มหวั เชน่ นี นบั เป็น เรอื งอนั ใด หรอื องคห์ ญงิ หงเซยี วคดิ ว่าลกี ุย้ เฟยไดน้ งั ตาํ แหน่ง ฮองเฮาแลว้ จงึ ไมต่ อ้ งสนเรา... หรอื ฮูหยนิ พวกนันคดิ วา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 0 รบี แยง่ ชงิ ลกี ุย้ เฟยแลว้ เราจะไมว่ า่ อะไร เหลยี วฮองเฮาไมพ่ อใจอยา่ งยงิ ทลี กี ุย้ เฟยออกไปสมาคม กบั เหลา่ ฮูหยนิ ขนุ นางทงั ทฮี องเฮาเองกอ็ ยทู่ นี ีแตก่ ลบั ไม่ มใี ครนึกถงึ นีไมต่ ่างกบั เจตนาแสดงอํานาจ สตรสี กุลหยผู ู้ นนั จงใจทาํ ใหเ้ หลา่ ขนุ นางเหน็ ว่าตนแขง็ แกรง่ และ สามารถเทยี บเคยี งบารมนี างได้ เหลยี วเจากวั ไมค่ ดิ จะถูกตบหน้าอยเู่ พยี งลาํ พงั หยซู นิ ซนิ เจตนาประกาศอาํ นาจกบั นาง เช่นนนั นางกจ็ ะทาํ ใหเ้ หน็ ว่าใครทเี หนือกวา่ ประจวบกบั หมา่ ผนิ โผลเ่ ขา้ มารอ้ งหม่ รอ้ งไหท้ ูลฟ้องเรอื ง ของพระราชทานในตําหนกั ถูกขโมย เหลยี วฮองเฮาจงึ ฉวยโอกาสใหส้ บื สวนทนั ที เมอื ไดเ้ บาะแสวา่ เกยี วของกบั บ่าวหญงิ ขนั หนึงของตระกลู ทตี ามเสดจ็ นางจงึ ฉวย โอกาสประกาศศกั ดา สงั ใหค้ น้ หาตามเรอื นพกั ของเหลา่ สตรที รี ว่ มขบวนมาในครงั นี หยซู นิ ซนิ สามารถทาํ ตวั ขา้ มหวั นางแลว้ อยา่ งไรเลา่ ใน เมอื ตราหงสย์ งั อยใู่ นมอื นาง ผคู้ นในใต้หลา้ แหง่ นีมผี ใู้ ดไม่ ตอ้ งนอบน้อมต่อนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 1 เหลยี วฮองเฮาจงใจใหม้ กี ารตรวจคน้ เป็นการขม่ ขวญั เท่านนั พระองคไ์ มไ่ ดใ้ สใ่ จวา่ ของทหี ายจะหาพบหรอื ไม่ เพยี งตอ้ งการใหค้ นเหน็ ถงึ อํานาจของตนมากกวา่ แตน่ างไมค่ ดิ ว่าเรอื งราวจะบานปลาย แมแ้ ต่ฮอ่ งเตย้ งั เสดจ็ มารว่ มชมความคกึ ครนื ถงึ ทนี ี ตาหงสต์ วดั มองหมา่ สวนิ มา่ นทคี ราํ ครวญอยแู่ ทบเทา้ โอรสสวรรค์ พราํ พรรณนาถงึ ชุดเครอื งประดบั ทไี ดร้ บั พระราชทานหลงั จากถวายตวั ครงั แรก คณุ ค่าทางใจสงู สง่ จนเศรา้ โศกเจยี นใจจะขาดทมี นั หายไป บนพระพกั ตรฮ์ อ่ งเตแ้ ผแ่ ววอบอนุ่ อ่อนโยนอยเู่ ป็นนิตย์ แตใ่ นฐานะทตี อ้ งนังขา้ งบุรุษผนู้ ีมายสี บิ กวา่ นี มหี รอื เหลยี วฮองเฮาจะดไู มอ่ อกวา่ เขากาํ ลงั ขม่ ใจอยู่ แตข่ ม่ ใจในแงไ่ หนนนั ยงั ไมช่ ดั แจง้ หนงึ คอื ขม่ ความราํ คาญหมา่ ผนิ สองคอื ขม่ ความไมพ่ อใจทนี างใชอ้ าํ นาจ สามคอื ขม่ ความปวดใจทคี นโปรดกาํ ลงั เป็นทกุ ข์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 2 ซงึ ขอ้ สดุ ทา้ ยเหลยี วเจากวั กลา้ ตดั ออกอยา่ งไมใ่ ยดี ตอ่ ให้ คนโปรดทสี ดุ อยา่ งเสยี นเฟยเสยี สตเิ พราะโอรสสนิ ใจ นาง กไ็ มเ่ คยเหน็ โอรสสวรรคเ์ จบ็ ปวดรว่ มดว้ ยแมแ้ ตส่ กั กระ พกี นีแคส่ นมชนั ผนิ ทที รงยกขนึ มาเพอื หลอกใชบ้ ดิ าของ นาง ไมม่ ที างทพี ระองคจ์ ะใสใ่ จจรงิ ๆ อยแู่ ลว้ ดงั นนั ความเป็นไปไดแ้ รกและขอ้ สองเป็นไปไดท้ สี ดุ เหลยี วฮองเฮาจงึ รสู้ กึ ไมส่ บายพระทยั ยงิ นกั พยายามสงบ ปากสงบคาํ เกบ็ ชายกระโปรงยาวไมใ่ หเ้ ฉียดใกลฮ้ ่องเต้ ทงั เตม็ ใจทาํ ตนใหค้ ลา้ ยไมไ่ ดอ้ ยทู่ นี ีเพอื หวงั หลบเลยี ง โทสะ แตด่ ทู า่ สวรรคจ์ ะไมเ่ ขา้ ขา้ งนาง ยามทมี ขี นั ทวี งิ เขา้ มา กราบทลู ว่าพบซากเครอื งประดบั ของหมา่ ผนิ อยทู่ เี รอื น สกลุ หยู เหลยี วเจากวั กแ็ ทบจะเป็นลม นางเพยี งตอ้ งการแสดงอํานาจ หากแตไ่ มไ่ ดต้ อ้ งการให้ กระทบกระทงั โดยตรงกบั สกุลใด เพราะชว่ งเวลาเชน่ นี คอ่ นขา้ งล่อแหลมกบั การสรา้ งฐานอาํ นาจใหอ้ งคช์ ายสี หากเป็นสกลุ ทไี มเ่ กยี วขอ้ งกบั เชอื พระวงศก์ ย็ งั พดู อะไร ไดง้ า่ ย แต่นีไมเ่ พยี งเป็นตระกลู ทเี กยี วขอ้ งกบั เชอื พระ วงศแ์ ตย่ งั เป็นศตั รูตวั ฉกาจของนาง เชน่ นนี างจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 3 กลายเป็นอะไรในสายตาฮ่องเต้ พบของพวกนนั ทสี กุลหยตู ามคาํ สงั คน้ หาของนาง ฉาก หน้าคอื คนสกลุ หยเู ป็นผทู้ าํ ผดิ ฉากหลงั จะไมค่ ลา้ ยนางจง ใจหาความสกลุ หยหู รอกหรอื ... ยงิ ในยามนที กี ลุม่ อํานาจ ตา่ งๆ หลกี เลยี งทจี ะปะทะกนั ซงึ หน้า แตเ่ รอื งนีกลบั ชกั โยงใหน้ างตอ้ งชนกบั หยซู นิ ซนิ อยา่ งจงั \"ใครมนั กลา้ ขโมยของๆ ขา้ ยงั ไมไ่ ปลากตวั มนั มาอกี !\" หมา่ ผนิ รอ้ งสงั ทนั ทที ไี ดย้ นิ สงิ ทขี นั ทรี ายงาน นางวา่ จบก็ รบี กลบั มากอดขาฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตนี ําตาไหลพราก แตค่ ราว นีไมม่ เี สยี งคราํ ครวญดงั กอ่ นหน้า ทงั ยงั รอ้ งไหไ้ ดง้ ดงาม ราวกบั สตรใี นภาพวาดไมม่ ผี ดิ \"ฝ่าบาท พระองคต์ อ้ งใหค้ วามเป็นธรรมกบั หมอ่ มฉนั นะ เพคะ ของทฝี ่าบาทพระราชทานให้ หมอ่ มฉนั รกั ถนอมยงิ กว่าชวี ติ แตม่ คี นใจกลา้ มาขโมยเชน่ นี ทาํ ใหห้ มอ่ มฉนั ปวดใจยงิ นัก\" นงั โง!