แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 2 5 1 เชญิ พวกตระกลู ชอื ดงั ทอี าจไมใ่ ชต่ ระกลู ขนุ นาง หรอื ไมใ่ ช่ ขนุ นางขนั สงู เขา้ รว่ มดว้ ย ทาํ ใหม้ คี นสงู มคี นตําฐานะ ปะปนในงานเดยี วกนั แตใ่ นพระตาํ หนกั ฤดรู อ้ นแหง่ นี ผทู้ ี ไดร้ บั เทยี บเชญิ ลว้ นเป็นสตรที หี น้าบา้ นมขี นุ นางทฮี ่องเต้ โปรดปรานนึกถงึ ดงั นนั นบั ว่าฐานะสตรเี หลา่ นีลว้ น ใกลเ้ คยี งกนั แต่ความใกลเ้ คยี งนนั ยอ่ มผลกั ดนั ใหค้ นเปรยี บเทยี บ ภูมิ หลงั คลา้ ยคลงึ นกั กต็ อ้ งขยบั มามองรปู โฉมหรอื ความสามารถเพอื ยกฐานะตนขนึ ไมใ่ หถ้ กู จมอยใู่ นหมู่ มวลดอกไม้ สาํ หรบั หลวิ จา้ วเว่ยแมป้ กตนิ างไมช่ อบแตง่ กายใหเ้ ลอเลศิ มากชนิ แต่วนั นีไมเ่ หมอื นกนั นางตอ้ งการจะเป็นดงั คาํ ครหาทเี คยไดร้ บั เมอื ภพทผี า่ น ...เป็นโฉมสะคราญทเี ยอ่ หยงิ จองหอง มกี ลนิ อายโหดรา้ ย ไมเ่ หลอื บแลใครในสายตา ใชค้ วามงามกดขม่ สตรอี นื ให้ หมองสี ดงั นนั วนั นีนางจะงามเสยี ยงิ กวา่ งาม เดน่ เสยี ยงิ กว่าเด่น ใหแ้ มแ้ ต่ในฝันสตรพี วกนนั กไ็ มก่ ลา้ คดิ มาเทยี บเคยี งคน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 2 อยา่ งนาง! ---------------------- มาคุยเรอื งคาํ เรยี กทมี คี นงงกนั หน่อยนะคะ 1. ทา่ นแมท่ พั ชอื จรงิ วา่ เฉนิ เฟยฉี แตม่ บี รรดาศกั ดชิ นั ปัว(ป๋ อ) ราชทนิ นามคอื เฉนิ หรง ดงั นนั ตวั ละครสว่ นใหญ่ในเรอื งจะเรยี กเขาดว้ ยยศคอื 'ทา่ นแมท่ พั ' หรอื บรรดาศกั ดิ 'เฉนิ หรงปัว' เป็นหลกั เพราะเป็นสงิ ทไี ดร้ บั พระราชทาน ชอื จรงิ จะมแี ค่คนสนทิ หรอื ญาตทิ เี รยี ก ซงึ ในสว่ นการบรรยายของนักเขยี น เนืองจากตอ้ งการ ความสมทู และการหลากคาํ ใหเ้ หมาะสม เราจงึ เรยี กสลบั ตามความพอใจของเราเอง ไมต่ อ้ งงงนะคะ 2. ฉนิ ซอื คอื ฉนิ ฟ่านฟ่ าน คาํ วา่ 'ซอื ' นีเป็นวธิ กี ารเรยี กสตรที อี อกเรอื นแลว้ คะ่ จรงิ ๆ มขี นั กว่าอกี คอื การเตมิ ชอื สกลุ ของบา้ นสามเี พมิ เขา้ ไปอกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 3 เวลาเรยี ก ดงั นนั ไมต่ อ้ งงง เหตุผลเหมอื นขา้ งบน ขา้ พเจา้ ไมต่ อ้ งการ ใชค้ าํ ซาํ เพราะบทบรรยายมนั จะไมส่ วย (ในมาตรฐานของ นกั เขยี นเองนีแหละ) เลยตอ้ งพยายามหาคาํ เรยี กใหเ้ ยอะ เขา้ ไว้ 55555 ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 4 แสนชงั # 11. ชมบปุ ผา \"ไมเ่ อาปินทอง เจา้ ไปเอาปินหยกขาวลายดอกอวหี ลนั มา แทน\" หลวิ จา้ วอวรี อ้ งสงั หลวนซอี ยา่ งขดั ใจขณะนัง แตง่ หน้าทาํ ผมอยใู่ นเรอื นพกั ของตน นางตงั ใจแต่งตวั ให้ งามเป็นพเิ ศษเพอื งานเลยี งชมบุปผาในวนั นี \"แต่เชน่ นนั จะไมด่ ธู รรมดาไปหรอื เจา้ คะ?\" หลวนซกี งั วล งานวนั นีเหลา่ คณุ หนูสกลุ ใหญ่คงแต่งตวั เตม็ ยศเพอื ประชนั โฉม หากคณุ หนูของนางแต่งน้อยเกนิ ไปอาจจะถกู กลบรศั มสี นิ \"กลวั อะไรเล่า ยงิ คนอนื แตง่ มากเทา่ ไหร่ ขา้ กจ็ ะยงิ โดด เดน่ ขนึ อกี น่ะส\"ิ นางลบู ชดุ สชี มพูออ่ นแสนงดงามทเี พงิ สงั ตดั ใหมข่ องตนอยา่ งภมู ใิ จ \"งานนีสงิ ทตี อ้ งโดดเดน่ คอื ตวั ขา้ หาใชเ่ ครอื งประดบั ประโคมมากไปมแี ตจ่ ะดเู กนิ วยั \" เรอื งอนื นางอาจไมม่ นั ใจและคดิ อ่านไมร่ อบคอบอยบู่ า้ ง แต่เรอื งรปู โฉมแลว้ หลวิ จา้ วอวรี จู้ ดุ เดน่ ของตวั เองดี สงิ ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 5 นางเอาชนะผอู้ นื ไดค้ อื ความน่ารกั น่าเอน็ ดแู ละดไู รพ้ ษิ ภยั ในงานเลยี งชมบุปผาทมี ที งั เชอื พระวงศแ์ ละชนชนั สงู แบบ นี นางตอ้ งหาทยี นื ใหต้ วั เองอยา่ งมนั คง ไมอ่ าจปลอ่ ยให้ ตนถูกจมลงไปกบั หมมู่ วลดอกไม้ ดงั นนั จงึ ตอ้ งยงิ ดงึ จุดเดน่ ของนางออกมา ไมป่ ระโคมแต่งอะไรใหด้ ู ทะเยอทะยานเกนิ ตวั แต่ทา้ ยสุดกลบั ถกู สงิ ทเี สรมิ แตง่ นนั กดเอาไวจ้ นไรต้ วั ตน \"ไมแ่ น่วนั นพี วกพระสนมอาจจะมาร่วมดว้ ย\" นางคดิ ไปถงึ ลกี ุย้ เฟยมารดาของอนั อ๋อง หลวิ จา้ วอวเี คยเหน็ ลกี ยุ้ เฟย ไกลๆ ในงานเลยี งของวงั หลวง แตไ่ มเ่ คยไดเ้ ขา้ เฝ้าหรอื สนทนาใดๆ กนั ซงึ นางเป็นกงั วลใจต่อลกี ยุ้ เฟยผนู้ ไี ม่ น้อย หญงิ สาวเคยใหค้ นสบื เรอื งของอนั อ๋องตอนทพี ยายามสาน สมั พนั ธแ์ รกๆ นางจงึ ไดร้ วู้ า่ ลกี ยุ้ เฟยเคยสนบั สนุนใหอ้ เู่ ห วนิ ซวนอภเิ ษกกบั ลกู พลี กู น้องในสกลุ หยเู พอื เสรมิ บารมี ใหก้ บั สกุลตวั เอง แตฮ่ อ่ งเตไ้ มเ่ หน็ ดว้ ย เพราะนันจะเป็น การตดิ ปีกใหส้ กลุ หยเู กนิ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 6 ในตอนนนั ทา่ นป่ขู องนางคอื หลวิ ชงเหนียนซงึ ดาํ รง ตาํ แหน่งอคั รเสนาบดฝี ่ายขวาไดม้ โี อกาสไปราํ สรุ าเป็น เพอื นฮอ่ งเต้ ครงั นนั บดิ าของนางกไ็ ดต้ ดิ สอยหอ้ ยตามไป ดว้ ย ไมร่ วู้ า่ ระหว่างราํ สรุ าไดพ้ ดู คยุ กนั เชน่ ไร เชา้ วนั ถดั มาฮอ่ งเตจ้ งึ มพี ระราชโองการพระราชทานสมรสใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ กบั อนั อ๋อง โดยใหห้ มนั หมายเอาไวก้ ่อน รอจน ฝ่ายหญงิ อายคุ รบสบิ แปดปีจงึ จดั พธิ แี ตง่ นางไดข้ า่ วว่าลกี ยุ้ เฟยไมพ่ อใจเรอื งนีสกั เท่าไหร่ แตค่ นที ปีนไปจนถงึ ตาํ แหน่งกยุ้ เฟยไดน้ นั ยอ่ มมใิ ชค่ นโง่ นางไม่ ไปโวยวายทตี าํ หนกั เฉยี นชงิ ทงั รบี ประทานของรบั ขวญั วา่ ทลี กู สะใภ้ ทาํ ราวกบั เตม็ ใจตอ้ นรบั วา่ ทหี วางเฟยผนู้ อี ยา่ ง สุดจติ สุดใจ หลงั จากนนั เรอื งทจี ะใหบ้ ุตรสี กุลหยแู ต่งกบั อนั อ๋องจงึ ซา ลง แต่สตรยี อ่ มมองกนั ออก ในงานเลยี งฉลองปีใหมข่ อง ราชสาํ นกั ขณะทหี ลวิ จา้ วอวจี อ้ งมองอนั อ๋องอยตู่ ลอด กม็ ี สตรอี กี ผหู้ นึงทจี บั จอ้ งอู่เหวนิ ซวนตาไมก่ ะพรบิ คนผนู้ นั คอื หยผู งิ เหยยี น สตรผี นู้ ีเป็นบุตรสาวของบา้ นสายรองตระกลู หยู บดิ าเป็น เจา้ เมอื งฉางอนั นางเกดิ จากภรรยาเอกทบี า้ นเดมิ คอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 7 ตระกลู สวี ผเู้ ป็นราชครปู ระจาํ สาํ นกั ศกึ ษาหลวง นบั วา่ ชาตกิ าํ เนิดไมด่ อ้ ย ในสมยั นนี อกจากการสอบเคอจวเี พอื เขา้ รบั ราชการ ยงั มี อกี ชอ่ งทางนนั คอื การตอ้ งเขา้ ศกึ ษาทสี าํ นกั ศกึ ษาหลวง โดยแรกเขา้ จะมกี ารสอบแขง่ ขนั อยา่ งเขม้ ขน้ ในแต่ละรนุ่ จะมคี นผา่ นการสอบไดเ้ ขา้ ศกึ ษาเพยี ง 30 คนเทา่ นนั และจะตอ้ งผา่ นการฝึกสรรพวชิ าอยา่ งเขม้ งวดอยหู่ า้ ปี หากผา่ นเกณฑท์ กี าํ หนดกส็ ามารถมงุ่ หน้าเขา้ รบั ราชการ ในตําแหน่งไมส่ งู ไมต่ าํ ไดต้ ามผลการเรยี น รบั ราชการรอ ความเจรญิ กา้ วหน้าต่อไป หรอื เลอื กไปสอบเคอจวเี พอื แสดงความสามารถกไ็ ดเ้ ชน่ กนั บดิ าของนางหลวิ เฉยี นกเ็ รมิ เขา้ รบั ราชการผา่ นทางสาํ นกั ศกึ ษาหลวง ไมไ่ ดร้ ว่ มสอบเคอจวแี ตอ่ ยา่ งใด ทว่าไมม่ ใี คร กลา้ ดถู ูกเรอื งความรคู้ วามสามารถ เพราะความเขม้ งวด ของสาํ นกั ศกึ ษาหลวงนนั เป็นทเี ลอื งลอื อยา่ งยงิ ไมใ่ ช่แค่ อา่ นตําราเกง่ แลว้ จะทนอยใู่ นสาํ นกั ศกึ ษาหลวงได้ การใช้ ชวี ติ ลว้ นตอ้ งมรี ะเบยี บวนิ ยั สงู เพราะศษิ ยข์ องสาํ นกั ศกึ ษาหลวงนันตอ้ งกนิ อยใู่ นบรเิ วณของสาํ นกั ปีหนึงๆ จะ ไดอ้ อกมาพบปะครอบครวั แค่ช่วงปีใหมเ่ ทา่ นนั ดงั นนั