แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 6 0 1 \"ไดเ้ พคะ\" \"ดี นบั ว่าเป็นการแลกเปลยี นคา่ ถงั หลู กู่ บั อาหารที โรงเตยี ม\" \"เพคะ\" \"แต่พสี าว ทา่ นตอ้ งตามขา้ ไปลาํ พงั คนพวกนันไมอ่ าจให้ ตามไปได\"้ เขาชไี ปยงั อาเจนิ กบั บา่ วสกลุ เถา หญงิ สาว ผงกศรี ษะรบั แลว้ หนั ไปแจง้ แกพ่ วกบ่าวใหห้ ยุดรอนางที นนั \"ไปกนั เถอะ\" อูเ่ หวนิ ป๋ อพานางเดนิ ออ้ มอยคู่ รหู่ นึงจนพบกาํ แพงวงั จดุ ที ดไู มไ่ ดส้ ะดุดตานัก ดา้ นหน้ามพี มุ่ ไมใ้ หญอ่ ยู่ ไมค่ ลา้ ย เสน้ ทางใหค้ นเขา้ ออกได้ จนนางไดเ้ หน็ องคช์ ายน้อยขา้ ม พมุ่ ไมเ้ ขา้ ไป เขาแหวกหญา้ ฟางทปี ิดชอ่ งอยู่ กอ่ นจะเผย ใหเ้ หน็ วา่ ใตก้ าํ แพงนนั มกี ารขดุ หลุมใหร้ อดผา่ นไปอกี ฝัง ได้ โดยอกี ดา้ นของกําแพงกม็ ตี น้ ไมใ้ หญแ่ ละแปลงดอกไมบ้ งั สายตาอยู่ ทาํ ใหค้ นทวั ไปไมอ่ าจสงั เกตเหน็ ทางเขา้ ออกนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 2 หลวิ จา้ วเวย่ ยนื มองสง่ อู่เหวนิ ป๋ อทโี บกมอื ลานางอยา่ งรา่ เรงิ แลว้ หายไปในหลุมฟาง แลว้ จงึ หนั กายกลบั ไปหาบ่าว รบั ใช้ เลอื กเดนิ เขา้ วงั ทางประตูใหญ่ตามปกติ \"อาเจนิ \" \"เจา้ คะคุณหนู\" \"เจา้ ลองออกไปหาขา่ วองคช์ ายอู่เหวนิ ป๋ อดหู น่อย ขา้ อยากรทู้ มี าทไี ปของเขาใหช้ ดั เจนขนึ \" \"ไดเ้ จา้ คะ่ คุณหนู\" หญงิ สาวกางกระดาษเปลา่ วางบนโต๊ะแลว้ จรดพกู่ นั วาด เป็นตวั อกั ษร ไมไ่ ดม้ องอาเจนิ ทคี อ้ มกายออกไปจากหอ้ ง หลวิ จา้ วเวย่ จาํ ไดไ้ มแ่ มน่ นกั หากนางเดาไมผ่ ดิ องคช์ าย อเู่ หวนิ ป๋ อคอื องคช์ ายเกา้ ทรงประสตู กิ บั พระมารดาทเี ดมิ เคยเป็นสนมหรงหวา แตถ่ กู จบั ไดว้ า่ มสี มั พนั ธก์ บั ทหาร องครกั ษ์ จนถกู สง่ เขา้ ตําหนักเยน็ และไดร้ บั พระราชทาน ผา้ ขาวสามฉอื ใหฆ้ า่ ตวั ตาย นบั วา่ เป็นเรอื งซบุ ซบิ ชอื ดงั เรอื งหนึงทถี อื วา่ หมนิ พระ เกยี รตฮิ อ่ งเตไ้ มน่ ้อยทเี ดยี ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 3 หากอเู่ หวนิ ป๋ อเป็นโอรสของสนมหรงหวาผนู้ นั กค็ งไม่ แปลกทฮี อ่ งเตอ้ เู่ หอตจี ะไมใ่ ยดเี ขา ตามปกตฮิ อ่ งเตก้ ็ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จเหลา่ โอรสธดิ าเทา่ ไหรอ่ ยแู่ ลว้ ยงิ โอรสทชี าติ กาํ เนดิ มปี ัญหาเชน่ นี เขาคงแทบไมเ่ คยชายตาแล หลวิ จา้ วเวย่ บดิ รมิ ฝีปากเป็นรอยยมิ หยนั นึกพอใจอยไู่ ม่ น้อยทไี ดเ้ หน็ ว่าฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตกี ไ็ มไ่ ดท้ กุ อยา่ งตามทตี น ปรารถนา แมจ้ ะเป็นโอรสสวรรค์ สองบาทเหยยี บคาํ ใต้ หลา้ แต่สนมชายากย็ งั คบชู้ เลอื กองครกั ษ์นายหนึง มากกวา่ มงั กรทองอยา่ งพระองค์ คดิ แลว้ กใ็ หส้ ะใจนกั * \"ขา่ ววา่ ฮูเจยี เลอ่ ฟืนแลว้ \" เฉนิ หรงปัวประสานมอื ทลู ถวาย รายงานขา่ วลบั ทเี พงิ สง่ มาลา่ สดุ \"สายของเรารายงานวา่ เขาไดส้ ตขิ นึ มาแลว้ แมย้ งั ไมอ่ าจออกจากหอ้ งบรรทมได้ แตก่ ลบั เรมิ มพี ฤตกิ รรมประหลาด\" โอรสสวรรคจ์ บิ ชาพลางปรายตามองเขา \"ประหลาด หรอื ?\" \"เขาสงั เพมิ กําลงั อารกั ขาตําหนกั ใหญข่ องฮ่องเตฮ้ เู ตยี เพมิ เป็นเทา่ ตวั ทงั ยงั เปลยี นคนในตําหนกั นนั ทงั หมด\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 4 \"หมื \" พระขนงเลกิ สูงขนึ \"มคี นคดิ ปองรา้ ยฮูเตยี หรอื ไร?\" \"เรอื งนีกระหมอ่ มไมแ่ น่ชดั นกั อกี อยา่ ง ดเู หมอื นฮเู จยี เลอ่ จะสงั ใหส้ บื สวนคนในตําหนกั บูรพาอยา่ งเขม้ งวดเพอื คน้ หาสายทแี ฝงตวั อย\"ู่ \"เขาไปรอู้ ะไรมา\" \"....\" \"สงั คนของเจา้ จบั ตาดซู อื ฟังใหด้ ี บางทกี ารทรี ชั ทายาทผู้ นีไมต่ าย อาจจะกลายเป็นภยั ตอ่ เราเสยี แลว้ \" \"พ่ะยะ่ คะ่ \" \"อกี อยา่ ง... อกี ไมน่ านเจา้ คงตอ้ งไปซอื ฟังเองสกั รอบ\" \"รบั ดว้ ยเกลา้ พะ่ ยะ่ คะ่ \" เฉนิ เฟยฉกี ม้ หน้า ตอบรบั อยา่ ง แขง็ ขนั * \"ใตเ้ ทา้ !\" โฉมสะคราญภายใตช้ ุดเกา่ เกบ็ รอ้ งเรยี กเขาดว้ ย นําเสยี งสดใสเป็นมติ ร ชวนชโลมใจคนฟังจนอดมชี วี ติ ชวี า ตามดวงหน้าเป็นสขุ ของนางไมไ่ ด้ \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว วนั นี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 5 ขา้ น้อยออกนอกวงั มาเลยซอื ขนมในตลาดของเจอ้ เจยี งมา ฝากทา่ น\" ฮ่องเตอ้ ู่เหอตมี องนางชหู อ่ ขนมแลว้ ยมิ บาง พยกั เพยดิ หน้าใหน้ างเอาไปวางไวใ้ นศาลา \"ออกไปขา้ งนอกมา หรอื ? สนุกหรอื ไม?่ \" \"สนุกเจา้ คะ่ ทเี จอ้ เจยี งนีนบั ว่าเจรญิ ไมแ่ พถ้ งเยยี นทเี ดยี ว ทงั อาหารกถ็ ูกปาก บา้ นเรอื นกง็ ดงาม นบั วา่ ขา้ โชคดที ี ไดม้ าเหน็ กบั ตาตวั เอง\" นางยมิ กวา้ งเลา่ คลา้ ยเคลบิ เคลมิ จนไมอ่ าจปิดกนั ความประทบั ใจ \"ถา้ ชอบกอ็ อกไปเทยี วบ่อยๆ\" \"ใตเ้ ทา้ ลองชมิ ขนมดสู เิ จา้ คะ ขา้ ถกู ปากยงิ นกั เลยซอื มา ฝากทา่ น\" นางยมิ ตาปิดเอ่ยชกั ชวน \"เจา้ กก็ นิ ดว้ ยส\"ิ เขาวา่ หลวิ จา้ วเว่ยไมอ่ ดิ ออดเพราะรวู้ า่ อกี ฝ่ายระแวดระวงั เหมอื นครงั กอ่ นไมม่ ผี ดิ นางแกะหอ่ ขนมแลว้ หยบิ ขนึ มาเคยี วชนิ หนึงอยา่ งไมม่ ากพธิ ี \"แผลเจา้ จางไปมากแลว้ \" ชายหนุ่มเอยี งมองคอนางแลว้ ทกั ขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 6 \"ตอ้ งขอบคณุ ยาดขี องใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ขา้ น้อยทาไมก่ คี รงั รอยกจ็ างจนแทบมองไมเ่ หน็ แลว้ \" นางกลนื ขนมแลว้ เอ่ย ชนื ชมเขา ชายหนุ่มยมิ รบั หยบิ ขนมขนึ มาบชิ มิ บา้ ง \"ชว่ งนีตอนกลางวนั เจา้ ทําอนั ใด อยทู่ นี ีเบอื หน่าย หรอื ไม?่ \" \"หากพดู ว่าไมเ่ บอื คงโกหกใตเ้ ทา้ แลว้ \" หญงิ สาวกลา่ ว เสยี งซอื \"แตน่ บั วา่ มหี ลายสงิ ใหท้ าํ คลายความเบอื หน่าย อยเู่ ช่นกนั ทศี าลาสบิ ทศิ มที งั คณะกายกรรม คณะงวิ หมนุ เวยี นมาแสดง ขา้ น้อยเองกไ็ ดร้ บั เทยี บไปชมอยู่ หลายคราว\" \"ชมงวิ กเ็ จอเหลา่ สตรสี กุลอนื เจา้ เคยบอกวา่ ไมช่ อบงาน เชน่ นนั มใิ ชห่ รอื ?\" \"ไมช่ อบจรงิ เจา้ คะ่ แต่เลยี งไดห้ รอื ไมน่ นั เป็นอกี เรอื ง\" นางกลา่ วเรยี บเรอื ย \"ขา้ น้อยไมอ่ าจปฎเิ สธทกุ เทยี บเชญิ ได้ ดงั นนั ต่อใหอ้ ดึ อดั ใจเพยี งใดอยา่ งไรกต็ อ้ งไปรว่ มตาม มารยาทบา้ ง\" นางว่า ฮ่องเตอ้ ่เู หอตพี ยกั พกั ตรอ์ ยา่ งพอพระทยั สตรตี รงหน้า นบั วา่ ยงั มหี วั คดิ แมท้ า่ ทางมคี วามขบถอยบู่ า้ ง แต่เมอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 7 ตอ้ งรกั ษากรยิ ามารยาทกร็ จู้ กั สงิ ถกู ควร \"แลว้ อยา่ งอนื เลา่ หากไมร่ บั เทยี บเชญิ เหลา่ นนั เจา้ ทาํ สงิ ใด\" \"ขา้ ร?ึ ... อมื ...ขา้ น้อยกห็ ดั คดั อกั ษรกบั ฝึกรา่ ยราํ กระมงั \" \"เจา้ รา่ ยราํ เป็นดว้ ย?