เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง เล่ม7 (จบ)

ตอนท�3ี 49...เป็ นไปไมไ่ ด ้ เดือนสบิ เอด็ หิมะตกทีเมืองเยียนจิงเป็นครงั แรกในรอบ ปี หมิ ะตกไมห่ นกั นกั แตอ่ ากาศกลบั หนาวเยน็ มาก ไดย้ ิน วา่ ภเู ขาฝังทิศตะวนั ออกถกู หิมะปิดเสน้ ทางแลว้ พวก นายพรานตา่ งไมก่ ลา้ เขา้ ป่าลา่ สตั ว์ จะมีกแ็ ตพ่ วกทีทาํ เพือปากทอ้ งถงึ จะยอมเสยี ง เวลานี หากลา่ ไดห้ นงั จิงจอกหมิ ะสกั ผืนมาขายใหก้ บั เหลา่ ฮหู ยนิ ตระกลู ใหญ่ จะสามารถสรา้ งรายไดน้ บั รอ้ ยตาํ ลงึ บนกาํ แพงและหลงั คาบา้ นเรอื นของราษฎรนอกวงั หลวง ลว้ นถกู ปกคลมุ ดว้ ยหมิ ะหนา บรรดาขนั ทีนอ้ ยและนาง กาํ นลั เยาวว์ ยั ทีเพิงเขา้ วงั ตา่ งรูส้ กึ ประหลาดใจ เวลา กวาดหมิ ะอยใู่ นอทุ ยานกม็ กั จะอดใจไมไ่ หว เป็นตอ้ งใช้ 1

เทา้ ยาํ เลน่ เสยี หน่อย บางครงั ในยามปลอดคน ยงั ปัน หิมะเป็นกอ้ นกลม แลว้ โยนเลน่ กนั ไปมาอยา่ งสนกุ สนาน คนทีอายมุ ากหน่อยมกั ไมเ่ ลน่ อะไรแบบนี ไดแ้ ตม่ องนาง กาํ นลั “กด็ ีเหมือนกนั ” ไทเฮาตอบ เหมยเซียงชว่ ยพยงุ ไทเฮาไปทีเตียงอยา่ งระมดั ระวงั เพงิ เดินมาถงึ ประตหู อ้ งบรรทม ไทเฮากส็ ะดงุ้ ตกใจ จ่ๆู กเ็ อย่ วา่ “เหมยเซียง เจา้ เฝา้ ประตไู วใ้ หด้ ี อยา่ ใหค้ นอืนเขา้ มา ได”้ เหมยเซียงไมไ่ ดถ้ ามใหม้ ากความ ทาํ เพียงนอ้ มรบั คาํ สงั แลว้ ถอยออกไป สว่ นไทเฮากม็ องคนทีอยใู่ นหอ้ ง 2

ทีขอบเตียงของนางยามนีมีคนผหู้ นงึ นงั อยู่ เขาเทา้ สอง มือไวด้ า้ นหลงั พลางวางขาพาดไปบนเกา้ อี ไทเฮารูป รา่ งบอบบางมาแตไ่ หนแตไ่ ร ผา้ หม่ และฟกู บนเตียงนอน ลว้ นงดงามออ่ นนมุ่ เมืออีกฝ่ายนงั ลงเชน่ นี ก็ทาํ เอาเตียงยบุ ลงไปกวา่ ครงึ “เจา้ ไมก่ ลวั ตายหรอื ถงึ ไดก้ ลา้ บกุ มาทีนี” ไทเฮากลา่ ว เรยี บๆ ขณะพยายามปิดบงั ความตืนตระหนกในดวงตา อีกฝ่ายเป็นชายวยั กลางคนผหู้ นงึ ใบหนา้ หลอ่ เหลา ให้ ความรูส้ กึ สบายๆ อยา่ งเป็นกนั เอง ตา่ งจากชาวเยียนจิง ไดฟ้ ังคาํ ของไทเฮา เขากห็ วั เราะแลว้ กลา่ ววา่ “โหรวเจีย ไมเ่ จอกนั เสียนาน” 3

รา่ งของไทเฮาสนั สะทา้ นเลก็ นอ้ ย ‘โหรวเจีย’ เป็นชือของ นาง นีกผ็ า่ นมาหลายปีแลว้ ตอนทีอดีตฮอ่ งเตย้ งั มีพระ ชนมช์ ีพ พระองคย์ งั ไมเ่ คยเรยี กนางอยา่ งนีสกั ครงั มีแตผ่ ชู้ ายตรง หนา้ ทีไมว่ า่ นางจะเป็นคณุ หนตู ระกลู หลนิ จะเป็นพระ ชายาหรอื วา่ ฮองเฮา กระทงั ตอนนีทีกลายมาเป็นไทเฮา แลว้ กต็ าม ยามเอย่ นามกย็ งั คงเรยี กขานนางวา่ ‘โหรว เจีย’ อยเู่ ช่นเดมิ ชายคนนีกค็ ือเซียจินออ๋ ง เซียจินออ๋ งเป็นพีนอ้ งของอดีตฮอ่ งเต้ เซียจินออ๋ งผโู้ ดง่ ดงั บกุ รุกเขา้ มาในหอ้ งบรรทมของไทเฮาแบบนี แลว้ ยงั เรยี ก 4

ขานนางอยา่ งใกลช้ ิดสนิทสนม สีหนา้ และแววตาทีสงบนิงมาหลายปีของไทเฮา เกิด ความเปลยี นแปลงกต็ อนนี ถงึ ขนั ที เรยี กไดว้ า่ ตืนตระหนก “อยา่ กงั วลไปเลย” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “ขา้ มาเขา้ เฝา้ ฮอ่ งเต้ ตอนมาหาเจา้ ทีนีก็ไมม่ ีใครเหน็ เจา้ ตอ้ งเชือมนั ใน ความสามารถของขา้ สิ โหรวเจีย... เจา้ ยงั คงระมดั ระวงั ตวั เหมือนเดมิ ไมเ่ ปลยี น” ไทเฮากลา่ วเสียงเยน็ “อยา่ งนอ้ ย หลายสบิ ปีก่อนกเ็ ป็น เพราะขา้ ไมร่ ะวงั จนกอ่ เรอื งเดือดรอ้ นขนึ มา” 5

เซียจินออ๋ งนิงเงียบไปครูห่ นงึ แลว้ จงึ กลา่ ววา่ “เรอื งเหลา่ นนั ผา่ นไปนานแลว้ ” “สาํ หรบั ขา้ กลบั ไมเ่ ป็นเช่นนนั ” ไทเฮาเอย่ เรยี บๆ “ขา้ ถือ ศีลกินเจมาหลายสบิ ปี ก็เพือชดเชยความผดิ ในคราว นนั ” “ออ้ ” เซียจินออ๋ งกลา่ วกลวั หวั เราะ “นกึ วา่ เจา้ กาํ ลงั ภาวนาเพือขา้ ขอใหข้ า้ อยดู่ ีมีสขุ และปลอดภยั เสยี อีก” คาํ พดู นีของเขาเอย่ ออกมาอยา่ งผอ่ นคลาย แตก่ ลบั ทาํ ใหไ้ ทเฮาขมวดควิ มนุ่ “ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจ เจา้ กลบั มาทาํ ไม” 6

“โหรวเจีย” เซียจินออ๋ งเก็บงาํ รอยยมิ “อยา่ งไรเจา้ กไ็ ม่ ยอมเอย่ ความในใจออกมาเชน่ นี จดุ ประสงคท์ ีขา้ กลบั มา และจดุ มงุ่ หมายในชว่ งหลายปีมานีของเจา้ ไมใ่ ช่ เรอื งเดียวกนั หรอกหรอื ” ไทเฮากลา่ ว “ขา้ ไมม่ ีจดุ มงุ่ หมายอืนใด” “เจา้ เคยไดพ้ บกบั จือหลแี ลว้ ” เซียจินออ๋ งกลา่ วตดั บท “หนา้ ตาของเขาเหมือนเจา้ มาก” จๆู่ รา่ งของไทเฮากส็ นั เทาขนึ มาอยา่ งควบคมุ ไมอ่ ยู่ ความสงบนิงของนางตงั แตต่ น้ จนถงึ ตอนนี เลอื นหายไป ในฉบั พลนั 7