ผทู้ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 8 จะเขา้ เรยี นทนี ีไดน้ อกความความรคู้ วามสามารถแลว้ ยงั ตอ้ งมคี วามอดทนอดกลนั สงู มปี ฏภิ าณไหวพรบิ ในการ เอาตวั รอด อาจารยใ์ นสาํ นักศกึ ษาหลวงจะไดร้ บั การแตง่ ตงั จาก ฮ่องเตโ้ ดยตรง นับวา่ เป็นการยกยอ่ งบณั ฑติ ผมู้ คี วามรู้ เป็นทยี อมรบั ของชาวตา้ ถง ดงั นนั ฝ่ายมารดาของหยผู งิ เหยยี นจงึ ไมไ่ ดด้ อ้ ย บวกกบั วา่ บดิ าทเี ป็นถงึ เจา้ เมอื งที อนาคตกาํ ลงั รุง่ โรจน์ นบั วา่ ชาตกิ าํ เนิดของนางสงู สง่ ผทู้ จี ะไดแ้ ตง่ เป็นหวางเฟยของอนั อ๋องนนั ไมแ่ น่ว่าจะจบ ทตี าํ แหน่งพระชายาเทา่ นนั เพราะใครมตี ากด็ อู อกวา่ อนั อ๋องเป็นผทู้ า้ ชงิ ตําแหน่งรชั ทายาททมี โี อกาสไดค้ รอง บลั ลงั กม์ ากทสี ดุ ผหู้ นึง ดงั นนั ผเู้ ป็นหวางเฟยของเขา ต่อไปในภายภาคหน้าอาจจะโผบนิ ไดถ้ งึ ตําแหน่งฮองเฮา เรอื งชาตกิ าํ เนดิ จงึ ตอ้ งไมม่ รี อยดา่ งพรอ้ ย เทยี บกนั แลว้ แมห้ ลวิ จา้ วอวจี ะมฐี านะเป็นบุตรขี องภรรยา เอก มที า่ นตาเป็นเสนาบดี แต่มารดาของนางถอื กาํ เนดิ จากอนุในจวนสกลุ เจนิ เทา่ นนั แมย้ ามนีไดย้ กฐานะ แต่ นนั กน็ ับวา่ เป็นสงิ ทไี มอ่ าจลบลา้ ง เป็นเหตุผลขอ้ หนึงที นางชงิ ชงั หลวิ จา้ วเว่ย เพราะคดิ วา่ หลวิ จา้ วเวย่ ไมเ่ หน็ ตน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 9 อยใู่ นสายตาเชน่ นนั มสี ว่ นมาจากชาตกิ าํ เนิดของเจนิ ฮยุ่ เหมย แมย้ ามนีผทู้ มี รี าชโองการอยใู่ นมอื คอื พสี าวของนาง แต่ หลวิ จา้ วอวกี ม็ องออกวา่ หากนางลม้ หลวิ จา้ วเว่ยลงไดจ้ รงิ ศตั รตู วั ฉกาจของนางกค็ งเป็นหยผู งิ เหยยี นผนู้ ี ซงึ นอกจากจะมสี กลุ หยหู นุนหลงั แลว้ น่าจะยงั มลี กี ยุ้ เฟยคอ ยกรุยทางใหอ้ กี แรง หากวา่ หลวิ จา้ วเว่ยนบั ว่างามเป็นอนั ดบั หนึงในเมอื งหลวง หยผู งิ เหยยี นผนู้ กี ค็ งเป็นทสี อง แตเ่ ปรยี บกนั แลว้ หลวิ จา้ วเว่ยรกั สนั โดษ ไมช่ อบการแกง่ แยง่ แขง่ ขนั ทงั ยงั ชอบ ลอยตวั เหนือผอู้ นื ไมใ่ ยดใี ครทงั สนิ หยผู งิ เหยยี นกลบั เป็นสงิ ทตี รงขา้ ม นางชมชอบการไดแ้ สดงความสามารถ ชมชอบการเป็นจดุ สนใจ รกั การประโคมเสรมิ แต่งตนให้ งดงามเลอื งลอื นางทาํ ตวั ราวกบั ตอ้ งการเป็นทยี อมรบั ของคนทงั เมอื งเพอื สรา้ งชอื เสยี งใหต้ น หลวิ จา้ วอวมี องความหวงั กบั ฝันหวานของหยผู งิ เหยยี นอ อก นางคดิ วา่ ตนไมก่ ระโตกกระตากแสดงทา่ ทมี ใี จใหอ้ นั อ๋อง แตแ่ ทจ้ รงิ กลบั คอ่ ยๆ สรา้ งฐานบารมรี อไว้ แมว้ นั หน้าอาจตอ้ งแตง่ เขา้ ไปในตําแหน่งชายารอง แต่ไมแ่ น่ว่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 0 อาจมเี รอื งผลกิ ผนั ทาํ ใหไ้ ดค้ รองตําแหน่งชายาเอกก็ เป็นได้ คนชนิดเดยี วกนั มหี รอื จะมองไมเ่ หน็ ไสพ้ ุงอกี ฝ่าย แววตา ทหี ยผู งิ เหยยี นจดจอ้ งอนั อ๋องมที งั ความเทดิ ทูนรกั ใครแ่ ละ หมายมาดไมต่ า่ งจากหลวิ จา้ วอวี ในยามนีหลวิ จา้ วเวย่ ทนี บั เป็นอุปสรรคสาํ คญั ทสี ดุ ของ ตาํ แหน่งหวางเฟยไมไ่ ดอ้ ยใู่ นถงเยยี น ดงั นนั สตรที งั สอง จงึ หนั มาประจนั กนั เอง แมไ้ มไ่ ดฟ้ าดฟันกนั ซงึ หน้าแตก่ ็ เตรยี มมดี รอกระหนําแทงขา้ งหลงั กนั ไวแ้ ลว้ ยามทหี ลวิ จา้ วอวไี ปถงึ ศาลาสบิ ทศิ มเี หลา่ ฮหู ยนิ และ คณุ หนูตระกลู ใหญ่นบั สบิ รออยกู่ ่อนแลว้ ผคู้ นต่างกลา่ ว ทกั ทายโอภาปราศยั กนั อยู่ เมอื เหลอื บมาเหน็ นาง เสยี งพูดคยุ พลนั เบาลงไปวบู หนงึ เหลา่ สตรที อี อกเรอื น แลว้ ต่างมองนางดว้ ยสายตาครนุ่ คดิ เหน็ หญงิ สาวทดี ู คลา้ ยบุปผาแรกแยม้ ดนู ่าทะนุถนอมแลว้ รสู้ กึ หลากหลาย ยงิ นางช่างชวนใหค้ นประคองไวใ้ นฝ่ามอื แลว้ ประโลมเรา้ อ่อนโยนต่อนางอยา่ งทสี ดุ หลวิ จา้ วอวไี มไ่ ดง้ ามเลศิ กวา่ ใคร แตน่ างรจู้ กั ตวั เอง รวู้ า่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 1 ตนเหมาะสมกบั สงิ ใด ควรจะเสรมิ เตมิ แตง่ อยา่ งไรไมใ่ ห้ ถกู กลบรศั มี ดงั นนั ต่อใหไ้ มม่ ใี บหน้าพลิ าศลาํ อยา่ งพสี าว นางกส็ ามารถยกตวั เองขนึ มาชงิ ความงามกบั สตรที งั งาน ไดอ้ ยา่ งเหมาะสม คณุ หนูหลายคนปรายตามองนางอยา่ งไมพ่ อใจนกั เหน็ ความน่ารกั น่าถนอมของหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ใหร้ อ้ นรมุ่ ในใจ นกึ ชงิ ชงั รอยยมิ สดใสของหลวิ จา้ วอวจี นอยากจะอาเจยี น แตไ่ มท่ นั ทผี คู้ นจะไดต้ ดั สนิ ใจเรอื งความงามของหลวิ จา้ วอววี ่าควรจดั ไวใ้ นระดบั ใด สตรใี นชุดสแี ดงสดทแี สนโดด เด่นกต็ รงมาทางศาลาสบิ ทศิ เมอื แรกผคู้ น ณ ทนี นั นึกหยนั ยงิ หญงิ สาวทไี มไ่ ดอ้ อก เรอื นแต่ใสช่ ุดสโี ดดถงึ เพยี งนี คงคดิ จะเป็นทจี ดจําเสยี จน ไมป่ ระมาณตน แตค่ รนั เหน็ ใบหน้าของผสู้ วมใสแ่ ลว้ ถอ้ ยคําปรามาสกไ็ มอ่ าจเอ่ยออกจากปาก หยผู งิ เหยยี นอยใู่ นชุดเนือผา้ ชดั ดแี ละตดั เยบ็ ดว้ ยชา่ งฝีมอื สงู สง่ แมจ้ ะมสี แี ดงสดดรู อ้ นแรงโดดเดน่ ทว่าเมอื ประกอบเขา้ กบั ใบหนา้ งามเป็นเลศิ ของนางแลว้ กลบั ไม่ ถูกกดขม่ ลงแมแ้ ตน่ ้อย กลบั กนั ยงิ ทาํ ใหน้ างดคู ลา้ ยเทพ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 2 สาวผมู้ อี ํานาจเหนอื มนุษย์ ดสู ูงสง่ ทว่าอนั ตราย หากจบั ตอ้ งแลว้ อาจจะถูกแผดเผาเป็นจณุ ถา้ ความน่ารกั ของหลวิ จา้ วอวที าํ ใหผ้ คู้ นรษิ ยา ความงาม ของหยผู งิ เหยยี นกท็ าํ ใหผ้ คู้ นตนื ตาและรสู้ กึ ตนื เตน้ ยงิ นกั คนทงั ลานตา่ งมองประเมนิ หญงิ สาวทงั สองสลบั กนั หยผู งิ เหยยี นเดนิ มาหยดุ ใกลห้ ลวิ จา้ วอวอี ยา่ งจงใจ ทงั สองโคง้ ใหก้ นั เลก็ น้อยแลว้ จงึ เผยยมิ ทกั ทาย ภาพนีดไู ปคลา้ ยโฉมงามจากสองโลกกาํ ลงั พดู คุยกนั ผู้ หนงึ ราวกบั เป็นราชนิ แี หง่ มวลบุปผา งดงามน่าถนอม อกี ผหู้ นึงเป็นเทพแหง่ เพลงิ กลั ป์ ทรี ุม่ รอ้ นแผดผลาญทกุ สงิ ชวนใหส้ ตรอี นื นึกประหมา่ ยงิ นกั หากจะตอ้ งยนื เทยี บกบั หญงิ สาวทงั สอง คุณหนูหลายคนขบฟันแน่น คดิ วา่ งานในวนั นีตนอดทน แต่งตวั มาประชนั สดุ ความสามารถ แตต่ อ้ งพา่ ยแพใ้ หก้ บั พวกนางตงั แต่ยงั ไมท่ นั ไดย้ า่ งเทา้ ขนึ บนั ใดศาลาสบิ ทศิ ชา่ งน่าชงั นกั ! ...