่ เหลยี วฮองเฮากน่ ดา่ อยใู่ นใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 4 ไมไ่ ดย้ นิ หรอื วา่ อกี ฝ่ายเป็นสกุลหยู ยงั คดิ จะขอความเป็น ธรรมอนั ใดกนั ทาํ ไมไมร่ จู้ กั หาทางลงประนปี ระนอม นาง คดิ วา่ สตรอี อ่ นดอ้ ยอยา่ งนางจะเทยี บเคยี งหยซู นิ ซนิ ไดง้ นั รึ คดิ วา่ มคี วามโปรดปรานน้อยนิดของฮอ่ งเตแ้ ลว้ จะชนะ ไดง้ นั รึ ชา่ งไมร่ จู้ กั ทตี าย! \"สนมรกั ไมต่ อ้ งเป็นหว่ ง เรายอ่ มตอ้ งใหค้ วามยตุ ธิ รรมแก่ เจา้ \" เสยี งทมุ้ กงั วานของฮ่องเตอ้ ู่เหอตที าํ ใหห้ วั ใจของ หมา่ ผนิ ฟูฟ่อง ในขณะทเี หลยี วฮองเฮารูส้ กึ หนาววูบยาม มองรอยยมิ ประดษิ ฐบ์ นใบหน้าของโอรสสวรรค์ ดวงตาเรยี วชปี รายมองหมา่ สวนิ มา่ นทคี ดิ ว่าตนไดร้ บั ความสาํ คญั แลว้ เหยยี ดหยนั ในใจ ...รอ้ งไหใ้ หง้ ามกวา่ นี อกี สกั พนั เทา่ เถดิ เพราะอกี สกั ครู่ คงมคี นมารอ้ งแขง่ กบั เจา้ แลว้ เหลยี วฮองเฮากดั ฟันแน่นขนึ เรอื งราวคราวนลี ุกลามบาน ปลายกวา่ การแขง่ กนั แสดงอํานาจ นางจาํ ตอ้ งคดิ หาทาง ออกไมใ่ หฝ้ ่ายสกุลหยคู ดิ ผกู ใจเจบ็ กอ่ นเวลาอนั ควร ไมเ่ ชน่ นนั ไมท่ นั ทอี งคช์ ายสจี ะไดข้ นึ เป็นอ๋อง เขากอ็ าจจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 5 ถกู ทาํ ลายจนยอ่ ยยบั ได้ สกุลเหลยี วของนางทกุ วนั นีถูกฮอ่ งเตร้ ดิ รอนอาํ นาจไป มาก บดิ าของนางอยใู่ นตําแหน่งราชครทู ปี รกึ ษา ทมี แี ต่ ชอื ทว่าแตไ่ รอ้ าํ นาจในมอื คนเดยี วทนี างพงึ ไดค้ อื พชี ายผู้ เป็นเจา้ กรมโยธา ตา้ ถงปกครองดว้ ยระบบหกกรมภายใตส้ ภาขนุ นาง นนั คอื กรมต่างๆ จะอยภู่ ายใตส้ ภาขนุ นางกลาง ที ประกอบดว้ ย เสนาบดี 4 คน อคั รเสนาบดี 2 คน ราช เลขาธกิ าร 1 คน รวมเป็น 7 คน ทมี อี าํ นาจในการบรหิ าร บา้ นเมอื ง สภาขนุ นางเป็นแหลง่ รวมตวั ของผใู้ หญ่ในแต่ละฝ่าย ทงั เจด็ คนนีจะเป็นผตู้ รวจสอบฎกี าเกยี วกบั ราชกจิ ทงั หมด หากไมส่ ามารถตกลงแกไ้ ขปัญหาไดภ้ ายในสภากจ็ ะ ทลู เกลา้ ถวายต่อฮอ่ งเตต้ ่อไป ซงึ ทุกสวี นั ราชเลขาธกิ ารจะ เป็นผถู้ วายรายงานสรปุ การทาํ งานของสภาขนุ นางใหฝ้ ่า บาททราบ ดงั นนั สภาขนุ นางจงึ เป็นดงั เสาหลกั ของบา้ นเมอื ง ผทู้ ไี ด้ ขนึ เป็นเสนาบดี ยอ่ มหมายถงึ ไดเ้ ขา้ รว่ มสภาขนุ นาง เป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 6 หนงึ ในเจด็ คนทอี ยเู่ หนือคนนบั หมนื อยใู่ ตค้ นผเู้ ดยี ว ถอื วา่ เป็นเกยี รตขิ องวงตระกลู และเป็นทๆี สามารถแสวงหา ความมงั คงั และอํานาจไดอ้ ยา่ งเหลอื ลน้ บุรษุ ทเี ดนิ เสน้ ทางขนุ นางไมม่ ใี ครไมใ่ ฝ่ฝันจะไดเ้ ป็นหนึง ในเจด็ ของสภาขนุ นาง แตก่ ารจะเขา้ ไปถงึ จดุ นันยอ่ มไม่ งา่ ย เหลยี วฮองเฮาลอบมองพระพกั ตรอ์ บอุ่นของพระสวามี ตลอดหลายปีมานนี างพยายามผลกั ดนั พชี ายใหไ้ ดเ้ ลอื น ขนึ เป็นเสนาบดเี พอื จะเป็นกาํ ลงั สาํ คญั ใหอ้ งคช์ ายสใี น อนาคต แตบ่ รุ ุษขา้ งกายนางผนู้ ีเองทปี ิดประตทู กุ ทาง ไม่ ยอมใหส้ กุลเหลยี วของนางโงหวั ขนึ มาได้ แมแ้ ต่ลกี ุย้ เฟย บดิ าของนางยงั ไดเ้ ลอื นขนึ เป็นเสนาบดี กลาโหมแลว้ นบั เป็นหนึงในสภาขนุ นางทคี อยดแู ลกจิ การ บา้ นเมอื ง แตน่ างทเี ป็นถงึ ฮองเฮา บดิ ากลบั มเี พยี ง ตําแหน่งราชครเู ลอื นลอย พชี ายกย็ งั ไมอ่ าจขยบั ขยาย เสน้ ทางไปเหยยี บแมแ้ ต่รองเสนาบดี ชา่ งน่าขนื ขมนกั ! ในขณะทหี มา่ ผนิ กาํ ลงั ลาํ พองใจวา่ ตนมนี ําหนกั ในใจฝ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 7 บาท หยผู งิ เหยยี นกถ็ กู คมุ ตวั เขา้ มาในตําหนัก สหี น้าทดี ี ขนึ ของหมา่ สวนิ มา่ นแปรเปลยี นเป็นกระดา้ งคา้ งทนั ทที ี เหน็ หน้าของหญงิ สาวสกลุ หยู นางรบี หนั มองพระพกั ตรฮ์ อ่ งเตอ้ เู่ หอตี คดิ วา่ ตนพลาด แลว้ ทสี งั ใหน้ ําคนมาใตส่ วนต่อหน้าพระพกั ตร์ หากฝ่า บาทเกดิ พอใจในความงามของสตรผี นู้ ีขนึ มา นีมใิ ชเ่ ปิด โอกาสใหน้ างไดป้ ีนเขา้ ฝ่ายในหรอกรึ ใบหน้าของหมา่ ผนิ เกอื บจะบดิ เบยี ว ตวดั สายตาจดจอ้ ง หยผู งิ เหยยี นเขมง็ ดว้ ยความไมพ่ อใจ อาการของหมา่ สวนิ มา่ นลว้ นอยใู่ นสายตาเหลยี วฮองเฮา นางแคน่ ขาํ ในลาํ คอขณะทยี กชาขนึ จบิ ปิดบงั สายตาดู แคลนของตน หยผู งิ เหยยี นแมจ้ ะแน่ใจว่าตนไมไ่ ดท้ าํ สงิ ใดผดิ แต่การ ถกู ตรวจคน้ และตอ้ งมาเขา้ เฝ้ายามดกึ เชน่ นที าํ ใหต้ ก ประหมา่ จนใบหน้าซดี เซยี ว แมภ้ ายนอกจะพยายามขม่ กลนั ความหวนั ใจ แต่มอื ของนางกย็ งั ชมุ่ ไปดว้ ยเหงอื หญงิ สาวถวายบงั คมฝ่าบาทและฮองเฮา ตามดว้ ยคาราวะ หมา่ ผนิ แลว้ จงึ นงั ลงบนพนื อยา่ งนิงสงบ ในใจสบั สนยงุ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 8 เหยงิ นางพยายามคดิ หาว่าตนตกหลุมพรางของใคร ใคร ทมี นั กลา้ เอาของเชน่ นนั ไปไวใ้ นหอ้ งของนาง \"ของๆ ขา้ !\" ก่อนทหี ยผู งิ เหยยี นจะไดค้ ดิ อ่านใหถ้ ถี ว้ น เสยี งหวดี ของหมา่ ผนิ กด็ งั ขนึ เมอื ขนั ทเี อาชดุ เครอื งประดบั ทแี ตกหกั ไปใหน้ างดู \"นังสารเลว เจา้ กลา้ ทาํ ลายของๆ ขา้ หรอื \" หมา่ ผนิ หนั ไปตวาดหยผู งิ เหยยี น ดว้ ยความเกรยี วกราด เกอื บจะปรเี ขา้ ไปตบตนี างหากไม่ ตดิ วา่ ฝ่าบาทอยทู่ นี ีดว้ ย \"เจา้ รหู้ รอื ไมว่ ่านีเป็นของพระราชทาน ทาํ ลายของ พระราชทานจากฝ่าบาทมโี ทษสถานใด!?\" ทงั ความโกรธ ทขี องหายและความหงดุ หงดิ ใจทไี ดเ้ หน็ รปู รา่ งราวกบั กงิ หลวิ ตอ้ งลมของหยผู งิ เหยยี น ทาํ ใหห้ มา่ ผนิ คดิ แต่จะขม่ อกี ฝ่ายลง เหลยี วฮองเฮานังจบิ ชาอยเู่ งยี บๆ กวาดสายพระเนตรเกบ็ สหี น้าของผคู้ นโดยรอบอยา่ งละเอยี ดโดยไมค่ ดิ จะยนื ปาก ในเมอื ฝ่าบาทเสดจ็ มาชมงวิ ถงึ ทนี ี นางกจ็ ะโยนภาระให้ พระองคจ์ ดั การเองเสยี เลยแลว้ กนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 9 \"ขออภยั เพคะพระสนม แต่หมอ่ มฉนั ไมท่ ราบจรงิ ๆ ว่า ของพวกนีไปอยใู่ นหอ้ งของหมอ่ มฉนั ไดอ้ ยา่ งไร\" หยผู งิ เหยยี นรวบรวมความกลา้ กล่าวกบั หมา่ ผนิ \"โกหก หอ้ งพกั ของเจา้ มคี นเขา้ ออกมากมายนกั หรอื ถงึ จาํ ไมไ่ ดแ้ มแ้ ตข่ องทเี ขา้ ไปอยใู่ นหอ้ ง\" \"ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮาเพคะ หมอ่ มฉนั ขอสาบานต่อฟ้าดนิ หมอ่ มฉนั มไิ ดข้ โมยหรอื ทาํ ลายขา้ วของๆ พระสนมแมแ้ ต่ ชนิ เดยี ว ของพวกนหี มอ่ มฉนั กไ็ มเ่ คยเหน็ ดว้ ยซํา เพงิ จะ พบพรอ้ มๆ กบั นางกาํ นัลทเี ขา้ ไปตรวจ ...หมอ่ มฉนั กราบ ทลู ความจรงิ ทกุ ประการ ขอฝ่าบาทกบั ฮองเฮาทรง ประทานความยตุ ธิ รรมใหห้ มอ่ มฉนั ดว้ ย\" หยผู งิ เหยยี น เลกิ สนใจหมา่ สวนิ มา่ น นางหนั ไปโขกหวั ใหค้ นทมี สี ทิ ธิ ตดั สนิ เรอื งนีแทน \"หากไมใ่ ชเ่ จา้ แลว้ จะเป็นใครไดอ้ กี !?\" เมอื เหน็ หญงิ สาว โฉมสะคราญหนั ไปออ้ นวอนฮอ่ งเตก้ ย็ งิ ทาํ ใหอ้ ารมณ์ เดอื ดของหมา่ ผนิ ปะทุ นางทงั หงึ หวงทงั ราํ คาญใจ คดิ วา่ อยา่ งไรกป็ ล่อยใหห้ ยผู งิ เหยยี นทาํ ตวั ราวกบั ถูกรงั แก เช่นนีไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 0 หมา่ สวนิ มา่ นบบี นําตาหยดลงอกี ระลอกแลว้ จงึ หนั ไปกอด ขาฝ่าบาท \"หมอ่ มฉนั ไมย่ อมนะเพคะ ของพวกนีมคี า่ ทาง ใจกบั หมอ่ มฉนั ยงิ นัก นางใจกลา้ ขนาดทาํ ลายของ พระราชทาน หมอ่ มฉนั ...\" \"ลกี ุย้ เฟยเสดจ็ \" ไมท่ นั ทหี มา่ ผนิ จะกลา่ วจบลกี ยุ้ เฟยก็ หุนหนั เขา้ มาดว้ ยในดว้ ยชดุ ทดี แู ลว้ กร็ วู้ ่าคงรบี มาดว้ ย ความตระหนก นางถวายบงั คมฝ่าบาทและฮองเฮาก่อน จะตรงเขา้ ไปหาหยผู งิ เหยยี น \"ผงิ เหยยี นเจา้ ไมเ่ ป็นไรใชไ่ หม?\" ลกี ุย้ เฟยยอบกายลงดงึ หลานสาวมาลบู หวั ลบู หางสาํ รวจกอ่ นจะกอดปลอบโยน ดู คลา้ ยภาพสตรสี องคนทถี กู รงั แกอยา่ งน่าเวทนา แมแ้ ต่ ดวงตาของลกี ยุ้ เฟยกท็ อแววหวนั หวาดอยา่ งสมจรงิ เหลยี วฮองเฮาเอยี งคอมองสองน้าหลานทกี าํ ลงั เล่นบท รนั ทดอยา่ งนึกชนื ชมในใจ ภาพหญงิ งามหลงั นําตาของ หมา่ สวนิ มา่ นดจู ดื ไปสนทิ เมอื เจอกบั นางงวิ ตวั จรงิ อยา่ งห ยซู นิ ซนิ \"ฝ่าบาทเพคะ เรอื งนีตอ้ งมคี วามเขา้ ใจผดิ กนั แน่ โปรด ทรงไตต่ รองดว้ ยเพคะ\" หลงั จากกอดหลานสาวเสรจ็ ลกี ุย้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 1 เฟยกก็ ุลกี จุ อโขกศรี ษะใหฮ้ อ่ งเตอ้ เู่ หอตพี รอ้ มกลา่ วเสยี ง สนั เครอื \"คนสกุลหยขู องกระหมอ่ มแมม้ ไิ ดร้ าํ รวย เทยี บเคยี งเชอื พระวงศ์ แตห่ าไดม้ สี งิ ใดขาดแคลนจนตอ้ ง ลกั ขโมยของผอู้ นื อกี ทงั ผงิ เหยยี นเป็นหลานทหี มอ่ มฉนั รกั ไมต่ า่ งจากลูกในไส้ ขา้ วของสงิ ใดหากนางอยากได้ เพยี งเอ่ยปากขอหมอ่ มฉนั กพ็ รอ้ มจะให้ ไมม่ เี หตผุ ลทนี าง จะหยบิ ฉวยของผอู้ นื เลยเพคะ\" หมา่ ผนิ มองลกี ุย้ เฟยกราบทลู เสยี งเครอื พรอ้ มกบั ขอบตา ทเี รมิ รอ้ นผา่ วแดงขนึ เป็นลาํ ดบั คลา้ ยคนทรี สู้ กึ น้อยเนือตาํ ใจจนสดุ ทนกใ็ หต้ ระหนกั ถงึ ฝีมอื ของหยซู นิ ซนิ ผนู้ ี \"หมา่ สวนิ มา่ น\" ลกี ยุ้ เฟยหนั มาจอ้ งนาง \"ขา้ ไมร่ วู้ า่ ขา้ ว ของๆ เจา้ ไปอยใู่ นหอ้ งนอนของหลานสาวขา้ ไดอ้ ยา่ งไร แตข่ า้ แน่ใจในศกั ดศิ รขี องคนสกลุ หยู พวกเราสงา่ ผา่ เผยมี เกยี รติ ไมม่ ที างทําเรอื งพรรคน์ ีแน่\" นางประกาศชดั เจน แมส้ ภาพคลา้ ยกาํ ลงั ราํ รอ้ งขอความเหน็ ใจแตก่ ลนิ อายที สง่ ถงึ หมา่ ผนิ นนั ไมต่ า่ งจากคาํ ขม่ ขวญั แทจ้ รงิ ลกี ยุ้ เฟยไมเ่ หน็ หมา่ สวนิ มา่ นอยใู่ นสายตาแมแ้ ต่ น้อย แตห่ ากวนั นีไมอ่ าจลา้ งมลทนิ ใหห้ ยผู งิ เหยยี น ชอื เสยี งของหลานสาวนางกจ็ ะแปดเปือน การจะผลกั ดนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 2 ใหข้ นึ สตู่ าํ แหน่งหวางเฟยหรอื ฮองเฮาในอนาคตยอ่ ม ลาํ บากแลว้ ดงั นนั คนื นีมที างเดยี วทนี างตอ้ งเดนิ คอื หยผู งิ เหยยี นตอ้ งพน้ ประตูนีออกไปโดยไรค้ วามผดิ หมา่ ผนิ นําตาหยดแมะๆ หนั มากอดขาฮ่องเตอ้ เู่ หอตเี พอื ขอความเมตตา ในขณะทลี กี ยุ้ เฟยหนั กลบั ไปโอบ หลานสาวราวกบั แมเ่ สอื ทพี รอ้ มปกป้องลกู ตวั เองเตม็ ที ฉากนีคลา้ ยวา่ นางตงั ตนเป็นปรปักษ์กบั ฮอ่ งเต้ แตค่ นที อา่ นสถานการณ์ออกยอ่ มเขา้ ใจได้ ความจรงิ แลว้ เรอื งนี ไมไ่ ดม้ สี าระสาํ คญั อนั ใดเลย คนในฝ่ายในตายเป็นใบไม้ รว่ งฝ่าบาทยงั ไมใ่ สใ่ จ นีเพยี งเครอื งประดบั สองสามชนิ กบั ตระกลู ทพี ระองคฉ์ ุดขนึ มาเพอื ใชค้ วบคุมสกุลทหาร ใครมี สมองกย็ อ่ มดอู อกว่าใครจะชนะ เพยี งแต่ยามนียงั ไมถ่ งึ เวลาสลดั หมา่ ผนิ ทงิ ดงั นนั ฮอ่ งเตอ้ ู่ เหอตตี อ้ งหาทางลงใหท้ ุกฝ่ายโดยทบี วั ไมใ่ หช้ าํ นําไมใ่ ห้ ขนุ่ เหลยี วฮองเฮาแมจ้ ะมคี วามหวนั ใจอยบู่ า้ ง แต่กอ็ ดนกึ สาํ ราญไมไ่ ดค้ รนั เหน็ ตวั หมากในมอื ของฮอ่ งเตป้ ะทะกนั แลว้ เขาตอ้ งมาเปลอื งสมองคดิ หาทางใหส้ นมทงั หลายเดนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 3 รว่ มทางกนั ไปกอ่ น ชา่ งเป็นเรอื งน่าสะใจไมก่ เี รอื งทนี าง ไดเ้ หน็ จากบลั ลงั กห์ งส์ พระนางปรายตามองพระพกั ตรอ์ บอนุ่ นุ่มนวลของพระ สวามแี ลว้ คลยี มิ บางๆ ควิ ของโอรสสวรรคถ์ กู ชกั เขา้ หากนั อยา่ งไมพ่ อพระทยั แวบหนึงกอ่ นจะปรบั สหี น้าใหก้ ลบั มา เรยี บเฉยดงั เดมิ \"ซนิ เออรเ์ รายอ่ มเชอื เจา้ \" ยามทรงตรสั เรยี กลกี ยุ้ เฟย ว่าซนิ เออรน์ นั ฟังดแู ลว้ ทงั หวานละมนุ และสนิทสนม แสดงถงึ ความโปรดปรานทมี แี ตล่ กี ุย้ เฟยไดเ้ ป็นอยา่ งดี หมา่ ผนิ เองแมจ้ ะมทุ ะลไุ มร่ อบคอบ แตส่ มั ผสั ของสตรนี นั ไวตอ่ ความรษิ ยา นางไมต่ อ้ งตคี วามกร็ บั รไู้ ดถ้ งึ ความรกั ใครผ่ กู พนั ทฝี ่าบาทมอบใหล้ กี ุย้ เฟย หมา่ สวนิ มา่ นทงั อจิ ฉาทงั หงึ หวงจนตอ้ งขยมุ้ ผา้ เชด็ หน้าในมอื เสยี ยบั เยนิ \"...แต่เรอื งนียงั ไงกต็ อ้ งใหค้ วามกระจา่ งกบั หมา่ ผนิ \" ฝ่า บาททอดพระเนตรหมา่ สวนิ มา่ นอยา่ งมเี มตตา คลา้ ยปัด เป่าความรษิ ยาทเี พงิ กอ่ ในใจนางใหห้ ลุดออกไป \"คน สกลุ หยมู คี าํ สอนบรรพชนเป็นทตี งั แตไ่ มน่ านมานีเพงิ จะ มเี รอื งถูกปิดบงั สายตาจนผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาทาํ การคดโกง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 4 ฮ่องเตอ้ ู่เหอตอี า้ งเทา้ ความไปถงึ เรอื งกองทพั เอยี นเหอ ที แมจ้ ะเป็นขอ้ อา้ งทเี ขาสงั ใหห้ ยเู ยวฟ่ างใชเ้ ป็นทางออก แต่ กน็ บั เป็นความผดิ ตดิ ตวั คนสกลุ หยู \"คนในสกลุ ไมท่ าํ กไ็ มแ่ น่ว่าบรวิ ารจะไมก่ ลา้ ฮองเฮาแจง้ เราว่าบา่ วทเี ป็นพยานเล่าถงึ สตรที ลี กั ษณะคลา้ ยบา่ วขนั หนงึ เป็นผลู้ กั ขโมย เช่นนีใหเ้ จา้ ไปตรวจสอบบ่าวไพรใ่ น สกุลน่าจะไดค้ วาม\" ไมใ่ ชแ่ ค่ไดค้ วาม... ความหมายของฮ่องเตค้ อื เราให้ โอกาสเจา้ ไป 'สรา้ ง' หวั ขโมยตวั จรงิ เพอื ลบลา้ งมลทนิ ให้ หลานสาวของเจา้ หากเจา้ ทําไมไ่ ดก้ ใ็ หน้ างแปดเปือน เชน่ นีไปเถอะ ฮองเฮาลอบยมิ ใหก้ บั ความเลอื ดเยน็ ของฮองเต้ เขาไมส่ น สกั นิดวา่ ใครทาํ ผดิ จรงิ ไมจ่ รงิ ทงั ยงั สงั ใหส้ งั เวยคนรบั โทษ เพอื รกั ษาหมากในกระดานของตนอกี ดว้ ย \"ในเมอื เป็นคนในตระกลู ของกุย้ เฟย เราจะใหน้ างไป จดั การเอง แลว้ มารายงานเราทหี ลงั สว่ นเครอื งประดบั พวกนี เรารแู้ ลว้ วา่ เจา้ รกั ถนอมมาก เรารูส้ กึ ปวดใจ เช่นกนั \" ฮองเฮาดฮู องเตต้ รสั กบั หมา่ ผนิ โดยพยายามกลนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 5 หวั เราะ นางมองหาแววตาปวดใจของฝ่าบาทไมเ่ จอเลย สกั นิด \"เราจะใหช้ า่ งหลวงทําของแบบเดมิ ขนึ ใหมอ่ กี ชดุ มอบให้ เจา้ เป็นการชดเชยดหี รอื ไม?