“จือหลี เขาเป็น...” “เขาเป็นลกู ชายของเจา้ ” เซียจินออ๋ งกลา่ วอยา่ งออ่ นโยน “หลายปีมานี ขา้ อบรมสงั สอนเขาอยา่ งดี เขาเก่งกาจ และโดดเดน่ เสียแตใ่ จออ่ นไปสกั หน่อย นบั เป็นเรอื งทีไม่ สดู้ ีนกั ” สหี นา้ ของเซียจินออ๋ งฉายแวววิตกกงั วล “สาํ หรบั เรอื งทีเขาจะ ตอ้ งทาํ ตอ่ ไป นีเป็นอปุ สรรคอยา่ งหนงึ ” “เจา้ มาพดู เรอื งพวกนีกบั ขา้ ทาํ ไม” ไทเฮาหวั เราะเยือก เยน็ “แมเ้ ขาจะเป็น... กไ็ มใ่ ช่เรอื งน่ายินดีอะไร ในเมือ เจา้ แตง่ งานกบั หญิงอืนแลว้ จงใชช้ ีวิตของเจา้ ตอ่ ไปใหม้ ี ความสขุ เถิด” 8

“ทีแท้ เจา้ กโ็ กรธขา้ เพราะเรอื งนี” เซียจินออ๋ งหวั เราะราว กบั ปีตยิ ินดี สีหนา้ แบบนีของเขา หากคนในตระกลู อิน หรอื อนิ ฮหู ยนิ มาเหน็ คงจะตกใจมาก เขาเดด็ เดียวแขง็ กรา้ ว แมบ้ างมมุ จะผอ่ นคลาย แตส่ งิ เดียวทีขาดก็ คือความออ่ นโยน ทีแทเ้ ขากม็ อบความนมุ่ นวลใหก้ บั คน ตรงหนา้ ไปหมดแลว้ “ตอนนนั อดีตฮ่องเตว้ างแผนการขดั ขวางขา้ มากมาย ทาํ ใหข้ า้ จาํ ตอ้ งแตง่ งาน ไมเ่ พียงแคเ่ พือตวั เองแตย่ งั ทาํ เพือเจา้ และจือหลดี ว้ ย” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “หลงั จากมีจือ ฉิง ความหวาดระแวงของอดีตฮอ่ งเตจ้ งึ คลายลง ขา้ กไ็ ม่ ไดแ้ ตะตอ้ งนางอีกเลย โหรวเจีย...” เขาจอ้ งมองเขา้ ไปใน ดวงตาของไทเฮา “ใจของขา้ ไมเ่ คยมีใครอืน” 9

ไทเฮาเบือนหนา้ หนีเพือหลบสายตา ทวา่ พอหนั ไปอีก ดา้ นกเ็ หน็ คนั ฉ่อง ผหู้ ญิงในคนั ฉ่องนนั มไิ ดส้ วยงามออ่ นหวานเหมือนในอดีต หลายปีผา่ นไป รูปโฉมของนางกค็ อ่ ยๆ เปลยี นแปลง พอแก่ตวั ลงบน ศีรษะกเ็ รมิ มีผมหงอกขาว ไมไ่ ดอ้ อ่ นเยาวง์ ดงามอีกแลว้ วนั เวลาช่างโหดรา้ ยตอ่ สงั ขารของหน่มุ สาว ไมเ่ คยไว้ หนา้ ผใู้ ด และในจดุ นี ดจู ะโหดรา้ ยกบั สตรมี ากกวา่ บรุ ุษ เซียจินออ๋ งดสู ขุ มุ และน่าหลงใหลมากกวา่ เมือก่อน หาก ยืนเคียงกนั ยอ่ มไมม่ ีใครคิดวา่ พวกเขาเป็นคทู่ ีเหมาะสม สดุ ทา้ ย วงั หลวงกท็ าํ ใหน้ างเปลยี นไปเป็นคนทีไมค่ นุ้ เคย “ขา้ ไมอ่ ยากฟังเรอื งพวกนนั ” ไทเฮากลา่ ว “หากเจา้ มา 10

เพือ ราํ ลกึ ความหลงั กเ็ ชิญออกไปได้ ทีผา่ นมาขา้ พดู ชดั เจน แลว้ วา่ ชาตนิ ีอยา่ ไดพ้ บกนั อีก แตด่ เู หมือนเจา้ จะไมใ่ สใ่ จ คาํ พดู ของขา้ เอาเสียเลย” “ตอนนนั สถานการณบ์ ีบบงั คบั ขา้ เตรยี มการมาตลอดยี สบิ ปีกเ็ พือวนั นี” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “โหรวเจีย ถงึ ตอนนีใน ใจของเจา้ กย็ งั มีขา้ มใิ ช่หรอื ตอ่ ใหเ้ จา้ ลมื ขา้ ได้ แตก่ ค็ งไม่ อาจตดั ใจจากจือหลกี ระมงั เจา้ กบั เขาไมไ่ ดพ้ บกนั นาน หลายปี ตลอดมาเขานกึ วา่ มารดาแทๆ้ ตายจากไป หาก ขา้ บอกจือหลวี า่ เขาเป็น...” “ไม”่ ไทเฮารบี ตดั บท “อยา่ 11

บอกเขา” “เจา้ รูว้ า่ นนั เป็นไปไมไ่ ด้ โหรวเจีย” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “เขาควรเรยี นรูท้ ีจะยอมรบั ชะตาชีวิตของตวั เอง และควร รูจ้ กั มารดาแทๆ้ ของตน หรอื เจา้ ไมอ่ ยากใหเ้ ขาเรยี กวา่ แมส่ กั ครงั จือหลเี ป็นคนดี เขาไมเ่ คยโกรธแคน้ ผใู้ ด เขา จะไมย่ อมใหเ้ จา้ เสยี ใจแน่” ไหลข่ องไทเฮาพลนั สนั เทา นางอยใู่ นวงั มานานหลายปี ดเู ผินๆ เหมือนมไิ ดแ้ กง่ แยง่ แขง่ ขนั กบั ใคร แตย่ งั คงรกั ษาตาํ แหน่งไทเฮานีไวไ้ ดอ้ ยา่ ง ไมส่ นั คลอน หรอื อาจกลา่ วไดว้ า่ เมือตอนทีอดีตฮ่องเต้ ยงั มีพระ 12

ชนมช์ ีพ นางกอ็ ยใู่ นตาํ แหนง่ ฮองเฮาไดอ้ ยา่ งมนั คง ทกุ อยา่ งทีทาํ ลงไป ไมม่ ีใครระแคะระคายแมแ้ ตน่ อ้ ย ไทเฮาเป็นบตุ รสาวตระกลู หลนิ เป็นบตุ รสาวคนโตของ ฟงเฉิงป๋ อ เมือครงั เยาวว์ ยั ไดช้ ือวา่ น่ารกั ออ่ นหวาน เป็น ทีกลา่ วขานไปทวั เมืออายคุ รบสบิ หกปี ก็ถกู ฮอ่ งเตใ้ นรชั สมยั นนั แตง่ ตงั ใหเ้ ป็นพระชายา กลายเป็นพระชายาของ องคร์ ชั ทายาท พอเขา้ วงั ทีเตม็ ไปดว้ ยความซบั ซอ้ น นบั แตน่ นั จากคน รกั กก็ ลายเป็นคนแปลกหนา้ ในใจของไทเฮายดึ มนั ตอ่ ชายคนรกั เพียงผเู้ ดียว และชายคนนนั กไ็ ม่ ใช่ใครอืน แตเ่ ป็นพีนอ้ งตา่ งมารดาขององคร์ ชั ทายาท หรอื กค็ ือเซียจินออ๋ งนนั เอง 13

มีอยคู่ รงั หนงึ หลนิ โหรวเจียเดนิ ทางไปไหวพ้ ระทีวดั บน ภเู ขาแลว้ บงั เอิญไดพ้ บกบั โจรป่า ยงั ดีวา่ ตอนนนั เซียจิน ออ๋ งผา่ นมา จงึ ชว่ ยหลนิ โหรวเจียไวไ้ ดท้ นั หลนิ โหรวเจีย รูส้ กึ ซาบซงึ ใจนกั สองหนมุ่ สาวเกิดความผกู พนั นางชืน ชมในความเป็นวีรบรุ ุษของเซียจินออ๋ ง สว่ นเซียจินออ๋ งก็ ชมชอบในความออ่ นโยนออ่ นหวานของหลนิ โหรวเจีย แตฟ่ งเฉิงป๋ อกลบั คิดวา่ หากเรอื งทีบตุ รสาวถกู โจรป่าทาํ รา้ ยแพรส่ ะพดั ออกไปจะทาํ ใหเ้ สอื มเสีย จงึ ไมไ่ ดท้ าํ ให้ เป็นเรอื งใหญ่ ขา้ รบั ใชต้ ระกลู หลนิ ในตอนนนั ลว้ นถกู กาํ จดั จนหมดสนิ ดงั นนั จงึ ไมม่ ีใครรูเ้ หน็ เกียวกบั เรอื งนี อีก ในสายตาของคนอืนๆ หลนิ โหรวเจียกบั เซียจินออ๋ ง ยงั คงเป็นคนแปลกหนา้ แตค่ วามรูส้ กึ ผกู พนั ทีงอกงาม ไมต่ อ้ งการสงิ แวดลอ้ ม 14