แตไ่ มท่ นั ทสี ายตาชงิ ชงั จะไดว้ าดผา่ นหยผู งิ เหยยี นหรอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 3 หลวิ จา้ วอวี ทกุ สายตากเ็ บนหนั ไปจบั จอ้ งสตรอี กี นางที เพงิ กา้ วเขา้ มาถงึ อทุ ยานแกว้ หากความงามของหลวิ จา้ วอวเี รยี กความรษิ ยา สว่ นความ งามของหยผู งิ เหยยี นหยดุ สายตาผคู้ นแลว้ สตรผี นู้ ีมใิ ชจ่ ะหยุดลมหายใจของคนมองหรอกหรอื .... * สายตาของผูค้ นต่างจบั จอ้ งโฉมสะคราญทกี าํ ลงั เยอื งยา่ ง เขา้ มาอยา่ งไมล่ ะสายตา ความเงยี บทเี กดิ ขนึ พรอ้ มกนั ทํา ใหแ้ มแ้ ต่หลวิ จา้ วอวกี บั หยผู งิ เหยยี นทกี าํ ลงั คดิ จะฟาดฟัน กนั เกดิ ชะงกั พวกนางหนั มองตามสายตาของคนอนื แลว้ จงึ ไดเ้ หน็ หลวิ จา้ วเวย่ อยใู่ นชดุ สนี ําเงนิ อมมว่ ง ลวดลายพมิ พบ์ นผา้ เป็นภาพของนกยงู ทกี าํ ลงั ราํ แพนหางลอ้ กบั แสง บน กระโปรงของนางนอกจากสสี นั ของนกยงู ทองแลว้ ยงั สะทอ้ นแสงอาทติ ยก์ ลางฤดรู อ้ นพราวระยบั ใหต้ นื ตา ชายกระโปรงงามขลบิ ดว้ ยดนิ ไหมหลากสจี ากฝหู นาน นบั เป็นสงิ บอกราคาวา่ ชดุ ทหี ญงิ สาวสวมอยนู่ นั แพง เพยี งใด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 4 ทอ่ นลา่ งวา่ ชวนมองแลว้ ทอ่ นบนยงิ ทาํ ใหค้ นตะลงึ ชดุ คลมุ ของนางลว้ นมสี เี ขา้ กบั กระโปรงและลวดลายนกยงู แตก่ ลบั ไมด่ วู นุ่ วายยงุ่ เหยงิ ทวา่ เสรมิ ใหด้ สู งู สงา่ ราวกบั นางเป็นนกยงู ทรี าํ แพนอวดความงามของตนอยา่ งมนั ใจ เครอื งประดบั หวั ของหญงิ สาวลว้ นแลว้ แต่เป็นสเี ยน็ ทงั สนิ ไมว่ า่ จะเป็นฟ้าหรอื นําเงนิ คลา้ ยถูกจบั เอามาไวบ้ นตวั นางอยา่ งละเมยี ด ผา้ สนี ําเงนิ นันตามจรงิ ไมเ่ ป็นทนี ยิ มในหมสู่ าวๆ เพราะ สว่ นใหญเ่ มอื สวมแลว้ จะดแู กข่ นึ มนั ใหอ้ ารมณ์เครง่ ขรมึ เกนิ ไปสาํ หรบั สตรวี ยั กาํ ลงั ผลบิ าน แต่นนั ไมใ่ ช่กบั หลวิ จา้ วเว่ย สนี ําเงนิ กลบั ทําใหห้ ญงิ สาวยงิ งามเดน่ และดเู ยน็ ชายงิ ขนึ หลายสว่ น เหมอื นนางเป็นรปู สลกั ของเทพธดิ าที ไมม่ อี ายสุ งู ตาํ รา่ งกายไมแ่ ปรผนั ตามกาลเวลา มเี พยี ง ความงามลาํ เป็นทปี ระจกั ษ์ในใตห้ ลา้ ไมม่ คี ําวา่ สวมแลว้ ดู แก่เกนิ ไป มแี ต่สวมแลว้ ทําใหน้ างดพู ลิ าศเกนิ มนุษย์ หากหยผู งิ เหยยี นเป็นเทพแหง่ เพลงิ นางกถ็ ูกหลวิ จา้ วเว่ย แชแ่ ขง็ เพลงิ ของนางไปเรยี บรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวทเี ชดิ ปลายคางดว้ ยสหี น้าไรอ้ ารมณ์ผนู้ ี แมไ้ มผ่ ลยิ มิ สกั กระผกี ยงั ไมม่ ใี ครกลา้ ปฎเิ สธวา่ นางไมง่ าม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 5 สองปีทผี า่ นมา คนในถงเยยี นเกอื บลมื เลอื นสตรผี นู้ ีไป แลว้ เมอื ไดพ้ บนางอกี ครงั กร็ าวกบั ถูกหยดุ ลมหายใจลง ชวั ขณะ ความรสู้ กึ นึกคดิ พรา่ มวั ไปวบู หนึงกอ่ นจะ ทบทวนจนตระหนกั ว่านางเป็นใคร \"นนั หลวิ จา้ วเว่ยไมใ่ ชห่ รอื ?\" \"หลวิ จา้ วเวย่ คนนนั ไงเล่า\" \"หลวิ จา้ วเวย่ บุตรสาวคนโตของทา่ นเจา้ กรมหลวิ เฉยี น\" \"หลวิ จา้ วเวย่ คนทงี ามทสี ดุ ในถงเยยี นนนั ไง\" \"นางเป็นพระคหู่ มนั ของอนั อ๋อง\" พลนั ความตกตะลงึ หายวบั เสยี งกระซบิ กระซาบกเ็ ขา้ มา แทนทจี ากทุกสารทศิ หญงิ สาวกวาดสายตามองเหลา่ สตรใี นอุทยานอยา่ ง รวดเรว็ แลว้ ยกยมิ บางๆ นางคดิ เอาไวไ้ มผ่ ดิ งานชมบปุ ผานี พวกผหู้ ญงิ แตล่ ะตระกลู ตา่ งพยายามรงั สรรคต์ วั เอง มาแขง่ กบั บปุ ผาในอุทยาน คงหวงั จะกลายเป็นบุปผชาติ ทโี ดดเดน่ และงดงามทสี ุด ...ชา่ งไรเ้ ดยี งสายงิ นกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 6 นางไมต่ อ้ งการเป็นเพยี งดอกไมท้ เี พมิ สสี นั อกี ดอกในสวน และไมต่ อ้ งการลดคา่ ตวั เองลงไปเกลอื กกลวั กบั พวก สนิ คดิ หญงิ สาวเลอื กยกตนดว้ ยผา้ พมิ พล์ ายนกยงู สุด ประณตี ซงึ เป็นสนิ เดมิ ของมารดา เป็นการประกาศ แยกตวั เองออกจากมวลบุปผาตงั แต่เรมิ ขา้ ไมไ่ ดม้ าทนี ีเพอื ใหใ้ ครชม แต่ขา้ มาทนี ีเพอื ชมดพู วก เจา้ ... หลวิ จา้ วอวขี บกรามแน่นจนฟันแทบแหลก นางกวาด สายตามองปินทุกเลม่ บนหวั ของหลวิ จา้ วเว่ยไลล่ งมา จนถงึ ชายกระโปรงทลี ากพนื แลว้ จงึ กม้ ลงมามองชดุ สี ชมพขู องตน นางไดแ้ ต่จกิ แขนตวั เองในแขนเสอื ใบหน้า น่ารกั เกอื บประคองรอยยมิ เอาไวไ้ มอ่ ยู่ ในขณะทหี ยผู งิ เหยยี นเองเพงิ ไดต้ ระหนกั นางลาํ พองใจ มาตลอดสองปีวา่ เรอื งความงามนนั สตรใี นถงเยยี นลว้ น ถกู เหยยี บอยใู่ ตเ้ ทา้ นาง ทวา่ เมอื เหน็ หญงิ สาวผนู้ กี บั ตา นางกร็ แู้ ลว้ วา่ ตนคดิ ผดิ การจะปีนขนึ ไปสูต่ ําแหน่งหวาง เฟยของอนั อ๋องคงไมง่ า่ ยอยา่ งทฝี ันแน่ แตห่ ยผู งิ เหยยี นไดร้ บั การสงั สอนจากลกี ยุ้ เฟยมาไมน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 7 นางเกบ็ สหี นา้ ทา่ ทางของตนอยา่ งมดิ ชดิ ไมม่ สี ะดดุ กอ่ น จะถอยหลบฉากเมอื เหน็ ว่าหลวิ จา้ วเว่ยเดนิ ตรงมาทางนี \"จา้ วเวย่ \" เป็นเจนิ ฮุย่ เหมยทเี อย่ ทกั อกี ฝ่ายกอ่ น แมจ้ ะ รสู้ กึ ไมเ่ ป็นมติ รอยา่ งบอกไมถ่ กู เมอื เหน็ โฉมสะคราญนาง นียา่ งเทา้ เขา้ มาใกล้ แตใ่ นฐานะแมน่ างกป็ ัดความรสู้ กึ นนั ทงิ แลว้ คลยี มิ มองลูกเลยี ง \"มารดา\" หญงิ สาวคอ้ มตวั ใหแ้ มเ่ ลยี งอยา่ งไวม้ ารยาทก่อน จะไลส่ ายตามาหยดุ ทใี บหน้าทกี าํ ลงั ขม่ กลนั ไมใ่ หบ้ ดิ เบยี ว ของหลวิ จา้ วอวี \"พใี หญ\"่ หลวิ จา้ วอวแี ยกยมิ ยอ่ กายคาราวะนาง เสยี งใส ของนางกงั วานใสถามคลา้ ยไรเ้ ดยี งสา \"พใี หญ่มาทนี ีได้ อยา่ งไรเจา้ คะ?\" หากเป็นยามปกตหิ ลวิ จา้ วอวจี ะไมห่ าเรอื งหลวิ จา้ วเวย่ อ ยา่ งซงึ หน้า เพราะถงึ แมจ้ ะอารมณ์รอ้ นแตก่ ม็ ผี ชู้ ว่ ยดๆี อยา่ งหลวนซหี รอื คนสกุลเจนิ คอยชว่ ยคดิ อา่ นสรา้ งภาพ ใหน้ าง แต่ดเู หมอื นการพบกนั ครงั นีจะทาํ ใหน้ ้องสาวจอม เสแสรง้ ไมอ่ าจขม่ กลนื ความเกลยี ดชงั เอาไวไ้ ดอ้ ยา่ งปกติ นางจงึ ปากไวเอย่ ออกมาเชน่ นนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 8 จา้ วเว่ยจอ้ งมองน้องสาวตงั แตห่ วั จรดเทา้ แลว้ เทา้ ขนึ มา ยงั หวั อกี รอบ ความเงยี บนานหลายอดึ ใจทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวี รสู้ กึ ถงึ ยรรยากาศกดดนั จนทาํ สหี น้าไมถ่ ูก แต่ครตู่ ่อมา นางกไ็ ดย้ นิ เสยี งหวั เราะของพสี าว \"เจา้ ถามไดน้ ่าขนั นกั ขา้ เป็นคณุ หนูใหญ่ของจวนสกุล หลวิ ทงั ยงั เกดิ จากภรรยาเอก ใยขา้ จะไมม่ สี ทิ ธมิ าทนี ี เลา่ ?\" หลวิ จา้ วอวรี วู้ า่ ตนพลาดถามประโยคทแี จง้ ความไม่ พอใจออกไปกป็ รบั สหี น้า เขา้ ใจวา่ คนรอบขา้ งแมจ้ ะทาํ ที พดู คยุ กรั แตก่ เ็ งยี หฟู ังการสนทนาของพวกตนอยู่ \"น้องสาวไมไ่ ดห้ มายความว่าทา่ นมาทนี ีไมไ่ ด้ เพยี งแต่ แปลกใจเทา่ นนั ชว่ งทผี า่ นมาทา่ นอาศยั อยทู่ จี นิ หยาง ตลอดเวลาน้องสาวเอาแต่คดิ ถงึ ทา่ นอยเู่ สมอ กลวั ทา่ นพี จะเป็นอยลู่ าํ บาก\" ประโยคทคี ลา้ ยหว่ งใยนีแทจ้ รงิ เป็นการ ประกาศเรอื งทนี างเคยถูกบดิ าไลไ่ ปอยจู่ นิ หยาง แลว้ ยงั เป็นการรอื ฟืนความทรงจาํ ของผคู้ นในทแี หง่ นนั ใหน้ กึ ถงึ ขา่ วลอื เกา่ กอ่ น \"นําใจของน้องสาวชา่ งประเสรฐิ นกั แต่ขา้ อยใู่ นจนิ หยาง นนั สบายดี ฮอ่ งเตท้ รงมพี ระทยั ระลกึ ถงึ ทา่ นตาของขา้ อยู่ เมอื ไมน่ านมานีกเ็ พงิ พระราชทานสมนุ ไพรมากมายเพอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 9 มอบใหร้ กั ษาอาการป่วยของทา่ นยายขา้ ใตบ้ ารมขี อง โอรสสวรรค์ ชวี ติ ในจนิ หยางของขา้ ลว้ นสขุ สบายยงิ \" หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ กวา้ ง \"ลาํ บากน้องสาวแลว้ จรงิ ๆ ทตี อ้ งคอย ระลกึ ถงึ และเป็นหว่ งขา้ แตข่ า้ จาํ ไมไ่ ดว้ า่ เจา้ เคยสง่ จดหมายมาถามไถ่ขา้ หรอื ไม่ หรอื ฝากขา้ วของสงิ ใดไปให้ ขา้ ทจี นิ หยาง หากมเี จา้ ตอ้ งลองกลบั ไปสอบสวนคนทเี จา้ ฝากสง่ ผนู้ นั ดแู ลว้ เพราะตลอดสองปีขา้ ไมเ่ คยไดร้ บั จดหมายจากคนในจวนสกั ฉบบั \" คดิ ถงึ ขา้ อยา่ งนนั หรอื ... หว่ งขา้ อยา่ งนันหรอื ... ขา้ หาใช่หลวิ จา้ วเว่ยทจี ะมองคําพูดของเจา้ เป็นเพยี งเรอื ง ไรส้ าระแลว้ ปลอ่ ยผา่ น กลบั กนั ในยามนขี า้ พรอ้ มจะเปิด โปงทกุ คําพูดเสแสรง้ ของเจา้ ใหไ้ มเ่ หลอื ซาก หลวิ จา้ วอวกี าํ มอื แน่นขนึ ไปอกี ยงิ เหน็ ว่าสตรโี ดยรอบ ต่างกระซบิ กระซาบวจิ ารณ์เมอื หลวิ จา้ วเว่ยเอย่ ปาก เชน่ นนั เหมอื นดงั วา่ นางแค่เสแสรง้ สรา้ งภาพ หาได้ หว่ งใยพสี าวอยา่ งจรงิ ใจ สตรหี ลายคนราํ คาญความน่ารกั เกนิ จาํ เป็นของหลวิ จา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 0 วอวอี ยแู่ ลว้ พอเหน็ นางยนื เทยี บกบั หลวิ จา้ วเวย่ แลว้ หมน่ แสงลงจนแทบดบั กใ็ หส้ ะใจยงิ นกั และเมอื เหน็ วา่ หลวิ จา้ ว เวย่ ไมไ่ ดม้ ที า่ ทางสนิทสนมกบั น้องสาวตา่ งมารดาทงั ยงั เปิดโปงคาํ พดู โกหกของอกี ฝ่ายเชน่ นีกแ็ ทบจะปรบมอื ให้ นาง หลายคนรตู้ วั ดวี า่ เรอื งความงามตนไมม่ ที างเปรยี บกบั หลวิ จา้ วเว่ยได้ จงึ ไมเ่ คยคดิ จะเอาตวั เองไปเทยี บแตแ่ รก แตก่ บั หลวิ จา้ วอวที คี วามงามกไ็ มเ่ ทา่ ไหรแ่ ต่อาศยั ความ เสแสรง้ ทําตวั ใหพ้ วกผใู้ หญเ่ อน็ ดจู นเผยอชคู อมา เทยี บเคยี งพวกนางนนั กลบั ใหร้ สู้ กึ รําคาญยงิ กวา่ ยามนีเหน็ สตรใี นชดุ นกยงู ยนื อยทู่ า่ มกลางบุปผชาติ ในขณะทหี ญงิ สาวคนอนื กลายเป็นเพยี งดอกไมท้ เี พมิ สี ใหก้ บั สวนแหง่ นี หลวิ จา้ วเวย่ กลบั เป็นคนทกี ดขม่ สสี นั รอบกายใหห้ มองลงอยา่ เหน็ ไดช้ ดั เชน่ นนั แลว้ ความสดใส ของหลวิ จา้ วอวเี มอื ปะทะกบั ความเยน็ ชาของสตรใี นชดุ นําเงนิ จงึ ไมต่ ่างจากฝ่นุ ผงทพี ดั ผา่ น ไรค้ า่ ยงิ นกั ... * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 1 ในตอนทหี ลวิ จา้ วอวกี าํ ลงั คดิ จะฉะฝีปากกบั พสี าวต่าง มารดา เจนิ ฮุยเหมยกแ็ ตะแขนนางเป็นการเตอื น นางรดู้ ี วา่ บุตรสาวไมถ่ กู กบั หลวิ จา้ วเว่ยมาตลอด แต่หากยงั ปลอ่ ยใหจ้ า้ วอวเี อ่ยปากอะไรวูว่ ามมแี ต่จะทาํ ใหต้ ระกลู หลวิ ขายหน้า อกี ทงั แมง้ านนีจะชอื วา่ งานชมบุปผา แตจ่ ดุ ประสงค์ แทจ้ รงิ กลบั ไมใ่ ชก่ ารชมดอกไมเ้ สยี ดว้ ยซํา แตเ่ ป็นโอกาส สาํ คญั สาํ หรบั การใหว้ า่ ทแี มผ่ วั ดตู วั ลกู สะใภ้ ณ ทแี หง่ นีทมี แี ต่ชนชนั สงู มที งั เชอื พระวงศ์ มที งั ฮูหยิ นเอกจากตระกลู ใหญม่ ารวมตวั กนั นบั วา่ เป็นจงั หวะ เหมาะสมทฮี หู ยนิ ตระกลู ตา่ งๆ จะไดเ้ หน็ สาวรนุ่ แสดง ฝีมอื ความสามารถ เพอื มองหาคนทเี หมาะสมจะแตง่ กบั ทายาทของบา้ นตวั เองต่อไป ถา้ หลวิ จา้ วอวที าํ ตวั บุม่ บา่ มไมร่ กั ษาหน้าเอาแต่ความ สะใจเป็นทตี งั เช่นนีจะไมถ่ กู เหลา่ ฮหู ยนิ ลดทอนคะแนน ในใจหรอื หลวิ จา้ วเว่ยไมต่ อ้ งพูดถงึ นางมรี าชโองการ พระราชทานสมรสอยใู่ นมอื ยอ่ มไมม่ อี ะไรน่าหว่ ง กลบั เป็นบุตรขี องนางทจี นวนั นียงั หาคนเหมาะสมคูค่ วรไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 2 \"ไมไ่ ดพ้ บนาน เจา้ งามขนึ ผดิ หผู ดิ ตายงิ นกั \" เจนิ ฮุย่ เหมย เอ่ยปากชมลูกเลยี ง แมจ้ ะเหน็ สหี น้ายาํ แยข่ องบตุ รตี นแต่ ยงั เลอื กสนทนาตอ่ \"จาํ ไดว้ า่ น้าชายของเจา้ มชี อื ตามเสดจ็ เจา้ คงมาพรอ้ มกบั ท่านรองเจา้ กรมสนิ ะ\" \"เจา้ คะ่ มารดา\" จา้ วเวย่ ยมิ จดื จางสง่ ใหแ้ มเ่ ลยี ง \"ฮหู ยนิ ของทา่ นรองเจา้ กรมมาดว้ ยหรอื ไม่ ถา้ มากพ็ าขา้ ไปพบเสยี หน่อยเถอะ ขา้ ควรไปขอบคณุ นางทชี ว่ ยดูแล เจา้ ... ดสู ิ งามสงา่ ไดถ้ งึ เพยี งนี คนสกุลเถาตอ้ งปฎบิ ตั กิ บั เจา้ อยา่ งมนี ําใจแน่\" \"น้าสะใภไ้ มส่ ะดวกรว่ มงานเจา้ คะ่ วนั นีขา้ จงึ ถอื เทยี บเชญิ มาลาํ พงั \" \"เป็นเชน่ นี\" เจนิ ฮุย่ เหมยพยกั หน้ารบั รู้ \"เอาไวม้ โี อกาสวนั หน้าขา้ จะขอไปพบนางทเี รอื นพกั แลว้ กนั เจา้ เองอยากจะ ยา้ ยมาอยรู่ ว่ มเรอื นกบั นายทา่ นหรอื ไม่ หากนายทา่ นรวู้ า่ เจา้ มาคงยนิ ดยี งิ นัก\" หลวิ จา้ วเวย่ แคน่ เสยี งอยใู่ นใจ คดิ วา่ ทาํ ไมนางตอ้ งเอา ตวั เองไปอยใู่ นทๆี ศตั รลู อ้ มหน้าลอ้ มหลงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 3 บดิ าจะดใี จงนั ร?ึ เขาตอ้ งดใี จแน่เพราะนางเป็นว่าทหี วางเฟยคนสาํ คญั แต่ มใิ ชด่ ใี จทไี ดพ้ บหน้าบุตรี นางปรายตามองหลวิ จา้ วอวที ลี าํ ตวั เกรง็ เขมง็ ขนึ ยามทไี ด้ ยนิ มารดาตนชวนพสี าวใหย้ า้ ยเรอื นพกั จา้ วเว่ยเดา ทา่ ทางนนั ออกไดไ้ มย่ ากเลย น้องสาวแพศยาของนางกําลงั กลวั วา่ หากนางอยใู่ กลๆ้ แลว้ จะถกู จบั ไดเ้ รอื งทลี อบพบวา่ ทคี หู่ มนั ของพสี าวยาม วกิ าล อกี ทงั ในสมองของจา้ วอวคี งกาํ ลงั คดิ หาวธิ ลี า้ นแปด เพอื ไมใ่ หห้ ลวิ จา้ วเวย่ ไดพ้ บหน้าอนั อ๋อง จา้ วเว่ยยมิ เยน็ ชาแลว้ กลา่ วตอบ \"เรอื งนนั คงไมต่ อ้ ง ลาํ บากท่านกบั ทา่ นพอ่ ขา้ มาครงั นีเจตนาคอื มาช่วยดแู ล น้าสะใภท้ กี าํ ลงั ตงั ครรภ์ หากใหย้ า้ ยเรอื นพกั คงไมส่ ะดวก ดแู ลนาง ขอมารดาโปรดสง่ เสรมิ ลกู ดว้ ยเจา้ ค่ะ\" \"หากเป็นอยา่ งทเี จา้ วา่ กท็ าํ ตามทเี จา้ เหน็ ควรเถอะ\" เจนิ ฮยุ่ เหมยบอกอยา่ งมนี ําใจ ในขณะอกทหี ดเกรง็ ของหลวิ จา้ วอวกี ผ็ อ่ นคลายขนึ เมอื ไดย้ นิ คาํ พูดของพสี าว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 4 \"น่าแปลกจรงิ มาถงึ ตาํ หนกั ฤดรู อ้ นหลายวนั แลว้ แตข่ า้ กลบั เพงิ ไดพ้ บพใี หญ่ ชา่ งบกพรอ่ งนัก\" หลวิ จา้ วอวจี บี ปากจบี คอกลา่ วอยา่ งลุแกโ่ ทษ จา้ วเว่ยปรายตามอง ทา่ ทางของนางแลว้ นกึ หยนั อยใู่ นใจ \"เป็นขา้ ทไี มค่ อ่ ยไดอ้ อกไปไหนเพราะกลวั หลงทศิ พระ ตาํ หนกั ฤดรู อ้ นนีทงั ยงิ ใหญ่ทงั งดงาม แตถ่ นนหนทาง ซบั ซอ้ นวกวน หากหลงขนึ มาจะกลายเป็นทขี ายหน้าได\"้ หลวิ จา้ วเว่ยตอบดว้ ยทา่ ทไี รเ้ ดยี งสา \"แต่น้องรอง เจา้ คง รกั เลน่ สนุกทนี ีมากแน่\" คาํ นนั ของจา้ วเว่ยทาํ ใหล้ มหายใจของหลวิ จา้ วอวตี ดิ ขดั รบี เงยหน้าขนึ มองสายตาของพสี าวดว้ ยชะนกั ตดิ หลงั \"พะ... พใี หญห่ มายถงึ อะไรเจา้ คะ?\" \"กด็ ขู อบตาเจา้ สิ คลา้ ยคนอดหลบั อดนอน เจา้ ยงั สาวยอ่ ม มเี รยี วแรงมาก แตม่ วั แตเ่ ลน่ สนุกจนลมื พกั ผอ่ นจะไมด่ กี บั รา่ งกายเอาได้ เจา้ ตอ้ งถนอมตวั ใหม้ ากละ่ \" จา้ วเว่ยเอ่ย เตอื นดว้ ยเสยี งหวานหยด หลวิ จา้ วอวเี ผลอเอามอื แตะ หน้าตวั เองเมอื คดิ ว่าหลายคนื ทผี า่ นมานางออกไปหาอนั อ๋องตดิ ๆ กนั อาจทาํ ใหร้ า่ งกายดูโทรมลงจรงิ ... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 5 \"อดหลบั อดนอนอะไรกนั น้องสาวเจา้ เขา้ นอนตงั แตห่ วั คาํ อยทู่ กุ คนื \" เจนิ ฮุย่ เหมยเอย่ แกต้ า่ งใหบ้ ุตรี \"ถา้ เช่นนนั ขา้ คงมองผดิ ไป\" จา้ วเว่ยหนั มาแตะแขนของ จา้ วอวเี อ่ยปากขอโทษ \"น้องรองอยา่ งถอื สาพสี าวเลยนะ ขา้ เพยี งแตน่ กึ หว่ ง เหน็ สหี น้าเจา้ แลว้ กลวั จะป่วยเอา เทา่ นนั \" \"ไมเ่ ป็นไรเจา้ คะ่ \" หลวิ จา้ วอวพี ยายามฉกี ยมิ รบั ทงั ทใี จ อยากปัดมอื ของจา้ วเวย่ ทงิ ใจจะขาด หลงั จากนนั มฮี หู ยนิ และคณุ หนูตระกลู ตา่ งๆ เดนิ มา สมทบอกี หลายคน จนทา้ ยทสี ุดเจา้ ของงานคอื องคห์ ญงิ หงเซยี วกเ็ สดจ็ มาถงึ องคห์ ญงิ ผนู้ เี ป็นเชษฐาภคนิ ีของฮอ่ งเต้ แตแ่ มจ้ ะเป็นพี น้องทอ้ งเดยี วกนั แต่บุรุษทงี ามจนเหมอื นภตู ผจี าํ แลงนนั คงไมไ่ ดแ้ บ่งเรอื งรปู โฉมใหพ้ สี าวของตนสกั เท่าใด สตรสี งู ศกั ดผิ นู้ ีมรี ปู รา่ งผอมจนดนู ่ากลวั ไมไ่ ดผ้ อมอยา่ งมนี ํามี นวลน่าถนอม แต่คลา้ ยเพยี งจอ้ งนางนานๆ กระดกู ของ นางอาจจะหกั ลงเป็นรอ้ ยทอ่ น ซงึ ขอ้ เสยี