่ \" หมา่ สวนิ มา่ นไมพ่ อใจทไี มม่ ใี ครไดร้ บั โทษทงั ทกี ลา้ เหยยี บจมกู นาง แตม่ องพระพกั ตรข์ องฮองเตแ้ ลว้ นางก็ กลวั พระองคจ์ ะคดิ ว่าตนไรเ้ หตุผลเกนิ ไปจงึ ยอมพยกั หน้า รบั \"เรอื งวนั นีเจา้ คงตระหนกมาก ใหฮ้ องเฮาดแู ลถนอมหมา่ ผนิ เพมิ อกี สกั หน่อยแลว้ กนั ไหนๆ กใ็ สใ่ จดแู ลกนั ดถี งึ เพยี งนีแลว้ \" รบั สงั คลา้ ยคาํ ชนื ชมแต่ความหมายกลบั กาํ ลงั เฉอื นใจคนฟัง ในฐานะฮองเฮานับว่านางเดาใจฝ่าบาทไดไ้ มผ่ ดิ ดเู หมอื น เรอื งลกั ขโมยจะเลก็ น้อยในสายพระเนตร แต่เรอื งทนี าง ลว่ งเกนิ ขนุ นางน้อยใหญต่ ่างหากคอื เรอื งทที รงกรวิ ขนึ มา จรงิ ๆ \"ยามนีดกึ มากทเี ดยี ว... แยกยา้ ยกนั ไปพกั เสยี สว่ น คุณหนูสกุลหยคู นนีใหก้ กั บรเิ วณอยใู่ นเรอื นพกั จนกวา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 6 เรอื งราวจะกระจา่ ง\" ทรงรบั สงั ตดั บทกอ่ นจะโบกมอื ไลท่ กุ คนออกไป ลกี ยุ้ เฟยไมค่ ดิ จะรงั รอใหฝ้ ่าบาทเปลยี นพระทยั นางรบี ถวายบงั คมแลว้ ดงึ หยผู งิ เหยยี นออกจากทนี นั เพอื ถาม ความใหร้ เู้ รอื ง ฮองเฮาเองกเ็ ตรยี มลุกขนึ แต่มอื ของนาง กลบั ถกู พระหตั ถเ์ ยน็ เฉยี บของฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตรี งั ไว้ นางจงึ หยุดยนื แลว้ หนั ไปกราบทลู \"หมอ่ มฉนั ผดิ ไปแลว้ เพคะ\" พระนางตรสั ดว้ ยนําเสยี งเยน็ ชา \"อยา่ ใหม้ อี กี \" ฮ่องเตก้ ร็ บั สงั หา่ งเหนิ ไมต่ า่ งกนั ฮองเฮายนื สาํ รวมนิงต่อหน้าเขาอยคู่ รหู่ นึงกอ่ นฝ่าบาทจะตรสั ขนึ \"มะรนื โจวอ๋องน่าจะมาถงึ วงั หลงิ ซาน เราว่าจะจดั แขง่ ชจู่ วี ฮองเฮาอยวู่ า่ งๆ กช็ ว่ ยดูหน่อยแลว้ กนั \" \"ทราบแลว้ เพคะ\" โจวอ๋องเป็นพระโอรสของหยางไทเฮา ผเู้ ป็นฮองเฮาของ อดตี ฮอ่ งเต้ ...แทจ้ รงิ โจวอ๋องผนู้ คี วรจะไดเ้ ป็นผสู้ บื ราชบลั ลงั ก์ แต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 7 โชคชะตากลบั เล่นตลก กอ่ นทเี ขาจะเกดิ เพยี งสองเดอื น อดตี ฮอ่ งเตก้ ลบั สวรรคต บา้ นเมอื งไมอ่ าจว่างเวน้ พระเจา้ แผน่ ดนิ อกี ทงั ในยามนนั ราชวงศอ์ ่อนแอขนุ นางเป็นใหญ่ เหล่าขนุ นางจงึ ผลกั ดนั ใหฮ้ อ่ งเต้อ่เู หอตใี นวยั 13 ชนั ษาขนึ มาเพอื คดิ จะควบคุม เขา หยางไทเฮาในยามนนั อุม้ ทอ้ งแก่ แมจ้ ะหวงแหนบลั ลงั ก์ แตน่ างไมอ่ าจรูไ้ ดว้ า่ เดก็ ในครรภจ์ ะป็นชายหญงิ อกี ทงั ตอ่ ใหป้ ระสตู เิ ป็นชาย แตเ่ ดก็ ทเี พงิ เกดิ ไมม่ ที างว่าราชกจิ ได้ ดไี มด่ เี ดก็ อาจจะตอ้ งอายุสนั ตวั นางเองและสกลุ หยางก็ ไมแ่ ขง็ แกรง่ พอจะตอ่ สกู้ บั กลุม่ อํานาจในทอ้ งพระโรง เมอื พจิ ารณาดูแลว้ วา่ สาํ คญั ทสี ดุ คอื ตอ้ งรกั ษาชวี ติ เดก็ คนนนั ใหไ้ ดเ้ สยี กอ่ น ดงั นนั พระนางจงึ ยนิ ยอมยกโอรสของ อนั กยุ้ เฟยใหข้ นึ ครองราชยแ์ ทน หยางไทเฮาเชอื เหลอื เกนิ วา่ ขนุ นางสารเลวพวกนนั ไมม่ ี ทางปลอ่ ยอู่เหอตเี อาไวน้ าน ตอ่ ใหค้ รองราชยไ์ ดห้ ลงั จาก นนั ไมก่ ปี ีกจ็ ะตอ้ งสวรรคตแน่ ถงึ เวลานันพระนางจะยก พระโอรสของตนผมู้ สี ทิ ธใิ นราชบลั บงั กอ์ ยา่ งแทจ้ รงิ ขนึ ครองราชย์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 8 แตพ่ ระนางคาดการณ์พลาดไป ฮอ่ งเตพ้ ระองคน์ หี าใช่ ชานออ้ ยทเี หลา่ ขนุ นางจะเคยี วเขาไดส้ นุกปาก อกี ทงั ยงั ถูกเขาโคน่ ลงตามรายทางจนสุดทา้ ยอํานาจคบั ฟ้าของ เหลา่ ขนุ นางกงั ฉนิ กถ็ กู กาํ จดั สนิ เหลอื เพยี งฐานอาํ นาจ ของฮอ่ งเตท้ มี นั คงขนึ ทุกวนั อกี ทงั เขายนิ ยอมอภเิ ษกตงั แตอ่ ายยุ งั น้อย และไมห่ วง แหนเชอื สายมงั กร ปล่อยใหน้ างสนมทงั หลายอุม้ ทอ้ งจน แทบจะชนกนั ในวงั หลงั ฉากหน้าเพราะเชอื พระวงศม์ ี น้อยจงึ จาํ ตอ้ งขยายเชอื สายสกุลอู่ แต่เบอื งหลงั คอื ฮอ่ งเต้ อ่เู หอตตี อ้ งการดบั ฝันของหยางไทเฮา ตอ่ ใหว้ นั นเี ขาตาย บลั ลงั กก์ ต็ อ้ งตกเป็นของโอรสนับสบิ ของเขาตามลาํ ดบั ไมม่ ที างไปถงึ มอื โจวอ๋องอยา่ งแน่นอน * หลงั จากรว่ มรบั ประทานมอื เชา้ กบั ฉนิ ฟ่านฟ่าน หลวิ จา้ ว เวย่ กน็ งั เล่นอยเู่ ป็นเพอื นน้าสะใภอ้ กี ครหู่ นึงแลว้ จงึ กลบั ไปทหี อ้ งของตน นางตงั ใจจะคดั อกั ษรฉบบั ทตี งั ใจให้ เสรจ็ ในเรว็ วนั จงึ เอาแต่ขงั ตวั เองอยใู่ นหอ้ งจนอาเจนิ หน้า ตนื เขา้ มารายงาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 9 \"คณุ หนูเจา้ คะ มขี า่ วจากเรอื นสกุลหยแู ลว้ เจา้ คะ่ \" สาวใช้ นงั ลงขา้ งโต๊ะของนางพลางรายงาน หลวิ จา้ วเว่ยรอ้ งอมื ในลาํ คอคาํ หนึงเพอื ใหอ้ าเจนิ รายงานต่อ \"เมอื ตอนเชา้ มดื มคี นพบบา่ วขนั หนึงของคุณหนูหยผู กู คอตายดา้ นหลงั เรอื นเจา้ คะ่ มจี ดหมายบอกไวว้ า่ ถูกผสี างเขา้ สงิ จนใจเกดิ รสู้ กึ ละโมบทาํ ใหห้ ยบิ ฉวยสงิ ทไี มใ่ ชข่ องตน แตเ่ พราะ เกรงกลวั ความผดิ จงึ ขอจบชวี ติ ลงแบบนนั \" \"อมื \" ไมผ่ ดิ จากทคี าด ต่อใหค้ ราวนีไมใ่ ชฝ่ ีมอื หลวิ จา้ วอวี แลว้ เป็นฝีมอื คนสกุลหยจู รงิ ๆ ฝ่าบาทกค็ งไมส่ งั ลงโทษ พวกเขาซงึ หน้าแน่ ดงั นนั จาํ ตอ้ งมคี นมารบั กรรมเรอื งนี ไปแทน \"เรอื งจะจบลงแบบนีหรอื เจา้ คะคณุ หนู?