ใดๆ ชอบกค็ ือชอบ บางครงั แคเ่ หน็ เพียงครูก่ เ็ จรญิ เตบิ โต จนกลายเป็นความคิดถงึ ได้ เดิมทีเซียจินออ๋ งคดิ จะให้ คนไปสขู่ อทีบา้ นตระกลู หลนิ แตไ่ มท่ นั ไดด้ าํ เนินการ ข่าวสมรสพระราชทานกแ็ พรส่ ะพดั ออกมาจากวงั หลวง หลนิ โหรวเจียกลายเป็นพระชายาขององคร์ ชั ทายาท ชีวิตคนเรากค็ งจะเป็นเชน่ นี มกั มีเรอื งตา่ งๆ เขา้ มาทาํ ให้ ดา่ งพรอ้ ย หลนิ โหรวเจียคดิ บางทีเซียจินออ๋ งคงเป็น เพียงความคิดถงึ ทีชวั ชีวติ นีของนางไมอ่ าจเติมเตม็ ได้ นางตดั สนิ ใจวางความรกั ครงั นีลง แลว้ เป็นพระชายา ขององคร์ ชั ทายาททีงามพรอ้ ม นางทาํ ไดด้ ีมาก จนกระทงั ฮอ่ งเตใ้ นรชั สมยั นนั สวรรคต องคร์ ชั ทายาทไดร้ บั การแตง่ ตงั ขนึ เป็นฮอ่ งเตพ้ ระองค์ 15

ใหม่ สว่ นนางกก็ ลายเป็นฮองเฮา ทงั ยงั ใหก้ าํ เนิดโอรส นอ้ ย นนั เป็นช่วงเวลาแหง่ ความสขุ สมหวงั นบั ตงั แตห่ ลนิ โหรว เจีย เขา้ วงั หลวงมา ฟงเฉิงป๋ อเองกร็ ูส้ กึ ภาคภมู ใิ จมาก ทกุ สามวนั หา้ วนั กจ็ ะใหห้ ลนิ ฮหู ยินเขา้ วงั มาพดู คยุ เป็น เพือนบตุ รสาว ทกุ ชีวติ ในตระกลู หลนิ ลว้ นมีหนา้ มีตา เพราะหลนิ โหรวเจีย ดว้ ยเหตนุ ี พีนอ้ งของนางจงึ ไดร้ บั การปกปอ้ งคมุ้ ครอง นอกจากนียงั มีทา่ ทีของฮ่องเต้ เนืองดว้ ยฮอ่ งเตม้ ีโอรสองคแ์ รก จงึ ใหค้ วามรกั ใครต่ อ่ ลกู ชายคนโตผนู้ ีเป็นพิเศษ ปกตหิ ากวา่ งเวน้ จากราชกิจก็ มกั จะพาไปเดินเลน่ ทีตาํ หนกั ฉือหนิง นีเป็นเรอื งทีทาํ ให้ หลนิ โหรวเจียดีใจนกั 16

ฮอ่ งเตม้ ีสนมนบั พนั เป็นไปไมไ่ ดท้ ีจะใหค้ วามโปรด ปรานหญิงเพียงคนเดียว ทีสาํ คญั เป็นฮองเฮายงิ ตอ้ งทาํ ใจกวา้ ง รูจ้ กั วางตวั ใหด้ ี จะแสดง ความอิจฉารษิ ยาไมไ่ ด้ แตใ่ นใจของหลนิ โหรวเจียนนั อยา่ งไรกย็ งั คงเป็นเพียงหญิงสาวคนหนงึ นางรบั ไมไ่ ด้ กบั การถกู หมางเมนิ สาํ หรบั นางแลว้ การไดร้ บั ความ สาํ คญั เนืองจากใหก้ าํ เนิดโอรส จงึ เป็นทางออกทีดีทีสดุ หลงั จากนนั ในวงั กเ็ รมิ มีทายาทลาํ ดบั อืนๆ ตามมา พระ สนมหลวิ ใหก้ าํ เนิดองคช์ ายรอง เซียกยุ้ เฟยใหก้ าํ เนิด องคช์ ายสาม นอกจากนียงั มีพระสนมคนใหมท่ ีงดงาม นา่ รกั ใครเ่ พิมเขา้ มาอยเู่ นืองๆ ฮอ่ งเตท้ รงโปรดปรานหลวิ ไทเ่ ฟย ชืนชมเซียกยุ้ เฟย และทรงดีตอ่ องค์ 17

ชายรองและองคช์ ายสามเสมอกนั ยงั ดีทีองคร์ ชั ทายาท เป็นโอรสทีฮอ่ งเตอ้ บรมสงั สอนดว้ ยพระองคเ์ อง เป็นลกู ทีฮอ่ งเตท้ รงโปรดปรานทีสดุ บตุ รชายของนางจงึ ยงั คง ดาํ รงตาํ แหนง่ เป็นองคร์ ชั ทายาทอยา่ งมนั คง หลงั จากเซียกยุ้ เฟยใหก้ าํ เนิดองคช์ ายสาม ไมน่ านกถ็ งึ แก่กรรม ฮ่องเตจ้ งึ ทรงมอบหมายใหฮ้ องเฮาเลยี งดลู กู คน นี ตอ่ หนา้ หลนิ โหรวเจียเลยี งดอู งคช์ ายสามดว้ ยความ รกั แตใ่ นความเป็นจรงิ นนั เกลยี ดชงั นกั นางกลวั วา่ เดก็ คนนีจะมีความคิดทีไมเ่ หมาะไมค่ วร นกึ อยากแยง่ ชิงสงิ ทีเป็นขององคร์ ชั ทายาท จงึ คอยระแวดระวงั อยตู่ ลอด เวลา เพราะอยา่ งนอ้ ยองคร์ ชั ทายาทกเ็ ป็นความหวงั สดุ ทา้ ยของนาง 18

แตแ่ ลว้ สวรรคก์ ลบั แยง่ ชิงฟางเสน้ สดุ ทา้ ยไปจากนาง องคร์ ชั ทายาทสนิ พระชนมเ์ มืออายไุ ดห้ า้ ขวบ ตอนนนั หลนิ โหรวเจียแทบจะเสยี สติ นางควบคมุ ตวั เอง ไมไ่ ดอ้ ยบู่ อ่ ยครงั ทงั ยงั กลา่ วอยา่ งมนั ใจวา่ เป็นฝีมือของ องคช์ ายสาม ไมเ่ ชน่ นนั องคช์ ายสองคนเลน่ กนั อยใู่ น อทุ ยานอีฮวั เอวียน จะมีแตอ่ งคร์ ชั ทายาทคนเดียวทีเกิด เรอื งไดอ้ ยา่ งไร ฮ่องเตท้ รงปลอบใจนาง หลนิ โหรวเจียแทบจะอยากให้ องค์ ชายสามตายไปเสียเดียวนนั ตอ่ มาเมือฟังผลชนั สตู ร 19

จากหมอหลวง ผนวกกบั การใหป้ ากคาํ ของคนในวงั ที รว่ มเป็นพยานกส็ รุปไดว้ า่ องคร์ ชั ทายาทมีความผิดปกติ มาแตก่ าํ เนิด ทาํ ใหห้ วั ใจวายเฉียบพลนั องคช์ ายสามไม่ มีความผิด หลนิ โหรวเจียแทบขาดใจ นางรูว้ า่ ตอ่ หนา้ คนมากมาย เช่นนี หมอหลวงคงไมก่ ลา่ วเทจ็ แตน่ ีไมใ่ ช่คาํ ตอบทีนาง ตอ้ งการ หากไมม่ ีองคช์ ายสามใหอ้ าฆาตแคน้ นางกค็ ง ไมม่ ีแรงใจจะอยตู่ อ่ หลงั องคร์ ชั ทายาทสนิ พระชนม์ ฮอ่ งเตก้ ท็ รงเอาใจใส่ หลนิ โหรวเจียมากขนึ ดว้ ยเหตนุ ีจงึ ทรงตามใจนางมาตลอด 20