เรอื งรปู ร่างทไี ม่ สมสว่ นนีเองทาํ ใหอ้ งคห์ ญงิ หงเซยี วมกั จะสวมฉลอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 6 พระองคท์ ดี หู นาและใหญก่ ว่าตวั หลายขนาด เพอื จงใจอาํ พรางความซูบของตน ใบหน้าของนางนนั มใี นสงิ ทสี ตรวี ยั สสี บิ ควรจะมี ทงั รอ่ งรอยแหง่ วยั และลกั ษณะของสตรที กี าํ ลงั รว่ งโรย แตถ่ งึ อยา่ งนนั กลนิ อายของเชอื พระวงศไ์ มไ่ ดจ้ ดื จางลงเพยี ง เพราะอายขุ ยั หลวิ จา้ วเวย่ สงั เกตทา่ ทางการเดนิ ขององค์ หญงิ พระองคน์ แี ลว้ นกึ ชนื ชมอยใู่ นใจ ไมว่ า่ จะขยบั กาย อยา่ งไรลว้ นอยบู่ นพนื ฐานของความสงา่ งามสงู สง่ ซงึ การ จะฝึกฝนตนใหม้ กี ลนิ อายสงู คา่ เชน่ นีไดค้ งตอ้ งเรมิ ตงั แต่ ยงั เลก็ นัก เหลา่ แขกทมี ารว่ มงานตา่ งพากนั ถอนสายบวั ทาํ ความ เคารพองคห์ ญงิ หงเซยี วเมอื นางเขา้ มาถงึ ใบหน้าแตม้ ยมิ ของสตรผี นู้ ีแสดงออกถงึ การรกั ความครนื เครงและเป็น กนั เองมากขนึ \"มากนั แลว้ กข็ นึ ไปนังบนศาลาเถอะ จะไดเ้ รมิ งานกนั เลย\" องคห์ ญงิ ตรสั เชน่ นนั เหลา่ ฮหู ยนิ และคณุ หนูตระกลู ต่างๆ จงึ ตามเสดจ็ ขนึ ไปบนศาลาสบิ ทศิ ศาลาแหง่ นีมขี นาดค่อนขา้ งใหญ่ มกั ถูกใชเ้ ป็นสถานทจี ดั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 7 งานรนื เรงิ บอ่ ยครงั ดงั นนั จงึ ถกู ออกแบบใหร้ บั นําหนกั ของคนจาํ นวนมาก และมที ที างพอสาํ หรบั การแสดงชนิด ตา่ งๆ ในตําแหน่งประธานมอี งคห์ ญงิ หงเซยี วประทบั นงั อยู่ ดา้ นซา้ ยของนางคอื ทา่ นหญงิ เลอ่ มวั บุตรขี ององคห์ ญงิ หงเซยี ว สว่ นดา้ นขวาคอื ฮวั หวางเฟย เป็นพระชายาของ ซง่ ซอื อ๋องหรอื องคช์ ายใหญ่ หลวิ จา้ วเวย่ เคยเหน็ สตรผี นู้ ี จากทไี กลๆ เทา่ นนั มาวนั นีไดพ้ บจงึ อดสนใจนางไมไ่ ด้ ฮวั จวิ หรผู นู้ ีนบั วา่ เป็นสตรที หี น้าตาดาษดนื ทงั ยงั ดขู อี าย ไมค่ ่อยกลา้ พูดกลา้ ทาํ บดิ านางเคยเป็นราชครขู องฮอ่ งเต้ อู่เหอตแี ต่ลาออกจากราชการไปนานแลว้ ดูลกั ษณะของ นางไมค่ ลา้ ยคนทเี หมาะสมจะแตง่ เขา้ ราชวงศ์ หลวิ จา้ วเวย่ เคยไดย้ นิ วา่ ฮองเฮาเป็นคนเลอื กหวางเฟย คนนใี หซ้ ง่ ซอื อ๋อง เจตนาเพอื รดิ รอนฐานอาํ นาจขององค์ ชายใหญ่ เพราะสกุลฮวั นนั เปลอื กนอกเหลอื เพยี งชอื เสยี ง แต่ภายในกลบั ไรอ้ ํานาจและพรอ้ มจะถกู ซดั กระหนําอยา่ ง ไรแ้ รงตา้ นทาน นนั เป็นการเตอื นไมใ่ หซ้ ่งซอื อ๋องกลา้ มาแกง่ แยง่ บลั ลงั ก์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 8 กบั โอรสของฮองเฮา แมแ้ ตซ่ ู่เฟยทเี ป็นคนเลยี งองคช์ าย ใหญ่มากบั มอื ยงั ต้องกลาํ กลนื ยอมรบั ทนี งั เป็นพนื ยกทแี บ่งออกเป็นสองฝัง ถดั จากเหลา่ เชอื พระวงศก์ เ็ ป็นคนจากตระกลู ขนุ นางขนั หนึงและขนั สอง ตามดว้ ยตระกลู ทมี บี รรดาศกั ดิ ฮูหยนิ ของทา่ นโหวคนนัน กวั กงคนนี นงั เรยี งกนั มาตามลําดบั เมอื พน้ จากตระกลู บรรดาศกั ดิ จงึ เรยี งตามขนั ขนุ นางอกี ครงั สกลุ หลวิ แมจ้ ะเคยมอี คั รเสนาบดแี ละมชี อื เสยี งยาวนาน แตย่ ามนีเจา้ กรมอากรยงั เป็นเพยี งเจา้ กรมผหู้ นึง ดงั นนั ที นงั ของคนสกุลหลวิ จงึ นบั วา่ อยตู่ รงกลางคอ่ นไปทางทา้ ย หลวิ จา้ วเว่ยลงั เลใจอยใู่ นทแี รกว่าตนควรไปนงั กบั คนสกลุ หลวิ หรอื นังในทๆี จดั ไวส้ าํ หรบั คนสกลุ เถา แตเ่ มอื ทบทวนแลว้ วา่ นางอยากปันประสาทน้องสาวแพศยาเพมิ อกี หน่อยจงึ กรดี กรายเดนิ ไปนงั กบั หลวิ จา้ วอวี หลวิ จา้ วอวที คี ดิ วา่ ตนจะหลบพน้ การตอ้ งเปรยี บกบั หลวิ จา้ วเวย่ ในตอนแรก แต่เมอื เหน็ พสี าวเดนิ มานงั ลงขา้ งตน กใ็ หอ้ ดึ อดั ใจยงิ นกั ยงิ เหน็ หลวิ จา้ วเว่ยเหยยี ดหลงั ตรงเชดิ ใบหน้าเรยี บนิงอยขู่ า้ งกายนาง ในใจกย็ งิ เกดิ ไฟโทสะ สองพนี ้องเคยี งคมู่ ใิ หค้ นอนื เปรยี บเทยี บความงามในใจได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 9 หรอื เยอื งออกไปฝังตรงขา้ ม ตําแหน่งของคนสกลุ หยนู ับวา่ อยู่ ใกลป้ ระธานมากกว่าสกลุ หลวิ หยผู งิ เหยยี นในชุดสแี ดง สดนงั อยขู่ า้ งกบั ฮูหยนิ ของหยเู ยวฟ่ างและบุตรขี องบา้ น หลกั จา้ วเว่ยไมเ่ หน็ มารดาของหยผู งิ เหยยี นจงึ เขา้ ใจวา่ อกี ฝ่ายคงคลา้ ยนาง คอื อาศยั บารมญี าตเิ พอื รว่ มตาม เสดจ็ ในครงั นี ขณะทจี า้ วเว่ยมองนาง คณุ หนูหยกู ห็ นั มามองจา้ วเวย่ เชน่ กนั นางไมไ่ ดห้ ลบตาและไมร่ สู้ กึ ประหลาดเมอื ถูกจบั จอ้ ง กลบั คลยี มิ ใหก้ นั ดงั เป็นกลั ยาณมติ รผหู้ นึง ซงึ จา้ วเว่ ยกระจ่างในใจดี ขนื นางหลงเชอื รอยยมิ หวานหยดของคน สกลุ หยู ชาตนิ ีตอ่ ใหไ้ มต่ ายทอี าราม กต็ อ้ งตายในตาํ หนกั อนั อ๋องแลว้ นางกวาดสายตามองเหลา่ คณุ หนูจากสกุลตา่ งๆ แตล่ ะคน แต่งตวั ประทนิ โฉมมาอยา่ งตงั ใจ จงึ ไมม่ ใี ครทเี ขา้ ขา่ ย อปั ลกั ษณ์ แมจ้ ะงามมากงามน้อยตา่ งกง็ ามทงั สนิ สตรี พวกนีมรี อยยมิ หวานประดบั หน้า คอยเอ่ยปากดว้ ยคาํ พดู รนื หู แต่ลบั หลงั กลบั เตรยี มมดี ปักหวั ใจกนั และกนั อยา่ งไร้ ปราณี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 0 งานเลยี งเรมิ ดว้ ยการยกนําชาชนั ดี ประกอบกบั ขนม หน้าตาวจิ ติ รทที างวงั เตรยี มเอาไวใ้ ห้ ขณะทชี มิ ขนมดมื ชา กม็ นี างระบาํ และนกั ดนตรขี นึ มาแสดงบนศาลา บนศาลาสบิ ทศิ นนั เพอื ใหเ้ ขา้ กบั การชมบุปผาจงึ ถูก ตกแต่งดว้ ยดอกไมน้ านาชนดิ กลมิ หอมอบอวลตกี นั วุน่ แมแ้ ตผ่ า้ บงั ลมยงั ถูกพบั จบี แต่งเป็นดอกไมอ้ ยา่ งงดงาม จา้ วเว่ยเหน็ แลว้ รสู้ กึ วา่ คนในราชวงศน์ นั นิยมสงิ ฟุ่มเฟือย ดแี ท้ เมอื การแสดงเรมิ บรรเลง หลวิ จา้ วอวกี ด็ จู ะขม่ ใจตนได้ มากขนึ นางยดื กายปันยมิ แสนไรเ้ ดยี งสาจดจอ้ งระบาํ ตรงหน้าคลา้ ยสาวน้อยทอี ยากรอู้ ยากเหน็ เขา้ ถงึ บทบาท ความน่าเอน็ ดขู องตนจนจา้ วเว่ยรูส้ กึ นบั ถอื นางยงิ นกั จบการระบําไปชดุ หนงึ ของทานเล่นอกี ชนิดกถ็ กู ยกมาให้ แขก พรอ้ มกบั การสนทนาหาความรนื เรงิ จากเหลา่ คุณหนู ทกี าํ ลงั จะเรมิ ชงิ ชยั \"วนั นีขา้ ไดข้ อพระราชทานดอกบวั ทองพนั สายมากระถาง หนงึ คดิ จะมอบใหเ้ ป็นรางวลั กบั ผทู้ แี สดงความสามารถ ไดถ้ กู ใจขา้ คณุ หนูทงั หลายในทนี ีอยา่ ไดเ้ อยี งอายเกบ็ งาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 1 ประกายตน ขา้ อยากเหน็ คนเกง่ กลา้ กบั ตา\" องคห์ ญงิ หง เซยี วประกาศ เป็นการโยนกระดกู ชนิ เดยี วลงกลางดง สนุ ัข นางลอบเกบ็ สายตาทะเยอทะยานของเหลา่ คณุ หนู เอาไวไ้ ดก้ พ็ งึ ใจยงิ ในตา้ ถงสตรที มี คี วามรคู้ วามสามารถจะไดร้ บั การยอมรบั ไมต่ ่างจากบรุ ุษ แมไ้ มอ่ าจรบั ราชการได้ แตก่ ส็ รา้ งความ นบั หน้าถอื ตา สรา้ งชอื เสยี งใหว้ งศต์ ระกลู ซงึ เรอื งของ ความสามารถไมแ่ บ่งแยกชาตกิ าํ เนิด แมจ้ ะเป็นบตุ รอนุ แตห่ ากมคี วามสามารถจนสรา้ งชอื เสยี งเป็นทปี ระจกั ษ์ ก็ ถอื เป็นการยกฐานะตนชนิดหนึง ดงั นนั นบั แต่ชา้ นานสตรี ในตา้ ถงจงึ นิยมการแขง่ ขนั ไมว่ า่ ศาสตรศ์ ลิ ป์ ดา้ นใดลว้ นมี จว้ งหยวนหญงิ เกดิ ขนึ อยเู่ สมอ เป้าหมายเพอื เป็นการ สรา้ งทยี นื ใหต้ นเองท่ามกลางหมผู่ ดู้ ี จา้ วเวย่ เองเหน็ สายตาของเหลา่ คุณหนูแลว้ กไ็ ดแ้ ต่ยกชา ขนึ จบิ ปิดบงั รอยยมิ เหยยี ดหยามของตน แมแ้ ต่หลวิ จา้ วอวเี องกย็ งั