\" เขาหนั ไปมองนาง \"เพยี งฝึกหดั ฆา่ เวลาเทา่ นนั เดมิ ทขี า้ น้อยไมถ่ นดั ศาสตร์ ศลิ ป์ ของสตรสี กั อยา่ ง จงึ คดิ ว่าตนควรจะรวู้ ชิ าตดิ ตวั ไว้ บา้ ง\" \"เชน่ นนั ใยไมฝ่ ึกวชิ าเยบ็ ปักถกั รอ้ ยเพอื เตรยี มออกเรอื น เลา่ \" \"ขา้ น้อยถนดั ของพรรคน์ นั เสยี ทไี หน\" นางเบะปาก \"อกี อยา่ งบา่ วรบั ใชก้ ม็ อี ยู่ ทาํ ไมขา้ น้อยตอ้ งตรากตราํ จอ้ งรู เขม็ เพอื เยบ็ ปักดว้ ย ใชพ้ วกนางทาํ เสยี กส็ นิ เรอื ง\" \"คาํ สอนสตรไี มใ่ ชว่ า่ ตอ้ งมกี รยิ างดงาม มฝี ีมอื ดแู ล บา้ นเรอื น รจู้ กั เยบ็ ปัก ออ่ นโยนตอ่ บุตรธดิ าหรอื ?\" \"และสตรใี นตา้ ถงกย็ งั นยิ มรกั ษามอื ดว้ ยเจา้ คะ่ \" หญงิ สาว กางมอื ใหเ้ ขาดู \"ยงิ สตรชี นั สงู กย็ งิ รกั ษามอื รกั ษาเลบ็ ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 8 ยาว เพอื ใหเ้ หน็ ว่าตนมอี ํานาจวาสนา บา่ วไพรร่ ายลอ้ ม ไมต่ อ้ งหยบิ จบั งานหนกั เป็นเชน่ นีจงึ จะไมข่ ายหน้า ซงึ คา่ นิยมนีกบั คาํ สอนทที า่ นวา่ ชา่ งขดั แยง่ กนั เสยี จรงิ \" นาง กล่าวอยา่ งเหนือยหน่าย \"อยากใหส้ ตรรี จู้ กั ดแู ลบา้ นเรอื น เยบ็ ปักถกั รอ้ ย แตห่ ากมอื ไมง่ ามกจ็ ะกลายเป็นไมส่ ม ฐานะ เสยี ศกั ดศิ รี ชา่ งทาํ ใหค้ นวางตวั ลาํ บากยงิ นกั \" \"เจา้ นีชา่ งมเี รอื งใหค้ ดิ มากเสยี จรงิ \" ในฐานะบุรุษ ฮ่องเตอ้ ู่ เหอตมี กั ไมใ่ สใ่ จประเดน็ ของสตรเี ช่นนี แต่เมอื มาคดิ ดู แลว้ กน็ บั ว่าจรงิ อยา่ งทนี างวา่ คาํ สอนเก่ากอ่ นคาดหวงั ใหส้ ตรเี ก่งงานบา้ นงานเรอื น แต่ คา่ นิยมของสตรใี นถงเยยี นกลบั ยงิ ตอ้ งรกั ษาเนือรกั ษาตวั ใหผ้ ดุ ผาด ผวิ ไมอ่ าจปลอ่ ยใหด้ า้ น เพอื แสดงอาํ นาจฐานะ เชน่ นีแลว้ จดั วา่ ขดั แยง้ กนั อยใู่ นที \"เชน่ นนั เหตใุ ดเจา้ จงึ สนใจฝึกรา่ ยรําเลา่ ขา้ เคยไดย้ นิ ว่า สตรจี ะระบาํ ใหช้ าํ นาญไดน้ นั ตอ้ งฝึกดดั ตนและใชค้ วาม อดทนสงู ยงิ คา้ งคาวอยา่ งเจา้ อดทนทาํ เรอื งเชน่ นนั ได้ หรอื ?\" \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาวทา่ นดถู ูกขา้ เกนิ ไปแลว้ ... ขา้ นแี หละสตรี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 9 ทเี ตน้ ระบําไดง้ ดงามทสี ดุ ไดใ้ ตห้ ลา้ \" นางตบอกตวั เองปๆุ แลว้ กลา่ วยกยอตวั เองอยา่ งเกนิ จรงิ อู่เหอตมี องทา่ ทางนางแลว้ สา่ ยหน้าระอาใจ \"เฮอ้ \" \"สว่ นเรอื งทวี ่าเหตใุ ดขา้ ฝึกระบํา เพราะในอดตี มารดาขา้ ชมชอบการรา่ ยราํ ยงิ นกั แตต่ งั แต่แตง่ เขา้ จวนนางกไ็ ม่ อาจฝึกฝนไดอ้ กี จนกระทงั ตายไป ตวั ขา้ เมอื เลอื กวา่ ควร ฝึกฝนสงิ ใดจงึ คดิ อยากจะเลยี นแบบมารดาเมอื ครงั ยงั สาว นบั วา่ เป็นการระลกึ ถงึ นางในทางหนึง\" \"เจา้ ระบาํ ชุดใดเป็นบา้ ง ไหนลองระบําใหข้ า้ ดสู \"ิ เขาเอย่ ขนึ หญงิ สาวแยกเขยี วหนั ไปมองเขาดว้ ยสายตาเยาะ \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ระบาํ ของขา้ นนั มใิ ชว่ า่ จะหาชมไดต้ ามขา้ งทาง เช่นนี ขา้ เพยี รฝึกซอ้ มแทบตาย ใชเ่ พอื เอาแสดงใหส้ หาย ยามวกิ าลเชน่ ทา่ นชมเสยี ทไี หน\" \"หมื หากขา้ ชมไมไ่ ดแ้ ลว้ เจา้ จะใหใ้ ครชม\" \"คนในเมอื งอยา่ งไรเลา่ \" นางเผยยมิ หวาน \"ขา้ อยากรา่ ย ราํ ใหผ้ คู้ นไดเ้ หน็ ขา้ อยากสวมชุดทงี ดงามทสี ุด แสดงกบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 0 วงดนตรที ดี ที สี ดุ งานทดี ที สี ดุ ในวนั ทอี ากาศดที สี ดุ ... ทอ้ งฟ้าเปิด มารดาขา้ ทอี ยบู่ นสวรรคม์ องลงมาแลว้ จะได้ ภมู ใิ จ\" \"เช่นนนั ขา้ คงไมไ่ ดช้ มสนิ ะ\" \"ฮ่าๆ ขา้ พดู เลน่ หรอกเจา้ คะ่ งานทดี ที สี ุดอะไรนนั ไมต่ อ้ ง พูดถงึ แคช่ ุดสาํ หรบั รา่ ยราํ สกั ชดุ ขา้ ยงั ไมม่ เี ลยเจา้ ค่ะ ชวี ติ นีคดิ ว่าคงไดแ้ ตฝ่ ึกซอ้ มเป็นความรปู้ ระดบั กายไว้ ชาตนิ ีคงไมอ่ าจเอาไปอวดผใู้ ดได\"้ \"เพยี งแคเ่ สอื ผา้ จะยากแค่ไหนกนั \" เขาเคาะนวิ บนโตะ๊ เบาๆ \"แลกกนั หรอื ไม่ ขา้ จะใหช้ ุดทเี จา้ ตอ้ งการ แลว้ เจา้ ก็ รา่ ยราํ ใหข้ า้ ด\"ู \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาวชา่ งมนี ําใจนกั แตช่ ุดรา่ ยราํ ทขี า้ อยากได้ นนั ไมใ่ ชข่ องทหี าไดโ้ ดยทวั ไป ผา้ ทที าํ นนั มรี าคาสงู ทงั ยงั หายาก ขา้ น้อยไมอ่ าจหาญรบกวนใตเ้ ทา้ หรอกเจา้ คะ่ \" นางยมิ ขนื เอ่ยบอกเขา้ ท่าทางเกรงใจยงิ \"เสอื ผา้ กค็ อื เสอื ลองบอกมาสวิ า่ เจา้ อยากไดผ้ า้ ชนิดไหน หากมอี ยใู่ นตา้ ถงนี ยอ่ มไมย่ ากทจี ะหามาใหเ้ จา้ แน่\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 1 \"แต่...\" \"....\" \"....\" ใบหน้าหวานลาํ กดั รมิ ฝีปากทกี าํ ลงั จะเอ่ยคาดเมอื ถกู สายตาของคนตรงขา้ มกดดนั \"ว่ามาส\"ิ \"เป็นผา้ มดั ยอ้ มสแี ดงสดเจา้ คะ่ ปักดนิ สเี งนิ กบั ทองทงั ผนื ทงั ยงั พมิ พล์ ายมจั ฉาสวรรค์ ชดุ แบบนใี ชส้ าํ หรบั แสดงใน การบรวงสรวง\" เป็นผา้ ทรี าคาแพงมากเพราะผลติ ออกมา ไดย้ าก ทงั ยงั เป็นชดุ ทที าํ ขนึ เลยี นแบบฉลองพระองคข์ อง ฮองเฮา แต่เปลยี นจากลายพมิ พม์ งั กรและหงส์ เป็นมจั ฉา สวรรค์ สตรที จี ะสวมชุดชนิดนีได้ นางจะตอ้ งเป็นตวั แทนการรา่ ย ราํ ในงานบรวงสรวงฟ้าดนิ \"อมื ขา้ รแู้ ลว้ \" \"....\" หลวิ จา้ วเวย่ หดคอ นึกกลวั วา่ เขาจะคดิ วา่ นางฝักใฝ่ ตาํ แหน่งฮอ่ งเฮาเพราะตคี วามหมายผดิ จากชุดทนี าง ตอ้ งการ ทงั ทจี รงิ แลว้ ความหมายของนางตรงตวั ยงิ นกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 2 นางตอ้ งการชดุ นัน และตอ้ งการรา่ ยราํ ตอ่ หน้าคนทงั ถง เยยี น... เงยี บไปอดึ ใจหนึงจนหลวิ จา้ วเว่ยรูส้ กึ หวนั ใจ อกี ฝ่ายก็ ตรสั ขนึ \"พรุง่ นีขา้ จะเอามาให\"้ \"...จะ..เจา้ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 3 แสนชงั # 19. หิงห้อยอบั แสง งวิ บนเวทกี าํ ลงั ออกทา่ รอ้ งราํ สดุ ฝีมอื หลวิ จา้ วเวย่ นงั เคยี งกบั ฉนิ ฟ่านฟ่ าน ในวนั นเี หน็ วา่ ฉนิ ซอื ดขี นึ มากแลว้ จงึ พานางออกมารบั ลมทอี ุทยานบา้ ง นาง คอยปรนนบิ ตั นิ ้าสะใภท้ เี พงิ หายป่วยเป็นอยา่ งดี หญงิ สาวคอยดแู ลฉนิ ซอื อยตู่ ลอด สว่ นงวิ บนเวทนี นั นาง สนใจบา้ งไมส่ นใจบา้ ง จนกระทงั ฉนิ ซอื ปิดปากหาว \"ดขู า้ สิ นิดหน่อยกง็ ว่ งเสยี แลว้ \" ฉนิ ฟ่ านฟ่านกลา่ วลอ้ ตวั เอง \"ครรภใ์ หญ่เพยี งนี ทา่ นงว่ งบอ่ ยกเ็ ป็นปกตแิ ลว้ เจา้ คะ่ \" จา้ วเวย่ ยมิ กวา้ งประคองอกี ฝ่ายใหน้ งั ตวั ตรงขนึ \"ขา้ จะกลบั เรอื นแลว้ ละ่ \" \"เช่นนนั หลานกลบั ดว้ ยนะเจา้ คะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 4 ฉนิ ซอื โบกพดั ในมอื ทนั ที \"ไมต่ อ้ ง สาวๆ อยา่ งเจา้ อยรู่ อ้ ง เลน่ กบั คนอนื ๆ เสยี บา้ งเถอะ อยา่ รบี กลบั ไปอุดอูใ้ นเรอื น เลย\" นางประคองทอ้ งแลว้ ลุกขนึ ยนื \"เดยี วขา้ ใหแ้ มพ่ วกนี พากลบั เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง\" จา้ วเวย่ เหน็ วา่ คา้ นไมไ่ ดจ้ งึ มองฉนิ ซอื ถกู บา่ วลอ้ มหน้า หลงั ประคองแขนออกไปอยา่ งจาํ ยอม นางยกชาขนึ จบิ คราวหนึงกห็ นั กลบั ไปมองสง่ น้าสะใภท้ คี นทงั กลุม่ เดนิ กนั อยา่ งเชอื งชา้ ระมดั ระวงั แตส่ งิ ทไี ดเ้ หน็ กลบั เป็นใบหน้า ของหลวิ จา้ วอวี น้องสาวต่างมารดาของนางเดนิ สวนกบั กลุม่ ของฉนิ ฟ่าน ฟ่ านเขา้ มาในอุทยาน ดจู ากหน้าตาและการแต่งกายแลว้ คงหาย 'ป่วย' ตามทคี นสกลุ หลวิ ประกาศเอาไวส้ นทิ ทเี ดยี ว หญงิ สาวยกพดั ขนึ ปิดรมิ ฝีปากทกี ดตําอยา่ งเยย้ หยนั แค่ เหน็ หน้าหลวิ จา้ วอวคี วามสะใจกล็ ามลุกจนไมอ่ าจกลนั \"น้องสาวคาราวะพใี หญ\"่ พอเดนิ เขา้ มาเหน็ ว่าในหมผู่ คู้ น มหี ลวิ จา้ วเว่ยอยู่ หลวิ จา้ วอวกี ก็ ดั ฟันคอ้ มกายคํานบั อกี ฝ่ายเพอื รกั ษามารยาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 5 \"อมื \" จา้ วเวย่ ตามองแตง่ วิ บนเวที ไมไ่ ดเ้ หลอื บแลดนู าง แมแ้ ต่น้อย จา้ วอวเี หน็ ทา่ ทางเมนิ เฉยของพสี าวแลว้ ใหร้ งั เกยี จยงิ นางกาํ ผา้ เชด็ หน้าแลว้ พยายามยดื อกเดนิ ตรงไปยงั ทนี งั วา่ ง หลวิ จา้ วเว่ยนังมองนกั แสดงงวิ อยเู่ งยี บๆ ในหแู ว่วไดย้ นิ เสยี งน้องสาวกาํ ลงั พดู คุยถามไถ่กบั สตรเี รอื นอนื ไมห่ ยุด ปาก นานทเี ดยี วจนงวิ เปลยี นองกก์ ารแสดงตอ้ งพกั ไว้ หญงิ จา้ วเวย่ กไ็ ดย้ นิ เสยี งใสราวกบั นําคา้ งของหลวิ จา้ วอวกี ล่าวขนึ \"พสี าว ขอ้ เทา้ ของทา่ นหายดแี ลว้ กระมงั \" หลวิ จา้ วอวจี บี ปากจบี คอถามนาง จา้ วเว่ยเผยยมิ ละมนุ พลางยกชาขนึ จบิ และคนั ดว้ ยการ นงั หายใจทงิ อกี ครหู่ นึงกวา่ จะเลอื นสายตาไปมองหลวิ จา้ วอวที พี ยายามอดทนขม่ อารมณ์เฝ้ารอนาง \"ดขี นึ มากแลว้ \" จา้ วเวย่ ตอบแคน่ นั \"ดยี งิ \" หลวิ จา้ วอวขี ยาํ ผา้ เชด็ หน้าแรงขนึ อกี มอื ขยบั ขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 6 แตะปินบนหวั กลา่ วดว้ ยทา่ ทางเอยี งอายเกรงใจ \"เช่นนนั วนั นีพวกเราจะไดม้ โี อกาสเหน็ พใี หญ่แสดงความสามารถ บา้ งหรอื ไม?่ ... คราวกอ่ นดอกงานชมบปุ ผาขา้ เสยี ดายนกั ทไี มไ่ ดเ้ หน็ ทา่ นแสดง\" ตาโตของหลวิ จา้ วเว่ยกวาดมองคนพดู ขนึ ลงอยา่ งไม่ ปิดบงั นางเอนกายพงิ พนกั มองหลวิ จา้ วอวที พี ยายามหา เรอื งนางอกี รอบแลว้ ยมิ หวานแตว่ าจากลบั แปรเปลยี น เป็นมดี ปลายแหลม \"น้องรอง... ชวั ชวี ติ ในจวนเจา้ ไมเ่ คยสนใจขา้ เรอื นของขา้ เจา้ ยงั ไมเ่ คยแวะไปเหยยี บ ไมเ่ คยใสใ่ จวา่ ขา้ ถนดั ศาสตร์ ศลิ ป์ ดา้ นใด อกี อยา่ ง อยจู่ วนรว่ มกนั วา่ ค่อนชวี ติ ไมเ่ คย เหน็ เจา้ เดอื ดรอ้ นใจอยากเหน็ ขา้ แสดงสงิ ใดสกั ครงั ใยพอ มาอยพู่ ระตําหนกั ฤดรู อ้ นแลว้ เจา้ ถงึ ขยนั ยขุ า้ ถงึ เพยี งนี เลา่ \" จา้ วเวย่ กลา่ วเถรตรงยงิ นกั เหลา่ สตรเี รอื นอนื ทนี งั ลอ้ มอยพู่ ากนั อา้ ปากคา้ ง ดกู ร็ วู้ า่ พนี อ้ งสกุลหลวิ ไมถ่ ูกกนั แต่ไมค่ ดิ ว่าหลวิ จา้ วเวย่ จะประกาศออกมาชดั เจน โดยไม่ นึกกลวั สายตาผคู้ น หลวิ จา้ วอวคี ดิ ใชม้ ารยาทของชนชนั สงู บบี หลวิ จา้ วเว่ยให้ ขายหน้า แต่กลบั เป็นหลวิ จา้ วเว่ยทเี ปิดเผยความคดิ อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 7 ฝ่ายจนกระจุยไมเ่ หลอื ชนิ ดี อยใู่ นจวนไมเ่ คยญาตดิ ี ไมเ่ คยใส่ใจ แต่พอมาอยรู่ ว่ มกบั ผอู้ นื กลบั พยายามผลกั นางครงั แลว้ ครงั เลา่ เช่นนี จะนบั ว่า เจตนาดไี ดห้ รอื หลวิ จา้ วอวหี น้าแขง็ ทอื ไปทนั ทที ฟี ังคําจา้ วเวย่ จบ หาก เป็นปกตหิ ลวิ จา้ วเวย่ แมจ้ ะไมเ่ หน็ นางในสายตาแตก่ ย็ งั รจู้ กั รกั ษาบรรยากาศยอ่ มไมม่ ที างเอย่ ปากเชน่ นีทาํ เพยี งแตเ่ งยี บไป เหน็ ไดช้ ดั ว่าหลวิ จา้ วเวย่ ตรงหน้านางนี พรอ้ มจะใชล้ นิ ทาํ ลายนาง ทงั ไมเ่ หน็ แกห่ นา้ วงศส์ กลุ แมแ้ ต่น้อย หญงิ สาวทนี ่าทะนุถนอมดงั ดอกไมแ้ รกฝนปรายสายตาไป มองสตรรี อบขา้ งทกี าํ ลงั หนั ไปซุบซบิ กนั แลว้ ยงิ รอ้ นในอก นางเชดิ ปลายคางทาํ ทา่ จะเอ่ยแกต้ า่ งแตห่ ลวิ จา้ วเวย่ กลบั ชงิ พดู ก่อน \"ดทู า่ สองปีทไี มไ่ ดอ้ ยใู่ นจวนเจา้ จะคดิ ถงึ พใี หญ่อยา่ งขา้ มากจรงิ ๆ แตว่ นั นีอากาศรอ้ นอบอา้ ว แค่นังเฉยๆ ยงั รอ้ น จนเหงอื ทว่ มตวั ไปหมด คงตอ้ งปฎเิ สธเจา้ แลว้ จรงิ ๆ ตวั ขา้ เจออากาศรอ้ นๆ เชน่ นีแลว้ จติ ใจไมแ่ จม่ ใสพอจะแสดง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 8 อะไรเอาใจเจา้ หรอก\" หลวิ จา้ วเว่ยหาไดก้ ลวั คนครหา สตรที รี ายลอ้ มอยมู่ าจาก สกลุ ชนั สงู แตส่ ว่ นใหญ่เป็นเดก็ สาวรุน่ ราวคราวเดยี วกนั ต่อใหเ้ ลา่ ความต่อกม็ กั จะอยใู่ นวงแคบ หรอื หากมใี ครคดิ จะเอาไปขยาย นางกไ็ มเ่ กยี ง อกี อยา่ ง แตไ่ หนแต่ไรกม็ คี าํ พดู ทวี า่ แมเ่ ลยี งไมต่ า่ งจาก เสอื แมเ่ ลยี งกบั ลกู เลยี งบา้ นใดกต็ ามน้อยนกั จะเขา้ กนั ได้ หากมองตามจรงิ แลว้ คนยอ่ มเขา้ ใจวา่ เหตุใดนางกบั หลวิ จา้ วอวถี งึ ไดห้ า่ งเหนิ กนั ซงึ ประกาศออกไปเลยเสยี ยงั ดกี ว่า วนั หน้าผอู้ นื จะไดร้ ะมดั ระวงั ไมพ่ านางผกู โยงไป กบั นงั น้องแพศยาผนู้ ี หลวิ จา้ วอวแี สรง้ ทาํ หน้าสลด \"น้องสาวเพยี งอยากเหน็ เท่านนั เราสองพนี ้องไมไ่ ดพ้ บหน้ากนั นาน ทงั พกั กนั คน ละเรอื นทาํ ใหไ้ มม่ โี อกาสพูดคยุ นานครงั ไดพ้ ดู จาขา้ จงึ อยากเหน็ ว่าโฉมสะคราญอยา่ งทา่ นพฒั นาฝีมอื ไปถงึ ไหน แลว้ \" \"เจา้ นีทาํ ตวั ราวกบั เป็นอาจารยข์ องขา้ \" จา้ วเว่ยยกชาขนึ จบิ แลว้ หวั เราะเบาๆ \"พบหนา้ กค็ ดิ จะทดสอบฝีมอื ทงั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 9 หาใชห่ น้าทเี จา้ ไม่ อกี อยา่ งวา่ กนั ตามตรงแลว้ สตรที ตี าม เสดจ็ มาทนี ีลว้ นมาเพอื พกั ผอ่ น หาไดม้ าเพอื รบั ใชเ้ อาใจ ใคร หรอื อยา่ งน้อยคนทสี ทิ ธสิ งั กค็ วรมอี าวุโสกว่า แตเ่ จา้ ... แทนทจี ะเสนอตวั ออกไปแสดงเพอื ปรนนิบตั เิ อาใจขา้ ที เป็นพสี าว แต่กลบั มาพูดจาสงั ขา้ ครงั แลว้ ครงั เล่าใหท้ ํานนั ทาํ นี ไมค่ ดิ วา่ ตนเองน่าราํ คาญร?ึ \" \"ทา่ น!\" หลวิ จา้ วอวเี บกิ ตาโพลง ไมค่ ดิ ว่าหลวิ จา้ วเวย่ จะก ลา้ ดา่ กราดนางต่อหน้าธารกาํ นลั ไมไ่ วห้ น้าสกุลหลวิ เชน่ นี สาวรนุ่ ทรี ายลอ้ มอยพู่ ากนั ใชพ้ ดั หรอื ผา้ เชด็ หน้ายกขนึ ปิด ปากเพอื บงั รอยยมิ และเสยี งหวั เราะ ทา่ ทางชวนหวั ยงิ นกั ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวยี งิ เดอื ดดาล \"ดทู า่ อยใู่ นจวนคงไมเ่ ครง่ ครดั มารยาทจนเจา้ ไมร่ จู้ กั อาวุโสสงู ตําเสยี แลว้ หรอื เจา้ เหน็ ว่าเราอายหุ า่ งกนั ไมก่ ี เดอื นกค็ ดิ ว่าขา้ เป็นเพอื นเลน่ ของเจา้ ไปเสยี \" \"ทา่ นพี น้องสาวไมไ่ ดค้ ดิ เชน่ นนั \" หลวิ จา้ วอวเี ตรยี มจะ บบี นําตาเรยี กความสงสารจากผคู้ นแตห่ ลวิ จา้ วเว่ยกลบั เอ่ยเสยี งเศรา้ ออกมาก่อน \"เสยี ดายจรงิ ๆ ทมี ารดาของขา้ สนิ บุญไปนานแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 0 ไมเ่ ชน่ นนั วนั นคี งไมม่ ใี ครกลา้ เสยี มารยาทกบั ขา้ เช่นนีแน่ เพยี งแคต่ อ้ งออกจากจวนไปอยไู่ กลกใ็ หอ้ ดทนมากแลว้ แมแ้ ตน่ ้องสาวตนเองยงั คดิ จะขนึ มาขบี นหวั ใหข้ า้ นึก น้อยใจมารดาทสี นิ ใจไวเหลอื เกนิ จรงิ ๆ\" ราวกบั นางสาดนําลงกลางวง คาํ พดู นีเหน็ ไดช้ ดั ว่าเป็น การชถี งึ เรอื งภายในจวนสกุลหลวิ เหตุทหี ลวิ จา้ วเว่ยตอ้ ง ระเหจ็ ไปอยไู่ กลถงึ จนิ หยางคงไมใ่ ชเ่ พยี งแคน่ างลบหลู่ มารดาเลยี งเสยี แลว้ ไมแ่ น่อาจจะเป็นแผนการของฮูหยิ นคนใหมก่ บั บุตรสาวเพอื กาํ จดั ลกู เลยี งทขี วางหขู วางตา อกี อยา่ งเดมิ ทหี ลวิ จา้ วเวย่ นบั เป็นบุตรสาวภรรยาเอก ในขณะทหี ลวิ จา้ วอวเี ป็นบุตรอนุ ลาํ ดบั สงู ตาํ ชดั เจน จะให้ นางสนิทใจกนั ยอ่ มเป็นไปไดย้ ากแน่ แมย้ ามนีหลวิ จา้ วอวี ไดเ้ ลอื นฐานะ แต่แรกเรมิ มาวยั เดก็ ของนางกเ็ ป็นแคบ่ ุตรี ในเรอื นหลงั ผหู้ นึงเทา่ นนั ในใจผคู้ นตา่ งคาดเดาไปต่างๆ นานา คดิ ถงึ บตุ รอนุกบั อี เหนียงทเี จา้ เลห่ ์ คดิ ช่วงชงิ ตําแหน่งฮหู ยนิ และตงั ตวั เป็น ใหญ่ในบา้ น เรอื งเชน่ นีใชว่ า่ ไมเ่ คยมี สตรบี างบา้ นเองกม็ ี แมเ่ ลยี งรา้ ยกาจ เมอื ไดย้ นิ คาํ พูดจา้ วเวย่ กใ็ หน้ กึ กระจา่ ง ขนึ มา และเหน็ ใจนางเพมิ หลายสว่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 1 \"ทา่ นพดู จาเชน่ นีไดอ้ ยา่ งไร?\" หลวิ จา้ วอวเี หน็ ว่าเรอื งราว ลุกลามไปไกลกว่าการกลนั แกลง้ กนั เสยี แลว้ เชน่ นีคนที ฟังอยจู่ ะไมค่ ดิ กลา่ วหามารดาของนางเป็นแมเ่ ลยี งใจยกั ษ์ รึ \"แมข่ องขา้ ดูแลพใี หญอ่ ยา่ งดมี าตลอด ดว้ ยรวู้ า่ พใี หญ่ เสยี มารดาตงั แต่ยงั เลก็ ทา่ นกลา่ วเช่นนีคนจะเขา้ ใจผดิ มารดาขา้ ได\"้ \"งนั ร?ึ \" จา้ วเวย่ เลกิ ควิ สหี น้าไมย่ นิ ดยี นิ รา้ ยกบั คาํ แกต้ า่ ง ของหลวิ จา้ วอวี และไมค่ ดิ จะแกต้ วั แทนเจนิ ฮุย่ เหมย ....นานมาแลว้ หลงั จากนางถูกโบยและเพงิ ออกจากคุก หลวิ จา้ วเว่ยถกู บดิ าขงั เอาไวใ้ นเรอื นหลงั ตอนนนั นาง กระจา่ งชดั ขนึ มาถงึ กบั ดกั ของหลวิ จา้ วอวแี ละอนั ออ๋ ง นาง คดิ ว่าแมจ้ ะไมม่ ใี จผกู พนั แตเ่ จนิ ฮุยเหมยเป็นคนดี จงึ เลา่ ทกุ อยา่ งใหน้ างฟัง หวงั ใหแ้ มเ่ ลยี งเป็นคนชว่ ยคนื ความ ยุตธิ รรมใหแ้ กน่ าง แต่ในคราบผมู้ จี ติ ใจสงู สง่ มารดาเลยี งทกี ล่าวปลอบ ประโลมใหค้ วามหวงั นางทงั ยงั รบั ปากเป็นอยา่ งดนี นั สดุ ทา้ ยเจนิ ฮุย่ เหมยกเ็ ลอื กหลวิ จา้ วอวี แมจ้ ะรแู้ กใ่ จวา่ บุตรสาวตวั เองโฉดชวั เพยี งใดกย็ งั ชว่ ยนางปกปิด นาง หลบั หหู ลบั ตาปกป้องบุตรสาว และยงั เป็นคนรว่ มมอื ใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 2 แผนการของอนั ออ๋ ง จนสดุ ทา้ ยหลวิ จา้ วเวย่ ถกู ขบั ออก จากถงเยยี น ...ดแู ลอยา่ งดงี นั หรอื คนทดี บั ความหวงั สุดทา้ ยทจี ะคนื ความบรสิ ทุ ธใิ หน้ าง ไม่ ใชเ่ จนิ ฮยุ่ เหมยหรอกหรอื หากเชน่ นนั เรยี กวา่ ดแู ลอยา่ งดี หลวิ จา้ วเว่ยยอมตายอกี รอบดกี ว่าจะทนเสแสรง้ ชนื ชมกบั คนแบบนี หลวิ จา้ วอวเี หน็ วา่ หลวิ จา้ วเวย่ ไมค่ ดิ จะรกั ษาหน้าใหส้ กุล หลวิ และมารดานางกใ็ หโ้ กรธยงิ นกั \"ทาํ ใหท้ กุ ท่านหมดสนุกเสยี แลว้ ขา้ ออกไปเดนิ เล่นดกี ว่า จา้ วเว่ยขอลาทา่ นทงั หลายตรงนี\" หลวิ จา้ วเวย่ ชงิ ลกุ ขนึ แลว้ คอ้ มกายลาผคู้ นในลาน ไมไ่ ดส้ นใจหลวิ จา้ วอวที ตี วั สนั คลา้ ยจะกรดี ออกมาหากทนี นั ไมม่ คี นอนื อยู่ \"คุณหนู พดู แบบนนั จะดหี รอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ อดนึกกงั วล ไมไ่ ด้ กลวั หลวิ เฉยี นทราบเรอื งจะยงิ โกรธคณุ หนูของนาง \"มอี ะไรไมด่ ี ขา้ กบั พวกนางควรขดี เสน้ แบง่ กนั ใหช้ ดั เสยี แต่เนินๆ เพราะวนั หนา้ หากมเี รอื งอนั ใดเกดิ ขนึ คนจะได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 3 ไมล่ ากเราเขา้ ไปรวมดว้ ย\" \"มเี รอื งเกดิ ขนึ หรอื เจา้ คะ?\" \"อมื \" อาเจนิ มองสหี น้าของหลวิ จา้ วเว่ยแลว้ คดิ วา่ คณุ หนู คงมแี ผนอยแู่ ลว้ กส็ งบใจลง เดนิ ตามนางไปเงยี บๆ \"คดิ ถงึ อาหนิงกบั มฝี ่ ู หลงั จากกลบั จนิ หยาง เจา้ ต้องชว่ ย สอนอาหนิงใหเ้ ครง่ ครดั เสยี หน่อย วนั หน้าขา้ จะพานาง กลบั ถงเยยี นดว้ ย\" \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" อาเจนิ จาํ ไว้ \"คนื วนั ผนั เปลยี นรวดเรว็ อกี ไมน่ านเราจะไดอ้ อกจากทนี ี กนั แลว้ \" \"เอ๋ ...เพราะเหตุใดกนั เจา้ คะ?\" เชน่ นนั จะไมเ่ รว็ กว่า กาํ หนดการหรอื \"เรอื งนนั ...\" \"พสี าว!\" เสยี งเดก็ รอ้ งเรยี กขดั ขนึ มา จา้ วเวย่ หนั ไปมองก็ เหน็ องคช์ ายเกา้ ในชดุ ฉลองพระองคเ์ ตม็ ยศวงิ เขา้ มาหา \"พสี าวทา่ นจรงิ ๆ ดว้ ย\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 4 \"ถวายบงั คมเพคะองคช์ าย\" นางยอบกายคาํ นบั เดก็ ชายที หนงึ \"พสี าว ขา้ คดิ ถงึ ทา่ น\" เดก็ ชายยมิ กวา้ งเอย่ ออกมาอยา่ ง จรงิ ใจ \"นีองคช์ ายกําลงั จะไปไหนเพคะ?\" \"ขา้ เพยี งเบอื หน่ายจงึ ออกมาวงิ เล่นเทา่ นนั \" \"เช่นนนั องคช์ ายเดนิ เลน่ กบั หมอ่ มฉนั ดหี รอื ไม?่ \" จา้ วเวย่ เอย่ ชวน ซงึ อู่เหวนิ ป๋ อกร็ บี พยกั หน้ารบั ทนั ที อาเจนิ มองหลวิ จา้ วเวย่ จบั มอื องคช์ ายเกา้ เดนิ นําไป เงยี บๆ แมเ้ รอื งทตี ลาดนางถามคณุ หนูแลว้ คณุ หนูบอกวา่ ทาํ ไปเพอื สรา้ งชอื เพราะตงั แตม่ าอยทู่ นี ีการสรา้ งกุศล ไหวพ้ ระ ทาํ บุญ ตอ้ งงดเวน้ ทาํ ใหผ้ คู้ นไมอ่ าจไดเ้ หน็ ความใจบุญของนาง แต่เท่าทนี างเหน็ ตรงหน้านี คงไมใ่ ช่ คุณหนูหวงั ใชอ้ งคช์ ายเกา้ เป็นเบยี อยา่ งเดยี ว อยา่ งน้อย ทสี ุดสหี น้าของหลวิ จา้ วเวย่ กด็ อู ่อนโยนลงหลายสว่ นยาม อยกู่ บั องคช์ ายน้อย องคช์ ายเกา้ ชา่ งเจอื ยแจว้ เจรจาตามประสา จา้ วเวย่ เองก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 5 ยอมคุยเลน่ กบั เขาเป็นระยะ ขณะเดนิ เลยี บกนั ไปทวั อุทยาน บรรยากาศร่มรนื ชว่ ยคลายความรอ้ นไปไดบ้ า้ ง อกี อยา่ งมี เดก็ ทพี ลงั ลน้ อยขู่ า้ งกายกท็ าํ ใหค้ นมองสลดั ความเนอื ย อดื อาดไปไดไ้ มน่ ้อย \"ปีศาจ!\" จๆู่ องคช์ ายเกา้ กร็ อ้ งขนึ แลว้ ชนี ิวไปทางบุรษุ ผู้ หนงึ ทอี ยใู่ นชดุ ทหาร หลวิ จา้ วเว่ยมองตามนวิ เลก็ ๆ นนั แลว้ กเ็ หน็ ว่าเฉนิ หรงปัว กาํ ลงั เดนิ สวนทางมา แตเ่ จา้ เดก็ ขา้ งกายนางกลบั อยไู่ ม่ สขุ เขาลกุ ลนจนสดุ ทา้ ยวงิ เตลดิ หนีหายไป หญงิ สาวงนุ งง แต่ดทู า่ คนโตแลว้ อยา่ งนางยงั ครนั ครา้ ม ทา่ นปัวผนู้ ี กบั เดก็ เลก็ เชน่ นนั เขาคงน่ากลวั จรงิ ๆ รา่ งสะโอดสะองคข์ องนางคอ้ มกายคาํ นบั ชายหนุ่มทเี ดนิ ตรงเขา้ มา ดวงหน้าของเขาเรยี บนิงไรอ้ ารมณ์จนนางคดิ ว่าเขาจะเดนิ ผา่ นไป แต่อกี ฝ่ายกลบั ชะงกั \"เจา้ รจู้ กั กบั เดก็ นันดว้ ยหรอื ?