แตค่ วามอดทนของฮอ่ งเตก้ ม็ ีขีดจาํ กดั เมือหลนิ โหรวเจีย เอาแตท่ าํ หนา้ บงึ ตงึ อยตู่ ลอดเวลา นานวนั เขา้ พระองค์ จงึ ไมเ่ สดจ็ มาทีตาํ หนกั ฉือหนิงอีก การแกง่ แยง่ ชิงดีในวงั หลวงนนั แสนโหดรา้ ย แคถ่ อยหลงั ไปกา้ วหนงึ กอ็ าจจะตกลงไปในหบุ เหว เช่นเดียวกบั องค์ ชายรองและหลวิ ไทเ่ ฟยผเู้ ป็นมารดา ทีคดิ จะก่อการใน เวลาเช่นนี หากองคช์ ายรองไดเ้ ป็นรชั ทายาท หลวิ ไทเ่ ฟยทีเป็น มารดาก็จะขนึ มาแทนทีในตาํ แหนง่ ฮองเฮาของนาง อยา่ ง ง่ายดาย ฮองเฮารูส้ กึ กงั วลขนึ มา ในตอนนนั ฟงเฉิงป๋ อ บอกนางวา่ ไมต่ อ้ งกลวั เพราะนางยงั มีองคช์ ายสามอยู่ 21

ในมือ นิสยั ขององคช์ ายสามนนั ถอดแบบมาจากเซียกยุ้ เฟยผลู้ ว่ งลบั เฉลียวฉลาด รูอ้ ะไรควรไมค่ วร เหตใุ ดจงึ ไม่ ใชเ้ ขาใหเ้ ป็นประโยชนเ์ ลา่ อยา่ งไรกส็ ญู เสยี องค์ รชั ทายาทไปแลว้ คนหนงึ จะหลดุ จากตาํ แหนง่ ฮองเฮา อีกไมไ่ ดโ้ ดยเดด็ ขาด หลนิ โหรวเจียฟังคาํ ของฟงเฉิงป๋ อแลว้ จงึ ครุน่ คดิ อยา่ งลกึ ซงึ กระทงั กระจา่ งแจง้ จงึ ตดั สนิ ใจรกั ษาตาํ แหน่งของตน ไว้ ไมใ่ หใ้ ครมาฉกฉวยไปได้ นางเรมิ ออ่ นโยนตอ่ องค์ ชายสามอีกครงั อบรมสงั สอนเขาดจุ มารดาผเู้ ปียมเมตตา องคช์ ายสามผู้ นีกไ็ มท่ าํ ใหน้ างผิดหวงั เลยจรงิ ๆ เขาฉลาดเป็นกรด ซาํ ยงั ปากหวาน เรยี กนางวา่ เสดจ็ แมต่ ลอดเวลาราวกบั สนิทสนมกลมเกลียวกนั นกั จนคนอืนๆ แทบจะลมื ไปวา่ เพราะการตายขององคร์ ชั ทายาทเมือหลายปีก่อน ฮองเฮาถงึ กบั อยากใหเ้ ขาตายตามไปดว้ ย 22

บทท�3ี 50 ผสู ้ งั เวยชวี ติ ใหก้ บั ความลบั บางครงั หลนิ โหรวเจียมองความรกั ใครก่ ตญั รู ะหวา่ ง นางกบั องคช์ ายสามดว้ ยใจทีแอบเยย้ หยนั ก็แคม่ นษุ ย์ สองคนทีเสแสรง้ ทาํ ดีตอ่ กนั เทา่ นนั พอดีกบั เวลานี เซียจินออ๋ งที ชนะศกึ ไดก้ ลบั มาปรากฏตวั อีกครงั นบั แตห่ ลนิ โหรวเจียกลายเป็นพระชายา เซียจินออ๋ งก็ ออกจากเมืองเยียนจิงไปประจาํ อยทู่ ีดา่ นชายแดน หลนิ โหรวเจียรูค้ วามเป็นไปของเขาจากคนทีมารายงานเทา่ นนั เมือวนั เวลาผา่ นไปนานเขา้ นางกม็ วั แตห่ มกมนุ่ อยู่ กบั การแก่งแยง่ ชิงดี ชะตาชีวิตเกิดความเปลยี นแปลง ครงั ยงิ ใหญ่ จนลมื เรอื งราวเหลา่ นนั ไปเสยี สนิท ดเู หมือน 23

วา่ เซียจินออ๋ งจะหา่ งไกลจากนางยงิ นกั เป็นความฝันที เกินเอือมถงึ ครนั หลนิ โหรวเจียรูข้ ่าวการกลบั มาของเขา จงึ ยงั คงวางทา่ เยน็ ชา คิดวา่ ผา่ นไปนาน หลายปี เมือตนเองไดพ้ บกบั เซียจินออ๋ งอีกครงั ก็คง กลายเป็นคนแปลกหนา้ เทา่ นนั ไมร่ ูว้ า่ นางมนั ใจในความหนกั แนน่ ของตวั เองมากเกินไป หรอื เพราะประเมนิ ความชอบของตนตาํ เกินไปกนั แน่ เมือนางเจอเซียจินออ๋ งอีกครงั เพียงชวั พรบิ ตานางกพ็ บ วา่ แตล่ ะคืนวนั ทีผา่ นไป ไมไ่ ดท้ าํ ใหค้ วามรูส้ กึ ทีนางมีตอ่ เซียจินออ๋ งลดนอ้ ยถอยลง เซียจินออ๋ งยงั คงเหมือนคน เดมิ ทีอยใู่ นความทรงจาํ ของนาง ทงั ยงั น่าหลงใหลกวา่ เดมิ เสียอีก เพียงแตต่ อนนีเซียจินออ๋ งแตง่ งานแลว้ นาง รูจ้ กั คณุ หนขู องบา้ นนนั อีกฝ่ายออ่ นโยนดีงามเหมือนกบั นางในอดีต ครนั 24

หนั มามองตวั เองอีกครงั หลนิ โหรวเจียรูส้ กึ วา่ ตวั เอง เปลยี นแปลงไปจากเดิมมาก ยากนกั ทีจะเผชิญหนา้ กบั เซียจินออ๋ งได้ ทวา่ เซียจินออ๋ งกลบั บกุ เขา้ มาในตาํ หนกั ของนาง เขาเสยี งโทษประหารอยา่ งไมส่ นใจอะไรทงั นนั เหมือน กบั ตอนทีพบกนั ครงั แรก... ปกปอ้ งสตรแี ปลกหนา้ ที บงั เอิญมาพบพาน กลา้ หาญเสยี จนไมเ่ กรงกลวั วา่ จะได้ รบั บาดเจ็บ เขาบกุ เขา้ มาในหอ้ งนอนของนางกไ็ มต่ า่ ง จากบกุ เขา้ มาในหวั ใจ เซียจินออ๋ งรบั รูถ้ งึ ความข่นุ เคืองของนาง เขา้ ใจทกุ ๆ ความ 25

โกรธแคน้ เขาใชท้ า่ ทีทีเขม้ แขง็ ดดุ นั ช่วยนางปัดเป่า ความเจบ็ ปวดและความโดดเดียวทีอดั แนน่ อยใู่ นใจของ นางมานานหลายปี จนไมอ่ าจเกบ็ ความรูส้ กึ ไวไ้ ดอ้ ีก เหมือนดอกไมไ้ ฟทีใกลจ้ ะมอดดบั แตแ่ ลว้ จ่ๆู เปลวเพลงิ กล็ กุ โชตชิ ว่ งจนเป็นไฟกองใหญ่ พวกเขาไมส่ ามารถดบั เปลวไฟรอ้ นแรงนีได้ ตอ่ ใหร้ ูว้ า่ ผล สดุ ทา้ ยจะไมเ่ หลืออะไรกต็ าม เหมือนกาํ ลงั เดนิ อยบู่ น ปลายดาบแตไ่ มม่ ีใครยอมกระโดดออก ทาํ เสมือนตาย ไปเชน่ นีกค็ มุ้ คา่ แลว้ เซียจินออ๋ งบอกนางวา่ เขา แตง่ งานเพือหนา้ ตาของบิดามารดาเทา่ นนั ปราศจาก 26