ใหค้ วามสนใจกบั การแขง่ ครงั นียงิ นกั นาง อยากประกาศตวั วา่ ไมไ่ ดเ้ ป็นรองหลวิ จา้ วเวย่ แมแ้ ต่น้อย และเพอื สรา้ งชอื ใหค้ ู่ควรกบั ตาํ แหน่งหวางเฟยในอนาคต หยผู งิ เหยยี นนนั รกั การแขง่ ขนั อยแู่ ลว้ นางเป็นบตุ รี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 2 ตระกลู สายรอง บดิ าของนางประจาํ อยทู่ ฉี างอนั มาหลายปี ตวั นางเพงิ ถกู สง่ มาเลยี งดูทบี า้ นสกุลหยเู มอื สองปีกอ่ น และแมจ้ ะมตี ระกลู หยหู นุนหลงั แตก่ ารไมม่ บี ดิ ามารดาอยู่ เคยี งทําใหน้ างถูกกลบรศั มบี ่อยครงั เมอื มาแรกๆ พวกสตรใี นงานเลยี งมกั ถามถงึ ชาตกิ าํ เนิด ของนาง คนพวกนีคอยแสดงทา่ ทยี าํ เกรงเมอื รวู้ า่ นางเป็น คนสกลุ หยู แตล่ บั หลงั มกั ดหู มนิ วา่ นางไมใ่ ชค่ นของสกุลห ยสู ายหลกั ทงั บดิ ากไ็ มไ่ ดม้ ชี อื เสยี งพอจะไปเทยี บเคยี ง กบั พวกสกุลขนุ นางในถงเยยี น เป็นเพยี งสตรบี า้ นนอกที พงึ พงิ ไมใ้ หญ่เทา่ นนั ดงั นนั หยผู งิ เหยยี นจงึ ตอ้ งดดี ตวั เองใหส้ งู กดั ฟันฝึกปรอื ทกุ ศาสตรศ์ ลิ ป์ ใหช้ าํ นาญเพอื กลบคาํ ครหา ตลอดสองปี มานนี างสรา้ งชอื ใหต้ วั เองจนเป็นทยี อมรบั เสยี งนินทาลบั หลงั ของนางเบาลง เสยี งชนื ชมถงึ นางมมี ากขนึ แตก่ ไ็ ม่ อาจวางใจ... คนทเี รมิ ลงมาแสดงความสามารถคนแรกคอื ฉางลวั บุตรี ของปิงสโี หว นางไมไ่ ดม้ คี วามสามารถหรอื ความงามที โดดเดน่ แตม่ คี วามกลา้ ทจี ะเอาตวั รอด นางรวู้ า่ ตนยอ่ ม ชนะใครไมไ่ ด้ จงึ รบี ออกมาแสดงเสยี จะไดไ้ มเ่ สยี หน้ามาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 3 จา้ วเว่ยมองการเลน่ พณิ ของคุณหนูผนู้ อี ยา่ งเบอื หน่าย นางจบิ นําชาบอ่ ยขนึ เรอื ยๆ เพอื กดตวั เองใหอ้ ดทนกบั งานเลยี งน่าเบอื นี คนแรกผา่ นไป คนทสี องทสี ามกต็ ามมา พณิ กลอน อกั ษร ลว้ นมที กุ ประเภทใหไ้ ดย้ ล แตไ่ มม่ ใี ครเป็นเลศิ สกั นาง แมจ้ ะไดค้ าํ ชมตามมารยาทจากคนรอบขา้ ง แตใ่ ครมี ตากด็ อู อกว่าคณุ หนูพวกนีเพยี งแคฝ่ ึกใหร้ เู้ ทา่ นนั ไมไ่ ด้ จรงิ จงั จนเป็นทยี อมรบั ได้ ในขณะทกี ารแสดงของคณุ หนูอกี คนกาํ ลงั จะจบ หลวิ จา้ วอวกี ห็ นั มาหาหลวิ จา้ วเวย่ นยั น์ตาทอประกายมี ความหมาย ทาํ ใหจ้ า้ วเวย่ รแู้ น่วา่ ไมใ่ ชเ่ รอื งดี \"พใี หญ่ ทา่ นไมค่ ดิ จะลงไปแสดงบา้ งหรอื ขา้ ไมไ่ ดพ้ บ ทา่ นสองปี อยากเหน็ นกั วา่ ฝีมอื ทา่ นพฒั นาไปถงึ ไหน แลว้ \" อยรู่ ว่ มจวนกนั มาครงึ ชวี ติ มหี รอื ทหี ลวิ จา้ วอวจี ะไม่ รวู้ า่ จา้ วเว่ยไมช่ อบฝึกฝนศาสตรศ์ ลิ ป์ ใดๆ นางทาํ เป็น ทงั สนิ แต่ไมใ่ ครล่ กึ ซงึ จรงิ จงั ทงั ยงั มกั ทาํ อยา่ งขอไปที หากใหน้ างลงไปประชนั ดว้ ยความสามารถเชน่ นีกน็ บั ว่า ทาํ เรอื งน่าขายหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 4 \"เจา้ กร็ วู้ า่ ขา้ ไมถ่ นดั ศาสตรศ์ ลิ ป์ ของสตรชี นั สงู หากตอ้ ง ไปประชนั กบั คณุ หนูทงี ดงามมากมายเชน่ นี ขา้ คงมแี ต่ ขายหน้าแลว้ \" จา้ วเว่ยยกยมิ เอย่ ปากเสยี งหวาน แต่จา้ วอวไี มค่ ดิ เลกิ ลา \"ไดอ้ ยา่ งไรกนั ใครกเ็ หน็ ว่าพใี หญ่รปู โฉมงดงามเป็นหนงึ ทา่ นอยา่ ลอ้ ขา้ เล่นเลยเจา้ คะ่ มหี รอื ทพี ใี หญข่ องขา้ จะเป็น คนไรค้ วามสามารถ มแี ตท่ า่ นอยากเกบ็ งาํ ประกาย ไม่ อยากขม่ คนทนี ีกเ็ ทา่ นนั \" เสยี งของจา้ วอวไี มเ่ บาเลย ประกอบกบั การแสดงของแมน่ างคนลา่ สดุ จบลงพอดี ทาํ ใหท้ กุ สายตาในศาลาสบิ ทศิ หนั มาจบั จอ้ งสองพนี ้องสกลุ หลวิ ไมท่ นั ทจี า้ วเว่ยจะไดต้ อบโต้ จา้ วอวกี ร็ บี พูดขนึ อกี \"อยา่ งไหนดเี จา้ คะ พณิ อกั ษร วาดภาพ แตง่ กลอน หรอื ทา่ นอยากจะขบั รอ้ ง หรอื เต้นระบําด?ี \" นยั น์ตาของจา้ วอวี ฉายแววสขุ สนั ต์ นางพอใจนกั ทสี ามารถตอ้ นนังพสี าวตวั ดใี หอ้ อกไปขายหน้าได้ \"ขา้ ---\" \"ลกี ยุ้ เฟยเสดจ็ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 5 เสยี งประกาศของขนั ทที าํ ใหค้ นในศาลาสบิ ทศิ หนั ไปสนใจ อกี ทาง เหลา่ ชนชนั สงู พากนั ลุกขนึ ทาํ ความเคารพหญงิ สาวในชุดสดี าํ ทเี ยอื งยา่ งอยา่ งมนั ใจเขา้ มาในศาลา ลกี ยุ้ เฟยผนู้ ีแมอ้ ายุจะลว่ งเขา้ วยั กลางคน แต่นางคงหาวธิ ี รกั ษารปู โฉมจนสดุ กําลงั ทาํ ใหใ้ บหน้ายงั คงความงาม เอาไวไ้ ดอ้ ยา่ งครบถว้ น ทงั กายมกี ลนิ อายของอํานาจและ ทรงพลงั ทาํ ใหบ้ รรยากาศรอบตวั นางน่ายาํ เกรงขนึ หลาย สว่ น แมก้ อ่ นนสี กุลหยจู ะลม้ ลุกคลุกคลานอยบู่ า้ ง แตย่ ามนีคลนื ลมสงบแลว้ ลกี ุย้ เฟยจงึ สามารถกลบั มากา้ วยา่ งไดอ้ ยา่ ง ผยอง แทบไมเ่ หลอื บแลผใู้ ดในสายตา ทนั ทที นี างเขา้ มาในหมสู่ ตรชี นั สงู กม็ องหาหยผู งิ เหยยี น เหน็ หลานสาวของตนงดงามโดดเดน่ กวา่ ใครในแถวทคี อย รบั เสดจ็ กพ็ ลนั พอใจยงิ นกั นางมาครงั นีกเ็ พอื มาหนุนหลงั ใหส้ ตรจี ากสกุลหยู หวงั ใหน้ างไดแ้ สดงตวั ตนเป็นที ประจกั ษ์ตอ่ สายตาสตรที ุกคนในงานเลยี ง ยามทปี ีนป่าย ขนึ ทสี งู เสน้ ทางจะไดร้ าบรนื ยงิ ขนึ แต่ความพอใจในตวั หยผู งิ เหยยี นคงอยไู่ ดไ้ มน่ าน เมอื นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 6 เหลยี วมาเหน็ หลวิ จา้ วเว่ย ทยี นื อยดู่ า้ นขา้ งอยา่ งสงบนิง ไรอ้ ารมณ์ คลา้ ยไมไ่ ดส้ มั ผสั ถงึ บรรยากาศกดดนั และ อํานาจของลกี ยุ้ เฟยผนู้ แี มแ้ ต่น้อย สตรนี างนีผวิ ขาวราวกบั หมิ ะ สวมใสช่ ดุ สนี ําทะเลวาด ลวดลายนกยงู แมไ้ มป่ ันสหี น้าใหด้ กู ระจ่างสดใสแต่กย็ งั โดดเดน่ เหนอื ใครในศาลาสบิ ทศิ แมแ้ ตห่ ลานสาวของนาง ทอี ยใู่ นชดุ สแี ดงสดสง่ เสรมิ ความเป็นหนึงยงั ถกู ขม่ ลงไป หลายสว่ น ลกี ยุ้ เฟยลอบพจิ ารณาหลวิ จา้ วเวย่ อยใู่ นใจ ขณะกา้ วขนึ ไปนงั ขา้ งๆ ตําแหน่งประธาน เรยี กว่าเทยี บเทา่ องคห์ ญงิ หงเซยี วทเี ดยี ว \"พวกเจา้ นังลง ทาํ ตวั ตามสบายเถอะ อยา่ สนใจขา้ ใหห้ มด สนุก\" สตรใี นชุดดาํ ทปี ักดนิ ทองทงั ตวั เอ่ยปากพรอ้ ม รอยยมิ มเี มตตา \"เมอื ครไู่ ดย้ นิ เสยี งพูดคุยคา้ งไว้ ตอ้ งโทษ ทขี า้ เขา้ มาขดั จงั หวะ ...ไหนใครกาํ ลงั ทาํ อะไรกว็ ่ากนั ต่อ เลย\" หลวิ จา้ วอวนี นั ใจเตน้ กระหนํา นางยดื คอขนึ ตงั แตไ่ ดย้ นิ วา่ ลกี ยุ้ เฟยเสดจ็ หญงิ สาวอยากมโี อกาสแสดงตนต่อหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 7 วา่ ทแี มส่ ามใี นฝันอยแู่ ลว้ จงึ รบี ประสานมอื ลงไปคุกเขา่ แลว้ กราบทลู \"ถวายพระพรลกี ุย้ เฟย หมอ่ มฉนั หลวิ จา้ วอวี เมอื ครหู่ มอ่ มฉนั กาํ ลงั ตกลงกบั พใี หญ่ ใหน้ างแสดง ความสามารถใหค้ นในศาลาไดช้ มเจา้ คะ่ \" เมอื พดู ออกไป อยา่ งนี ยอ่ มไมเ่ หลอื ทางเลยี งใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยอกี ลกี ยุ้ เฟยหรตี ามองหลวิ จา้ วอวแี ลว้ ตวดั สายตามองหลวิ จา้ วเวย่ ทยี งั คงนงิ สนิท คลา้ ยเรอื งทคี นพดู กนั ไมเ่ กยี วขอ้ ง กบั นาง \"ไมใ่ ชค่ นอนื คนไกลเสยี หน่อย\" ลกี ุย้ เฟยเผยเสยี งหวั เราะ ตระหนกั แลว้ วา่ โฉมสะคราญทแี สนสะดุดตานางนนั คอื คหู่ มนั ทฮี อ่ งเตเ้ ป็นผเู้ ลอื กใหอ้ นั อ๋อง \"จา้ วเวย่ ... ขา้ เองก็ อยากเหน็ เจา้ แสดงความสามารถ ช่วยระบําใหข้ า้ ชมสกั เพลงไดห้ รอื ไม?