\" เสยี งทุม้ ถามขนึ สายตา ทอดไปทางทอี งคช์ ายเกา้ เพงิ วงิ หนีหายไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 6 \"เคยมวี าสนาไดช้ ว่ ยเหลอื องคช์ ายอยคู่ รงั หนึงเจา้ คะ่ \" หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดค้ ดิ ปิดบงั อะไร สหี น้าของนางสงบยงิ ยามทใี บหน้าคมเขม้ หนั กลบั มาจอ้ งอยา่ งจบั ผดิ นางก็ ไมไ่ ดเ้ ผยพริ ธุ สงิ ใดออกไปใหเ้ หน็ \"เป็นเชน่ นัน\" คลา้ ยเขาจะยอมรบั ฟัง และทาํ ทา่ จะกา้ ว เดนิ ไปแตก่ ลบั ชะงกั เทา้ อกี ครงั รา่ งสงู เอย่ ปากโดยไมห่ นั ไปมองหน้านาง \"ไมก่ วี นั กอ่ นขา้ บงั เอญิ ไดย้ นิ นิทานเรอื งหนึง เนือหาเกยี วกบั หนุ่มสาว คลงั รกั ทวี างแผนจะกาํ จดั เสยี นหนามทขี วางทางครองคู่ พวกเขา\" หลวิ จา้ วเวย่ ลาํ คอแขง็ คา้ งขนึ มา รมิ ฝีปากกระตกุ ดว้ ย ความรสู้ กึ อบั อายขายหน้า \"เจา้ น่าจะชอบใจถา้ ไดฟ้ ัง\" ชายหนุ่มพดู จบกส็ าวเทา้ จาก ไป \"ขอบคณุ ทา่ นปัวทชี แี นะ\" หญงิ สาวคอ้ มกายสง่ อยา่ งนอบ น้อม เพราะคดิ ว่านีเป็นนําใจทเี กนิ คาดจากเขา ...นนั เป็นคําเตอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 7 แมห้ ลวิ จา้ วเว่ยจะรอู้ ยแู่ ลว้ วา่ หลวิ จา้ วอวกี บั อนั อ๋องคนเรมิ คดิ อา่ นหาทางกาํ จดั นางหลงั จากนี แตน่ างรสู้ กึ อบั อายนกั เมอื มนั เกดิ ขนึ แลว้ จรงิ ๆ ยงิ มผี อู้ นื ลว่ งรถู้ งึ ความไรย้ างอายของคหู่ มนั กบั น้องสาว ของนาง หลวิ จา้ วเวย่ กใ็ หโ้ กรธจนขยะแขยง \"คณุ หนู...\" อาเจนิ เหน็ หญงิ สาวเงยี บลงไปถนัดตากร็ สู้ กึ กงั วล \"กลบั เรอื น\" จา้ วเวย่ บอกแคน่ นั แลว้ เดนิ นําไปอยา่ ง รวดเรว็ * พระอาทติ ยเ์ รมิ แขวนตวั ตําลงจากทอ้ งฟ้า จา้ วเวย่ ก็ จดั การตวั เองมาอยใู่ นชุดสเี ปลอื กไขส่ อี อ่ น ผดิ จากปกตทิ ี นางมกั จะสวมชดุ สเี ขม้ ทาํ ใหไ้ ดร้ บั คาํ ชนื ชมจากอาเจนิ ไม่ ขาดปาก \"คุณหนูสวมชดุ นงี ามนกั ราวกบั เป็นเทพธดิ า จรงิ ๆ เลยเจา้ ค่ะ\" \"แลว้ ปกตขิ า้ ไมง่ ามร?ึ \" จา้ วเว่ยเลกิ ควิ หนั ไปหยอกอาเจนิ เลน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 8 \"งามเจา้ ค่ะ งามทกุ วนั เจา้ คะ่ เพยี งแต่วนั นีดงู ดงามแปลก ตา ถา้ บา่ วไมร่ จู้ กั แลว้ ไดพ้ บคงคดิ วา่ คุณหนูเป็นเซยี นสาว แน่ๆ\" \"ปากหวานจรงิ ๆ\" จา้ วเวย่ หวั เราะความชา่ งยกยอของคน สนทิ \"คนื นขี า้ คงออกไปเรว็ หน่อย\" \"ทาํ ไมเล่าเจา้ คะ หวั คาํ ไมใ่ ชว่ า่ เสยี งคนพบเหน็ หรอื เจา้ คะ\" อาเจนิ แปลกใจ \"อกี อยา่ งออกไปทุกคนื เชน่ นี จะดี จรงิ ๆ หรอื เจา้ คะ\" \"มอี นั ใดไมด่ \"ี นางมองกระจกแลว้ เตมิ ดอกไมเ้ ลก็ ๆ บน หางควิ \"ขา้ ขวนขวายหาทางมาทนี ีกเ็ พอื จะมาพบคนผนู้ ี เมอื มาแลว้ กต็ อ้ งใชเ้ วลาใหค้ มุ้ กบั ทดี นิ รนจนไดม้ าส\"ิ \"คณุ หนูจะบอกวา่ ทชี ว่ ยกองทพั เอยี นเหอ กเ็ พอื ...\" อา เจนิ เบกิ ตาโตขนึ \"ทพั เอยี นเหอนบั เป็นการลงแรงทคี มุ้ ทสี ดุ ไมเ่ พยี งแต่ ประโยชน์ทแี ลว้ มา วนั หน้าเรอื งนีกจ็ ะเป็นประโยชน์ต่อขา้ อกี หลายประการ\" จา้ วเวย่ ยมิ ใหต้ นเองในกระจก คดิ ถงึ การชว่ ยเหลอื ทพั เอยี นเหอแลว้ นางกไ็ ดร้ จู้ กั การทาํ บุญที ไดผ้ ลตอบแทนอยา่ งเทา่ ทวี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 9 \"คุณหนูของบ่าวฉลาดยงิ นกั เจา้ คะ่ \" อาเจนิ รสู้ กึ ขนลุก ไมไ่ ด้ นางคดิ เพยี งแต่ว่าเรอื งทพั เอยี นเหอทาํ ใหช้ อื เสยี ง คณุ หนูดงี าม สกุลเถาไดม้ โี ชควาสนามากขนึ แตค่ ณุ หนู กบั มองการณ์ไกลกวา่ นนั เสบยี งนบั หมนื ชงั ทบี รจิ าคไป หากเป็นอยา่ งทคี ณุ หนูวา่ กค็ งคุม้ แลว้ จรงิ ๆ \"เจา้ ดแู ลทนี ีดๆี อยา่ ใหใ้ ครพบพริ ธุ ได\"้ \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" ในวนั นีเป็นอกี คนื หนึงทจี า้ วเวย่ ถอื โคมกระจกลอบออก จากเรอื นพกั ในยามวกิ าล แต่ทผี ดิ ไปจากทุกทคี อื วนั นนี าง เลอื กออกมาตงั แต่หวั คาํ มใิ ชย่ ามทพี ระจนั ทรล์ อยอยู่ กลางฟ้าแลว้ อยา่ งทผี า่ นมา หญงิ สาวมงุ่ หน้าไปยงั สระบวั พนั สานอกี ครงั และทาํ เพยี ง นงั เงยี บเพอื รอเวลาเทา่ นนั เจตนาของการออกมาเรว็ ในวนั นีเพอื ใหฮ้ อ่ งเตอ้ เู่ หอตเี หน็ ว่าเขามนี ําหนกั ในใจนาง มากนอ้ ยจนหญงิ สาวรอ้ นรน ตอ้ งรบี มาพบหน้า ซงึ เรอื งพวกนีมกั เป็นทา่ ทางของสตรที ี ตกอยใู่ นหว้ งรกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 0 ไมว่ า่ คดิ ทําสงิ ใดกต็ อ้ งนึกถงึ เขา ยามนดั พบกม็ กั จะอยาก ยน่ วนั คนื ใหร้ วดเรว็ เพอื ยดื เวลาพบปะ ซงึ เรอื งเลา่ นใี น สายตาของจา้ วเว่ยกลบั รสู้ กึ ว่ามนั ไรส้ าระ แตห่ ากนางคดิ จะแสดงตนดงั คนทอี ยใู่ นหว้ งรกั กต็ อ้ งทนทาํ เรอื งไรส้ าระ ใหแ้ นบเนยี น จา้ วเวย่ นังทอดอารมณ์มองสระบวั พนั สายทนี างเรมิ คุน้ ชนิ กบั มนั แลว้ ตลอดช่วงทผี า่ นมานางมาทนี ีทุกคนื และพบ กบั คนผนู้ นั ตลอด แมว้ นั ๆ จะคุยแต่เรอื งสพั เพเหระ ไร้ แก่นสาร แต่นบั วา่ นางไดป้ ทู างบางเรอื งไวใ้ หเ้ ขาจาํ ไม่ น้อย จรงิ ๆ เทจ็ ๆ ปนกนั ไป... เหมอื นดงั ชวี ติ ของนาง \"คา้ งคาวน้อย\" เสยี งเรยี กของเขาทาํ ใหห้ ญงิ สาวสะดุง้ เฮอื ก นางหนั ขวบั ไปมองเขาแลว้ รบี ลุกขนึ ประสานมอื คาํ นบั \"ใตเ้ ทา้ \" \"นีเพงิ จะหวั คาํ เหตใุ ดเจา้ มาไวเพยี งนี\" เขาวางกลอ่ งใน มอื ลงแลว้ ถามนาง หญงิ สาวเอยี งหน้าพยายามทาํ ตวั ราวกบั เขนิ อาย \"อยทู่ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 1 เรยี นขา้ ไมม่ อี ะไรทาํ จงึ ไดอ้ อกมากอ่ นเทา่ นนั \" \"งนั ร?ึ \" \"แลว้ ทา่ นเลา่ เพงิ จะหวั คาํ เหตุใดถงึ ออกมาไวเช่นนี\" \"ขา้ กไ็ มม่ อี ะไรทาํ จงึ คดิ จะเอาของมาใหเ้ จา้ \" \"เอาของมาใหข้ า้ หรอื ?\" \"มใิ ชว่ า่ เจา้ อยากไดผ้ า้ ชนิดนีหรอื \" เขาเปิดกลอ่ งยาวนัน ออกแลว้ สง่ ใหน้ าง หลวิ จา้ วเว่ยกม้ มองผา้ มจั ฉาในกลอ่ ง นนั แลว้ ตาโตรอ้ งขนึ \"ใตเ้ ทา้ \" ดวงหน้านางฉายแววดใี จ \"วนั กอ่ นขา้ นึกว่าทา่ น เพยี งแคพ่ ดู เล่น\" \"ขา้ ไมเ่ คยพดู เลย\" เขายมิ เหน็ ทา่ ทางดอี กดใี จของนาง แลว้ กน็ กึ ว่าคุม้ แลว้ ทใี หม้ า้ เรว็ ไปหาผา้ ชนดิ นีมาจากคลงั หลวงในถงเยยี น \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว ขอบคณุ ท่านมากเลยเจา้ คะ่ \" นยั น์ตา นางเป็นประกายระยบั มอื เรยี วนนั เออื มไปลบู บนพบั ผา้ อยา่ งปลมื ปิติ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 2 \"ผา้ กไ็ ดแ้ ลว้ เจา้ คงตอ้ งราํ ใหข้ า้ ดไู ดแ้ ลว้ \" เขาเอ่ยขนึ \"ใตเ้ ทา้ ผา้ นียงั ไมท่ นั ตดั เยบ็ เป็นชุด ขา้ จะสวมมนั รา่ ยราํ ไดเ้ ช่นไร รอตดั ชดุ เสรจ็ กอ่ นทา่ นไดเ้ หน็ แน่\" จา้ วเวย่ เงย หน้าขนึ เถยี งเขา \"เชน่ นนั เจา้ จะใหอ้ ะไรตอบแทนขา้ เลา่ ?\" เขายกควิ สงู เอย่ ถามนาง หญงิ สาวหน้าสลดลง \"ใตเ้ ทา้ ...