ความรกั ใดๆ สว่ นหวั ใจของเขานนั ทงั ชีวติ ในชาตนิ ีรกั สตรเี พียงคนเดียวกค็ ือนาง หลนิ โหรวเจียเป็นผหู้ ญิงคนหนงึ นางแสรง้ วางตนสขุ มุ เยือกเยน็ มานานหลายปีเพือผชู้ ายทีตนไมไ่ ดร้ กั แตช่ วั ขณะนนั เมืออยตู่ อ่ หนา้ เซียจินออ๋ ง จ่ๆู นางกร็ ูส้ กึ ไดถ้ งึ รสชาติของการถกู รกั ดว้ ยเหตนุ ีนางจงึ ลมุ่ หลง ดว้ ยเหตุ นีนางจงึ ตอ่ สโู้ ดยไมส่ นใจสงิ ใด กระทงั นางคลอดลกู ชาย ใหก้ บั เซียจินออ๋ ง ลกู ชายคนนี เซียจินออ๋ งมอบฐานะทายาทตระกลู อนิ ให้ กบั เขา แมแ้ ตภ่ รรยาทีตายจากไปของเซียจินออ๋ งคนนนั ก็ เป็นผสู้ งั เวยชีวติ ใหก้ บั ความลบั นีเช่นกนั 27

นางทรยศตอ่ สามีตวั เอง เขาทรยศตอ่ พีนอ้ งทีดีทีสดุ ของ ตน ทงั สองคนทรยศตอ่ คณุ ธรรมจนบรรลถุ งึ สงิ ที ปรารถนา แตค่ วามสขุ มไิ ดค้ งอยตู่ ลอดไป ในทีสดุ ฮอ่ งเตก้ ท็ รงระแคะระคาย แตเ่ ป็นเพราะพวกนาง ปิดบงั ไวจ้ นไรร้ อ่ งรอยหลกั ฐาน ฮ่องเตจ้ งึ มีรบั สงั ใหเ้ ซีย จินออ๋ งไปประจาํ อยทู่ ีอวินจง เซียจินออ๋ งจากไปอยา่ งง่ายดาย กอ่ นเดินทางยงั แตง่ งานกบั หญิงสาวคนหนงึ ไม่ นานผหู้ ญิงคนนนั กต็ งั ครรภ์ เขาจากไปอยา่ งรวดเรว็ โดยไมท่ ิงแมแ้ ตข่ อ้ ความใดๆ ไว้ 28

ใหห้ ลนิ โหรวเจีย ดว้ ยเหตนุ ี นางจงึ เจบ็ แคน้ อยหู่ ลายปี ดว้ ยเขา้ ใจวา่ ตน เองถกู ทอดทิงอีกครงั เป็นเรอื งทีไมอ่ าจทาํ ใจรบั ได้ จนวนั หนงึ องคช์ ายสามขนึ ครองราชย์ กลายเป็นฮอ่ งเต้ หงเซียวในปัจจบุ นั นางจงึ ไดก้ ลายเป็นไทเฮา แตล่ ะวนั เอาแตเ่ ก็บตวั อยใู่ นตาํ หนกั ฉือหนิง คดั บทสวดมนตม์ า นานหลายปี ทาํ ใหอ้ ารมณท์ ีเคยพลงุ่ พลา่ นสงบลง แต่ เมือชายคนนี ผชู้ ายทีพวั พนั กบั นางมาครงึ ชีวิตเสยี งตาย บกุ เขา้ มาถงึ หอ้ งนอน นางกต็ อ้ งเศรา้ สลดทีพบวา่ หวั ใจของ ตนยงั คงเตน้ เพือเขา บทสวดมนตเ์ หลา่ นนั ไมม่ ีประโยชน์ แมแ้ ตน่ อ้ ย อารมณข์ องนางถกู เขาชกั เชิดไดอ้ ยา่ งงา่ ย 29

ดายจนไรห้ นทางเยียวยา “เจา้ ทาํ ใหข้ า้ สบั สนไปหมดแลว้ เซียจินออ๋ ง” นางกลา่ ว เสียงเบา “เรอื งทีขา้ อยากทาํ ตวั ขา้ เองตอ้ งทาํ แน่ แตเ่ จา้ มาปรากฏตวั เชน่ นี ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจ” “ตอนนนั ขา้ จากไปอยา่ งรบี รอ้ น เพราะฮ่องเตส้ ง่ คนมาก มายเฝา้ จบั ตาดอู ยใู่ นวงั หลวง หากขา้ มาบอกลาเจา้ จะ ตอ้ งถกู จบั ไดเ้ ป็นแน่ ขา้ ไมอ่ ยากใหเ้ จา้ เดือดรอ้ น โหรวเจีย” เขาปลอบประโลมดว้ ยความออ่ น โยน “หลายปีมานี ขา้ ทาํ ใหเ้ จา้ ตอ้ งทกุ ขท์ รมานจรงิ ๆ” นาํ ตาของไทเฮาแทบจะไหลรนิ นางหนั หนา้ หนีไปอีก ทาง กลา่ ววา่ “เซียจินออ๋ ง ขา้ ไมไ่ ดท้ กุ ขท์ รมาน แต่ 30

เหนือยเหลือเกินแลว้ ” เงียบไปครูห่ นงึ เซียจินออ๋ งจงึ เอย่ ปาก “คิดวา่ เพราะครงั กอ่ นจากไปโดยไมบ่ อกลา อาจทาํ ใหเ้ จา้ เจ็บแคน้ ดงั นนั วนั นีก่อนทีขา้ จะจากไป จงึ ตอ้ งการมาบอกลาเจา้ ” “บอกลา” ไทเฮาหนั หนา้ มองเซียจินออ๋ ง นาํ เสียงพลนั เปลยี น ไป “จะไปทีไหนร”ึ “ขา้ ตอ้ งไปทาํ ธุระเรอื งหนงึ ... โหรวเจีย” เซียจินออ๋ งลกุ ขนึ เดนิ ตรงมาหยดุ อยขู่ า้ งกาย ไทเฮาพลนั ถอยหลงั ไป หนงึ กา้ วตามสญั ชาตญาณ แตก่ ลบั ถกู เขากดบา่ ไว้ เขา กม้ หนา้ มองเช่นนี ไทเฮาราวกบั ถกู บีบใหต้ วั เลก็ ลง เซีย จินออ๋ งกลา่ วตอ่ “เรอื งในตอนนนั มีหลายอยา่ งยงั 31

สะสางไมเ่ รยี บรอ้ ย หากปลอ่ ยไว้ เจา้ กบั จือหลจี ะลาํ บาก ขา้ เป็นสามีของเจา้ เป็นพอ่ ของจือหลี เรอื งพวกนีควร เป็นขา้ ทีตอ้ งจดั การ” ไทเฮาจบั สงั เกตอะไรบางอยา่ งไดจ้ ากคาํ พดู ของเขา ใน ใจพลนั ตืนตระหนกขนึ มา นางไมอ่ าจทนเสแสรง้ ไดอ้ ีก ตอ่ ไป “คิดจะทาํ อะไรกนั แน่” “ดสู ”ิ เขาดปู ฏิกิรยิ าของไทเฮาแลว้ หวั เราะอยา่ งพงึ พอใจ “เจา้ ยงั หว่ งใยขา้ จรงิ ๆ เสียดว้ ย” “ลกู ชายของแมท่ พั จี ตอนนีเป็นถงึ ซกู่ วั กง เจา้ กเ็ หน็ แลว้ ” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “เขาจงใจหาเรอื งขา้ ” 32

จๆู่ รา่ งของไทเฮากส็ นั สะทา้ น ผา่ นไปกวา่ ยีสบิ ปี ไดย้ ิน เพียงชือ นางกย็ งั รูส้ กึ หวาดกลวั “จีเหงิ คนนี...” นางกลา่ ว “ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจ หลายปีมานีขา้ อยากกาํ จดั เขา แตว่ า่ ...” นางสา่ ยหนา้ “กลบั หาทาง สงั หารเขาไมไ่ ด”้ แมน้ างจะรอบรูใ้ นทกุ เรอื ง แตก่ เ็ ป็นแคผ่ หู้ ญิงในรวั ในวงั คนหนงึ เทา่ นนั จีเหิงไมใ่ ช่คนธรรมดา คิดจะฆา่ เขาไมใ่ ช่ เรอื งงา่ ย นางพยายามมาหลายปีทวา่ ไมเ่ คยสาํ เรจ็ “อนั ทีจรงิ ขา้ ไมอ่ ยากเอาชีวติ เขา” เซียจินออ๋ งกลา่ ว “แต่ กร็ ูว้ า่ จดุ มงุ่ หมายของเขาคือสงั หารขา้ หากไมก่ าํ จดั เขา ใหส้ นิ ซาก จีเหิงกจ็ ะทาํ รา้ ยจือหล.ี .. โหรวเจีย ขา้ ไมอ่ าจ 33