่ \" ลกี ุย้ เฟยตรสั กบั นางโดยตรง เอย่ ปาก เรยี กชอื นางอยา่ งสนทิ สนม สรุ เสยี งกล็ ะมนุ ละไมคลา้ ยมี เมตตายงิ หึ เมตตาเชน่ นนั ร?ึ นางกบั จา้ วอวยี งั ไมไ่ ดเ้ ลอื กเลยวา่ จะแสดงศาสตรศ์ ลิ ป์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 8 ดา้ นใด แต่สตรผี นู้ ีกลบั ใชป้ ระโยคเดยี วบงั คบั ใหน้ าง ออกไปเต้นระบาํ ใหช้ มไมต่ ่างจากสงั สตรใี นหอสงั คตี เชน่ นีเรยี กว่าเมตตาไดห้ รอื ศาสตรช์ นิดอนื แมไ้ มไ่ ด้ ฝึกซอ้ มแตม่ สี มองสกั หน่อยยงั พอประคองตวั รอดได้ แตก่ ารเตน้ ระบําใหเ้ ป็นทยี อมรบั ต่อหน้าชนชนั สงู นนั ใช่ เรอื งงา่ ยๆ หรอื จา้ วเว่ยไมไ่ ดเ้ ปลยี นสหี น้า นางมองลกี ุย้ เฟยกอ่ นเลอื นไป มองหยผู งิ เหยยี นอยา่ งรวดเรว็ คราหนึง คดิ ว่าตนกําลงั ถกู ใชเ้ ป็นหนิ ปทู างใหส้ ตรสี กุลหยเู สยี แลว้ หญงิ สาวยมิ แสยะอยใู่ นใจ จดจอ้ งลกี ยุ้ เฟยอยา่ งสมเพช ... นางคดิ วา่ ตนเองเป็นใครกนั หน้ากไ็ มค่ ลา้ ยเถาหนีฮวา มารดาของขา้ เสยี หน่อย มสี ทิ ธอิ ะไรมาชนี ิวสงั ขา้ คดิ จะ เรมิ ใชอ้ าํ นาจกดขม่ ลกู สะใภต้ งั แต่ยามนี ไมค่ ดิ วา่ เรว็ เกนิ ไปหรอื \"พใี หญ่...\" หลวิ จา้ วอวเี หน็ พสี าวเงยี บจงึ คดิ จะเอ่ยเรง่ แต่ ไดย้ นิ เสยี งจา้ วเว่ยเอ่ยขนึ เสยี กอ่ น \"ขออภยั เพคะ....\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 9 ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 0 แสนชงั # 12. ปถุ ชุ นยากจะหยงั สายธารา รมิ ฝีปากอวบอมิ บดิ เป็นรอยยมิ บางๆ มอื เรยี วของหลวิ จา้ วเวย่ จบั บนกระโปรงของนางขณะทพี ยงุ ตวั ลกุ เดนิ นาง กย็ กชายกระโปรงใหเ้ หน็ ขอ้ เทา้ เลก็ น้อยก่อนจะลงไป คกุ เขา่ ขา้ งหลวิ จา้ วอวี \"ขออภยั เพคะ หมอ่ มฉนั หลวิ จา้ วเวย่ ตอ้ งบงั อาจขดั รบั สงั กุย้ เฟยแลว้ เพคะ\" นางเอย่ ดว้ ยนําเสยี งราบเรยี บหนกั แน่น ทกุ ท่วงทา่ กรยิ าของนางราวกบั กาํ ลงั สนทนากบั สหายทมี ตี าํ แหน่งทดั เทยี ม หาใชก่ ุย้ เฟยทมี อี าํ นาจคบั ฝ่ ายใน สนิ เสยี งตอบของนางเหล่าฮหู ยนิ และคุณหนูทงั หลายพา กนั กลนั หายใจขม่ ความตระหนก หลายคนหนั ไปกระซบิ คุยกนั ราวกบั จา้ วเวย่ เพงิ ประกาศจะนําทพั รบกบั ซยงหนู แมแ้ ตห่ ลวิ จา้ วอวยี งั หนั ขวบั มามองหน้านางตาถลน ในขณะทเี จนิ ฮยุ่ เหมยขยาํ ผา้ เชด็ หน้าในมอื จนยบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 1 \"เจา้ พูดว่าอะไรนะ?\" ปลายคางของลกี ยุ้ เฟยเชดิ สงู กว่าเดมิ แสดงกรยิ าใชจ้ มกู มองคน ราวกบั นนั จะชว่ ย เตอื นใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ เลกิ เหมิ เกรมิ ขดั คาํ สงั นาง นงั เดก็ นี... คดิ จะทา้ ทายอาํ นาจกยุ้ เฟยงนั ร!ึ ? \"ทลู กยุ้ เฟย เมอื ครกู่ อ่ นพระองคจ์ ะเสดจ็ เขา้ มาหมอ่ มฉนั ก็ กาํ ลงั จะตอบน้องรองพอดี หมอ่ มฉนั ไปอยทู่ จี นิ หยาง ไมไ่ ดพ้ บน้องรองนานทาํ ใหน้ างไมร่ บู้ างเรอื ง ...ตวั หมอ่ ม ฉนั กอ่ นมาทวี งั หลงิ ซานนนั ทุกหา้ วนั จะตอ้ งขนึ ไป สกั การะพระพุทธองคท์ อี ารามหนานซานเป็นประจาํ ครนั พอรวู้ า่ จะไดม้ โี อกาสตามเสดจ็ มาทเี จอ้ เจยี ง กอ่ นมาไดไ้ ป กราบลาพระทวี ดั หนานซาน แตเ่ พราะไมท่ นั ระวงั ตอนลง เขาทาํ ใหล้ นื ลม้ เจบ็ หนกั ถงึ ขนั ตอ้ งใหห้ มอมาต่อกระดกู \" นางกม้ หน้าลงคลา้ ยกาํ ลงั กลา่ วอยา่ งสมเพชตวั เอง \"ตอนทมี าถงึ เจอ้ เจยี งหมอ่ มฉนั ยงั ไมห่ ายขาดจงึ ทาํ ไดแ้ ต่ อจิ ฉาคณุ หนูคนอนื ๆ ทไี ดอ้ อกมาชมอุทยานและความ งามของตาํ หนกั ตวั หมอ่ มฉนั เกบ็ ตวั อยใู่ นเรอื นพกั มา ตลอดหลายวนั เพอื รกั ษาขอ้ เทา้ ตามทที า่ นหมอสงั จนวนั สองวนั นีถงึ ไดเ้ ดนิ เหนิ สะดวกขนึ บา้ ง แตท่ า่ นหมอกาํ ชบั ไวไ้ มใ่ หห้ มอ่ มฉนั ออกแรงทเี ทา้ มาก ทงั หา้ มวงิ หา้ ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 2 กระโดด ใจจรงิ รบั เทยี บมาวนั นีเพราะคดิ วา่ เป็นโอกาสดี จะไดม้ าชมดูบุปผาบานสะพรงั แตค่ งไมอ่ าจรว่ มลงแรง แขง่ ขนั กบั คุณหนูทงั หลายได\"้ นางโขกศษี ะลงชา้ ๆ แลว้ ยดื หลงั ขนึ \"หมอ่ มฉนั ขอประทานอภยั ลกี ยุ้ เฟย แตเ่ พราะ สงั ขารไมอ่ าํ นวย จงึ ตอ้ งทลู ปฎเิ สธเรอื งการระบําแลว้ เพ คะ\" นางกลา่ วยดื ยาวท่ามกลางความเงยี บสนิททแี มแ้ ต่ เขม็ หลน่ กค็ งไดย้ นิ รมิ ฝีปากของลกี ุย้ เฟยทกี าํ ลงั จะตรสั กาํ ราบนางทกี ลา้ ขดั รบั สงั เกรง็ จนสนั นางจาํ ตอ้ งกลนื คาํ ตวาดวางอํานาจลงคอไปและรกั ษาหน้าตนไว้ หลวิ จา้ วเวย่ มองหยซู นิ ซนิ ทที าํ หน้าคลา้ ยตอ้ งกลนื อว้ ก ตวั เองแลว้ กม้ หน้าลงซอ่ นยมิ ระบาํ งนั ร.ึ .. หากขา้ ราํ พวกเจา้ จะกลา้ ดจู รงิ หรอื ? นางไมไ่ ดต้ รากตราํ ฝึกดดั แขนดดั ขามาเพอื แสดงตอ่ หน้า สตรไี รป้ ระโยชน์เหลา่ นี หากคดิ จะชนี ิวสงั ใหน้ างทาํ สงิ ใด กต็ อ้ งดูดว้ ยวา่ ตนเองกลา้ พอจะกลนื เลอื ดตอนนางตบ กลบั หรอื ไม่ เหลา่ สตรใี นศาลาสบิ ทศิ แทบไมม่ ใี ครกลา้ กลา่ วอะไรหลงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 3 ฟังจบ จะออกปากวา่ หลวิ จา้ วเว่ยทาํ ตวั ไมเ่ หมาะสมกลา้ ขดั รบั สงั ของลกี ยุ้ เฟยกไ็ มเ่ หมาะ หากบงั คบั ใหน้ างระบาํ จนได้ ไมเ่ ทา่ กบั สงั ทารณุ สตรผี นู้ ีซงึ หน้า เชน่ นนั แลว้ จะ ไมต่ อ้ งมชี อื เสยี งว่าโหดเหยี มหรอื ยงิ ความงามเลศิ เป็นหนึงของหลวิ จา้ วเว่ย หากพวกนาง ออกหน้ากลา่ วโทษ ผคู้ นจะตคี วามไปไดว้ า่ นางใจแคบ อจิ ฉารษิ ยาความงามของหลวิ จา้ วเว่ยจนจติ ใจมดื บอด ไหนจะเหตุผลทวี า่ นางมใี จไปกราบลาพระบนอารามจน ทาํ ใหเ้ จบ็ ตวั นนั อกี ถา้ กลา่ วโทษนางจรงิ มใิ ชต่ อ้ งเป็นคน ทไี มเ่ หน็ พระเจา้ ในสายตาหรอื เหลา่ ฮหู ยนิ ทคี ราํ หวอดเรอื งสายสนกลในตา่ งมองออกว่า นีเป็นเรอื งระหวา่ งแมผ่ วั กบั ลกู สะใภจ้ งึ ทาํ หทู วนลมไม่ กระโดดลงไปยงุ่ กบั นําขนุ่ หลวิ จา้ วอวขี ยาํ ผา้ เชด็ หน้าในมอื แน่น นางเหลอื บมอง ใบหน้านงิ สงบของหลวิ จา้ วเวย่ ทเี พงิ ทา้ ทายวา่ ทแี มส่ ามี ตวั เองดว้ ยแววตาสบั สน จา้ วอวที อี ยใู่ กลจ้ า้ วเวย่ ทสี ดุ ยอ่ ม เหน็ ชดั เจน นงั สารเลว! แมแ้ ตผ่ า้ พนั ทขี อ้ เทา้ นางยงั เตรยี มการมา! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 4 หลวิ จา้ วอวไี มเ่ ชอื วา่ หลวิ จา้ วเวย่ เจบ็ จรงิ ๆ กอ่ นหน้านี นางไมเ่ หน็ ทา่ ทางเจบ็ ปวดของอกี ฝ่ายแมแ้ ต่น้อย ทงั นาง ยงั พูดว่าทไี มอ่ อกจากเรอื นเพราะกลวั หลงทาง ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวกี ลา้ เอย่ ปากผลกั นางลงสนามแขง่ หากนางเปิด ปากแต่แรกว่าเจบ็ ป่วยมหี รอื ทนี างจะคดิ ทลู ยยุ งตอ่ หน้า ลกี ยุ้ เฟย นีเป็นหลุมพราง! หลวิ จา้ วอวขี นลุกทงั หลงั ลอบมองพสี าวต่างมารดาอกี ครงั ดว้ ยความหวนั ใจ ในขณะทหี ยผู งิ เหยยี นเบนสายตาหนีจากฉากละคร ตรงหน้า ทาํ เพยี งแคย่ กชาขนึ จบิ เพอื หลบเลยี งสายตา ของคนทลี อบสงั เกต แต่ลกี ุย้ เฟยกลบั ตอ้ งสกู้ บั ตวั เองเพอื เหยยี ดรอยยมิ มอบใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ \"เจา้ มใี จบรสิ ทุ ธสิ งู สง่ บาดเจบ็ ครงั นีพทุ ธองคย์ อ่ ม คมุ้ ครองใหห้ ายดี ...