ขา้ น้อยไมค่ อ่ ยมเี งนิ \" นาง ลบู ผา้ ในกลอ่ งแลว้ จๆู่ กช็ กั มอื กลบั \"ผา้ มจั ฉานีคงมรี าคา แพงมากและหายากยงิ ถงึ ขา้ จะอยากได้ แต่ไมร่ จู้ ะใชส้ งิ ใดตอบแทนทา่ น เชน่ นขี า้ ไมร่ บั ไวด้ กี ว่า\" \"เจา้ ไมอ่ ยากไดแ้ ลว้ หรอื \" นางทอดสายตามองผา้ อยา่ งเสยี ไดแ้ ลว้ ยมิ เฝือน \"ขา้ อยากไดเ้ จา้ คะ่ เพยี งแตข่ า้ ไมม่ ขี องมคี า่ ทสี ามารถเอามา แลกมนั ได้ เชน่ นีนบั วา่ ไมย่ ุตธิ รรมต่อสหาย ท่านเกบ็ ไว้ เถดิ วนั หน้าหากขา้ มเี งนิ จะไปขอซอื กบั ทา่ นไดห้ รอื ไม\"่ \"ไรส้ าระ\" เขาพน่ ลมหายใจแรง \"เช่นนนั เจา้ กร็ บั ไวใ้ ชเ้ สยี วนั ไหนมเี งนิ คอ่ ยเอามาจา่ ยขา้ เกบ็ ไวท้ ขี า้ กม็ แี ตจ่ ะเก่าลง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 3 เทา่ นนั \" \"ใตเ้ ทา้ ใจดยี งิ นกั \" \"หรอื ต่อใหเ้ จา้ ไมม่ เี งนิ กไ็ มต่ อ้ งจา่ ย ขา้ ตงั ใจเอามาใหเ้ จา้ ไมไ่ ดค้ ดิ จะซอื ขายแต่แรก\" \"ทา่ นชา่ งเป็นสหายทปี ระเสรฐิ ยงิ นกั \" นางยกยอประจบ ดู หน้ากร็ วู้ า่ อยากไดผ้ า้ แค่ไหนยงั คดิ จะแสรง้ พดู จาตาม มารยาท ใหฮ้ อ่ งเตร้ สู้ กึ ระอาเสยี จรงิ ชายหนุ่มสา่ ยหวั มองนางทยี มิ ไมห่ บุ ลบู ผา้ ขนึ ลงอยา่ งปิด ความยนิ ดไี มม่ ดิ \"วนั นีเจา้ แตง่ ตวั ตา่ งไปจากปกต\"ิ เขาทกั ขนึ หลวิ จา้ วเว่ยกม้ มองชดุ ทตี วั เองสวมแลว้ เงยหน้าตอบเขา \"เพยี งเปลยี นสชี ดุ กต็ ่างแลว้ หรอื เจา้ คะ\" \"ไมใ่ ชแ่ คเ่ ปลยี นสกี ระมงั ชดุ นีดไู มเ่ ก่าเทา่ ชุดอนื ทเี จา้ เคย สวม\" ฟังเขาพดู แลว้ จา้ วเวย่ กต็ สี หี น้าอบั อาย \"เสอื ผา้ ของขา้ ไมไ่ ดม้ แี ตแ่ บบนนั ทงั หมดเสยี หน่อย\" แกม้ นางแดงระเรอื ทาํ ทหี นั ไปหยบิ จบั ปิดฝากลอ่ งเพอื กลบ เกลอื นใหเ้ ขาสงสยั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 4 สตรที มี รี กั ยอ่ มพยายามแตง่ องคท์ รงเครอื งใหง้ ามกวา่ ปกติ เวลามาพบชายในดวงใจ การจะประกาศวา่ นางมใี จ โดยไมต่ อ้ งเอ่ยปาก กม็ เี รอื งนีทสี ามารถทาํ ไดอ้ กี ทาง \"งนั รึ แตถ่ งึ จะใหมก่ ว่าชุดอนื กย็ งั ดเู กา่ อยดู่ \"ี เขาติ \"กเ็ พยี งแตช่ ุดทสี วมตอนกลางคนื จะใหใ้ หมส่ กั เท่าไหร่ กนั \" นางยนื ปาก พยายามกลา่ วปิดบงั ฐานะอตั คตั ของ ตนเอง \"ทา่ นจะใสใ่ จไปใยวา่ ขา้ สวมชดุ เชน่ ไร เพยี งแต่ขา้ งดงามคนอนื กไ็ มม่ องชุดแลว้ เจา้ คะ\" นางเชดิ หน้ากลา่ ว ขนึ รา่ งสงู ถอนหายใจ \"หลงตวั เองใหน้ ้อยๆ หน่อย อยา่ งไร เสอื ผา้ กช็ ว่ งแสดงอาํ นาจบารมขี องผสู้ วมได้ หากพบผูอ้ นื เจา้ ควรแต่งกายใหส้ มฐานะ\" \"ขา้ แตง่ สมฐานะเสมอนะเจา้ คะ่ เพยี งแตย่ ามราตรไี มค่ ดิ วา่ ตอ้ งใสใ่ จถงึ เพยี งนนั อกี อยา่ งขา้ เอาเสอื ผา้ มาไมม่ าก หากมวั แต่เลอื กเกา่ ใหม่ คงไมม่ ชี ดุ เหลอื ใหส้ วมแลว้ \" \"ดอื \" ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตมี องทา่ ทางทะเลน้ ของนางแลว้ ยกยมิ มมุ ปาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 5 \"ใตเ้ ทา้ เสยี วมาว เรามาเจอกนั หวั คาํ เชน่ นีใหบ้ งั เอญิ นกั นบั เป็นสหายทมี วี าสนาต่อกนั จรงิ ๆ\" นางยมิ กวา้ งเอ่ย คาดเดาราวกบั สาวน้อยชา่ งฝัน \"เมอื เจอกนั เรว็ เชน่ นีกด็ ี คนื นีขา้ มที หี นงึ จะพาเจา้ ไป\" \"ใตเ้ ทา้ จะพาขา้ ไปทใี ดหรอื เจา้ คะ?\" \"ไปถงึ แลว้ จะรเู้ อง\" เขาเอย่ แลว้ ยนื มอื ไปรอนาง แตห่ ญงิ สาวกลบั มสี หี น้าลงั เล \"เจา้ กลวั หรอื ?\" \"ใตเ้ ทา้ หากออกไปจากทนี ีขา้ กลวั จะถูกคนพบเหน็ ยงิ ยามนีไมใ่ ชเ่ วลานอน ยงั มคี นเพน่ พา่ นอยตู่ ามทตี า่ งๆ ไหนจะทหารวงั อกี เลา่ \" \"นนั ไมใ่ ชเ่ รอื งทเี จา้ ตอ้ งกงั วล\" เขาเออื มไปดงึ มอื นางให้ ลุกขนึ หญงิ สาวยงั ไมล่ มื รบี หนั ไปควา้ กลอ่ งผา้ มจั ฉามา กอดไวก้ อ่ นจะถูกชายหนุ่มอุม้ ขนึ \"เหวอ! ใตเ้ ทา้ ทา่ นจะทาํ อะไร!?\" นางรอ้ งดว้ ยอาราม ตกใจ \"เจา้ กลวั คนพบเหน็ มใิ ชห่ รอื เชน่ นนั กท็ นเอาหน่อย\" \"ใตเ้ ทา้ !\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 6 \"หลบั ตาลง ถงึ แลว้ ขา้ จะบอกเอง\" \"ใตเ้ ทา้ ...\" นางยงั คดิ จะคา้ น \"หลบั ตา\" เขายนื ยนั จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ ยอมหลบั ตาปล่อยใหเ้ ขาอุม้ ตนไว้ ดว้ ยสองแขนกาํ ยาํ นนั ไมน่ างกร็ สู้ กึ ถงึ ลมแรงทปี ะทะรา่ ง และรสู้ กึ วา่ ตนลอยขนึ จากพนื เขาใชว้ รยทุ ธเ์ พอื พานางเดนิ ทาง ไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ยทจี ะไดเ้ หน็ ฮอ่ งเต้อเู่ หอตแี สดงวรยทุ ธ์ ว่า กนั ว่าบุรุษผนู้ มี วี รยทุ ธล์ าํ เลศิ จดั เป็นหนึงในสขี องแผน่ ดนิ ไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกว่าเฉนิ เฟยฉี แต่ในฐานะฮอ่ งเต้เขาคง ภาพลกั ษณแ์ บบบณั ทติ ทอี อ่ นโยนนุ่มนวล และไมเ่ ผย ฝีมอื ตอ่ หน้าคนอนื ทาํ ใหน้ ้อยคนนกั ทจี ะรถู้ งึ ฝีมอื ทแี ทจ้ รงิ ของเขา ในฐานะเสยี วมาว นบั วา่ น่าแปลกทเี ขายอมใหน้ างรวู้ า่ เขา มวี รยทุ ธ์ แตค่ ดิ ดแู ลว้ คงเพราะเขาเหน็ ว่าเพยี งวชิ าตวั เบา ไมใ่ ชก่ ารต่อสสู้ ลกั สาํ คญั อะไร ดงั นนั เปิดเผยตอ่ นางกไ็ ม่ เสยี หาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 7 ครหู่ นึงหญงิ สาวกร็ สู้ กึ วา่ ตนลงมาถงึ พนื อกี ครงั ดวงตา กลมโตจงึ ค่อยๆ เผยอเปิดตามองสถานทๆี เขาพาตนมา เยอื น \"ใตเ้ ทา้ ...\" นางครางเรยี กในลาํ คอเมอื เหน็ วา่ ตนอยทู่ ไี หน ทนี ีเป็นนําตกในเขตวงั หลงิ ซาน ปกตเิ ป็นเขตหวงหา้ มให้ เขา้ เฉพาะเชอื พระวงศก์ บั ขนุ นางขนั สงู ในวนั นนั บนเรอื นางเคยพดู วา่ ตนอยากเหน็ ทแี หง่ นี และเขากจ็ ดจาํ มนั ได้ \"ใตเ้ ทา้ เขา้ มาทนี ีจะดหี รอื เจา้ คะ\" นางหนั ไปจบั แขนเขา อยา่ งกงั วล แมจ้ ะดใี จทไี ดม้ า แตก่ ารบกุ รกุ สถานทเี ช่นนี สาํ หรบั ขนุ นางกบั สตรเี ช่นนาง นบั วา่ เป็นการหมนิ เบอื ง สงู \"ไมต่ อ้ งกงั วล ขา้ ไดร้ บั อนุญาตแลว้ \" เขาเอย่ ยมิ ๆ \"จรงิ หรอื เจา้ คะ?\" นางถามยาํ อยา่ งหวนั ใจ \"จรงิ สิ ไมต่ อ้ งกลวั ว่าจะถกู ลงโทษ ทุกสงิ ขา้ รบั ผดิ ชอบ เอง\" เขาบอกอยา่ งใจกวา้ ง หลวิ จา้ วเว่ยเผยยมิ ขอบคณุ ก่อนจะหนั ไปกวาดสายตา มองผนื นําสมี รกต ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 8 ...รบั ผดิ ชอบสงิ ใดเล่า คงมที หารวงั กลา้ มาจบั ฮ่องเตไ้ ป เฆยี นอยหู่ รอก อกี ทงั ทา่ นกอ็ นุญาตตวั เองเสรจ็ สรรพ เพยี งนี หากนางเป็นสาวน้อยไรเ้ ดยี งสาจรงิ คงใจเตน้ รวั ใหก้ บั ความทุม่ เทของเขาแน่ ยามนีนําตกไหลเออื ยสะทอ้ นกบั แสงจนั ทรท์ าํ ใหส้ ายนํา ราวกบั เป็นอญั มณที แี ยง่ ชงิ กนั สอ่ งประกายวาววบั แมเ้ ป็นยามราตรแี ต่เพราะแสงจนั ทรท์ สี อ่ งสวา่ ง แตโ่ คม ไฟนบั รอ้ ยทถี ูกแขวนอยตู่ ลอดสองฟากฝังทาํ ใหท้ วั บรเิ วณสวา่ งไสวจนสามารถมองเหน็ ขา้ งใตน้ ําใสสมี รกต ไดเ้ ลยทเี ดยี ว ภาพฉากนีราวกบั หลุดออกมาจากภาพวาด หญงิ สาว แน่ใจว่าฮ่องเต่ไดส้ งั ใหค้ นเตรยี มการกอ่ นทตี นจะมาถงึ ทกุ สงิ ทกุ อยา่ งจงึ ดงู ดงามชวนฝันเชน่ นี \"นนั \" นางชไี ปทโี ต๊ะตวั หนึงทมี สี รุ าและของกนิ เล่นวางไว้ \"มาส\"ิ เขาจงู มอื นางไปนงั ทขี า้ งตลงิ \"เจา้ ชอบพูดมใิ ชห้ รอื วา่ เป็นสหายพูดคยุ ยามวกิ าลของขา้ มาวนั นขี า้ ตอ้ งการ เพอื นราํ สรุ าก่อนนอน เจา้ วา่ อยา่ งไร\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 9 \"ไมม่ ปี ัญหา ทา่ นมอบผา้ มจั