\" คนรา้ ยตวั จรงิ อยา่ งคณุ หนูรองกลบั ไมถ่ ูกกลา่ วถงึ ตงั แตต่ น้ จนจบทาํ ให้ อาเจนิ อดึ อดั ใจยงิ นัก \"สาํ หรบั คนอนื ยอ่ มจบลงแลว้ แต่สาํ หรบั คนสกลุ หยไู มใ่ ช\"่ หญงิ สาวเคาะนิวกบั ขอบโตะ๊ เบาๆ \"พวกเขายอ่ มรบั รถู้ งึ การคุกคาม ยอ่ มไมน่ ิงเฉยไมส่ บื ความแน่ๆ\" \"เช่นนีหากคนสกลุ หยรู วู้ า่ เป็นฝีมอื คณุ หนูรอง สกุลหลวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 0 จะไมถ่ กู เลน่ งานไปดว้ ยหรอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ ตระหนก \"นนั ตอ้ งดแู ลว้ วา่ น้องรองปกปิดความลบั ไดด้ แี ค่ไหน\" รมิ ฝีปากอมิ คลยี มิ แสยะ นึกไปถงึ ตอนลกี ยุ้ เฟยรวู้ า่ คนทลี อบ กดั หลานสาวสุดทรี กั ของนางคอื ลูกสะใภท้ อี นั อ๋องเลอื กให้ นางเองกบั มอื ในใจนางจะทรมานสกั แคไ่ หนกนั นะ \"คณุ หนูรองชา่ งไมร่ คู้ วามจรงิ ๆ\" อาเจนิ หงดุ หงดิ ใจนัก ตอ่ ใหร้ อดตวั จากหลกั ฐานทถี กู ใสไ่ คล้ แต่ถา้ ฝ่ายสกลุ หยสู บื รู้ ตน้ ตอของกบั ดกั หลวิ จา้ วเวย่ ทนี บั เป็นคนสกลุ หลวิ เช่นกนั จะไมต่ อ้ งแปดเปือนโคลนตมไปดว้ ยหรอื \"อยา่ รบี รอ้ นใจไปเลย ตอนนปี ล่อยใหน้ างรอ้ นใจไปคน เดยี วเถดิ ยามนีนางคงรแู้ ลว้ ว่าขา้ ไมถ่ กู จบั ไปกบั หยผู งิ เห ยยี น ไมร่ วู้ า่ นางจะเดอื ดสกั แคไ่ หน\" \"รอ้ นจนอกแตกเถอะเจา้ ค่ะ คณุ หนูของบา่ วไมไ่ ดไ้ ปยุง่ อะไรกบั นางแทๆ้ ยงั มาหาเรอื งกนั ได\"้ อาเจนิ ทาํ ปากยนื \"ออ้ ... บ่าวไดข้ า่ วมาอกี เรอื ง อกี สามวนั จากนีฝ่าบาทจะ จดั ใหม้ แี ขง่ ชูจ่ วเี จา้ คะ่ ทรงรบั สงั ใหเ้ ชอื พระวงศช์ ายกบั ขนุ นางทมี กี าํ ลงั วงั ชาดเี ขา้ รว่ ม แลว้ กน็ ่าจะเปิดใหส้ ตรที ี ตามเสดจ็ รว่ มชมไดด้ ว้ ย\" อาเจนิ ประสานมอื ราวกบั ตกอยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 1 ในหว้ งฝัน \"โอกาสเช่นนีคณุ หนูจะไปหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" \"โอกาสร?ึ \" ควิ สวยของหลวิ จา้ วเวย่ เลกิ สงู \"โอกาสอนั ใด กนั \" \"กโ็ อกาสทคี ุณหนูของบ่าวจะไดพ้ บอนั อ๋องน่ะสเิ จา้ คะ หากอนั อ๋องไดเ้ หน็ วา่ คณุ หนูโฉมงามแค่ไหน ยอ่ มรงั ใจ พระองคไ์ วก้ บั คุณหนูไดแ้ น่\" ฟังอาเจนิ แลว้ หลวิ จา้ วเวย่ ก็ พดู ไมอ่ อก \"เจา้ ยงั คดิ จะใหข้ า้ รงั ใจเขาอกี ร\"ึ นางแคน่ ขาํ \"บ่าวรวู้ า่ คุณหนูเคอื งใจเรอื งคุณหนูรองกบั อนั อ๋อง แต่ อยา่ งไรคุณหนูกเ็ ป็นพระคหู่ มนั สมรสพระราชทานมอิ าจ บอกเลกิ ได้ เช่นนีแลว้ ผกู สมั พนั ธก์ นั ไวไ้ มด่ กี วา่ หรอื เจา้ คะ\" อาเจนิ กม้ หน้ากม้ ตาเสนอความเหน็ อยา่ งจรงิ ใจ \"อยา่ วา่ แตอ่ นั ออ๋ งเลย บรุ ษุ เพยี งมหี น้ามตี ามเี งนิ ทองสกั หน่อย กแ็ ตง่ ภรรยาสอี นุแปดทงั สนิ ไมว่ า่ ตอ้ งเขา้ บา้ นใดกย็ อ่ ม พบอนุ คุณหนูจะเป็นหวางเฟย วนั ขา้ งหน้ายอ่ มต้องคอย ดแู ลทงั ชายารองทงั สนมในตําหนัก ...คณุ หนูรองหากคดิ จะแต่งเขา้ ตาํ หนกั อนั อ๋องอยา่ งดกี ไ็ ดเ้ ป็นแคเ่ ชอ่ เฟย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 2 คณุ หนูอยา่ ไปสนใจนางเลยเจา้ คะ่ \" \"ผดิ แลว้ \" จา้ วเวย่ ถอนหายใจยาว ความคดิ อาเจนิ เป็น ตามหลกั ความจรงิ ทสี ตรใี นตา้ ถงตอ้ งเผชญิ นางไมม่ สี ทิ ธิ บอกเลกิ สญั ญาหมนั และตอ้ งถกู บบี ใหเ้ ขา้ ตําหนกั อ๋อง ตามราชโองการ แตน่ นั คอื ตวั นางในชาตกิ อ่ น นางทเี กบ็ รกั ษาตวั ไวใ้ หเ้ ขา มใี จคดิ ถงึ เขา และยอมจาํ นนต่อ โชคชะตาทถี กู กําหนดมาแลว้ แตต่ น้ แตน่ างในยามนีไมใ่ ชส่ ตรที วี างตวั เองเพอื เดนิ ไปสู่ ตาํ แหน่งหวางเฟยอกี \"บุรุษทกี ลา้ ผกู สมั พนั ธก์ บั น้องสาวขา้ ลบั หลงั ชาตนิ ีทงั ชาตกิ ไ็ มใ่ ชค่ นดี ตวั ขา้ ไมส่ นใจว่าเราจะตอ้ งรกั ใครล่ กึ ซงึ ต่อกนั การแตง่ งานทฮี อ่ งเตก้ ําหนดนี ขา้ ขอเพยี งเขาให้ เกยี รตขิ า้ ขา้ กอ็ ดทนอยไู่ ดแ้ ลว้ แต่วนั นี... ตวั ขา้ ยงั ไมท่ นั เหยยี บเขา้ ประตูตําหนกั เขากห็ กั หลงั ขา้ แลว้ เจา้ คดิ วา่ ขา้ จะทนอยกู่ บั บุรุษเชน่ นไี ดอ้ ยา่ งเป็นสขุ หรอื ?\" หลวิ จา้ วเว่ ยกลา่ วอยา่ งเยอื กเยน็ \"ทเี จา้ กลา่ วมาไมผ่ ดิ ไมว่ า่ แตง่ บรุ ุษคนใดกต็ อ้ งเผชญิ หน้ากบั ภรรยาคนอนื ของเขา แต่ บรุ ษุ ทดี ยี อ่ มไมห่ มนิ เกยี รตภิ รรยาเอก ยงิ เป็นภรรยาที ไดร้ บั พระราชทานจากฮอ่ งเตย้ งิ ตอ้ งวางไวส้ งู แตเ่ ขากลบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 3 ลบหลขู่ า้ ตงั แตย่ งั ไมไ่ ดน้ งั เกยี วหามแปด แลว้ เจา้ คดิ วา่ หากขา้ แต่งเขา้ ไปแลว้ เขาจะใหเ้ กยี รตขิ า้ หรอื ไมเ่ ลา่ ?