ปลอ่ ยใหเ้ รอื งแบบนีเกิดขนึ ได้ เขาไมเ่ หมือนกบั แมท่ พั จี แมแ้ ตน่ อ้ ย พีจีเป็นคนซือตรงมีคณุ ธรรม แตล่ กู ชายคนนี ของเขากลบั กาํ จดั ศตั รูอยา่ งไมเ่ ลอื กวิธี เจา้ คดิ เจา้ แคน้ เหมือนกบั แมข่ องเขา” รา่ งของไทเฮาสนั ระรกิ อยา่ งไมอ่ าจควบคมุ อยคู่ รูห่ นงึ อวีหงเย่ ชือนีเคยเป็นฝันรา้ ยของนางอยนู่ านหลายปี นางไมอ่ ยากพดู ถงึ ชือของหญิงคนนี แตอ่ ีกฝ่ายมกั จะ แวบเขา้ มาในสมองของนางโดยไมไ่ ดร้ บั เชิญ สติปัญญาของหญิงผนู้ นั เลห่ เ์ หลยี มของหญิงผนู้ นั ความกลา้ หาญของหญิงผนู้ นั แลว้ ยงั มีความโกรธแคน้ สนิ หวงั อยา่ งคาดไมถ่ งึ ของหญิงผนู้ นั ไหนจะคาํ สาปแชง่ 34

ไทเฮาคอ่ ยๆ หลบั ตาลง “โหรวเจีย ไมต่ อ้ งกลวั ขา้ กลบั มากเ็ พือสะสางเรอื งเหลา่ นี จีเหงิ วางแผนลว่ งหนา้ มานาน เขาคอ่ ยๆ ผลกั ดนั เฉิงออ๋ งกเ็ พือบีบใหข้ า้ กลบั มา ตอ่ ให้ ครงั นีขา้ ไมอ่ อกหนา้ เขากจ็ ะหนั ปลายดาบมาทีเจา้ ” เซีย จินออ๋ งกลา่ ว “โหรวเจีย พวกเราไมม่ ีทางเลอื กอืนอีกแลว้ เจา้ กลวั หรอื ไม”่ พดู พลางจบั จอ้ งไทเฮานิง ใบหนา้ ของนางปรากฏรอยยมิ ขนึ มาในฉบั พลนั รอยยมิ นีแฝงความเยย้ หยนั ดแู คลน นางกลา่ ว “ตงั แตเ่ กิดจนถงึ ตอนนี ขา้ ไมเ่ คยมีทางเลอื กอืน เจา้ ถามวา่ ขา้ กลวั หรอื ไม่ 35

แตข่ า้ เขา้ ใจมาหลายปีแลว้ วา่ ถงึ กลวั แคไ่ หนกไ็ มม่ ี ประโยชน์ เจา้ ไปเถอะ” นางกม้ หนา้ กลา่ ว “ขา้ รู้ นานแลว้ วา่ ตอ้ งมีวนั นี ไปฆา่ คนพวกนนั ใหส้ นิ แลว้ ใต้ หลา้ จะเป็นของเจา้ ตวั ขา้ กจ็ ะเป็นของเจา้ ดว้ ยเชน่ กนั หากเจา้ ตาย ขา้ กจ็ ะตายไปพรอ้ มกบั เจา้ ” เซียจินออ๋ งหวั เราะรา่ “ขา้ ไมต่ ายแน่” ไทเฮามองหนา้ เขาพลางเอย่ ปาก “จาํ คาํ พดู ของเจา้ ไวใ้ ห้ ดี” เซียจินออ๋ งตรงเขา้ มาจบู นางอยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั ไทเฮานิง องึ กระทงั เซียจินออ๋ งจากไปแลว้ เหมยเซียงผลกั ประตู เขา้ มา ถงึ ไดเ้ หน็ วา่ ไทเฮาตวั ออ่ นยวบลงกบั เกา้ อีดว้ ยใบ 36

หนา้ ซีดขาว “ไทเฮาเพคะ” เหมยเซียงรบี เขา้ มาพยงุ นาง แตย่ งั ไมท่ นั ได้ เดนิ ไปถงึ ตวั ไทเฮากย็ กมือหา้ มไมใ่ หน้ างเขา้ ใกล้ ไทเฮากมุ หนา้ อกตวั เอง สมั ผสั ไดถ้ งึ หวั ใจทีเตน้ รวั นางตอบเซียจินออ๋ งวา่ ไมก่ ลวั แตจ่ ะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไร เขาและนางเหมือนหนทู ีสรู้ บดว้ ยวธิ ีการอนั สกปรก ยอม จาํ ศีลเพือรอฉกฉวยโอกาสมาหลายปี ไมม่ ีใครรูว้ า่ ผลสดุ ทา้ ยจะเป็นอยา่ งไร 37

เซียจินออ๋ งออกจากตาํ หนกั ฉือหนิง เขาเดินออ้ มโดยใช้ เสน้ ทางทีไมม่ ีคนพบเหน็ วนั นีเขามาเขา้ เฝา้ ฮอ่ งเตใ้ นวงั หลวง แตค่ วามจรงิ แลว้ ตอ้ งการพบหลนิ โหรวเจีย ตอนนีเขายงั ไมส่ ามารถเปิด เผยตวั ตนได้ เพราะจะทาํ ใหห้ ลนิ โหรวเจียเดือดรอ้ น ขณะทีเขาเดินออ้ มไปตามระเบียงตาํ หนกั เพือออกจาก วงั กม็ ีคนคนหนงึ ตรงเขา้ มาขวางทางเขาไวพ้ อดี คนผนู้ ีอยใู่ นชดุ สแี ดงตลอดรา่ ง ชายเสอื ยงั ปักรูปผีเสอื สี ดาํ เอาไว้ รองเทา้ สดี าํ ถกู ผกู ดว้ ยเชือกสเี งินดงู ดงามนกั ในมือของเขาถือพดั อยเู่ ลม่ หนงึ ในฤดหู นาวพดั ของเขาก็ 38

บทที่ 351 ตดิ หนีก้ ต็ อ้ งชดใช้ คนผนู้ ีอ้ ย่ใู นชดุ สแี ดงตลอดรา่ ง ชายเสอื้ ยงั ปักรูปผีเสอื้ สดี า เอาไว้ รองเทา้ สดี าถกู ผกู ดว้ ยเชอื กสีเงินดงู ดงามนกั ในมือของเขา ถือพดั อยเู่ ลม่ หนึ่ง ในฤดหู นาวพดั ของเขาก็ไม่เคยห่างจากมือ เชน่ กนั ดวงตาท่รี าวกบั สามารถกระชากจิตวิญญาณไดค้ นู่ นั้ จอ้ ง มองเซ่ยี จิน้ ออ๋ งเหมือนลองเชิง “เซ่ียจิน้ อ๋อง” “ซกู่ ๋วั กง” เซย่ี จิน้ อ๋องหยดุ ฝีเทา้ เขาพินิจมองจีเหงิ ในอดีตจีหมิงหนั ขนึ้ ช่ือวา่ เป็นชายงามแหง่ แควน้ เย่ียน สว่ นมารดาของจีเหงิ ก็เป็นหญิงงามเลอ่ื งช่อื ในใตห้ ลา้ ตอนนีด้ ๆู ไปแลว้ จีเหิงไมเ่ พียงแตม่ ีนิสยั คลา้ ยอว๋หี งเย่ แมแ้ ต่ หนา้ ตาก็ยงั สบื ทอดความงามมาจากมารดาเช่นกนั ไม่คอ่ ยมสี ว่ น คลา้ ยจีหมิงหนั สกั เทา่ ไร “เจา้ กบั บดิ าของเจา้ ไมเ่ หมอื นกนั เลยจรงิ ๆ” เซ่ียจิน้ อ๋องกลา่ ว