ฉามคี ่าควรเมอื งใหข้ า้ เพยี ง แค่ราํ สรุ านบั เป็นอะไรได\"้ ไมพ่ ดู เปลา่ นางรนิ เหลา้ ใหเ้ ขา หนงึ จอก รนิ ใหต้ วั เองหนึงจอก \"จอกนีดมื ใหก้ บั วาสนาที ขา้ ไดม้ าพบสหายผสู้ งู สง่ เช่นทา่ น\" นางประกาศอยา่ ง จรงิ ใจแลว้ ยกสุราขนึ ดมื อยา่ งไรจ้ รติ ไมเ่ หมอื นพวกนาง สนมทมี กั จะกระมดิ กระเมยี นกว่าจะยกเหลา้ เขา้ ปาก หญงิ สาวเบะปากขนลกุ กบั รสชาตริ อ้ นผา่ วทไี ลล่ งไปตาม ลาํ คอ นางวางจอกสุราลงแลว้ เทเหลา้ ใหต้ นอกี จอก \"เหลา้ ด\"ี นางกลา่ วชม \"ใช่ เหลา้ ดี เหลา้ ชนิดนีหมกั ทซี ไี หก่ ว่าจะขนยา้ ยมาไดไ้ ม่ งา่ ย หากเจา้ ชอบกก็ นิ ดมื ใหม้ าก\" \"เป็นวาสนาของขา้ จรงิ ๆ พบสหายเชน่ ทา่ นนบั เป็นลาภ ลอยโดยแท\"้ นางเอ่ยยอเขาแลว้ ดมื เผลา้ สลบั กบั ขนมที วางอยบู่ นโต๊ะ ชายหนุ่มเองกด็ มื ตามไปเรอื ยๆ ไมไ่ ดข้ าดชว่ งเมอื เหน็ ว่า หญงิ สาวสามารถดมื สรุ าไดอ้ ยา่ งคลอ่ งคอไมต่ ดิ ขดั \"สตรใี นหอ้ งหอเช่นเจา้ เหตุใดดชู นิ ชากบั การดมื เชน่ นี ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 0 กลวั เมาพบั ไปหรอื ?\" \"ทา่ นคดิ จะมอมขา้ หรอื ?\" นางยมิ เยย้ \"เชน่ นนั ขา้ คงตอ้ ง เสยี ใจดว้ ย เพราะความงามของขา้ ตงั แตอ่ ายุสบิ สองยาม ว่างขา้ กใ็ ชเ้ วลาหดั ดมื เหลา้ เพอื ไมใ่ หถ้ ูกผใู้ ดเอาเปรยี บ หากเมามายขนึ มา\" นางกลา่ วกลวั หวั เราะ คาํ กลา่ วนีเป็นเรอื งจรงิ ผสมเทจ็ เพราะความงามของนาง ทาํ ใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ หลวิ กงั วล แมจ้ ะมสี ญั ญาหมนั หมายกบั อนั ออ๋ งแต่กย็ งั มบี ุรษุ ใหแ้ มส่ อื มาเลยี บๆ เคยี งๆ คอยดนู างไมข่ าด ถงึ ขนั มจี ติ กรมาขอวาดรปู นางไปขาย ยามอายุสบิ สอง นางโตพอจะเรมิ ตดิ ตามออกงานเลยี งได้ อกี ครงั ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ กลวั นางไรเ้ ดยี งสาไมร่ เู้ รอื งรรู้ าวจน ถกู คนเอาเปรยี บ จะกลายเป็นทเี สอื มเสยี ต่อสกลุ หลวิ อกี ทงั ตอ่ ไปนางในตําแหน่งหวางเฟยตอ้ งรจู้ กั วางตวั และ ตอ้ งออกงานนบั ไมถ่ ว้ น ฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ จงึ เสนอกบั บดิ าของ จา้ วเวย่ ใหน้ างเรมิ หดั ดมื เหลา้ แต่คาํ วา่ หดั ดมื นีไมไ่ ดด้ โู อนอ่อนอยา่ งเดก็ หญงิ ผหู้ นึงลอง ชมิ เหลา้ รสชาตติ า่ งๆ นางถูกสงั ใหฝ้ ึกดมื จนกวา่ จะเคยชนิ ถูกมอมจนเมาพบั ไปครงั แลว้ ครงั เล่า ถกู กรอกหอู ยทู่ กุ วนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 1 ว่าความงามของนางเป็นภยั ต่อสกลุ หลวิ มากกวา่ เป็นโชค หากนางไมร่ ะวงั ตวั ใหเ้ ขม้ งวด อาจจะกลายเป็นหายนะต่อ สกุลหลวิ ในวนั หนา้ คนของฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ชอบพลา่ มวา่ นางโชคดเี พยี งใดทไี ด้ หมนั กบั อนั อ๋องตงั แตย่ งั เดก็ ไมเ่ ชน่ นนั บุรษุ ในถงเยยี น อาจตอ้ งววิ าทกนั จนใหเ้ ป็นทคี รหาเพอื ตวั นาง เป็น บุญคณุ ของฝ่าบาทแลว้ ทเี ลอื กใหน้ างแต่งกบั อู่เหวนิ ซวน ชวี ติ นางจะไดย้ งุ่ ยากนอ้ ยลง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นิสยั ไมไ่ ดแ้ ตกตา่ งจากหลวิ เฉยี น ทงั เยน็ ชา มองหาแตผ่ ลประโยชน์ และมองผชู้ ายสงู กวา่ ผหู้ ญงิ ตงั แตเ่ ลก็ นางกต็ งั แงก่ บั หลวิ จา้ วเวย่ เพราะหญงิ สาว งดงามเกนิ ไป หญงิ งามมกั เป็นชนวนของหายนะ ความเชอื เชน่ นีทาํ ใหฮ้ ู หยนิ ผเู้ ฒา่ ไมถ่ ูกชะตากบั หลานสาวทงี ดงามราวกบั นาง จงิ จอก ทาํ ใหจ้ า้ วเว่ยรสู้ กึ หา่ งเหนิ กบั ท่านยา่ ผนู้ ีเสมอ หากเลยี งไดน้ างกจ็ ะเลยี ง ไมค่ ดิ จะไปพะเน้าพะนอเอาใจ หญงิ ชราทมี กั มองตนราวกบั จบั ผดิ ผนู้ นั \"เชน่ นนั กด็ ี เจา้ จะไดเ้ ป็นเพอื นขา้ ดมื ไดน้ านๆ\" ชายหนุ่ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 2 ยมิ รบั นกึ พอใจทนี างรจู้ กั ปกป้องตวั เอง ทงั สองนงั ดมื ไปพลางคุยไปพลางอยนู่ านทเี ดยี ว หญงิ สาว กข็ ยบั ลุกขนึ \"นนั เจา้ จะไปไหน?\" \"มาถงึ นําตก จะใหม้ านงั ชมดอู ยอู่ ยา่ งเดยี วไดอ้ ยา่ งไร\" นางพดู แลว้ ถอดรองเทา้ ออกอยา่ งไมย่ หี ระกอ่ นจะกระโดด ลงนําไปต่อหน้าตอ่ ตาเขา ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตอี ดรูส้ กึ ทงึ กบั ความกลา้ ของนางไมไ่ ด้ เขา มองเงารา่ งของนางแหวกสายนําออกไประยะหนึงกอ่ นจะ ผดุ ขนึ มาเหนือนํา โคมไฟนบั รอ้ ยกบั แสงจนั ทรบ์ นฟ้าทาํ ใหห้ ยดนําทเี กาะ พราวบนตวั นางดตู ระการตายงิ นกั อกี ทงั ชุดสเี ปลอื งไขท่ ี นางสวม ยามเปียกแลว้ ลลู่ งไปแนบกบั เนือกายของนาง ทาํ ใหค้ นมองรสู้ กึ รอ้ นยงิ กวา่ ฤทธเิ หลา้ ทกี รอกลงคอเสยี อกี สตรผี นู้ ีมคี วามงามไมต่ ่างจากปีศาจ หยดนําทไี หลลงตาม ทรวดทรงของนางทาํ ใหล้ าํ คอของเขาแหง้ ผาด มองเอว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 3 คอดกวิ ทสี ามารถโอบรดไดด้ ว้ ยแขนขา้ งเดยี ว มองสะโพก ผายกบั ชว่ งอกทนี ู่นเดน่ นนั สดั สว่ นยวั ยวนผคู้ นเช่นนนั ยากนกั ทจี ะหกั หา้ มจติ ใจบุรษุ ไมใ่ หค้ ดิ เรอื งอกุศล ยงิ ใบหน้าของนาง แมย้ ามนจี ะเปียกชุม่ ทาํ ใหม้ เี กลยี วผม ทหี ลุดหลยุ่ ลงมาพนั ยุง่ ไมเ่ รยี บรอ้ ยดงั ปกติ แตก่ ลบั ไมไ่ ด้ ลดทอนความน่ามองเหลา่ นนั ลงเลย กลบั ยงิ ทาํ ใหน้ าง คลา้ ยเทพธดิ าทกี าํ ลงั แหวกวา่ ยในสระมรกตอยา่ งรา่ เรงิ ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตรี นิ เหลา้ ใหต้ นเองกอ่ นจะกรอกลงคอไป อยา่ งรวดเรว็ เพอื ดบั กระหาย หญงิ สาวผลุบหายลงใตน้ ํา ไปอกี ครงั กอ่ นจะแหวกว่ายไปทวั พรอ้ มเสยี งหวั เราะสดใส ทกี งั วานไปทวั นําตกแหง่ นี ชายหนุ่มรสู้ กึ ประหลาดในอก เขาโบกมอื เป็นสญั ญาณให้ องครกั ษเ์ งาทงั หลายจากไปเสยี พระองคร์ สู้ กึ ไมพ่ อ พระทยั นกั หากบรุ ุษอนื ไดเ้ หน็ ภาพดงั ทตี นเหน็ อยนู่ ี นางวา่ ยวนเลน่ อยใู่ นนําลําพงั ครหู่ นึงกด็ ําหายไป ชาย หนุ่มยงั นงั เลน่ อยบู่ นฝังเฝ้ารอใหน้ างโผลพ่ น้ นําขนึ มา แต่ หลายอดึ ใจแลว้ นางกย็ งั ไมป่ รากฎตวั ชายหนุ่มชกั เรมิ กงั วล เขาวางแกว้ เหลา้ แลว้ ขยบั ไปนงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 4 ตรงขอบตลงิ \"เจา้ คา้ งคาว ออกมาไดแ้ ลว้ \" เขารอ้ งสงั แต่ทวั ทศิ ยงั มแี ต่ ความเงยี บเชยี บ \"เจา้ คา้ งคาว\" \"ใตเ้ ท-้ --\" หญงิ สาวโผลพ่ รวดขนึ มาตรงหน้าเขาพอดี ตวั เขาทกี ม้ ลงกบั นางทดี นั ตวั ขนึ มาเกอื บทําใหใ้ บหน้าของ พวกเขาชนกนั วูบหนึงคนทงั คเู่ งยี บสนทิ ไปชวั อดึ ใจ ใบหน้าทจี วนเจยี น จะชดิ นนั เกดิ หา้ มใจจนเขายกมอื หยาบเออื มไปแตะแกม้ นางเบาๆ หญงิ จา้ วเว่ยยกยมิ ปล่อยใหเ้ ขาลบู แกม้ ของตน ในขณะที สายตาของทงั สองสบประสานกนั อยา่ งลกึ ซงึ นางมองสหี น้าเคลบิ เคลมิ ของเขาแลว้ รสู้ กึ ไดว้ า่ อกี ฝ่ายก็ กาํ ลงั วางนําหนกั ของตนลงในใจ 'เหมอื น' กบั ทนี างวาง เขาในใจเช่นกนั ดวงตาทอดประกายจอ้ งลกึ ลงไปนยั น์ตากนั และกนั ราว กบั ตา่ งฝ่ายต่างคน้ หาคาํ ตอบของคาํ ถามทอี ยใู่ นใจ แต่บุรษุ ทอี ยสู่ งู เหนอื ผคู้ นทงั ใต้หลา้ แมจ้ ะมใี จใหส้ ตรผี ู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 5 หนงึ เพยี งใดกไ็ มล่ มื ทจี ะปิดกนั ความออ่ นไหว เชน่ เดยี วกบั นาง ในดวงตาของหญงิ สาวมเี พยี งความมดื อนั เวงิ วา้ งไรก้ น้ หลุมเทา่ นนั หญงิ สาวเอย่ ท่ามกลางความเงยี บ \"ใต้เทา้ ทา่ นอยากชม ขา้ ระบําหรอื ไม่ ...