\" \"แต่คณุ หนู...\" ต่อใหน้ างชงิ ชงั อนั อ๋องกย็ งั ตอ้ งจําใจแต่งให้ เขาอยดู่ ี \"เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ งไปหรอก ขา้ จะไมเ่ ขา้ ตําหนกั อ๋องแน่\" \"ไดอ้ ยา่ งไรเจา้ คะ\" ขดั ขนื ราชโองการมโี ทษกดุ หวั หาก คุณหนูของนางดอื รนั ขนึ มาจรงิ ๆ ไมเ่ ทา่ กบั เป็นเภทภยั ต่อตวั เองหรอกรึ \"เจา้ ไมต่ อ้ งกลวั ขา้ มวี ธิ ยี กเลกิ การหมนั ครงั นีอยา่ ง ถกู ตอ้ ง\" \"จรงิ หรอื เจา้ คะ!?\" อาเจนิ ทเี ป็นกงั วลเมอื ไดย้ นิ คําพูด เจา้ นายกต็ าวาว \"อมื แตเ่ จา้ อยา่ เพงิ พูดเรอื งนีออกไป แคเ่ ลกิ คดิ ใหข้ า้ ผกู สมั พนั ธก์ บั คนผนู้ นั กพ็ อ\" หลวิ จา้ วเว่ยประกาศชดั \"จาํ เอาไวเ้ ถอะ แมแ้ ตเ่ งาของขา้ อู่เหวนิ ซวนกจ็ ะไมไ่ ดแ้ ตะ ตอ้ ง อยา่ ว่าแตต่ ําหนกั อ๋องเลย ต่อใหว้ นั หน้าเขาเป็น ฮอ่ งเต้ ขา้ กไ็ มค่ ดิ จะเหยยี บเขา้ วงั ของเขา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 4 * \"เจา้ บอกวา่ เมอื คนื มแี คน่ งั ผงิ เหยยี นทถี กู คมุ ตวั ไปหรอื ? ...แลว้ นังจา้ วเวย่ ละ่ ?\" หลวิ จา้ วอวกี ระซบิ เสยี งเบาถามหล วนซที เี ขา้ มารายงานผลของกบั ดกั ทวี างเอาไว้ \"บา่ วไมท่ ราบวา่ เกดิ อะไรขนึ แตค่ นทไี ปตาํ หนกั หมา่ ผนิ มี แต่คุณหนูหยคู นเดยี วเจา้ คะ่ \" หลวนซหี ดคอรายงานอยา่ ง หวาดๆ หลวิ จา้ วอวถี ลงึ ตาอยา่ งไมพ่ อใจ \"มนั รอดไปไดย้ งั ไง คนตงั มาก ตรวจหาของแค่นันไมพ่ บ หรอื !?\" หญงิ สาวทุบกาํ ปันกบั ผา้ นวมอยา่ งหงดุ หงดิ \"... หรอื มนั จะเจอรองเทา้ คนู่ นั กอ่ น\" \"อาจจะเป็นไปไดน้ ะเจา้ คะ พอเจอเขา้ กอ่ นเลยเอาไปแอบ ไวท้ นั \" หลวนซพี ยกั หน้าเหน็ ดว้ ย \"สารเลว! ทาํ ไมคนอยา่ งมนั ถงึ ไมถ่ กู โบยจนตายไปซะ\" จา้ วอวหี งดุ หงดิ ใจเหลอื เกนิ ทแี ผนการไมส่ มั ฤทธผิ ลอยา่ งที ตงั ใจ \"นงั ผงิ เหยยี นโชคดที มี ลี กี ยุ้ เฟยหนุนหลงั ดูเอาเถอะ ไมท่ นั ขา้ มคนื กม็ คี นสงั เวยโทษแทนมนั แลว้ \" ไดย้ นิ คาํ นนั หลวนซกี ร็ สู้ กึ เยน็ ยะเยอื กขนึ มา คณุ หนูของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 5 นางไมม่ คี วามรสู้ กึ ผดิ แมแ้ ตน่ ้อยทเี ป็นสาเหตุใหผ้ อู้ นื รบั เคราะหจ์ นตวั ตาย แต่พอคดิ ดแู ลว้ หลวิ จา้ วอวเี ป็นเช่นนีก็ ดเี หมอื นกนั หากมวั แต่สนใจเรอื งเลก็ น้อยจนขวญั เสยี คง ทาํ การใหญ่ไมไ่ ด้ \"หลวนซ\"ี \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" \"แน่ใจหรอื ไมว่ า่ คนพวกนนั จะไมป่ รปิ าก\" \"แน่นอนอยแู่ ลว้ เจา้ คะ่ คนทบี ่าวไปจา้ งลว้ นไวใ้ จไดท้ งั สนิ อกี อยา่ งบา่ วกระจา่ งถงึ ฐานะทางบา้ นของคนพวกนนั หากมใี ครปรปิ ากพูด ครอบครวั กค็ งอยไู่ มส่ ขุ แน่\" \"ด\"ี หลวิ จา้ วอววี างใจลง \"อยา่ ใหค้ นสบื สาวมาถงึ สกลุ หลวิ เดด็ ขาด\" \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" \"นอกจากเรอื งนีมขี า่ วอะไรอกี หรอื ไม?่ \" \"ดา้ นนอกมขี า่ วเรอื งการแขง่ ชจู่ วเี จา้ คะ่ \" \"แขง่ ชจู่ ว?ี \" จา้ วอวสี นใจขนึ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 6 \"เจา้ คะ่ อกี สามวนั จากนีฮ่องเตม้ รี บั สงั ใหจ้ ดั แขง่ ชจู่ วี ทงั เชอื พระวงศ์ ขนุ นางหนุ่ม หรอื คุณชายสกุลต่างๆ ทตี าม เสดจ็ ลว้ นลงแขง่ ได้ และยงั อนุญาตใหส้ ตรใี นวงั ไปชมได้ ดว้ ยเจา้ คะ่ \" \"แขง่ ชจู่ ว.ี .. แขง่ ชูจ่ วี ไมไ่ ดก้ าร! เชน่ นีนงั จา้ วเว่ยกต็ อ้ งไป รว่ มงานแน่ ดไี มด่ หี ากพบคนผนู้ นั เขา้ ขา้ กแ็ ยน่ ่ะส\"ิ มอื เรยี วตลี งบนหน้าขาตวั เองเมอื คดิ ภาพอนั อ๋องลงแขง่ ชูจ่ วี แลว้ หลวิ จา้ วเว่ยไปใหก้ าํ ลงั ใจอยขู่ า้ งสนาม \"ขา้ ยอมใหม้ นั ไปดกู ารแขง่ ชจู่ วไี มไ่ ด\"้ \"แลว้ คุณหนูจะทาํ เชน่ ไรเจา้ คะ\" \"ขา้ ยงั ไมร่ ู้ แตว่ นั นนั จะใหม้ นั ออกจากเรอื นไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด\" หากอนั อ๋องพบนงั จา้ วเว่ยในยามนี ไมแ่ น่ใจเขาอาจจะ ไขวเ้ ขวจากนางกไ็ ด้ \"ทําใหม้ นั เจบ็ ป่วยเสยี ดหี รอื ไม?่ \" \"คณุ หนูเจา้ ขา ถา้ คุณหนูใหญพ่ บรองเทา้ คนู่ นั เมอื คนื ใน ใจยอ่ มระแวดระวงั อาจถงึ ขนั สงสยั ในตวั คุณหนูอยแู่ ลว้ หากท่านเลน่ งานคุณหนูใหญ่ตดิ ๆ กนั นางตอ้ งรตู้ วั แน่ แลว้ มนั จะกลายเป็นเรอื งขนึ มาไดน้ ะเจา้ คะ\" หลวนซี พยายามกลอ่ มและเตอื นหลวิ จา้ วอวที รี อ้ นใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 7 \"แตข่ า้ ใหม้ นั พบอนั อ๋องไมไ่ ด้ ชว่ งนีเขากาํ ลงั เทใจใหข้ า้ หากเกดิ เรอื งทาํ ใหไ้ ขวเ้ ขวยามนี ทกุ อยา่ งทที าํ มากพ็ งั หมด ขา้ ไมย่ อม!