“แตข่ า้ กบั ทา่ นแมน่ นั้ คลา้ ยกนั มาก” จีเหิงเอย่ พรอ้ มรอยยิม้ “อินจือหลกี บั มารดาของเขา ก็ไม่เหมอื นกนั เอาเสียเลย” เซ่ียจิน้ ออ๋ งหวั เราะล่นั “ใบหนา้ คนเรา เหมือนหรอื ตา่ งกนั ก็ใช่ วา่ จะสามารถกลา่ วไดแ้ น่ชดั ” “ท่เี ซ่ียจิน้ อ๋องพดู มาก็ถกู ” จเี หงิ เอย่ ลอยๆ “เซ่ียจิน้ อ๋องรูเ้ รอ่ื ง ของทา่ นพอ่ ทา่ นแมถ่ ึงเพียงนี้ สมแลว้ ท่ใี นอดตี เคยเป็นสหายกนั ” เซ่ียจิน้ อ๋องพลนั สบั สนขนึ้ มา เขากบั จีหมิงหนั สามารถกลา่ วได้ วา่ เป็นพ่นี อ้ งทตี่ ายแทนกนั ได้ ยงั เคยรกั ใครผ่ กู พนั แนบแน่น ตอน นนั้ อว๋หี งเย่อย่ใู นหอนางโลม ถกู คนหาเรอ่ื งเดอื ดรอ้ นมาให้ เพราะรู้ ใจจีหมิงหนั เซย่ี จิน้ อ๋องจงึ เคยชว่ ยเหลอื อยหู่ ลายครงั้ สามารถ กลา่ วไดว้ า่ เขากบั บดิ ามารดาของจีเหงิ เป็นสหายสนิทกนั จรงิ ๆ ทงั้ ยงั เป็นสหายท่มี คี วามจรงิ ใจตอ่ กนั อกี ดว้ ย หากไมใ่ ชเ่ พราะต่อมา

เกิดความเปล่ียนแปลง จีเหิงควรจะเรยี กเขาวา่ ทา่ นอา สว่ นเขาก็ ควรเรยี กจีเหงิ วา่ หลานเสียดว้ ยซา้ ... ไมเ่ หมือนกบั ตอนนี้ “เป็นเช่นนนั้ จรงิ ๆ” เซ่ียจิน้ อ๋องหวั เราะพลางเอย่ ปาก “หาก บิดามารดาของเจา้ ยงั อยู่ ไดเ้ หน็ เจา้ เป็นแบบนีก้ ็คงจะดีใจมาก” “ใช่ว่าใครต่อใครจะมีบญุ เหมอื นกบั ทายาทของทา่ น” จีเหิงอม ยิม้ กลา่ ว เซ่ียจิน้ ออ๋ งหนา้ เปล่ียนสี ในสายตาคนนอก มารดาแทๆ้ ของ อินจอื หลตี ายจากไปแลว้ แตจ่ ีเหงิ กลบั พดู จาเชน่ นี้ สงสยั จะเป็น เพราะรูค้ วามจรงิ กระมงั “เซ่ียจิน้ อ๋องไมต่ อ้ งตกใจ” จีเหงิ มองเขาอย่างเครง่ ขรมึ แลว้ เอ่ยเรยี บๆ “ตดิ หนีก้ ็ตอ้ งชดใชเ้ ป็นเรอ่ื งธรรมดา ฆ่าคนก็ตอ้ งชดใช้ ดว้ ยชีวติ เช่นกนั ไมว่ า่ ใครย่อมหนีไมพ่ น้ จรงิ หรอื ไม่”

นา้ เสียงสดุ ทา้ ยลอยผา่ นสายลม ยมิ้ เหยี้ มเกรยี มจนทาใหร้ ูส้ กึ เย็นยะเยือกจบั ขวั้ หวั ใจ จบคาจีเหิงกเ็ ดินจากไป ทงิ้ เซี่ยจิน้ อ๋องใหย้ ืนอยกู่ บั ท่เี พยี ง ลาพงั รอยยิม้ เบกิ บานท่ปี รากฏบนใบหนา้ อยเู่ ป็นนิจ เลอื นหายไป จนสนิ้ คงเหลอื ไวแ้ ตเ่ พียงบรรยากาศอนั อมึ ครมึ แตล่ ะถอ้ ยคาของจีเหงิ ถกู เปลง่ ออกมาดว้ ยนา้ เสียงท่ีเตม็ ไปดว้ ย คาวโลหติ จๆู่ เซ่ียจิน้ ออ๋ งพลนั ต่นื ตระหนก หว่นั เกรงวา่ อาจมเี วลา ไม่พอ เขาจงึ รบี หมนุ ตวั กลบั แลว้ เดนิ จากไปอย่างรวดเรว็ จีเหิงเขา้ วงั มากเ็ ดินไปตามระเบยี งทางเดินผา่ นตาหนกั ใหญ่ ซู กงกงนาทางเขาไปยงั หอ้ งทรงพระอกั ษรของฮอ่ งเต้ แลว้ ถอย ออกไปอยนู่ อกประตู จีเหงิ กา้ วเขา้ ไป ฮ่องเตห้ น่มุ น่งั อยหู่ นา้ โต๊ะท่มี ีหนงั สอื เลม่ หนา วางอยู่

“ฝ่าบาท” เขาพดู อยา่ งเปิดอก “ถึงเวลาแลว้ ” ฮอ่ งเตห้ งเซ่ียวเงยหนา้ ขนึ้ จากหนงั สอื เลม่ หนา ทอดพระเนตร จีเหงิ คนอ่ืนๆ เขา้ ใจวา่ จีเหงิ จงรกั ภกั ดตี ่อฮ่องเตห้ งเซ่ียว ซง่ึ ไมใ่ ช่ ตวั เลอื กท่ดี นี กั ระหวา่ งฮ่องเตก้ บั ขนุ นาง คลา้ ยด่งั คนสองฝ่ายท่หี า ผลประโยชนจ์ ากกนั และกนั อกี ทงั้ คราวก่อน ฮอ่ งเตห้ งเซ่ียวยงั เคย สงสยั ในตวั ทา่ นเสนาบดี แลว้ เหตใุ ดจะไมห่ วาดระแวงจีเหิงเลา่ แตฮ่ ่องเตห้ งเซ่ียวรูด้ ีวา่ ไม่ไดเ้ ป็นเชน่ นนั้ สายสมั พนั ธร์ ะหว่าง พระองคก์ บั จีเหงิ เป็นเหมอื นคนท่ลี งเรอื ลาเดยี วกนั หรอื อาจจะ เรยี กไดว้ า่ มคี วามแคน้ แบบเดยี วกนั สาหรบั ฮ่องเตห้ งเซ่ียวแลว้ จีเหงิ ไมเ่ พียงแตเ่ ป็นคนสาคญั หรอื ขนุ นางท่เี ช่อื ถือได้ ยงั นบั เป็น สหายท่คี วรคา่ แก่การเช่ือใจคนหนงึ่ สาหรบั ชีวิตท่แี สนโดดเด่ยี วของ ฮ่องเตอ้ ยา่ งพระองค์

“เจา้ ตดั สินใจแลว้ จรงิ หรอื ” ฮอ่ งเตห้ งเซ่ยี วถาม “ขา้ ไมอ่ ยากให้ เจา้ เอาตวั ไปเสยี่ ง” “ฝ่าบาท เรอ่ื งนกี้ ระหมอ่ มเตรยี มการมาหลายปีแลว้ หากไมใ่ ช่ กระหมอ่ ม คนอ่ืนๆ ก็อาจทาไมส่ าเรจ็ ถึงเวลานนั้ จะเสยี แผนได”้ สี หนา้ ของจเี หงิ ไมเ่ ปล่ียนแปลง “กระหมอ่ มตดั สนิ ใจแลว้ ขอฝ่าบาท โปรดทรงอนญุ าตเถิดพะ่ ย่ะคะ่ ” ฮ่องเตห้ งเซ่ยี วถอนใจยาว ใช่ พระองคร์ ูว้ า่ จะตอ้ งมีวนั นีม้ านานมากแลว้ เดนิ ทางมา จนถึงขนั้ นีไ้ ม่ใช่เรอ่ื งง่ายๆ เฉิงออ๋ งพ่ายแพย้ อ่ ยยบั การกลบั มาของ เซ่ียจิน้ อ๋อง ลว้ นอยใู่ นความควบคมุ ของพวกเขา พวกเขาวางแผน ไวอ้ ยา่ งรอบคอบ น่ีก็จวนจะสาเรจ็ แลว้ ตอนนถี้ งึ ไดพ้ บว่าเวลาลว่ ง ผา่ นมานานหลายปี “จีเหิง เจา้ จะตอ้ งปลอดภยั กลบั มา”