ขา้ จะระบําในนําใหท้ า่ นชม\" นางวา่ \"ลองดสู \"ิ เขาชกั มอื กลบั แลว้ ยมิ ใหโ้ ฉมสะคราญ หลวิ จา้ วเว่ยพยกั หน้ารบั แลว้ หนั กลบั ไปเดนิ ลงสนู่ ําทลี กึ ขนึ ทนั ทที หี นั หลงั ใหเ้ ขา รอยยมิ บนใบหน้าของนางก็ พลนั มลาย ดวงตาทอแววชงิ ชงั รงั เกยี จ หากไมต่ ดิ ว่าเขามองนางอยู่ นางคงยกมอื ขนึ เชด็ แกม้ ที เขาแตะตอ้ ง ยงิ กา้ วลกึ ลงไปในนํา จา้ วเวย่ กย็ งิ นกึ ไปถงึ ชว่ งวาระ สุดทา้ ยในชวี ติ กอ่ น ...พระราชโองการกลา่ วโทษทสี ง่ ไปถงึ เมอื งเจงิ หู หากไมม่ พี ระราชโองการนนั คงไมม่ ชี าวบา้ นหน้าไหน กลา้ บุกเขา้ ไปเผาอาราม หากไมม่ รี าชโองการนัน กลมุ่ คนทจี รงิ ใจกบั นางทสี ดุ ในใต้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 6 หลา้ กค็ งไมต่ อ้ งตายอยา่ งทกุ ขท์ รมาน คนทชี ว่ ยชวี ติ นาง คนทนี างเทดิ ทนู ยงิ กวา่ ชวี ติ กลบั ตอ้ งตายตกเพราะราชโองการฉบบั เดยี ว... ตายอยา่ งทุกขท์ รมานและเสอื มเสยี ทสี ดุ ในกองเพลงิ ไมเ่ หลอื แมแ้ ตเ่ ถา้ ใหโ้ กยไปทําพธิ สี ง่ วญิ ญาณ แมต้ วั นาง... หลวิ จา้ วอวแี ละหลวิ เฉยี นเคยโยนพระราชโองการ กล่าวโทษสกลุ หลวิ ใสห่ น้านาง ในนนั มแี ต่ถอ้ ยคาํ เจบ็ แสบ ทหี ยามหยนั ดา่ ทอ นางเป็นรอ้ ยๆ คํา เป็นราชโองการที อนุญาตใหค้ นสกลุ หลวิ สามารถสาํ เรจ็ โทษนางอยา่ งไรก็ ได้ ใหส้ าสมกบั พฤตกิ รรมโสมมของนาง ความอปั ยศอดสใู นชว่ งวาระสดุ ทา้ ยของชวี ติ นนั ... นางจาํ ไดแ้ มน่ อยใู่ นทุกหว้ งลมหายใจ ดวงตาของหญงิ สาวแดงขนึ แววตาสนั ระรกิ มอื เรยี วใต้ นํากก็ าํ แน่นเพอื ขม่ กลนั ความคงั แคน้ ทปี ะทอุ ยใู่ นอก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 7 หลวิ จา้ วเว่ยยนื นงิ อยคู่ รหู่ นึงเพอื ปรบั ลมหายใจตวั เอง ไมน่ านหลงั จากนนั ทา่ มกลางแสงจนั ทรอ์ รา่ มและนําสี มรกต ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตรี สู้ กึ เหมอื นตนกําลงั ตอ้ งมนต์ เขาได้ เหน็ โฉมสะครามทอี อกทา่ รา่ ยราํ ดงั เทพธดิ าทจี าํ แลงมา เพอื สะกดใจคนมอง * ว่ากนั วา่ นางเซยี นลว้ นงดงามเหนอื ปถุ ุชน แตจ่ ากภาพที เหน็ อยตู่ รงหน้า ฮ่องเตอ้ เู่ หอตกี ลบั มพี ระทยั สงสยั วา่ เซยี นสาวเหลา่ นนั งดงามสหู้ ญงิ สาวทกี าํ ลงั รา่ ยรําในนํา ทา่ มกลางแสงจนั ทรพ์ ราวพรา่ งไดห้ รอื ไม่ ไมว่ า่ นางจะหมนุ ตวั ไปทางใด กรดี กรายเรยี วแขนเชน่ ไร หรอื เอยี งหน้าแบบไหน ลว้ นหยุดหายใจคนมอง ทุกอากปั กรยิ าชวนสะกดสายตา ทงั ยงั ดยู วั ยวนใหค้ นลุม่ หลง เขาเฝ้ามองนางอยใู่ นภวงั ค์ แมไ้ รเ้ สยี งดนตรขี บั ขานแต่ การขยบั กายของนางกบั เสยี งนํากระเพอื มและจงิ หรดี เรไร ทอี ยตู่ ามพมุ่ ไม้ กช็ ว่ ยบรรเลงเป็นทาํ นองราวกบั เสยี งจาก สวรรค์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 8 ในใจของชายหนุ่มรสู้ กึ ไดถ้ งึ กเสยี งลองทดี งั กระหมึ เป็น จงั หวะ ยามทนี างกรดี นิวเอนกายลงแนบเหนือผวิ นํากอ่ น จะยกตวั ขนึ มานันชา่ งตรงึ ใจยงิ นกั หลงิ จา้ วเว่ยยมิ อยา่ งงดงาม มองสายตาเรา่ รอ้ นของ ฮ่องเตอ้ เู่ หอตแี ลว้ ในใจของนางกร็ อ้ นดงั ไฟบรรลยั กลั ป์ ...ปีนนั หลงั จากทนี างกลบั ถงเยยี นแลว้ มขี า่ วลอื เกยี วกบั พระสนมองคใ์ หมท่ เี ป็นทโี ปรดปรานยงิ นกั เดมิ ทจี า้ วเว่ย ไมไ่ ดส้ นใจ แต่เวลาทอี อกงานแลว้ ไปพบคณุ หนูเรอื นอนื มกั จะมคี นหยบิ ยกเรอื งนีขนึ มาพูดเสมอ การรบั สนมคนใหมน่ นั ไมใ่ ชเ่ รอื งประหลาดอะไร แต่ วธิ กี ารกา้ วไปเป็นสนมของคุณหนูผนู้ นั นบั วา่ ทะเยอทะยานอยบู่ า้ ง จงึ ตกเป็นทนี ินทาไมห่ ยดุ วา่ กนั วา่ ยามทนี างตามบดิ ามาทวี งั หลงิ ซาน คุณหนูผนู้ นั ไดต้ ดิ สนิ บนขนั ทเี พอื สบื หาว่าฝ่าบาทชอบเสดจ็ ไปทใี ด พอนางทราบว่าฝ่าบาทมกั เสดจ็ ไปชมจนั ทรท์ สี ระบวั พนั สายนางกจ็ ะประทนิ โฉมไปนังทอดอาลยั ทสี ระบวั พนั สาย ทุกคนื จนสดุ ทา้ ยไดเ้ ขา้ เฝ้าฝ่าบาทจรงิ ๆ ในวงสนทนากลา่ ววา่ คณุ หนูผนู้ ีไดถ้ วายตวั ตงั แตอ่ ยเู่ จ้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 9 อเจยี งดว้ ยซํา พอกลบั ถงเยยี นกร็ บี มรี าชโองการแต่งตงั นางเป็นเหมยเหรนิ ทนั ที ยามทไี ดย้ นิ หลวิ จา้ วเวย่ คดิ วา่ เรอื งของสนมนางนนั เป็น เรอื งไกลตวั ไมไ่ ดม้ สี งิ ใดเกยี วขอ้ งกบั นาง จนจวนวาระ สุดทา้ ยนางถงึ ไดร้ วู้ า่ โชคชะตาผคู้ นลว้ นเกยี วพนั กนั เป็น เกลยี ว ปีนนั หลงั จากนางถกู ขบั จากถงเยยี น หยางไทเฮาทรงสนิ พระชนม กอ่ นสนิ พระชนมม์ ขี า่ วลอื หนาหวู า่ ทรงทะเลาะ กบั ฝ่าบาทถงึ ขนั ลงไมล้ งมอื ทาํ ใหม้ คี นลอื กนั วา่ หยาง ไทเฮาถกู ฮอ่ งเตบ้ บี คนั จนตาย แต่ในพธิ ศี พฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตไี ดแ้ สดงความกตญั อู ยา่ งถงึ ทสี ดุ เพอื ลบลา้ งคําครหา ในตา้ ถงนีผดิ ขอ้ หา้ มใดกไ็ ม่ รา้ ยแรงเท่าอกตญั ู แมห้ ยางไทเฮาไมใ่ ชม่ ารดาผใู้ ห้ กาํ เนิด แตก่ เ็ ป็นฮองเฮาของอดตี ฮอ่ งเต้ และเป็นพระ มารดาทฮี ่องเตต้ อ้ งทรงแสดงความกตญั อู ยา่ งลกึ ซงึ ดงั นนั คณุ สมบตั ขิ องฮอ่ งเตท้ ตี อ้ งเป็นตวั อยา่ งของคนทงั ใตห้ ลา้ จะถกู สนั คลอนดว้ ยการตราหน้าวา่ อกตญั ไู มไ่ ด้ เพอื ลา้ งคาํ ครหา ฮ่องเตอ้ เู่ หอตปี ระกาศใหใ้ ตห้ ลา้ ไวอ้ าลยั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 0 สามเดอื น แต่พระองคจ์ ะไวอ้ าลยั สามปี ใหป้ ระชาชน วางใจวา่ ไมไ่ ดม้ ฮี ่องเตเ้ ป็นทรราชฆา่ มารดา แต่ซาบซงึ อยไู่ ดไ้ มน่ าน เพยี งสามเดอื นหลงั หยางไทเฮา ตาย พระสนมคนใหมท่ ไี ดร้ บั ความโปรดปรานอยา่ งยงิ ผู้ นนั กลบั ตงั ครรภข์ นึ นบั เดอื นแลว้ อยใู่ นระหวา่ งไวอ้ าลยั ทาํ ใหท้ งั ขนุ นางทดั ทาน และชาวบา้ นทเี ถรตรงทนเหน็ ความอปั ยศไมไ่ ด้ ตา่ งกลา่ วโทษฮอ่ งเตท้ เี ป็นพวกปากวา่ ตาขยบิ ทาํ ตนใจใหญ่ประกาศวางพระองคไ์ วอ้ าลยั สามปี แต่ศพห ยางไทเฮายงั ไมท่ นั เยน็ ยงั ไมพ่ น้ รอบไวอ้ าลยั สามเดอื น แรกดว้ ยซํากม็ เี รอื งเช่นนี นบั ว่าหยาบชา้ และไมใ่ หเ้ กยี รติ ผตู้ ายโดยแท้ เพราะเรอื งนีขอ้ สงสยั ทวี า่ ฝ่าบาทเป็นคน ฆา่ หยางไทเฮากก็ ลบั มากระพอื อกี ขนุ นางบางคนเสนอวา่ ใหป้ ระหารพระสนมคนใหมเ่ สยี ให้ กลา่ วหาว่านางคบชูจ้ นตงั ครรภ์ เพอื บรรเทาเสยี งดา่ ทอ ของประชาชน แตฮ่ อ่ งเตก้ ลบั รกั ปักใจตอ่ นางไมอ่ าจหกั พระทยั ได้ ยามทพี ระองคย์ งั ลงั เลอยนู่ นั ในถงเยยี นกม็ ขี า่ วลอื ใหม่ ว่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น