\" \"เช่นนนั กต็ อ้ งคดิ แผนการใหร้ อบคอบกว่านีเจา้ คะ่ \" \"ขา้ ควรจะทาํ ยงั ไงดี ทางทดี ที าํ ใหม้ นั ไมก่ า้ วออกจากเรอื น พกั จนกวา่ ฝ่าบาทจะกลบั ถงเยยี นเลยยงิ ด\"ี จา้ วอววี ่า \"บ่าวเองกไ็ มแ่ น่ใจ แต่คุณหนูไปปรกึ ษาไป๋ เจนิ ฮูหยนิ ดี หรอื ไมเ่ จา้ คะ\" คนทหี ลวนซกี ลา่ วถงึ คอื ทา่ นยายใหญ่ของ นาง ฮหู ยนิ เอกของเสนาบดเี จนิ ซงึ ตามเสดจ็ มาในครงั นี ดว้ ย เมอื นกึ ถงึ ยายใหญท่ แี มไ้ มใ่ ชย่ ายแทๆ้ แต่กร็ กั เอน็ ดตู น มาตงั แตเ่ ลก็ ดวงหน้าของหลวิ จา้ วอวกี ด็ ขี นึ มาบา้ ง นาง คอ่ ยสงบใจลงแลว้ พยกั หน้าเหน็ ดว้ ย ทา่ นยายเป็นคนสงั สอนบา่ วขา้ งกายของนาง และเป็นคนทคี อยจดั การปัญหา น้อยใหญ่ใหส้ ตรสี กลุ เจนิ อยเู่ สมอ อกี ทงั ไมว่ า่ เรอื งอะไรจา้ วอวกี ม็ กั จะบอกกลา่ วแก่ทา่ นยายทฉี ลาดหลกั แหลม มากกวา่ มารดาทไี มก่ ลา้ คดิ กลา้ ทาํ ดงั นนั สองยายหลาน จงึ สนิทสนมและมกั มคี วามเหน็ ไปในทศิ ทางเดยี วกนั เสมอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 8 \"เจา้ ใหค้ นเตรยี มการ บา่ ยนีขา้ จะไปดมื นําชาทเี รอื นพกั ของสกุลเจนิ \" * ฟ้ามดื มาเยอื นอกี ครงั หลวิ จา้ วเว่ยกลบั มาสวมชดุ เกา่ ซอมซอ่ ไมส่ มฐานะ แตค่ ราวนีอาเจนิ ไมไ่ ดท้ กั ทว้ งอะไร นางอกี สาวใชน้ งั มองนายสาวแต่งหน้าตาปรบิ ๆ คลา้ ย อยากจะถามแตไ่ มก่ ลา้ ถาม จวบจนหลวิ จา้ วเวย่ ออกจากเรอื นไปคนเดยี วอาเจนิ กไ็ ม่ ขวาง นางแน่ใจแลว้ วา่ คณุ หนูมแี ผนการบางอยา่ งในใจ ดงั นนั แทนทจี ะสอดปากเป็นกงั วล นางควรชว่ ยเหลอื น่าจะดกี วา่ หากเป็นกอ่ นหน้านอี าเจนิ คงไมเ่ ชอื คาํ พดู ของจา้ วเว่ย เท่าไหรน่ กั แต่กบั คุณหนูผนู้ ีทมี ที า่ ทนี งิ สงบ เยอื กเยน็ ไม่ มทุ ะลุเช่นกาลกอ่ น หลวิ จา้ วเวย่ ทําใหอ้ าเจนิ มนั ใจไดอ้ ยา่ ง ประหลาดวา่ สงิ ทคี ุณหนูตดั สนิ ใจลว้ นถกู ตอ้ งเหมาะสม และไมจ่ าํ เป็นตอ้ งตงั คาํ ถาม ดงั นนั คนื นีอาเจนิ จงึ กลายเป็นคนเฝ้าตน้ ทางอยทู่ เี รอื นพกั อยา่ งเตม็ ใจ สาวใชค้ อยมองสง่ หลวิ จา้ วเว่ยมงุ่ หน้าไปยงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 9 อุทยานปทมุ มาศจนสุดสายตา โฉมสะคราญในชดุ เกา่ เกบ็ เดนิ ไปตามเสน้ ทางทคี ุน้ เคย เมอื โผลพ่ น้ หมไู่ มแ้ ลว้ เหน็ สระบวั พนั สายอยตู่ รงหน้า นาง กก็ วาดสายตามองหาบุรุษทตี อ้ งการพบ ครเู่ ดยี วกม็ องเหน็ ชายฉกรรจย์ นื อยใู่ นชดุ สเี ทาเรยี บๆ ไม่ คลา้ ยฉลองพระองคข์ องคนเป็นกษตั รยิ ์ จา้ วเว่ยมองเขาดว้ ยสายตาทอแววซบั ซอ้ นวบู หนึงกอ่ นจะ สดู หายใจลกึ พรบิ ตาเดยี วใบหน้าทเี รยี บเฉยเยน็ ชาก็ แปรเปลยี นเป็นสดใสทะเลน้ มชี วี ติ ชวี ากว่าใคร หญงิ สาวพาใบหน้าเปือนยมิ เขา้ ไปทกั ทาย 'ใตเ้ ทา้ ' ของ นาง พลางชกู ระเชา้ ดอกไมท้ ตี นใหอ้ าเจนิ เกบ็ มาใหเ้ มอื เยน็ \"ขา้ เกบ็ มาฝากท่าน\" นางยมิ กวา้ งสง่ กระเชา้ ใหเ้ ขา ฮอ่ งเตอ้ อ่เู หอจปี รายตามองกระเชา้ ในมอื นางแต่ไมร่ บั มา \"เจา้ เอาดอกไมม้ าใหบ้ รุ ุษ?\" \"กข็ า้ น้อยคดิ ว่าทา่ นเหมาะกบั ดอกไมย้ งิ นกั \" นางเอย่ เอา ใจ \"ใตเ้ ทา้ ทา่ นอยา่ ไดค้ ดิ ว่าขา้ ดถู ูก ดอกไมง้ ามใชว่ ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 0 เหมาะสมกบั สตรเี ทา่ นัน สาํ หรบั ขา้ คนงามกย็ อ่ มเหมาะ กบั ของสวยๆ งามๆ แลว้ คนทงี ามล่มเมอื งเชน่ ท่าน มหี รอื จะไมเ่ หมาะสมกบั ดอกไมเ้ ชน่ นี\" \"เจา้ กาํ ลงั เกยี วขา้ ?\" ชายหนุ่มเลกิ ควิ มองนาง หลวิ จา้ ว เวย่ เบะปากเลก็ น้อยกอ่ นจะเดนิ เอาตระกรา้ ไปวางไวท้ ี โต๊ะกลางศาลา โดยมเี ขาเดนิ ตามมาตดิ ๆ \"ขา้ น้อยไมไ่ ดเ้ กยี วทา่ น เพยี งแต่มเี รอื งอยากถามเท่านนั \" นางยมิ เผล่ ใหเ้ ขาคดิ ไปว่าทตี นเอาดอกไมม้ าเอาใจนนั เพอื เป็นการแลกเปลยี น \"เจา้ คดิ จะตดิ สนิ บนสนิ ะ แตด่ อกไมท้ เี กบ็ มาจากในวงั นี ไมใ่ ชข่ องเจา้ เสยี หน่อย ดทู า่ สนิ บนของเจา้ จะไมล่ งทุน เลย\" เขาวา่ อยา่ งดแู คลน \"ใตเ้ ทา้ ไดโ้ ปรดเหน็ ใจขา้ น้อยเถอะเจา้ คะ่ ขา้ น้อยใชว่ า่ จะ มเี งนิ ทองมากมาย ขา้ วของทเี อาตดิ ตวั มากม็ แี ต่เสอื ผา้ กบั เครอื งประดบั ทเี ป็นสนิ เดมิ ของมารดา หากเอาของเกา่ พวกนนั มาใหท้ า่ นจะไมย่ งิ ดแู ยก่ วา่ อกี หรอื ?\" นางทาํ หน้า ละหอ้ ยขอความเหน็ ใจ เขากวาดสายตามองชดุ ของนาง แลว้ กถ็ อนหายใจเฮอื กหนึง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น