“พะ่ ยะ่ ค่ะ” จีเหงิ ยกยิม้ ครูห่ นง่ึ “ไมว่ า่ จะเพ่อื ฝ่าบาท หรอื เพ่อื ตระกลู จี กระหมอ่ มกจ็ ะตอ้ งสงั หารเขาดว้ ยมือตวั เองใหจ้ งได”้ ซกู งกงยืนอยทู่ ่หี นา้ ประตู ไมร่ บั รูเ้ รอ่ื งราวใดๆ ใบหนา้ ของเขา ยงั คงไมเ่ ปล่ียนสี เพียงนกึ ทอดถอนใจ อยา่ งท่มี ีคนกลา่ วไว้ อยาก ใหใ้ ครๆ มองเหน็ ความสามารถกต็ อ้ งทมุ่ เททงั้ กายและใจ คนอ่ืนๆ เหน็ แคฐ่ านะปัจจบุ นั ของฝ่าบาทกบั ซกู่ ๋วั กง แตใ่ ครจะรูว้ า่ หลายปี มานีท้ งั้ สองตอ้ งอดทนกนั มากขนาดไหน เพยี งแตไ่ มพ่ ดู ออกมาก็เทา่ นนั้ เซ่ียจิน้ อ๋องกลบั ถงึ จวนตระกลู อนิ แลว้ ตอนท่เี ขาออกมาจากวงั ยงั เชา้ อย่มู าก คนในจวนตา่ งก็นกึ วา่ เขายงั ไมก่ ลบั เพราะพอเขาถึงจวนก็ขงั ตวั เองอย่ใู นหอ้ งหนงั สอื รอ กระท่งั ราตรเี ขา้ คล่ีคลมุ เซย่ี จิน้ อ๋องถงึ เดินออกมาจากหอ้ งหนงั สอื

พวกขา้ รบั ใชท้ งั้ หลายยงั ตกใจ สว่ นอนิ จอื ฉิงกเ็ อย่ ทกั “ท่แี ทท้ า่ นพอ่ ก็อยบู่ า้ นน่ีเอง ลกู ยงั นกึ วา่ ทา่ นออกไปขา้ งนอกเสยี อีก” ช่วงหลายวนั มานี้ อินจอื ฉิงผ่ายผอมลงไปพอสมควร เพราะ เรอ่ื งการแตง่ งานของจีเหงิ กบั เจียงหลี แตด่ ว้ ยความท่นี างเป็นคนรา่ เรงิ และพยายามจะเดนิ ออกมาจากความรูส้ กึ นนั้ ใหจ้ งได้ อย่าง นอ้ ยจงึ ไมจ่ มปลกั อยแู่ ตก่ บั ความทกุ ข์ เซ่ียจิน้ อ๋องมองนางแวบหน่งึ อินจือฉิงถกู สายตาของเขาทาให้ ตกใจ สายตาของเซ่ียจิน้ ออ๋ งเยน็ ยะเยอื กดจุ นา้ แขง็ ราวกบั วา่ กาลงั มองคนแปลกหนา้ อินจอื ฉิงถงึ กบั ถอยหลงั ไปหน่งึ กา้ ว ขณะนนั้ อนิ จือหลที ่เี ดนิ มาจากอกี ดา้ นมองเหน็ พวกเขาพอดี จงึ เอย่ ทกั “ทา่ นพอ่ จอื ฉิง” “พ่ใี หญ่” อินจอื ฉิงท่กี าลงั หวาดกลวั รบี มาหลบอย่ดู า้ นหลงั พ่ชี าย อินจือหลีมองเซย่ี จิน้ อ๋องดว้ ยความประหลาดใจ ปกติแม้

เซ่ียจิน้ ออ๋ งจะเขม้ งวดตอ่ เขา แตส่ ว่ นใหญ่แลว้ ก็ยงั ยมิ้ เบกิ บาน ทว่า บดิ าในวนั นี้ บนใบหนา้ กลบั ไม่มีรอยยิม้ แมแ้ ตน่ อ้ ย แทบจะเรยี กได้ วา่ นา่ กลวั เลยทีเดยี ว อนิ จือหลีไดย้ ินอนิ จือฉิงเอย่ เบาๆ อย่ดู า้ นหลงั วา่ “ทา่ นทา อะไรผิดอกี แลว้ หรอื ทา่ นพอ่ ถึงไดโ้ กรธเชน่ นี”้ อินจือหลีงงเป็นไก่ตาแตก เขายงั ไมท่ นั ไดท้ าอะไรสกั อยา่ ง จากนนั้ เซ่ียจิน้ อ๋องก็เอย่ ปาก “จือหลี เจา้ ตามขา้ มา” อนิ จือหลจี งึ ไดแ้ ตเ่ ดินตามเขา้ ไป เซ่ียจิน้ อ๋องพาอนิ จือหลเี ขา้ ไปท่ีเรอื นของตนเอง ครนั้ เดินมาถงึ หอ้ งหนงั สอื แมแ้ ตเ่ ด็กเฝา้ ประตกู ็ยงั ถกู ไลใ่ หไ้ ปเฝา้ อย่ทู ่ปี ระตู ทางเขา้ สวน อาณาบรเิ วณกวา้ งใหญ่ในเรอื นแหง่ นี้ จงึ เหลอื เพียง อินจอื หลีกบั เซ่ียจนิ้ ออ๋ งตามลาพงั

เหลา่ ขา้ รบั ใชต้ ่างเคยชินกบั นิสยั หนกั แนน่ ไรค้ วามโลเลของ เซ่ียจิน้ อ๋อง จงึ ไมม่ แี มก้ ระท่งั ความอยากรูอ้ ยากเหน็ ตา่ งไปเฝา้ อยู่ท่ี ประตทู างเขา้ สวนอย่างเช่อื ฟัง กลบั เป็นอินจือหลที ่ีเกิดนึกสงสยั ขนึ้ มา ไมร่ ูว้ า่ เซ่ยี จิน้ อ๋องมเี รอ่ื งสาคญั อะไรจะพดู กบั เขา ถึงไดส้ ่งั การอยา่ งรอบคอบถงึ เพียงนี้ พอเขา้ มาในหอ้ ง อินจือหลกี ็เอ่ยถาม “ทา่ นพอ่ เกิดเรอ่ื งอะไร ขนึ้ หรอื ขอรบั ” เซ่ียจิน้ ออ๋ งไดแ้ ตม่ องเขาแลว้ ไมพ่ ดู อะไรสกั คา อินจอื หลไี ม่ เคยเหน็ แววตาท่ซี บั ซอ้ นและสบั สนกงั วลใจเชน่ นีม้ าก่อน พลนั เกิด ความรูส้ กึ กระวนกระวายขนึ้ มาอยา่ งน่าประหลาด เขาเอย่ เรยี กอีก ครงั้ “ทา่ นพอ่ ” ผ่านไปพกั ใหญ่ เซ่ยี จิน้ ออ๋ งจงึ เอย่ ปาก “จือหลี มอี ยเู่ รอ่ื งหนง่ึ ท่ขี า้ ตอ้ งบอกเจา้ แมแ่ ทๆ้ ของเจา้ ตอนนีย้ งั มีชีวิตอย่”ู

อนิ จือหลเี บิกตากวา้ งดว้ ยความตระหนก แลว้ พดู ตะกกุ ตะกกั ออกมา “เป็น... เป็นไปไดอ้ ยา่ งไร ทา่ นแม.่ ..” ตายไปแลว้ เมอ่ื ตอน คลอดเขาออกมา น่ีเป็นความจรงิ ท่ที กุ คนบอกกบั อินจือหลี “นางไมใ่ ชแ่ มแ่ ทๆ้ ของเจา้ ” เซ่ยี จิน้ ออ๋ งกลา่ วเสยี งทมุ้ “แม่ แทๆ้ ของเจา้ คอื ไทเฮาองคป์ ัจจบุ นั ” อนิ จอื หลถี อยหลงั ไปหนง่ึ กา้ ว สีหนา้ พลนั ซีดเผือด “ทา่ นพอ่ ... ทา่ น...” “เจา้ เป็นลกู ชายของขา้ กบั ไทเฮา จอื หลี” เซ่ียจิน้ อ๋องกลา่ ว แคป่ ระโยคเดียว ความเป็นมาทงั้ หมดก็กระจ่างขนึ้ ในพรบิ ตา ไมต่ อ้ งถามใหม้ ากความและไมต่ อ้ งสงสยั อะไรอกี สีหนา้ ของเซ่ยี จิ้ นออ๋ งเปิดเผยทกุ อย่างจนหมด ความลบั นีอ้ ยกู่ บั เซ่ยี จิน้ ออ๋ งมานาน หลายปี