เอาเถอะ เมอื เจบ็ เสยี แบบนีขา้ กไ็ มค่ ดิ ใหเ้ จา้ ตรากตราํ รา่ งกายเพอื ความสาํ ราญของขา้ เพยี งแต่ เสยี ดายนัก ขา้ อยากเหน็ หญงิ งามอยา่ งเจา้ แสดงต่อหน้า สกั ครงั เสยี จรงิ \" หลวิ จา้ วเว่ยจบั จอ้ งทา่ ทางยามพดู ของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 5 นางแลว้ นกึ ชนื ชมในใจ ลกี ยุ้ เฟยชา่ งมฝี ีมอื เล่นงวิ ไดไ้ ม่ เป็นรองใครโดยแท้ \"หมอ่ มฉนั กเ็ สยี ดายทไี มอ่ าจรบั ใชพ้ ระองคใ์ นวนั นีเพคะ หมอ่ มฉนั จงึ อยากจะเสนอ\" นางยมิ หวานหยดก่อนจะหนั มาไปหาหลวิ จา้ วอวี \"น้องรองของหมอ่ มฉนั ผนู้ ี นอกจาก ความงดงาม สดใส ยงั เป็นเลศิ เรอื งศาสตรศ์ ลิ ป์ หาก พระองคไ์ มว่ ่าอะไร หมอ่ มฉนั อยากใหน้ ้องรองมโี อกาส แสดงเพอื สรา้ งความสําราญใหก้ ยุ้ เฟยเพคะ\" หลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ราวกบั ฟ้าผา่ ตอนกลางวนั แสกๆ แรกเรมิ นางเป็นคนผลกั หลวิ จา้ วเวย่ แตย่ ามนนี างกลบั ถูกหลวิ จา้ วเวย่ ผลกั กลบั ทงั ยงั แรงจนไมเ่ หลอื ทางถอย \"น้องรอง ชอื เสยี งสกลุ หลวิ วนั นคี งตอ้ งลาํ บากเจา้ ชว่ ย รกั ษาแลว้ \" หลวิ จา้ วเวย่ ซอ่ นสายตาสนุกสนานเอาไว้ ภายใตค้ าํ พดู ออ่ นโยน หลวิ จา้ วอวกี ดั ฟันกรอด พยายามฝืนยมิ ใหพ้ สี าวจอมเส แสรง้ แลว้ จงึ หนั ไปหาลกี ยุ้ เฟย \"เพราะบาดเจบ็ พสี าวจงึ จาํ ตอ้ งขดั รบั สงั ในฐานะน้องสาวหมอ่ มฉนั ขอแสดงแทนพี ใหญ่เพคะ\" แมจ้ ะแคน้ จนอยากกรดี รอ้ งแตห่ ลวิ จา้ วอวกี ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 6 มองออกว่านีเป็นโอกาสดี หนงึ คอื นางจะไดม้ ตี วั ตนต่อหน้าลกี ยุ้ เฟย เพอื ปูทางสู่ ตําแหน่งหวางเฟยในอนาคต นางตอ้ งใชโ้ อกาสครงั นีสรา้ ง ชอื ใหพ้ ระองคจ์ ดจาํ สองคอื นางจะไดแ้ ขง่ กบั หยผู งิ เหยยี นซงึ หน้า เปรยี บเทยี บใหเ้ หน็ ความสามารถสงู ตําระหว่างกนั ใหช้ ดั หากนางชนะยอ่ มเป็นโอกาสในการเหยยี บศตั รไู วใ้ ตฝ้ ่า เทา้ \"เช่นนนั กเ็ อาตามทพี วกเจา้ วา่ \" ลกี ุย้ เฟยอยากปัด บรรยากาศกระอกั กระอว่ นระหว่างนางกบั หลวิ จา้ วเวย่ ให้ พน้ จงึ คลอ้ ยตามอยา่ งงา่ ยดาย สตรใี นชดุ สดี าํ มสี ายตาลําลกึ ขนึ ยามมองคู่หมนั ของโอรส ขณะทนี างยกชายกระโปรงกา้ วอยา่ งเชอื งชา้ ระมดั ระวงั กลบั ไปนังที ต่อใหอ้ ยากจะใชน้ างเป็นหนิ ปทู างใหห้ ลานสาว แตล่ กี ยุ้ เฟยกไ็ มค่ ดิ จะประกาศเป็นศตั รกู บั ลกู สะใภต้ อ่ หน้าคน มากมาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 7 อกี อยา่ งหากหลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ เป็นปรปักษก์ บั นางตงั แต่ กอ่ นแตง่ ในวนั หน้ายามเขา้ ตําหนกั อนั อ๋องไป อาจจะ กลายเป็นภยั ต่อนางมากกวา่ เป็นกาํ ลงั อยากจะลอ่ หลอก สตรตี อ้ งใชค้ วามเมตตาและนําใจเขา้ ชโลมลบู นางยงั ไม่ ทนั แสดงนําใจกค็ ดิ จะตวี า่ ทลี กู สะใภใ้ หต้ ายหาใช่วธิ ที ี ถูกตอ้ ง ลกี ุย้ เฟยปลอบตนเองใหอ้ ดทน นางสูดหายใจลกึ เออื มไป จบั จอกชาขนึ มาจบิ ขณะทรี อนกั ดนตรเี รมิ บรรเลงเพลง สาํ หรบั การแสดงของหลวิ จา้ วอวี * เหน็ เรอื งราวคลคี ลายลงได้ เจนิ ฮยุ่ เหมยกว็ างใจ ทแี รก นางนกึ วา่ หลวิ จา้ วเว่ยจะลบหลเู่ บอื งสงู ชกั นําหายนะสู่ จวนหลวิ เสยี แลว้ แตฟ่ ังจากคาํ พูดคาํ จานับวา่ ลกู เลยี งนาง ยงั รคู้ วาม อกี อยา่ งพอเหน็ วา่ บุตรขี องตนจะไดแ้ สดงตอ่ หน้าพระพกั ตรก์ ุย้ เฟยอารามตระหนกกแ็ ปรเปลยี นเป็น ตนื เตน้ นางรฝู้ ีมอื หลวิ จา้ วอวี ลกู สาวคนนีของนางรกั สวยรกั งาม และทะเยอทะยาน แมภ้ ายนอกอาจจะไมไ่ ดด้ เู จนจดั ดา้ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 8 ความสามารถอยา่ งสตรสี กุลหยู แต่ชว่ งปีทผี า่ นมาจา้ วอวี นบั วา่ พฒั นาทงั ฝีมอื การระบาํ วาดภาพ และหมากลอ้ ม ดงั นนั นางจงึ ไมไ่ ดก้ งั วลว่าบุตรสาวจะทาํ ใหส้ กลุ หลวิ ขาย หน้า เพยี งแต่ตอ่ หน้าพระพกั ตรก์ ยุ้ เฟย ตอ่ หน้าฮหู ยนิ เอกจาก ตระกลู ชนั สงู ทงั หลาย นีนบั เป็นโอกาสดที คี วรควา้ เอาไว้ ใหม้ นั หากทา้ ยสดุ จา้ วอวสี ามารถไดร้ บั ประทานดอกบวั ทองพนั สายทา่ มกลางเหล่าสตรชี นชนั สงู เช่นนีอนาคต นางกค็ งสดใสแลว้ หญงิ สาวจะกลายเป็นสตรที สี รา้ งชอื ให้ วงศต์ ระกลู นางจะไดม้ สี ทิ ธเิ ลอื กบุตรเขยทเี พยี บพรอ้ ม และดแู ลนางไดแ้ น่ เจนิ ฮ่ยุ เหมยจบั จอ้ งบุตรสาวไมว่ างตา นางภาวนาใหล้ ูก แสดงความสามารถไดอ้ ยา่ งดเี ลศิ ในวนั นี เพอื ทลี กู จะไดม้ ี ทยี นื ทมี นั คงในวงสงั คมชนั สงู ของตา้ ถง หลวิ จา้ วอวเี ลอื กจะแสดงระบํา เสยี งดนตรเี รมิ บรรเลงเพลงกสณุ าลฝี น เมอื ไดย้ นิ จา้ วเว่ ยจงึ ตระหนกั ว่าน้องสาวนางนีชา่ งฉลาดเลอื กสงิ ทเี หมาะ กบั ตวั เองยงิ เพลงนีมจี งั หวะคกึ คกั สดใส ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 9 ความหมายคอื การชมนกน้อยทเี หน็ เคา้ ฝนมาแต่ไกล แต่ มนั ยงั ตดิ ใจอยใู่ นป่าชะอุ่ม ยงั อยากเกาะเกยี วตน้ ไมต้ น้ นนั ตน้ นี ยงั อยากชมิ ผลไมห้ ลากรสในป่า เจา้ นกน้อยแสน เสยี ดายทตี นตอ้ งหนีกอ่ นฝนจะมา จงึ รอ้ งพราํ บน่ อาลยั ชว่ งเวลาแหง่ ความสขุ จงั หวะดนตรมี ที งั การลอ้ เสยี งฝน ลอ้ เสยี งนก บรรยากาศ ของเพลงชวนใหค้ นหวนนึกถงึ ผนื ป่าทอี ุดมสมบรู ณ์ มี ตน้ ไมน้ านาพนั ธุ์ มไี มด้ อกรายลอ้ ม ทา่ ทางการระบํานนั เป็นจนิ ตลลี าทเี ลยี นทา่ ทางเจา้ นกน้อยทลี งั เลในความงาม ของพงไพร กระโดดชมซา้ ยทขี วาที เดยี วกช็ มต้นไม้ เดยี วกช็ มิ ผลไม้ เป็นการระบาํ ทที าํ ใหค้ นรสู้ กึ มชี วี ติ ชวี า สดชนื และน่าเอน็ ดูในคราวเดยี ว หลวิ จา้ วอวนี บั วา่ เรมิ ไดด้ ี แมจ้ ะยงั ไมอ่ าจเทยี บทมี ฝี เู คย ระบาํ ใหจ้ า้ วเวย่ ดู แตน่ บั วา่ ภาพลกั ษณ์ของนางชว่ ย อํานวยใหค้ นดเู ขา้ ถงึ การระบาํ นีไดง้ า่ ยขนึ หญงิ สาวเบนหน้าไปมองมารดาเลยี งทจี บั จอ้ งน้องสาว ของนางตาไมก่ ะพรบิ เจนิ ฮุ่ยเหมยกาํ ลงั ตกอยใู่ นหว้ งของ ความหวงั นางเอาแต่ภาวนาใหบ้ ุตรสาวแสดง ความสามารถใหเ้ ป็นทปี ระจกั ษไ์ ดส้ าํ เรจ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 0 หลวิ จา้ วเว่ยมองเลยมารดาเลยี งไปยงั ทนี งั ฝังตรงขา้ มที เยอื งกนั ทา่ ทางกระหายนําของหยผู งิ เหยยี นชา่ งชวนหวั นางอดทนดูการแสดงของหลวิ จา้ วอวไี ดไ้ มถ่ งึ ครงึ กเ็ อาแต่ จดจอ้ งจอกชาในมอื ใครไมร่ คู้ งคดิ ว่าหยผู งิ เหยยี นแคเ่ หมอ่ ลอย แตห่ ลวิ จา้ วเว่ ยกระจ่างใจดี ในสมองของคณุ หนูผนู้ กี าํ ลงั คดิ หาหนทาง รบั มอื ลา้ นแปดอยใู่ นหวั ทา่ ทางอดึ อดั ทพี ยายามซ่อมอยู่ ภายใตส้ ายตานิงสงบนนั ชา่ งน่าดเู สยี จรงิ จา้ วเว่ยหนั กลบั มามองน้องสาวทกี รดี กรายอยกู่ ลางศาลา พรอ้ มเผยยมิ กวา้ งอยา่ งไมป่ ิดบงั ยามนีนางรสู้ กึ บนั เทงิ ใจ ยงิ นกั ไมเ่ สยี แรงทใี หอ้ าเจนิ เตรยี มการตงั แต่กอ่ นมาเจ้ อเจยี ง ทงั ผา้ พนั แผล ทงั เทยี บยา หรอื แมแ้ ต่การจงใจเกบ็ ตวั อยใู่ นเรอื นพกั นบั วา่ ไมเ่ สยี เปล่า มองดวงตามงุ่ มนั เป็นประกายของหลวิ จา้ วอวแี ลว้ เหลยี วมองมอื ทจี กิ แขน ตวั เองแน่นขนึ ทกุ ขณะของหยผู งิ เหยยี น ชา่ งเป็นงวิ โรง ใหญท่ นี ่าดชู ม... หากพวกเจา้ อยากจะแยง่ ชงิ ตาํ แหน่งหวางเฟยจากขา้ ... ก็ จงฟาดฟันกนั ใหต้ ายไปขา้ งเสยี กอ่ น อยา่ ไดฝ้ ันว่าขา้ จะ เวน้ ทางเดนิ ใหใ้ ครหน้าไหน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น